Γιώργο ήρθες;;

Θυμήθηκα ότι πριν κάποια χρόνια, τότε που ο Τόπος (πόσο με συγχύζει τελευταία αυτή η λέξη!!) είχε ηγέτη, είχε αρχηγό με ικανότητες, με διορατικότητα, αποφασιστικό που έπαιρνε αποφάσεις και μάλιστα έγκαιρα, τότε λοιπόν αυτή τη καλή εποχή, ο κύριος Καραμανλής, είχε πει στη βουλή το απίθανο «Γιώργο ήρθες;»!

Μία έκφραση ειρωνική, χλευαστική και έντονα αγενή για τον αντίπαλό του, που για εμένα δεν έδειχνε τίποτα περισσότερο από την παιδεία και την αγωγή αυτού που είχε επιλεγεί να είναι ο αρχηγός του κράτους.

Το ξέχασα βέβαια γιατί η ειρωνεία δεν ήταν προς εμένα ήταν προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που στο κάτω κάτω ούτε δικιά μου επιλογή ήτανε. Είπα τέτοιοι είμαστε, τέτοιοι μας αξίζουν και λήξης.

Με τον καιρό βέβαια έγινε αντιληπτό και από τους πλέον ηλίθιους συμπατριώτες μου, ένα σχέδιο διαφόρων εγκεφάλων (που πανάθεμά τους, δεν βλέπουν πέρα από την μύτη τους, ή δεν τους ενδιαφέρει να δουν πέρα από τη μύτη τους) να χλευαστεί ο αντίπαλος, να γίνει Γιωργάκης, να γίνει Αμερικανάκι, να γίνει ηλίθιος, να γίνει βλαμμένος, να γίνει ιδρυματικός, που παίζει με το ποδήλατό του, που δεν μπορεί, που δεν είναι ικανός, που δεν μιλάει ελληνικά! Με αποτέλεσμα να ψηλώσει ο δικός μας, να φαίνετε αρχηγός, ηγέτης, και προπάντων – ξεκάθαρα πράγματα!! – καταλληλότερος.

Πέρασαν τα χρόνια στη μικρή μας γειτονιά, και ήρθε και η ώρα ο Κώστας να γίνει Κωστάκης, να γίνει κουρασμένος, μπουκωμένος, τεμπέλης, ανίκανος, αναποφάσιστος, που άγετε και φέρετε από τον κάθε έναν. Η εποχή της παντοδυναμίας του, τότε που «ξεκάθαρα πράγματα», γοήτευε τα πλήθη με το φτωχό του λεξιλόγιο – ξεκάθαρα πράγματα – και κυβερνούσε με πυγμή, έγινε η εποχή που αποφάσιζε ο Ρουσό, που μας κυβερνούσε άλλος και αυτός έπαιζε πλέι στέσιον στη Ραφήνα.

Έτσι είναι αυτά, είναι προφανές ότι δεν κερδίζεις για πάντα απλά μικραίνοντας φραστικά τον αντίπαλό σου, είναι προφανές ότι μία μέρα θα σου έρθει μπούμερανγκ, η ίδια σου η τακτική, η οποία άλλωστε δεν είναι και ιδιοφυής. Τώρα ο μέγας ηγέτης γιατί παρασύρθηκε σε αυτή τη τακτική, αλλά και στην άλλη με τον αρχιερέα της διαπλοκής που του ζήτησε συγνώμη φέτος τον Ιούνιο γιατί τον πρόσβαλε, δεν ξέρω τι να σας πω! Υποψιάζομαι όμως ότι δεν είχε άλλη λύση, όταν ο βασιλιάς είναι γυμνός πρέπει να κρύψει τη γύμνια του με ρητορείες και μελάνι. Αλλά και πάλι δεν ξέρω! Δεν παίρνω και όρκο.

Τα αντανακλαστικά βέβαια των άλλων δεν ήταν γρήγορα, πέρασαν χρόνια και εδραιώθηκε καλά στο υποσυνείδητο των πολιτών ότι ο Γιώργος είναι Γιωργάκης. Και βέβαια, ιδίας παιδείας και επιπέδου πολιτικοί και αυτοί, εφαρμόζουν το ίδιο πρόγραμμα, εδώ και καιρό και σιγά – σιγά, κάνανε τον Κώστα, Κωστάκη. Δεν ήταν δα και δύσκολο!

Τώρα γιατί εμένα αυτό δεν μου φαίνεται καλό;; γιατί πιστεύω ότι πρέπει όλοι μας τουλάχιστον να σεβόμαστε τους πολιτικούς αρχηγούς αυτού του τόπου (άντε πάλι αυτός ο τόπος!!). Να σεβόμαστε τουλάχιστον την ψήφο των φίλων μας, γιατί προφανώς κάποιοι – και μάλιστα πάρα πολλοί - τους ψήφισαν. Και εντάξει δεν φταιμε εμείς μόνο, δεν βγήκαμε αυθορμήτως όλοι μας να λέμε ότι ο Κωστάκης είναι τεμπελχανάς και ο Γιωργάκης είναι βλαμμένος, έτσι μας ντοπάρανε, με τις εφημερίδες, με τα ανέκδοτα, με τα απρεπή σχόλια. Αλλά πως να το κάνουμε έχουμε και εμείς (δεν βγάζω την ουρά μου έξω καθόλου!!) την ευθύνη μας.

Τελικά είναι μάλλον θέμα παιδείας και πολιτικού πολιτισμού, που σαφώς δεν υπάρχει, τόσο στους πολιτικούς όσο και στο εκλογικό σώμα.

Μάλλον από το Γιώργο ήρθες;; πάμε στο Κώστα φεύγεις;; αλλά καλύτεροι δεν θα γίνουμε, αν δεν αποβάλουμε αυτή τη πολιτική αντίληψη.

Σήμερα το πρόγραμμα, έχει ένα ορεκτικό, που είχαμε φαει πριν κάποια χρόνια σε ένα μαγευτικό παραθαλάσσιο χωριό στη Τήνο, και μου άρεσε πάρα πολύ. Έκτοτε δεν είχα βρει συνταγή και δεν το είχα φτιάξει, μέχρι πρόσφατα.

Ντομάτες τηγανιτές

2 μεγάλες ντομάτες
μεγάλα φύλα βασιλικού
αλεύρι
τριμμένη φρυγανιά
1 αυγό
λάδι

Κόβετε τις ντομάτες σε φέτες πάχους 2 εκατοστών. Τις ξεσποριάζετε ελαφριά χωρίς να τις διαλύσετε τις αλατίζετε και τις αφήνετε σε χαρτί κουζίνας να κατεβάσουν τα υγρά τους.

Βάζετε πάνω σε μία φέτα ντομάτας, ένα μεγάλο φύλο βασιλικού και την σκεπάζετε με άλλη μία φέτα ντομάτας, ώστε να κάνετε ένα «σάντουιτς». Το περνάτε με προσοχή από το αλεύρι να αλευρωθεί παντού, μετά από το χτυπημένο αυγό, να αυγουλωθεί καλά και παντού και μετά βέβαια από τη φρυγανιά, όπως κάνουμε με τα σνιτσελ. Τα βάζουμε αμέσως σε λάδι που καιει καλά και με προσοχή τα τηγανίζουμε ελαφριά και από τις δύο πλευρές για πολύ λίγο, ίσα ίσα να ψηθεί το πανάρισμα. Όταν τις βγάλετε θα πρέπει να είναι τραγανές και χρυσαφή. Απλά πεντανόστιμες!