Την Μεγάλη Πέμπτη έψησα τσουρέκια για το Πάσχα. Βγήκαν πολύ καλά, ο Μιχάλης τρελάθηκε και έτσι του υποσχέθηκα ότι θα ξαναφτιάξω. Χτες λοιπόν, έβαλα και ξαναέφτιαξα ένα ταψί τσουρέκια, να πάω και λίγα στο γραφείο.
Η γιαγιά μου έφτιαχνε Χριστούγεννα και Πάσχα τσουρέκια. Ήταν πάντα φουσκωτά και πολύ μυρωδάτα με μαστίχα και μαχλέπι, όχι με άρωμα πορτοκαλιού, όπως τα φτιάχνουν πολλοί φούρνοι. Κυριολεκτικά τα ξεπέταγε, μαζί με τα ψωμιά και όταν την έβλεπες να τα φτιάχνει νόμιζες ότι ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Έτσι και εγώ ξεκίνησα πριν αρκετά χρόνια να φτιάξω τσουρέκια. Οι περισσότερες από τις προσπάθειες μου ήταν τεράστιες αποτυχίες όλων των ειδών. Άλλα δεν φούσκωναν, άλλα δεν ήταν ψημένα καλά, άλλα ήταν τούβλα τοιχοποιίας, πολλές οι αποτυχίες. Εγώ όμως δεν καταλαβαίνω από τέτοια. Δεν θα με νικήσει εμένα ένα παλιοτσούρεκο!! Έτσι, έφτιαχνα και έφτιαχνα, πέταγα και πέταγα, έψαχνα για συνταγές, μέχρι τα κατάφερα.
Κατάλαβα επίσης ότι πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από τον παλιό καλό καιρό. Πρώτο και κύριο είναι ο χρόνος, που πλέον δεν υπάρχει, Νομίζεις ότι μπορείς να μπεις στο σπίτι σου από τη δουλεία στις 7 το απόγευμα και εκείνη την ώρα να φτιάξεις τσουρέκια, όχι δεν μπορείς! Θα σε πάρει η νύχτα περιμένοντας να φουσκώσουν. Νομίζεις επίσης ότι μπορείς να μυρίσεις το μαχλέπι και τη μαστίχα που είχε τότε η γιαγιά μου, δεν υπάρχουν πλέον τόσο αρωματικά μπαχαρικά. Τώρα μένουν χρόνια στα ράφια των σουπερ μαρκετ και στο τέλος δεν μυρίζουν τίποτα. Άσε που η γιαγιά μου έβαζε αυγά από το κοτέτσι και γάλα από την κατσίκα του θείου μου. Είναι το ίδιο πράγμα τώρα;;; Δεν γίνετε όμως να σταματήσουμε να φτιάχνουμε τσουρέκια επειδή δεν έχουμε κότες στο διαμέρισμα, θα συνεχίζουμε να φτιάχνουμε ότι μπορούμε, με ότι υλικά βρίσκουμε.
Κάπως έτσι λοιπόν πλέον μπορώ να σας πω τα μυστικά για το τέλειο τσουρέκι, φτιαγμένο με τα σημερινά υλικά. Προσοχή λοιπόν ....
Η θερμοκρασία παίζει μεγάλο λόγω στα τσουρέκια, για’ αυτό το χειμώνα είναι πιο δύσκολο να τα φτιάξεις και να σου πετύχουν. Δεν θέλει κρύο περιβάλλον και ρεύματα, όταν τα ζυμώνεις. Επίσης θέλουν πολύ ώρα. Δεν φουσκώνουν γρήγορα όπως το ψωμί, θέλουν το χρόνο τους, άρα αν δεν έχετε ώρα στη διάθεσή σας μην τα ξεκινήσετε. Η συνταγή που ακολουθεί είναι για 2 μεγάλα τσουρέκια.
Τσουρέκια με Μαστίχα και Μαχλέπι
160 γρ. Βούτυρο. – Εγώ βάζω μυρωδάτο βούτυρο. Το καλύτερο είναι της Δωδώνης από αιγοπρόβειο γάλα, αλλά και το Μπουρίνο καλό είναι.
240 γρ. Ζάχαρη. Αυτή η ποσότητα τα κάνει μέτρια γλυκά, όσο δηλαδή πρέπει να είναι ένα τσουρέκι
200 γρ. Γάλα
3 φακελάκια μαγιά
μια πρέζα αλάτι
3 αυγά μεγάλα
600-800 γρ αλεύρι δυνατό για τσουρέκι (υπάρχει ειδικό αλεύρι για τσουρέκια και γλύκα ψωμιά – το βρίσκετε παντού και το γράφει απάνω η συσκευασία)
1 φακελάκι μαχλέπι
15 σταγόνες μαστιχέλαιο, ή αν δεν έχετε 1 κουτ. γλυκού μαστίχα πολύ καλά κοπανισμένη ώστε να γίνει σκόνη.
Αρχικά βγάζετε όλα τα υλικά από το ψυγείο να έρθουν σε θερμοκρασία δωματίου, και ζυγίζετε τη ζάχαρη, το βούτυρο και το γάλα. Σε ένα μπολ βάζετε την μαγιά με ½ ποτήρι χλιαρό νερό. Προσοχή το νερό δεν πρέπει να είναι πολύ ζεστό ούτε και κρύο. Η σωστή θερμοκρασία είναι περίπου 35-40 βαθμούς. Είναι σημαντικό για να μην κάψετε την μαγιά από την μία αλλά και να την βοηθήσετε να ενεργοποιηθεί και να φουσκώσει από την άλλη. Ανακατεύετε την μαγιά να διαλυθεί και προσθέτετε 2 κουταλιές από την ήδη ζυγισμένη ζάχαρη. Βάζετε αλεύρι λίγο – λίγο μέχρι να γίνει ένας πηχτός χυλός. Τον βάζετε στο φούρνο στους 50 βαθμούς αέρα (έχετε ρίξει ¼ του ποτηριού νερό στον πάτο του φούρνου ώστε να δημιουργήσετε υγρασία) για 30 λεπτά να φουσκώσει, να κάνει πολλές πολλές φουσκάλες και να τριπλασιαστεί.
Στο μούλτι χτυπάτε το μαχλέπι με 3 κουταλιές από την ζυγισμένη ζάχαρη, μέχρι να γίνουν λεπτή σκόνη. Αν δεν έχετε μαστιχέλαιο και θέλετε να χτυπήσετε την μαστίχα, μην την βάλετε στο μούλτι γιατί θα σας κολλήσει. Πρέπει να την χτυπήσετε σε γουδί, μαζί με λίγη ζάχαρη, αρκετή ώρα μέχρι να γίνει λεπτή πούδρα. Αυτή τη φάση τη βαριέμαι, έτσι έχω πάρει μυρωδάτο μαστιχέλαιο από τα Μαστιχα Shops, που δίνει πάρα πολύ δυνατό άρωμα όπου το βάζεις.
Παίρνετε ένα μεγάλο μεγάλο μπόλ και βάζετε τη ζάχαρη με το μαχλέπι και τη μαστιχα. Σε ένα κατσαρολάκι βάζετε το γάλα να βράσει – το ανακατεύετε συνέχεια να μην κολλήσει – και μόλις φτάσει στο σημείο βρασμού το ρίχνετε στη ζάχαρη και ανακατεύετε καλά μέχρι να λιώσει η ζάχαρη.
Έχετε βάλει το βούτυρο σε άλλο κατσαρολάκι και το έχετε λιώσει χωρίς όμως να το κάψετε. Αφού ανακατέψατε αρκετά τη ζάχαρη με το γάλα ρίχνετε και τα 2/3 του βουτύρου και ανακατεύετε καλά μέχρι να ομογενοποιηθούν. Το μίγμα πρέπει να είναι συνέχεια χλιαρό, όχι όμως πολύ ζεστό γιατί τώρα θα ρίξετε και τα αυγά και δεν θέλετε να σας ψηθούν. Αφού βάλετε λοιπόν και τα αυγά και τα έχετε όλα ανακατέψει καλά, ρίχνετε και την μαγιά που πλέον έχει φουσκώσει καλά. Ανακατεύετε και αρχίζετε σιγά σιγά να ρίχνετε αλεύρι, που έχετε ανακατέψει με την πρέζα αλάτι. Ρίχνετε αλέυρι και ζυμώνετε.
Στην αρχή κολλάει πολύ, έχετε πασαλειφθεί και εσείς και η κουζίνα σας, και όλο το σύμπαν μέχρι να φτάσετε σε αυτό το σημείο όπου έχετε μία ζύμη, μαλακιά πολύ, που ψιλοκολλάει στο κέντρο της αλλά μπορείτε πλέον να την ξεκολλήσετε από το μπολ και να την βάλετε στον πάγκο σας που έχετε πασπαλίσει με αλεύρι και να την ζυμώσετε εκεί προσθέτοντας αλεύρι όσο χρειάζεστε μέχρι να σας ικανοποιεί το ζυμάρι. Εδώ είναι και η ουσία. Το ζυμάρι σας πρέπει να είναι χλιαρό, μαλακό και να κολλάει λιγάκι. Από αυτό το σημείο που έχετε τελειώσει με το αλεύρι, δεν ζυμώνετε πλέον αλλά διπλώνετε την ζύμη στα δύο και μετά πάλι στα δύο αρκετές φορές, ραντίζοντας με το υπόλοιπο βούτυρο. Αυτό κάνει το τσουρέκι να είναι λαστιχωτό με ίνες όπως πολλές φορές έχετε δει σε τσουρέκια φούρνου. Όταν διπλώνετε τη ζύμη μπορείτε να την σηκώνετε ψιλά και να την αφήνετε να πέσει στον πάγκο και να απλώσει, τότε να την ραντίζετε με βούτυρο να την αναδιπλώνετε σε φάκελο να την πετάτε από ψιλά στο πάγκο πάλι και πάλι καμία 10-αρια φορές. Αν δεν σας ενδιαφέρει τα τσουρέκια να είναι λαστιχωτά τότε προσθέστε όλο το βούτυρο από την αρχή στο ζυμάρι. Όταν τελειώσετε με αυτή τη βασανιστική για το ζυμάρι δοκιμασία κάντε το μία μπαλίτσα και βάλτε το στο μεγάλο μπολ (που εντωμεταξύ έχετε πλύνει) και το βάζετε στο φούρνο αέρα στους 50 βαθμούς για 2,5 με 3 ώρες μέχρι να φουσκώσει πολύ – να τριπλασιαστεί αν είναι δυνατόν. Υπομονή!!
Δεν τελειώσαμε, παίρνετε το φουσκωμένο ζυμάρι το διπλώνετε 4-5 φορές στον πάγκο σας και το κόβετε σε 2 ίδια κομμάτια. Το κάθε κομμάτι το κάνετε μεγάλο μπαστούνι και πάλι το κόβετε σε 3 κομμάτια. Κάνετε μακρόστενα μπαστουνάκια με το κάθε κομμάτι και τα πλέκετε πλεξούδα. Έτσι έχετε δύο ωραίες ωραίες πλεξούδες. Αν πάλι, σαν και εμένα, δεν ξέρετε να πλέκετε πλεξούδα, δεν πειράζει έχετε κάτι πράγματα που μοιάζουν με πλεξούδες και κανένας δεν θα καταλάβει τίποτα. Σε ένα ταψάκι βάζετε ένα μεγάλο κομμάτι λαδόχαρτο και ακουμπάτε απάνω τις πλεξούδες σας. Πάλι φούρνο στους 50 βαθμούς να φουσκώσουν. Τώρα θέλουν γυρο στη 1 ώρα, αλλά και παραπάνω να τα αφήσετε πιο πολύ θα φουσκώσουν. Έχετε διαλύσει ένα κρόκο αυγού με λίγο νεράκι και όταν νομίζετε ότι ήρθε η ώρα να τα ψήσετε τα περνάτε με ένα πινελάκι από πάνω με τον κρόκο και τους ρίχνετε μπόλικο ψιλοκομμένο αμύγδαλο. Τα βάζετε στον αέρα 15 λεπτά στους 200 βαθμούς, ώστε να πάρουν δύναμη τα αυγά και να φουσκώσουν στο ψήσιμο. Μετά κατεβάζετε τη θερμοκρασία στους 160 βαθμούς και τα ψήνετε για άλλα 20 λεπτά. Ίσως να θέλουν λίγο παραπάνω αν έχουν φουσκώσει πολύ, γι΄ αυτό πριν τα βγάλετε από το φούρνο βάλτε ένα μαχαιράκι στο πιο φουσκωτό τους σημείο και αν βγαίνει στεγνό – χωρίς ζύμη κολλημένη απάνω του - τότε είναι έτοιμα, αλλιώς αφήστε τα 5 λεπτά ακόμα. Μην τα ψήσετε πολύ και τα στεγνώσετε, δεν θα είναι ωραία. Γενικά τα τσουρέκια δεν θέλουν πολύ ώρα ψήσιμο. Όταν τα βγάλετε από το φούρνο, αφήστε τα τουλάχιστον 30 λεπτά να κρυώσουν να απορροφήσουν καλά το βούτυρο και μην βιαστείτε να τα κόψετε. Έχει βέβαια μυρίσει όλο το σπίτι και η γειτονιά αλλά αξίζει να περιμένετε λιγάκι. Όταν κρυώσουν εντελώς για να τα συντηρήσετε και να μην ξεραθούν να τα τυλίξετε με πετσέτα ή με ζελατίνα. Γενικώς κρατάνε μία βδομάδα χωρίς να ξεραθούν αλλά μάλλον δεν θα κρατήσουν τόσο. Την περασμένη εβδομάδα στην Αίγινα 2 κιλά τσουρέκια φαγώθηκαν το Σάββατο το πρωί.
Δεν είναι εύκολο και δεν σας εγγυάται κανείς ότι θα τα πετύχετε. Αλλά αξίζει τον κόπο να τα προσπαθήσετε. Τουλάχιστον για εμένα η μυρωδιά των τσουρεκιών είναι στενά συνδεδεμένη με τα παιδικά μου χρόνια και δεν νομίζω ότι τα κάνω πλέον για να τα φαω – εξάλλου τα μοιράζω – τα κάνω γιατί θέλω να μυρίσει το σπίτι μου μαχλέπι και μαστίχα.
Καλή επιτυχία και ενημερώστε με αν τα φτιάξετε για τα αποτελέσματα.
Τετάρτη 30 Απριλίου 2008
Τρίτη 29 Απριλίου 2008
Χωνεύουμε
Αυτή είναι η κατάσταση που βρισκόμαστε όλοι αυτήν την εβδομάδα. Προσπαθούμε να χωνέψουμε το φαγητό, το ποτό, τον ύπνο και όλα όσα συνέβησαν από την Πέμπτη μέχρι χθες σε συμπυκνωμένη μορφή.
Καλή ήτανε η μαγειρίτσα, καλά και τα αρνιά, καλά και τα 28 άτομα που κάτσαμε όλα μαζί κάτω από τα μεγάλα πεύκα στην Αίγινα, και φάγαμε. Ο καιρός ήταν καλούτσικος, δεν έβρεχε, μάλλον κρύο έκανε και φύσαγε. Τέλος, πέρασε και αυτό και ετοιμαζόμαστε για επόμενο.
Σήμερα το γραφείο άδειο, και η Αθήνα άδεια είναι. Ούτε Κυριακή πρωί τέτοια νέκρα, πόσο μάλλον Τρίτη. Είναι όμορφη όμως έτσι η Αθήνα. Πολύ όμορφη. Για την ακρίβεια μόνο έτσι είναι όμορφη η Αθήνα. Και όμως, αν και όλοι παραδέχονται ότι η Αθήνα είναι όμορφη όταν είναι άδεια, τσακίζονται να φύγουν τις περιόδους που αδειάζει η πόλη. Και έτσι μποτιλιάρουν όλοι στις πανέμορφες εθνικές οδούς αυτής της χώρας, και κάνουν κοζερί κάπου στην κακιά σκάλα, με τους γείτονες – συνταξιδιώτες. Ωραίες και αυτές οι εμπειρίες δεν λεω, αλλά γιατί είμαστε όλοι τόσο προβλέψιμοι?
Λοιπόν σήμερα δεν έχω όρεξη, ούτε για γράψιμο ούτε για τίποτα. Κάτι το ότι χωνεύω ακόμα, κάτι το ότι έφαγα σούπα χτες από την σκάλα στην Αίγινα και μέτρησα όλα τα σκαλάκια με αποτέλεσμα ότι τώρα με πονάει η μέση μου, κάτι αυτό που άκουσα πρωί πρωί στις ειδήσεις για εκείνη την ιστορία στην Αυστρία – σκέτη αηδία. Δεν έχω όρεξη σας λεω.
Μαγειρέματα τώρα..
Σαλάτες. Από σήμερα και για μία βδομάδα θα τρωτε μόνο σαλάτες. Μια ωραία σαλάτα λοιπόν και λίγο διαφορετική από τα συνηθισμένα.
Πράσινη σαλάτα με Φράουλες.
Κόψτε 5-6 φράουλες σε κομμάτια, βάλτε τις σε μία σαλατιέρα και ραντίστε τις με λάδι και μπαλσάμικο. Αφήστε τις λίγο να μαριναριστούν, όσο εσείς ζεματάτε κομματάκια χαλούμι ή φορμαέλα σε ένα τηγάνι με ελάχιστο λάδι και φύλα βασιλικού. Βάλτε τα φύλλα βασιλικού πάνω στο τυρί ώστε να δώσουν τα αρώματα τους στο τυρί όσο τηγανίζονται. Κόψτε με το χέρι σας πράσινα σαλατικά (αισμπερκ, λολοροσσα, σαλάτα, κλπ) σε μεγάλα κομμάτια και προσθέστε τα στο μπολ με τις φράουλες. Εγώ αγοράζω τις έτοιμες ανάμικτες σαλάτες από το σουπερ μαρκετ, καθώς τις βρίσκω πιο οικονομικές από το να αγοράζω πολλά διαφορετικά λαχανικά και τελικά να πετάω τα μισά στο καθάρισμα. Κόψτε επίσης λίγο προσούτο με το χέρι σε κομματάκια και προσθέστε το στη σαλατιέρα. Ανακατέψτε όλα τα υλικά και προσθέστε λάδι, αλάτι, μπαλσάμικο ώστε να δέσει η σαλάτα. Αν και ακούγεται μπερδεμένο πιάτο, είναι πολύ εύκολο και μίας και είναι η εποχή της φράουλας, σας το συστήνω ως κάτι εναλλακτικό, που φτιάχνετε πολύ γρήγορα και είναι ιδανικό για ένα ελαφρύ βραδινό. Τολμήστε το!
Καλή ήτανε η μαγειρίτσα, καλά και τα αρνιά, καλά και τα 28 άτομα που κάτσαμε όλα μαζί κάτω από τα μεγάλα πεύκα στην Αίγινα, και φάγαμε. Ο καιρός ήταν καλούτσικος, δεν έβρεχε, μάλλον κρύο έκανε και φύσαγε. Τέλος, πέρασε και αυτό και ετοιμαζόμαστε για επόμενο.
Σήμερα το γραφείο άδειο, και η Αθήνα άδεια είναι. Ούτε Κυριακή πρωί τέτοια νέκρα, πόσο μάλλον Τρίτη. Είναι όμορφη όμως έτσι η Αθήνα. Πολύ όμορφη. Για την ακρίβεια μόνο έτσι είναι όμορφη η Αθήνα. Και όμως, αν και όλοι παραδέχονται ότι η Αθήνα είναι όμορφη όταν είναι άδεια, τσακίζονται να φύγουν τις περιόδους που αδειάζει η πόλη. Και έτσι μποτιλιάρουν όλοι στις πανέμορφες εθνικές οδούς αυτής της χώρας, και κάνουν κοζερί κάπου στην κακιά σκάλα, με τους γείτονες – συνταξιδιώτες. Ωραίες και αυτές οι εμπειρίες δεν λεω, αλλά γιατί είμαστε όλοι τόσο προβλέψιμοι?
Λοιπόν σήμερα δεν έχω όρεξη, ούτε για γράψιμο ούτε για τίποτα. Κάτι το ότι χωνεύω ακόμα, κάτι το ότι έφαγα σούπα χτες από την σκάλα στην Αίγινα και μέτρησα όλα τα σκαλάκια με αποτέλεσμα ότι τώρα με πονάει η μέση μου, κάτι αυτό που άκουσα πρωί πρωί στις ειδήσεις για εκείνη την ιστορία στην Αυστρία – σκέτη αηδία. Δεν έχω όρεξη σας λεω.
Μαγειρέματα τώρα..
Σαλάτες. Από σήμερα και για μία βδομάδα θα τρωτε μόνο σαλάτες. Μια ωραία σαλάτα λοιπόν και λίγο διαφορετική από τα συνηθισμένα.
Πράσινη σαλάτα με Φράουλες.
Κόψτε 5-6 φράουλες σε κομμάτια, βάλτε τις σε μία σαλατιέρα και ραντίστε τις με λάδι και μπαλσάμικο. Αφήστε τις λίγο να μαριναριστούν, όσο εσείς ζεματάτε κομματάκια χαλούμι ή φορμαέλα σε ένα τηγάνι με ελάχιστο λάδι και φύλα βασιλικού. Βάλτε τα φύλλα βασιλικού πάνω στο τυρί ώστε να δώσουν τα αρώματα τους στο τυρί όσο τηγανίζονται. Κόψτε με το χέρι σας πράσινα σαλατικά (αισμπερκ, λολοροσσα, σαλάτα, κλπ) σε μεγάλα κομμάτια και προσθέστε τα στο μπολ με τις φράουλες. Εγώ αγοράζω τις έτοιμες ανάμικτες σαλάτες από το σουπερ μαρκετ, καθώς τις βρίσκω πιο οικονομικές από το να αγοράζω πολλά διαφορετικά λαχανικά και τελικά να πετάω τα μισά στο καθάρισμα. Κόψτε επίσης λίγο προσούτο με το χέρι σε κομματάκια και προσθέστε το στη σαλατιέρα. Ανακατέψτε όλα τα υλικά και προσθέστε λάδι, αλάτι, μπαλσάμικο ώστε να δέσει η σαλάτα. Αν και ακούγεται μπερδεμένο πιάτο, είναι πολύ εύκολο και μίας και είναι η εποχή της φράουλας, σας το συστήνω ως κάτι εναλλακτικό, που φτιάχνετε πολύ γρήγορα και είναι ιδανικό για ένα ελαφρύ βραδινό. Τολμήστε το!
Πέμπτη 24 Απριλίου 2008
Κάτσε κάτω από το ... τσίπουρο!
Είναι γνωστό πλέον ότι τα ρεκόρ είναι για να σπάνε. Αυτός είναι ο ρόλος τους βρε αδελφέ, αλλίως γιατί να τα έχουμε. Χτες λοιπόν έσπασε άλλο ένα μεγάλο Ρεκόρ. Καταναλώσαμε 27 καραφάκια τσίπουρο, 5 άτομα. Το σημαντικό είναι ότι ΔΕΝ γίναμε κουρούμπελο! Καθόλου, κέφι είχαμε από νωρίς, όλοι μας για διαφορετικούς λόγους, ο Μιχάλης είχε φτιαχτεί μόνος του, με την σκέψη και μόνο. Η Φιφή, είχε πάει να δει τις βαφτιστήρες τις τισχαριτομένες, και είχε το μόνιμο χαμόγελο της ευτυχίας που σου δίνουν τα μωρά όταν τα ζεις για λίγο, ο Βαγγέλης είχε περάσει όλη τη μέρα στο μαιευτήριο που γένναγε η κουμπάρα του, και κάθε τρις και λίγο έλεγε συγκινημένος ... «γεννήσαμε», λες και ο μπέμπης ήταν δικός του. Χαρά και ευτυχία σας λέω.
Ξεκινάμε λοιπόν παραγγέλνοντας πέντε πέντε τα καραφάκια, και με τάξη και οργάνωση να τοποθετούμε τα άδεια μπουκάλια στο τραπέζι. Όταν κάποια στιγμή ο έρημος ο σερβιτόρος, πήγε να πάρει τα άδεια, πέσαμε απάνω του με μία φωνή όλοι μαζί που τρόμαξε ο άνθρωπος! Η φωτογραφία είναι από χθες το βράδυ λοιπόν, δεν είναι καθαρή γιατί είναι από κινητό, αλλά σας δίνει μια εικόνα νομίζω.
Δεν ντιρλιάσαμε σας λεω, ούτε πονοκέφαλος ούτε τίποτα. Αυτό έχει σχέση με τη διάθεση κυρίως, αλλά και την ποιότητα του αλκοόλ. Ο Μιχάλης ξέρει από αλκοόλ γενικότερα, όσο κανένας άλλος φίλος μου. Ξέρει τις μάρκες, και όλα εκείνα τα παράξενα που λένε, ξέρετε εσείς, «έχει στόμα», «η επίγευση είναι μακριά» και άλλα τέτοια. Από κρασιά δε, πλησιάζει τα όρια του οινολόγου, άρα αν θέλετε συμβουλές για Κρασιά, στο Μιχάλη. Ξέρει όμως και από Τσίπουρα, χθες λοιπόν πίναμε Θεσσαλικό απόσταγμα, χωρίς γλυκάνισο βέβαια, και σας λεω κατέβαινε σαν νερό.
Εντύπωση μου έκανε ο Βαγγέλης χτες. Άνθρωπος που του αρέσουν τα μωρά, αλλά γενικά πολύ μετρημένος, δεν δείχνει εύκολα τα συναισθήματά του. Με την ιστορία της γέννας λοιπόν συγκινήθηκε πολύ. Αν και αγαπάει τους κουμπάρους του, που είναι χρόνια φίλοι και έχουν περάσει μαζί πολλά, η διαδικασία της γέννας, η χαρά του μέλλοντα μπαμπά, οι ώρες αναμονής στο μαιευτήριο και τελικά εκείνο το χαριτωμένο μωράκι με τα μαλλάκια και τα μικρά χεράκια και ποδαράκια, τον συγκίνησε πολύ. Αντίστοιχα αισθάνθηκα και εγώ βέβαια, όταν γεννήθηκε το δικό μου βαφτιστήρι και ο αδελφός του πριν κάποια χρόνια, και βέβαια τον καταλαβαίνω απόλυτα τον Βαγκ. Η γέννα από μόνη της είναι «ένα τεράστιο πράγμα», είναι αδύνατον να μην τρομάξεις, να μην ενθουσιαστείς, να μην συγκινηθείς. Πολύ δε περισσότερο όταν είσαι στα 40, και απόλυτα μα απόλυτα συνειδητοποιημένος. Βαγγέλη μου ειλικρινά σου εύχομαι μία μέρα να περιμένεις στο μαιευτήριο το δικό σου μωρό.
Βιάζομαι να φύγω όμως γιατί έχω να φτιάξω τα τσουρέκια μου σήμερα. Έτσι λίγο πριν το Πάσχα θέλω να σας δώσω μία συγκλονιστική συνταγή, που αν την φτιάξετε θα με θυμάστε. Μας την έκανε ο «δάσκαλος» στα σεμινάρια του γκουρμέ που πηγαίναμε τον Μάρτιο, δηλαδή ο Β. Δρίσκας.
ΚΡΙΘΑΡΟΤΟ (σαν το ριζότο με κριθάρι όμως)
300 γρ. Κριθάρι
1 ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 σκελίδες σκόρδο τριμμένες
λίγο σαφράν (3-4 κλωστούλες αν έχετε σε ίνες ή 1-2 πρέζες αν έχετε σε σκόνη)
½ φλιτζάνι λευκό κρασί
3 φλιτζάνια ζωμό λαχανικών
3 κουτ. σούπας βούτυρο
4 κουτ. σούπας τυρί κρέμα (μασκαρπόνε ή φιλαδέλφια)
3 κουτ. σούπας τριμμένη παρμεζάνα
αλάτι, πιπέρι
Μουσκεύετε το κριθάρι απο το προηγούμενο βράδυ. Ανακατεύετε το σαφράν με το κρασί και το αφήνετε λίγη ώρα να βγάλει το χρώμα του. Σοτάρετε στο βούτυρο το κρεμμύδι και το σκόρδο, ρίχνετε το στραγγισμένο κριθάρι στην κατσαρόλα, και τα σοτάρετε όλα μαζί 2-3 λεπτά, σβήνετε με το κρασί. Αφού εξατμιστεί το αλκοόλ, ρίχνετε στα σταδιακά το ζωμό, ανακατεύοντας, για 18-20 σε μέτρια φωτιά.
Μόλις μαγειρευτεί προσθέτετε το τυρί και την παρμεζάνα, ανακατεύετε και σερβίρετε αμέσως. Μπορείτε να το αρωματίσετε με φρέσκο θυμάρι, ή μαϊντανό. Σερβίρετε αμέσως μόλις μαγειρευτεί, ζεστό.
Είναι τέλειο πιάτο σας λεω, πολύ πιο νόστιμο από το ριζότο, και λόγο κριθαριού πολύ υγιεινό.
Καλό ΠΑΣΧΑ και καλή διασκέδαση !!
Ξεκινάμε λοιπόν παραγγέλνοντας πέντε πέντε τα καραφάκια, και με τάξη και οργάνωση να τοποθετούμε τα άδεια μπουκάλια στο τραπέζι. Όταν κάποια στιγμή ο έρημος ο σερβιτόρος, πήγε να πάρει τα άδεια, πέσαμε απάνω του με μία φωνή όλοι μαζί που τρόμαξε ο άνθρωπος! Η φωτογραφία είναι από χθες το βράδυ λοιπόν, δεν είναι καθαρή γιατί είναι από κινητό, αλλά σας δίνει μια εικόνα νομίζω.
Δεν ντιρλιάσαμε σας λεω, ούτε πονοκέφαλος ούτε τίποτα. Αυτό έχει σχέση με τη διάθεση κυρίως, αλλά και την ποιότητα του αλκοόλ. Ο Μιχάλης ξέρει από αλκοόλ γενικότερα, όσο κανένας άλλος φίλος μου. Ξέρει τις μάρκες, και όλα εκείνα τα παράξενα που λένε, ξέρετε εσείς, «έχει στόμα», «η επίγευση είναι μακριά» και άλλα τέτοια. Από κρασιά δε, πλησιάζει τα όρια του οινολόγου, άρα αν θέλετε συμβουλές για Κρασιά, στο Μιχάλη. Ξέρει όμως και από Τσίπουρα, χθες λοιπόν πίναμε Θεσσαλικό απόσταγμα, χωρίς γλυκάνισο βέβαια, και σας λεω κατέβαινε σαν νερό.
Εντύπωση μου έκανε ο Βαγγέλης χτες. Άνθρωπος που του αρέσουν τα μωρά, αλλά γενικά πολύ μετρημένος, δεν δείχνει εύκολα τα συναισθήματά του. Με την ιστορία της γέννας λοιπόν συγκινήθηκε πολύ. Αν και αγαπάει τους κουμπάρους του, που είναι χρόνια φίλοι και έχουν περάσει μαζί πολλά, η διαδικασία της γέννας, η χαρά του μέλλοντα μπαμπά, οι ώρες αναμονής στο μαιευτήριο και τελικά εκείνο το χαριτωμένο μωράκι με τα μαλλάκια και τα μικρά χεράκια και ποδαράκια, τον συγκίνησε πολύ. Αντίστοιχα αισθάνθηκα και εγώ βέβαια, όταν γεννήθηκε το δικό μου βαφτιστήρι και ο αδελφός του πριν κάποια χρόνια, και βέβαια τον καταλαβαίνω απόλυτα τον Βαγκ. Η γέννα από μόνη της είναι «ένα τεράστιο πράγμα», είναι αδύνατον να μην τρομάξεις, να μην ενθουσιαστείς, να μην συγκινηθείς. Πολύ δε περισσότερο όταν είσαι στα 40, και απόλυτα μα απόλυτα συνειδητοποιημένος. Βαγγέλη μου ειλικρινά σου εύχομαι μία μέρα να περιμένεις στο μαιευτήριο το δικό σου μωρό.
Βιάζομαι να φύγω όμως γιατί έχω να φτιάξω τα τσουρέκια μου σήμερα. Έτσι λίγο πριν το Πάσχα θέλω να σας δώσω μία συγκλονιστική συνταγή, που αν την φτιάξετε θα με θυμάστε. Μας την έκανε ο «δάσκαλος» στα σεμινάρια του γκουρμέ που πηγαίναμε τον Μάρτιο, δηλαδή ο Β. Δρίσκας.
ΚΡΙΘΑΡΟΤΟ (σαν το ριζότο με κριθάρι όμως)
300 γρ. Κριθάρι
1 ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 σκελίδες σκόρδο τριμμένες
λίγο σαφράν (3-4 κλωστούλες αν έχετε σε ίνες ή 1-2 πρέζες αν έχετε σε σκόνη)
½ φλιτζάνι λευκό κρασί
3 φλιτζάνια ζωμό λαχανικών
3 κουτ. σούπας βούτυρο
4 κουτ. σούπας τυρί κρέμα (μασκαρπόνε ή φιλαδέλφια)
3 κουτ. σούπας τριμμένη παρμεζάνα
αλάτι, πιπέρι
Μουσκεύετε το κριθάρι απο το προηγούμενο βράδυ. Ανακατεύετε το σαφράν με το κρασί και το αφήνετε λίγη ώρα να βγάλει το χρώμα του. Σοτάρετε στο βούτυρο το κρεμμύδι και το σκόρδο, ρίχνετε το στραγγισμένο κριθάρι στην κατσαρόλα, και τα σοτάρετε όλα μαζί 2-3 λεπτά, σβήνετε με το κρασί. Αφού εξατμιστεί το αλκοόλ, ρίχνετε στα σταδιακά το ζωμό, ανακατεύοντας, για 18-20 σε μέτρια φωτιά.
Μόλις μαγειρευτεί προσθέτετε το τυρί και την παρμεζάνα, ανακατεύετε και σερβίρετε αμέσως. Μπορείτε να το αρωματίσετε με φρέσκο θυμάρι, ή μαϊντανό. Σερβίρετε αμέσως μόλις μαγειρευτεί, ζεστό.
Είναι τέλειο πιάτο σας λεω, πολύ πιο νόστιμο από το ριζότο, και λόγο κριθαριού πολύ υγιεινό.
Καλό ΠΑΣΧΑ και καλή διασκέδαση !!
Τετάρτη 23 Απριλίου 2008
Πάσχα, Ελλήνων Πάσχα!
Νομίζω ότι για κάθε Ελληνική οικογένεια το Πάσχα, έχει αναμφισβήτητα την θρησκευτική του αξία, αλλά είναι και μία μεγάλη γαστρονομική περιπέτεια.
Σχεδόν όλοι οι Έλληνες – εκτός από εμένα - νηστεύουν την Μεγάλη Εβδομάδα, και κυρίως την Μ. Παρασκευή. Άρα από εδώ ξεκινάει το γαστρονομικό ταξίδι, που απαγορεύει πάρα πολλά τρόφιμα, (και δεν αναφέρομαι μόνο στο κρέας,) με συνέπεια, να βλέπεις συναδέλφους στο γραφείο να τρωνε γεύματα που όλο τον υπόλοιπο χρόνο ούτε να το διανοηθούν!
Επίσης κάθε Μεγάλη Τρίτη βάφεις αυγά, Μεγάλη Τετάρτη φτιάχνεις τα τσουρέκια και τα πασχαλινά κουλούρια, Μεγάλο Σάββατο ετοιμάζεις τις μαγειρίτσες, τα κοκορέτσια, τις γαρδούμπες, και τα άλλα υγιεινά, και την Κυριακή πλακώνεσαι, και δεν τρως ούτε το 10% αυτών που ετοίμασες. Δευτέρα του Πάσχα αρχίζεις δίαιτα, άρα πάνε άκλαυτα και τα τσουρέκια και τα κουλουράκια και κυρίως τα κόκκινα αυγά.
Μία άλλη μεγάλη παράδοση, που τουλάχιστον η οικογένειά μου κρατάει χρόνια, λεει ότι Μ. Τετάρτη, τρως θαλασσινά και γαρίδες, κυρίως σε Χαραυγή και Καισαριανή. Αυτό το κάνεις για να συμπληρώσεις την χοληστερίνη της εβδομάδας, μίας και αυτή του αρνιού της Κυριακής δεν φτάνει, και για να μπεκροπιείς κιόλας αρκετά λίτρα τσίπουρο. Φέτος εμείς θα πάμε στο Βολιότικο, γνωστό τσιπουράδικο από τα κλασσικά, όπου συνήθως δεν παραγγέλνεις φαγητά αλλά τα 50-ρακια τσίπουρο, που κάθε φορά έρχονται με διαφορετικό μεζέ. Αυτό είναι κλασικό κόλπο των μεζεδοπωλείων του Βόλου που μας αρέσει πάρα πολύ γιατί έτσι πίνεις, και δεύτερων υπάρχει μία σχετική αγωνία για το ποιος θα είναι ο επόμενος μεζές. Άσε δε που για να χορτάσεις πρέπει να πιεις το Βόσπορο, που λεει και ο Βαγγέλης.
Πέρσι στην Αίγινα αρχές καλοκαιριού, ήμασταν με την Γωγώ και το Μιχάλη, η θάλασσα δεν έλεγε και πολλά και την κάναμε νωρίς νωρίς, για το ψαρομεζεδοπωλείο της Ψαραγοράς στην πόλη της Αίγινας, που είναι απλά άπαιχτο. Από τις 13:00 μέχρι αργά το απόγευμα, χάσαμε την ώρα και δεν θυμόμαστε, 3 άτομα είχαμε πιει περίπου 2 λίτρα τσίπουρο, σε μικρά καραφάκια που ερχόντουσαν ακατάπαυστα. Δεν μεθύσαμε, αλλά κάναμε 1 μέρα να χωνέψουμε και το αλκοόλ και αυτά που είχαμε φαει. Αυτό το ρεκόρ ο Μιχάλης θέλει να το σπάσουμε σήμερα. Πολύ πιθανό αν και έχουμε διαπιστώσει ότι η διάθεση επηρεάζει πολύ την ικανότητα κατανάλωσης τσίπουρου, και αυτό είναι ένα μέγα ζήτημα που πρέπει η επιστήμη να ερευνήσει!!
Λοιπόν, για να δούμε τώρα μερικές συμβουλές για το γαστριμαργικό όργιο που έρχεται. Τα αυγά που θα σας περισσέψουν ξεφλουδίστε τα και βάλτε τα – ολόκληρα όπως είναι - σε ένα βάζο με καλό ξίδι, σε 10 μέρες έχουν γίνει τουρσί και κρατάνε για μήνες. Είναι ένας υπέροχος μεζές ούζου και τσίπουρου.
Για τη μαγειρίτσα, η συκωταριά πρέπει να είναι πολύ ψιλοκομμένη, αυτό γίνετε εύκολα να ζεματίσετε τη συκωταριά πριν την κόψετε και σαφώς ευκολότερα, αν τη βράσετε για τουλάχιστον 20 λεπτά. Ξαφρίστε την όμως όσο τη βράζετε και μετά τον ζωμό, κρατήστε τον και βάλτε τον μέσα στη σύβραση ψιλοκομμένης συκωταριάς και μαρουλιών. Έτσι την κόβετε πάρα πολύ εύκολα με ένα ψαλίδι αλλά και τον ζωμό δεν χάνετε.
Αντί για τζατζίκι αγοραστό φτιάξτε ένα δροσερό γιαουρτάγγουρο, με ψιλοκομμένο αγγουράκι, στραγγιστό γιαούρτι, λάδι, ξίδι και αν θέλετε σκόρδο. Μιας και το αγγούρι δεν το τρίβετε αλλά απλώς το ψιλοκόβετε, δεν κατεβάζει ζουμιά και έτσι δεν χρειάζεται στράγγισμα όπως το κανονικό τζατζίκι. Επίσης μπορείτε να το φτιάξετε τελευταία στιγμή, όπως και την ντοματοσαλάτα.
Το καλύτερο γλυκό μετά το αρνί, είναι φρέσκες φράουλες. Κόψτε της σε ένα μπολ από την προηγούμενη, βάλτε καλό κονιάκ, και 2 κουταλιές ζάχαρη. Αφήστε της στο ψυγείο να μαριναριστούν αρκετά και να κατεβάσουν τα μυρωδάτα ζουμιά τους. Αν τις σερβίρετε με μία κουταλιά γιαούρτι θα δείτε πόσο δροσερές είναι και κατάλληλες για να αλλάξει η γεύση σας μετά το λίπος που καταναλώσατε.
Το τσουρέκι το κόβετε σε φέτες και το φρυγανίζετε στο φούρνο. Μετά το κάνετε εκμεκ! Το καλύτερο εκμεκ γίνετε με τσουρέκι – τέλος! Φτιάξτε ένα ελαφρύ σιρόπι με νερό-ζάχαρη-κανέλα για να παπαριάσετε τα φρυγανισμένα τσουρέκια, απλώστε τα σε ένα ταψάκι, ρίχτε μπόλικο ψιλοκομμένο αμύγδαλο, στρώστε παγωτό καϊμάκι από πάνω και πάλι αμύγδαλο άντε και λίγο σαντιγί και τελειώσατε. Το καλύτερο εκμέκ σας λέω!!.
Και βέβαια το αρνάκι το κάνετε αρνόπιτες την επόμενη ημέρα! Εχω φίλους που έρχονται στην Αίγινα το Πασχα μόνο για να φάνε τη Δευτέρα αρνοπιτες
Αρνοπιτα
Υλικά για ένα μεγάλο ταψί
1 πακέτο φύλο έτοιμο, εμένα μου αρέσει το κουρού τις κάνει πιο τραγανές, αλλά και με κρούστας, ή χωριάτικο ή ακόμα και σφολιάτα γίνονται το ίδιο καλές.
3 αυγά
½ κιλό στραγγιστό γιαούρτι
αρνί από την προηγούμενη, ξεψαχνισμένο και πολύ ψιλοκομμένο, τουλάχιστον ½ κιλό (αν δεν έχετε αρκετή ποσότητα άστε το καλύτερα)
3-4 κρεμμυδάκια φρέσκα ψιλοκομμένα
1 ματσάκι άνηθο, και λίγο δυόσμο (προαιρετικά), ψιλοκομμένα
½ κούπα τριμμένο τυρί γραβιέρα ή ρεγγάτο
Λάδι για άλειμμα στα φύλα
Σοτάρετε τα κρεμμυδάκια με λίγο λάδι και σε ένα μπολ ανακατεύετε όλα τα υλικά τις γέμισης καλά. Σε ένα ταψί λαδώνετε, απλώνετε τα μισά φύλα, στο κουρού πάει ένα κάτω ένα πάνω. Απλώνετε τη γέμιση να πάει παντού, και βάζετε τα άλλα φύλλα από πάνω. Αν χρησιμοποιήσετε κουρού, σφολιάτα ή χωριάτικό τότε απλά λαδώνετε καλά το πάνω φύλο και αφού την χαράξετε την ψήνετε για 45 λεπτά περίπου στους 180 βαθμούς αέρα, ή 220 πάνω κάτω. Αν βάλετε φύλο κρούστας μπορείτε να ρίξετε από πάνω μισό ποτήρι σόδα (το κανονικό ανθρακούχο που πίνετε για να χωνέψετε) ώστε να γίνει μία ωραία κρούστα που θα κάνει κριτσι-κρίτσι!!!
Καλό απόγευμα.
Σχεδόν όλοι οι Έλληνες – εκτός από εμένα - νηστεύουν την Μεγάλη Εβδομάδα, και κυρίως την Μ. Παρασκευή. Άρα από εδώ ξεκινάει το γαστρονομικό ταξίδι, που απαγορεύει πάρα πολλά τρόφιμα, (και δεν αναφέρομαι μόνο στο κρέας,) με συνέπεια, να βλέπεις συναδέλφους στο γραφείο να τρωνε γεύματα που όλο τον υπόλοιπο χρόνο ούτε να το διανοηθούν!
Επίσης κάθε Μεγάλη Τρίτη βάφεις αυγά, Μεγάλη Τετάρτη φτιάχνεις τα τσουρέκια και τα πασχαλινά κουλούρια, Μεγάλο Σάββατο ετοιμάζεις τις μαγειρίτσες, τα κοκορέτσια, τις γαρδούμπες, και τα άλλα υγιεινά, και την Κυριακή πλακώνεσαι, και δεν τρως ούτε το 10% αυτών που ετοίμασες. Δευτέρα του Πάσχα αρχίζεις δίαιτα, άρα πάνε άκλαυτα και τα τσουρέκια και τα κουλουράκια και κυρίως τα κόκκινα αυγά.
Μία άλλη μεγάλη παράδοση, που τουλάχιστον η οικογένειά μου κρατάει χρόνια, λεει ότι Μ. Τετάρτη, τρως θαλασσινά και γαρίδες, κυρίως σε Χαραυγή και Καισαριανή. Αυτό το κάνεις για να συμπληρώσεις την χοληστερίνη της εβδομάδας, μίας και αυτή του αρνιού της Κυριακής δεν φτάνει, και για να μπεκροπιείς κιόλας αρκετά λίτρα τσίπουρο. Φέτος εμείς θα πάμε στο Βολιότικο, γνωστό τσιπουράδικο από τα κλασσικά, όπου συνήθως δεν παραγγέλνεις φαγητά αλλά τα 50-ρακια τσίπουρο, που κάθε φορά έρχονται με διαφορετικό μεζέ. Αυτό είναι κλασικό κόλπο των μεζεδοπωλείων του Βόλου που μας αρέσει πάρα πολύ γιατί έτσι πίνεις, και δεύτερων υπάρχει μία σχετική αγωνία για το ποιος θα είναι ο επόμενος μεζές. Άσε δε που για να χορτάσεις πρέπει να πιεις το Βόσπορο, που λεει και ο Βαγγέλης.
Πέρσι στην Αίγινα αρχές καλοκαιριού, ήμασταν με την Γωγώ και το Μιχάλη, η θάλασσα δεν έλεγε και πολλά και την κάναμε νωρίς νωρίς, για το ψαρομεζεδοπωλείο της Ψαραγοράς στην πόλη της Αίγινας, που είναι απλά άπαιχτο. Από τις 13:00 μέχρι αργά το απόγευμα, χάσαμε την ώρα και δεν θυμόμαστε, 3 άτομα είχαμε πιει περίπου 2 λίτρα τσίπουρο, σε μικρά καραφάκια που ερχόντουσαν ακατάπαυστα. Δεν μεθύσαμε, αλλά κάναμε 1 μέρα να χωνέψουμε και το αλκοόλ και αυτά που είχαμε φαει. Αυτό το ρεκόρ ο Μιχάλης θέλει να το σπάσουμε σήμερα. Πολύ πιθανό αν και έχουμε διαπιστώσει ότι η διάθεση επηρεάζει πολύ την ικανότητα κατανάλωσης τσίπουρου, και αυτό είναι ένα μέγα ζήτημα που πρέπει η επιστήμη να ερευνήσει!!
Λοιπόν, για να δούμε τώρα μερικές συμβουλές για το γαστριμαργικό όργιο που έρχεται. Τα αυγά που θα σας περισσέψουν ξεφλουδίστε τα και βάλτε τα – ολόκληρα όπως είναι - σε ένα βάζο με καλό ξίδι, σε 10 μέρες έχουν γίνει τουρσί και κρατάνε για μήνες. Είναι ένας υπέροχος μεζές ούζου και τσίπουρου.
Για τη μαγειρίτσα, η συκωταριά πρέπει να είναι πολύ ψιλοκομμένη, αυτό γίνετε εύκολα να ζεματίσετε τη συκωταριά πριν την κόψετε και σαφώς ευκολότερα, αν τη βράσετε για τουλάχιστον 20 λεπτά. Ξαφρίστε την όμως όσο τη βράζετε και μετά τον ζωμό, κρατήστε τον και βάλτε τον μέσα στη σύβραση ψιλοκομμένης συκωταριάς και μαρουλιών. Έτσι την κόβετε πάρα πολύ εύκολα με ένα ψαλίδι αλλά και τον ζωμό δεν χάνετε.
Αντί για τζατζίκι αγοραστό φτιάξτε ένα δροσερό γιαουρτάγγουρο, με ψιλοκομμένο αγγουράκι, στραγγιστό γιαούρτι, λάδι, ξίδι και αν θέλετε σκόρδο. Μιας και το αγγούρι δεν το τρίβετε αλλά απλώς το ψιλοκόβετε, δεν κατεβάζει ζουμιά και έτσι δεν χρειάζεται στράγγισμα όπως το κανονικό τζατζίκι. Επίσης μπορείτε να το φτιάξετε τελευταία στιγμή, όπως και την ντοματοσαλάτα.
Το καλύτερο γλυκό μετά το αρνί, είναι φρέσκες φράουλες. Κόψτε της σε ένα μπολ από την προηγούμενη, βάλτε καλό κονιάκ, και 2 κουταλιές ζάχαρη. Αφήστε της στο ψυγείο να μαριναριστούν αρκετά και να κατεβάσουν τα μυρωδάτα ζουμιά τους. Αν τις σερβίρετε με μία κουταλιά γιαούρτι θα δείτε πόσο δροσερές είναι και κατάλληλες για να αλλάξει η γεύση σας μετά το λίπος που καταναλώσατε.
Το τσουρέκι το κόβετε σε φέτες και το φρυγανίζετε στο φούρνο. Μετά το κάνετε εκμεκ! Το καλύτερο εκμεκ γίνετε με τσουρέκι – τέλος! Φτιάξτε ένα ελαφρύ σιρόπι με νερό-ζάχαρη-κανέλα για να παπαριάσετε τα φρυγανισμένα τσουρέκια, απλώστε τα σε ένα ταψάκι, ρίχτε μπόλικο ψιλοκομμένο αμύγδαλο, στρώστε παγωτό καϊμάκι από πάνω και πάλι αμύγδαλο άντε και λίγο σαντιγί και τελειώσατε. Το καλύτερο εκμέκ σας λέω!!.
Και βέβαια το αρνάκι το κάνετε αρνόπιτες την επόμενη ημέρα! Εχω φίλους που έρχονται στην Αίγινα το Πασχα μόνο για να φάνε τη Δευτέρα αρνοπιτες
Αρνοπιτα
Υλικά για ένα μεγάλο ταψί
1 πακέτο φύλο έτοιμο, εμένα μου αρέσει το κουρού τις κάνει πιο τραγανές, αλλά και με κρούστας, ή χωριάτικο ή ακόμα και σφολιάτα γίνονται το ίδιο καλές.
3 αυγά
½ κιλό στραγγιστό γιαούρτι
αρνί από την προηγούμενη, ξεψαχνισμένο και πολύ ψιλοκομμένο, τουλάχιστον ½ κιλό (αν δεν έχετε αρκετή ποσότητα άστε το καλύτερα)
3-4 κρεμμυδάκια φρέσκα ψιλοκομμένα
1 ματσάκι άνηθο, και λίγο δυόσμο (προαιρετικά), ψιλοκομμένα
½ κούπα τριμμένο τυρί γραβιέρα ή ρεγγάτο
Λάδι για άλειμμα στα φύλα
Σοτάρετε τα κρεμμυδάκια με λίγο λάδι και σε ένα μπολ ανακατεύετε όλα τα υλικά τις γέμισης καλά. Σε ένα ταψί λαδώνετε, απλώνετε τα μισά φύλα, στο κουρού πάει ένα κάτω ένα πάνω. Απλώνετε τη γέμιση να πάει παντού, και βάζετε τα άλλα φύλλα από πάνω. Αν χρησιμοποιήσετε κουρού, σφολιάτα ή χωριάτικό τότε απλά λαδώνετε καλά το πάνω φύλο και αφού την χαράξετε την ψήνετε για 45 λεπτά περίπου στους 180 βαθμούς αέρα, ή 220 πάνω κάτω. Αν βάλετε φύλο κρούστας μπορείτε να ρίξετε από πάνω μισό ποτήρι σόδα (το κανονικό ανθρακούχο που πίνετε για να χωνέψετε) ώστε να γίνει μία ωραία κρούστα που θα κάνει κριτσι-κρίτσι!!!
Καλό απόγευμα.
Τρίτη 22 Απριλίου 2008
Ευρυτανία 2 και τελευταία.
Εκεί λοιπόν που ήμασταν στα βουνά, είχαμε και ραντεβού που με μεγάλο κόπο είχε κανονίσει η έρημη η Ντινα στην Αθήνα, μίας και ΟΛΟΙ ήταν πνιγμένοι στη δουλειά.
Πάμε λοιπόν στο Μεγάλο Χωριό, γνωστό τουριστικό προορισμό της περιοχής. Έχουμε τα ραντεβού μας, ωραία ωραία, και πάμε στο καφενείο του χωριού να πιούμε ένα καφεδάκι, όπου και βρίσκουμε μαζεμένους όλους τους «ξενοδόχους» της περιοχής που σκοτωνόντουσαν στην δουλειά πίνοντας τσίπουρα. Εκεί μας λένε απλά και κατ΄ άλλους λογικά, «τώρα δεν είναι ώρα για ραντεβού τώρα είναι ώρα για τσίπουρα, ελάτε το απόγευμα!». Κάγκελο η Πένυ. Καθόμασταν λοιπόν και περιμέναμε πότε οι κύριοι θα πιούνε τα τσίπουρα, πότε θα πάνε σπίτι τους, πότε θα κοιμηθούν πότε θα ξυπνήσουν, ώστε να τους δούμε την ώρα που θα έπιναν τον απογευματινό καφέ τους. Ωράριο εργασίας; 10:00 -11:30 το πρωί και 6:00-7:00 το απόγευμα!.
Κάποιος άλλος μας είπε ελάτε αύριο γιατί σήμερα τα «παιδιά» έχουν Ρεπό. Πηγαίναμε την επομένη και διαπιστώναμε ότι ήταν κλειστά γιατί τα «παιδία» ξεκουραζόντουσαν από το Ρεπό της προηγούμενης.
Ένας τρίτος μας έκλεισε ραντεβού και δεν ήρθε ποτέ και κάποιος άλλος ενώ είχαμε ραντεβού στης 10:00 και είχε πάει 10:30 μας είπε στο τηλέφωνο «Μα στις 10:00 δεν είπαμε; Ακριβώς και τώρα είναι 10:30, Ε καλά μωρέ κάντο στις 10:45 να είμαστε μέσα!!»
Τεράστια σχέση με την ώρα, τεράστια συνέπεια και βεβαίως επαγγελματισμό. Κατά τα άλλα εμείς οι Αθηναίοι, είμαστε πολύ αγχωμένοι και όλο τρέχουμε και βιαζόμαστε. Ενώ πρέπει να ακολουθούμε το δικό τους μοντέλο, κάθομαι, δεν κάνω τίποτα και παραπονιέμαι γιατί το κράτος δεν με βοηθάει, δεν με επιχορηγεί να κάνω την επιχείρηση μου δωρεάν με χρήματα των ελλήνων φορολογούμενων κλπ. Επίσης το πακετάκι περιλαμβάνει και απειλές του τύπου, γιατί «αν δεν με βοηθήσετε τότε και εγώ θα έρθω στην Αθήνα!!» Έλα ρε μπουρτζόβλαχε, να σε δω αν θα μπορείς να κάνεις τα ίδια και εκεί, να μην δουλεύεις να μην παράγεις, και να κυκλοφορείς με Μερσεντές τελευταίο μοντέλο. Πολλά νεύρα σας λεω. Ένας μάλιστα, σχετικά νέος αλλά φυντάνι μας ειρωνεύτηκε κιόλας ότι δουλεύουμε πολύ λεει και αυτό δεν κάνει. Όλοι μας ζήταγαν λεφτά, όχι δάνεια, επιχορηγήσεις, τζάμπα χρήμα, αλλά αυτοί όχι να μην είναι σωστοί, να μην εργάζονται, να μην προσπαθούν να βρουν πελάτες να αυξήσουν τη δουλειά τους, όχι βέβαια, γιατί αυτό είναι δουλειά του κράτους!! Που τους πελάτες , λεει, τους στέλνει σε άλλα χωριά και όχι σε αυτόν. Όταν του είπα γιατί δεν κάνει διαφήμιση να προσελκύσει πελάτες μόνος του και περιμένει από το κράτος, μου είπε ότι πρέπει να βοηθηθεί τόσο αυτός όσο και όλοι οι άλλοι γιατί αλλιώς θα έρθει στην Αθήνα. Και εκεί απ΄ ότι καταλάβατε τρόμαξα και άλλαξα γνώμη με αυτό το τεράστιο επιχείρημα.
Βέβαια να πούμε και το αναγκαίο ότι δεν είναι όλη η επαρχία έτσι και μπλά μπλά. Προφανώς και δεν είναι όλοι έτσι, μιλάω όμως για αυτούς που γνώρισα.
Νηστεία λοιπόν και όπως σας εξήγησα χτες δεν έχω ιδέα από νηστίσιμα φαγάκια, αλλά το πρωί μου ήρθε μία ιδέα να σας γράψω μια συνταγή για ρεβυθοπίλαφο. Αυτό είναι πιάτο από την Μικρά Ασία, μάλλον αραβικό, εξαιρετικό για όσους αρέσουν τα ρεβίθια.
Ρεβιθοπίλαφο
250 γρ. Ρεβίθια
1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 κούπα ρύζι καρολίνα, ή για ρυζότο, που βράζει σε 20 λεπτά
½ κούπα ελαιόλαδο
½ κούπα χυμό ντομάτας
αλατοπίπερο
Μουσκεύουμε τα ρεβίθια σε χλιαρό νερό από το προηγούμενο βράδυ, τα ξεπλένουμε με χλιαρό νερό και τα βάζουμε σε κατσαρόλα με χλιαρό νερό να βράσουν. Προσθέτουμε το κρεμμύδι, τα αλατοπίπερα, την ντομάτα, και το μισό λάδι και τα αφήνουμε να βράσουν. Συνήθως θέλουν πάνω από μία ώρα, ανάλογα τα ρεβίθια βέβαια, αλλά γενικώς βράζουν δύσκολα. Καλό είναι να μην τα κολυμπήσουμε σε νερό από την αρχή αλλά να είμαστε λίγο συντηρητικοί στα υγρά, βάζοντας στην αρχή μόνο 1 λίτρο νερό και προσθέτοντας όταν χρειάζεται. Όταν βράσουν προσθέτουμε το ρύζι, που το βράζουμε μαζί με τα ρεβίθια για 20 λεπτά. Προσθέτουμε νερό μιας και 1 κούπα ρύζι θέλει 2 κούπες υγρό, καλό είναι όμως να προσθέτουμε το νερό λίγο λίγο, όπως στο ριζότο ώστε στο τέλος να μην μας γίνει το φαγάκι σούπα. Λίγα λεπτά πριν το τέλος προσθέτουμε και το υπόλοιπο λάδι και αν σας αρέσει η γεύση λίγο φρέσκο δενδρολίβανο. Σερβίρετε ζεστό, και μπορείτε βέβαια να το κάνετε και λεμονάτο αν δεν βάλετε χυμό ντομάτας και προσθέσετε λεμόνι.
Καλή νηστεία.
Πάμε λοιπόν στο Μεγάλο Χωριό, γνωστό τουριστικό προορισμό της περιοχής. Έχουμε τα ραντεβού μας, ωραία ωραία, και πάμε στο καφενείο του χωριού να πιούμε ένα καφεδάκι, όπου και βρίσκουμε μαζεμένους όλους τους «ξενοδόχους» της περιοχής που σκοτωνόντουσαν στην δουλειά πίνοντας τσίπουρα. Εκεί μας λένε απλά και κατ΄ άλλους λογικά, «τώρα δεν είναι ώρα για ραντεβού τώρα είναι ώρα για τσίπουρα, ελάτε το απόγευμα!». Κάγκελο η Πένυ. Καθόμασταν λοιπόν και περιμέναμε πότε οι κύριοι θα πιούνε τα τσίπουρα, πότε θα πάνε σπίτι τους, πότε θα κοιμηθούν πότε θα ξυπνήσουν, ώστε να τους δούμε την ώρα που θα έπιναν τον απογευματινό καφέ τους. Ωράριο εργασίας; 10:00 -11:30 το πρωί και 6:00-7:00 το απόγευμα!.
Κάποιος άλλος μας είπε ελάτε αύριο γιατί σήμερα τα «παιδιά» έχουν Ρεπό. Πηγαίναμε την επομένη και διαπιστώναμε ότι ήταν κλειστά γιατί τα «παιδία» ξεκουραζόντουσαν από το Ρεπό της προηγούμενης.
Ένας τρίτος μας έκλεισε ραντεβού και δεν ήρθε ποτέ και κάποιος άλλος ενώ είχαμε ραντεβού στης 10:00 και είχε πάει 10:30 μας είπε στο τηλέφωνο «Μα στις 10:00 δεν είπαμε; Ακριβώς και τώρα είναι 10:30, Ε καλά μωρέ κάντο στις 10:45 να είμαστε μέσα!!»
Τεράστια σχέση με την ώρα, τεράστια συνέπεια και βεβαίως επαγγελματισμό. Κατά τα άλλα εμείς οι Αθηναίοι, είμαστε πολύ αγχωμένοι και όλο τρέχουμε και βιαζόμαστε. Ενώ πρέπει να ακολουθούμε το δικό τους μοντέλο, κάθομαι, δεν κάνω τίποτα και παραπονιέμαι γιατί το κράτος δεν με βοηθάει, δεν με επιχορηγεί να κάνω την επιχείρηση μου δωρεάν με χρήματα των ελλήνων φορολογούμενων κλπ. Επίσης το πακετάκι περιλαμβάνει και απειλές του τύπου, γιατί «αν δεν με βοηθήσετε τότε και εγώ θα έρθω στην Αθήνα!!» Έλα ρε μπουρτζόβλαχε, να σε δω αν θα μπορείς να κάνεις τα ίδια και εκεί, να μην δουλεύεις να μην παράγεις, και να κυκλοφορείς με Μερσεντές τελευταίο μοντέλο. Πολλά νεύρα σας λεω. Ένας μάλιστα, σχετικά νέος αλλά φυντάνι μας ειρωνεύτηκε κιόλας ότι δουλεύουμε πολύ λεει και αυτό δεν κάνει. Όλοι μας ζήταγαν λεφτά, όχι δάνεια, επιχορηγήσεις, τζάμπα χρήμα, αλλά αυτοί όχι να μην είναι σωστοί, να μην εργάζονται, να μην προσπαθούν να βρουν πελάτες να αυξήσουν τη δουλειά τους, όχι βέβαια, γιατί αυτό είναι δουλειά του κράτους!! Που τους πελάτες , λεει, τους στέλνει σε άλλα χωριά και όχι σε αυτόν. Όταν του είπα γιατί δεν κάνει διαφήμιση να προσελκύσει πελάτες μόνος του και περιμένει από το κράτος, μου είπε ότι πρέπει να βοηθηθεί τόσο αυτός όσο και όλοι οι άλλοι γιατί αλλιώς θα έρθει στην Αθήνα. Και εκεί απ΄ ότι καταλάβατε τρόμαξα και άλλαξα γνώμη με αυτό το τεράστιο επιχείρημα.
Βέβαια να πούμε και το αναγκαίο ότι δεν είναι όλη η επαρχία έτσι και μπλά μπλά. Προφανώς και δεν είναι όλοι έτσι, μιλάω όμως για αυτούς που γνώρισα.
Νηστεία λοιπόν και όπως σας εξήγησα χτες δεν έχω ιδέα από νηστίσιμα φαγάκια, αλλά το πρωί μου ήρθε μία ιδέα να σας γράψω μια συνταγή για ρεβυθοπίλαφο. Αυτό είναι πιάτο από την Μικρά Ασία, μάλλον αραβικό, εξαιρετικό για όσους αρέσουν τα ρεβίθια.
Ρεβιθοπίλαφο
250 γρ. Ρεβίθια
1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 κούπα ρύζι καρολίνα, ή για ρυζότο, που βράζει σε 20 λεπτά
½ κούπα ελαιόλαδο
½ κούπα χυμό ντομάτας
αλατοπίπερο
Μουσκεύουμε τα ρεβίθια σε χλιαρό νερό από το προηγούμενο βράδυ, τα ξεπλένουμε με χλιαρό νερό και τα βάζουμε σε κατσαρόλα με χλιαρό νερό να βράσουν. Προσθέτουμε το κρεμμύδι, τα αλατοπίπερα, την ντομάτα, και το μισό λάδι και τα αφήνουμε να βράσουν. Συνήθως θέλουν πάνω από μία ώρα, ανάλογα τα ρεβίθια βέβαια, αλλά γενικώς βράζουν δύσκολα. Καλό είναι να μην τα κολυμπήσουμε σε νερό από την αρχή αλλά να είμαστε λίγο συντηρητικοί στα υγρά, βάζοντας στην αρχή μόνο 1 λίτρο νερό και προσθέτοντας όταν χρειάζεται. Όταν βράσουν προσθέτουμε το ρύζι, που το βράζουμε μαζί με τα ρεβίθια για 20 λεπτά. Προσθέτουμε νερό μιας και 1 κούπα ρύζι θέλει 2 κούπες υγρό, καλό είναι όμως να προσθέτουμε το νερό λίγο λίγο, όπως στο ριζότο ώστε στο τέλος να μην μας γίνει το φαγάκι σούπα. Λίγα λεπτά πριν το τέλος προσθέτουμε και το υπόλοιπο λάδι και αν σας αρέσει η γεύση λίγο φρέσκο δενδρολίβανο. Σερβίρετε ζεστό, και μπορείτε βέβαια να το κάνετε και λεμονάτο αν δεν βάλετε χυμό ντομάτας και προσθέσετε λεμόνι.
Καλή νηστεία.
Δευτέρα 21 Απριλίου 2008
Μάλλον εγώ είμαι αλλού ....
Συχνά αναρωτιέμαι αν ζω σε άλλη χώρα, και συχνά πάλι λεω στον εαυτό μου, ναι ζω σε άλλη χώρα. Είμαι από την Αθήνα κατά ¾, οι γονείς και οι δύο γεννημένοι στο μεταξουργείο, και οι πρόγονοί μου ήταν από τον Πόντο και την Μικρά Ασία. Η μία και αγαπημένη μου βέβαια γιαγιά ήταν από την Αίγινα και έτσι μόνη μου σχέση με την Ελληνική επαρχία είναι αυτό το νησί που όμως θεωρείται επέκταση της Αθήνας, κάτι σαν τη Σαρωνίδα ένα πράγμα.
Όλη αυτή η εισαγωγή για να τονίσω, ότι δεν έχω εμπειρίες ούτε προσωπικές ούτε οικογενειακές από την Ελληνική επαρχία, και άρα κάθε φορά που περνάω τα διόδια βλέπω έναν άλλο κόσμο. Εκπλήσσομαι συνέχεια με πάρα πολλά, δεν μπορώ να καταλάβω ούτε τον τρόπο σκέψεως των ανθρώπων ούτε βέβαια τους ρυθμούς της επαρχίας.
Καταλαβαίνετε λοιπόν τι έπαθα την περασμένη εβδομάδα στην Ευρυτανία. Είναι που είναι απομονωμένη περιοχή γενικά, είναι που είναι ο πιο υποανάπτυκτος νομός της Ελλάδας, είναι που είναι οι άνθρωποι κτηνοτρόφοι, κυρίως, και βουνίσιοι, βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει.
Πριν γράψω όμως περιστατικά για γέλια και για κλάματα, οφείλω να πω ότι είναι υπερβολικά όμορφο μέρος, ένας απίθανος ορεινός όγκος με έλατα, με όμορφα χωριά με φαράγγια, λίμνες, τα πάντα. Πάρα πολύ όμορφα, και όταν αποφασίσετε να πάτε να με ρωτήσετε που να πάτε και τι να δείτε, καθώς πλέον μπορώ να σας πω ότι τα έχω δει όλα.
Όλη αυτή η εισαγωγή για να τονίσω, ότι δεν έχω εμπειρίες ούτε προσωπικές ούτε οικογενειακές από την Ελληνική επαρχία, και άρα κάθε φορά που περνάω τα διόδια βλέπω έναν άλλο κόσμο. Εκπλήσσομαι συνέχεια με πάρα πολλά, δεν μπορώ να καταλάβω ούτε τον τρόπο σκέψεως των ανθρώπων ούτε βέβαια τους ρυθμούς της επαρχίας.
Καταλαβαίνετε λοιπόν τι έπαθα την περασμένη εβδομάδα στην Ευρυτανία. Είναι που είναι απομονωμένη περιοχή γενικά, είναι που είναι ο πιο υποανάπτυκτος νομός της Ελλάδας, είναι που είναι οι άνθρωποι κτηνοτρόφοι, κυρίως, και βουνίσιοι, βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει.
Πριν γράψω όμως περιστατικά για γέλια και για κλάματα, οφείλω να πω ότι είναι υπερβολικά όμορφο μέρος, ένας απίθανος ορεινός όγκος με έλατα, με όμορφα χωριά με φαράγγια, λίμνες, τα πάντα. Πάρα πολύ όμορφα, και όταν αποφασίσετε να πάτε να με ρωτήσετε που να πάτε και τι να δείτε, καθώς πλέον μπορώ να σας πω ότι τα έχω δει όλα. Ιστορίες λοιπόν...
1ο. Πηγαίνουμε στο χωριό Άγραφα, 50 χιλιόμετρα χωματόδρομος έγραφε η ταμπέλα, κάποιοι που ρωτήσαμε μας είπαν 25.
1ο. Πηγαίνουμε στο χωριό Άγραφα, 50 χιλιόμετρα χωματόδρομος έγραφε η ταμπέλα, κάποιοι που ρωτήσαμε μας είπαν 25.
Το προσπερνάμε όμως και προχωράμε με το συμβατικό αυτοκίνητό μου. Ο δρόμος καλός για χωματόδρομο, πολύ όμορφο τοπίο παράλληλα στον ποταμό, κλπ, κλπ. Συναντάμε ταμπέλα χωριού, ο χάρτης δεν δείχνει όμως χωρίο, «Κωνσταντίνα» το όνομά του, σπίτια ΕΝΑ. Κυριούλα κάθετε κάπου εκεί στο δρόμο και σκουπίζει το χώμα! Ρωτάμε είναι μακριά τα Αγραφα; 20 λεπτά μας λεει, μαζί με διάφορα άλλα ακατάληπτα. Πάμε παρακάτω, μετά από κανένα εικοσάλεπτο δρόμου, άλλη κυριούλα, αφού μας είπε για τις Αθηναίες που είναι γυμνές και που τις βλέπουν στις τηλεοράσεις τα αγόρια και ούλα θενε να πανε στην Αθήνα, αλλά εμείς είμαστε καλά κορίτσια γιατί είμαστε ντυμένες!!! ρωτάμε πάλι πόσο μακριά είναι τα Αγραφα, μισή ώρα μας λεει!! Το ξανα-προσπερνάμε, μετά από κανένα τέταρτο δρόμο, ζευγάρι περπατάει στη μέση του πουθενά, ξαναρωτάμε πόσο μακριά είναι τα Αγραφα, 35 λεπτά μας λένε!! Απ΄ ότι καταλάβατε ο χρόνος σε αυτά τα μέρη δεν έχει καμία μα καμία σημασία, το ίδιο και τα χιλιόμετρα.
2ο. Με το καλό φτάνουμε στα Αγραφα, κάνουμε τη δουλειά μας ωραία και καλά, και φεύγοντας μας λένε την ιστορία του ονόματος του χωριού που είναι λεει ΑΓΡΑΦΟ στην καταγραφή που κάνανε οι Τούρκοι, τότε, εκείνα τα χρόνια, μιας και το χωρίο είναι κρυμμένο σε ένα φαράγγι μέσα στα βουνά και οι Τούρκοι δεν το βρήκαν να το γράψουν και έτσι έμεινε Άγραφο. Βέβαια -όπως λεει και ο Γιάννης- το γεγονός ότι το Βουνό λέγετε Άγραφα, και κατά πάσα πιθανότητα η ονομασία του χωριού είναι από εκεί, δεν έχει καμία σημασία, μιας και αυτή η εκδοχή δεν έχει Τούρκους και άλλα ηρωικά.
3ο Στο χωριουδάκι αυτό πήγε κάποτε ο κύριος Μαμαλάκης, να μαγειρέψει στην κεντρική πλατεία, τα ντόπια φαγητά. Απ΄ ότι καταλάβαμε, αυτό δημιούργησε εμφύλιο στις ντόπιες κυριούλες. Αφού με όποιον μιλήσαμε μας είπε ότι πήγε και ο Μαμαλάκης στο χωριό τους, σαν να λένε ότι τους επισκέφτηκε ο Πάπας, μία απ΄ αυτές μας κέρασε Πλαστό. Μία τοπική χορτόπιτα φτιαγμένη χωρίς φύλλο αλλά με καλαμποκάλευρο. Πολύ νόστιμη και ωραία, αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι καθαρά τοπική συνταγή μιας και κάτι ανάλογο έχω σε πολλά ορεινά μέρη της Ελλάδας. Εκεί λοιπόν που η συμπαθέστατη κυριούλα μας εξηγεί τη συνταγή, φουντώνει, ανεβάζει τον τόνο της φωνής μας, και αρχίζει να φωνάζει ότι η πίτα δεν γίνετε με βούτυρο όπως την έφτιαξε η συγχωριανή της στον κο Μαμαλάκη, αλλά με λάδι, και αν είναι δυνατόν και αν είναι δυνατόν. Αλλά βλέπεις αυτήν την βάλανε να φτιάξει το καρυδάκι γλυκό, όχι την πίτα!! Διαπλεκόμενα αγαπητοί μου αναγνώστες, τα διαπλεκόμενα την φάγανε την καημένη την κυριούλα.
4ο και κορυφαίο! Στην επιστροφή μας, λίγο έξω απ΄ το χωρίο μας κάνει Οτο-στοπ ένα τσοπάνης με τα όλα του! Κάπα, ταγάρια, γκλίτσα κλπ, και μία μεγάλη πλαστική σακούλα με τρόφιμα, και σουβλάκια ψημένα. Τον λυπήθηκα τον γεράκο (καλά μπορεί να ήταν και καμία 50-αρια βέβαια αλλά σε εμένα φαινότανε τελείως γέρος) και τον πήραμε βέβαια, να τον πάμε λίγο παρακάτω στην στάνη του. Μας είπε διάφορα αλλά το ανεπανάληπτο ήταν μία ιστορία, ότι και καλά οι Οικολόγοι, πληρώνουν κάποιους να πηγαίνουν στα μέρη τους και να αμολάνε 50-50 τους λύκους κάθε φορά και τους τρωνε τα ΖΑ, και αυτό γίνετε από τους Αμερικανούς που τα έχουν κάνει πλακάκια με τους δικούς μας τους βουλευτές, και επίτηδες αμολάνε τους λύκους για να μας καταστρέψουν. Ρώτησα βέβαια για ποιους οικολόγους μιλάει και αν αναφέρετε στις απελευθερώσεις λύκων που γίνονται που και που, μετά από ανάρρωση τραυματισμένων ζώων κλπ. ΟΧΙ, δεν μιλάει για τέτοια αλλά για ένα ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ των Αμερικανών να πάρουν τους δικούς τους λύκους και να τους φέρουνε στα Αγραφα, να τους αμολήσουν. Με άλλα λόγια οι Αμερικανοί εκτός από ραδιενέργεια και άλλα περίεργα χημικά που εξάγουν σε υπανάπτυκτες χώρες, εξάγουν και ΛΥΚΟΥΣ!!! Αφού αφήσαμε τον αγαπητό κύριο, γελάγαμε για κανένα μισάωρο.
2ο. Με το καλό φτάνουμε στα Αγραφα, κάνουμε τη δουλειά μας ωραία και καλά, και φεύγοντας μας λένε την ιστορία του ονόματος του χωριού που είναι λεει ΑΓΡΑΦΟ στην καταγραφή που κάνανε οι Τούρκοι, τότε, εκείνα τα χρόνια, μιας και το χωρίο είναι κρυμμένο σε ένα φαράγγι μέσα στα βουνά και οι Τούρκοι δεν το βρήκαν να το γράψουν και έτσι έμεινε Άγραφο. Βέβαια -όπως λεει και ο Γιάννης- το γεγονός ότι το Βουνό λέγετε Άγραφα, και κατά πάσα πιθανότητα η ονομασία του χωριού είναι από εκεί, δεν έχει καμία σημασία, μιας και αυτή η εκδοχή δεν έχει Τούρκους και άλλα ηρωικά.
3ο Στο χωριουδάκι αυτό πήγε κάποτε ο κύριος Μαμαλάκης, να μαγειρέψει στην κεντρική πλατεία, τα ντόπια φαγητά. Απ΄ ότι καταλάβαμε, αυτό δημιούργησε εμφύλιο στις ντόπιες κυριούλες. Αφού με όποιον μιλήσαμε μας είπε ότι πήγε και ο Μαμαλάκης στο χωριό τους, σαν να λένε ότι τους επισκέφτηκε ο Πάπας, μία απ΄ αυτές μας κέρασε Πλαστό. Μία τοπική χορτόπιτα φτιαγμένη χωρίς φύλλο αλλά με καλαμποκάλευρο. Πολύ νόστιμη και ωραία, αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι καθαρά τοπική συνταγή μιας και κάτι ανάλογο έχω σε πολλά ορεινά μέρη της Ελλάδας. Εκεί λοιπόν που η συμπαθέστατη κυριούλα μας εξηγεί τη συνταγή, φουντώνει, ανεβάζει τον τόνο της φωνής μας, και αρχίζει να φωνάζει ότι η πίτα δεν γίνετε με βούτυρο όπως την έφτιαξε η συγχωριανή της στον κο Μαμαλάκη, αλλά με λάδι, και αν είναι δυνατόν και αν είναι δυνατόν. Αλλά βλέπεις αυτήν την βάλανε να φτιάξει το καρυδάκι γλυκό, όχι την πίτα!! Διαπλεκόμενα αγαπητοί μου αναγνώστες, τα διαπλεκόμενα την φάγανε την καημένη την κυριούλα.
4ο και κορυφαίο! Στην επιστροφή μας, λίγο έξω απ΄ το χωρίο μας κάνει Οτο-στοπ ένα τσοπάνης με τα όλα του! Κάπα, ταγάρια, γκλίτσα κλπ, και μία μεγάλη πλαστική σακούλα με τρόφιμα, και σουβλάκια ψημένα. Τον λυπήθηκα τον γεράκο (καλά μπορεί να ήταν και καμία 50-αρια βέβαια αλλά σε εμένα φαινότανε τελείως γέρος) και τον πήραμε βέβαια, να τον πάμε λίγο παρακάτω στην στάνη του. Μας είπε διάφορα αλλά το ανεπανάληπτο ήταν μία ιστορία, ότι και καλά οι Οικολόγοι, πληρώνουν κάποιους να πηγαίνουν στα μέρη τους και να αμολάνε 50-50 τους λύκους κάθε φορά και τους τρωνε τα ΖΑ, και αυτό γίνετε από τους Αμερικανούς που τα έχουν κάνει πλακάκια με τους δικούς μας τους βουλευτές, και επίτηδες αμολάνε τους λύκους για να μας καταστρέψουν. Ρώτησα βέβαια για ποιους οικολόγους μιλάει και αν αναφέρετε στις απελευθερώσεις λύκων που γίνονται που και που, μετά από ανάρρωση τραυματισμένων ζώων κλπ. ΟΧΙ, δεν μιλάει για τέτοια αλλά για ένα ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ των Αμερικανών να πάρουν τους δικούς τους λύκους και να τους φέρουνε στα Αγραφα, να τους αμολήσουν. Με άλλα λόγια οι Αμερικανοί εκτός από ραδιενέργεια και άλλα περίεργα χημικά που εξάγουν σε υπανάπτυκτες χώρες, εξάγουν και ΛΥΚΟΥΣ!!! Αφού αφήσαμε τον αγαπητό κύριο, γελάγαμε για κανένα μισάωρο.
Τέλος για σήμερα οι ιστορίες της Ευρυτανίας, αύριο οι υπόλοιπες.
Λόγω νηστείας, για τους περισσότερους από εσάς, είπα να σας γράψω τη συνταγή του Πλαστού όπως μας την είπε η κυριούλα, αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν είναι νηστίσιμο γιατί έχει και αυγά και τυρί. Επειδή όμως είμαι παντελώς άσχετη με τις νηστείες λεω να συνεχίσω με τον Πλαστό και να αφήσω τα νηστίσιμα γι αυτούς που ξέρουν.
Πλαστός
3 αυγά
2 ποτήρια λάδι
1 κούπα καλαμποκάλευρο
2 χούφτες φέτα
1 κούπα τραχανά, ή καλύτερα ξυνόχοντρο
1 κιλό χόρτα, διάφορα, σέσκουλα, ραδίκια, κολοκυθανθοί, μυρώνια, σπανάκι, ότι βρείτε τέλος πάντων
4 φρέσκα κρεμυδάκια και 1 ξερό
1 ματσάκι μαιντανό και ¼ ματσάκι δυόσμο.
Αλάτι
Καθαρίζετε και ψιλοκόβετε τα χόρτα, τα κρεμμύδια και τα αρωματικά. Ανακατεύετε σε ένα μπόλ, όλα τα χόρτα μαζί με 1 ποτήρι λάδι, τη φέτα, τον τραχανά και τα 2 αυγά. Αλατίζετε ανάλογα. Σε ένα κανονικό ταψί ρίχνετε το μισό ποτήρι λάδι, και από πάνω απλώνετε το καλαμποκάλευρο να πάει παντού και να κάνει μία καλή στρώση. Ραντίζετε το αλεύρι με λίγο νερό παντού. Ρίχνετε τα χόρτα και τα απλώνετε να πάνε παντού. Σε ένα μπόλ ανακατεύετε το υπόλοιπο καλαμποκάλευρο με το υπόλοιπο λάδι, το ένα αυγό και ανάλογο νερό ώστε να γίνει ένα πηχτός χυλός που να μπορεί να απλωθεί πάνω από τα χόρτα. Το ψήνετε στους 180 για περίπου μία ώρα.
Απ΄ ότι καταλαβαίνετε αυτή τη συνταγή δεν την έχω φτιάξει. Έχω λοιπόν κάποιες επιφυλάξεις για τις ποσότητες κυρίως γιατί 1 φλ. Καλαμποκάλευρο μου ακούγεται λίγο. Αλλά νοικοκυρές είσαστε μπορείτε να παίξετε λίγο με τις ποσότητες.
Γενικά είναι εύκολο φαγάκι, και τώρα με τις έτοιμες ανάμικτες σαλάτες των σούπερ μαρκετ, είναι ακόμα πιο εύκολο. Χώρια που είναι και υγιεινό.
Καλή επιτυχία και αν έχετε σχόλια πείτε μου.
3 αυγά
2 ποτήρια λάδι
1 κούπα καλαμποκάλευρο
2 χούφτες φέτα
1 κούπα τραχανά, ή καλύτερα ξυνόχοντρο
1 κιλό χόρτα, διάφορα, σέσκουλα, ραδίκια, κολοκυθανθοί, μυρώνια, σπανάκι, ότι βρείτε τέλος πάντων
4 φρέσκα κρεμυδάκια και 1 ξερό
1 ματσάκι μαιντανό και ¼ ματσάκι δυόσμο.
Αλάτι
Καθαρίζετε και ψιλοκόβετε τα χόρτα, τα κρεμμύδια και τα αρωματικά. Ανακατεύετε σε ένα μπόλ, όλα τα χόρτα μαζί με 1 ποτήρι λάδι, τη φέτα, τον τραχανά και τα 2 αυγά. Αλατίζετε ανάλογα. Σε ένα κανονικό ταψί ρίχνετε το μισό ποτήρι λάδι, και από πάνω απλώνετε το καλαμποκάλευρο να πάει παντού και να κάνει μία καλή στρώση. Ραντίζετε το αλεύρι με λίγο νερό παντού. Ρίχνετε τα χόρτα και τα απλώνετε να πάνε παντού. Σε ένα μπόλ ανακατεύετε το υπόλοιπο καλαμποκάλευρο με το υπόλοιπο λάδι, το ένα αυγό και ανάλογο νερό ώστε να γίνει ένα πηχτός χυλός που να μπορεί να απλωθεί πάνω από τα χόρτα. Το ψήνετε στους 180 για περίπου μία ώρα.
Απ΄ ότι καταλαβαίνετε αυτή τη συνταγή δεν την έχω φτιάξει. Έχω λοιπόν κάποιες επιφυλάξεις για τις ποσότητες κυρίως γιατί 1 φλ. Καλαμποκάλευρο μου ακούγεται λίγο. Αλλά νοικοκυρές είσαστε μπορείτε να παίξετε λίγο με τις ποσότητες.
Γενικά είναι εύκολο φαγάκι, και τώρα με τις έτοιμες ανάμικτες σαλάτες των σούπερ μαρκετ, είναι ακόμα πιο εύκολο. Χώρια που είναι και υγιεινό.
Καλή επιτυχία και αν έχετε σχόλια πείτε μου.
Τρίτη 15 Απριλίου 2008
Ο Βαγγέλης ο Θεός
Ο Βαγγέλης είναι ο μόνος απο την παρέα μας που έχει παρατσούκλι. Απο μικρά στο σχολείο τον λέγαμε Θεούλη. Υπάρχει μία περίεργη ιστορία πίσω απ΄ αυτό, που θα σας την γράψω άλλη μέρα. Σήμερα όμως είναι μεγάλη μέρα, αφιερωμένη στο Βαγγέλη μας. Σήμερα εκλέχθηκε Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο στης Αθήνας, με 23 ψήφους στους 26.
Αν κάποιος σε αυτή τη χώρα αξίζει να έχει μία θέση στα πανεπιστήμιά μας, τόσο για την επιστημονική του κατάρτιση, όσο και για το «ήθος σου ανδρός», αυτός είναι ο Βαγγέλης. Είναι φίλος σου, θα μου πείτε εσείς που δεν τον ξέρετε, όσοι όμως τον ξέρετε δεν θα πείτε τίποτα θα συμφωνήσετε μαζί μου. Ο ίδιος δεν θέλει να ακούει τέτοια πράγματα, αλλά το να λες το σωστό, επιβάλετε σε τέτοιες περιπτώσεις.
Το ποσοστό των 23 ψήφων στους 26, είναι μεγάλη επιτυχία και σπανίως κάποιος εκλέγετε με τέτοια ποσοστά. Αποδεικνύει δε ότι όταν η στάση ζωής σου είναι η σωστή, τότε καμία λαμογιά και καμία ίντρικα δεν μπορεί να σε ακυρώσει.
Μπράβο Θεούλη μου, όχι μόνο το αξίζεις αλλά στο χρεωστάγανε. Για το μόνο που λυπάμαι σήμερα είναι ότι είμαι στο Καρπενήσι – που τώρα που γράφω χιονίζει στο βουνό – και δεν μπορώ να σε αγκαλιάσω και να σου δώσω ένα μεγάλο φιλί.
Αν κάποιος σε αυτή τη χώρα αξίζει να έχει μία θέση στα πανεπιστήμιά μας, τόσο για την επιστημονική του κατάρτιση, όσο και για το «ήθος σου ανδρός», αυτός είναι ο Βαγγέλης. Είναι φίλος σου, θα μου πείτε εσείς που δεν τον ξέρετε, όσοι όμως τον ξέρετε δεν θα πείτε τίποτα θα συμφωνήσετε μαζί μου. Ο ίδιος δεν θέλει να ακούει τέτοια πράγματα, αλλά το να λες το σωστό, επιβάλετε σε τέτοιες περιπτώσεις.
Το ποσοστό των 23 ψήφων στους 26, είναι μεγάλη επιτυχία και σπανίως κάποιος εκλέγετε με τέτοια ποσοστά. Αποδεικνύει δε ότι όταν η στάση ζωής σου είναι η σωστή, τότε καμία λαμογιά και καμία ίντρικα δεν μπορεί να σε ακυρώσει.
Μπράβο Θεούλη μου, όχι μόνο το αξίζεις αλλά στο χρεωστάγανε. Για το μόνο που λυπάμαι σήμερα είναι ότι είμαι στο Καρπενήσι – που τώρα που γράφω χιονίζει στο βουνό – και δεν μπορώ να σε αγκαλιάσω και να σου δώσω ένα μεγάλο φιλί.
Σάββατο 12 Απριλίου 2008
Ότι έχεις να πεις πες στο τώρα.
Αναβάλουμε πράγματα για αργότερα, για μετά, μπορεί όμως να μην υπάρχει μετά. Κι έτσι ξυπνάς μια μέρα, κάτι έχει συμβεί και καταλαβαίνεις ότι είναι αργά για μια σειρά από πράγματα που θες να κάνεις. Έτσι ξύπνησα σήμερα, γι αυτό και αυτή η σκοτεινή εισαγωγή.
Μετά όμως προχώρησε η μέρα, και έφτιαξε. Πως; μα άκουσα στο ραδιόφωνο την ομιλία του εθνικού μας καθαριστή. Η Κάθαρση θα προχωρήσει μέχρι τέλους. Τέλος! Είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο, τέλος! Που λεει και η γνωστή φάρσα.
Και εκεί, πηγμένη στην κίνηση των Βριλησσίων, μου δημιουργήθηκαν οι εξής απορίες. Με τέτοια μανία αυτός ο άνθρωπος με την καθαριότητα γιατί δεν άνοιγε κανένα καθαριστήριο να ησυχάσουμε και εμείς. Επίσης, ως νοικοκυρά, λεω τώρα εγώ, καθαρίζεις ότι είναι βρόμικο, πως όμως βρόμισε; Και τέλος πάντων 4 χρόνια τώρα τις παλιές βρόμες καθαρίζεις, ή έχομε και νέες; και γιατί αυτή η καθαριότητα που κάνεις τόσο καιρό τώρα εγώ δεν τη βλέπω; μπα μάλλον δεν είσαι μεγάλε καλός για καθαριότητα, άστο το σπορ σε κάποιον άλλο.
Μετά ακούγοντας τον τρόπο που τονίζει τις λέξεις, τον τρόπο του κόβει τις φράσεις κατά την ομιλία του, τον χρωματισμό εν γένη της φωνής του, μου θύμισε ότι πριν πολλά χρόνια, ήμουνα ακόμα στα 20, με είχανε βάλει σε ένα έργο να κάνω σεμινάρια σε υπαλλήλους οργανισμού προώθησης εξαγωγών, στη Ρουμανία. Λίγο πριν φύγω για την αποστολή έρχεται ένα φαξ και ζητάει να κάνω «ιδιαίτερα» στον πρόεδρο του οργανισμού για το πως να γίνει καλός ομιλητής σε συνέδρια. Powerful Presentations ήταν λοιπόν το ζητούμενο, παντελώς άσχετη εγώ από τέτοια, αλλά όπως λένε consultant δεν είναι αυτός που ξέρει αλλά αυτός που μπορεί να μάθει γρήγορα, ξεκίνησα για Βουκουρεστί και ο θεός βοηθός! Στο αεροδρόμιο βρήκα ένα από αυτά τα αμερικάνικα χαζοβιβλία, How to … , και βέβαια αγόρασα το φοβερό, Become a Public Speaker in 10 steps. Το έχω ακόμα, πολύ ωραίο βιβλίο. Γραμμένο για ηλίθιους με σχεδιαγράμματα και φωτογραφίες, και αφού το ξεκοκάλισα έκανα του κυρίου το καλύτερο ιδιαίτερο σεμινάριο που είχε ποτέ. Πάει καιρός βέβαια από τότε, το συγκεκριμένο σεμινάριο το έχω κάνει δεκάδες φορές πλέον, και σε κάποιες χώρες με θεωρούν τόσο καλή ομιλήτρια που με καλούν σε συνέδρια να μιλήσω ως keynote speaker, επί παντός επιστητού. Δεν πάω παντού βέβαια, αλλά την τέχνη του τονίζω τη λέξη εδώ και εκεί, κόβω τη φράση έτσι και αλλιώς, τη διδάσκω πλέον, και για μένα το τρόπος που μιλάει αυτός ο άνθρωπος είναι επιπέδου δημοτικού. Βέβαια γνωρίζω ότι για τους περισσότερους συμπατριώτες μου θεωρείται ρήτορας ολκής, αλλά τι να κάνουμε ιθαγενείς είμαστε χαντρούλες μας πλασάρουνε. Θα μπορούσε βέβαια να αλλάξει λίγο τη μανιέρα, αφού κατάφερε και έμαθε αυτό, δεν θα ήταν δύσκολο να το αναπτύξει λίγο. Για προσέξτε λίγο αυτό που σας λεω, και τη γλώσσα του σώματος επίσης, θα τον δείτε να επαναλαμβάνετε και θα καταλάβετε αμέσως την ηθοποιία.
Θα μπορούσα να πω πολλά άλλα για την επανίδρυση, για τις μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν θέλω να μιλήσω για πολιτική, ο κάθε ένας πιστεύει αυτά που πιστεύει και βέβαια κρίνετε για τις επιλογές του.
Αύριο φεύγω για επαγγελματικό ταξίδι και μάλλον δεν θα μπορέσω να γράψω όλη την επόμενη εβδομάδα, θα προσπαθήσω πάντως. Έτσι σήμερα έχω μία παραγγελία να καλύψω. Ζύμες. Ο φίλος ο Βασίλης ζήτησε να γράψω ζύμες, για πίστα και τάρτα, και φύλλο ίσως. Προσπάθησα να το αποφύγω μέχρι τώρα, γιατί είναι περίπλοκο ζήτημα, αλλά μιας και το ζήτησε ο Βασίλης, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Το να φτιάξεις ζύμη, ψωμί, φύλο, είναι εύκολο πράγμα, με τη διαφορά ότι πρέπει να αποτύχεις αρκετές φορές μέχρι να μάθεις τι σωστή υφή που πρέπει να έχει η κάθε ζύμη, από εκεί και μετά είναι εύκολο. Ο λόγος είναι βέβαια το αλεύρι, κανένα αλεύρι δεν είναι ίδιο με το άλλο. Το να δώσεις λοιπόν μια αναλογία για αλεύρι-νερό, είναι εύκολο πράγμα, αλλά μπορεί τελικά να πέσεις τελείως εκτός, αν το αλεύρι έχει διαφορετική περιεκτικότητα σε γλουτένη. Πρέπει λοιπόν να μάθει το χέρι την υφή της σωστής ζύμης για να πετύχει η συνταγή. Η συμβουλή μου είναι να βάζετε τόσο το αλεύρι όσο και το νερό σταδιακά, ώστε να ελέγχετε κάθε φορά την υφή του ζυμαριού. Ο Βασίλης ζήτησε ζύμη για πίτσα, για τάρτα αλμυρή και τάρτα γλυκιά. Με αρκετή σχετικότητα λοιπόν στις αναλογίες η συνταγές ακολουθούν.
Ζύμη για Πίτσα
½ κλ. Αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 σακουλάκι ξερή μαγιά
5 κ.σ. ελαιόλαδο
½ κ.γ. αλάτι
1 κ.σ. γλυκάνισο ή ρίγανη, ή μίγμα από φρέσκα μυρωδικά ψιλοκομμένα (βασιλικό, θυμάρι, ρίγανη, δεντρολίβανο)
Διαλύουμε τη μαγιά σε μισό φλυτζάνι χλιαρό νερό, όχι πολύ ζεστό γιατί θα κάψετε τη μαγιά, και το κρύο πάλι δεν βοηθάει να φουσκώσει. Την αφήνουμε 15 λεπτά να φουσκώσει και να διαλυθεί καλά. Μετά ανακατεύουμε σε ένα μπόλ όλα τα υλικά και προσθέτουμε 1 φλιτζάνι ακόμα χλιαρό νερό, σε δόσεις όμως και ζυμώνοντας όπως κάνουμε με το ψωμί μέχρι να γίνει μαλακιά η ζύμη, να μην κολλάει στα χέρια, ή στα τοιχώματα του μπολ. Καλό είναι να μην ρίξετε όλο το αλεύρι από την αρχή αλλά να κρατήσετε μισό φλιτζάνι αλεύρι μαζί με ¼ του φλιτζανιού νερό ώστε με αυτά να μπορέσετε να ρυθμίσετε την ελαστικότητα της ζύμης όσο τη ζυμώνετε. Θέλει περίπου 15 λεπτά ζύμωμα. Το τελικό αποτέλεσμα πρέπει να μην κολλάει στα χέρια, αλλά να είναι πολύ μαλακό όπως ο λοβός του αυτιού. Μερικές φορές είναι προτιμότερο να κολλάει λίγο στα χέρια παρά να είναι σφιχτή και σκληρή. Την βάζετε σε ένα καθαρό μπολ και την αφήνετε να φουσκώσει και διπλασιαστεί για 45 λεπτά με μία ώρα. Το αν θα φουσκώσει η όχι εξαρτάτε πολύ από τις συνθήκες στην κουζίνα σας, κρύο, ζέστη, υγρασία ρεύματα, επηρεάζουν τα ζυμάρια πολύ. Παλιά αν θυμάστε τυλίγανε τα ζυμάρια με κουβέρτες και πετσέτες, αλλά τώρα άντε να βρεις κουβέρτες σε ένα σύγχρονο σπίτι. Έτσι λοιπόν, καλύτερα είναι να ανάψετε το φούρνο σας στο 50, αέρα, και να ρίξετε στον πάτο του φούρνου σας ¼ του ποτηριού νερό, ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες θέρμανσης και υγρασίας μέσα στο φούρνο για να φουσκώσει η μαγιά. Αυτό το κάνω για όλα τα ζυμάρια, ψωμιά, τσουρέκια.
Όταν φουσκώσει, χωρίζουμε την ζύμη σε μπάλας ανάλογα με το μέγεθος της πίτσας που θέλουμε – ανάλογα με το ταψί. Λαδώνουμε καλά το ταψί και με αλευρωμένα χέρια απλώνουμε το ζυμάρι με τα χέρια μας στο ταψί. Μπορούμε να το ανοίξουμε με πλάστη σε αλευρωμένο πάγκο, αλλά και με τα χέρια πάνω στο ταψί ανοίγοντας τη ζύμη προς όλες τις μεριές πιέζοντας με τα δάχτυλα, γίνετε. Πρέπει να έχει πάχος 1 εκ. Την τρυπάτε με πιρούνι σε διάφορα σημεία, και την αφήνετε 15 λεπτά να ξεκουραστεί πριν απλώσετε απάνω την σάλτσα και τα υπόλοιπα καλούδια. Αν σας περισσέψει ζύμη, μπορείτε άνετα να τη βάλετε στην κατάψυξη.
Βάση για γλυκιά τάρτα.
2 φλ. Αλεύρι για όλες τις χρήσεις
150 γρ. Βούτυρο κρύο κομμένο σε κύβους
3 κ.σ. ζάχαρη άχνη
1 κρόκο από κανονικό αυγό – όχι large
ανάλογα με τη χρήση της ότι άρωμα θέλετε (κανέλα, μπαχάρι, κακάο) , ή και τίποτα
Ανακατεύουμε το αλεύρι με τη ζάχαρη και τα μπαχαρικά (αν βάλετε τελικά) και προσθέτουμε το βούτυρο. Με τα χέρια μας το τρίβουμε μέχρι να γίνει σαν τραχανάς. Προσθέτουμε και το κρόκο και ζυμώνουμε μέχρι να γίνει ένα σκληρό ζυμάρι που όμως να δουλεύετε. Αν είναι πολύ σκληρό πιθανόν να θέλει 2-3 κουταλιές της σούπας κρύο νερό. Όσο πιο πολύ τη δουλεύουμε τόσο πιο πολύ μαλακώνει το βούτυρο και το ζυμάρι γίνετε μαλακό. Αυτό δεν είναι καλό γιατί μας δίνει λανθασμένη εικόνα για την υφή της ζύμης. Κανονικά πρέπει να είναι σκληρή αλλά να δουλεύετε και να μην κολλάει στα χέρια. Την κάνουμε μπάλα, την τυλίγουμε με ζελατίνα και την βάζουμε στο ψυγείο για τουλάχιστον 1 ώρα να κρυώσει πάλι το βούτυρο. Μπορούμε να τη διατηρήσουμε στο ψυγείο για 2-3 μέρες αν θέλουμε.
Όταν τη βγάλουμε από το ψυγείο είναι σκληρή και σχεδόν αδύνατο να την ανοίξουμε με τον πλάστη, έτσι κόβουμε 2 φύλλα λαδόκολλες και βάζουμε την ζύμη ανάμεσα τους και έτσι την ανοίγουμε με τον πλάστη. Είναι πιο εύκολο. Έχουμε βουτυρώσει και αλευρώσει ελαφρώς την φόρμα της τάρτας και απλώνουμε πάνω τη ζύμη. Αυτή η συνταγή δεν θέλει ψήσιμο, βάζετε πάνω από τη ζύμη ότι υλικά θέλετε και τα ψήνετε μαζί στο φούρνο. Αν όμως θέλετε να την χρησιμοποιήσετε για τάρτες φρούτου, που δεν θα ψηθούν μετά, τότε απλώνετε μία μεμβράνη ή ένα αλουμινόχαρτο πάνω στη ζύμη και ρίχνετε φασόλια, ή ρύζι να πάει παντού και να καλύψει όλη τη ζύμη. Την ψήνετε για 15 λεπτά στους 180 βαθμούς αέρα, και μετά βγάζετε τα φασόλια και την ψήνετε σκέτη για άλλα 10 λεπτά. Είναι περίπλοκο βέβαια αλλά δεν σας είπα ότι είναι εύκολο.
Η ζύμη αλμυρής τάρτας είναι ίδια με την παραπάνω μόνο που δεν βάζουμε βέβαια ζάχαρη και για να γίνει λίγο πιο σφιχτεί και τραγανή βάζουμε 100 γρ. Βούτυρο και οπωσδήποτε 3 κ.σ. κρύο νερό. Η αλμυρή τάρτα ψήνετε πάντα με τα υλικά της, και έτσι αποφεύγουμε την ιστορία με τα ρύζια και τα φασόλια, που σας λεω είναι σκέτη φασαρία.
Αυτά για τις ζύμες, κάποια μέρα θα σας γράψω και για το ψωμί.
Καλή εβδομάδα.
Μετά όμως προχώρησε η μέρα, και έφτιαξε. Πως; μα άκουσα στο ραδιόφωνο την ομιλία του εθνικού μας καθαριστή. Η Κάθαρση θα προχωρήσει μέχρι τέλους. Τέλος! Είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο, τέλος! Που λεει και η γνωστή φάρσα.
Και εκεί, πηγμένη στην κίνηση των Βριλησσίων, μου δημιουργήθηκαν οι εξής απορίες. Με τέτοια μανία αυτός ο άνθρωπος με την καθαριότητα γιατί δεν άνοιγε κανένα καθαριστήριο να ησυχάσουμε και εμείς. Επίσης, ως νοικοκυρά, λεω τώρα εγώ, καθαρίζεις ότι είναι βρόμικο, πως όμως βρόμισε; Και τέλος πάντων 4 χρόνια τώρα τις παλιές βρόμες καθαρίζεις, ή έχομε και νέες; και γιατί αυτή η καθαριότητα που κάνεις τόσο καιρό τώρα εγώ δεν τη βλέπω; μπα μάλλον δεν είσαι μεγάλε καλός για καθαριότητα, άστο το σπορ σε κάποιον άλλο.
Μετά ακούγοντας τον τρόπο που τονίζει τις λέξεις, τον τρόπο του κόβει τις φράσεις κατά την ομιλία του, τον χρωματισμό εν γένη της φωνής του, μου θύμισε ότι πριν πολλά χρόνια, ήμουνα ακόμα στα 20, με είχανε βάλει σε ένα έργο να κάνω σεμινάρια σε υπαλλήλους οργανισμού προώθησης εξαγωγών, στη Ρουμανία. Λίγο πριν φύγω για την αποστολή έρχεται ένα φαξ και ζητάει να κάνω «ιδιαίτερα» στον πρόεδρο του οργανισμού για το πως να γίνει καλός ομιλητής σε συνέδρια. Powerful Presentations ήταν λοιπόν το ζητούμενο, παντελώς άσχετη εγώ από τέτοια, αλλά όπως λένε consultant δεν είναι αυτός που ξέρει αλλά αυτός που μπορεί να μάθει γρήγορα, ξεκίνησα για Βουκουρεστί και ο θεός βοηθός! Στο αεροδρόμιο βρήκα ένα από αυτά τα αμερικάνικα χαζοβιβλία, How to … , και βέβαια αγόρασα το φοβερό, Become a Public Speaker in 10 steps. Το έχω ακόμα, πολύ ωραίο βιβλίο. Γραμμένο για ηλίθιους με σχεδιαγράμματα και φωτογραφίες, και αφού το ξεκοκάλισα έκανα του κυρίου το καλύτερο ιδιαίτερο σεμινάριο που είχε ποτέ. Πάει καιρός βέβαια από τότε, το συγκεκριμένο σεμινάριο το έχω κάνει δεκάδες φορές πλέον, και σε κάποιες χώρες με θεωρούν τόσο καλή ομιλήτρια που με καλούν σε συνέδρια να μιλήσω ως keynote speaker, επί παντός επιστητού. Δεν πάω παντού βέβαια, αλλά την τέχνη του τονίζω τη λέξη εδώ και εκεί, κόβω τη φράση έτσι και αλλιώς, τη διδάσκω πλέον, και για μένα το τρόπος που μιλάει αυτός ο άνθρωπος είναι επιπέδου δημοτικού. Βέβαια γνωρίζω ότι για τους περισσότερους συμπατριώτες μου θεωρείται ρήτορας ολκής, αλλά τι να κάνουμε ιθαγενείς είμαστε χαντρούλες μας πλασάρουνε. Θα μπορούσε βέβαια να αλλάξει λίγο τη μανιέρα, αφού κατάφερε και έμαθε αυτό, δεν θα ήταν δύσκολο να το αναπτύξει λίγο. Για προσέξτε λίγο αυτό που σας λεω, και τη γλώσσα του σώματος επίσης, θα τον δείτε να επαναλαμβάνετε και θα καταλάβετε αμέσως την ηθοποιία.
Θα μπορούσα να πω πολλά άλλα για την επανίδρυση, για τις μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν θέλω να μιλήσω για πολιτική, ο κάθε ένας πιστεύει αυτά που πιστεύει και βέβαια κρίνετε για τις επιλογές του.
Αύριο φεύγω για επαγγελματικό ταξίδι και μάλλον δεν θα μπορέσω να γράψω όλη την επόμενη εβδομάδα, θα προσπαθήσω πάντως. Έτσι σήμερα έχω μία παραγγελία να καλύψω. Ζύμες. Ο φίλος ο Βασίλης ζήτησε να γράψω ζύμες, για πίστα και τάρτα, και φύλλο ίσως. Προσπάθησα να το αποφύγω μέχρι τώρα, γιατί είναι περίπλοκο ζήτημα, αλλά μιας και το ζήτησε ο Βασίλης, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Το να φτιάξεις ζύμη, ψωμί, φύλο, είναι εύκολο πράγμα, με τη διαφορά ότι πρέπει να αποτύχεις αρκετές φορές μέχρι να μάθεις τι σωστή υφή που πρέπει να έχει η κάθε ζύμη, από εκεί και μετά είναι εύκολο. Ο λόγος είναι βέβαια το αλεύρι, κανένα αλεύρι δεν είναι ίδιο με το άλλο. Το να δώσεις λοιπόν μια αναλογία για αλεύρι-νερό, είναι εύκολο πράγμα, αλλά μπορεί τελικά να πέσεις τελείως εκτός, αν το αλεύρι έχει διαφορετική περιεκτικότητα σε γλουτένη. Πρέπει λοιπόν να μάθει το χέρι την υφή της σωστής ζύμης για να πετύχει η συνταγή. Η συμβουλή μου είναι να βάζετε τόσο το αλεύρι όσο και το νερό σταδιακά, ώστε να ελέγχετε κάθε φορά την υφή του ζυμαριού. Ο Βασίλης ζήτησε ζύμη για πίτσα, για τάρτα αλμυρή και τάρτα γλυκιά. Με αρκετή σχετικότητα λοιπόν στις αναλογίες η συνταγές ακολουθούν.
Ζύμη για Πίτσα
½ κλ. Αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 σακουλάκι ξερή μαγιά
5 κ.σ. ελαιόλαδο
½ κ.γ. αλάτι
1 κ.σ. γλυκάνισο ή ρίγανη, ή μίγμα από φρέσκα μυρωδικά ψιλοκομμένα (βασιλικό, θυμάρι, ρίγανη, δεντρολίβανο)
Διαλύουμε τη μαγιά σε μισό φλυτζάνι χλιαρό νερό, όχι πολύ ζεστό γιατί θα κάψετε τη μαγιά, και το κρύο πάλι δεν βοηθάει να φουσκώσει. Την αφήνουμε 15 λεπτά να φουσκώσει και να διαλυθεί καλά. Μετά ανακατεύουμε σε ένα μπόλ όλα τα υλικά και προσθέτουμε 1 φλιτζάνι ακόμα χλιαρό νερό, σε δόσεις όμως και ζυμώνοντας όπως κάνουμε με το ψωμί μέχρι να γίνει μαλακιά η ζύμη, να μην κολλάει στα χέρια, ή στα τοιχώματα του μπολ. Καλό είναι να μην ρίξετε όλο το αλεύρι από την αρχή αλλά να κρατήσετε μισό φλιτζάνι αλεύρι μαζί με ¼ του φλιτζανιού νερό ώστε με αυτά να μπορέσετε να ρυθμίσετε την ελαστικότητα της ζύμης όσο τη ζυμώνετε. Θέλει περίπου 15 λεπτά ζύμωμα. Το τελικό αποτέλεσμα πρέπει να μην κολλάει στα χέρια, αλλά να είναι πολύ μαλακό όπως ο λοβός του αυτιού. Μερικές φορές είναι προτιμότερο να κολλάει λίγο στα χέρια παρά να είναι σφιχτή και σκληρή. Την βάζετε σε ένα καθαρό μπολ και την αφήνετε να φουσκώσει και διπλασιαστεί για 45 λεπτά με μία ώρα. Το αν θα φουσκώσει η όχι εξαρτάτε πολύ από τις συνθήκες στην κουζίνα σας, κρύο, ζέστη, υγρασία ρεύματα, επηρεάζουν τα ζυμάρια πολύ. Παλιά αν θυμάστε τυλίγανε τα ζυμάρια με κουβέρτες και πετσέτες, αλλά τώρα άντε να βρεις κουβέρτες σε ένα σύγχρονο σπίτι. Έτσι λοιπόν, καλύτερα είναι να ανάψετε το φούρνο σας στο 50, αέρα, και να ρίξετε στον πάτο του φούρνου σας ¼ του ποτηριού νερό, ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες θέρμανσης και υγρασίας μέσα στο φούρνο για να φουσκώσει η μαγιά. Αυτό το κάνω για όλα τα ζυμάρια, ψωμιά, τσουρέκια.
Όταν φουσκώσει, χωρίζουμε την ζύμη σε μπάλας ανάλογα με το μέγεθος της πίτσας που θέλουμε – ανάλογα με το ταψί. Λαδώνουμε καλά το ταψί και με αλευρωμένα χέρια απλώνουμε το ζυμάρι με τα χέρια μας στο ταψί. Μπορούμε να το ανοίξουμε με πλάστη σε αλευρωμένο πάγκο, αλλά και με τα χέρια πάνω στο ταψί ανοίγοντας τη ζύμη προς όλες τις μεριές πιέζοντας με τα δάχτυλα, γίνετε. Πρέπει να έχει πάχος 1 εκ. Την τρυπάτε με πιρούνι σε διάφορα σημεία, και την αφήνετε 15 λεπτά να ξεκουραστεί πριν απλώσετε απάνω την σάλτσα και τα υπόλοιπα καλούδια. Αν σας περισσέψει ζύμη, μπορείτε άνετα να τη βάλετε στην κατάψυξη.
Βάση για γλυκιά τάρτα.
2 φλ. Αλεύρι για όλες τις χρήσεις
150 γρ. Βούτυρο κρύο κομμένο σε κύβους
3 κ.σ. ζάχαρη άχνη
1 κρόκο από κανονικό αυγό – όχι large
ανάλογα με τη χρήση της ότι άρωμα θέλετε (κανέλα, μπαχάρι, κακάο) , ή και τίποτα
Ανακατεύουμε το αλεύρι με τη ζάχαρη και τα μπαχαρικά (αν βάλετε τελικά) και προσθέτουμε το βούτυρο. Με τα χέρια μας το τρίβουμε μέχρι να γίνει σαν τραχανάς. Προσθέτουμε και το κρόκο και ζυμώνουμε μέχρι να γίνει ένα σκληρό ζυμάρι που όμως να δουλεύετε. Αν είναι πολύ σκληρό πιθανόν να θέλει 2-3 κουταλιές της σούπας κρύο νερό. Όσο πιο πολύ τη δουλεύουμε τόσο πιο πολύ μαλακώνει το βούτυρο και το ζυμάρι γίνετε μαλακό. Αυτό δεν είναι καλό γιατί μας δίνει λανθασμένη εικόνα για την υφή της ζύμης. Κανονικά πρέπει να είναι σκληρή αλλά να δουλεύετε και να μην κολλάει στα χέρια. Την κάνουμε μπάλα, την τυλίγουμε με ζελατίνα και την βάζουμε στο ψυγείο για τουλάχιστον 1 ώρα να κρυώσει πάλι το βούτυρο. Μπορούμε να τη διατηρήσουμε στο ψυγείο για 2-3 μέρες αν θέλουμε.
Όταν τη βγάλουμε από το ψυγείο είναι σκληρή και σχεδόν αδύνατο να την ανοίξουμε με τον πλάστη, έτσι κόβουμε 2 φύλλα λαδόκολλες και βάζουμε την ζύμη ανάμεσα τους και έτσι την ανοίγουμε με τον πλάστη. Είναι πιο εύκολο. Έχουμε βουτυρώσει και αλευρώσει ελαφρώς την φόρμα της τάρτας και απλώνουμε πάνω τη ζύμη. Αυτή η συνταγή δεν θέλει ψήσιμο, βάζετε πάνω από τη ζύμη ότι υλικά θέλετε και τα ψήνετε μαζί στο φούρνο. Αν όμως θέλετε να την χρησιμοποιήσετε για τάρτες φρούτου, που δεν θα ψηθούν μετά, τότε απλώνετε μία μεμβράνη ή ένα αλουμινόχαρτο πάνω στη ζύμη και ρίχνετε φασόλια, ή ρύζι να πάει παντού και να καλύψει όλη τη ζύμη. Την ψήνετε για 15 λεπτά στους 180 βαθμούς αέρα, και μετά βγάζετε τα φασόλια και την ψήνετε σκέτη για άλλα 10 λεπτά. Είναι περίπλοκο βέβαια αλλά δεν σας είπα ότι είναι εύκολο.
Η ζύμη αλμυρής τάρτας είναι ίδια με την παραπάνω μόνο που δεν βάζουμε βέβαια ζάχαρη και για να γίνει λίγο πιο σφιχτεί και τραγανή βάζουμε 100 γρ. Βούτυρο και οπωσδήποτε 3 κ.σ. κρύο νερό. Η αλμυρή τάρτα ψήνετε πάντα με τα υλικά της, και έτσι αποφεύγουμε την ιστορία με τα ρύζια και τα φασόλια, που σας λεω είναι σκέτη φασαρία.
Αυτά για τις ζύμες, κάποια μέρα θα σας γράψω και για το ψωμί.
Καλή εβδομάδα.
Παρασκευή 11 Απριλίου 2008
Ζήτημα δεύτερον .... (για σήμερα)
Το πρωί στους καμπουρο-οικονομέες, ή κάπου εκεί τέλος πάντων, ένας ανεκδιήγητος τύπος, απ΄ αυτούς που υποτίθεται ότι ξέρεις ή πρέπει να ξέρεις αλλά δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους ..., σχολίαζε τις γυναίκες και τη γυναικεία ματαιοδοξία. Που θέλουν, λεει, να είναι πάντα όμορφες, που αυτό που εκείνο και διάφορες τέτοιες βλακείες. Οι άνδρες δηλαδή, δεν είναι ματαιόδοξοι, μόνο οι γυναίκες είναι. Και όσο πιο πολύ στολίζετε μία γυναίκα τόσο ποιο ματαιόδοξη είναι, λεει. Μιας και ήταν πρωί για να ακούω αρλούμπες, ζούπ ... το άλλαξα.
Όμοια η εκπομπή στο άλλο κανάλι, έδειχνε την κυρία Ράπτη, αυτή τη βουλευτή της ΝΔ από τη Θεσσαλονίκη, που έπαιρνε ένα βραβείο σε έναν από αυτούς τους ανεκδιήγητους διαγωνισμούς που κάνουν τα περιοδικά. Δεν ξέρω τι βραβείο ακριβώς αλλά ήταν πολύ συγκινημένη, και ντυμένη σαν λατέρνα ένα πράγμα, με αρχαιοελληνική χλαμύδα και κάτι λουριά να κρέμονται από το στήθος της, τι να πω, ... στιλιστικό σοκ πρωί πρωί και όλα αυτά καπάκι από την κατήχηση περί γυναικείας ματαιοδοξίας από τον προηγούμενο κύριο.
Ζουπ, ..., ζουπ, ..., ζουπ.... το κλείνω!!! Μιας και δεν είχα πιει καν τον καφέ μου, ανοίγω ένα από τα περιοδικά που είχα από την περασμένη Κυριακή και ξεκίνησα να διαβάζω μία συνέντευξη εκείνου του συμπαθέστατου κυρίου που είναι πλέον ο νέος εκπρόσωπος τύπου τους Συνασπισμού. Μία χαρά παιδί, νέος, άνετος με καθόλου συνηθισμένη εμφάνιση για πολιτικό. Και ... ούπς ... σκουλαρικάκι!! Αυτό δηλαδή δεν είναι ματαιοδοξία!!!! Μου αρέσουν τα σκουλαρίκια στους άνδρες και αν και ταιριάζουν και κολακεύουν από ελάχιστους έως κανέναν δεν έχω πρόβλημα όταν τα βάζουν. Αλλά να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, γιατί αυτή του η κίνηση δεν δηλώνει ματαιοδοξία δηλαδή;;;; Αυτός το έβαλε το σκουλαρίκι για να δείχνει πιο όμορφος, για κανένα άλλο λόγο (γιατί αν το έβαλε για να δείχνει επαναστάτης και να κάνει αντίσταση στον σύγχρονο ελληνικό συντηρητισμό, καλά θα κάνει να πάει σπίτι του δεν κάνει για πολιτικός). Και που είναι το κακό δηλαδή να θέλει ένας άνθρωπος να δείχνει όμορφος;;;
Αυτά είχα να πω λοιπόν αναφορικά στις πρωινές κατηγόριες που άκουσα για το φύλο μου, και κλείνω το ζήτημα, επανερχόμενη στην ουσιαστική συμβολή αυτού του blog στην ελληνική κοινωνία και οικογένεια, στη συνταγή της ημέρας δηλαδή.
Εχω ένα άλλο Μους να σας προτείνω σήμερα, διαφορετικό από αυτό που είχα αναρτήσει τη περασμένη εβδομάδα, αλλά ομοίως καλό. Το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ βελούδινο, μοιάζει με μπαβαρουάζ, και είναι βέβαια ένα ελαφρύ γλυκό κατάλληλο για όσους κάνουν δίαιτα.
Μους γιαουρτιού με φράουλες
½ κγ. Φράουλες
½ κγ γιαούρτι 2% στραγγιστό
1 κ.γ ζελατίνη σε σκόνη (ή αντίστοιχη ζελατίνη σε φύλλα δείτε την αναλογία στη συσκευασία)
1 ποτήρι γάλα ή καλύτερα 1 ποτήρι ελαφριά κρέμα γάλακτος (20% λιπαρά – πιο κάτω δεν θεωρείται κρέμα γάλακτος)
4 κ.σ. άχνη ή - για δίαιτα - φρουκτόζη
2 κ.σ. κονιάκ
δυόσμο για διακόσμηση
Καθαρίζετε και πλένετε τις φράουλες. Χτυπάτε τις μισές στο μουλτι και τις άλλες μισές τις κόβετε σε κομμάτια. Βάζετε τις κομμένες φράουλες με 1 κουταλιά της σούπας ζάχαρη και 2 κ.σ κονιάκ σε ένα τάπερ στο ψυγείο να κρυώσουν και να μαριναριστούν.
Σε 4 κ.σ. κρύο νερό βάζετε τη σκόνη ζελατίνη και την αφήνετε 5 λεπτά να φουσκώσει. Ζεσταίνετε το γάλα ή τη κρέμα γάλακτος και λίγο πριν βράση, αφαιρείτε από την εστία, και ρίχνετε τη ζελατίνη ανακατεύοντας πολύ καλά μέχρι να λιώσει τελείως. Σε ένα μπολ ανακατεύετε το γιαούρτι, τις λιωμένες φράουλες, τη κρέμα γάλακτος με τη ζελατίνα και την άχνη. Μόλις ομογενοποιηθεί το βάζετε σε ποτήρια και το βάζετε στο ψυγείο για 2-3 ώρες να πήξει. Διακοσμήστε με τις κομμένες φράουλες και λίγο δυόσμο.
Αυτή η βασική συνταγή για Μους μπορεί να γίνει με όποιο φρούτο θέλετε, αλλά και χωρίς φρούτα μέσα στο μίγμα. Σε αυτή τη περίπτωση το γιαούρτι γίνετε 750 γρ., και αρωματίζετε με ότι θέλετε. Μία πολύ καλή ιδέα είναι το τσάι. Αδειάστε 4 φακελάκια τσάι Earl Grey σε ¼ του ποτηριού νερό και αφήστε το για 24 ώρες να μαυρίσει και να αρωματιστεί. Προσθέστε το στο παραπάνω μίγμα, με το γιαούρτι, τη κρέμα και τη ζελατίνα. Αυτό το Μους μπορεί να συμπληρωθεί από μία ξινή σάλτσα από φρούτα του δάσους, ή σύκα ή μούρα, ή φράουλες που θα φτιάξετε πολτοποιώντας τα φρούτα και προσθέτοντας λίγο ζάχαρη (2 κουταλιές σε 2 ποτήρια φρούτα) χυμό από ½ λεμόνι και λίγο νερό μέχρι το μίγμα να γίνει όσο ρευστό το θέλετε. Θέλει βέβαια κανα δίωρο στο ψυγείο να δέσει. Αυτό το τελευταίο λέγετε coulis αλλά είπαμε μην το παρακάνουμε κιόλας.
Όμοια η εκπομπή στο άλλο κανάλι, έδειχνε την κυρία Ράπτη, αυτή τη βουλευτή της ΝΔ από τη Θεσσαλονίκη, που έπαιρνε ένα βραβείο σε έναν από αυτούς τους ανεκδιήγητους διαγωνισμούς που κάνουν τα περιοδικά. Δεν ξέρω τι βραβείο ακριβώς αλλά ήταν πολύ συγκινημένη, και ντυμένη σαν λατέρνα ένα πράγμα, με αρχαιοελληνική χλαμύδα και κάτι λουριά να κρέμονται από το στήθος της, τι να πω, ... στιλιστικό σοκ πρωί πρωί και όλα αυτά καπάκι από την κατήχηση περί γυναικείας ματαιοδοξίας από τον προηγούμενο κύριο.
Ζουπ, ..., ζουπ, ..., ζουπ.... το κλείνω!!! Μιας και δεν είχα πιει καν τον καφέ μου, ανοίγω ένα από τα περιοδικά που είχα από την περασμένη Κυριακή και ξεκίνησα να διαβάζω μία συνέντευξη εκείνου του συμπαθέστατου κυρίου που είναι πλέον ο νέος εκπρόσωπος τύπου τους Συνασπισμού. Μία χαρά παιδί, νέος, άνετος με καθόλου συνηθισμένη εμφάνιση για πολιτικό. Και ... ούπς ... σκουλαρικάκι!! Αυτό δηλαδή δεν είναι ματαιοδοξία!!!! Μου αρέσουν τα σκουλαρίκια στους άνδρες και αν και ταιριάζουν και κολακεύουν από ελάχιστους έως κανέναν δεν έχω πρόβλημα όταν τα βάζουν. Αλλά να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, γιατί αυτή του η κίνηση δεν δηλώνει ματαιοδοξία δηλαδή;;;; Αυτός το έβαλε το σκουλαρίκι για να δείχνει πιο όμορφος, για κανένα άλλο λόγο (γιατί αν το έβαλε για να δείχνει επαναστάτης και να κάνει αντίσταση στον σύγχρονο ελληνικό συντηρητισμό, καλά θα κάνει να πάει σπίτι του δεν κάνει για πολιτικός). Και που είναι το κακό δηλαδή να θέλει ένας άνθρωπος να δείχνει όμορφος;;;
Αυτά είχα να πω λοιπόν αναφορικά στις πρωινές κατηγόριες που άκουσα για το φύλο μου, και κλείνω το ζήτημα, επανερχόμενη στην ουσιαστική συμβολή αυτού του blog στην ελληνική κοινωνία και οικογένεια, στη συνταγή της ημέρας δηλαδή.
Εχω ένα άλλο Μους να σας προτείνω σήμερα, διαφορετικό από αυτό που είχα αναρτήσει τη περασμένη εβδομάδα, αλλά ομοίως καλό. Το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ βελούδινο, μοιάζει με μπαβαρουάζ, και είναι βέβαια ένα ελαφρύ γλυκό κατάλληλο για όσους κάνουν δίαιτα.
Μους γιαουρτιού με φράουλες
½ κγ. Φράουλες
½ κγ γιαούρτι 2% στραγγιστό
1 κ.γ ζελατίνη σε σκόνη (ή αντίστοιχη ζελατίνη σε φύλλα δείτε την αναλογία στη συσκευασία)
1 ποτήρι γάλα ή καλύτερα 1 ποτήρι ελαφριά κρέμα γάλακτος (20% λιπαρά – πιο κάτω δεν θεωρείται κρέμα γάλακτος)
4 κ.σ. άχνη ή - για δίαιτα - φρουκτόζη
2 κ.σ. κονιάκ
δυόσμο για διακόσμηση
Καθαρίζετε και πλένετε τις φράουλες. Χτυπάτε τις μισές στο μουλτι και τις άλλες μισές τις κόβετε σε κομμάτια. Βάζετε τις κομμένες φράουλες με 1 κουταλιά της σούπας ζάχαρη και 2 κ.σ κονιάκ σε ένα τάπερ στο ψυγείο να κρυώσουν και να μαριναριστούν.
Σε 4 κ.σ. κρύο νερό βάζετε τη σκόνη ζελατίνη και την αφήνετε 5 λεπτά να φουσκώσει. Ζεσταίνετε το γάλα ή τη κρέμα γάλακτος και λίγο πριν βράση, αφαιρείτε από την εστία, και ρίχνετε τη ζελατίνη ανακατεύοντας πολύ καλά μέχρι να λιώσει τελείως. Σε ένα μπολ ανακατεύετε το γιαούρτι, τις λιωμένες φράουλες, τη κρέμα γάλακτος με τη ζελατίνα και την άχνη. Μόλις ομογενοποιηθεί το βάζετε σε ποτήρια και το βάζετε στο ψυγείο για 2-3 ώρες να πήξει. Διακοσμήστε με τις κομμένες φράουλες και λίγο δυόσμο.
Αυτή η βασική συνταγή για Μους μπορεί να γίνει με όποιο φρούτο θέλετε, αλλά και χωρίς φρούτα μέσα στο μίγμα. Σε αυτή τη περίπτωση το γιαούρτι γίνετε 750 γρ., και αρωματίζετε με ότι θέλετε. Μία πολύ καλή ιδέα είναι το τσάι. Αδειάστε 4 φακελάκια τσάι Earl Grey σε ¼ του ποτηριού νερό και αφήστε το για 24 ώρες να μαυρίσει και να αρωματιστεί. Προσθέστε το στο παραπάνω μίγμα, με το γιαούρτι, τη κρέμα και τη ζελατίνα. Αυτό το Μους μπορεί να συμπληρωθεί από μία ξινή σάλτσα από φρούτα του δάσους, ή σύκα ή μούρα, ή φράουλες που θα φτιάξετε πολτοποιώντας τα φρούτα και προσθέτοντας λίγο ζάχαρη (2 κουταλιές σε 2 ποτήρια φρούτα) χυμό από ½ λεμόνι και λίγο νερό μέχρι το μίγμα να γίνει όσο ρευστό το θέλετε. Θέλει βέβαια κανα δίωρο στο ψυγείο να δέσει. Αυτό το τελευταίο λέγετε coulis αλλά είπαμε μην το παρακάνουμε κιόλας.
Βιβλία
Έχω πρόβλημα με τα βιβλία, δεν μπορώ χωρίς αυτά. Στην ουσία δεν μπορώ να κάθομαι χωρίς να κάνω κάτι. Γι΄ αυτό το λόγο πάντα κουβαλάω μαζί μου ένα βιβλίο.
Βλέπω πολλές φορές στο αεροπλάνο, στα αεροδρόμια, στα πλοία, ανθρώπους να κάθονται να μην κάνουν τίποτε και να κοιτάζουν το κενό. Μάλλον σκέφτονται, αλλά εμένα αυτό μου είναι πολύ βαρετό και δεν το μπορώ. Επίσης δεν υπάρχει περίπτωση να ξαπλώσω και να κοιμηθώ αν δεν διαβάσω τουλάχιστον μία παράγραφο. Συνήθεια βέβαια που δημιουργήθηκε με τα χρόνια. Όταν ήμασταν μικρές με την αδελφή μου η μάνα μας, μας έβαζε να διαβάζουμε εξωσχολικά βιβλία σχεδόν με το ζόρι. Έτσι έχουμε διαβάσει και οι δύο εκατοντάδες βιβλία, όλων των ειδών. Ο πατέρας μας δεν διαβάζει, και πλέον μπορώ να πω ότι ούτε η μαμά είναι η βιβλιοφάγος που ήτανε. Η συνήθεια όμως μας έμεινε για καλό.
Η φίλη μου η Ζέφη, δουλεύει στον Οδυσσέα, τον εκδοτικό οίκο, και παρακολουθεί τα βιβλία πολύ στενά. Μας ενημερώνει λοιπόν για τις εκδόσεις και πάντα μας κάνει προτάσεις καλών βιβλίων. Έχει βέβαια περίεργα γούστα, και μερικές μανίες, όπως για παράδειγμα τα βιβλία ψυχολογίας, αλλά πέραν τούτου έχει καλή κρίση, και την εμπιστευόμαστε.
Ξέρω ότι δεν διαβάζετε όλοι, και ότι το να σας γράφω για βιβλία ίσως να είναι και βαρετό για κάποιους, αλλά δεν πειράζει, μην διαβάζετε αυτές τις αναρτήσεις.
Λοιπόν οι προτάσεις τόσο οι δικές μου όσο και της Ζεφη για διάβασμα αυτό το μήνα, ποικίλουν και είναι για όλες τις ηλικίες.
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Τι ζητούν οι βάρβαροι
Δημοσθένης Κούρτοβικ
Σελίδες 312, 16,5€
Ελληνικά Γράμματα
Όταν ο κόσμος έχει χάσει τη μνήμη του, όποιος παριστάνει πως θυμάται γίνεται δεκτός σαν προφήτης». «Ύπουλο στοιχείο η μνήμη».
Μια συνάντηση παλιών φίλων, σε μια μικρή πόλη της Βόρειας Ελλάδας. Ο Έλληνας Χρυσικός, ο Σέρβος Ζούριτς, ο Βούλγαρος Στογιάνοφ, ο Μίρτσεφσκι από την «Ξερεισποιά», ο Μπίρι από την Αλβανία, η Λουπέσκου από τη Ρουμανία και ο Οζγκιουντέν από την Τουρκία. Και η μυστηριώδης Νίνα Ντάνεβα με την αδηφάγα γοητεία. Ένας ξεχασμένος «ματωμένος μακεδονικός γάμος». Ένας σύγχρονος λογοτεχνικός διαγωνισμός για ένα βαλκανικό βραβείο.
Μέσα σε τέσσερις ημέρες, τρεις διαφορετικές εκδοχές μιας παλιάς ιστορίας, και ένας ανορθόδοξος έρωτας θα γίνουν η αφορμή για να ξεσπάσει «πόλεμος» ανάμεσα σε φίλους, «καθ’ υποτροπήν Βαλκάνιους» συγγραφείς, ενώ οι αγρότες της περιοχής έχουν αποκλείσει τις εξόδους της βορειοελλαδίτικης πόλης. Θα φέρουν στην επιφάνεια απωθημένα πάθη, εκκρεμότητες που δεν έχουν διευθετηθεί και μια ανομολόγητη νοσταλγία για τη σκοτεινή σαγήνη της βαλκανικής «βαρβαρότητας».
Πρόκειται για μια ιστορία, σχετικά με τα βαλκανικά φαντάσματα και τις ιστορικές φαντασιώσεις σχετικά με την ιστορική μνήμη και τον τρόπο διαμόρφωσης της επίσημης ιστορίας των Βαλκανίων, την εθνική ταυτότητα και τη θέση της περιοχής μας στον σύγχρονο κόσμο.
Ένα αιρετικό μυθιστόρημα-ψυχογράφημα της βαλκανικής ψυχής, για τους καθ’ υποτροπήν Βαλκάνιους, τα «βαλκανικά φρικιά», αλλά και για όσους θέλουν να νιώθουν Ευρωπαίοι.
Το «Τι ζητούν οι βάρβαροι» του Δημοσθένη Κουρτοβικ αποτελεί μια διαφορετική, πικρή αλλά αληθινή ματιά στην κοινή βαλκανική μας μοίρα.
ΕΠΙΚΑΙΡΟ
Μακεδονία, οι φυλές της και το μέλλον τους
Henry Noel Brailsford
960 210 504-6
ΟΔΥΣΣΕΑΣ
Σελίδες 391, 22,00€
Ο H. N. Brailsford, επικεφαλής του Βρετανικού Ταμείου Αρωγής προς τα θύματα των βιαιοπραγιών του οθωμανικού στρατού μετά την εξέγερση του Ίλιντεν το 1903. Μέλημά του ήταν η προώθηση της υπό διαμόρφωση νέας πολιτικής των Βρετανών στο χώρο της Βαλκανικής.
Στόχος της Βρετανίας, είναι η απόσπαση της Βουλγαρίας από την επιρροή της Ρωσίας και η επίδειξη καλής θέλησης προς τους «βουλγαρόφωνους» χωρικούς που ευελπιστεί ότι μπορούν να ζήσουν καλύτερα σε μια αυτονομημένη Μακεδονία στο πλαίσιο πάντα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Για να προκύψει αυτού του είδους η Μακεδονία, η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στα όρια της Θεσσαλίας, η Σερβία να σταματά στο Κόσοβο, η Αλβανία να μετατραπεί σε προτεκτοράτο υπό την εποπτεία Ευρωπαίου πολιτικού και η Βοσνία να συνεχίσει να βρίσκεται υπό την κηδεμονία της Αυστρίας.
Ο Brailsford ταξίδεψε σε πολλές περιοχές των νοτιοδυτικών Βαλκανίων, επισκέφτηκε την Κρήτη (επίσης αυτονομημένο τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) και συνομίλησε με πολλές πολιτικές και θρησκευτικές προσωπικότητες αυτών των περιοχών. Κατά συνέπεια, οι απόψεις του έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για την κατανόηση των προβλημάτων των εθνοτήτων της Βαλκανικής, αρκεί βέβαια να παραμεριστεί η τυχόν εθνικιστική οπτική του αναγνώστη.
Εξάλλου, το δόγμα: «πολλά μικρά κράτη στη Βαλκανική», που κατά κάποιο τρόπο πρέσβευε και ο συγγραφέας, έγινε πραγματικότητα στην τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα
ΚΛΑΣΣΙΚΟ
Ο μικρός Πρίγκηπας
Saint Exupery
Μετάφραση Μελίνα Καρακώστα
Σελίδες 104, 7,70€
«Έτσι έζησα μόνος, χωρίς κανέναν που να μπορώ να του μιλάω αληθινά, μέχρι που έπαθα μια βλάβη στη Σαχάρα πριν από έξι χρόνια. Κάτι είχε σπάσει μέσα στον κινητήρα μου. Κι όπως δεν είχα μαζί μου ούτε μηχανικό ούτε επιβάτες, ετοιμαζόμουν να δοκιμάσω μόνος μου μια δύσκολη επισκευή. Ήταν για μένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Είχα νερό το πολύ για οχτώ μέρες. ...Ήμουν πιο απομονωμένος κι από ναυαγό σε σχεδία στη μέση του ωκεανού. Φαντάζεστε λοιπόν την έκπληξή μου τα ξημερώματα, όταν με ξύπνησε μια περίεργη φωνούλα...»
ΠΑΙΔΙΚΟ
Εγώ είμαι η αρχηγός
Ρένα Ρώσση-Ζαίρη
Ψυχογιός
39 σελίδες, 6,60€
Η Ντανιέλα, η μικρή κουνελίτσα, θέλει να είναι πάντα η αρχηγός. Της αρέσει να διατάζει τα άλλα κουνελάκια, να παίρνει εκείνη τις αποφάσεις στα παιχνίδια τους και να κάνει πάντα το δικό της. Όταν όμως μένει χωρίς φίλους, τότε καταλαβαίνει πως φιλία σημαίνει μοιράζομαι. Ηλικίες 4++
ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ
Συνομιλίες για το αύριο
Ζακ Ντεριντά, Ελιζαμπέτ Ρουντινεσκό
Μεταίχμιο
Σελίδες 456, 26,00€ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΦΟΡΑ Η ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ ΜΟΝΟΝ 4,90€
«Από τι θα αποτελείται το αύριο;» ρωτά ο Βίκτωρ Ουγκώ. Ένας φιλόσοφος και μία ιστορικός απαντούν στη διάρκεια ενός πυκνού και απαιτητικού διαλόγου. Γιατί αποφάσισαν να γράψουν από κοινού τούτο το βιβλίο; Λόγω μιας μακράς φιλίας, εν ονόματι μιας κοινής ιστορίας, δυνάμει της ποιότητας μιας αδιάκοπης συνομιλίας που άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν η νεαρή φοιτήτρια ανακάλυψε πόσο σημαντικός ήταν αυτός ο -μεγαλύτερός της κατά 15 χρόνια- στοχαστής που αφύπνιζε, μαζί με άλλους, το κριτικό πνεύμα μιας ολόκληρης γενιάς.Εάν οι οπτικές γωνίες διαφέρουν, η διανοητική κληρονομιά είναι κοινή. Αυτήν ακριβώς την κληρονομιά επιχειρούν να καταγράψουν, προτού περάσουν στις κρίσιμες διακυβεύσεις του καιρού μας: Πώς να σκεφτούμε τη διαφορά μέσα στην οικουμενικότητα; Η οικογένεια θα συνεχίσει να υπάρχει; Η ελευθερία του ανθρώπου θα περιοριστεί στη δυνατότητα κατανόησης των εξαναγκασμών που ασκούνται πάνω του ή η επιθυμία και το απρόβλεπτο θα παίζουν πάντα το ρόλο τους; Τι μπορούμε να αντιληφθούμε από την οδύνη των ζώων; Η αποτυχία του κομουνισμού σηματοδοτεί το τέλος της επανάστασης; Είναι δυνατό να καταργήσουμε διά παντός τη θανατική ποινή; Ποιες θα είναι αύριο οι νέες μορφές αντισημιτισμού και πώς μπορούμε να τις αποκρούσουμε; Το βιβλίο ολοκληρώνεται με ένα εγκώμιο στην ψυχανάλυση, η οποία αποτελεί κοινή αναφορά σε όλη τη διάρκεια αυτού του διαλόγου.
Αυτά λοιπόν για τα βιβλία του μήνα. Θα επανέρχομαι με προτάσεις μία φορά το μήνα. Για βιβλία που τόσο εγώ όσο και οι φίλοι μου έχουν διαβάσει και τα προτείνουν. Εξάλλου καλοκαίρι έρχεται, προετοιμαστείτε!
Βλέπω πολλές φορές στο αεροπλάνο, στα αεροδρόμια, στα πλοία, ανθρώπους να κάθονται να μην κάνουν τίποτε και να κοιτάζουν το κενό. Μάλλον σκέφτονται, αλλά εμένα αυτό μου είναι πολύ βαρετό και δεν το μπορώ. Επίσης δεν υπάρχει περίπτωση να ξαπλώσω και να κοιμηθώ αν δεν διαβάσω τουλάχιστον μία παράγραφο. Συνήθεια βέβαια που δημιουργήθηκε με τα χρόνια. Όταν ήμασταν μικρές με την αδελφή μου η μάνα μας, μας έβαζε να διαβάζουμε εξωσχολικά βιβλία σχεδόν με το ζόρι. Έτσι έχουμε διαβάσει και οι δύο εκατοντάδες βιβλία, όλων των ειδών. Ο πατέρας μας δεν διαβάζει, και πλέον μπορώ να πω ότι ούτε η μαμά είναι η βιβλιοφάγος που ήτανε. Η συνήθεια όμως μας έμεινε για καλό.
Η φίλη μου η Ζέφη, δουλεύει στον Οδυσσέα, τον εκδοτικό οίκο, και παρακολουθεί τα βιβλία πολύ στενά. Μας ενημερώνει λοιπόν για τις εκδόσεις και πάντα μας κάνει προτάσεις καλών βιβλίων. Έχει βέβαια περίεργα γούστα, και μερικές μανίες, όπως για παράδειγμα τα βιβλία ψυχολογίας, αλλά πέραν τούτου έχει καλή κρίση, και την εμπιστευόμαστε.
Ξέρω ότι δεν διαβάζετε όλοι, και ότι το να σας γράφω για βιβλία ίσως να είναι και βαρετό για κάποιους, αλλά δεν πειράζει, μην διαβάζετε αυτές τις αναρτήσεις.
Λοιπόν οι προτάσεις τόσο οι δικές μου όσο και της Ζεφη για διάβασμα αυτό το μήνα, ποικίλουν και είναι για όλες τις ηλικίες.
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Τι ζητούν οι βάρβαροι
Δημοσθένης Κούρτοβικ
Σελίδες 312, 16,5€
Ελληνικά Γράμματα
Όταν ο κόσμος έχει χάσει τη μνήμη του, όποιος παριστάνει πως θυμάται γίνεται δεκτός σαν προφήτης». «Ύπουλο στοιχείο η μνήμη».
Μια συνάντηση παλιών φίλων, σε μια μικρή πόλη της Βόρειας Ελλάδας. Ο Έλληνας Χρυσικός, ο Σέρβος Ζούριτς, ο Βούλγαρος Στογιάνοφ, ο Μίρτσεφσκι από την «Ξερεισποιά», ο Μπίρι από την Αλβανία, η Λουπέσκου από τη Ρουμανία και ο Οζγκιουντέν από την Τουρκία. Και η μυστηριώδης Νίνα Ντάνεβα με την αδηφάγα γοητεία. Ένας ξεχασμένος «ματωμένος μακεδονικός γάμος». Ένας σύγχρονος λογοτεχνικός διαγωνισμός για ένα βαλκανικό βραβείο.
Μέσα σε τέσσερις ημέρες, τρεις διαφορετικές εκδοχές μιας παλιάς ιστορίας, και ένας ανορθόδοξος έρωτας θα γίνουν η αφορμή για να ξεσπάσει «πόλεμος» ανάμεσα σε φίλους, «καθ’ υποτροπήν Βαλκάνιους» συγγραφείς, ενώ οι αγρότες της περιοχής έχουν αποκλείσει τις εξόδους της βορειοελλαδίτικης πόλης. Θα φέρουν στην επιφάνεια απωθημένα πάθη, εκκρεμότητες που δεν έχουν διευθετηθεί και μια ανομολόγητη νοσταλγία για τη σκοτεινή σαγήνη της βαλκανικής «βαρβαρότητας».
Πρόκειται για μια ιστορία, σχετικά με τα βαλκανικά φαντάσματα και τις ιστορικές φαντασιώσεις σχετικά με την ιστορική μνήμη και τον τρόπο διαμόρφωσης της επίσημης ιστορίας των Βαλκανίων, την εθνική ταυτότητα και τη θέση της περιοχής μας στον σύγχρονο κόσμο.
Ένα αιρετικό μυθιστόρημα-ψυχογράφημα της βαλκανικής ψυχής, για τους καθ’ υποτροπήν Βαλκάνιους, τα «βαλκανικά φρικιά», αλλά και για όσους θέλουν να νιώθουν Ευρωπαίοι.
Το «Τι ζητούν οι βάρβαροι» του Δημοσθένη Κουρτοβικ αποτελεί μια διαφορετική, πικρή αλλά αληθινή ματιά στην κοινή βαλκανική μας μοίρα.
ΕΠΙΚΑΙΡΟ
Μακεδονία, οι φυλές της και το μέλλον τους
Henry Noel Brailsford
960 210 504-6
ΟΔΥΣΣΕΑΣ
Σελίδες 391, 22,00€
Ο H. N. Brailsford, επικεφαλής του Βρετανικού Ταμείου Αρωγής προς τα θύματα των βιαιοπραγιών του οθωμανικού στρατού μετά την εξέγερση του Ίλιντεν το 1903. Μέλημά του ήταν η προώθηση της υπό διαμόρφωση νέας πολιτικής των Βρετανών στο χώρο της Βαλκανικής.
Στόχος της Βρετανίας, είναι η απόσπαση της Βουλγαρίας από την επιρροή της Ρωσίας και η επίδειξη καλής θέλησης προς τους «βουλγαρόφωνους» χωρικούς που ευελπιστεί ότι μπορούν να ζήσουν καλύτερα σε μια αυτονομημένη Μακεδονία στο πλαίσιο πάντα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Για να προκύψει αυτού του είδους η Μακεδονία, η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στα όρια της Θεσσαλίας, η Σερβία να σταματά στο Κόσοβο, η Αλβανία να μετατραπεί σε προτεκτοράτο υπό την εποπτεία Ευρωπαίου πολιτικού και η Βοσνία να συνεχίσει να βρίσκεται υπό την κηδεμονία της Αυστρίας.
Ο Brailsford ταξίδεψε σε πολλές περιοχές των νοτιοδυτικών Βαλκανίων, επισκέφτηκε την Κρήτη (επίσης αυτονομημένο τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) και συνομίλησε με πολλές πολιτικές και θρησκευτικές προσωπικότητες αυτών των περιοχών. Κατά συνέπεια, οι απόψεις του έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για την κατανόηση των προβλημάτων των εθνοτήτων της Βαλκανικής, αρκεί βέβαια να παραμεριστεί η τυχόν εθνικιστική οπτική του αναγνώστη.
Εξάλλου, το δόγμα: «πολλά μικρά κράτη στη Βαλκανική», που κατά κάποιο τρόπο πρέσβευε και ο συγγραφέας, έγινε πραγματικότητα στην τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα
ΚΛΑΣΣΙΚΟ
Ο μικρός Πρίγκηπας
Saint Exupery
Μετάφραση Μελίνα Καρακώστα
Σελίδες 104, 7,70€
«Έτσι έζησα μόνος, χωρίς κανέναν που να μπορώ να του μιλάω αληθινά, μέχρι που έπαθα μια βλάβη στη Σαχάρα πριν από έξι χρόνια. Κάτι είχε σπάσει μέσα στον κινητήρα μου. Κι όπως δεν είχα μαζί μου ούτε μηχανικό ούτε επιβάτες, ετοιμαζόμουν να δοκιμάσω μόνος μου μια δύσκολη επισκευή. Ήταν για μένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Είχα νερό το πολύ για οχτώ μέρες. ...Ήμουν πιο απομονωμένος κι από ναυαγό σε σχεδία στη μέση του ωκεανού. Φαντάζεστε λοιπόν την έκπληξή μου τα ξημερώματα, όταν με ξύπνησε μια περίεργη φωνούλα...»
ΠΑΙΔΙΚΟ
Εγώ είμαι η αρχηγός
Ρένα Ρώσση-Ζαίρη
Ψυχογιός
39 σελίδες, 6,60€
Η Ντανιέλα, η μικρή κουνελίτσα, θέλει να είναι πάντα η αρχηγός. Της αρέσει να διατάζει τα άλλα κουνελάκια, να παίρνει εκείνη τις αποφάσεις στα παιχνίδια τους και να κάνει πάντα το δικό της. Όταν όμως μένει χωρίς φίλους, τότε καταλαβαίνει πως φιλία σημαίνει μοιράζομαι. Ηλικίες 4++
ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ
Συνομιλίες για το αύριο
Ζακ Ντεριντά, Ελιζαμπέτ Ρουντινεσκό
Μεταίχμιο
Σελίδες 456, 26,00€ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΦΟΡΑ Η ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ ΜΟΝΟΝ 4,90€
«Από τι θα αποτελείται το αύριο;» ρωτά ο Βίκτωρ Ουγκώ. Ένας φιλόσοφος και μία ιστορικός απαντούν στη διάρκεια ενός πυκνού και απαιτητικού διαλόγου. Γιατί αποφάσισαν να γράψουν από κοινού τούτο το βιβλίο; Λόγω μιας μακράς φιλίας, εν ονόματι μιας κοινής ιστορίας, δυνάμει της ποιότητας μιας αδιάκοπης συνομιλίας που άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν η νεαρή φοιτήτρια ανακάλυψε πόσο σημαντικός ήταν αυτός ο -μεγαλύτερός της κατά 15 χρόνια- στοχαστής που αφύπνιζε, μαζί με άλλους, το κριτικό πνεύμα μιας ολόκληρης γενιάς.Εάν οι οπτικές γωνίες διαφέρουν, η διανοητική κληρονομιά είναι κοινή. Αυτήν ακριβώς την κληρονομιά επιχειρούν να καταγράψουν, προτού περάσουν στις κρίσιμες διακυβεύσεις του καιρού μας: Πώς να σκεφτούμε τη διαφορά μέσα στην οικουμενικότητα; Η οικογένεια θα συνεχίσει να υπάρχει; Η ελευθερία του ανθρώπου θα περιοριστεί στη δυνατότητα κατανόησης των εξαναγκασμών που ασκούνται πάνω του ή η επιθυμία και το απρόβλεπτο θα παίζουν πάντα το ρόλο τους; Τι μπορούμε να αντιληφθούμε από την οδύνη των ζώων; Η αποτυχία του κομουνισμού σηματοδοτεί το τέλος της επανάστασης; Είναι δυνατό να καταργήσουμε διά παντός τη θανατική ποινή; Ποιες θα είναι αύριο οι νέες μορφές αντισημιτισμού και πώς μπορούμε να τις αποκρούσουμε; Το βιβλίο ολοκληρώνεται με ένα εγκώμιο στην ψυχανάλυση, η οποία αποτελεί κοινή αναφορά σε όλη τη διάρκεια αυτού του διαλόγου.
Αυτά λοιπόν για τα βιβλία του μήνα. Θα επανέρχομαι με προτάσεις μία φορά το μήνα. Για βιβλία που τόσο εγώ όσο και οι φίλοι μου έχουν διαβάσει και τα προτείνουν. Εξάλλου καλοκαίρι έρχεται, προετοιμαστείτε!
Πέμπτη 10 Απριλίου 2008
Έλληνας Επενδυτής στα Βαλκάνια
Πριν αρκετά χρόνια έπαιζε πολύ το ανέκδοτο του Αλβανού Τουρίστα. Μάλλον ρατσιστικό, αλλά εκείνη την εποχή η φτώχια των γειτόνων μας, έφερνε την ειρωνεία. Ανάλογος ειρωνικό είναι βέβαια και το Έλληνας Επενδυτής στα Βαλκάνια, αλλά αυτό δεν το λέμε.
Λόγω των συχνών ταξιδιών σε αυτές τις έρημες χώρες, έχω δει και συναναστραφεί πολλούς τέτοιους Businessman, και σας λεω ότι αν και μία φυλή, στο σύνολό της δεν είναι ομοιογενής. Η δικιά μου «χαρτογράφηση» περιλαμβάνει:
Α. Τους μικρούς επαρχιώτες. Συνήθως βορειοελλαδίτες, αν και τελευταία βλέπεις και πολλούς Κρητικούς, που είναι κυρίως φασονατζίδες και μικροέμποροι. Μέσα στους στόχους τους είναι και να περάσουν καλά, να βρουν κανά πιπίνι που βεβαίως και θα τους ερωτευθεί για τον πλούσιο εσωτερικό τους κόσμο, να γαμήσουν όπως δεν μπορούν να κάνουν στην χώρα τους, να φάνε και να πιούνε φτηνά και πλούσια, να περάσουν καλά και βέβαια να κάνουν τον έξυπνο στους πρωτόγονους.
Β. Οι Μικρομεσαίοι Αστοί. Κυρίως από την Αθήνα, πιθανών μικροκατασκευαστές, και έμποροι, που μάλλον τη δουλειά τους την παίρνουν λίγο πιο σοβαρά, δεν πάνε για να φάνε και να γαμήσουνε, αλλά άμα λάχει δεν λέμε και όχι, δεν πιστεύουν ότι το πιπίνι τους ερωτεύτηκε, αλλά είναι και πρόθυμοι να το αγοράσουν, μίας και λεφτά έχουμε, σίγουρα όμως θα κάνουν τον έξυπνο στους πρωτόγονους.
Γ. Οι μικρο-γιάπιδες των μεγάλων Ελληνικών εταιριών. Συνήθως πιτσιρίκια με 6-7-12 χαζοπτυχία από το εξωτερικό, με πολύ αστείες κάρτες μιας και όλοι είναι μάνατζερ ενός unit, department, division, area, και δεν ξέρω και εγώ τι, μιλάνε κυρίως αγγλοελληνικά που όμως δεν καταλαβαίνει κανένας λόγω ορολογίας, δουλεύουν πάρα, πάρα πολύ (λένε), δεν γαμάνε, τρωνε μόνο σούσι (που συνήθως σε αυτές τις χώρες γίνετε με κατεψυγμένο ψάρι) και κουβαλάνε μαζί τους ένα Γερμανό σε συσκευές, κινητά, GPS, blackberries, laptops, i-pod, και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο άχρηστο μηχάνημα, που όμως τους είναι τόσο απαραίτητο για τη δουλειά τους. Μένουν στα 5 stars μόνο, και είναι μόνιμα μπλεγμένοι σε μία ενδο-εταιρική υπόθεση ανταγωνισμού με συνάδελφό τους, και που μονίμως συζητάνε παντού. Ψάχνουν και επενδύσεις που μπορούν να κάνουν στη χώρα, να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία βρε αδελφέ μίας και βρίσκονται εκεί, να πείσουν και άλλους φίλους ή συγγενείς από την Ελλάδα να κάνουν κάτι μαζί, και οπωσδήποτε να κάνουν τον έξυπνο στους πρωτόγονους (αυτή η ομάδα κάνει τον έξυπνο και όταν επιστρέψει στην Ελλάδα, μίας και γι΄ αυτούς είναι και οι Έλληνες πρωτόγονοι).
Δ. Οι μεγάλοι. Αυτοί είναι ή ιδιοκτήτες ή μεγάλα στελέχη εταιριών. Έχουν εμπειρία ζωής που λένε. Πιστεύουν ότι αυτά που πέρασαν στην Ελλάδα για να φτιάξουν το μαγαζί τους θα τα περάσουν και σε αυτές τις χώρες. Όλα γίνονται με ένα καλό λάδι, είναι το μότο τους. Έχουν νοικιάσει Βίλες σε όλες τις χώρες, έχουν λίμο με οδηγό και ταξιδεύουν μόνο Business Class. Οι βαλίτσες τους είναι πάντα επώνυμες, τρωνε μόνο στα Hotels, γαμάνε μόνο escort, και κάθονται λίγο στη χώρα, μιας και πάνε για τα μεγάλα meetings μόνο. Συνήθως λένε «ήρθα για ένα dinner σήμερα το βράδυ, αύριο φεύγω πρωί». Και βέβαια κάνουν τον έξυπνο στους πρωτόγονους.
Τώρα που γράφω είναι βράδυ Τετάρτης, μόλις έχω φτάσει σπίτι από τη Ρουμανία, και έχω φρέσκιες τις εμπειρίες από τη πτήση επιστροφής, όπου συνήθως βλέπεις αυτόν τον όχλο. Απ΄ ότι καταλάβατε όλοι οι πιο πάνω έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Κάνουν τον έξυπνο στους πρωτόγονους. Υπάρχει όμως και ένα άλλο ουσιώδες και σημαντικό χαρακτηριστικό τους. Είναι ΜΠΡΟΥΡΤΖΟΒΛΑΧΟΙ ειδικά μέσα στο αεροπλάνο!!!
Απ΄ ότι καταλαβαίνετε τα έχω πάρει, γι΄ αυτό και κάθομαι βραδιάτικα και γράφω. Η σημερινή πτήση ήταν γεμάτη – όπως πάντα. Στο check – in όλοι όσοι ήτανε μπροστά μου δεν ήθελαν να δώσουν βαλίτσα γιατί ήταν λεει cabin case, οι κοπέλες τους έλεγαν ότι το αεροπλάνο είναι μικρό και η συγκεκριμένη γομαρο-βαλίτσα ΔΕΝ χωράει. Εξάλλου η αποσκευή 70x40x50 δεν θεωρείται cabin case, αλλά μουλάρι, και στο κάτω κάτω τις γραφής οι αεροπορικές εταιρίες βάζουν τα standards των αποσκευών εν πτήση και όχι ο καράβλαχος, ούτε οι εταιρείες που κατασκευάζουν βαλίτσες και γι΄ αυτές ότι πωλείτε είναι και cabin case. Μάταιη βέβαια η κουβέντα μιας και όλοι οι κύριοι – εγώ τα ξέρω όλα γιατί γεννήθηκα μέσα σε αεροπλάνο – πήρανε τις βαλίτσες μαζί τους.
Εκεί αρχίζει ο δεύτερο ζήτημα, άντε και να περάσουμε τις βαλίτσες από τον έλεγχο, όπου κάθεσαι και βλέπεις όλα τα βρώμικα σώβρακα του εν λόγω μαλάκα, μιας και η βαλίτσα θα ανοιχτεί οπωσδήποτε και μάλιστα μπροστά σου.
Με το πέρας αυτής της διαδικασίας οι κύριοι αυτοί πέφτουν σαν ακρίδες στα duty free, ο χαμός της κολόνιας, αν δε τύχει και είσαι κοντά αρχίζουν οι ηλίθιες ερωτήσεις, «κοπελιά πες μου εσύ που ξέρεις τι να πάρω στη θεία μου τη Βαρβάρα, που της αρέσει το γιασεμί!!!».
Μετά ο μαύρος χαμός στη μοναδική smoking καφετέρια που υπάρχει και έχει 5,5 τραπέζια όλα κιόλα γεμάτα με Έλληνες ΜΟΝΟ. Που θέλουν μία καρέκλα γι΄ αυτούς και άλλες 20 για τα υπάρχοντά τους. Που πρέπει να διηγηθούν όλες της επαγγελματικές τους υποθέσεις όσο πιο δυνατά γίνετε, και που τέλος πάντων θα σε ρωτήσουν σίγουρα, «κοπελιά εσένα σε βλέπω συχνά τι κάνεις εδώ;» (παλιά με ρώταγαν αν είμαι φοιτήτρια αλλά τα τελευταία χρόνια το έκοψαν –βλέπετε κάνει μπαμ ότι δεν είμαι στα 20 πλέον). Επίσης αυτή είναι η στιγμή που θα πάρουν τηλέφωνο τη σύζυγο να πούνε ότι έχει καθυστέρηση η πτήση και θα αργήσουν και μετά καπάκι την γκόμενα να κανονίσουν το ραντεβού για τον κερδισμένο χρόνο από την υποτιθέμενα καθυστερημένη πτήση.
Και έρχεται η ώρα της επιβίβασης, όπου συνήθως είμαι ΜΟΝΟΝ εγώ και κάποιοι ντόπιοι που παίρνουν σοβαρά το γεγονός ότι το αεροπλάνο πρέπει να φύγει. Οι υπόλοιποι πίνουν τα εσπρεσάκια τους μιας και «που θα πάει χωρίς εμάς, κάτσε να μας φωνάξουν». Μπαίνω λοιπόν, ωραία ωραία, στην ώρα μου, βάζω το παλτουδάκι μου στο ντουλάπι και κάθομαι και περιμένω να μαζευτούν τα ζώα. Και εκεί έρχονται, φωνάζοντας, γιατί: α) η πτήση θα έχει τελικά καθυστέρηση (κακώς τους περίμεναν λεω εγώ) β) τα ντουλαπάκια είναι γεμάτα με παλτά και δεν χωράνε οι γομαροβαλίτσες τους γ) τα ντουλαπάκια είναι μικρότερα από τα standards και πάλι δεν χωράνε οι γομαροβαλίτσες τους δ) οι αεροσυνοδοί δεν κάνουν κάτι (τι να κάνουν οι κοπέλες;;;).
Όταν τελειώσει ο ορυμαγδός που σήμερα κράτησε 20 λεπτά, τότε καταλαβαίνουν ότι πρέπει να δώσουν τις βαλίτσες να τις βάλουν στο cargo compartment του αεροπλάνου και μετά να τις πάρουν όπως όλος ο κόσμος από τους διαδρόμους. Άλλα 20 λεπτά κουβέντα για το πως θα γίνει αυτό. Σύνολο 45 λεπτά καθυστέρηση, που αν είχαν δώσει τις βαλίτσες από την αρχή ούτε καθυστέρηση θα είχαμε ούτε εκνευρισμό και ΟΛΟΙ θα είχαμε φτάσει νωρίτερα σπίτια μας. Γιατί ότι και να μου λετε 45 λεπτά δεν κάνουν οι βαλίτσες να βγουν ούτε στην Αθήνα ούτε στο Βουκουρέστι.
Αυτός ο χαμός γίνετε ΠΑΝΤΑ!!! Και ναι μεν φταινε όλοι αυτοί οι γελοίοι, φταινε και οι αεροπορικές εταιρίες. Κάτι τέτοιο δεν μου έχει τύχει ποτέ με τη Lufthansa, απλά δεν τους αφήνουν. Και εκεί οι κύριοι δεν το παίζουν έξυπνοι, δεν τολμάνε να πουν, «ξέρεις πόσα ταξίδια κάνω εγώ» σε άπταιστα ελληνικά στην κοπέλα του check in γιατί απλά δεν θα μπουν στο αεροπλάνο ποτέ.
Τώρα τι φταιμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι να καθυστερούμε κάθε φορά; τι να μου πείτε και εσείς; εγώ τον πόνο μου λεω τώρα.
Λήξης θέματος όμως, πάμε για φαγάκια τώρα. Έφτιαξα πρόσφατα μία μακαρονάδα που άρεσε πολύ σε φίλους και είπα να γράψω τη συνταγή. Είναι πολύ εύκολη, και αν και ακούγεται μυστήρια δεν είναι.
Μαύρα μακαρόνια με καπνιστό σολωμό
½ κιλό μαύρα μακαρόνια (με μελάνι σουπιάς)
200 γρ καπνιστό σολωμό
2 φρέσκα κρεμμυδάκια
1 σκελίδα σκόρδο
½ ποτηράκι του κρασιού βότκα ή λευκό κρασί
1 κ.σ. βούτυρο
4 κ.σ. λάδι
½ ματσάκι άνηθο
1 κ.σ. κουκουνάρι ή λευκό αμύγδαλο
4 κ.σ. παρμεζάνα
150 γρ κατσικίσιο τυρί μαλακό
Βράζετε τα μακαρόνια σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου.
Σοτάρετε σε ένα μεγάλο τηγάνι τα κρεμμυδάκια που τα έχετε κόψει σε λωρίδες με το βούτυρο. Προσθέτετε το σκόρδο λιωμένο το σολωμό κομμένο ακανόνιστα με το χέρι, και αφού σοταριστούν, σβήνετε με τη βότκα. Αφήνετε να εξατμιστεί το αλκοόλ. Χτυπάτε στο μούλτι τα λάδι, κουκουνάρι, άνηθο, παρμεζάνα, ώστε να λιώσουν και ομογενοποιηθούν. Προσθέτετε στο τηγάνι με τον σολωμό, τα βρασμένα και σουρωμένα μακαρόνια και την σος. Ανακατεύετε καλά και προσθέτετε το κατσικίσιο τυρί που έχετε κόψει σε μικρά κομμάτια. Σερβίρετε αμέσως όσο είναι ακόμα ζεστό.
Ένα κάλο κατσικίσιο τυρί σε αυτό το πιάτο θα κάνει τη διαφορά. Εγώ έχω βρει στον Θανόπουλο, ένα γαλλικό που είναι συντηρημένο σε μαύρη στάχτη και πραγματικά είναι πολύ καλό.
Άντε καλή μας όρεξη και καλά ταξίδια.
Υ.Γ. Ελληνας επενδυτής αλλού δεν υπάρχει, μόνο στα Βαλκάνια τολμάμε να κάνουμε τον έξυπνο, μίας και μόνο αυτούς θεωρούμε πρωτόγονους. Γιαυτό και όλοι τους μα όλοι τους μας μισούνε.
Λόγω των συχνών ταξιδιών σε αυτές τις έρημες χώρες, έχω δει και συναναστραφεί πολλούς τέτοιους Businessman, και σας λεω ότι αν και μία φυλή, στο σύνολό της δεν είναι ομοιογενής. Η δικιά μου «χαρτογράφηση» περιλαμβάνει:
Α. Τους μικρούς επαρχιώτες. Συνήθως βορειοελλαδίτες, αν και τελευταία βλέπεις και πολλούς Κρητικούς, που είναι κυρίως φασονατζίδες και μικροέμποροι. Μέσα στους στόχους τους είναι και να περάσουν καλά, να βρουν κανά πιπίνι που βεβαίως και θα τους ερωτευθεί για τον πλούσιο εσωτερικό τους κόσμο, να γαμήσουν όπως δεν μπορούν να κάνουν στην χώρα τους, να φάνε και να πιούνε φτηνά και πλούσια, να περάσουν καλά και βέβαια να κάνουν τον έξυπνο στους πρωτόγονους.
Β. Οι Μικρομεσαίοι Αστοί. Κυρίως από την Αθήνα, πιθανών μικροκατασκευαστές, και έμποροι, που μάλλον τη δουλειά τους την παίρνουν λίγο πιο σοβαρά, δεν πάνε για να φάνε και να γαμήσουνε, αλλά άμα λάχει δεν λέμε και όχι, δεν πιστεύουν ότι το πιπίνι τους ερωτεύτηκε, αλλά είναι και πρόθυμοι να το αγοράσουν, μίας και λεφτά έχουμε, σίγουρα όμως θα κάνουν τον έξυπνο στους πρωτόγονους.
Γ. Οι μικρο-γιάπιδες των μεγάλων Ελληνικών εταιριών. Συνήθως πιτσιρίκια με 6-7-12 χαζοπτυχία από το εξωτερικό, με πολύ αστείες κάρτες μιας και όλοι είναι μάνατζερ ενός unit, department, division, area, και δεν ξέρω και εγώ τι, μιλάνε κυρίως αγγλοελληνικά που όμως δεν καταλαβαίνει κανένας λόγω ορολογίας, δουλεύουν πάρα, πάρα πολύ (λένε), δεν γαμάνε, τρωνε μόνο σούσι (που συνήθως σε αυτές τις χώρες γίνετε με κατεψυγμένο ψάρι) και κουβαλάνε μαζί τους ένα Γερμανό σε συσκευές, κινητά, GPS, blackberries, laptops, i-pod, και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο άχρηστο μηχάνημα, που όμως τους είναι τόσο απαραίτητο για τη δουλειά τους. Μένουν στα 5 stars μόνο, και είναι μόνιμα μπλεγμένοι σε μία ενδο-εταιρική υπόθεση ανταγωνισμού με συνάδελφό τους, και που μονίμως συζητάνε παντού. Ψάχνουν και επενδύσεις που μπορούν να κάνουν στη χώρα, να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία βρε αδελφέ μίας και βρίσκονται εκεί, να πείσουν και άλλους φίλους ή συγγενείς από την Ελλάδα να κάνουν κάτι μαζί, και οπωσδήποτε να κάνουν τον έξυπνο στους πρωτόγονους (αυτή η ομάδα κάνει τον έξυπνο και όταν επιστρέψει στην Ελλάδα, μίας και γι΄ αυτούς είναι και οι Έλληνες πρωτόγονοι).
Δ. Οι μεγάλοι. Αυτοί είναι ή ιδιοκτήτες ή μεγάλα στελέχη εταιριών. Έχουν εμπειρία ζωής που λένε. Πιστεύουν ότι αυτά που πέρασαν στην Ελλάδα για να φτιάξουν το μαγαζί τους θα τα περάσουν και σε αυτές τις χώρες. Όλα γίνονται με ένα καλό λάδι, είναι το μότο τους. Έχουν νοικιάσει Βίλες σε όλες τις χώρες, έχουν λίμο με οδηγό και ταξιδεύουν μόνο Business Class. Οι βαλίτσες τους είναι πάντα επώνυμες, τρωνε μόνο στα Hotels, γαμάνε μόνο escort, και κάθονται λίγο στη χώρα, μιας και πάνε για τα μεγάλα meetings μόνο. Συνήθως λένε «ήρθα για ένα dinner σήμερα το βράδυ, αύριο φεύγω πρωί». Και βέβαια κάνουν τον έξυπνο στους πρωτόγονους.
Τώρα που γράφω είναι βράδυ Τετάρτης, μόλις έχω φτάσει σπίτι από τη Ρουμανία, και έχω φρέσκιες τις εμπειρίες από τη πτήση επιστροφής, όπου συνήθως βλέπεις αυτόν τον όχλο. Απ΄ ότι καταλάβατε όλοι οι πιο πάνω έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Κάνουν τον έξυπνο στους πρωτόγονους. Υπάρχει όμως και ένα άλλο ουσιώδες και σημαντικό χαρακτηριστικό τους. Είναι ΜΠΡΟΥΡΤΖΟΒΛΑΧΟΙ ειδικά μέσα στο αεροπλάνο!!!
Απ΄ ότι καταλαβαίνετε τα έχω πάρει, γι΄ αυτό και κάθομαι βραδιάτικα και γράφω. Η σημερινή πτήση ήταν γεμάτη – όπως πάντα. Στο check – in όλοι όσοι ήτανε μπροστά μου δεν ήθελαν να δώσουν βαλίτσα γιατί ήταν λεει cabin case, οι κοπέλες τους έλεγαν ότι το αεροπλάνο είναι μικρό και η συγκεκριμένη γομαρο-βαλίτσα ΔΕΝ χωράει. Εξάλλου η αποσκευή 70x40x50 δεν θεωρείται cabin case, αλλά μουλάρι, και στο κάτω κάτω τις γραφής οι αεροπορικές εταιρίες βάζουν τα standards των αποσκευών εν πτήση και όχι ο καράβλαχος, ούτε οι εταιρείες που κατασκευάζουν βαλίτσες και γι΄ αυτές ότι πωλείτε είναι και cabin case. Μάταιη βέβαια η κουβέντα μιας και όλοι οι κύριοι – εγώ τα ξέρω όλα γιατί γεννήθηκα μέσα σε αεροπλάνο – πήρανε τις βαλίτσες μαζί τους.
Εκεί αρχίζει ο δεύτερο ζήτημα, άντε και να περάσουμε τις βαλίτσες από τον έλεγχο, όπου κάθεσαι και βλέπεις όλα τα βρώμικα σώβρακα του εν λόγω μαλάκα, μιας και η βαλίτσα θα ανοιχτεί οπωσδήποτε και μάλιστα μπροστά σου.
Με το πέρας αυτής της διαδικασίας οι κύριοι αυτοί πέφτουν σαν ακρίδες στα duty free, ο χαμός της κολόνιας, αν δε τύχει και είσαι κοντά αρχίζουν οι ηλίθιες ερωτήσεις, «κοπελιά πες μου εσύ που ξέρεις τι να πάρω στη θεία μου τη Βαρβάρα, που της αρέσει το γιασεμί!!!».
Μετά ο μαύρος χαμός στη μοναδική smoking καφετέρια που υπάρχει και έχει 5,5 τραπέζια όλα κιόλα γεμάτα με Έλληνες ΜΟΝΟ. Που θέλουν μία καρέκλα γι΄ αυτούς και άλλες 20 για τα υπάρχοντά τους. Που πρέπει να διηγηθούν όλες της επαγγελματικές τους υποθέσεις όσο πιο δυνατά γίνετε, και που τέλος πάντων θα σε ρωτήσουν σίγουρα, «κοπελιά εσένα σε βλέπω συχνά τι κάνεις εδώ;» (παλιά με ρώταγαν αν είμαι φοιτήτρια αλλά τα τελευταία χρόνια το έκοψαν –βλέπετε κάνει μπαμ ότι δεν είμαι στα 20 πλέον). Επίσης αυτή είναι η στιγμή που θα πάρουν τηλέφωνο τη σύζυγο να πούνε ότι έχει καθυστέρηση η πτήση και θα αργήσουν και μετά καπάκι την γκόμενα να κανονίσουν το ραντεβού για τον κερδισμένο χρόνο από την υποτιθέμενα καθυστερημένη πτήση.
Και έρχεται η ώρα της επιβίβασης, όπου συνήθως είμαι ΜΟΝΟΝ εγώ και κάποιοι ντόπιοι που παίρνουν σοβαρά το γεγονός ότι το αεροπλάνο πρέπει να φύγει. Οι υπόλοιποι πίνουν τα εσπρεσάκια τους μιας και «που θα πάει χωρίς εμάς, κάτσε να μας φωνάξουν». Μπαίνω λοιπόν, ωραία ωραία, στην ώρα μου, βάζω το παλτουδάκι μου στο ντουλάπι και κάθομαι και περιμένω να μαζευτούν τα ζώα. Και εκεί έρχονται, φωνάζοντας, γιατί: α) η πτήση θα έχει τελικά καθυστέρηση (κακώς τους περίμεναν λεω εγώ) β) τα ντουλαπάκια είναι γεμάτα με παλτά και δεν χωράνε οι γομαροβαλίτσες τους γ) τα ντουλαπάκια είναι μικρότερα από τα standards και πάλι δεν χωράνε οι γομαροβαλίτσες τους δ) οι αεροσυνοδοί δεν κάνουν κάτι (τι να κάνουν οι κοπέλες;;;).
Όταν τελειώσει ο ορυμαγδός που σήμερα κράτησε 20 λεπτά, τότε καταλαβαίνουν ότι πρέπει να δώσουν τις βαλίτσες να τις βάλουν στο cargo compartment του αεροπλάνου και μετά να τις πάρουν όπως όλος ο κόσμος από τους διαδρόμους. Άλλα 20 λεπτά κουβέντα για το πως θα γίνει αυτό. Σύνολο 45 λεπτά καθυστέρηση, που αν είχαν δώσει τις βαλίτσες από την αρχή ούτε καθυστέρηση θα είχαμε ούτε εκνευρισμό και ΟΛΟΙ θα είχαμε φτάσει νωρίτερα σπίτια μας. Γιατί ότι και να μου λετε 45 λεπτά δεν κάνουν οι βαλίτσες να βγουν ούτε στην Αθήνα ούτε στο Βουκουρέστι.
Αυτός ο χαμός γίνετε ΠΑΝΤΑ!!! Και ναι μεν φταινε όλοι αυτοί οι γελοίοι, φταινε και οι αεροπορικές εταιρίες. Κάτι τέτοιο δεν μου έχει τύχει ποτέ με τη Lufthansa, απλά δεν τους αφήνουν. Και εκεί οι κύριοι δεν το παίζουν έξυπνοι, δεν τολμάνε να πουν, «ξέρεις πόσα ταξίδια κάνω εγώ» σε άπταιστα ελληνικά στην κοπέλα του check in γιατί απλά δεν θα μπουν στο αεροπλάνο ποτέ.
Τώρα τι φταιμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι να καθυστερούμε κάθε φορά; τι να μου πείτε και εσείς; εγώ τον πόνο μου λεω τώρα.
Λήξης θέματος όμως, πάμε για φαγάκια τώρα. Έφτιαξα πρόσφατα μία μακαρονάδα που άρεσε πολύ σε φίλους και είπα να γράψω τη συνταγή. Είναι πολύ εύκολη, και αν και ακούγεται μυστήρια δεν είναι.
Μαύρα μακαρόνια με καπνιστό σολωμό
½ κιλό μαύρα μακαρόνια (με μελάνι σουπιάς)
200 γρ καπνιστό σολωμό
2 φρέσκα κρεμμυδάκια
1 σκελίδα σκόρδο
½ ποτηράκι του κρασιού βότκα ή λευκό κρασί
1 κ.σ. βούτυρο
4 κ.σ. λάδι
½ ματσάκι άνηθο
1 κ.σ. κουκουνάρι ή λευκό αμύγδαλο
4 κ.σ. παρμεζάνα
150 γρ κατσικίσιο τυρί μαλακό
Βράζετε τα μακαρόνια σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου.
Σοτάρετε σε ένα μεγάλο τηγάνι τα κρεμμυδάκια που τα έχετε κόψει σε λωρίδες με το βούτυρο. Προσθέτετε το σκόρδο λιωμένο το σολωμό κομμένο ακανόνιστα με το χέρι, και αφού σοταριστούν, σβήνετε με τη βότκα. Αφήνετε να εξατμιστεί το αλκοόλ. Χτυπάτε στο μούλτι τα λάδι, κουκουνάρι, άνηθο, παρμεζάνα, ώστε να λιώσουν και ομογενοποιηθούν. Προσθέτετε στο τηγάνι με τον σολωμό, τα βρασμένα και σουρωμένα μακαρόνια και την σος. Ανακατεύετε καλά και προσθέτετε το κατσικίσιο τυρί που έχετε κόψει σε μικρά κομμάτια. Σερβίρετε αμέσως όσο είναι ακόμα ζεστό.
Ένα κάλο κατσικίσιο τυρί σε αυτό το πιάτο θα κάνει τη διαφορά. Εγώ έχω βρει στον Θανόπουλο, ένα γαλλικό που είναι συντηρημένο σε μαύρη στάχτη και πραγματικά είναι πολύ καλό.
Άντε καλή μας όρεξη και καλά ταξίδια.
Υ.Γ. Ελληνας επενδυτής αλλού δεν υπάρχει, μόνο στα Βαλκάνια τολμάμε να κάνουμε τον έξυπνο, μίας και μόνο αυτούς θεωρούμε πρωτόγονους. Γιαυτό και όλοι τους μα όλοι τους μας μισούνε.
Τετάρτη 9 Απριλίου 2008
Δεν προλαβαίνω λέμε...!
Είμαι ακόμα στη Ρουμανία, προσπαθώ να εξηγήσω σε κάτι ανεγκέφαλα βλαμμένα εδώ τι σημαίνει creativity & staff inventiveness, και έχω ραντεβού σε 30 λεπτά. Μετά αεροδρόμιο και ... ζουπ ... Αθήνα διαμαντόπετρα της γης το δαχτυλίδι.
Άρα δεν προλαβαίνω. Μόνο 2 λόγια, ο Γιάννης έστειλε ένα πολύ καλό Link για το youtube όπου ο Πλεύρης και ο Ραφαηλίδης προτείνουν βιβλία για την νεολαία. Συμπέρασμα; ο αυνανισμός κάνει κακό στην υγεία. Να το δείτε.
Ο Μπιλ, έστειλε ένα γνωστό μονόλογο που κυκλοφορεί μήνες τώρα στα mails αλλά είναι τόσο καλό που είπα να το αντιγράψω στο post ….ακολουθεί ...
Τέλος δεν έχει συνταγή σήμερα, σας την χρωστάω.
«Σε όσους δεν έχουν λεφτά να κωλοφτιάξουν αµάξι αλλά παρόλα αυτά προσπαθούν: Είναι που είναι αυτή η ασχολία για τον πούτσο. Τουλάχιστον κάντο σε αµάξι που να αξίζει την αναßάθµιση. Αν σ' αφήναµε, εσύ θα 'ßαζες ζάντες και στην τοστιέρα σου! Ή κάνεις κάτι ολοκληρωµένα ή δεν το κάνεις καθόλου. Και όχι, το Σταρλετάκι των 900 κυßικών της µαµάς µε τα µπλε φωτάκια στα µπεκ των υαλοκαθαριστήρων ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΩΛΟΦΤΙΑΓΜΕΝΟ!
Σε όσους δεν ξεκολλάνε το διάφανο αυτοκολλητάκι απ' την οθόνη καινούργιου κινητού: Αν ο κατασκευαστής δεν ήθελε να το ßγάλεις, το αυτοκόλλητο δε θα είχε αυτή την ακρούλα που ξέχει λίγο! Στην ίδια κατηγορία ανήκουν αυτοί που δεν ßγάζουν τελείως το χρυσόχαρτο απ' το ßούτυρο. Δεν είναι δεύτερο προστατευτικό καπάκι! Είναι µια αηδία που όσο την κρατάς, τόσο πασαλείφεται µε ßούτυρο και µου κόßει την όρεξη!
Σε όσους έχουν hands-free και µιλάνε κρατώντας το κινητό στο ύψος του στήθους µε το ένα χέρι και το µικρόφωνο του hands free κοντά στο στόµα µε το άλλο χέρι: Για να καταλάßω... µέχρι χθες χρησιµοποιούσες ένα µόνο χέρι για να µιλάς στο κινητό. Οπότε παίρνεις hands free για να µη χρησιµοποιείς κανένα. Και τελικά καταλήγεις να χρησιµοποιείς και τα δύο. ΟΚ. Λογικό.
Στις σκυλούδες που ακούνε Χατζηγιάννη και το θεωρούν ροκ ξεκάρφωµα: Α, ναι! Κι ο Κοργιαλάς είναι γκοθάς, σωστά; Δεν ξεγελάς κανέναν Γωγώ, Φωφώ, Ζωζώ. Λυπάµαι.
Σ' αυτούς που το τηλεκοντρόλ το λένε «κοµπιούτερ»: Το κοµπιούτερ είναι ή ο υπολογιστής ή το κοµπιουτεράκι τσέπης ή αυτό που έχουνε στη ΝΑΣΑ και πιάνει 3 δωµάτια. Αν αλλάζεις κανάλι µε ένα απ' τα παραπάνω, πες µου κι εµένα πώς το κάνεις.
Σε όσους τρώνε κους κους. Κοίτα. Καταλαßαίνω ότι σ' αρέσει η λέξη κους κους. Και ξερώ ότι αν µπορούσες, θα αποκαλούσες κους κους ΟΛΑ τα φαγητά. Άκου τι γίνεται όµως. Πρώτον: ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΙΣΙΟ! Οι κόκκοι του είναι πολύ χοντροί για να τους καταπιείς και πολύ ψιλοί για να τους µασήσεις. Και δεύτερον: Δε λέγεται κους κους. Λέγεται ΠΛΗΓΟΥΡΙ! Ξενέρωσες;
Σε όσους έχουν στο αµάξι µούφα ηχοσύστηµα και παρόλα αυτά το παίζουν στη διαπασών: Τα µαµίσια ηχεία που έχεις φτιαχτήκαν για να παίζουν Μελωδία FM, όχι σαϊκεντέλικ! Από µια ένταση και πάνω ψαλιδίζουν τον ήχο, οπότε ούτε εσύ ακούς τίποτα, ούτε εµείς. Δε σπας αυτιά, σπας αρχίδια! Χαµήλωσέ το.
Σ' αυτούς που αντί για «καρτούν» ή «παιδικά» λένε «µίκι µάους»: Όποιον ξανακούσω να λέει «ο µικρός ßλέπει µίκι µάους» ή «Σάßßατο πρωί το Σταρ ßάζει µίκι µάους» και είναι κάτω των 70, οπότε ΞΕΡΕΙ ότι ßγήκαν κι άλλα καρτούν µετά το Μίκι Μάους, θα τον καρφώσω στο µήλο του Αδάµ µε µπετόßεργα!
Στους παπάρες που τους ζητάς να σε ßγάλουν µια φωτογραφία και σε κοιτάνε σα να τους ζήτησες να εξουδετερώσουν ßόµßα: «Ποιο πατάαααωωωωωωωωω;». Πατάς το κουµπί που δεν έχει αλλάξει ΠΟΤΕ θέση από τότε που εφευρέθηκε η φωτογραφία! ΠΑΝΩ ΔΕΞΙΑ! Άχρηστε! Να αγοράζεις κινητό µε 3 κάµερες πάνω ξέρεις όµως. Μπούρτζο µαλάκα στρουγκανόßλαχε!
Στους κωλο-σπασίκλες που πέρασαν πρώτοι Ιατρική και λένε ότι δε διάßαζαν συνέχεια: Κλασικά, συνέντευξη στις ειδήσεις: «Διάßαζα, αλλά έßγαινα κι έξω.». Ναι, έßγaινες. Έßγαινες απ' το δωµάτιο να δώσεις στη µάνα σου τον κουßά µε τα σκατά για να στον αδειάσει.
Σε όσους ψάχνουν τα κανάλια ένα-ένα και χρησιµοποιούν τα κουµπιά µε τα νούµερα αντί για το πάνω-κάτω: Κλασική µάνα µου: 1, 12, 2, 23, 3, 34, 4. Οπότε κάθοµαι εγώ δίπλα και ßλέπω: ΕΤ1, Extra 3, ET2, Τηλεφώς, Mega, Blue Sky, ΑΝΤ1, TV Magic. ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!Στους µπαϊσέξουαλ: Στρέιτ εντάξει. Γκέι εντάξει. Αλλά µπάι όχι! Δεν είσαι αναποφάσιστος, είσαι πλεονέκτης και ποζεράς. Διάλεξε τρύπα και µείνε σ' αυτή! Αλλιώς άντε γαµήσου. Ή άντε γάµα. Δεν ξέρω, µπερδεύτηκα.
Στους φίλους που κάνουν «δικιά τους» περίπλοκη χειραψία: Δεν έχουµε 1992! Ο Tupac πέθανε, ο Biggie πέθανε κι εσύ είσαι λευκός! Δεν έχεις καµιά σύνδεση µ' αυτήν την κουλτούρα. Είναι σα να ßγαίνεις έξω ντυµένος πειρατής. ΑΑΑΡΡΡ!
Σ' αυτούς που κόßουν το ßούτυρο κάθετα και δεν το ξύνουν παράλληλα στην επιφάνεια: Δεν είναι παγωτό. Είναι ßούτυρο! Κι εσύ είσαι σιχαµένος.
Στους τύπους που κάνουν µηνύσεις για ψυχική οδύνη: Ξαφνικά γεµίσαµε από «Αλέξης Κούγιας» wannabes! Δεν γουστάρεις κάτι που σου συνέßη και δεν έχεις να προσάψεις τίποτα σε κανέναν; Τσουπ! Ψυχική οδύνη! Επειδή οι γονείς σου ήταν κλασικοί Έλληνες µαλάκες»
Καλό μου ταξίδι ...
Άρα δεν προλαβαίνω. Μόνο 2 λόγια, ο Γιάννης έστειλε ένα πολύ καλό Link για το youtube όπου ο Πλεύρης και ο Ραφαηλίδης προτείνουν βιβλία για την νεολαία. Συμπέρασμα; ο αυνανισμός κάνει κακό στην υγεία. Να το δείτε.
Ο Μπιλ, έστειλε ένα γνωστό μονόλογο που κυκλοφορεί μήνες τώρα στα mails αλλά είναι τόσο καλό που είπα να το αντιγράψω στο post ….ακολουθεί ...
Τέλος δεν έχει συνταγή σήμερα, σας την χρωστάω.
«Σε όσους δεν έχουν λεφτά να κωλοφτιάξουν αµάξι αλλά παρόλα αυτά προσπαθούν: Είναι που είναι αυτή η ασχολία για τον πούτσο. Τουλάχιστον κάντο σε αµάξι που να αξίζει την αναßάθµιση. Αν σ' αφήναµε, εσύ θα 'ßαζες ζάντες και στην τοστιέρα σου! Ή κάνεις κάτι ολοκληρωµένα ή δεν το κάνεις καθόλου. Και όχι, το Σταρλετάκι των 900 κυßικών της µαµάς µε τα µπλε φωτάκια στα µπεκ των υαλοκαθαριστήρων ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΩΛΟΦΤΙΑΓΜΕΝΟ!
Σε όσους δεν ξεκολλάνε το διάφανο αυτοκολλητάκι απ' την οθόνη καινούργιου κινητού: Αν ο κατασκευαστής δεν ήθελε να το ßγάλεις, το αυτοκόλλητο δε θα είχε αυτή την ακρούλα που ξέχει λίγο! Στην ίδια κατηγορία ανήκουν αυτοί που δεν ßγάζουν τελείως το χρυσόχαρτο απ' το ßούτυρο. Δεν είναι δεύτερο προστατευτικό καπάκι! Είναι µια αηδία που όσο την κρατάς, τόσο πασαλείφεται µε ßούτυρο και µου κόßει την όρεξη!
Σε όσους έχουν hands-free και µιλάνε κρατώντας το κινητό στο ύψος του στήθους µε το ένα χέρι και το µικρόφωνο του hands free κοντά στο στόµα µε το άλλο χέρι: Για να καταλάßω... µέχρι χθες χρησιµοποιούσες ένα µόνο χέρι για να µιλάς στο κινητό. Οπότε παίρνεις hands free για να µη χρησιµοποιείς κανένα. Και τελικά καταλήγεις να χρησιµοποιείς και τα δύο. ΟΚ. Λογικό.
Στις σκυλούδες που ακούνε Χατζηγιάννη και το θεωρούν ροκ ξεκάρφωµα: Α, ναι! Κι ο Κοργιαλάς είναι γκοθάς, σωστά; Δεν ξεγελάς κανέναν Γωγώ, Φωφώ, Ζωζώ. Λυπάµαι.
Σ' αυτούς που το τηλεκοντρόλ το λένε «κοµπιούτερ»: Το κοµπιούτερ είναι ή ο υπολογιστής ή το κοµπιουτεράκι τσέπης ή αυτό που έχουνε στη ΝΑΣΑ και πιάνει 3 δωµάτια. Αν αλλάζεις κανάλι µε ένα απ' τα παραπάνω, πες µου κι εµένα πώς το κάνεις.
Σε όσους τρώνε κους κους. Κοίτα. Καταλαßαίνω ότι σ' αρέσει η λέξη κους κους. Και ξερώ ότι αν µπορούσες, θα αποκαλούσες κους κους ΟΛΑ τα φαγητά. Άκου τι γίνεται όµως. Πρώτον: ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΙΣΙΟ! Οι κόκκοι του είναι πολύ χοντροί για να τους καταπιείς και πολύ ψιλοί για να τους µασήσεις. Και δεύτερον: Δε λέγεται κους κους. Λέγεται ΠΛΗΓΟΥΡΙ! Ξενέρωσες;
Σε όσους έχουν στο αµάξι µούφα ηχοσύστηµα και παρόλα αυτά το παίζουν στη διαπασών: Τα µαµίσια ηχεία που έχεις φτιαχτήκαν για να παίζουν Μελωδία FM, όχι σαϊκεντέλικ! Από µια ένταση και πάνω ψαλιδίζουν τον ήχο, οπότε ούτε εσύ ακούς τίποτα, ούτε εµείς. Δε σπας αυτιά, σπας αρχίδια! Χαµήλωσέ το.
Σ' αυτούς που αντί για «καρτούν» ή «παιδικά» λένε «µίκι µάους»: Όποιον ξανακούσω να λέει «ο µικρός ßλέπει µίκι µάους» ή «Σάßßατο πρωί το Σταρ ßάζει µίκι µάους» και είναι κάτω των 70, οπότε ΞΕΡΕΙ ότι ßγήκαν κι άλλα καρτούν µετά το Μίκι Μάους, θα τον καρφώσω στο µήλο του Αδάµ µε µπετόßεργα!
Στους παπάρες που τους ζητάς να σε ßγάλουν µια φωτογραφία και σε κοιτάνε σα να τους ζήτησες να εξουδετερώσουν ßόµßα: «Ποιο πατάαααωωωωωωωωω;». Πατάς το κουµπί που δεν έχει αλλάξει ΠΟΤΕ θέση από τότε που εφευρέθηκε η φωτογραφία! ΠΑΝΩ ΔΕΞΙΑ! Άχρηστε! Να αγοράζεις κινητό µε 3 κάµερες πάνω ξέρεις όµως. Μπούρτζο µαλάκα στρουγκανόßλαχε!
Στους κωλο-σπασίκλες που πέρασαν πρώτοι Ιατρική και λένε ότι δε διάßαζαν συνέχεια: Κλασικά, συνέντευξη στις ειδήσεις: «Διάßαζα, αλλά έßγαινα κι έξω.». Ναι, έßγaινες. Έßγαινες απ' το δωµάτιο να δώσεις στη µάνα σου τον κουßά µε τα σκατά για να στον αδειάσει.
Σε όσους ψάχνουν τα κανάλια ένα-ένα και χρησιµοποιούν τα κουµπιά µε τα νούµερα αντί για το πάνω-κάτω: Κλασική µάνα µου: 1, 12, 2, 23, 3, 34, 4. Οπότε κάθοµαι εγώ δίπλα και ßλέπω: ΕΤ1, Extra 3, ET2, Τηλεφώς, Mega, Blue Sky, ΑΝΤ1, TV Magic. ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!Στους µπαϊσέξουαλ: Στρέιτ εντάξει. Γκέι εντάξει. Αλλά µπάι όχι! Δεν είσαι αναποφάσιστος, είσαι πλεονέκτης και ποζεράς. Διάλεξε τρύπα και µείνε σ' αυτή! Αλλιώς άντε γαµήσου. Ή άντε γάµα. Δεν ξέρω, µπερδεύτηκα.
Στους φίλους που κάνουν «δικιά τους» περίπλοκη χειραψία: Δεν έχουµε 1992! Ο Tupac πέθανε, ο Biggie πέθανε κι εσύ είσαι λευκός! Δεν έχεις καµιά σύνδεση µ' αυτήν την κουλτούρα. Είναι σα να ßγαίνεις έξω ντυµένος πειρατής. ΑΑΑΡΡΡ!
Σ' αυτούς που κόßουν το ßούτυρο κάθετα και δεν το ξύνουν παράλληλα στην επιφάνεια: Δεν είναι παγωτό. Είναι ßούτυρο! Κι εσύ είσαι σιχαµένος.
Στους τύπους που κάνουν µηνύσεις για ψυχική οδύνη: Ξαφνικά γεµίσαµε από «Αλέξης Κούγιας» wannabes! Δεν γουστάρεις κάτι που σου συνέßη και δεν έχεις να προσάψεις τίποτα σε κανέναν; Τσουπ! Ψυχική οδύνη! Επειδή οι γονείς σου ήταν κλασικοί Έλληνες µαλάκες»
Καλό μου ταξίδι ...
Τρίτη 8 Απριλίου 2008
Ρουμανία 2
Λοιπόν σήμερα έλεγα να γράψω για ένα ωραίο βιβλίο που διάβασα πριν λίγους μήνες, μίας και η Αννα μου ζήτησε να γράφω και για βιβλία που και που. Αλλά χτες βράδυ προέκυψε αστείο θέμα που νομίζω πρέπει να σας το περιγράψω.
Γενικά όταν είσαι σε τέτοιες χώρες προκύπτουν πολλά και διάφορα, αστεία και μη, που είναι άξια σχολιασμού.
Το ξενοδοχείο που μένω αυτή τη φορά, είναι μικρό 3-αστερο με όρεξη όμως όταν μεγαλώσει να γίνει 5-αστερο. Φτάνω βράδυ μετά από μία δύσκολη μέρα απ΄ ότι καταλαβαίνετε - με πρωινό ξύπνημα, πτήση, γραφείο, συναντήσεις, τραπεζώματα, επισκέψεις σε πελάτες, κλπ. Κατά τις 11:00 ήμουνα τελικά στο ξενοδοχείο και το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω ένα καυτό ντους και να ξεραθώ στον ύπνο.
Το δωμάτιο μικρό, αλλά με διπλό κρεβάτι, είχε και μινι-μπαρ με νεράκι και ένα ωραίο βραστήρα με κούπες για να φτιάχνεις στο δωμάτιο καφέ και τσάι, τέλεια! Μπαίνω λοιπόν κατ΄ ευθείαν στο μπάνιο. Είχε μία διαστημική ντουζιέρα, ημικυκλική με γυάλινες πόρτες που κλείνανε στεγανά και άρα δεν θα γινότανε λίμνη σε λίγο. Οι άνθρωποι είχανε επενδύσει, είχανε ξοδέψει χρήματα και φαινότανε! Μπαίνω στη ντουζιέρα ... εκεί αρχίζουν τα τραγικά. Υπήρχε μία από αυτές τις στήλες, τις τζακουζιέρες που λεω, που εκτός από το κλασικό τηλέφωνο είχε και 10 εκτοξευτήρες νερού αριστερά και δεξιά που μέσω του ρουμπινέ που ήταν στο κέντρο μπορούσες να ρυθμίσεις την πίεση του νερού. Αυτό το πράμα, είναι ακριβό, το ξέρω καλά γιατί ένα ανάλογο που έχω σπίτι μου, με πολύ λιγότερες δυνατότητες βέβαια, το είχα πληρώσει μία μικρή περιουσία πριν 5 χρόνια.
Ελα μου όμως που το συγκεκριμένο μαραφέτι, αυτός που το τοποθέτησε δεν ήξερε καν τι είναι, με αποτέλεσμα να το κρεμάσει στον τοίχο τις ντουζιέρας στα 2,5 μέτρα από το έδαφος!!! Φαντασθείτε λοιπόν ότι αυτό το πράμα είναι 1,5 μέτρο σύνολο. Το πάνω του μέρος έχει στο κέντρο του μία μπάρα όπου μπορείς να ανεβοκατεβάσεις το τηλέφωνο του ντους ανάλογα με το ύψος σου. Το κάτω του μέρος έχει αυτούς τους εκτοξευτήρες αριστερά και δεξιά, όπου μπορείς να τους κουνήσεις κυκλικά και να βάλεις το νερό σε χτυπάει σε συγκεκριμένα σημεία ώστε να σου κάνει –λέει- μασαζ.
Λογικά λοιπόν πρέπει να τοποθετηθεί σε συγκεκριμένο ύψος από το έδαφος ώστε να ρίχνει νερό στα πόδια, στην κοιλιά και στο στήθος, αντίστοιχα το ντους να καταβρέχει από ψηλά τόσο τους ψηλούς όσο και τους κοντούς και στο κάτω κάτω να μπορεί ο οποιοσδήποτε να φτάνει το τηλέφωνο του ντους! Το λιγότερο!
Το συγκεκριμένο όμως πέραν των καλών προθέσεων αυτών που το επέλεξαν και το αγόρασαν, δεν είχε καλή τύχη στα χέρια αυτών που το τοποθέτησαν και βέβαια αυτών που τους επέβλεπαν κλπ. Το τηλέφωνο του ντους ήταν περίπου στα 2,3 μέτρα, άρα εγώ με το 1,55 που είμαι, καμία απολύτως τύχη! Και άντε λες άσε το τηλέφωνο στην τύχη του, ας βάλουμε τους εκτοξευτήρες, μίας και υπάρχουν! Η πάνω σειρά ήταν στο 1,80 και η κάτω περίπου στο 1,20 άρα στο δικό μου ύψος κάποια έριχναν στα μαλλιά μου, κάποια στα μούτρα μου, και κάποια πάνω απο εμένα στο απόλυτο κενο. Αλλά και πιο ψηλός να ήταν κάποιος πάλι το 1,80 στα μούτρα του θα χτύπαγε. Για να λειτουργήσει όπως πρέπει αυτό πρέπει κάποιος να είναι πάνω από 2 μέτρα!!!
Φαντάζομαι λοιπόν τους κακόμοιρους τους εργάτες που τα βάλανε, από το «γκράβαρο» της Ρουμανίας που μη ξέροντας τι σκατά μαλακία είναι αυτό και σε τι χρησιμεύει απλά το βάλανε ψηλά για να μην βρέχετε! Ομοίως βέβαια και όλοι οι άλλοι μετά από αυτούς, οι εργοδηγοί, ο κατασκευαστής, ακόμα και ο ίδιος ο ιδιοκτήτης μιας και δεν το διορθώσανε, δεν καταλαβαίνουν τι χρησιμότητα του.
Έτσι λοιπόν βλέπεις μία ακριβή επένδυση, που υποτίθεται ανεβάζει την ποιότητα των υπηρεσιών του ξενοδοχείου να ακυρώνετε αυτομάτως. Αφου δεν το΄χεις ρε φίλε γιατί δεν πας για ψαρεμα;
Απ΄ ότι καταλάβατε έγινα παπί, έβρεξα τα μαλλιά μου (που δεν ήθελα) και βγήκα άρον, άρον από το ντους. Ξεράθηκα όμως στον ύπνο μετά και όλα καλά.
Αυτά λοιπόν τα νεα της ημέρας από το Βουκουρέστι.
Φαγάκια τώρα ...
Ένα από τα πιο ωραία και επιτυχημένα κεράσματα είναι η παστουρμαδόπιτα, ή αλλιώς πίτα Καισαρείας. Την έχω δει φτιαγμένη με πολλούς και διάφορους τρόπους, αλλά η καλύτερη – κατά τη γνώμη μου βέβαια – είναι η κλασσική που δεν έχει δεινοπαθήσει από τις εμπνευσμένες παρεμβάσεις των Σεφ. Πρέπει να είναι λεπτή, με φύλλο μπακλαβά, καλής ποιότητας χοντροκομμένο παστουρμά, χωρίς το τσιμένι (ο πολτός από πιπέρια και μπαχαρικά γύρω από το κρέας), τυρί κασέρι και λεπτοκομμένες και καλά στεγνωμένες ντομάτες. Επίσης δεν θέλει βούτυρο, ούτε ελαιόλαδο αλλά σπορέλαιο που θα τον κάνει ελαφρύ και δεν θα καλύψει το άρωμα του παστουρμά.
Παστουρμαδόπιτα
1 πακέτο φύλλο μπακλαβά
250 γρ. Παστουρμά
250 γρ κασέρι σε φέτες
2 ντομάτες μεγάλες κομμένες σε λεπτές ροδέλες
1 ποτήρι σπορέλαιο
μαυροσούσαμο
Κόβετε τις ντομάτες σε λεπτές φέτες και τις βάζετε σε χαρτί κουζίνας να απορροφήσει τα υγρά τους. Λαδώνετε το πυρέξ και απλώνετε κάτω 4 φύλλα καλά λαδωμένα μεταξύ τους. Μετά απλώνετε το τυρί, τον παστρουμά την ντομάτα και πάλι το τυρί (όσο περισσεύει). Από πάνω βάζετε 3 φύλλα, πάλι λαδωμένα. Διπλώνετε τις άκρες τους από κάτω και χαράζετε σε κομμάτια. Ραντίζετε λίγο με νερό την πίτα και ρίχνετε το μαυροσούσαμο. Ψήνετε στους 180 βαθμούς αέρα για 45 λεπτά ή μέχρι να χρυσίσει.
Εξασφαλισμένη επιτυχία σας λεω ....
Γενικά όταν είσαι σε τέτοιες χώρες προκύπτουν πολλά και διάφορα, αστεία και μη, που είναι άξια σχολιασμού.
Το ξενοδοχείο που μένω αυτή τη φορά, είναι μικρό 3-αστερο με όρεξη όμως όταν μεγαλώσει να γίνει 5-αστερο. Φτάνω βράδυ μετά από μία δύσκολη μέρα απ΄ ότι καταλαβαίνετε - με πρωινό ξύπνημα, πτήση, γραφείο, συναντήσεις, τραπεζώματα, επισκέψεις σε πελάτες, κλπ. Κατά τις 11:00 ήμουνα τελικά στο ξενοδοχείο και το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω ένα καυτό ντους και να ξεραθώ στον ύπνο.
Το δωμάτιο μικρό, αλλά με διπλό κρεβάτι, είχε και μινι-μπαρ με νεράκι και ένα ωραίο βραστήρα με κούπες για να φτιάχνεις στο δωμάτιο καφέ και τσάι, τέλεια! Μπαίνω λοιπόν κατ΄ ευθείαν στο μπάνιο. Είχε μία διαστημική ντουζιέρα, ημικυκλική με γυάλινες πόρτες που κλείνανε στεγανά και άρα δεν θα γινότανε λίμνη σε λίγο. Οι άνθρωποι είχανε επενδύσει, είχανε ξοδέψει χρήματα και φαινότανε! Μπαίνω στη ντουζιέρα ... εκεί αρχίζουν τα τραγικά. Υπήρχε μία από αυτές τις στήλες, τις τζακουζιέρες που λεω, που εκτός από το κλασικό τηλέφωνο είχε και 10 εκτοξευτήρες νερού αριστερά και δεξιά που μέσω του ρουμπινέ που ήταν στο κέντρο μπορούσες να ρυθμίσεις την πίεση του νερού. Αυτό το πράμα, είναι ακριβό, το ξέρω καλά γιατί ένα ανάλογο που έχω σπίτι μου, με πολύ λιγότερες δυνατότητες βέβαια, το είχα πληρώσει μία μικρή περιουσία πριν 5 χρόνια.
Ελα μου όμως που το συγκεκριμένο μαραφέτι, αυτός που το τοποθέτησε δεν ήξερε καν τι είναι, με αποτέλεσμα να το κρεμάσει στον τοίχο τις ντουζιέρας στα 2,5 μέτρα από το έδαφος!!! Φαντασθείτε λοιπόν ότι αυτό το πράμα είναι 1,5 μέτρο σύνολο. Το πάνω του μέρος έχει στο κέντρο του μία μπάρα όπου μπορείς να ανεβοκατεβάσεις το τηλέφωνο του ντους ανάλογα με το ύψος σου. Το κάτω του μέρος έχει αυτούς τους εκτοξευτήρες αριστερά και δεξιά, όπου μπορείς να τους κουνήσεις κυκλικά και να βάλεις το νερό σε χτυπάει σε συγκεκριμένα σημεία ώστε να σου κάνει –λέει- μασαζ.
Λογικά λοιπόν πρέπει να τοποθετηθεί σε συγκεκριμένο ύψος από το έδαφος ώστε να ρίχνει νερό στα πόδια, στην κοιλιά και στο στήθος, αντίστοιχα το ντους να καταβρέχει από ψηλά τόσο τους ψηλούς όσο και τους κοντούς και στο κάτω κάτω να μπορεί ο οποιοσδήποτε να φτάνει το τηλέφωνο του ντους! Το λιγότερο!
Το συγκεκριμένο όμως πέραν των καλών προθέσεων αυτών που το επέλεξαν και το αγόρασαν, δεν είχε καλή τύχη στα χέρια αυτών που το τοποθέτησαν και βέβαια αυτών που τους επέβλεπαν κλπ. Το τηλέφωνο του ντους ήταν περίπου στα 2,3 μέτρα, άρα εγώ με το 1,55 που είμαι, καμία απολύτως τύχη! Και άντε λες άσε το τηλέφωνο στην τύχη του, ας βάλουμε τους εκτοξευτήρες, μίας και υπάρχουν! Η πάνω σειρά ήταν στο 1,80 και η κάτω περίπου στο 1,20 άρα στο δικό μου ύψος κάποια έριχναν στα μαλλιά μου, κάποια στα μούτρα μου, και κάποια πάνω απο εμένα στο απόλυτο κενο. Αλλά και πιο ψηλός να ήταν κάποιος πάλι το 1,80 στα μούτρα του θα χτύπαγε. Για να λειτουργήσει όπως πρέπει αυτό πρέπει κάποιος να είναι πάνω από 2 μέτρα!!!
Φαντάζομαι λοιπόν τους κακόμοιρους τους εργάτες που τα βάλανε, από το «γκράβαρο» της Ρουμανίας που μη ξέροντας τι σκατά μαλακία είναι αυτό και σε τι χρησιμεύει απλά το βάλανε ψηλά για να μην βρέχετε! Ομοίως βέβαια και όλοι οι άλλοι μετά από αυτούς, οι εργοδηγοί, ο κατασκευαστής, ακόμα και ο ίδιος ο ιδιοκτήτης μιας και δεν το διορθώσανε, δεν καταλαβαίνουν τι χρησιμότητα του.
Έτσι λοιπόν βλέπεις μία ακριβή επένδυση, που υποτίθεται ανεβάζει την ποιότητα των υπηρεσιών του ξενοδοχείου να ακυρώνετε αυτομάτως. Αφου δεν το΄χεις ρε φίλε γιατί δεν πας για ψαρεμα;
Απ΄ ότι καταλάβατε έγινα παπί, έβρεξα τα μαλλιά μου (που δεν ήθελα) και βγήκα άρον, άρον από το ντους. Ξεράθηκα όμως στον ύπνο μετά και όλα καλά.
Αυτά λοιπόν τα νεα της ημέρας από το Βουκουρέστι.
Φαγάκια τώρα ...
Ένα από τα πιο ωραία και επιτυχημένα κεράσματα είναι η παστουρμαδόπιτα, ή αλλιώς πίτα Καισαρείας. Την έχω δει φτιαγμένη με πολλούς και διάφορους τρόπους, αλλά η καλύτερη – κατά τη γνώμη μου βέβαια – είναι η κλασσική που δεν έχει δεινοπαθήσει από τις εμπνευσμένες παρεμβάσεις των Σεφ. Πρέπει να είναι λεπτή, με φύλλο μπακλαβά, καλής ποιότητας χοντροκομμένο παστουρμά, χωρίς το τσιμένι (ο πολτός από πιπέρια και μπαχαρικά γύρω από το κρέας), τυρί κασέρι και λεπτοκομμένες και καλά στεγνωμένες ντομάτες. Επίσης δεν θέλει βούτυρο, ούτε ελαιόλαδο αλλά σπορέλαιο που θα τον κάνει ελαφρύ και δεν θα καλύψει το άρωμα του παστουρμά.
Παστουρμαδόπιτα
1 πακέτο φύλλο μπακλαβά
250 γρ. Παστουρμά
250 γρ κασέρι σε φέτες
2 ντομάτες μεγάλες κομμένες σε λεπτές ροδέλες
1 ποτήρι σπορέλαιο
μαυροσούσαμο
Κόβετε τις ντομάτες σε λεπτές φέτες και τις βάζετε σε χαρτί κουζίνας να απορροφήσει τα υγρά τους. Λαδώνετε το πυρέξ και απλώνετε κάτω 4 φύλλα καλά λαδωμένα μεταξύ τους. Μετά απλώνετε το τυρί, τον παστρουμά την ντομάτα και πάλι το τυρί (όσο περισσεύει). Από πάνω βάζετε 3 φύλλα, πάλι λαδωμένα. Διπλώνετε τις άκρες τους από κάτω και χαράζετε σε κομμάτια. Ραντίζετε λίγο με νερό την πίτα και ρίχνετε το μαυροσούσαμο. Ψήνετε στους 180 βαθμούς αέρα για 45 λεπτά ή μέχρι να χρυσίσει.
Εξασφαλισμένη επιτυχία σας λεω ....
Δευτέρα 7 Απριλίου 2008
Ρουμανία.
Μόλις έφτασα στο γραφείο μας στο Βουκουρέστι. Τους τελευταίους 3 μήνες το ανακαινίζουμε και σήμερα ήρθα με την εντύπωση ότι θα μπω σε ένα νέο, καθαρό χώρο, μιας και μου είχαν πει ότι η ανακαίνιση τελείωσε. Η αλήθεια είναι ότι τα χτισίματα τελείωσαν, αλλά το γραφείο απέχει πολύ από το να είναι ... γραφείο.
Δεν πετάνε τίποτα, αρχεία και φάκελοι από την επανάσταση του ΄21 είναι παντού, σπασμένες καρέκλες και αρχαία γραφεία, είναι τοποθετημένα ευλαβικά σε ένα από τα δωμάτια και περιμένουμε κάποιο μουσείο να μας τα ζητήσει!
Πετάξτε τα όλα, τους είπα.
Τρόμαξαν!
Μα μπορεί να τα χρειαστούμε, μου λεει ο Μαριάν ο οδηγός του γραφείου.
Τι να χρειαστούμε; τις παλιές σπασμένες καρέκλες ή παλιά φαξ όπου και τα γράμματα πλέον έχουν σβηστεί στο ξηρογραφικό χαρτί. Τι να πώ, δεν μπορώ να καταλάβω την μανία ορισμένων ανθρώπων να μην πετάνε τίποτα.
Να μιλήσεις με τον κύριο Ιλιεσκου (τον γηραιό πρώην διευθυντή του γραφείου) μου λένε. Άντε και να μιλήσω ...
- Κριστιάν τι κάνεις;
- ... μπλα μπλα μπλα - μισή ώρα ανασκόπηση όλων των προβλημάτων υγείας που έχει για πολλοστή φορά
- Ακου Κρίστι, λεω να πετάξω αυτά και εκείνα ....
- Οχι θα τα χρειαστούμε!
- Τι θα χρειαστούμε βρε παιδάκι μου τις προσφορές που κάναμε το 1994;
- Ναι να αντιγράψουμε τις μεθοδολογίες ...
- Μα Κριστι αν το 2008 αντιγράφουμε μεθοδολογίες του 1994 καήκαμε όχι σύμβαση δεν θα πάρουμε, ούτε τον οίκτο τους δεν θα πάρουμε.
- Τότε να κρατήσουμε τα σχέδια από τη προσφορά των νοσοκομείων. Μόνο τα σχέδια.
- Μα Κριστι αυτή ήταν προσφορά του 1998 και το ποιο πιθανό είναι ότι τα νοσοκομεία αυτά δεν υπάρχουν πλέον. Και στο κάτω κάτω της γραφής τι να τα κάνουμε τα σχέδια;;;;;
- ;;;; άνθρωποι ήμαστε μπορεί και να μας χρειαστούν!!!
Τι να πω και εγώ ο άνθρωπος, για να τον ηρεμήσω που θα πέταγα πράγματα, του υποσχέθηκα να κρατήσω τα σχέδια με αντάλλαγμα να πετάξω όλα τα παλιά και σπασμένα έπιπλα.
Αυτά λοιπόν τα νέα μας από τη Ρουμανία, ωραία περνάμε εδώ απ΄ ότι καταλαβαίνετε.
Ας πάμε τώρα στη συνταγή μας. Το σκεφτόμουνα στο αεροπλάνο τι συνταγή να σας γράψω και θυμήθηκα το χταπόδι που το κάνουμε τόσο εύκολα στην Αίγινα. Ξέρω ότι σας αρέσει πολύ και πολλές φορές με έχετε ρωτήσει πως το κάνουμε.
Χταπόδι τηγανιτό
1 μέτριο χταποδάκι,
Ελαιόλαδο,
Ξύδι,
Ρίγανη και θυμάρι
Καθαρίστε το χταποδάκι και σιγοβράστε το σε μία κατσαρόλα με 1 ποτήρι νερό. Θέλει περίπου 45 λεπτά βράσιμο μέχρι να μαλακώσει αρκετά αλλά να μην λιώσει κιόλας. Το σουρώνουμε και κρατάμε ¼ του ποτηριού από το ζωμό. Κόβουμε τα πόδια από το χταποδάκι. Σε ένα τηγάνι, ζεσταίνουμε το ελαιόλαδο, και προσθέτουμε τα πόδια του χταποδιού και το χυμό. Αφήνουμε το χταπόδι να τηγανιστεί και να ενωθούν τα υγρά του. Ρίχνουμε ξερή ρίγανη και το φρέσκο θυμάρι αν έχουμε. Και το δενδρολίβανο του πάει πάρα πολύ. Όταν απορροφηθεί όλο το υγρό και το χταπόδι πλέον τηγανίζετε και κολλάει στο τηγάνι, το σβήνουμε με το ξύδι και καπακώνουμε το τηγάνι ώστε να μην εξατμιστεί αμέσως το ξύδι, αλλά να παραμείνει στο τηγάνι και να καραμελώσει το χταπόδι. Το βγάζουμε και το σερβίρουμε. Είναι πολύ ωραίο και ζεστό και κρύο. Αλάτι δεν βάζουμε συνήθως, ανάλογα το χταπόδι αλλά για καλό και για κακό δοκιμάστε και αν νομίζετε ότι θέλει, τότε αλατίστε.
Με τον ίδιο τρόπο μπορείτε να κάνετε το χταπόδι κρασάτο, μόνο που στο τηγάνι θα προσθέσετε και ένα κρεμμύδι ψιλοκομμένο και αντί για ξύδι θα το σβήσετε με λευκό ξηρό κρασί.
Το χταπόδι γίνετε πολύ ωραίο και στο φούρνο τυλιγμένο σε λαδόχαρτο. Ομοίως όμως καλό είναι να το βράσετε λιγάκι, κανα μισάωρο καλά θα είναι, και να προσθέσετε στο λαδόχαρτο, κρεμμύδι ψιλοκομμένο, δαφνόφυλλα, λίγο κάπαρη και κρασί λευκό. Ψήστε το για 30 λεπτά σε δυνατό φούρνο.
Έχω άπειρες συνταγές για χταπόδια, μιας και στο σπίτι μου πάντα υπήρχαν χταπόδια που έπιανε ο πατέρας μου με ψαροντούφεκο. Το κλασσικό χταπόδι με κοφτό μακαρονάκι ήταν το καλοκαίρι μόνιμο φαγητό στο σπίτι μας. Δυστυχώς τα χταπόδια δεν είναι πλέον τόσα πολλά και αυτά των σούπερ μάρκετ καμία σχέση δεν έχουν με εκείνα τα παλιά που ήξερα από μικρή. Τώρα μπορεί να ακούγομαι γριά, σαν τη γιαγιά μου ένα πράγμα που καμία ντομάτα δεν της άρεσε, αλλά όπως και να το κάνουμε, η γεύση των υλικών έχει αλλάξει.
Σας προτείνω όμως να φτιάχνετε χταπόδια σπίτι σας είναι, εύκολο φαγητό, χωρίς πολλά λίπη και θερμίδες και μπορείτε να το μαγειρέψετε με δεκάδες τρόπους. Πρέπει να υπερβείτε το κλισέ του ψητού λάστιχου ή της βραστής τσίχλας που μας σερβίρουν συνήθως, και να μαγειρέψετε χταποδάκια, με πρωτότυπο και δημιουργικό τρόπο. Θα σας αρέσουν.
Δεν πετάνε τίποτα, αρχεία και φάκελοι από την επανάσταση του ΄21 είναι παντού, σπασμένες καρέκλες και αρχαία γραφεία, είναι τοποθετημένα ευλαβικά σε ένα από τα δωμάτια και περιμένουμε κάποιο μουσείο να μας τα ζητήσει!
Πετάξτε τα όλα, τους είπα.
Τρόμαξαν!
Μα μπορεί να τα χρειαστούμε, μου λεει ο Μαριάν ο οδηγός του γραφείου.
Τι να χρειαστούμε; τις παλιές σπασμένες καρέκλες ή παλιά φαξ όπου και τα γράμματα πλέον έχουν σβηστεί στο ξηρογραφικό χαρτί. Τι να πώ, δεν μπορώ να καταλάβω την μανία ορισμένων ανθρώπων να μην πετάνε τίποτα.
Να μιλήσεις με τον κύριο Ιλιεσκου (τον γηραιό πρώην διευθυντή του γραφείου) μου λένε. Άντε και να μιλήσω ...
- Κριστιάν τι κάνεις;
- ... μπλα μπλα μπλα - μισή ώρα ανασκόπηση όλων των προβλημάτων υγείας που έχει για πολλοστή φορά
- Ακου Κρίστι, λεω να πετάξω αυτά και εκείνα ....
- Οχι θα τα χρειαστούμε!
- Τι θα χρειαστούμε βρε παιδάκι μου τις προσφορές που κάναμε το 1994;
- Ναι να αντιγράψουμε τις μεθοδολογίες ...
- Μα Κριστι αν το 2008 αντιγράφουμε μεθοδολογίες του 1994 καήκαμε όχι σύμβαση δεν θα πάρουμε, ούτε τον οίκτο τους δεν θα πάρουμε.
- Τότε να κρατήσουμε τα σχέδια από τη προσφορά των νοσοκομείων. Μόνο τα σχέδια.
- Μα Κριστι αυτή ήταν προσφορά του 1998 και το ποιο πιθανό είναι ότι τα νοσοκομεία αυτά δεν υπάρχουν πλέον. Και στο κάτω κάτω της γραφής τι να τα κάνουμε τα σχέδια;;;;;
- ;;;; άνθρωποι ήμαστε μπορεί και να μας χρειαστούν!!!
Τι να πω και εγώ ο άνθρωπος, για να τον ηρεμήσω που θα πέταγα πράγματα, του υποσχέθηκα να κρατήσω τα σχέδια με αντάλλαγμα να πετάξω όλα τα παλιά και σπασμένα έπιπλα.
Αυτά λοιπόν τα νέα μας από τη Ρουμανία, ωραία περνάμε εδώ απ΄ ότι καταλαβαίνετε.
Ας πάμε τώρα στη συνταγή μας. Το σκεφτόμουνα στο αεροπλάνο τι συνταγή να σας γράψω και θυμήθηκα το χταπόδι που το κάνουμε τόσο εύκολα στην Αίγινα. Ξέρω ότι σας αρέσει πολύ και πολλές φορές με έχετε ρωτήσει πως το κάνουμε.
Χταπόδι τηγανιτό
1 μέτριο χταποδάκι,
Ελαιόλαδο,
Ξύδι,
Ρίγανη και θυμάρι
Καθαρίστε το χταποδάκι και σιγοβράστε το σε μία κατσαρόλα με 1 ποτήρι νερό. Θέλει περίπου 45 λεπτά βράσιμο μέχρι να μαλακώσει αρκετά αλλά να μην λιώσει κιόλας. Το σουρώνουμε και κρατάμε ¼ του ποτηριού από το ζωμό. Κόβουμε τα πόδια από το χταποδάκι. Σε ένα τηγάνι, ζεσταίνουμε το ελαιόλαδο, και προσθέτουμε τα πόδια του χταποδιού και το χυμό. Αφήνουμε το χταπόδι να τηγανιστεί και να ενωθούν τα υγρά του. Ρίχνουμε ξερή ρίγανη και το φρέσκο θυμάρι αν έχουμε. Και το δενδρολίβανο του πάει πάρα πολύ. Όταν απορροφηθεί όλο το υγρό και το χταπόδι πλέον τηγανίζετε και κολλάει στο τηγάνι, το σβήνουμε με το ξύδι και καπακώνουμε το τηγάνι ώστε να μην εξατμιστεί αμέσως το ξύδι, αλλά να παραμείνει στο τηγάνι και να καραμελώσει το χταπόδι. Το βγάζουμε και το σερβίρουμε. Είναι πολύ ωραίο και ζεστό και κρύο. Αλάτι δεν βάζουμε συνήθως, ανάλογα το χταπόδι αλλά για καλό και για κακό δοκιμάστε και αν νομίζετε ότι θέλει, τότε αλατίστε.
Με τον ίδιο τρόπο μπορείτε να κάνετε το χταπόδι κρασάτο, μόνο που στο τηγάνι θα προσθέσετε και ένα κρεμμύδι ψιλοκομμένο και αντί για ξύδι θα το σβήσετε με λευκό ξηρό κρασί.
Το χταπόδι γίνετε πολύ ωραίο και στο φούρνο τυλιγμένο σε λαδόχαρτο. Ομοίως όμως καλό είναι να το βράσετε λιγάκι, κανα μισάωρο καλά θα είναι, και να προσθέσετε στο λαδόχαρτο, κρεμμύδι ψιλοκομμένο, δαφνόφυλλα, λίγο κάπαρη και κρασί λευκό. Ψήστε το για 30 λεπτά σε δυνατό φούρνο.
Έχω άπειρες συνταγές για χταπόδια, μιας και στο σπίτι μου πάντα υπήρχαν χταπόδια που έπιανε ο πατέρας μου με ψαροντούφεκο. Το κλασσικό χταπόδι με κοφτό μακαρονάκι ήταν το καλοκαίρι μόνιμο φαγητό στο σπίτι μας. Δυστυχώς τα χταπόδια δεν είναι πλέον τόσα πολλά και αυτά των σούπερ μάρκετ καμία σχέση δεν έχουν με εκείνα τα παλιά που ήξερα από μικρή. Τώρα μπορεί να ακούγομαι γριά, σαν τη γιαγιά μου ένα πράγμα που καμία ντομάτα δεν της άρεσε, αλλά όπως και να το κάνουμε, η γεύση των υλικών έχει αλλάξει.
Σας προτείνω όμως να φτιάχνετε χταπόδια σπίτι σας είναι, εύκολο φαγητό, χωρίς πολλά λίπη και θερμίδες και μπορείτε να το μαγειρέψετε με δεκάδες τρόπους. Πρέπει να υπερβείτε το κλισέ του ψητού λάστιχου ή της βραστής τσίχλας που μας σερβίρουν συνήθως, και να μαγειρέψετε χταποδάκια, με πρωτότυπο και δημιουργικό τρόπο. Θα σας αρέσουν.
Κυριακή 6 Απριλίου 2008
Κάποιος, κάποια, κάποιο.
Κάθεσαι ωραία ωραία και βλέπεις τηλεόραση ή ακούς ραδιόφωνο. Έχετε προσέξει πόσο συχνά οι πάντες χρησιμοποιούν την λέξη κάποιος-α-ο; Είναι σαν τη τσίχλα. Παντού! Όσο πιο αμόρφωτος είναι ο ομιλών τόσο πιο συχνά ακούς και αυτή τη λέξη. Ακούω λοιπόν, έναν αθλητικό ρεπόρτερ να λεει στη TV, ... «...αν κάποιος έδωσε κάποια αναβολικά σε κάποιους αθλητές ...», άραγε τι θέλει να πει ο ποιητής! Μου τι δίνει, η συχνότητα χρήσης αυτής της λέξης, χωρίς κανένα περιορισμό. Δείχνει φτωχό λεξιλόγιο αλλά δείχνει επίσης και μιμητισμό. Κάποτε το άκουγες μόνο από τους παίχτες των ριάλιτι, τώρα, νομίζω, το ακούς παντού.
Άλλο θέμα τώρα, αύριο πάω Βουκουρέστι, μιας και τελείωσε το summit. Η κοπέλα που έρχεται και με βοηθάει με τις δουλείες στο σπίτι, είναι Ρουμάνα, και την Πέμπτη ήταν σπίτι μου. Μιλάγαμε λοιπόν για τη Ρουμανία και με ρωτάει,
- Τι είναι αυτό το «σάμιτ» που μου έλεγε η κόρη μου στο τηλέφωνο;
- Η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ, της λεω
- Και πάντα το λένε σαμιτ, δεν μπορούν να το πουν στα ρουμάνικα;
- Και βέβαια μπορούν εντός Ρουμανίας να το λένε στα ρουμανικά, αλλά τα αγγλικά είναι έτσι και αλλιώς η γλώσσα επικοινωνίας σε τέτοια διεθνή γεγονότα.
- Τότε γιατί και εντός Ρουμανίας το λένε σαμιτ και δεν καταλαβαίνει ο κόσμος; το σαμιτ, το σάμιτ ...!!!
- Τι να σου πω, της λεω, δεν ξέρω
- Ξέρω εγώ, μου λεει, γιατί είναι κομπλεξικοί! Τώρα που είμαστε στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, τα ρουμανικά δεν είναι καλή γλώσσα, τώρα όλοι πρέπει να μιλάμε αγγλικά, λες και αν λεμε τι συνάντηση σαμιτ, σημαίνει ότι γίναμε σαν τους αμερικανούς.
Τι να τις πεις αυτής της γυναίκας; Πολύ δε περισσότερο, που εγώ ξέρω ότι αυτές τις 4 ημέρες στο Βουκουρέστι έγινε ΧΑΜΟΣ. Ο δημόσιος τομέας δεν λειτούργησε, όλοι οι υπάλληλοι πήραν υποχρεωτική άδεια για μία εβδομάδα. Πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά, και οι περισσότεροι δρόμοι στο κέντρο της πόλης ήταν αποκλεισμένοι. Για να πάς στο γραφείο της εταιρίας μας, πού είναι καράκεντρο, έπρεπε να περπατήσεις χιλιόμετρα μιας και οι δρόμοι ήταν κλειστοί, και δεν υπήρχαν μέσα μαζικής μεταφοράς. Ούτε το μετρό δεν λειτουργούσε. Στο δρόμο δε υπήρχαν μπλόκα και γινότανε εξακρίβωση στοιχείων. Και αυτό όχι για κάποιες ώρες αλλά για 4 ημέρες!!! Και γιατί; απλά γιατί οι αρχηγοί μερικών κρατών επισκέφτηκαν τη χώρα. Κατάλοιπα της εποχής του Τσαουσέσκου θα μου πείτε, και θα συμφωνούσα αν δεν ήξερα ότι για τους περισσότερους νέους Ρουμάνους το «σαμιτ» ήταν το πιο σημαντικό γεγονός για την χώρα τους τα τελευταία χρόνια γιατί, λεει, έδειξαν στον έξω κόσμο τον πολιτισμό τους!! Τι παίρνουν άραγε;
Φαγάκια τώρα, ...
Μία πολύ ωραία τυρόπιτα, που φτιάχνω αιώνες τώρα, και είναι αρκετά εύκολη νομίζω.
Τυρόπιτα με ανθότυρο.
1 πακέτο φύλλο κρούστας
600 γρ ανθότυρο
4 αυγά
1 πακέτο βούτυρο αλατισμένο
πιπέρι.
Λιώνετε ελαφρά το βούτυρο, χωρίς να το κάψετε. Τρίβετε το ανθότυρο σε ένα μπολ και ανακατεύετε με το πιπέρι και τα αυγά που τα έχετε χτυπημένα ελαφρώς.
Βουτυρώνετε ένα πυρέξ. Απλώνετε ένα φύλλο στο πάγκο της κουζίνας (με τη στενή του πλευρά προς εσάς) και με ένα πινέλο το βουτυρώνετε. Βάζετε από πάνω ένα μισό φύλλο, στην ίδια διάσταση, και απλώνετε με ένα κουτάλι λίγη από τη γέμιση πάνω στο μισό φύλο. Το τυλίγετε ρολό. Προσοχή ώστε η γέμιση να υπάρχει σε όλη την επιφάνεια του μισού φύλου, και κυρίως στις άκρες. Βάζετε το ρολό στο πυρέξ, και επαναλαμβάνετε με τα υπόλοιπα φύλλα και μέχρι να τελειώσει η γέμιση. Για ένα παραλληλόγραμμο πυρέξ, συνηθισμένου μεγέθους θα φτιάξετε και με την πιο πάνω ποσότητα γέμισης θα φτιάξετε περίπου 8 ρολά. Περιχύνετε την πίτα με το υπόλοιπο βούτυρο και την ψήνετε για 45 λεπτά σε φούρνο με αέρα στους 180 βαθμούς. Η πίτα θα φουσκώσει και μπορείτε να την κόψετε σε 5 κομμάτια ανά ρολό. Αυτή η τυρόπιτα είναι πρακτική για τη δουλειά, ή το σχολείο, ή για πάρτι και εκδρομές γιατί απλά δεν θέλει μαχαιροπίρουνο για να την φας, γίνετε σαν τα ρολάκια του εμπορίου.
Αυτά, και καλό μου ταξίδι.
Άλλο θέμα τώρα, αύριο πάω Βουκουρέστι, μιας και τελείωσε το summit. Η κοπέλα που έρχεται και με βοηθάει με τις δουλείες στο σπίτι, είναι Ρουμάνα, και την Πέμπτη ήταν σπίτι μου. Μιλάγαμε λοιπόν για τη Ρουμανία και με ρωτάει,
- Τι είναι αυτό το «σάμιτ» που μου έλεγε η κόρη μου στο τηλέφωνο;
- Η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ, της λεω
- Και πάντα το λένε σαμιτ, δεν μπορούν να το πουν στα ρουμάνικα;
- Και βέβαια μπορούν εντός Ρουμανίας να το λένε στα ρουμανικά, αλλά τα αγγλικά είναι έτσι και αλλιώς η γλώσσα επικοινωνίας σε τέτοια διεθνή γεγονότα.
- Τότε γιατί και εντός Ρουμανίας το λένε σαμιτ και δεν καταλαβαίνει ο κόσμος; το σαμιτ, το σάμιτ ...!!!
- Τι να σου πω, της λεω, δεν ξέρω
- Ξέρω εγώ, μου λεει, γιατί είναι κομπλεξικοί! Τώρα που είμαστε στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, τα ρουμανικά δεν είναι καλή γλώσσα, τώρα όλοι πρέπει να μιλάμε αγγλικά, λες και αν λεμε τι συνάντηση σαμιτ, σημαίνει ότι γίναμε σαν τους αμερικανούς.
Τι να τις πεις αυτής της γυναίκας; Πολύ δε περισσότερο, που εγώ ξέρω ότι αυτές τις 4 ημέρες στο Βουκουρέστι έγινε ΧΑΜΟΣ. Ο δημόσιος τομέας δεν λειτούργησε, όλοι οι υπάλληλοι πήραν υποχρεωτική άδεια για μία εβδομάδα. Πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά, και οι περισσότεροι δρόμοι στο κέντρο της πόλης ήταν αποκλεισμένοι. Για να πάς στο γραφείο της εταιρίας μας, πού είναι καράκεντρο, έπρεπε να περπατήσεις χιλιόμετρα μιας και οι δρόμοι ήταν κλειστοί, και δεν υπήρχαν μέσα μαζικής μεταφοράς. Ούτε το μετρό δεν λειτουργούσε. Στο δρόμο δε υπήρχαν μπλόκα και γινότανε εξακρίβωση στοιχείων. Και αυτό όχι για κάποιες ώρες αλλά για 4 ημέρες!!! Και γιατί; απλά γιατί οι αρχηγοί μερικών κρατών επισκέφτηκαν τη χώρα. Κατάλοιπα της εποχής του Τσαουσέσκου θα μου πείτε, και θα συμφωνούσα αν δεν ήξερα ότι για τους περισσότερους νέους Ρουμάνους το «σαμιτ» ήταν το πιο σημαντικό γεγονός για την χώρα τους τα τελευταία χρόνια γιατί, λεει, έδειξαν στον έξω κόσμο τον πολιτισμό τους!! Τι παίρνουν άραγε;
Φαγάκια τώρα, ...
Μία πολύ ωραία τυρόπιτα, που φτιάχνω αιώνες τώρα, και είναι αρκετά εύκολη νομίζω.
Τυρόπιτα με ανθότυρο.
1 πακέτο φύλλο κρούστας
600 γρ ανθότυρο
4 αυγά
1 πακέτο βούτυρο αλατισμένο
πιπέρι.
Λιώνετε ελαφρά το βούτυρο, χωρίς να το κάψετε. Τρίβετε το ανθότυρο σε ένα μπολ και ανακατεύετε με το πιπέρι και τα αυγά που τα έχετε χτυπημένα ελαφρώς.
Βουτυρώνετε ένα πυρέξ. Απλώνετε ένα φύλλο στο πάγκο της κουζίνας (με τη στενή του πλευρά προς εσάς) και με ένα πινέλο το βουτυρώνετε. Βάζετε από πάνω ένα μισό φύλλο, στην ίδια διάσταση, και απλώνετε με ένα κουτάλι λίγη από τη γέμιση πάνω στο μισό φύλο. Το τυλίγετε ρολό. Προσοχή ώστε η γέμιση να υπάρχει σε όλη την επιφάνεια του μισού φύλου, και κυρίως στις άκρες. Βάζετε το ρολό στο πυρέξ, και επαναλαμβάνετε με τα υπόλοιπα φύλλα και μέχρι να τελειώσει η γέμιση. Για ένα παραλληλόγραμμο πυρέξ, συνηθισμένου μεγέθους θα φτιάξετε και με την πιο πάνω ποσότητα γέμισης θα φτιάξετε περίπου 8 ρολά. Περιχύνετε την πίτα με το υπόλοιπο βούτυρο και την ψήνετε για 45 λεπτά σε φούρνο με αέρα στους 180 βαθμούς. Η πίτα θα φουσκώσει και μπορείτε να την κόψετε σε 5 κομμάτια ανά ρολό. Αυτή η τυρόπιτα είναι πρακτική για τη δουλειά, ή το σχολείο, ή για πάρτι και εκδρομές γιατί απλά δεν θέλει μαχαιροπίρουνο για να την φας, γίνετε σαν τα ρολάκια του εμπορίου.
Αυτά, και καλό μου ταξίδι.
Σάββατο 5 Απριλίου 2008
Συγκλονισμένη η κοινή γνώμη!!
Είμαι σπιτάκι μου, και χουζουρεύω στον καναπέ, διαβάζω εφημερίδα και ξεκουράζομαι. Η τηλεόραση παίζει αλλά δεν ακούω με προσοχή, πιάνει το αυτί μου πράγματα. Ειδήσεις λοιπόν, και αφού αναλύσαμε το σκοπιανό, να και το άλλο μεγάλο θέμα της ημέρας, ......
Συγκλονισμένη η κοινή γνώμη!!! Για την υπόθεση των αναβολικών στην άρση βαρών!! Όχι τώρα να μου πείτε ποιος συγκλονίστηκε. Ποιος από, εσάς που ξέρω και με ξέρετε, έπεσε από τα σύννεφα, ποιος;;; Όποιος αισθάνεται έτσι να με πάρει τηλέφωνο τώρα και να μου το πει, και να μου το εξηγήσει.
Πολλές φορές οι φίλοι μου λένε, ότι ζω στον κόσμο μου και ότι νομίζω ότι όλος ο κόσμος σκέφτεται σαν εμένα. Πιθανόν, αλλά στο συγκεκριμένο θέμα, πείτε μου ποιος πίστευε ότι αυτά τα γομάρια, με τα παραμορφωμένα σώματα, δεν ήταν τίγκα στα χημικά. Γιατί ΜΟΝΟ αυτοί που πίστευαν κάτι τέτοιο πιθανόν να συγκλονίστηκαν!! Προς τι λοιπόν αυτά τα κλισέ; γιατί οι δημοσιογράφοι χρησιμοποιούν τέτοιες εκφράσεις;
Άλλο θέμα τώρα πάλι από τις ειδήσεις, 100 εκ. Δολάρια, έχει λεει βγάλει ο κύριος Μπιλ Κλιντον από τότε που έφυγε από τον Λευκό Οίκο. Να το βάλω σε δραχμούλες να το καταλάβουμε και εμείς οι ηλίθιοι, περίπου 25 Δις Δραχμές!!! Πολλές οι απορίες, όταν ακούς τέτοια νούμερα. Πρώτο τι σκατά έχει πατάξει αυτός ο άνθρωπος και έβγαλε τόσα χρήματα σε τόσα λίγα χρόνια. Και 2ον τι τα κάνει; γιατί δεν κάθετε ήσυχος ήσυχος να τα φαει, παρά τρέχει σε εκστρατείες και τέτοια και ξυπνάει αγριοχάραμα και κουράζετε; Δεν θα τα καταλάβω ποτέ αυτά τα πράγματα.
Πιστεύω ότι το να παράγεις και να είσαι χρήσιμος στην κοινωνία είναι η ουσιαστική μας συμβολή στην εξέλιξη, είναι το ΄θετικό μας αποτύπωμα΄ στη γη. Αντίθετα, το να μην παράγεις και να μην είσαι χρήσιμος είναι αντικοινωνικό και η χαμένη ενέργεια είναι αρνητικό αποτύπωμα, αλλά εντάξει ο κύριος παρήγαγε, ήταν πλανητάρχης, τέλος. Ας πάει σπίτι του τώρα να φαει τα 25 δις και ας μας απαλλάξει από την παρουσία του.
Είχα τραπέζι χτες σε συναδέλφους, περάσαμε καλά, και γελάσαμε πολύ. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό, σας το έχω ξαναπεί. Το να έρχονται φίλοι σπίτι να μιλάμε σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον, να γελάμε, να τρωμε, είναι ότι καλύτερο για μένα.
Στον Μιχάλη και στην Πένυ άρεσε λοιπόν πολύ ένα ελαφρύ γλυκάκι που έφτιαξα. Μιας και το μενού είχε ψάρια και θαλασσινά, ήθελα να φτιάξω ένα γλυκό που να ταιριάζει με τα ψάρια και ταυτόχρονα να είναι ελαφρύ μιας και το δεύτερο γλυκό που είχα – ξέρετε για αργότερα – ήταν βαρύ, τάρτα σοκολάτας με πικραμύγδαλο.
Έφτιαξα λοιπόν μια Μους Λεμόνι, και τους άρεσε τόσο που υποσχέθηκα να τη βάλω στο blog. Πρέπει να ξέρετε ότι υπάρχουν πολλές διαφορετικές συνταγές για μους, αλλά βασικά χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, αυτές με μαρέγκα και αυτές με σαντιγί. Η δικιά μου ήταν με μαρέγκα, άλλη φορά όμως θα σας δώσω και μία με σαντιγί.
Μους Λεμόνι και Λαιμ
3 λεμόνια
4 λάιμ
7 κ.σ. ζάχαρη,
3 αυγά
2 κ.σ. κορν φλάουερ
40 γρ. Αμύγδαλο φιλέ ή ελαφρά σπασμένο στο μουλτι.
Δυόσμος για διακόσμηση.
Στύβετε τα λεμόνια και τα λαιμ και κρατάτε το ξύσμα από 1 λεμόνι και 1 λαιμ.(αν δεν έχετε λαιμ βάλτε μόνο λεμόνια). Ανακατέψτε σε ένα μπολ του κρόκους από τα αυγά με τη ζάχαρη και το κορν φλαουερ. Ζεσταίνετε το χυμό από τα λεμόνια και τα λαιμ, ελαφρά σε μία κατσαρόλα. Ρίχνετε προσεχτικά το ζεστό χυμό στο μίγμα με τους κρόκους ανακατεύετε πάνω στην εστία να πήξει ελαφριά. Χτυπάτε τα ασπράδια σε μία σφιχτή μαρέγκα. Ανακατεύετε τη μαρέγκα με το κρύο – πλέον – χυμό με ελαφρές κινήσεις από τον πάτο προς τα πάνω ώστε να μην χαλάσει η μαρέγκα. Ρίχτε και το αμύγδαλο και σερβίρετε σε ποτήρια ή μεγάλο μπολ. Πασπαλίστε με το ξύσμα και διακομίστε με τον δυόσμο. Βάλτε στο ψυγείο να κρυώσει για 2 ώρες τουλάχιστον.
Είναι πάρα πολύ ελαφρύ και δροσιστικό, χωρίς να είναι πολύ γλυκό.
Συγκλονισμένη η κοινή γνώμη!!! Για την υπόθεση των αναβολικών στην άρση βαρών!! Όχι τώρα να μου πείτε ποιος συγκλονίστηκε. Ποιος από, εσάς που ξέρω και με ξέρετε, έπεσε από τα σύννεφα, ποιος;;; Όποιος αισθάνεται έτσι να με πάρει τηλέφωνο τώρα και να μου το πει, και να μου το εξηγήσει.
Πολλές φορές οι φίλοι μου λένε, ότι ζω στον κόσμο μου και ότι νομίζω ότι όλος ο κόσμος σκέφτεται σαν εμένα. Πιθανόν, αλλά στο συγκεκριμένο θέμα, πείτε μου ποιος πίστευε ότι αυτά τα γομάρια, με τα παραμορφωμένα σώματα, δεν ήταν τίγκα στα χημικά. Γιατί ΜΟΝΟ αυτοί που πίστευαν κάτι τέτοιο πιθανόν να συγκλονίστηκαν!! Προς τι λοιπόν αυτά τα κλισέ; γιατί οι δημοσιογράφοι χρησιμοποιούν τέτοιες εκφράσεις;
Άλλο θέμα τώρα πάλι από τις ειδήσεις, 100 εκ. Δολάρια, έχει λεει βγάλει ο κύριος Μπιλ Κλιντον από τότε που έφυγε από τον Λευκό Οίκο. Να το βάλω σε δραχμούλες να το καταλάβουμε και εμείς οι ηλίθιοι, περίπου 25 Δις Δραχμές!!! Πολλές οι απορίες, όταν ακούς τέτοια νούμερα. Πρώτο τι σκατά έχει πατάξει αυτός ο άνθρωπος και έβγαλε τόσα χρήματα σε τόσα λίγα χρόνια. Και 2ον τι τα κάνει; γιατί δεν κάθετε ήσυχος ήσυχος να τα φαει, παρά τρέχει σε εκστρατείες και τέτοια και ξυπνάει αγριοχάραμα και κουράζετε; Δεν θα τα καταλάβω ποτέ αυτά τα πράγματα.
Πιστεύω ότι το να παράγεις και να είσαι χρήσιμος στην κοινωνία είναι η ουσιαστική μας συμβολή στην εξέλιξη, είναι το ΄θετικό μας αποτύπωμα΄ στη γη. Αντίθετα, το να μην παράγεις και να μην είσαι χρήσιμος είναι αντικοινωνικό και η χαμένη ενέργεια είναι αρνητικό αποτύπωμα, αλλά εντάξει ο κύριος παρήγαγε, ήταν πλανητάρχης, τέλος. Ας πάει σπίτι του τώρα να φαει τα 25 δις και ας μας απαλλάξει από την παρουσία του.
Είχα τραπέζι χτες σε συναδέλφους, περάσαμε καλά, και γελάσαμε πολύ. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό, σας το έχω ξαναπεί. Το να έρχονται φίλοι σπίτι να μιλάμε σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον, να γελάμε, να τρωμε, είναι ότι καλύτερο για μένα.
Στον Μιχάλη και στην Πένυ άρεσε λοιπόν πολύ ένα ελαφρύ γλυκάκι που έφτιαξα. Μιας και το μενού είχε ψάρια και θαλασσινά, ήθελα να φτιάξω ένα γλυκό που να ταιριάζει με τα ψάρια και ταυτόχρονα να είναι ελαφρύ μιας και το δεύτερο γλυκό που είχα – ξέρετε για αργότερα – ήταν βαρύ, τάρτα σοκολάτας με πικραμύγδαλο.
Έφτιαξα λοιπόν μια Μους Λεμόνι, και τους άρεσε τόσο που υποσχέθηκα να τη βάλω στο blog. Πρέπει να ξέρετε ότι υπάρχουν πολλές διαφορετικές συνταγές για μους, αλλά βασικά χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, αυτές με μαρέγκα και αυτές με σαντιγί. Η δικιά μου ήταν με μαρέγκα, άλλη φορά όμως θα σας δώσω και μία με σαντιγί.
Μους Λεμόνι και Λαιμ
3 λεμόνια
4 λάιμ
7 κ.σ. ζάχαρη,
3 αυγά
2 κ.σ. κορν φλάουερ
40 γρ. Αμύγδαλο φιλέ ή ελαφρά σπασμένο στο μουλτι.
Δυόσμος για διακόσμηση.
Στύβετε τα λεμόνια και τα λαιμ και κρατάτε το ξύσμα από 1 λεμόνι και 1 λαιμ.(αν δεν έχετε λαιμ βάλτε μόνο λεμόνια). Ανακατέψτε σε ένα μπολ του κρόκους από τα αυγά με τη ζάχαρη και το κορν φλαουερ. Ζεσταίνετε το χυμό από τα λεμόνια και τα λαιμ, ελαφρά σε μία κατσαρόλα. Ρίχνετε προσεχτικά το ζεστό χυμό στο μίγμα με τους κρόκους ανακατεύετε πάνω στην εστία να πήξει ελαφριά. Χτυπάτε τα ασπράδια σε μία σφιχτή μαρέγκα. Ανακατεύετε τη μαρέγκα με το κρύο – πλέον – χυμό με ελαφρές κινήσεις από τον πάτο προς τα πάνω ώστε να μην χαλάσει η μαρέγκα. Ρίχτε και το αμύγδαλο και σερβίρετε σε ποτήρια ή μεγάλο μπολ. Πασπαλίστε με το ξύσμα και διακομίστε με τον δυόσμο. Βάλτε στο ψυγείο να κρυώσει για 2 ώρες τουλάχιστον.
Είναι πάρα πολύ ελαφρύ και δροσιστικό, χωρίς να είναι πολύ γλυκό.
Πέμπτη 3 Απριλίου 2008
Χυλόπιτα και Χυλοπίτες
Η εικόνα υποδοχής των επισήμων στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, ήταν ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ!!
Δεν ξέρω αν προσέξατε, αριστερά ήταν ο Basescu, ο Πρόεδρος της Ρουμανίας, πρώην Δήμαρχος Βουκουρεστίου και πρώην καπετάνιος, που έχει κατηγορηθεί πολλές φορές για διάφορες μαϊμουδιές με λαθρεμπόριο, κλπ, (συνηθισμένα πράγματα για τη Ρουμανία), και η κυρία του παραδίπλα.
Δεξιά ήταν εκείνος ο Ολλανδός με το περίεργο όνομα, που είναι το αφεντικό στο ΝΑΤΟ, και παραδίπλα η κυρία του. Το προσέξατε λοιπόν αυτό το ζευγάρι από την Ολλανδία; Ο μάγκας, ψήλος και ευθυτενής, όπως όλοι οι Ολλανδοί, καθότανε ΣΥΝΕΧΕΙΑ στην γνωστή στρατιωτική στάση με ελαφρά ανοιγμένα πόδια και το χέρια πιασμένα πίσω. Κοίταζε δε μπροστά, αγέρωχα «ωσάν να θωρούσε τον οχτρό», και όταν πλησίαζε κανένα βούρλο έσκυβε, χαιρετούσε, και έτεινε το χέρι του να συστήσει την κυριούλα δίπλα του. Τότε πρόσεχες το πλάσμα δίπλα, Η θεία μου η Ευδοξία!!! Μία κυριούλα με μόνιμο χαμόγελο οδοντόπαστας και τα χέρια διπλωμένα στο ύψος του στομαχιού, λες και ήταν σε μνημόσυνο ή είχε στομαχόπονο. Κάποια δε από τα βούρλα ήθελαν να τη φιλήσουν, λες και ανοίγανε μαζί φύλλα την προηγούμενη, και τότε η αμηχανία της ήταν σαφώς έκδηλη, δεν ήξερε τι να κάνει. Τη λυπήθηκα την κακομοίρα! Τι ήθελε αυτή εκεί; αντί να είναι σπιτάκι της σε κάποια ήσυχη ολλανδική πόλη, σαν το Αααρνεμ ας πούμε, να φροντίζει τα εγγόνια της και να κάνει ποδήλατο.
Κατά τα άλλα, μες τη βλακεία μας και εμείς, είχαμε τεράστια διπλωματική νίκη, είμαστε μία άλλη χώρα πλέον, κοιμηθήκαμε κουρελήδες ξυπνήσαμε πρίγκιπες, μεγάλος ηγέτης ο Κωστάκης, κάτι σαν τον Καρλομάγνο ένα πράγμα ή καλύτερα σαν τον Μέγα Αλέξανδρο, και διάφορες άλλες τέτοιες βλακείες άκουσα σήμερα, πρωί πρωί με την τσίμπλα στο μάτι. Η υπερβολή είναι μέσα μας, στο DNA μας, αποτελεί στοιχείο της ταυτότητάς μας, τι άλλο να πω;
Μιας όμως και η χυλόπιτα που έριξε ο αγαπημένος μας στους Αμερικανούς είναι ακόμα ζεστή και η σημερινή μέρα είναι κρύα και μουντή, σηκώνει μία συνταγή για Χυλοπίτες.
Για εμένα οι καλές χυλοπίτες, είναι ένα δύσκολο φαγητό, αν θες να το πετύχεις. Πρέπει να το φτιάξεις πραγματικά λίγο πριν το σερβίρεις, αλλιώς γίνετε ο γνωστός χυλός που όλοι ρίχνουμε σε αυτούς που μας τα πρήζουν. Δεν νοούνται λοιπόν χυλοπίτες την επόμενη ημέρα, ούτε τις φτιάχνω το πρωί και τις τρωω το βράδυ.
Είναι ένα φαγάκι, που γίνετε με ή χωρίς κρέας, σε φούρνο ή κατσαρόλα, και βέβαια με πολλών ειδών ζυμαρικά. Κάθε ένα θέλει τον τρόπο του, εδώ όμως θα σας δώσω την απλή και καθημερινή συνταγή, σε κατσαρόλα, με μετσοβίτικες χυλοπίτες, χωρίς κρέας. Είναι πολύ απλό και καθημερινό.
Χυλοπίτες με Φέτα
3 κ.σ. Βούτυρο (προτιμήστε καλό βούτυρο, ή Κέρκυρας, ή φρέσκο, ή στάκα, όχι απλή μαργαρίνη)
1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
½ κιλό χυλοπίτες μετσοβίτικες
4 κ.σ. συμπυκνωμένο ζωμό ντομάτας ή ανάλογο πελτέ (2 είναι καλά, αν τις θέλετε πολύ κόκκινες βάλτε παραπάνω)
1 κγ. Μοσχοκάρυδο,
Αλάτι, πιπέρι,
1 ξύλο κανέλας
1 λίτρο ζωμό, κρέατος, κοτόπουλου ή λαχανικών (από κύβους αν δεν έχετε άλλο)
¼ κιλού Φέτα τριμμένη ή σε κύβους
Ζεματάμε 7-8 λεπτά το κρεμμύδι μαζί με το βούτυρο σε χαμηλή φωτιά. Ρίξτε μαζί το βούτυρο και το κρεμμύδι στην κατσαρόλα και αφήστε το χαμηλή φωτιά να ζεματιστεί (όχι τσιγαριστεί) ώσπου να γίνει διάφανο. Σβηστέ με το ζωμό, που καλό είναι να είναι ζεστός, ρίξτε τα μπαχαρικά, την ντομάτα και μόλις πάρει βράση ρίξτε και τις χυλοπίτες. Τώρα αρχίστε να ανακατεύετε. Κάθε 2-3 λεπτά να το ανακατεύετε και να προσθέτετε βραστό νερό αν χρειάζεται (σίγουρα χρειάζεται). Οι χυλοπίτες θέλουν περίπου 15 λεπτά βράσιμο, ανάλογα με τις οδηγίες που δίνει το πακέτο, αλλά το τελικό αποτέλεσμα, πρέπει να είναι αλ ντεντε, και ζουμερό. Στεγνές χυλοπίτες δεν γίνονται. Μόλις βράσουν τις βγάζετε από τη εστία, ρίχνετε τη φέτα και 1 κουταλιά της σούπας βούτυρο και τις σερβίρετε αμέσως με λίγο μαϊντανό σε κάθε πιάτο.
Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και λάδι βέβαια, αλλά το βούτυρο είναι άλλο πράγμα. Επίσης όταν εγώ τις φτιάχνω σπίτι δεν βάζω φέτα, μιας και το τυρί αυτό δεν υπάρχει για το σπίτι μου (απλά δεν τρωω φέτα και σας λεω είμαστε πολλοί αυτοί που απαρνιούνται το εθνικό μας τυρί), βάζω μανούρι, ή παρμεζάνα. Αλλά ξέρω ότι η φέτα πάει πολύ με τη χυλοπίτα. Επίσης θέλει προσοχή να μην τις κάνετε μπλουμ, ούτε να σας κολλήσουν. Γι αυτό το λόγο σας έδωσα 1 λίτρο ζωμό, στην αρχή και μετά μπορείτε να προσθέσετε όσο θέλετε για να γίνουν όσο ζουμερές αλλά και «στο δόντι» χρειάζεται. Αξίζει λοιπόν τον κόπο για 10-15 λεπτά να είστε πάνω από την κατσαρόλα. Εξάλλου αν δεν μπορείτε μην κάνετε χυλοπίτες, κάντε πατάτες βραστές που δεν θέλουν προσοχή.
Δεν νομίζω ότι η χυλόπιτα που σερβίρουμε σήμερα στο Βουκουρέστι θα είναι τόσο καλομαγειρεμένη. Εξάλλου την έχουμε μαγειρέψει μήνες τώρα και μάλλον θα είναι χυλός. Το κακό είναι ότι ενώ ουσιαστικά είναι ένας χυλός στη μάπα του «Bush Administration», που δεν έκανε ότι μπορούσε για να βρεθεί λύση στο πρόβλημα, τη νύφη θα την πληρώσουν οι κακομοίρηδες οι βόρειοι γείτονες, που νόμιζαν ότι οι Αμερικανοί μπορούν να κλείσουν ότι προξενιό ήθελαν με όποιους όρους ήθελαν, χωρίς να ρωτήσουν τη νύφη.
Και γαμώ τις πολιτικο-μαγειρικές αναλύσεις σου λεω!!!
Δεν ξέρω αν προσέξατε, αριστερά ήταν ο Basescu, ο Πρόεδρος της Ρουμανίας, πρώην Δήμαρχος Βουκουρεστίου και πρώην καπετάνιος, που έχει κατηγορηθεί πολλές φορές για διάφορες μαϊμουδιές με λαθρεμπόριο, κλπ, (συνηθισμένα πράγματα για τη Ρουμανία), και η κυρία του παραδίπλα.
Δεξιά ήταν εκείνος ο Ολλανδός με το περίεργο όνομα, που είναι το αφεντικό στο ΝΑΤΟ, και παραδίπλα η κυρία του. Το προσέξατε λοιπόν αυτό το ζευγάρι από την Ολλανδία; Ο μάγκας, ψήλος και ευθυτενής, όπως όλοι οι Ολλανδοί, καθότανε ΣΥΝΕΧΕΙΑ στην γνωστή στρατιωτική στάση με ελαφρά ανοιγμένα πόδια και το χέρια πιασμένα πίσω. Κοίταζε δε μπροστά, αγέρωχα «ωσάν να θωρούσε τον οχτρό», και όταν πλησίαζε κανένα βούρλο έσκυβε, χαιρετούσε, και έτεινε το χέρι του να συστήσει την κυριούλα δίπλα του. Τότε πρόσεχες το πλάσμα δίπλα, Η θεία μου η Ευδοξία!!! Μία κυριούλα με μόνιμο χαμόγελο οδοντόπαστας και τα χέρια διπλωμένα στο ύψος του στομαχιού, λες και ήταν σε μνημόσυνο ή είχε στομαχόπονο. Κάποια δε από τα βούρλα ήθελαν να τη φιλήσουν, λες και ανοίγανε μαζί φύλλα την προηγούμενη, και τότε η αμηχανία της ήταν σαφώς έκδηλη, δεν ήξερε τι να κάνει. Τη λυπήθηκα την κακομοίρα! Τι ήθελε αυτή εκεί; αντί να είναι σπιτάκι της σε κάποια ήσυχη ολλανδική πόλη, σαν το Αααρνεμ ας πούμε, να φροντίζει τα εγγόνια της και να κάνει ποδήλατο.
Κατά τα άλλα, μες τη βλακεία μας και εμείς, είχαμε τεράστια διπλωματική νίκη, είμαστε μία άλλη χώρα πλέον, κοιμηθήκαμε κουρελήδες ξυπνήσαμε πρίγκιπες, μεγάλος ηγέτης ο Κωστάκης, κάτι σαν τον Καρλομάγνο ένα πράγμα ή καλύτερα σαν τον Μέγα Αλέξανδρο, και διάφορες άλλες τέτοιες βλακείες άκουσα σήμερα, πρωί πρωί με την τσίμπλα στο μάτι. Η υπερβολή είναι μέσα μας, στο DNA μας, αποτελεί στοιχείο της ταυτότητάς μας, τι άλλο να πω;
Μιας όμως και η χυλόπιτα που έριξε ο αγαπημένος μας στους Αμερικανούς είναι ακόμα ζεστή και η σημερινή μέρα είναι κρύα και μουντή, σηκώνει μία συνταγή για Χυλοπίτες.
Για εμένα οι καλές χυλοπίτες, είναι ένα δύσκολο φαγητό, αν θες να το πετύχεις. Πρέπει να το φτιάξεις πραγματικά λίγο πριν το σερβίρεις, αλλιώς γίνετε ο γνωστός χυλός που όλοι ρίχνουμε σε αυτούς που μας τα πρήζουν. Δεν νοούνται λοιπόν χυλοπίτες την επόμενη ημέρα, ούτε τις φτιάχνω το πρωί και τις τρωω το βράδυ.
Είναι ένα φαγάκι, που γίνετε με ή χωρίς κρέας, σε φούρνο ή κατσαρόλα, και βέβαια με πολλών ειδών ζυμαρικά. Κάθε ένα θέλει τον τρόπο του, εδώ όμως θα σας δώσω την απλή και καθημερινή συνταγή, σε κατσαρόλα, με μετσοβίτικες χυλοπίτες, χωρίς κρέας. Είναι πολύ απλό και καθημερινό.
Χυλοπίτες με Φέτα
3 κ.σ. Βούτυρο (προτιμήστε καλό βούτυρο, ή Κέρκυρας, ή φρέσκο, ή στάκα, όχι απλή μαργαρίνη)
1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
½ κιλό χυλοπίτες μετσοβίτικες
4 κ.σ. συμπυκνωμένο ζωμό ντομάτας ή ανάλογο πελτέ (2 είναι καλά, αν τις θέλετε πολύ κόκκινες βάλτε παραπάνω)
1 κγ. Μοσχοκάρυδο,
Αλάτι, πιπέρι,
1 ξύλο κανέλας
1 λίτρο ζωμό, κρέατος, κοτόπουλου ή λαχανικών (από κύβους αν δεν έχετε άλλο)
¼ κιλού Φέτα τριμμένη ή σε κύβους
Ζεματάμε 7-8 λεπτά το κρεμμύδι μαζί με το βούτυρο σε χαμηλή φωτιά. Ρίξτε μαζί το βούτυρο και το κρεμμύδι στην κατσαρόλα και αφήστε το χαμηλή φωτιά να ζεματιστεί (όχι τσιγαριστεί) ώσπου να γίνει διάφανο. Σβηστέ με το ζωμό, που καλό είναι να είναι ζεστός, ρίξτε τα μπαχαρικά, την ντομάτα και μόλις πάρει βράση ρίξτε και τις χυλοπίτες. Τώρα αρχίστε να ανακατεύετε. Κάθε 2-3 λεπτά να το ανακατεύετε και να προσθέτετε βραστό νερό αν χρειάζεται (σίγουρα χρειάζεται). Οι χυλοπίτες θέλουν περίπου 15 λεπτά βράσιμο, ανάλογα με τις οδηγίες που δίνει το πακέτο, αλλά το τελικό αποτέλεσμα, πρέπει να είναι αλ ντεντε, και ζουμερό. Στεγνές χυλοπίτες δεν γίνονται. Μόλις βράσουν τις βγάζετε από τη εστία, ρίχνετε τη φέτα και 1 κουταλιά της σούπας βούτυρο και τις σερβίρετε αμέσως με λίγο μαϊντανό σε κάθε πιάτο.
Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και λάδι βέβαια, αλλά το βούτυρο είναι άλλο πράγμα. Επίσης όταν εγώ τις φτιάχνω σπίτι δεν βάζω φέτα, μιας και το τυρί αυτό δεν υπάρχει για το σπίτι μου (απλά δεν τρωω φέτα και σας λεω είμαστε πολλοί αυτοί που απαρνιούνται το εθνικό μας τυρί), βάζω μανούρι, ή παρμεζάνα. Αλλά ξέρω ότι η φέτα πάει πολύ με τη χυλοπίτα. Επίσης θέλει προσοχή να μην τις κάνετε μπλουμ, ούτε να σας κολλήσουν. Γι αυτό το λόγο σας έδωσα 1 λίτρο ζωμό, στην αρχή και μετά μπορείτε να προσθέσετε όσο θέλετε για να γίνουν όσο ζουμερές αλλά και «στο δόντι» χρειάζεται. Αξίζει λοιπόν τον κόπο για 10-15 λεπτά να είστε πάνω από την κατσαρόλα. Εξάλλου αν δεν μπορείτε μην κάνετε χυλοπίτες, κάντε πατάτες βραστές που δεν θέλουν προσοχή.
Δεν νομίζω ότι η χυλόπιτα που σερβίρουμε σήμερα στο Βουκουρέστι θα είναι τόσο καλομαγειρεμένη. Εξάλλου την έχουμε μαγειρέψει μήνες τώρα και μάλλον θα είναι χυλός. Το κακό είναι ότι ενώ ουσιαστικά είναι ένας χυλός στη μάπα του «Bush Administration», που δεν έκανε ότι μπορούσε για να βρεθεί λύση στο πρόβλημα, τη νύφη θα την πληρώσουν οι κακομοίρηδες οι βόρειοι γείτονες, που νόμιζαν ότι οι Αμερικανοί μπορούν να κλείσουν ότι προξενιό ήθελαν με όποιους όρους ήθελαν, χωρίς να ρωτήσουν τη νύφη.
Και γαμώ τις πολιτικο-μαγειρικές αναλύσεις σου λεω!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)