Σε περιοδικό κυριακάτικης, διάβασα τον απίθανο σχολιασμό του μπιντέιτ, από διάσημους Έλληνες στυλίστες. Ήταν ο κύριος Κωστέτσος, ο κύριος Σαινίδης (κάπως έτσι δεν είμαι και σίγουρη, μπορεί και Σεϊτανίδης!! Δεν ξέρω, θα σας γελάσω, ένα πασίγνωστο σούργελο όμως που εκτός από κακάσχημος, ντύνετε κάτι μεταξύ τσιγγάνας τουρκογύφτισσας και βασιλιά καρνάβαλου) και κάτι άλλα κοριτσάκια παντελώς άγνωστα σε εμένα!
Λοιπόν, τα απίστευτα;; δεν πάει ο νους σας, Πολύ κακόγουστος λεει ο Καραμανλής γιατί φόραγε σκούρο σακάκι, ενώ έπρεπε να βάλει ένα λαμεδάκι, που πάει με την περίπτωση. Ομοίως κάτι ασυνάρτητα για τον Παπανδρέου, και τον φαρδύ γιακά του πουκάμισού του, και κάτι τέτοια. Το φοβερό όμως το είπε για τον Παύλο Τσίμα, που φόραγε λεει ριγέ σακάκι, που δεν του πήγαινε γιατί είναι λεει «σοβαρός άνθρωπος και μίας κάποιας ηλικίας!!!!» ποιος;; ο Παύλος Τσίμας, που με το ζόρι να είναι 55 χρονών. Και ποιος τα λεει αυτά η παιδούλα ο Κωστέτσος, που είναι γύρω στα 12 υποθέτω!!! Δεν του έχουν πει φαίνετε ότι οι πλαστικές δεν σε κάνουν νεώτερο, το δέρμα του τσιτώνουν, μόνο!
Ο άλλος, που αυτά που φοράει είναι λες και βγήκαν από την έκθεση του κιτς, για να μη πω όλα τα άλλα τα κουσούρια του. Το στυλ της Παπαρήγα λεει είναι το καλύτερο, είναι πολύ «καλτ», ενώ δεν του άρεσε το κίτρινο σακάκι με το πράσινο πουκάμισο του Χρυσόγελου (μπεζάκι ήταν πουλάκι μου, ο κόσμος δεν φοράει κίτρινα σακάκια, κάτι σούργελα σαν εσένα φοράνε). Προτιμούσε να το έχει φορέσει λεει ο Τσίπρας, θα του πήγαινε περισσότερο με ένα πιο έντονο πουκάμισο όμως σε λιλά!!! Α! Είπε και για το στούντιο ότι ήταν πολύ συντηρητικό και έκανε το όλο «σόου» βαρετό!!! Έπρεπε να έχει λεει ένα χρωματάκι.
Έχετε να πείτε κάτι;; Οχι;;; να σας πω εγώ! Κατ’ αρχήν γιατί τους ρωτήσανε;;; αφού το κάνανε όμως, τα παιδιά απαντήσανε! Επίσης τους είπε κανείς ότι ήταν το ντιμπέιτ πολιτικών αρχηγών αυτό που βλέπανε και όχι το «τσάο αντένα»;;;
Πάντως εγώ διαβάζοντάς τη συνεντευξούλα αυτή, κατέληξα σε μία απάντηση στο αγωνιώδες χτεσινό ερώτημά μου!
Που ζούμε;;; Στο κλουβί με τις τρελές ζούμε!!!
Συνέχεια στα κέικ με ένα από τα αγαπημένα μου κεκάκια. Το carrot cake, είναι γνωστό ως ένα ελαφρύ, αρωματικό κέικ, που όμως δεν φουσκώνει πολύ. Η πιο κάτω συνταγή είναι από τις πιο εύκολες.
Κέικ Καρότου
1 ποτήρι αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
1 ποτήρι σπορέλαιο (προτιμήστε ηλιέλαιο)
1 ποτήρι μαύρη ζάχαρη
4 αυγά
3 μέτρια καρότα
1/2 φλιτζάνι καρύδια
1 κ. γ. κανέλα
Ρίχνουμε σε ένα μπολ το αλεύρι, τη ζάχαρη, το λάδι, τη κανέλα και τα αυγά. Χτυπάμε στο μίξερ όλα μαζί 5 λεπτά περίπου, ή λίγο παραπάνω στο χέρι. Περνάμε από το τρίφτη τα καρότα και θρυμματίζουμε τα καρύδια, τα ρίχνουμε και αυτά στο μίγμα μας και το χτυπάμε για άλλα 3 λεπτά περίπου. Βουτυρώνουμε και αλευρώνουμε μία φόρμα, ρίχνουμε το μίγμα και ψήνουμε στους 200°C για μία ώρα
Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009
Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009
Που ζούμε ;;;
Λοιπόν σήμερα πήρε η μητέρα μου τηλέφωνο το 4-ψήφιο του ΙΚΑ, για να κλείσει ραντεβού με γιατρό συγκεκριμένο, που την παρακολουθεί χρόνια. Κάπου είχε βάλει το νούμερό του και το είχε χάσει, είπε λοιπόν να πάρει το ΙΚΑ να της το δώσουνε. Αφού ο «υπάλληλος» της είπε ότι ραντεβού μπορεί να κλείσει το Δεκέμβριο, ζήτησε η μητέρα μου το τηλέφωνο της γραμματείας για να συνεννοηθεί μαζί της για την συνταγογράφηση.
Ο ευγενέστατος υπάλληλος, ευρισκόμενος προφανώς σε ύψιστο επίπεδο επαγγελματικότητας, της είπε «και που να ξέρω το τηλέφωνο κυρά μου, γκόμενά μου είναι!!». Αν ήμουνα εγώ δεν θα τον έβριζα απλώς, δεν θα του έκανα απλώς καταγγελία, δεν θα απαιτούσα την απόλυσή του, αλλά θα του έκανα τον βίο αβίωτο για κάποιο διάστημα, μέχρι που θα βαριόμουνα. Δεν θα πετύχαινα τίποτα βέβαια, γιατί τα ζώα είναι πάντα ζώα, αλλά θα αισθανόμουνα καλύτερα. Η έρημη η μάνα μου, νοιάζεται για την αρρώστια της περισσότερο από τη μαλακία του γαιοσκώληκα-δημόσιου υπάλληλου-παράσιτου, και δεν του είπε τίποτα, αποδεχόμενη προφανώς την «μοίρα» του αδύναμου πολίτη μπροστά στο πανίσχυρο «δημόσιο» και βέβαια τους «ακλόνητους» δημόσιους υπάλληλους, που και τους πληρώνουμε ακριβά και μας βαράνε γερά.
Αν και είναι προκλητικό αυτό που θα πω πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος εκτός δημοσίου θα ήταν άνεργος για πάντα! Σε ιδιωτική εταιρία με τέτοια γλώσσα θα τον έβαζαν να γλύφει πλακάκια, ως ελεύθερος επαγγελματίας θα ψωμολύσσαγε, στο δημόσιο όμως μπορεί να λεει ότι παπάρα θέλει, να ξεδιπλώνει όλες τις πτυχές της παιδείας του, και της γηπεδικής του προσωπικότητας.
Μπορεί το ΑΣΕΠ να ελέγχει τις γνώσεις των υπο-διορισμό υπαλλήλων, η συνέντευξη να ελέγχει την κομματική τους ταυτότητα, την ποιότητά τους όμως ως άνθρωποι και επαγγελματίες ποιος την ελέγχει;; Και γιατί πρέπει αυτοί που δεν μπορούν να τα καταφέρουν στον ανταγωνισμό, να διορίζονται;;;
Προφανώς δεν είναι όλοι έτσι, αλλά είναι πολλοί δυστυχώς.
Η φίλη μου η Μαρία, λατρεύει καθώς φαίνετε τα Κέικ και απ’ ότι κατάλαβα φτιάχνει συχνά. Μου ζήτησε να της γράψω μερικές συνταγές, μιας και μέχρι στιγμής έχω γράψει όλων των ειδών τις βλακείες αλλά όχι κέικ. Είναι μάλλον γιατί δεν φτιάχνω τέτοια γλυκάκια εγώ, αλλά χατίρι δεν μπορώ να χαλάσω στο Μαράκι, ορίστε μερικές συνταγούλες (όλες από τον Σ. Παρλιάρο)
Κέικ Αμυγδάλου με σοκολάτα
250 γραμμάρια ζάχαρη
250 γραμμάρια βούτυρο λιωμένο
4 αυγά μέτρια
250 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
250 γραμμάρια αμύγδαλο, λευκό, και τριμμένο σε σκόνη στο μούλτι
1 κουταλάκι μπέικιν πάουντερ
ξύσμα από 1 πορτοκάλι, βιολογικό μη κερωμένο
200 γραμμάρια σοκολάτα κουβερτούρα ψιλοκομμένη
για το γλάσο (αν θέλετε)
120 γραμμάρια κρέμα γάλακτος
200 γραμμάρια σοκολάτα γάλακτος κομμένη σε μικρά κομμάτια (αν το θέλετε λιγότερο γλυκό βάλτε κουβερτούρα)
Ως γνωστόν το κέικ θέλει μίξερ! Βάζετε λοιπόν στον κάδο τα αυγά με τη ζάχαρη και τα χτυπάτε μέχρι να πουν ήμαρτον, να αφρατέψουν δηλαδή, να ασπρίσουν και να γίνουν ένα λαχταριστό άσπρο «πράγμα». Προσθέτετε και το λιωμένο βούτυρο και σιγά, σιγά το αλεύρι, το αμύγδαλο και το μπέικιν ανακατεύοντας ελαφριά (στη μικρή σκάλα του μίξερ δηλαδή). Στο τέλος βάζουμε το ξύσμα πορτοκαλιού και τα κομματάκια σοκολάτας και ανακατεύομε ελαφριά. Βουτυρώνουμε και αλευρώνουμε τη φόρμα του κέικ, ρίχνουμε το χυλό μας και το ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 170 βαθμούς αέρα. Ψήνουμε 30 λεπτά, και μετά χαμηλώνουμε τη θερμοκρασία στους 160 βαθμούς και ψήνουμε για άλλα 30 λεπτά. Πριν το βγάλετε δοκιμάστε με ένα μαχαίρι και αν βγει υγρό ψήστε το λίγο ακόμα. Να μην ανοίγετε το φούρνο κάθε λίγο και λιγάκι, γι αυτό έχουν τζάμι από μπρος για να βλέπετε το φαγάκι χωρίς να ανοίγετε το φούρνο. Αν παρ’ όλα όσα σας λεω εσείς το κάνετε, το κεκάκι σας θα κάτσει!
Για το γλάσο, ζεσταίνετε σε μία κατσαρόλα τη κρέμα γάλακτος. Όταν βράσει την αδειάζουμε στο μπολ που έχουμε τα κομματάκια της σοκολάτας. Ανακατεύουμε γερά να ομογενοποιηθεί πολύ καλά και το αφήνουμε να κρυώσει. Γλασάρουμε κρύο κέικ με γλάσο σε θερμοκρασία δωματίου αν γίνετε.
Κέικ με γιαούρτι και σταφύλια
3 αυγά μέτρια
250 γραμμάρια άχνη
125 γραμμάρια γιαούρτι
220 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
ξύσμα από μισό λεμόνι (ακέρωτο)
1 κουταλάκι μπέικιν πάουντερ
100 γραμμάρια ρώγες από μαύρο σταφύλι, κομμένες στη μέση (βγάλτε και το κουκούτσι)
100 γραμμάρια ρώγες από άσπρο σταφύλι, κομμένες στη μέση (βγάλτε και το κουκούτσι)
ή
200 γραμμάρια ρώγες σταφίδα που δεν έχει και κουκούτσια, κομμένες στη μέση
Βάζετε στον κάδο τα αυγά με τη ζάχαρη και τα χτυπάτε μέχρι να ασπρίσουν. Κοσκινίζετε το αλεύρι με το μπέικιν. Προσθέτετε το γιαούρτι, το ξύσμα και σιγά, σιγά το αλεύρι, ανακατεύοντας απαλά. Βουτυρώνετε και αλευρώνετε φορμίτσες για μάφιν και ρίχνετε το χυλό σε κάθε μία φορμίτσα. Βάζετε λίγες ρώγες πάνω από κάθε κεκάκι και τα ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 170 βαθμούς αέρα για 30 λεπτά. Αν θέλετε μεγάλο κέικ, απλά βάλτε το στην αντίστοιχη φόρμα και από πάνω τις ρώγες, θέλει όμως παραπάνω ψήσιμο.
Κέικ με μέλι και μήλα
375 γραμμάρια μέλι
180 γραμμάρια γάλα
6 αυγά μικρά
125 γραμμάρια ζάχαρη
375 γραμμάρια αλεύρι
30 γραμμάρια μπείκιν πάουντερ
3 μήλα
1 κουταλάκι του γλυκού κανέλα
3 ξυλαράκια κανέλας
Σως μήλου
2 μπανάνες
1 μήλο
χυμός από 1 λεμόνι
100 γραμμάρια μέλι θυμαρίσιο (αρωματικό παρακαλώ!)
50 γραμμάρια ζάχαρη
200 γραμμάρια νερό
Καθαρίστε τα μήλα και κόφτε τα στα έξι, βάλτε τα σε μία κατσαρόλα και σκεπάστε τα με νερό. Προσθέστε 50 γραμμάρια από τη μετρημένη σας ζάχαρη και τα ξύλα κανέλας. Βράστε τα σε χαμηλή φωτιά, να μαλακώσουν και να κάνετε μία ελαφριά κομπόστα. Προσοχή να μην σας διαλυθούν. Τα στραγγίζετε και αφήστε τα να κρυώσουν. Σε μία άλλη κατσαρόλα ζεσταίνετε το μέλι και σε ένα μπολ ανακατεύετε την υπόλοιπη ζάχαρη με τα αυγά και το γάλα. Προσθέστε το χλιαρό μέλι στο μίγμα των αυγών, και ομογενοποιήστε. Ρίχτε στο μίγμα το αλεύρι το μπείκιν πάουντερ και την κανέλα και ανακατεύουμε. Βουτυρώστε και αλευρώστε μία φόρμα του κέικ και ρίχτε μέσα το μίγμα και τα μήλα σκόρπια. Ψήστε σε προθερμασμένο φούρνο στους 160 βαθμούς για 60-80 λεπτά. Αν δείτε να αρπάζει χαμηλώστε τη θερμοκρασία.
Σως μήλου
Κόβουμε τις μπανάνες σε φετούλες και τις περιχύνουμε με λεμόνι να μην μαυρίσουν. Κόβουμε το μήλο σε κυβάκια. Βάζουμε όλα τα υλικά σε κατσαρόλα και τα βράζουμε για 10 λεπτά Αφήνουμε να κρυώσουν και τα χτυπάμε στο μπλεντερ να γίνουν ένα παχύρρευστο μίγμα.
Με τη σώς μήλου μπορείτε να περιχύσετε το κέικ ή να την σερβίρετε πάνω από κάθε ένα κομμάτι.
Ο ευγενέστατος υπάλληλος, ευρισκόμενος προφανώς σε ύψιστο επίπεδο επαγγελματικότητας, της είπε «και που να ξέρω το τηλέφωνο κυρά μου, γκόμενά μου είναι!!». Αν ήμουνα εγώ δεν θα τον έβριζα απλώς, δεν θα του έκανα απλώς καταγγελία, δεν θα απαιτούσα την απόλυσή του, αλλά θα του έκανα τον βίο αβίωτο για κάποιο διάστημα, μέχρι που θα βαριόμουνα. Δεν θα πετύχαινα τίποτα βέβαια, γιατί τα ζώα είναι πάντα ζώα, αλλά θα αισθανόμουνα καλύτερα. Η έρημη η μάνα μου, νοιάζεται για την αρρώστια της περισσότερο από τη μαλακία του γαιοσκώληκα-δημόσιου υπάλληλου-παράσιτου, και δεν του είπε τίποτα, αποδεχόμενη προφανώς την «μοίρα» του αδύναμου πολίτη μπροστά στο πανίσχυρο «δημόσιο» και βέβαια τους «ακλόνητους» δημόσιους υπάλληλους, που και τους πληρώνουμε ακριβά και μας βαράνε γερά.
Αν και είναι προκλητικό αυτό που θα πω πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος εκτός δημοσίου θα ήταν άνεργος για πάντα! Σε ιδιωτική εταιρία με τέτοια γλώσσα θα τον έβαζαν να γλύφει πλακάκια, ως ελεύθερος επαγγελματίας θα ψωμολύσσαγε, στο δημόσιο όμως μπορεί να λεει ότι παπάρα θέλει, να ξεδιπλώνει όλες τις πτυχές της παιδείας του, και της γηπεδικής του προσωπικότητας.
Μπορεί το ΑΣΕΠ να ελέγχει τις γνώσεις των υπο-διορισμό υπαλλήλων, η συνέντευξη να ελέγχει την κομματική τους ταυτότητα, την ποιότητά τους όμως ως άνθρωποι και επαγγελματίες ποιος την ελέγχει;; Και γιατί πρέπει αυτοί που δεν μπορούν να τα καταφέρουν στον ανταγωνισμό, να διορίζονται;;;
Προφανώς δεν είναι όλοι έτσι, αλλά είναι πολλοί δυστυχώς.
Η φίλη μου η Μαρία, λατρεύει καθώς φαίνετε τα Κέικ και απ’ ότι κατάλαβα φτιάχνει συχνά. Μου ζήτησε να της γράψω μερικές συνταγές, μιας και μέχρι στιγμής έχω γράψει όλων των ειδών τις βλακείες αλλά όχι κέικ. Είναι μάλλον γιατί δεν φτιάχνω τέτοια γλυκάκια εγώ, αλλά χατίρι δεν μπορώ να χαλάσω στο Μαράκι, ορίστε μερικές συνταγούλες (όλες από τον Σ. Παρλιάρο)
Κέικ Αμυγδάλου με σοκολάτα
250 γραμμάρια ζάχαρη
250 γραμμάρια βούτυρο λιωμένο
4 αυγά μέτρια
250 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
250 γραμμάρια αμύγδαλο, λευκό, και τριμμένο σε σκόνη στο μούλτι
1 κουταλάκι μπέικιν πάουντερ
ξύσμα από 1 πορτοκάλι, βιολογικό μη κερωμένο
200 γραμμάρια σοκολάτα κουβερτούρα ψιλοκομμένη
για το γλάσο (αν θέλετε)
120 γραμμάρια κρέμα γάλακτος
200 γραμμάρια σοκολάτα γάλακτος κομμένη σε μικρά κομμάτια (αν το θέλετε λιγότερο γλυκό βάλτε κουβερτούρα)
Ως γνωστόν το κέικ θέλει μίξερ! Βάζετε λοιπόν στον κάδο τα αυγά με τη ζάχαρη και τα χτυπάτε μέχρι να πουν ήμαρτον, να αφρατέψουν δηλαδή, να ασπρίσουν και να γίνουν ένα λαχταριστό άσπρο «πράγμα». Προσθέτετε και το λιωμένο βούτυρο και σιγά, σιγά το αλεύρι, το αμύγδαλο και το μπέικιν ανακατεύοντας ελαφριά (στη μικρή σκάλα του μίξερ δηλαδή). Στο τέλος βάζουμε το ξύσμα πορτοκαλιού και τα κομματάκια σοκολάτας και ανακατεύομε ελαφριά. Βουτυρώνουμε και αλευρώνουμε τη φόρμα του κέικ, ρίχνουμε το χυλό μας και το ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 170 βαθμούς αέρα. Ψήνουμε 30 λεπτά, και μετά χαμηλώνουμε τη θερμοκρασία στους 160 βαθμούς και ψήνουμε για άλλα 30 λεπτά. Πριν το βγάλετε δοκιμάστε με ένα μαχαίρι και αν βγει υγρό ψήστε το λίγο ακόμα. Να μην ανοίγετε το φούρνο κάθε λίγο και λιγάκι, γι αυτό έχουν τζάμι από μπρος για να βλέπετε το φαγάκι χωρίς να ανοίγετε το φούρνο. Αν παρ’ όλα όσα σας λεω εσείς το κάνετε, το κεκάκι σας θα κάτσει!
Για το γλάσο, ζεσταίνετε σε μία κατσαρόλα τη κρέμα γάλακτος. Όταν βράσει την αδειάζουμε στο μπολ που έχουμε τα κομματάκια της σοκολάτας. Ανακατεύουμε γερά να ομογενοποιηθεί πολύ καλά και το αφήνουμε να κρυώσει. Γλασάρουμε κρύο κέικ με γλάσο σε θερμοκρασία δωματίου αν γίνετε.
Κέικ με γιαούρτι και σταφύλια
3 αυγά μέτρια
250 γραμμάρια άχνη
125 γραμμάρια γιαούρτι
220 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
ξύσμα από μισό λεμόνι (ακέρωτο)
1 κουταλάκι μπέικιν πάουντερ
100 γραμμάρια ρώγες από μαύρο σταφύλι, κομμένες στη μέση (βγάλτε και το κουκούτσι)
100 γραμμάρια ρώγες από άσπρο σταφύλι, κομμένες στη μέση (βγάλτε και το κουκούτσι)
ή
200 γραμμάρια ρώγες σταφίδα που δεν έχει και κουκούτσια, κομμένες στη μέση
Βάζετε στον κάδο τα αυγά με τη ζάχαρη και τα χτυπάτε μέχρι να ασπρίσουν. Κοσκινίζετε το αλεύρι με το μπέικιν. Προσθέτετε το γιαούρτι, το ξύσμα και σιγά, σιγά το αλεύρι, ανακατεύοντας απαλά. Βουτυρώνετε και αλευρώνετε φορμίτσες για μάφιν και ρίχνετε το χυλό σε κάθε μία φορμίτσα. Βάζετε λίγες ρώγες πάνω από κάθε κεκάκι και τα ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 170 βαθμούς αέρα για 30 λεπτά. Αν θέλετε μεγάλο κέικ, απλά βάλτε το στην αντίστοιχη φόρμα και από πάνω τις ρώγες, θέλει όμως παραπάνω ψήσιμο.
Κέικ με μέλι και μήλα
375 γραμμάρια μέλι
180 γραμμάρια γάλα
6 αυγά μικρά
125 γραμμάρια ζάχαρη
375 γραμμάρια αλεύρι
30 γραμμάρια μπείκιν πάουντερ
3 μήλα
1 κουταλάκι του γλυκού κανέλα
3 ξυλαράκια κανέλας
Σως μήλου
2 μπανάνες
1 μήλο
χυμός από 1 λεμόνι
100 γραμμάρια μέλι θυμαρίσιο (αρωματικό παρακαλώ!)
50 γραμμάρια ζάχαρη
200 γραμμάρια νερό
Καθαρίστε τα μήλα και κόφτε τα στα έξι, βάλτε τα σε μία κατσαρόλα και σκεπάστε τα με νερό. Προσθέστε 50 γραμμάρια από τη μετρημένη σας ζάχαρη και τα ξύλα κανέλας. Βράστε τα σε χαμηλή φωτιά, να μαλακώσουν και να κάνετε μία ελαφριά κομπόστα. Προσοχή να μην σας διαλυθούν. Τα στραγγίζετε και αφήστε τα να κρυώσουν. Σε μία άλλη κατσαρόλα ζεσταίνετε το μέλι και σε ένα μπολ ανακατεύετε την υπόλοιπη ζάχαρη με τα αυγά και το γάλα. Προσθέστε το χλιαρό μέλι στο μίγμα των αυγών, και ομογενοποιήστε. Ρίχτε στο μίγμα το αλεύρι το μπείκιν πάουντερ και την κανέλα και ανακατεύουμε. Βουτυρώστε και αλευρώστε μία φόρμα του κέικ και ρίχτε μέσα το μίγμα και τα μήλα σκόρπια. Ψήστε σε προθερμασμένο φούρνο στους 160 βαθμούς για 60-80 λεπτά. Αν δείτε να αρπάζει χαμηλώστε τη θερμοκρασία.
Σως μήλου
Κόβουμε τις μπανάνες σε φετούλες και τις περιχύνουμε με λεμόνι να μην μαυρίσουν. Κόβουμε το μήλο σε κυβάκια. Βάζουμε όλα τα υλικά σε κατσαρόλα και τα βράζουμε για 10 λεπτά Αφήνουμε να κρυώσουν και τα χτυπάμε στο μπλεντερ να γίνουν ένα παχύρρευστο μίγμα.
Με τη σώς μήλου μπορείτε να περιχύσετε το κέικ ή να την σερβίρετε πάνω από κάθε ένα κομμάτι.
Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009
Τρομοκράτης ετών 20
Βλέποντας ειδήσεις χτες βράδυ, για άλλη μία φορά βγήκα από τα ρούχα μου. Αυτό με έκανε να σκεφτώ ότι μιας και βγαίνω από τα ρούχα μου τόσο συχνά καλό θα είναι να αποκτήσω και ένα καλλίγραμμο σώμα που να αξίζει τον κόπο να το βγάζω «έξω από τα ρούχα» αλλιώς όλη αυτή η επαναστατικότητα μάλλον κακό κάνει.
Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μου. Το ζήτημα είναι αυτά τα βλαμμένα παιδιά που το είδαν και καλά επαναστάτες, που κάνανε ότι βλακεία κάνανε, που ονοματίστηκαν τρομοκράτες (δικαίως!), και που τελικά κατέστρεψαν και τη ζωή τη δικιά τους αλλά και πάρα πολλών άλλων συγγενών και φίλων.
Πάντα έλεγα, και εξακολουθώ να λεω ότι τα παιδιά είναι παιδιά και έχουν ένα μικρό μερίδιο ευθύνης για τις πράξεις τους. Κυρίως φταίνε οι γονείς τους, οι δάσκαλοί τους, οι μέντορές τους.
Αυτοί οι γονείς – από εύπορες οικογένειες – που λένε και τα κανάλια, που μένουν στα βόρεια προάστια και στο ψυχικό, που είναι χωρισμένοι και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, γιατί αυτά τα χαρακτηριστικά μας έδωσαν οι δημοσιογράφοι προφανώς στέλνοντας αντίστοιχα μηνύματα, πως αισθάνονται τώρα;; είναι περήφανοι για τα παιδιά που μεγαλώσανε; είναι ευτυχισμένοι που καταστράφηκαν τα βλαστάρια τους; είναι χρήσιμοι κρίκοι στην κοινωνική και εξελικτική αλυσίδα;; κάνανε το χρέος τους;; όλα καλά;;
Τι είδους γονείς είναι αυτοί;; πόσο ασχολήθηκαν να κάνουν χρήσιμα παιδιά και πόσο να μπορούν τα παιδιά τους να έχουν ότι ζητήσουν;
Αγοράκια και κοριτσάκια, 20 χρονών σήμερα (όχι την εποχή των παππούδων μας που στα 20 συντηρούσαν οικογένεια, ή στην παλαιολιθική εποχή που στα 20 ήσουν μεσήλικας!!) είναι εντελώς «άπηχτα» σαν τον ζελέ που δεν το έβαλες στο ψυγείο. Γεννήθηκαν το 1989, το φαντάζεστε;;; τι ξέρουν αυτά τα παιδιά;;; έζησαν την εποχή της ευφορίας, του πλούτου και της ευκολίας! Και έφτασαν σε 20 χρόνια να θέλουν λεει να καταστρέψουν αυτή την ευφορία, τον πλούτο και την ευκολία μέσα στην οποία μεγάλωσαν και να μας «κάνουν ντόνατς», και να μιλάνε για ΛΜΑΤ (λούμπεν μικροαστική τάξη!! το θυμάστε;;;) και άλλα τέτοια ασυνάρτητα.
Κατ’ αρχήν πρέπει κάποιος να πει σε αυτά τα μαλακισμένα ότι αν κάποιοι άλλοι δεν είχαν στρώσει τον κώλο τους κάτω να δουλέψουν δεν θα είχαν τη δυνατότητα αυτά να βρίσκουν στο Ιντερνετ συνταγές για να φτιάχνουν μπόμπες, όσο εύκολα βρίσκεις την συνταγή του τιραμισού! Ούτε καν τα ντόνατ δεν θα ξέρανε τα βλαμμένα, μπομπότα θα έτρωγαν. Αλλά αυτά πρέπει να τους τα μάθει η μάνα τους και ο πατέρας τους, και να τους τα μάθει σωστά, και να βεβαιωθεί ότι τα έμαθε, να βεβαιωθεί ότι η λέξη ηθική με όποιο αποδεκτό προσδιορισμό θέλουν να της δώσουν υπάρχει στο λεξιλόγιο του μικρού, πριν αυτό φύγει από το βυζί της μάνας του και γίνει τελικά ένας επικίνδυνος πολίτης. Κακώς, κάκιστα τα πιάσανε τα παιδιά, και τα βάλανε μέσα, τους γονείς τους έπρεπε να πιάσουν.
Έχω όμως και μια άλλη απορία, πότε πρόλαβαν αυτά τα ζαβλακωμένα αν διαβάσουν «το κεφάλαιο», και όλη τη μαρξιστική θεωρία και φιλοσοφία που υπάρχει τριγύρω, πότε πρόλαβαν να διαβάσουν και να εντρυφήσουν σε όλες τις αντιγνωμίες της μαρξιστικής θεωρίας, ώστε να μπορούν να κάνουν αναλύσεις έστω και γελοίες σαν αυτές των προκηρύξεων;;; Να σας θυμίσω ότι αυτά το 2004, όταν βγήκε δηλαδή ο Καραμανλής, ήταν 15 χρονών και μάλλον ως έξαλα «ιμο» ξημεροβραδιάζονταν στα σκαλάκια στο σύνταγμα και σκεφτόντουσαν με πιο τρόπο θα αυτοκτονήσουν, χωρίς να έχουν ακούσει ποτέ ούτε τη λέξη «μαρξιστής!», ουτε καν τη λέξη φτώχια. Όχι πείτε μου τώρα, έχω άδικο!!!
Είναι προφανές ότι κάποιος επαναστάτης «κουραμπιές» σαν αυτούς που κυκλοφορούν κυρίως στους διαδρόμους των πανεπιστημίων, βρήκε πεδίο δόξης λαμπρό, σε αυτά τα άμυαλα και «απαίδευτα» μικρά, που είχαν ξεφύγει για τα καλά από την οικογενειακή επιρροή, αν υπήρχε ποτέ τέτοια, και με χαρά τα έκανε «επαναστάτες», τρομάρα τους!! Ποίος είναι αυτός ο ανήθικος κομπλεξικός;; Αυτόν να βρούνε. Τα πιτσιρίκια που είχαν κάνει το σπίτι τους «γιάφκα» πού δεν ξέρουν ούτε τι σημαίνει συνωμοτικότητα, που πιστεύουν ότι με το «γιούργια» θα ρίξουν το σύστημα, ή θα κάνουν δύσκολη τη ζωή του μπαμπά τους, να τους ρίξουν ένα μπερντάκι ξύλο (σχήμα λόγου βέβαια) και να τα στείλουν να δουλέψουν.
Τι να πω ρε παιδιά, έχουμε ξεφτιλιστεί τελείως, ούτε αξιόλογους τρομοκράτες έχουμε ούτε τίποτα! Παλιά τότε με τον Γιωτόπουλο σου καθότανε το πράγμα. Τον έβλεπες τον παππούλη, διάβαζες και εκείνα τα κουλά για τα Παρίσια και άλλα του παρελθόντος του, κάπου το καταλάβαινες το πράγμα! Σαλεμένος μεν, αλλά από μία άλλη εποχή, με μία στοιχειώδη κουλτούρα, με μία κοσμοθεωρία, και να σου πω;; στην τελική έλεγες «αυτουνού δεν του είπανε ότι έπεσε η χούντα» και κάπως το κάλυπτες το πράγμα. Αυτά όμως τα αμούστακα;;; χώρια που για να έχουν τέτοιο θυμό τα έρημα, ούτε το σεξ δεν χαίρονται!!
Όσο φουρκιζόμουνα με το θέμα, θυμήθηκα όλα τα παιδιά των φίλων μου, ένα ένα ... Κάποια έχουν προδιαγραφές ταλιμπάν δεν λεω αλλά και κάποια είναι σουπιές που δεν είσαι σίγουρος αν θα σου βγουν έτσι. Έτσι και το ζήσω αυτό, και σε 7-8 χρόνια ακούσω κανένα τους να μου μιλάει για απαλλοτριώσεις και λοιπές επαναστατικές πράξεις, σας υπόσχομαι ότι θα τη φαει τη μπούφλα και ας είναι εντελώς αντιπαιδαγωγικό!
Το καλοκαίρι διάβασα ένα υπέροχο βιβλίο – φίλε Βασίλη, στο αφιερώνω! – που πρέπει να διαβάσουν όλοι οι γονείς (και μη θα έλεγα). Λέγετε «Μιλώντας στο γιο μου για την Ηθική και τη Δημοκρατία», και είναι του Φερνάντο Σαβατέρ. Δεν είναι μυθιστόρημα, είναι ένα μικρό, μικρούτσικο βιβλιαράκι, πολύ ευκολοδιάβαστο, όπου μας εξηγεί με απλό τρόπο και χρησιμοποιώντας παραδείγματα από την παγκόσμια ιστορία, θέματα αστικής Ηθικής και σύγχρονης Δημοκρατίας. Ο Σαβατέρ, είναι μεγάλη προσωπικότητα της Ισπανίας, καθηγητής φιλοσοφίας και σύγχρονος στοχαστής, που όμως δεν τον ήξερα. Τυχαία το είδα το βιβλιαράκι σε ένα μαγαζί, με ιντριγκάρισε πολύ ο τίτλος – μάλλον γιατί πιστεύω ότι είμαστε βαθιά ανήθικοι όλοι μας – και είπα να το πάρω.
Το διάβασα μονορούφι και μάλιστα τα περισσότερα κεφάλαια πάνω από 2 φορές. Δεν είναι βαρύ βιβλίο φιλοσοφίας – δηλώνω ότι αυτά δεν είναι για εμένα – αλλά ένα σύγχρονο βιβλιαράκι που μάλλον αναπαριστά μία συζήτηση που θα μπορούσες να έχεις με φίλους. Διαβάστε το! Και αν έχετε παιδιά προσπαθήστε να περάσετε τα μηνύματα του στα μικρά σας. Και μην μου πείτε είναι μικρά ακόμα! Δεν υπάρχει ηλικία για τέτοια πράγματα, μην ξεχνάτε ότι οι σημερινοί τρομοκράτες είναι ετών 20!!
Το σημερινό πρόγραμμα έχει μία συνταγούλα που μου αρέσει πολύ. Είναι ένα όμορφο πιάτο και για μπουφέ και για τραπέζι αλλά πανεύκολο και για ένα οικογενειακό φαγητό.
Χοιρινές μπριζόλες με πιπεριές Φλωρίνης
1 κιλό μπριζόλες χοιρινές, κόντρα χωρίς κόκαλο, κομμένες σε λωρίδες 2 δάχτυλα πάχος
4 φρέσκιες πιπεριές Φλωρίνης, καθαρισμένες, χωρίς σπόρια και κομμένες επίσης σε λωρίδες
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένες
1 κουταλιά της σούπας ρίγανη ή θυμάρι
2 μέτριες ντομάτες τριμμένες
1 μικρή καυτερή πιπερίτσα (αν θέτε!!)
¼ φλιτζανιού ξύδι μπαλσάμικο
Λάδι, αλάτι και πιπέρι
Ζεσταίνουμε καλά μεγάλο τηγάνι, ή φαρδιά ρηχή κατσαρόλα, μέχρι να κάψει και ροδίζουμε το κρέας χωρίς λάδι πολύ καλά. Στην αρχή το κρέας κολλάει αλλά σύντομα θα ψηθεί και θα αρχίσει να ξεκολλάει χωρίς πρόβλημα. Αφού ροδίσει καλά το κρέας, ρίχνουμε τις πιπεριές και ανακατεύουμε για 1 λεπτό. Μετά προσθέτουμε το λάδι, το σκόρδο, και το λάδι. Χαμηλώνουμε τη φωτιά και το μαγειρεύουμε για 5-7 λεπτά μέχρι να μαλακώσουν λίγο οι πιπεριές. Προσθέτουμε τη ρίγανη ή το θυμάρι, το αλάτι τη καυτερή πιπεριά και τις ντομάτες και το μαγειρεύουμε για άλλα 10-15 λεπτά μέχρι να χυλώσει και να δέσει η σάλτσα. Φροντίζουμε να μην στεγνώσει και να έχει σαλτσούλα, έτσι αν χρειαστεί προσθέτουμε ζεστό νερό (αν βάλετε κρύο θα σταματήσετε απότομα τον βρασμό και μέχρι να ξαναρχίσει το κρέας θα σκληρύνει, πάντα ζεστό νερό να βάζετε στο μαγειρεμένο φαγητό, εκτός αν θέλετε να σταματήσετε απότομα τον βρασμό, όπως για παράδειγμα στα λαχανικά!).
Προσωπικά μου αρέσει πολύ με κουσκους, αλλά και με χιονάτο ρυζάκι είναι ωραιότατο.
Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μου. Το ζήτημα είναι αυτά τα βλαμμένα παιδιά που το είδαν και καλά επαναστάτες, που κάνανε ότι βλακεία κάνανε, που ονοματίστηκαν τρομοκράτες (δικαίως!), και που τελικά κατέστρεψαν και τη ζωή τη δικιά τους αλλά και πάρα πολλών άλλων συγγενών και φίλων.
Πάντα έλεγα, και εξακολουθώ να λεω ότι τα παιδιά είναι παιδιά και έχουν ένα μικρό μερίδιο ευθύνης για τις πράξεις τους. Κυρίως φταίνε οι γονείς τους, οι δάσκαλοί τους, οι μέντορές τους.
Αυτοί οι γονείς – από εύπορες οικογένειες – που λένε και τα κανάλια, που μένουν στα βόρεια προάστια και στο ψυχικό, που είναι χωρισμένοι και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, γιατί αυτά τα χαρακτηριστικά μας έδωσαν οι δημοσιογράφοι προφανώς στέλνοντας αντίστοιχα μηνύματα, πως αισθάνονται τώρα;; είναι περήφανοι για τα παιδιά που μεγαλώσανε; είναι ευτυχισμένοι που καταστράφηκαν τα βλαστάρια τους; είναι χρήσιμοι κρίκοι στην κοινωνική και εξελικτική αλυσίδα;; κάνανε το χρέος τους;; όλα καλά;;
Τι είδους γονείς είναι αυτοί;; πόσο ασχολήθηκαν να κάνουν χρήσιμα παιδιά και πόσο να μπορούν τα παιδιά τους να έχουν ότι ζητήσουν;
Αγοράκια και κοριτσάκια, 20 χρονών σήμερα (όχι την εποχή των παππούδων μας που στα 20 συντηρούσαν οικογένεια, ή στην παλαιολιθική εποχή που στα 20 ήσουν μεσήλικας!!) είναι εντελώς «άπηχτα» σαν τον ζελέ που δεν το έβαλες στο ψυγείο. Γεννήθηκαν το 1989, το φαντάζεστε;;; τι ξέρουν αυτά τα παιδιά;;; έζησαν την εποχή της ευφορίας, του πλούτου και της ευκολίας! Και έφτασαν σε 20 χρόνια να θέλουν λεει να καταστρέψουν αυτή την ευφορία, τον πλούτο και την ευκολία μέσα στην οποία μεγάλωσαν και να μας «κάνουν ντόνατς», και να μιλάνε για ΛΜΑΤ (λούμπεν μικροαστική τάξη!! το θυμάστε;;;) και άλλα τέτοια ασυνάρτητα.
Κατ’ αρχήν πρέπει κάποιος να πει σε αυτά τα μαλακισμένα ότι αν κάποιοι άλλοι δεν είχαν στρώσει τον κώλο τους κάτω να δουλέψουν δεν θα είχαν τη δυνατότητα αυτά να βρίσκουν στο Ιντερνετ συνταγές για να φτιάχνουν μπόμπες, όσο εύκολα βρίσκεις την συνταγή του τιραμισού! Ούτε καν τα ντόνατ δεν θα ξέρανε τα βλαμμένα, μπομπότα θα έτρωγαν. Αλλά αυτά πρέπει να τους τα μάθει η μάνα τους και ο πατέρας τους, και να τους τα μάθει σωστά, και να βεβαιωθεί ότι τα έμαθε, να βεβαιωθεί ότι η λέξη ηθική με όποιο αποδεκτό προσδιορισμό θέλουν να της δώσουν υπάρχει στο λεξιλόγιο του μικρού, πριν αυτό φύγει από το βυζί της μάνας του και γίνει τελικά ένας επικίνδυνος πολίτης. Κακώς, κάκιστα τα πιάσανε τα παιδιά, και τα βάλανε μέσα, τους γονείς τους έπρεπε να πιάσουν.
Έχω όμως και μια άλλη απορία, πότε πρόλαβαν αυτά τα ζαβλακωμένα αν διαβάσουν «το κεφάλαιο», και όλη τη μαρξιστική θεωρία και φιλοσοφία που υπάρχει τριγύρω, πότε πρόλαβαν να διαβάσουν και να εντρυφήσουν σε όλες τις αντιγνωμίες της μαρξιστικής θεωρίας, ώστε να μπορούν να κάνουν αναλύσεις έστω και γελοίες σαν αυτές των προκηρύξεων;;; Να σας θυμίσω ότι αυτά το 2004, όταν βγήκε δηλαδή ο Καραμανλής, ήταν 15 χρονών και μάλλον ως έξαλα «ιμο» ξημεροβραδιάζονταν στα σκαλάκια στο σύνταγμα και σκεφτόντουσαν με πιο τρόπο θα αυτοκτονήσουν, χωρίς να έχουν ακούσει ποτέ ούτε τη λέξη «μαρξιστής!», ουτε καν τη λέξη φτώχια. Όχι πείτε μου τώρα, έχω άδικο!!!
Είναι προφανές ότι κάποιος επαναστάτης «κουραμπιές» σαν αυτούς που κυκλοφορούν κυρίως στους διαδρόμους των πανεπιστημίων, βρήκε πεδίο δόξης λαμπρό, σε αυτά τα άμυαλα και «απαίδευτα» μικρά, που είχαν ξεφύγει για τα καλά από την οικογενειακή επιρροή, αν υπήρχε ποτέ τέτοια, και με χαρά τα έκανε «επαναστάτες», τρομάρα τους!! Ποίος είναι αυτός ο ανήθικος κομπλεξικός;; Αυτόν να βρούνε. Τα πιτσιρίκια που είχαν κάνει το σπίτι τους «γιάφκα» πού δεν ξέρουν ούτε τι σημαίνει συνωμοτικότητα, που πιστεύουν ότι με το «γιούργια» θα ρίξουν το σύστημα, ή θα κάνουν δύσκολη τη ζωή του μπαμπά τους, να τους ρίξουν ένα μπερντάκι ξύλο (σχήμα λόγου βέβαια) και να τα στείλουν να δουλέψουν.
Τι να πω ρε παιδιά, έχουμε ξεφτιλιστεί τελείως, ούτε αξιόλογους τρομοκράτες έχουμε ούτε τίποτα! Παλιά τότε με τον Γιωτόπουλο σου καθότανε το πράγμα. Τον έβλεπες τον παππούλη, διάβαζες και εκείνα τα κουλά για τα Παρίσια και άλλα του παρελθόντος του, κάπου το καταλάβαινες το πράγμα! Σαλεμένος μεν, αλλά από μία άλλη εποχή, με μία στοιχειώδη κουλτούρα, με μία κοσμοθεωρία, και να σου πω;; στην τελική έλεγες «αυτουνού δεν του είπανε ότι έπεσε η χούντα» και κάπως το κάλυπτες το πράγμα. Αυτά όμως τα αμούστακα;;; χώρια που για να έχουν τέτοιο θυμό τα έρημα, ούτε το σεξ δεν χαίρονται!!
Όσο φουρκιζόμουνα με το θέμα, θυμήθηκα όλα τα παιδιά των φίλων μου, ένα ένα ... Κάποια έχουν προδιαγραφές ταλιμπάν δεν λεω αλλά και κάποια είναι σουπιές που δεν είσαι σίγουρος αν θα σου βγουν έτσι. Έτσι και το ζήσω αυτό, και σε 7-8 χρόνια ακούσω κανένα τους να μου μιλάει για απαλλοτριώσεις και λοιπές επαναστατικές πράξεις, σας υπόσχομαι ότι θα τη φαει τη μπούφλα και ας είναι εντελώς αντιπαιδαγωγικό!
Το καλοκαίρι διάβασα ένα υπέροχο βιβλίο – φίλε Βασίλη, στο αφιερώνω! – που πρέπει να διαβάσουν όλοι οι γονείς (και μη θα έλεγα). Λέγετε «Μιλώντας στο γιο μου για την Ηθική και τη Δημοκρατία», και είναι του Φερνάντο Σαβατέρ. Δεν είναι μυθιστόρημα, είναι ένα μικρό, μικρούτσικο βιβλιαράκι, πολύ ευκολοδιάβαστο, όπου μας εξηγεί με απλό τρόπο και χρησιμοποιώντας παραδείγματα από την παγκόσμια ιστορία, θέματα αστικής Ηθικής και σύγχρονης Δημοκρατίας. Ο Σαβατέρ, είναι μεγάλη προσωπικότητα της Ισπανίας, καθηγητής φιλοσοφίας και σύγχρονος στοχαστής, που όμως δεν τον ήξερα. Τυχαία το είδα το βιβλιαράκι σε ένα μαγαζί, με ιντριγκάρισε πολύ ο τίτλος – μάλλον γιατί πιστεύω ότι είμαστε βαθιά ανήθικοι όλοι μας – και είπα να το πάρω.
Το διάβασα μονορούφι και μάλιστα τα περισσότερα κεφάλαια πάνω από 2 φορές. Δεν είναι βαρύ βιβλίο φιλοσοφίας – δηλώνω ότι αυτά δεν είναι για εμένα – αλλά ένα σύγχρονο βιβλιαράκι που μάλλον αναπαριστά μία συζήτηση που θα μπορούσες να έχεις με φίλους. Διαβάστε το! Και αν έχετε παιδιά προσπαθήστε να περάσετε τα μηνύματα του στα μικρά σας. Και μην μου πείτε είναι μικρά ακόμα! Δεν υπάρχει ηλικία για τέτοια πράγματα, μην ξεχνάτε ότι οι σημερινοί τρομοκράτες είναι ετών 20!!
Το σημερινό πρόγραμμα έχει μία συνταγούλα που μου αρέσει πολύ. Είναι ένα όμορφο πιάτο και για μπουφέ και για τραπέζι αλλά πανεύκολο και για ένα οικογενειακό φαγητό.
Χοιρινές μπριζόλες με πιπεριές Φλωρίνης
1 κιλό μπριζόλες χοιρινές, κόντρα χωρίς κόκαλο, κομμένες σε λωρίδες 2 δάχτυλα πάχος
4 φρέσκιες πιπεριές Φλωρίνης, καθαρισμένες, χωρίς σπόρια και κομμένες επίσης σε λωρίδες
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένες
1 κουταλιά της σούπας ρίγανη ή θυμάρι
2 μέτριες ντομάτες τριμμένες
1 μικρή καυτερή πιπερίτσα (αν θέτε!!)
¼ φλιτζανιού ξύδι μπαλσάμικο
Λάδι, αλάτι και πιπέρι
Ζεσταίνουμε καλά μεγάλο τηγάνι, ή φαρδιά ρηχή κατσαρόλα, μέχρι να κάψει και ροδίζουμε το κρέας χωρίς λάδι πολύ καλά. Στην αρχή το κρέας κολλάει αλλά σύντομα θα ψηθεί και θα αρχίσει να ξεκολλάει χωρίς πρόβλημα. Αφού ροδίσει καλά το κρέας, ρίχνουμε τις πιπεριές και ανακατεύουμε για 1 λεπτό. Μετά προσθέτουμε το λάδι, το σκόρδο, και το λάδι. Χαμηλώνουμε τη φωτιά και το μαγειρεύουμε για 5-7 λεπτά μέχρι να μαλακώσουν λίγο οι πιπεριές. Προσθέτουμε τη ρίγανη ή το θυμάρι, το αλάτι τη καυτερή πιπεριά και τις ντομάτες και το μαγειρεύουμε για άλλα 10-15 λεπτά μέχρι να χυλώσει και να δέσει η σάλτσα. Φροντίζουμε να μην στεγνώσει και να έχει σαλτσούλα, έτσι αν χρειαστεί προσθέτουμε ζεστό νερό (αν βάλετε κρύο θα σταματήσετε απότομα τον βρασμό και μέχρι να ξαναρχίσει το κρέας θα σκληρύνει, πάντα ζεστό νερό να βάζετε στο μαγειρεμένο φαγητό, εκτός αν θέλετε να σταματήσετε απότομα τον βρασμό, όπως για παράδειγμα στα λαχανικά!).
Προσωπικά μου αρέσει πολύ με κουσκους, αλλά και με χιονάτο ρυζάκι είναι ωραιότατο.
Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009
Βλακεία
Σήμερα δεν έχω διάθεση. Και βέβαια είδα το χτεσινό, καλοί ήταν και οι δύο, είπε ο καθένας το πρόγραμμά του, και τελειώσαμε. Τώρα ας αποφασίσουμε όλοι ποιος μας κάνει καλύτερα βρε αδελφέ (μεταξύ των 6 βέβαια, ή και των 28 αν θέλετε!). Δεν έχω όρεξη όμως να μιλάω άλλο για τα μπιντειτ, τελείωσαν άλλωστε.
Ένας γνωστός, άρχισε να μου λεει χτες κάτι απίθανα πράγματα, ότι τον Καραμανλή, τον φάγανε οι Αμερικανοί, γιατί είπε όχι στους Σκοπιανούς, και οι αγωγοί, και οι Τούρκοι, και οι Ρώσοι, και το Νάτο, και δεν ξέρω και εγώ τι άλλες μαλακίες, που λενε συνήθως οι Καρατζαφέρηδες και οι Λιακόπουλοι αυτής της χώρας. Δεν πέφτει ο τύπος γιατί τα έκανε μαντάρα σχεδόν παντού, αλλά γιατί τον ρίχνουν οι ξένοι. Αυτά μας φάγανε σε αυτή τη χώρα, περισσεύει η βλακεία νομίζω.
Βέβαια βλακεία υπάρχει παντού θα μου πείτε, όπως η δικιά μου για παράδειγμα. Ακούστε τι έκανα τις προάλλες.
Κάθε βράδυ κοιμάμαι με ενεργοποιημένο τον συναγερμό, που σημαίνει ότι έχουν παγιδευτεί όλα τα πατζούρια. Έπιασε βρόχα δυνατή το βράδυ και ξύπνησα από το θόρυβο, μπαπα, μπούπα, στα πατζούρια. Για ανεξήγητο λόγο, σηκώνομαι και ανοίγω το πατζούρι, ιου ιου ιου ιου ο συναγερμός! Πάω να τον απασφαλίσω, μπερδεύω τον κωδικό με αυτό του κινητού. Αδυνατώ να θυμηθώ τον κωδικό και όσο κάνω προσπάθειες, χτυπάει το τηλέφωνο, από την εταιρία σεκιούριτι! Κανονικά για να πιστοποιήσουν ότι είμαι εγώ και όχι ο κλέφτης που εκτός από το ότι με κλέβει απαντάει και στα τηλέφωνα, κάτι σαν ληστής-τηλεφωνήτρια ένα πράγμα, πρέπει να τους δώσω ένα μυστικό κωδικό. Εδώ μαντάμ δεν θυμάμαι τον κανονικό κωδικό, αυτόν που βάζω κάθε μέρα, θα θυμηθώ τον μυστικό, κάπου τον έχω γραμμένο ...
...που όμως, που; που; που; αν είναι να περνάω τέτοια βάσανα, με τους κωδικούς μυστικούς και φανερούς να τα βράσω τα συστήματα, να μπουν κλέφτες να μου κλέψουν και τη Τιβι και τα κουτάλια (δεν έχω και τίποτε άλλο άλλωστε!). Η μαντάμ να ουρλιάζει ότι το πρωτόκολλο λεει ότι αν μέσα σε –δεν ξέρω και εγώ πόσα –δευτερόλεπτα, δεν έχω δώσει τον κωδικό πρέπει να φωνάξει την αστυνομία.....
Πρέπει να σας θυμίσω ότι ο συναγερμός συνέχιζε να ουρλιάζει, γιατί βέβαια τόση ώρα ασχολούμαι με τη μαντάμ, και ψάχνω να βρω τον μυστικό κωδικό, που μυαλό για τον φανερό κωδικό.
... τελικά κάπου τον βρίσκω, γραμμένο σε ένα χαρτί μέσα σε ένα κουτί, αφού βέβαια έχει γίνει όλη η ντουλάπα αχταρμάς και διάφορα κουτιά είναι αδειασμένα πάνω στο κρεβάτι. Της δίνω τον κωδικό, ξεμπερδεύω και πάω να κάνω τη μαλακία να το βουλώσει. Βάζω κωδικούς σαν τρελή, ότι νούμερο μου έρχεται στο νου, της κάρτας, του κινητού, του ιντερνετ μπανκινγκ, τα πάντα όλα! Μέχρι που βέβαια έβαλα το σωστό και το βούλωσε!
Είναι 4 το πρωί, σε πλήρη σύγχυση πλέον και με ταχυκαρδία, ξαναπέφτω στο κρεβάτι μου. Χτυπάει το κουδούνι, η από πάνω τρόμαξε με την φασαρία και ήρθε η κοπέλα να δει αν με κλέβουν, αν με βιάζουν, τι στο καλό συμβαίνει τέλος πάντων. Τι να της πω, ότι μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα άνοιξα το μπλοκαρισμένο με τον συναγερμό πατζούρι, να δω τι βροχή, ..., και ότι μετά δεν θυμόμουνα τον κωδικό, ..., και ότι μετά δεν έβρισκα τον κρυφό κωδικό;;; τι να πω στη κοπέλα;;; της είπα ότι πήρε μπρος μόνος του λόγω καταιγίδας και τουλάχιστον ..... έσωσα την αξιοπρέπειά μου!!! Αυτά για να καταλάβετε τη βλακεία μου!!
Χτες, γυρνάω από το γραφείο, μάλλον αργούτσικα, τίποτα μαγειρεμένο, μιας και η συνήθειά μου είναι να μαγειρεύω κάθε μέρα το φαγητό μου. Δεν είχα όμως και πολλά πράγματα στο ψυγείο! Βρήκα ένα βάζο στο ντουλάπι όμως με κάτι μικρά πράσινα φασόλια που είχα αγοράσει από το Θανόπουλο μία φορά. Αυτά είναι μικρά, μικρούτσικα σαν φακές, φασόλια, πράσινα και νομίζω είναι από την κίνα. Την πρωτη φορά που τα είχα φτιάξει, είχαν λιώσει τελείως και τα είχα πετάξει, οπότε είπα να ξαναδοκιμάσω. Ούτε συνταγή, ούτε τίποτα, διάθεση όμως να φτιάξω κάτι λάιτ, αλλά νόστιμο, και ιδού το αποτέλεσμα.
Πράσινα φασόλια, με πλιγούρι και ντομάτα
½ φλιτζάνι από αυτά τα υπέροχα πράσινα μικροσκοπικά ξερά φασόλια
½ φλιτζάνι λεπτό πλιγούρι
4 ντομάτες πομοντόρια (έχουν περισσότερη σάρκα και ελάχιστα σπόρια) κομμένα σε κύβους
½ ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο
½ ματσάκι δυόσμο ψιλοκομμένο
λάδι (κατά το δοκούν)
αλάτι και πιπέρι
μπόλικο λεμόνι (όσο σας αρέσεις δηλαδή)
Βράζετε σε μπόλικο νερό τα φασόλια, γύρω στα 45 λεπτά, να προσέξετε να βράσουν αρκετά μεν αλλά να μην λιώσουν και να διατηρήσουν όσο γίνετε το φλοιό τους. Αν τα βράσετε παραπάνω θα σκάσει ο φλοιός και θα αρχίσουν να λιώνουν.
Βάζετε το πλιγούρι να μουλιάσει, σε ένα ποτήρι βραστό νερό. Μόλις το απορροφήσει όλο και σε περίπτωση που δεν έχει μαλακώσει αρκετά, προσθέστε και άλλο ½ ποτήρι βραστό νερό.
Σε μεγάλο μπολ, ανακατεύετε τα φασόλια το πλιγούρι την ντομάτα, το μαϊντανό, και τον δυόσμο, και προσθέτετε το αλάτι, το πιπέρι, λάδι όσο θέλετε, και βέβαια λεμόνι, μέχρι να γίνει αρκετά λεμονάτο και νόστιμο. Θέλει λίγες ώρες στο ψυγείο βέβαια μέχρι να δέσει. Εμένα μου άρεσε πολύ.
Ένας γνωστός, άρχισε να μου λεει χτες κάτι απίθανα πράγματα, ότι τον Καραμανλή, τον φάγανε οι Αμερικανοί, γιατί είπε όχι στους Σκοπιανούς, και οι αγωγοί, και οι Τούρκοι, και οι Ρώσοι, και το Νάτο, και δεν ξέρω και εγώ τι άλλες μαλακίες, που λενε συνήθως οι Καρατζαφέρηδες και οι Λιακόπουλοι αυτής της χώρας. Δεν πέφτει ο τύπος γιατί τα έκανε μαντάρα σχεδόν παντού, αλλά γιατί τον ρίχνουν οι ξένοι. Αυτά μας φάγανε σε αυτή τη χώρα, περισσεύει η βλακεία νομίζω.
Βέβαια βλακεία υπάρχει παντού θα μου πείτε, όπως η δικιά μου για παράδειγμα. Ακούστε τι έκανα τις προάλλες.
Κάθε βράδυ κοιμάμαι με ενεργοποιημένο τον συναγερμό, που σημαίνει ότι έχουν παγιδευτεί όλα τα πατζούρια. Έπιασε βρόχα δυνατή το βράδυ και ξύπνησα από το θόρυβο, μπαπα, μπούπα, στα πατζούρια. Για ανεξήγητο λόγο, σηκώνομαι και ανοίγω το πατζούρι, ιου ιου ιου ιου ο συναγερμός! Πάω να τον απασφαλίσω, μπερδεύω τον κωδικό με αυτό του κινητού. Αδυνατώ να θυμηθώ τον κωδικό και όσο κάνω προσπάθειες, χτυπάει το τηλέφωνο, από την εταιρία σεκιούριτι! Κανονικά για να πιστοποιήσουν ότι είμαι εγώ και όχι ο κλέφτης που εκτός από το ότι με κλέβει απαντάει και στα τηλέφωνα, κάτι σαν ληστής-τηλεφωνήτρια ένα πράγμα, πρέπει να τους δώσω ένα μυστικό κωδικό. Εδώ μαντάμ δεν θυμάμαι τον κανονικό κωδικό, αυτόν που βάζω κάθε μέρα, θα θυμηθώ τον μυστικό, κάπου τον έχω γραμμένο ...
...που όμως, που; που; που; αν είναι να περνάω τέτοια βάσανα, με τους κωδικούς μυστικούς και φανερούς να τα βράσω τα συστήματα, να μπουν κλέφτες να μου κλέψουν και τη Τιβι και τα κουτάλια (δεν έχω και τίποτε άλλο άλλωστε!). Η μαντάμ να ουρλιάζει ότι το πρωτόκολλο λεει ότι αν μέσα σε –δεν ξέρω και εγώ πόσα –δευτερόλεπτα, δεν έχω δώσει τον κωδικό πρέπει να φωνάξει την αστυνομία.....
Πρέπει να σας θυμίσω ότι ο συναγερμός συνέχιζε να ουρλιάζει, γιατί βέβαια τόση ώρα ασχολούμαι με τη μαντάμ, και ψάχνω να βρω τον μυστικό κωδικό, που μυαλό για τον φανερό κωδικό.
... τελικά κάπου τον βρίσκω, γραμμένο σε ένα χαρτί μέσα σε ένα κουτί, αφού βέβαια έχει γίνει όλη η ντουλάπα αχταρμάς και διάφορα κουτιά είναι αδειασμένα πάνω στο κρεβάτι. Της δίνω τον κωδικό, ξεμπερδεύω και πάω να κάνω τη μαλακία να το βουλώσει. Βάζω κωδικούς σαν τρελή, ότι νούμερο μου έρχεται στο νου, της κάρτας, του κινητού, του ιντερνετ μπανκινγκ, τα πάντα όλα! Μέχρι που βέβαια έβαλα το σωστό και το βούλωσε!
Είναι 4 το πρωί, σε πλήρη σύγχυση πλέον και με ταχυκαρδία, ξαναπέφτω στο κρεβάτι μου. Χτυπάει το κουδούνι, η από πάνω τρόμαξε με την φασαρία και ήρθε η κοπέλα να δει αν με κλέβουν, αν με βιάζουν, τι στο καλό συμβαίνει τέλος πάντων. Τι να της πω, ότι μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα άνοιξα το μπλοκαρισμένο με τον συναγερμό πατζούρι, να δω τι βροχή, ..., και ότι μετά δεν θυμόμουνα τον κωδικό, ..., και ότι μετά δεν έβρισκα τον κρυφό κωδικό;;; τι να πω στη κοπέλα;;; της είπα ότι πήρε μπρος μόνος του λόγω καταιγίδας και τουλάχιστον ..... έσωσα την αξιοπρέπειά μου!!! Αυτά για να καταλάβετε τη βλακεία μου!!
Χτες, γυρνάω από το γραφείο, μάλλον αργούτσικα, τίποτα μαγειρεμένο, μιας και η συνήθειά μου είναι να μαγειρεύω κάθε μέρα το φαγητό μου. Δεν είχα όμως και πολλά πράγματα στο ψυγείο! Βρήκα ένα βάζο στο ντουλάπι όμως με κάτι μικρά πράσινα φασόλια που είχα αγοράσει από το Θανόπουλο μία φορά. Αυτά είναι μικρά, μικρούτσικα σαν φακές, φασόλια, πράσινα και νομίζω είναι από την κίνα. Την πρωτη φορά που τα είχα φτιάξει, είχαν λιώσει τελείως και τα είχα πετάξει, οπότε είπα να ξαναδοκιμάσω. Ούτε συνταγή, ούτε τίποτα, διάθεση όμως να φτιάξω κάτι λάιτ, αλλά νόστιμο, και ιδού το αποτέλεσμα.
Πράσινα φασόλια, με πλιγούρι και ντομάτα
½ φλιτζάνι από αυτά τα υπέροχα πράσινα μικροσκοπικά ξερά φασόλια
½ φλιτζάνι λεπτό πλιγούρι
4 ντομάτες πομοντόρια (έχουν περισσότερη σάρκα και ελάχιστα σπόρια) κομμένα σε κύβους
½ ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο
½ ματσάκι δυόσμο ψιλοκομμένο
λάδι (κατά το δοκούν)
αλάτι και πιπέρι
μπόλικο λεμόνι (όσο σας αρέσεις δηλαδή)
Βράζετε σε μπόλικο νερό τα φασόλια, γύρω στα 45 λεπτά, να προσέξετε να βράσουν αρκετά μεν αλλά να μην λιώσουν και να διατηρήσουν όσο γίνετε το φλοιό τους. Αν τα βράσετε παραπάνω θα σκάσει ο φλοιός και θα αρχίσουν να λιώνουν.
Βάζετε το πλιγούρι να μουλιάσει, σε ένα ποτήρι βραστό νερό. Μόλις το απορροφήσει όλο και σε περίπτωση που δεν έχει μαλακώσει αρκετά, προσθέστε και άλλο ½ ποτήρι βραστό νερό.
Σε μεγάλο μπολ, ανακατεύετε τα φασόλια το πλιγούρι την ντομάτα, το μαϊντανό, και τον δυόσμο, και προσθέτετε το αλάτι, το πιπέρι, λάδι όσο θέλετε, και βέβαια λεμόνι, μέχρι να γίνει αρκετά λεμονάτο και νόστιμο. Θέλει λίγες ώρες στο ψυγείο βέβαια μέχρι να δέσει. Εμένα μου άρεσε πολύ.
Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009
Μία νύχτα με τους φίλους μου
Ως γνωστόν χτες ήταν το πρώτο μπιντέιτ. Πολύ ενδιαφέρον θέαμα, δεν μπορείτε να πείτε, ούτε ταινία Τζειμς Μποντ, τέτοιος ενθουσιασμός, τέτοιο τέμπο, τι να πω! τα έχασα και εγώ η ίδια.
Δύο τινά συνέβηκαν χτες στην Ελληνική επικράτεια, ή πολλά παιδιά, θα το διαπιστώσουμε σε λίγους μήνες, ή πολλά χασμουρητά. Εγώ ανήκω στη 2η κατηγορία, αφού θέλω να είμαι «ενεργός πολίτης» τρομάρα μου, στήθηκα, με ουισκάκι να δω τους πρώτους Έλληνες (τρομάρα τους).
Πρέπει να σας πω, ότι πάλι καλά που δεν γίνονται πολλά μπιντειτ, αλκοολικιά θα ήμουνα, πίνοντας βίσκα για τετράωρο, όπως χτες. Αλλά αν το θέτε θα θυσιαστώ για την πατρίδα τι να κάνω!
Κάθισα στον καναπέ, και με ενθουσιασμό νεοφώτιστου (γιατί άραγε την πατάω πάντα;;), άρχισα να παρακολουθώ τις ερωτήσεις, και βέβαια τις μή-απαντήσεις. Στο πρώτο 10-λεπτο, ξάπλωσα στον καναπέ, στο δεύτερο 10-λεπτό, άρχισα να ξεφυλλίζω τα περιοδικά των εφημερίδων του σαββατοκύριακου.
Στο μισάωρο χτυπάει πρώτο SMS, η βραδιά πέρασε, με κοινωνικό σχολιασμό, με μηνύματα και τηλέφωνα απ΄ ότι καταλαβαίνετε, κάπως έτσι .....
- Χρυσόγελος δαγκωτό
- Καλό το παλικάρι αλλά κατάλαβες πως θα γίνουν όλα αυτά τα
εκατομμύρια θέσεις εργασίας από τις ανεμογεννήτριες;
- Θα μας βάλουν να φυσάμε όλοι μαζί ώστε να γυρίζουν
- Όχι ρε βλαμμένα δεν μίλαγε για την Ελλάδα μόνο, για όλη την Ευρώπη
μίλαγε
- Και εμάς τι μας νοιάζει τι γίνετε στη Γερμανία, εκεί δεν έχουν
μελτέμια!
- .....
- Αυτός γιατί φωνάζει;
- Κόλλησε από τον Σουφλιά, νομίζει ότι όλοι είναι κουφοί!
- Θα τον έχει ξεκουφάνει τον διπλανό του
- Ο Γιωργάκης είναι ο διπλανός του, δεν τον βλέπεις που γέρνει λίγο προς
την Αλέκα;
- ....
- Ωραία η καρδούλα της Αλέκας
- Η Λιάνα πρέπει να τις την έδωσε, άκουσα ότι αυτή την κοουτσάρει
- Λες να είναι κάτι καλό;;
- Μπα για σβαρόφσκι το κόβω, βία 50 έουρος, μην σου πω ότι είναι
Μουράνο άρα πάει γύρο στα 15.
- ....
- Καλά ρε παιδιά, αλλά αυτός και φωνάζει και έτσι που κουνάει τα χέρια
του με ζαλίζει
- Λες να σβουρίξει μία στον Γιώργο δίπλα;
- Καλά θα γίνει χαμός
- Δεν θα το κάνει επίτηδες, θα του ξεφύγει, θα θέλει να δείξει πόσο
μεγάλωσε το χρέος επί ΠΑΣΟΚ, και ανοίγοντας τα χέρια του, μπανκ!!
- Λες;;; δεν το νομίζω!
- ....
- Είναι αδελφή
- Οχι αδελφή, γκέι
- Δεν είναι καλέ ο άνθρωπος
- Σιγά μην και δεν είναι
- Άντε βρε ρατσιστές όποιος γελάει είναι αδελφή, αυτά ακούει και ο
Κωστάκης και το έκοψε το γέλιο μην του βγει το όνομα για 2η φορά
- Δεν ξέρω τι λετε, είναι ξεφωνημένη και ναι είμαι ρατσιστής!
- ....
- Καλά τώρα την κάναμε
- Τι είπε καμία μαλακία ο Γιωργάκης
- Ποιος Γιωργάκης και ποιος Κωστάκης, εγώ δεν ακούω βλέπω μόνο
- Θεάαααα
- Πάχυνε λίγο αλλά έγινε πιο ζουμερή!!!
- Δεν σε είχα για τροφαντές ...
- Ζουμερή είπα σαν τα καλοψημένα καλαμάκια!!!
- Πεινάει κανείς;;
- .....
- Ψηφίζουμε Αλέκα για Ντάτσες στην Κερατέα!
- Εγώ που δεν θέλω ντάτσα στην Κερατέα, με καλύπτει το εξοχικό στην
Αίγινα εξαιρούμαι;;;
- Κανείς δεν εξαιρείτε!
- Σώνει και ντε Ντάτσα δηλαδή, θέμε δε θέμε
- Εμείς τα λαϊκά στρώματα πρέπει να θέμε Ντάτσα κούκλα μου, είναι για το
καλό μας!! Μόνο που δεν το ξέρεις ακόμα
- Ναι αλλά εμένα δεν μου αρέσει η Κερατέα
- Καλά θα σου δώσουμε στο Ζούμπερι
- Μπορώ να απέχω;;
- ΟΧΙ είπαμε!
- ....
- Που μένει είπαμε η Αλέκα; άκουσα καλά; έχει σπίτι στα καμένα;;
- Ναι κάτι τέτοιο άκουσα και εγώ
- Δηλαδή μιλάμε για τις ταπεινές γειτονιές της Δροσιάς, Ροδόπολης,
Σταμάτας και Διόνυσου;;;
- Όχι βρε δεν γίνετε λάθος άκουσες ...
- ......
- Καλά είναι πολύ μαλάκας!!!
- Ποιος απ΄ όλους
- Αυτός ο Φασίστας μωρέ, ο Καρατζαφέρης
- Γιατί καλέ τον βρίζεις τον Άνθρωπο!
- Θα κάνει την εκκλησία να πληρώσει φόρους,
- Και εσένα τι σε κόφτει, εκκλησία είσαι;;
- Όχι αλλά μας το έπαιζε θρήσκος
- Και οποιος είναι θρήσκος δεν θέλει η εκκλησία να πληρώνει φόρους;
- Οχι αλλά είναι απλός λαϊκισμός
- Ελα μου;;;; και πάλι εσένα τι σε κόφτει, αφού ΝΔ ψηφίζεις;
- Δεν μπορεί να χρησιμοποιεί έτσι τα κόλπα μας! Λίγος σεβασμός
επιτέλους
- ....
- Το ρώτησε ρε το μούτρο;;;
- Δεν ρώτησε, το είπε ξεκάθαρα, ο Γιώργος τα δίνει όλα στον Μαύρο τον
Αμερικάνο
- Δηλαδή αν ήταν λευκός ο Ομπαμα, δεν θα είχες πρόβλημα;;;
- Όπως και να το κάνουμε έχει μία διαφορά!!
- ...
- Από που βγήκε το βάζο!!!!
- Από το τσαντάκι του ...
- ΚΡΑΤΑΕΙ ΚΑΙ ΤΣΑΝΤΑΚΙ ;;;;;
- Όχι ρε βλαμμένα είχε ένα σακουλάκι, σαν αυτά του Χόντου
- Σε τέτοια βάζω και εγώ τον ουροσυλλέκτη όταν πάω για εξέταση
- Ναι πουλάκι μου, αλλά αυτός δεν πάει για εξέταση προστάτη, πάει σε
μπιντειτ!
- Καλά ντε, μην μου τα χώνεις ..., είπα να σε διευκολύνω που είχες απορία !! - Δεν είναι δυνατόν ... να κουβαλάς βαζάκια και κουτάκια, τι το πέρασε
μωρέ
- Καλά τώρα γιατί τα παίρνεις ;;;
- Δεν θα γίνουμε ποτέ πολιτισμένοι! Μια ζωή μπανανία !!!
- Όλα αυτά τα συμπέρανες από το βαζάκι;;;;
- ... μάλλον από μαρμελάδα είναι ...
- ίσως και να είναι μαρμελάδα, πολύ μαύρο το βλέπω για νερό
- Έτσι είναι, το ξέρω, ο Ασωπός είναι μαύρος!
- Καλύτερα πάντως να τα έβαζε σε ουροσυλλέκτη, είναι πιο σικ...
- Η σε βαζάκι από πάστα ελιάς!
- ...»$%$&% ΤΟ ΒΑΖΑΚΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ !!!!
- αλλιώς πιο είναι το πρόβλημα;;;
- .... ο Ασωπός
- .... ο λαϊκισμός
- ..... ο αιφνιδιασμός
- .... η επικοινωνιακή τακτική
- .... μπα .... το βαζάκι είναι !!!
Ωραία περνάμε τελικά στα μπιντέιτ!!!!
Πατάτες πλακί (έδεσμα δια όλην την οικογένειαν!)
1 κιλό πατάτες
2-3 σκελίδες σκόρδου
½ ματσάκι μαϊντανό
1 μεγάλη ντομάτα, καλά γινομένη
αλάτι, πιπέρι, λάδι (κατά βούληση)
Κόβετε τις πατάτες σε στρογγυλές φέτες, όχι πολύ λεπτές, 1 εκατοστό είναι καλά. Τις απλώνουμε στο ταψί και τις αλατοπιπερώνουμε καλά. Λιώνουμε το σκόρδο και το χτυπάμε μούλτι με το λάδι, ή απλώς τα ανακατεύουμε καλά. Περιχύνουμε τις πατάτες και τις ανακατεύουμε με τα χέρια μας να πάει παντού. Τρίβουμε στον τρίφτη τη ντομάτα και τη απλώνουμε πάνω από τις πατάτες. Τέλος βάζουμε και τον μαϊντανό. Ρίχουμε ½ φλιτζάνι νερό και το ψήνουμε σε δυνατό φούρνο μέχρι να γίνουν οι πατάτες. Ίσως να χρειαστεί να προσθέσετε λίγο νερό ακόμα, αλλά με φειδώ να μην τις βράσετε τις πατατούλες να τις ξεροψήσετε. Όταν ψηθούν μπορείτε να τις πασπαλίσετε με λίγη ρίγανη.
Δύο τινά συνέβηκαν χτες στην Ελληνική επικράτεια, ή πολλά παιδιά, θα το διαπιστώσουμε σε λίγους μήνες, ή πολλά χασμουρητά. Εγώ ανήκω στη 2η κατηγορία, αφού θέλω να είμαι «ενεργός πολίτης» τρομάρα μου, στήθηκα, με ουισκάκι να δω τους πρώτους Έλληνες (τρομάρα τους).
Πρέπει να σας πω, ότι πάλι καλά που δεν γίνονται πολλά μπιντειτ, αλκοολικιά θα ήμουνα, πίνοντας βίσκα για τετράωρο, όπως χτες. Αλλά αν το θέτε θα θυσιαστώ για την πατρίδα τι να κάνω!
Κάθισα στον καναπέ, και με ενθουσιασμό νεοφώτιστου (γιατί άραγε την πατάω πάντα;;), άρχισα να παρακολουθώ τις ερωτήσεις, και βέβαια τις μή-απαντήσεις. Στο πρώτο 10-λεπτο, ξάπλωσα στον καναπέ, στο δεύτερο 10-λεπτό, άρχισα να ξεφυλλίζω τα περιοδικά των εφημερίδων του σαββατοκύριακου.
Στο μισάωρο χτυπάει πρώτο SMS, η βραδιά πέρασε, με κοινωνικό σχολιασμό, με μηνύματα και τηλέφωνα απ΄ ότι καταλαβαίνετε, κάπως έτσι .....
- Χρυσόγελος δαγκωτό
- Καλό το παλικάρι αλλά κατάλαβες πως θα γίνουν όλα αυτά τα
εκατομμύρια θέσεις εργασίας από τις ανεμογεννήτριες;
- Θα μας βάλουν να φυσάμε όλοι μαζί ώστε να γυρίζουν
- Όχι ρε βλαμμένα δεν μίλαγε για την Ελλάδα μόνο, για όλη την Ευρώπη
μίλαγε
- Και εμάς τι μας νοιάζει τι γίνετε στη Γερμανία, εκεί δεν έχουν
μελτέμια!
- .....
- Αυτός γιατί φωνάζει;
- Κόλλησε από τον Σουφλιά, νομίζει ότι όλοι είναι κουφοί!
- Θα τον έχει ξεκουφάνει τον διπλανό του
- Ο Γιωργάκης είναι ο διπλανός του, δεν τον βλέπεις που γέρνει λίγο προς
την Αλέκα;
- ....
- Ωραία η καρδούλα της Αλέκας
- Η Λιάνα πρέπει να τις την έδωσε, άκουσα ότι αυτή την κοουτσάρει
- Λες να είναι κάτι καλό;;
- Μπα για σβαρόφσκι το κόβω, βία 50 έουρος, μην σου πω ότι είναι
Μουράνο άρα πάει γύρο στα 15.
- ....
- Καλά ρε παιδιά, αλλά αυτός και φωνάζει και έτσι που κουνάει τα χέρια
του με ζαλίζει
- Λες να σβουρίξει μία στον Γιώργο δίπλα;
- Καλά θα γίνει χαμός
- Δεν θα το κάνει επίτηδες, θα του ξεφύγει, θα θέλει να δείξει πόσο
μεγάλωσε το χρέος επί ΠΑΣΟΚ, και ανοίγοντας τα χέρια του, μπανκ!!
- Λες;;; δεν το νομίζω!
- ....
- Είναι αδελφή
- Οχι αδελφή, γκέι
- Δεν είναι καλέ ο άνθρωπος
- Σιγά μην και δεν είναι
- Άντε βρε ρατσιστές όποιος γελάει είναι αδελφή, αυτά ακούει και ο
Κωστάκης και το έκοψε το γέλιο μην του βγει το όνομα για 2η φορά
- Δεν ξέρω τι λετε, είναι ξεφωνημένη και ναι είμαι ρατσιστής!
- ....
- Καλά τώρα την κάναμε
- Τι είπε καμία μαλακία ο Γιωργάκης
- Ποιος Γιωργάκης και ποιος Κωστάκης, εγώ δεν ακούω βλέπω μόνο
- Θεάαααα
- Πάχυνε λίγο αλλά έγινε πιο ζουμερή!!!
- Δεν σε είχα για τροφαντές ...
- Ζουμερή είπα σαν τα καλοψημένα καλαμάκια!!!
- Πεινάει κανείς;;
- .....
- Ψηφίζουμε Αλέκα για Ντάτσες στην Κερατέα!
- Εγώ που δεν θέλω ντάτσα στην Κερατέα, με καλύπτει το εξοχικό στην
Αίγινα εξαιρούμαι;;;
- Κανείς δεν εξαιρείτε!
- Σώνει και ντε Ντάτσα δηλαδή, θέμε δε θέμε
- Εμείς τα λαϊκά στρώματα πρέπει να θέμε Ντάτσα κούκλα μου, είναι για το
καλό μας!! Μόνο που δεν το ξέρεις ακόμα
- Ναι αλλά εμένα δεν μου αρέσει η Κερατέα
- Καλά θα σου δώσουμε στο Ζούμπερι
- Μπορώ να απέχω;;
- ΟΧΙ είπαμε!
- ....
- Που μένει είπαμε η Αλέκα; άκουσα καλά; έχει σπίτι στα καμένα;;
- Ναι κάτι τέτοιο άκουσα και εγώ
- Δηλαδή μιλάμε για τις ταπεινές γειτονιές της Δροσιάς, Ροδόπολης,
Σταμάτας και Διόνυσου;;;
- Όχι βρε δεν γίνετε λάθος άκουσες ...
- ......
- Καλά είναι πολύ μαλάκας!!!
- Ποιος απ΄ όλους
- Αυτός ο Φασίστας μωρέ, ο Καρατζαφέρης
- Γιατί καλέ τον βρίζεις τον Άνθρωπο!
- Θα κάνει την εκκλησία να πληρώσει φόρους,
- Και εσένα τι σε κόφτει, εκκλησία είσαι;;
- Όχι αλλά μας το έπαιζε θρήσκος
- Και οποιος είναι θρήσκος δεν θέλει η εκκλησία να πληρώνει φόρους;
- Οχι αλλά είναι απλός λαϊκισμός
- Ελα μου;;;; και πάλι εσένα τι σε κόφτει, αφού ΝΔ ψηφίζεις;
- Δεν μπορεί να χρησιμοποιεί έτσι τα κόλπα μας! Λίγος σεβασμός
επιτέλους
- ....
- Το ρώτησε ρε το μούτρο;;;
- Δεν ρώτησε, το είπε ξεκάθαρα, ο Γιώργος τα δίνει όλα στον Μαύρο τον
Αμερικάνο
- Δηλαδή αν ήταν λευκός ο Ομπαμα, δεν θα είχες πρόβλημα;;;
- Όπως και να το κάνουμε έχει μία διαφορά!!
- ...
- Από που βγήκε το βάζο!!!!
- Από το τσαντάκι του ...
- ΚΡΑΤΑΕΙ ΚΑΙ ΤΣΑΝΤΑΚΙ ;;;;;
- Όχι ρε βλαμμένα είχε ένα σακουλάκι, σαν αυτά του Χόντου
- Σε τέτοια βάζω και εγώ τον ουροσυλλέκτη όταν πάω για εξέταση
- Ναι πουλάκι μου, αλλά αυτός δεν πάει για εξέταση προστάτη, πάει σε
μπιντειτ!
- Καλά ντε, μην μου τα χώνεις ..., είπα να σε διευκολύνω που είχες απορία !! - Δεν είναι δυνατόν ... να κουβαλάς βαζάκια και κουτάκια, τι το πέρασε
μωρέ
- Καλά τώρα γιατί τα παίρνεις ;;;
- Δεν θα γίνουμε ποτέ πολιτισμένοι! Μια ζωή μπανανία !!!
- Όλα αυτά τα συμπέρανες από το βαζάκι;;;;
- ... μάλλον από μαρμελάδα είναι ...
- ίσως και να είναι μαρμελάδα, πολύ μαύρο το βλέπω για νερό
- Έτσι είναι, το ξέρω, ο Ασωπός είναι μαύρος!
- Καλύτερα πάντως να τα έβαζε σε ουροσυλλέκτη, είναι πιο σικ...
- Η σε βαζάκι από πάστα ελιάς!
- ...»$%$&% ΤΟ ΒΑΖΑΚΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ !!!!
- αλλιώς πιο είναι το πρόβλημα;;;
- .... ο Ασωπός
- .... ο λαϊκισμός
- ..... ο αιφνιδιασμός
- .... η επικοινωνιακή τακτική
- .... μπα .... το βαζάκι είναι !!!
Ωραία περνάμε τελικά στα μπιντέιτ!!!!
Πατάτες πλακί (έδεσμα δια όλην την οικογένειαν!)
1 κιλό πατάτες
2-3 σκελίδες σκόρδου
½ ματσάκι μαϊντανό
1 μεγάλη ντομάτα, καλά γινομένη
αλάτι, πιπέρι, λάδι (κατά βούληση)
Κόβετε τις πατάτες σε στρογγυλές φέτες, όχι πολύ λεπτές, 1 εκατοστό είναι καλά. Τις απλώνουμε στο ταψί και τις αλατοπιπερώνουμε καλά. Λιώνουμε το σκόρδο και το χτυπάμε μούλτι με το λάδι, ή απλώς τα ανακατεύουμε καλά. Περιχύνουμε τις πατάτες και τις ανακατεύουμε με τα χέρια μας να πάει παντού. Τρίβουμε στον τρίφτη τη ντομάτα και τη απλώνουμε πάνω από τις πατάτες. Τέλος βάζουμε και τον μαϊντανό. Ρίχουμε ½ φλιτζάνι νερό και το ψήνουμε σε δυνατό φούρνο μέχρι να γίνουν οι πατάτες. Ίσως να χρειαστεί να προσθέσετε λίγο νερό ακόμα, αλλά με φειδώ να μην τις βράσετε τις πατατούλες να τις ξεροψήσετε. Όταν ψηθούν μπορείτε να τις πασπαλίσετε με λίγη ρίγανη.
Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009
Γιώργο ήρθες;;
Θυμήθηκα ότι πριν κάποια χρόνια, τότε που ο Τόπος (πόσο με συγχύζει τελευταία αυτή η λέξη!!) είχε ηγέτη, είχε αρχηγό με ικανότητες, με διορατικότητα, αποφασιστικό που έπαιρνε αποφάσεις και μάλιστα έγκαιρα, τότε λοιπόν αυτή τη καλή εποχή, ο κύριος Καραμανλής, είχε πει στη βουλή το απίθανο «Γιώργο ήρθες;»!
Μία έκφραση ειρωνική, χλευαστική και έντονα αγενή για τον αντίπαλό του, που για εμένα δεν έδειχνε τίποτα περισσότερο από την παιδεία και την αγωγή αυτού που είχε επιλεγεί να είναι ο αρχηγός του κράτους.
Το ξέχασα βέβαια γιατί η ειρωνεία δεν ήταν προς εμένα ήταν προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που στο κάτω κάτω ούτε δικιά μου επιλογή ήτανε. Είπα τέτοιοι είμαστε, τέτοιοι μας αξίζουν και λήξης.
Με τον καιρό βέβαια έγινε αντιληπτό και από τους πλέον ηλίθιους συμπατριώτες μου, ένα σχέδιο διαφόρων εγκεφάλων (που πανάθεμά τους, δεν βλέπουν πέρα από την μύτη τους, ή δεν τους ενδιαφέρει να δουν πέρα από τη μύτη τους) να χλευαστεί ο αντίπαλος, να γίνει Γιωργάκης, να γίνει Αμερικανάκι, να γίνει ηλίθιος, να γίνει βλαμμένος, να γίνει ιδρυματικός, που παίζει με το ποδήλατό του, που δεν μπορεί, που δεν είναι ικανός, που δεν μιλάει ελληνικά! Με αποτέλεσμα να ψηλώσει ο δικός μας, να φαίνετε αρχηγός, ηγέτης, και προπάντων – ξεκάθαρα πράγματα!! – καταλληλότερος.
Πέρασαν τα χρόνια στη μικρή μας γειτονιά, και ήρθε και η ώρα ο Κώστας να γίνει Κωστάκης, να γίνει κουρασμένος, μπουκωμένος, τεμπέλης, ανίκανος, αναποφάσιστος, που άγετε και φέρετε από τον κάθε έναν. Η εποχή της παντοδυναμίας του, τότε που «ξεκάθαρα πράγματα», γοήτευε τα πλήθη με το φτωχό του λεξιλόγιο – ξεκάθαρα πράγματα – και κυβερνούσε με πυγμή, έγινε η εποχή που αποφάσιζε ο Ρουσό, που μας κυβερνούσε άλλος και αυτός έπαιζε πλέι στέσιον στη Ραφήνα.
Έτσι είναι αυτά, είναι προφανές ότι δεν κερδίζεις για πάντα απλά μικραίνοντας φραστικά τον αντίπαλό σου, είναι προφανές ότι μία μέρα θα σου έρθει μπούμερανγκ, η ίδια σου η τακτική, η οποία άλλωστε δεν είναι και ιδιοφυής. Τώρα ο μέγας ηγέτης γιατί παρασύρθηκε σε αυτή τη τακτική, αλλά και στην άλλη με τον αρχιερέα της διαπλοκής που του ζήτησε συγνώμη φέτος τον Ιούνιο γιατί τον πρόσβαλε, δεν ξέρω τι να σας πω! Υποψιάζομαι όμως ότι δεν είχε άλλη λύση, όταν ο βασιλιάς είναι γυμνός πρέπει να κρύψει τη γύμνια του με ρητορείες και μελάνι. Αλλά και πάλι δεν ξέρω! Δεν παίρνω και όρκο.
Τα αντανακλαστικά βέβαια των άλλων δεν ήταν γρήγορα, πέρασαν χρόνια και εδραιώθηκε καλά στο υποσυνείδητο των πολιτών ότι ο Γιώργος είναι Γιωργάκης. Και βέβαια, ιδίας παιδείας και επιπέδου πολιτικοί και αυτοί, εφαρμόζουν το ίδιο πρόγραμμα, εδώ και καιρό και σιγά – σιγά, κάνανε τον Κώστα, Κωστάκη. Δεν ήταν δα και δύσκολο!
Τώρα γιατί εμένα αυτό δεν μου φαίνεται καλό;; γιατί πιστεύω ότι πρέπει όλοι μας τουλάχιστον να σεβόμαστε τους πολιτικούς αρχηγούς αυτού του τόπου (άντε πάλι αυτός ο τόπος!!). Να σεβόμαστε τουλάχιστον την ψήφο των φίλων μας, γιατί προφανώς κάποιοι – και μάλιστα πάρα πολλοί - τους ψήφισαν. Και εντάξει δεν φταιμε εμείς μόνο, δεν βγήκαμε αυθορμήτως όλοι μας να λέμε ότι ο Κωστάκης είναι τεμπελχανάς και ο Γιωργάκης είναι βλαμμένος, έτσι μας ντοπάρανε, με τις εφημερίδες, με τα ανέκδοτα, με τα απρεπή σχόλια. Αλλά πως να το κάνουμε έχουμε και εμείς (δεν βγάζω την ουρά μου έξω καθόλου!!) την ευθύνη μας.
Τελικά είναι μάλλον θέμα παιδείας και πολιτικού πολιτισμού, που σαφώς δεν υπάρχει, τόσο στους πολιτικούς όσο και στο εκλογικό σώμα.
Μάλλον από το Γιώργο ήρθες;; πάμε στο Κώστα φεύγεις;; αλλά καλύτεροι δεν θα γίνουμε, αν δεν αποβάλουμε αυτή τη πολιτική αντίληψη.
Σήμερα το πρόγραμμα, έχει ένα ορεκτικό, που είχαμε φαει πριν κάποια χρόνια σε ένα μαγευτικό παραθαλάσσιο χωριό στη Τήνο, και μου άρεσε πάρα πολύ. Έκτοτε δεν είχα βρει συνταγή και δεν το είχα φτιάξει, μέχρι πρόσφατα.
Ντομάτες τηγανιτές
2 μεγάλες ντομάτες
μεγάλα φύλα βασιλικού
αλεύρι
τριμμένη φρυγανιά
1 αυγό
λάδι
Κόβετε τις ντομάτες σε φέτες πάχους 2 εκατοστών. Τις ξεσποριάζετε ελαφριά χωρίς να τις διαλύσετε τις αλατίζετε και τις αφήνετε σε χαρτί κουζίνας να κατεβάσουν τα υγρά τους.
Βάζετε πάνω σε μία φέτα ντομάτας, ένα μεγάλο φύλο βασιλικού και την σκεπάζετε με άλλη μία φέτα ντομάτας, ώστε να κάνετε ένα «σάντουιτς». Το περνάτε με προσοχή από το αλεύρι να αλευρωθεί παντού, μετά από το χτυπημένο αυγό, να αυγουλωθεί καλά και παντού και μετά βέβαια από τη φρυγανιά, όπως κάνουμε με τα σνιτσελ. Τα βάζουμε αμέσως σε λάδι που καιει καλά και με προσοχή τα τηγανίζουμε ελαφριά και από τις δύο πλευρές για πολύ λίγο, ίσα ίσα να ψηθεί το πανάρισμα. Όταν τις βγάλετε θα πρέπει να είναι τραγανές και χρυσαφή. Απλά πεντανόστιμες!
Μία έκφραση ειρωνική, χλευαστική και έντονα αγενή για τον αντίπαλό του, που για εμένα δεν έδειχνε τίποτα περισσότερο από την παιδεία και την αγωγή αυτού που είχε επιλεγεί να είναι ο αρχηγός του κράτους.
Το ξέχασα βέβαια γιατί η ειρωνεία δεν ήταν προς εμένα ήταν προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που στο κάτω κάτω ούτε δικιά μου επιλογή ήτανε. Είπα τέτοιοι είμαστε, τέτοιοι μας αξίζουν και λήξης.
Με τον καιρό βέβαια έγινε αντιληπτό και από τους πλέον ηλίθιους συμπατριώτες μου, ένα σχέδιο διαφόρων εγκεφάλων (που πανάθεμά τους, δεν βλέπουν πέρα από την μύτη τους, ή δεν τους ενδιαφέρει να δουν πέρα από τη μύτη τους) να χλευαστεί ο αντίπαλος, να γίνει Γιωργάκης, να γίνει Αμερικανάκι, να γίνει ηλίθιος, να γίνει βλαμμένος, να γίνει ιδρυματικός, που παίζει με το ποδήλατό του, που δεν μπορεί, που δεν είναι ικανός, που δεν μιλάει ελληνικά! Με αποτέλεσμα να ψηλώσει ο δικός μας, να φαίνετε αρχηγός, ηγέτης, και προπάντων – ξεκάθαρα πράγματα!! – καταλληλότερος.
Πέρασαν τα χρόνια στη μικρή μας γειτονιά, και ήρθε και η ώρα ο Κώστας να γίνει Κωστάκης, να γίνει κουρασμένος, μπουκωμένος, τεμπέλης, ανίκανος, αναποφάσιστος, που άγετε και φέρετε από τον κάθε έναν. Η εποχή της παντοδυναμίας του, τότε που «ξεκάθαρα πράγματα», γοήτευε τα πλήθη με το φτωχό του λεξιλόγιο – ξεκάθαρα πράγματα – και κυβερνούσε με πυγμή, έγινε η εποχή που αποφάσιζε ο Ρουσό, που μας κυβερνούσε άλλος και αυτός έπαιζε πλέι στέσιον στη Ραφήνα.
Έτσι είναι αυτά, είναι προφανές ότι δεν κερδίζεις για πάντα απλά μικραίνοντας φραστικά τον αντίπαλό σου, είναι προφανές ότι μία μέρα θα σου έρθει μπούμερανγκ, η ίδια σου η τακτική, η οποία άλλωστε δεν είναι και ιδιοφυής. Τώρα ο μέγας ηγέτης γιατί παρασύρθηκε σε αυτή τη τακτική, αλλά και στην άλλη με τον αρχιερέα της διαπλοκής που του ζήτησε συγνώμη φέτος τον Ιούνιο γιατί τον πρόσβαλε, δεν ξέρω τι να σας πω! Υποψιάζομαι όμως ότι δεν είχε άλλη λύση, όταν ο βασιλιάς είναι γυμνός πρέπει να κρύψει τη γύμνια του με ρητορείες και μελάνι. Αλλά και πάλι δεν ξέρω! Δεν παίρνω και όρκο.
Τα αντανακλαστικά βέβαια των άλλων δεν ήταν γρήγορα, πέρασαν χρόνια και εδραιώθηκε καλά στο υποσυνείδητο των πολιτών ότι ο Γιώργος είναι Γιωργάκης. Και βέβαια, ιδίας παιδείας και επιπέδου πολιτικοί και αυτοί, εφαρμόζουν το ίδιο πρόγραμμα, εδώ και καιρό και σιγά – σιγά, κάνανε τον Κώστα, Κωστάκη. Δεν ήταν δα και δύσκολο!
Τώρα γιατί εμένα αυτό δεν μου φαίνεται καλό;; γιατί πιστεύω ότι πρέπει όλοι μας τουλάχιστον να σεβόμαστε τους πολιτικούς αρχηγούς αυτού του τόπου (άντε πάλι αυτός ο τόπος!!). Να σεβόμαστε τουλάχιστον την ψήφο των φίλων μας, γιατί προφανώς κάποιοι – και μάλιστα πάρα πολλοί - τους ψήφισαν. Και εντάξει δεν φταιμε εμείς μόνο, δεν βγήκαμε αυθορμήτως όλοι μας να λέμε ότι ο Κωστάκης είναι τεμπελχανάς και ο Γιωργάκης είναι βλαμμένος, έτσι μας ντοπάρανε, με τις εφημερίδες, με τα ανέκδοτα, με τα απρεπή σχόλια. Αλλά πως να το κάνουμε έχουμε και εμείς (δεν βγάζω την ουρά μου έξω καθόλου!!) την ευθύνη μας.
Τελικά είναι μάλλον θέμα παιδείας και πολιτικού πολιτισμού, που σαφώς δεν υπάρχει, τόσο στους πολιτικούς όσο και στο εκλογικό σώμα.
Μάλλον από το Γιώργο ήρθες;; πάμε στο Κώστα φεύγεις;; αλλά καλύτεροι δεν θα γίνουμε, αν δεν αποβάλουμε αυτή τη πολιτική αντίληψη.
Σήμερα το πρόγραμμα, έχει ένα ορεκτικό, που είχαμε φαει πριν κάποια χρόνια σε ένα μαγευτικό παραθαλάσσιο χωριό στη Τήνο, και μου άρεσε πάρα πολύ. Έκτοτε δεν είχα βρει συνταγή και δεν το είχα φτιάξει, μέχρι πρόσφατα.
Ντομάτες τηγανιτές
2 μεγάλες ντομάτες
μεγάλα φύλα βασιλικού
αλεύρι
τριμμένη φρυγανιά
1 αυγό
λάδι
Κόβετε τις ντομάτες σε φέτες πάχους 2 εκατοστών. Τις ξεσποριάζετε ελαφριά χωρίς να τις διαλύσετε τις αλατίζετε και τις αφήνετε σε χαρτί κουζίνας να κατεβάσουν τα υγρά τους.
Βάζετε πάνω σε μία φέτα ντομάτας, ένα μεγάλο φύλο βασιλικού και την σκεπάζετε με άλλη μία φέτα ντομάτας, ώστε να κάνετε ένα «σάντουιτς». Το περνάτε με προσοχή από το αλεύρι να αλευρωθεί παντού, μετά από το χτυπημένο αυγό, να αυγουλωθεί καλά και παντού και μετά βέβαια από τη φρυγανιά, όπως κάνουμε με τα σνιτσελ. Τα βάζουμε αμέσως σε λάδι που καιει καλά και με προσοχή τα τηγανίζουμε ελαφριά και από τις δύο πλευρές για πολύ λίγο, ίσα ίσα να ψηθεί το πανάρισμα. Όταν τις βγάλετε θα πρέπει να είναι τραγανές και χρυσαφή. Απλά πεντανόστιμες!
Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009
Μπιντέιτ, Φοίβος, και άλλα
Ένα καημό τον έχω, να σας πω ψέματα δεν μπορώ! Τι θα γίνει με αυτό το μπιντέιτ. Με αυτή την αγωνία κοιμάμαι, με αυτή ξυπνώ. Θα είναι όρθια τα παλικάρια ή ξαπλωτά; Αν είναι όρθια χάνει ο Κωστάκης, γιατί το παράκανε με τα σουβλάκια, και φούσκωσε λίγο, χώρια που μπορεί να εκσφενδονιστεί κανένα κουμπί από το παντελόνι και να βρει στον μάτι τη Τρέμη, κρίμα θα είναι, τόσα λεφτά έδωσε η γυναίκα για καινούργια φάτσα.
Αν πάλι είναι ξαπλωτά, χάνει ο Γιωργάκης, τόσο ποδήλατο έριξε το παιδί 5 χρόνια τώρα χαμένο να πάει; Χώρια που μιας και δεν κουνάει τα χέρια τόσο πολύ όσο ο άλλος, ξαπλωτός θα μοιάζει με πεθαμένο, θα πιστέψει η γιαγιά στο χωρίο ότι πέθανε, δεν θα τον ψηφίσει.
Είναι μεγάλα τα διλήμματα σας λεω!!! Πέραν όμως αυτού, το μπιντέιτ είναι απόλυτα χρήσιμο, γιατί μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα. Μην βλέπετε που οι πράσινοι είναι μπροστά με 10%, με το μπιντέιτ θα πείσουμε τον κόσμο να μην τους ψηφίσει, και να συνεχίσει να υποστηρίζει τον κουρασμένο, γιατί μην κοιτάτε που δεν έκανε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια, δεν μπορούσε το παλικάρι, τον κρατάγανε. Τώρα όμως είναι αποφασισμένος, με τη βοήθεια του Εβερτ και του θείου Αχιλλέα, η χώρα θα πάει μπροστά. Όλα αυτά θα πει το παλικάρι στο μπιντέιτ, - έχω πηγές σας λεω – και γι αυτό αγωνιώ!
Μέσα όμως στη μεγάλη μου αγωνία, και μίας και δεν κοιμάμαι πλέον τα βράδια, είπα να μην κάτσω σπίτι και να πάω να ακούσω λίγο μουσικούλα, να πάω σε καμία συναυλία. Πήγα λοιπόν και άκουσα τον Φοίβο. Όχι αυτόν που νομίζετε, αυτόν που γράφει τα φοβερά και ανεπανάληπτα τραγούδια της Βανδή και της Μανδή (δεν είμαι και σίγουρη ότι υπάρχει τέτοια αλλά το προσπερνάω). Τον άλλο τον Φοίβο, τον Δεληβοριά, αυτόν που λεει το ....
http://www.youtube.com/watch?v=_wOV_dnJQHc
και βέβαια πάρα πολλά άλλα.
Νέος, όμορφος, ταλαντούχος, σκεπτόμενος, και προπάντων στα βήματα του Σαββόπουλου, του Χατζηδάκη, του Λουκιανού, του Μούτση, με μελοποιήσεις ποιητών, και στιχάκια με νόημα, ένα άλλο νόημα από τη σάχλα της καψούρας και από τη βλακώδη υποκουλτούρα.
Πήγα λοιπόν, πάλι στου Παπάγου, (επίτιμο θεατή πρέπει να με κάνουν, φέτος πήγα 5 φορές) και πέρασα υπέροχα, μαζί με όλους τους άλλους που ήταν εκεί, γελάσαμε με τις ιστορίες του και τα σκετσάκια του (Σαββοπουλικός σας λεω!), τραγουδήσαμε δυνατά, δακρύσαμε (στο πιο πάνω τραγούδι – ένας Φώτης με αυτά τα χαρακτηριστικά είναι και ο μπαμπάς μου), θυμηθήκαμε παλιούς χαμένους έρωτες, παλιές ωραίες στιγμές, και σύγχρονες πραγματικότητες.
Ξέρω ότι σε λίγους από τους φίλους μου αρέσει ο Φοίβος, τόσο όσο σε εμένα, λογικό αυτό. Εμένα μου αρέσει όμως γιατί με τα στιχάκια του ταξιδεύω, γελάω, ζω την καθημερινότητα, είναι βρε αδελφέ σαν να μου μιλάει.
Μου αρέσει που πηγαίνω σε τέτοιες παραστάσεις, μου αρέσει που πολύς κόσμος σαν εμένα, τραγουδάει, χορεύει και διασκεδάζει, με λιγότερο δημοφιλή τραγούδια, με λιγότερο δημοφιλή στιχάκια, με λιγότερο δημοφιλή φατσούλες. Μου αρέσει που όλοι σηκωθήκαμε κατεβήκαμε στη σκηνή, γύρω από τον Φοίβο, και τραγουδήσαμε ακαπέλα, χωρίς μικρόφωνο, έτσι ... για να μην ξυπνήσουμε τους γείτονες.
Άλλα πέραν τούτων; πολλά και ομοίως όμορφα, αλλά δεν προλαβαίνω, τι να κάνω το έρμο.
Μία μους σύκου σήμερα έχει το πρόγραμμα. Μου αρέσουν πολύ τα σύκα, είναι και η εποχή τους, και βέβαια η μεταξένια υφή της μους την κάνει λατρεμένο επιδόρπιο κυρίως μετά από ένα βαρύ γεύμα.
Μους σύκο
300 γραμμάρια σύκα ώριμα και ξεφλουδισμένα
50 γραμμάρια χυμός πορτοκάλι
3 φύλλα ζελατίνας (15 γραμμάρια)
2 κουταλιές της σούπας νερό βραστό
500 γραμμάρια κρέμα γάλακτος (πλήρης παρακαλώ)
70 γραμμάρια ζάχαρη
φρέσκα σύκα κομμένα σε κομμάτια για διακόσμηση
Πολτοποιούμε στο μούλτι τα σύκα και το χυμό πορτοκαλιού. Μουλιάζουμε τη ζελατίνα σε κρύο νερό μέχρι να μαλακώσει. Στη συνέχεια τη διαλύουμε στο βραστό νερό και τη ρίχνουμε στον πολτό από τα σύκα. Σε μίξερ χτυπάμε τη κρέμα γάλακτος με τη ζάχαρη, μέχρι να γίνει παχύρρευστη (όχι σαντιγί) και ενσωματώνουμε τον πολτό σύκου. Ανακατεύουμε απαλά μέχρι να ομογενοποιηθούν και γεμίζουμε είτε μία φόρμα σιλικόνης, ώστε να ξεφορμάρετε εύκολα, ή μικρά μπολάκια για μους ή διάφορα ποτήρια (πολύ μοδάτο!!) . Τα βάζουμε στο ψυγείο για τουλάχιστον 3 ώρες μέχρι να πήξουν. Γαρνίρουμε με κομμάτια φρέσκου σύκου.
Αν πάλι είναι ξαπλωτά, χάνει ο Γιωργάκης, τόσο ποδήλατο έριξε το παιδί 5 χρόνια τώρα χαμένο να πάει; Χώρια που μιας και δεν κουνάει τα χέρια τόσο πολύ όσο ο άλλος, ξαπλωτός θα μοιάζει με πεθαμένο, θα πιστέψει η γιαγιά στο χωρίο ότι πέθανε, δεν θα τον ψηφίσει.
Είναι μεγάλα τα διλήμματα σας λεω!!! Πέραν όμως αυτού, το μπιντέιτ είναι απόλυτα χρήσιμο, γιατί μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα. Μην βλέπετε που οι πράσινοι είναι μπροστά με 10%, με το μπιντέιτ θα πείσουμε τον κόσμο να μην τους ψηφίσει, και να συνεχίσει να υποστηρίζει τον κουρασμένο, γιατί μην κοιτάτε που δεν έκανε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια, δεν μπορούσε το παλικάρι, τον κρατάγανε. Τώρα όμως είναι αποφασισμένος, με τη βοήθεια του Εβερτ και του θείου Αχιλλέα, η χώρα θα πάει μπροστά. Όλα αυτά θα πει το παλικάρι στο μπιντέιτ, - έχω πηγές σας λεω – και γι αυτό αγωνιώ!
Μέσα όμως στη μεγάλη μου αγωνία, και μίας και δεν κοιμάμαι πλέον τα βράδια, είπα να μην κάτσω σπίτι και να πάω να ακούσω λίγο μουσικούλα, να πάω σε καμία συναυλία. Πήγα λοιπόν και άκουσα τον Φοίβο. Όχι αυτόν που νομίζετε, αυτόν που γράφει τα φοβερά και ανεπανάληπτα τραγούδια της Βανδή και της Μανδή (δεν είμαι και σίγουρη ότι υπάρχει τέτοια αλλά το προσπερνάω). Τον άλλο τον Φοίβο, τον Δεληβοριά, αυτόν που λεει το ....
http://www.youtube.com/watch?v=_wOV_dnJQHc
και βέβαια πάρα πολλά άλλα.
Νέος, όμορφος, ταλαντούχος, σκεπτόμενος, και προπάντων στα βήματα του Σαββόπουλου, του Χατζηδάκη, του Λουκιανού, του Μούτση, με μελοποιήσεις ποιητών, και στιχάκια με νόημα, ένα άλλο νόημα από τη σάχλα της καψούρας και από τη βλακώδη υποκουλτούρα.
Πήγα λοιπόν, πάλι στου Παπάγου, (επίτιμο θεατή πρέπει να με κάνουν, φέτος πήγα 5 φορές) και πέρασα υπέροχα, μαζί με όλους τους άλλους που ήταν εκεί, γελάσαμε με τις ιστορίες του και τα σκετσάκια του (Σαββοπουλικός σας λεω!), τραγουδήσαμε δυνατά, δακρύσαμε (στο πιο πάνω τραγούδι – ένας Φώτης με αυτά τα χαρακτηριστικά είναι και ο μπαμπάς μου), θυμηθήκαμε παλιούς χαμένους έρωτες, παλιές ωραίες στιγμές, και σύγχρονες πραγματικότητες.
Ξέρω ότι σε λίγους από τους φίλους μου αρέσει ο Φοίβος, τόσο όσο σε εμένα, λογικό αυτό. Εμένα μου αρέσει όμως γιατί με τα στιχάκια του ταξιδεύω, γελάω, ζω την καθημερινότητα, είναι βρε αδελφέ σαν να μου μιλάει.
Μου αρέσει που πηγαίνω σε τέτοιες παραστάσεις, μου αρέσει που πολύς κόσμος σαν εμένα, τραγουδάει, χορεύει και διασκεδάζει, με λιγότερο δημοφιλή τραγούδια, με λιγότερο δημοφιλή στιχάκια, με λιγότερο δημοφιλή φατσούλες. Μου αρέσει που όλοι σηκωθήκαμε κατεβήκαμε στη σκηνή, γύρω από τον Φοίβο, και τραγουδήσαμε ακαπέλα, χωρίς μικρόφωνο, έτσι ... για να μην ξυπνήσουμε τους γείτονες.
Άλλα πέραν τούτων; πολλά και ομοίως όμορφα, αλλά δεν προλαβαίνω, τι να κάνω το έρμο.
Μία μους σύκου σήμερα έχει το πρόγραμμα. Μου αρέσουν πολύ τα σύκα, είναι και η εποχή τους, και βέβαια η μεταξένια υφή της μους την κάνει λατρεμένο επιδόρπιο κυρίως μετά από ένα βαρύ γεύμα.
Μους σύκο
300 γραμμάρια σύκα ώριμα και ξεφλουδισμένα
50 γραμμάρια χυμός πορτοκάλι
3 φύλλα ζελατίνας (15 γραμμάρια)
2 κουταλιές της σούπας νερό βραστό
500 γραμμάρια κρέμα γάλακτος (πλήρης παρακαλώ)
70 γραμμάρια ζάχαρη
φρέσκα σύκα κομμένα σε κομμάτια για διακόσμηση
Πολτοποιούμε στο μούλτι τα σύκα και το χυμό πορτοκαλιού. Μουλιάζουμε τη ζελατίνα σε κρύο νερό μέχρι να μαλακώσει. Στη συνέχεια τη διαλύουμε στο βραστό νερό και τη ρίχνουμε στον πολτό από τα σύκα. Σε μίξερ χτυπάμε τη κρέμα γάλακτος με τη ζάχαρη, μέχρι να γίνει παχύρρευστη (όχι σαντιγί) και ενσωματώνουμε τον πολτό σύκου. Ανακατεύουμε απαλά μέχρι να ομογενοποιηθούν και γεμίζουμε είτε μία φόρμα σιλικόνης, ώστε να ξεφορμάρετε εύκολα, ή μικρά μπολάκια για μους ή διάφορα ποτήρια (πολύ μοδάτο!!) . Τα βάζουμε στο ψυγείο για τουλάχιστον 3 ώρες μέχρι να πήξουν. Γαρνίρουμε με κομμάτια φρέσκου σύκου.
Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009
Μπαϊράκι
Σηκώθηκαν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι. Δώσε θάρρος στον χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι. Σήκωσαν μπαϊράκι.
Πόσες μα πόσες εκφράσεις ή γνωμικά έχουμε που περιγράφουν χοντρικά ένα από τα αγαπημένα σπορ, των Ελλήνων. Αυτό το κάνω ότι γουστάρω, το ποιος είσαι εσύ ρε να μου πεις τι θα κάνω, αυτό το εγώ ξέρω καλύτερα, αυτό το έχω τη γνώμη μου και θα την λεω θες δεν θες, αυτό το ...πες μου έναν λόγο να πειθαρχήσω και να δεχτώ να κάνω αυτό που μου λες.
Έτσι βγήκε το μπαϊράκι, το κάνει ο καθένας ότι θέλει, το εγώ θα κάνω του κεφαλιού μου, το δεν υπακούω σε εντολές και αποφάσεις ανωτέρων, και το πιο σημαντικό ... εγώ είμαι αφεντικό του εαυτού μου και μόνον!
Στη δουλειά μου, κάθε μέρα έχω παρατηρήσει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι επειδή απλά το είπε το «αφεντικό». Πρέπει πρώτα να μας πείσει γιατί πρέπει να γίνει το άλφα ή το βήτα και αν και εφόσον πειστούμε άντε και να το κάνουμε, πάντα με βαριά καρδιά. Βλέπετε ξέρουμε πολύ καλύτερα από τον ιδιοκτήτη της εταιρίας, και τέλος πάντων πως τολμά και αποφασίζει χωρίς να μας ρωτήσει!
Αυτά και χειρότερα τραβάει και ο έρμος ο καταλληλότερος. Πόσο τον λυπάμαι τον άνθρωπο δεν λέγετε. Εδώ και καιρό έχει σηκωθεί απίστευτο μπαϊράκι στο κόμμα του, αλλά και στην κοινωνία γενικότερα. Όλοι του λένε τι να κάνει και τι να μην κάνει. Και καλά να τον πάρουν ένα τηλέφωνο και να του πούνε, κοίτα Κώστα νομίζω ότι για το επικρατείας πρέπει να κάνεις αυτό και εκείνο, ... όχι!!
Βγαίνουν στα κανάλια και λένε «δικαίωμα του αρχηγού και μόνο η λίστα επικρατείας, αλλά εγώ του είπα να βάλει τον μπατζανάκη μου τον Μίλτο που έχει και λόουερ και αν δεν το βάλει θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω!».
Ε μα χρυσέ μου τους άφησες να σου κάνουν υποδείξεις μέσω των τηλεπάνελ, τι περίμενες δηλαδή. Να μην σηκώσουν μπαϊράκι? Χώρια που είναι και εθνικό σπορ.
Κρύες Φακές με τόνο
150 γραμμάρια χοντρές φακές
1 κουτάκι τόνο (ο καπνιστός του πάει περισσότερο)
3 κουταλιές της σούπας μαϊντανό ψιλοκομμένο
1 μικρό κρεμμυδι ξερό ψιλοκομμένο
1 μέτρια ντομάτα, ξεσποριασμένη και κομμένη σε κυβάκια
3 κουταλιές της σούπας κάπαρη
3 κουταλιές της σούπας αγγουράκι τουρσί ψιλοκομμένο
1 κουταλιά της σούπας μαγιονέζα
1 κουταλιά της σούπας Φιλαδέλφεια τυρί (προαιρετικά)
λεμόνι, αλάτι και πιπέρι
Βράζετε τις φακές σε άφθονο αλατισμένο νερό. Μην τις βράσετε πολύ, δεν τις θέλουμε να λιώσουν και να γίνουν σούπα, μόλις αρχίζουν να σκανε και να είναι μάλλον αλ ντέντε στο δόντι, βγάλτε τις και σουρώστε τις. Αφού κρυώσουν καλά τις ανακατεύετε σε ένα μπολ με τα υπόλοιπα υλικά. Βάλτε την και στο ψυγείο για κανα μισάωρο να δέσουν όλα τα αρώματα μεταξύ τους.
Είναι ένα πανεύκολο και μάλλον διαιτικό πιάτο, ότι πρέπει για το ταπεράκι σε γραφείο ή ελαφρύ βραδινό ειδικά τώρα το φθινόπωρο που δεν έχει κρυώσει ακόμα ο καιρός και δύσκολα την τρως τη ζεστή σούπα.
Πόσες μα πόσες εκφράσεις ή γνωμικά έχουμε που περιγράφουν χοντρικά ένα από τα αγαπημένα σπορ, των Ελλήνων. Αυτό το κάνω ότι γουστάρω, το ποιος είσαι εσύ ρε να μου πεις τι θα κάνω, αυτό το εγώ ξέρω καλύτερα, αυτό το έχω τη γνώμη μου και θα την λεω θες δεν θες, αυτό το ...πες μου έναν λόγο να πειθαρχήσω και να δεχτώ να κάνω αυτό που μου λες.
Έτσι βγήκε το μπαϊράκι, το κάνει ο καθένας ότι θέλει, το εγώ θα κάνω του κεφαλιού μου, το δεν υπακούω σε εντολές και αποφάσεις ανωτέρων, και το πιο σημαντικό ... εγώ είμαι αφεντικό του εαυτού μου και μόνον!
Στη δουλειά μου, κάθε μέρα έχω παρατηρήσει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι επειδή απλά το είπε το «αφεντικό». Πρέπει πρώτα να μας πείσει γιατί πρέπει να γίνει το άλφα ή το βήτα και αν και εφόσον πειστούμε άντε και να το κάνουμε, πάντα με βαριά καρδιά. Βλέπετε ξέρουμε πολύ καλύτερα από τον ιδιοκτήτη της εταιρίας, και τέλος πάντων πως τολμά και αποφασίζει χωρίς να μας ρωτήσει!
Αυτά και χειρότερα τραβάει και ο έρμος ο καταλληλότερος. Πόσο τον λυπάμαι τον άνθρωπο δεν λέγετε. Εδώ και καιρό έχει σηκωθεί απίστευτο μπαϊράκι στο κόμμα του, αλλά και στην κοινωνία γενικότερα. Όλοι του λένε τι να κάνει και τι να μην κάνει. Και καλά να τον πάρουν ένα τηλέφωνο και να του πούνε, κοίτα Κώστα νομίζω ότι για το επικρατείας πρέπει να κάνεις αυτό και εκείνο, ... όχι!!
Βγαίνουν στα κανάλια και λένε «δικαίωμα του αρχηγού και μόνο η λίστα επικρατείας, αλλά εγώ του είπα να βάλει τον μπατζανάκη μου τον Μίλτο που έχει και λόουερ και αν δεν το βάλει θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω!».
Ε μα χρυσέ μου τους άφησες να σου κάνουν υποδείξεις μέσω των τηλεπάνελ, τι περίμενες δηλαδή. Να μην σηκώσουν μπαϊράκι? Χώρια που είναι και εθνικό σπορ.
Κρύες Φακές με τόνο
150 γραμμάρια χοντρές φακές
1 κουτάκι τόνο (ο καπνιστός του πάει περισσότερο)
3 κουταλιές της σούπας μαϊντανό ψιλοκομμένο
1 μικρό κρεμμυδι ξερό ψιλοκομμένο
1 μέτρια ντομάτα, ξεσποριασμένη και κομμένη σε κυβάκια
3 κουταλιές της σούπας κάπαρη
3 κουταλιές της σούπας αγγουράκι τουρσί ψιλοκομμένο
1 κουταλιά της σούπας μαγιονέζα
1 κουταλιά της σούπας Φιλαδέλφεια τυρί (προαιρετικά)
λεμόνι, αλάτι και πιπέρι
Βράζετε τις φακές σε άφθονο αλατισμένο νερό. Μην τις βράσετε πολύ, δεν τις θέλουμε να λιώσουν και να γίνουν σούπα, μόλις αρχίζουν να σκανε και να είναι μάλλον αλ ντέντε στο δόντι, βγάλτε τις και σουρώστε τις. Αφού κρυώσουν καλά τις ανακατεύετε σε ένα μπολ με τα υπόλοιπα υλικά. Βάλτε την και στο ψυγείο για κανα μισάωρο να δέσουν όλα τα αρώματα μεταξύ τους.
Είναι ένα πανεύκολο και μάλλον διαιτικό πιάτο, ότι πρέπει για το ταπεράκι σε γραφείο ή ελαφρύ βραδινό ειδικά τώρα το φθινόπωρο που δεν έχει κρυώσει ακόμα ο καιρός και δύσκολα την τρως τη ζεστή σούπα.
Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009
Οι καταλληλότεροι
Είσαι στην κουζίνα και βράζεις μπόλικη σάλτσα ντομάτας, κοχλάζει η κατσαρόλα, στο φουλ το μάτι, το αφήνεις να βράσει έντονα για να πιει το ζουμί του. Και ερωτώ; Σε αυτή τη φάση, ανοίγεις το καπάκι της κατσαρόλας; Δεν το ανοίγεις αγαπητέ μου, γιατί εκτός που θα σου έρθει η σάλτσα στα μούτρα, μικρά κόκκινα και λιγδερά σταγονίδια θα εκτοξευτούν μέχρι το ταβάνι, θα κολλήσουν στα πλακάκια, στα μαλλιά, σου, στα ρούχα σου, ..., τα πάντα όλα σου λεω.
Όσοι από εσάς το έχετε κάνει ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ, και έτσι οι σωστοί μάγειροι, οι επαγγελματίες, οι γνώστες τέλος πάντων, κατεβάζουν πρώτα την κατσαρόλα από την εστία, αφήνουν το φαγάκι λίγα δευτερόλεπτα να ηρεμήσει, και τότε ανοίγουν το καπάκι. Σωστά;
Εδώ όμως τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Ο για 5 χρόνια καταλληλότερος Έλληνας να κυβερνήσει τη χώρα, άνοιξε το καπάκι της κατσαρόλας, τη στιγμή του μεγάλου βρασμού. Αν και ειδικός περί τη πολιτική, αν και καταλληλότερος περί διοίκησης, αν και μέγας από μεγάλη οικογένεια, κλπ, κλπ, άφησε τη σάλτσα του να βράσει, να φτάσει το μέγιστο και τσούπ άνοιξε το καπάκι .....
.... και έγινε χαμός στο ίσωμα. Εδώ και μέρες δηλαδή χαμός γίνετε. Οι συνοδοιπόροι και στην τελική συνυπεύθυνοι, μαλώνουν νυχθημερόν, βγαίνουν σε όποιο μέσο τους καλούν ή δεν τους καλούν και λένε ότι κατεβάσει η κούτρα τους, βρίζονται μεταξύ τους και μπροστά σε όλους μας, καταγγέλλουν και καταγγέλλονται για διαφθορά, διαπλοκή, ανικανότητα, οπορτουνισμό, και ότι ήθελε προκύψει, με αποτέλεσμα ο παμμέγιστος μέχρι χτες, ελάχιστες μέρες πριν τις εκλογές, να μην μπορεί να αποφασίσει ποιους θα πάρει και ποιους θα αφήσει για την επόμενή του θητεία.
Αν δεν είναι αυτή η υποχώρηση στρατού ατάκτων από τη μάχη τότε ποια είναι, όχι πείτε μου!!!
Τώρα θα μου πείτε, πότε υπήρχε σύμπνοια; Δεν θυμάμαι, είναι κάποια χρόνια τώρα που ακούω για τον ένα που επιβουλεύεται τον άλλο, και άλλα τέτοια όμορφα, αλλά υποθέτω ότι πριν πάρουν το μαγαζί είχαν δείξει μία σύμπνοια, μία συναδελφικότητα τουλάχιστον. Όπως δείχνουν τώρα οι άλλοι, που και αυτοί πριν λίγα χρόνια τρωγόντουσαν.
Χτες έγινε της ζουρλής απ’ ότι έμαθα. Δεν το παρακολούθησα το θέαμα, αλλά πήγα σε μία καταπληκτική συναυλία της Μόνικα που πολύ την χάρηκα. Το πρωί όμως είδα τα νεοδημοκρατικά δράματα, με πολλούς και διαφόρους να ωρύονται, γιατί διώξανε αυτούς και όχι άλλους, με μαχαίρια να πετιούνται εδώ και εκεί, με φίλους και κουμπάρους να μένουν, οχτρούς και διαφωνούντες να βγαίνουν. Ε μα τι να σου κάνω κύριε Τσιτουρίδη μου, ας ήσουνα και εσύ κουμπάρος να μην σε άδειαζε, αλλά εσύ προτίμησες να κουμπαρέψεις με λάθος πρόσωπα.
Ο δε κύριος Παυλίδης είναι ο μόνος που πραγματικά πιστεύει ότι είναι αθώος, δεν έκανε τίποτα, η βουλή τον έβγαλε λάδι και άρα γιατί εκτός;;;; Μα κύριε Παυλίδη μου, η βουλή έκανε μάλλον το αυτονόητο για την Ελληνική πολιτική κατάντια, σε υπερασπίστηκε, γιατί το αντίθετο θα σήμαινε μεγάλη ζημιά. Έτσι και στις ταινίες γίνονται πράγματα που δεν πρέπει να τα πιστεύουμε, δεν υπάρχει άνθρωπος που περπατάει στους τοίχους σαν την αράχνη!! Ψέματα είναι πουλάκι μου!! Είπαμε να σε βγάλουμε λάδι, δεν σημαίνει ότι και σε πιστεύουμε, και τι περίμενες δηλαδή, μας έψησες το ψάρι στα χείλη, μας έκανες ρόμπα στις 7 θάλασσες με το δυαράκι της κόρης σου, μην το παραχέσουμε!!
Είναι πάντως να απορείς. Στην Ελλάδα, αρκεί να κολογλύψεις έναν αρχηγό κόμματος, να βάλεις από την τσέπη σου, κάποιες χιλιάδες ευρώ, να εκλεγείς, και έχεις κάνει τη μπάζα της ζωής σου, χωρίς καμία μα καμία ποινική ευθύνη. Πάντα κάποιο κόμμα, ή μία βουλή θα σε βγάζει καθαρό, όχι γιατί σε πιστεύει αλλά γιατί δεν θέλουν να καταρρεύσει το οικοδόμημά τους και τους πάρει όλους η μπάλα. Αν είσαι και λίγο έξυπνος σαν τον Ρουσό (σας έχω πει πόσο το θαυμάζω αυτό το παιδί!) την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια την κατάλληλη στιγμή, και τέλεψες. Τώρα γιατί ωρύονται όσοι δεν μπήκαν τι να σας πω, ή είναι παντελώς γίδια, ή δεν φάγανε αρκετά. Ότι και να είναι πάντως το πολιτικό παιχνίδι δεν το γνωρίζουν.
Το άλλο το ωραίο είναι που έχουμε διάφορους τύπους, με άνοια, με αλτσχάιμερ, 2-3 εγκεφαλικά, με διαγνωσμένη ανικανότητα, με υπερφυσικές ηλικίες – άνω των 70 – που δηλώνουν υποψηφιότητα, με το έτσι θέλω! και έτσι δηλώνουν έτοιμοι να μας κυβερνήσουν, κάτι ο Παπάγος, κάτι ο Τρικούπης, κάτι ο θείος Αχιλλέας, κάτι ο Εβερτ! Μα καλά τι θέλουν όλοι αυτοί? Δεν καταλαβαίνουν ότι η θέση τους πλέον αν δεν είναι σε κάποιο γηροκομείο είναι να πηγαίνουν τα εγγονάκια τους βόλτα? Τι κάνει αυτά τα ξεπουπουλιασμένα παγώνια να πιστεύουν ότι κάτι έχουν να προσφέρουν, όταν ξεκάθαρα έζησαν σε άλλη εποχή, και ούτε το κινητό τους δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν, θέλουν και να μας εκσυγχρονίσουν!
Αλλά δε φταινε αυτοί, ο καταλληλότερος/μπουκομένος/κουρασμένος/βάλε μισό κιλό παϊδάκια, φταιει. Αυτός τους βάζει στις λίστες, αυτός υποκύπτει σε ότι τέλος πάντων εκβιασμό του σερβίρουν.
Αυτά λοιπόν συμβαίνουν στην δημόσια πολιτική σκηνή. Είναι τόσο μα τόσο ελκυστικά για τον κόσμο, δεν μπορείτε να φαντασθείτε! Όλοι λένε, πότε θα έρθει η ώρα να βάλω μπροστά μου το ψηφοδέλτιο, και να σταυρώσω τον θείο Αχιλλέα. Γι΄ αυτό και μόνο ζούμε!!
Σήμερα θα σας γράψω τη τελευταία μου συνταγή με μαστίχα. Το ξέρω σας έπρηξα με τη μαστίχα, αλλά τι να κάνω στη Χίο πήγα διακοπές, έχω ακόμα πάρα πολλές συνταγές που μάζεψα εκεί. Το πιο κάτω γλυκάκι είναι πάλι της Κόχυλα, από το υπέροχο βιβλίο της με συνταγές με μαστίχα, και αν και δεν το έχω φτιάξει, το έχω φαει και είναι πάρα πολύ νόστιμο.
Τσηζκεικ με γιαούρτι και μαστίχα
1 ¾ φλιτζάνι τριμμένα μπισκότα πτι μπερ
3 κουταλιές της σούπας μέλι
6 ασπράδια αυγών
500 γραμμάρια τυρί κρέμα (Φιλαδέλφεια, ή το ωραιότατο ανθότυρο Όλυμπος που κυκλοφόρησε πρόσφατα)
1 φλιτζάνι ζάχαρη
2 κάψουλες βανίλια
4-5 σταγόνες μαστιχέλαιο ή 1 κουταλιά του γλυκού μαστίχα σε σκόνη
3 φλιτζάνια στραγγιστό γιαούρτι
1 πρέζα αλάτι
Ανακατεύουμε το τριμμένο μπισκότο με το μέλι και το απλώνουμε στον πάτο μίας στρογγυλής φόρμας με αποσπώμενη βάση (περίπου 22 εκ). Πιέζουμε με τα δάχτυλά μας το μίγμα να πάει παντού και να κάνει μία «μπισκοτένια» βάση. Το βάζουμε στο ψυγείο να κρυώσει.
Σε μίξερ χτυπάμε τα ασπράδια, το τυρί, τη ζάχαρη, τη μαστίχα, τη βανίλια και το αλάτι. Προσθέτουμε και το γιαούρτι και ομογενοποιούμε. Απλώνουμε το μίγμα στη βάση μας και το ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 190 βαθμούς αέρα για 35-45 λεπτά μέχρι να αποκτήσει μία χρυσαφένια κρούστα, να δέσει αλλά να είναι και απαλό. Το βγάζουμε από το φούρνο και το αφήνουμε να κρυώσει σε θερμοκρασία δωματίου για τουλάχιστον 1 ώρα. Το βάζουμε μετά στο ψυγείο για λίγες ώρες μέχρι να είναι τελείως έτοιμο. Γαρνίρουμε από πάνω με γλυκό του κουταλιού σταφύλι, ή περγαμόντο ή φλούδα πορτοκαλιού.
Όσοι από εσάς το έχετε κάνει ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ, και έτσι οι σωστοί μάγειροι, οι επαγγελματίες, οι γνώστες τέλος πάντων, κατεβάζουν πρώτα την κατσαρόλα από την εστία, αφήνουν το φαγάκι λίγα δευτερόλεπτα να ηρεμήσει, και τότε ανοίγουν το καπάκι. Σωστά;
Εδώ όμως τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Ο για 5 χρόνια καταλληλότερος Έλληνας να κυβερνήσει τη χώρα, άνοιξε το καπάκι της κατσαρόλας, τη στιγμή του μεγάλου βρασμού. Αν και ειδικός περί τη πολιτική, αν και καταλληλότερος περί διοίκησης, αν και μέγας από μεγάλη οικογένεια, κλπ, κλπ, άφησε τη σάλτσα του να βράσει, να φτάσει το μέγιστο και τσούπ άνοιξε το καπάκι .....
.... και έγινε χαμός στο ίσωμα. Εδώ και μέρες δηλαδή χαμός γίνετε. Οι συνοδοιπόροι και στην τελική συνυπεύθυνοι, μαλώνουν νυχθημερόν, βγαίνουν σε όποιο μέσο τους καλούν ή δεν τους καλούν και λένε ότι κατεβάσει η κούτρα τους, βρίζονται μεταξύ τους και μπροστά σε όλους μας, καταγγέλλουν και καταγγέλλονται για διαφθορά, διαπλοκή, ανικανότητα, οπορτουνισμό, και ότι ήθελε προκύψει, με αποτέλεσμα ο παμμέγιστος μέχρι χτες, ελάχιστες μέρες πριν τις εκλογές, να μην μπορεί να αποφασίσει ποιους θα πάρει και ποιους θα αφήσει για την επόμενή του θητεία.
Αν δεν είναι αυτή η υποχώρηση στρατού ατάκτων από τη μάχη τότε ποια είναι, όχι πείτε μου!!!
Τώρα θα μου πείτε, πότε υπήρχε σύμπνοια; Δεν θυμάμαι, είναι κάποια χρόνια τώρα που ακούω για τον ένα που επιβουλεύεται τον άλλο, και άλλα τέτοια όμορφα, αλλά υποθέτω ότι πριν πάρουν το μαγαζί είχαν δείξει μία σύμπνοια, μία συναδελφικότητα τουλάχιστον. Όπως δείχνουν τώρα οι άλλοι, που και αυτοί πριν λίγα χρόνια τρωγόντουσαν.
Χτες έγινε της ζουρλής απ’ ότι έμαθα. Δεν το παρακολούθησα το θέαμα, αλλά πήγα σε μία καταπληκτική συναυλία της Μόνικα που πολύ την χάρηκα. Το πρωί όμως είδα τα νεοδημοκρατικά δράματα, με πολλούς και διαφόρους να ωρύονται, γιατί διώξανε αυτούς και όχι άλλους, με μαχαίρια να πετιούνται εδώ και εκεί, με φίλους και κουμπάρους να μένουν, οχτρούς και διαφωνούντες να βγαίνουν. Ε μα τι να σου κάνω κύριε Τσιτουρίδη μου, ας ήσουνα και εσύ κουμπάρος να μην σε άδειαζε, αλλά εσύ προτίμησες να κουμπαρέψεις με λάθος πρόσωπα.
Ο δε κύριος Παυλίδης είναι ο μόνος που πραγματικά πιστεύει ότι είναι αθώος, δεν έκανε τίποτα, η βουλή τον έβγαλε λάδι και άρα γιατί εκτός;;;; Μα κύριε Παυλίδη μου, η βουλή έκανε μάλλον το αυτονόητο για την Ελληνική πολιτική κατάντια, σε υπερασπίστηκε, γιατί το αντίθετο θα σήμαινε μεγάλη ζημιά. Έτσι και στις ταινίες γίνονται πράγματα που δεν πρέπει να τα πιστεύουμε, δεν υπάρχει άνθρωπος που περπατάει στους τοίχους σαν την αράχνη!! Ψέματα είναι πουλάκι μου!! Είπαμε να σε βγάλουμε λάδι, δεν σημαίνει ότι και σε πιστεύουμε, και τι περίμενες δηλαδή, μας έψησες το ψάρι στα χείλη, μας έκανες ρόμπα στις 7 θάλασσες με το δυαράκι της κόρης σου, μην το παραχέσουμε!!
Είναι πάντως να απορείς. Στην Ελλάδα, αρκεί να κολογλύψεις έναν αρχηγό κόμματος, να βάλεις από την τσέπη σου, κάποιες χιλιάδες ευρώ, να εκλεγείς, και έχεις κάνει τη μπάζα της ζωής σου, χωρίς καμία μα καμία ποινική ευθύνη. Πάντα κάποιο κόμμα, ή μία βουλή θα σε βγάζει καθαρό, όχι γιατί σε πιστεύει αλλά γιατί δεν θέλουν να καταρρεύσει το οικοδόμημά τους και τους πάρει όλους η μπάλα. Αν είσαι και λίγο έξυπνος σαν τον Ρουσό (σας έχω πει πόσο το θαυμάζω αυτό το παιδί!) την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια την κατάλληλη στιγμή, και τέλεψες. Τώρα γιατί ωρύονται όσοι δεν μπήκαν τι να σας πω, ή είναι παντελώς γίδια, ή δεν φάγανε αρκετά. Ότι και να είναι πάντως το πολιτικό παιχνίδι δεν το γνωρίζουν.
Το άλλο το ωραίο είναι που έχουμε διάφορους τύπους, με άνοια, με αλτσχάιμερ, 2-3 εγκεφαλικά, με διαγνωσμένη ανικανότητα, με υπερφυσικές ηλικίες – άνω των 70 – που δηλώνουν υποψηφιότητα, με το έτσι θέλω! και έτσι δηλώνουν έτοιμοι να μας κυβερνήσουν, κάτι ο Παπάγος, κάτι ο Τρικούπης, κάτι ο θείος Αχιλλέας, κάτι ο Εβερτ! Μα καλά τι θέλουν όλοι αυτοί? Δεν καταλαβαίνουν ότι η θέση τους πλέον αν δεν είναι σε κάποιο γηροκομείο είναι να πηγαίνουν τα εγγονάκια τους βόλτα? Τι κάνει αυτά τα ξεπουπουλιασμένα παγώνια να πιστεύουν ότι κάτι έχουν να προσφέρουν, όταν ξεκάθαρα έζησαν σε άλλη εποχή, και ούτε το κινητό τους δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν, θέλουν και να μας εκσυγχρονίσουν!
Αλλά δε φταινε αυτοί, ο καταλληλότερος/μπουκομένος/κουρασμένος/βάλε μισό κιλό παϊδάκια, φταιει. Αυτός τους βάζει στις λίστες, αυτός υποκύπτει σε ότι τέλος πάντων εκβιασμό του σερβίρουν.
Αυτά λοιπόν συμβαίνουν στην δημόσια πολιτική σκηνή. Είναι τόσο μα τόσο ελκυστικά για τον κόσμο, δεν μπορείτε να φαντασθείτε! Όλοι λένε, πότε θα έρθει η ώρα να βάλω μπροστά μου το ψηφοδέλτιο, και να σταυρώσω τον θείο Αχιλλέα. Γι΄ αυτό και μόνο ζούμε!!
Σήμερα θα σας γράψω τη τελευταία μου συνταγή με μαστίχα. Το ξέρω σας έπρηξα με τη μαστίχα, αλλά τι να κάνω στη Χίο πήγα διακοπές, έχω ακόμα πάρα πολλές συνταγές που μάζεψα εκεί. Το πιο κάτω γλυκάκι είναι πάλι της Κόχυλα, από το υπέροχο βιβλίο της με συνταγές με μαστίχα, και αν και δεν το έχω φτιάξει, το έχω φαει και είναι πάρα πολύ νόστιμο.
Τσηζκεικ με γιαούρτι και μαστίχα
1 ¾ φλιτζάνι τριμμένα μπισκότα πτι μπερ
3 κουταλιές της σούπας μέλι
6 ασπράδια αυγών
500 γραμμάρια τυρί κρέμα (Φιλαδέλφεια, ή το ωραιότατο ανθότυρο Όλυμπος που κυκλοφόρησε πρόσφατα)
1 φλιτζάνι ζάχαρη
2 κάψουλες βανίλια
4-5 σταγόνες μαστιχέλαιο ή 1 κουταλιά του γλυκού μαστίχα σε σκόνη
3 φλιτζάνια στραγγιστό γιαούρτι
1 πρέζα αλάτι
Ανακατεύουμε το τριμμένο μπισκότο με το μέλι και το απλώνουμε στον πάτο μίας στρογγυλής φόρμας με αποσπώμενη βάση (περίπου 22 εκ). Πιέζουμε με τα δάχτυλά μας το μίγμα να πάει παντού και να κάνει μία «μπισκοτένια» βάση. Το βάζουμε στο ψυγείο να κρυώσει.
Σε μίξερ χτυπάμε τα ασπράδια, το τυρί, τη ζάχαρη, τη μαστίχα, τη βανίλια και το αλάτι. Προσθέτουμε και το γιαούρτι και ομογενοποιούμε. Απλώνουμε το μίγμα στη βάση μας και το ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 190 βαθμούς αέρα για 35-45 λεπτά μέχρι να αποκτήσει μία χρυσαφένια κρούστα, να δέσει αλλά να είναι και απαλό. Το βγάζουμε από το φούρνο και το αφήνουμε να κρυώσει σε θερμοκρασία δωματίου για τουλάχιστον 1 ώρα. Το βάζουμε μετά στο ψυγείο για λίγες ώρες μέχρι να είναι τελείως έτοιμο. Γαρνίρουμε από πάνω με γλυκό του κουταλιού σταφύλι, ή περγαμόντο ή φλούδα πορτοκαλιού.
Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009
Ο Κολοτούμπας
Διαβάζω σχεδόν κάθε μέρα, μία πρωινή οικονομική εφημερίδα. Την βρίσκω κάθε πρωί στο γραφείο μου, και μέσα στην ημέρα, θα την ξεφυλλίσω. Δεν έχει νόημα να σας πω ποια είναι, εξάλλου όλες ίδιες είναι.
Στην πίσω σελίδα, υπάρχει πάντα ένα άρθρο σχολιασμός της επικαιρότητας, κατά τα πρότυπα των μεγάλων μεσημβρινών εφημερίδων. Το γράφει ένας τύπος, παντελώς άγνωστος, για μένα, δημοσιογράφος, που από το ύφος του, και τα γραφόμενά του είναι ολοφάνερο ότι υποστηρίζει τη σημερινή (και αποχωρούσα απ΄ ότι φαίνετε) κυβέρνηση.
Καλά κάνει το παλικάρι, κανένα πρόβλημα με αυτό, αν και σχεδόν ποτέ δεν συμφώνησα με τις παιδαριώδης αναλύσεις του και τα έωλα επιχειρήματά του, αλλά έτσι από πλάκα, και γιατί η εφημερίδα δεν λεει και πολλά πράγματα πλέον, τον διαβάζω χρόνια τώρα.
Έτσι έχω διαβάσει, για τον Σημίτη, τον αρχιερέα της διαπλοκής, τον αρχιμαφιόζο, τον νονό (!), που πήγε τη χώρα 200 χρόνια πίσω, που μαγείρεψε τα νούμερα να μας βάλει στην ΟΝΕ, που έστησε ένα σύστημα να αλώσουν το κράτος, που, που, που, ….
Τέλος πάντων, απόψεις έχει ο μικρός, του δώσανε και ένα χώρο εκεί να τις γράφει, σιγά μην ιδρώσει το αυτάκι μας, με τις απόψεις ενός κακομοίρη. Γιατί απόψεις είναι, δεν είναι βεβαιωμένα πράγματα, ότι ο πρώην πρωθυπουργός παντελόνιασε διάφορα ποσά, ή έκανε άλλα απ΄ όσα του καταλογίζουν.
Σήμερα το πρωί λοιπόν ανοίγω την εφημερίδα και διαβάζω το αρθράκι του πανμέγιστου αναλυτή, και τον παθαίνω τον ντουβρουτζά! Για το πόσο μεγάλος είναι ο κύριος Σημίτης, για το πόσο μεγάλο λάθος για την χώρα (προσοχή για την χώρα, όχι για το κόμμα!!) είναι ο αποκλεισμός του από τα ψηφοδέλτια, για το πόσα έχει να προσφέρει στον τόπο, για, για, για ….
Τα έπαιξα, ο άνθρωπας, …., έχω δει κολοτούμπες και κολοτούμπες, αλλά τόσο σβουριχτή τούμπα, πρώτη φορά!! Και τι περιμένει η μωρά παρθένα να γίνει τώρα;; να συμφωνήσουν οι αναγνώστες του, που τόσο καιρό τον διαβάζουν να τα χώνει στον πρώην πρωθυπουργό, ότι συντελείται έγκλημα κατά της χώρας, με κύριο φταίχτη τον – μάλλον – μέλλοντα πρωθυπουργό. Γιατί αν τελικά έτσι αισθάνονται να απαιτήσουν από τον Κωστάκη να βάλει αυτός τον Σημίτη επικεφαλή στο επικρατείας να τελειώνουμε.
Να σωθεί και η χώρα δηλαδή!!!
Τιραμισού Μαστίχας (της Ν. Κόχυλα)
6 μεγάλα αυγά
1 1/3 φλιτζάνια ζάχαρη
5 κουταλιές της σούπας λικέρ μαστίχας
750 γραμμάρια Μασκαρπόνε (ιταλικό μαλακό τυρί)
1 ½ φλιτζάνια νερό
½ φλιτζάνι εσπρέσσο καφέ (μπορεί να είναι και στιγμιαίος καφές)
¾ φλιτζανιού κρέμα γάλακτος
40-45 σαβαγιάρ
½ φλιτζάνι άγλυκη σκόνη κακάο
¼ φλιτζάνι ζάχαρη άχνη
Σε ένα μεγάλο μεταλλικό μπολ, βάζουμε παγωμένο νερό και το αφήνουμε στην άκρη. Σε άλλο μεταλλικό μπολ που το ζεσταίνουμε σε μπεν μαρί, χτυπάμε με το σύρμα τα αυγά με το 1/3 του φλιτζανιού της ζάχαρης για 10 λεπτά περίπου, ή μέχρι να γίνει η θερμοκρασία τους 70 βαθμοί. Βγάζουμε το μπολ με τα αυγά από τον ατμό και το βάζουμε στο μπολ με το παγωμένο νερό, ώστε τα αυγά να κρυώσουν ενώ εμείς συνεχίζουμε να τα χτυπάμε. Τα μπολ πρέπει να έχουν, βεβαίως, τέτοια μεγέθη ώστε το ένα να είναι μικρότερο από το άλλο! Μέσα στο μίγμα των αυγών χτυπάμε στο τέλος και το λικέρ Μαστίχας.
Σε άλλο μπολ ή στο μίξερ, χτυπάμε το μασκαρπόνε μέχρι να μαλακώσει. Προσθέτουμε τα αυγά στο τυρί και τα χτυπάμε για λίγο να ομογενοποιηθούν. Σε μικρό κατσαρολάκι λιώνουμε το ένα ποτήρι της ζάχαρης στο νερό, και προσθέτουμε και τον καφέ σε σκόνη. Ανακατεύουμε μέχρι να ομογενοποιηθούνε και στο τέλος βάζουμε και τη κρέμα γάλακτος. Βάζουμε το μίγμα στο ψυγείο να κρυώσει καλά.
Βουτάμε 3 σαβαριάρ, στο κρύο μίγμα κρέμας και καφέ, και τα αφήνουμε για 5 δευτερόλεπτα (μόνο!) να μουλιάσουν ελαφρώς. Τα στρώνουμε με τη σειρά στον πάτο ενός ταψιού (33 χ 23), επαναλαμβάνουμε σε δόσεις την ίδια διαδικασία μέχρι να στρώσουμε όλο τον πάτο του ταψιού με τα σαβαγιάρ. Απλώνουμε από πάνω το μισό μίγμα μασκαρπόνε αυγών και τοποθετούμε από πάνω άλλη μία στρώση βουτηγμένων στον καφέ σαβαγιάρ. Τέλος απλώνουμε το υπόλοιπο μασκαρπόνε πάνω από τα σαβαγιάρ. Το βάζουμε στο ψυγείο να πήξει για τουλάχιστον 2 ώρες.
Ανακατεύουμε το κακάο με τη άχνη και πριν το σερβίρουμε το πασπαλίζουμε από πάνω, ώστε να καλυφθεί σχεδόν όλο το τυρί.
Δεν είναι όσο μπελαλίδικο ακούγεται και βέβαια είναι ένα αυθεντικό τιραμισού!!
Στην πίσω σελίδα, υπάρχει πάντα ένα άρθρο σχολιασμός της επικαιρότητας, κατά τα πρότυπα των μεγάλων μεσημβρινών εφημερίδων. Το γράφει ένας τύπος, παντελώς άγνωστος, για μένα, δημοσιογράφος, που από το ύφος του, και τα γραφόμενά του είναι ολοφάνερο ότι υποστηρίζει τη σημερινή (και αποχωρούσα απ΄ ότι φαίνετε) κυβέρνηση.
Καλά κάνει το παλικάρι, κανένα πρόβλημα με αυτό, αν και σχεδόν ποτέ δεν συμφώνησα με τις παιδαριώδης αναλύσεις του και τα έωλα επιχειρήματά του, αλλά έτσι από πλάκα, και γιατί η εφημερίδα δεν λεει και πολλά πράγματα πλέον, τον διαβάζω χρόνια τώρα.
Έτσι έχω διαβάσει, για τον Σημίτη, τον αρχιερέα της διαπλοκής, τον αρχιμαφιόζο, τον νονό (!), που πήγε τη χώρα 200 χρόνια πίσω, που μαγείρεψε τα νούμερα να μας βάλει στην ΟΝΕ, που έστησε ένα σύστημα να αλώσουν το κράτος, που, που, που, ….
Τέλος πάντων, απόψεις έχει ο μικρός, του δώσανε και ένα χώρο εκεί να τις γράφει, σιγά μην ιδρώσει το αυτάκι μας, με τις απόψεις ενός κακομοίρη. Γιατί απόψεις είναι, δεν είναι βεβαιωμένα πράγματα, ότι ο πρώην πρωθυπουργός παντελόνιασε διάφορα ποσά, ή έκανε άλλα απ΄ όσα του καταλογίζουν.
Σήμερα το πρωί λοιπόν ανοίγω την εφημερίδα και διαβάζω το αρθράκι του πανμέγιστου αναλυτή, και τον παθαίνω τον ντουβρουτζά! Για το πόσο μεγάλος είναι ο κύριος Σημίτης, για το πόσο μεγάλο λάθος για την χώρα (προσοχή για την χώρα, όχι για το κόμμα!!) είναι ο αποκλεισμός του από τα ψηφοδέλτια, για το πόσα έχει να προσφέρει στον τόπο, για, για, για ….
Τα έπαιξα, ο άνθρωπας, …., έχω δει κολοτούμπες και κολοτούμπες, αλλά τόσο σβουριχτή τούμπα, πρώτη φορά!! Και τι περιμένει η μωρά παρθένα να γίνει τώρα;; να συμφωνήσουν οι αναγνώστες του, που τόσο καιρό τον διαβάζουν να τα χώνει στον πρώην πρωθυπουργό, ότι συντελείται έγκλημα κατά της χώρας, με κύριο φταίχτη τον – μάλλον – μέλλοντα πρωθυπουργό. Γιατί αν τελικά έτσι αισθάνονται να απαιτήσουν από τον Κωστάκη να βάλει αυτός τον Σημίτη επικεφαλή στο επικρατείας να τελειώνουμε.
Να σωθεί και η χώρα δηλαδή!!!
Τιραμισού Μαστίχας (της Ν. Κόχυλα)
6 μεγάλα αυγά
1 1/3 φλιτζάνια ζάχαρη
5 κουταλιές της σούπας λικέρ μαστίχας
750 γραμμάρια Μασκαρπόνε (ιταλικό μαλακό τυρί)
1 ½ φλιτζάνια νερό
½ φλιτζάνι εσπρέσσο καφέ (μπορεί να είναι και στιγμιαίος καφές)
¾ φλιτζανιού κρέμα γάλακτος
40-45 σαβαγιάρ
½ φλιτζάνι άγλυκη σκόνη κακάο
¼ φλιτζάνι ζάχαρη άχνη
Σε ένα μεγάλο μεταλλικό μπολ, βάζουμε παγωμένο νερό και το αφήνουμε στην άκρη. Σε άλλο μεταλλικό μπολ που το ζεσταίνουμε σε μπεν μαρί, χτυπάμε με το σύρμα τα αυγά με το 1/3 του φλιτζανιού της ζάχαρης για 10 λεπτά περίπου, ή μέχρι να γίνει η θερμοκρασία τους 70 βαθμοί. Βγάζουμε το μπολ με τα αυγά από τον ατμό και το βάζουμε στο μπολ με το παγωμένο νερό, ώστε τα αυγά να κρυώσουν ενώ εμείς συνεχίζουμε να τα χτυπάμε. Τα μπολ πρέπει να έχουν, βεβαίως, τέτοια μεγέθη ώστε το ένα να είναι μικρότερο από το άλλο! Μέσα στο μίγμα των αυγών χτυπάμε στο τέλος και το λικέρ Μαστίχας.
Σε άλλο μπολ ή στο μίξερ, χτυπάμε το μασκαρπόνε μέχρι να μαλακώσει. Προσθέτουμε τα αυγά στο τυρί και τα χτυπάμε για λίγο να ομογενοποιηθούν. Σε μικρό κατσαρολάκι λιώνουμε το ένα ποτήρι της ζάχαρης στο νερό, και προσθέτουμε και τον καφέ σε σκόνη. Ανακατεύουμε μέχρι να ομογενοποιηθούνε και στο τέλος βάζουμε και τη κρέμα γάλακτος. Βάζουμε το μίγμα στο ψυγείο να κρυώσει καλά.
Βουτάμε 3 σαβαριάρ, στο κρύο μίγμα κρέμας και καφέ, και τα αφήνουμε για 5 δευτερόλεπτα (μόνο!) να μουλιάσουν ελαφρώς. Τα στρώνουμε με τη σειρά στον πάτο ενός ταψιού (33 χ 23), επαναλαμβάνουμε σε δόσεις την ίδια διαδικασία μέχρι να στρώσουμε όλο τον πάτο του ταψιού με τα σαβαγιάρ. Απλώνουμε από πάνω το μισό μίγμα μασκαρπόνε αυγών και τοποθετούμε από πάνω άλλη μία στρώση βουτηγμένων στον καφέ σαβαγιάρ. Τέλος απλώνουμε το υπόλοιπο μασκαρπόνε πάνω από τα σαβαγιάρ. Το βάζουμε στο ψυγείο να πήξει για τουλάχιστον 2 ώρες.
Ανακατεύουμε το κακάο με τη άχνη και πριν το σερβίρουμε το πασπαλίζουμε από πάνω, ώστε να καλυφθεί σχεδόν όλο το τυρί.
Δεν είναι όσο μπελαλίδικο ακούγεται και βέβαια είναι ένα αυθεντικό τιραμισού!!
Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009
Κόσοβο
Και βέβαια δεν χάθηκα ξαφνικά, είμαι στο ονειρεμένο Κόσοβο και απλά ξέχασα να σας το πω!
Εβγαλα όμως μερικές φωτογραφίες και τώρα που έχω λίγο χρόνο είπα να τις ανεβάσω ...
αυτός είναι ο μιναρές ακριβώς μπροστά από το γραφείο μας ....
διαφήμηση, 10 χρόνια ΚFOR, ...
θύματα ....
η ανάπτυξη όμως ;;; 
μεχρι εκεί φτάνουν τα λεφτά που στέλνουν από τη Γερμανία ...
Αυτά από εδώ, τα λεμε απο Δευτέρα.
Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009
Περνάμε καλά ΟΕΟ!!!
Λοιπόν κάποιοι σαν εμένα περνάνε πάρα πολύ ωραία τις τελευταίες μέρες. Πάνω που έπαθα την μετα-τις-διακοπές-κατάθληψη, ήρθε ο μπουκωμένος και κότσαρε τις εκλογές να έχω να χαίρομαι.
Δεν έκρυψα ποτέ ότι είμαι ζώο και μάλιστα πολιτικό ζώο, όπως όλοι μας άλλωστε άσχετα αν τα τελευταία χρόνια το απολιτίκ είναι της μόδας, όσο και το ασεξουάλ.
Έτσι λοιπόν αντιλαμβάνεστε τη χαρά μου, όταν ...
... ακούω τον έρημο τον Μεϊμαράκη να λεει: «Η ΝΔ θα κερδίσει με μεγάλη διαφορά αυτές τις εκλογές!! Μα γιατί γελάτε κυρία Τρέμη;;» ε, με τα αστεία που λες πουλάκι μου πως να μην γελάσει η κοπέλα!!!
... όταν βλέπω τον μέγα Πάκη στην οθόνη της ΤιΒι, να μου εξηγεί το σχέδιο αναδιοργάνωσης του Δημοσίου που έχει σχεδιάσει και υλοποιεί ο ίδιος (μαζί με τον μπουκωμένο βέβαια), ταυτόχρονα με το σχέδιο εξόντωσης των μεταναστών, ταυτόχρονα με το σχέδιο δασοπροστασίας από τις πυρκαγιές, ταυτόχρονα με την επανίδρυση του κράτους και την φροντίδα των εγγονών του, αλλά εμείς δεν μπορούμε όλα αυτά να τα παρακολουθήσουμε (λόγω ταχύτητας είπε!!!) και να τα κατανοήσουμε ... (παρεμπίπτοντος ο χειρότερος υπουργός που πέρασε ποτέ από τη χώρα!!)
... όταν βλέπω τον «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» να λεει ότι πρέπει να είναι εκτός ψηφοδελτίων οι βατοπαιδινοί και λοιποί, προφανώς γιατί δεν θεωρεί τον εαυτό του ένα από αυτούς και έχει μόνιμα την έκπληξη στο πρόσωπο, «μα τι είπα που δεν έπρεπε??»
... όταν βλέπω την Μαρία Αντουανέτα – Μισέλ, να τα παίρνει στη κράνα και με ξεκούμπωτο το μπλέιζερ να τα χώνει στον ξάδελφο, αυτός και αν είναι εμφύλιος!!
... όταν βλέπω την κόρη του δράκουλα στην ΤιΒι να λέει: όταν ήμασταν με τον Μιχάλη (τον ξάδελφο ντε!!) μαζί στην εξορία (!!) στο Παρίσι!. Τι μας λες βρε αντάρτισσα? Τι μας λες βρε ταλαιπωρημένη ψυχή, μήπως σου έκαναν και φάλαγγα εκεί στο Παρίσι;; Να ζητήσεις σύνταξη αντιστασιακής!
... όταν βλέπω τον μπετούγια (ο Υπουργός Οικονομικών μας είχε κατάστημα με είδη κιγκαλερίας στην Ερμού, εξού και οι τόσο βαθιές του γνώσεις στα μπακαλίστικα οικονομικά) να μας εξηγεί τα τρομερά μέτρα που πήρανε, τα είδε η κρίση τρόμαξε και έφυγε ....
... όταν ακούω να διαρρέουν οι φήμες ότι ο κουρασμένος θα παει να διδάξει στο Ταφτς (ένα από τα πιο γνωστά Αμερικάνικα Πανεπιστήμια για Διπλωματία και Πολιτικές Επιστήμες – εξού και η γνώμη μου για τα αμερικάνικα πανεπιστήμια) αναρωτιέμαι τι θα διδάξει? Μάλλον τη μόνη του επιτυχία ότι κατάφερε να κοροϊδέψει τόσους πολλούς για τόσο πολύ!
... ε! Όλα αυτά και πολλά άλλα που θα ακουλουθήσουν με κάνουν να γελάω πολύ και να περνάω πολυ καλά αυτό τον καιρό. Τον κακό μας τον καιρό.
Ένα σοβαρό πράγμα μόνο να σας πω! Ο Συν θα μπει στη βουλή, θένε δεν θέλε. Τέλος! Και όλοι οι σοβαροί άνθρωποι θα έπρεπε να θέλουν να μπει ο Σύριζα και άλλα μικρά κόμματα στη Βουλή. Το μέλλον μας είναι, γιατί κάποια στιγμή όλοι οι πιο πάνω και οι συν αυτοί ... «Θα φύγουνε! Θα πάνε αλλού!».
Έλεγα να κλείσω τις συνταγές μαστίχας με ένα γλυκό. Αλλά άλλαξα γνώμη και έτσι θα σας γράψω άλλη μία αλμυρή συνταγούλα με μαστίχα και το γλυκό άλλη μέρα. Δεν το έχω φτιάξει, αλλά νομίζω ότι είναι πολύ καλή συνταγή. Τη βρήκα σε ένα πολύ καλό βιβλίο μαγειρικής της Νταϊάνα Κοχυλά που πήρα από τη Χίο, το Mastiha Cuisine.
Κοτόπουλο Προβενσάλ στη κατσαρόλα με γεύση μαστίχας
8 μερίδες κοτόπουλου, καλύτερα 8 μικρά στήθη
αλάτι και πιπέρι
3 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
½ φλιτζάνι ψιλοκομμένο ξερό κρεμμύδι
½ φλιτζάνι ψιλοκομμένα κρεμμυδάκια του στιφάδο
4 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες
3 κουταλιές της σούπας χοιρινό καπνιστό σε κύβους (αν δεν βρείτε βάλτε μπέικον)
3 φλιτζάνια ψιλοκομμένες ντομάτες με τον χυμό τους
2 φλιτζάνια ζωμό κοτόπουλου
½ φλιτζάνια λικέρ μαστίχας
2 φύλλα δάφνης
1 κουταλιά της σούπας φρέσκο θυμάρι
½ φλιτζάνι μικρές πράσινες ελιές χωρίς κουκούτσια πλυμένες και στραγγισμένες
½ φλιτζάνι φρεσκοκομμένο φρέσκο βασιλικό
Αλατοπιπερώνουμε τα φιλέτα του κοτόπουλου. Τσιγαρίζουμε σε μία κατσαρόλα με το λάδι το κοτόπουλο να ροδίσει απ’ όλες τις πλευρές. Βγάζουμε το κοτόπουλο και στην ίδια κατσαρόλα σε μέτρια φωτιά σοτάρουμε τα κρεμμύδια, μέχρι να μαλακώσουν. Προσθέτουμε και το σκόρδο και το σοτάρουμε και αυτό για λίγο. Στο τέλος βάζουμε το καπνιστό και το κοτόπουλο. Προσθέτουμε την ντομάτα με τον χυμό και το λικέρ μαστίχας. Δυναμώνουμε να πάρει μία βράση. Κατεβάζουμε πάλι τη φωτιά στο μέτριο και προσθέτουμε τη δάφνη, το θυμάρι, και σιγοβράζουμε μέχρι να μαλακώσει το κοτόπουλο για περίπου 45 λεπτά. Στη μέση του μαγειρέματος προσθέτουμε τις ελιές και στα τελευταία 5 λεπτά τον βασιλικό. Ρυζάκι θέλει αυτό το φαγάκι!
Δεν έκρυψα ποτέ ότι είμαι ζώο και μάλιστα πολιτικό ζώο, όπως όλοι μας άλλωστε άσχετα αν τα τελευταία χρόνια το απολιτίκ είναι της μόδας, όσο και το ασεξουάλ.
Έτσι λοιπόν αντιλαμβάνεστε τη χαρά μου, όταν ...
... ακούω τον έρημο τον Μεϊμαράκη να λεει: «Η ΝΔ θα κερδίσει με μεγάλη διαφορά αυτές τις εκλογές!! Μα γιατί γελάτε κυρία Τρέμη;;» ε, με τα αστεία που λες πουλάκι μου πως να μην γελάσει η κοπέλα!!!
... όταν βλέπω τον μέγα Πάκη στην οθόνη της ΤιΒι, να μου εξηγεί το σχέδιο αναδιοργάνωσης του Δημοσίου που έχει σχεδιάσει και υλοποιεί ο ίδιος (μαζί με τον μπουκωμένο βέβαια), ταυτόχρονα με το σχέδιο εξόντωσης των μεταναστών, ταυτόχρονα με το σχέδιο δασοπροστασίας από τις πυρκαγιές, ταυτόχρονα με την επανίδρυση του κράτους και την φροντίδα των εγγονών του, αλλά εμείς δεν μπορούμε όλα αυτά να τα παρακολουθήσουμε (λόγω ταχύτητας είπε!!!) και να τα κατανοήσουμε ... (παρεμπίπτοντος ο χειρότερος υπουργός που πέρασε ποτέ από τη χώρα!!)
... όταν βλέπω τον «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» να λεει ότι πρέπει να είναι εκτός ψηφοδελτίων οι βατοπαιδινοί και λοιποί, προφανώς γιατί δεν θεωρεί τον εαυτό του ένα από αυτούς και έχει μόνιμα την έκπληξη στο πρόσωπο, «μα τι είπα που δεν έπρεπε??»
... όταν βλέπω την Μαρία Αντουανέτα – Μισέλ, να τα παίρνει στη κράνα και με ξεκούμπωτο το μπλέιζερ να τα χώνει στον ξάδελφο, αυτός και αν είναι εμφύλιος!!
... όταν βλέπω την κόρη του δράκουλα στην ΤιΒι να λέει: όταν ήμασταν με τον Μιχάλη (τον ξάδελφο ντε!!) μαζί στην εξορία (!!) στο Παρίσι!. Τι μας λες βρε αντάρτισσα? Τι μας λες βρε ταλαιπωρημένη ψυχή, μήπως σου έκαναν και φάλαγγα εκεί στο Παρίσι;; Να ζητήσεις σύνταξη αντιστασιακής!
... όταν βλέπω τον μπετούγια (ο Υπουργός Οικονομικών μας είχε κατάστημα με είδη κιγκαλερίας στην Ερμού, εξού και οι τόσο βαθιές του γνώσεις στα μπακαλίστικα οικονομικά) να μας εξηγεί τα τρομερά μέτρα που πήρανε, τα είδε η κρίση τρόμαξε και έφυγε ....
... όταν ακούω να διαρρέουν οι φήμες ότι ο κουρασμένος θα παει να διδάξει στο Ταφτς (ένα από τα πιο γνωστά Αμερικάνικα Πανεπιστήμια για Διπλωματία και Πολιτικές Επιστήμες – εξού και η γνώμη μου για τα αμερικάνικα πανεπιστήμια) αναρωτιέμαι τι θα διδάξει? Μάλλον τη μόνη του επιτυχία ότι κατάφερε να κοροϊδέψει τόσους πολλούς για τόσο πολύ!
... ε! Όλα αυτά και πολλά άλλα που θα ακουλουθήσουν με κάνουν να γελάω πολύ και να περνάω πολυ καλά αυτό τον καιρό. Τον κακό μας τον καιρό.
Ένα σοβαρό πράγμα μόνο να σας πω! Ο Συν θα μπει στη βουλή, θένε δεν θέλε. Τέλος! Και όλοι οι σοβαροί άνθρωποι θα έπρεπε να θέλουν να μπει ο Σύριζα και άλλα μικρά κόμματα στη Βουλή. Το μέλλον μας είναι, γιατί κάποια στιγμή όλοι οι πιο πάνω και οι συν αυτοί ... «Θα φύγουνε! Θα πάνε αλλού!».
Έλεγα να κλείσω τις συνταγές μαστίχας με ένα γλυκό. Αλλά άλλαξα γνώμη και έτσι θα σας γράψω άλλη μία αλμυρή συνταγούλα με μαστίχα και το γλυκό άλλη μέρα. Δεν το έχω φτιάξει, αλλά νομίζω ότι είναι πολύ καλή συνταγή. Τη βρήκα σε ένα πολύ καλό βιβλίο μαγειρικής της Νταϊάνα Κοχυλά που πήρα από τη Χίο, το Mastiha Cuisine.
Κοτόπουλο Προβενσάλ στη κατσαρόλα με γεύση μαστίχας
8 μερίδες κοτόπουλου, καλύτερα 8 μικρά στήθη
αλάτι και πιπέρι
3 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
½ φλιτζάνι ψιλοκομμένο ξερό κρεμμύδι
½ φλιτζάνι ψιλοκομμένα κρεμμυδάκια του στιφάδο
4 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες
3 κουταλιές της σούπας χοιρινό καπνιστό σε κύβους (αν δεν βρείτε βάλτε μπέικον)
3 φλιτζάνια ψιλοκομμένες ντομάτες με τον χυμό τους
2 φλιτζάνια ζωμό κοτόπουλου
½ φλιτζάνια λικέρ μαστίχας
2 φύλλα δάφνης
1 κουταλιά της σούπας φρέσκο θυμάρι
½ φλιτζάνι μικρές πράσινες ελιές χωρίς κουκούτσια πλυμένες και στραγγισμένες
½ φλιτζάνι φρεσκοκομμένο φρέσκο βασιλικό
Αλατοπιπερώνουμε τα φιλέτα του κοτόπουλου. Τσιγαρίζουμε σε μία κατσαρόλα με το λάδι το κοτόπουλο να ροδίσει απ’ όλες τις πλευρές. Βγάζουμε το κοτόπουλο και στην ίδια κατσαρόλα σε μέτρια φωτιά σοτάρουμε τα κρεμμύδια, μέχρι να μαλακώσουν. Προσθέτουμε και το σκόρδο και το σοτάρουμε και αυτό για λίγο. Στο τέλος βάζουμε το καπνιστό και το κοτόπουλο. Προσθέτουμε την ντομάτα με τον χυμό και το λικέρ μαστίχας. Δυναμώνουμε να πάρει μία βράση. Κατεβάζουμε πάλι τη φωτιά στο μέτριο και προσθέτουμε τη δάφνη, το θυμάρι, και σιγοβράζουμε μέχρι να μαλακώσει το κοτόπουλο για περίπου 45 λεπτά. Στη μέση του μαγειρέματος προσθέτουμε τις ελιές και στα τελευταία 5 λεπτά τον βασιλικό. Ρυζάκι θέλει αυτό το φαγάκι!
Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009
Νάχος
Πριν 3 χρόνια που πήγαμε πρώτη φορά στη Νάξο, είχαμε δει επιβλητική ταμπέλα «NAXOΣ»! πως το διαβάζετε τώρα εσείς αυτό; Λογικά λόγω σίγμα ελληνικού διαβάζετε Νάχος και όχι Νάξος. Αν οι μάγκες θέλανε να πούνε Νάξος θα έπρεπε να γράφει η ταμπέλα ΝΑΧΟS (στα αγγλικά) ή ΝΑΞΟΣ (στα ελληνικά). Έτσι και εμείς, γραμματιζούμενοι άνθρωποι που είμαστε, λέμε το νησί Νάχο!!
Πήγαμε λοιπόν και φέτος, για 3η συνεχόμενη χρονιά, να κάνουμε κανα-δύο βουτιές στη ψιλή άμμο, να στρώσει ο χειμώνας μας. Για να καταλάβετε όταν λέμε ψιλή άμμο, εννοούμε μία παραλία που δύσκολα βρίσκεις αλλού. Νομίζεις ότι είσαι στην έρημο και μέσα από τους αμμόλοφους και τους κέδρους ξεπροβάλει ένα απίθανο γαλάζιο.
Το κακό είναι βέβαια ότι αυτή η καταπληκτική παραλία σου προσφέρει δωρεάν απολέπιση σώματος το γνωστό «μποντι πιλινγκ» όταν φυσάει τα γνωστά 200 μποφόρ που σας έλεγα χτες. Άμμος παντού, για τα δικά μου τα μαλλιά δε η άμμος είναι ότι καλύτερο, μπαίνει και δεν ξαναβγαίνει! Πρέπει να τα κουρέψω με την ψιλή για να μην έχω πλέον άμμο μέσα στις μπούκλες!
Εκεί λοιπόν στην Νάχο, υπάρχει ένα πολύ ωραίο μαγαζί, η Αξιώτισα, καλό φαγητό αξιοπρεπές περιβάλλον και πολύ καλές τιμές, φέρνουν την Αξιώτισα πρώτη στις προτιμήσεις αυτών που ξέρουν. Γνωρίζοντας ότι έχει πάντα πολύ κόσμο, πήγαμε την πρώτη μέρα με το που φτάσαμε στο νησί να κλείσουμε τραπέζι. Ήταν Πέμπτη πρωί και μας έκλειναν τραπέζι, ή για Κυριακή βράδυ μετά τις 11:00, ή για Σάββατο μεσημέρι 2-5. Πάνω στην συνεννόηση έγινε και μια παρεξήγηση, κλείσαμε τελικά ένα τραπέζι που την επομένη μας το ξε-κλείσανε, ωραία πράγματα! Τσαντιστήκαμε, αν πρέπει στις διακοπές να τρωω στη μάπα την Αθηναϊκή νοοτροπία του «ρεσερβέ», και του πρι-μπουκινγκ να μου λείπει η σούπα δεν θέλω.
Κατά τα άλλα για μια ακόμα φορά περάσαμε πολύ όμορφα στην Νάξο, στο Φιλότι, στο Χαλκι, στ’ Απεράθου. Σας συστήνω να πάτε, και να με ρωτήσετε και που να μείνετε και τι να δείτε!
Απ΄ ότι καταλαβαίνεται από τη Χίο αγόρασα τα πάντα σε μαστίχα, και βέβαια για πολύ καιρό θα σας γράφω συνταγές με μαστίχα, θέτε δεν θέτε!! Σήμερα ...
Λάδι αρωματισμένο με μαστίχα
1 ¼ φλιτζάνια ελαιόλαδο
1 κουταλιά της σούπας μαστίχα (διαλέξτε αν γίνετε ένα σακουλάκι με μέτρια κομματάκια μέσα όχι τα πολύ μεγάλα)
Σε ένα τηγάνι βάλτε το μισό λάδι και τη μαστίχα και ανακατεύοντας με μία ξύλινη κουτάλα, διαλύετε τη μαστίχα σιγά σιγά σε μέτρια φωτιά. Όταν διαλυθεί πλήρως, βάλτε το λάδι σε ένα καθαρό μπουκάλι και αφήστε το να κρυώσει τελείως. Στο τέλος προσθέτετε και το υπόλοιπο λάδι και το ανακατεύετε καλά. Το λάδι αυτό είναι αρκετά αρωματισμένο και άρα θέλει προσοχή στη χρήση του. Δοκιμάστε στην αρχή να το προσθέτετε σε σαλάτες κουταλία κουταλία μέχρι να βρείτε την ποσότητα που σας ικανοποιεί περισσότερο.
Το λάδι μαστίχας μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε, στα ζυμαρικά, σε μπρουσκέτες (όπως παρακάτω), σε ψητά φιλέτα ψαριών, σε άσπρες λεμονάτες σάλτσες για χοιρινό για παράδειγμα, ή ακόμα και στο αυγολέμονο που το απογειώνει κατά τη γνώμη μου. Αλλά και μία απλή σάλτσα ντομάτας τη διαφοροποιεί από το συνηθισμένο. Βέβαια σε σαλάτες με πράσινα λαχανικά και φρούτα, είναι υπέροχο.
Μπρουσκέτα με ντομάτα και λάδι μαστίχας.
2 φέτες χωριάτικο ψωμί
1 σκελίδα σκόρδο
1 μέτρια ντομάτα ξεσποριασμένη και κομμένη σε μικρά κυβάκια
1 κουταλιά της σούπας λάδι αρωματισμένο με μαστίχα
1 κουταλιά της σούπας λάδι κανονικό
2 κουταλάκια του γλυκού ψιλοκομμένο βασιλικό.
Ψήνετε τις φέτες του ψωμιού στο γκριλ, ελαφρά και από τις 2 πλευρές. Κόβετε τη σκελίδα του σκόρδου στη μέση και το τρίβετε καλά πάνω στο ψωμί. Ραντίζετε με το κανονικό λάδι και τις δύο φέτες. Σε ένα μπολ ανακατεύετε τους κύβους της ντομάτας με το βασιλικό το λάδι μαστίχας, αλάτι και πιπέρι. Τα αφήνετε για 15 λεπτά να μαριναριστούν και να βγάλουν κανονικά τα αρώματά τους, και μετά το απλώνετε πάνω από το ζεστό ξεροψημένο ψωμί.
Πήγαμε λοιπόν και φέτος, για 3η συνεχόμενη χρονιά, να κάνουμε κανα-δύο βουτιές στη ψιλή άμμο, να στρώσει ο χειμώνας μας. Για να καταλάβετε όταν λέμε ψιλή άμμο, εννοούμε μία παραλία που δύσκολα βρίσκεις αλλού. Νομίζεις ότι είσαι στην έρημο και μέσα από τους αμμόλοφους και τους κέδρους ξεπροβάλει ένα απίθανο γαλάζιο.
Το κακό είναι βέβαια ότι αυτή η καταπληκτική παραλία σου προσφέρει δωρεάν απολέπιση σώματος το γνωστό «μποντι πιλινγκ» όταν φυσάει τα γνωστά 200 μποφόρ που σας έλεγα χτες. Άμμος παντού, για τα δικά μου τα μαλλιά δε η άμμος είναι ότι καλύτερο, μπαίνει και δεν ξαναβγαίνει! Πρέπει να τα κουρέψω με την ψιλή για να μην έχω πλέον άμμο μέσα στις μπούκλες!
Εκεί λοιπόν στην Νάχο, υπάρχει ένα πολύ ωραίο μαγαζί, η Αξιώτισα, καλό φαγητό αξιοπρεπές περιβάλλον και πολύ καλές τιμές, φέρνουν την Αξιώτισα πρώτη στις προτιμήσεις αυτών που ξέρουν. Γνωρίζοντας ότι έχει πάντα πολύ κόσμο, πήγαμε την πρώτη μέρα με το που φτάσαμε στο νησί να κλείσουμε τραπέζι. Ήταν Πέμπτη πρωί και μας έκλειναν τραπέζι, ή για Κυριακή βράδυ μετά τις 11:00, ή για Σάββατο μεσημέρι 2-5. Πάνω στην συνεννόηση έγινε και μια παρεξήγηση, κλείσαμε τελικά ένα τραπέζι που την επομένη μας το ξε-κλείσανε, ωραία πράγματα! Τσαντιστήκαμε, αν πρέπει στις διακοπές να τρωω στη μάπα την Αθηναϊκή νοοτροπία του «ρεσερβέ», και του πρι-μπουκινγκ να μου λείπει η σούπα δεν θέλω.
Κατά τα άλλα για μια ακόμα φορά περάσαμε πολύ όμορφα στην Νάξο, στο Φιλότι, στο Χαλκι, στ’ Απεράθου. Σας συστήνω να πάτε, και να με ρωτήσετε και που να μείνετε και τι να δείτε!
Απ΄ ότι καταλαβαίνεται από τη Χίο αγόρασα τα πάντα σε μαστίχα, και βέβαια για πολύ καιρό θα σας γράφω συνταγές με μαστίχα, θέτε δεν θέτε!! Σήμερα ...
Λάδι αρωματισμένο με μαστίχα
1 ¼ φλιτζάνια ελαιόλαδο
1 κουταλιά της σούπας μαστίχα (διαλέξτε αν γίνετε ένα σακουλάκι με μέτρια κομματάκια μέσα όχι τα πολύ μεγάλα)
Σε ένα τηγάνι βάλτε το μισό λάδι και τη μαστίχα και ανακατεύοντας με μία ξύλινη κουτάλα, διαλύετε τη μαστίχα σιγά σιγά σε μέτρια φωτιά. Όταν διαλυθεί πλήρως, βάλτε το λάδι σε ένα καθαρό μπουκάλι και αφήστε το να κρυώσει τελείως. Στο τέλος προσθέτετε και το υπόλοιπο λάδι και το ανακατεύετε καλά. Το λάδι αυτό είναι αρκετά αρωματισμένο και άρα θέλει προσοχή στη χρήση του. Δοκιμάστε στην αρχή να το προσθέτετε σε σαλάτες κουταλία κουταλία μέχρι να βρείτε την ποσότητα που σας ικανοποιεί περισσότερο.
Το λάδι μαστίχας μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε, στα ζυμαρικά, σε μπρουσκέτες (όπως παρακάτω), σε ψητά φιλέτα ψαριών, σε άσπρες λεμονάτες σάλτσες για χοιρινό για παράδειγμα, ή ακόμα και στο αυγολέμονο που το απογειώνει κατά τη γνώμη μου. Αλλά και μία απλή σάλτσα ντομάτας τη διαφοροποιεί από το συνηθισμένο. Βέβαια σε σαλάτες με πράσινα λαχανικά και φρούτα, είναι υπέροχο.
Μπρουσκέτα με ντομάτα και λάδι μαστίχας.
2 φέτες χωριάτικο ψωμί
1 σκελίδα σκόρδο
1 μέτρια ντομάτα ξεσποριασμένη και κομμένη σε μικρά κυβάκια
1 κουταλιά της σούπας λάδι αρωματισμένο με μαστίχα
1 κουταλιά της σούπας λάδι κανονικό
2 κουταλάκια του γλυκού ψιλοκομμένο βασιλικό.
Ψήνετε τις φέτες του ψωμιού στο γκριλ, ελαφρά και από τις 2 πλευρές. Κόβετε τη σκελίδα του σκόρδου στη μέση και το τρίβετε καλά πάνω στο ψωμί. Ραντίζετε με το κανονικό λάδι και τις δύο φέτες. Σε ένα μπολ ανακατεύετε τους κύβους της ντομάτας με το βασιλικό το λάδι μαστίχας, αλάτι και πιπέρι. Τα αφήνετε για 15 λεπτά να μαριναριστούν και να βγάλουν κανονικά τα αρώματά τους, και μετά το απλώνετε πάνω από το ζεστό ξεροψημένο ψωμί.
Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009
Τσίος
Πάμε λοιπόν στην Χίο. Παντού στο νησί οι ξενόγλωσσες ταμπέλες να αναγράφουν Chios. Γρήγορα βαφτίσθηκε Τσίος και πήγαμε παρακάτω.
Αυγώνυμα, μοναδικό χωριό στο κέντρο του νησιού. Μέσα στο δάσος, ένα μεγάλο νεαρό δάσος με καταπράσινα πευκάκια, ψηλά σε υψόμετρο, 450 μέτρα μιλάμε, με παλιά πέτρινα σπιτάκια, μόνο παλιά πέτρινα σπιτάκια λέμε....
Αυγώνυμα, μοναδικό χωριό στο κέντρο του νησιού. Μέσα στο δάσος, ένα μεγάλο νεαρό δάσος με καταπράσινα πευκάκια, ψηλά σε υψόμετρο, 450 μέτρα μιλάμε, με παλιά πέτρινα σπιτάκια, μόνο παλιά πέτρινα σπιτάκια λέμε....
Δωμάτιο, ένα πέτρινο σχολείο, του περασμένου αιώνα, για 20 παιδάκια όλο και όλο, με μία μεγάλη αίθουσα στο ισόγειο, με την χαριτωμένη του αυλή, να βλέπει το δάσος το μέγα απέναντι, και 2 δωμάτια απάνω - τα δικά μας δωμάτια – ευρύχωρα, δροσερά, αλλά το κυριότερο να βγαίνουν σε μια μοναδική μεγάλη βεράντα, με καναπεδάκια και καρέκλες, απ΄ όπου έβλεπες το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα.
Παραλίες, πολλές και ποικίλες, με βότσαλα, με κροκάλες, με χοντρή άμμο-βοτσαλάκι, με ψιλή άμμο, τα πάντα όλα, πες τι θες και θα το έχεις πουλί μου!
Νερά, βαθιά, πράσινα, γαλάζια, μαύρα κατίμαυρα, ντεγκραντέ, ότι επιθυμείτε θα το βρείτε, με ένα και μοναδικό χαρακτηριστικό, κρύα! Οχι λάθος, δεν ήταν κρύα, ήταν παγωμένα! μπούζι, έμπαινες άνθρωπος και έβγαινες κόκαλο, έμπαινες σε μπεζάκι και έβγαινες μπλαβί, αν έμπαινες δηλαδή, γιατί κάπου εκεί που έβρεχες το δαχτυλάκι σου, αυτό του ποδιού το χοντρό, το έβγαζες παγάκι για το βραδινό σου ουισκάκι. Την πρώτη μέρα, μετά την ψυχρολουσία των 20 δευτερολέπτων – τόσο κράτησε η επαφή μας με το νερό – και καθήμενοι στις καρεκλίτσες μας προσπαθώντας να ζεσταθούμε, αναρωτηθήκαμε τι βλέπαμε απέναντι, και ήρθε η πληρωμένη απάντηση από τον Βάγκ, «ο βόρειος παγωμένος ωκεανός». Για τέτοια κατάσταση μιλάμε! Στην τελική το συνηθίσαμε και στο τέλος εκτιμήσαμε αυτά τα παγωμένα ολοκάθαρα νερά, όπου δεν έβλεπες ούτε μικρό φυκάκι και που πραγματικά ήθελες να τα πιεις.
Φαγιά, δεν έχω παράπονο. Μπορεί να μην ήταν τα υπέροχα φαγάκια που συνήθως τρως στις Κυκλάδες, μπορεί να φάγαμε τον τόπο να βρούμε τα περίφημα χερίσια μακαρόνια (που τελικά δεν μας ενθουσίασαν), μπορεί να μην βρήκαμε κανένα ντόπιο πιάτο με μαστίχα, φάγαμε όμως αξιοπρεπώς, και μάλλον οικονομικά.
Χωριά, πολλά, πανέμορφα, μεσαιωνικά, μοναδικά, πέτρινα, υπέροχα. Η χαρά του περίεργου και του περιηγητή.
Αποστάσεις, ένα θα σας πω, 1500 χιλιόμετρα σε 10 μέρες.
Εφοπλιστές, πολλοί, γιότ και σκαφάρες που δεν έχεις ξαναδεί, μάλλον είδα τις περισσότερες μπέντλεϊ που έχω δει στη ζωή μου! Πολύ χρήμα ρε παιδάκι μου, ειδικά στα Καρδάμυλα.
Σμύρνη, μία μοντέρνα τούρκικη πόλη, μπρος κούκλα και πίσω πανούκλα, με το δίκαννο ψάχνεις τα 2-3 εναπομείναντα παλιά σπίτια. Όσο και αν το πανέμορφο και πεντακάθαρο παραλιακό μέτωπο σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως τελικά η Τουρκία είναι αναπτυγμένη χώρα, ενώ η Ελλάδα τελείως υπανάπτυκτη, λίγα στενά να μπεις πιο μέσα, λίγο και αφήσεις την βιτρίνα, βλέπεις την υπέροχη ανατολίτικη Τουρκία που περίμενες. Η βρώμα όμως δεν αντέχετε καρντάσια! Πολύ δεν περισσότερο που κανα-δύο μέρες πριν πάμε ξυπνήσαμε αγριοξημέρωμα από τα πολεμικά που πετάγανε λίγα μέτρα πάνω από το κεφάλι μας! Αν και το έχω ξαναζήσει, και γενικά είμαι από αυτούς που λένε να περιοριστούν οι αμυντικές δαπάνες, και άλλα τέτοια αριστερίστικα (ξέρετε εσείς όλοι οι λαοί είναι αδέλφια, και οι τούρκοι είναι φίλοι μας, κλπ) χέστηκα απάνω μου, και είχα εκνευριστεί γιατί αργούσαν τα δικά μας να τα «αναχαιτίσουν». Μετά βέβαια μου εξήγησε ο Γιάννης ότι και να «διακτινιστούν» από την Αγχίαλο που είναι λίγα λεπτά τα θέλουν, ενώ η Τούρκικη βάση του Αιγαίου (αλήθεια την είδαμε και αυτή!!) βρίσκετε ακριβώς απέναντι από τη Χίο και έτσι σε 28 δέκατα του δευτερολέπτου ο Τούρκος είναι πάνω από τα Αυγώνυμα να με βλέπει να βγαίνω στη βεράντα με το βρακί!! Όποιο ενδιαφέρων βέβαια μπορεί να έχει αυτό το θέαμα!
Μαστίχα, παντού! Όχι σαν δέντρο που δύσκολα το ξεχωρίζεις, μιας και ουσιαστικά είναι σαν τα σκίνα που βλέπεις παντού (μόνο που στη Χίο, αυτοί οι μπασμένοι θάμνοι βγάζουν και μαστίχα, ενώ αλλού μόνο ρετσίνι), αλλά σαν αρωματικό. Έτσι οι ευφυείς επιχειρηματίες αποφάσισαν να αρωματίσουν τα πάντα. Και καλά σαπούνια, γλυκά υποβρύχιο, λουκουμάδες, αυτά είναι τα αναμενόμενα, αλλά αντηλιακό – αφρόλουτρο – σαμπουάν για την τριχόπτωση – κρέμα αντιγηρέιντζινγκ - προφυλακτικά – και αλοιφή για τις αιμορροΐδες, είναι υπερβολή αγαπητοί μου. Ιδίως όταν δεν φάγαμε μία φρατζόλα ψωμί αρωματισμένο με μαστίχα, τι να πω!!!
Αέρας, το γάμησε και ψόφησε που λένε. Είπαμε να φυσήξει λιγάκι να δροσίσει ο τόπος για μερικές μέρες, ωραία θα ήτανε, αλλά αυτός ξεκωλώθηκε! Μέχρι 200 μποφόρ, σιμούν καθημερινά. Και ενώ λόγω βοτσαλωτών παραλίων γλιτώσαμε την αμμοβολή (σιμούν ξε-σιμούν το βότσαλο δεν το σήκωνε) το πιο πάνω γλαφυρά περιγραμμένο βεραντάκι μας εξελίχθηκε σε θάλαμο δοκιμής πτερωτών ανεμογεννητριών. Αν έκανες το λάθος να μην έχεις το «ειδικό μου» βάρος μπορεί και να σε έπαιρνε και να σε βρίσκανε στη Σμύρνη να πουλάς δερμάτινα!
Αυτά τα νέα μας από την Χίο, πολύ μας άρεσε, πάρα πολύ. Είναι γεμάτο εκπλήξεις αυτό το νησί, και αν δεν σας χαλάει που είναι μεγάλο και πρέπει να κάνεις κάποιες διαδρομές να το δεις πρέπει να πάτε.
Άντε να σας γράψω και την πρώτη συνταγή της σαιζόν!! Βέβαια την έβγαλα από το κεφάλι μου την Κυριακή που γύρισα στο άδειο μου το σπίτι. Το ψυγείο είχε το απόλυτο τίποτα, ενώ η κατάψυξη είχε 4 γαρίδες κατεψυγμένες και λίγη τριμμένη παρμεζάνα. Στο κήπο η ντοματιά είχε βγάλει και μία μικρή ντομάτα, είχα αγοράσει και μπόλικα ντόπια ζυμαρικά από την Χίο (πραγματικά υπέροχα από την εταιρία Χιώτικο Κελάρι) είπα να βράσω αυτά που ήταν αρωματισμένα με Χιώτικο μανταρίνι. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό ...
Λαζανάκι με χιώτικο μανταρίνι, γαρίδες και αρωματικά
1 μερίδα βρασμένο αλ ντέντε λαζανάκι (αν δεν έχετε – που δεν έχετε - βάλτε ότι ζυμαρικό θέλετε)
1 σκελίδα σκόρδο σε φετούλες
1 μικρό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 μέτρια ντομάτα ξεσποριασμένη και ψιλοκομμένη
4 γαρίδες μεγάλες – αν είναι δυνατόν φρέσκες
1 ποτηράκι λευκό κρασί
Φρέσκα φιλαράκια ρίγανης
Φρέσκο θυμάρι
Ολόκληρο κόκκινο πιπέρι
1 σταγόνα μαστιχέλαιο ή λίγο ξύσμα από πορτοκάλι
λάδι, αλάτι, πιπέρι
τριμμένη παρμεζάνα
Σε ένα τηγάνι, σοτάρετε στο λάδι το σκόρδο και το κρεμμύδι μέχρι να μαλακώσουν. Προσθέτετε τις γαρίδες και τις σοτάρετε και αυτές για 2-3 λεπτά και από τις 2 πλευρές. Σβήνετε με το κρασί και το αφήνετε να εξατμιστεί το αλκοόλ για λίγο. Προσθέτετε τη ντομάτα, τα μυρωδικά, το κόκκινο πιπέρι το μαστιχέλαιο ή το ξύσμα, το αλάτι και το πιπέρι και τα μαγειρεύετε για λίγο. Στο τέλος βάζετε στο τηγάνι τα βρασμένα λαζανάκια και την παρμεζάνα και ανακατεύετε καλά. Σερβίρετε πασπαλίζοντας με λίγη ψιλοκομμένη φρέσκια ρίγανη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)