Σας έχω ενημερώσει κατ΄ επανάληψη για τα αισθήματά μου για τον γάμο. Για να μην επαναλαμβάνομαι λοιπόν θα σας αναλύσω πρόσφατα γεγονότα, που με έκαναν να κουνάω το κεφάλι μου ωσάν γριά μπάμπουσκα μπροστά σε 16-χρονο νυμφίδιο.
Ελληνική οικογένεια χαμηλού προς μεσαίου εισοδήματος παντρεύει με απίστευτη χαρά την κόρη. Χαρά γιατί βρήκε γαμπρό, μην ξεχνάτε οι γονείς μας μας έχουν σε τόση εκτίμηση που θεωρούν ότι ποτέ δεν θα βρούμε γαμπρό ή νύφη, αλλά και αν τον βρούμε αυτό δεν οφείλετε στην απαστράπτουσα εμφάνιση μας και μοναδική μας προσωπικότητα αλλά στο ότι ήμασταν τυχερές/οι!!
Η κόρη δικαιολογημένα είναι χαρούμενη αλλιώς δεν θα παντρευότανε, έλα όμως που τα παιδιά αυτά με τους γάμους, τα νυφικά, τις δεξιώσεις, τα λουλούδια, τον φωτογράφο, και τα λοιπά μάνεϊ σπεντινγκ ακτιβιτις, δεν θέλουν να έχουν σχέση.
Αυτό που θέλουν, είναι αυτά τα χαζοχαρούμενα, ... οι δυο μας ... σε ένα ξωκλήσι .... στο ηλιοβασίλεμα, και αυτά τα σιροπιαστά.
Οι γονείς με το που το άκουσαν, έπαθαν το πρώτο εγκεφαλικό, και να οι λιποθυμίες, και να οι κολόνιες, και να τα 166, και να τα «πως θα δω εγώ τη θεία σου την Εβδοξίαααααα!!». Τι να κάνεις μεγάλο το δράμα, μεγαλύτερο απ΄ αυτό που ζει η Μελίτα με τον Στέφανο (βλ. Μυστικά της Εδέμ!), υποχώρησαν τα παιδιά.
Έτσι και κάνεις το λάθος να πεις το ναι, και να ενδώσεις σε αυτούς τους εκβιασμούς, είσαι καταδικασμένος. Δεν το λεω εγώ, τα γεγονότα το λένε. Γιατί το νυφικό πρέπει να είναι αγοραστό, να μην μας περάσουν για φτωχούς (μεγάλο ελάττωμα στην κουλτούρα μας!), πρέπει να είναι πλούσιο και ας σου προσθέτει 10 κιλά, πρέπει να είναι άσπρο και ας μην σου πάει καθόλου. Ο γαμπρός πρέπει να φοράει οπωσδήποτε γραβάτα ή παπιγιόν, ή κρεμάλα, κάτι τέλος πάντων και ας μην του κουμπώνει το πάνω κουμπί του πουκαμίσου, επίσης πρέπει, πρέπει τα παπούτσια του να είναι αφόρετα! Και ας αυξάνετε ο κίνδυνος να τον χτυπήσουν εκείνη ακριβώς την ημέρα.
Οι μπουμπουνιέρες πρέπει να είναι πολλές, πάρα πολλές, γιατί πρέπει να τις μοιράσουμε στα φανάρια στην Κηφισίας στις 9 το πρωί της Δευτέρας, άαααααα... και πρέπει να είναι πλούσιες, με 124546 κουφέτα μέσα, λες και οι πεινασμένοι ανά τον κόσμο με κουφέτα περιμένουν να ζήσουν.
Στη δεξίωσης πρέπει να προσκληθεί όλο το σόι μέχρι 7ο ξάδελφο και ας μη υπάρχει χώρος για την κολλητή σου ή τον συνάδελφο στο διπλανό γραφείο. Επίσης το μενού, πρέπει να έχει οπωσδήποτε μουσακά, και παπουτσάκια, και γύρο. Τέτοια τρωνε οι έλληνες άλλωστε, όχι τα άλλα τα μοντέρνα.
Πρέπει ο ντιτζές να έχει πλήρη γνώση του ρεπερτορίου των ΒαζεοΓιαννούληδων, καθώς και όλες τις πιθανές ενορχηστρώσεις των αριστουργημάτων τους που έχουν γίνει στην Π. Ράλλη αλλά και στα περίχωρα των Τρικάλων. Αυτά χορεύει ο κόσμος τα άλλα δεν κάνουν κέφι είναι για τα ραδιόφωνα.
Και φυσικά πρέπει, πρέπει λεω, να χορέψουν όλο το ρεπερτόριο, καθώς για κάποιον ανεξήγητο λόγο το ζευγάρι είναι το πιο ξεκούραστο, το πιο χαρούμενο με τα πιο πάνω δρώμενα, και το πιο χορεφταρούδικο. Κάτι σαν τον Τραβόλτα ένα πράμα. Το άγχος μερικών, κυρίως ανδρών, ότι πρέπει να χορέψουν στον γάμο τους, τους έχει οδηγήσει σε σχολές χορού, όπου μαθαίνουν Τάνγκο και άλλα τέτοια λατινοαμερικάνικα, μέσα σε ένα κλίμα απόλυτου ρεζιλέματος.
Η δεξίωσης συνήθως αρχίζει με το αγαπημένο τραγούδι του ζεύγους, όπου ποτέ δεν είναι το πραγματικά αγαπημένο τραγούδι του ζεύγους, γιατί σε αυτούς αρέσει το σμελ λάικ τιν σπιριτ των Νιρβάνα, αλλά αν ακούσει η θεία Μπουμπού, που κάτι σκαμπάζει από αγγλικά το Load up on guns, bring your friends, με την αγριοφωνάρα του Κομπέιν, δεν μας φτάνει ο Χόντος όλος για να την συνεφέρουν. Έτσι το αγαπημένο τραγούδι είναι ένα από τα 10 πρώτα της λίστας μπεστ λοβ σονγκς εβερ, του γιουτιουμπ, και ας μην το είχανε χορέψει ποτέ ως χαζο-χαρουμενο-τραγουδο.
Αφού τα έχουν κάνει όλα βέβαια, επαναστατούν σε κάτι χαζό, όπως, «δεν θα γυρίζω από τραπέζι σε τραπέζι με τον αφρίζον οίνο στο χέρι να με φιλήσουν όλες οι ηλίθιες ξαδέλφες σου με τα κραγιόν τους!!!». Ή το άλλο, «εγώ δεν θα κάτσω να φιλιέμαι κάθε φορά που βαριούνται αυτοί και χτυπάνε τα πιάτα, να τα σπάσουν!».
Έτσι είναι ο παραδοσιακός Ελληνικός γάμος, μέσα στην χαρά και την ευτυχία. Τον έζησα την περασμένη βδομάδα με συγγενή.
Αννικούλα να ζήσετε !!!! (μάλλον ο δικός σου γάμος θα διαφέρει!)
Ένα αριστοκρατικό φαγάκι για νιόπαντρους.
Μοσχάρι με πλιγούρι
1 ½ φλιτζάνι πλιγούρι
4 φλιτζάνια νερό
500 γραμμάρια μοσχάρι κομμένο σε μπουκίτσες
1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 μεγάλες φρέσκες ντομάτες ξεφλουδισμένες και ψιλοκομμένες
150 γραμμάρια φρέσκο βούτυρο
αλάτι και πιπέρι, μοσχοκάρυδο και κανέλα
Σοτάρουμε το κρεμμύδι στο βούτυρο μέχρι να μαλακώσει, και όταν γίνει δυναμώνουμε τη φωτιά και προσθέτουμε το κρέας να το τσιγαρίσουμε καλά, μέχρι να ροδίσει. Προσθέτουμε τις ντομάτες, αλάτι και πιπέρι, το μοσχοκάρυδο και λίγη κανέλα, λίγο νερό και μαγειρεύουμε το κρέας σε μέτρια φωτιά για 1 ώρα. Προσθέτουμε το υπόλοιπο νερό, και το πλιγούρι, ανακατεύουμε, και βράζουμε σε μέτρια φωτιά για 30 λεπτά, συμπληρώνοντας λίγο νερό αν χρειαστεί, μέχρι να γίνει.
Σερβίρετε αμέσως.
Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010
Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010
Παντελόνια
Ξέρω ότι χάθηκα τις τελευταίες μέρες, αλλά τι να σας πω, πολλά πράγματα έχω βάλει στη μέση, και τελικά δεν τα προλαβαίνω όλα.
Είναι πολλά τα θέματα που μου έχουν εξάψει τη φαντασία, πολλά τα συμβάντα που με έχουν ερεθίσει, πολλά τα γεγονότα που με κάνουν να θέλω να βγω από τα ρούχα μου. Για το τελευταίο σας διαβεβαιώ ότι η απειλή είναι τεράστια και να προσέχετε όλοι εσείς γιατί έτσι και το πραγματοποιήσω, τα εμφράγματα θα διπλασιαστούν το λιγότερο.
Μέσα στα πολλά που παίζουν στο μυαλό μου όμως, ξεχωρίζει ένα και μοναδικό, το παντελονάτο της κυρίας Πελέκη-Βουλγαράκη-τα παω καλα με το παπαδαριό. Δεν είναι το εκδικητικό γ... που επεφύλαξε στη εθνική μας Βραχονησίδα, δεν είναι οι γαργαλιστικές λεπτομέρειες με τις οποίες μας βομβάρδισαν τα μίντια, δεν είναι το θέμα αυτό καθ΄ εαυτό, το σκάνδαλο δηλαδή του Βατοπαιδίου, είναι η έκφραση!
Προφανώς η κυρία αυτή θεωρεί ότι ευθύνη αναλαμβάνουν μόνον όσοι φορούνε παντελόνια, και παντελόνια φοράνε μόνον όσοι είναι Άνδρες. Έτσι! Τίποτε άλλο.
Εμένα η μάνα μου έφτυσε αίμα εκεί τη δεκαετία του ΄70 για να μην υπάρχουν καν τέτοιες εκφράσεις, τέτοιες νοοτροπίες, και έρχεται τώρα μια κυρία, μορφωμένη, θεωρητικά ανεξάρτητη, της ανώτατης κοινωνίας (μη χέσω!), και μέσα στη βουλή, ισοπεδώνει όλα όσα έχουν γίνει για την ισότητα των δύο φύλων.
Βεβαίως αυτή έχει κάθε δικαίωμα να πιστεύει ότι είναι υποδεέστερη των ανδρών. Ειδικά με άνδρες του βεληνεκούς του κυρίου Βουλγαράκη, για να μην μιλήσω για το αντικείμενο της κριτικής της, με τους οποίους συναναστρέφεται, είναι λογικό και επόμενο η γυναίκα να μην αισθάνεται καλά, και να θεωρεί ότι ο άνδρας ο σωστός, ο τίμιος, ο πρέπων, που φοράει τα παντελόνια του, και τα τιμά, αναλαμβάνει τη ευθύνη! Σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, που δεν φοράνε παντελόνια, ή δεν τιμούνε τα παντελόνια τους, άνθρωποι σαν εμένα για παράδειγμα, που τώρα τελευταία το έχω ρίξει στις φούστες γιατί μου κάνουν καλούς αστραγάλους, που δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεών μας.
Από την άλλη μπορεί οι ήρωές της να είναι οι μάτσο τύποι, οι «σκάσε μωρή», οι «άντε πλύνε κανα πιάτο», οι «η γυναίκα είναι λουλούδι» και όλοι οι υπόλοιποι σαχλαμπούχλες της φυτρώνουν σε τούτα δω τα μέρη. Εμένα δεν με νοιάζει αυτή την παιδεία έχει έτσι σκέφτεται, αλλά να αναρωτιέμαι: μα κανένας δεν προσβλήθηκε από την ποιότητα και τον συντηρητισμό της έκφρασης; μα καλά τίποτα δεν έχει αλλάξει σε αυτή τη χώρα; Ακόμα ισχύει το .... δεν είσαι άνδρας ρε!!!
Αύριο θα σας γράψω για τα βιβλία που διάβασα τελευταία και πολύ μου άρεσαν και πολύ τα χάρηκα. Σήμερα όμως θα σας γράψω για ένα φαγάκι που μόλις έφτιαξα και αν και δεν το έφαγα, απλά το δοκίμασα, μου άρεσε πολύ και πραγματικά ... έγινε σε 10 λεπτά. Είχα ένα άδειο ψυγείο και λίγα πράγματα στον καταψύκτη. Έπρεπε όμως κάτι να φτιάξω γιατί έχω καθαρίστρια και μην πεινάσει η έρημη η εργαζόμενη. Βάζοντας κάτω τα ελάχιστα που υπήρχαν στο σπίτι βγήκε ...
Ρύζι με ανάμικτα θαλασσινά
1 πακέτο κατεψυγμένα ανάμεικτα θαλασσινά
1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδου λιωμένη
1 φλιτζάνι ρύζι μπαρμπα μπέν (αυτό που βράζει σε 10 λεπτά)
1 ποτηράκι του κρασιού λευκό κρασί
1 κουταλιά της σούπας πελτέ ντομάτας
λάδι
ξύσμα από μισό λεμόνι, χυμό από μισό λεμόνι
αλάτι, μπόλικο πιπέρι
2 κλαράκια από φρέσκο θυμάρι (αν δεν έχετε βάλτε ότι αρωματικό έχετε, ρίγανη, μαϊντανό, άνηθο, ...)
Βάζουμε σε μία κατσαρολίτσα το λάδι να ζεσταθεί και σοτάρουμε σε μέτρια φωτιά το κρεμμύδι αρχικά και μετά το σκόρδο. Όταν μαλακώσουν και γίνει διάφανο το κρεμμυδάκι, προσθέτουμε και το ρύζι και το σοτάρουμε και αυτό για λίγο να πάρει λαδάκι και να γυαλίσει. Σβήνουμε με το κρασί και το αφήνουμε λίγο να πάρει κανα δύο βράσεις να φύγει το αλκοόλ, και μετά προσθέτουμε τον πελτέ διαλυμένο σε 1 ½ φλιτζάνι νερό. Αλάτι πιπέρι, το ξύσμα από το λεμόνι και τα κλαράκια με το φρέσκο θυμάρι στην κατσαρόλα και αφήνουμε να βράσει σε μέτρια φωτιά για 5 λεπτά. Προσθέτουμε τα θαλασσινά που τα έχουμε ξεπαγώσει λιγάκι, και εάν χρειάζεται λίγο νερό ακόμα. Τα βράζουμε όλα για άλλα 5 – 7 λεπτά μέχρι να πιει σχεδόν όλο το νερό και να γίνει το ρύζι. Πετάμε τα κλαράκια από θυμάρι πριν το σερβίρουμε, ραντίζοντας με τον χυμό του λεμονιού.
Είναι πολλά τα θέματα που μου έχουν εξάψει τη φαντασία, πολλά τα συμβάντα που με έχουν ερεθίσει, πολλά τα γεγονότα που με κάνουν να θέλω να βγω από τα ρούχα μου. Για το τελευταίο σας διαβεβαιώ ότι η απειλή είναι τεράστια και να προσέχετε όλοι εσείς γιατί έτσι και το πραγματοποιήσω, τα εμφράγματα θα διπλασιαστούν το λιγότερο.
Μέσα στα πολλά που παίζουν στο μυαλό μου όμως, ξεχωρίζει ένα και μοναδικό, το παντελονάτο της κυρίας Πελέκη-Βουλγαράκη-τα παω καλα με το παπαδαριό. Δεν είναι το εκδικητικό γ... που επεφύλαξε στη εθνική μας Βραχονησίδα, δεν είναι οι γαργαλιστικές λεπτομέρειες με τις οποίες μας βομβάρδισαν τα μίντια, δεν είναι το θέμα αυτό καθ΄ εαυτό, το σκάνδαλο δηλαδή του Βατοπαιδίου, είναι η έκφραση!
Προφανώς η κυρία αυτή θεωρεί ότι ευθύνη αναλαμβάνουν μόνον όσοι φορούνε παντελόνια, και παντελόνια φοράνε μόνον όσοι είναι Άνδρες. Έτσι! Τίποτε άλλο.
Εμένα η μάνα μου έφτυσε αίμα εκεί τη δεκαετία του ΄70 για να μην υπάρχουν καν τέτοιες εκφράσεις, τέτοιες νοοτροπίες, και έρχεται τώρα μια κυρία, μορφωμένη, θεωρητικά ανεξάρτητη, της ανώτατης κοινωνίας (μη χέσω!), και μέσα στη βουλή, ισοπεδώνει όλα όσα έχουν γίνει για την ισότητα των δύο φύλων.
Βεβαίως αυτή έχει κάθε δικαίωμα να πιστεύει ότι είναι υποδεέστερη των ανδρών. Ειδικά με άνδρες του βεληνεκούς του κυρίου Βουλγαράκη, για να μην μιλήσω για το αντικείμενο της κριτικής της, με τους οποίους συναναστρέφεται, είναι λογικό και επόμενο η γυναίκα να μην αισθάνεται καλά, και να θεωρεί ότι ο άνδρας ο σωστός, ο τίμιος, ο πρέπων, που φοράει τα παντελόνια του, και τα τιμά, αναλαμβάνει τη ευθύνη! Σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, που δεν φοράνε παντελόνια, ή δεν τιμούνε τα παντελόνια τους, άνθρωποι σαν εμένα για παράδειγμα, που τώρα τελευταία το έχω ρίξει στις φούστες γιατί μου κάνουν καλούς αστραγάλους, που δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεών μας.
Από την άλλη μπορεί οι ήρωές της να είναι οι μάτσο τύποι, οι «σκάσε μωρή», οι «άντε πλύνε κανα πιάτο», οι «η γυναίκα είναι λουλούδι» και όλοι οι υπόλοιποι σαχλαμπούχλες της φυτρώνουν σε τούτα δω τα μέρη. Εμένα δεν με νοιάζει αυτή την παιδεία έχει έτσι σκέφτεται, αλλά να αναρωτιέμαι: μα κανένας δεν προσβλήθηκε από την ποιότητα και τον συντηρητισμό της έκφρασης; μα καλά τίποτα δεν έχει αλλάξει σε αυτή τη χώρα; Ακόμα ισχύει το .... δεν είσαι άνδρας ρε!!!
Αύριο θα σας γράψω για τα βιβλία που διάβασα τελευταία και πολύ μου άρεσαν και πολύ τα χάρηκα. Σήμερα όμως θα σας γράψω για ένα φαγάκι που μόλις έφτιαξα και αν και δεν το έφαγα, απλά το δοκίμασα, μου άρεσε πολύ και πραγματικά ... έγινε σε 10 λεπτά. Είχα ένα άδειο ψυγείο και λίγα πράγματα στον καταψύκτη. Έπρεπε όμως κάτι να φτιάξω γιατί έχω καθαρίστρια και μην πεινάσει η έρημη η εργαζόμενη. Βάζοντας κάτω τα ελάχιστα που υπήρχαν στο σπίτι βγήκε ...
Ρύζι με ανάμικτα θαλασσινά
1 πακέτο κατεψυγμένα ανάμεικτα θαλασσινά
1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδου λιωμένη
1 φλιτζάνι ρύζι μπαρμπα μπέν (αυτό που βράζει σε 10 λεπτά)
1 ποτηράκι του κρασιού λευκό κρασί
1 κουταλιά της σούπας πελτέ ντομάτας
λάδι
ξύσμα από μισό λεμόνι, χυμό από μισό λεμόνι
αλάτι, μπόλικο πιπέρι
2 κλαράκια από φρέσκο θυμάρι (αν δεν έχετε βάλτε ότι αρωματικό έχετε, ρίγανη, μαϊντανό, άνηθο, ...)
Βάζουμε σε μία κατσαρολίτσα το λάδι να ζεσταθεί και σοτάρουμε σε μέτρια φωτιά το κρεμμύδι αρχικά και μετά το σκόρδο. Όταν μαλακώσουν και γίνει διάφανο το κρεμμυδάκι, προσθέτουμε και το ρύζι και το σοτάρουμε και αυτό για λίγο να πάρει λαδάκι και να γυαλίσει. Σβήνουμε με το κρασί και το αφήνουμε λίγο να πάρει κανα δύο βράσεις να φύγει το αλκοόλ, και μετά προσθέτουμε τον πελτέ διαλυμένο σε 1 ½ φλιτζάνι νερό. Αλάτι πιπέρι, το ξύσμα από το λεμόνι και τα κλαράκια με το φρέσκο θυμάρι στην κατσαρόλα και αφήνουμε να βράσει σε μέτρια φωτιά για 5 λεπτά. Προσθέτουμε τα θαλασσινά που τα έχουμε ξεπαγώσει λιγάκι, και εάν χρειάζεται λίγο νερό ακόμα. Τα βράζουμε όλα για άλλα 5 – 7 λεπτά μέχρι να πιει σχεδόν όλο το νερό και να γίνει το ρύζι. Πετάμε τα κλαράκια από θυμάρι πριν το σερβίρουμε, ραντίζοντας με τον χυμό του λεμονιού.
Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010
Η ουρά
Κάθε πρωί δρόμο παίρνω και δρόμο αφήνω να πάω στη δουλειά. Με το δισάκι μου στον ώμο που λεει και το άσμα, διαβαίνω τον δρόμο για την εργασία. Ποιος είναι αυτός ο δρόμος; Η Αττική οδός βεβαίως βεβαίως, με τα 2,8 ευρώπουλα διόδια, με τις λωρίδες τις, το πρασινάκι της, το χαμόγελο και την ευγένεια. Βέβαια αν μου έδιναν εμένα τόσα λεφτά τόσοι άνθρωποι, όχι μόνο ευγενικιά θα ήμουνα αλλά και τα χέρια θα τους φίλαγα!
Εκεί λοιπόν που λετε σε αυτό το μεγάλο δρόμο, μια μεγάλη απελπισία μπορεί να σε πιάσει, μία τάση αυτοκτονίας, ένας ντουβρουτζάς ένα κάτι. Γιατί στο τέλος του μεγάλου αυτού δρόμου, υπάρχει η μεγάλη ουρά, ο μεγάλος θυμός, ο μεγάλος φορτηγατζής, για να μην σας πω και ο μεγάλος Λεμπόφσκι (για όσους θυμούνται την αριστουργηματική ταινία με τον Τζέφ Μπρίτζες).
Κάθε μέρα περνάω απ΄ εκεί. Οι φορτηγατζήδες στην προσπάθειά τους να κρατήσουν τα κεκτημένα τους, έχουν παρκάρει τα φορτηγά στην εθνική οδό. Αυτό το σημείο στη γέφυρα της μεταμόρφωσης ήταν πάντα δύσκολο φαντάσου που έχουν παρκάρει και τα φορτηγά στα πλάγια, γίνετε της μουρλής.
Μιας και έχει κλείσει η εθνική, το απίστευτο μποτιλάρισμα έχει μεταφερθεί στον μεγάλο μας δρόμο! Μέσα στην αττική οδό με τις 4 λωρίδες ανά κυκλοφορία όπου και να γυρίζεις το μάτι σου βλέπεις αυτοκίνητα σταματημένα, σαν να βλέπεις τα πάρκινγκ του ΟΔΔΥ από ψηλά. Τη Δευτέρα, κάτι ψυλλιάστηκα βλέποντας πάλι τον Τζωρζάτο στην τηλεόραση, και δεν μπήκα, έκανα τον γύρο του κόσμου μέσα από την Κηφισιά, και τα Μελίσσια. Φτάνω στο γραφείο μετά από μία ώρα, κατά τις 9:30 και ήμουνα μόνη μου! Τα έχασα, όταν μετά από μία ώρα κατά τις 10:30 ήρθαν οι υπόλοιποι συνάδελφοι, κατάλαβα πόσο σοφή ήταν η κίνησή μου.
Τα νεύρα όλων δεν ήταν τσατάλια, δεν ήταν κουρέλια, δεν ήταν μαρμελάδες ήταν πολύ χειρότερα. Δεν μίλαγαν. Δεν έλεγαν τι τράβηξαν, ήθελαν απλά να ξεχάσουν. Μέσα τους όμως έβραζαν. Όταν κατά τις 14:00 έγινε μία συνηθισμένη μάλλον στραβή, πάνω στη δουλειά απ΄ αυτές που συμβαίνουν πολύ συχνά, η Αννίκα έβαλε κάτι κλάματα, με δάκρυ κορόμηλο, με λυγμούς με απ΄ όλα! Τρομάξαμε να το συνεφέρουμε το παιδί. Εγώ δεν κατάλαβα την αιτία αυτής της τραγωδίας, οι άλλοι όμως μου είπανε συνωμοτικά .... την καταλαβαίνουμε ... εσύ δεν το έζησες!
Φεύγοντας από το γραφείο για το αεροδρόμιο (είπαμε πήγα Ρουμανία) ήταν φούλ τα φορτηγά παραταγμένα και μιας και είναι μεσημεριανή ώρα, τα λαμόγια ήταν όλα εκεί, είχαν καταπατήσει άλλη μία μισή λωρίδα είχαν απλώσει τραπεζάκια και καρέκλες και έκαναν καφενείο καπνίζοντας με τις φραπεδιές στο χέρι. Πάνω στην εθνική!!! Τα είχα πάρει στο κρανίο, ίσως κάποτε να αμφιταλαντεύτηκα για ένα κάποιο δίκιο των αιτημάτων τους, τώρα είμαι σίγουρη ότι μιλάμε για λαμόγια ολκής! Μου βγαίνει και το ρατσιστικό επιπλέον, όταν τους βλέπω στην τηλεόραση να μην μπορούν να αρθρώσουν καν μια στοιχειώδη πρόταση, ένα επιχείρημα και μόνο να φωνάζουν και να γκαρίζουν ξέρουν, γίνομαι άλλος άνθρωπος λεω ότι είμαι ανώτερη απ΄ αυτούς! Μετά βέβαια μετανιώνω.
Χτες πέρασα από δίπλα τους ξυστά. Ήθελα πραγματικά να πέσω απάνω τους, να τους πατήσω, δεν μπορεί, σκεφτόμουνα κάποιο ελαφρυντικό θα μου βρει ο δικαστής, κάτι εν βρασμό ψυχής, κάτι τέλος πάντων! Αρχίσανε και με βρίζανε και με μουντζώνανε, βγάζω και εγώ μεγαλοπρεπέστατα το μικροσκοπικό και χαριτωμένο χεράκι μου και τους κάνω ένα ωραιότατο κωλοδάχτυλο, που όμοιό του δεν έχουν ξαναδεί τα μανάρια μου.
Ζούμε δύσκολη εποχή, είμαι και σε επικίνδυνη ηλικία, το σαραντακάτι δεν γιατρεύεται πουλάκια μου, μην με σπρώχνετε στα άκρα με πολύωρα μποτιλιαρίσματα και άλλα τέτοια, δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος κύριε Τζωρτζάτε μου. Και ψίτ κύριε αδικημένε εργάτη, μην πετάς τα σκουπίδια σου χάμω, ούτε να κατουράς στον δρόμο, δεν μπορείς να περάσεις πλέον από εκεί, μυρίζει σαν χωματερή, έλεος πια.
Το σημερινό φαγάκι είναι για μαμάδες πολυάσχολες, με παιδάκια που τους αρέσει το κοτόπουλο.
Κοτόπουλο φούρνου με μπύρα
1 μέτριο κοτόπουλο καθαρισμένο, πλυμένο, τα πάντα
150 γραμμάρια κεφαλοτύρι σε μεγάλους κύβους
1 μικρή ντομάτα
αλάτι, πιπέρι
μίγμα μπαχαρικών για κοτόπουλο ή ρίγανη
1 κουτάκι μπύρα
Αλατίζουμε και μπαχαριάζουμε το κοτόπουλο μέσα έξω καλά. Βάζουμε την ντομάτα ολόκληρη και τη γραβιέρα στην κοιλιά και την κλείνουμε λίγο με οδοντογλυφίδες για να μην μας χυθεί το τυρί στο ψήσιμο. Ακουμπάμε το κοτόπουλο στο κέντρο ενός πυρέξ και το περιχύνουμε με την μπύρα. Το ψήνουμε στους 180 βαθμούς αέρα για 1 ½ ώρα. Μέχρι τότε και η μπύρα έχει εξατμιστεί, και το κοτόπουλο έχει γίνει και ξεροψηθεί! Θέλει πατάτα τηγανιτή ή πουρέ. Μην ψήσετε και πατάτες μαζί, δεν πολυπάνε με την μπύρα. Στην κοιλιά μπορείτε να προσθέσετε και 1-2 φέτες μπέικον ή αντί για ντοματότυρο να βάλετε ένα κρεμμύδι και 2-3 σκελίδες σκόρδου. Πιο ωραίο κατά τη γνώμη μου, αλλά μάλλον τα παιδιά θέλουν τα τυριά!
Εκεί λοιπόν που λετε σε αυτό το μεγάλο δρόμο, μια μεγάλη απελπισία μπορεί να σε πιάσει, μία τάση αυτοκτονίας, ένας ντουβρουτζάς ένα κάτι. Γιατί στο τέλος του μεγάλου αυτού δρόμου, υπάρχει η μεγάλη ουρά, ο μεγάλος θυμός, ο μεγάλος φορτηγατζής, για να μην σας πω και ο μεγάλος Λεμπόφσκι (για όσους θυμούνται την αριστουργηματική ταινία με τον Τζέφ Μπρίτζες).
Κάθε μέρα περνάω απ΄ εκεί. Οι φορτηγατζήδες στην προσπάθειά τους να κρατήσουν τα κεκτημένα τους, έχουν παρκάρει τα φορτηγά στην εθνική οδό. Αυτό το σημείο στη γέφυρα της μεταμόρφωσης ήταν πάντα δύσκολο φαντάσου που έχουν παρκάρει και τα φορτηγά στα πλάγια, γίνετε της μουρλής.
Μιας και έχει κλείσει η εθνική, το απίστευτο μποτιλάρισμα έχει μεταφερθεί στον μεγάλο μας δρόμο! Μέσα στην αττική οδό με τις 4 λωρίδες ανά κυκλοφορία όπου και να γυρίζεις το μάτι σου βλέπεις αυτοκίνητα σταματημένα, σαν να βλέπεις τα πάρκινγκ του ΟΔΔΥ από ψηλά. Τη Δευτέρα, κάτι ψυλλιάστηκα βλέποντας πάλι τον Τζωρζάτο στην τηλεόραση, και δεν μπήκα, έκανα τον γύρο του κόσμου μέσα από την Κηφισιά, και τα Μελίσσια. Φτάνω στο γραφείο μετά από μία ώρα, κατά τις 9:30 και ήμουνα μόνη μου! Τα έχασα, όταν μετά από μία ώρα κατά τις 10:30 ήρθαν οι υπόλοιποι συνάδελφοι, κατάλαβα πόσο σοφή ήταν η κίνησή μου.
Τα νεύρα όλων δεν ήταν τσατάλια, δεν ήταν κουρέλια, δεν ήταν μαρμελάδες ήταν πολύ χειρότερα. Δεν μίλαγαν. Δεν έλεγαν τι τράβηξαν, ήθελαν απλά να ξεχάσουν. Μέσα τους όμως έβραζαν. Όταν κατά τις 14:00 έγινε μία συνηθισμένη μάλλον στραβή, πάνω στη δουλειά απ΄ αυτές που συμβαίνουν πολύ συχνά, η Αννίκα έβαλε κάτι κλάματα, με δάκρυ κορόμηλο, με λυγμούς με απ΄ όλα! Τρομάξαμε να το συνεφέρουμε το παιδί. Εγώ δεν κατάλαβα την αιτία αυτής της τραγωδίας, οι άλλοι όμως μου είπανε συνωμοτικά .... την καταλαβαίνουμε ... εσύ δεν το έζησες!
Φεύγοντας από το γραφείο για το αεροδρόμιο (είπαμε πήγα Ρουμανία) ήταν φούλ τα φορτηγά παραταγμένα και μιας και είναι μεσημεριανή ώρα, τα λαμόγια ήταν όλα εκεί, είχαν καταπατήσει άλλη μία μισή λωρίδα είχαν απλώσει τραπεζάκια και καρέκλες και έκαναν καφενείο καπνίζοντας με τις φραπεδιές στο χέρι. Πάνω στην εθνική!!! Τα είχα πάρει στο κρανίο, ίσως κάποτε να αμφιταλαντεύτηκα για ένα κάποιο δίκιο των αιτημάτων τους, τώρα είμαι σίγουρη ότι μιλάμε για λαμόγια ολκής! Μου βγαίνει και το ρατσιστικό επιπλέον, όταν τους βλέπω στην τηλεόραση να μην μπορούν να αρθρώσουν καν μια στοιχειώδη πρόταση, ένα επιχείρημα και μόνο να φωνάζουν και να γκαρίζουν ξέρουν, γίνομαι άλλος άνθρωπος λεω ότι είμαι ανώτερη απ΄ αυτούς! Μετά βέβαια μετανιώνω.
Χτες πέρασα από δίπλα τους ξυστά. Ήθελα πραγματικά να πέσω απάνω τους, να τους πατήσω, δεν μπορεί, σκεφτόμουνα κάποιο ελαφρυντικό θα μου βρει ο δικαστής, κάτι εν βρασμό ψυχής, κάτι τέλος πάντων! Αρχίσανε και με βρίζανε και με μουντζώνανε, βγάζω και εγώ μεγαλοπρεπέστατα το μικροσκοπικό και χαριτωμένο χεράκι μου και τους κάνω ένα ωραιότατο κωλοδάχτυλο, που όμοιό του δεν έχουν ξαναδεί τα μανάρια μου.
Ζούμε δύσκολη εποχή, είμαι και σε επικίνδυνη ηλικία, το σαραντακάτι δεν γιατρεύεται πουλάκια μου, μην με σπρώχνετε στα άκρα με πολύωρα μποτιλιαρίσματα και άλλα τέτοια, δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος κύριε Τζωρτζάτε μου. Και ψίτ κύριε αδικημένε εργάτη, μην πετάς τα σκουπίδια σου χάμω, ούτε να κατουράς στον δρόμο, δεν μπορείς να περάσεις πλέον από εκεί, μυρίζει σαν χωματερή, έλεος πια.
Το σημερινό φαγάκι είναι για μαμάδες πολυάσχολες, με παιδάκια που τους αρέσει το κοτόπουλο.
Κοτόπουλο φούρνου με μπύρα
1 μέτριο κοτόπουλο καθαρισμένο, πλυμένο, τα πάντα
150 γραμμάρια κεφαλοτύρι σε μεγάλους κύβους
1 μικρή ντομάτα
αλάτι, πιπέρι
μίγμα μπαχαρικών για κοτόπουλο ή ρίγανη
1 κουτάκι μπύρα
Αλατίζουμε και μπαχαριάζουμε το κοτόπουλο μέσα έξω καλά. Βάζουμε την ντομάτα ολόκληρη και τη γραβιέρα στην κοιλιά και την κλείνουμε λίγο με οδοντογλυφίδες για να μην μας χυθεί το τυρί στο ψήσιμο. Ακουμπάμε το κοτόπουλο στο κέντρο ενός πυρέξ και το περιχύνουμε με την μπύρα. Το ψήνουμε στους 180 βαθμούς αέρα για 1 ½ ώρα. Μέχρι τότε και η μπύρα έχει εξατμιστεί, και το κοτόπουλο έχει γίνει και ξεροψηθεί! Θέλει πατάτα τηγανιτή ή πουρέ. Μην ψήσετε και πατάτες μαζί, δεν πολυπάνε με την μπύρα. Στην κοιλιά μπορείτε να προσθέσετε και 1-2 φέτες μπέικον ή αντί για ντοματότυρο να βάλετε ένα κρεμμύδι και 2-3 σκελίδες σκόρδου. Πιο ωραίο κατά τη γνώμη μου, αλλά μάλλον τα παιδιά θέλουν τα τυριά!
Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010
Υπουργείο Γεύσης
Πάντα έλεγα ότι ένα καλό γεύμα είναι πολιτισμός. Να σαβουριάζεις χάμπουργερ και άλλες βλακείες όπως τα αμερικανάκια είναι, και βέβαια, μεγάλη υποκουλτούρα. Επίσης εκτιμώ ιδιαίτερα τους ανθρώπους που ξέρουν να τρωνε. Προσοχή όχι αυτούς που χλαπακιάζουν άνευ συναίσθησης τα πάντα αρκεί να είναι πολλά και λιπαρά, όχι βέβαια. Ούτε και τους άλλους τους δήθεν, που δεν αντιλαμβάνονται ένα καλό φαγητό αλλά το κρίνουν από την τιμή του και το τουπέ του γκαρσονιού που στο σερβίρει.
Αυτοί όμως που θα εκτιμήσουν πραγματικά ένα καλό κοκκινιστό, θα μυρίσουν την κανέλα και στο μοσχοκάρυδο, θα καταλάβουν το κάρδαμο στη ντοματοσαλάτα, θα υποδεχτούν με θέρμη την απλότητα της αλατσοελιάς, θα καταλάβουν την αξία ενός ώριμου μανουριού Θεσσαλίας. Αυτοί που ξέρουν να τρωνε.
Πρόσφατα ο κυρ Ηλίας ο Μαμαλάκης έχασε τη γυναίκα του, μέσα στη θλίψη του ο άνθρωπος έγραψε ένα πολύ ωραίο άρθρο για τη θρέψη. Βέβαια ο πιο ουσιαστικός σκοπός του φαγητού είναι η θρέψη, και σε δύσκολες περιόδους, πείνας ή και αρρώστιας, το να θραφεί για να επιβιώσει ο αγαπημένος μας είναι το πιο σημαντικό.
Αλλά στη ζωή μας κυρίως δεν περνάμε περιόδους πείνας, και ελπίζουμε οι αρρώστιες να είναι μακριά από εμάς, γιατί λοιπόν να μην τρωμε νόστιμα, σωστά, υγιεινά και γιατί όχι οικολογικά?
Να τρωμε τα λαχανικά στην εποχή τους, προϊόντα από τον τόπο μας, χωρίς πολλά ενεργοβόρα και καταστροφικά για την σιλουέτα και την υγεία μας τηγάνια, χωρίς πολύ κρέας, με λίγο ελαιόλαδο, με μπόλικο σκόρδο, βιολογικά, χωρίς φυτοφάρμακα, ......
Αυτά ακριβώς λοιπόν σκεφτόμουνα ότι θα μας φέρει ένα υπουργείο διατροφής, όπως άκουσα ότι δημιουργείται. Να πάνε στα σχολεία, να μάθουν στα παιδιά να τρώνε, όχι μόνο πατατάκια και κρουασάν, να πάνε στα σουβλατζίδικα να μάθουν τους ψήστες να κάνουν τις πίτες αλάδωτες – και να βάζουν και λίγο μαϊντανό στο κρεμμυδάκι, έλεος επιτέλους με την ανοστιά! – να μάθουν στον κόσμο ότι το ρεγκάτο και το γκούντα δεν είναι τυριά, από γάλα, πλαστικούρες είναι το φελέκι μου, που τα αγοράζουν με τους τόνους λες και δεν βγάζει τυριά αυτή η χώρα. Να μάθουν στους επίδοξους τηλεοπτικούς μάγειρες ότι η κρέμα γάλακτος δεν είναι γιατρειά για τα πάντα που τη βάζουν παντού, μόνο γεμιστά με κρέμα γάλακτος δεν έχω δει να φτιάχνουν.
Επίσης να μάθουμε επιτέλους ότι το φαγητό είναι αγάπη, και όχι υποχρέωση για να στεκόμαστε στα πόδια μας. Είναι πολιτισμός.
Βέβαια, σε αυτό το υπουργείο ο Γιωργάκης δεν έβαλε έναν Πάγκαλο, έναν Βενιζέλο, να το χαρούν λιγάκι το πράμα, αν και νομίζω ότι μάλλον σαβουριάζουν αυτοί οι δύο. Έβαλε τον αγαπημένο όλων μας, το γκομενάκι τον Loverδο (έτσι τον λεει η Λουκρητία μία πολύ εμπνευσμένη μπλόγκερ, που πολύ πάω), που και το σούσι ξέρει το παιδί και τη μοριακή την έχει κατακτήσει το παλικάρι.
Είναι στιλάτος, Γιώργος στάιλ, καλοντυμένος, λίγο κοντός βέβαια αλλά το παραβλέπουμε, και με όμορφη γυναίκα. Να σε πάει αυτός στου Λαζάρου να μην σου μείνει πεσκανδρίτσα στο πιάτο.
Αντε να δούμε λοιπόν τι στο καλό θα κάνει και αυτό το παλικάρι με τη διατροφή. Πιστεύω όμως ότι λόγω πρότερης θητείας στο συντάξεων, έχει λετζίτιμέιτ συμφέρον να μας ταΐζει κρέμες γάλακτος και μπέικα, μπας και τα τινάξουμε και γλιτώσουν τα ταμεία. Μάλιστα το έχει λάβει υπόψη του στις αναλογιστικές που έκανε.
Από τα παραπάνω ελπίζω να καταλάβατε ότι η σημερινή συνταγή είναι α) ντόπια β) υγιεινή γ) εποχική ...
Γλυκό του κουταλιού σταφύλι (το αγαπημένο του παιδικού μου φίλου Γιάννη)
1 κιλό σταφύλια σταφίδα, βιολογικά, με μικρές ρόγες και σφιχτές
½ κιλό ζάχαρη
½ φλιτζάνι νερό
χυμός από ½ λεμόνι
3 φύλα αρμπαρόριζα (προαιρετικά, αν δεν έχετε ελάτε σπίτι μου να πάρετε, αν και όλα τα φυτώρια τέτοια εποχή είναι τίγκα στην αρμπαρόριζα)
Πλένουμε σχολαστικά και ξερογιάζουμε το σταφύλι. Σε μία μεγάλη κατσαρόλα στρώνουμε μία στρώση ρόγες, πασπαλίζουμε με μπόλικη ζάχαρη, πάλι στρώνουμε ρώγες, πάλι ζάχαρη, μέχρι να τελειώσουν. Σκεπάζουμε την κατσαρόλα και την αφήνουμε όλη τη νύχτα στο ψυγείο. Δεν ανακατεύουμε τα σταφύλια για να μην μας σπάσουν οι ρώγες. Την άλλη μέρα βάζουμε την κατσαρόλα στην εστία στη χαμηλότερη θερμοκρασία (τα έβαλα στο 2 με μέγιστο το 9) και τα ζεσταίνουμε μέχρι να λιώσει η ζάχαρη και να κατεβάσουν τα σταφύλια λίγο υγρό, για 45 λεπτά με μία ώρα. Μετά ανεβάζουμε τη θερμοκρασία λίγο πιο πάνω από το μέτριο και προσθέτουμε το νερό. Βράζουμε και ξαφρίζουμε μέχρι να δέσει το σιρόπι. Προσθέτουμε και το λεμόνι και την αρμπαρόριζα και τα αφήνουμε λίγα λεπτά να αρωματιστεί το γλυκό. Προσοχή στο ανακάτεμα, πάντα με καθαρή ξύλινη κουτάλα και πού μαλακά ώστε να μην μας σπάσουν τα σταφυλάκια μας.
Τώρα γιατί αυτό είναι υγιεινό; Γιατί τρως μία κουταλιά με ένα γιαουρτάκι, και έχεις το γλυκό της ημέρας, απαλλάσσοντας τον εαυτό σου από τα πολλά λιπαρά και την υπερβολική ζάχαρη μιας τούρτας. Για αυτό !
Αυτοί όμως που θα εκτιμήσουν πραγματικά ένα καλό κοκκινιστό, θα μυρίσουν την κανέλα και στο μοσχοκάρυδο, θα καταλάβουν το κάρδαμο στη ντοματοσαλάτα, θα υποδεχτούν με θέρμη την απλότητα της αλατσοελιάς, θα καταλάβουν την αξία ενός ώριμου μανουριού Θεσσαλίας. Αυτοί που ξέρουν να τρωνε.
Πρόσφατα ο κυρ Ηλίας ο Μαμαλάκης έχασε τη γυναίκα του, μέσα στη θλίψη του ο άνθρωπος έγραψε ένα πολύ ωραίο άρθρο για τη θρέψη. Βέβαια ο πιο ουσιαστικός σκοπός του φαγητού είναι η θρέψη, και σε δύσκολες περιόδους, πείνας ή και αρρώστιας, το να θραφεί για να επιβιώσει ο αγαπημένος μας είναι το πιο σημαντικό.
Αλλά στη ζωή μας κυρίως δεν περνάμε περιόδους πείνας, και ελπίζουμε οι αρρώστιες να είναι μακριά από εμάς, γιατί λοιπόν να μην τρωμε νόστιμα, σωστά, υγιεινά και γιατί όχι οικολογικά?
Να τρωμε τα λαχανικά στην εποχή τους, προϊόντα από τον τόπο μας, χωρίς πολλά ενεργοβόρα και καταστροφικά για την σιλουέτα και την υγεία μας τηγάνια, χωρίς πολύ κρέας, με λίγο ελαιόλαδο, με μπόλικο σκόρδο, βιολογικά, χωρίς φυτοφάρμακα, ......
Αυτά ακριβώς λοιπόν σκεφτόμουνα ότι θα μας φέρει ένα υπουργείο διατροφής, όπως άκουσα ότι δημιουργείται. Να πάνε στα σχολεία, να μάθουν στα παιδιά να τρώνε, όχι μόνο πατατάκια και κρουασάν, να πάνε στα σουβλατζίδικα να μάθουν τους ψήστες να κάνουν τις πίτες αλάδωτες – και να βάζουν και λίγο μαϊντανό στο κρεμμυδάκι, έλεος επιτέλους με την ανοστιά! – να μάθουν στον κόσμο ότι το ρεγκάτο και το γκούντα δεν είναι τυριά, από γάλα, πλαστικούρες είναι το φελέκι μου, που τα αγοράζουν με τους τόνους λες και δεν βγάζει τυριά αυτή η χώρα. Να μάθουν στους επίδοξους τηλεοπτικούς μάγειρες ότι η κρέμα γάλακτος δεν είναι γιατρειά για τα πάντα που τη βάζουν παντού, μόνο γεμιστά με κρέμα γάλακτος δεν έχω δει να φτιάχνουν.
Επίσης να μάθουμε επιτέλους ότι το φαγητό είναι αγάπη, και όχι υποχρέωση για να στεκόμαστε στα πόδια μας. Είναι πολιτισμός.
Βέβαια, σε αυτό το υπουργείο ο Γιωργάκης δεν έβαλε έναν Πάγκαλο, έναν Βενιζέλο, να το χαρούν λιγάκι το πράμα, αν και νομίζω ότι μάλλον σαβουριάζουν αυτοί οι δύο. Έβαλε τον αγαπημένο όλων μας, το γκομενάκι τον Loverδο (έτσι τον λεει η Λουκρητία μία πολύ εμπνευσμένη μπλόγκερ, που πολύ πάω), που και το σούσι ξέρει το παιδί και τη μοριακή την έχει κατακτήσει το παλικάρι.
Είναι στιλάτος, Γιώργος στάιλ, καλοντυμένος, λίγο κοντός βέβαια αλλά το παραβλέπουμε, και με όμορφη γυναίκα. Να σε πάει αυτός στου Λαζάρου να μην σου μείνει πεσκανδρίτσα στο πιάτο.
Αντε να δούμε λοιπόν τι στο καλό θα κάνει και αυτό το παλικάρι με τη διατροφή. Πιστεύω όμως ότι λόγω πρότερης θητείας στο συντάξεων, έχει λετζίτιμέιτ συμφέρον να μας ταΐζει κρέμες γάλακτος και μπέικα, μπας και τα τινάξουμε και γλιτώσουν τα ταμεία. Μάλιστα το έχει λάβει υπόψη του στις αναλογιστικές που έκανε.
Από τα παραπάνω ελπίζω να καταλάβατε ότι η σημερινή συνταγή είναι α) ντόπια β) υγιεινή γ) εποχική ...
Γλυκό του κουταλιού σταφύλι (το αγαπημένο του παιδικού μου φίλου Γιάννη)
1 κιλό σταφύλια σταφίδα, βιολογικά, με μικρές ρόγες και σφιχτές
½ κιλό ζάχαρη
½ φλιτζάνι νερό
χυμός από ½ λεμόνι
3 φύλα αρμπαρόριζα (προαιρετικά, αν δεν έχετε ελάτε σπίτι μου να πάρετε, αν και όλα τα φυτώρια τέτοια εποχή είναι τίγκα στην αρμπαρόριζα)
Πλένουμε σχολαστικά και ξερογιάζουμε το σταφύλι. Σε μία μεγάλη κατσαρόλα στρώνουμε μία στρώση ρόγες, πασπαλίζουμε με μπόλικη ζάχαρη, πάλι στρώνουμε ρώγες, πάλι ζάχαρη, μέχρι να τελειώσουν. Σκεπάζουμε την κατσαρόλα και την αφήνουμε όλη τη νύχτα στο ψυγείο. Δεν ανακατεύουμε τα σταφύλια για να μην μας σπάσουν οι ρώγες. Την άλλη μέρα βάζουμε την κατσαρόλα στην εστία στη χαμηλότερη θερμοκρασία (τα έβαλα στο 2 με μέγιστο το 9) και τα ζεσταίνουμε μέχρι να λιώσει η ζάχαρη και να κατεβάσουν τα σταφύλια λίγο υγρό, για 45 λεπτά με μία ώρα. Μετά ανεβάζουμε τη θερμοκρασία λίγο πιο πάνω από το μέτριο και προσθέτουμε το νερό. Βράζουμε και ξαφρίζουμε μέχρι να δέσει το σιρόπι. Προσθέτουμε και το λεμόνι και την αρμπαρόριζα και τα αφήνουμε λίγα λεπτά να αρωματιστεί το γλυκό. Προσοχή στο ανακάτεμα, πάντα με καθαρή ξύλινη κουτάλα και πού μαλακά ώστε να μην μας σπάσουν τα σταφυλάκια μας.
Τώρα γιατί αυτό είναι υγιεινό; Γιατί τρως μία κουταλιά με ένα γιαουρτάκι, και έχεις το γλυκό της ημέρας, απαλλάσσοντας τον εαυτό σου από τα πολλά λιπαρά και την υπερβολική ζάχαρη μιας τούρτας. Για αυτό !
Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010
Romania
Ειμαι στη Ρουμανία παιδες. Δηλαδή δεν είμαι ακόμα, τρέχω σαν τρελή μπας και προλάβω και πάω. Εχω και να βάλω Βενζίνη, ... να βρώ δηλαδή βενζινάδικο ανευ ουράς για να βάλω βενζίνη. Τι να σας λέω; μές στη τρεχάλα....
Τα λέμε την Πεφτη, όπου σκοπεύω να είμαι πίσω, αν όλα πάνε καλά βέβαια.
Τα λέμε την Πεφτη, όπου σκοπεύω να είμαι πίσω, αν όλα πάνε καλά βέβαια.
Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010
Ο χαλίφης
Αυτός ο τύπος ο Αλαβάνος, έχει τρελή πλάκα τελικά. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι και ολίγον μουρλός κατά τη γνώμη μου. Τώρα ξέρω ότι προσβάλω τα αριστερά σας αισθήματα, και σας κάνω τα πολιτικά ιδεώδη κιμά, αλλά παρακαλώ παρακολουθήστε με προσοχή την δράση αυτού του ανθρώπου.
Κατ΄ αρχήν ξεκίνησε από το ΚΚΕ γιατί ως γνωστόν ένα είναι το κόμμα και το χρώμα. Είναι βέβαια σαν τη Πρωθυπουργάρα μας, εγγονός, γιος και αδελφός βουλευτών, ακολουθώντας τη προσφιλή συνήθεια των Ελλήνων πολιτικών να κληρονομούν τις έδρες τους. Βέβαια δεν έχω καταλάβει αφού είμαστε ΟΚ με αυτό και τους ψηφίζουμε μία χαρά, τι σόι ζόρι τραβάμε με τη μοναρχία και δεν θέμε εκείνον το αυθεντικά βλαμμένο, τον Κωνσταντίνο ως αρχηγό κράτους; Άλλο θέμα όμως αυτό.
Για μία χιλιετία και βάλε ήταν ευρωβουλευτής με το ΚΚΕ. Εκεί έκανε πόλεμο εκ των έσω το παλικάρι. Μέσα στο προπύργιο του καπιταλισμού, προσπαθούσε να τον αλλάξει και να τον γκρεμίσει. Τα αποτελέσματα της δράσης του είναι βέβαια ορατά. Χαμός στο ίσωμα με τον πόλεμο εναντίων του καπιταλισμού. Βέβαια τότε η Λιάνα δεν ήταν κομουνίστρια το κορίτσι και στερηθήκαμε τη χαρά να δούμε αυτούς τους δύο να συζητάνε περί σοσιαλισμού. Κάτι φαντασιώσεις που έχω ώρες ώρες!
Προφανώς το παλικάρι και πολύ άντεξε μέσα στο κόμμα, και όταν γύρισε ο κόσμος τούμπα εκεί κοντά στο 89-90, θυμάστε τείχη πέφτανε, κομουνισμοί γαμιώντανε, θυμάστε ... κάπου εκεί λοιπόν έγινε συνασπισμός. Βέβαια τότε και το κόμμα ήτανε συνασπισμός οπότε μικρή η διαφορά, αλλά το 91 μεσούσης του Μητσοτακισμού, κάνει ένα τσούπ το κόμμα και ξαναγίνετε περήφανο ΚΚΕ και το παλικάρι μας που έπρεπε να διαλέξει, διάλεξε να μείνει μαζί με υπόλοιπα λάιτ συντρόφια στον Συνασπισμό και αν αφήσει την αιματηρή επανάσταση για τη Λιάνα και την Αλέκα.
Όλο αυτό το διάστημα ήταν ευρωβουλευτής βέβαια, μπορεί και ο μακροβιότερος στην ελληνική ομάδα.
Το 2004 μας έφερε, την ολυμπιάδα, το γιούρο, τη νίκη στη γιουροβίζιον και τον Αλλλιέκο στη βουλή και στην προεδρία του Συν. Μεγάλη χρονιά αν δεν το έχετε καταλάβει. Τότε κέρδισε τη μάχη από τον Μιχάλη τον Παπαγιαννάκη που για μένα και κάποιους άλλους ήταν άλλης κλάσης πολιτικός, όχι κολοκύθια με τη ρίγανη! Λέγονται πολλά για αυτή τη μάχη, και καθόλου ωραία για λογαριασμό του Αλέκου μας, αλλά ποιος τώρα ακούει τις κακόβουλες φήμες. Εξάλλου η αριστερά αν κάτι ξέρει να κάνει καλά είναι οι ίντριγκες.
Κάθισε σχεδόν 3 χρόνια σε αυτή τη θέση, ήταν βλέπετε άρρωστος ο κακομοίρης και δεν μπορούσε να συνεχίσει. Έτσι λέγανε, εγώ τι να ξέρω γιατρός του είμαι; Με μία κίνηση απίστευτης γενναιοδωρίας, παρέδωσε ένα μεγάλο κόμμα που εκείνη τη δύσκολη εποχή έβγαζε δημοκοπικά και ένα 15%, μπορεί και παραπάνω, δεν θυμάμαι, το παρέδωσε λοιπόν στα νιάτα! Εντυπωσιακό εε! Αυτά είναι! Τέτοια κάνει η αριστερά και σε σκλαβώνει, σκεφτόμουνα η αφελής, που δεν είχα καταλάβει τη παράνοια που τον είχε χτυπήσει τον έρημο τον Τηνιακό, και δεν πάει στην παναγία να τον ψάλει λίγο, δύο βήματα δρόμος.
Έκανε πρόεδρο τον Αλέξη! Ωραίο παιδίιιιι, τι να σας λεω, τον βλέπεις στη τηλεόραση εκεί δίπλα στον Πρετεντέρη και αγαλλιάζεις, ανοίγει η καρδιά σου. Είναι και μπαλκονάτος, μια χαρά θα τα πήγαινε. Έλα όμως που ο κυρ Αλέκος, ούτε άρρωστος ήταν ούτε τίποτα και το μετάνιωσε, και πήγε μία μέρα και είπε στον μικρό Αλέξη, «εντάξει τώρα τα παιχνιδάκια σου και σε άλλη παραλία, μιλάει ο μπαμπάς και θέλει να κάτσει αυτός στην καρέκλα». Και ξαναέλα όμως που ο μικρός Αλέξης δεν ήταν τόσο μικρός ούτε τόσο «Αλέξης» και του είπε ένα φοβερό «πρίτς» !
Εκεί άρχισε ο πόλεμος των ρόουζ, μιλάμε για τον κακό χαμό της που...ανας το μπουγαδοκόφινο και άλλα τέτοια ωραία. Πήρε ο Αλέκος 2-3 από την παρέα, κράτησε ο Αλέξης τους υπόλοιπους και εδώ και 3 χρόνια κατάφεραν να κάνουν το μαγαζί καλοκαιρινό.
Ο ένας θέλει να παραμείνει χαλίφης και άλλος θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Με την πολιτική δεν ασχολούνται, όχι βέβαια, πως θα βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου, και μόνο. Η γελοιότητα σε όλο της το μεγαλείο, κατά τη δικιά μου γνώμη βέβαια, λες και άλλα προβλήματα δεν έχουμε, παρά μόνο τα προσωπικά παιχνιδάκια τους.
Βέβαια, όσο λαϊκίστικο και να ακούγεται αυτό, και οι δύο το έχουν λύσει το οικονομικό τους, με το χόμπι τους ασχολούνται. Φαινομενικά δεν πολυφταίει ο Αλέξης μας, ο άλλος του κάνει πόλεμο. Εγώ όμως πιστεύω ότι σε όλους τους καυγάδες φταινε πάντα και οι δύο πλευρές, και δεν μπορώ να παραβλέψω ότι είναι μία μάχη για την καρέκλα, για την επικράτηση, για το τίτλο και αν πραγματικά νοιάζεσαι για την πολιτική αυτή καθ’ εαυτή και την ουσία κάνεις και πίσω μερικές φορές, κυρ Αλέξη.
Ο άλλος είναι απλή περίπτωση ψυχασθενούς. Έχει γυναίκα ψυχίατρο το παλικάρι ας κάνει κάτι και αυτή, έλεος επιτέλους, χεστήκαμε για τις φιλοδοξίες του. Και αν τέλος πάντων είναι θεμιτές, που είναι, ας κατέβει στις εκλογές υποψήφιος, μόνος του με την παρέα του, να πάρει 0,00000000004% να το έχει να το χαίρεται, και να μας αφήσει και εμάς ήσυχους. Αμάν πια!
Τώρα είναι η εποχή του δαμάσκηνου, πάρτε να φτιάξετε μαρμελάδες και τσάτνεϊ. Εδώ θα σας δώσω μια συνταγή για ένα νοστιμότατο συνοδευτικό ενός ψητού φιλέτου κοτόπουλο, ή μίας διαιτητικής γαλοπούλας.
Ρύζι με φρέσκα δαμάσκηνα
1 κούπα καστανό ρύζι
¼ της κούπας ξανθές σταφίδες
¼ της κούπας κουκουνάρια καβουρδισμένα σε λίγο βουτυράκι
4 μεγάλα φρέσκα δαμάσκηνα κομμένα σε μικρά κυβάκια
¼ της κούπας χυμό λεμόνι
1 κουταλάκι του γλυκού μουστάρδα
1 κουταλάκι του γλυκού μέλι
½ κούπα λάδι
αλάτι και πιπέρι
Βράζουμε σε μία κατσαρόλα και σύμφωνα με τις οδηγίες 1 κούπα καστανό ρύζι. Το βρασμένο ρύζι το ανακατεύουμε με τις σταφίδες, το κουκουνάρι τα δαμάσκηνα και το αλατοπίπερο. Στο μούλτι χτυπάμε το λάδι με το λεμόνι, τη μουστάρδα και το μέλι και με αυτό περιχύνουμε το ρύζι και ανακατεύουμε καλά.
Κατ΄ αρχήν ξεκίνησε από το ΚΚΕ γιατί ως γνωστόν ένα είναι το κόμμα και το χρώμα. Είναι βέβαια σαν τη Πρωθυπουργάρα μας, εγγονός, γιος και αδελφός βουλευτών, ακολουθώντας τη προσφιλή συνήθεια των Ελλήνων πολιτικών να κληρονομούν τις έδρες τους. Βέβαια δεν έχω καταλάβει αφού είμαστε ΟΚ με αυτό και τους ψηφίζουμε μία χαρά, τι σόι ζόρι τραβάμε με τη μοναρχία και δεν θέμε εκείνον το αυθεντικά βλαμμένο, τον Κωνσταντίνο ως αρχηγό κράτους; Άλλο θέμα όμως αυτό.
Για μία χιλιετία και βάλε ήταν ευρωβουλευτής με το ΚΚΕ. Εκεί έκανε πόλεμο εκ των έσω το παλικάρι. Μέσα στο προπύργιο του καπιταλισμού, προσπαθούσε να τον αλλάξει και να τον γκρεμίσει. Τα αποτελέσματα της δράσης του είναι βέβαια ορατά. Χαμός στο ίσωμα με τον πόλεμο εναντίων του καπιταλισμού. Βέβαια τότε η Λιάνα δεν ήταν κομουνίστρια το κορίτσι και στερηθήκαμε τη χαρά να δούμε αυτούς τους δύο να συζητάνε περί σοσιαλισμού. Κάτι φαντασιώσεις που έχω ώρες ώρες!
Προφανώς το παλικάρι και πολύ άντεξε μέσα στο κόμμα, και όταν γύρισε ο κόσμος τούμπα εκεί κοντά στο 89-90, θυμάστε τείχη πέφτανε, κομουνισμοί γαμιώντανε, θυμάστε ... κάπου εκεί λοιπόν έγινε συνασπισμός. Βέβαια τότε και το κόμμα ήτανε συνασπισμός οπότε μικρή η διαφορά, αλλά το 91 μεσούσης του Μητσοτακισμού, κάνει ένα τσούπ το κόμμα και ξαναγίνετε περήφανο ΚΚΕ και το παλικάρι μας που έπρεπε να διαλέξει, διάλεξε να μείνει μαζί με υπόλοιπα λάιτ συντρόφια στον Συνασπισμό και αν αφήσει την αιματηρή επανάσταση για τη Λιάνα και την Αλέκα.
Όλο αυτό το διάστημα ήταν ευρωβουλευτής βέβαια, μπορεί και ο μακροβιότερος στην ελληνική ομάδα.
Το 2004 μας έφερε, την ολυμπιάδα, το γιούρο, τη νίκη στη γιουροβίζιον και τον Αλλλιέκο στη βουλή και στην προεδρία του Συν. Μεγάλη χρονιά αν δεν το έχετε καταλάβει. Τότε κέρδισε τη μάχη από τον Μιχάλη τον Παπαγιαννάκη που για μένα και κάποιους άλλους ήταν άλλης κλάσης πολιτικός, όχι κολοκύθια με τη ρίγανη! Λέγονται πολλά για αυτή τη μάχη, και καθόλου ωραία για λογαριασμό του Αλέκου μας, αλλά ποιος τώρα ακούει τις κακόβουλες φήμες. Εξάλλου η αριστερά αν κάτι ξέρει να κάνει καλά είναι οι ίντριγκες.
Κάθισε σχεδόν 3 χρόνια σε αυτή τη θέση, ήταν βλέπετε άρρωστος ο κακομοίρης και δεν μπορούσε να συνεχίσει. Έτσι λέγανε, εγώ τι να ξέρω γιατρός του είμαι; Με μία κίνηση απίστευτης γενναιοδωρίας, παρέδωσε ένα μεγάλο κόμμα που εκείνη τη δύσκολη εποχή έβγαζε δημοκοπικά και ένα 15%, μπορεί και παραπάνω, δεν θυμάμαι, το παρέδωσε λοιπόν στα νιάτα! Εντυπωσιακό εε! Αυτά είναι! Τέτοια κάνει η αριστερά και σε σκλαβώνει, σκεφτόμουνα η αφελής, που δεν είχα καταλάβει τη παράνοια που τον είχε χτυπήσει τον έρημο τον Τηνιακό, και δεν πάει στην παναγία να τον ψάλει λίγο, δύο βήματα δρόμος.
Έκανε πρόεδρο τον Αλέξη! Ωραίο παιδίιιιι, τι να σας λεω, τον βλέπεις στη τηλεόραση εκεί δίπλα στον Πρετεντέρη και αγαλλιάζεις, ανοίγει η καρδιά σου. Είναι και μπαλκονάτος, μια χαρά θα τα πήγαινε. Έλα όμως που ο κυρ Αλέκος, ούτε άρρωστος ήταν ούτε τίποτα και το μετάνιωσε, και πήγε μία μέρα και είπε στον μικρό Αλέξη, «εντάξει τώρα τα παιχνιδάκια σου και σε άλλη παραλία, μιλάει ο μπαμπάς και θέλει να κάτσει αυτός στην καρέκλα». Και ξαναέλα όμως που ο μικρός Αλέξης δεν ήταν τόσο μικρός ούτε τόσο «Αλέξης» και του είπε ένα φοβερό «πρίτς» !
Εκεί άρχισε ο πόλεμος των ρόουζ, μιλάμε για τον κακό χαμό της που...ανας το μπουγαδοκόφινο και άλλα τέτοια ωραία. Πήρε ο Αλέκος 2-3 από την παρέα, κράτησε ο Αλέξης τους υπόλοιπους και εδώ και 3 χρόνια κατάφεραν να κάνουν το μαγαζί καλοκαιρινό.
Ο ένας θέλει να παραμείνει χαλίφης και άλλος θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Με την πολιτική δεν ασχολούνται, όχι βέβαια, πως θα βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου, και μόνο. Η γελοιότητα σε όλο της το μεγαλείο, κατά τη δικιά μου γνώμη βέβαια, λες και άλλα προβλήματα δεν έχουμε, παρά μόνο τα προσωπικά παιχνιδάκια τους.
Βέβαια, όσο λαϊκίστικο και να ακούγεται αυτό, και οι δύο το έχουν λύσει το οικονομικό τους, με το χόμπι τους ασχολούνται. Φαινομενικά δεν πολυφταίει ο Αλέξης μας, ο άλλος του κάνει πόλεμο. Εγώ όμως πιστεύω ότι σε όλους τους καυγάδες φταινε πάντα και οι δύο πλευρές, και δεν μπορώ να παραβλέψω ότι είναι μία μάχη για την καρέκλα, για την επικράτηση, για το τίτλο και αν πραγματικά νοιάζεσαι για την πολιτική αυτή καθ’ εαυτή και την ουσία κάνεις και πίσω μερικές φορές, κυρ Αλέξη.
Ο άλλος είναι απλή περίπτωση ψυχασθενούς. Έχει γυναίκα ψυχίατρο το παλικάρι ας κάνει κάτι και αυτή, έλεος επιτέλους, χεστήκαμε για τις φιλοδοξίες του. Και αν τέλος πάντων είναι θεμιτές, που είναι, ας κατέβει στις εκλογές υποψήφιος, μόνος του με την παρέα του, να πάρει 0,00000000004% να το έχει να το χαίρεται, και να μας αφήσει και εμάς ήσυχους. Αμάν πια!
Τώρα είναι η εποχή του δαμάσκηνου, πάρτε να φτιάξετε μαρμελάδες και τσάτνεϊ. Εδώ θα σας δώσω μια συνταγή για ένα νοστιμότατο συνοδευτικό ενός ψητού φιλέτου κοτόπουλο, ή μίας διαιτητικής γαλοπούλας.
Ρύζι με φρέσκα δαμάσκηνα
1 κούπα καστανό ρύζι
¼ της κούπας ξανθές σταφίδες
¼ της κούπας κουκουνάρια καβουρδισμένα σε λίγο βουτυράκι
4 μεγάλα φρέσκα δαμάσκηνα κομμένα σε μικρά κυβάκια
¼ της κούπας χυμό λεμόνι
1 κουταλάκι του γλυκού μουστάρδα
1 κουταλάκι του γλυκού μέλι
½ κούπα λάδι
αλάτι και πιπέρι
Βράζουμε σε μία κατσαρόλα και σύμφωνα με τις οδηγίες 1 κούπα καστανό ρύζι. Το βρασμένο ρύζι το ανακατεύουμε με τις σταφίδες, το κουκουνάρι τα δαμάσκηνα και το αλατοπίπερο. Στο μούλτι χτυπάμε το λάδι με το λεμόνι, τη μουστάρδα και το μέλι και με αυτό περιχύνουμε το ρύζι και ανακατεύουμε καλά.
Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010
Χτυπούν το βράδυ στη ταράτσα την Κατερίνα
Γενικώς και ανυπερθέτως, κοιμάμαι νωρίς! Όταν ήμουν μικρή, μου λεει η μάνα μου, ότι δεν έκλεινα μάτι και ταλαιπωρούσα και αυτούς και όλους τους άλλους σε ακτίνα τεσσάρων πολυκατοικιών. Με τον καιρό, αντιλήφθηκα την αξία του ύπνου, και έχω βάλει σκοπό να αναπληρώσω όλα αυτά που έχασα με τις παιδικές μου απερισκεψίες. Αυτή είναι η βασική αιτία που έχασα τον ανασχηματισμό.
Όπως πολλάκις έχω πει, με φτιάχνει η πολιτική. Τρελαίνομαι να τους βλέπω να θέλουν να με σώσουν, και εγώ η πουτ... να μη σώζομαι. Είμαι και μαζόχα και σαδίστρια ταυτόχρονα. Με τον Γιώργο δε, έχω βρει την υγειά μου. Ο άλλος ο καταλληλότερος, μου την έδινε, καθόταν εκεί σαν βραχονησίδα, έτρωγε σουβλάκια και δεν έκανε τίποτα. Τούτος εδώ, τρέχει, γυρνάει, βγάζει λόγους, γράφει άρθρα, μιλάμε σκοτώνετε ο άνθρωπος, και πάλι τίποτα δεν γίνετε!! Αυτή η χώρα έχει κολλήσει στο τίποτα φαίνεται. Άλλο είναι το θέμα μου όμως.
Έκανα που λετε μπειμπισιτινγκ τη Δευτέρα και αφού παίξαμε, φάγαμε, διαβάσαμε και παραμύθια, πέσανε για ύπνο τα μικρά μου, και είπα και εγώ να δω λίγο ειδησούλες, τι μας επιφυλάσσει η λαοπρόβλητη και πολυαγαπημένη μας κυβέρνησης. Αμ δε! Η τηλεόραση του κουμπάρου μου παίζει μόνο ντιβιντι, την έχει αποσυνδέσει για να μην βλέπουν τα παιδιά. Έτσι και εγώ τι να κάνω; πήρα το βιβλίο μου, και διαβάζοντας κοιμήθηκα. Αυτό έγινε Σεπτέμβριο του 2010. Μια όμορφη και δροσερή μέρα. Το πρωί της επομένης ξυπνάω από την ανάσα του σκύλου που είχε σκαρφαλώσει στο κρεβάτι και με κοίταζε περιμένοντας να σηκωθώ να τον πάω για σκυλοπιπι. Αφού έβαλα μία τσιρίδα, διότι όπως και να το κάνουμε ωραία τα σκυλάκια αλλά μακριά από τα σεντόνια μου!, έβαλα καφέ και άνοιξα το λαπιτοπι μιας και είχα πάθει σύνδρομο στέρησης ειδήσεων.
Εκεί κατάλαβα την τεράστια ανατροπή που είχε βάλει μπρος ο παμμέγιστος. Νέα κυβέρνησης, άλλη, διαφορετική, νέα λέμε. Τι και αν αποτελείτε από τα ίδια ρούχα φορεμένα ανάποδα, είναι νέα λέμε, λήξης. Και όχι απλώς νέα κυβέρνηση αλλά γυρίζουμε και τον χρόνο πίσω, εκεί στο 1989 όπου ο Χυτήρης απάγγελνε στιχάκια έξω από το Χερφιλντ, στο 1978 όπου ο νέος πρόεδρος της ΕΦΕΕ σύντροφος Παπουτσής διεκδικούσε τη αιματοβαμμένη σημαία του πολυτεχνείου για φύλαξη, στο 1985 όπου ο Σκανδαλίδης ως διευθυντής της εφημερίδας Εξόρμηση (!) κατακεραύνωνε τη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη.
Τότε το κατάλαβα το σχέδιο. Γυρίζουμε το χρόνο πίσω, τότε που το χρέος ήταν μικρότερο, τότε που δεν είχαμε το μνημόνιο, τότε ... σε εκείνες τις αθώες εποχές, σατανικ Τζώρζ! Τρέχω γρήγορα στον καθρέφτη, τότε βλέπετε ήμουνα και 20 κιλά λιγότερο! Ήλπιζα ότι ο ΓΑΠ και αυτό το όνειρό μου θα το πραγματοποιούσε, όπως με την υποστήριξη Καμίνη. Ούστ απ’ δω ο άχρηστος! Φώναξα. Δράμι δεν είχα χάσει.
Ξαναγυρίζω στο ιντερνετ. Φεύγει η Λούκα από το Ανάπτυξης πάει στο Εργασίας, είναι γιατί είναι ευέλικτη και θα τα πάει καλά με τους συνδικαλιστές. Εξάλλου ο τρόπος που χειρίστηκε την απεργία των Ναυτεργατών, από φέτος θα διδάσκετε στο Φλέτσερ Σκουλ οφ Γκοβερνμεντ. Φεύγει η Μαριλίζα από το Υγείας (και που ήταν τι έγινε δηλαδή?) και πάει στο Εξωτερικών, μιας και ξέρει καλά τις Βρυξέλες ήταν διευθύντρια του γραφείου του επιτρόπου Παπουτσή άλλωστε. Δηλαδή, έφυγε κανείς; ή απλά αλλάξανε γραφεία;
Η επικαιρότητα βέβαια φρόντισε να με ενημερώσει ότι η μόνη που έφυγε ήταν η Κατερίνα. Την γυναίκα δεν την ξέρω και μιας και δεν είμαι αγρότισσα αδυνατώ να καταλάβω αν ήταν καλή στη δουλειά της ή όχι. Αυτά όμως που ακούω από τους «πάντα πληροφορημένους» και εσαεί άσχετους και φαντασιόπληκτους δημοσιογράφους, είναι ότι στην περίπτωση της κυρίας, ο ΓΑΠ τα έχει πάρει στο κρανίο, την απέπεμψε από την κυβέρνηση, δεν θα την ξαναβάλει στις λίστες, θα την διαγράψει από το ΠΑΣΟΚ, θα την διώξει από τη χώρα, θα τις κάνει φάλαγγα, θα τις βγάλει τα νύχια και θα την κουρέψει γουλί την τεντιμπόισα!! Του αντιμίλησε λένε, δεν δέχτηκε να πάει να γίνει δεν ξέρω και ΄γω τι, του είπε Όχι. Τι και αν αυτό το όχι το εισέπραξε και από δεκάδες άλλους, ο Γαπ με αυτήν τα έχει βάλει, αυτή φταιει για τα πάντα, όλα τα δεινά που περνάμε ως χώρα και ως λαός, τα πάντα όλα, η Κατερίνα.
Και τώρα που έφυγε από την Κυβέρνηση και ανέλαβε το «με έδερνε για αυτό θα του τα φαω όλα», να δείτε τι ωραία που θα είναι η ζωή σας, θα ξεθάψετε τα μαγκάλια από την κατοχή για να ζεσταθείτε το χειμώνα, αλλά θα έχετε υπουργούς που δεν λένε όχι.
Σας έχω γράψει για το τσάτνεϊ και το πόσο μου αρέσει αυτή η γλυκόξινη μαρμελάδα που συνοδεύει υπέροχα τυριά και κρέατα. Σήμερα θα σας γράψω ένα καταπληκτικό τσάτνεϊ λεμόνι που έφτιαξα τη Κυριακή για να συνοδεύσω ένα χαλούμι που είχε ξεμείνει στο ψυγείο μου (του Δρίσκα βέβαια).
Τσάτνεϊ λεμόνι
Ξύσμα απο 3 λεμόνια
Ψίχα από 3 λεμόνια ψιλοκομμένη
¼ του φλιτζανιού ζάχαρη
4 κουταλιές της σούπας μπαλσάμικο
100 γραμμάρια ξερά βερίκοκα
1 πιπερίτσα τσίλι ψιλοκομμένη
1 κουταλιά του γλυκού τριμμένο τζίντζερ
1 κουταλιά αλάτι
1 κουταλάκι του γλυκού μαυροκούκι
Βάζουμε όλα τα υλικά σε μία κατσαρολίτσα και τα σιγοβράζουμε για 30 λεπτά μέχρι να δέσουν και να γίνουν μαρμελάδα. Αφήστε το να κρυώσει καλά και βάλτε το σε βάζο στο ψυγείο. Δένει πολύ καλά με ψητό χαλούμι, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα είναι υπέροχο με μία φέτα ψητού τόνου!!
Όπως πολλάκις έχω πει, με φτιάχνει η πολιτική. Τρελαίνομαι να τους βλέπω να θέλουν να με σώσουν, και εγώ η πουτ... να μη σώζομαι. Είμαι και μαζόχα και σαδίστρια ταυτόχρονα. Με τον Γιώργο δε, έχω βρει την υγειά μου. Ο άλλος ο καταλληλότερος, μου την έδινε, καθόταν εκεί σαν βραχονησίδα, έτρωγε σουβλάκια και δεν έκανε τίποτα. Τούτος εδώ, τρέχει, γυρνάει, βγάζει λόγους, γράφει άρθρα, μιλάμε σκοτώνετε ο άνθρωπος, και πάλι τίποτα δεν γίνετε!! Αυτή η χώρα έχει κολλήσει στο τίποτα φαίνεται. Άλλο είναι το θέμα μου όμως.
Έκανα που λετε μπειμπισιτινγκ τη Δευτέρα και αφού παίξαμε, φάγαμε, διαβάσαμε και παραμύθια, πέσανε για ύπνο τα μικρά μου, και είπα και εγώ να δω λίγο ειδησούλες, τι μας επιφυλάσσει η λαοπρόβλητη και πολυαγαπημένη μας κυβέρνησης. Αμ δε! Η τηλεόραση του κουμπάρου μου παίζει μόνο ντιβιντι, την έχει αποσυνδέσει για να μην βλέπουν τα παιδιά. Έτσι και εγώ τι να κάνω; πήρα το βιβλίο μου, και διαβάζοντας κοιμήθηκα. Αυτό έγινε Σεπτέμβριο του 2010. Μια όμορφη και δροσερή μέρα. Το πρωί της επομένης ξυπνάω από την ανάσα του σκύλου που είχε σκαρφαλώσει στο κρεβάτι και με κοίταζε περιμένοντας να σηκωθώ να τον πάω για σκυλοπιπι. Αφού έβαλα μία τσιρίδα, διότι όπως και να το κάνουμε ωραία τα σκυλάκια αλλά μακριά από τα σεντόνια μου!, έβαλα καφέ και άνοιξα το λαπιτοπι μιας και είχα πάθει σύνδρομο στέρησης ειδήσεων.
Εκεί κατάλαβα την τεράστια ανατροπή που είχε βάλει μπρος ο παμμέγιστος. Νέα κυβέρνησης, άλλη, διαφορετική, νέα λέμε. Τι και αν αποτελείτε από τα ίδια ρούχα φορεμένα ανάποδα, είναι νέα λέμε, λήξης. Και όχι απλώς νέα κυβέρνηση αλλά γυρίζουμε και τον χρόνο πίσω, εκεί στο 1989 όπου ο Χυτήρης απάγγελνε στιχάκια έξω από το Χερφιλντ, στο 1978 όπου ο νέος πρόεδρος της ΕΦΕΕ σύντροφος Παπουτσής διεκδικούσε τη αιματοβαμμένη σημαία του πολυτεχνείου για φύλαξη, στο 1985 όπου ο Σκανδαλίδης ως διευθυντής της εφημερίδας Εξόρμηση (!) κατακεραύνωνε τη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη.
Τότε το κατάλαβα το σχέδιο. Γυρίζουμε το χρόνο πίσω, τότε που το χρέος ήταν μικρότερο, τότε που δεν είχαμε το μνημόνιο, τότε ... σε εκείνες τις αθώες εποχές, σατανικ Τζώρζ! Τρέχω γρήγορα στον καθρέφτη, τότε βλέπετε ήμουνα και 20 κιλά λιγότερο! Ήλπιζα ότι ο ΓΑΠ και αυτό το όνειρό μου θα το πραγματοποιούσε, όπως με την υποστήριξη Καμίνη. Ούστ απ’ δω ο άχρηστος! Φώναξα. Δράμι δεν είχα χάσει.
Ξαναγυρίζω στο ιντερνετ. Φεύγει η Λούκα από το Ανάπτυξης πάει στο Εργασίας, είναι γιατί είναι ευέλικτη και θα τα πάει καλά με τους συνδικαλιστές. Εξάλλου ο τρόπος που χειρίστηκε την απεργία των Ναυτεργατών, από φέτος θα διδάσκετε στο Φλέτσερ Σκουλ οφ Γκοβερνμεντ. Φεύγει η Μαριλίζα από το Υγείας (και που ήταν τι έγινε δηλαδή?) και πάει στο Εξωτερικών, μιας και ξέρει καλά τις Βρυξέλες ήταν διευθύντρια του γραφείου του επιτρόπου Παπουτσή άλλωστε. Δηλαδή, έφυγε κανείς; ή απλά αλλάξανε γραφεία;
Η επικαιρότητα βέβαια φρόντισε να με ενημερώσει ότι η μόνη που έφυγε ήταν η Κατερίνα. Την γυναίκα δεν την ξέρω και μιας και δεν είμαι αγρότισσα αδυνατώ να καταλάβω αν ήταν καλή στη δουλειά της ή όχι. Αυτά όμως που ακούω από τους «πάντα πληροφορημένους» και εσαεί άσχετους και φαντασιόπληκτους δημοσιογράφους, είναι ότι στην περίπτωση της κυρίας, ο ΓΑΠ τα έχει πάρει στο κρανίο, την απέπεμψε από την κυβέρνηση, δεν θα την ξαναβάλει στις λίστες, θα την διαγράψει από το ΠΑΣΟΚ, θα την διώξει από τη χώρα, θα τις κάνει φάλαγγα, θα τις βγάλει τα νύχια και θα την κουρέψει γουλί την τεντιμπόισα!! Του αντιμίλησε λένε, δεν δέχτηκε να πάει να γίνει δεν ξέρω και ΄γω τι, του είπε Όχι. Τι και αν αυτό το όχι το εισέπραξε και από δεκάδες άλλους, ο Γαπ με αυτήν τα έχει βάλει, αυτή φταιει για τα πάντα, όλα τα δεινά που περνάμε ως χώρα και ως λαός, τα πάντα όλα, η Κατερίνα.
Και τώρα που έφυγε από την Κυβέρνηση και ανέλαβε το «με έδερνε για αυτό θα του τα φαω όλα», να δείτε τι ωραία που θα είναι η ζωή σας, θα ξεθάψετε τα μαγκάλια από την κατοχή για να ζεσταθείτε το χειμώνα, αλλά θα έχετε υπουργούς που δεν λένε όχι.
Σας έχω γράψει για το τσάτνεϊ και το πόσο μου αρέσει αυτή η γλυκόξινη μαρμελάδα που συνοδεύει υπέροχα τυριά και κρέατα. Σήμερα θα σας γράψω ένα καταπληκτικό τσάτνεϊ λεμόνι που έφτιαξα τη Κυριακή για να συνοδεύσω ένα χαλούμι που είχε ξεμείνει στο ψυγείο μου (του Δρίσκα βέβαια).
Τσάτνεϊ λεμόνι
Ξύσμα απο 3 λεμόνια
Ψίχα από 3 λεμόνια ψιλοκομμένη
¼ του φλιτζανιού ζάχαρη
4 κουταλιές της σούπας μπαλσάμικο
100 γραμμάρια ξερά βερίκοκα
1 πιπερίτσα τσίλι ψιλοκομμένη
1 κουταλιά του γλυκού τριμμένο τζίντζερ
1 κουταλιά αλάτι
1 κουταλάκι του γλυκού μαυροκούκι
Βάζουμε όλα τα υλικά σε μία κατσαρολίτσα και τα σιγοβράζουμε για 30 λεπτά μέχρι να δέσουν και να γίνουν μαρμελάδα. Αφήστε το να κρυώσει καλά και βάλτε το σε βάζο στο ψυγείο. Δένει πολύ καλά με ψητό χαλούμι, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα είναι υπέροχο με μία φέτα ψητού τόνου!!
Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010
Γιου Του;
Από πέρσι είχα αγοράσει τα εισιτήρια, είχα προπληρώσει τα 70 ευρόπουλα χωρίς πολύ σκέψη και χωρίς να με νοιάξει λεπτό αν θα γινόταν η συναυλία ή αν θα ακυρωνόταν τελευταία στιγμή όπως των Ρολινγκ Στοουνς παλιότερα. Εξάλλου ο Μπόνο δεν σκαρφαλώνει σε κοκκοφοίνικες τεστάροντας το καλύτερο χόρτο, όπως ο Κιθ Ριτσαρντς, με άλλα φτιάχνετε τούτο το παλικάρι.
Μπορούμε να μιλάμε, να συμφωνούμε και να μαλώνουμε όσο θέλετε για την ακτιβιστική του διαδρομή, για αυτόν τον λάιτ ακτιβισμό του που τον οδηγεί να συνομιλεί με δικτατορίσκους σας τον Μεντβέγιεφ, για την πολυπραγμοσύνη του όπου ασχολείται και σχολιάζει τα πάντα, αλλά και για τον αντίκτυπο όλων αυτών στις πωλήσεις του, για ότι θέλετε να μιλήσουμε, αλλά όχι για τη μουσική του! Εδώ βάζω βέτο.
Πάντα μου άρεσαν οι U2, όσο και αν μου την έδινε ο Μπόνο με τα μονίμως άσχημα γυαλιά μάσκα που φοράει ακόμα και στο κρεβάτι του. Για εμένα U2 είναι ο Εντζ που και σαν γκόμενος μου πάει περισσότερο (και ας μην υπάρχει τρίχα κάτω από αυτό το σκουφί) αλλά και γιατί μάλλον αυτός είναι ο μουσικός πίσω από το συγκρότημα. Βέβαια η μαύρη αλήθεια είναι ότι εγώ δεν καταλαβαίνω γρί από μουσική, με το ζόρι ξέρω τις νότες δηλαδή, και τα μουσικά μου γούστα βασίζονται απόλυτα στα ζωώδη μου ένστικτα που απαντάνε στο μου αρέσει δεν μου αρέσει. Τόσο απλά τα πράγματα δηλαδή. Όχι όπως οι άλλοι που κάθονται και σχολιάζουν τα ακόρντα του Ανταμ Κλέιτον όταν κατά βάθος πιστεύουν ότι το μπάσο είναι κάτι σαν τη Βιόλα ένα πράγμα. Βέβαια πως να το κάνουμε η Ελλάδα είναι γεμάτη από κομπλεξικούς, και πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί τους.
Επειδή λοιπόν μου αρέσει πάρα μα πάρα πολύ η μουσική των U2, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι δεν θα πάω. Βέβαια ήμουνα σίγουρη ότι θα δούμε ένα μεγάλο υπερθέαμα με φώτα, καπνούς, εφέ, τα πάντα, και έτσι έπρεπε να έχω πόστο καλό, πόστο πιασάρικο, κερκίδα λοιπόν ήταν η απόφαση που συμπαρέσυρε και τους υπόλοιπους της παρέας, που κάνουν ότι θέλω εγώ όταν τους λεω ότι είμαι άρρωστη και δεν μπορώ!!! (μιλάμε για σατανικό σχέδιο έτσι ....)
Από την κερκίδα μας λοιπόν είχαμε μία πολύ ωραία θέα στο τεράστιο κακόγουστο χταπόδι που είχε στηθεί καταμεσής του σταδίου, όπως φαίνεται και από τη φωτό ...
... είναι η στιγμή που η τετράδα μπαίνει στο γήπεδο, τα μεγάφωνα παίζουν το ασύλληπτο Space Oddity του Ντέιβιντ Μπάουι, ….. Ground control to major Tom .... tribune σε μια άλλη εποχή. Όλα τα φώτα του σταδίου αναμμένα, άπλετο φως παντού.
Εκεί που οι πάντες επευφημούν τους πάντες, πέφτει σκοτάδι μαύρο και για τις επόμενες 2 ώρες το χταπόδι άλλαζε χρώματα σαν τρελό .... ο Μπόνο γύρναγε γύρω γύρω όπως όλοι οι σταρ αυτού του επιπέδου, η τεράστια οθόνη ανεβοκατέβαινε, μεγάλωνε – μίκραινε, ένας χαμός μιλάμε ... δεν μπορώ να περιγράψω.
Κάποια στιγμή άρχισε να λεει τις ιστορίες του, για την κρίση, τα χάλια μας και τα δικά τους βέβαια, Ιρλανδός είναι ο τύπος, και μέσα σε ένα γενικό κωλογλείψιμο για το πόσο σπουδαίος λαός είμαστε, ονόμασε τον Ετζ Ζέους, τον εαυτό του Μεγα Αλέξανδρο και το μόνο που δεν μας είπε, ωσάν άλλος αρχαιόπληκτος Αδωνης, είναι ότι είμαστε οι εκλεκτοί του θεού! Αυτό όμως το πιστεύουμε έτσι και αλλιώς για τον εαυτό μας, οπότε ο Μπόνο απλά θα το επιβεβαίωνε.
Ο επαρχιωτισμός μας βέβαια φάνηκε από την αμηχανία του πλήθους όταν άρχισε να μιλάει για την Αουνγκ Σαν Σου Κι, κάπως έτσι τέλος πάντων, Νομπελίστρια, αρχηγό της αντιπολίτευσης στη Βιρμανία, που βρίσκεται εδώ και 20 χρόνια σε κατ΄ οίκον περιορισμό. Και εμένα, που ασχολούμαι με αυτά, μου πήρε κάποια δευτερόλεπτα να καταλάβω για ποια μίλαγε και το πήρα χαμπάρι μόνο όταν μίλησε για τη δικτατορία της Burma. Πόσο μάλλον η πλειονότητα των παρευρισκομένων, που δεν αναγνώρισε καν τον Ντεσμοντ Τούτου που προλόγισε το συγκλονιστικό ΟΝΕ.
Τέλος πάντων, τα έχουν αυτά οι δημοκρατικοί αγώνες αγαπητέ μου Μπόνο, παίζει και να μην σε καταλαβαίνουν και καθόλου οι καλοβολεμένοι δυτικοί που πληρώνουν χρυσά τις συναυλίες σου.
Ένα προβληματάκι βέβαια το είχα με τους γείτονες στην κερκίδα. Ο απ΄ εδώ μου ήτο γκρικ καμάκι, που μάλλον νόμιζε ότι πήγαινε σε συναυλία του Παστερ, ο απ΄ εκεί μου ήτο ο Βαγκ κανένα πρόβλημα, πίσω ήτο παιδάκια που και με κλώτσαγαν και νυστάζανε και λέγανε συνέχεια «πόοοοοοοοοοοτε θα φύυυυυυυυυυγουμεεεεεε» στην αναίσθητη μαμά τους που χεσμένα τα είχε, μπροστά μου ήτο γιδοβοσκοί και αυτοί σε λάθος συναυλία πήγανε, δεν κουνήθηκαν δεν χειροκρότησαν, δεν δεν δεν. Αλλά τι να κάνεις έτσι είναι αυτά !! ή κερκίδα γιδοβοσκοί και θέαμα ή αρένα χορός αλλά όχι θέαμα.
Όσοι δεν πήγαν στη συναυλία αυτή πραγματικά έχασαν, μιας και καθομολογουμένως ήταν ένα γεγονός που θα το θυμόμαστε πολλά χρόνια, τηρουμένων των αναλογιών βέβαια. Για τους υπόλοιπους, άντε βρε παιδιά πάντα τέτοια!
Το σημερινό μας φαγακί είναι τόσο εύκολο, τόσο νόστιμο, τόσο μυρωδάτο που τι να σας λέω. Φτιάξτε το στα παιδάκια σας, στον καλό σας, σε κανένα τραπέζι με φίλους και καλό κρασί και πραγματικά θα με θυμάστε, η συνταγή βέβαια από τον κύριο Δρίσκα.
Ψαρονέφρι με λάιμ και μέλι
1 κιλό ψαρονέφρι κομμένο σε μπουκίτσες
4 κουταλιές στης σούπας χυμό λάιμ
ξύσμα από 2 λάιμ
2 κουταλιές της σούπας μέλι
4 κουταλιές της σούπας σόγια σος
1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
3 σκελίδες σκόρδο λιωμένο
1 κουταλιά της σούπας τριμμένο τζϊντζερ
1 φλιτζάνι λευκό κρασί
λάδι, αλάτι και πιπέρι
Ανακατεύουμε σε ένα μπολ όλα τα υλικά και φτιάχνουμε μία μαρινάδα. Προσθέτουμα και το ψαρονέφρι και ανακατεύουμε καλά. Κλείνουμε καλά το μπόλ με διαφανή μεμβράνη και το βάζουμε 3-4 ώρες στο ψυγείο. Βγάζουμε το κρέας από την μαρινάδα και την κρατάμε στην άκρη. Σοτάρουμε σε ένα μεγάλο τηγάνι ή σε μία κατσαρόλα τα κομματάκια του κρέατος με λάδι, σε δυνατή φωτιά μέχρι να πάρει απ΄ όλες τις μεριές. Ρίχνουμε τη μαρινάδα, προσθέτουμε και ½ φλιτζάνι νερό, αλάτι και πιπέρι. Μαγειρεύουμε για 15 λεπτά περίπου μέχρι να γίνει το κρέας, σε μέτρια φωτιά. Υπέροχο με πουρέ πατάτας!
Μπορούμε να μιλάμε, να συμφωνούμε και να μαλώνουμε όσο θέλετε για την ακτιβιστική του διαδρομή, για αυτόν τον λάιτ ακτιβισμό του που τον οδηγεί να συνομιλεί με δικτατορίσκους σας τον Μεντβέγιεφ, για την πολυπραγμοσύνη του όπου ασχολείται και σχολιάζει τα πάντα, αλλά και για τον αντίκτυπο όλων αυτών στις πωλήσεις του, για ότι θέλετε να μιλήσουμε, αλλά όχι για τη μουσική του! Εδώ βάζω βέτο.
Πάντα μου άρεσαν οι U2, όσο και αν μου την έδινε ο Μπόνο με τα μονίμως άσχημα γυαλιά μάσκα που φοράει ακόμα και στο κρεβάτι του. Για εμένα U2 είναι ο Εντζ που και σαν γκόμενος μου πάει περισσότερο (και ας μην υπάρχει τρίχα κάτω από αυτό το σκουφί) αλλά και γιατί μάλλον αυτός είναι ο μουσικός πίσω από το συγκρότημα. Βέβαια η μαύρη αλήθεια είναι ότι εγώ δεν καταλαβαίνω γρί από μουσική, με το ζόρι ξέρω τις νότες δηλαδή, και τα μουσικά μου γούστα βασίζονται απόλυτα στα ζωώδη μου ένστικτα που απαντάνε στο μου αρέσει δεν μου αρέσει. Τόσο απλά τα πράγματα δηλαδή. Όχι όπως οι άλλοι που κάθονται και σχολιάζουν τα ακόρντα του Ανταμ Κλέιτον όταν κατά βάθος πιστεύουν ότι το μπάσο είναι κάτι σαν τη Βιόλα ένα πράγμα. Βέβαια πως να το κάνουμε η Ελλάδα είναι γεμάτη από κομπλεξικούς, και πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί τους.
Επειδή λοιπόν μου αρέσει πάρα μα πάρα πολύ η μουσική των U2, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι δεν θα πάω. Βέβαια ήμουνα σίγουρη ότι θα δούμε ένα μεγάλο υπερθέαμα με φώτα, καπνούς, εφέ, τα πάντα, και έτσι έπρεπε να έχω πόστο καλό, πόστο πιασάρικο, κερκίδα λοιπόν ήταν η απόφαση που συμπαρέσυρε και τους υπόλοιπους της παρέας, που κάνουν ότι θέλω εγώ όταν τους λεω ότι είμαι άρρωστη και δεν μπορώ!!! (μιλάμε για σατανικό σχέδιο έτσι ....)
Από την κερκίδα μας λοιπόν είχαμε μία πολύ ωραία θέα στο τεράστιο κακόγουστο χταπόδι που είχε στηθεί καταμεσής του σταδίου, όπως φαίνεται και από τη φωτό ...
... είναι η στιγμή που η τετράδα μπαίνει στο γήπεδο, τα μεγάφωνα παίζουν το ασύλληπτο Space Oddity του Ντέιβιντ Μπάουι, ….. Ground control to major Tom .... tribune σε μια άλλη εποχή. Όλα τα φώτα του σταδίου αναμμένα, άπλετο φως παντού.
Εκεί που οι πάντες επευφημούν τους πάντες, πέφτει σκοτάδι μαύρο και για τις επόμενες 2 ώρες το χταπόδι άλλαζε χρώματα σαν τρελό .... ο Μπόνο γύρναγε γύρω γύρω όπως όλοι οι σταρ αυτού του επιπέδου, η τεράστια οθόνη ανεβοκατέβαινε, μεγάλωνε – μίκραινε, ένας χαμός μιλάμε ... δεν μπορώ να περιγράψω.
Κάποια στιγμή άρχισε να λεει τις ιστορίες του, για την κρίση, τα χάλια μας και τα δικά τους βέβαια, Ιρλανδός είναι ο τύπος, και μέσα σε ένα γενικό κωλογλείψιμο για το πόσο σπουδαίος λαός είμαστε, ονόμασε τον Ετζ Ζέους, τον εαυτό του Μεγα Αλέξανδρο και το μόνο που δεν μας είπε, ωσάν άλλος αρχαιόπληκτος Αδωνης, είναι ότι είμαστε οι εκλεκτοί του θεού! Αυτό όμως το πιστεύουμε έτσι και αλλιώς για τον εαυτό μας, οπότε ο Μπόνο απλά θα το επιβεβαίωνε.
Ο επαρχιωτισμός μας βέβαια φάνηκε από την αμηχανία του πλήθους όταν άρχισε να μιλάει για την Αουνγκ Σαν Σου Κι, κάπως έτσι τέλος πάντων, Νομπελίστρια, αρχηγό της αντιπολίτευσης στη Βιρμανία, που βρίσκεται εδώ και 20 χρόνια σε κατ΄ οίκον περιορισμό. Και εμένα, που ασχολούμαι με αυτά, μου πήρε κάποια δευτερόλεπτα να καταλάβω για ποια μίλαγε και το πήρα χαμπάρι μόνο όταν μίλησε για τη δικτατορία της Burma. Πόσο μάλλον η πλειονότητα των παρευρισκομένων, που δεν αναγνώρισε καν τον Ντεσμοντ Τούτου που προλόγισε το συγκλονιστικό ΟΝΕ.
Τέλος πάντων, τα έχουν αυτά οι δημοκρατικοί αγώνες αγαπητέ μου Μπόνο, παίζει και να μην σε καταλαβαίνουν και καθόλου οι καλοβολεμένοι δυτικοί που πληρώνουν χρυσά τις συναυλίες σου.
Ένα προβληματάκι βέβαια το είχα με τους γείτονες στην κερκίδα. Ο απ΄ εδώ μου ήτο γκρικ καμάκι, που μάλλον νόμιζε ότι πήγαινε σε συναυλία του Παστερ, ο απ΄ εκεί μου ήτο ο Βαγκ κανένα πρόβλημα, πίσω ήτο παιδάκια που και με κλώτσαγαν και νυστάζανε και λέγανε συνέχεια «πόοοοοοοοοοοτε θα φύυυυυυυυυυγουμεεεεεε» στην αναίσθητη μαμά τους που χεσμένα τα είχε, μπροστά μου ήτο γιδοβοσκοί και αυτοί σε λάθος συναυλία πήγανε, δεν κουνήθηκαν δεν χειροκρότησαν, δεν δεν δεν. Αλλά τι να κάνεις έτσι είναι αυτά !! ή κερκίδα γιδοβοσκοί και θέαμα ή αρένα χορός αλλά όχι θέαμα.
Όσοι δεν πήγαν στη συναυλία αυτή πραγματικά έχασαν, μιας και καθομολογουμένως ήταν ένα γεγονός που θα το θυμόμαστε πολλά χρόνια, τηρουμένων των αναλογιών βέβαια. Για τους υπόλοιπους, άντε βρε παιδιά πάντα τέτοια!
Το σημερινό μας φαγακί είναι τόσο εύκολο, τόσο νόστιμο, τόσο μυρωδάτο που τι να σας λέω. Φτιάξτε το στα παιδάκια σας, στον καλό σας, σε κανένα τραπέζι με φίλους και καλό κρασί και πραγματικά θα με θυμάστε, η συνταγή βέβαια από τον κύριο Δρίσκα.
Ψαρονέφρι με λάιμ και μέλι
1 κιλό ψαρονέφρι κομμένο σε μπουκίτσες
4 κουταλιές στης σούπας χυμό λάιμ
ξύσμα από 2 λάιμ
2 κουταλιές της σούπας μέλι
4 κουταλιές της σούπας σόγια σος
1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
3 σκελίδες σκόρδο λιωμένο
1 κουταλιά της σούπας τριμμένο τζϊντζερ
1 φλιτζάνι λευκό κρασί
λάδι, αλάτι και πιπέρι
Ανακατεύουμε σε ένα μπολ όλα τα υλικά και φτιάχνουμε μία μαρινάδα. Προσθέτουμα και το ψαρονέφρι και ανακατεύουμε καλά. Κλείνουμε καλά το μπόλ με διαφανή μεμβράνη και το βάζουμε 3-4 ώρες στο ψυγείο. Βγάζουμε το κρέας από την μαρινάδα και την κρατάμε στην άκρη. Σοτάρουμε σε ένα μεγάλο τηγάνι ή σε μία κατσαρόλα τα κομματάκια του κρέατος με λάδι, σε δυνατή φωτιά μέχρι να πάρει απ΄ όλες τις μεριές. Ρίχνουμε τη μαρινάδα, προσθέτουμε και ½ φλιτζάνι νερό, αλάτι και πιπέρι. Μαγειρεύουμε για 15 λεπτά περίπου μέχρι να γίνει το κρέας, σε μέτρια φωτιά. Υπέροχο με πουρέ πατάτας!
Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010
Συντονιστής
Ψάχνει λεει το παλικάρι για συντονιστή. Ως γνωστόν το πρόβλημα της χώρας είναι ποιος θα συντονίζει τους Υπουργούς. Ποιος άλλος, πέραν του παιδοβούβαλου Πάγκαλου και της Πυθίας Παμπούκη, και του ίδιου του πρωθυπουργού, θα συντονίζει τους υπουργούς. Διότι η νέα εποχή που ζούμε από πέρσι τον Οκτώβρη, έχει τα πάντα Πρωθυπουργό, Αντιπρωθυπουργό, Υπουργό παρά τον Πρωθυπουργό και ένα πράγμα μόνο απουσιάζει ο Συντονιστής!
Τι δουλειά θα κάνει αυτό το παιδί; Μα θα συντονίζει τους συντονιστές που συντονίζουν τους Υπουργούς που συντονίζουν τα υπουργεία, που συντονίζουν κάποιες ΔΕΚΟ και όλοι αυτοί συντονίζουν εμένα και 5-6 φίλους μου!!!
Έτσι είναι το πράγμα, όπως λεει και το ανέκδοτο συντονιστείτε γιατί έχω φαει 5 και δεν έχω δώσει ακόμα!! Μας λένε τα κανάλια ότι εκεί στις διακοπές το παλικάρι (δεν ξέρω τι λετε εγώ νομίζω είναι ο ομορφότερος πρωθυπουργός που είχαμε ποτέ) κάθισε και σκέφτηκε, ρώτησε και τον πατέρα του, «γιατί δεν χαίρεται ο κόσμος και δεν χαμογελά πατέρα;;», θέλουν τον συντονιστή τους! Απαντάει ο Ανδρέας από το υπερπέραν.
Ψάχνουνε να βρούνε τώρα συντονιστή. Γιατί δεν το βάζουν στο Οπενγκοβ; να μαζέψουν 245092476 χιλιάδες βιογραφικά και να βάλουν τον Πάγκαλο να τα αξιολογήσει. Μετά αυτός θα αποφανθεί ότι αν και πολλοί αρεστοί κανένας δεν ήταν άριστος, και θα προσλάβει τη γυναίκα του. Έτσι θα καταφέρει να βάλει καπέλο στον Γιώργο που ήθελε να τον καπελώσει, αλλά κάτι με την σκιά του έπαιζε – δεν το πολυκατάλαβα.
Βέβαια ούτε και αυτό με την Καγκελαρία έχω καταλάβει, και ας κάνει φιλότιμες προσπάθειες το Μεγάλο Κανάλι να μου το εξηγήσει. Δεν ξέρω αν είναι υποχρέωση του Μνημονίου όπως το κόψιμο των συντάξεων, ή το κάνουμε από μόνοι μας για να εξευμενίσουμε τους φίλους μας του Γερμανούς που τόσα μας δανείζουν. Λετε να μας βάλουν να μάθουμε και γερμανικά για να καταλαβαίνουμε τι λεει ο κυρ Καγκελάριος; Δεν ξέρω την γερμανική ετυμολογία της λέξης, κάτι πολύ σπουδαίο θα είναι είμαι σίγουρη, αλλά στα Ελληνικά κάτι με κάγκελα φέρνει, και τα μυαλά στα κάγκελα, της πουτάνας το κάγκελο ... τέτοια!
Σας γράφω σήμερα μία συνταγή που εμένα μου αρέσει πολύ και μου τη ζήτησε εκλεκτή συνάδελφος και δεν μπορούσα να αρνηθώ. Επίσης είναι συνταγή από την εποχή της φτώχιας, τότε που κρέας έτρωγαν μόνο το Πάσχα. Επειδή πλησιάζουμε σε αντίστοιχες καταστάσεις, κρατήστε της για καβάντζα.
Ρεβιθοκεφτέδες
½ κιλό ρεβίθια
1 κουταλάκι κύμινο
3 κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
1 κουταλιά ρίγανη
2 κουταλιές δυόσμο ψιλοκομμένο
αλεύρι
αλάτι, πιπέρι
ελαιόλαδο για τηγάνισμα
Μουσκεύουμε τα ρεβίθια σε κρύο νερό για 12 ώρες απο το προηγούμενο βραδυ. Την επομένη τα βράζουμε μέχρι να μαλακώσουν. Τα αλατίζουμε στο τέλος. Τα σουρώνουμε και τα πολτοποιείτε στο μπλέντερ, προσθέτοντας λίγο από το υγρό τους, ώστε να χτυπηθούν πιο εύκολα. Ανακατεύουμε τον πολτό με τα κρεμμύδια και τα μυρωδικά, αλατοπιπερώνουμε και προσθέτουμε λίγο αλεύρι (3-4 κουταλιές) μέχρι να σφίξει το μίγμα και να πλάθεται. Αλευρώνουμε τα χέρια μας και πλάθουμε το μίγμα μπαλάκια στο μέγεθος μεγάλου καρυδιού (σε αυτή τη φάση μπορούμε να τα βάλουμε κατάψηξη!) Τα τηγανίζουμε σε μπόλικο ελαιόλαδο μέχρι να ροδίσουν. Τα αφήνουμε σε απορροφητικό χαρτί κουζίνας να στραγγίξουν
Τι δουλειά θα κάνει αυτό το παιδί; Μα θα συντονίζει τους συντονιστές που συντονίζουν τους Υπουργούς που συντονίζουν τα υπουργεία, που συντονίζουν κάποιες ΔΕΚΟ και όλοι αυτοί συντονίζουν εμένα και 5-6 φίλους μου!!!
Έτσι είναι το πράγμα, όπως λεει και το ανέκδοτο συντονιστείτε γιατί έχω φαει 5 και δεν έχω δώσει ακόμα!! Μας λένε τα κανάλια ότι εκεί στις διακοπές το παλικάρι (δεν ξέρω τι λετε εγώ νομίζω είναι ο ομορφότερος πρωθυπουργός που είχαμε ποτέ) κάθισε και σκέφτηκε, ρώτησε και τον πατέρα του, «γιατί δεν χαίρεται ο κόσμος και δεν χαμογελά πατέρα;;», θέλουν τον συντονιστή τους! Απαντάει ο Ανδρέας από το υπερπέραν.
Ψάχνουνε να βρούνε τώρα συντονιστή. Γιατί δεν το βάζουν στο Οπενγκοβ; να μαζέψουν 245092476 χιλιάδες βιογραφικά και να βάλουν τον Πάγκαλο να τα αξιολογήσει. Μετά αυτός θα αποφανθεί ότι αν και πολλοί αρεστοί κανένας δεν ήταν άριστος, και θα προσλάβει τη γυναίκα του. Έτσι θα καταφέρει να βάλει καπέλο στον Γιώργο που ήθελε να τον καπελώσει, αλλά κάτι με την σκιά του έπαιζε – δεν το πολυκατάλαβα.
Βέβαια ούτε και αυτό με την Καγκελαρία έχω καταλάβει, και ας κάνει φιλότιμες προσπάθειες το Μεγάλο Κανάλι να μου το εξηγήσει. Δεν ξέρω αν είναι υποχρέωση του Μνημονίου όπως το κόψιμο των συντάξεων, ή το κάνουμε από μόνοι μας για να εξευμενίσουμε τους φίλους μας του Γερμανούς που τόσα μας δανείζουν. Λετε να μας βάλουν να μάθουμε και γερμανικά για να καταλαβαίνουμε τι λεει ο κυρ Καγκελάριος; Δεν ξέρω την γερμανική ετυμολογία της λέξης, κάτι πολύ σπουδαίο θα είναι είμαι σίγουρη, αλλά στα Ελληνικά κάτι με κάγκελα φέρνει, και τα μυαλά στα κάγκελα, της πουτάνας το κάγκελο ... τέτοια!
Σας γράφω σήμερα μία συνταγή που εμένα μου αρέσει πολύ και μου τη ζήτησε εκλεκτή συνάδελφος και δεν μπορούσα να αρνηθώ. Επίσης είναι συνταγή από την εποχή της φτώχιας, τότε που κρέας έτρωγαν μόνο το Πάσχα. Επειδή πλησιάζουμε σε αντίστοιχες καταστάσεις, κρατήστε της για καβάντζα.
Ρεβιθοκεφτέδες
½ κιλό ρεβίθια
1 κουταλάκι κύμινο
3 κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
1 κουταλιά ρίγανη
2 κουταλιές δυόσμο ψιλοκομμένο
αλεύρι
αλάτι, πιπέρι
ελαιόλαδο για τηγάνισμα
Μουσκεύουμε τα ρεβίθια σε κρύο νερό για 12 ώρες απο το προηγούμενο βραδυ. Την επομένη τα βράζουμε μέχρι να μαλακώσουν. Τα αλατίζουμε στο τέλος. Τα σουρώνουμε και τα πολτοποιείτε στο μπλέντερ, προσθέτοντας λίγο από το υγρό τους, ώστε να χτυπηθούν πιο εύκολα. Ανακατεύουμε τον πολτό με τα κρεμμύδια και τα μυρωδικά, αλατοπιπερώνουμε και προσθέτουμε λίγο αλεύρι (3-4 κουταλιές) μέχρι να σφίξει το μίγμα και να πλάθεται. Αλευρώνουμε τα χέρια μας και πλάθουμε το μίγμα μπαλάκια στο μέγεθος μεγάλου καρυδιού (σε αυτή τη φάση μπορούμε να τα βάλουμε κατάψηξη!) Τα τηγανίζουμε σε μπόλικο ελαιόλαδο μέχρι να ροδίσουν. Τα αφήνουμε σε απορροφητικό χαρτί κουζίνας να στραγγίξουν
Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010
Βρέθηκε η λύση
Ως γνωστόν έχω φιδίσιο κορμί, μυώδες και χωρίς ίχνος λιπαράκι. Έτσι είμαι κατασκευασμένη ρε παιδάκι μου! Επειδή όμως, τόση τελειότητα δεν την αντέχει κανείς, λεω να στρώσω λίγο τους κοιλιακούς μου, γιατί τώρα τελευταία μόνο το κρεβάτι μου στρώνω και αυτό δεν βοηθάει.
Έχω πέσει με τα μούτρα, σε αυτές τις διαφημίσεις τηλεμάρκετινγκ, που παίζει το μεγάλο κανάλι ανελλιπώς για το αμπμακερ, το αμπγουορκερ, το γουορκγιορκαρμπς, και το σουπερ γουαου κανετοσωσιβιοπετρα 2020. Ολα σε 4569 άτοκες δόσεις με το μοναδικό επιτόκιο των 12,9%.
Μιλάμε για μεγάλη υπόθεση! Αρχικώς εσύ δεν κάνεις τίποτα, τίποτα σου λέω. Όλα γίνονται αυτόματα με το αμπμακερ. Με το που το πιάνεις στα χεράκια σου, γίνεσαι ράμπο, πάραυτα. Πως ήταν ο Σβατζενέγκερ πριν γίνει κυβερνήτης; έτσι ένα πράγμα. Μόνο με το που το βλέπεις σου λέω, τσουπ φουσκώνεις.
Βλέπετε αυτά τα μαραφέτια έχουν ένα υπερμοντέρνο μηχανισμό, που τον κατασκεύασαν οι μηχανικοί της ΝΑΣΑ και της ΣΙΑ άμα λάχει, που γυμνάζει τους μύες από μέσα, εσύ απλά ξαπλώνεις πάνω τους όπως όταν ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου, και αφήνεις το «αμπμακερ» να κάνει όλη τη δουλειά.
Αυτό όμως που είναι πραγματικά υπέροχο, το όνειρο κάθε κοσνάλταντ σαν εμένα, είναι η βέλφορμ σάουνα μασάζ. Ένα υπέεεεεροχο μηχάνημα που φέρνει λίγο στα νέα πολυμιξεράκια. Όπως αυτά είναι και μίξερ για μαρέγκα, και πολυκόφτης, και μπίμερ, και αποχυμωτής, .... έτσι και η Βέλφορμ Σάουνα μασάζ, είναι και σάουνα και μασάζ και βελφορμ (αυτό το τελευταίο δεν είμαι σίγουρη τι σημαίνει αλλά κάτι σπουδαίο είναι).
Τη βάζεις λεει, εκεί που έχεις «παχάκια» (ολόσωμη έχουν άραγε;), και αυτή αρχίζει και τρέμει σαν τα ζελεδάκια, και εσύ ιδρώνεις, και τσούπ, γίνεσαι συλφίς. Τι και αν έφαγες 3 καρμπονάρες πριν τη θεραπεία, τι και να δεν έχεις χωνέψει ακόμα το τζατζίκι από τα πιτόγυρα, δεν έχει καμία σημασία, απαξ και αγόρασες τη Βελφορμ Σάουνα μασάζ δεν έχεις άλλες επιλογές από το να χάσεις 126 κιλά σε 2 ώρες.
Βρέθηκε η λύση, τέλος, και λιγότερα κιλά και πετρωμένους κοιλιακούς θα αποκτήσω και σας ζηλεύετε όλες εσείς που τρέχετε στα γυμναστήρια και κουράζεστε. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο.
Και επειδή όλα τα παραπάνω δουλεύουν μόνο σε πραγματικά ηλίθιους ένα διαιτητικό φαγάκι σήμερα, γιατί το ρίξαμε έξω το καλοκαίρι.
Κινέζικα νούντλς με γαρίδες
250 γραμμάρια κινέζικα νούντλς
8 καθαρισμένες βρασμένες μεγάλες γαρίδες
3 κουταλιές της σούπας σάλτσα σόγιας
2 κουταλιές της σούπας σπορέλαιο
1 κουταλιά της σούπας ξύδι
1 κουταλάκι του γλυκού μέλι
1 κουταλιά της σούπας φρέσκο τριμμένο τζίντζερ
Μουλιάζουμε τα νούντλς σε καυτό νερό για 10 λεπτά. Σε ένα τηγάνι ρίχνουμε το σπορέλαιο, τις γαρίδες και τα σουρωμένα νούντλς. Ανακατεύετε τα υλικά για 1 λεπτό και αμέσως μετά ρίχνουμε το τζίντζερ και τη σάλτσα σόγιας. Μαγειρεύουμε σε δυνατή φωτιά, ρίχνετε το ξύδι και το μέλι, ανακατεύουμε και σερβίρουμε.
Μπορούμε να το κάνουμε και με κομματάκια μαγειρεμένου ή καλά σοταρισμένου κοτόπουλου.
Έχω πέσει με τα μούτρα, σε αυτές τις διαφημίσεις τηλεμάρκετινγκ, που παίζει το μεγάλο κανάλι ανελλιπώς για το αμπμακερ, το αμπγουορκερ, το γουορκγιορκαρμπς, και το σουπερ γουαου κανετοσωσιβιοπετρα 2020. Ολα σε 4569 άτοκες δόσεις με το μοναδικό επιτόκιο των 12,9%.
Μιλάμε για μεγάλη υπόθεση! Αρχικώς εσύ δεν κάνεις τίποτα, τίποτα σου λέω. Όλα γίνονται αυτόματα με το αμπμακερ. Με το που το πιάνεις στα χεράκια σου, γίνεσαι ράμπο, πάραυτα. Πως ήταν ο Σβατζενέγκερ πριν γίνει κυβερνήτης; έτσι ένα πράγμα. Μόνο με το που το βλέπεις σου λέω, τσουπ φουσκώνεις.
Βλέπετε αυτά τα μαραφέτια έχουν ένα υπερμοντέρνο μηχανισμό, που τον κατασκεύασαν οι μηχανικοί της ΝΑΣΑ και της ΣΙΑ άμα λάχει, που γυμνάζει τους μύες από μέσα, εσύ απλά ξαπλώνεις πάνω τους όπως όταν ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου, και αφήνεις το «αμπμακερ» να κάνει όλη τη δουλειά.
Αυτό όμως που είναι πραγματικά υπέροχο, το όνειρο κάθε κοσνάλταντ σαν εμένα, είναι η βέλφορμ σάουνα μασάζ. Ένα υπέεεεεροχο μηχάνημα που φέρνει λίγο στα νέα πολυμιξεράκια. Όπως αυτά είναι και μίξερ για μαρέγκα, και πολυκόφτης, και μπίμερ, και αποχυμωτής, .... έτσι και η Βέλφορμ Σάουνα μασάζ, είναι και σάουνα και μασάζ και βελφορμ (αυτό το τελευταίο δεν είμαι σίγουρη τι σημαίνει αλλά κάτι σπουδαίο είναι).
Τη βάζεις λεει, εκεί που έχεις «παχάκια» (ολόσωμη έχουν άραγε;), και αυτή αρχίζει και τρέμει σαν τα ζελεδάκια, και εσύ ιδρώνεις, και τσούπ, γίνεσαι συλφίς. Τι και αν έφαγες 3 καρμπονάρες πριν τη θεραπεία, τι και να δεν έχεις χωνέψει ακόμα το τζατζίκι από τα πιτόγυρα, δεν έχει καμία σημασία, απαξ και αγόρασες τη Βελφορμ Σάουνα μασάζ δεν έχεις άλλες επιλογές από το να χάσεις 126 κιλά σε 2 ώρες.
Βρέθηκε η λύση, τέλος, και λιγότερα κιλά και πετρωμένους κοιλιακούς θα αποκτήσω και σας ζηλεύετε όλες εσείς που τρέχετε στα γυμναστήρια και κουράζεστε. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο.
Και επειδή όλα τα παραπάνω δουλεύουν μόνο σε πραγματικά ηλίθιους ένα διαιτητικό φαγάκι σήμερα, γιατί το ρίξαμε έξω το καλοκαίρι.
Κινέζικα νούντλς με γαρίδες
250 γραμμάρια κινέζικα νούντλς
8 καθαρισμένες βρασμένες μεγάλες γαρίδες
3 κουταλιές της σούπας σάλτσα σόγιας
2 κουταλιές της σούπας σπορέλαιο
1 κουταλιά της σούπας ξύδι
1 κουταλάκι του γλυκού μέλι
1 κουταλιά της σούπας φρέσκο τριμμένο τζίντζερ
Μουλιάζουμε τα νούντλς σε καυτό νερό για 10 λεπτά. Σε ένα τηγάνι ρίχνουμε το σπορέλαιο, τις γαρίδες και τα σουρωμένα νούντλς. Ανακατεύετε τα υλικά για 1 λεπτό και αμέσως μετά ρίχνουμε το τζίντζερ και τη σάλτσα σόγιας. Μαγειρεύουμε σε δυνατή φωτιά, ρίχνετε το ξύδι και το μέλι, ανακατεύουμε και σερβίρουμε.
Μπορούμε να το κάνουμε και με κομματάκια μαγειρεμένου ή καλά σοταρισμένου κοτόπουλου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)