Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Robert Allen Zimmerman

Ποιος είναι αυτός; θα μου πείτε τώρα; Δεν είναι ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης, δεν είναι ο Μπομπ ο Μάστορας, δεν είναι ο Μπομπ ο Μεζούρας, είναι ο ένας και μοναδικός, ο ανεπανάληπτος, ο ..... Μπομπ Ντύλαν.

Και ήταν ένα πανέμορφο καλοκαιρινό βραδάκι, όπως αυτά που μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν, όπως αυτά που μόνο στην Αθήνα τυχαίνουν. Όλα ήταν «όπως έπρεπε» η θερμοκρασία τέλεια, τα πεύκα εκεί στη Μαλακάσα μοσχοβολούσαν ρετσίνι, το φεγγάρι καλοκαιρινό, ο κόσμος υπέροχος, η παρέα καταπληκτική και οι μπύρες όσο παγωμένες έπρεπε να είναι.

Αφού πήγαμε σχετικά νωρίς, φοβόμουνα βλέπετε που θα παρκάρουμε και μην ταλαιπωρηθούμε, και βρήκαμε ευκολότατα να χώσουμε το αμαξάκι μας, το κόψαμε με το πόδι, κάτι λιγότερο από χιλιόμετρο, μέχρι που βρεθήκαμε στην καταπληκτική αλάνα του Τερρα Βαιμπρ, με το γρασίδι, και το πευκοδάσος να μας περιβάλλει. Τι να σας λεω δηλαδή, σε τέτοιον χώρο μέχρι και τον Τερζή ακούω!! Αράξαμε λοιπόν χάμω, βάλαμε και τις μπύρες στη μέση και αρχίσαμε να χαζεύουμε το κράουντ και να κουτσομπολεύουμε.

Τι να σας πω τώρα, τα πάντα όλα, από παππούδες 70 και βάλε, οικογένειες με έφηβους, φοιτητές, καθοδηγητές, φρικιά, ροκάδες, γκομενάκια, χεβυμεταλάδες, τύπισσες με τακούνια και γιαπάκια με σηκωμένους γιακάδες. Τα πάντα σας λεω, τα πάντα. Και καλά να πάμε εμείς οι σαραντάρηδες, να πάμε, άντε και οι μεγαλύτεροι. Τα παιδάκια όμως 16, 18 χρόνων να πάνε να δούνε τον παππού να ροκάρει, τι να σας πω περίεργο είναι.

Βέβαια ο κύριος αυτός είναι μουσική ιδιοφυΐα ακόμα και τώρα. Η μουσική του διαχρονική, μοναδική, εύπεπτη αλλά και ιδιάζουσα ταυτόχρονα. Οι στίχοι του, μικρά και μεγάλα ποιήματα, με νόημα, ουσία και ειρμό. Ένας κλασσικός, πλέον, τροβαδούρος, ένας σόλο ροκ σταρ.

Αλλαααααα .... και ας με συγχωρέσουν αυτοί που πιστεύουν ότι στα είδωλα δεν πρέπει να κάνεις κριτική.

Δεν καταλάβαινες τίποτα, τίποτα. Άκουγες ένα συνεχόμενο νιαούρισμα, ένα θόρυβο. Καλά, θα μου πείτε, ο άνθρωπος δεν είχε ποτέ φωνή, πόσο μάλλον τώρα, στα 70ηντα του. Εδώ είναι το θέμα μου βλέπετε! Εγώ πήγα για να τον τιμήσω, δεν πήγα να τον ακούσω. Μπορούσα να φανταστώ ότι ένας άνθρωπος σε αυτή την ηλικία με το ζόρι, θα μπορεί να απαγγείλει. Έλα όμως που αυτός ο θόρυβος που έκανε, καθώς και ότι πολλά από τα τραγούδια ήταν ελαφρά διασκευασμένα, ή διαφορετικά ενορχηστρωμένα, μας έφερε σε μία τεράστια αμηχανία. Δεν μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε το τραγούδι!!

Πέραν αυτού, ο άνθρωπος ήταν πάντα ένας ιδιόμορφος σόλο καλλιτέχνης. Δεν ήταν ποτέ ο ροκ σταρ που θα ξεσηκώσει τα πλήθη. Η προτίμηση της μοναξιάς και η απαξία της μαζικότητας είναι προφανής σε όλη του τη ζωή. Μια στριμμένη γεροντοκόρη! Ε... αυτό το βγάζει και στη συναυλία. Δεν θα μιλήσει, δεν θα προσπαθήσει να ξεσηκώσει. Βλέπεις η μουσική του είναι τόσο δυνατή που τα υπόλοιπα περισσεύουν. Αυτό όμως κάνει η συναυλία του διαφορετική. Και εκεί που λες, οκει, δεν θα ξεσηκωθώ να χορέψω αλλά θα τραγουδήσω όλα τα λόγια ... κάπου εκεί την πατάς γιατί τι αν τραγουδήσεις?? Λέξη δεν βγάζεις. Θα μου πεις έπρεπε να τα ξέρεις όλα απ’ έξω ... τι μου λες δηλαδή ..... να γεμίσω το μυαλό μου και μετά να μην θυμάμαι πως με λένε.

Εμείς όλοι περάσαμε πολύ ωραία! Όχι γιατί ευχαριστηθήκαμε τη μουσική, όχι, έχω παει σε πολύ καλύτερες συναυλίες, αλλά γιατί είδαμε τον γερόλυκο πριν τα πεθάνει, γιατί ο χώρος ήταν πολύ όμορφος και γιατί ο κόσμος ήταν υπέροχος.

Καλοκαίρι στην Αθήνα σημαίνει συναυλίες, οπότε προετοιμαστείτε, ακολουθούν προς το παρόν Τζέθρο Ταλλ.

Μια απορία όμως .... τα έχει τόσο πολύ ανάγκη τα λεφτά, που κάνει ακόμα συναυλίες. Ο εβραίος!!!

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Αλλάξτε όνομα!!

Όλο το πανελλήνιο έχει μείνει κάγκελο. Όχι από τη χορηγία Μαντέλη, αυτή καθ’ αυτή, αλλά από την κυνικότητα της παραδοχής. Από την αστειότητα της επιχειρηματολογίας, από το θράσος της παρουσίας.

Έτσι είναι! Πλέον ο κάθε ένας – γιατί ο Μαντέλης είναι ο κάθε ένας μην τρελαθούμε - μπορεί να μας δουλεύει και με απόλυτη ειρωνεία να μας φτύνει στα μούτρα και εμείς να καθόμαστε εμβρόντητοι.

Ο κύριος αυτός λοιπόν, δεξή κωλομέρι του κύριου καθηγητή για πολλά χρόνια, δεν ασχολήθηκε με τα πάντα, οι τηλεπικοινωνίες ήταν το θεματάκι του και έτσι αφού πέρασε από ΟΤΕ, ΕΛΤΑ, Γενικές Γραμματείες, κατέληξε στο ένα και μοναδικό υπουργείο που του ταίριαζε το Μεταφορών και Επικοινωνιών. Έκανε τη μπάζα του ο άνθρωπος, σπούδασε και τα παιδάκια του, τον μεγάλο τον Χαράλαμπο σε ξακουστά πανεπιστήμια της Αμερικής όπου και έμαθε το παλικάρι τελεκομιουνικεσιονς και τη μικρή τη Χριστίνα σε ευρωπαϊκά μαγαζιά όπου έμαθε το κοριτσάκι αιτί και κομπιούτερς. Κάνανε και τα δύο τα διδακτορικά τους, γιατί σε περίπτωση που δεν το ξέρετε τα διδακτορικά πλέον είναι ψωμοτύρι, ιδιαίτερα αν έχεις λεφτά και ο μεν μεγάλος εργάζεται το παλικάρι στη Νόκια-Ζιμενς (που αλλού άλλωστε;) η μικρά έχει λίγο καιρό ακόμα μέχρι να τελειώσει τη διπλωματική της στην Ολλανδία.

Ο μπαμπάς, όμως μιας και οι ιθαγενείς δεν τον ξαναεκλέξανε, γιατί άραγε τέτοια προσωπικότης;; αποφάσισε να βγει για δουλειά νέο παιδί που είναι σιγά μην βγει στη σύνταξη από τα 60 – αυτά είναι για τους ιθαγενείς είπαμε!! - πήγε λοιπόν στο παλιό του φίλο (δεν σας λεω όνομα αλλά εύκολα μπορείτε να το βρείτε) και του ζήτησε δουλεία.

Έχω μία στο Ουζμπεκιστάν, του λεει ο άλλος, πας; Τι θεματάκι είπαμε; Προώθηση του εκδημοκρατισμού της χώρας! πως σου φαίνετε; Μια χαρά απαντάει ο παν-μέγιστος, τα ξέρω εγώ αυτά. Στα γρήγορα ετοιμάζει ένα σιβί και το στέλνει στον πελάτη – την ευρωπαϊκή επιτροπή (μόνο αυτοί χρηματοδοτούν τέτοιες μαλακίες!) . Κάγκελο οι κοινοτικοί τέτοιο παλικάρι, τέτοιες εμπειρίες, τέλεια, προσλαμβάνεστε!

Κάθισε εκεί από το 2004 μέχρι το 2006, μετά πήγε στην Μολδαβία, στην Ρωσία και τώρα στο Αζερμπαϊτζάν. Χώρες θα μου πείτε ! έτσι είναι αλλά γιατί περιμένατε κάτι καλύτερο; Εξάγουμε νοου χαου στη λαμογιά, και πορτοκάλια. Ξέρετε τι μισθοί παίζουν για τέτοιες δουλειές? Κάπου στα 10 000 Ευρώ το μήνα, μαύρα (μέσω εταιρίας στο Λουξεμβούργο) και καθαρά μιας και χώρια χρεώνονται η διαμονή, διατροφή και μετάβαση.

Που τα ξέρω αυτά; Μα αυτή ακριβώς είναι η δουλειά μου, και τα έργα ξέρω, και την εταιρεία για την οποία εργάζεται ξέρω και τα πάντα όλα ξέρω, εγώ και αρκετοί άλλοι άλλωστε.

Η γνώμη μου είναι όμως ότι πρέπει να βρεθεί τρόπος να πληρώσει. Δεν χρειάζεται να πάει μέσα για το σκάνδαλο της Σιέμενς, ας πάει μέσα για φοροδιαφυγή, ας πάει μέσα για ψευδή δήλωση, ας την πληρώσουν τα παιδιά του και μέσω αυτών ο ίδιος, ας σπιλωθεί το όνομα Μαντέλη για πάντα, να γίνει συνώνυμο της λαμογιάς, να περπατάνε στο δρόμο και να τρωνε ροχάλες, να είναι δαχτυλοδειχτούμενοι, να ντρέπονται να βγουν στο δρόμο, όχι μόνο εδώ παντού εκεί που ζούνε, εκεί που κρύφτηκαν τα τρωκτικά. Να πας και να πεις στους συναδέλφους του κυρίου Μαντέλη υιού για παράδειγμα, ότι το παιδάκι σπούδασε με δικά μου λεφτά τα οποία και υφάρπαξε η σκουλικαντέρα ο πατέρας του!!! Να σου πω εγώ ευυπόληπτοι πολίτες.

Ξέρω ότι αυτό δεν αρέσει σε πολλούς, τα παιδία βλέπετε είναι αθώα, όπως όμως και όλοι οι συνταξιούχοι που τους έκοψαν τη σύνταξη! Ναι είναι λαϊκίστικο, αλλά κάπως πρέπει να πληρώσει ο τύπος.

Ένα αλλιώτικο γλυκό έχει το μενού σήμερα. Είχα πολλούς ενδοιασμούς να το φτιάξω αλλά είχα και μπόλικο ροκφόρ σπίτι που έπρεπε να χρησιμοποιήσω. Σας το προτείνω!!

Κέικ με ροκφόρ και αχλάδι

300 γραμμάρια ροκφόρ πολτοποιημένο στο μούλτι
200 γραμμάρια αμύγδαλα σκόνη
200 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
160 γραμμάρια ελαιόλαδο
260 γραμμάρια άχνη
1 κουταλάκι του γλυκού μπέικιν πάουντερ
6 μισά αχλάδια κονσέρβας ψιλοκομμένα

Σε ένα μπολ ανακατεύουμε όλα τα υλικά κρατώντας τα αχλάδια για το τέλος. Αφού ομογενοποιηθούν προσθέτουμε και τα κομματάκια αχλάδι και ενώνουμε τα υλικά μαζί. Γεμίζουμε αλευρωμένη και βουτυρωμένη φόρμα κέικ και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 170 βαθμούς για 50 λεπτά περίπου.

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Ανησυχία

Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως που κάθομαι δω-να μονάχη, για ένα και μοναδικό πράγμα ανησυχώ και σκιάζομαι:

Για το αν θα δώσει συνέντευξη ο Καραμανλής και σε ποιόν.

Πως να το κάνουμε δηλαδή, είναι μεγάλο θέμα. Θα μου πείτε, τι να μας πει τώρα ο άχρηστος! Όχι δεν έχετε δίκιο, τόσοι άνθρωποι τον ψήφισαν και τον ξαναψήφισαν και θεώρησαν για τουλάχιστον 10 χρόνια ότι ήταν οι καταλληλότερος. Τώρα καταλληλότερος να μας πτωχεύσει, να μας φουντάρει, να μας τρελάνει, τι να σας πω δεν ξέρω ρωτήστε τους, καταλληλότερος πάντως.

Να την δώσει λοιπόν τη συνέντευξη το παλικάρι, έτσι που κάθετε μετά τα σουβλάκια του, και αφού έχει ρίξει και ένα ρέψιμο με το μπυρόνι, να μας πει που πήγαν τα λεφτά που ρωτάει ο κόσμος, να μας πει πόσο άχρηστος είναι και άλλα τέτοια. Αφού θέλουν να τον ακούνε και ρωτάνε γιατί δεν μιλάει τι να πω εγώ; Όχι να πω; χώρια που δεν μου πέφτει και λόγος, εγώ πάντα έλεγα ότι ο μπούλης θα τα σκατώσει εσείς δεν με ακούγατε.

Τώρα αν τη συνέντευξη θα τη δώσει στην Πρετεντάρα, ή σε κάποιον άλλο, καρφάκι δεν καίγετε σε κανένα και αυτό είναι ένα μαύρο γεγονός, όσο μαύρη είναι και η μοίρα μας!!!

Ένας άλλος λόγος επίσης, σοβαρότατος θα έλεγα, ανησυχίας είναι τι θα κάνει ο Αλκαίος με τη Γιουροβίζιον. Τι να σας πω, το πανελλήνιο δεν κοιμάται τα βράδια!!! Το μόνο καθησυχαστικό είναι ότι ένα τέτοιο τραγούδι με τον τίτλο «Όπα!!» μάλλον, μάλλον λεω, δεν θα βγει. Γιατί έτσι και βγει και μου έρθει εκείνος ο Γερουλάνος και μου πει, πλέρωνε τώρα για να οργανώσουμε και Γιουροβίζιον, δεν ξέρω και ‘γω τι θα κάνω!!! Θα βγω στον δρόμο και αρχίσω να δαγκώνω κόσμο, αυτό θα κάνω.

Λουκουμάδες

500 γραμμάρια γάλα φρέσκο
500 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
½ σακουλάκι ξερή μαγιά
2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη
½ κουταλάκι του γλυκού μαστίχα σκόνη ή 1 σταγόνα μαστιχέλαιο
1 πρέζα αλάτι
ηλιέλαιο για το τηγάνισμα
μέλι, κανέλα και καρύδια

Βάζουμε σε ένα κατσαρολάκι το 1/3 από το γάλα και ζεστάνετέ το λιγάκι (μέχρι τους 35 βαθμούς περίπου). Βάζετε το ζεστό γάλα σε ένα μεγάλο μπολ και διαλύετε μέσα τη μαγιά τη ζάχαρη και το αλάτι. Προσθέτετε το υπόλοιπο γάλα, τη μαστίχα και στο τέλος το αλεύρι σιγά σιγά. Ανακατεύετε καλά να ομογενοποιηθεί το μίγμα και να έχουμε ένα μαλακό ζυμάρι, αρκετά αραιό όμως, όχι όπως η ζύμη του ψωμιού, αλλά να μπορούμε να την πιάσουμε με τη χούφτα μας να μην είναι σαν χυλός. Ανάλογα με το αλεύρι ίσως χρειαστεί να προσθέσετε λίγο αλεύρι ακόμα Αφήνουμε το μίγμα, σκεπασμένο, να φουσκώσει και να διπλασιαστεί για μία ώρα.

Ζεσταίνουμε σε μία κατσαρόλα το λάδι, παίρνουμε αρκετό ζυμάρι στη χούφτα μας και την κλείνουμε πάνω από την κατσαρόλα ώστε να βγει ένας στρογγυλός λουκουμάς και να πέσει μέσα στο λάδι. Ίσως να χρειαστεί να τον κόψουμε με ένα βρεγμένο μαχαίρι από το υπόλοιπο ζυμάρι που είναι μέσα στη χούφτα μας. Με αυτό το τρόπο κόβουμε μικρούς ομοιόμορφους λουκουμάδες που τηγανίζουμε σε μέτρια φωτιά μέχρι να χρυσίζουν. Τους βγάζουμε και τους στραγγίζουμε σε χαρτί κουζίνας. Για να σερβίρουμε περιχύνουμε με μέλι, κανέλα και πασπαλίζουμε με καρύδια. Δεν είναι δύσκολοι, πιστέψτε με, και αξίζει να τους φτιάξετε ένα απόγευμα.

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Pelion οπως Πήλιο

Πόσο όμορφο είναι αυτό το βουνό, πόσο όμορφο!! Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ένας τόπος να είναι τόσο ευλογημένος, να έχει τα πάντα, φύση, χωριά, παραλίες, θάλασσες, τα πάντα.

Αν και ο ξενώνας που μας φιλοξένησε ήταν καταπληκτικός, γυρίσαμε όλο το βουνό, πήγαμε παντού σχεδόν και έτσι κουραστήκαμε λιγάκι, αλλά χαλάλι.

Μιας και στο Πήλιο έχουμε πάει πολλές φορές, και έχουμε δει τα sos είπαμε να μείνουμε στο Μούρεσι, που είναι στην βόρεια-ανατολική πλευρά, βλέπει Αιγαίο και είναι κεντρικό για εκείνη τη περιοχή. Ο ξενώνας ήταν ο καλύτερος που έχω πάει, η μάλλον ο καλύτερος που έχω δει. Ένα παλιό πέτρινο σπίτι ανακαινισμένο υπέροχα, με εξαιρετικό γούστο. Το δωμάτιο είχε τα πάντα, cocomat στρώματα, και παπλώματα και πετσέτες και ήταν όλα τόσο καλόγουστα και τόσο προσεγμένα, που τι να σας λεω τώρα!!! Στο σαλονάκι υπήρχε όλη τη μέρα ζεστός καφές και σπιτικό κέικ, και βουνίσια ροφήματα με μέλι και και και .....

Εντυπωσιαστήκαμε, τόσο από τον ξενώνα όσο και από τα νέα παιδιά που τον είχανε και έδειξαν τόσο ενδιαφέρον και μας έδωσαν οδηγίες για την περιοχή και μας είπαν που να πάμε μέχρι τηλέφωνο μας πήραν αφού είχαμε φύγει, να μας ρωτήσουν αν περάσαμε καλά γιατί αυτοί μένουν στην Αθήνα και είχαν φύγει νωρίτερα από εμάς. Θα μου πείτε τα στοιχειώδη σε εντυπωσίασαν;;; ναι τα στοιχειώδη! Γιατί πλέον είναι σπάνιο κάποιος να κάνει καλά τη δουλειά του, και να είναι ευγενικός και να είναι και επαγγελματίας.

Για να φανταστείτε στην επιστροφή είπαμε να φαμε σε ένα από τα γνωστά και περίφημα τσιπουράδικα του Βόλου. Μαλακία μας τελικά! Αφού τα αγενέστατα γκαρσόνια μας εκνεύρισαν με τη καθυστέρησή τους και τον αντιεπαγγελματισμό τους, ανοίξαμε τον κατάλογο και το 90% των πιάτων του ήταν από κατεψυγμένα, προπαρασκευασμένα σκευάσματα. Τι να σας λεω τώρα, εντυπωσιαστήκαμε, τα πάντα, κροκέτες, χταπόδια, σουπιές, γαρίδες, σαγανάκια, όλα μα όλα ήταν κατεψυγμένα. Μα γιατί να φαω κατεψυγμένο χταπόδι ατλαντικού, Μάη μήνα στην Ελλάδα;;;

Έτσι λοιπόν όταν βλέπεις κάποιον να προσπαθεί να κάνει καλά τη δουλεία του, πρέπει να τον επαινείς. Ο ξενώνας λέγετε Το μυστικό του βουνού και θα τον βρείτε στο σαιτ www.mountainsecret.gr, και προσέξτε δεν είναι ακριβός, καθόλου ακριβός. Με λίγα λόγια, να πάτε. Θα βάλω και φωτογραφίες τις επόμενες μέρες, δεν τις έχω κατεβάσει ακόμα.

Εκτός από τον Ξενώνα όμως και άλλα ήταν πολύ ωραία, τα ψάρια που φάγαμε σε ταβερνάκια, οι παραλίες που είδαμε η μία ωραιότερη από την άλλη (με τη σειρά προτίμησης Μυλοπόταμος, Λαμπινού, Ποτιστικά, Φακίστρα, Παπά Νερό, Νταμούχαρη, ...., όρεξη να έχετε!) τα χωριά κρεμασμένα πάνω στο βράχο, το δάσος, η αρχιτεκτονική, το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου και η μαγευτική πολυνησία του Παγασητικού. Τι άλλο θέλει ο άνθρωπος! Μόνο 3 ώρες δρόμος από την Αθήνα και είστε στους πρόποδες του Πηλίου.

Χωριό κορυφή ο Λαύκος στο Νότιο Πήλιο, με θέα τον Παγασητικό πιάτο! Όλα τα λεφτά σας λεω, όταν πάτε – γιατί θα πάτε – θα με θυμηθείτε.

Με ρωτήσατε πολλοί αν είχε κόσμο, όχι δεν είχε. Δεν ήταν άδειο βέβαια, ο Ξενώνας μας για παράδειγμα ήταν γεμάτος, αλλά δεν γινόταν αυτός ο μαύρος χαμός που έβλεπες άλλες εποχές. Εμάς αυτό βέβαια μας άρεσε, και δεν το αποδώσαμε στην κρίση. Μάλλον για το νωρίς της εποχής, τον καιρό και το κρύο μας έφερνε το πράγμα. Αλλά και πάλι τι να σας πω. Εμείς ξεκινήσαμε να πάμε 15 άτομα και τελικά πήγαμε μόνο 3. Εμείς οι προνομιούχοι ......

Η σημερινή συνταγή είναι του κουμπάρου μου, που τη φτιάχνει για τα παιδιά. Αν και Ελληνοαμερικάνος ο Στήβ, με μηδενικές γνώσεις στη κουζίνα, κάποιος του την έμαθε όταν ήρθε στην Ελλάδα αυτή την εύκολη και πολύ υγιεινή συνταγή, και από τότε τη φτιάχνει συνέχεια. Παραδόξως βγάζει τα πιο νόστιμα μπισκότα.

Μπισκότα με βρώμη και ταχίνι

½ φλιτζάνι ταχίνι
½ φλιτζάνι μέλι
1 φλιτζάνι αμύγδαλα λεπτοκομμένα στο μούλτι
½ φλιτζάνι σταφίδες ξανθές
1 ½ φλιτζάνι νιφάδες βρώμης (κουάκερ)
λίγες σταγόνες σοκολάτας ή μισή κουβερτούρα πολύ ψιλοκομμένη
κανέλα

Σε ένα μπολ ανακατεύετε όλα τα υλικά μαζί μέχρι να ομογενοποιηθούν. Στρώνετε με λαδόκολλα μία λαμαρίνα και με ένα κουτάλι απλώνετε σε όλη τη λαμαρίνα κουταλιές σε μέγεθος καρυδιού. Δεν φουσκώνουν και άρα δεν χρειάζονται απόσταση μεταξύ τους. Τα ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα για 8 με 10 λεπτά. Αφήστε τα να κρυώσουν και να σφίξουν πριν τα βγάλετε από τη λαμαρίνα.

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Μόνο συνταγή

Σήμερα δεν έχω πολύ χρόνο για μπαρουφολογίες, μόνο για μία συνταγούλα μπήκα. Φεύγουμε για Πήλιο, να ηρεμήσουμε λιγάκι, να μυρίσουμε φρέσκο αέρα, να ανοίξει το μάτι μας ....

Αγκινάρες με προσούτο

12 αγκινάρες, καθαρισμένες και κομμένες στα 4
2 κρεμμύδια ψιλοκομμένα
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένες
3 φλιτζάνια ζωμό κοτόπουλο
8 φέτες προσούτο Ελληνικό αν γίνετε παρακαλώ, ζητήστε αυτό του κυρίου Στρεμένου, από τον Προυσσό της Ευρυτανίας
Χυμό από μισό λεμόνι
½ φλιτζάνι κρέμα γάλακτος
2 κρόκοι
1 κουταλιά της σούπας κορνφλάουερ
λίγο ψιλοκομμένο μαϊντανό
λάδι αλάτι πιπέρι

Σοτάρουμε στο λάδι το κρεμμύδι και το σκόρδο μέχρι να μαλακώσουν σε μέτρια φωτιά. Προσθέτουμε και τις αγκινάνες και τις σοτάρουμε και αυτές λιγάκι. Σβύνουμε με το ζωμό, αλατοπιπερώνουμε και μαγειρεύουμε με ξεσκέπαστη κατσαρόλα για μισή ώρα σε μέτρια φωτιά. Κόβουμε το προσούτο σε κομματάκια και το σοτάρουμε λίγο σε ένα τηγάνι. Σε ένα μπολ ανακατεύουμε τη κρέμα γάλακτος με τους κρόκους και το κορνφλάουερ, και το ρίχνουμε στις μαγειρεμένες αγκινάρες. Ρίχνουμε και το προσούτο και ανακατεύουμε. Πασπαλίζουμε με μαϊντανό και σερβίρουμε.

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Του Σεμιναρίου

Κύριε Σαμιωτάκη, Βασίλειου εδώ ..... είστε του Σεμιναρίου;; Θρυλική Δεσποινίς Διευθυντής, με την Καρέζη και τον Αλεξανδράκη που ήταν το παιδάκι του Σεμιναρίου.

Δεν σας είπα λοιπόν τα δρώμενα της περασμένης εβδομάδας και του Σεμιναρίου για Ιντερνάσιοναλ Μαρκετινγκ. Πολύ, πάρα πολύ καλό ήταν, πάρα πολλά μάθαμε ανάμεσα σε αυτά και τα διαγράμματα Σίνους Μιλιού (Sinus-Milieus) ή αλλιώς πατάτες (!) που δείχνουν την κοινωνική διαστρωμάτωση σε διάφορες χώρες, και βάση των οποίων οι μοντέρνοι διαφημιστές αποφασίζουν τι σπότ θα φτιάξουν. Ψαχτε να τα βρήτε στο Ιντερνετ και αν εχετε απορίες ρωτήστε με.

Πριν πολλά χρόνια, μου ζήτησαν στη δουλειά να διδάξω σε ένα σεμινάριο. Πάγωσα και που το άκουσα, και μόνο με την ιδέα ότι θα εμφανιστώ μπροστά σε κοινό, χέστηκα από το φόβο μου. Έψαξα λοιπόν και αγόρασα ένα βιβλίο, αμερικάνικο (μόνο αυτοί γράφουν τέτοιες μαλακίες) για την δυναμική μέσα σε μία αίθουσα διάλεξης, για το κοινό για των σεμιναρίων. Χρόνια τώρα, μετράω δεκάδες σεμινάρια ως διδάσκων και διδασκόμενη, πόσο δίκιο έχει αυτό το βιβλίο δεν μπορείτε να φανταστείτε.

Συμμετέχων Α: ο κύριος «τα ξέρω αυτά». Τα ξέρει όλα, αλλά ενδιαφέρετε πολύ να τα ξανακούσει προφανώς. Απαντάει σε όλες τις ερωτήσεις, πολλές φορές λάθος, γιατί ... τα ξέρει όλα! Όχι όλα όλα, αλλά όλα αυτά!!! Επιστημονικά αυτός λέγετε Unconscious Incompetent, δεν ξέρει και δεν το ξέρει!

Συμμετέχων Β: ο κύριος «τα ξέρω αυτά» και βαριέμαι. Έχει 62 πτυχία σε μάρκετινγκ, δουλεύει πολλά χρόνια στο θέμα, αλλά το σεμινάριο είναι καλή ευκαιρία για κοπάνα και δεν χάνω τέτοια. Από νωρίς ρωτάει «είναι δυνατόν να τελειώσουμε λίγο νωρίτερα σήμερα;;;»!!! αν και τον αγνοούν οι πάντες επιμένει να κάθετε μέχρι το τέλος, και να χασμουριέται.

Συμμετέχων Γ: Έλα ρε συ;;; σοβαρααααααά, γίνονται τέτοιααααααααααα, τι λεει ο άνθρωπος ρε.......

Συμμετέχων Δ: Πσσσσσς μεγάλε τώρα έγραψες!!! Αν τα κάναμε εμείς έτσι τα πράγματα, δέκα φορές καλύτεροι από τους Γερμανούς θα ήμασταν. Καλά είμαστε και έτσι λοιπόν

Συμμετέχων Ε: Αυτά κύριε προφέσορά μου είναι για μάνατζερ που δεν έχουν το ταλέντο και πρέπει να κρυφτούν πίσω από νούμερα. Γιατί εγώ για παράδειγμα ένα ταξίδι να κάνω σε μία χώρα α μ έ σ ω ς θα καταλάβω που κινείται η αγορά, τι να τις κάνω εγώ τις μελέτες και τα στοιχεία. Αυτά είναι για να χαλάς λεφτά. Έτσι πήγα στη Βουλγαρία και κατάλαβα ότι ο κόσμος διψάει για χυμούς, και αμέσως φτιάξαμε εργοστάσιο .... Και η τράπεζα σας έδωσε χρηματοδότηση χωρίς κάποιο μαρκετ ρισερτς;; Όχι βέβαια, έπρεπε να τους δώσουμε και τα χαρτιά αλλά εγώ το είχα καταλάβει αμέσως (ο συγκεκριμένος είναι μεγαλοδιευθυντής σε μεγάλη επιχείρηση αναψυκτικών-χυμών κλπ)

Συμμετέχων ΣΤ: Το εξηγείται λίγο γιατί δεν το κατάλαβα (αγαπητέ μου με αρνητικό IQ μην βγαίνεις από το σπίτι σου και με τυραννάς !!! κάτσε μέσα που θες και σεμινάρια το φελέκι μου!!!)

Συμμετέχων Ζ: Τα λετε σας παρακαλώ πιο αργά γιατί δεν προλαβένω να γράψω σημειώσεις. Μα σας έχουμε δώσει χανταουτς με όλα οσα λέμε! Αααααα, δεν το ήξερα και το τέστ από τα χαντουτς θα είναι;;; Δεν είμαστε στο σχολείο πουλάκι μου!!

Συμμετέχων Η: Να σας ρωτήσω, σας έχει συμβεί .... το «τάδε τρελό πράγμα», σας έχει συμβεί εκείνο, σας έχει συμβεί ετούτο, και να σας ρωτήσω ......

Συμμετέχων Θ: Ααααα ναι βέβαιααααα!!! Έχει συμβεί και σε εσάς;;; Ναι αμέ! Και τι εξάγει η επιχείρησή σας;; Ακόμα τίποτα το σκέφτομαι και δεν έχω αποφασίσει.

Όλοι αυτοί ήταν στο σεμινάριό μου, μαζί και με κάποιους άλλους που ήταν νορμάλ. Πάντα υπάρχουν και οι νορμάλ.

Μάλλον έχετε καταλάβει, ότι μου αρέσουν πολύ οι μους. Μάλλον μου θυμίζουν τις παιδικές τροφές, που τόσο μου άρεσαν παλιά. Τι να πω δεν ξέρω, πάντως όπου βρίσκω συνταγή για μους τη φτιάχνω και η παρακάτω σας πληροφορώ, είναι ένα υπέροχο γλυκό.

Μους Χαλβά

250 γραμμάρια χαλβά
250 γραμμάρια γάλα καρύδας (σε κονσέρβα το βρίσκετε στα σουπερ μαρκετ)
3 φύλα ζελατίνης
2 κουταλιές της σούπας λεμόνι
ξύσμα από μισό λεμόνι
Ψιλοκομμένα φιστίκια για γαρνίρισμα

Μουσκεύουμε τη ζελατίνα σε νερό και τη στραγγίζουμε αφού μαλακώσει. Ζεσταίνουμε ½ φλιτζάνι γάλα καρύδας και λίγο πριν βράσει το βγάζουμε από το φωτιά και ρίχνουμε μέσα τη ζελατίνα. Ανακατεύουμε καλά να λιώσει τελείως. Κόβουμε το χαλβά σε μικρά κομμάτια και τα χτυπάμε στο μούλτι μαζί με υπόλοιπο γάλα καρύδας, και προσθέτουμε το ζεσταμένο γάλα με τη ζελατίνα το χυμό και το ξύσμα. Μοιράζουμε το μίγμα σε μικρά ποτήρια και το βάζουμε στο πήξει για 4 ώρες. Γαρνίρουμε με τα φιστίκια και σερβίρουμε.

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Τι να κάνεις;;;

Τον λυπάμαι ρε παιδιά τον έρημο τον φοροφυγά, το παιδί του λαού. Τον λυπάμαι!!

Σε αυτή τη χώρα, βέβαια, κάθε λίγο και λιγάκι ασχολούμαστε με τον Τόλλλλλλλη το παιδί του λαού. Πότε με την πρώην κυρία του, ένας καραπούτανος ολκής, που μας τα είχε κάνει τσουρέκια με το διαζύγιό της και τις λεπτομέρειες του γάμου τους, πότε με τους ατυχείς έρωτές του, και τώρα με την φοροδιαφυγή του.

Μάλλον άσχημος, πολύ κοντός, πολύ λαϊκός, πολύ παιδί του λαού, πολύ ερωτιάρης, από τις χαζοταινίες του Φίνου έγινε εθνικός σταρ, εθνική περιουσία. Τέτοιοι ήμασταν τέτοιους σταρ είχαμε, θα μου πείτε και θα συμφωνήσω.

Από την άλλη, την Άντζελα, δεν θα την ήξερε ούτε θυρωρός της πολυκατοικίας της (α ρε Κατσιφάρα ιστορία έγραψες!) αν δεν είχε παντρευτεί το παιδί του Λαού και δεν είχε βέβαια επωμιστεί όλες τις ματσακανίες του τροβαδούρου της. Έτσι τα ωραία της μάτια δεν θα γινόντουσαν ποτέ, τα πιο εντυπωσιακά μάτια της εγχώριας πολιτικής.

Γλυκά πονούσε το μαχαίρι,
έσταζε μέλι η μαχαιριά.
Και πέθαινα στην αμμουδιά
πέρσυ το καλοκαίρι.

Και πέθαινα στην αγκαλιά σου
κι έκλαιγες μ’ αναφιλητά...
Και πέφταν πάνω μου λυτά
τα ζωντανά μαλλιά σου.

Μπορεί το παραπάνω – συγκλονιστικό ομολογουμένως – άσμα να το ερμήνευσε με περισσή λαγνεία ο Τόλλλλλλλης για την Ζωήτσα, την ΞΑΠ (Ξανθιά Αγαπημένη Παναγιά), αλλά τώρα, τώρα ...... μήπως ταιριάζει απόλυτα στην σημερινή κατάσταση;;;

Το ρητό ξέρετε με την γυναίκα του Καίσαρα δουλεύει και ανάποδα, δεν αρκεί να φαίνεται τίμια πρέπει και να είναι! Εμένα δεν μου φαίνετε καθαρός ο κύριος Τόλης, μπορεί και να είναι βέβαια ο άνθρωπος αλλά τι να το κάνεις αφού εδώ και 200 χρόνια δεν μπόρεσε να καθαρίσει το φορολογικό του μητρώο κάτι, κάτι λεω δεν πάει καλά. Τώρα αν η κυρία «τα μάτια», πρέπει ή δεν πρέπει να πληρώσει, τι να σας πω! Όταν κάποιος θέλει να μπει στην πολιτική, και άρα να μπορεί να σηκώνει το δάχτυλο σε εμένα και να μου τα χώνει, πρέπει να κοιτάξει την βαλίτσα του πρώτα πολύ καλά. Να βεβαιωθεί ότι δεν κουβαλάει τίποτα βρώμες, τίποτα ιστορίες, παλιές ή νέες. Μόνο τότε δικαιούται να μιλάει και να μας κάνει μαθήματα. Όσον αφορά στο Πασόκ, μην πανηγυρίζει, που την παραίτησε, γιατί ναι μεν η ΝΔ ούτε κατά διάνοια τέτοια συμπεριφορά, αλλά το σωστό θα ήταν να είχαν ελέγξει την υπόθεση μόνοι τους, και όχι να περιμένανε ένα δημοσιογράφο να την βγάλει και αυτοί να αντιδράσουν.

Αυτά είχα να πω! Να φανταστείτε ότι το Σάββατο η Φιφή έλεγε, ότι την εκπλήσσει γιατί έχει ακούσει από διάφορους ότι είναι αξιόλογη πολιτικός και δεν της το είχε, είναι σύζυγος του Τόλλλλλλλλη άλλωστε.


Τυροκαυτερή

250 γραμμάρια μανούρι
1 ½ κουταλιά της σούπας μπούκοβο
1 κουταλιά της σούπας λάδι
1 κουταλάκι του γλυκού πάπρικα
1/3 του φλιτζανιού κρέμα γάλακτος

Σε ένα κατσαρολάκι ζεσταίνουμε λίγο τη κρέμα γάλακτος να γίνει χλιαρή. Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε το λάδι με το μπούκοβο σε μέτρια φωτιά. Στο μούλτι χτυπάμε το μανούρι τριμμένο, με τη κρέμα γάλακτος, το λάδι με το μπούκοβο, και τη πάπρικα. Τα χτυπάμε μέχρι να λιώσουν όλα και να γίνουν αφράτη κρέμα. Τη βάζουμε σε ένα τάπερ στο ψυγείο για ένα βράδυ να κρυώσει και να δέσει. Γίνετε και με φέτα αλλά εγώ προτιμώ βέβαια το μανούρι. Επίσης γίνετε και με καυτερή πράσινη πιπεριά αλλά νομίζω ότι το μπούκοβο δίνει άλλο αέρα. Με ζεστά ψωμάκια ή αραβικές πίτες είναι εξαιρετική.

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Τυχαίο;;;

Άπαιχτη διαφήμιση. Άπαιχτη! Αυτή μωρέ με το Τυχαίο;; δεν νομίζω!

Ο τύπος με την αφάνα, είναι μοναδική μαλακόφατσα, και η φωνή αντίστοιχα, όσο πρέπει τσιριχτή και πλαδαρή. Το απίθανο όμως είναι η συνωμοσιολογία. Όλα οδηγούν στο νούμερο που θέλουμε, και αυτό δεν είναι τυχαίο, αγαπητοί μου.

Τι έχω ακούσει αυτές τις μέρες δεν λέγετε. Έχουμε τα μαύρα μας τα χάλια, από κάθε άποψη, και μίας και ο ανθρώπινος νους δεν χωράει αυτά που μας συμβαίνουν, αρχίζουμε και τα ρίχνουμε σε θεωρίες, συνωμοσίας και μη, ουσίας και μη, βλακείας και μη.

Καθόλου τυχαία λοιπόν δεν είναι η επίσκεψη Ερντογάν με τα σημερινά οικονομικά της παρτίδας μας, καθόλου τυχαίο ότι το Ερντογονγαιλοιυκνα (εκείνο το ηφαίστειο ντε! Στην Ισλανδία) ξαναέσκασε την ίδια ακριβώς –προσέξτε τι σας λεω !!! – την ίδια περίοδο που άρχισαν τα σπρεντ να αποκλιμακώνονται. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι ΟΤΕ βγήκε από το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης την ίδια ώρα, την ίδια ώρα λέμε, που μου κόλλησε το στιφάδο στην κατσαρόλα .....

Τυχαίο ;;;; δεν νομίζω !!!!

Το παρακάτω γλυκάκι το έφτιαξα σε ένα από τα τραπέζια μου και άρεσε πολύ. Είναι από ένα βιβλίο με εξελληνισμένες συνταγές, ενός από τους καλύτερους έλληνες μαγείρους, του κου Χριστόφορου Πέσκια.

Πανακότα με γιαούρτι και μαστίχα

500 γραμμάρια γιαούρτι στραγγιστό
300 γραμμάρια γιαούρτι πρόβειο
500 γραμμάρια κρέμα γάλακτος
15 γραμμάρια φύλλα ζελατίνης
60 γραμμάρια ζάχαρη
2 σταγόνες μαστιχέλαιο, ή μισό κουταλάκι σκόνη μαστίχας
μισό κιλό φράουλες
1 σφηνάκι γλυκό κρασί ή λικέρ αμαρέτο ή κονιάκ και 2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη
λίγα φύλα δυόσμου για διακόσμηση

Σε ένα μπολ ανακατεύουμε τα γιαούρτια με τα 2/3 της κρέμας γάλακτος. Βάζουμε σε ένα βαθύ πιάτο τα φύλλα ζελατίνης με κρύο νερό και τις αφήνουμε 5 λεπτά να μαλακώσουν. Σε ένα μικρό κατσαρολάκι ζεσταίνουμε την υπόλοιπη κρέμα γάλακτος με τη ζάχαρη (και τη σκόνη μαστίχας αν βάλουμε σκόνη) σε μέτρια φωτιά μέχρι να λιώσει η ζάχαρη και να ζεσταθεί καλά η κρέμα. Στύβουμε με τα χέρια καλά τα φύλλα ζελατίνης και τα ρίχνουμε στη ζεστή κρέμα. Ανακατεύουμε μέχρι να λιώσει τελείως η ζελατίνη. Προσθέτουμε τη κρέμα στα γιαούρτια και ανακατεύουμε. Τέλος βάζουμε και το μαστιχέλαιο. Ανακατεύουμε καλά και γεμίζουμε ή μια μεγάλη φόρμα ή μικρά φορμάκια. Τα βάζουμε στο ψυγείο μέχρι να κρυώσουν και να πήξουν καλά.

Καθαρίζουμε και ψιλοκόβουμε τα 400 γραμμάρια από τις φράουλες. Τις υπόλοιπες τις χτυπάμε στο μούλτι μαζί με το λικέρ μέχρι να γίνει πολτός. Ανακατεύουμε το πολτό από το μούλτι με τις ψιλοκομμένες φράουλες. Στο σερβίρισμα κόβουμε ένα κομμάτι πανακότα και περιχύνουμε με τις φράουλες. Πασπαλίζουμε με ψιλοκομμένο δυόσμο.

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Φίλοι

Τη παιδική μου φίλη, την είδα ξαφνικά να στέκει και να με κοιτά .....

Τα έλεγε, και τα λεει ακόμα βέβαια, ο Σαββόπουλος, αλλά τι να το κάνεις, τους χάνεις τους παιδικούς σου φίλους. Η μαύρη αλήθεια είναι ότι και τους μη παιδικούς και αυτούς τους χάνεις.

Το Σάββατο είχα τους συμφοιτητές σπίτι. Με παίρνει ένας απ’ αυτούς το πρωί τηλέφωνο. Θα φέρω κοπέλα, μου λεει. Όποιον θες φέρε, του λεω. Κοίτα καλά, πάρε και τα άλλα κωλόπαιδα, και πες τους να είναι κόσμιοι, να μην με εκθέσουν, να μην αρχίσουν να λένε ιστορίες παλιές και με περάσει η κοπέλα για κανένα αληταρά, έχω σοβαρό σκοπό. Εσείς εξάλλου είστε τα μπαγκάζια μου, το παρελθόν μου.

Έτσι είναι η βαλίτσα του καθενός, εκτός από εμπειρίες, στιγμές, παθήματα και μαθήματα κρύβει μέσα της και ανθρώπους, σχέσεις, αγάπες και πάθη. Η εξοικείωση που όλοι νιώθουμε με τη βαλίτσα μας είναι πραγματικά εντυπωσιακή, και παρ’ όλο που οι άνθρωποι αλλάζουν, ωριμάζουν, μεγαλώνουν, κάνουν παιδιά και οικογένεια, είναι πάντα οι παιδικοί μας φίλοι.

Γενικά έχω πολλούς φίλους, δεν είναι υπερβολή, είναι πολλοί. Δεν τους μιλάω συχνά, δεν ξέρω τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας τους, το κινητό τους δεν το έχω στο σπιντ νταιλ της δικιάς μου παντόφλας, αλλά είναι φίλοι μου. Εγώ τους νιώθω φίλους. Τους σκέφτομαι, νοιάζομαι για αυτούς, θα τρέξω αν πρέπει και θα βοηθήσω. Βέβαια όλο αυτό θέλει μεγάλη ενέργεια από πλευράς μου, και υπομονή και ενδιαφέρον και προσπάθεια.

Πάντα οι καθημερινοί γνωστοί, οι σημερινές παρέες, απορροφούν τον χρόνο μας και την ενέργειά μας. Ένα χρόνο και μία ενέργεια που συνήθως δεν διαθέτουμε για τους φίλους μας, γιατί είναι δεδομένοι, γιατί είναι πάντα εκεί.

Δεν παραπονιέμαι, απλά μεταξύ τραπεζιών για το χατίρι φίλων, και μία συζήτηση που έκανα χτες με την Ολγα, για τους φίλους που χάνονται, αισθάνθηκα ότι είμαι πολύ ευτυχισμένη που έχω φίλους και τους αφιερώνω όλη μου την ενέργεια και ας είναι κουραστικό μερικές φορές.

Αυτά τα νέα του Σαββατοκύριακού. Ξέρετε αυτά τα κειμενάκια τα γράφω το βράδυ, και τα ανεβάζω το απόγευμα μετά τη δουλειά. Τα ήσυχα βράδια, που λεει και η Αρλέτα, που δεν βλέπω τηλεόραση, που δεν μαγειρεύω, που συνήθως διαβάζω, αυτά τα ήσυχα βράδια γράφω τις αρλούμπες μου και τις διαχέω στην μπλογκόσφαιρα. Αισθάνομαι ότι οι αναρτήσεις αυτές είναι σαν εκείνα τα ασυνάρτητα μηνύματα που στέλνουν οι διαστημο-επαγγελματίες και περιμένουν να τους ακούσει κανένα ούφο και τους απαντήσει. Ξέρω βέβαια ότι εκτός από μερικούς φίλους (είναι αρκετοί που δεν με διαβάζουν γιατί λένε ότι είμαι βλαμμένο!!) με διαβάζει και η Σοφία, από μακρινά μέρη, και ορισμένοι άλλοι, και αυτό είναι πολύ ωραίο.

Θα συνεχίσω λοιπόν γράφω αρλούμπες μετά συνταγών, και ελπίζω να κάνω τα τραπέζια σας πιο νόστιμα και τα μυαλά σας πιο δραστήρια.

Αυτή την εβδομάδα όμως ..... θα δυσκολευτώ. Όπως σας είπα παραπάνω γράφω βράδυ, άρα πρέπει να είμαι σπίτι το βράδυ για να το κάνω αυτό και να μην δουλεύω ωσάν το ζώο πράγμα που θα κάνω αυτή τη βδομάδα. Θυμάστε εκείνο το πρωί μαθήτρια το βράδυ πόρνη; έτσι και εγώ θα είμαι το πρωί υπάλληλος το βράδυ του σεμιναρίου.

Μέχρι τις 10 κάθε βράδυ θα κάνω σεμινάριο μάρκετινγκ. Τώρα τι το θέλω εγώ το μάρκετινγκ μηχανικός άνθρωπος και μάλιστα σε ηλικία συντάξιμη με δεδομένα προηγούμενων ετών; τι να σας πω .... δεν ξέρω. Δια βίου μάθηση, το λένε, να είμαστε ευέλικτοι και να προσαρμοζόμαστε. Έτσι και εγώ, αντί να κάτσω το ζώων να κάνω 3-4 ανήλικα, που δεν θα μπορώ να θρέψω, να πιάσω καμία δουλίτσα σε κανένα ευρύτερο τομέα (τη λέξη δημόσιο δεν την λέμε πλέον), να πάρω την συνταξούλα μου στα 42 που είμαι ωραία, ωραία, κάθομαι και κάνω τον κονσάλταντ, και πάω να μάθω μάρκετινγκ μηχανικός πράμα, και κοροϊδεύω το κόσμο – κατά τα λεγόμενα φίλου ! Τι να κάνεις όμως, έτσι είναι η ζωή, άδικη, τράβα τώρα να μάθεις για προντακτ ποζισιονινγκ, γέρος άνθρωπος!!!!

Άρα δεν έχει συνταγές και αναρτήσεις, γιατί δεν θα προλάβω. Υπόσχομαι όμως από βδομάδα, να σας επανέλθω με πολλές συνταγές. Εξάλλου 3 τραπέζια θα έχουν μεσολαβήσει.

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Σκασμός

Θέλω να σκάσουν όλοι. Όχι να σωπάσουν, να σκάσουν, να το βουλώσουν. Όλοι. Αυτό δεν γίνετε όμως. Πρέπει να ακούω ότι τις ιδεολογικο-πολιτικές μπαρούφες του κάθε ένα, όλες τις μαλακίες για τις εξόδους κινδύνου, όλα τα χαζά για απεργοσπάστες, όλα αυτά τα ανούσια που μόνο σκοπό έχουν να σε κάνουν να ξεχάσεις ότι δολοφονήθηκαν άνθρωποι για ιδεολογικό λόγο.

Δεν θέλω να ακούω τις περιγραφές της συναδέλφου που μιλάει για τη φίλης της, που το περασμένο Σάββατο τους είπε ότι ήταν έγκυος, και .... χάρηκαν όλοι τόσο πολύ ....

Δεν θέλω να ακούω τους πολιτικούς και τις πολιτικές τους. Να τις βράσω τις πορείες και τα δίκια του εργάτη που δεν μπορούν να περιφρουρηθούν.

Θέλω να κουφαθώ, και να τυφλωθώ, ώστε να μην βλέπω και να μην ακούω όλο αυτό το μίσος, που δεν μου ταιριάζει.

Ποιοι είναι άραγε οι γονείς αυτοί που μεγάλωσαν αυτά τα παιδιά που έβαλαν φωτιά στη τράπεζα; Είναι περήφανοι σήμερα; Έκαναν καλή δουλειά;

Αυτή η κοινωνία που φτιάξαμε, σήμερα στην Ελλάδα, είναι τόσο βρώμικη και τόσο άρρωστη, που δεν σώνετε. Και είμαστε όλοι υπεύθυνοι για αυτό. Και κυρίως όλοι αυτοί που μιλάνε και δεν βγάζουν το σκασμό.

Δεν ξέρω αν είναι ώρα για συνταγές. Μέχρι να το κλείσω το ρημάδι σκέφτομαι. Εξάλλου ο λόγος που το έφτιαξα, είναι οι 5-10 φίλοι μου, που με ξέρουν, να μπορούν να βρουν τις συνταγές που φτιάχνω, να λέμε καμιά μαλακία να περνάει η ώρα.

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Ντρέπομαι

Το μόνο συναίσθημα που έχω είναι αυτό της ντροπής. Όχι δεν είμαι θυμωμένη, δεν είμαι λυπημένη, δεν είμαι τσαντισμένη, αυτά αισθανόμουν τον Δεκέμβριο του 2008, σήμερα ντρέπομαι.

Ντρέπομαι που ζω σε αυτή τη χώρα, ντρέπομαι που η κοινωνία μας έχει συνηθίσει τη βία. Ντρέπομαι που είμαστε ανίκανοι να βγάλουμε τη βία από τη ζωή μας, ντρέπομαι που η λεκτική βία μπαίνει κάθε μέρα στο σπίτι μου μέσα από τη τηλεόραση, ντρέπομαι που κανένας, κανένας, κανένας, δεν βγαίνει να φωνάξει δυνατά ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΒΙΑ!!!!

Δεν με ενδιαφέρουν οι πολιτικοί και οι ιδεολογίες, δεν με ενδιαφέρουν τα δίκια και τα άδικα, δεν με ενδιαφέρουν οι απόψεις του κάθε ένα και ο σεβασμός τους, ΟΛΑ έχουν ισοπεδωθεί, τίποτα δεν έχει νόημα πλέον. Έχουμε καταρρεύσει ηθικά. Είμαστε μία κοινωνία που ανέχεται, δικαιολογεί και μερικές φορές επικροτεί τη βία τόσο σε συλλογικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Είναι απεργοσπάστες κάψτε τους! Είναι επιχειρηματίες σκοτώστε τους, είναι πολιτικοί δολοφονείστε τους. Βία στη βία. Η αστυνομία είναι δυνάμεις καταστολής, και η δολοφονία είναι απαλλοτρίωση ζωής.

Νομίζω ότι ζω έναν εφιάλτη, ακούω αποσπασματικά ασυνάρτητες κουβέντες η πορεία, τα μπλοκ, η περιφρούρηση, η μιγκ, οι κουκουλοφόροι, η προβοκάτσια, οι μολότοφ, η συναίνεση, τα μέτρα, .... τίποτα από αυτά δεν μου λεει κάτι, δεν τα καταλαβαίνω. Δεν θέλω ούτε να ακούσω ούτε να καταλάβω.

Θέλω να φύγω, να φύγω μακριά πολύ μακριά, να πάω κάπου που η βία δεν γίνετε αποδεκτή από τους πολίτες, να πάω σε ένα μέρος που τη στυγνή δολοφονία δεν την δικαιολογούν με σαθρά ιδεολογικά ευφυολογήματα, περί επανάστασης και παράπλευρων απωλειών. Να πάω κάπου που η ανθρώπινη ζωή είναι σεβαστή.

Να φύγω, γιατί ντρέπομαι που ζω εδώ.

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Δεν ...

Εχω χάσει κάθε δύναμη και επιθυμία να κάνω το οτιδήποτε. Δεν μπορώ να αναπνεύσω, δεν μπορώ να μιλήσω, δεν μπορώ να καταπιώ. Ενας κόμπος έχει σταματίσει στο λαιμό μου και ένα δάκρυ είναι έτοιμο να σκάσει στα μάτια μου....

Δεν είμαστε άνθρωποι, αγρίμια είμαστε!

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Δίκιο


Δίκιο, όλοι έχουν δίκιο. Και εγώ που γκρινιάζω για τους Δημόσιους Υπάλληλους, και αυτοί που με θεωρούν προνομιούχα, έχουσα και κατέχουσα, και αυτοί που τινάχτηκε ο προϋπολογισμός τους στον αέρα και αυτοί που δεν θίχτηκαν.


Επίσης εκτός από δίκιο, έχουμε και ένα τεράστιο φταίξιμο. Τεράστιο!


Δεν είμαι απ’ αυτούς που λένε «δεν έφταιξα σε τίποτα». Αντίθετα πιστεύω ότι εγώ έκανα το μεγαλύτερο κακό στη χώρα μου. Εγώ ψήφισα αυτούς που ψήφισα, εγώ προσπάθησα να φοροδιαφύγω, να λαδώσω, να δουλέψω όσο το δυνατό λιγότερο και να πάρω όσο το δυνατό περισσότερα. Εγώ έκανα το ευρώ πενηντάρικο. Από τη στιγμή που με δάνειζαν, τα κορόιδα, άρχισα και εγώ να δανείζομαι και να ξοδεύω, να ξοδεύω και να δανείζομαι. Δεν σκέφτηκα ποτέ, μα ποτέ, αν ζω μια ζωή μεγαλύτερη από τη τσέπη μου. Βλέπετε η τσέπη μου γέμιζε εύκολα.


Είπαν λεει αυτοί οι «ανάλγητοι» δανειστές μας ότι το κράτος είναι διαλυμένο. Έτσι είναι, το ξέρουμε πολύ καλά και εμείς, δεν χρειαζόμαστε τους ξένους να μας το πουν. Βέβαια ο κάθε ένας από εμάς κρίνει και σχολιάζει τη δουλειά του διπλανού του, όχι τη δικιά του, αυτός κάνει καλά τη δουλειά του, οι άλλοι ...


Άκουσα χτες τον Αλογοσκούφη, να λεει στο Λοντον σκουλ οφ εκονομικς, ότι στην Ελλάδα δεν φταινε οι Υπουργοί Οικονομικών, τους ασκείτε μεγάλη πίεση, είπε. Τον πιστεύω όντως η πίεση είναι μεγάλη, αυτή όμως είναι η δουλειά των πολιτών, να ζητάνε καλύτερη ζωή και η δουλειά των πολιτικών είναι να τους τη δίνουνε όταν υπάρχουν τα χρήματα, όχι όταν δεν υπάρχουν!


Τι να πω; κανείς δεν φταιει προφανώς για τη κατάρρευση της χώρας. Ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι πολίτες

Ως ευλογημένος λαός, όλα καλά τα κάναμε, μόνο μας φταινε άλλοι, οι Αμερικανοί, οι Γερμανοί, οι κερδοσκόποι, οι Ελοχίμ και οι Νεφελίμ.


Η συζήτηση αυτές τις μέρες είναι περί λύπης. Δεν λυπάμαι πολύ κόσμο, θεωρώ ότι πληρώνει τις επιλογές του. Ρώτησα ένα φίλο, δημόσιο υπάλληλο, το Σάββατο, τι συζητήσεις γίνονται στο χώρο δουλειάς του, σκοπεύει κανείς να φύγει; τώρα που οι αποδοχές είναι πετσοκομμένες; Όχι βέβαια!! Ήταν η απάντηση. Κάτι σημαίνει αυτό παιδιά, και όποιος θέλει καταλαβαίνει.


Είναι άδικα τα μέτρα; δεν ξέρω. Σε πρώτη ανάγνωση και βέβαια είναι. Αλλά μία δεύτερη σκέψη με οδηγεί σε κάποιους που δεν μάζεψαν σωστά τους φόρους, δεν έλεγξαν σωστά αυτούς που έπρεπε, κατασπατάλησαν προμήθειες και εξοπλισμό, κωλυσιέργησαν και άσκησαν τεράστια γραφειοκρατικά εμπόδια, δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους με λίγα λόγια. Για αυτούς δεν είναι άδικα τα μέτρα, καθόλου. Ποιος μας είπε άλλωστε ότι ζούμε σε κοινωνία αγγέλων; τα λαμόγια δίπλα μας είναι πάρα πολλά. Όταν όμως τα αφήνεις να κυριαρχούν και στην τελική από απλός υπάλληλος γίνεσαι και εσύ λαμόγιο, τότε ποιος φταιει;


Ξέρω βέβαια και κόσμο που έχει πληγεί σοβαρά και δεν φταιει. Οι δουλειές πάνε πραγματικά χάλια, δεν κουνιέται φύλλο στην αγορά, οι απολύσεις είναι μπροστά μας. Αυτούς τους φίλους μου, που δουλεύουν χωρίς ανάσα στον Ιδιωτικό τομέα, όπου καταρρέουν τα πάντα γύρω τους, αυτούς τους συμπονώ.

Τι θα κάνω; το μόνο φάρμακο στην αρρώστια μας είναι η κατανάλωση. Πρέπει να αναθερμανθεί η οικονομία, και μάλιστα να ενισχυθούν οι έλληνες παραγωγοί. Θα κυνηγάω αυτούς που δεν κόβουν αποδείξεις και φοροδιαφεύγουν. Θα αγοράζω μόνο ελληνικά προϊόντα και θα προσπαθώ να ενισχύω τα μικρά μαγαζιά, και θα συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω 20 χρόνια τώρα. Θα δουλεύω, και μάλιστα τώρα με μεγαλύτερη όρεξη.


Κομμένες λοιπόν οι γκουρμεδιές, πίσω στα φασόλια και στις ρέγκες. Πήρα λοιπόν και εγώ μια ψωμωμένη ρέγκα από το Σούπερ Μάρκετ και αφού την άφησα να μου βρωμίσει το ψυγείο για καμία βδομάδα, αποφάσισα να την κάνω κάτι το Σάββατο. Ακολουθεί συνταγή δικής μου έμπνευσης που εμένα τουλάχιστον μου άρεσε πάρα πολύ.


Ρεγκοσαλάτα


Μία ρέγκα

2 φλιτζάνια ψίχουλα από χωριάτικο ψωμί.

Χυμό από 1 λεμόνι

Μισό ποτήρι λάδι


Βάζουμε λίγο οινόπνευμα σε μία γεμάτη χούφτα μπαμπάκι και το βάζουμε σε ένα ταψάκι αλουμινένιο. Βγαίνουμε στη βεράντα και βάζουμε φωτιά στο μπαμπάκι. Τσιμπάμε τη ρέγκα με ένα πιρούνι και την κρατάμε πάνω από τη φωτιά μέχρι να ζεσταθεί καλά και να σκάσει το δέρμα της σε πολλά σημεία. Σβήνουμε τη φωτιά να μην κάψουμε την γειτονιά, και στο νεροχύτη της κουζίνας μας πλέον βγάζουμε το δέρμα και τα κόκαλα από το ρέγκα. Την κόβουμε σε κομματάκια και τη βάζουμε στο μούλτι μαζί με το μισό λάδι και το μισό λεμόνι. Βρέχουμε τα ψίχουλα με νερό και τα στραγγίζουμε καλά με το χέρι μας να φύγουν τα πολλά νερά. Ρίχνουμε το ψωμί στο μούλτι και χτυπάμε καλά να ομογενοποιηθούν. Προσθέτουμε σιγά σιγά και το υπόλοιπο λάδι και αν χρειάζεται γευστικά και το υπόλοιπο λεμόνι.

Μοιάζει πολύ με ταραμοσαλάτα, μόνο που η γεύση είναι πολύ πιο έντονη και κατάλληλη για τσίπουρο!