Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Και κλάμα η κυρία

Δευτέρα βράδυ, εγώ και ο καναπές μου περνάμε στιγμές πάθους, έρωτα και ιδρώτα. Ο ανεξέλεγκτος ερωτάς μας, έχει επανέλθει στην προ του καλοκαιριού κατάσταση. Μπορεί να τον απάτησα λίγο με τις καρέκλες σκηνοθέτη στην βεράντα μου, αλλά αυτά ήταν καλοκαιρινές τρέλες σαν αυτές που όλοι κάνουμε όταν η ζέστη χτυπάει κόκκινο. Τον αγκαλιάζω και του υπόσχομαι ότι δεν θα τον εγκαταλείψω ποτέ.

Έξω ο χειμώνας λυσσομανά. Κρύο ! και οι αρκούδες έχουν αρχίσει και καλοβλέπουν την πεδιάδα των Γερακα-Χαλανδρο-Βριλλησίων από εκεί ψηλά στην Πεντέλη που κάθονται. Ο Ολγα, ο Γιάννης και ο Παύλος μιλάνε με τον Μητσοτάκ (Σαββόπουλε το κούρεμά σου θα μείνει στην ιστορία). Τι τον ταΐζει η Μαρίκα σκέφτομαι; Μάλλον του βάζει συντηρητικά, πως είναι δυνατόν να ήταν παππούς όταν γεννήθηκα και τώρα εγώ να είμαι γιαγιά και αυτός εκεί, ακούνητος!

Αλλά ο αγαπημένους μου χειμώνας είναι πάλι εδώ, σκέφτομαι, με τα κρύα του, και τα τζάκια του και τους καναπέδες του, και είμαι τόσο μα τόσο ευτυχισμένη που μέχρι και τον Μητσοτάκ χαίρομαι με τις βλακείες του.

Ονειροπολούσα και ούτε και κατάλαβα για πότε πέρασε η ώρα και αντί για τον αποστάτη η τιβί έδειχνε ένα απίστευτο πρασινομπλέ σκηνικό, που όμοιό του μόνο σε απομονωμένη Κυκλάδα βρίσκεις.

Το νησί! Τι εικόνες υπέροχες, τι ομορφιά είναι αυτή, αναρωτήθηκα, τι υπέροχα τοπία, τι καρέ βγαλμένα μέσα από τη ζωή μας, από την ιστορία μας. Είχα διαβάσει το βιβλίο και μου άρεσε, είχα ακούσει ότι γίνετε ταινία, αλλά κατά τύχη έπεσα πάνω στην πρεμιέρα. Αισθάνθηκα ότι σε κάποια σκηνή θα έβλεπα τη γιαγιά μου, με το μαύρο τσεμπέρι της, να περπατάει ανάμεσα στα πετρόσπιτα του περασμένου αιώνα. Η αίσθηση που είχα ήταν ότι ήμουνα εκεί, ότι δεν είναι ταινία, δεν είναι σήριαλ στην τηλεόραση, αλλά μία σκηνή από το χωριό μου μία άλλη εποχή.

Τι όμορφη η Ελένη (Λέχου στην μεγάλη της Ρέντα), τα παιδιά, ο άνδρας της (ο Μάινας με ένα υπέροχο άδειο βλέμα) πραγματικά όλοι τους υπέροχοι.

Και εκεί που καθόμουν απόλυτα ευτυχισμένη που ήρθε επιτέλους ο χειμώνας, βάζω κάτι κλάματα, μα κάτι κλάματα, τι να σας λεω. Αναφιλητά, λες και ήταν η καλύτερή μου φίλη που έφευγε για την Σπιναλόγκα με Λέπρα, λες και όλα αυτά δεν γίνονταν μέσα στην ίδια τηλεόραση που πριν λίγο είχε μοστράρει το φάντασμα του Μητσοτάκ που κάποιος τον έχει ξεχάσει εδώ χάμω μη χέσω. Κλάμα λέμε!

Με το τέλος του επεισοδίου, πήγα και έβαλα ένα ουισκάκι να συνέλθω και ας έδειξαν υψηλές τρανσαμινάσες οι πρόσφατες εξετάσεις και είπα να τον κόψω. Τι να κάνω είχα συγκλονιστεί η έρημη.

Μαγεία .... η μαγεία της εικόνας για την οποία μας μιλάνε όλοι, η μαγεία της ιστορίας για την οποία όλοι συμφωνούμε, η μαγεία της ιστορίας μας η οποία μας συγκλονίζει κάθε φορά που ξετρυπώνει πίσω από ένα παραθύρι.

Την επόμενη με χαρά έμαθα ότι πολλοί το είδαν το Νησί, όλοι εντυπωσιάσθηκαν και όλοι μα όλοι εκλέγον. Τι άνθρωποι είμαστε άραγε; μέσα στο κλάμα και στην τραγωδία ρε παιδάκι μου.

Παιδάκια έχετε καταλάβει ότι δεν γράφω πλέον πολύ. Έχω πνιγεί στη δουλειά τι να σας λεω τώρα. Έτσι θα πάει μέχρι το τέλος του χρόνου. Η αλήθεια είναι ότι είμαι καθημερινά 9 με 8 στο γραφείο και μετά συνεχίζω σπίτι. Επίσης το νέο είναι ότι λίγο πριν τα Χριστούγεννα θα πάω Ινδία, στη Βομβάη, για δουλειά βέβαια γιατί εγώ δεν θα πήγαινα σε τόσο βρόμικο μέρος για κάτι άλλο, έπεισα και τη Φι και έτσι ετοιμαζόμαστε για μέρη εξωτικά.

Σήμερα θα σας γράψω ένα μπελαλίδικο πιάτο που βρήκα στο περιοδικό Olive, το έφτιαξα και πραγματικά τι να σας λεω ότι καλύτερο για ένα τραπέζι σε φίλους που αγαπάνε τις μεσογειακές γεύσεις.

Τούρτα με κρέπες, κολοκύθια, ψητή πιπεριά και κατίκι

4 κρέπες που είτε αγοράσαμε έτοιμες είτε ετοιμάσαμε με την βασική συνταγή για κρέπες που σας έχω γράψει στο παρελθόν
3 κολοκύθια κομμένα σε ψιλές ροδέλες
3 πιπεριές Φλωρίνης έτοιμες από το βάζο αλλά καλά στραγγισμένες από τα σπορέλαια
450 γραμμάρια κατίκι Δομοκού
2 αυγά
150 γραμμάρια γραβιέρα χοντροκομμένη
1-2 κουταλιές της σούπας αλεύρι
άνηθο ψιλοκομμένο
πάπρικα γλυκιά

για τη σάλτσα από κόκκινη πιπεριά
3 πιπεριές Φλωρίνης έτοιμες από το βάζο αλλά καλά στραγγισμένες από τα σπορέλαια
μία σκελίδα σκόρδο
2 κουταλιές βαλσάμικο
2 κουταλιές καρύδια
3 κουταλιές λάδι
άνηθο και 50 γραμμάρια κατίκι

Απλώνουμε τα κολοκύθια σε μία λαδόκολλα σε ένα ταψί, τα αλατοπιπερώνουμε ελαφρά και με ένα πινέλο τα λαδώνουμε και από τις 2 πλευρές. Τα ψήνουμε λίγο στο φούρνο και από τις 2 πλευρές να μαλακώσουν. Προσοχή θέλουν λίγο ώστε να μην αρπάξουν και στεγνώσουν. Μπορούμε εναλλακτικά και να τα περάσουμε και από ένα τηγάνι για λίγο με λάδι μέχρι να μαραθούν. Μέσα σε ένα μπολ ανακατεύουμε το κατίκι, τα αυγά, το αλεύρι, τον άνηθο και την πάπρικα. Ψιλοκόβουμε σε μικρά καρεδάκια τις 3 πιπεριές. Λαδώνουμε ένα στρογγυλό πυρέξ που να χωράει τις κρέπες, και στρώνουμε την πρώτη κρέπα. Απλώνουμε από πάνω τα μισά κολοκύθια και περιχύνουμε με το 1/3 του μίγματος του τυριού. Βάζουμε από πάνω άλλη μία κρέπα και στρώνουμε τις ψιλοκομμένες πιπεριές. Απλώνουμε το άλλο 1/3 του μίγματος τυριού και βάζουμε άλλη μία κρέπα από πάνω. Απλώνουμε τα υπόλοιπα κολοκύθια και το υπόλοιπο τυρί και κλείνουμε την τούρτα με την τελευταία κρέπα. Πασπαλίζουμε την τούρτα με την γραβιέρα και την ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο αέρα μέχρι να ροδίσει στους 180 βαθμούς, περίπου μισή ώρα.

Για τη σάλτσα, κόβουμε το σκορδάκι σε ροδέλες και το σοτάρουμε λιγάκι σε ένα τηγάνι με το λάδι. Μόλις γίνουν περνάμε όλα τα υλικά της σάλτσας στο μούλτι και τα λιώνουμε.

Για το σερβίρισμα κόβουμε ένα κομμάτι από την τούρτα και απλώνουμε από πάνω μία γεμάτη κουταλιά σάλτσας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: