· Εδώ και 2 μέρες βάφω το σπίτι μου. Τ΄ ναι τούτο το πράγμα ωρέ! Τι τζέρζελο, τι ανακατωσούρα! Ούτε η μετακόμιση τέτοιος χαμός, τουλάχιστον εκεί έχεις τα πράγματα σε κούτες, τώρα ούτε και ξέρω που βρίσκονται. Θέλω μέρες να συνεφέρω το χαμό!
· Χαμός, ξεχαμός, το είδα το ντιμπέιτ! και ένοιωσα μία χαρά, μία αγαλλίαση, γιατί μπορεί στο σπιτάκι μου να γινόταν της μαυροκακομοίρας, η πατρίδα οδεύει σε σωστό δρόμο. Και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε (που λεει και ο προσφιλής σε όλους Μητσοτάκης) με τέτοια ομάδα στην πολιτική ζωή της χώρας, είναι προφανές ότι τους έχουμε πάρει αμπάριζα όλους τους άλλους λαούς (μόνο που δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα).
· Εκεί λοιπόν που διαπίστωνα την παντελή ανυπαρξία επιχειρημάτων από πλευράς τους να μας πείσουνε ακόμα και για το πιο απλό, την παντελή ανικανότητα τους να συνθέσουν βιώσιμες και ολοκληρωμένες προτάσεις για τη χώρα, την επαναλαμβανόμενη συγνώμη και «ανάληψη της ευθύνης» για όλα όσα έχουν κάνει μέχρι τώρα όλοι τους και το συνεχιζόμενο «συγνώμη είπαμε βρε πουλάκι μου μην κολλάς και εσύ, άντε ξαναψήφισε με να πάμε για άλλα!», κάπου εκεί, μου ήρθε η φοβερή έμπνευση ..... τι στο καλό τους θέμε όλους αυτούς; δεν κάνουμε μία τριμελή επιτροπή από 6-7 άτομα να πάμε να ζητήσουμε βοήθεια από κάποιον άλλον λαό! Να πάμε δηλαδή στους Νορβηγούς που καλά τα πάνε κατά πως τα λένε, να νοικιάσουμε μία ομάδα ντόπιων πολιτικών, να κάνουμε ένα 10-ετές συμβόλαιο ρε πουλάκι μου, να τους φέρουμε εδώ και να τους βάλουμε να δουλέψουν. Τώρα θα μου πείτε και αυτούς που έχουμε τι να τους κάνουμε, εγώ λεω να τους βγάλουμε σε σύνταξη. Δεν μπα να είναι νέοι, (αυτό το ακόμα 53 τι το ήθελες βρε πουλάκι μου και εσύ;) να βγουν σε αναγκαστική σύνταξη, σαν αυτή που δίνει ο ΟΣΕ σε κάποιες χιλιάδες νέους εργαζόμενούς του. Να τους δώσουμε εκεί ένα καλό ποσό να μας αδειάσουν τι γωνία.
Έλεος επιτέλους με τη μετριότητα σε αυτή τη χώρα! Είναι δυνατόν αυτή η 5-αδα πολιτικών να είναι ότι καλύτερο και ικανότερο έχει να επιδείξει η Ελλάδα; να παμε να αυτοκτονήσουμε ομαδικός λεω εγώ.
Δεν έχει φαγάκι σήμερα, δεν μπορώ να βρω τις συνταγές μου μέσα στο χαμό!
Παρασκευή 29 Μαΐου 2009
Δευτέρα 25 Μαΐου 2009
Μόνη
Καθόταν μόνη της στο διπλανό μας τραπέζι. Έμοιαζε κορίτσι από την επαρχία. Μάλλον μεγαλοκοπέλα, για τα μικροαστικά μας μυαλά. Πάνω από 30 στα σίγουρα, αλλά από εκεί και πέρα άβυσσος, μπορεί και 31 μπορεί και 41. Μαύρα μακριά μαλλιά με παλιομοδίτικο χτένισμα, λες και είχε βγει από τη δεκαετία του ΄80. Ντυμένη στα κίτρινα σαν καναρινάκι, κίτρινη φούστα μέχρι το γόνατο, κίτρινο μπλουζάκι μακό κοντομάνικο, κάτι κίτρινα πλαστικά μπιχλιμπίδια στο λαιμό, και κίτρινα πέδιλα με χαμηλό τακουνάκι. Τα νυχάκια μόνο ήταν βαμμένα ροζουλί, και λίγο το μακιγιάζ της πρασίνιζε, έτσι για να δέσει η ανοιξιάτικη πανδαισία.
Μόνη στο τραπέζι μπροστά στην πίστα, με τα πόδια διπλωμένα σφιχτά να μην φανεί εκατοστό από αυτά που δεν πρέπει, και τα χεράκια της ήρεμα ακουμπισμένα πάνω στο τραπέζι. Είχε μπροστά της ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, που το παίδευε γουλιά γουλιά για 3 ώρες, και τελικά δεν το ήπιε. Είχε και το κινητό της πάνω στο τραπέζι, βουβό, όλο το βράδυ, αλλά με μία προφανή διάθεση αν λαλήσει, να μιλήσει να μην μείνει και αυτό το έρμο, στη βουβαμάρα, δεν είναι άλλωστε αυτός ο ρόλος του.
Όλο το βράδυ, δεν σάλεψε, δεν χαμογέλασε, δεν κουνήθηκε. Ακόμα και αυτές οι πολύ προσεκτικές κινήσεις να αλλάξει πόδι, γίνανε σε απόλυτη ηρεμία, λες και φοβόταν ότι μέσα στα κλαπατσίμπανα της παράστασης, αυτή και μόνο θα ξύπναγε το μωρό. Χειροκροτούσε με απόλυτη ηρεμία στο τέλος κάθε τραγουδιού, αλλά μάλλον το έκανε από υποχρέωση, και όχι γιατί γούσταρε το κέφι που είχε δημιουργηθεί.
Και πως να γουστάρει άραγε, αυτό το παιδί από την επαρχία. Μου έμοιαζε με την κόρη από το χωριό, που ο πολιτευτής της οικογένειας την διόρισε στην πρωτεύουσα σε κάποια υπηρεσία. Έτσι η τριανταφυλλένια, βρέθηκε, μόνη της στη ζούγκλα, χαμένη, χωρίς γνωστούς, χωρίς φίλους, χωρίς συμπατριώτες. Ακόμα και ο «επαρχιώτης στην Ομόνοια» του Σαββόπουλου, βρήκε κάποιον συγχωριανό του, αυτή τίποτα; αναρωτιόμουνα.
Αλλά και πάλι μπορεί να μην είναι η κόρη από το χωρίο. Μπορεί απλά να είναι μαλωμένη με την άνδρα της. Δεν θέλω να πω με τον γκόμενο, γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ αυτή να έχει γκόμενο, «αυτές» έχουν συζύγους! Μπορεί λοιπόν να μαλώσανε, γιατί τα φασόλια ήταν άβραστα, ή γιατί αυτός παίρνει πάντα το μέρος της «μητέρας» του, ή ακόμα γιατί αυτός προτιμούσε να δει κάποιον αγώνα στη Νόβα, από το να τρέχει σε κουλτουριάρικες συναυλίες, αγνώστων καλλιτεχνών. Έτσι αποφάσισε να βγει από το κλουβί το καναρινάκι, και να πάει στη συναυλία ακόμα και αν για τον σύζυγο αυτά δεν είναι πράγματα για «νοικοκυραίους».
Ακόμα, ακόμα, μπορεί τίποτα από αυτά να μην συμβαίνει, και να είναι απλώς μία «στριμμένη γεροντοκόρη» που δεν αντέχει ούτε τα άντερά της, άρα δεν την αντέχουνε και οι άλλοι, και έτσι δεν έχει παρέες, δεν έχει φίλους, αλλά και τι με αυτό, δεν τους θέλει, μία χαρά είναι και μόνη της.
Και δεκάδες άλλα πράγματα μπορεί να συμβαίνουν, πολλά δράματα ή μη δράματα να έχουν παιχτεί γύρω από αυτή τη μοναχική παρουσία στην παράσταση του Σαββάτου. Σκέφτηκα πολλά όσο την παρατηρούσα, αγέρωχη και ψυχρή να ρουφάει τη μουσική χωρίς όμως να είμαι σίγουρη ότι την χαιρόταν κιόλας.
Ένα είναι σίγουρο, το καναρινάκι, έχει κότσια, έχει τσαγανό, να ντύνετε να στολίζετε και να πηγαίνει Σάββατο βράδυ σε μία συναυλία, μόνη της!. Θέλει μεγάλη δύναμη αυτό, συνειδητοποίησα, δεν είναι εύκολο. Δεν το έχω κάνει ποτέ, και δεν νομίζω ότι θα το κάνω. Εδώ δεν τρωω μόνη μου, θα πάω σε μπαρ, να δω λάιβ, μόνη μου. Βέβαια έχω φίλους, πολλούς φίλους, δεν έχω βρεθεί στην ανάγκη για κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω αργότερα τι θα γίνει, μπορεί να γίνω και εγώ στριμμένη γεροντοκόρη και μην με θέλουν οι φίλοι μου, και έτσι να αναγκαστώ να ντυθώ καναρινί και να πάω μόνη μου σε συναυλία, ...., δεν ξέρω, μπορεί.
Πάντως μπράβο της, πρώτη φορά είδα τόσο γενναίο καναρίνι. Τελικά η μοναξιά θέλει θάρρος, αν δεν το έχεις φρόντισε να μην μείνεις μόνος ή μόνη.
Τι να σας γράψω σήμερα δεν ξέρω! Κάτι χωριάτικο ίσως.
Ντοματοκεφτέδες
2-3 χοντροκομμένα κρεμμύδια1 κιλό ντοματάκια, χοντροκομμένα½ φλιτζάνι φρέσκο δυόσμο1 ποτήρι μπύρα5-6 κουταλιές αλεύρι
Σε μία λεκάνη ανακατεύουμε όλα τα υλικά, να γίνει ένας πηχτός χυλός. Σε βαθύ τηγάνι ζεσταίνουμε μπόλικο ελαιόλαδο (πρέπει οι κεφτέδες να κολυμπάνε στο λάδι!) και με βαθύ κουτάλι ρίχνουμε κουταλιά κουταλιά από το μείγμα. Τους ροδίζουμε καλά και από τις δύο πλευρές. Όταν τους βγάλουμε από το τηγάνι τους βάζουμε σε πιάτο που έχουμε στρώσει με απορροφητικό χαρτί, να στραγγίξουν την πολύ λαδούρα.
Δεν τρελαίνομαι για τους ντοματοκεφτέδες γιατί συνήθως έχουν απορροφήσει πολύ λάδι και αυτό δεν μου αρέσει. Αυτή όμως η συνταγή – που είναι από τις εκπομπές του κου Μαμαλάκη – είναι από τις πιο ελαφριές που υπάρχουν. Το κατά δύναμην δηλαδή.
Μόνη στο τραπέζι μπροστά στην πίστα, με τα πόδια διπλωμένα σφιχτά να μην φανεί εκατοστό από αυτά που δεν πρέπει, και τα χεράκια της ήρεμα ακουμπισμένα πάνω στο τραπέζι. Είχε μπροστά της ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, που το παίδευε γουλιά γουλιά για 3 ώρες, και τελικά δεν το ήπιε. Είχε και το κινητό της πάνω στο τραπέζι, βουβό, όλο το βράδυ, αλλά με μία προφανή διάθεση αν λαλήσει, να μιλήσει να μην μείνει και αυτό το έρμο, στη βουβαμάρα, δεν είναι άλλωστε αυτός ο ρόλος του.
Όλο το βράδυ, δεν σάλεψε, δεν χαμογέλασε, δεν κουνήθηκε. Ακόμα και αυτές οι πολύ προσεκτικές κινήσεις να αλλάξει πόδι, γίνανε σε απόλυτη ηρεμία, λες και φοβόταν ότι μέσα στα κλαπατσίμπανα της παράστασης, αυτή και μόνο θα ξύπναγε το μωρό. Χειροκροτούσε με απόλυτη ηρεμία στο τέλος κάθε τραγουδιού, αλλά μάλλον το έκανε από υποχρέωση, και όχι γιατί γούσταρε το κέφι που είχε δημιουργηθεί.
Και πως να γουστάρει άραγε, αυτό το παιδί από την επαρχία. Μου έμοιαζε με την κόρη από το χωριό, που ο πολιτευτής της οικογένειας την διόρισε στην πρωτεύουσα σε κάποια υπηρεσία. Έτσι η τριανταφυλλένια, βρέθηκε, μόνη της στη ζούγκλα, χαμένη, χωρίς γνωστούς, χωρίς φίλους, χωρίς συμπατριώτες. Ακόμα και ο «επαρχιώτης στην Ομόνοια» του Σαββόπουλου, βρήκε κάποιον συγχωριανό του, αυτή τίποτα; αναρωτιόμουνα.
Αλλά και πάλι μπορεί να μην είναι η κόρη από το χωρίο. Μπορεί απλά να είναι μαλωμένη με την άνδρα της. Δεν θέλω να πω με τον γκόμενο, γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ αυτή να έχει γκόμενο, «αυτές» έχουν συζύγους! Μπορεί λοιπόν να μαλώσανε, γιατί τα φασόλια ήταν άβραστα, ή γιατί αυτός παίρνει πάντα το μέρος της «μητέρας» του, ή ακόμα γιατί αυτός προτιμούσε να δει κάποιον αγώνα στη Νόβα, από το να τρέχει σε κουλτουριάρικες συναυλίες, αγνώστων καλλιτεχνών. Έτσι αποφάσισε να βγει από το κλουβί το καναρινάκι, και να πάει στη συναυλία ακόμα και αν για τον σύζυγο αυτά δεν είναι πράγματα για «νοικοκυραίους».
Ακόμα, ακόμα, μπορεί τίποτα από αυτά να μην συμβαίνει, και να είναι απλώς μία «στριμμένη γεροντοκόρη» που δεν αντέχει ούτε τα άντερά της, άρα δεν την αντέχουνε και οι άλλοι, και έτσι δεν έχει παρέες, δεν έχει φίλους, αλλά και τι με αυτό, δεν τους θέλει, μία χαρά είναι και μόνη της.
Και δεκάδες άλλα πράγματα μπορεί να συμβαίνουν, πολλά δράματα ή μη δράματα να έχουν παιχτεί γύρω από αυτή τη μοναχική παρουσία στην παράσταση του Σαββάτου. Σκέφτηκα πολλά όσο την παρατηρούσα, αγέρωχη και ψυχρή να ρουφάει τη μουσική χωρίς όμως να είμαι σίγουρη ότι την χαιρόταν κιόλας.
Ένα είναι σίγουρο, το καναρινάκι, έχει κότσια, έχει τσαγανό, να ντύνετε να στολίζετε και να πηγαίνει Σάββατο βράδυ σε μία συναυλία, μόνη της!. Θέλει μεγάλη δύναμη αυτό, συνειδητοποίησα, δεν είναι εύκολο. Δεν το έχω κάνει ποτέ, και δεν νομίζω ότι θα το κάνω. Εδώ δεν τρωω μόνη μου, θα πάω σε μπαρ, να δω λάιβ, μόνη μου. Βέβαια έχω φίλους, πολλούς φίλους, δεν έχω βρεθεί στην ανάγκη για κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω αργότερα τι θα γίνει, μπορεί να γίνω και εγώ στριμμένη γεροντοκόρη και μην με θέλουν οι φίλοι μου, και έτσι να αναγκαστώ να ντυθώ καναρινί και να πάω μόνη μου σε συναυλία, ...., δεν ξέρω, μπορεί.
Πάντως μπράβο της, πρώτη φορά είδα τόσο γενναίο καναρίνι. Τελικά η μοναξιά θέλει θάρρος, αν δεν το έχεις φρόντισε να μην μείνεις μόνος ή μόνη.
Τι να σας γράψω σήμερα δεν ξέρω! Κάτι χωριάτικο ίσως.
Ντοματοκεφτέδες
2-3 χοντροκομμένα κρεμμύδια1 κιλό ντοματάκια, χοντροκομμένα½ φλιτζάνι φρέσκο δυόσμο1 ποτήρι μπύρα5-6 κουταλιές αλεύρι
Σε μία λεκάνη ανακατεύουμε όλα τα υλικά, να γίνει ένας πηχτός χυλός. Σε βαθύ τηγάνι ζεσταίνουμε μπόλικο ελαιόλαδο (πρέπει οι κεφτέδες να κολυμπάνε στο λάδι!) και με βαθύ κουτάλι ρίχνουμε κουταλιά κουταλιά από το μείγμα. Τους ροδίζουμε καλά και από τις δύο πλευρές. Όταν τους βγάλουμε από το τηγάνι τους βάζουμε σε πιάτο που έχουμε στρώσει με απορροφητικό χαρτί, να στραγγίξουν την πολύ λαδούρα.
Δεν τρελαίνομαι για τους ντοματοκεφτέδες γιατί συνήθως έχουν απορροφήσει πολύ λάδι και αυτό δεν μου αρέσει. Αυτή όμως η συνταγή – που είναι από τις εκπομπές του κου Μαμαλάκη – είναι από τις πιο ελαφριές που υπάρχουν. Το κατά δύναμην δηλαδή.
Παρασκευή 22 Μαΐου 2009
Αμόρφωτοι
Τώρα ο καταλληλότερος και οι συν αυτό, ή αγράμματοι είναι ή το παίζουν αγράμματοι. Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι χειρότερο, πάντως για εμένα σήμερα, το ευρωπαϊκό δίλημμα είναι όντως Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα. Όχι όπως το έθεσε παλιά, την εποχή που ο κόσμος ήταν λιγάκι πιο μορφωμένος, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, και είχε βάλει όλους τους Κουμουνιστές απέναντί του. Ούτε όπως το είχε θέσει ακόμα παλιότερα, την εποχή που υπήρχε μία κάποια διανόηση στην πολιτική, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, και την κυνήγησε όλο το (καπιταλιστικό) κατεστημένο. Αλλά με την απλή έννοια της εποχής μας ότι ναι μεν ο σοσιαλισμός πλέον δεν είναι όπως παλιά (εδώ έχει δίκιο η Παπαρήγα), αλλά απέχει πολύ από τη Βαρβαρότητα της ελεύθερης αγοράς και του φιλελευθερισμού του κυρίου Αλογοσκούφη και της παρέας του. Άρα και βέβαια το δίλημμα είναι σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Τώρα μάλλον ο καταλληλότερος αυτό δεν το δέχεται, γούστο του και καπέλο του βρε πουλάκι μου, αλλά να απευθύνετε στους Έλληνες, λες και δεν είμαστε νοήμονα όντα, παρά μόνο γηπεδικού επιπέδου οπαδοί, αυτό δεν το αντέχει το στομάχι μου. Τώρα θα μου πείτε πόσοι γνωρίζουν την Λούξεμπουργκ και τον Κορνήλιο, και μπορούν να καταλάβουν τον συμβολισμό, μάλλον λίγοι, και σίγουρα όχι αυτοί που τόσο καιρό τον βγάζουν καταλληλότερο. Ένα σωστό είπε και αυτό το έρημο το παιδί ο Γιωργάκης, και πέσανε όλοι οι αγράμματοι απάνω του να τον φάνε! Αντί να κάτσουμε να μιλήσουμε για την ουσία του διλήμματος και ποιοι είναι αυτοί που σήμερα εκφράζουν τους μεν και τους δε, μιλάμε για το αν οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας πρέπει να κουβαλάνε ρόπαλα. Έλεος, ρε παιδιά, έλεος!!
Δεν μπορώ να γράψω άλλα σήμερα, έχω πήξει στην καταλληλότητα τις τελευταίες μέρες, τους βλέπω παντού γύρω μου, όλους! και τα παίρνω!! Έτσι θα σας γράψω ένα ωραιότατο φαγάκι για την Κυριακή, τώρα που μπήκε καλοκαίρι και το σηκώνει το κλίμα.
Πιπεριές γεμιστές με τραχανά και λιαστές ντομάτες
6 μεγάλες πράσινε πιπεριές, με κομμένο το καπάκι τους και χωρίς σπόρια
2 μικρά κολοκυθάκια τριμμένα στον χοντρό τρίφτη
6 λιαστές ντομάτες μουλιασμένες σε χλιαρό νερό, για 3-4 ώρες (ανάλογα με το πόσο ξερές είναι) μέχρι να μαλακώσουν, ψιλοκομμένες
ελαιόλαδο
1 μέτριο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 μεγάλη ώριμη ντομάτα λιωμένη στο μούλτι
2 φλιτζάνια του τσαγιού ξινόχοντρος από την Κρήτη
1 κουταλάκι βασιλικό ξερό, τριμμένο ή 3 κουταλιές φρέσκο ψιλοκομμένο
6 κουταλιές της σούπας φρυγανιά τριμμένη
λευκό κρασί και αλλατοπίπερο
Βράζουμε τον ξινόχοντρο με 2 ποτήρια νερό σε χαμηλή φωτιά, ανακατεύοντας συχνά, για περίπου 10 λεπτά μέχρι να τραβήξει όλο το νερό. Τον αφήνουμε να κρυώσει. Ζεματάμε τις πιπεριές για 2 λεπτά σε βραστό νερό και τις αφήνουμε και αυτές να κρυώσουν. Σε μεγάλο τηγάνι, σοτάρουμε το κρεμμύδι σε ελαιόλαδο, και μόλις μαλακώσει προσθέτουμε τα τριμμένα κολοκυθάκια. Μαγειρεύουμε για 1-2 λεπτά ακόμα. Προσθέτουμε τη λιαστή ντομάτα και το κρασί και μαγειρεύουμε για άλλο ένα λεπτό. Αδειάζουμε το μείγμα στον τραχανά και προσθέτουμε την ντομάτα το βασιλικό, αλάτι και πιπέρι. Ανακατεύουμε καλά. Βάζουμε τις πιπεριές σε ένα ταψί, να χωράνε ίσα-ίσα, όρθιες, και ρίχνουμε ελάχιστο λάδι στο πάτο κάθε πιπεριάς. Τις γεμίζουμε με το μείγμα και τις πασπαλίζουμε με την τριμμένη φρυγανιά από πάνω. Τέλος τις περιχύνουμε με ελάχιστο λάδι και τις ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα για 20 λεπτά περίπου.
Δεν μπορώ να γράψω άλλα σήμερα, έχω πήξει στην καταλληλότητα τις τελευταίες μέρες, τους βλέπω παντού γύρω μου, όλους! και τα παίρνω!! Έτσι θα σας γράψω ένα ωραιότατο φαγάκι για την Κυριακή, τώρα που μπήκε καλοκαίρι και το σηκώνει το κλίμα.
Πιπεριές γεμιστές με τραχανά και λιαστές ντομάτες
6 μεγάλες πράσινε πιπεριές, με κομμένο το καπάκι τους και χωρίς σπόρια
2 μικρά κολοκυθάκια τριμμένα στον χοντρό τρίφτη
6 λιαστές ντομάτες μουλιασμένες σε χλιαρό νερό, για 3-4 ώρες (ανάλογα με το πόσο ξερές είναι) μέχρι να μαλακώσουν, ψιλοκομμένες
ελαιόλαδο
1 μέτριο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 μεγάλη ώριμη ντομάτα λιωμένη στο μούλτι
2 φλιτζάνια του τσαγιού ξινόχοντρος από την Κρήτη
1 κουταλάκι βασιλικό ξερό, τριμμένο ή 3 κουταλιές φρέσκο ψιλοκομμένο
6 κουταλιές της σούπας φρυγανιά τριμμένη
λευκό κρασί και αλλατοπίπερο
Βράζουμε τον ξινόχοντρο με 2 ποτήρια νερό σε χαμηλή φωτιά, ανακατεύοντας συχνά, για περίπου 10 λεπτά μέχρι να τραβήξει όλο το νερό. Τον αφήνουμε να κρυώσει. Ζεματάμε τις πιπεριές για 2 λεπτά σε βραστό νερό και τις αφήνουμε και αυτές να κρυώσουν. Σε μεγάλο τηγάνι, σοτάρουμε το κρεμμύδι σε ελαιόλαδο, και μόλις μαλακώσει προσθέτουμε τα τριμμένα κολοκυθάκια. Μαγειρεύουμε για 1-2 λεπτά ακόμα. Προσθέτουμε τη λιαστή ντομάτα και το κρασί και μαγειρεύουμε για άλλο ένα λεπτό. Αδειάζουμε το μείγμα στον τραχανά και προσθέτουμε την ντομάτα το βασιλικό, αλάτι και πιπέρι. Ανακατεύουμε καλά. Βάζουμε τις πιπεριές σε ένα ταψί, να χωράνε ίσα-ίσα, όρθιες, και ρίχνουμε ελάχιστο λάδι στο πάτο κάθε πιπεριάς. Τις γεμίζουμε με το μείγμα και τις πασπαλίζουμε με την τριμμένη φρυγανιά από πάνω. Τέλος τις περιχύνουμε με ελάχιστο λάδι και τις ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα για 20 λεπτά περίπου.
Τετάρτη 20 Μαΐου 2009
Να γελάσουμε λίγο ....
- Κι όλη αυτή εδώ η παλιατσαρία ..... γιες, γιες, θα φύγει και στη θέση της θα μπει ένα πολύ ωραίο σαλονάκι, από τα πολύ μοντέρνα .... αυτά τα βέρυ, βέρυ .... πως τα λετε εσείς εδώ, γιατί ξεχνάω πως τα λέμε εμείς εκεί;
- Καλημερά σας δεσποινίς Πετροβασίλη,
- Καλημέρα σας
- Α! .... να με συγχωρείτε. Αρχίσαμε το μάθημα χωρίς να σας περιμένουμε.
- Δεν πειράζει, κύριε Καθηγητά. Κάντε δουλειά σας. Εγώ δεν παρεξηγώ. Ξένοι είμαστε τώρα;
- Μάθημα ξέρεις;
- (ξέρεις ξέρεις)
- Ξέρω, Ξέρω
- Ε ... λέγε, λέγε ....
- Ναυσικααά .... Ναυσικαααά ..... Ναυσικααααά .....
- Παιδιά μην ανησυχείτε. Τα τακτοποίησα όλα εγώ.
- Τι τακτοποίησες;
- Κοιτάξτε ... πήγα στον εμίρη και του ζήτησα το αεροπλάνο του. Μου το δίνει, μόνο που ο πιλότος του λείπει στην Αθήνα με άδεια.
- Ε και πως θα πάμε βρε τρελέ, αφού ...
- Στάσου βρε Ρένα, στάσου βρε Ρένα .... θα οδηγήσω εγώ.
- Τι θα κάνεις;
- Θα οδηγήσω εγώ, λέω.
- Και τι το πέρασες βρε τρελέ το αεροπλάνο; μοτοσακό; να μπεις μέσα και μπρρρρρ να πάμε;
- Μην ξεχνάς ότι έχω υπηρετήσει στην αεροπορία
- Ναι αλλά ήσουνα σκοπός στην πύλη!
- Ονοματεπώνυμο;
- Φούλα Φραντζή, Φούλα, Σοφούλα, Σόφη, Σοφία
- Κάτοικος;
- Αθηνών
- Γεννηθήκατε;
- Όχι φύτρωσα! Γεννήθηκα χρυσέ μου. Γεννήθηκα!
- Ερωτώ, που γεννηθήκατε μαντάμ;
- Στην Αθήνα, εκεί....
- Ετών;
- Εκει....
- Εννοώ πόσων ετών είστε;
- Εσείς πόσο με κάνετε;
- Ξέρω γω;
- Σάμπως ξέρω εγώ; Γράψτε ..... 22. Οχι το 1922!
- Ντύθηκα και ήρθα.
- Ντύθηκες; και το άλλο μισό φόρεμα που είναι;
- Καλέ, έτσι τα φοράνε σήμερα. Εξώπλατα. Οι πλάτες πρέπει να είναι έξω.
- Οι πλάτες; Άκουσε παιδάκι μου. Ως εδώ λέγεται πλάτη, ως εδώ λέγεται μέση κι από δω και κάτω .... Άντε να μην σου πω, γιατί έχουμε και νοικοκυραίους ανθρώπους. Ρίξε μία χνουδάτη πετσέτα επάνω σου, μια στρατιωτική κουβέρτα, κάτι τέλος πάντων.
Καλά κάθομαι και τα γράφω και γελάω μόνη μου, μόνο που τα διαβάζω!
Σήμερα λεω να σας γράψω για φρέσκα ζυμαρικά. Είναι λίγο μανίκι να τα φτιάξεις αλλά είναι πραγματικά πολύ νόστιμα, και αξίζει τον κόπο για κάποιον που του αρέσει η κουζίνα. Για την ζύμη υπάρχουν δύο βασικές συνταγές, αυτή με τα αυγά, και αυτή χωρίς αυγά, που ουσιαστικά είναι και η συνταγή για τα γνωστά μας ξερά ζυμαρικά. Θα σας δώσω και τις δύο συνταγές, και εσείς φτιάξτε ότι θέλετε με την κάθε μία. Θα σας δώσω όμως και μία συνταγή για ραβιόλια που γίνονται ωραιότατα με την ζύμη με τα αυγά. Καλή τύχη.
Ζυμάρι για φρέσκα ζυμαρικά
με αυγά
500 γραμμάρια μαλακό σταρένιο αλεύρι
5 μέτρια αυγά
χωρίς αυγά
350 γραμμάρια ψιλό σιμιγδάλι
150 γραμμάρια σκληρό σταρένιο αλεύρι (δυνατό)
500 γραμμάρια νερό
Στον πάγκο τις κουζίνας σας, ή σε μία μεγάλη λεκάνη, τοποθετήστε το αλεύρι, ή το μίγμα από σιμιγδάλι και αλεύρι και κάντε ένα βουναλάκι. Σχηματίστε μία λακκούβα στο κέντρο και εκεί σπάτε ένα, ένα τα αυγά ή ρίχνετε το νερό. Με ένα πιρούνι σπάστε τους κρόκους και σιγά σιγά ανακατεύουμε τα αυγά με το αλεύρι, ή το νερό με το αλεύρι. Αφήστε το πιρούνι και ... βάλτε χέρι δουλεύοντας τη ζύμη, με τα χέρια για μισή ώρα σχεδόν, μέχρι η ζύμη να αποκτήσει μεγάλη ελαστικότητα, να μην μας κολλάει στα χέρια, και να είναι μαλακή. Μπορείτε να το κάνετε και στο μίξερ, αλλά πρέπει να είναι αρκετά δυνατό μηχάνημα να μπορεί να ανακατεύει ζυμάρι, και να το κάνετε σιγά σιγά με επαναλαμβανόμενα ζυμώματα, ώστε να μην ζεσταθεί το ζυμάρι. Είναι σημαντικό να το ζυμώσετε πολύ ώρα ώστε να αποκτήσει την απαραίτητη ελαστικότητα το ζυμάρι. Τέλος το κάνετε μία μπάλα, το τυλίγετε με μεμβράνη και το αφήνετε στο ψηγείο για μισή ώρα να ξεκουραστεί. Βγάλτε τη ζύμη από το ψυγείο και χωρίστε την σε 5 μπαλίτσες. Αλευρώστε καλά την επιφάνεια σας και με τον λεπτό πλάστη για άνοιγμα φύλλου ανοιχτέ την κάθε μία μπαλίτσα σε φύλλο πάχους 1 με 2 χιλιοστά. Πλέον μπορείτε να κόψετε ότι σχήμα θέλετε, και να κάνετε λαζάνια, παπαρδέλες, ή και τετράγωνα και στρογγυλά πιτάκια για ραβιόλια (δείτε παρακάτω). Μπορείτε όμως και να τυλίξετε χαλαρά το φύλλο σε ρολό και να κόψετε ροδέλες πάχους όσο ένα λαζανάκι, όταν ξετυλίξετε τις ροδέλες θα έχετε πολύ ωραία λαζάνια. Αφήστε τα 2-3 λεπτά να στεγνώσουν, πριν τα βράσετε σε νερό που κοχλάζει για 2-3 λεπτά το πολύ.
Ραβιόλια γεμιστά με ανθότυρο και μυρωδικά
500 γραμμάρια ζύμη για ζυμαρικά (κάντε αυτή με τα αυγά) ανοιγμένη σε φύλλα πάχους 1 χιλιοστό.
200 γραμμάρια ανθότυρο
ψιλοκομμένος άνηθος και βασιλικός ή μαϊντανός
φρέσκο πιπέρι
Λιώνουμε το ανθότυρο με ένα πιρούνι και το ανακατεύουμε με το πιπέρι και τα μυρωδικά, ώστε να γίνει μία ομοιογενής μάζα. Κόβουμε τα ανοιγμένα φύλα σε λωρίδες πλάτους 6-7 εκατοστών. Βάζουμε μικρές μπαλίτσες από τη γέμιση κατά μήκος του φύλλου, στο κέντρο και σε απόσταση 6-7 εκατοστά η μία από την άλλη. Με το πινέλο αλείφουμε ελαφρά με νερό τη ζύμη γύρω γύρω από τη γέμιση. Σκεπάζουμε με μία άλλη λωρίδα που είναι και αυτή κομμένη στο ίδιο πλάτος. Πιέζουμε με τα δάχτυλά μας το κενό μεταξύ των δύο γεμίσεων ώστε να ενωθεί το ζυμάρι και να φύγει ο αέρας, σχηματίζοντας βουναλάκια κάτω από τη ζύμη. Με ένα μαχαίρι (ή κόφτη πίτσας, ή με τα ειδικά ροδάκια –ναι υπάρχουν και τέτοια!) τα ραβιόλια σε τετράγωνα σχήματα. Τα βράζουμε αμέσως σε βραστό νερό για 2-3 λεπτά. Σερβίρονται με βουτυράκι και τριμμένη παρμεζάνα, άλλά και με μία ωραιότατη σάλτσα ντομάτας, ή πέστο, όπως θέτε τέλος πάντων!!.
Εκτός από ανθότυρο μπορείτε να κάνετε γέμιση με παρμεζάνα και μοτσαρέλα τριμμένη, σκόρδο και ρόκα ψιλοκομμένη, ή με σπανάκι, φρέσκα κρεμμυδάκια και μοσχοκάρυδο (αυτά πρέπει να τα σοτάρετε λίγο να βγάλουν όλα τα υγρά τους και μετά τα χτυπάμε στο μούλτι με λίγη παρμεζάνα).
Τι να σας πω, καλή επιτυχία, δεν είναι όμως δύσκολο, μην σας τρομάζει!
- Καλημερά σας δεσποινίς Πετροβασίλη,
- Καλημέρα σας
- Α! .... να με συγχωρείτε. Αρχίσαμε το μάθημα χωρίς να σας περιμένουμε.
- Δεν πειράζει, κύριε Καθηγητά. Κάντε δουλειά σας. Εγώ δεν παρεξηγώ. Ξένοι είμαστε τώρα;
- Μάθημα ξέρεις;
- (ξέρεις ξέρεις)
- Ξέρω, Ξέρω
- Ε ... λέγε, λέγε ....
- Ναυσικααά .... Ναυσικαααά ..... Ναυσικααααά .....
- Παιδιά μην ανησυχείτε. Τα τακτοποίησα όλα εγώ.
- Τι τακτοποίησες;
- Κοιτάξτε ... πήγα στον εμίρη και του ζήτησα το αεροπλάνο του. Μου το δίνει, μόνο που ο πιλότος του λείπει στην Αθήνα με άδεια.
- Ε και πως θα πάμε βρε τρελέ, αφού ...
- Στάσου βρε Ρένα, στάσου βρε Ρένα .... θα οδηγήσω εγώ.
- Τι θα κάνεις;
- Θα οδηγήσω εγώ, λέω.
- Και τι το πέρασες βρε τρελέ το αεροπλάνο; μοτοσακό; να μπεις μέσα και μπρρρρρ να πάμε;
- Μην ξεχνάς ότι έχω υπηρετήσει στην αεροπορία
- Ναι αλλά ήσουνα σκοπός στην πύλη!
- Ονοματεπώνυμο;
- Φούλα Φραντζή, Φούλα, Σοφούλα, Σόφη, Σοφία
- Κάτοικος;
- Αθηνών
- Γεννηθήκατε;
- Όχι φύτρωσα! Γεννήθηκα χρυσέ μου. Γεννήθηκα!
- Ερωτώ, που γεννηθήκατε μαντάμ;
- Στην Αθήνα, εκεί....
- Ετών;
- Εκει....
- Εννοώ πόσων ετών είστε;
- Εσείς πόσο με κάνετε;
- Ξέρω γω;
- Σάμπως ξέρω εγώ; Γράψτε ..... 22. Οχι το 1922!
- Ντύθηκα και ήρθα.
- Ντύθηκες; και το άλλο μισό φόρεμα που είναι;
- Καλέ, έτσι τα φοράνε σήμερα. Εξώπλατα. Οι πλάτες πρέπει να είναι έξω.
- Οι πλάτες; Άκουσε παιδάκι μου. Ως εδώ λέγεται πλάτη, ως εδώ λέγεται μέση κι από δω και κάτω .... Άντε να μην σου πω, γιατί έχουμε και νοικοκυραίους ανθρώπους. Ρίξε μία χνουδάτη πετσέτα επάνω σου, μια στρατιωτική κουβέρτα, κάτι τέλος πάντων.
Καλά κάθομαι και τα γράφω και γελάω μόνη μου, μόνο που τα διαβάζω!
Σήμερα λεω να σας γράψω για φρέσκα ζυμαρικά. Είναι λίγο μανίκι να τα φτιάξεις αλλά είναι πραγματικά πολύ νόστιμα, και αξίζει τον κόπο για κάποιον που του αρέσει η κουζίνα. Για την ζύμη υπάρχουν δύο βασικές συνταγές, αυτή με τα αυγά, και αυτή χωρίς αυγά, που ουσιαστικά είναι και η συνταγή για τα γνωστά μας ξερά ζυμαρικά. Θα σας δώσω και τις δύο συνταγές, και εσείς φτιάξτε ότι θέλετε με την κάθε μία. Θα σας δώσω όμως και μία συνταγή για ραβιόλια που γίνονται ωραιότατα με την ζύμη με τα αυγά. Καλή τύχη.
Ζυμάρι για φρέσκα ζυμαρικά
με αυγά
500 γραμμάρια μαλακό σταρένιο αλεύρι
5 μέτρια αυγά
χωρίς αυγά
350 γραμμάρια ψιλό σιμιγδάλι
150 γραμμάρια σκληρό σταρένιο αλεύρι (δυνατό)
500 γραμμάρια νερό
Στον πάγκο τις κουζίνας σας, ή σε μία μεγάλη λεκάνη, τοποθετήστε το αλεύρι, ή το μίγμα από σιμιγδάλι και αλεύρι και κάντε ένα βουναλάκι. Σχηματίστε μία λακκούβα στο κέντρο και εκεί σπάτε ένα, ένα τα αυγά ή ρίχνετε το νερό. Με ένα πιρούνι σπάστε τους κρόκους και σιγά σιγά ανακατεύουμε τα αυγά με το αλεύρι, ή το νερό με το αλεύρι. Αφήστε το πιρούνι και ... βάλτε χέρι δουλεύοντας τη ζύμη, με τα χέρια για μισή ώρα σχεδόν, μέχρι η ζύμη να αποκτήσει μεγάλη ελαστικότητα, να μην μας κολλάει στα χέρια, και να είναι μαλακή. Μπορείτε να το κάνετε και στο μίξερ, αλλά πρέπει να είναι αρκετά δυνατό μηχάνημα να μπορεί να ανακατεύει ζυμάρι, και να το κάνετε σιγά σιγά με επαναλαμβανόμενα ζυμώματα, ώστε να μην ζεσταθεί το ζυμάρι. Είναι σημαντικό να το ζυμώσετε πολύ ώρα ώστε να αποκτήσει την απαραίτητη ελαστικότητα το ζυμάρι. Τέλος το κάνετε μία μπάλα, το τυλίγετε με μεμβράνη και το αφήνετε στο ψηγείο για μισή ώρα να ξεκουραστεί. Βγάλτε τη ζύμη από το ψυγείο και χωρίστε την σε 5 μπαλίτσες. Αλευρώστε καλά την επιφάνεια σας και με τον λεπτό πλάστη για άνοιγμα φύλλου ανοιχτέ την κάθε μία μπαλίτσα σε φύλλο πάχους 1 με 2 χιλιοστά. Πλέον μπορείτε να κόψετε ότι σχήμα θέλετε, και να κάνετε λαζάνια, παπαρδέλες, ή και τετράγωνα και στρογγυλά πιτάκια για ραβιόλια (δείτε παρακάτω). Μπορείτε όμως και να τυλίξετε χαλαρά το φύλλο σε ρολό και να κόψετε ροδέλες πάχους όσο ένα λαζανάκι, όταν ξετυλίξετε τις ροδέλες θα έχετε πολύ ωραία λαζάνια. Αφήστε τα 2-3 λεπτά να στεγνώσουν, πριν τα βράσετε σε νερό που κοχλάζει για 2-3 λεπτά το πολύ.
Ραβιόλια γεμιστά με ανθότυρο και μυρωδικά
500 γραμμάρια ζύμη για ζυμαρικά (κάντε αυτή με τα αυγά) ανοιγμένη σε φύλλα πάχους 1 χιλιοστό.
200 γραμμάρια ανθότυρο
ψιλοκομμένος άνηθος και βασιλικός ή μαϊντανός
φρέσκο πιπέρι
Λιώνουμε το ανθότυρο με ένα πιρούνι και το ανακατεύουμε με το πιπέρι και τα μυρωδικά, ώστε να γίνει μία ομοιογενής μάζα. Κόβουμε τα ανοιγμένα φύλα σε λωρίδες πλάτους 6-7 εκατοστών. Βάζουμε μικρές μπαλίτσες από τη γέμιση κατά μήκος του φύλλου, στο κέντρο και σε απόσταση 6-7 εκατοστά η μία από την άλλη. Με το πινέλο αλείφουμε ελαφρά με νερό τη ζύμη γύρω γύρω από τη γέμιση. Σκεπάζουμε με μία άλλη λωρίδα που είναι και αυτή κομμένη στο ίδιο πλάτος. Πιέζουμε με τα δάχτυλά μας το κενό μεταξύ των δύο γεμίσεων ώστε να ενωθεί το ζυμάρι και να φύγει ο αέρας, σχηματίζοντας βουναλάκια κάτω από τη ζύμη. Με ένα μαχαίρι (ή κόφτη πίτσας, ή με τα ειδικά ροδάκια –ναι υπάρχουν και τέτοια!) τα ραβιόλια σε τετράγωνα σχήματα. Τα βράζουμε αμέσως σε βραστό νερό για 2-3 λεπτά. Σερβίρονται με βουτυράκι και τριμμένη παρμεζάνα, άλλά και με μία ωραιότατη σάλτσα ντομάτας, ή πέστο, όπως θέτε τέλος πάντων!!.
Εκτός από ανθότυρο μπορείτε να κάνετε γέμιση με παρμεζάνα και μοτσαρέλα τριμμένη, σκόρδο και ρόκα ψιλοκομμένη, ή με σπανάκι, φρέσκα κρεμμυδάκια και μοσχοκάρυδο (αυτά πρέπει να τα σοτάρετε λίγο να βγάλουν όλα τα υγρά τους και μετά τα χτυπάμε στο μούλτι με λίγη παρμεζάνα).
Τι να σας πω, καλή επιτυχία, δεν είναι όμως δύσκολο, μην σας τρομάζει!
Τρίτη 19 Μαΐου 2009
Ο πνιγμένος
Καλά λέμε εδώ στην Ελλάδα ότι ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνετε. Αν και αυτό το γνωμικό δεν μπορεί να έχει εφαρμογή στους χιλιάδες φαλακρούς αυτής της χώρας, μάλλον έχει απόλυτη εφαρμογή στον καγκελάκια, τον μεγαλειότατο Υπουργό Υγείας.
Αυτός ο τύπος μου τη δίνει περισσότερο απ΄ οποιονδήποτε άλλο πολιτικό. Περισσότερο από τον Παυλίδη ένα πράγμα για να καταλάβετε. Κατά τη γνώμη μου, είναι το απόλυτο τίποτα - παλιά ο Πάγκαλος τον είχε πει ο κύριος Κανένας, μιας και δεν είχε να επιδείξει έργο τότε. Αλλά και τώρα που έχουν περάσει χρόνια και χρόνια από εκείνη την εποχή, για πείτε μου, τι έργο έχει κάνει που να δικαιολογεί τόση δημοφιλία επιτέλους;
Όσο ήταν δήμαρχος, γέμισε την Αθήνα κάγκελα, που έκαναν τη ζωή των πεζών χειρότερη από ποτέ. Έβαλε αναμνηστικές πλακέτες παντού, σε έργα που δεν έγιναν ποτέ, αλλά αυτός τα «θεμελίωσε». Άλλαξε για πολλοστή φορά την πλατεία Συντάγματος, και στόλιζε κάθε χρόνο το μεγαλύτερο (μεταξύ των τριτοκοσμικών κίτς χωρών) χριστουγεννιάτικο δένδρο στην Αθήνα.
Έκανε κόμμα, που για 2 μήνες έπαιρνε κάτι 15-αρια στις δημοσκοπήσεις, έγινε απόκομμα θερινού σινεμά στο 6-μηνο και κάπου εκεί, ξαναμπήκε στο μαντρί, χωρίς όμως να μειώσει στο ελάχιστο τις φιλοδοξίες του και την αυτοπεποίθησή του, η Αντουανέτα, ότι αυτό το κόμμα (για την μεγάλη ΝεοΔημοκρατική παράταξη ομιλώ!) θα γίνει δικό του μία μέρα!!!
Με τούτα και με εκείνα πορεύετε ο άνθρωπας, κάνοντας το απόλυτο τίποτα, και κατηγορώντας τους πάντες για τα χάλια που δημιουργεί όπου πατάει το ποδαράκι του. Έτσι σήμερα τον έχουμε Υπουργό Υγείας, όπου το έργο του λάμπει δια τις απουσίας του, από το πίνακα κατορθωμάτων αυτής της ικανότατης διακυβέρνησης. Και εκεί που η παντελής απουσία έργου, οδηγεί σε θάνατο πολλούς και διαφόρους περιμένοντας ένα ραντεβού, μας έκατσε και η γρίπη της χοιρινής, μοναδική ευκαιρία για έναν έξυπνο άνθρωπο που ένα πράγμα γνωρίζει καλά, το μέγεθος της βλακείας των συμπολιτών του!
Προσωπικά πιστεύω ότι παρακάλαγε τον θεό να του κάτσει ένα περιστατικό, ώστε να μπορέσει να κάνει συσκέψεις, διαγγέλματα στον Ελληνικό λαό, να μας ενημερώσει για τα εύσημα που παίρνουμε από τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας, για ποιο λόγο άραγε!! Άκου πράγματα δηλαδή! Μα τον άκουσα το πρωί στο ράδιο να κοκορεύεται για την τεράστια εθνική διπλωματική επιτυχία που είχαμε μας δώσανε τα εύσημα που ενημερώσαμε λεει γρήγορα. Ακόμα και ο Κύρτσος τον δούλευε για το πόσο εύκολα διαφημίζει το «τίποτα του».
Είναι από το πρωί σε εργασιακό πυρετό, τρέχει από εδώ τρέχει από εκεί, με μία κάμερα στο κατόπιν και το ναυτικό του μπλέιζερ ξεκούμπωτο, να δηλώνει εργασιακό οργασμό και κρίσιμη κατάσταση. Οχυρώνει τη χώρα ο μέγας, από την επέλαση μιας γρίπης που μόνο κάποιους βαριά άρρωστους έχει σκοτώσει προς το παρόν αν και έχει προσβάλει πολλούς.
Αλλά δεν του πάνε καλά τα πράγματα, δεν είναι καλή εποχή και έτσι δεν τσιμπάνε τα κανάλια, έχουν άλλα να ασχοληθούν οπότε δεν φαίνεται να του βγαίνει αυτή η επικοινωνιακή προπαγάνδα. Τζάμπα τρέχει ο μάγκας!
Το πως αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο ανεβασμένος στις δημοσκοπήσεις και παρουσιάζετε και ως επιλαχόν για την επόμενη μέρα, όταν φύγει ο καταλληλότερος, μόνο ένα πράγμα μπορεί να το δικαιολογήσει ...... «ζούμε ανάμεσά τους!!».
Αδέλφια είμαστε λίγοι, πρέπει να οργανωθούμε γιατί μια μέρα η βλακεία τους θα μας εξοντώσει.
Η μικρή Λόλα Εφούλα, μου ζήτησε να τις γράψω κινέζικα γιατί τα λατρεύει. Εγώ θα γράψω κανα δυό συνταγούλες σήμερα αλλά το να εφαρμόσεις τέτοιες κουζίνες προϋποθέτει ότι έχεις αγοράσει μία σειρά που μπιχλιμπίδια και συστατικά που μόνο σε τέτοιες συνταγές μπορείς να χρησιμοποιήσεις. Μην περιμένετε να κάνετε κινέζικο με ελαιόλαδο, ντομάτες και βασιλικό που βρίσκονται σε όλες τις Ελληνικές κουζίνες. Ούτε να περιμένετε ότι θα φτιάξετε τα πιο κάτω Ρυζομακάρονα με λαχανικά, δεν θα βάλετε την σάλτσα στρειδιών (γιατί και δεν την έχετε και τσιγκουνευτήκατε να την πάρετε) αντ΄ αυτού θα βάλετε ξυδάκι τοπ και θα έχετε το ίδιο αποτέλεσμα. Όχι δεν θα είναι το ίδιο. Λοιπόν αν αποφασίσετε να μαγειρέψετε κινέζικα κάποια βασικά πρέπει να αγοράσετε, για να μην σας πω ότι θέλετε και ένα καλό γουόκ γιατί αυτό που όλοι έχετε πάρει από το ΙΚΕΑ, δεν είναι καλό.
Ρυζομακάρονα με λαχανικά
250 γραμμάρια ρυζομακάρονα – προτιμήστε τα πλατιά που μοιάζουν με λαζανάκια
1 καρότο, καθαρισμένο και κομμένο σε λεπτά μπαστουνάκια
1 φλιτζάνι στρογγυλά φασολάκια βρασμένα αλ ντέντε και κομμένα σε μικρά κομματάκια
1 πιπεριά Φλωρίνης (φρέσκια) κομμένη σε λεπτά μπαστουνάκια
½ φλιτζάνι φύτρες σόγιας (από κονσέρβα αν δεν βρείτε φρέσκιες)
1 φλιτζάνι ψιλοκομμένο κινέζικο λάχανο
1 κουταλάκι του γλυκού τζίντζερ σε σκόνη
6 μέτρια λευκά μανιτάρια κομμένα σε φετούλες
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένες
1 κουταλιά της σούπας σάλτσα στρειδιών (oyster sauce)
2 κουταλιές της σούπας σάλτσα σόγιας
1 κουταλάκι του γλυκού καστανή ζάχαρη
4 κουταλιές της σούπας σογιέλαιο (άντε βάλτε ελαιόλαδα αν δεν έχετε)
Βάλτε το γουόκ να κάψει. Αν δεν έχετε γουόκ και ένα βαθύ αντικολλητικό τηγάνι κάνει. Βράστε σε μπόλικο νερό τα ρυζομακάρονα, σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου, σουρώστε τα και κρατήστε μία κουτάλα από το ζωμό τους. Αφού κάψει ικανοποιητικά το γουόκ, προσθέστε το λάδι και το σκόρδο όπου και το σοτάρουμε για λίγο και προσθέτουμε τα μανιτάρια, τη πιπεριά, το καρότο, τα φασολάκια, και τα ανακατεύουμε με μία ξύλινη κουτάλα για 8 λεπτά περίπου. Στη συνέχεια προσθέτουμε τη σάλτσα σόγιας, τη σάλτσα στρειδιών (oyster sauce), και τη ζάχαρη. Προσθέτουμε και το ζωμό που κρατήσαμε από τα μακαρόνια, τις φύτρες σόγιας το λάχανο, το τζίτζερ, και τα βρασμένα ρυζομακάρονα και τα μαγειρεύουμε ακόμη για 3 λεπτά. Σερβίρετε ζεστό, αλλιώς λασπώνει.
Μοσχάρι Σιτσουάν με μπαμπού και αμύγδαλα
750 γραμμάρια μοσχάρι ψιλοκομμένο σε λωρίδες (υπάρχει έτοιμο στα σούπερ μάρκετ)
2 σκελίδες σκόρδου λιωμένες
1 μεγάλο κρεμμύδι κομμένο σε λεπτές φέτες
½ φλιτζάνι μπαμπού από κονσέρβα
½ φλιτζάνι αμύγδαλα λευκά ολόκληρα
1 μικρή πιπερίτσα τσίλι ξερή, θρυμματισμένη
1 κουταλιά της σούπας φρέσκο τζίντζερ τριμμένο
2 κουταλιές της σούπας σάλτσα σόγιας
2 κουταλιές της σούπας σάκε (ή λευκό κρασί)
1 κουταλιά της σούπας κόρν φλάουερ, διαλυμένη σε 3 κουταλιές της σούπας νερό
2 φρέσκα κρεμμυδάκια κομμένα σε ροδέλες
2 κουταλιές της σούπας σογιέλαιο ή ελαιόλαδο.
Βάζετε το γουοκ να κάψει. Αφού ζεσταθεί καλά προσθέτετε το μισό λάδι και το μισό κρέας μαζί και το σοτάρετε σε δυνατή φωτιά ανακατεύοντας συνέχεια. Μόλις πάρει χρώμα προσθέτουμε και το υπόλοιπο κρέας και το σοτάρουμε και αυτό καλά μέχρι να γίνει σχεδόν. Βγάζουμε το κρέας και το βάζουμε σε ένα πιάτο. Προσθέτουμε το υπόλοιπο λάδι στο τηγάνι, το αφήνουμε να ζεσταθεί καλά και σοτάρουμε σε αυτό το σκόρδο, το τζίντζερ, και την πιπεριά ανακατεύοντας συνέχεια με μία ξύλινη κουτάλα. Προσθέτουμε και το κρεμμύδι και τα αμύγδαλα και τα σοτάρουμε και αυτά. Τέλος βάζουμε το μπαμπού στραγγισμένο και τα ανακατεύουμε όλα μαζί. Προσθέτουμε το σάκε, τη σόγια και το νερό με το κορν φλάουερ και ανακατεύουμε καλά να δέσει η σάλτσα. Βάζουμε και το κρέας και τα ανακατεύουμε καλά, μαγειρεύοντας για 1 λεπτό ακόμα. Σερβίρουμε σε πιατέλα συνοδεύοντας με αχνιστό μπασμάτι γαρνίροντας με τα κρεμμυδάκια.
Αυτός ο τύπος μου τη δίνει περισσότερο απ΄ οποιονδήποτε άλλο πολιτικό. Περισσότερο από τον Παυλίδη ένα πράγμα για να καταλάβετε. Κατά τη γνώμη μου, είναι το απόλυτο τίποτα - παλιά ο Πάγκαλος τον είχε πει ο κύριος Κανένας, μιας και δεν είχε να επιδείξει έργο τότε. Αλλά και τώρα που έχουν περάσει χρόνια και χρόνια από εκείνη την εποχή, για πείτε μου, τι έργο έχει κάνει που να δικαιολογεί τόση δημοφιλία επιτέλους;
Όσο ήταν δήμαρχος, γέμισε την Αθήνα κάγκελα, που έκαναν τη ζωή των πεζών χειρότερη από ποτέ. Έβαλε αναμνηστικές πλακέτες παντού, σε έργα που δεν έγιναν ποτέ, αλλά αυτός τα «θεμελίωσε». Άλλαξε για πολλοστή φορά την πλατεία Συντάγματος, και στόλιζε κάθε χρόνο το μεγαλύτερο (μεταξύ των τριτοκοσμικών κίτς χωρών) χριστουγεννιάτικο δένδρο στην Αθήνα.
Έκανε κόμμα, που για 2 μήνες έπαιρνε κάτι 15-αρια στις δημοσκοπήσεις, έγινε απόκομμα θερινού σινεμά στο 6-μηνο και κάπου εκεί, ξαναμπήκε στο μαντρί, χωρίς όμως να μειώσει στο ελάχιστο τις φιλοδοξίες του και την αυτοπεποίθησή του, η Αντουανέτα, ότι αυτό το κόμμα (για την μεγάλη ΝεοΔημοκρατική παράταξη ομιλώ!) θα γίνει δικό του μία μέρα!!!
Με τούτα και με εκείνα πορεύετε ο άνθρωπας, κάνοντας το απόλυτο τίποτα, και κατηγορώντας τους πάντες για τα χάλια που δημιουργεί όπου πατάει το ποδαράκι του. Έτσι σήμερα τον έχουμε Υπουργό Υγείας, όπου το έργο του λάμπει δια τις απουσίας του, από το πίνακα κατορθωμάτων αυτής της ικανότατης διακυβέρνησης. Και εκεί που η παντελής απουσία έργου, οδηγεί σε θάνατο πολλούς και διαφόρους περιμένοντας ένα ραντεβού, μας έκατσε και η γρίπη της χοιρινής, μοναδική ευκαιρία για έναν έξυπνο άνθρωπο που ένα πράγμα γνωρίζει καλά, το μέγεθος της βλακείας των συμπολιτών του!
Προσωπικά πιστεύω ότι παρακάλαγε τον θεό να του κάτσει ένα περιστατικό, ώστε να μπορέσει να κάνει συσκέψεις, διαγγέλματα στον Ελληνικό λαό, να μας ενημερώσει για τα εύσημα που παίρνουμε από τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας, για ποιο λόγο άραγε!! Άκου πράγματα δηλαδή! Μα τον άκουσα το πρωί στο ράδιο να κοκορεύεται για την τεράστια εθνική διπλωματική επιτυχία που είχαμε μας δώσανε τα εύσημα που ενημερώσαμε λεει γρήγορα. Ακόμα και ο Κύρτσος τον δούλευε για το πόσο εύκολα διαφημίζει το «τίποτα του».
Είναι από το πρωί σε εργασιακό πυρετό, τρέχει από εδώ τρέχει από εκεί, με μία κάμερα στο κατόπιν και το ναυτικό του μπλέιζερ ξεκούμπωτο, να δηλώνει εργασιακό οργασμό και κρίσιμη κατάσταση. Οχυρώνει τη χώρα ο μέγας, από την επέλαση μιας γρίπης που μόνο κάποιους βαριά άρρωστους έχει σκοτώσει προς το παρόν αν και έχει προσβάλει πολλούς.
Αλλά δεν του πάνε καλά τα πράγματα, δεν είναι καλή εποχή και έτσι δεν τσιμπάνε τα κανάλια, έχουν άλλα να ασχοληθούν οπότε δεν φαίνεται να του βγαίνει αυτή η επικοινωνιακή προπαγάνδα. Τζάμπα τρέχει ο μάγκας!
Το πως αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο ανεβασμένος στις δημοσκοπήσεις και παρουσιάζετε και ως επιλαχόν για την επόμενη μέρα, όταν φύγει ο καταλληλότερος, μόνο ένα πράγμα μπορεί να το δικαιολογήσει ...... «ζούμε ανάμεσά τους!!».
Αδέλφια είμαστε λίγοι, πρέπει να οργανωθούμε γιατί μια μέρα η βλακεία τους θα μας εξοντώσει.
Η μικρή Λόλα Εφούλα, μου ζήτησε να τις γράψω κινέζικα γιατί τα λατρεύει. Εγώ θα γράψω κανα δυό συνταγούλες σήμερα αλλά το να εφαρμόσεις τέτοιες κουζίνες προϋποθέτει ότι έχεις αγοράσει μία σειρά που μπιχλιμπίδια και συστατικά που μόνο σε τέτοιες συνταγές μπορείς να χρησιμοποιήσεις. Μην περιμένετε να κάνετε κινέζικο με ελαιόλαδο, ντομάτες και βασιλικό που βρίσκονται σε όλες τις Ελληνικές κουζίνες. Ούτε να περιμένετε ότι θα φτιάξετε τα πιο κάτω Ρυζομακάρονα με λαχανικά, δεν θα βάλετε την σάλτσα στρειδιών (γιατί και δεν την έχετε και τσιγκουνευτήκατε να την πάρετε) αντ΄ αυτού θα βάλετε ξυδάκι τοπ και θα έχετε το ίδιο αποτέλεσμα. Όχι δεν θα είναι το ίδιο. Λοιπόν αν αποφασίσετε να μαγειρέψετε κινέζικα κάποια βασικά πρέπει να αγοράσετε, για να μην σας πω ότι θέλετε και ένα καλό γουόκ γιατί αυτό που όλοι έχετε πάρει από το ΙΚΕΑ, δεν είναι καλό.
Ρυζομακάρονα με λαχανικά
250 γραμμάρια ρυζομακάρονα – προτιμήστε τα πλατιά που μοιάζουν με λαζανάκια
1 καρότο, καθαρισμένο και κομμένο σε λεπτά μπαστουνάκια
1 φλιτζάνι στρογγυλά φασολάκια βρασμένα αλ ντέντε και κομμένα σε μικρά κομματάκια
1 πιπεριά Φλωρίνης (φρέσκια) κομμένη σε λεπτά μπαστουνάκια
½ φλιτζάνι φύτρες σόγιας (από κονσέρβα αν δεν βρείτε φρέσκιες)
1 φλιτζάνι ψιλοκομμένο κινέζικο λάχανο
1 κουταλάκι του γλυκού τζίντζερ σε σκόνη
6 μέτρια λευκά μανιτάρια κομμένα σε φετούλες
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένες
1 κουταλιά της σούπας σάλτσα στρειδιών (oyster sauce)
2 κουταλιές της σούπας σάλτσα σόγιας
1 κουταλάκι του γλυκού καστανή ζάχαρη
4 κουταλιές της σούπας σογιέλαιο (άντε βάλτε ελαιόλαδα αν δεν έχετε)
Βάλτε το γουόκ να κάψει. Αν δεν έχετε γουόκ και ένα βαθύ αντικολλητικό τηγάνι κάνει. Βράστε σε μπόλικο νερό τα ρυζομακάρονα, σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου, σουρώστε τα και κρατήστε μία κουτάλα από το ζωμό τους. Αφού κάψει ικανοποιητικά το γουόκ, προσθέστε το λάδι και το σκόρδο όπου και το σοτάρουμε για λίγο και προσθέτουμε τα μανιτάρια, τη πιπεριά, το καρότο, τα φασολάκια, και τα ανακατεύουμε με μία ξύλινη κουτάλα για 8 λεπτά περίπου. Στη συνέχεια προσθέτουμε τη σάλτσα σόγιας, τη σάλτσα στρειδιών (oyster sauce), και τη ζάχαρη. Προσθέτουμε και το ζωμό που κρατήσαμε από τα μακαρόνια, τις φύτρες σόγιας το λάχανο, το τζίτζερ, και τα βρασμένα ρυζομακάρονα και τα μαγειρεύουμε ακόμη για 3 λεπτά. Σερβίρετε ζεστό, αλλιώς λασπώνει.
Μοσχάρι Σιτσουάν με μπαμπού και αμύγδαλα
750 γραμμάρια μοσχάρι ψιλοκομμένο σε λωρίδες (υπάρχει έτοιμο στα σούπερ μάρκετ)
2 σκελίδες σκόρδου λιωμένες
1 μεγάλο κρεμμύδι κομμένο σε λεπτές φέτες
½ φλιτζάνι μπαμπού από κονσέρβα
½ φλιτζάνι αμύγδαλα λευκά ολόκληρα
1 μικρή πιπερίτσα τσίλι ξερή, θρυμματισμένη
1 κουταλιά της σούπας φρέσκο τζίντζερ τριμμένο
2 κουταλιές της σούπας σάλτσα σόγιας
2 κουταλιές της σούπας σάκε (ή λευκό κρασί)
1 κουταλιά της σούπας κόρν φλάουερ, διαλυμένη σε 3 κουταλιές της σούπας νερό
2 φρέσκα κρεμμυδάκια κομμένα σε ροδέλες
2 κουταλιές της σούπας σογιέλαιο ή ελαιόλαδο.
Βάζετε το γουοκ να κάψει. Αφού ζεσταθεί καλά προσθέτετε το μισό λάδι και το μισό κρέας μαζί και το σοτάρετε σε δυνατή φωτιά ανακατεύοντας συνέχεια. Μόλις πάρει χρώμα προσθέτουμε και το υπόλοιπο κρέας και το σοτάρουμε και αυτό καλά μέχρι να γίνει σχεδόν. Βγάζουμε το κρέας και το βάζουμε σε ένα πιάτο. Προσθέτουμε το υπόλοιπο λάδι στο τηγάνι, το αφήνουμε να ζεσταθεί καλά και σοτάρουμε σε αυτό το σκόρδο, το τζίντζερ, και την πιπεριά ανακατεύοντας συνέχεια με μία ξύλινη κουτάλα. Προσθέτουμε και το κρεμμύδι και τα αμύγδαλα και τα σοτάρουμε και αυτά. Τέλος βάζουμε το μπαμπού στραγγισμένο και τα ανακατεύουμε όλα μαζί. Προσθέτουμε το σάκε, τη σόγια και το νερό με το κορν φλάουερ και ανακατεύουμε καλά να δέσει η σάλτσα. Βάζουμε και το κρέας και τα ανακατεύουμε καλά, μαγειρεύοντας για 1 λεπτό ακόμα. Σερβίρουμε σε πιατέλα συνοδεύοντας με αχνιστό μπασμάτι γαρνίροντας με τα κρεμμυδάκια.
Δευτέρα 18 Μαΐου 2009
Βεζούβιος και άλλα
Ακούς Βεζούβιο και τρέμουν τα πόδια σου! Ηφαίστειο μεγάλο και τρανό υποτίθεται, με εκρήξεις και άλλα τέτοια φαντασμαγορικά, ήχος και φως που λένε. Μπούρδες, είναι αυτά, ένα βουνό είναι σαν τον Υμηττό ένα πράγμα, με τον κρατήρα στην κορυφή. Μπορεί κάποτε να ήταν ήχος και φως, τότε... την εποχή που η Πομπηία ήταν πόλη, τώρα όμως είναι μία βρώμα και δυσωδία με πάμπολλα σκουπίδια πεταμένα ολούθε, και με μία τρύπα στην κορυφή, που μάλλον για τεστ κοπώσεως φέρνει.
Όσο σε ανεβάζει στην κορυφή το λεωφορείο, δύο πράγματα έχεις να θαυμάσεις, τα ποτάμια «λάβας» που κατέβηκαν κάποτε από τον κρατήρα και έπνιξαν την ναπολιτάνικη πεδιάδα,
και φυσικά τα πτώματα. Μας πήρε 2,5 ώρες να τα εντοπίσουμε και έτσι μαυρίσαμε λιγάκι και στον ήλιο, ωραία ήτανε!
Το ωραιότερο μέρος του ταξιδιού ήταν το Ποζιτάνο, αυτή η θέα του χωριού από ψηλά είναι συγκλονιστική.
Σε όλους άρεσε πάρα πολύ, αν και σε έμενα για άγνωστους λόγους μου άρεσε το Αμάλφι περισσότερο. 
Υπέροχο ήταν επίσης και το Σορέντο και γενικά, πέραν της γκρίνιας, όλη αυτή η περιοχή έξω από την Νάπολη είναι καταπληκτική και αξίζει πραγματικά τον κόπο να πάει κάποιος.
Ποιος είναι ο κόπος; μα φυσικά οι μετακινήσεις. Υπάρχει ένα χαοτικό σύστημα με τρένα, λεωφορεία, και καραβάκια, που πάνε από σχεδόν παντού σε σχεδόν παντού και το να προσπαθήσεις να το καταλάβεις, και να προγραμματίσεις κάτι βατό και όχι εξωφρενικό ώστε να δεις τα περισσότερα σε 2-3 μέρες, και μάλιστα αν δεν μιλάς Ιταλικά, είναι κάτι ανάλογο με την κβαντική θεωρία για 12-χρονα. Έτσι και εμείς πήραμε το τρένο μέχρι το Σορέντο και προσπαθήσαμε να γυρίσουμε την περιοχή με λεωφορεία χωρίς όμως να είμαστε σίγουροι ότι κάναμε το βέλτιστο από πλευράς χρόνου και χρημάτων, πάντως καταφέραμε και είδαμε πολλά αν και λίγο σύντομα.
Το να οδηγήσεις σε αυτούς τους στενούς δρόμους με γκρεμίδια γύρω τριγύρω και πουλματζίδες που πήγαιναν σαν τρελοί, δεν ενδείκνυται και ήταν προφανές ότι όσοι τουρίστες το τολμούσαν είχαν ασπρίσει οι άνθρωποι από το φόβο τους, ερχόμενοι αντιμέτωποι με τεράστια πούλμαν σε κάθε βουβή στροφή αυτής της καρμανιόλας. Εμείς κύριοι, χαρήκαμε την απίστευτη βρώμα του τρένου, και τη ζαλάδα του πούλμαν, αλλά επιβιώσαμε!
Αυτά τα ωραία, από το ταξίδι τούτο, ήταν απ΄ ότι καταλάβατε υπέροχο, να πάτε και εσείς, εμείς έχουμε ήδη αποφασίσει να το επαναλάβουμε!
Να σας γράψω λεω κανένα φαγάκι Ιταλικό σήμερα, έτσι για να τιμήσω την κουζίνα πόβερα της νότιας Ιταλίας.
Πένες με μελιτζάνες, στο χαρτί
Όσο σε ανεβάζει στην κορυφή το λεωφορείο, δύο πράγματα έχεις να θαυμάσεις, τα ποτάμια «λάβας» που κατέβηκαν κάποτε από τον κρατήρα και έπνιξαν την ναπολιτάνικη πεδιάδα,
και τα σκουπίδια γύρω τριγύρω. Α! Και κάτι ξεχαρβαλωμένες πινακίδες που σε πληροφορούσαν ότι είναι Εθνικό πάρκο και άλλα τέτοια σαχλά!
Στην παρέα υπήρχε μεγάλη προσμονή να δούμε το 2ον πιο φοβικό ηφαίστειο της Ευρώπης, αν και εμείς που είχαμε πάει στην Νίσυρο πέρσι απλά αναρωτιόμασταν αν θα είναι πιο εντυπωσιακός κρατήρας από τον Πολυβώτη. Και δεν ήτανε! Το μυρίστηκα το πράγμα και μιας και δεν είμαι στην κατάλληλη ηλικία για έμφραγμα, δεν σκαρφάλωσα στην κορυφή, και πολύ καλά έκανα δηλαδή. Οι άλλοι όμως που πήγανε το χάρηκαν και μπράβο τους, κάνανε και τη γυμναστική τους (20 λεπτά ανηφοριά ήταν δηλαδή τίποτα το φοβερό, αλλά για εμένα είναι τεστ κοπώσεως) όλα καλά.
Εντυπωσιασμένοι από τη διαδρομή της λάβας, πήγαμε στην Πομπηία. Κάναμε χοντρό γέλιο βέβαια, γιατί είναι μία πολύ μεγάλη πόλη που θες ένα 4-ωρο να την γυρίσεις. Εμείς τσιγκουνευτήκαμε να αγοράσουμε οδηγό και προσπαθούσαμε να βρούμε τον δρόμο μας σε ένα τεράστιο λαβύρινθο – γιατί αυτό ήταν ουσιαστικά – έχοντας μόνο ένα μάλλον κακό χάρτη της πόλης και τον τουριστικό οδηγό που έλεγε να δούμε αυτά και εκείνα.
Στην παρέα υπήρχε μεγάλη προσμονή να δούμε το 2ον πιο φοβικό ηφαίστειο της Ευρώπης, αν και εμείς που είχαμε πάει στην Νίσυρο πέρσι απλά αναρωτιόμασταν αν θα είναι πιο εντυπωσιακός κρατήρας από τον Πολυβώτη. Και δεν ήτανε! Το μυρίστηκα το πράγμα και μιας και δεν είμαι στην κατάλληλη ηλικία για έμφραγμα, δεν σκαρφάλωσα στην κορυφή, και πολύ καλά έκανα δηλαδή. Οι άλλοι όμως που πήγανε το χάρηκαν και μπράβο τους, κάνανε και τη γυμναστική τους (20 λεπτά ανηφοριά ήταν δηλαδή τίποτα το φοβερό, αλλά για εμένα είναι τεστ κοπώσεως) όλα καλά.
Εντυπωσιασμένοι από τη διαδρομή της λάβας, πήγαμε στην Πομπηία. Κάναμε χοντρό γέλιο βέβαια, γιατί είναι μία πολύ μεγάλη πόλη που θες ένα 4-ωρο να την γυρίσεις. Εμείς τσιγκουνευτήκαμε να αγοράσουμε οδηγό και προσπαθούσαμε να βρούμε τον δρόμο μας σε ένα τεράστιο λαβύρινθο – γιατί αυτό ήταν ουσιαστικά – έχοντας μόνο ένα μάλλον κακό χάρτη της πόλης και τον τουριστικό οδηγό που έλεγε να δούμε αυτά και εκείνα.
Από την πρώτη στιγμή εμείς θέλαμε να δούμε 2 και μόνο πράγματα, το σπίτι-μπουρδέλο με τις γνωστές τοιχογραφίες
και φυσικά τα πτώματα. Μας πήρε 2,5 ώρες να τα εντοπίσουμε και έτσι μαυρίσαμε λιγάκι και στον ήλιο, ωραία ήτανε! Πήγαμε και στο Κάπρι. Αρχικά η εντύπωση ήταν ... «θύμισε μου γιατί είναι γνωστό ...», αλλά μάλλον το αδικεί αυτή η έκφραση. Είναι ένα όμορφο μικρό νησάκι σαν τα πολλά δικά μας κυκλαδίτικα νησιά, καταπράσινο με τα δύο του χωριά να κρέμονται σαν σταφύλια από ψηλά.
Τα στενά σοκάκια μοσχομύριζαν λουλούδια από τις αυλές. Και βίλες, πολλές βίλες, πανάκριβες βίλες, κοσμικών και πλουσίων που μάλλον έχουν δώσει στο νησάκι το γνωστό του κοσμοπολίτικο αέρα. Ωραίο μεν αλλά έχω δει και πολύ καλύτερα δε! Εκεί λοιπόν υπάρχει και μία «μαγική σπηλιά». Πασίγνωστη παγκόσμια η Μπλού Γκρότο, είναι μάστ να πας μόλις πατήσεις το πόδι σου. Και μάλλον πάνε όλοι, τελικά. Είχα ψηθεί να πάω έτσι και αλλιώς, έτσι με το που φτάσαμε και εντοπίσαμε τα βαρκάκια που σε πάνε, έσπευσα να κλείσω. Οι άλλοι δεν ήταν και πολύ φανατικοί ήταν και πολύ ακριβό το εισιτήριο (μας πήγε 22 το άτομο!), αλλά με το πες πες ψήθηκαν και αυτοί.
Είναι μία μικρή σπηλιά σε ένα κάθετο βράχο, όπου από το πολύ μικρό άνοιγμά της μπαίνει ο ήλιος και έτσι αλλάζει το χρώμα των νερών, κάνοντάς να δείχνουν υπερφυσικά! Ωραία μέχρι εδώ, αλλά .... μέσα στην σπηλιά έμενες 22 δευτερόλεπτα, και όλο αυτό το εκμεταλλευότανε σαφέστατα η μαφία, έχοντας στην είσοδο της σπηλιάς, μία αγκυροβολημένη βάρκα με 3 χοντρούς τύπους, που σου έκοβαν κάτι σαν εισιτήριο και έπρεπε να δώσεις και μπουρμπουάρ στον «χοντρό γονδολιέρη» γιατί μπορεί και να σε πέταγε μέσα και να σε έτρωγαν τα σκυλόψαρα!! Ωραία πράγματα σας λεω, έδωσα μόνο 2 ευρώ (πέραν των 22 που είχα ήδη δώσει, έτσι..) στον χοντρό, επικαλούμενη την κρίση! και αυτός ίσα που μας έβαλε μέσα, ούτε ιστορίες δεν μας είπε, όπως έκανε ο άλλος στο υπόλοιπο της παρέας, που από τον φόβο τους του έδωσε 10-ευρώ, και τους «περιποιήθηκε». Σαφέστατα μούφα η μπλού γκρότο, αλλά τι να κάνουμε έπρεπε να το δούμε και αυτό.
Είναι μία μικρή σπηλιά σε ένα κάθετο βράχο, όπου από το πολύ μικρό άνοιγμά της μπαίνει ο ήλιος και έτσι αλλάζει το χρώμα των νερών, κάνοντάς να δείχνουν υπερφυσικά! Ωραία μέχρι εδώ, αλλά .... μέσα στην σπηλιά έμενες 22 δευτερόλεπτα, και όλο αυτό το εκμεταλλευότανε σαφέστατα η μαφία, έχοντας στην είσοδο της σπηλιάς, μία αγκυροβολημένη βάρκα με 3 χοντρούς τύπους, που σου έκοβαν κάτι σαν εισιτήριο και έπρεπε να δώσεις και μπουρμπουάρ στον «χοντρό γονδολιέρη» γιατί μπορεί και να σε πέταγε μέσα και να σε έτρωγαν τα σκυλόψαρα!! Ωραία πράγματα σας λεω, έδωσα μόνο 2 ευρώ (πέραν των 22 που είχα ήδη δώσει, έτσι..) στον χοντρό, επικαλούμενη την κρίση! και αυτός ίσα που μας έβαλε μέσα, ούτε ιστορίες δεν μας είπε, όπως έκανε ο άλλος στο υπόλοιπο της παρέας, που από τον φόβο τους του έδωσε 10-ευρώ, και τους «περιποιήθηκε». Σαφέστατα μούφα η μπλού γκρότο, αλλά τι να κάνουμε έπρεπε να το δούμε και αυτό.
Το ωραιότερο μέρος του ταξιδιού ήταν το Ποζιτάνο, αυτή η θέα του χωριού από ψηλά είναι συγκλονιστική.
Σε όλους άρεσε πάρα πολύ, αν και σε έμενα για άγνωστους λόγους μου άρεσε το Αμάλφι περισσότερο. Υπέροχο ήταν επίσης και το Σορέντο και γενικά, πέραν της γκρίνιας, όλη αυτή η περιοχή έξω από την Νάπολη είναι καταπληκτική και αξίζει πραγματικά τον κόπο να πάει κάποιος.Ποιος είναι ο κόπος; μα φυσικά οι μετακινήσεις. Υπάρχει ένα χαοτικό σύστημα με τρένα, λεωφορεία, και καραβάκια, που πάνε από σχεδόν παντού σε σχεδόν παντού και το να προσπαθήσεις να το καταλάβεις, και να προγραμματίσεις κάτι βατό και όχι εξωφρενικό ώστε να δεις τα περισσότερα σε 2-3 μέρες, και μάλιστα αν δεν μιλάς Ιταλικά, είναι κάτι ανάλογο με την κβαντική θεωρία για 12-χρονα. Έτσι και εμείς πήραμε το τρένο μέχρι το Σορέντο και προσπαθήσαμε να γυρίσουμε την περιοχή με λεωφορεία χωρίς όμως να είμαστε σίγουροι ότι κάναμε το βέλτιστο από πλευράς χρόνου και χρημάτων, πάντως καταφέραμε και είδαμε πολλά αν και λίγο σύντομα.
Το να οδηγήσεις σε αυτούς τους στενούς δρόμους με γκρεμίδια γύρω τριγύρω και πουλματζίδες που πήγαιναν σαν τρελοί, δεν ενδείκνυται και ήταν προφανές ότι όσοι τουρίστες το τολμούσαν είχαν ασπρίσει οι άνθρωποι από το φόβο τους, ερχόμενοι αντιμέτωποι με τεράστια πούλμαν σε κάθε βουβή στροφή αυτής της καρμανιόλας. Εμείς κύριοι, χαρήκαμε την απίστευτη βρώμα του τρένου, και τη ζαλάδα του πούλμαν, αλλά επιβιώσαμε!
Αυτά τα ωραία, από το ταξίδι τούτο, ήταν απ΄ ότι καταλάβατε υπέροχο, να πάτε και εσείς, εμείς έχουμε ήδη αποφασίσει να το επαναλάβουμε!
Να σας γράψω λεω κανένα φαγάκι Ιταλικό σήμερα, έτσι για να τιμήσω την κουζίνα πόβερα της νότιας Ιταλίας.
Πένες με μελιτζάνες, στο χαρτί
½ κιλό πένες
ελαιόλαδο κατά το δοκούν
2 σκελίδες σκόρδου ψιλοκομμένες
1 κονσέρβα ντοματακια κονκασέ
15 ντοματίνια
1 κουταλάκι ζάχαρη
2 μέτριες μελιτζάνες σε κυβάκια
1 μικρό ματσάκι φρέσκο βασιλικό
1 φλιτζάνι τριμμένη παρμεζάνα
2 μπάλες μοτσαρέλα σε κυβάκια
αλάτι και πιπέρι
Βράζουμε τις πένες στον μισό χρόνο απ’ όσο λέει το πακέτο. Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 200 βαθμούς, αέρα. Σε ένα τηγάνι σοτάρουμε σε λίγο ελαιόλαδο το σκόρδο μέχρι να μαλακώσει και προσθέτουμε το κονκασέ, τη ζάχαρη και λίγο αλάτι. Ανακατεύουμε για 10 λεπτά σε δυνατή φωτιά να δέσει η σάλτσα και ύστερα ρίχνουμε και τα ντοματίνια ολόκληρα. Τα μαγειρεύουμε για 2-3 λεπτά με τη σάλτσα, προσθέτουμε τον βασιλικό χοντροκομμένο και κατεβάζουμε τη σάλτσα από τη φωτιά. Σε ένα άλλο τηγάνι σοτάρουμε σε ελαιόλαδο τα κυβάκια της μελιτζάνας, ανακατεύοντας συνεχώς σε δυνατή φωτιά ώσπου να μαλακώσουν. Παίρνουμε ένα βαθύ πυρέξ, κόβουμε 3 μεγάλα κομμάτια λαδόκολλας διπλάσια από το μέγεθος πυρέξ, και τα βάζουμε το ένα πάνω στο άλλο μέσα στο πυρέξ, έχοντας ένα μέρος του χαρτιού να προεξέχει. Βάζουμε μέσα τις πένες, τα τυριά, τη σάλτσα, τις μελιτζάνες και μπόλικο πιπέρι. Ανακατεύουμε απαλά και κλείνουμε καλά την επιφάνεια με το χαρτί που περισσεύει. Αν το σκεύος έχει καπάκι, ακόμα καλύτερα να το καπακώσουμε. Το ψήνουμε για 30 λεπτά, μέχρι να λιώσουν τα τυριά.
Βράζουμε τις πένες στον μισό χρόνο απ’ όσο λέει το πακέτο. Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 200 βαθμούς, αέρα. Σε ένα τηγάνι σοτάρουμε σε λίγο ελαιόλαδο το σκόρδο μέχρι να μαλακώσει και προσθέτουμε το κονκασέ, τη ζάχαρη και λίγο αλάτι. Ανακατεύουμε για 10 λεπτά σε δυνατή φωτιά να δέσει η σάλτσα και ύστερα ρίχνουμε και τα ντοματίνια ολόκληρα. Τα μαγειρεύουμε για 2-3 λεπτά με τη σάλτσα, προσθέτουμε τον βασιλικό χοντροκομμένο και κατεβάζουμε τη σάλτσα από τη φωτιά. Σε ένα άλλο τηγάνι σοτάρουμε σε ελαιόλαδο τα κυβάκια της μελιτζάνας, ανακατεύοντας συνεχώς σε δυνατή φωτιά ώσπου να μαλακώσουν. Παίρνουμε ένα βαθύ πυρέξ, κόβουμε 3 μεγάλα κομμάτια λαδόκολλας διπλάσια από το μέγεθος πυρέξ, και τα βάζουμε το ένα πάνω στο άλλο μέσα στο πυρέξ, έχοντας ένα μέρος του χαρτιού να προεξέχει. Βάζουμε μέσα τις πένες, τα τυριά, τη σάλτσα, τις μελιτζάνες και μπόλικο πιπέρι. Ανακατεύουμε απαλά και κλείνουμε καλά την επιφάνεια με το χαρτί που περισσεύει. Αν το σκεύος έχει καπάκι, ακόμα καλύτερα να το καπακώσουμε. Το ψήνουμε για 30 λεπτά, μέχρι να λιώσουν τα τυριά.
Τετάρτη 13 Μαΐου 2009
ΤΟ ταξίδι
Είναι μέρος του σαβουάρ βιβρ να σε ρωτάνε όλοι πως πέρασες, όταν γυρνάς από ένα ταξίδι. Και βέβαια είναι αυτονόητο ότι πέρασες καλά, ή ότι τέλος πάντων λες σε όλους ότι πέρασες καλά. Για το συγκεκριμένο ταξίδι όμως, δεν θα σας πω ότι πέρασα καλά, ακολουθώντας αυτά τα κλισέ, θα σας πω ότι πέρασα υπέροχα και φανταστικά γιατί έτσι είναι!!!
Η Νάπολη είναι μία πόλη που μόνο Ευρώπη δεν σου θυμίζει. Έχει βέβαια τη φήμη της, μίας και είναι η πρωτεύουσα του Ιταλικού Νότου, κατά κανόνα φτωχού Νότου, αλλά έχει και την Μαφία της, την αλέγκρο ιδιοσυγκρασία της, και πολλά άλλα που την κάνουν να είναι πολύ κοντά σε αυτό που εμείς οι Έλληνες πιστεύουμε ότι είναι οι Ιταλοί. Όταν λέμε ότι μοιάζουμε, μάλλον εννοούμε ότι μοιάζουμε με τους Ναπολιτάνους και όχι με τους ψωνισμένους πλούσιους του Ιταλικού Βορά. Αυτό το ούνα φάτσα ούνα ράτσα, δεν αφορά στους Αθηναίους και στους Μιλανέζους αλλά στους Ναπολιτάνους και στον μικρομεσαίο Έλληνα «μπαγάσα».
Η Νάπολη είναι μία πόλη που μόνο Ευρώπη δεν σου θυμίζει. Έχει βέβαια τη φήμη της, μίας και είναι η πρωτεύουσα του Ιταλικού Νότου, κατά κανόνα φτωχού Νότου, αλλά έχει και την Μαφία της, την αλέγκρο ιδιοσυγκρασία της, και πολλά άλλα που την κάνουν να είναι πολύ κοντά σε αυτό που εμείς οι Έλληνες πιστεύουμε ότι είναι οι Ιταλοί. Όταν λέμε ότι μοιάζουμε, μάλλον εννοούμε ότι μοιάζουμε με τους Ναπολιτάνους και όχι με τους ψωνισμένους πλούσιους του Ιταλικού Βορά. Αυτό το ούνα φάτσα ούνα ράτσα, δεν αφορά στους Αθηναίους και στους Μιλανέζους αλλά στους Ναπολιτάνους και στον μικρομεσαίο Έλληνα «μπαγάσα».
Αν και είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ιταλίας με 1,8 εκατ. κατοίκους μέσα στην πόλη και γύρο στα 4 εκατ. μαζί με τα περίχωρα, το αεροδρόμιό της είναι ένα μικρό αεροδρόμιο ελληνικής επαρχιακής πόλης. Η αίσθηση ότι δεν είσαι σε «πολιτισμένο» (βαριά η έκφραση αλλά μάλλον έτσι είναι) μέρος σε κυριεύει από την προσγείωση. Τα πάντα γύρω σου είναι σαραβαλιασμένα και βρώμικα.
Βρώμα, απίστευτη βρώμα, σιχαίνεσαι να περπατήσεις στο δρόμο. Η Αθήνα, το κέντρο της Αθήνας, είναι αποστειρωμένο νοσοκομείο μπροστά στη βρώμα και δυσωδία αυτής της πόλης. Είχαμε όλοι από την παρέα ακούσει για τον σωρό των σκουπιδιών που είχε μαζευτεί στη πόλη πρόσφατα, για μία κόμπλα που είχε γίνει με την Μαφία που διαχειρίζεται τα σκουπίδια, αλλά νομίζαμε ότι αυτό είχε λήξει και η πόλη είχε μπει στους κανονικούς της ρυθμούς. Όλοι αναρωτιόμασταν τι κατάσταση επικρατούσε τότε που η πόλη δεν καθαριζότανε και δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Σκουπίδια παντού! Και δεν μιλάω για τα απορρίμματα που μπαίνουν στους σκουπιδοτενεκέδες και περνάει ένας σκουπιδιάρικο και τα μαζεύει, αυτά τα περιμένεις λίγο ως πολύ, μιλάμε για άπειρα σκουπίδια παντού, στο δρόμο, στα πεζοδρόμια, στα χωράφια, στα μνημεία, κουτιά, πλαστικά μπουκάλια, σακούλες, χαρτιά, τα πάντα χάμω, μόνο χάμω. Κάποια στιγμή παρατηρήσαμε ότι δεν υπήρχαν σκουπιδοτενεκέδες, ή τέλος πάντων δεν υπήρχαν αρκετοί, για αυτό όλα τα πετάγανε χάμω!
Αλλά δεν ήταν μόνο τα σκουπίδια που μας έκαναν εντύπωση, τα πάντα ήταν υπό εγκατάλειψη, ελάχιστα ήταν τα ανακαινισμένα κτίρια, ελάχιστα ήταν και τα υποφερτά πεζοδρόμια, ελάχιστες ήταν οι σύγχρονες εγκαταστάσεις. Σε μία τόσο παλιά πόλη – μας έλεγαν και μας ξανάλεγαν ότι την πόλη ίδρυσαν οι Έλληνες, ως Νέα Πόλη – ο χρόνος έμοιαζε να σταμάτησε τη δεκαετία του ’70. Δεν είδαμε ούτε ένα νέο κτίριο! Και φανταστείτε τις πολυκατοικίες του 18ου και 19ου αιώνα, με ελάχιστες επιδιορθώσεις να κατοικούνται ακόμα και σήμερα, στο κέντρο της παλιάς πόλης, και παραδίπλα τα ακαλαίσθητα κτίρια του ’70 όπου ούτε ένα χέρι μπογιά δεν τα έχουν περάσει από τότε.
Η πόλη έχει πολλά μνημεία που εμείς τα είδαμε εν τάχη, με το Χοπ ιν – Χοπ ουτ, μιας και η επιλογή μας ήταν να δούμε τη περιοχή γύρω από την πόλη με τα ωραία χωριά και τα πολλά αξιοθέατα. Παρ’ όλα αυτά όμως, αν κάποιος από εσάς αποφασίσει να πάει στη Νάπολη, πιστεύω ότι πρέπει να αφιερώσει 2 μέρες να την δει την πόλη, γιατί πραγματικά είναι πολύ μα πολύ διαφορετική από όποια άλλη Ευρωπαϊκή πόλη έχω δει, και βέβαια αυτό από μόνο του την κάνει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα από τουριστικής άποψης.
Το να περπατάς μέσα στη πόλη, είναι ένας μεγάλος εφιάλτης και βέβαια αυτή είναι η επόμενη διαπίστωσή μας. Ολοι οι πεζοί στη Νάπολη, έχουν τάσεις αυτοκτονίας! Να οδηγήσεις στη Νάπολη είναι αδύνατον, απλά αδύνατον. Και αυτό το λεω εγώ που είναι και καλή οδηγός, που δεν έχω κωλώσει πουθενά, που έχω τεράστια αυτοπεποίθηση στην οδήγηση και που τέλος πάντων στο προηγούμενό μου ταξίδι στην πόλη (πριν 8 χρόνια περίπου) είχα οδηγήσει εκεί. Δεν υπάρχουν υποδομές, οι δρόμοι είναι μικροί και στενοί, παρκάρουν παντού μιας και δεν υπάρχουν πάρκινγκ, και βέβαια φτιάχνουν το και μετρό στο κέντρο με αποτέλεσμα να επικρατεί τέτοιο χάος που δεν έχω δει ούτε στη Κωνσταντινούπολη, ούτε πουθενά αλλού. Κανόνες οδικής συμπεριφοράς δεν υπάρχουν, είναι κόκκινο για παράδειγμα και έτσι πρέπει να σταματήσεις, ..., μπούρδες αυτά είναι για όσους δεν ξέρουν να οδηγούν! Στοπ μπορεί και να υπήρχαν αλλά δεν έχει σημασία κανένας δεν σταματάει πουθενά, η βασική αρχή είναι, τσουλάς και χώνεσαι όπου χωράς, μέσα σε απίστευτη κίνηση, κορνάροντας. Κορνάρουν συνέχεια, συνέχεια, ακόμα και χωρίς κανένα λόγο, δεν κορνάρουν για να προειδοποιήσουν για κάποιο μελλούμενο, απλά κορνάρουν με την συχνότητα που αλλάζουν ταχύτητες. Και εκατομμύρια βεσπάκια, να χώνονται να σε προσπερνούν, να σε αποπροσανατολίζουν και να κορνάρουν και αυτά. Προτεραιότητα δεν υπάρχει, ο πιο θρασύς προχωράει, ο δειλός, μπορεί να μείνει στο ίδιο σημείο μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Δεν είδαμε κανένα τροχονόμο, κανένα να κόβει κλήσεις σε όλους αυτούς που σταμάταγαν, χωρίς αλάρμ και χωρίς λόγο, στη μέση του δρόμου. Το απόλυτο χάος! Που όμως δούλευε! Και αυτό είναι το περίεργο, κανείς δεν μάλωνε με κανένα, κανείς δεν τσαντιζότανε που δεν του παραχωρήθηκε προτεραιότητα, που τον κλείσανε, που του χωθήκανε, τίποτα. Απόλυτη ηρεμία και αφασία μέσα στο χάος και στα κορναρίσματα, όταν σε αντίστοιχη περίπτωση στην Αθήνα θα είχε γίνει της πουτάνας, θα χυνότανε αίμα!!
Βέβαια εκεί έχουν άλλους πολύ πιο σοβαρούς λόγους να σφαχτούνε από το οδήγημα. Το τελευταίο βράδυ έγινε ένα ωραιότατα μαχαίρωμα μπροστά στο ξενοδοχείο μας, την ώρα που εμείς γυρίζαμε το βραδινό μας. Ωραία πράγματα, μαχαιρώσανε έναν τύπο ωραία ωραία, ούτε φασαρία ούτε τίποτα, ήρθε μετά από λίγο ένα ασθενοφόρο, τον μάζεψε τον άνθρωπο, πέρασε και ένα περιπολικό έριξε μία ματιά γύρω τριγύρω, και ούτε γάτα ούτε ζημία. Όχι όπως εδώ που ούτε ένα σφάξιμο δεν μπορείς να κάνεις με την ησυχία σου, πλακώνουν αστυνομίες, κανάλια, ανακριτές, και άλλοι άσχετοι.
Αυτά για την Νάπολη, μπορεί να σας ακούγονται γραφικά, αλλά αν κάποιος έχει πάει στις βασικές πόλεις του Ευρωπαϊκού Βορά, έχει δει τα πλούτη και τα μνημεία, και τον «πολιτισμό», τότε σίγουρα πρέπει να δει τον Νότο της Ευρώπης, τον «πολιτισμό» του Νότου, με την φτώχια του, και την ανοιχτή του καρδιά, με την φασαρία του και την ζωντάνια του! Για να μην σας πω για τα φαγιά του !!! εκεί θα πάθετε.
Δεν έχω άλλο χρόνο σήμερα. Αύριο και μεθαύριο τα υπόλοιπα, για την εκτός Νάπολης περιοχή και την περιήγησή μας εκεί.
(δειτε αυτή τη φωτυογραφία, αυτο το κατάστημα EURO PORTE, εχει αυτές τις 2 πόρτες εκεί τοποθετημένες που δεν οδηγούν πουθενά, εκτός από πόρτες όμως πουλάει και παπούτσια!!)Πέμπτη 7 Μαΐου 2009
Μπονανότε α Νάπολη
Σήμερα, σε κανα 2-ωρο, φεύγουμε για Νάπολη. Μεγάλη παρέα, θα είμαστε 7, όλοι μαζί. Έτσι δεν έχω χρόνο ούτε για συνταγές, ούτε για ιστορίες. Θα έχω όμως πάρα πολλές ιστορίες από την Τετάρτη που θα γυρίσω. Υποψιάζομαι ότι θα έχω αστείες ιστορίες, γιατί τα μέρη που θα πάμε, είναι μεν τουριστικά, αλλά όχι από αυτά που πάνε τα ελληνικά γρουπς εύκολα. Έτσι έχουμε και λέμε, Νάπολη, Βεζούβιο, Πομπηία, Ερκουλάνουμ, Κάπρι, Αμάλφι, Ποζιτάνο, Ραβέλο, Σορέντο....και ότι άλλο βρούμε στο δρόμο μας. Τώρα πως θα τα κάνουμε όλα αυτά, δεν ξέρω, δεν έχουμε αποφασίσει. Είπαμε πάμε εκεί και βλέπουμε .... έτσι χύμα στο κύμα .... Ωραία πράγματα!
Τρίτη 5 Μαΐου 2009
Μπάλα
Αυτό το τριήμερο είχαμε πολύ μα πάρα πολύ μπάλα. Έπαθα οβερντοουζ που λένε! Μπάλα την Παρασκευή, μπάλα το Σάββατο, μπάλα την Κυριακή, ζαλίστηκα! Την Παρασκευή, μαγείρευα το βράδυ και έτσι δεν τον είδα όλο τον αγώνα. Είχα και τη σιγουριά ότι θα κερδίσει η Παναθα, δεν έδωσα και πολύ σημασία.
Το Σάββατο όμως, μαζευτήκαμε φίλοι σπίτι να δούμε τον Τελικό Κυπέλλου στο Ποδόσφαιρο. Οι περισσότεροι ήμασταν με την ΑΕΚ, μίας και οι Παναθηναϊκοί δεν ήθελαν να γίνει «νταμπλούχος» για άλλη μία φορά ο Ολυμπιακός. Είδατε πως έχω εντρυφήσει στο θέμα και παίζω την ορολογία στα δάχτυλα; Αλλά υπήρχαν και δύο Ολυμπιακοί, έτσι για να υπάρχει ατμόσφαιρα.
Όπως σας έχω εξηγήσει η σχέση μου με το ποδόσφαιρό είναι πολύ κακή. Επίσης όταν έχω κόσμο σπίτι και έχω και τραπέζι και είναι και οι φίλες μου εκεί, μου αρέσει να μιλάμε λιγάκι, γυναικεία πράγματα, παρά να βλέπω 22 μαντραχαλέους να τρέχουν πάνω κάτω. Βάλαμε λοιπόν τα αγοράκια στον καναπέ, στην ευθεία της τηλεόρασης και κάτσαμε περιμετρικά οι άσχετοι και πιάσαμε την κουβέντα. Λογικά θα έμπαιναν 1-2 γκολ, ελπίζαμε από την ΑΕΚ και όλα καλά, όλα ανθηρά. Θα συνεχίζαμε την κουβεντούλα μας και θα αφήναμε τα αγοράκια μας, να βλέπουν και να σχολιάζουν χαλαρά τον αγώνα.
Λάθος μέγα!!! Κάθε 3 λεπτά για την ακρίβεια, πετάγονταν από τον καναπέ φωνάζοντας «γκόοοοοοοοοοολ»! Στην αρχή υπέθεσα ότι ήταν ένα καλό παιχνίδι με πολλά τέρματα. Από ένα σημείο όμως και μετά, γκολ στο γκολ, κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Γιατί ένα, δύο, άντε τρία αναμενόμενα είναι, αλλά το Σάββατο το βράδυ μπήκαν 37 γκολ, αν δεν κάνω λάθος. Στο τέλος βαρέθηκαν να πετάγονται από τον καναπέ, δεν είχε νόημα άλλωστε, δεν πανηγυρίζεις στα πέναλτι!
Αρχίσαμε και εμείς να γκρινιάζουμε, εκεί κατά της 11:00 ρωτάγαμε, «πότε θα τελειώσει;», «αργεί ακόμα;» και τι θα γίνει αν πάνε έτσι γκολ στο γκλολ για 2-3 ώρες ακόμα! Χάσανε και τα αγοράκια τη ζωντάνια τους! Τι να πουν και αυτά τα έρμα;; τα έχωσαν σε όλους, τι άλλο να κάνουν;; Με το καλό τελείωσε και αυτός ο αγώνας, κανένας δεν χάρηκε, ούτε οι Ολυμπιακοί, μίας και θεώρησαν την ΑΕΚ άξια αντίπαλο και την νίκη τους θέμα τύχης και μόνο και πήγανε όλοι σπίτια τους, με την Ελπίδα να πάρει ο Παναθας το Πανευρωπαϊκό.
Την Κυριακή, είδα τον αγώνα μόνη μου. Μάλλον προσπάθησα να τον δω. Στην αρχή βεβαιώθηκα ότι ο Παναθηναϊκός είναι πολύ καλύτερος από τους Ρώσους, ότι δεν παίζει ο «γουρούνι Σαμπόνις» που θυμόμουνα από τα παιδικά μου χρόνια, και ότι θα κερδίσουμε σίγουρα, και έτσι σύντομα βαρέθηκα και το άλλαξα. Είδα διάφορα, και αποφάσισα να πάω για ύπνο, πριν όμως κλείσω την Τιβι, έκανα ένα ζάπινγκν να δω με «πόσους πόντους θα τους πάρουμε!!». Και πέφτω στα 2 λεπτά πριν την λήξη που ήμασταν πόντο πόντο με σαφέστατο κίνδυνο να χάσουμε και τα αυγά και τα πασχάλια, και εκεί με έπιασε ταχυπαλμία. Αυτό είναι που λένε ότι ο αθλητισμός τεστάρει την αντοχή της καρδιάς σου! Σε αυτά τα 2 ρημοδόλεπτα που κράτησαν ένα τέταρτο βέβαια, με τα τάιμ άουτ και τα φάουλ και τις λοιπές τακτικές των προπονητών, τα είδα όλα! Το έμφραγμα είχε φτάσει στα ρουθούνια μου, και δεν μπορούσα ούτε σε καρέκλα να κάτσω, όρθια στη μέση του δωματίου, αγωνιούσα πιο πολύ απ΄ όταν έδινα πανελλήνιες, ένα φοβερό πράγμα σας λεω!!
Κάπου εκεί κατάλαβα ότι ο αθλητισμός δεν είναι για εμένα. Η μπάλα δεν μου κάνει καλό, λήξης!
Για σήμερα σας έχω κάτι εύκολο και νοστιμο!
Μανιτάρια γεμιστά
4 μεγάλα μανιτάρια πορτομπέλο, χωρίς τα ποδαράκια τους
200 γραμμάρια τυρί τσένταρ τριμμένο ή 200 γραμμάρια ρεγκάτο τριμμένο
1 κουταλιά του γλυκού πικάντικη μουστάρδα
1 αυγό
1 κουταλάκι του γλυκού Worcestershire sauce
μπόλικο πιπέρι, αλάτι, λάδι
πράσινη σαλάτα για γαρνίρισμα
Βάζετε τα μανιτάρια σε ένα ταψάκι, τα ραντίζετε με λίγο λαδάκι, τα αλατοπιπερώνετε και τα ψήνετε στο γκριλ για λίγο και από τις 2 πλευρές να μαλακώσουν. Σε ένα μπολ ανακατεύετε το αυγό με το τυρί, την σος και τη μουστάρδα. Γεμίζετε τα ελαφρά ψημένα μανιτάρια με το μίγμα του τυριού και τα ψήνετε ξανά στο γκρίλ με την γέμιση προς τα πάνω μέχρι να λιώσει και να ροδοκοκκινίσει το τυράκι. Απλώνετε την πρασινάδα πάνω στο πιάτο κανονικά αρτυμένη με λαδόξιδο και ακουμπάτε τα μανιτάρια πάνω στην σαλατούλα! Ένα ωραιότατο πρώτο πιάτο για τα τραπέζια σας ή ένα ελαφρύ βραδινό.
Το Σάββατο όμως, μαζευτήκαμε φίλοι σπίτι να δούμε τον Τελικό Κυπέλλου στο Ποδόσφαιρο. Οι περισσότεροι ήμασταν με την ΑΕΚ, μίας και οι Παναθηναϊκοί δεν ήθελαν να γίνει «νταμπλούχος» για άλλη μία φορά ο Ολυμπιακός. Είδατε πως έχω εντρυφήσει στο θέμα και παίζω την ορολογία στα δάχτυλα; Αλλά υπήρχαν και δύο Ολυμπιακοί, έτσι για να υπάρχει ατμόσφαιρα.
Όπως σας έχω εξηγήσει η σχέση μου με το ποδόσφαιρό είναι πολύ κακή. Επίσης όταν έχω κόσμο σπίτι και έχω και τραπέζι και είναι και οι φίλες μου εκεί, μου αρέσει να μιλάμε λιγάκι, γυναικεία πράγματα, παρά να βλέπω 22 μαντραχαλέους να τρέχουν πάνω κάτω. Βάλαμε λοιπόν τα αγοράκια στον καναπέ, στην ευθεία της τηλεόρασης και κάτσαμε περιμετρικά οι άσχετοι και πιάσαμε την κουβέντα. Λογικά θα έμπαιναν 1-2 γκολ, ελπίζαμε από την ΑΕΚ και όλα καλά, όλα ανθηρά. Θα συνεχίζαμε την κουβεντούλα μας και θα αφήναμε τα αγοράκια μας, να βλέπουν και να σχολιάζουν χαλαρά τον αγώνα.
Λάθος μέγα!!! Κάθε 3 λεπτά για την ακρίβεια, πετάγονταν από τον καναπέ φωνάζοντας «γκόοοοοοοοοοολ»! Στην αρχή υπέθεσα ότι ήταν ένα καλό παιχνίδι με πολλά τέρματα. Από ένα σημείο όμως και μετά, γκολ στο γκολ, κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Γιατί ένα, δύο, άντε τρία αναμενόμενα είναι, αλλά το Σάββατο το βράδυ μπήκαν 37 γκολ, αν δεν κάνω λάθος. Στο τέλος βαρέθηκαν να πετάγονται από τον καναπέ, δεν είχε νόημα άλλωστε, δεν πανηγυρίζεις στα πέναλτι!
Αρχίσαμε και εμείς να γκρινιάζουμε, εκεί κατά της 11:00 ρωτάγαμε, «πότε θα τελειώσει;», «αργεί ακόμα;» και τι θα γίνει αν πάνε έτσι γκολ στο γκλολ για 2-3 ώρες ακόμα! Χάσανε και τα αγοράκια τη ζωντάνια τους! Τι να πουν και αυτά τα έρμα;; τα έχωσαν σε όλους, τι άλλο να κάνουν;; Με το καλό τελείωσε και αυτός ο αγώνας, κανένας δεν χάρηκε, ούτε οι Ολυμπιακοί, μίας και θεώρησαν την ΑΕΚ άξια αντίπαλο και την νίκη τους θέμα τύχης και μόνο και πήγανε όλοι σπίτια τους, με την Ελπίδα να πάρει ο Παναθας το Πανευρωπαϊκό.
Την Κυριακή, είδα τον αγώνα μόνη μου. Μάλλον προσπάθησα να τον δω. Στην αρχή βεβαιώθηκα ότι ο Παναθηναϊκός είναι πολύ καλύτερος από τους Ρώσους, ότι δεν παίζει ο «γουρούνι Σαμπόνις» που θυμόμουνα από τα παιδικά μου χρόνια, και ότι θα κερδίσουμε σίγουρα, και έτσι σύντομα βαρέθηκα και το άλλαξα. Είδα διάφορα, και αποφάσισα να πάω για ύπνο, πριν όμως κλείσω την Τιβι, έκανα ένα ζάπινγκν να δω με «πόσους πόντους θα τους πάρουμε!!». Και πέφτω στα 2 λεπτά πριν την λήξη που ήμασταν πόντο πόντο με σαφέστατο κίνδυνο να χάσουμε και τα αυγά και τα πασχάλια, και εκεί με έπιασε ταχυπαλμία. Αυτό είναι που λένε ότι ο αθλητισμός τεστάρει την αντοχή της καρδιάς σου! Σε αυτά τα 2 ρημοδόλεπτα που κράτησαν ένα τέταρτο βέβαια, με τα τάιμ άουτ και τα φάουλ και τις λοιπές τακτικές των προπονητών, τα είδα όλα! Το έμφραγμα είχε φτάσει στα ρουθούνια μου, και δεν μπορούσα ούτε σε καρέκλα να κάτσω, όρθια στη μέση του δωματίου, αγωνιούσα πιο πολύ απ΄ όταν έδινα πανελλήνιες, ένα φοβερό πράγμα σας λεω!!
Κάπου εκεί κατάλαβα ότι ο αθλητισμός δεν είναι για εμένα. Η μπάλα δεν μου κάνει καλό, λήξης!
Για σήμερα σας έχω κάτι εύκολο και νοστιμο!
Μανιτάρια γεμιστά
4 μεγάλα μανιτάρια πορτομπέλο, χωρίς τα ποδαράκια τους
200 γραμμάρια τυρί τσένταρ τριμμένο ή 200 γραμμάρια ρεγκάτο τριμμένο
1 κουταλιά του γλυκού πικάντικη μουστάρδα
1 αυγό
1 κουταλάκι του γλυκού Worcestershire sauce
μπόλικο πιπέρι, αλάτι, λάδι
πράσινη σαλάτα για γαρνίρισμα
Βάζετε τα μανιτάρια σε ένα ταψάκι, τα ραντίζετε με λίγο λαδάκι, τα αλατοπιπερώνετε και τα ψήνετε στο γκριλ για λίγο και από τις 2 πλευρές να μαλακώσουν. Σε ένα μπολ ανακατεύετε το αυγό με το τυρί, την σος και τη μουστάρδα. Γεμίζετε τα ελαφρά ψημένα μανιτάρια με το μίγμα του τυριού και τα ψήνετε ξανά στο γκρίλ με την γέμιση προς τα πάνω μέχρι να λιώσει και να ροδοκοκκινίσει το τυράκι. Απλώνετε την πρασινάδα πάνω στο πιάτο κανονικά αρτυμένη με λαδόξιδο και ακουμπάτε τα μανιτάρια πάνω στην σαλατούλα! Ένα ωραιότατο πρώτο πιάτο για τα τραπέζια σας ή ένα ελαφρύ βραδινό.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)