Αναβάλουμε πράγματα για αργότερα, για μετά, μπορεί όμως να μην υπάρχει μετά. Κι έτσι ξυπνάς μια μέρα, κάτι έχει συμβεί και καταλαβαίνεις ότι είναι αργά για μια σειρά από πράγματα που θες να κάνεις. Έτσι ξύπνησα σήμερα, γι αυτό και αυτή η σκοτεινή εισαγωγή.
Μετά όμως προχώρησε η μέρα, και έφτιαξε. Πως; μα άκουσα στο ραδιόφωνο την ομιλία του εθνικού μας καθαριστή. Η Κάθαρση θα προχωρήσει μέχρι τέλους. Τέλος! Είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο, τέλος! Που λεει και η γνωστή φάρσα.
Και εκεί, πηγμένη στην κίνηση των Βριλησσίων, μου δημιουργήθηκαν οι εξής απορίες. Με τέτοια μανία αυτός ο άνθρωπος με την καθαριότητα γιατί δεν άνοιγε κανένα καθαριστήριο να ησυχάσουμε και εμείς. Επίσης, ως νοικοκυρά, λεω τώρα εγώ, καθαρίζεις ότι είναι βρόμικο, πως όμως βρόμισε; Και τέλος πάντων 4 χρόνια τώρα τις παλιές βρόμες καθαρίζεις, ή έχομε και νέες; και γιατί αυτή η καθαριότητα που κάνεις τόσο καιρό τώρα εγώ δεν τη βλέπω; μπα μάλλον δεν είσαι μεγάλε καλός για καθαριότητα, άστο το σπορ σε κάποιον άλλο.
Μετά ακούγοντας τον τρόπο που τονίζει τις λέξεις, τον τρόπο του κόβει τις φράσεις κατά την ομιλία του, τον χρωματισμό εν γένη της φωνής του, μου θύμισε ότι πριν πολλά χρόνια, ήμουνα ακόμα στα 20, με είχανε βάλει σε ένα έργο να κάνω σεμινάρια σε υπαλλήλους οργανισμού προώθησης εξαγωγών, στη Ρουμανία. Λίγο πριν φύγω για την αποστολή έρχεται ένα φαξ και ζητάει να κάνω «ιδιαίτερα» στον πρόεδρο του οργανισμού για το πως να γίνει καλός ομιλητής σε συνέδρια. Powerful Presentations ήταν λοιπόν το ζητούμενο, παντελώς άσχετη εγώ από τέτοια, αλλά όπως λένε consultant δεν είναι αυτός που ξέρει αλλά αυτός που μπορεί να μάθει γρήγορα, ξεκίνησα για Βουκουρεστί και ο θεός βοηθός! Στο αεροδρόμιο βρήκα ένα από αυτά τα αμερικάνικα χαζοβιβλία, How to … , και βέβαια αγόρασα το φοβερό, Become a Public Speaker in 10 steps. Το έχω ακόμα, πολύ ωραίο βιβλίο. Γραμμένο για ηλίθιους με σχεδιαγράμματα και φωτογραφίες, και αφού το ξεκοκάλισα έκανα του κυρίου το καλύτερο ιδιαίτερο σεμινάριο που είχε ποτέ. Πάει καιρός βέβαια από τότε, το συγκεκριμένο σεμινάριο το έχω κάνει δεκάδες φορές πλέον, και σε κάποιες χώρες με θεωρούν τόσο καλή ομιλήτρια που με καλούν σε συνέδρια να μιλήσω ως keynote speaker, επί παντός επιστητού. Δεν πάω παντού βέβαια, αλλά την τέχνη του τονίζω τη λέξη εδώ και εκεί, κόβω τη φράση έτσι και αλλιώς, τη διδάσκω πλέον, και για μένα το τρόπος που μιλάει αυτός ο άνθρωπος είναι επιπέδου δημοτικού. Βέβαια γνωρίζω ότι για τους περισσότερους συμπατριώτες μου θεωρείται ρήτορας ολκής, αλλά τι να κάνουμε ιθαγενείς είμαστε χαντρούλες μας πλασάρουνε. Θα μπορούσε βέβαια να αλλάξει λίγο τη μανιέρα, αφού κατάφερε και έμαθε αυτό, δεν θα ήταν δύσκολο να το αναπτύξει λίγο. Για προσέξτε λίγο αυτό που σας λεω, και τη γλώσσα του σώματος επίσης, θα τον δείτε να επαναλαμβάνετε και θα καταλάβετε αμέσως την ηθοποιία.
Θα μπορούσα να πω πολλά άλλα για την επανίδρυση, για τις μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν θέλω να μιλήσω για πολιτική, ο κάθε ένας πιστεύει αυτά που πιστεύει και βέβαια κρίνετε για τις επιλογές του.
Αύριο φεύγω για επαγγελματικό ταξίδι και μάλλον δεν θα μπορέσω να γράψω όλη την επόμενη εβδομάδα, θα προσπαθήσω πάντως. Έτσι σήμερα έχω μία παραγγελία να καλύψω. Ζύμες. Ο φίλος ο Βασίλης ζήτησε να γράψω ζύμες, για πίστα και τάρτα, και φύλλο ίσως. Προσπάθησα να το αποφύγω μέχρι τώρα, γιατί είναι περίπλοκο ζήτημα, αλλά μιας και το ζήτησε ο Βασίλης, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Το να φτιάξεις ζύμη, ψωμί, φύλο, είναι εύκολο πράγμα, με τη διαφορά ότι πρέπει να αποτύχεις αρκετές φορές μέχρι να μάθεις τι σωστή υφή που πρέπει να έχει η κάθε ζύμη, από εκεί και μετά είναι εύκολο. Ο λόγος είναι βέβαια το αλεύρι, κανένα αλεύρι δεν είναι ίδιο με το άλλο. Το να δώσεις λοιπόν μια αναλογία για αλεύρι-νερό, είναι εύκολο πράγμα, αλλά μπορεί τελικά να πέσεις τελείως εκτός, αν το αλεύρι έχει διαφορετική περιεκτικότητα σε γλουτένη. Πρέπει λοιπόν να μάθει το χέρι την υφή της σωστής ζύμης για να πετύχει η συνταγή. Η συμβουλή μου είναι να βάζετε τόσο το αλεύρι όσο και το νερό σταδιακά, ώστε να ελέγχετε κάθε φορά την υφή του ζυμαριού. Ο Βασίλης ζήτησε ζύμη για πίτσα, για τάρτα αλμυρή και τάρτα γλυκιά. Με αρκετή σχετικότητα λοιπόν στις αναλογίες η συνταγές ακολουθούν.
Ζύμη για Πίτσα
½ κλ. Αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 σακουλάκι ξερή μαγιά
5 κ.σ. ελαιόλαδο
½ κ.γ. αλάτι
1 κ.σ. γλυκάνισο ή ρίγανη, ή μίγμα από φρέσκα μυρωδικά ψιλοκομμένα (βασιλικό, θυμάρι, ρίγανη, δεντρολίβανο)
Διαλύουμε τη μαγιά σε μισό φλυτζάνι χλιαρό νερό, όχι πολύ ζεστό γιατί θα κάψετε τη μαγιά, και το κρύο πάλι δεν βοηθάει να φουσκώσει. Την αφήνουμε 15 λεπτά να φουσκώσει και να διαλυθεί καλά. Μετά ανακατεύουμε σε ένα μπόλ όλα τα υλικά και προσθέτουμε 1 φλιτζάνι ακόμα χλιαρό νερό, σε δόσεις όμως και ζυμώνοντας όπως κάνουμε με το ψωμί μέχρι να γίνει μαλακιά η ζύμη, να μην κολλάει στα χέρια, ή στα τοιχώματα του μπολ. Καλό είναι να μην ρίξετε όλο το αλεύρι από την αρχή αλλά να κρατήσετε μισό φλιτζάνι αλεύρι μαζί με ¼ του φλιτζανιού νερό ώστε με αυτά να μπορέσετε να ρυθμίσετε την ελαστικότητα της ζύμης όσο τη ζυμώνετε. Θέλει περίπου 15 λεπτά ζύμωμα. Το τελικό αποτέλεσμα πρέπει να μην κολλάει στα χέρια, αλλά να είναι πολύ μαλακό όπως ο λοβός του αυτιού. Μερικές φορές είναι προτιμότερο να κολλάει λίγο στα χέρια παρά να είναι σφιχτή και σκληρή. Την βάζετε σε ένα καθαρό μπολ και την αφήνετε να φουσκώσει και διπλασιαστεί για 45 λεπτά με μία ώρα. Το αν θα φουσκώσει η όχι εξαρτάτε πολύ από τις συνθήκες στην κουζίνα σας, κρύο, ζέστη, υγρασία ρεύματα, επηρεάζουν τα ζυμάρια πολύ. Παλιά αν θυμάστε τυλίγανε τα ζυμάρια με κουβέρτες και πετσέτες, αλλά τώρα άντε να βρεις κουβέρτες σε ένα σύγχρονο σπίτι. Έτσι λοιπόν, καλύτερα είναι να ανάψετε το φούρνο σας στο 50, αέρα, και να ρίξετε στον πάτο του φούρνου σας ¼ του ποτηριού νερό, ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες θέρμανσης και υγρασίας μέσα στο φούρνο για να φουσκώσει η μαγιά. Αυτό το κάνω για όλα τα ζυμάρια, ψωμιά, τσουρέκια.
Όταν φουσκώσει, χωρίζουμε την ζύμη σε μπάλας ανάλογα με το μέγεθος της πίτσας που θέλουμε – ανάλογα με το ταψί. Λαδώνουμε καλά το ταψί και με αλευρωμένα χέρια απλώνουμε το ζυμάρι με τα χέρια μας στο ταψί. Μπορούμε να το ανοίξουμε με πλάστη σε αλευρωμένο πάγκο, αλλά και με τα χέρια πάνω στο ταψί ανοίγοντας τη ζύμη προς όλες τις μεριές πιέζοντας με τα δάχτυλα, γίνετε. Πρέπει να έχει πάχος 1 εκ. Την τρυπάτε με πιρούνι σε διάφορα σημεία, και την αφήνετε 15 λεπτά να ξεκουραστεί πριν απλώσετε απάνω την σάλτσα και τα υπόλοιπα καλούδια. Αν σας περισσέψει ζύμη, μπορείτε άνετα να τη βάλετε στην κατάψυξη.
Βάση για γλυκιά τάρτα.
2 φλ. Αλεύρι για όλες τις χρήσεις
150 γρ. Βούτυρο κρύο κομμένο σε κύβους
3 κ.σ. ζάχαρη άχνη
1 κρόκο από κανονικό αυγό – όχι large
ανάλογα με τη χρήση της ότι άρωμα θέλετε (κανέλα, μπαχάρι, κακάο) , ή και τίποτα
Ανακατεύουμε το αλεύρι με τη ζάχαρη και τα μπαχαρικά (αν βάλετε τελικά) και προσθέτουμε το βούτυρο. Με τα χέρια μας το τρίβουμε μέχρι να γίνει σαν τραχανάς. Προσθέτουμε και το κρόκο και ζυμώνουμε μέχρι να γίνει ένα σκληρό ζυμάρι που όμως να δουλεύετε. Αν είναι πολύ σκληρό πιθανόν να θέλει 2-3 κουταλιές της σούπας κρύο νερό. Όσο πιο πολύ τη δουλεύουμε τόσο πιο πολύ μαλακώνει το βούτυρο και το ζυμάρι γίνετε μαλακό. Αυτό δεν είναι καλό γιατί μας δίνει λανθασμένη εικόνα για την υφή της ζύμης. Κανονικά πρέπει να είναι σκληρή αλλά να δουλεύετε και να μην κολλάει στα χέρια. Την κάνουμε μπάλα, την τυλίγουμε με ζελατίνα και την βάζουμε στο ψυγείο για τουλάχιστον 1 ώρα να κρυώσει πάλι το βούτυρο. Μπορούμε να τη διατηρήσουμε στο ψυγείο για 2-3 μέρες αν θέλουμε.
Όταν τη βγάλουμε από το ψυγείο είναι σκληρή και σχεδόν αδύνατο να την ανοίξουμε με τον πλάστη, έτσι κόβουμε 2 φύλλα λαδόκολλες και βάζουμε την ζύμη ανάμεσα τους και έτσι την ανοίγουμε με τον πλάστη. Είναι πιο εύκολο. Έχουμε βουτυρώσει και αλευρώσει ελαφρώς την φόρμα της τάρτας και απλώνουμε πάνω τη ζύμη. Αυτή η συνταγή δεν θέλει ψήσιμο, βάζετε πάνω από τη ζύμη ότι υλικά θέλετε και τα ψήνετε μαζί στο φούρνο. Αν όμως θέλετε να την χρησιμοποιήσετε για τάρτες φρούτου, που δεν θα ψηθούν μετά, τότε απλώνετε μία μεμβράνη ή ένα αλουμινόχαρτο πάνω στη ζύμη και ρίχνετε φασόλια, ή ρύζι να πάει παντού και να καλύψει όλη τη ζύμη. Την ψήνετε για 15 λεπτά στους 180 βαθμούς αέρα, και μετά βγάζετε τα φασόλια και την ψήνετε σκέτη για άλλα 10 λεπτά. Είναι περίπλοκο βέβαια αλλά δεν σας είπα ότι είναι εύκολο.
Η ζύμη αλμυρής τάρτας είναι ίδια με την παραπάνω μόνο που δεν βάζουμε βέβαια ζάχαρη και για να γίνει λίγο πιο σφιχτεί και τραγανή βάζουμε 100 γρ. Βούτυρο και οπωσδήποτε 3 κ.σ. κρύο νερό. Η αλμυρή τάρτα ψήνετε πάντα με τα υλικά της, και έτσι αποφεύγουμε την ιστορία με τα ρύζια και τα φασόλια, που σας λεω είναι σκέτη φασαρία.
Αυτά για τις ζύμες, κάποια μέρα θα σας γράψω και για το ψωμί.
Καλή εβδομάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου