Μεγάλος

Είναι μέρες τώρα που το σκέφτομαι, και πρόσφατα κατάλαβα ότι το σκέφτονται και άλλοι, γιατί το άκουσα να σχολιάζετε. Έχουμε ένα πρωθυπουργό αστέρα της σόου μπιζ. Ο άνθρωπας αυτός, εκλεγμένος 5 μήνες και κάτι ψιλά, ζήτημα να έχει κάτσει στη χώρα παραπάνω από 15 μέρες.

Δίνει 200 συνεντεύξεις την ημέρα, σε όλα τα διεθνή ΜΜΕ, μιλάει με διαφόρους «μεγάλους» συνεχώς, λεει «μεγάλες κουβέντες» για τους κερδοσκόπους και τις αγορές, όλοι οι μεγαλοδημοσιογράφοι τρέχουν από πίσω του για μία δήλωση, και ξαφνικά από «Γιωργάκης» έγινε η πιο δημοφιλής πολιτική προσωπικότητα αυτή την εποχή σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ο πρώην πρωθυπουργός, μας είχε συνηθίσει αλλιώς. Αυτός θεωρούσε το «ταξίδι» από τη Ραφήνα στο Μέγαρο Μαξίμου εφάμιλλο με τα υπερατλαντικά. Ήταν οπαδός της άποψης, δεν βγαίνουμε από τη χώρα, δεν μιλάμε μην τυχών και θυμηθούνε ότι υπάρχουμε, και μας την πέσουνε. Αν μπορούσε ούτε στις συνόδους κορυφής δεν θα πήγανε, αλλά δεν γινότανε.

Βέβαια ούτε ο προ-προηγούμενος ο Σημίτης ήταν καλύτερος, για διαφορετικούς λόγους βέβαια. Άνθρωπος χαμηλών τόνων, ακόμα και να μίλαγε δεν τον άκουγε και κανείς.

Τούτος εδώ ο καινούργιος, μιλάμε έχει ένα απίθανο θράσος, απίθανο. Δεν τα βάζει βέβαια με τους μεγάλους, όχι δεν είναι και κανένας επαναστάτης, αλλά πάει και χτυπάει της πόρτες και ζητάει να είναι παρόν. Τον βοηθάει βέβαια πάρα πολύ και το ότι δεν έχει το γνωστό Ελληνικό επαρχιώτικο κόμπλεξ που είχαν όλοι οι προκάτοχοί του. Έχει και τον αέρα να μιλάει Αμερικάνικα, και άρα να μπορεί να δώσει συνεντεύξεις και να περνάει για κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι, κάτι άλλο από τον μόλις πρόσφατα εκλεγμένο πρωθυπουργό μίας μικρής, άγνωστης και αδύναμης χώρας, στα όρια της χρεοκοπίας.

Κάπου άκουσα μάλιστα ότι είναι στο σορτ λιστ, των πιο δημοφιλών πολιτικών παγκόσμια για το 2010. Αστεία πράγματα!!!

Εμένα μου αρέσει που ο πρωθυπουργός μας δεν είναι κλεισμένος στο καβούκι του. Μου αρέσει που έχει θράσος και χτυπάει πόρτες, μου αρέσει προσπαθεί να διεθνοποιήσει το πρόβλημά μας, αν και δεν είμαι σίγουρη πόσο θα μας ωφελήσει αυτό. Ζούμε σε μία παγκσμιοποιημένη κοινωνία πλέον, θέλουμε δεν θέλουμε, και μιας και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό καλό είναι να έχουμε ένα πρωθυπουργό που να κατανοεί τους μηχανισμούς αυτούς.

Αλλά ....

Τώρα εμένα γιατί μου φαίνεται ότι προσπαθεί παραπάνω απ΄ ότι χρειάζεται η χώρα; Γιατί η εντύπωσή μου είναι ότι χτίζει διεθνή καριέρα; για κάποια από τις μεγάλες θέσεις που υπάρχουν και που θέλουν ένα εκπρόσωπο από μικρή χώρα με δυνατότητες; Κάτι σαν τον Μπαρόσο ένα πράγμα; Υπάρχουν και άλλα όμως που περνάνε από το μυαλό μου, όπως μήπως προτιμάει να είναι έξω παρά εδώ; εδώ που πρέπει να αντιμετωπίσει τον Παπουτσή και τον Σύριζα, εδώ που τα πράγματα είναι πραγματικά δύσκολα;

Είμαι καχύποπτη βέβαια, έχω λόγους που είμαι όμως.

Όταν έμενα στις Βρυξέλλες, πολλά χρόνια πίσω δηλαδή, στο σπίτι είχαμε μία πολύ μικρή κουζινούλα χωρίς φούρνο και δεν μπορούσα να φτιάξω και πολλά πράγματα. Ένας φίλος λοιπόν κοινοτικός μου είχε μάθει μία συνταγή που ξαναέφτιαξα πρόσφατα και θυμήθηκα πόσο ωραία ήταν. Είναι ένα φαγάκι που ουσιαστικά φτιάχνεις με περίσσευμα μακαρονιών, αλλά άμα σας κάνει κέφι βράστε μακαρόνια μόνο για αυτό.

Μακαρόνια στο τηγάνι

200 γραμμάρια μακαρόνια (περίπου 1,5 μερίδα δηλαδή)
100 γραμμάρια ρεγγάτο τριμμένο
2 φέτες ζαμπόν ή 4 φέτες μπέικον ψιλοκομμένο
2 αυγά, και λίγο γάλα
αλάτι, πιπέρι και λάδι

Σε ένα μπολ χτυπάμε τα αυγά και το γάλα όπως στην ομελέτα. Προσθέτουμε το τυρί και τα αλλαντικά, το αλάτι και το πιπέρι και ανακατεύουμε. Λαδώνουμε ένα μεγάλο τηγάνι με καπάκι και απλώνουμε τα μακαρόνια. Μόλις κάψει το λάδι ρίχνουμε τα αυγά και κουνάμε καλά το τηγάνι ώστε το μίγμα των αυγών να πάει παντού. Χαμηλώνουμε τη φωτιά στο μέτριο, και σκεπάζουμε το τηγάνι με ένα καπάκι. Αφήνουμε να ψηθεί για 3-5 λεπτά ανάλογα με το πόσο δυνατή είναι η φωτιά και αναποδογυρίζουμε ώστε να ψηθεί καλά και από την άλλη πλευρά.