Η Αρλέτα το είπε αυτό παλιά σε κάποιο τραγουδάκι της και πολύ μου άρεσε. Έτσι είναι τα πράγματα αγαπητοί μου αλλιώς πως δηλαδή είμαστε έτσι χαζοχαρούμενοι;;
Μεγάλη μάχη χτες στο ΝεοΔημοκρατικό στρατόπεδο, θα βγει ο εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα, η κόρη του Δρακουμέλ, ή ο Ζορό. Τεράστια τα διλήμματα απ΄ ότι αντιλαμβάνεστε, η αγωνία χτύπησε ταβάνι, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, και έτσι ξύπνησα τη Κυριακή κατά της 12:00 μέσα στο μαύρο άγχος, έτρεξα στη βιβλιοθήκη να βρω τον «Τρελαντώνη» και τα «Μυστικά του Βάλτου» να δω τι μου ξημερώνει. Άκρη δεν έβγαλα βέβαια ....
Ήμουνα όμως πολύ κουρασμένη, μεγάλη ένταση υπήρχε την περασμένη βδομάδα, έτσι είπα να μην κάνω τίποτα τη Κυριακή, να σαπίσω. Βάζω λίγο τηλεόραση, πέφτω πάνω σε ένα γελοίο τύπο, ούτε και ξέρω πως τον λέγανε, που αγόρευε με στόμφο, και έλεγε για την πρωτοφανή για τα Ελληνικά δεδομένα διαδικασία συμμετοχικής δημοκρατίας, που κανένα άλλο κόμμα δεν τολμάει να εφαρμόσει! Τα έχασα, ...., μα και το ΠΑΣΟΚ δεν είχε κάνει κάτι τέτοιο 2 φορές μάλιστα, ο Γιώργος δεν ήταν ο πρώτος που μίλησε για συμμετοχική διαδικασία, τι μας λεει τώρα αυτός;;; αναρωτήθηκα. Από πίσω του δε, να γίνετε τις κολάσεως, να σπρώχνονται να μαλώνουν, να βρίζονται, να μην λειτουργεί το σύστημα, να έχουν μπλέξει τα μπούτια τους με το «ον λαιν» και το «οφ λάιν», χαμός! Παρατηρούσα, αλλά .... Άκρη δεν έβγαλα ....
Διάβαζα εφημερίδες που λετε, κάτι για το Ντουμπάι, που πήγε άπατο φαίνεται, κάτι για τους Πασόκους που έχουν μπερδέψει τα μπούτια τους και δεν ξέρουν τι σκατά να κάνουν με το μπουρδέλο που κληρονόμησαν, και για το οποίο έδωσαν μάχη να σας υπενθυμίσω, κάτι για το ότι από του χρόνου θα πληρώνω πιο πολύ φόρους απ΄ ότι είναι ο μισθός μου, κάτι για τα νούμερα της Μενεγάκη που είναι πεσμένα, και εγώ πρέπει πολύ να λυπηθώ λέμε τώρα, κάτι για τη γρίπη που όλοι θα την πάθουμε και όλοι θα την γλιτώσουμε αλλά τη γνώμη όλων των γιατρών της οικουμένης πρέπει να ακούσουμε θέμε δεν θέμε, κάτι για τον Σύριζα που ακόμα πλακώνονται, διάβαζα αλλά .... Άκρη δεν έβγαλα .....
Κάτι μας βάζουν στο νερό!! Αυτή η σκέψη είναι βαθιά ριζωμένη, στο μυαλό μου, σας λεω. Ένα γύρω να κάνετε, έτσι με τα μάτια σας, θα καταλάβετε τι λεω.
Τα βρόντηξα και πήγα να μαγειρέψω. Εξάλλου εμένα το μαγείρεμα με ξεκουράζει όχι το καθισιό. Σήμερα θα σας γράψω δύο συνταγές, ένα παραδοσιακό μαγειρευτό για Κυριακάτικο τραπέζι και ένα γλυκάκι που το έφτιαξα το Σαββατόβραδο που είχα φίλους σπίτι και ο Μιχάλης ξετρελάθηκε!
Αρνάκι φρικασέ με σταμναγκάθι
2 κιλά αρνάκι κομμένο σε μερίδες
6 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα (ψιλοκόψτε και το μεγαλύτερο μέρος από το πράσινό τους)
1 ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο
1 κρασοπότηρο λάδι
αλάτι, πιπέρι, μισό λεμόνι
2 κιλά σταμναγκάθι, καθαρισμένο και πλυμένο (προτιμείστε το έτοιμο ήμερο σταμναγκάθι που θα βρείτε καθαρισμένο και πλυμένο στα σούπερ μάρκετ)
2 αυγά και χυμό από 1-2 λεμόνια για το αυγολέμονο
Σε μεγάλη κατσαρόλα βάλτε το λάδι να κάψει και τσιγαρίστε λίγο τα κομμάτια του αρνιού, απ΄ όλες τις μεριές. Βγάλτε το αρνί από την κατσαρόλα και βάλτε τα ψιλοκομμένα κρεμμυδάκια να σοταρισθούν καλά σε μέτρια φωτιά. Όταν μαλακώσουν τα κρεμμυδάκια προσθέστε το αρνί, αλατοτιπερώστε κατά το δοκούν και προσθέστε 4 ποτήρια βραστό νερό, και το μισό λεμόνι (όπως είναι με τη φλούδα του). Μαγειρέψτε το αρνί σε μέτρια φωτιά μέχρι να γίνει σχεδόν. Αν χρειαστεί μπορεί να θέλει λίγο νερό, πάντα να βάζετε ζεστό νερό ώστε να μην ακυρώνετε τον βρασμό. Στο εντωμεταξύ πλένετε καλά το σταμναγκάθι. Έχετε υπόψη σας ότι το σταμναγκάθι είναι πικρό χόρτο και αυτό δεν αρέσει σε πολύ κόσμο. Υπάρχουν δύο λύσεις ή να μαγειρέψετε το χόρτο μαζί με το αρνί, όπως κάνουμε με τα μαρούλια του φρικασέ, με αποτέλεσμα τα υγρά των χόρτων να ενσωματωθούν με τα υγρά από το αρνάκι και έτσι το φαγάκι σας να είναι πεντανόστημο μεν, πικρούτσικο δε, ή εναλλακτικά να βράσετε χωριστά τα χόρτα και να τα ενσωματώσετε βρασμένα με το αρνάκι και τη σάλτσα του. Εγώ έκανα τη πρώτη λύση χτες, γιατί το ζουμί από το σταμναγκάθι μπορεί να είναι μεν πικρούτσικο είναι όμως πολύ νόστιμο (στο Αλάτσι στο σερβίρουνε κιόλας σε ποτήρι αν το ζητήσεις) και έτσι κάνει το φαγητό πολύ ιδιαίτερο. Ανάλογα με το πια λύση προκρίνατε συνεχίζετε προσθέτοντας τα χόρτα στο κρέας, μαζί με τον άνηθο. Υπολογίστε στο τέλος το φαγάκι να έχει μείνει με 1-1,5 ποτήρι υγρά και να μην κολυμπάει στα ζουμιά. Επίσης το χόρτο θέλει τουλάχιστον 30 λεπτά να γίνει όταν το μαγειρέψετε μαζί με το κρέας, έτσι υπολογίστε πότε θα το προσθέσετε στο φαγάκι σας ώστε να μην σας λιώσει το αρνάκι περιμένοντας να γίνει το χόρτο. Εγώ συνολικά το μαγείρεψα 3 ώρες, γιατί το αρνί ήταν σκληρό και ήθελε περίπου 3 ώρες για να γίνει. Στις 2 ώρες και 20 λεπτά πρόσθεσα το χόρτο και λίγο νερό και μαζί τα μαγείρεψα άλλα 40 λεπτά. Όταν γίνει το φαγητό το αυγοκόβετε με τον γνωστό τρόπο. Βάλτε μπόλικο λεμόνι για να σπάσει τη πικράδα του χόρτου. Προφανώς το φαγάκι αυτό είναι Κρητικό, μιας και εκεί είναι το βασίλειο των σταμναγκαθιών. Αλλά και στην Αίγινα έχουμε τέτοια χόρτα. Εμείς τα λέμε κανακάρβουνα, δεν ξέρω γιατί, πάντως φρικασέ δεν τα κάναμε. Δοκιμάστε το και θα δείτε γιατί ο Μητσοτάκης ζει ακόμα!
Λοιπόν το δεύτερο μαγείρεμα της ημέρας, είναι ένα γλυκάκι πολύ εύκολο.
Φοντάν σοκολάτας με σος
300 γραμμάρια κουβερτούρα
300 γραμμάρια κρέμα γάλακτος
2 αυγά
2 κρόκοι
100 γραμμάρια άχνη
για τη σος σοκολάτας
150 γραμμάρια κουβερτούρα
100 γραμμάρια γάλα
αν θέλετε να το κάνετε πιο εξωτικό μπορείτε να προσθέσετε φρεσκοτριμμένο πιπέρι ή λίγη σκόνη τσίλι
Σε ένα κατσαρολάκι ζεσταίνετε τη κρέμα γάλακτος μέχρι να φτάσει τους 90 βαθμούς, λίγο πριν βράσει δηλαδή. Σε άλλο μπολ έχετε ψιλοκομμένη τη κουβερτούρα. Ρίχνετε τη καυτή κρέμα γάλακτος στη κουβερτούρα και ανακατεύετε καλά να ομογενοποιηθεί. Σε άλλο μπολ έχετε χτυπήσει τα αυγά με τους κρόκους και την άχνη. Όταν ομογενοποιηθεί η σοκολάτα με τη κρέμα γάλακτος ρίχνετε και το μίγμα αυγών και ανακατεύετε καλά. Έχετε αλευρώσει και βουτυρώσει είτε ατομικά φορμάκια είτε φόρμα για μάφινς, είτε μία στρογγυλή φόρμα αν θέλετε να κάνετε ένα μεγάλο φοντάν που θα το κόψετε σαν κέικ. Ρίχνετε στα φορμάκια το μίγμα και το ψήνετε για 25 λεπτά στους 170 βαθμούς αέρα. Μόλις τα βγάλετε, αφήστε τα 5 λεπτά να δέσουν και ξεφορμάρετέ τα με προσοχή. Για τη σός σοκολάτας, ζεστάνετε το γάλα μέχρι το σημείο βρασμού και προσθέστε το στην τεμαχισμένη κουβερτούρα. Ομογενοποιήστε και αν θέλετε προσθέστε το πιπέρι ή το τσίλι. Όσο είναι ζεστή η σός είναι υγρή και όσο κρυώνει γίνετε πιο παχύρρευστη. Μπορείτε να σερβίρετε τα φοντάν κρύα με ζεστή τη σος ή το ανάποδο ή και τα δύο σε θερμοκρασία δωματίου ανάλογα με τις ορέξεις σας. Επίσης το φοντάν ζεστό, επειδή είναι ρευστό στο εσωτερικό του ταιριάζει πολύ ωραία με παγωτό, ή με σος κρέμα ανγκλέζ, ή περιχυμένο με ζεστή κρέμα γάλακτος (έτσι το σερβίρουν πολλές καφετέριες άλλωστε).
Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009
Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009
Λείπω
Φεύγω για Ρουμανία αύριο, και ελάχιστα προλαβαίνω να κάνω. Μια απλή μακαρονάδα όμως θα σας την γράψω.
Μακαρόνια με ρικότα και μυρωδικά
1 πακέτο μακαρόνια
450 γραμμάρια ρικότα
1/3 φλιτζανιού ψιλοκομμένο μαϊντανό
¼ φλιτζανιού ψιλοκομμένο βασιλικό
3 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένες
¼ φλιτζανιού τριμμένη παρμεζάνα
πιπέρι και λίγο ξύσμα λεμονιού
Βράζουμε τα μακαρόνια και τα σουρώνουμε. Σε ένα μπολ έχουμε ανακατέψει όλα τα υπόλοιπα υλικά εκτός από το ξύσμα λεμονιού. Προσθέτουμε και τα μακαρόνια ζεστά και ανακατεύουμε καλά. Σερβίρουμε πασπαλίζοντας με ξύσμα λεμονιού και πιπέρι.
Μακαρόνια με ρικότα και μυρωδικά
1 πακέτο μακαρόνια
450 γραμμάρια ρικότα
1/3 φλιτζανιού ψιλοκομμένο μαϊντανό
¼ φλιτζανιού ψιλοκομμένο βασιλικό
3 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένες
¼ φλιτζανιού τριμμένη παρμεζάνα
πιπέρι και λίγο ξύσμα λεμονιού
Βράζουμε τα μακαρόνια και τα σουρώνουμε. Σε ένα μπολ έχουμε ανακατέψει όλα τα υπόλοιπα υλικά εκτός από το ξύσμα λεμονιού. Προσθέτουμε και τα μακαρόνια ζεστά και ανακατεύουμε καλά. Σερβίρουμε πασπαλίζοντας με ξύσμα λεμονιού και πιπέρι.
Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009
Τα παιδιά του καταστήματος των κατοικίδιων ζώων
Μάλιστα κυρίες και κύριοι, για τους Pet Shop Boys μιλάμε. Πήγαμε, και μας άρεσε που πήγαμε και πολύ καλά περάσαμε. Τούτου δοθέντος όμως να γκρινιάξω και λιγάκι γιατί είναι του χαρακτήρα μου και τη βρίσκω γκρινιάζοντας.
Αρχικά συναυλία στην Ελλάδα, και δεν εννοώ τα καλοκαιρινά φεστιβάλ βέβαια, σημαίνει ένα και μοναδικό πράγμα, ταλαιπωρία! Όσο μεγαλύτερη είναι δε η συναυλία τόσο απομακρύνετε από το έχει εμένα για τάργκετ γκρούπ, άρα και αυτό που εγώ θεωρώ ταλαιπωρία, δεν ενδιαφέρει τους οργανωτές. Βέβαια για κάποιους το να είσαι 4 ώρες όρθιος είναι ωραίο πράγμα, κάνει καλό στην φλεβίτιδα και γενικά κανένα πρόβλημα. Εγώ 4-ωρο ορθοστασίας το θεωρώ μεγάλο πράγμα, για να ξηγηθούμε, έτσι.
Μόλις την Παρασκευή κατάλαβα, ότι δεν υπάρχουν τέτοιες συναυλίες καθιστές, όλες λεει που γίνονται σε «συναυλιακούς χώρους» είναι ορθίων. Τι να κάνω το έρμο να μην πάω, τόσα λεφτά δώσαμε, Pet Shop Boys είναι αυτοί, It’s a Sin είναι αυτό, πως να το αγνοήσω. Επίσης το γεγονός ότι έγινε σε εκθεσιακό χώρο έπρεπε να με ψυλλιάσει ότι μιλάμε για ένα μακρόστενο «κουτί» ανυπέρβλητης τσιμεντένιας αισθητικής, (το γεγονός ότι εξωτερικά είναι φούξια με κάτι σχεδιάκια δεν το κάνει ομορφότερο, έτσι) όπου συνήθως γίνονται εκθέσεις, και όχι συναυλίες στις οποίες ο ήχος τουλάχιστον πρέπει να είναι σωστός, η εσωτερική θερμοκρασία να είναι ανεκτή, και να υπάρχει μία σχετική ορατότητα. Τίποτα από τα παραπάνω δεν ίσχυε, ο ήχος ήταν αισχρός, η μακρόστενη αίθουσα δεν βοηθούσε να δεις την σκηνή (πολύ δε περισσότερο αυτά που συνέβαιναν στη σκηνή) και βέβαια ο έρημος ο κλιματισμός, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σε ένα φορτίο 12 000 ατόμων όπου οι περισσότεροι κάπνιζαν κιόλας. Έτσι αισθανόσουνα ότι ήσουν σε ένα φούρνο μικροκυμάτων, όπου κάπου στο βάθος έκαιγε μία λάμπα, κύματα ζεστού αέρα σε χτύπαγαν από παντού, και ένα ζζζζζζζ σου τρύπαγε τα αυτιά.
Τώρα όλο το παραπάνω ακούγεται υπερβολικό και ίσως να είναι για κάποιους άλλους, αλλά πρέπει να σας πω ότι το ξεπέρασα εύκολα, μιας και τα τραγούδια τους είναι τόσο ωραία και τόσο «γνωστά» (πράγμα πάρα πολύ σημαντικό για εμένα που είμαι εντελώς άσχετη με τις «μουσικές σκηνές») που ευχάριστα καθόμουν σε αυτό το περιβάλλον για 2 ωρίτσες.
Εκτός του χώρου όμως, το ιβεντ είχε και άλλα θεματάκια προς σχολιασμό. Πρώτον μπορεί τα παιδιά να γράφουν πολύ καλή μουσική, δεν είναι όμως πλέον παιδιά, χώρια που ποτέ δεν ήταν και πολύ «σκηνικοί τύποι» μάλλον για ξυλάγγουρα τους κόβεις. Ο ένας δεν κουνήθηκε, πίσω από τα κιμπορντς, δεν κούνησε μιλάμε το χέρι του, αφού νόμιζα ότι το είχε πάθει το εγκεφαλικό!. Ο άλλος, πως είναι η Μπιγιονσέ;, ακριβώς το ανάποδο! Επίσης πως να το κ
άνουμε το γεγονός ότι οι τύποι είναι λίγο μικρότεροι από τη μάνα μου, είναι κάπως, που λεει και η Φιφή!! Δεύτερον μου είπανε ότι στη σκηνή παιζότανε ένα θεματάκι, κάτι με κύβους μου είπανε, που έπεφταν και ανέβαιναν, κάτι με χορευτές και τέτοια, μου είπανε επίσης ότι ήταν πολύ ωραίο. Μου είπανε, εγώ δεν το είδα. Γιατί δεν το είδα;, απλά: που πας με το 1,55, μανδάμ;; όχι πες μου που πας;;; Γύρω μου ήταν ένα φρούριο από 2-μετρους, και εγώ στην καλύτερη έβλεπα τον κώλο του ενός και τον αφαλό του άλλου, τέτοια πράγματα.
Τώρα θα μου πείτε γιατί να μην είμαι χαρούμενη, στην ηλικία μου, να είμαι περιτριγυρισμένη από 2-μετρους, θα έπρεπε, λογικά αλλά .....
... Μιλάμε για το κλουβί με τις τρελές. Τη χαρά των γκέι. Το Οϊστερ Μπαρ από τη μεγάλη των μπάτσων σχολή. Το απόλυτο γκέι πάρτι. Μιλάμε για τρελές αδελφές, που πάθαιναν ένα παραλήρημα με κάθε τραγούδι που λέγανε, και ιδιαίτερα με το Ιτς ε Σιν, τι να σας λεω, όλες οι αμαρτίες στην πίστα!!! Πως τραγουδάνε οι ξανθές χαζογκόμενες τα καψουροτράγουδα;;, έτσι ένα πράγμα. Φοβεροί τύποι οι περισσότεροι, με καταπληκτικά ντυσίματα, πανέμορφοι, καλογυμνασμένοι, τι να σας λεω!! Κάποιοι ήταν τόσο «στυλιζαρισμένοι» που μοιάζανε με γρουπις των Βιλλαντζ Πιπλ!! Και να τα δερμάτινα, και να τα καπέλα.
Μην με παρεξηγήσετε όχι απλά δεν έχω τίποτα με τους γκέι, και ιδιαίτερα με αυτούς που το παραδέχονται, αντίθετα τους χαίρομαι και μπράβο στα παιδιά, και του χρόνου σπίτι σας που λένε. Εξάλλου όσοι με ξέρουν, καταλαβαίνουν ότι είναι αδύνατο να με πείραξε εμένα η πολυπληθείς μάζωξή τους σε συναυλία. Αλλά τα έχασα! Ήξερα ότι τα παιδιά είναι γκέι, ήξερα ότι εκφράζουν κάπως και την γκέι κοινότητα, αλλά τέτοιο χαμό, δεν τον περίμενα!!! Τα έχασα σας λεω!! Και βέβαια λύθηκα στο γέλιο, όχι γιατί ήταν γελοίο θέαμα, αλλά γιατί όλοι γέλαγαν, όλοι ήταν χαρούμενοι, και απελευθερωμένοι, και χόρευαν και αγκαλιάζονταν και φιλιόντουσαν και αυτό αγαπητοί μου ... είναι ευτυχία. Μέσα στην ευτυχία λοιπόν και εγώ με το 1,55 μου, να χορεύω και να τραγουδάω χωρίς να βλέπω τίποτε άλλο εκτός από τα ζευγαράκια δίπλα μου, με τα οποία όμως πέρασα πολύ καλά, χορέψαμε μαζί. Μέχρι που ένας πίσω μου, με έπιασε από τον ώμο σε ένα τραγούδι και αρχίσαμε να χοροπηδάμε αγκαλιά λες και γνωριζόμαστε χρόνια. Καταλάβατε, άνετα το κάνεις αυτό με τους γκέι, δεν τους παρεξηγείς, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς, εκτός και αν μέσα στο χαμό πιάσουν τον κώλο του καλού σου! Σε αυτή τη περίπτωση έχεις πρόβλημα, αλλά κάτι τέτοιο δεν μας συνέβηκε και όλα καλά.
Όλα καλά λοιπόν τελείωσε και η συναυλία νωρίς νωρίς, κατά τις 11:30 ήμασταν και πτώματα από την ορθοστασία, πάμε να φύγουμε και κάναμε 1 ώρα να βγούμε από το πάρκινγκ!!! Γιατί πολύ ωραία, να υπάρχουν πάρκινγκ, να πηγαίνεις άνετα με το αυτοκίνητο σου, από την αττική οδό χωρίς κίνηση, να παρκάρεις άνετα, με 23475849 αστυνόμους και οργανωτές να σου δείχνουν το δρόμο, όλα καλά!, έρχεται η ώρα να φύγουν όμως και τα 4,000 αυτοκίνητα, την ίδια ώρα, η αστυνομία έχει εξαφανιστεί, το ίδιο και οι οργανωτές, και γίνετε ο απόλυτος μύλος, όπου κανένας δεν δίνει προτεραιότητα σε κανένα, και όλοι θέλουν να φύγουν πρώτοι.
Έτσι είναι τα πράγματα, για να πάς σε μία συναυλία που ξεκινάει στις 9:40 (νταν ξεκίνησαν έτσι;, άγγλοι βλέπετε!), φεύγεις από το σπίτι σου, στις 7, είσαι στον χώρο στις 7:40, κάθεσαι όρθιος μέχρι τις 9:40, ακούς μουσικούλα 9:40-11:30 και είσαι σπίτι σου στις 1:00!!! Έχασες έξι ώρες για να ακούσεις 20 τραγούδια!
Αλλά ήταν πολύ ωραία!! Μπορεί να γκρινιάζω, ένα παθαίνω ένα ντουβρουτζά με την πολυκοσμία λόγω αγοραφοβίας που έχω, να κατακουράστικα, αλλά μου άρεσε!!
Του χρόνου που θα πάμε και στους Γιου Του (U2 είναι αυτό!) θα σας πω τα ίδια και μάλλον χειρότερα, γιατί εκεί θα έχεις 80 000 άτομα, αλλά τι να κάνουμε, να μην πάμε;;; δεν γίνετε, είναι πολύ ωραίες εμπειρίες αυτά, και δεν θέλω να τις χάσω με τίποτα στον κόσμο!
Ένα ελαφρύ και εύκολο γλυκό, θα σας γράψω σήμερα, που μπορείτε να το σερβίρετε με γιαούρτι και είναι πεντανόστημο. Ότι πρέπει για τα βράδια μπροστά στην ΤιΒι.
Φρούτα στο χαρτί
200 γραμμάρια ανανά (κονσέρβα σε φυσικό χυμό) σε κομμάτια
2 αχλάδια σε φέτες
2 μήλα σε φέτες
2 μπανάνες σε φέτες
2 πορτοκάλια σε φέτες
2 ακτινίδια σε φέτες
200 γραμμάρια σταφίδες
χυμό από 1 πορτοκάλι
2 κουταλιές της σούπας αμύγδαλα σπασμένα λίγο στο γουδί
4 κουταλιές κονιάκ
1 ξύλο κανέλας
1 λουβί βανίλιας (ή αν δεν έχετε βάλτε 2 κάψουλες βανιλίνη)
Κόπτε όλα τα φρούτα σε μικρές φέτες, ή κύβους, και ανακατέψτε τα όλα σε ένα μπολ. Κόψτε ένα μεγάλο κομμάτι χαρτί και βάλτε στο κέντρο τα φρούτα και τον χυμό. Δέστε καλά το χαρτί από πάνω να γίνει σαν πουγκί αλλά να κρατάει και τα υγρά μέσα. Ακουμπήστε το πουγκί σε ένα ταψί και ψήστε το σε δυνατό φούρνο, στους 200 βαθμούς αέρα, για περίπου 20 λεπτά. Σερβίρονται ζεστά ή σκέτα, ή με παγωτό βανίλια, ή με γιαούρτι.
Αρχικά συναυλία στην Ελλάδα, και δεν εννοώ τα καλοκαιρινά φεστιβάλ βέβαια, σημαίνει ένα και μοναδικό πράγμα, ταλαιπωρία! Όσο μεγαλύτερη είναι δε η συναυλία τόσο απομακρύνετε από το έχει εμένα για τάργκετ γκρούπ, άρα και αυτό που εγώ θεωρώ ταλαιπωρία, δεν ενδιαφέρει τους οργανωτές. Βέβαια για κάποιους το να είσαι 4 ώρες όρθιος είναι ωραίο πράγμα, κάνει καλό στην φλεβίτιδα και γενικά κανένα πρόβλημα. Εγώ 4-ωρο ορθοστασίας το θεωρώ μεγάλο πράγμα, για να ξηγηθούμε, έτσι.
Μόλις την Παρασκευή κατάλαβα, ότι δεν υπάρχουν τέτοιες συναυλίες καθιστές, όλες λεει που γίνονται σε «συναυλιακούς χώρους» είναι ορθίων. Τι να κάνω το έρμο να μην πάω, τόσα λεφτά δώσαμε, Pet Shop Boys είναι αυτοί, It’s a Sin είναι αυτό, πως να το αγνοήσω. Επίσης το γεγονός ότι έγινε σε εκθεσιακό χώρο έπρεπε να με ψυλλιάσει ότι μιλάμε για ένα μακρόστενο «κουτί» ανυπέρβλητης τσιμεντένιας αισθητικής, (το γεγονός ότι εξωτερικά είναι φούξια με κάτι σχεδιάκια δεν το κάνει ομορφότερο, έτσι) όπου συνήθως γίνονται εκθέσεις, και όχι συναυλίες στις οποίες ο ήχος τουλάχιστον πρέπει να είναι σωστός, η εσωτερική θερμοκρασία να είναι ανεκτή, και να υπάρχει μία σχετική ορατότητα. Τίποτα από τα παραπάνω δεν ίσχυε, ο ήχος ήταν αισχρός, η μακρόστενη αίθουσα δεν βοηθούσε να δεις την σκηνή (πολύ δε περισσότερο αυτά που συνέβαιναν στη σκηνή) και βέβαια ο έρημος ο κλιματισμός, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σε ένα φορτίο 12 000 ατόμων όπου οι περισσότεροι κάπνιζαν κιόλας. Έτσι αισθανόσουνα ότι ήσουν σε ένα φούρνο μικροκυμάτων, όπου κάπου στο βάθος έκαιγε μία λάμπα, κύματα ζεστού αέρα σε χτύπαγαν από παντού, και ένα ζζζζζζζ σου τρύπαγε τα αυτιά.
Τώρα όλο το παραπάνω ακούγεται υπερβολικό και ίσως να είναι για κάποιους άλλους, αλλά πρέπει να σας πω ότι το ξεπέρασα εύκολα, μιας και τα τραγούδια τους είναι τόσο ωραία και τόσο «γνωστά» (πράγμα πάρα πολύ σημαντικό για εμένα που είμαι εντελώς άσχετη με τις «μουσικές σκηνές») που ευχάριστα καθόμουν σε αυτό το περιβάλλον για 2 ωρίτσες.
Εκτός του χώρου όμως, το ιβεντ είχε και άλλα θεματάκια προς σχολιασμό. Πρώτον μπορεί τα παιδιά να γράφουν πολύ καλή μουσική, δεν είναι όμως πλέον παιδιά, χώρια που ποτέ δεν ήταν και πολύ «σκηνικοί τύποι» μάλλον για ξυλάγγουρα τους κόβεις. Ο ένας δεν κουνήθηκε, πίσω από τα κιμπορντς, δεν κούνησε μιλάμε το χέρι του, αφού νόμιζα ότι το είχε πάθει το εγκεφαλικό!. Ο άλλος, πως είναι η Μπιγιονσέ;, ακριβώς το ανάποδο! Επίσης πως να το κ
άνουμε το γεγονός ότι οι τύποι είναι λίγο μικρότεροι από τη μάνα μου, είναι κάπως, που λεει και η Φιφή!! Δεύτερον μου είπανε ότι στη σκηνή παιζότανε ένα θεματάκι, κάτι με κύβους μου είπανε, που έπεφταν και ανέβαιναν, κάτι με χορευτές και τέτοια, μου είπανε επίσης ότι ήταν πολύ ωραίο. Μου είπανε, εγώ δεν το είδα. Γιατί δεν το είδα;, απλά: που πας με το 1,55, μανδάμ;; όχι πες μου που πας;;; Γύρω μου ήταν ένα φρούριο από 2-μετρους, και εγώ στην καλύτερη έβλεπα τον κώλο του ενός και τον αφαλό του άλλου, τέτοια πράγματα.Τώρα θα μου πείτε γιατί να μην είμαι χαρούμενη, στην ηλικία μου, να είμαι περιτριγυρισμένη από 2-μετρους, θα έπρεπε, λογικά αλλά .....
... Μιλάμε για το κλουβί με τις τρελές. Τη χαρά των γκέι. Το Οϊστερ Μπαρ από τη μεγάλη των μπάτσων σχολή. Το απόλυτο γκέι πάρτι. Μιλάμε για τρελές αδελφές, που πάθαιναν ένα παραλήρημα με κάθε τραγούδι που λέγανε, και ιδιαίτερα με το Ιτς ε Σιν, τι να σας λεω, όλες οι αμαρτίες στην πίστα!!! Πως τραγουδάνε οι ξανθές χαζογκόμενες τα καψουροτράγουδα;;, έτσι ένα πράγμα. Φοβεροί τύποι οι περισσότεροι, με καταπληκτικά ντυσίματα, πανέμορφοι, καλογυμνασμένοι, τι να σας λεω!! Κάποιοι ήταν τόσο «στυλιζαρισμένοι» που μοιάζανε με γρουπις των Βιλλαντζ Πιπλ!! Και να τα δερμάτινα, και να τα καπέλα.
Μην με παρεξηγήσετε όχι απλά δεν έχω τίποτα με τους γκέι, και ιδιαίτερα με αυτούς που το παραδέχονται, αντίθετα τους χαίρομαι και μπράβο στα παιδιά, και του χρόνου σπίτι σας που λένε. Εξάλλου όσοι με ξέρουν, καταλαβαίνουν ότι είναι αδύνατο να με πείραξε εμένα η πολυπληθείς μάζωξή τους σε συναυλία. Αλλά τα έχασα! Ήξερα ότι τα παιδιά είναι γκέι, ήξερα ότι εκφράζουν κάπως και την γκέι κοινότητα, αλλά τέτοιο χαμό, δεν τον περίμενα!!! Τα έχασα σας λεω!! Και βέβαια λύθηκα στο γέλιο, όχι γιατί ήταν γελοίο θέαμα, αλλά γιατί όλοι γέλαγαν, όλοι ήταν χαρούμενοι, και απελευθερωμένοι, και χόρευαν και αγκαλιάζονταν και φιλιόντουσαν και αυτό αγαπητοί μου ... είναι ευτυχία. Μέσα στην ευτυχία λοιπόν και εγώ με το 1,55 μου, να χορεύω και να τραγουδάω χωρίς να βλέπω τίποτε άλλο εκτός από τα ζευγαράκια δίπλα μου, με τα οποία όμως πέρασα πολύ καλά, χορέψαμε μαζί. Μέχρι που ένας πίσω μου, με έπιασε από τον ώμο σε ένα τραγούδι και αρχίσαμε να χοροπηδάμε αγκαλιά λες και γνωριζόμαστε χρόνια. Καταλάβατε, άνετα το κάνεις αυτό με τους γκέι, δεν τους παρεξηγείς, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς, εκτός και αν μέσα στο χαμό πιάσουν τον κώλο του καλού σου! Σε αυτή τη περίπτωση έχεις πρόβλημα, αλλά κάτι τέτοιο δεν μας συνέβηκε και όλα καλά.
Όλα καλά λοιπόν τελείωσε και η συναυλία νωρίς νωρίς, κατά τις 11:30 ήμασταν και πτώματα από την ορθοστασία, πάμε να φύγουμε και κάναμε 1 ώρα να βγούμε από το πάρκινγκ!!! Γιατί πολύ ωραία, να υπάρχουν πάρκινγκ, να πηγαίνεις άνετα με το αυτοκίνητο σου, από την αττική οδό χωρίς κίνηση, να παρκάρεις άνετα, με 23475849 αστυνόμους και οργανωτές να σου δείχνουν το δρόμο, όλα καλά!, έρχεται η ώρα να φύγουν όμως και τα 4,000 αυτοκίνητα, την ίδια ώρα, η αστυνομία έχει εξαφανιστεί, το ίδιο και οι οργανωτές, και γίνετε ο απόλυτος μύλος, όπου κανένας δεν δίνει προτεραιότητα σε κανένα, και όλοι θέλουν να φύγουν πρώτοι.
Έτσι είναι τα πράγματα, για να πάς σε μία συναυλία που ξεκινάει στις 9:40 (νταν ξεκίνησαν έτσι;, άγγλοι βλέπετε!), φεύγεις από το σπίτι σου, στις 7, είσαι στον χώρο στις 7:40, κάθεσαι όρθιος μέχρι τις 9:40, ακούς μουσικούλα 9:40-11:30 και είσαι σπίτι σου στις 1:00!!! Έχασες έξι ώρες για να ακούσεις 20 τραγούδια!
Αλλά ήταν πολύ ωραία!! Μπορεί να γκρινιάζω, ένα παθαίνω ένα ντουβρουτζά με την πολυκοσμία λόγω αγοραφοβίας που έχω, να κατακουράστικα, αλλά μου άρεσε!!
Του χρόνου που θα πάμε και στους Γιου Του (U2 είναι αυτό!) θα σας πω τα ίδια και μάλλον χειρότερα, γιατί εκεί θα έχεις 80 000 άτομα, αλλά τι να κάνουμε, να μην πάμε;;; δεν γίνετε, είναι πολύ ωραίες εμπειρίες αυτά, και δεν θέλω να τις χάσω με τίποτα στον κόσμο!
Ένα ελαφρύ και εύκολο γλυκό, θα σας γράψω σήμερα, που μπορείτε να το σερβίρετε με γιαούρτι και είναι πεντανόστημο. Ότι πρέπει για τα βράδια μπροστά στην ΤιΒι.
Φρούτα στο χαρτί
200 γραμμάρια ανανά (κονσέρβα σε φυσικό χυμό) σε κομμάτια
2 αχλάδια σε φέτες
2 μήλα σε φέτες
2 μπανάνες σε φέτες
2 πορτοκάλια σε φέτες
2 ακτινίδια σε φέτες
200 γραμμάρια σταφίδες
χυμό από 1 πορτοκάλι
2 κουταλιές της σούπας αμύγδαλα σπασμένα λίγο στο γουδί
4 κουταλιές κονιάκ
1 ξύλο κανέλας
1 λουβί βανίλιας (ή αν δεν έχετε βάλτε 2 κάψουλες βανιλίνη)
Κόπτε όλα τα φρούτα σε μικρές φέτες, ή κύβους, και ανακατέψτε τα όλα σε ένα μπολ. Κόψτε ένα μεγάλο κομμάτι χαρτί και βάλτε στο κέντρο τα φρούτα και τον χυμό. Δέστε καλά το χαρτί από πάνω να γίνει σαν πουγκί αλλά να κρατάει και τα υγρά μέσα. Ακουμπήστε το πουγκί σε ένα ταψί και ψήστε το σε δυνατό φούρνο, στους 200 βαθμούς αέρα, για περίπου 20 λεπτά. Σερβίρονται ζεστά ή σκέτα, ή με παγωτό βανίλια, ή με γιαούρτι.
Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009
Ασχετο
Κάτι διάβαζα και μου ήρθε στο νου ένα θέμα που πολύ καιρό ήθελα να σχολιάσω. Θυμάστε εκείνο το φοβερό με τα πάμπολλα δις ευρώ, δεν θυμάμαι πόσα, που το κράτος, (ο ειδεχθής Κωστάς Καραμανλής δηλαδή, τώρα έχουμε άλλον να μας δουλεύει), είχε δώσει στις τράπεζες για να τις σώσει από βέβαιο πνιγμό;;
Ήτανε πολλά τα λεφτά! Και που τα βρήκε το υπό πτώχευση κράτος μας και τα έδωσε;; και αφού έχουν τόσα γιατί δεν δίνουν και στον χαμηλο-συνταξιούχο, ή στον συμπολίτη μας που βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχιας.
Είμαι σίγουρη ότι πολλοί από εμάς πιστεύουν ότι όντως, ανοίξανε ένα συρτάρι, βγάλανε κάποια δις, ελπίζω όχι σε τάλιρα γιατί θα θέλανε πάρα πολλές σακούλες να τα κουβαλήσουν, και τα πήγαν στα γκισέ της Εθνικής και της Αλφα και τα δώσανε, τα λεφτά μας, τα λεφτουδάκια μας.
Είμαι σίγουρη επίσης ότι ακόμα περισσότεροι πιστεύουν ότι αυτό δεν έγινε με κατάθεση στο γκισέ αλλά με τραπεζική εντολή μεταφοράς, το σίγουρο πάντως είναι, ότι στο εθνικό θησαυροφυλάκιο – μάλλον υπάρχει και τέτοιο, τι σκατά μόνο η Αμερική και ο Σκρουντζ Μακ Ντακ έχει «βόουλτ»;; - υπήρχαν αυτά τα δις σε πραγματικά λεφτά και όχι αυτά της μονόπολης και έδωσε μία εντολή ο Αλογοσκούφης να τα δώσουν στους τραπεζίτες. Αν ακούσεις δε κάτι αστείους τύπους του ΚΚΕ, με το που τα πείρε αυτά τα λεφτά ο Λάτσης, τα έκανε γούνες και χρυσαφικά.
Το να πιστεύει ο κάθε ένας ότι θέλει και να φαντασιώνετε διάφορα πράγματα είναι βεβαίως δικαίωμά του και γούστο του και καπέλο του, στην τελική. Το να μην κάνει συνδυαστικές σκέψεις που να οδηγούν στο συμπέρασμα ότι δεν είναι δυνατόν να έχει ένα ταμείο τόσα δις και ταυτόχρονα να είμαστε με έλλειμμα και να δανειζόμαστε, πάλι είναι δικαίωμά του. Πιο περίεργα οικονομικά επιχειρήματα δεν σας γράφω κυρίως γιατί δεν τα ξέρω.
Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν δόθηκαν χρήματα, εγγυήσεις δόθηκαν ώστε να πάνε οι τράπεζες, αν θένε, να δανειστούν. Θα μου πείτε λίγο είναι αυτό τώρα, γιατί το κράτος δεν δίνει και σε μένα μία εγγύηση να πάω να δανειστώ κανένα εκατομμυριάκι που μου λείπει;; δεν είναι λίγο, μεγάλο είναι, τεράστιο, γιατί αν πέσει έξω καμία από αυτές εμείς θα πληρώνουμε, αλλά δεν είναι και το ίδιο!!!
Αυτό όμως που με ενόχλησε έντονα είναι ότι όλοι οι πολιτικάντηδες, μας δουλεύουν μήνες τώρα ψιλό γαζί με το θέμα. Όλοι Παπανδρέοι-Τσιπρέοι-Παπαρηγέοι-Καρατζαφερέοι αλλά και όλα τα άλλα τα στρουμφάκια που είναι μαζί τους, μας λένε διάφορα χαζά του στυλ, «να μην δίνανε τα δις στις τράπεζες, να είχανε να πληρώσουν τις συντάξεις», «δεν δίνουν λεφτά για την υγεία στις τράπεζες τα δίνουν!», αμ το άλλο «Λεφτά υπάρχουν!! Αφού δώσανε στις τράπεζες τόσα δις!» τι μας λες ρε μεγάλε, και σήμερα λες ότι υπάρχουν λεφτά!! Πούντα;;;
Προσωπικά δεν άκουσα κανένα, κανένα, να πει στον κόσμο τι είναι αυτά τα δις που πάνε και έρχονται, δεν άκουσα κανένα να αντιτίθεται στα πιο πάνω γελοία συνθήματα, και λαϊκίστικες εξάρσεις! Ακόμα και άνθρωποι σοβαροί, που εκτιμώ όπως ο Κουβέλης, δεν βγήκε έτσι έντονα να πει, «κόφτε την παρλαπίπα, μην δουλεύετε τον κόσμο».
Αλλά μην νομίζετε ότι η ΝΔ και ο Κώστας ο νεότερος, βγήκε να ξεκαθαρίσει το είδος των χρημάτων που δόθηκαν. Κάτι πήγαν να ψελλίσουν αλλά τα ρούφηξαν. Αρχικά νόμιζα ότι στο συνολικό αυτοκαταστροφικό σύνδρομο που είχαν, χάθηκε και η όποια ικανότητα να αντιταχθούν στο δούλεμα που μας κάνανε οι άλλοι. Αλλά όχι, μάλλον δεν είναι αυτό, ..., μάλλον τους βόλευε που υπάρχει κόσμος που πίστευε ότι υπήρχαν σε ένα σεντούκι αυτά τα δις και η ευφυείς πολιτική τους, τους οδήγησε να τα δώσουν στις τράπεζες για να σώσουν την οικονομία από βέβαιο πνιγμό.
Εκτός όμως από τους πολιτικούς μας, που κρίνοντας από αυτή την περίπτωση και μόνο, έχουν το χαμηλότερο επίπεδο, έβερ!, οι δημοσιογράφοι, οι σχολιαστές, οι αναλυτές, όλοι αυτοί τέλος πάντων που με τη σειρά τους επηρεάζουν την κοινή γνώμη, ελάχιστα ψελλίσανε επί του θέματος, ελάχιστα προσπάθησαν να εξηγήσουν και οι περισσότεροι υπερθεμάτισαν της θεωρίας, πεντάευρα σε σεντούκι στα 6 υπόγεια του Υπεθο και παει λέγοντας.
Τι να πω τώρα, θεωρίες συνομωσίας, ελληνοκομουνιστικού επιπέδου, περί καπιταλισμού που μας κρατάει υπνωμένους και άλλα τέτοια;; Δεν ξέρω και λόγο αιώνιας βλακείας όπως σας έχω ξαναπεί, δεν καταλαβαίνω. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς, μορφωμένοι με αντίληψη άνθρωποι, καταλαβαίνουν. Και άρα όλα αυτά τα σαχλά λαϊκίστικα απευθύνονται σε άλλους. Γιατί όμως οι μισοί δουλεύουμε τους άλλους μισούς, και στο φινάλε της παράστασης δεν υπάρχει χειροκρότημα;
Σήμερα έχει γκουρμεδιά, για εσάς που προσπαθείτε λιγάκι. Ένα πάρα πολύ ωραίο ορεκτικό, για τα τραπέζια σας, αλλά και τα κεράσματά σας.
Μπισκότο παρμεζάνας με προσούτο και δαμάσκηνα
400 γραμμάρια τριμμένη παρμεζάνα
12 μικρά φρέσκα ή ξερά δαμάσκηνα, ή ότι άλλο φρούτο έχει η εποχή. Το καλοκαίρι βέβαια θέλει πεπόνι, αλλά μπορείτε να βάλετε και σύκο, και κομμάτι από ροδάκινο, μάνγκο κλπ.
12 λεπτές φέτες προσούτο, ανεπιφύλακτα αν βρείτε να πάρετε το προσούτο του Στρεμμένου, από τον Προυσό Ευρυτανίας, πολύ καλύτερο από τα φτηνιάρικα εισαγόμενα ιταλικά που είναι πολύ αλμυρά συνήθως.
λίγο μπαλσάμικο (προερετικά)
πιπέρι
Για τα μπισκότα παρμεζάνας: στρώστε μία λαμαρίνα με λαδόχαρτο ή αν έχετε με την αντικολλητική επιφάνεια σιλικόνης (αν δεν έχετε να πάρετε, είναι πολύ χρήσιμη). Προθερμαίνουμε το γκρίλ στους 200 βαθμούς. Ακουμπάμε ένα τσέρκι, ή στρογγυλό κουπ πάτ πάνω στη λαδόκολλα και απλώνουμε στο εσωτερικό του ένα πολύ λεπτό στρώμα από παρμεζάνα. Αφαιρούμε το τσέρκι και το βάζουμε δίπλα και επαναλαμβάνουμε, μέχρι να γεμίσει η λαμαρίνα με λεπτούς κύκλους από παρμεζάνα. Θα γίνουν περίπου 12 τέτοιοι κύκλοι. Ψήνουμε στο γκρίλ βάζοντας τη λαμαρίνα στην ψηλότερη σκάλα για 3-4 λεπτά μέχρι να λιώσει η παρμεζάνα, αλλά να μην μαυρίσει. Πρέπει να είναι απλά λιωμένη. Βγάζουμε τη λαμαρίνα και αφήνουμε τα μπισκότα να κρυώσουν. Αν βάλουμε πολύ παρμεζάνα, τότε θα απλώσουν και θα χάσουν το σχήμα τους, μπορούμε όμως να τα σπάσουμε σε μικρότερα κομμάτια και να χρησιμοποιήσουμε σε πράσινες σαλάτες.
Για το σερβίρισμα: τυλίγουμε το προσούτο στα 12 δαμάσκηνα. Αν είναι πολύ μεγάλα τα φρούτα κόψτε ένα κομμάτι τους, ώστε το σύνολο να είναι μία μεγάλη μπουκιά. Ραντίζετε με λίγο μπαλσάμικο και πασπαλίζετε με πιπέρι. Βάζετε σε μία πιατέλα τα φρούτα τυλιγμένα με το προσούτο και δίπλα τα μπισκότα παρμεζάνας. Για να τα φάτε βάζετε ένα κομμάτι φρούτου πάνω σε κάθε μπισκότο. Μιας και το φρούτο έχει ζουμιά καλύτερα να τα σερβίρετε χώρια για να μην μουλιάσει το μπισκότο και χάσει την τραγανότητά του.
Ήτανε πολλά τα λεφτά! Και που τα βρήκε το υπό πτώχευση κράτος μας και τα έδωσε;; και αφού έχουν τόσα γιατί δεν δίνουν και στον χαμηλο-συνταξιούχο, ή στον συμπολίτη μας που βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχιας.
Είμαι σίγουρη ότι πολλοί από εμάς πιστεύουν ότι όντως, ανοίξανε ένα συρτάρι, βγάλανε κάποια δις, ελπίζω όχι σε τάλιρα γιατί θα θέλανε πάρα πολλές σακούλες να τα κουβαλήσουν, και τα πήγαν στα γκισέ της Εθνικής και της Αλφα και τα δώσανε, τα λεφτά μας, τα λεφτουδάκια μας.
Είμαι σίγουρη επίσης ότι ακόμα περισσότεροι πιστεύουν ότι αυτό δεν έγινε με κατάθεση στο γκισέ αλλά με τραπεζική εντολή μεταφοράς, το σίγουρο πάντως είναι, ότι στο εθνικό θησαυροφυλάκιο – μάλλον υπάρχει και τέτοιο, τι σκατά μόνο η Αμερική και ο Σκρουντζ Μακ Ντακ έχει «βόουλτ»;; - υπήρχαν αυτά τα δις σε πραγματικά λεφτά και όχι αυτά της μονόπολης και έδωσε μία εντολή ο Αλογοσκούφης να τα δώσουν στους τραπεζίτες. Αν ακούσεις δε κάτι αστείους τύπους του ΚΚΕ, με το που τα πείρε αυτά τα λεφτά ο Λάτσης, τα έκανε γούνες και χρυσαφικά.
Το να πιστεύει ο κάθε ένας ότι θέλει και να φαντασιώνετε διάφορα πράγματα είναι βεβαίως δικαίωμά του και γούστο του και καπέλο του, στην τελική. Το να μην κάνει συνδυαστικές σκέψεις που να οδηγούν στο συμπέρασμα ότι δεν είναι δυνατόν να έχει ένα ταμείο τόσα δις και ταυτόχρονα να είμαστε με έλλειμμα και να δανειζόμαστε, πάλι είναι δικαίωμά του. Πιο περίεργα οικονομικά επιχειρήματα δεν σας γράφω κυρίως γιατί δεν τα ξέρω.
Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν δόθηκαν χρήματα, εγγυήσεις δόθηκαν ώστε να πάνε οι τράπεζες, αν θένε, να δανειστούν. Θα μου πείτε λίγο είναι αυτό τώρα, γιατί το κράτος δεν δίνει και σε μένα μία εγγύηση να πάω να δανειστώ κανένα εκατομμυριάκι που μου λείπει;; δεν είναι λίγο, μεγάλο είναι, τεράστιο, γιατί αν πέσει έξω καμία από αυτές εμείς θα πληρώνουμε, αλλά δεν είναι και το ίδιο!!!
Αυτό όμως που με ενόχλησε έντονα είναι ότι όλοι οι πολιτικάντηδες, μας δουλεύουν μήνες τώρα ψιλό γαζί με το θέμα. Όλοι Παπανδρέοι-Τσιπρέοι-Παπαρηγέοι-Καρατζαφερέοι αλλά και όλα τα άλλα τα στρουμφάκια που είναι μαζί τους, μας λένε διάφορα χαζά του στυλ, «να μην δίνανε τα δις στις τράπεζες, να είχανε να πληρώσουν τις συντάξεις», «δεν δίνουν λεφτά για την υγεία στις τράπεζες τα δίνουν!», αμ το άλλο «Λεφτά υπάρχουν!! Αφού δώσανε στις τράπεζες τόσα δις!» τι μας λες ρε μεγάλε, και σήμερα λες ότι υπάρχουν λεφτά!! Πούντα;;;
Προσωπικά δεν άκουσα κανένα, κανένα, να πει στον κόσμο τι είναι αυτά τα δις που πάνε και έρχονται, δεν άκουσα κανένα να αντιτίθεται στα πιο πάνω γελοία συνθήματα, και λαϊκίστικες εξάρσεις! Ακόμα και άνθρωποι σοβαροί, που εκτιμώ όπως ο Κουβέλης, δεν βγήκε έτσι έντονα να πει, «κόφτε την παρλαπίπα, μην δουλεύετε τον κόσμο».
Αλλά μην νομίζετε ότι η ΝΔ και ο Κώστας ο νεότερος, βγήκε να ξεκαθαρίσει το είδος των χρημάτων που δόθηκαν. Κάτι πήγαν να ψελλίσουν αλλά τα ρούφηξαν. Αρχικά νόμιζα ότι στο συνολικό αυτοκαταστροφικό σύνδρομο που είχαν, χάθηκε και η όποια ικανότητα να αντιταχθούν στο δούλεμα που μας κάνανε οι άλλοι. Αλλά όχι, μάλλον δεν είναι αυτό, ..., μάλλον τους βόλευε που υπάρχει κόσμος που πίστευε ότι υπήρχαν σε ένα σεντούκι αυτά τα δις και η ευφυείς πολιτική τους, τους οδήγησε να τα δώσουν στις τράπεζες για να σώσουν την οικονομία από βέβαιο πνιγμό.
Εκτός όμως από τους πολιτικούς μας, που κρίνοντας από αυτή την περίπτωση και μόνο, έχουν το χαμηλότερο επίπεδο, έβερ!, οι δημοσιογράφοι, οι σχολιαστές, οι αναλυτές, όλοι αυτοί τέλος πάντων που με τη σειρά τους επηρεάζουν την κοινή γνώμη, ελάχιστα ψελλίσανε επί του θέματος, ελάχιστα προσπάθησαν να εξηγήσουν και οι περισσότεροι υπερθεμάτισαν της θεωρίας, πεντάευρα σε σεντούκι στα 6 υπόγεια του Υπεθο και παει λέγοντας.
Τι να πω τώρα, θεωρίες συνομωσίας, ελληνοκομουνιστικού επιπέδου, περί καπιταλισμού που μας κρατάει υπνωμένους και άλλα τέτοια;; Δεν ξέρω και λόγο αιώνιας βλακείας όπως σας έχω ξαναπεί, δεν καταλαβαίνω. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς, μορφωμένοι με αντίληψη άνθρωποι, καταλαβαίνουν. Και άρα όλα αυτά τα σαχλά λαϊκίστικα απευθύνονται σε άλλους. Γιατί όμως οι μισοί δουλεύουμε τους άλλους μισούς, και στο φινάλε της παράστασης δεν υπάρχει χειροκρότημα;
Σήμερα έχει γκουρμεδιά, για εσάς που προσπαθείτε λιγάκι. Ένα πάρα πολύ ωραίο ορεκτικό, για τα τραπέζια σας, αλλά και τα κεράσματά σας.
Μπισκότο παρμεζάνας με προσούτο και δαμάσκηνα
400 γραμμάρια τριμμένη παρμεζάνα
12 μικρά φρέσκα ή ξερά δαμάσκηνα, ή ότι άλλο φρούτο έχει η εποχή. Το καλοκαίρι βέβαια θέλει πεπόνι, αλλά μπορείτε να βάλετε και σύκο, και κομμάτι από ροδάκινο, μάνγκο κλπ.
12 λεπτές φέτες προσούτο, ανεπιφύλακτα αν βρείτε να πάρετε το προσούτο του Στρεμμένου, από τον Προυσό Ευρυτανίας, πολύ καλύτερο από τα φτηνιάρικα εισαγόμενα ιταλικά που είναι πολύ αλμυρά συνήθως.
λίγο μπαλσάμικο (προερετικά)
πιπέρι
Για τα μπισκότα παρμεζάνας: στρώστε μία λαμαρίνα με λαδόχαρτο ή αν έχετε με την αντικολλητική επιφάνεια σιλικόνης (αν δεν έχετε να πάρετε, είναι πολύ χρήσιμη). Προθερμαίνουμε το γκρίλ στους 200 βαθμούς. Ακουμπάμε ένα τσέρκι, ή στρογγυλό κουπ πάτ πάνω στη λαδόκολλα και απλώνουμε στο εσωτερικό του ένα πολύ λεπτό στρώμα από παρμεζάνα. Αφαιρούμε το τσέρκι και το βάζουμε δίπλα και επαναλαμβάνουμε, μέχρι να γεμίσει η λαμαρίνα με λεπτούς κύκλους από παρμεζάνα. Θα γίνουν περίπου 12 τέτοιοι κύκλοι. Ψήνουμε στο γκρίλ βάζοντας τη λαμαρίνα στην ψηλότερη σκάλα για 3-4 λεπτά μέχρι να λιώσει η παρμεζάνα, αλλά να μην μαυρίσει. Πρέπει να είναι απλά λιωμένη. Βγάζουμε τη λαμαρίνα και αφήνουμε τα μπισκότα να κρυώσουν. Αν βάλουμε πολύ παρμεζάνα, τότε θα απλώσουν και θα χάσουν το σχήμα τους, μπορούμε όμως να τα σπάσουμε σε μικρότερα κομμάτια και να χρησιμοποιήσουμε σε πράσινες σαλάτες.
Για το σερβίρισμα: τυλίγουμε το προσούτο στα 12 δαμάσκηνα. Αν είναι πολύ μεγάλα τα φρούτα κόψτε ένα κομμάτι τους, ώστε το σύνολο να είναι μία μεγάλη μπουκιά. Ραντίζετε με λίγο μπαλσάμικο και πασπαλίζετε με πιπέρι. Βάζετε σε μία πιατέλα τα φρούτα τυλιγμένα με το προσούτο και δίπλα τα μπισκότα παρμεζάνας. Για να τα φάτε βάζετε ένα κομμάτι φρούτου πάνω σε κάθε μπισκότο. Μιας και το φρούτο έχει ζουμιά καλύτερα να τα σερβίρετε χώρια για να μην μουλιάσει το μπισκότο και χάσει την τραγανότητά του.
Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009
Βαλίτσες και άλλα
Έχω πολύ δουλειά αυτές τις μέρες, αλλά και πολλές υποχρεώσεις ταυτόχρονα και πραγματικά ο χρόνος μου είναι ελάχιστος.
Μου στείλανε όμως ένα ωραίο μέιλ με το παρακάτω κείμενο και σκέφτηκα ότι είναι πραγματικά ωραίο και πρέπει να το ανεβάσω να το διαβάσετε και εσείς.
Δεν συμφωνώ με όλα όσα λεει, βέβαια, είναι όμως πολύ ενδιαφέρων κειμενάκι που ταιριάζει και με την κατάσταση που ζούμε λίγο ως πολύ αυτές τις μέρες.
Η γενιά των αποτυχημένων γονέων!
Στα εκατοντάδες ποστς για την γενιά των 700ευρώ γίνονται αναφορές σε δεκάδες αιτίες που φταινε για την σημερινή τους κατάσταση.
"Φταίνε οι κυβερνήσεις", "η παγκοσμιοποίηση", "η ακρίβεια" .... τα παντα φταίνε εκτός από τους νέους με τους μισθούς των 700 ευρώ. Και θα συμφωνήσω στο τελευταίο. Δεν φταίει μία νέα γενιά που μόλις ενηλικιώθηκε. Αυτή η γενιά εκπαιδεύτηκε από κάποιους ανθρώπους και κυρίως από τους γονείς τους.
Εκπαιδεύτηκε να ξοδεύει χωρίς να συγκρίνει τιμές... γιατί έτσι κάνανε και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να μένει με τους γονείς της ... γιατί έτσι επιθυμούν οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να πετάει το τσιγάρο από το ανοιχτο παράθυρο στο αμάξι... γιατί έτσι κάνανε και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να αναζητάει για μια θέση στο Δημόσιο... γιατί έτσι τους γαλουχήσαν οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να παίρνει δάνεια για να αγοράσουν αυτοκίνητο (και όχι για να ανοίξουν επιχείρηση) ... γιατί έτσι κάνουν και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να μην αλλάζει εύκολα δουλειές και να βολεύεται σε μια θεσούλα των 700 ευρώ ... γιατί έτσι την συμβουλεύουν οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να ψηφίζει τρία κόμματα ... γιατί τα ίδια ψηφίζουν και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να μην δέχεται την αξιολόγηση και τον ανταγωνισμό ... γιατί το ίδιο δεν δεχονται και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να δέχεται την επετηρίδα σε κάθε της μορφή... γιατί έτσι την δεχτήκαν και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να εκπαιδεύεται σε βρώμικα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια με γεμάτους από συνθήματα και αφίσες τοίχους ... γιατί έτσι της τα παραδώσανε και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να κάνει κοπάνες από την δουλειά ... γιατί έτσι κάνανε και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να διαδηλώνει με συνθήματα και ντουντούκες ...γιατί έτσι κάνανε οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να συζητάει μόνο για τα δικαιωματά της και όχι τις υποχρεώσεις της... γιατί έτσι κάνανε οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να γκρινιάζει και όχι να προτείνει ... γιατί έτσι γκρινιάζαν και δεν προτείναν οι γονείς της.
Θα μπορούσα να το σχολιάσω και να αρχίσω και εγώ να γράφω για αυτή τη γενιά, για την περασμένη γενιά – αυτή του πολυτεχνείου που είναι και επίκαιρη – για την προπερασμένη γενιά – αυτή του εμφυλίου, και πάει λέγοντας.
Επίσης θα μπορούσα να γράψω για το πολυτεχνείο, γιατί δεν πήγα στην πορεία – και για αυτό μου τα χώνει ο Στέλιος, για το κοριτσάκι που ρώτησε αν η μέρα του πολυτεχνείου είναι αργία και στη δουλειά (βέβαια ... μαζευόμαστε ολοι το μεσημέρι και λεμε ποιήματα!), έτσι βλέπετε είχε συνηθίσει από το σχολείο, για το κέντρο της Αθήνας που προχτές είχε γεμίσει με «Μυστικούς μπάτσους» που ντυμένοι με πολιτικά χάζευαν και βολόδερναν περιμένοντας την πορεία (μου είπαν ότι ήταν τόσο προφανές ότι αυτοί είναι μπάτσοι που μόνο να γελάσεις ήθελες, ... θλίψη!).
Θα μπορούσα ακόμα να γράψω για τους εκατοντάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, με το «χαμηλό – δήθεν – εισόδημα» που μόνο για αυτούς μιλάμε, που μόνο με αυτούς ασχολούμαστε.
Θα μπορούσα να γράψω για τους εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικούς υπαλλήλους, τους συναδέλφους μου, που με μισθό 1500 ευρώ, με 20 χρόνια δουλειάς, εργάζονται ανταγωνιστικά κάθε μέρα, εργάζονται εντατικά, με πίεση, με άγχος, με ευθύνη.
Θα μπορούσα να αναρωτηθώ γιατί κανένας δεν νοιάζεται για αυτούς, για εμάς, που δεν κοιμόμαστε καλά τα βράδια γιατί απλά έχουμε άγχος, άγχος, για τη δουλειά μας, για την εταιρία στην οποία εργαζόμαστε, για το μισθό μας των 1500 ευρώ, για τον διπλανό συνάδελφο που ίσως και να απολυθεί τον επόμενο μήνα.
Αυτά όμως είναι πράγματα που για να τα καταλάβει κάποιος πρέπει να κουβαλάει βαλίτσα ανάλογη με τη δικιά μου. Δεν κατηγορώ κανένα, τη βαλίτσα μας μόνοι μας την γεμίζουμε, και εγώ την έχω γεμίσει με συγκεκριμένες εμπειρίες που δεν μου επιτρέπουν να αισθανθώ τον πόνο του δημόσιου υπαλλήλου των 2000 ευρώ (μικτά) μισθού και των δεν-ξέρω-και-εγώ πόσο επιδομάτων, που για το 2010 δεν θα πάρει αύξηση. Πως να το κάνουμε δεν μπορώ να τον καταλάβω αυτόν τον πόνο!!! Όπως και αυτός δεν κατάλαβε τον πόνο τον δικό μου και των συναδέλφων μου που ο μισθός μας έχει παγώσει από το 2007.
Όπως δεν μπορεί να καταλάβει τον δικό μου πόνο που γύρισα χτες σπίτι στις 7:30, και από την ένταση της ημέρας και το στρες, με πόναγε όλο μου το κορμί.
Δεν λεω ότι έχω δίκιο σε όλα τα παραπάνω, αντίθετα μάλλον έχω άδικο, κάνω λάθος τεράστιο λάθος. Δεν με νοιάζει, όμως. Ζούμε σε μία διαβρωμένη, απαξιωμένη, μη-ανταγωνιστική κοινωνία και το μόνο που ξέρουμε είναι να κρίνουμε και να κατηγορούμε. Δεν έχω ακούσει κανέναν να μιλάει για το κοινωνικό καλό, κανένα να νοιάζεται για την κοινωνία παραπάνω από την τσέπη του. Και καλά η κοινωνία είναι κάτι μεγάλο και ασαφές, οι διπλανοί μας, οι φίλοι μας, πόσο δοτικοί είμαστε με τους γύρω μας. Εδώ με λένε ηλίθια που έχω ανοιχτό σπίτι και καλώ συνέχεια κόσμο!!!
Δεν θέλω λοιπόν να μιλάω για τίποτα, βαρέθηκα. Για αυτό σήμερα, θα σας γράψω μία δύσκολη συνταγή, που όμως φτιάχνει ένα νοστιμότατο φαγάκι. Πως να το κάνουμε «τα αγαθά κόποις κτώνται» ....
(Μιας και το πιάσαμε το αρχαίο, αυτό πρέπει να σας το πω. Χτες έπεσα πάνω σε αυτή την εκπομπή που μαζεύονται διάφοροι και κάποιος μαγειρεύει .... την ξέρετε. Ενας λοιπον ειχε ονομασει το φαγητό που ετοιμαζε "Παν γεύσης αριστον"! Πέραν που κανενας δεν καταλαβε τιποτα, μία κυριούλα μεσήληξ είπε, ... μα αυτό ειναι αρχαίο ρητό!!. Μάλιστα μαντάμ και το "παν μετρον άριστον" είναι κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες!)
Λαζάνια με κατίκι και πέστο
1 πακέτο λαζάνια (τα φύλα, όχι τα πλακουτσωτά μακαρόνια!)
2 κουταλιές της σούπας τρίμα φρυγανιάς
1 κιλό κατίκι
1 βαζάκι σάλτσα πέστο (αν έχετε δικιά σας ακόμα καλύτερα, θα χρειαστείτε περίπου 4 γεμάτες κουταλιές της σούπας)
2 αυγά
αλάτι, πιπέρι
για την σάλτσα ντομάτας
6 κουταλιές σούπας λάδι
2 κρεμμύδια ψιλοκομμένα
2 σκελίδες σκόρδο τριμμένο
2 κουτιά ψιλοκομμένη ντομάτα (περίπου 800 γραμμάρια)
2 κουταλάκια ζάχαρη, αλάτι και πιπέρι
Ετοιμάζουμε πρώτα τη σάλτσα ντομάτας. Σοτάρουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο στο λάδι και σβήνουμε με την ντομάτα. Ρίχνουμε το αλάτι, το πιπέρι και τη ζάχαρη, και μαγειρεύουμε σε χαμηλή φωτιά για 20 λεπτά μέχρι να δέσει η σάλτσα.
Ετοιμάζουμε τη γέμιση. Ανακατεύουμε το κατίκι με το πέστο και τα αυγά. Αλατίζουμε ελάχιστα μιας και συνήθως τα πέστο είναι αλμυρά και ρίχνουμε μπόλικο πιπέρι.
Ζεματάμε σε βραστό νερό για 2 λεπτά το κάθε φύλο από τα λαζάνια, ώστε να μαλακώσουν λιγάκι και να φύγει το πολύ άμυλο. Αυτό το φαγάκι δεν έχει πολλά υγρά για να μαγειρευτούν τα λαζάνια και για αυτό το λόγο τα μαλακώνουμε λίγο πρώτα, στραγγίστε τα πολύ καλά όμως. Βουτυρώστε ένα μεγάλο πυρέξ, και πασπαλίστε με τη φρυγανιά. Στρώστε την επιφάνια με τα λαζάνια, απλώστε λίγη από τη σάλτσα ντομάτας, 3-4 κουταλιές της σούπας δηλαδή, και από πάνω απλώστε το ¼ από το μίγμα των τυριών. Συνεχίζετε με στρώσεις από λαζάνια, σάλτσα ντομάτας και μίγμα τυριών, μέχρι να τελειώσετε με τα λαζάνια. Πάνω από την τελευταία στρώση λαζανιών βάζετε την υπόλοιπη σάλτσα ντομάτας. Φροντίστε να μετρήσετε τα λαζάνια σας και να ισομοιράσετε τη σάλτσα και το μίγμα τυριών στις στρώσεις που θα κάνετε ανάλογα με το μέγεθος του ταψιού σας. Ψήστε το στους 200 βαθμούς αέρα για 35-40 λεπτά. Όταν το βγάλετε από το φούρνο αφήστε 15 λεπτά να κρυώσει και να δέσει πριν το κόψετε, όπως κάνετε και με το παστίτσιο. Είναι εξίσου νόστιμο και κρύο!
Μου στείλανε όμως ένα ωραίο μέιλ με το παρακάτω κείμενο και σκέφτηκα ότι είναι πραγματικά ωραίο και πρέπει να το ανεβάσω να το διαβάσετε και εσείς.
Δεν συμφωνώ με όλα όσα λεει, βέβαια, είναι όμως πολύ ενδιαφέρων κειμενάκι που ταιριάζει και με την κατάσταση που ζούμε λίγο ως πολύ αυτές τις μέρες.
Η γενιά των αποτυχημένων γονέων!
Στα εκατοντάδες ποστς για την γενιά των 700ευρώ γίνονται αναφορές σε δεκάδες αιτίες που φταινε για την σημερινή τους κατάσταση.
"Φταίνε οι κυβερνήσεις", "η παγκοσμιοποίηση", "η ακρίβεια" .... τα παντα φταίνε εκτός από τους νέους με τους μισθούς των 700 ευρώ. Και θα συμφωνήσω στο τελευταίο. Δεν φταίει μία νέα γενιά που μόλις ενηλικιώθηκε. Αυτή η γενιά εκπαιδεύτηκε από κάποιους ανθρώπους και κυρίως από τους γονείς τους.
Εκπαιδεύτηκε να ξοδεύει χωρίς να συγκρίνει τιμές... γιατί έτσι κάνανε και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να μένει με τους γονείς της ... γιατί έτσι επιθυμούν οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να πετάει το τσιγάρο από το ανοιχτο παράθυρο στο αμάξι... γιατί έτσι κάνανε και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να αναζητάει για μια θέση στο Δημόσιο... γιατί έτσι τους γαλουχήσαν οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να παίρνει δάνεια για να αγοράσουν αυτοκίνητο (και όχι για να ανοίξουν επιχείρηση) ... γιατί έτσι κάνουν και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να μην αλλάζει εύκολα δουλειές και να βολεύεται σε μια θεσούλα των 700 ευρώ ... γιατί έτσι την συμβουλεύουν οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να ψηφίζει τρία κόμματα ... γιατί τα ίδια ψηφίζουν και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να μην δέχεται την αξιολόγηση και τον ανταγωνισμό ... γιατί το ίδιο δεν δεχονται και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να δέχεται την επετηρίδα σε κάθε της μορφή... γιατί έτσι την δεχτήκαν και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να εκπαιδεύεται σε βρώμικα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια με γεμάτους από συνθήματα και αφίσες τοίχους ... γιατί έτσι της τα παραδώσανε και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να κάνει κοπάνες από την δουλειά ... γιατί έτσι κάνανε και οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να διαδηλώνει με συνθήματα και ντουντούκες ...γιατί έτσι κάνανε οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να συζητάει μόνο για τα δικαιωματά της και όχι τις υποχρεώσεις της... γιατί έτσι κάνανε οι γονείς της.
Εκπαιδεύτηκε να γκρινιάζει και όχι να προτείνει ... γιατί έτσι γκρινιάζαν και δεν προτείναν οι γονείς της.
Θα μπορούσα να το σχολιάσω και να αρχίσω και εγώ να γράφω για αυτή τη γενιά, για την περασμένη γενιά – αυτή του πολυτεχνείου που είναι και επίκαιρη – για την προπερασμένη γενιά – αυτή του εμφυλίου, και πάει λέγοντας.
Επίσης θα μπορούσα να γράψω για το πολυτεχνείο, γιατί δεν πήγα στην πορεία – και για αυτό μου τα χώνει ο Στέλιος, για το κοριτσάκι που ρώτησε αν η μέρα του πολυτεχνείου είναι αργία και στη δουλειά (βέβαια ... μαζευόμαστε ολοι το μεσημέρι και λεμε ποιήματα!), έτσι βλέπετε είχε συνηθίσει από το σχολείο, για το κέντρο της Αθήνας που προχτές είχε γεμίσει με «Μυστικούς μπάτσους» που ντυμένοι με πολιτικά χάζευαν και βολόδερναν περιμένοντας την πορεία (μου είπαν ότι ήταν τόσο προφανές ότι αυτοί είναι μπάτσοι που μόνο να γελάσεις ήθελες, ... θλίψη!).
Θα μπορούσα ακόμα να γράψω για τους εκατοντάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, με το «χαμηλό – δήθεν – εισόδημα» που μόνο για αυτούς μιλάμε, που μόνο με αυτούς ασχολούμαστε.
Θα μπορούσα να γράψω για τους εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικούς υπαλλήλους, τους συναδέλφους μου, που με μισθό 1500 ευρώ, με 20 χρόνια δουλειάς, εργάζονται ανταγωνιστικά κάθε μέρα, εργάζονται εντατικά, με πίεση, με άγχος, με ευθύνη.
Θα μπορούσα να αναρωτηθώ γιατί κανένας δεν νοιάζεται για αυτούς, για εμάς, που δεν κοιμόμαστε καλά τα βράδια γιατί απλά έχουμε άγχος, άγχος, για τη δουλειά μας, για την εταιρία στην οποία εργαζόμαστε, για το μισθό μας των 1500 ευρώ, για τον διπλανό συνάδελφο που ίσως και να απολυθεί τον επόμενο μήνα.
Αυτά όμως είναι πράγματα που για να τα καταλάβει κάποιος πρέπει να κουβαλάει βαλίτσα ανάλογη με τη δικιά μου. Δεν κατηγορώ κανένα, τη βαλίτσα μας μόνοι μας την γεμίζουμε, και εγώ την έχω γεμίσει με συγκεκριμένες εμπειρίες που δεν μου επιτρέπουν να αισθανθώ τον πόνο του δημόσιου υπαλλήλου των 2000 ευρώ (μικτά) μισθού και των δεν-ξέρω-και-εγώ πόσο επιδομάτων, που για το 2010 δεν θα πάρει αύξηση. Πως να το κάνουμε δεν μπορώ να τον καταλάβω αυτόν τον πόνο!!! Όπως και αυτός δεν κατάλαβε τον πόνο τον δικό μου και των συναδέλφων μου που ο μισθός μας έχει παγώσει από το 2007.
Όπως δεν μπορεί να καταλάβει τον δικό μου πόνο που γύρισα χτες σπίτι στις 7:30, και από την ένταση της ημέρας και το στρες, με πόναγε όλο μου το κορμί.
Δεν λεω ότι έχω δίκιο σε όλα τα παραπάνω, αντίθετα μάλλον έχω άδικο, κάνω λάθος τεράστιο λάθος. Δεν με νοιάζει, όμως. Ζούμε σε μία διαβρωμένη, απαξιωμένη, μη-ανταγωνιστική κοινωνία και το μόνο που ξέρουμε είναι να κρίνουμε και να κατηγορούμε. Δεν έχω ακούσει κανέναν να μιλάει για το κοινωνικό καλό, κανένα να νοιάζεται για την κοινωνία παραπάνω από την τσέπη του. Και καλά η κοινωνία είναι κάτι μεγάλο και ασαφές, οι διπλανοί μας, οι φίλοι μας, πόσο δοτικοί είμαστε με τους γύρω μας. Εδώ με λένε ηλίθια που έχω ανοιχτό σπίτι και καλώ συνέχεια κόσμο!!!
Δεν θέλω λοιπόν να μιλάω για τίποτα, βαρέθηκα. Για αυτό σήμερα, θα σας γράψω μία δύσκολη συνταγή, που όμως φτιάχνει ένα νοστιμότατο φαγάκι. Πως να το κάνουμε «τα αγαθά κόποις κτώνται» ....
(Μιας και το πιάσαμε το αρχαίο, αυτό πρέπει να σας το πω. Χτες έπεσα πάνω σε αυτή την εκπομπή που μαζεύονται διάφοροι και κάποιος μαγειρεύει .... την ξέρετε. Ενας λοιπον ειχε ονομασει το φαγητό που ετοιμαζε "Παν γεύσης αριστον"! Πέραν που κανενας δεν καταλαβε τιποτα, μία κυριούλα μεσήληξ είπε, ... μα αυτό ειναι αρχαίο ρητό!!. Μάλιστα μαντάμ και το "παν μετρον άριστον" είναι κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες!)
Λαζάνια με κατίκι και πέστο
1 πακέτο λαζάνια (τα φύλα, όχι τα πλακουτσωτά μακαρόνια!)
2 κουταλιές της σούπας τρίμα φρυγανιάς
1 κιλό κατίκι
1 βαζάκι σάλτσα πέστο (αν έχετε δικιά σας ακόμα καλύτερα, θα χρειαστείτε περίπου 4 γεμάτες κουταλιές της σούπας)
2 αυγά
αλάτι, πιπέρι
για την σάλτσα ντομάτας
6 κουταλιές σούπας λάδι
2 κρεμμύδια ψιλοκομμένα
2 σκελίδες σκόρδο τριμμένο
2 κουτιά ψιλοκομμένη ντομάτα (περίπου 800 γραμμάρια)
2 κουταλάκια ζάχαρη, αλάτι και πιπέρι
Ετοιμάζουμε πρώτα τη σάλτσα ντομάτας. Σοτάρουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο στο λάδι και σβήνουμε με την ντομάτα. Ρίχνουμε το αλάτι, το πιπέρι και τη ζάχαρη, και μαγειρεύουμε σε χαμηλή φωτιά για 20 λεπτά μέχρι να δέσει η σάλτσα.
Ετοιμάζουμε τη γέμιση. Ανακατεύουμε το κατίκι με το πέστο και τα αυγά. Αλατίζουμε ελάχιστα μιας και συνήθως τα πέστο είναι αλμυρά και ρίχνουμε μπόλικο πιπέρι.
Ζεματάμε σε βραστό νερό για 2 λεπτά το κάθε φύλο από τα λαζάνια, ώστε να μαλακώσουν λιγάκι και να φύγει το πολύ άμυλο. Αυτό το φαγάκι δεν έχει πολλά υγρά για να μαγειρευτούν τα λαζάνια και για αυτό το λόγο τα μαλακώνουμε λίγο πρώτα, στραγγίστε τα πολύ καλά όμως. Βουτυρώστε ένα μεγάλο πυρέξ, και πασπαλίστε με τη φρυγανιά. Στρώστε την επιφάνια με τα λαζάνια, απλώστε λίγη από τη σάλτσα ντομάτας, 3-4 κουταλιές της σούπας δηλαδή, και από πάνω απλώστε το ¼ από το μίγμα των τυριών. Συνεχίζετε με στρώσεις από λαζάνια, σάλτσα ντομάτας και μίγμα τυριών, μέχρι να τελειώσετε με τα λαζάνια. Πάνω από την τελευταία στρώση λαζανιών βάζετε την υπόλοιπη σάλτσα ντομάτας. Φροντίστε να μετρήσετε τα λαζάνια σας και να ισομοιράσετε τη σάλτσα και το μίγμα τυριών στις στρώσεις που θα κάνετε ανάλογα με το μέγεθος του ταψιού σας. Ψήστε το στους 200 βαθμούς αέρα για 35-40 λεπτά. Όταν το βγάλετε από το φούρνο αφήστε 15 λεπτά να κρυώσει και να δέσει πριν το κόψετε, όπως κάνετε και με το παστίτσιο. Είναι εξίσου νόστιμο και κρύο!
Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009
Επιβίωσα!
Πολλές φορές αναρωτιόμαστε ποιο είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της επιστήμης. Ο τροχός, λένε κάποιοι, η τυπογραφία λένε άλλοι. Το προφυλακτικό θα σας πω εγώ!!! Τι να λέμε τώρα, μεγάλη ανακάλυψη.
Όχι τώρα φαντάζεστε στα καλά καθούμενα, εκεί που ορίζω απόλυτα τη ζωή μου, τι ώρα θα ξυπνήσω, τι ώρα θα κοιμηθώ, πότε θα πάω σινεμά, πότε θα δω τηλεόραση, τι θα δώ στην τηλεόραση, απλά πράγματα δηλαδή, να βρεθώ στην κατάσταση που έζησα τις τελευταίες μέρες, όπου 2 χαριτωμένα μεν, διαβολόπαιδα δε, αποφάσιζαν για μένα;;;
Ένα θα σας πω, και χούντα να γινόταν στην Ελλάδα, χαμπάρι δεν θα έπαιρνα!!! Και πως να γινότανε διαφορετικά άλλωστε, αφού από τις 7 περίπου το πρωί που ξυπνάγανε και τα δύο – άνευ ουσιαστικού λόγου βέβαια, με μοναδικό σκοπό να έρθουν να χοροπηδάνε στο κρεβάτι μου – μέχρι τις 9 το βράδυ που κοιμόντουσαν, έπρεπε να παίζουμε μαζί, να βλέπουμε (μαζί) καρτούν στην τηλεόραση, να βλέπουμε (πάλι μαζί) καρτούν στο Ντιβιντι, να διαβάζουμε καρτούν, να ξαναπαίζουμε, να γκρεμίζουμε το σπίτι με τρόπο ώστε να μην το καταλάβουν οι άλλοι, να βρωμίζουμε το σπίτι, πάλι με τρόπο που να μην το καταλάβουν οι άλλοι, να τρωμε σοκολάτα-τοστ-μπανάνα-αυγό-σοκολάτα-μπιφτέκι-τοστ (με αυτή ακριβώς τη σειρά, να γιατί κάνουν εμετό όλη την ημέρα), να κλωτσάει ο ένας τον άλλο και εγώ να τους βλέπω, να προσπαθεί να πνίξει ο ένας τον άλλο και εγώ πάλι να τους βλέπω, και γενικός να κλαινε γοερά για το παραμικρό και εγώ να αναρωτιέμαι ... τι είναι καλύτερο να έχω παιδιά ή να είμαι κατάδικος στο γκουαντάναμο!!!!
Έλα όμως που δεν στα λένε αυτά!!! Αντιθέτως σου λένε όλες τις υπόλοιπες μαλακίες του στυλ, προορισμός της γυναίκας και διαιώνιση του είδους και βιολογικά ρολόγια .... και καλά αυτά τα ρολόγια να χτυπάνε όταν είσαι 18 που και τα κότσια έχεις και την ικανότητα, αλλά στα 40;;; δεν υπάρχουν βιολογικά ρολόγια στα 40, εδώ και τα κανονικά ρολόγια να τα πετάξεις θέλεις.
Η χαρά του να είσαι γονέας σου λένε, μπούρδες, για να μην πω τίποτα χειρότερο!! Κατ’ αρχήν για περίπου 10 χρόνια είσαι άυπνος, γιατί «αυτά» δεν κοιμούνται, και εσύ τρέχεις να καλύψεις κάθε τους ανάγκη. Μετά υπάρχουν 2-3 χρόνια που είναι σχετικά καλά, «αυτά» είναι στη χαρούμενη περίοδο της προ-εφηβείας, μπορείς δηλαδή να συνεννοηθείς μαζί τους, ως ένα βαθμό.
Έρχεται όμως καπάκι η περίοδος της εφηβείας και εκεί κάτι παθαίνεις, πάνω που το μόνο που σε ένοιαζε είναι να φάνε και να πιούνε, αρχίζεις και αναρωτιέσαι μήπως κάτι πίνουνε κάτι;;;!!! Επίσης, μην το ξεχάσω, ΠΑΛΙ δεν κοιμάσαι, χαζός είσαι ;; γιατί να κοιμηθείς;; γονιός δεν ήθελες να γίνεις πουλάκι μου, ρούφα το αυγό σου τώρα και κάτσε στο μπαλκόνι και περίμενε να γυρίσει κατά τις 4 το θρεφτάρι σου, αν γυρίσει και πως θα γυρίσει!! Ετσι, έτσι, ..., αυτές είναι οι χαρές της μητρότητας, καλές μου!!
Όταν με το καλό τελειώσει η εφηβεία και η αγωνιά αν θα μπει, που θα μπει, (στο πανεπιστήμιο ντε!!!), υπάρχει η σύγχρονη αγωνία της εποχής μας το μοντέρνο φρούτο, το .... θα κάνει το πλεϊ ρουμ «γιάφκα»;;;, να έχεις τον Χρυσοχοϊδη πάνω από το κεφάλι σου και τον Πάνο Σόμπολο να αποκαλεί το θρεφτάρι σου τρομοκράτη!!! Χώρια που θα έχεις λινκ με τον Χατζηνικολάου και την Τρέμη, και κάτω από την εικόνα σου θα τρέχει μπανεράκι, "μάνα τρομοκράτη"!!! κατά το παλιό "μάνα ρέιβερ" με το οποίο σας υπενθυμήζω γελάγαμε κάποτε!!!
Ένα σας λεω, μέχρι να πάρει τη πρώτη του προαγωγή (εκεί γύρω στα 30-ντα του), εσείς άυπνοι θα τη βγάζετε, και καλά να είσαι 60-άρης παλεύετε το πράγμα, να είσαι όμως 70 και, και αντί να χαίρεσαι τη σύνταξη να αγωνιάς για τη δουλειά του, δεν λεει.
Επίσης, οφείλω να σας ξεκαθαρίσω, ότι όλα αυτά ότι διαπαιδαγωγείς, ότι διαπλάθεις, και άλλα βαρύγδουπα, είναι το ίδιο μπούρδες!! Τίποτα απολύτως δεν πλάθεις, ότι και να κάνεις εσύ, υπάρχει ένα "Πόκεμον" (αλήθεια έχετε δει πόσο άσχημα είναι αυτά τα πράγματα) που επηρεάζει παραπάνω το παιδί σου! Λες εσύ ιστορίες στο μικρό για τους αρχαίους Ελληνες και άλλα τέτοια παιδαγωγικά και έρχετε ο καλικάτζαρος το Ποκεμον και στα καταστέφει όλα!! Είχα και τη τρομερή ιδέα να τα πάω βόλτα στη Ραμνούντα να δούνε τον αρχαίο ναό της Νέμεσης, παναθεμά με, τη τύφλα τους κατάλαβαν!
Όλα αυτά και πολλά άλλα τα σκέφτηκα αυτό το Σαββατοκύριακό που ήμουνα με τον Λουκά και τον Ηλία. Μπαίνοντας στο γραφείο το πρωί, και διηγούμενη τις περιπέτειές μου, μου λεει συνάδελφος πατέρας χαριτωμένης κόρης ετών 5, ότι ναι μεν υπάρχουν όλα αυτά, αλλά τα ξεχνάς λεει όταν σου χαμογελάει!!! Δεν έχει άδικο ο αγαπητός συνάδελφος, και βέβαια θα τα ξεχάσω όλα σε 2-3 μέρες, και όταν τα ξαναδώ τα μανάρια μου θα τα αγκαλιάσω και θα γελάσω με όλες τους της αταξίες, αυτό όμως γιατί δεν είναι δικά μου, γιατί δεν τα έχω κάθε μέρα να με ξυπνάνε το πρωί χοροπηδώντας πάνω μου.
Τώρα αν μου πείτε ότι θα είχα άλλη άποψη αν ήταν δικά μου, αίμα μου, κομμάτι μου και άλλα τέτοια. Θα συμφωνήσω μαζί σας φτάνει να ήταν επιλογή μου, και να τα ήξερα όλα αυτά πριν αποφασίσω να γίνω μάνα, και παρ’ όλα αυτά να έλεγα, ότι ναι «θέλω να γίνω μάνα». Όχι που στα παρουσιάζουν όλα ρόδινα και μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, δεν γίνονται αλλαγές!!! Μένεις με την αϋπνία στο χέρι.
Τέλος θέλω να ενημερώσω την αγαπημένη μου Άννα, ότι όχι δεν θα κρατήσω και τα δικά της παιδία για κάποιο σαββατοκύριακο. Το ίδιο είπα και στο Σταύρο, για τα δικά του τα παιδιά!! Δεν φταιω εγώ που κάνατε παιδιά!! Και τον Λουκά τον κράτησα γιατί είναι βαφτιστήρι μου, το χρέος μου εξαντλείται εκεί. Έχετε και εσείς νονούς, φορτωθείτε τους. Θα ήθελα πάρα πολύ να δω τον Γιάννη και τον Αποστόλη να κουλαντρίζουν 3 παιδιά!!! Για να μην είμαι όμως κακιά και να σας δείξω ότι σας συμπονώ, τα παίρνω και κανένα σινεμά ένα απόγευμα!!!
Σήμερα θα σας γράψω μία συνταγούλα που έκανα στα «σκασμένα» ώστε να τα τραβήξω λίγο από τους καυγάδες τους, να τα βάλω στην κουζίνα να μαγειρέψουμε ώστε να τα απασχολήσω λίγο δημιουργικά. Είναι ένα υπέροχο πρωινό ή απογευματινό σνακ, που όλα τα παιδιά το λατρεύουν.
French Toast
6 φέτες ψωμί (αν έχετε φραντζόλα ψωμί ακόμα καλύτερα, αν όχι και το ψωμί του τοστ κάνει)
2 αυγά
1 φλυτζάνι γάλα
2 κουταλιές της σούπας ζάραρη
2 κουταλιές της σούπας βούτυρο
κανέλα και μέλι
Χτυπήστε σε ένα μπολ τα αυγά με το γάλα και τη ζάχαρη και βουτήξτε μία μία τις φέτες του ψωμιού. Γυρίστε τις 2-3 φορές ώστε να απορροφήσουν καλά το υγρό και να παπαριάσουν, και τηγανίστε τις μία μία σε στο τηγάνι με λίγο βούτυρο, ώστε να κάνουν κρούστα και να ροδίσουν καλά και από τις 2 πλευρές. Εναλλακτικά μπορείτε να τις ψήσετε σε καλά βουτυρωμένο ταψί σε πολύ δυνατό φούρνο που έχετε προθερμάνει καλά. Όταν βγάλετε τις φέτες πασπαλίστε με κανέλα και περιχύστε με μία κουταλιά μέλι την κάθε μία. Αν έχετε μαρμελάδα από φρούτα του δάσους, ξέρετε αυτή την ξινούτσικη μαρμελάδα που φτιάχνουν κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, δοκιμάστε τις αυγοφέτες σας με αυτή, για μία διαφορετική προσέγγιση.
Όχι τώρα φαντάζεστε στα καλά καθούμενα, εκεί που ορίζω απόλυτα τη ζωή μου, τι ώρα θα ξυπνήσω, τι ώρα θα κοιμηθώ, πότε θα πάω σινεμά, πότε θα δω τηλεόραση, τι θα δώ στην τηλεόραση, απλά πράγματα δηλαδή, να βρεθώ στην κατάσταση που έζησα τις τελευταίες μέρες, όπου 2 χαριτωμένα μεν, διαβολόπαιδα δε, αποφάσιζαν για μένα;;;
Ένα θα σας πω, και χούντα να γινόταν στην Ελλάδα, χαμπάρι δεν θα έπαιρνα!!! Και πως να γινότανε διαφορετικά άλλωστε, αφού από τις 7 περίπου το πρωί που ξυπνάγανε και τα δύο – άνευ ουσιαστικού λόγου βέβαια, με μοναδικό σκοπό να έρθουν να χοροπηδάνε στο κρεβάτι μου – μέχρι τις 9 το βράδυ που κοιμόντουσαν, έπρεπε να παίζουμε μαζί, να βλέπουμε (μαζί) καρτούν στην τηλεόραση, να βλέπουμε (πάλι μαζί) καρτούν στο Ντιβιντι, να διαβάζουμε καρτούν, να ξαναπαίζουμε, να γκρεμίζουμε το σπίτι με τρόπο ώστε να μην το καταλάβουν οι άλλοι, να βρωμίζουμε το σπίτι, πάλι με τρόπο που να μην το καταλάβουν οι άλλοι, να τρωμε σοκολάτα-τοστ-μπανάνα-αυγό-σοκολάτα-μπιφτέκι-τοστ (με αυτή ακριβώς τη σειρά, να γιατί κάνουν εμετό όλη την ημέρα), να κλωτσάει ο ένας τον άλλο και εγώ να τους βλέπω, να προσπαθεί να πνίξει ο ένας τον άλλο και εγώ πάλι να τους βλέπω, και γενικός να κλαινε γοερά για το παραμικρό και εγώ να αναρωτιέμαι ... τι είναι καλύτερο να έχω παιδιά ή να είμαι κατάδικος στο γκουαντάναμο!!!!
Έλα όμως που δεν στα λένε αυτά!!! Αντιθέτως σου λένε όλες τις υπόλοιπες μαλακίες του στυλ, προορισμός της γυναίκας και διαιώνιση του είδους και βιολογικά ρολόγια .... και καλά αυτά τα ρολόγια να χτυπάνε όταν είσαι 18 που και τα κότσια έχεις και την ικανότητα, αλλά στα 40;;; δεν υπάρχουν βιολογικά ρολόγια στα 40, εδώ και τα κανονικά ρολόγια να τα πετάξεις θέλεις.
Η χαρά του να είσαι γονέας σου λένε, μπούρδες, για να μην πω τίποτα χειρότερο!! Κατ’ αρχήν για περίπου 10 χρόνια είσαι άυπνος, γιατί «αυτά» δεν κοιμούνται, και εσύ τρέχεις να καλύψεις κάθε τους ανάγκη. Μετά υπάρχουν 2-3 χρόνια που είναι σχετικά καλά, «αυτά» είναι στη χαρούμενη περίοδο της προ-εφηβείας, μπορείς δηλαδή να συνεννοηθείς μαζί τους, ως ένα βαθμό.
Έρχεται όμως καπάκι η περίοδος της εφηβείας και εκεί κάτι παθαίνεις, πάνω που το μόνο που σε ένοιαζε είναι να φάνε και να πιούνε, αρχίζεις και αναρωτιέσαι μήπως κάτι πίνουνε κάτι;;;!!! Επίσης, μην το ξεχάσω, ΠΑΛΙ δεν κοιμάσαι, χαζός είσαι ;; γιατί να κοιμηθείς;; γονιός δεν ήθελες να γίνεις πουλάκι μου, ρούφα το αυγό σου τώρα και κάτσε στο μπαλκόνι και περίμενε να γυρίσει κατά τις 4 το θρεφτάρι σου, αν γυρίσει και πως θα γυρίσει!! Ετσι, έτσι, ..., αυτές είναι οι χαρές της μητρότητας, καλές μου!!
Όταν με το καλό τελειώσει η εφηβεία και η αγωνιά αν θα μπει, που θα μπει, (στο πανεπιστήμιο ντε!!!), υπάρχει η σύγχρονη αγωνία της εποχής μας το μοντέρνο φρούτο, το .... θα κάνει το πλεϊ ρουμ «γιάφκα»;;;, να έχεις τον Χρυσοχοϊδη πάνω από το κεφάλι σου και τον Πάνο Σόμπολο να αποκαλεί το θρεφτάρι σου τρομοκράτη!!! Χώρια που θα έχεις λινκ με τον Χατζηνικολάου και την Τρέμη, και κάτω από την εικόνα σου θα τρέχει μπανεράκι, "μάνα τρομοκράτη"!!! κατά το παλιό "μάνα ρέιβερ" με το οποίο σας υπενθυμήζω γελάγαμε κάποτε!!!
Ένα σας λεω, μέχρι να πάρει τη πρώτη του προαγωγή (εκεί γύρω στα 30-ντα του), εσείς άυπνοι θα τη βγάζετε, και καλά να είσαι 60-άρης παλεύετε το πράγμα, να είσαι όμως 70 και, και αντί να χαίρεσαι τη σύνταξη να αγωνιάς για τη δουλειά του, δεν λεει.
Επίσης, οφείλω να σας ξεκαθαρίσω, ότι όλα αυτά ότι διαπαιδαγωγείς, ότι διαπλάθεις, και άλλα βαρύγδουπα, είναι το ίδιο μπούρδες!! Τίποτα απολύτως δεν πλάθεις, ότι και να κάνεις εσύ, υπάρχει ένα "Πόκεμον" (αλήθεια έχετε δει πόσο άσχημα είναι αυτά τα πράγματα) που επηρεάζει παραπάνω το παιδί σου! Λες εσύ ιστορίες στο μικρό για τους αρχαίους Ελληνες και άλλα τέτοια παιδαγωγικά και έρχετε ο καλικάτζαρος το Ποκεμον και στα καταστέφει όλα!! Είχα και τη τρομερή ιδέα να τα πάω βόλτα στη Ραμνούντα να δούνε τον αρχαίο ναό της Νέμεσης, παναθεμά με, τη τύφλα τους κατάλαβαν!
Όλα αυτά και πολλά άλλα τα σκέφτηκα αυτό το Σαββατοκύριακό που ήμουνα με τον Λουκά και τον Ηλία. Μπαίνοντας στο γραφείο το πρωί, και διηγούμενη τις περιπέτειές μου, μου λεει συνάδελφος πατέρας χαριτωμένης κόρης ετών 5, ότι ναι μεν υπάρχουν όλα αυτά, αλλά τα ξεχνάς λεει όταν σου χαμογελάει!!! Δεν έχει άδικο ο αγαπητός συνάδελφος, και βέβαια θα τα ξεχάσω όλα σε 2-3 μέρες, και όταν τα ξαναδώ τα μανάρια μου θα τα αγκαλιάσω και θα γελάσω με όλες τους της αταξίες, αυτό όμως γιατί δεν είναι δικά μου, γιατί δεν τα έχω κάθε μέρα να με ξυπνάνε το πρωί χοροπηδώντας πάνω μου.
Τώρα αν μου πείτε ότι θα είχα άλλη άποψη αν ήταν δικά μου, αίμα μου, κομμάτι μου και άλλα τέτοια. Θα συμφωνήσω μαζί σας φτάνει να ήταν επιλογή μου, και να τα ήξερα όλα αυτά πριν αποφασίσω να γίνω μάνα, και παρ’ όλα αυτά να έλεγα, ότι ναι «θέλω να γίνω μάνα». Όχι που στα παρουσιάζουν όλα ρόδινα και μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, δεν γίνονται αλλαγές!!! Μένεις με την αϋπνία στο χέρι.
Τέλος θέλω να ενημερώσω την αγαπημένη μου Άννα, ότι όχι δεν θα κρατήσω και τα δικά της παιδία για κάποιο σαββατοκύριακο. Το ίδιο είπα και στο Σταύρο, για τα δικά του τα παιδιά!! Δεν φταιω εγώ που κάνατε παιδιά!! Και τον Λουκά τον κράτησα γιατί είναι βαφτιστήρι μου, το χρέος μου εξαντλείται εκεί. Έχετε και εσείς νονούς, φορτωθείτε τους. Θα ήθελα πάρα πολύ να δω τον Γιάννη και τον Αποστόλη να κουλαντρίζουν 3 παιδιά!!! Για να μην είμαι όμως κακιά και να σας δείξω ότι σας συμπονώ, τα παίρνω και κανένα σινεμά ένα απόγευμα!!!
Σήμερα θα σας γράψω μία συνταγούλα που έκανα στα «σκασμένα» ώστε να τα τραβήξω λίγο από τους καυγάδες τους, να τα βάλω στην κουζίνα να μαγειρέψουμε ώστε να τα απασχολήσω λίγο δημιουργικά. Είναι ένα υπέροχο πρωινό ή απογευματινό σνακ, που όλα τα παιδιά το λατρεύουν.
French Toast
6 φέτες ψωμί (αν έχετε φραντζόλα ψωμί ακόμα καλύτερα, αν όχι και το ψωμί του τοστ κάνει)
2 αυγά
1 φλυτζάνι γάλα
2 κουταλιές της σούπας ζάραρη
2 κουταλιές της σούπας βούτυρο
κανέλα και μέλι
Χτυπήστε σε ένα μπολ τα αυγά με το γάλα και τη ζάχαρη και βουτήξτε μία μία τις φέτες του ψωμιού. Γυρίστε τις 2-3 φορές ώστε να απορροφήσουν καλά το υγρό και να παπαριάσουν, και τηγανίστε τις μία μία σε στο τηγάνι με λίγο βούτυρο, ώστε να κάνουν κρούστα και να ροδίσουν καλά και από τις 2 πλευρές. Εναλλακτικά μπορείτε να τις ψήσετε σε καλά βουτυρωμένο ταψί σε πολύ δυνατό φούρνο που έχετε προθερμάνει καλά. Όταν βγάλετε τις φέτες πασπαλίστε με κανέλα και περιχύστε με μία κουταλιά μέλι την κάθε μία. Αν έχετε μαρμελάδα από φρούτα του δάσους, ξέρετε αυτή την ξινούτσικη μαρμελάδα που φτιάχνουν κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, δοκιμάστε τις αυγοφέτες σας με αυτή, για μία διαφορετική προσέγγιση.
Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009
Παιδιά!!
Από χτες ανέλαβα την φύλαξη των παιδιών δύο φίλων μου, που πάνε οι άνθρωποι ένα ταξιδάκι να ξελαμπικάρουνε λίγο. Εξάλλου το ένα από τα δύο είναι βαφτιστήρι μου, πράγμα που σημαίνει ότι σύμφωνα με το Ελληνικό εθιμικό είναι πνευματικό μου παιδί.
Τα παιδιά αυτά τα ξέρω πάρα πολύ καλά. Όταν γεννήθηκαν και οι δύο ήμουνα εκεί. Μιας και οι γονείς τους είναι ξένοι, μεγαλώσανε χωρίς γιαγιάδες και παππούδες, χωρίς θείους, θείες, ξαδέλφια. Αγοράκλες και οι δύο, μεγαλώνουν με απόντες γονείς, με Φιλιπινέζες λιβ-ιν, μιλώντας 2-3 διαφορετικές γλώσσες και πηγαίνοντας σε σχολείο για ξένους.
Για τους παραπάνω λόγους, αλλά και γιατί πρέπει να το έχει το γονίδιό τους, δεν εξηγείται αλλιώς, τα συγκεκριμένα παιδιά είναι ότι πιο άτακτο, ότι πιο βίαιο, ότι πιο απείθαρχο μπορείς να φανταστείς. Όταν λεω τα παιδία είναι ταλιμπάν, το Ηλία και τον Λουκά εννοώ! Όλα τα άλλα παιδιά που έχω γνωρίσει είναι άγγελοι μπροστά τους.
Ο Ηλίας είναι γύρω στα 7 και ο Λουκάς γύρω στα 6. Αθώα πλάσματα θα μου πείτε! Δεν ξέρετε τι λετε!!! Ο Μπιν Λάντεν είναι αθώος όχι ο Ηλίας!!
Η μάνα τους έφυγε το πρωί για την Κωνσταντινούπολη, ο πατέρας τους ήταν ήδη εκεί για δουλειά. Με παίρνει το μεσημέρι τηλέφωνο να μου πει ότι ο μικρός, ο Λουκάς, έχει κρυώσει, και ότι η Φιλιπινέζα τον πήγε στον παιδίατρο, αλλά δεν κατάλαβε τι της έλεγε και έτσι ο γιατρός αναγκάστηκε να πάρει αυτή τηλέφωνο να της πει ότι είναι μία απλή ίωση, με πυρετό, διάρροια και εμετό καμία σχέση με το «σγουάνγκ φλου», και να μην ανησυχώ και αν θέλω να ψάξει για αεροπλάνο να γυρίσει πίσω. Αμαρτία να την φέρω πίσω τη γυναίκα, «μην ανησυχείς...», «όλα θα πάνε καλά …» της είπα.
Πάω σπίτι τους κατά τις 6:30, ο Ηλίας είχε ήδη ψάξει στα πράγματα του πατέρα του και είχε βάλει στο DVD να παίζει το «Τζείμς Μποντ 007: Καζινό Ρουαγιάλ»! όπου πολλαπλά πιστολίδια έπεφταν την ώρα που μπήκα. Με πολύ ηρεμία, του εξήγησα ότι αυτές δεν είναι ταινίες για την ηλικία του και μπλά μπλά μπλά, ασκόπως βέβαια γιατί ούτε άκουσε τι έλεγα με το απόλυτα παιδαγωγικό μου ύφος, ούτε και ήθελε να δει άλλο Τζέιμς Μποντ, μιας και ήμουνα εγώ εκεί. Αφού παίξαμε για μισή ώρα κάτι πανηλίθια παιχνίδια, αρχίσαμε να διαπραγματευόμαστε τα βασικά πράγματα, τι θα φάνε, αν θα κοιμηθούμε μαζί ή όχι, τι ώρα θα πάνε για ύπνο και αν θα κάνουνε μπάνιο ή όχι. Αφού λύσαμε τα παραπάνω θέματα, ως εξής: θα τρώγανε προφιτερόλ για βραδινό, θα κοιμόντουσαν στα κρεβάτια τους αφού τους διάβαζα από ένα παραμύθι, και μπάνιο θα έκανε μόνο ο Ηλίας, (ο Λουκάς δεν πειθότανε με τίποτα ότι πρέπει να κάνει μπάνιο), είχε πάει η ώρα 8 και ο Ηλίας ήταν ήδη κουδούνι. Μετά το μπάνιο του ξεράθηκε στον ύπνο, χωρίς παραμύθια και άλλα τέτοια.
Ο μικρός όμως μίας και δεν είχε πάει σχολείο λόγο γρίπης, δεν ήταν καθόλου κουρασμένος, βάλε και 1-2 σύριγγες ντεπόν που είχε πιει, είχε όρεξη μόνο για κουβέντα. Τέσσερις φορές τον έβαλα στο κρεβάτι, τέσσερις φορές ήρθε να με βρει να μου πει, ότι τον ενοχλεί ο λαιμός του, ότι έχει μύξες, ότι βλέπει εφιάλτες, και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, μέχρι να παραδεχτεί ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί. Ξεκινάω να του διαβάζω παραμύθια, στα αγγλικά πρώτα, στα Ελληνικά μετά, μέχρι που μου έφερε και ένα παραμύθι στα Σέρβικα (η μάνα του είναι μισή Σέρβα) να του διαβάσω! Στο τέλος κοιμήθηκε κατά τις 10:00, στο μεγάλο κρεβάτι των γονιών του αγκαλιά με τα δύο σκυλιά γιατί μόνο έτσι δεχότανε να κλείσει τα μάτια του, κοιμήθηκα και εγώ.
Στις 5 το πρωί, ξυπνάει ο Ηλίας, που από τις 8 είχε χορτάσει ύπνο, και βέβαια γύρισε από όλα τα κρεβάτια και μας ξύπνησε όλους. Αφού του έβαλα τις φωνές, τον έστειλα στο πλεϊ ρουμ να παίξει μόνος του. Αυτός βέβαια κάθε 20 λεπτά ερχόταν να με ρωτήσει κάτι πάρα πολύ σοβαρό, έτσι ουσιαστικά από της 5 και μετά δεν μπορώ να πω ότι κοιμήθηκα. Κατά τις 7, έχουμε πλέον ξυπνήσει όλοι, και έχει αρχίσει η επόμενη διαπραγμάτευση για το πρωϊνό. Δεν θέλανε γάλα, δεν θέλανε κορν φλέικς, δεν θέλανε μαρμελάδα, θέλανε λουκάνικα. Τους ξεκαθάρισα ότι λουκάνικα χωρίς γάλα δεν θα φάνε – μου είχε πει η μάνα τους, να τους δίνω πάντα το γάλα το πρωί – και έτσι δεν φάγανε ούτε γάλα, ούτε λουκάνικα, και μείναμε όλοι ευτυχισμένοι. Βέβαια ο Ηλίας, σε κάποια στιγμή που δεν έβλεπα, άνοιξε το μπουκάλι με το ντεπόν και ήπιε μία γερή γουλιά, έτσι χωρίς λόγο, αλλά τι να κάνω;;; τον φόβισα ότι θα πάθει δηλητηρίαση και θα τον τρέχουμε στα νοσοκομεία, και μου είπε ότι δεν τον νοιάζει έχει πολλούς φίλους εκεί!!!
Μετά την πρωινή διαπραγμάτευση και τον άδοξο τέλος της, μπήκα να κάνω ένα μπάνιο να φύγουμε για το σχολείο. Βέβαια το τέρας θεώρησε ότι έπρεπε να μπει και αυτός μέσα στην μπανιέρα, «για να δει τα βυζιά μου!!!», και έτσι εκεί που πλενόμουνα, έρχεται και μου τραβάει την κουρτίνα! Όσες φωνές και να του έβαλα, δεν έφευγε και έπρεπε να έρθει η Φιλιπινέζα να τον πάρει από το μπάνιο. Όταν βγήκα βέβαια, έτρεμα από τα νεύρα μου, και μιας και ο Ηλίας δεν είχε καταλάβει τίποτα απο ότι έκανε, αλλά θεωρούσε ότι έπρεπε να φωνάζει μέσα στο σπίτι «είδα τα βυζιά σου, είδα τα βυζιά σου ...», τον βούτηξα και του έδωσα ένα μπάτσο.
Ναι, βέβαια το χαστούκισα το παιδί, και δεν ντρέπομαι καθόλου!! Μην αρχίσετε τα τρελά, ότι με το ξύλο δεν πετυχαίνεις τίποτα, τις παιδαγωγικές θεωρίες, και τα ψυχολογικά τραύματα του μικρού γιατί σας λεω ειλικρινά, ήμουνα σε τέτοια κατάσταση, που αν δεν ήταν μικρός θα τον σκότωνα!! Ότι και να σας πω δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο μου είχε κουρελιάσει τα νεύρα. Μέσα σε 12 ώρες με είχε κάνει «τούρκο» και είχα πραγματικά τη διάθεση να τον σαπίσω – σαπίσω!!! – στο ξύλο. Δεν τον σάπισα βέβαια, γιατί ένα χαστούκι πήγα να του δώσω και έτσι όπως έτρεχε αυτός, τελικά τον βρήκα στον ώμο και ακόμα πονάει το χέρι μου. Την όρεξη όμως την είχα.
Ερχόμενη στο γραφείο το πρωί, αισθάνθηκα απόλυτα ευτυχισμένη που δεν έχω παιδιά. Τι να σας πω δηλαδή, δεν έχω την αντοχή πλέον ούτε να παίζω μαζί τους ηλίθια παιχνίδια μετά από ένα 8-ωρο εργασίας, ούτε να διαπραγματεύομαι μαζί τους τα πάντα, ούτε να τα αφήνω να με διαλύουν ψυχικά και σωματικά και να μην μπορώ να κάνω τίποτα για να μην τα πληγώσω!
Σκεφτόμουνα ότι η διαπραγμάτευση με τα Σκόπια για το όνομα της Μακεδονίας πρέπει να είναι ευκολότερη από αυτή με τον Ηλία για να πλύνει τα δόντια του. Ένα δίωρο τζόγκιν πρέπει να είναι πιο ξεκούραστο από το να τρέχεις να τα πιάσεις και τα δύο που έχουν πάρει τα χάπια του θυρεοειδή από την τσάντα μου και θέλουν να τα φάνε. Η συγγραφή μίας πρότασης για την αναδιοργάνωση της Ελληνικής Δημόσιας διοίκησης είναι πιο απλό πράγμα από το να εξηγείς στο Λουκά ότι μίας και έχει διάρροια δεν μπορεί να φαει πίτσα. Δεν μπορώ!!! Τελεία και παύλα. Καλά τα παιδάκια, να είναι αλλουνού, και να τα βλέπω μία φορά το μήνα για 20 λεπτά. Τόσο αντέχω.
Σήμερα θα σας γράψω ένα κλασικό παραδοσιακό γαλλικό πιάτο, ένα από τα λίγα που το είχα απορρίψει πριν δοκιμάσω. Μια φορά όμως έφτασα στις Βρυξέλλες βράδυ, χιόνιζε, και στο ξενοδοχείο είχαν ελάχιστα πιάτα στο ρουμ σερβις μενού. Ενα από αυτά ήταν και η κρεμμυδόσουπα, που έκανα την καρδιά μου πέτρα και την παράγγειλα. Από τότε είναι μία από τις αγαπημένες μου σούπες.
Κρεμμυδόσουπα
700 γραμμάρια κρεμμύδια
50 γραμμάρια φρέσκο βούτυρο
2 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
50 γραμμάρια αλεύρι
1 ½ λίτρο ζωμό λαχανικών
αλάτι, πιπέρι
και για το σερβίρισμα
6 φέτες ψωμί χωριάτικο αν είναι δυνατόν
3 φλιτζάνια του τσαγιού τριμμένη γραβιέρα
Καθαρίζουμε τα κρεμμύδια και τα κόβουμε σε ροδέλες. Ζεσταίνουμε το λάδι και το βούτυρο σε μεγάλη κατσαρόλα και ρίχνουμε μέσα όλα τα κρεμμύδια και τα σοτάρουμε ανακατεύοντάς τα συνέχεια μέχρι να ροδίσουν και να καραμελώσουν, για περίπου 20 λεπτά. Ρίχνουμε το αλεύρι και ανακατεύουμε καλά. Στη συνέχεια ρίχνουμε το ζωμό λαχανικών και αλατοπιπερώνουμε. Αφήνουμε να βράσει το μίγμα τουλάχιστον για ½ ώρα σε μέτρια φωτιά. Φρυγανίζουμε στο γκρίλ το ψωμί και από τις δύο πλευρές. Σερβίρουμε τη σούπα ζεστή σε πιάτα ή μπολάκια που να μπαίνουν στο φούρνο, βάζουμε στη μέση κάθε πιάτου μια φρυγανισμένη φέτα ψωμί, πασπαλίζουμε με μισό φλιτζάνι γραβιέρα και ψήνουμε στους 220ο και με το γκριλ αναμμένο για 5 λεπτά μέχρι να λειώσει η γραβιέρα. Σερβίρουμε τη σούπα αμέσως μόλις τη βγάλουμε από το φούρνο.
Τα παιδιά αυτά τα ξέρω πάρα πολύ καλά. Όταν γεννήθηκαν και οι δύο ήμουνα εκεί. Μιας και οι γονείς τους είναι ξένοι, μεγαλώσανε χωρίς γιαγιάδες και παππούδες, χωρίς θείους, θείες, ξαδέλφια. Αγοράκλες και οι δύο, μεγαλώνουν με απόντες γονείς, με Φιλιπινέζες λιβ-ιν, μιλώντας 2-3 διαφορετικές γλώσσες και πηγαίνοντας σε σχολείο για ξένους.
Για τους παραπάνω λόγους, αλλά και γιατί πρέπει να το έχει το γονίδιό τους, δεν εξηγείται αλλιώς, τα συγκεκριμένα παιδιά είναι ότι πιο άτακτο, ότι πιο βίαιο, ότι πιο απείθαρχο μπορείς να φανταστείς. Όταν λεω τα παιδία είναι ταλιμπάν, το Ηλία και τον Λουκά εννοώ! Όλα τα άλλα παιδιά που έχω γνωρίσει είναι άγγελοι μπροστά τους.
Ο Ηλίας είναι γύρω στα 7 και ο Λουκάς γύρω στα 6. Αθώα πλάσματα θα μου πείτε! Δεν ξέρετε τι λετε!!! Ο Μπιν Λάντεν είναι αθώος όχι ο Ηλίας!!
Η μάνα τους έφυγε το πρωί για την Κωνσταντινούπολη, ο πατέρας τους ήταν ήδη εκεί για δουλειά. Με παίρνει το μεσημέρι τηλέφωνο να μου πει ότι ο μικρός, ο Λουκάς, έχει κρυώσει, και ότι η Φιλιπινέζα τον πήγε στον παιδίατρο, αλλά δεν κατάλαβε τι της έλεγε και έτσι ο γιατρός αναγκάστηκε να πάρει αυτή τηλέφωνο να της πει ότι είναι μία απλή ίωση, με πυρετό, διάρροια και εμετό καμία σχέση με το «σγουάνγκ φλου», και να μην ανησυχώ και αν θέλω να ψάξει για αεροπλάνο να γυρίσει πίσω. Αμαρτία να την φέρω πίσω τη γυναίκα, «μην ανησυχείς...», «όλα θα πάνε καλά …» της είπα.
Πάω σπίτι τους κατά τις 6:30, ο Ηλίας είχε ήδη ψάξει στα πράγματα του πατέρα του και είχε βάλει στο DVD να παίζει το «Τζείμς Μποντ 007: Καζινό Ρουαγιάλ»! όπου πολλαπλά πιστολίδια έπεφταν την ώρα που μπήκα. Με πολύ ηρεμία, του εξήγησα ότι αυτές δεν είναι ταινίες για την ηλικία του και μπλά μπλά μπλά, ασκόπως βέβαια γιατί ούτε άκουσε τι έλεγα με το απόλυτα παιδαγωγικό μου ύφος, ούτε και ήθελε να δει άλλο Τζέιμς Μποντ, μιας και ήμουνα εγώ εκεί. Αφού παίξαμε για μισή ώρα κάτι πανηλίθια παιχνίδια, αρχίσαμε να διαπραγματευόμαστε τα βασικά πράγματα, τι θα φάνε, αν θα κοιμηθούμε μαζί ή όχι, τι ώρα θα πάνε για ύπνο και αν θα κάνουνε μπάνιο ή όχι. Αφού λύσαμε τα παραπάνω θέματα, ως εξής: θα τρώγανε προφιτερόλ για βραδινό, θα κοιμόντουσαν στα κρεβάτια τους αφού τους διάβαζα από ένα παραμύθι, και μπάνιο θα έκανε μόνο ο Ηλίας, (ο Λουκάς δεν πειθότανε με τίποτα ότι πρέπει να κάνει μπάνιο), είχε πάει η ώρα 8 και ο Ηλίας ήταν ήδη κουδούνι. Μετά το μπάνιο του ξεράθηκε στον ύπνο, χωρίς παραμύθια και άλλα τέτοια.
Ο μικρός όμως μίας και δεν είχε πάει σχολείο λόγο γρίπης, δεν ήταν καθόλου κουρασμένος, βάλε και 1-2 σύριγγες ντεπόν που είχε πιει, είχε όρεξη μόνο για κουβέντα. Τέσσερις φορές τον έβαλα στο κρεβάτι, τέσσερις φορές ήρθε να με βρει να μου πει, ότι τον ενοχλεί ο λαιμός του, ότι έχει μύξες, ότι βλέπει εφιάλτες, και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, μέχρι να παραδεχτεί ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί. Ξεκινάω να του διαβάζω παραμύθια, στα αγγλικά πρώτα, στα Ελληνικά μετά, μέχρι που μου έφερε και ένα παραμύθι στα Σέρβικα (η μάνα του είναι μισή Σέρβα) να του διαβάσω! Στο τέλος κοιμήθηκε κατά τις 10:00, στο μεγάλο κρεβάτι των γονιών του αγκαλιά με τα δύο σκυλιά γιατί μόνο έτσι δεχότανε να κλείσει τα μάτια του, κοιμήθηκα και εγώ.
Στις 5 το πρωί, ξυπνάει ο Ηλίας, που από τις 8 είχε χορτάσει ύπνο, και βέβαια γύρισε από όλα τα κρεβάτια και μας ξύπνησε όλους. Αφού του έβαλα τις φωνές, τον έστειλα στο πλεϊ ρουμ να παίξει μόνος του. Αυτός βέβαια κάθε 20 λεπτά ερχόταν να με ρωτήσει κάτι πάρα πολύ σοβαρό, έτσι ουσιαστικά από της 5 και μετά δεν μπορώ να πω ότι κοιμήθηκα. Κατά τις 7, έχουμε πλέον ξυπνήσει όλοι, και έχει αρχίσει η επόμενη διαπραγμάτευση για το πρωϊνό. Δεν θέλανε γάλα, δεν θέλανε κορν φλέικς, δεν θέλανε μαρμελάδα, θέλανε λουκάνικα. Τους ξεκαθάρισα ότι λουκάνικα χωρίς γάλα δεν θα φάνε – μου είχε πει η μάνα τους, να τους δίνω πάντα το γάλα το πρωί – και έτσι δεν φάγανε ούτε γάλα, ούτε λουκάνικα, και μείναμε όλοι ευτυχισμένοι. Βέβαια ο Ηλίας, σε κάποια στιγμή που δεν έβλεπα, άνοιξε το μπουκάλι με το ντεπόν και ήπιε μία γερή γουλιά, έτσι χωρίς λόγο, αλλά τι να κάνω;;; τον φόβισα ότι θα πάθει δηλητηρίαση και θα τον τρέχουμε στα νοσοκομεία, και μου είπε ότι δεν τον νοιάζει έχει πολλούς φίλους εκεί!!!
Μετά την πρωινή διαπραγμάτευση και τον άδοξο τέλος της, μπήκα να κάνω ένα μπάνιο να φύγουμε για το σχολείο. Βέβαια το τέρας θεώρησε ότι έπρεπε να μπει και αυτός μέσα στην μπανιέρα, «για να δει τα βυζιά μου!!!», και έτσι εκεί που πλενόμουνα, έρχεται και μου τραβάει την κουρτίνα! Όσες φωνές και να του έβαλα, δεν έφευγε και έπρεπε να έρθει η Φιλιπινέζα να τον πάρει από το μπάνιο. Όταν βγήκα βέβαια, έτρεμα από τα νεύρα μου, και μιας και ο Ηλίας δεν είχε καταλάβει τίποτα απο ότι έκανε, αλλά θεωρούσε ότι έπρεπε να φωνάζει μέσα στο σπίτι «είδα τα βυζιά σου, είδα τα βυζιά σου ...», τον βούτηξα και του έδωσα ένα μπάτσο.
Ναι, βέβαια το χαστούκισα το παιδί, και δεν ντρέπομαι καθόλου!! Μην αρχίσετε τα τρελά, ότι με το ξύλο δεν πετυχαίνεις τίποτα, τις παιδαγωγικές θεωρίες, και τα ψυχολογικά τραύματα του μικρού γιατί σας λεω ειλικρινά, ήμουνα σε τέτοια κατάσταση, που αν δεν ήταν μικρός θα τον σκότωνα!! Ότι και να σας πω δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο μου είχε κουρελιάσει τα νεύρα. Μέσα σε 12 ώρες με είχε κάνει «τούρκο» και είχα πραγματικά τη διάθεση να τον σαπίσω – σαπίσω!!! – στο ξύλο. Δεν τον σάπισα βέβαια, γιατί ένα χαστούκι πήγα να του δώσω και έτσι όπως έτρεχε αυτός, τελικά τον βρήκα στον ώμο και ακόμα πονάει το χέρι μου. Την όρεξη όμως την είχα.
Ερχόμενη στο γραφείο το πρωί, αισθάνθηκα απόλυτα ευτυχισμένη που δεν έχω παιδιά. Τι να σας πω δηλαδή, δεν έχω την αντοχή πλέον ούτε να παίζω μαζί τους ηλίθια παιχνίδια μετά από ένα 8-ωρο εργασίας, ούτε να διαπραγματεύομαι μαζί τους τα πάντα, ούτε να τα αφήνω να με διαλύουν ψυχικά και σωματικά και να μην μπορώ να κάνω τίποτα για να μην τα πληγώσω!
Σκεφτόμουνα ότι η διαπραγμάτευση με τα Σκόπια για το όνομα της Μακεδονίας πρέπει να είναι ευκολότερη από αυτή με τον Ηλία για να πλύνει τα δόντια του. Ένα δίωρο τζόγκιν πρέπει να είναι πιο ξεκούραστο από το να τρέχεις να τα πιάσεις και τα δύο που έχουν πάρει τα χάπια του θυρεοειδή από την τσάντα μου και θέλουν να τα φάνε. Η συγγραφή μίας πρότασης για την αναδιοργάνωση της Ελληνικής Δημόσιας διοίκησης είναι πιο απλό πράγμα από το να εξηγείς στο Λουκά ότι μίας και έχει διάρροια δεν μπορεί να φαει πίτσα. Δεν μπορώ!!! Τελεία και παύλα. Καλά τα παιδάκια, να είναι αλλουνού, και να τα βλέπω μία φορά το μήνα για 20 λεπτά. Τόσο αντέχω.
Σήμερα θα σας γράψω ένα κλασικό παραδοσιακό γαλλικό πιάτο, ένα από τα λίγα που το είχα απορρίψει πριν δοκιμάσω. Μια φορά όμως έφτασα στις Βρυξέλλες βράδυ, χιόνιζε, και στο ξενοδοχείο είχαν ελάχιστα πιάτα στο ρουμ σερβις μενού. Ενα από αυτά ήταν και η κρεμμυδόσουπα, που έκανα την καρδιά μου πέτρα και την παράγγειλα. Από τότε είναι μία από τις αγαπημένες μου σούπες.
Κρεμμυδόσουπα
700 γραμμάρια κρεμμύδια
50 γραμμάρια φρέσκο βούτυρο
2 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
50 γραμμάρια αλεύρι
1 ½ λίτρο ζωμό λαχανικών
αλάτι, πιπέρι
και για το σερβίρισμα
6 φέτες ψωμί χωριάτικο αν είναι δυνατόν
3 φλιτζάνια του τσαγιού τριμμένη γραβιέρα
Καθαρίζουμε τα κρεμμύδια και τα κόβουμε σε ροδέλες. Ζεσταίνουμε το λάδι και το βούτυρο σε μεγάλη κατσαρόλα και ρίχνουμε μέσα όλα τα κρεμμύδια και τα σοτάρουμε ανακατεύοντάς τα συνέχεια μέχρι να ροδίσουν και να καραμελώσουν, για περίπου 20 λεπτά. Ρίχνουμε το αλεύρι και ανακατεύουμε καλά. Στη συνέχεια ρίχνουμε το ζωμό λαχανικών και αλατοπιπερώνουμε. Αφήνουμε να βράσει το μίγμα τουλάχιστον για ½ ώρα σε μέτρια φωτιά. Φρυγανίζουμε στο γκρίλ το ψωμί και από τις δύο πλευρές. Σερβίρουμε τη σούπα ζεστή σε πιάτα ή μπολάκια που να μπαίνουν στο φούρνο, βάζουμε στη μέση κάθε πιάτου μια φρυγανισμένη φέτα ψωμί, πασπαλίζουμε με μισό φλιτζάνι γραβιέρα και ψήνουμε στους 220ο και με το γκριλ αναμμένο για 5 λεπτά μέχρι να λειώσει η γραβιέρα. Σερβίρουμε τη σούπα αμέσως μόλις τη βγάλουμε από το φούρνο.
Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009
Το Θύμα
Να σας πω τον πόνο μου και ίσως με καταλάβετε. Διαβιώ μία μάλλον φυσιολογική ζωή, χωρίς πολλές πολυτέλειες και υποχρεώσεις. Παιδιά, σκυλιά δεν έχω, μία δουλίτσα κάνω εκεί, για να ζήσω, στον ιδιωτικό τομέα βέβαια. Ποτέ μου δεν προσπάθησα να πάω στο δημόσιο, και όσες φορές μου πέρασε από το μυαλό το απέρριψα. Ακολουθώντας το παράδειγμα των γονιών μου, που δούλευαν και οι δύο από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ σε όλη τους τη ζωή, αυτό έμαθα, αυτό έκανα. Δουλειά, δουλεία και πάλι δουλειά. Δεν μου πέρασε όμως από το μυαλό ότι η ζωή είναι κάτι άλλο από αυτό. Και βέβαια δεν παραπονιέμαι!
Φίλους έχω πολλούς και το σπίτι μου είναι πάντα γεμάτο. Τραπέζια και μαζώξεις είναι στην εβδομαδιαία διάταξη, κυρίως γιατί έτσι έμαθα πάλι από το σπίτι μου, αλλά και γιατί μου αρέσει, υποχρεώσεις δεν έχω, άρα μπαίνει και δεύτερος παράγοντας του παζλ, όταν δεν δουλεύω ετοιμάζω τραπέζι ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Προσέξτε τώρα πως πέρασαν οι τελευταίες 5 μέρες. Είχα τραπέζι το Σάββατο σε συμφοιτητές μου, περίπου 15 – 18 άτομα με τα παιδιά τους. Το περασμένο Σάββατο αποφάσισα τι θα μαγειρέψω. Την Τετάρτη το απόγευμα καθάρισα το σπίτι, και πήγα για ψώνια, τελείωσα κατά τις 11 το βράδυ. Τη Πέμπτη το απόγευμα έκανα τη προετοιμασία για το μαγείρεμα, ξέρετε να τρίψω τα τυριά, να φτιάξω τη βάση της τάρτας, τέτοια πράγματα. Τη Παρασκευή την κοπάνισα από το γραφείο μία ώρα νωρίτερα, πήγα σουπερ μαρκετ για τα τελευταία ψώνια και στρώθηκα στο μαγείρεμα, μέχρι τις 12:30 το βράδυ. Το Σάββατο από τις 7:30 έφτιαχνα πράγματα, μέχρι που ήρθαν οι καλεσμένοι. Περάσαμε καταπληκτικά αλλά το σχολάσαμε στις 4:30. Κυριακή από τις 8:00 καθάριζα τον χαμό, γιατί το μεσημέρι έπρεπε να βγω με τους κουμπάρους μου και το απόγευμα έφευγα για Βρυξέλλες.
Έφτασα στο ξενοδοχείο στις 1 τα μεσάνυχτα και την άλλη μέρα, Δευτέρα, έπρεπε να ξυπνήσω στις 7:00. Σε πανηλίθιο μίτινγκ όλη τη μέρα μέχρι τις 5:30, στις 6:30 συνάντηση με κάποιον συνεργάτη και μετά επαγγελματικό δείπνο μέχρι τις 11:00. Εκεί είχα αρχίσει να τα παίζω, δεν είμαι και πιτσιρίκα άλλωστε! Την Τρίτη το μενού είχε μία από τα ίδια ώσπου να φτάσω με την ψυχή στο στόμα στο αεροδρόμιο και τελικά στο σπίτι μου στις 1:30 τα μαύρα μεσάνυχτα. Το πρωί σήμερα το ξυπνητήρι χτύπησε στις 7:00 και είμαι κανονικά στο γραφείο. Έχω επίσκεψη συνεργατών από τη Ρουμανία και πρέπει να τους βγάλω βόλτα το βράδυ.
Κάθομαι λοιπόν και σκέφτομαι, αν βάλω μία αγγελία να προσλάβω κάποιους από αυτούς τους stagier που φωνάζουν για το δικαίωμά τους στην τεμπελιά και στην μονιμότητα του δημοσίου, και τους προτείνω 800 ευρώ μισθό και ένσημα κανονικά, θα έρθουν να μου δουλέψουν; Λογικά με τόσο καλύτερη αμοιβή θα έπρεπε να τρέξουν. Εξάλλου η ανεργία λένε είναι το πρόβλημά τους, δεν βρίσκουν δουλειές, και για αυτό απαιτούν να τους προσλάβει το δημόσιο και να τους πληρώνω εγώ που τρέχω νυχθημερόν όπως περιέγραψα πιο πάνω, για να βγάλω κάποια χρήματα να θεωρηθώ «έχοντας και κατέχοντας» και δεν ξέρω και εγώ τι άλλες μαλακιές λένε, να πληρώνω φόρους και έξτρα φόρους, ώστε να μπορεί να πληρώσει το κράτος τους 850 000 υπαλλήλους που διάβασα ότι έχει, και οι οποίοι με βρίζουν όσες φορές η μαύρη μου η μοίρα με ανάγκασε να επικοινωνήσω μαζί τους.
Είπαμε, εγώ "ο μέσος Ιδιωτικός Υπάλληλος", είμαι «ζώων κανονικό», κατά το τραγούδι της Μαίρης Παναγιωταρά, αλλά όχι και τόσο, ρε παιδάκι μου. Εντάξει κάνω τουμπεκί, που έχουν όλοι αυτοί υπογράψει μία σύμβαση μαθητείας, ώστε να εκπαιδευτούν λεει (σε τι άραγε στην δημόσια γραφειοκρατία;) ενώ δεν θα έπρεπε, μιας και για εμένα που ξέρω απ’ έξω και ανακατωτά τα κοινοτικά προγράμματα δεν θα έπρεπε να υπάρχουν stage στο δημόσιο (ας λεει ότι θέλει αυτός ο πρώην Διοικητής του ΟΑΕΔ, δεν είμαστε όλοι σε αυτή τη χώρα άσχετοι, ώστε να νομίζει ότι μπορεί να μας δουλεύει). Κάνω πως δεν ακούω όταν λένε ότι δουλεύουν 4 με 5 χρόνια με τέτοιες συμβάσεις μαθητείας. Σφυρίζω αδιάφορα όταν λένε ότι δεν «μαθήτευαν» αλλά κάνανε κανονικά τη δουλειά του διπλανού τους μόνιμου υπάλληλου. Αλλά όχι και να τους υπερασπιστώ τώρα που ζητάνε διορισμό!! Τι είναι αγαπητέ μου το δημόσιο;; που πρέπει να σε προσλάβει;; το μαγαζί του μπαμπά σου;;; και ποιος νομίζεις ότι δέχεται να σε πληρώνει να κάθεσαι;; ή να δουλεύεις ελάχιστα;;
Βέβαια το φταίξιμο για την κατάσταση είναι των πολιτικών, αλλά αυτούς τους ρίχνεις ένα μαύρο στη κάλπη, και 5 φάσκελα και τελείωσες δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Αυτά όμως τα «παιδάκια» που βγαίνουν και απαιτούν με τεράστιο θράσος και ζητάνε και τη συμπαράστασή μου, για το «δίκιο» τους, θα τα βρίζω μέχρι να βγω στη σύνταξη, αν βγω δηλαδή ποτέ!! Βαρέθηκα επιτέλους, με όλες αυτές της βδέλλες που μου έχουν κολλήσει στην πλάτη μου, εμένα του μόνιμου θύματος, του ιδιωτικού υπάλληλου!
Τα μπέρδεψα λίγο τα θέματα σήμερα, από αλλού ξεκίνησα – την τεράστια κούρασή μου – και αλλού κατέληξα στις βδέλλες. Τι να κάνουμε όμως έτσι για να δείτε τη σύγχυση που έχω! Τέλος πάντων, αυτά είχα να πω για τα σταζ και μη με πάρετε τηλέφωνο οι φίλοι μου, οι δημόσιοι υπάλληλοι, για να υπερασπιστείτε τον κλάδο σας ή οι φίλοι μου οι αριστεροί να μου πετάξετε καμία παρλαπίπα για τα έρημα τα παιδιά τα άνεργα και κάτι τέτοια γιατί α! ... θα τα ακούσετε! Αν σηκώνει ο κώλος σας ελάτε στον ιδιωτικό τομέα να δείτε τι εστί βερίκοκο! (όχι εσένα προσωπικά που διαβάζεις τώρα, αυτά που απαιτούν!!)
Φαγάκια τώρα. Κάτι από το Σαββατιάτικο μενού, που μου είπαν ότι άρεσε πολύ. Είναι πολύ απλό και γρήγορο το θέμα είναι να βρείτε τις πένες αυτές.
Πένες ολικής άλεσης με άρωμα μαστίχα και προσούτο
1 πακέτο πένες ολικής άλεσης με άρωμα μαστίχα (από το μαστίχα σοπ)
1 ποτήρι κρέμα γάλακτος
6 φέτες προσούτο χοντροκομμένες (περίπου 200 γραμμάρια)
½ φλιτζάνι τριμμένη κεφαλογραβιέρα Ιδρύματος Τοσίτσα (μοναδικό τυρί σας λεω) ή παρμεζάνα
Βράζετε της πένες όπως σας αρέσουν σύμφωνα και με τις οδηγίες. Κόβετε το προσούτο με το χέρι σε μικρά ανομοιογενή κομμάτια. Σουρώνετε τις πένες και τις ανακατεύετε με το προσούτο. Στην κατσαρόλα που τις βράσατε βάζετε τη κρέμα γάλακτος να πάρει 2 βράσεις. Προσθέτετε τις πένες με το προσούτο στην κρέμα και ανακατεύετε να πάει παντού η κρέμα. Προσθέτετε και το τυρί και ανακατεύετε πάλι. Σερβίρετε αμέσως ζεστό, με μπόλικο φρεσκοτριμμένο πιπέρι από πάνω. Αν όμως το ετοιμάσετε για τραπέζι από νωρίς, φροντίστε να βράσετε ένα λεπτό λιγότερο τις πένες, ώστε με την αναμονή να μην μαλακώσουν πολύ, και κρατήστε το ζεστό στο φούρνο, ή ψήστε λίγο στο γκριλ ώστε να ζεσταθεί.
Υ.Γ. στο σαιτ της Ναυτεμπορικής υπάρχει ένας υπέροχος διάλογος για το θέμα με πάνω από 500 πόστ, όπου φαίνετε ξεκάθαρα ο κοινωνικός διχασμός μεταξύ των έξαλλων εργαζόμενων σαν εμένα και των θρασύτατων σταζιέρ. Λένε πολλά και διάφορα αυτά τα παιδιά, που αξίζει να διαβάσετε μερικά για να καταλάβετε γιατί αυτή η χώρα είναι για φούντο. Αν νέοι άνθρωποι έχουν τέτοια νοοτροπία και παιδεία είμαστε για κλάματα. Το πιο αστείο όμως είναι το «όσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια» που έγραψε ένα παιδί ονόματι Φρίξος! Μπορώ να φανταστώ την ηλικία του από το όνομά του. Αυτά «μοντέρνα» ονόματα τα έδωσε στα παιδιά της μια πολύ συγκεκριμένη γενιά, που έχει πολύ δεδομένα χαρακτηριστικά. Καλή μου Μαρία, Σοφία, Γιωργία, ..., δεν έκανες και πολύ καλή δουλειά θα έλεγα. Δεν αρκεί να ονομάσεις το παιδί «Φρίξο» και όχι Χαράλαμπο που έλεγαν τον μπαμπά σου, πρέπει να του περάσεις και διάθεση για δουλειά και προσφορά!
Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009
Μα πως γίνετε;
Διαβάζω άρθρο στην εφημερίδα: Πρωταθλήτρια η Ελλάδα στις ώρες εργασίας!
Στην Ευρώπη των 27, η Ελλάδα έχει το υψηλότερο μέσο όρο εβδομαδιαίας εργασίας. Δουλεύουμε, λεει, 42 ώρες τη βδομάδα, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 40,3 ώρες τη βδομάδα.
Ποιον δουλεύουμε είναι το θέμα. Σίγουρα τον εαυτό μας. Πείτε μου πως γίνετε να δουλεύουμε τρελά, όπως λεει το παραπάνω άρθρο και να έχουμε τη χαμηλότερη ανταγωνιστικότητα όχι απλά στην Ευρώπη των 27, αλλά στον κόσμο των 227. Πως γίνετε να σου λένε όλοι ότι τρέχουν σαν τρελοί και ως σύνολο δεν παράγουμε τίποτα; Πως γίνετε να δουλεύουμε τρελά και να μπαίνουμε μέσα;;
Έχετε δει τη φωτογραφία με το σκύλο που τρέχει γύρω από την ουρά του; Έχετε ακούσει το ανέκδοτο για τους 10 «προϊσταμένους» που επιτηρούν τον έναν και μοναδικό μετανάστη που σκάβει το λάκκο. Έχετε ακούσει ιστορίες παραγωγικής τρέλας, όπου χρειάζεται ένας μήνας να μπει μία σφραγίδα.
Προσωπικά έχω ακούσει πολλούς να ζητάνε να διορισθούν στο δημόσιο, γιατί «εκεί έχει λιγότερη δουλειά!!», το έχω ακούσει από πολλούς. Στον ιδιωτικό τομέα, έχει πολύ δουλειά, λένε, και δεν μπορούμε εμείς να τα βγάλουμε πέρα με την πολύ δουλειά, έτσι δημόσιο, να δουλεύω λίγο (είναι και πολλά άλλα πράγματα η δουλειά στο δημόσιο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου).
Κατά τα άλλα δουλεύουμε όλοι τρελά. Είμαστε η χώρα των τρελών, και ζούμε μέσα στην τρελή χαρά. Σίγουρα έχουμε τρελάνει όμως τα μοντέλα ανάπτυξης, παραγωγικότητας, και αποδοτικότητας, ως ο μοναδικός λαός που δουλεύει τόσο πολύ και παράγει τόσα λίγα!
Το Σάββατο έχω τραπέζι στους συμφοιτητές αυτή τη φορά, θα φτιάξω πολλά και περίεργα νέα πιάτα, που θα σας περιγράψω στο σύντομο μέλλον (από Τετάρτη είμαι Βρυξέλες Δευτερό-Τριτο), ένα όμως από αυτά είναι και το ...
Ζελέ με Campari
125 ml Campari
500 ml χυμός από σαγκουίνι ή πορτοκάλια
100 γρ ζάχαρη
30 γραμμάρια ζελατίνας (βρείτε την αναλογία μόνοι σας εξαρτάτε τι φύλλα θα χρησιμοποιήσετε)
φύλα λουίζας ή αν δεν βρείτε φύλλα βασιλικού
Πορτοκάλι, και φύλλα λουίζας ή βασιλικού (για το σερβίρισμα)
Πρώτα βυθίζουμε τα φύλλα ζελατίνας σε κρύο νερό για λίγα λεπτά. Στύβουμε τα πορτοκάλια και σουρώνουμε το χυμό τους. Βάζουμε στην κατσαρόλα τη ζάχαρη και το μισό χυμό πορτοκαλιού για να σιγοβράσουν μέχρι να λιώσει η ζάχαρη. Κατεβάζουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε τη ζελατίνη, αφού την έχουμε στύψει καλά. Μόλις διαλυθεί η ζελατίνη, αδειάζουμε το μίγμα σε μπολ, προσθέτουμε το υπόλοιπο χυμό πορτοκαλιού κι ανακατεύουμε. Ρίχνουμε το campari και τα φύλλα λουίζας ή του βασιλικού κι ανακατεύουμε. Πρέπει να μείνει τουλάχιστον 4 ώρες στο ψυγείο σε μεταλλικά φορμάκια. Για να βγάλουμε τα ζελέ από τις φόρμες, τα βυθίζουμε για δευτερόλεπτα σε ζεστό νερό. Γαρνίρουμε με μία φέτα πορτοκαλιού και λίγα φύλλα λουίζας.
Στην Ευρώπη των 27, η Ελλάδα έχει το υψηλότερο μέσο όρο εβδομαδιαίας εργασίας. Δουλεύουμε, λεει, 42 ώρες τη βδομάδα, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 40,3 ώρες τη βδομάδα.
Ποιον δουλεύουμε είναι το θέμα. Σίγουρα τον εαυτό μας. Πείτε μου πως γίνετε να δουλεύουμε τρελά, όπως λεει το παραπάνω άρθρο και να έχουμε τη χαμηλότερη ανταγωνιστικότητα όχι απλά στην Ευρώπη των 27, αλλά στον κόσμο των 227. Πως γίνετε να σου λένε όλοι ότι τρέχουν σαν τρελοί και ως σύνολο δεν παράγουμε τίποτα; Πως γίνετε να δουλεύουμε τρελά και να μπαίνουμε μέσα;;
Έχετε δει τη φωτογραφία με το σκύλο που τρέχει γύρω από την ουρά του; Έχετε ακούσει το ανέκδοτο για τους 10 «προϊσταμένους» που επιτηρούν τον έναν και μοναδικό μετανάστη που σκάβει το λάκκο. Έχετε ακούσει ιστορίες παραγωγικής τρέλας, όπου χρειάζεται ένας μήνας να μπει μία σφραγίδα.
Προσωπικά έχω ακούσει πολλούς να ζητάνε να διορισθούν στο δημόσιο, γιατί «εκεί έχει λιγότερη δουλειά!!», το έχω ακούσει από πολλούς. Στον ιδιωτικό τομέα, έχει πολύ δουλειά, λένε, και δεν μπορούμε εμείς να τα βγάλουμε πέρα με την πολύ δουλειά, έτσι δημόσιο, να δουλεύω λίγο (είναι και πολλά άλλα πράγματα η δουλειά στο δημόσιο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου).
Κατά τα άλλα δουλεύουμε όλοι τρελά. Είμαστε η χώρα των τρελών, και ζούμε μέσα στην τρελή χαρά. Σίγουρα έχουμε τρελάνει όμως τα μοντέλα ανάπτυξης, παραγωγικότητας, και αποδοτικότητας, ως ο μοναδικός λαός που δουλεύει τόσο πολύ και παράγει τόσα λίγα!
Το Σάββατο έχω τραπέζι στους συμφοιτητές αυτή τη φορά, θα φτιάξω πολλά και περίεργα νέα πιάτα, που θα σας περιγράψω στο σύντομο μέλλον (από Τετάρτη είμαι Βρυξέλες Δευτερό-Τριτο), ένα όμως από αυτά είναι και το ...
Ζελέ με Campari
125 ml Campari
500 ml χυμός από σαγκουίνι ή πορτοκάλια
100 γρ ζάχαρη
30 γραμμάρια ζελατίνας (βρείτε την αναλογία μόνοι σας εξαρτάτε τι φύλλα θα χρησιμοποιήσετε)
φύλα λουίζας ή αν δεν βρείτε φύλλα βασιλικού
Πορτοκάλι, και φύλλα λουίζας ή βασιλικού (για το σερβίρισμα)
Πρώτα βυθίζουμε τα φύλλα ζελατίνας σε κρύο νερό για λίγα λεπτά. Στύβουμε τα πορτοκάλια και σουρώνουμε το χυμό τους. Βάζουμε στην κατσαρόλα τη ζάχαρη και το μισό χυμό πορτοκαλιού για να σιγοβράσουν μέχρι να λιώσει η ζάχαρη. Κατεβάζουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε τη ζελατίνη, αφού την έχουμε στύψει καλά. Μόλις διαλυθεί η ζελατίνη, αδειάζουμε το μίγμα σε μπολ, προσθέτουμε το υπόλοιπο χυμό πορτοκαλιού κι ανακατεύουμε. Ρίχνουμε το campari και τα φύλλα λουίζας ή του βασιλικού κι ανακατεύουμε. Πρέπει να μείνει τουλάχιστον 4 ώρες στο ψυγείο σε μεταλλικά φορμάκια. Για να βγάλουμε τα ζελέ από τις φόρμες, τα βυθίζουμε για δευτερόλεπτα σε ζεστό νερό. Γαρνίρουμε με μία φέτα πορτοκαλιού και λίγα φύλλα λουίζας.
Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009
Καθηγητές Πανεπιστημίου!!
Με ρωτάτε γιατί δεν κάνω παιδιά. Οι λόγοι είναι δεκάδες, αλλά σήμερα θα σας πω έναν. Διαβάστε το παρακάτω:
Όσον αφορά στον ισχυρισμό της προσφεύγουσας ότι απαραίτητη προϋπόθεση είναι επίσης η εξέταση από την ίδια την Επιτροπή του αν οι τεχνικές προσφορές συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις της προκήρυξης πριν την πρόσκληση των ενώσεων σε προφορική παρουσίαση, η παρουσίαση των τεχνικών προσφορών έγινε σύμφωνα με τους όρους της προκήρυξης και ανεξάρτητα από το αν η επιτροπή είχε μελετήσει τις προσφορές προ της πρόσκλησης ή όχι των εταιριών, ήταν πάντως σε θέση να γνωρίζει το χρονικό εκείνο εύλογο διάστημα που θα της επέτρεπε για να είναι σε θέση να έχει κατανοήσει τις προσφορές και να μπορεί να υποβάλλει τυχόν διευκρινιστικές ερωτήσεις, και σε κάθε περίπτωση, αν δεν επαρκούσε ο χρόνος, είχε επίσης τη δυνατότητα να αναβάλει την παρουσίαση.
Τι είναι αυτό; είναι απάντηση μίας επιτροπής αξιολόγησης, ενός υπουργείου σε ένσταση που έκανε κάποια εταιρία για διαγωνισμό έργου. Αδιάφορο και το θέμα και το ποιοι και πως. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το παραπάνω το συνέταξαν και το υπέγραψαν, 2 προϊστάμενοι διευθύνσεων υπουργείων και 3 καθηγητές πανεπιστημίου και πρόεδροι ερευνητικών κέντρων στη χώρα μας. Είναι μία πρόταση που στην εκτύπωση πιάνει 8 γραμμές και έχει 117 λέξεις. Νόημα δεν βγάζει, παρά μόνο αν το διαβάσεις 10-15 φορές.
Δεν ξέρω τι είχαν πιει τα παραπάνω φυντάνια όταν το έγραφαν, επίσης δεν ξέρω αν βάζουν κάτι στο νερό σε αυτή τη χώρα – όπως λεει και η Αρλέτα – και ζούμε σε ένα σύννεφο ασυναρτησίας τριαλαρί τριαλαρό, που λένε.
Ένα ξέρω πάντως, και το έχω ξαναγράψει νομίζω, είναι απάνθρωπο να κάνεις παιδί και να το στέλνεις σε αυτούς να το μορφώσουν!!! Θα το τρελάνουν το παιδάκι, χωρίς να το πάρεις χαμπάρι, και μετά αυτό, για αντίδραση, θα βάζει γκαζάκια και θα το παίζει «τρομοκράτης» τρομάρα του!!
Καταλάβατε που μπορείς να μπλέξεις, στα καλά του καθουμένου;;; Έλεος κύριοι καθηγητές, έλεος, αν δεν είσαστε σε θέση να πείτε αυτό που θέλετε απλά και κατανοητά, καθίστε σπίτι σας, μην μας παιδεύετε.
Σήμερα επειδή δεν θέλω να σας ταλαιπωρήσω άλλο θα σας γράψω μια ευκολότατη συνταγή που όμως ξεγελά και μοιάζει για μανίκι.
Κρέπες με πράσα και κοτόπουλο
8 έτοιμες κρέπες (υπάρχουν κατεψυγμένες σε όλα τα σούπερ μάρκετ, αν όμως ξέρετε να τις φτιάχνετε κανένα πρόβλημα)
1 ½ κιλό πράσα
2 στήθη κοτόπουλου βρασμένα (χωρίς την πέτσα βέβαια) ή αν σας έχει περισσέψει κοτόπουλο, χρειαζόμαστε 2 φλιτζάνια ψιλοκομμένο κοτόπουλο
ελαιόλαδο
250 γραμμάρια φέτα τριμμένη
μοσχοκάρυδο, και πιπέρι
1 ποτήρι φρέσκο γάλα
2 αυγά
Κόβουμε το λευκό μέρος μόνο, από τα πράσα σε λεπτές ροδέλες και το σοτάρουμε σε κατσαρόλα με το ελαιόλαδο. Σιγομαγειρεύουμε με σκεπαστή κατσαρόλα για λίγα λεπτά σε χαμηλή φωτιά μέχρι να μαλακώσουν τα πράσα. Βγάζουμε την κατσαρόλα από τη φωτιά και προσθέτουμε το κοτόπουλο ψιλοκομμένο, τη φέτα, το πιπέρι και το μοσχοκάρυδο. Ανακατεύουμε και χωρίζουμε το μίγμα σε 8 μέρη. Βάζουμε στο κέντρο κάθε κρέπας το 1/8 από το μίγμα και τυλίγουμε την κρέπα σε ρολό. Τις τοποθετούμε δίπλα δίπλα σε ένα μικρό τετράγωνο ταψί. Χτυπάμε τα αυγά με το γάλα και περιχύνουμε τις κρέπες. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς αέρα για 20-30 λεπτά μέχρι να ψηθούν τα αυγά με το γάλα και να ροδίσουν.
Όσον αφορά στον ισχυρισμό της προσφεύγουσας ότι απαραίτητη προϋπόθεση είναι επίσης η εξέταση από την ίδια την Επιτροπή του αν οι τεχνικές προσφορές συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις της προκήρυξης πριν την πρόσκληση των ενώσεων σε προφορική παρουσίαση, η παρουσίαση των τεχνικών προσφορών έγινε σύμφωνα με τους όρους της προκήρυξης και ανεξάρτητα από το αν η επιτροπή είχε μελετήσει τις προσφορές προ της πρόσκλησης ή όχι των εταιριών, ήταν πάντως σε θέση να γνωρίζει το χρονικό εκείνο εύλογο διάστημα που θα της επέτρεπε για να είναι σε θέση να έχει κατανοήσει τις προσφορές και να μπορεί να υποβάλλει τυχόν διευκρινιστικές ερωτήσεις, και σε κάθε περίπτωση, αν δεν επαρκούσε ο χρόνος, είχε επίσης τη δυνατότητα να αναβάλει την παρουσίαση.
Τι είναι αυτό; είναι απάντηση μίας επιτροπής αξιολόγησης, ενός υπουργείου σε ένσταση που έκανε κάποια εταιρία για διαγωνισμό έργου. Αδιάφορο και το θέμα και το ποιοι και πως. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το παραπάνω το συνέταξαν και το υπέγραψαν, 2 προϊστάμενοι διευθύνσεων υπουργείων και 3 καθηγητές πανεπιστημίου και πρόεδροι ερευνητικών κέντρων στη χώρα μας. Είναι μία πρόταση που στην εκτύπωση πιάνει 8 γραμμές και έχει 117 λέξεις. Νόημα δεν βγάζει, παρά μόνο αν το διαβάσεις 10-15 φορές.
Δεν ξέρω τι είχαν πιει τα παραπάνω φυντάνια όταν το έγραφαν, επίσης δεν ξέρω αν βάζουν κάτι στο νερό σε αυτή τη χώρα – όπως λεει και η Αρλέτα – και ζούμε σε ένα σύννεφο ασυναρτησίας τριαλαρί τριαλαρό, που λένε.
Ένα ξέρω πάντως, και το έχω ξαναγράψει νομίζω, είναι απάνθρωπο να κάνεις παιδί και να το στέλνεις σε αυτούς να το μορφώσουν!!! Θα το τρελάνουν το παιδάκι, χωρίς να το πάρεις χαμπάρι, και μετά αυτό, για αντίδραση, θα βάζει γκαζάκια και θα το παίζει «τρομοκράτης» τρομάρα του!!
Καταλάβατε που μπορείς να μπλέξεις, στα καλά του καθουμένου;;; Έλεος κύριοι καθηγητές, έλεος, αν δεν είσαστε σε θέση να πείτε αυτό που θέλετε απλά και κατανοητά, καθίστε σπίτι σας, μην μας παιδεύετε.
Σήμερα επειδή δεν θέλω να σας ταλαιπωρήσω άλλο θα σας γράψω μια ευκολότατη συνταγή που όμως ξεγελά και μοιάζει για μανίκι.
Κρέπες με πράσα και κοτόπουλο
8 έτοιμες κρέπες (υπάρχουν κατεψυγμένες σε όλα τα σούπερ μάρκετ, αν όμως ξέρετε να τις φτιάχνετε κανένα πρόβλημα)
1 ½ κιλό πράσα
2 στήθη κοτόπουλου βρασμένα (χωρίς την πέτσα βέβαια) ή αν σας έχει περισσέψει κοτόπουλο, χρειαζόμαστε 2 φλιτζάνια ψιλοκομμένο κοτόπουλο
ελαιόλαδο
250 γραμμάρια φέτα τριμμένη
μοσχοκάρυδο, και πιπέρι
1 ποτήρι φρέσκο γάλα
2 αυγά
Κόβουμε το λευκό μέρος μόνο, από τα πράσα σε λεπτές ροδέλες και το σοτάρουμε σε κατσαρόλα με το ελαιόλαδο. Σιγομαγειρεύουμε με σκεπαστή κατσαρόλα για λίγα λεπτά σε χαμηλή φωτιά μέχρι να μαλακώσουν τα πράσα. Βγάζουμε την κατσαρόλα από τη φωτιά και προσθέτουμε το κοτόπουλο ψιλοκομμένο, τη φέτα, το πιπέρι και το μοσχοκάρυδο. Ανακατεύουμε και χωρίζουμε το μίγμα σε 8 μέρη. Βάζουμε στο κέντρο κάθε κρέπας το 1/8 από το μίγμα και τυλίγουμε την κρέπα σε ρολό. Τις τοποθετούμε δίπλα δίπλα σε ένα μικρό τετράγωνο ταψί. Χτυπάμε τα αυγά με το γάλα και περιχύνουμε τις κρέπες. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς αέρα για 20-30 λεπτά μέχρι να ψηθούν τα αυγά με το γάλα και να ροδίσουν.
Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009
Καλλλλλλησπέρα
Έχει συμβεί σε όλους σας το ξέρω. Και σε εμένα στο παρελθόν αρκετές φορές, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν τα παίρνω και δεν ξαφνιάζομαι από το μέγεθος τις μαλακίας.
«Κις μι χάννι χάννι κίς μι ...» ο ήχος του κινητού μου, χτες το απόγευμα. Το νούμερο άγνωστο, πάντα όμως απαντάω όλες μου τις κλήσεις. Πριν προλάβω να μιλήσω, έκλεισε.
«Κις μι χάννι χάννι κίς μι ...», ...., πάλι! Ο ίδιος αριθμός. Πάλι το έκλεισε.
«Κις μι χάννι χάννι κίς μι ...», ...., γαμώ το φελέκι μου γαμώ!!! Έκλεισε.
Κάτι που δεν πάει ο νους μου στους πολλούς μαλάκες που υπάρχουν, κάτι ότι περιμένω «μαστόρους» να μου επισκευάσουν στο σπίτι τις ζημίες, κάτι ότι στο σπίτι μου δεν πιάνει το κινητό καλά, κάνω το μοιραίο λάθος να σκεφτώ ότι κάποιος προσπαθεί να με πάρει και δεν βγάζει γραμμή ο άνθρωπος, άρα το πρέπων και ευγενικό είναι, να βγω στη βεράντα που έχω σήμα και να τον πάρω πίσω.
Μέσα στο μαύρο κρύο με παντόφλες και πιζάμα, βγαίνω και παίρνω το άγνωστο νούμερο. Αν και όσο καλεί ακούω υπόκρουση άγνωστα βαρύτατα λαϊκά άσματα που ούτε στην Πέτρου Ράλλη δεν ακούγονται, δεν παραξενεύομαι. Καλλλλλλλλησπέρα γλλλλλλλλυκιά μου !!!!!!, ακούω η αφελής, που ακόμα δεν κατάλαβα που πάει το πράγμα. «Με πήρατε τηλέφωνο ...» απαντάω μέσα στη μαύρη ευγένεια εγώ. «Τι ζεστή φωνούλα που έχεις» μου απαντάει ο καράβλαχος, και κάπου εκεί ξύπνησα.
«Θέλετε κάτι ;;;» ρωτάω, που να βράσω την αγωγή που μου έδωσε η μάνα μου!!! «Εσένα μανάρι μου» απαντάει ο τύπος. Αμέσως το κλείνω, πράγμα που αποδείχτηκε μέγα σφάλμα βεβαίως.
Για την επόμενη μία ώρα ηρεμία, μέχρι που ήρθε μήνυμα αυτή τη φορά .... με το συγκλονιστικό «Καλησπέρα. Θανάση. Με λένε. Εσένα». Τι να του πεις του νεάτερνταλ τώρα;;; Και για πιο λόγο, άλλωστε;;; σε μισή ώρα πάλι μήνυμα, «είσαι δύσκολη». Τώρα αυτός συμπέρανε ότι για κάποιο κρυφό λόγο, είμαι μάλλον διαθέσιμη αλλά δύσκολη. Σε λίγη ώρα πάλι μήνυμα, «αλλά μου αρέσεις που είσαι δύσκολη». Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι και κανονικά θα έπρεπε να το κλίσω το ρημάδι, αλλά περίμενα τηλέφωνο από τα μαστόρια που λέγαμε ... έτσι κάθισα και διάβαζα τα μηνύματα του γίγαντα, που όσο πέρναγε η ώρα γίνονταν και πιο αστεία.
Έλα μωρό μόνο το ονοματάκι σου θέλω. Τι κάνεις τώρα. Είσαι μοναχούλα. Δεν θες παρέα δηλαδή. Και κάτι άλλα που τα έσβησα και δεν τα θυμάμαι τώρα. Αυτό κράτησε μέχρι τις 10 το βράδυ, όπου και έκλεισα κανονικά το κινητό, γιατί τέτοια ώρα μαστόρια δεν παίρνουν και με έχει ζαλίσει ο μαλάκας.
Στις 2:38 μαύρα και άραχλα μεσάνυχτα, ντρίν το σταθερό. Δεν ξέρω αν το έχετε πάθει αλλά όταν χτυπάει ο τηλέφωνο μέσα στο μαύρο ύπνο, όλα τα ευχάριστα περνάνε από το μυαλό, όπως εγκεφαλικό του μπαμπά, ληστεία μετά βιασμού στην αδελφή, φωτιά μετά ολοκληρωτικής καταστροφής του εξοχικού, τέτοια δηλαδή. Οπότε και ακούω το μαλάκα ..... Καλλλλλλησπερα. Θανάσης!!! Εκεί τα πήρα στο κρανίο, ξύπνησα απότομα, και άρχισα να στροφάρω. Ξέχασα αμέσως τις πιο πάνω καταστροφές σκέφτηκα, καλά το κινητό το πήρε στην τύχη, και του βγήκε κάποιος, το σταθερό όμως πως το βρήκε και πως το συνδύασε, άρα ξέρει και ποια είμαι και που μένω. Ελα όμως που δύσκολα, πολύ δύσκολα κρατάω το στοματάκι μου όταν είμαι εκτός εαυτού, και άρχισα ......
«ποιος είσαι ρε ανώμαλε που με έχεις πρήξει στα τηλέφωνα, και τι σκατά θες, δεν γουστάρω να σου κάτσω ρε αγάμητε, δεν το καταλαβαίνεις, δεν μου κάνεις, είσαι πολύ βλάχος, και πολύ μαλάκας για εμένα, τράβα να βρεις καμία σαν τα μούτρα σου!»
Το έκλεισε αμέσως, και δεν ξαναπήρε. Συνέχισα κανονικά τον ύπνο μου, και σήμερα το πρωί κατάλαβα, ότι αν δεν έχει κάνει κάποιος το τηλέφωνό του απόρρητο, είναι πλέον πολύ εύκολο κάποιος να βρει σε ποιον ανήκει το τάδε νούμερο, και βέβαια αν έχει όνομα να βρει και ποιο είναι το αντίστοιχο σταθερό. Βέβαια είναι επικίνδυνο κάποιος ανώμαλος, που έχεις διαολοστείλει, να ξέρει που είναι το σπίτι σου, αλλά τελικά πιστεύω ότι όλοι αυτοί που κάνουν αυτό το σπορ, είναι απλά λιγούρια, δυστυχισμένοι άνθρωποι και τελικά καθόλου επικίνδυνοι.
Σήμερα θα σας γράψω πως να κάνετε αρωματικά λάδια και που να τα χρησιμοποιήσετε.
Ελαιόλαδο με εσπεριδοειδή (για χόρτα, ψάρια, λαδένια κουλουράκια, ή λεμονάτο κρέας)
2 Ποτήρια λάδι
φλούδα από ½ λεμόνι (ακέρωτο)
φλούδα από ½ πορτοκάλι (ακέρωτο)
Βάζετε σε καθαρό μπουκάλι το λάδι και τις φλούδες. Αφήστε το σε σκοτεινό μέρος για 2 μήνες. Πετάχτε τις φλούδες μετά. Διατηρείτε για 2 μήνες.
Ελαιόλαδο με λεμόνι και κόλιανδρο (για μαρινάρισμα κοτόπουλου, χοιρινού και αρνιού)
2 Ποτήρια λάδι
φλούδα από 1 λεμόνι (ακέρωτο)
1 κουταλάκι του γλυκού κόλιανδρο ξερό
1 κουταλάκι του γλυκού σπόροι πράσινου και μαύρου πιπεριού
Σπάστε στο γουδί το κόλιανδρο και τα πιπέρια. Βάζετε σε καθαρό μπουκάλι το λάδι τη φλούδα, και τα σπασμένα σπόρια. Αφήστε το σε σκοτεινό μέρος για 3 βδομάδες. Διατηρείτε για 4-5 μήνες.
Ελαιόλαδο με φρέσκα αρωματικά (για βραστές πατάτες, ψητό κρέας, ντοματοσαλάτα, και ψητά τυριά)
4 Ποτήρια λάδι
1 κλαράκι φρέσκο δενδρολίβανο
1 κουταλάκι του γλυκού φρέσκια ρίγανη
1 κουταλάκι του γλυκού φρέσκο θυμάρι
3 φύλλα φρέσκο δυόσμο
4 φύλλα φρέσκο βασιλικό
1 κουταλιά της σούπας χοντρό αλάτι
Σπάστε στο γουδί το αλάτι και τα αρωματικά για λίγο ώστε να βγάλουν τα αρώματά τους. Βάζετε σε καθαρό μπουκάλι τα αρωματικά και το λάδι. Αφήστε το σε σκοτεινό μέρος για 3 βδομάδες, ανακινώντας το μπουκάλι συχνά. Σουρώνουμε και μεταγγίζουμε το λάδι σε καθαρό μπουκάλι και πετάμε τα αρωματικά. Διατηρείτε για 6 μήνες.
Ελαιόλαδο με καυτερές πιπεριές (για σαλάτες, βραστά λαχανικά και ψητά κρέατα)
2 Ποτήρια λάδι
1 πράσινη φρέσκια καυτερή πιπεριά
2 κόκκινες καυτερές ξερές πιπεριές
Πιέζουμε λίγο με την πλατιά πλευρά ενός μεγάλου μαχαιριού τις πιπεριές για να σπάσουν και να βγάλουν αρώματα. Βάζετε σε καθαρό μπουκάλι το λάδι, και τις πιπεριές. Αφήστε το σε σκοτεινό μέρος για 2 βδομάδες. Διατηρείτε για 3-4 μήνες.
«Κις μι χάννι χάννι κίς μι ...» ο ήχος του κινητού μου, χτες το απόγευμα. Το νούμερο άγνωστο, πάντα όμως απαντάω όλες μου τις κλήσεις. Πριν προλάβω να μιλήσω, έκλεισε.
«Κις μι χάννι χάννι κίς μι ...», ...., πάλι! Ο ίδιος αριθμός. Πάλι το έκλεισε.
«Κις μι χάννι χάννι κίς μι ...», ...., γαμώ το φελέκι μου γαμώ!!! Έκλεισε.
Κάτι που δεν πάει ο νους μου στους πολλούς μαλάκες που υπάρχουν, κάτι ότι περιμένω «μαστόρους» να μου επισκευάσουν στο σπίτι τις ζημίες, κάτι ότι στο σπίτι μου δεν πιάνει το κινητό καλά, κάνω το μοιραίο λάθος να σκεφτώ ότι κάποιος προσπαθεί να με πάρει και δεν βγάζει γραμμή ο άνθρωπος, άρα το πρέπων και ευγενικό είναι, να βγω στη βεράντα που έχω σήμα και να τον πάρω πίσω.
Μέσα στο μαύρο κρύο με παντόφλες και πιζάμα, βγαίνω και παίρνω το άγνωστο νούμερο. Αν και όσο καλεί ακούω υπόκρουση άγνωστα βαρύτατα λαϊκά άσματα που ούτε στην Πέτρου Ράλλη δεν ακούγονται, δεν παραξενεύομαι. Καλλλλλλλλησπέρα γλλλλλλλλυκιά μου !!!!!!, ακούω η αφελής, που ακόμα δεν κατάλαβα που πάει το πράγμα. «Με πήρατε τηλέφωνο ...» απαντάω μέσα στη μαύρη ευγένεια εγώ. «Τι ζεστή φωνούλα που έχεις» μου απαντάει ο καράβλαχος, και κάπου εκεί ξύπνησα.
«Θέλετε κάτι ;;;» ρωτάω, που να βράσω την αγωγή που μου έδωσε η μάνα μου!!! «Εσένα μανάρι μου» απαντάει ο τύπος. Αμέσως το κλείνω, πράγμα που αποδείχτηκε μέγα σφάλμα βεβαίως.
Για την επόμενη μία ώρα ηρεμία, μέχρι που ήρθε μήνυμα αυτή τη φορά .... με το συγκλονιστικό «Καλησπέρα. Θανάση. Με λένε. Εσένα». Τι να του πεις του νεάτερνταλ τώρα;;; Και για πιο λόγο, άλλωστε;;; σε μισή ώρα πάλι μήνυμα, «είσαι δύσκολη». Τώρα αυτός συμπέρανε ότι για κάποιο κρυφό λόγο, είμαι μάλλον διαθέσιμη αλλά δύσκολη. Σε λίγη ώρα πάλι μήνυμα, «αλλά μου αρέσεις που είσαι δύσκολη». Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι και κανονικά θα έπρεπε να το κλίσω το ρημάδι, αλλά περίμενα τηλέφωνο από τα μαστόρια που λέγαμε ... έτσι κάθισα και διάβαζα τα μηνύματα του γίγαντα, που όσο πέρναγε η ώρα γίνονταν και πιο αστεία.
Έλα μωρό μόνο το ονοματάκι σου θέλω. Τι κάνεις τώρα. Είσαι μοναχούλα. Δεν θες παρέα δηλαδή. Και κάτι άλλα που τα έσβησα και δεν τα θυμάμαι τώρα. Αυτό κράτησε μέχρι τις 10 το βράδυ, όπου και έκλεισα κανονικά το κινητό, γιατί τέτοια ώρα μαστόρια δεν παίρνουν και με έχει ζαλίσει ο μαλάκας.
Στις 2:38 μαύρα και άραχλα μεσάνυχτα, ντρίν το σταθερό. Δεν ξέρω αν το έχετε πάθει αλλά όταν χτυπάει ο τηλέφωνο μέσα στο μαύρο ύπνο, όλα τα ευχάριστα περνάνε από το μυαλό, όπως εγκεφαλικό του μπαμπά, ληστεία μετά βιασμού στην αδελφή, φωτιά μετά ολοκληρωτικής καταστροφής του εξοχικού, τέτοια δηλαδή. Οπότε και ακούω το μαλάκα ..... Καλλλλλλησπερα. Θανάσης!!! Εκεί τα πήρα στο κρανίο, ξύπνησα απότομα, και άρχισα να στροφάρω. Ξέχασα αμέσως τις πιο πάνω καταστροφές σκέφτηκα, καλά το κινητό το πήρε στην τύχη, και του βγήκε κάποιος, το σταθερό όμως πως το βρήκε και πως το συνδύασε, άρα ξέρει και ποια είμαι και που μένω. Ελα όμως που δύσκολα, πολύ δύσκολα κρατάω το στοματάκι μου όταν είμαι εκτός εαυτού, και άρχισα ......
«ποιος είσαι ρε ανώμαλε που με έχεις πρήξει στα τηλέφωνα, και τι σκατά θες, δεν γουστάρω να σου κάτσω ρε αγάμητε, δεν το καταλαβαίνεις, δεν μου κάνεις, είσαι πολύ βλάχος, και πολύ μαλάκας για εμένα, τράβα να βρεις καμία σαν τα μούτρα σου!»
Το έκλεισε αμέσως, και δεν ξαναπήρε. Συνέχισα κανονικά τον ύπνο μου, και σήμερα το πρωί κατάλαβα, ότι αν δεν έχει κάνει κάποιος το τηλέφωνό του απόρρητο, είναι πλέον πολύ εύκολο κάποιος να βρει σε ποιον ανήκει το τάδε νούμερο, και βέβαια αν έχει όνομα να βρει και ποιο είναι το αντίστοιχο σταθερό. Βέβαια είναι επικίνδυνο κάποιος ανώμαλος, που έχεις διαολοστείλει, να ξέρει που είναι το σπίτι σου, αλλά τελικά πιστεύω ότι όλοι αυτοί που κάνουν αυτό το σπορ, είναι απλά λιγούρια, δυστυχισμένοι άνθρωποι και τελικά καθόλου επικίνδυνοι.
Σήμερα θα σας γράψω πως να κάνετε αρωματικά λάδια και που να τα χρησιμοποιήσετε.
Ελαιόλαδο με εσπεριδοειδή (για χόρτα, ψάρια, λαδένια κουλουράκια, ή λεμονάτο κρέας)
2 Ποτήρια λάδι
φλούδα από ½ λεμόνι (ακέρωτο)
φλούδα από ½ πορτοκάλι (ακέρωτο)
Βάζετε σε καθαρό μπουκάλι το λάδι και τις φλούδες. Αφήστε το σε σκοτεινό μέρος για 2 μήνες. Πετάχτε τις φλούδες μετά. Διατηρείτε για 2 μήνες.
Ελαιόλαδο με λεμόνι και κόλιανδρο (για μαρινάρισμα κοτόπουλου, χοιρινού και αρνιού)
2 Ποτήρια λάδι
φλούδα από 1 λεμόνι (ακέρωτο)
1 κουταλάκι του γλυκού κόλιανδρο ξερό
1 κουταλάκι του γλυκού σπόροι πράσινου και μαύρου πιπεριού
Σπάστε στο γουδί το κόλιανδρο και τα πιπέρια. Βάζετε σε καθαρό μπουκάλι το λάδι τη φλούδα, και τα σπασμένα σπόρια. Αφήστε το σε σκοτεινό μέρος για 3 βδομάδες. Διατηρείτε για 4-5 μήνες.
Ελαιόλαδο με φρέσκα αρωματικά (για βραστές πατάτες, ψητό κρέας, ντοματοσαλάτα, και ψητά τυριά)
4 Ποτήρια λάδι
1 κλαράκι φρέσκο δενδρολίβανο
1 κουταλάκι του γλυκού φρέσκια ρίγανη
1 κουταλάκι του γλυκού φρέσκο θυμάρι
3 φύλλα φρέσκο δυόσμο
4 φύλλα φρέσκο βασιλικό
1 κουταλιά της σούπας χοντρό αλάτι
Σπάστε στο γουδί το αλάτι και τα αρωματικά για λίγο ώστε να βγάλουν τα αρώματά τους. Βάζετε σε καθαρό μπουκάλι τα αρωματικά και το λάδι. Αφήστε το σε σκοτεινό μέρος για 3 βδομάδες, ανακινώντας το μπουκάλι συχνά. Σουρώνουμε και μεταγγίζουμε το λάδι σε καθαρό μπουκάλι και πετάμε τα αρωματικά. Διατηρείτε για 6 μήνες.
Ελαιόλαδο με καυτερές πιπεριές (για σαλάτες, βραστά λαχανικά και ψητά κρέατα)
2 Ποτήρια λάδι
1 πράσινη φρέσκια καυτερή πιπεριά
2 κόκκινες καυτερές ξερές πιπεριές
Πιέζουμε λίγο με την πλατιά πλευρά ενός μεγάλου μαχαιριού τις πιπεριές για να σπάσουν και να βγάλουν αρώματα. Βάζετε σε καθαρό μπουκάλι το λάδι, και τις πιπεριές. Αφήστε το σε σκοτεινό μέρος για 2 βδομάδες. Διατηρείτε για 3-4 μήνες.
Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009
Τίποτα
Πήγαμε το Σάββατο και είδαμε το Πουθενά του Παπαϊωάννου, στο ωραιότατο ανακαινισμένο Εθνικό θέατρο.
Μεγάλη παρέα ήμασταν, με πολλές και διαφορετικές παραστάσεις ο κάθε ένας μας, τελείως διαφορετικοί άνθρωποι δηλαδή, ένα κοινό είχαμε όλοι. Αν και μας άρεσε πάρα πολύ η παράσταση μα πάρα πολύ λέμε, δεν καταλάβαμε τίποτα, μα τίποτα λέμε.
Τι ήθελε να μας πει ο εθνικός μας τελετάρχης, δεν ξέρω. Τι ήθελε να μας δείξει, ξέρω. Στα παρασκήνια ήθελε να μας ξεναγήσει ο άνθρωπος, που είναι στέιτ οφ δι αρτ που λένε, με όλα τα τεχνολογικά καλούδια που χρειάζεται ένα εθνικό για να μεγαλουργήσει. Πέραν τούτου όμως, ουδέν κατανοητό από εμάς και ψέματα δεν θα σας πω! Μολαταύτα όμως ήταν πανέμορφη παράσταση, τόσο καλή που μέσα στην απόλυτη σιγή (παρεμπίπτοντος δεν είχε μουσική επένδυση, άρα νεκρική σιγή!), κράταγες την ανάσα σου να μην ακουστείς, να μην ενοχλήσεις.
Το ευχαριστηθήκαμε, αν και προβληματιστήκαμε μπορώ να πω. Να μην περιαυτολογήσω, αλλά σπάνια βλέπουμε κάτι και δεν καταλαβαίνουμε κάποια αν όχι όλα τα μηνύματα. Ένα τρακ το είχαμε όλοι μας, και οι 9 που πήγαμε, μήπως δεν ήμασταν του «επιπέδου» που λένε. Μιας και ήταν Σαββατόβραδο, και τόσο νωρίς σπίτι δεν έπρεπε να πάμε, ξεκινήσαμε για τα ποτάκια μας στην πλατεία Καρύτση. Στο δρόμο, φούντωνε η συζήτηση, για το «νόημα», για το αν υπήρχε ή όχι, για το αν οι εικαστικές τέχνες έχουν μήνυμα ή όχι, για το αν πρέπει να υπάρχει μήνυμα ή όχι, .... μιλάμε το γαμήσαμε!!! Και αυτός ο ευλογημένος!!! Χάθηκε να βάλει ένα μήνυμα εκεί, να είναι και λίγο προφανές να ξεμπερδεύουμε!!! Να γλιτώσουμε και εμείς οι «προβληματισμένοι ψευτοκουλτουριάριδες» από τη παράνοια.
Να πάτε βέβαια, είναι ένα από τα πιο ωραία μισάωρα της καλλιτεχνικής Αθήνας. Χώρια που ο Παπαϊωάννου, με το Πουθενά σου δίνει τη δυνατότητα να «κουλτουριαστείς» μέσα σε σύντομο και άρα εύπεπτο χρονικό διάστημα, που να τρέχεις τώρα στα μέγαρα να βλέπεις μπαλέτα και μοντέρνο χορό, πάς στο Εθνικό και σε μισή ώρα έκανες το χρέος σου στην τέχνη. Μην ξεχνάτε ότι λίγο παρακάτω στην πλατεία Κουμουνδούρου είναι ο Τέλης με τα καλύτερα κοψίδια της πόλης!
Σήμερα έχω για εσάς ένα από τα αγαπημένα μου φαγητά, που φτιάχνω συχνά το χειμώνα. Δεν είναι καμιά γκουρμεδιά, δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο, είναι όμως ένα πολύ εύκολο και υγιεινό φαγάκι που συστήνω ιδιαίτερα σε όσους θέλουν να κάνουν και λίγη δίαιτα. Οι ποσότητες είναι για 4 μερίδες.
Πρασοσέλινο
500 γραμμάρια σέλινο χοντρό (από αυτό με τα μεγάλα κλωνάρια που στα αγγλικά το λέμε σέλερι, όχι το μικρό ματσάκι που παίρνεται για τη φασολάδα)
4 μέτρια πράσα
4 μέτριες πατάτες
4 καρότα
1 μέτριο ξερό κρεμμύδι
1 ποτηράκι του καφέ λάδι (γενικά βάζω λίγο λάδι στο φαγητό, αν δεν είσαστε αυτής της σχολής, λαδερό είναι το φαγάκι βάλτε όσο καταλαβαίνετε)
1 κουτί ντομάτα τριμμένη στο τρίφτη ή 1 κονκασέ
αλάτι, πιπέρι, 1 κύβο βιολογικό ζωμό λαχανικών (προαιρετικά)
Κόβετε το σέλινο σε μικρά κομμάτια, τα πράσα και τα καρότα σε ροδέλες και τις πατάτες σε μικρούς κύβους. Ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι. Σοτάρουμε στο λάδι το κρεμμύδι, μέχρι να μαλακώσει και προσθέτουμε το πράσο. Το σοτάρουμε και αυτό μέχρι να μαλακώσει για περίπου 7 λεπτά σε μέτρια φωτιά. Ρίχνουμε την ντομάτα, 1 ποτήρι νερό, τα καρότα, το αλάτι, το πιπέρι, τον κύβο και το σέλινο και μαγειρεύουμε για περίπου 15 λεπτά σε μέτρια φωτιά. Προσθέτουμε τις πατάτες και άλλο ένα ποτήρι νερό και μαγειρεύουμε για άλλα 15 – 20 λεπτά μέχρι να γίνουν όλα τα λαχανικά. Ισως να χρειαστεί να προσθέσετε και άλλο λίγο νερό, ή να δυναμώσετε τη φωτιά για να απορροφήσει τα πολλά υγρά, εξαρτάτε από το πως θα το μαγειρέψετε, αν η κατσαρόλα θα είναι μισοσκεπασμένη και άλλα τέτοια επιστημονικά. Αυτό το φαγάκι πρέπει να έχει στο τέλος ελάχιστα υγρά, όπως τα λαδερά φασολάκια ένα πράμα, μην το κάνετε σούπα. Η γιαγιά μου, συχνά έβαζε και κομμάτια ξαλμυρισμένου μπακαλιάρου στα τελευταία 10 λεπτά του μαγειρέματος, ώστε να «πολύνει» που έλεγε, να γίνει δηλαδή, «φαγητό» μιας και τα λαχανικά τα θεωρούσε σαλάτα. Εγώ έχω πειραματιστεί με κομμάτια από πέρκα αντί για μπακαλιάρο και ήταν επίσης ωραίο. Άλλες φορές βάζω και λίγο ξινό τραχανά, μαζί με τις πατάτες, πράγμα που το κάνει πιο «χωριάτικο», αν είσαστε γενναίοι προσπαθήστε και μία καυτερή πιπερίτσα!
Μεγάλη παρέα ήμασταν, με πολλές και διαφορετικές παραστάσεις ο κάθε ένας μας, τελείως διαφορετικοί άνθρωποι δηλαδή, ένα κοινό είχαμε όλοι. Αν και μας άρεσε πάρα πολύ η παράσταση μα πάρα πολύ λέμε, δεν καταλάβαμε τίποτα, μα τίποτα λέμε.
Τι ήθελε να μας πει ο εθνικός μας τελετάρχης, δεν ξέρω. Τι ήθελε να μας δείξει, ξέρω. Στα παρασκήνια ήθελε να μας ξεναγήσει ο άνθρωπος, που είναι στέιτ οφ δι αρτ που λένε, με όλα τα τεχνολογικά καλούδια που χρειάζεται ένα εθνικό για να μεγαλουργήσει. Πέραν τούτου όμως, ουδέν κατανοητό από εμάς και ψέματα δεν θα σας πω! Μολαταύτα όμως ήταν πανέμορφη παράσταση, τόσο καλή που μέσα στην απόλυτη σιγή (παρεμπίπτοντος δεν είχε μουσική επένδυση, άρα νεκρική σιγή!), κράταγες την ανάσα σου να μην ακουστείς, να μην ενοχλήσεις.
Το ευχαριστηθήκαμε, αν και προβληματιστήκαμε μπορώ να πω. Να μην περιαυτολογήσω, αλλά σπάνια βλέπουμε κάτι και δεν καταλαβαίνουμε κάποια αν όχι όλα τα μηνύματα. Ένα τρακ το είχαμε όλοι μας, και οι 9 που πήγαμε, μήπως δεν ήμασταν του «επιπέδου» που λένε. Μιας και ήταν Σαββατόβραδο, και τόσο νωρίς σπίτι δεν έπρεπε να πάμε, ξεκινήσαμε για τα ποτάκια μας στην πλατεία Καρύτση. Στο δρόμο, φούντωνε η συζήτηση, για το «νόημα», για το αν υπήρχε ή όχι, για το αν οι εικαστικές τέχνες έχουν μήνυμα ή όχι, για το αν πρέπει να υπάρχει μήνυμα ή όχι, .... μιλάμε το γαμήσαμε!!! Και αυτός ο ευλογημένος!!! Χάθηκε να βάλει ένα μήνυμα εκεί, να είναι και λίγο προφανές να ξεμπερδεύουμε!!! Να γλιτώσουμε και εμείς οι «προβληματισμένοι ψευτοκουλτουριάριδες» από τη παράνοια.
Να πάτε βέβαια, είναι ένα από τα πιο ωραία μισάωρα της καλλιτεχνικής Αθήνας. Χώρια που ο Παπαϊωάννου, με το Πουθενά σου δίνει τη δυνατότητα να «κουλτουριαστείς» μέσα σε σύντομο και άρα εύπεπτο χρονικό διάστημα, που να τρέχεις τώρα στα μέγαρα να βλέπεις μπαλέτα και μοντέρνο χορό, πάς στο Εθνικό και σε μισή ώρα έκανες το χρέος σου στην τέχνη. Μην ξεχνάτε ότι λίγο παρακάτω στην πλατεία Κουμουνδούρου είναι ο Τέλης με τα καλύτερα κοψίδια της πόλης!
Σήμερα έχω για εσάς ένα από τα αγαπημένα μου φαγητά, που φτιάχνω συχνά το χειμώνα. Δεν είναι καμιά γκουρμεδιά, δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο, είναι όμως ένα πολύ εύκολο και υγιεινό φαγάκι που συστήνω ιδιαίτερα σε όσους θέλουν να κάνουν και λίγη δίαιτα. Οι ποσότητες είναι για 4 μερίδες.
Πρασοσέλινο
500 γραμμάρια σέλινο χοντρό (από αυτό με τα μεγάλα κλωνάρια που στα αγγλικά το λέμε σέλερι, όχι το μικρό ματσάκι που παίρνεται για τη φασολάδα)
4 μέτρια πράσα
4 μέτριες πατάτες
4 καρότα
1 μέτριο ξερό κρεμμύδι
1 ποτηράκι του καφέ λάδι (γενικά βάζω λίγο λάδι στο φαγητό, αν δεν είσαστε αυτής της σχολής, λαδερό είναι το φαγάκι βάλτε όσο καταλαβαίνετε)
1 κουτί ντομάτα τριμμένη στο τρίφτη ή 1 κονκασέ
αλάτι, πιπέρι, 1 κύβο βιολογικό ζωμό λαχανικών (προαιρετικά)
Κόβετε το σέλινο σε μικρά κομμάτια, τα πράσα και τα καρότα σε ροδέλες και τις πατάτες σε μικρούς κύβους. Ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι. Σοτάρουμε στο λάδι το κρεμμύδι, μέχρι να μαλακώσει και προσθέτουμε το πράσο. Το σοτάρουμε και αυτό μέχρι να μαλακώσει για περίπου 7 λεπτά σε μέτρια φωτιά. Ρίχνουμε την ντομάτα, 1 ποτήρι νερό, τα καρότα, το αλάτι, το πιπέρι, τον κύβο και το σέλινο και μαγειρεύουμε για περίπου 15 λεπτά σε μέτρια φωτιά. Προσθέτουμε τις πατάτες και άλλο ένα ποτήρι νερό και μαγειρεύουμε για άλλα 15 – 20 λεπτά μέχρι να γίνουν όλα τα λαχανικά. Ισως να χρειαστεί να προσθέσετε και άλλο λίγο νερό, ή να δυναμώσετε τη φωτιά για να απορροφήσει τα πολλά υγρά, εξαρτάτε από το πως θα το μαγειρέψετε, αν η κατσαρόλα θα είναι μισοσκεπασμένη και άλλα τέτοια επιστημονικά. Αυτό το φαγάκι πρέπει να έχει στο τέλος ελάχιστα υγρά, όπως τα λαδερά φασολάκια ένα πράμα, μην το κάνετε σούπα. Η γιαγιά μου, συχνά έβαζε και κομμάτια ξαλμυρισμένου μπακαλιάρου στα τελευταία 10 λεπτά του μαγειρέματος, ώστε να «πολύνει» που έλεγε, να γίνει δηλαδή, «φαγητό» μιας και τα λαχανικά τα θεωρούσε σαλάτα. Εγώ έχω πειραματιστεί με κομμάτια από πέρκα αντί για μπακαλιάρο και ήταν επίσης ωραίο. Άλλες φορές βάζω και λίγο ξινό τραχανά, μαζί με τις πατάτες, πράγμα που το κάνει πιο «χωριάτικο», αν είσαστε γενναίοι προσπαθήστε και μία καυτερή πιπερίτσα!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)