Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

Σαρακοστιάνα

Πριν κάποια χρόνια, μία από αυτές τις τηλεοπτικές περσόνες των πρωινάδικων, μη έχοντας προφανώς ακούσει ξανά τις λέξεις «σαρακοστή» και «σαρακοστιανά», είπε ευθαρσώς «σήμερα μαγειρεύουμε σαρακοστιάνα ...» (ο τόνος στο α)

Έτσι λοιπόν σήμερα το πρόγραμμα έχει συνταγές με γαρίδες και μύδια, για την καθαρά Δευτέρα.

Γαρίδες σαγανάκι

Μισό κιλό γαρίδες φρέσκες, ότι μέγεθος θέλετε ή ότι βαστάει η τσέπη σας, αλλά ολόκληρες με το κεφάλι τους
1 κουτί ντοματάκια Σαντορίνης κονσέρβα
1 πράσινη καυτερή πιπεριά
λάδι όσο γουστάρετε άλλα μην τις κολυμπήσετε κιόλας
150 γραμμάρια φέτα κομμένη σε κομματάκια, ή καλύτερα μανούρι
για αρωματικό ή ρίγανη ή μαϊντανό, ή καλύτερα βασιλικό

Σε βαθύ τηγάνι με βαρύ πάτο, αδειάζετε την ντομάτα και με ένα πιρούνι λιώνετε τα ντοματάκια, να σπάσουν και να βγάλουν όλα τα ζουμιά τους. Βάζετε και την ψιλοκομμένη πιπεριά και το λάδι και τα βράζετε λίγο να πιουν τα πολλά ζουμιά και να δέσει η σάλτα. Έχετε ξεπλύνει και σουρώσει καλά τις γαριδούλες και τις προσθέτετε στην σάλτσα που βράζει. Ανακατεύετε και τα βράζετε όλα μαζί για περίπου 10 λεπτά να γίνουν οι γαρίδες, και να πιωθούν τα υγρά που βγάλανε. Στο τέλος, προσθέτετε το τυρί σε κύβους και τα ανακατεύετε όλα μαζί. Σερβίρετε πασπαλίζοντας με ότι αρωματικό θέλετε. Αν σας αρέσει αυτό το φαγάκι πολύ καυτερό βάλτε και δεύτερη ή ακόμα και τρίτη πιπεριά.

Γαρίδες με 4 πιπέρια και ούζο

½ κιλό μεγάλες γαρίδες φρέσκες (αυτό δεν είναι το φαγητό του φτωχού)
2 κουταλιές της σούπας ανάμικτους κόκκους πιπεριών (άσπρο, κόκκινο, μαύρο, και πράσινο, υπάρχει σχετικό βαζάκι στα σουπερ μάρκετ, δεν τα παίρνεται ένα ένα!)
1 κουταλιά της σούπας γλυκάνισο
5 κουταλιές της σούπας λάδι
½ ποτήρι του κρασιού ούζο

Σε βαθύ τηγάνι με βαρύ πάτο, βάζετε το λάδι να ζεσταθεί, πριν σας κάψει προσθέτετε τα πιπέρια και το γλυκάνισο, και με χαμηλή φωτιά τα αφήνετε λίγο να ζεσταθούν και να βγάλουν τα αρώματά τους. Προσθέτετε τις γαρίδες και τις τηγανίζετε και από της δύο πλευρές σε μέτρια φωτιά μέχρι να γίνουν χωρίς να προσθέσετε άλλο λάδι. Τις σβήνετε με το ούζο και αφήνετε λίγο να μαγειρευτεί το φαγάκι ώστε να εξατμιστεί το αλκοόλ του ούζου.

Μυδοπίλαφο (Μήδεια φάε μύδια που έλεγε και ο Μποστ!)

½ κιλό μύδια ψίχα φρέσκα ή κατεψυγμένα
1 ½ φλιτζάνι ρύζι καρολίνα
2 μέτρια ξερά κρεμμύδια ψιλοκομμένα
2 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένο
1 ποτηράκι του κρασιού λευκό κρασί
4 κουταλιές της σούπας λάδι
αλάτι, πιπέρι και λίγο σαφράν

Διαλύστε το σαφράν μέσα στο μισό κρασί και το αφήνετε να βγάλει χρώματα και αρώματα. Σε μία κατσαρόλα σοτάρετε τα κρεμμύδια και τα σκόρδα με το λάδι, μόλις γίνουν και μαλακώσουν προσθέτετε τα μύδια και τα ανακατεύετε καλά να σοταριστούν ελαφρώς και αυτά τα έρμα. Σβήνετε με υπόλοιπο κρασί (αυτό χωρίς το σαφράν). Προσθέτετε 3 ποτήρια νερό, αλάτι και πιπέρι, και όταν βράσει το μείγμα βάζετε και το ρύζι. Το βράζετε για 20 λεπτά περίπου σε μέτρια φωτιά έχοντας το νου σας να μην σας κόλληση. Ανάλογα με το ρύζι ίσως χρειαστεί ½ φλιτζάνι νερό ακόμα. Στο τέλος πρέπει να έχει απορροφηθεί όλο το υγρό αλλά το ρύζι να μην είναι τελείως στεγνό. Πέντε λεπτά πριν γίνει προσθέτετε και το υπόλοιπο κρασί με το σαφράν ώστε να αρωματισθεί το ρύζι και να γίνει χρυσοκίτρινο. Σερβίρετε ζεστό μόλις βγει από την κατσαρόλα αλλιώς γίνετε μάλλον μπλάστρι!!

Αυτά θα επανέλθω μετά την Καθαροδευτέρα, εκτός και αν συμβεί κάτι το φοβερό και πρέπει να το σχολιάσω!!

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

Ακόμα Γελάω .....

Έχουμε ένα μεγάλο εθνικό πλούτο και δεν τον εκμεταλλευόμαστε λεω εγώ. Οι αμερικανοί, οργανώνουν Όσκαρ, δημιούργησαν το Χόλυγουντ, έδωσαν απλόχερα τη χαρά στον κόσμο και αυτό τους το χάρισμα το εκμεταλλεύτηκαν και πλούτισαν.

Καθόμαστε τώρα εμείς και αναλωνόμαστε με τον τουρισμό, λίγο κρασί λίγο θάλασσα και το αγόρι μου, και άλλα τέτοια σαχλά, όταν τελικά, είμαστε οι επίσημοι διασκεδαστές της Ευρώπης, για να μη σου πω του κόσμου όλου. Κάνει ένα μπραφ ο Παλαιοκώστας, το σκαει από τις φυλακές, βγαίνουν μερικοί Υπουργοί κάνουν δηλώσεις, βγαίνουν και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια και προσπαθούν να καθαρίσουν την κυβέρνηση με ασυναρτησίες, βγαίνουν και οι δικαστές και αποφασίζουν να δικάσουν τους υπόπτους την ίδια ακριβώς ημέρα του συμβάντος (όταν λόγω αδυναμίας εκδίκασης υποθέσεων την βγάζουν καθαρή με την παραγραφή εγκληματίες – τέρατα, όπως μεγαλέμποροι ναρκωτικών και άλλοι), και γελάει ο κόσμος όλος!! Ωραία πράγματα.

Έτσι είναι ρε παιδιά αν είναι να την κάνουμε τη δουλειά, ας την κάνουμε καλά, όχι μισόλογα και τέτοια.

Η πρότασή μου είναι απλή, να ζητήσουμε από τους λοιπούς Ευρωπαίους (ας ξεκινήσουμε με αυτούς και βλέπουμε για τον υπόλοιπο κόσμο) να μας αποζημιώνουν ετησίως με την απίστευτή χαρά που τους προσφέρουμε, για το γέλιο ρε παιδάκι μου που κάνουν μαζί μας. Με την σειρά μας, θα τους διαθέτουμε τους υπουργούς μας να μιλάνε σε συνέδρια και συναντήσεις, και να εξηγούνε πως τα καταφέρνουν και τα κάνουν τόσο μαντάρα!! Θα πηγαίνει για παράδειγμα ο κος Αλογοσκούφης στο Νταβός και θα εξηγεί τα της απογραφής και του σημαντικού οφέλους που είχε η χώρα απ’ αυτή. Μετά θα πηγαίνει στο ECOFIN και θα τους λεει πως κατάφερε να συμπεριλάβει τις πουτάνες στο ΑΕΠ.

Θα στέλνουμε τον κο Πολύδωρα να εξηγεί για την αόρατη απειλή και στρατηγό άνεμο που έκαψε την μισή Ελλάδα, ή τον κύριο καγκελάκια (Αβραμό) να εξηγεί πως γίνετε σε ασθενή με σπασμένο πόδι να του κλείνουν ραντεβού για γύψο μετά από 2,5 μήνες.

Έχει να πέσει χοντρό γέλιο, αλλά και τον καταλληλότερο μπορούμε να στείλουμε, να τους πει γιατί η Ραφήνα είναι η καλύτερη παραλία για ρακέτες. Αυτό το τελευταίο θα έχει διπλά οφέλη, θα φέρει και τουρίστες.

Φυσικά για ένα τέτοιο συμβόλαιο, οι Ευρωπαίοι θα ζητήσουν και μία κάποια διάρκεια, όχι να την πατήσουν όπως με τους Αμερικανούς που έφυγε ο Μπους και δεν έχουμε κανένα να γελάμε! Εδώ δεν νομίζω να έχουμε πρόβλημα, πρώτων γιατί οι συγκεκριμένοι καραγκιόζηδες δεν θα μας αφήσουν εύκολα, και δεύτερον έχω εμπιστοσύνη στον Ελληνικό λαό και στην ικανότητά του να εκλέγει ανίκανους. Μην ξεχνάτε 2 φορές τους εξέλεγξε και ακόμα καταλληλότερος βγαίνει ο κος Γκούφη.

Σαρακοστή χωρίς ταραμοσαλάτα γίνετε; Ότι ποιο εύκολο μπορείτε να φτιάξετε, γράψτε τη συνταγή ....

Ταραμοσαλάτα

150 γραμμάρια λευκό ταραμά (να τον προτιμάτε γιατί είναι ο γνήσιος, κανένα ψάρι δεν έχει στην κοιλιά του ροζ αυγά, αυτό που βλέπετε στον άλλο είναι απλά χρωματισμένος λευκός)
Χυμό από 2 λεμόνια
1 μικρό ξερό κρεμμύδι τριμμένο
100 γραμμάρια τριμμένη ψίχα από λευκό μπαγιάτικο ψωμί
250 – 300 ml ελαιόλαδο

Στο μπλέντερ χτυπάτε τον ταραμά μαζί με το χυμό του λεμονιού μέχρι να ασπρίσει και να σπάσουν όλα τα «μπαλάκια» - αυγά. Προσθέτουμε το τριμμένο κρεμμύδι (μπορείτε να το αντικαταστήσετε και με τριμμένο πράσο για πιο ελαφριά γεύση), και την ψίχα που έχετε μουλιάσει καλά και την έχετε στύψει πολύ καλά ώστε να μην μας βγει νερουλή η ταραμοσαλάτα. Αφού χτυπήσετε καλά όλα τα υλικά, προσθέτετε σιγά σιγά με συνεχή ροή σαν κλωστή το λάδι, και εξακολουθείτε να χτυπάτε τα υλικά ώστε να ομογενοποιηθούν και να αποκτήσουν απαλή υφή. Θέλει πολύ λαγάνα ή ζεστές αραβικές πιτούλες!

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Μίκι Σίτι

Το όνειρο κάθε παιδιού είναι να ζήσει σε μία πόλη σαν το Μικι Σίτι. Εκεί που ζει ο καλοκάγαθος «αρχηγός», που ο φοβερός ποντίκαρος Μικι επιβάλει την τάξη, που ο υπέροχος Γκούφη μας κάνει και γελάμε με τις γκάφες του, που ο Μαύρος Πητ παρ’ όλες τις αναρίθμητες αποδράσεις του καταλήγει πάντα στη φυλακή, που οι 186-681, 678-876, 235-532, είναι εντυπωσιακά ηλίθιοι, που η Μίνι λατρεύει τον Μίκι, και ο Οράτιος την χαζοχαρούμενη Κλάραμπελ.

Επειδή εμείς στην Ελλάδα παίρνουμε τη ζωή μας πολύ στα σοβαρά, ο Ελληνικό λαός αποφάσισε πριν από κάποια χρόνια να κάνει αυτό το όνειρο πραγματικότητα, και να παραδώσει την χώρα στον Μικι και την παρέα του. Έκανε όμως ένα λάθος στη διανομή των ρόλων έτσι, αρχηγός έγινε ο Γκούφη, τη θέση του Υπουργού Εσωτερικών έβαλε τον πιστό του Πλούτο, και με αυτόν τον ενδεδειγμένο τρόπο έδωσε ρόλους και στους υπόλοιπους χαρακτήρες του έργου.
Αυτά ακριβώς σκεφτόμουνα όταν άκουσα την είδηση της εκ νέου απόδρασης του Κακού Πητ, από τον κορυδαλλό. Το γέλιο που έκανα σε καλό να μου βγει βέβαια, αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Η κατάστασή μου επιδεινώθηκε, όταν άκουσα την φοβερή είδηση ότι ο αρχηγός-Γκούφη ήταν «εκνευρισμένος», ήταν θυμωμένος, ήταν ζοχαδιασμένος! Λες και ενδιαφέρετε κανείς για τα συναισθήματά του, ή λες και το ότι τα έχει πάρει θα αλλάξει τίποτα αναφορικά στην ευκολία με την οποία το σκανε οι κακοποιοί από τις φυλακές.

Ώρες, ώρες νομίζεις ότι η γκάφα σε αυτή τη χώρα, με ή χωρίς χροιά διαφθοράς, βασιλεύει. Κοιτάζεις γύρω σου και βλέπει πολλούς «ινσπέκτορ κλουζώ» ή «αστυνόμους σαϊνι», που συνδυαζόμενοι με το εθνικό μας χόμπι την συνομοσιολογία, γίνονται πηγές αστείρευτου κεφιού και σπαρταριστού γέλιου. Στο όλο θέαμα που προσφέρεται αφιλοκερδώς στους κατοίκους αυτής της χώρας συνεισφέρουν τον όβολό τους, οι αστυνομικοί που αυτοπυροβολούνται στην προσπάθειά τους να βγάλουν το όπλο από τη τσέπη τους, οι δημοσιογράφοι που μαλώνουν αν έπρεπε ή όχι να πυροβοληθεί το ελικόπτερο πάνω από το γεμάτο σχολείο, οι συνδικαλιστές που φωνάζουν ότι δεν έχουν «λαϊσενς το κιλ» όπως ο 007 και έτσι δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους οι άνθρωποι, οι υπουργοί που μας δηλώνουν ότι "προσεβλήθηκαν" (λες και τους αρνήθηκε το φοντανάκι ο κακοποιός!!) και άλλα τέτοια χαρωπά και αστεία.

Να είναι καλά οι άνθρωποι, μπορεί να έχουν πάει τη χώρα πίσω, μπορεί να κάψανε τη Πελοπόννησο, να χρεώσανε τα ταμεία με τα δομημένα, να κάνανε αλλαξοκωλιές με τους παπάδες στο βατοπέδι, να μην μπορούν να γράψουν έναν προϋπολογισμό, να σκανε σκάνδαλα χρηματισμού τους σαν τσιχλόφουσκες σε παιδικό πάρτι, ...., αλλά μας κάνουν και γελάμε!!

Και εμείς οι έλληνες το εκτιμάμε το καλό γέλιο και είμαστε διατεθειμένοι να το πληρώσουμε. Πως το λένε εκείνο το γραφικό .... «εγώ τις πληρώνω τις ζημιές μου!!!»

Δεν έχει φαγάκι σήμερις, ακόμα γελάω!!

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Τσίκνα αιωρείται πάνω από την πόλη ....

Πάνε πολλά χρόνια τώρα που δεν βγαίνουμε έξω την τσικνοπέμπτη. Έχουμε περάσει, όπως και όλοι οι υπόλοιποι Αθηναίοι του λιναριού τα πάθη, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, και να μην βρίσκεις πουθενά τραπέζι, και να μπλέκεσαι σε ανείπωτη κίνηση, και να μην μπορείς να χωνέψεις για βδομάδες τα σαπάκια που μας ταΐσανε, έτσι το κόψαμε, μαζευόμαστε στα σπίτια μας και βιώνουμε το έθιμο πολιτισμένα.

Φέτος Τσικνοπέμπτη, πέφτει Πέμπτη (!), έτσι θα μαζευτούμε σπίτι μου, αλλά λόγο κρύου δεν θα ανάψω μπαρμπεκιού δεν έχω σκοπό να παγώνω έξω και οι άλλοι να κάνουν τσιμπούσι. Ομοίως δεν θα ψήσω στο πανέμορφό μου τζάκι, μία φορά το κάναμε αυτό και καθάριζα ένα μήνα μετά τα πυρότουβλα. Θα το ανάψω όμως από νωρίς να κάνει «μπουρλοτία» που λέμε και στην οικογένεια και θα βάλω τα κοψίδια στο γκρίλ να γίνουνε.

Μιας και δεν θα τσικνίσει λοιπόν το κρέας, εκεί που πέφτει το λιπάκι πάνω στο κάρβουνο, ώστε να πάρει την απαραίτητη νοστιμιά, κάθισα χτες και μαρινάρισα καλά τα κρέατά μου. Για να είμαι σίγουρη δοκίμασα λίγο από το μαριναρισμένο κοτόπουλο και ήταν πραγματικά υπέροχο, σας δίνω λοιπόν την συνταγή ως δείγμα για το τι θα επακολουθήσει σήμερα αλλά και για να την κάνετε μόνοι σας κάποια άλλη μέρα.

Μαριναρισμένα παιδάκια κοτόπουλου

1 μεγάλο κοτόπουλο κομμένο σε παϊδάκια από τον χασάπη σας
1 μέτριο ξερό κρεμμύδι κομμένο σε ροδέλες
1 σκελίδα σκόρδο λιωμένη
½ ποτήρι λάδι
χυμό από 1 λεμόνι
1 κλαράκι ξερό φασκόμηλο (5-6 φύλα)
1 κλαράκι φρέσκο δενδρολίβανο ή 1 κουταλιά ξερό
5 φύλα δάφνης
10 μαύρες ελιές
2 καυτερές πιπερίτσες κομμένες στη μέση χωρίς τα σπόρια τους
αλάτι, πιπέρι

Πλένετε τα κομμάτια του κοτόπουλου και τα αφήνετε να στραγγίξουν καλά. Τα βάζετε σε ένα μεγάλο μπολ και τα αλλατοπιπερώνετε πολύ καλά να πάει παντού το αλάτι και το πιπέρι. Προσθέτετε όλα τα υλικά της μαρινάδας και τα ανακατεύετε καλά με τα χέρια σας μαζί με το κοτόπουλο. Σκεπάζετε με μεμβράνη το μπολ και το βάζετε στο ψυγείο. Το αφήνετε να μαριναριστεί τουλάχιστον 6 ώρες (εγώ το άφησα μία μέρα). Το βγάζετε από το ψυγείο μισή ώρα πριν το ψήσετε και το αφήνετε λίγο να έρθει σε θερμοκρασία περιβάλλοντος. Αν τα ψήσετε στα κάρβουνα βάλτε τα κοτόπουλα πάνω στη σχάρα με την πλευρά της πέτσας προς τα κάτω στην αρχή. Προσπαθήστε να αφαιρέσετε από τα κομμάτια τα κολλημένα πάνω τους κρεμμύδια και αρωματικά, δεν τα θέλετε στο ψήσιμο, εξάλλου την δουλειά τους την έκαναν. Το κοτόπουλο θέλει περίπου 15 – 20 λεπτά από κάθε πλευρά, ανάλογα πόσο δυνατή είναι η φωτιά. Αν δεν έχετε κάρβουνα τα απλώνετε σε μία λαμαρίνα και τα ψήνετε στο γκριλ.

Καλό τσίκνισμα.

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Γιορτάζω ....

Σήμερα να με πάρετε τηλέφωνο να μου ευχηθείτε Χρόνια Πολλά, γιατί είναι της Αγίας, Οσίας, και δεν ξέρω και εγώ τι, Μαριάννας!

Δεν περιμένω κανένα να θυμάται τη γιορτή μου, δεν περιμένω κανένας να ξέρει ότι υπάρχει τέτοια γιορτή, ευχαριστώ όλους εσάς που μου εύχεστε το Δεκαπενταύγουστο Χρόνια Πολλά, εσείς οι υποψιασμένοι σταματήστε να μαλώνετε αν είναι 17 ή 18, σήμερα γιορτάζω εγώ, περιμένω όμως να διαβάσετε αυτή την ανάρτηση.

Είναι απ΄ότι καταλάβατε "customised" η γιορτή μου, σιγά μην και δεν ήταν για μια προσωπικότητα σαν τη δικιά μου!

Λοιπόν τηλέφωνα, περάστε από το γραφείο να πάρετε κέρασμα, και όσοι μπορείτε αύριο σπίτι μου, θα γιορτάσουμε το μοναδικό μου όνομα, τσικνίζοντας!

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Η παρέα της Αίγινας

Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω κάτι, η μία και μοναδική μου σχέση με χωριό είναι η καταγωγή της γιαγιάς μου από την Αίγινα. Πέραν τούτου ουδέν. Αυτός είναι και ο λόγος που από μικρά γραπωθήκαμε σε αυτό το νησί, περνάγαμε όλα τα καλοκαίρια μας εκεί, αλλά και όλες μα όλες τις σχολικές γιορτές και αργίες.

Λογικό είναι λοιπόν να έχουμε από τα μικράτα μας απόλυτους φίλους και παρέες εκεί, με τους οποίους βέβαια και δεθήκαμε πολύ και τις εμπειρίες παιδικής «αναλοπαρέας» αποκτήσαμε.

Όσο δούλευαν οι γονείς μου, το σπίτι της Αίγινας ήταν δικό μας και των φίλων μας. Από τότε που βγήκανε στη σύνταξη, κάνανε κατάληψη αυτοί με την δικιά τους παρέα και έτσι δεν πάμε και τόσο συχνά εμείς. Κάποτε όμως αυτό θα αλλάξει και είναι μαθηματικός βέβαιο ότι θα έρθει η ώρα που θα ξοδέψουμε εκεί τη δικιά μας σύνταξη (αν την πάρουμε ποτέ βέβαια).

Είναι πολύ όμορφο νησί η Αίγινα. Θα μου πείτε ότι το λεω γιατί είμαι από εκεί, αλλά όχι, είναι ένα καταπράσινο νησί με πολύ όμορφη πόλη, με τα σοκάκια του και τα νεοκλασικά του με ωραία μέρη για βουτιές και μπάνιο, χωρίς παραλίες ή γραφικά χωριουδάκια, αλλά με «εξωτικά» σημεία αν είσαι ντόπιος και έχεις λίγη περιέργεια. Επίσης η Αίγινα είναι τόσο κοντά στην Αθήνα που πας το πρωί για καφέ πολύ πιο εύκολα απ’ ότι πας στη Βουλιαγμένη. Σαν ένας μικρός αστικός παράδεισος. Σε 40 λεπτά από τον Πειραιά, χωρίς να χρειάζεται να προγραμματίσεις τίποτα, χωρίς να πρέπει να «αγχωθείς» που λένε, είσαι μέσα σε ένα τεράστιο δάσος πεύκων στην Αγία Μαρίνα, ή σε καταπράσινα νερά στον Τούρλο, ή σε μοναδικά ταβερνάκια μέσα στην ψαραγορά πίνοντας τσίπουρο, ή με εφημερίδες και καφεδιά στο Αιάκειο μπροστά στο λιμάνι, ή ακούς μοναδική ροκ στα φανταστικά περδικιώτικα, ή .... είναι πολλά.

Μην αρχίσετε τώρα να μου λετε γκρίνιες, και βέβαια έχει πολλά μειονεκτήματα, και ασχήμιες, αλλά εμείς επιλέγουμε να βλέπουμε τα καλά και τα άσχημα τα αφήνουμε στους άλλους.

Μαζευτήκαμε πολλοί στο νησί, η παρέα της Αίγινας είναι πολύ μεγάλη, την εποχή της ακμής της μαζευόμασταν και 50 άτομα στους τσιντρούς της παραλίας. Σήμερα είναι οι περισσότεροι παντρεμένοι, χωρισμένοι, με παιδιά, πολλά παιδιά, με άλλα εξοχικά, με κοιλίτσες και φαλάκρες, με φουσκωτά και ξεφούσκωτα, με τζιπ, ....

Τότε πηγαίναμε με τα πόδια, χιλιόμετρα μέσα στο σκοτάδι, στη Ντίσκο της περιοχής, τότε το ένα και μοναδικό «ζούνταπ» του Γιώργου πήγαινε τρικάβαλο όλες τις πιτσιρίκες της παρέας, τότε πίναμε φραπέ με 5 καλαμάκια, το ποτό που σήκωνε η τσέπη μας ήταν ούζο με κόλα, τα περισσότερα βράδια τα περνάγαμε στην παραλία και αισθανόμασταν «αποκλεισμένοι» από τον κόσμο, τότε ερωτευόμασταν μεταξύ μας, και σε ένα καλοκαίρι παιζόντουσαν πολλοί έρωτες, εκεί στο ταβερνάκι της κυρα Μαρίας, ολα τα ραντεβού μαζί!

Σε μία τέτοια παρέα, υπήρχαν απ΄ ότι καταλαβαίνετε πολλά ίδια ονόματα. Πολλοί οι Νίκοι, πολλοί οι Αντώνηδες.... έτσι είχαμε και παρατσούκλια, ο Νίκος ο Μούσιας (είχε πολλά μαλλιά και μούσια ο Νικολάκης τότε, τώρα τσακώνετε με τον κουρέα του για την τιμή χρέωσης ανά τρίχα) , ο Αντώνης ο λακόστ, ο Αντώνης ο 68, και πολλά άλλα ... που δεν θυμάμαι πλέον!

Τώρα είναι λίγοι αυτοί που πηγαίνουν στο νησί. Υπάρχουν οι φανατικοί, που τους βρίσκεις σχεδόν πάντα εκεί, όπως ο Κωστής και η Νέλη που έγιναν και μόνιμοι κάτοικοι, πάνε και οι ερωτευμένοι με το μέρος όπως ο Νίκος, ο Γιώργος και η Κάντια που περνάνε εκεί πολλά σαββατοκύριακα και πολλές από τις διακοπές τους, πάμε και εμείς οι αλεξιπτωτιστές αραιά και που και σχεδόν πάντα με παρέα.

Είναι όμως μυστήριο η οικειότητα που αισθάνεσαι τόσο με το μέρος όσο και με τους λίγους φίλους που βλέπεις όταν είσαι εκεί. Τη λατρεύω αυτή την οικειότητα. Παλιά πιανόμασταν, αγκαλιαζόμασταν, κολυμπάγαμε όλοι μαζί και κάναμε πατητές και παίζαμε, βγάζαμε τα μαγιό μας με άνεση, ..., έτσι και τώρα με τις πιζάμες μας, τις παντόφλες μας, ξάπλα στο καναπέ μπροστά στο τζάκι, τίποτα να κρύψεις. Ίδια και η οικειότητα στα σπίτια μας, σιγά μην φτιάξω καφέ στον Κωστή, μόνος του θα το κάνει, ξέρει το σπίτι μου όσο και το δικό του.

Αυτό το Σαββατοκύριακο που ήμασταν εκεί, κάναμε επισκόπηση της κατάστασης της παλιάς παρέας, τα ήπιαμε όπως παλιά, χουζουρέψαμε στο τζάκι και νόμιζα ότι δεν πέρασε μια μέρα.

Να έρθετε στην Αίγινα, όλοι οι φίλοι καλεσμένοι μας. Είναι μεγάλη η παρέα εκεί, πολλά τα σπίτια, πολλά τα εξοχικά, όλοι θα βολευτούμε.

Σήμερα δεν έχει δικιά μου συνταγή, θα σας γράψω μία που μου έστειλε ο Μιχάλης, που την έφτιαξε του άρεσε πολύ και μου την έστειλε για να την ανεβάσω.

Ψάρι με σάλτσα κάρυ

1 κιλό φιλέτο (σολομός, μπακαλιάρος, κολιός, κ.α.)
2 ½ φλιτζάνια γάλα
αλάτι, πιπέρι
½ κουταλάκι του γλυκού πιπέρι καγιέν
5 κουταλιές της σούπας γαλέτα
4 κουταλιές της σούπας βούτυρο
¼ του φλιτζανιού κάρυ
2 κουταλιές της σούπας αλεύρι
3 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένος φρέσκος κόλιανδρος ή μαϊντανός
2-3 κουταλιές της σούπας χυμό λεμόνι

Ανάβουμε το γκρίλ και προθερμαίνουμε το φούρνο στη μέγιστη θερμοκρασία. Σε ένα μπολ ανακατεύουμε το γάλα με το αλάτι και τα 2 πιπέρια και σε αυτό το μίγμα μαρινάρουμε για 15-20 λεπτά τα φιλέτα μας. Μετά τα στραγγίζουμε και τα πανάρουμε με την γαλέτα. Απλώνουμε σε ένα ρηχό ταψί αλουμινόχαρτο και απλώνουμε τα παναρισμένα φιλέτα. Βάζουμε στο ταψί τις 2 κουταλιές της σούπας βούτυρο και ψήνουμε τα ψάρια για 15 λεπτά στο γκριλ. Ζεσταίνουμε σε κατσαρόλα το γάλα, αλλά δεν το βράζουμε.. Σε άλλη κατσαρολίτσα λιώνουμε καλά το υπόλοιπο βούτυρο και όταν κάνει φυσαλίδες ρίχνουμε το κάρυ. Ανακατεύουμε και προσθέτουμε το αλεύρι. Το αφήνουμε 1-2 λεπτά να φουσκώσει λιγάκι και να τηγανισθεί και αφού αποσύρουμε την κατσαρόλα από τη φωτιά, ρίχνουμε το ζεστό γάλα ανακατεύοντας συνεχώς μέχρι να πήξει Το ξαναβάζουμε για λίγο πάνω σε μέτρια φωτιά να δέσει καλά η σάλτσα και να γίνει παχύρρευστη. Στο τέλος προσθέτουμε το λεμόνι και το μαϊντανό. Σερβίρουμε το ψάρι και το περιχύνουμε με την σάλτσα. Ο Μιχάλης το σέρβιρε με ρύζι και απ΄ ότι κατάλαβα του άρεσε πάρα πολύ.

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

Τα αρκούδια

Ο Άγιος Βαλεντίνος είναι στη πόρτα μας. Αύριο η μεγάλη γιορτή του και όλο το σύμπαν προετοιμάζετε.

Και καλά κάνει και προετοιμάζετε! Δεν θα γκρινιάξω σήμερα λέγοντάς σας πόσο χαζή είναι αυτή η γιορτή, ούτε θα σας πω ότι δεν είναι ελληνικό έθιμο και αυτά τα γνωστά. Θέλετε εσείς να χαρείτε τον ερωτά σας, με λουλούδια, καλά κάνετε! Θέλετε σοκολατάκια σε κόκκινες βελούδινες θήκες σε σχήμα καρδούλας, καλά ξανακάνετε. Θέλετε ρομαντικά τετ-α-τετ σε ρεστοράν με μυστήρια μενού, όπου υπό κανονικές συνθήκες όχι απλά δεν θα τα τρώγατε, ούτε από απέξω δεν θα περνάγατε, και πάλι καλά κάνετε και θέλετε, και οφείλω να πω ότι τα θέλω του ανθρώπου είναι πολύ σημαντικά ανεξάρτητα της γενεσιουργού αιτίας.

Μία όμως απορία την έχω, ο άνθρωπας! Τι σχέση έχουν τα σκατοαρκούδια με όλη αυτή τη φιέστα!!! Να δεχτώ ότι τα μικρά λούτρινα αρκουδάκια είναι χαριτωμένα και «γουτσου-γουτσου» για τα 5-χρονα, άντε για τα 9-χρονα κοριτσάκια. Για ένα 40-αρη μαντράχαλο, που λαμβάνει δώρο-δείγμα έρωτα και πάθους, ένα αρκούδι, όχι πείτε μου, τι συμβολίζει και γιατί είναι χαρούμενος!! Ομοίως, γιατί μία τυπική κοπέλα, με το μυαλό της στη θέση του, με τη δουλίτσα της, με τις υποχρεώσεις της, με τις έγνοιες της, γιατί μα γιατί, περιμένει το αρκούδι, ή ακόμα χειρότερα γιατί αγοράζει αρκούδι;; δεν φτάνει που αυτή τη συγκεκριμένη μέρα μάλλον θα σου βγει ο έρωτας από τη μύτη, γιατί και στο μποτιλιάρισμα θα πήξεις και όλα αυτά θα τα πληρώσεις χρυσά, πρέπει να φας και τα αρκούδια στη μάπα.

Και καλά, τα παίρνεις και τα δίνεις τα αρκούδια, που για την συγκεκριμένη μέρα βγαίνουν σε διάφορες βερσιόν, με καρδούλες ντυμένα στα ροζ και στα κόκκινα, με ταμπελίτσες που γράφουν «είσαι η ζουζουνομουσουδίτσα μου!» και άλλα τέτοια χαζά, τι στο καλό τα κάνεις;;;; υποθέτω ότι τα ζευγάρια που τέλος πάντων γιορτάζουν με αυτόν τον τρόπο, έχουν κάπου στο σπίτι τους, ένα κρυφό ντουλάπι ο κάθε ένας που έχει μέσα όλα τα γουτσου γουτσου αρκούδια των τελευταίων 20 ετών!

Άσε που αν τα έρημα τα ζώα αντιλαμβανόντουσαν τον εξευτελισμό που βιώνουν αυτή τη μέρα, θα αυτοκτονούσαν ομαδικά. Εκεί πάνω στον Αρκτούρο, οι αρκούδες θα βαράγανε το κεφάλι τους πάνω στα βράχια μέχρι θανάτου, αν μπορούσαν να καταλάβουν ότι από άγρια μέλη του ζωικού βασιλείου, γίνονται γελοίο σύμβολο έκφρασης παλιμπεδισμού ενηλίκων.

Από την άλλη όσο δεν μπορώ να φανταστώ τον πατέρα μου, να αγοράζει κάτι τέτοιο και να το προσφέρει στη μάνα μου, μου πέφτει βαριά η εικόνα ενός φίλου μου, που επειδή θέλει να ξαπλώσει ένα 20-χρονο, με ή χωρίς ντεκαπάζ δεν έχει σημασία, ζώνετε τα αρκούδια και πάει στο ονειρεμένο ραντεβού!

Αν θέλετε λοιπόν, που μάλλον θέλετε, να γιορτάσετε την ημέρα, κάντε ένα ιδιαίτερο δώρο στον/στην σύντροφο σας. Ετοιμάστε του ένα δείπνο για δύο (χωρίς αρκούδια έτσι), έτσι όπως το έχω περιγράψει σε περσινή ανάρτηση με τίτλο Δύο (στις 6 Μαΐου).

Για σήμερα έχω άλλη μία μακαρονάδα, που για τους τεμπέληδες δεν θέλουν να κάνουν τα περίπλοκα, μπορεί να λειτουργήσει και ωραιότατο μενού για το δείπνο του Αγίου Βαλεντίνου.

Σπαγγέτι με Σολομό

1 πακέτο σπαγγέτι βρασμένα στο δόντι (αλ ντεντε, ντε!!)
3 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα, κυρίως το άσπρο μέρος και λίγο από το πράσινο
4 κουταλιές της σούπας άνηθος ψιλοκομμένος
4 κουταλιές της σούπας λάδι
2 κουταλιές της σούπας μουστάρδα
χυμό από ένα λεμόνι
ξύσμα από μισό λεμόνι
3 κουταλιές της σούπας κάπαρη ξεπλυμένη καλά να μην είναι πολύ αλμυρή
1/2 ποτήρι του κρασιού λευκό κρασί
200 γραμμάρια καπνιστός σολομός κομμένος σε λωρίδες

Βράζετε τα μακαρόνια. Σε μεγάλο τηγάνι σοτάρετε τα ψιλοκομμένα κρεμμυδάκια με το λάδι σε χαμηλή θερμοκρασία μέχρι να μαλακώσουν. Τα σβήνετε με το κρασί και προσθέτετε τον μισό άνηθο, την κάπαρη, τη μουστάρδα, το λεμόνι, το ξύσμα και αρκετό πιπέρι. Τα μαγειρεύετε λίγο σε χαμηλή φωτιά να δέσουν, και προσθέτετε τα βρασμένα μακαρόνια. Σβήνετε την φωτιά και βάζετε τελευταίο το σολομό με τον υπόλοιπο άνηθο. Ανακατεύετε καλά να δέσουν τα υλικά και σερβίρετε. Σε αυτή τη συνταγή ο καπνιστός σολομός δεν μαγειρεύετε απ’ ότι καταλάβατε. Η γνώμη μου είναι ότι ο καπνιστός σολομός, χάνει και την ιδιαίτερή του γεύση και γίνετε αλμυρός όταν ζεσταθεί. Προτιμώ λοιπόν να τον βάζω στο τέλος, ώστε να μείνει ατόφια η γεύση του.

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Φεύγω

Φεύγω και αφήνω πίσω μου συντρίμιαααααα.....

Πάω Ρουμανία, κάνει κρύο εκεί, μηδέν βαθμοί! και χιόνια λέει, αλλά τί να κάνουμε έχω να πάω από πρίν τα Χριστούγεννα.

Τα λέμε τη Παρασκευή.

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

Εχω θέμα

Αγαπητοί μου έχω θέμα! Το ερώτημα είναι θεμελιώδες και ταλανίζει τους Έλληνες για να μην πω τα Ελληνικά Νοικοκυριά, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Είναι δυνατόν μία φιλική σχέση να εξελιχθεί σε ερωτική; Και είναι δυνατόν να δημιουργήσεις μία σωστή σχέση μέσα στην εργασία σου;

Όχι πείτε μου τώρα, δεν είναι αυτά ζητήματα θεμελιώδη;;

Έχεις που λένε μία μακροχρόνια και γερή φιλική σχέση, είστε ρε παιδάκι μου φίλοι από τα μικράτα σας, είναι προφανές ότι σε κάποια – νεανική μάλλον - φάση της ζωής σου απέρριψες τη πιθανότητα να δημιουργήσεις σχέση με αυτόν (τον περί ου ο λόγος) άνθρωπο γιατί τότε δεν σου άρεσε, λέμε τώρα! Έτσι γίνατε φίλοι.

Με το πέρας όμως του χρόνου, αλλάζεις και εσύ και ο «περί ου», είναι δυνατόν λοιπόν να ανοίξεις τα στραβά σου και να τον δεις αλλέως πως; Και πες ότι τα στραβά σου τα ανοίγεις, τι γίνετε με όλες εκείνες τις μαλακίες «μα θα χαλάσω μία τόσο ωραία φιλία», «θα βάλω σε κίνδυνο τη σχέση μας» και τα άλλα που αναφέρονται στο κοσμοπόλιταν σελίδα 23.

Παρόμοια είναι και η κατάσταση στη δουλειά. Λέγετε ότι στη δουλειά δεν κάνεις σχέσεις γιατί βάζεις σε κίνδυνο και τη δουλειά και τη σχέση. Εγώ τώρα αυτά δεν μπορώ να τα καταλάβω, καθώς είμαι μπούφος, αλλά αν έχετε τίποτις σοβαρά επιχειρήματα να μου πείτε, εδώ είμαι.

Προσωπικά πιστεύω ότι για να πετύχει μία σχέση πρέπει πρωτίστως οι άνθρωποι να ταιριάζουν, να έχουν κοινά ενδιαφέροντα, βιόρυθμους, αξίες και στόχους. Όλα τα άλλα έρχονται και η καύλα και η ντάγκλα, και τα λοιπά ακατανόητα που συνήθως αναφέρονται στον έρωτα. Τι καλύτερο λοιπόν από ένα φίλο με τον οποίο σίγουρα έχεις πολλά, πάρα πολλά κοινά, αλλιώς δεν μπορείς να είστε φίλοι. Τώρα γιατί σώνει και ντε αυτή η σχέση θα χαλάσει, και μαζί της θα καταστρέψει την υποτιθέμενη ονειρεμένη φιλία, αυτό δεν καταλαβαίνω. Αλλά ακόμα και αν χαλάσει, γιατί στο φινάλε δεν κάνετε καλό κρεβάτι, βρε αδελφέ, αυτό γιατί υποχρεωτικά σημαίνει "λήξης φιλίας";

Καλά το άλλο με τη δουλειά δεν μπορώ να το καταλάβω με τίποτα. Δηλαδή αν γίνει μία σχέση στο χώρο εργασίας, αυτό σημαίνει υποχρεωτικά φράξια εναντίων της εταιρίας; Ή ότι παύουμε να δουλεύουμε γιατί όλη τη μέρα τριβόμαστε ο ένας πάνω στον άλλο, στους διαδρόμους, ή ότι θα βαρεθούμε γρήγορα γιατί θα βλεπόμαστε όλη την ημέρα; Ειλικρινά, δεν το καταλαβαίνω.

Μάλλον ζαβά είμαστε όλοι μας, και ψάχνουμε να βρούμε λόγους να μην ερωτευόμαστε!!! Ξέρω μάλιστα κάποιους που το παραδέχονται, φοβούνται να ερωτευτούν για να μην πληγωθούν! Έτσι όπως όταν ήμασταν μικρά δεν μας έβγαζαν έξω στην ύπαιθρο για να μην γρατσουνίσουμε τα πόδια μας, με αποτέλεσμα 40-χρονών μαντράχαλοι να νομίζουμε ότι το γρασίδι είναι μπλε ελεκτρίκ. Έτσι χωρίς πειραματισμό στον έρωτα, θα πιστέψουμε στο τέλος ότι ο καλύτερος εραστής που υπάρχει είναι ο εαυτός μας, και ότι τα διπλά κρεβάτια δημιουργήθηκαν για να γεμίζουν τις μεγάλες κρεβατοκάμαρες.

Λοιπόν αυτά για σήμερα, να σας γράψω και μία ωραιότατη μακαρονάδα που μου την έχει πει μία φίλη Ιταλίδα πολλά χρόνια πριν.

Μακαρόνια με σκόρδο και τοματίνια

1 πακέτο μακαρόνια της αρεσκείας σας, βρασμένα όσο λεει το κουτί (δευτερόλεπτο παραπάνω, λιγότερο ίσως)
μπόλικο λάδι – αν έχετε λάδι αρωματισμένο με βασιλικό που σας είχα συμβουλεύσει να φτιάξετε ακόμα καλύτερα
3 σκελίδες σκόρδο ολόκληρες – ώστε να τις βγάλετε όταν αρωματίσουν αρκετά το λάδι, αν όμως δεν έχετε πρόβλημα με το σκόρδο να τις λιώσετε και να τις αφήσετε μέσα όπως στα σκορδομακάρονα
½ κιλό ντοματίνια, μικρά ολόκληρα, πλυμένα και τρυπημένα κανά δυο φορές το κάθε ένα με ένα πιρούνι
Φύλα φρέσκου βασιλικού, όσα θέλετε
1 μικρή καυτερή πιπερίτσα κομμένη σε μικρά κομματάκια, απαραίτητα ξεσποριασμένη. Αν δεν σας πολύ αρέσουν τα καυτερά μην τη βάλετε
Μπόλικη παρμεζάνα τριμμένη

Σε μία κατσαρόλα βράζετε τα μακαρόνια. Σε άλλη κατσαρόλα βάζετε το λάδι να κάψει και σοτάρετε σε αυτό τις σκελίδες του σκόρδου να δώσουν το άρωμά τους, μετά τις βγάζετε, εκτός αν είστε του σκόρδου οπότε το έχετε λιώσει και το αφήνετε κανονικά. Προσθέτετε και την πιπερίτσα και την αφήνετε λιγάκι να τηγανιστεί και αυτή. Όταν το λάδι έχει κάψει πολύ προσθέτετε τα τοματίνια που μόλις πέσουν στο καυτό λάδι, σκανε και βγάζουν όλα τους τα ζουμιά. Τα μαγειρεύετε κανα πεντάλεπτο, όχι όμως παραπάνω ώστε η ντομάτα να μείνει ζουμερή και ζωντανή. Βάζετε τα βρασμένα και σουρωμένα μακαρόνια μέσα στη ντομάτα, και προσθέτετε τα φύλα βασιλικού και την παρμεζάνα. Τα ανακατεύετε πολύ καλά να πάει παντού το τυρί και ο βασιλικός. Σερβίρετε αμέσως ζεστό και αχνιστό. Πολύ εύκολη μακαρονάδα για ένα βράδυ μπρος στη ρημάδα τη ΤΙΒΙ.

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009

Ο κάθε πικραμένος

Αυτή η χώρα τελικά κατοικείται από πολλούς κομπλεξικούς ανθρώπους. Πως αλλιώς μπορώ να χαρακτηρίσω τον κάθε πικραμένο που έχει άποψη επί παντός επιστητού. Μάλλον το λεω στραβά, είναι λογικό όλοι μας να έχουμε απόψεις και καλά κάνουμε να τις έχουμε και να τις λέμε. Δεν είναι η άποψη του καθενός λοιπόν που με ενοχλεί, είναι η εντύπωσή του, ότι επειδή έχει διαβάσει 2-3 φυλλάδες, έχει ακούσει και την επίσημη γραμμή του κόμματός του, του έχει πει και ο ξάδερφος Αστέριος 2 μαλακίες, τσούπ γίνετε μεγάλος γνώστης όλων των θεμάτων!

Έτσι, ανάλογα με την εποχή, έχουμε γεμίσει με γεωργοοικονομολόγους που γνωρίζουν το αγροτικό, με τρομοκρατο-λόγους που ξέρουν τα πάντα για την τρομοκρατία, με γιατρούς που γνωρίζουν απ’ έξω τον ιό «κοξάκι» και τις πιθανές επιπτώσεις της γρίπης των πτηνών σε θεία Μαριγούλα, με συνταγματολόγους που γνωρίζουν σε βάθος ότι η άποψη του Συμβουλίου της Επικρατείας για το γήπεδο είναι λάθος, και άλλα τέτοια τραγελαφικά. Οι περισσότεροι δε από εμάς, είμαστε πολύ άσχετοι με το ζήτημα για το οποίο μιλάμε για να μην πω αγράμματοι και απαίδευτοι.

Χτες βράδυ μπήκα σε site γνωστής πρωινής εφημερίδας, που δίνει τη δυνατότητα στους επισκέπτες της να πουν τη γνώμη τους για διάφορα θέματα, και βέβαια το χτεσινό θέμα ήταν η Ολυμπιακή. Μιλάμε για το χαμό, με διάφορους μπουρδολόγους να λένε ότι τους κατέβει για τα πάντα, από την ασφάλεια του πτητικού της έργου, μέχρι για τον μισθό της αεροσυνοδού, και από το πόσο κοστίζει στο φορολογούμενο, μέχρι το τι πρέπει να γίνει για να μην φαλιρίσει. Και βέβαια να μαλώνουν μεταξύ τους, και να βρίζονται, και άλλα τέτοια κόσμια. Εκεί λοιπόν που το χάζευα, μου δημιουργήθηκε η απορία που στο καλό τα ξέρουν όλα αυτά που λένε, με τι στοιχεία μιλάνε για μισθούς και business plans, και στο φινάλε που στο καλό βρίσκουν το χρόνο όλοι αυτοί να γράφουν και να ξαναγράφουν σε τέτοια sites. Εγώ δυσκολεύομαι αφάνταστα να βρω τη μισή ώρα που θέλω την ημέρα να γράφω αυτό το κείμενο, αλλά μάλλον κάτι κάνω λάθος. Τέλος πάντων.

Μία δεύτερη απορία που μου δημιουργήθηκε είναι αυτή της περίφημης κοινωνικής συνοχής. Που στο καλό βρίσκετε αυτή η κυρία και μας κρύβετε;; που στο καλό είναι το ενδιαφέρον μας για τον διπλανό μας «υπάλληλο»; Γιατί είναι σαφές, για εμένα ότι είμαστε όλοι υπάλληλοι. Να καταλάβω ότι μπορεί να μας χαλάνε μία σειρά από πράγματα κυρίως στο δημόσιο τομέα, και εμένα άλλωστε μου τη δίνει αυτή η κατάσταση, αλλά από το σημείο του «πρέπει να αυξήσουμε την παραγωγικότητα και την αποδοτικότητα του δημόσιου τομέα» στο «να απολυθούν όλοι τους και να πάνε σπίτια τους», υπάρχει τεράστια διαφορά. Και να δεχτώ ότι πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι αν «απολυθούν όλοι» και πάνε σπίτι τους, όλους θα μας φαει η μαύρη μαρμάγκα, αλλά ότι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι σήμερα είσαι εσύ και αύριο εγώ, αυτό μου πέφτει βαρύ!! Και ότι όπως εσύ μιλάς έτσι για τους υπαλλήλους της ολυμπιακής, έτσι και κάποιοι άλλοι μιλάνε αντίστοιχα για εσένα;

Θυμάμαι μία συζήτηση που έκανα παλιά με ένα συνάδελφο, με θεωρητικά «αριστερές» πεποιθήσεις, που φώναζε και γκρίνιαζε για την κατάντια στα σχολεία και τους δασκάλους που δεν πληρώνονται και άρα δεν αποδίδουν, αλλά όταν ήρθε η ώρα της μεγάλης απεργίας των δασκάλων που του χάλασε τη βολή γιατί «τι να τα κάνω τα παιδιά;;;» τα είχε βάλει μαζί τους και έλεγε ότι πολύ κράτησε η απεργία και δεν έχουν δίκιο. Το ίδιο συμβαίνει με όλες τις απεργίες, βγαίνει η κυβέρνηση και μας παρουσιάζει τους απεργούντες «ρετιρέ», ζάπλουτους με φεράρι υπαλλήλους, και επειδή ψιλοχαλάει η ζαχαρένια μας με την αντίδραση τους, ξεχνάμε ότι είμαστε όλοι αλληλένδετα μέλη του ίδιου κοινωνικού ιστού, και έτσι αρχίζουμε μεγαλοπρεπέστατα μπινελίκια και βέβαια αποκτούμε και «άποψη».

Δεν ισχυρίζομαι ότι όλες οι απεργίες και όλες οι αντιδράσεις είναι δικαιολογημένες, είμαι όμως μέγας οπαδός του μέτρου (με εξαίρεση τη μαγειρική, εκεί δεν υπάρχει μέτρο!), που δεν ξέρω αν έχει χαθεί, γιατί δεν νομίζω ότι υπήρχε και ποτέ.

Για την Ολυμπιακή δεν ξέρω τι συμβαίνει, δεν πιστεύω και κανένα άλλωστε. Ξέρω όμως ότι με έχει εξυπηρετήσει άπειρες φορές (μην ξεχνάτε ότι για πολλά χρόνια έκανα ένα ταξίδι τη βδομάδα) και με έχει εκνευρίσει εξίσου άπειρες φορές. Ξέρω επίσης ότι οι υπάλληλοι της ολυμπιακής δεν είναι «πλούσιοι»!!! Έλεος επιτέλους με αυτή τη μαλακία. Αν ήταν έτσι η Ελλάδα θα ήταν χώρα πλουσίων, μία με τους ναυτεργάτες, μία με τους αγρότες, μία με τον ένα μία με τον άλλο. Εγώ παιδιά δεν ξέρω κανένα, μα κανένα, πλούσιο. Ξέρω ανθρώπους «τακτοποιημένους» που λένε. Έχω φίλους και συγγενείς που δουλεύουν και δούλευαν στην εταιρία, και μόνο πλούσιοι δεν είναι. Ίσως πιο «τακτοποιημένοι» από άλλους, ίσως πιο ευνοημένοι, αλλά όχι και πλούσιοι, και τέλος πάντων όχι άξιοι για απόλυση! Και όλα όσα λέγονται σε αυτά τα forum, από άσχετα ανθρωπάκια, τα βλέπω ως κομπλεξικές συμπεριφορές του κάθε πικραμένου!!

Για τη Κυριακή το μεσημέρι, χρειάζεστε ένα ζεστό, χουχουλιάρικο φαγάκι, να ταΐσετε την οικογένεια. Έτσι λοιπόν το μενού έχει ....

Γιουβαρλάκια αυγολέμονο

½ κιλό μοσχαρίσιο κιμά
1 φλιτζάνι ρύζι καρολίνα
3 αυγά
½ φλιτζάνι φρέσκα μυρωδικά ψιλοκομμένα (περισσότερο μαϊντανό, λιγότερο άνηθο, λίγο δυόσμο, λίγη ρίγανη, ότι έχετε τέλος πάντων, αν δεν έχετε φρέσκα τότε βάλτε 3 κουταλιές της σούπας ανάμικτα ξερά μυρωδικά)
Λάδι, αλάτι, πιπέρι
Αλεύρι για να τα αλευρώσετε
3 καρότα
χυμό από 1 λεμόνι

Πλάθετε τον κιμά, με το μισό ρύζι (ωμό) , τα μυρωδικά, το αλάτι και το πιπέρι και το ασπράδι από 1 αυγό και ελάχιστο λάδι. Αφού τον ζυμώσετε πολύ καλά τον πλάθετε σε μικρά μπαλάκια. Μη τα κάνετε πολύ μεγάλα, δεν ψήνονται καλά και δεν γίνονται νόστιμα Βάλτε τα για μία ώρα στο ψυγείο να «δέσουν». Τα βγάζετε από το ψυγείο και τα αλευρώνετε καλά, αλλά τα τινάζετε ώστε όταν θα μπουν στην κατσαρόλα να μην έχουν τόνους αλεύρι πάνω και λασπώσουν. Βράζετε σε μεγάλη κατσαρόλα 1 ½ λίτρο νερό (6 ποτήρια), όσο κοχλάζει το νερό, ρίχνετε με ένα κουτάλι και σιγά σιγά να μην πιστιλιστείτε και καείτε, τα γιουβαρλάκια. Βάζετε και τα καρότα κομμένα σε ροδέλες και το υπόλοιπο ρύζι. Αλατοπιπερώνετε δεόντως και ρίχνετε και λίγο λαδάκι. Θέλουν περίπου μισή ώρα βράσιμο σε χαμηλή φωτιά. Ίσως να χρειαστούν λίγο ακόμα νεράκι, αλλά μην τα κάνετε και σούπα! Όταν γίνουν τα αυγοκόβετε με το τα 2 αυγά και τον ένα κρόκο, με τον γνωστό τρόπο. Αν θέλετε τα πασπαλίζετε στο τέλος με φρέσκο άνηθο. Ανάλογα με τις ορέξεις σας μπορείτε να βάλετε παραπάνω λεμόνι στο αυγολέμονο.

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

Με χαλάνε ...

Είναι πολλά πράγματα που με χαλάνε, αλλά μέχρι σήμερα πίστευα ότι με χαλάει περισσότερο η φέτα στο τραπέζι. Τελικά είχα λάθος, με χαλάει το ελληνικό δημόσιο!

Είμαι από τους τυχερούς που έχω φτιάξει τη ζωή μου με τέτοιον τρόπο ώστε να μην είμαι υποχρεωμένη να έρχομαι σε επαφή με το Ελληνικό Δημόσιο. Την φορολογική μου δήλωση την κάνω εδώ και χρόνια ηλεκτρονικά, όλες μου οι επαφές με τις τράπεζες γίνονται ηλεκτρονικά, οι λογαριασμού μου εξοφλούνται αυτόματα, είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος!!

Μέχρι που χτες αποφάσισα να κάνω αίτηση μεταδημότευσης, γιατί μιας και 5 χρόνια αγόρασα σπίτι στον Γέρακα, κατοικώ εκεί, θέλω να έχω γνώμη για το τι και πως του δήμου που κατοικώ. Χώρια που ως δημότης μπορώ να χρησιμοποιώ και τις δημοτικές υπηρεσίες, όπως τα γυμναστήρια, τα δημοτικά ιατρεία, τα μαθήματα χορού κλπ, που στο φινάλε με τους δικούς μου δημοτικούς φόρους πραγματοποιούνται.

Τώρα θα μου πείτε τα θέλει ο κώλος μου, και θα συμφωνήσω μαζί σας, αλλά που και που, όλους τους ανθρώπους τους πιάνει μία τάση μαζοχισμού. Είναι το σύνδρομο αυτοκαταστροφής. Έτσι και εγώ είπα, υπάρχουν τα ΚΕΠ, δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο, να πάρω ένα τηλέφωνο να μου πουν οι άνθρωποι.

Μου λένε λοιπόν να τους πάω φωτοαντίγραφα των εκκαθαριστικών του 2007 και 2008 και μια ΔΕΗ. Όλα τα άλλα τα κάνουμε εμείς! Τι ωραία, σκέφτηκα, πολιτισμός! Γίναμε Ευρώπη, που λένε και οι παλιοί.

Οι φορολογικές μου δηλώσεις γίνονται ηλεκτρονικά εδώ και χρόνια. Δεν σου δίνουν όμως τη δυνατότητα να δηλώσεις τη νέα σου διεύθυνση, πρέπει να πας αυτοπροσώπως στην εφορία, να χάσεις μία εργάσιμη μέρα, να γίνουν τα νεύρα σου τσατάλια για να δηλώσεις ότι μετακόμισες. Επιπλέον δεν είναι υποχρεωτικό να το κάνεις! Στο βαθμό που έχει λύσει το πρόβλημα της ταχυδρόμησης των εντύπων μπορείς να είσαι γραμμένος όπου θες. Έτσι και εγώ δεν μπήκα στον κόπο να κάνω αυτή την αλλαγή, μέχρι φέτος το καλοκαίρι, που αποφάσισα ότι δικαιούμαι να το κάνω και ηλεκτρονικά. Μπήκα στο site βρήκα μία ηλεκτρονική αίτηση, τους την έστειλα με Φαξ και τους πήρα και τηλέφωνο να τους το πω. Εκεί βέβαια μου είπαν τρελά ότι πρέπει να την πάω ιδιοχείρως, έβαλα και λίγο τις φωνές ότι ο «φορολογικός οδηγός του πολίτη» λεει ότι μπορεί να σταλεί και με φαξ και να μην μου λένε τρελά. Στο τέλος το δέχτηκαν και έγινε η αλλαγή. Έβγαλα και ένα πιστοποιητικό φορολογικής ενημερότητας, που έχει την νέα μου διεύθυνση και όλα ωραία και καλά.

Πάω λοιπόν στο ΚΕΠ να κάνω την αίτηση. Δίνω τα εκκαθαριστικά που όμως έχουν τη παλιά διεύθυνση, δίνω και τη φορολογική ενημερότητα και τους εξηγώ, μπλα μπλά ... Με βλέμμα ροφού με ρωτάει: «Έψιλον 1 έχετε;», μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα, ..., «για να έχω εκκαθαριστικό, έχω και Ε1 βέβαια!», «Έχει την παλιά σας διεύθυνση;». Τώρα κανονικά θα έπρεπε να τα μαζέψω να φύγω, μιας και ήταν ολοφάνερο ότι η συζήτηση θα με οδηγούσε στο εγκεφαλικό, αλλά κάθισα και εξήγησα, ξανά και ξανά την ιστορία με τα εκκαθαριστικά, ότι έχω δεκάδες άλλα χαρτιά που πιστοποιούν την κατοικία μου και τέλος πάντων, δεν είναι δυνατόν να πρέπει ένας άνθρωπος να είναι κάτοικος μίας περιοχής για τουλάχιστον 2 χρόνια ώστε να του επιτραπεί να γίνει δημότης στο δήμο κατοικίας του. Εκεί μου είπαν ότι αυτές τις εντολές έχουνε και δεν μπορούνε να κάνουν κάτι άλλο γιατί ως γνωστόν δεν είναι εκεί για να σκέφτονται αλλά για να εκτελούν.

Το δέχτηκα, τι φταινε άλλωστε τα κοριτσάκια, με το μυαλό ραδικιού, και ξεκίνησα να πάω στο Δήμο, ελπίζοντας ότι εκεί θα με καταλάβαιναν καλύτερα.

Μία από τα ίδια με την κυρία εκεί, οι ίδιες ερωτοαπαντήσεις, λίγο πιο αγενής συμπεριφορά βέβαια, και στο τέλος μου λεει, η γκουρού της δημόσιας διοίκησης, ότι η μεταγραφή είναι δύσκολη δουλειά και δεν μπορεί να γίνετε όποτε σας καπνίσει εσάς και αποφασίζετε να μετακομίζετε από το ένα μέρος στο άλλο! Κάγκελο εγώ!

Γιατί απ’ ότι καταλαβαίνετε δεν έχουμε δικαίωμα να μετακομίζουμε και να ζητάμε να είμαστε δημότες στο δήμο που κατοικούμε για να μην βάλουμε τους 1 εκατομμύριο περίπου δημόσιους υπάλλήλους που έχουμε να δουλέψουν! Είναι λίγοι βλέπετε και δεν προλαβαίνουν τόση δουλειά. Για να μην πω για όλα τα άλλα τα γνωστά, που εμείς τους πληρώνουμε να μας εξυπηρετούν, και γενικά αυτά που λεμε εμείς οι 2ης κατηγορίας πολίτες που δεν είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι.

Όταν διηγήθηκα την ιστορία στον πατέρα μου, 70 χρονών άνθρωπο δηλαδή, που την έχει φαει με το κουτάλι τη αποδιοργάνωση αυτής της χώρας, μου είπε το εξής εξωφρενικό, ..., να ψάξουμε κανένα γνωστό, κανένα μέσο δηλαδή, να μας το κάνει, δεν είναι δα και τίποτα σπουδαίο!!! Σε αυτό το σημείο έχασα και τη λαλιά μου, σε λίγο θα μου πουν και να λαδώσω το μηχάνημα. Αλλά τι να κάνουν και αυτοί οι άνθρωποι έμαθαν τόσα χρόνια ότι τίποτε δεν λειτουργεί σωστά σε αυτή τη χώρα, και ο μόνος τρόπος είναι ο «γνωστός».

Το άφησα το ζήτημα απ’ ότι καταλάβατε, και πολύ χρόνο έχασα και πολλές μέρες θέλω για να ηρεμήσω απ’ ότι άκουσα. Γιατί λοιπόν να το πάθω το εγκεφαλικό νέος άνθρωπος, δεν με θέλουν αυτοί δημότη μία, δεν ασχολούμαι μαζί τους δέκα. Αλλά μην τολμήσουν και μου στείλουν φυλλάδια στις εκλογές και γεμίσουν τι σπίτι μου χαρτούρα γιατί θα ... χαλάσω πολύ σοβαρά, σοβαρότερα απ’ όταν προσγειώνετε φέτα στο τραπέζι μου!!!

Σήμερα θα σας γράψω ένα νοστιμότατο και κατά συνέπεια βαριά παχυντικό και χολιστερηνούχο φαγάκι. Πως να το κάνουμε, χρειάζονται και αυτά.

Αρνάκι γεμιστό

1 μπούτι από αρνί, περίπου 1 ½ - 2 κιλά, ξεκοκαλισμένο (ζητήστε το από τον χασάπη σας)
1 μέτριο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο,
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένες,
150 γραμμάρια φέτα ή καλύτερα μανούρι,
2 κουταλιές της σούπας δενδρολίβανο,
1 κουταλιά της σούπας ρίγανη
4 κουταλιές της σούπας μουστάρδα
αλάτι και πιπέρι

Παίρνετε το αρνάκι και το ανοίγετε πάνω στον πάγκο σας. Το αλατοπιπερώνετε καλά και το τρίβετε με τη ρίγανη και από τις δύο πλευρές. Σε ένα μπολάκι ανακατεύετε το μανούρι τριμμένο ή χοντροκομμένο με το κρεμμύδι το σκόρδο, και το μισό δενδρολίβανο. Απλώνετε το μίγμα αυτό στο κέντρο του κρέατος, το διπλώνετε και το δένετε σφιχτά με σπάγκο μαγειρικής. Αλείφετε με τη μουστάρδα και το υπόλοιπο δενδρολίβανο εξωτερικά το αρνί και το βάζετε σε ένα βαθύ ταψάκι και το σκεπάζετε με αλουμινόχαρτο. Καλό είναι να μην ακουμπάει το αλουμινόχαρτο στο κρέας, αν αυτό δεν γίνετε τότε τυλίχτε το πρώτα με μία λαδόκολλα και μετά σκεπάζετε το ταψί με αλουμινόχαρτο. Το ψήνετε στους 180 βαθμούς αέρα για 1 ώρα και 15 λεπτά τουλάχιστον, μετά βγάζετε το αλουμινόχαρτο και τη λαδόκολλα και το ψήνετε για μία ώρα ακόμα μέχρι να ψηθεί καλά. Δοκιμάστε το με ένα βουτυράτο πουρέ πατάτας και θα με θυμηθείτε!

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Βγαλμένα μέσα από τη ζωή είναι όλα ...

Πολλές φορές έχω δηλώσει τον ερωτά μου για την Κρήτη και για τους Κρητικούς ιδιαίτερα. Άνθρωποι έξω καρδιά, χαλαροί, με ιδιαίτερες απόψεις σε πολλά ζητήματα, από τη φούντα και την οπλοκατοχή, μέχρι του «αν δεν ήμασταν εμείς να βγάλουμε ένα Βενιζέλο, η Ελλάδα θα σταμάταγε στα Τέμπη».

Έχουν επίσης πολύ ξεχωριστές απόψεις για την φιλοξενία, στην οποία δίνουν μία άλλη διάσταση, και για την γενικότερη συμπεριφορά των Κρητικών μεταξύ τους. Για τον λόγο αυτό, από το μπάχαλο που συνέβηκε στον Πειραιά χτες και προχτές, από το γεγονός ότι δεν τους δέχτηκε ο Υπουργός, από το ότι δεν πήραν τίποτα απολύτως σε αντίθεση με τους Θεσσαλούς ψηφοφόρους του κου Υπουργού και του Σουφλιά, ένα πράγμα τους πείραξε και μόνο, το ότι δεν είχαν την πρέπουσα φιλοξενία από τον Μαρκοτέτοιο και ότι δεν είναι δυνατόν να τους φέρεται έτσι ένας Κρητικός. Με άλλα λόγια, «μάλιστα κύριε να το φαμε το ξύλο μας, αλλά όχι από ένα Κρητικό!! «Που να του χαλάσει η Ρατσί και να μην ξαναφάει σταμναγκάαασι!!»

Τρελαίνομαι να τους βλέπω στην τηλεόραση, με τη τραγουδιστή λαλιά τους, με την ιδιάζουσα αίσθηση δικαίου και ελευθερίας που έχουν και που μόνο στην Κρήτη βρίσκεις. Τρελαίνομαι σας λεω!!

Αλλά και αυτός ο Μαρκοτέτοιος, που τον πήρε το μάτι μου στην ΤΙΒΙ να λεει καταπληκτικά πράγματα έχει πολύ πλάκα ο τύπος. Δεν ξέρω αν έχει καταλάβει τι θα πάθει έτσι και πατήσει στην Κρήτη να δει τον Ψηλορείτη, αλλά δεν με νοιάζει κιόλας. Προς το παρόν, έχει απίστευτη πλάκα, ιδιαίτερα όταν περιγράφει τα τρακτέρ ... «δεν μπορώ να αφήσω αυτά τα γιγαντιαία μηχανήματα με την τεράστια πιρούνα μπροστά (β.λ. τρακτέρ) να οργώνουν την Πανεπιστημίου!». Ρε φίλε, μίας και δεν οργώνονται τα χωράφια, ας οργωθεί τουλάχιστον το Σύνταγμα, μπας και βγει κανα ραδίκι, και σώσουμε το ΑΕΠ!

Αλλά και το άλλο το φοβερό είχε πολύ πλάκα. Στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει γιατί την έπεσαν σε εκείνο τον έρημο τον ΓΑΠ (β.λ. Παπανδρέου), και τον ταράξανε στο δακρυγόνο, τι τραβάει ο άνθρωπος για την Φουκαριάρα την μάνα του!, έλεγε ότι δεν είχαν ειδοποιηθεί επισήμως για την παρουσία του. Και αν και τα μεγάφωνα το λέγανε και το ξαναλέγανε, τα «όργανα» δεν το πιστεύανε, και ξαφνικά εμφανίστηκε ένας «ψηλός» και ο κόσμος έτρεξε γύρω του, και έγινε μια αναμπουμπούλα και ένας κουρνιαχτός που θα έλεγε και ο τραμπάκουλας, και αυτός παρακολουθούσε από τον θάλαμο επιχειρήσεων (χωρίς αστεία .... τώρα πως παρακολουθούσε δηλαδή το αστροπελέκι; υπήρχε σύνδεση με κάμερες;;;; φρικαλέα πράγματα αν το σκεφτούμε σοβαρά!) και είδε τον ΓΑΠ να κλαιει με μαύρο δάκρυ, και νόμιζε ότι ήταν ο Ξανθόπουλος που μπάρκαρε για την αστραλία, αλλά μετά κατάλαβε ότι ήταν ο ΓΑΠ και εκεί έδωσε εντολή να μην τον δείρουνε, όπως όλους τους άλλους, και τώρα ζητάει να του πει τουλάχιστον ένα ευχαριστώ που δεν τον έδειρε, γιατί έτσι το έχουμε εμείς στην Κρήτη, δεν είμαστε αχάριστοι, αλλά τι περιμένεις από ένα Πελοποννήσιο, και αυτά!!

Ο δε ΓΑΠ, ούτε και κατάλαβε γιατί του την πέσανε, ήρθε και τουμπάνιασε ο άνθρωπος και ούτε να μιλήσει δεν μπορούσε, και άρχισε να αναρωτιέται ότι αν δεν ήταν ψηλός (γονίδια της φουκαριάρας Μις Αϊτνάχο βλέπετε, που ένα όνειρο έχει στη ζωή της να τον δει Πρωθυπουργό), αλλά χοντρός ωσάν τον Κωστάκη, θα του την πέφτανε;;; Άντε τώρα να του απαντήσεις του ανθρώπου, και να του εξηγήσεις, ότι ήταν μία παρεξήγηση. Σαν εκείνες τις παλιές, που ο κύριος Σημίτης βάραγε τα γεροντάκια, τι γεροντάκια δηλαδή συνομήλικοι του ήταν όλοι, αλλά αυτά δεν λέγονται...

Τώρα εγώ νομίζω ότι ο Κωστάκης είναι ολίγον τρομοκρατημένος, γιατί σου λεει, αντιπολίτευση θα γίνω σύντομα, λες να μου το κρατάει μανιάτικο ο ΓΑΠ και κάνω μία να βγω από τη Ραφήνα να πάω για ρακέτες και μου την πέσει και εμένα;;;

Εκείνο το παιδί ο Μαρκοτέτοιος βέβαια, ένα δίκιο το έχει, βλέπετε το άλλο το καλό παιδί ο Τσίπρας, είχε ειδοποιήσει, έρχομαι, να σταματήσουμε και εμείς να βαράμε, να καθαρίσουμε λίγο, να ρίξουμε και ένα αέρισμα στο αυθαίρετο, να μας βρει μαζεμένους. Όχι ακάλεστος, καλησπέρα σας! Αλλά ποιος περιμένεις να του μάθει τρόπους η κα Μάργκαρετ, που ούτε τον άνδρα της δεν κατάφερε να κρατήσει! Χώρια που όλα αυτά τα κάνουν οι οργανωμένοι οπαδοί του Πασοκ, για να ρίξουν την κυβέρνηση. Αυτό το τελευταίο είναι μέγα επιχείρημα, και μόνο ένας τέτοιος εγκέφαλος μπορεί να το συλλάβει. Η αντιπολίτευση, αντιπολιτεύεται!! Και μάλιστα βγάζοντας τον κόσμο στους δρόμους! Το έχετε δει πουθενά αλλού αυτό εσείς; σε άλλη πολιτισμένη χώρα! Γι΄ αυτό και εμείς βγαίνουμε και τους σαπίζουμε στο ξύλο, αυτούς και όποιους άλλους διαφωνούν μαζί μας. Προσωπικά εγώ βέβαια δεν τους έχω ικανούς στον Πασόκ να οργανώσουν κάτι τόσο μεγάλο, χώρια που οι αγρότες εδώ και χρόνια μόνο Πασοκ δεν είναι, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα.

Με τούτα και με κείνα περνάνε οι μέρες μας στη μαγική μπουρδελία που ζούμε. Αν το σκεφτείτε πείτε μου σοβαρά σε ποια άλλη χώρα του κόσμου, πέφτει τόσο ξύλο, τόσο χημικό τους τελευταίους 2 μήνες; Από τον Δεκέμβριο, αυτά τα «όργανα» είναι σε θέση μάχης, μα με τους νεαρούς, μα με τους φοιτητές, μα με τις γριούλες που πάνε να σώσουν το παρκάκι, στην κυψέλη, μα με τους Κρητικούς, μα με τον πρόεδρο της εκλεγμένης αντιπολίτευσης, με όλους. Και έχουμε μέλλον μπροστά μας. Ένα μόνο να μου πείτε αγαπητέ κύριε Μαρκοτέτοιε μου, προμήθειες έχουμε;; παραγγείλαμε δακρυγόνα, πήραμε τα χημικούλια μας, μην ξεμείνουμε έτσι και εκτεθούμε ως χώρα!!

Τέλος τα αστεία, ώρα για φαγάκι. Μία υπέροχη μακαρονάδα σήμερα, πικάντικη και λαχταριστή.

Μακαρόνια με σάλτσα από λουκάνικο

2-3 μεγάλα λουκάνικα χωριάτικα
1 πακέτο μακαρόνια, ή καλύτερα παπαρδέλες, ή χυλοπίτες
250 γραμμάρια κιμά μοσχαρίσιο
1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδο ψιλοκομμένη
½ ποτήρι κρασί λευκό
1 ½ φλιτζάνι τριμμένη ντομάτα
1 κουταλιά της σούπας πελτέ
λάδι
αλάτι, πιπέρι, 1 κουταλάκι ζάχαρη
1 κουταλάκι κύμινο
1 ξύλο κανέλας
1 φύλο δάφνης
Λίγο κεφαλοτύρι, ή Σαν Μιχάλη, ή άλλο σκληρό τυρί, κομμένο σε κύβους

Χαράσσετε τα λουκάνικα και με προσοχή αφαιρείτε το εξωτερικό τους περίβλημα, ώστε να πάρετε μόνο τη γέμιση. Με ένα πιρουνάκι, την διαλύετε λιγάκι ώστε να πάρετε κάτι σαν μισομαγειρεμένο κιμά.

Σοτάρετε το κρεμμύδι και το σκόρδο με το λάδι και μόλις γίνει διάφανο προσθέτετε τον φρέσκο κιμά και τον τσιγαρίζετε καλά μέχρι να διαλυθεί. Τότε προσθέτετε και την γέμιση από τα λουκάνικα και την τσιγαρίζετε καλά. Σβήνετε με το λευκό κρασί και το αφήνετε λίγα λεπτά να εξατμιστεί το αλκοόλ. Προσθέτετε την ντομάτα, τον πελτέ και τα υπόλοιπα μπαχαρικά και μαγειρεύετε σε μέτρια φωτιά για μισή ώρα περίπου, μέχρι να δέσει η σάλτσα. Στο τέλος αφού το αφαιρέσετε από την φωτιά ρίχνετε και το τυρί. Το σερβίρετε είτε πάνω από τα μακαρόνια είτε προσθέτετε στη σάλτσα τα μακαρόνια και τα ανακατεύετε καλά.

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Άρχισαν τα δύσκολα

Την Πέμπτη είχαμε στη παρέα ένα τραγικό γεγονός. Αναπάντεχο. Ένας γονιός, αγαπημένος σε όλους μας, μας άφησε, ξαφνικά και απότομα. Τώρα όλα αυτά, με την ηλικία, την υγεία, τα συμπτώματα, αν υπήρχαν, είναι αδιάφορα. Η ουσία είναι, ότι ένα τηλέφωνο σου αλλάζει τη ζωή.

Δεν έχω το κουράγιο να γράψω για αυτό, και στο φινάλε δεν είναι και θέμα για συζήτηση, θέλω όμως να πω δυο πράγματα που συνειδητοποίησα λόγω του γεγονότος αυτού.

Πέμπτη βράδυ στο νοσοκομείο, ήμασταν μόνο οι κολλητοί, μεγάλη η αγωνία, μεγάλο το σοκ, τι να πεις; Υπάρχουν λόγια να παρηγορήσεις; Πως το χωνεύεις; Μεγάλη η αμηχανία. Πως πέρασαν αυτές οι ώρες;

Η κηδεία είναι πολύ βάρβαρη διαδικασία. Αυτή είναι η γνώμη μου. Είναι βέβαια μία κοινωνική υποχρέωση, δεν είμαστε μόνοι μας στη ζωή που λέει και η Λου. Να μαζευτούν όλοι οι φίλοι, να γίνει το τελετουργικό. Μιας και δεν είμαι της θρησκείας, όλο αυτό το βρίσκω ανούσιο. Να έχεις τον πόνο σου, να πρέπει να απαντάς σε ερωτήσεις, να πρέπει να κάνεις αυτό και εκείνο. Και βέβαια δεν είναι βάρβαρο μόνο για την οικογένεια, είναι για όλους, και για αυτούς που πάνε και αισθάνονται τεράστια αμηχανία, τι να πουν;;; Πρέπει όμως να γίνει.

Γεράσαμε. Ναι γεράσαμε. Το λεω καιρό τώρα, και με δουλεύουν οι πάντες. Μέχρι τώρα θάβαμε τους παππούδες μας, άντε και κανένα φίλο από τροχαίο, ή κανένα νέο γονιό από έμφραγμα. Περάσαμε όμως το κατώφλι και πλέον θάβουμε τους γονείς μας.

Δεν θα σας γράψω άλλα καταθλιπτικά. Σας έκανα και την καρδιά περιβόλι σίγουρα. Πάμε, ..., προχωράμε!

Το περασμένο Σάββατο ήμασταν στον Αποστόλη, του είχα υποσχεθεί γλυκό, και ψάχνοντας τι να φτιάξω, βρήκα μία πολύ ωραία συνταγή του Παρλιάρου, τούρτα σοκολάτα με σουμάδα. Η Σουμάδα είναι σαν τη λεμονάδα, αλλά με αμύγδαλα. Είναι ένα συμπυκνωμένο σιρόπι αμυγδάλου δηλαδή, πολύ γλυκό και υπέρ του δέοντος «θρεπτικό». Επίσης είναι το παραδοσιακό ποτό της Νισύρου, και έτσι είχα σπίτι ένα μπουκάλι που είχα πάρει το καλοκαίρι από το νησί, νομίζοντας ότι είναι αλκοολούχο! Από τη στιγμή που κατάλαβα ότι ήταν σιρόπι, το έβαλα σε ένα ράφι και περίμενα την στιγμή που θα το χρησιμοποιήσω σε κάποιο γλυκό. Η στιγμή αυτή ήταν το περασμένο Σάββατο!

Άρεσε πολύ αυτή η τούρτα και μου ζητήθηκε να ανεβάσω την συνταγή. Εδώ να σας πω ότι είναι πολύ εύκολη συνταγή, αλλά τα θέλει τα τσουμπλέκια της. Κατ’ αρχήν θέλει σουμάδα. Αν δεν έχετε ή δεν μπορείτε να βρείτε σουμάδα τότε υπάρχει πρόβλημα, ίσως να πρέπει να αυξήσετε λίγο την ποσότητα της κρέμας γάλακτος και να βάλετε εσάνς αμυγδάλου, ..., τι να σας πω, δεν ξέρω. Επίσης θέλει μία φόρμα με αποσπώμενο πάτο περίπου 25-27 εκατοστά διάμετρο, και ένα τσέρκι με 22 εκατοστά διάμετρο. Αυτό γιατί πρέπει το παντεσπάνι να έχει μικρότερη διάμετρο, και η μους σοκολάτας που θα πέσει από πάνω να το καλύψει όλο και στα πλαϊνά. Τώρα αν δεν έχετε αυτά τα 2 και απλά ψήσετε το παντεσπάνι σε ταψάκι και στο τέλος ρίξετε από πάνω την μους, θα έχετε ένα άλλο οπτικό αποτέλεσμα με μία βάση από παντεσπάνι και ένα μους σοκολάτας από πάνω. Τα υλικά του θα τα έχει μεν, αλλά το ίδιο δεν θα είναι.

Τούρτα σοκολάτας με σουμάδα

Για το παντεσπάνι
125 γραμμάρια σοκολάτα μπίτερ 70% κακάο
4 ασπράδια
3 κρόκοι
20 γραμμάρια αλεύρι
70 γραμμάρια βούτυρο
70 γραμμάρια ζάχαρη

για τη μους
300 γραμμάρια σοκολάτα κουβερτούρα (ή και μπίτερ 70% που είναι πιο άγλυκη)
200 γραμμάρια σουμάδα
300 γραμμάρια κρέμα γάλακτος 35% λιπαρά

Πρώτα φτιάχνετε το παντεσπάνι: Σε μπεν μαρί, ή φούρνο μικροκυμάτων λιώνετε την κουβερτούρα μαζί με το βούτυρο, και αφού ομογενοποιηθούν τα αφήνετε να κρυώσουν και να έρθουν σε χλιαρή θερμοκρασία (κάτω από 45 βαθμούς αν έχετε θερμόμετρο ζαχαροπλαστικής). Τότε προσθέτετε τους κρόκους και ανακατεύετε καλά. Στο εντωμεταξύ χτυπάτε τα ασπράδια με τη ζάχαρη σε μέτρια ταχύτητα στο μίξερ, μέχρι να γίνουν μία πολύ σφιχτή μαρέγκα. Σε χαμηλή ταχύτητα το μίξερ, θέλει αρκετή ώρα να γίνει καλή μαρέγκα. Με απαλές κινήσεις από κάτω προς τα πάνω ομογενοποιείτε το 1/3 της μαρέγκας στο μίγμα με την σοκολάτα και τα αυγά, προσθέτετε το αλεύρι και αφού το απορροφήσει, βάζετε και την υπόλοιπη μαρέγκα. Στο τέλος έχετε ένα πολύ αφράτο μίγμα. Αν έχετε ένα τσέρκι γύρω στα 22 εκατοστά διάμετρο, το τυλίγετε με αλουμινόχαρτο, ώστε να το κάνετε να έχει πάτο σαν ταψάκι και το ακουμπάτε πάνω σε μία λαμαρίνα φούρνου. Ρίχνετε το μίγμα, το ισιώνετε από πάνω και το ψήνετε για 15 λεπτά σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς. Μην το ψήσετε παραπάνω, ακόμα και αν σας φαίνετε ότι θέλει κι΄ άλλο. Θα φουσκώσει αρκετά, αλλά όταν θα το βγάλετε θα πέσει λίγο.

Για την μους: Ζεσταίνετε σε ένα κατσαρολάκι τη σουμάδα. Σε μπεν μαρί, ή φούρνο μικροκυμάτων, λιώνετε την κουβερτούρα, και λίγο πριν βράσει η σουμάδα την προσθέτετε στην λιωμένη σοκολάτα και ανακατεύετε καλά να ομογενοποιηθούν τα υλικά. Στο μίξερ χτυπάτε λίγο την κρέμα γάλακτος να φτιάξετε μια ελαφριά σαντιγί που όμως να είναι ρευστή σαν γιαούρτι, όχι πολύ σφιχτή δηλαδή. Όταν κρυώσει αρκετά η σοκολάτα προσθέτετε και την σαντιγί και πάλι με απαλές κυκλικές κινήσεις, ομογενοποιείται τα υλικά να γίνουν μία ρευστή μάζα.

Βγάζετε το παντεσπάνι από το τσέρκι και ξεκολλάτε το αλουμινόχαρτο. Το βάζετε στο κέντρο ενός στρογγυλού ταψιού με αποσπώμενο πάτο και διάμετρο 25 - 27 εκατοστά., το περιχύνετε με την μους να πάει παντού να καλύψει πλήρως το παντεσπάνι. Το καλύπτετε με σελοφάν και το βάζετε στο ψυγείο τουλάχιστον 5-6 ώρες να πήξει καλά. Το ξεφορμάρετε από το ταψί και το βάζετε (εγώ το άφησα μαζί με τον αποσπώμενο πάτο) σε μία πιατέλα. Μπορείτε να το πασπαλίσετε με λίγο κακάο, ή με φλούδες σοκολάτας που έχετε φτιάξει με μία πλάκα σοκολάτας που έχετε μαλακώσει ελαφρά αφήνοντας την εκτός ψυγείου, και με το μαχαιράκι που χρησιμοποιείτε για να κόβετε φλούδες παρμεζάνας. Αν δεν έχετε τέτοιο και με το ξεφλουδιστήρι τις πατάτας θα κάνετε τη δουλειά σας. Σας λεω πολύ επαγγελματικό αποτέλεσμα!