Παιδιά!!

Από χτες ανέλαβα την φύλαξη των παιδιών δύο φίλων μου, που πάνε οι άνθρωποι ένα ταξιδάκι να ξελαμπικάρουνε λίγο. Εξάλλου το ένα από τα δύο είναι βαφτιστήρι μου, πράγμα που σημαίνει ότι σύμφωνα με το Ελληνικό εθιμικό είναι πνευματικό μου παιδί.

Τα παιδιά αυτά τα ξέρω πάρα πολύ καλά. Όταν γεννήθηκαν και οι δύο ήμουνα εκεί. Μιας και οι γονείς τους είναι ξένοι, μεγαλώσανε χωρίς γιαγιάδες και παππούδες, χωρίς θείους, θείες, ξαδέλφια. Αγοράκλες και οι δύο, μεγαλώνουν με απόντες γονείς, με Φιλιπινέζες λιβ-ιν, μιλώντας 2-3 διαφορετικές γλώσσες και πηγαίνοντας σε σχολείο για ξένους.

Για τους παραπάνω λόγους, αλλά και γιατί πρέπει να το έχει το γονίδιό τους, δεν εξηγείται αλλιώς, τα συγκεκριμένα παιδιά είναι ότι πιο άτακτο, ότι πιο βίαιο, ότι πιο απείθαρχο μπορείς να φανταστείς. Όταν λεω τα παιδία είναι ταλιμπάν, το Ηλία και τον Λουκά εννοώ! Όλα τα άλλα παιδιά που έχω γνωρίσει είναι άγγελοι μπροστά τους.

Ο Ηλίας είναι γύρω στα 7 και ο Λουκάς γύρω στα 6. Αθώα πλάσματα θα μου πείτε! Δεν ξέρετε τι λετε!!! Ο Μπιν Λάντεν είναι αθώος όχι ο Ηλίας!!

Η μάνα τους έφυγε το πρωί για την Κωνσταντινούπολη, ο πατέρας τους ήταν ήδη εκεί για δουλειά. Με παίρνει το μεσημέρι τηλέφωνο να μου πει ότι ο μικρός, ο Λουκάς, έχει κρυώσει, και ότι η Φιλιπινέζα τον πήγε στον παιδίατρο, αλλά δεν κατάλαβε τι της έλεγε και έτσι ο γιατρός αναγκάστηκε να πάρει αυτή τηλέφωνο να της πει ότι είναι μία απλή ίωση, με πυρετό, διάρροια και εμετό καμία σχέση με το «σγουάνγκ φλου», και να μην ανησυχώ και αν θέλω να ψάξει για αεροπλάνο να γυρίσει πίσω. Αμαρτία να την φέρω πίσω τη γυναίκα, «μην ανησυχείς...», «όλα θα πάνε καλά …» της είπα.

Πάω σπίτι τους κατά τις 6:30, ο Ηλίας είχε ήδη ψάξει στα πράγματα του πατέρα του και είχε βάλει στο DVD να παίζει το «Τζείμς Μποντ 007: Καζινό Ρουαγιάλ»! όπου πολλαπλά πιστολίδια έπεφταν την ώρα που μπήκα. Με πολύ ηρεμία, του εξήγησα ότι αυτές δεν είναι ταινίες για την ηλικία του και μπλά μπλά μπλά, ασκόπως βέβαια γιατί ούτε άκουσε τι έλεγα με το απόλυτα παιδαγωγικό μου ύφος, ούτε και ήθελε να δει άλλο Τζέιμς Μποντ, μιας και ήμουνα εγώ εκεί. Αφού παίξαμε για μισή ώρα κάτι πανηλίθια παιχνίδια, αρχίσαμε να διαπραγματευόμαστε τα βασικά πράγματα, τι θα φάνε, αν θα κοιμηθούμε μαζί ή όχι, τι ώρα θα πάνε για ύπνο και αν θα κάνουνε μπάνιο ή όχι. Αφού λύσαμε τα παραπάνω θέματα, ως εξής: θα τρώγανε προφιτερόλ για βραδινό, θα κοιμόντουσαν στα κρεβάτια τους αφού τους διάβαζα από ένα παραμύθι, και μπάνιο θα έκανε μόνο ο Ηλίας, (ο Λουκάς δεν πειθότανε με τίποτα ότι πρέπει να κάνει μπάνιο), είχε πάει η ώρα 8 και ο Ηλίας ήταν ήδη κουδούνι. Μετά το μπάνιο του ξεράθηκε στον ύπνο, χωρίς παραμύθια και άλλα τέτοια.

Ο μικρός όμως μίας και δεν είχε πάει σχολείο λόγο γρίπης, δεν ήταν καθόλου κουρασμένος, βάλε και 1-2 σύριγγες ντεπόν που είχε πιει, είχε όρεξη μόνο για κουβέντα. Τέσσερις φορές τον έβαλα στο κρεβάτι, τέσσερις φορές ήρθε να με βρει να μου πει, ότι τον ενοχλεί ο λαιμός του, ότι έχει μύξες, ότι βλέπει εφιάλτες, και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, μέχρι να παραδεχτεί ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί. Ξεκινάω να του διαβάζω παραμύθια, στα αγγλικά πρώτα, στα Ελληνικά μετά, μέχρι που μου έφερε και ένα παραμύθι στα Σέρβικα (η μάνα του είναι μισή Σέρβα) να του διαβάσω! Στο τέλος κοιμήθηκε κατά τις 10:00, στο μεγάλο κρεβάτι των γονιών του αγκαλιά με τα δύο σκυλιά γιατί μόνο έτσι δεχότανε να κλείσει τα μάτια του, κοιμήθηκα και εγώ.

Στις 5 το πρωί, ξυπνάει ο Ηλίας, που από τις 8 είχε χορτάσει ύπνο, και βέβαια γύρισε από όλα τα κρεβάτια και μας ξύπνησε όλους. Αφού του έβαλα τις φωνές, τον έστειλα στο πλεϊ ρουμ να παίξει μόνος του. Αυτός βέβαια κάθε 20 λεπτά ερχόταν να με ρωτήσει κάτι πάρα πολύ σοβαρό, έτσι ουσιαστικά από της 5 και μετά δεν μπορώ να πω ότι κοιμήθηκα. Κατά τις 7, έχουμε πλέον ξυπνήσει όλοι, και έχει αρχίσει η επόμενη διαπραγμάτευση για το πρωϊνό. Δεν θέλανε γάλα, δεν θέλανε κορν φλέικς, δεν θέλανε μαρμελάδα, θέλανε λουκάνικα. Τους ξεκαθάρισα ότι λουκάνικα χωρίς γάλα δεν θα φάνε – μου είχε πει η μάνα τους, να τους δίνω πάντα το γάλα το πρωί – και έτσι δεν φάγανε ούτε γάλα, ούτε λουκάνικα, και μείναμε όλοι ευτυχισμένοι. Βέβαια ο Ηλίας, σε κάποια στιγμή που δεν έβλεπα, άνοιξε το μπουκάλι με το ντεπόν και ήπιε μία γερή γουλιά, έτσι χωρίς λόγο, αλλά τι να κάνω;;; τον φόβισα ότι θα πάθει δηλητηρίαση και θα τον τρέχουμε στα νοσοκομεία, και μου είπε ότι δεν τον νοιάζει έχει πολλούς φίλους εκεί!!!

Μετά την πρωινή διαπραγμάτευση και τον άδοξο τέλος της, μπήκα να κάνω ένα μπάνιο να φύγουμε για το σχολείο. Βέβαια το τέρας θεώρησε ότι έπρεπε να μπει και αυτός μέσα στην μπανιέρα, «για να δει τα βυζιά μου!!!», και έτσι εκεί που πλενόμουνα, έρχεται και μου τραβάει την κουρτίνα! Όσες φωνές και να του έβαλα, δεν έφευγε και έπρεπε να έρθει η Φιλιπινέζα να τον πάρει από το μπάνιο. Όταν βγήκα βέβαια, έτρεμα από τα νεύρα μου, και μιας και ο Ηλίας δεν είχε καταλάβει τίποτα απο ότι έκανε, αλλά θεωρούσε ότι έπρεπε να φωνάζει μέσα στο σπίτι «είδα τα βυζιά σου, είδα τα βυζιά σου ...», τον βούτηξα και του έδωσα ένα μπάτσο.

Ναι, βέβαια το χαστούκισα το παιδί, και δεν ντρέπομαι καθόλου!! Μην αρχίσετε τα τρελά, ότι με το ξύλο δεν πετυχαίνεις τίποτα, τις παιδαγωγικές θεωρίες, και τα ψυχολογικά τραύματα του μικρού γιατί σας λεω ειλικρινά, ήμουνα σε τέτοια κατάσταση, που αν δεν ήταν μικρός θα τον σκότωνα!! Ότι και να σας πω δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο μου είχε κουρελιάσει τα νεύρα. Μέσα σε 12 ώρες με είχε κάνει «τούρκο» και είχα πραγματικά τη διάθεση να τον σαπίσω – σαπίσω!!! – στο ξύλο. Δεν τον σάπισα βέβαια, γιατί ένα χαστούκι πήγα να του δώσω και έτσι όπως έτρεχε αυτός, τελικά τον βρήκα στον ώμο και ακόμα πονάει το χέρι μου. Την όρεξη όμως την είχα.

Ερχόμενη στο γραφείο το πρωί, αισθάνθηκα απόλυτα ευτυχισμένη που δεν έχω παιδιά. Τι να σας πω δηλαδή, δεν έχω την αντοχή πλέον ούτε να παίζω μαζί τους ηλίθια παιχνίδια μετά από ένα 8-ωρο εργασίας, ούτε να διαπραγματεύομαι μαζί τους τα πάντα, ούτε να τα αφήνω να με διαλύουν ψυχικά και σωματικά και να μην μπορώ να κάνω τίποτα για να μην τα πληγώσω!

Σκεφτόμουνα ότι η διαπραγμάτευση με τα Σκόπια για το όνομα της Μακεδονίας πρέπει να είναι ευκολότερη από αυτή με τον Ηλία για να πλύνει τα δόντια του. Ένα δίωρο τζόγκιν πρέπει να είναι πιο ξεκούραστο από το να τρέχεις να τα πιάσεις και τα δύο που έχουν πάρει τα χάπια του θυρεοειδή από την τσάντα μου και θέλουν να τα φάνε. Η συγγραφή μίας πρότασης για την αναδιοργάνωση της Ελληνικής Δημόσιας διοίκησης είναι πιο απλό πράγμα από το να εξηγείς στο Λουκά ότι μίας και έχει διάρροια δεν μπορεί να φαει πίτσα. Δεν μπορώ!!! Τελεία και παύλα. Καλά τα παιδάκια, να είναι αλλουνού, και να τα βλέπω μία φορά το μήνα για 20 λεπτά. Τόσο αντέχω.

Σήμερα θα σας γράψω ένα κλασικό παραδοσιακό γαλλικό πιάτο, ένα από τα λίγα που το είχα απορρίψει πριν δοκιμάσω. Μια φορά όμως έφτασα στις Βρυξέλλες βράδυ, χιόνιζε, και στο ξενοδοχείο είχαν ελάχιστα πιάτα στο ρουμ σερβις μενού. Ενα από αυτά ήταν και η κρεμμυδόσουπα, που έκανα την καρδιά μου πέτρα και την παράγγειλα. Από τότε είναι μία από τις αγαπημένες μου σούπες.

Κρεμμυδόσουπα

700 γραμμάρια κρεμμύδια
50 γραμμάρια φρέσκο βούτυρο
2 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
50 γραμμάρια αλεύρι
1 ½ λίτρο ζωμό λαχανικών
αλάτι, πιπέρι
και για το σερβίρισμα
6 φέτες ψωμί χωριάτικο αν είναι δυνατόν
3 φλιτζάνια του τσαγιού τριμμένη γραβιέρα

Καθαρίζουμε τα κρεμμύδια και τα κόβουμε σε ροδέλες. Ζεσταίνουμε το λάδι και το βούτυρο σε μεγάλη κατσαρόλα και ρίχνουμε μέσα όλα τα κρεμμύδια και τα σοτάρουμε ανακατεύοντάς τα συνέχεια μέχρι να ροδίσουν και να καραμελώσουν, για περίπου 20 λεπτά. Ρίχνουμε το αλεύρι και ανακατεύουμε καλά. Στη συνέχεια ρίχνουμε το ζωμό λαχανικών και αλατοπιπερώνουμε. Αφήνουμε να βράσει το μίγμα τουλάχιστον για ½ ώρα σε μέτρια φωτιά. Φρυγανίζουμε στο γκρίλ το ψωμί και από τις δύο πλευρές. Σερβίρουμε τη σούπα ζεστή σε πιάτα ή μπολάκια που να μπαίνουν στο φούρνο, βάζουμε στη μέση κάθε πιάτου μια φρυγανισμένη φέτα ψωμί, πασπαλίζουμε με μισό φλιτζάνι γραβιέρα και ψήνουμε στους 220ο και με το γκριλ αναμμένο για 5 λεπτά μέχρι να λειώσει η γραβιέρα. Σερβίρουμε τη σούπα αμέσως μόλις τη βγάλουμε από το φούρνο.