Δεν ξέρω αν το σουβλάκι με πίτα είναι Ελληνικό ή Αραβικό σνακ. Το σίγουρο είναι ότι έτσι όπως το φτιάχνουμε στην Ελλάδα δεν το βρίσκεις ούτε στην Τουρκία, ούτε στην Κύπρο, ούτε στην Αίγυπτο, ή αλλού. Και εμένα βέβαια το Ελληνικό σουβλάκι μου αρέσει, τα άλλα ανεξαρτήτως πως τα λένε, δεν είναι σουβλάκια.
Πρόσφατα μας έλεγε η Ζέφη ότι άκουσε την γυναίκα του Ιάπωνα πρέσβη να λεει ότι το καλύτερο φαγητό στην Ελλάδα είναι το σουβλάκι, και βέβαια όλοι συμφωνήσαμε, γιατί αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Δεν ξέρω κανένα να μην του αρέσει το Σουβλάκι.
Να μην μπούμε τώρα στη σαχλή κουβέντα πως λέγετε στην Αθήνα πως στη Θεσσαλονίκη, και τι εννοούμε όταν λέμε σουβλάκι, εγώ ξεκάθαρα εννοώ την πίτα με γύρο, αυτό είναι το σουβλάκι για το οποίο μιλάμε.
Μετά από αυτή τη συζήτηση, και μίας και είχα πολύ καιρό να φαω, πήγα τις προάλλες σε ένα γειτονικό σουβλατζίδικο και πήρα δύο πίτα-καλαμάκι. Έφαγα το ένα και το άλλο το πέταξα. Φουρκισμένη για την κατάντια του εθνικού μας φαγητού, θυμήθηκα ότι η κουβέντα μας περί σουβλακίου εκείνο το βράδυ είχε καταλήξει στο ότι σουβλατζίδικα υπάρχουν πολλά και ναι ο κόσμος τρωει ακόμα πολύ σουβλάκι, αλλά καλά σουβλατζίδικα δεν υπάρχουν πλέον και το καλό σουβλάκι έχει εξαφανιστεί.
Παλιά, αν και μικρότερη σε μέγεθος, δεν με έφτανε με τίποτα ένα σουβλάκι, ήταν πολύ λίγο, ένας αδύνατος άνθρωπος έτρωγε 2 και ένας κανονικός που πεινούσε μπορεί και 3. Τώρα, είσαι κοιλιόδουλο τέρας αν φας 2 κανονικά σουβλάκια ή είσαι έφηβος που έχει παίξει 1 ώρα μπάσκετ και μπορεί να φαει ένα μωρό με τα κωλόπανα που λένε.
Όταν ήμουν έφηβη οι πίτες ήταν μικρές σε διάμετρο, λεπτές σε πάχος, και διαβολικά νόστιμες. Τώρα είναι σχεδόν διπλάσιες και πολύ αφράτες, γευστικά, δε, μοιάζουν με τα άνοστα αφράτα ψωμάκια των χάμπουργκερ.
Το σωστό σουβλάκι είχε λίγο κρέας, αν ήταν από καλαμάκι υπήρχε η αναλογία 3-2, όπου 3 τα κομμάτια του χοιρινού 2 τα ξύγκια που λέγαμε τότε. Αν ήταν γύρος, τότε πάντα κεμπάπ, κλασικός γύρος δηλαδή, κιμαδένιος, λιπαρός και μαλακός, ότι αγριοκομμάτες από χοιρινό κρέας που συνήθως μυρίζει μπαχάρια, πολλά μπαχάρια, ύποπτα μπαχάρια, και πάντα σε μεγάλη ποσότητα, πολύ παραπάνω απ’ ότι χωράει η πίτα. Μα αν ήθελα να φαω μπριζόλα, θα έπαιρνα μπριζόλα όχι σουβλάκι.
Επίσης η ντομάτα πρέπει να είναι ζουμερή και λεπτοκομμένη. Όχι κόβω την ντομάτα στα 4 και βάζω ένα κομμάτι στο σουβλάκι μου. Το κρεμμυδάκι, ομοίως, πρέπει να είναι ψιλοκομμένο, να έχει και λίγο μαϊντανό μέσα να έχει πασπαλιστεί και με λίγο πάπρικα.
Και τέλος το τζατζίκι, έλεος επιτέλους!, δεν ξέρετε να φτιάχνετε τζατζίκι; αμάν. Βάλτε λίγο ξιδάκι, στραγγίξατε λίγο το αγγούρι, βάλτε λίγο λαδάκι. Αν είναι να μου στουμπώσετε το σουβλάκι μου με γιαουρτάγγουρο δεν θέλω να μου λείπει.
Πατάτες, σος μαγιονέζας, μαρούλια, και άλλα τέτοια δεν χωράνε στο σουβλάκι. Βάλτε τα αλλού, σε σάντουιτς, σε χοτ ντογκ, όπου θέλετε, αλλά το σουβλάκι πρέπει να είναι «φιτ» για να είναι νόστιμο. Και ας πρέπει να φας 3 για να χορτάσεις,
Η ισορροπία διαφορετικών γεύσεων, υλικών διαφορετικής υφής και μυρωδιάς, κάνει το σουβλάκι ότι είναι. Του δίνει την ανεπανάληπτη αξία που έχει και το ξεχωρίζει από τα σάντουιτς, από τους σαρμάδες και τα υπόλοιπα ατυχή φαγητά του δρόμου. Επίσης, αγαπητοί μου σουβλατζήδες, το σουβλάκι δεν είναι ποσότητα. Δεν είμαστε πεινασμένοι! Το σουβλάκι είναι γεύση! Δεν το τρωμε γιατί κάνει 2 ευρω και χορταίνουμε φτηνά, το επιλέγουμε μεταξύ δεκάδων άλλων φτηνών ταχυφαγητών γιατί έχει την απαραίτητη ισορροπία των Ελληνικών γεύσεων. Αντιλαμβάνομαι ότι ο ανταγωνισμός σας έκανε να το μεγαλώσετε και να το στουμπώσετε, αλλά δυστυχώς το καταστρέψατε, έχασε τη γεύση του και έγινε ένα άνοστο μπουχλουμπού.
Κρίμα!
Σελινόριζα με πατάτες και μανιτάρια ογκρατέν
1 μικρή σελινόριζα
3 μέτριες πατάτες
250 γραμμάρια φρέσκα μανιτάρια
1 σκελίδα σκόρδο λιωμένη
1 φλιτζάνι κρέμα γάλακτος light
1 φλιτζάνι τριμμένη γραβιέρα
1 φλιτζάνι τριμμένη μοτσαρέλα (αυτή που βάζουμε στην πίτσα, όχι τη φρέσκια)
½ ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο
αλάτι
πιπέρι
Καθαρίζουμε και κόβουμε τη σελινόριζα σε τέταρτα και στη συνέχεια κάθε τέταρτο σε φέτες. Κόβουμε τις πατάτες και τα μανιτάρια σε λεπτές φέτες. Κρατάμε μισό φλιτζάνι από τα τυριά για την επιφάνεια και ανακατεύουμε τα υπόλοιπα σε ένα βαθύ μπολ με τη κρέμα γάλακτος, τον μαϊντανό και το σκόρδο. Προσθέτουμε τη σελινόριζα, τις πατάτες και τα μανιτάρια, αλατοπιπερώνουμε και ρίχνουμε το μείγμα σε ένα πυρέξ. Πασπαλίζουμε την επιφάνεια με το υπόλοιπο τυρί, καλύπτουμε με ένα αλουμινόχαρτο και ψήνουμε για 30 λεπτά σε προθερμασμένο φούρνο στους 220ο C πάνω κάτω ή 200 αέρα. Αφαιρούμε το αλουμινόχαρτο και ψήνουμε άλλα 10 λεπτά μέχρι να γκρατιναριστεί η επιφάνεια. Συνταγή του Δρίσκα βέβαια, που είναι πάρα πολύ νόστιμη.
Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011
Θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω!
Οι λάτρεις του Αστερίξ, ξέρουν πολύ καλά τι λεω. Το επεισόδιο ονομάζετε «Ο Αστερίξ και οι Ισπανοί», και ο μικρός γιος του αρχηγού περήφανης φυλής Ισπανών, που ... αντιστέκεται τώρα και πάντα στους κατακτητές Ρωμαίους ... συλλαμβάνεται-απαγάγετε από τους τελευταίους ώστε να αναγκαστεί ο περήφανος πατέρας να παραιτηθεί από την αντίστασή του.
Ο πιτσιρικάς είναι πραγματικό θηρίο και τους έχει τρελάνει του έρημους τους Ρωμαίους απαγωγείς του. Θέλει να γίνονται τα πάντα όπως αρέσουν σε αυτόν και όταν αυτό δεν συμβαίνει απειλεί, σαν κακομαθημένο κωλόπαιδο, ότι ... θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει. Πράγμα φύσει και θέσει αδύνατον φυσικά, αλλά κόμικ είναι, ότι θέλουμε κάνουμε.
Όταν τελικά το αχτύπητο δίδυμο των Αστεριξ και Οβελιξ τον εντόπισαν, τον απελευθέρωσαν και ανέλαβαν να τον γυρίσουν πίσω στον περήφανο πατέρα του και αρχηγό της φυλής, έζησαν στο πετσί τους τι σημαίνει κακομαθημένο και μοσχοαναθρεμένο λεβαντόπαιδο. Τα είδαν όλα, με τα καπρίτσια του, μέχρι που και ο Οβελίξ αναγκάσθηκε να αντιγράψει αυτή την ιδιότυπη μορφή πάλης και να κρατήσει και αυτός την αναπνοή του μέχρι σκασμού, όταν ο Αστερίξ δεν τον άφηνε να φάει 2347 αγριογούρουνα ή να ρίξει τις γνωστές ψιλές στους αγαπημένους του Ρωμαίους.
Πως μου ήρθαν όλα αυτά; Τι να σας πω τώρα; Δεν ξέρω, μάλλον γιατί είναι τόσο πολλοί γύρω μου οι μοσχαναθρεμένοι, οι κακομαθημένοι, αυτοί που πιστεύουν ότι δικαιούνται τα πάντα και δεν υποχρεούνται τίποτα, αυτοί που δεν θέλουν να χαλάσουν τη ζαχαρένια τους, αυτοί που δεν θέλουν να κοπιάσουν, αυτοί που όταν συμβαίνει κάτι με το οποίο διαφωνούν ασελγούν γύρω από τη λέξη Δημοκρατία. Βλέπετε για όλους αυτούς Δημοκρατία είναι να γίνετε αυτό που θέλουν αυτοί.
Είναι πολλοί αυτοί που εκτοξεύουν άναρθρες και ανούσιες απειλές, ότι θα κρατήσουν την αναπνοή τους μέχρι να σκάσουν! Ας την κρατήσουν. Σκασίλα μου.
Αρακάς λεμονάτος
1 κρεμμύδι ξερό ψιλοκομμένο
3 μέτριες πατάτες κομμένες σε μέτρια καρέδακια
2 καρότα κομμένα σε ροδέλες
½ φλιτζάνι μαραθόριζα ψιλοκομμένη (όσο πιο ψιλοκομμένη τόσο το καλύτερο) αν δεν βρείτε βάλτε μπόλικο άνηθο
Αλάτι πιπέρι λάδι
Χυμό από 2 λεμόνια
Σε όσο λάδι θέλετε (εγώ δεν τα τρελαίνω στο λάδι τα λαδερά, έχω ένα θέμα), σοτάρετε το κρεμμυδάκι σε χαμηλή φωτιά να μαλακώσει και να γίνει διάφανο. Προσθέτετε τις πατάτες, τα καρότα και την μαραθόριζα και σοτάρετέ και αυτά. Στο τέλος βάζετε τον αρακά, το αλάτι και το πιπέρι. Προσθέτετε 1 ½ φλιτζάνι νερό και τα σιγανο-μαγειρεύετε για 15 λεπτά σε μέτρια φωτιά έχοντας το νου σας μπας και χρειαστεί λιγάκι νερό. Μόλις γίνει το φαγάκι πρέπει να είναι «μετρημένο» στα ζουμιά του. Στο τέλος προσθέτετε το λεμόνι και λίγο λάδι ακόμα, ώστε να γίνει και πιο πλούσιο. Αν θέλετε πασπαλίζετε με λίγο φρέσκο άνηθο.
Ο πιτσιρικάς είναι πραγματικό θηρίο και τους έχει τρελάνει του έρημους τους Ρωμαίους απαγωγείς του. Θέλει να γίνονται τα πάντα όπως αρέσουν σε αυτόν και όταν αυτό δεν συμβαίνει απειλεί, σαν κακομαθημένο κωλόπαιδο, ότι ... θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει. Πράγμα φύσει και θέσει αδύνατον φυσικά, αλλά κόμικ είναι, ότι θέλουμε κάνουμε.
Όταν τελικά το αχτύπητο δίδυμο των Αστεριξ και Οβελιξ τον εντόπισαν, τον απελευθέρωσαν και ανέλαβαν να τον γυρίσουν πίσω στον περήφανο πατέρα του και αρχηγό της φυλής, έζησαν στο πετσί τους τι σημαίνει κακομαθημένο και μοσχοαναθρεμένο λεβαντόπαιδο. Τα είδαν όλα, με τα καπρίτσια του, μέχρι που και ο Οβελίξ αναγκάσθηκε να αντιγράψει αυτή την ιδιότυπη μορφή πάλης και να κρατήσει και αυτός την αναπνοή του μέχρι σκασμού, όταν ο Αστερίξ δεν τον άφηνε να φάει 2347 αγριογούρουνα ή να ρίξει τις γνωστές ψιλές στους αγαπημένους του Ρωμαίους.
Πως μου ήρθαν όλα αυτά; Τι να σας πω τώρα; Δεν ξέρω, μάλλον γιατί είναι τόσο πολλοί γύρω μου οι μοσχαναθρεμένοι, οι κακομαθημένοι, αυτοί που πιστεύουν ότι δικαιούνται τα πάντα και δεν υποχρεούνται τίποτα, αυτοί που δεν θέλουν να χαλάσουν τη ζαχαρένια τους, αυτοί που δεν θέλουν να κοπιάσουν, αυτοί που όταν συμβαίνει κάτι με το οποίο διαφωνούν ασελγούν γύρω από τη λέξη Δημοκρατία. Βλέπετε για όλους αυτούς Δημοκρατία είναι να γίνετε αυτό που θέλουν αυτοί.
Είναι πολλοί αυτοί που εκτοξεύουν άναρθρες και ανούσιες απειλές, ότι θα κρατήσουν την αναπνοή τους μέχρι να σκάσουν! Ας την κρατήσουν. Σκασίλα μου.
Αρακάς λεμονάτος
1 κρεμμύδι ξερό ψιλοκομμένο
3 μέτριες πατάτες κομμένες σε μέτρια καρέδακια
2 καρότα κομμένα σε ροδέλες
½ φλιτζάνι μαραθόριζα ψιλοκομμένη (όσο πιο ψιλοκομμένη τόσο το καλύτερο) αν δεν βρείτε βάλτε μπόλικο άνηθο
Αλάτι πιπέρι λάδι
Χυμό από 2 λεμόνια
Σε όσο λάδι θέλετε (εγώ δεν τα τρελαίνω στο λάδι τα λαδερά, έχω ένα θέμα), σοτάρετε το κρεμμυδάκι σε χαμηλή φωτιά να μαλακώσει και να γίνει διάφανο. Προσθέτετε τις πατάτες, τα καρότα και την μαραθόριζα και σοτάρετέ και αυτά. Στο τέλος βάζετε τον αρακά, το αλάτι και το πιπέρι. Προσθέτετε 1 ½ φλιτζάνι νερό και τα σιγανο-μαγειρεύετε για 15 λεπτά σε μέτρια φωτιά έχοντας το νου σας μπας και χρειαστεί λιγάκι νερό. Μόλις γίνει το φαγάκι πρέπει να είναι «μετρημένο» στα ζουμιά του. Στο τέλος προσθέτετε το λεμόνι και λίγο λάδι ακόμα, ώστε να γίνει και πιο πλούσιο. Αν θέλετε πασπαλίζετε με λίγο φρέσκο άνηθο.
Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011
Θαύμα
Διάβαζα τις προάλλες ότι άρχισαν οι διαδικασίες ώστε να αγιοποιηθεί ο προηγούμενος Πάπας, δεν θυμάμαι πως τον έλεγαν τώρα. Εκείνο το γεροντάκι που δεν έλεγε να μας αφήσει χρόνια. Έλεγε λοιπόν το άρθρο ότι σύμφωνα με την Καθολική ιεροτελεστία τέλος πάντων, και τα πρωτόκολλα, και με τούτα και με εκείνα, συνήθως παίρνει 200 χρόνια για να αγιοποιηθεί κάποιος, και να πιστοποιηθούν, δια τις επιστημονικής οδού, και 2 θαύματα! Άρα βράσε όρυζα, δεν τον βλέπω τον μπάρμπα να γίνετε άγιος. Όχι ότι με νοιάζει βέβαια, μιας και γνωστό άθεο, γουρούνι.
Το διάβασα, το ξέχασα. Μέχρι προχτές το βράδυ που είπα να φτιάξω μία κατσαρόλα πρασοσέλινο, να έχω να τρωω μέσα στη βδομάδα. Είχα στο ψυγείο μία ντομάτα που είχε ξεμείνει τουλάχιστον 20 μέρες. Είχε ζαρώσει, είχε μαζώξει, σαν το παραπάνω γεροντάκι ένα πράγμα, και είχε μπερδευτεί μαζί με κάτι πορτοκάλια και κάπου την είχα χάσει. Βιολογική, πάντα τέτοιες παίρνω, πρώτο πράγμα!
Μαζί με τα πράσα και τα σέλινα, βγάζω και την ντομάτα. Ήταν μεν ζαρωμένη, αλλά δεν ήταν και μπλιάχ, όπως θα έπρεπε να είναι κάθε φτωχή πλην τίμια βιολογική ντομάτα. Στεκόταν, σαν την Σαπουτζάκη προ δεκαπενταετίας ρε παιδάκι μου. Την πλένω στοργικά, την ξεφλουδίζω ήρεμα ήρεμα, και την κόβω μικρά τετράγωνα κυβάκια.
Αρχινάω το μαγείρεμα, σοτάρω τα πράσα, ρίχνω και την ντομάτα. Εκεί κανονικά θα έπρεπε να λιώσει, η καλή μου, μέσα στο ζεματιστό λαδάκι, θα έπρεπε να τα είχε παίξει, να είχε δει τα μαρούλια ανάποδα που λένε! Δεν παραξενεύτηκα που τίποτα τέτοιο δεν της συνέβη, έριξα και το σέλινο, καρότα, πατάτες, και τα έβαλα στο «5» να σιγανομαγερευτούν. Πάω στο σαλόνι, και ξεχνιέμαι, με κάτι γλυκομαγειρέματα του Παρλιάρου. Μετά από μισή ώρα, ανοίγω την κατσαρόλα. Μούρλια το φαΐ, μοσχομύριζε, στα ζουμιά του, όλα τέλεια. Εκτός από τα κυβάκια ντομάτας, που είχαν πλήρως διασωθεί, δεν είχαν λιώσει ως έπρεπε, δεν είχαν γίνει σαλτσούλα ως έπρεπε, είχαν αντισταθεί στο μισάωρο βρασμό (στο 5 παρακαλώ!), και είχαν παραμείνει τραγανά κυβάκια ντομάτας, δίπλα στα σελινοκοματάκια, στις πατατούλες, και στα καροτάκια που ως όφειλαν είχαν κρατήσει χαρακτήρα.
Ω! Μεγαλοδύναμε !!! τι θαύμα είναι τούτο?
Μα είναι θαύμα ή έπεσα σε αντιστασιακά ντομάτα, μέλος του κόμματος.
Μα είναι θαύμα ή έπεσα σε πλαστική ντομάτα, μέλος των μεταλλαγμένων ιντερνασιοναλ
Αν είναι πάντως θαύμα, να το καταχωρίσω ώστε να καταφέρει η έρμη η ντομάτα να αγιάσει, μην την πατήσει σαν το γεροντάκι!
Σε όλα τα γραφεία, ως γνωστών, το τζανκ φουντ πάει σύννεφο. Ένα από τα δικά μας αγαπημένα «σκουπίδια» είναι οι κιεσαντίγιας, που έχει το σιμπλι μπεργκερ. Πάρα πολύ εύκολο σνακ, και όχι ιδιαίτερα λιπαρό. Δοκιμάστε το ένα βράδυ, με ότι έχετε σπίτι, αλλαντικά, υπολείμματα από κοτόπουλο, μανιτάρια, μπέικον, ότι έχετε. Εδώ σας γράφω αυτή που έφτιαξα σπίτι και μου άρεσε πάρα πολύ.
Quesadillas
2 αραβικές πίτες
2 κουταλιές της σούπας τυρί Φιλαδέλφεια
6 κουταλιές της σούπας τυρί έμενταλ τριμμένο
3 φέτες μπέικον ψιλοκομμένες
3 κουταλιές της σούπας μανιτάρια κονσέρβας ψιλοκομμένα και καλά στραγγισμένα
3 κουταλιές της σούπας καλαμπόκι βρασμένο
Αλείφουμε τις πίτες με το Φιλαδέλφεια. Πάνω στην μία πίτα, απλώνουμε το μισό τυρί, από πάνω σκορπάμε, το μπέικον, τα μανιτάρια, και το καλαμπόκι, ρίχνουμε και λίγο πιπέρι και στο τέλος απλώνουμε το υπόλοιπο τυρί. Σκεπάζουμε με την 2η πίτα με την αλειμμένη της πλευρά προς τα κάτω. Πιέζουμε καλά ώστε να κολλήσουν και τα μεταφέρουμε σε ένα τηγάνι που έχει διάμετρο όσο και η πίτα. Δεν βάζουμε τίποτα στο τηγάνι ούτε βούτυρο ούτε λάδι, ψήνουμε την πίτα μας και από τις δύο πλευρές καλά, μέχρι να λιώσει το τυρί εσωτερικά, να ξεροψηθεί η τοτρίγια. Αν την πιέζετε από πάνω με μία σπάτουλα όσο την ψήνετε, ακόμα καλύτερα. Την βγάζετε, την κόβετε στα 4 και την σερβίρετε με λίγο στραγγιστό γιαούρτι στο πλάι, για ντιπ!
Το διάβασα, το ξέχασα. Μέχρι προχτές το βράδυ που είπα να φτιάξω μία κατσαρόλα πρασοσέλινο, να έχω να τρωω μέσα στη βδομάδα. Είχα στο ψυγείο μία ντομάτα που είχε ξεμείνει τουλάχιστον 20 μέρες. Είχε ζαρώσει, είχε μαζώξει, σαν το παραπάνω γεροντάκι ένα πράγμα, και είχε μπερδευτεί μαζί με κάτι πορτοκάλια και κάπου την είχα χάσει. Βιολογική, πάντα τέτοιες παίρνω, πρώτο πράγμα!
Μαζί με τα πράσα και τα σέλινα, βγάζω και την ντομάτα. Ήταν μεν ζαρωμένη, αλλά δεν ήταν και μπλιάχ, όπως θα έπρεπε να είναι κάθε φτωχή πλην τίμια βιολογική ντομάτα. Στεκόταν, σαν την Σαπουτζάκη προ δεκαπενταετίας ρε παιδάκι μου. Την πλένω στοργικά, την ξεφλουδίζω ήρεμα ήρεμα, και την κόβω μικρά τετράγωνα κυβάκια.
Αρχινάω το μαγείρεμα, σοτάρω τα πράσα, ρίχνω και την ντομάτα. Εκεί κανονικά θα έπρεπε να λιώσει, η καλή μου, μέσα στο ζεματιστό λαδάκι, θα έπρεπε να τα είχε παίξει, να είχε δει τα μαρούλια ανάποδα που λένε! Δεν παραξενεύτηκα που τίποτα τέτοιο δεν της συνέβη, έριξα και το σέλινο, καρότα, πατάτες, και τα έβαλα στο «5» να σιγανομαγερευτούν. Πάω στο σαλόνι, και ξεχνιέμαι, με κάτι γλυκομαγειρέματα του Παρλιάρου. Μετά από μισή ώρα, ανοίγω την κατσαρόλα. Μούρλια το φαΐ, μοσχομύριζε, στα ζουμιά του, όλα τέλεια. Εκτός από τα κυβάκια ντομάτας, που είχαν πλήρως διασωθεί, δεν είχαν λιώσει ως έπρεπε, δεν είχαν γίνει σαλτσούλα ως έπρεπε, είχαν αντισταθεί στο μισάωρο βρασμό (στο 5 παρακαλώ!), και είχαν παραμείνει τραγανά κυβάκια ντομάτας, δίπλα στα σελινοκοματάκια, στις πατατούλες, και στα καροτάκια που ως όφειλαν είχαν κρατήσει χαρακτήρα.
Ω! Μεγαλοδύναμε !!! τι θαύμα είναι τούτο?
Μα είναι θαύμα ή έπεσα σε αντιστασιακά ντομάτα, μέλος του κόμματος.
Μα είναι θαύμα ή έπεσα σε πλαστική ντομάτα, μέλος των μεταλλαγμένων ιντερνασιοναλ
Αν είναι πάντως θαύμα, να το καταχωρίσω ώστε να καταφέρει η έρμη η ντομάτα να αγιάσει, μην την πατήσει σαν το γεροντάκι!
Σε όλα τα γραφεία, ως γνωστών, το τζανκ φουντ πάει σύννεφο. Ένα από τα δικά μας αγαπημένα «σκουπίδια» είναι οι κιεσαντίγιας, που έχει το σιμπλι μπεργκερ. Πάρα πολύ εύκολο σνακ, και όχι ιδιαίτερα λιπαρό. Δοκιμάστε το ένα βράδυ, με ότι έχετε σπίτι, αλλαντικά, υπολείμματα από κοτόπουλο, μανιτάρια, μπέικον, ότι έχετε. Εδώ σας γράφω αυτή που έφτιαξα σπίτι και μου άρεσε πάρα πολύ.
Quesadillas
2 αραβικές πίτες
2 κουταλιές της σούπας τυρί Φιλαδέλφεια
6 κουταλιές της σούπας τυρί έμενταλ τριμμένο
3 φέτες μπέικον ψιλοκομμένες
3 κουταλιές της σούπας μανιτάρια κονσέρβας ψιλοκομμένα και καλά στραγγισμένα
3 κουταλιές της σούπας καλαμπόκι βρασμένο
Αλείφουμε τις πίτες με το Φιλαδέλφεια. Πάνω στην μία πίτα, απλώνουμε το μισό τυρί, από πάνω σκορπάμε, το μπέικον, τα μανιτάρια, και το καλαμπόκι, ρίχνουμε και λίγο πιπέρι και στο τέλος απλώνουμε το υπόλοιπο τυρί. Σκεπάζουμε με την 2η πίτα με την αλειμμένη της πλευρά προς τα κάτω. Πιέζουμε καλά ώστε να κολλήσουν και τα μεταφέρουμε σε ένα τηγάνι που έχει διάμετρο όσο και η πίτα. Δεν βάζουμε τίποτα στο τηγάνι ούτε βούτυρο ούτε λάδι, ψήνουμε την πίτα μας και από τις δύο πλευρές καλά, μέχρι να λιώσει το τυρί εσωτερικά, να ξεροψηθεί η τοτρίγια. Αν την πιέζετε από πάνω με μία σπάτουλα όσο την ψήνετε, ακόμα καλύτερα. Την βγάζετε, την κόβετε στα 4 και την σερβίρετε με λίγο στραγγιστό γιαούρτι στο πλάι, για ντιπ!
Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011
Ρουμανία - Αιγυπτος
Από το πρωί μου έρχονται στο νου εκείνα τα Χριστούγεννα του ‘ 89. Ήμασταν στην Αίγινα, όλη η οικογένεια μαζεμένη, και όσο ψηνόταν η γαλοπούλα η γιαγιά μου έλεγε «πάει το Τσαουσέσκουλο!». Είχε ζήσει βλέπετε την άνοδο και την πτώση του Κομουνισμού σε όλο της το εύρος. Από την εποχή του όπου το «σιδηρούν παραπέτασμα» όριζε τα πάντα στην Ευρώπη μέχρι τις εικόνες που βλέπαμε εκείνο το βράδυ στην τηλεόραση, με χιλιάδες κόσμου στην κεντρική πλατεία του Βουκουρεστίου, να ζητάνε το κεφάλι του Δικτάτορα επί πίνακι.
Τα γεγονότα των προηγούμενων μηνών, με τις βελούδινες «επαναστάσεις» των υπολοίπων χωρών του ανατολικού μπλοκ, μας είχαν κάνει να πιστέψουμε, ακόμα και εμάς που ήμασταν τότε «μικρά», ότι ήρθε η ώρα και οι κομουνιστο-δικτατορίες θα έπεφταν σαν ώριμα σύκα τον Αύγουστο.
Πιο παρανοϊκούς και σαλεμένους κυβερνήτες από τον Τσαουσέσκου και την γυναίκα του δεν είχε γνωρίσει η Ευρώπη. Ο άνθρωπος δεν ήταν κλασικός Κομουνιστής, ιδεολόγος, και τα λοιπά, ήταν σάικο. Απόφοιτος δημοτικού, ελάχιστα εγγράμματος, έδινε στον εαυτό του πτυχία διδακτορικού σε ότι επιστήμη γούσταρε. Ηθελε να φτιάξει το μεγαλύτερο κτίριο στον κόσμο, το παλάτι του λαού, όπως το έλεγε, για να μένει ο ίδιος και η οικογένειά του σε περίπου 5000 δωμάτια! Είναι πολλές οι ιστορίες που λέγονται, άλλη φορά θα τις γράψω.
Αυτό όμως που μου περνάει τώρα από το νου είναι, ότι τότε ήταν ξεκάθαρο σε όλους ότι ο τύπος ήταν ένας από τους πιο στυγνούς, εναπομείναντες δικτάτορες στην Ευρώπη. Η αντίδραση των Ρουμάνων, ήταν ευπρόσδεκτη από όλους με χαρά, δεν θέλαμε να χυθεί αίμα βέβαια, αλλά μιας και δεν γίνετε αλλιώς, τι να κάνουμε, λέγαμε. Πρέπει να τελειώνουμε με τέτοια υποκείμενα που στην τελική και τον Κομουνισμό διέβαλλαν.
Επίσης ήταν η εποχή της τηλεοπτικής κυριαρχίας. Όλα τα έβλεπες στην τηλεόραση και σε ριαλ ταιμ!. Το μαλάκα να προσπαθεί να βγάλει λόγο και το πλήθος να τον βρίζει, τις φασαρίες, τα επεισόδια. Μεγάλη εντύπωση μας έκαναν όλα αυτά τότε. Ο τηλεοπτικός χρόνος, υιοθετήθηκε και στην απόδοση δικαιοσύνης. Τον μπαγλαρώσανε στις 9 το πρωί, ανήμερα Χριστούγεννα, κάπου στο μεσημέρι έγινε η δίκη τους συνολικής διάρκειας 2 ωρών, κατά τις 7 το απόγευμα τον είχαν εκτελέσει. Συνοπτικές διαδικασίες, μπας και γίνει καμία στραβή. Έτσι και αλλιώς ο τύπος είχε απολέσει προ πολλού το δικαίωμα για μια δίκαιη δίκη, ή για μία χάρη που θα οδηγούσε σε ισόβια. Οι φρικαλεότητες που βγήκαν στην επιφάνεια μετά τον θάνατό του, και που τότε ήταν γνωστές ακόμα και στις πέτρες εντός Ρουμανίας, έκαναν την όποια επιείκεια Εθνική Προδοσία.
Θα μου πεις: τι είναι αυτά που λες τώρα!!! Οι πολιτισμένοι λαοί δεν σκοτώνουν τους εχθρούς τους σαν σκυλιά. Έτσι είναι, αλλά αν με έχεις εξαθλιώσει έπαψα να είμαι πολιτισμένος, τι να κάνω.
Όταν ξεκίνησε η ιστορία με τις δικτατορίες της Βορείου Αφρικής (το ξέρω ότι ξενίζω μερικούς, αλλά ναι, ναι, ναι, Αίγυπτος, Τυνησία, Μαρόκο, Λιβύη ΔΕΝ είναι Μέση Ανατολή, είναι Βόρειος Αφρική), ούτε κατά διάνοια δεν σκέφτηκα την αντιστοιχία τους με τη Ρουμάνικη επανάσταση. Έτσι και αλλιώς σε αυτές τις χώρες η ζωή έχει άλλη αξία, και νόμιζα ότι διάφοροι φανατικοί θρησκόληπτοι, τα έχουν βάλει πάλι με τους Αμερικανούς, και τους δυτικούς εν γένη.
Όταν μετά από μέρες είδα τους φίλους μου τους Ρουμάνους στο Facebook, να γράφουν για την Αίγυπτο, συνδέθηκα που λένε, και κατάλαβα τον παραλληλισμό.
Η τηλεόραση βέβαια κάνει τη δουλειά της, η αγχωμένη Μαρία Καρχιλάκη, στο Μέγκα σου μεταφέρει ένα πανικό εφάμιλλου του πυρηνικού ολοκαυτώματος, και τα καλά εργαζόμενα δημοσιογραφάκια/υπάλληλοι του κυρίου και της κυρίας Βαρδινογιάννη, αναφέρονται στον «Πρόεδρο Μουμπάρακ». Μην ξεχνάμε ότι ο εθνικός μας ευεργέτης είναι συνεταίρος με το Αιγύπτιο ραμολί, και η κυρία «Ελπίδα» που αγαπάει τόσο πολύ «οοοοολα τα παιδάκια του κόσμου» είναι κολλητή με την σύζυγο του ραμολιμέντου και κάνουν μαζί αγαθοεργίες ανά τον κόσμο κάτω από την αιγίδα της Ουνέσκο. Για τούτα και για εκείνα, μιλάμε πολιτικαλι κορεκτ, χρησιμοποιώντας, τον επίσημο τίτλο του Δικτάτορα, ακόμα και τώρα, παραβλέποντας ότι κυβερνάει περίπου όσο κυβέρνησε ο Φράνκο την Ισπανία, και δεν εκλέχτηκε ποτέ! Ανέλαβε, εξουσία που του παραδόθηκε.
Αυτά όμως είναι πραγματικά λεπτομέρειες, μιάς και ο άνθρωπος αυτός, είναι «σοσιαλιστής», μέλος της σοβαρής «σοσιαλιστικής διεθνούς», που προεδρεύει ο δικός μας, επίσημος συνομιλητής όλης της δύσης, και όσο και αν φώναζαν οι έρημοι οι Αιγύπτιοι (διαβάστε το βιβλίο Σικάγο για να καταλάβετε), αλλά και οι οικονομικοί δείκτες της χώρας ότι μιλάμε για ανείπωτη φτώχια και διαφθορά, κανένας δεν άκουγε. Μιλάμε για γαμώ τις υποκρισίες (και από εμένα βέβαια)!
Τώρα που η φωτιά έχει μπει για τα καλά, και μάλλον δεν θα σβήσει εύκολα – δεν έχει κερδισθεί η μάχη ακόμα, αλλά λέμε – που καίγονται τα μπατζάκια μας, μιας και είμαστε πολύ γείτονες, μα πολύ πραγματικά, τώρα αρχίζουμε να μιλάμε, άναρθρα ακόμα, μιας και κάποιοι λένε για τη φτώχια αυτού του λαού, κάποιοι για τον μουσουλμανικό κίνδυνο, κάποιοι για το χάος που επικρατεί, κάποιοι για το δίκαιο του αγώνα. Αλλά τουλάχιστον μιλάμε, 10 χρόνια μετά τους πύργους, αποφασίσαμε εμείς οι δυτικοί να δούμε λίγο και τα χάλια αυτών των χωρών και να σκεφτούμε «μήπως μας αφορούν και αυτές οι δικτατορίες;».
Μια ακόμα αξιοσημείωτη διαφορά είναι, ότι αυτή η επανάσταση, δεν είναι τηλεοπτική. Ηρθε η ώρα των νέων μέσων να παρουν την σκυτάλη. Εχει ανάψει το Facebook και το Twitter!! Αν βάλεις #Egypt στο τελευταίο, θα καταλάβεις, ανεβαίνουν περίσου 5000 tweets το δευτερόλεπτο. Τους έκοψαν λέει την επικοινωνία, μαλακίες, δεν γίνετε πλέον να κόψεις την επικοινωνία, εκτός αν αρχίσεις να κατεβάζει δορυφόρους (αν δεν κάνω λάθος τα καλάσνικοφ δεν φτάνουν τόσο ψηλά). Πλέον υπάρχουν νέοι μέθοδοι στο τραπέζι για τα πάντα που αφορούν την επικοινωνία, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό από τον 85-χρονο κυρ. πρόερδο!
Αν ο κυριος Μουμπάρακ θα έχει την τύχη του Τσαουσέσκου δεν το ξέρω. Πιστεύω όμως ότι κάτι ανάλογο του αξίζει. Το να βρει και αυτός καταφύγιο στα παλάτια της Σαουδικής Αραβίας ή κάπου αλλού, δεν αποτελεί δικαιοσύνη. Το αν αυτή η κατάσταση θα μεταδοθεί όπως η γρίπη των χοίρων σε χοιροστάσιο του Μεξικού, ούτε αυτό το ξέρω. Φίλοι και συνεργάτες από όλες αυτές τις χώρες λένε με βεβαιότητα, ότι δεν θα γλιτώσει κανένας, κανένας, είναι θέμα χρόνου πότε θα τους πάρει όλους η μπάλα. Αυτό λένε αυτοί συνεπαρμένοι από τον αέρα της «επανάστασης».
Φαίνεται όμως ότι η απόλυτη κυριαρχία του όλα αυτά τα χρόνια δεν τον βοηθάει να καταλάβει ότι ο κίνδυνος να τον κρεμάσουν με συνοπτικές διαδικασίες είναι πολύ μεγάλος. Έτσι την έπαθε και το Τσαουσέσκουλο, μεγάλεεεε, ούτε και κατάλαβε από που του ήρθε. Πόσο δίκιο είχαν οι Ρουμάνοι τελικά (το γράφει και το protagon αυτό).
Τώρα όσον αφορά κάποιους εδώ δικούς μας που ονειρεύονται ανάλογες επαναστάσεις και στην Ελλάδα, τι να πω; αν δεν μπορούν να κατανοήσουν τις θεμελιώδεις διαφορές της λαϊκής δυσαρέσκειας, εγώ θα τους την εξηγήσω. Στην τελική είναι και θέμα ευφυΐας.
Αντε να σας γλυκάνω, μιας και έχω χαθεί πολύ καιρό, και πρώτη μέρα σήμερα σας πήρα με τις πέτρες! Υπόσχομαι να προσπαθήσω να γράφω πιο συχνά. Πνίγομαι όμως, βρε πουλάκι μου, και συνήθως τα βράδια είμαι ένα κουρέλι. Πρέπει όμως να καταγράφω τις συνταγές που φτιάχνω γιατί αλλιώς μην νομίζετε και εγώ τις ξεχνάω.
Σουφλεδάκια σοκολάτας
150 γραμμάρια κουβερτούρα
60 γραμμάρια βούτυρο
100 γραμμάρια μαύρη ζάχαρη
4 κουταλάκια του γλυκού αλεύρι για όλες τις χρήσεις
4 αυγά.
Λιώνετε τη σοκολάτα και το βούτυρο σε φούρνο μικροκυμάτων ή σε μπεν μαρί. Σε ένα μεγάλο μπολ χτυπάτε, τα αυτά με τη ζάχαρη, να ανακατευτούν πού καλά και προσθέτετε και το αλεύρι. Ανακατεύετε καλά και στο τέλος προσθέτετε τη λιωμένη σοκολάτα που έχετε ομογενοποιήσει με το βούτυρο. Μοιράζετε το μίγμα σε 6 ατομικές φόρμιτσες για σουφλέ ή μικρή μαφινιέρα, που έχετε όμως βουτυρώσει και αλευρώσει ελαφρά για να μην κολλήσουν. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στον αέρα στους 200 βαθμούς για 10 λεπτά. Τα βγάζουμε αμέσως και ξεφορμάρουμε μετά από 2-3 λεπτά. Σαν μαλακό κεκάκι απ’ έξω, υγρό από μέσα. Έτσι πρέπει να είναι. Μην νομίσετε ότι είναι άψητα και τα παραψήσετε.
Τα γεγονότα των προηγούμενων μηνών, με τις βελούδινες «επαναστάσεις» των υπολοίπων χωρών του ανατολικού μπλοκ, μας είχαν κάνει να πιστέψουμε, ακόμα και εμάς που ήμασταν τότε «μικρά», ότι ήρθε η ώρα και οι κομουνιστο-δικτατορίες θα έπεφταν σαν ώριμα σύκα τον Αύγουστο.
Πιο παρανοϊκούς και σαλεμένους κυβερνήτες από τον Τσαουσέσκου και την γυναίκα του δεν είχε γνωρίσει η Ευρώπη. Ο άνθρωπος δεν ήταν κλασικός Κομουνιστής, ιδεολόγος, και τα λοιπά, ήταν σάικο. Απόφοιτος δημοτικού, ελάχιστα εγγράμματος, έδινε στον εαυτό του πτυχία διδακτορικού σε ότι επιστήμη γούσταρε. Ηθελε να φτιάξει το μεγαλύτερο κτίριο στον κόσμο, το παλάτι του λαού, όπως το έλεγε, για να μένει ο ίδιος και η οικογένειά του σε περίπου 5000 δωμάτια! Είναι πολλές οι ιστορίες που λέγονται, άλλη φορά θα τις γράψω.
Αυτό όμως που μου περνάει τώρα από το νου είναι, ότι τότε ήταν ξεκάθαρο σε όλους ότι ο τύπος ήταν ένας από τους πιο στυγνούς, εναπομείναντες δικτάτορες στην Ευρώπη. Η αντίδραση των Ρουμάνων, ήταν ευπρόσδεκτη από όλους με χαρά, δεν θέλαμε να χυθεί αίμα βέβαια, αλλά μιας και δεν γίνετε αλλιώς, τι να κάνουμε, λέγαμε. Πρέπει να τελειώνουμε με τέτοια υποκείμενα που στην τελική και τον Κομουνισμό διέβαλλαν.
Επίσης ήταν η εποχή της τηλεοπτικής κυριαρχίας. Όλα τα έβλεπες στην τηλεόραση και σε ριαλ ταιμ!. Το μαλάκα να προσπαθεί να βγάλει λόγο και το πλήθος να τον βρίζει, τις φασαρίες, τα επεισόδια. Μεγάλη εντύπωση μας έκαναν όλα αυτά τότε. Ο τηλεοπτικός χρόνος, υιοθετήθηκε και στην απόδοση δικαιοσύνης. Τον μπαγλαρώσανε στις 9 το πρωί, ανήμερα Χριστούγεννα, κάπου στο μεσημέρι έγινε η δίκη τους συνολικής διάρκειας 2 ωρών, κατά τις 7 το απόγευμα τον είχαν εκτελέσει. Συνοπτικές διαδικασίες, μπας και γίνει καμία στραβή. Έτσι και αλλιώς ο τύπος είχε απολέσει προ πολλού το δικαίωμα για μια δίκαιη δίκη, ή για μία χάρη που θα οδηγούσε σε ισόβια. Οι φρικαλεότητες που βγήκαν στην επιφάνεια μετά τον θάνατό του, και που τότε ήταν γνωστές ακόμα και στις πέτρες εντός Ρουμανίας, έκαναν την όποια επιείκεια Εθνική Προδοσία.
Θα μου πεις: τι είναι αυτά που λες τώρα!!! Οι πολιτισμένοι λαοί δεν σκοτώνουν τους εχθρούς τους σαν σκυλιά. Έτσι είναι, αλλά αν με έχεις εξαθλιώσει έπαψα να είμαι πολιτισμένος, τι να κάνω.
Όταν ξεκίνησε η ιστορία με τις δικτατορίες της Βορείου Αφρικής (το ξέρω ότι ξενίζω μερικούς, αλλά ναι, ναι, ναι, Αίγυπτος, Τυνησία, Μαρόκο, Λιβύη ΔΕΝ είναι Μέση Ανατολή, είναι Βόρειος Αφρική), ούτε κατά διάνοια δεν σκέφτηκα την αντιστοιχία τους με τη Ρουμάνικη επανάσταση. Έτσι και αλλιώς σε αυτές τις χώρες η ζωή έχει άλλη αξία, και νόμιζα ότι διάφοροι φανατικοί θρησκόληπτοι, τα έχουν βάλει πάλι με τους Αμερικανούς, και τους δυτικούς εν γένη.
Όταν μετά από μέρες είδα τους φίλους μου τους Ρουμάνους στο Facebook, να γράφουν για την Αίγυπτο, συνδέθηκα που λένε, και κατάλαβα τον παραλληλισμό.
Η τηλεόραση βέβαια κάνει τη δουλειά της, η αγχωμένη Μαρία Καρχιλάκη, στο Μέγκα σου μεταφέρει ένα πανικό εφάμιλλου του πυρηνικού ολοκαυτώματος, και τα καλά εργαζόμενα δημοσιογραφάκια/υπάλληλοι του κυρίου και της κυρίας Βαρδινογιάννη, αναφέρονται στον «Πρόεδρο Μουμπάρακ». Μην ξεχνάμε ότι ο εθνικός μας ευεργέτης είναι συνεταίρος με το Αιγύπτιο ραμολί, και η κυρία «Ελπίδα» που αγαπάει τόσο πολύ «οοοοολα τα παιδάκια του κόσμου» είναι κολλητή με την σύζυγο του ραμολιμέντου και κάνουν μαζί αγαθοεργίες ανά τον κόσμο κάτω από την αιγίδα της Ουνέσκο. Για τούτα και για εκείνα, μιλάμε πολιτικαλι κορεκτ, χρησιμοποιώντας, τον επίσημο τίτλο του Δικτάτορα, ακόμα και τώρα, παραβλέποντας ότι κυβερνάει περίπου όσο κυβέρνησε ο Φράνκο την Ισπανία, και δεν εκλέχτηκε ποτέ! Ανέλαβε, εξουσία που του παραδόθηκε.
Αυτά όμως είναι πραγματικά λεπτομέρειες, μιάς και ο άνθρωπος αυτός, είναι «σοσιαλιστής», μέλος της σοβαρής «σοσιαλιστικής διεθνούς», που προεδρεύει ο δικός μας, επίσημος συνομιλητής όλης της δύσης, και όσο και αν φώναζαν οι έρημοι οι Αιγύπτιοι (διαβάστε το βιβλίο Σικάγο για να καταλάβετε), αλλά και οι οικονομικοί δείκτες της χώρας ότι μιλάμε για ανείπωτη φτώχια και διαφθορά, κανένας δεν άκουγε. Μιλάμε για γαμώ τις υποκρισίες (και από εμένα βέβαια)!
Τώρα που η φωτιά έχει μπει για τα καλά, και μάλλον δεν θα σβήσει εύκολα – δεν έχει κερδισθεί η μάχη ακόμα, αλλά λέμε – που καίγονται τα μπατζάκια μας, μιας και είμαστε πολύ γείτονες, μα πολύ πραγματικά, τώρα αρχίζουμε να μιλάμε, άναρθρα ακόμα, μιας και κάποιοι λένε για τη φτώχια αυτού του λαού, κάποιοι για τον μουσουλμανικό κίνδυνο, κάποιοι για το χάος που επικρατεί, κάποιοι για το δίκαιο του αγώνα. Αλλά τουλάχιστον μιλάμε, 10 χρόνια μετά τους πύργους, αποφασίσαμε εμείς οι δυτικοί να δούμε λίγο και τα χάλια αυτών των χωρών και να σκεφτούμε «μήπως μας αφορούν και αυτές οι δικτατορίες;».
Μια ακόμα αξιοσημείωτη διαφορά είναι, ότι αυτή η επανάσταση, δεν είναι τηλεοπτική. Ηρθε η ώρα των νέων μέσων να παρουν την σκυτάλη. Εχει ανάψει το Facebook και το Twitter!! Αν βάλεις #Egypt στο τελευταίο, θα καταλάβεις, ανεβαίνουν περίσου 5000 tweets το δευτερόλεπτο. Τους έκοψαν λέει την επικοινωνία, μαλακίες, δεν γίνετε πλέον να κόψεις την επικοινωνία, εκτός αν αρχίσεις να κατεβάζει δορυφόρους (αν δεν κάνω λάθος τα καλάσνικοφ δεν φτάνουν τόσο ψηλά). Πλέον υπάρχουν νέοι μέθοδοι στο τραπέζι για τα πάντα που αφορούν την επικοινωνία, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό από τον 85-χρονο κυρ. πρόερδο!
Αν ο κυριος Μουμπάρακ θα έχει την τύχη του Τσαουσέσκου δεν το ξέρω. Πιστεύω όμως ότι κάτι ανάλογο του αξίζει. Το να βρει και αυτός καταφύγιο στα παλάτια της Σαουδικής Αραβίας ή κάπου αλλού, δεν αποτελεί δικαιοσύνη. Το αν αυτή η κατάσταση θα μεταδοθεί όπως η γρίπη των χοίρων σε χοιροστάσιο του Μεξικού, ούτε αυτό το ξέρω. Φίλοι και συνεργάτες από όλες αυτές τις χώρες λένε με βεβαιότητα, ότι δεν θα γλιτώσει κανένας, κανένας, είναι θέμα χρόνου πότε θα τους πάρει όλους η μπάλα. Αυτό λένε αυτοί συνεπαρμένοι από τον αέρα της «επανάστασης».
Φαίνεται όμως ότι η απόλυτη κυριαρχία του όλα αυτά τα χρόνια δεν τον βοηθάει να καταλάβει ότι ο κίνδυνος να τον κρεμάσουν με συνοπτικές διαδικασίες είναι πολύ μεγάλος. Έτσι την έπαθε και το Τσαουσέσκουλο, μεγάλεεεε, ούτε και κατάλαβε από που του ήρθε. Πόσο δίκιο είχαν οι Ρουμάνοι τελικά (το γράφει και το protagon αυτό).
Τώρα όσον αφορά κάποιους εδώ δικούς μας που ονειρεύονται ανάλογες επαναστάσεις και στην Ελλάδα, τι να πω; αν δεν μπορούν να κατανοήσουν τις θεμελιώδεις διαφορές της λαϊκής δυσαρέσκειας, εγώ θα τους την εξηγήσω. Στην τελική είναι και θέμα ευφυΐας.
Αντε να σας γλυκάνω, μιας και έχω χαθεί πολύ καιρό, και πρώτη μέρα σήμερα σας πήρα με τις πέτρες! Υπόσχομαι να προσπαθήσω να γράφω πιο συχνά. Πνίγομαι όμως, βρε πουλάκι μου, και συνήθως τα βράδια είμαι ένα κουρέλι. Πρέπει όμως να καταγράφω τις συνταγές που φτιάχνω γιατί αλλιώς μην νομίζετε και εγώ τις ξεχνάω.
Σουφλεδάκια σοκολάτας
150 γραμμάρια κουβερτούρα
60 γραμμάρια βούτυρο
100 γραμμάρια μαύρη ζάχαρη
4 κουταλάκια του γλυκού αλεύρι για όλες τις χρήσεις
4 αυγά.
Λιώνετε τη σοκολάτα και το βούτυρο σε φούρνο μικροκυμάτων ή σε μπεν μαρί. Σε ένα μεγάλο μπολ χτυπάτε, τα αυτά με τη ζάχαρη, να ανακατευτούν πού καλά και προσθέτετε και το αλεύρι. Ανακατεύετε καλά και στο τέλος προσθέτετε τη λιωμένη σοκολάτα που έχετε ομογενοποιήσει με το βούτυρο. Μοιράζετε το μίγμα σε 6 ατομικές φόρμιτσες για σουφλέ ή μικρή μαφινιέρα, που έχετε όμως βουτυρώσει και αλευρώσει ελαφρά για να μην κολλήσουν. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στον αέρα στους 200 βαθμούς για 10 λεπτά. Τα βγάζουμε αμέσως και ξεφορμάρουμε μετά από 2-3 λεπτά. Σαν μαλακό κεκάκι απ’ έξω, υγρό από μέσα. Έτσι πρέπει να είναι. Μην νομίσετε ότι είναι άψητα και τα παραψήσετε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)