Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Η Ταινία

Χτες είδα μία πάρα μα πάρα πολύ ωραία ταινία. Τα σφραγισμένα χείλη. Γενικά βλέπω ταινίες και βέβαια έχω δει ωραιότερες ταινίες, αλλά για αυτήν συγκεκριμένα θέλω να γράψω. Υπάρχουν πολλοί λόγοι.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που άκουσα για αυτήν είναι ότι έχουν ξεσηκωθεί – ως συνήθως βέβαια – οι Εβραίοι, και φωνάζουν γιατί παρουσιάζει με συμπάθεια μία ναζίστρια. Διάβασα επίσης ότι πρόκειται για ταινιάρα, με καταπληκτική ερμηνεία της Κειτ Γουινσλετ (ναι αυτής της μπατάλο που έπαιζε στον τιτανικό).

Πολλοί μου είπανε ότι δεν θέλουν να το δουν γιατί αφορά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και θα τους καταθλίψει, και στο κάτω κάτω τι άλλο έχουμε να μάθουμε και να πούμε για αυτό το θέμα; Λάθος μέγα.

Δεν θέλω να σας πω πολλά, γιατί θέλω να πάτε να την δείτε, ένα μόνο σας λεω η ταινία δεν αφορά στο ολοκαύτωμα, δεν αφορά στους Ναζί, δεν αφορά στον πόλεμο. Τα χρησιμοποιεί, ως πλαίσιο συνθηκών, για να μας δείξει, μία σειρά από θέματα ανθρώπινης ψυχολογίας από τα πιο προφανή, μέχρι τα πιο απόκρυφα. Είναι πολλά τα θέματα που ακουμπάει, τόσο πολλά που μάλλον σου διαφεύγουν τα περισσότερα. Ένα όμως θέλω να αναφέρω, κυρίως γιατί με απασχολεί πολλά χρόνια. Οι τύψεις ενός λαού.

Πριν πολλά χρόνια, ένας αγαπητός φίλους μου, που σπούδασε και έζησε πολύ στην μεταπολεμική Γερμανία, μου είχε πει κάτι που με είχε εξοργίσει, εκείνη την εποχή. Δεν το θυμάμαι ακριβώς αλλά ήταν κάτι σαν «είχαν και οι εβραίοι τις ευθύνες τους για την αντίδραση των γερμανών, το ολοκαύτωμα δεν ήταν υπόθεση ενός τρελού μόνο, ήταν ακραία αντίδραση σε ένα υπαρκτό πρόβλημα». Τα είχα πάρει τότε στο κρανίο, τον είπα ναζιστή, και άλλα κολακευτικά, και δεν ξανασυζήτησα μαζί του αυτό το θέμα.

Πλέον βλέπω και εγώ, και πολλοί άλλοι, το θέμα με άλλη οπτική γωνία, έχουν περάσει και χρόνια, έχω γνωρίσει πολλούς Γερμανούς, και μπορώ να ξεχωρίσω την δικιά τους ιδιαιτερότητα, την ιδιοσυγκρασία τους (όλοι οι λαοί έχουν την ιδιαιτερότητά τους). Έχουν πλέον κάνει και οι Εβραίοι τα δικά τους εγκλήματα, τα δικά τους ολοκαυτώματα, μας έχουν ζαλίσει χρόνια τώρα με την προπαγάνδα τους, και την προσπάθειά τους να μας καταστήσουν υπεύθυνους και να μας δημιουργήσουν τύψεις. Έτσι με τούτα και με εκείνα τα βλέπω διαφορετικά τα πράγματα. Προσοχή τι λεω, τα βλέπω διαφορετικά, δεν τα δικαιολογώ.

Τέλος πάντων, είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που η γενιά της μεταπολεμικής Γερμανίας χειρίσθηκε το θέμα και του πολέμου, και του ολοκαυτώματος. Η ανάγκη για λήθη, η ανάγκη για αποχώρηση. Το ίδιο εντυπωσιακός είναι και ο τρόπος που η μετέπειτα γενιά αντιμετώπισε το θέμα. Η προσπάθεια να το βγάλει από τη λήθη, να το παραδεχτεί.

Ένας Γερμανός φίλος μου, στην ηλικία μου, μου έλεγε ότι μεγάλωσε σε μία οικογένεια που το θέμα του πολέμου, δεν αναφερόταν ποτέ, και είναι σίγουρος ότι ο πατέρας του ήταν στρατιώτης, ήταν «ναζί», αν και ποτέ κανένας δεν του το είχε πει. Δύσκολο να μεγαλώσεις σε τέτοια εκκωφαντική σιωπή. Ακόμα πιο δύσκολο να καταλάβουμε εμείς, οι Έλληνες, οι νικητές, με τις μεγάλες απώλειες, με τα πολλά θύματα, αυτή την ιδιοσυγκρασία. Δύσκολο να καταλάβουμε αυτή τη σιωπή.

Αυτό είναι το μόνο θέμα της ταινίας που θέλω να σας αναφέρω, αν και τα άλλα ζητήματα που θέτει, «ο δεσμοφύλακας», η συμπεριφορά ενός ανθρώπου χαμηλής «αντίληψης» μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο ζήτημα, ο έρωτας, η ανάγκη να αγαπηθείς, η ικανότητα συχώρεσης, η προδοσία, «ο αποδιοπομπαίος τράγος», όλα αυτά τα θέματα είναι μάλλον πιο σημαντικά και ουσιώδη, αλλά ..... δείτε την ταινία και πάμε για ουίσκια να την κουβεντιάσουμε.

Γιατί αγαπητοί μου, .... η υπόθεση σηκώνει «βίσκια» και ξηροκάρπια.

Δεν έχει συνταγή σήμερα, δεν προλαβαίνω.

Δεν υπάρχουν σχόλια: