Αν και με τις βαλίτσες στο χέρι, αποφάσισα να σας γράψω για το τι μου έτυχε, για να δείτε τι σημαίνει να είσαι γκαντέμης!!!
Όταν ετοιμάζετε ένας άνθρωπος για ένα σαββατοκύριακο σε ευρωπαϊκή πόλη, τι σημαίνει αυτό; Περπάτημα και περπάτημα, και ... περπάτημα. Τι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να περπατήσει; Πόδια!
Τα δικά μου πόδια ήταν μία χαρά μέχρι χτες βράδυ. Σήμερα δεν είναι πόδια για περπάτημα, και μάλλον δεν θα είναι όλο το 4-ήμερο στη Βαρκελώνη. Τι έγινε;
Χτες βράδυ πήγα στη πιτσίνα, να γυμναστώ. Μας έβαλε λοιπόν να τρέχουμε πάνω κάτω την πισίνα κάνοντας διάφορες ασκήσεις για μία ώρα περίπου. Τελειώνουμε, πάω σπίτι και τι να δω;;; μία τεράστια φουσκάλα στην πατούσα μου, που προήλθε βεβαίως από τον υπερβάλλον ζήλο που έδειξα τρέχοντας πάνω κάτω!!!
Ούτε να το πατήσω δεν μπορώ το πόδι μου, τι θα κάνω δεν ξέρω....
Άμα είσαι γκαντέμης .....
Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008
Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008
Ταξιδάκι
Φεύγουμε για ταξιδάκι αύριο. Πάμε στη Βαρκελώνη, όπως σας έχω ξαναπεί. Είμαστε λοιπόν μέσα στις ετοιμασίες. Τι καιρό κάνει; τι ώρα να συναντηθούμε; τι βαλίτσες να πάρουμε; να εκτυπώσουμε διευθύνσεις εστιατορίων; να βρούμε τα must see; και άλλα τέτοια. Ωραία πράγματα!!!
Ταυτόχρονα ετοιμάζουμε και πάρτι γενεθλίων οπότε ο κακός χαμός γίνετε, μιας και αν και έχουμε 25 μέρες καιρό μπροστά μας, τα καλέσματα πρέπει να γίνουν από τώρα και κάποια από τα σνακ (τα πιτοειδή δηλαδή) πρέπει να μαγειρευτούν από τώρα, να καταψυχθούν, ώστε να τρέχουμε μεν τελευταία στιγμή αλλά να φτάνουμε.
Δεν έχω λοιπόν πολύ χρόνο αυτές τις μέρες, έχω και αυτή τη ρημαδοπισίνα που πάω και μου τρωει πολλές απογευματινές ώρες, αλλά προς το παρόν δεν έχω πνηγεί. Οπότε σήμερα και μέχρι να γυρίσω από τη Βαρκελώνη με πολλές εντυπώσεις και αστεία περιστατικά – με την παρέα μου αυτά είναι τα μόνα σίγουρα – θα σας γράψω μόνο μία συνταγούλα, πολύ χριστουγεννιάτικη.
Επειδή όμως δεν μπορώ να μην γκρινιάξω, και μόλις διάβασα τις ειδήσεις από ένα ειδησεογραφικό πόρταλ, θέλω να σας τα πω έστω και στα γρήγορα. Διαβάζω «Ομόφωνα καταδικάζει τις επιθέσεις στη Βομβάη η Διεθνής Κοινότητα»! Προφανώς έχει γίνει ένας κακός χαμός εκεί, άνθρωποι σκοτώθηκαν, όμηροι τις πόπης που λένε. Αυτό το Ομόφωνα όμως τι σκατά σημαίνει!!! Είναι δυνατόν να μην είναι ομόφωνα; από την διεθνή κοινότητα; μα είναι δυνατόν;;;; αν κάποιος θα διαφωνούσε με την καταδίκη τέτοιας επίθεσης τότε δεν θα ανήκει στη Διεθνή Κοινότητα! Πρόσεχε λίγο ρε φίλε τι γράφεις, έλεος πια με αυτές τις κλισέ εκφράσεις.
Λοιπόν, στη δουλειά μας τώρα! Το κρέας ταιριάζει πάρα πολύ με φρούτα και ξηρούς καρπούς. Όταν δε τα φρούτα είναι όξινα, πορτοκάλια, ανανάδες, ακτινίδια, τότε το κρέας μας γίνετε πολύ μαλακό, και τρυφερό. Σήμερα όμως το μενού έχει ....
Μοσχαράκι με δαμάσκηνα και μαύρη μπύρα
1 κιλό μοσχάρι (κιλότο καλό είναι) κομμένο σε μέτρια κομμάτια
250 γραμμάρια δαμάσκηνα ξερά χωρίς κουκούτσι
1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 καρότα κομμένα σε μικρές ροδέλες
2 κλωναράκια σέλινο καθαρισμένο από τις ίνες του και κομμένο σε μικρά κομματάκια
2 φλιτζάνια μαύρη μπύρα
3 κουταλιές της σούπας μαύρη ζάχαρη
2 δαφνόφυλλα
5-6 κόκκοι μπαχάρι
λίγο αλεύρι για το αλεύρωμα του κρέατος
αλάτι και πιπέρι και βούτυρο ή ελαιόλαδο για το σοτάρισμα.
Αλευρώνετε ελαφρά το κρέας. Σοτάρετε τα λαχανικά και μόλις γίνουν προσθέτετε το κρέας και ανακατεύετε να σοταριστεί καλά σε δυνατή φωτιά απ’ όλες τις μεριές. Ρίχνετε τα δαμάσκηνα και σβήνετε με την μπύρα. Προσθέτετε τη δάφνη, το μπαχάρι και τη μαύρη ζάχαρη. Αλατοπιπερώνετε και μαγειρεύετε σε χαμηλή φωτιά για 1 ώρα τουλάχιστον. Δοκιμάστε την σάλτσα και αν χρειαστεί προσθέστε είτε ζάχαρη ή αλάτι. Μάλλον θα χρειαστεί να προσθέσετε και λίγο νεράκι αλλά με προσοχή, μην κάνετε το φαγάκι νερομπλούκι. Μόλις μαλακώσει αρκούντως για τα γούστα σας είναι έτοιμο, αλλά μην το βράσετε και πάρα πολύ γιατί θα λιώσουν τα δαμάσκηνα. Αν σας αρέσει το μοσχάρι πολύ μαλακό, και σκοπεύετε να το βράσετε τόσο ώστε να ξεχνάει και το όνομά του μετά, καλό είναι να κρατήσετε τα δαμάσκηνα και να τα βάλετε στην κατσαρόλα 45 λεπτά πριν το τέλος του μαγειρέματος.
Είναι τέλειο με έναν σπιτικό πουρέ, που μπορείτε να φτιάξετε με βραστές πατάτες. Αφού τις βράσετε πολύ καλά τις σουρώνετε κρατώντας όμως λίγο από το ζουμί τους, μισό ποτήρι για παράδειγμα. Τις χοντρολιώνετε με το πιρούνι σας (κάποιοι από εσάς ξέρω πολύ καλά έχετε πάρει από το ΙΚΕΑ τον πατατολιώστη λες και κάθε μέρα φτιάχνετε πατάτες πουρέ!! Ευκαιρία λοιπόν να χρησιμοποιήσετε αυτό το άχρηστο εργαλείο) και προσθέτετε 2 γεμάτες κουταλιές βούτυρο, μοσχοκάρυδο αλάτι-πιπέρι και λίγο λίγο το ζουμί της πατάτας που του έχετε βάλει ανάλογη ποσότητα γάλα. Ετσι το κάνετε όσο απαλό και μαλακό θέλετε.
Με έναν τέτοιο μαλακό και βουτυράτο πουρέ το πιάτο σας θα είναι απλά υπέροχο.
Τα λέμε την Τετάρτη!
Ταυτόχρονα ετοιμάζουμε και πάρτι γενεθλίων οπότε ο κακός χαμός γίνετε, μιας και αν και έχουμε 25 μέρες καιρό μπροστά μας, τα καλέσματα πρέπει να γίνουν από τώρα και κάποια από τα σνακ (τα πιτοειδή δηλαδή) πρέπει να μαγειρευτούν από τώρα, να καταψυχθούν, ώστε να τρέχουμε μεν τελευταία στιγμή αλλά να φτάνουμε.
Δεν έχω λοιπόν πολύ χρόνο αυτές τις μέρες, έχω και αυτή τη ρημαδοπισίνα που πάω και μου τρωει πολλές απογευματινές ώρες, αλλά προς το παρόν δεν έχω πνηγεί. Οπότε σήμερα και μέχρι να γυρίσω από τη Βαρκελώνη με πολλές εντυπώσεις και αστεία περιστατικά – με την παρέα μου αυτά είναι τα μόνα σίγουρα – θα σας γράψω μόνο μία συνταγούλα, πολύ χριστουγεννιάτικη.
Επειδή όμως δεν μπορώ να μην γκρινιάξω, και μόλις διάβασα τις ειδήσεις από ένα ειδησεογραφικό πόρταλ, θέλω να σας τα πω έστω και στα γρήγορα. Διαβάζω «Ομόφωνα καταδικάζει τις επιθέσεις στη Βομβάη η Διεθνής Κοινότητα»! Προφανώς έχει γίνει ένας κακός χαμός εκεί, άνθρωποι σκοτώθηκαν, όμηροι τις πόπης που λένε. Αυτό το Ομόφωνα όμως τι σκατά σημαίνει!!! Είναι δυνατόν να μην είναι ομόφωνα; από την διεθνή κοινότητα; μα είναι δυνατόν;;;; αν κάποιος θα διαφωνούσε με την καταδίκη τέτοιας επίθεσης τότε δεν θα ανήκει στη Διεθνή Κοινότητα! Πρόσεχε λίγο ρε φίλε τι γράφεις, έλεος πια με αυτές τις κλισέ εκφράσεις.
Λοιπόν, στη δουλειά μας τώρα! Το κρέας ταιριάζει πάρα πολύ με φρούτα και ξηρούς καρπούς. Όταν δε τα φρούτα είναι όξινα, πορτοκάλια, ανανάδες, ακτινίδια, τότε το κρέας μας γίνετε πολύ μαλακό, και τρυφερό. Σήμερα όμως το μενού έχει ....
Μοσχαράκι με δαμάσκηνα και μαύρη μπύρα
1 κιλό μοσχάρι (κιλότο καλό είναι) κομμένο σε μέτρια κομμάτια
250 γραμμάρια δαμάσκηνα ξερά χωρίς κουκούτσι
1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 καρότα κομμένα σε μικρές ροδέλες
2 κλωναράκια σέλινο καθαρισμένο από τις ίνες του και κομμένο σε μικρά κομματάκια
2 φλιτζάνια μαύρη μπύρα
3 κουταλιές της σούπας μαύρη ζάχαρη
2 δαφνόφυλλα
5-6 κόκκοι μπαχάρι
λίγο αλεύρι για το αλεύρωμα του κρέατος
αλάτι και πιπέρι και βούτυρο ή ελαιόλαδο για το σοτάρισμα.
Αλευρώνετε ελαφρά το κρέας. Σοτάρετε τα λαχανικά και μόλις γίνουν προσθέτετε το κρέας και ανακατεύετε να σοταριστεί καλά σε δυνατή φωτιά απ’ όλες τις μεριές. Ρίχνετε τα δαμάσκηνα και σβήνετε με την μπύρα. Προσθέτετε τη δάφνη, το μπαχάρι και τη μαύρη ζάχαρη. Αλατοπιπερώνετε και μαγειρεύετε σε χαμηλή φωτιά για 1 ώρα τουλάχιστον. Δοκιμάστε την σάλτσα και αν χρειαστεί προσθέστε είτε ζάχαρη ή αλάτι. Μάλλον θα χρειαστεί να προσθέσετε και λίγο νεράκι αλλά με προσοχή, μην κάνετε το φαγάκι νερομπλούκι. Μόλις μαλακώσει αρκούντως για τα γούστα σας είναι έτοιμο, αλλά μην το βράσετε και πάρα πολύ γιατί θα λιώσουν τα δαμάσκηνα. Αν σας αρέσει το μοσχάρι πολύ μαλακό, και σκοπεύετε να το βράσετε τόσο ώστε να ξεχνάει και το όνομά του μετά, καλό είναι να κρατήσετε τα δαμάσκηνα και να τα βάλετε στην κατσαρόλα 45 λεπτά πριν το τέλος του μαγειρέματος.
Είναι τέλειο με έναν σπιτικό πουρέ, που μπορείτε να φτιάξετε με βραστές πατάτες. Αφού τις βράσετε πολύ καλά τις σουρώνετε κρατώντας όμως λίγο από το ζουμί τους, μισό ποτήρι για παράδειγμα. Τις χοντρολιώνετε με το πιρούνι σας (κάποιοι από εσάς ξέρω πολύ καλά έχετε πάρει από το ΙΚΕΑ τον πατατολιώστη λες και κάθε μέρα φτιάχνετε πατάτες πουρέ!! Ευκαιρία λοιπόν να χρησιμοποιήσετε αυτό το άχρηστο εργαλείο) και προσθέτετε 2 γεμάτες κουταλιές βούτυρο, μοσχοκάρυδο αλάτι-πιπέρι και λίγο λίγο το ζουμί της πατάτας που του έχετε βάλει ανάλογη ποσότητα γάλα. Ετσι το κάνετε όσο απαλό και μαλακό θέλετε.
Με έναν τέτοιο μαλακό και βουτυράτο πουρέ το πιάτο σας θα είναι απλά υπέροχο.
Τα λέμε την Τετάρτη!
Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008
Δεν ...
Παιδιά σήμερα δεν προλαβαίνω, έχω και απογευματινό ραντεβού, λέω και να πάω να λιβανιστώ μετά, αστε τα...
Αν πιάσει όμως το λιβάνισμα θα σας το πω. Έχω ελπίδες ότι εντός μισάωρου μετά την ιεροτελεστία - αλήθεια πρέπει να με λιβανίσει ο Εφραίμ ή με οποιονδήποτε ρασοφόρο πιάνει; - θα με παίρνουν τηλέφωνα οι γαμπροί με έτοιμες τις προτάσεις γάμου, και εγώ .... θα αρνούμαι!!! χε, χε, χε
Αν πιάσει όμως το λιβάνισμα θα σας το πω. Έχω ελπίδες ότι εντός μισάωρου μετά την ιεροτελεστία - αλήθεια πρέπει να με λιβανίσει ο Εφραίμ ή με οποιονδήποτε ρασοφόρο πιάνει; - θα με παίρνουν τηλέφωνα οι γαμπροί με έτοιμες τις προτάσεις γάμου, και εγώ .... θα αρνούμαι!!! χε, χε, χε
Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008
Η Αλιβάνιστη
Χτες το βράδυ έμαθα την ουσιαστική αιτία ενός προβλήματος που ταλανίζει πολλούς ανθρώπους της γενιάς μου, καθώς επίσης - για να μην πω κυρίως – τους γονείς μας.
Αυτός ο συμπαθέστατος κύριος που εκπροσωπεί τον Κύριο (μας, σας, μάσα τα! δεν έχει σημασία) επί της γης, ο κύριος Εφραίμ εννοώ, μας είπε χτες ότι δεν παντρευόμαστε γιατί είμαστε αλιβάνιστοι!!! Επίσης είμαστε αλειτούργητοι και εγωιστές γι΄ αυτό δεν παντρευόμαστε! Τέλος μας είπε ότι όσοι δεν είναι παντρεμένοι, όπως εκείνος ο έρμος ο αστυφύλακας της Βουλής που βρέθηκε στο δρόμο του, είναι πονηροί και με πειρασμούς!
Λήξης! Εδόθη μια επιστημονικότατη και πνευματικότατη λύση σε αυτό το μέγιστο πρόβλημα και καλώ τους πάντες να συμμορφωθούν και άρα να δει χαΐρι το σπιτικό τους. Τι γκομενιάζετε, τι τρέχετε σε ψυχολόγους, τι κάνετε ότι μπορείτε για να κοινωνικοποιηθείτε, μπας και .., τι φροντίζετε την εμφάνισή σας, τίποτα τίποτα πρέπει να πάτε όλοι πάραυτα να λιβανισθείτε.
Επίσης πρέπει να λειτουργούμαστε (εμένα πάντως αυτό το ρήμα με παραπέμπει σε τουαλέτα), να μην έχουμαι πειρασμούς, αυτό δεν το πολυκαταλαβαίνω αλλά το παραβλέπω, και να μην είμαστε πονηροί. Πράγμα που συμφωνώ απολύτως με τον μακαριότατο πρέπει να είμαστε γίδια γιατί μόνο έτσι θα χάβουμε αυτά που μας λένε. Επειδή το να λιβανιστώ μου φάνηκε ο ευκολότερος από τους προτεινόμενους τρόπους παντρειάς, αποφάσισα να τον ακολουθήσω. Για εσάς δεν ξέρω.
Μέσα στην χαρά λοιπόν, άρχισα και εγώ να ψάχνω να βρω ένα δόκιμο και πετυχημένο τρόπο να Λιβανιστώ, τώρα που είναι νωρίς και δεν το έχουν μάθει όλοι το κόλπο και τρέχουμε μετά σε ουρές όπως με το κτηματολόγιο.
Μπήκα στον Γούγλη να βρω έναν επιστημονικό τρόπο Λιβανίσματος που όμως να έχει και μία σχετική επιτυχία στο θέμα του γάμου. Δεν βγήκα τίποτα, ακόμα και η Βικιπέδια δεν έχει τον ορισμό της λέξεως. Με έπιασε κατάθλιψη, πάει θα το χάσω και αυτό το τρένο, κάτι σαν τα τρένα του εκσυγχρονισμού που πάντα χάνει αυτή η ρημαδοχώρα. Είναι που δεν λιβανίζετε αρκούντως, σκέφτηκα.
Μετά όμως θυμήθηκα ότι δεν θέλω να παντρευτώ, όπως σας έχω αναλύσει σε παλαιότερη ανάρτηση. Χώρια που το λιβάνι με μαστουρώνει και μάλλον γάμος δεν θα πρόκυψη από το δικό μου λιβάνισμα. Έτσι αποφάσισα να το γράψω το κόλπο σε σας τους αγαπημένους μου φίλους, ώστε να το εκμεταλλευτείτε εσείς. Είχα σκοπό να ρωτήσω και τους παντρεμένους φίλους μου, τη Γωγώ, το Σταύρο αν αυτό το κόλπο ακολούθησαν και αυτοί, αλλά το άφησα. Για να το λεει κοτζάμ πνευματικός Πρωθυπουργού αναπτυγμένης χώρας κάτι θα ξέρει ο άνθρωπος.!!
Δεν πάμε καλά, καθόλου καλά! Χώρια της πλάκας, κακώς θέλουν κάποιοι να τον βάλουν φυλακή, ο άνθρωπος δεν είναι απατεώνας, τρελός είναι, που πήγε στη βουλή και είπε τέτοια πράγματα. Οι άλλοι δε που τους εκλέξαμε και τους στείλαμε στη βουλή και καθόντουσαν και τον ακούγανε να κάνει κήρυγμα τέτοιου ουσιαστικού περιεχομένου, και δεν τον έφτυσαν στα μούτρα, μάλλον του ιδίου επιπέδου είναι.
Ας πάμε στα ποιο ευχάριστα γιατί στη τελική κατάθλιψη θα μας πιάσει με αυτούς τους τύπους. Η Πέννυ μου ζήτησε κάτι εορταστικό για ένα τραπέζι που έχει να κάνει και είπαμε να τις γράψω μερικές συνταγές έτσι λίγο ποιο χριστουγεννιάτικες, ποιο μυστήριες ρε παιδάκι μου. Όχι απλή γαλοπούλα, αν και θα έρθει και αυτής η ώρα.
Εμένα τις γιορτές μου αρέσει πολύ η πάπια, αν και είναι αρκετά λιπαρό πουλί. Πάντως μου αρέσει πολύ και πάντα φτιάχνω παπιά στα χριστουγεννιάτικα τραπέζια μου. Υπάρχουν πάρα πολλές συνταγές για πάπιες αλλά ή πλέον κλασική είναι πάπια πορτοκάλι που και αυτήν βέβαια μπορείτε να τη βρείτε σε πολλές παραλλαγές. Έχω καταλήξει όμως ότι σε αντίθεση με το μοσχάρι, η πάπια θέλει πολύ ψήσιμο, ψιλό-ωμή δεν μου αρέσει, οπότε οι όποιες συνταγές με «ελαφρύ τηγάνισμα» και άλλους τέτοιους τρόπους εμένα δεν μου κάνουν. Έτσι με τα πολλά κατέληξα στην πιο κάτω συνταγή που είναι πολύ καλή αν και μπελαλίδικη.
Πάπια πορτοκάλι
1 πάπια, 1 ½ με 2 κιλά
5 κουταλιές της σούπας φρέσκο βούτυρο
χυμός και φλούδα 6 πορτοκαλιών
2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη
1 φλιτζάνι του καφέ κονιάκ ή λευκό κρασί
2 ζουμερά λεμόνια
αλάτι και πιπέρι
1½ φλιτζάνι τσαγιού ζωμός κρέατος
3 κουταλιές σούπας βούτυρο
3 κουταλιές σούπας αλεύρι
φέτες πορτοκαλιών
Παίρνετε την παπιούλα την καθαρίζετε καλά, την πλένετε, τη στεγνώνετε με χαρτάκι και την αλατοπιπερώνετε δέοντος, εσωτερικά και εξωτερικά. Αν θέλετε τρίβετε λίγο την πέτσα της με φλούδα λεμονιού και πορτοκαλιού. Την βάζετε σε ένα μικρό ταψάκι και την περιχύνετε με το λιωμένο βούτυρο και το χυμό των λεμονιών. Την σιγοψήνεται στους 160 βαθμούς αέρα για τουλάχιστον 1 ½ ώρα, μπορεί και δύο δείτε την τέλος πάντων, να είναι σχεδόν έτοιμη αλλά να μην ξεραθεί κιόλας. Κάθε τόσο να την ραντίζετε με την σάλτσα της και που και που να προσθέτετε νεράκι στο ταψί ώστε να μην καεί και να έχει αρκετά υγρά. Αν τη βλέπετε να ξεροψήνετε σκεπάστε την με ένα αλουμινόχαρτο γιατί δεν την θέλουμε πολύ ξερή.
Όσο ψήνετε το παπί, βράζετε για λίγα λεπτά τη φλούδα των πορτοκαλιών (μόνο το εξωτερικό κόκκινο μέρος της), χύνετε το νερό και την ξαναβράζετε για λίγο ακόμη, αυτό το κάνετε 4-5 φορές ώστε να ξεπικρίσει αρκετά η φλούδα. Στο τέλος τη βράζετε με λίγο νερό (περίπου μισό ποτήρι) και τις 2 κουταλιές ζάχαρη, ώσπου να καραμελώσει.
Όταν ψηθεί η πάπια μαζεύουμε την σάλτσα του ταψιού μέσα από ένα σουρωτήρι σε μία κατσαρόλα, προσθέτουμε το ζωμό (1 ½ ποτήρι νερό με 1 κύβο κότας) και το κονιάκ και τη βάζουμε να βράσει. Σε μικρό τηγανάκι καβουρδίζουμε το αλεύρι με το βούτυρο και το ρίχνουμε στη σάλτσα, μόλις αρχίσει να βράζει. Ανακατεύουμε να διαλυθεί το αλεύρι, προσθέτουμε την καραμελιασμένη φλούδα και το χυμό των 6 πορτοκαλιών. Η σάλτσα αρχίζει να δένει λίγο τότε βάζουμε μέσα και την πάπια και αφήνουμε 30 λεπτά να διαποτιστεί με αρώματα , σιγοβράζοντας μέχρι να πυκνωθεί, να δέσει η σάλτσα. Στο τέλος αφαιρούμε την πάπια και την τεμαχίζουμε σε κομμάτια ενώ προσθέτουμε στη σάλτσα τις φέτες του πορτοκαλιού να μαριναριστούν και αυτές λιγάκι.
Τη σερβίρουμε σε πιατέλα, περιχύνοντας τη με τη σάλτσα της και γαρνίροντας με τις φέτες και τη φλούδα του πορτοκαλιού. Ταιριάζει με ρύζι μπασμάτι, ή πατατούλες με πορτοκάλι και σαφράν που σας έγραψα χτες.
Ακούγεται δύσκολο πιάτο, αλλά δεν είναι. Άσε δε που είναι η καλύτερη πάπια πορτοκάλι που έχετε φαει.
Αυτός ο συμπαθέστατος κύριος που εκπροσωπεί τον Κύριο (μας, σας, μάσα τα! δεν έχει σημασία) επί της γης, ο κύριος Εφραίμ εννοώ, μας είπε χτες ότι δεν παντρευόμαστε γιατί είμαστε αλιβάνιστοι!!! Επίσης είμαστε αλειτούργητοι και εγωιστές γι΄ αυτό δεν παντρευόμαστε! Τέλος μας είπε ότι όσοι δεν είναι παντρεμένοι, όπως εκείνος ο έρμος ο αστυφύλακας της Βουλής που βρέθηκε στο δρόμο του, είναι πονηροί και με πειρασμούς!
Λήξης! Εδόθη μια επιστημονικότατη και πνευματικότατη λύση σε αυτό το μέγιστο πρόβλημα και καλώ τους πάντες να συμμορφωθούν και άρα να δει χαΐρι το σπιτικό τους. Τι γκομενιάζετε, τι τρέχετε σε ψυχολόγους, τι κάνετε ότι μπορείτε για να κοινωνικοποιηθείτε, μπας και .., τι φροντίζετε την εμφάνισή σας, τίποτα τίποτα πρέπει να πάτε όλοι πάραυτα να λιβανισθείτε.
Επίσης πρέπει να λειτουργούμαστε (εμένα πάντως αυτό το ρήμα με παραπέμπει σε τουαλέτα), να μην έχουμαι πειρασμούς, αυτό δεν το πολυκαταλαβαίνω αλλά το παραβλέπω, και να μην είμαστε πονηροί. Πράγμα που συμφωνώ απολύτως με τον μακαριότατο πρέπει να είμαστε γίδια γιατί μόνο έτσι θα χάβουμε αυτά που μας λένε. Επειδή το να λιβανιστώ μου φάνηκε ο ευκολότερος από τους προτεινόμενους τρόπους παντρειάς, αποφάσισα να τον ακολουθήσω. Για εσάς δεν ξέρω.
Μέσα στην χαρά λοιπόν, άρχισα και εγώ να ψάχνω να βρω ένα δόκιμο και πετυχημένο τρόπο να Λιβανιστώ, τώρα που είναι νωρίς και δεν το έχουν μάθει όλοι το κόλπο και τρέχουμε μετά σε ουρές όπως με το κτηματολόγιο.
Μπήκα στον Γούγλη να βρω έναν επιστημονικό τρόπο Λιβανίσματος που όμως να έχει και μία σχετική επιτυχία στο θέμα του γάμου. Δεν βγήκα τίποτα, ακόμα και η Βικιπέδια δεν έχει τον ορισμό της λέξεως. Με έπιασε κατάθλιψη, πάει θα το χάσω και αυτό το τρένο, κάτι σαν τα τρένα του εκσυγχρονισμού που πάντα χάνει αυτή η ρημαδοχώρα. Είναι που δεν λιβανίζετε αρκούντως, σκέφτηκα.
Μετά όμως θυμήθηκα ότι δεν θέλω να παντρευτώ, όπως σας έχω αναλύσει σε παλαιότερη ανάρτηση. Χώρια που το λιβάνι με μαστουρώνει και μάλλον γάμος δεν θα πρόκυψη από το δικό μου λιβάνισμα. Έτσι αποφάσισα να το γράψω το κόλπο σε σας τους αγαπημένους μου φίλους, ώστε να το εκμεταλλευτείτε εσείς. Είχα σκοπό να ρωτήσω και τους παντρεμένους φίλους μου, τη Γωγώ, το Σταύρο αν αυτό το κόλπο ακολούθησαν και αυτοί, αλλά το άφησα. Για να το λεει κοτζάμ πνευματικός Πρωθυπουργού αναπτυγμένης χώρας κάτι θα ξέρει ο άνθρωπος.!!
Δεν πάμε καλά, καθόλου καλά! Χώρια της πλάκας, κακώς θέλουν κάποιοι να τον βάλουν φυλακή, ο άνθρωπος δεν είναι απατεώνας, τρελός είναι, που πήγε στη βουλή και είπε τέτοια πράγματα. Οι άλλοι δε που τους εκλέξαμε και τους στείλαμε στη βουλή και καθόντουσαν και τον ακούγανε να κάνει κήρυγμα τέτοιου ουσιαστικού περιεχομένου, και δεν τον έφτυσαν στα μούτρα, μάλλον του ιδίου επιπέδου είναι.
Ας πάμε στα ποιο ευχάριστα γιατί στη τελική κατάθλιψη θα μας πιάσει με αυτούς τους τύπους. Η Πέννυ μου ζήτησε κάτι εορταστικό για ένα τραπέζι που έχει να κάνει και είπαμε να τις γράψω μερικές συνταγές έτσι λίγο ποιο χριστουγεννιάτικες, ποιο μυστήριες ρε παιδάκι μου. Όχι απλή γαλοπούλα, αν και θα έρθει και αυτής η ώρα.
Εμένα τις γιορτές μου αρέσει πολύ η πάπια, αν και είναι αρκετά λιπαρό πουλί. Πάντως μου αρέσει πολύ και πάντα φτιάχνω παπιά στα χριστουγεννιάτικα τραπέζια μου. Υπάρχουν πάρα πολλές συνταγές για πάπιες αλλά ή πλέον κλασική είναι πάπια πορτοκάλι που και αυτήν βέβαια μπορείτε να τη βρείτε σε πολλές παραλλαγές. Έχω καταλήξει όμως ότι σε αντίθεση με το μοσχάρι, η πάπια θέλει πολύ ψήσιμο, ψιλό-ωμή δεν μου αρέσει, οπότε οι όποιες συνταγές με «ελαφρύ τηγάνισμα» και άλλους τέτοιους τρόπους εμένα δεν μου κάνουν. Έτσι με τα πολλά κατέληξα στην πιο κάτω συνταγή που είναι πολύ καλή αν και μπελαλίδικη.
Πάπια πορτοκάλι
1 πάπια, 1 ½ με 2 κιλά
5 κουταλιές της σούπας φρέσκο βούτυρο
χυμός και φλούδα 6 πορτοκαλιών
2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη
1 φλιτζάνι του καφέ κονιάκ ή λευκό κρασί
2 ζουμερά λεμόνια
αλάτι και πιπέρι
1½ φλιτζάνι τσαγιού ζωμός κρέατος
3 κουταλιές σούπας βούτυρο
3 κουταλιές σούπας αλεύρι
φέτες πορτοκαλιών
Παίρνετε την παπιούλα την καθαρίζετε καλά, την πλένετε, τη στεγνώνετε με χαρτάκι και την αλατοπιπερώνετε δέοντος, εσωτερικά και εξωτερικά. Αν θέλετε τρίβετε λίγο την πέτσα της με φλούδα λεμονιού και πορτοκαλιού. Την βάζετε σε ένα μικρό ταψάκι και την περιχύνετε με το λιωμένο βούτυρο και το χυμό των λεμονιών. Την σιγοψήνεται στους 160 βαθμούς αέρα για τουλάχιστον 1 ½ ώρα, μπορεί και δύο δείτε την τέλος πάντων, να είναι σχεδόν έτοιμη αλλά να μην ξεραθεί κιόλας. Κάθε τόσο να την ραντίζετε με την σάλτσα της και που και που να προσθέτετε νεράκι στο ταψί ώστε να μην καεί και να έχει αρκετά υγρά. Αν τη βλέπετε να ξεροψήνετε σκεπάστε την με ένα αλουμινόχαρτο γιατί δεν την θέλουμε πολύ ξερή.
Όσο ψήνετε το παπί, βράζετε για λίγα λεπτά τη φλούδα των πορτοκαλιών (μόνο το εξωτερικό κόκκινο μέρος της), χύνετε το νερό και την ξαναβράζετε για λίγο ακόμη, αυτό το κάνετε 4-5 φορές ώστε να ξεπικρίσει αρκετά η φλούδα. Στο τέλος τη βράζετε με λίγο νερό (περίπου μισό ποτήρι) και τις 2 κουταλιές ζάχαρη, ώσπου να καραμελώσει.
Όταν ψηθεί η πάπια μαζεύουμε την σάλτσα του ταψιού μέσα από ένα σουρωτήρι σε μία κατσαρόλα, προσθέτουμε το ζωμό (1 ½ ποτήρι νερό με 1 κύβο κότας) και το κονιάκ και τη βάζουμε να βράσει. Σε μικρό τηγανάκι καβουρδίζουμε το αλεύρι με το βούτυρο και το ρίχνουμε στη σάλτσα, μόλις αρχίσει να βράζει. Ανακατεύουμε να διαλυθεί το αλεύρι, προσθέτουμε την καραμελιασμένη φλούδα και το χυμό των 6 πορτοκαλιών. Η σάλτσα αρχίζει να δένει λίγο τότε βάζουμε μέσα και την πάπια και αφήνουμε 30 λεπτά να διαποτιστεί με αρώματα , σιγοβράζοντας μέχρι να πυκνωθεί, να δέσει η σάλτσα. Στο τέλος αφαιρούμε την πάπια και την τεμαχίζουμε σε κομμάτια ενώ προσθέτουμε στη σάλτσα τις φέτες του πορτοκαλιού να μαριναριστούν και αυτές λιγάκι.
Τη σερβίρουμε σε πιατέλα, περιχύνοντας τη με τη σάλτσα της και γαρνίροντας με τις φέτες και τη φλούδα του πορτοκαλιού. Ταιριάζει με ρύζι μπασμάτι, ή πατατούλες με πορτοκάλι και σαφράν που σας έγραψα χτες.
Ακούγεται δύσκολο πιάτο, αλλά δεν είναι. Άσε δε που είναι η καλύτερη πάπια πορτοκάλι που έχετε φαει.
Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008
Η Πειραιώς
Τη Παρασκευή, πήγαμε θέατρο, να δούμε την παράσταση του Εθνικού 8 Γυναίκες. Ήταν πολύ ωραία παράσταση, γελαδερή, με πολύ καλές ερμηνείες από όλους και τους 8 άνδρες που έπαιζαν τις 8 γυναίκες.
Το σενάριο δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, σαν να βλέπεις μία από τις παμπάλαιες ιστορίες της Αγκάθα Κρίστι, αλλά είχε μία πολύ έξυπνη σκηνοθετική άποψη, βάζοντας 8 άνδρες, με γυναικεία φουστάνια εποχής, αλλά χωρίς περούκες και φτιασιδώματα, να παίξουν τους 8 γυναικείους ρόλους. Και έπαιζαν όλοι υπέροχα, απ΄ αυτή την άποψη λοιπόν ήταν μία ωραιότατη παράσταση που αξίζει να δείτε.
Αυτό όμως που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ο χώρος. Είχα ακούσει για το «Πειραιώς 260», αλλά δεν είχα πάει. Η εποχή που, μικρή μαθήτρια εγώ, μας πηγαίνανε με το σχολείο «εκπαιδευτική εκδρομή» στο παμπάλαιο ερειπωμένο Εθνικό μας Θέατρο στην Ομόνοια, να δούμε τις Τέσσερις Αδελφές ή τον Γλάρο του Τσέχωφ, έχει περάσει ανεπίστρεπτη. Όπως και η περίοδος όπου το εθνικό έπαιζε σε διάφορα θεατράκια πρώην υπόγεια, πρώην σινεμά, στο κέντρο της Αθήνας, και έχανε η μάνα το παιδί, και αυτή η εποχή ελπίζω να πέρασε.
Στην Πειραιώς είναι μαζεμένη η Ελληνική βιομηχανική αρχιτεκτονική, ότι μπαουχαους κτίριο υπάρχει στην Αθήνα εκεί είναι. Πανέμορφος δρόμος που διασχίζει θρυλικές γειτονιές του κέντρου, τον Κεραμικό, το Γκάζι, και όσο πλησιάζει στον Πειραιά, την Ελαιουργική, βλέπεις ότι η χώρα μας είχε κάποτε εργοστάσια, μεγάλα και εντυπωσιακά, πετρόχτιστα και επιβλητικά. Πέρασε η φάση της ερημοποίησης και είμαστε μάλλον στην αναγέννηση αυτού του δρόμου-σύμβολο. Πολλά από αυτά τα ερείπια επισκευάζονται, αλλάζουν χρήση, γίνονται μουσεία, και πολιτιστικοί χώροι. Είναι πανέμορφα, ειδικά το βράδυ, φωτισμένα και καθαρά.
Όπως λοιπόν κατεβαίνεις την Πειραιώς, μόλις περάσεις το μεταμοντέρνο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, βλέπεις – αν είσαι προσεκτικός – ένα μικρό ασπροκόκκινο μπάνερ που λεει Εθνικό Θέατρο. Ούτε είσοδος ούτε τίποτα, επί της Πειραιώς, μόνο το μπανερ και βέλη που οδηγούσαν στο αμέσως επόμενο στενό. Μπαίνοντας με το αυτοκίνητο, παρκαδόροι ντυμένοι με τα κίτρινα αντανακλαστικά γιλέκα, σε οδηγούν μέσα σε ένα τεράστιο σύμπλεγμα κτιρίων που ή εργοστάσιο ήταν, ή αποθήκες. Με τις οδηγίες των κίτρινων αυτών ανθρώπων, μπαίνεις και παρκάρεις σε διάφορα σημεία της αχανής αυτής έκτασης, είτε μέσα στα κτίρια είτε στον χώρο μεταξύ τους. Πολλά, καλαίσθητα πανό, μας ονομάτιζαν τα κτίρια «Κτήριο Δ», «Κτήριο Γ», «Μπαρ», και τι παιζόταν στο κάθε ένα! Αυτό που λειτουργούσε ως μπαρ, φτιαγμένο σαν σκηνικό θεάτρου, βαμμένο μαύρο, με μία μικρή έκθεση βιβλίων και σι ντί, με ωραιότατα σαντουιτσάκια, ζεστό τσάι, ακόμα και νάτσος με τυράκι είχε. Αφού πήγες πολιτισμένα, πάρκαρες ακόμα πιο πολιτισμένα, μπορούσες να κάτσεις στα τραπεζάκια, να διαβάσεις το πρόγραμμα του εθνικού με την ησυχία σου και να κουτσομπολέψεις άνετα χωρίς την φασαρία και τον κακό χαμό ενός τυπικού φουαγιέ, εμπορικού θεάτρου με μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία.
Το δικό μας κτήριο, ήταν τεράστιο, αναρωτιόμασταν τι να ήταν πριν, σε μία γωνία του είχε φτιαχτεί ένας κλειστός χώρος που λειτουργούσε το θέατρο, ενώ δίπλα ήταν τοποθετημένα κάτι λυόμενα κουτιά σαν αυτά που βλέπεις στα εργοτάξια, που λειτουργούσαν τα καμαρίνια. Ο χώρος πριν την αίθουσα είχε πάγκους για να κάτσεις όσο περίμενες να ανοίξουν οι πόρτες, ενώ το εντυπωσιακό για εμένα ήταν ότι μπαίνοντας είχε ψύκτες με νεράκι, και πλαστικά ποτηράκια.
Απ΄ ότι καταλαβαίνετε, το όλο σκηνικό ήταν μεν πολύ θεατρικό, ήταν και μη μόνιμο, χωρίς όμως να είναι πρόχειρο. Δεν χάλασαν τα παλαιά αυτά κτήρια για να φτιάξουν ένα μόνιμο θέατρο, τα χρησιμοποίησαν όπως είναι και ενέταξαν μέσα σε αυτά λυόμενες κατασκευές πολύ διακριτικές και λειτουργικές. Μέσα το θέατρο είχε την κατάλληλη κλίση ώστε να βλέπεις άνετα, και η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ευχάριστη με την απαραίτητη ζέστη χωρίς όμως καμία κλεισούρα ή δυσάρεστη μυρωδιά. Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν οι καρέκλες σκηνοθέτη που είχαν για καθίσματα, που ήταν πολύ άβολες.
Ήταν όλα σωστά μελετημένα και πολιτισμένα, χωρίς να είναι ηλίθια χλιδάτα και σαχλά. Όπως ταιριάζει σε ένα χώρο τέχνης. Υπάρχουν θέατρα και θέατρα, από τα πολυτελή χλιδάτα μέχρι κάποιες αποθήκες με άποψη που ή ψοφάς από το κρύο ή σκας από τη ζέστη. Το Πειραιώς 260 δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, είναι ακριβός αυτό που πρέπει να είναι. Δυστυχώς μέχρι τώρα δεν είχα πάει και λυπάμαι για αυτό. Μάλλον έχασα πολλές ωραίες παραστάσεις που έγιναν εκεί στα πλαίσια του φεστιβάλ Αθηνών.
Φεύγοντας χαρούμενοι, είπαμε να πάμε στο Γκάζι να πιούμε κανα ποτάκι, αν και Παρασκευή βράδυ και ήμασταν όλοι από τη δουλεία. Το Αεριόφως είναι ένα υπέροχο μικρό μπαράκι στη περιοχή, που σέβεται τον πελάτη του, έτσι όλοι δέχτηκαν με χαρά όταν έπεσε η ιδέα.
Κάναμε το λάθος να στρίψουμε στην Ιερά οδό ώστε να μπούμε με το αυτοκίνητο μέσα στο Γκάζι, ελπίζοντας ηλιθίως ότι θα παρκάρουμε εκεί. Τι κακός χαμός ήταν αυτός Παρασκευή μεσάνυχτα; Όλες οι μεγάλες πίστες η μία δίπλα στην άλλη και ένα απίθανο μποτιλιάρισμα από πολυτελή και μη αυτοκίνητα με διαπασών την μπουζουκομουσική, να σου σπάνε τα νεύρα. Εδώ είναι το τέλος του πολιτισμού! Αφού κάναμε μισή ώρα να γυρίζουμε γύρω γύρω μπας και βρούμε μία θέση για το αμάξι, τα πήρα στο κρανίο και σταμάτησα στο πρώτο υπαίθριο πάρκιν που βρήκα μπροστά μου. Όσο μάζευα τσάντες και κινητά να βγω από το αυτοκίνητο, ρωτάει η παρέα τον Πακιστανό πόσο κάνει το πάρκιν, αν και τους είχα ήδη πει ότι όσο και να είναι εγώ θα τα δώσω. Ντεκαπέντε λεει το μελαψό. ΠΟΣΑΑΑΑΑ !! φωνάζει η αδελφή μου, και βλέπω τον λαθραίο μετανάστη, με ύφος μεγαλοπαράγοντα της νύχτας να μου λεει, «κάνε καμία βόλτα, και πάλι εδώ θα έρθεις» μόνο που δεν μας έδιωξε δηλαδή επειδή μας φάνηκε υπερβολικό να δώσουμε όσο ο μηνιαίος μισθός στη χώρα του για στοίβαγμα του αυτοκινήτου μας για 1-2 ώρες! Το αφήσαμε τελικά, αλλά μου βγήκαν πολλά ρατσιστικά, αν και να σας πω την αλήθεια τα ίδια θα έλεγα και να μην ήταν πακιστανός, απλώς μου την έδωσε, που αυτό το παιδάκι που ψωμολυσσάει, υιοθέτησε τόσο εύκολα και με τέτοια επιτυχία την αγένεια και τον τραμπουκισμό του Ελληνα παρκαδόρου-μπράβου.
Μου την έδωσε επίσης που μία τόσο ωραία βραδιά, συγχύσθηκα γιατί είδα τα δυο πρόσωπα ενός δρόμου! Αυτό του Εθνικού Θεάτρου και αυτό των Ελληνικών μπουζουκιών! Μέσα στον ίδιο δρόμο, σε ένα χιλιόμετρο απόσταση.
Λοιπόν τι φαγάκια να σας γράψω σήμερις;; Μιας και έρχονται γιορτές, θα σας γράψω κάτι εορταστικόν!
Πήγα τις προάλες στο σούπερ μάρκετ και βρήκα μικρές πατατούλες. Ξέρετε εκείνες τις πολύ μικρές που είναι σαν μπουκιές η κάθε μία. Βέβαια δεν ήταν ελληνικές, αλλά τι να κάνουμε, ας βγάζανε και οι Ελληνες τέτοιες να έπαιρνα. Είπα λοιπόν να τις κάνω με μία ωραιότατη συνταγούλα που βρήκα στο Olive. Είναι υπέροχο συνοδευτικό για κοτόπουλο, ή χοιρινό.
Πατατούλες με σαφράν και πορτοκάλι
1 κιλό μικρές πατάτες
λάδι για τηγάνισμα
3-4 κλωστούλες σαφράν ή ½ κουταλάκι σε σκόνη
1 φλιτζάνι φρέσκο χυμό πορτοκαλιού
1 φλιτζάνι λευκό κρασί
αλάτι και πιπέρι
Καθαρίζετε καλά τις πατατούλες, αν είναι πολύ φρέσκιες, όπως ήταν οι δικές μου, τις τρίβετε με το σύρμα από το σφουγγαράκι για τα πιάτα και καθαρίζονται πολύ εύκολα. Τις αλατίζετε και τις τηγανίζετε με μπόλικο λάδι ελαφρώς, ώστε να πάρουν μία κρούστα γύρο γύρο χωρίς όμως να ψηθούν. Σε άλλη μεγάλη κατσαρόλα, βάζετε 3 κουταλιές της σούπας λάδι, και το ζεσταίνεται. Ρίχνετε και τις πατάτες και μόλις ζεσταθούν και αυτές, ρίχνετε το κρασί μέσα στο οποίο όμως έχετε διαλύσει το σαφράν. Ανακατεύετε καλά ώστε να χρωματιστούν όλες οι πατάτες από το σαφράν. Σκεπάζετε την κατσαρόλα και μαγειρεύετε σε δυνατή φωτιά μέχρι να εξατμισθεί όλο το κρασί. Ρίχνετε το χυμό πορτοκαλιού και βράζετε πάλι μέχρι να εξατμιστεί όλος ο χυμός. Στο τέλος ρίχνετε το πιπέρι και σερβίρετε μαζί με το κρέας που έχετε επιλέξει.
Το σενάριο δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, σαν να βλέπεις μία από τις παμπάλαιες ιστορίες της Αγκάθα Κρίστι, αλλά είχε μία πολύ έξυπνη σκηνοθετική άποψη, βάζοντας 8 άνδρες, με γυναικεία φουστάνια εποχής, αλλά χωρίς περούκες και φτιασιδώματα, να παίξουν τους 8 γυναικείους ρόλους. Και έπαιζαν όλοι υπέροχα, απ΄ αυτή την άποψη λοιπόν ήταν μία ωραιότατη παράσταση που αξίζει να δείτε.
Αυτό όμως που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ο χώρος. Είχα ακούσει για το «Πειραιώς 260», αλλά δεν είχα πάει. Η εποχή που, μικρή μαθήτρια εγώ, μας πηγαίνανε με το σχολείο «εκπαιδευτική εκδρομή» στο παμπάλαιο ερειπωμένο Εθνικό μας Θέατρο στην Ομόνοια, να δούμε τις Τέσσερις Αδελφές ή τον Γλάρο του Τσέχωφ, έχει περάσει ανεπίστρεπτη. Όπως και η περίοδος όπου το εθνικό έπαιζε σε διάφορα θεατράκια πρώην υπόγεια, πρώην σινεμά, στο κέντρο της Αθήνας, και έχανε η μάνα το παιδί, και αυτή η εποχή ελπίζω να πέρασε.
Στην Πειραιώς είναι μαζεμένη η Ελληνική βιομηχανική αρχιτεκτονική, ότι μπαουχαους κτίριο υπάρχει στην Αθήνα εκεί είναι. Πανέμορφος δρόμος που διασχίζει θρυλικές γειτονιές του κέντρου, τον Κεραμικό, το Γκάζι, και όσο πλησιάζει στον Πειραιά, την Ελαιουργική, βλέπεις ότι η χώρα μας είχε κάποτε εργοστάσια, μεγάλα και εντυπωσιακά, πετρόχτιστα και επιβλητικά. Πέρασε η φάση της ερημοποίησης και είμαστε μάλλον στην αναγέννηση αυτού του δρόμου-σύμβολο. Πολλά από αυτά τα ερείπια επισκευάζονται, αλλάζουν χρήση, γίνονται μουσεία, και πολιτιστικοί χώροι. Είναι πανέμορφα, ειδικά το βράδυ, φωτισμένα και καθαρά.
Όπως λοιπόν κατεβαίνεις την Πειραιώς, μόλις περάσεις το μεταμοντέρνο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, βλέπεις – αν είσαι προσεκτικός – ένα μικρό ασπροκόκκινο μπάνερ που λεει Εθνικό Θέατρο. Ούτε είσοδος ούτε τίποτα, επί της Πειραιώς, μόνο το μπανερ και βέλη που οδηγούσαν στο αμέσως επόμενο στενό. Μπαίνοντας με το αυτοκίνητο, παρκαδόροι ντυμένοι με τα κίτρινα αντανακλαστικά γιλέκα, σε οδηγούν μέσα σε ένα τεράστιο σύμπλεγμα κτιρίων που ή εργοστάσιο ήταν, ή αποθήκες. Με τις οδηγίες των κίτρινων αυτών ανθρώπων, μπαίνεις και παρκάρεις σε διάφορα σημεία της αχανής αυτής έκτασης, είτε μέσα στα κτίρια είτε στον χώρο μεταξύ τους. Πολλά, καλαίσθητα πανό, μας ονομάτιζαν τα κτίρια «Κτήριο Δ», «Κτήριο Γ», «Μπαρ», και τι παιζόταν στο κάθε ένα! Αυτό που λειτουργούσε ως μπαρ, φτιαγμένο σαν σκηνικό θεάτρου, βαμμένο μαύρο, με μία μικρή έκθεση βιβλίων και σι ντί, με ωραιότατα σαντουιτσάκια, ζεστό τσάι, ακόμα και νάτσος με τυράκι είχε. Αφού πήγες πολιτισμένα, πάρκαρες ακόμα πιο πολιτισμένα, μπορούσες να κάτσεις στα τραπεζάκια, να διαβάσεις το πρόγραμμα του εθνικού με την ησυχία σου και να κουτσομπολέψεις άνετα χωρίς την φασαρία και τον κακό χαμό ενός τυπικού φουαγιέ, εμπορικού θεάτρου με μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία.
Το δικό μας κτήριο, ήταν τεράστιο, αναρωτιόμασταν τι να ήταν πριν, σε μία γωνία του είχε φτιαχτεί ένας κλειστός χώρος που λειτουργούσε το θέατρο, ενώ δίπλα ήταν τοποθετημένα κάτι λυόμενα κουτιά σαν αυτά που βλέπεις στα εργοτάξια, που λειτουργούσαν τα καμαρίνια. Ο χώρος πριν την αίθουσα είχε πάγκους για να κάτσεις όσο περίμενες να ανοίξουν οι πόρτες, ενώ το εντυπωσιακό για εμένα ήταν ότι μπαίνοντας είχε ψύκτες με νεράκι, και πλαστικά ποτηράκια.
Απ΄ ότι καταλαβαίνετε, το όλο σκηνικό ήταν μεν πολύ θεατρικό, ήταν και μη μόνιμο, χωρίς όμως να είναι πρόχειρο. Δεν χάλασαν τα παλαιά αυτά κτήρια για να φτιάξουν ένα μόνιμο θέατρο, τα χρησιμοποίησαν όπως είναι και ενέταξαν μέσα σε αυτά λυόμενες κατασκευές πολύ διακριτικές και λειτουργικές. Μέσα το θέατρο είχε την κατάλληλη κλίση ώστε να βλέπεις άνετα, και η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ευχάριστη με την απαραίτητη ζέστη χωρίς όμως καμία κλεισούρα ή δυσάρεστη μυρωδιά. Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν οι καρέκλες σκηνοθέτη που είχαν για καθίσματα, που ήταν πολύ άβολες.
Ήταν όλα σωστά μελετημένα και πολιτισμένα, χωρίς να είναι ηλίθια χλιδάτα και σαχλά. Όπως ταιριάζει σε ένα χώρο τέχνης. Υπάρχουν θέατρα και θέατρα, από τα πολυτελή χλιδάτα μέχρι κάποιες αποθήκες με άποψη που ή ψοφάς από το κρύο ή σκας από τη ζέστη. Το Πειραιώς 260 δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, είναι ακριβός αυτό που πρέπει να είναι. Δυστυχώς μέχρι τώρα δεν είχα πάει και λυπάμαι για αυτό. Μάλλον έχασα πολλές ωραίες παραστάσεις που έγιναν εκεί στα πλαίσια του φεστιβάλ Αθηνών.
Φεύγοντας χαρούμενοι, είπαμε να πάμε στο Γκάζι να πιούμε κανα ποτάκι, αν και Παρασκευή βράδυ και ήμασταν όλοι από τη δουλεία. Το Αεριόφως είναι ένα υπέροχο μικρό μπαράκι στη περιοχή, που σέβεται τον πελάτη του, έτσι όλοι δέχτηκαν με χαρά όταν έπεσε η ιδέα.
Κάναμε το λάθος να στρίψουμε στην Ιερά οδό ώστε να μπούμε με το αυτοκίνητο μέσα στο Γκάζι, ελπίζοντας ηλιθίως ότι θα παρκάρουμε εκεί. Τι κακός χαμός ήταν αυτός Παρασκευή μεσάνυχτα; Όλες οι μεγάλες πίστες η μία δίπλα στην άλλη και ένα απίθανο μποτιλιάρισμα από πολυτελή και μη αυτοκίνητα με διαπασών την μπουζουκομουσική, να σου σπάνε τα νεύρα. Εδώ είναι το τέλος του πολιτισμού! Αφού κάναμε μισή ώρα να γυρίζουμε γύρω γύρω μπας και βρούμε μία θέση για το αμάξι, τα πήρα στο κρανίο και σταμάτησα στο πρώτο υπαίθριο πάρκιν που βρήκα μπροστά μου. Όσο μάζευα τσάντες και κινητά να βγω από το αυτοκίνητο, ρωτάει η παρέα τον Πακιστανό πόσο κάνει το πάρκιν, αν και τους είχα ήδη πει ότι όσο και να είναι εγώ θα τα δώσω. Ντεκαπέντε λεει το μελαψό. ΠΟΣΑΑΑΑΑ !! φωνάζει η αδελφή μου, και βλέπω τον λαθραίο μετανάστη, με ύφος μεγαλοπαράγοντα της νύχτας να μου λεει, «κάνε καμία βόλτα, και πάλι εδώ θα έρθεις» μόνο που δεν μας έδιωξε δηλαδή επειδή μας φάνηκε υπερβολικό να δώσουμε όσο ο μηνιαίος μισθός στη χώρα του για στοίβαγμα του αυτοκινήτου μας για 1-2 ώρες! Το αφήσαμε τελικά, αλλά μου βγήκαν πολλά ρατσιστικά, αν και να σας πω την αλήθεια τα ίδια θα έλεγα και να μην ήταν πακιστανός, απλώς μου την έδωσε, που αυτό το παιδάκι που ψωμολυσσάει, υιοθέτησε τόσο εύκολα και με τέτοια επιτυχία την αγένεια και τον τραμπουκισμό του Ελληνα παρκαδόρου-μπράβου.
Μου την έδωσε επίσης που μία τόσο ωραία βραδιά, συγχύσθηκα γιατί είδα τα δυο πρόσωπα ενός δρόμου! Αυτό του Εθνικού Θεάτρου και αυτό των Ελληνικών μπουζουκιών! Μέσα στον ίδιο δρόμο, σε ένα χιλιόμετρο απόσταση.
Λοιπόν τι φαγάκια να σας γράψω σήμερις;; Μιας και έρχονται γιορτές, θα σας γράψω κάτι εορταστικόν!
Πήγα τις προάλες στο σούπερ μάρκετ και βρήκα μικρές πατατούλες. Ξέρετε εκείνες τις πολύ μικρές που είναι σαν μπουκιές η κάθε μία. Βέβαια δεν ήταν ελληνικές, αλλά τι να κάνουμε, ας βγάζανε και οι Ελληνες τέτοιες να έπαιρνα. Είπα λοιπόν να τις κάνω με μία ωραιότατη συνταγούλα που βρήκα στο Olive. Είναι υπέροχο συνοδευτικό για κοτόπουλο, ή χοιρινό.
Πατατούλες με σαφράν και πορτοκάλι
1 κιλό μικρές πατάτες
λάδι για τηγάνισμα
3-4 κλωστούλες σαφράν ή ½ κουταλάκι σε σκόνη
1 φλιτζάνι φρέσκο χυμό πορτοκαλιού
1 φλιτζάνι λευκό κρασί
αλάτι και πιπέρι
Καθαρίζετε καλά τις πατατούλες, αν είναι πολύ φρέσκιες, όπως ήταν οι δικές μου, τις τρίβετε με το σύρμα από το σφουγγαράκι για τα πιάτα και καθαρίζονται πολύ εύκολα. Τις αλατίζετε και τις τηγανίζετε με μπόλικο λάδι ελαφρώς, ώστε να πάρουν μία κρούστα γύρο γύρο χωρίς όμως να ψηθούν. Σε άλλη μεγάλη κατσαρόλα, βάζετε 3 κουταλιές της σούπας λάδι, και το ζεσταίνεται. Ρίχνετε και τις πατάτες και μόλις ζεσταθούν και αυτές, ρίχνετε το κρασί μέσα στο οποίο όμως έχετε διαλύσει το σαφράν. Ανακατεύετε καλά ώστε να χρωματιστούν όλες οι πατάτες από το σαφράν. Σκεπάζετε την κατσαρόλα και μαγειρεύετε σε δυνατή φωτιά μέχρι να εξατμισθεί όλο το κρασί. Ρίχνετε το χυμό πορτοκαλιού και βράζετε πάλι μέχρι να εξατμιστεί όλος ο χυμός. Στο τέλος ρίχνετε το πιπέρι και σερβίρετε μαζί με το κρέας που έχετε επιλέξει.
Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008
Η Φυλή των Φίλων
Φίλοι παιδικοί; φίλοι γυμνασιακοί; φίλοι πανεπιστημιακοί; φίλοι εταιρικοί; φίλοι του καναπέ; φίλοι του σαββατοκύριακου; φίλοι της ταβέρνας; φίλοι του θεάτρου; φίλοι του μπαρ; φίλοι του τσίπουρου; φίλοι των συναυλιών; φίλοι του DVD; φίλοι του σινεμά; φίλοι του καφέ; φίλοι του εξοχικού; φίλοι των καλοκαιρινών διακοπών; φίλοι της δουλειάς; φίλοι αδελφοί; φίλοι γκομενικοί; φίλοι φίλων; φίλοι που ακούνε; φίλοι που δεν ακούνε; φίλοι που ρωτάνε; φίλοι που δεν ρωτάνε; φίλοι από υποχρέωση; φίλοι από συνήθεια; φίλοι στα δύσκολα; φίλοι στα εύκολα; φίλοι στη λύπη; φίλοι στη χαρά; φίλοι στην αρρώστια; φίλοι με συμβουλές; φίλοι αδιάφοροι; φίλοι χαζοί; φίλοι έξυπνοι; φίλοι μορφωμένοι; φίλοι αγράμματοι; φίλοι χαβαλέδες; φίλοι εγκεφαλικοί; φίλοι που καταλαβαίνεις; φίλοι που αδιαφορείς; φίλοι που λες πολλά; φίλοι που δεν λες τίποτα; φίλοι που πέρασαν και σημάδεψαν; φίλοι που πέρασαν και δεν ακούμπησαν; φίλοι που σε εκμεταλλεύτηκαν; φίλοι που εκμεταλλεύτηκες; φίλοι που σε τσάντισαν; φίλοι που έδιωξες; φίλοι που ξέχασες; φίλοι που σε ξέχασαν; φίλοι που προστάτευσες; φίλοι που τους είπες ψέματα; φίλοι που σου είπαν ψέματα; φίλοι που θα χάσεις; φίλοι που δεν θες να χάσεις; φίλοι που πέθαναν; φίλοι που χάθηκαν; φίλοι που έφυγαν; φίλοι που άλλαξαν; φίλοι που παντρεύτηκαν; φίλοι σύζυγοι φίλων; φίλοι καθημερινοί; φίλοι του σαββατοκύριακου; φίλοι που τους έχεις ψηλά; φίλοι που έπονται ....
Απλοί γνωστοί, όλοι.
Καλό σαββατοκύριακο
Απλοί γνωστοί, όλοι.
Καλό σαββατοκύριακο
Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008
Οι τύποι με τα μαύρα
Πραγματικά έχω χάσει το μπούσουλα με όλα όσα ακούω για το παπαδαριό. Βέβαια δεν δικαιούμαι να ομιλώ καθώς είμαι δηλωμένη άθεη, και άρα τα πεπραγμένα της εκκλησίας δεν πρέπει να με αφορούν. Έλα όμως που αυτοί οι τύποι με τα μαύρα, μόνο το σπίτι μου δεν διεκδικούν ακόμα;
Με το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου, βγήκαν στην επιφάνεια ένας σωρός από παρόμοιες ιστορίες που σε κάνουν να τραβάς τα μαλλιά σου. Άκουγα προχτές τον Δήμαρχο Περιστερίου, να ωρύεται γιατί μία μονή από τη Λαμία (καμία σχέση με το Περιστέρι) διεκδικεί το 70% της έκτασης του Δήμου, και είναι λεει χρόνια τώρα στα δικαστήρια, και πάνε από αναβολή σε αναβολή. Ο τύπος έλεγε φρικουλέα πράγματα, όπως ότι το Μοναστήρι, χρησιμοποιεί ψευδομάρτυρες, που πλέον τους ξέρουν ποιοι είναι και τους έχουν δει. Στην δίκη που έγινε την τελευταία εβδομάδα, αυτοί οι ψευδομάρτυρες δεν παρουσιάστηκαν γιατί ερχόμενοι από τη Λαμία είχαν τροχαίο ατύχημα, και άρα η δίκη πήρε αναβολή. Έλα όμως που οι ίδιοι τύποι που πάθανε το ατύχημα ήταν σε καφετέρια πλησίον του δικαστηρίου και πίνανε καφέ και τους είδε όλος ο κόσμος. Μα είναι πράγματα αυτά;
Στην υπόθεση του Βατοπαιδίου, που έχω σταματήσει να παρακολουθώ με ζέση πλέον μιας και είναι σαφέστατο τι έχει γίνει, άκουσα πρόσφατα ότι εμπλέκονται άνθρωποι της νύχτας. Κάτι χορεύτριες ανατολίτικων χορών με εξωτικά ονόματα όπως «Αζέλ», κάτι ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων στα οποία τραγουδούσε το μπουμπούκι ο Ψωμιάδης, πριν γίνει Ζορό και πολύ πριν τα γίδια τον κάνουνε Νομάρχη – Καίσαρα (έχετε προσέξει ότι μιλάει για τον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο όπως ακριβώς έκαναν και άλλοι παρανοϊκοί της ιστορίας ο Ναπολέοντας, ο Νέρωνας, κ.α.), και άλλα τέτοια. Ο μοναχός Αρσένιος απειλούσε κάποια άλλα μπουμπούκια ότι θα τα τσιμεντώσει και αυτοί με την σειρά τους εκβίαζαν κάποιους άλλους.
Μα τι πράγματα είναι αυτά; Εκκλησία είναι αυτή ή ο αντιπρόσωπος της Ναπολιτάνικης Μαφίας στην Ελλάδα;
Οι διαφορές οι δικές μου, είναι κυρίως πνευματικές, αδυνατώ να πιστέψω τόσο απλά, και επίσης έχω πάρα πολλές αντιρρήσεις για τον ρόλο της θρησκείας αλλά και της εκκλησίας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αλλά πέραν αυτού όμως, είχα όλη την καλή διάθεση να πιστέψω ότι η Εκκλησία είναι κυρίως μία ομάδα μωρόπιστων πλην όμως αγαθών ανθρώπων που προσπαθούν στα πλαίσια του δικού τους ιδεολογήματος για το γενικό καλό. Αυτό που όμως αποδεικνύετε, και όχι μόνο από το Βατοπαίδι, είναι ότι στο σύνολό τους αποτελούν μία μαφία με κύριο στόχο το χρήμα και κατ΄ επέκταση την δύναμη. Και μην μου πείτε ότι αυτοί είναι η εξαίρεση, γιατί δεν είναι! Μετά τα αθωνικά πάθη, μας προέκυψαν πολλά άλλα μικρά και μεγάλα σκάνδαλα, διεκδικήσεις, πρακτικές και φιλοδοξίες που ουδεμία σχέση έχουν με την άποψη του κόσμου για τη θρησκεία και την Εκκλησία. Τελικά, η εικόνα του καλού και πνευματικού παπά είναι η εξαίρεση, μέσα σε ένα κανόνα υπόκοσμου και μαφίας.
Κάποιοι φίλοι προσπαθούν να με πείσουν ότι η Εκκλησία εκτελεί τεράστιο κοινωνικό έργο στην Ελλάδα, ανάλογο με την οικονομική της ισχύ και αυτό ίσως να δικαιολογεί την προσπάθεια απόκτησης αυτών που οι ίδιοι θεωρούν ιδιοκτησία τους. Εγώ ζω στην Αθήνα και είμαι απόλυτα ενταγμένη στην κοινωνική ζωή αυτής της ρημάδας της χώρας. Δεν έχω δει κανένα, μα κανένα έργο που να έχει κάνει η εκκλησία ανάλογο της οικονομικής της δύναμης. Αυτές οι παπαρίες για τον μοναχό στην ομόνοια που έχει μαζέψει κάτι παιδάκια μεταναστών και για τα 2-3 γηροκομεία ή ορφανοτροφεία που χρηματοδοτεί η εκκλησία, είναι «πινατς» αγαπητοί μου. Ψίχουλα! για την εκκλησία της Ελλάδος!
Το μόνο καλό που ελπίζω να βγει από αυτή την ιστορία είναι να πάψει ο κόσμος να πιστεύει και να ακολουθεί αγόγγυστα κάθε ορθόδοξο Χομεϊνί, που αποφάσισε να βγει στο σύνταγμα με τα λάβαρα της Αγ. Λαύρας, επειδή οι εκλεγμένοι πολιτικοί δεν υπέβαλαν τα σέβη τους γονυπετείς, όπως τότε την εποχή της Φρειδερίκης.
Αυτά.
Τώρα θέλω να σας γράψω μία συνταγούλα που φτιάχνω χρόνια τώρα. Την πρώτο έφτιαξα έτσι για δικιά μου ευκολία αντί για σπανακόπιττα, στην συνέχεια όμως κατάλαβα ότι είναι ένα πολύ ελαφρύ και διαιτητικό πιάτο που γίνετε πάρα πολύ εύκολα τα βράδυ όταν γυρίσεις από την δουλειά και με άνεση τρώγετε και την επομένη.
Σπανακόπιττα χωρίς φύλλο
1 κιλό σπανάκι φρέσκο
3 αυγά
200 γραμμάρια κατίκι
200 γραμμάρια ανθότυρο
½ ποτήρι γάλα
μπόλικο άνηθο ή/και δυόσμο και μαϊντανό ψιλοκομμένα
αλάτι, πιπέρι, μία πρέζα μοσχοκάρυδο και λίγο λάδι,
βούτυρο και τρίμμα φρυγανιάς για το πυρέξ
Συνήθως αγοράζω σπανάκι καθαρισμένο έτοιμο σε σακούλα συσκευασμένο. Σε αυτή την περίπτωση το βάζω με νερό και λίγο ξύδι σε μία μεγάλη γαβάθα το αφήνω 5 λεπτά, το γυρίζω πολλές πολλές φορές να ξεπλυθεί καλά και μετά το στραγγίζω. Σε μεγάλη κατσαρόλα βάζω το σπανάκι κομμένο με το χέρι σε μεγάλα κομμάτια και ½ ποτήρι νερό και το ζεματάω λιγάκι. Μετά το σουρώνω πολύ καλά να φύγουν όλα τα υγρά. Σε ένα μπολ ανακατεύω το ζεματισμένο σπανάκι με το κατίκι το ανθότυρο, (αν δεν κάνω δίαιτα μπορώ να βάλω ωραιότατα παχυντικά τυριά όπως φέτα, τριμμένη γραβιέρα, ή παρμεζάνα) το αλάτι (με προσοχή ανάλογα τα τυριά) το πιπέρι, το μοσχοκάρυδο, ελάχιστο λαδάκι, τα αρωματικά μου ψιλοκομμένα και τα 2 αυγά χτυπημένα με το μισό γάλα. Τα ανακατεύω όλα καλά και τα βάζω στο πυρέξ μου που το έχω όμως βουτυρώσει και καλύψει με τρίμμα φρυγανιάς. Από πάνω βάζω το άλλο αυγό χτυπημένο με το υπόλοιπο γάλα και ίσως ελάχιστο τριμμένο κίτρινο τυρί να κάνει μία υποτυπώδη κρούστα. Το ψήνω σε δυνατό φούρνο, στους 200 βαθμούς αέρα, μέχρι να ψηθούν τα αυγά και να χρυσίσει αρκούντως, περίπου μισή ωρίτσα αρκεί.
Με το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου, βγήκαν στην επιφάνεια ένας σωρός από παρόμοιες ιστορίες που σε κάνουν να τραβάς τα μαλλιά σου. Άκουγα προχτές τον Δήμαρχο Περιστερίου, να ωρύεται γιατί μία μονή από τη Λαμία (καμία σχέση με το Περιστέρι) διεκδικεί το 70% της έκτασης του Δήμου, και είναι λεει χρόνια τώρα στα δικαστήρια, και πάνε από αναβολή σε αναβολή. Ο τύπος έλεγε φρικουλέα πράγματα, όπως ότι το Μοναστήρι, χρησιμοποιεί ψευδομάρτυρες, που πλέον τους ξέρουν ποιοι είναι και τους έχουν δει. Στην δίκη που έγινε την τελευταία εβδομάδα, αυτοί οι ψευδομάρτυρες δεν παρουσιάστηκαν γιατί ερχόμενοι από τη Λαμία είχαν τροχαίο ατύχημα, και άρα η δίκη πήρε αναβολή. Έλα όμως που οι ίδιοι τύποι που πάθανε το ατύχημα ήταν σε καφετέρια πλησίον του δικαστηρίου και πίνανε καφέ και τους είδε όλος ο κόσμος. Μα είναι πράγματα αυτά;
Στην υπόθεση του Βατοπαιδίου, που έχω σταματήσει να παρακολουθώ με ζέση πλέον μιας και είναι σαφέστατο τι έχει γίνει, άκουσα πρόσφατα ότι εμπλέκονται άνθρωποι της νύχτας. Κάτι χορεύτριες ανατολίτικων χορών με εξωτικά ονόματα όπως «Αζέλ», κάτι ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων στα οποία τραγουδούσε το μπουμπούκι ο Ψωμιάδης, πριν γίνει Ζορό και πολύ πριν τα γίδια τον κάνουνε Νομάρχη – Καίσαρα (έχετε προσέξει ότι μιλάει για τον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο όπως ακριβώς έκαναν και άλλοι παρανοϊκοί της ιστορίας ο Ναπολέοντας, ο Νέρωνας, κ.α.), και άλλα τέτοια. Ο μοναχός Αρσένιος απειλούσε κάποια άλλα μπουμπούκια ότι θα τα τσιμεντώσει και αυτοί με την σειρά τους εκβίαζαν κάποιους άλλους.
Μα τι πράγματα είναι αυτά; Εκκλησία είναι αυτή ή ο αντιπρόσωπος της Ναπολιτάνικης Μαφίας στην Ελλάδα;
Οι διαφορές οι δικές μου, είναι κυρίως πνευματικές, αδυνατώ να πιστέψω τόσο απλά, και επίσης έχω πάρα πολλές αντιρρήσεις για τον ρόλο της θρησκείας αλλά και της εκκλησίας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αλλά πέραν αυτού όμως, είχα όλη την καλή διάθεση να πιστέψω ότι η Εκκλησία είναι κυρίως μία ομάδα μωρόπιστων πλην όμως αγαθών ανθρώπων που προσπαθούν στα πλαίσια του δικού τους ιδεολογήματος για το γενικό καλό. Αυτό που όμως αποδεικνύετε, και όχι μόνο από το Βατοπαίδι, είναι ότι στο σύνολό τους αποτελούν μία μαφία με κύριο στόχο το χρήμα και κατ΄ επέκταση την δύναμη. Και μην μου πείτε ότι αυτοί είναι η εξαίρεση, γιατί δεν είναι! Μετά τα αθωνικά πάθη, μας προέκυψαν πολλά άλλα μικρά και μεγάλα σκάνδαλα, διεκδικήσεις, πρακτικές και φιλοδοξίες που ουδεμία σχέση έχουν με την άποψη του κόσμου για τη θρησκεία και την Εκκλησία. Τελικά, η εικόνα του καλού και πνευματικού παπά είναι η εξαίρεση, μέσα σε ένα κανόνα υπόκοσμου και μαφίας.
Κάποιοι φίλοι προσπαθούν να με πείσουν ότι η Εκκλησία εκτελεί τεράστιο κοινωνικό έργο στην Ελλάδα, ανάλογο με την οικονομική της ισχύ και αυτό ίσως να δικαιολογεί την προσπάθεια απόκτησης αυτών που οι ίδιοι θεωρούν ιδιοκτησία τους. Εγώ ζω στην Αθήνα και είμαι απόλυτα ενταγμένη στην κοινωνική ζωή αυτής της ρημάδας της χώρας. Δεν έχω δει κανένα, μα κανένα έργο που να έχει κάνει η εκκλησία ανάλογο της οικονομικής της δύναμης. Αυτές οι παπαρίες για τον μοναχό στην ομόνοια που έχει μαζέψει κάτι παιδάκια μεταναστών και για τα 2-3 γηροκομεία ή ορφανοτροφεία που χρηματοδοτεί η εκκλησία, είναι «πινατς» αγαπητοί μου. Ψίχουλα! για την εκκλησία της Ελλάδος!
Το μόνο καλό που ελπίζω να βγει από αυτή την ιστορία είναι να πάψει ο κόσμος να πιστεύει και να ακολουθεί αγόγγυστα κάθε ορθόδοξο Χομεϊνί, που αποφάσισε να βγει στο σύνταγμα με τα λάβαρα της Αγ. Λαύρας, επειδή οι εκλεγμένοι πολιτικοί δεν υπέβαλαν τα σέβη τους γονυπετείς, όπως τότε την εποχή της Φρειδερίκης.
Αυτά.
Τώρα θέλω να σας γράψω μία συνταγούλα που φτιάχνω χρόνια τώρα. Την πρώτο έφτιαξα έτσι για δικιά μου ευκολία αντί για σπανακόπιττα, στην συνέχεια όμως κατάλαβα ότι είναι ένα πολύ ελαφρύ και διαιτητικό πιάτο που γίνετε πάρα πολύ εύκολα τα βράδυ όταν γυρίσεις από την δουλειά και με άνεση τρώγετε και την επομένη.
Σπανακόπιττα χωρίς φύλλο
1 κιλό σπανάκι φρέσκο
3 αυγά
200 γραμμάρια κατίκι
200 γραμμάρια ανθότυρο
½ ποτήρι γάλα
μπόλικο άνηθο ή/και δυόσμο και μαϊντανό ψιλοκομμένα
αλάτι, πιπέρι, μία πρέζα μοσχοκάρυδο και λίγο λάδι,
βούτυρο και τρίμμα φρυγανιάς για το πυρέξ
Συνήθως αγοράζω σπανάκι καθαρισμένο έτοιμο σε σακούλα συσκευασμένο. Σε αυτή την περίπτωση το βάζω με νερό και λίγο ξύδι σε μία μεγάλη γαβάθα το αφήνω 5 λεπτά, το γυρίζω πολλές πολλές φορές να ξεπλυθεί καλά και μετά το στραγγίζω. Σε μεγάλη κατσαρόλα βάζω το σπανάκι κομμένο με το χέρι σε μεγάλα κομμάτια και ½ ποτήρι νερό και το ζεματάω λιγάκι. Μετά το σουρώνω πολύ καλά να φύγουν όλα τα υγρά. Σε ένα μπολ ανακατεύω το ζεματισμένο σπανάκι με το κατίκι το ανθότυρο, (αν δεν κάνω δίαιτα μπορώ να βάλω ωραιότατα παχυντικά τυριά όπως φέτα, τριμμένη γραβιέρα, ή παρμεζάνα) το αλάτι (με προσοχή ανάλογα τα τυριά) το πιπέρι, το μοσχοκάρυδο, ελάχιστο λαδάκι, τα αρωματικά μου ψιλοκομμένα και τα 2 αυγά χτυπημένα με το μισό γάλα. Τα ανακατεύω όλα καλά και τα βάζω στο πυρέξ μου που το έχω όμως βουτυρώσει και καλύψει με τρίμμα φρυγανιάς. Από πάνω βάζω το άλλο αυγό χτυπημένο με το υπόλοιπο γάλα και ίσως ελάχιστο τριμμένο κίτρινο τυρί να κάνει μία υποτυπώδη κρούστα. Το ψήνω σε δυνατό φούρνο, στους 200 βαθμούς αέρα, μέχρι να ψηθούν τα αυγά και να χρυσίσει αρκούντως, περίπου μισή ωρίτσα αρκεί.
Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008
Ψωμί για τις Λόλες
Πολλοί μου ζητάνε να γράψω μία συνταγή για ψωμί, αλλά είναι δύσκολο για τους πολύ άσχετους περί τη μαγειρική και πραγματικά θέλει πάρα πολλές αποτυχημένες προσπάθειες μέχρι να καταφέρετε να κάνετε ένα αξιόλογο χωριάτικο καρβελάκι.
Η πιο κάτω συνταγή όμως είναι πολύ απλή και σας λεω πάντα πετυχημένη. Να την κάνετε και εσείς Λόλες!
Ψωμί για άσχετους
1 αλεύρι φάριν-απ
1 κουτάκι μπύρα 330 ml
Λάδι (1 κουτ. της σούπας)
1 κουταλάκι αλάτι,
1 κουταλάκι ζάχαρη,
1 γεμάτη κουταλιά γλυκάνισο, ή κόλιανδρο, ή αποξηραμένο σκόρδο, ή ότι άλλο θέμε.
Λίγο σουσάμι για πασπάλισμα
Σε μια λεκάνη, βάζουμε το φάριν-απ και περιχύνουμε με τη μπύρα. Ζυμώνουμε καλά, για να γίνει μια ομοιογενής ζύμη και προσθέτουμε την κουταλιά του λαδιού, το αλάτι, τη ζάχαρη και ότι μυρωδικό βάλετε. Αφήνουμε τη ζύμη να 'ξεκουραστεί' σε δροσερό μέρος ή στο ψυγείο για μισή ώρα. Στη συνέχεια, πλάθουμε τη ζύμη σε ένα καρβέλι ή μια φραντζόλα, πασπαλίζουμε με το σουσάμι και το βάζουμε σε προθερμασμένο φούρνο πάνω σε λαδόχαρτο για να μην κολλήσει, στους 180-200 βαθμούς για 50 λεπτά. Θα σας βγει ένα πολύ νόστιμο ψωμί που διατηρείται χωρίς πρόβλημα για μία εβδομάδα. Μπορείτε επίσης να προσθέσετε στη ζύμη ελιές ψιλοκομμένες, τυρί, πιπεριά σε μικρά κυβάκια, μπέικον ή ότι άλλο θέλετε.
Η πιο κάτω συνταγή όμως είναι πολύ απλή και σας λεω πάντα πετυχημένη. Να την κάνετε και εσείς Λόλες!
Ψωμί για άσχετους
1 αλεύρι φάριν-απ
1 κουτάκι μπύρα 330 ml
Λάδι (1 κουτ. της σούπας)
1 κουταλάκι αλάτι,
1 κουταλάκι ζάχαρη,
1 γεμάτη κουταλιά γλυκάνισο, ή κόλιανδρο, ή αποξηραμένο σκόρδο, ή ότι άλλο θέμε.
Λίγο σουσάμι για πασπάλισμα
Σε μια λεκάνη, βάζουμε το φάριν-απ και περιχύνουμε με τη μπύρα. Ζυμώνουμε καλά, για να γίνει μια ομοιογενής ζύμη και προσθέτουμε την κουταλιά του λαδιού, το αλάτι, τη ζάχαρη και ότι μυρωδικό βάλετε. Αφήνουμε τη ζύμη να 'ξεκουραστεί' σε δροσερό μέρος ή στο ψυγείο για μισή ώρα. Στη συνέχεια, πλάθουμε τη ζύμη σε ένα καρβέλι ή μια φραντζόλα, πασπαλίζουμε με το σουσάμι και το βάζουμε σε προθερμασμένο φούρνο πάνω σε λαδόχαρτο για να μην κολλήσει, στους 180-200 βαθμούς για 50 λεπτά. Θα σας βγει ένα πολύ νόστιμο ψωμί που διατηρείται χωρίς πρόβλημα για μία εβδομάδα. Μπορείτε επίσης να προσθέσετε στη ζύμη ελιές ψιλοκομμένες, τυρί, πιπεριά σε μικρά κυβάκια, μπέικον ή ότι άλλο θέλετε.
Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008
Το Πάρτι
Ο φίλος μου ο Γιάννης, μετακόμισε πέρσι τέτοια εποχή στο νέο του διαμέρισμα στο Γέρακα. Είναι μία μικρή 2-όροφη πολυκατοικία με 6 διαμερίσματα, όπου μόνο τα 4 κατοικούνται προς το παρόν. Οι 4 λοιπόν ιδιοκτήτες, νέα παιδιά (σχετικό είναι αυτό αλλά άντε να το αφήσουμε), λένε εδώ και καιρό να κάνουν ένα πάρτι. Πάρτι ρεφενέ, όπως τον παλιό καλό καιρό.
Εκτός από τη νέα γενιά, ήταν και οι κομμώτριες. Ένας από τους ιδιοκτήτες εργάζεται πωλητής σε εταιρία εξοπλισμού κομμωτηρίων και απ’ ότι μάθαμε κατά την διάρκεια της προετοιμασίας έλεγε, «θα φέρω 50 κομμώτριες» ! Η παρουσία τους νομίζω ότι ήταν ευδιάκριτη και μπορεί να με λετε ότι θέτε, αλλά τέλος πάντων υπήρχαν κάτι ντυσίματα άξια συζήτησης ακόμα και για κομμώτρια!
Μιας και το «κράουντ» (έτσι μου το είπαν) ήταν συγκεκριμένο, έτσι και η μουσική ακολουθούσε τις ορέξεις τους, που ουδόλως ταίριαζαν με τα δικά μας ακούσματα. Στην αρχή – λόγω ηλικίας πήγαμε πρώτοι βέβαια – ήταν πάρα πολύ καλή «λαουντς μιουζικ για 40-ηδες» που λένε. Κουνιόμασταν και εμείς πάνω κάτω, με το ποτάκι μας, και κουτσομπολεύαμε. Κατά τις 12:30 όμως, που είχε πλακώσει ο πολύς κόσμος, μπήκαν τα «κλαμπίστικα» και βγήκαν κατά τις 2:00, όταν εμένα με είχε ήδη πιάσει μεγάλος πονοκέφαλος! Λοιπόν αυτά τα παντελώς άγνωστα για εμένα «κλαμπίστικα» και δεν ακούγονται (αυτό όμως είναι υποκειμενικό) αλλά κυρίως δεν χορεύονται. Όλοι ψιλοκουνιόντουσαν, και προσπαθούσαν να μιλήσουν με διαπασών τη μουσική. Αν είναι όμως να πάς κάπου για να μιλήσεις, γιατί να το κάνεις άγρια μεσάνυχτα, σε ένα γκαράζ, με τρομερή κάπνα και ζέστη, και διαπασών τη μουσική;
Κάποια στιγμή μπήκαν και τα ντίσκο για εμάς τους «μεγάλους» και πραγματικά ξεδώσανε και τα μικρά, γιατί αυτά, όσο παλιά και να είναι όσο χιλιοπαιγμένα, είναι χορευτικά! Πως να το κάνουμε. Για να καταλάβετε τη θεόρατη διαφορά φάσης που είχαμε, στείλαμε το Γιάννη να πει στον Ντι-Τζε να βάλει κανένα ροκ και αυτός μας φλόμωσε στα Ροκ εντ Ρολ. Της εποχής του πατέρα μου.
Στο τέλος βέβαια έπεσαν και τα ελληνικά, εκτός από τα τουρκοτσιφτετέλια – την χαρά της κομμώτριας – ακούσαμε και Βανδή, και Χατζηγιάννη, και Καρβέλα, όλα αυτά που βάζεις στα παιδικά πάρτι. Κάπου εκεί, τα πήραμε, ζητήσαμε Τρύπες, έβαλε 2 τραγούδια, ξεπλήρωσε το χρέος του στη γενιά μας και ξανά μανά Βανδή. Εκεί, είδαμε τα ρολόγια μας, είχε πάει 3:30 την κάναμε!
Ήταν όμως ωραία, σαν πολιτισμικό σοκ ένα πράγμα. Από κοινωνιολογική άποψη πολύ ενδιαφέρων. Από ενδυματολογική άποψη εξαιρετικό, από μουσική άποψη με ξάφνιασε, αλλά από κομμωτική άποψη πραγματικά με συγκλόνισε!
Λοιπόν για σήμερα σας έχω κάτι το ιδιαίτερο. Έψαχνα πολύ καιρό να βρω μία συνταγή για ραβανί που όμως δεν έχει πολλά αυγά και δεν χρειάζεται να φτιάξεις μαρέγκα. Αφού το βρήκα το έφτιαξα πέρσι με τα πολλά τα χιόνια και όσοι το δοκίμασαν ενθουσιάστηκαν. Έτσι Μιχάλη;
Ραβανί Βέροιας με άρωμα μαστίχας
2 φλιτζάνια σιμιγδάλι χονδρό
1 φλιτζάνι αλεύρι
1 φλιτζάνι γιαούρτι
1 ½ κουταλία του γλυκού μπεικιν πάουντερ
1 κάψουλα βανίλια
1 φλιτζάνι σπορέλαιο
1 φλιτζάνι ζάχαρη
Ξύσμα από 2 λεμόνια, ή αν θέλετε άρωμα μαστίχας 5 σταγόνες μαστιχέλαιο ή 1 κουταλάκι του γλυκού μαστίχα σε σκόνη.
Για το σιρόπι
4 ποτήρια νερό
3 ½ ποτήρια ζάχαρη
3 φλούδες λεμόνι
Κοσκινίζετε σε μία γαβάθα το αλεύρι, το σιμιγδάλι και το μπεικιν. Σε ένα άλλο μπολ ανακατεύουμε τη ζάχαρη με το σπορέλαιο, ανακατεύουμε το γιαούρτι και ένα ένα τα αυγά και τα μυρωδικά Όταν ομογενοποιηθούν πλήρως τα υλικά προσθέτετε σιγά σιγά το αλεύρι με το σιμιγδάλι. Ανακατεύετε μέχρι να γίνει ένα μαλακό ζυμάρι. Βουτυρώνετε και αλευρώνετε ένα ταψάκι, όχι πολύ μικρό, ώστε να μην σας βγει το ραβανί ψιλό, γιατί δεν θα σοροπιαστεί καλά. Προσοχή να μην καθυστερήσετε πολύ όταν ρίξετε το αλεύρι ώστε να μην αρχίσει να φουσκώνει το σιμιγδάλι. Να το βάλετε αμέσως για ψήσιμο. Το ψήνετε 45 λεπτά σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα.
Για το σιρόπι θα ανακατέψετε όλα τα υλικά και θα το βράσετε ακριβώς 5 λεπτά από τη στιγμή που άρχισε να κοχλάζει. Όταν ψηθεί το ραβανί, και το βγάλετε από το φούρνο, ζεστό όπως είναι θα το περιχύσετε με το σιρόπι σιγά σιγά να πάει παντού. Το ραβανί θα απορροφήσει όλο το σιρόπι και θα φουσκώσει.
Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008
Ο εορτασμός
Όταν έγινε το πολυτεχνείο ήμουνα 5 χρονών. Προφανώς και δεν θυμάμαι πολλά πράγματα, παρ΄ όλα αυτά κάτι θυμάμαι, ή νομίζω ότι θυμάμαι. Τότε μέναμε στον Ερυθρό Σταυρό στο ρετιρέ μίας παλιάς πολυκατοικίας που σχεδόν έβλεπε την Μεσογείων απέναντι από την τότε Χωροφυλακή. Μάλιστα τότε, το 1973 υπήρχε χωροφυλακή και αστυνομία, και η περιοχή μας, δεν αποτελούσε Άστυ, αλλά χωρίο και ελεγχότανε από την Χωροφυλακή.
Τα τάνκ κατέβηκαν από το Γουδί και ήμασταν με την μητέρα μου στο μπαλκόνι και ακούγαμε τον θόρυβο που έκαναν πάνω στην Άσφαλτο. Αυτό θυμάμαι. Δεν ανακαλώ καθόλου εικόνες τηλεοπτικές, είχαμε δεν είχαμε τηλεόραση δεν ξέρω, δεν θυμάμαι και δεν ρώτησα και ποτέ. Έδειχνε, δεν έδειχνε η τηλεόραση, τα γεγονότα πάλι δεν είμαι σίγουρη. Νομίζω όμως ότι δεν έδειχνε τίποτα.
Η όποια σύγκριση με το σήμερα, που κλάνει ο Καρβέλας και η Πάνια και πρώτα το μαθαίνουμε εμείς και μετά οι ίδιοι, φέρνει τουλάχιστον αμηχανία για την εποχή εκείνη. Ακούω πιτσιρίκια να αναρωτιούνται «μα πως ζούσατε, χωρίς …;» και απλά αισθάνομαι μεγάλη.
Με τα χρόνια, την μεταπολίτευση, τη δημοκρατία, την πρωθυπουργία του μεγάλου Καραμανλή, δεν γινότανε κανένας εορτασμός, η εξέγερση υπήρχε μόνο στις συζητήσεις και στις κουβέντες στις παρέες, πάντως ούτε στεφάνια κατέθετε κανείς, ούτε βέβαια τα σχολεία αργούσανε ή κάνανε κάτι. Ήταν ακόμα η εποχή που η κυρίαρχη άποψη ήταν, ότι πολυτεχνείο δεν έγινε! Τελεία και παύλα, τίποτα δεν έγινε, κάτι πρεζόνια μαζεύτηκαν και τα έσπασαν. Κανένας δεν σκοτώθηκε, τίποτα, το απόλυτο τίποτα. Εγώ αυτό το θυμάμαι, και να λέγετε και να υποστηρίζετε, και από ανθρώπους γνωστούς μου, συμμαθητές μου και φίλους μου, και μπορεί να με αμφισβητήσετε όλοι, αλλά εγώ το θυμάμαι και ξέρω καλά ότι έτσι είναι.
Ήρθε και το ΄81, ο Ανδρέας, και άλλαξε τα πράγματα. Παρένθεση, έχετε συνειδητοποιήσει ότι ο Ομπάμας έχει το θρυλικό Ανδρεϊκό σύνθημα εκείνης της εποχής «Αλλαγή», Change δηλαδή. Έτσι είναι, ακόμα και τους μαύρους υποψήφιους προέδρους των ΗΠΑ εμπνέουμε εμείς οι Έλληνες!!
Για τους νεώτερους, και για όσους τους αρέσει να ξεχνάνε ότι τους χαλάει το λήθαργο, λοιπόν, ο Παπανδρέου (ναι αυτός ο γεροξούρας με τη Μιμή), καθιέρωσε τον εορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου για τους φοιτητές και μαθητές, (αναγνώρισε και την Εθνική Αντίσταση επίσης, και από τότε γέμισε η Ελλάδα αντιστασιακούς, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).
Νομίζω ότι ήταν Νοέμβριος του 82, όταν ήρθε η εγκύκλιος, για τον εορτασμό στο σχολείο. Πήγαινα 3η Γυμνασίου, την ίδια χρονιά καταργήσανε και τις ποδιές, μεγάλη χαρά σας λεω! Η Γυμνασιάρχης, ένα απίθανο φασιστοειδές φρούτο δεν ήθελε με τίποτα να γίνει η γιορτή, δεν πα να έλεγε ότι ήθελε εκείνος ο Κομουνιστής, έτσι είπε στον πατέρα μου, που πήγε να της ζητήσει το λόγο. Έγινε χαμός, όλα εμείς τα βλαμμένα μπροστά στην προοπτική να χάσουμε 2-3 μέρες μάθημα, επαναστατήσαμε και ας μην ξέραμε ουσιαστικά τι παιζόταν. Δεν μας ένοιαζε κιόλας. Υπήρχαν βέβαια κάποιοι συμμαθητές μας, τους θυμάμαι όλους ένα προς ένα, που λέγανε ότι δεν έγινε πολυτεχνείο. Το γνωστό παραμύθι με τους μαλλιάδες που κάνανε επεισόδια τσαμπουνούσαν. Παιδιά ήταν ότι τους έλεγαν οι γονείς τους επαναλάμβαναν, μέσα στη χαζομάρα όλων βέβαια γιατί πλέον οι τηλεοράσεις έπαιζαν με κάθε λεπτομέρεια τα γεγονότα εκείνου του τριημέρου, και ήταν πλέον αδύνατο να αμφισβητήσεις το τι είχε γίνει. Αλλά ποιος σας είπε ότι η «δεξιά» ήταν ποτέ έξυπνη σε αυτή τη χώρα! Αυτά τα παιδιά τώρα, 40-ηρες πλέον, τιμούν τους ήρωες του πολυτεχνείου, αλλά αυτό το παραβλέπουμε.
Στο τέλος έγινε και η γιορτή, χωρίς την έγκριση της γυμνασιάρχισσας, αλλά έγινε, και πορεία κάναμε. Κατεβήκαμε με τα πόδια από τους Αμπελόκηπους στο πολυτεχνείο, και μας οδηγούσε, όλο το σχολείο, ο πατέρας μου (όπου φασαρία με τη «δεξιά» μέσα αυτός ο άνθρωπος) μερικοί ακόμα γονείς, από το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων, και μέλη της τοπικής οργάνωσης ΠΑΣΟΚ των αμπελοκήπων. Τότε βλέπετε και τοπικές υπήρχαν, και ισχυρές ήταν, και την «εφαρμογή της αλλαγής» στην κοινωνία περιφρουρούσαν. Επαναστατικά πράγματα!!
Όλους μας είχε πιάσει μία υπερδιέγερση, λες και ήμασταν εμείς μέσα στο Πολυτεχνείο, λες και κάναμε εμείς επανάσταση, εναντίων αυτών που δεν μας άφηναν, εναντίων αυτών που μας έλεγαν ότι δεν έγινε τίποτα. Τα θυμάμαι τα συναισθήματά μου εκείνη την εποχή. Θυμάμαι την τσαντίλα μου, την εφηβική μου επαναστατικότητα. Ήταν βλέπετε κάτι πολύ κοντινό μας, μόλις λίγα χρόνια πριν, ήταν η ιστορία των πατεράδων μας, όχι των παππούδων μας που γιορτάζαμε την 28η Οκτωβρίου, ή των πολύ μακρινών προγόνων μας που γιορτάζαμε την 25η Μαρτίου. Μην ξεχνάμε ότι ήμουνα 14 χρονών, και ο πατέρας μου που μας τσίγκλαγε και εμένα και την 12-χρονη αδελφή μου, ήταν 42, σχεδόν όσο είμαι σήμερα. Αν βέβαια μου έλεγε εμένα κάποιος τώρα, να το κόψω με το πόδι από τους Αμπελόκηπους στο Πολυτεχνείο να οδηγήσω μία ομάδα 40-50 εφήβους να πάνε να καταθέσουν στεφάνι στο πολυτεχνείο, πράγμα που έκανε ο μπαμπάς μου, θα τον έλεγα τρελό. Αλλά βρείτε μου εσείς 40-50 15-χρονα που να θέλουν να το κάνουν και το συζητάμε.
Από τότε έγιναν πολλές γιορτές για το πολυτεχνείο. Επίσημες μιας και δεν μπορούσε πλέον να γίνει αλλιώς. Πάντα ήταν ο φίλος μας ο Χρίστος (μεγαλοστέλεχος πλέον του ΠΑΣΟΚ) που με μία ξεκούρδιστη κιθάρα και με βραχνιασμένη φωνή από τις φωνές, τραγούδαγε ... «πάγωσε η τσιμινιέρα» και άλλα επαναστατικά. Κάθε χρόνο τα ίδια.
Με το καλό, τελειώσαμε το σχολείο, έβγαλε και ο πατέρας μου τα ζιβάγκο και ξάπλωσε στον καναπέ, βάλαμε εμείς ταγεράκια και πίνουμε καφέ στα Σταρμπακς.
Στο Πολυτεχνείο δεν πάμε πλέον, μόνο κάποιοι από εμάς κλαίνε στα τηλεοπτικά αφιερώματα.
Τα τάνκ κατέβηκαν από το Γουδί και ήμασταν με την μητέρα μου στο μπαλκόνι και ακούγαμε τον θόρυβο που έκαναν πάνω στην Άσφαλτο. Αυτό θυμάμαι. Δεν ανακαλώ καθόλου εικόνες τηλεοπτικές, είχαμε δεν είχαμε τηλεόραση δεν ξέρω, δεν θυμάμαι και δεν ρώτησα και ποτέ. Έδειχνε, δεν έδειχνε η τηλεόραση, τα γεγονότα πάλι δεν είμαι σίγουρη. Νομίζω όμως ότι δεν έδειχνε τίποτα.
Η όποια σύγκριση με το σήμερα, που κλάνει ο Καρβέλας και η Πάνια και πρώτα το μαθαίνουμε εμείς και μετά οι ίδιοι, φέρνει τουλάχιστον αμηχανία για την εποχή εκείνη. Ακούω πιτσιρίκια να αναρωτιούνται «μα πως ζούσατε, χωρίς …;» και απλά αισθάνομαι μεγάλη.
Με τα χρόνια, την μεταπολίτευση, τη δημοκρατία, την πρωθυπουργία του μεγάλου Καραμανλή, δεν γινότανε κανένας εορτασμός, η εξέγερση υπήρχε μόνο στις συζητήσεις και στις κουβέντες στις παρέες, πάντως ούτε στεφάνια κατέθετε κανείς, ούτε βέβαια τα σχολεία αργούσανε ή κάνανε κάτι. Ήταν ακόμα η εποχή που η κυρίαρχη άποψη ήταν, ότι πολυτεχνείο δεν έγινε! Τελεία και παύλα, τίποτα δεν έγινε, κάτι πρεζόνια μαζεύτηκαν και τα έσπασαν. Κανένας δεν σκοτώθηκε, τίποτα, το απόλυτο τίποτα. Εγώ αυτό το θυμάμαι, και να λέγετε και να υποστηρίζετε, και από ανθρώπους γνωστούς μου, συμμαθητές μου και φίλους μου, και μπορεί να με αμφισβητήσετε όλοι, αλλά εγώ το θυμάμαι και ξέρω καλά ότι έτσι είναι.
Ήρθε και το ΄81, ο Ανδρέας, και άλλαξε τα πράγματα. Παρένθεση, έχετε συνειδητοποιήσει ότι ο Ομπάμας έχει το θρυλικό Ανδρεϊκό σύνθημα εκείνης της εποχής «Αλλαγή», Change δηλαδή. Έτσι είναι, ακόμα και τους μαύρους υποψήφιους προέδρους των ΗΠΑ εμπνέουμε εμείς οι Έλληνες!!
Για τους νεώτερους, και για όσους τους αρέσει να ξεχνάνε ότι τους χαλάει το λήθαργο, λοιπόν, ο Παπανδρέου (ναι αυτός ο γεροξούρας με τη Μιμή), καθιέρωσε τον εορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου για τους φοιτητές και μαθητές, (αναγνώρισε και την Εθνική Αντίσταση επίσης, και από τότε γέμισε η Ελλάδα αντιστασιακούς, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).
Νομίζω ότι ήταν Νοέμβριος του 82, όταν ήρθε η εγκύκλιος, για τον εορτασμό στο σχολείο. Πήγαινα 3η Γυμνασίου, την ίδια χρονιά καταργήσανε και τις ποδιές, μεγάλη χαρά σας λεω! Η Γυμνασιάρχης, ένα απίθανο φασιστοειδές φρούτο δεν ήθελε με τίποτα να γίνει η γιορτή, δεν πα να έλεγε ότι ήθελε εκείνος ο Κομουνιστής, έτσι είπε στον πατέρα μου, που πήγε να της ζητήσει το λόγο. Έγινε χαμός, όλα εμείς τα βλαμμένα μπροστά στην προοπτική να χάσουμε 2-3 μέρες μάθημα, επαναστατήσαμε και ας μην ξέραμε ουσιαστικά τι παιζόταν. Δεν μας ένοιαζε κιόλας. Υπήρχαν βέβαια κάποιοι συμμαθητές μας, τους θυμάμαι όλους ένα προς ένα, που λέγανε ότι δεν έγινε πολυτεχνείο. Το γνωστό παραμύθι με τους μαλλιάδες που κάνανε επεισόδια τσαμπουνούσαν. Παιδιά ήταν ότι τους έλεγαν οι γονείς τους επαναλάμβαναν, μέσα στη χαζομάρα όλων βέβαια γιατί πλέον οι τηλεοράσεις έπαιζαν με κάθε λεπτομέρεια τα γεγονότα εκείνου του τριημέρου, και ήταν πλέον αδύνατο να αμφισβητήσεις το τι είχε γίνει. Αλλά ποιος σας είπε ότι η «δεξιά» ήταν ποτέ έξυπνη σε αυτή τη χώρα! Αυτά τα παιδιά τώρα, 40-ηρες πλέον, τιμούν τους ήρωες του πολυτεχνείου, αλλά αυτό το παραβλέπουμε.
Στο τέλος έγινε και η γιορτή, χωρίς την έγκριση της γυμνασιάρχισσας, αλλά έγινε, και πορεία κάναμε. Κατεβήκαμε με τα πόδια από τους Αμπελόκηπους στο πολυτεχνείο, και μας οδηγούσε, όλο το σχολείο, ο πατέρας μου (όπου φασαρία με τη «δεξιά» μέσα αυτός ο άνθρωπος) μερικοί ακόμα γονείς, από το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων, και μέλη της τοπικής οργάνωσης ΠΑΣΟΚ των αμπελοκήπων. Τότε βλέπετε και τοπικές υπήρχαν, και ισχυρές ήταν, και την «εφαρμογή της αλλαγής» στην κοινωνία περιφρουρούσαν. Επαναστατικά πράγματα!!
Όλους μας είχε πιάσει μία υπερδιέγερση, λες και ήμασταν εμείς μέσα στο Πολυτεχνείο, λες και κάναμε εμείς επανάσταση, εναντίων αυτών που δεν μας άφηναν, εναντίων αυτών που μας έλεγαν ότι δεν έγινε τίποτα. Τα θυμάμαι τα συναισθήματά μου εκείνη την εποχή. Θυμάμαι την τσαντίλα μου, την εφηβική μου επαναστατικότητα. Ήταν βλέπετε κάτι πολύ κοντινό μας, μόλις λίγα χρόνια πριν, ήταν η ιστορία των πατεράδων μας, όχι των παππούδων μας που γιορτάζαμε την 28η Οκτωβρίου, ή των πολύ μακρινών προγόνων μας που γιορτάζαμε την 25η Μαρτίου. Μην ξεχνάμε ότι ήμουνα 14 χρονών, και ο πατέρας μου που μας τσίγκλαγε και εμένα και την 12-χρονη αδελφή μου, ήταν 42, σχεδόν όσο είμαι σήμερα. Αν βέβαια μου έλεγε εμένα κάποιος τώρα, να το κόψω με το πόδι από τους Αμπελόκηπους στο Πολυτεχνείο να οδηγήσω μία ομάδα 40-50 εφήβους να πάνε να καταθέσουν στεφάνι στο πολυτεχνείο, πράγμα που έκανε ο μπαμπάς μου, θα τον έλεγα τρελό. Αλλά βρείτε μου εσείς 40-50 15-χρονα που να θέλουν να το κάνουν και το συζητάμε.
Από τότε έγιναν πολλές γιορτές για το πολυτεχνείο. Επίσημες μιας και δεν μπορούσε πλέον να γίνει αλλιώς. Πάντα ήταν ο φίλος μας ο Χρίστος (μεγαλοστέλεχος πλέον του ΠΑΣΟΚ) που με μία ξεκούρδιστη κιθάρα και με βραχνιασμένη φωνή από τις φωνές, τραγούδαγε ... «πάγωσε η τσιμινιέρα» και άλλα επαναστατικά. Κάθε χρόνο τα ίδια.
Με το καλό, τελειώσαμε το σχολείο, έβγαλε και ο πατέρας μου τα ζιβάγκο και ξάπλωσε στον καναπέ, βάλαμε εμείς ταγεράκια και πίνουμε καφέ στα Σταρμπακς.
Στο Πολυτεχνείο δεν πάμε πλέον, μόνο κάποιοι από εμάς κλαίνε στα τηλεοπτικά αφιερώματα.
Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008
Παπ... (@%$^) ...γλου
Ο παραπάνω κύριος λοιπόν, διορισμένος από την κυβέρνηση – από εμένα και εσένα κακόμοιρε! – σε μεγάλη τράπεζα, αποφάσισε ότι δεν μπορεί να μειωθούν τα κέρδη του, και τα μπόνους του και η καριέρα του, και τα κυβικά στο SUV του, και έτσι έστειλε γράμματα σε όλους εμάς λέγοντας ότι το συμβόλαιο που έχουμε υπογράψει μαζί, θα το αλλάξει αυτός, θέμε δε θέμε εμείς, και αποφάσισε να μας χρεώνει παραπάνω! Αν αυτό λεει δεν μας αρέσει .... «να φύγετε, να πάτε αλλού!» που έλεγε και εκείνη η διαφήμιση, αλλά να με ξοφλήσετε πρώτα!
Εμένα δεν μου έστειλε τίποτα τέτοιο, μίας και ουδεμία σχέση έχω με το μπ....λο του κου παπ...»$%» ...γλου, αλλά έτσι και μου έστελνε θα συγχυζόμουνα πάρα πολύ και πάλι η πίεση στο 16 και πάλι γιατροί και πάλι εγκεφαλικά.
Το άκουγα όμως χτες στα ραδιόφωνα και της ειδήσεις και ήταν κάποιοι που δικαίως ωρύονταν και φωνάζανε, ότι θα κάνουν μηνύσεις και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Μα είναι δυνατόν όμως να κάνει μήνυση ο καθένας από εμάς στο μεγαλύτερο μαγαζί της χώρας; δεν είναι, ούτε να τα βάζουμε κάθε μέρα με τον κάθε αλήτη, που αποφάσισε παρανομήσει εις βάρος μας, και κανένας κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί (ή μήπως δεν θέλει;) να τον σταματήσει.
Είναι εντελώς παράνομη η πράξη αυτή του κυρίου, σε αυτό τουλάχιστον δεν διαφωνεί κανείς. Αυτός όμως χέστηκε αν είναι παράνομο ή όχι, τραβάτε στα δικαστήρια σου λεει, θα σου πάρει 5-7 χρόνια, θα έχεις πληρώσει μία περιουσία σε δικηγόρους, θα την χάσω την δίκη αλλά εγώ τη δουλειά μου θα την έχω κάνει, και μέχρι τότε δεν θα είμαι εδώ θα χαίρομαι τα μπόνους μου στις Μπαχάμες.
Ομοίως και αυτοί που τον βάλανε εκεί χέστηκαν, ο κος Αλογοσκούφης, και το υπόλοιπο συφερτό. Είναι ιδιωτικό το μαγαζί λεει, πρέπει να νοιάζεται για τους μετόχους του (η εκκλησία της Ελλάδας είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος στο μαγαζί). Είναι μάνατζερ ο κύριος ανεξάρτητος, δεν έχει σχέση με εμάς. Άσχετα αν εμείς τον βάλαμε στο μαγαζί τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα!
Λοιπόν επειδή και εγώ μπορώ να θεωρηθώ «μάνατζερ», αν έκανα κάτι τέτοιο θα έχανα τα αυγά και τα πασχάλια σας λεω, και τέτοιου επιπέδου μάνατζερ ακόμα και η θεία μου η Ευδοξία γίνετε. Τι θέλω να πω;
Είμαι λοιπόν «μάνατζερ» σε ένα μαγαζί, πουλάω πράγματα και όλα πάνε καλά, και οι ιδιοκτήτες είναι χαρούμενοι γιατί κάτι βγαίνει, και οι πελάτες χαρούμενοι γιατί τους πουλάω χρήσιμα πράγματα, με αξία. Μία ωραία μέρα όμως κάποιοι δίπλα, άρχισαν να πουλάνε «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» με σκοπό να βγάλουν πολλά και γρήγορα χρήματα χωρίς να τους νοιάζει αν αύριο θα υπάρχουν ή αν θα κλείσουν. Ήρθα σε δύσκολή θέση, πως να ανταγωνιστώ τα φύκια; αν συνεχίζω να πουλάω αξία στον πελάτη μου και ποιότητα τότε δεν θα αποκτήσω ποτέ τα κέρδη των διπλανών. Αποφασίζω να αλλάξω τακτική, «για να συναγωνιστώ την αγορά» έλεγα μέσα μου, αν και ήξερα πολύ καλά πόσο ανέντιμο είναι αυτό. Μάλιστα ανέντιμο, υπάρχει και στις επιχειρήσεις ηθική, ποιος σας είπε το αντίθετο! Άρχισα να πουλώ και εγώ φύκια, αυξήθηκαν τα κέρδη, χάρηκαν και οι ιδιοκτήτες, πήρανε SUV, MUV και TUV, πιτσίνες και διακοπές στο Σαμονί (κάτι σαν το Καρπενήσι ένα πράγμα), μεγάλωσα και εγώ την επιχείρηση προσλαμβάνοντας κόσμο και διακοσμητικό και έμπειρο στα φύκια, και ένα πιο πλούσιο μάνατζεμεντ έκανα χωρίς το βούρδουλα της οικονομίας που είχα όταν η επιχείρηση ήταν μικρή.
Μία ωραία όμως μέρα, έγινε ένα μπραφ, ο κόσμος σταμάτησε να αγοράζει φύκια και με πήρε και μένα η μπάλα. Θα πέσουν τα κέρδη, τι να κάνω; αρχικά να σταματήσω να πουλάω φύκια, και δεύτερον να επανέλθω στο πρότερο καθεστώς συνετής διαχείρισης της επιχείρησης, να κόψω από εδώ, να κόψω από εκεί, να φύγουν και μερικοί ακριβοπληρωμένοι σύμβουλοι, να το συμμαζέψω ένα πράγμα. Αυτό όμως είναι και δύσκολο και θυσίες απαιτεί και δουλεία πολύ, και γιατί να δουλέψω τώρα που έμαθα στα εύκολα; Έχω μία καλύτερη λύση, θα πουλάω πιο ακριβά, και θα πάω σε όλους τους παλιούς μου πελάτες και θα ζητήσω να μου δώσουν κάτι παραπάνω για αυτά που αγόρασαν πέρσι και αν αρνηθούν θα τους κόψω την εγγύηση. Τι και αν αυτό είναι παράνομο, τι και αν αυτό θα με κάνει να χάσω όλη μου τη φήμη και τους πελάτες μου, τι και αν θα βγαίνουν όλοι και θα με βρίζουν. Σκασίλα μου! Στο κάτω κάτω δικό μου είναι το μαγαζί!!!!
Πως σας φαίνετε λοιπόν ο παραπάνω μάνατζερ; Καλός; Ε λοιπόν έχουμε πολλούς τέτοιους στην Ελλάδα και είναι όλοι τους γκουρού!!! Του κώλου βέβαια, αλλά γκουρού.
Το κακό σε αυτή τη περίπτωση βέβαια είναι ότι κανένας δεν πάει να τιμωρήσει αυτόν τον γελοίο τύπο. Δεν πάει να κλείσει όλους τους λογαριασμούς του, και να τους πάει αλλού. Που; θα μου πείτε, όλοι ίδιοι είναι. Σας ξαναλέω όχι δεν είναι όλοι ίδιοι, από την αρχή της κρίσης οι δικοί μου λογαριασμοί δεν αυξήθηκαν καθόλου. Άρα δεν είναι όλοι ίδιοι, ή τουλάχιστον δεν τολμάνε να είναι όλοι έτσι!! Γιατί αυτό που έκανε ο κος Παπ..»%£$$..ογλου θέλει τεράστιο θράσος. Καταλάβετέ το, από κάπου αντλεί το θράσος αυτό!
Μιας και έπιασαν τα κρύα και δεν έχουμε λεφτά για πετρέλαιο θέρμανσης, είπα σήμερα να σας γράψω μία υπέροχη συνταγούλα για μία διαφορετική κοτόσουπα. Καμία σχέση με ότι ξέρετε μέχρι τώρα, αλλά πραγματικά υπέροχη, την είχα δοκιμάσει κάποτε στη Νάπολη, και έψαξα να βρω τη συνταγή γιατί με είχε ξετρελάνει. Δεν θυμάμαι πλέον πως την έλεγε το εστιατόριο, γι αυτό και την ονόμασα ...
Κοτόσουπα της Νάπολης
1 μικρή κότα (ή κοκκόρι) ελευθέρας βοσκής κομμένη σε μερίδες
2 καρότα σε ροδέλες,
1 κλαδάκι σέλινο
1 κρεμμύδι τριμμένο
1 μικρό πράσο σε ροδέλες
1 λεμόνι ακέρωτο κομμένο στη μέση
1 πράσινη πιπεριά κομμένη στα 4 χωρίς τα σπόρια
1 αυγό και 1 κρόκο
4 κουταλιές της σούπας παρμεζάνα τριμμένη
μοσχοκάρυδο
αλάτι – πιπέρι
Πετάμε το πολύ πολύ λίπος από το κοτόπουλο, και το ρίχνουμε σε 3 λίτρα κρύο νερό. Αργά το φέρνουμε σε βρασμό σε μέτρια φωτιά ξαφρίζοντας επιμελώς, ώστε ο ζωμός μας να βγει καθαρός. Αυτή η διαδικασία θέλει μέτρια φωτιά και υπομονή, αλλά αξίζει τον κόπο. Μόλις καθαρίσει ο ζωμός από τους αφρούς ρίχνουμε όλα τα λαχανικά και το αλάτι το πιπέρι και μπόλικο μοσχοκάρυδο. Το βράζετε για 2 ώρες με σκεπασμένη κατσαρόλα σε μέτρια φωτιά. Σουρώνετε το ζωμό από λεπτό τρυπητό ή αν έχετε τουλουπάνι ακόμα καλύτερα. Πετάτε τα λαχανικά και ξεκοκαλίζετε την κότα, που μετά από 2 ώρες βράσιμο λιώνουν ακόμα και τα κόκαλά της. Βάλτε πάλι το ζωμό για βράσιμο προσθέτοντας ακόμα λίγο μοσχοκάρυδο για άρωμα. Χτυπάμε τα αυγά και τους ρίχνουμε σιγά σιγά μία κουτάλα βραστό ζωμό, όσο τα χτυπάμε. Προσθέτουμε και άλλη μία κουτάλα, και αφού σβήσουμε τη φωτιά, ρίχνουμε τα χτυπημένα αυγά στη σούπα και ανακατεύουμε να πάνε παντού και να δέσει ο ζωμός. Ρίχνουμε και την παρμεζάνα και ανακατεύουμε. Σερβίρουμε σε κάθε μπολ, το ξεψαχνισμένο κοτόπουλο και από πάνω τον ζωμό.
Εμένα δεν μου έστειλε τίποτα τέτοιο, μίας και ουδεμία σχέση έχω με το μπ....λο του κου παπ...»$%» ...γλου, αλλά έτσι και μου έστελνε θα συγχυζόμουνα πάρα πολύ και πάλι η πίεση στο 16 και πάλι γιατροί και πάλι εγκεφαλικά.
Το άκουγα όμως χτες στα ραδιόφωνα και της ειδήσεις και ήταν κάποιοι που δικαίως ωρύονταν και φωνάζανε, ότι θα κάνουν μηνύσεις και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Μα είναι δυνατόν όμως να κάνει μήνυση ο καθένας από εμάς στο μεγαλύτερο μαγαζί της χώρας; δεν είναι, ούτε να τα βάζουμε κάθε μέρα με τον κάθε αλήτη, που αποφάσισε παρανομήσει εις βάρος μας, και κανένας κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί (ή μήπως δεν θέλει;) να τον σταματήσει.
Είναι εντελώς παράνομη η πράξη αυτή του κυρίου, σε αυτό τουλάχιστον δεν διαφωνεί κανείς. Αυτός όμως χέστηκε αν είναι παράνομο ή όχι, τραβάτε στα δικαστήρια σου λεει, θα σου πάρει 5-7 χρόνια, θα έχεις πληρώσει μία περιουσία σε δικηγόρους, θα την χάσω την δίκη αλλά εγώ τη δουλειά μου θα την έχω κάνει, και μέχρι τότε δεν θα είμαι εδώ θα χαίρομαι τα μπόνους μου στις Μπαχάμες.
Ομοίως και αυτοί που τον βάλανε εκεί χέστηκαν, ο κος Αλογοσκούφης, και το υπόλοιπο συφερτό. Είναι ιδιωτικό το μαγαζί λεει, πρέπει να νοιάζεται για τους μετόχους του (η εκκλησία της Ελλάδας είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος στο μαγαζί). Είναι μάνατζερ ο κύριος ανεξάρτητος, δεν έχει σχέση με εμάς. Άσχετα αν εμείς τον βάλαμε στο μαγαζί τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα!
Λοιπόν επειδή και εγώ μπορώ να θεωρηθώ «μάνατζερ», αν έκανα κάτι τέτοιο θα έχανα τα αυγά και τα πασχάλια σας λεω, και τέτοιου επιπέδου μάνατζερ ακόμα και η θεία μου η Ευδοξία γίνετε. Τι θέλω να πω;
Είμαι λοιπόν «μάνατζερ» σε ένα μαγαζί, πουλάω πράγματα και όλα πάνε καλά, και οι ιδιοκτήτες είναι χαρούμενοι γιατί κάτι βγαίνει, και οι πελάτες χαρούμενοι γιατί τους πουλάω χρήσιμα πράγματα, με αξία. Μία ωραία μέρα όμως κάποιοι δίπλα, άρχισαν να πουλάνε «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» με σκοπό να βγάλουν πολλά και γρήγορα χρήματα χωρίς να τους νοιάζει αν αύριο θα υπάρχουν ή αν θα κλείσουν. Ήρθα σε δύσκολή θέση, πως να ανταγωνιστώ τα φύκια; αν συνεχίζω να πουλάω αξία στον πελάτη μου και ποιότητα τότε δεν θα αποκτήσω ποτέ τα κέρδη των διπλανών. Αποφασίζω να αλλάξω τακτική, «για να συναγωνιστώ την αγορά» έλεγα μέσα μου, αν και ήξερα πολύ καλά πόσο ανέντιμο είναι αυτό. Μάλιστα ανέντιμο, υπάρχει και στις επιχειρήσεις ηθική, ποιος σας είπε το αντίθετο! Άρχισα να πουλώ και εγώ φύκια, αυξήθηκαν τα κέρδη, χάρηκαν και οι ιδιοκτήτες, πήρανε SUV, MUV και TUV, πιτσίνες και διακοπές στο Σαμονί (κάτι σαν το Καρπενήσι ένα πράγμα), μεγάλωσα και εγώ την επιχείρηση προσλαμβάνοντας κόσμο και διακοσμητικό και έμπειρο στα φύκια, και ένα πιο πλούσιο μάνατζεμεντ έκανα χωρίς το βούρδουλα της οικονομίας που είχα όταν η επιχείρηση ήταν μικρή.
Μία ωραία όμως μέρα, έγινε ένα μπραφ, ο κόσμος σταμάτησε να αγοράζει φύκια και με πήρε και μένα η μπάλα. Θα πέσουν τα κέρδη, τι να κάνω; αρχικά να σταματήσω να πουλάω φύκια, και δεύτερον να επανέλθω στο πρότερο καθεστώς συνετής διαχείρισης της επιχείρησης, να κόψω από εδώ, να κόψω από εκεί, να φύγουν και μερικοί ακριβοπληρωμένοι σύμβουλοι, να το συμμαζέψω ένα πράγμα. Αυτό όμως είναι και δύσκολο και θυσίες απαιτεί και δουλεία πολύ, και γιατί να δουλέψω τώρα που έμαθα στα εύκολα; Έχω μία καλύτερη λύση, θα πουλάω πιο ακριβά, και θα πάω σε όλους τους παλιούς μου πελάτες και θα ζητήσω να μου δώσουν κάτι παραπάνω για αυτά που αγόρασαν πέρσι και αν αρνηθούν θα τους κόψω την εγγύηση. Τι και αν αυτό είναι παράνομο, τι και αν αυτό θα με κάνει να χάσω όλη μου τη φήμη και τους πελάτες μου, τι και αν θα βγαίνουν όλοι και θα με βρίζουν. Σκασίλα μου! Στο κάτω κάτω δικό μου είναι το μαγαζί!!!!
Πως σας φαίνετε λοιπόν ο παραπάνω μάνατζερ; Καλός; Ε λοιπόν έχουμε πολλούς τέτοιους στην Ελλάδα και είναι όλοι τους γκουρού!!! Του κώλου βέβαια, αλλά γκουρού.
Το κακό σε αυτή τη περίπτωση βέβαια είναι ότι κανένας δεν πάει να τιμωρήσει αυτόν τον γελοίο τύπο. Δεν πάει να κλείσει όλους τους λογαριασμούς του, και να τους πάει αλλού. Που; θα μου πείτε, όλοι ίδιοι είναι. Σας ξαναλέω όχι δεν είναι όλοι ίδιοι, από την αρχή της κρίσης οι δικοί μου λογαριασμοί δεν αυξήθηκαν καθόλου. Άρα δεν είναι όλοι ίδιοι, ή τουλάχιστον δεν τολμάνε να είναι όλοι έτσι!! Γιατί αυτό που έκανε ο κος Παπ..»%£$$..ογλου θέλει τεράστιο θράσος. Καταλάβετέ το, από κάπου αντλεί το θράσος αυτό!
Μιας και έπιασαν τα κρύα και δεν έχουμε λεφτά για πετρέλαιο θέρμανσης, είπα σήμερα να σας γράψω μία υπέροχη συνταγούλα για μία διαφορετική κοτόσουπα. Καμία σχέση με ότι ξέρετε μέχρι τώρα, αλλά πραγματικά υπέροχη, την είχα δοκιμάσει κάποτε στη Νάπολη, και έψαξα να βρω τη συνταγή γιατί με είχε ξετρελάνει. Δεν θυμάμαι πλέον πως την έλεγε το εστιατόριο, γι αυτό και την ονόμασα ...
Κοτόσουπα της Νάπολης
1 μικρή κότα (ή κοκκόρι) ελευθέρας βοσκής κομμένη σε μερίδες
2 καρότα σε ροδέλες,
1 κλαδάκι σέλινο
1 κρεμμύδι τριμμένο
1 μικρό πράσο σε ροδέλες
1 λεμόνι ακέρωτο κομμένο στη μέση
1 πράσινη πιπεριά κομμένη στα 4 χωρίς τα σπόρια
1 αυγό και 1 κρόκο
4 κουταλιές της σούπας παρμεζάνα τριμμένη
μοσχοκάρυδο
αλάτι – πιπέρι
Πετάμε το πολύ πολύ λίπος από το κοτόπουλο, και το ρίχνουμε σε 3 λίτρα κρύο νερό. Αργά το φέρνουμε σε βρασμό σε μέτρια φωτιά ξαφρίζοντας επιμελώς, ώστε ο ζωμός μας να βγει καθαρός. Αυτή η διαδικασία θέλει μέτρια φωτιά και υπομονή, αλλά αξίζει τον κόπο. Μόλις καθαρίσει ο ζωμός από τους αφρούς ρίχνουμε όλα τα λαχανικά και το αλάτι το πιπέρι και μπόλικο μοσχοκάρυδο. Το βράζετε για 2 ώρες με σκεπασμένη κατσαρόλα σε μέτρια φωτιά. Σουρώνετε το ζωμό από λεπτό τρυπητό ή αν έχετε τουλουπάνι ακόμα καλύτερα. Πετάτε τα λαχανικά και ξεκοκαλίζετε την κότα, που μετά από 2 ώρες βράσιμο λιώνουν ακόμα και τα κόκαλά της. Βάλτε πάλι το ζωμό για βράσιμο προσθέτοντας ακόμα λίγο μοσχοκάρυδο για άρωμα. Χτυπάμε τα αυγά και τους ρίχνουμε σιγά σιγά μία κουτάλα βραστό ζωμό, όσο τα χτυπάμε. Προσθέτουμε και άλλη μία κουτάλα, και αφού σβήσουμε τη φωτιά, ρίχνουμε τα χτυπημένα αυγά στη σούπα και ανακατεύουμε να πάνε παντού και να δέσει ο ζωμός. Ρίχνουμε και την παρμεζάνα και ανακατεύουμε. Σερβίρουμε σε κάθε μπολ, το ξεψαχνισμένο κοτόπουλο και από πάνω τον ζωμό.
Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008
Μαγικά Νούμερα!
Διάβαζα στην Κυριακάτικη Καθημερινή, ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την Αμερική. Είναι ωραίο τώρα με τον Ομπάμα, που γράφουν πράγματα, και έτσι μπορούμε και εμείς τα άμοιρα να μαθαίνουμε πράγματα για αυτούς και άρα να ξεκαθαρίζουμε ορισμένους μύθους.
Λοιπόν η Αμερική είναι η τρίτη πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο με 301 εκ. κατοίκους, επίσημα, φανταστείτε πόσους λαθραίους μετανάστες έχουν. Σύμφωνα με την παγκόσμια τράπεζα το ΑΕΠ της χώρας είναι 13,8 τρις Δολάρια (2007), που αντιστοιχούν περίπου στο 25% του παγκόσμια παραγόμενου πλούτου. Η Ελλάδα για παράδειγμα έχει 360 δις δολάρια ΑΕΠ, σύμφωνα πάντα με την παγκόσμια τράπεζα γιατί δεν ενθυμούμαι πόσα λεει ο κος Αλογοσκούφης.
Τώρα έλεγε η Καθημερινή, ότι το συνολικό χρέος των ΗΠΑ, δηλαδή το δημόσιο το εταιρικό και το ιδιωτικό χρέος, είναι 300% του ΑΕΠ, δηλαδή 41,4 τις δολάρια, σχεδόν όσο το παγκόσμιο ΑΕΠ!! Σχεδόν όσα παράγει όλη η ανθρωπότητα δηλαδή.
Αυτό σημαίνει «χρωστάνε και της Μιχαλούς!!» Χρωστάνε παντού και κυρίως στη Κίνα, την Ιαπωνία και την Αγγλία, που αν θέλουνε, και ευτυχώς δεν θέλουνε, τους κάνουν Ισλανδία σε 10 λεπτά.
Να μην ξεχάσω βέβαια ότι όλος αυτός ο κακός χαμός έγινε στην 8-τία Μπους. Γιατί όταν έφυγε ο Κλίντον είχαν περίσσευμα 700 δις. Άρα αυτό το καθίκι, φέσωσε τους αμερικανούς κατά πολύ παραπάνω.
Ο πόλεμος στο Ιράκ κοστίζει στην Αμερική 10 δις το μήνα, δηλαδή ο κάθε αμερικανός, από το νεογέννητο μέχρι τον υπερήλικα, δίνει 33 δολάρια τον μήνα για να γίνει ο πόλεμος αυτός, και αυτό βαστάει χρόνια τώρα. Ταυτόχρονα όμως ο ίδιος Αμερικάνος δεν έχει ούτε δημόσια ούτε ιδιωτική ασφάλιση, δηλαδή δεν θα πάρει ποτέ και από πουθενά σύνταξη, και δεν έχει καμία μα καμία ιατροφαρμακευτική κάλυψη. Πόσοι είναι αυτοί; μόνο 47 εκατομμύρια (πάντα μιλάμε για τους νόμιμους οι παράνομοι είναι κλαύτα Χαράλαμπε!) δηλαδή κάτι παραπάνω από ένας στους έξι.
Επίσης 28 εκ άνθρωποι, αμερικανοί άνθρωποι όχι Σουδανοί, το 2008 πήραν κουπόνια σίτισης από την πρόνοια, μιας και απλά δεν μπορούσαν να καλύψουν τα στοιχειώδη. Με άλλα λόγια το 11% των αμερικανών πολιτών όχι απλά ζει κάτω από το όριο της φτώχειας αλλά ζει από συσσίτια! Δεν ξέρω πόσο είναι το ελληνικό νούμερο, ξέρω όμως ότι δεν γίνονται στην Ελλάδα συσσίτια για ένα εκατομμύριο άτομα. Για αυτό είμαι απόλυτη! Υπάρχει μεν φτώχια, μαύρη φτώχια αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό και τόσο εκτεταμένη.
Στο περιοδικό της εφημερίδας υπήρχε συνέντευξη δύο από τα golden boys, ένας Ελληνοαμερικάνος και ένας Ινδοαμερικάνος. Έλεγε λοιπόν ο δεύτερος ότι σε ηλικία 24 ετών έβγαζε 2 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο και ξόδευε 40 000 δολάρια το μήνα. Τώρα αυτό είναι φυσιολογικό; είναι σωστό; θέλω να μου πείτε εσείς οι νεοφιλελεύθεροι και οπαδοί του αμερικάνικου μοντέλου, αυτή η κατάσταση σας καλύπτει. Αν τη θεωρείται σωστή βρε αδελφέ; Μου έλεγε ένας φίλος μου, αυτής της ιδεολογικής άποψης, ότι έτσι πρέπει να είναι. Ο ικανός, ο καταφερτζής, άντε και ο τυχερός, να μπορεί να είναι αηδιαστικά πλούσιος, ενώ ο ανίκανος, ο μη καταφερτζής και ο άτυχος να πεθαίνει. Εγώ όμως ξέρω δύο πράγματα, πρώτον ότι ο πρώτος έχει αυτά που έχει γιατί υπάρχει ένας δεύτερος να τον απομυζά, και δεύτερον ότι ο άνθρωπος έφυγε από τη ζούγκλα, πριν εκατομμύρια χρόνια γιατί δεν του άρεσε εκεί, αν είναι να μετατρέψει τη ζωή του πάλι σε ζούγκλα προς τι όλη αυτή η προσπάθεια προόδου;
Πραγματικά πιστεύω ότι η σημερινή Αμερική είναι μία κοινωνία σε μεγάλη παρακμή, μία οικονομία στα όρια της χρεοκοπίας, ένας πολιτισμός που πέρασε και δεν άγγιξε σε βάθος την παγκόσμια κουλτούρα. Ξέρω ότι πολλοί από εσάς θα πείτε ότι λεω μπούρδες και ότι η Αμερικάνικη κουλτούρα είναι κυρίαρχη παγκοσμίως. Εγώ αυτό δεν το πιστεύω. Η Ευρώπη, ως παραγωγός πολιτισμού δεν έχει κατακλυστεί από την αμερικάνικη κουλτούρα όσο και αν επιπόλαια λέμε ότι τα Μακ Ντόλαντς και τα Στάρμπακς μας έχουν κυριεύσει. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Για να μην μιλήσω για την επιρροή της Αμερικής στην Ασία που είναι μηδαμινή.
Αυτά τα βαρυσήμαντα είχα να πω. Με εντυπωσίασαν πραγματικά αυτά τα νούμερα, και είπα να σας τα γράψω.
Σχετικά με τα φαγάκια όμως, έψαξα να βρω μία αμερικανιά γαστρονομική και εκτός από το Νιου Γιορκ Τσιζκεικ δεν βρήκα και πολλά. Είπα να σας γράψω κάτι Αγγλικό, όμως που και στα παιδιά στο γραφείο άρεσε, και έτσι και αλλιώς από την Αγγλία άρχισαν όλα!
Πουτίγκα ατμού με μήλα και σος καραμέλας βουτύρου
4 μήλα καθαρισμένα και κομμένα σε μικρά κυβάκια
150 γραμμάρια αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
175 γραμμάρια βούτυρο
130 γραμμάρια ζάχαρη
3 αυγά χτυπημένα
100 γραμμάρια καρύδια χοντροκομμένα
1 πρέζα αλάτι
για τη σος καραμέλας βουτύρου
175 γραμμάρια μαύρη ζάχαρη
125 γραμμάρια βούτυρο
200 γραμμάρια κρέμα γάλακτος
Σε τηγάνι σοτάρετε 25 γραμμάρια βούτυρο και τα κομματάκια του μήλου, μέχρι να μαλακώσουν και να ροδίσουν λίγο. Προσθέστε μία κουταλιά της σούπας ζάχαρη και συνεχίστε το σοτάρισμα μέχρι να καραμελώσουν λιγάκι. Αφήστε τα να κρυώσουν και προσθέστε τα καρύδια.
Φτιάξτε τη σος καραμέλας: σε ένα κατσαρολάκι, λιώνετε το βούτυρο με τη ζάχαρη και τη κρέμα γάλακτος μέχρι να λιώσει και η ζάχαρη και το βούτυρο και τα βράζετε για 2 λεπτά ακόμα. Αφήστε την να κρυώσει.
Χτυπάτε το υπόλοιπο βούτυρο (150 γραμμάρια) με την ζάχαρη μέχρι να ασπρίσει και να φουσκώσει, ρίχνετε τα αυγά και συνεχίστε το χτύπημα μέχρι να γίνει η ζύμη ομοιογενείς. Προσθέστε το αλεύρι και το αλάτι και χτυπήστε λίγο ακόμα. Θα γίνει ένα ζυμάρι, πιο σφιχτό από τον χυλό του κέικ. Βάζετε τα μήλα με τα καρύδια μέσα στην φόρμα που θα το ψήσετε. Διαλέξτε με προσοχή τη φόρμα αυτή, να είναι σαν φόρμα σουφλέ περίπου και χωράει ολόκληρη μέσα σε άλλο βαθύ ταψί μίας και η πουτίγκα αυτή θα ψηθεί στο ατμό στον φούρνο, κάτι σαν μπεν μαρί στο φούρνο ένα πράγμα. Αφού απλώσετε τα μήλα στο πάτο της φόρμας, περιχύνετε με τη μισή σος και αφήνετε να κρυώσει. Μόλις ετοιμάσετε τη ζύμη, την απλώνετε προσεκτικά πάνω από τα μήλα, ώστε να τα καλύψετε πλήρως, με προσοχή όμως γιατί είναι πηχτή η ζύμη και δεν απλώνετε εύκολα. Σκεπάζετε τη ζύμη με μία βρεγμένη και στυμμένη λαδόκολλα, και μετά με αλουμινόχαρτο. Δένετε γερά το αλουμινόχαρτο με ένα σπάγκο γύρο γύρο από τη φόρμα και με ένα ψαλίδι κόβετε ότι περισσεύει από λαδόκολλα και αλουμινόχαρτο. Γεμίζετε ένα ταψί που να χωράει τη φόρμα με καυτό νερό τόσο που να φτάνει μέχρι τη μέση της φόρμας και ψήστε την πουτίγκα για 1 ½ ώρα σε δυνατό φούρνο, 180 βαθμούς αέρα. Πότε πότε μιας και το νερό εξατμίζεται συμπληρώστε με επιπλέον καυτό νερό ώστε πάντα να φτάνει στο μισό της φόρμας.
Μόλις βγάλετε τη φόρμα από το φούρνο αφήστε την να σταθεί για 2 λεπτά και μετά αφαιρέστε, σπάγκους λαδόκολες και αλουμινόχαρτα. Τουμπάρετε σε μία πιατέλα και περιχύστε με όση από την περισσευούμενη σος καραμέλας θέλετε.
Λοιπόν η Αμερική είναι η τρίτη πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο με 301 εκ. κατοίκους, επίσημα, φανταστείτε πόσους λαθραίους μετανάστες έχουν. Σύμφωνα με την παγκόσμια τράπεζα το ΑΕΠ της χώρας είναι 13,8 τρις Δολάρια (2007), που αντιστοιχούν περίπου στο 25% του παγκόσμια παραγόμενου πλούτου. Η Ελλάδα για παράδειγμα έχει 360 δις δολάρια ΑΕΠ, σύμφωνα πάντα με την παγκόσμια τράπεζα γιατί δεν ενθυμούμαι πόσα λεει ο κος Αλογοσκούφης.
Τώρα έλεγε η Καθημερινή, ότι το συνολικό χρέος των ΗΠΑ, δηλαδή το δημόσιο το εταιρικό και το ιδιωτικό χρέος, είναι 300% του ΑΕΠ, δηλαδή 41,4 τις δολάρια, σχεδόν όσο το παγκόσμιο ΑΕΠ!! Σχεδόν όσα παράγει όλη η ανθρωπότητα δηλαδή.
Αυτό σημαίνει «χρωστάνε και της Μιχαλούς!!» Χρωστάνε παντού και κυρίως στη Κίνα, την Ιαπωνία και την Αγγλία, που αν θέλουνε, και ευτυχώς δεν θέλουνε, τους κάνουν Ισλανδία σε 10 λεπτά.
Να μην ξεχάσω βέβαια ότι όλος αυτός ο κακός χαμός έγινε στην 8-τία Μπους. Γιατί όταν έφυγε ο Κλίντον είχαν περίσσευμα 700 δις. Άρα αυτό το καθίκι, φέσωσε τους αμερικανούς κατά πολύ παραπάνω.
Ο πόλεμος στο Ιράκ κοστίζει στην Αμερική 10 δις το μήνα, δηλαδή ο κάθε αμερικανός, από το νεογέννητο μέχρι τον υπερήλικα, δίνει 33 δολάρια τον μήνα για να γίνει ο πόλεμος αυτός, και αυτό βαστάει χρόνια τώρα. Ταυτόχρονα όμως ο ίδιος Αμερικάνος δεν έχει ούτε δημόσια ούτε ιδιωτική ασφάλιση, δηλαδή δεν θα πάρει ποτέ και από πουθενά σύνταξη, και δεν έχει καμία μα καμία ιατροφαρμακευτική κάλυψη. Πόσοι είναι αυτοί; μόνο 47 εκατομμύρια (πάντα μιλάμε για τους νόμιμους οι παράνομοι είναι κλαύτα Χαράλαμπε!) δηλαδή κάτι παραπάνω από ένας στους έξι.
Επίσης 28 εκ άνθρωποι, αμερικανοί άνθρωποι όχι Σουδανοί, το 2008 πήραν κουπόνια σίτισης από την πρόνοια, μιας και απλά δεν μπορούσαν να καλύψουν τα στοιχειώδη. Με άλλα λόγια το 11% των αμερικανών πολιτών όχι απλά ζει κάτω από το όριο της φτώχειας αλλά ζει από συσσίτια! Δεν ξέρω πόσο είναι το ελληνικό νούμερο, ξέρω όμως ότι δεν γίνονται στην Ελλάδα συσσίτια για ένα εκατομμύριο άτομα. Για αυτό είμαι απόλυτη! Υπάρχει μεν φτώχια, μαύρη φτώχια αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό και τόσο εκτεταμένη.
Στο περιοδικό της εφημερίδας υπήρχε συνέντευξη δύο από τα golden boys, ένας Ελληνοαμερικάνος και ένας Ινδοαμερικάνος. Έλεγε λοιπόν ο δεύτερος ότι σε ηλικία 24 ετών έβγαζε 2 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο και ξόδευε 40 000 δολάρια το μήνα. Τώρα αυτό είναι φυσιολογικό; είναι σωστό; θέλω να μου πείτε εσείς οι νεοφιλελεύθεροι και οπαδοί του αμερικάνικου μοντέλου, αυτή η κατάσταση σας καλύπτει. Αν τη θεωρείται σωστή βρε αδελφέ; Μου έλεγε ένας φίλος μου, αυτής της ιδεολογικής άποψης, ότι έτσι πρέπει να είναι. Ο ικανός, ο καταφερτζής, άντε και ο τυχερός, να μπορεί να είναι αηδιαστικά πλούσιος, ενώ ο ανίκανος, ο μη καταφερτζής και ο άτυχος να πεθαίνει. Εγώ όμως ξέρω δύο πράγματα, πρώτον ότι ο πρώτος έχει αυτά που έχει γιατί υπάρχει ένας δεύτερος να τον απομυζά, και δεύτερον ότι ο άνθρωπος έφυγε από τη ζούγκλα, πριν εκατομμύρια χρόνια γιατί δεν του άρεσε εκεί, αν είναι να μετατρέψει τη ζωή του πάλι σε ζούγκλα προς τι όλη αυτή η προσπάθεια προόδου;
Πραγματικά πιστεύω ότι η σημερινή Αμερική είναι μία κοινωνία σε μεγάλη παρακμή, μία οικονομία στα όρια της χρεοκοπίας, ένας πολιτισμός που πέρασε και δεν άγγιξε σε βάθος την παγκόσμια κουλτούρα. Ξέρω ότι πολλοί από εσάς θα πείτε ότι λεω μπούρδες και ότι η Αμερικάνικη κουλτούρα είναι κυρίαρχη παγκοσμίως. Εγώ αυτό δεν το πιστεύω. Η Ευρώπη, ως παραγωγός πολιτισμού δεν έχει κατακλυστεί από την αμερικάνικη κουλτούρα όσο και αν επιπόλαια λέμε ότι τα Μακ Ντόλαντς και τα Στάρμπακς μας έχουν κυριεύσει. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Για να μην μιλήσω για την επιρροή της Αμερικής στην Ασία που είναι μηδαμινή.
Αυτά τα βαρυσήμαντα είχα να πω. Με εντυπωσίασαν πραγματικά αυτά τα νούμερα, και είπα να σας τα γράψω.
Σχετικά με τα φαγάκια όμως, έψαξα να βρω μία αμερικανιά γαστρονομική και εκτός από το Νιου Γιορκ Τσιζκεικ δεν βρήκα και πολλά. Είπα να σας γράψω κάτι Αγγλικό, όμως που και στα παιδιά στο γραφείο άρεσε, και έτσι και αλλιώς από την Αγγλία άρχισαν όλα!
Πουτίγκα ατμού με μήλα και σος καραμέλας βουτύρου
4 μήλα καθαρισμένα και κομμένα σε μικρά κυβάκια
150 γραμμάρια αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
175 γραμμάρια βούτυρο
130 γραμμάρια ζάχαρη
3 αυγά χτυπημένα
100 γραμμάρια καρύδια χοντροκομμένα
1 πρέζα αλάτι
για τη σος καραμέλας βουτύρου
175 γραμμάρια μαύρη ζάχαρη
125 γραμμάρια βούτυρο
200 γραμμάρια κρέμα γάλακτος
Σε τηγάνι σοτάρετε 25 γραμμάρια βούτυρο και τα κομματάκια του μήλου, μέχρι να μαλακώσουν και να ροδίσουν λίγο. Προσθέστε μία κουταλιά της σούπας ζάχαρη και συνεχίστε το σοτάρισμα μέχρι να καραμελώσουν λιγάκι. Αφήστε τα να κρυώσουν και προσθέστε τα καρύδια.
Φτιάξτε τη σος καραμέλας: σε ένα κατσαρολάκι, λιώνετε το βούτυρο με τη ζάχαρη και τη κρέμα γάλακτος μέχρι να λιώσει και η ζάχαρη και το βούτυρο και τα βράζετε για 2 λεπτά ακόμα. Αφήστε την να κρυώσει.
Χτυπάτε το υπόλοιπο βούτυρο (150 γραμμάρια) με την ζάχαρη μέχρι να ασπρίσει και να φουσκώσει, ρίχνετε τα αυγά και συνεχίστε το χτύπημα μέχρι να γίνει η ζύμη ομοιογενείς. Προσθέστε το αλεύρι και το αλάτι και χτυπήστε λίγο ακόμα. Θα γίνει ένα ζυμάρι, πιο σφιχτό από τον χυλό του κέικ. Βάζετε τα μήλα με τα καρύδια μέσα στην φόρμα που θα το ψήσετε. Διαλέξτε με προσοχή τη φόρμα αυτή, να είναι σαν φόρμα σουφλέ περίπου και χωράει ολόκληρη μέσα σε άλλο βαθύ ταψί μίας και η πουτίγκα αυτή θα ψηθεί στο ατμό στον φούρνο, κάτι σαν μπεν μαρί στο φούρνο ένα πράγμα. Αφού απλώσετε τα μήλα στο πάτο της φόρμας, περιχύνετε με τη μισή σος και αφήνετε να κρυώσει. Μόλις ετοιμάσετε τη ζύμη, την απλώνετε προσεκτικά πάνω από τα μήλα, ώστε να τα καλύψετε πλήρως, με προσοχή όμως γιατί είναι πηχτή η ζύμη και δεν απλώνετε εύκολα. Σκεπάζετε τη ζύμη με μία βρεγμένη και στυμμένη λαδόκολλα, και μετά με αλουμινόχαρτο. Δένετε γερά το αλουμινόχαρτο με ένα σπάγκο γύρο γύρο από τη φόρμα και με ένα ψαλίδι κόβετε ότι περισσεύει από λαδόκολλα και αλουμινόχαρτο. Γεμίζετε ένα ταψί που να χωράει τη φόρμα με καυτό νερό τόσο που να φτάνει μέχρι τη μέση της φόρμας και ψήστε την πουτίγκα για 1 ½ ώρα σε δυνατό φούρνο, 180 βαθμούς αέρα. Πότε πότε μιας και το νερό εξατμίζεται συμπληρώστε με επιπλέον καυτό νερό ώστε πάντα να φτάνει στο μισό της φόρμας.
Μόλις βγάλετε τη φόρμα από το φούρνο αφήστε την να σταθεί για 2 λεπτά και μετά αφαιρέστε, σπάγκους λαδόκολες και αλουμινόχαρτα. Τουμπάρετε σε μία πιατέλα και περιχύστε με όση από την περισσευούμενη σος καραμέλας θέλετε.
Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008
Τα δύο Ζαβά!
Λοιπόν το Σάββατο πήγαμε και είδαμε το Caveman. Η παράσταση αυτή είναι μεγάλη θεατρική επιτυχία σε όλο το δυτικό (φαντάζομαι) κόσμο και στην Ελλάδα. Είναι η δεύτερη χρονιά φέτος που παίζετε και είπαμε να πάμε και εμείς να το δούμε.
Αρχικά η παράσταση ήταν απλά καλή, δεν ήταν φέσι όπως τα πάρα πολλά που βλέπουμε τελευταία, αλλά δεν ήταν και κανένα αριστούργημα. Το θέμα της, οι διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών έτσι όπως αυτές σκιαγραφούνται με τις συμπεριφορές μέσα σε μία σχέση, κυρίως.
Ένας και μοναδικός ηθοποιός ο Γεννατάς, που πραγματικά του βγαίνει ο πάτος του ανθρώπου, αλλά στην τελική ήταν πάρα πολύ καλός. Το έργο όμως το βρήκαμε αρκετά φλύαρο σε βαθμό που σε μερικά του σημεία ήταν κουραστικό.
Το θέμα τώρα, από τα προϊστορικά χρόνια ο άνδρας είναι κυνηγός και η γυναίκα συλλέκτης, σε αυτό οφείλετε κατά κύριο λόγο η διαφορετικότητά μας, και καλά θα κάνουμε να το δεχτούμε ως έχει και να μην χαλάμε τη ζαχαρένια μας για αυτό.
Ωραία μέχρις εδώ, μάλλον γνωστά όλα αυτά και κάπως εμπεριστατωμένα επιστημονικά, το πρόβλημα όμως δεν το λύνουν. Τέλος πάντων η ένσταση όλων ημών, της παρέας δηλαδή, είναι γιατί πρέπει να πάρει ο ποιητής τα πιο ακραία παραδείγματα γυναικών και ανδρών για να τονίσει αυτό που θέλει να πει.
Με αποτέλεσμα όταν δεις τη παράσταση να συμπεράνεις ότι όλες οι γυναίκες είναι κουτσομπόλες μπίμπο, και όλοι οι άνδρες κακέκτυπα που νεάτερνταλ, ένα πράγμα. Παρουσίαζε και τα δύο φύλα ωσάν να είναι ζαβά! Η Ζέφη και ο Βαγγέλης, τα πήραν στο κρανίο, μιας και δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με αυτό. Οι υπόλοιποι ήμασταν λίγο πιο χαλαροί και εντάξει δεν θεωρήσαμε ότι περιγράφει τη δικιά μας συμπεριφορά.
Αν πάντως κάποιος «Αλιεν» έβλεπε αυτό το έργο, θα έβγαζε τα χειρότερα συμπεράσματα για το ανθρώπινο είδος. Γυναίκες με συναισθηματική αστάθεια, με παντελή έλλειψη λογικής, με απροσάρμοστη συμπεριφορά και άνδρες βρομιάρηδες, τεμπέληδες, και ανοργάνωτοι. Τέλος πάντων δεν είμαστε έτσι, βρε αδελφέ, και ναι μεν δεν επικοινωνούμε μεταξύ μας σε κάποια πράγματα άλλα κατά κύριο λόγο καταλαβαίνουμε απόλυτα ο ένας τον άλλο, και γι αυτό το λόγο απλά δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς .... ο ένας τον άλλο.
Στο τέλος όμως αξίζει να πάτε να το δείτε, έχει πολλές σκηνές πολύ αστείες, και αν δεν σας πειράζει που κάποιοι γελάνε σ υ ν ε χ ω ς, μάλλον καλά θα περάσετε.
Πεινάω πολύ σήμερα, είπα να σας γράψω μία ωραιότατη συνταγή, θέλει όμως να έχετε μία μεγαλούτσικη γάστρα φούρνου.
Κουνέλι στη γάστρα
1 κουνέλι 1 ½ με 2 κιλά
αλάτι, πιπέρι, ρίγανη ή θυμάρι
1 κρασοπότηρο λευκό κρασί
3 κουταλιές της σούπας λάδι
200 γραμμάρια κεφαλοτύρι σε κύβους (προαιρετικά)
Αλατοπιπερώνετε το κουνελάκι, αφού το έχετε στραγγίσει καλά από το πλύσιμο. Γεμίζετε την κοιλιά του με το τυρί και την ράβετε χοντρά να μην σας χυθεί το τυρί έξω. Το πασπαλίζετε με τη ρίγανη, το ραντίζετε με το λάδι και το βάζετε στη γάστρα. Ρίχνετε μισό ποτήρι νερό, κλείνετε τη γάστρα και το ψήνετε για περίπου 1 ώρα σε μέτριο φούρνο, στους 160 βαθμούς αέρα ή 200 πάνω κάτω. Το βγάζετε το γυρίζετε τούμπα το περιχύνετε με το κρασί και το ψήνετε για άλλα 40 λεπτά περίπου. Κανονικά είναι έτοιμο σε αυτή την ώρα, ανάλογα με τον φούρνο όμως η τη γάστρα μπορεί να θέλει λίγο ακόμα, θα το δείτε όμως εσείς, δεν σας φοβάμαι!! Θέλει πουρέ πατάτας, κατα τη γνώμη μου.
Αρχικά η παράσταση ήταν απλά καλή, δεν ήταν φέσι όπως τα πάρα πολλά που βλέπουμε τελευταία, αλλά δεν ήταν και κανένα αριστούργημα. Το θέμα της, οι διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών έτσι όπως αυτές σκιαγραφούνται με τις συμπεριφορές μέσα σε μία σχέση, κυρίως.
Ένας και μοναδικός ηθοποιός ο Γεννατάς, που πραγματικά του βγαίνει ο πάτος του ανθρώπου, αλλά στην τελική ήταν πάρα πολύ καλός. Το έργο όμως το βρήκαμε αρκετά φλύαρο σε βαθμό που σε μερικά του σημεία ήταν κουραστικό.
Το θέμα τώρα, από τα προϊστορικά χρόνια ο άνδρας είναι κυνηγός και η γυναίκα συλλέκτης, σε αυτό οφείλετε κατά κύριο λόγο η διαφορετικότητά μας, και καλά θα κάνουμε να το δεχτούμε ως έχει και να μην χαλάμε τη ζαχαρένια μας για αυτό.
Ωραία μέχρις εδώ, μάλλον γνωστά όλα αυτά και κάπως εμπεριστατωμένα επιστημονικά, το πρόβλημα όμως δεν το λύνουν. Τέλος πάντων η ένσταση όλων ημών, της παρέας δηλαδή, είναι γιατί πρέπει να πάρει ο ποιητής τα πιο ακραία παραδείγματα γυναικών και ανδρών για να τονίσει αυτό που θέλει να πει.
Με αποτέλεσμα όταν δεις τη παράσταση να συμπεράνεις ότι όλες οι γυναίκες είναι κουτσομπόλες μπίμπο, και όλοι οι άνδρες κακέκτυπα που νεάτερνταλ, ένα πράγμα. Παρουσίαζε και τα δύο φύλα ωσάν να είναι ζαβά! Η Ζέφη και ο Βαγγέλης, τα πήραν στο κρανίο, μιας και δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με αυτό. Οι υπόλοιποι ήμασταν λίγο πιο χαλαροί και εντάξει δεν θεωρήσαμε ότι περιγράφει τη δικιά μας συμπεριφορά.
Αν πάντως κάποιος «Αλιεν» έβλεπε αυτό το έργο, θα έβγαζε τα χειρότερα συμπεράσματα για το ανθρώπινο είδος. Γυναίκες με συναισθηματική αστάθεια, με παντελή έλλειψη λογικής, με απροσάρμοστη συμπεριφορά και άνδρες βρομιάρηδες, τεμπέληδες, και ανοργάνωτοι. Τέλος πάντων δεν είμαστε έτσι, βρε αδελφέ, και ναι μεν δεν επικοινωνούμε μεταξύ μας σε κάποια πράγματα άλλα κατά κύριο λόγο καταλαβαίνουμε απόλυτα ο ένας τον άλλο, και γι αυτό το λόγο απλά δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς .... ο ένας τον άλλο.
Στο τέλος όμως αξίζει να πάτε να το δείτε, έχει πολλές σκηνές πολύ αστείες, και αν δεν σας πειράζει που κάποιοι γελάνε σ υ ν ε χ ω ς, μάλλον καλά θα περάσετε.
Πεινάω πολύ σήμερα, είπα να σας γράψω μία ωραιότατη συνταγή, θέλει όμως να έχετε μία μεγαλούτσικη γάστρα φούρνου.
Κουνέλι στη γάστρα
1 κουνέλι 1 ½ με 2 κιλά
αλάτι, πιπέρι, ρίγανη ή θυμάρι
1 κρασοπότηρο λευκό κρασί
3 κουταλιές της σούπας λάδι
200 γραμμάρια κεφαλοτύρι σε κύβους (προαιρετικά)
Αλατοπιπερώνετε το κουνελάκι, αφού το έχετε στραγγίσει καλά από το πλύσιμο. Γεμίζετε την κοιλιά του με το τυρί και την ράβετε χοντρά να μην σας χυθεί το τυρί έξω. Το πασπαλίζετε με τη ρίγανη, το ραντίζετε με το λάδι και το βάζετε στη γάστρα. Ρίχνετε μισό ποτήρι νερό, κλείνετε τη γάστρα και το ψήνετε για περίπου 1 ώρα σε μέτριο φούρνο, στους 160 βαθμούς αέρα ή 200 πάνω κάτω. Το βγάζετε το γυρίζετε τούμπα το περιχύνετε με το κρασί και το ψήνετε για άλλα 40 λεπτά περίπου. Κανονικά είναι έτοιμο σε αυτή την ώρα, ανάλογα με τον φούρνο όμως η τη γάστρα μπορεί να θέλει λίγο ακόμα, θα το δείτε όμως εσείς, δεν σας φοβάμαι!! Θέλει πουρέ πατάτας, κατα τη γνώμη μου.
Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008
Πιτσίνα
Χτες το βράδυ λοιπόν, πήγα και γράφτηκα στην πιστίνα της γειτονιάς μου. Μετά από επίπονες προσπάθειες τις Ιατρικής κοινότητας να με αποτρέψουν και να μην μου δώσουν τα απαραίτητα χαρτιά υγείας, εγώ κατάφερα να τα πάρω και τελικά να γραφτώ το πρόγραμμα Ακουα Αερόμπικ που σας έλεγα.
Το γέλιο ήταν πραγματικά χοντρό! Σε μία θερμαινόμενη πισίνα, όπου στην αρχή πάτωνες και μετά βάθαινε αρκετά, ήμασταν 10-12 γυναίκες. Η Γυμνάστρια από έξω μας έδινε εντολές για ασκήσεις, πολύ ανάλογες με αυτές του κανονικού αερόμπικ, και κάθε 3 λεπτά έλεγε «Ανασούλες»! Η μουσική ήταν υπέροχη, και διαπασών. Τόσο δυνατά που εγώ με σκουφάκι δεν άκουγα την κοπελίτσα, παρά μόνο τις «ανασούλες». Άκουσα όμως όλα τα νέα τραγούδια της Βανδή, του Ρουβά και κάποιον άλλων τέτοιων κολοσσών της μουσικής. Τώρα γιατί το «φίλα με, φίλα με» είναι το κατάλληλο τραγούδι να με κάνει εμένα να χοροπηδάω σε μία πισίνα, είναι ένα θέμα.
Όλες οι κυρίες ήταν σε μεγαλύτερες ηλικίες, νομίζω. Οι περισσότερες ήταν άκαμπτες, σχεδόν καθόλου ευλύγιστες και αρκετά πιο αδύνατες. Έτσι, μίας και έχω «μεγάλο μπούστο» όταν κάναμε πηδηματάκια, σήκωνα παλιρροιακό κύμα. Μπλούστρα όλα τα νερά!. Επίσης εγώ γέλαγα, με ορισμένες ασκήσεις που πιτσίλαγαν και πέταγαν νερά, με αποτέλεσμα να κοντεύω να πνίγω, μίας και μπήκε πολύ νερό στη μύτη μου. Τέλος, εμένα και το μαγιό μου έφευγε και το σκουφάκι δεν κράταγε με τίποτα τα ατίθασα σγουρά μαλλιά μου, και παραλίγο να χάσω τους φακούς επαφής με όλα τα πιτσιλίσματα γύρω γύρω. Για να μην σας πω για τα μπιφτέκια που είχα φαει 3 ώρες νωρίτερα και μου είχαν ανέβει στη μύτη. Οι υπόλοιπες τι να πω, όλες μία χαρά, μία ήταν και μακιγιαρισμένη.
Αυτά λοιπόν τα νέα, ψιλοπιάστικα βέβαια αλλά, όχι σπουδαία πράγματα που σημαίνει, ή ότι είμαι ήδη απίθανα γυμνασμένη ή δεν έκανα καλά τις ασκήσεις, μάλλον για το δεύτερο το βλέπω το πράγμα. Μου άρεσε όμως, αν και το ωράριο δεν βολεύει καθόλου. Γιατί πρέπει να έχεις φαει το ένα και μοναδικό κυρίως γεύμα μέχρι τις 5, ώστε να είσαι εντάξει για χοροπηδήματα στις 8:30, ή να το φάς στις 10, πόλυ αργά για μένα. Επίσης αν εγώ λουστώ στις 10:00, τα μαλλιά μου θα στεγνώσουν κατά τις 12:00 και άρα θα κοιμηθώ με βρεγμένα μαλλιά και το πρωί θα είμαι ωσάν τη Σακα Κάαν (Chaka Kahn, γιου νοου;). Πιστολάκι δεν μπαίνει στα δικά μου μαλλιά ξηγηθήκαμε, γιατί αν μπει, τότε θα μιλάμε για άλλο επίπεδο από αυτό της παραπάνω κυρίας.
Αυτά όμως αγαπητοί μου είναι τεκνικαλιτις που λέμε και στο γραφείο, και το έχω το ταλέντο στη πιστίνα είναι πασιφανές. Έτσι θα πηγαίνω 2 φορές την εβδομάδα να σφίξω!.
Μόλις γύρισα σπίτι, άνοιξα την τιβί, να ηρεμήσω λίγο μίας και είχα υπερένταση. Πέφτω πάνω σε εκείνη την εκπομπή, που παίρνουν κάθε πικραμένο του τραβάνε ένα κουβά πλαστικές και τον παραδίνουν πίσω στην κοινωνία πάλι πικραμένο. Ήταν μία κυρία, ετών 39, σαν και εμένα ένα πράγμα, που είχε λίγο μεγάλη μύτη. Τέλος πάντων, εντάξει η γυναίκα δεν ήταν κανα μοντέλο, και ποια είναι άλλωστε. Ωρυότανε, πόσο δυστυχισμένη είναι, δεν βγαίνει από το σπίτι της, δεν θέλει να δουλέψει και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο για να δείξει μέγεθος του προβλήματός της, μπας και την επιλέξουν και της αλλάξουν τι μύτη. Σε κάποια στιγμή λεει:
«όλοι μου λένε ότι είμαι πολύ καλός άνθρωπος, ότι είμαι καλλιεργημένη, ότι είμαι ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, δεν θέλω να είμαι καλός άνθρωπος, θέλω να είμαι όμορφη και ας είμαι και κακιά!!»
Εκεί έκλεισα την τιβι και πήγα για ύπνο με βρεγμένα μαλλιά. Είναι δυνατόν να βλέπω την κάθε διαταραγμένη προσωπικότητα που χρήζει μακροχρόνια ιατρική θεραπεία στην τηλεόραση και να μην παθαίνω ντουβρουτζά; όχι πείτε μου τώρα!!
Λεω σήμερα να σας γράψω μία από τις 2 Ινδονησιακές συνταγές που ξέρω. Για την ακρίβεια αυτή τη συνταγή την έχω φαει πολλές φορές σε μαγαζί τέτοιου είδους στη Ρουμανία, και μου άρεσε πολλή. Μέχρι που πρόσφατα την είδα στην τηλεόραση να την φτιάχνει ένας από τους τηλεοπτικούς μάγειρες και τη θυμήθηκα.
Κοτόπουλο με ανανά και καρύδα
500 γραμμάρια φιλέτο κοτόπουλο κομμένο σε μικρά κυβάκια
1 μεγάλη κονσέρβα ανανά, σε φυσικό χυμό
λίγο ηλιέλαιο
1 κρεμμύδι ξερό, κομμένο σε χοντρά κομμάτια
2 καρότα κομμένα σε ροδέλες
1 μικρή κονσέρβα baby corn (θα τα βρείτε σε ολα τα σουπερ μαρκετ)
αλάτι και πιπέρι
3-4 κουταλιές της σούπας καρύδα τριμμένη
Σε ένα τηγάνι, αν έχετε γουοκ ακόμα καλύτερα, βάζετε το λάδι και σοτάρετε ελαφρά το κρεμμύδι, δεν πρέπει να το μαλακώσετε πολύ απλά να το γυαλίσετε λίγο, προσθέτετε το κοτόπουλο και το τηγανίζετε ελαφρά για 5 λεπτά ανακατεύοντας καλά να μην σας κολλήσει. Προσθέτετε το καρότο και τα καλαμποκάκια και τα σοτάρετε και αυτά μαζί με το κοτόπουλο και το κρεμμύδι για λίγο. Αλατοπιπερώνετε. Όλα αυτά σε χαμηλή φωτιά να μην σας κολλήσει (εδώ το γουόκ είναι πολύ χρήσιμο). Προσθέτετε και τον ανανά σε μικρά κομμάτια και τηγανίζετε για άλλα 3-4 λεπτά. Σβήνετε με 1 ποτήρι χυμό ανανά από την κονσέρβα. Το βράζετε όλο μαζί να εξατμιστούν τα πολλά υγρά και να ανακατευτούν οι χυμοί του. Το δένετε με μία κουταλίτσα κορν φλάουερ διαλυμένη σε ένα σφηνάκι νερό. Στο τέλος πασπαλίζετε με την καρύδα και το σερβίρετε με ένα ωραίο ρύζι γιασεμιού (είναι η ποικιλία jasmine που θα βρείτε στα σουπερ μαρκετ).
Το γέλιο ήταν πραγματικά χοντρό! Σε μία θερμαινόμενη πισίνα, όπου στην αρχή πάτωνες και μετά βάθαινε αρκετά, ήμασταν 10-12 γυναίκες. Η Γυμνάστρια από έξω μας έδινε εντολές για ασκήσεις, πολύ ανάλογες με αυτές του κανονικού αερόμπικ, και κάθε 3 λεπτά έλεγε «Ανασούλες»! Η μουσική ήταν υπέροχη, και διαπασών. Τόσο δυνατά που εγώ με σκουφάκι δεν άκουγα την κοπελίτσα, παρά μόνο τις «ανασούλες». Άκουσα όμως όλα τα νέα τραγούδια της Βανδή, του Ρουβά και κάποιον άλλων τέτοιων κολοσσών της μουσικής. Τώρα γιατί το «φίλα με, φίλα με» είναι το κατάλληλο τραγούδι να με κάνει εμένα να χοροπηδάω σε μία πισίνα, είναι ένα θέμα.
Όλες οι κυρίες ήταν σε μεγαλύτερες ηλικίες, νομίζω. Οι περισσότερες ήταν άκαμπτες, σχεδόν καθόλου ευλύγιστες και αρκετά πιο αδύνατες. Έτσι, μίας και έχω «μεγάλο μπούστο» όταν κάναμε πηδηματάκια, σήκωνα παλιρροιακό κύμα. Μπλούστρα όλα τα νερά!. Επίσης εγώ γέλαγα, με ορισμένες ασκήσεις που πιτσίλαγαν και πέταγαν νερά, με αποτέλεσμα να κοντεύω να πνίγω, μίας και μπήκε πολύ νερό στη μύτη μου. Τέλος, εμένα και το μαγιό μου έφευγε και το σκουφάκι δεν κράταγε με τίποτα τα ατίθασα σγουρά μαλλιά μου, και παραλίγο να χάσω τους φακούς επαφής με όλα τα πιτσιλίσματα γύρω γύρω. Για να μην σας πω για τα μπιφτέκια που είχα φαει 3 ώρες νωρίτερα και μου είχαν ανέβει στη μύτη. Οι υπόλοιπες τι να πω, όλες μία χαρά, μία ήταν και μακιγιαρισμένη.
Αυτά λοιπόν τα νέα, ψιλοπιάστικα βέβαια αλλά, όχι σπουδαία πράγματα που σημαίνει, ή ότι είμαι ήδη απίθανα γυμνασμένη ή δεν έκανα καλά τις ασκήσεις, μάλλον για το δεύτερο το βλέπω το πράγμα. Μου άρεσε όμως, αν και το ωράριο δεν βολεύει καθόλου. Γιατί πρέπει να έχεις φαει το ένα και μοναδικό κυρίως γεύμα μέχρι τις 5, ώστε να είσαι εντάξει για χοροπηδήματα στις 8:30, ή να το φάς στις 10, πόλυ αργά για μένα. Επίσης αν εγώ λουστώ στις 10:00, τα μαλλιά μου θα στεγνώσουν κατά τις 12:00 και άρα θα κοιμηθώ με βρεγμένα μαλλιά και το πρωί θα είμαι ωσάν τη Σακα Κάαν (Chaka Kahn, γιου νοου;). Πιστολάκι δεν μπαίνει στα δικά μου μαλλιά ξηγηθήκαμε, γιατί αν μπει, τότε θα μιλάμε για άλλο επίπεδο από αυτό της παραπάνω κυρίας.
Αυτά όμως αγαπητοί μου είναι τεκνικαλιτις που λέμε και στο γραφείο, και το έχω το ταλέντο στη πιστίνα είναι πασιφανές. Έτσι θα πηγαίνω 2 φορές την εβδομάδα να σφίξω!.
Μόλις γύρισα σπίτι, άνοιξα την τιβί, να ηρεμήσω λίγο μίας και είχα υπερένταση. Πέφτω πάνω σε εκείνη την εκπομπή, που παίρνουν κάθε πικραμένο του τραβάνε ένα κουβά πλαστικές και τον παραδίνουν πίσω στην κοινωνία πάλι πικραμένο. Ήταν μία κυρία, ετών 39, σαν και εμένα ένα πράγμα, που είχε λίγο μεγάλη μύτη. Τέλος πάντων, εντάξει η γυναίκα δεν ήταν κανα μοντέλο, και ποια είναι άλλωστε. Ωρυότανε, πόσο δυστυχισμένη είναι, δεν βγαίνει από το σπίτι της, δεν θέλει να δουλέψει και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο για να δείξει μέγεθος του προβλήματός της, μπας και την επιλέξουν και της αλλάξουν τι μύτη. Σε κάποια στιγμή λεει:
«όλοι μου λένε ότι είμαι πολύ καλός άνθρωπος, ότι είμαι καλλιεργημένη, ότι είμαι ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, δεν θέλω να είμαι καλός άνθρωπος, θέλω να είμαι όμορφη και ας είμαι και κακιά!!»
Εκεί έκλεισα την τιβι και πήγα για ύπνο με βρεγμένα μαλλιά. Είναι δυνατόν να βλέπω την κάθε διαταραγμένη προσωπικότητα που χρήζει μακροχρόνια ιατρική θεραπεία στην τηλεόραση και να μην παθαίνω ντουβρουτζά; όχι πείτε μου τώρα!!
Λεω σήμερα να σας γράψω μία από τις 2 Ινδονησιακές συνταγές που ξέρω. Για την ακρίβεια αυτή τη συνταγή την έχω φαει πολλές φορές σε μαγαζί τέτοιου είδους στη Ρουμανία, και μου άρεσε πολλή. Μέχρι που πρόσφατα την είδα στην τηλεόραση να την φτιάχνει ένας από τους τηλεοπτικούς μάγειρες και τη θυμήθηκα.
Κοτόπουλο με ανανά και καρύδα
500 γραμμάρια φιλέτο κοτόπουλο κομμένο σε μικρά κυβάκια
1 μεγάλη κονσέρβα ανανά, σε φυσικό χυμό
λίγο ηλιέλαιο
1 κρεμμύδι ξερό, κομμένο σε χοντρά κομμάτια
2 καρότα κομμένα σε ροδέλες
1 μικρή κονσέρβα baby corn (θα τα βρείτε σε ολα τα σουπερ μαρκετ)
αλάτι και πιπέρι
3-4 κουταλιές της σούπας καρύδα τριμμένη
Σε ένα τηγάνι, αν έχετε γουοκ ακόμα καλύτερα, βάζετε το λάδι και σοτάρετε ελαφρά το κρεμμύδι, δεν πρέπει να το μαλακώσετε πολύ απλά να το γυαλίσετε λίγο, προσθέτετε το κοτόπουλο και το τηγανίζετε ελαφρά για 5 λεπτά ανακατεύοντας καλά να μην σας κολλήσει. Προσθέτετε το καρότο και τα καλαμποκάκια και τα σοτάρετε και αυτά μαζί με το κοτόπουλο και το κρεμμύδι για λίγο. Αλατοπιπερώνετε. Όλα αυτά σε χαμηλή φωτιά να μην σας κολλήσει (εδώ το γουόκ είναι πολύ χρήσιμο). Προσθέτετε και τον ανανά σε μικρά κομμάτια και τηγανίζετε για άλλα 3-4 λεπτά. Σβήνετε με 1 ποτήρι χυμό ανανά από την κονσέρβα. Το βράζετε όλο μαζί να εξατμιστούν τα πολλά υγρά και να ανακατευτούν οι χυμοί του. Το δένετε με μία κουταλίτσα κορν φλάουερ διαλυμένη σε ένα σφηνάκι νερό. Στο τέλος πασπαλίζετε με την καρύδα και το σερβίρετε με ένα ωραίο ρύζι γιασεμιού (είναι η ποικιλία jasmine που θα βρείτε στα σουπερ μαρκετ).
Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008
Ζούμε μεγάλες στιγμές
Γιατί χαίρετε ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;
Γιατί πρόεδρος στην Αμερική εκλέχτηκε ο Μπαμας Ομπαμας, γιε μου.
Και εμάς τι μας νοιάζει πατέρα, και χαιρόμαστε τόσο;
Γιατί ελπίζουμε γιε μου, ότι τούτος εδώ, που δεν μιλάει με το θεό, δεν θα του τη δώσει κάποια μέρα και δεν θα θελήσει να μας επιβάλει τη δημοκρατία.
Αυτή με λίγα λόγια είναι η κατάσταση. Όπως σας έλεγα και χτες, η εκλογή αυτή είναι υπέροχη από σημειολογική άποψη. Όχι μόνο γιατί ο Μπάμας είναι μαυρούλης, μιγάδας είναι ο άνθρωπος, αλλά γιατί είναι ένας ξένος, είναι από την Αφρική, είναι νόθος, έχει ζήσει όλα του τα χρόνια στο εξωτερικό, παιδί μονογονεϊκής οικογένειας, μεγαλωμένος από παππούδες στη μακρινή Χαβάη, γιος μουσουλμάνου, φτωχός, άγνωστος, με πολύ μικρή πορεία μέσα στην πολιτική, και δεκάδες άλλα που το καθένα ξεχωριστά αλλά και όλα μαζί, συναινούν ότι δεν θα έπρεπε να έχει εκλεγεί από το πιο συντηρητικό κοινό του κόσμου!
Είναι σαν να λέμε ότι ένας Έλληνας, από μητέρα Ελληνίδα και πατέρα Πακιστανό που τον παράτησε και μεγάλωσε στο μακρινό Έβρο από τους παππούδες του, που μπήκε στην πολιτική πριν 4 χρόνια, και δεν τον ξέρει κανένας, τον έκανε το Πασόκ πρόεδρό του γιατί κέρδισε στις εσωκομματικές εκλογές τον Βενιζέλο, και εκλέχτηκε με ποσοστό 60%, πόσο πιθανό το βλέπετε αυτό για εμάς τους ξερόλες Έλληνες;
Εδώ εμείς δεν θα εκλέγαμε ΠΟΤΕ έναν Έλληνα Βορειοηπειρώτη, στη βουλή, απλό βουλευτή, θα κάναμε τέτοιες υπερβάσεις;
Τέλος πάντων πέραν του σημειολογικού, νομίζω ότι υπάρχει και ουσία. Δεν ήμουνα και δεν θα γίνω ποτέ μου οπαδός του όλοι ίδιοι είναι και της μαρξιστικής θεωρίας ότι οι άνθρωποι έπονται των κοινωνικών πιέσεων. Πιστεύω ότι ένας ηγέτης δημιουργεί καταστάσεις, και πιστεύω ότι ο κόσμος θέλει ηγέτες. Τώρα αν ο συγκεκριμένος είναι ικανός αυτό θα το δούμε πάντως, ο κος Μπους ήταν σαφώς χειρότερος από τον Κλίντον αν και είχαμε εμείς οι Έλληνες διαφωνήσει έντονα με την απόφασή του να βομβαρδίσει το Βελιγράδι. Μετά από αυτό και με τον μάλλον τυφλό αντιαμερικανισμό μας, βγάλαμε και εμείς το συμπέρασμα ότι όλοι ίδιοι είναι. Λοιπόν για εμένα δεν είναι έτσι, ο Κλίντον είχε υπογράψει το πρωτόκολλο του Κιότο και αυτό είναι εξόχως σημαντικό για εμένα, πολύ περισσότερο από τα γεγονότα της Σερβίας, για τα οποία και βέβαια διαφωνώ με τους Αμερικανούς, αλλά και με τους Σέρβους.
Αντί λοιπόν να γενικεύουμε και να είμαστε τη μία μέρα όλοι Σέρβοι – όταν βομβαρδιζότανε το Βελιγράδι, την άλλη όλοι Αμερικανοί – όταν έπεφταν οι Πύργοι και την τρίτη όλοι Ιρακινοί – όταν έμπαιναν στη Βαγδάτη, καλό είναι να είμαστε λίγο πιο ισορροπημένοι. Καλό είναι να ελπίζουμε ότι αυτός ο τύπος θα είναι δικαιότερος και λιγότερο αρπακτικό από τον Μπους, δεν είναι κακό να ελπίζουμε. Καλό είναι να περιμένουμε ότι θα υπογράψει το πρωτόκολλο του Κιότο και να μας δώσει λίγα ακόμα χρόνια ζωής πάνω στον πλανήτη, καλό είναι να ελπίζουμε ότι θα βοηθήσει, όσο μπορεί, και χωρίς να υπονομεύει τα συμφέροντα της χώρας του, να γίνει δικαιότερη η κατανομή πλούτου στο πλανήτη. Καλό είναι να ελπίζουμε ότι δεν θα χώνετε εκεί που δεν τον σπέρνουν, στη διαφορά μας με τα Σκόπια για παράδειγμα, ή στο Κυπριακό. Καλό είναι να ελπίζουμε ότι υπό την προεδρία του θα έχουμε μία Αμερική λιγότερο επιθετική και λιγότερο παρεμβατική. Αυτό πρέπει να θέλουμε εμείς, οι κάτοικοι μίας πολύ μακρινής χώρας!
Καλό είναι επίσης, να μην περιμένουμε να μας λύσει τα προβλήματά μας, να μην περιμένουμε ότι τώρα ως δια μαγείας όλος ο κόσμος θα μας σέβεται. Αν είμαστε εμείς σοβαροί θα μας σέβονται αν είμαστε όμως καραγκιόζηδες τι περιμένουμε;
Η υστερική μας συμπεριφορά, τόσο με τον αντιαμερικανισμό μας, όσο και με την μανία καταδίωξης και το κόμπλεξ που έχουμε, μας κάνει ώρες ώρες να πιστεύουμε ένα κάρο μύθους, όπως για παράδειγμα ότι η ομογένεια είναι πολύ δυνατή και ότι ψηφίζει δημοκρατικούς. Άκουγα χτες έναν Έλληνα εκλεγμένο γερουσιαστή να λεει ότι είναι 2 εκατομμύρια ψυχές σε μία χώρα 300 εκατομμυρίων, ότι οι ομογενείς είναι σε συντριπτικά ποσοστά ρεπουμπλικάνοι, και ψηφίζανε Μπους δαγκωτό.
Τέλος πάντων, εγώ έχω έντονα αντιαμερικανικά αισθήματα. Πιστεύω ότι η χώρα αυτή έχει πολλά μα πάρα πολλά γίδια, τρανή απόδειξη αυτού είναι ότι το 46% σχεδόν οι μισοί δηλαδή, ψηφίσανε το δίδυμο Μπικ Μακ – Πέιλην, αλλά από την άλλη, δεν είναι όλη η Αμερική έτσι, υπάρχουν και άνθρωποι που αισθάνονται σαν και μένα και σαν και εσάς, που διαφωνούν με τους πολέμους και το ρόλο χωροφύλακα της χώρας τους. Το καλό είναι ότι αυτοί οι λίγοι αξιόλογοι άνθρωποι στην Αμερική κατάφεραν μετά τη στάχτη και μπούρμπερη που άφησε πίσω του ο Μπους, να πείσουν ένα μεγάλο ποσοστό συμπολιτών τους και να πάνε να ψηφίσουν και να στείλουν τελικά στην προεδρία, ένα τουλάχιστον φαινομενικά αξιόλογο άνθρωπο.
Αυτό μένει να το δούμε και εγώ περιμένω με αγωνία να δω τι θα κάνει με το Κιότο και τον έλεγχο της αγοράς. Τώρα αν θα φύγει από το Ιρακ και το Αφγανιστάν, έχω άλλα ζητήματα με το θεματάκι, μιάς και δεν είμαι σίγουρη ότι πλέον με το μπάχαλο που δημιουργήθηκε εκεί, μία άτακτη φυγή είναι η καλύτερη λύση, για τους ντόπιους μιας και για τους Αμερικανούς μάλλον είναι.
Σας προτείνω να ρίξετε από περιέργεια μία ματιά στο πως ψήφισαν οι Αμερικανοί, όχι μόνο σε επίπεδο πολιτείας αλλά και σε επίπεδο δήμων μέσα σε στη πολιτεία, τα συμπεράσματα που μπορείτε να βγάλετε είναι εντυπωσιακά. Για παράδειγμα οι πόλεις με μεγάλο αριθμό κατοίκων έριξαν μονοκούκι Ομπάμα, ενώ τα χωριά όχι. Στη Λουϊζιάνα για παράδειγμα, που τόσο υπέφερε με τον Κατρίνα από την πολιτική Μπους, βγήκε ο Μπιγκ Μακ με 60%! Αν όμως μπείτε και δείτε τα ποσοστά ανά δήμο, θα καταλάβετε ότι στις παράλιες περιοχές και βέβαια στην Νέα Ορλεάνη τα ποσοστά του Ομπάμα είναι 80%. Υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα στατιστικά που ίσως μας κάνουν να καταλάβουμε καλύτερα την Αμερική.
Υπάρχουν δεκάδες πράγματα που θα μπορούσα να γράψω για αυτή τη χώρα που χαίρομαι να μισώ, και βέβαια για αυτές τις εντυπωσιακές εκλογές. Θα μείνω όμως στο μόνο ουσιαστικό για μένα, αυτές οι εκλογές ήταν ιστορικές τόσο για τους Αμερικανούς, όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο. Και είχαν ένα σπουδαίο αποτέλεσμα, ακόμα και αν αποδειχτεί κλούβιο!
Σκέφτηκα και ξανασκέφτηκα τι συνταγούλα να σας γράψω, ήθελα μία γκουρμεδιά για σήμερα, έτσι με τη βοήθεια της Πενυ κατέληξα στο ...
Ψαρονέφρι γεμιστό με Κατίκι Δομοκού
1 ψαρονέφρι
2 πιπεριές Φλωρίνης κομμένες σε λεπτές λωρίδες
2 κουταλιές της σούπας πέστο
100 γραμμάρια κατίκι Δομοκού
4 κουταλιές της σούπας φιστίκια Αιγίνης ανάλατα ή χοντροκομμένα αμύγδαλα.
λίγο θυμάρι, αλάτι και πιπέρι
1 ποτήρι ζωμό λαχανικών (1/3 από ένα κύβο)
λίγο κορν φλάουερ για να δέσουμε τη σάλτσα
Ανοίγουμε το ψαρονέφρι στη μέση, το αλατοπιπερώνουμε, το πασπαλίζουμε με θυμάρι και το απλώνουμε πάνω σε ένα μεγάλο κομμάτι αλουμινόχαρτο. Απλώνουμε πάνω τη σάλτσα πέστο, τις πιπεριές το κατίκι και τα μισά φιστίκια χοντροκομμένα. Διπλώνουμε το ψαρονέφρι να πάρει το αρχικό του σχήμα, το τυλίγουμε σφιχτό ρολό με το αλουμινόχαρτο, και το ψήνουμε σε ταψάκι στους 200 βαθμούς για μισή ώρα με το 1 ποτήρι ζωμό. Οταν ψηθεί το ψαρονέφρι το βγάζετε από το αλουμινόχαρτο και αφήνετε τα υγρά του να πέσουν μέσα στο ζωμό στο ταψάκι. Παίρνετε λοιπόν αυτά τα υγρά, τα βάζετε σε μία κατσαρολίτσα μαζί με τα υπόλοιπα φιστίκια, και με 1 κουταλιά του γλυκού κορν φλάουερ καλά διαλυμένο σε 1 σφηνάκι νερό, τα βράζετε καλά μέχρι να δέσουν σε μία ελαφρώς παχύρρευστη σάλτσα.
Κόβετε το ψαρονέφρι σε ροδέλες και το περιχύνετε με τη σάλτσα, ταιριάζει απόλυτα με πουρέ πατάτας ή φάβα, ή ρύζι μπασμάτι, ή άσπρο άσπρο κριθαράκι!
Γιατί πρόεδρος στην Αμερική εκλέχτηκε ο Μπαμας Ομπαμας, γιε μου.
Και εμάς τι μας νοιάζει πατέρα, και χαιρόμαστε τόσο;
Γιατί ελπίζουμε γιε μου, ότι τούτος εδώ, που δεν μιλάει με το θεό, δεν θα του τη δώσει κάποια μέρα και δεν θα θελήσει να μας επιβάλει τη δημοκρατία.
Αυτή με λίγα λόγια είναι η κατάσταση. Όπως σας έλεγα και χτες, η εκλογή αυτή είναι υπέροχη από σημειολογική άποψη. Όχι μόνο γιατί ο Μπάμας είναι μαυρούλης, μιγάδας είναι ο άνθρωπος, αλλά γιατί είναι ένας ξένος, είναι από την Αφρική, είναι νόθος, έχει ζήσει όλα του τα χρόνια στο εξωτερικό, παιδί μονογονεϊκής οικογένειας, μεγαλωμένος από παππούδες στη μακρινή Χαβάη, γιος μουσουλμάνου, φτωχός, άγνωστος, με πολύ μικρή πορεία μέσα στην πολιτική, και δεκάδες άλλα που το καθένα ξεχωριστά αλλά και όλα μαζί, συναινούν ότι δεν θα έπρεπε να έχει εκλεγεί από το πιο συντηρητικό κοινό του κόσμου!
Είναι σαν να λέμε ότι ένας Έλληνας, από μητέρα Ελληνίδα και πατέρα Πακιστανό που τον παράτησε και μεγάλωσε στο μακρινό Έβρο από τους παππούδες του, που μπήκε στην πολιτική πριν 4 χρόνια, και δεν τον ξέρει κανένας, τον έκανε το Πασόκ πρόεδρό του γιατί κέρδισε στις εσωκομματικές εκλογές τον Βενιζέλο, και εκλέχτηκε με ποσοστό 60%, πόσο πιθανό το βλέπετε αυτό για εμάς τους ξερόλες Έλληνες;
Εδώ εμείς δεν θα εκλέγαμε ΠΟΤΕ έναν Έλληνα Βορειοηπειρώτη, στη βουλή, απλό βουλευτή, θα κάναμε τέτοιες υπερβάσεις;
Τέλος πάντων πέραν του σημειολογικού, νομίζω ότι υπάρχει και ουσία. Δεν ήμουνα και δεν θα γίνω ποτέ μου οπαδός του όλοι ίδιοι είναι και της μαρξιστικής θεωρίας ότι οι άνθρωποι έπονται των κοινωνικών πιέσεων. Πιστεύω ότι ένας ηγέτης δημιουργεί καταστάσεις, και πιστεύω ότι ο κόσμος θέλει ηγέτες. Τώρα αν ο συγκεκριμένος είναι ικανός αυτό θα το δούμε πάντως, ο κος Μπους ήταν σαφώς χειρότερος από τον Κλίντον αν και είχαμε εμείς οι Έλληνες διαφωνήσει έντονα με την απόφασή του να βομβαρδίσει το Βελιγράδι. Μετά από αυτό και με τον μάλλον τυφλό αντιαμερικανισμό μας, βγάλαμε και εμείς το συμπέρασμα ότι όλοι ίδιοι είναι. Λοιπόν για εμένα δεν είναι έτσι, ο Κλίντον είχε υπογράψει το πρωτόκολλο του Κιότο και αυτό είναι εξόχως σημαντικό για εμένα, πολύ περισσότερο από τα γεγονότα της Σερβίας, για τα οποία και βέβαια διαφωνώ με τους Αμερικανούς, αλλά και με τους Σέρβους.
Αντί λοιπόν να γενικεύουμε και να είμαστε τη μία μέρα όλοι Σέρβοι – όταν βομβαρδιζότανε το Βελιγράδι, την άλλη όλοι Αμερικανοί – όταν έπεφταν οι Πύργοι και την τρίτη όλοι Ιρακινοί – όταν έμπαιναν στη Βαγδάτη, καλό είναι να είμαστε λίγο πιο ισορροπημένοι. Καλό είναι να ελπίζουμε ότι αυτός ο τύπος θα είναι δικαιότερος και λιγότερο αρπακτικό από τον Μπους, δεν είναι κακό να ελπίζουμε. Καλό είναι να περιμένουμε ότι θα υπογράψει το πρωτόκολλο του Κιότο και να μας δώσει λίγα ακόμα χρόνια ζωής πάνω στον πλανήτη, καλό είναι να ελπίζουμε ότι θα βοηθήσει, όσο μπορεί, και χωρίς να υπονομεύει τα συμφέροντα της χώρας του, να γίνει δικαιότερη η κατανομή πλούτου στο πλανήτη. Καλό είναι να ελπίζουμε ότι δεν θα χώνετε εκεί που δεν τον σπέρνουν, στη διαφορά μας με τα Σκόπια για παράδειγμα, ή στο Κυπριακό. Καλό είναι να ελπίζουμε ότι υπό την προεδρία του θα έχουμε μία Αμερική λιγότερο επιθετική και λιγότερο παρεμβατική. Αυτό πρέπει να θέλουμε εμείς, οι κάτοικοι μίας πολύ μακρινής χώρας!
Καλό είναι επίσης, να μην περιμένουμε να μας λύσει τα προβλήματά μας, να μην περιμένουμε ότι τώρα ως δια μαγείας όλος ο κόσμος θα μας σέβεται. Αν είμαστε εμείς σοβαροί θα μας σέβονται αν είμαστε όμως καραγκιόζηδες τι περιμένουμε;
Η υστερική μας συμπεριφορά, τόσο με τον αντιαμερικανισμό μας, όσο και με την μανία καταδίωξης και το κόμπλεξ που έχουμε, μας κάνει ώρες ώρες να πιστεύουμε ένα κάρο μύθους, όπως για παράδειγμα ότι η ομογένεια είναι πολύ δυνατή και ότι ψηφίζει δημοκρατικούς. Άκουγα χτες έναν Έλληνα εκλεγμένο γερουσιαστή να λεει ότι είναι 2 εκατομμύρια ψυχές σε μία χώρα 300 εκατομμυρίων, ότι οι ομογενείς είναι σε συντριπτικά ποσοστά ρεπουμπλικάνοι, και ψηφίζανε Μπους δαγκωτό.
Τέλος πάντων, εγώ έχω έντονα αντιαμερικανικά αισθήματα. Πιστεύω ότι η χώρα αυτή έχει πολλά μα πάρα πολλά γίδια, τρανή απόδειξη αυτού είναι ότι το 46% σχεδόν οι μισοί δηλαδή, ψηφίσανε το δίδυμο Μπικ Μακ – Πέιλην, αλλά από την άλλη, δεν είναι όλη η Αμερική έτσι, υπάρχουν και άνθρωποι που αισθάνονται σαν και μένα και σαν και εσάς, που διαφωνούν με τους πολέμους και το ρόλο χωροφύλακα της χώρας τους. Το καλό είναι ότι αυτοί οι λίγοι αξιόλογοι άνθρωποι στην Αμερική κατάφεραν μετά τη στάχτη και μπούρμπερη που άφησε πίσω του ο Μπους, να πείσουν ένα μεγάλο ποσοστό συμπολιτών τους και να πάνε να ψηφίσουν και να στείλουν τελικά στην προεδρία, ένα τουλάχιστον φαινομενικά αξιόλογο άνθρωπο.
Αυτό μένει να το δούμε και εγώ περιμένω με αγωνία να δω τι θα κάνει με το Κιότο και τον έλεγχο της αγοράς. Τώρα αν θα φύγει από το Ιρακ και το Αφγανιστάν, έχω άλλα ζητήματα με το θεματάκι, μιάς και δεν είμαι σίγουρη ότι πλέον με το μπάχαλο που δημιουργήθηκε εκεί, μία άτακτη φυγή είναι η καλύτερη λύση, για τους ντόπιους μιας και για τους Αμερικανούς μάλλον είναι.
Σας προτείνω να ρίξετε από περιέργεια μία ματιά στο πως ψήφισαν οι Αμερικανοί, όχι μόνο σε επίπεδο πολιτείας αλλά και σε επίπεδο δήμων μέσα σε στη πολιτεία, τα συμπεράσματα που μπορείτε να βγάλετε είναι εντυπωσιακά. Για παράδειγμα οι πόλεις με μεγάλο αριθμό κατοίκων έριξαν μονοκούκι Ομπάμα, ενώ τα χωριά όχι. Στη Λουϊζιάνα για παράδειγμα, που τόσο υπέφερε με τον Κατρίνα από την πολιτική Μπους, βγήκε ο Μπιγκ Μακ με 60%! Αν όμως μπείτε και δείτε τα ποσοστά ανά δήμο, θα καταλάβετε ότι στις παράλιες περιοχές και βέβαια στην Νέα Ορλεάνη τα ποσοστά του Ομπάμα είναι 80%. Υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα στατιστικά που ίσως μας κάνουν να καταλάβουμε καλύτερα την Αμερική.
Υπάρχουν δεκάδες πράγματα που θα μπορούσα να γράψω για αυτή τη χώρα που χαίρομαι να μισώ, και βέβαια για αυτές τις εντυπωσιακές εκλογές. Θα μείνω όμως στο μόνο ουσιαστικό για μένα, αυτές οι εκλογές ήταν ιστορικές τόσο για τους Αμερικανούς, όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο. Και είχαν ένα σπουδαίο αποτέλεσμα, ακόμα και αν αποδειχτεί κλούβιο!
Σκέφτηκα και ξανασκέφτηκα τι συνταγούλα να σας γράψω, ήθελα μία γκουρμεδιά για σήμερα, έτσι με τη βοήθεια της Πενυ κατέληξα στο ...
Ψαρονέφρι γεμιστό με Κατίκι Δομοκού
1 ψαρονέφρι
2 πιπεριές Φλωρίνης κομμένες σε λεπτές λωρίδες
2 κουταλιές της σούπας πέστο
100 γραμμάρια κατίκι Δομοκού
4 κουταλιές της σούπας φιστίκια Αιγίνης ανάλατα ή χοντροκομμένα αμύγδαλα.
λίγο θυμάρι, αλάτι και πιπέρι
1 ποτήρι ζωμό λαχανικών (1/3 από ένα κύβο)
λίγο κορν φλάουερ για να δέσουμε τη σάλτσα
Ανοίγουμε το ψαρονέφρι στη μέση, το αλατοπιπερώνουμε, το πασπαλίζουμε με θυμάρι και το απλώνουμε πάνω σε ένα μεγάλο κομμάτι αλουμινόχαρτο. Απλώνουμε πάνω τη σάλτσα πέστο, τις πιπεριές το κατίκι και τα μισά φιστίκια χοντροκομμένα. Διπλώνουμε το ψαρονέφρι να πάρει το αρχικό του σχήμα, το τυλίγουμε σφιχτό ρολό με το αλουμινόχαρτο, και το ψήνουμε σε ταψάκι στους 200 βαθμούς για μισή ώρα με το 1 ποτήρι ζωμό. Οταν ψηθεί το ψαρονέφρι το βγάζετε από το αλουμινόχαρτο και αφήνετε τα υγρά του να πέσουν μέσα στο ζωμό στο ταψάκι. Παίρνετε λοιπόν αυτά τα υγρά, τα βάζετε σε μία κατσαρολίτσα μαζί με τα υπόλοιπα φιστίκια, και με 1 κουταλιά του γλυκού κορν φλάουερ καλά διαλυμένο σε 1 σφηνάκι νερό, τα βράζετε καλά μέχρι να δέσουν σε μία ελαφρώς παχύρρευστη σάλτσα.
Κόβετε το ψαρονέφρι σε ροδέλες και το περιχύνετε με τη σάλτσα, ταιριάζει απόλυτα με πουρέ πατάτας ή φάβα, ή ρύζι μπασμάτι, ή άσπρο άσπρο κριθαράκι!
Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008
Αμυνα και Επίθεση
Λένε ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Αυτό τώρα μάλλον από τα στρατά βγήκε, αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρη. Είμαι όμως απόλυτα σίγουρη ότι αυτή η τακτική δεν είναι πάντοτε κερδοφόρα, και ότι τέλος πάντων όταν έχεις χεσμένη τη φωλιά σου και είσαι και εντελώς αδύναμος, δεν εξαπολύεις επίθεση, γιατί μάλλον θα φας καμία μπούφλα.
Αυτό νομίζω έγινε και με τον φίλο μας το Θεωδοράκη τον Ρουσόπουλο. Δεν είδα βέβαια τη συνέντευξη στο Πρετεντέρη, γιατί στις μία τα μεσάνυχτα της Δευτέρας εγώ κοιμάμαι που ο κόσμος να χαλάσει! Και βέβαια δεν χαλάει ο κόσμος με το τι θέλει ο Ρουσό, χεστήκαμε τι θέλει, για να μην πω και τίποτα πιο χοντρό. Αλλά την άλλη μέρα τον είδα φάτσα κάρτα στον Παπαδάκη, και είπα άντε να δω λίγο όσο πίνω τον καφέ μου. Είχε και το Μέγκα επαναλήψεις από τη συνέντευξη, και έτσι το έφαγα στη μάπα το σήριαλ.
Δεν έχει νόημα όμως να σας πω την γνώμη μου για τη συνέντευξη, αν δεν σας πω πρώτα την γενικότερή μου άποψη για τον άνθρωπο και για τα γεγονότα, που βέβαια δεν διαμορφώθηκε από αυτές τις λίγες στιγμές που είδα στην τιβί, αλλά εδώ και πάρα πολλά χρόνια, πάνω από δέκα θα έλεγα. Αυτός λοιπόν ο τύπος μπήκε στην πολιτική πριν δέκα χρόνια.
Τον ήξερα και πιο παλιά, σε αντίθεση με πάρα πολλούς Έλληνες που, μάλλον κάτι τους έλεγε η φάτσα του, παρά τον ήξεραν ως δημοσιογράφο. Ήταν ένα από τα «παιδιά του Μέγκα», νέος (είναι λίγα χρόνια μεγαλύτερός μου άλλωστε), εύχαρις και ευπαρουσίαστος, συμπαθητικός εν ολίγοις, αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας, δεν ήταν στις ειδήσεις, δεν ήταν πρώτη φίρμα, δεν ήταν σχολιαστής, κάποια εκπομπή το σαββατοκύριακο είχε, εκεί στις μεσημεριανές ώρες, το 7+7 νομίζω. Τέλος πάντων εμείς, το κοινό του Μέγκα, με το ζόρι θυμόμασταν το όνομά του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που μου πήρε ώρα να εξηγήσω στον πατέρα μου (φανατικό τηλεορασόπληκο) ποιός ήταν όταν ανακοινώθηκε το όνομά του από τη ΝΔ. Τόσο μεγάλος δημοσιογράφος ήταν, με τόση μεγάλη καριέρα, και είμαι απόλυτη σε αυτό που λεω γιατί δυστυχώς θυμάμαι!
Πέραν αυτού βέβαια ο άνθρωπος έχει κάθε δικαίωμα να μπει στην πολιτική και μάλλον καλά έκανε. Θα έλεγα ότι ήταν μία πολύ πετυχημένη επιλογή του Καραμανλή και μπράβο του, γιατί ο Ρουσό έκανε πάρα πολύ καλή δουλεία στο επικοινωνιακό μέρος. Πολιτικά δεν έκανε τίποτα, αλλά επικοινωνιακά έκανε πάρα πολύ καλό στη ΝΔ. Άσχετα αν γκρινιάζω και πιστεύω ότι η πολιτική δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μόνο επικοινωνία, δεν μπορώ να αγνοήσω την καταπληκτική παρέμβασή του πέρσι με της φωτιές που κυριολεκτικά έσωσε τη ΝΔ και τους έδωσε άλλη μία καθαρή νίκη.
Με λίγα λόγια για εμένα αυτός ο συμπαθής δημοσιογράφος, έγινε με τον καιρό, και λόγο προσωπικής εμπάθειας με τη ΝΔ βέβαια, εντελώς αντιπαθής αλλά και επιτυχημένος. Ξεκινάω λοιπόν, την όποια κρίση μου για αυτόν, αυτή την εποχή, αρνητικά.
Και καλά εγώ, λογικό είναι, να είμαι αρνητική, και να πιστεύω ότι και τα έφαγε και πίσω από το Βατοπαίδι είναι, τι συνέβηκε όμως και τόσο οι συνάδελφοι του, όσο και ο κόσμος της ΝΔ, βρήκε στο πρόσωπό του τον αποδιοπομπαίο τράγο; Γιατί δεν του αναγνωρίζουν όλα του τα καλά, γιατί έχουν βαλθεί να τον φάνε; Δεν έχω δει κανένα να τον υπερασπίζετε, και αυτό νομίζω είναι μεγάλη ανοησία τόσο των Βουλευτών της ΝΔ όσο και των Νεοδημοκρατών. Μια ανοησία που θα την πληρώσουν, μιας και θα χάσουν πολλά στο επίπεδο της επικοινωνίας.
Βαλλόμενος από παντού λοιπόν και με σαφώς λερωμένη τη φωλιά του, μόνος (όπως πολλοί άλλοι στο παρελθόν, μην ξεχνάμε ότι ο Κουτσόγιωργας πέθανε στο δικαστήριο προσπαθώντας να αποδείξει ότι δεν τα έφαγε), κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Εκεί που είχα ξεχάσει το θέμα, μου το ξαναθύμισε, εκεί που είχα δεχτεί ότι τέλος πάντων έβγαλε κάποια μπικικίνια αλλά τι να κάνουμε, τον είδα να προσπαθεί να με πείσει ότι το 1998 το Μέγκα του έδινε 300 000 ευρώ (100 εκατομμύρια δραχμές δηλαδή - εγώ εκείνη την εποχή είχα μισθό 1750 ευρώ, που τότε ήταν πολλά λεφτά!) το χρόνο για να παρουσιάζει το 7+7! Και άλλα τέτοια κουλά, που λεει ότι μπορεί να αποδείξει (αλλά δεν έβγαλε αντίγραφα των αποδείξεων μισθοδοσίας να μοιράσει).
Επίσης είπε ότι όντας υπουργός και την εποχή που πάλευε με τους «νταβατζίδες» -δικός του ο όρος – πρόλαβε έκανε αίτηση, κληρώθηκε και ολοκλήρωσε σπουδές στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, (εγώ στο παρελθόν είχα κάνει 2 αιτήσεις αλλά δεν κληρώθηκα ποτέ, είμαι μάλλον άτυχη). Όπως και ότι δεν ήξερε τίποτα για το Βατοπαίδι και τα έμαθε, μαζί με εμάς, όταν ξέσπασε η όλη ιστορία. Τι περιμέναμε να πει άλλωστε, ναι αγαπητοί μου εγώ είμαι πίσω από όλα αυτά; Αυτό δεν γίνετε!
Όπως, δυστυχώς γι΄ αυτόν και τη ΝΔ, δεν γίνετε πλέον να πείσει κανένα, και όσο βγαίνει στα κανάλια και φωνάζει και προκαλεί, τα κάνει χειρότερα, για να μην πω ότι κανένας πολιτικός δεν βγήκε κερδισμένος από μήνυση σε δημοσιογράφο και αυτό τουλάχιστον όφειλε να το ξέρει.
Ο κουμπάρος και φίλος του Βουλγαράκης, αποδεικνύεται πιο έξυπνος, έχει λουφάξει, δεν μιλάει και περιμένει να ξεχαστεί το θέμα, και θα ξεχαστεί βέβαια! Εδώ δεν θυμόμαστε ποιος ήταν ο Ρουσόπουλος 10 χρόνια πριν και καθόμαστε και τον ακούμε να μας λεει ότι ήταν επιπέδου Φυντανίδη, το σκάνδαλο Βατοπαιδίου θα θυμόμαστε!
Αυτά για τον εσωτερικό μας κόσμο, αύριο για τον εξωτερικό, μιας και ο γλυκύτατος μαυρούλης πήρε αμπάριζα τα γίδια της Αριζόνα και της Αλάσκα, και αυτό τουλάχιστον σημειολογικά λεει πάρα πολλά. Ελπίζω βέβαια να λεει και πολιτικά, θα δούμε.
Φαγάκια τώρα και σκέφτηκα να σας γράψω μια συνταγούλα, ελάχιστα πιο περίεργη από τα συνηθισμένα, χωρίς όμως να είναι γκουρμεδιά.
Παστίτσιο με σπανάκι
Για την μπεσαμέλ:
3 κουταλιές της σούπας βούτυρο
3 κουταλιές της σούπας αλεύρι
3 φλιτζάνια χλιαρό γάλα
αλάτι, πιπέρι, μοσχοκάρυδο
Για το παστίτσιο
500 γραμμάρια μεγάλα λαζάνια πλακέ για παστίτσιο
λάδι
2 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
2 κλωναράκια σέλινο ψιλοκομμένο
1 κιλό σπανάκι, καθαρισμένο, καλοπλυμένο και χοντροκομμένο
1 ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο
½ ματσάκι δυόσμο ψιλοκομμένο
500 γραμμάρια ανθότυρο τριμμένο
500 γραμμάρια φέτα τριμμένη
1 φλιτζάνι παρμεζάνα ή κεφαλογραβιέρα τριμμένη
2 αυγά, χτυπημένα
Αρχίζουμε με τη μπεσαμέλ, αν έχετε δικιά σας συνταγή να την φτιάξετε, αν όχι τότε για κάτι ελαφρύ: λειώστε το βούτυρο μαζί με το αλεύρι σε μία κατσαρόλα, το ανακατεύουμε καλά και το ξανθαίνουμε λιγάκι, προσθέτουμε το γάλα και ανακατεύοντας περιμένουμε να πήξει και να γίνει μία ώραια ωραία κρεμούλα. Τέλος βάζουμε αλάτι, πιπέρι και μοσχοκάρυδο.
Σε λάδι σοτάρουμε τα κρεμμύδια και το σέλινο. Σε άλλη κατσαρόλα βάζουμε το σπανάκι να σοταριστεί και αυτό αλλά χωρίς νερό ή λάδι. Μαγειρεύουμε μέχρι να μαραθεί και να φύγουν όλα τα υγρά. Στο τέλος το σουρώνουμε. Ανακατεύουμε το σπανάκι με τα κρεμμύδια και το σέλινο και ρίχνουμε τα μυρωδικά, τα αυγά, το ανθότυρο και τη φέτα, το 1/2 της παρμεζάνας, αλάτι και πιπέρι, λίγο λάδι και 3-4 κουταλιές μπεσαμέλ.
Βράζουμε τα λαζάνια κατιτί λιγότερη ώρα από όσο λεει η συσκευασία, να είναι αλ ντέντε. Τα σουρώνουμε πολύ καλά. Αν δεν τα χρησιμοποιήσουμε αμέσως τα βάζουμε σε μπολ μα κρύο νερό για να μην κολλήσουν.
Λαδώνουμε το ταψί μας, στρώνουμε μία στρώση λαζάνια παντού στο πάτο του ταψιού, μετράμε πόσα λαζάνια μας πήρε η στρώση και άρα ανάλογα με το μέγεθος του ταψιού και την ποσότητα των λαζανιών, υπολογίζουμε πόσες στρώσεις μπορείτε να κάνετε. Καλό είναι το ταψί να έχει τέτοιο μέγεθος ώστε να γίνουν τουλάχιστον 3 στρώσεις, να έχει δηλαδή το παστίτσιο το απαραίτητο ύψος. Ανάλογα με τις στρώσεις χωρίζετε και τη γέμιση, και απλώνετε, λαζάνια – γέμιση – λαζάνια – γέμιση. Πρέπει να τελειώσετε με λαζάνια ώστε από πάνω να απλώσετε τη μπεσαμέλ. Πασπαλίζετε με την υπόλοιπη παρμεζάνα και ψήνετε στους 180 βαθμούς αέρα για 45 λεπτά. Δεν το κόβετε αμέσως αφήστε το για 20-30 λεπτά να κρυώσει πριν το κόψετε και το σερβίρετε, ώστε να «δέσει» λίγο.
Αυτό νομίζω έγινε και με τον φίλο μας το Θεωδοράκη τον Ρουσόπουλο. Δεν είδα βέβαια τη συνέντευξη στο Πρετεντέρη, γιατί στις μία τα μεσάνυχτα της Δευτέρας εγώ κοιμάμαι που ο κόσμος να χαλάσει! Και βέβαια δεν χαλάει ο κόσμος με το τι θέλει ο Ρουσό, χεστήκαμε τι θέλει, για να μην πω και τίποτα πιο χοντρό. Αλλά την άλλη μέρα τον είδα φάτσα κάρτα στον Παπαδάκη, και είπα άντε να δω λίγο όσο πίνω τον καφέ μου. Είχε και το Μέγκα επαναλήψεις από τη συνέντευξη, και έτσι το έφαγα στη μάπα το σήριαλ.
Δεν έχει νόημα όμως να σας πω την γνώμη μου για τη συνέντευξη, αν δεν σας πω πρώτα την γενικότερή μου άποψη για τον άνθρωπο και για τα γεγονότα, που βέβαια δεν διαμορφώθηκε από αυτές τις λίγες στιγμές που είδα στην τιβί, αλλά εδώ και πάρα πολλά χρόνια, πάνω από δέκα θα έλεγα. Αυτός λοιπόν ο τύπος μπήκε στην πολιτική πριν δέκα χρόνια.
Τον ήξερα και πιο παλιά, σε αντίθεση με πάρα πολλούς Έλληνες που, μάλλον κάτι τους έλεγε η φάτσα του, παρά τον ήξεραν ως δημοσιογράφο. Ήταν ένα από τα «παιδιά του Μέγκα», νέος (είναι λίγα χρόνια μεγαλύτερός μου άλλωστε), εύχαρις και ευπαρουσίαστος, συμπαθητικός εν ολίγοις, αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας, δεν ήταν στις ειδήσεις, δεν ήταν πρώτη φίρμα, δεν ήταν σχολιαστής, κάποια εκπομπή το σαββατοκύριακο είχε, εκεί στις μεσημεριανές ώρες, το 7+7 νομίζω. Τέλος πάντων εμείς, το κοινό του Μέγκα, με το ζόρι θυμόμασταν το όνομά του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που μου πήρε ώρα να εξηγήσω στον πατέρα μου (φανατικό τηλεορασόπληκο) ποιός ήταν όταν ανακοινώθηκε το όνομά του από τη ΝΔ. Τόσο μεγάλος δημοσιογράφος ήταν, με τόση μεγάλη καριέρα, και είμαι απόλυτη σε αυτό που λεω γιατί δυστυχώς θυμάμαι!
Πέραν αυτού βέβαια ο άνθρωπος έχει κάθε δικαίωμα να μπει στην πολιτική και μάλλον καλά έκανε. Θα έλεγα ότι ήταν μία πολύ πετυχημένη επιλογή του Καραμανλή και μπράβο του, γιατί ο Ρουσό έκανε πάρα πολύ καλή δουλεία στο επικοινωνιακό μέρος. Πολιτικά δεν έκανε τίποτα, αλλά επικοινωνιακά έκανε πάρα πολύ καλό στη ΝΔ. Άσχετα αν γκρινιάζω και πιστεύω ότι η πολιτική δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μόνο επικοινωνία, δεν μπορώ να αγνοήσω την καταπληκτική παρέμβασή του πέρσι με της φωτιές που κυριολεκτικά έσωσε τη ΝΔ και τους έδωσε άλλη μία καθαρή νίκη.
Με λίγα λόγια για εμένα αυτός ο συμπαθής δημοσιογράφος, έγινε με τον καιρό, και λόγο προσωπικής εμπάθειας με τη ΝΔ βέβαια, εντελώς αντιπαθής αλλά και επιτυχημένος. Ξεκινάω λοιπόν, την όποια κρίση μου για αυτόν, αυτή την εποχή, αρνητικά.
Και καλά εγώ, λογικό είναι, να είμαι αρνητική, και να πιστεύω ότι και τα έφαγε και πίσω από το Βατοπαίδι είναι, τι συνέβηκε όμως και τόσο οι συνάδελφοι του, όσο και ο κόσμος της ΝΔ, βρήκε στο πρόσωπό του τον αποδιοπομπαίο τράγο; Γιατί δεν του αναγνωρίζουν όλα του τα καλά, γιατί έχουν βαλθεί να τον φάνε; Δεν έχω δει κανένα να τον υπερασπίζετε, και αυτό νομίζω είναι μεγάλη ανοησία τόσο των Βουλευτών της ΝΔ όσο και των Νεοδημοκρατών. Μια ανοησία που θα την πληρώσουν, μιας και θα χάσουν πολλά στο επίπεδο της επικοινωνίας.
Βαλλόμενος από παντού λοιπόν και με σαφώς λερωμένη τη φωλιά του, μόνος (όπως πολλοί άλλοι στο παρελθόν, μην ξεχνάμε ότι ο Κουτσόγιωργας πέθανε στο δικαστήριο προσπαθώντας να αποδείξει ότι δεν τα έφαγε), κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Εκεί που είχα ξεχάσει το θέμα, μου το ξαναθύμισε, εκεί που είχα δεχτεί ότι τέλος πάντων έβγαλε κάποια μπικικίνια αλλά τι να κάνουμε, τον είδα να προσπαθεί να με πείσει ότι το 1998 το Μέγκα του έδινε 300 000 ευρώ (100 εκατομμύρια δραχμές δηλαδή - εγώ εκείνη την εποχή είχα μισθό 1750 ευρώ, που τότε ήταν πολλά λεφτά!) το χρόνο για να παρουσιάζει το 7+7! Και άλλα τέτοια κουλά, που λεει ότι μπορεί να αποδείξει (αλλά δεν έβγαλε αντίγραφα των αποδείξεων μισθοδοσίας να μοιράσει).
Επίσης είπε ότι όντας υπουργός και την εποχή που πάλευε με τους «νταβατζίδες» -δικός του ο όρος – πρόλαβε έκανε αίτηση, κληρώθηκε και ολοκλήρωσε σπουδές στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, (εγώ στο παρελθόν είχα κάνει 2 αιτήσεις αλλά δεν κληρώθηκα ποτέ, είμαι μάλλον άτυχη). Όπως και ότι δεν ήξερε τίποτα για το Βατοπαίδι και τα έμαθε, μαζί με εμάς, όταν ξέσπασε η όλη ιστορία. Τι περιμέναμε να πει άλλωστε, ναι αγαπητοί μου εγώ είμαι πίσω από όλα αυτά; Αυτό δεν γίνετε!
Όπως, δυστυχώς γι΄ αυτόν και τη ΝΔ, δεν γίνετε πλέον να πείσει κανένα, και όσο βγαίνει στα κανάλια και φωνάζει και προκαλεί, τα κάνει χειρότερα, για να μην πω ότι κανένας πολιτικός δεν βγήκε κερδισμένος από μήνυση σε δημοσιογράφο και αυτό τουλάχιστον όφειλε να το ξέρει.
Ο κουμπάρος και φίλος του Βουλγαράκης, αποδεικνύεται πιο έξυπνος, έχει λουφάξει, δεν μιλάει και περιμένει να ξεχαστεί το θέμα, και θα ξεχαστεί βέβαια! Εδώ δεν θυμόμαστε ποιος ήταν ο Ρουσόπουλος 10 χρόνια πριν και καθόμαστε και τον ακούμε να μας λεει ότι ήταν επιπέδου Φυντανίδη, το σκάνδαλο Βατοπαιδίου θα θυμόμαστε!
Αυτά για τον εσωτερικό μας κόσμο, αύριο για τον εξωτερικό, μιας και ο γλυκύτατος μαυρούλης πήρε αμπάριζα τα γίδια της Αριζόνα και της Αλάσκα, και αυτό τουλάχιστον σημειολογικά λεει πάρα πολλά. Ελπίζω βέβαια να λεει και πολιτικά, θα δούμε.
Φαγάκια τώρα και σκέφτηκα να σας γράψω μια συνταγούλα, ελάχιστα πιο περίεργη από τα συνηθισμένα, χωρίς όμως να είναι γκουρμεδιά.
Παστίτσιο με σπανάκι
Για την μπεσαμέλ:
3 κουταλιές της σούπας βούτυρο
3 κουταλιές της σούπας αλεύρι
3 φλιτζάνια χλιαρό γάλα
αλάτι, πιπέρι, μοσχοκάρυδο
Για το παστίτσιο
500 γραμμάρια μεγάλα λαζάνια πλακέ για παστίτσιο
λάδι
2 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
2 κλωναράκια σέλινο ψιλοκομμένο
1 κιλό σπανάκι, καθαρισμένο, καλοπλυμένο και χοντροκομμένο
1 ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο
½ ματσάκι δυόσμο ψιλοκομμένο
500 γραμμάρια ανθότυρο τριμμένο
500 γραμμάρια φέτα τριμμένη
1 φλιτζάνι παρμεζάνα ή κεφαλογραβιέρα τριμμένη
2 αυγά, χτυπημένα
Αρχίζουμε με τη μπεσαμέλ, αν έχετε δικιά σας συνταγή να την φτιάξετε, αν όχι τότε για κάτι ελαφρύ: λειώστε το βούτυρο μαζί με το αλεύρι σε μία κατσαρόλα, το ανακατεύουμε καλά και το ξανθαίνουμε λιγάκι, προσθέτουμε το γάλα και ανακατεύοντας περιμένουμε να πήξει και να γίνει μία ώραια ωραία κρεμούλα. Τέλος βάζουμε αλάτι, πιπέρι και μοσχοκάρυδο.
Σε λάδι σοτάρουμε τα κρεμμύδια και το σέλινο. Σε άλλη κατσαρόλα βάζουμε το σπανάκι να σοταριστεί και αυτό αλλά χωρίς νερό ή λάδι. Μαγειρεύουμε μέχρι να μαραθεί και να φύγουν όλα τα υγρά. Στο τέλος το σουρώνουμε. Ανακατεύουμε το σπανάκι με τα κρεμμύδια και το σέλινο και ρίχνουμε τα μυρωδικά, τα αυγά, το ανθότυρο και τη φέτα, το 1/2 της παρμεζάνας, αλάτι και πιπέρι, λίγο λάδι και 3-4 κουταλιές μπεσαμέλ.
Βράζουμε τα λαζάνια κατιτί λιγότερη ώρα από όσο λεει η συσκευασία, να είναι αλ ντέντε. Τα σουρώνουμε πολύ καλά. Αν δεν τα χρησιμοποιήσουμε αμέσως τα βάζουμε σε μπολ μα κρύο νερό για να μην κολλήσουν.
Λαδώνουμε το ταψί μας, στρώνουμε μία στρώση λαζάνια παντού στο πάτο του ταψιού, μετράμε πόσα λαζάνια μας πήρε η στρώση και άρα ανάλογα με το μέγεθος του ταψιού και την ποσότητα των λαζανιών, υπολογίζουμε πόσες στρώσεις μπορείτε να κάνετε. Καλό είναι το ταψί να έχει τέτοιο μέγεθος ώστε να γίνουν τουλάχιστον 3 στρώσεις, να έχει δηλαδή το παστίτσιο το απαραίτητο ύψος. Ανάλογα με τις στρώσεις χωρίζετε και τη γέμιση, και απλώνετε, λαζάνια – γέμιση – λαζάνια – γέμιση. Πρέπει να τελειώσετε με λαζάνια ώστε από πάνω να απλώσετε τη μπεσαμέλ. Πασπαλίζετε με την υπόλοιπη παρμεζάνα και ψήνετε στους 180 βαθμούς αέρα για 45 λεπτά. Δεν το κόβετε αμέσως αφήστε το για 20-30 λεπτά να κρυώσει πριν το κόψετε και το σερβίρετε, ώστε να «δέσει» λίγο.
Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008
Παγκόσμιες Εκλογές
Σήμερα έχουμε εκλογές, αν δεν το έχετε καταλάβει. Τι εκλογές; παγκόσμιες. Πρώτη φόρα γίνονται, μιας και πρώτη φορά κατάλαβε ο κόσμος όλος, πόσο επικίνδυνα είναι ορισμένα πράγματα. Όπως για παράδειγμα, ανεξάρτητα από πολιτική και ιδεολογία, είναι ιδιαιτέρα επικίνδυνο, μία παρέα ηλιθίων να είναι επικεφαλής μίας χώρας σαν τις ΗΠΑ. Ο χαρακτηρισμός αυτός, παρέα ηλιθίων, είναι ο πλέον μαλακός που μπορώ να δώσω, χωρίς να μπω σε συνομωσιολογικά σενάρια.
Φανταστείτε λοιπόν πόσο επικίνδυνη θα ήταν η κα Πέιλην, σε περίπτωση που προκριθεί αυτό το δίδυμο της συμφοράς. Γιατί ο Μπιγκ Μακ, είναι 72, γιατί έχει ένα σκασμό αρρώστιες, μεταξύ των οποίων και μελάνωμα, καρκίνο δηλαδή, γιατί η κυρία αυτή δείχνει πιο ηλίθια και πιο άπειρη από τον Τζεόρτζ Ντάμπλιγια Μπους.
Τι με νοιάζει όμως εμένα, ποιος θα κυβερνάει την Αμερική για τα υπόλοιπα 4 χρόνια; είναι απλό νομίζω. Μία οικονομική κρίση στην Αμερική, εξελίχθηκε σε παγκόσμια σε 10 λεπτά, είδαμε να πραγματοποιείτε αυτό που πολλές φορές έχουμε ακούσει, ότι φταρνίζεται η Αμερική και πεθαίνουμε από πνευμονία εμείς. Επίσης ένα τσούρμο θρησκόληπτων υπερεθνικιστών στο τιμόνι μίας τέτοιας χώρας, με άπειρα όπλα και πυρηνικά, μπορεί σε δευτερόλεπτα να ξεκινήσει τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο, ενω εμείς από την άλλη θα έχουμε ισοπεδωθεί πριν το καταλάβουμε. Γιατί η ιστορία έχει δείξει πώς μία υπερδύναμη, είναι πάρα πολύ επικίνδυνη όταν στο τιμόνι είναι ανεπαρκείς «ηγέτες».
Για εμένα αυτός ο γλυκύτατος μαυρούκος, που πρόσφατα άκουσα το όνομά του, ο Ομπάμας, δεν είναι ο μεσσίας, δεν είναι αυτός που θα κάνει την Αμερική μία φιλική χώρα, δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει τους συγχετισμούς στην παγκόσμια σκακιέρα, και προφανώς δεν θα ασκήσει πιο φιλελληνική πολιτική. Δεν περιμένω ότι από αύριο, θα αρχίζει να αποκαλεί τα Σκόπια, φυρομ και όχι ματσεντόνια, δεν περιμένω να «διώξει» τους Τούρκους από την Κύπρο, και άλλα τέτοια μαγικά, αυτά σε άλλη ζωή και μόνο αν τα συμφέροντα των ΗΠΑ δεν ταυτίζονται με τα συμφέροντα των Σκοπιανών, Τούρκων και λοιπόν δημοκρατικών δυνάμεων.
Όχι αγαπητοί μου, νταματζ κοντρόλ κρύβεται στην επιθυμία μου να βγει ο Ομπάμας. Ένας άνθρωπος που δεν γυαλίζει το μάτι του βρε αδελφέ, ένας άνθρωπος που τουλάχιστον θα προσποιείται σεβασμό για εμάς τους υπόλοιπους ιθαγενείς του πλανήτη. Ένας άνθρωπος που δεν θα πάρει τη πιστόλα, ως νέος κάου μποϊ, και κατόπιν συνεννόησης με το Θεό, δεν θα αρχίζει να πυροβολεί από το πάνω δεξιά παραθυράκι του Οβάλ Γραφείου, εκεί στο Λευκό Σπίτι. Τίποτα παραπάνω.
Τέλος πάντων με πιάνει θλίψη, και με την σκέψη μόνο, ότι σήμερα κάποια υπερσυντηρητικά γίδια ψηφίζουν και για το δικό μου μέλλον. Μου είναι αδιάφορη η Αμερική, ούτε για διακοπές δεν θέλω να πάω και ας είναι πανέμορφη χώρα. Αλλά έχουν αυτοδιοριστεί παγκόσμιοι χωροφύλακες, γιγαντώθηκαν, και από τότε προσπαθούνε να σπάσουνε τις υπόλοιπες χώρες σε μικρά κομματάκια, ώστε να μην τους πάρει κανένας τη θέση. Έτσι μια μέρα, και η χώρα μας μπορεί να σπάσει σε μικρά μικρά κομμάτια, και για αυτό καλό είναι να ρίχνουμε κανα βλέφαρο και προς τα κει, γιατί μια μέρα μπορεί να φαμε καμιά μπούφλα, και να μην καταλάβουμε από που μας ήρθε!
Για σήμερα, λόγω και της ημέρας άλλωστε, σκέφτηκα να σας γράψω μία εύκολη – πάλι – συνταγή, που αν δεν σας αρέσει και βγει ο Μπιγκ Μακ, με το γίδι τη Πειλην μπορείτε να πάτε, έξω από τη πρεσβεία και να την πετάξετε στα παράθυρα.
Σαλάτα Πατζάρια με γιαούρτι και καρύδια
1 πακέτο βρασμένα βιολογικά παντζάρια από το Σοπερ μάρκετ, ή 4-5 μέτρια γουλιά βρασμένα και ξεφλουδισμένα, κομμένα σε μικρούς κύβους
½ φλιτζάνι καρύδια χοντροκομμένα
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένες
1 ½ κεσεδάκι γιαούρτι, στραγγιστό 2%
λάδι, ξίδι, αλατοπίπερο
Αφού κόψετε σε μικρά κομματάκια τα παντζάρια, τα αλατοπιπερώνετε και τα ανακατεύετε με τα καρύδια. Σε άλλο μπολ, ανακατεύετε το σκόρδο με το γιαούρτι, το λάδι και το ξίδι. Ανακατεύετε τα παντζάρια με το γιαούρτι λίγο πριν τα σερβίρετε.
Είναι πεντανόστιμο σας λεω!
ΥΓ. Η ΑΝΝΑ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΒΑΖΕΙ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΜΑΓΙΟΝΕΖΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΓΙΑΟΥΡΤΙ ΓΙΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΝΟΣΤΙΜΙΑ. ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΕΤΣΙ
Φανταστείτε λοιπόν πόσο επικίνδυνη θα ήταν η κα Πέιλην, σε περίπτωση που προκριθεί αυτό το δίδυμο της συμφοράς. Γιατί ο Μπιγκ Μακ, είναι 72, γιατί έχει ένα σκασμό αρρώστιες, μεταξύ των οποίων και μελάνωμα, καρκίνο δηλαδή, γιατί η κυρία αυτή δείχνει πιο ηλίθια και πιο άπειρη από τον Τζεόρτζ Ντάμπλιγια Μπους.
Τι με νοιάζει όμως εμένα, ποιος θα κυβερνάει την Αμερική για τα υπόλοιπα 4 χρόνια; είναι απλό νομίζω. Μία οικονομική κρίση στην Αμερική, εξελίχθηκε σε παγκόσμια σε 10 λεπτά, είδαμε να πραγματοποιείτε αυτό που πολλές φορές έχουμε ακούσει, ότι φταρνίζεται η Αμερική και πεθαίνουμε από πνευμονία εμείς. Επίσης ένα τσούρμο θρησκόληπτων υπερεθνικιστών στο τιμόνι μίας τέτοιας χώρας, με άπειρα όπλα και πυρηνικά, μπορεί σε δευτερόλεπτα να ξεκινήσει τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο, ενω εμείς από την άλλη θα έχουμε ισοπεδωθεί πριν το καταλάβουμε. Γιατί η ιστορία έχει δείξει πώς μία υπερδύναμη, είναι πάρα πολύ επικίνδυνη όταν στο τιμόνι είναι ανεπαρκείς «ηγέτες».
Για εμένα αυτός ο γλυκύτατος μαυρούκος, που πρόσφατα άκουσα το όνομά του, ο Ομπάμας, δεν είναι ο μεσσίας, δεν είναι αυτός που θα κάνει την Αμερική μία φιλική χώρα, δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει τους συγχετισμούς στην παγκόσμια σκακιέρα, και προφανώς δεν θα ασκήσει πιο φιλελληνική πολιτική. Δεν περιμένω ότι από αύριο, θα αρχίζει να αποκαλεί τα Σκόπια, φυρομ και όχι ματσεντόνια, δεν περιμένω να «διώξει» τους Τούρκους από την Κύπρο, και άλλα τέτοια μαγικά, αυτά σε άλλη ζωή και μόνο αν τα συμφέροντα των ΗΠΑ δεν ταυτίζονται με τα συμφέροντα των Σκοπιανών, Τούρκων και λοιπόν δημοκρατικών δυνάμεων.
Όχι αγαπητοί μου, νταματζ κοντρόλ κρύβεται στην επιθυμία μου να βγει ο Ομπάμας. Ένας άνθρωπος που δεν γυαλίζει το μάτι του βρε αδελφέ, ένας άνθρωπος που τουλάχιστον θα προσποιείται σεβασμό για εμάς τους υπόλοιπους ιθαγενείς του πλανήτη. Ένας άνθρωπος που δεν θα πάρει τη πιστόλα, ως νέος κάου μποϊ, και κατόπιν συνεννόησης με το Θεό, δεν θα αρχίζει να πυροβολεί από το πάνω δεξιά παραθυράκι του Οβάλ Γραφείου, εκεί στο Λευκό Σπίτι. Τίποτα παραπάνω.
Τέλος πάντων με πιάνει θλίψη, και με την σκέψη μόνο, ότι σήμερα κάποια υπερσυντηρητικά γίδια ψηφίζουν και για το δικό μου μέλλον. Μου είναι αδιάφορη η Αμερική, ούτε για διακοπές δεν θέλω να πάω και ας είναι πανέμορφη χώρα. Αλλά έχουν αυτοδιοριστεί παγκόσμιοι χωροφύλακες, γιγαντώθηκαν, και από τότε προσπαθούνε να σπάσουνε τις υπόλοιπες χώρες σε μικρά κομματάκια, ώστε να μην τους πάρει κανένας τη θέση. Έτσι μια μέρα, και η χώρα μας μπορεί να σπάσει σε μικρά μικρά κομμάτια, και για αυτό καλό είναι να ρίχνουμε κανα βλέφαρο και προς τα κει, γιατί μια μέρα μπορεί να φαμε καμιά μπούφλα, και να μην καταλάβουμε από που μας ήρθε!
Για σήμερα, λόγω και της ημέρας άλλωστε, σκέφτηκα να σας γράψω μία εύκολη – πάλι – συνταγή, που αν δεν σας αρέσει και βγει ο Μπιγκ Μακ, με το γίδι τη Πειλην μπορείτε να πάτε, έξω από τη πρεσβεία και να την πετάξετε στα παράθυρα.
Σαλάτα Πατζάρια με γιαούρτι και καρύδια
1 πακέτο βρασμένα βιολογικά παντζάρια από το Σοπερ μάρκετ, ή 4-5 μέτρια γουλιά βρασμένα και ξεφλουδισμένα, κομμένα σε μικρούς κύβους
½ φλιτζάνι καρύδια χοντροκομμένα
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένες
1 ½ κεσεδάκι γιαούρτι, στραγγιστό 2%
λάδι, ξίδι, αλατοπίπερο
Αφού κόψετε σε μικρά κομματάκια τα παντζάρια, τα αλατοπιπερώνετε και τα ανακατεύετε με τα καρύδια. Σε άλλο μπολ, ανακατεύετε το σκόρδο με το γιαούρτι, το λάδι και το ξίδι. Ανακατεύετε τα παντζάρια με το γιαούρτι λίγο πριν τα σερβίρετε.
Είναι πεντανόστιμο σας λεω!
ΥΓ. Η ΑΝΝΑ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΒΑΖΕΙ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΜΑΓΙΟΝΕΖΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΓΙΑΟΥΡΤΙ ΓΙΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΝΟΣΤΙΜΙΑ. ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΕΤΣΙ
Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008
Μουσική
Μου αρέσει η μουσική χωρίς να είμαι όμως υπερβολικά φιλόμουση σαν τον Βαγγέλη ένα πράγμα. Αυτός αν μπορούσε και στο μπάνιο θα είχε ακουστικά στα αυτιά του! Όλος ο ελεύθερός του χρόνος, είναι αφιερωμένος στη μουσική, να κατεβάζει τραγούδια, να γράφει σιντάκια, να φορτώνει σκληρούς, και στην τελική να ακούει μουσική παντού και πάντα.
Εγώ από την άλλη, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι νομίζω, ακούω μουσική στο αυτοκίνητο, όταν βγαίνω έξω και πάω σε κανένα μπαρ, και τα σαββατοκύριακα στο σπίτι. Και βέβαια δεν ακούω τα πάντα. Υπάρχουν ορισμένα είδη μουσικής που και δεμένη να με είχαν, πάλι δεν θα μπορούσα να τα ακούσω! Τα τσάμικα για παράδειγμα, έχω ένα πρόβλημα, ή την ηλεκτρονική μουσική, ομοίως, για να μην πω για κάτι άγρια κομμάτια με στριγκλιές και γκαρίκλες όπως για παράδειγμα ήταν κάποια τραγούδια των Iron Maiden στην εποχή μου. Πως να το κάνουμε αυτοί οι ήχοι με ενοχλούν αφάνταστα!
Με άνεση λοιπόν λεω, ότι δεν έχω μουσικό αυτί ούτε μουσική παιδεία. Με τα χρόνια όμως γνώρισα την κλασσική μουσική. Μου άρεσε από την πρώτη φορά που άκουσα τέτοια κομμάτια. Ειδικά οι όπερες, που βέβαια είναι «λαϊκά έργα» κάποιας εποχής, μου όμως αρέσουν πάρα πάρα πολύ. Αλλά και τα συμφωνικά και οι χαρούμενες φιλαρμονικές. Έτσι κάτι με τα ταξίδια σε πρώην ανατολικές χώρες που έχουν παράδοση στην κλασσική, κάτι με σιντάκια στο σπίτι, μπορώ να πω ότι έχω ακούσει πολλά έργα κλασικής μουσικής και έχω δει πραγματικά υπέροχες παραστάσεις. Δεν μπορώ όμως να πω ότι είμαι γνώστρια του αντικειμένου, ότι μπορώ να αναγνωρίσω μία κακοτραγουδισμένη νότα, ή ότι θα αναγνωρίσω ένα οποιαδήποτε τραγούδι από ποια όπερα είναι! Και βέβαια δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί έλληνες που μπορούν.
Τώρα γιατί σας τα λεω όλα αυτά τα φλύαρα? Γιατί την περασμένη Τετάρτη, πήγα πάλι στο Μέγαρο Μουσικής να δω την παράσταση του κου Ρονάλντο Βιγιαζόν, με αποσπάσματα από Όπερες. Ήταν ένα γκαλά Όπερας, με την συμφωνική ορχήστρα της ΕΡΤ και τον κο Ανδρέα Πυλαρινό, για μαέστρο.
Αρχικά, εγώ τον κο Βιγιαζόν, ούτε και τον είχα ματαξανακούσει. Η Αλεξάνδρα όμως που μου είπε για αυτή τη παράσταση και έβγαλε και τα εισιτήρια να πάμε, τον ήξερε και μιας και βρέθηκε παρέα (σπάνιο πράγμα να βρεις παρέα που να χαλαλίζει χρήματα για τέτοιες παραστάσεις!), θα ήμουνα χαζή να μην πω άμεσα το ναι στην πρόταση. Μέχρι την παράσταση, έμαθα ότι ο κύριος είναι ένας νέος Τενόρος, μεγάλο ταλέντο διεθνώς, από το Μεξικό, που βαδίζει με ασφάλεια στα βήματα των γνωστών μεγάλων τενόρων (Ντομίνγκο, Καρέρας, και Παβαρότι).
Ωσάν τη καλή χαρά, έτρεξα με μεγάλη προσμονή στο Μέγαρο, αν και μεσοβδόμαδα, αν και την άλλη μέρα αγριοχάραμα έπρεπε να είμαι στο αεροδρόμιο για να πάω στη Ρουμανία. Οσο περίμενα την υπόλοιπη παρέα, έπαθα την πλάκα μου, από το μέγεθος της ελληνικής ανοησίας και βλακείας. Διάφοροι γνωστοί τύποι με τις συνοδούς τους, να στήνονται μπροστά στους φωτογράφους των περιοδικών και μετά να σκύβουν και να τους ψιθυρίζουν το όνομά τους, μπας και μπει λάθος η λεζάντα. Πολλά μα πάρα πολλά golden boys και girls, με ντυσίματα στο όριο του γελοίου να συζητάνε για την μέλλουσα παράσταση, με γλώσσα που αν δεν είχες κάνει 20 χρόνια ωδείο δεν καταλάβαινες, με διάφορους γνωστούς να κάνουν ότι μπορούν για να ξεχωρίσουν, με πολλούς τροφίμους των φυλακών, όπως εκείνο το χοντρό το δικηγόρο που είχε μπει μέσα για το παραδικαστικό και τον άλλο με την κρίση αυτοκτονίας από την υπόθεση του Ζαχόπουλου, να μιλάνε δυνατά γιατί πως αλλιώς θα τους ακούσουν στη Λάρισα, τέτοια φρούτα!
Έχω πάει πολλές φορές στο μέγαρο, αλλά στις πρεμιέρες, στις παραστάσεις με κάποια διεθνή αίγλη, τέλος πάντων, μαζεύονται πάρα πολλά φρούτα, εξάλλου που αλλού θα τους δει κανείς;
Τώρα η μουσική παιδεία όλων αυτών είναι εντόνως αμφισβητούμενη. Σε πάρα πολλά άκαιρα σημεία της παράστασης χειροκροτούσαν λες και ήταν στο δελφινάριο, αυτό τουλάχιστον το ξέρω! Δεν διακόπτεις το τραγούδι γιατί έβγαλε μία δύσκολη νότα μαντάμ, περιμένεις να τελειώσει το άσμα! Και αν δεν ξέρεις πότε τελειώνει το σκατοάσμα, δεν πειράζει, ...., απλά μην βιαστείς να χειροκροτήσεις πρώτη!
Η παράσταση ήταν πάρα πολύ καλή, βέβαια, υπέροχη, από τις ωραιότερες που έχω δει στη Ελλάδα, αλλά και εμείς τις υπερβολής. Πέντε μπιζ του κάνανε του ανθρώπου. Πέντε επιπλέον τραγούδια είπε, άλλο ένα τρίτο προγράμματος σχεδόν. Τέλος πάντων, βγαίνοντας, πέφτω πάνω σε ένα παλιό συνεργάτη, 200 ετών μάλλον σήμερα, αλλά γερμανοεκπαιδευμένο απ΄ ότι θυμάμαι.
“Σας άρεσε η παράσταση;” ρώτησα ευγενικά.
«Με ξέρεις εμένα» μου λεει, «η όπερα είναι για τον πολύ κόσμο, εγώ από Μπαχ και πάνω»
Έπεσα ξερή! Βλέπεις ο καράβλαχος, γιατί από κάποιο χωρίο είναι και αυτός, Μπαχ άκουγε και στο χωριό του, όταν μάζευε ελιές! Μα τι να πεις, δεν λεω θεμιτό να σου αρέσει ο Μπαχ πιο πολύ από την Όπερα, αλλά να το λες έτσι με τέτοιο τρόπο, αυτή τη χρονική στιγμή είναι το λιγότερο ξιπασμός, και κατά συνέπεια μου επιτρέπετε τον χαρακτηρισμό.
Αυτά με την μουσική, και τους καράβλαχους. Τώρα πάμε στα δικά μας ποταπά μαγειρέματα. Πήγαν οι γονείς μου εκδρομή στο Πήλιο και βρέθηκα με ένα κουβά μήλα, που και να ήθελα να τα φαω δεν γινότανε! Έτσι είπα να φτιάξω μηλόπιτα. Από παλιά φτιάχναμε μία πολύ απλή και ιδιαίτερα νόστιμη συνταγή για μηλόπιτα αναποδογυριστή.
Μηλόπιτα (για ένα μικρό στρογγυλό ταψάκι 23 εκατοστών)
4 μεγάλα καθαρισμένα και κομμένα σε μέτριες φετούλες
125 γραμμάρια βούτυρο Κερκύρας ή μισό πακέτο
4 μέτρια αυγά
χυμός από ένα πορτοκάλι
1 φλιτζάνι ζάχαρη
5-6 κουταλιές της σούπας καστανή ζάχαρη, προαιρετικά
αμύγδαλα και καρύδια χοντροκομμένα κατα βούληση, εγώ βάζω μπόλικα πάντως γιατί μου αρέσουν πολύ
κανέλα και γαρύφαλλο σκόνη και 3 βανίλιες
9 κουταλιές της σούπας αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
Βάζετε το βούτυρο στο ταψάκι και το βάζετε στο φούρνο να λιώσει καλά. Απλώνετε τη μισή ζάχαρη πάνω στο βούτυρο και ρίχνετε λίγα αμύγδαλα και καρύδια. Απλώνετε τα μήλα ώστε να καλύψετε όλη τη βάση του ταψιού και από πάνω πασπαλίζετε τη κανέλα το γαρύφαλλο, τα υπόλοιπα αμύγδαλα και καρύδια και τέλος τη μαύρη ζάχαρη. Βάζετε το ταψί στο φούρνο να αρχίζει να λιώνει η ζάχαρη. Θέλει φούρνο πάνω κάτω, στους 240 βαθμούς και το ταψάκι σας να το βάλετε στην κάτω κατω σκάλα του φούρνου, όχι να ακουμπάει κάτω, αλλά να δώσετε τη δυνατότητα στη Ζάχαρη να λιώσει.
Σε ένα μπολ, χτυπάτε η με το χέρι ή με μίξερ χειρός, τα αυγά με τη υπόλοιπη ζάχαρη και το χυμό πορτοκαλιού και τη βανίλια. Σιγά σιγά ρίχνετε και το αλεύρι και ανακατεύετε καλά να ομογενοποιηθούν τα υλικά, και να γίνει ένα ωραίος χυλός. Βγάζετε το ταψάκι από το φούρνο, ρίχνετε το χυλό πάνω στα μήλα, μην σας απασχολεί που τα μήλα ανακατεύτηκαν με το χυλό, και ξαναβάλετε το ταψάκι στο φούρνο στους 180, πάνω κάτω για περίπου 45 λεπτά μέχρι να ψηθεί καλά ο χυλός. Πριν το βγάλετε, βάλτε και ένα μαχαίρι μέχρι κάτω να δείτε αν έγιναν τα μήλα.
Μόλις το βγάλετε αναποδογυρίστε το σε μία πιατέλα και αφήστε το λίγο να κρυώσει πριν το κόψετε. Ανάλογα με το φούρνο μου έχει τύχει να μην έχει λιώσει τελείως η ζάχαρη, να μην έχει καραμελώσει. Το σωστό είναι να χύνετε σαν καραμέλα μόλις την τουμπάρετε, αν αυτό δεν σας συμβεί, φταιει το ψήσιμο, αλλά και πάλι μπορείτε να τη βάλετε λίγο στο φούρνο, μόνο πάνω να καραμελώσει το σύμπαν!
Εγώ από την άλλη, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι νομίζω, ακούω μουσική στο αυτοκίνητο, όταν βγαίνω έξω και πάω σε κανένα μπαρ, και τα σαββατοκύριακα στο σπίτι. Και βέβαια δεν ακούω τα πάντα. Υπάρχουν ορισμένα είδη μουσικής που και δεμένη να με είχαν, πάλι δεν θα μπορούσα να τα ακούσω! Τα τσάμικα για παράδειγμα, έχω ένα πρόβλημα, ή την ηλεκτρονική μουσική, ομοίως, για να μην πω για κάτι άγρια κομμάτια με στριγκλιές και γκαρίκλες όπως για παράδειγμα ήταν κάποια τραγούδια των Iron Maiden στην εποχή μου. Πως να το κάνουμε αυτοί οι ήχοι με ενοχλούν αφάνταστα!
Με άνεση λοιπόν λεω, ότι δεν έχω μουσικό αυτί ούτε μουσική παιδεία. Με τα χρόνια όμως γνώρισα την κλασσική μουσική. Μου άρεσε από την πρώτη φορά που άκουσα τέτοια κομμάτια. Ειδικά οι όπερες, που βέβαια είναι «λαϊκά έργα» κάποιας εποχής, μου όμως αρέσουν πάρα πάρα πολύ. Αλλά και τα συμφωνικά και οι χαρούμενες φιλαρμονικές. Έτσι κάτι με τα ταξίδια σε πρώην ανατολικές χώρες που έχουν παράδοση στην κλασσική, κάτι με σιντάκια στο σπίτι, μπορώ να πω ότι έχω ακούσει πολλά έργα κλασικής μουσικής και έχω δει πραγματικά υπέροχες παραστάσεις. Δεν μπορώ όμως να πω ότι είμαι γνώστρια του αντικειμένου, ότι μπορώ να αναγνωρίσω μία κακοτραγουδισμένη νότα, ή ότι θα αναγνωρίσω ένα οποιαδήποτε τραγούδι από ποια όπερα είναι! Και βέβαια δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί έλληνες που μπορούν.
Τώρα γιατί σας τα λεω όλα αυτά τα φλύαρα? Γιατί την περασμένη Τετάρτη, πήγα πάλι στο Μέγαρο Μουσικής να δω την παράσταση του κου Ρονάλντο Βιγιαζόν, με αποσπάσματα από Όπερες. Ήταν ένα γκαλά Όπερας, με την συμφωνική ορχήστρα της ΕΡΤ και τον κο Ανδρέα Πυλαρινό, για μαέστρο.
Αρχικά, εγώ τον κο Βιγιαζόν, ούτε και τον είχα ματαξανακούσει. Η Αλεξάνδρα όμως που μου είπε για αυτή τη παράσταση και έβγαλε και τα εισιτήρια να πάμε, τον ήξερε και μιας και βρέθηκε παρέα (σπάνιο πράγμα να βρεις παρέα που να χαλαλίζει χρήματα για τέτοιες παραστάσεις!), θα ήμουνα χαζή να μην πω άμεσα το ναι στην πρόταση. Μέχρι την παράσταση, έμαθα ότι ο κύριος είναι ένας νέος Τενόρος, μεγάλο ταλέντο διεθνώς, από το Μεξικό, που βαδίζει με ασφάλεια στα βήματα των γνωστών μεγάλων τενόρων (Ντομίνγκο, Καρέρας, και Παβαρότι).
Ωσάν τη καλή χαρά, έτρεξα με μεγάλη προσμονή στο Μέγαρο, αν και μεσοβδόμαδα, αν και την άλλη μέρα αγριοχάραμα έπρεπε να είμαι στο αεροδρόμιο για να πάω στη Ρουμανία. Οσο περίμενα την υπόλοιπη παρέα, έπαθα την πλάκα μου, από το μέγεθος της ελληνικής ανοησίας και βλακείας. Διάφοροι γνωστοί τύποι με τις συνοδούς τους, να στήνονται μπροστά στους φωτογράφους των περιοδικών και μετά να σκύβουν και να τους ψιθυρίζουν το όνομά τους, μπας και μπει λάθος η λεζάντα. Πολλά μα πάρα πολλά golden boys και girls, με ντυσίματα στο όριο του γελοίου να συζητάνε για την μέλλουσα παράσταση, με γλώσσα που αν δεν είχες κάνει 20 χρόνια ωδείο δεν καταλάβαινες, με διάφορους γνωστούς να κάνουν ότι μπορούν για να ξεχωρίσουν, με πολλούς τροφίμους των φυλακών, όπως εκείνο το χοντρό το δικηγόρο που είχε μπει μέσα για το παραδικαστικό και τον άλλο με την κρίση αυτοκτονίας από την υπόθεση του Ζαχόπουλου, να μιλάνε δυνατά γιατί πως αλλιώς θα τους ακούσουν στη Λάρισα, τέτοια φρούτα!
Έχω πάει πολλές φορές στο μέγαρο, αλλά στις πρεμιέρες, στις παραστάσεις με κάποια διεθνή αίγλη, τέλος πάντων, μαζεύονται πάρα πολλά φρούτα, εξάλλου που αλλού θα τους δει κανείς;
Τώρα η μουσική παιδεία όλων αυτών είναι εντόνως αμφισβητούμενη. Σε πάρα πολλά άκαιρα σημεία της παράστασης χειροκροτούσαν λες και ήταν στο δελφινάριο, αυτό τουλάχιστον το ξέρω! Δεν διακόπτεις το τραγούδι γιατί έβγαλε μία δύσκολη νότα μαντάμ, περιμένεις να τελειώσει το άσμα! Και αν δεν ξέρεις πότε τελειώνει το σκατοάσμα, δεν πειράζει, ...., απλά μην βιαστείς να χειροκροτήσεις πρώτη!
Η παράσταση ήταν πάρα πολύ καλή, βέβαια, υπέροχη, από τις ωραιότερες που έχω δει στη Ελλάδα, αλλά και εμείς τις υπερβολής. Πέντε μπιζ του κάνανε του ανθρώπου. Πέντε επιπλέον τραγούδια είπε, άλλο ένα τρίτο προγράμματος σχεδόν. Τέλος πάντων, βγαίνοντας, πέφτω πάνω σε ένα παλιό συνεργάτη, 200 ετών μάλλον σήμερα, αλλά γερμανοεκπαιδευμένο απ΄ ότι θυμάμαι.
“Σας άρεσε η παράσταση;” ρώτησα ευγενικά.
«Με ξέρεις εμένα» μου λεει, «η όπερα είναι για τον πολύ κόσμο, εγώ από Μπαχ και πάνω»
Έπεσα ξερή! Βλέπεις ο καράβλαχος, γιατί από κάποιο χωρίο είναι και αυτός, Μπαχ άκουγε και στο χωριό του, όταν μάζευε ελιές! Μα τι να πεις, δεν λεω θεμιτό να σου αρέσει ο Μπαχ πιο πολύ από την Όπερα, αλλά να το λες έτσι με τέτοιο τρόπο, αυτή τη χρονική στιγμή είναι το λιγότερο ξιπασμός, και κατά συνέπεια μου επιτρέπετε τον χαρακτηρισμό.
Αυτά με την μουσική, και τους καράβλαχους. Τώρα πάμε στα δικά μας ποταπά μαγειρέματα. Πήγαν οι γονείς μου εκδρομή στο Πήλιο και βρέθηκα με ένα κουβά μήλα, που και να ήθελα να τα φαω δεν γινότανε! Έτσι είπα να φτιάξω μηλόπιτα. Από παλιά φτιάχναμε μία πολύ απλή και ιδιαίτερα νόστιμη συνταγή για μηλόπιτα αναποδογυριστή.
Μηλόπιτα (για ένα μικρό στρογγυλό ταψάκι 23 εκατοστών)
4 μεγάλα καθαρισμένα και κομμένα σε μέτριες φετούλες
125 γραμμάρια βούτυρο Κερκύρας ή μισό πακέτο
4 μέτρια αυγά
χυμός από ένα πορτοκάλι
1 φλιτζάνι ζάχαρη
5-6 κουταλιές της σούπας καστανή ζάχαρη, προαιρετικά
αμύγδαλα και καρύδια χοντροκομμένα κατα βούληση, εγώ βάζω μπόλικα πάντως γιατί μου αρέσουν πολύ
κανέλα και γαρύφαλλο σκόνη και 3 βανίλιες
9 κουταλιές της σούπας αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
Βάζετε το βούτυρο στο ταψάκι και το βάζετε στο φούρνο να λιώσει καλά. Απλώνετε τη μισή ζάχαρη πάνω στο βούτυρο και ρίχνετε λίγα αμύγδαλα και καρύδια. Απλώνετε τα μήλα ώστε να καλύψετε όλη τη βάση του ταψιού και από πάνω πασπαλίζετε τη κανέλα το γαρύφαλλο, τα υπόλοιπα αμύγδαλα και καρύδια και τέλος τη μαύρη ζάχαρη. Βάζετε το ταψί στο φούρνο να αρχίζει να λιώνει η ζάχαρη. Θέλει φούρνο πάνω κάτω, στους 240 βαθμούς και το ταψάκι σας να το βάλετε στην κάτω κατω σκάλα του φούρνου, όχι να ακουμπάει κάτω, αλλά να δώσετε τη δυνατότητα στη Ζάχαρη να λιώσει.
Σε ένα μπολ, χτυπάτε η με το χέρι ή με μίξερ χειρός, τα αυγά με τη υπόλοιπη ζάχαρη και το χυμό πορτοκαλιού και τη βανίλια. Σιγά σιγά ρίχνετε και το αλεύρι και ανακατεύετε καλά να ομογενοποιηθούν τα υλικά, και να γίνει ένα ωραίος χυλός. Βγάζετε το ταψάκι από το φούρνο, ρίχνετε το χυλό πάνω στα μήλα, μην σας απασχολεί που τα μήλα ανακατεύτηκαν με το χυλό, και ξαναβάλετε το ταψάκι στο φούρνο στους 180, πάνω κάτω για περίπου 45 λεπτά μέχρι να ψηθεί καλά ο χυλός. Πριν το βγάλετε, βάλτε και ένα μαχαίρι μέχρι κάτω να δείτε αν έγιναν τα μήλα.
Μόλις το βγάλετε αναποδογυρίστε το σε μία πιατέλα και αφήστε το λίγο να κρυώσει πριν το κόψετε. Ανάλογα με το φούρνο μου έχει τύχει να μην έχει λιώσει τελείως η ζάχαρη, να μην έχει καραμελώσει. Το σωστό είναι να χύνετε σαν καραμέλα μόλις την τουμπάρετε, αν αυτό δεν σας συμβεί, φταιει το ψήσιμο, αλλά και πάλι μπορείτε να τη βάλετε λίγο στο φούρνο, μόνο πάνω να καραμελώσει το σύμπαν!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)