Μάλλον εγώ είμαι αλλού ....

Συχνά αναρωτιέμαι αν ζω σε άλλη χώρα, και συχνά πάλι λεω στον εαυτό μου, ναι ζω σε άλλη χώρα. Είμαι από την Αθήνα κατά ¾, οι γονείς και οι δύο γεννημένοι στο μεταξουργείο, και οι πρόγονοί μου ήταν από τον Πόντο και την Μικρά Ασία. Η μία και αγαπημένη μου βέβαια γιαγιά ήταν από την Αίγινα και έτσι μόνη μου σχέση με την Ελληνική επαρχία είναι αυτό το νησί που όμως θεωρείται επέκταση της Αθήνας, κάτι σαν τη Σαρωνίδα ένα πράγμα.

Όλη αυτή η εισαγωγή για να τονίσω, ότι δεν έχω εμπειρίες ούτε προσωπικές ούτε οικογενειακές από την Ελληνική επαρχία, και άρα κάθε φορά που περνάω τα διόδια βλέπω έναν άλλο κόσμο. Εκπλήσσομαι συνέχεια με πάρα πολλά, δεν μπορώ να καταλάβω ούτε τον τρόπο σκέψεως των ανθρώπων ούτε βέβαια τους ρυθμούς της επαρχίας.

Καταλαβαίνετε λοιπόν τι έπαθα την περασμένη εβδομάδα στην Ευρυτανία. Είναι που είναι απομονωμένη περιοχή γενικά, είναι που είναι ο πιο υποανάπτυκτος νομός της Ελλάδας, είναι που είναι οι άνθρωποι κτηνοτρόφοι, κυρίως, και βουνίσιοι, βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει.
Πριν γράψω όμως περιστατικά για γέλια και για κλάματα, οφείλω να πω ότι είναι υπερβολικά όμορφο μέρος, ένας απίθανος ορεινός όγκος με έλατα, με όμορφα χωριά με φαράγγια, λίμνες, τα πάντα. Πάρα πολύ όμορφα, και όταν αποφασίσετε να πάτε να με ρωτήσετε που να πάτε και τι να δείτε, καθώς πλέον μπορώ να σας πω ότι τα έχω δει όλα.

Ιστορίες λοιπόν...

1ο. Πηγαίνουμε στο χωριό Άγραφα, 50 χιλιόμετρα χωματόδρομος έγραφε η ταμπέλα, κάποιοι που ρωτήσαμε μας είπαν 25.

Το προσπερνάμε όμως και προχωράμε με το συμβατικό αυτοκίνητό μου. Ο δρόμος καλός για χωματόδρομο, πολύ όμορφο τοπίο παράλληλα στον ποταμό, κλπ, κλπ. Συναντάμε ταμπέλα χωριού, ο χάρτης δεν δείχνει όμως χωρίο, «Κωνσταντίνα» το όνομά του, σπίτια ΕΝΑ. Κυριούλα κάθετε κάπου εκεί στο δρόμο και σκουπίζει το χώμα! Ρωτάμε είναι μακριά τα Αγραφα; 20 λεπτά μας λεει, μαζί με διάφορα άλλα ακατάληπτα. Πάμε παρακάτω, μετά από κανένα εικοσάλεπτο δρόμου, άλλη κυριούλα, αφού μας είπε για τις Αθηναίες που είναι γυμνές και που τις βλέπουν στις τηλεοράσεις τα αγόρια και ούλα θενε να πανε στην Αθήνα, αλλά εμείς είμαστε καλά κορίτσια γιατί είμαστε ντυμένες!!! ρωτάμε πάλι πόσο μακριά είναι τα Αγραφα, μισή ώρα μας λεει!! Το ξανα-προσπερνάμε, μετά από κανένα τέταρτο δρόμο, ζευγάρι περπατάει στη μέση του πουθενά, ξαναρωτάμε πόσο μακριά είναι τα Αγραφα, 35 λεπτά μας λένε!! Απ΄ ότι καταλάβατε ο χρόνος σε αυτά τα μέρη δεν έχει καμία μα καμία σημασία, το ίδιο και τα χιλιόμετρα.

2ο. Με το καλό φτάνουμε στα Αγραφα, κάνουμε τη δουλειά μας ωραία και καλά, και φεύγοντας μας λένε την ιστορία του ονόματος του χωριού που είναι λεει ΑΓΡΑΦΟ στην καταγραφή που κάνανε οι Τούρκοι, τότε, εκείνα τα χρόνια, μιας και το χωρίο είναι κρυμμένο σε ένα φαράγγι μέσα στα βουνά και οι Τούρκοι δεν το βρήκαν να το γράψουν και έτσι έμεινε Άγραφο. Βέβαια -όπως λεει και ο Γιάννης- το γεγονός ότι το Βουνό λέγετε Άγραφα, και κατά πάσα πιθανότητα η ονομασία του χωριού είναι από εκεί, δεν έχει καμία σημασία, μιας και αυτή η εκδοχή δεν έχει Τούρκους και άλλα ηρωικά.

3ο Στο χωριουδάκι αυτό πήγε κάποτε ο κύριος Μαμαλάκης, να μαγειρέψει στην κεντρική πλατεία, τα ντόπια φαγητά. Απ΄ ότι καταλάβαμε, αυτό δημιούργησε εμφύλιο στις ντόπιες κυριούλες. Αφού με όποιον μιλήσαμε μας είπε ότι πήγε και ο Μαμαλάκης στο χωριό τους, σαν να λένε ότι τους επισκέφτηκε ο Πάπας, μία απ΄ αυτές μας κέρασε Πλαστό. Μία τοπική χορτόπιτα φτιαγμένη χωρίς φύλλο αλλά με καλαμποκάλευρο. Πολύ νόστιμη και ωραία, αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι καθαρά τοπική συνταγή μιας και κάτι ανάλογο έχω σε πολλά ορεινά μέρη της Ελλάδας. Εκεί λοιπόν που η συμπαθέστατη κυριούλα μας εξηγεί τη συνταγή, φουντώνει, ανεβάζει τον τόνο της φωνής μας, και αρχίζει να φωνάζει ότι η πίτα δεν γίνετε με βούτυρο όπως την έφτιαξε η συγχωριανή της στον κο Μαμαλάκη, αλλά με λάδι, και αν είναι δυνατόν και αν είναι δυνατόν. Αλλά βλέπεις αυτήν την βάλανε να φτιάξει το καρυδάκι γλυκό, όχι την πίτα!! Διαπλεκόμενα αγαπητοί μου αναγνώστες, τα διαπλεκόμενα την φάγανε την καημένη την κυριούλα.

4ο και κορυφαίο! Στην επιστροφή μας, λίγο έξω απ΄ το χωρίο μας κάνει Οτο-στοπ ένα τσοπάνης με τα όλα του! Κάπα, ταγάρια, γκλίτσα κλπ, και μία μεγάλη πλαστική σακούλα με τρόφιμα, και σουβλάκια ψημένα. Τον λυπήθηκα τον γεράκο (καλά μπορεί να ήταν και καμία 50-αρια βέβαια αλλά σε εμένα φαινότανε τελείως γέρος) και τον πήραμε βέβαια, να τον πάμε λίγο παρακάτω στην στάνη του. Μας είπε διάφορα αλλά το ανεπανάληπτο ήταν μία ιστορία, ότι και καλά οι Οικολόγοι, πληρώνουν κάποιους να πηγαίνουν στα μέρη τους και να αμολάνε 50-50 τους λύκους κάθε φορά και τους τρωνε τα ΖΑ, και αυτό γίνετε από τους Αμερικανούς που τα έχουν κάνει πλακάκια με τους δικούς μας τους βουλευτές, και επίτηδες αμολάνε τους λύκους για να μας καταστρέψουν. Ρώτησα βέβαια για ποιους οικολόγους μιλάει και αν αναφέρετε στις απελευθερώσεις λύκων που γίνονται που και που, μετά από ανάρρωση τραυματισμένων ζώων κλπ. ΟΧΙ, δεν μιλάει για τέτοια αλλά για ένα ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ των Αμερικανών να πάρουν τους δικούς τους λύκους και να τους φέρουνε στα Αγραφα, να τους αμολήσουν. Με άλλα λόγια οι Αμερικανοί εκτός από ραδιενέργεια και άλλα περίεργα χημικά που εξάγουν σε υπανάπτυκτες χώρες, εξάγουν και ΛΥΚΟΥΣ!!! Αφού αφήσαμε τον αγαπητό κύριο, γελάγαμε για κανένα μισάωρο.

Τέλος για σήμερα οι ιστορίες της Ευρυτανίας, αύριο οι υπόλοιπες.

Λόγω νηστείας, για τους περισσότερους από εσάς, είπα να σας γράψω τη συνταγή του Πλαστού όπως μας την είπε η κυριούλα, αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν είναι νηστίσιμο γιατί έχει και αυγά και τυρί. Επειδή όμως είμαι παντελώς άσχετη με τις νηστείες λεω να συνεχίσω με τον Πλαστό και να αφήσω τα νηστίσιμα γι αυτούς που ξέρουν.

Πλαστός

3 αυγά
2 ποτήρια λάδι
1 κούπα καλαμποκάλευρο
2 χούφτες φέτα
1 κούπα τραχανά, ή καλύτερα ξυνόχοντρο
1 κιλό χόρτα, διάφορα, σέσκουλα, ραδίκια, κολοκυθανθοί, μυρώνια, σπανάκι, ότι βρείτε τέλος πάντων
4 φρέσκα κρεμυδάκια και 1 ξερό
1 ματσάκι μαιντανό και ¼ ματσάκι δυόσμο.
Αλάτι

Καθαρίζετε και ψιλοκόβετε τα χόρτα, τα κρεμμύδια και τα αρωματικά. Ανακατεύετε σε ένα μπόλ, όλα τα χόρτα μαζί με 1 ποτήρι λάδι, τη φέτα, τον τραχανά και τα 2 αυγά. Αλατίζετε ανάλογα. Σε ένα κανονικό ταψί ρίχνετε το μισό ποτήρι λάδι, και από πάνω απλώνετε το καλαμποκάλευρο να πάει παντού και να κάνει μία καλή στρώση. Ραντίζετε το αλεύρι με λίγο νερό παντού. Ρίχνετε τα χόρτα και τα απλώνετε να πάνε παντού. Σε ένα μπόλ ανακατεύετε το υπόλοιπο καλαμποκάλευρο με το υπόλοιπο λάδι, το ένα αυγό και ανάλογο νερό ώστε να γίνει ένα πηχτός χυλός που να μπορεί να απλωθεί πάνω από τα χόρτα. Το ψήνετε στους 180 για περίπου μία ώρα.

Απ΄ ότι καταλαβαίνετε αυτή τη συνταγή δεν την έχω φτιάξει. Έχω λοιπόν κάποιες επιφυλάξεις για τις ποσότητες κυρίως γιατί 1 φλ. Καλαμποκάλευρο μου ακούγεται λίγο. Αλλά νοικοκυρές είσαστε μπορείτε να παίξετε λίγο με τις ποσότητες.

Γενικά είναι εύκολο φαγάκι, και τώρα με τις έτοιμες ανάμικτες σαλάτες των σούπερ μαρκετ, είναι ακόμα πιο εύκολο. Χώρια που είναι και υγιεινό.

Καλή επιτυχία και αν έχετε σχόλια πείτε μου.