Σήμερις γίνετε ο κακός χαμός! Από την Παρασκευή δηλαδή γίνετε χαμός.
Θα σας περιγράψω τις μέρες από την Παρασκευή, και θα δείτε τι εννοώ.
Παρασκευή, γάμος Πένυς. Από το πρωί στο γραφείο, αρκετά πράγματα να γίνουν, μέχρι το μεσημέρι. Τρέξιμο να τα προλάβουμε όλα, ώστε στις 2:00 να φύγω για το κομμωτήριο. Είχαμε και έλεγχο ISO. Με την ψυχή στο στόμα, τρεχάλα για το κομμωτήριο. Βαφή, ίσιωμα, μανικιούρ, πεντικιούρ, στις 6:00 τρεχάλα για το σπίτι. Βάψιμο, αποτυχημένη απόπειρα ντυσίματος, μίας και η καταπληκτική εξώπλατη μπλούζα που οι πωλήτριες με έπεισαν να αγοράσω ήθελε και αντίστοιχο σουτιέν που δεν είχα βρει πουθενά. Έτρεχε η Φιφή σε μαγαζιά του κέντρου να βρει το σουτιέν χωρίς πλάτη. Το βρήκε, ήρθε σπίτι στις 6:30, ντύνομαι. Στις 7:00 φεύγω από το σπίτι, στο δρόμο, οδηγώντας, μου βγαίνει το φοβερό σουτιέν, γυρίζω σπίτι. Δεύτερη προσπάθεια με άλλο σουτιέν αυτή τη φορά. Μία από τα ίδια, πάλι στο δρόμο, πάλι οδηγώντας, πάλι γυρίζω σπίτι. Αυτή τη φορά αλλάζω μπλούζα, άκλαυτα τα 250 ευρώ του σούπερ μοντέλου! και άλλα τόσα για σουτιέν!
Καθυστερημένη στο ραντεβού, αλλά στην ώρα μας στο γάμο. Βροχή, άκλαυτο το ίσιωμα – χτένισμα - κότσος καλλιτεχνικός. Νεύρα!
Τέλειος γάμος, κούκλα η Πένυ. Τρεχάλα να φύγουμε να βρούμε να παρκάρουμε στο Κολωνάκι, πριν πλακώσουν όλοι οι καλεσμένοι. Βρήκαμε εύκολα πάρκιν. Ασανσέρ δεν βρίσκουμε να ανέβουμε από τα 12 υπόγεια του πάρκιν, στον 6ο όροφο που γίνετε το πάρτι! Ανεβαίνουμε.
Τέλεια. Η πιο όμορφη θέα της Αθήνας! Από την κορυφή του Λυκαβηττού θες να πιάσεις την φωτισμένη Ακρόπολη. Υπέροχη μουσική, θεά η Πένυ! Δεν την έχω ξαναδεί τόσο χαρούμενη. Ρακές παντού σε κάθε τραπέζι. Φόρος τιμής στην μάνα κρήτη. Με τη σειρά πονάνε τα χέρια μου, η κοιλιά μου, η μέση μου, τα γόνατά μου, λόγω προγραμματισμένης μηνιαίας ορμονικής διαταραχής που συμβαίνει σε όλες τις γυναίκες συνήθως όταν δεν πρέπει.
Ρακές, ρακές, ρακές. Αναπάντητες κλήσεις, 12 αναπάντητες κλήσεις, και μερικά μηνύματα. Είναι 11 το βράδυ. Κόπηκαν τα γόνατα! «Η μαμά πέθανε. Μιρέλλα», έλεγε το μήνυμα. Πάει η Μαρίνα! Δάκρυα, έτσι είναι η ζωή. Το περιμέναμε, αλλά η απώλεια είναι πάντα απώλεια. «Ο Γρηγόρης είναι καλά, ..., να πάτε στην Κρήτη, δεν ξέρουμε για την κηδεία αλλά στην Κρήτη να πάτε, δεν το συζητώ!». Οι αγαπημένες μου οι δίδυμες.
Έχει πάει 2 η ώρα, να φύγουμε, η πτήση είναι στις 5:30. Γωγούλα θα περάσω να σας πάρω στις 4:00.
Όχι ύπνος, βαλίτσα, ρίξε μέσα ότι βρεις, μπανάκι για χαλάρωση, λίγο φτιάξιμο στον κατεστραμμένο κότσο, ένα τσαγάκι για το στομάχι. Πήγε 3:45.
Αεροδρόμιο Χανίων, 6:30 το πρωί. Ανατολή, υπέροχα. Το στομάχι γουργουρίζει, πεινάσαμε! Αναμονή για το νοικιασμένο αυτοκίνητο. Άδειο το Ξενοδοχείο, μόνοι μας θα είμαστε. Όμορφη η θέα από το δωμάτιο, η θάλασσα χάνετε μέσα στα μαύρα σύννεφα. Πρωινό με ομελέτες. Μελέτη προγράμματος σπα! Απογευματινό ραντεβού για χαμάμ, και υδρομασάζ. Ρακές, με μεζεδάκι, μπροστά στην πισίνα κάτω από τη βροχή. Ρακές, ρακές, ρακές, και καντήλες ο Βαγγέλης από το πιτσίλισμα της βροχής. Ύπνος.
Το χαμάμ είναι υπέροχο! Μαρμάρινα δωμάτια, τούρκικης αισθητικής, όσο πιο μέσα μπαίνεις τόσο πιο ζεστά. Δροσερό το υδρομασάζ, με θαλασσινό νερό, σε πισίνα λαβύρινθο που σε διαφορετικά σημεία εκτοξεύεται με διαφορετική πίεση. Η απόλυτη χαλάρωση! Η απόλυτη πείνα! Στο παλιό λιμάνι σε γνωστή ταβέρνα με ντόπια κουζίνα, το μπλόκ του γκαρσονιού τελείωσε με την παραγγελία μας. Ρακές, ρακές, ρακές και αχινοσαλάτα, και ντολμάδες και μπουρέκια και χανιώτικη τούρτα και ντάκους και σουπιές και σταμναγγάθια και ξεκοίλιασμα!!!
Υπνος, ύπνος, ύπνος, μετά από 40 ώρες, ύπνος!
Πρωινό και ένα παιχνίδι μπιλιάρδο! Η σοκολάτα για την «ενυδατική περιτύλιξη με σοκολάτα» ετοιμάζεται. Η σάουνα έχει μπει από το πρωί στη πρίζα. «Αυτό το Σαββατοκύριακο με γλίτωσε από το εγκεφαλικό!» μου λεει ο Μιχάλης λίγο πριν μπει στα ειδικά δωματιάκια για το μασάζ του.
Τυλιγμένη με τη σοκολάτα και σκεπασμένη με αλουμινένια ισοθερμική κουβέρτα αισθάνομαι σαν Ιον αμύγδάλου. Το μασάζ με βούτυρο σοκολάτας δίνει την χαριστική βολή στα άλατα του αυχένα μου. Το δέρμα μου είναι πολύ μαλακό! Και οι βλεφαρίδες τεράστιες μετά την ειδική βαφή που τους κάναμε. Τελικά μήπως είμαι όμορφη;
Ρακές, ρακές, ρακές, ότι πρέπει μετά τα χαλαρωτικά κόλπα, ώστε να επαναφέρουμε τον οργανισμό μας στην απόλυτη τοξίνωση που γνωρίζει καλά. Καφές εφημερίδες και κουβεντούλα με Βαγγέλη. Η Μαρίνα παρούσα στη συζήτηση, και οι δίδυμες, προσπαθούσαμε να διασκεδάσουμε τις τύψεις που δεν θα πάμε στην κηδεία.
Αναχώρηση για παλιά πόλη με ένα σκασμό συστάσεις για φαγητό από τους υπάλληλους του ξενοδοχείου, που ως γνωστών ασχολιόντουσαν μόνο με εμάς! (10 πελάτες είχε το ξενοδοχείο όλους και όλους, εμείς όμως ακουγόμασταν καλά!).
Η παλιά πόλη μύριζε υπέροχα στη βροχή. Το Ταμάμ φίσκα με ξένους, κάνουμε κράτηση για αργότερα. Σήμερα θα πιούμε κρασί, αποφασίζει ο Μιχάλης, έτσι για αποτοξίνωση από τις πολλές ρακές. Μετά από 2,5 λίτρα κρασί, και αφού το μαγαζί είχε αδειάσει, αρχίζουμε το τραγούδι, τα πάντα, μα τα πάντα, Ξυλούρη, Χατζιδάκι, Λοϊζο! Πότε θα κάνει ξαστεριά ! .... να κατεβώ τον ομαλό! .... απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο .... ο γέρο νέγρο Τζίμ ... κάτι άστραψε κάτι σαν φλασάκι ... ρακές, ρακές, ρακές, ... η ντίρλα αρχίζει ...
Πάμε στα Λυράκια, ... που να τρέχουμε τώρα .... πάμε στα Λυράκια λεω! .... καλά άντε πάμε αλλά για λίγο....
Λυράκια, παλιές αποθήκες, η απόλυτη ντακατάνς, σαν καφενείο επαρχιακού σιδηροδρομικού σταθμού. Μία λύρα και ένα λαούτο, νεαροί, ψιλογρατζούναγαν παρά έπαιζαν. Το μαγαζί γεμάτο λογιών λογιών ξένους, μία παρέα Κρητικών, δύο μαυροπουκαμισάδες και ένα ζευγάρι εντυπωσιακό, Ελληνίδα με Ιταλό βγαλμένοι και οι δύο από περιοδικό μόδας.
Γκαρσόνι, όλα τα λεφτά! Ανω των 50, η όποια γειτνίαση ήθελε ντετόλ μετά. Το ένα μάτι κοίταζε το Μιχάλη και το άλλο τη Φιφή (κάθονταν διαγώνια). Ρακόμελο και τσίπουρο. Μεζες ... ντολμαδάκι ζαναέ και σβάν! Χοροί, χοροί, χοροί, πεντοζάλια, ξένοι, έλληνες. Η Γωγούλα όρθια να κερνάει τους οργανοπαίχτες, παραγγελιά... η μικροπαντρεμένη ... τραγουδάγαμε δυνατά και παράφωνα ... ο Βαγγέλης με κλειστά μάτια έδινε το τέμπο, μόνο αυτός ήξερε όλα τα λόγια.... νεκρική σιγή στο μαγαζί ... να τραγουδήσουν τα παιδιά ...το χειροκρότημα!
Πολύ το αλκοόλ, μεγάλη η ντίρλα. «Θα πάω στους μαυροπουκαμισάδες», κάτσε κάτω ρε Γωγώ θα γίνει φονικό!
Απολογισμός της ημέρας; 2,5 λιτρα κρασί και 3,5 λίτρα ρακί (από τη δυνατή!). Το να οδηγήσω πίσω στο ξενοδοχείο – ως η μόνη ξεμέθυστη – ήταν εύκολο, το να τους βγάλω και τους 4 από το αυτοκίνητο και να τους πάω στα δωμάτια ήταν μάλλον άθλος! Μέχρι να αδειάσουν τα στομάχια όλων, που να κοιμηθώ!
Το πρωί, ξυπνήσανε, ήπιανε ένα καφέ, και ξανά πάλι ύπνος. Το μεσημεράκι γίνονται και οι μεγάλες δηλώσεις, «εγώ θα ξαναπιώ ρακί το 2018»! Κανονίζουμε τρίτη σειρά «χαλαρωτικών δραστηριοτήτων», μπας και καθαρίσει ο οργανισμός λίγο από το πολύ αλκοόλ! Σάουνα, μασάζ, τζακούζι, πισίνα! Ήλιος όμορφος και ζεστός! Να φαμε κάτι στέρεο να γίνει το στομάχι. Πάμε σε βουνό, μιας και η θάλασσα κουνιέται. Στάκα με αυγά! Η χοληστερίνη σε συμπυκνωμένη μορφή. Έτσι είναι στην Κρήτη όλα είναι στον υπερθετικό βαθμό. Το κρασί ούτε και το μυρίσαμε, τα κερασμένα τσίπουρα αραδιάστηκαν μπροστά μου. Τα ήπια βέβαια.
Τηλεφωνική ενημέρωση για εξετάσεις αίματος, όλα παιδικά! Πως και εγώ με 50 κιλά παραπάνω από τον Βαγγέλη δεν έχω τίποτα και ο μικρός έχει χοληστερίνη;
Αναχώρηση, απόγευμα με καφεδιές στους καναπέδες του λόμπι, τα μάτια των αγοριών είναι υπέροχα μπλε. Τι όμορφοι που είναι και οι δυο τους! τι υπέροχο να σε κοιτάνε αυτά τα μοναδικά μπλε μάτια;
Γυρνάμε από την Κρήτη, σαν την τρελή χαρά, μετά από τα χαλαρωτικά μας, τις ντίρλες μας, την ομορφιά γύρω μας! Για 3 μέρες ζούσαμε σε άλλο κόσμο, τον δικό μας κόσμο!
Με τη προσγείωση, χτυπάει το κινητό του Μισέλ. Από την εφημερίδα, αλλάζουν πρώτη σελίδα, καταρρέει η Γουόλ Στρήτ! Παγκόσμιο κραχ!
Χαμός!!!!
Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008
Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008
Ο μπουφές
Χτες, πήγα σε επαγγελματική συνάντηση – πάρτι, σε μεγάλο ξενοδοχείο του κέντρου. Απ’ αυτά που για να φας σε κάποιο από τα εστιατόριά του, πρέπει να πουλήσεις όλα τα οικόπεδα στο χωριό και πάλι δεν θα σου φτάνουν.
Δεν θα μιλήσω για τη σαχλότητα της εκδήλωσης, όπου 100 τύποι μαζεύτηκαν, άνευ συντρόφων, για να γνωριστούν λεει με λοιπούς συναδέλφους του κλάδου, και αυτή η παπάρα ήταν λίγο ως πολύ υποχρεωτική, αλλά ο σημερινός σχολιασμός μου θα είναι για τον μπουφέ. Γιατί, ως μαγείρισσα και ως οικοδέσποινα, αυτό θέλω να σχολιάσω.
Τον μπουφέ, και πολλούς άλλους τέτοιου είδους μπουφέδες που έχω γευτεί χρόνια τώρα, και που σχεδόν πάντα, είναι απαράδεκτοι!
Δεκάδες φαγητά χωρίς κανένα δέσιμο μεταξύ τους. Ένα λίγο απ’ όλα που βασίζετε στην φιλοσοφία της ποσότητας, καθόλου μα καθόλου ποιοτικό. Άντε να καταλάβω την επιλογή του μπουφέ που σαφώς διευκολύνει τον διοργανωτή, αλλά και τον καλεσμένο, που έχει δικαίωμα επιλογής γεύσεων και δεν υποχρεούται να φαει αυτό που κάποιος άλλος επέλεξε για αυτόν. Μέχρις εδώ καλά, αλλά οι περισσότεροι μπουφέδες που έχω δει είναι α) ότι έχει περισσέψει από το εστιατόριο του ξενοδοχείου την προηγούμενη εβδομάδα β) ότι γευστικό απωθημένο έχει η κάθε πικραμένη γραμματέας-οργανώτρια.
Για να μην πολυλογώ και να γίνω κατανοητή, θα προσπαθήσω να σας γράψω τι περιλάμβανε ο χτεσινός μπουφές (με τη σειρά έτσι όπως ήταν τοποθετημένα πάνω στα τραπέζια):
Ελιές πράσινες ελιές μαύρες, τουρσιά, σαλάτα γλιστρίδα, σαλάτα λάχανο, ανάμικτη πράσινη σαλάτα, με 4 σάλτσες, ψητά λαχανικά, αγγούρια ροδέλες, ντομάτες σε φέτες, χωριάτικη, σαλάτα σιζαρς, πατατοσαλάτα, τυριά, αλλαντικά, σολωμό σοτέ, γαρίδες τηγανιτές με κινέζικη σάλτσα, ινδικά σαμόζας, κρέπες με ζαμπόν και τυρί, στήθος κοτόπουλο με ντομάτα και κάπαρι, λαγός στιφάδο, χοιρινό κατσαρόλας με μανιτάρια, μοσχάρισια φιλετίνια με κρασί, μοσχάρι νουα ρολό σε φέτες με 4 διαφορετικές σάλτσες, συναγρίδα ψητή στο φούρνο με λαχανικά, παιδάκι αρνίσια με αρωματικά χόρτα, μπουτάκια κοτόπουλου με μπαρμπεκιου σως, και στο τέλος ένα τύπος έκοβε φέτες από ένα γιγαντιαίο χοιρινό μπούτι ψητό που συνοδευόταν από μουστάρδα και κέτσαπ! (μάλλον έχω ξεχάσει αρκετά!)
Ανάλογα ήταν και τα γλυκά, από τιραμισού και μους καρύδας σερβιρισμένη σε ποτήρια, μέχρι κραμπλ μπανάνας, ροδακινόπιτα και μπακλαβαδάκια.
Καταλάβατε τι σας λεω; Πολλά και άσχετα μεταξύ τους φαγητά που αν και το κάθε ένα μόνο του έλεγε κάτι, όλα μαζί ήταν αχταρμάς. Τι δουλειά είχαν οι εξωτικές γαρίδες και τα σαμόζας με τις ελιές και την χωριάτικη; Τι δουλεία είχε το στιφάδο με το φαγκρί στο φούρνο και τα φιλετάκια μινιόν; Που ήταν τα συνοδευτικά, οι πατάτες, το ρύζι τα ζυμαρικά; Πως στο καλό θα φας όλο αυτό το κρέας αν δεν το συνοδέψεις με κάτι ελαφρύ. Ακόμα και τα λίγα σαλατικά έπρεπε να τα συνοδέψεις με λογιών λογιών σάλτσες, ενώ αν ήθελες απλά λίγο λαδάκι απλά δεν έβρισκες.
Και καλά, ο μπουφές είναι ο καημός κάθε πικραμένου οργανωτή που βρισκόμενος μπροστά σε ένα κατάλογο που του έστειλε ο ξενοδοχείο ή το κεϊτερινγκ, αρχίζει και βάζει ότι του καπνίσει, οι σεφ δεν θα έπρεπε να επισημάνουν το κακό χαμό της παραγγελίας; Και εντάξει, από ένα συνοικιακό κεϊτερινγκ δεν το περιμένεις αυτό, αλλά εδώ μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα και πιο γνωστά ξενοδοχεία της χώρας και βέβαια εστιατόριο με αστέρια και βραβεία με τη σέσουλα.
Όταν βλέπεις τα πιάτα γεμάτα, κάτι παθαίνεις, γεμάτα μέχρι πάνω, βουναλάκια φαγητού, το ένα πάνω από το άλλο, μιας και ελάχιστοι είναι αυτοί που σερβίρονται σε δόσεις από ένα τέτοιο μπουφέ, ντρέπονται να ξαναπάνε, βλέπετε θα τους πουν κοιλιόδουλους, ενώ αν γεμίσουν το πιάτο μέχρι απάνω, δεν ...
Στο τραπέζι πέφτει γέλιο. Καθώς όλοι έχουν γεμίσει τα πιάτα ανάλογα με την τοποθέτηση των εδεσμάτων στον μπουφέ, ξεκινώντας από τα ορεκτικά – στην προκειμένη περίπτωση τις ελιές – και καταλήγοντας στα κυρίως – το χοιρινό μπούτι – φανταστείτε με τι σειρά γεύεσαι το κάθε τι. Όταν προσπαθήσεις, σκάβοντας το πιάτο σου να βρεις εκείνη την ντομάτα – μίας και στέγνωσε ο στόμας σου από την κρεατίλα – γίνετε το έλα να δεις!
Λοιπόν, για να συνοψίσω η κατοχή έχει τελειώσει, ο κόσμος σπάνια είναι πεινασμένος και σε κάθε περίπτωση δεν είναι τόσο πεινασμένος ώστε να φαει τόσα πολλά εδέσματα. Η οικονομική αξία του μπουφέ καμία απολύτως σχέση δεν έχει με την ποσότητα και την ποικιλία, αλλά με την ποιότητα και την σχέση των πιάτων μεταξύ τους. Ξέρω ότι θέλετε να ευχαριστήσετε τους καλεσμένους σας, και βεβαίως πρέπει να υπάρχει μία ποικιλία ώστε ο κάθε ένας να βρει το γούστο του. Αλλά υπάρχουν και όρια στην ποικιλία!
Δεν έχει συνταγούλα σήμερις, δεν προλαβαίνω. Αύριο φεύγουμε για Χανιά και από την Τρίτη θα έχω ιστορίες κρητικές!
Δεν θα μιλήσω για τη σαχλότητα της εκδήλωσης, όπου 100 τύποι μαζεύτηκαν, άνευ συντρόφων, για να γνωριστούν λεει με λοιπούς συναδέλφους του κλάδου, και αυτή η παπάρα ήταν λίγο ως πολύ υποχρεωτική, αλλά ο σημερινός σχολιασμός μου θα είναι για τον μπουφέ. Γιατί, ως μαγείρισσα και ως οικοδέσποινα, αυτό θέλω να σχολιάσω.
Τον μπουφέ, και πολλούς άλλους τέτοιου είδους μπουφέδες που έχω γευτεί χρόνια τώρα, και που σχεδόν πάντα, είναι απαράδεκτοι!
Δεκάδες φαγητά χωρίς κανένα δέσιμο μεταξύ τους. Ένα λίγο απ’ όλα που βασίζετε στην φιλοσοφία της ποσότητας, καθόλου μα καθόλου ποιοτικό. Άντε να καταλάβω την επιλογή του μπουφέ που σαφώς διευκολύνει τον διοργανωτή, αλλά και τον καλεσμένο, που έχει δικαίωμα επιλογής γεύσεων και δεν υποχρεούται να φαει αυτό που κάποιος άλλος επέλεξε για αυτόν. Μέχρις εδώ καλά, αλλά οι περισσότεροι μπουφέδες που έχω δει είναι α) ότι έχει περισσέψει από το εστιατόριο του ξενοδοχείου την προηγούμενη εβδομάδα β) ότι γευστικό απωθημένο έχει η κάθε πικραμένη γραμματέας-οργανώτρια.
Για να μην πολυλογώ και να γίνω κατανοητή, θα προσπαθήσω να σας γράψω τι περιλάμβανε ο χτεσινός μπουφές (με τη σειρά έτσι όπως ήταν τοποθετημένα πάνω στα τραπέζια):
Ελιές πράσινες ελιές μαύρες, τουρσιά, σαλάτα γλιστρίδα, σαλάτα λάχανο, ανάμικτη πράσινη σαλάτα, με 4 σάλτσες, ψητά λαχανικά, αγγούρια ροδέλες, ντομάτες σε φέτες, χωριάτικη, σαλάτα σιζαρς, πατατοσαλάτα, τυριά, αλλαντικά, σολωμό σοτέ, γαρίδες τηγανιτές με κινέζικη σάλτσα, ινδικά σαμόζας, κρέπες με ζαμπόν και τυρί, στήθος κοτόπουλο με ντομάτα και κάπαρι, λαγός στιφάδο, χοιρινό κατσαρόλας με μανιτάρια, μοσχάρισια φιλετίνια με κρασί, μοσχάρι νουα ρολό σε φέτες με 4 διαφορετικές σάλτσες, συναγρίδα ψητή στο φούρνο με λαχανικά, παιδάκι αρνίσια με αρωματικά χόρτα, μπουτάκια κοτόπουλου με μπαρμπεκιου σως, και στο τέλος ένα τύπος έκοβε φέτες από ένα γιγαντιαίο χοιρινό μπούτι ψητό που συνοδευόταν από μουστάρδα και κέτσαπ! (μάλλον έχω ξεχάσει αρκετά!)
Ανάλογα ήταν και τα γλυκά, από τιραμισού και μους καρύδας σερβιρισμένη σε ποτήρια, μέχρι κραμπλ μπανάνας, ροδακινόπιτα και μπακλαβαδάκια.
Καταλάβατε τι σας λεω; Πολλά και άσχετα μεταξύ τους φαγητά που αν και το κάθε ένα μόνο του έλεγε κάτι, όλα μαζί ήταν αχταρμάς. Τι δουλειά είχαν οι εξωτικές γαρίδες και τα σαμόζας με τις ελιές και την χωριάτικη; Τι δουλεία είχε το στιφάδο με το φαγκρί στο φούρνο και τα φιλετάκια μινιόν; Που ήταν τα συνοδευτικά, οι πατάτες, το ρύζι τα ζυμαρικά; Πως στο καλό θα φας όλο αυτό το κρέας αν δεν το συνοδέψεις με κάτι ελαφρύ. Ακόμα και τα λίγα σαλατικά έπρεπε να τα συνοδέψεις με λογιών λογιών σάλτσες, ενώ αν ήθελες απλά λίγο λαδάκι απλά δεν έβρισκες.
Και καλά, ο μπουφές είναι ο καημός κάθε πικραμένου οργανωτή που βρισκόμενος μπροστά σε ένα κατάλογο που του έστειλε ο ξενοδοχείο ή το κεϊτερινγκ, αρχίζει και βάζει ότι του καπνίσει, οι σεφ δεν θα έπρεπε να επισημάνουν το κακό χαμό της παραγγελίας; Και εντάξει, από ένα συνοικιακό κεϊτερινγκ δεν το περιμένεις αυτό, αλλά εδώ μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα και πιο γνωστά ξενοδοχεία της χώρας και βέβαια εστιατόριο με αστέρια και βραβεία με τη σέσουλα.
Όταν βλέπεις τα πιάτα γεμάτα, κάτι παθαίνεις, γεμάτα μέχρι πάνω, βουναλάκια φαγητού, το ένα πάνω από το άλλο, μιας και ελάχιστοι είναι αυτοί που σερβίρονται σε δόσεις από ένα τέτοιο μπουφέ, ντρέπονται να ξαναπάνε, βλέπετε θα τους πουν κοιλιόδουλους, ενώ αν γεμίσουν το πιάτο μέχρι απάνω, δεν ...
Στο τραπέζι πέφτει γέλιο. Καθώς όλοι έχουν γεμίσει τα πιάτα ανάλογα με την τοποθέτηση των εδεσμάτων στον μπουφέ, ξεκινώντας από τα ορεκτικά – στην προκειμένη περίπτωση τις ελιές – και καταλήγοντας στα κυρίως – το χοιρινό μπούτι – φανταστείτε με τι σειρά γεύεσαι το κάθε τι. Όταν προσπαθήσεις, σκάβοντας το πιάτο σου να βρεις εκείνη την ντομάτα – μίας και στέγνωσε ο στόμας σου από την κρεατίλα – γίνετε το έλα να δεις!
Λοιπόν, για να συνοψίσω η κατοχή έχει τελειώσει, ο κόσμος σπάνια είναι πεινασμένος και σε κάθε περίπτωση δεν είναι τόσο πεινασμένος ώστε να φαει τόσα πολλά εδέσματα. Η οικονομική αξία του μπουφέ καμία απολύτως σχέση δεν έχει με την ποσότητα και την ποικιλία, αλλά με την ποιότητα και την σχέση των πιάτων μεταξύ τους. Ξέρω ότι θέλετε να ευχαριστήσετε τους καλεσμένους σας, και βεβαίως πρέπει να υπάρχει μία ποικιλία ώστε ο κάθε ένας να βρει το γούστο του. Αλλά υπάρχουν και όρια στην ποικιλία!
Δεν έχει συνταγούλα σήμερις, δεν προλαβαίνω. Αύριο φεύγουμε για Χανιά και από την Τρίτη θα έχω ιστορίες κρητικές!
Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008
Ρατσισμός
Το Έψιλον της Ελευθεροτυπίας, την Κυριακή, είχε συνέντευξη από μία καθηγήτρια κοινωνιολογίας, συγγραφέα βιβλίου για την ομορφιά που έγινε μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό.
Το θέμα της συνέντευξης, και του βιβλίου, είναι ο ρατσισμός που υπάρχει για τους μη-όμορφους, για αυτούς που η εμφάνιση τους δεν είναι αυτή που η κάθε εποχή θεωρεί συμβατική και πρέπουσα.
Πολλά είναι αυτά που έλεγε η κυρία αυτή. Πολλά και εντυπωσιακά, που όμως αν τα καλοσκεφτείτε είναι λίγο ως πολύ γνωστά.
Η κάθε εποχή έχει τα πρότυπα ομορφιάς της. Έτσι λοιπόν θυμάστε όλοι, στα σχολικά βιβλία, τους πίνακες του Ρούμπενς. Στρογγυλές σαν φρεσκοψημένα ψωμάκια καλλονές, ξαπλωμένες ημίγυμνες σε ανάκλιντρα. Το τέλειο κορμί για την εποχή εκείνη, όπου εγώ θα διέπρεπα ως μοντέλα ή κάτι ανάλογο τέλος πάντων. Ωραία πράγματα!
Μετά, πολύ μετά μάλλον, εκείνη η απαράδεκτη εποχή των ‘70ς με τις κοκαλιασμένες Τουίγκι, που μετρούσες τα κόκαλα πάνω από την μπλούζα. Επιθυμητά κιλά για μία γυναίκα: 35.
Τώρα τα πράγματα δεν είναι τόσο ακραία όπως τότε, αλλά τέλος πάντων όποια είναι πάνω από 50 κιλά, είναι χοντρή και αυτομάτως, μη-επιθυμητή, μη-υγιείς, μη-ελκυστική, και τέλος πάντων έχει σοβαρά προβλήματα στη ζωή της. Έλεγε λοιπόν η κυρία, ότι οι εταιρίες αν είναι να διαλέξουν μεταξύ δύο ισάξιων υποψηφίων για εργασία, θα πάρουν την αδύνατη και όμορφη. Ακόμα και αν οι υποψήφιοι δεν είναι ισάξιοι πάλι την όμορφη θα πάρουν! Γιατί λεει, τα μηνύματα που εκπέμπει ένα καλοφτιαγμένο και καλογυμνασμένο σώμα, είναι ικανά να αυξήσουν τις πωλήσεις, να μειώσουν τις προστριβές, κλπ.
Πέραν αυτού όμως μία γυναίκα με παραπάνω κιλά, δεν βρίσκει ρούχα να αγοράσει! Το 90% των μαγαζιών με γυναικεία ρούχα στην Ελλάδα, πουλάνε προϊόντα για το 15% των γυναικών και μάλιστα για σώματα που μόνον οι νεαρές ηλικίες μπορούν να έχουν (αλλά δεν μπορούν να αγοράσουν).
Το σώμα είναι το άλφα και το ωμέγα για την ομορφιά. Αν ο «ελεγκτής» περάσει το σκανάρισμα του σώματος τότε μπορεί να πάει και στο πρόσωπο, τα μαλλιά, τα μάτια, και άλλα, στα μυαλά δε δεν πάει ποτέ. Τα μυαλά δεν είναι στοιχείο της ομορφιάς, μπορούν και να λείπουν άλλωστε.
Επίσης η ομορφιά έχει ηλικία. Τα 35 είναι ένα θεμιτό όριο για τις γυναίκες, τα 60 για τους άνδρες. Συνήθως οι άνδρες, όσο μεγαλώνουνε γίνονται και πιο όμορφοι, «ωριμάζουνε» και είναι «γοητευτικοί». Το ακριβώς αντίθετο με τις γυναίκες, για τις οποίες μετά τα 35 και «γερνάνε» και «πλαδερεύουνε». Αδικία; Τι να σας πω; Μαλακία θα έλεγα εγώ, γιατί εμείς οι γυναίκες, αυτούς τους χαρακτηρισμούς τους δεχόμαστε.
Η ομορφιά, δεν είναι επίκτητη, με φυσιολογικό τρόπο. Τα γονίδια προσδιορίζουν, τόσο το σώμα σου όσο και τα λοιπά χαρακτηριστικά που σε κάνουν όμορφο ή μη. Τους γονείς σου, που σου έδωσαν αυτά τα γονίδια, δεν τους διαλέγεις, όπως λοιπόν, δεν ελέγχεις αν γεννήθηκες λευκός και χριστιανός στην πλούσια Αμερική, ή κατίμαυρος και μουσουλμάνος στην Αφρικανική Νιγηρία, έτσι και δεν ελέγχεις αν ο σωματότυπός σου είναι για το αδύνατο ή για το χοντρό. Το ότι με δίαιτες αλλάζεις τον σωματότυπό σου και από χοντρός/η γίνεσαι μοντέλο, είναι σάχλες αδαών. Άντε να πάρεις/χάσεις κάποια κιλά, αλλά αν το σκαρί σου είναι πληθωρικό θα είσαι πάντα πληθωρικός, και το ανάποδο βέβαια.
Είναι λοιπόν βαθύτατα ρατσιστικό να κρίνονται και μάλιστα αρνητικά, οι άνθρωποι επειδή γεννήθηκαν έτσι και όχι αλλιώς. Είναι απάνθρωπο, η κοινωνία να υπαγορεύει, πρακτικές και να εξωθεί τις γυναίκες (κυρίως αυτές κρίνονται, οι άνδρες είναι από τη φύση θηρευτές) σε πλαστικές, εξαντλητικές δίαιτες, γυμναστικές, κρέμες, κρεμούλες και λοιπές σκατούλες, ώστε τι; Να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που γεννήθηκαν για να είναι πιο επιτυχημένες και επαγγελματικά και προσωπικά.
Από την άλλη πλευρά, όταν με το καλό, γνωρίσεις έναν άνθρωπο και ξεπεράσεις την πρώτη και επιπόλαια κρίση «όμορφος / άσχημος», αρχίζεις συνήθως και βλέπεις άλλα πράγματα πέραν από το σώμα, και τα λοιπά χαρακτηριστικά. Με τον καιρό ο ίδιος αυτός άνθρωπος σου φαίνεται απίστευτα όμορφος ή απίστευτα άσχημος, και αναρωτιέσαι «μα πως οι άλλοι δεν βλέπουν αυτή την ομορφιά» ή «στραβώθηκα και τον έβλεπα όμορφο;». Δεν είναι περίεργο που η πραγματική ομορφιά ενός ανθρώπου δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά; Δεν είναι περίεργο που, αυτό όλοι μας το ξέρουμε, και παρ΄ όλα αυτά συνεχίζουμε να κρίνουμε με τα μάτια; Το χειρότερο όμως είναι ότι συνεχίζουμε να «καλλιεργούμε» την όποια ομορφιά μας, ότι συνεχίζουμε να επικεντρώνουμε το ενδιαφέρων μας εκεί, και στο τέλος να την πατάμε από αυτή τη λούμπα. Να χάνουμε δηλαδή την ουσία. Στο αιώνιο κυνήγι της ομορφιάς, δεν βγαίνεις ποτέ κερδισμένος.
Μην νομίζετε ότι σνομπάρω την ομορφιά, κάθε άλλο! Σε όλο τον κόσμο αρέσουν οι όμορφοι άνθρωποι, τα μοντέλα και οι ηθοποιοί. Σε όλο τον κόσμο αρέσει ο Μπαντ Πιτ και η Αντζελίνα, απλώς αυτοί είναι ελάχιστοι σε σχέση με όλους εμάς, και δεν καταλαβαίνω γιατί αυτοί, οι τόσο λίγοι, πρέπει να γίνουν τα πρότυπα.
Για τους οπαδούς της αξίας της εξωτερικής ομορφιάς τα γλυκά, είναι απαγορευμένα δια ροπάλου και για πάντα. Ομοίως και για τους διαβητικούς θα μου πείτε. Τέλος πάντων όσοι δεν ανήκετε στις παραπάνω δυστυχισμένες κατηγορίες, να φτιάξετε τώρα το Σαββατοκύριακο το πιο κάτω γλυκάκι, μίας και χειμώνιασε και θες κάτι σοκολατένιο το απόγευμα.
Μπράουνις
4 αυγά
160 γραμμάρια ζάχαρη
300 γραμμάρια κουβερτούρα
160 γραμμάρια βούτυρο
200 γραμμάρια αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
200 γραμμάρια καρύδια
Χτυπάτε στο μίξερ τη ζάχαρη με τα αυγά να αφρατέψουν. Σε μπεν μαρί λιώνετε τη κουβερτούρα με το βούτυρο, και το αφήνετε λίγο να κρυώσει. Ρίχνετε τη σοκολάτα στα αυγά και ομογενοποιείτε. Κοσκινίζετε το αλεύρι και το ρίχνετε σιγά σιγά ανακατεύοντας. Στο τέλος προσθέτετε και τα καρύδια. Προθερμαίνετε το φούρνο στους 200 βαθμούς αέρα. Βάζετε το μίγμα σε βουτυρωμένη και αλευρωμένη φόρμα και το ψήνετε για 17 λεπτά στους 180 βαθμούς αέρα. Όταν το βγάλετε από τον φούρνο το κέικ πρέπει να είναι ακόμα ρευστό στο κέντρο του. Το αφήνετε 15 λεπτά να κρυώσει λιγάκι και μετά το ξεφορμάρετε. Όταν το κόψετε, ξεχύνετε μία «λάβα» ζεστής και λαχταριστής σοκολάτας! Καλό είναι να το ζεσταίνετε κάθε φορά που θέλετε να σερβίρετε ένα κομμάτι. Ταιριάζει πάρα πολύ με ωραίο παγωτό βανίλια με ροζ πιπέρι από την Καγιάκ.
Το θέμα της συνέντευξης, και του βιβλίου, είναι ο ρατσισμός που υπάρχει για τους μη-όμορφους, για αυτούς που η εμφάνιση τους δεν είναι αυτή που η κάθε εποχή θεωρεί συμβατική και πρέπουσα.
Πολλά είναι αυτά που έλεγε η κυρία αυτή. Πολλά και εντυπωσιακά, που όμως αν τα καλοσκεφτείτε είναι λίγο ως πολύ γνωστά.
Η κάθε εποχή έχει τα πρότυπα ομορφιάς της. Έτσι λοιπόν θυμάστε όλοι, στα σχολικά βιβλία, τους πίνακες του Ρούμπενς. Στρογγυλές σαν φρεσκοψημένα ψωμάκια καλλονές, ξαπλωμένες ημίγυμνες σε ανάκλιντρα. Το τέλειο κορμί για την εποχή εκείνη, όπου εγώ θα διέπρεπα ως μοντέλα ή κάτι ανάλογο τέλος πάντων. Ωραία πράγματα!
Μετά, πολύ μετά μάλλον, εκείνη η απαράδεκτη εποχή των ‘70ς με τις κοκαλιασμένες Τουίγκι, που μετρούσες τα κόκαλα πάνω από την μπλούζα. Επιθυμητά κιλά για μία γυναίκα: 35.
Τώρα τα πράγματα δεν είναι τόσο ακραία όπως τότε, αλλά τέλος πάντων όποια είναι πάνω από 50 κιλά, είναι χοντρή και αυτομάτως, μη-επιθυμητή, μη-υγιείς, μη-ελκυστική, και τέλος πάντων έχει σοβαρά προβλήματα στη ζωή της. Έλεγε λοιπόν η κυρία, ότι οι εταιρίες αν είναι να διαλέξουν μεταξύ δύο ισάξιων υποψηφίων για εργασία, θα πάρουν την αδύνατη και όμορφη. Ακόμα και αν οι υποψήφιοι δεν είναι ισάξιοι πάλι την όμορφη θα πάρουν! Γιατί λεει, τα μηνύματα που εκπέμπει ένα καλοφτιαγμένο και καλογυμνασμένο σώμα, είναι ικανά να αυξήσουν τις πωλήσεις, να μειώσουν τις προστριβές, κλπ.
Πέραν αυτού όμως μία γυναίκα με παραπάνω κιλά, δεν βρίσκει ρούχα να αγοράσει! Το 90% των μαγαζιών με γυναικεία ρούχα στην Ελλάδα, πουλάνε προϊόντα για το 15% των γυναικών και μάλιστα για σώματα που μόνον οι νεαρές ηλικίες μπορούν να έχουν (αλλά δεν μπορούν να αγοράσουν).
Το σώμα είναι το άλφα και το ωμέγα για την ομορφιά. Αν ο «ελεγκτής» περάσει το σκανάρισμα του σώματος τότε μπορεί να πάει και στο πρόσωπο, τα μαλλιά, τα μάτια, και άλλα, στα μυαλά δε δεν πάει ποτέ. Τα μυαλά δεν είναι στοιχείο της ομορφιάς, μπορούν και να λείπουν άλλωστε.
Επίσης η ομορφιά έχει ηλικία. Τα 35 είναι ένα θεμιτό όριο για τις γυναίκες, τα 60 για τους άνδρες. Συνήθως οι άνδρες, όσο μεγαλώνουνε γίνονται και πιο όμορφοι, «ωριμάζουνε» και είναι «γοητευτικοί». Το ακριβώς αντίθετο με τις γυναίκες, για τις οποίες μετά τα 35 και «γερνάνε» και «πλαδερεύουνε». Αδικία; Τι να σας πω; Μαλακία θα έλεγα εγώ, γιατί εμείς οι γυναίκες, αυτούς τους χαρακτηρισμούς τους δεχόμαστε.
Η ομορφιά, δεν είναι επίκτητη, με φυσιολογικό τρόπο. Τα γονίδια προσδιορίζουν, τόσο το σώμα σου όσο και τα λοιπά χαρακτηριστικά που σε κάνουν όμορφο ή μη. Τους γονείς σου, που σου έδωσαν αυτά τα γονίδια, δεν τους διαλέγεις, όπως λοιπόν, δεν ελέγχεις αν γεννήθηκες λευκός και χριστιανός στην πλούσια Αμερική, ή κατίμαυρος και μουσουλμάνος στην Αφρικανική Νιγηρία, έτσι και δεν ελέγχεις αν ο σωματότυπός σου είναι για το αδύνατο ή για το χοντρό. Το ότι με δίαιτες αλλάζεις τον σωματότυπό σου και από χοντρός/η γίνεσαι μοντέλο, είναι σάχλες αδαών. Άντε να πάρεις/χάσεις κάποια κιλά, αλλά αν το σκαρί σου είναι πληθωρικό θα είσαι πάντα πληθωρικός, και το ανάποδο βέβαια.
Είναι λοιπόν βαθύτατα ρατσιστικό να κρίνονται και μάλιστα αρνητικά, οι άνθρωποι επειδή γεννήθηκαν έτσι και όχι αλλιώς. Είναι απάνθρωπο, η κοινωνία να υπαγορεύει, πρακτικές και να εξωθεί τις γυναίκες (κυρίως αυτές κρίνονται, οι άνδρες είναι από τη φύση θηρευτές) σε πλαστικές, εξαντλητικές δίαιτες, γυμναστικές, κρέμες, κρεμούλες και λοιπές σκατούλες, ώστε τι; Να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που γεννήθηκαν για να είναι πιο επιτυχημένες και επαγγελματικά και προσωπικά.
Από την άλλη πλευρά, όταν με το καλό, γνωρίσεις έναν άνθρωπο και ξεπεράσεις την πρώτη και επιπόλαια κρίση «όμορφος / άσχημος», αρχίζεις συνήθως και βλέπεις άλλα πράγματα πέραν από το σώμα, και τα λοιπά χαρακτηριστικά. Με τον καιρό ο ίδιος αυτός άνθρωπος σου φαίνεται απίστευτα όμορφος ή απίστευτα άσχημος, και αναρωτιέσαι «μα πως οι άλλοι δεν βλέπουν αυτή την ομορφιά» ή «στραβώθηκα και τον έβλεπα όμορφο;». Δεν είναι περίεργο που η πραγματική ομορφιά ενός ανθρώπου δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά; Δεν είναι περίεργο που, αυτό όλοι μας το ξέρουμε, και παρ΄ όλα αυτά συνεχίζουμε να κρίνουμε με τα μάτια; Το χειρότερο όμως είναι ότι συνεχίζουμε να «καλλιεργούμε» την όποια ομορφιά μας, ότι συνεχίζουμε να επικεντρώνουμε το ενδιαφέρων μας εκεί, και στο τέλος να την πατάμε από αυτή τη λούμπα. Να χάνουμε δηλαδή την ουσία. Στο αιώνιο κυνήγι της ομορφιάς, δεν βγαίνεις ποτέ κερδισμένος.
Μην νομίζετε ότι σνομπάρω την ομορφιά, κάθε άλλο! Σε όλο τον κόσμο αρέσουν οι όμορφοι άνθρωποι, τα μοντέλα και οι ηθοποιοί. Σε όλο τον κόσμο αρέσει ο Μπαντ Πιτ και η Αντζελίνα, απλώς αυτοί είναι ελάχιστοι σε σχέση με όλους εμάς, και δεν καταλαβαίνω γιατί αυτοί, οι τόσο λίγοι, πρέπει να γίνουν τα πρότυπα.
Για τους οπαδούς της αξίας της εξωτερικής ομορφιάς τα γλυκά, είναι απαγορευμένα δια ροπάλου και για πάντα. Ομοίως και για τους διαβητικούς θα μου πείτε. Τέλος πάντων όσοι δεν ανήκετε στις παραπάνω δυστυχισμένες κατηγορίες, να φτιάξετε τώρα το Σαββατοκύριακο το πιο κάτω γλυκάκι, μίας και χειμώνιασε και θες κάτι σοκολατένιο το απόγευμα.
Μπράουνις
4 αυγά
160 γραμμάρια ζάχαρη
300 γραμμάρια κουβερτούρα
160 γραμμάρια βούτυρο
200 γραμμάρια αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
200 γραμμάρια καρύδια
Χτυπάτε στο μίξερ τη ζάχαρη με τα αυγά να αφρατέψουν. Σε μπεν μαρί λιώνετε τη κουβερτούρα με το βούτυρο, και το αφήνετε λίγο να κρυώσει. Ρίχνετε τη σοκολάτα στα αυγά και ομογενοποιείτε. Κοσκινίζετε το αλεύρι και το ρίχνετε σιγά σιγά ανακατεύοντας. Στο τέλος προσθέτετε και τα καρύδια. Προθερμαίνετε το φούρνο στους 200 βαθμούς αέρα. Βάζετε το μίγμα σε βουτυρωμένη και αλευρωμένη φόρμα και το ψήνετε για 17 λεπτά στους 180 βαθμούς αέρα. Όταν το βγάλετε από τον φούρνο το κέικ πρέπει να είναι ακόμα ρευστό στο κέντρο του. Το αφήνετε 15 λεπτά να κρυώσει λιγάκι και μετά το ξεφορμάρετε. Όταν το κόψετε, ξεχύνετε μία «λάβα» ζεστής και λαχταριστής σοκολάτας! Καλό είναι να το ζεσταίνετε κάθε φορά που θέλετε να σερβίρετε ένα κομμάτι. Ταιριάζει πάρα πολύ με ωραίο παγωτό βανίλια με ροζ πιπέρι από την Καγιάκ.
Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008
Και στα δικά σας ....
Σας έχω πει ότι γενικά οι γάμοι μου τι δίνουν. Τους λόγους τους έχω αναφέρει σε παλαιότερη ανάρτηση, και χαίρομαι πάρα πολύ που οι γάμοι που γίνονται τώρα τελευταία διαφέρουν κάπως από εκείνο το σόου που γινότανε παλιά.
Εκείνο όμως που μου τι δίνει περισσότερο απ’ όλα είναι το .... άντε και στους ανύπανδρους!
Με ρωτάς κυρία μου αν θέλω να παντρευτώ! Γιατί με κοιτάς με μάτια συμπόνιας, που λένε ... το καημένο, δεν παντρεύτηκε, κάποιο κουσούρι έχει....
Δηλώνω υπεύθυνα ότι
α) δεν έχω κανένα κουσούρι,
β) δεν είμαι άτυχη (κατά το τυχερά είναι αυτά)
γ) δεν είμαι δυστυχισμένη που δεν έχω παντρευτεί
δ) ναι ξέρω τα γηρατειά είναι άσχημα κατά τη γνώμη σας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εγώ θέλω σώνει και ντε κάποιον να μου φέρνει χαμομήλια και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες, όταν μεγαλώσω (και άλλο)
ε) και να ήθελα χαμομήλι αυτός δεν είναι λόγος να παντρευτώ κάποιον!
στ) μπορεί να είμαι ανύπανδρη αλλά μάλλον κάνω περισσότερο σεχ από εσάς!
ζ) όχι δεν θέλω να κάνω παιδιά
η) όχι δεν χρειάζεται να παντρευτώ για να κάνω παιδιά
θ) όχι δεν με κορόιδεψε κανένας, και δεν ήπιε την νιότη μου
ι) δεν μπορώ να ορκιστώ ότι το παραπάνω δεν το έκανα εγώ η ίδια σε κάποιον
κ) ναι μπορείς να είσαι ευτυχισμένος και ανύπανδρος
λ) ... και τώρα και πάντα ...
μ) δεν θα είμαι δυστυχισμένη όταν γεράσω, θέλετε να σας υπογράψω ένορκη βεβαίωση;
ν) όχι ο γάμος δεν είναι ο προορισμός του ανθρώπου, βλέπετε άλλα ζώα να παντρεύονται με νυφικά, πίπουλα και φτερά;
ξ) μπορεί μικρή να ήθελα να γίνω νυφούλα, αλλά με την φυσική ωρίμανση του ανθρώπου απέβαλα αυτά τα πρότυπα
ο) όχι δεν είναι θέμα ιδεολογίας είναι πραγματικό θέλω
π) μπορεί να μην με πιστεύετε, τι θέλετε να κάνω τώρα; Δεν θα σκάσω για να σας πείσω
ρ) οι άνδρες είναι χρήσιμοι βεβαίως, οι σύζυγοι δεν είναι
σ) όχι δεν χρειάζομαι κάποιον στο καναπέ μου για να βλέπω τηλεόραση τα βράδυ, μάτια χρειάζομαι για να το κάνω αυτό
τ) ... και τα σκουπίδια μπορώ να τα πετάξω μόνη μου ...
υ) ... έχω παρέες ... και πολλοί γκόμενοι περάσανε από τη ζωή μου ....
φ) όχι δεν λεω ότι κακώς παντρευτήκατε εσείς, κάνατε αυτό που θέλατε και μπράβο σας...
χ) .... και βέβαια είναι πιθανών στο μέλλον να αλλάξω γνώμη, αλλά τώρα αυτή είναι η γνώμη μου ....
ψ) δεν ξέρω αν θα παντρευόμουνα τον Μπραντ Πιτ, αν μου το ζήταγε, θα κοιμόμουνα πάντως μαζί του σίγουρα
ω) όχι δεν είμαι λεσβία
......όχι δεν θέλω να μου εύχεστε να παντρευτώ, να μου ευχηθείτε καλή υγεία, ευτυχία, ότι άλλο θέλετε, αλλά όχι γάμο ....
Τέλος.
Υ.Γ1. τα παραπάνω είναι οι απαντήσεις σε μία τυπική συζήτηση που γίνετε σε όλους τους γάμους, και το κακό δεν είναι ότι τι συζήτηση αυτή την κάνεις με τη θεία Μαγδάλω από το χωρίο, ετών 220, αλλά με ανθρώπους της ηλικίας σου!
Υ.Γ2 Πένυ μου, που παντρεύεσαι την Παρασκευή, να ζήσετε, και να περάσετε καλά μαζί, με πολύ πολύ ευτυχία.
Υ.Γ3 Συνταγή αύριο, σήμερα με πονάει ο καρπός μου!
Εκείνο όμως που μου τι δίνει περισσότερο απ’ όλα είναι το .... άντε και στους ανύπανδρους!
Με ρωτάς κυρία μου αν θέλω να παντρευτώ! Γιατί με κοιτάς με μάτια συμπόνιας, που λένε ... το καημένο, δεν παντρεύτηκε, κάποιο κουσούρι έχει....
Δηλώνω υπεύθυνα ότι
α) δεν έχω κανένα κουσούρι,
β) δεν είμαι άτυχη (κατά το τυχερά είναι αυτά)
γ) δεν είμαι δυστυχισμένη που δεν έχω παντρευτεί
δ) ναι ξέρω τα γηρατειά είναι άσχημα κατά τη γνώμη σας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εγώ θέλω σώνει και ντε κάποιον να μου φέρνει χαμομήλια και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες, όταν μεγαλώσω (και άλλο)
ε) και να ήθελα χαμομήλι αυτός δεν είναι λόγος να παντρευτώ κάποιον!
στ) μπορεί να είμαι ανύπανδρη αλλά μάλλον κάνω περισσότερο σεχ από εσάς!
ζ) όχι δεν θέλω να κάνω παιδιά
η) όχι δεν χρειάζεται να παντρευτώ για να κάνω παιδιά
θ) όχι δεν με κορόιδεψε κανένας, και δεν ήπιε την νιότη μου
ι) δεν μπορώ να ορκιστώ ότι το παραπάνω δεν το έκανα εγώ η ίδια σε κάποιον
κ) ναι μπορείς να είσαι ευτυχισμένος και ανύπανδρος
λ) ... και τώρα και πάντα ...
μ) δεν θα είμαι δυστυχισμένη όταν γεράσω, θέλετε να σας υπογράψω ένορκη βεβαίωση;
ν) όχι ο γάμος δεν είναι ο προορισμός του ανθρώπου, βλέπετε άλλα ζώα να παντρεύονται με νυφικά, πίπουλα και φτερά;
ξ) μπορεί μικρή να ήθελα να γίνω νυφούλα, αλλά με την φυσική ωρίμανση του ανθρώπου απέβαλα αυτά τα πρότυπα
ο) όχι δεν είναι θέμα ιδεολογίας είναι πραγματικό θέλω
π) μπορεί να μην με πιστεύετε, τι θέλετε να κάνω τώρα; Δεν θα σκάσω για να σας πείσω
ρ) οι άνδρες είναι χρήσιμοι βεβαίως, οι σύζυγοι δεν είναι
σ) όχι δεν χρειάζομαι κάποιον στο καναπέ μου για να βλέπω τηλεόραση τα βράδυ, μάτια χρειάζομαι για να το κάνω αυτό
τ) ... και τα σκουπίδια μπορώ να τα πετάξω μόνη μου ...
υ) ... έχω παρέες ... και πολλοί γκόμενοι περάσανε από τη ζωή μου ....
φ) όχι δεν λεω ότι κακώς παντρευτήκατε εσείς, κάνατε αυτό που θέλατε και μπράβο σας...
χ) .... και βέβαια είναι πιθανών στο μέλλον να αλλάξω γνώμη, αλλά τώρα αυτή είναι η γνώμη μου ....
ψ) δεν ξέρω αν θα παντρευόμουνα τον Μπραντ Πιτ, αν μου το ζήταγε, θα κοιμόμουνα πάντως μαζί του σίγουρα
ω) όχι δεν είμαι λεσβία
......όχι δεν θέλω να μου εύχεστε να παντρευτώ, να μου ευχηθείτε καλή υγεία, ευτυχία, ότι άλλο θέλετε, αλλά όχι γάμο ....
Τέλος.
Υ.Γ1. τα παραπάνω είναι οι απαντήσεις σε μία τυπική συζήτηση που γίνετε σε όλους τους γάμους, και το κακό δεν είναι ότι τι συζήτηση αυτή την κάνεις με τη θεία Μαγδάλω από το χωρίο, ετών 220, αλλά με ανθρώπους της ηλικίας σου!
Υ.Γ2 Πένυ μου, που παντρεύεσαι την Παρασκευή, να ζήσετε, και να περάσετε καλά μαζί, με πολύ πολύ ευτυχία.
Υ.Γ3 Συνταγή αύριο, σήμερα με πονάει ο καρπός μου!
Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008
Είναι καλό το Ζωνιανό!
Έχω πολλούς φίλους από τη Κρήτη και τόσο το νησί, όσο και η μούρλα τους μου αρέσει πολύ.
Το Σαββατοκύριακο θα πάμε στα Χανιά για να δοκιμάσουμε τις ρατσές, να βολτάρουμε στο λιμάνι, να αποχαιρετίσουμε το καλοκαίρι. Χτες λοιπόν έκανα ένα τηλεφωνικό γύρο στο ξενοδοχείο, το γραφείο ενοικίασης του αυτοκινήτου, κλπ, να επιβεβαιώσω τις κρατήσεις μου. «Κοπελιάααα, θα σε περιμένω όξω από το κτήριο, δεν μας αφήνουν να καπνίζουμε ετσί, τσε καθούμαστε όξω...» τι ωραία που τα έλεγε!!
Μιας και μιλάω λοιπόν αυτές τις μέρες με τους φίλους μου τους Κρητικούς, όλοι μου λέγανε ότι βράζει η Κρήτη. Αυτή η απίθανη ιστορία με τον Κεφαλογιάννη, έχει χωρίσει το νησί στα δύο. Εδώ και καιρό μου έχουν πει, ότι η μαφία των χασισοκαλλιεργητών στο νησί, έχει μεγάλες πλάτες. Σε τέτοιες περιπτώσεις, όλους τους παίρνει η μπάλα βέβαια, αλλά πολλοί μου είχαν πει τόσο για τον κύριο αυτόν όσο και για το άλλο φυντάνι του νησιού την «αγία οικογένεια». Τώρα να σας πω ότι έμεινα έκπληκτη όταν μου τα λέγανε τότε με τη φασαρία των Ζωνιανών, θα σας γελάσω και δεν το θέλω! Ήμουνα σίγουρη και είμαι ακόμα, ότι αυτές οι «οικογένειες» είναι μέχρι τα μπούνια χωμένες σε τέτοια πράγματα. Τώρα μην αρχίσετε τα σαχλά, έχεις αποδείξεις, πως κατηγορείς έτσι τον κόσμο. Και βέβαια δεν έχω αποδείξεις, και βέβαια δεν κατηγορώ κανένα. Έχω μία άποψη, που την έχω καλλιεργήσει τόσα χρόνια και αυτό είναι, την γνώμη μου λεω. Είναι καθήκον αυτών, μιας και ασχολούνται με την πολιτική, να πράξουν αναλόγως να μου αλλάξουν γνώμη. Όσο κάτι τέτοιο δεν γίνετε, έχω θα έχω ότι άποψη θέλω. Τέλος. Αυτά έλεγα τότε.
Μέχρι που σήμερα, ο κακός χαμός στα ράδια, γιατί λεει ο κύριος τελικά καταδικάσθηκε! στα ελληνικά δικαστήρια έγινε αυτό, με καταθέσεις ελλήνων αστυνομικών. Έμεινα άναυδη, γιατί ποτέ δεν πίστευα ότι κάποιοι θα είχαν το θάρρος να τον καταγγείλουν, να πάνε στα δικαστήρια να καταθέσουν και τελικά να τον καταδικάσουν. Άσχετο αν η ποινή είναι αστεία, άσχετο αν δεν θα πάει φυλακή, το ουσιαστικό είναι ότι υπάρχουν δικαστές και αστυνομικοί που δεν υπέκυψαν σε εκφοβισμό.
Βράζει η Κρήτη για το θέμα, γιατί οι εκφοβισμοί και οι εκβιασμοί είναι καθημερινό φαινόμενο, για όποιον θέλει να ασχοληθεί με το θέμα. Έτσι μου λένε τουλάχιστον, προσωπική άποψη και βέβαια δεν έχω, αλλά και πάλι οι άνθρωποι δεν έχουν λόγο να με παραπληροφορούν.
Τώρα αν αυτό που έγινε έχει καμία άλλη ουσία από αυτή που προανέφερα, όχι δεν έχει. Σε λίγο θα ξεχαστεί και όλα θα συνεχίσουν ως έχει. Αν το θέμα έχει και πολιτικές προεκτάσεις και βέβαια έχει, αλλά μέσα στον οχετό που υπάρχει γύρω μας είναι μικρό το θέμα. Οι οικογένειες αυτές, έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι. Υπάρχουν όμως γίδια που και τους ψηφίζουν και τους θεωρούν σημαίνοντα πρόσωπα της κοινωνίας, και τους επιτρέπουν να κάνουν ότι κάνουν.
Σήμερα άκουσα και ένα ωραίο σχόλιο σχετικά με τις διάφορες ποιότητες που υπάρχουν και τη γενικότερη νηφαλιότητα του πρωθυπουργού μας, αλλά μάλλον είναι χοντρό να το επαναλάβω εδώ. Το αφήνω στη φαντασία σας.
Και για να σας υπενθυμίσω το θέμα, μιλάμε για ναρκωτικά και όχι για ρακές, έτσι; Είναι τεράστιο το έγκλημα, όχι αστεία πράγματα. Κρέμασμα στο Σύνταγμα θέλουν αλλά τι να λέμε τώρα!. Τουλάχιστον για εμένα είναι τεράστιο, μιας και προφανώς κάποιοι λένε ότι και αυτή, δουλειά είναι, και κάποιος πρέπει να την κάνει.
Λοιπόν στο ψυγείο μου έχουν ξεμείνει κάτι σταφύλια που δεν τα τρωω, και ως καλή οικονόμα και νοικοκυρά, έψαχνα να δω τι να τα κάνω. Βρήκα μία πολύ ωραία συνταγή και την έκανα αμέσως, σας την παραθέτω ....
Ψαρονέφρι με φρέσκο χυμό σταφυλιού
2 ψαρονέφρια
1 μικρό κρεμμύδι λιωμένο στο μούλτι
600 γραμμάρια ρόγες σταφυλιού
1 κουταλάκι λευκό ξύδι
1 κουταλάκι κόλιανδρο κοπανισμένο
λάδι
½ κρασοπότηρο λευκό κρασί
αλάτι πιπέρι
Σε ένα σουρωτήρι που έχετε ακουμπήσει πάνω σε ένα μεγάλο μπολ, λιώνετε με τα χέρια το σταφύλι καλά να βγάλουν οι ρόγες όλα τα υγρά τους και να χυθεί μέσα στη λεκάνη. Σε ένα μεγάλο τηγάνι σοτάρατε το κρεμμύδι και τα ψαρονέφρια με το λάδι. Αφού ροδίσουν καλά απ΄ όλες τις μεριές ρίχνετε το αλάτι, το πίπερι και το κόλιανδρο, και το σβήνετε με το λευκό κρασί και το ξύδι. Όταν εξατμιστεί το αλκοόλ ρίχνετε το χυμό του σταφυλιού, χαμηλώνετε τη φωτιά και μαγειρεύετε τα 2 ψαρονέφρια με σκεπασμένο τηγάνι για 15 λεπτά περίπου. Σερβίρετε το ψαρονέφρι κομμένο σε φετούλες με πουρέ, ψητά λαχανικά, μανιτάρια, ή τηγανιτές πατατούλες και βέβαια περιχύνετε με τη υπέροχη σαλτσούλα από το χυμό των σταφυλιών.
Το Σαββατοκύριακο θα πάμε στα Χανιά για να δοκιμάσουμε τις ρατσές, να βολτάρουμε στο λιμάνι, να αποχαιρετίσουμε το καλοκαίρι. Χτες λοιπόν έκανα ένα τηλεφωνικό γύρο στο ξενοδοχείο, το γραφείο ενοικίασης του αυτοκινήτου, κλπ, να επιβεβαιώσω τις κρατήσεις μου. «Κοπελιάααα, θα σε περιμένω όξω από το κτήριο, δεν μας αφήνουν να καπνίζουμε ετσί, τσε καθούμαστε όξω...» τι ωραία που τα έλεγε!!
Μιας και μιλάω λοιπόν αυτές τις μέρες με τους φίλους μου τους Κρητικούς, όλοι μου λέγανε ότι βράζει η Κρήτη. Αυτή η απίθανη ιστορία με τον Κεφαλογιάννη, έχει χωρίσει το νησί στα δύο. Εδώ και καιρό μου έχουν πει, ότι η μαφία των χασισοκαλλιεργητών στο νησί, έχει μεγάλες πλάτες. Σε τέτοιες περιπτώσεις, όλους τους παίρνει η μπάλα βέβαια, αλλά πολλοί μου είχαν πει τόσο για τον κύριο αυτόν όσο και για το άλλο φυντάνι του νησιού την «αγία οικογένεια». Τώρα να σας πω ότι έμεινα έκπληκτη όταν μου τα λέγανε τότε με τη φασαρία των Ζωνιανών, θα σας γελάσω και δεν το θέλω! Ήμουνα σίγουρη και είμαι ακόμα, ότι αυτές οι «οικογένειες» είναι μέχρι τα μπούνια χωμένες σε τέτοια πράγματα. Τώρα μην αρχίσετε τα σαχλά, έχεις αποδείξεις, πως κατηγορείς έτσι τον κόσμο. Και βέβαια δεν έχω αποδείξεις, και βέβαια δεν κατηγορώ κανένα. Έχω μία άποψη, που την έχω καλλιεργήσει τόσα χρόνια και αυτό είναι, την γνώμη μου λεω. Είναι καθήκον αυτών, μιας και ασχολούνται με την πολιτική, να πράξουν αναλόγως να μου αλλάξουν γνώμη. Όσο κάτι τέτοιο δεν γίνετε, έχω θα έχω ότι άποψη θέλω. Τέλος. Αυτά έλεγα τότε.
Μέχρι που σήμερα, ο κακός χαμός στα ράδια, γιατί λεει ο κύριος τελικά καταδικάσθηκε! στα ελληνικά δικαστήρια έγινε αυτό, με καταθέσεις ελλήνων αστυνομικών. Έμεινα άναυδη, γιατί ποτέ δεν πίστευα ότι κάποιοι θα είχαν το θάρρος να τον καταγγείλουν, να πάνε στα δικαστήρια να καταθέσουν και τελικά να τον καταδικάσουν. Άσχετο αν η ποινή είναι αστεία, άσχετο αν δεν θα πάει φυλακή, το ουσιαστικό είναι ότι υπάρχουν δικαστές και αστυνομικοί που δεν υπέκυψαν σε εκφοβισμό.
Βράζει η Κρήτη για το θέμα, γιατί οι εκφοβισμοί και οι εκβιασμοί είναι καθημερινό φαινόμενο, για όποιον θέλει να ασχοληθεί με το θέμα. Έτσι μου λένε τουλάχιστον, προσωπική άποψη και βέβαια δεν έχω, αλλά και πάλι οι άνθρωποι δεν έχουν λόγο να με παραπληροφορούν.
Τώρα αν αυτό που έγινε έχει καμία άλλη ουσία από αυτή που προανέφερα, όχι δεν έχει. Σε λίγο θα ξεχαστεί και όλα θα συνεχίσουν ως έχει. Αν το θέμα έχει και πολιτικές προεκτάσεις και βέβαια έχει, αλλά μέσα στον οχετό που υπάρχει γύρω μας είναι μικρό το θέμα. Οι οικογένειες αυτές, έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι. Υπάρχουν όμως γίδια που και τους ψηφίζουν και τους θεωρούν σημαίνοντα πρόσωπα της κοινωνίας, και τους επιτρέπουν να κάνουν ότι κάνουν.
Σήμερα άκουσα και ένα ωραίο σχόλιο σχετικά με τις διάφορες ποιότητες που υπάρχουν και τη γενικότερη νηφαλιότητα του πρωθυπουργού μας, αλλά μάλλον είναι χοντρό να το επαναλάβω εδώ. Το αφήνω στη φαντασία σας.
Και για να σας υπενθυμίσω το θέμα, μιλάμε για ναρκωτικά και όχι για ρακές, έτσι; Είναι τεράστιο το έγκλημα, όχι αστεία πράγματα. Κρέμασμα στο Σύνταγμα θέλουν αλλά τι να λέμε τώρα!. Τουλάχιστον για εμένα είναι τεράστιο, μιας και προφανώς κάποιοι λένε ότι και αυτή, δουλειά είναι, και κάποιος πρέπει να την κάνει.
Λοιπόν στο ψυγείο μου έχουν ξεμείνει κάτι σταφύλια που δεν τα τρωω, και ως καλή οικονόμα και νοικοκυρά, έψαχνα να δω τι να τα κάνω. Βρήκα μία πολύ ωραία συνταγή και την έκανα αμέσως, σας την παραθέτω ....
Ψαρονέφρι με φρέσκο χυμό σταφυλιού
2 ψαρονέφρια
1 μικρό κρεμμύδι λιωμένο στο μούλτι
600 γραμμάρια ρόγες σταφυλιού
1 κουταλάκι λευκό ξύδι
1 κουταλάκι κόλιανδρο κοπανισμένο
λάδι
½ κρασοπότηρο λευκό κρασί
αλάτι πιπέρι
Σε ένα σουρωτήρι που έχετε ακουμπήσει πάνω σε ένα μεγάλο μπολ, λιώνετε με τα χέρια το σταφύλι καλά να βγάλουν οι ρόγες όλα τα υγρά τους και να χυθεί μέσα στη λεκάνη. Σε ένα μεγάλο τηγάνι σοτάρατε το κρεμμύδι και τα ψαρονέφρια με το λάδι. Αφού ροδίσουν καλά απ΄ όλες τις μεριές ρίχνετε το αλάτι, το πίπερι και το κόλιανδρο, και το σβήνετε με το λευκό κρασί και το ξύδι. Όταν εξατμιστεί το αλκοόλ ρίχνετε το χυμό του σταφυλιού, χαμηλώνετε τη φωτιά και μαγειρεύετε τα 2 ψαρονέφρια με σκεπασμένο τηγάνι για 15 λεπτά περίπου. Σερβίρετε το ψαρονέφρι κομμένο σε φετούλες με πουρέ, ψητά λαχανικά, μανιτάρια, ή τηγανιτές πατατούλες και βέβαια περιχύνετε με τη υπέροχη σαλτσούλα από το χυμό των σταφυλιών.
Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008
Αναλφάβητοι;
Πρόσφατα, άκουγα τον κο Νανόπουλο σε μία ραδιοφωνική εκπομπή. Τον ρωτάει ο δημοσιογράφος ποιοι θα είναι οι αναλφάβητοι του μέλλοντος.
Αυτοί που θα χάσουν την ικανότητα να μαθαίνουν μεγαλώνοντας.
Μου έχει μείνει αυτή η απάντηση. Μήνες τώρα την σκέφτομαι και την στριφογυρίζω στο κεφάλι μου. Σαφώς αυτοί που δεν μπορούν να επικοινωνούν μέσω της σύγχρονης τεχνολογίας, είναι αναλφάβητοι. Σαφώς αυτοί που δεν μπορούν να εντοπίσουν τη γνώση και την πληροφορία, που πλέον είναι πολύ μεγαλύτερη από το παρελθόν και διατίθεται με ανορθόδοξους τρόπους, είναι αναλφάβητοι.
Τον προβληματισμό αυτό, επέτεινε η διαπίστωση – τόσο δικιά μου όσο και άλλων - ότι πολλά νέα παιδία με πληθώρα πτυχίων και γνώσεων, αδυνατούν να χρησιμοποιήσουν αυτά που έμαθαν στη δουλειά αλλά και στη καθημερινότητά τους.
Καπάκι, κάνω και μία συζήτηση με τη Ζέφη στη Νάχο, για τη γλώσσα, τον πλούτο της, την ανορθογραφία, το μονοτονικό τη διδασκαλία της γλώσσας στα σχολεία σήμερα, και τα γνωστά που λένε πολλά χρόνια οι φιλόλογοι, και γενικά οι λάτρεις της γλώσσας, οι ασχολούμενοι επαγγελματικά ή μη με το αντικείμενο. Βέβαια διαφωνούσαμε σε πάρα πολλά πράγματα αλλά αυτό δεν έχει σημασία.
Μετά ήρθε και εκείνο το «παρακολούθημα του ανδρός της» που μου έκανε εντύπωση. Μου άρεσε η έκφραση αυτή, αν και δεν την είχα ξανακούσει, αν και πιστεύω ότι το όποιο ζητούμενο, εκφράσθηκε με αυτή τη φράση, τόσο εξεζητημένα, για εντυπωσιασμό. Πάντως μου άρεσε, και μου θύμισε, τον τίτλο ενός βιβλίου που είχα διαβάσει μικρή που και αυτός μου άρεσε πάρα πολύ, «Οι αναλφάβητοι του έρωτα».
Είναι σαφές ότι στην Ευρώπη δεν υπάρχουν πλέον αναλφάβητοι. Τουλάχιστον με την κλασσική έννοια, με την έννοια του γενικού και απόλυτου αναλφαβητισμού. Διαβάζω ορισμό ... «δηλώνει την παντελή άγνοια γνώσης και γραφής τουλάχιστον μίας γλώσσας».
Βεβαίως αυτός ο ορισμός δεν με καλύπτει. Όταν λεω κάποιον αγράμματο – και γίδι – δεν εννοώ αυτό. Ταυτόχρονα, όταν βλέπω ότι ο πατέρας μου, δεν μπορεί να κάνει κατάθεση στα ΑΤΜς των τραπεζών και ζορίζετε, ο αναλφαβητισμός μου έρχεται στο μυαλό.
Μπήκα λοιπόν στο Γούγλη και το έψαξα λίγο. Μήπως τελικά είμαι αναλφάβητη και εγώ;
Βρήκα τον ορισμό του Λειτουργικού Αναλφαβητισμού, ..., «η έλλειψη, μεγάλη ή μικρή της ικανότητας να χρησιμοποιεί το άτομο τις γνώσεις που του παρέχει η κοινωνική ζωή και να τις μεταχειρίζεται, να αξιοποιεί δηλαδή τις γνώσεις που αποκτάει μέσω της γραπτής και της προφορικής αποτύπωσης του λόγου και μέσω αυτού των πληροφοριών που κατέχει».
Έμαθα επίσης ότι, νέες προχωρημένες γραφές έχουν επινοηθεί σε αντιδιαστολή ή/και συμπλήρωση της αλφαβητικής γραφής, αλλά και πάρα πολλά άλλα που δεν είναι του παρόντος.
Η άποψή μου ήταν πάντα ότι η ευθύνη τόσο του σχολείου, όσο και του σπιτιού για τον «αλφαβητισμό» ενός νέου ανθρώπου είναι η ίδια. Συνήθως μουρμουράμε κλισέ, ότι τα σχολεία δίνουν στείρες γνώσεις, ότι το εκπαιδευτικό σύστημα προάγει την παπαγαλία, και άλλα τέτοια σαχλά, αλλά σπάνια κάποιος μιλάει για την ικανότητα των γονιών να παιδεύσουν τα παιδιά τους στο σύγχρονο κόσμο. Οι γονείς που με τον ρυθμό που αλλάζει η κοινωνία είναι οι ίδιοι πλέον αναλφάβητοι, πως λοιπόν με την σειρά τους θα μπορέσουν να μάθουν στα παιδιά τους να «αξιοποιούν τις γνώσεις τους για το καλό της κοινωνίας;».
Οι περισσότεροι δε από εμάς, η γενιά μου είναι γονείς πλέον, κουβαλάμε αναπηρίες, είμαστε «αναλφάβητοι» σε πολλούς τομείς, τεχνολογικά, κοινωνικά, ερωτικά, περιβαλλοντικά, ..., πως να το κάνουμε, έτσι είναι. Και αμφιβάλω αν μας έμαθε ποτέ κανένας να αξιοποιούμε τις γνώσεις να τις μεταχειριζόμαστε ... νομίζω λοιπόν ότι σε αυτή την κατεύθυνση, η δικιά μου γενιά, γίνετε χειρότερος γονέας.
Ακούω φίλους και γνωστούς να ψάχνουν τα ιδιωτικά σχολεία, να αναρωτιούνται πιο είναι καλύτερο, άλλοι να λένε, εγώ στο δημόσιο πήγα και δεν έπαθα τίποτα, έτσι και τα παιδιά μου. Καταλαβαίνω απόλυτα την αγωνία αυτή. Δεν θα κάνει όμως το σχολείο, η επιμέλεια των παιδιών, οι καλοί δάσκαλοι και οι μεγάλοι βαθμοί, την επιτυχία στη μόρφωση. Και σαφώς αυτό είναι το ζητούμενο να πετύχει η μόρφωση. Αντίθετα μάλιστα, η στείρα γνώση των μεγαλοσχολείων (αλλά και των δημόσιων) χωρίς την επένδυση από τον κοινωνικό περίγυρο σε ικανότητες αφομοίωσης και αξιοποίησης, δημιουργεί ένα χάος και μία γιγαντιαία σύγχυση στα παιδιά.
Αυτή τη σύγχυση βλέπω συνέχεια γύρω μου.
Σας φλόμωσα με αρλούμπες και αμπελοφιλοσοφίες; Γονείς μην αγχώνεστε ότι μπορείτε θα κάνετε, αφήστε εμάς τους άτεκνους, που είμαστε έξω από τον χορό βέβαια, να σας κρίνουμε στεγνά και μην μας δίνετε σημασία!
Για να γλυκάνετε τα μωράκια σας, τα μοσχαναθρεμμένα, θα σας δώσω σήμερα μία πολύ καλή συνταγή του κου Παρλιάρου, για την οποία τρελαίνονται τα μικρά.
Κέικ με σοκολάτα, φιστίκια και αχλάδι
150 γραμμάρια αλεύρι
150 γραμμάρια άχνη
1 κουταλάκι μπέικιν πάουντερ
1 πρέζα αλάτι
150 γραμμάρια βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
3 αυγά
200 γραμμάρια κουβερτούρα κομμένη σε μικρά κομμάτια
1 αχλάδι κομπόστα (2 μισά) κομμένο σε μικρά κομμάτια (αντί για αχλάδι μπορείτε να βάλετε και κομπόστα ροδάκινο)
ξίσμα πορτοκαλιού
60 γραμμάρια ψίχα φιστίκια Αιγίνης
Σε ένα μεγάλο μπολ ανακατέψτε το αλεύρι, τα αυγά, το βούτυρο, το μπέικιν και το αλάτι και την άχνη, αρκετά καλά με μία σπάτουλα μέχρι να ομογενοποιηθούν. Προσθέστε τα κομμάτια σοκολάτας, το αχλάδι και τα φιστίκια και ομογενοποιήστε. Βάζουμε το μίγμα σε βουτυρωμένη και αλευρωμένη φόρμα για κέικ (αν είναι δυνατόν μακρόστενη), και ψήνετε το κέικ σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα για 50 λεπτά περίπου και μετά για άλλα 10 λεπτά στους 160 βαθμούς. Αφήστε το να κρυώσει πριν το κόψετε και μην αφήσετε τα σκασμένα σας να το διαλύσουν !!
Αυτοί που θα χάσουν την ικανότητα να μαθαίνουν μεγαλώνοντας.
Μου έχει μείνει αυτή η απάντηση. Μήνες τώρα την σκέφτομαι και την στριφογυρίζω στο κεφάλι μου. Σαφώς αυτοί που δεν μπορούν να επικοινωνούν μέσω της σύγχρονης τεχνολογίας, είναι αναλφάβητοι. Σαφώς αυτοί που δεν μπορούν να εντοπίσουν τη γνώση και την πληροφορία, που πλέον είναι πολύ μεγαλύτερη από το παρελθόν και διατίθεται με ανορθόδοξους τρόπους, είναι αναλφάβητοι.
Τον προβληματισμό αυτό, επέτεινε η διαπίστωση – τόσο δικιά μου όσο και άλλων - ότι πολλά νέα παιδία με πληθώρα πτυχίων και γνώσεων, αδυνατούν να χρησιμοποιήσουν αυτά που έμαθαν στη δουλειά αλλά και στη καθημερινότητά τους.
Καπάκι, κάνω και μία συζήτηση με τη Ζέφη στη Νάχο, για τη γλώσσα, τον πλούτο της, την ανορθογραφία, το μονοτονικό τη διδασκαλία της γλώσσας στα σχολεία σήμερα, και τα γνωστά που λένε πολλά χρόνια οι φιλόλογοι, και γενικά οι λάτρεις της γλώσσας, οι ασχολούμενοι επαγγελματικά ή μη με το αντικείμενο. Βέβαια διαφωνούσαμε σε πάρα πολλά πράγματα αλλά αυτό δεν έχει σημασία.
Μετά ήρθε και εκείνο το «παρακολούθημα του ανδρός της» που μου έκανε εντύπωση. Μου άρεσε η έκφραση αυτή, αν και δεν την είχα ξανακούσει, αν και πιστεύω ότι το όποιο ζητούμενο, εκφράσθηκε με αυτή τη φράση, τόσο εξεζητημένα, για εντυπωσιασμό. Πάντως μου άρεσε, και μου θύμισε, τον τίτλο ενός βιβλίου που είχα διαβάσει μικρή που και αυτός μου άρεσε πάρα πολύ, «Οι αναλφάβητοι του έρωτα».
Είναι σαφές ότι στην Ευρώπη δεν υπάρχουν πλέον αναλφάβητοι. Τουλάχιστον με την κλασσική έννοια, με την έννοια του γενικού και απόλυτου αναλφαβητισμού. Διαβάζω ορισμό ... «δηλώνει την παντελή άγνοια γνώσης και γραφής τουλάχιστον μίας γλώσσας».
Βεβαίως αυτός ο ορισμός δεν με καλύπτει. Όταν λεω κάποιον αγράμματο – και γίδι – δεν εννοώ αυτό. Ταυτόχρονα, όταν βλέπω ότι ο πατέρας μου, δεν μπορεί να κάνει κατάθεση στα ΑΤΜς των τραπεζών και ζορίζετε, ο αναλφαβητισμός μου έρχεται στο μυαλό.
Μπήκα λοιπόν στο Γούγλη και το έψαξα λίγο. Μήπως τελικά είμαι αναλφάβητη και εγώ;
Βρήκα τον ορισμό του Λειτουργικού Αναλφαβητισμού, ..., «η έλλειψη, μεγάλη ή μικρή της ικανότητας να χρησιμοποιεί το άτομο τις γνώσεις που του παρέχει η κοινωνική ζωή και να τις μεταχειρίζεται, να αξιοποιεί δηλαδή τις γνώσεις που αποκτάει μέσω της γραπτής και της προφορικής αποτύπωσης του λόγου και μέσω αυτού των πληροφοριών που κατέχει».
Έμαθα επίσης ότι, νέες προχωρημένες γραφές έχουν επινοηθεί σε αντιδιαστολή ή/και συμπλήρωση της αλφαβητικής γραφής, αλλά και πάρα πολλά άλλα που δεν είναι του παρόντος.
Η άποψή μου ήταν πάντα ότι η ευθύνη τόσο του σχολείου, όσο και του σπιτιού για τον «αλφαβητισμό» ενός νέου ανθρώπου είναι η ίδια. Συνήθως μουρμουράμε κλισέ, ότι τα σχολεία δίνουν στείρες γνώσεις, ότι το εκπαιδευτικό σύστημα προάγει την παπαγαλία, και άλλα τέτοια σαχλά, αλλά σπάνια κάποιος μιλάει για την ικανότητα των γονιών να παιδεύσουν τα παιδιά τους στο σύγχρονο κόσμο. Οι γονείς που με τον ρυθμό που αλλάζει η κοινωνία είναι οι ίδιοι πλέον αναλφάβητοι, πως λοιπόν με την σειρά τους θα μπορέσουν να μάθουν στα παιδιά τους να «αξιοποιούν τις γνώσεις τους για το καλό της κοινωνίας;».
Οι περισσότεροι δε από εμάς, η γενιά μου είναι γονείς πλέον, κουβαλάμε αναπηρίες, είμαστε «αναλφάβητοι» σε πολλούς τομείς, τεχνολογικά, κοινωνικά, ερωτικά, περιβαλλοντικά, ..., πως να το κάνουμε, έτσι είναι. Και αμφιβάλω αν μας έμαθε ποτέ κανένας να αξιοποιούμε τις γνώσεις να τις μεταχειριζόμαστε ... νομίζω λοιπόν ότι σε αυτή την κατεύθυνση, η δικιά μου γενιά, γίνετε χειρότερος γονέας.
Ακούω φίλους και γνωστούς να ψάχνουν τα ιδιωτικά σχολεία, να αναρωτιούνται πιο είναι καλύτερο, άλλοι να λένε, εγώ στο δημόσιο πήγα και δεν έπαθα τίποτα, έτσι και τα παιδιά μου. Καταλαβαίνω απόλυτα την αγωνία αυτή. Δεν θα κάνει όμως το σχολείο, η επιμέλεια των παιδιών, οι καλοί δάσκαλοι και οι μεγάλοι βαθμοί, την επιτυχία στη μόρφωση. Και σαφώς αυτό είναι το ζητούμενο να πετύχει η μόρφωση. Αντίθετα μάλιστα, η στείρα γνώση των μεγαλοσχολείων (αλλά και των δημόσιων) χωρίς την επένδυση από τον κοινωνικό περίγυρο σε ικανότητες αφομοίωσης και αξιοποίησης, δημιουργεί ένα χάος και μία γιγαντιαία σύγχυση στα παιδιά.
Αυτή τη σύγχυση βλέπω συνέχεια γύρω μου.
Σας φλόμωσα με αρλούμπες και αμπελοφιλοσοφίες; Γονείς μην αγχώνεστε ότι μπορείτε θα κάνετε, αφήστε εμάς τους άτεκνους, που είμαστε έξω από τον χορό βέβαια, να σας κρίνουμε στεγνά και μην μας δίνετε σημασία!
Για να γλυκάνετε τα μωράκια σας, τα μοσχαναθρεμμένα, θα σας δώσω σήμερα μία πολύ καλή συνταγή του κου Παρλιάρου, για την οποία τρελαίνονται τα μικρά.
Κέικ με σοκολάτα, φιστίκια και αχλάδι
150 γραμμάρια αλεύρι
150 γραμμάρια άχνη
1 κουταλάκι μπέικιν πάουντερ
1 πρέζα αλάτι
150 γραμμάρια βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
3 αυγά
200 γραμμάρια κουβερτούρα κομμένη σε μικρά κομμάτια
1 αχλάδι κομπόστα (2 μισά) κομμένο σε μικρά κομμάτια (αντί για αχλάδι μπορείτε να βάλετε και κομπόστα ροδάκινο)
ξίσμα πορτοκαλιού
60 γραμμάρια ψίχα φιστίκια Αιγίνης
Σε ένα μεγάλο μπολ ανακατέψτε το αλεύρι, τα αυγά, το βούτυρο, το μπέικιν και το αλάτι και την άχνη, αρκετά καλά με μία σπάτουλα μέχρι να ομογενοποιηθούν. Προσθέστε τα κομμάτια σοκολάτας, το αχλάδι και τα φιστίκια και ομογενοποιήστε. Βάζουμε το μίγμα σε βουτυρωμένη και αλευρωμένη φόρμα για κέικ (αν είναι δυνατόν μακρόστενη), και ψήνετε το κέικ σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα για 50 λεπτά περίπου και μετά για άλλα 10 λεπτά στους 160 βαθμούς. Αφήστε το να κρυώσει πριν το κόψετε και μην αφήσετε τα σκασμένα σας να το διαλύσουν !!
Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008
Γραφειοκρατία ή ανικανότητα
Πρόσφατα για ένα έργο που εκτελούμε στην Ελλάδα, πέσαμε πάνω σε ένα τοίχο. Μας πήρε καιρό να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται.
Είναι τυπική Ελληνική γραφειοκρατία, από αυτές που συναντάς όταν πας στην εφορία για παράδειγμα; Όπου μπαίνεις φυσιολογικός πολίτης, λογικός και σώφρον και βγαίνεις με τον ζουρλομανδύα φορεμένο, και τα μυαλά στα κάγκελα ...
Είναι τυπική Ελληνική ανευθυνότητα του δημόσιου υπάλληλου; Όπου αφού φίλησε κατουρημένες ποδιές για να γίνει ΔΥ και να παίρνει 820 ευρώ, τώρα δεν θέλει ούτε ευθύνες ούτε τίποτα, άρα για να «καλύψει την πλάτη του» - πάντα μου άρεσε αυτή η έκφραση μιας και το βάθος της δεν το κατάλαβα ποτέ! – ζητάει κολονοσκόπηση της συννυφάδας σου, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνετε ...
Είναι τυπική Ελληνική βλακεία; Όπου σιγά μην κάτσουμε να σκεφτούμε κιόλας, δεν παίρνουμε 820 για να σκεφτόμαστε κιόλας ...
Είναι τυπική Ελληνική διαφθορά; Θα σου κάνω τι ζωή πατίνι μέχρι να με λαδώσεις, ή ακριβώς γιατί δεν με λάδωσες ώστε να σου γίνει μάθημα ...
Είναι η τυπική Ελληνική ανικανότητα; Αυτό το δεν βλέπω πέραν του δάχτυλού μου, δεν μπορώ να χειριστώ το θέμα που μου ανέθεσαν, δεν μπορώ να δω το βάθος, την ουσία βρε αδελφέ, και έτσι για να σώσω και το τομάρι μου αλλά και τα προσχήματα, θα συγκεντρώσω την προσοχή μου στα τυπικά, και ας μην καταλαβαίνω τι μου γίνετε....
Για να καταλάβετε όμως, θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω περί τίνος πρόκειται χωρίς να σας αναφέρω όμως συγκεκριμένα πράγματα, μιας και όπως καταλαβαίνετε κάτι τέτοιο δεν μου επιτρέπετε.
Πελάτης ένα υπουργείο, υπεύθυνος χειρισμού του έργου, εξυπνάκιας με γιάπικο στυλ, 35-αρης. Καμία από τις, κατά σύμβαση, υποχρεώσεις του υπουργείου δεν πραγματοποιήθηκε, γιατί ...καταλαβαίνετε! Έτσι μας είπε όταν διαμαρτυρηθήκαμε. Καταλαβαίνετε!! Τι να καταλάβω βρε γίδι, ότι μου ζητάς να κάνω θαύματα και μετά παραπονιέσαι που δεν τα έκανα;
Είπαμε να πάμε παρακάτω και να προσπαθήσουμε να κάνουμε τη δουλειά όσο καλύτερα μπορούμε. Εκτελούμε το αντικείμενο, μέσα στα μύρια όσα προβλήματα, και στέλνουμε τα ριπόρτ μας, και παίρνουμε πίσω παρατηρήσεις για ορθογραφικά λάθη και άλλα σαχλά. Περνάει ο καιρός, ο γιάπις, ξυπνάει από τον λήθαργο και μας στέλνει μήνυμα ρωτώντας, ένα σκασμό πράγματα που τα έχουμε προ πολλού βεβαίως επισημάνει σε εκείνα τα σκατοριπορτ που μας βάζει κάθε μέρα (όπως το διαβάσατε – κάθε μέρα!) να του στέλνουμε και βέβαια δεν διαβάζει, γιατί ίσως δεν ξέρει γραφή και ανάγνωση, άλλη αιτία δεν βλέπω. Αφού του απαντάμε με έναν ευγενικό και διπλωματικό τρόπο, διάβασε τα ριπορτ ρε γίδι, ικανοποιείται το θηρίο και έρχεται η ώρα να μας πληρώσει μία ενδιάμεση πληρωμή, μίας και εδώ και 8 μήνες δουλεύουμε τσάμπα.
Και εκεί έρχεται ο ντουβρουτζάς! Οι οδηγίες μόνο για τι χαρτούρα που πρέπει να ετοιμάσουμε, ώστε να ελέγξει, και να εγκρίνει, ήταν καμία 30 σελίδες!!! Για να μαζευτούν όλα αυτά που ζητάει ο τύπος, πρέπει όλη η ομάδα του έργου να σταματήσει να δουλεύει για το έργο και να μαζεύει, σκανάρει, κωδικοποιεί και αρχειοθετεί χαρτιά. Μιλάμε για εκατοντάδες ώρες εργασίας, που οι περισσότερες βέβαια γίνονται υπό απίστευτη πίεση από τους συναδέλφους, γιατί βέβαια όλα πρέπει να γίνουν σε λίγες μέρες, και για τις οποίες βέβαια και δεν πληρώνεσαι και δεν στο είχε πει κανένας στην φάση της προκήρυξης του έργου, ώστε να κάνεις το κουμάντο σου βρε αδελφέ! Και δεν μιλάμε για πληροφορία που το Υπουργείο δικαιούται να έχει, που εκπορεύεται από το έργο, δεν μιλάμε για «legitimate request», αλλά για πληροφορία που την έχει ήδη πάρει ο τύπος, ηλεκτρονικά σε πίνακες και αρχεία και τώρα τα ζητάει σε άλλους πίνακες και με διαφορετική παρουσίαση, σε εκτύπωση, με τάδε γράμματα και με δείνα χρώματα!!! Σε τέτοια κλασέρ και με τέτοια χρωματιστά διαχωριστικά. Παντελώς άχρηστα πράγματα, τόνοι χαρτιού και μελανιού, ρύπανσης και μη παραγωγικών ανθρωποωρών για το τίποτα!! Επειδή ένας ανίκανος τύπος δεν μπορεί να καταλάβει την ουσία της δουλειάς που ζήτησε, και θέλει χαρτί να φαει το θηρίο για να χορτάσει.
Τώρα θα μου πείτε ότι δεν σας κάνει εντύπωση, και ότι έχετε τραβήξει και εσείς πολλά και χειρότερα. Έλα όμως που εγώ, δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση. Δεν μπορώ να αφήσω την γραφειοκρατία/ανευθυνότητα/βλακεία/διαφθορά/ανικανότητα να καταστρέφει τα πάντα γύρω μου. Είναι δυνατόν να αδιαφορούμε για πάντα; Εμείς και η αδιαφορία μας το έχει δημιουργήσει αυτό το φαινόμενο. Στην αδιαφορία μας πατάει αυτό το γίδι και κάνει ότι κάνει.
Γι’ αυτό το λόγο σας έγραψα αυτή την ιστορία, δείτε το σαν κραυγή. Αν ακούσετε στις ειδήσεις ότι 40-χρονη δάγκωσε υπάλληλο υπουργείου στο λαιμό, εγώ θα είμαι αυτή!
Τι θα φαμε σήμερα;
ΤΥΡΟΠΙΤΑ
½ κιλό ανθότυρο
250 γρ ρεγγατο τριμμένο
250 γρ φέτα
(εναλλακτικά ότι άλλο τυρί έχετε όχι όμως τα μαλακά κίτρινα τυριά που λιώνουν, και οπωσδήποτε κάποιο άσπρο τυρί, όπως φέτα, ανθότυρο, κατσικίσιο, κατίκι, κλπ ο συνδυασμός 2-3 τυριών δίνει στην τυροπιτά μια άλλη γεύση)
8-9 φύλλα μπακλαβά
3 κουταλιές της σούπας φυτίνη, και 3 κουταλιές της σούπας βούτυρο γάλακτος
5 αυγά
½ μπουκάλι σόδα
Σε μια λεκάνη τρίβετε στον τρίφτη του κρεμμυδιού όλα τα τυριά και τα ανακατεύετε. Πιπερώνετε αναλόγως (αλάτι δεν βάζουμε καθώς κάποιο από τα τυριά είναι αλμυρό αν δεν έχουμε βάλει καθόλου αλμυρό τυρί τότε προσθέτουμε αλάτι αναλόγως)
Λιώνουμε το βούτυρο σε ένα κατσαρολακι.
Βουτυρώνουμε με το πινέλο τον πάτο από ένα πυρέξ, απλώνουμε το ένα φύλο ώστε να καλύψουμε όλο τον πάτο και τα πλαϊνά του πυρέξ. Καθώς το φύλο είναι μεγαλύτερο αυτό που περισσεύει δεν το κόβουμε αλλά το αφήνουμε να προεξέχει από την μια μεριά του ταψιού. Βουτυρώνουμε με το πινέλο και απλώνουμε το 2ο φύλο ώστε ότι περισσεύει να βρίσκετε από την άλλη πλευρά του ταψιού. Βουτυρώνουμε και απλώνουμε το τρίτο φύλο αλλά αυτή την φορά το βάζουμε ολόκληρο στο πάτο του πυρέξ τσαλακώνοντας το σαν πατσαβούρα. Βουτυρώνουμε και ρίχνουμε το ¼ των τυριών ώστε να πάνε παντού στο πάτο, βάζουμε άλλο ένα φύλλο από πάνω τσαλακωμένο, βουτυρώνουμε και ρίχνουμε το άλλο ¼ των τυριών. Συνεχίζουμε μέχρι να τελειώσουν τα τυριά. Από πάνω διπλώνουμε τα δυο φύλα που προεξέχουν από τον πάτο, αριστερά και δεξιά του ταψιού και αφού τα βουτυρώσουμε βάζουμε από πάνω ένα ή δυο φύλλα ακόμα τσαλακωμένα. Ρίχνουμε το υπόλοιπο βούτυρο από πάνω να πάει παντού. Κόβουμε την τυρόπιτα σε κομμάτια και ρίχνουμε από πάνω τα 5 αυγά που τα έχουμε χτυπήσει καλά. Κουνάμε το πυρέξ ώστε το μίγμα των αυγών να πάνε παντού. Τα αφήνουμε για 15-20 λεπτά να απορροφηθούν και πριν το βάλουμε στο φούρνο ρίχνουμε ½ μπουκάλι σόδα. Κουνάμε πάλι το ταψί να πάει παντού. Το ψήνουμε σε αέρα στους 160 για 45 λεπτά με μια ώρα μέχρι να χρυσίσει.
Είναι τυπική Ελληνική γραφειοκρατία, από αυτές που συναντάς όταν πας στην εφορία για παράδειγμα; Όπου μπαίνεις φυσιολογικός πολίτης, λογικός και σώφρον και βγαίνεις με τον ζουρλομανδύα φορεμένο, και τα μυαλά στα κάγκελα ...
Είναι τυπική Ελληνική ανευθυνότητα του δημόσιου υπάλληλου; Όπου αφού φίλησε κατουρημένες ποδιές για να γίνει ΔΥ και να παίρνει 820 ευρώ, τώρα δεν θέλει ούτε ευθύνες ούτε τίποτα, άρα για να «καλύψει την πλάτη του» - πάντα μου άρεσε αυτή η έκφραση μιας και το βάθος της δεν το κατάλαβα ποτέ! – ζητάει κολονοσκόπηση της συννυφάδας σου, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνετε ...
Είναι τυπική Ελληνική βλακεία; Όπου σιγά μην κάτσουμε να σκεφτούμε κιόλας, δεν παίρνουμε 820 για να σκεφτόμαστε κιόλας ...
Είναι τυπική Ελληνική διαφθορά; Θα σου κάνω τι ζωή πατίνι μέχρι να με λαδώσεις, ή ακριβώς γιατί δεν με λάδωσες ώστε να σου γίνει μάθημα ...
Είναι η τυπική Ελληνική ανικανότητα; Αυτό το δεν βλέπω πέραν του δάχτυλού μου, δεν μπορώ να χειριστώ το θέμα που μου ανέθεσαν, δεν μπορώ να δω το βάθος, την ουσία βρε αδελφέ, και έτσι για να σώσω και το τομάρι μου αλλά και τα προσχήματα, θα συγκεντρώσω την προσοχή μου στα τυπικά, και ας μην καταλαβαίνω τι μου γίνετε....
Για να καταλάβετε όμως, θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω περί τίνος πρόκειται χωρίς να σας αναφέρω όμως συγκεκριμένα πράγματα, μιας και όπως καταλαβαίνετε κάτι τέτοιο δεν μου επιτρέπετε.
Πελάτης ένα υπουργείο, υπεύθυνος χειρισμού του έργου, εξυπνάκιας με γιάπικο στυλ, 35-αρης. Καμία από τις, κατά σύμβαση, υποχρεώσεις του υπουργείου δεν πραγματοποιήθηκε, γιατί ...καταλαβαίνετε! Έτσι μας είπε όταν διαμαρτυρηθήκαμε. Καταλαβαίνετε!! Τι να καταλάβω βρε γίδι, ότι μου ζητάς να κάνω θαύματα και μετά παραπονιέσαι που δεν τα έκανα;
Είπαμε να πάμε παρακάτω και να προσπαθήσουμε να κάνουμε τη δουλειά όσο καλύτερα μπορούμε. Εκτελούμε το αντικείμενο, μέσα στα μύρια όσα προβλήματα, και στέλνουμε τα ριπόρτ μας, και παίρνουμε πίσω παρατηρήσεις για ορθογραφικά λάθη και άλλα σαχλά. Περνάει ο καιρός, ο γιάπις, ξυπνάει από τον λήθαργο και μας στέλνει μήνυμα ρωτώντας, ένα σκασμό πράγματα που τα έχουμε προ πολλού βεβαίως επισημάνει σε εκείνα τα σκατοριπορτ που μας βάζει κάθε μέρα (όπως το διαβάσατε – κάθε μέρα!) να του στέλνουμε και βέβαια δεν διαβάζει, γιατί ίσως δεν ξέρει γραφή και ανάγνωση, άλλη αιτία δεν βλέπω. Αφού του απαντάμε με έναν ευγενικό και διπλωματικό τρόπο, διάβασε τα ριπορτ ρε γίδι, ικανοποιείται το θηρίο και έρχεται η ώρα να μας πληρώσει μία ενδιάμεση πληρωμή, μίας και εδώ και 8 μήνες δουλεύουμε τσάμπα.
Και εκεί έρχεται ο ντουβρουτζάς! Οι οδηγίες μόνο για τι χαρτούρα που πρέπει να ετοιμάσουμε, ώστε να ελέγξει, και να εγκρίνει, ήταν καμία 30 σελίδες!!! Για να μαζευτούν όλα αυτά που ζητάει ο τύπος, πρέπει όλη η ομάδα του έργου να σταματήσει να δουλεύει για το έργο και να μαζεύει, σκανάρει, κωδικοποιεί και αρχειοθετεί χαρτιά. Μιλάμε για εκατοντάδες ώρες εργασίας, που οι περισσότερες βέβαια γίνονται υπό απίστευτη πίεση από τους συναδέλφους, γιατί βέβαια όλα πρέπει να γίνουν σε λίγες μέρες, και για τις οποίες βέβαια και δεν πληρώνεσαι και δεν στο είχε πει κανένας στην φάση της προκήρυξης του έργου, ώστε να κάνεις το κουμάντο σου βρε αδελφέ! Και δεν μιλάμε για πληροφορία που το Υπουργείο δικαιούται να έχει, που εκπορεύεται από το έργο, δεν μιλάμε για «legitimate request», αλλά για πληροφορία που την έχει ήδη πάρει ο τύπος, ηλεκτρονικά σε πίνακες και αρχεία και τώρα τα ζητάει σε άλλους πίνακες και με διαφορετική παρουσίαση, σε εκτύπωση, με τάδε γράμματα και με δείνα χρώματα!!! Σε τέτοια κλασέρ και με τέτοια χρωματιστά διαχωριστικά. Παντελώς άχρηστα πράγματα, τόνοι χαρτιού και μελανιού, ρύπανσης και μη παραγωγικών ανθρωποωρών για το τίποτα!! Επειδή ένας ανίκανος τύπος δεν μπορεί να καταλάβει την ουσία της δουλειάς που ζήτησε, και θέλει χαρτί να φαει το θηρίο για να χορτάσει.
Τώρα θα μου πείτε ότι δεν σας κάνει εντύπωση, και ότι έχετε τραβήξει και εσείς πολλά και χειρότερα. Έλα όμως που εγώ, δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση. Δεν μπορώ να αφήσω την γραφειοκρατία/ανευθυνότητα/βλακεία/διαφθορά/ανικανότητα να καταστρέφει τα πάντα γύρω μου. Είναι δυνατόν να αδιαφορούμε για πάντα; Εμείς και η αδιαφορία μας το έχει δημιουργήσει αυτό το φαινόμενο. Στην αδιαφορία μας πατάει αυτό το γίδι και κάνει ότι κάνει.
Γι’ αυτό το λόγο σας έγραψα αυτή την ιστορία, δείτε το σαν κραυγή. Αν ακούσετε στις ειδήσεις ότι 40-χρονη δάγκωσε υπάλληλο υπουργείου στο λαιμό, εγώ θα είμαι αυτή!
Τι θα φαμε σήμερα;
ΤΥΡΟΠΙΤΑ
½ κιλό ανθότυρο
250 γρ ρεγγατο τριμμένο
250 γρ φέτα
(εναλλακτικά ότι άλλο τυρί έχετε όχι όμως τα μαλακά κίτρινα τυριά που λιώνουν, και οπωσδήποτε κάποιο άσπρο τυρί, όπως φέτα, ανθότυρο, κατσικίσιο, κατίκι, κλπ ο συνδυασμός 2-3 τυριών δίνει στην τυροπιτά μια άλλη γεύση)
8-9 φύλλα μπακλαβά
3 κουταλιές της σούπας φυτίνη, και 3 κουταλιές της σούπας βούτυρο γάλακτος
5 αυγά
½ μπουκάλι σόδα
Σε μια λεκάνη τρίβετε στον τρίφτη του κρεμμυδιού όλα τα τυριά και τα ανακατεύετε. Πιπερώνετε αναλόγως (αλάτι δεν βάζουμε καθώς κάποιο από τα τυριά είναι αλμυρό αν δεν έχουμε βάλει καθόλου αλμυρό τυρί τότε προσθέτουμε αλάτι αναλόγως)
Λιώνουμε το βούτυρο σε ένα κατσαρολακι.
Βουτυρώνουμε με το πινέλο τον πάτο από ένα πυρέξ, απλώνουμε το ένα φύλο ώστε να καλύψουμε όλο τον πάτο και τα πλαϊνά του πυρέξ. Καθώς το φύλο είναι μεγαλύτερο αυτό που περισσεύει δεν το κόβουμε αλλά το αφήνουμε να προεξέχει από την μια μεριά του ταψιού. Βουτυρώνουμε με το πινέλο και απλώνουμε το 2ο φύλο ώστε ότι περισσεύει να βρίσκετε από την άλλη πλευρά του ταψιού. Βουτυρώνουμε και απλώνουμε το τρίτο φύλο αλλά αυτή την φορά το βάζουμε ολόκληρο στο πάτο του πυρέξ τσαλακώνοντας το σαν πατσαβούρα. Βουτυρώνουμε και ρίχνουμε το ¼ των τυριών ώστε να πάνε παντού στο πάτο, βάζουμε άλλο ένα φύλλο από πάνω τσαλακωμένο, βουτυρώνουμε και ρίχνουμε το άλλο ¼ των τυριών. Συνεχίζουμε μέχρι να τελειώσουν τα τυριά. Από πάνω διπλώνουμε τα δυο φύλα που προεξέχουν από τον πάτο, αριστερά και δεξιά του ταψιού και αφού τα βουτυρώσουμε βάζουμε από πάνω ένα ή δυο φύλλα ακόμα τσαλακωμένα. Ρίχνουμε το υπόλοιπο βούτυρο από πάνω να πάει παντού. Κόβουμε την τυρόπιτα σε κομμάτια και ρίχνουμε από πάνω τα 5 αυγά που τα έχουμε χτυπήσει καλά. Κουνάμε το πυρέξ ώστε το μίγμα των αυγών να πάνε παντού. Τα αφήνουμε για 15-20 λεπτά να απορροφηθούν και πριν το βάλουμε στο φούρνο ρίχνουμε ½ μπουκάλι σόδα. Κουνάμε πάλι το ταψί να πάει παντού. Το ψήνουμε σε αέρα στους 160 για 45 λεπτά με μια ώρα μέχρι να χρυσίσει.
Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2008
Εφημερίδες και Περιοδικά
Εκεί λοιπόν που καθόμασταν το καλοκαιράκι στην Νίσυρο, και αφού είχε ήδη περάσει το 7-ήμερο αποτοξίνωσης, είπαμε να πάμε Δευτέρα πρωί να πάρουμε καμία εφημερίδα να δούμε αν υπάρχει ο υπόλοιπος κόσμος ή αν τον έφαγε «εκιός ο Μπούς».
Σκηνή στο μοναδικό μαγαζάκι του νησιού που πουλάει εφημερίδες ... περνάει 50-αρης ποδηλάτης και χωρίς να ξεκαβαλικέψει ρωτάει την ευγενέστατη κοπέλα, «εφημερίδες;», «το απόγευμα» του λεει αυτή, «πρωινές θέλω», «το απόγευμα», «δώσε μου την Κυριακάτικη», «το απόγευμα» του έλεγε αυτή, αυτός φόρτωνε, «την Ελευθεροτυπία της Κυριακής!!! θέλω» άρχισε να σκούζει, «το απόγευμα θα έρθουν όλες οι εφημερίδες και οι κυριακάτικες» του λεει αυτή με έντονο ύψος φυσικά, αλλά ακόμα πολύ ευγενικά. Εκεί τα πήρε ο εναλλακτικός, είχε και διακοπή ρεύματος όλο το νησί για ώρες, και άρχιζε να φωνάζει «να είσαι πιο ευγενής! και πως μιλάς έτσι στους πελάτες! και αν ήξερα εγώ τα κόλπα της Νισύρου που δεν έχει ρεύμα και εφημερίδες, δεν θα ερχόμουνα!» και διάφορα τέτοια. Η κοπέλα βέβαια δεν κατάλαβε γιατί ο τύπος τα πήρε, δεν κατάλαβε πόσο σημαντική ήταν η εφημερίδα για αυτόν τον Αθηναίο, συμπέρανε όμως ταχύτατα – και μας το είπε βέβαια – για τα πολλά νεύρα που έχουμε εμείς στην Αθήνα.
Μιας και λοιπόν δεν υπήρχαν εφημερίδες, είπαμε να πάρουμε κανένα περιοδικό να επιμορφωθούμε στα life style ζητήματα. Πήραμε το ΟΚ! Πως είναι όταν διαβάζεις «Τα νέα της Μουχρίτσας», τίποτα, ένα τέτοιο πράγμα! Είναι εβδομαδιαίο περιοδικό για τους Celebrity, λεει, και μας πήρε 21 δευτερόλεπτα να το ξεφυλλίσουμε (έχει πολλές σελίδες) και να διαπιστώσουμε, ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων άντε να διαβάζαμε τα άστρα. Γιατί κανείς μας δεν ήξερε τους Celebrity στους οποίους αναφερόντουσαν τα ρεπορτάζ! Κάτι παντελώς άγνωστοι άνθρωποι, με φωτογραφίες που και η μάνα τους να έβλεπε ούτε αυτή δεν θα τους αναγνώριζε, και με θεματολογία όπως «την πείραξε το κρεμμύδι στο σουβλάκι την εξωτική καλλονή Σούλα Χλιμιτζουγαηδουρίδου, και είχε καούρες όλο το βράδυ στη Μύκονο!»
Επίσης έλεγε και για δεκάδες αμερικανούς ηθοποιούς, που πάλι δεν ξέρεις κανένα, γιατί παίζουν σε αμερικάνικα σήριαλ που δεν έχουν έρθει στην Ελλάδα. Τόσο ενδιαφέρον περιοδικό σας λεω. Πρόσφατα όμως έμαθα, η αμαθής, ότι α) είναι παγκόσμιο και κυκλοφορεί με αντίστοιχη θεματολογία σε πολλές χώρες β) στην Ελλάδα πουλάει 30 000 φύλα την βδομάδα! . Κανένα σχόλιο;;;
Μετά από αυτή την εμπειρία, μου γεννήθηκε η περιέργεια, και όπου βλέπω κυκλοφορίες προϊόντων τύπου, τις διαβάζω. Και έτσι έμαθα το άλλο εκπληκτικό. Η Χώρα, καθημερινή απογευματινή εφημερίδα του έγκριτου κου Τράγκα, πουλάει το εκπληκτικό νούμερο των 600 φύλλων ημερησίως! και βγάζει και κυριακάτικο φύλλο με τα ίδια εντυπωσιακά αποτελέσματα. Άρα αυτή η εφημερίδα μαζεύει από τα περίπτερα κάθε μέρα περίπου 600 ευρώ δηλαδή 18 000 ευρώ το μήνα, από τους αναγνώστες, από τους ανθρώπους δηλαδή που της εμπιστεύονται την ενημέρωσή τους. Και βέβαια κάποια εκατομμύρια από το Ελληνικό δημόσιο έχω διαβάσει, γιατί αυτόν τον τρόπο βρήκε η κυβέρνηση να ανταμείψει τον κο Τράγκα για τις υπηρεσίες του. Αν τον προσλάμβανε άλλωστε, ούτε τέτοια ποσά θα μπορούσε να του δώσει, ούτε και αυτός θα ήταν «ανεξάρτητος» όπως πρέπει να είναι κάθε δημοσιογράφος.
Μέχρις εδώ καλά, ο κάθε άνθρωπος κάνει την δουλεία που μπορεί να κάνει, και η κάθε κυβέρνηση κοιτάει το συμφέρων της. Τα ζητήματα σπατάλης δημόσιου χρήματος δεν θέλω να τα γράψω στην παρούσα ανάρτηση. Η απορία μου όμως είναι γιατί αυτός ο άνθρωπος, που ως ελεύθερη και συνειδητή επιλογή τον διαλέγουν, αυτόν προσωπικά και κατα μόνας, μόνο 600 έλληνες, είναι μεγάλη τηλεπερσόνα και πολιτικός αναλυτής και είναι κάθε μέρα στο σαλόνι μου με την ασχημόφατσα του. Τώρα θα μου πείτε ούτε στην ΤΒ είσαι υποχρεωμένος να τον δεις, όπως δεν διαβάζεις την εφημερίδα του. Σε περίπτωση όμως που θες να δεις τον Χατζηνικολάου, πρέπει να φας στη μάπα και τον καραγκιόζη. Είναι λοιπόν να απορείς, πως ένας άνθρωπος που με κανόνες αγοράς και ανταγωνιστικότητας είναι αποτυχημένος-κανένας δεν τον αγοράζει, πιστεύουν αυτοί που τον βάλανε εκεί που τον βάλανε, ότι θα φέρει αποτελέσματα. Εμένα αυτό μου ακούγεται πολύ αφελές. Όσες γκριμάτσες και να κάνει, όσες ειρωνείες και να εκτοξεύει, όσες φορές και να αλλάξει την χροιά της φωνής του, είναι ένας αποτυχημένος, και αυτό δεν το λεω εγώ, το λένε τα 600 φύλλα.
Ρε παιδιά αυτή η δουλειά, του προπαγανδιστή, θέλει κύρος για να πετύχει. Διαβάστε και κανά μάνιουαλ από αυτά που έφτιαξε ο πατερούλης στη Ρωσία. Όλα εγώ θα σας τα λεω;
Τι φαγάκι να σας γράψω σήμερα; Το σκέφτηκα πολύ και κατέληξα σε ....
Γαλακτομπούρεκο
½ κιλό φύλλο κρούστας – το πολύ λεπτό που είναι για γλυκά Βηρυτού
6 φλιτζάνια του τσαγιού γάλα φρέσκο αγελαδινό
4 γεμάτες κουταλιές της σούπας βούτυρο φρέσκο, ή Κερκύρας (όχι μαργαρίνη, γιατί δεν έχει άρωμα και στο γαλακτομπούρεκο πρέπει το γάλα και το βούτυρο να ακούγονται)
1 φλιτζάνι σιμιγδάλι ψιλό
1 ποτήρι ζάχαρη
6 αυγά μέτρια
ξύσμα 1 λεμονιού (ή πορτοκαλιού, ή άλλο άρωμα – εμένα μου αρέσει η μαστίχα έτσι βάζω 3 σταγόνες μαστιχέλαιο, όχι όμως παραπάνω γιατί τότε ακούγεται πολύ η μαστίχα)
βούτυρο ή ηλιέλαιο (καλύτερα) για το άλειμμα των φύλλων
για το σιρόπι
2 φλιτζάνια ζάχαρη
1 ½ φλιτζάνι νερό
φλούδα από 1 λεμόνι –ακέρωτο
1 κουταλάκι χυμό λεμονιού
Βάλτε το γάλα σε μία μεγάλη κατσαρόλα και λίγο πριν βράσει και αρχίσει να φουσκώνει ρίξτε τη ζάχαρη. Ανακατέψτε να διαλυθεί η ζάχαρη και ρίξτε με το χέρι το σιμιγδάλι σαν βροχή ανακατεύοντας σε σιγανή φωτιά. Αφήστε την κρέμα να πάρει μερικές βράσεις και να αρχίσει να πήζει. Κατεβάστε την κατσαρόλα από τη φωτία και αφήστε την κρέμα να μισοκρυώσει, προσθέστε το βούτυρο και το ξύσμα, ή όποιο άρωμα διαλέξατε. Προσθέστε τα αυγά ένα ένα, ανακατεύοντας με το σύρμα συνεχώς.
Βουτυρώνετε ένα ταψί και απλώστε τα μίσα φύλλα που έχετε λαδώσει με ηλιέλαιο, ένα ένα. Απλώστε την κρέμα πάνω στα φύλλα και βάζετε πάνω από την κρέμα τα υπόλοιπα φύλλα ομοίως λαδωμένα ένα ένα. Πολύ προσεκτικά και με μυτερό μαχαίρι που κόβει πολύ, χαράζετε τα πάνω φύλλα του γαλακτομπούρεκου (αν δεν μπορείτε να το κάνετε χωρίς να σας χυθεί όλη η κρέμα πάνω από τα φύλλα να μην το κάνετε). Το ψήνετε στους 180 βαθμούς αέρα για μία ώρα. Αν ροδίσει γρήγορα από πάνω σκεπάστε το με ένα αλουμινόχαρτο και 15 λεπτά πριν το τέλος το βγάζετε και συνεχίζετε το ψήσιμο σε χαμηλότερη θερμοκρασία για να ψηθούν και τα πάνω φύλλα.
Βράζετε όλα τα υλικά για το σιρόπι για 10 λεπτά και αφήστε το να κρυώσει καλά. Όταν βγάλετε το ταψί από τον φούρνο αφήστε το γλυκό 2-3 λεπτά να «σταθεί» και μετά περιχύνετε το ζεστό γλυκό με το κρύο σιρόπι. Αφήστε το τουλάχιστον 1 ώρα να δέσει πριν το κόψετε!
Σκηνή στο μοναδικό μαγαζάκι του νησιού που πουλάει εφημερίδες ... περνάει 50-αρης ποδηλάτης και χωρίς να ξεκαβαλικέψει ρωτάει την ευγενέστατη κοπέλα, «εφημερίδες;», «το απόγευμα» του λεει αυτή, «πρωινές θέλω», «το απόγευμα», «δώσε μου την Κυριακάτικη», «το απόγευμα» του έλεγε αυτή, αυτός φόρτωνε, «την Ελευθεροτυπία της Κυριακής!!! θέλω» άρχισε να σκούζει, «το απόγευμα θα έρθουν όλες οι εφημερίδες και οι κυριακάτικες» του λεει αυτή με έντονο ύψος φυσικά, αλλά ακόμα πολύ ευγενικά. Εκεί τα πήρε ο εναλλακτικός, είχε και διακοπή ρεύματος όλο το νησί για ώρες, και άρχιζε να φωνάζει «να είσαι πιο ευγενής! και πως μιλάς έτσι στους πελάτες! και αν ήξερα εγώ τα κόλπα της Νισύρου που δεν έχει ρεύμα και εφημερίδες, δεν θα ερχόμουνα!» και διάφορα τέτοια. Η κοπέλα βέβαια δεν κατάλαβε γιατί ο τύπος τα πήρε, δεν κατάλαβε πόσο σημαντική ήταν η εφημερίδα για αυτόν τον Αθηναίο, συμπέρανε όμως ταχύτατα – και μας το είπε βέβαια – για τα πολλά νεύρα που έχουμε εμείς στην Αθήνα.
Μιας και λοιπόν δεν υπήρχαν εφημερίδες, είπαμε να πάρουμε κανένα περιοδικό να επιμορφωθούμε στα life style ζητήματα. Πήραμε το ΟΚ! Πως είναι όταν διαβάζεις «Τα νέα της Μουχρίτσας», τίποτα, ένα τέτοιο πράγμα! Είναι εβδομαδιαίο περιοδικό για τους Celebrity, λεει, και μας πήρε 21 δευτερόλεπτα να το ξεφυλλίσουμε (έχει πολλές σελίδες) και να διαπιστώσουμε, ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων άντε να διαβάζαμε τα άστρα. Γιατί κανείς μας δεν ήξερε τους Celebrity στους οποίους αναφερόντουσαν τα ρεπορτάζ! Κάτι παντελώς άγνωστοι άνθρωποι, με φωτογραφίες που και η μάνα τους να έβλεπε ούτε αυτή δεν θα τους αναγνώριζε, και με θεματολογία όπως «την πείραξε το κρεμμύδι στο σουβλάκι την εξωτική καλλονή Σούλα Χλιμιτζουγαηδουρίδου, και είχε καούρες όλο το βράδυ στη Μύκονο!»
Επίσης έλεγε και για δεκάδες αμερικανούς ηθοποιούς, που πάλι δεν ξέρεις κανένα, γιατί παίζουν σε αμερικάνικα σήριαλ που δεν έχουν έρθει στην Ελλάδα. Τόσο ενδιαφέρον περιοδικό σας λεω. Πρόσφατα όμως έμαθα, η αμαθής, ότι α) είναι παγκόσμιο και κυκλοφορεί με αντίστοιχη θεματολογία σε πολλές χώρες β) στην Ελλάδα πουλάει 30 000 φύλα την βδομάδα! . Κανένα σχόλιο;;;
Μετά από αυτή την εμπειρία, μου γεννήθηκε η περιέργεια, και όπου βλέπω κυκλοφορίες προϊόντων τύπου, τις διαβάζω. Και έτσι έμαθα το άλλο εκπληκτικό. Η Χώρα, καθημερινή απογευματινή εφημερίδα του έγκριτου κου Τράγκα, πουλάει το εκπληκτικό νούμερο των 600 φύλλων ημερησίως! και βγάζει και κυριακάτικο φύλλο με τα ίδια εντυπωσιακά αποτελέσματα. Άρα αυτή η εφημερίδα μαζεύει από τα περίπτερα κάθε μέρα περίπου 600 ευρώ δηλαδή 18 000 ευρώ το μήνα, από τους αναγνώστες, από τους ανθρώπους δηλαδή που της εμπιστεύονται την ενημέρωσή τους. Και βέβαια κάποια εκατομμύρια από το Ελληνικό δημόσιο έχω διαβάσει, γιατί αυτόν τον τρόπο βρήκε η κυβέρνηση να ανταμείψει τον κο Τράγκα για τις υπηρεσίες του. Αν τον προσλάμβανε άλλωστε, ούτε τέτοια ποσά θα μπορούσε να του δώσει, ούτε και αυτός θα ήταν «ανεξάρτητος» όπως πρέπει να είναι κάθε δημοσιογράφος.
Μέχρις εδώ καλά, ο κάθε άνθρωπος κάνει την δουλεία που μπορεί να κάνει, και η κάθε κυβέρνηση κοιτάει το συμφέρων της. Τα ζητήματα σπατάλης δημόσιου χρήματος δεν θέλω να τα γράψω στην παρούσα ανάρτηση. Η απορία μου όμως είναι γιατί αυτός ο άνθρωπος, που ως ελεύθερη και συνειδητή επιλογή τον διαλέγουν, αυτόν προσωπικά και κατα μόνας, μόνο 600 έλληνες, είναι μεγάλη τηλεπερσόνα και πολιτικός αναλυτής και είναι κάθε μέρα στο σαλόνι μου με την ασχημόφατσα του. Τώρα θα μου πείτε ούτε στην ΤΒ είσαι υποχρεωμένος να τον δεις, όπως δεν διαβάζεις την εφημερίδα του. Σε περίπτωση όμως που θες να δεις τον Χατζηνικολάου, πρέπει να φας στη μάπα και τον καραγκιόζη. Είναι λοιπόν να απορείς, πως ένας άνθρωπος που με κανόνες αγοράς και ανταγωνιστικότητας είναι αποτυχημένος-κανένας δεν τον αγοράζει, πιστεύουν αυτοί που τον βάλανε εκεί που τον βάλανε, ότι θα φέρει αποτελέσματα. Εμένα αυτό μου ακούγεται πολύ αφελές. Όσες γκριμάτσες και να κάνει, όσες ειρωνείες και να εκτοξεύει, όσες φορές και να αλλάξει την χροιά της φωνής του, είναι ένας αποτυχημένος, και αυτό δεν το λεω εγώ, το λένε τα 600 φύλλα.
Ρε παιδιά αυτή η δουλειά, του προπαγανδιστή, θέλει κύρος για να πετύχει. Διαβάστε και κανά μάνιουαλ από αυτά που έφτιαξε ο πατερούλης στη Ρωσία. Όλα εγώ θα σας τα λεω;
Τι φαγάκι να σας γράψω σήμερα; Το σκέφτηκα πολύ και κατέληξα σε ....
Γαλακτομπούρεκο
½ κιλό φύλλο κρούστας – το πολύ λεπτό που είναι για γλυκά Βηρυτού
6 φλιτζάνια του τσαγιού γάλα φρέσκο αγελαδινό
4 γεμάτες κουταλιές της σούπας βούτυρο φρέσκο, ή Κερκύρας (όχι μαργαρίνη, γιατί δεν έχει άρωμα και στο γαλακτομπούρεκο πρέπει το γάλα και το βούτυρο να ακούγονται)
1 φλιτζάνι σιμιγδάλι ψιλό
1 ποτήρι ζάχαρη
6 αυγά μέτρια
ξύσμα 1 λεμονιού (ή πορτοκαλιού, ή άλλο άρωμα – εμένα μου αρέσει η μαστίχα έτσι βάζω 3 σταγόνες μαστιχέλαιο, όχι όμως παραπάνω γιατί τότε ακούγεται πολύ η μαστίχα)
βούτυρο ή ηλιέλαιο (καλύτερα) για το άλειμμα των φύλλων
για το σιρόπι
2 φλιτζάνια ζάχαρη
1 ½ φλιτζάνι νερό
φλούδα από 1 λεμόνι –ακέρωτο
1 κουταλάκι χυμό λεμονιού
Βάλτε το γάλα σε μία μεγάλη κατσαρόλα και λίγο πριν βράσει και αρχίσει να φουσκώνει ρίξτε τη ζάχαρη. Ανακατέψτε να διαλυθεί η ζάχαρη και ρίξτε με το χέρι το σιμιγδάλι σαν βροχή ανακατεύοντας σε σιγανή φωτιά. Αφήστε την κρέμα να πάρει μερικές βράσεις και να αρχίσει να πήζει. Κατεβάστε την κατσαρόλα από τη φωτία και αφήστε την κρέμα να μισοκρυώσει, προσθέστε το βούτυρο και το ξύσμα, ή όποιο άρωμα διαλέξατε. Προσθέστε τα αυγά ένα ένα, ανακατεύοντας με το σύρμα συνεχώς.
Βουτυρώνετε ένα ταψί και απλώστε τα μίσα φύλλα που έχετε λαδώσει με ηλιέλαιο, ένα ένα. Απλώστε την κρέμα πάνω στα φύλλα και βάζετε πάνω από την κρέμα τα υπόλοιπα φύλλα ομοίως λαδωμένα ένα ένα. Πολύ προσεκτικά και με μυτερό μαχαίρι που κόβει πολύ, χαράζετε τα πάνω φύλλα του γαλακτομπούρεκου (αν δεν μπορείτε να το κάνετε χωρίς να σας χυθεί όλη η κρέμα πάνω από τα φύλλα να μην το κάνετε). Το ψήνετε στους 180 βαθμούς αέρα για μία ώρα. Αν ροδίσει γρήγορα από πάνω σκεπάστε το με ένα αλουμινόχαρτο και 15 λεπτά πριν το τέλος το βγάζετε και συνεχίζετε το ψήσιμο σε χαμηλότερη θερμοκρασία για να ψηθούν και τα πάνω φύλλα.
Βράζετε όλα τα υλικά για το σιρόπι για 10 λεπτά και αφήστε το να κρυώσει καλά. Όταν βγάλετε το ταψί από τον φούρνο αφήστε το γλυκό 2-3 λεπτά να «σταθεί» και μετά περιχύνετε το ζεστό γλυκό με το κρύο σιρόπι. Αφήστε το τουλάχιστον 1 ώρα να δέσει πριν το κόψετε!
Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008
Μικρά, μικρά και ουσιώδη
Σήμερα θέλω να γράψω για πολλά και διαφορετικά θέματα, και έτσι αποφάσισα από εδώ και στο εξής να ανεβάζω αναρτήσεις με διαφορετική θεματολογία, εν ολίγοις, λίγο απ’ όλα ….
· Επίθεση φιλίας, λεει, θα μου κάνει ο κος Μεϊμαράκης. Μπράβο του ανθρώπου, τον καταλαβαίνω απόλυτα που θέλει να γίνει φίλος μου, αλλά έλα που εγώ δεν θέλω! Έχω φίλους και είμαι καλυμμένη, δεν θέλω και τον Μεϊμαράκη. Εκτός όμως από εμένα, θα κάνει λεει και σε άλλους, για την ακρίβεια, όλοι αυτοί οι της ΝΔ θα κάνουν επίθεση φιλίας σε όλους εμάς. Αυτό βέβαια λίγο απειλητικό ακούγεται, αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω το πως θα γίνει, θα βγουν στους δρόμους και θα μας φιλάνε, όπως είπε και ο Πρετεντέρης χτες; Δεν ξέρω, βρε παιδάκι μου, και καλά να μου την πέσει κανένας νέος άνθρωπος, άντε για το καλό της πατρίδας να κάνω την καρδιά μου πέτρα, αλλά φαντάζεστε να μου την πέσει ο Εβερτ, ή ο Μητσοτάκης; Δεν ξέρω….
· Τώρα εγώ από παγκόσμια οικονομία δεν ξέρω. Γενικότερα δεν ξέρω από οικονομία, τρύπες έχουν τα χέρια μου, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Έχω όμως καταλάβει απόλυτα την ιστορία με τα στεγαστικά δάνεια στην Αμερική, τις καταρρεύσεις τραπεζών και ιδιαίτερα την χτεσινή ιστορία με την Λιμαν Μπραδερς (όνομα και αυτό για τράπεζα, στο χωριό μου Λίμα είναι η λιγούρα!). Βγάζω λοιπόν και τα συμπεράσματά μου, όταν είσαι λιμασμένος (κατά το Λιμαν) και τα θες όλα, κάποια μέρα θα φας τον πούλο που λένε. Δίνανε δάνεια αβέρτα, σε άστεγους, σε κλοσάρ, στον οποιοδήποτε για οποιοδήποτε ποσό, η γη της επαγγελίας, πάρε κόσμε, τώρα που γυρίζει, …, πάρτους κάτω όλους. Και όλα αυτά για να βγάλουν κάποιοι κέρδη, όχι απλά κέρδη, αηδιαστικά κέρδη, και να ζουν μέσα σε ασύλληπτα πλούτη. Τι τα θες όλα αυτά τα πλούτη ρε κακομοίρη, και εσύ και εγώ στα 2 μέτρα θα καταλήξουμε, σάμπως τα δικά σου 2 μέτρα θα είναι καλύτερα από τα δικά μου. Επειδή αυτός ο αηδιαστικός πλούτος που βλέπω γύρω μου όμως με ενοχλεί, και βέβαια η σπατάλη που συνεπάγεται, τι θα κάνω, θα τους τιμωρήσω. Μπορεί από οικονομία να μην καταλαβαίνω και πολλά, ξέρω όμως ότι όλος αυτός ο πλούτος βγαίνει από την δικιά μου κατανάλωση. Θα σταματήσω να καταναλώνω. Και δεν εννοώ βέβαια τα αναγκαία και ουσιώδη για μία ικανοποιητική ζωή, αυτά κανείς δεν μπορεί να τα σταματήσει και βέβαια δεν είναι αυτή η κατανάλωση που παράγει τον πλούτο αυτών. Τα μή απαραίτητα θα σταματήσω, την σπατάλη. Και μην έρθετε τώρα εσείς οι οικονομολόγοι να μου πείτε, ότι η ύφεση και μπλα μπλα, να μην με προκαλούσατε τόσο, φάτε τώρα σαπούνι…
· Φέτος η επιτυχία του αντιπυρικού σχεδιασμού στη χώρα μας ήταν τεράστια. Λίγες οι φωτιές, μόνο 500 χιλιάδες στρέμματα κάηκαν, έτσι έλεγε ένα γελοίος τύπος στο ραδιόφωνο. Τώρα αν είναι επιτυχία ότι κάηκαν μόνο 500 χιλιάδες, τι να πω, μίας και υπό κανονικές συνθήκες γινόμαστε όλοι στάχτη και μπούρμπερη, βεβαίως και τα πιο πάνω νούμερα είναι τεράστια επιτυχία. Μήπως όμως, δεν υπάρχει δάσος πλέον για να καεί, μήπως λεω …
· Πολύ στεναχωρήθηκα για την κυρία Μάρα μας, έμεινε άνεργη η γυναίκα. Το ότι υπάρχουν 800 χιλιάδες άνεργοι σε αυτή τη χώρα, είναι αδιάφορο, για την κυρία Μάρα μας πρέπει να στεναχωρηθεί το πανελλήνιο, γιατί της επιτέθηκαν άδικα. Αυτή μία χαρά έκανε τη δουλειά της, σωστός επαγγελματίας και καθόλου δεν βοηθούσε τον σύζυγο, ούτε και είχε βεβαίως βοηθηθεί από αυτόν. Μπορεί στο σπίτι να είμαστε ζευγάρι, αλλά μόλις βγούμε από τη μιζονέτα δεν μιλιόμαστε, ένα περίεργο πράγμα με εμάς ….
· Είναι μέρες τώρα που θέλω να σας γράψω για αυτό το φρούτο την κα Σάρα Πεϊλιν, αλλά δυσκολεύομαι. Είναι τόσα πολλά, είναι τόσο χοντρά, που απλώς ακόμα μετράω το μέγεθος της βλακείας των Αμερικανών που θα την ψηφίσουνε, γιατί όχι απλός θα την ψηφίσουνε, αλλά θα βγει κιόλας. Και τότε θα αναγκαστεί η κυρία να βγάλει διαβατήριο, γιατί θα καταλάβει ότι α) η υπόλοιπη γη κατοικείται από ανθρώπους β) οι άνθρωποι αυτοί ζουν σε ανεξάρτητες χώρες που δεν είναι – ακόμα – αποικίες των αμερικανών, και γ) για να επισκεφτείς αυτές τις χώρες, θες ένα βιβλιαράκι που το λένε διαβατήριο – πασσπορτ στη γλώσσα σου γλυκιά μου – μοιάζει λίγο με ατζέντα και του βάζουν σφραγίδα !! Ένα φοβερό όμως που έμαθα πρόσφατα για αυτήν, είναι ότι είχε βγάλει ένα κατάλογο με απαγορευμένα βιβλία (από Αρχαίους φιλοσόφους, στον Σαίξπηρ, και στον Χάρυ Πόττερ η λίστα τελείως ανερμάτιστη) και ζήτησε από την δημόσια βιβλιοθήκη της πολιτείας να τα εξαφανίσει, όταν δε κάποια υπάλληλος αρνήθηκε, έκανε το παν να την απολύσει. Τωρά γιατί όταν αυτό το κάνουν άλλοι, ο Χίτλερ, ο Σαντάμ και εκείνο το μπουμπούκι ο Αμπχαντινετζάμπ (έτσι γράφετε;) αυτοστιγμεί τους ονομάζουμε δικτάτορες και τρέχουμε με τα στρατά μας να «βάλουμε» δημοκρατία στη χώρα τους, ενώ όταν το κάνει αυτή η ζουρλή τότε «προασπίζει την ηθική και την χριστιανική –δεν ξέρω και εγώ τι – στην χώρα της». Καλά να τα πάθουν, όταν στρώνεις να κοιμηθείς πάνω στα σκατά,
βεβαίως και θα λερωθείς αγάπη μου …
Σήμερις το πρόγραμμα έχει χορταστική σαλατούλα, χορταστική και για όσους θέλουν να κάνουν και λίγο δίαιτα.
Τονοσαλάτα με ρύζι και λαχανικά (2 μερίδες)
½ φλιτζάνι μαύρο ρύζι
½ φλιτζάνι αρακά βρασμένο
½ φλιτζάνι καλαμπόκι βρασμένο
1 μικρή πράσινη πιπεριά κομμένη σε κύβους
2 κονσέρβες τόνο σε νερό
¼ ματσάκι μαϊντανό
1 καρότο τριμμένο στο τρίφτη του κρεμμυδιού
1 μικρό κρεμμύδι ψιλοκομμένο (προαιρετικά)
Λάδι, αλάτι, πιπέρι, χυμό από ½ λεμόνι
Βράζετε το μαύρο ρύζι αρκετά, θέλει περίπου 1 ώρα, το στραγγίζετε και το αφήνετε να κρυώσει τελείως. Το μαύρο ρύζι γίνετε καλύτερο αν το έχετε βράσει από την προηγούμενη μέρα και το αφήσετε ένα 24-ωρο στο ψυγείο. Σε ένα μπολ ανακατεύετε όλα τα υλικά. Χτυπάτε σε σέικερ το λαδολέμονο και περιχύνετε την σαλάτα λίγο πριν τη σερβίρετε. Αν είστε τολμηροί μπορείτε να βάλετε και λίγο ψιλοκομμένο ανανά που πραγματικά αλλάζει τελείως το πιάτο και ταιριάζει απόλυτα με τα υπόλοιπα υλικά, αλλά καταλαβαίνω ότι σας ζητάω πολλά!!
· Επίθεση φιλίας, λεει, θα μου κάνει ο κος Μεϊμαράκης. Μπράβο του ανθρώπου, τον καταλαβαίνω απόλυτα που θέλει να γίνει φίλος μου, αλλά έλα που εγώ δεν θέλω! Έχω φίλους και είμαι καλυμμένη, δεν θέλω και τον Μεϊμαράκη. Εκτός όμως από εμένα, θα κάνει λεει και σε άλλους, για την ακρίβεια, όλοι αυτοί οι της ΝΔ θα κάνουν επίθεση φιλίας σε όλους εμάς. Αυτό βέβαια λίγο απειλητικό ακούγεται, αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω το πως θα γίνει, θα βγουν στους δρόμους και θα μας φιλάνε, όπως είπε και ο Πρετεντέρης χτες; Δεν ξέρω, βρε παιδάκι μου, και καλά να μου την πέσει κανένας νέος άνθρωπος, άντε για το καλό της πατρίδας να κάνω την καρδιά μου πέτρα, αλλά φαντάζεστε να μου την πέσει ο Εβερτ, ή ο Μητσοτάκης; Δεν ξέρω….
· Τώρα εγώ από παγκόσμια οικονομία δεν ξέρω. Γενικότερα δεν ξέρω από οικονομία, τρύπες έχουν τα χέρια μου, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Έχω όμως καταλάβει απόλυτα την ιστορία με τα στεγαστικά δάνεια στην Αμερική, τις καταρρεύσεις τραπεζών και ιδιαίτερα την χτεσινή ιστορία με την Λιμαν Μπραδερς (όνομα και αυτό για τράπεζα, στο χωριό μου Λίμα είναι η λιγούρα!). Βγάζω λοιπόν και τα συμπεράσματά μου, όταν είσαι λιμασμένος (κατά το Λιμαν) και τα θες όλα, κάποια μέρα θα φας τον πούλο που λένε. Δίνανε δάνεια αβέρτα, σε άστεγους, σε κλοσάρ, στον οποιοδήποτε για οποιοδήποτε ποσό, η γη της επαγγελίας, πάρε κόσμε, τώρα που γυρίζει, …, πάρτους κάτω όλους. Και όλα αυτά για να βγάλουν κάποιοι κέρδη, όχι απλά κέρδη, αηδιαστικά κέρδη, και να ζουν μέσα σε ασύλληπτα πλούτη. Τι τα θες όλα αυτά τα πλούτη ρε κακομοίρη, και εσύ και εγώ στα 2 μέτρα θα καταλήξουμε, σάμπως τα δικά σου 2 μέτρα θα είναι καλύτερα από τα δικά μου. Επειδή αυτός ο αηδιαστικός πλούτος που βλέπω γύρω μου όμως με ενοχλεί, και βέβαια η σπατάλη που συνεπάγεται, τι θα κάνω, θα τους τιμωρήσω. Μπορεί από οικονομία να μην καταλαβαίνω και πολλά, ξέρω όμως ότι όλος αυτός ο πλούτος βγαίνει από την δικιά μου κατανάλωση. Θα σταματήσω να καταναλώνω. Και δεν εννοώ βέβαια τα αναγκαία και ουσιώδη για μία ικανοποιητική ζωή, αυτά κανείς δεν μπορεί να τα σταματήσει και βέβαια δεν είναι αυτή η κατανάλωση που παράγει τον πλούτο αυτών. Τα μή απαραίτητα θα σταματήσω, την σπατάλη. Και μην έρθετε τώρα εσείς οι οικονομολόγοι να μου πείτε, ότι η ύφεση και μπλα μπλα, να μην με προκαλούσατε τόσο, φάτε τώρα σαπούνι…
· Φέτος η επιτυχία του αντιπυρικού σχεδιασμού στη χώρα μας ήταν τεράστια. Λίγες οι φωτιές, μόνο 500 χιλιάδες στρέμματα κάηκαν, έτσι έλεγε ένα γελοίος τύπος στο ραδιόφωνο. Τώρα αν είναι επιτυχία ότι κάηκαν μόνο 500 χιλιάδες, τι να πω, μίας και υπό κανονικές συνθήκες γινόμαστε όλοι στάχτη και μπούρμπερη, βεβαίως και τα πιο πάνω νούμερα είναι τεράστια επιτυχία. Μήπως όμως, δεν υπάρχει δάσος πλέον για να καεί, μήπως λεω …
· Πολύ στεναχωρήθηκα για την κυρία Μάρα μας, έμεινε άνεργη η γυναίκα. Το ότι υπάρχουν 800 χιλιάδες άνεργοι σε αυτή τη χώρα, είναι αδιάφορο, για την κυρία Μάρα μας πρέπει να στεναχωρηθεί το πανελλήνιο, γιατί της επιτέθηκαν άδικα. Αυτή μία χαρά έκανε τη δουλειά της, σωστός επαγγελματίας και καθόλου δεν βοηθούσε τον σύζυγο, ούτε και είχε βεβαίως βοηθηθεί από αυτόν. Μπορεί στο σπίτι να είμαστε ζευγάρι, αλλά μόλις βγούμε από τη μιζονέτα δεν μιλιόμαστε, ένα περίεργο πράγμα με εμάς ….
· Είναι μέρες τώρα που θέλω να σας γράψω για αυτό το φρούτο την κα Σάρα Πεϊλιν, αλλά δυσκολεύομαι. Είναι τόσα πολλά, είναι τόσο χοντρά, που απλώς ακόμα μετράω το μέγεθος της βλακείας των Αμερικανών που θα την ψηφίσουνε, γιατί όχι απλός θα την ψηφίσουνε, αλλά θα βγει κιόλας. Και τότε θα αναγκαστεί η κυρία να βγάλει διαβατήριο, γιατί θα καταλάβει ότι α) η υπόλοιπη γη κατοικείται από ανθρώπους β) οι άνθρωποι αυτοί ζουν σε ανεξάρτητες χώρες που δεν είναι – ακόμα – αποικίες των αμερικανών, και γ) για να επισκεφτείς αυτές τις χώρες, θες ένα βιβλιαράκι που το λένε διαβατήριο – πασσπορτ στη γλώσσα σου γλυκιά μου – μοιάζει λίγο με ατζέντα και του βάζουν σφραγίδα !! Ένα φοβερό όμως που έμαθα πρόσφατα για αυτήν, είναι ότι είχε βγάλει ένα κατάλογο με απαγορευμένα βιβλία (από Αρχαίους φιλοσόφους, στον Σαίξπηρ, και στον Χάρυ Πόττερ η λίστα τελείως ανερμάτιστη) και ζήτησε από την δημόσια βιβλιοθήκη της πολιτείας να τα εξαφανίσει, όταν δε κάποια υπάλληλος αρνήθηκε, έκανε το παν να την απολύσει. Τωρά γιατί όταν αυτό το κάνουν άλλοι, ο Χίτλερ, ο Σαντάμ και εκείνο το μπουμπούκι ο Αμπχαντινετζάμπ (έτσι γράφετε;) αυτοστιγμεί τους ονομάζουμε δικτάτορες και τρέχουμε με τα στρατά μας να «βάλουμε» δημοκρατία στη χώρα τους, ενώ όταν το κάνει αυτή η ζουρλή τότε «προασπίζει την ηθική και την χριστιανική –δεν ξέρω και εγώ τι – στην χώρα της». Καλά να τα πάθουν, όταν στρώνεις να κοιμηθείς πάνω στα σκατά,
βεβαίως και θα λερωθείς αγάπη μου …
Σήμερις το πρόγραμμα έχει χορταστική σαλατούλα, χορταστική και για όσους θέλουν να κάνουν και λίγο δίαιτα.
Τονοσαλάτα με ρύζι και λαχανικά (2 μερίδες)
½ φλιτζάνι μαύρο ρύζι
½ φλιτζάνι αρακά βρασμένο
½ φλιτζάνι καλαμπόκι βρασμένο
1 μικρή πράσινη πιπεριά κομμένη σε κύβους
2 κονσέρβες τόνο σε νερό
¼ ματσάκι μαϊντανό
1 καρότο τριμμένο στο τρίφτη του κρεμμυδιού
1 μικρό κρεμμύδι ψιλοκομμένο (προαιρετικά)
Λάδι, αλάτι, πιπέρι, χυμό από ½ λεμόνι
Βράζετε το μαύρο ρύζι αρκετά, θέλει περίπου 1 ώρα, το στραγγίζετε και το αφήνετε να κρυώσει τελείως. Το μαύρο ρύζι γίνετε καλύτερο αν το έχετε βράσει από την προηγούμενη μέρα και το αφήσετε ένα 24-ωρο στο ψυγείο. Σε ένα μπολ ανακατεύετε όλα τα υλικά. Χτυπάτε σε σέικερ το λαδολέμονο και περιχύνετε την σαλάτα λίγο πριν τη σερβίρετε. Αν είστε τολμηροί μπορείτε να βάλετε και λίγο ψιλοκομμένο ανανά που πραγματικά αλλάζει τελείως το πιάτο και ταιριάζει απόλυτα με τα υπόλοιπα υλικά, αλλά καταλαβαίνω ότι σας ζητάω πολλά!!
Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008
Λογικές σκέψεις τρελού ανθρώπου;
Λοιπόν σήμερα, με πονάει ο καρπός μου. Για την ακρίβεια με πονάει πολλές μέρες τώρα. Κοιτάξτε τώρα να δείτε πώς κάτι τόσο συνηθισμένο, ένα αρρωστημένο μυαλό σαν το δικό μου το κάνει μεσανατολικό ζήτημα.
Ξυπνάω τις προάλλες, από έναν μάλλον ταραγμένο ύπνο, και αμέσως αισθάνομαι έναν μικρό και χαζό πόνο στο χέρι. Αρχίζω να σκέφτομαι με την παρακάτω σειρά:
1) Οφείλετε στον τρόπο που κοιμάμαι. Γενικώς, θέλω 6 στρέμματα κρεβάτι για να κοιμηθώ, και από τις δεκάδες τούμπες που ρίχνω κάθε βράδυ, μάλλον «στραβοκάθησα» πάνω στο χέρι και για αυτό πονάει.
2) Μπα μάλλον δεν είναι αυτό ... πάντα έτσι κοιμάμαι και δεν μου έχει ξανασυμβεί, μάλλον είναι το αιρ κοντίσιον, που μου έφερε ψύξη στο χέρι, γιατί δηλαδή μόνο στο σβέρκο μπορείς να πάθεις ψύξη;
3) Μωρέ τι ψύξη και μαλακίες, είναι δυνατόν, ψύξη στον Καρπό; Όχι στο χέρι γενικότερα, στον καρπό!
4) Έχει φλεγμονή.
5) Να βάλω βολταρέν αλοιφή
6) Βάζω βολταρέν αλοιφή
7) Πως βρωμάει η βολταρέν αλοιφή!
8) Βολταρεν και μαλακίες και βρώμισε ο τόπος και πονάει ακόμα ο καρπός
9) Δεν έχει φλεγμονή
10) Είναι αρθριτικά.
11) Ε! Βέβαια, με τις αμυγδαλές που είχα μικρή τώρα χτυπάει η ρευματοειδής αρθρίτιδα!
12) Έπρεπε να τις είχα βγάλει από μικρή, να τώρα που μου δημιουργούνε πρόβλημα
13) Ποιο είναι το επόμενο στάδιο της ρευματοειδούς αρθρίτιδας;
14) Να μπω στο γουικιπεντια να δω τι λεει.
15) Δεν είναι ρευματοειδής αρθρίτιδα, λεει το γουικιπέντια
16) Είναι τενοντίτιδα
17) Το λαπιτοπι φταιει
18) Το ποντίκι του λαπιτοπι φταιει
19) Τι ποντίκι και βλακείες, μου λεει η Φιφή, αφού είσαι δεξιόχειρας και σε πονάει το αριστερό χέρι
20) Είναι πρόβλημα στα κόκαλα
21) ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ!
22) Πονάω και αλλού;
23) Κάτι περίεργο στον αστράγαλο, ίσως ...
24) Είναι μετάσταση
25) Για να κάνω μετάσταση πρέπει πρώτα να έχω καρκίνο όμως
26) Έχω καρκίνο και δεν το έχω καταλάβει
27) ΠΕΘΑΙΝΩ
Αυτές οι πιο πάνω σκέψεις, έγιναν σε διάστημα μίας βδομάδας περίπου. Ο καρπός ακόμα πονάει, με τον ίδιο τρόπο, ούτε πολύ, ούτε λίγο, απλά πονάει. Τώρα αν είμαι διανοητικώς καλά είναι ένα ζήτημα, ένα μεγάλο ζήτημα ίσως!! Καλώ την επιστήμη να με εξετάσει.
Πανεύκολα Τυροπιτάκια
Είναι όντως πανεύκολα, ιδανική λύση για σνακ στο γραφείο, στο σχολείο των παιδιών στην εκδρομή και βέβαια στα ουίσκια που πίνουμε το βράδυ στο σαλόνι.
1 κιλό αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
500 γραμμάρια γιαούρτι στραγγιστό
500 γραμμάρια φέτα τριμμένη (ή άλλο λευκό τυρί, μανούρι, ανθότυρο, ή μίγμα φέτας με ρεγγάτο)
1 φλιτζάνι λιωμένο βούτυρο
λίγο αλάτι, πιπέρι, ρίγανη προαιρετικά
1 αβγό
Βάλτε σε ένα μπόλ το αλεύρι. Ρίχτε το βούτυρο λιωμένο αλλά όχι ζεστό, το γιαούρτι, το τυρί και όλα τα υπόλοιπα υλικά. Αν θέλετε προσθέστε και λίγο μπέικιν πάουντερ. Ανακατεύετε καλά μέχρι να ενωθούν τα υλικά. Με μικρά κομμάτια απο τη ζύμη πλάστε μικρά μπαλάκια σαν κεφτεδάκια Πατήστε τα λίγο από πάνω ώστε να μοιάζουν με μικρά μπιφτέκια και τα απλώστε τα σε βουτυρωμένο ταψί. Ψήστε τα σε δυνατό φούρνο μέχρι να ροδοκοκκινήσουν. Αν η ζύμη είναι πολύ σφιχτή (ανάλογα με το αλεύρι) μπορείτε να ρίξετε λίγο βούτυρο ή γιαούρτι ακόμη.
Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008
Παπάδες
Είμαι έξαλλη αλλά καθόλου έκπληκτη από την ιστορία του Βατοπαιδίου (διάβασα στην Ελευθεροτυπία ότι είτε με έψιλον είτε με άλφα γιώτα, το γράψεις σωστό είναι και προτιμώ το άλφα γιώτα γιατί είναι πιο πλούσιο). Βέβαια το περιμένατε αυτό από εμένα, μία δηλωμένη άθεη, που όπου βρεθώ και όπου σταθώ βρίζω το παπαδαριό.
Αλλά εκτός από εμένα, διαπίστωσα ότι πιο έξαλλοι είναι όλοι αυτοί που πιστεύουν και ακόμα περισσότερο οι θρηκευάμενοι. Και αυτό με κάνει χαρούμενη, γιατί είναι δείγμα υγείας, σκεπτόμενων ανθρώπων. Το αντίθετο άλλωστε, αν δηλαδή κάποιοι βρίσκανε δίκιο σε όλες αυτές τις μεθοδεύσεις, τις βυζαντινές ίντριγκες, και τις αηδιαστικές πρακτικές πλουτισμού, ή ακόμα και τώρα με την παιδαριώδη αντίδραση των μοναχών, τότε πραγματικά θα ανησυχούσα για την πνευματική διαύγεια των συνανθρώπων μου.
Βέβαια ο κόσμος, (ο άλλος κόσμος όχι εγώ να το ξεκαθαρίσουμε αυτό) που πιστεύει ειλικρινά, που θεωρεί ότι η εκκλησία κάνει καλό και στην θρησκεία και στον κόσμο, έχουν βρει τα επιχειρήματά τους για να δικαιολογήσουν τα γεγονότα πρώτα στον εαυτό τους και μετά στους συνομιλητές τους. Έτσι άκουσα για το ότι δεν είναι όλοι οι μοναχοί ίδιοι, ότι το Όρος κάνει καταπληκτική δουλεία παγκοσμίως σε πνευματικό επίπεδο βέβαια, ότι ένα λαμόγιο δεν μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα, ότι τα ίδια και χειρότερα κάνει το Βατικανό (έτσι για να μην μας θεωρούνε καθυστερημένους δηλαδή) μέχρι ότι μπήκαν δαιμόνια και διέφθειραν τους άγιους αυτούς ανθρώπους, όπως ο δαίμονας την Εύα κλπ κλπ.
Καταλαβαίνω απόλυτα την ανάγκη αυτών των ανθρώπων να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, και τους συμπαθώ ειλικρινά. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι τι σκατά τα θέλει αυτά τα χρήματα που έβγαζε, αυτός ο τύπος ο Εφραίμ.
Το να κάνει η Βασίλισσα Θεοδώρα (β.λ. Ρουσό), πιτσικουλιές στα μαρμαρένια αλώνια, το καταλαβαίνω, παιδιά έχει να μεγαλώσει ο άνθρωπος, τόσα σπίτια, μεγάλα τα έξοδα. Αλλά αυτός ο μπάρμπας, που είναι κλειδαμπαρωμένος σε μία μονή, που όσο πολυτελώς και να θέλει για να ζήσει τη μοναστική του ζωή, σκάφη δεν μπορεί να πάρει, αεροπλάνα δεν μπορεί να πάρει, ταξίδια δεν μπορεί να κάνει, παιδιά δεν έχει να τα δώσει, τι θα τα κάνει λοιπόν; Μαζί του θα τα πάρει; Είναι δηλαδή αηδιαστικό, να θέλει να κατακλέψει την χώρα του (άσχετο που είναι Κύπριος, και η Ελλάδα χώρα του είναι) σε μία άσχημη περίοδο για τα οικονομικά όλων μας, όταν υπάρχουν ακόμα άκληροι πρόσφυγες που περιμένουν από το κράτος να τους σώσει ένα χωραφάκι, όταν υπάρχουν τόσοι φτωχοί! Όταν ακόμα και η ίδια η εκκλησία βγάζει δίσκο «δια την αποπεράτωση».
Μα είμαστε με τα καλά μας!!!
Είναι όμως το χρήμα ή είναι η δύναμη, η χαρά του παιχνιδιού, η ίντριγκα; Το χρήμα από μόνο του, όταν δεν μπορείς να το ξοδέψεις είναι απλό χαρτί, άντε να το ρίχνεις για προσάναμμα.
Γιατί λοιπόν, όλοι αυτοί οι μοναχοί – επιχειρηματίες (μετά τους βουλευτές-επιχειρηματίες) κάνουν όλα αυτά που κάνουν, γιατί δεν θέλουν να πληρώσουν φόρο, γιατί δεν υποβάλλουν Ε9, γιατί δεν πάνε φαντάροι, γιατί ζητάνε τόσα μα τόσα προνόμια από το κράτος, και γιατί αν το κράτος δεν τους τα δώσει κατεβάζουν εκατομμύρια κόσμο στο δρόμο να ουρλιάζει σαν ταλιμπάν δυτικού τύπου (θυμηθείτε τις ταυτότητες), γιατί κανένας μα κανένας πολιτικός δεν τα βάζει μαζί τους, γιατί τους φοβούνται, γιατί κάτι γραφικοί σκληροπυρηνικοί παππούδες – β.λ. Ανθιμος – είναι συνομιλητές του κράτους και των Υπουργών επί παντώς επιστητού.
Μα γιατί την δύναμη τους αυτοί την αντλούν από εσάς, εσείς τους την δίνετε.
Με για σας με χαρά σας λοιπόν το νέο κουστούμι που σας έκοψαν! Εγώ τι φταίω;
Λοιπόν λήξης με το παπαδαριό, πολύ ασχολήθηκα και σας τρωω τον χρόνο με πράγματα που δεν θέλετε να ακούσετε. Πάμε στην κουζίνα τώρα να μαγειρέψουμε να μας φτιάξει και η διάθεση. Αγόρασα μεγάλα καλαμάρια, φρεσκότατα, είπα λοιπόν να μην τα ψήσω απλώς και να τα κάνω ξερά και άνοστα αλλά να τα γεμίσω με ότι έχω στο ψυγείο να τα περιποιηθώ λιγάκι τα καημένα. Αυτά είχα λοιπόν αυτά έβαλα, το αποτέλεσμα τέλειο !!!
Καλαμάρια γεμιστά
2 καλαμάρια μεγάλα – θράψαλα
1 μικρή ντομάτα κομμένη σε μικρούς κύβους
1 μικρή πράσινη πιπεριά κομμένη σε μικρούς κύβους
3 φρέσκα μανιτάρια κομμένα σε κύβους
½ φλιτζάνι ρύζι μπασμάτι
1 κουταλιά της σούπας πέστο (αν δεν έχετε πέστο πρέπει να βάλετε κάποιο μυρωδικό οπωσδήποτε, ο μαϊντανός είναι ο καλύτερος, έστω και ξερός, έστω και κατεψυγμένος)
2 κουταλιές της σούπας τυρί τριμμένο (σε όποιους αρέσει βάλτε φέτα)
λίγο λάδι
Έκοψα σε μικρά κομματάκια τα πόδια από τα καλαμάρια. Σε ένα μπολ, ανάμιξα όλα τα υλικά και τα ψιλοκομμένα πλοκάμια, ωμά όπως είναι, τα λαχανικά ψιλοκομμένα χωρίς να τα σοτάρω. Γέμισα τα καλαμάρια και τα έβαλα σε ένα μικρό ταψάκι, που είχα απλώς λαδώσει λιγάκι. Μιας και είχε περισσέψει λίγη γέμιση την έβαλα και αυτή σε μία γωνία του ταψιού. Έριξα και λίγο νεράκι, ½ ποτήρι έτσι για να μην κολλήσουν και τα έβαλα στον φούρνο σε αέρα στους 200 βαθμούς για 30 λεπτά περίπου. Πρόσεχα λίγο βέβαια να μην μου κολλήσουν αλλά τελικά δεν χρειάσθηκαν άλλο νερό. Ήταν πολύ νόστιμα, το πέστο, και τα λαχανικά τους είχαν δώσει πολύ καλό άρωμα και το ρυζάκι είχε απορροφήσει όλα τα περισσευούμενα υγρά αφήνοντας στο τέλος και μία σαλτσούλα, ώστε το φαγάκι να μην είναι τελείως στεγνό. Τώρα τι να σας πω, ότι θέλετε 10 λεπτά να το φτιάξετε; Και ότι δεν κάνετε την κουζίνα μούτι με τηγάνια και λοιπές συσκευές; Αυτό φαίνετε άλλωστε, θα σας πω όμως ότι μιας και δεν έχει πολλά λίπη είναι ένα ελαφρύ φαγάκι κατάλληλο για δίαιτα (όχι όμως για νηστεία).
Αλλά εκτός από εμένα, διαπίστωσα ότι πιο έξαλλοι είναι όλοι αυτοί που πιστεύουν και ακόμα περισσότερο οι θρηκευάμενοι. Και αυτό με κάνει χαρούμενη, γιατί είναι δείγμα υγείας, σκεπτόμενων ανθρώπων. Το αντίθετο άλλωστε, αν δηλαδή κάποιοι βρίσκανε δίκιο σε όλες αυτές τις μεθοδεύσεις, τις βυζαντινές ίντριγκες, και τις αηδιαστικές πρακτικές πλουτισμού, ή ακόμα και τώρα με την παιδαριώδη αντίδραση των μοναχών, τότε πραγματικά θα ανησυχούσα για την πνευματική διαύγεια των συνανθρώπων μου.
Βέβαια ο κόσμος, (ο άλλος κόσμος όχι εγώ να το ξεκαθαρίσουμε αυτό) που πιστεύει ειλικρινά, που θεωρεί ότι η εκκλησία κάνει καλό και στην θρησκεία και στον κόσμο, έχουν βρει τα επιχειρήματά τους για να δικαιολογήσουν τα γεγονότα πρώτα στον εαυτό τους και μετά στους συνομιλητές τους. Έτσι άκουσα για το ότι δεν είναι όλοι οι μοναχοί ίδιοι, ότι το Όρος κάνει καταπληκτική δουλεία παγκοσμίως σε πνευματικό επίπεδο βέβαια, ότι ένα λαμόγιο δεν μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα, ότι τα ίδια και χειρότερα κάνει το Βατικανό (έτσι για να μην μας θεωρούνε καθυστερημένους δηλαδή) μέχρι ότι μπήκαν δαιμόνια και διέφθειραν τους άγιους αυτούς ανθρώπους, όπως ο δαίμονας την Εύα κλπ κλπ.
Καταλαβαίνω απόλυτα την ανάγκη αυτών των ανθρώπων να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, και τους συμπαθώ ειλικρινά. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι τι σκατά τα θέλει αυτά τα χρήματα που έβγαζε, αυτός ο τύπος ο Εφραίμ.
Το να κάνει η Βασίλισσα Θεοδώρα (β.λ. Ρουσό), πιτσικουλιές στα μαρμαρένια αλώνια, το καταλαβαίνω, παιδιά έχει να μεγαλώσει ο άνθρωπος, τόσα σπίτια, μεγάλα τα έξοδα. Αλλά αυτός ο μπάρμπας, που είναι κλειδαμπαρωμένος σε μία μονή, που όσο πολυτελώς και να θέλει για να ζήσει τη μοναστική του ζωή, σκάφη δεν μπορεί να πάρει, αεροπλάνα δεν μπορεί να πάρει, ταξίδια δεν μπορεί να κάνει, παιδιά δεν έχει να τα δώσει, τι θα τα κάνει λοιπόν; Μαζί του θα τα πάρει; Είναι δηλαδή αηδιαστικό, να θέλει να κατακλέψει την χώρα του (άσχετο που είναι Κύπριος, και η Ελλάδα χώρα του είναι) σε μία άσχημη περίοδο για τα οικονομικά όλων μας, όταν υπάρχουν ακόμα άκληροι πρόσφυγες που περιμένουν από το κράτος να τους σώσει ένα χωραφάκι, όταν υπάρχουν τόσοι φτωχοί! Όταν ακόμα και η ίδια η εκκλησία βγάζει δίσκο «δια την αποπεράτωση».
Μα είμαστε με τα καλά μας!!!
Είναι όμως το χρήμα ή είναι η δύναμη, η χαρά του παιχνιδιού, η ίντριγκα; Το χρήμα από μόνο του, όταν δεν μπορείς να το ξοδέψεις είναι απλό χαρτί, άντε να το ρίχνεις για προσάναμμα.
Γιατί λοιπόν, όλοι αυτοί οι μοναχοί – επιχειρηματίες (μετά τους βουλευτές-επιχειρηματίες) κάνουν όλα αυτά που κάνουν, γιατί δεν θέλουν να πληρώσουν φόρο, γιατί δεν υποβάλλουν Ε9, γιατί δεν πάνε φαντάροι, γιατί ζητάνε τόσα μα τόσα προνόμια από το κράτος, και γιατί αν το κράτος δεν τους τα δώσει κατεβάζουν εκατομμύρια κόσμο στο δρόμο να ουρλιάζει σαν ταλιμπάν δυτικού τύπου (θυμηθείτε τις ταυτότητες), γιατί κανένας μα κανένας πολιτικός δεν τα βάζει μαζί τους, γιατί τους φοβούνται, γιατί κάτι γραφικοί σκληροπυρηνικοί παππούδες – β.λ. Ανθιμος – είναι συνομιλητές του κράτους και των Υπουργών επί παντώς επιστητού.
Μα γιατί την δύναμη τους αυτοί την αντλούν από εσάς, εσείς τους την δίνετε.
Με για σας με χαρά σας λοιπόν το νέο κουστούμι που σας έκοψαν! Εγώ τι φταίω;
Λοιπόν λήξης με το παπαδαριό, πολύ ασχολήθηκα και σας τρωω τον χρόνο με πράγματα που δεν θέλετε να ακούσετε. Πάμε στην κουζίνα τώρα να μαγειρέψουμε να μας φτιάξει και η διάθεση. Αγόρασα μεγάλα καλαμάρια, φρεσκότατα, είπα λοιπόν να μην τα ψήσω απλώς και να τα κάνω ξερά και άνοστα αλλά να τα γεμίσω με ότι έχω στο ψυγείο να τα περιποιηθώ λιγάκι τα καημένα. Αυτά είχα λοιπόν αυτά έβαλα, το αποτέλεσμα τέλειο !!!
Καλαμάρια γεμιστά
2 καλαμάρια μεγάλα – θράψαλα
1 μικρή ντομάτα κομμένη σε μικρούς κύβους
1 μικρή πράσινη πιπεριά κομμένη σε μικρούς κύβους
3 φρέσκα μανιτάρια κομμένα σε κύβους
½ φλιτζάνι ρύζι μπασμάτι
1 κουταλιά της σούπας πέστο (αν δεν έχετε πέστο πρέπει να βάλετε κάποιο μυρωδικό οπωσδήποτε, ο μαϊντανός είναι ο καλύτερος, έστω και ξερός, έστω και κατεψυγμένος)
2 κουταλιές της σούπας τυρί τριμμένο (σε όποιους αρέσει βάλτε φέτα)
λίγο λάδι
Έκοψα σε μικρά κομματάκια τα πόδια από τα καλαμάρια. Σε ένα μπολ, ανάμιξα όλα τα υλικά και τα ψιλοκομμένα πλοκάμια, ωμά όπως είναι, τα λαχανικά ψιλοκομμένα χωρίς να τα σοτάρω. Γέμισα τα καλαμάρια και τα έβαλα σε ένα μικρό ταψάκι, που είχα απλώς λαδώσει λιγάκι. Μιας και είχε περισσέψει λίγη γέμιση την έβαλα και αυτή σε μία γωνία του ταψιού. Έριξα και λίγο νεράκι, ½ ποτήρι έτσι για να μην κολλήσουν και τα έβαλα στον φούρνο σε αέρα στους 200 βαθμούς για 30 λεπτά περίπου. Πρόσεχα λίγο βέβαια να μην μου κολλήσουν αλλά τελικά δεν χρειάσθηκαν άλλο νερό. Ήταν πολύ νόστιμα, το πέστο, και τα λαχανικά τους είχαν δώσει πολύ καλό άρωμα και το ρυζάκι είχε απορροφήσει όλα τα περισσευούμενα υγρά αφήνοντας στο τέλος και μία σαλτσούλα, ώστε το φαγάκι να μην είναι τελείως στεγνό. Τώρα τι να σας πω, ότι θέλετε 10 λεπτά να το φτιάξετε; Και ότι δεν κάνετε την κουζίνα μούτι με τηγάνια και λοιπές συσκευές; Αυτό φαίνετε άλλωστε, θα σας πω όμως ότι μιας και δεν έχει πολλά λίπη είναι ένα ελαφρύ φαγάκι κατάλληλο για δίαιτα (όχι όμως για νηστεία).
Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008
Τελικά η ζωή μας πάει
Υπάρχουν πολλές στιγμές που αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που καθορίζει την πορεία μας. Είναι τύχη, είναι οι προσωπικοί μας στόχοι, είναι αυτό που οι άλλοι έχουν αποφασίσει για εμάς, είναι ο θεός;
Προφανώς και δεν ξέρω και προφανώς δεν περιμένετε τώρα μία απάντηση σε τέτοιου είδους υπαρξιακά ερωτήματα.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αναρωτιόμαστε όλοι καθημερινά για τα παραπάνω. Σήμερα, είναι μία τέτοια μέρα. Έμαθα νέα από δύο φίλους μου, υπέροχα και δυσάρεστα νέα. Ένας θάνατος και μία εγκυμοσύνη. Σίγουρα αυτοί αναρωτιούνται αυτή τη στιγμή, την αιτία των πραγμάτων.
Πως τα φέρνει όμως η ζωή έτσι; Και τους δύο τους ξέρω πάνω από 15 χρόνια τώρα, και τους συναναστρέφομαι καθημερινά. Για διαφορετικούς λόγους βέβαια και τα δύο γεγονότα ήταν αναπάντεχα, μη-αναμενόμενα. Κεραυνοί εν αιθρία που λένε.
Μετά το πρώτο σοκ της είδησης βέβαια, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς, εμένα τι μου επιφυλάσσει το μέλλον; Πολλές φορές σε διάφορες στροφές του δρόμου μου, έπεσα πάνω σε κάτι, σε αρρώστιες, σε φιλίες, σε σχέσεις, σε αγάπες, σε ανθρώπους σε καταστάσεις. Που όμως είναι η επόμενη στροφή και τι θα βρω μπροστά μου, δεν το ξέρω ούτε εγώ, ούτε κανένας. Μπορεί να βρω σκληρό τοίχο και να σπάσω τα μούτρα μου, μπορεί να βρω ένα χαμόγελο. Οι περισσότεροι από εμάς εύχονται για το καλύτερο, φτάνει όμως αυτό; Φτάνει μία ευχή; Δεν ξέρω ....
Τελικά μάλλον η ζωή μας πάει.
Τέλος ενδοσκόπησης και προβληματισμού όμως. Ας μπούμε στην κουζίνα να μαγειρέψουμε μπας και μας φτιάξει τη διάθεση. Λεω να κάνουμε ένα ωραίο γλυκό σήμερα. Τάρτα με σύκα. Αυτή την εποχή θα βρείτε τα πιο νόστιμα και τα πιο γλυκά σύκα της χρονιάς. Άντε λοιπόν, μαγειρέψτε με ένα από τα πιο νόστιμα και παραδοσιακά προϊόντα της χώρας μας. Τα σύκα.
Τάρτα με σύκα
8-10 μεγάλα σύκα
250 γραμμάρια αμύγδαλα χωρίς φλούδα
ξύσμα πορτοκαλιού (ή λεμονιού)
100 γραμμάρια αλεύρι
130 γραμμάρια μαύρη ζάχαρη
60 γραμμάρια βούτυρο λιωμένο
1 αυγό
1 ασπράδι αυγού
40 γραμμάρια κονιάκ
μέλι για μέλωμα
Στο μπλέντερ χτυπάμε τα αμύγδαλα να τα κάνουμε σκόνη. Προσθέτουμε τη ζάχαρη, το ξύσμα, το αυγό και το ασπράδι, το αλεύρι, το βούτυρο και στο τέλος το κονιάκ και 2 σύκα καθαρισμένα. Τα χτυπάμε όλα καλά να ομογενοποιηθεί το μίγμα. Βουτυρώνουμε και αλευρώνουμε μία φόρμα τάρτας και αδειάζουμε το μίγμα. Διακοσμούμε από πάνω με τα υπόλοιπα σύκα που, έχουμε πλύνει καλά και τα έχουμε κόψει στα 6. Προσοχή αυτά τα σύκα που θα βάλετε από πάνω, να μην τα καθαρίσετε, να τα βάλετε έτσι με τη φλούδα, με την κομμένη όμως πλευρά από πάνω και την φλούδα από κάτω. Ψήνετε την τάρτα σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα για 40-45 λεπτά, μέχρι να ψηθεί η ζύμη. Μόλις την βγάλετε από τον φούρνο και είναι ζεστή την ραντίζετε με λίγο μέλι.
Καλό ΣΚ
Προφανώς και δεν ξέρω και προφανώς δεν περιμένετε τώρα μία απάντηση σε τέτοιου είδους υπαρξιακά ερωτήματα.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αναρωτιόμαστε όλοι καθημερινά για τα παραπάνω. Σήμερα, είναι μία τέτοια μέρα. Έμαθα νέα από δύο φίλους μου, υπέροχα και δυσάρεστα νέα. Ένας θάνατος και μία εγκυμοσύνη. Σίγουρα αυτοί αναρωτιούνται αυτή τη στιγμή, την αιτία των πραγμάτων.
Πως τα φέρνει όμως η ζωή έτσι; Και τους δύο τους ξέρω πάνω από 15 χρόνια τώρα, και τους συναναστρέφομαι καθημερινά. Για διαφορετικούς λόγους βέβαια και τα δύο γεγονότα ήταν αναπάντεχα, μη-αναμενόμενα. Κεραυνοί εν αιθρία που λένε.
Μετά το πρώτο σοκ της είδησης βέβαια, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς, εμένα τι μου επιφυλάσσει το μέλλον; Πολλές φορές σε διάφορες στροφές του δρόμου μου, έπεσα πάνω σε κάτι, σε αρρώστιες, σε φιλίες, σε σχέσεις, σε αγάπες, σε ανθρώπους σε καταστάσεις. Που όμως είναι η επόμενη στροφή και τι θα βρω μπροστά μου, δεν το ξέρω ούτε εγώ, ούτε κανένας. Μπορεί να βρω σκληρό τοίχο και να σπάσω τα μούτρα μου, μπορεί να βρω ένα χαμόγελο. Οι περισσότεροι από εμάς εύχονται για το καλύτερο, φτάνει όμως αυτό; Φτάνει μία ευχή; Δεν ξέρω ....
Τελικά μάλλον η ζωή μας πάει.
Τέλος ενδοσκόπησης και προβληματισμού όμως. Ας μπούμε στην κουζίνα να μαγειρέψουμε μπας και μας φτιάξει τη διάθεση. Λεω να κάνουμε ένα ωραίο γλυκό σήμερα. Τάρτα με σύκα. Αυτή την εποχή θα βρείτε τα πιο νόστιμα και τα πιο γλυκά σύκα της χρονιάς. Άντε λοιπόν, μαγειρέψτε με ένα από τα πιο νόστιμα και παραδοσιακά προϊόντα της χώρας μας. Τα σύκα.
Τάρτα με σύκα
8-10 μεγάλα σύκα
250 γραμμάρια αμύγδαλα χωρίς φλούδα
ξύσμα πορτοκαλιού (ή λεμονιού)
100 γραμμάρια αλεύρι
130 γραμμάρια μαύρη ζάχαρη
60 γραμμάρια βούτυρο λιωμένο
1 αυγό
1 ασπράδι αυγού
40 γραμμάρια κονιάκ
μέλι για μέλωμα
Στο μπλέντερ χτυπάμε τα αμύγδαλα να τα κάνουμε σκόνη. Προσθέτουμε τη ζάχαρη, το ξύσμα, το αυγό και το ασπράδι, το αλεύρι, το βούτυρο και στο τέλος το κονιάκ και 2 σύκα καθαρισμένα. Τα χτυπάμε όλα καλά να ομογενοποιηθεί το μίγμα. Βουτυρώνουμε και αλευρώνουμε μία φόρμα τάρτας και αδειάζουμε το μίγμα. Διακοσμούμε από πάνω με τα υπόλοιπα σύκα που, έχουμε πλύνει καλά και τα έχουμε κόψει στα 6. Προσοχή αυτά τα σύκα που θα βάλετε από πάνω, να μην τα καθαρίσετε, να τα βάλετε έτσι με τη φλούδα, με την κομμένη όμως πλευρά από πάνω και την φλούδα από κάτω. Ψήνετε την τάρτα σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα για 40-45 λεπτά, μέχρι να ψηθεί η ζύμη. Μόλις την βγάλετε από τον φούρνο και είναι ζεστή την ραντίζετε με λίγο μέλι.
Καλό ΣΚ
Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008
Μέρες και Μέρες
Υπάρχουν μέρες που ξυπνάω μόνη μου στις 7:00, υπάρχουν μέρες που με ξυπνάει το ξυπνητήρι στις 9:00
Υπάρχουν μέρες που σηκώνομαι αμέσως από το κρεβάτι και μέρες που αλλάζω πλευρό.
Υπάρχουν μέρες που βάφομαι το πρωί και μέρες που μου αρέσω περισσότερο όπως είμαι όταν ξυπνάω
Υπάρχουν μέρες που πάω στο γραφείο σε 15 λεπτά και μέρες που κάνω μία ώρα.
Υπάρχουν μέρες που την δεύτερη γουλιά καφέ στο γραφείο την πίνω στις 12:00 και μέρες που τον έχω πιει όλο μέχρι τις 10:30.
Υπάρχουν μέρες που στις 12:00 έχω ήδη πεινάσει, και μέρες που έχει πάει 6:00 και δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Υπάρχουν μέρες που νομίζω ότι κάνω την καλύτερη δουλειά του κόσμου και μέρες που θέλω να αλλάξω επάγγελμα.
Υπάρχουν μέρες που δεν θέλω να πάω σπίτι μετά τη δουλειά και μέρες που δεν βλέπω την ώρα να δω την απογευματινή σαπουνόπερα.
Υπάρχουν μέρες που βλέπω το σπίτι μου πολύ όμορφο και μέρες που θέλω να τα πετάξω όλα και να πάρω άλλα.
Υπάρχουν μέρες που έχω όρεξη για μαγειρέματα και μέρες που δεν πατάω στην κουζίνα.
Υπάρχουν μέρες που μου λείπουν κάποιοι φίλοι και μέρες που δεν θέλω να τους ακούσω.
Υπάρχουν μέρες που έχω τρελή όρεξη για έξοδο και μέρες που μόνο ο καναπές μου με συγκινεί.
Υπάρχουν μέρες που αναρωτιέμαι αν με ξέχασαν και μέρες που το τηλέφωνο δεν σταματάει.
Υπάρχουν μέρες που βλέπω μωρά και θέλω να τους τραγουδήσω τη «μικρή Ραλού» και μέρες που νομίζω ότι όλα τα μωρά είναι ταλιμπάν.
Υπάρχουν μέρες που θέλω να κάνω ένα μωρό και εγώ και μέρες που μόνο με την σκέψη κουράζομαι.
Υπάρχουν μέρες που νομίζω ότι ο ... με φλερτάρει και μέρες που νομίζω ότι με έχει χεσμένη.
Υπάρχουν μέρες που έχω όρεξη να έρθουν σπίτι 200 άτομα και μέρες που δεν θέλω να δω κανένα
Υπάρχουν μέρες που φοράω κόκκινα γυαλιά και όλα γύρω σινεμά τα βλέπω και μέρες που όλα τα βλέπω μαύρα.
Συμβαίνει και σε εσένα αυτό;
Υπάρχουν μέρες που σηκώνομαι αμέσως από το κρεβάτι και μέρες που αλλάζω πλευρό.
Υπάρχουν μέρες που βάφομαι το πρωί και μέρες που μου αρέσω περισσότερο όπως είμαι όταν ξυπνάω
Υπάρχουν μέρες που πάω στο γραφείο σε 15 λεπτά και μέρες που κάνω μία ώρα.
Υπάρχουν μέρες που την δεύτερη γουλιά καφέ στο γραφείο την πίνω στις 12:00 και μέρες που τον έχω πιει όλο μέχρι τις 10:30.
Υπάρχουν μέρες που στις 12:00 έχω ήδη πεινάσει, και μέρες που έχει πάει 6:00 και δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Υπάρχουν μέρες που νομίζω ότι κάνω την καλύτερη δουλειά του κόσμου και μέρες που θέλω να αλλάξω επάγγελμα.
Υπάρχουν μέρες που δεν θέλω να πάω σπίτι μετά τη δουλειά και μέρες που δεν βλέπω την ώρα να δω την απογευματινή σαπουνόπερα.
Υπάρχουν μέρες που βλέπω το σπίτι μου πολύ όμορφο και μέρες που θέλω να τα πετάξω όλα και να πάρω άλλα.
Υπάρχουν μέρες που έχω όρεξη για μαγειρέματα και μέρες που δεν πατάω στην κουζίνα.
Υπάρχουν μέρες που μου λείπουν κάποιοι φίλοι και μέρες που δεν θέλω να τους ακούσω.
Υπάρχουν μέρες που έχω τρελή όρεξη για έξοδο και μέρες που μόνο ο καναπές μου με συγκινεί.
Υπάρχουν μέρες που αναρωτιέμαι αν με ξέχασαν και μέρες που το τηλέφωνο δεν σταματάει.
Υπάρχουν μέρες που βλέπω μωρά και θέλω να τους τραγουδήσω τη «μικρή Ραλού» και μέρες που νομίζω ότι όλα τα μωρά είναι ταλιμπάν.
Υπάρχουν μέρες που θέλω να κάνω ένα μωρό και εγώ και μέρες που μόνο με την σκέψη κουράζομαι.
Υπάρχουν μέρες που νομίζω ότι ο ... με φλερτάρει και μέρες που νομίζω ότι με έχει χεσμένη.
Υπάρχουν μέρες που έχω όρεξη να έρθουν σπίτι 200 άτομα και μέρες που δεν θέλω να δω κανένα
Υπάρχουν μέρες που φοράω κόκκινα γυαλιά και όλα γύρω σινεμά τα βλέπω και μέρες που όλα τα βλέπω μαύρα.
Συμβαίνει και σε εσένα αυτό;
Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008
Το πείραμα
Σήμερα είναι μεγάλη μέρα. Σήμερα η ανθρωπότητα ζει μεγάλες στιγμές. Σήμερα θα δούμε, λεει, το μάτι του θεού.
Σήμερα ...γίνετε ΤΟ πείραμα.
Διαβάζω ... «Κύριος στόχος των πειραμάτων είναι να διερευνήσουν κατά πόσο ισχύει το Καθιερωμένο Μοντέλο της σωματιδιακής φυσικής. Μεταξύ άλλων, ο LHC είναι αρκετά πιθανό να παράξει το μυστηριώδες «μποζόνιο του Χιγκς», γνωστό και ως «Σωματίδιο του Θεού», ένα σωματίδιο του Καθιερωμένου Μοντέλου που εξηγεί γιατί ορισμένα σωματίδια έχουν μάζα ενώ άλλα όχι.»
Ανατριχιάσατε;
Εγώ πάντως όχι. Σε πολλούς από εσάς αυτό μάλλον ακούγεται περίεργο, γιατί είμαι άνθρωπος που πιστεύει κυρίως στην επιστήμη, και λιγότερο στην θεία μεσολάβηση. Πάντα υπερασπίζομαι την επιστήμη και τα επιτεύγματά της, πιστεύω ότι δίνονται λίγα, πολύ λίγα χρήματα στην επιστημονική έρευνα, και ότι γενικά ο κόσμος έχει πάει μπροστά και είμαστε εδώ που είμαστε μόνο λόγω της επιστήμης.
Έτσι λοιπόν είναι πολύ περίεργο ότι εδώ και μήνες, γκρινιάζω για αυτό το πείραμα, και μάλιστα ορισμένοι από τους φίλους μου, μου τα χώνουν για αυτή τη γκρίνια. Τώρα γιατί γκρινιάζω; Γιατί πιστεύω ότι εδώ ο κόσμος καίγεται και το μ..νί χτενίζετε γι αυτό!
Λενε ότι για αυτό το πείραμα έχουν ήδη εργαστεί χιλιάδες επιστήμονες για 10 χρόνια και θα συνεχίσουν να εργάζονται για πάρα πολλά χρόνια ακόμα. Λένε ότι το μέχρι στιγμής κόστος είναι δις ευρώ και μάλλον αυτό το ποσό θα πολλαπλασιαστεί τα επόμενα χρόνια. Αυτό που δεν λένε, τουλάχιστον με τρόπο που να το καταλάβω και εγώ ο μη – επιστήμονας, είναι ποια είναι τα οφέλη για την ανθρωπότητα από αυτό το πείραμα.
Μην με παρεξηγείτε ίσως υπάρχουν τεράστια οφέλη, αλλιώς δεν θα έπαιρνε ποτέ έγκριση ένα τέτοιο εγχείρημα. Αλλά μάλλον δεν τα ξέρουν. Φαντάζονται ότι πιθανών να υπάρχουν οφέλη στον τομέα της ενέργειας, της υγείας και δεν ξέρω που αλλού, αλλά φαντάζονται, δεν είναι σίγουροι. Έτσι είναι με τα πειράματα, πάντα ψάχνοντας πάς, μπορεί να κάτσει, μπορεί και να μην κάτσει. Σίγουρα θα υπάρχουν αποτελέσματα σε θεωρητικούς τομείς, θα μάθουμε για εκείνο το σωματίδιο, το μποζόνιο του Χιγκς, και για το μπιγκ μπανκ και το πως έγινε κλπ. Άντε και η περιέργεια μας θα ικανοποιηθεί για την ύλη του σύμπαντος.
Όλα αυτά είναι ωραία και καλά, και μακάρι να μπορούσε η ανθρωπότητα να χρηματοδοτήσει πάρα πολλά τέτοια πειράματα που θα ικανοποιήσουν την περιέργειά μας. Εδώ όμως υπάρχουν τόσο σημαντικά προβλήματα για την επιβίωση της ανθρωπότητας, τόσο περιβαλλοντικά όσο και στον τομέα της υγείας και της ενέργειας, ( για να μην πω για την φτώχεια και τα παιδάκια που πεθαίνουν όχι μόνο στην Αφρική πλέον αλλά παντού στο κόσμο - αυτό είναι πλέον κλισέ), που να ξοδεύονται τόσα χρήματα για να καλύψουμε την περιέργειά μας εμένα αυτή τη στιγμή μου φαίνεται εξωφρενικό. Αυτή είναι η ένστασή μου, και μόνο.
Η Αμερική δεν χρηματοδοτεί πλέον τέτοιου είδους πειράματα. Τα μυαλά αυτής της τόσο καινοτόμας χώρας πάνε στο πως θα μικρύνουν και άλλο τα ipods, σε έρευνα που έχει άμεσο οικονομικό αποτέλεσμα. Μόνο η Ευρώπη, και προς τιμήν της βέβαια, χρηματοδοτεί τέτοια έρευνα. Αλλά τόσα χρήματα; Δεν είναι αηδιαστικά πολλά;
Και γιατί δεν μας εξηγούν και εμάς – που στο κάτω κάτω της γραφής τα πληρώνουμε αυτά τα χρήματα – πως τα αποτελέσματα θα αλλάξουν τη ζωή μας; Γιατί για εμένα αυτό είναι το πρόβλημα, να βελτιωθεί η ζωή μας, να βρεθεί θεραπεία για τον καρκίνο, για το aids, για τόσες και τόσες ασθένειες, για την αντικατάσταση του πετρελαίου που τελειώνει, για το κλίμα που αλλάζει, για το 3ο κόσμο που πεθαίνει, για την ερημοποίηση, για τις πυρκαγιές. Σε αυτά τα θέματα περιμένω απαντήσεις από την επιστήμη, και όχι για το μπιγκ μπανκ.
Ο πολύς ο κόσμος έχει απαντήσει το θέμα δημιουργίας του σύμπαντος: το έπλασε κάποιος θεός, λήξης. Ότι και να τους πεις για τα μπιγκ μπανκ και μπαμπα-μπουμπα και όσο και να τα αποδεικνύεις επιστημονικά αυτά, αυτοί σε κάποιους ναούς θα τρέχουνε και θα προσεύχονται. Δεν έχει λοιπόν νόημα για τα δισεκατομμύρια κατοίκους αυτού του πλανήτη αυτού του είδους τα πειράματα.
Ξέρω ότι μάλλον είναι απλοϊκή αυτή η προσέγγιση, και ότι τεράστια ζητήματα για τους επιστήμονες κρύβονται σε αυτά τα 27 υπόγεια χιλιόμετρα στα σύνορα Γαλλίας Ελβετίας, αλλά δυστυχώς δεν με έχουν πείσει για τα οφέλη, για την σκοπιμότητα, και αυτό είναι μάλλον δυστύχημα της επιστήμης.
Αυτά τα βαρυσήμαντα είχα να πω, και να σας καταπλήξω για άλλη μία φορά!! Η δικιά μου συνεισφορά όμως στην πρόοδο της ανθρωπότητας είναι να σας εξηγήσω πως μπορείτε να φτιάξετε καταπληκτική σάλτσα ντομάτας, τώρα που υπάρχουν πολλές και φτηνές ντομάτες στην αγορά, και να την κρατήσετε όλο το χειμώνα για νόστιμα κοκκινιστά και υγιεινές σάλτσες.
Στο σούπερ μάρκετ αυτήν την εποχή θα βρείτε καταπληκτικά κομοντόρια (ή πομοντόρια δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό), εκείνα τα μικρά μακρόστενα ντοματάκια που μοιάζουν με αυγό. Αυτά είναι τα πλέον κατάλληλα – ιδιαίτερα αν είναι ώριμα – για σάλτσα γιατί έχουν πολύ και νοστιμότατη σάρκα και λίγα σπόρια. Είναι δε πάρα πολύ φτηνά. Πρόσφατα αγόρασα με 20 λεπτά το κιλό, ωραιότατα κομοντόρια πολυγινωμένα και νοστιμότατα.
Σάλτσα από φρέσκες ντομάτες (για τις κρύες νύχτες του χειμώνα)
2 κιλά κομοντόρια
2 κουταλίες της σούπας αλάτι χοντρό
2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη
½ ποτήρι λάδι
Ξεφλουδίζετε τις ντομάτες: Χαράζετε ένα μικρό σταυρό στο κάτω μέρος τους, και την ζεματάτε λίγες – λίγες, σε νερό που κοχλάζει, για 1 λεπτό. Τις βγάζετε με μία κουτάλα και τις ρίχνετε σε μπολ με παγωμένο νερό και τις αφήνετε για λίγο να κρυώσουν. Όταν τις βγάλετε θα προσέξετε ότι στο σημείο του σταυρού έχουν ξεφλουδιστεί λίγο και από εκεί μπορείτε εύκολα να τραβήξετε μόνο την φλούδα της ντομάτας χωρίς να χάσετε και την μισή σάρκα. Αφού ξεφλουδίσετε όλες τις ντομάτες τότε είτε τις βάζετε στο μούλτι και τις κάνετε πολτό σε περίπτωση που θέλετε να πάρετε κάτι σας συμπυκνωμένο χυμό ντομάτας, είτε τις τρίβεται στον τρίφτη του κρεμμυδιού σε περίπτωση που θέλετε να φτιάξετε κονκασέ. Εγώ συνήθως κάνω και από τα δύο.
Σε αυτό το στάδιο μπορείτε τον φρέσκο αυτό χυμό ντομάτας να τον βάλετε σε πολυμπάγκ στην κατάψυξη (σε λογικές μερίδες βέβαια γιατί μετά θα πρέπει να το ξεπαγώσετε όλο μαζί) ή να συνεχίσετε παρακάτω και να κάνετε έτοιμη σάλτσα ντομάτας.
Βάζετε σε μία μεγάλη κατσαρόλα τον ζωμό, ή το τρίμμα της ντομάτας και τα βράζετε με το αλάτι και τη ζάχαρη, για τουλάχιστον 10 λεπτά μέχρι να συμπυκνωθεί αρκετά. Όταν γίνει ο ζωμός ικανοποιητικά πυκνός, προσθέτετε το λάδι και το βράζετε σε χαμηλή φωτιά για ακόμα 5 λεπτά. Αυτός ο συμπυκνωμένος χυμός είναι έτοιμος να τον βάλετε σε αποστειρωμένα βάζα. Γεμίζετε τα βάζα μέχρι πάνω και στα τελευταία εκατοστά του βάζου προσθέστε λίγο λάδι, μέχρι το καπάκι. Τα βάζα αυτά τα βάζετε στο ψυγείο, όπου συντηρούνται για 2 μήνες χωρίς πρόβλημα. Μπορείτε επίσης να βάλετε τη σάλτσα σε τάπερ και να τα συντηρήσετε στην κατάψυξη για 6 μήνες. Μπορείτε να αρωματίσετε τη σάλτσα με ρίγανη ή βασιλικό, ή δυόσμο. Ότι σας αρέσει κάνετε, το σημαντικό όμως είναι ότι έχετε για τα χειμωνιάτικα μαγειρέματα φρέσκια, νοστιμότατη σάλτσα, που την φτιάξατε όταν η ντομάτα ήταν στην εποχή της, και ήταν πολύ νόστιμη. Υπάρχει βέβαια και μεγάλο οικονομικό όφελος, γιατί αυτή η σάλτσα δεν σας κοστίζει σχεδόν τίποτα, αλλά μάλλον δεν είναι αυτός ο λόγος που τόσες μαγείρισσες το κάνουν αυτό το σπορ κάθε χρόνο. Ποτέ βέβαια δεν μένω στα δύο κιλά ντομάτες, πάντα μα πάντα φτιάχνω γύρω στα 10 κιλά το χρόνο, και συνήθως κάπου εκεί στα Χριστούγεννα τελειώνει.
Αυτά!
Σήμερα ...γίνετε ΤΟ πείραμα.
Διαβάζω ... «Κύριος στόχος των πειραμάτων είναι να διερευνήσουν κατά πόσο ισχύει το Καθιερωμένο Μοντέλο της σωματιδιακής φυσικής. Μεταξύ άλλων, ο LHC είναι αρκετά πιθανό να παράξει το μυστηριώδες «μποζόνιο του Χιγκς», γνωστό και ως «Σωματίδιο του Θεού», ένα σωματίδιο του Καθιερωμένου Μοντέλου που εξηγεί γιατί ορισμένα σωματίδια έχουν μάζα ενώ άλλα όχι.»
Ανατριχιάσατε;
Εγώ πάντως όχι. Σε πολλούς από εσάς αυτό μάλλον ακούγεται περίεργο, γιατί είμαι άνθρωπος που πιστεύει κυρίως στην επιστήμη, και λιγότερο στην θεία μεσολάβηση. Πάντα υπερασπίζομαι την επιστήμη και τα επιτεύγματά της, πιστεύω ότι δίνονται λίγα, πολύ λίγα χρήματα στην επιστημονική έρευνα, και ότι γενικά ο κόσμος έχει πάει μπροστά και είμαστε εδώ που είμαστε μόνο λόγω της επιστήμης.
Έτσι λοιπόν είναι πολύ περίεργο ότι εδώ και μήνες, γκρινιάζω για αυτό το πείραμα, και μάλιστα ορισμένοι από τους φίλους μου, μου τα χώνουν για αυτή τη γκρίνια. Τώρα γιατί γκρινιάζω; Γιατί πιστεύω ότι εδώ ο κόσμος καίγεται και το μ..νί χτενίζετε γι αυτό!
Λενε ότι για αυτό το πείραμα έχουν ήδη εργαστεί χιλιάδες επιστήμονες για 10 χρόνια και θα συνεχίσουν να εργάζονται για πάρα πολλά χρόνια ακόμα. Λένε ότι το μέχρι στιγμής κόστος είναι δις ευρώ και μάλλον αυτό το ποσό θα πολλαπλασιαστεί τα επόμενα χρόνια. Αυτό που δεν λένε, τουλάχιστον με τρόπο που να το καταλάβω και εγώ ο μη – επιστήμονας, είναι ποια είναι τα οφέλη για την ανθρωπότητα από αυτό το πείραμα.
Μην με παρεξηγείτε ίσως υπάρχουν τεράστια οφέλη, αλλιώς δεν θα έπαιρνε ποτέ έγκριση ένα τέτοιο εγχείρημα. Αλλά μάλλον δεν τα ξέρουν. Φαντάζονται ότι πιθανών να υπάρχουν οφέλη στον τομέα της ενέργειας, της υγείας και δεν ξέρω που αλλού, αλλά φαντάζονται, δεν είναι σίγουροι. Έτσι είναι με τα πειράματα, πάντα ψάχνοντας πάς, μπορεί να κάτσει, μπορεί και να μην κάτσει. Σίγουρα θα υπάρχουν αποτελέσματα σε θεωρητικούς τομείς, θα μάθουμε για εκείνο το σωματίδιο, το μποζόνιο του Χιγκς, και για το μπιγκ μπανκ και το πως έγινε κλπ. Άντε και η περιέργεια μας θα ικανοποιηθεί για την ύλη του σύμπαντος.
Όλα αυτά είναι ωραία και καλά, και μακάρι να μπορούσε η ανθρωπότητα να χρηματοδοτήσει πάρα πολλά τέτοια πειράματα που θα ικανοποιήσουν την περιέργειά μας. Εδώ όμως υπάρχουν τόσο σημαντικά προβλήματα για την επιβίωση της ανθρωπότητας, τόσο περιβαλλοντικά όσο και στον τομέα της υγείας και της ενέργειας, ( για να μην πω για την φτώχεια και τα παιδάκια που πεθαίνουν όχι μόνο στην Αφρική πλέον αλλά παντού στο κόσμο - αυτό είναι πλέον κλισέ), που να ξοδεύονται τόσα χρήματα για να καλύψουμε την περιέργειά μας εμένα αυτή τη στιγμή μου φαίνεται εξωφρενικό. Αυτή είναι η ένστασή μου, και μόνο.
Η Αμερική δεν χρηματοδοτεί πλέον τέτοιου είδους πειράματα. Τα μυαλά αυτής της τόσο καινοτόμας χώρας πάνε στο πως θα μικρύνουν και άλλο τα ipods, σε έρευνα που έχει άμεσο οικονομικό αποτέλεσμα. Μόνο η Ευρώπη, και προς τιμήν της βέβαια, χρηματοδοτεί τέτοια έρευνα. Αλλά τόσα χρήματα; Δεν είναι αηδιαστικά πολλά;
Και γιατί δεν μας εξηγούν και εμάς – που στο κάτω κάτω της γραφής τα πληρώνουμε αυτά τα χρήματα – πως τα αποτελέσματα θα αλλάξουν τη ζωή μας; Γιατί για εμένα αυτό είναι το πρόβλημα, να βελτιωθεί η ζωή μας, να βρεθεί θεραπεία για τον καρκίνο, για το aids, για τόσες και τόσες ασθένειες, για την αντικατάσταση του πετρελαίου που τελειώνει, για το κλίμα που αλλάζει, για το 3ο κόσμο που πεθαίνει, για την ερημοποίηση, για τις πυρκαγιές. Σε αυτά τα θέματα περιμένω απαντήσεις από την επιστήμη, και όχι για το μπιγκ μπανκ.
Ο πολύς ο κόσμος έχει απαντήσει το θέμα δημιουργίας του σύμπαντος: το έπλασε κάποιος θεός, λήξης. Ότι και να τους πεις για τα μπιγκ μπανκ και μπαμπα-μπουμπα και όσο και να τα αποδεικνύεις επιστημονικά αυτά, αυτοί σε κάποιους ναούς θα τρέχουνε και θα προσεύχονται. Δεν έχει λοιπόν νόημα για τα δισεκατομμύρια κατοίκους αυτού του πλανήτη αυτού του είδους τα πειράματα.
Ξέρω ότι μάλλον είναι απλοϊκή αυτή η προσέγγιση, και ότι τεράστια ζητήματα για τους επιστήμονες κρύβονται σε αυτά τα 27 υπόγεια χιλιόμετρα στα σύνορα Γαλλίας Ελβετίας, αλλά δυστυχώς δεν με έχουν πείσει για τα οφέλη, για την σκοπιμότητα, και αυτό είναι μάλλον δυστύχημα της επιστήμης.
Αυτά τα βαρυσήμαντα είχα να πω, και να σας καταπλήξω για άλλη μία φορά!! Η δικιά μου συνεισφορά όμως στην πρόοδο της ανθρωπότητας είναι να σας εξηγήσω πως μπορείτε να φτιάξετε καταπληκτική σάλτσα ντομάτας, τώρα που υπάρχουν πολλές και φτηνές ντομάτες στην αγορά, και να την κρατήσετε όλο το χειμώνα για νόστιμα κοκκινιστά και υγιεινές σάλτσες.
Στο σούπερ μάρκετ αυτήν την εποχή θα βρείτε καταπληκτικά κομοντόρια (ή πομοντόρια δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό), εκείνα τα μικρά μακρόστενα ντοματάκια που μοιάζουν με αυγό. Αυτά είναι τα πλέον κατάλληλα – ιδιαίτερα αν είναι ώριμα – για σάλτσα γιατί έχουν πολύ και νοστιμότατη σάρκα και λίγα σπόρια. Είναι δε πάρα πολύ φτηνά. Πρόσφατα αγόρασα με 20 λεπτά το κιλό, ωραιότατα κομοντόρια πολυγινωμένα και νοστιμότατα.
Σάλτσα από φρέσκες ντομάτες (για τις κρύες νύχτες του χειμώνα)
2 κιλά κομοντόρια
2 κουταλίες της σούπας αλάτι χοντρό
2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη
½ ποτήρι λάδι
Ξεφλουδίζετε τις ντομάτες: Χαράζετε ένα μικρό σταυρό στο κάτω μέρος τους, και την ζεματάτε λίγες – λίγες, σε νερό που κοχλάζει, για 1 λεπτό. Τις βγάζετε με μία κουτάλα και τις ρίχνετε σε μπολ με παγωμένο νερό και τις αφήνετε για λίγο να κρυώσουν. Όταν τις βγάλετε θα προσέξετε ότι στο σημείο του σταυρού έχουν ξεφλουδιστεί λίγο και από εκεί μπορείτε εύκολα να τραβήξετε μόνο την φλούδα της ντομάτας χωρίς να χάσετε και την μισή σάρκα. Αφού ξεφλουδίσετε όλες τις ντομάτες τότε είτε τις βάζετε στο μούλτι και τις κάνετε πολτό σε περίπτωση που θέλετε να πάρετε κάτι σας συμπυκνωμένο χυμό ντομάτας, είτε τις τρίβεται στον τρίφτη του κρεμμυδιού σε περίπτωση που θέλετε να φτιάξετε κονκασέ. Εγώ συνήθως κάνω και από τα δύο.
Σε αυτό το στάδιο μπορείτε τον φρέσκο αυτό χυμό ντομάτας να τον βάλετε σε πολυμπάγκ στην κατάψυξη (σε λογικές μερίδες βέβαια γιατί μετά θα πρέπει να το ξεπαγώσετε όλο μαζί) ή να συνεχίσετε παρακάτω και να κάνετε έτοιμη σάλτσα ντομάτας.
Βάζετε σε μία μεγάλη κατσαρόλα τον ζωμό, ή το τρίμμα της ντομάτας και τα βράζετε με το αλάτι και τη ζάχαρη, για τουλάχιστον 10 λεπτά μέχρι να συμπυκνωθεί αρκετά. Όταν γίνει ο ζωμός ικανοποιητικά πυκνός, προσθέτετε το λάδι και το βράζετε σε χαμηλή φωτιά για ακόμα 5 λεπτά. Αυτός ο συμπυκνωμένος χυμός είναι έτοιμος να τον βάλετε σε αποστειρωμένα βάζα. Γεμίζετε τα βάζα μέχρι πάνω και στα τελευταία εκατοστά του βάζου προσθέστε λίγο λάδι, μέχρι το καπάκι. Τα βάζα αυτά τα βάζετε στο ψυγείο, όπου συντηρούνται για 2 μήνες χωρίς πρόβλημα. Μπορείτε επίσης να βάλετε τη σάλτσα σε τάπερ και να τα συντηρήσετε στην κατάψυξη για 6 μήνες. Μπορείτε να αρωματίσετε τη σάλτσα με ρίγανη ή βασιλικό, ή δυόσμο. Ότι σας αρέσει κάνετε, το σημαντικό όμως είναι ότι έχετε για τα χειμωνιάτικα μαγειρέματα φρέσκια, νοστιμότατη σάλτσα, που την φτιάξατε όταν η ντομάτα ήταν στην εποχή της, και ήταν πολύ νόστιμη. Υπάρχει βέβαια και μεγάλο οικονομικό όφελος, γιατί αυτή η σάλτσα δεν σας κοστίζει σχεδόν τίποτα, αλλά μάλλον δεν είναι αυτός ο λόγος που τόσες μαγείρισσες το κάνουν αυτό το σπορ κάθε χρόνο. Ποτέ βέβαια δεν μένω στα δύο κιλά ντομάτες, πάντα μα πάντα φτιάχνω γύρω στα 10 κιλά το χρόνο, και συνήθως κάπου εκεί στα Χριστούγεννα τελειώνει.
Αυτά!
Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008
Τα οικοπεδάκια
Χτες λοιπόν σκεφτόμουνα ότι έχουμε και εμείς κάτι οικοπεδάκια, πάνω σε κάτι βουνά απάτητα, ούτε κατσίκια δεν πάει πλέον εκεί. Δεν είναι πολλά, κανα δυο στρεμματάκια είναι. Το σχέδιο λοιπόν είναι απλό. Θα βάλω δικηγόρο το γαμπρό του Βουλγαράκη και συμβολαιογράφο τη γυναίκα του. Θα φτιάξω και μερικά χαρτιά για την γύρω από τα οικοπεδάκια μου περιοχή (που δεν ανήκουν σε κανένα) ότι μου τα κληρονόμησε ο Περικλής ο αρχαίος.
Ως γνωστών σύμφωνα με το θείο μου τον Παναγιώτη, η οικογένειά μας κατάγετε κατ’ ευθείαν από τον Αχιλλέα, μίας και είμαστε οι απόγονοι των Μυρμιδόνων, του μυθικού στρατού του μεγάλου αυτού αρχαίου γκόμενου, που ήταν και βασιλιάς της Αίγινας άλλωστε. Έτσι άνετα ο Περικλής – η τέλος πάντων κάποιος τέτοιος αρχαίος – μας έδωσε αυτά τα οικοπεδάκια ως αποζημίωση για την βλάβη που έπαθε η οικογένειά μας στον Τρωικό πόλεμο, χάνοντας το παλικάρι. Με αυτό τον απλό τρόπο τα λίγα στρέμματα που έχουμε θα γίνουν μία αξιοσέβαστη έκταση. Μετά θα βάλω κάτι φίλους που έχω ορκωτούς λογιστές να πουν ότι αυτή η έκταση έχει εμπορική αξία 2 δις ευρώ, γιατί σε αυτή την άγια γη πάτησε ο Αχιλλέας.
Μετά θα πάω στο κράτος και θα τους πω ότι την χρειάζονται αυτή τη γη, πρέπει με κάθε τρόπο να την αποκτήσουνε, γιατί έχει στρατηγική σημασία για τη χώρα – μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για τη γη του Αχιλλέα – και ότι προτίθεμαι να την πουλήσω α) στους Τούρκους β) στους Σκοπιανούς γ) στους Ελοχιμ. ΕΚΤΟΣ εάν ενδιαφέρονται αυτοί να την αποκτήσουνε και άρα να σώσουνε την πατρίδα. Αλλά επειδή ο κος Κοκκινοσκουφίτσας δεν έχει χρήματα στο ταμείο, και εγώ ενδιαφέρομαι για το καλό της χώρας, δέχομαι και ανταλλαγές (άντε βρε, πάλι χάρη σας κάνω).
Έτσι, δέχομαι να ανταλλάξω την άγια αυτή γη με αντίστοιχα οικοπεδάκια στη Πανεπιστημίου και την Σταδίου. Αλλά όχι όποια και όποια, δεν θα πάρω γουρούνι στο σακί, θα βάλω τους δικούς μου να τα εκτιμήσουνε. Αυτό το οικοπεδάκι με την Ακαδημία πάνω καλό μου φαίνετε, αλλά μάλλον η αξία του δεν είναι τόσο μεγάλη, οι ορκωτοί μου είπανε ότι κάνει δεν κάνει 1 εκατομμύριο, και άρα θα ήθελα να πάρω και ότι υπάρχει διαθέσιμο σε Σταδίου μεριά.
Με τούτα και με κείνα και μετά από πολλές σκληρές διαπραγματεύσεις, τελικά θα πάρουμε την Ακαδημία και τη μισή Σταδίου. Με την σειρά μας θα τα πουλήσουμε στους Ελοχίμ – γιατί μας έκαναν την καλύτερη προσφορά, και έτσι θα κάνουμε κάτι και εμείς να εξασφαλίσουμε τα παιδάκια μας.
Σας φαίνετε απίστευτο;;;;;
Η λαμογιά (και η βλακεία βέβαια) στην Ελλάδα, είναι αήττητη, και έτσι κακώς κάθομαι και ασχολούμαι με τέτοια θέματα. Μόνο μην μου ξαναμιλήσει κανένας για την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, τους Άγιους Πατέρες και τους κακόμοιρους μοναχούς, γιατί θα ανοίξω το στόμα μου και δεν ξέρω και εγώ τι θα γίνει.
Σήμερα έχει Γεμιστά !! Δεν έχω διαβάσει ποτέ συνταγή για κλασσικά γεμιστά. Είναι από εκείνα τα φαγητά που όλοι μαθαίνουμε από το σπίτι, από τη μάνα μας, και δεν χρειαζόμαστε συνταγή για να τα φτιάξουμε. Τώρα τελευταία όμως κατάλαβα ότι πολύς κόσμος δεν τα φτιάχνει όπως τα έμαθα εγώ, και βέβαια δεν αναφέρομαι στις πολίτικες παραλλαγές με τις σταφίδες και τα κουνουνάρια, αλλά στα παραδοσιακά γεμιστά. Έτσι λοιπόν τα έφτιαχνε οι γιαγιά μου, έτσι τα έκανα και εγώ την Κυριακή.
Ντομάτες Γεμιστές
Για ένα μικρό ταψάκι - 4 μερίδες
8 μεγάλες ντομάτες
1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 μελιτζάνα αργείτικη
2 μέτρια κολοκύθια
1 κουταλιά της σούπας ντοματοπελτέ
12 κουταλιές της σούπας ρύζι καρολίνα
1 ματσάκι μαϊντανό
¼ από ένα ματσάκι δυόσμο
αλάτι, πιπέρι, ζάχαρη, λάδι, τρίμμα φρυγανιάς
πατατούλες κυδωνάτες για να παραγεμίσουμε τα ταψάκι
Κόβουμε το καπάκι από τις ντομάτες και με ένα μικρό κουταλάκι – ή το αντίστοιχο εργαλείο – τις αδειάζουμε προσεκτικά πάνω σε ένα μεγάλο μπολ, χωρίς να τις σπάσουμε και να τις διαλύσουμε. Απλώνουμε χαρτί κουζίνας στον πάγκο και αφού ρίξουμε αλάτι και μπόλικη ζάχαρη στο εσωτερικό κάθε ντομάτα τις αφήνουμε αναποδογυρισμένες πάνω στο χαρτί κουζίνας να στραγγίξουν τα πολλά υγρά. Μην φοβηθείτε την ζάχαρη, βάλτε μπόλικη, γιατί νοστιμίζει πολύ την ντομάτα και σπάει την ξινίλα της.
Ψιλοκόβετε την μελιτζάνα σε πολύ πολύ μικρά κομμάτια και τρίβετε στον τρίφτη τα κολοκύθια. Σοτάρετε το κρεμμύδι με αρκετό λάδι και όταν γυαλίσει ρίχνετε την μελιτζάνα και το κολοκύθι να σοταριστούν καλά και αυτά και να βγάλουν όλα τα υγρά. Συνήθως η μελιτζάνα απορροφάει όλο το λάδι και έτσι πρέπει να προσθέσετε και άλλο σε αυτό το σημείο. Μετά βάζετε το ρύζι, είναι 1,5 κουταλιά ανά ντομάτα και το γυαλίζετε καλά με το λάδι και τα υπόλοιπα λαχανικά. Το σβήνετε με το ντοματοπελτέ αραιωμένο σε ½ ποτήρι νερό. Ρίχνετε το αλάτι και το πιπέρι και αφήνετε να πιει τα υγρά του. Στο τέλος προσθέτετε τον ψιλοκομμένο μαϊντανό και τον δυόσμο. Με το μίγμα αυτό γεμίζετε τις ντομάτες, χωρίς όμως να τις ξεχειλίσετε, γιατί το ρύζι φουσκώνει στο ψήσιμο. Βάζετε τις ντομάτες στο ταψάκι τις καπακώνετε με τα καπάκια τους και παραγεμίζετε τα κενά με πατάτες. Ρίχνετε από πάνω αλάτι και πιπέρι. Τη σάρκα της ντομάτας που έχετε κρατήσει τη χτυπάτε στο μούτλι και με ένα ποτήρι από αυτόν τον χυμό περιχύνετε τις ντομάτες. Πάνω από κάθε ντομάτα ρίχνετε λίγο λάδι και στο τέλος πασπαλίζετε κάθε ντομάτα με τρίμα φρυγανιάς. Τις ψήνετε σε αέρα στους 200 βαθμούς για 45 λεπτά με 1 ώρα, μέχρι να γίνει το ρύζι.
ΥΓ. Τα νέα της ημέρας λένε ότι ο μικρός Βαγγέλης, εκτός από επιστημονικά αποδεδειγμένη πλέον αλλεργία στη θάλασσα, έχει και χοληστερίνη! Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, μαζί με τα σαράντα, τους γκρίζους κροτάφους και την γοητεία της ηλικίας, έρχεται και η χοληστερίνη!
Ως γνωστών σύμφωνα με το θείο μου τον Παναγιώτη, η οικογένειά μας κατάγετε κατ’ ευθείαν από τον Αχιλλέα, μίας και είμαστε οι απόγονοι των Μυρμιδόνων, του μυθικού στρατού του μεγάλου αυτού αρχαίου γκόμενου, που ήταν και βασιλιάς της Αίγινας άλλωστε. Έτσι άνετα ο Περικλής – η τέλος πάντων κάποιος τέτοιος αρχαίος – μας έδωσε αυτά τα οικοπεδάκια ως αποζημίωση για την βλάβη που έπαθε η οικογένειά μας στον Τρωικό πόλεμο, χάνοντας το παλικάρι. Με αυτό τον απλό τρόπο τα λίγα στρέμματα που έχουμε θα γίνουν μία αξιοσέβαστη έκταση. Μετά θα βάλω κάτι φίλους που έχω ορκωτούς λογιστές να πουν ότι αυτή η έκταση έχει εμπορική αξία 2 δις ευρώ, γιατί σε αυτή την άγια γη πάτησε ο Αχιλλέας.
Μετά θα πάω στο κράτος και θα τους πω ότι την χρειάζονται αυτή τη γη, πρέπει με κάθε τρόπο να την αποκτήσουνε, γιατί έχει στρατηγική σημασία για τη χώρα – μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για τη γη του Αχιλλέα – και ότι προτίθεμαι να την πουλήσω α) στους Τούρκους β) στους Σκοπιανούς γ) στους Ελοχιμ. ΕΚΤΟΣ εάν ενδιαφέρονται αυτοί να την αποκτήσουνε και άρα να σώσουνε την πατρίδα. Αλλά επειδή ο κος Κοκκινοσκουφίτσας δεν έχει χρήματα στο ταμείο, και εγώ ενδιαφέρομαι για το καλό της χώρας, δέχομαι και ανταλλαγές (άντε βρε, πάλι χάρη σας κάνω).
Έτσι, δέχομαι να ανταλλάξω την άγια αυτή γη με αντίστοιχα οικοπεδάκια στη Πανεπιστημίου και την Σταδίου. Αλλά όχι όποια και όποια, δεν θα πάρω γουρούνι στο σακί, θα βάλω τους δικούς μου να τα εκτιμήσουνε. Αυτό το οικοπεδάκι με την Ακαδημία πάνω καλό μου φαίνετε, αλλά μάλλον η αξία του δεν είναι τόσο μεγάλη, οι ορκωτοί μου είπανε ότι κάνει δεν κάνει 1 εκατομμύριο, και άρα θα ήθελα να πάρω και ότι υπάρχει διαθέσιμο σε Σταδίου μεριά.
Με τούτα και με κείνα και μετά από πολλές σκληρές διαπραγματεύσεις, τελικά θα πάρουμε την Ακαδημία και τη μισή Σταδίου. Με την σειρά μας θα τα πουλήσουμε στους Ελοχίμ – γιατί μας έκαναν την καλύτερη προσφορά, και έτσι θα κάνουμε κάτι και εμείς να εξασφαλίσουμε τα παιδάκια μας.
Σας φαίνετε απίστευτο;;;;;
Η λαμογιά (και η βλακεία βέβαια) στην Ελλάδα, είναι αήττητη, και έτσι κακώς κάθομαι και ασχολούμαι με τέτοια θέματα. Μόνο μην μου ξαναμιλήσει κανένας για την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, τους Άγιους Πατέρες και τους κακόμοιρους μοναχούς, γιατί θα ανοίξω το στόμα μου και δεν ξέρω και εγώ τι θα γίνει.
Σήμερα έχει Γεμιστά !! Δεν έχω διαβάσει ποτέ συνταγή για κλασσικά γεμιστά. Είναι από εκείνα τα φαγητά που όλοι μαθαίνουμε από το σπίτι, από τη μάνα μας, και δεν χρειαζόμαστε συνταγή για να τα φτιάξουμε. Τώρα τελευταία όμως κατάλαβα ότι πολύς κόσμος δεν τα φτιάχνει όπως τα έμαθα εγώ, και βέβαια δεν αναφέρομαι στις πολίτικες παραλλαγές με τις σταφίδες και τα κουνουνάρια, αλλά στα παραδοσιακά γεμιστά. Έτσι λοιπόν τα έφτιαχνε οι γιαγιά μου, έτσι τα έκανα και εγώ την Κυριακή.
Ντομάτες Γεμιστές
Για ένα μικρό ταψάκι - 4 μερίδες
8 μεγάλες ντομάτες
1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 μελιτζάνα αργείτικη
2 μέτρια κολοκύθια
1 κουταλιά της σούπας ντοματοπελτέ
12 κουταλιές της σούπας ρύζι καρολίνα
1 ματσάκι μαϊντανό
¼ από ένα ματσάκι δυόσμο
αλάτι, πιπέρι, ζάχαρη, λάδι, τρίμμα φρυγανιάς
πατατούλες κυδωνάτες για να παραγεμίσουμε τα ταψάκι
Κόβουμε το καπάκι από τις ντομάτες και με ένα μικρό κουταλάκι – ή το αντίστοιχο εργαλείο – τις αδειάζουμε προσεκτικά πάνω σε ένα μεγάλο μπολ, χωρίς να τις σπάσουμε και να τις διαλύσουμε. Απλώνουμε χαρτί κουζίνας στον πάγκο και αφού ρίξουμε αλάτι και μπόλικη ζάχαρη στο εσωτερικό κάθε ντομάτα τις αφήνουμε αναποδογυρισμένες πάνω στο χαρτί κουζίνας να στραγγίξουν τα πολλά υγρά. Μην φοβηθείτε την ζάχαρη, βάλτε μπόλικη, γιατί νοστιμίζει πολύ την ντομάτα και σπάει την ξινίλα της.
Ψιλοκόβετε την μελιτζάνα σε πολύ πολύ μικρά κομμάτια και τρίβετε στον τρίφτη τα κολοκύθια. Σοτάρετε το κρεμμύδι με αρκετό λάδι και όταν γυαλίσει ρίχνετε την μελιτζάνα και το κολοκύθι να σοταριστούν καλά και αυτά και να βγάλουν όλα τα υγρά. Συνήθως η μελιτζάνα απορροφάει όλο το λάδι και έτσι πρέπει να προσθέσετε και άλλο σε αυτό το σημείο. Μετά βάζετε το ρύζι, είναι 1,5 κουταλιά ανά ντομάτα και το γυαλίζετε καλά με το λάδι και τα υπόλοιπα λαχανικά. Το σβήνετε με το ντοματοπελτέ αραιωμένο σε ½ ποτήρι νερό. Ρίχνετε το αλάτι και το πιπέρι και αφήνετε να πιει τα υγρά του. Στο τέλος προσθέτετε τον ψιλοκομμένο μαϊντανό και τον δυόσμο. Με το μίγμα αυτό γεμίζετε τις ντομάτες, χωρίς όμως να τις ξεχειλίσετε, γιατί το ρύζι φουσκώνει στο ψήσιμο. Βάζετε τις ντομάτες στο ταψάκι τις καπακώνετε με τα καπάκια τους και παραγεμίζετε τα κενά με πατάτες. Ρίχνετε από πάνω αλάτι και πιπέρι. Τη σάρκα της ντομάτας που έχετε κρατήσει τη χτυπάτε στο μούτλι και με ένα ποτήρι από αυτόν τον χυμό περιχύνετε τις ντομάτες. Πάνω από κάθε ντομάτα ρίχνετε λίγο λάδι και στο τέλος πασπαλίζετε κάθε ντομάτα με τρίμα φρυγανιάς. Τις ψήνετε σε αέρα στους 200 βαθμούς για 45 λεπτά με 1 ώρα, μέχρι να γίνει το ρύζι.
ΥΓ. Τα νέα της ημέρας λένε ότι ο μικρός Βαγγέλης, εκτός από επιστημονικά αποδεδειγμένη πλέον αλλεργία στη θάλασσα, έχει και χοληστερίνη! Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, μαζί με τα σαράντα, τους γκρίζους κροτάφους και την γοητεία της ηλικίας, έρχεται και η χοληστερίνη!
Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008
Η Κυριακάτικη Ζοχάδα
Πολύ ζοχαδιασμένος ήταν ο καταλληλότερος χτες. Ήταν που το παιδί δεν ήθελε βόλτες στη Θεσσαλονίκη καλοκαιριάτικα. Η θάλασσα στη Ραφήνα είναι ακόμα πολύ καλή, οι παραλίες αδειάζουν και μπορεί να παίξει καλύτερα τις ρακετούλες του, που να τρέχει τώρα, σε ομιλίες και συνεντεύξεις.
Ελα όμως που έπρεπε, τι να κάνει ο άνθρωπος, πήγε. Του δώσανε σε 2-3 σκονάκια, τι να πει στα sos θέματα (που να αποστηθίζεις απαντήσεις καλοκαιριάτικα), και με ύφος τι σκατά θέλετε τώρα και με τρέχετε καλοκαιριάτικα, στήθηκε μπροστά στην Sony Bravia μου, μέσα το σαλονάκι μου.
Δούλευα εκείνη την ώρα, αν και Κυριακή μεσημέρι, κάποιοι δουλεύουν σε αυτή τη χώρα όσο απίστευτο και να ακούγεται. Είχα σηκωθεί νωρίς, είχα μαζέψει το σπίτι από τα Σάββατο-βραδινά ουίσκια με την παρέα μου, είχα βάλει και ένα ταψί με γεμιστά στο φούρνο, είχα ανοίξει το χαζοκούτι να παίζει στο σαλόνι και καθόμουν μπροστά στο λαπιτόπι στην τραπεζαρία διορθώνοντας κείμενα.
Να πω τη μαύρη αλήθεια δεν είχα καμία απολύτως όρεξη να ακούσω τον καταλληλότερο να προσπαθεί να με πείσει, για διάφορα, όπως ότι είναι όντως ο καταλληλότερος, ή ότι η μαύρη μαυρίλα που με περιτριγυρίζει είναι της φαντασίας μου και μου την έχουν επιβάλει τα εκδοτικά συμφέροντα για να του κάνουν κακό, ..., και άλλα τέτοια σαχλά.
Έλα μου όμως, που έπρεπε τόσο εγώ όσο και ένας άλλος συνάδελφος να δουλέψουμε Κυριακάτικα για να καλύψουμε τα κενά που αφήσαμε πίσω με τις καλοκαιρινές διακοπές, δεν είναι δα και μεγάλη θυσία. Μέσα στην αφέλειά μου λοιπόν, είπα όχι στην υπόλοιπη παρέα που πήγε για μπάνιο στο Ζούμπερι, και κάθισα χαρούμενη χαρούμενη να εργαστώ και να ξεμπερδεύω με αυτό το χαζοreport. Που να φανταστώ η κακομοίρα ότι θα μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι στο πρώτο πεντάλεπτο ομιλίας του καταλληλότερου, που μίλαγε μπροστά στον άδειο καναπέ μου στο σαλόνι!
Ολα καλά είναι, εμείς δεν το καταλαβαίνουμε, γιατί έχουμε λεει αντιπολιτευτική διάθεση. Οι υπουργοί του όλα καλά τα κάνουνε, ουδέν μεμπτό στον επιχειρηματία Βουλγαράκη, μίας και είναι όλα νόμιμα που είναι το πρόβλημα δεν καταλαβαίνει το παιδί. Τι μας λες ρε μεγάλε! Και πολύ τσαμπουκαλίδικο ύφος, ο καταλληλότερος. Εκείνος ο παλιός που είχαμε, σου έφερνε σε κύριο καθηγητή. Φοβόσουνα από στιγμή σε στιγμή ότι θα ανοίξει το μπλοκάκι και θα σε βγάλει στον πίνακα. Αυτός ο μπούλης, όμως είναι πολύ τσαμπουκάς, τζάμπα μάγκας βέβαια, αλλά το όλο θέαμα είναι γελοίο.
Προσπάθησα να μην δώσω καμία σημασία στη συνέντευξη και συνέχισα τη δουλεία. Κάπου εκεί άρχισαν οι μη-απαντήσεις. Άκουγα συνέχεια «σε αυτό το ερώτημα έχω απαντήσει», στα δύο τρίτα των ερωτήσεων δεν απάντησε! Και τι θα πάθεις ρε μεγάλε να ξαναπαντήσεις; Θα σου κοπεί η όρεξη και θα μείνουν τα γιουβαρλάκια της Νατάσας; Έτσι είμαστε εμείς οι ιθαγενείς που κυβερνάς, ηλίθιοι, και η μεγαλύτερη απόδειξη αυτού ότι σε εκλέξαμε δις αρχηγό της φυλής. Μία φορά το χρόνο βγαίνεις στην επιφάνεια, τουλάχιστον κάνε τη δουλεία σου, όπως κάνω εγώ αυτή τη στιγμή ... έτσι μονολογούσα, η άμοιρη!
Με το καλό τελείωσε και αυτό το βάσανο, για τον άνθρωπο δηλαδή, που τον ρωτάγανε διάφορα περίεργα και δεν ήξερε τι να πει, και αρχίσανε οι αναλύσεις από τα τηλεοπτικά σαΐνια. Δεν θα κάνει πρόωρες εκλογές λεει, ούτε ανασχηματισμό, γιατί ρε γίδια αν έκανε θα το έλεγε σε συνέντευξη τύπου!
Έλεγα και εγώ ότι θα βγει και ο Πρετεντέρης να αρχίσει να βρίζει τον Παπανδρέου, ότι αυτός φταιει που ο μπούλης τα σκάτωσε στην συνέντευξη, αλλά που τέτοια χαρά. Μόνο εκείνα τα άπαιχτα σύνθηματα στην διαδήλωση πριν την ομιλία του Σαββάτου μου έφτιαξαν λίγο το κέφι. Δώσε και σε μας οικοπεδάκι, Βουλγαράκη, Βουλγαράκη! και το άλλο ... Θέλουμε ανθυγιεινά, θαλουμε βαρέα, εμείς δεν παντρευτήκαμε τη Μαρα Ζαχαρέα! Αν μη τι άλλο έχουμε χιούμορ, μέσα την μιζέρια μας! Μετά βγήκαν κάτι άλλα γίδια και κάνανε ανάλυση στο απόλυτος τίποτα του μπούλη, είχαν γίνει και τα γεμιστά, το έκλεισα και εγώ το χαζοκούτι.
Αργότερα, άνοιξα και την εφημερίδα. Εκεί έπαθα τον δεύτερο ντουβρουτζά! Διάβαζα για τα τεκμήρια, και για το πόσα θα πληρώσω, αφού κάνω τη μαλακία και δεν έχω μια-δυό ΕΠΕ και τρις τέσσερις offshore, να γλιτώσω τους φόρους, όπως νομίμως και σωστά πράττουν οι γνωστικοί. Για το σαράβαλό μου, που είναι 6 ετών, που έχει 100 000 χιλιόμετρα, που είναι 1600 κυβικά και που το αγόρασα 12000 ευρώ, το φτηνότερο στην κατηγορία του, θα το λάβουν λεει υπόψη τους για τεκμήριο 11 000 ευρώ. Που έτσι και αποφασίσω να το πουλήσω ούτε 3000 χιλιάρικα δεν θα πάρω. Και κάπου εκεί αισθάνθηκα πολύ μα πολύ ζώων. Γιατί εγώ, έχω ζήσει τη μισή μου ζωή σε αεροδρόμια, σε κολοχώρια υποανάπτυκτων χωρών που ούτε τρεχούμενο νερό δεν είχαν, σε καταστάσεις και συνθήκες που μόνο κάποιοι από τους συναδέλφους μου μπορούν να καταλάβουν, για να έρθει ένας τυπάκος, που θέλοντας να παίξει τον Υπουργό Οικονομίας, όπως παλιά παίζαμε τον γιατρό, τα σκάτωσε παντελώς και τώρα πρέπει να πληρώσω εγώ και εσείς την ανικανότητά του.
Έτσι παρμένη όπως ήμουνα, πέταξα την εφημερίδα, έβαλα την Νυχτερίδα του Strauss να παίζει, άνοιξα το βιβλίο μου και κάθισα στην βεράντα, προσπαθώντας να ξεχάσω ποια είμαι, που οδεύω, τι κάνω και σε ποια ρημαδοχώρα ζω.
Πλέον μου πέρασε η ζοχάδα, και έχω όλη την όρεξη να σας γράψω μία ωραιότατη συνταγή με μελιτζάνες που απ’ ότι έχετε καταλάβει μου αρέσουν πάρα πολύ.
Μελιτζάνες Ογκρατέν με πιπεριές
4 κρεμμύδια ξερά ψιλοκομμένα
μία κίτρινη, μία κόκκινη και μία πορτοκαλί πιπεριά κομμένες σε μέτριες λωρίδες
2 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένο
1 κουταλάκι του γλυκού γλυκάνισο, χτυπημένο σε γουδί
1 κουτί ντομάτα κονκασέ
1 κουταλιά της σούπας ντοματοπελτέ
1 ½ κιλό μελιτζάνες κομμένες σε φέτες
1 φλιτζάνι καρύδια χοντροκομμένα
μία πρέζα σαφράν
1 ½ φλιτζάνι μυζήθρα
3 αυγά
1 φλιτζάνι τριμμένο καπνιστό ρεγγάτο
1 φλιτζάνι γάλα
½ φλιτζάνι κρέμα γάλακτος
½ φλιτζάνι φύλλα βασιλικού χοντροκομμένα
Σε βαθύ τηγάνι σοτάρουμε το κρεμμύδι, με αρκετό ελαιόλαδο μέχρι να μαλακώσει. Προσθέτουμε τις πιπεριές, το σκόρδο και το γλυκάνισο και τις αφήνουμε να μαλακώσουν ανακατεύοντας για 5-10 λεπτά. Προσθέτουμε την ντομάτα και τον ντοματοπελτέ, αλάτι και πιπέρι και τα αφήνουμε να σιγοβράσουν για 20 λεπτά περίπου μέχρι να μελώσει η σάλτσα. Στο τέλος και αφού έχει κρυώσει η σάλτσα προσθέτουμε το βασιλικό.
Αλείφουμε τις μελιτζάνες με λάδι και τις ψήνουμε σε λαμαρίνα στο φούρνο για 10 λεπτά η κάθε πλευρά. Ανακατεύουμε το σαφράν σε 1 ποτηράκι νερό, να βγάλει το χρώμα του και τα αρώματα του.
Σε μεγάλο μπολ, χτυπάμε τα αυγά και προσθέτουμε το γάλα, το νερό με το σαφράν, τη κρέμα γάλακτος και τα τυριά.
Σε ένα πυρέξ στρώνουμε μία στρώση μελιτζάνες απλώνουμε μία στρώση σάλτσα, πασπαλίζουμε με τα μισά καρύδια και στρώνουμε δεύτερη στρώση μελιτζάνες και σάλτσα ντομάτας με τα υπόλοιπα καρύδια. Στο τέλος κόβουμε σε κομμάτια και περιχύνουμε με το μίγμα αυγών, τυριών και γάλακτος. Το αφήνουμε για λίγη ώρα να ποτίσουν τα υγρά μέχρι κάτω, και το ψήνουμε για 45 λεπτά περίπου σε φούρνο με αέρα στους 200 βαθμούς.
Δεν είναι δύσκολο φαγάκι, αν και ακούγεται περίπλοκο. Μοιάζει με μουσακά και είναι πιο εύκολο να γίνει.
Ελα όμως που έπρεπε, τι να κάνει ο άνθρωπος, πήγε. Του δώσανε σε 2-3 σκονάκια, τι να πει στα sos θέματα (που να αποστηθίζεις απαντήσεις καλοκαιριάτικα), και με ύφος τι σκατά θέλετε τώρα και με τρέχετε καλοκαιριάτικα, στήθηκε μπροστά στην Sony Bravia μου, μέσα το σαλονάκι μου.
Δούλευα εκείνη την ώρα, αν και Κυριακή μεσημέρι, κάποιοι δουλεύουν σε αυτή τη χώρα όσο απίστευτο και να ακούγεται. Είχα σηκωθεί νωρίς, είχα μαζέψει το σπίτι από τα Σάββατο-βραδινά ουίσκια με την παρέα μου, είχα βάλει και ένα ταψί με γεμιστά στο φούρνο, είχα ανοίξει το χαζοκούτι να παίζει στο σαλόνι και καθόμουν μπροστά στο λαπιτόπι στην τραπεζαρία διορθώνοντας κείμενα.
Να πω τη μαύρη αλήθεια δεν είχα καμία απολύτως όρεξη να ακούσω τον καταλληλότερο να προσπαθεί να με πείσει, για διάφορα, όπως ότι είναι όντως ο καταλληλότερος, ή ότι η μαύρη μαυρίλα που με περιτριγυρίζει είναι της φαντασίας μου και μου την έχουν επιβάλει τα εκδοτικά συμφέροντα για να του κάνουν κακό, ..., και άλλα τέτοια σαχλά.
Έλα μου όμως, που έπρεπε τόσο εγώ όσο και ένας άλλος συνάδελφος να δουλέψουμε Κυριακάτικα για να καλύψουμε τα κενά που αφήσαμε πίσω με τις καλοκαιρινές διακοπές, δεν είναι δα και μεγάλη θυσία. Μέσα στην αφέλειά μου λοιπόν, είπα όχι στην υπόλοιπη παρέα που πήγε για μπάνιο στο Ζούμπερι, και κάθισα χαρούμενη χαρούμενη να εργαστώ και να ξεμπερδεύω με αυτό το χαζοreport. Που να φανταστώ η κακομοίρα ότι θα μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι στο πρώτο πεντάλεπτο ομιλίας του καταλληλότερου, που μίλαγε μπροστά στον άδειο καναπέ μου στο σαλόνι!
Ολα καλά είναι, εμείς δεν το καταλαβαίνουμε, γιατί έχουμε λεει αντιπολιτευτική διάθεση. Οι υπουργοί του όλα καλά τα κάνουνε, ουδέν μεμπτό στον επιχειρηματία Βουλγαράκη, μίας και είναι όλα νόμιμα που είναι το πρόβλημα δεν καταλαβαίνει το παιδί. Τι μας λες ρε μεγάλε! Και πολύ τσαμπουκαλίδικο ύφος, ο καταλληλότερος. Εκείνος ο παλιός που είχαμε, σου έφερνε σε κύριο καθηγητή. Φοβόσουνα από στιγμή σε στιγμή ότι θα ανοίξει το μπλοκάκι και θα σε βγάλει στον πίνακα. Αυτός ο μπούλης, όμως είναι πολύ τσαμπουκάς, τζάμπα μάγκας βέβαια, αλλά το όλο θέαμα είναι γελοίο.
Προσπάθησα να μην δώσω καμία σημασία στη συνέντευξη και συνέχισα τη δουλεία. Κάπου εκεί άρχισαν οι μη-απαντήσεις. Άκουγα συνέχεια «σε αυτό το ερώτημα έχω απαντήσει», στα δύο τρίτα των ερωτήσεων δεν απάντησε! Και τι θα πάθεις ρε μεγάλε να ξαναπαντήσεις; Θα σου κοπεί η όρεξη και θα μείνουν τα γιουβαρλάκια της Νατάσας; Έτσι είμαστε εμείς οι ιθαγενείς που κυβερνάς, ηλίθιοι, και η μεγαλύτερη απόδειξη αυτού ότι σε εκλέξαμε δις αρχηγό της φυλής. Μία φορά το χρόνο βγαίνεις στην επιφάνεια, τουλάχιστον κάνε τη δουλεία σου, όπως κάνω εγώ αυτή τη στιγμή ... έτσι μονολογούσα, η άμοιρη!
Με το καλό τελείωσε και αυτό το βάσανο, για τον άνθρωπο δηλαδή, που τον ρωτάγανε διάφορα περίεργα και δεν ήξερε τι να πει, και αρχίσανε οι αναλύσεις από τα τηλεοπτικά σαΐνια. Δεν θα κάνει πρόωρες εκλογές λεει, ούτε ανασχηματισμό, γιατί ρε γίδια αν έκανε θα το έλεγε σε συνέντευξη τύπου!
Έλεγα και εγώ ότι θα βγει και ο Πρετεντέρης να αρχίσει να βρίζει τον Παπανδρέου, ότι αυτός φταιει που ο μπούλης τα σκάτωσε στην συνέντευξη, αλλά που τέτοια χαρά. Μόνο εκείνα τα άπαιχτα σύνθηματα στην διαδήλωση πριν την ομιλία του Σαββάτου μου έφτιαξαν λίγο το κέφι. Δώσε και σε μας οικοπεδάκι, Βουλγαράκη, Βουλγαράκη! και το άλλο ... Θέλουμε ανθυγιεινά, θαλουμε βαρέα, εμείς δεν παντρευτήκαμε τη Μαρα Ζαχαρέα! Αν μη τι άλλο έχουμε χιούμορ, μέσα την μιζέρια μας! Μετά βγήκαν κάτι άλλα γίδια και κάνανε ανάλυση στο απόλυτος τίποτα του μπούλη, είχαν γίνει και τα γεμιστά, το έκλεισα και εγώ το χαζοκούτι.
Αργότερα, άνοιξα και την εφημερίδα. Εκεί έπαθα τον δεύτερο ντουβρουτζά! Διάβαζα για τα τεκμήρια, και για το πόσα θα πληρώσω, αφού κάνω τη μαλακία και δεν έχω μια-δυό ΕΠΕ και τρις τέσσερις offshore, να γλιτώσω τους φόρους, όπως νομίμως και σωστά πράττουν οι γνωστικοί. Για το σαράβαλό μου, που είναι 6 ετών, που έχει 100 000 χιλιόμετρα, που είναι 1600 κυβικά και που το αγόρασα 12000 ευρώ, το φτηνότερο στην κατηγορία του, θα το λάβουν λεει υπόψη τους για τεκμήριο 11 000 ευρώ. Που έτσι και αποφασίσω να το πουλήσω ούτε 3000 χιλιάρικα δεν θα πάρω. Και κάπου εκεί αισθάνθηκα πολύ μα πολύ ζώων. Γιατί εγώ, έχω ζήσει τη μισή μου ζωή σε αεροδρόμια, σε κολοχώρια υποανάπτυκτων χωρών που ούτε τρεχούμενο νερό δεν είχαν, σε καταστάσεις και συνθήκες που μόνο κάποιοι από τους συναδέλφους μου μπορούν να καταλάβουν, για να έρθει ένας τυπάκος, που θέλοντας να παίξει τον Υπουργό Οικονομίας, όπως παλιά παίζαμε τον γιατρό, τα σκάτωσε παντελώς και τώρα πρέπει να πληρώσω εγώ και εσείς την ανικανότητά του.
Έτσι παρμένη όπως ήμουνα, πέταξα την εφημερίδα, έβαλα την Νυχτερίδα του Strauss να παίζει, άνοιξα το βιβλίο μου και κάθισα στην βεράντα, προσπαθώντας να ξεχάσω ποια είμαι, που οδεύω, τι κάνω και σε ποια ρημαδοχώρα ζω.
Πλέον μου πέρασε η ζοχάδα, και έχω όλη την όρεξη να σας γράψω μία ωραιότατη συνταγή με μελιτζάνες που απ’ ότι έχετε καταλάβει μου αρέσουν πάρα πολύ.
Μελιτζάνες Ογκρατέν με πιπεριές
4 κρεμμύδια ξερά ψιλοκομμένα
μία κίτρινη, μία κόκκινη και μία πορτοκαλί πιπεριά κομμένες σε μέτριες λωρίδες
2 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένο
1 κουταλάκι του γλυκού γλυκάνισο, χτυπημένο σε γουδί
1 κουτί ντομάτα κονκασέ
1 κουταλιά της σούπας ντοματοπελτέ
1 ½ κιλό μελιτζάνες κομμένες σε φέτες
1 φλιτζάνι καρύδια χοντροκομμένα
μία πρέζα σαφράν
1 ½ φλιτζάνι μυζήθρα
3 αυγά
1 φλιτζάνι τριμμένο καπνιστό ρεγγάτο
1 φλιτζάνι γάλα
½ φλιτζάνι κρέμα γάλακτος
½ φλιτζάνι φύλλα βασιλικού χοντροκομμένα
Σε βαθύ τηγάνι σοτάρουμε το κρεμμύδι, με αρκετό ελαιόλαδο μέχρι να μαλακώσει. Προσθέτουμε τις πιπεριές, το σκόρδο και το γλυκάνισο και τις αφήνουμε να μαλακώσουν ανακατεύοντας για 5-10 λεπτά. Προσθέτουμε την ντομάτα και τον ντοματοπελτέ, αλάτι και πιπέρι και τα αφήνουμε να σιγοβράσουν για 20 λεπτά περίπου μέχρι να μελώσει η σάλτσα. Στο τέλος και αφού έχει κρυώσει η σάλτσα προσθέτουμε το βασιλικό.
Αλείφουμε τις μελιτζάνες με λάδι και τις ψήνουμε σε λαμαρίνα στο φούρνο για 10 λεπτά η κάθε πλευρά. Ανακατεύουμε το σαφράν σε 1 ποτηράκι νερό, να βγάλει το χρώμα του και τα αρώματα του.
Σε μεγάλο μπολ, χτυπάμε τα αυγά και προσθέτουμε το γάλα, το νερό με το σαφράν, τη κρέμα γάλακτος και τα τυριά.
Σε ένα πυρέξ στρώνουμε μία στρώση μελιτζάνες απλώνουμε μία στρώση σάλτσα, πασπαλίζουμε με τα μισά καρύδια και στρώνουμε δεύτερη στρώση μελιτζάνες και σάλτσα ντομάτας με τα υπόλοιπα καρύδια. Στο τέλος κόβουμε σε κομμάτια και περιχύνουμε με το μίγμα αυγών, τυριών και γάλακτος. Το αφήνουμε για λίγη ώρα να ποτίσουν τα υγρά μέχρι κάτω, και το ψήνουμε για 45 λεπτά περίπου σε φούρνο με αέρα στους 200 βαθμούς.
Δεν είναι δύσκολο φαγάκι, αν και ακούγεται περίπλοκο. Μοιάζει με μουσακά και είναι πιο εύκολο να γίνει.
Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008
Η Νίσυρος και ο κόσμος της
Ο πειρασμός σήμερα να γράψω για το μπάχαλο αυτής της χώρας και για τα απίστευτα που άκουσα στις ειδήσεις είναι μεγάλος. Αλλά μιας και είναι Παρασκευή και αρχές Σεπτέμβρη ακόμα, λέω να μην ασχοληθώ με τους κλώνους του Βουλγαράκη που είδα στα κανάλια, και να το αφήσω το θέμα για την άλλη βδομάδα.
Έγραψα για τη Νίσυρο, τις ομορφιές της και την αύρα της. Δεν έγραψα όμως για τον κόσμο της. Τους επισκέπτες του Αυγούστου. Ήμασταν και εμείς βέβαια τέτοιοι, αλλά μάλλον οι μοναδικοί του είδους «μία παρέα 40-αρηδων πάει διακοπές σε νησάκι».
Η Νίσυρος λοιπόν έχει περίπου 900 κατοίκους και χιλιάδες άλλους ξενιτεμένους σε χώρες επαγγελίας, όπως όλη η Ελλάδα άλλωστε. Και βέβαια αυτοί που έφυγαν δεν έφυγαν τώρα, αλλά παλιά, μάλλον πολύ παλιά. Έλα όμως που η αίσθηση που είχες ήταν ότι όλοι αυτοί που έφυγαν, κάθε Αύγουστο επιστρέφουν στο νησί. Με την οικογένεια τους βέβαια, και όλο το υπόλοιπο Αμερικάνικο ή από την Αυστραλία σόι. Αυτό βέβαια είναι υπέροχο, και δείχνει πόσο δεμένοι είναι αυτοί οι άνθρωποι με το νησί τους και πόσο καλά λειτουργούν οι σύλλογοι που έχουν ιδρύσει σε αυτές τις χώρες. Δεν παύει όμως να είναι πολύ αστείο να βλέπεις, τη γιαγιά με το μαύρο τσεμπέρι, να πενθεί ακόμα τους νεκρούς του πολέμου, και την εγγονή ντυμένη από μπουτίκ του Μανχάταν ή τον 15-χρονο εγγονό φωτοτυπία του Εμινεμ.
Οι ομογενείς ήταν παντού, και ήταν πάντα πολλοί. Στις ταβέρνες πιάνανε τεράστια τραπέζια, ακουγότανε ένας ορυμαγδός λέξεων ελληνικά και αμερικάνικα μαζί στην ίδια πρόταση, πασπαλισμένα με πολλά ελληνοαμερικάνικα, όπως το κάρο και η στόβα, σαν την ταινία Γάμος αλλά Ελληνικά. Είδαμε και μία οικογένεια, να φοράνε όλοι μαύρα μπλουζάκια «Family Gathering Nisyros 2008». Η γιαγιά το φόραγε πάνω από τη μαύρη και άραχλη στολή της πενθούσας χήρας με τσεμπέρι!
Όλα τα νέα κορίτσια από την Αμερική, σκάγανε στην παραλία με μαλλί κομμωτηρίου, και μακιγιάζ που ήθελε κάμποσες ώρες να γίνει, οι δε πατεράδες με τα αμερικάνικα πουκάμισα και τις βερμούδες, να θυμούνται τη ντοπιολαλιά που όμως διάνθιζαν με πολλά «οοοοολλλραιτ».
Μια δεύτερη φυλή που υπάρχει χρόνια στο νησί μάθαμε, είναι οι νεαροί αντικομφορμιστές του free camping στην παχιά άμμο. Σημειωτέων ότι για να πας εκεί θες 20 λεπτά ποδαρόδρομο σε κατσάβραχα και έτσι οι πιθανότητες να κουβαλάνε νερό για ντούς ή κάτι ανάλογο είναι από μικρές ως ανύπαρκτες. Μια χαρά όμως ήταν τα παιδιά, με ελάχιστες εξαιρέσεις κανα δύο γραφικούς τύπους που έτσι και σε πλησίαζαν πάθαινες σοκ από την μυρωδιά και τη βρώμα. Οι περισσότεροι με τις σαγιοναρίτσες τους, τα σορτσάκια τους, τα παραφουσκωμένα σακίδια πάντα στη πλάτη, μίας και έφευγαν πρωί από την παραλία και γύριζαν βράδυ άρα το βιός τους έπρεπε να το κουβαλάνε όλη τη μέρα. Είχαν πολύ πλάκα, τα ίδια ρούχα για μέρες, αντικομφορμισμός βλέπετε και η διάθεση να χαλάσουμε όσο το δυνατόν λιγότερα ώστε να μείνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο.
Και έρχεται η ώρα της κορυφαίας στιγμής του Αυγούστου. Το πανηγύρι του 15-αύγουστου. Όλο το νησί προετοιμάζετε μέρες για αυτή την εκδήλωση, και να τα φαγιά, και να τα στρωσίματα, και να οι μουσικές, και να οι χορηγίες!
Πάμε και εμείς, να δούμε να χαζέψουμε να χορέψει και ο Γιάννης που τόσες μέρες ξάπλα έχασε τη φόρμα του.
Πολύ όμορφα ήτανε. Κατ’ αρχή τελείως τζάμπα, σε αντίθεση με άλλα πανηγύρια που πληρώνεις. Πολύς κόσμος! Απο την μία οι ελληνοαμερικανοί, που τόσο ταξίδι κάνανε οι άνθρωποι να πάνε πίσω στα χωριά τους, να χορέψουν, να δουν συγγενείς και φίλους. Είχανε βεβαίως βάλει «τα καλά τους», τα αμερικάνικα καλά τους – βάλτε τώρα τη φαντασία σας να καταλάβετε τι εννοώ –και μάλλον όλο το χειμώνα πρόβαραν την τάδε φιγούρα στον Συμιακό Μπάλο (εγώ που νόμιζα ότι μπάλο χορεύουν μόνο στην Πάρο, έπαθα πολιτισμικό σοκ όταν έμαθα ότι και η κάθε βραχονησίδα έχει και τον μπάλο της).
Από την άλλη τα φρικιά (έτσι τους λέγαμε εμείς, δεν ήταν φρικιά τα παιδιά, άφραγκα ήταν, αλλά πως αλλιώς θα δείξουμε ότι σαρανταρίσαμε και πλέον βλέπουμε τα πάντα μέσα από το μάτι της συντήρησης?). Ήταν όλοι τους εκεί, τόσο για να φάνε τσάμπα, όσο και κυριότερο για να χαζέψουν να χορέψουν και να γλεντήσουν και αυτοί μαζί με όλους τους άλλους.
Το σκηνικό είχε φοβερή πλάκα. Ίσως οι μόνοι φυσιολογικά ντυμένοι στον χώρο να ήμασταν εμείς. Οι μισοί ήταν αυτό που λέμε «overdressed», με φορέματα μεταξωτά, με ταφτάδες, με δωδεκάποντες γόβες πάνω στο βοτσαλωτό πάτωμα, με χτενίσματα απίθανα. Κάποιοι ντόπιοι με σκαρπινάκια και άσπρη καλτσούλα, με ανοιχτά πουκάμισα και βαφτιστικά σταυρουδάκια. Και τα φρικιά με παρεό και σαγιονάρες, σαλβάρια και ξεφτισμένα μακό. Και αφού φάγανε όλοι (εκτός από εμάς πάλι) τη ρεβυθάδα, γλύψανε τα πιάτα, και η μουσική είχε αρχίσει για τα καλά με έναν ντόπιο να λέει παγκοσμίως άγνωστα τραγούδια, ένας νεαρός φανερά συγχυσμένος γιατί δεν χορεύανε, και αρκετά «έτσι γλεντάνε οι νισύριοι ρε:::::::::::: σήκω μωρή γαμώ το φελέκι μου!!!!!», που μάλλον οι πρόγονοι του, πριν χιλιάδες χρόνια, ήταν σουδανοί διότι το παιδί ήτο κατίμαυρο, άρχισε ο χορός από τον περί ου ο λόγος χορευταρά και μια κοπέλα εξ Αμερικής που όμως έμοιαζε λες και βγήκε από ταινία του χόλυγουντ.
Μόλις μου πέρασε το σοκ για το πως χοροπηδάει αυτή έτσι, με το δωδεκάποντο πάνω στα βότσαλα και δεν έχει ακόμα σαβουριστεί με πολλαπλά σπασίματα σε όλο της το κορμί, κάνω ένα έτσι και διαπιστώνω ότι οι μόνοι που δεν χορεύουμε ήμασταν εμείς (ο Γιάννης βέβαια έκανε ήδη το 2ο γύρο) και κάτι γριές με πι.
Ήταν πραγματικά χάρμα οφθαλμών, ντόπιοι, αμερικανοί και φρικιά, όλοι μαζί με κυκλωτικούς χορούς να μην βάζουν κώλο κάτω, μέσα στη ζέστη, με τέτοια χαρά και ευτυχία που ήταν παραπάνω από προφανής.
Και εκεί πάνω στο χαμό, αρχίζουν να διαβάζουν τους χορηγούς, ..., η κυρια Βαγγελίτσα 3 κιλά κρεμμύδια, το εμποροπαντοπωλείον η Αφθονία 2 κιλά λάδι, το αγαπητό σε όλους μας χασάπικο η Ειλικρίνεια 2 κιλά κρέας, ο κύριος Τόμας Τσαλαμπουρδοχαμόλουλος 4 κιλα ρεβίθια. Χαμός !! Ολο μα όλο το νησι είχε δώσει και απο κάτι, όχι πολλά, λίγα αλλά όλοι. Δεν είναι υπέροχο αυτό; σαν πάρτυ ρεφενέ!
Αυτό λοιπόν το γλέντι μας εντυπωσίασε και θα έχουμε να το θυμόμαστε!
Φαγάκια τώρα .....κάτι καλοκαιρινό και πολύ της εποχής που μου ήρθε να σας γράψω γιατί πηγαίνοντας στο σούπερ μάρκετ, είδα ότι έχουν σχεδόν καθημερινά σαρδέλες, μικρές και φιλεταρισμένες, σε ωραία καφασάκια, έτοιμες για φάγωμα.
Σαρδέλες στο φούρνο
500 - 750 γραμμάρια σαρδέλες φιλεταρισμένες
1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
½ φλιτζάνι λευκό ξηρό κρασί
½ ματσάκι ψιλοκομμένος μαϊντανός
2 κουταλιές της σούπας κάπαρη, ξαλμυρισμένη και ψιλοκομμένη
2 κουταλιές της σούπας μουστάρδα, αν είναι δυνατόν με σιναπόσπορο
1 μεσαία ντομάτα, τριμμένη στον τρίφτη
λάδι
χυμός και ξύσμα λεμονιού
1 κουταλιά της σούπας φρυγανιά τριμμένη
1 σκελίδα σκόρδο ψιλοκομμένη
αλάτι και πιπέρι
Πλένουμε τα φιλέτα καλά και τα απλώνουμε σε ένα ταψί το ένα δίπλα στο άλλο ώστε να χωρέσουν όλα. Σε βαθύ τηγάνι, σοτάρουμε στο λάδι το κρεμμύδι μέχρι να μαλακώσει, προσθέτουμε το σκόρδο και την κάπαρη και τα σοτάρουμε και αυτά για 1 λεπτό. Σβήνουμε με το κρασί, αφήνουμε 2 λεπτά να εξατμιστεί το αλκοόλ προσθέτουμε την ντομάτα και την μουστάρδα και μαγειρεύουμε για λίγο σε μέτρια φωτιά μέχρι να γίνει η σάλτσα. Στο τέλος προσθέτουμε το λεμόνι, το ξύσμα και το μισό μαϊντανό, το αλάτι και το πιπέρι . Με την σάλτσα αυτή περιχύνουμε τις σαρδέλες. Πασπαλίσουμε με την τριμμένη φρυγανιά και ψήνουμε για 10-15 λεπτά σε δυνατό φούρνο, μέχρι να γίνουν τα ψαράκια. Σερβίρουμε πασπαλίζοντας με τον υπόλοιπο μαϊντανό.
Αν δεν βρείτε φιλέτο σαρδέλας μπορείτε να το κάνετε και με ολόκληρη σαρδέλα βέβαια, αλλά να έχετε βγάλει τα κεφάλια. Σε αυτή την περίπτωση ίσως να θέλουν λίγο περισσότερο ψήσιμο.
Φάτε ψαράκια που είναι υγιεινά, ειδικά τώρα μετά τις κραιπάλες του καλοκαιριού και ιδιαίτερα σαρδέλες που είναι πάρα πολύ ευεργετικές, με Ω3 και άλλα τέτοια περίεργα!
Έγραψα για τη Νίσυρο, τις ομορφιές της και την αύρα της. Δεν έγραψα όμως για τον κόσμο της. Τους επισκέπτες του Αυγούστου. Ήμασταν και εμείς βέβαια τέτοιοι, αλλά μάλλον οι μοναδικοί του είδους «μία παρέα 40-αρηδων πάει διακοπές σε νησάκι».
Η Νίσυρος λοιπόν έχει περίπου 900 κατοίκους και χιλιάδες άλλους ξενιτεμένους σε χώρες επαγγελίας, όπως όλη η Ελλάδα άλλωστε. Και βέβαια αυτοί που έφυγαν δεν έφυγαν τώρα, αλλά παλιά, μάλλον πολύ παλιά. Έλα όμως που η αίσθηση που είχες ήταν ότι όλοι αυτοί που έφυγαν, κάθε Αύγουστο επιστρέφουν στο νησί. Με την οικογένεια τους βέβαια, και όλο το υπόλοιπο Αμερικάνικο ή από την Αυστραλία σόι. Αυτό βέβαια είναι υπέροχο, και δείχνει πόσο δεμένοι είναι αυτοί οι άνθρωποι με το νησί τους και πόσο καλά λειτουργούν οι σύλλογοι που έχουν ιδρύσει σε αυτές τις χώρες. Δεν παύει όμως να είναι πολύ αστείο να βλέπεις, τη γιαγιά με το μαύρο τσεμπέρι, να πενθεί ακόμα τους νεκρούς του πολέμου, και την εγγονή ντυμένη από μπουτίκ του Μανχάταν ή τον 15-χρονο εγγονό φωτοτυπία του Εμινεμ.
Οι ομογενείς ήταν παντού, και ήταν πάντα πολλοί. Στις ταβέρνες πιάνανε τεράστια τραπέζια, ακουγότανε ένας ορυμαγδός λέξεων ελληνικά και αμερικάνικα μαζί στην ίδια πρόταση, πασπαλισμένα με πολλά ελληνοαμερικάνικα, όπως το κάρο και η στόβα, σαν την ταινία Γάμος αλλά Ελληνικά. Είδαμε και μία οικογένεια, να φοράνε όλοι μαύρα μπλουζάκια «Family Gathering Nisyros 2008». Η γιαγιά το φόραγε πάνω από τη μαύρη και άραχλη στολή της πενθούσας χήρας με τσεμπέρι!
Όλα τα νέα κορίτσια από την Αμερική, σκάγανε στην παραλία με μαλλί κομμωτηρίου, και μακιγιάζ που ήθελε κάμποσες ώρες να γίνει, οι δε πατεράδες με τα αμερικάνικα πουκάμισα και τις βερμούδες, να θυμούνται τη ντοπιολαλιά που όμως διάνθιζαν με πολλά «οοοοολλλραιτ».
Μια δεύτερη φυλή που υπάρχει χρόνια στο νησί μάθαμε, είναι οι νεαροί αντικομφορμιστές του free camping στην παχιά άμμο. Σημειωτέων ότι για να πας εκεί θες 20 λεπτά ποδαρόδρομο σε κατσάβραχα και έτσι οι πιθανότητες να κουβαλάνε νερό για ντούς ή κάτι ανάλογο είναι από μικρές ως ανύπαρκτες. Μια χαρά όμως ήταν τα παιδιά, με ελάχιστες εξαιρέσεις κανα δύο γραφικούς τύπους που έτσι και σε πλησίαζαν πάθαινες σοκ από την μυρωδιά και τη βρώμα. Οι περισσότεροι με τις σαγιοναρίτσες τους, τα σορτσάκια τους, τα παραφουσκωμένα σακίδια πάντα στη πλάτη, μίας και έφευγαν πρωί από την παραλία και γύριζαν βράδυ άρα το βιός τους έπρεπε να το κουβαλάνε όλη τη μέρα. Είχαν πολύ πλάκα, τα ίδια ρούχα για μέρες, αντικομφορμισμός βλέπετε και η διάθεση να χαλάσουμε όσο το δυνατόν λιγότερα ώστε να μείνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο.
Και έρχεται η ώρα της κορυφαίας στιγμής του Αυγούστου. Το πανηγύρι του 15-αύγουστου. Όλο το νησί προετοιμάζετε μέρες για αυτή την εκδήλωση, και να τα φαγιά, και να τα στρωσίματα, και να οι μουσικές, και να οι χορηγίες!
Πάμε και εμείς, να δούμε να χαζέψουμε να χορέψει και ο Γιάννης που τόσες μέρες ξάπλα έχασε τη φόρμα του.
Πολύ όμορφα ήτανε. Κατ’ αρχή τελείως τζάμπα, σε αντίθεση με άλλα πανηγύρια που πληρώνεις. Πολύς κόσμος! Απο την μία οι ελληνοαμερικανοί, που τόσο ταξίδι κάνανε οι άνθρωποι να πάνε πίσω στα χωριά τους, να χορέψουν, να δουν συγγενείς και φίλους. Είχανε βεβαίως βάλει «τα καλά τους», τα αμερικάνικα καλά τους – βάλτε τώρα τη φαντασία σας να καταλάβετε τι εννοώ –και μάλλον όλο το χειμώνα πρόβαραν την τάδε φιγούρα στον Συμιακό Μπάλο (εγώ που νόμιζα ότι μπάλο χορεύουν μόνο στην Πάρο, έπαθα πολιτισμικό σοκ όταν έμαθα ότι και η κάθε βραχονησίδα έχει και τον μπάλο της).
Από την άλλη τα φρικιά (έτσι τους λέγαμε εμείς, δεν ήταν φρικιά τα παιδιά, άφραγκα ήταν, αλλά πως αλλιώς θα δείξουμε ότι σαρανταρίσαμε και πλέον βλέπουμε τα πάντα μέσα από το μάτι της συντήρησης?). Ήταν όλοι τους εκεί, τόσο για να φάνε τσάμπα, όσο και κυριότερο για να χαζέψουν να χορέψουν και να γλεντήσουν και αυτοί μαζί με όλους τους άλλους.
Το σκηνικό είχε φοβερή πλάκα. Ίσως οι μόνοι φυσιολογικά ντυμένοι στον χώρο να ήμασταν εμείς. Οι μισοί ήταν αυτό που λέμε «overdressed», με φορέματα μεταξωτά, με ταφτάδες, με δωδεκάποντες γόβες πάνω στο βοτσαλωτό πάτωμα, με χτενίσματα απίθανα. Κάποιοι ντόπιοι με σκαρπινάκια και άσπρη καλτσούλα, με ανοιχτά πουκάμισα και βαφτιστικά σταυρουδάκια. Και τα φρικιά με παρεό και σαγιονάρες, σαλβάρια και ξεφτισμένα μακό. Και αφού φάγανε όλοι (εκτός από εμάς πάλι) τη ρεβυθάδα, γλύψανε τα πιάτα, και η μουσική είχε αρχίσει για τα καλά με έναν ντόπιο να λέει παγκοσμίως άγνωστα τραγούδια, ένας νεαρός φανερά συγχυσμένος γιατί δεν χορεύανε, και αρκετά «έτσι γλεντάνε οι νισύριοι ρε:::::::::::: σήκω μωρή γαμώ το φελέκι μου!!!!!», που μάλλον οι πρόγονοι του, πριν χιλιάδες χρόνια, ήταν σουδανοί διότι το παιδί ήτο κατίμαυρο, άρχισε ο χορός από τον περί ου ο λόγος χορευταρά και μια κοπέλα εξ Αμερικής που όμως έμοιαζε λες και βγήκε από ταινία του χόλυγουντ.
Μόλις μου πέρασε το σοκ για το πως χοροπηδάει αυτή έτσι, με το δωδεκάποντο πάνω στα βότσαλα και δεν έχει ακόμα σαβουριστεί με πολλαπλά σπασίματα σε όλο της το κορμί, κάνω ένα έτσι και διαπιστώνω ότι οι μόνοι που δεν χορεύουμε ήμασταν εμείς (ο Γιάννης βέβαια έκανε ήδη το 2ο γύρο) και κάτι γριές με πι.
Ήταν πραγματικά χάρμα οφθαλμών, ντόπιοι, αμερικανοί και φρικιά, όλοι μαζί με κυκλωτικούς χορούς να μην βάζουν κώλο κάτω, μέσα στη ζέστη, με τέτοια χαρά και ευτυχία που ήταν παραπάνω από προφανής.
Και εκεί πάνω στο χαμό, αρχίζουν να διαβάζουν τους χορηγούς, ..., η κυρια Βαγγελίτσα 3 κιλά κρεμμύδια, το εμποροπαντοπωλείον η Αφθονία 2 κιλά λάδι, το αγαπητό σε όλους μας χασάπικο η Ειλικρίνεια 2 κιλά κρέας, ο κύριος Τόμας Τσαλαμπουρδοχαμόλουλος 4 κιλα ρεβίθια. Χαμός !! Ολο μα όλο το νησι είχε δώσει και απο κάτι, όχι πολλά, λίγα αλλά όλοι. Δεν είναι υπέροχο αυτό; σαν πάρτυ ρεφενέ!
Αυτό λοιπόν το γλέντι μας εντυπωσίασε και θα έχουμε να το θυμόμαστε!
Φαγάκια τώρα .....κάτι καλοκαιρινό και πολύ της εποχής που μου ήρθε να σας γράψω γιατί πηγαίνοντας στο σούπερ μάρκετ, είδα ότι έχουν σχεδόν καθημερινά σαρδέλες, μικρές και φιλεταρισμένες, σε ωραία καφασάκια, έτοιμες για φάγωμα.
Σαρδέλες στο φούρνο
500 - 750 γραμμάρια σαρδέλες φιλεταρισμένες
1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
½ φλιτζάνι λευκό ξηρό κρασί
½ ματσάκι ψιλοκομμένος μαϊντανός
2 κουταλιές της σούπας κάπαρη, ξαλμυρισμένη και ψιλοκομμένη
2 κουταλιές της σούπας μουστάρδα, αν είναι δυνατόν με σιναπόσπορο
1 μεσαία ντομάτα, τριμμένη στον τρίφτη
λάδι
χυμός και ξύσμα λεμονιού
1 κουταλιά της σούπας φρυγανιά τριμμένη
1 σκελίδα σκόρδο ψιλοκομμένη
αλάτι και πιπέρι
Πλένουμε τα φιλέτα καλά και τα απλώνουμε σε ένα ταψί το ένα δίπλα στο άλλο ώστε να χωρέσουν όλα. Σε βαθύ τηγάνι, σοτάρουμε στο λάδι το κρεμμύδι μέχρι να μαλακώσει, προσθέτουμε το σκόρδο και την κάπαρη και τα σοτάρουμε και αυτά για 1 λεπτό. Σβήνουμε με το κρασί, αφήνουμε 2 λεπτά να εξατμιστεί το αλκοόλ προσθέτουμε την ντομάτα και την μουστάρδα και μαγειρεύουμε για λίγο σε μέτρια φωτιά μέχρι να γίνει η σάλτσα. Στο τέλος προσθέτουμε το λεμόνι, το ξύσμα και το μισό μαϊντανό, το αλάτι και το πιπέρι . Με την σάλτσα αυτή περιχύνουμε τις σαρδέλες. Πασπαλίσουμε με την τριμμένη φρυγανιά και ψήνουμε για 10-15 λεπτά σε δυνατό φούρνο, μέχρι να γίνουν τα ψαράκια. Σερβίρουμε πασπαλίζοντας με τον υπόλοιπο μαϊντανό.
Αν δεν βρείτε φιλέτο σαρδέλας μπορείτε να το κάνετε και με ολόκληρη σαρδέλα βέβαια, αλλά να έχετε βγάλει τα κεφάλια. Σε αυτή την περίπτωση ίσως να θέλουν λίγο περισσότερο ψήσιμο.
Φάτε ψαράκια που είναι υγιεινά, ειδικά τώρα μετά τις κραιπάλες του καλοκαιριού και ιδιαίτερα σαρδέλες που είναι πάρα πολύ ευεργετικές, με Ω3 και άλλα τέτοια περίεργα!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)