Η Πειραιώς

Τη Παρασκευή, πήγαμε θέατρο, να δούμε την παράσταση του Εθνικού 8 Γυναίκες. Ήταν πολύ ωραία παράσταση, γελαδερή, με πολύ καλές ερμηνείες από όλους και τους 8 άνδρες που έπαιζαν τις 8 γυναίκες.

Το σενάριο δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, σαν να βλέπεις μία από τις παμπάλαιες ιστορίες της Αγκάθα Κρίστι, αλλά είχε μία πολύ έξυπνη σκηνοθετική άποψη, βάζοντας 8 άνδρες, με γυναικεία φουστάνια εποχής, αλλά χωρίς περούκες και φτιασιδώματα, να παίξουν τους 8 γυναικείους ρόλους. Και έπαιζαν όλοι υπέροχα, απ΄ αυτή την άποψη λοιπόν ήταν μία ωραιότατη παράσταση που αξίζει να δείτε.

Αυτό όμως που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ο χώρος. Είχα ακούσει για το «Πειραιώς 260», αλλά δεν είχα πάει. Η εποχή που, μικρή μαθήτρια εγώ, μας πηγαίνανε με το σχολείο «εκπαιδευτική εκδρομή» στο παμπάλαιο ερειπωμένο Εθνικό μας Θέατρο στην Ομόνοια, να δούμε τις Τέσσερις Αδελφές ή τον Γλάρο του Τσέχωφ, έχει περάσει ανεπίστρεπτη. Όπως και η περίοδος όπου το εθνικό έπαιζε σε διάφορα θεατράκια πρώην υπόγεια, πρώην σινεμά, στο κέντρο της Αθήνας, και έχανε η μάνα το παιδί, και αυτή η εποχή ελπίζω να πέρασε.

Στην Πειραιώς είναι μαζεμένη η Ελληνική βιομηχανική αρχιτεκτονική, ότι μπαουχαους κτίριο υπάρχει στην Αθήνα εκεί είναι. Πανέμορφος δρόμος που διασχίζει θρυλικές γειτονιές του κέντρου, τον Κεραμικό, το Γκάζι, και όσο πλησιάζει στον Πειραιά, την Ελαιουργική, βλέπεις ότι η χώρα μας είχε κάποτε εργοστάσια, μεγάλα και εντυπωσιακά, πετρόχτιστα και επιβλητικά. Πέρασε η φάση της ερημοποίησης και είμαστε μάλλον στην αναγέννηση αυτού του δρόμου-σύμβολο. Πολλά από αυτά τα ερείπια επισκευάζονται, αλλάζουν χρήση, γίνονται μουσεία, και πολιτιστικοί χώροι. Είναι πανέμορφα, ειδικά το βράδυ, φωτισμένα και καθαρά.

Όπως λοιπόν κατεβαίνεις την Πειραιώς, μόλις περάσεις το μεταμοντέρνο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, βλέπεις – αν είσαι προσεκτικός – ένα μικρό ασπροκόκκινο μπάνερ που λεει Εθνικό Θέατρο. Ούτε είσοδος ούτε τίποτα, επί της Πειραιώς, μόνο το μπανερ και βέλη που οδηγούσαν στο αμέσως επόμενο στενό. Μπαίνοντας με το αυτοκίνητο, παρκαδόροι ντυμένοι με τα κίτρινα αντανακλαστικά γιλέκα, σε οδηγούν μέσα σε ένα τεράστιο σύμπλεγμα κτιρίων που ή εργοστάσιο ήταν, ή αποθήκες. Με τις οδηγίες των κίτρινων αυτών ανθρώπων, μπαίνεις και παρκάρεις σε διάφορα σημεία της αχανής αυτής έκτασης, είτε μέσα στα κτίρια είτε στον χώρο μεταξύ τους. Πολλά, καλαίσθητα πανό, μας ονομάτιζαν τα κτίρια «Κτήριο Δ», «Κτήριο Γ», «Μπαρ», και τι παιζόταν στο κάθε ένα! Αυτό που λειτουργούσε ως μπαρ, φτιαγμένο σαν σκηνικό θεάτρου, βαμμένο μαύρο, με μία μικρή έκθεση βιβλίων και σι ντί, με ωραιότατα σαντουιτσάκια, ζεστό τσάι, ακόμα και νάτσος με τυράκι είχε. Αφού πήγες πολιτισμένα, πάρκαρες ακόμα πιο πολιτισμένα, μπορούσες να κάτσεις στα τραπεζάκια, να διαβάσεις το πρόγραμμα του εθνικού με την ησυχία σου και να κουτσομπολέψεις άνετα χωρίς την φασαρία και τον κακό χαμό ενός τυπικού φουαγιέ, εμπορικού θεάτρου με μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία.

Το δικό μας κτήριο, ήταν τεράστιο, αναρωτιόμασταν τι να ήταν πριν, σε μία γωνία του είχε φτιαχτεί ένας κλειστός χώρος που λειτουργούσε το θέατρο, ενώ δίπλα ήταν τοποθετημένα κάτι λυόμενα κουτιά σαν αυτά που βλέπεις στα εργοτάξια, που λειτουργούσαν τα καμαρίνια. Ο χώρος πριν την αίθουσα είχε πάγκους για να κάτσεις όσο περίμενες να ανοίξουν οι πόρτες, ενώ το εντυπωσιακό για εμένα ήταν ότι μπαίνοντας είχε ψύκτες με νεράκι, και πλαστικά ποτηράκια.

Απ΄ ότι καταλαβαίνετε, το όλο σκηνικό ήταν μεν πολύ θεατρικό, ήταν και μη μόνιμο, χωρίς όμως να είναι πρόχειρο. Δεν χάλασαν τα παλαιά αυτά κτήρια για να φτιάξουν ένα μόνιμο θέατρο, τα χρησιμοποίησαν όπως είναι και ενέταξαν μέσα σε αυτά λυόμενες κατασκευές πολύ διακριτικές και λειτουργικές. Μέσα το θέατρο είχε την κατάλληλη κλίση ώστε να βλέπεις άνετα, και η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ευχάριστη με την απαραίτητη ζέστη χωρίς όμως καμία κλεισούρα ή δυσάρεστη μυρωδιά. Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν οι καρέκλες σκηνοθέτη που είχαν για καθίσματα, που ήταν πολύ άβολες.

Ήταν όλα σωστά μελετημένα και πολιτισμένα, χωρίς να είναι ηλίθια χλιδάτα και σαχλά. Όπως ταιριάζει σε ένα χώρο τέχνης. Υπάρχουν θέατρα και θέατρα, από τα πολυτελή χλιδάτα μέχρι κάποιες αποθήκες με άποψη που ή ψοφάς από το κρύο ή σκας από τη ζέστη. Το Πειραιώς 260 δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, είναι ακριβός αυτό που πρέπει να είναι. Δυστυχώς μέχρι τώρα δεν είχα πάει και λυπάμαι για αυτό. Μάλλον έχασα πολλές ωραίες παραστάσεις που έγιναν εκεί στα πλαίσια του φεστιβάλ Αθηνών.

Φεύγοντας χαρούμενοι, είπαμε να πάμε στο Γκάζι να πιούμε κανα ποτάκι, αν και Παρασκευή βράδυ και ήμασταν όλοι από τη δουλεία. Το Αεριόφως είναι ένα υπέροχο μικρό μπαράκι στη περιοχή, που σέβεται τον πελάτη του, έτσι όλοι δέχτηκαν με χαρά όταν έπεσε η ιδέα.

Κάναμε το λάθος να στρίψουμε στην Ιερά οδό ώστε να μπούμε με το αυτοκίνητο μέσα στο Γκάζι, ελπίζοντας ηλιθίως ότι θα παρκάρουμε εκεί. Τι κακός χαμός ήταν αυτός Παρασκευή μεσάνυχτα; Όλες οι μεγάλες πίστες η μία δίπλα στην άλλη και ένα απίθανο μποτιλιάρισμα από πολυτελή και μη αυτοκίνητα με διαπασών την μπουζουκομουσική, να σου σπάνε τα νεύρα. Εδώ είναι το τέλος του πολιτισμού! Αφού κάναμε μισή ώρα να γυρίζουμε γύρω γύρω μπας και βρούμε μία θέση για το αμάξι, τα πήρα στο κρανίο και σταμάτησα στο πρώτο υπαίθριο πάρκιν που βρήκα μπροστά μου. Όσο μάζευα τσάντες και κινητά να βγω από το αυτοκίνητο, ρωτάει η παρέα τον Πακιστανό πόσο κάνει το πάρκιν, αν και τους είχα ήδη πει ότι όσο και να είναι εγώ θα τα δώσω. Ντεκαπέντε λεει το μελαψό. ΠΟΣΑΑΑΑΑ !! φωνάζει η αδελφή μου, και βλέπω τον λαθραίο μετανάστη, με ύφος μεγαλοπαράγοντα της νύχτας να μου λεει, «κάνε καμία βόλτα, και πάλι εδώ θα έρθεις» μόνο που δεν μας έδιωξε δηλαδή επειδή μας φάνηκε υπερβολικό να δώσουμε όσο ο μηνιαίος μισθός στη χώρα του για στοίβαγμα του αυτοκινήτου μας για 1-2 ώρες! Το αφήσαμε τελικά, αλλά μου βγήκαν πολλά ρατσιστικά, αν και να σας πω την αλήθεια τα ίδια θα έλεγα και να μην ήταν πακιστανός, απλώς μου την έδωσε, που αυτό το παιδάκι που ψωμολυσσάει, υιοθέτησε τόσο εύκολα και με τέτοια επιτυχία την αγένεια και τον τραμπουκισμό του Ελληνα παρκαδόρου-μπράβου.

Μου την έδωσε επίσης που μία τόσο ωραία βραδιά, συγχύσθηκα γιατί είδα τα δυο πρόσωπα ενός δρόμου! Αυτό του Εθνικού Θεάτρου και αυτό των Ελληνικών μπουζουκιών! Μέσα στον ίδιο δρόμο, σε ένα χιλιόμετρο απόσταση.

Λοιπόν τι φαγάκια να σας γράψω σήμερις;; Μιας και έρχονται γιορτές, θα σας γράψω κάτι εορταστικόν!

Πήγα τις προάλες στο σούπερ μάρκετ και βρήκα μικρές πατατούλες. Ξέρετε εκείνες τις πολύ μικρές που είναι σαν μπουκιές η κάθε μία. Βέβαια δεν ήταν ελληνικές, αλλά τι να κάνουμε, ας βγάζανε και οι Ελληνες τέτοιες να έπαιρνα. Είπα λοιπόν να τις κάνω με μία ωραιότατη συνταγούλα που βρήκα στο Olive. Είναι υπέροχο συνοδευτικό για κοτόπουλο, ή χοιρινό.

Πατατούλες με σαφράν και πορτοκάλι

1 κιλό μικρές πατάτες
λάδι για τηγάνισμα
3-4 κλωστούλες σαφράν ή ½ κουταλάκι σε σκόνη
1 φλιτζάνι φρέσκο χυμό πορτοκαλιού
1 φλιτζάνι λευκό κρασί
αλάτι και πιπέρι

Καθαρίζετε καλά τις πατατούλες, αν είναι πολύ φρέσκιες, όπως ήταν οι δικές μου, τις τρίβετε με το σύρμα από το σφουγγαράκι για τα πιάτα και καθαρίζονται πολύ εύκολα. Τις αλατίζετε και τις τηγανίζετε με μπόλικο λάδι ελαφρώς, ώστε να πάρουν μία κρούστα γύρο γύρο χωρίς όμως να ψηθούν. Σε άλλη μεγάλη κατσαρόλα, βάζετε 3 κουταλιές της σούπας λάδι, και το ζεσταίνεται. Ρίχνετε και τις πατάτες και μόλις ζεσταθούν και αυτές, ρίχνετε το κρασί μέσα στο οποίο όμως έχετε διαλύσει το σαφράν. Ανακατεύετε καλά ώστε να χρωματιστούν όλες οι πατάτες από το σαφράν. Σκεπάζετε την κατσαρόλα και μαγειρεύετε σε δυνατή φωτιά μέχρι να εξατμισθεί όλο το κρασί. Ρίχνετε το χυμό πορτοκαλιού και βράζετε πάλι μέχρι να εξατμιστεί όλος ο χυμός. Στο τέλος ρίχνετε το πιπέρι και σερβίρετε μαζί με το κρέας που έχετε επιλέξει.