Έλληνας Επενδυτής στα Βαλκάνια

Πριν αρκετά χρόνια έπαιζε πολύ το ανέκδοτο του Αλβανού Τουρίστα. Μάλλον ρατσιστικό, αλλά εκείνη την εποχή η φτώχια των γειτόνων μας, έφερνε την ειρωνεία. Ανάλογος ειρωνικό είναι βέβαια και το Έλληνας Επενδυτής στα Βαλκάνια, αλλά αυτό δεν το λέμε.

Λόγω των συχνών ταξιδιών σε αυτές τις έρημες χώρες, έχω δει και συναναστραφεί πολλούς τέτοιους Businessman, και σας λεω ότι αν και μία φυλή, στο σύνολό της δεν είναι ομοιογενής. Η δικιά μου «χαρτογράφηση» περιλαμβάνει:

Α. Τους μικρούς επαρχιώτες. Συνήθως βορειοελλαδίτες, αν και τελευταία βλέπεις και πολλούς Κρητικούς, που είναι κυρίως φασονατζίδες και μικροέμποροι. Μέσα στους στόχους τους είναι και να περάσουν καλά, να βρουν κανά πιπίνι που βεβαίως και θα τους ερωτευθεί για τον πλούσιο εσωτερικό τους κόσμο, να γαμήσουν όπως δεν μπορούν να κάνουν στην χώρα τους, να φάνε και να πιούνε φτηνά και πλούσια, να περάσουν καλά και βέβαια να κάνουν τον έξυπνο στους πρωτόγονους.

Β. Οι Μικρομεσαίοι Αστοί. Κυρίως από την Αθήνα, πιθανών μικροκατασκευαστές, και έμποροι, που μάλλον τη δουλειά τους την παίρνουν λίγο πιο σοβαρά, δεν πάνε για να φάνε και να γαμήσουνε, αλλά άμα λάχει δεν λέμε και όχι, δεν πιστεύουν ότι το πιπίνι τους ερωτεύτηκε, αλλά είναι και πρόθυμοι να το αγοράσουν, μίας και λεφτά έχουμε, σίγουρα όμως θα κάνουν τον έξυπνο στους πρωτόγονους.

Γ. Οι μικρο-γιάπιδες των μεγάλων Ελληνικών εταιριών. Συνήθως πιτσιρίκια με 6-7-12 χαζοπτυχία από το εξωτερικό, με πολύ αστείες κάρτες μιας και όλοι είναι μάνατζερ ενός unit, department, division, area, και δεν ξέρω και εγώ τι, μιλάνε κυρίως αγγλοελληνικά που όμως δεν καταλαβαίνει κανένας λόγω ορολογίας, δουλεύουν πάρα, πάρα πολύ (λένε), δεν γαμάνε, τρωνε μόνο σούσι (που συνήθως σε αυτές τις χώρες γίνετε με κατεψυγμένο ψάρι) και κουβαλάνε μαζί τους ένα Γερμανό σε συσκευές, κινητά, GPS, blackberries, laptops, i-pod, και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο άχρηστο μηχάνημα, που όμως τους είναι τόσο απαραίτητο για τη δουλειά τους. Μένουν στα 5 stars μόνο, και είναι μόνιμα μπλεγμένοι σε μία ενδο-εταιρική υπόθεση ανταγωνισμού με συνάδελφό τους, και που μονίμως συζητάνε παντού. Ψάχνουν και επενδύσεις που μπορούν να κάνουν στη χώρα, να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία βρε αδελφέ μίας και βρίσκονται εκεί, να πείσουν και άλλους φίλους ή συγγενείς από την Ελλάδα να κάνουν κάτι μαζί, και οπωσδήποτε να κάνουν τον έξυπνο στους πρωτόγονους (αυτή η ομάδα κάνει τον έξυπνο και όταν επιστρέψει στην Ελλάδα, μίας και γι΄ αυτούς είναι και οι Έλληνες πρωτόγονοι).

Δ. Οι μεγάλοι. Αυτοί είναι ή ιδιοκτήτες ή μεγάλα στελέχη εταιριών. Έχουν εμπειρία ζωής που λένε. Πιστεύουν ότι αυτά που πέρασαν στην Ελλάδα για να φτιάξουν το μαγαζί τους θα τα περάσουν και σε αυτές τις χώρες. Όλα γίνονται με ένα καλό λάδι, είναι το μότο τους. Έχουν νοικιάσει Βίλες σε όλες τις χώρες, έχουν λίμο με οδηγό και ταξιδεύουν μόνο Business Class. Οι βαλίτσες τους είναι πάντα επώνυμες, τρωνε μόνο στα Hotels, γαμάνε μόνο escort, και κάθονται λίγο στη χώρα, μιας και πάνε για τα μεγάλα meetings μόνο. Συνήθως λένε «ήρθα για ένα dinner σήμερα το βράδυ, αύριο φεύγω πρωί». Και βέβαια κάνουν τον έξυπνο στους πρωτόγονους.

Τώρα που γράφω είναι βράδυ Τετάρτης, μόλις έχω φτάσει σπίτι από τη Ρουμανία, και έχω φρέσκιες τις εμπειρίες από τη πτήση επιστροφής, όπου συνήθως βλέπεις αυτόν τον όχλο. Απ΄ ότι καταλάβατε όλοι οι πιο πάνω έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Κάνουν τον έξυπνο στους πρωτόγονους. Υπάρχει όμως και ένα άλλο ουσιώδες και σημαντικό χαρακτηριστικό τους. Είναι ΜΠΡΟΥΡΤΖΟΒΛΑΧΟΙ ειδικά μέσα στο αεροπλάνο!!!

Απ΄ ότι καταλαβαίνετε τα έχω πάρει, γι΄ αυτό και κάθομαι βραδιάτικα και γράφω. Η σημερινή πτήση ήταν γεμάτη – όπως πάντα. Στο check – in όλοι όσοι ήτανε μπροστά μου δεν ήθελαν να δώσουν βαλίτσα γιατί ήταν λεει cabin case, οι κοπέλες τους έλεγαν ότι το αεροπλάνο είναι μικρό και η συγκεκριμένη γομαρο-βαλίτσα ΔΕΝ χωράει. Εξάλλου η αποσκευή 70x40x50 δεν θεωρείται cabin case, αλλά μουλάρι, και στο κάτω κάτω τις γραφής οι αεροπορικές εταιρίες βάζουν τα standards των αποσκευών εν πτήση και όχι ο καράβλαχος, ούτε οι εταιρείες που κατασκευάζουν βαλίτσες και γι΄ αυτές ότι πωλείτε είναι και cabin case. Μάταιη βέβαια η κουβέντα μιας και όλοι οι κύριοι – εγώ τα ξέρω όλα γιατί γεννήθηκα μέσα σε αεροπλάνο – πήρανε τις βαλίτσες μαζί τους.

Εκεί αρχίζει ο δεύτερο ζήτημα, άντε και να περάσουμε τις βαλίτσες από τον έλεγχο, όπου κάθεσαι και βλέπεις όλα τα βρώμικα σώβρακα του εν λόγω μαλάκα, μιας και η βαλίτσα θα ανοιχτεί οπωσδήποτε και μάλιστα μπροστά σου.

Με το πέρας αυτής της διαδικασίας οι κύριοι αυτοί πέφτουν σαν ακρίδες στα duty free, ο χαμός της κολόνιας, αν δε τύχει και είσαι κοντά αρχίζουν οι ηλίθιες ερωτήσεις, «κοπελιά πες μου εσύ που ξέρεις τι να πάρω στη θεία μου τη Βαρβάρα, που της αρέσει το γιασεμί!!!».

Μετά ο μαύρος χαμός στη μοναδική smoking καφετέρια που υπάρχει και έχει 5,5 τραπέζια όλα κιόλα γεμάτα με Έλληνες ΜΟΝΟ. Που θέλουν μία καρέκλα γι΄ αυτούς και άλλες 20 για τα υπάρχοντά τους. Που πρέπει να διηγηθούν όλες της επαγγελματικές τους υποθέσεις όσο πιο δυνατά γίνετε, και που τέλος πάντων θα σε ρωτήσουν σίγουρα, «κοπελιά εσένα σε βλέπω συχνά τι κάνεις εδώ;» (παλιά με ρώταγαν αν είμαι φοιτήτρια αλλά τα τελευταία χρόνια το έκοψαν –βλέπετε κάνει μπαμ ότι δεν είμαι στα 20 πλέον). Επίσης αυτή είναι η στιγμή που θα πάρουν τηλέφωνο τη σύζυγο να πούνε ότι έχει καθυστέρηση η πτήση και θα αργήσουν και μετά καπάκι την γκόμενα να κανονίσουν το ραντεβού για τον κερδισμένο χρόνο από την υποτιθέμενα καθυστερημένη πτήση.

Και έρχεται η ώρα της επιβίβασης, όπου συνήθως είμαι ΜΟΝΟΝ εγώ και κάποιοι ντόπιοι που παίρνουν σοβαρά το γεγονός ότι το αεροπλάνο πρέπει να φύγει. Οι υπόλοιποι πίνουν τα εσπρεσάκια τους μιας και «που θα πάει χωρίς εμάς, κάτσε να μας φωνάξουν». Μπαίνω λοιπόν, ωραία ωραία, στην ώρα μου, βάζω το παλτουδάκι μου στο ντουλάπι και κάθομαι και περιμένω να μαζευτούν τα ζώα. Και εκεί έρχονται, φωνάζοντας, γιατί: α) η πτήση θα έχει τελικά καθυστέρηση (κακώς τους περίμεναν λεω εγώ) β) τα ντουλαπάκια είναι γεμάτα με παλτά και δεν χωράνε οι γομαροβαλίτσες τους γ) τα ντουλαπάκια είναι μικρότερα από τα standards και πάλι δεν χωράνε οι γομαροβαλίτσες τους δ) οι αεροσυνοδοί δεν κάνουν κάτι (τι να κάνουν οι κοπέλες;;;).

Όταν τελειώσει ο ορυμαγδός που σήμερα κράτησε 20 λεπτά, τότε καταλαβαίνουν ότι πρέπει να δώσουν τις βαλίτσες να τις βάλουν στο cargo compartment του αεροπλάνου και μετά να τις πάρουν όπως όλος ο κόσμος από τους διαδρόμους. Άλλα 20 λεπτά κουβέντα για το πως θα γίνει αυτό. Σύνολο 45 λεπτά καθυστέρηση, που αν είχαν δώσει τις βαλίτσες από την αρχή ούτε καθυστέρηση θα είχαμε ούτε εκνευρισμό και ΟΛΟΙ θα είχαμε φτάσει νωρίτερα σπίτια μας. Γιατί ότι και να μου λετε 45 λεπτά δεν κάνουν οι βαλίτσες να βγουν ούτε στην Αθήνα ούτε στο Βουκουρέστι.

Αυτός ο χαμός γίνετε ΠΑΝΤΑ!!! Και ναι μεν φταινε όλοι αυτοί οι γελοίοι, φταινε και οι αεροπορικές εταιρίες. Κάτι τέτοιο δεν μου έχει τύχει ποτέ με τη Lufthansa, απλά δεν τους αφήνουν. Και εκεί οι κύριοι δεν το παίζουν έξυπνοι, δεν τολμάνε να πουν, «ξέρεις πόσα ταξίδια κάνω εγώ» σε άπταιστα ελληνικά στην κοπέλα του check in γιατί απλά δεν θα μπουν στο αεροπλάνο ποτέ.

Τώρα τι φταιμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι να καθυστερούμε κάθε φορά; τι να μου πείτε και εσείς; εγώ τον πόνο μου λεω τώρα.

Λήξης θέματος όμως, πάμε για φαγάκια τώρα. Έφτιαξα πρόσφατα μία μακαρονάδα που άρεσε πολύ σε φίλους και είπα να γράψω τη συνταγή. Είναι πολύ εύκολη, και αν και ακούγεται μυστήρια δεν είναι.

Μαύρα μακαρόνια με καπνιστό σολωμό

½ κιλό μαύρα μακαρόνια (με μελάνι σουπιάς)
200 γρ καπνιστό σολωμό
2 φρέσκα κρεμμυδάκια
1 σκελίδα σκόρδο
½ ποτηράκι του κρασιού βότκα ή λευκό κρασί
1 κ.σ. βούτυρο
4 κ.σ. λάδι
½ ματσάκι άνηθο
1 κ.σ. κουκουνάρι ή λευκό αμύγδαλο
4 κ.σ. παρμεζάνα
150 γρ κατσικίσιο τυρί μαλακό

Βράζετε τα μακαρόνια σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου.
Σοτάρετε σε ένα μεγάλο τηγάνι τα κρεμμυδάκια που τα έχετε κόψει σε λωρίδες με το βούτυρο. Προσθέτετε το σκόρδο λιωμένο το σολωμό κομμένο ακανόνιστα με το χέρι, και αφού σοταριστούν, σβήνετε με τη βότκα. Αφήνετε να εξατμιστεί το αλκοόλ. Χτυπάτε στο μούλτι τα λάδι, κουκουνάρι, άνηθο, παρμεζάνα, ώστε να λιώσουν και ομογενοποιηθούν. Προσθέτετε στο τηγάνι με τον σολωμό, τα βρασμένα και σουρωμένα μακαρόνια και την σος. Ανακατεύετε καλά και προσθέτετε το κατσικίσιο τυρί που έχετε κόψει σε μικρά κομμάτια. Σερβίρετε αμέσως όσο είναι ακόμα ζεστό.

Ένα κάλο κατσικίσιο τυρί σε αυτό το πιάτο θα κάνει τη διαφορά. Εγώ έχω βρει στον Θανόπουλο, ένα γαλλικό που είναι συντηρημένο σε μαύρη στάχτη και πραγματικά είναι πολύ καλό.

Άντε καλή μας όρεξη και καλά ταξίδια.


Υ.Γ. Ελληνας επενδυτής αλλού δεν υπάρχει, μόνο στα Βαλκάνια τολμάμε να κάνουμε τον έξυπνο, μίας και μόνο αυτούς θεωρούμε πρωτόγονους. Γιαυτό και όλοι τους μα όλοι τους μας μισούνε.