Ντροπή

Είναι πάρα πολλές οι φορές που ντρέπομαι για τη συμπεριφορά άλλων συμπολιτών μου. Σήμερα για παράδειγμα, στην αττική οδό, άνοιξε το παράθυρο του οδηγού, και τσούπ εκσφενδονίζετε ένα ποτήρι σταρμπακς με καφέ στο δρόμο. Ήμουνα από πίσω και άρχισα να κορνάρω στο γίδι αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν κατάλαβε τίποτα.

Χτες ένα φίλος μου έστειλε το βιντεάκι με τα άλλα ζώα τα όρθια με βατραχοπέδιλα.. Τους ΟΥΚαδες εννοώ που στην παρέλαση για την μεγαλύτερη εθνική μας επέτειο φωνάζανε το εξής ευρηματικό σύνθημα «τους βλέπετε αυτούς, τους βλέπετε αυτούς, τους λένε Αλβανούς, τα ρούχα μου θα ράψω με δέρματα απ΄ αυτούς!!!». Κατ΄ αρχήν αυτοί δεν ονομάζονται άνθρωποι, γιγάντια κολοβακτηρίδια πρέπει να ονομάζονται. Κατά δεύτερον, ναι είναι ηλίθια ζώα, για αυτό το λόγο κάνουν αυτή τη δουλειά δεν γίνανε πυρηνικοί επιστήμονες. Το κακό είναι ότι ζούμε σε δημοκρατία και δεν είναι δυνατόν να τους κρεμάσουμε στην Ομόνοια και να τους φτύνουμε μέχρι να πνιγούν, όπως πραγματικά τους αξίζει.

Ναι ξέρω πολύ καλά την επιχειρηματολογία ότι πρέπει να καλλιεργηθεί μίσος για τον εχθρό αλλιώς ο στρατιώτης δεν θα πολεμήσει και άλλες τέτοιες μαλακίες, εγώ όμως δεν τα πάω καλά με τα στρατά και τους πολέμους και γενικώς με τη βία, και πιστεύω ότι δεν πρέπει να παρελαύνει ο στρατός στο κέντρο της πόλης αλλά ακόμα και αν το κάνει από φολκλόρ, να το βουλώνει και να μην βροντοφωνάζει ρατσιστικά συνθήματα που με κάνουν να ντρέπομαι που είναι Ελληνίδα.

Άκουσα ότι κάτι έκαναν στον επικεφαλής! Βλακείες!! Να τους απολύσουν ΟΛΟΥΣ. Ακούς εκεί, να πληρώνονται με τα δικά μου λεφτουδάκια τέτοια αποβράσματα. Και μετά την απόλυση να τους βάλουν και φυλακή, να κάτσουν μέσα 5-10 χρονάκια να φτιάξει το κωλαράκι τους, που νομίζουν ότι είναι ανώτεροι.

Ένα τελευταίο περιστατικό βέβαια με έριξε στα τάρταρα της ντροπής της απελπισίας. Το πρωί στο ραδιόφωνο άκουσα την Πιπιλή να υπερασπίζετε τις επιλογές της να γίνει πρωταγωνίστρια σε ριάλιτι. Δεν το ήξερα το γεγονός, μιας και τηλεόραση δεν βλέπω. Στην πορεία όμως κατάλαβα ότι πήγε και χόρεψε σε κάποιο τηλεοπτικό ριάλιτι – κάτι σαν το σο γιου θινκ γιου καν ντανς – και όλο αυτό το έκανε για φιλανθρωπία αλλά και γιατι είναι πολύ γυμνασμένη. Πραγματικά ρε παιδιά, αν δεν ήξερα ότι αυτή η γυναίκα είναι Βουλευτής, θα νόμιζα ότι πρόκειται για κάποιο σούργελο επιπέδου δηλαδή!!! Τι να πω ... 27 000 συνάνθρωποί μας την ψήφισαν, ελπίζω να δικαιώθηκε η επιλογής τους.

Και μετά σου λένε τα σπρέντς, .... και χαμηλά είναι!

Λοιπόν σήμερα θα σας γράψω μια συνταγή δύσκολή αλλά .... πεντανόστιμη. Την έφτιαξα τη Κυριακή και άρεσε πάρα πολύ. Ρωτήστε και τη Φιφή.

Πάπια Γεμιστή

1 πάπια 2-2 ½ κιλά

για τη μαρινάδα

Χυμό από 1 πορτοκάλι

1 ποτήρι άσπρο κρασί

¼ φλυτζανιού λάδι

1 φύλο δάφνης

2 κλαράκια φρέσκο δενδρολίβανο ή 1 κουταλιά ξερό

2 κλαράκια φρέσκια ρίγανη ή λίγο φρέσκο θυμάρι (μην βάλετε ξερό κολλάει στο δέρμα και πικρίζει με το ψήσιμο)

Για τη γέμιση

200 γραμμάρια κιμά μοσχαρίσιο

1 μέτριο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο

τα συκωτάκια από την παπια ψιλοκομμένα

6 δαμάσκηνα ξερά χωρίς κουκούτσι ψιλοκομμένα

12 κάστανα βρασμένα για 4 λεπτά σε νερό με μπόλικο γάλα, ξεφλουδισμένα και ψιλοκομμένα

3 κουταλιές της σούπας αμύγδαλα λευκά και ψιλοσπασμένα στο γουδί

3 κουταλιές της σούπας κουκουνάρι

3 κουταλιές της σούπας σταφίδες

3 κουταλιές της σούπας ρύζι

2 κουταλάκια του γλυκού μοσχοκάρυδο

½ κουταλάκι του γλυκού κανέλα

Για το ψήσιμο

Χυμό από 1 πορτοκάλι

Χυμό από ένα λεμόνι

2 κουταλιές του γλυκού μέλι

2 κουταλιές του γλυκού μουστάρδα

αλάτι και πιπέρι

Αφού πλύνουμε καλά την πάπια, αλατίζουμε μόνο το εσωτερικό της και την βάζουμε σε ένα μεγάλο μπολ. Την περιχύνουμε με το λάδι, το χυμό πορτοκαλιού και το κρασί και την γυρίζουμε κανα δύο φορές να πάει παντού η μαρινάδα και στο εσωτερικό του πουλιού. Προσθέτουμε και τα μυριστικά και κλείνουμε καλά το μπολ μας με διαφανή μεμβράνη να κρατήσει κλειστά όλα τα αρώματα. Αφήνουμε την πάπια να μαριναριστεί 24 ώρες, αφού την γυρίσουμε τουλάχιστον 4 φορές.

Ετοιμάζουμε τη γέμιση. Σε ένα μεγάλο τηγάνι ζεσταίνουμε το λάδι και σοτάρουμε το κρεμμύδι μέχρι να μαλακώσει. Προσθέτουμε και τον κιμά και τον καβουρδίσουμε καλά να ασπρίσει και να πιει όλα τα υγρά του. Προσθέτουμε ένα ένα όλα τα υπόλοιπα υλικά και σοτάρουμε σε μέτρια φωτιά όλα μαζί, προσθέτοντας μισό ποτήρι νερό μέχρι να σωθούν τα υγρά. Αλατοπιπερώνουμε δεόντως, προσθέτουμε το μοσχοκάρυδο και την κανέλα και αφήνουμε τη γέμιση να κρυώσει καλά.

Βγάζουμε την πάπια από τη μαρινάδα και τη βάζουμε στο ταψί που θα την ψήσουμε ανάσκελα δηλαδή με το στήθος προς τα πάνω. Γεμίζουμε με τη γέμιση την κοιλιά και όση γέμιση περισσεύει το γουλί δηλαδή το δέρμα που έχει περισσέψει από την αφαίρεση του λαιμού. Εδώ τώρα ή θα κλείσουμε τις τρύπες με μεγάλες πατάτες που θα τις στερεώσουμε με οδοντογλυφίδες πάνω στο πουλί ή (προτιμότερο) θα ράψουμε τις τρύπες με σακοράφα και σπάγκο (καταλαβαίνω ότι δεν βρίσκεις πλέον σακοράφες στα σπίτια, και εγώ τρόμαξα να βρω).

Αν προσέξατε δεν έχουμε αλατίσει ακόμα την πάπια εξωτερικά. Την περιχύνουμε με τα υγρά της μαρινάδας (πετάμε τα μυριστικά), προσθέτουμε και νερό στο ταψί ώστε να έχει υγρά και να μην μας κολλήσει και τη βάζουμε σε προθερμασμένο φούρνο πάνω κάτω στους 180 βαθμούς για περίπου 3 ώρας. Κάθε μία ώρα την γυρίζουμε, άρα μόλις συμπληρώσει μία ώρα ψήσιμο από ανάσκελα την γυρίζουμε με το στήθος προς τα κάτω και μετά από μία ώρα πάλι με το στήθος προς τα πάνω, ανάσκελα. Στο τελευταίο γύρισμα την περιχύνουμε το χυμό πορτοκαλιού και λεμονιού που έχουμε διαλύσει το μέλι και τη μουστάρδα και την αλατοπιπερώνουμε καλά. Με αυτό τον τρόπο η πέτσα της γίνεται υπέροχα τραγανή.

Αν θέλετε να ψήσετε και πατάτες μαζί με την πάπια δεν θα τις βάλετε από την αρχή αλλά στη μέση του ψησίματος δηλαδή στην 1 ½ ώρα. Έτσι στην υπόλοιπη 1 ½ ώρα θα γίνουν και οι πατάτες. Υπέροχο φαγάκι για μια Κυριακή αν και ακούγεται περίπλοκο δεν είναι.

Δικαιοσύνη

Έπεσε πρόσφατα το μάτι μου σε ένα άρθρο για την κοπέλα που πάτησε το τανκ στη Παλαιστίνη. Την θυμάστε αυτή την ιστορία; ένα κορίτσι από την Αμερική, 22-23 χρονών κάτι τέτοιο, δούλευε εθελόντρια, βοηθώντας εκεί τους έρημους κατακαημένους Παλαιστίνιους. Ένα ισραηλινό τανκ, προσπαθούσε να γκρεμίσει ένα σπίτι παλαιστινίων ώστε να μπορέσει το κράτος να συνεχίσει το εποικιστικό του πρόγραμμα. Η κοπέλα μπήκε μπροστά για να εμποδίσει το γκρέμισμα και το τανκ πέρασε από πάνω της.

Όταν το είχα ακούσει τότε είχα εντυπωσιαστεί με την πράξη της αυτή. Εγώ όχι απλά δεν θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο αλλά ούτε και έχει περάσει απ΄ το μυαλό μου να πάω να αγωνιστώ για τα δίκια άλλων λαών.

Έχουν περάσει χρόνια και βέβαια η θυσία της κοπέλας αυτής δεν έχει αλλάξει καθόλου μα καθόλου την κατάσταση στην περιοχή, δεν έχει αλλάξει την άποψη του κόσμου για το θέμα, για τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστινίους, για την σκληρότητα που κρύβει αυτός ο πόλεμος. Έχει ξεχαστεί. Όπως πολλές άλλες θυσίες που έγιναν για το τίποτα!

Ήρθε όμως αυτό το άρθρο να με κάνει να θυμηθώ ένα βασικό κανόνα: η ζωή είναι άδικη!!

Καθόμαστε και αναλώνουμε το σάλιο μας για ανθρώπινα δικαιώματα και κράτος δικαίου και λοιπές αρλούμπες, Αφού το φάγανε το παιδί, κατά λάθος, επίτηδες δεν έχει καμία σημασία, λογικό είναι να έρθει η ώρα της δίκης, έτσι για να μπορεί να πει κανείς ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη. Ότι τέλος πάντων υπάρχει κάτι επίσημο να λεχθεί στους γονείς του, έστω ότι ήταν λάθος, έστω ένα συγνώμη……

Η δίκη γίνετε αυτές τις μέρες. Το επίσημο κράτος είχε υποσχεθεί στον κύριο Μπους, (τι λέμε τώρα !), ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Ένα δυτικό κράτος, απ΄ αυτά που είναι δημοκρατικά και ελεύθερα, που είναι πολιτισμένο και ανεπτυγμένο, απ΄ αυτά που πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα τους να εξάγουν τη δημοκρατία τους στον υπόλοιπο κόσμο. Μα σε ένα δυτικό κράτος εννοείτε ότι η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, ότι καμία μα καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να υποσχεθεί κάτι τέτοιο και ότι η δικαιοσύνη είναι τυφλή. Τελεία και παύλα.

Έλα όμως που δεν είναι έτσι τα πράγματα, έλα που οι 4 ξένοι μάρτυρες κατηγορίας δεν πήραν βίζα εισόδου στην χώρα, και έτσι δεν θα καταθέσουν. Επίσης έλεγε το άρθρο ότι δεν επετράπη στον Παλαιστίνιο γιατρό που περιέθαλψε την κοπέλα να μπει στη χώρα. Οι μόνοι μάρτυρες που θα βρίσκονται στη δίκη είναι οι γονείς της κοπέλας. Έτσι λειτουργεί η δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα. Νομίζω ότι οι εβραίοι ζούσαν για εκατοντάδες χρόνια με το όνειρο μίας δικιάς τους πατρίδας. Είναι περήφανοι άραγε με αυτό που έφτιαξαν;;;

Ρέιτσελ Κόρι, λεγόταν αυτό το κορίτσι, Αλέξης Γρηγορόπουλος λεγόταν ένα άλλο παιδί που χάθηκε το ίδιο άδικα, Μενένεζ λεγόταν ο Βραζιλιάνος νεαρός που πυροβολήθηκε στο μετρό του Λονδίνου πριν κάποια χρόνια, Θάνος Αξαρλιάν παλιότερα, ….., αλήθεια πως το λένε το παιδάκι από το Αφγανιστάν που γλίτωσε από τους τρελούς των ταλιμπάν ή της αμερικάνικης κυβέρνησης και σκοτώθηκε στη πολιτισμένη Αθήνα;; …. Σήμερα. Επειδή κάποια πυροβολημένα, καλοζωισμένα με τα λεφτά του μπαμπά τους τσογλάνια το παίζουν επαναστάτες. Που να φανταστούν τα ζώα ότι ναι στον κόσμο μας υπάρχουν ρακοσυλλέκτες που ψάχνουν τα σκουπίδια για να φάνε! Και ναι οι βόμβες σκανε!!! Και ναι όταν σκανε σκοτώνουν κόσμο.

Όπως λένε και τα μπλοκ, αυτών των ανεγκέφαλων, τους αξίζουν πραγματικά τα χειρότερα!!!! Θα τα βρουν όμως, θα τα βρουν μπροστά τους, γιατί ναι η ζωή είναι άδικη αλλά και όλα εδώ πληρώνονται, κάτι με τον καρκίνο, κάτι με τις αρρώστιες, έρχεται η δικαιοσύνη. Ρωτήστε τον κύριο Κίσιγκερ και θα καταλάβετε.

Βαρύ το κλίμα σήμερα τι να κάνω όμως, δεν το έφτιαξα εγώ. Δεν έχει συνταγή, δεν έχω χρόνο. Υπόσχομαι όμως αύριο.

Αισιοδοξία

Η αλήθεια είναι ότι έχουμε όλοι πέσει ψυχολογικά. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι γερές δόσεις αισιοδοξίας, να πάρουμε πάλι τα πάνω μας, να γελάσει ο στόμας μας.

Είμαι αθεράπευτα απαισιόδοξη γενικώς, οπότε τον τελευταίο καιρό το κλίμα της εποχής μου πάει. Ακόμα και εγώ όμως, έχω αρχίσει και κουράζομαι από την καταστροφολογία, από την εικόνα του μαύρου παρόντος και του ζοφερού μέλλοντος, από τις χαιρέκακες εκτιμήσεις του Πρετεντέρη ότι μας αξίζει μόνο η καταστροφή, και όλα αυτά που λέγονται για εμάς τελευταία.

Σήμερα όμως στο ραδιόφωνο άκουσα την πρώτη φωνή αισιοδοξίας! Εκεί που δεν το περίμενα, από ένα καθηγητή πανεπιστημίου, οικονομολόγο, που έλεγε ο άνθρωπος κάποια σχετικά ευχάριστα πράγματα, από το πουθενά λοιπόν, ήρθε και με κατέκλυσε η αισιοδοξία.

Ποιος σας είπε κύριε ότι δεν παράγουμε τίποτα!! Επειδή δεν έχουμε βιομηχανία ή βαριά αγροτική παραγωγή αυτό σημαίνει ότι δεν παράγουμε!! Έλεγε ο άνθρωπος. Με σημερινούς όρους η παραγωγή δεν μετριέται έτσι. Έχουμε μεγάλα συγκριτικά πλεονεκτήματα σαν χώρα, αρκεί να δούμε τον κόσμο με ένα παγκοσμιοποιημένο μάτι ..... η Ελληνική ακτογραμμή είναι συγκρίσιμη με την ακτογραμμή της Αφρικής .... παράγουμε wellbeing και είμαστε από τις λίγες χώρες του κόσμου που μπορούμε να το κάνουμε αυτό .... η μεταποίησή μας συγκρίνετε με αυτή της Ολλανδίας .... οι τράπεζές μας κρατάνε τα Βαλκάνια .... είμαστε περιφερειακή δύναμη όταν η Πορτογαλία και η Ιρλανδία είναι ένα τίποτα .... η κατάστασή μας δεν οφείλετε στην κρίση, οφείλετε στους πολιτικούς μας και στη βιασύνη μας ως έθνος να κατακτήσουμε αγαθά γρηγορότερα απ΄ ότι είχαμε δουλέψει ....πέσαμε θύματα κερδοσκοπίας .... είμαστε πολύ ποιο καθαρή οικονομία απ΄ όλες αυτές που μας κριτικάρουν .... πρέπει να πάψουμε να είμαστε κρατικοδίαιτοι, πρέπει να γίνουμε επιχειρηματίες .....

Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η κρίση αισιοδοξίας. Δεν ξέρω αν έτσι είναι τα πράγματα, όπως τα λεει ο κύριος καθηγητής, δεν ξέρω αν παράγουμε κάτι ή όχι και αν η παραγωγή μας αυτή έχει κάποια αξία στην παγκόσμια αγορά, δεν μπορώ να κάνω SWOT στη πατρίδα μου, αδυνατώ!! Αλλά αυτή η δόση αισιοδοξίας με έφτιαξε πραγματικά. Δεν μπορεί ρε παιδιά, δεν είμαστε τόσο χάλια δηλαδή, δεν είμαστε τα σκουπίδια που θέλουν να δείξουν. Στο κάτω κάτω τις γραφής, είμαστε ο μόνος λαός της Ευρώπης που δεν έχει βλάψει κανέναν.

Μέσα στη τρελή χαρά είπα να φτιάξω ένα γλυκάκι για το γραφείο, να κεράσω τους συναδέλφους χρονιάρα μέρα. Έβαλα μπρος λοιπόν να φτιάξω εργολάβους. Δεν μου πέτυχαν !! δηλαδή δεν πέτυχαν ως εργολάβοι, ως κάτι άλλο όμως, ας πούμε ως αμυγδαλωτό φούρνου, ήταν υπέροχοι! Άρεσαν πάρα πολύ και ζητήθηκε η συνταγή, για άλλη μια φορά, φτιάξτε τους τώρα για το Πάσχα και που ξέρετε μπορεί σε εσάς να πετύχουν

Εργολάβοι

250 γραμμάρια αμύγδαλα ασπρισμένα
350 γραμμάρια ζάχαρη
3 ασπράδια από μέτρια αυγά.
βανίλια σε σκόνη

Στο μούλτι χτυπάμε τα αμύγδαλα μέχρι να γίνουν σκόνη. Σε ένα βαθύ μπολ, ανακατεύουμε τη σκόνη από τα αμύγδαλα με τη ζάχαρη και τη βανίλια.. Σε άλλο μπολ χτυπάμε για λίγο τα ασπράδια και τα προσθέτουμε στο μείγμα με τα αμύγδαλα και τη ζάχαρη. Ανακατεύουμε με μία μαρίζ καλά μέχρι να ομογενοποιηθούνε και να γίνει μία σφιχτή συμπαγής ζύμη. Εάν χρειαστεί προσθέστε ένα ακόμα ασπράδι αλλά προσοχή γιατί σε αυτό το σημείο την πάτησα εγώ. Νομίζοντας ότι η ζύμη ήταν πολύ σφιχτή πρόσθεσα άλλο ένα ασπράδι με αποτέλεσμα να γίνει πολύ υγρή και τελικά να μην στέκετε ολόκληρη σε μπισκοτάκι αλλά να απλώνει. Ίσως βέβαια να φταιει και το ότι δεν χτύπησα τα ασπράδια μαρέγκα γιατί βαριόμουνα!! Τι να σας πω;;

Με βρεγμένα χέρια πλάστε μικρά στρογγυλά μπισκοτάκια που τα απλώνετε πάνω σε λαδόκολα σε μία λαμαρίνα. Φουσκώνουν αρκετά άρα μην τα κάνετε μεγάλα και μην τα βάλετε δίπλα δίπλα. Θα σας βγουν περίπου 20 μπισκοτάκια. Τα ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 170 βαθμούς αέρα για 20 λεπτά, ώστε όταν βγουν να έχουν πάρει ελάχιστο χρώμα και να είναι ακόμα μαλακά. Αφήστε τα για 15 λεπτά να κρυώσουν και μετά τα βγάζετε από τη λαμαρίνα και τα αφήνετε να στεγνώσουν καλά. Τώρα επειδή εμένα η ζύμη ήταν πολύ υγρή απλώσανε μέσα στο φούρνο και έγιναν μια ενιαία μάζα σαν πίτσα ένα πράγμα. Αφού τα άφησα να κρυώσουν τα έκοψα τετράφωνα κομμάτια όπως κόβουμε την τυρόπιτα. Έγιναν ένα λεπτό φύλο πάχους όσο ένα δάχτυλο, έτσι έγιναν ελαφρά τραγανά. Πιστεύω ότι αν ζύμη ήταν όπως έπρεπε θα είχαν βγει ωραιότατοι εργολάβοι μαλακοί και αμυγδαλάτοι. Αν θέλετε κάντε τους «σαντουιτσάκι» όπως τους κάνουν οι φούρνοι με μαρμελάδα στη μέση.

Ελβετία, κλπ

Φύση ....

Χωριά ....

Φτώχια .....

και λουκάνικα !!!

Χάλια ρε παιδάκι μου, χάλια!!!

Ποιοι είναι όλοι αυτοί;;;

Ανοίγω χτες βράδυ τηλεόραση με το που μπαίνω σπίτι μου, και πέφτω πάνω στο Μπαρόζο να μιλάει στον Ελληνικό λαό σε απ΄ ευθείας μετάδοση. Λάιβ, η ελληνική τηλεόραση χρησιμοποιώντας διερμηνεία μας μετέφερε τις απόψεις αυτού του κυρίου που και μαλάκας είναι και άσχετος με τη χώρα.

Τώρα τελευταία κάθε φορά που ανοίγω την τηλεόραση πέφτω πάνω σε διάφορους απίθανους τύπους, τον Μπαρόζο, τον Στρος Καν, τον Γιούνκερ, τον φίλο μας τον Ολι, τον Μαϊμούνια, και δεν ξέρω και εγώ ποιόν άλλο, που τρέχουν κάποια μαγαζιά επειδή τα πάνε καλά με ορισμένους μεγάλους, που δεν τους ψήφισε κανείς, που δεν έχουν τη παραμικρή γνώση για εμένα, για εμάς, για τον τόπο μας, και παρ΄ όλα αυτά τολμάνε και μιλάνε!!!

Όταν ο τρισχαριτωμένος πρωθυπουργός μας έλεγε ότι χάνουμε την εθνική μας κυριαρχία αυτό εννοούσε; ότι θα έρθει ο λουζερ ο Μπαρόσο να μας κάνει διαγγέλματα όλη την ώρα; ότι θα βγαίνουν όλα αυτά τα λαμόγια να μας μιλάνε με σπαστά ελληνικά «γκαλλλλό γκουγάγιο» και άλλα τέτοια σαχλά;; Εσένα καλό κουράγιο αγαπητέ μου, γιατί με εμένα που έμπλεξες δεν θα γλιτώσεις εύκολα, θα σε τρελάνω φιλανδικό σκουλήκι!!

Προσωπικά η γνώμες όλων αυτών μου είναι αδιάφορες, αλλά τρελά αδιάφορες λέμε! Μου τι δίνει όμως, που οι κύριοι υπεύθυνοι όλης αυτής της κατάστασης βγαίνουν και μας κάνουν μαθήματα.

Τι να κάνεις όμως;;; εγώ προσωπικά έχω σταματήσει να αγοράζω μη ελληνικά προϊόντα. Σας πληροφορώ είναι πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο, τουλάχιστον για εμάς που ζούμε στην Αθήνα. Δεν παράγουμε τίποτα βλέπετε!! Τίποτα! Χτες που ήθελα να φτιάξω την πρασόπιτα που ακολουθεί, δεν έβρισκα πράσα στο σούπερ μάρκετ. Είχε πράσα Ολλανδίας!!!!! Μα γιατί το διάολό μου να πάρω πράσα Ολλανδίας;;; Φτιάχνουν οι Ολλανδοί πρασόπιτες;;;; Πήγα βέβαια στο μανάβη και βρήκα ωραιότατα πράσα Πέλλας, πιο φτηνά από τα Ολλανδικά.

Να πάνε να απαφτωθούνε όλοι και να αφήσουν τα μαθήματα, γιατί αααααααα ......

Πρασόπιτα

1 πακέτο φύλλα χωριάτικα χοντρά (το φρέσκο φύλλο της πιλσμπουρι για πίτες είναι πολύ ωραίο και έχει 4 χοντρά φύλλα)

4 πράσα κομμένα σε ροδέλες

4 κρεμμυδάκια φρέσκα κομμένα σε ροδέλες

2 αυγά

αλάτι πιπέρι

200 γραμμάρια μανούρι τριμμένο

λάδι και μία κουταλιά της σούπας βούτυρο αγελαδινό

Σε λίγο λάδι σοτάρουμε τα πράσα και τα κρεμμυδάκια για τουλάχιστον 15 λεπτά σε μέτρια φωτιά μέχρι να μαλακώσουν καλά και να αρχίσουν να χυλώνουν. Τα βάζουμε σε ένα μπολ και τα αφήνουμε να κρυώσουν. Χτυπάμε τα αυγά και τα προσθέτουμε στα πράσα. Τέλος αναμιγνύουμε στο μείγμα και το μανούρι. Λαδώνουμε καλά το ταψί μας. Απλώνουμε στο ταψί τα μισά φύλλα αφού τα λαδώνουμε ένα ένα. Προσθέτουμε το μίγμα με τα πράσα και απλώνουμε από πάνω τα υπόλοιπα φύλλα. Δεν σας λεω λεπτομέρειες πως να απλώσετε τα φύλλα, θεωρώ ότι ξέρετε. Λαδόνουμε καλά με λάδι και το βούτυρο το πάνω πάνω φύλο. Κόβουμε την πίτα καλά σε τετράγωνα κομμάτια, και την ψήνουμε στους 180 βαθμούς αέρα για 45 λεπτά.

Βασιλεία

Όχι Βασιλίτσα, αυτό είναι χιονοδρομικό κέντρο, Βασιλεία. Πόλη είναι. Στην Ελβετία. Εκεί στο βόρειο τριεθνές, όπου συναντιούνται η Ελβετία με τη Γαλλία και τη Γερμανία. Την έχει κερδίσει και η ΑΕΚ, έμαθα προσφάτος. Εκεί θα πεταχτούμε αυτό το Σαββατοκύριακο.

Να πιούμε τους καφέδες μας, να απολαύσουμε τις μπύρες μας συνοδεία λουκάνικου, και να δούμε και τον φίλο μας τον Παναγιώτη που έχει μπλέξει τα μπούτια του με τις εκεί γκόμενες.

Ο Πάνος είναι πάρα πολλά χρόνια φίλος, από το δημοτικό. Πάντα ήταν γκόμενος, δημοφιλής σε πιτσιρίκες και αλλοδαπές. Από τα 20 ζει «μετανάστης» στη Νέα Υόρκη και τώρα στη Βασιλεία. Έχει λοιπόν μία πέραση, ένα πράγμα, ως μεντιτεράνιαν λόβερ, παθιάρης εραστής ξενέρωτων αμερικανίδων – μέχρι πρόσφατα – αλλά και ευρωπαίων φυτών τελευταία.

Είναι πολύ πλακατζής τύπος, απολαυστικός στης παρέα, και τον αγαπάω πάρα πολύ. Με παίρνει λοιπόν τηλέφωνο από την βαρετή Ελβετία και ζητάει συμβουλές για τις γκόμενες εκεί, που τις παίζει δύο δύο, σας λέω είναι γκρικ λόβερ το παλικάρι, και έχει μπερδέψει τα μπούτια του και δεν ξέρει τι να κάνει. Το συμβουλεύω καταλλήλως και εγώ, μιας και ως γνωστόν είμαι βαθύς γνώστης των γκομενομπλεξιμάτων. Και βέβαια γελάμε, κατουριόμαστε στα γέλια όπως παλιά τότε στο σχολείο. Γιατί ο Πάνος δεν έχει αλλάξει λεπτό από τότε.

Πάμε λοιπόν, έτσι στα απρογραμμάτιστα, χτες το αποφασίσαμε, και καλά θα περάσουμε και απ΄ όλα. Αμέ.....

Η παρακάτω συνταγή είναι παραγγελία της Φιφής.

Μπατον Σαλέ (αλμυρά κουλούρια)

600 γραμμάρια τριμμένα κίτρινα τυριά (εμενταλ, γραβιέρα, κασέρι)
600 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
200 γραμμάρια βούτυρο αγελαδινό
Σόδα
Μαυροσούσαμο (προαιρετικά)

Λιώνουμε το βούτυρο χωρίς να το κάψουμε όμως και το αφήνουμε να κρυώσει. Σε ένα μπολ ανακατεύουμε το βούτυρο με το αλεύρι και τα τυριά. Προσθέτετε τόσο σόδα μέχρι να γίνει η ζύμη σβολιστή σαν τον τραχανά. Δεν ρίχνουμε άλλη σόδα και ζυμώνουμε με τα χέρια για να γίνει μία ζύμη συνεκτική (όσο μαλακώνει το βούτυρο τόσο δένει η ζύμη). Πλάθουμε ότι σχήμα θέλουμε αλλά αν βαριόμαστε για σχέδια και τσιριτζάντζουλες πλάθουμε ένα μεγάλο μακρόστενο μπαστούνι και με ένα μαχαίρι κόβουμε φετούλες. Τα απλώνουμε σε ένα ταψί που έχουμε στρώσει με λαδόκολλα και πασπαλίζουμε με το μαυροσούσαμο. Ψήνουμε σε αέρα στους 180ο μέχρι να ροδίσουν. Στη ζύμη μπορούμε να προσθέσουμε και διάφορα μυριστικά αν μας αρέσουν όπως ρίγανη, δενδρολίβανο, κλπ. Προσωπικά προτιμώ τα σκέτα.

Κουλουράκια

Έρχεται η Πασχαλιά με παιχνίδια και χαρά, και άλλα χαζά! Τι να κάνω και εγώ η έρμη, κάθισα και έφτιαξα κουλουράκια, για το γραφείο. Εμένα τα κουλουράκια δεν μου αρέσουν, αλλά έχω φίλους που ζεστό γάλα και κουλουράκια είναι το καλύτερό τους πρωινό από τότε που ήταν μωρά, και αν και μαντραχάλεψαν δεν λένε να το αφήσουν. Τα έφτιαξα λοιπόν, πολύ εύκολα και γρήγορα, έτσι γιατί καθόμουν σπίτι και βαριόμουνα, δεν είχα τι να κάνω και ήθελα πραγματικά να μυρίσει λίγο το σπίτι.

Η συνταγή ακολουθεί, μου τη ζήτησαν βλέπετε αρκετές από τις συναδέλφους.

Επίσης για όσους από εσάς δεν το έχετε ήδη μάθει – λίγοι δηλαδή μιας και ο ενθουσιασμός μας είναι τόσο μεγάλος που το έχουμε πει σε όλο τον κόσμο!!- το Σαββατοκύριακο πάμε στην Ελβετία, σήμερα το αποφασίσαμε και πολύ χαιρόμαστε.

Κουλουράκια με μαστίχα

4 ½ φλιτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 ½ κουταλάκι του γλυκού μπέικιν πάουντερ
1 φλιτζάνι βούτυρο Κερκύρας σε θερμοκρασία δωματίου
¾ του φλιτζανιού ζάχαρη
2 κρόκους και 1 επιπλέον για άλειμμα
¼ του φλιτζανιού γάλα
2 κουταλάκια του γλυκού σμυρνιό (ή ένα μείγμα από κανέλα, μοσχοκάρυδο και μπαχάρι σε ίσες ποσότητες)
1 κουταλάκι του γλυκού μαστίχα σκόνη ή 4 σταγόνες μαστιχέλαιο

Στο μίξερ χτυπάμε το βούτυρο με τη ζάχαρη μέχρι να ασπρίσει και αφρατάψει καλά το μείγμα. Προσθέτουμε έναν έναν τους κρόκους και κατόπιν το γάλα και ομογενοποιούμε. Σε ένα μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι με το μπείκιν και – αν δεν βαριόμαστε – τα κοσκινίζουμε. Προσθέτουμε στο μείγμα τα αρωματικά μας και σιγά σιγά προσθέτουμε και το αλεύρι μέχρι να γίνει μία σφιχτή μάζα. Στο εντωμεταξύ έχουμε αλλάξει στο μίξερ το ματζαφλάρι (δεν έχω ιδέα πως το λένε) και από το σύρμα έχουμε βάλει τον γάντζο για τη ζύμη. Εγώ επειδή έβαλα μισό μισό άσπρο με κίτρινο αλεύρι μιας και δεν είχα αρκετό άσπρο δεν το έβαλα όλο κράτησα κάτι λιγότερο από το μισό φλιτζάνι.

Κανονικά τα κουλούρια θέλουν πλάσιμο σε λεπτές λωρίδες και μετά πλεξούδα και άλλα τέτοια ώστε να τους δώσουμε σχήμα σαν τα κουλουράκια του φούρνου, αλλά εγώ βαριόμουνα φανατικά να κάνω κάτι τέτοιο, και έτσι έπλασα μεγάλα χοντρά μπαστούνια σαν φαρδιά σαλάμια και τα έκοψα με ένα μαχαίρι σε ροδέλες πάχους 1 με 1,5 εκατοστού. Άπλωσα λαδόκολλα σε μία λαμαρίνα και άπλωσα τις ροδέλες μου αφήνοντας κάποια απόσταση γιατί ψιλοφουσκώνουν. Γέμισα δύο ταψιά έτσι. Διέλυσα τον κρόκο με λίγο νερό και άλειψα τα κουλουράκια μου με ένα πινέλο. Τα έψησα στους 170 βαθμούς αέρα για 20 λεπτά ακριβώς!

Μεγάλος

Είναι μέρες τώρα που το σκέφτομαι, και πρόσφατα κατάλαβα ότι το σκέφτονται και άλλοι, γιατί το άκουσα να σχολιάζετε. Έχουμε ένα πρωθυπουργό αστέρα της σόου μπιζ. Ο άνθρωπας αυτός, εκλεγμένος 5 μήνες και κάτι ψιλά, ζήτημα να έχει κάτσει στη χώρα παραπάνω από 15 μέρες.

Δίνει 200 συνεντεύξεις την ημέρα, σε όλα τα διεθνή ΜΜΕ, μιλάει με διαφόρους «μεγάλους» συνεχώς, λεει «μεγάλες κουβέντες» για τους κερδοσκόπους και τις αγορές, όλοι οι μεγαλοδημοσιογράφοι τρέχουν από πίσω του για μία δήλωση, και ξαφνικά από «Γιωργάκης» έγινε η πιο δημοφιλής πολιτική προσωπικότητα αυτή την εποχή σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ο πρώην πρωθυπουργός, μας είχε συνηθίσει αλλιώς. Αυτός θεωρούσε το «ταξίδι» από τη Ραφήνα στο Μέγαρο Μαξίμου εφάμιλλο με τα υπερατλαντικά. Ήταν οπαδός της άποψης, δεν βγαίνουμε από τη χώρα, δεν μιλάμε μην τυχών και θυμηθούνε ότι υπάρχουμε, και μας την πέσουνε. Αν μπορούσε ούτε στις συνόδους κορυφής δεν θα πήγανε, αλλά δεν γινότανε.

Βέβαια ούτε ο προ-προηγούμενος ο Σημίτης ήταν καλύτερος, για διαφορετικούς λόγους βέβαια. Άνθρωπος χαμηλών τόνων, ακόμα και να μίλαγε δεν τον άκουγε και κανείς.

Τούτος εδώ ο καινούργιος, μιλάμε έχει ένα απίθανο θράσος, απίθανο. Δεν τα βάζει βέβαια με τους μεγάλους, όχι δεν είναι και κανένας επαναστάτης, αλλά πάει και χτυπάει της πόρτες και ζητάει να είναι παρόν. Τον βοηθάει βέβαια πάρα πολύ και το ότι δεν έχει το γνωστό Ελληνικό επαρχιώτικο κόμπλεξ που είχαν όλοι οι προκάτοχοί του. Έχει και τον αέρα να μιλάει Αμερικάνικα, και άρα να μπορεί να δώσει συνεντεύξεις και να περνάει για κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι, κάτι άλλο από τον μόλις πρόσφατα εκλεγμένο πρωθυπουργό μίας μικρής, άγνωστης και αδύναμης χώρας, στα όρια της χρεοκοπίας.

Κάπου άκουσα μάλιστα ότι είναι στο σορτ λιστ, των πιο δημοφιλών πολιτικών παγκόσμια για το 2010. Αστεία πράγματα!!!

Εμένα μου αρέσει που ο πρωθυπουργός μας δεν είναι κλεισμένος στο καβούκι του. Μου αρέσει που έχει θράσος και χτυπάει πόρτες, μου αρέσει προσπαθεί να διεθνοποιήσει το πρόβλημά μας, αν και δεν είμαι σίγουρη πόσο θα μας ωφελήσει αυτό. Ζούμε σε μία παγκσμιοποιημένη κοινωνία πλέον, θέλουμε δεν θέλουμε, και μιας και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό καλό είναι να έχουμε ένα πρωθυπουργό που να κατανοεί τους μηχανισμούς αυτούς.

Αλλά ....

Τώρα εμένα γιατί μου φαίνεται ότι προσπαθεί παραπάνω απ΄ ότι χρειάζεται η χώρα; Γιατί η εντύπωσή μου είναι ότι χτίζει διεθνή καριέρα; για κάποια από τις μεγάλες θέσεις που υπάρχουν και που θέλουν ένα εκπρόσωπο από μικρή χώρα με δυνατότητες; Κάτι σαν τον Μπαρόσο ένα πράγμα; Υπάρχουν και άλλα όμως που περνάνε από το μυαλό μου, όπως μήπως προτιμάει να είναι έξω παρά εδώ; εδώ που πρέπει να αντιμετωπίσει τον Παπουτσή και τον Σύριζα, εδώ που τα πράγματα είναι πραγματικά δύσκολα;

Είμαι καχύποπτη βέβαια, έχω λόγους που είμαι όμως.

Όταν έμενα στις Βρυξέλλες, πολλά χρόνια πίσω δηλαδή, στο σπίτι είχαμε μία πολύ μικρή κουζινούλα χωρίς φούρνο και δεν μπορούσα να φτιάξω και πολλά πράγματα. Ένας φίλος λοιπόν κοινοτικός μου είχε μάθει μία συνταγή που ξαναέφτιαξα πρόσφατα και θυμήθηκα πόσο ωραία ήταν. Είναι ένα φαγάκι που ουσιαστικά φτιάχνεις με περίσσευμα μακαρονιών, αλλά άμα σας κάνει κέφι βράστε μακαρόνια μόνο για αυτό.

Μακαρόνια στο τηγάνι

200 γραμμάρια μακαρόνια (περίπου 1,5 μερίδα δηλαδή)
100 γραμμάρια ρεγγάτο τριμμένο
2 φέτες ζαμπόν ή 4 φέτες μπέικον ψιλοκομμένο
2 αυγά, και λίγο γάλα
αλάτι, πιπέρι και λάδι

Σε ένα μπολ χτυπάμε τα αυγά και το γάλα όπως στην ομελέτα. Προσθέτουμε το τυρί και τα αλλαντικά, το αλάτι και το πιπέρι και ανακατεύουμε. Λαδώνουμε ένα μεγάλο τηγάνι με καπάκι και απλώνουμε τα μακαρόνια. Μόλις κάψει το λάδι ρίχνουμε τα αυγά και κουνάμε καλά το τηγάνι ώστε το μίγμα των αυγών να πάει παντού. Χαμηλώνουμε τη φωτιά στο μέτριο, και σκεπάζουμε το τηγάνι με ένα καπάκι. Αφήνουμε να ψηθεί για 3-5 λεπτά ανάλογα με το πόσο δυνατή είναι η φωτιά και αναποδογυρίζουμε ώστε να ψηθεί καλά και από την άλλη πλευρά.

Χάλια

Τα πράγματα πάνε χάλια και ελπίζω αυτό να το έχουν συνειδητοποιήσει οι περισσότεροι. Με όσα συμβαίνουν, και με τη κατάσταση που βρισκόμαστε, με δικιά μας ευθύνη και μόνο, δεν μπορεί κανείς να αισιοδοξεί, ή να κάνει πλάκα.

Βέβαια από την άλλη πλευρά οι ευκαιρίες για ασυγκράτητο γέλιο είναι τόσες πολλές που φτάνουν στα όρια του γκροτέσκο όπως για παράδειγμα το εξώφυλλο της Εσπρέσσο με την μαρτυρία 60-χρονου «με βίασε νοσοκόμα πάνω στο φορείο», ή η απορία φίλου για το αν αυτοί που είναι στη Παταγονία ξέρουν ότι τους έκοψαν τον 14ο μισθό, ή η τεράστια επιτυχία της εθνικής μας πορνοστάρ, και άλλα τέτοια.

Αστεία επίσης είναι η μαζική αντίδραση όλων με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Πήρα το ίδιο ακριβώς ανέκδοτο-σχόλιο στην κατάσταση της χώρας από όλους μα όλους τους συνασπιστές φίλους μου. Μέσα σε μία μέρα πήρα το ίδιο μέιλ καμιά 20-αρια φορές. Καμία απόλυτος πρωτοτυπία, κάποιος σκέφτηκε κάτι έξυπνο, οι άλλοι αντιγράψανε.

Οι Πασόκοι, όπως σας έχω ξαναπεί, ζουν σε άλλο κόσμο. Για να φανταστείτε, συνάδελφος μου είπε, με απόλυτη σοβαρότητα, «πάλι καλά που βρέθηκε αυτό το παιδί ο Γιώργος και κάνει προσπάθεια να μας ξεμπλέξει».

Οι Δεξιοί βέβαια είναι όλα τα λεφτά, οι μεν φανατικοί λένε ότι ο Κώστας παρέδωσε μία γερή χώρα που ο ανίκανος ο Γιωργάκης την κατέστρεψε σε 2 μήνες, οι λιγότερο φανατικοί λένε, ότι καλά ιδιαίτερα δυνατή δεν ήταν η χώρα, αλλά ο Γιωργάκης, μπλά μπλά μπλά ...

Για τους κουκουέδες τώρα τι να πω, αυτοί μάλλον χαίρονται με τα χάλια μας, γιατί θεωρούν ότι η χώρα έπρεπε προ πολλού να έχει ασπαστεί τον σταλινισμό, και κακώς δεν το έχουμε κάνει, καιρός τώρα να πράξουμε αναλόγως, και να γίνουμε κάτι σαν τη Κούβα, ένα πράγμα.

Βέβαια μέσα στο γενικό μπάχαλο, τα απίστευτα λαμόγια αυτής της χώρας βρήκαν και χαίρονται με τις τιμές της βενζίνης, με το ΦΠΑ, με τα πάντα όλα.

Αν με ρωτήσετε τι θέλω, η απάντηση είναι απλή, θέλω πραγματικά να πτωχεύσει η χώρα, πραγματικά, όλοι θα χάσουμε, αν συμβεί αυτό, αλλά εγώ έχω μόνο ένα αυτοκίνητο 10-ετίας και πραγματικά δεν με νοιάζει να το χάσω, οι άλλοι όμως που έχουν κάτι, τα λαμόγια, που για κάποιο λόγο πιστεύουν ότι θα τη βγάλουν καθαρή, αυτοί έχουν πολλά να χάσουν. Να πτωχεύσουμε λοιπόν, μπας και βάλουμε μυαλό. Χώρια που είναι πολύ πιο εύκολο να χτίσει ένα νέο σπίτι πάνω σε χαλάσματα παρά να κάνεις ένα ερείπιο σπίτι. Φανταστείτε μία χώρα χωρίς 850 000 δημόσιους υπάλληλους;;; τέλεια θα ήταν.

Άκουσα κάποιον σαχλαμάρα να λεει ότι ζούμε στιγμές αντίστοιχες με τη μικρασιατική καταστροφή. Έχουμε πολλούς τέτοιους μπουρδολόγους δυστυχώς. Μου ήρθαν όμως στο νου, οι παππούδες μου, από τον Πόντο, και τη Κωνσταντινούπολη και θυμήθηκα ένα πιλάφι μικρασιάτικο που έφτιαχνε η γιαγιά μου.....

Πιλάφι

2 ποτήρια ρύζι μπασμάτι
3 κουταλιές της σούπας σταφίδες μαύρες
5 κουταλιές της σούπας κουκουνάρι
1 κουταλάκι του γλυκού κανέλα
100 γραμμάρια βούτυρο αγελαδινό

Βράζουμε νερό και σε ένα βαθύ μπολ ξεπλένουμε καλά το ρύζι με το καυτό νερό. Το σουρώνουμε. Εντωμεταξύ σε ένα μεγάλο τηγάνι ή σε κατσαρόλα με φαρδύ πάτο λιώνουμε το βούτυρο και καβουρντίζουμε το κουκουνάρι. Προσθέτουμε και τις σταφίδες και ανακατεύουμε καλά. Προσθέτουμε το ρύζι και το τηγανίσουμε για 30 δευτερόλεπτα. Σβήνουμε με δύο νεροπότηρα βραστό νερό. Ανακατεύουμε καλά και προσθέτουμε τη κανέλα, το αλάτι και το πιπέρι. Μόλις πιει τα υγρά του είναι έτοιμο.

Φακ οφ

Πάντα διάβαζα εφημερίδες, και μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι η Ελευθεροτυπία και τα Νέα, είναι πολύ αξιόλογα έντυπα, που αν και λίγο Πασοκικής αισθητικής είναι τέλος πάντων αξιόλογα και αξιόπιστα. Εξάλλου σε αυτές αρθρογραφούν και σχολιάζουν μεγάλες πένες, όπως ο Τετράδης, ο Μουλόπουλος, ο Καψης, ο Τριάντης, ο Ρουμελιώτης.

Για διάφορους λόγους που έχουν να κάνουν κυρίως με ένα νέο ύφος γραφής ανάρμοστο για εμένα, έκοψα σιγά σιγά τα Νέα και το Βήμα, και ξεκίνησα να διαβάζω περισσότερο την Ελευθεροτυπία. Από σήμερα την κόβω και αυτήν και τελείωσαν τα έντυπα μέσα για εμένα. Γιατί;;

Στο μέσα σαλόνι της Ελευθεροτυπίας, υπάρχει ένα δισέλιδο με παραπολιτικά. Συνήθως είναι το πολιτικό-κουτσομπολιό που γράφετε εκεί, με τα αρχικά των συντακτών, σε καθεστώς ημι-ανώνυμης αρθρογραφίας γράφει ο κάθε ένας το κουτσομπολιό που άκουσε.

Σε ένα τέτοιο «πλαίσιο» σε μαύρο μπακράουντ, έγραφε η «κύρια» Μάνια Τεγοπούλου το σχόλιο της, με τίτλο Fuck Off, α γαμήσου ! ελληνιστή. Κάτι ασυνάρτητα έγραφε, για τον υπουργό Δημόσιας τάξης κλπ, λες και ήταν ή πιωμένη, ή μαστουρωμένη, η μεγάλη κυρία της μεγάλης Ελευθεροτυπίας, που ξαφνικά έγινε φυλλάδα.

Δεν με νοιάζει η βεντέτα της Μάνιας με τον Χρυσοχοίδη, δεν με νοιάζει αν έχει δίκιο ή άδικο, δεν με νοιάζει αν οδηγούσε πιωμένη ή όχι, αν έχει στοχοποιηθεί ή όχι. Το σωστό είναι να μην την ήξερα καν την κυρία, δεν θα έπρεπε να την έχω καν ακούσει, πολύ δε περισσότερο που χρησιμοποιεί την δύναμη της εξουσίας – αυτής που της δίνει η πολυδιαβασμένη Ελευθεροτυπία – να βγει και να πει α γαμήσου, σε κάποιον που την ενοχλεί.

Το υφάκι του «φακ οφ», και του «μην τολμήσεις», και τα υπόλοιπα που με απόλυτο τραμπουκισμό εκφράζει η «κυρία» (άλλη λέξη μου έρχετε τώρα, απο τσου... αρχίζει αλλά είμαστε σε δημόσιο χώρο), που ίσως να έχει όλα τα δίκια του κόσμου, εμένα δεν μου ταιριάζει. When the president does it that means its not illegal, είχε πει παλιά κάποια αλεπού, και βρέθηκε να παίζει γκολφ για το υπόλοιπο της ζωής του (Ο Νίξον το είχε πει βέβαια προσπαθώντας να αποδείξει ότι το γουότεργκέιτ ήταν θεμιτό).

Έτσι και η μαντάμ, κληρονόμησε από τον μπαμπάκα το μαγαζί, και νομίζει ότι είναι ο άρχοντας του κόσμου, που όποιος δεν της κάνει, βγάζει ένα άρθρο σε γλώσσα πεζοδρομίου και γηπεδικής αισθητικής, και τον τιμωρεί.

Ξαναλέω, δεν με νοιάζει αν έχει δίκιο, το φακ οφφ με χάλασε. Αυτές οι δύο ξένες λέξεις, κάνουν τη διαφορά στην κατάχρηση εξουσίας για μένα, που είναι η αρχή κάθε τυραννίας.

Φακ οφ λοιπόν κυρία μου, έκανες την εφημερίδα φυλλάδα. Τώρα γιατί τόσοι αξιόλογοι άνθρωποι, την αφήνουν να μπεμπεκίζει με αυτό τον τρόπο;; τι να σας πω;;. Εγώ πάντως δεν ξανα-αγοράζω Ελευθεροτυπία.

Έχω χαθεί τον τελευταίο καιρό, γιατί κυρίως δεν προλαβαίνω. Σήμερα όμως σας έχω ένα από τους ωραιότερους πασχαλινούς μεζέδες. Φτιάξτε τον το Πάσχα για μεζέ όσο σουβλίζετε το αρνί και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Τζιεροσαρμάδες ή Μποξαδάκια

1 αρνίσια συκωταριά

1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο

3 σκελίδες σκόρδο

1 κουταλιά της σούπας ρίγανη

1 φλιτζανάκι του καφέ ελαιόλαδο

2 αρνίσιες μπόλιες

αλάτι, πιπέρι

Βράζουμε σε μία μεγάλη κατσαρόλα μπόλικο νερό. Αλατίζουμε καλά και αφού βράσει το νερό προσθέτουμε τη συκωταριά ολόκληρη, και τη ζεματάμε για 10 - 15 λεπτά. Τη βγάζουμε και αφού κρυώσει την ψιλοκόβουμε. Τη βάζουμε σε ένα μπολ. Λιώνουμε το σκόρδο και το ρίχνουμε μέσα στη συκωταριά. Χτυπάμε το κρεμμύδι στο μούλτι μέχρι να λιώσει και το ρίχνουμε και αυτό μέσα στη συκωταριά. Αλατοπιπερώνουμε και πασπαλίζουμε με τη ρίγανη,. Τέλος προσθέτουμε το ελαιόλαδο και ανακατεύουμε καλά. Αφήνουμε τη συκωταριά να μαριναριστεί καλά για τουλάχιστον 1 ώρα. Ανοίγουμε καλά και με προσοχή τη μπόλια σε τετράγωνα κομματάκια 6 x 6 εκταροστά και βάζουμε στο κέντρο κάθε κομματιού μπόλιας 1 κουταλιά της σούπας από τη γέμιση συκωταριάς. Την τυλίγουμε σαν μπουρεκάκι. Απλώνουμε τα μποξαδάκια μας σε ένα ταψί και τα ψήνουμε στο φούρνο στους 180° αέρα για 15 λεπτά και μέχρι να ροδοκοκκινίσουν. Τα γυρίζουμε ανάποδα να ροδοκοκκινίσουν και από την κάτω πλευρά και τα σερβίρουμε ζεστά σε πιατέλα, με μπόλικο λεμόνι.

Είναι εντυπωσιακό

Πράγματι, ορισμένα πράγματα σε εντυπωσιάζουν. Για παράδειγμα, η αντιπαλότητα των δημοσίων υπαλλήλων με όλους τους υπόλοιπους Έλληνες. Το αφεντικό τους το κράτος τους κόβει τους μισθούς και έχουν όλοι λύσει το ζωνάρι τους για καυγά. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι με το που ακούσαμε πόσοι είναι, και πόσα τρωνε, ακόμα δεν έχουμε συνέλθει. Έτσι δημιουργήθηκε ο μεγάλος θυμός, που θα δούμε που θα καταλήξει.

Είναι επίσης εντυπωσιακό που δεν αφήνουν αυτή τη ρημάδια τη χώρα να πτωχεύσει. Τρέχουν όλοι να τη σώσουν, γιατί ρε παιδιά;; Αφήστε τα πράγματα να πάνε στο τέρμα και μετά θα δείτε πως όλα λύνονται ως δια μαγείας. Για να δούμε τότε πως θα αντιδράσουν όλοι αυτοί που είτε δεν καταλαβαίνουν είτε δεν θέλουν να καταλάβουν.

Εντυπωσιακά όμως είναι και πολλά άλλα πράγματα πέραν του μεγέθους της κατάντιας μας. Πως για παράδειγμα το μέγαρο μουσικής τη Παρασκευή είχε δύο μεγαλειώδεις παραστάσεις και ήταν και οι δύο φίσκα, και μάλιστα με πολλούς νέους. Το γεγονός ότι μέσα στη γενικότερή μας κατάντια υπάρχουν έστω και 3000 άτομα που πάνε να ακούσουν τη βασίλισσα των ήχων – τη κλασική μουσική – είναι κάτι, μια ελπίδα, μέσα στη μιζέρια μας.

Εντυπωσιακή ήταν όμως και τελευταία ταινία του Αγγελόπουλου, η σκόνη του χρόνου, που δεν κατάφερα να τη δω στο κινηματογράφο πέρσι και τελικά την είδα στο ντιβιντι. Τι να σας πω τώρα για τον Αγγελόπουλο; είμαι πολύ άσχετη για να μιλήσω για το έργο του. Έκλαψα όμως.

Πάρα πολύ εντυπωσιακή ήταν και η ταινία του Σκορτσέζε, το καταραμένο νησί που είδα χτες βράδυ, αν και εγώ δεν είμαι για τέτοιες ταινίες. Στο τσακ το γλίτωσα το έμφραγμα, χώρια που δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ.

Αλλά το πιο εντυπωσιακό απ΄ όλα είναι η μαλακία που έκανα χτες το πρωί. Μέσα στη τρελή χαρά ξεκίνησα να φτιάξω μία τάρτα σπανάκι. Είχα στην κατάψυξη ένα ζυμάρι τάρτας από παλιότερο τραπέζι που έπρεπε να χρησιμοποιήσω όπως και διάφορα τυριά για ψήσιμο, πήρα και μία σακούλα σπανάκι κομμένο πλυμένο έτοιμο και ξεκίνησα να φτιάξω μία τάρτα. Αφού την έφτιαξα με την συνταγή που έχω ήδη αναρτήσει στο παρελθόν, την άφησα να κρυώσει και πήγα σινεμά. Γυρνάω το βράδυ πολύ πεινασμένη και κόβω ένα κομμάτι .... εκεί διαπίστωσα ότι το ζυμάρι ήταν για γλυκιά τάρτα, με μπόλικη ζάχαρη, και δεν πήγαινε καθόλου, μα καθόλου λέμε, και τη σπανακο-τυρο-γέμιση!!!

Εφτιαξα όμως και σοκολατάκια, αηδιαστικά εύκολα, και απελπιστικά νόστιμα, και λέω να σας βάλω σε πειρασμό.

Σοκολατάκια με αμύγδαλο

200 γραμμάρια μαύρη σοκολάτα 52%
75 αμύγδαλα λευκά ή με τη φλούδα τους ανάλατα όμως

Κόβετε τη σοκολάτα σε μικρά κομμάτια και τη λιώνετε σε μπεν μαρί. Αφού λιώσει τελείως, την αφήνετε να κρυώσει καλά για περίπου 30 λεπτά. Βάλτε τα αμύγδαλα σε ένα ταψάκι και ψήστε τα στους 150 βαθμούς αέρα για περίπου 20 λεπτά, ώστε να στεγνώσουν καλά. Αφήστε τα και αυτά να κρυώσουν για 20 λεπτά και μετά ανακατέψτε τα αμύγδαλα μέσα στη λιωμένη σοκολάτα. Που και που να ανακατεύετε τη σοκολάτα για να κρυώσει πιο γρήγορα. Κόψτε ένα μεγάλο κομμάτι λαδόκολα, και με ένα κουταλάκι περνετε τρια αμύγδαλα με μπόλικη σοκολάτα από το μπολ και απλώστε το σαν βουναλάκι πάνω στη λαδόκολα. Θα φτιάξετε 25 μεγάλα βουναλάκια με 3 αμύγδαλα το κάθε ένα και θα τα αφήσετε για τουλάχιστον 24 ώρες να κρυώσουν και να σφύξει η σοκολάτα.