Αν και συνήθως λεει ο κόσμος, ότι η Ελλάδα έχει περάσει μεγάλες φτώχιες στο παρελθόν, εγώ πιστεύω ότι τώρα είναι που περνάμε τη μεγαλύτερη μας φτώχια, και ίσως στο μέλλον τα πράγματα να γίνουν χειρότερα.
Ξέρετε υπάρχουν πολλα είδη φτώχιας, και σαφώς δεν αναφέρομαι στη φτώχια της τσέπης μας. Εξάλλου για τον περισσότερο κόσμο η τσέπη είναι πάντα άδεια, γιατί απλά δεν του φτάνει να αγοράζει κάθε 2 χρόνια και νέο τετρακίνητο που το έχει ανάγκη. Αυτή η φτώχια της μεσαίας τάξης είναι τεχνητή. Σαφώς και υπάρχει η πραγματική φτώχια που αγγίζει λένε το 20% των Ελλήνων, αλλά και πάλι ούτε για αυτή τη φτώχια μιλάω.
Έχουμε φτώχια στην πολιτική! Ανοίγεις την τηλεόραση και πέφτεις πάνω στον Τραγάκη, φτώχια δεν είναι αυτό? Έχουμε φτώχια στη λογοτεχνία. Τα μπεστ σελλερς στην Ελλάδα είναι τα τύπου άρλεκιν βιβλία της κυρίας Μαντά. Έχουμε φτώχια στην παραγωγή, όλοι θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι και όταν τους ρωτάς γιατί σου λένε για την μονιμότητα και για να μην δουλεύουν. Όσοι δεν θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, κοιτάνε πως θα γίνουν ψιλοεισοδηματίες με ότι τους άφησε ο μπαμπάς τους, ώστε να μην δουλεύουν, πάλι. Για να μην πω για την φτώχια στα συναισθήματα που βλέπεις συνέχεια γύρω σου. Ποιος είναι συναισθηματικά γενναιόδωρος σήμερα, ποιος δίνετε σε μία σχέση, φιλική αλλά και ερωτική. Όλα είναι ένα ισοζύγιο πες μου τι θα πάρω να σου πω τι θα δώσω. Ποιος είναι δημιουργικός σήμερα;, ποιος γυρνάει σπίτι του και προσπαθεί να κάνει κάτι δημιουργικό, ένα χόμπι βρε αδελφέ, ποιος σηκώνετε από τον καναπέ, να ασχοληθεί με κάτι. Ποιος πραγματικά θέλει να μπει σε μία συζήτηση άλλη από τη γνωστή μπάλα-μπάλα και γκόμενοι-γκόμενοι που ακούς συνέχεια γύρω σου;
Είναι πολλά, και ναι είμαι απαισιόδοξη. Η φτώχια είναι μέσα μας, και η μιζέρια. Η φτώχια είναι η πάρτη μας.
Τώρα γιατί αυτά σήμερα; Γιατί θέλω να σας γράψω ένα φτωχο-φαγητό. Ναι υπάρχουν και τέτοια. Και μάλιστα πολλά. Από το παλιό ψωμί με ελιές, τις φακές, το χταποδάκι με σπαγέτο στο φούρνο που έφτιαχνε η γιαγιά μου, το ντοματόρυζο.
Αν ρωτήσεις κάποιον αν του αρέσει το ντοματόρυζο, θα σου ρίξει δολοφονική ματιά και θα σου πει γιατί είμαι άρρωστος; Κι όμως ένα ωραίο ντοματόρυζο, σιγανοβρασμένο και στο «δόντι» με φρέσκια καλοκαιρινή ντομάτα, μπορεί να γίνει ένα υπέροχο και πανάκριβο πιάτο στα κυριλέ ρεστοράν μεσογειακής κουζίνας, όταν έχει πασπαλιστεί με αυγοτάραχο, ή με αυγό τηγανισμένο στη στάκα, ή με καπνιστή πέστροφα, ή με πικάντικη κοπανιστή Μυκόνου, ή με αρωματισμένο με βότανα γκερεμέζι. Και είμαι σίγουρη ότι όσο δεν τρωτε ντοματόρυζο σπίτι σας, στα πιο πάνω εστιατόρια θα το πληρώσετε και 15 ευρώ το πιάτο και θα έχετε να το λετε για τη γκουρμεδια που φάγατε..
Ντοματόρυζο με μπέικον
1 κιλό φρέσκες ζουμερές ντομάτες, ξεφλουδισμένες, ξεσποριασμένες και ψιλοκομμένες ή 2 ποτήρια χυμό ντομάτας αν βαριέστε
1 μικρό ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδο ψιλοκομμένη
1 μικρό ποτηράκι λάδι
1 ½ φλιτζάνι ρύζι Καρολίνα
ψιλοκομμένο μαϊντανό, αλάτι και πιπέρι
5 φέτες καπνιστό μπέικον
Στο λάδι σοτάρετε το κρεμμύδι και το σκόρδο σε χαμηλή φωτιά να γίνουν διάφανα. Προσθέτετε το ρύζι και το «γυαλίζετε» καλά. Σβήνετε με τη ντομάτα και το μαγειρεύετε σε χαμηλή φωτιά για 15-17 λεπτά, ανακατεύοντας με ξύλινη κουτάλα αρκετά συχνά. Το ρύζι αυτό έχει την τάση να κολλάει το άτιμο ειδικά όταν το μαγειρεύεις σε λίγα υγρά ώστε να βγει σχετικά στεγνό στο τέλος. Μάλλον θα χρειαστεί να προσθέσετε και νερό, αλλά να το κάνετε σιγά σιγά, και με μεγάλο μέτρο 1 ποτηράκι του κρασιού κάθε φορά, ώστε στο τέλος να μείνει στα υγρά του. Αλατο-πίπερο κατα το δοκούν. Στο τέλος πασπαλίζετε με τον μαϊντανό και το σερβίρετε αμέσως. Μην το αφήσετε να μείνει γιατί μετά θα είναι καλό μόνο για κατάπλασμα, όταν σας έχει πιάσει η μέση σας. Σε ένα τηγάνι αχνίζετε το μπέικον που έχετε κόψει σε χοντρά κομμάτια, χωρίς λάδι ή βούτυρο αλλά με ελάχιστο νεράκι, να ζεσταθεί το λιπάκι του και να γίνει μαλακό. Πασπαλίζετε με το μπέικον το ντοματορυζό σας και ... καλή όρεξη.
