Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

Οφσάιντ

Είναι ένα πράγμα που δεν θα μάθω ποτέ στη ζωή μου, αν και έχω πολύ καλή διάθεση και όρεξη να προσπαθήσω. Το οφσάιντ! Μα ποτέ, σας λεω, ποτέ!

Ούτε και ξέρω πόσες φορές μου το έχουν εξηγήσει, ούτε και ξέρω με πόση υπομονή μου μιλάνε όλοι οι φίλοι μου, όταν μαζεμένοι όλοι μαζί βλέπουμε ποδόσφαιρο. Για την ακρίβεια, οι άλλοι βλέπουν, εγώ βαριέμαι αφόρητα και τους πήζω στις ερωτήσεις! Έτσι και αυτοί τι να κάνουν, ευγενικά παιδιά, προσπαθούν να μου εξηγήσουν, τα ακατανόητα για εμένα!

Αυτό το 3-ημερο είναι γεμάτο και αλθητικάς εκδηλώσεις, και μίας και μένουμε Αθήνα, είπαμε να δούμε κάποιον αγώνα σπίτι μου. Εγώ έλεγα για το μπασκετ της Παρασκευής, αλλά σοφά σκεπτόμενοι οι άνδρες της παρέας, σου λένε θα μαζευτούμε στην Μαριάννα 15 άτομα, θα περνάει συνέχεια μπροστά από την τηλεόραση να μας σερβίρει το διακοσιοστό εξηκοστό πέμπτο μεζεδάκι που κάθισε και έφτιαξε γιατί άλλη δουλειά δεν είχε, θα έχουμε και όλες τις άλλες να ρωτάνε «τι είναι το pick and roll?», «πως μαγειρεύεται το transition game?», «με τι συνοδεύετε το hi-low», όλες αναπόφευκτες ερωτήσεις για τα θηλυκά αυτής της παρέας (με εξαίρεση τη Ζέφη), ξινό θα μας βγει, άσε καλύτερα! Έτσι ορθά κοφτά μου το ξέκοψαν, ναι να μαζευτούμε να δούμε αγώνα σπίτι σου, αλλά ΟΧΙ το μπάσκετ, να δούμε τον τελικό ποδοσφαίρου το Σάββατο, όπου στην τελική άντε να ρωτήσετε 3-4 φορές τι είναι το οφσάιντ, να περάσουμε όλοι καλά.

Αυτά λοιπόν, με τις αθλητικές ορολογίες, εγώ βέβαια κανένα πρόβλημα δεν έχω, όπως και αυτοί δεν ξέρουν τη διαφορά από το σοτάρισμα και το τσιγάρισμα, έτσι και εγώ δεν μπορώ να ξεχωρίσω το οφσάιντ! Ο καθείς με τα ταλέντα του!

Το σημερινό, είναι ένα εύκολο φαγάκι που το έφτιαξα μία μέρα για ελαφρύ βραδινό και μου άρεσε πάρα πολύ. Είναι ότι πρέπει τώρα που ανοίγει ο καιρός και καλοκαιριάζει!

Κοφτό μακαρονάκι με ντομάτες δυόσμο αμύγδαλα και κάπαρη

½ πακέτο κοφτό μακαρονάκι
2 μέτριες ντομάτες κομμένες σε στρογγυλές φέτες
2 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένο δυόσμο
½ φλιτζάνι λευκά αμύγδαλα, ελαφρά καβουρδισμένα με λίγο φρέσκο βούτυρο
2 κουταλιές της σούπας κάπαρη
Λάδι, αλάτι και πιπέρι

Βάζετε το κοφτό σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου σε μπόλικο αλατισμένο νερό. Βάζετε τις φέτες ντομάτας σε ένα ταψί, τις πασπαλίζετε με λίγο αλάτι και ελάχιστη ζάχαρη και τις ψήνετε για 30 λεπτά ή και λιγότερο ανάλογα τον φούρνο, στους 140 βαθμού αέρα να μαλακώσουν αλλά να μην στεγνώσουν. Σε ένα μπολ ανακατεύετε το σουρωμένο κοφτό μακαρονάκι με τα υπόλοιπα υλικά και τις ντομάτες και τα αρτύζετε με λίγο ελαιόλαδο. Πασπαλίζετε με φρέσκο πιπέρι και σερβίρετε.

½ πακέτο κοφτό μακαρονάκι
2 μέτριες ντομάτες κομμένες σε στρογγυλές φέτες
2 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένο δυόσμο
½ φλιτζάνι λευκά αμύγδαλα, ελαφρά καβουρδισμένα με λίγο φρέσκο βούτυρο
2 κουταλιές της σούπας κάπαρη
Λάδι, αλάτι και πιπέρι

Βάζετε το κοφτό σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου σε μπόλικο αλατισμένο νερό. Βάζετε τις φέτες ντομάτας σε ένα ταψί, τις πασπαλίζετε με λίγο αλάτι και ελάχιστη ζάχαρη και τις ψήνετε για 30 λεπτά ή και λιγότερο ανάλογα τον φούρνο, στους 140 βαθμού αέρα να μαλακώσουν αλλά να μην στεγνώσουν. Σε ένα μπολ ανακατεύετε το σουρωμένο κοφτό μακαρονάκι με τα υπόλοιπα υλικά και τις ντομάτες και τα αρτύζετε με λίγο ελαιόλαδο. Πασπαλίζετε με φρέσκο πιπέρι και σερβίρετε.

Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Μικρά, Μικρά και Ουσιώδη

Πολλά τα θέματα, πολλά τα ζητήματα!

· Ώρες, ώρες πιστεύω ότι είμαι πάρα πολύ τυχερή. Οι φίλοι μου, είναι παλιοί φίλοι, παλιόφιλοι που λένε. Είμαστε μαζί από το σχολείο. Πότε με τα πάνω μας, πότε με τα κάτω μας, έχει έρθει και έχει δέσει η σούπα, και είμαστε μαζί πάνω από 20 χρόνια. Υπάρχει όμως ένας, ο μέγας και μοναδικός Γιαννούδης με τον οποίο γνωριζόμαστε από τότε που γεννηθήκαμε. Τέσσερις μήνες μικρότερή του εγώ, γεννηθήκαμε στην ίδια πολυκατοικία, μέναμε σχεδόν πάντα στην ίδια γειτονιά, πήγαμε στα ίδια σχολεία, από το νηπιαγωγείο μαζί, μέχρι τώρα που αν και φύγαμε και οι δύο από τους αμπελόκηπους, πάλι μία ανάσα δρόμο μένουμε στο Γέρακα. Δεν μοιάζουμε σε τίποτα σχεδόν, αλλά είμαστε πλέον σαν ώριμο παντρεμένο ζευγάρι, με 40 χρόνια γάμου στην πλάτη του. Η μικρή του αδελφούλα, παντρεύτηκε το Σάββατο. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε τη συγκίνηση μου! Για τον Γιάννη δεν θα πω, καταλαβαίνετε!

· Αυτόν τον αλητήριο τον αστυνόμο που ήταν αρχηγός ομάδας που έκλεβε τράπεζες και που πήγε στον ανακριτή με κουκούλα θα τον δικάσουν ως κουκουλοφόρο για ιδιώνυμο αδίκημα; Ή μόνο τα πιτσιρίκια που φοράνε τις κουκούλες των μπουφάν τους έχουν αυτό το προνόμιο. Ρωτάω για να ξέρω!

· Ρε παιδιά γίνετε να γνωρίσω και εγώ αυτόν τον συγγενή του Παυλίδη που δάνειζε άτοκα επιχειρηματίες και αποπληρωνόταν σταδιακά σε μία 20-ετία; Έχω κάποιες μικρές δανειακές ανάγκες ο άνθρωπας, μη τρέχω στις τράπεζες και μου πιούν το αίμα.

· Μόλις συνειδητοποίησα ότι πέρσι έκανα λάθος στην φορολογική μου δήλωση, έβαλα ένα ποσό σε λάθος κουτάκι δηλαδή, δεν το έκανα επίτηδες, αλλά είχε σαν αποτέλεσμα να έχω 50 ευρω παραπάνω (περίπου) επιστροφή φόρου. Λετε, τώρα που ο καταλληλότερος εκπονεί και οσονούπω θα εφαρμόσει σχέδιο για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής να με συλλάβουνε; Μήπως να πάω, ως έντιμος πολίτης να παραδοθώ. Να τους πάω βρε αδελφέ τα 50 Ευρά πίσω να μην αγχώνομαι. Η μήπως δεν είναι σοβαρό το ποσό ή το λάθος και οι υπό τον καταλληλότερο, δεν θα ασχοληθούν με την δικιά μου παράνομη φοροδιαφυγή αλλά με την φοροαποφυγή των Βουλγαράκη, Παυλίδη, και λοιπόν συμμαχικών δυνάμεων, λεω τώρα!

· Μου έκαναν δημοσκόπηση χτες! Βέβαια, είμαι από αυτούς που συνεισφέρουν στη δημιουργία κλίματος!! Οποία τιμή. Μου αρέσει πάρα πολύ να απαντάω αλλά αντί άλλου σε αυτά τα γκάλοπ, ξέρω δεν είναι σωστό, αλλά εμένα μου αρέσει! Έτσι αφού τους είπα ότι ψήφιζα νέα δημοκρατία, αλλά στις Ευρωεκλογές θα ψηφίσω Συνασπισμό, ενώ στις εθνικές ΚΚΕ, τους μπέρδεψα και αυτομάτως με κατέγραψαν στο «ενδιαφέρον δείγμα». Μετά με ρώτησαν αν συμφωνώ να συμμετάσχουν στα ψηφοδέλτια οι «λεγόμενοι από τα ΜΜΕ Βατοπαιδινοί», δηλαδή μου είπε το μηχάνημα, ο κος Βουλγαράκης, ο κος Δούκας, και ο κος Μπασιάκος. Για τον Ρουσό, δεν με ρώτησαν! Τι τους είπα; Και βέβαια συμφωνώ, τι έκαναν οι άνθρωποι, βοήθησαν το θεό! Πιστεύω ότι αυτοί που θα επεξεργαστούν τα στοιχεία μου, θα το χαρούν ιδιαίτερα, θα γελάσουν οι άνθρωποι. Τώρα, δεν έχω καμία αμφιβολία ποιος έχει παραγγείλει αυτή τη δημοσκόπηση, αν θα την βγάλουν δεν ξέρω, μάλλον όμως όχι.

Σήμερα θα σας γράψω ένα εύκολο, συνηθισμένο και καλοκαιρινό φαγάκι.

Μπριάμ

1 μέτρια μελιτζάνα
1 φλιτζάνι λάδι
2 μέτρια κρεμμύδια, ψιλοκομμένα
2 μεγάλες σκελίδες σκόρδο, ψιλοκομμένες
5 μέτριες πατάτες, κομμένες σε ροδέλες
4 μέτρια κολοκύθια, κομμένα επίσης σε ροδέλες
1 ½ φλιτζάνι ντομάτα τριμμένη στο τρίφτη
αλάτι, πιπέρι, και 1 κουταλιά ζάχαρη
½ ματσάκι μαϊντανό και λίγο δυόσμο ψιλοκομμένα (εναλλακτικά μπορείτε να βάλετε φρέσκια ή ξερή ρίγανη)

Καθαρίζετε τη μελιτζάνα και την κόβετε σε φέτες, πάχους μισού εκατοστού. Την αλατίζετε και τη βάζετε σε ένα σουρωτήρι να στραγγίξει για καμιά ώρα. Την ξεπλένετε σε τρεχούμενο νερό και την στύβετε πάρα πολύ καλά. Βάζετε στο τηγάνι το μισό λάδι και σοτάρετε σε χαμηλή φωτιά το κρεμμύδι και το σκόρδο, μέχρι να μαραθούν. Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 190 βαθμούς αέρα. Λαδώνουμε ένα ταψί, και απλώνουμε το 1/3 των κρεμμυδιών, από πάνω βάζουμε τις μισές πατάτες, τα μισά κολοκύθια και τις μισές μελιτζάνες. Πασπαλίζουμε με λίγο μαϊντανό και δυόσμο και σκεπάζουμε με τις μισές ντομάτες. Βάζουμε πάλι μια στρώση από κρεμμύδια και σκόρδο και μετά τις υπόλοιπες πατάτες, κολοκύθια και μελιτζάνες. Βάζουμε πάλι μαϊντανό και σκόρδο, αλατοπιπερώνουμε καλά και στρώνουμε την υπόλοιπη ντομάτα. Αλατοπιπερώνουμε πάλι, πασπαλίσουμε 1 κουταλιά ζάχαρη περιχύνουμε με το υπόλοιπο λάδι, και τέλος ρίχνουμε τον υπόλοιπο μαϊντανό και δυόσμο. Ψήνουμε 1 ½ ώρα μέχρι να μαλακώσουν τα λαχανικά. Αν θέλουμε, αν και δεν συνηθίζετε, μπορούμε να προσθέσουμε και αυγά. Χτυπάμε 5 αυγά με 3 κουταλιές νερό, και ½ φλιτζάνι τριμμένο κεφαλοτύρι, σε ένα μπολ. Περιχύνουμε τα λαχανικά 20 λεπτά πριν να είναι έτοιμα να τα βγάλουμε από το φούρνο, με το μίγμα των αυγών και κουνάμε το ταψί να πάει παντού το αυγό. Συνεχίζουμε το ψήσιμο άλλα 20 λεπτά, μέχρι να πήξει το μίγμα των αυγών.

Τρίτη 28 Απριλίου 2009

Αθάνατοι διάλογοι

Είναι ορισμένα πράγματα που μόνο εμείς μπορούμε να καταλάβουμε όπως:

Γεωπολιτική
Κων/ρας: Αυτό το καταραμένο καρνέ, είναι ατομική βόμβα. Μπορεί να γκρεμίσει τα στηρίγματα της κοινωνίας.
Αναλυτή: Εσένα δηλαδή
Κων/ρας: Εμένα και άλλα εκατό στηρίγματα. Έχεις ιστορικές ευθύνες. Λίγο να φερθείς επιπόλαια, θα γίνεις αιτία παγκοσμίου καταστροφής. Άμα πέσουμε εμείς, γκρεμίζεται η κοινωνία. Οπότε θα βουλιάξουνε μαζί και τα Βαλκάνια. Και άμα βουλιάξουν τα Βαλκάνια …. πάει και η Ευρώπη …. πάει η Ασία, πάει και η Αμερική!.
Αναλυτή: Τότε παντρέψου με, να σώσεις την Υδρόγειο!

(Ζάβαλος, Η βίλλα των Οργίων)

Θάρρος
Διανέλος: Εδώ που τα λέμε, ούτε εγώ τον είδα να πυροβολεί
Χ”χρήστος: Ε, ποιος τον είδε; Μόλις έπεσε η πιστολιά, γίναμε όλοι βενζινάκατοι. Έτσι δεν είναι, κύριε Περδικούλη μου;
Διανέλος: Τι να σου πω, μωρέ Θωμά μου.
Χ”χρήστος: Μη λες ονόματα ... είπαμε .... μη λες ονόματα .... πες με πάτερ. Εγώ θα καταλάβω! Κι Ελένη να με πεις, πάλι θα καταλάβω!

(Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες)

Γλωσσομάθεια
Βλαχ/λου: Μπονζούρ
Ρεσεψιονίστ: Μπονζούρ μαντάμ
Βλαχ/λου: Παρλε βου φρανσέ
Ρεσεψιονίστ: Ουί μαντάμ
Βλαχ/λου: Ε μουα, ζε σουί μαντάμ Παλαζί νε Παρί, ντε κομπινασιόν ε κομπινεζόν, λε μουσουάρ ντε σκαλιέ, τουαλέτ ε βερι σεξ, ζαμαμφού
Ρεσεψιονίστ: Παρντόν
Βλαχ/λου: Τι παρντόν; Μιλάς η δε μιλάς γαλλικά;
Ρεσεψιονίστ: Μιλάω κυρία μου
Βλαχ/λου: Και δεν κατάλαβες τι σου είπα;
Ρεσεψιονίστ: Οχι
Βλαχ/λου: Ε, δεν είχες καλό δάσκαλο!
Ρεσεψιονίστ: Μα τι λετε μαντάμ;
Βλαχ/λου: Αυτό που σου λέω εγώ χρυσό μου. Γιατί εγώ σου έρχομαι από το Παρίσι και σου φέρνω τα γαλλικά μου φρέσκα-φρέσκα, και εσύ κάθεσαι και με κοιτάς σα χάνος. Που τα έμαθες τα γαλλικά;
Ρεσεψιονίστ: Είχα καθηγητή.
Βλαχ/λου: Ε, να πάς στις καλόγριες.

(Η Παριζιάνα)

Φιλοσοφία
Βέγγος: Περιμένεις κορίτσι ε; Ερωτας;
Ηλιοπ.: Εμ ....
Βέγγος: Ολα είναι ατμός και διαλύονται. Το χρήμα είναι ατμός και φεύγει. Ζεις για λίγο τη ζωή σου και μετά «Αμωμοι εν οδώ αλληλούια»
Ηλιοπ.:Χαρούμενο θέμα βρήκες. Εχεις κάνει ψάλτης;
Βέγγος: Οχι, έχω παρακολουθήσει ένα σωρό κηδείες
Ηλιοπ.: Και τι θες τώρα να παρακολουθήσεις και τη δική μου;
Βέγγος: Οχι, αλλά θα πεθάνεις και εσύ μια μέρα, δε θα πεθάνεις;
Ηλιοπ.: Μπα να φας τη γλώσσα σου, χτύπα ξύλο χριστιανέ μου. Κουνήσου απ΄ τη θέση σου.
Βέγγος: Κουνηθείς δε κουνηθείς, ουδείς γλιτώνει το μοιραίο. «Η ζωή εισερχόμενη από την πόρτα, ο θάνατος παραμονεύει στο παράθυρο» Θρασύβουλας.
Ηλιοπ.: Α, δικό σου ....
Βέγγος: Μάλιστα, διότι ότι και να κάνεις τη ζωή, όσο και να ζήσεις, θα έρθει μία μέρα ο καπετάν Μιχάλης και θα σου πει: «Μουσιού για γκελ μπουρντά»
Ηλιοπ.: Ποιός είναι ο κατετάν Μιχάλης;
Βέγγος: Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ
Ηλιοπ.: Α ωραία και μιλάει και γαλλικά και τούρκικα
Βέγγος: Μωρέ, ότι του γουστάρει μιλάει
Ηλιοπ.: Σωστά! Αρχάγγελος είναι ότι θέλει κάνει
Βέγγος: Το μόνο σίγουρο πράγμα στη ζωή, είναι ο Θάνατος!
Ηλιοπ.:Βλέπω, μέλι στάζει η γλώσσα σου. Δε μου λες, εξοχικό κέντρο είναι εδώ η γραφείο κηδειών;

(Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά σήμερα είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα ... είμαστε! Ο Ατσίδας)

Δεν είναι υπέροχοι αυτοί οι διάλογοι; Αν σας αρέσουν πείτε μου να σας γράψω και άλλους. Έχω διαλόγους από σχεδόν όλες τις Ελληνικές ταινίες. Αν προσέξετε όσο τους διαβάζετε τόσο ανακαλύπτεται κομμάτια που δεν γίνονται αντιληπτά όταν βλέπεις την ταινία.

Λεω τώρα που έρχεται η πρωτομαγιά και ίσως να πάτε καμία εκδρομούλα, ή και ακόμα να φωνάξετε φίλους σπίτι να δείτε το μπασκετ, να σας γράψω μία εύκολη, πανεύκολη συνταγή για λουκανικοπιτάκια.

Εύκολα Λουκανικοπιτάκια

1 πακέτο φύλο κουρού
3 πακέτα λουκανικάκια Φρανκφούρτης περίπου 50-60 κομμάτια ή αντίστοιχα μεγάλα λουκάνικα Φρανκφούρτης που τα έχετε κόψει σε κομματάκια μήκους 2 δαχτύλων.
Μουστάρδα και κέτσαπ
1 αυγό για αυγούλομα

Βάζετε ένα κομμάτι λαδόκολλα στο μεγάλο ταψί του φούρνου σας. Απλώνετε στον πάγκο το ένα φύλλο κουρού και το κόβετε σε 5-6 λωρίδες, ώστε να χωράνε στο πλάτος ακριβώς ένα λουκανικάκι. Απλώνετε στις μισές λωρίδες μουστάρδα και στις άλλες την κέτσαπ. Βάζετε το λουκανικάκι στην άκρη της μίας λωρίδας και το γυρίζετε μέχρι να καλυφθεί από το ζυμάρι. Εκεί κόβετε με ένα μαχαιράκι τη λωρίδα και συνεχίζετε με αυτόν το τρόπο, μέχρι να τυλίξετε με το φύλο όλα τα λουκανικάκια σας. Ανάλογα με το πως σας αρέσει μπορείτε να αφήσετε το λουκανικάκι να προεξέχει λίγο από το φύλο ή να το κλείσετε με το φύλλο και από τις άκρες του να το κάνετε σαν πιροσκί. Απλώνετε τα λουκανικάκια στο ταψί και με ένα πινέλο τα αυγουλώνετε, ώστε να πάρουν χρώμα στο ψήσιμο. Αν θέλετε μπορείτε να βάλετε και λίγο νερό (1-2 κουταλιές της σούπας) στο αυγό ώστε να φτάσει για όλα τα λουκανικοπιτάκια. Τα ψήνετε στους 180 βαθμούς αέρα για περίπου 30 λεπτά μέχρι να χρυσίσουν και να ψηθεί το φύλο.

Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

Που πα ρε γρίπη;;

Στην ταινία Γοργόνες και Μάγκες, ο Εξαρχάκος, ο χαζός φίλος του γόη Φαίδωνα Γεωργίτση, είχε το παρατσούκλι «ο Γρίπης». Έλεγε τότες η Χρονοπούλου … «…μπαααα και ο Γρίπης εδώωωω».

Έτσι που λετε προφητικές αυτές οι ταινίες, κάθε τρις και λίγο έχουμε και έναν «γρίπη» να μας επισκέπτεται. Μία ο γρίπης της κότας, μία ο γρίπης της πάπιας, μία της αγελάδας, τώρα έχομε και τον γρίπη του γουρουνιού. Μα τι στο καλό έχουν πάθει όλα τα ζωντανά και γριπιάζουνε, δεν ξέρω. Ο καιρός είναι καλός, ζέστα κάνει, τι να πω;

Και καλά τα ζα στο Μέχικο γριπιάζουν, αυτός ο έρμος ο Αβραμό τι φταιει το παιδί και τρέχει σε συσκέψεις και διασκέψεις και μάλιστα Κυριακάτικα. Όχι ότι πιστεύει το παιδί ότι επειδή γρίπιασε μία γουρουνομάνα στη Τιχουάνα, θα πάθουν κάτι και οι δικές μας γουρούνες στη Ανω Κολοτουμπίτσα, ούτε ότι μπορεί οι χιλιάδες των Ελλήνων τουριστών που πάνε στο Μέχικο, να μεταφέρουν τον ιό, αλλά πως να το κάνουμε 100 και βάλε άνθρωποι πέθαναν, κάπου αλλού – μακριά, πολύ μακριά θα έλεγα εγώ – να μην κάνουμε τουλάχιστον ένα μίτινγκ ώστε να έχουμε να λέμε πόσο προετοιμασμένοι είμαστε; Γι’ αυτό μου αρέσει αυτό το παιδί, πάντα έτοιμος για μία σύσκεψης, πάντα έτοιμος να δηλώσει τηλεοπτικώς ετοιμότητα.

Πάντως με την ιδέα ότι για 3-4 βδομάδες θα κόψουμε τα χοιρινά μπριζολίκια, τα ζαμπά και τα μπέικα, θα αγοράζουμε γάλα εβαπορέ από το σούπερ μάρκετ με τους τόνους και θα κρυβόμαστε με το που ακούμε την Ισπανική, ενθουσιάζομαι. Μου αρέσει αυτό το τζέρτζελο. Κυρίως οι χειρουργικές μάσκες. Είναι φοβερό να βλέπεις όλο τον κόσμο στη Νέα Υόρκη να κυκλοφορεί με μάσκες στα μούτρα. Λεω να πάρω και εγώ μία, τώρα που ξαναήρθαν στη μόδα, χώρια που τελικά δείχνει ότι είναι ένα διαχρονικό, κλασσικό θα έλεγα πλέον, αξεσουάρ μόδας. Κάθε τρις και λίγο, όλο και κάποιο ζώο γριπιάζει και έτσι ο άνθρωπος πρέπει να φορέσει πάλι τη μασκούλα του.

Μία σκέψη που έκανα χτες είναι τι θα γίνει όταν αρχίζουν και γριπιάζουν και τα λαχανικά. Φαντάσου ας πούμε να κολλήσουν γρίπη οι ντομάτες! Και δεν εννοώ τις μικρές ντοματούλες από το μποστάνι του κυρ Φώτη, εννοώ αυτές τις μεταλλαγμένες ντομάτες, όλες ίδιο μέγεθος, όλες ίδιο χρώμα, που δεν παθαίνουν τίποτα για μήνες, αυτές ντε που τις έχουν τροποποιήσει γενετικά, χρησιμοποιώντας γονίδια από γουρούνια και σκαντζόχοιρους, τι θα γίνει αν κολλήσουν γρίπη; Θα πάψουμε να τρωμε ντομάτες; Ωραία πράγματα!!

Σήμερα μετά από ώριμη σκέψη αποφάσισα να μην σας γράψω συνταγή με γουρούνι, αλλά με κοτόπουλο. Έχει περάσει η γρίπη των πτηνών και πλέον τρωμε άφοβα κοτοπουλάκια, χώρια που βρίσκεις εύκολα στα χασάπικα μικρά και νοστιμότατα βιολογικά κοτοπουλάκια, που είναι και ότι πρέπει για τη συγκεκριμένη συνταγούλα.

Κοτόπουλο με αγκινάρες φρικασέ

1 μικρό κοτόπουλο κομμένο σε μικρές μεριδούλες
4 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
1 ξερό κρεμμύδι τριμμένο στον τρίφτη
12 αγκινάρες κατεψυγμένες (αν έχετε όρεξη πάρτε και φρέσκες αγκιναρούλες και καθαρίστε τις)
½ ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο
λάδι, αλάτι και πιπέρι
2 αυγά
χυμό από 1 λεμόνι

Σε μεγάλη κατσαρόλα, βάζουμε το λάδι να κάψει και τσιγαρίζουμε καλά το κοτόπουλο απ΄ όλες τις πλευρές. Προσθέτουμε τα κρεμμύδια και τα σοτάρουμε και αυτά λιγάκι με το κοτόπουλο. Σβήνουμε με 1 ½ ποτήρι χλιαρό νερό, αλατοπιπερόνουμε και σιγοβράζουμε το κοτόπουλο για 40 λεπτά περίπου μέχρι να γίνει σχεδόν. Αν χρειαστεί προσθέτουμε και λιγάκι νεράκι, αλλά γενικώς να το μαγειρέψουμε σε χαμηλή θερμοκρασία ώστε να μην χρειαστεί πολύ παραπάνω νερό. Μετά τα 40 λεπτά βάζουμε στην κατσαρόλα μας και τις αγκινάρες είτε ολόκληρες είτε κομμένες στη μέση, και προσθέτουμε άλλο 1 ποτήρι χλιαρό νερό. Συνεχίζουμε το βράσιμο για 20 λεπτά ακόμα, μέχρι το φαγάκι να απορροφήσει τα πολλά υγρά και να μείνει με λίγο ζουμάκι ικανό να δέσει το αυγολέμονο. Στο τέλος, 10 λεπτά πριν γίνει προσθέτουμε και τον άνηθο. Όταν είναι έτοιμο ή πριν το σερβίρουμε αυγοκόβουμε με 2 μεγάλα αυγά και τον χυμό από ένα λεμόνι. Κουνάμε την κατσαρόλα από τα χερούλια να πάει παντού το αυγολέμονο και να δέσει το φαγάκι.

Ουσιαστικά το πιο πάνω είναι μία ελαφριά μορφή του κλασικού αγκιναράτου, που είναι αρνάκι με αγκινάρες αυγολέμονο. Μπορείτε να το κάνετε και με αρνάκι ή κατσικάκι αν θέλετε, απλώς φάγαμε πολλά αρνιά το Πάσχα, ας δοκιμάσουμε και κάτι πιο ελαφρύ.

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Φτώχια

Αν και συνήθως λεει ο κόσμος, ότι η Ελλάδα έχει περάσει μεγάλες φτώχιες στο παρελθόν, εγώ πιστεύω ότι τώρα είναι που περνάμε τη μεγαλύτερη μας φτώχια, και ίσως στο μέλλον τα πράγματα να γίνουν χειρότερα.

Ξέρετε υπάρχουν πολλα είδη φτώχιας, και σαφώς δεν αναφέρομαι στη φτώχια της τσέπης μας. Εξάλλου για τον περισσότερο κόσμο η τσέπη είναι πάντα άδεια, γιατί απλά δεν του φτάνει να αγοράζει κάθε 2 χρόνια και νέο τετρακίνητο που το έχει ανάγκη. Αυτή η φτώχια της μεσαίας τάξης είναι τεχνητή. Σαφώς και υπάρχει η πραγματική φτώχια που αγγίζει λένε το 20% των Ελλήνων, αλλά και πάλι ούτε για αυτή τη φτώχια μιλάω.

Έχουμε φτώχια στην πολιτική! Ανοίγεις την τηλεόραση και πέφτεις πάνω στον Τραγάκη, φτώχια δεν είναι αυτό? Έχουμε φτώχια στη λογοτεχνία. Τα μπεστ σελλερς στην Ελλάδα είναι τα τύπου άρλεκιν βιβλία της κυρίας Μαντά. Έχουμε φτώχια στην παραγωγή, όλοι θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι και όταν τους ρωτάς γιατί σου λένε για την μονιμότητα και για να μην δουλεύουν. Όσοι δεν θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, κοιτάνε πως θα γίνουν ψιλοεισοδηματίες με ότι τους άφησε ο μπαμπάς τους, ώστε να μην δουλεύουν, πάλι. Για να μην πω για την φτώχια στα συναισθήματα που βλέπεις συνέχεια γύρω σου. Ποιος είναι συναισθηματικά γενναιόδωρος σήμερα, ποιος δίνετε σε μία σχέση, φιλική αλλά και ερωτική. Όλα είναι ένα ισοζύγιο πες μου τι θα πάρω να σου πω τι θα δώσω. Ποιος είναι δημιουργικός σήμερα;, ποιος γυρνάει σπίτι του και προσπαθεί να κάνει κάτι δημιουργικό, ένα χόμπι βρε αδελφέ, ποιος σηκώνετε από τον καναπέ, να ασχοληθεί με κάτι. Ποιος πραγματικά θέλει να μπει σε μία συζήτηση άλλη από τη γνωστή μπάλα-μπάλα και γκόμενοι-γκόμενοι που ακούς συνέχεια γύρω σου;

Είναι πολλά, και ναι είμαι απαισιόδοξη. Η φτώχια είναι μέσα μας, και η μιζέρια. Η φτώχια είναι η πάρτη μας.

Τώρα γιατί αυτά σήμερα; Γιατί θέλω να σας γράψω ένα φτωχο-φαγητό. Ναι υπάρχουν και τέτοια. Και μάλιστα πολλά. Από το παλιό ψωμί με ελιές, τις φακές, το χταποδάκι με σπαγέτο στο φούρνο που έφτιαχνε η γιαγιά μου, το ντοματόρυζο.

Αν ρωτήσεις κάποιον αν του αρέσει το ντοματόρυζο, θα σου ρίξει δολοφονική ματιά και θα σου πει γιατί είμαι άρρωστος; Κι όμως ένα ωραίο ντοματόρυζο, σιγανοβρασμένο και στο «δόντι» με φρέσκια καλοκαιρινή ντομάτα, μπορεί να γίνει ένα υπέροχο και πανάκριβο πιάτο στα κυριλέ ρεστοράν μεσογειακής κουζίνας, όταν έχει πασπαλιστεί με αυγοτάραχο, ή με αυγό τηγανισμένο στη στάκα, ή με καπνιστή πέστροφα, ή με πικάντικη κοπανιστή Μυκόνου, ή με αρωματισμένο με βότανα γκερεμέζι. Και είμαι σίγουρη ότι όσο δεν τρωτε ντοματόρυζο σπίτι σας, στα πιο πάνω εστιατόρια θα το πληρώσετε και 15 ευρώ το πιάτο και θα έχετε να το λετε για τη γκουρμεδια που φάγατε..

Ντοματόρυζο με μπέικον

1 κιλό φρέσκες ζουμερές ντομάτες, ξεφλουδισμένες, ξεσποριασμένες και ψιλοκομμένες ή 2 ποτήρια χυμό ντομάτας αν βαριέστε
1 μικρό ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδο ψιλοκομμένη
1 μικρό ποτηράκι λάδι
1 ½ φλιτζάνι ρύζι Καρολίνα
ψιλοκομμένο μαϊντανό, αλάτι και πιπέρι
5 φέτες καπνιστό μπέικον

Στο λάδι σοτάρετε το κρεμμύδι και το σκόρδο σε χαμηλή φωτιά να γίνουν διάφανα. Προσθέτετε το ρύζι και το «γυαλίζετε» καλά. Σβήνετε με τη ντομάτα και το μαγειρεύετε σε χαμηλή φωτιά για 15-17 λεπτά, ανακατεύοντας με ξύλινη κουτάλα αρκετά συχνά. Το ρύζι αυτό έχει την τάση να κολλάει το άτιμο ειδικά όταν το μαγειρεύεις σε λίγα υγρά ώστε να βγει σχετικά στεγνό στο τέλος. Μάλλον θα χρειαστεί να προσθέσετε και νερό, αλλά να το κάνετε σιγά σιγά, και με μεγάλο μέτρο 1 ποτηράκι του κρασιού κάθε φορά, ώστε στο τέλος να μείνει στα υγρά του. Αλατο-πίπερο κατα το δοκούν. Στο τέλος πασπαλίζετε με τον μαϊντανό και το σερβίρετε αμέσως. Μην το αφήσετε να μείνει γιατί μετά θα είναι καλό μόνο για κατάπλασμα, όταν σας έχει πιάσει η μέση σας. Σε ένα τηγάνι αχνίζετε το μπέικον που έχετε κόψει σε χοντρά κομμάτια, χωρίς λάδι ή βούτυρο αλλά με ελάχιστο νεράκι, να ζεσταθεί το λιπάκι του και να γίνει μαλακό. Πασπαλίζετε με το μπέικον το ντοματορυζό σας και ... καλή όρεξη.

Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

Φράουλες

Πήγα σούπερ μάρκετ και είχε μικρές, μικρές, βιολογικές αρωματικές φράουλες, που ήθελες να τις φας επί τόπου! Πέρναγες από μπροστά τους και μύριζαν, αναγκαστικά τις πρόσεχες, τις μπαγάσικες, δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς.

Λίγο παρακάτω ήταν κάτι άλλες φράουλες, πολύ πιο γυαλιστερές, με μέγεθος μπάλας του τένις, για να μην πω πατάτας. Ωραίες και αυτές αλλά δεν μύριζαν. Και το παν στη φράουλα είναι η μυρωδιά, όχι το μέγεθος.

Θυμάμαι ακόμα τις Φράουλες τον Απρίλιο του ’86, ήταν Πάσχα όπως και τώρα, και ήμασταν στην Αίγινα. Στις 26 είχε γίνει το ατύχημα του Τσερνομπίλ. Γινόταν ο κακός χαμός τότε με τους δημοσιογράφους και τα μέσα ενημέρωσης, αν και δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση ή ραδιοφωνία. Ένα πράγμα ΕΡΤ, ότι ήθελε σου πούλαγε. Παρόλα αυτά ο χαμός έγινε, οι διαφωνίες των επιστημόνων τεράστιες, η δημοσιογραφική υπερβολή είχε χτυπήσει ταβάνι. Φαντάσου να γινόταν σήμερα κάτι τέτοιο, χαμός!!

Για εμάς το δίλημμα να πιούμε ή όχι γάλα δεν υπήρχε τότε. Απλά δεν πίνουμε γάλα γενικώς και γιατί να πιούμε τότε ειδικώς. Αλλά οι φράουλες, φρέσκες και λαχταριστές στα τέλη Απριλίου ήταν ένα θέμα. Να φάνε ή να μην φάνε φράουλες τα παιδιά μέγα οικογενειακό ζήτημα με την μάνα μου να είναι, ως συνήθως επιφυλακτική και να προκρίνει τη λύση να μην φάνε τα παιδιά τίποτα παρά μόνο κονσέρβες συσκευασμένες πριν από το ‘85 (για επιπλέον ασφάλεια έβαλε και ένα παραπάνω χρόνο) και τον πατέρα μου να λεει ότι όλα αυτά είναι βλακείες και αφού ο Ανδρέας (ο Παπανδρέου!) λεει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Τόσο επιστημονικά!

Ένας μάλιστα υπουργός, δεν θυμάμαι ποιος είχε εμφανιστεί στο δελτίο ειδήσεων με ένα πιάτο φράουλες μπροστά του και τις έτρωγε για να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπάρχει πρόβλημα.

Τελικά επικράτησε η άποψη του πατέρα μου, μιας και εμάς δεν μας κράταγε τίποτα μακριά από τις φράουλες, πολύ δε περισσότερο από ένα μυστήριο ατύχημα σε μία πολύ μακρινή χώρα, που μάλιστα ήταν και κομουνιστική, και άρα παντελώς άγνωστη. Και φράουλες φάγαμε και αρνάκι ψήσαμε και όλα τα κάναμε κανονικότατα και δεν μας φύτρωσε 3ο χέρι ούτε αυτί στο κούτελο όπως λέγανε κάποιοι.

Μετά από πολλά χρόνια, έμαθα ότι έχω θυροειδή, εγώ και 8,5 εκατομμύρια άλλοι Έλληνες, απ’ ότι αποδείχτηκε. Όταν το είπα στη μάνα μου άρχισε να ωρύεται η τραγωδός «οι φράουλες, οι φράουλες»! δεν καταλάβαινα τι έλεγε!

Ποιες φράουλες, ρε μάνα;;;;
Αυτές που έφαγες τότε στο Τσερνομπίλ, τα έλεγα εγώ!!!

Αυτά μου ήρθαν στο νου και γέλαγα, χτες που έφτιαξα το πιο κάτω φραουλογλυκό, που σας υπόσχομαι, ότι αν το κάνετε με μικρές, καλογινωμένες, βιολογικές φραουλίτσες θα σας ξετρελάνει!

Φράουλες

1 κιλό φράουλες
1 φλιτζάνι χυμό πορτοκάλι
¾ του φλιτζανιού ζάχαρη
1 κουταλιά χυμό λεμόνι
5 κουταλιές νερό
1 κουταλιά κορν φλάουερ

Πλένετε και καθαρίζετε προσεχτικά τις φραουλίτσες. Αφήστε τις μισές να στραγγίξουν πάνω σε χαρτί κουζίνας και με τις υπόλοιπες φτιάξτε μία πηχτή σος, ως εξής. Πολτοποιήστε στο μούλτι το μισό κιλό φράουλες, ώστε να πάρετε περίπου 2 ποτήρια πούλπα. Βάλτε την σε μία κατσαρολίτσα μαζί με το χυμό του πορτοκαλιού, το λεμόνι και τη ζάχαρη και βράστε το σε χαμηλή φωτιά για 3-4 λεπτά. Σε ένα ποτήρι διαλύετε το κορν φλάουερ στις 5 κουταλιές νερού και το προσθέτετε στο ζωμό από φράουλες που βράζει. Αφού πάρει 1-2 βράσεις, έχει δέσει η σάλτσα και την αποσύρετε από την φωτιά. Αφήστε την να κρυώσει πολύ καλά. Μπορείτε να τη βάλετε και στο ψυγείο αν θέτε. Για να τις σερβίρετε θα κόψετε στη μέση τις ολόκληρες φράουλες που έχετε κρατήσει, και θα τις βάλετε σε ένα ωραίο μεγάλο μπολ. Θα τις περιχύσετε με την δροσερή σος, και να θέλετε βάλτε από πάνω και λίγα φυλλαράκια δυόσμου. Επίσης ταιριάζουν πολύ με παγωτό βανίλια, ή πανακότα.

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

Εθιμα και παραδόσεις

Έθιμα και Παραδόσεις

Όπως έχω πει κατ΄ επανάληψη, είμαι άθεη γενικώς και ειδικώς με την Ορθόδοξη θρησκεία έχω ένα παραπάνω πρόβλημα, μία εμπάθεια που θα έλεγε και ο Γιάννης. Τα Πασχαλινά έθιμα είναι κυρίως Θρησκευτικά έθιμα, μίας και το Πάσχα είναι χριστιανική γιορτή και έτσι είναι ολίγον τι παράδοξο να μου αρέσει το Πάσχα και όχι τα έθιμά του.

Τελικά με τα πολλά κατάλαβα ότι για εμένα το Πάσχα δεν είναι θρησκευτική εορτή, είναι γαστρονομική φιέστα. Αυτό που μου αρέσει από το Πάσχα, πέραν της άνοιξης βεβαίως που οργιάζει, δεν είναι ο επιτάφιος, αλλά το δείπνο με θαλασσινά που ακολουθεί, δεν είναι η ανάσταση αλλά η μαγειρίτσα, δεν είναι η αποκαθήλωση αλλά τα τσουρέκια, δεν είναι η λειτουργία της Αγάπης αλλά το σουβλιστό αρνί.

Είμαι κοιλιόδουλη; μάλλον, αλλά σίγουρα δεν είμαι θρήσκα. Διότι δεν μπορεί να είμαστε στη πόλη της Αίγινας στο επιτάφιο εκεί που πάνω στο λιμάνι συναντιούνται οι 3 μεγάλοι επιτάφιοι της πόλης, και μέσα στο όλο κατάνυξη πλήθος (λέμε τώρα γιατί μάλλον προς μπέρμπερις πασαρέλα έφερνε!) εγώ να σκέφτομαι ότι πρέπει να την κάνουμε γιατί δεν έχουμε κλίσει τραπέζι και δεν θα βρούμε πουθενά γαρίδα! Ούτε το βράδυ της ανάστασης στο ξωκλήσι του χωριού χωρίς μεγάφωνα και φωταψίες μόνο με τα κεράκια και πάνω στο χριιιιιιιστόοοοοοοος ανέεεεεεεεστη να σκέφτομαι αν έπρεπε να βάλω παραπάνω μάραθο στη μαγειρίτσα!

Τελικά μόνο αυτά τα έθιμα μου αρέσουν. Δεν θα ξεκουβαλιόμουνα για κανένα επιτάφιο αν αυτό δεν συνοδευόταν από γαρίδες και τσίπουρα, σας το λεω και δεν ντρέπομαι καθόλου. Το δε Πάσχα, εκεί μιλάμε για το κάτι άλλο! Από τις 9 το πρωί το μεγάλο τραπέζι δίπλα στο μπάρμπεκιου ήταν παρέλαση σπιτικών γλυκισμάτων. Τα δικά μου τσουρέκια, της μάνας μου, της θείας της Βαγγελιώς, της θείας Ευδοξίας και κάποιων άλλων θειάδων που δεν γνωρίζω, αντίστοιχα και τα κουλούρια και τα αυγά. Δεν πρόλαβε ο κόσμος που πέρναγε να τα δει και έπρεπε να τα μαζέψουμε για να απλωθούν τα μεζέδια, να τα σπιτικά ψωμιά (εγώ έκανα ρελάνς σε όλες τις θειάδες και έψησα ψωμί εκείνη την ώρα με αποτέλεσμα να εντυπωσιαστούν όλοι!!) να τα 249 διαφορετικά τυριά και οι μελιτζανοσαλάτες και τα αυγά και οι παστουρμάδες, ένα 5-μετρο τραπέζι πράγματα! Και να βγαίνει σιγά σιγά και το κοκορέτσι, και να το κοντοσούβλι, και να τα γαρδουμπάκια, και μέχρι να τα απλώσεις όλα, να φωνάζει και ο πατέρας μου, έτοιμο το αρνίιιιιι! Και ας ήταν ακόμα 11:00. Έτσι είναι ο κυρ Φώτης πάντα 2-3 ώρες νωρίτερα απ’ ότι πρέπει!

Και να βγει τελικά το αρνί, γύρω στη 13:00, πάντα νωρίτερα από το υπόλοιπο χωριό, και αφού έχεις ήδη φαει ένα μωρό με τα κωλόπανα που λένε, να μην θες ούτε να το δεις, να χτυπάς κανα δύο πετσούλες και να σκας! Και να το θαύμα, πως από ένα μικρό αρνάκι 7-8 κιλών να φάνε 22 άτομα, και να περισσεύει! Και θαύμα, θαύμα και άλλα τέτοια, ωραία στην Αίγινα, λέμε.

Κατά τις 3 δε, εκεί που βγένουν τα αρνάκια όλου του υπόλοιπου χωριού, εμείς έχουμε φαει, πιει, χορέψει και βέβαια γλαρώσει, και είμαστε έτοιμοι για ύπνο. Έχετε ακούσει το τραγούδι «η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα»;, εκεί γύρω στις 3 ανήμερα Πάσχα είναι που μεν εσύ λες να κλείσεις λίγο το ματάκι σου, αλλά όλα τα γύρω σπίτια λένε να το γλεντήσουν και ακούς από αριστερά «είιιιιμαιιιι αετόοοοος χωρίς φτεράααααα» και από δεξιά «βρε παπάαααακιιιιιι που πάει στη ποταμιάαααα»! Αστό μανδάμ το ρημαδόπαπο να πάει όπου θέλει, να ησυχάσουμε και εμείς λιγουλάκι!!!

Αυτές οι παραδόσεις αρέσουν σε εμένα, όχι οι άλλες οι θρησκευτικές. Έτσι λοιπόν αν και βαθιά άθεη, η μεγαλύτερη γιορτή της χριστιανοσύνης, είναι και για εμένα η μεγαλύτερη γιορτή του χρόνου!!

Είμαι σίγουρη ότι έχετε όλοι υπερβεί εαυτόν αυτές τις μέρες, και θέλετε να κάνετε και λιγάκι δίαιτα, τρομάρα σας! Αυγά πολλά έχετε, φτιάξτε μία ωραία σαλάτα με βραστά αυγά να συνέλθετε λιγάκι.

Σαλάτα με βραστά αυγά

3 αυγά βραστά
1 καρδιά μαρουλιού
1 ντομάτα κομμένη σε κυβάκια και στραγγισμένη
1 μικρό κρίθινο παξιμάδι
5-6 ελιές
λίγη κάπαρη
λίγο μαϊντανό ψιλοκομμένο
3 κουταλιές της σούπας λάδι
1 κουταλιά της σούπας ξύδι
1 κουταλιά της σούπας μουστάρδα
αλάτι, πιπέρι

Ψιλοκόβετε τα αυγά. Κόβετε με το χέρι την καρδιά του μαρουλιού σε μεγάλα κομμάτια. Με το χέρι σας σπάτε το παξιμάδι σε μικρά κομμάτια. Με το υγρό από τη στραγγιγμένη ντομάτα περιχύνετε το παξιμάδι να νοτίσει λίγο. Στο μούλτι χτυπάτε το λάδι, με το ξύδι τη μουστάρδα, τη κάπαρη και το μαϊντανό. Σε μεγάλο μπολ ανακατεύετε το μαρούλι, τη ντομάτα, το παξιμάδι, τα αυγά και τις ελιές και περιχύνετε με τη σάλτσα. Ανακατέψτε καλά και αφήστε την λίγο να δέσουν μαζί τα υλικά, πριν τη χτυπήσετε!

Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

Καλό Πάσχα

Σήμερα είμαι πολύ θυμωμένη. Είμαι και κουρασμένη, μετά από αυθημερόν ταξίδι στο Βουκουρέστι, όπου έπρεπε να βάλω σε τάξη μία σειρά από βλαμμένα (και λαμόγια) με τα οποία πρέπει δυστυχώς να συνεργαστούμε εκεί.

Κουρασμένη λοιπόν το πρωί έβλεπα τα νέα πίνοντας τον καφέ μου και συγχύστηκα για άλλη μία φορά – αφού με συγχύζει αυτό το πράγμα γιατί δεν το κόβω; - για τους πιο κάτω λόγους:

α) το θέμα μας είναι πόσο έκανε το διαμέρισμα της κόρης του γίγαντα της πολιτικής Παυλίδη, ή αν τα πήρε χοντρά από το άλλο το λαμόγιο τον Μανούση; Το ότι τα πήρε είναι βέβαιο και όλα όσα λένε οι φίλοι μου οι νεοδημοκράτες ότι δεν έχει αποδειχτεί είναι αντίδια καπαμά! Πρέπει να είσαι χοντρός μαλάκας να τα πάρεις με τρόπο που αποδεικνύετε, και μίας και υπάρχουν δισεκατομμύρια τρόποι να μην σε πάρουν χαμπάρι, προς τι όλη αυτή η φασαρία; Λες και πιάσανε ποτέ κανένα; ή λες και τιμωρήθηκε σοβαρά ποτέ κανένας; Αφήστε λοιπόν τα περί φυλακής και εισαγγελέα και περιμένετε να δείτε πως ο κόσμος θα τιμωρήσει τον όποιο Παυλίδη με την ψήφο του, και την απαξίωση του. Το πόσο έκανε το διαμέρισμα της κόρης του κυρίου και αν αυτός είπε ψέματα στη βουλή είναι γιγαντιαία μπούρδα αγαπητοί μου δημοσιογράφοι και αποτελεί μόνο κουβέντα επιπέδου καφενείου!

β) έχουνε λεει οι Ταλιμπάν και τα υπόλοιπα διαταραγμένα νεάτερνταλ αυτού του τύπου, πάρει τα πάνω τους και άρχισαν τα ίδια με την σαρία και την μαρία και την φατία. Κατ΄ αρχήν αισθάνθηκα τυχερή που ζω στα λίγα πολιτισμένα χώματα αυτού του πλανήτη, γιατί μιας και είμαι γυναίκα, δυστυχώς ανήκω στην μεγαλύτερη μειονότητα της ανθρωπότητας. Μπορεί να δυτικοί συνομήλικοι μου να διαφωνούν, γιατί ένα ταράκουλο με τις γυναίκες το έχουν πάθει, αλλά ξεχνάνε ότι εκτός Δυτικού κόσμου η γυναίκα είναι χειρότερη από το σκύλο. Έβλεπα λοιπόν το πρωί μία σκηνή από τον ξυλοδαρμό μίας νεαρής γυναίκας, στο Πακιστάν ή κάπου εκεί τέλος πάντων, την είχαν βάλει μέσα σε σακιά, ολόκληρη, και την είχαν δέσει σαν σουβλάκι! Ξαπλωμένη στο χώμα, ένας κλοιός τα ανθρωποειδή γύρω της και ένα πλάσμα με μαλούρες, μούσια, γένια, έξι δάχτυλα βρώμα πάνω του, και με προφανή δυσλειτουργία του εγκεφάλου του, την βάραγε με απίστευτή δύναμη με ένα ραβδί!! Οι υπόλοιποι γύρω αλαλάζανε σαν τα ζώα, γιατί απλά είναι ζώα! Τι είχε κάνει; δεν ξέρω μάλλον κάτι σχετικό με άνδρες, μπορεί και να την είχαν βιάσει και γι αυτό έπρεπε να τιμωρηθεί! Καπάκι άκουσα ότι πλέον ο βιασμός είναι νόμιμος, εντός και εκτός γάμου!! Το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου είναι ότι ο βιασμός είναι πρέπουσα τιμωρία και για αυτά τα ανδράκια. Να τα πιάσω στα χέρια μου και να τα βιάσω 3-4 φορές να δουν τι ωραία είναι (μην μου πείτε ότι δεν γίνετε γιατί θα αναγκαστώ να μπω σε σοκιν λεπτομέρειες). Γρήγορα όμως κατάλαβα ότι τελικά, η ζωώδη συμπεριφορά βγάζει και τα ζωώδη μας ένστικτα, που τέλος πάντων δεν πρέπει να τα αφήνουμε να μας κυριεύουν.

Είμαι όμως διχασμένη προσωπικότητα, τόσο καιρό φωνάζω για τα τέρατα που γίνονται στο Αφγανιστάν από τους συμμάχους και για το Γκουαντάναμο και για όλα αυτά που η αριστερίστικη ιδεολογία μου μου επιβάλει, και ξεχνώ ότι μιλάμε για ανθρωποειδή και όχι ανθρώπους σαν εμάς. Ρατσιστικό; άσχημο; απάνθρωπο; βέβαια έτσι είναι, αλλά εκεί με φέρνουν αυτές οι εικόνες. Τώρα θα μου πείτε ότι αυτές οι εικόνες άρχισαν να ξαναβγαίνουν στην τηλεόραση μας για να δικαιολογήσουν μία Αμερικανική στροφή προς το Αφγανιστάν και μία ενίσχυση του πολέμου εκεί. Μάλλον έχετε δίκιο, αλλά πως να το κάνουμε αυτές οι εικόνες λειτουργούν σε εμένα, και με προκαλούν αν και είμαι ανοιχτή να ακούσω και να δεχτώ εναλλακτικές λύσεις στο πρόβλημα άλλες από την προσπάθεια βιολογικής εξόντωσης αυτών των πλασμάτων, αλλά δεν βλέπω. Λοιπόν να το πω απλά, θέλω να πεθάνουν όλοι αυτοί!!! Λήξης.

Είναι και άλλα που με έχουν θυμώσει αλλά δεν έχω χρόνο και πρέπει να σας γράψω και για την μαγειρίτσα μιας και ποσώς σας ενδιαφέρει εσάς η άποψή μου για τα Ταλιμπανο-διαταραγμένα νεάτερνταλ! Η πιο κάτω συνταγή μαγειρίτσας, είναι αυτή που χρόνια έφτιαχνε η γιαγιά μου στο σπίτι, και μετά η μάνα μου και εγώ. Κάθε βράδυ της Ανάστασης, αυτό τρωμε, μαζί βέβαια με αρνάκι στο φούρνο μιας και η μισή παρέα δεν την τρωει. Για εμάς η μαγειρίτσα είναι σαν το φρικασέ, δεν την κάνουμε κόκκινη, δεν της βάζουμε ρύζι, δεν την κάνουμε σούπα. Είναι ένα κλασσικό φρικασέ με συκωταριά.

Μαγειρίτσα (για 8 μεγάλες μερίδες)

2 μικρές συκωταριές, μέχρι 2 κιλά σύνολο και οι δύο (πολύ καλύτερες από μία μεγάλη!)
λίγο άντερο (ζητήστε από τον χασάπη να σας δώσει λίγο αντεράκι, κανα δυο μέτρα, αν δεν σας δώσει παραλείψτε το)
1 ποτηράκι του κρασιού λάδι
5 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα με αρκετό από το πράσινο μέρος τους
1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι τριμμένο στον τρίφτη
1 ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο
¼ ματσάκι μάραθο ψιλοκομμένο
4 εύρωστα μαρούλια, ή 6 καρδιές μόνο από μαρούλι (εγώ βάζω μόνο τις καρδιές και παίρνω βιολογικά μαρούλια γιατί τα άλλα είναι τίγκα στο φυτοφάρμακο που για κάποιο λόγο στο μαρούλι παραμένει μέσα στη σάρκα του περισσότερο από άλλα λαχανικά και το τρωμε περιφανώς!!)
αλάτι και πιπέρι
2 μεγάλα αυγά
χυμό από 2 μεγάλα λεμόνια

Αφού πλύνω τις συκωταριές καλά, τις ζεματάω σε νερό που κοχλάζει για λίγα λεπτά. Τις στραγγίζω και αφού κρυώσουν καλά τις ψιλοκόβω σε μικρούλικα κομματάκια, έτσι μας αρέσουν περισσότερο, πετώντας βέβαια εκείνο το βρομερό σωλήνα που έχουν πάνω και προφανώς δεν τρώγεται και δεν ξέρω και τι στο καλό είναι. Ομοίως βάζω το αντεράκι σε χλιαρό νερό και το ξεπλένω καλά 5, 6, 276 φορές, και κάτω από τη βρύση, και παντού, ώστε να είμαι βεβαία ότι λάμπει!! Μιας και μιλάμε για μικρό κομμάτι άντερου που έτσι και αλλιώς θα το ψιλοκόψουμε, δεν χρειάζεται να είμαστε πολύ προσεκτικοί όπως όταν καθαρίζουμε άντερο για κοκορέτσι όπου εκεί το θέλουμε και ανέπαφο και καθαρό. Αφού του αλλάξουμε τα φώτα με ένα ψαλιδάκι το ψιλοκόβουμε και αυτό σε κομματάκια 2-3 πόντων.

Σε μεγάλη κατσαρόλα σοτάρουμε με το λαδάκι σε χαμηλή φωτιά τα κρεμμύδια μέχρι να μαλακώσουν και να γίνου διάφανα. Προσθέτουμε και την ψιλοκομμένη συκωταριά και το αντεράκι και τα σοτάρουμε και αυτά αρκετή ώρα. Σβύνουμε με 2 ποτήρια χλιαρό νερό, αλατοπιπερώνουμε και το αφήνουμε να βράσει σε μέτρια φωτιά για μισή ώρα, να μαλακώσει και να μισο-γίνει. Παράλληλα κόβουμε σε χοντρά κομμάτια το μαρούλι και το ζεματάμε σε νερό για 3-4 λεπτά. Εγώ τα μαρούλια τα ζεματάω, για να μαλακώσουν και να χρειάζονται λίγο βράσιμο μετά με τη συκωταριά, επίσης με το ζεμάτισμα καθαρίζονται καλύτερα τα μαρούλια μιας και ότι χώμα έχει μείνει από το πλύσιμο φεύγει με το σούρωμα, επίσης και το πιο σημαντικό νομίζω, έτσι έκανε η γιαγιά μου και δεν μπορώ να αλλάξω τώρα την παραδοσιακή συνταγή! Προσθέτουμε τα μαρούλια στο μισομαγειρεμένο φαγητό μας και ξανά αλατοπιπερώνουμε και ανακατεύουμε καλά να πάνε παντού τα μαρουλάκια μας. Βράζουμε σε μέτρια φωτιά όση ώρα θέλει μέχρι να γίνουν όλα καλά και να χυλώσουν δεόντως, προσέχοντας όμως τα ζουμιά του να είναι συντηρητικά γιατί όπως σας είπα δεν κάνουμε σούπα. Να προσθέτετε νερό όσο θέλετε, πάντα ζεστό, αλλά με προσοχή και βέβαια έχετε στο νου σας ότι η καλή η μαγειρίτσα σας θέλει και λίγο από πάνω να την ανακατεύετε, και να τις μιλάτε, δεν είναι φαγητό που θα γίνει καλά στη χύτρα ταχύτητας για παράδειγμα. Στο τέλος, 10 λεπτά πριν σβήσετε τη φωτιά προσθέτετε τον άνηθο και τον μάραθο. Αν τα βάλετε νωρίς μαζί με τα μαρούλια θα χάσουν όλο τους το άρωμα με το μαγείρεμα. Θέλουν όμως και αυτά ένα δεκάλεπτο βράσιμο. Συνήθως τη μαγειρίτσα την φτιάχνουμε το απόγευμα της Ανάστασης και την αυγοκόβουμε λίγο πριν τη σερβίρουμε. Θέλει βεβαίως 2 αυγά και 2 λεμόνια για το αυγόκομμα, αν και αν σας αρέσει πιο ξινή προσθέτετε και άλλο λεμόνι. Καλή επιτυχία και αν έχετε άλλη παραδοσιακή συνταγή να μου τη στείλετε!

Φεύγω για Αίγινα τα λέμε μετά το Πάσχα.

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

Νέα ήθη και έθιμα

Είμαι στο Βουκουρέστι, και δεν έχω και πολύ χρόνο για γράψιμο. Δεν έχω και διάθεση άλλωστε.

Χτες βράδυ τρώγαμε με συναδέλφους στο γραφείο και μου λέγανε φοβερές ιστορίες! Φοβερές για εμένα βέβαια, για κάποιον άλλο μάλλον δεν θα ακούγονται και τόσο άσχημες ή τέλος πάντων θα δικαιολογούσε με κάποιον τρόπο την κατάσταση.

Εδώ η οικονομία της χώρας πάει κατα διαόλου, και πως να μην πάει άλλωστε όταν τα τελευταία χρόνια είχε ρυθμούς ανάπτυξης που άγγιζαν διπλάσια νούμερα, και όλος αυτός ο χαμός βασιζόταν σε έναν οικοδομικό οργασμό και σε υπερκατανάλωση, άχρηστων και πολυτελών (για την εδώ κατάσταση) προϊόντων που έρχονταν από το εξωτερικό.

Οι μισθοί των νέων, ψιλομορφωμένων και αγγλομαθών είχαν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, όταν οι δεύτερης κατηγορίας εργαζόμενοι έπαιρναν 200 ευρώ. Τα τελευταία χρόνια, μου τη δίνανε κάτι παιδάκια που νόμιζαν ότι επειδή έπεσε ο κομουνισμός, μιλάνε αγγλικά με οξφορδιανή προφορά και φοράνε σακάκια Αρμάνι, δικαιούνται να κυκλοφορούν με πανάκριβα τζιπ, να ταξιδεύουν κάθε τρις και λίγο στο εξωτερικό και να αγοράζουν μπέρμπερις σώβρακα και να διεκδικούν μισθούς 4000 ευρώ το μήνα και πάντα μαύρα. Πολλοί από αυτούς μου λέγανε ότι τα δικαιούνται αυτά τους τα χρωστάει η ζωή για τις θυσίες που έκαναν οι γονείς τους όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς εδώ δεν έχει πολιτική, ιδεολογική, κοινωνική, ή οποιαδήποτε άλλη συνείδηση, κανείς δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος και τη δύναμη στης χώρας του, και βέβαια κανείς δεν θέλει να μείνει εδώ. Όλοι ονειρεύονται μία μεγαλειώδη καριέρα στο εξωτερικό, όπου για κάποιον άγνωστο σε εμένα λόγο, θα γίνουν μεγαλο-μάνατζερ πολυεθνικών και θα βγάζουν λεφτά με το τσουβάλι, χωρίς να κάνουν τίποτα. Γιατί δεν θέλουν να κάνουν τίποτα! Και κυρίως κανείς μα κανείς απ΄ όσους έχω γνωρίσει δεν θέλει να αναλάβει ρίσκο, να πάρει απόφαση, να κάνει κάτι που δεν θα είναι σαφέστατα προδιαγεγραμμένο από κάποιον άλλο, και αυτός απλά θα το εκτελέσει. Μια μεγάλη τρικυμία εν κρανίο για όλους, ένα μείγμα από παλιο-καθεστωτικές εργασιακές συνήθειες, με νεο-καπιταλιστικά όμως οφέλη και ήθη.

Με τα χρόνια έπαψα να ασχολούμαι μαζί τους και να τους εξηγώ ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα και έλεγα ότι κάποια στιγμή όλοι αυτοί θα μάθουν τι εστί βερίκοκο. Νομίζω ότι τώρα το μαθαίνουν! Με τον δύσκολο τρόπο βέβαια που εμένα μου προκαλεί μεγάλη θλίψη αλλά δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα.

Έμαθα λοιπόν χτες ότι ο δημόσιος τομέας που δεν έχει μονιμότητα ετοιμάζετε να διώξει 10 000 εργαζόμενους, γιατί δεν τους βγαίνει ο προϋπολογισμός. Έμαθα ότι η Ρενώ, που έχει εργοστάσιο εδώ και για το οποίο πανηγύριζαν σαν τρελοί πριν κάποια χρόνια ετοιμάζετε να το κλείσει. Η σύζυγος μίας συναδέλφου που εργάζεται σε εισαγωγέα αυτοκινήτων, δουλεύει το 50% της εβδομάδας, με τα μισά βέβαια λεφτά. Η ίδια συνάδελφος μου έλεγε τα Χριστούγεννα (προσοχή η κρίση είχε είδη ξεσπάσει!) ότι ο άνδρας της δεν είναι ευχαριστημένος με τα 3000 ευρώ που έχει μισθό και ετοιμάζετε να φύγει και να κάνει κάτι δικό του, τώρα είναι χαρούμενος που απλά έχει δουλειά! Ένας άλλος γνωστός μου που εργάζεται για 15 χρόνια σε ξένη τράπεζα, εργάζεται 3 μέρες την εβδομάδα. Η αποζημίωση της απόλυσης είναι ένας μισθός ακόμα και μετά από χρόνια εργασίας. Η αγορά εργασίας είναι απόλυτα, μα απόλυτα απελευθερωμένη, το ίδιο και το ωράριο των μαγαζιών, όλα λειτουργούν 24 ώρες το 24-ωρο για 365 μέρες το χρόνο. Πολλά μαγαζιά, μικρά αλλά και μεγάλα, κλείνουν απλά γιατί δεν αντέχουν να λειτουργούν τέτοια ωράρια με 2 και 3 βάρδιες και δεν βγαίνουν!

Πριν χρόνια μία φίλη μου έλεγε ότι αυτό που δεν τις αρέσει στην Ελλάδα είναι ότι τα μαγαζιά έχουν ωράριο, γιατί ελευθερία σημαίνει να μπορείς να ψωνίζεις όποτε θες ακόμα στα μαύρα μεσάνυχτα, και αυτό συμβαίνει στη μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου την Αμερική, ότι δεν την ενδιαφέρει αν κάποιοι άλλοι εργαζόμενοι, οι εμποροϋπάλληλοι εν προκειμένω, αναγκάζονται να εργάζονται εξαντλητικά, ή αν ο μικρός μαγαζάτορας βγαίνει με τέτοια ωράρια. Προσπάθησα τότε να ψελλίσω κάτι περί μικρομεσαίων επιχειρήσεων που είναι η βάση της ευρωπαϊκής οικονομίας και χρειάζονται προστασία, ή για τα οφέλη του καταναλωτή από την πληθώρα μικρών και διαφοροποιημένων καταστημάτων, και η απάντηση ήταν ...ιτς νοτ μαι προμπλεμ!!! Τώρα αυτή η κοπέλα είναι άνεργη, και θα σου πω εγώ αν μπορεί να ψωνίζει τα μαύρα μεσάνυχτα μπότες και φουστάνια!

Το λόγο όλης αυτής της αναταραχής δεν τον γνωρίζουν. Έχουν ακούσει για την παγκόσμια οικονομική κρίση, αλλά δεν καταλαβαίνουν ούτε πως δημιουργήθηκε ούτε γιατί. Δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει φούσκα, η αλλαγή από το απόλυτο τίποτα τις δεκαετίας του 80 στο τα πάντα του σήμερα, έγινε σε μία νύχτα, σε ένα 24-ωρο και κανείς μα κανείς, δεν καταλαβαίνει τα στοιχειώδη της οικονομίας και τις αγοράς. Τρελαίνονται γιατί οι τράπεζες δεν τους δίνουν πλέον δάνεια ή ακόμα και τα δικά τους αποταμιευμένα χρήματα, και νομίζουν ότι κάποια συνωμοσία ή κάποια πλεκτάνη υπάρχει εναντίων τους και μόνο. Απλά δεν μπορούν να συλλάβουν τη λειτουργία της αγοράς. Ακόμα πιστεύουν ότι το χρήμα υπάρχει και ότι το τυπώνει η κυβέρνηση κατά το δοκούν!

Ο λόγος βέβαια για όλη αυτή την άγνοια είναι μάλλον απλός, δεν υπάρχει καμία μα καμία εκπαίδευση. Τα πτυχία τα αγοράζουν με απίστευτη ευκολία, αλλά και αυτά που τους διδάσκονται είναι οικονομικές θεωρίες του ΄50, δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα και πολύ. Ξέρω ανθρώπους που κάνουν Μάστερ στο πως να χειρίζονται την οικονομική βοήθεια που παίρνουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σαν να κάνουν μεταπτυχιακά στο ΚΠΣ ένα πράγμα. Λες και αυτή η βοήθεια ή αυτά τα αναπτυξιακά προγράμματα θα υπάρχουν για πάντα και θα λειτουργούν έτσι για πάντα. Ένας άλλος λόγος, πολύ σημαντικός για εμένα είναι η ενημέρωση. Εδώ όλα τα κανάλια και όλες οι εφημερίδες είναι σαν το STAR και την ESPRESSO. Βλέπεις ειδήσεις και ακούς μόνο για το τι έκανε ο τάδε ηθοποιός και τι έγινε με τον δείνα μαφιόζο ιδιοκτήτη ποδοσφαιρικής ομάδας. Τίποτε άλλο! Εμείς μπορεί να γκρινιάζουμε για την καταστροφολογία των ειδήσεων στην Ελλάδα, αλλά δεν ζούμε στον κόσμο μας, μας δίνετε η δυνατότητα να μάθουμε, αν θέλουμε, τι έγινε και γιατί. Και ας κρίνουμε μόνοι μας στο φινάλε την ανάλυση που ακούμε, αλλά την έχουμε εκεί μπροστά μας. Αυτό μπορείς να το καταλάβεις και να το αντιληφθείς μόνο όταν δεις ότι σε άλλες χώρες δεν υπάρχει!

Προσωπικά μόνο θλίψη μου φέρνουν όλα αυτά τα πράγματα. Έχω πολλούς φίλους εδώ και πραγματικά αισθάνομαι ότι αυτοί οι λαοί τώρα πληρώνουν με ένα άλλο νόμισμα την πτώση του Κομουνισμού. Μέχρι χτες ζούσαν το αμερικάνικο όνειρο που είχε καλλιεργηθεί υπογείως τα χρόνια εκείνα. Τώρα θα μάθουν πολύ επίπονα ότι αυτό το όνειρο δεν υπάρχει, ή ακόμα και αν υπάρχει είναι για πολύ λίγους, και θέλει πάρα πολύ δουλειά για να πραγματοποιηθεί. Οι πωλητές ονείρων φεύγουν τρέχοντας από εδώ πλέων, που θα πάνε δεν ξέρω, αλλά εδώ αφήνουν συντρίμμια. Αυτά από εδώ, μόνο όταν βλέπεις τα χειρότερα εκτιμάς τον δικό σου παράδεισο παιδάκια!!

Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

Το κλουβί με τις κουφές

Σας έχω πει τι ωραία περνάμε στη πιτσίνα. Μαζευόμαστε βραδάκι, όλες οι χοντρές, οι μεγαλοκοπέλες, οι δύσκαμπτες, και λοιπές συμμαχικές δυνάμεις, πλατσουρίζουμε στο ζεστό νεράκι, και νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε!

Οι δασκάλες σε αυτό το εντυπωσιακό μάθημα είναι κοριτσάκια τις γυμναστικής ακαδημίας που όμως ήταν και αθλήτριες της πισίνας κάποτε. Μία από αυτές είναι φοβερή, κάνει πολύ έντονο πρόγραμμα, μας θυμάται όλες μία προς μία με το πρόβλημα της κάθε μίας στη μέση, στα πόδια στους καρπούς κλπ. Αλλά το πρόγραμμά της είναι θάνατος, πολύ δύσκολες ασκήσεις με διάφορα μυστήρια αφρολεξένια όργανα και άλλα τέτοια.

Χτες λοιπόν είχαμε μάθημα με αυτή την κοπελίτσα, αλλά κάτι που έσπασε το πολύ κρύο, κάτι που έρχεται ο καιρός της παραλίας, είχε μαζευτεί πολύς κόσμος και με το ζόρι μπορούσαμε να κάνουμε με άνεση τις ασκήσεις. Πολλές από τις νέες μαθήτριες είναι επίσης πιτσιρίκες ή τέλος πάντων έχουν εμπειρία από αερόμπικ εκτός πισίνας.

Με τούτα και με εκείνα λοιπόν μία κοπέλα χτες παραπονέθηκε ότι δεν υπήρχε μουσική! Και αυτή χωρίς μουσική δεν μπορεί να πιάσει το ρυθμό. Ωραία, μέχρι στιγμής η μουσική που έπαιζε εκείνη η σιντιέρα στη γωνία ήταν όπως σας έχω πει, Βανδή και Βίσσυ, με παντελώς άγνωστα σε εμένα τραγούδια, αλλά τέλος πάντων σε μία μέτρια ένταση, ώστε και το πλατς πλουτς να ακούς και το ... ένα, δύο, τρία, τέσσερα, ..., οκτώ, επτά, έξι ..., ένα, τελευταίο!, και ένα, δύο, .... Όλα αυτά μέχρι το οκτώ παραπάνω δεν μετράμε, Δευτέρα δημοτικού είμαστε ακόμα.

Έλα όμως που χτες δεν κατάλαβα τι συνέβηκε και έβαλαν μουσική κεντρικά από τα μεγάφωνα, ένα ραδιοφωνικό σταθμό που ήταν μάλλον ο Λαβρέντιος, και ήταν και διαπασών!!! Ήταν λοιπόν το χτεσινό ..... Αι λοβ .. ενα ... γιου... δύο ... μπειμπί.... τρία εντ .... τέσσερα ... δις ις ....πέντε... κουαιτ ... έξι ....αλλλλλραιτ !!! και όλο αυτό εκκωφαντικά λες και είσαι στη μπαρμπαρέλα το 1984!

Και τι δεν ακούσαμε .... λοβ ...επτά .... ις ... οκτώ ....ιν ... δι .... τελευταίο ... εαρ!, και επτά .... και άλλα τέτοια ωραία. Εγώ δεν βλέπω γιατί δεν φοράω τους φακούς μου, είμαι και λίγο περήφανη στα αυτά γενικώς με όλο αυτό το χαμό και το πλατσα πλούτσα ότι καταλάβαινα έκανα, να μου μιλάει η κοπέλα που δεν την έβλεπα και δεν την άκουγα και εγώ να κάνω τα δικά μου. Κάποια στιγμή αυτή κατάλαβε ότι παρ΄ όλες τις γκαρίδες της δεν την ακούγαμε και φώναξε «κορίτσια αφού δεν με ακούτε ας βλέπετε τουλάχιστον που σας το δείχνω» και είχε πάρει ένα από αυτά τα αφρολεξένια μακαρόνια και προσπαθούσε εκτός νερού να μας δείξει την άσκηση, εγώ όμως δεν την έβλεπα. Όταν είπα να χαμηλώσουμε λίγο τη μουσική γιατί και κάτι λάθος θα κάνουμε και θα κουφαθούμε πετάχτηκε μία και είπε «όχιιιιιιι εμένα έτσι μου αρέσει!!!».

Αντί για το κλουβί με τις τρελές γίναμε το κλουβί με τις κουφές! Πήγα σπίτι με τα αυτιά μου να βουίζουν, τι να σας λεω, όλο χαρά και ευεξία αυτό το μάθημα!!

Σήμερα λεω να σας γράψω μία ένα ωραιότατο ψωμί που έφτιαξα δύο φορές και ήταν πραγματικά υπέροχο. Την συνταγή τη διάβασα πριν κάτι μήνες στο Gourmet της Ελευθεροτυπίας και αναφέρετε σε τεχνική για ψωμί χωρίς ζύμωμα που είχε «εφεύρει» ένας φούρναρης στην Αμερική. Αν και πολύ δύσπιστη στην αρχή, αποφάσισα να την φτιάξω και πραγματικά ήταν τέλειο το ψωμάκι. Επειδή όμως μπορεί να έτυχε το ξαναπροσπάθησα την Κυριακή και ξαναπέτυχε, άρα δεν είναι θέμα τύχης αλλά πραγματικά μπορείτε να έχετε πολύ καλό ψωμί χωρίς καθόλου ζύμωμα, και έτσι είπα να σας τη γράψω.

Ψωμί χωρίς ζύμωμα


1 ½ φλιτζάνι λευκό αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 ½ φλιτζάνι κίτρινο αλεύρι για χωριάτικο ψωμί
½ φακελάκι μαγιά σκόνη
1 κουταλάκι αλάτι
1 κουταλάκι ζάχαρη
λάδι
ότι άρωμα θέλετε και να θέλετε (γλυκάνισο, μαστίχα, μαχλέπι, κόλιανδρο, κύμινο, ή μίγμα αυτών και άλλων, ότι θέλετε, εγώ έβαλα σαφράν και κύμινο)

Σε ένα μεγάλο και βαθύ μπολ αναμιγνύετε τα αλεύρια με τη μαγιά, το αλάτι και τη ζάχαρη, και ότι αρωματικό θέλετε. Προσθέστε κάτι λιγότερο από 2 φλιτζάνια νερό (καλύτερα εμφιαλωμένο αλλά και βρύσης να βάλετε γίνετε, εγώ τελικά έβαλα και τα δύο ποτήρια γιατί τα αλεύρια μου το ρούφηξαν, κρίνετε μόνοι σας, πάντως εκεί γύρω στα δύο ποτήρια θέλει) και με μία μεγάλη κουτάλα ανακατέψτε καλά μέχρι να πάρετε ένα μίγμα βαρύ και κολλώδες που όμως να ψιλοξεκολλάει από τα τοιχώματα και να δυσκολεύεστε από ένα σημείο και μετά να το ανακατέψετε με το κουτάλι. Ανάβετε τον φούρνο στον αέρα στους 40 βαθμούς, βάλτε μέσα το μπολ με το ζυμάρι. Σε 20 λεπτά σβήστε το φούρνο και αφήστε το ζυμάρι για 4-5 ώρες μόνο του να φουσκώσει και να διπλασιαστεί. Απλώνετε μία λαδόκολλα στον πάγκο και ρίξτε μπόλικο λάδι πάνω 3-4 κουταλιές της σούπας. Τουμπάρετε το ζυμάρι πάνω στην λαδόκολλα και διπλώστε το 2-3 φορές χωρίς να το ζυμώστε, απλά να το διπλώσετε ώστε να πάρει λάδι απ΄ όλες τις πλευρές. Σχηματίστε ένα καρβέλι ή 2 φραντζόλες ανάλογα με το σκεύος που θα το βάλετε, σκεπάστε τα με διαφανή μεμβράνη και αφήστε το άλλη μία ώρα να διπλασιαστεί πάλι. Μισή ώρα πριν φουρνίσετε το ψωμί βάλτε το σκεύος σας στο φούρνο να πυρώσει στους 230 βαθμούς πάνω κάτω. Αν έχετε γάστρα με καπάκι ή οποιοδήποτε σκεύος με καπάκι είναι καλύτερο ώστε να ψήσετε το ψωμί καπακωμένο για κάποια ώρα. Αν όχι ότι θέλετε πυρέξ ή οι παραλληλόγραμμες φόρμες του κέικ κάνουν μία χαρά.. Βγάζετε το πυρωμένο σκεύος από το φούρνο και βάζετε μέσα το καρβέλι σας με τη λαδόκολλα, κουνήστε και λίγο να πάρει μία θέση. Στο ψήσιμο φουσκώνει και έτσι η ατέλειες στην εμφάνιση χάνονται, αλλά τέλος πάντων δεν μας πολύ ενδιαφέρουν αυτού του είδους οι ατέλειες σε ένα ψωμί. Βάζετε στο φούρνο και αν χρησιμοποιήσετε σκεύος με καπάκι ψήνετε το ψωμί καπακωμένο για 30 λεπτά και μετά ξεκαπάκωτο για άλλα 25 με 30, στους 230 βαθμούς πάνω κάτω. Αν δεν έχει το σκεύος καπάκι μην χολοσκάστε και ξεπακάπωτο καταπληκτικό γίνετε. Όταν το βγάλετε από το φούρνο τραβηχτέ το με τη λαδόκολλα να βγει από το ταψάκι και αφήστε το τουλάχιστον 1 ώρα να στεγνώσει πάνω σε σχάρα πριν το κόψετε. Αυτά τα ψωμιά γενικώς κρατάνε καμία βδομάδα. Εγώ τα τυλίγω και με βαμβακερή πετσέτα για να μην ξεραθούνε, έτσι γίνονται καλύτερα μέρα με τη μέρα.

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Κανοτέισονς

Χτες που έβλεπα ειδήσεις μου ήρθε στο νου – κανοταϊσον το λέμε αυτό στο γραφείο! – μία πολύ αστεία ιστορία.

Είχα ένα φίλο κάποτε με τον οποίο κάναμε μαζί πολλά ταξίδια επαγγελματικά. Του άρεσαν αυτά γιατί και διάλειμμα από τη δουλειά του ήταν και διάλειμμα από το γάμο του ήταν. Πενηντάρης και καλοστεκούμενος ο τύπος, πολύ ευχάριστος χαρακτήρας, του άρεσαν τα πιπίνια και οι γκομενίτσες που στα μέρη που πηγαίναμε υπήρχαν σε αφθονία.

Μου έλεγε λοιπόν ιστορίες από τις γκομενοδουλειές του. Μία φορά, σε ένα ταξίδι του, μπλέχτηκε στη βαλίτσα του ένα ζευγάρι μικρά και χαριτωμένα γυναικεία καλτσάκια. Γυρνάει σπίτι, και μιας και οι άνδρες όταν έχουν σύζυγο δεν είναι ικανοί να βράσουν νερό, άφησε την βαλίτσα του έτσι γεμάτη να την αδειάσει η γυναίκα του. Μέγα σφάλμα απ΄ ότι μου παραδέχτηκε μετά, όχι ότι κατ΄ εξακολούθηση απατούσε τη σύζυγο, αλλά ότι δεν άδειασε μόνος του τη βαλίτσα!.

Βρήκε η κυρία τα καλτσάκια και μιας και δεν ήταν υστέρω, αντέδρασε ψύχραιμα. Τα άφησε πάνω στο μαξιλάρι του στο κρεβάτι. Δεν του είπε τίποτα απολύτως, ούτε τηλέφωνα στο γραφείο, ούτε τίποτα. Απλά τα άφησε πάνω στο μαξιλάρι του στο κρεβάτι και εκείνο το βράδυ αποφάσισε να μην κοιμηθεί στο σπίτι τους. Γυρνάει ο καλός μας σπίτι, βρίσκει το σημείωμα ότι η γυναίκα του θα κοιμηθεί στη μάνα της, δεν δίνει καμία σημασία, όταν όμως πάει για ύπνο βρίσκει τα καλτσάκια.

Τώρα αυτά τα ροζ μικρά βαμβακερά καλτσάκια κάτι του λέγανε αλλά δεν ήταν και σίγουρος. Το γεγονός όμως ότι τα βρήκε πάνω στο μαξιλάρι του ήταν κάτι! Σήμανε συναγερμός. Μας πιάσανε! Όλο το βράδυ σκεφτότανε πως να αντιδράσει. Αποφάσισε να την βγάλει τρελή, να επιμείνει ότι αυτά τα καλτσάκια ήταν δικά της, και να κολλήσει σε αυτή την άποψη χωρίς να παραδεχτεί τίποτα απολύτως. Έτσι λοιπόν δεν είπε τίποτα, πήρε τα καλτσάκια και τα έβαλε στα άπλυτα, προσποιούμενος ότι δεν κατάλαβε το μήνυμα που του έστειλε η άλλη αφήνοντάς τα πάνω στο μαξιλάρι αλλά νομίζοντας ότι ήταν κάλτσες της συζύγου του που μάλλον ξεχάσθηκαν ή παράπεσαν εκεί.

Καμία κουβέντα και για τίποτα, η ζωή συνεχίζετε σαν να μην συνέβη τίποτα. Αυτή "τα πήρε" στο κρανίο αλλά πάλι δεν αντέδρασε, ξαναπήρε τα καλτσάκια και τα ξαναέβαλε στο μαξιλάρι του, και αυτό συνεχίστηκε για 2-3 μέρες ακόμα, μέχρι που αυτός προσποιούμενος τον αθώο και τον αδαή, της είπε ένα βράδυ, τι στο καλό συμβαίνει και αφήνει τα βρωμόκαλτσά της πάνω στο μαξιλάρι! Είπε και άλλα κουλά, όπως «θες να μου πεις ότι δεν κάνω δουλειές» και αλλά τέτοια για αντιπερισπασμό, και αυτή φούντωσε και άρχισε να του τα χώνει για τη γκόμενα και τα καλτσάκια που βρήκε στη βαλίτσα και τέτοια. Αυτός το χαβά του, ότι κάνει λάθος, ότι έχει μπερδευτεί, ότι είναι δικά της τα καλτσάκια και είχαν ξεμείνει στη βαλίτσα, ότι τον προσβάλει, ότι είναι τρελή, κλπ, κλπ.

Απ΄ ότι μου είπε ο καυγάς κράτησε για μερικούς μήνες, μέχρι που όντως αυτή άρχισε να έχει αμφιβολίες, ρώτησε την κόρη της αν έχει τέτοια καλτσάκια, και έτσι με την επιμονή του, αυτή έβαλε νερό στο κρασί της. Έχουν περάσει χρόνια βέβαια, αλλά απ΄ ότι ξέρω πλέον αυτή πιστεύει ότι τα καλτσάκια άνηκαν σε γκόμενα του γιου της. Και βέβαια αφού έχαψε τα καλτσάκια έχει με τον καιρό χάψει και πολλά άλλα, αυτός δε είναι άρχοντας, για όλα και για τα πάντα έχει μία δικαιολογία, έχει διαδώσει και στην οικογένεια ότι αυτή τον ζηλεύει και βγάζει από την φαντασία της πράγματα και τέλος!!

Αυτή την ιστορία σκέφτηκα χτες βλέποντας τον Παυλίδη να φωνάζει και να ωρύεται ότι είναι αθώος αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να το αποδείξει, και άρα οι υπόλοιποι είμαστε τρελοί. Τι και να πιάστηκε με ένα σκασμό λεφτά, τι και αν δεν μπορεί να αποδείξει από που τα βρήκε, θα επιμείνει στη θέση του, μέχρι τελικής πτώσεως, απλά γιατί οτιδήποτε άλλο είναι παραδοχή. Τώρα άλλο αν μαζί του στην πτώση θα πάρει και άλλους μαζί του, αυτός εκεί, θα επιμείνει δια παντός. Έτσι κάποιοι θα πειστούν, διότι αν κάποιος επιμένει, χτυπιέται και φωνάζει, περνάει και στην αντεπίθεση, ε! Όλο αυτό το σύστριγκλο κάποιους θα κάνει να αμφιβάλουν και στο τέλος να πουν, «βρε λες να έχει δίκιο ο άνθρωπος και να τον κατηγορούμε αδίκως; δεν μπορεί τέτοια επιμονή!!»

Αυτά τα ωραία.

Σήμερα σας έχω συνταγή από την αγαπημένη μου σαλάτα, ... Σιζαρς

Caesars Salad

1 μαρούλι ή 1 μεγάλο άισμπεργκ
4 φέτες χωριάτικο ψωμί
ελαιόλαδο
1 σκελίδα σκόρδο λιωμένη
φλούδες παρμεζάνα

½ φλιτζάνι μαγιονέζα
4 φιλέτα αντσούγιας στραγγισμένα από το λάδι της κονσέρβας
1 σκελίδα σκόρδο λιωμένο
½ κουταλιά του γλυκού μουστάρδα
2 κουταλιές χυμό λεμόνι
4 κουταλιές της σούπας τριμμένη παρμεζάνα
1 κουταλιά της σούπας γουόστερ σος
2 κουταλιές της σούπας γιαούρτι

Προαιρετικά φιλέτα κοτόπουλου ψημένα και κομμένα σε κύβους

Πλένουμε και στραγγίζουμε καλά το μαρούλι ή το άισμπεργκ, και με το χέρι το κόβουμε σε μικρά κομμάτια. Κόβουμε το ψωμί σε κύβους, το βάζουμε σε μπολ με λάδι και το σκόρδο και τα ανακατεύουμε καλά. Μετά βάζουμε τους κύβους σε ένα ταψάκι και τους ψήνουμε λίγο σε δυνατό φούρνο για 10 λεπτά. Αν δεν θέλουμε να κάνουμε όλο αυτό αγοράζουμε έτοιμα κρουτόν με άρωμα σκόρδου, αλλά σας λεω ότι το φρυγανισμένο χωριάτικο ψωμί είναι μακράν καλύτερο. Ψιλοκόβουμε τις αντσούγιες. Βάζουμε στο μούλτι, τη μαγιονέζα, τη μουστάρδα, τις αντσούγιες, το σκόρδο, το λεμόνι, τη παρμεζάνα, το γουόστερ σος, και το γιαούρτι και τα χτυπάμε καλά να ομογενοποιηθούν. Σε μεγάλο μπολ, ανακατεύουμε το μαρούλι με τα ψωμάκια, αν θέλετε να βάλέτε και κοτόπουλο το προσθέτετε σε αυτό το στάδιο. Περιχύνετε με το ντρέσινγκ και τα ανακατεύετε. Σερβίρετε με φλούδες παρμεζάνας από πάνω.

Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

Δεν χωράνε λόγια

Με ρωτάτε πως είναι στη Πρίστινα. Δεν έχω και πολλά λόγια να περιγράψω την κατάσταση εκεί. Σίγουρα όμως για ένα Έλληνα η παρακάτω εικόνα είναι περίεργη ...

Δεν είναι και πολύ καθαρή αλλά είναι το Hotel Victory, στην είσοδο της πόλης πάνω στη λεωφόρο Bill Clinton, ακριβώς απέναντι από το Bar Hillary.

Οχι δεν είναι αστείο, δεν είναι ανέκδοτο είναι απόλυτη αλήθεια και σας την λέω γιατί μπορεί να βρεθείτε μία μέρα κατα εκεί να μην ξέρετε που να πάρετε το ποτάκι σας!

Αν και η φωτογραφία είναι μέσα από αυτοκίνητο μπορείτε να διακρίνετε στην ταράτσα του ξενοδοχείου ένα άγαλμα. Ναι είναι το άγαλμα της Ελευθερίας! Στην Πρίστινα και στο Μανχάταν μόνο βγαίνει αυτή η συσκευασία. Τώρα αν στο Μανχάταν θέλουν να του δώσουν μία να πάει από εκεί που ήρθε είναι μία άλλη ιστορία.

Να μην ξανακούσω σαχλά αστεία για τον πύργο του Αιφελ στα Φιλιατρά, ή για το άγαλμα του Τρούμαν στην Αθήνα, ευτυχώς υπάρχουν και τα υπόλοιπα βαλκάνια να μας βγάζουν από τον δικό μας ραγιαδισμό.

Κατα τα άλλα το Κόσοβο είναι κάπως έτσι ...


ένα τεράστιο διαλυτήριο αυτοκινήτων κυρίως κλεμμένων

και έτσι ........


σπίτια που κατοικούνται και χτίζονται σιγά σιγά!

Εχω και πολλά άλλα να πω, αλλά σήμερα είμαι λίγο ζορισμένη. Αλλη φορα.