Χτες είδα μία πάρα μα πάρα πολύ ωραία ταινία. Τα σφραγισμένα χείλη. Γενικά βλέπω ταινίες και βέβαια έχω δει ωραιότερες ταινίες, αλλά για αυτήν συγκεκριμένα θέλω να γράψω. Υπάρχουν πολλοί λόγοι.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που άκουσα για αυτήν είναι ότι έχουν ξεσηκωθεί – ως συνήθως βέβαια – οι Εβραίοι, και φωνάζουν γιατί παρουσιάζει με συμπάθεια μία ναζίστρια. Διάβασα επίσης ότι πρόκειται για ταινιάρα, με καταπληκτική ερμηνεία της Κειτ Γουινσλετ (ναι αυτής της μπατάλο που έπαιζε στον τιτανικό).
Πολλοί μου είπανε ότι δεν θέλουν να το δουν γιατί αφορά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και θα τους καταθλίψει, και στο κάτω κάτω τι άλλο έχουμε να μάθουμε και να πούμε για αυτό το θέμα; Λάθος μέγα.
Δεν θέλω να σας πω πολλά, γιατί θέλω να πάτε να την δείτε, ένα μόνο σας λεω η ταινία δεν αφορά στο ολοκαύτωμα, δεν αφορά στους Ναζί, δεν αφορά στον πόλεμο. Τα χρησιμοποιεί, ως πλαίσιο συνθηκών, για να μας δείξει, μία σειρά από θέματα ανθρώπινης ψυχολογίας από τα πιο προφανή, μέχρι τα πιο απόκρυφα. Είναι πολλά τα θέματα που ακουμπάει, τόσο πολλά που μάλλον σου διαφεύγουν τα περισσότερα. Ένα όμως θέλω να αναφέρω, κυρίως γιατί με απασχολεί πολλά χρόνια. Οι τύψεις ενός λαού.
Πριν πολλά χρόνια, ένας αγαπητός φίλους μου, που σπούδασε και έζησε πολύ στην μεταπολεμική Γερμανία, μου είχε πει κάτι που με είχε εξοργίσει, εκείνη την εποχή. Δεν το θυμάμαι ακριβώς αλλά ήταν κάτι σαν «είχαν και οι εβραίοι τις ευθύνες τους για την αντίδραση των γερμανών, το ολοκαύτωμα δεν ήταν υπόθεση ενός τρελού μόνο, ήταν ακραία αντίδραση σε ένα υπαρκτό πρόβλημα». Τα είχα πάρει τότε στο κρανίο, τον είπα ναζιστή, και άλλα κολακευτικά, και δεν ξανασυζήτησα μαζί του αυτό το θέμα.
Πλέον βλέπω και εγώ, και πολλοί άλλοι, το θέμα με άλλη οπτική γωνία, έχουν περάσει και χρόνια, έχω γνωρίσει πολλούς Γερμανούς, και μπορώ να ξεχωρίσω την δικιά τους ιδιαιτερότητα, την ιδιοσυγκρασία τους (όλοι οι λαοί έχουν την ιδιαιτερότητά τους). Έχουν πλέον κάνει και οι Εβραίοι τα δικά τους εγκλήματα, τα δικά τους ολοκαυτώματα, μας έχουν ζαλίσει χρόνια τώρα με την προπαγάνδα τους, και την προσπάθειά τους να μας καταστήσουν υπεύθυνους και να μας δημιουργήσουν τύψεις. Έτσι με τούτα και με εκείνα τα βλέπω διαφορετικά τα πράγματα. Προσοχή τι λεω, τα βλέπω διαφορετικά, δεν τα δικαιολογώ.
Τέλος πάντων, είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που η γενιά της μεταπολεμικής Γερμανίας χειρίσθηκε το θέμα και του πολέμου, και του ολοκαυτώματος. Η ανάγκη για λήθη, η ανάγκη για αποχώρηση. Το ίδιο εντυπωσιακός είναι και ο τρόπος που η μετέπειτα γενιά αντιμετώπισε το θέμα. Η προσπάθεια να το βγάλει από τη λήθη, να το παραδεχτεί.
Ένας Γερμανός φίλος μου, στην ηλικία μου, μου έλεγε ότι μεγάλωσε σε μία οικογένεια που το θέμα του πολέμου, δεν αναφερόταν ποτέ, και είναι σίγουρος ότι ο πατέρας του ήταν στρατιώτης, ήταν «ναζί», αν και ποτέ κανένας δεν του το είχε πει. Δύσκολο να μεγαλώσεις σε τέτοια εκκωφαντική σιωπή. Ακόμα πιο δύσκολο να καταλάβουμε εμείς, οι Έλληνες, οι νικητές, με τις μεγάλες απώλειες, με τα πολλά θύματα, αυτή την ιδιοσυγκρασία. Δύσκολο να καταλάβουμε αυτή τη σιωπή.
Αυτό είναι το μόνο θέμα της ταινίας που θέλω να σας αναφέρω, αν και τα άλλα ζητήματα που θέτει, «ο δεσμοφύλακας», η συμπεριφορά ενός ανθρώπου χαμηλής «αντίληψης» μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο ζήτημα, ο έρωτας, η ανάγκη να αγαπηθείς, η ικανότητα συχώρεσης, η προδοσία, «ο αποδιοπομπαίος τράγος», όλα αυτά τα θέματα είναι μάλλον πιο σημαντικά και ουσιώδη, αλλά ..... δείτε την ταινία και πάμε για ουίσκια να την κουβεντιάσουμε.
Γιατί αγαπητοί μου, .... η υπόθεση σηκώνει «βίσκια» και ξηροκάρπια.
Δεν έχει συνταγή σήμερα, δεν προλαβαίνω.
Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009
Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009
Τσιμέντο
Η πιο σωστή λύση για την καθαριότητα ενός χώρου, είναι η τσιμεντοποίηση. Το πιο ωραίο πράσινο είναι το τσιμεντένιο. Φανταστείτε το, ρίχνεις μπόλικο μπόλικο τσιμέντο, πάνω στο χώμα, που παλιά μάζευε όλη τη βρωμιά του Ελληνάρα, το βάφεις και πράσινο και έτσι έχεις τη καλύτερη και οικονομικότερη λύση στο πρόβλημα.
Τελευταία άκουσα από πολλούς αυτό το στόρυ, μαζί με πολλά και ευφάνταστα επιχειρήματα περί ανάπτυξης, και παρωχημένων ιδεών που έχουν κάποιοι που θέλουν πάρκα, και κήπους, και πράσινο. Ως γνωστόν το πράσινο δεν αποφέρει πόρους, δεν φτιάχνονται γήπεδα και πάρκινγκ με το πράσινο κύριοι!!
Φαίνεται ότι όσοι θέλουν εκείνο το ρημάδι το παρκάκι στην Κυψέλη να μείνει παρκάκι, άντε να καθαριστεί και λίγο, είναι εναντίων τις προόδου και της ανάπτυξης, έχουν αναχρονιστικές ιδέες, για να μην σας πω ότι είναι βρομιάρηδες.
Ενώ εμείς που είμαστε άνθρωποι της προόδου, και της ανάπτυξης (να μην μιλήσω για την επανίδρυση!!) αφήνουμε τα πάρκα να γίνουν σκουπιδότοποι, λέμε ότι δεν έχουμε χρήματα να τα φτιάξουμε, και στο τέλος αποφασίζουμε να τα κάνουμε πάρκινγκ. Βρίσκουμε και τη λύση να ρίξουμε 1,5 μέτρο χώμα από πάνω ώστε να πειστούν τα ζώα ότι θα φυτρώσουν εκεί πεύκα, και άλλα μεγάλα δέντρα – το γεγονός ότι σε αυτό το σημείο οι γεωπόνοι σκίζουν τα διπλώματά τους, μας αφήνει τελείως αδιάφορους, και φτιάχνουμε το «προτζεκ» με κάποιον ιδιώτη.
Μην έχετε απορίες γιατί εδώ και 25 χρόνια η δημοτική αρχή – που διοικείτε από τον ίδιο κομματικό χώρο μην το ξεχνάμε αυτό, εδώ έχουν ξεπεράσει κατά πολύ την 20-ετία των άλλων - δεν έχει βρει χρήματα για να φτιάξει αυτό και τα άλλα πάρκα της Αθήνας, η απάντηση είναι προφανής, αφού ψηφίζουμε τους ίδιους τόσα χρόνια γιατί να φτιάξουν κάτι;; έτσι και αλλιώς η κύρια Τσουτσουνοπούλου των Βορείων Προαστίων που ψηφίζει αυτά τα «αμόρφωτα ζα» (μιας και γεννήθηκε στο Μεταξουργείο) δεν ενδιαφέρετε για το πάρκακι στην Κυψέλη, αλλά για το πάρκινγκ στην Κυψέλη ώστε να βρίσκει να παρκάρει όταν επισκέπτεται την άρρωστη Θεία Φρώσω.
Έτσι και στο Άλσος Παγκρατίου ο «γνωστός για την περιβαλλοντική του ευαισθησία δήμαρχός μας», θέλει να κάνει λέει θέατρο, για να παίζει τα αριστουργήματά της, αυτή η ηθοποιός που έχει μαζέψει (ούτε πως τη λένε θυμάμαι, ούτε και με νοιάζει). Τώρα το αν το θέλει κανείς άλλος αυτό το θέατρο και κυρίως οι Παγκρατιώτες, αυτό είναι ανούσια λεπτομέρεια.
Αν σας αρέσει κύριοι, τσιμέντο, ..., μόνο τούτο διαθέτει το κατάστημα, τίποτις άλλο. Αν πάλι δεν σας αρέσει, κακώς γιατί όπως είπε σήμερα και εκείνος ο μέγας δημοσιογράφος, ο Οικονόμου στην ΝΕΤ, έτσι είναι η δημοκρατία, γίνεται αυτό που θέλουν οι πολλοί! Έλα όμως που εμένα μου φαίνεται ότι δεν γίνετε αυτό που θέλουν οι πολλοί, αλλά αυτό που θέλει ο δήμαρχος μόνο, και αυτό μπορεί μεν να είναι δημοκρατικό κατ΄ επίφαση, αλλά ελπίζω μία μέρα, τα νερά μίας πλημμύρας που θα δημιουργηθεί γιατί δεν υπάρχουν αυτά τα πευκάκια να τα κρατήσουν, να πάνε και να πλημμυρίσουν το σπιτάκι του αγαπημένου μου δημάρχου.
Για αυτό το λόγο, το εδώ γίνετε αυτό που θέλουν οι πολλοί εννοώ, φωνάζουμε και τα ΜΑΤ, πλακώνουν κάτι γριούλες που έχουν μαζευτεί εκεί μπας και σώσουν τα δενδράκια, ρίχνουν και 5-6 δακρυγόνα να υπάρχουν, κανα δύο κρότου λάμψης, και όλα αυτά μέσα στη δημοκρατική χαρά και ευδαιμονία.
Γιατί πάνω απ΄ όλα είμαστε δημοκράτες, αγαπάμε το πράσινο (στην τσιμεντένια του όμως μορφή) και επιθυμούμε την ανάπτυξη και την πρόοδο. Και στο φινάλε, εμείς σας κάνουμε πάρκινγκ για τα αυτοκίνητά σας, τι θέλετε!
Πάντα μου άρεσαν τα θεμελιώδη διλήμματα «πάρκινγκ ή πράσινο», δείχνουν το επίπεδο του πολιτισμού μας, και της ασχετοσύνης μας.
Τέλος, μην ξεχνάμε ότι κάτι τέτοια μυαλά το ΄60 τσιμέντωσαν όλη την Αθήνα, άνοιξαν την κερκόπορτα των αντιπαροχών και έκτοτε ζούμε στην πιο άσχημη πόλη του κόσμου. Ήταν τότε υπέρ της προόδου και της ανάπτυξης.
Σήμερα ένα ανατολίτικο ορεκτικό, εύκολο, αλλά θέλει και την προετοιμασία του. Χούμους ...κυρίες και κύριοι, το αγαπημένο φαγητό των Παλαιστινίων.
Χούμους
150 γραμμάρια ρεβίθια που τα έχετε μουλιάσει από την προηγούμενη για 10-12 ώρες περίπου
100 γραμμάρια ταχίνι
μισή κουταλιά κύμινο
μπόλικο πιπέρι ή μισή κουταλιά σκόνη τσίλι ή 3 σταγόνες ταμπάσκο
1 κουταλιά της σούπας λάδι
3 κουταλιές της σούπας λεμόνι
αλάτι κατα το δοκούν
Κουκουναρόσποροι προαιρετικά.
Σουρώνετε τα ρεβίθια και τα βράζετε σε φρέσκο κρύο νερό, για 2 ώρες περίπου ή μέχρι να μαλακώσουν πολύ. Κατά διαστήματα μπορείτε να τα ξαφρίζετε. Τα σουρώνετε και κρατάτε λίγο από το ζουμί τους. Χτυπάτε τα ρεβίθια στο μούλτι ή στο μπλέντερ, προσθέτοντας λίγο από το ζουμί τους μέχρι να γίνουν μία απαλή μάζα. Προσθέτετε και τα υπόλοιπα υλικά εκτός από το κουκουνάρι και τα ομογενοποιείτε. Σε περίπτωση που σας βγει σφιχτό ίσως να χρειαστεί να προσθέσετε λίγο από το ζωμό τους. Αν σας αρέσει μπορείτε να προσθέσετε και μία σκελίδα σκόρδο. Σερβίρετε στο χούμους σε ένα μπολ, το ραντίζετε με λίγο λάδι και βάζετε από πάνω το κουκουνάρι. Θέλει βέβαια ζεστές αραβικές πίτες.
Πρόσφατα έφαγα και χούμους με αρακά αντί για ρεβίθια. Ήταν το ίδιο νόστιμο αλλά δεν το έχω φτιάξει ακόμα και άρα δεν μπορώ να σας το προτείνω. Αν θέλετε όμως δοκιμάστε μόνοι μας.
Τελευταία άκουσα από πολλούς αυτό το στόρυ, μαζί με πολλά και ευφάνταστα επιχειρήματα περί ανάπτυξης, και παρωχημένων ιδεών που έχουν κάποιοι που θέλουν πάρκα, και κήπους, και πράσινο. Ως γνωστόν το πράσινο δεν αποφέρει πόρους, δεν φτιάχνονται γήπεδα και πάρκινγκ με το πράσινο κύριοι!!
Φαίνεται ότι όσοι θέλουν εκείνο το ρημάδι το παρκάκι στην Κυψέλη να μείνει παρκάκι, άντε να καθαριστεί και λίγο, είναι εναντίων τις προόδου και της ανάπτυξης, έχουν αναχρονιστικές ιδέες, για να μην σας πω ότι είναι βρομιάρηδες.
Ενώ εμείς που είμαστε άνθρωποι της προόδου, και της ανάπτυξης (να μην μιλήσω για την επανίδρυση!!) αφήνουμε τα πάρκα να γίνουν σκουπιδότοποι, λέμε ότι δεν έχουμε χρήματα να τα φτιάξουμε, και στο τέλος αποφασίζουμε να τα κάνουμε πάρκινγκ. Βρίσκουμε και τη λύση να ρίξουμε 1,5 μέτρο χώμα από πάνω ώστε να πειστούν τα ζώα ότι θα φυτρώσουν εκεί πεύκα, και άλλα μεγάλα δέντρα – το γεγονός ότι σε αυτό το σημείο οι γεωπόνοι σκίζουν τα διπλώματά τους, μας αφήνει τελείως αδιάφορους, και φτιάχνουμε το «προτζεκ» με κάποιον ιδιώτη.
Μην έχετε απορίες γιατί εδώ και 25 χρόνια η δημοτική αρχή – που διοικείτε από τον ίδιο κομματικό χώρο μην το ξεχνάμε αυτό, εδώ έχουν ξεπεράσει κατά πολύ την 20-ετία των άλλων - δεν έχει βρει χρήματα για να φτιάξει αυτό και τα άλλα πάρκα της Αθήνας, η απάντηση είναι προφανής, αφού ψηφίζουμε τους ίδιους τόσα χρόνια γιατί να φτιάξουν κάτι;; έτσι και αλλιώς η κύρια Τσουτσουνοπούλου των Βορείων Προαστίων που ψηφίζει αυτά τα «αμόρφωτα ζα» (μιας και γεννήθηκε στο Μεταξουργείο) δεν ενδιαφέρετε για το πάρκακι στην Κυψέλη, αλλά για το πάρκινγκ στην Κυψέλη ώστε να βρίσκει να παρκάρει όταν επισκέπτεται την άρρωστη Θεία Φρώσω.
Έτσι και στο Άλσος Παγκρατίου ο «γνωστός για την περιβαλλοντική του ευαισθησία δήμαρχός μας», θέλει να κάνει λέει θέατρο, για να παίζει τα αριστουργήματά της, αυτή η ηθοποιός που έχει μαζέψει (ούτε πως τη λένε θυμάμαι, ούτε και με νοιάζει). Τώρα το αν το θέλει κανείς άλλος αυτό το θέατρο και κυρίως οι Παγκρατιώτες, αυτό είναι ανούσια λεπτομέρεια.
Αν σας αρέσει κύριοι, τσιμέντο, ..., μόνο τούτο διαθέτει το κατάστημα, τίποτις άλλο. Αν πάλι δεν σας αρέσει, κακώς γιατί όπως είπε σήμερα και εκείνος ο μέγας δημοσιογράφος, ο Οικονόμου στην ΝΕΤ, έτσι είναι η δημοκρατία, γίνεται αυτό που θέλουν οι πολλοί! Έλα όμως που εμένα μου φαίνεται ότι δεν γίνετε αυτό που θέλουν οι πολλοί, αλλά αυτό που θέλει ο δήμαρχος μόνο, και αυτό μπορεί μεν να είναι δημοκρατικό κατ΄ επίφαση, αλλά ελπίζω μία μέρα, τα νερά μίας πλημμύρας που θα δημιουργηθεί γιατί δεν υπάρχουν αυτά τα πευκάκια να τα κρατήσουν, να πάνε και να πλημμυρίσουν το σπιτάκι του αγαπημένου μου δημάρχου.
Για αυτό το λόγο, το εδώ γίνετε αυτό που θέλουν οι πολλοί εννοώ, φωνάζουμε και τα ΜΑΤ, πλακώνουν κάτι γριούλες που έχουν μαζευτεί εκεί μπας και σώσουν τα δενδράκια, ρίχνουν και 5-6 δακρυγόνα να υπάρχουν, κανα δύο κρότου λάμψης, και όλα αυτά μέσα στη δημοκρατική χαρά και ευδαιμονία.
Γιατί πάνω απ΄ όλα είμαστε δημοκράτες, αγαπάμε το πράσινο (στην τσιμεντένια του όμως μορφή) και επιθυμούμε την ανάπτυξη και την πρόοδο. Και στο φινάλε, εμείς σας κάνουμε πάρκινγκ για τα αυτοκίνητά σας, τι θέλετε!
Πάντα μου άρεσαν τα θεμελιώδη διλήμματα «πάρκινγκ ή πράσινο», δείχνουν το επίπεδο του πολιτισμού μας, και της ασχετοσύνης μας.
Τέλος, μην ξεχνάμε ότι κάτι τέτοια μυαλά το ΄60 τσιμέντωσαν όλη την Αθήνα, άνοιξαν την κερκόπορτα των αντιπαροχών και έκτοτε ζούμε στην πιο άσχημη πόλη του κόσμου. Ήταν τότε υπέρ της προόδου και της ανάπτυξης.
Σήμερα ένα ανατολίτικο ορεκτικό, εύκολο, αλλά θέλει και την προετοιμασία του. Χούμους ...κυρίες και κύριοι, το αγαπημένο φαγητό των Παλαιστινίων.
Χούμους
150 γραμμάρια ρεβίθια που τα έχετε μουλιάσει από την προηγούμενη για 10-12 ώρες περίπου
100 γραμμάρια ταχίνι
μισή κουταλιά κύμινο
μπόλικο πιπέρι ή μισή κουταλιά σκόνη τσίλι ή 3 σταγόνες ταμπάσκο
1 κουταλιά της σούπας λάδι
3 κουταλιές της σούπας λεμόνι
αλάτι κατα το δοκούν
Κουκουναρόσποροι προαιρετικά.
Σουρώνετε τα ρεβίθια και τα βράζετε σε φρέσκο κρύο νερό, για 2 ώρες περίπου ή μέχρι να μαλακώσουν πολύ. Κατά διαστήματα μπορείτε να τα ξαφρίζετε. Τα σουρώνετε και κρατάτε λίγο από το ζουμί τους. Χτυπάτε τα ρεβίθια στο μούλτι ή στο μπλέντερ, προσθέτοντας λίγο από το ζουμί τους μέχρι να γίνουν μία απαλή μάζα. Προσθέτετε και τα υπόλοιπα υλικά εκτός από το κουκουνάρι και τα ομογενοποιείτε. Σε περίπτωση που σας βγει σφιχτό ίσως να χρειαστεί να προσθέσετε λίγο από το ζωμό τους. Αν σας αρέσει μπορείτε να προσθέσετε και μία σκελίδα σκόρδο. Σερβίρετε στο χούμους σε ένα μπολ, το ραντίζετε με λίγο λάδι και βάζετε από πάνω το κουκουνάρι. Θέλει βέβαια ζεστές αραβικές πίτες.
Πρόσφατα έφαγα και χούμους με αρακά αντί για ρεβίθια. Ήταν το ίδιο νόστιμο αλλά δεν το έχω φτιάξει ακόμα και άρα δεν μπορώ να σας το προτείνω. Αν θέλετε όμως δοκιμάστε μόνοι μας.
Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009
Τελικα τι θέλουμε;
Το θέμα της αγροτικής πολιτικής δεν το γνωρίζω. Κάθε φορά που βγαίνουν τα τρακτέρ στο δρόμο, ρωτάω τον Γιάννη που είναι Γεωργοοικονομολόγος, τι τρέχει και μου λεει.
Ξέρω όμως βασικά πράγματα, όπως ότι είναι Ευρωπαϊκή πολιτική να επιδοτούνται οι αγρότες, ότι αυτή η πολιτική μας τελειώνει το 2013, ότι οι επιδοτήσεις αυτές, είναι ζεστό ζεστό χρήμα που μας έρχεται από την ΕΕ, και όχι από τον δικό μας προϋπολογισμό, ότι υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι που υπολογίζετε η επιδότηση, είτε βάση πραγματικής παραγωγής, είτε βάση του μέσου όρου των τελευταίων 3 ετών. Ξέρω, ότι τα Ευρωπαϊκά προϊόντα (όχι μόνο τα ελληνικά βεβαίως) δεν είναι ανταγωνίσιμα πλέον, δηλαδή ότι η σχέση ποιότητας κόστους δεν είναι τόσο καλή όσο των προϊόντων από άλλες περιοχές του κόσμου. Ξέρω ότι για πολλά χρόνια οι αγρότες έχουν μάθει να κλέβουν και να κάνουν «λοβιτούρες» για να αυξήσουν την επιχορήγηση που παίρνουν, ξέρω ότι οι παραγωγοί είναι εντελώς απροστάτευτοι απέναντι στους μεσάζοντες, και μάλιστα πιο πολύ από τους καταναλωτές, με αποτέλεσμα οι τιμές που παίρνουν να είναι κυριολεκτικά ψίχουλα. Ξέρω ότι υπάρχουν αγρότες που έχουν τις καλλιέργειες κύριο επάγγελμα και από αυτό ζουν και αγρότες που από το Ντα Κάπο, συντονίζουν τις αιτήσεις για επιχορηγήσεις που υποβάλουν.
Κυρίως όμως ξέρω ότι στη συζήτηση για το αγροτικό λέγονται υπερβολές, όπως ότι όλοι οι αγρότες κυκλοφορούν με μπε-εμ-βε και τα τρωνε στα μπουζούκια, ή ότι όλοι οι αγρότες πεινάνε γιατί παίρνουν 10 και ξοδεύουν 50.
Το Σάββατο λοιπόν με δύο «γεωργούς» στην παρέα μας, προσπαθήσαμε για λίγο να δούμε τι στο καλό συμβαίνει και κάθε τρις και λίγο κλείνουν τα Τέμπη. Αν και από διαφορετικές κομματικές γωνιές όλοι μας, σε ένα πράγμα συμφωνήσαμε όλοι, η αγροτική πολιτική χρειάζεται μακροχρόνιο σχεδιασμό, ενώ στην Ελλάδα, όλοι οι πολιτικοί βλέπουν το πρόβλημα με ορίζοντα το επόμενο έτος, άντε μέχρι τις επόμενες εκλογές. Η αλήθεια είναι ότι για πολλά χρόνια οι αγρότες ήταν «μπετόν», είχαν δηλαδή μαζική ψήφο, και με το σοβαρό ποσοστό τους, μπορούσαν να αλλάζουν κυβερνήσεις. Αυτοί για χρόνια ψήφιζαν «Ανδρέα» και αυτοί έβγαλαν τον «Κωστάκη». Τώρα ή βλήματα είναι ή είναι δυστυχώς αιχμάλωτοι της όποιας κυβέρνησης, λόγω των επιχορηγήσεων, είναι δηλαδή μία μερίδα του πληθυσμού που θα πάει με αυτόν που τους τάζει τα πιο πολλά. Με αυτήν την έννοια καλά να τα πάθουν ότι παθαίνουν τόσα χρόνια από το Πασοκ και τη ΝΔ.
Η ουσία όμως του προβλήματος είναι, τελικά τι θέλουμε ως κοινωνία. Θέλουμε αγρότες επιχειρηματίες, μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με εταιρίες και βιβλία, κα, όπου με τη σειρά τους θα απασχολούν προσωπικό άλλους αγρότες, κλπ, κλπ, ή θέλουμε μικρούς παραγωγούς, αυτόνομους που ναι μεν θα καλλιεργούν τη γη, αλλά θα είναι πάντα έρμαια του καιρού, των στρεβλώσεων του ανταγωνισμού και των μεσαζόντων και άρα εξαρτημένοι από τις επιχορηγήσεις.
Δεν ξέρω να σας πω, αλλά δεν έχω καμία μα καμία εμπιστοσύνη στην «αγορά», καμία μα καμία εμπιστοσύνη στον «ανταγωνισμό» και καμία μα καμία εμπιστοσύνη στην ικανότητα αυτού του κράτους να κάνει τους παραδοσιακούς καλλιεργητές, επιχειρηματίες μικρομεσαίους, που στο φινάλε και αυτοί θα είναι προβληματικοί, όπως όλοι οι μικρομεσαίοι σε όλη την Ευρώπη.
Αυτό που θέλω είναι να καλλιεργείτε η γη, να μην ερημώσει, να παράγουμε κάτι σαν χώρα! Μου είναι αδιανόητη η σκέψη ότι θα σταματήσουμε να παράγουμε ακόμα και τα λίγα που παράγαμε τα τελευταία χρόνια. Τότε δηλαδή τι;;; θα ζούμε με εισαγόμενα;;; Μου είναι αδιανόητο ότι δεν θα καλλιεργείται η γη. Οι περιβαντολόγοι φωνάζουν ότι η παντελής έλλειψη καλλιεργειών θα προκαλέσει ερημοποίηση, θα αλλάξει η χλωρίδα και η πανίδα, θα δούμε να αλλάζει και το κλίμα σε τοπικό επίπεδο. Βέβαια και η αλόγιστη καλλιέργεια της γης προκαλεί τα ίδια και χειρότερα, αλλά κάπου στο μέσο δεν μπορούμε να σταθούμε;
Ακούω πολλούς να λένε, και ίσως και εγώ να το έλεγα πριν χρόνια, γιατί να επιδοτηθούν οι αγρότες από τους φόρους μου;; παλιά η ΕΕ που αποφάσισε την πολιτική των επιχορηγήσεων έλεγε, ότι με αυτό τον τρόπο αποφεύγουμε την ερήμωση της υπαίθρου και την συγκέντρωση του πληθυσμού στα αστικά κέντρα. Τώρα που η πολιτική αυτή απέτυχε, γιατί κακά τα ψέματα απέτυχε η εφαρμογή της πολιτικής των επιχορηγήσεων, τι κάνουμε; κόβουμε τις επιχορηγήσεις και άφησε τους όλους να έρθουν στα αστικά κέντρα να πεινάσουν. Αυτό θέλουμε;
Δυστυχώς, δεν ζούμε μόνοι μας, μας αρέσει δεν μας αρέσει πρέπει να στηρίξουμε ορισμένες ομάδες, γιατί και αυτές με τη σειρά τους αποτελούν κομμάτι ενός πύργου Τζένκα, που αν το αφαιρέσεις, και μάλιστα άτσαλα, θα καταρρεύσει όλος ο πύργος και εμείς μαζί!
Σήμερα θα σας γράψω μία χωριάτικη συνταγή για να δέσει με το θέμα των ημερών.
Πρασόπιτα
½ κιλό χοντρό φύλλο για πίτες, (εγώ παίρνω είτε το φύλο Μιχαηλίδη, ή το φύλο ψαχνών Ευβοίας)
½ φλιτζάνι λάδι και ½ φλιτζάνι φρέσκο βούτυρο λιωμένο
2 κρόκους αυγών
3 πράσα καθαρισμένα, πλυμένα και ψιλοκομμένα
600 γραμμάρια φέτα ή ανθότυρο με μανούρι
½ φλιτζάνι γλυκό τραχανά (προαιρετικά)
½ ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο
3 αυγά
πιπέρι
Τρίβετε τα πράσα με λίγο αλάτι και τα αφήνουμε σε ένα σουρωτήρι να βγάλουν τα υγρά τους. Τα στύβετε με το χέρι μας καλά να φύγουν όσο το δυνατών περισσότερο τα υγρά τους. Χτυπάτε τα αυγά τα αναμιγνύουμε με τα τυριά, τον άνηθο, τον τραχανά και το πιπέρι ετοιμάζοντας τη γέμιση. Ίσως να θέλει και λίγο αλάτι ανάλογα με τι τυρί βάλατε. Προσοχή όμως γιατί έχετε βάλει αλάτι και στα πράσα, μην το λυσσάξετε το φαγάκι. Απλώστε λίγο λαδο-βούτυρο σε ένα μέτριο ταψί. Απλώστε πάνω τα δύο φύλλα αλείφοντας τα ενδιάμεσα με λάδο-βούτυρο. Κρατήστε άλλα δύο φύλλα για από πάνω και χωρίστε τη γέμιση ανάλογα με τα υπόλοιπα φύλλα που έχετε. Μετά βάλτε γέμιση – φύλλο – γέμιση, αλείφοντας κάθε φορά το φύλλο με λαδο-βούτυρο και μέχρι να τελειώσει όλη η γέμιση. Στο τέλος βάζετε τα δύο τελευταία φύλλα, και κλείνετε την πίτα γυρίζοντας από κάτω τα περισσεύματα του φύλλου. Με μυτερό μαχαίρι χαράξτε την σε τετράγωνα κομμάτια. Αλείφετε με λαδο-βούτυρο καλά το πάνω πάνω φύλλο, και στο τέλος το αλείφετε με τους κρόκους που έχετε χτυπήσει με ελάχιστο νεράκι. Την ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 45 λεπτά. Αφήστε την λίγο να κρυώσει και μετά την κόβετε.
Ξέρω όμως βασικά πράγματα, όπως ότι είναι Ευρωπαϊκή πολιτική να επιδοτούνται οι αγρότες, ότι αυτή η πολιτική μας τελειώνει το 2013, ότι οι επιδοτήσεις αυτές, είναι ζεστό ζεστό χρήμα που μας έρχεται από την ΕΕ, και όχι από τον δικό μας προϋπολογισμό, ότι υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι που υπολογίζετε η επιδότηση, είτε βάση πραγματικής παραγωγής, είτε βάση του μέσου όρου των τελευταίων 3 ετών. Ξέρω, ότι τα Ευρωπαϊκά προϊόντα (όχι μόνο τα ελληνικά βεβαίως) δεν είναι ανταγωνίσιμα πλέον, δηλαδή ότι η σχέση ποιότητας κόστους δεν είναι τόσο καλή όσο των προϊόντων από άλλες περιοχές του κόσμου. Ξέρω ότι για πολλά χρόνια οι αγρότες έχουν μάθει να κλέβουν και να κάνουν «λοβιτούρες» για να αυξήσουν την επιχορήγηση που παίρνουν, ξέρω ότι οι παραγωγοί είναι εντελώς απροστάτευτοι απέναντι στους μεσάζοντες, και μάλιστα πιο πολύ από τους καταναλωτές, με αποτέλεσμα οι τιμές που παίρνουν να είναι κυριολεκτικά ψίχουλα. Ξέρω ότι υπάρχουν αγρότες που έχουν τις καλλιέργειες κύριο επάγγελμα και από αυτό ζουν και αγρότες που από το Ντα Κάπο, συντονίζουν τις αιτήσεις για επιχορηγήσεις που υποβάλουν.
Κυρίως όμως ξέρω ότι στη συζήτηση για το αγροτικό λέγονται υπερβολές, όπως ότι όλοι οι αγρότες κυκλοφορούν με μπε-εμ-βε και τα τρωνε στα μπουζούκια, ή ότι όλοι οι αγρότες πεινάνε γιατί παίρνουν 10 και ξοδεύουν 50.
Το Σάββατο λοιπόν με δύο «γεωργούς» στην παρέα μας, προσπαθήσαμε για λίγο να δούμε τι στο καλό συμβαίνει και κάθε τρις και λίγο κλείνουν τα Τέμπη. Αν και από διαφορετικές κομματικές γωνιές όλοι μας, σε ένα πράγμα συμφωνήσαμε όλοι, η αγροτική πολιτική χρειάζεται μακροχρόνιο σχεδιασμό, ενώ στην Ελλάδα, όλοι οι πολιτικοί βλέπουν το πρόβλημα με ορίζοντα το επόμενο έτος, άντε μέχρι τις επόμενες εκλογές. Η αλήθεια είναι ότι για πολλά χρόνια οι αγρότες ήταν «μπετόν», είχαν δηλαδή μαζική ψήφο, και με το σοβαρό ποσοστό τους, μπορούσαν να αλλάζουν κυβερνήσεις. Αυτοί για χρόνια ψήφιζαν «Ανδρέα» και αυτοί έβγαλαν τον «Κωστάκη». Τώρα ή βλήματα είναι ή είναι δυστυχώς αιχμάλωτοι της όποιας κυβέρνησης, λόγω των επιχορηγήσεων, είναι δηλαδή μία μερίδα του πληθυσμού που θα πάει με αυτόν που τους τάζει τα πιο πολλά. Με αυτήν την έννοια καλά να τα πάθουν ότι παθαίνουν τόσα χρόνια από το Πασοκ και τη ΝΔ.
Η ουσία όμως του προβλήματος είναι, τελικά τι θέλουμε ως κοινωνία. Θέλουμε αγρότες επιχειρηματίες, μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με εταιρίες και βιβλία, κα, όπου με τη σειρά τους θα απασχολούν προσωπικό άλλους αγρότες, κλπ, κλπ, ή θέλουμε μικρούς παραγωγούς, αυτόνομους που ναι μεν θα καλλιεργούν τη γη, αλλά θα είναι πάντα έρμαια του καιρού, των στρεβλώσεων του ανταγωνισμού και των μεσαζόντων και άρα εξαρτημένοι από τις επιχορηγήσεις.
Δεν ξέρω να σας πω, αλλά δεν έχω καμία μα καμία εμπιστοσύνη στην «αγορά», καμία μα καμία εμπιστοσύνη στον «ανταγωνισμό» και καμία μα καμία εμπιστοσύνη στην ικανότητα αυτού του κράτους να κάνει τους παραδοσιακούς καλλιεργητές, επιχειρηματίες μικρομεσαίους, που στο φινάλε και αυτοί θα είναι προβληματικοί, όπως όλοι οι μικρομεσαίοι σε όλη την Ευρώπη.
Αυτό που θέλω είναι να καλλιεργείτε η γη, να μην ερημώσει, να παράγουμε κάτι σαν χώρα! Μου είναι αδιανόητη η σκέψη ότι θα σταματήσουμε να παράγουμε ακόμα και τα λίγα που παράγαμε τα τελευταία χρόνια. Τότε δηλαδή τι;;; θα ζούμε με εισαγόμενα;;; Μου είναι αδιανόητο ότι δεν θα καλλιεργείται η γη. Οι περιβαντολόγοι φωνάζουν ότι η παντελής έλλειψη καλλιεργειών θα προκαλέσει ερημοποίηση, θα αλλάξει η χλωρίδα και η πανίδα, θα δούμε να αλλάζει και το κλίμα σε τοπικό επίπεδο. Βέβαια και η αλόγιστη καλλιέργεια της γης προκαλεί τα ίδια και χειρότερα, αλλά κάπου στο μέσο δεν μπορούμε να σταθούμε;
Ακούω πολλούς να λένε, και ίσως και εγώ να το έλεγα πριν χρόνια, γιατί να επιδοτηθούν οι αγρότες από τους φόρους μου;; παλιά η ΕΕ που αποφάσισε την πολιτική των επιχορηγήσεων έλεγε, ότι με αυτό τον τρόπο αποφεύγουμε την ερήμωση της υπαίθρου και την συγκέντρωση του πληθυσμού στα αστικά κέντρα. Τώρα που η πολιτική αυτή απέτυχε, γιατί κακά τα ψέματα απέτυχε η εφαρμογή της πολιτικής των επιχορηγήσεων, τι κάνουμε; κόβουμε τις επιχορηγήσεις και άφησε τους όλους να έρθουν στα αστικά κέντρα να πεινάσουν. Αυτό θέλουμε;
Δυστυχώς, δεν ζούμε μόνοι μας, μας αρέσει δεν μας αρέσει πρέπει να στηρίξουμε ορισμένες ομάδες, γιατί και αυτές με τη σειρά τους αποτελούν κομμάτι ενός πύργου Τζένκα, που αν το αφαιρέσεις, και μάλιστα άτσαλα, θα καταρρεύσει όλος ο πύργος και εμείς μαζί!
Σήμερα θα σας γράψω μία χωριάτικη συνταγή για να δέσει με το θέμα των ημερών.
Πρασόπιτα
½ κιλό χοντρό φύλλο για πίτες, (εγώ παίρνω είτε το φύλο Μιχαηλίδη, ή το φύλο ψαχνών Ευβοίας)
½ φλιτζάνι λάδι και ½ φλιτζάνι φρέσκο βούτυρο λιωμένο
2 κρόκους αυγών
3 πράσα καθαρισμένα, πλυμένα και ψιλοκομμένα
600 γραμμάρια φέτα ή ανθότυρο με μανούρι
½ φλιτζάνι γλυκό τραχανά (προαιρετικά)
½ ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο
3 αυγά
πιπέρι
Τρίβετε τα πράσα με λίγο αλάτι και τα αφήνουμε σε ένα σουρωτήρι να βγάλουν τα υγρά τους. Τα στύβετε με το χέρι μας καλά να φύγουν όσο το δυνατών περισσότερο τα υγρά τους. Χτυπάτε τα αυγά τα αναμιγνύουμε με τα τυριά, τον άνηθο, τον τραχανά και το πιπέρι ετοιμάζοντας τη γέμιση. Ίσως να θέλει και λίγο αλάτι ανάλογα με τι τυρί βάλατε. Προσοχή όμως γιατί έχετε βάλει αλάτι και στα πράσα, μην το λυσσάξετε το φαγάκι. Απλώστε λίγο λαδο-βούτυρο σε ένα μέτριο ταψί. Απλώστε πάνω τα δύο φύλλα αλείφοντας τα ενδιάμεσα με λάδο-βούτυρο. Κρατήστε άλλα δύο φύλλα για από πάνω και χωρίστε τη γέμιση ανάλογα με τα υπόλοιπα φύλλα που έχετε. Μετά βάλτε γέμιση – φύλλο – γέμιση, αλείφοντας κάθε φορά το φύλλο με λαδο-βούτυρο και μέχρι να τελειώσει όλη η γέμιση. Στο τέλος βάζετε τα δύο τελευταία φύλλα, και κλείνετε την πίτα γυρίζοντας από κάτω τα περισσεύματα του φύλλου. Με μυτερό μαχαίρι χαράξτε την σε τετράγωνα κομμάτια. Αλείφετε με λαδο-βούτυρο καλά το πάνω πάνω φύλλο, και στο τέλος το αλείφετε με τους κρόκους που έχετε χτυπήσει με ελάχιστο νεράκι. Την ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 45 λεπτά. Αφήστε την λίγο να κρυώσει και μετά την κόβετε.
Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009
Λαχανοντολμάδες
Όπου πάτησε το πόδι του Τούρκος, άφησε σαφώς την σφραγίδα του στην τοπική κουζίνα. Όλα τα Βαλκάνια, επαρχίες της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έχουν κοινά φαγητά με διαφορετικές ονομασίες. Κεφτέδες με κιμά ή χωρίς θα βρεις παντού, ντολμάδες επίσης. Κάπου τους λένε Dolma, κάπου Σαρμάδες, όπως και στην Ελλάδα, βόρεια τους λέμε σαρμαδάκια.
Οι Ρουμάνοι επιμένουν ότι, τα σαρμάλε, οι δικοί τους λαχανοντολμάδες είναι τοπικό φαγητό και επίσης για αυτούς είναι και το εθνικό τους φαΐ. Κάτι σαν την δικά μας φασολάδα ένα πράγμα. Τους φτιάχνουν όμως με λάχανο τουρσί και είναι πάντα με σάλτσα ντομάτας. Έχω βρει λαχανοντολμάδες, σε όλες τις βαλκανικές χώρες που έχω πάει, αλλά και στη Ρωσία, και στην Κεντρική Ασία. Στο Ουζμπεκιστάν ομοίως το θεωρούνε δικό τους φαγητό, που τους το έκλεψαν! Τώρα, αν είναι να θες να «κλέψεις» κάτι, να αντιγράψεις δηλαδή, οι λαχανοντολμάδες θα ήταν; αλλά φαντασθείτε πως ήταν τα άλλα φαγητά που έχουν που θεωρούν τους ντολμάδες γκουρμεδιά άξια αντιγραφής.
Λοιπόν, να σας πως ότι δεν είναι δύσκολο φαγητό. Δεν πρέπει να σας τρομάζει, νομίζω ότι και η πιο άσχετη μαγείρισσα, μπορεί να φτιάξει αξιοπρεπείς ντολμάδες, αλλά είναι μπελαλίδικο. Την θέλει την ώρα του στην κουζίνα, γι΄ αυτό είναι φαγητό Κυριακής που λένε. Σήμερα δεν θα σας γράψω την κλασική συνταγή με τον κιμά και το αυγολέμονο, γιατί είμαστε σε περίοδο αποτοξίνωσης ακόμα, αλλά την πολίτικη συνταγή με ρύζι και σταφίδες. Είναι εξαιρετική, θέλετε όμως ένα ωραίο λάχανο. Από αυτά που είναι μικρά και βαριά, είναι κολλημένα δηλαδή τα φύλα τους και είναι σφιχτά. Τέτοιο να πάρετε!
Λαχανοντολμάδες πολίτικοι
1 σφιχτό και βαρύ λάχανο (2 κιλά περίπου)
6 μεγάλα ξερά κρεμμύδια ψιλοκομμένα
1 ½ φλιτζάνι ρύζι για γεμιστά (καρολίνα)
2 κουταλιές της σούπας κουκουνάρι
2 κουταλιές της σούπας μαύρες σταφίδες
λίγο κανέλα
1 φλιτζάνι του τσαγιού λάδι
χυμό από 2 λεμόνια
αλατοπίπερο
Βγάζουμε τα έξω έξω φύλα από το λάχανο, που μάλλον είναι βρώμικα και χτυπημένα, και με ένα κοφτερό μεγάλο μαχαίρι, κόβουμε εγκάρσια και κυκλικά το κοτσάνι ώστε να το αφαιρέσουμε σαν κώνο. Σε μεγάλη κατσαρόλα που βράζει ζεματάμε για 5 λεπτά ολόκληρο το λάχανο. Το βγάζουμε και αφαιρούμε όσα φύλα αφαιρούνται εύκολα, έχουν δηλαδή μαλακώσει από το ζεμάτισμα και διπλώνονται εύκολα χωρίς να σπάνε. Αν δεν έχει μαλακώσει όλο το λάχανο – πράγμα πολύ πιθανό – το ξαναζεματάμε για πολύ λίγο, και συνεχίζουμε με αυτόν το τρόπο μέχρι φύλο φύλο να «ξεφλουδίσουμε» όλο το λάχανο. Ενα, ένα τα φύλα και προσεχτικά! Δεν θέλω βιασύνες!
Τα αφήνουμε σε σουρωτήρι να στραγγίξουν και σε άλλη κατσαρόλα μαραίνουμε τα ψιλοκομμένα κρεμμύδια, χωρίς λάδι με λίγο αλάτι. Όταν μαραθούν και αρχίζουν να κολλάνε, προσθέτουμε το μισό λάδι και σιγά σιγά, ροδίζουμε το κρεμμύδι. Ρίχνουμε το ρύζι, και 1 φλιτζάνι νερό και το αφήνουμε να βράσει λίγο σε χαμηλή φωτιά, μέχρι να πιει τα υγρά του. Το αφαιρούμε από την εστία και προσθέτουμε, το κουκουνάρι, τις σταφίδες, την κανέλα, το αλατοπίπερο και τον μισό χυμό λεμονιού. Η γέμιση είναι έτοιμη. Αφήστε την λίγο να κρυώσει.
Διαλέγετε μία μεγάλη κατσαρόλα και στρώνετε τον πάτο με μερικά από τα πιο χαλασμένα λαχανόφυλλα. Παίρνετε ένα λαχανόφυλλο, κόβετε με το μαχαίρι το κοτσάνι που είναι σκληρό, βάζετε στην άκρη μία κουταλιά γέμιση, κάνετε μία στροφή τον ντολμά προς τα πάνω και διπλώνετε προς τα μέσα τα πλαϊνά του, συνεχίζετε να τον τυλίγετε προς τα πάνω ώστε μέσα στο φύλλο να τυλιχτεί όλη η γέμιση. Αν τα φύλα είναι πολύ μεγάλα κόφτε τα στη μέση, μην προσπαθήσετε να τυλίξετε μία κουταλιά γέμισης σε 6 τετραγωνικά μέτρα φύλο γιατί στο τέλος δεν θα έχετε λαχανοντολμάδες αλλά φύλα βραστά με κάτι λίγο μέσα!
Βάζετε κυκλικά τους ντολμάδες μέσα στην κατσαρόλα τον ένα δίπλα στον άλλο κολλητά, κάνοντας σπείρα από έξω προς τα μέσα. Αν χρειαστεί κάνετε και 2η σειρά από πάνω. Περιχύνετε με 2 ½ ποτήρια ζεστό νερό, το υπόλοιπο λάδι και το υπόλοιπο λεμόνι. Βάλτε και ικανοποιητικό αλάτι, γιατί το λάχανο όταν βράζει γίνετε γλυκό και το θέλει το αλατάκι του. Τα σκεπάζετε με ένα πιάτο που χωράει μέσα στην κατσαρόλα και εφάπτεται ακριβώς πάνω στους ντολμάδες, και μετά με το καπάκι της κατσαρόλας. Σε χαμηλή φωτιά είναι έτοιμοι σε 30 λεπτά, αλλά έχετε και το νου σας λιγάκι, μπορεί να θέλουν λίγο νεράκι, το κάτι τις τους! Σερβίρονται κρύοι με ωραιότατο στραγγιστό γιαούρτι!
Οι Ρουμάνοι επιμένουν ότι, τα σαρμάλε, οι δικοί τους λαχανοντολμάδες είναι τοπικό φαγητό και επίσης για αυτούς είναι και το εθνικό τους φαΐ. Κάτι σαν την δικά μας φασολάδα ένα πράγμα. Τους φτιάχνουν όμως με λάχανο τουρσί και είναι πάντα με σάλτσα ντομάτας. Έχω βρει λαχανοντολμάδες, σε όλες τις βαλκανικές χώρες που έχω πάει, αλλά και στη Ρωσία, και στην Κεντρική Ασία. Στο Ουζμπεκιστάν ομοίως το θεωρούνε δικό τους φαγητό, που τους το έκλεψαν! Τώρα, αν είναι να θες να «κλέψεις» κάτι, να αντιγράψεις δηλαδή, οι λαχανοντολμάδες θα ήταν; αλλά φαντασθείτε πως ήταν τα άλλα φαγητά που έχουν που θεωρούν τους ντολμάδες γκουρμεδιά άξια αντιγραφής.
Λοιπόν, να σας πως ότι δεν είναι δύσκολο φαγητό. Δεν πρέπει να σας τρομάζει, νομίζω ότι και η πιο άσχετη μαγείρισσα, μπορεί να φτιάξει αξιοπρεπείς ντολμάδες, αλλά είναι μπελαλίδικο. Την θέλει την ώρα του στην κουζίνα, γι΄ αυτό είναι φαγητό Κυριακής που λένε. Σήμερα δεν θα σας γράψω την κλασική συνταγή με τον κιμά και το αυγολέμονο, γιατί είμαστε σε περίοδο αποτοξίνωσης ακόμα, αλλά την πολίτικη συνταγή με ρύζι και σταφίδες. Είναι εξαιρετική, θέλετε όμως ένα ωραίο λάχανο. Από αυτά που είναι μικρά και βαριά, είναι κολλημένα δηλαδή τα φύλα τους και είναι σφιχτά. Τέτοιο να πάρετε!
Λαχανοντολμάδες πολίτικοι
1 σφιχτό και βαρύ λάχανο (2 κιλά περίπου)
6 μεγάλα ξερά κρεμμύδια ψιλοκομμένα
1 ½ φλιτζάνι ρύζι για γεμιστά (καρολίνα)
2 κουταλιές της σούπας κουκουνάρι
2 κουταλιές της σούπας μαύρες σταφίδες
λίγο κανέλα
1 φλιτζάνι του τσαγιού λάδι
χυμό από 2 λεμόνια
αλατοπίπερο
Βγάζουμε τα έξω έξω φύλα από το λάχανο, που μάλλον είναι βρώμικα και χτυπημένα, και με ένα κοφτερό μεγάλο μαχαίρι, κόβουμε εγκάρσια και κυκλικά το κοτσάνι ώστε να το αφαιρέσουμε σαν κώνο. Σε μεγάλη κατσαρόλα που βράζει ζεματάμε για 5 λεπτά ολόκληρο το λάχανο. Το βγάζουμε και αφαιρούμε όσα φύλα αφαιρούνται εύκολα, έχουν δηλαδή μαλακώσει από το ζεμάτισμα και διπλώνονται εύκολα χωρίς να σπάνε. Αν δεν έχει μαλακώσει όλο το λάχανο – πράγμα πολύ πιθανό – το ξαναζεματάμε για πολύ λίγο, και συνεχίζουμε με αυτόν το τρόπο μέχρι φύλο φύλο να «ξεφλουδίσουμε» όλο το λάχανο. Ενα, ένα τα φύλα και προσεχτικά! Δεν θέλω βιασύνες!
Τα αφήνουμε σε σουρωτήρι να στραγγίξουν και σε άλλη κατσαρόλα μαραίνουμε τα ψιλοκομμένα κρεμμύδια, χωρίς λάδι με λίγο αλάτι. Όταν μαραθούν και αρχίζουν να κολλάνε, προσθέτουμε το μισό λάδι και σιγά σιγά, ροδίζουμε το κρεμμύδι. Ρίχνουμε το ρύζι, και 1 φλιτζάνι νερό και το αφήνουμε να βράσει λίγο σε χαμηλή φωτιά, μέχρι να πιει τα υγρά του. Το αφαιρούμε από την εστία και προσθέτουμε, το κουκουνάρι, τις σταφίδες, την κανέλα, το αλατοπίπερο και τον μισό χυμό λεμονιού. Η γέμιση είναι έτοιμη. Αφήστε την λίγο να κρυώσει.
Διαλέγετε μία μεγάλη κατσαρόλα και στρώνετε τον πάτο με μερικά από τα πιο χαλασμένα λαχανόφυλλα. Παίρνετε ένα λαχανόφυλλο, κόβετε με το μαχαίρι το κοτσάνι που είναι σκληρό, βάζετε στην άκρη μία κουταλιά γέμιση, κάνετε μία στροφή τον ντολμά προς τα πάνω και διπλώνετε προς τα μέσα τα πλαϊνά του, συνεχίζετε να τον τυλίγετε προς τα πάνω ώστε μέσα στο φύλλο να τυλιχτεί όλη η γέμιση. Αν τα φύλα είναι πολύ μεγάλα κόφτε τα στη μέση, μην προσπαθήσετε να τυλίξετε μία κουταλιά γέμισης σε 6 τετραγωνικά μέτρα φύλο γιατί στο τέλος δεν θα έχετε λαχανοντολμάδες αλλά φύλα βραστά με κάτι λίγο μέσα!
Βάζετε κυκλικά τους ντολμάδες μέσα στην κατσαρόλα τον ένα δίπλα στον άλλο κολλητά, κάνοντας σπείρα από έξω προς τα μέσα. Αν χρειαστεί κάνετε και 2η σειρά από πάνω. Περιχύνετε με 2 ½ ποτήρια ζεστό νερό, το υπόλοιπο λάδι και το υπόλοιπο λεμόνι. Βάλτε και ικανοποιητικό αλάτι, γιατί το λάχανο όταν βράζει γίνετε γλυκό και το θέλει το αλατάκι του. Τα σκεπάζετε με ένα πιάτο που χωράει μέσα στην κατσαρόλα και εφάπτεται ακριβώς πάνω στους ντολμάδες, και μετά με το καπάκι της κατσαρόλας. Σε χαμηλή φωτιά είναι έτοιμοι σε 30 λεπτά, αλλά έχετε και το νου σας λιγάκι, μπορεί να θέλουν λίγο νεράκι, το κάτι τις τους! Σερβίρονται κρύοι με ωραιότατο στραγγιστό γιαούρτι!
Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009
Παλιά
Είναι μέρες τώρα που προσπαθώ να θυμηθώ τι τρώγαμε παλιά στο σπίτι μου. Τι μας μαγείρευε η μάνα μου και κυρίως η γιαγιά μου, μιας και παιδιά εργαζόμενης μητέρας μεγαλώσαμε με τη γιαγιά. Αυτό είναι το σημερινό μου θέμα αλλά πριν σας πω τι θυμήθηκα, θέλω να σας γράψω κάτι που διάβασα σήμερα και για εμένα είναι η κορωνίδα της μαλακίας ενός βλαμμένου (κυριολεκτικά: με βλάβη!) εγκεφάλου.
Στα sites γίνετε διάλογος για τον πόλεμο στην Παλαιστίνη και φυσικά έχει τεθεί και το ερώτημα αν αποτελεί αυτοάμυνα ή παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Γράφει λοιπόν ο κάθε πικραμένος ότι του κατέβει και καλά κάνει. Ένας τύπος λοιπόν γράφει ότι είναι λογικό ο κάθε άνθρωπος να έχει τη γνώμη του, αλλά η γνώμη του «Θεού» που είναι γραμμένη στη παλαιά διαθήκη λεει ότι αυτή η γη ανήκει στους εβραίους και τους την έχει δώσει ο ύψιστος. Τώρα τι να πεις σε αυτά τα μυαλά – και στα άλλα τα βατοπαιδινά που ο θεός τους έδωσε τη βιστωνίδα – για ανθρώπινες ζωές, για πόλεμο, και για άλλα επίγεια ζητήματα. Είναι προφανές ότι αυτοί (σε όποια θρησκεία και πιστεύουν) δεν ανήκουν σε αυτή τη ζωή, δεν «ζουν ανάμεσα μας» που λεει και ο μέγας Λιακό. Το κακό είναι ότι αυτά τα μυαλά πολλαπλασιάζονται σαν τη μουχρίτσα, σε όλες τις θρησκείες, και βέβαια είναι η αιτία όλων των κακών σε αυτόν τον κόσμο. Όπως είπε και ο Λένιν η Θρησκεία είναι το όπιο των λαών, με τη διαφορά ότι αυτό το ναρκωτικό δεν διώκετε.
Τέλος με τα βαρεμένα μυαλά.
Λοιπόν η γιαγιά μου παλιά, όταν ήμασταν μικρά μας έφτιαχνε πολύ πιο δύσκολα φαγητά τελικά και είχαμε μεγαλύτερη ποικιλία από αυτή που απολαμβάνουν οι σημερινές οικογένειες.
Σαφώς τα υλικά ήταν λιγότερα. Υπήρχαν μόνο εποχικά λαχανικά και ψάρια, και η ποικιλία ήταν περιορισμένη. Ίσως δε και οι τιμές να ήταν πολύ πιο τσιμπημένες για ορισμένα προϊόντα, ή τέλος πάντων τα πορτοφόλια μας μικρότερα. Για παράδειγμα δεν υπήρχε τόσο μεγάλη ποικιλία κρεάτων. Οι χασάπηδες είχαν μοσχάρι, χοιρινό, κοτόπουλο, αρνί και κατσίκι σε κομμάτια, όχι σε σνίτσελ, κιμάδες, μαρίναρες, φιλετάκια και άλλα περίεργα που βρίσκεις σήμερα. Οι μανάβηδες είχαν κολοκύθια και ντομάτες μόνο το καλοκαίρι και το χειμώνα η σαλάτα ήταν μονότονα λάχανο ή μαρούλι. Αυτά τα λολορόσα, αντίβ, ραντίσιο (ραδίκια δηλαδή) κλπ., δεν υπήρχαν και η ρόκα που φύτρωνε άγρια στα χωράφια, σπάνια την θεωρούσαν εκλεκτό έδεσμα.
Τα ψάρια ήταν σχεδόν πάντα «λιανά», μαριδάκια, αθερίνες, γοπίτσες, άντε κανένα κολιό. Οι τσιπούρες ήταν βέβαια πελαγίσιες, και κοστίζανε όσο ένα σπίτι! Στην λαϊκή, κάθε Πέμπτη στη γειτονιά μας, έβρισκες πολλά και καλά λιανά, έτσι το μενού την Πέμπτη είχε πάντα ψαράκι, συνήθως με χόρτα.
Ακολουθώντας μία παλιά συνήθεια, η Τετάρτη είχε όσπριο. Όχι γιατί αυτό επέβαλε η θρησκεία, τουλάχιστον όχι στο δικό μου σπίτι, αλλά γιατί έπρεπε άπαξ εβδομαδιαίως να τρωνε τα παιδιά όσπριο, και η Τετάρτη μάλλον βόλευε. Μούλιαζαν τα φασόλια και οι γίγαντες από το βράδυ της Τρίτης, και την Τετάρτη το μεσημέρι άχνιζαν στο τραπέζι.
Η Παρασκευή είχε κάποιο λαχανικό μαγειρευτό συνήθως. Αγορασμένα από την Πέμπτη τα φασολάκια ή οι αγκινάρες, είχαν καθαριστεί και επεξεργαστεί ώστε να τα έχουμε την Παρασκευή έτοιμα.
Οι Κυριακές είχαν το «καλό» φαΐ. Έτρωγε μαζί όλη η οικογένεια, δηλαδή οι δύο κόρες της γιαγιάς μου με τις δικές τους οικογένειες, και αυτό ήταν μία συνήθεια που γκρόσο μόντο την τηρούμε και σήμερα. Τρωμε ακόμα οικογενειακά Κυριακές μεσημέρι, και εδώ και στην Αίγινα, χωρίς δυστυχώς τη γιαγιά. Εκεί όλο το μεγαλείο της γιαγιάς έβγαινε σε δύσκολα και περίπλοκα φαγητά. Αν της έλεγε η μάνα μου να βάλει ένα κομμάτι αρνί στο φούρνο με πατάτες ή κανένα κοτόπουλο, δεν ήταν ικανοποιημένη. Κυρίως γιατί το βάλε ένα κομμάτι κρέας στο φούρνο δεν την άφηνε να δημιουργήσει. Αυτή ήθελε να κάνει κολοκυθάκια γεμιστά αυγολέμονο, χοιρινό με σέλινο, μοσχαράκι με μελιτζάνες, κανά παστίτσιο, κανά μουσακά, αγκινάρες αυγολέμονο με αρνάκι, τέτοια πράγματα, μπελαλίδικα, με τσουκάλι.
Εμείς τα μικρά δεν τρελαινόμασταν με αυτά τα φαγιά. Κυρίως η αδελφή μου που ακόμα και τώρα δεν τα αγγίζει. Θέλαμε το κρέας στο φούρνο με τις λεμονάτες πατάτες, έτσι όποτε δεν την αφήναμε να τα φτιάξει, αυτή από μανία τα έκανε μέσα στη βδομάδα. Σήμερα έχουμε γίγαντες, αλλά έκανα και λίγους λαχανοντολμάδες για συνοδεία. Με τέτοια και με εκείνα την λάτρευαν οι γαμπροί της. Πια γυναίκα σήμερα γυρνάει από τη δουλειά και φτιάχνει αγκιναράτο που αρέσει στο στεφάνι της; Καμία ούτε εγώ!
Όταν η γιαγιά ήθελε να μας «ξεπετάξει» ένα φαγητό, έφτιαχνε συνήθως 3 πράγματα, μπριζόλες στο τηγάνι, πατάτες με αυγά, και μπιφτέκια ή κεφτέδες πάλι στο τηγάνι. Το έβρισκε πιο εύκολο να κάτσει πάνω από την κουζίνα και να τηγανίσει παρά να ανάψει τον φούρνο. Βέβαια για την γενιά της φούρνος σήμαινε, ξυλόφουρνος που ήθελε άναμμα από το πρωί και άλλα τέτοια. Και παρόλο που ζούσε στην Αθήνα από τα 18 της, δεν είχε ακόμα κόψει τον εμφάλιο λώρο με το τηγάνι. Έρωτας παιδί μου. Είχε δε ένα τεράστιο τηγάνι βαρύ σαν αμόνι, από σίδερο, κατάμαυρο από έξω γυαλιστερό από μέσα. Σε αυτό το τηγάνι έκανε της ωραιότερες πατάτες τηγανιτές που έχω φαει ποτέ μου. Από τότε που πέθανε η γιαγιά μου έχω να φαω σπίτι μας πατάτες τηγανιτές. Κανείς δεν της φτιάχνει. Και μιλάμε ότι όλοι μεγαλώσαμε με ένα πιάτο πατάτες τηγανιτές πάντα στο τραπέζι, ανεξαρτήτως φαγητού. Πάντα τηγάνιζε και πατάτες. Πάντα.
Όταν μας έκανε πατάτες με αυγά, ήταν η καλύτερή μου. Δεν τρωω τα αυγά μάτια και έτσι η γιαγιά μας έκανε παχουλές ομελέτες με πατάτες και τυρί, σε εκείνο το τεράστιο τηγάνι, φαγητό εφάμιλλο του καλύτερου πιάτου παριζιάνου 3-αστερου σεφ.
Ενα πράγμα δεν έφτιαχνε καλά η γιαγιά τα μακαρόνια. Τα έβραζε μισή ώρα, να "πολύνουν" λες και έχουμε κατοχή και επρέπει να ταϊσουμε καμιά 10-ρια νοματέους. Με τα πολλά σταμάτασε να φτιάχνει μακαρόνια, καθήκον που ανέλαβε η μάνα μου κυρίως για τα βράδυα. Γιατί για εμας το "φαγητό" ήταν το μεσημεριανό. Το βράδυ τσιμπάγαμε που λεει και ο πατέρας μου. Τώρα το γεγονός οτι εμείς "τσιμπαγαμε" μακαρονάδα, φαίνετε δεν νομίζετε;
Οι σαλάτες ήταν πάντα λιτές, ντομάτα το καλοκαίρι, λάχανο το χειμώνα, μαρούλι την άνοιξη. Τα φρούτα ερχόντουσαν στο τραπέζι αμέσως μόλις ο πατέρας μου τελείωνε την τελευταία του μπουκιά. Τα γλυκά ήταν πάντα τα ίδια, γαλατόπιτα, χαλβάς, κολοκυθόπιτα, και ρυζόγαλο.
Μερικές φορές τα απογεύματα μας έφτιαχνε λουκουμάδες. Με απίστευτη ευκολία τους έκοβε και τους τηγάνιζε σε χρόνο αστραπή, λες και ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.
Όλα αυτά χάθηκαν, όχι γιατί έφυγε αυτή η γενιά, που έπρεπε να μαγειρεύει που έπρεπε να ασχοληθεί με την κουζίνα, μιας και δεν υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις διατροφής τότε. Χάθηκαν γιατί δεν υπάρχουν πλέον τέτοια τηγάνια, γιατί δεν μπορείς να τρως την μπριζόλα τηγανιτή, γιατί οι αγκινάρες υπάρχουν έτοιμες και καθαρισμένες αλλά καλό αγκιναράτο δεν κάνουν, γιατί, οι κουζίνες στα σπίτια μας μικραίνουν, γιατί στο σπίτι μαζευόμαστε πλέον μετά τις 7.
Σήμερα δεν έχει συνταγή. Δεν προλαβαίνω. Αύριο όμως υπόσχομαι λαχανοντολμάδες.
Στα sites γίνετε διάλογος για τον πόλεμο στην Παλαιστίνη και φυσικά έχει τεθεί και το ερώτημα αν αποτελεί αυτοάμυνα ή παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Γράφει λοιπόν ο κάθε πικραμένος ότι του κατέβει και καλά κάνει. Ένας τύπος λοιπόν γράφει ότι είναι λογικό ο κάθε άνθρωπος να έχει τη γνώμη του, αλλά η γνώμη του «Θεού» που είναι γραμμένη στη παλαιά διαθήκη λεει ότι αυτή η γη ανήκει στους εβραίους και τους την έχει δώσει ο ύψιστος. Τώρα τι να πεις σε αυτά τα μυαλά – και στα άλλα τα βατοπαιδινά που ο θεός τους έδωσε τη βιστωνίδα – για ανθρώπινες ζωές, για πόλεμο, και για άλλα επίγεια ζητήματα. Είναι προφανές ότι αυτοί (σε όποια θρησκεία και πιστεύουν) δεν ανήκουν σε αυτή τη ζωή, δεν «ζουν ανάμεσα μας» που λεει και ο μέγας Λιακό. Το κακό είναι ότι αυτά τα μυαλά πολλαπλασιάζονται σαν τη μουχρίτσα, σε όλες τις θρησκείες, και βέβαια είναι η αιτία όλων των κακών σε αυτόν τον κόσμο. Όπως είπε και ο Λένιν η Θρησκεία είναι το όπιο των λαών, με τη διαφορά ότι αυτό το ναρκωτικό δεν διώκετε.
Τέλος με τα βαρεμένα μυαλά.
Λοιπόν η γιαγιά μου παλιά, όταν ήμασταν μικρά μας έφτιαχνε πολύ πιο δύσκολα φαγητά τελικά και είχαμε μεγαλύτερη ποικιλία από αυτή που απολαμβάνουν οι σημερινές οικογένειες.
Σαφώς τα υλικά ήταν λιγότερα. Υπήρχαν μόνο εποχικά λαχανικά και ψάρια, και η ποικιλία ήταν περιορισμένη. Ίσως δε και οι τιμές να ήταν πολύ πιο τσιμπημένες για ορισμένα προϊόντα, ή τέλος πάντων τα πορτοφόλια μας μικρότερα. Για παράδειγμα δεν υπήρχε τόσο μεγάλη ποικιλία κρεάτων. Οι χασάπηδες είχαν μοσχάρι, χοιρινό, κοτόπουλο, αρνί και κατσίκι σε κομμάτια, όχι σε σνίτσελ, κιμάδες, μαρίναρες, φιλετάκια και άλλα περίεργα που βρίσκεις σήμερα. Οι μανάβηδες είχαν κολοκύθια και ντομάτες μόνο το καλοκαίρι και το χειμώνα η σαλάτα ήταν μονότονα λάχανο ή μαρούλι. Αυτά τα λολορόσα, αντίβ, ραντίσιο (ραδίκια δηλαδή) κλπ., δεν υπήρχαν και η ρόκα που φύτρωνε άγρια στα χωράφια, σπάνια την θεωρούσαν εκλεκτό έδεσμα.
Τα ψάρια ήταν σχεδόν πάντα «λιανά», μαριδάκια, αθερίνες, γοπίτσες, άντε κανένα κολιό. Οι τσιπούρες ήταν βέβαια πελαγίσιες, και κοστίζανε όσο ένα σπίτι! Στην λαϊκή, κάθε Πέμπτη στη γειτονιά μας, έβρισκες πολλά και καλά λιανά, έτσι το μενού την Πέμπτη είχε πάντα ψαράκι, συνήθως με χόρτα.
Ακολουθώντας μία παλιά συνήθεια, η Τετάρτη είχε όσπριο. Όχι γιατί αυτό επέβαλε η θρησκεία, τουλάχιστον όχι στο δικό μου σπίτι, αλλά γιατί έπρεπε άπαξ εβδομαδιαίως να τρωνε τα παιδιά όσπριο, και η Τετάρτη μάλλον βόλευε. Μούλιαζαν τα φασόλια και οι γίγαντες από το βράδυ της Τρίτης, και την Τετάρτη το μεσημέρι άχνιζαν στο τραπέζι.
Η Παρασκευή είχε κάποιο λαχανικό μαγειρευτό συνήθως. Αγορασμένα από την Πέμπτη τα φασολάκια ή οι αγκινάρες, είχαν καθαριστεί και επεξεργαστεί ώστε να τα έχουμε την Παρασκευή έτοιμα.
Οι Κυριακές είχαν το «καλό» φαΐ. Έτρωγε μαζί όλη η οικογένεια, δηλαδή οι δύο κόρες της γιαγιάς μου με τις δικές τους οικογένειες, και αυτό ήταν μία συνήθεια που γκρόσο μόντο την τηρούμε και σήμερα. Τρωμε ακόμα οικογενειακά Κυριακές μεσημέρι, και εδώ και στην Αίγινα, χωρίς δυστυχώς τη γιαγιά. Εκεί όλο το μεγαλείο της γιαγιάς έβγαινε σε δύσκολα και περίπλοκα φαγητά. Αν της έλεγε η μάνα μου να βάλει ένα κομμάτι αρνί στο φούρνο με πατάτες ή κανένα κοτόπουλο, δεν ήταν ικανοποιημένη. Κυρίως γιατί το βάλε ένα κομμάτι κρέας στο φούρνο δεν την άφηνε να δημιουργήσει. Αυτή ήθελε να κάνει κολοκυθάκια γεμιστά αυγολέμονο, χοιρινό με σέλινο, μοσχαράκι με μελιτζάνες, κανά παστίτσιο, κανά μουσακά, αγκινάρες αυγολέμονο με αρνάκι, τέτοια πράγματα, μπελαλίδικα, με τσουκάλι.
Εμείς τα μικρά δεν τρελαινόμασταν με αυτά τα φαγιά. Κυρίως η αδελφή μου που ακόμα και τώρα δεν τα αγγίζει. Θέλαμε το κρέας στο φούρνο με τις λεμονάτες πατάτες, έτσι όποτε δεν την αφήναμε να τα φτιάξει, αυτή από μανία τα έκανε μέσα στη βδομάδα. Σήμερα έχουμε γίγαντες, αλλά έκανα και λίγους λαχανοντολμάδες για συνοδεία. Με τέτοια και με εκείνα την λάτρευαν οι γαμπροί της. Πια γυναίκα σήμερα γυρνάει από τη δουλειά και φτιάχνει αγκιναράτο που αρέσει στο στεφάνι της; Καμία ούτε εγώ!
Όταν η γιαγιά ήθελε να μας «ξεπετάξει» ένα φαγητό, έφτιαχνε συνήθως 3 πράγματα, μπριζόλες στο τηγάνι, πατάτες με αυγά, και μπιφτέκια ή κεφτέδες πάλι στο τηγάνι. Το έβρισκε πιο εύκολο να κάτσει πάνω από την κουζίνα και να τηγανίσει παρά να ανάψει τον φούρνο. Βέβαια για την γενιά της φούρνος σήμαινε, ξυλόφουρνος που ήθελε άναμμα από το πρωί και άλλα τέτοια. Και παρόλο που ζούσε στην Αθήνα από τα 18 της, δεν είχε ακόμα κόψει τον εμφάλιο λώρο με το τηγάνι. Έρωτας παιδί μου. Είχε δε ένα τεράστιο τηγάνι βαρύ σαν αμόνι, από σίδερο, κατάμαυρο από έξω γυαλιστερό από μέσα. Σε αυτό το τηγάνι έκανε της ωραιότερες πατάτες τηγανιτές που έχω φαει ποτέ μου. Από τότε που πέθανε η γιαγιά μου έχω να φαω σπίτι μας πατάτες τηγανιτές. Κανείς δεν της φτιάχνει. Και μιλάμε ότι όλοι μεγαλώσαμε με ένα πιάτο πατάτες τηγανιτές πάντα στο τραπέζι, ανεξαρτήτως φαγητού. Πάντα τηγάνιζε και πατάτες. Πάντα.
Όταν μας έκανε πατάτες με αυγά, ήταν η καλύτερή μου. Δεν τρωω τα αυγά μάτια και έτσι η γιαγιά μας έκανε παχουλές ομελέτες με πατάτες και τυρί, σε εκείνο το τεράστιο τηγάνι, φαγητό εφάμιλλο του καλύτερου πιάτου παριζιάνου 3-αστερου σεφ.
Ενα πράγμα δεν έφτιαχνε καλά η γιαγιά τα μακαρόνια. Τα έβραζε μισή ώρα, να "πολύνουν" λες και έχουμε κατοχή και επρέπει να ταϊσουμε καμιά 10-ρια νοματέους. Με τα πολλά σταμάτασε να φτιάχνει μακαρόνια, καθήκον που ανέλαβε η μάνα μου κυρίως για τα βράδυα. Γιατί για εμας το "φαγητό" ήταν το μεσημεριανό. Το βράδυ τσιμπάγαμε που λεει και ο πατέρας μου. Τώρα το γεγονός οτι εμείς "τσιμπαγαμε" μακαρονάδα, φαίνετε δεν νομίζετε;
Οι σαλάτες ήταν πάντα λιτές, ντομάτα το καλοκαίρι, λάχανο το χειμώνα, μαρούλι την άνοιξη. Τα φρούτα ερχόντουσαν στο τραπέζι αμέσως μόλις ο πατέρας μου τελείωνε την τελευταία του μπουκιά. Τα γλυκά ήταν πάντα τα ίδια, γαλατόπιτα, χαλβάς, κολοκυθόπιτα, και ρυζόγαλο.
Μερικές φορές τα απογεύματα μας έφτιαχνε λουκουμάδες. Με απίστευτη ευκολία τους έκοβε και τους τηγάνιζε σε χρόνο αστραπή, λες και ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.
Όλα αυτά χάθηκαν, όχι γιατί έφυγε αυτή η γενιά, που έπρεπε να μαγειρεύει που έπρεπε να ασχοληθεί με την κουζίνα, μιας και δεν υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις διατροφής τότε. Χάθηκαν γιατί δεν υπάρχουν πλέον τέτοια τηγάνια, γιατί δεν μπορείς να τρως την μπριζόλα τηγανιτή, γιατί οι αγκινάρες υπάρχουν έτοιμες και καθαρισμένες αλλά καλό αγκιναράτο δεν κάνουν, γιατί, οι κουζίνες στα σπίτια μας μικραίνουν, γιατί στο σπίτι μαζευόμαστε πλέον μετά τις 7.
Σήμερα δεν έχει συνταγή. Δεν προλαβαίνω. Αύριο όμως υπόσχομαι λαχανοντολμάδες.
Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009
Ονειρα
Οι ελληνικές ταινίες μου αρέσουν πάρα πολύ και δεν χάνω ευκαιρία να τις δω ξανά και ξανά. Παραμυθάκια οι περισσότερες, για τον έρωτα της φτωχής πλην τίμιας Αλίκης – γραμματέως για τον πλούσιο πλην επίσης τίμιο Δημήτρη – εφοπλιστή, στην Μοντέρνα Σταχτοπούτα, ή για την φτωχιάς Καρέζη για τον πλούσιο Μπάρκουλη, στο Τζένη Τζένη, ή ... δεκάδες.
Όνειρα πούλαγε ο τότε Ελληνικός Κινηματογράφος, σε ένα λαό που δεν περνούσε και πάρα πολύ καλά, σε μία εποχή που τα πολιτικά προβλήματα του τόπου ήταν ουσιαστικά προβλήματα δημοκρατίας. Και παρόλο που όλοι ξέρουμε ότι «δεν θα μας κάτσει» ο μύθος της Σταχτοπούτας, ότι δεν υπάρχουν πρίγκιπες και πριγκίπισσες, ότι δεν κυριαρχεί το δίκαιο, ότι όσο και να θέλουμε κάτι το σύμπαν «δεν» συνωμοτεί να το αποκτήσουμε (άτιμε Κοέλιο!), σε όλους μα σε όλους μας αρέσει να μας λένε παραμύθια!
Αν τώρα αυτά τα παραμύθια μας είναι όμορφα, είναι ανθρώπινα, είναι ζεστά, είναι αυτά που χρειαζόμαστε να ακούσουμε, μας τα λένε με ρητορική μαεστρία, σε μία φαντασμαγορική και χολιγουντιανή ατμόσφαιρα, τότε ίσως και να τα πιστέψουμε, για λίγο, για πολύ λίγο.
Χτες το απόγευμα, άκουσα την ομιλία του Ομπάμα. Αν και δεν μου άρεσε καθόλου που έβαλε τον ναζισμό στην ίδια μοίρα με τον κομουνισμό, αν και δεν μου άρεσε καθόλου που δεν είπε κουβέντα για τους έρημους τους παλαιστινίους, αν και είμαι λίγο παρμένη που έκανε την πάπια για τον πόλεμο αυτό, μου άρεσε ο λόγος του. Ανέπτυξε ένα νέο δόγμα πολιτικής, που βασίζετε στο δίκαιο, στην ανθρωπιά, και σε ένα πιο κοινωνικό κράτος.
Μου άρεσε, και αν και ξέρω καλά ότι δεν αλλάζει έτσι από την μία μέρα στην άλλη μία χώρα σαν την Αμερική, που έχει πολύ συγκεκριμένη κουλτούρα και ιδεολογία, αν και ξέρω πολύ καλά ότι όσο και να θες (δεν ξέρω αν θέλει ο τύπος ή έτσι τα λεει γιατί είναι δημαγωγός) τις περισσότερες φορές δεν μπορείς να κάνεις τέτοιες αλλαγές, αν και ξέρω καλά ότι οι πιθανότητες να σε ερωτευθεί ο πρίγκιπας (για να μην πω να σε ερωτευθεί κάποιος γενικά) είναι μηδενικές, ..., είναι ωραία τα όνειρα.
Οι Κρήτες, ένα πράγμα ξέρουνε σίγουρα, να μαγειρεύουνε, και μάλιστα να φτιάχνουν υγιεινά φαγητά. Το φαγάκι που ακολουθεί δεν είναι από τα συνηθισμένα που κάνουμε σπίτι μας, είναι όμως και πολύ νόστιμο και πολύ εύκολο. Άντε ξεκολλήστε από το κρέας λιγάκι, παίζει και χοληστερίνη
Πράσα αλευρολέμονο
1 κιλό πράσα, καθαρισμένα και κομμένα ροδέλες
2 μεγάλα καρότα, καθαρισμένα και κομμένα ροδέλες
2 μεγάλα κλωνάρια σέλινο, κομμένα σε χοντρά κομμάτια
1 ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
αλάτι, πιπέρι, λάδι
χυμό από 1 λεμόνι
1 κουταλιά της σούπας αλεύρι
Σοτάρετε το κρεμμύδι στο λάδι και προσθέτετε τα πράσα, τα καρότα και το σέλινο. Τα ανακατεύετε και βάζετε το αλάτι, μπόλικο πιπέρι και ½ ποτήρι νερό. Σκεπάζετε την κατσαρόλα και τα σιγοβράζετε μέχρι να γίνουν (περίπου 20-30 λεπτά σε χαμηλή φωτιά). Ίσως να χρειαστεί να προσθέσετε λίγο νεράκι. Λίγα λεπτά πριν αποσύρετε την κατσαρόλα από τη φωτιά, σε ένα ποτήρι διαλύετε το αλεύρι με λίγο νεράκι, τον χυμό του λεμονιού και ζωμό από το φαγάκι. Όταν διαλυθεί το αλεύρι το ρίχνετε στην κατσαρόλα και το κουνάτε να πάει παντού και να «δέσει» την σάλτσα. Αν σας αρέσει το σπανάκι μπορείτε να προσθέσετε και 1-2 χούφτες χοντροκομμένο.
Όνειρα πούλαγε ο τότε Ελληνικός Κινηματογράφος, σε ένα λαό που δεν περνούσε και πάρα πολύ καλά, σε μία εποχή που τα πολιτικά προβλήματα του τόπου ήταν ουσιαστικά προβλήματα δημοκρατίας. Και παρόλο που όλοι ξέρουμε ότι «δεν θα μας κάτσει» ο μύθος της Σταχτοπούτας, ότι δεν υπάρχουν πρίγκιπες και πριγκίπισσες, ότι δεν κυριαρχεί το δίκαιο, ότι όσο και να θέλουμε κάτι το σύμπαν «δεν» συνωμοτεί να το αποκτήσουμε (άτιμε Κοέλιο!), σε όλους μα σε όλους μας αρέσει να μας λένε παραμύθια!
Αν τώρα αυτά τα παραμύθια μας είναι όμορφα, είναι ανθρώπινα, είναι ζεστά, είναι αυτά που χρειαζόμαστε να ακούσουμε, μας τα λένε με ρητορική μαεστρία, σε μία φαντασμαγορική και χολιγουντιανή ατμόσφαιρα, τότε ίσως και να τα πιστέψουμε, για λίγο, για πολύ λίγο.
Χτες το απόγευμα, άκουσα την ομιλία του Ομπάμα. Αν και δεν μου άρεσε καθόλου που έβαλε τον ναζισμό στην ίδια μοίρα με τον κομουνισμό, αν και δεν μου άρεσε καθόλου που δεν είπε κουβέντα για τους έρημους τους παλαιστινίους, αν και είμαι λίγο παρμένη που έκανε την πάπια για τον πόλεμο αυτό, μου άρεσε ο λόγος του. Ανέπτυξε ένα νέο δόγμα πολιτικής, που βασίζετε στο δίκαιο, στην ανθρωπιά, και σε ένα πιο κοινωνικό κράτος.
Μου άρεσε, και αν και ξέρω καλά ότι δεν αλλάζει έτσι από την μία μέρα στην άλλη μία χώρα σαν την Αμερική, που έχει πολύ συγκεκριμένη κουλτούρα και ιδεολογία, αν και ξέρω πολύ καλά ότι όσο και να θες (δεν ξέρω αν θέλει ο τύπος ή έτσι τα λεει γιατί είναι δημαγωγός) τις περισσότερες φορές δεν μπορείς να κάνεις τέτοιες αλλαγές, αν και ξέρω καλά ότι οι πιθανότητες να σε ερωτευθεί ο πρίγκιπας (για να μην πω να σε ερωτευθεί κάποιος γενικά) είναι μηδενικές, ..., είναι ωραία τα όνειρα.
Οι Κρήτες, ένα πράγμα ξέρουνε σίγουρα, να μαγειρεύουνε, και μάλιστα να φτιάχνουν υγιεινά φαγητά. Το φαγάκι που ακολουθεί δεν είναι από τα συνηθισμένα που κάνουμε σπίτι μας, είναι όμως και πολύ νόστιμο και πολύ εύκολο. Άντε ξεκολλήστε από το κρέας λιγάκι, παίζει και χοληστερίνη
Πράσα αλευρολέμονο
1 κιλό πράσα, καθαρισμένα και κομμένα ροδέλες
2 μεγάλα καρότα, καθαρισμένα και κομμένα ροδέλες
2 μεγάλα κλωνάρια σέλινο, κομμένα σε χοντρά κομμάτια
1 ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
αλάτι, πιπέρι, λάδι
χυμό από 1 λεμόνι
1 κουταλιά της σούπας αλεύρι
Σοτάρετε το κρεμμύδι στο λάδι και προσθέτετε τα πράσα, τα καρότα και το σέλινο. Τα ανακατεύετε και βάζετε το αλάτι, μπόλικο πιπέρι και ½ ποτήρι νερό. Σκεπάζετε την κατσαρόλα και τα σιγοβράζετε μέχρι να γίνουν (περίπου 20-30 λεπτά σε χαμηλή φωτιά). Ίσως να χρειαστεί να προσθέσετε λίγο νεράκι. Λίγα λεπτά πριν αποσύρετε την κατσαρόλα από τη φωτιά, σε ένα ποτήρι διαλύετε το αλεύρι με λίγο νεράκι, τον χυμό του λεμονιού και ζωμό από το φαγάκι. Όταν διαλυθεί το αλεύρι το ρίχνετε στην κατσαρόλα και το κουνάτε να πάει παντού και να «δέσει» την σάλτσα. Αν σας αρέσει το σπανάκι μπορείτε να προσθέσετε και 1-2 χούφτες χοντροκομμένο.
Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009
Το Γήπεδο
Μιας και γεννήθηκα και μεγάλωσα στους Αμπελόκηπους, λογικά είμαι και Παναθηναϊκός, στο βαθμό που μπορώ να ισχυρισθώ κάτι τέτοιο βέβαια, μιας και 20 χρόνια τώρα ο Γιάννης προσπαθεί ματαίως να με μάθει τι είναι πέναλτι. Τέτοια η σχέση μου με το άθλημα. Τώρα γιατί η Ζέφη και ο Βαγγέλης που επίσης γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην θρυλική μας γειτονιά γίνανε Ολυμπιακοί αυτό μόνο ως αντίδραση στα δεδομένα της γειτονιά μπορώ να το εκλάβω.
Αυτά όμως δεν έχουν καμία σημασία μίας και εμείς, ο «λαός» του τριφυλλιού, δεχόμαστε ανηλεή επίθεση από «αλλότρια συμφέροντα» και λοιπά ύποπτα πρόσωπα που θέλουν να «σφετεριστούν το όραμα εκατομμυρίων φιλάθλων». Μάλιστα κύριοι αναγνώστες αυτά τα τραγικά μου συμβαίνουν, εμένα την άμοιρη Παναθηναϊκιά!
Πληροφορήθηκα από τον τύπο, ότι το συμβούλιο της επικρατείας το ίδιο, τα έχει βάλει με την ομάδα μου, και άρα και με εμένα. Είναι προφανές ότι υπάρχουν αλλότρια συμφέροντα από πίσω. Είναι προφανές, ότι όλοι οι μετέχοντες στο ανώτατο αυτό ανεξάρτητο όργανο της δικαιοσύνης είναι Γαύροι, και έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους τον σφετερισμό του οράματός μας!
Πέραν όμως του ΣτΕ, υπάρχουν και εκείνοι οι ψευτο-κόκκινοι, οι Συνασπιστές! Τι να πεις για αυτούς τώρα;; Δεν πιστεύω ότι είναι και αυτοί Γαύροι, είναι άλλωστε κάμποσοι πλέον, αλλά εκ του αποτελέσματος αποδεικνύονται παντοδύναμοι!!! Αφού κατάφεραν να πείσουν, άντε να πω να παραπλανήσουν, κοτζάμ ΣτΕ, και να ξεπεράσουν την δύναμη επιρροής που έχουν τα 2 μεγάλα κόμματα, οι επιχειρηματικοί κολοσσοί της χώρας, και και και ...., τότε αγαπητοί αναγνώστες τρέμετε! Αυτοί, σε λίγο με την ασύλληπτη δύναμή τους θα γίνουν κυβέρνηση! Και τότε πάει το όνειρο του Παναθηναϊκού, αυτοί έχουν βάλει στόχο ζωής να μην έχει γήπεδο αυτή η μεγάλη ηρωική ομάδα. Επειδή όμως δεν μπορούν να το πουν αυτό, επειδή δεν είναι δυνατόν να δείξουν την εμπάθεια που έχουν με τη μεγαλύτερη ομάδα της Αθήνας, βγαίνουν και μιλάνε για περιβάλλον, για πολεοδομικές παραβάσεις, για κάποια δήθεν εμπορικά κέντρα και άλλα τέτοια ανούσια πράγματα!
Νισάφι πια! Ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα !!! Κοματίδια και Συμβούλια της Επικρατείας ή σοβαρότατοι επιχειρηματίες στυλοβάτες της Ελληνικής Οικονομίας και ο λαός του Παναθηναϊκού. Αποφασίστε κύριοι!
Άντε τώρα τα έχω πάρει, αλλά θυμήθηκα τη συγκλονιστική είδηση που άκουσα το πρωί από τον κύριο πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ Πάνο Σόμπολο και πρέπει να σας την πω..... «έφαγε κοτόσουπα ο απελευθερωθείς επιχειρηματίας μόλις έφτασε σπίτι του το βράδυ, ..., δεν ήθελε διότι δεν πεινούσε, αλλά κατόπιν επιμονής της συζύγου του, έφαγε τελικά κοτόσουπα!!». Δεν αστειεύομαι καθόλου αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που άκουσα σήμερα το πρωί, έτσι για να μην μου λετε εμένα για τα δυναμικά και διαφωτιστικά ρεπορτάζ της ελίτ των δημοσιογράφων.
Λοιπόν, πίσω στα φαγάκια μας τώρα, γιατί μόνο αυτά μας γλιτώνουν από το εγκεφαλικό. Πρέπει να σας ομολογήσω ότι δεν τα πάω καλά με τα μπιφτέκια. Συνήθως μου βγαίνουν τσιμεντόλιθοι, και έτσι ακόμα πειραματίζομαι, βάζοντας και βγάζοντας πράγματα από τη ζύμη. Την περασμένη εβδομάδα, είπα να φτιάξω μερικά διαιτητικά μπιφτεκάκια, αλλά δεν είχα σπίτι καθόλου ψωμί ή φρυγανιά, έτσι έβαλα κουάκερ και σας πληροφορώ έγιναν τα ωραιότερα μπιφτέκια που έχω φτιάξει. Προσπάθησα να αναλύσω την συνταγή, γιατί συνήθως βάζω πράγματα με το μάτι, ώστε να σας την γράψω.
Μπιφτέκια με κουάκερ
½ κιλό άπαχο μοσχαρίσιο κιμά
½ φλιτζάνι νιφάδες κουάκερ
½ φλιτζάνι βραστό νερό
3 κουταλιές της σούπας λάδι
1 αυγό
1/3 κουταλάκι του γλυκού μαγειρική σόδα
1 κοφτό κουταλάκι του γλυκού σκόνη μουστάρδα
1 κοφτό κουταλάκι κύμινο
αλάτι και πιπέρι
Βάλτε το κουάκερ σε ένα ποτήρι και γεμίστε το με το βραστό νερό. Ανακατέψτε καλά και αφήστε το λίγο να πήξει και να γίνει σαν παχύρρευστη κρέμα., αν χρειαστεί προσθέστε λίγο ακόμα κουάκερ ώστε να έχετε ένα παχύρρευστο μίγμα στο τέλος Σε άλλο ποτηράκι διαλύστε τη σόδα και τη μουστάρδα σε 1-2 κουταλιές της σούπας νερό. Σε ένα μπολ αναμιγνύετε όλα τα υλικά μαζί και τα ζυμώνετε καλά τουλάχιστον 10 λεπτά. Βάλτε τον φούντο να προθερμανθεί στους 200 βαθμούς και αν έχετε χρόνο αφήστε λίγο τον κιμά στο ψυγείο να κρυώσει και να «δέσει». Ζυμώστε σε μπιφτέκια και ψήστε και από τις 2 πλευρές για περίπου 20 λεπτά με μισή ώρα. Βγάζει 6 μεγάλα μπιφτέκια ή 8 μέτρια.
Αυτά όμως δεν έχουν καμία σημασία μίας και εμείς, ο «λαός» του τριφυλλιού, δεχόμαστε ανηλεή επίθεση από «αλλότρια συμφέροντα» και λοιπά ύποπτα πρόσωπα που θέλουν να «σφετεριστούν το όραμα εκατομμυρίων φιλάθλων». Μάλιστα κύριοι αναγνώστες αυτά τα τραγικά μου συμβαίνουν, εμένα την άμοιρη Παναθηναϊκιά!
Πληροφορήθηκα από τον τύπο, ότι το συμβούλιο της επικρατείας το ίδιο, τα έχει βάλει με την ομάδα μου, και άρα και με εμένα. Είναι προφανές ότι υπάρχουν αλλότρια συμφέροντα από πίσω. Είναι προφανές, ότι όλοι οι μετέχοντες στο ανώτατο αυτό ανεξάρτητο όργανο της δικαιοσύνης είναι Γαύροι, και έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους τον σφετερισμό του οράματός μας!
Πέραν όμως του ΣτΕ, υπάρχουν και εκείνοι οι ψευτο-κόκκινοι, οι Συνασπιστές! Τι να πεις για αυτούς τώρα;; Δεν πιστεύω ότι είναι και αυτοί Γαύροι, είναι άλλωστε κάμποσοι πλέον, αλλά εκ του αποτελέσματος αποδεικνύονται παντοδύναμοι!!! Αφού κατάφεραν να πείσουν, άντε να πω να παραπλανήσουν, κοτζάμ ΣτΕ, και να ξεπεράσουν την δύναμη επιρροής που έχουν τα 2 μεγάλα κόμματα, οι επιχειρηματικοί κολοσσοί της χώρας, και και και ...., τότε αγαπητοί αναγνώστες τρέμετε! Αυτοί, σε λίγο με την ασύλληπτη δύναμή τους θα γίνουν κυβέρνηση! Και τότε πάει το όνειρο του Παναθηναϊκού, αυτοί έχουν βάλει στόχο ζωής να μην έχει γήπεδο αυτή η μεγάλη ηρωική ομάδα. Επειδή όμως δεν μπορούν να το πουν αυτό, επειδή δεν είναι δυνατόν να δείξουν την εμπάθεια που έχουν με τη μεγαλύτερη ομάδα της Αθήνας, βγαίνουν και μιλάνε για περιβάλλον, για πολεοδομικές παραβάσεις, για κάποια δήθεν εμπορικά κέντρα και άλλα τέτοια ανούσια πράγματα!
Νισάφι πια! Ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα !!! Κοματίδια και Συμβούλια της Επικρατείας ή σοβαρότατοι επιχειρηματίες στυλοβάτες της Ελληνικής Οικονομίας και ο λαός του Παναθηναϊκού. Αποφασίστε κύριοι!
Άντε τώρα τα έχω πάρει, αλλά θυμήθηκα τη συγκλονιστική είδηση που άκουσα το πρωί από τον κύριο πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ Πάνο Σόμπολο και πρέπει να σας την πω..... «έφαγε κοτόσουπα ο απελευθερωθείς επιχειρηματίας μόλις έφτασε σπίτι του το βράδυ, ..., δεν ήθελε διότι δεν πεινούσε, αλλά κατόπιν επιμονής της συζύγου του, έφαγε τελικά κοτόσουπα!!». Δεν αστειεύομαι καθόλου αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που άκουσα σήμερα το πρωί, έτσι για να μην μου λετε εμένα για τα δυναμικά και διαφωτιστικά ρεπορτάζ της ελίτ των δημοσιογράφων.
Λοιπόν, πίσω στα φαγάκια μας τώρα, γιατί μόνο αυτά μας γλιτώνουν από το εγκεφαλικό. Πρέπει να σας ομολογήσω ότι δεν τα πάω καλά με τα μπιφτέκια. Συνήθως μου βγαίνουν τσιμεντόλιθοι, και έτσι ακόμα πειραματίζομαι, βάζοντας και βγάζοντας πράγματα από τη ζύμη. Την περασμένη εβδομάδα, είπα να φτιάξω μερικά διαιτητικά μπιφτεκάκια, αλλά δεν είχα σπίτι καθόλου ψωμί ή φρυγανιά, έτσι έβαλα κουάκερ και σας πληροφορώ έγιναν τα ωραιότερα μπιφτέκια που έχω φτιάξει. Προσπάθησα να αναλύσω την συνταγή, γιατί συνήθως βάζω πράγματα με το μάτι, ώστε να σας την γράψω.
Μπιφτέκια με κουάκερ
½ κιλό άπαχο μοσχαρίσιο κιμά
½ φλιτζάνι νιφάδες κουάκερ
½ φλιτζάνι βραστό νερό
3 κουταλιές της σούπας λάδι
1 αυγό
1/3 κουταλάκι του γλυκού μαγειρική σόδα
1 κοφτό κουταλάκι του γλυκού σκόνη μουστάρδα
1 κοφτό κουταλάκι κύμινο
αλάτι και πιπέρι
Βάλτε το κουάκερ σε ένα ποτήρι και γεμίστε το με το βραστό νερό. Ανακατέψτε καλά και αφήστε το λίγο να πήξει και να γίνει σαν παχύρρευστη κρέμα., αν χρειαστεί προσθέστε λίγο ακόμα κουάκερ ώστε να έχετε ένα παχύρρευστο μίγμα στο τέλος Σε άλλο ποτηράκι διαλύστε τη σόδα και τη μουστάρδα σε 1-2 κουταλιές της σούπας νερό. Σε ένα μπολ αναμιγνύετε όλα τα υλικά μαζί και τα ζυμώνετε καλά τουλάχιστον 10 λεπτά. Βάλτε τον φούντο να προθερμανθεί στους 200 βαθμούς και αν έχετε χρόνο αφήστε λίγο τον κιμά στο ψυγείο να κρυώσει και να «δέσει». Ζυμώστε σε μπιφτέκια και ψήστε και από τις 2 πλευρές για περίπου 20 λεπτά με μισή ώρα. Βγάζει 6 μεγάλα μπιφτέκια ή 8 μέτρια.
Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009
Μικρά, Μικρά και Ουσιώδη
· Σήμερα έκανα 30 λεπτά να βγω από την Αττική Οδό, στην έξοδο για εθνική. Άλλοι συνάδελφοι έκαναν 45 λεπτά, 1 ώρα και βάλε. Στο ράδιο, ο εκπρόσωπος του «αυτοκινητόδρομου» έλεγε μονότονα ότι η καθυστέρηση είναι 10 λεπτά! Στο τέλος ο δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο του είπε «δεν έχουμε λόγο να αμφισβητούμε αυτά που μας λένε οι τηλεθεατές», και ο μάγκας απάντησε ότι οι τηλεθεατές, και χρήστες των υπηρεσιών του εκείνη τη στιγμή, «δεν μετράνε σωστά την ώρα». Και μαλάκας και δαρμένος δηλαδή.
· Χτες είδα το πάρτι του Ομπάμα και μέσα στο χαμό γλυκανάλατων αμερικάνικων τραγουδιών και ηλίθιων ομιλιών για «την πατρίδα μας» και «την πατρίδα μας», βγήκε και ο Μπόνο και είπε μία μοναδική αλήθεια: το όνειρο της «αλλαγής», εκτός από αμερικάνικο όνειρο, έγινε και Ιρλανδικό, και Ευρωπαϊκό και Αφρικάνικο, και Ισραηλίτικο και Παλαιστινιακό. Μου άρεσε αυτό, νομίζω είναι αλήθεια, άσχετα αν δεν θα γίνει τίποτα τελικά, άσχετα αν οι προσδοκίες είναι πολύ μεγάλες άρα και η μετέπειτα απογοήτευση ακόμα μεγαλύτερη. Ο Μπόνο είπε την αλήθεια, και την είπε σε μία πολύ σημαντική και συμβολική στιγμή. Μέχρι εκείνη τη στιγμή κανένας δεν είχε μιλήσει για το πιο σημαντικό ζήτημα στον κόσμο, και βγήκε ένας Ιρλανδός τραγουδιστής και το είπε φάτσα-κάρτα μπροστά σε όλον κόσμο. Μου άρεσε αυτό.
· Λέγετε, μάλλον για αστείο ή κινδυνολογία, ότι θα μας διώξουν από το Ευρώ. Φαντασθείτε να γυρίσουμε πίσω στις δραχμές!! Θα πέσουν οι τιμές άραγε ή το χιλιάρικο θα κυκλοφορήσει σε κέρμα; Όταν παραδώσαμε τις δραχμές μας το 10-χίλιαρο ήταν το μεγαλύτερο χαρτονόμισμα, υποθέτω ότι τώρα θα πρέπει να τυπώσουν 20-χίλιαρα για να πλησιάσουν την αξία του ταπεινού 50-ευρου. Πλάκα θα έχει !!! χώρια που ο μέγας Καραμανλής θα είναι ο πρώτος σύγχρονος Έλληνας που θα εξοστρακισθεί από την χώρα του!
· Πήγαμε θέατρο και είδαμε την Μπέτυ Αρβανίτη στο Κεφαλληνίας, ωραία παράσταση αν και το έργο ήταν βαρύ και μακρύ (πάνω από 2,5 ώρες σε κάτι απαράδεκτες καρέκλες – έλεος!). Στο πρώτο μέρος όλοι μας θαυμάσαμε τα πανέμορφα πόδια της, (εκτός από την ερμηνεία της βέβαια) στο δεύτερο αναρωτιόμασταν τι ανάγκη έχει αυτή η γυναίκα να κάνει πλαστικές και στις γάμπες της, μιας και ήταν φανερές οι ουλές. Για τον Φέρτη δεν θέλω να πω τίποτα, ούτε 50 χρονών δεν τον έκανες. Γαμώτο μόνο οι γυναίκες γερνάνε σ΄ αυτόν τον κόσμο!
· Πήγαμε και σινεμά. Πολύ γέλιο! Σάββατο βράδυ στο Mall, μιλιούνια πιτσιρίκια, αφάνταστα άσχημα όλα τους, να περιφέρονται σαν την άδικη κατάρα από όροφο σε όροφο με κλειστά βέβαια τα μαγαζιά. Όχι δεν πήγαιναν σινεμά, ούτε στις καφετέριες του πάνω ορόφου ήταν, περιφέρονταν και κάνανε χαβαλέ. Όπως παλιά εμείς πηγαίναμε στο πάρκο της γειτονιάς και καθόμασταν στα παγκάκια, ή στην «παιδική» (β.λ. η παιδική χαρά της γειτονιάς) έτσι αυτά πάνε στο Mall για να μην τους τρωει το αγιάζι έξω, αλλά κυρίως – υποθέτω εγώ τώρα – για να μην τους χαλάει ο αέρας τα ευφάνταστα χτενίσματα! Καλώς μέχρι εδώ, αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί κάνουν ότι μπορούν να γίνουν άσχημα. Μιλάμε για μεγάλη ασχήμια, έτσι. Όποιος λεει ότι η νέα γενιά είναι ομορφότερη από την προηγούμενη προφανώς δεν έχει πάει στο Mall Σάββατο βράδυ.
Αυτά τα σύντομα νέα, πάμε σε ένα φαγάκι τώρα. Ακόμα δίαιτα πρέπει να κάνετε, έτσι σήμερα έχει γλώσσες ένα εντελώς άπαχο και εντελώς άνοστο ψάρι, που όμως το βρίσκεις εύκολα καθαρισμένο, χωρίς κοκάλα, και αν το μαγειρέψετε όπως σας λεω παρακάτω γίνετε και νόστιμο. Μην ξεχνάτε είναι από τα λίγα ψάρια που τρωνε τα παιδιά.
Γλώσσες στο φούρνο
1 κιλό γλώσσες φιλέτο
1 κρασοπότηρο λευκό κρασί
2 κουταλιές της σούπας λευκό κρασί
λίγο άνηθο ή μαϊντανό
αλατοπίπερο
½ φλιτζάνι του τσαγιού λάδι
σκόρδο
χυμό 1 λεμονιού
1 κουταλιά της σούπας μουστάρδα
1 κουταλιά της σούπας αλεύρι
Πλένετε και αλατοπιπερώνετε τις γλώσσες. Τις βάζετε σε ένα πυρέξ και τις περιχύνετε με το κρασί, το λάδι, το χυμό του λεμονιού, το σκόρδο σε φετούλες και τον μαϊντανό ή τον άνηθο ψιλοκομμένα. Σκεπάζετε το πυρέξ με αλουμινόχαρτο και τις ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο για 20 λεπτά στους 200 βαθμούς. Βγάζετε τα ψάρια και τα τοποθετείτε σε πιατέλα. Το ζωμό τον βάζετε σε ένα κατσαρολάκι και διαλύετε την μουστάρδα. Σε ένα ποτηράκι βάζετε τις 2 κουταλιές της σούπας κρασί, λίγο ακόμα χυμό λεμονιού και διαλύετε σε αυτό το αλεύρι. Το ρίχνετε στο κατσαρολάκι και δένετε την σάλτσα σε χαμηλή φωτιά να γίνει παχύρρευστη. Περιχύνετε τα ψάρια με σάλτσα αυτή. Αν θέλετε μπορείτε να ψήσετε και 5 λεπτά μικρά τσέρι ντοματάκια και να συνοδέψετε ωραιότατα το ψαράκι σας.
· Χτες είδα το πάρτι του Ομπάμα και μέσα στο χαμό γλυκανάλατων αμερικάνικων τραγουδιών και ηλίθιων ομιλιών για «την πατρίδα μας» και «την πατρίδα μας», βγήκε και ο Μπόνο και είπε μία μοναδική αλήθεια: το όνειρο της «αλλαγής», εκτός από αμερικάνικο όνειρο, έγινε και Ιρλανδικό, και Ευρωπαϊκό και Αφρικάνικο, και Ισραηλίτικο και Παλαιστινιακό. Μου άρεσε αυτό, νομίζω είναι αλήθεια, άσχετα αν δεν θα γίνει τίποτα τελικά, άσχετα αν οι προσδοκίες είναι πολύ μεγάλες άρα και η μετέπειτα απογοήτευση ακόμα μεγαλύτερη. Ο Μπόνο είπε την αλήθεια, και την είπε σε μία πολύ σημαντική και συμβολική στιγμή. Μέχρι εκείνη τη στιγμή κανένας δεν είχε μιλήσει για το πιο σημαντικό ζήτημα στον κόσμο, και βγήκε ένας Ιρλανδός τραγουδιστής και το είπε φάτσα-κάρτα μπροστά σε όλον κόσμο. Μου άρεσε αυτό.
· Λέγετε, μάλλον για αστείο ή κινδυνολογία, ότι θα μας διώξουν από το Ευρώ. Φαντασθείτε να γυρίσουμε πίσω στις δραχμές!! Θα πέσουν οι τιμές άραγε ή το χιλιάρικο θα κυκλοφορήσει σε κέρμα; Όταν παραδώσαμε τις δραχμές μας το 10-χίλιαρο ήταν το μεγαλύτερο χαρτονόμισμα, υποθέτω ότι τώρα θα πρέπει να τυπώσουν 20-χίλιαρα για να πλησιάσουν την αξία του ταπεινού 50-ευρου. Πλάκα θα έχει !!! χώρια που ο μέγας Καραμανλής θα είναι ο πρώτος σύγχρονος Έλληνας που θα εξοστρακισθεί από την χώρα του!
· Πήγαμε θέατρο και είδαμε την Μπέτυ Αρβανίτη στο Κεφαλληνίας, ωραία παράσταση αν και το έργο ήταν βαρύ και μακρύ (πάνω από 2,5 ώρες σε κάτι απαράδεκτες καρέκλες – έλεος!). Στο πρώτο μέρος όλοι μας θαυμάσαμε τα πανέμορφα πόδια της, (εκτός από την ερμηνεία της βέβαια) στο δεύτερο αναρωτιόμασταν τι ανάγκη έχει αυτή η γυναίκα να κάνει πλαστικές και στις γάμπες της, μιας και ήταν φανερές οι ουλές. Για τον Φέρτη δεν θέλω να πω τίποτα, ούτε 50 χρονών δεν τον έκανες. Γαμώτο μόνο οι γυναίκες γερνάνε σ΄ αυτόν τον κόσμο!
· Πήγαμε και σινεμά. Πολύ γέλιο! Σάββατο βράδυ στο Mall, μιλιούνια πιτσιρίκια, αφάνταστα άσχημα όλα τους, να περιφέρονται σαν την άδικη κατάρα από όροφο σε όροφο με κλειστά βέβαια τα μαγαζιά. Όχι δεν πήγαιναν σινεμά, ούτε στις καφετέριες του πάνω ορόφου ήταν, περιφέρονταν και κάνανε χαβαλέ. Όπως παλιά εμείς πηγαίναμε στο πάρκο της γειτονιάς και καθόμασταν στα παγκάκια, ή στην «παιδική» (β.λ. η παιδική χαρά της γειτονιάς) έτσι αυτά πάνε στο Mall για να μην τους τρωει το αγιάζι έξω, αλλά κυρίως – υποθέτω εγώ τώρα – για να μην τους χαλάει ο αέρας τα ευφάνταστα χτενίσματα! Καλώς μέχρι εδώ, αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί κάνουν ότι μπορούν να γίνουν άσχημα. Μιλάμε για μεγάλη ασχήμια, έτσι. Όποιος λεει ότι η νέα γενιά είναι ομορφότερη από την προηγούμενη προφανώς δεν έχει πάει στο Mall Σάββατο βράδυ.
Αυτά τα σύντομα νέα, πάμε σε ένα φαγάκι τώρα. Ακόμα δίαιτα πρέπει να κάνετε, έτσι σήμερα έχει γλώσσες ένα εντελώς άπαχο και εντελώς άνοστο ψάρι, που όμως το βρίσκεις εύκολα καθαρισμένο, χωρίς κοκάλα, και αν το μαγειρέψετε όπως σας λεω παρακάτω γίνετε και νόστιμο. Μην ξεχνάτε είναι από τα λίγα ψάρια που τρωνε τα παιδιά.
Γλώσσες στο φούρνο
1 κιλό γλώσσες φιλέτο
1 κρασοπότηρο λευκό κρασί
2 κουταλιές της σούπας λευκό κρασί
λίγο άνηθο ή μαϊντανό
αλατοπίπερο
½ φλιτζάνι του τσαγιού λάδι
σκόρδο
χυμό 1 λεμονιού
1 κουταλιά της σούπας μουστάρδα
1 κουταλιά της σούπας αλεύρι
Πλένετε και αλατοπιπερώνετε τις γλώσσες. Τις βάζετε σε ένα πυρέξ και τις περιχύνετε με το κρασί, το λάδι, το χυμό του λεμονιού, το σκόρδο σε φετούλες και τον μαϊντανό ή τον άνηθο ψιλοκομμένα. Σκεπάζετε το πυρέξ με αλουμινόχαρτο και τις ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο για 20 λεπτά στους 200 βαθμούς. Βγάζετε τα ψάρια και τα τοποθετείτε σε πιατέλα. Το ζωμό τον βάζετε σε ένα κατσαρολάκι και διαλύετε την μουστάρδα. Σε ένα ποτηράκι βάζετε τις 2 κουταλιές της σούπας κρασί, λίγο ακόμα χυμό λεμονιού και διαλύετε σε αυτό το αλεύρι. Το ρίχνετε στο κατσαρολάκι και δένετε την σάλτσα σε χαμηλή φωτιά να γίνει παχύρρευστη. Περιχύνετε τα ψάρια με σάλτσα αυτή. Αν θέλετε μπορείτε να ψήσετε και 5 λεπτά μικρά τσέρι ντοματάκια και να συνοδέψετε ωραιότατα το ψαράκι σας.
Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009
Οι ερωτήσεις
Χτες βράδυ πήγα πιτσίνα, προσπαθώ βλέπετε να μπω σε ρυθμό πάλι και να αποβάλλω τις εορταστικές συνήθειες του καθισιού και της μάσας.
Ήμασταν λίγες κοπέλες αυτή τη φορά, μόνο 6 και όλες μεγαλοκοπέλες. Αυτή τη φορά ίσως και να ήμουνα η μικρότερη. Κάναμε λοιπόν τα πάνω-κάτω και να τα χέρια απ΄ εδώ και να απ΄ εκεί, και να τα πόδια έτσι και να αλλιώς, ωραία πράγματα!
Οι γυμνάστριες έχουν συνήθως ένα σταθερό πρόγραμμα, και βεβαίως σταθερές εντολές ανάλογα με την άσκηση. Συνέχεια λοιπόν ακούς, με τόνο αρχιφύλακα των ΣΣ «ψηλά γόνατα!», «πίσω τα χέρια», «μην ακουμπάτε κάτω», «σφίχτε κοιλιές», «τσαρούχι οι πατούσες» και βέβαια το κλασικό «αααανασούλεςςςςςςςς».
Όταν προσπαθείς να κινητοποιήσεις ένα υπέρβαρο σκουριασμένο κορμί , που τον τελευταίο μήνα κάθετε στον καναπέ και γυμνάζει μόνο το σαγόνι του, είναι λίγο δύσκολο να ακούσεις αυτές τις επαναλαμβανόμενες εντολές. Και τέλος πάντων μέσα στο «τρικυμιώδες» νερό της πισίνας, που είναι έτσι λόγο του τεράστιου εκτοπίσματος του παλλόμενου κορμιού σου, το μόνο που σε νοιάζει είναι να μην πνιγείς σε 50 πόντους νερό! Δεν ακούς πολύ καλά αυτές τις εντολές, ούτε και σε νοιάζουν, προσπαθείς να κάνεις αυτό που μόλις σου έδειξε η 18-χρονη, με κορμί σίδερο, γυμνάστρια, και αυτό όσο καλύτερα μπορείς.
Χτες όμως μία από τις καινούργιες, σαφώς άνω των 50, όλη την ώρα έκανε ερωτήσεις, και εγώ βέβαια γέλαγα συνέχεια βάζοντας τη ζωή μου σε μεγάλο κίνδυνο, ξέρετε τι είναι 50 πόντοι τρικυμιώδους νερού;
Δίνει την εντολή η μικρά, τι δείχνει κιόλας για κάτι βλαμμένα σαν εμένα που δεν ξέρουν τη βασική ορολογία γυμναστικής και ονομασίας των μυών του σώματος, και αρχίζουμε την εκτέλεση, ...., μέχρι που ακούς την κυριούλα από πίσω με τσιριχτή φωνή να ρωτάει .... «και ψηλά τα γόνατα;;;;». Πάντα ψηλά τα γόνατα, μαντάμ!! Δεν το έχετε καταλάβει ακόμα;
Πάμε παρακάτω, άλλη άσκηση, χέρια-πόδια μαζί να κουνιούνται, να η δεύτερη ερώτηση «αριστερό χέρι, δεξί πόδι, ή δεξί χέρι αριστερό πόδι;;;;», εκεί πνίγηκα, δεν άντεξα, ήθελα να της φωνάξω ... και τη σημασία έχει μανδάμ;;; Η κοπέλα βέβαια απάντησε ήρεμα, «όπως σας βολεύει κάντε το».
Ακολούθησαν πάνω από 20 τέτοιες ερωτήσεις, όπου οι 19,50 ήταν αδιάφορες για την άσκηση ή χαζές. Χώρια που έτσι και αλλιώς ότι μπορείς κάνεις σε αυτά τα πράγματα και αν όντως εργάσθηκαν οι μύες σου ή όχι φαίνετε στο πιάσιμο της επόμενης ημέρας, αλλά και εκείνη τη στιγμή από την δυσκολία εκτέλεσης. Μία 50-χρονη είσαι που προσπαθείς να γυμναστείς λιγάκι, δεν δίνεις εξετάσεις για ΤΕΦΑΑ.
Είναι προφανές ότι άνθρωποι σαν αυτή την κυριούλα λειτουργούν μόνο με εντολές, και μάλιστα απόλυτα σαφείς εντολές. Φαντάζομαι λοιπόν να πρέπει να της πεις «ρίξε αλεύρι όσο πάρει!» για μία συνταγή. Την μπουρδούκλωσες, την κατέστρεψες την καημένη. Χώρια που καλό είναι να σκεφτόμαστε λίγο πριν ανοίξουμε τον στόμα μας και όποιον πάρει ο χάρος. Ποια η διαφορά δηλαδή αν ξεκινήσουμε μία άσκηση δεξιόστροφα αντί αριστερόστροφα;;;
Πάλι καλά που δεν πνίγηκα λοιπόν με όλα αυτά τα χτεσινά, αν και πολύ το χάρηκα το γέλιο που έριξα.
Το σημερινό μας φαγάκι είναι απόλυτα εποχιακό και μας έρχεται από την Κρήτη. Υπάρχουν πολλές κίτρινες κολοκύθες αυτή την εποχή, και μπορείτε να τις βρείτε και σε κομμάτια στο σούπερ μάρκετ. Είναι πολύ νόστιμες, αν και δύσκολες στο καθάρισμα.
Κολοκύθα κίτρινη με πατάτες γιαχνί
1 βαθύ πιάτο κίτρινη κολοκύθα καθαρισμένη και κομμένη σε κύβους
1 βαθύ πιάτο πατάτες καθαρισμένες και κομμένες σε κύβους
2 μεγάλες ντομάτες, ή 1 κουτάκι ψιλοκομμένη ντομάτα
1 ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
μπόλικο λάδι, αλάτι, πιπέρι και αρκετό κύμινο
Στο λάδι σοτάρουμε το κρεμμύδι. Προσθέτουμε την ντομάτα και ½ ποτήρι νερό και τα αφήνουμε να πάρουν μία βράση. Βάζουμε τις πατάτες, το αλάτι και το πιπέρι και τα βράζουμε σε χαμηλή φωτιά για 10 λεπτά, σε σκεπασμένη κατσαρόλα. Η κολοκύθα ψήνετε γρήγορα έτσι την προσθέτουμε όταν η πατάτες είναι μισοβρασμένες, μαζί με το κύμινο. Τα ανακατεύουμε προσεκτικά, αν χρειαστεί προσθέτουμε και λίγο ακόμα νεράκι – με προσοχή να μείνει το φαγάκι μας στα υγρά του να μην γίνει σούπα – και το αφήνουμε να σιγοβράσει για άλλα 10 λεπτά περίπου, μέχρι να γίνει. Αν θέλουμε στο τέλος προσθέτουμε και λίγες ελιές (με ή χωρίς κουκούτσι) που του δίνουν μία πιο ιδιαίτερη γεύση
Ήμασταν λίγες κοπέλες αυτή τη φορά, μόνο 6 και όλες μεγαλοκοπέλες. Αυτή τη φορά ίσως και να ήμουνα η μικρότερη. Κάναμε λοιπόν τα πάνω-κάτω και να τα χέρια απ΄ εδώ και να απ΄ εκεί, και να τα πόδια έτσι και να αλλιώς, ωραία πράγματα!
Οι γυμνάστριες έχουν συνήθως ένα σταθερό πρόγραμμα, και βεβαίως σταθερές εντολές ανάλογα με την άσκηση. Συνέχεια λοιπόν ακούς, με τόνο αρχιφύλακα των ΣΣ «ψηλά γόνατα!», «πίσω τα χέρια», «μην ακουμπάτε κάτω», «σφίχτε κοιλιές», «τσαρούχι οι πατούσες» και βέβαια το κλασικό «αααανασούλεςςςςςςςς».
Όταν προσπαθείς να κινητοποιήσεις ένα υπέρβαρο σκουριασμένο κορμί , που τον τελευταίο μήνα κάθετε στον καναπέ και γυμνάζει μόνο το σαγόνι του, είναι λίγο δύσκολο να ακούσεις αυτές τις επαναλαμβανόμενες εντολές. Και τέλος πάντων μέσα στο «τρικυμιώδες» νερό της πισίνας, που είναι έτσι λόγο του τεράστιου εκτοπίσματος του παλλόμενου κορμιού σου, το μόνο που σε νοιάζει είναι να μην πνιγείς σε 50 πόντους νερό! Δεν ακούς πολύ καλά αυτές τις εντολές, ούτε και σε νοιάζουν, προσπαθείς να κάνεις αυτό που μόλις σου έδειξε η 18-χρονη, με κορμί σίδερο, γυμνάστρια, και αυτό όσο καλύτερα μπορείς.
Χτες όμως μία από τις καινούργιες, σαφώς άνω των 50, όλη την ώρα έκανε ερωτήσεις, και εγώ βέβαια γέλαγα συνέχεια βάζοντας τη ζωή μου σε μεγάλο κίνδυνο, ξέρετε τι είναι 50 πόντοι τρικυμιώδους νερού;
Δίνει την εντολή η μικρά, τι δείχνει κιόλας για κάτι βλαμμένα σαν εμένα που δεν ξέρουν τη βασική ορολογία γυμναστικής και ονομασίας των μυών του σώματος, και αρχίζουμε την εκτέλεση, ...., μέχρι που ακούς την κυριούλα από πίσω με τσιριχτή φωνή να ρωτάει .... «και ψηλά τα γόνατα;;;;». Πάντα ψηλά τα γόνατα, μαντάμ!! Δεν το έχετε καταλάβει ακόμα;
Πάμε παρακάτω, άλλη άσκηση, χέρια-πόδια μαζί να κουνιούνται, να η δεύτερη ερώτηση «αριστερό χέρι, δεξί πόδι, ή δεξί χέρι αριστερό πόδι;;;;», εκεί πνίγηκα, δεν άντεξα, ήθελα να της φωνάξω ... και τη σημασία έχει μανδάμ;;; Η κοπέλα βέβαια απάντησε ήρεμα, «όπως σας βολεύει κάντε το».
Ακολούθησαν πάνω από 20 τέτοιες ερωτήσεις, όπου οι 19,50 ήταν αδιάφορες για την άσκηση ή χαζές. Χώρια που έτσι και αλλιώς ότι μπορείς κάνεις σε αυτά τα πράγματα και αν όντως εργάσθηκαν οι μύες σου ή όχι φαίνετε στο πιάσιμο της επόμενης ημέρας, αλλά και εκείνη τη στιγμή από την δυσκολία εκτέλεσης. Μία 50-χρονη είσαι που προσπαθείς να γυμναστείς λιγάκι, δεν δίνεις εξετάσεις για ΤΕΦΑΑ.
Είναι προφανές ότι άνθρωποι σαν αυτή την κυριούλα λειτουργούν μόνο με εντολές, και μάλιστα απόλυτα σαφείς εντολές. Φαντάζομαι λοιπόν να πρέπει να της πεις «ρίξε αλεύρι όσο πάρει!» για μία συνταγή. Την μπουρδούκλωσες, την κατέστρεψες την καημένη. Χώρια που καλό είναι να σκεφτόμαστε λίγο πριν ανοίξουμε τον στόμα μας και όποιον πάρει ο χάρος. Ποια η διαφορά δηλαδή αν ξεκινήσουμε μία άσκηση δεξιόστροφα αντί αριστερόστροφα;;;
Πάλι καλά που δεν πνίγηκα λοιπόν με όλα αυτά τα χτεσινά, αν και πολύ το χάρηκα το γέλιο που έριξα.
Το σημερινό μας φαγάκι είναι απόλυτα εποχιακό και μας έρχεται από την Κρήτη. Υπάρχουν πολλές κίτρινες κολοκύθες αυτή την εποχή, και μπορείτε να τις βρείτε και σε κομμάτια στο σούπερ μάρκετ. Είναι πολύ νόστιμες, αν και δύσκολες στο καθάρισμα.
Κολοκύθα κίτρινη με πατάτες γιαχνί
1 βαθύ πιάτο κίτρινη κολοκύθα καθαρισμένη και κομμένη σε κύβους
1 βαθύ πιάτο πατάτες καθαρισμένες και κομμένες σε κύβους
2 μεγάλες ντομάτες, ή 1 κουτάκι ψιλοκομμένη ντομάτα
1 ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
μπόλικο λάδι, αλάτι, πιπέρι και αρκετό κύμινο
Στο λάδι σοτάρουμε το κρεμμύδι. Προσθέτουμε την ντομάτα και ½ ποτήρι νερό και τα αφήνουμε να πάρουν μία βράση. Βάζουμε τις πατάτες, το αλάτι και το πιπέρι και τα βράζουμε σε χαμηλή φωτιά για 10 λεπτά, σε σκεπασμένη κατσαρόλα. Η κολοκύθα ψήνετε γρήγορα έτσι την προσθέτουμε όταν η πατάτες είναι μισοβρασμένες, μαζί με το κύμινο. Τα ανακατεύουμε προσεκτικά, αν χρειαστεί προσθέτουμε και λίγο ακόμα νεράκι – με προσοχή να μείνει το φαγάκι μας στα υγρά του να μην γίνει σούπα – και το αφήνουμε να σιγοβράσει για άλλα 10 λεπτά περίπου, μέχρι να γίνει. Αν θέλουμε στο τέλος προσθέτουμε και λίγες ελιές (με ή χωρίς κουκούτσι) που του δίνουν μία πιο ιδιαίτερη γεύση
Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009
Η γλώσσα της γεύσης
Πως περιγράφεις μία γεύση; Μέγα θέμα, μέγιστο! Αλμυρό, γλυκό, καυτερό, πιπεράτο, σκορδάτο, στυφό, ξινό, νόστιμο, άνοστο, ...., τι;
Και καλά με ένα πιάτο μπορείς να βρεις 10 λέξεις και να περιγράψεις κάπως την κατάσταση. Αλλά με το κρασί; Εκεί να δεις γέλιο.
Λεω γέλιο και έχω τους λόγους μου. Πίνω βέβαια και κρασιά, μαζί με όλα τα άλλα ακλοόλια που υπάρχουν, αλλά δεν είμαι και γνώστης του είδους, δεν έχω ασχοληθεί. Για μένα υπάρχουν καλά και κακά κρασιά, άντε και κάποια να είναι εξαιρετικά, κάποια άλλα να είναι ξίδια, αλλά μέχρις εκεί. Προφανώς οι επαγγελματίες του είδους, οι οινολόγοι και οι γεσιγνώστες, έπρεπε να εφεύρουν ορολογία για τη δουλειά τους ώστε να μπορούν να εκφράζονται για αυτά που γεύονται. Έτσι μας προέκυψε και η χρήση λέξεων όπως «στόμα», «σώμα», «επίγευση» κλπ, στην περιγραφή της γεύσης των κρασιών.
Διάβαζα λοιπόν χτες ένα περιοδικό εφημερίδας, που έχει μία μόνιμη στήλη για φαγητά, συνοδευόμενη από ένα μονόστηλο για κρασιά. Διάβαζα λοιπόν και αφού και είχα καλή διάθεση, βρήκα το κείμενο πολύ αστείο. Μιας και δεν είμαι επαγγελματίας, αλλά απλή θνητή, από τους πολλούς που αγοράζουν αυτή την εφημερίδα, βρήκα πολύ αστείο να περιγράφει ένα κρασί ο τύπος και να του δίνει το χαρακτηρισμό «είναι υγρό». Τι θα έπρεπε να είναι δηλαδή στερεό; ή αέριο;.
Παρακάτω έλεγε για τα «ώριμα φρουτώδη χρώματα» και για την «πυκνότητα στη μύτη αρωμάτων άγουρου μύρτιλου, κερασιού, βύσσινου αλλά και μπουκέτο στο οποίο διακρίνονται μπαχαρικές νότες, ξηροί καρποί, βανίλια»! Αν και αυτό το τελευταίο το κατάλαβα γιατί είμαι μεγαλωμένη μέσα στα μύρτιλα (στους αμπελόκηπους είχαμε πολλές μυρτιλίες!) κάπου τα έχασα με το «πληθωρικό στόμα, το γεμάτο σώμα, την ισορροπία και τις σφριγηλές ταννίνες».
Τον έχασα τον τύπο και αν και έκανε φιλότιμες προσπάθειες να μου περιγράψει αυτά που ο ίδιος γεύτηκε όταν ήπιε λίγο από αυτό το καταπληκτικό κρασί, εγώ δεν κατάλαβα τίποτα και προφανώς δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα από αυτές τις «παπαριές»! Συγνώμη δηλαδή για την έκφραση αλλά έτσι νιώθω, πως να το κάνουμε δηλαδή.
Εκεί όμως που τα παίρνω ακόμα παραπάνω είναι όταν διάφοροι φίλοι, παντελώς άσχετοι με το θέμα, μιλάνε έτσι. Έχω και φίλους (βλ. Μιχάλης) που γνωρίζουν, έχουν ασχοληθεί και ξέρουν τα παιδιά, είναι σε θέση όντως να αναγνωρίσουν το άρωμα άγουρου μύρτιλου σε μία γουλιά κρασί, αλλά οι περισσότεροι δεν είναι έτσι. Διαβάζουν όμως αυτά τα άρθρα, γιατί είναι πολύ «ιν» να ξέρεις από κρασιά, και απλά επαναλαμβάνουν ότι κατεβάσει η κούτρα τους, κοιτάζοντας «εκστασιασμένοι» μία μπουκάλα κρασί. Αυτό αγαπητοί μου είναι «επαρχιωτισμός!». Για τους αρθρογράφους θα έλεγα ότι δεν γίνονται οινολόγοι επειδή μας περιγράφουν ένα κρασί «υγρό», «φίνο και κομψό», «ατίθασο και άγριο που έχει όμως περιθώρια ωριμάζοντας να εξευγενιστεί!» και θα έκαναν πολύ καλύτερα τη δουλειά τους αν στα άρθρα τους δεν χρησιμοποιούσαν την τεχνική ορολογία της επιστήμη τους και ίσως να είναι πιο σαφείς αναφορικά στη γεύση!!!
Δίαιτα τώρα. Ένα απλό φαγάκι για ένα καθημερινό δείπνο που όμως είναι ελαφρύ, νοστιμότατο και πολύ υγιεινό. Τα λιπαρά ψάρια όπως ο σολομός έχουν πολλά Ω3 και άλλα τέτοια εξωτικά και οι γιατροί μου με έχουν διαβεβαιώσει ότι πρέπει να τα τρωμε όσο πιο συχνά μπορούμε!!
Σολομός ψητός με αρωματική κρούστα (του Βαγγέλη Δρίσκα)
4 κομμάτια σολομό χωρίς κόκαλο
6 φέτες ψωμί του τόστ
½ ποτήρι λευκό κρασί
2 κουταλιές της σούπας λάδι
½ ματσάκι μαϊντανό
½ ματσάκι άνηθο
1 κουταλάκι ξερό βασιλικό
2 κουταλιές της σούπας μουστάρδα
αλάτι και πιπέρι
Για τη σάλτσα
½ φλιτζάνι μαγιονέζα
χυμός από 2 λεμόνια
½ ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο
1 κουταλιά της σούπας μουστάρδα
αλάτι και πιπέρι
Κόβουμε την κόρα από το ψωμί και το μουσκεύουμε στο κρασί και το λάδι. Ψιλοκόβουμε τα αρωματικά και τα ανακατεύουμε με το μουσκεμένο ψωμί. Προσθέτουμε το αλάτι, το πιπέρι και τον ξερό βασιλικό. Αλείφουμε την πάνω επιφάνεια του σολομού με την μουστάρδα και απλώνουμε το μείγμα του ψωμιού. Το πιέζουμε ελαφρά να κολλήσει καλά πάνω στο ψάρι και το ψήνουμε στους 180 βαθμούς αέρα (220 σε συμβατικό φούρνο) για 20 λεπτά περίπου. Για την σάλτσα ανακατεύουμε στο μούλτι όλα τα υλικά να γίνει μία παχύρρευστη σος. Απλώνουμε την σος στο πιάτο και από πάνω βάζουμε το ψάρι, ή την περιχύνουμε γύρω από το ψάρι στο πιάτο μας. Πάντως δεν την βάζουμε πάνω στο ψάρι και χαλάσουμε την αρωματική μας κρούστα.
Και καλά με ένα πιάτο μπορείς να βρεις 10 λέξεις και να περιγράψεις κάπως την κατάσταση. Αλλά με το κρασί; Εκεί να δεις γέλιο.
Λεω γέλιο και έχω τους λόγους μου. Πίνω βέβαια και κρασιά, μαζί με όλα τα άλλα ακλοόλια που υπάρχουν, αλλά δεν είμαι και γνώστης του είδους, δεν έχω ασχοληθεί. Για μένα υπάρχουν καλά και κακά κρασιά, άντε και κάποια να είναι εξαιρετικά, κάποια άλλα να είναι ξίδια, αλλά μέχρις εκεί. Προφανώς οι επαγγελματίες του είδους, οι οινολόγοι και οι γεσιγνώστες, έπρεπε να εφεύρουν ορολογία για τη δουλειά τους ώστε να μπορούν να εκφράζονται για αυτά που γεύονται. Έτσι μας προέκυψε και η χρήση λέξεων όπως «στόμα», «σώμα», «επίγευση» κλπ, στην περιγραφή της γεύσης των κρασιών.
Διάβαζα λοιπόν χτες ένα περιοδικό εφημερίδας, που έχει μία μόνιμη στήλη για φαγητά, συνοδευόμενη από ένα μονόστηλο για κρασιά. Διάβαζα λοιπόν και αφού και είχα καλή διάθεση, βρήκα το κείμενο πολύ αστείο. Μιας και δεν είμαι επαγγελματίας, αλλά απλή θνητή, από τους πολλούς που αγοράζουν αυτή την εφημερίδα, βρήκα πολύ αστείο να περιγράφει ένα κρασί ο τύπος και να του δίνει το χαρακτηρισμό «είναι υγρό». Τι θα έπρεπε να είναι δηλαδή στερεό; ή αέριο;.
Παρακάτω έλεγε για τα «ώριμα φρουτώδη χρώματα» και για την «πυκνότητα στη μύτη αρωμάτων άγουρου μύρτιλου, κερασιού, βύσσινου αλλά και μπουκέτο στο οποίο διακρίνονται μπαχαρικές νότες, ξηροί καρποί, βανίλια»! Αν και αυτό το τελευταίο το κατάλαβα γιατί είμαι μεγαλωμένη μέσα στα μύρτιλα (στους αμπελόκηπους είχαμε πολλές μυρτιλίες!) κάπου τα έχασα με το «πληθωρικό στόμα, το γεμάτο σώμα, την ισορροπία και τις σφριγηλές ταννίνες».
Τον έχασα τον τύπο και αν και έκανε φιλότιμες προσπάθειες να μου περιγράψει αυτά που ο ίδιος γεύτηκε όταν ήπιε λίγο από αυτό το καταπληκτικό κρασί, εγώ δεν κατάλαβα τίποτα και προφανώς δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα από αυτές τις «παπαριές»! Συγνώμη δηλαδή για την έκφραση αλλά έτσι νιώθω, πως να το κάνουμε δηλαδή.
Εκεί όμως που τα παίρνω ακόμα παραπάνω είναι όταν διάφοροι φίλοι, παντελώς άσχετοι με το θέμα, μιλάνε έτσι. Έχω και φίλους (βλ. Μιχάλης) που γνωρίζουν, έχουν ασχοληθεί και ξέρουν τα παιδιά, είναι σε θέση όντως να αναγνωρίσουν το άρωμα άγουρου μύρτιλου σε μία γουλιά κρασί, αλλά οι περισσότεροι δεν είναι έτσι. Διαβάζουν όμως αυτά τα άρθρα, γιατί είναι πολύ «ιν» να ξέρεις από κρασιά, και απλά επαναλαμβάνουν ότι κατεβάσει η κούτρα τους, κοιτάζοντας «εκστασιασμένοι» μία μπουκάλα κρασί. Αυτό αγαπητοί μου είναι «επαρχιωτισμός!». Για τους αρθρογράφους θα έλεγα ότι δεν γίνονται οινολόγοι επειδή μας περιγράφουν ένα κρασί «υγρό», «φίνο και κομψό», «ατίθασο και άγριο που έχει όμως περιθώρια ωριμάζοντας να εξευγενιστεί!» και θα έκαναν πολύ καλύτερα τη δουλειά τους αν στα άρθρα τους δεν χρησιμοποιούσαν την τεχνική ορολογία της επιστήμη τους και ίσως να είναι πιο σαφείς αναφορικά στη γεύση!!!
Δίαιτα τώρα. Ένα απλό φαγάκι για ένα καθημερινό δείπνο που όμως είναι ελαφρύ, νοστιμότατο και πολύ υγιεινό. Τα λιπαρά ψάρια όπως ο σολομός έχουν πολλά Ω3 και άλλα τέτοια εξωτικά και οι γιατροί μου με έχουν διαβεβαιώσει ότι πρέπει να τα τρωμε όσο πιο συχνά μπορούμε!!
Σολομός ψητός με αρωματική κρούστα (του Βαγγέλη Δρίσκα)
4 κομμάτια σολομό χωρίς κόκαλο
6 φέτες ψωμί του τόστ
½ ποτήρι λευκό κρασί
2 κουταλιές της σούπας λάδι
½ ματσάκι μαϊντανό
½ ματσάκι άνηθο
1 κουταλάκι ξερό βασιλικό
2 κουταλιές της σούπας μουστάρδα
αλάτι και πιπέρι
Για τη σάλτσα
½ φλιτζάνι μαγιονέζα
χυμός από 2 λεμόνια
½ ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο
1 κουταλιά της σούπας μουστάρδα
αλάτι και πιπέρι
Κόβουμε την κόρα από το ψωμί και το μουσκεύουμε στο κρασί και το λάδι. Ψιλοκόβουμε τα αρωματικά και τα ανακατεύουμε με το μουσκεμένο ψωμί. Προσθέτουμε το αλάτι, το πιπέρι και τον ξερό βασιλικό. Αλείφουμε την πάνω επιφάνεια του σολομού με την μουστάρδα και απλώνουμε το μείγμα του ψωμιού. Το πιέζουμε ελαφρά να κολλήσει καλά πάνω στο ψάρι και το ψήνουμε στους 180 βαθμούς αέρα (220 σε συμβατικό φούρνο) για 20 λεπτά περίπου. Για την σάλτσα ανακατεύουμε στο μούλτι όλα τα υλικά να γίνει μία παχύρρευστη σος. Απλώνουμε την σος στο πιάτο και από πάνω βάζουμε το ψάρι, ή την περιχύνουμε γύρω από το ψάρι στο πιάτο μας. Πάντως δεν την βάζουμε πάνω στο ψάρι και χαλάσουμε την αρωματική μας κρούστα.
Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009
Απογοήτευση
Νομίζω ότι αποτελεί την πρώτη μου ερωτική απογοήτευση για το νέο έτος. Τον πίστεψα, τον υποστήριξα, πρόβαλα τα στήθια μου μπροστά (και είναι μεγάλα έτσι!) για χάρη του, …, και αυτός με πρόδωσε!
Ποιος; Αυτός ο μαυρούλης ο Ομπάμας!
Που είναι το παιδί, τώρα που όλοι τον θέλουμε; που είν΄ το παλικάρι; Γίνετε «τσι πόπης» λίγο πιο κάτω μας, εκεί στη λωρίδα της γάζας, μωρά σκοτώνονται, μωρά, μωρά, το λεω και το ξαναλέω, μωρά, νεογέννητα, και αυτός κάνει τον μουγκό. Δεν είναι ευγενικό λεει να παρέμβει, αφού ακόμα κυβερνάει ο Ντάμπλιγια. Μωρέ τι μας λες; γι΄ αυτό σε αγάπησα με τέτοιο πάθος; για να τηρείς το Σαβουάρ Βίβρ; Αν ήταν έτσι αγαπημένε μου, θα υποστήριζα τον Ζαμπούνη που αποδεδειγμένα τουλάχιστον ξέρει πότε είναι «πρέπων» να σφάζονται μωρά!!!
Ακούω διαφόρους να λένε ότι η μουγκαμάρα είναι μέρος του σχεδίου και θα την δούμε τη χάρη του μαυρούλη σε 10 μέρες. Έλα όμως που όσο και να θέλω αυτό δεν μπορώ να το φαω! Γιατί κάθε λεπτό που περνάει όλο και περισσότερα μωρά σκοτώνονται και αυτά ακόμα που θα την γλιτώσουν υπογράφουν τώρα που μιλάμε συμβόλαιο εξτρεμιστικής διαβίωσης δια παντός.
Το μπάχαλο σε αυτή τη γειτονιά είναι απόλυτα μπερδεμένο, απόλυτα άλυτο, και απόλυτα επικίνδυνο για όλο τον κόσμο. Ίσως πιο πολύ επικίνδυνο για τα γίδια τους Αμερικανούς που και αυτή τη φορά θα πληρώσουν πάρα πολύ ακριβά τη νύφη, και βέβαια μαζί με αυτούς όλος ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι αυτό το ενδιαφέρον μας. Πρέπει να νοιαζόμαστε μόνο για την παύση αυτού του πολέμου. Μόνο. Όταν σταματήσουν να σκοτώνονται άνθρωποι και μωρά, μπορούμε να κάτσουμε να συζητήσουμε όσο θέλετε τα πως και τα γιατί, αλλά τώρα πρέπει να δούμε πως θα σταματήσει αυτή η απαράδεκτη κατάσταση.
Χτες ένας φίλος μου έστειλε μία λίστα με καταναλωτικά προϊόντα εταιριών που είτε είναι ισραηλιτικών συμφερόντων είτε υποστηρίζουν έμπρακτα το Ισραήλ, με προτροπή να τα μποϊκοτάρω. Κάνω να δω, και τι να σας πω, μόνο ο αέρας που αναπνέουμε δεν είναι σε αυτή τη λίστα!! Είναι αδύνατον να κόψεις αυτά τα προϊόντα, άρα άστοχη η κίνηση. Τι μπορείς να κάνεις, δεν ξέρω. Σαφώς μπορείς να δώσεις χρήματα σε οργανώσεις, για ανθρωπιστική βοήθεια – έδωσα ένα 50-αρι χτες – αλλά αυτό δεν βοηθάει στη λύση του προβλήματος.
Για αυτό πιστεύω ότι ο Ομπάμας, αν ήθελε θα μπορούσε να σταματήσει αυτή τη κατάσταση, αλλά μάλλον δεν θέλει, και αυτό γιατί η Αμερική, απ΄ ότι λένε, κυβερνάται από τους Εβραίους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Άρα τι; δεν θα υπάρξει ποτέ λύση; η περιμένουν η λύση να είναι ο αφανισμός των παλαιστινίων και λοιπών αράβων; Έναν, έναν θα τους σκοτώσουν όλους; Αυτό ούτε ο Χίτλερ δεν το κατάφερε! Κακοί μαθητές γίνανε!
Ένα τελευταίο που θέλω να πω, αφορά σε αυτή τη μαλακία που ακούω συνέχεια. Το “proportionality”, την «αναλογικότητα» δηλαδή της αντίδρασης των Εβραίων. Το λένε όλοι, και εμείς οι δυτικοί, «εντάξει ρε παιδάκι μου να αντιδράσεις που σου ρίχνουν βόμβες, αλλά όχι τόσο έντονα!!» και οι άλλοι «μα όταν κάνεις πόλεμο, σαφώς θα έχεις και ατυχή θύματα αθώων!». Τι παει να πει δηλαδή αναλογικότητα; αντί να σκοτωθούν 200 παιδιά να σκοτωθούν 50; και αυτό θα μας κάνει πιο χαρούμενους; ή «μα μόνο 20 πυραύλους έριξε η κακομοίρα η Χαμάς, έτσι για πλάκα!». Τίποτα... δεν πρέπει να γίνετε συζήτηση για αναλογικότητα, γιατί αυτή νομιμοποιεί την όποια πράξη. Δεν υπάρχει αναλογικότητα στη βία. Η βία είναι από μόνη της μη-αναλογική! Πρέπει να κάτσουν κάτω και να τα βρουν. Θέλουν δεν θέλουν, και να μας αφήσουν και εμάς τους υπολοίπους να ζήσουμε τη ζωή μας όπως εμείς θέλουμε, και όχι όπως θέλουν αυτοί.
Μην αρχίζετε τώρα να μου τα χώνετε, φταινε και η δύο. Δεν με απασχολεί ποιος φταιει περισσότερο η λιγότερο, αν και είναι λίγο ως πολύ σαφές. Το θέμα αυτή τη στιγμή είναι η ρεαλιστική λύση, και όχι η ιστορική ανάλυση του μεσανατολικού! Για να σταματήσουν να σκοτώνονται μωρά, για να σταματήσουν να γεννιούνται άνθρωποι που μόνο μισούν.
Λήξης καταθλιπτικού θέματος, ώρα για φαγάκια και ... ώρα για δίαιτες! Πολλές οι τοξίνες που έχετε καταναλώσει, για να μην σας πω για τα φυτοφάρμακα και τα αντιβιοτικά που φάγατε, τώρα στις γιορτές.
Μέχρι το πάσχα πρέπει να έχετε χάσει τα 2-4-6 κιλάκια που βάλατε, και για αυτό, αρχίζουμε με λαχανικά.
Κουνουπίδι καπαμά*
1 μέτριο κουνουπίδι
1 μεγάλο κρεμμύδι
2 καρότα, 2 μεγάλες πατάτες κομμένες κυδωνάτες
1 κουτί ντοματάκια
1 κουταλιά της σούπας πελτέ ντομάτας (προαιρετικά)
λάδι
αλάτι – πιπέρι, μπόλικο μοσχοκάρυδο και ένα ξυλάκι κανέλας
Πλένουμε και κόβουμε το κουνουπίδι σε μικρά μπουκετάκια. Σε βαθιά κατσαρόλα βάζουμε το λάδι να κάψει και σοτάρουμε καλά τα κομμάτια του κουνουπιδιού. Αφαιρούμε από την κατσαρόλα και σοτάρουμε στο λάδι το κρεμμύδι ψιλοκομμένο, το καρότο σε ροδέλες και την πατάτα σε μικρά κυδωνάτα κομμάτια. Ρίχνουμε τα ντοματάκια, τον πελτέ, το αλάτι και το πιπέρι, το ξύλο κανέλας και αφήνουμε λίγο να βράσει η σάλτσα. Στη συνέχεια βάζουμε και το κουνουπίδι στην κατσαρόλα και προσθέτουμε 1 ποτήρι νερό και μπόλικο τριμμένο μοσχοκάρυδο. Αφήνουμε το φαγητό να βράσει σε χαμηλή φωτιά μέχρι να γίνει το κουνουπίδι και να δέσει η σάλτσα.
Αν θέλετε το φαγάκι να γίνει πιο πιασάρικο και δυναμωτικό μπορείτε να κάνετε την πιο κάτω παραλλαγή που είναι ομοίως νόστιμη και διαιτητική.
Κουνουπίδι καπαμά με ρεβίθια
Στα πιο πάνω υλικά προσθέτετε 200 γραμμάρια ρεβίθια.
Μουλιάζετε τα ρεβίθια μαζί με 1 κουταλάκι μαγειρική σόδα για 12 ώρες, και αφού τα ξεπλύνετε πολύ καλά τα βράζετε σε νερό μέχρι να μαλακώσουν. Ακουλυθήτε τα βήματα της παραπάνω συνταγής και μαζί με το κουνουπίδι στην κατσαρόλα ρίχνετε και τα ρεβίθια και αντί για νερό βάζετε 1 ποτήρι από το ζωμό των βρασμένων ρεβιθιών. Τα βράζετε για 20 λεπτά σε σκεπασμένη κατσαρόλα και με πολύ χαμηλή φωτιά. Που και που κουνάτε την κατσαρόλα από τα χερούλια να μην κολλήσει το φαγάκι και βέβαια αν χρειαστεί προσθέτετε νεράκι ή καλύτερα ζωμό ρεβιθιών.
* Καπαμά σημαίνει σκεπασμένο, δηλαδή φαγάκι μαγειρεμένο σε σκεπασμένη κατσαρόλα, γάστρα, σε χαρτί, κλπ.
Ποιος; Αυτός ο μαυρούλης ο Ομπάμας!
Που είναι το παιδί, τώρα που όλοι τον θέλουμε; που είν΄ το παλικάρι; Γίνετε «τσι πόπης» λίγο πιο κάτω μας, εκεί στη λωρίδα της γάζας, μωρά σκοτώνονται, μωρά, μωρά, το λεω και το ξαναλέω, μωρά, νεογέννητα, και αυτός κάνει τον μουγκό. Δεν είναι ευγενικό λεει να παρέμβει, αφού ακόμα κυβερνάει ο Ντάμπλιγια. Μωρέ τι μας λες; γι΄ αυτό σε αγάπησα με τέτοιο πάθος; για να τηρείς το Σαβουάρ Βίβρ; Αν ήταν έτσι αγαπημένε μου, θα υποστήριζα τον Ζαμπούνη που αποδεδειγμένα τουλάχιστον ξέρει πότε είναι «πρέπων» να σφάζονται μωρά!!!
Ακούω διαφόρους να λένε ότι η μουγκαμάρα είναι μέρος του σχεδίου και θα την δούμε τη χάρη του μαυρούλη σε 10 μέρες. Έλα όμως που όσο και να θέλω αυτό δεν μπορώ να το φαω! Γιατί κάθε λεπτό που περνάει όλο και περισσότερα μωρά σκοτώνονται και αυτά ακόμα που θα την γλιτώσουν υπογράφουν τώρα που μιλάμε συμβόλαιο εξτρεμιστικής διαβίωσης δια παντός.
Το μπάχαλο σε αυτή τη γειτονιά είναι απόλυτα μπερδεμένο, απόλυτα άλυτο, και απόλυτα επικίνδυνο για όλο τον κόσμο. Ίσως πιο πολύ επικίνδυνο για τα γίδια τους Αμερικανούς που και αυτή τη φορά θα πληρώσουν πάρα πολύ ακριβά τη νύφη, και βέβαια μαζί με αυτούς όλος ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι αυτό το ενδιαφέρον μας. Πρέπει να νοιαζόμαστε μόνο για την παύση αυτού του πολέμου. Μόνο. Όταν σταματήσουν να σκοτώνονται άνθρωποι και μωρά, μπορούμε να κάτσουμε να συζητήσουμε όσο θέλετε τα πως και τα γιατί, αλλά τώρα πρέπει να δούμε πως θα σταματήσει αυτή η απαράδεκτη κατάσταση.
Χτες ένας φίλος μου έστειλε μία λίστα με καταναλωτικά προϊόντα εταιριών που είτε είναι ισραηλιτικών συμφερόντων είτε υποστηρίζουν έμπρακτα το Ισραήλ, με προτροπή να τα μποϊκοτάρω. Κάνω να δω, και τι να σας πω, μόνο ο αέρας που αναπνέουμε δεν είναι σε αυτή τη λίστα!! Είναι αδύνατον να κόψεις αυτά τα προϊόντα, άρα άστοχη η κίνηση. Τι μπορείς να κάνεις, δεν ξέρω. Σαφώς μπορείς να δώσεις χρήματα σε οργανώσεις, για ανθρωπιστική βοήθεια – έδωσα ένα 50-αρι χτες – αλλά αυτό δεν βοηθάει στη λύση του προβλήματος.
Για αυτό πιστεύω ότι ο Ομπάμας, αν ήθελε θα μπορούσε να σταματήσει αυτή τη κατάσταση, αλλά μάλλον δεν θέλει, και αυτό γιατί η Αμερική, απ΄ ότι λένε, κυβερνάται από τους Εβραίους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Άρα τι; δεν θα υπάρξει ποτέ λύση; η περιμένουν η λύση να είναι ο αφανισμός των παλαιστινίων και λοιπών αράβων; Έναν, έναν θα τους σκοτώσουν όλους; Αυτό ούτε ο Χίτλερ δεν το κατάφερε! Κακοί μαθητές γίνανε!
Ένα τελευταίο που θέλω να πω, αφορά σε αυτή τη μαλακία που ακούω συνέχεια. Το “proportionality”, την «αναλογικότητα» δηλαδή της αντίδρασης των Εβραίων. Το λένε όλοι, και εμείς οι δυτικοί, «εντάξει ρε παιδάκι μου να αντιδράσεις που σου ρίχνουν βόμβες, αλλά όχι τόσο έντονα!!» και οι άλλοι «μα όταν κάνεις πόλεμο, σαφώς θα έχεις και ατυχή θύματα αθώων!». Τι παει να πει δηλαδή αναλογικότητα; αντί να σκοτωθούν 200 παιδιά να σκοτωθούν 50; και αυτό θα μας κάνει πιο χαρούμενους; ή «μα μόνο 20 πυραύλους έριξε η κακομοίρα η Χαμάς, έτσι για πλάκα!». Τίποτα... δεν πρέπει να γίνετε συζήτηση για αναλογικότητα, γιατί αυτή νομιμοποιεί την όποια πράξη. Δεν υπάρχει αναλογικότητα στη βία. Η βία είναι από μόνη της μη-αναλογική! Πρέπει να κάτσουν κάτω και να τα βρουν. Θέλουν δεν θέλουν, και να μας αφήσουν και εμάς τους υπολοίπους να ζήσουμε τη ζωή μας όπως εμείς θέλουμε, και όχι όπως θέλουν αυτοί.
Μην αρχίζετε τώρα να μου τα χώνετε, φταινε και η δύο. Δεν με απασχολεί ποιος φταιει περισσότερο η λιγότερο, αν και είναι λίγο ως πολύ σαφές. Το θέμα αυτή τη στιγμή είναι η ρεαλιστική λύση, και όχι η ιστορική ανάλυση του μεσανατολικού! Για να σταματήσουν να σκοτώνονται μωρά, για να σταματήσουν να γεννιούνται άνθρωποι που μόνο μισούν.
Λήξης καταθλιπτικού θέματος, ώρα για φαγάκια και ... ώρα για δίαιτες! Πολλές οι τοξίνες που έχετε καταναλώσει, για να μην σας πω για τα φυτοφάρμακα και τα αντιβιοτικά που φάγατε, τώρα στις γιορτές.
Μέχρι το πάσχα πρέπει να έχετε χάσει τα 2-4-6 κιλάκια που βάλατε, και για αυτό, αρχίζουμε με λαχανικά.
Κουνουπίδι καπαμά*
1 μέτριο κουνουπίδι
1 μεγάλο κρεμμύδι
2 καρότα, 2 μεγάλες πατάτες κομμένες κυδωνάτες
1 κουτί ντοματάκια
1 κουταλιά της σούπας πελτέ ντομάτας (προαιρετικά)
λάδι
αλάτι – πιπέρι, μπόλικο μοσχοκάρυδο και ένα ξυλάκι κανέλας
Πλένουμε και κόβουμε το κουνουπίδι σε μικρά μπουκετάκια. Σε βαθιά κατσαρόλα βάζουμε το λάδι να κάψει και σοτάρουμε καλά τα κομμάτια του κουνουπιδιού. Αφαιρούμε από την κατσαρόλα και σοτάρουμε στο λάδι το κρεμμύδι ψιλοκομμένο, το καρότο σε ροδέλες και την πατάτα σε μικρά κυδωνάτα κομμάτια. Ρίχνουμε τα ντοματάκια, τον πελτέ, το αλάτι και το πιπέρι, το ξύλο κανέλας και αφήνουμε λίγο να βράσει η σάλτσα. Στη συνέχεια βάζουμε και το κουνουπίδι στην κατσαρόλα και προσθέτουμε 1 ποτήρι νερό και μπόλικο τριμμένο μοσχοκάρυδο. Αφήνουμε το φαγητό να βράσει σε χαμηλή φωτιά μέχρι να γίνει το κουνουπίδι και να δέσει η σάλτσα.
Αν θέλετε το φαγάκι να γίνει πιο πιασάρικο και δυναμωτικό μπορείτε να κάνετε την πιο κάτω παραλλαγή που είναι ομοίως νόστιμη και διαιτητική.
Κουνουπίδι καπαμά με ρεβίθια
Στα πιο πάνω υλικά προσθέτετε 200 γραμμάρια ρεβίθια.
Μουλιάζετε τα ρεβίθια μαζί με 1 κουταλάκι μαγειρική σόδα για 12 ώρες, και αφού τα ξεπλύνετε πολύ καλά τα βράζετε σε νερό μέχρι να μαλακώσουν. Ακουλυθήτε τα βήματα της παραπάνω συνταγής και μαζί με το κουνουπίδι στην κατσαρόλα ρίχνετε και τα ρεβίθια και αντί για νερό βάζετε 1 ποτήρι από το ζωμό των βρασμένων ρεβιθιών. Τα βράζετε για 20 λεπτά σε σκεπασμένη κατσαρόλα και με πολύ χαμηλή φωτιά. Που και που κουνάτε την κατσαρόλα από τα χερούλια να μην κολλήσει το φαγάκι και βέβαια αν χρειαστεί προσθέτετε νεράκι ή καλύτερα ζωμό ρεβιθιών.
* Καπαμά σημαίνει σκεπασμένο, δηλαδή φαγάκι μαγειρεμένο σε σκεπασμένη κατσαρόλα, γάστρα, σε χαρτί, κλπ.
Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009
Καλή Χρονιά
Για κάποιους από εμάς το 2009 θα είναι μία πολύ καλή χρονιά, για κάποιους άλλους μία πολύ κακή χρονιά, για τους περισσότερους όμως θα είναι μια χρονιά όπως όλες οι άλλες. Αυτό μπορεί να ακούγεται απαισιόδοξο, αλλά δεν είναι. Δεν είναι λογικό να περιμένουμε μόνο τα καλά, τα πολύ καλά, ξέρουμε ότι θα υπάρχουν και τα μέτρια και τα άσχημα και τα βαρετά και τα ανούσια. Κάτι όπως ο ανασχηματισμός ένα πράγμα. Καλός, κακός, μάλλον βαρετός και ανούσιος.
Δεν θέλω όμως να αρχίσω με γκρίνιες και μάλιστα πολιτικές. Θέλω να αρχίσω με αισιοδοξία και καλή διάθεση τη νέα χρονιά. Σήμερα είναι και η πρώτη μέρα στο γραφείο. Από τις 17 Δεκέμβρη σε άδεια αυτή τη χρονιά, και πραγματικά αν και δεν κάθισα λεπτό, βαρέθηκα! Ήθελα να γυρίσω στη δουλειά, να κάνω και άλλα πράγματα από το να μαγειρεύω και να ετοιμάζω τραπέζια και να φτιάχνω το σπίτι. Μάλλον δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω σύζυγος-νοικοκυρά. Πολύ βαρετά βρε παιδάκι μου από ένα σημείο και μετά.
Ένας φίλος έλεγε πάντοτε ότι η δουλειά είναι δουλεία, και σαφώς υπάρχουν στιγμές, πολλές στιγμές, που νομίζω ότι έχει δίκιο, αλλά και το να κάθεσαι να μην δημιουργείς, να μην παράγεις, δεν είναι καλό πράγμα. Δεν ξέρω, εμένα δεν με γεμίζει βρε αδελφάκι μου! Με χαλάει.
Πως όμως να αρχίσω την νέα χρονιά; λεω να γράψω μία συνταγούλα, που κατά τη γνώμη μου ήταν μακράν το καλύτερο πιάτο που έφτιαξα αυτές τις γιορτές. Παραμονές πρωτοχρονιάς θα ερχόντουσαν φίλοι σπίτι. Για τους λίγους που δεν θα άλλαζαν τον χρόνο με την οικογένεια ήθελα να φτιάξω ένα ελαφρύ αλλά και γιορτινό δείπνο. Ήθελα λοιπόν μία σούπα για πρώτο πιάτο, και μίας και πριν κάποια χρόνια στο Βερολίνο είχαμε δοκιμάσει μία συγκλονιστική πατατόσουπα που άρεσε σε όλους, είπα να την φτιάξω. Έψαξα στο κιτάπια μου, έψαξα και στο ιντερνετ, και ειλικρινά δεν βρήκα μία συνταγή που να με ικανοποιεί. Την ήθελα βελουτέ και άσπρη, χωρίς πολλά σκόρδα και άλλα λαχανικά, χωρίς τυρί ή κρέμα γάλακτος ή κάτι άλλο που θα μου χάλαγε τη αυθεντική γεύση της πατάτας. Συνδύασα λοιπόν διάφορες ιδέες και ιδού η πατατόσουπα που έφτιαξα. Πραγματικά είναι υπέροχη!!!
Πατατόσουπα (για 6 χορταστικά πιάτα)
1,5 κιλό πατάτες καθαρισμένες
1 ποτήρι γάλα
4 ποτήρια ζωμό λαχανικών που φτιάχνετε με 4 ποτήρια νερό με 1 κύβο λαχανικών
200 γραμμάρια μπέικον
2 σκελίδες σκόρδο
1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
αλάτι, πιπέρι
2 κουταλιές της σούπας βούτυρο
λίγο φρέσκο θυμάρι
Σοτάρετε το κρεμμύδι και ολόκληρες τις σκελίδες σκόρδο στο βούτυρο. Βγάζετε τις σκελίδες σκόρδο που με το σοτάρισμα έχουν δώσει ένα ελαφρύ άρωμα στο βούτυρο. Προσθέτετε τις πατάτες που έχετε κόψει σε πολύ μικρά κομμάτια για να βράσουν εύκολα. Όταν σοταρίσουν και οι πατάτες προσθέτετε τα 4 ποτήρια ζωμό και βράζετε τις πατάτες για 10 λεπτά. Προσθέτετε και το γάλα, το αλάτι και το πιπέρι και βράζετε ανακατεύοντας μέχρι να γίνουν οι πατάτες και να χυλώσουν αρκετά. Όταν γίνει η σούπα την χτυπάτε στο μπλέντερ ή στο μούλτι να λιώσουν τελείως οι πατάτες και να γίνει η σούπα βελουτέ. Την ξαναβάζετε στην κατσαρόλα και προσθέτετε το ψιλοκομμένο μπέικον και το θυμάρι. Αν είναι πολύ πηχτή μπορείτε να την αραιώσετε με όσο νερό θέλετε μέχρι να γίνει όσο ζουμερή σας αρέσει. Σερβίρετε πολύ ζεστή με λίγο τριμμένο θυμάρι.
Καλή χρονιά σε όλους μας και πολύ καλή μας τύχη.
Δεν θέλω όμως να αρχίσω με γκρίνιες και μάλιστα πολιτικές. Θέλω να αρχίσω με αισιοδοξία και καλή διάθεση τη νέα χρονιά. Σήμερα είναι και η πρώτη μέρα στο γραφείο. Από τις 17 Δεκέμβρη σε άδεια αυτή τη χρονιά, και πραγματικά αν και δεν κάθισα λεπτό, βαρέθηκα! Ήθελα να γυρίσω στη δουλειά, να κάνω και άλλα πράγματα από το να μαγειρεύω και να ετοιμάζω τραπέζια και να φτιάχνω το σπίτι. Μάλλον δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω σύζυγος-νοικοκυρά. Πολύ βαρετά βρε παιδάκι μου από ένα σημείο και μετά.
Ένας φίλος έλεγε πάντοτε ότι η δουλειά είναι δουλεία, και σαφώς υπάρχουν στιγμές, πολλές στιγμές, που νομίζω ότι έχει δίκιο, αλλά και το να κάθεσαι να μην δημιουργείς, να μην παράγεις, δεν είναι καλό πράγμα. Δεν ξέρω, εμένα δεν με γεμίζει βρε αδελφάκι μου! Με χαλάει.
Πως όμως να αρχίσω την νέα χρονιά; λεω να γράψω μία συνταγούλα, που κατά τη γνώμη μου ήταν μακράν το καλύτερο πιάτο που έφτιαξα αυτές τις γιορτές. Παραμονές πρωτοχρονιάς θα ερχόντουσαν φίλοι σπίτι. Για τους λίγους που δεν θα άλλαζαν τον χρόνο με την οικογένεια ήθελα να φτιάξω ένα ελαφρύ αλλά και γιορτινό δείπνο. Ήθελα λοιπόν μία σούπα για πρώτο πιάτο, και μίας και πριν κάποια χρόνια στο Βερολίνο είχαμε δοκιμάσει μία συγκλονιστική πατατόσουπα που άρεσε σε όλους, είπα να την φτιάξω. Έψαξα στο κιτάπια μου, έψαξα και στο ιντερνετ, και ειλικρινά δεν βρήκα μία συνταγή που να με ικανοποιεί. Την ήθελα βελουτέ και άσπρη, χωρίς πολλά σκόρδα και άλλα λαχανικά, χωρίς τυρί ή κρέμα γάλακτος ή κάτι άλλο που θα μου χάλαγε τη αυθεντική γεύση της πατάτας. Συνδύασα λοιπόν διάφορες ιδέες και ιδού η πατατόσουπα που έφτιαξα. Πραγματικά είναι υπέροχη!!!
Πατατόσουπα (για 6 χορταστικά πιάτα)
1,5 κιλό πατάτες καθαρισμένες
1 ποτήρι γάλα
4 ποτήρια ζωμό λαχανικών που φτιάχνετε με 4 ποτήρια νερό με 1 κύβο λαχανικών
200 γραμμάρια μπέικον
2 σκελίδες σκόρδο
1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
αλάτι, πιπέρι
2 κουταλιές της σούπας βούτυρο
λίγο φρέσκο θυμάρι
Σοτάρετε το κρεμμύδι και ολόκληρες τις σκελίδες σκόρδο στο βούτυρο. Βγάζετε τις σκελίδες σκόρδο που με το σοτάρισμα έχουν δώσει ένα ελαφρύ άρωμα στο βούτυρο. Προσθέτετε τις πατάτες που έχετε κόψει σε πολύ μικρά κομμάτια για να βράσουν εύκολα. Όταν σοταρίσουν και οι πατάτες προσθέτετε τα 4 ποτήρια ζωμό και βράζετε τις πατάτες για 10 λεπτά. Προσθέτετε και το γάλα, το αλάτι και το πιπέρι και βράζετε ανακατεύοντας μέχρι να γίνουν οι πατάτες και να χυλώσουν αρκετά. Όταν γίνει η σούπα την χτυπάτε στο μπλέντερ ή στο μούλτι να λιώσουν τελείως οι πατάτες και να γίνει η σούπα βελουτέ. Την ξαναβάζετε στην κατσαρόλα και προσθέτετε το ψιλοκομμένο μπέικον και το θυμάρι. Αν είναι πολύ πηχτή μπορείτε να την αραιώσετε με όσο νερό θέλετε μέχρι να γίνει όσο ζουμερή σας αρέσει. Σερβίρετε πολύ ζεστή με λίγο τριμμένο θυμάρι.
Καλή χρονιά σε όλους μας και πολύ καλή μας τύχη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)