tag:blogger.com,1999:blog-74807207492682676672024-02-19T05:42:54.190+02:00tilemetora-consultanttilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.comBlogger374125tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-20792192864476472022011-05-09T16:16:00.000+03:002011-05-09T16:17:33.249+03:00ΠαπάριαΕδώ και μέρες βρήκα μία συνταγή στο Olive αυτού του μήνα που μου κίνησε το ενδιαφέρον. Λόγο μπάσκετ και <span style="color:#009900;"><strong>θριάμβου του Πανάθα</strong></span> στα σύμπαντα, είπα να την φτιάξω μιας και φίλοι θα μαζευόμασταν να δούμε τον αγώνα.<br /><br />Δεν ενθουσιάστηκαν τα πλήθη μπορώ να πω, αλλά δεν είναι και του πεταματού. Αξίζει αν έχετε μικρά παιδιά που τους αρέσουν αυτά τα τυρο-σουφλέ. Το περιοδικό την ονόμαζε παπαρόπιτα και μιας έχουμε πήξει στην παπάρα τον τελευταίο καιρό, είπα να μην αλλάξω το όνομα.<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Παπαρόπιτα</strong></span><br /><br />Μπαγιάτικο χωριάτικο ψωμί<br />Βούτυρο<br />5 αυγά<br />4 φλιτζάνια φρέσκο γάλα<br />150 γραμμάρια φέτα ή μανούρι τριμμένο<br />150 γραμμάρια γραβιέρα σε κύβους<br />5-6 φέτες ζαμπόν ή λούτζα ή προσούτο ότι θέτε ! κομμένο σε μικρά κυβάκια<br />μοσχοκάρυδο, αλάτι και πιπέρι<br /><br />Κόβουμε το ψωμί σε χοντρές φέτες με πάχος 1,5 δάχτυλο περίπου και αφαιρούμε την κόρα. Τις βουτυρώνουμε και από τις δύο πλευρές με αρκετό βούτυρο και τις στρώνουμε στον πάτο ενός πυρέξ να καλύψουμε όλη την επιφάνεια με ολόκληρες φέτες αλλά και με μικρές σφήνες στα κενά. Σε ένα μεγάλο μπολ χτυπάμε τα αυγά καλά, αλατοπιπερώνουμε και προσθέτουμε το γάλα. Ανακατεύουμε να ομογενοποιηθεί και ρίχνουμε το 1/3 πάνω από το ψωμί. Απλώνουμε από πάνω με τη σειρά τη φέτα, τη γραβιέρα και το ζαμπόν και περιχύνουμε με το υπόλοιπο γάλα. Τέλος πασπαλίζουμε με μπόλικο μοσχοκάρυδο. Καλύπτουμε με μεμβράνη το πυρέξ και το βάζουμε στο ψυγείο για 6 ώρες τουλάχιστον – καλύτερα ένα ολόκληρο βράδυ – ώστε να «παπαριάσει»!!. Την επόμενη την ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς για 40-50 λεπτά μέχρι να δέσει. Πρέπει να κρυώσει λίγο πριν την κόψουμε.tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-91899411902224643662011-05-04T17:20:00.001+03:002011-05-04T17:21:40.167+03:00Μυρωδιές<!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman";} </style> <![endif]--> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Έψαχνα να βρω μια καλή και μυρωδάτη μαρμελάδα εσπεριδοειδών γιατί έρχεται καλοκαίρι και καλό είναι να έχουμε και καμία καλή μαρμελάδα στα πρωινά μας. Εμένα τα εσπεριδοειδή μου αρέσουν πάρα πολύ. Είναι γεμάτα μυρωδιές και αν η μαρμελάδα έχει και φλούδια τότε είναι όσο πικρή χρειάζεται ώστε να σπάσει η πολύ γλύκα. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Πριν βρω τη συνταγή, αγόρασα τα εσπεριδοειδή που μου αρέσουν, πορτοκάλια, κόκκινο γκρέιπφρουτ, μανταρίνι, λεμόνι και φυσικά λάιμ. Με εξαίρεση το τελευταίο όλα βιολογικά, μιας και αφού θα χρησιμοποιήσω τα φλούδια τους μην φαω και κανα κουβά παραφίνη, και με βρουν κόκαλο. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Τέλος βρήκα και κάποια συνταγή που μου άρεσε, έκανα τις προσθαφαιρέσεις μου και την Κυριακή έφτιαξα μία πραγματικά πολύ νόστιμη και μυρωδάτη μαρμελάδα. Όπως θα δείτε και παρακάτω εγώ χρησιμοποιώ πηκτίνη ση ζάχαρη γιατί μου επιτρέπει να μην πρέπει να βράσω πολύ το φρούτο και έτσι να το κρατήσω ζωντανό!! Κανονικά θα έπρεπε να κάνω μόνη μου πηκτίνη από τα φλούδια και τα σπόρια των μήλων αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας, αυτό καταντάει γραφικό. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Δοκιμάστε την έχετε ακόμα καιρό. </span></p> <p style="color: rgb(0, 102, 0); font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Μαρμελάδα με εσπεριδοειδή </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL"> </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">1 μεγάλο πορτοκάλι </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">1 μεγάλο κόκκινο γκέιπφρουτ </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">1 μεγάλο μανταρίνι </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">1 μεγάλο λεμόνι </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">2 λάιμ </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">ζάχαρη όσο πάρει </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">1 κουταλιά της σούπας φυσική πηκτίνη (υπάρχει στον Βασιλόπουλο, αν όμως δεν βρείτε πάρτε, πάλι από τον ΑΒ, ζάχαρη για μαρμελάδες που περιλαμβάνει πηκτίνη)<span style=""> </span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">5 φύλα αρμπαρόριζα (από τη γλάστρα μου) </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL"> </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Πλένετε πολύ καλά τα φρούτα και με ένα οδοντωτό μαχαιράκι ξύνετε γύρω γύρω τη φλούδα απ’ όσα δεν είναι βιολογικά, μπας και αφαιρέσετε λίγο από το χημικό που τα γυαλίζουν (δεν είμαι και τόσο σίγουρη για αυτό, αλλά τέλος πάντων). Τα κόβετε όπως είναι με τη φλούδα τους σε μέτρια κομμάτια, για παράδειγμα το πορτοκάλι σε 8 φέτες και την κάθε φέτα στα 2. Πετάξτε όλα τα σπόρια και με ένα μαχαιράκι αφαιρέστε όλα τα λευκά μέρη που συνήθως υπάρχουν στο κέντρο του φρούτου.<span style=""> </span>Βάλτε τα σε μία μεγάλη κατσαρόλα και προσθέστε 5 ποτήρια νερό. Αφήστε τα για 24 ώρες να βγάλουν τα ζουμιά τους, να ποτίσουν νερό να μαλακώσουν και να ψιλοξεπικρίσουν. Που και που ανακατεύετε να έρθουν τα πάνω κάτω και τέλος πάντων όλα μας τα κομμάτια να περάσουν την ψυχρολουσία του νερού. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL"> </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Την επομένη όπως είναι με το νερό ρίχτε τους ένα βράσιμο σε μέτρια φωτιά για 20-30 λεπτά, ώστε να μαλακώσουν οι φλούδες, αρκετά. Αφαιρείτε από τη φωτιά και σουρώνετε, κρατώντας το ζουμί όμως. Την ψίχα την περνάτε από το μούλτι και την χοντροκόβετε. Μην την κάνετε πουρέ, θέλουμε να έχει η μαρμελάδα μας τα χοντρά κομμάτια του φρούτου. Μετράμε με ένα φλιτζάνι την ψίχα και το ζωμό που έχουμε κρατήσει και προσθέτουμε στην κατσαρόλα ίση ποσότητα ζάχαρης. Ανακατεύουμε καλά και προσθέτουμε την αρμπαρόριζα. Βράζουμε το υλικό μας σε χαμηλή φωτιά για 10 λεπτά το πολύ. Αποσύρουμε και προσθέτουμε την πηκτίνη που την έχουμε ανακατέψει με 2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη.<span style=""> </span>Ανακατεύουμε πολύ καλά και ξαναβάζουμε στη φωτιά. Βράζουμε πάλι για μόνο 3 λεπτά ... και είμαστε έτοιμοι. Αποσύρουμε και αφήνουμε να κρυώσει. Όσο η μαρμελάδα είναι ζεστή είναι και ρευστή. Το πήξιμο έρχεται όσο κρυώνει. Άρα μην πανικοβληθείτε αν είναι ακόμα πολύ νερουλή στην κατσαρόλα σας.<span style=""> </span>Την κρατάμε σε αποστειρωμένα βάζα που τα γεμίσαμε μέχρι πάνω, στο ψυγείο. Εγώ έβγαλα 4 βάζα, και ήδη χαρίστηκαν τα 3. </span></p>tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-9056513083441897372011-05-02T14:08:00.000+03:002011-05-02T14:09:33.297+03:00Πως γίναμε έτσι;Δεν γράφω πια. Δεν θέλω να γράψω αυτά που σκέφτομαι στα σοβαρά. Στα α-σόβαρα, πλάκα μπορούμε να κάνουμε όση θέλετε, έτσι και αλλιώς είμαστε για τα πανηγύρια.<br /><br />Έχω απόλυτη συνείδηση του τι ζούμε, αν και δεν το βιώνω προσωπικά σε όλο του το μεγαλείο, σε αντίθεση με άλλους. Έχω άποψη στο γιατί ζούμε αυτό που ζούμε, και αυτή μου η άποψη είναι απόλυτα μειοψηφική, και μη δημοφιλής. Τα πάντα όλα, έχω.<br /><br />Ένα δεν μπορώ να καταλάβω εύκολα. Γιατί τόση βία, γιατί τόση παραβατικότητα, γιατί τόση έλλειψη σεβασμού από τους γύρω μας. Εντάξει ήταν πάντα «μαγκιά» ο τσαμπουκάς στην χώρα μας, αλλά πλέον έχουμε χάσει κάθε όριο. Πολιτικά κόμματα και οι μετέχοντες στο «σύστημα» της εξουσίας, ενδύουν με ιδεολογικό μανδύα τη βία και εμείς τα ρίχνουμε όλα σε άλλους. Εμένα όλο αυτό το σύστριγκλο, με ενοχλεί πάρα πάρα πολύ, και δεν ανέχομαι άλλο αγανακτισμένους πολίτες, αντιδρώντες ανεγκέφαλους, συντεχνιακούς τραμπούκους και εκβιαστές, χουλιγκάνους, ξερόλες αναλυτές της πραγματικότητας, λαμόγια εργοδότες, ανίκανους και τεμπέληδες εργαζόμενους, και όλα αυτά τα φρούτα που τελευταία βγήκαν στην επιφάνεια γιατί ευτυχώς το πάρτι τελείωσε.<br /><br />Λοιπόν απ΄ εδώ και στο εξής θα σας γράφω μόνο συνταγούλες, γιατί άλλωστε μόνο αυτές έχουν ενδιαφέρον.<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Κριθαρότο Θαλασσινών</strong></span><br /><br />200 γραμμάρια κριθάρι μουλιασμένο για 24 ώρες<br />500 γραμμάρια μεγάλες γαρίδες<br />1 συσκευασία ανάμικτα θαλασσινά κατεψυγμένα<br />1 μεγάλη ώριμη ντομάτα<br />1 κουταλιά της σούπας πελτέ<br />1 μικρό φινόκιο<br />2 κουταλιές της σούπας μάραθο ψιλοκομμένο<br />2 κουταλιές της σούπας άνηθο ψιλοκομμένο<br />3 κουταλιές της σούπας σέλινο ψιλοκομμένο<br />1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο<br />2 σκελίδες σκόρδο λιωμένο<br />1 σφηνάκι ούζο<br />Λάδι, αλάτι, πιπέρι, 1 κύβο ζωμό λαχανικών<br /><br />Αρχίζουμε καθαρίζοντας τις γαρίδες, φροντίζοντας με ένα μαχαιράκι να βγάλουμε και το αντεράκι τους από την ουρά. Μαζεύουμε τα κεφάλια και τα λοιπά κελύφη των γαρίδων και τα βάζουμε σε ένα κατσαρολάκι με 2 ποτήρια νερό να βράσουν καλά και να βγάλουν όλα τους τα ζουμιά, κάνοντας μία ελαφριά μπίσκ. Σουρώνουμε και μετράμε τον ζωμό. Θέλουμε να έχουμε συνολικά 3 φλιτζάνια ζωμό οπότε προσθέτουμε όσο νερό ακόμα χρειαζόμαστε μαζί με τον κύβο λαχανικών, του ρίχνουμε μία βράση ώστε να λιώσει ο κύβος και το κρατάμε ζεστό.<br /><br />Ψιλοκόβουμε το φινόκιο σε μικρά μικρά κυβάκια. Ξεφλουδίζουμε, ξεσποριάζουμε και ψιλοκόβουμε επίσης, την ντομάτα.<br /><br />Σε μεγάλη κατσαρόλα σοτάρουμε στο λάδι, το κρεμμύδι και το σκόρδο, σε χαμηλή φωτιά μέχρι να γίνουν διάφανα. Προσθέτουμε το φινόκιο, το σέλινο και το σουρωμένο κριθάρι και τα σοτάρουμε και αυτά λίγο στο λάδι. Σβήνουμε με το ούζο και το αφήνουμε 1-2 λεπτά να εξατμιστεί το αλκοόλ. Προσθέτουμε τη ντομάτα και το πελτέ και τον μισό ζωμό. Αλατοπιπερώνουμε κατά το δοκούν και μαγειρεύουμε σε χαμηλή φωτιά για 30 λεπτά περίπου. Ενδιάμεσα προσθέτουμε τον υπόλοιπο ζωμό, τον άνηθο, και τον μάραθο. Τέλος ρίχνουμε τις γαρίδες και τα υπόλοιπα θαλασσινά και μαγειρεύουμε μόνο για 10 λεπτά. Πρέπει να βγει ζουμερό και χυλωμένο, με λίγα υγρά όμως. Τρώγετε αμέσως, αλλιώς γίνετε λιγάκι μπλουστρέ, που λένε αλλά όχι όσο με τον κριθαράκι. Αυτός είναι άλλωστε και ένας από τους λόγους που δεν το έκανα με ζυμαρικό μιας και το γιουβετσάκι θέλει άμεση κατανάλωση. Ο άλλος λόγος βέβαια είναι ότι το κριθάρι είναι απείρως νοστιμότερο και υγιεινότερο. Εσείς μπορείτε να το κάνετε με ότι θέλετε, με κριθαράκι, με κοφτό μακαρονάκι, με ρύζι καρολίνα, ακόμα και με λεπτό σπαγγέτι που θα έχετε κόψει στη μέση όπως έκαναν οι παλιές νοικοκυρές. Καλή επιτυχία!tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-81775904566661283742011-02-14T16:37:00.002+02:002011-02-14T16:41:11.119+02:00ΣουβλάκιΔεν ξέρω αν το σουβλάκι με πίτα είναι Ελληνικό ή Αραβικό σνακ. Το σίγουρο είναι ότι έτσι όπως το φτιάχνουμε στην Ελλάδα δεν το βρίσκεις ούτε στην Τουρκία, ούτε στην Κύπρο, ούτε στην Αίγυπτο, ή αλλού. Και εμένα βέβαια το Ελληνικό σουβλάκι μου αρέσει, τα άλλα ανεξαρτήτως πως τα λένε, <span style="color:#000099;"><strong>δεν είναι σουβλάκια</strong></span>.<br /><br />Πρόσφατα μας έλεγε η Ζέφη ότι άκουσε την γυναίκα του Ιάπωνα πρέσβη να λεει ότι <span style="color:#cc0000;"><strong>το καλύτερο φαγητό στην Ελλάδα είναι το σουβλάκι</strong></span>, και βέβαια όλοι συμφωνήσαμε, γιατί αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Δεν ξέρω κανένα να μην του αρέσει το Σουβλάκι.<br /><br />Να μην μπούμε τώρα στη σαχλή κουβέντα πως λέγετε στην Αθήνα πως στη Θεσσαλονίκη, και τι εννοούμε όταν λέμε σουβλάκι, εγώ ξεκάθαρα εννοώ την πίτα με γύρο, αυτό είναι το σουβλάκι για το οποίο μιλάμε.<br /><br />Μετά από αυτή τη συζήτηση, και μίας και είχα πολύ καιρό να φαω, πήγα τις προάλλες σε ένα γειτονικό σουβλατζίδικο και πήρα δύο πίτα-καλαμάκι. Έφαγα το ένα και <span style="color:#ff6600;"><strong>το άλλο το πέταξα</strong></span>. Φουρκισμένη για την κατάντια του εθνικού μας φαγητού, θυμήθηκα ότι η κουβέντα μας περί σουβλακίου εκείνο το βράδυ είχε καταλήξει στο ότι σουβλατζίδικα υπάρχουν πολλά και ναι ο κόσμος τρωει ακόμα πολύ σουβλάκι, αλλά καλά σουβλατζίδικα δεν υπάρχουν πλέον και το καλό σουβλάκι έχει εξαφανιστεί.<br /><br />Παλιά, αν και μικρότερη σε μέγεθος, <span style="color:#006600;"><strong>δεν με έφτανε με τίποτα ένα σουβλάκι</strong></span>, ήταν πολύ λίγο, ένας αδύνατος άνθρωπος έτρωγε 2 και ένας κανονικός που πεινούσε μπορεί και 3. Τώρα, <span style="color:#6600cc;"><strong>είσαι κοιλιόδουλο τέρας αν φας 2 κανονικά σουβλάκια</strong></span> ή είσαι έφηβος που έχει παίξει 1 ώρα μπάσκετ και μπορεί να φαει ένα μωρό με τα κωλόπανα που λένε.<br /><br />Όταν ήμουν έφηβη <span style="color:#3333ff;"><strong>οι πίτες ήταν μικρές σε διάμετρο</strong></span>, λεπτές σε πάχος, και διαβολικά νόστιμες. Τώρα είναι σχεδόν διπλάσιες και πολύ αφράτες, γευστικά, δε, μοιάζουν με τα άνοστα αφράτα ψωμάκια των χάμπουργκερ.<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Το σωστό σουβλάκι είχε λίγο κρέας</strong></span>, αν ήταν από καλαμάκι υπήρχε η αναλογία 3-2, όπου 3 τα κομμάτια του χοιρινού 2 τα ξύγκια που λέγαμε τότε. Αν ήταν γύρος, τότε πάντα κεμπάπ, κλασικός γύρος δηλαδή, κιμαδένιος, λιπαρός και μαλακός, ότι αγριοκομμάτες από χοιρινό κρέας που συνήθως μυρίζει μπαχάρια, πολλά μπαχάρια, ύποπτα μπαχάρια, και πάντα σε μεγάλη ποσότητα, πολύ παραπάνω απ’ ότι χωράει η πίτα. Μα αν ήθελα να φαω μπριζόλα, θα έπαιρνα μπριζόλα όχι σουβλάκι.<br /><br />Επίσης <span style="color:#ff6600;"><strong>η ντομάτα πρέπει να είναι ζουμερή και λεπτοκομμένη</strong></span>. Όχι κόβω την ντομάτα στα 4 και βάζω ένα κομμάτι στο σουβλάκι μου. Το κρεμμυδάκι, ομοίως, πρέπει να είναι ψιλοκομμένο, <span style="color:#006600;"><strong>να έχει και λίγο μαϊντανό</strong></span> μέσα να έχει πασπαλιστεί και με λίγο πάπρικα.<br /><br />Και τέλος το τζατζίκι, έλεος επιτέλους!, <span style="color:#ff0000;"><strong>δεν ξέρετε να φτιάχνετε τζατζίκι;</strong></span> αμάν. Βάλτε λίγο ξιδάκι, στραγγίξατε λίγο το αγγούρι, βάλτε λίγο λαδάκι. Αν είναι να μου στουμπώσετε το σουβλάκι μου με γιαουρτάγγουρο δεν θέλω να μου λείπει.<br /><br /><span style="color:#6633ff;"><strong>Πατάτες, σος μαγιονέζας, μαρούλια, και άλλα τέτοια δεν χωράνε στο σουβλάκι</strong></span>. Βάλτε τα αλλού, σε σάντουιτς, σε χοτ ντογκ, όπου θέλετε, αλλά το σουβλάκι πρέπει να είναι «φιτ» για να είναι νόστιμο. Και ας πρέπει να φας 3 για να χορτάσεις,<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Η ισορροπία διαφορετικών γεύσεων, υλικών διαφορετικής υφής και μυρωδιάς, κάνει το σουβλάκι ότι είναι. </strong></span>Του δίνει την ανεπανάληπτη αξία που έχει και το ξεχωρίζει από τα σάντουιτς, από τους σαρμάδες και τα υπόλοιπα ατυχή φαγητά του δρόμου. Επίσης, αγαπητοί μου σουβλατζήδες, το σουβλάκι δεν είναι ποσότητα. Δεν είμαστε πεινασμένοι! Το σουβλάκι είναι γεύση! Δεν το τρωμε γιατί κάνει 2 ευρω και χορταίνουμε φτηνά, <span style="color:#3333ff;"><strong>το επιλέγουμε μεταξύ δεκάδων άλλων φτηνών ταχυφαγητών γιατί έχει την απαραίτητη ισορροπία των Ελληνικών γεύσεων</strong></span>. Αντιλαμβάνομαι ότι ο ανταγωνισμός σας έκανε να το μεγαλώσετε και να το στουμπώσετε, αλλά δυστυχώς το καταστρέψατε, έχασε τη γεύση του και έγινε ένα άνοστο μπουχλουμπού.<br /><br />Κρίμα!<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Σελινόριζα με πατάτες και μανιτάρια ογκρατέν<br /></strong></span><br />1 μικρή σελινόριζα<br />3 μέτριες πατάτες<br />250 γραμμάρια φρέσκα μανιτάρια<br />1 σκελίδα σκόρδο λιωμένη<br />1 φλιτζάνι κρέμα γάλακτος light<br />1 φλιτζάνι τριμμένη γραβιέρα<br />1 φλιτζάνι τριμμένη μοτσαρέλα (αυτή που βάζουμε στην πίτσα, όχι τη φρέσκια)<br />½ ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο<br />αλάτι<br />πιπέρι<br /><br />Καθαρίζουμε και κόβουμε τη σελινόριζα σε τέταρτα και στη συνέχεια κάθε τέταρτο σε φέτες. Κόβουμε τις πατάτες και τα μανιτάρια σε λεπτές φέτες. Κρατάμε μισό φλιτζάνι από τα τυριά για την επιφάνεια και ανακατεύουμε τα υπόλοιπα σε ένα βαθύ μπολ με τη κρέμα γάλακτος, τον μαϊντανό και το σκόρδο. Προσθέτουμε τη σελινόριζα, τις πατάτες και τα μανιτάρια, αλατοπιπερώνουμε και ρίχνουμε το μείγμα σε ένα πυρέξ. Πασπαλίζουμε την επιφάνεια με το υπόλοιπο τυρί, καλύπτουμε με ένα αλουμινόχαρτο και ψήνουμε για 30 λεπτά σε προθερμασμένο φούρνο στους 220ο C πάνω κάτω ή 200 αέρα. Αφαιρούμε το αλουμινόχαρτο και ψήνουμε άλλα 10 λεπτά μέχρι να γκρατιναριστεί η επιφάνεια. Συνταγή του Δρίσκα βέβαια, που είναι πάρα πολύ νόστιμη.tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-33748354777057311152011-02-10T18:32:00.003+02:002011-02-10T18:45:43.291+02:00Θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω!<div>Οι λάτρεις του Αστερίξ, ξέρουν πολύ καλά τι λεω. Το επεισόδιο ονομάζετε «Ο Αστερίξ και οι Ισπανοί», και ο μικρός γιος του αρχηγού περήφανης φυλής Ισπανών, που ... αντιστέκεται τώρα και πάντα στους κατακτητές Ρωμαίους ... συλλαμβάνεται-απαγάγετε από τους τελευταίους <span style="color:#3333ff;"><strong>ώστε να αναγκαστεί ο περήφανος πατέρας να παραιτηθεί από την αντίστασή του.<br /></strong></span><br />Ο πιτσιρικάς είναι πραγματικό θηρίο και τους <span style="color:#990000;"><strong>έχει τρελάνει του έρημους τους Ρωμαίους</strong></span> απαγωγείς του. Θέλει να γίνονται τα πάντα όπως αρέσουν σε αυτόν και όταν αυτό δεν συμβαίνει απειλεί, σαν <span style="color:#000099;"><strong>κακομαθημένο κωλόπαιδο</strong></span>, ότι ... θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει. Πράγμα φύσει και θέσει αδύνατον φυσικά, αλλά κόμικ είναι, ότι θέλουμε κάνουμε. <img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 223px; DISPLAY: block; HEIGHT: 260px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5572102103685577362" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS3kxzLWMzobJX9xSNg3JTFoUx2bj0x6LxB2LaGMupUNci_NwoTzhEDl5ZRR9DFjFU9OeU_4Ir_Pz_r3WwUgOs9ddtbrHw3jBBqdqsoAXWDfhfiziubPQwXpiVv5wUCwsd7r9lnjqfGpE/s400/Asterix+-pepe.gif" /><br /><br />Όταν τελικά το αχτύπητο δίδυμο των Αστεριξ και Οβελιξ τον εντόπισαν, τον απελευθέρωσαν και ανέλαβαν να τον γυρίσουν πίσω στον περήφανο πατέρα του και αρχηγό της φυλής, έζησαν στο πετσί τους τι σημαίνει κακομαθημένο και μοσχοαναθρεμένο λεβαντόπαιδο. Τα είδαν όλα, με τα καπρίτσια του, μέχρι που και ο Οβελίξ αναγκάσθηκε να αντιγράψει αυτή την <span style="color:#333399;"><strong>ιδιότυπη μορφή πάλης</strong></span> και να κρατήσει και αυτός την αναπνοή του μέχρι σκασμού, όταν ο Αστερίξ δεν τον άφηνε να φάει 2347 αγριογούρουνα ή να ρίξει τις γνωστές ψιλές στους αγαπημένους του Ρωμαίους.<br /><br />Πως μου ήρθαν όλα αυτά; Τι να σας πω τώρα; Δεν ξέρω, μάλλον γιατί <span style="color:#cc0000;"><strong>είναι τόσο πολλοί γύρω μου οι μοσχαναθρεμένοι</strong></span>, οι κακομαθημένοι, αυτοί που πιστεύουν ότι δικαιούνται τα πάντα και δεν υποχρεούνται τίποτα, αυτοί που δεν θέλουν να χαλάσουν τη ζαχαρένια τους, αυτοί που δεν θέλουν να κοπιάσουν, αυτοί που όταν συμβαίνει κάτι με το οποίο διαφωνούν ασελγούν γύρω από τη λέξη Δημοκρατία. Βλέπετε για όλους αυτούς Δημοκρατία είναι να γίνετε αυτό που θέλουν αυτοί.<br /><br />Είναι πολλοί αυτοί που εκτοξεύουν άναρθρες και ανούσιες απειλές, ότι θα κρατήσουν την αναπνοή τους μέχρι να σκάσουν! Ας την κρατήσουν. Σκασίλα μου.<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Αρακάς λεμονάτος</strong></span><br /><br />1 κρεμμύδι ξερό ψιλοκομμένο<br />3 μέτριες πατάτες κομμένες σε μέτρια καρέδακια<br />2 καρότα κομμένα σε ροδέλες<br />½ φλιτζάνι μαραθόριζα ψιλοκομμένη (όσο πιο ψιλοκομμένη τόσο το καλύτερο) αν δεν βρείτε βάλτε μπόλικο άνηθο<br />Αλάτι πιπέρι λάδι<br />Χυμό από 2 λεμόνια<br /><br />Σε όσο λάδι θέλετε (εγώ δεν τα τρελαίνω στο λάδι τα λαδερά, έχω ένα θέμα), σοτάρετε το κρεμμυδάκι σε χαμηλή φωτιά να μαλακώσει και να γίνει διάφανο. Προσθέτετε τις πατάτες, τα καρότα και την μαραθόριζα και σοτάρετέ και αυτά. Στο τέλος βάζετε τον αρακά, το αλάτι και το πιπέρι. Προσθέτετε 1 ½ φλιτζάνι νερό και τα σιγανο-μαγειρεύετε για 15 λεπτά σε μέτρια φωτιά έχοντας το νου σας μπας και χρειαστεί λιγάκι νερό. Μόλις γίνει το φαγάκι πρέπει να είναι «μετρημένο» στα ζουμιά του. Στο τέλος προσθέτετε το λεμόνι και λίγο λάδι ακόμα, ώστε να γίνει και πιο πλούσιο. Αν θέλετε πασπαλίζετε με λίγο φρέσκο άνηθο. </div>tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-90598166289089316292011-02-02T18:19:00.001+02:002011-02-02T18:22:55.640+02:00ΘαύμαΔιάβαζα τις προάλλες ότι άρχισαν οι διαδικασίες ώστε να αγιοποιηθεί ο προηγούμενος Πάπας, δεν θυμάμαι πως τον έλεγαν τώρα. Εκείνο το γεροντάκι που δεν έλεγε να μας αφήσει χρόνια. Έλεγε λοιπόν το άρθρο ότι σύμφωνα με την Καθολική ιεροτελεστία τέλος πάντων, και τα πρωτόκολλα, και με τούτα και με εκείνα, συνήθως <span style="color:#6600cc;"><strong>παίρνει 200 χρόνια για να αγιοποιηθεί κάποιος</strong></span>, και να πιστοποιηθούν, δια τις επιστημονικής οδού, και 2 θαύματα! <span style="color:#ff6600;"><strong>Άρα βράσε όρυζα, δεν τον βλέπω τον μπάρμπα να γίνετε άγιος</strong></span>. Όχι ότι με νοιάζει βέβαια, μιας και γνωστό άθεο, γουρούνι.<br /><br />Το διάβασα, το ξέχασα. Μέχρι προχτές το βράδυ που είπα να φτιάξω μία κατσαρόλα πρασοσέλινο, να έχω να τρωω μέσα στη βδομάδα. Είχα στο ψυγείο μία ντομάτα που είχε ξεμείνει τουλάχιστον 20 μέρες. <span style="color:#3333ff;"><strong>Είχε ζαρώσει, είχε μαζώξει, σαν το παραπάνω γεροντάκι</strong></span> ένα πράγμα, και είχε μπερδευτεί μαζί με κάτι πορτοκάλια και κάπου την είχα χάσει. Βιολογική, πάντα τέτοιες παίρνω, πρώτο πράγμα!<br /><br />Μαζί με τα πράσα και τα σέλινα, βγάζω και την ντομάτα. Ήταν μεν ζαρωμένη, αλλά δεν ήταν και μπλιάχ, <span style="color:#6633ff;"><strong>όπως θα έπρεπε να είναι κάθε φτωχή πλην τίμια βιολογική ντομάτα</strong></span>. Στεκόταν, σαν την Σαπουτζάκη προ δεκαπενταετίας ρε παιδάκι μου. Την πλένω στοργικά, την ξεφλουδίζω ήρεμα ήρεμα, και την κόβω μικρά τετράγωνα κυβάκια.<br /><br />Αρχινάω το μαγείρεμα, σοτάρω τα πράσα, ρίχνω και την ντομάτα. Εκεί κανονικά θα έπρεπε να λιώσει, η καλή μου, μέσα στο ζεματιστό λαδάκι, θα έπρεπε να τα είχε παίξει, να είχε δει τα μαρούλια ανάποδα που λένε! Δεν παραξενεύτηκα που τίποτα τέτοιο δεν της συνέβη, έριξα και το σέλινο, καρότα, πατάτες, και τα έβαλα στο «5» να σιγανομαγερευτούν. Πάω στο σαλόνι, και ξεχνιέμαι, με κάτι γλυκομαγειρέματα του Παρλιάρου. Μετά από μισή ώρα, ανοίγω την κατσαρόλα. Μούρλια το φαΐ, μοσχομύριζε, στα ζουμιά του, όλα τέλεια. Εκτός <span style="color:#333399;"><strong>από τα κυβάκια ντομάτας, που είχαν πλήρως διασωθεί, </strong></span>δεν είχαν λιώσει ως έπρεπε, δεν είχαν γίνει σαλτσούλα ως έπρεπε, <span style="color:#006600;"><strong>είχαν αντισταθεί στο μισάωρο βρασμό</strong></span> (στο 5 παρακαλώ!), και είχαν παραμείνει τραγανά κυβάκια ντομάτας, δίπλα στα σελινοκοματάκια, στις πατατούλες, και στα καροτάκια που ως όφειλαν είχαν κρατήσει χαρακτήρα.<br /><br />Ω! Μεγαλοδύναμε !!! τι θαύμα είναι τούτο?<br /><br />Μα είναι θαύμα ή έπεσα σε <span style="color:#cc0000;"><strong>αντιστασιακά ντομάτα</strong></span>, μέλος του κόμματος.<br />Μα είναι θαύμα ή έπεσα σε <span style="color:#993399;"><strong>πλαστική ντομάτα</strong></span>, μέλος των μεταλλαγμένων ιντερνασιοναλ<br /><br /><span style="color:#6666cc;"><strong>Αν είναι πάντως θαύμα, να το καταχωρίσω ώστε να καταφέρει η έρμη η ντομάτα να αγιάσει, μην την πατήσει σαν το γεροντάκι!</strong></span><br /><br />Σε όλα τα γραφεία, ως γνωστών, το τζανκ φουντ πάει σύννεφο. Ένα από τα δικά μας αγαπημένα «σκουπίδια» είναι οι κιεσαντίγιας, που έχει το σιμπλι μπεργκερ. Πάρα πολύ εύκολο σνακ, και όχι ιδιαίτερα λιπαρό. Δοκιμάστε το ένα βράδυ, με ότι έχετε σπίτι, αλλαντικά, υπολείμματα από κοτόπουλο, μανιτάρια, μπέικον, ότι έχετε. Εδώ σας γράφω αυτή που έφτιαξα σπίτι και μου άρεσε πάρα πολύ.<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Quesadillas</strong></span><br /><br />2 αραβικές πίτες<br />2 κουταλιές της σούπας τυρί Φιλαδέλφεια<br />6 κουταλιές της σούπας τυρί έμενταλ τριμμένο<br />3 φέτες μπέικον ψιλοκομμένες<br />3 κουταλιές της σούπας μανιτάρια κονσέρβας ψιλοκομμένα και καλά στραγγισμένα<br />3 κουταλιές της σούπας καλαμπόκι βρασμένο<br /><br />Αλείφουμε τις πίτες με το Φιλαδέλφεια. Πάνω στην μία πίτα, απλώνουμε το μισό τυρί, από πάνω σκορπάμε, το μπέικον, τα μανιτάρια, και το καλαμπόκι, ρίχνουμε και λίγο πιπέρι και στο τέλος απλώνουμε το υπόλοιπο τυρί. Σκεπάζουμε με την 2η πίτα με την αλειμμένη της πλευρά προς τα κάτω. Πιέζουμε καλά ώστε να κολλήσουν και τα μεταφέρουμε σε ένα τηγάνι που έχει διάμετρο όσο και η πίτα. Δεν βάζουμε τίποτα στο τηγάνι ούτε βούτυρο ούτε λάδι, ψήνουμε την πίτα μας και από τις δύο πλευρές καλά, μέχρι να λιώσει το τυρί εσωτερικά, να ξεροψηθεί η τοτρίγια. Αν την πιέζετε από πάνω με μία σπάτουλα όσο την ψήνετε, ακόμα καλύτερα. Την βγάζετε, την κόβετε στα 4 και την σερβίρετε με λίγο στραγγιστό γιαούρτι στο πλάι, για ντιπ!tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-89927838851926444172011-02-01T17:45:00.002+02:002011-02-01T17:57:09.689+02:00Ρουμανία - ΑιγυπτοςΑπό το πρωί μου έρχονται στο νου εκείνα τα <span style="color:#6600cc;"><strong>Χριστούγεννα του ‘ 89.</strong></span> Ήμασταν στην Αίγινα, όλη η οικογένεια μαζεμένη, και όσο ψηνόταν η γαλοπούλα η γιαγιά μου έλεγε <span style="color:#006600;"><strong>«πάει το Τσαουσέσκουλο!».</strong></span> Είχε ζήσει βλέπετε την άνοδο και την πτώση του Κομουνισμού σε όλο της το εύρος. Από την εποχή του όπου το «σιδηρούν παραπέτασμα» όριζε τα πάντα στην Ευρώπη μέχρι τις εικόνες που βλέπαμε εκείνο το βράδυ στην τηλεόραση, με χιλιάδες κόσμου στην κεντρική πλατεία του Βουκουρεστίου, να ζητάνε το κεφάλι του Δικτάτορα επί πίνακι.<br /><br />Τα γεγονότα των προηγούμενων μηνών, με τις βελούδινες «επαναστάσεις» των υπολοίπων χωρών του ανατολικού μπλοκ, μας είχαν κάνει να πιστέψουμε, ακόμα και εμάς που ήμασταν τότε «μικρά», ότι ήρθε η ώρα και <span style="color:#3333ff;"><strong>οι κομουνιστο-δικτατορίες θα έπεφταν σαν ώριμα σύκα τον Αύγουστο.<br /></strong></span><br />Πιο παρανοϊκούς και σαλεμένους κυβερνήτες από τον Τσαουσέσκου και την γυναίκα του δεν είχε γνωρίσει η Ευρώπη. Ο άνθρωπος δεν ήταν κλασικός Κομουνιστής, ιδεολόγος, και τα λοιπά, ήταν σάικο. <span style="color:#cc0000;"><strong>Απόφοιτος δημοτικού, ελάχιστα εγγράμματος, έδινε στον εαυτό του πτυχία διδακτορικού σε ότι επιστήμη γούσταρε</strong></span>. Ηθελε να φτιάξει το μεγαλύτερο κτίριο στον κόσμο, το παλάτι του λαού, όπως το έλεγε, για να μένει ο ίδιος και η οικογένειά του σε περίπου 5000 δωμάτια! Είναι πολλές οι ιστορίες που λέγονται, άλλη φορά θα τις γράψω.<br /><br />Αυτό όμως που μου περνάει τώρα από το νου είναι, ότι τότε ήταν ξεκάθαρο σε όλους ότι ο τύπος ήταν ένας από τους πιο στυγνούς, εναπομείναντες δικτάτορες στην Ευρώπη. Η αντίδραση των Ρουμάνων, ήταν ευπρόσδεκτη από όλους με χαρά, δεν θέλαμε να χυθεί αίμα βέβαια, αλλά μιας και δεν γίνετε αλλιώς, τι να κάνουμε, λέγαμε. <span style="color:#ff6600;"><strong>Πρέπει να τελειώνουμε με τέτοια υποκείμενα που στην τελική και τον Κομουνισμό διέβαλλαν.<br /></strong></span><br />Επίσης ήταν η εποχή της<span style="color:#cc0000;"><strong> τηλεοπτικής κυριαρχίας</strong></span>. Όλα τα έβλεπες στην τηλεόραση και σε ριαλ ταιμ!. Το μαλάκα να προσπαθεί να βγάλει λόγο και το πλήθος να τον βρίζει, τις φασαρίες, τα επεισόδια. Μεγάλη εντύπωση μας έκαναν όλα αυτά τότε. Ο τηλεοπτικός χρόνος, υιοθετήθηκε και στην απόδοση δικαιοσύνης. Τον μπαγλαρώσανε στις 9 το πρωί, ανήμερα Χριστούγεννα, κάπου στο μεσημέρι έγινε η δίκη τους συνολικής διάρκειας 2 ωρών, κατά τις 7 το απόγευμα τον είχαν εκτελέσει. <span style="color:#000099;"><strong>Συνοπτικές διαδικασίες, μπας και γίνει καμία στραβή</strong></span>. Έτσι και αλλιώς ο τύπος είχε απολέσει προ πολλού το δικαίωμα για μια δίκαιη δίκη, ή για μία χάρη που θα οδηγούσε σε ισόβια. Οι φρικαλεότητες που βγήκαν στην επιφάνεια μετά τον θάνατό του, και που τότε ήταν γνωστές ακόμα και στις πέτρες εντός Ρουμανίας, έκαναν την όποια επιείκεια Εθνική Προδοσία.<br /><br />Θα μου πεις: τι είναι αυτά που λες τώρα!!! Οι πολιτισμένοι λαοί δεν σκοτώνουν τους εχθρούς τους σαν σκυλιά. <span style="color:#6633ff;"><strong>Έτσι είναι, αλλά αν με έχεις εξαθλιώσει έπαψα να είμαι πολιτισμένος, τι να κάνω.<br /></strong></span><br />Όταν ξεκίνησε η ιστορία με τις δικτατορίες της Βορείου Αφρικής (το ξέρω ότι ξενίζω μερικούς, αλλά ναι, ναι, ναι, Αίγυπτος, Τυνησία, Μαρόκο, Λιβύη <span style="color:#006600;"><strong>ΔΕΝ</strong></span> είναι Μέση Ανατολή, είναι Βόρειος Αφρική), ούτε κατά διάνοια δεν σκέφτηκα την αντιστοιχία τους με τη Ρουμάνικη επανάσταση. Έτσι και αλλιώς σε αυτές τις χώρες η ζωή έχει άλλη αξία, και νόμιζα ότι διάφοροι φανατικοί θρησκόληπτοι, τα έχουν βάλει πάλι με τους Αμερικανούς, και τους δυτικούς εν γένη.<br /><br />Όταν μετά από μέρες είδα τους φίλους μου τους Ρουμάνους στο Facebook, να γράφουν για την Αίγυπτο, συνδέθηκα που λένε, και <span style="color:#660000;"><strong>κατάλαβα τον παραλληλισμό</strong></span>.<br /><br />Η τηλεόραση βέβαια κάνει τη δουλειά της, η αγχωμένη Μαρία Καρχιλάκη, στο Μέγκα σου μεταφέρει ένα πανικό εφάμιλλου του πυρηνικού ολοκαυτώματος, και τα καλά εργαζόμενα δημοσιογραφάκια/υπάλληλοι του κυρίου και της κυρίας Βαρδινογιάννη, αναφέρονται στον «Πρόεδρο Μουμπάρακ». Μην ξεχνάμε ότι <span style="color:#ff6600;"><strong>ο εθνικός μας ευεργέτης είναι συνεταίρος με το Αιγύπτιο ραμολί</strong></span>, και η κυρία «Ελπίδα» που αγαπάει τόσο πολύ «οοοοολα τα παιδάκια του κόσμου» είναι κολλητή με την σύζυγο του ραμολιμέντου και <span style="color:#000099;"><strong>κάνουν μαζί αγαθοεργίες ανά τον κόσμο κάτω από την αιγίδα της Ουνέσκο</strong></span>. Για τούτα και για εκείνα, μιλάμε πολιτικαλι κορεκτ, χρησιμοποιώντας, τον επίσημο τίτλο του Δικτάτορα, ακόμα και τώρα, παραβλέποντας ότι κυβερνάει περίπου όσο κυβέρνησε ο Φράνκο την Ισπανία, και δεν εκλέχτηκε ποτέ! Ανέλαβε, εξουσία που του παραδόθηκε.<br /><br />Αυτά όμως είναι πραγματικά λεπτομέρειες, μιάς και ο άνθρωπος αυτός, είναι «σοσιαλιστής», μέλος της σοβαρής «σοσιαλιστικής διεθνούς», που προεδρεύει ο δικός μας, επίσημος συνομιλητής όλης της δύσης, και όσο και αν φώναζαν οι έρημοι οι Αιγύπτιοι (διαβάστε το βιβλίο Σικάγο για να καταλάβετε), αλλά και οι οικονομικοί δείκτες της χώρας ότι μιλάμε για <span style="color:#006600;"><strong>ανείπωτη φτώχια και διαφθορά, κανένας δεν άκουγε</strong></span>. Μιλάμε για γαμώ τις υποκρισίες (και από εμένα βέβαια)!<br /><br />Τώρα που η φωτιά έχει μπει για τα καλά, και μάλλον δεν θα σβήσει εύκολα – δεν έχει κερδισθεί η μάχη ακόμα, αλλά λέμε – που καίγονται τα μπατζάκια μας, μιας και είμαστε πολύ γείτονες, μα πολύ πραγματικά, <span style="color:#990000;"><strong>τώρα αρχίζουμε να μιλάμε</strong></span>, άναρθρα ακόμα, μιας και κάποιοι λένε για τη φτώχια αυτού του λαού, κάποιοι για τον μουσουλμανικό κίνδυνο, κάποιοι για το χάος που επικρατεί, κάποιοι για το δίκαιο του αγώνα. Αλλά τουλάχιστον μιλάμε, 10 χρόνια μετά τους πύργους, αποφασίσαμε εμείς οι δυτικοί να δούμε λίγο και τα χάλια αυτών των χωρών και να σκεφτούμε «μήπως μας αφορούν και αυτές οι δικτατορίες;».<br /><br />Μια ακόμα αξιοσημείωτη διαφορά είναι, ότι αυτή η επανάσταση, δεν είναι τηλεοπτική. Ηρθε η ώρα των νέων μέσων να παρουν την σκυτάλη. <span style="color:#006600;"><strong>Εχει ανάψει το Facebook και το Twitter!!</strong></span> Αν βάλεις #Egypt στο τελευταίο, θα καταλάβεις, ανεβαίνουν περίσου 5000 tweets το δευτερόλεπτο. Τους έκοψαν λέει την επικοινωνία, μαλακίες, δεν γίνετε πλέον να κόψεις την επικοινωνία, εκτός αν αρχίσεις να κατεβάζει δορυφόρους (αν δεν κάνω λάθος τα καλάσνικοφ δεν φτάνουν τόσο ψηλά). Πλέον υπάρχουν νέοι μέθοδοι στο τραπέζι για τα πάντα που αφορούν την επικοινωνία, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό από τον 85-χρονο κυρ. πρόερδο!<br /><br /><span style="color:#cc0000;"><strong>Αν ο κυριος Μουμπάρακ θα έχει την τύχη του Τσαουσέσκου δεν το ξέρω</strong></span>. Πιστεύω όμως ότι κάτι ανάλογο του αξίζει. Το να βρει και αυτός καταφύγιο στα παλάτια της Σαουδικής Αραβίας ή κάπου αλλού, δεν αποτελεί δικαιοσύνη. Το αν αυτή η κατάσταση θα μεταδοθεί όπως η γρίπη των χοίρων σε χοιροστάσιο του Μεξικού, ούτε αυτό το ξέρω. <span style="color:#6633ff;"><strong>Φίλοι και συνεργάτες από όλες αυτές τις χώρες λένε με βεβαιότητα, ότι δεν θα γλιτώσει κανένας, κανένας, είναι θέμα χρόνου πότε θα τους πάρει όλους η μπάλα.</strong></span> Αυτό λένε αυτοί συνεπαρμένοι από τον αέρα της «επανάστασης».<br /><br />Φαίνεται όμως ότι η απόλυτη κυριαρχία του όλα αυτά τα χρόνια δεν τον βοηθάει να καταλάβει ότι <span style="color:#3333ff;"><strong>ο κίνδυνος να τον κρεμάσουν με συνοπτικές διαδικασίες είναι πολύ μεγάλος</strong></span>. Έτσι την έπαθε και το Τσαουσέσκουλο, μεγάλεεεε, ούτε και κατάλαβε από που του ήρθε. <span style="color:#990000;"><strong>Πόσο δίκιο είχαν οι Ρουμάνοι τελικά</strong></span> (το γράφει και το protagon αυτό).<br /><br />Τώρα όσον αφορά κάποιους εδώ δικούς μας που ονειρεύονται ανάλογες επαναστάσεις και στην Ελλάδα, τι να πω; αν δεν μπορούν να κατανοήσουν τις θεμελιώδεις διαφορές της λαϊκής δυσαρέσκειας, εγώ θα τους την εξηγήσω. Στην τελική είναι και θέμα ευφυΐας.<br /><br />Αντε να σας γλυκάνω, μιας και έχω χαθεί πολύ καιρό, και πρώτη μέρα σήμερα σας πήρα με τις πέτρες! Υπόσχομαι να προσπαθήσω να γράφω πιο συχνά. Πνίγομαι όμως, βρε πουλάκι μου, και συνήθως τα βράδια είμαι ένα κουρέλι. Πρέπει όμως να καταγράφω τις συνταγές που φτιάχνω γιατί αλλιώς μην νομίζετε και εγώ τις ξεχνάω.<br /><br /><span style="color:#3333ff;"><strong>Σουφλεδάκια σοκολάτας</strong></span><br /><br />150 γραμμάρια κουβερτούρα<br />60 γραμμάρια βούτυρο<br />100 γραμμάρια μαύρη ζάχαρη<br />4 κουταλάκια του γλυκού αλεύρι για όλες τις χρήσεις<br />4 αυγά.<br /><br />Λιώνετε τη σοκολάτα και το βούτυρο σε φούρνο μικροκυμάτων ή σε μπεν μαρί. Σε ένα μεγάλο μπολ χτυπάτε, τα αυτά με τη ζάχαρη, να ανακατευτούν πού καλά και προσθέτετε και το αλεύρι. Ανακατεύετε καλά και στο τέλος προσθέτετε τη λιωμένη σοκολάτα που έχετε ομογενοποιήσει με το βούτυρο. Μοιράζετε το μίγμα σε 6 ατομικές φόρμιτσες για σουφλέ ή μικρή μαφινιέρα, που έχετε όμως βουτυρώσει και αλευρώσει ελαφρά για να μην κολλήσουν. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στον αέρα στους 200 βαθμούς για 10 λεπτά. Τα βγάζουμε αμέσως και ξεφορμάρουμε μετά από 2-3 λεπτά. Σαν μαλακό κεκάκι απ’ έξω, υγρό από μέσα. Έτσι πρέπει να είναι. Μην νομίσετε ότι είναι άψητα και τα παραψήσετε.tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-54331847439360246302010-11-14T19:20:00.002+02:002010-11-14T19:35:33.156+02:00ΙδιώτηςΓνωστό και χιλιοειπωμένο αλλά θα το γράψω και εγώ γιατί το σηκώνει ο καιρός. Στην αγαπημένη μας αρχαία εποχή, <span style="color:#3333ff;"><strong>που τόσο μας αρέσει να προάγουμε</strong></span>, αυτός που δεν συμμετείχε στα κοινά λεγόταν <span style="color:#ff0000;"><strong>ιδιώτης</strong></span>. Ήταν κακό πράγμα, τζίζ κακό! Μετά το πήραν οι λατίνοι, οι άγγλοι, και <span style="color:#ff6600;"><strong>μας προέκυψε ο idiot, ο ηλίθιος δηλαδή</strong></span>.<br /><br />Οι σύγχρονοι έλληνες, δεν πήγαν να ψηφίσουν σήμερα. Δεν πήγαν και την περασμένη Κυριακή. Ιδιώτευσαν, δεν συμμετείχαν στα κοινά. <span style="color:#6600cc;"><strong>Δεν είναι ηλίθιοι βέβαια</strong></span> ότι και να λένε οι κουτόφραγκοι, δεν ήθελαν να πάνε. Συνειδητά.<br /><br />Εγώ βέβαια πήγα, και τώρα και πάντα. Τιμάω τη Δημοκρατία. Ετσι το βλέπω. Πολλοί όμως φίλοι μου δεν πήγαν. Μπορείς να τους κακίσεις, μπορείς να τους κατηγορήσεις; Όχι βέβαια. Εγώ δεν μπορώ. Όσο και να θεωρώ ότι η ψήφος, δεν είναι δικαίωμα, είναι υποχρέωση. Δεν μπορώ να κατηγορήσω όλους αυτούς που<span style="color:#006600;"><strong> δεν βρήκαν κανένα άξιο να πάρει την ψήφο τους</strong></span>, που θέλανε να «φτύσουν» το πολιτικό σύστημα που μας φτύνει καθημερινά, που δεν αντέχουν την υποκρισία των πολιτικών, που δεν θεωρούν κανένα ικανό να μας μαζεύει τα σκουπίδια με σωστό τρόπο, που δεν θεωρούν ότι ζούμε σε δημοκρατία, ή που και ακόμα ακόμα θέλουν να στείλουν ένα αντιμνημονιακό αντι-ιμπεριαλιστικό, αντι-καπιταλιστικό μήνυμα. <span style="color:#3333ff;"><strong>Δεν έχουν άδικο</strong></span>.<br /><br />Αν βέβαια το αποτέλεσμα όλων αυτών των «δίκιων» είναι ο μέγας φέλαρχος Νικήτας να είναι και αύριο ο Δήμαρχος της πιο αξιοθρήνητης πόλης της Ευρώπης, τι να κάνω; <span style="color:#663366;"><strong>Θα στεναχωρηθώ, αλλά έτσι είναι τα πράγματα</strong></span>. Στη σύγχρονη Δημοκρατία και 5 άνθρωποι από τα 10 εκατομμύρια να πάνε να ψηφίσουν, <span style="color:#333399;"><strong>αποτέλεσμα έχουμε και αρχηγούς με νομιμοποίηση πάλι έχουμε.</strong></span> Πρωθυπουργούς, Βουλευτές, Δημάρχους και Περιφερειάρχες που θα αποφασίζουν για εμάς, πάλι θα έχουμε. Και μπορεί κάποιοι να λένε ότι όλοι αυτοί δεν θα έχουν ουσιαστική νομιμοποίηση, εγώ πάλι πιστεύω ότι αυτά είναι μπαρούφες, <span style="color:#ff6600;"><strong>διότι αυτοί θα βάζουν τις υπογραφές τους, όχι οι ηθικοί νικητές.<br /><br /></strong></span>Τέλος καλό όλα καλά πάντως και χτες με έκραξε ο Φωτάκης γιατί είμαι τεμπέλα λεει και δεν γράψω. Οτι θες μπορείς να μου πεις, αλλά τεμπέλα δεν είμαι, αααα όλα κιόλα. Εχω τρελή δουλειά, τρελή. Και όταν γυρίζω ψόφια σπίτι μόνο συνταγές δεν μπορώ να γράφω. Εδώ με το ζόρι μπορώ να ψελλίζω το όνομά μου, μπογλόλογα θα γράφω. Είμαι και κάποιας ηλικίας, όχι σαν εσάς μωρά παιδιά.<br /><br />Υποσχέθηκα όμως μία πανέμορφη συνταγή, για τους λάτρεις της κρέμας σοκολάτας παλιάς κοπής. Θυμάστε εκείνες τις κρέμες που μας έφτιαχνε η μαμά, από κάτι σακουλάκια Ανθος Αραβοσίτου;<span style="color:#ff6600;"><strong> Τις λάτρευα αυτές τις κρέμες, και μάλλον συμφωνούν πολλοί μαζί μου</strong></span>. Η συγκεκριμένη κρέμα, είναι από ένα βιβλίο του Παρλιάρου, την γυρόφερνα πολύ καιρό και ένα βράδυ με άδειο ψυγείο και τρελή λαχτάρα για γλυκό την έφτιαξα. Πραγματικά υπέροχη.<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Κρέμα Σοκολάτας<br /></strong></span><br />500 γραμμάρια γάλα<br />80 γραμμάρια ζάχαρη<br />50 γραμμάρια κακάο<br />20 γραμμάρια κορν φλάουερ<br />300 γραμμάρια κουβερτούρα (55% κακάο) κομμένη σε μικρά κομματάκια<br /><br />Σε μια κατσαρολίτσα ανακατεύουμε το γάλα με το κακάο και το βάζουμε να βράσει. Σε ένα φλιτζανάκι του καφέ νερό διαλύουμε το κορν φλάουερ και σε ένα μπολάκι το ανακατεύουμε με τη ζάχαρη. Λίγο πριν βράσει το γάλα, προσθέτουμε το μίγμα κορν φλάουερ, ζάχαρης και νερού και ανακατεύουμε καλά με μία κουτάλα να αρχίσει να δένει. Προσθέτουμε τη ψιλοκομμένη σοκολάτα, αποσύρουμε από τη φωτιά και ανακατεύουμε συνεχώς μέχρι να λιώσει η σοκολάτα. Αδειάζουμε σε ένα μπολ τη κρέμα και ακουμπάμε το μπολ πάνω από ένα μεγαλύτερο μπολ με παγάκια. Ανακατεύουμε συνεχώς μέχρι να κρυώσει η κρέμα. Αυτό άμα θέλετε το κάνετε, αλλά αν τελικά μπείτε στον κόπο, η κρέμα σας δεν θα αποκτήσει κρούστα και θα έχει μία πολύ βελούδινη υφή. Την μοιράζετε σε μπολάκια και την χτυπάτε αμέσως. Κατά τη γνώμη μου χαλάει στο ψυγείο, αλλά εσείς κάνετε ότι θέτε.tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-82125563035838287232010-10-13T17:21:00.004+03:002010-10-13T17:33:27.103+03:00Και κλάμα η κυρίαΔευτέρα βράδυ, εγώ και ο καναπές μου περνάμε στιγμές πάθους, έρωτα και ιδρώτα. <span style="color:#990000;"><strong>Ο ανεξέλεγκτος ερωτάς μας, έχει επανέλθει στην προ του καλοκαιριού κατάσταση. </strong></span>Μπορεί να τον απάτησα λίγο με τις καρέκλες σκηνοθέτη στην βεράντα μου, αλλά αυτά ήταν καλοκαιρινές τρέλες σαν αυτές που όλοι κάνουμε όταν η ζέστη χτυπάει κόκκινο. Τον αγκαλιάζω και του υπόσχομαι ότι δεν θα τον εγκαταλείψω ποτέ.<br /><br />Έξω ο χειμώνας λυσσομανά. Κρύο ! και οι αρκούδες έχουν αρχίσει και καλοβλέπουν την πεδιάδα των Γερακα-Χαλανδρο-Βριλλησίων από εκεί ψηλά στην Πεντέλη που κάθονται. Ο Ολγα, ο Γιάννης και ο Παύλος μιλάνε με τον Μητσοτάκ (Σαββόπουλε το κούρεμά σου θα μείνει στην ιστορία). <span style="color:#3333ff;"><strong>Τι τον ταΐζει η Μαρίκα σκέφτομαι;</strong></span> Μάλλον του βάζει συντηρητικά, πως είναι δυνατόν να ήταν παππούς όταν γεννήθηκα και τώρα εγώ να είμαι γιαγιά και αυτός εκεί, ακούνητος!<br /><br />Αλλά ο αγαπημένους μου χειμώνας είναι πάλι εδώ, σκέφτομαι, με τα κρύα του, και τα τζάκια του και τους καναπέδες του, και είμαι τόσο μα τόσο ευτυχισμένη που μέχρι και τον Μητσοτάκ χαίρομαι με τις βλακείες του.<br /><br />Ονειροπολούσα και ούτε και κατάλαβα για πότε πέρασε η ώρα και αντί για τον αποστάτη η τιβί <span style="color:#009900;"><strong>έδειχνε ένα απίστευτο πρασινομπλέ σκηνικό</strong></span>, που όμοιό του μόνο σε απομονωμένη Κυκλάδα βρίσκεις.<br /><br /><span style="color:#000099;"><strong>Το νησί!</strong></span> Τι εικόνες υπέροχες, τι ομορφιά είναι αυτή, αναρωτήθηκα, τι υπέροχα τοπία, τι καρέ <span style="color:#3333ff;"><strong>βγαλμένα μέσα από τη ζωή μας, από την ιστορία μας</strong></span>. Είχα διαβάσει το βιβλίο και μου άρεσε, είχα ακούσει ότι γίνετε ταινία, αλλά κατά τύχη έπεσα πάνω στην πρεμιέρα. <span style="color:#6633ff;"><strong>Αισθάνθηκα ότι σε κάποια σκηνή θα έβλεπα τη γιαγιά μου,</strong></span> με το μαύρο τσεμπέρι της, να περπατάει ανάμεσα στα πετρόσπιτα του περασμένου αιώνα. Η αίσθηση που είχα ήταν ότι ήμουνα εκεί, ότι δεν είναι ταινία, δεν είναι σήριαλ στην τηλεόραση, αλλά μία σκηνή από το χωριό μου μία άλλη εποχή.<br /><br />Τι όμορφη η Ελένη (Λέχου στην μεγάλη της Ρέντα), τα παιδιά, ο άνδρας της (ο Μάινας με ένα υπέροχο άδειο βλέμα) πραγματικά όλοι τους υπέροχοι.<br /><br />Και εκεί που καθόμουν απόλυτα ευτυχισμένη που ήρθε επιτέλους ο χειμώνας, <span style="color:#990000;"><strong>βάζω κάτι κλάματα</strong></span>, μα κάτι κλάματα, τι να σας λεω. Αναφιλητά, λες και ήταν η καλύτερή μου φίλη που έφευγε για την Σπιναλόγκα με Λέπρα, λες και όλα αυτά δεν γίνονταν μέσα στην ίδια τηλεόραση που πριν λίγο είχε μοστράρει το φάντασμα του Μητσοτάκ που κάποιος τον έχει ξεχάσει εδώ χάμω μη χέσω. Κλάμα λέμε!<br /><br />Με το τέλος του επεισοδίου, πήγα και <span style="color:#ff6600;"><strong>έβαλα ένα ουισκάκι να συνέλθω</strong></span> και ας έδειξαν υψηλές τρανσαμινάσες οι πρόσφατες εξετάσεις και είπα να τον κόψω. Τι να κάνω είχα συγκλονιστεί η έρημη.<br /><br />Μαγεία .... η μαγεία της εικόνας για την οποία μας μιλάνε όλοι, η μαγεία της ιστορίας για την οποία όλοι συμφωνούμε, <span style="color:#6666cc;"><strong>η μαγεία της ιστορίας μας η οποία μας συγκλονίζει κάθε φορά που ξετρυπώνει πίσω από ένα παραθύρι.<br /></strong></span><br />Την επόμενη με χαρά έμαθα ότι πολλοί το είδαν το Νησί, όλοι εντυπωσιάσθηκαν και όλοι μα όλοι εκλέγον. Τι άνθρωποι είμαστε άραγε; μέσα στο κλάμα και στην τραγωδία ρε παιδάκι μου.<br /><br />Παιδάκια έχετε καταλάβει ότι δεν γράφω πλέον πολύ. Έχω πνιγεί στη δουλειά τι να σας λεω τώρα. Έτσι θα πάει μέχρι το τέλος του χρόνου. Η αλήθεια είναι ότι είμαι καθημερινά 9 με 8 στο γραφείο και μετά συνεχίζω σπίτι. Επίσης το νέο είναι ότι λίγο πριν τα Χριστούγεννα θα πάω Ινδία, <span style="color:#006600;"><strong>στη Βομβάη</strong></span>, για δουλειά βέβαια γιατί εγώ δεν θα πήγαινα σε τόσο βρόμικο μέρος για κάτι άλλο, έπεισα και τη Φι και έτσι ετοιμαζόμαστε για μέρη εξωτικά.<br /><br />Σήμερα θα σας γράψω ένα μπελαλίδικο πιάτο που βρήκα στο περιοδικό Olive, το έφτιαξα και πραγματικά τι να σας λεω ότι καλύτερο για ένα τραπέζι σε φίλους που αγαπάνε τις μεσογειακές γεύσεις.<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Τούρτα με κρέπες, κολοκύθια, ψητή πιπεριά και κατίκι<br /></strong></span><br />4 κρέπες που είτε αγοράσαμε έτοιμες είτε ετοιμάσαμε με την βασική συνταγή για κρέπες που σας έχω γράψει στο παρελθόν<br />3 κολοκύθια κομμένα σε ψιλές ροδέλες<br />3 πιπεριές Φλωρίνης έτοιμες από το βάζο αλλά καλά στραγγισμένες από τα σπορέλαια<br />450 γραμμάρια κατίκι Δομοκού<br />2 αυγά<br />150 γραμμάρια γραβιέρα χοντροκομμένη<br />1-2 κουταλιές της σούπας αλεύρι<br />άνηθο ψιλοκομμένο<br />πάπρικα γλυκιά<br /><br />για τη σάλτσα από κόκκινη πιπεριά<br />3 πιπεριές Φλωρίνης έτοιμες από το βάζο αλλά καλά στραγγισμένες από τα σπορέλαια<br />μία σκελίδα σκόρδο<br />2 κουταλιές βαλσάμικο<br />2 κουταλιές καρύδια<br />3 κουταλιές λάδι<br />άνηθο και 50 γραμμάρια κατίκι<br /><br />Απλώνουμε τα κολοκύθια σε μία λαδόκολλα σε ένα ταψί, τα αλατοπιπερώνουμε ελαφρά και με ένα πινέλο τα λαδώνουμε και από τις 2 πλευρές. Τα ψήνουμε λίγο στο φούρνο και από τις 2 πλευρές να μαλακώσουν. Προσοχή θέλουν λίγο ώστε να μην αρπάξουν και στεγνώσουν. Μπορούμε εναλλακτικά και να τα περάσουμε και από ένα τηγάνι για λίγο με λάδι μέχρι να μαραθούν. Μέσα σε ένα μπολ ανακατεύουμε το κατίκι, τα αυγά, το αλεύρι, τον άνηθο και την πάπρικα. Ψιλοκόβουμε σε μικρά καρεδάκια τις 3 πιπεριές. Λαδώνουμε ένα στρογγυλό πυρέξ που να χωράει τις κρέπες, και στρώνουμε την πρώτη κρέπα. Απλώνουμε από πάνω τα μισά κολοκύθια και περιχύνουμε με το 1/3 του μίγματος του τυριού. Βάζουμε από πάνω άλλη μία κρέπα και στρώνουμε τις ψιλοκομμένες πιπεριές. Απλώνουμε το άλλο 1/3 του μίγματος τυριού και βάζουμε άλλη μία κρέπα από πάνω. Απλώνουμε τα υπόλοιπα κολοκύθια και το υπόλοιπο τυρί και κλείνουμε την τούρτα με την τελευταία κρέπα. Πασπαλίζουμε την τούρτα με την γραβιέρα και την ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο αέρα μέχρι να ροδίσει στους 180 βαθμούς, περίπου μισή ώρα.<br /><br />Για τη σάλτσα, κόβουμε το σκορδάκι σε ροδέλες και το σοτάρουμε λιγάκι σε ένα τηγάνι με το λάδι. Μόλις γίνουν περνάμε όλα τα υλικά της σάλτσας στο μούλτι και τα λιώνουμε.<br /><br />Για το σερβίρισμα κόβουμε ένα κομμάτι από την τούρτα και απλώνουμε από πάνω μία γεμάτη κουταλιά σάλτσας.tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-44777912926087474162010-10-04T21:05:00.001+03:002010-10-04T21:08:29.240+03:00Νέος και ωραίοςΑκούω και τρέμω. <span style="color:#cc0000;"><strong>Ανατριχιάζω</strong></span>. Είναι λεει νέο, ωραίο και κυρίως έμπειρο το παλικάρι. Η μόνη ακούνητη βραχονησίδα της χώρας μας, φαίνετε ότι δεν μας τελείωσε. Χρόνια λέμε και πιστεύουμε ότι τους πρώην πρωθυπουργούς τους στέλνει σπίτι του ο λαός. Σαχλαμάρες ... <span style="color:#000099;"><strong>η βραχονησίδα είναι εδώ, δυνατή και κυρίως έμπειρη, ικανή να μας ξανακυβερνήσει</strong></span>.<br /><br />Διότι τι θέλει αυτή η χώρα? Τι μας λείπει ? τι θέλουμε εμείς οι πολίτες? Μια γερή δυνατή και όμορφη Βραχονησίδα, θέλουμε. <span style="color:#ff6600;"><strong>Να κάθετε εκεί στις ξέρες της Ραφήνας</strong></span>, να πλατσουράει, να κουνάει τα ποδαράκια του, όμορφος ωσάν αρχαίος θεός, Αδωνης (όχι σαν τον άλλο τον πυροβολημένο της μπουμπούκας), να κάνει αυτό που πρέπει βρε αδελφέ. Λιβ γιορ μιθ ιν Ραφηνα. Να έρχονται οι κινέζοι, <span style="color:#006600;"><strong>τώρα που τους έχουμε πολλούς</strong></span>, να κοιτάνε και να χαίρονται τα καλά της Αττικής Δημοκρατίας.<br /><br />Κάνει έτσι μία τσούχτρα και το τσιμπάει το παιδί, τρέχει η Νατάσα, και του βάζει φενιστίλ, τι σκατά <span style="color:#6633ff;"><strong>τσάμπα τη σπουδάζαμε τόσους μήνες!</strong></span> Κοτζάμ γιατρός. Ολα τα έχει σκεφτεί ο σοφός λαός, όλα. Ένα μόνο είναι το πρόβλημα, μπας και δεν προλάβουμε και βγει ο Δρακουμέλ, που έχει μία πείρα στην πώληση βραχονησίδων <span style="color:#990000;"><strong>και μας το πουλήσει το αξιοθέατο</strong></span>, και τότε τι θα δείχνουμε στους ξένοι .... ωχού συφορά μας .......<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Τόνος Σεβίτσε<br /></strong></span><br />Μια φέτα φρεσκου τόνου (γίνετε και με φρέσκες καθαρισμένες μεγάλες γαρίδες) περίπου 300 γραμμάρια<br />3 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένο φρέσκο κρεμυδάκι με λίγο πράσινο<br />2 κουταλιές της σούπας πολύ ψιλοκομμένο ξερό κρεμμύδι<br />1 καυτερή πράσινη πιπεριά πολύ ψιλοκομμένη χωρίς τα σπόρια<br />1 κουταλιά της σούπας τριμμένο τζίντζερ<br />¼ της κούπας φρέσκο χυμό λεμόνι<br />ξύσμα από μισό λεμόνι<br />χυμό από 1 λάιμ<br />ξύσμα από 1 λάιμ<br />1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι<br />4 κουταλιές της σούπας λάδι<br />3 κουταλιές της σούπας σόγια σος<br />2 κουταλιές της σουπας κάπαρη<br />προαιρετικά 4 κουταλιές της σούπας μάνγκο κομμένο σε πολύ μικρά κομματάκια<br /><br />Βάζετε τον τόνο στη κατάψυξη για μία ώρα να παγώσει λίγο ώστε να μπορέσετε να τον κόψετε σε μικρά κυβάκια, χωρίς να τον διαλύσετε. Αν χρησιμοποιήσετε γαρίδες και είναι μεγάλες να της κόψετε σε κομματάκια. Βάζουμε σε ένα μπολ όλα τα υλικά και τα ανακατεύετε πολύ καλά. Σκεπάζετε με μεμβράνη και το βάζετε στο ψηγείο για 3-4 ώρες να μαριναριστεί. Βέβαια τρώγετε ωμό, με φρέσκα ψωμάκια. Είναι λίγο καυτερό αλλά πολύ ιδιαίτερο.tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-67642332755558417862010-09-29T18:29:00.002+03:002010-09-29T18:36:19.571+03:00Σήμερα γάμος γίνετεΣας έχω ενημερώσει κατ΄ επανάληψη για τα αισθήματά μου για τον γάμο. Για να μην επαναλαμβάνομαι λοιπόν θα σας αναλύσω πρόσφατα γεγονότα, <span style="color:#ff6600;"><strong>που με έκαναν να κουνάω το κεφάλι μου ωσάν γριά μπάμπουσκα μπροστά σε 16-χρονο νυμφίδιο.</strong></span><br /><br />Ελληνική οικογένεια χαμηλού προς μεσαίου εισοδήματος παντρεύει με απίστευτη χαρά την κόρη. Χαρά γιατί βρήκε γαμπρό, μην ξεχνάτε οι γονείς μας <span style="color:#3333ff;"><strong>μας έχουν σε τόση εκτίμηση που θεωρούν ότι ποτέ δεν θα βρούμε γαμπρό ή νύφη</strong></span>, αλλά και αν τον βρούμε αυτό δεν οφείλετε στην απαστράπτουσα εμφάνιση μας και μοναδική μας προσωπικότητα αλλά στο ότι ήμασταν τυχερές/οι!!<br /><br />Η κόρη δικαιολογημένα είναι χαρούμενη αλλιώς δεν θα παντρευότανε, έλα όμως που τα παιδιά αυτά με τους γάμους, τα νυφικά, τις δεξιώσεις, τα λουλούδια, τον φωτογράφο, και τα λοιπά <span style="color:#ff0000;"><strong>μάνεϊ σπεντινγκ ακτιβιτις</strong></span>, δεν θέλουν να έχουν σχέση.<br /><br />Αυτό που θέλουν, είναι αυτά τα χαζοχαρούμενα, <strong><span style="color:#993399;">... οι δυο μας ... σε ένα ξωκλήσι .... στο ηλιοβασίλεμα,</span></strong> και αυτά τα σιροπιαστά.<br /><br />Οι γονείς με το που το άκουσαν, έπαθαν το πρώτο εγκεφαλικό, και να οι λιποθυμίες, και να οι κολόνιες, και να τα 166, και να τα «πως θα δω εγώ τη θεία σου την Εβδοξίαααααα!!». Τι να κάνεις <span style="color:#000099;"><strong>μεγάλο το δράμα, μεγαλύτερο απ΄ αυτό που ζει η Μελίτα με τον Στέφανο</strong></span> (βλ. Μυστικά της Εδέμ!), υποχώρησαν τα παιδιά.<br /><br />Έτσι και κάνεις το λάθος να πεις το ναι, και να ενδώσεις σε αυτούς τους εκβιασμούς, <span style="color:#660000;"><strong>είσαι καταδικασμένος</strong></span>. Δεν το λεω εγώ, τα γεγονότα το λένε. Γιατί το νυφικό πρέπει να είναι αγοραστό, να μην μας περάσουν για φτωχούς (μεγάλο ελάττωμα στην κουλτούρα μας!), <span style="color:#333399;"><strong>πρέπει να είναι πλούσιο και ας σου προσθέτει 10 κιλά</strong></span>, πρέπει να είναι άσπρο και ας μην σου πάει καθόλου. Ο γαμπρός πρέπει να φοράει οπωσδήποτε γραβάτα ή παπιγιόν, ή κρεμάλα, κάτι τέλος πάντων και ας μην του κουμπώνει το πάνω κουμπί του πουκαμίσου, επίσης πρέπει, πρέπει τα παπούτσια του να είναι αφόρετα! <span style="color:#ff6600;"><strong>Και ας αυξάνετε ο κίνδυνος να τον χτυπήσουν εκείνη ακριβώς την ημέρα.<br /></strong></span><br />Οι μπουμπουνιέρες πρέπει να είναι πολλές, πάρα πολλές, γιατί <span style="color:#006600;"><strong>πρέπει να τις μοιράσουμε στα φανάρια στην Κηφισίας στις 9 το πρωί της Δευτέρας</strong></span>, άαααααα... και πρέπει να είναι πλούσιες, με 124546 κουφέτα μέσα, λες και οι πεινασμένοι ανά τον κόσμο με κουφέτα περιμένουν να ζήσουν.<br /><br />Στη δεξίωσης <span style="color:#3366ff;"><strong>πρέπει να προσκληθεί όλο το σόι μέχρι 7ο ξάδελφο</strong></span> και ας μη υπάρχει χώρος για την κολλητή σου ή τον συνάδελφο στο διπλανό γραφείο. Επίσης το μενού, <span style="color:#ff6600;"><strong>πρέπει να έχει οπωσδήποτε μουσακά</strong></span>, και παπουτσάκια, και γύρο. Τέτοια τρωνε οι έλληνες άλλωστε, όχι τα άλλα τα μοντέρνα.<br /><br />Πρέπει ο ντιτζές να έχει <span style="color:#6666cc;"><strong>πλήρη γνώση του ρεπερτορίου των ΒαζεοΓιαννούληδων</strong></span>, καθώς και όλες τις πιθανές ενορχηστρώσεις των αριστουργημάτων τους που έχουν γίνει στην Π. Ράλλη αλλά και στα περίχωρα των Τρικάλων. Αυτά χορεύει ο κόσμος τα άλλα δεν κάνουν κέφι είναι για τα ραδιόφωνα.<br /><br />Και φυσικά πρέπει, πρέπει λεω, <span style="color:#990000;"><strong>να χορέψουν όλο το ρεπερτόριο</strong></span>, καθώς για κάποιον ανεξήγητο λόγο το ζευγάρι είναι το πιο ξεκούραστο, το πιο χαρούμενο με τα πιο πάνω δρώμενα, και το πιο χορεφταρούδικο. <span style="color:#ff6600;">Κάτι σαν τον Τραβόλτα ένα πράμα</span>. Το άγχος μερικών, κυρίως ανδρών, ότι πρέπει να χορέψουν στον γάμο τους, τους έχει οδηγήσει σε σχολές χορού, όπου μαθαίνουν Τάνγκο και άλλα τέτοια λατινοαμερικάνικα, μέσα σε ένα κλίμα <span style="color:#333399;"><strong>απόλυτου ρεζιλέματος.<br /></strong></span><br />Η δεξίωσης συνήθως αρχίζει με το αγαπημένο τραγούδι του ζεύγους, όπου ποτέ δεν είναι το πραγματικά αγαπημένο τραγούδι του ζεύγους, γιατί σε αυτούς αρέσει το <span style="color:#ff6600;"><strong>σμελ λάικ τιν σπιριτ των Νιρβάνα</strong></span>, αλλά αν ακούσει η θεία Μπουμπού, που κάτι σκαμπάζει από αγγλικά το Load up on guns, bring your friends, με την αγριοφωνάρα του Κομπέιν, δεν <span style="color:#000099;"><strong>μας φτάνει ο Χόντος όλος για να την συνεφέρουν</strong></span>. Έτσι το αγαπημένο τραγούδι είναι ένα από τα 10 πρώτα της λίστας μπεστ λοβ σονγκς εβερ, του γιουτιουμπ, και ας μην το είχανε χορέψει ποτέ ως χαζο-χαρουμενο-τραγουδο.<br /><br />Αφού τα έχουν κάνει όλα βέβαια, επαναστατούν σε κάτι χαζό, όπως, <span style="color:#cc0000;"><strong>«δεν θα γυρίζω από τραπέζι σε τραπέζι με τον αφρίζον οίνο στο χέρι να με φιλήσουν όλες οι ηλίθιες ξαδέλφες σου με τα κραγιόν τους!!!».</strong></span> Ή το άλλο, «εγώ δεν θα κάτσω να φιλιέμαι κάθε φορά που βαριούνται αυτοί και χτυπάνε τα πιάτα, να τα σπάσουν!».<br /><br />Έτσι είναι ο παραδοσιακός Ελληνικός γάμος, μέσα στην χαρά και την ευτυχία. Τον έζησα την περασμένη βδομάδα με συγγενή.<br /><br /><span style="color:#000099;">Αννικούλα να ζήσετε !!!!</span> (μάλλον ο δικός σου γάμος θα διαφέρει!)<br /><br />Ένα αριστοκρατικό φαγάκι για νιόπαντρους.<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Μοσχάρι με πλιγούρι</strong></span><br /><br />1 ½ φλιτζάνι πλιγούρι<br />4 φλιτζάνια νερό<br />500 γραμμάρια μοσχάρι κομμένο σε μπουκίτσες<br />1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο<br />2 μεγάλες φρέσκες ντομάτες ξεφλουδισμένες και ψιλοκομμένες<br />150 γραμμάρια φρέσκο βούτυρο<br />αλάτι και πιπέρι, μοσχοκάρυδο και κανέλα<br /><br />Σοτάρουμε το κρεμμύδι στο βούτυρο μέχρι να μαλακώσει, και όταν γίνει δυναμώνουμε τη φωτιά και προσθέτουμε το κρέας να το τσιγαρίσουμε καλά, μέχρι να ροδίσει. Προσθέτουμε τις ντομάτες, αλάτι και πιπέρι, το μοσχοκάρυδο και λίγη κανέλα, λίγο νερό και μαγειρεύουμε το κρέας σε μέτρια φωτιά για 1 ώρα. Προσθέτουμε το υπόλοιπο νερό, και το πλιγούρι, ανακατεύουμε, και βράζουμε σε μέτρια φωτιά για 30 λεπτά, συμπληρώνοντας λίγο νερό αν χρειαστεί, μέχρι να γίνει.<br />Σερβίρετε αμέσως.tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-39753516930810935762010-09-27T12:51:00.002+03:002010-09-27T12:57:38.003+03:00ΠαντελόνιαΞέρω ότι χάθηκα τις τελευταίες μέρες, αλλά τι να σας πω, πολλά πράγματα έχω βάλει στη μέση, και τελικά δεν τα προλαβαίνω όλα.<br /><br />Είναι <span style="color:#6600cc;"><strong>πολλά τα θέματα που μου έχουν εξάψει τη φαντασία</strong></span>, πολλά τα συμβάντα που με έχουν ερεθίσει, πολλά τα γεγονότα που με κάνουν να θέλω να βγω από τα ρούχα μου. Για το τελευταίο σας διαβεβαιώ ότι η απειλή είναι τεράστια και να προσέχετε όλοι εσείς γιατί <span style="color:#333399;"><strong>έτσι και το πραγματοποιήσω, τα εμφράγματα θα διπλασιαστούν το λιγότερο.<br /></strong></span><br />Μέσα στα πολλά που παίζουν στο μυαλό μου όμως, ξεχωρίζει ένα και μοναδικό, <span style="color:#ff6600;"><strong>το παντελονάτο της κυρίας Πελέκη-Βουλγαράκη-τα παω καλα με το παπαδαριό</strong></span>. Δεν είναι το εκδικητικό γ... που επεφύλαξε στη εθνική μας <span style="color:#990000;"><strong>Βραχονησίδα</strong></span>, δεν είναι οι γαργαλιστικές λεπτομέρειες με τις οποίες μας βομβάρδισαν τα μίντια, δεν είναι το θέμα αυτό καθ΄ εαυτό, το σκάνδαλο δηλαδή του Βατοπαιδίου, είναι <strong><span style="color:#006600;">η έκφραση!<br /></span></strong><br />Προφανώς η κυρία αυτή θεωρεί ότι <span style="color:#ff0000;"><strong>ευθύνη αναλαμβάνουν μόνον όσοι φορούνε παντελόνια</strong></span>, και παντελόνια φοράνε μόνον όσοι είναι Άνδρες. Έτσι! Τίποτε άλλο.<br /><br />Εμένα η μάνα μου έφτυσε αίμα εκεί τη δεκαετία του ΄70 για να μην υπάρχουν καν τέτοιες εκφράσεις, τέτοιες νοοτροπίες, και έρχεται τώρα μια κυρία, μορφωμένη, θεωρητικά ανεξάρτητη, της ανώτατης κοινωνίας (μη χέσω!), και μέσα στη βουλή, <span style="color:#3333ff;"><strong>ισοπεδώνει όλα όσα έχουν γίνει για την ισότητα των δύο φύλων.<br /></strong></span><br />Βεβαίως αυτή έχει κάθε δικαίωμα να πιστεύει ότι είναι υποδεέστερη των ανδρών. Ειδικά με άνδρες του βεληνεκούς του κυρίου Βουλγαράκη, για να μην μιλήσω για το αντικείμενο της κριτικής της, με τους οποίους συναναστρέφεται, είναι λογικό και επόμενο η γυναίκα να μην αισθάνεται καλά, και να <strong><span style="color:#990000;">θεωρεί ότι ο άνδρας ο σωστός, ο τίμιος, ο πρέπων, που φοράει τα παντελόνια του, και τα τιμά, αναλαμβάνει τη ευθύνη</span></strong>! Σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, που δεν φοράνε παντελόνια, ή δεν τιμούνε τα παντελόνια τους, άνθρωποι σαν εμένα για παράδειγμα, που τώρα τελευταία το έχω ρίξει στις φούστες γιατί μου κάνουν καλούς αστραγάλους, που <span style="color:#330099;"><strong>δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεών μας.<br /></strong></span><br />Από την άλλη μπορεί οι ήρωές της να είναι οι μάτσο τύποι, οι «σκάσε μωρή», οι «άντε πλύνε κανα πιάτο», οι «η γυναίκα είναι λουλούδι» και <span style="color:#ff6600;"><strong>όλοι οι υπόλοιποι σαχλαμπούχλες της φυτρώνουν σε τούτα δω τα μέρη.</strong></span> Εμένα δεν με νοιάζει αυτή την παιδεία έχει έτσι σκέφτεται, αλλά να αναρωτιέμαι: μα κανένας δεν προσβλήθηκε από την ποιότητα και τον συντηρητισμό της έκφρασης; μα καλά τίποτα δεν έχει αλλάξει σε αυτή τη χώρα; Ακόμα ισχύει το .... <span style="color:#000099;"><strong>δεν είσαι άνδρας ρε!!!<br /></strong></span><br />Αύριο θα σας γράψω για τα βιβλία που διάβασα τελευταία και πολύ μου άρεσαν και πολύ τα χάρηκα. Σήμερα όμως θα σας γράψω για ένα φαγάκι που μόλις έφτιαξα και αν και δεν το έφαγα, απλά το δοκίμασα, μου άρεσε πολύ και πραγματικά ... έγινε σε 10 λεπτά. Είχα ένα άδειο ψυγείο και λίγα πράγματα στον καταψύκτη. Έπρεπε όμως κάτι να φτιάξω γιατί έχω καθαρίστρια και μην πεινάσει η έρημη η εργαζόμενη. Βάζοντας κάτω τα ελάχιστα που υπήρχαν στο σπίτι βγήκε ...<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Ρύζι με ανάμικτα θαλασσινά</strong></span><br /><br />1 πακέτο κατεψυγμένα ανάμεικτα θαλασσινά<br />1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο<br />1 σκελίδα σκόρδου λιωμένη<br />1 φλιτζάνι ρύζι μπαρμπα μπέν (αυτό που βράζει σε 10 λεπτά)<br />1 ποτηράκι του κρασιού λευκό κρασί<br />1 κουταλιά της σούπας πελτέ ντομάτας<br />λάδι<br />ξύσμα από μισό λεμόνι, χυμό από μισό λεμόνι<br />αλάτι, μπόλικο πιπέρι<br />2 κλαράκια από φρέσκο θυμάρι (αν δεν έχετε βάλτε ότι αρωματικό έχετε, ρίγανη, μαϊντανό, άνηθο, ...)<br /><br />Βάζουμε σε μία κατσαρολίτσα το λάδι να ζεσταθεί και σοτάρουμε σε μέτρια φωτιά το κρεμμύδι αρχικά και μετά το σκόρδο. Όταν μαλακώσουν και γίνει διάφανο το κρεμμυδάκι, προσθέτουμε και το ρύζι και το σοτάρουμε και αυτό για λίγο να πάρει λαδάκι και να γυαλίσει. Σβήνουμε με το κρασί και το αφήνουμε λίγο να πάρει κανα δύο βράσεις να φύγει το αλκοόλ, και μετά προσθέτουμε τον πελτέ διαλυμένο σε 1 ½ φλιτζάνι νερό. Αλάτι πιπέρι, το ξύσμα από το λεμόνι και τα κλαράκια με το φρέσκο θυμάρι στην κατσαρόλα και αφήνουμε να βράσει σε μέτρια φωτιά για 5 λεπτά. Προσθέτουμε τα θαλασσινά που τα έχουμε ξεπαγώσει λιγάκι, και εάν χρειάζεται λίγο νερό ακόμα. Τα βράζουμε όλα για άλλα 5 – 7 λεπτά μέχρι να πιει σχεδόν όλο το νερό και να γίνει το ρύζι. Πετάμε τα κλαράκια από θυμάρι πριν το σερβίρουμε, ραντίζοντας με τον χυμό του λεμονιού.tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-86678647582048528182010-09-17T17:28:00.002+03:002010-09-17T17:33:04.959+03:00Η ουράΚάθε πρωί δρόμο παίρνω και δρόμο αφήνω να πάω στη δουλειά. Με το δισάκι μου στον ώμο που λεει και το άσμα, διαβαίνω τον δρόμο για την εργασία. Ποιος είναι αυτός ο δρόμος; Η Αττική οδός βεβαίως βεβαίως, με τα 2,8 ευρώπουλα διόδια, με τις λωρίδες τις, το πρασινάκι της, το χαμόγελο και την ευγένεια. <span style="color:#333399;"><strong>Βέβαια αν μου έδιναν εμένα τόσα λεφτά τόσοι άνθρωποι, όχι μόνο ευγενικιά θα ήμουνα αλλά και τα χέρια θα τους φίλαγα!<br /></strong></span><br />Εκεί λοιπόν που λετε σε αυτό το μεγάλο δρόμο, μια μεγάλη απελπισία μπορεί να σε πιάσει, <span style="color:#660000;"><strong>μία τάση αυτοκτονίας</strong></span>, ένας ντουβρουτζάς ένα κάτι. Γιατί στο τέλος του μεγάλου αυτού δρόμου, υπάρχει η μεγάλη ουρά, ο μεγάλος θυμός, ο μεγάλος φορτηγατζής, για να μην σας πω και ο μεγάλος Λεμπόφσκι (για όσους θυμούνται την αριστουργηματική ταινία με τον Τζέφ Μπρίτζες).<br /><br />Κάθε μέρα περνάω απ΄ εκεί. Οι φορτηγατζήδες στην προσπάθειά τους να κρατήσουν τα κεκτημένα τους, έχουν παρκάρει τα φορτηγά στην εθνική οδό. Αυτό το σημείο στη γέφυρα της μεταμόρφωσης ήταν πάντα δύσκολο φαντάσου που έχουν παρκάρει και τα φορτηγά στα πλάγια, <span style="color:#000099;"><strong>γίνετε της μουρλής.<br /></strong></span><br />Μιας και έχει κλείσει η εθνική, <span style="color:#ff6600;"><strong>το απίστευτο μποτιλάρισμα έχει μεταφερθεί στον μεγάλο μας δρόμο!</strong></span> Μέσα στην αττική οδό με τις 4 λωρίδες ανά κυκλοφορία όπου και να γυρίζεις το μάτι σου βλέπεις αυτοκίνητα σταματημένα, <span style="color:#006600;"><strong>σαν να βλέπεις τα πάρκινγκ του ΟΔΔΥ από ψηλά.</strong></span> Τη Δευτέρα, κάτι ψυλλιάστηκα βλέποντας πάλι τον Τζωρζάτο στην τηλεόραση, και δεν μπήκα, έκανα τον γύρο του κόσμου μέσα από την Κηφισιά, και τα Μελίσσια. Φτάνω στο γραφείο μετά από μία ώρα, κατά τις 9:30 και ήμουνα μόνη μου! Τα έχασα, όταν μετά από μία ώρα κατά τις 10:30 ήρθαν οι υπόλοιποι συνάδελφοι, κατάλαβα πόσο σοφή ήταν η κίνησή μου.<br /><br />Τα νεύρα όλων δεν ήταν τσατάλια, δεν ήταν κουρέλια, δεν ήταν μαρμελάδες ήταν πολύ χειρότερα. Δεν μίλαγαν. <span style="color:#6666cc;"><strong>Δεν έλεγαν τι τράβηξαν, ήθελαν απλά να ξεχάσουν</strong></span>. Μέσα τους όμως έβραζαν. Όταν κατά τις 14:00 έγινε μία συνηθισμένη μάλλον στραβή, πάνω στη δουλειά απ΄ αυτές που συμβαίνουν πολύ συχνά, <span style="color:#cc0000;"><strong>η Αννίκα έβαλε κάτι κλάματα, με δάκρυ κορόμηλο, με λυγμούς με απ΄ όλα!</strong></span> Τρομάξαμε να το συνεφέρουμε το παιδί. Εγώ δεν κατάλαβα την αιτία αυτής της τραγωδίας, οι άλλοι όμως μου είπανε συνωμοτικά .... την καταλαβαίνουμε ... <span style="color:#663366;"><strong>εσύ δεν το έζησες!<br /></strong></span><br />Φεύγοντας από το γραφείο για το αεροδρόμιο (είπαμε πήγα Ρουμανία) ήταν φούλ τα φορτηγά παραταγμένα και μιας και είναι μεσημεριανή ώρα, τα λαμόγια ήταν όλα εκεί, είχαν καταπατήσει άλλη μία μισή λωρίδα <span style="color:#009900;"><strong>είχαν απλώσει τραπεζάκια και καρέκλες και έκαναν καφενείο καπνίζοντας με τις φραπεδιές στο χέρι.</strong></span> Πάνω στην εθνική!!! Τα είχα πάρει στο κρανίο, ίσως κάποτε να αμφιταλαντεύτηκα για ένα κάποιο δίκιο των αιτημάτων τους, τώρα είμαι σίγουρη ότι <span style="color:#990000;"><strong>μιλάμε για λαμόγια ολκής!</strong></span> Μου βγαίνει και το ρατσιστικό επιπλέον, όταν τους βλέπω στην τηλεόραση να μην μπορούν να αρθρώσουν καν μια στοιχειώδη πρόταση, ένα επιχείρημα και μόνο να φωνάζουν και να γκαρίζουν ξέρουν, γίνομαι άλλος άνθρωπος λεω ότι είμαι ανώτερη απ΄ αυτούς! Μετά βέβαια μετανιώνω.<br /><br />Χτες πέρασα από δίπλα τους ξυστά. Ήθελα πραγματικά να πέσω απάνω τους, να τους πατήσω, δεν μπορεί, σκεφτόμουνα <span style="color:#003300;"><strong>κάποιο ελαφρυντικό θα μου βρει ο δικαστής, κάτι εν βρασμό ψυχής, κάτι τέλος πάντων!</strong></span> Αρχίσανε και με βρίζανε και με μουντζώνανε, βγάζω και εγώ μεγαλοπρεπέστατα το μικροσκοπικό και χαριτωμένο χεράκι μου και τους κάνω ένα ωραιότατο κωλοδάχτυλο, που <strong><span style="color:#3333ff;">όμοιό του δεν έχουν ξαναδεί τα μανάρια μου.<br /></span></strong><br />Ζούμε δύσκολη εποχή, είμαι και σε επικίνδυνη ηλικία, το σαραντακάτι δεν γιατρεύεται πουλάκια μου, μην με σπρώχνετε στα άκρα με πολύωρα μποτιλιαρίσματα και άλλα τέτοια, <span style="color:#ff6600;"><strong>δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος κύριε Τζωρτζάτε μου</strong></span>. Και ψίτ κύριε αδικημένε εργάτη, μην πετάς τα σκουπίδια σου χάμω, ούτε να κατουράς στον δρόμο, δεν μπορείς να περάσεις πλέον από εκεί, μυρίζει σαν χωματερή, έλεος πια.<br /><br />Το σημερινό φαγάκι είναι για μαμάδες πολυάσχολες, με παιδάκια που τους αρέσει το κοτόπουλο.<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Κοτόπουλο φούρνου με μπύρα</strong></span><br /><br />1 μέτριο κοτόπουλο καθαρισμένο, πλυμένο, τα πάντα<br />150 γραμμάρια κεφαλοτύρι σε μεγάλους κύβους<br />1 μικρή ντομάτα<br />αλάτι, πιπέρι<br />μίγμα μπαχαρικών για κοτόπουλο ή ρίγανη<br />1 κουτάκι μπύρα<br /><br />Αλατίζουμε και μπαχαριάζουμε το κοτόπουλο μέσα έξω καλά. Βάζουμε την ντομάτα ολόκληρη και τη γραβιέρα στην κοιλιά και την κλείνουμε λίγο με οδοντογλυφίδες για να μην μας χυθεί το τυρί στο ψήσιμο. Ακουμπάμε το κοτόπουλο στο κέντρο ενός πυρέξ και το περιχύνουμε με την μπύρα. Το ψήνουμε στους 180 βαθμούς αέρα για 1 ½ ώρα. Μέχρι τότε και η μπύρα έχει εξατμιστεί, και το κοτόπουλο έχει γίνει και ξεροψηθεί! Θέλει πατάτα τηγανιτή ή πουρέ. Μην ψήσετε και πατάτες μαζί, δεν πολυπάνε με την μπύρα. Στην κοιλιά μπορείτε να προσθέσετε και 1-2 φέτες μπέικον ή αντί για ντοματότυρο να βάλετε ένα κρεμμύδι και 2-3 σκελίδες σκόρδου. Πιο ωραίο κατά τη γνώμη μου, αλλά μάλλον τα παιδιά θέλουν τα τυριά!tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-79596658675194615182010-09-16T17:44:00.002+03:002010-09-16T17:49:00.411+03:00Υπουργείο ΓεύσηςΠάντα έλεγα ότι <span style="color:#cc0000;"><strong>ένα καλό γεύμα είναι πολιτισμός</strong></span>. Να σαβουριάζεις χάμπουργερ και άλλες βλακείες όπως τα αμερικανάκια είναι, και βέβαια, μεγάλη υποκουλτούρα. Επίσης εκτιμώ ιδιαίτερα τους ανθρώπους που ξέρουν να τρωνε. Προσοχή <span style="color:#000099;"><strong>όχι αυτούς που χλαπακιάζουν άνευ συναίσθησης τα πάντα</strong></span> αρκεί να είναι πολλά και λιπαρά, όχι βέβαια. Ούτε και τους άλλους τους δήθεν, που δεν αντιλαμβάνονται ένα καλό φαγητό αλλά το κρίνουν από την τιμή του και το τουπέ του γκαρσονιού που στο σερβίρει.<br /><br />Αυτοί όμως που θα εκτιμήσουν πραγματικά ένα καλό κοκκινιστό, θα μυρίσουν την κανέλα και στο μοσχοκάρυδο, θα καταλάβουν το κάρδαμο στη ντοματοσαλάτα, θα υποδεχτούν με θέρμη <span style="color:#ff6600;"><strong>την απλότητα της αλατσοελιάς</strong></span>, θα καταλάβουν την αξία ενός ώριμου μανουριού Θεσσαλίας. Αυτοί που ξέρουν να τρωνε.<br /><br />Πρόσφατα ο κυρ Ηλίας ο Μαμαλάκης έχασε τη γυναίκα του, μέσα στη θλίψη του ο άνθρωπος έγραψε ένα πολύ ωραίο άρθρο για τη θρέψη. Βέβαια<span style="color:#993399;"><strong> ο πιο ουσιαστικός σκοπός του φαγητού είναι η θρέψη</strong></span>, και σε δύσκολες περιόδους, πείνας ή και αρρώστιας, το να θραφεί για να επιβιώσει ο αγαπημένος μας είναι το πιο σημαντικό.<br /><br />Αλλά στη ζωή μας κυρίως δεν περνάμε περιόδους πείνας, και ελπίζουμε οι αρρώστιες να είναι μακριά από εμάς, γιατί λοιπόν να μην τρωμε νόστιμα, σωστά, υγιεινά και γιατί όχι οικολογικά?<br /><br /><span style="color:#ff6600;"><strong>Να τρωμε τα λαχανικά στην εποχή τους</strong></span>, προϊόντα από τον τόπο μας, χωρίς πολλά ενεργοβόρα και καταστροφικά για την σιλουέτα και την υγεία μας τηγάνια, χωρίς πολύ κρέας, με λίγο ελαιόλαδο, με μπόλικο σκόρδο, βιολογικά, χωρίς φυτοφάρμακα, ......<br /><br />Αυτά ακριβώς λοιπόν σκεφτόμουνα ότι θα μας φέρει ένα <span style="color:#cc0000;"><strong>υπουργείο διατροφής</strong></span>, όπως άκουσα ότι δημιουργείται. Να πάνε στα σχολεία, να μάθουν στα παιδιά να τρώνε, όχι μόνο πατατάκια και κρουασάν, να πάνε στα σουβλατζίδικα <span style="color:#3366ff;"><strong>να μάθουν τους ψήστες να κάνουν τις πίτες αλάδωτες</strong></span> – και να βάζουν και λίγο μαϊντανό στο κρεμμυδάκι, έλεος επιτέλους με την ανοστιά! – να μάθουν στον κόσμο ότι <span style="color:#990000;"><strong>το ρεγκάτο και το γκούντα δεν είναι τυριά</strong></span>, από γάλα, πλαστικούρες είναι το φελέκι μου, που τα αγοράζουν με τους τόνους λες και δεν βγάζει τυριά αυτή η χώρα. Να μάθουν στους επίδοξους τηλεοπτικούς μάγειρες ότι η κρέμα γάλακτος δεν είναι γιατρειά για τα πάντα που τη βάζουν παντού, μόνο γεμιστά με κρέμα γάλακτος δεν έχω δει να φτιάχνουν.<br /><br />Επίσης να μάθουμε επιτέλους ότι <span style="color:#333399;"><strong>το φαγητό είναι αγάπη</strong></span>, και όχι υποχρέωση για να στεκόμαστε στα πόδια μας. Είναι πολιτισμός.<br /><br />Βέβαια, σε αυτό το υπουργείο ο Γιωργάκης δεν έβαλε έναν Πάγκαλο, έναν Βενιζέλο, να το χαρούν λιγάκι το πράμα, αν και νομίζω ότι μάλλον σαβουριάζουν αυτοί οι δύο. Έβαλε τον αγαπημένο όλων μας, <span style="color:#990000;"><strong>το γκομενάκι τον Loverδο</strong></span> (έτσι τον λεει η Λουκρητία μία πολύ εμπνευσμένη μπλόγκερ, που πολύ πάω), που και το σούσι ξέρει το παιδί και τη μοριακή την έχει κατακτήσει το παλικάρι.<br /><br />Είναι στιλάτος, Γιώργος στάιλ, καλοντυμένος, λίγο κοντός βέβαια αλλά το παραβλέπουμε, και με όμορφη γυναίκα. <span style="color:#6633ff;"><strong>Να σε πάει αυτός στου Λαζάρου να μην σου μείνει πεσκανδρίτσα στο πιάτο.<br /></strong></span><br />Αντε να δούμε λοιπόν τι στο καλό θα κάνει και αυτό το παλικάρι με τη διατροφή. Πιστεύω όμως ότι λόγω πρότερης θητείας στο συντάξεων, <span style="color:#ff0000;"><strong>έχει λετζίτιμέιτ συμφέρον να μας ταΐζει κρέμες γάλακτος και μπέικα, μπας και τα τινάξουμε και γλιτώσουν τα ταμεία</strong></span>. Μάλιστα το έχει λάβει υπόψη του στις αναλογιστικές που έκανε.<br /><br />Από τα παραπάνω ελπίζω να καταλάβατε ότι η σημερινή συνταγή είναι α) ντόπια β) υγιεινή γ) εποχική ...<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Γλυκό του κουταλιού σταφύλι</strong></span> (το αγαπημένο του παιδικού μου φίλου Γιάννη)<br /><br />1 κιλό σταφύλια σταφίδα, βιολογικά, με μικρές ρόγες και σφιχτές<br />½ κιλό ζάχαρη<br />½ φλιτζάνι νερό<br />χυμός από ½ λεμόνι<br />3 φύλα αρμπαρόριζα (προαιρετικά, αν δεν έχετε ελάτε σπίτι μου να πάρετε, αν και όλα τα φυτώρια τέτοια εποχή είναι τίγκα στην αρμπαρόριζα)<br /><br />Πλένουμε σχολαστικά και ξερογιάζουμε το σταφύλι. Σε μία μεγάλη κατσαρόλα στρώνουμε μία στρώση ρόγες, πασπαλίζουμε με μπόλικη ζάχαρη, πάλι στρώνουμε ρώγες, πάλι ζάχαρη, μέχρι να τελειώσουν. Σκεπάζουμε την κατσαρόλα και την αφήνουμε όλη τη νύχτα στο ψυγείο. Δεν ανακατεύουμε τα σταφύλια για να μην μας σπάσουν οι ρώγες. Την άλλη μέρα βάζουμε την κατσαρόλα στην εστία στη χαμηλότερη θερμοκρασία (τα έβαλα στο 2 με μέγιστο το 9) και τα ζεσταίνουμε μέχρι να λιώσει η ζάχαρη και να κατεβάσουν τα σταφύλια λίγο υγρό, για 45 λεπτά με μία ώρα. Μετά ανεβάζουμε τη θερμοκρασία λίγο πιο πάνω από το μέτριο και προσθέτουμε το νερό. Βράζουμε και ξαφρίζουμε μέχρι να δέσει το σιρόπι. Προσθέτουμε και το λεμόνι και την αρμπαρόριζα και τα αφήνουμε λίγα λεπτά να αρωματιστεί το γλυκό. Προσοχή στο ανακάτεμα, πάντα με καθαρή ξύλινη κουτάλα και πού μαλακά ώστε να μην μας σπάσουν τα σταφυλάκια μας.<br /><br />Τώρα γιατί αυτό είναι υγιεινό; Γιατί τρως μία κουταλιά με ένα γιαουρτάκι, και έχεις το γλυκό της ημέρας, απαλλάσσοντας τον εαυτό σου από τα πολλά λιπαρά και την υπερβολική ζάχαρη μιας τούρτας. Για αυτό !tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-72772606027214980452010-09-13T14:05:00.002+03:002010-09-13T14:08:01.751+03:00RomaniaΕιμαι στη Ρουμανία παιδες. Δηλαδή δεν είμαι ακόμα, τρέχω σαν τρελή μπας και προλάβω και πάω. Εχω και να βάλω Βενζίνη, ... να βρώ δηλαδή βενζινάδικο ανευ ουράς για να βάλω βενζίνη. Τι να σας λέω; μές στη τρεχάλα....<br /><br />Τα λέμε την Πεφτη, όπου σκοπεύω να είμαι πίσω, αν όλα πάνε καλά βέβαια.tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-75305292222032930312010-09-10T17:16:00.002+03:002010-09-10T17:23:18.490+03:00Ο χαλίφηςΑυτός ο τύπος ο Αλαβάνος, έχει τρελή πλάκα τελικά. Ο άνθρωπος πρέπει <span style="color:#990000;"><strong>να είναι και ολίγον μουρλός κατά τη γνώμη μου</strong></span>. Τώρα ξέρω ότι προσβάλω τα αριστερά σας αισθήματα, και σας κάνω τα πολιτικά ιδεώδη κιμά, αλλά παρακαλώ παρακολουθήστε με προσοχή την δράση αυτού του ανθρώπου.<br /><br />Κατ΄ αρχήν ξεκίνησε από το ΚΚΕ γιατί ως γνωστόν<span style="color:#cc0000;"><strong> ένα είναι το κόμμα και το χρώμα</strong></span>. Είναι βέβαια σαν τη Πρωθυπουργάρα μας, <span style="color:#000099;"><strong>εγγονός, γιος και αδελφός βουλευτών</strong></span>, ακολουθώντας τη προσφιλή συνήθεια των Ελλήνων πολιτικών να κληρονομούν τις έδρες τους. Βέβαια δεν έχω καταλάβει αφού είμαστε ΟΚ με αυτό και τους ψηφίζουμε μία χαρά, τι <span style="color:#006600;"><strong>σόι ζόρι τραβάμε με τη μοναρχία και δεν θέμε εκείνον το αυθεντικά βλαμμένο, τον Κωνσταντίνο ως αρχηγό κράτους; </strong></span>Άλλο θέμα όμως αυτό.<br /><br /><span style="color:#990000;"><strong>Για μία χιλιετία και βάλε ήταν ευρωβουλευτής με το ΚΚΕ</strong></span>. Εκεί έκανε πόλεμο εκ των έσω το παλικάρι. Μέσα στο προπύργιο του καπιταλισμού, προσπαθούσε να τον αλλάξει και να τον γκρεμίσει. Τα αποτελέσματα της δράσης του είναι βέβαια ορατά. Χαμός στο ίσωμα με τον πόλεμο εναντίων του καπιταλισμού. Βέβαια τότε η Λιάνα δεν ήταν κομουνίστρια το κορίτσι και <span style="color:#333399;"><strong>στερηθήκαμε τη χαρά να δούμε αυτούς τους δύο να συζητάνε περί σοσιαλισμού</strong></span>. Κάτι φαντασιώσεις που έχω ώρες ώρες!<br /><br />Προφανώς το παλικάρι και πολύ άντεξε μέσα στο κόμμα, και όταν γύρισε ο κόσμος τούμπα εκεί κοντά στο 89-90, θυμάστε τείχη πέφτανε, κομουνισμοί γαμιώντανε, θυμάστε ... κάπου εκεί λοιπόν έγινε συνασπισμός. Βέβαια τότε και το κόμμα ήτανε συνασπισμός οπότε μικρή η διαφορά, αλλά το 91 μεσούσης του Μητσοτακισμού, κάνει ένα τσούπ το κόμμα και ξαναγίνετε περήφανο ΚΚΕ και το παλικάρι μας που έπρεπε να διαλέξει, <span style="color:#ff6600;"><strong>διάλεξε να μείνει μαζί με υπόλοιπα λάιτ συντρόφια στον Συνασπισμό</strong></span> και αν αφήσει την αιματηρή επανάσταση για τη Λιάνα και την Αλέκα.<br /><br />Όλο αυτό το διάστημα ήταν ευρωβουλευτής βέβαια, μπορεί και ο μακροβιότερος στην ελληνική ομάδα.<br /><br />Το 2004 μας έφερε, την ολυμπιάδα, το γιούρο, τη νίκη στη γιουροβίζιον και <span style="color:#6633ff;"><strong>τον Αλλλιέκο στη βουλή και στην προεδρία του Συν</strong></span>. Μεγάλη χρονιά αν δεν το έχετε καταλάβει. Τότε κέρδισε τη μάχη από τον Μιχάλη τον Παπαγιαννάκη που για μένα και κάποιους άλλους ήταν άλλης κλάσης πολιτικός, όχι κολοκύθια με τη ρίγανη! Λέγονται πολλά για αυτή τη μάχη, και καθόλου ωραία για λογαριασμό του Αλέκου μας, αλλά ποιος τώρα ακούει τις κακόβουλες φήμες. Εξάλλου η αριστερά αν κάτι ξέρει να κάνει καλά είναι οι ίντριγκες.<br /><br />Κάθισε σχεδόν 3 χρόνια σε αυτή τη θέση, ήταν βλέπετε άρρωστος ο κακομοίρης και δεν μπορούσε να συνεχίσει. Έτσι λέγανε, εγώ τι να ξέρω γιατρός του είμαι; Με μία κίνηση απίστευτης γενναιοδωρίας, <span style="color:#6666cc;"><strong>παρέδωσε ένα μεγάλο κόμμα</strong></span> που εκείνη τη δύσκολη εποχή έβγαζε δημοκοπικά και ένα 15%, μπορεί και παραπάνω, δεν θυμάμαι, το παρέδωσε λοιπόν στα νιάτα! Εντυπωσιακό εε! Αυτά είναι! <span style="color:#990000;"><strong>Τέτοια κάνει η αριστερά και σε σκλαβώνει</strong></span>, σκεφτόμουνα η αφελής, που δεν είχα καταλάβει τη παράνοια που τον είχε χτυπήσει τον έρημο τον Τηνιακό, και <span style="color:#333399;"><strong>δεν πάει στην παναγία να τον ψάλει λίγο, δύο βήματα δρόμος.<br /></strong></span><br />Έκανε πρόεδρο τον Αλέξη! Ωραίο παιδίιιιι, τι να σας λεω, τον βλέπεις στη τηλεόραση εκεί δίπλα στον Πρετεντέρη και αγαλλιάζεις, ανοίγει η καρδιά σου. Είναι και μπαλκονάτος, μια χαρά θα τα πήγαινε. Έλα όμως που ο κυρ Αλέκος, ούτε άρρωστος ήταν ούτε τίποτα και το μετάνιωσε, και πήγε μία μέρα και είπε στον μικρό Αλέξη, <span style="color:#ff6600;"><strong>«εντάξει τώρα τα παιχνιδάκια σου και σε άλλη παραλία, μιλάει ο μπαμπάς και θέλει να κάτσει αυτός στην καρέκλα».</strong></span> Και ξαναέλα όμως που ο μικρός Αλέξης δεν ήταν τόσο μικρός ούτε τόσο «Αλέξης» και του είπε ένα φοβερό «πρίτς» !<br /><br />Εκεί άρχισε ο πόλεμος των ρόουζ, μιλάμε για τον κακό χαμό της που...ανας το μπουγαδοκόφινο και άλλα τέτοια ωραία. Πήρε ο Αλέκος 2-3 από την παρέα, κράτησε ο Αλέξης τους υπόλοιπους και εδώ και 3 χρόνια <span style="color:#3333ff;"><strong>κατάφεραν να κάνουν το μαγαζί καλοκαιρινό.<br /></strong></span><br />Ο ένας θέλει να παραμείνει χαλίφης και άλλος θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Με την πολιτική δεν ασχολούνται, όχι βέβαια, πως θα βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου, και μόνο. Η γελοιότητα σε όλο της το μεγαλείο, κατά τη δικιά μου γνώμη βέβαια, λες και άλλα προβλήματα δεν έχουμε, παρά μόνο τα προσωπικά παιχνιδάκια τους.<br /><br />Βέβαια, όσο λαϊκίστικο και να ακούγεται αυτό, και οι δύο το έχουν λύσει το οικονομικό τους, με το χόμπι τους ασχολούνται. <span style="color:#cc0000;"><strong>Φαινομενικά δεν πολυφταίει ο Αλέξης μας, ο άλλος του κάνει πόλεμο</strong></span>. Εγώ όμως πιστεύω ότι σε όλους τους καυγάδες φταινε πάντα και οι δύο πλευρές, και δεν μπορώ να παραβλέψω ότι είναι μία μάχη για την καρέκλα, για την επικράτηση, για το τίτλο και αν πραγματικά νοιάζεσαι για την πολιτική αυτή καθ’ εαυτή και την ουσία <span style="color:#ff6600;"><strong>κάνεις και πίσω μερικές φορές</strong></span>, κυρ Αλέξη.<br /><br />Ο άλλος είναι <span style="color:#333399;"><strong>απλή περίπτωση ψυχασθενούς</strong></span>. Έχει γυναίκα ψυχίατρο το παλικάρι ας κάνει κάτι και αυτή, έλεος επιτέλους, χεστήκαμε για τις φιλοδοξίες του. Και αν τέλος πάντων είναι θεμιτές, που είναι, ας κατέβει στις εκλογές υποψήφιος, μόνος του με την παρέα του, να πάρει <span style="color:#ff0000;"><strong>0,00000000004% </strong></span>να το έχει να το χαίρεται, και να μας αφήσει και εμάς ήσυχους. <span style="color:#006600;"><strong>Αμάν πια!</strong></span><br /><br />Τώρα είναι η εποχή του δαμάσκηνου, πάρτε να φτιάξετε μαρμελάδες και τσάτνεϊ. Εδώ θα σας δώσω μια συνταγή για ένα νοστιμότατο συνοδευτικό ενός ψητού φιλέτου κοτόπουλο, ή μίας διαιτητικής γαλοπούλας.<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Ρύζι με φρέσκα δαμάσκηνα</strong></span><br /><br />1 κούπα καστανό ρύζι<br />¼ της κούπας ξανθές σταφίδες<br />¼ της κούπας κουκουνάρια καβουρδισμένα σε λίγο βουτυράκι<br />4 μεγάλα φρέσκα δαμάσκηνα κομμένα σε μικρά κυβάκια<br />¼ της κούπας χυμό λεμόνι<br />1 κουταλάκι του γλυκού μουστάρδα<br />1 κουταλάκι του γλυκού μέλι<br />½ κούπα λάδι<br />αλάτι και πιπέρι<br /><br />Βράζουμε σε μία κατσαρόλα και σύμφωνα με τις οδηγίες 1 κούπα καστανό ρύζι. Το βρασμένο ρύζι το ανακατεύουμε με τις σταφίδες, το κουκουνάρι τα δαμάσκηνα και το αλατοπίπερο. Στο μούλτι χτυπάμε το λάδι με το λεμόνι, τη μουστάρδα και το μέλι και με αυτό περιχύνουμε το ρύζι και ανακατεύουμε καλά.tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-81315261154033454882010-09-08T12:58:00.002+03:002010-09-08T13:03:32.140+03:00Χτυπούν το βράδυ στη ταράτσα την ΚατερίναΓενικώς και ανυπερθέτως, κοιμάμαι νωρίς! Όταν ήμουν μικρή, μου λεει η μάνα μου, ότι δεν έκλεινα μάτι και ταλαιπωρούσα και αυτούς και όλους τους άλλους <span style="color:#990000;"><strong>σε ακτίνα τεσσάρων πολυκατοικιών.</strong></span> Με τον καιρό, αντιλήφθηκα την αξία του ύπνου, και έχω βάλει σκοπό να αναπληρώσω όλα αυτά που έχασα με τις παιδικές μου απερισκεψίες. Αυτή είναι η βασική αιτία που έχασα τον ανασχηματισμό.<br /><br />Όπως πολλάκις έχω πει, με φτιάχνει η πολιτική. <span style="color:#000099;"><strong>Τρελαίνομαι να τους βλέπω να θέλουν να με σώσουν, και εγώ η πουτ... να μη σώζομαι</strong></span>. Είμαι και μαζόχα και σαδίστρια ταυτόχρονα. Με τον Γιώργο δε, έχω βρει την υγειά μου. Ο άλλος ο καταλληλότερος, μου την έδινε, <span style="color:#ff6600;"><strong>καθόταν εκεί σαν βραχονησίδα</strong></span>, έτρωγε σουβλάκια και δεν έκανε τίποτα. Τούτος εδώ, τρέχει, γυρνάει, βγάζει λόγους, γράφει άρθρα, μιλάμε σκοτώνετε ο άνθρωπος, και πάλι τίποτα δεν γίνετε!! Αυτή η χώρα έχει κολλήσει στο τίποτα φαίνεται. Άλλο είναι το θέμα μου όμως.<br /><br />Έκανα που λετε μπειμπισιτινγκ τη Δευτέρα και αφού παίξαμε, φάγαμε, διαβάσαμε και παραμύθια, πέσανε για ύπνο τα μικρά μου, και είπα και εγώ να δω λίγο ειδησούλες, τι μας επιφυλάσσει η λαοπρόβλητη και πολυαγαπημένη μας κυβέρνησης. Αμ δε! Η τηλεόραση του κουμπάρου μου παίζει μόνο ντιβιντι, <span style="color:#333399;"><strong>την έχει αποσυνδέσει για να μην βλέπουν τα παιδιά</strong></span>. Έτσι και εγώ τι να κάνω; πήρα το βιβλίο μου, και διαβάζοντας κοιμήθηκα. Αυτό έγινε Σεπτέμβριο του 2010. Μια όμορφη και δροσερή μέρα. Το πρωί της επομένης <span style="color:#006600;"><strong>ξυπνάω από την ανάσα του σκύλου που είχε σκαρφαλώσει στο κρεβάτι και με κοίταζε περιμένοντας να σηκωθώ να τον πάω για σκυλοπιπι. </strong></span>Αφού έβαλα μία τσιρίδα, διότι όπως και να το κάνουμε ωραία τα σκυλάκια αλλά μακριά από τα σεντόνια μου!, έβαλα καφέ και άνοιξα το λαπιτοπι μιας και είχα πάθει σύνδρομο στέρησης ειδήσεων.<br /><br />Εκεί κατάλαβα την τεράστια ανατροπή που είχε βάλει μπρος ο παμμέγιστος. Νέα κυβέρνησης, άλλη, διαφορετική, νέα λέμε. Τι και αν αποτελείτε από τα ίδια ρούχα φορεμένα ανάποδα, είναι νέα λέμε, λήξης. Και όχι απλώς νέα κυβέρνηση αλλά <span style="color:#ff6600;"><strong>γυρίζουμε και τον χρόνο πίσω</strong></span>, εκεί στο 1989 όπου ο Χυτήρης απάγγελνε στιχάκια έξω από το Χερφιλντ, στο 1978 όπου ο νέος πρόεδρος της ΕΦΕΕ σύντροφος Παπουτσής διεκδικούσε τη αιματοβαμμένη σημαία του πολυτεχνείου για φύλαξη, στο 1985 όπου ο Σκανδαλίδης ως διευθυντής της εφημερίδας Εξόρμηση (!) κατακεραύνωνε τη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη.<br /><br />Τότε το κατάλαβα το σχέδιο. Γυρίζουμε το χρόνο πίσω, τότε που το χρέος ήταν μικρότερο, τότε που δεν είχαμε το μνημόνιο, τότε ... <span style="color:#006600;"><strong>σε εκείνες τις αθώες εποχές, σατανικ Τζώρζ! </strong></span>Τρέχω γρήγορα στον καθρέφτη, τότε βλέπετε ήμουνα και 20 κιλά λιγότερο! Ήλπιζα ότι ο ΓΑΠ και αυτό το όνειρό μου θα το πραγματοποιούσε, όπως με την υποστήριξη Καμίνη. <span style="color:#990000;"><strong>Ούστ απ’ δω ο άχρηστος!</strong></span> Φώναξα. Δράμι δεν είχα χάσει.<br /><br />Ξαναγυρίζω στο ιντερνετ. Φεύγει η Λούκα από το Ανάπτυξης πάει στο Εργασίας, είναι γιατί είναι ευέλικτη και θα τα πάει καλά με τους συνδικαλιστές. Εξάλλου ο τρόπος που χειρίστηκε την απεργία των Ναυτεργατών, <span style="color:#000099;"><strong>από φέτος θα διδάσκετε στο Φλέτσερ Σκουλ οφ Γκοβερνμεντ</strong></span>. Φεύγει η Μαριλίζα από το Υγείας (και που ήταν τι έγινε δηλαδή?) και πάει στο Εξωτερικών, μιας και ξέρει καλά τις Βρυξέλες ήταν διευθύντρια του γραφείου του επιτρόπου Παπουτσή άλλωστε. <span style="color:#6666cc;"><strong>Δηλαδή, έφυγε κανείς; ή απλά αλλάξανε γραφεία;<br /></strong></span><br />Η επικαιρότητα βέβαια φρόντισε να με ενημερώσει ότι <span style="color:#cc0000;"><strong>η μόνη που έφυγε ήταν η Κατερίνα</strong></span>. Την γυναίκα δεν την ξέρω και μιας και δεν είμαι αγρότισσα αδυνατώ να καταλάβω αν ήταν καλή στη δουλειά της ή όχι. Αυτά όμως που ακούω από τους «πάντα πληροφορημένους» και εσαεί άσχετους και φαντασιόπληκτους δημοσιογράφους, είναι ότι στην περίπτωση της κυρίας, <span style="color:#006600;"><strong>ο ΓΑΠ τα έχει πάρει στο κρανίο</strong></span>, την απέπεμψε από την κυβέρνηση, δεν θα την ξαναβάλει στις λίστες, θα την διαγράψει από το ΠΑΣΟΚ, θα την διώξει από τη χώρα, θα τις κάνει φάλαγγα, θα τις βγάλει τα νύχια και <span style="color:#3333ff;"><strong>θα την κουρέψει γουλί την τεντιμπόισα!!</strong></span> Του αντιμίλησε λένε, δεν δέχτηκε να πάει να γίνει δεν ξέρω και ΄γω τι, <span style="color:#990000;"><strong>του είπε Όχι</strong></span>. Τι και αν αυτό το όχι το εισέπραξε και από δεκάδες άλλους, ο Γαπ με αυτήν τα έχει βάλει, <span style="color:#000099;"><strong>αυτή φταιει για τα πάντα</strong></span>, όλα τα δεινά που περνάμε ως χώρα και ως λαός, τα πάντα όλα, η Κατερίνα.<br /><br />Και τώρα που έφυγε από την Κυβέρνηση και ανέλαβε το «με έδερνε για αυτό θα του τα φαω όλα», να δείτε τι ωραία που θα είναι η ζωή σας, <span style="color:#cc6600;"><strong>θα ξεθάψετε τα μαγκάλια από την κατοχή για να ζεσταθείτε το χειμώνα,</strong></span> αλλά θα έχετε υπουργούς που δεν λένε όχι.<br /><br />Σας έχω γράψει για το τσάτνεϊ και το πόσο μου αρέσει αυτή η γλυκόξινη μαρμελάδα που συνοδεύει υπέροχα τυριά και κρέατα. Σήμερα θα σας γράψω ένα καταπληκτικό τσάτνεϊ λεμόνι που έφτιαξα τη Κυριακή για να συνοδεύσω ένα χαλούμι που είχε ξεμείνει στο ψυγείο μου (του Δρίσκα βέβαια).<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Τσάτνεϊ λεμόνι</strong></span><br /><br />Ξύσμα απο 3 λεμόνια<br />Ψίχα από 3 λεμόνια ψιλοκομμένη<br />¼ του φλιτζανιού ζάχαρη<br />4 κουταλιές της σούπας μπαλσάμικο<br />100 γραμμάρια ξερά βερίκοκα<br />1 πιπερίτσα τσίλι ψιλοκομμένη<br />1 κουταλιά του γλυκού τριμμένο τζίντζερ<br />1 κουταλιά αλάτι<br />1 κουταλάκι του γλυκού μαυροκούκι<br /><br />Βάζουμε όλα τα υλικά σε μία κατσαρολίτσα και τα σιγοβράζουμε για 30 λεπτά μέχρι να δέσουν και να γίνουν μαρμελάδα. Αφήστε το να κρυώσει καλά και βάλτε το σε βάζο στο ψυγείο. Δένει πολύ καλά με ψητό χαλούμι, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα είναι υπέροχο με μία φέτα ψητού τόνου!!tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-48968902348582536522010-09-06T16:39:00.005+03:002010-09-06T16:55:37.149+03:00Γιου Του;Από πέρσι είχα αγοράσει τα εισιτήρια, είχα προπληρώσει τα 70 ευρόπουλα χωρίς πολύ σκέψη και <span style="color:#3333ff;"><strong>χωρίς να με νοιάξει λεπτό αν θα γινόταν η συναυλία ή αν θα ακυρωνόταν τελευταία στιγμή</strong></span> όπως των Ρολινγκ Στοουνς παλιότερα. Εξάλλου ο Μπόνο δεν σκαρφαλώνει σε κοκκοφοίνικες τεστάροντας το καλύτερο χόρτο, όπως ο Κιθ Ριτσαρντς, με άλλα φτιάχνετε τούτο το παλικάρι.<br /><br />Μπορούμε να μιλάμε, να συμφωνούμε και να μαλώνουμε όσο θέλετε για την ακτιβιστική του διαδρομή, για αυτόν τον λάιτ ακτιβισμό του που τον οδηγεί να συνομιλεί με δικτατορίσκους σας τον Μεντβέγιεφ, <span style="color:#ff6600;"><strong>για την πολυπραγμοσύνη του όπου ασχολείται και σχολιάζει τα πάντα</strong></span>, αλλά και για τον αντίκτυπο όλων αυτών στις πωλήσεις του, για ότι θέλετε να μιλήσουμε, αλλά όχι για τη μουσική του! Εδώ βάζω βέτο.<br /><br />Πάντα μου άρεσαν οι U2, όσο και αν μου την έδινε ο Μπόνο με τα μονίμως άσχημα γυαλιά μάσκα που φοράει ακόμα και στο κρεβάτι του. Για εμένα U2 είναι ο Εντζ που και <span style="color:#6600cc;"><strong>σαν γκόμενος μου πάει περισσότερο</strong></span> (και ας μην υπάρχει τρίχα κάτω από αυτό το σκουφί) αλλά και γιατί μάλλον αυτός είναι ο μουσικός πίσω από το συγκρότημα. Βέβαια η μαύρη αλήθεια είναι ότι εγώ<span style="color:#006600;"><strong> δεν καταλαβαίνω γρί από μουσική</strong></span>, με το ζόρι ξέρω τις νότες δηλαδή, και τα μουσικά μου γούστα βασίζονται απόλυτα στα ζωώδη μου ένστικτα που απαντάνε στο μου αρέσει δεν μου αρέσει. Τόσο απλά τα πράγματα δηλαδή. Όχι όπως οι άλλοι που <span style="color:#990000;"><strong>κάθονται και σχολιάζουν τα ακόρντα του Ανταμ Κλέιτον</strong></span> όταν κατά βάθος πιστεύουν ότι το μπάσο είναι κάτι σαν τη Βιόλα ένα πράγμα. Βέβαια πως να το κάνουμε η Ελλάδα είναι γεμάτη από κομπλεξικούς, και πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί τους.<br /><br />Επειδή λοιπόν μου αρέσει πάρα μα πάρα πολύ η μουσική των U2, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι δεν θα πάω. Βέβαια ήμουνα σίγουρη ότι θα δούμε ένα μεγάλο υπερθέαμα με φώτα, καπνούς, εφέ, τα πάντα, και έτσι έπρεπε να έχω πόστο καλό, πόστο πιασάρικο, <span style="color:#6666cc;"><strong>κερκίδα λοιπόν ήταν η απόφαση που συμπαρέσυρε και τους υπόλοιπους της παρέας,</strong></span> που κάνουν ότι θέλω εγώ όταν τους λεω ότι είμαι άρρωστη και δεν μπορώ!!! (μιλάμε για σατανικό σχέδιο έτσι ....)<br /><br />Από την κερκίδα μας λοιπόν είχαμε μία πολύ ωραία θέα στο τεράστιο κακόγουστο χταπόδι που είχε στηθεί καταμεσής του σταδίου, όπως φαίνεται και από τη φωτό ...<br /><br /><br /><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 506px; DISPLAY: block; HEIGHT: 373px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5513795953042792770" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiceO4B88eEySyOOjkTD7nur6OnnaGToFcpjZfDfwxX-oYTKIY-CnmZ8uuQS4UXVeCMbyn0ByA2COKA-LTR0UxEdlpI7y3Q89EdurHvaS0NCMYd1ZISfoKItrOoiQvimB_HhGi86Dmwu1Y/s400/Eisodos.jpg" /><br />... είναι η στιγμή που η τετράδα μπαίνει στο γήπεδο, τα μεγάφωνα παίζουν το ασύλληπτο Space Oddity του Ντέιβιντ Μπάουι, ….. <span style="color:#000099;"><strong>Ground control to major Tom</strong></span> .... tribune σε μια άλλη εποχή. Όλα τα φώτα του σταδίου αναμμένα, άπλετο φως παντού.<br /><br />Εκεί που οι πάντες επευφημούν τους πάντες, πέφτει σκοτάδι μαύρο και <span style="color:#990000;"><strong>για τις επόμενες 2 ώρες το χταπόδι άλλαζε χρώματα σαν τρελό </strong></span>.... ο Μπόνο γύρναγε γύρω γύρω όπως όλοι οι σταρ αυτού του επιπέδου, η τεράστια οθόνη ανεβοκατέβαινε, μεγάλωνε – μίκραινε, <span style="color:#6633ff;"><strong>ένας χαμός μιλάμε</strong></span> ... δεν μπορώ να περιγράψω.<br /><br /><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 497px; DISPLAY: block; HEIGHT: 406px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5513797000995262962" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaW-3vxkEm6xwtCDHm2EHCpyf8rpcC27Lds93yIMP-cRb1cqljDfguhUZO2wEDkWMMQ2GUkR5y5yLbRrOuEFPhD9nIVE11_Cd71a-K8ol3AXNZdl8IF3Qp50_SsDy9qkdZV0gI3ccEoKE/s400/Bobo.jpg" /><br /><br /><br /><br />Κάποια στιγμή άρχισε να λεει τις ιστορίες του, για την κρίση, τα χάλια μας και τα δικά τους βέβαια, Ιρλανδός είναι ο τύπος, και μέσα σε ένα γενικό κωλογλείψιμο για το πόσο σπουδαίος λαός είμαστε, <span style="color:#ff6600;"><strong>ονόμασε τον Ετζ Ζέους, τον εαυτό του Μεγα Αλέξανδρο και το μόνο που δεν μας είπε, ωσάν άλλος αρχαιόπληκτος Αδωνης, είναι ότι είμαστε οι εκλεκτοί του θεού!</strong></span> Αυτό όμως το πιστεύουμε έτσι και αλλιώς για τον εαυτό μας, οπότε ο Μπόνο απλά θα το επιβεβαίωνε.<br /><br />Ο επαρχιωτισμός μας βέβαια φάνηκε από την αμηχανία του πλήθους όταν άρχισε να μιλάει για την <span style="color:#cc0000;"><strong>Αουνγκ Σαν Σου Κι</strong></span>, κάπως έτσι τέλος πάντων, Νομπελίστρια, αρχηγό της αντιπολίτευσης στη Βιρμανία, που βρίσκεται εδώ και 20 χρόνια σε κατ΄ οίκον περιορισμό. Και εμένα, που ασχολούμαι με αυτά, <span style="color:#006600;"><strong>μου πήρε κάποια δευτερόλεπτα να καταλάβω για ποια μίλαγε και το πήρα χαμπάρι μόνο όταν μίλησε για τη δικτατορία της Burma</strong></span>. Πόσο μάλλον η πλειονότητα των παρευρισκομένων, που δεν αναγνώρισε καν τον Ντεσμοντ Τούτου που προλόγισε το συγκλονιστικό ΟΝΕ.<br /><br />Τέλος πάντων, τα έχουν αυτά οι δημοκρατικοί αγώνες αγαπητέ μου Μπόνο, παίζει και να μην σε καταλαβαίνουν και καθόλου οι καλοβολεμένοι δυτικοί που <span style="color:#ff6600;"><strong>πληρώνουν χρυσά τις συναυλίες σου.<br /></strong></span><br />Ένα προβληματάκι βέβαια το είχα με τους γείτονες στην κερκίδα. <span style="color:#000099;"><strong>Ο απ΄ εδώ μου ήτο γκρικ καμάκι, που μάλλον νόμιζε ότι πήγαινε σε συναυλία του Παστερ,</strong></span> ο απ΄ εκεί μου ήτο ο Βαγκ κανένα πρόβλημα, πίσω ήτο παιδάκια που και με κλώτσαγαν και νυστάζανε και λέγανε συνέχεια <span style="color:#cc0000;"><strong>«πόοοοοοοοοοοτε θα φύυυυυυυυυυγουμεεεεεε» στην αναίσθητη μαμά τους που χεσμένα τα είχε</strong></span>, μπροστά μου <span style="color:#006600;"><strong>ήτο γιδοβοσκοί</strong></span> και αυτοί σε λάθος συναυλία πήγανε, δεν κουνήθηκαν δεν χειροκρότησαν, δεν δεν δεν. Αλλά τι να κάνεις έτσι είναι αυτά !! ή κερκίδα γιδοβοσκοί και θέαμα ή αρένα χορός αλλά όχι θέαμα.<br /><br />Όσοι δεν πήγαν στη συναυλία αυτή πραγματικά έχασαν, μιας και καθομολογουμένως ήταν ένα γεγονός που θα το θυμόμαστε πολλά χρόνια, τηρουμένων των αναλογιών βέβαια. Για τους υπόλοιπους, άντε βρε παιδιά πάντα τέτοια!<br /><br />Το σημερινό μας φαγακί είναι τόσο εύκολο, τόσο νόστιμο, τόσο μυρωδάτο που τι να σας λέω. Φτιάξτε το στα παιδάκια σας, στον καλό σας, σε κανένα τραπέζι με φίλους και καλό κρασί και πραγματικά θα με θυμάστε, η συνταγή βέβαια από τον κύριο Δρίσκα.<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Ψαρονέφρι με λάιμ και μέλι</strong></span><br /><br />1 κιλό ψαρονέφρι κομμένο σε μπουκίτσες<br />4 κουταλιές στης σούπας χυμό λάιμ<br />ξύσμα από 2 λάιμ<br />2 κουταλιές της σούπας μέλι<br />4 κουταλιές της σούπας σόγια σος<br />1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο<br />3 σκελίδες σκόρδο λιωμένο<br />1 κουταλιά της σούπας τριμμένο τζϊντζερ<br />1 φλιτζάνι λευκό κρασί<br />λάδι, αλάτι και πιπέρι<br /><br />Ανακατεύουμε σε ένα μπολ όλα τα υλικά και φτιάχνουμε μία μαρινάδα. Προσθέτουμα και το ψαρονέφρι και ανακατεύουμε καλά. Κλείνουμε καλά το μπόλ με διαφανή μεμβράνη και το βάζουμε 3-4 ώρες στο ψυγείο. Βγάζουμε το κρέας από την μαρινάδα και την κρατάμε στην άκρη. Σοτάρουμε σε ένα μεγάλο τηγάνι ή σε μία κατσαρόλα τα κομματάκια του κρέατος με λάδι, σε δυνατή φωτιά μέχρι να πάρει απ΄ όλες τις μεριές. Ρίχνουμε τη μαρινάδα, προσθέτουμε και ½ φλιτζάνι νερό, αλάτι και πιπέρι. Μαγειρεύουμε για 15 λεπτά περίπου μέχρι να γίνει το κρέας, σε μέτρια φωτιά. Υπέροχο με πουρέ πατάτας!tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-77602397583583452192010-09-02T16:12:00.004+03:002010-09-02T16:22:05.101+03:00ΣυντονιστήςΨάχνει λεει το παλικάρι για συντονιστή. <span style="color:#cc0000;"><strong>Ως γνωστόν το πρόβλημα της χώρας είναι ποιος θα συντονίζει τους Υπουργούς.</strong></span> Ποιος άλλος, πέραν του παιδοβούβαλου Πάγκαλου και της Πυθίας Παμπούκη, και του ίδιου του πρωθυπουργού, θα συντονίζει τους υπουργούς. Διότι η νέα εποχή που ζούμε από πέρσι τον Οκτώβρη, έχει τα πάντα Πρωθυπουργό, Αντιπρωθυπουργό, Υπουργό παρά τον Πρωθυπουργό και ένα πράγμα μόνο απουσιάζει ο Συντονιστής!<br /><br />Τι δουλειά θα κάνει αυτό το παιδί; Μα θα συντονίζει τους συντονιστές που συντονίζουν τους Υπουργούς που συντονίζουν τα υπουργεία, που συντονίζουν κάποιες ΔΕΚΟ <span style="color:#006600;"><strong>και όλοι αυτοί συντονίζουν εμένα και 5-6 φίλους μου!!!<br /></strong></span><br />Έτσι είναι το πράγμα, όπως λεει και το ανέκδοτο συντονιστείτε γιατί έχω φαει 5 και δεν έχω δώσει ακόμα!! Μας λένε τα κανάλια ότι εκεί στις διακοπές το παλικάρι (δεν ξέρω τι λετε εγώ νομίζω είναι ο ομορφότερος πρωθυπουργός που είχαμε ποτέ) κάθισε και σκέφτηκε, ρώτησε και τον πατέρα του, <span style="color:#ff6600;"><strong>«γιατί δεν χαίρεται ο κόσμος και δεν χαμογελά πατέρα;;»,</strong></span> θέλουν τον συντονιστή τους! Απαντάει ο Ανδρέας από το υπερπέραν.<br /><br />Ψάχνουνε να βρούνε τώρα συντονιστή. Γιατί δεν το βάζουν στο Οπενγκοβ; να μαζέψουν 245092476 χιλιάδες βιογραφικά και να βάλουν τον Πάγκαλο να τα αξιολογήσει. Μετά αυτός θα αποφανθεί ότι <span style="color:#6633ff;"><strong>αν και πολλοί αρεστοί κανένας δεν ήταν άριστος</strong></span>, και θα προσλάβει τη γυναίκα του. Έτσι θα καταφέρει να βάλει καπέλο στον Γιώργο που ήθελε να τον καπελώσει, αλλά κάτι με την σκιά του έπαιζε – δεν το πολυκατάλαβα.<br /><br />Βέβαια ούτε και αυτό με την Καγκελαρία έχω καταλάβει, και ας κάνει φιλότιμες προσπάθειες το Μεγάλο Κανάλι να μου το εξηγήσει. Δεν ξέρω αν είναι υποχρέωση του Μνημονίου όπως το κόψιμο των συντάξεων, ή το κάνουμε από μόνοι μας για να εξευμενίσουμε τους φίλους μας του Γερμανούς που τόσα μας δανείζουν. <span style="color:#000099;"><strong>Λετε να μας βάλουν να μάθουμε και γερμανικά για να καταλαβαίνουμε τι λεει ο κυρ Καγκελάριος;</strong></span> Δεν ξέρω την γερμανική ετυμολογία της λέξης, κάτι πολύ σπουδαίο θα είναι είμαι σίγουρη, αλλά στα Ελληνικά κάτι με κάγκελα φέρνει, και τα μυαλά στα κάγκελα, της πουτάνας το κάγκελο ... τέτοια!<br /><br />Σας γράφω σήμερα μία συνταγή που εμένα μου αρέσει πολύ και μου τη ζήτησε εκλεκτή συνάδελφος και δεν μπορούσα να αρνηθώ. Επίσης είναι συνταγή από την εποχή της φτώχιας, τότε που κρέας έτρωγαν μόνο το Πάσχα. Επειδή πλησιάζουμε σε αντίστοιχες καταστάσεις, κρατήστε της για καβάντζα.<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Ρεβιθοκεφτέδες</strong></span><br /><br />½ κιλό ρεβίθια<br />1 κουταλάκι κύμινο<br />3 κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα<br />1 κουταλιά ρίγανη<br />2 κουταλιές δυόσμο ψιλοκομμένο<br />αλεύρι<br />αλάτι, πιπέρι<br />ελαιόλαδο για τηγάνισμα<br /><br />Μουσκεύουμε τα ρεβίθια σε κρύο νερό για 12 ώρες απο το προηγούμενο βραδυ. Την επομένη τα βράζουμε μέχρι να μαλακώσουν. Τα αλατίζουμε στο τέλος. Τα σουρώνουμε και τα πολτοποιείτε στο μπλέντερ, προσθέτοντας λίγο από το υγρό τους, ώστε να χτυπηθούν πιο εύκολα. Ανακατεύουμε τον πολτό με τα κρεμμύδια και τα μυρωδικά, αλατοπιπερώνουμε και προσθέτουμε λίγο αλεύρι (3-4 κουταλιές) μέχρι να σφίξει το μίγμα και να πλάθεται. Αλευρώνουμε τα χέρια μας και πλάθουμε το μίγμα μπαλάκια στο μέγεθος μεγάλου καρυδιού (σε αυτή τη φάση μπορούμε να τα βάλουμε κατάψηξη!) Τα τηγανίζουμε σε μπόλικο ελαιόλαδο μέχρι να ροδίσουν. Τα αφήνουμε σε απορροφητικό χαρτί κουζίνας να στραγγίξουνtilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-18417869711777462562010-09-01T16:21:00.002+03:002010-09-01T16:25:06.638+03:00Βρέθηκε η λύσηΩς γνωστόν έχω φιδίσιο κορμί, μυώδες και χωρίς ίχνος λιπαράκι. Έτσι είμαι κατασκευασμένη ρε παιδάκι μου! Επειδή όμως, <span style="color:#cc0000;"><strong>τόση τελειότητα δεν την αντέχει κανείς</strong></span>, λεω να στρώσω λίγο τους κοιλιακούς μου, γιατί τώρα τελευταία μόνο το κρεβάτι μου στρώνω και αυτό δεν βοηθάει.<br /><br />Έχω πέσει με τα μούτρα, σε αυτές τις διαφημίσεις τηλεμάρκετινγκ, που παίζει το μεγάλο κανάλι ανελλιπώς για το αμπμακερ, το αμπγουορκερ, το γουορκγιορκαρμπς, και το σουπερ γουαου κανετοσωσιβιοπετρα 2020. <span style="color:#6600cc;"><strong>Ολα σε 4569 <span style="color:#3333ff;">άτοκες</span> δόσεις με το μοναδικό επιτόκιο των 12,9%.<br /></strong></span><br />Μιλάμε για μεγάλη υπόθεση! Αρχικώς εσύ δεν κάνεις τίποτα, τίποτα σου λέω. Όλα γίνονται αυτόματα με το αμπμακερ. <span style="color:#006600;"><strong>Με το που το πιάνεις στα χεράκια σου, γίνεσαι ράμπο, πάραυτα.</strong></span> Πως ήταν ο Σβατζενέγκερ πριν γίνει κυβερνήτης; έτσι ένα πράγμα. Μόνο με το που το βλέπεις σου λέω, τσουπ φουσκώνεις.<br /><br />Βλέπετε αυτά τα μαραφέτια έχουν ένα υπερμοντέρνο μηχανισμό, που τον κατασκεύασαν οι μηχανικοί της ΝΑΣΑ <span style="color:#333399;"><strong>και της ΣΙΑ άμα λάχει</strong></span>, που γυμνάζει τους μύες από μέσα, εσύ απλά ξαπλώνεις πάνω τους όπως όταν ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου, και αφήνεις το «αμπμακερ» να κάνει όλη τη δουλειά.<br /><br />Αυτό όμως που είναι πραγματικά υπέροχο, το όνειρο κάθε κοσνάλταντ σαν εμένα, είναι η βέλφορμ σάουνα μασάζ. Ένα υπέεεεεροχο μηχάνημα που φέρνει λίγο στα νέα πολυμιξεράκια. Όπως αυτά είναι και μίξερ για μαρέγκα, και πολυκόφτης, και μπίμερ, και αποχυμωτής, .... <span style="color:#990000;"><strong>έτσι και η Βέλφορμ Σάουνα μασάζ, είναι και σάουνα και μασάζ και βελφορμ (αυτό το τελευταίο δεν είμαι σίγουρη τι σημαίνει αλλά κάτι σπουδαίο είναι).<br /></strong></span><br />Τη βάζεις λεει, εκεί που έχεις «παχάκια» (ολόσωμη έχουν άραγε;), και αυτή αρχίζει και τρέμει σαν τα ζελεδάκια, και εσύ ιδρώνεις, και τσούπ, <span style="color:#6666cc;"><strong>γίνεσαι συλφίς</strong></span>. Τι και αν έφαγες 3 καρμπονάρες πριν τη θεραπεία, τι και να δεν έχεις χωνέψει ακόμα το τζατζίκι από τα πιτόγυρα, δεν έχει καμία σημασία, απαξ και αγόρασες τη Βελφορμ Σάουνα μασάζ <span style="color:#660000;"><strong>δεν έχεις άλλες επιλογές από το να χάσεις 126 κιλά σε 2 ώρες.<br /></strong></span><br />Βρέθηκε η λύση, τέλος, και λιγότερα κιλά και πετρωμένους κοιλιακούς θα αποκτήσω και σας ζηλεύετε όλες εσείς που τρέχετε στα γυμναστήρια και κουράζεστε. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο.<br /><br />Και επειδή όλα τα παραπάνω δουλεύουν μόνο σε πραγματικά ηλίθιους ένα διαιτητικό φαγάκι σήμερα, γιατί το ρίξαμε έξω το καλοκαίρι.<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Κινέζικα νούντλς με γαρίδες</strong></span><br /><br />250 γραμμάρια κινέζικα νούντλς<br />8 καθαρισμένες βρασμένες μεγάλες γαρίδες<br />3 κουταλιές της σούπας σάλτσα σόγιας<br />2 κουταλιές της σούπας σπορέλαιο<br />1 κουταλιά της σούπας ξύδι<br />1 κουταλάκι του γλυκού μέλι<br />1 κουταλιά της σούπας φρέσκο τριμμένο τζίντζερ<br />Μουλιάζουμε τα νούντλς σε καυτό νερό για 10 λεπτά. Σε ένα τηγάνι ρίχνουμε το σπορέλαιο, τις γαρίδες και τα σουρωμένα νούντλς. Ανακατεύετε τα υλικά για 1 λεπτό και αμέσως μετά ρίχνουμε το τζίντζερ και τη σάλτσα σόγιας. Μαγειρεύουμε σε δυνατή φωτιά, ρίχνετε το ξύδι και το μέλι, ανακατεύουμε και σερβίρουμε.<br />Μπορούμε να το κάνουμε και με κομματάκια μαγειρεμένου ή καλά σοταρισμένου κοτόπουλου.tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-42746062282861153132010-08-30T16:46:00.001+03:002010-08-30T16:50:44.213+03:00ΜπραζίλΕκείνο το παλιό και μάλλον άχαρο τραγουδάκι που έλεγε Μπραζίλ, Μπραζίλ το θυμάστε; <span style="color:#ff6600;"><strong>ήταν μία αλόγα που χοροπήδαγε πάνω στα υπερμεγέθη τακούνια της</strong></span> και προσπαθούσε να συγκρατήσει τους ανανάδες και τις καρύδες πάνω στο κεφάλι της, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ήταν των παιδικών μας χρόνων το απωθημένο. Η αλόγα και η Ραφαέλα Καρά!<br /><br />Φοράγαμε με την αδελφή μου κάτι κόκκινα – καρπουζί ζιβάγκο και <span style="color:#3333ff;"><strong>τα σφηνώναμε πάνω στο κεφάλι μας ώστε να τα κάνουμε σαν μακριά μαλλιά</strong></span>, και αρχίζαμε να χοροπηδάμε πάνω στα κρεβάτια και να κουνάμε πάνω - κάτω τα καρπουζί μαλλιά μας και να τραγουδάμε, τακα τακα τακα τακα τακα τααααα … ώσπου η μητέρα πάθαινε νευρικό κλονισμό και ήθελε να μας δώσει στους γύφτους. <span style="color:#cc0000;"><strong>Αυτό όμως δεν γινότανε, γιατί οι γύφτοι δεν μας θέλανε φαίνεται και έτσι ήταν πολύ δυστυχισμένη.<br /></strong></span><br />Πως μου ήρθαν όλα αυτά; μα εδώ και χρόνια ζούμε την εποχή τη Βραζιλιάνικης πολιτισμικής κυριαρχίας. <span style="color:#006600;"><strong>Ο Λούλα, μπορεί να κατάφερε κάτι για τους συμπολίτες του αλλά δεν εντυπωσίασε με το κουμουνιστοκαπιταλισμό του το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα</strong></span>. Τα παγκόσμια τηλεοπτικά δεδομένα όμως τα άλλαξε. Τι εξάγει η Βραζιλία; σαπουνόπερες!<br /><br />Κυριακή βράδυ και το μεγάλο κανάλι, που αποτελεί πλέον μεγάλη απελπισία, <span style="color:#000099;"><strong>παίζει Πάτυ</strong></span>. Τι είναι τούτο το Πάτυ, αναρωτήθηκα; Βραζιλιάνικη σαπουνόπερα, με ένα άσχημο κοριτσάκι αυτή τη φορά, όπου μετά τη Μαρία την άσχημη, το Λάκη το μαλάκα, τη Ζωζώ τη πικραμένη, το Μανουέλ τον καρατομένο και τη Χουανίτα τη μυξοπάρθενη, ήρθε στο σαλόνι μας να μας χαλάσει.<br /><br />Παρατηρώ ότι <span style="color:#6600cc;"><strong>όλες οι άσχημες Βραζιλιάνες, έχουν σιδεράκια</strong></span>. Οι όμορφες έχουν τριζάτα οπίσθια, οι άσχημες όμως υποχρεωτικά σιδεράκια. Για κάποιο λόγο τα παιδιά εκεί δεν προσέχουν τα δόντια τους. Επίσης στο μυαλό του Βραζιλιάνου σεναριογράφου, παίζει πολύ το παραμυθάκι με τη Σταχτομπούτα, και τον πρίγκιπα, γιατί όλα τα σενάρια αυτού του είδους καταλήγουν ένας καρακούκλος και καλά, να ερωτεύεται τη δύστυχη άσχημη, και ωσάν ιππότης <span style="color:#000099;"><strong>να κάνει μία μπράφ και να τις βγάζει τα σιδεράκια!</strong></span><br /><br />Τέτοια όνειρα κάνω το βράδυ και αναστατώνομαι. Βέβαια εμένα τα δόντια μου είναι μια χαρά, αλλά αν είναι να βρω τον καλό μου, <span style="color:#cc0000;"><strong>και σιδεράκια βάζω και μασελλλίτσα.<br /></strong></span><br />Η αλήθεια είναι ότι πέρασε από το μυαλό μου, ότι το μεγάλο κανάλι χρηματοδοτείτε από οδοντίατρους. Τρελά λεφτά θα βγάζουν με τόσα σιδεράκια. Από την άλλη όμως δεν μου φάνηκε και πολύ πιθανό αυτό το σενάριο και άρχισα να φαντάζομαι, τι είδους συμπολίτες μου, βλέπουν Κυριακή 9 το βράδυ, τη Πάτυ τη χαζοχαρούμενη και δεν το έχουν ρίξει στο Ζωνιανό!!! <span style="color:#333399;"><strong>Από την άλλη μπορεί να το έχουν ρίξει ήδη στο Ζωνιανό για΄ αυτό το λόγο βλέπουν Πατυ.<br /></strong></span><br />Τώρα θα με ρωτήσετε τι έπαθα στα καλά καθούμενα; μα είναι δυνατόν; <span style="color:#006600;"><strong>ούτε σαπουνόπερες δεν μπορούμε να φτιάξουμε πλέον;</strong></span> Που είναι η παλιά καλή εποχή με τον Γόγο, τη Βίρνα Δράκου, τον αστυνόμο Θεοχάρη, όλα αυτά δώσανε θέσεις στη Βουλή θέλω να σας θυμίσω!! Κατάντια έχουμε ξεπέσει σε παραμυθάκια από τη Μπραζίλ ……<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Κόκορας παστιτσάδα (Παραδοσιακή Κερκυραίικη συνταγή)</strong></span><br /><br />1 κόκορας 1 ½ κιλό κομμένος σε μερίδες<br />1 φλιτζάνι του καφέ ελαιόλαδο<br />1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο<br />4-6 σκελίδες σκόρδο<br />4 κουταλιές ντοματοπελτέ<br />1 κουταλιά ξύδι<br />1 κουταλιά ζάχαρη<br />1 γερή πρέζα κανέλα<br />1 κουταλάκι του γλυκού κόκκους μπαχάρι<br />4-5 γαρίφαλα<br />½ κιλό μακαρόνια Νο 5<br />τριμμένο κεφαλοτύρι<br />αλάτι, πιπέρι<br /><br />Σε μια μεγάλη κατσαρόλα ρίχνουμε το λάδι να ζεσταθεί. Ρίχνουμε τις μερίδες του κόκορα και τον σοτάρουμε μέχρι να ροδοκοκκινίσει. Ρίχνουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο και συνεχίζουμε το σοτάρισμα. Διαλύουμε τον ντοματοπελτέ σε 2 ποτήρια νερό και τον ρίχνουμε μέσα στην κατσαρόλα. Προσθέτουμε το ξύδι, τη ζάχαρη, τη κανέλα, το μπαχάρι, τα γαρίφαλα, το αλάτι και το πιπέρι. Χαμηλώνουμε τη φωτιά, συμπληρώνουμε λίγο νερό εάν χρειάζεται και σιγο-μαγειρεύουμε τον κόκορα για 1 με 1 ½ ώρα περίπου μέχρι να γίνει τρυφερός. Όσο ο κόκορας μαγειρεύεται βράζουμε τα μακαρόνια. Όταν ο κόκορας γίνει τρυφερός τον βγάζουμε σε μία πιατέλα. Προσθέτουμε 1 φλιτζάνι του καφέ νερό μέσα στη σάλτσα, αφήνουμε να πάρει βράση και αδειάζουμε μέσα τα μακαρόνια. Τα γυρίζουμε 2-3 φορές να κοκκινίσουν.<br />Σερβίρουμε τα μακαρόνια σε πιατέλα και από πάνω τους αραδιάζουμε τον κόκορα. Πασπαλίζουμε με τριμμένο κεφαλοτύρι.tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-60350194427005958922010-08-27T14:50:00.001+03:002010-08-27T14:54:28.672+03:00Μυτιλήνη ντούεΛοιπόοοοοον ….<br /><br />Αρχικά μέναμε σε ένα πολύ ωραίο ξενοδοχείο στην Εφταλού, έξω από τον Μόλυβο. Πάρα πολύ καλό ξενοδοχείο για τα λεφτά του, με ωραιότατο σέρβις, και <span style="color:#ff6600;"><strong>πολύ καλά κοσμοπόλιταν</strong></span>. Και να οι πιτσίνες, και να τα τζακούζα, και να τα πιτσινάτα το βράδυ, τα πάντα σαν μωρά παιδιά.<br /><br />Στο δεύτερο μισό, όμως, μιας και το νησί είναι πολύ μεγάλο είπαμε να μείνουμε κάπου νότια, πιο <span style="color:#3333ff;"><strong>κοντά στη πόλη και το ναϊτλαιφ που θέλουμε</strong></span>. Μην ξεχνάμε ότι είμαστε γνωστά παρτυ άνιμαλ και αν δεν κουνηθούμε με το Αλεχάνδρο, δεν μπορούμε να κλείσουμε μάτι.<br /><br />Μείναμε λοιπόν σε ένα πάρα πολύ όμορφο συγκρότημα με 10 μεζονένες χτισμένες γύρω από μία πισίνα. Μόλις φτάσαμε, βρήκαμε δύο οικογένειες με μικρά παιδιά να λιάζονται και να παίζουν στη πισίνα. <span style="color:#006600;"><strong>Οι δύο άνδρες «αναστατώθηκαν» με τις νέες αφίξεις</strong></span> και τα καλλίγραμμα κορμιά μας που ξεπρόβαλλαν μέσα από τα σορτσάκια μας!! Τι σας λεω τώρα !!! Φαντάζεστε όμως τη σκηνή … σταματάνε οι φωνές και η φασαρία, και αράζουν και οι δύο σύζυγοι στη κουπαστή της πιτσίνας κοιτάζοντάς μας να τακτοποιούμαστε στα δωμάτια. Ήταν τόσο προφανές αυτό που έγινε που το συζητήσαμε μετά και <span style="color:#6633ff;"><strong>γελάσαμε με τα λιγούρια.<br /></strong></span><br />Ήρθε ή ώρα και οι οικογένειες έπρεπε να φύγουν. Καθόμασταν κάτω από μία πέργολα και τρώγαμε πρωινό, τόσο εμείς όσο και αυτοί, όλοι αυτοί, σε διπλανό τραπέζι. Είχαν φορτώσει τα τζιπ μέχρι το ταβάνι με μπαγκάζια. Κάποια στιγμή η σύζυγος του παιδοβούβαλου – ξέχασα να πω ότι ο ένας ήταν τεράστιος - λεει στον τύπο : <span style="color:#990000;"><strong>Πάρε τη μάνα σου και πες της να μην κουβαλάει ένα σωρό βαλίτσες γιατί δεν θα χωράμε!<br /></strong></span><br />Ο μάγκας είχε ακροατήριο βλέπετε. Παίρνει τη μάνα του … <span style="color:#3333ff;"><strong>Έλα μάνα!!!</strong></span> Ναι, ναι σήμερα φεύγουμε … αύριο κατά τις 7 το πρωί θα είμαστε στη Νέα Σμύρνη, ναι …. ναι … αφού σου είπα ρε μάνα αύριο το πρωί θα είμαστε σε Αθήνα, …. <span style="color:#ff6600;"><strong>έπιασε το Αλτσχάιμερ βλέπω !!</strong></span> … άκου εδώ ρε μάνα … μην με εκνευρίζεις … άκουσε με γιατί είμαι και φορτωμένος (γιατί άραγε διακοπές έκανε ο μα&/£&κας) … ακου δω ….<br /><br />… θα έρθουμε το πρωί να σε πάρουμε να φύγουμε σφαίρα για Πόρτο Ράφτη … ναι ναι θα περάσουμε να σε πάρουμε … ναι μόλις φτάσουμε στο Πειραιά θα σε πάρω τηλέφωνο …. <span style="color:#006600;"><strong>άκου μάνα ….<br /></strong></span><br />… το αυτοκίνητο είναι τίγκα … μάνα …. Τίγκα … θα έρθεις με μία βαλιτσούλα … τα ρούχα σου και τίποτε άλλο …. <span style="color:#990000;"><strong>γλυκάαααα, σουπερμάαααααρκετ, δωωωωωώρα, ρούουουουχα, παπούουουουτσια, βαλίτσες, …. Πα πά ρια …. Δεν θα πάρεις μαζί σου !!!!!<br /></strong></span><br />Ήταν τόσο εμφατικός ο τρόπος πού είπε <span style="color:#000099;"><strong>«παπάρια»</strong></span> και τόσο μακρόσυρτα τα γλύκα, σουπερμαρκετ και τα υπόλοιπα, που τι να σας λεω …. Πέραν του σοκ, ότι μίλαγε έτσι στη μαμάκα του ο παπαρας, είχε τόσο γέλιο η έκφραση αυτή που αυτόματα φύγανε μαρμεδάδες, καφέδες, χυμοί, τα πάντα από το τραπέζι. <span style="color:#cc0000;"><strong>Πέσαμε κάτω από το γέλιο.<br /></strong></span><br />Από εκείνη τη στιγμή, το πήρε η Εφη που το λεει πολύ ωραία, ακριβώς με το ίδιο στυλ, και τα πάντα μπαίνανε στο «κόντεξτ» του Παπάρια …. όπως:<br /><br /><span style="color:#3333ff;"><strong>Μαγιόοοοο, πετσέεεετες, αντηλιακάααα, .... παπάρια, όλα μες στη τσάντα ....<br /></strong></span><br />Το πιάσατε; κάποια στιγμή καταλάβαμε ότι το είπαμε τόσες πολλές φορές που δεν λεει πλέον και υποσχεθήκαμε ότι θα αργήσουμε να το ξαναπούμε. Σαν έφηβοι σε πενταήμερη κάνουμε !<br /><br />Αυτές ήταν οι διακοπές μας φέτος. <span style="color:#6633ff;"><strong>Μικρότερες σε διάρκεια από άλλες χρονιές</strong></span>, αλλά δεν πειράζει, με λιγότερα μπάνια και ήλιο – να φανταστείτε είναι η πρώτη φορά που κάθισα κάτω από ομπρέλα! – αλλά και πάλι δεν πειράζει, τι να κάνουμε άλλωστε;<br /><br />Περιμένω τον χειμώνα μπας και μας φέρει καμία θετική αλλαγή. Ελπίζω, αλλά δεν το βλέπω. Εσείς;;<br /><br />Έλεγα να σας γράψω Γκιουζλεμεδες, που είναι τυροπιτάκια τηγανιτά, αλλά δεν θα το κάνω, γιατί μιας και δεν τα έχω φτιάξει, τη ψιλοφοβάμαι τη συνταγή που βρήκα. Οπότε πάμε για μία πιο παραδοσιακή συνταγή Μυτιληνιά ...<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Σαρδέλες παστές</strong></span><br /><br />Βάζουμε στο σουρωτήρι 1 στρώση καλή χοντρό αλάτι, μετά τις σαρδέλες, ψεκάζουμε νερό εναλλάξ με το αλάτι και συνεχίζουμε μέχρι να τελειώσουν οι σαρδέλες. Σκεπάζουμε στο τέλος καλά με αλάτι, βάζουμε 1 πιάτο και το βάρος από πάνω. Το διατηρούμε στο ψυγείο για ή 1-2 μέρες, ανάλογα με το πώς θέλουμε τις σαρδέλες. Όταν παστωθούν, κόβουμε το κεφάλι και βγάζουμε τα εντόσθια και την πέτσα με τη μύτη ενός μαχαιριού ξεκινώντας από την ουρά για να βγει πιο γρήγορα και τις βάζουμε στο ελαιόλαδο. Αν θέλουμε προσθέτουμε διάφορα μυρωδικά (π.χ πιπερίτσα καυτερή).tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-22154489591444670882010-08-26T14:37:00.003+03:002010-08-26T14:45:07.982+03:00ΜυτιλήνηΧαίρεστε, τι μου κάμνετε; Αλάξαμε εμφάνιση!! <span style="color:#993399;"><strong>είπαμε να κάνουμε λίγο μποτέ και εμείς τα έρημα τα ιστολόγια.<br /></strong></span><br />Γυρίσαμε, σύσσωμοι, σώματι αλλά ουχί ψυχή. Το μυαλό μας είναι αλλού. Όχι γιατί περάσαμε αξέχαστα αυτούς τους 2 μήνες που δεν μιλάμε. Αλλά γιατί, δεν θέλουμε το μυαλό μας να γυρίσει πάλι στην πρότερη κατάσταση.<br /><br />Ακαταλαβίστικα; ένα δίκιο το έχεις και εσύ!! <span style="color:#000099;"><strong>Τι να σου κάνω όμως, έκαψα φλάτζα αυτό το διάστημα.<br /></strong></span><br />Λοιπόν αρχίζουμε …..<br /><br />Λέσβος: Νησί του Βορειοανατολικού Αιγαίου, με πρωτεύουσα τη Μυτιλήνη. Γενέτειρα της αρχαίας ποιήτριας Σαπφώ, πατρίδα του Ούζου, του μεζέ, της σαρδέλας, και των λουλουδιών. <span style="color:#cc0000;"><strong>Επίσης πατρίδα της Περσας, του Παναγιώτη και του Μιχάλη, φίλων αγαπητών με τους οποίους ντιρλιάζαμε, κατ΄ επανάληψη και κατ΄ εξακολούθηση.<br /><br /></strong></span>Νησί όμορφο, πράσινο, ήσυχο, και … <span style="color:#3333ff;"><strong>μεγάλο</strong></span>. Καμία σχέση με τις αγαπημένες μου Κυκλάδες, όπου με ένα ρεζερβουάρ γυρίζεις το νησί 268 φορές. Στη Λέσβο, παρακολουθείς τις τιμές στα βενζινάδικα, γιατί αν δεν το κάνεις ο προϋπολογισμός σου τινάζετε στον αέρα εύκολα. Με τα 1500 χιλιόμετρα σε 10 μέρες ξέρω τι σας λεω.<br /><br />Νησί πράσινο, όπου το μάτι ψάχνει εναγωνίως να βρει που τελειώνει ο <span style="color:#000099;"><strong>ελαιώνας</strong></span>. Δεν τελειώνει! Σας το λεω με απόλυτη βεβαιότητα. Τα βουνά έχουν σκαφτεί ενδελεχώς και μικρά πέτρινα κρεβατάκια έχουν χτιστεί μέχρι το πιο ψηλό σημείο τους, <span style="color:#990000;"><strong>ώστε να μπορέσει να αράξει μία όμορφη, πεντακάθαρη, και καλοκουρεμένη ελιά</strong></span>. Και όταν φτάνεις στη θάλασσα, οι ελιές χάνονται στον κόλπο τις γέρας και της καλλονής, και γίνονται ένα με το νερό. Δεν είναι ποιητικά όλα αυτά που σας λεω! Αν δεν σας αρέσει η ελιά ως δένδρο μην πάτε στο νησί, θα πάθετε νευρικό κλονισμό!!!!<br /><br />Νησί γραφικό, με ορεινά, πεδινά και παραθαλάσσια <span style="color:#3333ff;"><strong>χωρία</strong></span>, που όλα είναι όμορφα και γραφικά, και κατοικήσιμα, και περιποιημένα, και που κάπου τα χάνεις, μεταξύ του μεσαιωνικού Μόλυβου, της νεοκλασικής πόλης, της βουνίσιας Αγιάσου που σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι στον Παρνασσό, και του Πλωμαρίου που σου δίνει την εντύπωση ότι ένα πολύ ορμητικό ποτάμι ξέβρασε σπίτια!<br /><br />Νησί, με ικανοποιητικές <span style="color:#006600;"><strong>θάλασσες</strong></span>, όχι του γούστου μου βέβαια, χωρίς τη γραφικότητα των Κυκλάδων αλλά με τα άγρια νερά του Βορείου Αιγαίου που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι κολυμπάς σε ωκεανό.<br /><br /><span style="color:#000099;"><strong>Νησί με όμορφους, φιλόξενους ανθρώπους, που με ελάχιστες εξαιρέσεις σε κάνουν να αισθάνεσαι σπίτι.</strong></span><br /><br />Η Μυτιλήνη, είναι πραγματικά ο τέλειος τόπος για διακοπές, ανθρώπων που τους αρέσει το ψάρι (μιλάμε ότι φάγαμε μαγιάτικο με 35 ευρω το κιλό), ο καλός μεζές (ο παστός κολιός είναι ότι καλύτερο έχω φαει), το μυρωδάτο ούζο, οι οργανωμένες παραλίες και το αραλίκι.<br /><br />Τώρα, πως πέρασα σε αυτό το υπέροχο νησάκι; <span style="color:#ff6600;"><strong>ωραία θα έλεγα, αλλά έχω περάσει και καλύτερα!!!</strong></span> Δεν έφταιγε το νησί, δεν έφταιγε βέβαια η παρέα, δεν έφταιγαν αυτά που βρήκαμε εκεί, ή αυτά που αφήσαμε εδώ, έφταιγε ο Θυρεοειδής και τα μαύρα μου τα νεύρα!<br /><br />Ίσως και να είναι λογικό βέβαια. Το να έχει 442 βαθμούς στη σκιά, να μην κουνιέται φύλο, η θάλασσα να έχει πήξει σαν γιαούρτι, να μην κάνεις μπάνιο και να κάθεσαι στην Ερεσό σε ένα μπιτς μπαρ που<span style="color:#ff0000;"><strong> έχουν μάζωξη οι μυτιληνιοί Αεκτζήδες</strong></span>, όπου κάθε 1,5 λεπτό σηκωνόταν ένα από αυτά τα βλαμμένα (όλα πιτσιρίκια με δεκάδες τατού και πυροβολημένα που με λέγανε κυρία-κυρία, μιας και η μόνη μη Αεκτζού ηλικιωμένη, εκεί μέσα) και φώναζε <span style="color:#ff6600;">ΕΜΠΡΟΣ ΑΕΤΕΕΕΕΕ</span> και απάνταγαν όλα τα άλλα λοβοκομένα <span style="color:#006600;"><strong>ΔΙΚΕΦΑΛΕΕΕΕΕ,</strong></span> …., ωραία έτσι;;; Βέβαια όπως είπε και ο φίλος μου ο Γιάννης, τέτοιες εμπειρίες είναι σπάνιες, και το γεγονός ότι δεν με σπάσανε στο ξύλο όταν τους είπα – με ρωτήσανε βέβαια – ότι είμαι παναθηναϊκός, οφείλετε ΜΟΝΟ στο ότι μάλλον τους έφερνα στη γιαγιά τους, αλλιώς θα έπρεπε αυτός και ο Βαγκ να με υπερασπιστούν και θα τρώγανε χοντρό ξύλο.<br /><br />Όλα τα ωραία βλέπετε σε μας συμβαίνουν. Όπως την προτελευταία μέρα, φεύγαμε από μία παραλία και μιας και είχαμε ζοριστεί να πάμε, μέσα από κάτι χωριά, είπαμε να ακολουθήσουμε άλλο δρόμο. Εξάλλου <span style="color:#cc0000;"><strong>υπήρχε μπλε πινακίδα</strong></span> που λεει και η Εφη, που μας πληροφορούσε ότι ο άλλος δρόμος ήταν 4-5 χιλιόμετρα πιο μακρύς, δεν μας πληροφορούσε όμως ότι ήταν χωματόδρομος!!! Μα μπλε πινακίδα για χωματόδρομο;;; αναρωτιόταν η Εφη, με το δίκιο της βέβαια.<br /><br />Εκεί λοιπόν που ανεβαίναμε το βουνό, σχεδόν στην κορυφή του Ολύμπου, στο Ραντάρ, όπως μας πληροφόρησε η βουκόλα βοσκοπούλα, του παρακείμενου γιδοστασίου, <span style="color:#000099;"><strong>μείναμε</strong></span>!!! Άναψε και κόρωσε το αυτοκίνητο, στο κόκκινο η θερμοκρασία, και … τσουπ έσβησε. Ανοίγουμε καπό, σταγόνα στο ψυγείο, σταγόνα λέμε. Βέβαια δεν είχαμε ούτε παραφλού, ούτε νερό μαζί μας. Άσε που, αν και παλιό το αυτοκίνητό μου, θέλω να το προστατεύσω όσο γίνετε ώστε να καθυστερήσω στο μέγιστο την αντικατάστασή του – δεν είναι εποχές για έξοδα, που λένε.<br /><br />Αμέσως τηλέφωνο στην ΕΛΠΑ, που ευγενέστατα μου είπαν ότι ναι μπορούμε να σας πάρουμε από χωματόδρομο, «θα σας πάρει ο συνεργάτης μας να του πείτε που είσαστε». Ωραία λοιπόν, αν και αγχωμένη εγώ για το «τι έπαθε το αυτοκινητάκι μου;», αν και αγχωμένοι ο Βαγκ και η Φιφή, για το <span style="color:#3333ff;"><strong>«τι θα πάθει η Μαριάννα μέσα στον ήλιο με το θυρεοειδή;»,</strong></span> βγάλαμε ψαθούλα – καρέκλες παραλίας – τα πάντα, και αράξαμε κάτω από ένα δέντρο να περιμένουμε.<br /><br />Μετά από 2,5 ώρες, ένα γερό τσίριγμα στο «συνεργάτη» που νόμιζε ότι έκανε πλάκα με τα φιλαράκια του, τα δεκάδες αυτοκίνητα που περάσανε και είτε μας σκονίσανε, είτε μας έδιναν και τη ψυχή τους <span style="color:#ff6600;"><strong>(όλοι οι Αθηναίοι παιδιά σταματήσανε !!! εντυπωσιακό, μία αλληλεγγύη ένα πράγμα!!!)</strong></span>, μετά από δεκάδες μπουκάλια νερού που μαζέψαμε, γιατί θεωρήσαμε σωστό να ζητάμε απ΄ όλους κάτι, είτε νερό είτε τσιγάρα, <span style="color:#6666cc;"><strong>μετά από 4 σχέδια διαφυγής-διαβίωσης στο βουνό που επεξεργαστήκαμε</strong></span>, μετά από ένα γερό τσάμικο που χόρεψε η Εφη με το τον Βαγκ, έφτασε και ο «συνεργάτης». Σπύρος, το παλικάρι, που και το ματάκι του γυάλιζε και χοντροπαπάρας ήτανε. Αφού ρώτησε ποια ήταν αυτή που τα έχωσε, και αφού ζήτησε συγνώμη και αναγνώρισε ότι είχα δίκιο, φόρτωσε το Ματριξ στην καρότσα και ξεκινήσαμε το τρελό ταξίδι των 60-70 χιλιομέτρων μέχρι τη πόλη. Δεν ξέρω με πόσα πήγαινε, έτρεχε όμως! Είχες την εντύπωση ότι το αυτοκίνητο θα έφευγε και θα πέταγε πάνω από την Αγιάσο, πάνω από τον Ελαιώνα, μέχρι απέναντι τη Τουρκία. Η Φιφή ζαλίστηκε πήγε μπροστά μαζί με τον Βαγκ που τα είχε δει όλα, μιας και ο αγαπητός «συνεργάτης» είχε αντικαταστήσει το φρένο με την κόρνα. <span style="color:#ff6600;"><strong>Αντί να φρενάρει στις στροφές κορνάριζε!</strong></span> Μετά μάθαμε ότι ταυτόχρονα μίλαγε και στο τηλέφωνο και έβριζε κάποια άλλη κυρία που της είχε κάνει ζημιά. Μάθαμε ότι ήταν βαριά αθυρόστομος, και γενικά πολλά και διάφορα ήταν αλλά δεν γινόταν να ασχοληθούμε και ιδιαίτερα μιας και <span style="color:#6600cc;"><strong>ο σκοπός μας ήταν να επιβιώσουμε.<br /></strong></span><br />Αυτά τα αναπάντεχα είναι συνήθως πολύ ωραία, και έχεις να λες και να θυμάσαι. Ο κόκκινος σίφουνας βέβαια είχε κάψει φλάτζα και νέο ψυγείο ήθελε και τα πάντα, πήγε σχεδόν όσο και οι διακοπές, αλλά τι να κάνεις; να σκάσεις;<br /><br />Έχει και άλλα το μενού. Μόνο που πλέον βαρέθηκα να γράφω και εσείς να διαβάζετε. Αύριο θα σας πω για το σλόγκαν αυτών των διακοπών, που υιοθετήσαμε όλοι και πολύ μας άρεσε.<br /><br />Οι συνταγές της Λέσβου είναι πάρα πολλές, και εμείς τις τιμήσαμε δεόντως βέβαια. Η παρακάτω συνταγή είναι μικρασιάτικη, την έφτιαχνε η γιαγιά μου και τώρα την κάνει και η μάνα μου. Δεν την έχω προσπαθήσει, αν και δεν μου φαίνετε δύσκολή. Σαν τους λαχανοντολμάδες είναι. Εκεί βέβαια, εγώ και ο Βαγκ τα ξεσκίσαμε τα έρημα τα σουγάνια. Όπου τα βρίσκαμε τα παραγγέλναμε. Οι υπόλοιποι όχι και τόσο πολύ, τους αρέσαν περισσότερο οι Γκιουζλεμέδες που θα σας γράψω αύριο. Βέβαια σε ένα επόμενο τραπέζι μου, θα τα φτιάξω τα σουγάνια και θα σας πω, αν είναι βατή η συνταγή, όπως μου φαίνετε ότι είναι.<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Σουγάνια ( Κρεμμυδοντολμάδες )</strong></span><br /><br />1 κιλό μεγάλα κρεμμύδια<br />½ κιλό ρύζι<br />½ κιλό κιμά μοσχαρίσιο<br />2 κουταλιές σούπας ψιλοκομμένο μαϊντανό<br />μια ώριμη τριμμένη ντομάτα<br />1 φλιτζάνι Λεσβιακό ελαιόλαδο<br />μία γεμάτη κουταλιά γλυκού κύμινο<br />αλάτι και πιπέρι.<br /><br />Καθαρίζουμε τα κρεμμύδια και τα βράζουμε σε νερό, ώσπου να μαλακώσουν. Κατόπιν ανοίγουμε τα φύλλα των κρεμμυδιών, με σκοπό να τα γεμίσουμε. Σε μια λεκάνη τοποθετούμε τον κιμά, την τομάτα, το κύμινο, το ελαιόλαδο, το ρύζι (πλυμένο) το αλατοπίπερο και αναμιγνύουμε. Στην συνέχεια γεμίζουμε τα φύλλα κρεμμυδιών με ποσότητα τόση, ώστε να κλείνουν. Τοποθετούμε τους ντολμάδες σε κατσαρόλα κυκλικά, προσθέτουμε Λεσβιακό ελαιόλαδο, τους σκεπάζουμε με βαρύ πιάτο, ώστε να τους πιέζει κατά το βράσιμο για να μην ανοίξουν τα φύλλα και τελικά συμπληρώνουμε με λίγο νερό. Τους βράζουμε σε μέτρια θερμοκρασία για 30-40 λεπτά. Σερβίρονται σε πιατέλα, με λίγη κανέλα αν θέλετε.tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-58753047621212465592010-07-06T16:29:00.003+03:002010-07-06T16:35:59.652+03:00Καλό ΚαλοκαίριΤο καλοκαίρι είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό....<br /><br />Εκεί λοιπόν που σκέφτεσαι με συνθηματολογία Πασόκ, το καλοκαίρι που ζούμε σε τούτη δω την ταλαίπωρη τη χώρα, κάνεις να δεις λίγο τον ουρανό και <span style="color:#006600;"><strong>βλέπεις μία συννεφάρα να!</strong></span><br /><br />Αναρωτιέσαι, λοιπόν, σκέφτεσαι, προβληματίζεσαι. <span style="color:#cc0000;"><strong>Χειμώνας είν’ τούτο ή καλοκαίρι;;</strong></span> Χειμωνοκαλόκαιρο και έξ’ απ’ την πόρτα. Περίεργο πράγμα ρε παιδάκι μου. Ένα θεματάκι με τα μπάμπα μπούμπα και τους κεραυνούς το έχω, η έρμη. Το μεσημέρι του Σαββάτου λοιπόν, έχοντας ετοιμάσει τα πάντα για το βραδινό κοκτέιλ πάρτι, έπεσα να κοιμηθώ για να αντέξω το ξενύχτι.<br /><br /><span style="color:#3333ff;"><strong>Γκρουουουμμμμμσσσσχχχχτρρρρρρρ, ο πρώτος κεραυνός.</strong></span> Ανοίγω τα μάτια μου, βλέπω μαυροσκόταδο μέσα από τις γρίλιες. Πάει πέρασε η ώρα και παρακοιμήθηκα, σκέφτηκα! Σηκώνομαι, και βγαίνω στη βεράντα. Στο βάθος η Πεντέλη ήταν λουσμένη στον μεσημεριανό ήλιο, αριστερά στο Χαλάνδρι μέχρι την Πάρνηθα επικρατούσε χειμώνας βορειοευρωπαϊκός. Η μπόρα, μπουρίνι φθινοπωρινό θα το έλεγες, κράτησε 20 λεπτά, <span style="color:#990000;"><strong>μπλούστρωσε τον τόπο όλο</strong></span> και με ανάγκασε να ξαναπλύνω βεράντες και κάγκελα για το βραδινό πάρτι.<br /><br />Τι πράγματα είναι αυτά, το φελέκι μου λεω;;; Δεν ξέρω τι συμβαίνει στα νησιά, στις παραλίες και στις θάλασσες<span style="color:#000099;"><strong> στην Αθήνα όμως το καλοκαίρι μάλλον μας τελείωσε</strong></span>. Εκτός από τη ζέστη, αυτή την άφησε πίσω, την ξέχασε ένα πράγμα.<br /><br />Τώρα υπάρχουν δύο αιτίες που συζητιούνται για αυτό το τόσο σοβαρό ζήτημα. Και τις δύο μου τις είπανε, δεν σκέφτηκα μόνη μου, σας το υπόσχομαι. Η πρώτη, η σοβαρή και η πιο πιθανή είναι ότι για τον κακό μας τον καιρό, <span style="color:#6633ff;"><strong>φταιει το Γκουαλγιαμεαγοατανκουκου</strong></span>, το ισλανδικό ηφαίστειο ντε, που γέμισε τον ουρανό με μιλιούνια σωματίδια που κάνουνε τα σύννεφα να φταρνίζονται και να κλαινε – και γαμώ τις ποιητικές εκφράσεις λέμε!!<br /><br />Τη δεύτερη βέβαια αιτία, μου την είπε γειτόνισσα, χαμηλού άι κιού, και με έντονη τρικυμία εν κρανίο μιας και <strong><span style="color:#333333;">έχει μπλέξει τα θεία, με το ΚΚΕ της Λιάνας</span></strong>. <span style="color:#006600;"><strong>Ο θεός βοηθάει τον Παπανδρέου μου είπε συνωμοτικά!</strong></span> Έμεινα λίγο κάγκελο αλλά έχω συνηθίσει τέτοιου επιπέδου αναλύσεις από αυτήν, οπότε <span style="color:#6600cc;"><strong>την κράτησα την ψυχραιμία</strong></span> μου. Για πες ... της λεω. Παιδάκι μου, τώρα που μας έκοψε τους μισθούς (είναι και βέβαια δημόσια υπάλληλος, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι το αστροπελέκι θα εργαζόταν σε ανταγωνιστικό περιβάλλον) και δεν έχουμε λεφτά να πάμε διακοπές, <span style="color:#ff6600;"><strong>ο Θεός κάνει κακό καιρό ώστε να μην μας λείψουν οι διακοπές.</strong></span> Τα έχει βρει σου λεω, ο Γιωργάκης με την Θεό, να χτυπήσουν την εργατιά οι καπιταλιστές.<br /><br /><span style="color:#990000;"><strong>Είναι ο θεός καπιταλιστής;; ρωτάω</strong></span>. Ε, δεν είναι και μέλος τους κόμματος, μου απαντάει. Σωστή η γειτόνισσα, άφωνη με άφησε, με τι επιχειρήματα να αποκρούσω τις μετεωρολογικές ανησυχίες της;<br /><br />Τυχαίο; Δεν νομίζω, όπως λεει και ο εθνικός μας διαφημιστής,<br /><br />Εγώ όμως θα πάω διακοπές, παρόλο που το δικό μου βάσανο ο Θυρεοειδείς κάνει ότι μπορεί για να μην πάω. Έτσι στο πείσμα όλων, και <span style="color:#cc0000;"><strong>στη Μυτιλήνη θα πάω</strong></span>, και διακοπές θα κάνω.<br /><br />Αν και τον Αύγουστο θα την κάνουμε με την παρέα, <span style="color:#000099;"><strong>λεω να το κλείσω το μαγαζί νωρίτερα</strong></span>, μιας και όλο έξω είμαι αυτή την εποχή, δεν έχω χρόνο να μαγειρέψω, δεν έχω χρόνο να γράψω. Αυτό εξάλλου το κάνω κάθε χρόνο, έτσι το βγάζω και λίγο από το μυαλό μου, κάνω το ρισέτ μου, και ηρεμώ λιγάκι.<br /><br />Θα επανέλθω το Σεπτέμβρη λοιπόν, με πολλές νέες συνταγές, ελπίζω, με νέα φρέσκια δύναμη, και με πολύ όρεξη.<br /><br />Το σημερινό σας γλυκό, σας το προτείνω ανεπιφύλακτα για ένα δροσερό καλοκαιρινό κλείσιμο, μίας ψαροφαγικής βραδιάς.<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Πανακότα με λεμόνι</strong></span><br /><br />500 γραμμάρια κρέμα γάλακτος (πλήρης λιπαρών)<br />200 γραμμάρια γάλα<br />12 γραμμάρια ζελατίνη μουσκεμένη σε κρύο νερό<br />150 γραμμάρια ζάχαρη άχνη<br />Ξύσμα από 1 λεμόνι βιολογικό, ακέρωτο<br />Χυμό από 2 λεμόνια<br /><br />Σε μία μέτρια κατσαρόλα ζεσταίνουμε τη κρέμα γάλακτος με το γάλα και την άχνη, σε χαμηλή φωτιά μέχρι να αρχίσει να φουσκώνει. Τότε τη βγάζουμε από τη φωτιά, και προσθέτουμε τη ζελατίνη που έχουμε στύψει καλά με τα χέρια μας και το χυμό. Ανακατεύουμε καλά και αφήνουμε να κρυώσει καλά. Μοιράζουμε σε 6 μπολάκια και την αφήνουμε στο ψυγείο να πήξει (θέλει τουλάχιστον 3 ώρες). Ξεφορμάρουμε και σερβίρουμε πασπαλίζοντας με το ξύσμα και αν θέλουμε προσθέτουμε γλυκό του κουταλιού λεμόνι ή πορτοκάλι, ή κυδώνι, ή ή ή ή .....<br /><br />ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ<br /><br />ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΜΕ ....<br /><br /><span style="font-size:130%;color:#cc0000;"><strong>2 ΕΡΓΑ 2 !!</strong></span>tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7480720749268267667.post-85224062914282187612010-07-02T16:22:00.001+03:002010-07-02T16:29:25.838+03:00Ο χοντρός, η χάρλεϊ και το σούσιΣούσι και ξερό ψωμί. Είμαστε θαλασσινός λαός και έχουμε μία ιδιαίτερη σχέση με τα ψάρια. Πάντα αποτελούσαν μεγάλο κομμάτι τις διατροφής μας. Όσο περνάνε τα χρόνια όμως το ψάρι ακριβαίνει, και έτσι μία καλή σφυρίδα, ένα μεγαλούτσικο μαγιάτικο, ένας λαχταριστός ροφός, γίνονται όλο και πιο <span style="color:#ff6600;"><strong>σπάνια εδέσματα</strong></span> στο πιάτο μας.<br /><br />Αυτά για τους φτωχούς μεροκαματιάρηδες, γιατί για τους άλλους, το νέο μαστ στην ψαροφαγία λέγετε Σούσι. Προσωπικά <span style="color:#cc0000;"><strong>μου αρέσει πάρα πολύ</strong></span>, και είναι το μόνο είδος που τρώγετε κατά τη γνώμη μου από την Ιαπωνική Κουζίνα. Από την άλλη βέβαια έχω ακούσει πάρα πολλούς Έλληνες να λένε <span style="color:#000099;"><strong>«ωμά ψάρια δεν τρωω»</strong></span> λες και ο γαύρος μαρινάτος ή η σαρδέλα η παστή της Καλλονής είναι μαγειρεμένα ψάρια, αλλά το παραβλέπω και προχωράω.<br /><br />Πήγαμε λοιπόν με παρέα χτες σε ένα μικρό συνοικιακό σουσάδικο, στη Νέα Ερυθραία. Το μαγαζί μας είναι γνωστό και οικείο πάμε τουλάχιστον μία φορά τον μήνα εκεί, συνήθως μεσοβδόμαδα, μετά τη δουλειά (εεεε ρε πούστη μου, Μανχάταν γενήκαμε!!). Είναι πάντα άδειο, έχει πάρα πολύ ησυχία, <span style="color:#6666cc;"><strong>και με την πλινκι-πλονκι μουσικούλα που συνήθως έχει, τρως σε κατάσταση <span style="color:#6600cc;">ζεν</span>.<br /></strong></span><br />Εχτές βέβαια, μας βγήκε το ζεν από τη μύτη, καθώς είχαμε φαει τα μάκι μας, τα σασίμι και τα νιγκίρι είχαν προ πολλού εξαφανιστεί και λέγαμε να παραγγείλουμε το μους πράσινο τσάι που πραγματικά λατρεύουμε, όπου καταφτάνει οικογένεια με παιδάκια-εφήβους. Ο μπαμπάς ήταν 284,5 κιλά, με βερμούδα, μπάκα τεράστια, και σαγιοναρούλα. Ήρθε δε με ... <span style="color:#006600;"><strong>μπρουμ, μπρουμ μπρουουουουουμμμμ, μπουμ μπου μπουμ, .... <span style="color:#cc0000;">χαρλει νταβινσον</span></strong></span>!! Ο μπούρδας ... δηλαδή, <span style="color:#3333ff;"><strong>αν πάρεις τέτοιο μηχάνημα, γίνεσαι και γκόμενος</strong></span>, έλεος.<br /><br />Η σύζυγος ήρθε με μινι κουπερ κάμπριο, όπου διαπασών ήταν ένα ελληνικό σκυλοτράγουδο, αγνώστου προέλευσης. Τα 6 παιδιά, αγόρια και κορίτσια από 5 μέχρι 16 περίπου (μπορεί και να μην ήταν όλα δικά τους) ήρθαν με σκειτ και ποδήλατα πράγμα που σημαίνει, ότι έμεναν κάπου εκεί δίπλα.<br /><br />Μέσα σε 20 λεπτά <span style="color:#990000;"><strong>μας έπιασε πονοκέφαλος από τη φασαρία</strong></span>. Όλοι φωνάζανε, δεν μίλαγαν, φωνάζανε τόσο δυνατά, που βγήκαν από το απέναντι σπίτι και μας έκαναν παρατήρηση. <span style="color:#6600cc;"><strong>Σε κανένα από τα παιδιά δεν άρεσε το σούσι</strong></span>, ήθελαν να φάνε τα ρολάκια με το κοτόπουλο (Καλιφόρνια μακι) αλλά χωρίς το φύκι. Να επιμένει η μανδάμ ότι το σούσι είναι υγιεινό και να κάνει παρατήρηση στη Φιλιπινέζα γκαρσόνα ο μπαμπάς ότι κακώς δεν έχουν μεγαλύτερη ποικιλία από μπύρες, <span style="color:#006600;"><strong>βλέπεις το ινσαινταουτ με αυγά χελιδονόψαρου τρώγετε μόνο με μία παγωμένη άμστελ.<br /></strong></span><br />Μα .... μα τι να πω; <span style="color:#ff6600;"><strong>Το φαγητό είναι <span style="color:#ff6600;">κουλτού</span></strong></span><span style="color:#ff6600;"><strong>ρα</strong>.</span> Δεν μπορείς να παίρνεις την, κατά τα άλλα αποδεκτή, αισθητική του σουβλατζίδικου και να την μεταφέρεις στο σουσόμπαρο, και προφανώς το ανάποδο δεν παίζει εξίσου. <span style="color:#ff0000;"><strong>Αν πάω δηλαδή σε σουβλατζίδικο και ζητήσω σάκε, δεν θα ήμουνα γελοία;<br /></strong></span><br />Επίσης, <span style="color:#3333ff;"><strong>τι τα πας ρε συ βλάχουρα τα μικρά σε σουσάδικο</strong></span>; Αυτά με το ζόρι τρωνε κάτι άλλο εκτός από χάμπουργκερ, περιμένεις να φάνε κάτι τόσο περίεργο, όσο το ωμό ψάρι που και ενήλικες αποφεύγουν; Τέλος μανδάμ, όχι δεν πρέπει να φαει σούσι το 5-χρονο, όπως δεν έφαγες και εσύ στην Ανω Βουρβουρίτσα που γεννήθηκες και μεγάλωσες. Άσε το παιδί να μεγαλώσει και μετά αν το ίδιο θέλει να έρθει σε επαφή με άλλες γεύσεις και άλλες κουλτούρες, θα πάει μόνο του και θα φαει ότι θέλει.<br /><br />Πάντως εγώ, <span style="color:#000099;"><strong>δοκιμάζω με μεγάλη χαρά άλλες κουζίνες</strong></span>. Το σούσι πραγματικά μου αρέσει σε αντίθεση με άλλα της Γιαπωνέζικης κουζίνας που τα μπορώ καθόλου (<span style="color:#ff6600;"><strong>κάτι πράσινες πάστες για παράδειγμα μέσα στις οποίες πλέουν κάτι σπανάκια</strong></span> – δεν ξέρω πως το λένε, δεν με νοιάζει!!). Δεν υπάρχει όμως περίπτωση να φαω κάτι και να γίνω οπαδός μίας κουζίνας, απλά επειδή είναι της μόδας. Τέτοια κατάντια ποτέ. Χίλιες φορές ο Ελληνάρας με τα σουβλάκια του και μόνο, παρά ο Ελληνάρας με τα σούσι εν είδει σουβλακίου.<br /><br />Κάτι εξωτικό τώρα <span style="color:#000099;"><strong>από μία κουζίνα που προσωπικά δεν πολυαγαπάω</strong></span>. Η Ινδική κουζίνα είναι βασισμένη σε μιλιούνια μπαχαρικά. Σε μία χώρα σαν την Ινδία τα μπαχάρια ήταν απαραίτητα για να συντηρήσουν τα κρέατα αλλά και για να σκεπάσουν γεύσεις και μυρωδιές από ψιλο-χαλασμένα προϊόντα. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε μία παράδοση περίπλοκης και πραγματικά δύσκολης και περίτεχνης κουζίνας, που πολύς κόσμος λατρεύει. Δεν είμαι απ’ αυτούς αν και πολύ ευχάριστα πάω σε ινδικά εστιατόρια μία στις τόσες. Εξάλλου αν είσαι στην Αγγλία; Τι θα φας; <span style="color:#6600cc;"><strong>Αρνί με μέντα ή ένα ωραιότατο κοτόπουλο ταντόρι με κάρυ και άλλα συμπαρομαρτούντα;;</strong></span> Το Ταντόρι είναι αδύνατον να γίνει στα σπίτια μας, θέλει πολλά κλαπατσίμπανα που δύσκολα βρίσκεις. Η παρακάτω προσομοιάζει όμως. Συστήνω στους φαν να τη δοκιμάσουν με καυτερό κάρυ, και ένα ωραιότατο ρύζι μπασμάτι.<br /><br /><span style="color:#006600;"><strong>Κοτόπουλο με κάρυ</strong></span><br /><br />1 μέτριο κοτόπουλο κομμένο σε παϊδάκια<br />1 γιαούρτι πρόβειο<br />250 γραμμάρια ξινόγαλο (υπάρχει σε όλα τα σουπερ μάρκετ – ηρεμήστε!)<br />4 γεμάτες κουταλιές της σούπας κάρυ (από καθόλου έως πολύ καυτερό)<br />αλάτι<br /><br />Ανακατεύουμε το γιαούρτι με το κάρυ και το ξυνόγαλο και μαρινάρουμε το αλατισμένο κοτόπουλο στο μείγμα για 24 ώρες. Να φροντίσουμε να μαριναριστεί καλά απ΄ όλες τις πλευρές το κοτόπουλο. Το βγάζουμε το στραγγίζουμε λίγο σε χαρτί κουζίνας και το ψήνουμε σε σχάρα στο γκρίλ, μέχρι να γίνει.tilemetorahttp://www.blogger.com/profile/08303148439619131623noreply@blogger.com0