Μουσική

Μου αρέσει η μουσική χωρίς να είμαι όμως υπερβολικά φιλόμουση σαν τον Βαγγέλη ένα πράγμα. Αυτός αν μπορούσε και στο μπάνιο θα είχε ακουστικά στα αυτιά του! Όλος ο ελεύθερός του χρόνος, είναι αφιερωμένος στη μουσική, να κατεβάζει τραγούδια, να γράφει σιντάκια, να φορτώνει σκληρούς, και στην τελική να ακούει μουσική παντού και πάντα.

Εγώ από την άλλη, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι νομίζω, ακούω μουσική στο αυτοκίνητο, όταν βγαίνω έξω και πάω σε κανένα μπαρ, και τα σαββατοκύριακα στο σπίτι. Και βέβαια δεν ακούω τα πάντα. Υπάρχουν ορισμένα είδη μουσικής που και δεμένη να με είχαν, πάλι δεν θα μπορούσα να τα ακούσω! Τα τσάμικα για παράδειγμα, έχω ένα πρόβλημα, ή την ηλεκτρονική μουσική, ομοίως, για να μην πω για κάτι άγρια κομμάτια με στριγκλιές και γκαρίκλες όπως για παράδειγμα ήταν κάποια τραγούδια των Iron Maiden στην εποχή μου. Πως να το κάνουμε αυτοί οι ήχοι με ενοχλούν αφάνταστα!

Με άνεση λοιπόν λεω, ότι δεν έχω μουσικό αυτί ούτε μουσική παιδεία. Με τα χρόνια όμως γνώρισα την κλασσική μουσική. Μου άρεσε από την πρώτη φορά που άκουσα τέτοια κομμάτια. Ειδικά οι όπερες, που βέβαια είναι «λαϊκά έργα» κάποιας εποχής, μου όμως αρέσουν πάρα πάρα πολύ. Αλλά και τα συμφωνικά και οι χαρούμενες φιλαρμονικές. Έτσι κάτι με τα ταξίδια σε πρώην ανατολικές χώρες που έχουν παράδοση στην κλασσική, κάτι με σιντάκια στο σπίτι, μπορώ να πω ότι έχω ακούσει πολλά έργα κλασικής μουσικής και έχω δει πραγματικά υπέροχες παραστάσεις. Δεν μπορώ όμως να πω ότι είμαι γνώστρια του αντικειμένου, ότι μπορώ να αναγνωρίσω μία κακοτραγουδισμένη νότα, ή ότι θα αναγνωρίσω ένα οποιαδήποτε τραγούδι από ποια όπερα είναι! Και βέβαια δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί έλληνες που μπορούν.

Τώρα γιατί σας τα λεω όλα αυτά τα φλύαρα? Γιατί την περασμένη Τετάρτη, πήγα πάλι στο Μέγαρο Μουσικής να δω την παράσταση του κου Ρονάλντο Βιγιαζόν, με αποσπάσματα από Όπερες. Ήταν ένα γκαλά Όπερας, με την συμφωνική ορχήστρα της ΕΡΤ και τον κο Ανδρέα Πυλαρινό, για μαέστρο.

Αρχικά, εγώ τον κο Βιγιαζόν, ούτε και τον είχα ματαξανακούσει. Η Αλεξάνδρα όμως που μου είπε για αυτή τη παράσταση και έβγαλε και τα εισιτήρια να πάμε, τον ήξερε και μιας και βρέθηκε παρέα (σπάνιο πράγμα να βρεις παρέα που να χαλαλίζει χρήματα για τέτοιες παραστάσεις!), θα ήμουνα χαζή να μην πω άμεσα το ναι στην πρόταση. Μέχρι την παράσταση, έμαθα ότι ο κύριος είναι ένας νέος Τενόρος, μεγάλο ταλέντο διεθνώς, από το Μεξικό, που βαδίζει με ασφάλεια στα βήματα των γνωστών μεγάλων τενόρων (Ντομίνγκο, Καρέρας, και Παβαρότι).

Ωσάν τη καλή χαρά, έτρεξα με μεγάλη προσμονή στο Μέγαρο, αν και μεσοβδόμαδα, αν και την άλλη μέρα αγριοχάραμα έπρεπε να είμαι στο αεροδρόμιο για να πάω στη Ρουμανία. Οσο περίμενα την υπόλοιπη παρέα, έπαθα την πλάκα μου, από το μέγεθος της ελληνικής ανοησίας και βλακείας. Διάφοροι γνωστοί τύποι με τις συνοδούς τους, να στήνονται μπροστά στους φωτογράφους των περιοδικών και μετά να σκύβουν και να τους ψιθυρίζουν το όνομά τους, μπας και μπει λάθος η λεζάντα. Πολλά μα πάρα πολλά golden boys και girls, με ντυσίματα στο όριο του γελοίου να συζητάνε για την μέλλουσα παράσταση, με γλώσσα που αν δεν είχες κάνει 20 χρόνια ωδείο δεν καταλάβαινες, με διάφορους γνωστούς να κάνουν ότι μπορούν για να ξεχωρίσουν, με πολλούς τροφίμους των φυλακών, όπως εκείνο το χοντρό το δικηγόρο που είχε μπει μέσα για το παραδικαστικό και τον άλλο με την κρίση αυτοκτονίας από την υπόθεση του Ζαχόπουλου, να μιλάνε δυνατά γιατί πως αλλιώς θα τους ακούσουν στη Λάρισα, τέτοια φρούτα!

Έχω πάει πολλές φορές στο μέγαρο, αλλά στις πρεμιέρες, στις παραστάσεις με κάποια διεθνή αίγλη, τέλος πάντων, μαζεύονται πάρα πολλά φρούτα, εξάλλου που αλλού θα τους δει κανείς;

Τώρα η μουσική παιδεία όλων αυτών είναι εντόνως αμφισβητούμενη. Σε πάρα πολλά άκαιρα σημεία της παράστασης χειροκροτούσαν λες και ήταν στο δελφινάριο, αυτό τουλάχιστον το ξέρω! Δεν διακόπτεις το τραγούδι γιατί έβγαλε μία δύσκολη νότα μαντάμ, περιμένεις να τελειώσει το άσμα! Και αν δεν ξέρεις πότε τελειώνει το σκατοάσμα, δεν πειράζει, ...., απλά μην βιαστείς να χειροκροτήσεις πρώτη!

Η παράσταση ήταν πάρα πολύ καλή, βέβαια, υπέροχη, από τις ωραιότερες που έχω δει στη Ελλάδα, αλλά και εμείς τις υπερβολής. Πέντε μπιζ του κάνανε του ανθρώπου. Πέντε επιπλέον τραγούδια είπε, άλλο ένα τρίτο προγράμματος σχεδόν. Τέλος πάντων, βγαίνοντας, πέφτω πάνω σε ένα παλιό συνεργάτη, 200 ετών μάλλον σήμερα, αλλά γερμανοεκπαιδευμένο απ΄ ότι θυμάμαι.

“Σας άρεσε η παράσταση;” ρώτησα ευγενικά.

«Με ξέρεις εμένα» μου λεει, «η όπερα είναι για τον πολύ κόσμο, εγώ από Μπαχ και πάνω»

Έπεσα ξερή! Βλέπεις ο καράβλαχος, γιατί από κάποιο χωρίο είναι και αυτός, Μπαχ άκουγε και στο χωριό του, όταν μάζευε ελιές! Μα τι να πεις, δεν λεω θεμιτό να σου αρέσει ο Μπαχ πιο πολύ από την Όπερα, αλλά να το λες έτσι με τέτοιο τρόπο, αυτή τη χρονική στιγμή είναι το λιγότερο ξιπασμός, και κατά συνέπεια μου επιτρέπετε τον χαρακτηρισμό.

Αυτά με την μουσική, και τους καράβλαχους. Τώρα πάμε στα δικά μας ποταπά μαγειρέματα. Πήγαν οι γονείς μου εκδρομή στο Πήλιο και βρέθηκα με ένα κουβά μήλα, που και να ήθελα να τα φαω δεν γινότανε! Έτσι είπα να φτιάξω μηλόπιτα. Από παλιά φτιάχναμε μία πολύ απλή και ιδιαίτερα νόστιμη συνταγή για μηλόπιτα αναποδογυριστή.

Μηλόπιτα (για ένα μικρό στρογγυλό ταψάκι 23 εκατοστών)

4 μεγάλα καθαρισμένα και κομμένα σε μέτριες φετούλες
125 γραμμάρια βούτυρο Κερκύρας ή μισό πακέτο
4 μέτρια αυγά
χυμός από ένα πορτοκάλι
1 φλιτζάνι ζάχαρη
5-6 κουταλιές της σούπας καστανή ζάχαρη, προαιρετικά
αμύγδαλα και καρύδια χοντροκομμένα κατα βούληση, εγώ βάζω μπόλικα πάντως γιατί μου αρέσουν πολύ
κανέλα και γαρύφαλλο σκόνη και 3 βανίλιες
9 κουταλιές της σούπας αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
Βάζετε το βούτυρο στο ταψάκι και το βάζετε στο φούρνο να λιώσει καλά. Απλώνετε τη μισή ζάχαρη πάνω στο βούτυρο και ρίχνετε λίγα αμύγδαλα και καρύδια. Απλώνετε τα μήλα ώστε να καλύψετε όλη τη βάση του ταψιού και από πάνω πασπαλίζετε τη κανέλα το γαρύφαλλο, τα υπόλοιπα αμύγδαλα και καρύδια και τέλος τη μαύρη ζάχαρη. Βάζετε το ταψί στο φούρνο να αρχίζει να λιώνει η ζάχαρη. Θέλει φούρνο πάνω κάτω, στους 240 βαθμούς και το ταψάκι σας να το βάλετε στην κάτω κατω σκάλα του φούρνου, όχι να ακουμπάει κάτω, αλλά να δώσετε τη δυνατότητα στη Ζάχαρη να λιώσει.

Σε ένα μπολ, χτυπάτε η με το χέρι ή με μίξερ χειρός, τα αυγά με τη υπόλοιπη ζάχαρη και το χυμό πορτοκαλιού και τη βανίλια. Σιγά σιγά ρίχνετε και το αλεύρι και ανακατεύετε καλά να ομογενοποιηθούν τα υλικά, και να γίνει ένα ωραίος χυλός. Βγάζετε το ταψάκι από το φούρνο, ρίχνετε το χυλό πάνω στα μήλα, μην σας απασχολεί που τα μήλα ανακατεύτηκαν με το χυλό, και ξαναβάλετε το ταψάκι στο φούρνο στους 180, πάνω κάτω για περίπου 45 λεπτά μέχρι να ψηθεί καλά ο χυλός. Πριν το βγάλετε, βάλτε και ένα μαχαίρι μέχρι κάτω να δείτε αν έγιναν τα μήλα.

Μόλις το βγάλετε αναποδογυρίστε το σε μία πιατέλα και αφήστε το λίγο να κρυώσει πριν το κόψετε. Ανάλογα με το φούρνο μου έχει τύχει να μην έχει λιώσει τελείως η ζάχαρη, να μην έχει καραμελώσει. Το σωστό είναι να χύνετε σαν καραμέλα μόλις την τουμπάρετε, αν αυτό δεν σας συμβεί, φταιει το ψήσιμο, αλλά και πάλι μπορείτε να τη βάλετε λίγο στο φούρνο, μόνο πάνω να καραμελώσει το σύμπαν!