Φράουλες

Πήγα σούπερ μάρκετ και είχε μικρές, μικρές, βιολογικές αρωματικές φράουλες, που ήθελες να τις φας επί τόπου! Πέρναγες από μπροστά τους και μύριζαν, αναγκαστικά τις πρόσεχες, τις μπαγάσικες, δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς.

Λίγο παρακάτω ήταν κάτι άλλες φράουλες, πολύ πιο γυαλιστερές, με μέγεθος μπάλας του τένις, για να μην πω πατάτας. Ωραίες και αυτές αλλά δεν μύριζαν. Και το παν στη φράουλα είναι η μυρωδιά, όχι το μέγεθος.

Θυμάμαι ακόμα τις Φράουλες τον Απρίλιο του ’86, ήταν Πάσχα όπως και τώρα, και ήμασταν στην Αίγινα. Στις 26 είχε γίνει το ατύχημα του Τσερνομπίλ. Γινόταν ο κακός χαμός τότε με τους δημοσιογράφους και τα μέσα ενημέρωσης, αν και δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση ή ραδιοφωνία. Ένα πράγμα ΕΡΤ, ότι ήθελε σου πούλαγε. Παρόλα αυτά ο χαμός έγινε, οι διαφωνίες των επιστημόνων τεράστιες, η δημοσιογραφική υπερβολή είχε χτυπήσει ταβάνι. Φαντάσου να γινόταν σήμερα κάτι τέτοιο, χαμός!!

Για εμάς το δίλημμα να πιούμε ή όχι γάλα δεν υπήρχε τότε. Απλά δεν πίνουμε γάλα γενικώς και γιατί να πιούμε τότε ειδικώς. Αλλά οι φράουλες, φρέσκες και λαχταριστές στα τέλη Απριλίου ήταν ένα θέμα. Να φάνε ή να μην φάνε φράουλες τα παιδιά μέγα οικογενειακό ζήτημα με την μάνα μου να είναι, ως συνήθως επιφυλακτική και να προκρίνει τη λύση να μην φάνε τα παιδιά τίποτα παρά μόνο κονσέρβες συσκευασμένες πριν από το ‘85 (για επιπλέον ασφάλεια έβαλε και ένα παραπάνω χρόνο) και τον πατέρα μου να λεει ότι όλα αυτά είναι βλακείες και αφού ο Ανδρέας (ο Παπανδρέου!) λεει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Τόσο επιστημονικά!

Ένας μάλιστα υπουργός, δεν θυμάμαι ποιος είχε εμφανιστεί στο δελτίο ειδήσεων με ένα πιάτο φράουλες μπροστά του και τις έτρωγε για να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπάρχει πρόβλημα.

Τελικά επικράτησε η άποψη του πατέρα μου, μιας και εμάς δεν μας κράταγε τίποτα μακριά από τις φράουλες, πολύ δε περισσότερο από ένα μυστήριο ατύχημα σε μία πολύ μακρινή χώρα, που μάλιστα ήταν και κομουνιστική, και άρα παντελώς άγνωστη. Και φράουλες φάγαμε και αρνάκι ψήσαμε και όλα τα κάναμε κανονικότατα και δεν μας φύτρωσε 3ο χέρι ούτε αυτί στο κούτελο όπως λέγανε κάποιοι.

Μετά από πολλά χρόνια, έμαθα ότι έχω θυροειδή, εγώ και 8,5 εκατομμύρια άλλοι Έλληνες, απ’ ότι αποδείχτηκε. Όταν το είπα στη μάνα μου άρχισε να ωρύεται η τραγωδός «οι φράουλες, οι φράουλες»! δεν καταλάβαινα τι έλεγε!

Ποιες φράουλες, ρε μάνα;;;;
Αυτές που έφαγες τότε στο Τσερνομπίλ, τα έλεγα εγώ!!!

Αυτά μου ήρθαν στο νου και γέλαγα, χτες που έφτιαξα το πιο κάτω φραουλογλυκό, που σας υπόσχομαι, ότι αν το κάνετε με μικρές, καλογινωμένες, βιολογικές φραουλίτσες θα σας ξετρελάνει!

Φράουλες

1 κιλό φράουλες
1 φλιτζάνι χυμό πορτοκάλι
¾ του φλιτζανιού ζάχαρη
1 κουταλιά χυμό λεμόνι
5 κουταλιές νερό
1 κουταλιά κορν φλάουερ

Πλένετε και καθαρίζετε προσεχτικά τις φραουλίτσες. Αφήστε τις μισές να στραγγίξουν πάνω σε χαρτί κουζίνας και με τις υπόλοιπες φτιάξτε μία πηχτή σος, ως εξής. Πολτοποιήστε στο μούλτι το μισό κιλό φράουλες, ώστε να πάρετε περίπου 2 ποτήρια πούλπα. Βάλτε την σε μία κατσαρολίτσα μαζί με το χυμό του πορτοκαλιού, το λεμόνι και τη ζάχαρη και βράστε το σε χαμηλή φωτιά για 3-4 λεπτά. Σε ένα ποτήρι διαλύετε το κορν φλάουερ στις 5 κουταλιές νερού και το προσθέτετε στο ζωμό από φράουλες που βράζει. Αφού πάρει 1-2 βράσεις, έχει δέσει η σάλτσα και την αποσύρετε από την φωτιά. Αφήστε την να κρυώσει πολύ καλά. Μπορείτε να τη βάλετε και στο ψυγείο αν θέτε. Για να τις σερβίρετε θα κόψετε στη μέση τις ολόκληρες φράουλες που έχετε κρατήσει, και θα τις βάλετε σε ένα ωραίο μεγάλο μπολ. Θα τις περιχύσετε με την δροσερή σος, και να θέλετε βάλτε από πάνω και λίγα φυλλαράκια δυόσμου. Επίσης ταιριάζουν πολύ με παγωτό βανίλια, ή πανακότα.