Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008

Η Νίσυρος και ο κόσμος της

Ο πειρασμός σήμερα να γράψω για το μπάχαλο αυτής της χώρας και για τα απίστευτα που άκουσα στις ειδήσεις είναι μεγάλος. Αλλά μιας και είναι Παρασκευή και αρχές Σεπτέμβρη ακόμα, λέω να μην ασχοληθώ με τους κλώνους του Βουλγαράκη που είδα στα κανάλια, και να το αφήσω το θέμα για την άλλη βδομάδα.

Έγραψα για τη Νίσυρο, τις ομορφιές της και την αύρα της. Δεν έγραψα όμως για τον κόσμο της. Τους επισκέπτες του Αυγούστου. Ήμασταν και εμείς βέβαια τέτοιοι, αλλά μάλλον οι μοναδικοί του είδους «μία παρέα 40-αρηδων πάει διακοπές σε νησάκι».

Η Νίσυρος λοιπόν έχει περίπου 900 κατοίκους και χιλιάδες άλλους ξενιτεμένους σε χώρες επαγγελίας, όπως όλη η Ελλάδα άλλωστε. Και βέβαια αυτοί που έφυγαν δεν έφυγαν τώρα, αλλά παλιά, μάλλον πολύ παλιά. Έλα όμως που η αίσθηση που είχες ήταν ότι όλοι αυτοί που έφυγαν, κάθε Αύγουστο επιστρέφουν στο νησί. Με την οικογένεια τους βέβαια, και όλο το υπόλοιπο Αμερικάνικο ή από την Αυστραλία σόι. Αυτό βέβαια είναι υπέροχο, και δείχνει πόσο δεμένοι είναι αυτοί οι άνθρωποι με το νησί τους και πόσο καλά λειτουργούν οι σύλλογοι που έχουν ιδρύσει σε αυτές τις χώρες. Δεν παύει όμως να είναι πολύ αστείο να βλέπεις, τη γιαγιά με το μαύρο τσεμπέρι, να πενθεί ακόμα τους νεκρούς του πολέμου, και την εγγονή ντυμένη από μπουτίκ του Μανχάταν ή τον 15-χρονο εγγονό φωτοτυπία του Εμινεμ.

Οι ομογενείς ήταν παντού, και ήταν πάντα πολλοί. Στις ταβέρνες πιάνανε τεράστια τραπέζια, ακουγότανε ένας ορυμαγδός λέξεων ελληνικά και αμερικάνικα μαζί στην ίδια πρόταση, πασπαλισμένα με πολλά ελληνοαμερικάνικα, όπως το κάρο και η στόβα, σαν την ταινία Γάμος αλλά Ελληνικά. Είδαμε και μία οικογένεια, να φοράνε όλοι μαύρα μπλουζάκια «Family Gathering Nisyros 2008». Η γιαγιά το φόραγε πάνω από τη μαύρη και άραχλη στολή της πενθούσας χήρας με τσεμπέρι!

Όλα τα νέα κορίτσια από την Αμερική, σκάγανε στην παραλία με μαλλί κομμωτηρίου, και μακιγιάζ που ήθελε κάμποσες ώρες να γίνει, οι δε πατεράδες με τα αμερικάνικα πουκάμισα και τις βερμούδες, να θυμούνται τη ντοπιολαλιά που όμως διάνθιζαν με πολλά «οοοοολλλραιτ».

Μια δεύτερη φυλή που υπάρχει χρόνια στο νησί μάθαμε, είναι οι νεαροί αντικομφορμιστές του free camping στην παχιά άμμο. Σημειωτέων ότι για να πας εκεί θες 20 λεπτά ποδαρόδρομο σε κατσάβραχα και έτσι οι πιθανότητες να κουβαλάνε νερό για ντούς ή κάτι ανάλογο είναι από μικρές ως ανύπαρκτες. Μια χαρά όμως ήταν τα παιδιά, με ελάχιστες εξαιρέσεις κανα δύο γραφικούς τύπους που έτσι και σε πλησίαζαν πάθαινες σοκ από την μυρωδιά και τη βρώμα. Οι περισσότεροι με τις σαγιοναρίτσες τους, τα σορτσάκια τους, τα παραφουσκωμένα σακίδια πάντα στη πλάτη, μίας και έφευγαν πρωί από την παραλία και γύριζαν βράδυ άρα το βιός τους έπρεπε να το κουβαλάνε όλη τη μέρα. Είχαν πολύ πλάκα, τα ίδια ρούχα για μέρες, αντικομφορμισμός βλέπετε και η διάθεση να χαλάσουμε όσο το δυνατόν λιγότερα ώστε να μείνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο.

Και έρχεται η ώρα της κορυφαίας στιγμής του Αυγούστου. Το πανηγύρι του 15-αύγουστου. Όλο το νησί προετοιμάζετε μέρες για αυτή την εκδήλωση, και να τα φαγιά, και να τα στρωσίματα, και να οι μουσικές, και να οι χορηγίες!

Πάμε και εμείς, να δούμε να χαζέψουμε να χορέψει και ο Γιάννης που τόσες μέρες ξάπλα έχασε τη φόρμα του.

Πολύ όμορφα ήτανε. Κατ’ αρχή τελείως τζάμπα, σε αντίθεση με άλλα πανηγύρια που πληρώνεις. Πολύς κόσμος! Απο την μία οι ελληνοαμερικανοί, που τόσο ταξίδι κάνανε οι άνθρωποι να πάνε πίσω στα χωριά τους, να χορέψουν, να δουν συγγενείς και φίλους. Είχανε βεβαίως βάλει «τα καλά τους», τα αμερικάνικα καλά τους – βάλτε τώρα τη φαντασία σας να καταλάβετε τι εννοώ –και μάλλον όλο το χειμώνα πρόβαραν την τάδε φιγούρα στον Συμιακό Μπάλο (εγώ που νόμιζα ότι μπάλο χορεύουν μόνο στην Πάρο, έπαθα πολιτισμικό σοκ όταν έμαθα ότι και η κάθε βραχονησίδα έχει και τον μπάλο της).

Από την άλλη τα φρικιά (έτσι τους λέγαμε εμείς, δεν ήταν φρικιά τα παιδιά, άφραγκα ήταν, αλλά πως αλλιώς θα δείξουμε ότι σαρανταρίσαμε και πλέον βλέπουμε τα πάντα μέσα από το μάτι της συντήρησης?). Ήταν όλοι τους εκεί, τόσο για να φάνε τσάμπα, όσο και κυριότερο για να χαζέψουν να χορέψουν και να γλεντήσουν και αυτοί μαζί με όλους τους άλλους.

Το σκηνικό είχε φοβερή πλάκα. Ίσως οι μόνοι φυσιολογικά ντυμένοι στον χώρο να ήμασταν εμείς. Οι μισοί ήταν αυτό που λέμε «overdressed», με φορέματα μεταξωτά, με ταφτάδες, με δωδεκάποντες γόβες πάνω στο βοτσαλωτό πάτωμα, με χτενίσματα απίθανα. Κάποιοι ντόπιοι με σκαρπινάκια και άσπρη καλτσούλα, με ανοιχτά πουκάμισα και βαφτιστικά σταυρουδάκια. Και τα φρικιά με παρεό και σαγιονάρες, σαλβάρια και ξεφτισμένα μακό. Και αφού φάγανε όλοι (εκτός από εμάς πάλι) τη ρεβυθάδα, γλύψανε τα πιάτα, και η μουσική είχε αρχίσει για τα καλά με έναν ντόπιο να λέει παγκοσμίως άγνωστα τραγούδια, ένας νεαρός φανερά συγχυσμένος γιατί δεν χορεύανε, και αρκετά «έτσι γλεντάνε οι νισύριοι ρε:::::::::::: σήκω μωρή γαμώ το φελέκι μου!!!!!», που μάλλον οι πρόγονοι του, πριν χιλιάδες χρόνια, ήταν σουδανοί διότι το παιδί ήτο κατίμαυρο, άρχισε ο χορός από τον περί ου ο λόγος χορευταρά και μια κοπέλα εξ Αμερικής που όμως έμοιαζε λες και βγήκε από ταινία του χόλυγουντ.

Μόλις μου πέρασε το σοκ για το πως χοροπηδάει αυτή έτσι, με το δωδεκάποντο πάνω στα βότσαλα και δεν έχει ακόμα σαβουριστεί με πολλαπλά σπασίματα σε όλο της το κορμί, κάνω ένα έτσι και διαπιστώνω ότι οι μόνοι που δεν χορεύουμε ήμασταν εμείς (ο Γιάννης βέβαια έκανε ήδη το 2ο γύρο) και κάτι γριές με πι.

Ήταν πραγματικά χάρμα οφθαλμών, ντόπιοι, αμερικανοί και φρικιά, όλοι μαζί με κυκλωτικούς χορούς να μην βάζουν κώλο κάτω, μέσα στη ζέστη, με τέτοια χαρά και ευτυχία που ήταν παραπάνω από προφανής.

Και εκεί πάνω στο χαμό, αρχίζουν να διαβάζουν τους χορηγούς, ..., η κυρια Βαγγελίτσα 3 κιλά κρεμμύδια, το εμποροπαντοπωλείον η Αφθονία 2 κιλά λάδι, το αγαπητό σε όλους μας χασάπικο η Ειλικρίνεια 2 κιλά κρέας, ο κύριος Τόμας Τσαλαμπουρδοχαμόλουλος 4 κιλα ρεβίθια. Χαμός !! Ολο μα όλο το νησι είχε δώσει και απο κάτι, όχι πολλά, λίγα αλλά όλοι. Δεν είναι υπέροχο αυτό; σαν πάρτυ ρεφενέ!

Αυτό λοιπόν το γλέντι μας εντυπωσίασε και θα έχουμε να το θυμόμαστε!

Φαγάκια τώρα .....κάτι καλοκαιρινό και πολύ της εποχής που μου ήρθε να σας γράψω γιατί πηγαίνοντας στο σούπερ μάρκετ, είδα ότι έχουν σχεδόν καθημερινά σαρδέλες, μικρές και φιλεταρισμένες, σε ωραία καφασάκια, έτοιμες για φάγωμα.

Σαρδέλες στο φούρνο

500 - 750 γραμμάρια σαρδέλες φιλεταρισμένες
1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
½ φλιτζάνι λευκό ξηρό κρασί
½ ματσάκι ψιλοκομμένος μαϊντανός
2 κουταλιές της σούπας κάπαρη, ξαλμυρισμένη και ψιλοκομμένη
2 κουταλιές της σούπας μουστάρδα, αν είναι δυνατόν με σιναπόσπορο
1 μεσαία ντομάτα, τριμμένη στον τρίφτη
λάδι
χυμός και ξύσμα λεμονιού
1 κουταλιά της σούπας φρυγανιά τριμμένη
1 σκελίδα σκόρδο ψιλοκομμένη
αλάτι και πιπέρι

Πλένουμε τα φιλέτα καλά και τα απλώνουμε σε ένα ταψί το ένα δίπλα στο άλλο ώστε να χωρέσουν όλα. Σε βαθύ τηγάνι, σοτάρουμε στο λάδι το κρεμμύδι μέχρι να μαλακώσει, προσθέτουμε το σκόρδο και την κάπαρη και τα σοτάρουμε και αυτά για 1 λεπτό. Σβήνουμε με το κρασί, αφήνουμε 2 λεπτά να εξατμιστεί το αλκοόλ προσθέτουμε την ντομάτα και την μουστάρδα και μαγειρεύουμε για λίγο σε μέτρια φωτιά μέχρι να γίνει η σάλτσα. Στο τέλος προσθέτουμε το λεμόνι, το ξύσμα και το μισό μαϊντανό, το αλάτι και το πιπέρι . Με την σάλτσα αυτή περιχύνουμε τις σαρδέλες. Πασπαλίσουμε με την τριμμένη φρυγανιά και ψήνουμε για 10-15 λεπτά σε δυνατό φούρνο, μέχρι να γίνουν τα ψαράκια. Σερβίρουμε πασπαλίζοντας με τον υπόλοιπο μαϊντανό.

Αν δεν βρείτε φιλέτο σαρδέλας μπορείτε να το κάνετε και με ολόκληρη σαρδέλα βέβαια, αλλά να έχετε βγάλει τα κεφάλια. Σε αυτή την περίπτωση ίσως να θέλουν λίγο περισσότερο ψήσιμο.

Φάτε ψαράκια που είναι υγιεινά, ειδικά τώρα μετά τις κραιπάλες του καλοκαιριού και ιδιαίτερα σαρδέλες που είναι πάρα πολύ ευεργετικές, με Ω3 και άλλα τέτοια περίεργα!

Δεν υπάρχουν σχόλια: