Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

Τα αρκούδια

Ο Άγιος Βαλεντίνος είναι στη πόρτα μας. Αύριο η μεγάλη γιορτή του και όλο το σύμπαν προετοιμάζετε.

Και καλά κάνει και προετοιμάζετε! Δεν θα γκρινιάξω σήμερα λέγοντάς σας πόσο χαζή είναι αυτή η γιορτή, ούτε θα σας πω ότι δεν είναι ελληνικό έθιμο και αυτά τα γνωστά. Θέλετε εσείς να χαρείτε τον ερωτά σας, με λουλούδια, καλά κάνετε! Θέλετε σοκολατάκια σε κόκκινες βελούδινες θήκες σε σχήμα καρδούλας, καλά ξανακάνετε. Θέλετε ρομαντικά τετ-α-τετ σε ρεστοράν με μυστήρια μενού, όπου υπό κανονικές συνθήκες όχι απλά δεν θα τα τρώγατε, ούτε από απέξω δεν θα περνάγατε, και πάλι καλά κάνετε και θέλετε, και οφείλω να πω ότι τα θέλω του ανθρώπου είναι πολύ σημαντικά ανεξάρτητα της γενεσιουργού αιτίας.

Μία όμως απορία την έχω, ο άνθρωπας! Τι σχέση έχουν τα σκατοαρκούδια με όλη αυτή τη φιέστα!!! Να δεχτώ ότι τα μικρά λούτρινα αρκουδάκια είναι χαριτωμένα και «γουτσου-γουτσου» για τα 5-χρονα, άντε για τα 9-χρονα κοριτσάκια. Για ένα 40-αρη μαντράχαλο, που λαμβάνει δώρο-δείγμα έρωτα και πάθους, ένα αρκούδι, όχι πείτε μου, τι συμβολίζει και γιατί είναι χαρούμενος!! Ομοίως, γιατί μία τυπική κοπέλα, με το μυαλό της στη θέση του, με τη δουλίτσα της, με τις υποχρεώσεις της, με τις έγνοιες της, γιατί μα γιατί, περιμένει το αρκούδι, ή ακόμα χειρότερα γιατί αγοράζει αρκούδι;; δεν φτάνει που αυτή τη συγκεκριμένη μέρα μάλλον θα σου βγει ο έρωτας από τη μύτη, γιατί και στο μποτιλιάρισμα θα πήξεις και όλα αυτά θα τα πληρώσεις χρυσά, πρέπει να φας και τα αρκούδια στη μάπα.

Και καλά, τα παίρνεις και τα δίνεις τα αρκούδια, που για την συγκεκριμένη μέρα βγαίνουν σε διάφορες βερσιόν, με καρδούλες ντυμένα στα ροζ και στα κόκκινα, με ταμπελίτσες που γράφουν «είσαι η ζουζουνομουσουδίτσα μου!» και άλλα τέτοια χαζά, τι στο καλό τα κάνεις;;;; υποθέτω ότι τα ζευγάρια που τέλος πάντων γιορτάζουν με αυτόν τον τρόπο, έχουν κάπου στο σπίτι τους, ένα κρυφό ντουλάπι ο κάθε ένας που έχει μέσα όλα τα γουτσου γουτσου αρκούδια των τελευταίων 20 ετών!

Άσε που αν τα έρημα τα ζώα αντιλαμβανόντουσαν τον εξευτελισμό που βιώνουν αυτή τη μέρα, θα αυτοκτονούσαν ομαδικά. Εκεί πάνω στον Αρκτούρο, οι αρκούδες θα βαράγανε το κεφάλι τους πάνω στα βράχια μέχρι θανάτου, αν μπορούσαν να καταλάβουν ότι από άγρια μέλη του ζωικού βασιλείου, γίνονται γελοίο σύμβολο έκφρασης παλιμπεδισμού ενηλίκων.

Από την άλλη όσο δεν μπορώ να φανταστώ τον πατέρα μου, να αγοράζει κάτι τέτοιο και να το προσφέρει στη μάνα μου, μου πέφτει βαριά η εικόνα ενός φίλου μου, που επειδή θέλει να ξαπλώσει ένα 20-χρονο, με ή χωρίς ντεκαπάζ δεν έχει σημασία, ζώνετε τα αρκούδια και πάει στο ονειρεμένο ραντεβού!

Αν θέλετε λοιπόν, που μάλλον θέλετε, να γιορτάσετε την ημέρα, κάντε ένα ιδιαίτερο δώρο στον/στην σύντροφο σας. Ετοιμάστε του ένα δείπνο για δύο (χωρίς αρκούδια έτσι), έτσι όπως το έχω περιγράψει σε περσινή ανάρτηση με τίτλο Δύο (στις 6 Μαΐου).

Για σήμερα έχω άλλη μία μακαρονάδα, που για τους τεμπέληδες δεν θέλουν να κάνουν τα περίπλοκα, μπορεί να λειτουργήσει και ωραιότατο μενού για το δείπνο του Αγίου Βαλεντίνου.

Σπαγγέτι με Σολομό

1 πακέτο σπαγγέτι βρασμένα στο δόντι (αλ ντεντε, ντε!!)
3 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα, κυρίως το άσπρο μέρος και λίγο από το πράσινο
4 κουταλιές της σούπας άνηθος ψιλοκομμένος
4 κουταλιές της σούπας λάδι
2 κουταλιές της σούπας μουστάρδα
χυμό από ένα λεμόνι
ξύσμα από μισό λεμόνι
3 κουταλιές της σούπας κάπαρη ξεπλυμένη καλά να μην είναι πολύ αλμυρή
1/2 ποτήρι του κρασιού λευκό κρασί
200 γραμμάρια καπνιστός σολομός κομμένος σε λωρίδες

Βράζετε τα μακαρόνια. Σε μεγάλο τηγάνι σοτάρετε τα ψιλοκομμένα κρεμμυδάκια με το λάδι σε χαμηλή θερμοκρασία μέχρι να μαλακώσουν. Τα σβήνετε με το κρασί και προσθέτετε τον μισό άνηθο, την κάπαρη, τη μουστάρδα, το λεμόνι, το ξύσμα και αρκετό πιπέρι. Τα μαγειρεύετε λίγο σε χαμηλή φωτιά να δέσουν, και προσθέτετε τα βρασμένα μακαρόνια. Σβήνετε την φωτιά και βάζετε τελευταίο το σολομό με τον υπόλοιπο άνηθο. Ανακατεύετε καλά να δέσουν τα υλικά και σερβίρετε. Σε αυτή τη συνταγή ο καπνιστός σολομός δεν μαγειρεύετε απ’ ότι καταλάβατε. Η γνώμη μου είναι ότι ο καπνιστός σολομός, χάνει και την ιδιαίτερή του γεύση και γίνετε αλμυρός όταν ζεσταθεί. Προτιμώ λοιπόν να τον βάζω στο τέλος, ώστε να μείνει ατόφια η γεύση του.

Δεν υπάρχουν σχόλια: