Μόλις γύρισα από το Τρίκερι Μαγνησίας.
Ένας μικρός κόλπος, τέλεια προφυλαγμένος από τους αέριδες, μέσα στο πράσινο και τις ελιές, με έναν ήλιο να δύει μέσα στα μάτια σου, με ήχους, μυρωδιές και αρώματα.
Κουκλίστικα σπιτάκια, φτιαγμένα για φίλους, με απίθανο γούστο και μεράκι χτισμένα, να σε περιμένουν ανοιχτά σαν αγκαλιά.
Μοναδικές παραλίες, που όντας μόνος σου ακούς μόνο το κύμα και την ανάσα του αχινού.
Καταπράσινα νερά, να θες να τα πιεις για να ξεδιψάσεις.
Υπέροχοι άνθρωποι ...
.. ο Αγγελος με την ταβερνούλα του, να σε βλέπει να πλησιάζεις με τη βάρκα από μακριά και να σου ρίχνει σχοινί να μολοδέσεις...
... ο Αρης να σου δείχνει με καμάρι τα δικά του έργα, αλλά και αυτά των προγόνων του στην αρχαία Ολιζών ...
... η γλυκύτατη Αλεξάνδρα, που το υπέροχο γέλιο της, σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα ...
... ο μοναδικός Χρήστος, με τον Φιλοκτήτη του, καπετάνιος ολκής, ρωμαλέος πότης, γερό πιρούνι και πάντα αεικίνητος, μέσα σε όλα ...
Τι να πω! Υπέροχα πλάσματα! Υπέροχα μέρη.
Καλό μας καλοκαίρι παιδιά ....
Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008
Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008
Πάτημα
Όταν ήμασταν μικρά, και μέναμε στον Ερυθρό Σταυρό στους Αμπελόκηπους, ήταν σαν να ζούσαμε σε προάστιο. Υπήρχε το κέντρο, Κηψέλη, Παγκρατι, Πατήσια, κλπ, υπήρχαν και τα προάστια, Ψυχικό, Χαλάνδρι, Κηφισιά, και εμείς κάπου στη μέση. Τότε άρεσαν στους γονείς μου και στην παρέα τους δύο ταβερνάκια, που ήταν «εκτός Αθηνών» όπως έλεγε και η μητέρα μου. Πηγαίναμε λοιπόν πολύ συχνά, από κάποιους σκοτεινούς χωματόδρομους, μέσα σε μία περιοχή εκτός σχεδίου πόλεως, που ήταν περιβόλια και αμπέλια. Αυτή η περιοχή των παιδικών μας χρόνων ήταν το σημερινό Πάτημα.
Πέρασαν 30 χρόνια και άλλαξε τόσο πολύ η Αθήνα που τόσο εγώ όσο και η αδελφή μου, αγοράσαμε σπίτια εκεί. Η περιοχή Πάτημα μοιράζετε σε 3 δήμους ουσιαστικά, στα Βριλήσσια στο Χαλάνδρι και στο Γέρακα, αλλά είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τους δήμους μίας και είναι περιοχή χαμηλής δόμησης, με «μονοκατοικίες» που λέγαμε παλιά, τώρα τις λέμε Μιζονέτε! Η μία ταβέρνα – ο γαύρος, δεν υπάρχει πια, η άλλη η πιο απόμακρη και ερημική η κυρά Ελλη με τα ψητά κοτόπουλα, έχει πνίγει μέσα στα σπίτια.
Εκείνα τα χρόνια, θαύμαζα τον πατέρα μου και τους φίλους του που έβρισκαν το δρόμο τους μέσα από τα χωράφια, βράδυ χωρίς κανένα φωτισμό! Αργότερα χτίσθηκε εκεί «το Έθνος» που έγινε σημείο αναφοράς στις οδηγίες που έδινε ο μπαμπάς μου στο τηλέφωνο.
Τώρα γιατί σας τα λεω αυτά; Χτες νωρίς το απόγευμα βάλανε φωτιά σε ένα μεγάλο οικόπεδο στο Πάτημα. Ένα από τα λίγα που δεν έχει χτιστεί, ένα από τα λίγα, έμαθα αργότερα, που δεν ανήκει σε πρώην καλλιεργητή της περιοχής, αλλά το διεκδικεί ένας οικοδομικός συνεταιρισμός! Αυτοί οι συνεταιρισμοί είναι φαντάσματα της Καραμανλικής εποχής του ΄60, που 200 κυβερνήσεις έκτοτε δεν θέλησαν να τους καταργήσουν. Βρίσκονται παντού και διεκδικούν. Και καλά να ζητάνε τίποτε γκράβαρα στα βουνά, άλλά μέσα στην Αθήνα, δίπλα στα σπίτια μας να βάζουν φωτιές να καούμε σούμπιτοι όλοι; είμαστε με τα καλά μας;
Το οικοπεδάκι είχε και λίγα πεύκα, μην φανταστείτε κανένα δάσος, λίγα ξερακιανά πευκάκια ήταν που προσπαθούσαν και αυτά τα καημένα να αναπνεύσουν! Και να τα κανάλια, να οι πυροσβεστικές με τα ιου ιου, να ο κακός χαμός, να ο κόσμος να τρέχει πάνω κάτω πανικόβλητος, και να τα ελικόπτερα να μας πετάνε νερό από πάνω, αν δεν καείς θα πνιγείς δηλαδή, αλλά τι να κάνουν και αυτοί έπρεπε να σβήσουν τη φωτιά.
Πανικός! Τα τηλέφωνα να χτυπάνε σαν τρελά, και το κινητό και το σταθερό! Είναι κοντά η φωτιά; ναι είναι, τη βλέπω από την βεράντα μου! Και τι κάνεις; τι να κάνω κάθομαι, βλέπω και βρίζω, μπορώ να κάνω και κάτι; Αν θέλετε να κάνω κάτι, να έρθετε να μου πείτε ποιος είναι αυτός ο οικοδομικός συνεταιρισμός. Μιας και δεν μπορούμε να αποδείξουμε ότι αυτοί έβαλαν τη φωτιά, και άρα να αναλάβει η δικαιοσύνη, μίας και οι δήμοι και οι λοιποί υπεύθυνοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν κάτι, να πάω εγώ και πέντε ακόμα γείτονες να τους φυστικώσουμε, να δούνε. Έτσι καταντήσαμε, πρωτόγονη κοινωνία!
Λοιπόν Σαββατοκύριακο μπροστά μας, πάμε με καλή παρέα για μπανάκι και τσιπουράκια, ελπίζω όταν γυρίσω να βρω τη γειτονία μου σώα.
Πριν περάσω στην συνταγή να σας πω κάτι για το οποίο είμαι σίγουρη. Πάμε για Εκλογές σύντομα. Βάζω και στοιχήματα. Βέβαια αυτά τα πράγματα είναι ντροπή! Να κάνουμε εκλογές κάθε χρόνο έτσι αντιλαμβανόμαστε τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό σε αυτή τη χώρα. Όταν αισθανόμαστε ότι μπορεί και να τις κερδίσουμε να κάνουμε εκλογές και στο ενδιάμεσο να αλλάζουμε και τον εκλογικό νόμο, ώστε να μπορούμε να κυβερνάμε με το 20% των ψήφων. Αλλά, όπως λέμε και εμείς οι υπόλοιποι, όταν βάλεις το δάχτυλο στο μέλι, θα είσαι μεγάλο βούρλο να αφήσεις το βάζο να στο πάρει άλλος. Θα κάνεις ότι μπορείς για να έχεις το βάζο μόνο εσύ, ώστε να μπορείς να βουτάς το δάχτυλο μέσα όποτε θες. Ο Πλάτωνας είχε πει ότι τούτη η γή μοιάζει με σκελετό αρρώστου κορμιού και παράγει μόνο τροφή για μέλισσες. Εξου και το πολύ μέλι!!
Σήμερα θα σας δώσω την αγαπημένη μου συνταγή από την κινέζικη κουζίνα. Εύκολο και πεντανόστιμο, δεν χρειάζεται γουόκ και άλλα τέτοια ξωτικά, αλλά όπως όλα τα κινέζικα πιάτα θέλει υλικά που ένα νορμάλ ελληνικό σπίτι μάλλον δεν έχει. Δοκιμάστε το είτε με μπασμάτι ρύζι, είτε με ριζομακάρονα.
Κινέζικο κοτόπουλο με κάσιους (για 5-6 άτομα)
3 στήθη κοτόπουλο χωρίς πέτσα
350 γραμμάρια κάσιους
1 ποτηράκι σογιέλαιο
1 φλιτζανάκι σόγια σος
1 σκελίδα σκόρδο λιωμένη
2 κουταλιές της σούπας κορν φλαουερ
Κόβετε το κοτόπουλο σε μικρά κομμάτια και το σοτάρετε καλά στο σογιέλαιο μέχρι να ροδίσει και να μαγειρευτεί. Προσθέτετε τα κάσιους και το σκόρδο και συνεχίζετε το σοτάρισμα για λίγο ακόμα. Σβήνετε με τη σόγια σος και προσθέτετε το κορν φάλουερ που έχετε πρώτα διαλύσει σε λίγο κρύο νερό. Ανακατεύετε μέχρι να δέσει η σάλτσα και σβήνετε τη φωτιά. Έτοιμο! Σε περίπου 15 λεπτά τρώτε! Αν δεν σας άρεσουν τα κάσιους βάλτε αμύγδαλα.
Πέρασαν 30 χρόνια και άλλαξε τόσο πολύ η Αθήνα που τόσο εγώ όσο και η αδελφή μου, αγοράσαμε σπίτια εκεί. Η περιοχή Πάτημα μοιράζετε σε 3 δήμους ουσιαστικά, στα Βριλήσσια στο Χαλάνδρι και στο Γέρακα, αλλά είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τους δήμους μίας και είναι περιοχή χαμηλής δόμησης, με «μονοκατοικίες» που λέγαμε παλιά, τώρα τις λέμε Μιζονέτε! Η μία ταβέρνα – ο γαύρος, δεν υπάρχει πια, η άλλη η πιο απόμακρη και ερημική η κυρά Ελλη με τα ψητά κοτόπουλα, έχει πνίγει μέσα στα σπίτια.
Εκείνα τα χρόνια, θαύμαζα τον πατέρα μου και τους φίλους του που έβρισκαν το δρόμο τους μέσα από τα χωράφια, βράδυ χωρίς κανένα φωτισμό! Αργότερα χτίσθηκε εκεί «το Έθνος» που έγινε σημείο αναφοράς στις οδηγίες που έδινε ο μπαμπάς μου στο τηλέφωνο.
Τώρα γιατί σας τα λεω αυτά; Χτες νωρίς το απόγευμα βάλανε φωτιά σε ένα μεγάλο οικόπεδο στο Πάτημα. Ένα από τα λίγα που δεν έχει χτιστεί, ένα από τα λίγα, έμαθα αργότερα, που δεν ανήκει σε πρώην καλλιεργητή της περιοχής, αλλά το διεκδικεί ένας οικοδομικός συνεταιρισμός! Αυτοί οι συνεταιρισμοί είναι φαντάσματα της Καραμανλικής εποχής του ΄60, που 200 κυβερνήσεις έκτοτε δεν θέλησαν να τους καταργήσουν. Βρίσκονται παντού και διεκδικούν. Και καλά να ζητάνε τίποτε γκράβαρα στα βουνά, άλλά μέσα στην Αθήνα, δίπλα στα σπίτια μας να βάζουν φωτιές να καούμε σούμπιτοι όλοι; είμαστε με τα καλά μας;
Το οικοπεδάκι είχε και λίγα πεύκα, μην φανταστείτε κανένα δάσος, λίγα ξερακιανά πευκάκια ήταν που προσπαθούσαν και αυτά τα καημένα να αναπνεύσουν! Και να τα κανάλια, να οι πυροσβεστικές με τα ιου ιου, να ο κακός χαμός, να ο κόσμος να τρέχει πάνω κάτω πανικόβλητος, και να τα ελικόπτερα να μας πετάνε νερό από πάνω, αν δεν καείς θα πνιγείς δηλαδή, αλλά τι να κάνουν και αυτοί έπρεπε να σβήσουν τη φωτιά.
Πανικός! Τα τηλέφωνα να χτυπάνε σαν τρελά, και το κινητό και το σταθερό! Είναι κοντά η φωτιά; ναι είναι, τη βλέπω από την βεράντα μου! Και τι κάνεις; τι να κάνω κάθομαι, βλέπω και βρίζω, μπορώ να κάνω και κάτι; Αν θέλετε να κάνω κάτι, να έρθετε να μου πείτε ποιος είναι αυτός ο οικοδομικός συνεταιρισμός. Μιας και δεν μπορούμε να αποδείξουμε ότι αυτοί έβαλαν τη φωτιά, και άρα να αναλάβει η δικαιοσύνη, μίας και οι δήμοι και οι λοιποί υπεύθυνοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν κάτι, να πάω εγώ και πέντε ακόμα γείτονες να τους φυστικώσουμε, να δούνε. Έτσι καταντήσαμε, πρωτόγονη κοινωνία!
Λοιπόν Σαββατοκύριακο μπροστά μας, πάμε με καλή παρέα για μπανάκι και τσιπουράκια, ελπίζω όταν γυρίσω να βρω τη γειτονία μου σώα.
Πριν περάσω στην συνταγή να σας πω κάτι για το οποίο είμαι σίγουρη. Πάμε για Εκλογές σύντομα. Βάζω και στοιχήματα. Βέβαια αυτά τα πράγματα είναι ντροπή! Να κάνουμε εκλογές κάθε χρόνο έτσι αντιλαμβανόμαστε τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό σε αυτή τη χώρα. Όταν αισθανόμαστε ότι μπορεί και να τις κερδίσουμε να κάνουμε εκλογές και στο ενδιάμεσο να αλλάζουμε και τον εκλογικό νόμο, ώστε να μπορούμε να κυβερνάμε με το 20% των ψήφων. Αλλά, όπως λέμε και εμείς οι υπόλοιποι, όταν βάλεις το δάχτυλο στο μέλι, θα είσαι μεγάλο βούρλο να αφήσεις το βάζο να στο πάρει άλλος. Θα κάνεις ότι μπορείς για να έχεις το βάζο μόνο εσύ, ώστε να μπορείς να βουτάς το δάχτυλο μέσα όποτε θες. Ο Πλάτωνας είχε πει ότι τούτη η γή μοιάζει με σκελετό αρρώστου κορμιού και παράγει μόνο τροφή για μέλισσες. Εξου και το πολύ μέλι!!
Σήμερα θα σας δώσω την αγαπημένη μου συνταγή από την κινέζικη κουζίνα. Εύκολο και πεντανόστιμο, δεν χρειάζεται γουόκ και άλλα τέτοια ξωτικά, αλλά όπως όλα τα κινέζικα πιάτα θέλει υλικά που ένα νορμάλ ελληνικό σπίτι μάλλον δεν έχει. Δοκιμάστε το είτε με μπασμάτι ρύζι, είτε με ριζομακάρονα.
Κινέζικο κοτόπουλο με κάσιους (για 5-6 άτομα)
3 στήθη κοτόπουλο χωρίς πέτσα
350 γραμμάρια κάσιους
1 ποτηράκι σογιέλαιο
1 φλιτζανάκι σόγια σος
1 σκελίδα σκόρδο λιωμένη
2 κουταλιές της σούπας κορν φλαουερ
Κόβετε το κοτόπουλο σε μικρά κομμάτια και το σοτάρετε καλά στο σογιέλαιο μέχρι να ροδίσει και να μαγειρευτεί. Προσθέτετε τα κάσιους και το σκόρδο και συνεχίζετε το σοτάρισμα για λίγο ακόμα. Σβήνετε με τη σόγια σος και προσθέτετε το κορν φάλουερ που έχετε πρώτα διαλύσει σε λίγο κρύο νερό. Ανακατεύετε μέχρι να δέσει η σάλτσα και σβήνετε τη φωτιά. Έτοιμο! Σε περίπου 15 λεπτά τρώτε! Αν δεν σας άρεσουν τα κάσιους βάλτε αμύγδαλα.
Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008
Η γκρίνια της ημέρας
Θέμα πρώτον: Οι Φωτιές. Όπως κάθε χρόνο θα τηρηθεί και φέτος η παράδοση να καούν μεγάλα κομμάτια από τα λίγα δάση που έχουν μείνει σε τούτο τον τόπο. Πως είμαι σίγουρη για αυτό; μα απλά γιατί έχω αντιπολιτευτική διάθεση προς της «Άγια Οικογένεια» που μας κυβερνά.
Πέραν όμως τούτου του ατράνταχτου δεδομένου, καθημερινά διαπιστώνω ανικανότητα να χειριστούν αυτό το θέμα, αλλά και μάλλον έλλειψη βούλησης να μην καεί και η υπόλοιπη Ελλάδα, γιατί τα οικόπεδα τα πουλάμε, τα δάση όμως όχι. Είμαι σίγουρη για αυτό, και μάλλον όλη η Ελλάδα είναι σίγουρη, αν όμως τολμήσεις να πεις κάτι τέτοιο τότε κάνεις στείρα αντιπολίτευση και λαϊκισμό! Δεν μπορώ όμως να νοιάζομαι για το αν τα «γκάου» Πάκη, Μακη, Λακη, μπορούν ή δεν μπορούν να οργανώσουν τα στοιχειώδη, νοιάζομαι για τα δάση.
Αν «αντέδρασε γρήγορα η κρατική μηχανή» κύριε Πάκη, δεν με νοιάζει, το ότι κάηκε ο Υμηττός με νοιάζει. Το ότι δεν υπήρχαν αντιπυρικές ζώνες σε ένα δάσος στο κέντρο της Αθήνας με νοιάζει, το ότι δεν μπορούσαν να πάνε πεζά τμήματα στο «παρθένο και απάτητο δάσος του Υμηττού» με νοιάζει. Σε αυτό το δάσος που ο Μιχάλης βγάζει βόλτα το σκύλο του, και που τώρα δεν υπάρχει, δεν μπορούσανε λεει να πάνε. Το ότι άκουσα τους εθελοντές δασοπυροσβέστες να παραπονιούνται γιατί δεν τους δίνουν εξοπλισμό που τους είχε υποσχεθεί να δοθεί από χορηγία ιδιωτικής εταιρίας με νοιάζει. Είναι πολλά δυστυχώς, πάρα πολλά. Δεν μπορώ ούτε να τα γράφω ούτε να τα λεω γιατί τα ξέρετε πάρα πολύ καλά.
Θα σας πω όμως το προφανές, ΟΛΕΣ οι φωτιές ξεκινάνε από μία σπίθα, και την πρώτη μισή ώρα, όσο δυνατός και να είναι ο αέρας μπορεί να τη σβήσει ένας άνθρωπος. Φτάνει αυτός ο άνθρωπος να είναι εκεί και να έχει εξοπλισμό. Και κύριε .... υπεύθυνε (υπεύθυνε που έβαλες τη φωτιά ή υπεύθυνε που δεν σταμάτησες τη φωτιά), μην ξανακούσουμε και φέτος τις μαλακίες της Ασύμμετρης Απειλής και του Στρατηγού Ανέμου. Μπορεί ο κόσμος να μην καταλαβαίνει και να σε ξαναψηφίσει, αλλά όλοι από κάτι πεθαίνουμε και στην Αθήνα με τα καυσαέρια και την έλλειψη πρασίνου, μάλλον από καρκίνο θα πάμε όλοι, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εσύ και τα παιδία σου, και τα εγγόνια σου θα γλιτώσουν!!!
Θέμα δεύτερον: Η φύση. Διάβασα χτες στο περιοδικό του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, ένα άρθρο για την ερημοποίηση και σας μεταφέρω ένα κομμάτι του που μου έκανε εντύπωση ...
... Όταν έχεις ακούσει μία φορά ότι για να δημιουργηθεί ένα εκατοστό έδαφος στην ξηροθερμική ζώνη της Μεσογείου, χρειάζονται από 500 έως 1000 χρόνια, και ότι σε μερικές περιοχές τα τελευταία 30 χρόνια από κακή χρήση γης χάσαμε τριάντα εκατοστά εδάφους που θα απαιτούσε 30 000 χρόνια για να ξαναγίνει, αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι η παραδοσιακή προστασία του εδάφους σε οριζόντια επίπεδα με ξερολιθιές δεν γινότανε μόνο επειδή τότε δεν υπήρχαν μηχανήματα! Αρχίζεις να βλέπεις εχθρικά τις βαθιές αρώσεις σε επικλινή εδάφη, τις αποψιλώσεις, και τις εκσκαφές που είναι η αιτία σε κάθε δυνατή βροχή να χρωματίζετε η θάλασσα από το χώμα που καταλήγει σε αυτήν. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι σημαίνει κακοποίηση και σπατάλη των φυσικών πόρων....
Αυτά απο τον κο Ν. Δαναλάτο, Αν. Καθηγητή Οικολογίας Τοπίου στο Παν. Αιγαίου και Εντ. Καθ. Γεωλογίας στο Παν. Θεσσαλίας.
Λοιπόν καταλάβετέ το, κυρίως εσείς που έχετε παιδιά, εγώ έτσι και αλλιώς δεν έχω και άρα δεν αγχώνομαι για τι ζωή θα ζήσουν οι απόγονοι μου. Η Ελλάδα ερημοποιήτε ταχύτατα, σε λίγα χρόνια, ίσως στη ζωή των παιδιών σας θα είμαστε έρημος. Τα παιδία σας δεν θα μπορέσουν εύκολα να ζήσουν και να προοδεύσουν σε εκείνες τις συνθήκες κυρίως γιατί εσείς δεν τα έχετε προετοιμάσει για κάτι τέτοιο. Θα τα έχετε στείλει στα καλύτερα σχολεία, θα τους έχετε αγοράσει σπίτια και εξοχικά, αλλά τίποτε από όλα αυτά δεν θα τα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν αυτό που έρχεται. Το ωραίο δε είναι ότι αυτό το μέλλον εσείς το έχετε δημιουργήσει, και βέβαια θα το λουστούν τα παιδία σας. Πέραν της τραγικότητας βέβαια του θέματος, το βρίσκω πολύ αστείο, η εκδίκηση της φύσης που εσείς σκοτώνετε, αλλά και όλων αυτών που φωνάζουν τώρα για την προστασία του περιβάλλοντος και δεν τους ακούει κανένας, θα πλήξει ότι πολυτιμότερο έχετε, τα παιδιά σας.
Ξέρω ότι όσοι το διαβάζετε αυτό πιστεύετε ότι δεν σας αφορά, δεν είστε εσείς που καταστρέφετε το περιβάλλον. Μάλλον όμως είστε, γιατί τα 2000 κυβικά δεν σας φτάνουν στο αυτοκίνητο, γιατί έχετε σπίτια με ωραία θέα στα παλιά δάση της Αττικής – Εκάλη, Κηφισιά, Μελίσσια, Πεντέλη, Υμηττό, γιατί χωρίς γκαζόν δεν ζείτε, γιατί ίσως και να έχετε ήδη πισίνα αν όχι είναι στο πρόγραμμα, γιατί χρησιμοποιείτε πλαστικό, γιατί πάντα καταναλώνετε παραπάνω από όσα χρειάζεστε, γιατί το φαινόμενο του θερμοκηπίου το ξέρετε αλλά το αντιμετωπίζετε αγοράζοντας πιο ισχυρό Air Condition, ...., θέλετε και άλλα;
Δεν βγάζω τον εαυτό μου εκτός! Αλλά δεν έχω παιδιά! Μεγάλη η διαφορά.
Αυτό ήταν η αρχή, θα επανέρχομαι στο θέμα πολύ συχνά. Αγάπες μου για το περιβάλλον θα σας τα χώνω!!!
Μιας και είναι η εποχή τους λεω να σας γράψω τη συνταγή για το Λικέρ Βύσσινο που φτιάχνω κάθε χρόνο. Το καλοκαίρι είναι πολύ ευχάριστο με λίγο πάγο. Είναι δε πολύ εύκολο και δεν χρειάζεται να κάνετε όλη τη δόση, κάντε τη μισή.
Λικέρ Βύσσινο
1 κιλο Βύσσινο
500 γραμμάρια Ζάχαρη (αν το θέλετε πολύ γλυκό βάλτε 750 γραμμάρια)
½ κιλό τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο
½ κιλό κονιάκ
2 ξύλα κανέλας και 2 γαρύφαλλα.
Σε ένα μεγάλο βάζο των 2 λίτρων, βάλτε τα βύσσινα που τα έχετε πλύνει καλά και τα έχετε στραγγίξει.. Περιχύστε με τη ζάχαρη και το τσίπουρο. Ανακατεύετε και βάλτε τα στον Ήλιο για 4 βδομάδες. Που και που κουνάτε καλά το βάζο να ανακατευτεί η ζάχαρη για να λιώσει.
Αφού περάσουν οι 4 βδομάδες προσθέτετε τα κανελόξυλα, τα γαρύφαλλα, και το κονιάκ και τα αφήνετε στον Ήλιο για άλλες 2 βδομάδες.
Σουρώνετε το ποτό σε καθαρά και στεγνά μπουκάλια. Τα βύσσινα μην τα πετάξετε αν τα ξεκουκουτσιάσετε είναι καταπληκτικά με γιαούρτι, σε τσιζκεικ, αλλά και σε Μοσχάρι Κοκκινιστό (4-5 κομμάτια), χωρία που κρατάνε χρόνια στο βάζο χωρίς να πάθουν τίποτα.
Πέραν όμως τούτου του ατράνταχτου δεδομένου, καθημερινά διαπιστώνω ανικανότητα να χειριστούν αυτό το θέμα, αλλά και μάλλον έλλειψη βούλησης να μην καεί και η υπόλοιπη Ελλάδα, γιατί τα οικόπεδα τα πουλάμε, τα δάση όμως όχι. Είμαι σίγουρη για αυτό, και μάλλον όλη η Ελλάδα είναι σίγουρη, αν όμως τολμήσεις να πεις κάτι τέτοιο τότε κάνεις στείρα αντιπολίτευση και λαϊκισμό! Δεν μπορώ όμως να νοιάζομαι για το αν τα «γκάου» Πάκη, Μακη, Λακη, μπορούν ή δεν μπορούν να οργανώσουν τα στοιχειώδη, νοιάζομαι για τα δάση.
Αν «αντέδρασε γρήγορα η κρατική μηχανή» κύριε Πάκη, δεν με νοιάζει, το ότι κάηκε ο Υμηττός με νοιάζει. Το ότι δεν υπήρχαν αντιπυρικές ζώνες σε ένα δάσος στο κέντρο της Αθήνας με νοιάζει, το ότι δεν μπορούσαν να πάνε πεζά τμήματα στο «παρθένο και απάτητο δάσος του Υμηττού» με νοιάζει. Σε αυτό το δάσος που ο Μιχάλης βγάζει βόλτα το σκύλο του, και που τώρα δεν υπάρχει, δεν μπορούσανε λεει να πάνε. Το ότι άκουσα τους εθελοντές δασοπυροσβέστες να παραπονιούνται γιατί δεν τους δίνουν εξοπλισμό που τους είχε υποσχεθεί να δοθεί από χορηγία ιδιωτικής εταιρίας με νοιάζει. Είναι πολλά δυστυχώς, πάρα πολλά. Δεν μπορώ ούτε να τα γράφω ούτε να τα λεω γιατί τα ξέρετε πάρα πολύ καλά.
Θα σας πω όμως το προφανές, ΟΛΕΣ οι φωτιές ξεκινάνε από μία σπίθα, και την πρώτη μισή ώρα, όσο δυνατός και να είναι ο αέρας μπορεί να τη σβήσει ένας άνθρωπος. Φτάνει αυτός ο άνθρωπος να είναι εκεί και να έχει εξοπλισμό. Και κύριε .... υπεύθυνε (υπεύθυνε που έβαλες τη φωτιά ή υπεύθυνε που δεν σταμάτησες τη φωτιά), μην ξανακούσουμε και φέτος τις μαλακίες της Ασύμμετρης Απειλής και του Στρατηγού Ανέμου. Μπορεί ο κόσμος να μην καταλαβαίνει και να σε ξαναψηφίσει, αλλά όλοι από κάτι πεθαίνουμε και στην Αθήνα με τα καυσαέρια και την έλλειψη πρασίνου, μάλλον από καρκίνο θα πάμε όλοι, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εσύ και τα παιδία σου, και τα εγγόνια σου θα γλιτώσουν!!!
Θέμα δεύτερον: Η φύση. Διάβασα χτες στο περιοδικό του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, ένα άρθρο για την ερημοποίηση και σας μεταφέρω ένα κομμάτι του που μου έκανε εντύπωση ...
... Όταν έχεις ακούσει μία φορά ότι για να δημιουργηθεί ένα εκατοστό έδαφος στην ξηροθερμική ζώνη της Μεσογείου, χρειάζονται από 500 έως 1000 χρόνια, και ότι σε μερικές περιοχές τα τελευταία 30 χρόνια από κακή χρήση γης χάσαμε τριάντα εκατοστά εδάφους που θα απαιτούσε 30 000 χρόνια για να ξαναγίνει, αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι η παραδοσιακή προστασία του εδάφους σε οριζόντια επίπεδα με ξερολιθιές δεν γινότανε μόνο επειδή τότε δεν υπήρχαν μηχανήματα! Αρχίζεις να βλέπεις εχθρικά τις βαθιές αρώσεις σε επικλινή εδάφη, τις αποψιλώσεις, και τις εκσκαφές που είναι η αιτία σε κάθε δυνατή βροχή να χρωματίζετε η θάλασσα από το χώμα που καταλήγει σε αυτήν. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι σημαίνει κακοποίηση και σπατάλη των φυσικών πόρων....
Αυτά απο τον κο Ν. Δαναλάτο, Αν. Καθηγητή Οικολογίας Τοπίου στο Παν. Αιγαίου και Εντ. Καθ. Γεωλογίας στο Παν. Θεσσαλίας.
Λοιπόν καταλάβετέ το, κυρίως εσείς που έχετε παιδιά, εγώ έτσι και αλλιώς δεν έχω και άρα δεν αγχώνομαι για τι ζωή θα ζήσουν οι απόγονοι μου. Η Ελλάδα ερημοποιήτε ταχύτατα, σε λίγα χρόνια, ίσως στη ζωή των παιδιών σας θα είμαστε έρημος. Τα παιδία σας δεν θα μπορέσουν εύκολα να ζήσουν και να προοδεύσουν σε εκείνες τις συνθήκες κυρίως γιατί εσείς δεν τα έχετε προετοιμάσει για κάτι τέτοιο. Θα τα έχετε στείλει στα καλύτερα σχολεία, θα τους έχετε αγοράσει σπίτια και εξοχικά, αλλά τίποτε από όλα αυτά δεν θα τα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν αυτό που έρχεται. Το ωραίο δε είναι ότι αυτό το μέλλον εσείς το έχετε δημιουργήσει, και βέβαια θα το λουστούν τα παιδία σας. Πέραν της τραγικότητας βέβαια του θέματος, το βρίσκω πολύ αστείο, η εκδίκηση της φύσης που εσείς σκοτώνετε, αλλά και όλων αυτών που φωνάζουν τώρα για την προστασία του περιβάλλοντος και δεν τους ακούει κανένας, θα πλήξει ότι πολυτιμότερο έχετε, τα παιδιά σας.
Ξέρω ότι όσοι το διαβάζετε αυτό πιστεύετε ότι δεν σας αφορά, δεν είστε εσείς που καταστρέφετε το περιβάλλον. Μάλλον όμως είστε, γιατί τα 2000 κυβικά δεν σας φτάνουν στο αυτοκίνητο, γιατί έχετε σπίτια με ωραία θέα στα παλιά δάση της Αττικής – Εκάλη, Κηφισιά, Μελίσσια, Πεντέλη, Υμηττό, γιατί χωρίς γκαζόν δεν ζείτε, γιατί ίσως και να έχετε ήδη πισίνα αν όχι είναι στο πρόγραμμα, γιατί χρησιμοποιείτε πλαστικό, γιατί πάντα καταναλώνετε παραπάνω από όσα χρειάζεστε, γιατί το φαινόμενο του θερμοκηπίου το ξέρετε αλλά το αντιμετωπίζετε αγοράζοντας πιο ισχυρό Air Condition, ...., θέλετε και άλλα;
Δεν βγάζω τον εαυτό μου εκτός! Αλλά δεν έχω παιδιά! Μεγάλη η διαφορά.
Αυτό ήταν η αρχή, θα επανέρχομαι στο θέμα πολύ συχνά. Αγάπες μου για το περιβάλλον θα σας τα χώνω!!!
Μιας και είναι η εποχή τους λεω να σας γράψω τη συνταγή για το Λικέρ Βύσσινο που φτιάχνω κάθε χρόνο. Το καλοκαίρι είναι πολύ ευχάριστο με λίγο πάγο. Είναι δε πολύ εύκολο και δεν χρειάζεται να κάνετε όλη τη δόση, κάντε τη μισή.
Λικέρ Βύσσινο
1 κιλο Βύσσινο
500 γραμμάρια Ζάχαρη (αν το θέλετε πολύ γλυκό βάλτε 750 γραμμάρια)
½ κιλό τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο
½ κιλό κονιάκ
2 ξύλα κανέλας και 2 γαρύφαλλα.
Σε ένα μεγάλο βάζο των 2 λίτρων, βάλτε τα βύσσινα που τα έχετε πλύνει καλά και τα έχετε στραγγίξει.. Περιχύστε με τη ζάχαρη και το τσίπουρο. Ανακατεύετε και βάλτε τα στον Ήλιο για 4 βδομάδες. Που και που κουνάτε καλά το βάζο να ανακατευτεί η ζάχαρη για να λιώσει.
Αφού περάσουν οι 4 βδομάδες προσθέτετε τα κανελόξυλα, τα γαρύφαλλα, και το κονιάκ και τα αφήνετε στον Ήλιο για άλλες 2 βδομάδες.
Σουρώνετε το ποτό σε καθαρά και στεγνά μπουκάλια. Τα βύσσινα μην τα πετάξετε αν τα ξεκουκουτσιάσετε είναι καταπληκτικά με γιαούρτι, σε τσιζκεικ, αλλά και σε Μοσχάρι Κοκκινιστό (4-5 κομμάτια), χωρία που κρατάνε χρόνια στο βάζο χωρίς να πάθουν τίποτα.
Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008
Λαμόγια
Τούτη η χώρα κακώς λέγετε Ελληνική Δημοκρατία, Δημοκρατία των Λαμόγιων θα έπρεπε να λέγετε.
Και όταν λεω λαμόγια, δεν εννοώ μόνο τους πολιτικούς βέβαια, ίσως αυτά τα μπλε και πράσινα, πορτοκαλί και κόκκινα ανθρωπάκια, να είναι τελικά ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Λαμόγια είναι σχεδόν όλοι οι κάτοικοι αυτής της χώρας, εμού συμπεριλαμβανομένου.
Ποίος είναι ο σκοπός όλων μας; Να περνάμε καλά. Να αποκτούμε εξουσία, η οποία φέρνει λεφτά, η οποία φέρνει κότερα, τα οποία φέρνουν κόκα και γκόμενες. Και όλο αυτό ονομάζετε: περνάμε καλά. Ανάλογα δε με τον επαγγελματικό προσδιορισμό του καθένα μας ονομάζετε και Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Πολιτικός, Δημοσιογράφος, Δικηγόρος, Γιατρός, Πανεπιστημιακός, Τραπεζικός, κ.λ.π.
Αυτό τώρα έμενα δεν μου ήρθε αυτή η γκρίνια γιατί ο Τσουκάτος (τι σκατά είχε κάνει αυτός ο κύριος και έγινε αυτό που έγινε;) έφαγε κάτι ψιλά, που λεει και ο φωστήρας Πρετεντέρης, ούτε γιατί μπορεί και να τα έδωσε στο κόμμα που τότε κυβερνούσε τη χώρα, ούτε γιατί προβληματίζομαι αν ο κος Καθηγητής Σημίτης είναι άμεμπτου ηθικής ή όχι. Ξέρω πολύ καλά ότι ΟΛΟΙ, μα ΟΛΟΙ είναι μεγάλα λαμόγια. Αυτό που μου τη δίνει είναι γιατί, όλοι εμείς οι υπόλοιποι δεχόμαστε πολύ εύκολα αυτή την κατάσταση και δεν τους σαπίζουμε στο ξύλο.
Για να είμαι πιο ξεκάθαρη λοιπόν. Πιστεύω τα ακόλουθα:
Α. Ο κος καθηγητής, βαθύτατα κομπλεξικός, και απαξιωμένος από τον μάτσο – γαμάω και δέρνω Ανδρέα – ήθελε ένα λαμόγιο για να οργανώσει την υφαρπαγή του κόμματος από τον ξοφλημένο παππού, βρήκε το μικροστέλεχος Τσουκάτο που ήξερε καλά το παιχνίδι της συνωμοσίας και τον έβαλε μπροστά. Αν έφαγε ή όχι ο κος Καθηγητής ποσώς με ενδιαφέρει, επέλεξε τον Τσουκάτο, τον Πενταγιά, τον Νεονάκη, τον Μαντέλη και διάφορους άλλους απίθανους και αυτό μου αρκεί. - Λαμόγιο
Β. Ο κος - αφήστε με ήσυχο τώρα παίζω ρακέτες – Πρωθυπουργός της χώρας, μπορεί και να ερωτεύτηκε ή όχι τον χοντρό, μπορεί και να τα πήρε ή όχι μέσω Μισέλ και του άλλου καπετάνιου φουσκωτού, μπορεί να προσπαθεί να μιμηθεί ανεπιτυχώς την αλαλία του θείου του χωρίς να του βγαίνει το «είμαι γκουρού», αλλά ο βασικός του στόχος είναι να κερδίζει τις εκλογές και όχι να κυβερνήσει. Καποιοι το βάλανε το βλαμένο σε αυτή την καρέκλα με μοναδική εντολή να ξεπουλήσει το μαγαζί και να μην τους ενοχλεί. Αυτό επίσης το λέμε και επανίδρυση! Πήρε ένα δημοσιογράφο 7ης κατηγορίας, τον έκανε υπεύθυνο προπαγάνδας και …βλέπουμε και κάνουμε. Ότι κάτσει που λεει και ο κόσμος. – Λαμόγιο
Γ. Ο κος Αλέξης – που κρύβετε πάντα κάτω πίσω από τις λέξεις, βλ Ολύμπιανς – είτε δεν έχει καταλάβει ακόμα τι γίνετε, είναι και πιτσιρίκος βλέπετε, είτε έχει χεσμένη τη φωλέα του και αυτός, πράγμα εξαιρετικά πιθανόν, γιατί προσωπικά γνωρίζω πιο πολλά Λαμόγια συνασπιστές συμβούλους υπουργών του Πασοκ και της ΝΔ από μέλη των πιο πάνω κομμάτων που όντως διατέλεσαν σύμβουλοι των ομοϊδεατών τους. - Λαμόγιο
Δ. Οι κόκκινοι, τόσο καιρό αντί να φωνάζουν για τα οικονομικά μεγέθη των συμβάσεων αυτών (ΟΤΕ, ΟΣΕ, C4I, κλπ) φώναζαν για τον ιμπεριαλισμό, και τέλος πάντων για αυτούς η διαφθορά είναι πρόβλημα του καπιταλισμού, μιας και στον κομουνισμό δεν υπάρχει διαφθορά!! Βέβαια μάλλον και αυτοί τα πήραν για να μην μιλάνε αλλα έχουν και μία ιδεολογική δικαιολογία- Λαμόγια
Ε. Δημοσιογράφοι; Ενα μόνο θα σας πω, δίπλα στο σπίτι μου, υπάρχει μία μεζονένα που το κόστος της αγγίζει το εκατομμύριο και την αγόρασε το 2003 ένας από αυτούς που βλέπεις στις ειδήσεις, που και που. Δεν είναι μεγαλοδημοσιογράφος, δεν ξέρω καλά το όνομά του, αλλά τέλος πάντων κάνει ρεπορτάζ για τη ΝΔ και είναι γνωστή φάτσα. Τόσα λεφτά δεν βγαίνουν με ωράριο εργασίας!! Για τους άλλους δεν υπάρχει λόγος να πω και πολλά τα ξέρετε, αρκεί μόνο να δεις τον κο Πρετεντέρη ένα βράδυ και με λίγο νιονιό θα καταλάβεις που σκατά πάει το πράγμα. Δεν αισθάνεστε υπέροχα όταν τον ακούτε να σας ειρωνεύεται φάτσα κάρτα κάθε βράδυ; Ρε που βρεθήκανε όλοι αυτοί βρε!!! – Λαμόγια
Τι άλλο θέλετε; Ποιος σε αυτή τη χώρα μπήκε φυλακή;; Εκτός από τον μαλάκα τον Κωσκωτά ποιος;; Οικονομικά σκάνδαλα υπήρχαν πάντα στην Ελλάδα, με όλες τις κυβερνήσεις, από το 1821 και μετά! Ακόμα την εποχή της επανάστασης φαγώθηκαν χρήματα. Ποιος θείος Καραμανλής, ποιος Μητσοτάκης και ποιος Παπανδρέου. Ποια Δικαιοσύνη και ποιοι Δικαστές; Αυτοί δεν έχουν καθαρίσει τη δικιά τους τουαλέτα θα καθαρίσουν των υπολοίπων; Και να ήταν μόνο αυτοί; Σε αυτή τη χώρα «Ιστορία γράφουν οι παρέες» που λεει και ο Σαββόπουλος. Και όλοι είναι μία μεγάλη παρέα!!
Και κάτι άλλο, τίποτα δεν μπορεί να αποδειχτεί. Τίποτα!!! Είναι τόσο περίπλοκα τα μονοπάτια, όλα γίνονται τόσο μα τόσο νομότυπα, που αν αποδειχθεί τίποτα να με κλάσετε! Δεν λεω την άποψη μου, λεω την εμπειρία μου! Επειδή λοιπόν ο λαός αυτό το ξέρει, πάρα πολύ καλά, έβγαλε και την παροιμία «δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά».
Φωνάζει ο άλλος, «εξεταστική επιτροπή».Τώρα ηρέμησα, θα τους κάνεις τα μούτρα κρέας!! Τι πάει να πει εξεταστική επιτροπή; θα μαζευτούν 40 λαμόγια να δουν αν οι φίλοι τους φάγανε και πόσα; Πόσες τέτοιες επιτροπές έχουν γίνει; και τι βγήκε; Κύριε Γιωργο μας δουλεύετε;
Το θέμα όμως δεν είναι αν όλοι αυτοί θα μπουν ή όχι φυλακή, γιατί μάλλον δεν θα μπούνε, το θέμα είναι ότι όλοι εμείς αυτή την παραδοχή τη δεχόμαστε με μεγάλη απάθεια, τους ξαναψηφίζουμε, τους διαβάζουμε και τους ακούμε, και δεν τους ρίχνουμε μία μεγάλη ροχάλα στα μούτρα! Γιατί αυτό πραγματικά τους αξίζει. Τέλος, μίας και το έχουμε δεχτεί όλο αυτό το σύστημα, πολλοί από εμάς, προσπαθούμε να ενταχθούμε σε αυτό, μπας και γαμήσουμε και εμείς – που έλεγε και ένας φίλος! Και αν δεν μας παίρνει, απλά λέμε ... καλά όλα αυτά αλλά κάποιος πρέπει να κυβερνήσει αυτή τη χώρα, και άρα μεταξύ των τυφλών ο μονόφθαλμος!
Με τις υγείες σας αγαπητοί μου!!
Μιας και σας τα έχωσα, σήμερα, να σας δώσω μία συνταγούλα να σας γλυκάνω. Είναι η τελευταία εύκολη συνταγή που γράφω για τις «Λολες» που θέλουν γρήγορα φαγάκια.
Κοτόπουλο με Λεμόνι
1 πακέτο φιλέτο κοτόπουλο ξεπετσιασμένο, ότι σας αρέσει, στήθος ή μπούτι
1 κρεμμύδι ξερό ψιλοκομμένο
χυμό από 1 λεμόνι και το ξύσμα του
½ ποτηράκι κρασί λευκό
1 κουταλιά της σούπας κορν φλάουερ (αν δεν έχετε μπορείτε να βάλετε αλεύρι πάλι θα πήξει η σάλτσα μόνο που δεν θα γίνει διάφανη)
Λίγο αλεύρι
Βούτυρο ή λάδι
Αλάτι και πιπέρι
Κόβετε το κοτόπουλο σε μπουκίτσες, το αλατοπιπερώνετε και το αλευρώνετε ελαφρά. Σε ένα βαθύ τηγάνι, λιώνετε το βούτυρο και σοτάρετε ελαφρά το αλευρωμένο κοτόπουλο απ΄ όλες τις πλευρές. Το βγάζετε σε ένα πιάτο και στο ίδιο τηγάνι σοτάρετε το κρεμμύδι σε χαμηλή φωτιά για 7-8 λεπτά μέχρι να γίνει διάφανο. Προσθέτετε στο τηγάνι το κοτόπουλο και το ξύσμα λεμονιού τα ανακατεύετε όλα μαζί σε δυνατή φωτιά και σβήνετε με το κρασί. Περιμένετε λίγο να εξατμιστεί το αλκοόλ και ρίχνετε το χυμό λεμονιού. Προσθέστε και 1/2 ποτήρι νερό και μαγειρέψτε σε χαμηλή φωτιά για 5-10 λεπτά να πιει τα πολλά υγρά και να μαγειρευτεί το κοτόπουλο. Όταν είναι έτοιμο βγάζετε με μία κουτάλα το κοτόπουλο σε ένα πιάτο. Διαλύετε το κορν-φλάουερ σε ½ ποτηράκι του κρασιού νερό και το ρίχνετε μέσα στη σάλτσα, ανακατεύεται για λίγο μέχρι να δέσει η σάλτσα. Περιχύνετε το κοτόπουλο με την σάλτσα του και σερβίρετε είτε σκέτο με πράσινη σαλάτα, είτε με αρωματικό μπασμάτι, είτε με πατάτες τηγανιτές. Προσοχή το φαγητό αυτό πρέπει να είναι σαλτσερό, και η σαλτσούλα του πηχτή. Αν νομίζετε μπορείτε να αυξήσετε λίγο το νερό.
Τρίτη 24 Ιουνίου 2008
Ρόλοι
Πριν χρόνια ένας φίλος σκανδιναβός μου εξηγούσε την αλλαγή που έγινε στην κοινωνία των χωρών αυτών την δεκαετία του 70. Μαζί με την «επανάσταση των λουλουδιών» έγινε και μία φεμινιστική επανάσταση, και η σεξουαλική απελευθέρωση τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών. Σε αυτές τις χώρες, εκείνη την εποχή, τα κινήματα αυτά ήταν πολύ δυναμικά και όντως πολλές αλλαγές συνέβησαν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία φωτογραφία που είδα σε ένα τουριστικό οδηγό για την Δανία, που έδειχνε έναν άνδρα, χαρακτηριστικά ντυμένο seventies να πλέκει. Εκφράστηκαν ακραίες απόψεις τότε, πιθανών να έγιναν και ακραία πράγματα στο όνομα της ισότητας των δυο φύλων, αλλά τελικά ισορρόπησε το πράγμα και η επόμενη γενιά, μεγαλωμένη αλλιώς, έχει αποβάλει τελείως τις μεσαιωνικές αντιλήψεις περί ανωτερότητας των ανδρών.
Αυτά τότε. Σήμερα δεν γνωρίζω κανένα που να πιστεύει ότι ο άνδρας είναι ανώτερος, ή ότι υπάρχουν ανδρικά και γυναικεία επαγγέλματα, ή ότι ένας άνδρας «πρέπει» να συμπεριφέρεται έτσι και αλλιώς, απλά και μόνο γιατί είναι άνδρας, και τα αντίθετο. Φυσικά και υπάρχουν τέτοια φρικιά, αλλά εγώ δεν γνωρίζω κανένα, ή τέλος πάντων και να έχω γνωρίσει, τους έχω διαγράψει από το μυαλό μου, δεν με εντυπωσίασαν.
Αυτό είναι ένα κομμάτι, της ουσίας, άλλο κομμάτι όμως είναι οι ρόλοι που όλοι μας παίρνουμε. Πάντα υπάρχουν ρόλοι, όπως στην εργασία έτσι και στην κοινωνία γίνετε ένας καταμερισμός ρόλων, ανάλογα με τις ικανότητες και τις γνώσεις του καθένα μας. Συνήθως οι ρόλοι μοιράζονται στο κάθε ένα μας, και όσο πιο σωστά γίνετε αυτός ο καταμερισμός τόσο πιο καλά θα «τρέξει το project» που λένε και στην επιχειρηματική γλώσσα. Επίσης τους ρόλους τους αποδεχόμαστε ή όχι, τους διεκδικούμε ή όχι, αλλά τέλος πάντων δεν είμαστε άμοιροι αυτού του καταμερισμού.
Ένας άλλος φίλος πρόσφατα μου έλεγε ότι όταν παντρεύτηκε και έκανε παιδί, συμφώνησε με την γυναίκα του τους ρόλους του καθένα τους στην οικογένεια. Συμφώνησαν τότε, ότι αυτός θα φέρνει τα χρήματα στο σπίτι, και αυτή θα φροντίζει την οικογένεια. Έτσι αυτός δουλεύει, και τρέχει και σκοτώνεται, ενώ αυτή τρωει το λούκι του σπιτιού κυρίως. Ότι βγάζει αυτή από την δικιά της δουλειά, είναι το χαρτζιλίκι της. Αντίθετα ο κουμπάρος μου, δεν δουλεύει, έχει κάνει άλλη συμφωνία με την γυναίκα του, αυτός φροντίζει το σπίτι και τα παιδιά, και αυτή φέρνει τα λεφτά στο σπίτι. Απλά γιατί αυτοί οι ρόλοι τους ταίριαζαν περισσότερο, τίποτε άλλο.
Τώρα γιατί τα λεω όλα αυτά; Γιατί πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιοι ρόλοι, στην κοινωνία που δεν μπορούμε ή δεν πρέπει να τους αλλάξουμε, και γιατί είναι απλά ρόλοι και δεν υποδεικνύουν κάτι άλλο, σαφώς δε, δεν είναι δείγματα ανωτερότητας ή κατωτερότητας. Έτσι λοιπόν το «ισότητα θέλετε άρα να τα ρίχνετε εσείς στους άνδρες» που άκουσα τελευταία είναι μία παπαριά ολκής. Δέχομαι ότι τα αγόρια έχουν λίγο μπερδευτεί, με τον δυναμισμό των γυναικών. Δέχομαι ότι συχνά οι γυναίκες είναι επιθετικές, και φοβικές – όπως λεει και ο Βαγγέλης. Άντε και να δεχτώ ότι η την μεγαλύτερη ευθύνη για αυτό τον αποσυντονισμό των ανδρών την έχουν οι γυναίκες, αλλά μέχρις εκεί! Οι ακραίες απόψεις και πρακτικές μόνο κακό κάνουν.
Προσωπικά πιστεύω ότι οι άνδρες έχουν σωματική δύναμη που εγώ δεν έχω, έχουν μικρότερες διακυμάνσεις στη διάθεσή τους, που εγώ δεν έχω, έχουν αποκτήσει – μέσα από την εκπαίδευσή τους – δεξιότητες στον χειρισμό μηχανημάτων, που πάλι εγώ δεν έχω, και πολλά άλλα. Άρα, αν και μπορώ - με προσπάθεια - να συναρμολογήσω μία βιβλιοθήκη από το ΙΚΕΑ, ένας φίλος μου μπορεί να το κάνει καλύτερα. Και αν και ο καθένας μπορεί να τηγανίσει ένα αυγό ή να σφουγγαρίσει το σαλόνι, εγώ μπορώ να το κάνω καλύτερα από τον μέσο άνδρα. Πως να το κάνουμε τώρα. Μπορεί να μην ακούγεται φεμινιστικό, αλλά είναι βαθύτατα ισότιμο να μπορούμε να κατανοούμε τους ρόλους του καθενός μας και να τους δεχόμαστε.
Εμένα μου αρέσει που οι άνδρες είναι «κυνηγοί», ενώ οι γυναίκες «προκαλούν». Αυτοί είναι οι ρόλοι μας τι να κάνουμε, έτσι μας έκανε η φύση. Μου αρέσουν οι παλιομοδίτικες συνήθειες, που μου ανοίγουν την πόρτα και άλλα τέτοια. Μου αρέσει που εγώ πρέπει να ασχοληθώ με το σπίτι, το μαγείρεμα, την λάτρα. Και δεν πιστεύω ότι οι «άνδρες είναι άχρηστοι γιατί δεν ξέρουν να σφουγγαρίζουν». Προφανώς και μπορούν να το κάνουν, όπως και εμείς οι γυναίκες μπορούμε να αλλάξουμε λάδια στο αυτοκίνητο. Απλά ο κάθε ένας από εμάς έχει τον Ρόλο του.
Τέλος, αισθάνομαι λύπη για αυτούς που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν, τον φεμινισμό, την ισότητα και τους ρόλους σε μία κοινωνία. Είμαι στεναχωρημένη με κάποιες γυναίκες που βλέπουν την ισότητα ως επίδειξη ισχύος, αλλά και με τους άνδρες που περιμένουν να τους την πέσει κάποια και δεν κάνουν το πρώτο βήμα.
Η ευτυχία παιδιά βρίσκεται στην ισορροπία!
Αυτό είναι το φιλοσοφικό παραλήρημα της ημέρας, τώρα φαγάκια. Μία πανεύκολη συνταγή για τις «λόλες» που γυρνάνε από τη δουλεία βράδυ, Καπονάτα λέγετε και είναι το ιταλικό μπριάμ! Είναι τόσο εύκολο που αμφιβάλω αν θα ξαναφτιάξετε κλασσικό μπριαμ μετά από αυτό.
Καπονάτα (για 2 άτομα)
1 μικρή μελιτζάνα αργείτικη
½ κοκκινη πιπεριά
½ κίτρινη πιπεριά
½ πράσινη πιπεριά
2 μικρά κολοκύθια
1 μέτριο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
λάδι, αλάτι, πιπέρι
1 κουταλιά της σούπας φρέσκο θυμάρι (αν δεν έχετε γλαστράκι βάλτε ξερό, άλλά άντε πάρτε κανα μικρό γλαστράκι, τεμπελχανάδες!)
1 κουταλιά της σούπας φρέσκο βασιλικό, ψιλοκομμένο
1 κουταλιά της σούπας φρέσκο δυόσμο, ψιλοκομμένο
Κόβετε τα λαχανικά σε κύβους και τα σοτάρετε με λίγο λάδι, χωριστά. Δηλαδή πρώτα σοτάρετε τη μελιτζάνα, μετά τις πιπεριές, μετά τα κολοκύθια, και στο τέλος τα κρεμμύδια. Ανακατεύετε σε ένα μπολ τα σοταρισμένα λαχανικά με τα φρέσκα ψιλοκομμένα μυρωδικά, αλατίζετε και πιπερώνετε και .... λήξης!!! Τόσο απλό. Δεν έχει σάλτσα ούτε πατάτες, είναι πολύ υγιεινό γιατί τα λαχανικά απλά σοτάρονται και έτσι διατηρούν τις βιταμίνες και είναι τραγανά. Τα μυρωδικά επειδή είναι φρέσκα έχουν πολύ άρωμα, και τέλος πάντων με λίγο τυράκι τι άλλο θέλετε ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ;;; καμία γουρουνοπούλα;;;
Αυτά τότε. Σήμερα δεν γνωρίζω κανένα που να πιστεύει ότι ο άνδρας είναι ανώτερος, ή ότι υπάρχουν ανδρικά και γυναικεία επαγγέλματα, ή ότι ένας άνδρας «πρέπει» να συμπεριφέρεται έτσι και αλλιώς, απλά και μόνο γιατί είναι άνδρας, και τα αντίθετο. Φυσικά και υπάρχουν τέτοια φρικιά, αλλά εγώ δεν γνωρίζω κανένα, ή τέλος πάντων και να έχω γνωρίσει, τους έχω διαγράψει από το μυαλό μου, δεν με εντυπωσίασαν.
Αυτό είναι ένα κομμάτι, της ουσίας, άλλο κομμάτι όμως είναι οι ρόλοι που όλοι μας παίρνουμε. Πάντα υπάρχουν ρόλοι, όπως στην εργασία έτσι και στην κοινωνία γίνετε ένας καταμερισμός ρόλων, ανάλογα με τις ικανότητες και τις γνώσεις του καθένα μας. Συνήθως οι ρόλοι μοιράζονται στο κάθε ένα μας, και όσο πιο σωστά γίνετε αυτός ο καταμερισμός τόσο πιο καλά θα «τρέξει το project» που λένε και στην επιχειρηματική γλώσσα. Επίσης τους ρόλους τους αποδεχόμαστε ή όχι, τους διεκδικούμε ή όχι, αλλά τέλος πάντων δεν είμαστε άμοιροι αυτού του καταμερισμού.
Ένας άλλος φίλος πρόσφατα μου έλεγε ότι όταν παντρεύτηκε και έκανε παιδί, συμφώνησε με την γυναίκα του τους ρόλους του καθένα τους στην οικογένεια. Συμφώνησαν τότε, ότι αυτός θα φέρνει τα χρήματα στο σπίτι, και αυτή θα φροντίζει την οικογένεια. Έτσι αυτός δουλεύει, και τρέχει και σκοτώνεται, ενώ αυτή τρωει το λούκι του σπιτιού κυρίως. Ότι βγάζει αυτή από την δικιά της δουλειά, είναι το χαρτζιλίκι της. Αντίθετα ο κουμπάρος μου, δεν δουλεύει, έχει κάνει άλλη συμφωνία με την γυναίκα του, αυτός φροντίζει το σπίτι και τα παιδιά, και αυτή φέρνει τα λεφτά στο σπίτι. Απλά γιατί αυτοί οι ρόλοι τους ταίριαζαν περισσότερο, τίποτε άλλο.
Τώρα γιατί τα λεω όλα αυτά; Γιατί πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιοι ρόλοι, στην κοινωνία που δεν μπορούμε ή δεν πρέπει να τους αλλάξουμε, και γιατί είναι απλά ρόλοι και δεν υποδεικνύουν κάτι άλλο, σαφώς δε, δεν είναι δείγματα ανωτερότητας ή κατωτερότητας. Έτσι λοιπόν το «ισότητα θέλετε άρα να τα ρίχνετε εσείς στους άνδρες» που άκουσα τελευταία είναι μία παπαριά ολκής. Δέχομαι ότι τα αγόρια έχουν λίγο μπερδευτεί, με τον δυναμισμό των γυναικών. Δέχομαι ότι συχνά οι γυναίκες είναι επιθετικές, και φοβικές – όπως λεει και ο Βαγγέλης. Άντε και να δεχτώ ότι η την μεγαλύτερη ευθύνη για αυτό τον αποσυντονισμό των ανδρών την έχουν οι γυναίκες, αλλά μέχρις εκεί! Οι ακραίες απόψεις και πρακτικές μόνο κακό κάνουν.
Προσωπικά πιστεύω ότι οι άνδρες έχουν σωματική δύναμη που εγώ δεν έχω, έχουν μικρότερες διακυμάνσεις στη διάθεσή τους, που εγώ δεν έχω, έχουν αποκτήσει – μέσα από την εκπαίδευσή τους – δεξιότητες στον χειρισμό μηχανημάτων, που πάλι εγώ δεν έχω, και πολλά άλλα. Άρα, αν και μπορώ - με προσπάθεια - να συναρμολογήσω μία βιβλιοθήκη από το ΙΚΕΑ, ένας φίλος μου μπορεί να το κάνει καλύτερα. Και αν και ο καθένας μπορεί να τηγανίσει ένα αυγό ή να σφουγγαρίσει το σαλόνι, εγώ μπορώ να το κάνω καλύτερα από τον μέσο άνδρα. Πως να το κάνουμε τώρα. Μπορεί να μην ακούγεται φεμινιστικό, αλλά είναι βαθύτατα ισότιμο να μπορούμε να κατανοούμε τους ρόλους του καθενός μας και να τους δεχόμαστε.
Εμένα μου αρέσει που οι άνδρες είναι «κυνηγοί», ενώ οι γυναίκες «προκαλούν». Αυτοί είναι οι ρόλοι μας τι να κάνουμε, έτσι μας έκανε η φύση. Μου αρέσουν οι παλιομοδίτικες συνήθειες, που μου ανοίγουν την πόρτα και άλλα τέτοια. Μου αρέσει που εγώ πρέπει να ασχοληθώ με το σπίτι, το μαγείρεμα, την λάτρα. Και δεν πιστεύω ότι οι «άνδρες είναι άχρηστοι γιατί δεν ξέρουν να σφουγγαρίζουν». Προφανώς και μπορούν να το κάνουν, όπως και εμείς οι γυναίκες μπορούμε να αλλάξουμε λάδια στο αυτοκίνητο. Απλά ο κάθε ένας από εμάς έχει τον Ρόλο του.
Τέλος, αισθάνομαι λύπη για αυτούς που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν, τον φεμινισμό, την ισότητα και τους ρόλους σε μία κοινωνία. Είμαι στεναχωρημένη με κάποιες γυναίκες που βλέπουν την ισότητα ως επίδειξη ισχύος, αλλά και με τους άνδρες που περιμένουν να τους την πέσει κάποια και δεν κάνουν το πρώτο βήμα.
Η ευτυχία παιδιά βρίσκεται στην ισορροπία!
Αυτό είναι το φιλοσοφικό παραλήρημα της ημέρας, τώρα φαγάκια. Μία πανεύκολη συνταγή για τις «λόλες» που γυρνάνε από τη δουλεία βράδυ, Καπονάτα λέγετε και είναι το ιταλικό μπριάμ! Είναι τόσο εύκολο που αμφιβάλω αν θα ξαναφτιάξετε κλασσικό μπριαμ μετά από αυτό.
Καπονάτα (για 2 άτομα)
1 μικρή μελιτζάνα αργείτικη
½ κοκκινη πιπεριά
½ κίτρινη πιπεριά
½ πράσινη πιπεριά
2 μικρά κολοκύθια
1 μέτριο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
λάδι, αλάτι, πιπέρι
1 κουταλιά της σούπας φρέσκο θυμάρι (αν δεν έχετε γλαστράκι βάλτε ξερό, άλλά άντε πάρτε κανα μικρό γλαστράκι, τεμπελχανάδες!)
1 κουταλιά της σούπας φρέσκο βασιλικό, ψιλοκομμένο
1 κουταλιά της σούπας φρέσκο δυόσμο, ψιλοκομμένο
Κόβετε τα λαχανικά σε κύβους και τα σοτάρετε με λίγο λάδι, χωριστά. Δηλαδή πρώτα σοτάρετε τη μελιτζάνα, μετά τις πιπεριές, μετά τα κολοκύθια, και στο τέλος τα κρεμμύδια. Ανακατεύετε σε ένα μπολ τα σοταρισμένα λαχανικά με τα φρέσκα ψιλοκομμένα μυρωδικά, αλατίζετε και πιπερώνετε και .... λήξης!!! Τόσο απλό. Δεν έχει σάλτσα ούτε πατάτες, είναι πολύ υγιεινό γιατί τα λαχανικά απλά σοτάρονται και έτσι διατηρούν τις βιταμίνες και είναι τραγανά. Τα μυρωδικά επειδή είναι φρέσκα έχουν πολύ άρωμα, και τέλος πάντων με λίγο τυράκι τι άλλο θέλετε ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ;;; καμία γουρουνοπούλα;;;
Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008
Αισχρά πράγματα!
Σαββατοκύριακο στην Αίγινα, με ωραιότατη παρέα βέβαια. Μπανάκι, ουζάκια, βολτούλες, μπαράκια. Πάρα πολύ ωραία ήτανε. Και βέβαια κουβέντες, πολύ μπούρου μπούρου, και κοινωνικό σχολιασμό.
Σάββατο βράδυ λοιπόν στο γνωστότερο Μπαρ της Αίγινας, τα Περδικιώτικα, πήγαμε κατά της 12 και βρήκαμε τραπέζι. Σπάνιο πράγμα, αλλά μίας και είχε αγώνα, δεν είχαν μαζευτεί ακόμα οι κόσμοι. Παραγγέλνουμε τα ποτουδάκια μας, με την αυθεντία του σωστού πότη, …, δεν ζητάς απλά το ποτό που θες, αλλά ζητάς την αγαπημένη σου μάρκα που υποτίθεται ότι την γνωρίζεις. Αρχίζουμε λοιπόν τα Southern Comfort, τα Dewar’s, την Jose Cuervo με λεμόνι, καϊπιρίνια με καλοχτυπημένο το φυλλαράκι του δυόσμου για να μην πικρίζει, και άλλα τέτοια επιστημονικά, που όλοι και καλά ξέρουν από τα χρόνια θητείας σε μπάρες! Το αν τα ξέρουν πραγματικά ή όχι είναι το λιγότερο, το ότι ΟΛΑ τα ποτά που σου σερβίρουν σε τέτοια μπαρ είναι ακριβώς τα ίδια είναι το μόνο σημαντικό. Δεν είμαι ειδήμων στη νόθευση ποτών, αλλά όταν ήμουνα φοιτήτρια, υπήρχε ένα μαγαζί στην Αθηνάς που είχε χύμα αλκοόλ, κονιάκ, μπέρμπον, ουίσκια, και βέβαια, ούζα και τσίπουρα, όλα χύμα και όλα τα ίδια. Χύμα αλκοόλ 80 βαθμών, με λίγο χρώμα και μπόλικο ελαφρύ σιρόπι, αύτη είναι η συνταγή. Και βέβαια η επιστημονική ονομασία αυτών των ζουμιών είναι μπόμπες.
Τώρα το αστείο είναι, ότι ξέρεις πολύ καλά ότι θα πάρεις μπόμπα, παρ’ όλα αυτά παίρνεις ύφος και παραγγέλνεις στον Αλβανό, με την σαγιονάρα, που επειδή έβγαλε λίγα μούσκουλα στην οικοδομή και φόρεσε ένα πιο μοδάτο μπλουζάκι, έγινε πολυπόθητος γκαρσόνος σε γνωστό μπαρ, μία «Jose με 22,5 σταγόνες από φρεσκοστημένο βιολογικό λεμόνι»! «Βεβαίως» απαντάει ο Αλβανός, που άλλη ελληνική λέξη δεν ξέρει, άλλα δεν έχει σημασία τι περίεργο θα παραγγείλεις εσύ, το χύμα θα πάρεις έτσι και αλλιώς, .., έτσι σου κοπανάει ένα βεβαίως, και ήμαστε όλοι χαρούμενοι!!
Κάθεσαι λοιπόν χαρούμενος και κουνιέσαι, με την πλάτη στον τοίχο πάντα, τώρα τι φοβάσαι και θες πλάτη τοίχο, δεν θα το σχολιάσω εδώ, πίνεις και την μπόμπα σου, λες και δυνατά να σε ακούσουν οι διπλανοί, «δεν έβαλε βιολογικό λεμόνι ο μαλάκας!», και αρχίζει ο σχολιασμός! Τι φοράει ο ένας και τι ο άλλος, κοίτα γκόμενα που έχει αυτός, κοίτα αυτήν πως κουνιέται, καλέ αυτόν τον ξέρουμε από εκείνο το σήριαλ, εμένα μου αρέσει εκείνος στη γωνία με το γαλάζιο πόλο, ποιος καλέ αυτή η αδελφή !! (πρώτη φορά τον βλέπεις τον άνθρωπο), και άλλα τέτοια. Με τον καιρό περνάει και η ώρα, σε έχει πιάσει και ένας φοβερός πονοκέφαλος από το μη βιολογικό λεμόνι, σε πόνεσε και η σπάλα σου τόση ώρα όρθια, δεν ήρθε και κανένας ώριμος και σοβαρός 40-αρης, να σου κάνει επί τόπου πρόταση γάμου, χαμένη νύχτα δηλαδή, έχει πάει και 4 η ώρα λες να την κάνεις!
Το μπαρ βέβαια έχει και άλλες ενδιαφέρουσες φυλές. Η πιο αστεία είναι οι άνδρες 38-45, τα γεροντομπακούρια. Κάθονται λοιπόν και πίνουν τα σκληρά, που στην περίπτωσή τους ονομάζονται «Jameson, 12 ετών με 2 παγάκια και 3 γραμμάρια τρίμμα πάγου», χύμα αλκοόλ με καραμελόχρωμα στην καθομιλουμένη, και κοιτάνε τις γκόμενες αλλά συζητάνε είτε για τον αγώνα, είτε – πράγμα πολύ συνηθισμένο στην Αίγινα – για τα ψαρέματα!
Σάββατο βράδυ λοιπόν στο γνωστότερο Μπαρ της Αίγινας, τα Περδικιώτικα, πήγαμε κατά της 12 και βρήκαμε τραπέζι. Σπάνιο πράγμα, αλλά μίας και είχε αγώνα, δεν είχαν μαζευτεί ακόμα οι κόσμοι. Παραγγέλνουμε τα ποτουδάκια μας, με την αυθεντία του σωστού πότη, …, δεν ζητάς απλά το ποτό που θες, αλλά ζητάς την αγαπημένη σου μάρκα που υποτίθεται ότι την γνωρίζεις. Αρχίζουμε λοιπόν τα Southern Comfort, τα Dewar’s, την Jose Cuervo με λεμόνι, καϊπιρίνια με καλοχτυπημένο το φυλλαράκι του δυόσμου για να μην πικρίζει, και άλλα τέτοια επιστημονικά, που όλοι και καλά ξέρουν από τα χρόνια θητείας σε μπάρες! Το αν τα ξέρουν πραγματικά ή όχι είναι το λιγότερο, το ότι ΟΛΑ τα ποτά που σου σερβίρουν σε τέτοια μπαρ είναι ακριβώς τα ίδια είναι το μόνο σημαντικό. Δεν είμαι ειδήμων στη νόθευση ποτών, αλλά όταν ήμουνα φοιτήτρια, υπήρχε ένα μαγαζί στην Αθηνάς που είχε χύμα αλκοόλ, κονιάκ, μπέρμπον, ουίσκια, και βέβαια, ούζα και τσίπουρα, όλα χύμα και όλα τα ίδια. Χύμα αλκοόλ 80 βαθμών, με λίγο χρώμα και μπόλικο ελαφρύ σιρόπι, αύτη είναι η συνταγή. Και βέβαια η επιστημονική ονομασία αυτών των ζουμιών είναι μπόμπες.
Τώρα το αστείο είναι, ότι ξέρεις πολύ καλά ότι θα πάρεις μπόμπα, παρ’ όλα αυτά παίρνεις ύφος και παραγγέλνεις στον Αλβανό, με την σαγιονάρα, που επειδή έβγαλε λίγα μούσκουλα στην οικοδομή και φόρεσε ένα πιο μοδάτο μπλουζάκι, έγινε πολυπόθητος γκαρσόνος σε γνωστό μπαρ, μία «Jose με 22,5 σταγόνες από φρεσκοστημένο βιολογικό λεμόνι»! «Βεβαίως» απαντάει ο Αλβανός, που άλλη ελληνική λέξη δεν ξέρει, άλλα δεν έχει σημασία τι περίεργο θα παραγγείλεις εσύ, το χύμα θα πάρεις έτσι και αλλιώς, .., έτσι σου κοπανάει ένα βεβαίως, και ήμαστε όλοι χαρούμενοι!!
Κάθεσαι λοιπόν χαρούμενος και κουνιέσαι, με την πλάτη στον τοίχο πάντα, τώρα τι φοβάσαι και θες πλάτη τοίχο, δεν θα το σχολιάσω εδώ, πίνεις και την μπόμπα σου, λες και δυνατά να σε ακούσουν οι διπλανοί, «δεν έβαλε βιολογικό λεμόνι ο μαλάκας!», και αρχίζει ο σχολιασμός! Τι φοράει ο ένας και τι ο άλλος, κοίτα γκόμενα που έχει αυτός, κοίτα αυτήν πως κουνιέται, καλέ αυτόν τον ξέρουμε από εκείνο το σήριαλ, εμένα μου αρέσει εκείνος στη γωνία με το γαλάζιο πόλο, ποιος καλέ αυτή η αδελφή !! (πρώτη φορά τον βλέπεις τον άνθρωπο), και άλλα τέτοια. Με τον καιρό περνάει και η ώρα, σε έχει πιάσει και ένας φοβερός πονοκέφαλος από το μη βιολογικό λεμόνι, σε πόνεσε και η σπάλα σου τόση ώρα όρθια, δεν ήρθε και κανένας ώριμος και σοβαρός 40-αρης, να σου κάνει επί τόπου πρόταση γάμου, χαμένη νύχτα δηλαδή, έχει πάει και 4 η ώρα λες να την κάνεις!
Το μπαρ βέβαια έχει και άλλες ενδιαφέρουσες φυλές. Η πιο αστεία είναι οι άνδρες 38-45, τα γεροντομπακούρια. Κάθονται λοιπόν και πίνουν τα σκληρά, που στην περίπτωσή τους ονομάζονται «Jameson, 12 ετών με 2 παγάκια και 3 γραμμάρια τρίμμα πάγου», χύμα αλκοόλ με καραμελόχρωμα στην καθομιλουμένη, και κοιτάνε τις γκόμενες αλλά συζητάνε είτε για τον αγώνα, είτε – πράγμα πολύ συνηθισμένο στην Αίγινα – για τα ψαρέματα!
Τα γαμόψαρα που πιάσανε με τα χέρια στους 12 πόντους νερό στην αμουδερή παραλία το πρωί, ή τον καρχαρία που προσπέρασαν με τον φουσκωτό κάνοντας μανούβρες πάνω από το φτερό! Απίθανα πράγματα δηλαδή. Που και που, λένε και για τον κώλο ή τα βυζιά της απέναντι, αλλά γενικά δεν αποπροσανατολίζουν την συζήτηση. Η ουσία είναι τα ψαρέματα, μιας και στην ηλικία που είναι δεν κάνουν πλέον ούτε σερφ, ούτε κανένα άλλο άθλημα, που έρχεται σε αντίθεση με την μπάκα τους. Υπάρχουν βέβαια και πολλοί άλλοι τύποι και στυλάκια αλλά αυτοί οι παραπάνω είναι οι πιο ωραίοι.
Παρατηρώντας τα όλα αυτά λοιπόν το Σάββατο το βράδυ, άρχισα να σκέφτομαι τα μιλιούνια mail που παίρνω κάθε μέρα, για μηχανήματα επιμήκυνσης και για μπλε και ροζ χαπάκια και άρχισα να αναρωτιέμαι προς τι όλο αυτό το μάρκετινγκ μιας και αυτό το ηλικιακό γκρουπ ΔΕΝ! Τι δεν ? χοντρά να σας το πω δεν πηδάει!
Είναι σοβαρό αυτό που σας λεω! Δεν γίνετε τίποτα! Πιο μικροί δεν μαζευόντουσαν, αλλά με το που φορέσανε τη γραβάτα και το ταγιέρ, αφήσανε την μπύρα και πιάνουν τα single malt, ..., λήξης, πάπαλα, τίποτε βρε παιδάκι μου! Εκεί λοιπόν κατά τις 2 το είπα και εγώ στην παρέα! Και προσοχή δεν έβγαλα τον εαυτό μου έξω, μιλούσα για όλους μας, ...., τι το ήθελα;;; Πέσανε να με φάνε, με μπούρδες βέβαια, γιατί κανένας δεν μπορούσε να μου πει κάτι συγκεκριμένο. Τώρα αν για να πηδήξεις, πρέπει να υπογράψεις προγαμιαίο συμβόλαιο, πρέπει να ξέρεις όλο το γενεαλογικό δένδρο του άλλου, 60 γενιές πίσω ένα πράγμα, πρέπει να είσαι απόλυτα σίγουρος/η ότι είναι ο άνθρωπος που σου ταιριάζει για την υπόλοιπη ζωή σου, τον έχεις και τον παρατηρείς για καμία 10-ετία και καταγράφεις της αντιδράσεις τους στα πάντα, τότε τι να πω; μάλλον γυρνάμε στην εποχή που οι άνθρωποι πρώτα παντρευόντουσαν και μετά κοιμόντουσαν μαζί. Δηλαδή είναι τόσο κακό να κάνεις λίγο sex με κάποιον και μετά την άλλη μέρα το καθένας τον δρόμο του;; Κάποιος μου είπε μάλιστα ότι αυτό είναι ψυχοφθόρο! Η σχέση αγάπη μου μπορεί και να γίνει ψυχοφθόρα, όχι το sex.
Τέλος πάντων, αυτά είναι τα γεγονότα του σαββατοκύριακου. Ωραία περάσαμε στα Περδικιώτικα, βαρβάτες οι μπόμπες που ήπιαμε, καλή η μουσική που ακούσαμε, πλάκα είχαν οι φίλοι μου που τους έβγαλα ανίκανους, και ωραία ωραία γυρίσαμε πίσω!
Τα κοριτσούδια μου ζήτησαν εύκολα φαγάκια, καθημερινά, που δεν θέλουν μεγάλες δεξιότητες ούτε και πολλά σκεύη. Γυρίζουν βλέπετε σπίτι στις 8 κάτι πρέπει να φτιάξουν και αυτά τα έρμα, να φάνε και βέβαια δεν θα φτιάξουν μουσακά ούτε αφρό ντοματοσαλάτας πάνω σε κραμπλ παξιμαδιού με βιολογικό λάδι τρούφας και πέστο κάπαρης.
Υποσχέθηκα ομελέτες φούρνου, που είναι πολύ υγιεινές, χωρίς πολλά λιπαρά και εύκολες.
Ομελέτα στο Φούρνο, για 1 άτομο
2 αυγά
λίγο βούτυρο
½ ποτήρι γάλα
3 κουταλιές της σούπας αλεύρι, ή τρίμμα φρυγανιά ή ψιλό σιμιγδάλι
και ότι άλλη γέμιση θέλετε, όπως κάνετε με τις τηγανιτές ομελέτες.
Μία βερσιόν είναι με μανιτάρια (μία μικρή κονσέρβα) 2-3 φέτες ζαμπόν ψιλοκομμένο, 2-3 κουταλιές της σούπας τυρί τριμμένο, ½ πιπεριά πράσινη κομμένη σε κύβους
Μία άλλη βερσιόν είναι με λαχανικά. 1 μικρό κολοκύθι κομμένο σε μικρά κυβάκια, ½ ποτήρι βρασμένο κατεψυγμένο αρακά και καλαμπόκι, τυράκι τριμμένο ή σε κύβους, λίγο ψιλοκομμένο μαϊντανό ή δυόσμο για άρωμα.
Τέλος πάντων ότι έχετε, μπορεί να έχετε κοτόπουλο ψημένο, ή λουκάνικο, ή μπέικον, ή τσέρι ντοματάκια – 2 με 3 όχι πολλά, ή cottage cheese, ή κρεμμύδι ή πατάτες τηγανητές ή βραστές. Ότι γουστάρετε.
Παίρνετε ένα μικρό ατομικό πυρέξ, ή ταψάκι, το βουτυρώνετε καλά, και πασπαλίζετε με το μισό αλεύρι, ή τη φρυγανιά ή το σιμιγδάλι, όπως κάνετε στην φόρμα του κέικ για να μην σας κολλήσει. Αν βάλετε λαχανικά, όπως π.χ. κρεμμύδι, κολοκύθι, και πιπεριά τα περνάτε λίγο από ένα τηγάνι να σοταριστούν να μαλακώσουν και να βγάλουν τα υγρά τους. Σε ένα μπολ, χτυπάτε τα αυγά με το γάλα και το υπόλοιπο αλεύρι ή τη φρυγανιά ή το σιμιγδάλι, και προσθέτετε ότι άλλο υλικό θέλετε, ψιλοκομμένο και καλά στραγγισμένο, τα ανακατεύετε καλά να αναμιχθούν και τα ρίχνετε στο βουτυρωμένο και αλευρωμένο πυρέξ. Έχετε προθερμάνει το φούρνο στο maximum και το ψήνετε σε δυνατή φωτιά για περίπου 30 λεπτά μέχρι να ψηθεί.
Παρατηρώντας τα όλα αυτά λοιπόν το Σάββατο το βράδυ, άρχισα να σκέφτομαι τα μιλιούνια mail που παίρνω κάθε μέρα, για μηχανήματα επιμήκυνσης και για μπλε και ροζ χαπάκια και άρχισα να αναρωτιέμαι προς τι όλο αυτό το μάρκετινγκ μιας και αυτό το ηλικιακό γκρουπ ΔΕΝ! Τι δεν ? χοντρά να σας το πω δεν πηδάει!
Είναι σοβαρό αυτό που σας λεω! Δεν γίνετε τίποτα! Πιο μικροί δεν μαζευόντουσαν, αλλά με το που φορέσανε τη γραβάτα και το ταγιέρ, αφήσανε την μπύρα και πιάνουν τα single malt, ..., λήξης, πάπαλα, τίποτε βρε παιδάκι μου! Εκεί λοιπόν κατά τις 2 το είπα και εγώ στην παρέα! Και προσοχή δεν έβγαλα τον εαυτό μου έξω, μιλούσα για όλους μας, ...., τι το ήθελα;;; Πέσανε να με φάνε, με μπούρδες βέβαια, γιατί κανένας δεν μπορούσε να μου πει κάτι συγκεκριμένο. Τώρα αν για να πηδήξεις, πρέπει να υπογράψεις προγαμιαίο συμβόλαιο, πρέπει να ξέρεις όλο το γενεαλογικό δένδρο του άλλου, 60 γενιές πίσω ένα πράγμα, πρέπει να είσαι απόλυτα σίγουρος/η ότι είναι ο άνθρωπος που σου ταιριάζει για την υπόλοιπη ζωή σου, τον έχεις και τον παρατηρείς για καμία 10-ετία και καταγράφεις της αντιδράσεις τους στα πάντα, τότε τι να πω; μάλλον γυρνάμε στην εποχή που οι άνθρωποι πρώτα παντρευόντουσαν και μετά κοιμόντουσαν μαζί. Δηλαδή είναι τόσο κακό να κάνεις λίγο sex με κάποιον και μετά την άλλη μέρα το καθένας τον δρόμο του;; Κάποιος μου είπε μάλιστα ότι αυτό είναι ψυχοφθόρο! Η σχέση αγάπη μου μπορεί και να γίνει ψυχοφθόρα, όχι το sex.
Τέλος πάντων, αυτά είναι τα γεγονότα του σαββατοκύριακου. Ωραία περάσαμε στα Περδικιώτικα, βαρβάτες οι μπόμπες που ήπιαμε, καλή η μουσική που ακούσαμε, πλάκα είχαν οι φίλοι μου που τους έβγαλα ανίκανους, και ωραία ωραία γυρίσαμε πίσω!
Τα κοριτσούδια μου ζήτησαν εύκολα φαγάκια, καθημερινά, που δεν θέλουν μεγάλες δεξιότητες ούτε και πολλά σκεύη. Γυρίζουν βλέπετε σπίτι στις 8 κάτι πρέπει να φτιάξουν και αυτά τα έρμα, να φάνε και βέβαια δεν θα φτιάξουν μουσακά ούτε αφρό ντοματοσαλάτας πάνω σε κραμπλ παξιμαδιού με βιολογικό λάδι τρούφας και πέστο κάπαρης.
Υποσχέθηκα ομελέτες φούρνου, που είναι πολύ υγιεινές, χωρίς πολλά λιπαρά και εύκολες.
Ομελέτα στο Φούρνο, για 1 άτομο
2 αυγά
λίγο βούτυρο
½ ποτήρι γάλα
3 κουταλιές της σούπας αλεύρι, ή τρίμμα φρυγανιά ή ψιλό σιμιγδάλι
και ότι άλλη γέμιση θέλετε, όπως κάνετε με τις τηγανιτές ομελέτες.
Μία βερσιόν είναι με μανιτάρια (μία μικρή κονσέρβα) 2-3 φέτες ζαμπόν ψιλοκομμένο, 2-3 κουταλιές της σούπας τυρί τριμμένο, ½ πιπεριά πράσινη κομμένη σε κύβους
Μία άλλη βερσιόν είναι με λαχανικά. 1 μικρό κολοκύθι κομμένο σε μικρά κυβάκια, ½ ποτήρι βρασμένο κατεψυγμένο αρακά και καλαμπόκι, τυράκι τριμμένο ή σε κύβους, λίγο ψιλοκομμένο μαϊντανό ή δυόσμο για άρωμα.
Τέλος πάντων ότι έχετε, μπορεί να έχετε κοτόπουλο ψημένο, ή λουκάνικο, ή μπέικον, ή τσέρι ντοματάκια – 2 με 3 όχι πολλά, ή cottage cheese, ή κρεμμύδι ή πατάτες τηγανητές ή βραστές. Ότι γουστάρετε.
Παίρνετε ένα μικρό ατομικό πυρέξ, ή ταψάκι, το βουτυρώνετε καλά, και πασπαλίζετε με το μισό αλεύρι, ή τη φρυγανιά ή το σιμιγδάλι, όπως κάνετε στην φόρμα του κέικ για να μην σας κολλήσει. Αν βάλετε λαχανικά, όπως π.χ. κρεμμύδι, κολοκύθι, και πιπεριά τα περνάτε λίγο από ένα τηγάνι να σοταριστούν να μαλακώσουν και να βγάλουν τα υγρά τους. Σε ένα μπολ, χτυπάτε τα αυγά με το γάλα και το υπόλοιπο αλεύρι ή τη φρυγανιά ή το σιμιγδάλι, και προσθέτετε ότι άλλο υλικό θέλετε, ψιλοκομμένο και καλά στραγγισμένο, τα ανακατεύετε καλά να αναμιχθούν και τα ρίχνετε στο βουτυρωμένο και αλευρωμένο πυρέξ. Έχετε προθερμάνει το φούρνο στο maximum και το ψήνετε σε δυνατή φωτιά για περίπου 30 λεπτά μέχρι να ψηθεί.
Πραγματικά άπειροι οι συνδυασμοί, που μπορείτε να κάνετε, δεν έχετε πρόβλημα αν θα φουσκώσει και πως θα τη γυρίσετε, δεν θα απορροφήσει λάδι και δεν θα πασαλείψετε με τηγανόλαδα την κουζίνα σας.
Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008
Ουζομεζέδες
Προσωπικά προτιμώ το καλό τσίπουρο, την ρακή ή την τσικουδιά. Αλλά και για ένα μυρωδάτο ουζάκι δεν θα έλεγα όχι. Χτες πήγαμε παρέα καλή να δοκιμάσουμε τις σπεσιαλιτέ ενός νέου μαγαζιού που άνοιξε στο Γέρακα, Αγοραστός λέγετε. Είχαμε διαβάσει πολλά και καλά για αυτό το μαγαζί, με ελληνική μοντέρνα κουζίνα, οπότε είπαμε να πάμε μίας και είναι δύο βήματα από το σπίτι. Πραγματικά πολύ καλό φαγητό, σε ωραιότατο περιβάλλον, και με καλές τιμές, για αυτό που προσφέρει βέβαια. Εχει αυτά που ο πολύς κόσμος λέει γκουρμεδιές και άρα δεν είναι και για χόρταση. Οπότε αν είστε από αυτούς που τα «παίρνεται» με τις μικρές μερίδες ωραία διακοσμημένες σε ένα τεράστιο πιάτο, τότε μην πάτε! Αν όμως θέλετε να δοκιμάσετε μουσακά με καραβίδες, τάρτα κολοκυθιού με αρωματικά χόρτα και γαρίδες, γιουβετσάκι θαλασσινών, καρπάτσιο τσιπούρας, σούπα φράουλας, και άλλα τέτοια, τότε να πάτε!
Εκτός όμως ότι φάγαμε καλά ήπιαμε και πολύ, ή μάλλον ήπιαμε βαριά. Το τσιπουράκι που ήπια με έστειλε κυριολεκτικά! Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι γενικώς το αντέχω το αλκοόλ, και ειδικά το τσίπουρο, μπορώ να το χτυπήσω αλύπητα. Χτες όμως ζήτημα να ήπια 200 ml, και έγινα γκολ. Δεν με πείραξε στο στομάχι, αλλά γέλαγα, και δεν θυμάμαι και πολλά πολλά! Ωραία ήταν όμως, πολύ ωραία.
Είπα λοιπόν να βρω καμία συνταγή για ουζάκι ή τσιπουράκι να σας γράψω. Και βρήκα, δύο ωραιότατους μεζέδες με καλαμαράκια, που τα βρίσκεται εύκολα αυτή την εποχή. Δοκιμάστε και τα δύο είναι πραγματικά πολύ εύκολα και νοστιμότατα για μεζεδάκια για
νωρίς το βράδυ στην βεράντα του εξοχικού αγναντεύοντας τη θάλασσα!
Καλαμαράκια με ούζο και βασιλικό
½ κιλό καλαμαράκια φρέσκα, καθαρισμένα και κομμένα ψιλές ροδέλες
½ φλιτζανάκι λάδι
½ ποτηράκι ούζο
3 κουταλιές της σούπας φρέσκο βασιλικό ψιλοκομμένο
½ φλιτζάνι τριμμένη παρμεζάνα
αλατο-πίπερο
Σοτάρετε τις ροδέλες με το λάδι σε ένα τηγάνι σε χαμηλή θερμοκρασία για 5-10 λεπτά να ασπρίσουν καλά. Σβήνετε με το ούζο, και αλατοπιπερώνετε. Αφού εξατμιστούν όλα τα υγρά του, ρίχνετε το βασιλικό και ανακατεύετε να καλά. Οταν ψηθεί το καλαμάρι – πιθανών να χρειαστεί να προσθέσετε λίγο νερό, αλλά γενικά τα φρέσκα καλαμαράκια γίνονται γρήγορα – ρίχνετε και την παρμεζάνα και ανακατεύετε καλά να λιώσει το τυρί.
Καλαμαράκια με λεμόνι
½ κιλό καλαμαράκια φρέσκα, καθαρισμένα και κομμένα ψιλές ροδέλες
½ φλιτζανάκι λάδι
1 ξερό κρεμμύδι τριμμένο στον τρίφτη
½ ποτηράκι λεμόνι
Ξύσμα από ένα λεμόνι
2 κουταλιές της σούπας φρέσκο μαϊντανό ψιλοκομμένο
αλατο-πίπερο
Σοτάρουμε τα καλαμαράκια στο λάδι, όταν πιουν όλα τους τα υγρά και τηγανίζονται ρίχνουμε και το κρεμμύδι και συνεχίζουμε το τηγάνισμα σε χαμηλή θερμοκρασία μέχρι να πιουν τα υγρά τους. Σβήνουμε με το λεμόνι και ρίχνουμε το ξύσμα και τον μαϊντανό. Τα μαγειρεύομε σε πολύ χαμηλή θερμοκρασία για λίγο ακόμα, μέχρι να ψηθεί το καλαμάρι και αν μείνει μία πηχτή σάλτσα λεμονιού.
Εκτός όμως ότι φάγαμε καλά ήπιαμε και πολύ, ή μάλλον ήπιαμε βαριά. Το τσιπουράκι που ήπια με έστειλε κυριολεκτικά! Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι γενικώς το αντέχω το αλκοόλ, και ειδικά το τσίπουρο, μπορώ να το χτυπήσω αλύπητα. Χτες όμως ζήτημα να ήπια 200 ml, και έγινα γκολ. Δεν με πείραξε στο στομάχι, αλλά γέλαγα, και δεν θυμάμαι και πολλά πολλά! Ωραία ήταν όμως, πολύ ωραία.
Είπα λοιπόν να βρω καμία συνταγή για ουζάκι ή τσιπουράκι να σας γράψω. Και βρήκα, δύο ωραιότατους μεζέδες με καλαμαράκια, που τα βρίσκεται εύκολα αυτή την εποχή. Δοκιμάστε και τα δύο είναι πραγματικά πολύ εύκολα και νοστιμότατα για μεζεδάκια για
νωρίς το βράδυ στην βεράντα του εξοχικού αγναντεύοντας τη θάλασσα!Καλαμαράκια με ούζο και βασιλικό
½ κιλό καλαμαράκια φρέσκα, καθαρισμένα και κομμένα ψιλές ροδέλες
½ φλιτζανάκι λάδι
½ ποτηράκι ούζο
3 κουταλιές της σούπας φρέσκο βασιλικό ψιλοκομμένο
½ φλιτζάνι τριμμένη παρμεζάνα
αλατο-πίπερο
Σοτάρετε τις ροδέλες με το λάδι σε ένα τηγάνι σε χαμηλή θερμοκρασία για 5-10 λεπτά να ασπρίσουν καλά. Σβήνετε με το ούζο, και αλατοπιπερώνετε. Αφού εξατμιστούν όλα τα υγρά του, ρίχνετε το βασιλικό και ανακατεύετε να καλά. Οταν ψηθεί το καλαμάρι – πιθανών να χρειαστεί να προσθέσετε λίγο νερό, αλλά γενικά τα φρέσκα καλαμαράκια γίνονται γρήγορα – ρίχνετε και την παρμεζάνα και ανακατεύετε καλά να λιώσει το τυρί.
Καλαμαράκια με λεμόνι
½ κιλό καλαμαράκια φρέσκα, καθαρισμένα και κομμένα ψιλές ροδέλες
½ φλιτζανάκι λάδι
1 ξερό κρεμμύδι τριμμένο στον τρίφτη
½ ποτηράκι λεμόνι
Ξύσμα από ένα λεμόνι
2 κουταλιές της σούπας φρέσκο μαϊντανό ψιλοκομμένο
αλατο-πίπερο
Σοτάρουμε τα καλαμαράκια στο λάδι, όταν πιουν όλα τους τα υγρά και τηγανίζονται ρίχνουμε και το κρεμμύδι και συνεχίζουμε το τηγάνισμα σε χαμηλή θερμοκρασία μέχρι να πιουν τα υγρά τους. Σβήνουμε με το λεμόνι και ρίχνουμε το ξύσμα και τον μαϊντανό. Τα μαγειρεύομε σε πολύ χαμηλή θερμοκρασία για λίγο ακόμα, μέχρι να ψηθεί το καλαμάρι και αν μείνει μία πηχτή σάλτσα λεμονιού.
Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008
Ζέστα!!
Κάνει ζέστα σήμερις, κάνει και ήλιο, κάνει και μπονάτσα, που καιρός για κουβέντες δηλαδή.
Έλεγα να γράψω για το δημοκρατικό έλλειμμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά με τέτοια ζέστα, ντουβρουτζάς θα σας ερχότανε. Το αφήνω λοιπόν το θεματάκι, και έτσι θα σας γράψω καθαρά μαγειρικά ζητούμενα.
Η Μαρία σήμερα μου ζήτησε Πανακότα – Μαράκι ετοιμάζεις κάτι ενδιαφέρον; Μήπως τραπέζι σε κάποιον; - αλλά και η Ζέφη τις προάλλες μου έλεγε να γράψω για μία ωραία πανακότα με μαστίχα που είχα φτιάξει κάποτες.
Λοιπόν η Πανακότα είναι Ιταλικό χαζογλυκό, μία απλή κρεμούλα ψηγείου!. Εδώ και κάποια χρόνια ήρθε και στην Ελλάδα, αρχικά ως γκουρμέ γλυκό από το εξωτερικό, μαζί με τη ρόκα-παρμεζάνα, αλλά πλέον τη πουλάνε μέχρι και τα σουβλατζίδικα, τα ντιλιβερι και τα σουπερ μαρκετ. Άρα είναι εύκολη να την φτιάξετε και εύκολα καταναλώνετε από πολλούς, ακόμα και τους πιο ιδιότροπους. Με τέτοια ζέστα δε, είναι ιδανική, αλλά προσοχή γιατί έχει θερμίδες, δεν είναι ζελεδάκι!
Η Πανακότα και οι παραλλαγές της
1 λίτρο κρέμα γάλακτος (όσο πιο παχιά τόσο πιο νόστιμη η κρεμούλα, βέβαια μπορείτε να την κάνετε και με γάλα 0%, μόνο που δεν θα είναι μμμμ αλλά μπλιάχ)
1 κουταλιά ζάχαρη
12 φύλλα ζελατίνης ή ανάλογη ποσότητα ζελατίνης σε σκόνη για 1 λίτρο υγρό
ότι άρωμα θέλετε!! Μαστίχα 1-2 σταγόνες ή ½ κουταλάκι σε σκόνη, βανίλια, ξύσμα λεμόνι/πορτοκάλι, ανθόνερο ή ροδόνερο, δυνατό εσπρέσσο καφέ, αμυγδαλέλαιο, κλπ, προσωπικά προτιμώ την μαστίχα, και το αμυγδαλέλαιο (εσάνς αμυγδάλου από το σουπερ μαρκετ)
Μαλακώνετε τα φύλλα της ζελατίνας σε 1 ποτήρι κρύα κρεμα γάλακτος. Την υπόλοιπη κρέμα την ζεσταίνετε σιγά – σιγά σε μέτρια φωτιά. Ρίχνετε μέσα τη ζάχαρη και το άρωμα π.χ. τις σταγόνες μαστίχας. Λίγο πριν βράσει η κρέμα την αφαιρείτε από την εστία και προσθέτετε τα μαλακωμένα φύλα ζελατίνης και την κρύα κρέμα και ανακατεύετε μέχρι να διαλυθούν και αν ομογενοποιηθούν. Την ξαναβάζετε στην εστία για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να φουσκώνει. Τότε την ρίχνετε είτε σε μία μεγάλη φόρμα είτε σε πολλά μικρά φαρμάκια, τα αφήνετε να κρυώσουν αρκετά σε θερμοκρασία περιβάλλοντος και μετά τα βάζετε στο ψυγείο.
Συνήθως η πανακότα σερβίρετε με μία σάλτσα, ή ένα σιρόπι. Μπορείτε να βάλετε βέβαια και γλυκό του κουταλιού από πάνω ή μία ελαφριά μαρμελάδα. Αν όμως θέλετε σιρόπι, σας δίνω 3 διαφορετικές παραλλαγές
Σιρόπι Καφέ: Φτίαξτε ένα ελαφρύ σιρόπι με 1 ποτήρι νερό και 1 ποτήρι ζάχαρη. Το αφήνετε να βράσει για 10 λεπτά περίπου να γίνει σχετικά παχύρρευστο και ρίχτε μέσα, ή μία γερή κουταλιά της σούπας στιγμιαίο καφέ, ή ένα ποτηράκι δυνατό εσπρέσσο. Το ανακατεύετε και αφού κρυώσει το ρίχνετε πάνω από την πανακότα, λίγο πριν τη σερβίρετε.
Σιρόπι με καραμέλα: Σε τηγάνι, λιώνετε 1 ποτήρι ζάχαρη, με λίγες σταγόνες λεμόνι, σε πολύ χαμηλή θερμοκρασία, μόλις αρχίζει να κοχλάζει, ρίχνετε σιγά – σιγά και με μεγάλη προσοχή για να μην γίνετε παρανάλωμα του πυρός, 1 ποτηράκι, χλιαρό ροδόνερο, ή 1 ποτηράκι αμαρέτο, ή κονιάκ. Τα ανακατεύετε όλα μαζί και συνεχίστε το τηγάνισμα, μέχρι να γίνει πηκτό το σιρόπι. Ίσως να χρειαστεί να προσθέσετε και λίγο νεράκι, να το κάνετε λίγο αραιό.
Σιρόπι με φράουλες (ή ότι άλλο φρούτο σας αρέσει): Λιώστε 200 γρ. φράουλες στο μούλτι και βράστε την πούλπα με την ίδια ποσότητα ζάχαρης (περίπου 1 ποτήρι). Αρωματίστε με ένα ποτουδάκι π.χ. κονιάκ το ζωμό, και βράστε το καλά μέχρι να πήξει και να γίνει όσο παχύρρευστο το θέλετε.
Τι άλλο θέλετε πανακότα ζητήσατε, τόσες παραλλαγές σας έδωσα!!!
Έλεγα να γράψω για το δημοκρατικό έλλειμμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά με τέτοια ζέστα, ντουβρουτζάς θα σας ερχότανε. Το αφήνω λοιπόν το θεματάκι, και έτσι θα σας γράψω καθαρά μαγειρικά ζητούμενα.
Η Μαρία σήμερα μου ζήτησε Πανακότα – Μαράκι ετοιμάζεις κάτι ενδιαφέρον; Μήπως τραπέζι σε κάποιον; - αλλά και η Ζέφη τις προάλλες μου έλεγε να γράψω για μία ωραία πανακότα με μαστίχα που είχα φτιάξει κάποτες.
Λοιπόν η Πανακότα είναι Ιταλικό χαζογλυκό, μία απλή κρεμούλα ψηγείου!. Εδώ και κάποια χρόνια ήρθε και στην Ελλάδα, αρχικά ως γκουρμέ γλυκό από το εξωτερικό, μαζί με τη ρόκα-παρμεζάνα, αλλά πλέον τη πουλάνε μέχρι και τα σουβλατζίδικα, τα ντιλιβερι και τα σουπερ μαρκετ. Άρα είναι εύκολη να την φτιάξετε και εύκολα καταναλώνετε από πολλούς, ακόμα και τους πιο ιδιότροπους. Με τέτοια ζέστα δε, είναι ιδανική, αλλά προσοχή γιατί έχει θερμίδες, δεν είναι ζελεδάκι!
Η Πανακότα και οι παραλλαγές της
1 λίτρο κρέμα γάλακτος (όσο πιο παχιά τόσο πιο νόστιμη η κρεμούλα, βέβαια μπορείτε να την κάνετε και με γάλα 0%, μόνο που δεν θα είναι μμμμ αλλά μπλιάχ)
1 κουταλιά ζάχαρη
12 φύλλα ζελατίνης ή ανάλογη ποσότητα ζελατίνης σε σκόνη για 1 λίτρο υγρό
ότι άρωμα θέλετε!! Μαστίχα 1-2 σταγόνες ή ½ κουταλάκι σε σκόνη, βανίλια, ξύσμα λεμόνι/πορτοκάλι, ανθόνερο ή ροδόνερο, δυνατό εσπρέσσο καφέ, αμυγδαλέλαιο, κλπ, προσωπικά προτιμώ την μαστίχα, και το αμυγδαλέλαιο (εσάνς αμυγδάλου από το σουπερ μαρκετ)
Μαλακώνετε τα φύλλα της ζελατίνας σε 1 ποτήρι κρύα κρεμα γάλακτος. Την υπόλοιπη κρέμα την ζεσταίνετε σιγά – σιγά σε μέτρια φωτιά. Ρίχνετε μέσα τη ζάχαρη και το άρωμα π.χ. τις σταγόνες μαστίχας. Λίγο πριν βράσει η κρέμα την αφαιρείτε από την εστία και προσθέτετε τα μαλακωμένα φύλα ζελατίνης και την κρύα κρέμα και ανακατεύετε μέχρι να διαλυθούν και αν ομογενοποιηθούν. Την ξαναβάζετε στην εστία για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να φουσκώνει. Τότε την ρίχνετε είτε σε μία μεγάλη φόρμα είτε σε πολλά μικρά φαρμάκια, τα αφήνετε να κρυώσουν αρκετά σε θερμοκρασία περιβάλλοντος και μετά τα βάζετε στο ψυγείο.
Συνήθως η πανακότα σερβίρετε με μία σάλτσα, ή ένα σιρόπι. Μπορείτε να βάλετε βέβαια και γλυκό του κουταλιού από πάνω ή μία ελαφριά μαρμελάδα. Αν όμως θέλετε σιρόπι, σας δίνω 3 διαφορετικές παραλλαγές
Σιρόπι Καφέ: Φτίαξτε ένα ελαφρύ σιρόπι με 1 ποτήρι νερό και 1 ποτήρι ζάχαρη. Το αφήνετε να βράσει για 10 λεπτά περίπου να γίνει σχετικά παχύρρευστο και ρίχτε μέσα, ή μία γερή κουταλιά της σούπας στιγμιαίο καφέ, ή ένα ποτηράκι δυνατό εσπρέσσο. Το ανακατεύετε και αφού κρυώσει το ρίχνετε πάνω από την πανακότα, λίγο πριν τη σερβίρετε.
Σιρόπι με καραμέλα: Σε τηγάνι, λιώνετε 1 ποτήρι ζάχαρη, με λίγες σταγόνες λεμόνι, σε πολύ χαμηλή θερμοκρασία, μόλις αρχίζει να κοχλάζει, ρίχνετε σιγά – σιγά και με μεγάλη προσοχή για να μην γίνετε παρανάλωμα του πυρός, 1 ποτηράκι, χλιαρό ροδόνερο, ή 1 ποτηράκι αμαρέτο, ή κονιάκ. Τα ανακατεύετε όλα μαζί και συνεχίστε το τηγάνισμα, μέχρι να γίνει πηκτό το σιρόπι. Ίσως να χρειαστεί να προσθέσετε και λίγο νεράκι, να το κάνετε λίγο αραιό.
Σιρόπι με φράουλες (ή ότι άλλο φρούτο σας αρέσει): Λιώστε 200 γρ. φράουλες στο μούλτι και βράστε την πούλπα με την ίδια ποσότητα ζάχαρης (περίπου 1 ποτήρι). Αρωματίστε με ένα ποτουδάκι π.χ. κονιάκ το ζωμό, και βράστε το καλά μέχρι να πήξει και να γίνει όσο παχύρρευστο το θέλετε.
Τι άλλο θέλετε πανακότα ζητήσατε, τόσες παραλλαγές σας έδωσα!!!
Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008
Καλοκαίρι
Ο καλός μας ο καιρός δηλαδή.Η εποχή, που περνάμε καλά, που διασκεδάζουμε, που είμαστε πιο όμορφοι, που είμαστε πιο ανοιχτοί. Η εποχή που δεν θέλουμε να κάτσουμε σπίτι, που μας αρέσει να γυρνάμε, που η τηλεόραση δεν παίζει τίποτα, το τσίπουρο μας φαίνετε ελαφρύ και η μπύρα νεράκι. Η εποχή που η ντομάτα γίνετε κόκκινη σαν το αίμα, που μία χωριάτικη μετατρέπετε σε κυρίως γεύμα, που τρωμε ένα καρπούζι στην καθισιά μας, που ο ιδρώτας είναι υπέροχος! Η εποχή που δεν ντρεπόμαστε για το σώμα μας, η γύμνια είναι φυσιολογική, το sex αποφασίζετε πιο εύκολα, και δεν χρειάζεται την άλλη μέρα να θυμόμαστε και ονόματα. Η εποχή που ένα τρύπιο μακό, γίνετε το «καλό μας το μπλουζάκι», και η σαγιονάρα σαφώς καλύτερη από τα πιο ακριβά Μανόλο Μπλανκ. Είναι η εποχή που στις 7 το πρωί δεν πίνουμε καφέ για να ξυπνήσουμε αλλά για να μην κοιμηθούμε στο γραφείο, η εποχή που στο αυτοκίνητο δεν ακούμε ραδιόφωνο με «τις ειδήσεις» αλλά ένα CD που έγραψε ο Βαγγέλης με χαζοτράγουδα που μιλάνε για ακρογιαλιές και αστέρια. Είναι η εποχή που το φεγγάρι μας φαίνετε τεράστιο, που η Φιφή ρίχνει αστέρια, και που η αμπελοφιλοσοφία στην άμμο είναι πολύ πιο διασκεδαστική από το καλύτερο club Είναι η εποχή που τα πάντα μυρίζουν έντονα, το γιασεμί στα μπαλκόνια και τις βεράντες, η άμμος στην παραλία και τα καγιανά που τηγανίζει η γειτόνισσα.
Είναι η εποχή που δεν μπορώ να είμαι μέσα, στο σπίτι μου, στο καβούκι μου, στα ρούχα μου, στους κανόνες και στα πρέπει. Είναι η εποχή που θέλω να φύγω και να ξεφύγω, από όσα ζω!
Σήμερα ειδικά έχει καύσωνα, θα γυρίσετε σπίτι θα καθίσετε στο μπαλκόνι σας, και θα σκέφτεστε τα παραπάνω. Τι είναι για εσάς το Καλοκαίρι;
Τι καλύτερο λοιπόν από ένα καφέ; Παγωμένος είναι μάλλον Ελληνική εφεύρεση, και δεν εννοώ μόνο τον φραπέ, αλλά γενικά παγωμένους καφέδες.
Πρόσφατα διάβασα στο BHMAgourmet του Βήματος, καταπληκτικές ιδέες για παγωμένους καφέδες ότι πρέπει για ένα ζεστό απόγευμα σαν το σημερινό.
Παγωμένοι Καφέδες
Φραπέ με πορτοκάλι
1 κουταλιά στιγμιαίο εσπρέσο, 2 κουταλιές ανθόνερο, 1 κουταλάκι ζάχαρη, 1 κουταλάκι λικέρ πορτοκάλι (triple sec για παράδειγμα), λίγο ξύσμα πορτοκαλιού, τα χτυπάτε όλα μαζί στο σέικερ. Γεμίζετε ένα ψηλό ποτήρι με τριμμένο πάγο και ρίχνετε από πάνω το μίγμα του καφέ.
Καφέ Τονίκ
1 φλιτζάνι παγωμένο καφέ φίλτρου, 2 κουταλιές της σούπας κρέμα γάλακτος, 2 κουταλιές ζάχαρη και 1 κουταλιά κονιάκ Τα χτυπάμε σε σείκερ μαζί με παγάκια και γεμίζουμε ψηλό ποτήρι.
Ζελέ με Καφέ
1 κουταλιά της σούπας ζελατίνη διαλυμένη σε λίγο κρύο νερό και λικέρ καφέ, 600 ml ζεστό καφέ φίλτρου αρωματικό αν γίνετε, ζάχαρη όσο θέλετε. Τα ανακατεύετε όλα μαζί και τα βάζετε σε μεγάλη φόρμα στο ψυγείο να παγώσει.
Φραπέ με Παγωτό
Φτιάχνετε ένα πηχτό φραπέ, όπως γνωρίζετε και σε ένα μεγάλο ποτήρι, βάζετε στον πάτο μία μπάλα παγωτό βανίλια, ή καραμέλα ή παρφέ βανίλια. Από πάνω ρίχνετε τον κρύο καφέ και στο τέλος λίγο λικέρ καφέ ή Baileys
Καλό καλοκαίρι σε όλους!
Τρίτη 17 Ιουνίου 2008
Η Τήνος και η Παρέα
Τι όμορφο νησί!!! Τι πλούσια χρώματα!!! Τι ωραίοι άνθρωποι!!
Ότι και να σας πω είναι λίγο. Καμία σχέση με την γνωστή φήμη, την θρησκευτική. Πανέμορφο κυκλαδονήσι, με ωραίες θάλασσες και υπέροχα χωρία. Να πάτε.
Εμείς πάλι περάσαμε πάρα πολύ ωραία, και αυτό όχι μόνο γιατί το νησί ήταν καλό, αλλά κυρίως γιατί η παρέα ήταν καλή (στη φοτό δεξια λοιπούν καποιοι).
Είναι τόσο σπουδαίο αυτό. Πραγματικά όπου και να πάμε περνάμε πολύ ωραία. Είμαστε χρόνια φίλοι, από το γυμνάσιο οι περισσότεροι, γνωριζόμαστε πολύ καλά, ξέρουμε τα χούγια μας, τους ρυθμούς μας, και αν και «αντρόγυνο» τόσα χρόνια, περνάμε καλά μαζί. Έχουμε πάντα θέματα για κουβέντα, συμφωνούμε και διαφωνούμε πολύ συχνά, καυγαδίζουμε συχνότερα αλλά δεν μαλώνουμε ποτέ.
Την Κυριακή το βράδυ, μετά από λουκούλλειο γεύμα με ψαρούκλες και αστακομακαρονάδες, πολλές πολλές μπύρες και ντόπιες ρακές, .., που όρεξη για έξοδο. Κάτσαμε λοιπόν στην βεραντούλα μας και οι εννιά και βάλαμε να παίξουμε Τριβιαλ Περσουτ, ένα παιχνίδι που το παίζουμε από το 1993. Τόσο γέλιο είχα πάρα πολλά χρόνια να κάνω!!! Κάποια στιγμή δεν μπορούσα να αναπνεύσω, από τα γέλια. Πόσο συχνά μας συμβαίνει αυτό; Είναι πραγματικά πολύτιμη αυτή η παρέα. Και αισθάνομαι πολύ τυχερή που τους έχω όλους αυτούς δίπλα μου. Σας εύχομαι κάποια στιγμή να το νοιώσετε και εσείς αυτό.
Φαγάκια σήμερα για καλοκαιρινές βραδιές. Καλοκαιρινά φαγάκια, ελαφριά και εύκολα. Μια συνταγή από την πατρίδα της μεσογειακής διατροφής, την Κρήτη.
Πατάτες γιαχνί με Μάραθο και Χόντρο
1 κιλό πατάτες
1 φλιτζάνι χόντρο ή αν δεν βρείτε πλιγούρι
2-3 μέτρια ξερά κρεμμύδια στον τρίφτη
2 μεγάλες ώριμες ντομάτες
μπόλικο λάδι (στην Κρήτη μπορεί και να βάζουν ένα νεροπότηρο αλλά μάλλον δεν χρειάζεται τόσο, βάλτε κατά βούληση)
½ ματσάκι μάραθο ή αν δεν βρείτε άνηθο
αλάτι, πιπέρι
Καθαρίζετε τις πατάτες και τις κόβετε κυδωνάτες σε μέτρια κομμάτια. Σοτάρετε το κρεμμύδι σε λίγο λάδι και προσθέστε τις πατάτες να σοταριστούν και αυτές λίγο. Σβήνετε με ένα ποτήρι νερό και αφήστε τις να σιγοβράσουν για 10 λεπτά. Δυναμώστε την φωτιά, ρίξτε άλλο ένα ποτήρι νερό και τον χόντρο. Προσθέστε τις ντομάτες ψιλοκομμένες (αν το θέλετε πολύ κόκκινο προσθέστε και 1 κουταλιά πελτέ), το μάραθο ή τον άνηθο, αλάτι, πιπέρι, και το υπόλοιπο λάδι. Αφού πάρουν μία γερή βράση, κουνάτε την κατσαρόλα να ανακατευτούν καλά τα υλικά και χαμηλώνετε τη φωτιά, βράζοντας μέχρι να ψηθούν. Αν στο τέλος έχουν πολλά υγρά δυναμώστε την φωτιά για λίγο μέχρι να εξατμισθούν αλλά με προσοχή να μην το κολλήσετε.
Δοκιμάστε το είναι ... επιστροφή στη κουζίνα της γιαγιάς μας.
Ότι και να σας πω είναι λίγο. Καμία σχέση με την γνωστή φήμη, την θρησκευτική. Πανέμορφο κυκλαδονήσι, με ωραίες θάλασσες και υπέροχα χωρία. Να πάτε.
Εμείς πάλι περάσαμε πάρα πολύ ωραία, και αυτό όχι μόνο γιατί το νησί ήταν καλό, αλλά κυρίως γιατί η παρέα ήταν καλή (στη φοτό δεξια λοιπούν καποιοι).
Είναι τόσο σπουδαίο αυτό. Πραγματικά όπου και να πάμε περνάμε πολύ ωραία. Είμαστε χρόνια φίλοι, από το γυμνάσιο οι περισσότεροι, γνωριζόμαστε πολύ καλά, ξέρουμε τα χούγια μας, τους ρυθμούς μας, και αν και «αντρόγυνο» τόσα χρόνια, περνάμε καλά μαζί. Έχουμε πάντα θέματα για κουβέντα, συμφωνούμε και διαφωνούμε πολύ συχνά, καυγαδίζουμε συχνότερα αλλά δεν μαλώνουμε ποτέ.Την Κυριακή το βράδυ, μετά από λουκούλλειο γεύμα με ψαρούκλες και αστακομακαρονάδες, πολλές πολλές μπύρες και ντόπιες ρακές, .., που όρεξη για έξοδο. Κάτσαμε λοιπόν στην βεραντούλα μας και οι εννιά και βάλαμε να παίξουμε Τριβιαλ Περσουτ, ένα παιχνίδι που το παίζουμε από το 1993. Τόσο γέλιο είχα πάρα πολλά χρόνια να κάνω!!! Κάποια στιγμή δεν μπορούσα να αναπνεύσω, από τα γέλια. Πόσο συχνά μας συμβαίνει αυτό; Είναι πραγματικά πολύτιμη αυτή η παρέα. Και αισθάνομαι πολύ τυχερή που τους έχω όλους αυτούς δίπλα μου. Σας εύχομαι κάποια στιγμή να το νοιώσετε και εσείς αυτό.
Φαγάκια σήμερα για καλοκαιρινές βραδιές. Καλοκαιρινά φαγάκια, ελαφριά και εύκολα. Μια συνταγή από την πατρίδα της μεσογειακής διατροφής, την Κρήτη.
Πατάτες γιαχνί με Μάραθο και Χόντρο
1 κιλό πατάτες
1 φλιτζάνι χόντρο ή αν δεν βρείτε πλιγούρι
2-3 μέτρια ξερά κρεμμύδια στον τρίφτη
2 μεγάλες ώριμες ντομάτες
μπόλικο λάδι (στην Κρήτη μπορεί και να βάζουν ένα νεροπότηρο αλλά μάλλον δεν χρειάζεται τόσο, βάλτε κατά βούληση)
½ ματσάκι μάραθο ή αν δεν βρείτε άνηθο
αλάτι, πιπέρι
Καθαρίζετε τις πατάτες και τις κόβετε κυδωνάτες σε μέτρια κομμάτια. Σοτάρετε το κρεμμύδι σε λίγο λάδι και προσθέστε τις πατάτες να σοταριστούν και αυτές λίγο. Σβήνετε με ένα ποτήρι νερό και αφήστε τις να σιγοβράσουν για 10 λεπτά. Δυναμώστε την φωτιά, ρίξτε άλλο ένα ποτήρι νερό και τον χόντρο. Προσθέστε τις ντομάτες ψιλοκομμένες (αν το θέλετε πολύ κόκκινο προσθέστε και 1 κουταλιά πελτέ), το μάραθο ή τον άνηθο, αλάτι, πιπέρι, και το υπόλοιπο λάδι. Αφού πάρουν μία γερή βράση, κουνάτε την κατσαρόλα να ανακατευτούν καλά τα υλικά και χαμηλώνετε τη φωτιά, βράζοντας μέχρι να ψηθούν. Αν στο τέλος έχουν πολλά υγρά δυναμώστε την φωτιά για λίγο μέχρι να εξατμισθούν αλλά με προσοχή να μην το κολλήσετε.
Δοκιμάστε το είναι ... επιστροφή στη κουζίνα της γιαγιάς μας.
Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008
Σημερις το πλοίο για Τήνο αναχωρεί στις 7:30
Άλλος για Χίο τράβηξε πήγε, κι άλλος για Μυτιλήνη, εμείς όμως πάμε Τήνο. Φεύγουμε, αγαπημένα μου καταπιεσμένα μου Αθηναιάκια, δεν πήραμε τα βουνά, πήραμε τα πλοία και πάμε να λιαστούμε, να κολυμπήσουμε, να ντιρλιάσουμε, και να εκτονωθούμε, με άλλα λόγια.
Είπαμε να πάμε στην Τήνο, να ανάψουμε ένα καντήλι στη χάρη της – που λένε – μπας και γλιτώσουμε απ΄ αυτά που τραβάμε! Μιας και δεν υπάρχει άλλη λύση, μιας και η Βενζίνη θα φτάσει τα 200 το λίτρο, μίας και τις ντομάτες ντάλα καλοκαίρι θα τις πληρώνουμε 2 ευρώ το κιλό, μίας και θα καούν και τα υπόλοιπα δάση το καλοκαίρι, μίας και θα συνεχίζει να ασκεί περιβαλλοντική πολιτική ο Σουφλιάς, μίας και Πρωθυπουργός θα συνεχίσει να είναι ο Κωστάκης με τους ωραίους φίλους, μίας τη Ζήμενς την πληρώσαμε ήδη, μίας και ο Γιωργάκης θα συνεχίσει να μαλώνει με τον πρώην μας, μίας θα χάσει η Εθνική το Σάββατο, μίας και στην τελική θα δουλεύουμε 60 ώρες, …., είπαμε και εμείς να το ρίξουμε στα Θεία μπας και σωθούμε!!
Πήραμε λοιπόν τις λαμπάδες μας, - η δικιά μου είναι φτηνή καθώς δεν είμαι και πρώτο μπόι, αλλά τα αγόρια πραγματικά ξηλώθηκαν!!- τις ομπρέλες μας, τα αντηλιακά μας και σε λίγες ώρες σας κουνάμε το μαντίλι!!
Καλό τριήμερο, και συνταγή από Τρίτη.
Είπαμε να πάμε στην Τήνο, να ανάψουμε ένα καντήλι στη χάρη της – που λένε – μπας και γλιτώσουμε απ΄ αυτά που τραβάμε! Μιας και δεν υπάρχει άλλη λύση, μιας και η Βενζίνη θα φτάσει τα 200 το λίτρο, μίας και τις ντομάτες ντάλα καλοκαίρι θα τις πληρώνουμε 2 ευρώ το κιλό, μίας και θα καούν και τα υπόλοιπα δάση το καλοκαίρι, μίας και θα συνεχίζει να ασκεί περιβαλλοντική πολιτική ο Σουφλιάς, μίας και Πρωθυπουργός θα συνεχίσει να είναι ο Κωστάκης με τους ωραίους φίλους, μίας τη Ζήμενς την πληρώσαμε ήδη, μίας και ο Γιωργάκης θα συνεχίσει να μαλώνει με τον πρώην μας, μίας θα χάσει η Εθνική το Σάββατο, μίας και στην τελική θα δουλεύουμε 60 ώρες, …., είπαμε και εμείς να το ρίξουμε στα Θεία μπας και σωθούμε!!
Πήραμε λοιπόν τις λαμπάδες μας, - η δικιά μου είναι φτηνή καθώς δεν είμαι και πρώτο μπόι, αλλά τα αγόρια πραγματικά ξηλώθηκαν!!- τις ομπρέλες μας, τα αντηλιακά μας και σε λίγες ώρες σας κουνάμε το μαντίλι!!
Καλό τριήμερο, και συνταγή από Τρίτη.
Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008
Μεσαίωνας
Οι ιστορικοί λένε ότι ο μεσαίωνας ήταν για την Ευρώπη εποχή μεγάλης αδικίας, σκοταδισμού, ανελευθερίας, πείνας και εξαθλίωσης. Έκτοτε η λέξη έχει επικρατήσει κυρίως ως χαρακτηρισμός πρακτικές που παραπέμπουν στα παραπάνω.
Μπορείτε να μου πείτε λοιπόν τι σκατά είναι αυτό το πράγμα με τις 60 ώρες εργασίας την εβδομάδα;;;
Ακούγοντας της ειδήσεις το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι το Συμβούλιο Υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ, αποφάσισε ότι κάτω από κάποιες συνθήκες – συμφωνία των κοινωνικών εταίρων, κλπ. – το ανώτατο όριο ωρών εργασίας από 48 ώρες που είναι σήμερα μπορεί να γίνει 60. Επίσης κατάλαβα ότι η Ελλάδα, η κα Φάνη δηλαδή, επειδή διαφωνούσε με αυτήν την πρόταση απείχε από την ψηφοφορία.
Λοιπόν όταν διαφωνείς καταψηφίζεις, δεν απέχεις, λεω εγώ, αλλά αν μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει να το δεχτώ ως πράξη αντίστασης.
Κυριότερα όμως, μπορεί κάποιο καλό παιδί να μου εξηγήσει και εμένα την χαζή, τι εννοούν αυτοί οι κύριοι Υπουργοί όταν λένε 60 ώρες εργασίας την εβδομάδα, ποιοι ήταν αυτοί, από ποιες χώρες, και γιατί πρέπει να γίνει αυτό; Πως θα ωφεληθεί ο εργαζόμενος δουλεύοντας 60 ώρες, πως θα ωφεληθεί η κοινωνία, και άλλα τέτοια που ας μην ξεχνάμε είναι από τα θεμελιώδη ζητήματα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης.
Τέλος πάντων, οι δημοκρατικές κοινωνίες της δύσης έχουν προοδεύσει, και τα μέλη τους ζουν υπό καθεστώς ευημερίας, γιατί πριν από αρκετά χρόνια, στις αρχές του αιώνα μάλιστα, διεκδίκησαν και κέρδισαν δικαιώματα που σήμερα μας έχουν φέρει σε αυτό το σημείο, και αποτελούμε παράδειγμα για τον μη αναπτυγμένο κόσμο.
Η Ευρώπη έχει καλώς θέσει τον πήχη ψηλά, και οι άλλες κοινωνίες προσπαθούν να φτάσουν στο δικό μας επίπεδο. Τι είδους πολιτική είναι αυτή, που λεει ότι για να γίνουμε ανταγωνιστικοί πρέπει να ρίξουμε το δικό μας επίπεδο, και να γίνουμε σαν τους σκλάβους της Ασίας; Ας βάλουμε τότε και τα παιδία μας να δουλεύουν από τα 12 όπως γινότανε τον 18ο αιώνα.
Και πάλι 60 ώρες την εβδομάδα, σε πενθήμερη εργασία, σημαίνει 12 ώρες την ημέρα και άλλες 8 ώρες ύπνου, σου μένουν 4 ώρες την ημέρα να φας, να πλυθείς, να καθαρίσεις το σπίτι σου, να μεγαλώσεις τα παιδία σου, και όλα τα άλλα. Και άντε να το κάνεις αραιά και που γιατί η δουλειά σου το απαιτεί, αλλά συνέχεια; να μου πείτε ποιος φυσιολογικός άνθρωπος το αντέχει αυτό, και να είναι και παραγωγικός και δημιουργικός ταυτόχρονα, να τον προσλάβω πάραυτα! Δεν κόβουμε τις βλακείες λεω εγώ, δεν λύνεται έτσι το πρόβλημα της Ευρώπης αγαπητοί κύριου Υπουργοί, και αν δεν έχετε άλλες λύσεις κακός, κάκιστα είστε Υπουργοί, να πάτε όλοι σπίτια σας! Όσο για την Φάνη, μάλλον δεν κατάλαβε τι έλεγαν, και αποφάσισε να απόσχει για να είναι μέσα.
Το μέλλον της Ευρώπης, είναι ο Μεσαίωνας, μάλλον! Κάτι τέτοια κάνουν και τον πιο συντηρητικό άνθρωπο επαναστάτη.
Θέλω λοιπόν να σερβίρω σε αυτά τα «φρούτα» που πότε δεν έχουν δουλέψει στη ζωής τους – αυτός είναι ο κανόνας με τους πολιτικούς – κάτι ξινό, Λεμονάδα λοιπόν σήμερα. Καλοκαίρι έρχεται άλλωστε, και είναι πολύ ωραίο να έχουμε στο ψυγείο παγωμένη Λεμονάδα.
Λεμονάδα κερκυραϊκή, ή αλλιώς Τζιτζιμπίρα σπιτική
1/2 λίτρο χυμό λεμονιών, ανάλογα με το μέγεθος είναι 6-8 λεμόνια
ξύσμα απο ένα λεμόνι
1 κούπα ζάχαρη
1 ½ κούπα νερό
μία μικρή ρίζα τζίντζερ,
ανθρακούχο νερό ή σόδα για το σερβίρισμα
μαύρη ζάχαρη για το σερβίρισμα
φυλλαράκια δυόσμου για το σερβίρισμα
Καθαρίζετε το τζίντζερ, το ψιλοκόβετε και το πολτοποιείται στο μούλτι μαζί με λίγο ζεστό νερό (2-3 κουταλιές της σούπας). Τον πολτό τον περνάτε από ένα πολύ ψιλό σουρωτήρι του τσαγιού, ώστε πιέζοντάς το με ένα κουτάλι να πάρετε όλο το χυμό σε ένα φλιτζάνι, περίπου πρέπει να βγεί 1 με 1 1/2 κουταλία της σούπας. Σε μία κατσαρόλα φτιάχνετε ένα ελαφρύ σιρόπι, βράζοντας για 3-4 λεπτά το νερό με τη ζάχαρη. Σε άλλη κατσαρόλα έχετε βάλει το χυμό του λεμονιού, το ξύσμα, και μόλις πάρουν βράση προσθέτετε και το σιρόπι. Τα βράζετε όλα μαζί για 5-7 λεπτά. Στο τέλος, αφού κρυώσει τελείως προσθέτετε το χυμό από το τζίντζερ. Το φυλάτε σε γυάλινα μπουκάλια στο ψυγείο για 2 βδομάδες το πολύ. Όταν θέλετε να το σερβίρετε, βάζετε στο ποτήρι 1 κουταλιά της σούπας μαύρη ζάχαρη, προσθέστε παγάκια, γεμίστε το 1/3 του ποτηριού με λεμονάδα και συμπληρώστε με σόδα, ή ανθρακούχο νερό. Τέλος βάλτε και λίγα φύλλα δυόσμου και ανακατέψτε καλά. Μπορείτε βέβαια να προσθέσετε κανονικό κρύο νερό, και να παραλείψετε το τζίντζερ, άλλα δεν θα έχετε τζιτζιμπίρα, κανονική λεμονάδα θα έχετε. Αν σας φανεί πολύ ξινή προσθέστε λίγο ζάχαρη.
Μπορείτε να μου πείτε λοιπόν τι σκατά είναι αυτό το πράγμα με τις 60 ώρες εργασίας την εβδομάδα;;;
Ακούγοντας της ειδήσεις το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι το Συμβούλιο Υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ, αποφάσισε ότι κάτω από κάποιες συνθήκες – συμφωνία των κοινωνικών εταίρων, κλπ. – το ανώτατο όριο ωρών εργασίας από 48 ώρες που είναι σήμερα μπορεί να γίνει 60. Επίσης κατάλαβα ότι η Ελλάδα, η κα Φάνη δηλαδή, επειδή διαφωνούσε με αυτήν την πρόταση απείχε από την ψηφοφορία.
Λοιπόν όταν διαφωνείς καταψηφίζεις, δεν απέχεις, λεω εγώ, αλλά αν μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει να το δεχτώ ως πράξη αντίστασης.
Κυριότερα όμως, μπορεί κάποιο καλό παιδί να μου εξηγήσει και εμένα την χαζή, τι εννοούν αυτοί οι κύριοι Υπουργοί όταν λένε 60 ώρες εργασίας την εβδομάδα, ποιοι ήταν αυτοί, από ποιες χώρες, και γιατί πρέπει να γίνει αυτό; Πως θα ωφεληθεί ο εργαζόμενος δουλεύοντας 60 ώρες, πως θα ωφεληθεί η κοινωνία, και άλλα τέτοια που ας μην ξεχνάμε είναι από τα θεμελιώδη ζητήματα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης.
Τέλος πάντων, οι δημοκρατικές κοινωνίες της δύσης έχουν προοδεύσει, και τα μέλη τους ζουν υπό καθεστώς ευημερίας, γιατί πριν από αρκετά χρόνια, στις αρχές του αιώνα μάλιστα, διεκδίκησαν και κέρδισαν δικαιώματα που σήμερα μας έχουν φέρει σε αυτό το σημείο, και αποτελούμε παράδειγμα για τον μη αναπτυγμένο κόσμο.
Η Ευρώπη έχει καλώς θέσει τον πήχη ψηλά, και οι άλλες κοινωνίες προσπαθούν να φτάσουν στο δικό μας επίπεδο. Τι είδους πολιτική είναι αυτή, που λεει ότι για να γίνουμε ανταγωνιστικοί πρέπει να ρίξουμε το δικό μας επίπεδο, και να γίνουμε σαν τους σκλάβους της Ασίας; Ας βάλουμε τότε και τα παιδία μας να δουλεύουν από τα 12 όπως γινότανε τον 18ο αιώνα.
Και πάλι 60 ώρες την εβδομάδα, σε πενθήμερη εργασία, σημαίνει 12 ώρες την ημέρα και άλλες 8 ώρες ύπνου, σου μένουν 4 ώρες την ημέρα να φας, να πλυθείς, να καθαρίσεις το σπίτι σου, να μεγαλώσεις τα παιδία σου, και όλα τα άλλα. Και άντε να το κάνεις αραιά και που γιατί η δουλειά σου το απαιτεί, αλλά συνέχεια; να μου πείτε ποιος φυσιολογικός άνθρωπος το αντέχει αυτό, και να είναι και παραγωγικός και δημιουργικός ταυτόχρονα, να τον προσλάβω πάραυτα! Δεν κόβουμε τις βλακείες λεω εγώ, δεν λύνεται έτσι το πρόβλημα της Ευρώπης αγαπητοί κύριου Υπουργοί, και αν δεν έχετε άλλες λύσεις κακός, κάκιστα είστε Υπουργοί, να πάτε όλοι σπίτια σας! Όσο για την Φάνη, μάλλον δεν κατάλαβε τι έλεγαν, και αποφάσισε να απόσχει για να είναι μέσα.
Το μέλλον της Ευρώπης, είναι ο Μεσαίωνας, μάλλον! Κάτι τέτοια κάνουν και τον πιο συντηρητικό άνθρωπο επαναστάτη.
Θέλω λοιπόν να σερβίρω σε αυτά τα «φρούτα» που πότε δεν έχουν δουλέψει στη ζωής τους – αυτός είναι ο κανόνας με τους πολιτικούς – κάτι ξινό, Λεμονάδα λοιπόν σήμερα. Καλοκαίρι έρχεται άλλωστε, και είναι πολύ ωραίο να έχουμε στο ψυγείο παγωμένη Λεμονάδα.
Λεμονάδα κερκυραϊκή, ή αλλιώς Τζιτζιμπίρα σπιτική
1/2 λίτρο χυμό λεμονιών, ανάλογα με το μέγεθος είναι 6-8 λεμόνια
ξύσμα απο ένα λεμόνι
1 κούπα ζάχαρη
1 ½ κούπα νερό
μία μικρή ρίζα τζίντζερ,
ανθρακούχο νερό ή σόδα για το σερβίρισμα
μαύρη ζάχαρη για το σερβίρισμα
φυλλαράκια δυόσμου για το σερβίρισμα
Καθαρίζετε το τζίντζερ, το ψιλοκόβετε και το πολτοποιείται στο μούλτι μαζί με λίγο ζεστό νερό (2-3 κουταλιές της σούπας). Τον πολτό τον περνάτε από ένα πολύ ψιλό σουρωτήρι του τσαγιού, ώστε πιέζοντάς το με ένα κουτάλι να πάρετε όλο το χυμό σε ένα φλιτζάνι, περίπου πρέπει να βγεί 1 με 1 1/2 κουταλία της σούπας. Σε μία κατσαρόλα φτιάχνετε ένα ελαφρύ σιρόπι, βράζοντας για 3-4 λεπτά το νερό με τη ζάχαρη. Σε άλλη κατσαρόλα έχετε βάλει το χυμό του λεμονιού, το ξύσμα, και μόλις πάρουν βράση προσθέτετε και το σιρόπι. Τα βράζετε όλα μαζί για 5-7 λεπτά. Στο τέλος, αφού κρυώσει τελείως προσθέτετε το χυμό από το τζίντζερ. Το φυλάτε σε γυάλινα μπουκάλια στο ψυγείο για 2 βδομάδες το πολύ. Όταν θέλετε να το σερβίρετε, βάζετε στο ποτήρι 1 κουταλιά της σούπας μαύρη ζάχαρη, προσθέστε παγάκια, γεμίστε το 1/3 του ποτηριού με λεμονάδα και συμπληρώστε με σόδα, ή ανθρακούχο νερό. Τέλος βάλτε και λίγα φύλλα δυόσμου και ανακατέψτε καλά. Μπορείτε βέβαια να προσθέσετε κανονικό κρύο νερό, και να παραλείψετε το τζίντζερ, άλλα δεν θα έχετε τζιτζιμπίρα, κανονική λεμονάδα θα έχετε. Αν σας φανεί πολύ ξινή προσθέστε λίγο ζάχαρη.
Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008
Μαϊντανός
Σήμερα δεν έχω τίποτα να πω, δεν έχω διάθεση κιόλας. Έχω όμως μία απορία, και παρακαλώ όποιος μπορεί να μου την λύσει. Γιατί η κυρία Κανέλη είναι πάντα, μα πάντα παρμένη;; Μέσα στα μαύρα νεύρα;;; Γιατί είναι τόσο εριστική και επιθετική; γιατί μαλώνει για όλα;; Γιατί καπνίζει στην τηλεόραση, κάνοντας έμμεση διαφήμιση του καπνίσματος και άρα των αντίστοιχων βιομηχανιών που όμως αντιμάχεται με ανάλογο πάθος; Γιατί το ΕΣΡ που βαράει καμπάνες όπου γουστάρει γιατί δεν βαράει και στους σταθμούς που την βγάζουν έτσι φάτσα κάρτα; γιατί αντίστοιχα τα κανάλια δέχονται τέτοια συμπεριφορά; γιατί οι τηλεθεατές δέχονται τέτοια συμπεριφορά; έχει τόσο σπουδαία πράγματα να πει αυτή η κυρία που άντε να δεχτούμε και το κουσούρι της; γιατί αν τελικά την «κόψουν» από τον αέρα, ακριβώς λόγο αυτής της συμπεριφοράς και μόνο, τότε θα βγει και θα καταγγείλει την φίμωση του κομουνιστικού κόμματος; τι είδους ικανότητες πρέπει να έχει ένας απλός άνθρωπος να αντιληφθεί τους συνομωσιολογικούς συλλογισμούς της; πως σχολιάζει η κοινωνία αυτούς τους ανθρώπους που τα βάζουν ακόμα και με τα ρούχα τους; γιατί δεν σχολιάζετε ανάλογα και αυτή; γιατί ο κόσμος την ψηφίζει; γιατί η καταφανώς αγενής συμπεριφορά της δεν τους νοιάζει; ...
Πάρα πολλά τα ερωτήματα και μάλλον πολύ ασχολήθηκα μαζί της. Το θέμα μου δεν είναι αν κάποιος συμφωνεί η διαφωνεί με αυτά που λεει, το θέμα μου είναι ο τρόπος που τα λεει που είναι έντονα φασιστικός!! Αλλά βλέπεις είναι άλλος ένας τηλεοπτικός μαϊντανός που τραβάει.
Λοιπόν ο μαϊντανός είναι ένα υπέροχο αρωματικό χόρτο που μπαίνει σχεδόν παντού. Η κορυφαία όμως συνταγή για μαϊντανό είναι το Λιβανέζικο Ταμπουλέ ....
Ταμπουλέ
1 φλιτζάνι πλιγούρι
2 μέτριες ντομάτες ψιλοκομμένες και στραγγισμένες
2 ματσάκια μαϊντανό ψιλοκομμένο
1 φλιτζάνι φρέσκα φύλλα δυόσμου
3 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
½ φλιτζάνι χυμό λεμόνι
ελαιόλαδο, αλάτι, πιπέρι, μία πρέζα κανέλα
προαιρετικά μπορείτε να προσθέσετε, κουκουνάρι καβουρδισμένο, και ρόκα ψιλοκομμένη
Σε μία γαβάθα βάλτε το πλιγούρι με 2 ποτήρια βραστό νερό και το αφήνετε ½ ώρα να μαλακώσει και να τραβήξει το νερό. Που και που ανακατεύεται, να μουλιάσει καλά. Το σουρώνετε και το στραγγίζετε πολύ καλά απλώνοντάς το πάνω σε μία πετσέτα, να βγάλει όλα τα νερά. Σε ένα μπολ βάζετε το πλιγούρι, και προσθέτετε όλα τα υπόλοιπα υλικά, ανακατέψτε πολύ καλά και δοκιμάστε, προσθέστε ανάλογα λεμόνι, ή αλατοπίπερο, μιας και το καλό ταμπουλέ πρέπει να έχει πολύ λεμονάτη γεύση.
Το σκεπάζετε με ζελατίνα και αφήστε το στο ψυγείο για τουλάχιστον μία ώρα πριν το σερβίρετε. Αν βάλετε τελικά κουκουνάρι να το προσθέσετε στο τέλος πριν το σερβίρισμα για να είναι τραγανό.
Πάρα πολλά τα ερωτήματα και μάλλον πολύ ασχολήθηκα μαζί της. Το θέμα μου δεν είναι αν κάποιος συμφωνεί η διαφωνεί με αυτά που λεει, το θέμα μου είναι ο τρόπος που τα λεει που είναι έντονα φασιστικός!! Αλλά βλέπεις είναι άλλος ένας τηλεοπτικός μαϊντανός που τραβάει.
Λοιπόν ο μαϊντανός είναι ένα υπέροχο αρωματικό χόρτο που μπαίνει σχεδόν παντού. Η κορυφαία όμως συνταγή για μαϊντανό είναι το Λιβανέζικο Ταμπουλέ ....
Ταμπουλέ
1 φλιτζάνι πλιγούρι
2 μέτριες ντομάτες ψιλοκομμένες και στραγγισμένες
2 ματσάκια μαϊντανό ψιλοκομμένο
1 φλιτζάνι φρέσκα φύλλα δυόσμου
3 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
½ φλιτζάνι χυμό λεμόνι
ελαιόλαδο, αλάτι, πιπέρι, μία πρέζα κανέλα
προαιρετικά μπορείτε να προσθέσετε, κουκουνάρι καβουρδισμένο, και ρόκα ψιλοκομμένη
Σε μία γαβάθα βάλτε το πλιγούρι με 2 ποτήρια βραστό νερό και το αφήνετε ½ ώρα να μαλακώσει και να τραβήξει το νερό. Που και που ανακατεύεται, να μουλιάσει καλά. Το σουρώνετε και το στραγγίζετε πολύ καλά απλώνοντάς το πάνω σε μία πετσέτα, να βγάλει όλα τα νερά. Σε ένα μπολ βάζετε το πλιγούρι, και προσθέτετε όλα τα υπόλοιπα υλικά, ανακατέψτε πολύ καλά και δοκιμάστε, προσθέστε ανάλογα λεμόνι, ή αλατοπίπερο, μιας και το καλό ταμπουλέ πρέπει να έχει πολύ λεμονάτη γεύση.
Το σκεπάζετε με ζελατίνα και αφήστε το στο ψυγείο για τουλάχιστον μία ώρα πριν το σερβίρετε. Αν βάλετε τελικά κουκουνάρι να το προσθέσετε στο τέλος πριν το σερβίρισμα για να είναι τραγανό.
Τρίτη 10 Ιουνίου 2008
Τα φίδια, ο πληθωρισμός και άλλα ...
Όταν είναι να γίνει σεισμός, λεει, τα φίδια παθαίνουν ντουβρουτζά, βγαίνουν στην επιφάνεια και κάνουν σαν τρελά. Πρέπει, λεει, να παρακολουθούμε τα φίδια, να έχουμε τον νου μας, και όταν δούμε κάτι περίεργο να προετοιμαστούμε για σεισμό. Νούμερο ένα, άντε να έχω δει ένα φίδι σε όλη μου τη ζωή, οπότε δεν μπορώ να ξέρω ποια είναι η κανονική του συμπεριφορά για να κρίνω αυτήν σε περίοδο σεισμικής έξαρσης. Νούμερο δύο, αν δω φίδι, θα το βάλω στα πόδια και θα τρέχω για το επόμενο δίωρο, δεν θα ανοίξω συζήτηση μαζί του για την συμπεριφορά του!!
Ο πληθωρισμός είναι, λεει, 4,9% και οδεύει για ένα γεμάτο 5,5%. Έχει να πιάσει τέτοια ταβάνια από το 1998, λεει. Για όλα φταιει το πετρέλαιο, ξανάλεει. Για πόσο μαλάκες μας περνάνε δεν λεει όμως!! Δυστυχώς μάθαμε, ότι «το ποτάμι γυρίζει πίσω». Θέλει βέβαια κάποια χρονάκια, αλλά γυρίζει. Άντε με το καλό να γυρίσουμε και στην εποχή του «επιμένω ελληνικά» και «και τι κουτί κουτί, και τι κουτί κουτί, τώρα η Henniger, καινούργια σε κουτί»
Η Κάρλα, αγάπησε το παρουσιαστικό του Νικολά, λέει! Μαζί με τα 5-6 μυαλά του! Μα καλά μόνο εγώ δεν βλέπω καλά και αυτός το κοντοπίθαρος μου θυμίζει, μαυραγορίτη σε β΄ κατηγορίας ελληνικές ταινίες; Αν αυτός είναι ωραίος, και έχει την Κάρλα, τότε οι φίλοι μου καλά κάνουν και περιμένουν την Λίντα Εβανγγελίστα να τους πάρει τηλέφωνο.
Ο υιός του γκαντέμη, τα αγόρασε λεει όλα τα μηχανήματα από τη Ζήμενς. Κανονικά με τιμολόγια και λοιπά παραστατικά. Μόνο που δεν τα πλήρωσε. Αυτό είναι πρόβλημα της εταιρίας, αν δίνει προϊόντα αριστερά και δεξιά χωρίς να πληρώνετε, τι με κόφτει εμένα;;; Και αν ο υιός, με τα μάτια φλιτζανάκια του καφέ, θέλησε να αγοράσει προϊόντα στην υπερδιπλάσια τιμή από την αξία τους, και πάλι τι με κόφτει εμένα;; Φίλοι ήταν οι άνθρωποι, κάνανε έναν διακανονισμό. Τώρα αν όλοι οι υπόλοιποι σε αυτή τη χώρα, ψάχνουμε πάντα για την καλύτερη τιμή, και πάντα πληρώνουμε απίκο, αυτό οφείλετε στο ότι δεν ανήκουμε στην οικογένεια, και δεν έχουμε μάθει τα κόλπα. Τι θέλετε τώρα και ζητάτε και τα ρέστα;;; μάλλον ζηλεύετε, που δεν κουβαλάτε τέτοια γονίδια.
Ο Οτο μας όμως δεν φοβάται τίποτε, είναι 40 χρόνια με την θείτσα, και τα έχει δει όλα ο άνθρωπος. Κάτσε να τα σκατώσει όμως, να πάμε άπατοι σε αυτό το Euro, να μην υπερασπιστούμε σοβαρά τον τίτλο μας, και θα σου πω εγώ αν τα έχει δει όλα. Θετική σκέψη όμως σήμερα είναι η μεγάλη μέρα, και μακάρι να έχουμε και άλλες μεγάλες μέρες αυτό το καλοκαίρι. Αν και εμένα δεν μου αρέσει το ποδόσφαιρο, και δεν θα το δω σήμερα, εύχομαι καλή τύχη. Όλοι τις θέλουν τις νίκες!
Μιας και θα έχετε κόσμο σπίτι για τον αγώνα, θα σας δώσω μία ωραία συνταγή για ουζάκι σήμερα.
Χταπόδι με πορτοκάλι
1 μέτριο χταπόδι
1 μικρό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 κουταλιές της σούπας ξύδι
2 κουταλιές της σούπας μπαλσάμικο
1 ποτήρι χυμό πορτοκάλι
ξύσμα από ένα πορτοκάλι.
Λάδι, αλάτι, πιπέρι
Βράζουμε 1 λίτρο νερό, ρίχνουμε τις 2 κουταλιές ξύδι και ζεματάμε το χταπόδι για 10 λεπτά. Το βγάζουμε από την κατσαρόλα, το σουρώνουμε και το κόβουμε σε κομμάτια. Σε καθαρή κατσαρόλα, σοτάρουμε το κρεμμύδι με το λάδι σε χαμηλή θερμοκρασία, μέχρι να γίνει διάφανο, ρίχνουμε και τα κομμάτια από το χταπόδι, τα σοτάρουμε και αυτά για λίγο και σβήνουμε με το μπαλσάμικο. Προσθέτουμε το χυμό του πορτοκαλιού το ξύσμα και το αλατοπίπερο και αφήνουμε να πάρουν μια βράση. Κατόπιν χαμηλώνουμε την φωτιά στο 1 και το αφήνουμε να σιγοβράσει για 30 λεπτά, μέχρι να γίνει τελείως και να απορροφηθούν τα πολλά ζουμιά. Αν χρειαστεί προσθέστε λίγο νερό προς το τέλος, μίας και το φαγάκι αυτό πρέπει να έχει πολλά υγρά για καλές παπάρες!!
Ο πληθωρισμός είναι, λεει, 4,9% και οδεύει για ένα γεμάτο 5,5%. Έχει να πιάσει τέτοια ταβάνια από το 1998, λεει. Για όλα φταιει το πετρέλαιο, ξανάλεει. Για πόσο μαλάκες μας περνάνε δεν λεει όμως!! Δυστυχώς μάθαμε, ότι «το ποτάμι γυρίζει πίσω». Θέλει βέβαια κάποια χρονάκια, αλλά γυρίζει. Άντε με το καλό να γυρίσουμε και στην εποχή του «επιμένω ελληνικά» και «και τι κουτί κουτί, και τι κουτί κουτί, τώρα η Henniger, καινούργια σε κουτί»
Η Κάρλα, αγάπησε το παρουσιαστικό του Νικολά, λέει! Μαζί με τα 5-6 μυαλά του! Μα καλά μόνο εγώ δεν βλέπω καλά και αυτός το κοντοπίθαρος μου θυμίζει, μαυραγορίτη σε β΄ κατηγορίας ελληνικές ταινίες; Αν αυτός είναι ωραίος, και έχει την Κάρλα, τότε οι φίλοι μου καλά κάνουν και περιμένουν την Λίντα Εβανγγελίστα να τους πάρει τηλέφωνο.
Ο υιός του γκαντέμη, τα αγόρασε λεει όλα τα μηχανήματα από τη Ζήμενς. Κανονικά με τιμολόγια και λοιπά παραστατικά. Μόνο που δεν τα πλήρωσε. Αυτό είναι πρόβλημα της εταιρίας, αν δίνει προϊόντα αριστερά και δεξιά χωρίς να πληρώνετε, τι με κόφτει εμένα;;; Και αν ο υιός, με τα μάτια φλιτζανάκια του καφέ, θέλησε να αγοράσει προϊόντα στην υπερδιπλάσια τιμή από την αξία τους, και πάλι τι με κόφτει εμένα;; Φίλοι ήταν οι άνθρωποι, κάνανε έναν διακανονισμό. Τώρα αν όλοι οι υπόλοιποι σε αυτή τη χώρα, ψάχνουμε πάντα για την καλύτερη τιμή, και πάντα πληρώνουμε απίκο, αυτό οφείλετε στο ότι δεν ανήκουμε στην οικογένεια, και δεν έχουμε μάθει τα κόλπα. Τι θέλετε τώρα και ζητάτε και τα ρέστα;;; μάλλον ζηλεύετε, που δεν κουβαλάτε τέτοια γονίδια.
Ο Οτο μας όμως δεν φοβάται τίποτε, είναι 40 χρόνια με την θείτσα, και τα έχει δει όλα ο άνθρωπος. Κάτσε να τα σκατώσει όμως, να πάμε άπατοι σε αυτό το Euro, να μην υπερασπιστούμε σοβαρά τον τίτλο μας, και θα σου πω εγώ αν τα έχει δει όλα. Θετική σκέψη όμως σήμερα είναι η μεγάλη μέρα, και μακάρι να έχουμε και άλλες μεγάλες μέρες αυτό το καλοκαίρι. Αν και εμένα δεν μου αρέσει το ποδόσφαιρο, και δεν θα το δω σήμερα, εύχομαι καλή τύχη. Όλοι τις θέλουν τις νίκες!
Μιας και θα έχετε κόσμο σπίτι για τον αγώνα, θα σας δώσω μία ωραία συνταγή για ουζάκι σήμερα.
Χταπόδι με πορτοκάλι
1 μέτριο χταπόδι
1 μικρό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 κουταλιές της σούπας ξύδι
2 κουταλιές της σούπας μπαλσάμικο
1 ποτήρι χυμό πορτοκάλι
ξύσμα από ένα πορτοκάλι.
Λάδι, αλάτι, πιπέρι
Βράζουμε 1 λίτρο νερό, ρίχνουμε τις 2 κουταλιές ξύδι και ζεματάμε το χταπόδι για 10 λεπτά. Το βγάζουμε από την κατσαρόλα, το σουρώνουμε και το κόβουμε σε κομμάτια. Σε καθαρή κατσαρόλα, σοτάρουμε το κρεμμύδι με το λάδι σε χαμηλή θερμοκρασία, μέχρι να γίνει διάφανο, ρίχνουμε και τα κομμάτια από το χταπόδι, τα σοτάρουμε και αυτά για λίγο και σβήνουμε με το μπαλσάμικο. Προσθέτουμε το χυμό του πορτοκαλιού το ξύσμα και το αλατοπίπερο και αφήνουμε να πάρουν μια βράση. Κατόπιν χαμηλώνουμε την φωτιά στο 1 και το αφήνουμε να σιγοβράσει για 30 λεπτά, μέχρι να γίνει τελείως και να απορροφηθούν τα πολλά ζουμιά. Αν χρειαστεί προσθέστε λίγο νερό προς το τέλος, μίας και το φαγάκι αυτό πρέπει να έχει πολλά υγρά για καλές παπάρες!!
Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008
Σεισμός
Γενικά έχω καλές σχέσεις με τα διάφορα φυσικά φαινόμενα, τα πάμε καλά βρε αδελφέ, συναντιόμαστε, τα λέμε που και που, και όλα βαίνουν καλώς. Με το σεισμό όμως έχω μαλώσει από την πρώτη πρώτη μας συνεύρεση, κάτι δεν μου άρεσε απάνω του, δεν μου πήγαινε το στυλάκι του, πολύ κουνιστός, πολύ απρόβλεπτος. Από το ΄81 λοιπόν, έχω κόψει σχέσεις, δεν μιλιόμαστε!
Ανήκω στην κατηγορία αυτών που πανικοβάλλονται με τον σεισμό, όχι απλά φοβάμαι, πανικοβάλλομαι, τρέμουν τα πόδια μου, δεν μπορώ να ανασάνω και η μόνη μου αντίδραση είναι να την κάνω, να βγω έξω στην ύπαιθρο, μακριά από κτίρια και οικοδομές. Έτσι όταν είμαι σε κτίριο το πρώτο που κάνω είναι να πάρω, πορτοφόλι, κλειδιά, ταυτότητα - διαβατήριο – άδεια οδήγησης, να «ποδεθώ» και να βγω έξω. Όλα αυτά τα κάνω με απίστευτη ταχύτητα, σχεδόν τρέχοντας, και μόνο όταν βρεθώ έξω αρχίζω και αναπνέω. Κάνω καμιά βόλτα (συνήθως με την πιζάμα μου), γύρω από το τετράγωνο και μετά είμαι εντάξει να ξαναμπώ μέσα. Μάλιστα μία φορά στη Ρουμανία, σε ένα σχετικά μεγάλο σεισμό μόνο εγώ είχα βγεί απο το σπίτι στο δρόμο με τις πιζάμες μου, και φυσικά αρνιόμουνα για ώρες να ξαναμπώ μέσα, είδαν και έπαθαν οι ντόπιοι συνάδελφοι να με πείσουν ότι στο Βουκουρέστι δεν ειναι και πολυ φυσιολογικό να είσαι με την πιζάμα σου στην αντίστοιχη Πανεπιστημίου στις 2 το πρωί ακόμα και αν εχει γίνει ένας μεγάλος σεισμός!!
Αυτό λοιπόν που φοβάμαι δεν είναι ο ίδιος ο σεισμός, αλλά τα κτίρια. Αυτά θα με πλακώσουν. Σε αυτά δεν έχω εμπιστοσύνη. Αυτά κουνιούνται πέρα-δώθε! Όταν είσαι στα χωράφια, το ταρακούνημα της γης είναι μάλλον αστεία κατάσταση. Είναι προφανές ότι δεν σε σκοτώνει, δεν σε απειλεί, εκτός αν ανοίξει κανα τεράστιο χαντάκι και χωθείς μέσα, ή γίνει τσουνάμι και σε πάρει και σε σηκώσει. Αλλά αυτά είναι μάλλον σπάνια φαινόμενα για την περιοχή του Γέρακα που μένω και άρα, το να με φοβίζουν ως πιθανότητες είναι μάλλον βλακώδες.
Η αγωνία δε του πόσο ήταν ο σεισμός είναι επίσης ηλίθια. Άντε και θα σου πουν ένα νούμερο βρε κακομοίρη, και τι έγινε;; έχει διαφορά αν είναι 5,9 ή 6,5;; Μάλλον όχι και μάλλον εγκυκλοπαιδική είναι πλέον αυτή η γνώση. Γιατί μετά το ΄99 καταλάβαμε όλοι ότι το 5,9 μπορεί να είναι πολύ πιο επικίνδυνο από το 6,5.
Τέλος πάντων, ένα από τα ωραία αυτών των γεγονότων οι περιγραφές των δημοσιογράφων. Απίστευτοι τύποι όλοι αυτοί οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ, απόφοιτοι οι περισσότεροι της ακαδημίας του ΑΝΤ1 (κάτι σαν το Κολούμπια ας πούμε) που με έντονα δραματικό ύφος και λαχανιασμένη φωνή – βασικό συστατικό του ρεπορτάζ, αν δεν είσαι λαχανιασμένος, δεν είσαι σοβαρός ρεπόρτερ – λένε απίστευτες και ασυνάρτητες αρλούμπες. Ένας στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ, έλεγε συνέχεια, «.... με όση ψυχραιμία μου έχει απομείνει, ...», και το έλεγε πραγματικά στην αρχή κάθε φράσης του. Ένας άλλος εξηγούσε τις ζημιές στα αεροδρόμια της Ανδραβίδας και του Αραξου και έλεγε, «οι ζημιές στο πύργο ελέγχου των αεροπλάνων δεν είναι μεγάλες» και «με δικά της μέσα η ΥΠΑ των αεροπλάνων θα κάνει προσγειώσεις και απογειώσεις για την Κεφαλονιά»!!! εγώ πάντως δεν κατάλαβα τίποτα.
Ένα άλλο θέμα των δημοσιογράφων είναι το πόσο άργησε το Αστεροσκοπείο να δώσει το μέγεθος. Τους αρέσει αυτό το θέμα, τώρα αν απασχολεί κανένα άλλο σώφρονα άνθρωπο, αυτό είναι άλλο ζήτημα. Μα είναι εικόνα αυτή, να έχει γίνει σεισμός που τον ένιωσε όλη η χώρα, και άρα ήταν μεγάλος εκ των πραγμάτων, και να γκρινιάζουν γιατί έχουν περάσει 12 λεπτά και 32 δεύτερα και δεν έχει ανακοινωθεί το μέγεθος!!. Δηλαδή αν ανακοινωθεί σε 15 λεπτά θα αλλάξει κάτι;
Εκτός όμως από τους δημοσιογράφους χειρότερα γραφικοί είναι οι σεισμολόγοι. Αυτοί έχουν φτάσει σε επίπεδο «κοίλη γη» και άλλα τέτοια! Οι μισοί είχαν προβλέψει ότι σε μία γεωγραφική έκταση κάποιων εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων στις επόμενες 15 μέρες-μήνες-χρόνια, πιθανών να γινόταν κάποιος σεισμός, μεσαιο-μεγάλου μεγέθους, και οι άλλοι μισοί δεν είχαν διαβάσει τις ανακοινώσεις των πρώτων γιατί τους είχαν λεει πει αγράμματους. Στη μέση αυτής της ηλίθιας διαμάχης βρίσκετε πάντα ένας κακομοίρης πολιτικός; που είναι «αγράμματος» γιατί δεν έχει σπουδάσει σεισμολογία, και ανεύθυνος γιατί δεν έχει ακόμα εκκενώσει την χώρα παντελώς μία και το μόνο σίγουρο είναι ότι στην Ελλάδα θα γίνονται σεισμοί.
Οι δημοσιογράφοι δε, που πρέπει να ενημερώνουν τον κόσμο, με μεγάλη χαρά βγάζουν τα άπλυτά τους στην φόρα, τους βάζουν να μαλώνουν για επιστημονικά θέματα στα τηλεοπτικά παράθυρα, εμείς προσπαθούμε με τις λίγες γνώσεις γεωλογίας που μάθαμε στο δημοτικό να καταλάβουμε τι είναι όλες αυτές οι αρλούμπες που λένε, το μόνο που τελικά καταλαβαίνουμε είναι ότι μαλώνουν για τα δικά μας λεφτά – τους φόρους μας δηλαδή – και οι πολιτικοί μηχανικοί, πουθενά. Γιατί το ξαναλέγω τα κτίρια μας σκοτώνουν όχι ο σεισμός. Ο πολιτικός μηχανικός είναι αυτός που θα μας πει τι πρέπει να κάνουμε και πως να σωθούμε, πως να φτιάξουμε κτίρια που να μην πέφτουν εύκολα. Αυτός θα πάρει και θα επεξεργαστεί την πληροφορία και την γνώση από τον σεισμολόγο και θα την κάνει πρακτική συμβουλή για τον κόσμο.
Άκουγα στο ράδιο, μία συνέντευξη ενός κυριούλη από το αστεροσκοπείο, όπου μία αγενέστατη και άσχετη δεσποινίδα, ρώταγε με αέρα 325 καρδιναλίων γιατί δεν αξιοποιούν τις προβλέψεις της ομάδας ΒΑΝ, το ύφος δε ήταν πολύ επικριτικό. Απάντησε κάτι αυτός για την ασάφεια της όποιας πρόβλεψης, κλπ, κλπ, αλλά αυτή επέμενε και τότε τα παίρνει ο κυριούλης, και την ρωτάει τι ακριβώς θα περίμενε αυτή να γίνει, να εκκενωθεί όλη η βόρεια Πελοπόννησος για κανα δύο μήνες δηλαδή. Να βγουν οι επιστήμονες και να πουν το γνωστό, αν δεν βρέξει, θα χιονίσει, αλλιώς θα κάνει κάλη μέρα, και άρα εμείς, να φοράμε μαγιό και γούνα κρατώντας και μία ομπρέλα. Δεν είμαστε καλά!! Τι να την κάνεις βρε ηλίθια την όποια πληροφορία όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι; Αντί να ασχοληθείς με το πόσο τσιμέντο και πόσο σίδερο έχει το σπίτι σου, και να φροντίσεις να το κάνεις όσο πιο ασφαλές γίνετε, κάθεσαι και αναρωτιέσαι αν θα γίνει Δευτέρα παρουσία και αν μπορούν αυτό να το προβλέψουν οι επιστήμονες με απόκλιση μόνο 2000 ετών.
Το θέμα για εμάς κλίνει με την γνωστή μας πλέον «ετοιμότητα του κράτους». Όλοι ήταν πανέτοιμοι, δεν μπορείς να πεις. Ο Πάκης με τις συνεντεύξεις τύπου, ο καγγελάκιας, να τρέχει στα νοσοκομεία, όλα καλά, μπήκαν και σε εφαρμογή διάφορα σχέδια με αρχαιοελληνικά ονόματα, τι Ξενοκράτης, τι Περσέας, τι Αχιλλέας, τι Αγαμέμνονας, όλοι ήταν εκεί και έτοιμοι. Ο έρημος ο Κωστάκης είμαι βεβαία ότι κατεβάζει καντίλια, δεν έχω καμία μα καμία αμφιβολία! γιατί του είπαν ότι αν δεν τα μαζέψει να γυρίσει πίσω από την Αυστρία που πήγε δήθεν για επίσημη επίσκεψη – τώρα βρήκε που αρχίζει το EURO – τότε θα φαει μαύρο. Δεν μπορώ να πω τον καταλαβαίνω τον άνθρωπο, αλλά έτσι είναι, θέλει θυσίες η προσφορά στην πατρίδα! Αλλά από την άλλη είμαι πιο ήσυχη, τώρα που γύρισε και μπορεί μαζί με τον κο Ρουσό να συντονίζει την επικοινωνιακή πλευρά αυτού του πολύπλευρου θέματος.
Έτσι λοιπόν τα είπα όλα και καθάρισα! Προσωπικά, πέραν ότι τους φοβάμαι τους σεισμούς, πέραν του ότι ποσώς με ενδιαφέρουν οι βλακείες των δημοσιογράφων, των σεισμολόγων και το αν ο Κωστάκης έχασε τον αγώνα της εθνικής, νομίζω ότι οι σεισμοί είναι μία πολύ ωραία ευκαιρία κοινωνικοποίησης, έτσι που βγαίνουμε όλοι από τα σπίτια μας, που μιλάμε με τους γείτονες «......και εσείς κουνηθήκατε πολύ έτσι; ...», που καταλαβαίνουμε το μέγεθός μας.
Μιας και Κυριακή μεσημέρι δεν κοιμήθηκα, και μιας και είχα μία νευρικότητα, και πολλά ασπράδια στο ψυγείο μου, αποφάσισα να φτιάξω μαλακά μπισκοτάκια καρύδας. Εύκολη πολύ εύκολη συνταγή και μιας και άρεσαν στους συναδέλφους στο γραφείο είπα να την γράψω.
Μαλακά μπισκότα Καρύδας
Ασπράδια από 4 αυγά
300 γραμμάρια ζάχαρη
350 γραμμάρια τριμμένη καρύδα ξερή
½ σφηνάκι ρούμι, ή κονιάκ
Σε μπεν μαρί, ανακατεύετε τα ασπράδια με τη ζάχαρη μέχρι να γίνουν περίπου 45 βαθμοί. Μιας και μάλλον δεν έχετε θερμόμετρο ζαχαροπλαστικής, αυτό σημαίνει να έχει αρχίσει το νερό να κοχλάζει για περίπου 1 λεπτό και το μίγμα να είναι πολύ ζεστό, αλλά όχι καυτό.
Το βγάζετε από την φωτιά, προσθέτετε την καρύδα και το ρούμι, ανακατεύετε να ομογενοποιηθούν. Με δύο κουτάλια φτιάχνετε «βραχάκια» από το μίγμα και τα βάζετε σε ένα ταψί που έχετε στρώσει με λαδόκολλα. Τα ψήνετε για 20 λεπτά μέχρι να χρυσίσουν σε προθερμασμένο φούρνο στους 170 βαθμούς.
Ανήκω στην κατηγορία αυτών που πανικοβάλλονται με τον σεισμό, όχι απλά φοβάμαι, πανικοβάλλομαι, τρέμουν τα πόδια μου, δεν μπορώ να ανασάνω και η μόνη μου αντίδραση είναι να την κάνω, να βγω έξω στην ύπαιθρο, μακριά από κτίρια και οικοδομές. Έτσι όταν είμαι σε κτίριο το πρώτο που κάνω είναι να πάρω, πορτοφόλι, κλειδιά, ταυτότητα - διαβατήριο – άδεια οδήγησης, να «ποδεθώ» και να βγω έξω. Όλα αυτά τα κάνω με απίστευτη ταχύτητα, σχεδόν τρέχοντας, και μόνο όταν βρεθώ έξω αρχίζω και αναπνέω. Κάνω καμιά βόλτα (συνήθως με την πιζάμα μου), γύρω από το τετράγωνο και μετά είμαι εντάξει να ξαναμπώ μέσα. Μάλιστα μία φορά στη Ρουμανία, σε ένα σχετικά μεγάλο σεισμό μόνο εγώ είχα βγεί απο το σπίτι στο δρόμο με τις πιζάμες μου, και φυσικά αρνιόμουνα για ώρες να ξαναμπώ μέσα, είδαν και έπαθαν οι ντόπιοι συνάδελφοι να με πείσουν ότι στο Βουκουρέστι δεν ειναι και πολυ φυσιολογικό να είσαι με την πιζάμα σου στην αντίστοιχη Πανεπιστημίου στις 2 το πρωί ακόμα και αν εχει γίνει ένας μεγάλος σεισμός!!
Αυτό λοιπόν που φοβάμαι δεν είναι ο ίδιος ο σεισμός, αλλά τα κτίρια. Αυτά θα με πλακώσουν. Σε αυτά δεν έχω εμπιστοσύνη. Αυτά κουνιούνται πέρα-δώθε! Όταν είσαι στα χωράφια, το ταρακούνημα της γης είναι μάλλον αστεία κατάσταση. Είναι προφανές ότι δεν σε σκοτώνει, δεν σε απειλεί, εκτός αν ανοίξει κανα τεράστιο χαντάκι και χωθείς μέσα, ή γίνει τσουνάμι και σε πάρει και σε σηκώσει. Αλλά αυτά είναι μάλλον σπάνια φαινόμενα για την περιοχή του Γέρακα που μένω και άρα, το να με φοβίζουν ως πιθανότητες είναι μάλλον βλακώδες.
Η αγωνία δε του πόσο ήταν ο σεισμός είναι επίσης ηλίθια. Άντε και θα σου πουν ένα νούμερο βρε κακομοίρη, και τι έγινε;; έχει διαφορά αν είναι 5,9 ή 6,5;; Μάλλον όχι και μάλλον εγκυκλοπαιδική είναι πλέον αυτή η γνώση. Γιατί μετά το ΄99 καταλάβαμε όλοι ότι το 5,9 μπορεί να είναι πολύ πιο επικίνδυνο από το 6,5.
Τέλος πάντων, ένα από τα ωραία αυτών των γεγονότων οι περιγραφές των δημοσιογράφων. Απίστευτοι τύποι όλοι αυτοί οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ, απόφοιτοι οι περισσότεροι της ακαδημίας του ΑΝΤ1 (κάτι σαν το Κολούμπια ας πούμε) που με έντονα δραματικό ύφος και λαχανιασμένη φωνή – βασικό συστατικό του ρεπορτάζ, αν δεν είσαι λαχανιασμένος, δεν είσαι σοβαρός ρεπόρτερ – λένε απίστευτες και ασυνάρτητες αρλούμπες. Ένας στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ, έλεγε συνέχεια, «.... με όση ψυχραιμία μου έχει απομείνει, ...», και το έλεγε πραγματικά στην αρχή κάθε φράσης του. Ένας άλλος εξηγούσε τις ζημιές στα αεροδρόμια της Ανδραβίδας και του Αραξου και έλεγε, «οι ζημιές στο πύργο ελέγχου των αεροπλάνων δεν είναι μεγάλες» και «με δικά της μέσα η ΥΠΑ των αεροπλάνων θα κάνει προσγειώσεις και απογειώσεις για την Κεφαλονιά»!!! εγώ πάντως δεν κατάλαβα τίποτα.
Ένα άλλο θέμα των δημοσιογράφων είναι το πόσο άργησε το Αστεροσκοπείο να δώσει το μέγεθος. Τους αρέσει αυτό το θέμα, τώρα αν απασχολεί κανένα άλλο σώφρονα άνθρωπο, αυτό είναι άλλο ζήτημα. Μα είναι εικόνα αυτή, να έχει γίνει σεισμός που τον ένιωσε όλη η χώρα, και άρα ήταν μεγάλος εκ των πραγμάτων, και να γκρινιάζουν γιατί έχουν περάσει 12 λεπτά και 32 δεύτερα και δεν έχει ανακοινωθεί το μέγεθος!!. Δηλαδή αν ανακοινωθεί σε 15 λεπτά θα αλλάξει κάτι;
Εκτός όμως από τους δημοσιογράφους χειρότερα γραφικοί είναι οι σεισμολόγοι. Αυτοί έχουν φτάσει σε επίπεδο «κοίλη γη» και άλλα τέτοια! Οι μισοί είχαν προβλέψει ότι σε μία γεωγραφική έκταση κάποιων εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων στις επόμενες 15 μέρες-μήνες-χρόνια, πιθανών να γινόταν κάποιος σεισμός, μεσαιο-μεγάλου μεγέθους, και οι άλλοι μισοί δεν είχαν διαβάσει τις ανακοινώσεις των πρώτων γιατί τους είχαν λεει πει αγράμματους. Στη μέση αυτής της ηλίθιας διαμάχης βρίσκετε πάντα ένας κακομοίρης πολιτικός; που είναι «αγράμματος» γιατί δεν έχει σπουδάσει σεισμολογία, και ανεύθυνος γιατί δεν έχει ακόμα εκκενώσει την χώρα παντελώς μία και το μόνο σίγουρο είναι ότι στην Ελλάδα θα γίνονται σεισμοί.
Οι δημοσιογράφοι δε, που πρέπει να ενημερώνουν τον κόσμο, με μεγάλη χαρά βγάζουν τα άπλυτά τους στην φόρα, τους βάζουν να μαλώνουν για επιστημονικά θέματα στα τηλεοπτικά παράθυρα, εμείς προσπαθούμε με τις λίγες γνώσεις γεωλογίας που μάθαμε στο δημοτικό να καταλάβουμε τι είναι όλες αυτές οι αρλούμπες που λένε, το μόνο που τελικά καταλαβαίνουμε είναι ότι μαλώνουν για τα δικά μας λεφτά – τους φόρους μας δηλαδή – και οι πολιτικοί μηχανικοί, πουθενά. Γιατί το ξαναλέγω τα κτίρια μας σκοτώνουν όχι ο σεισμός. Ο πολιτικός μηχανικός είναι αυτός που θα μας πει τι πρέπει να κάνουμε και πως να σωθούμε, πως να φτιάξουμε κτίρια που να μην πέφτουν εύκολα. Αυτός θα πάρει και θα επεξεργαστεί την πληροφορία και την γνώση από τον σεισμολόγο και θα την κάνει πρακτική συμβουλή για τον κόσμο.
Άκουγα στο ράδιο, μία συνέντευξη ενός κυριούλη από το αστεροσκοπείο, όπου μία αγενέστατη και άσχετη δεσποινίδα, ρώταγε με αέρα 325 καρδιναλίων γιατί δεν αξιοποιούν τις προβλέψεις της ομάδας ΒΑΝ, το ύφος δε ήταν πολύ επικριτικό. Απάντησε κάτι αυτός για την ασάφεια της όποιας πρόβλεψης, κλπ, κλπ, αλλά αυτή επέμενε και τότε τα παίρνει ο κυριούλης, και την ρωτάει τι ακριβώς θα περίμενε αυτή να γίνει, να εκκενωθεί όλη η βόρεια Πελοπόννησος για κανα δύο μήνες δηλαδή. Να βγουν οι επιστήμονες και να πουν το γνωστό, αν δεν βρέξει, θα χιονίσει, αλλιώς θα κάνει κάλη μέρα, και άρα εμείς, να φοράμε μαγιό και γούνα κρατώντας και μία ομπρέλα. Δεν είμαστε καλά!! Τι να την κάνεις βρε ηλίθια την όποια πληροφορία όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι; Αντί να ασχοληθείς με το πόσο τσιμέντο και πόσο σίδερο έχει το σπίτι σου, και να φροντίσεις να το κάνεις όσο πιο ασφαλές γίνετε, κάθεσαι και αναρωτιέσαι αν θα γίνει Δευτέρα παρουσία και αν μπορούν αυτό να το προβλέψουν οι επιστήμονες με απόκλιση μόνο 2000 ετών.
Το θέμα για εμάς κλίνει με την γνωστή μας πλέον «ετοιμότητα του κράτους». Όλοι ήταν πανέτοιμοι, δεν μπορείς να πεις. Ο Πάκης με τις συνεντεύξεις τύπου, ο καγγελάκιας, να τρέχει στα νοσοκομεία, όλα καλά, μπήκαν και σε εφαρμογή διάφορα σχέδια με αρχαιοελληνικά ονόματα, τι Ξενοκράτης, τι Περσέας, τι Αχιλλέας, τι Αγαμέμνονας, όλοι ήταν εκεί και έτοιμοι. Ο έρημος ο Κωστάκης είμαι βεβαία ότι κατεβάζει καντίλια, δεν έχω καμία μα καμία αμφιβολία! γιατί του είπαν ότι αν δεν τα μαζέψει να γυρίσει πίσω από την Αυστρία που πήγε δήθεν για επίσημη επίσκεψη – τώρα βρήκε που αρχίζει το EURO – τότε θα φαει μαύρο. Δεν μπορώ να πω τον καταλαβαίνω τον άνθρωπο, αλλά έτσι είναι, θέλει θυσίες η προσφορά στην πατρίδα! Αλλά από την άλλη είμαι πιο ήσυχη, τώρα που γύρισε και μπορεί μαζί με τον κο Ρουσό να συντονίζει την επικοινωνιακή πλευρά αυτού του πολύπλευρου θέματος.
Έτσι λοιπόν τα είπα όλα και καθάρισα! Προσωπικά, πέραν ότι τους φοβάμαι τους σεισμούς, πέραν του ότι ποσώς με ενδιαφέρουν οι βλακείες των δημοσιογράφων, των σεισμολόγων και το αν ο Κωστάκης έχασε τον αγώνα της εθνικής, νομίζω ότι οι σεισμοί είναι μία πολύ ωραία ευκαιρία κοινωνικοποίησης, έτσι που βγαίνουμε όλοι από τα σπίτια μας, που μιλάμε με τους γείτονες «......και εσείς κουνηθήκατε πολύ έτσι; ...», που καταλαβαίνουμε το μέγεθός μας.
Μιας και Κυριακή μεσημέρι δεν κοιμήθηκα, και μιας και είχα μία νευρικότητα, και πολλά ασπράδια στο ψυγείο μου, αποφάσισα να φτιάξω μαλακά μπισκοτάκια καρύδας. Εύκολη πολύ εύκολη συνταγή και μιας και άρεσαν στους συναδέλφους στο γραφείο είπα να την γράψω.
Μαλακά μπισκότα Καρύδας
Ασπράδια από 4 αυγά
300 γραμμάρια ζάχαρη
350 γραμμάρια τριμμένη καρύδα ξερή
½ σφηνάκι ρούμι, ή κονιάκ
Σε μπεν μαρί, ανακατεύετε τα ασπράδια με τη ζάχαρη μέχρι να γίνουν περίπου 45 βαθμοί. Μιας και μάλλον δεν έχετε θερμόμετρο ζαχαροπλαστικής, αυτό σημαίνει να έχει αρχίσει το νερό να κοχλάζει για περίπου 1 λεπτό και το μίγμα να είναι πολύ ζεστό, αλλά όχι καυτό.
Το βγάζετε από την φωτιά, προσθέτετε την καρύδα και το ρούμι, ανακατεύετε να ομογενοποιηθούν. Με δύο κουτάλια φτιάχνετε «βραχάκια» από το μίγμα και τα βάζετε σε ένα ταψί που έχετε στρώσει με λαδόκολλα. Τα ψήνετε για 20 λεπτά μέχρι να χρυσίσουν σε προθερμασμένο φούρνο στους 170 βαθμούς.
Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008
Τροφιμα
Πάμε λοιπόν στο Σουπερ Μαρκετ ή στο Μανάβη, ή ακόμα και στο μπακαλικάκι της γειτονιάς και με απίστευτη ευκολία, λόγω άγνοιας και αδιαφορίας, αγοράζουμε τρόφιμα, επιλέγοντας ταυτόχρονα τον τρόπο που θα πεθάνουμε.
Τι θέλω να πω; Αγοράζουμε δηλητήρια, αυτό θέλω να πω! Και τα καταναλώνουμε επίσης. Αν σου έλεγε κάποιος ότι το τάδε ή το δείνα προϊόν που αγοράζεις έχει τόση ποσότητα μολύβδου, ή υδραργύρου θα το αγόραζες; Μάλλον όχι. Υπάρχουν βέβαια και ορισμένοι που λένε, ότι αφού κυκλοφορεί στην αγορά ελεύθερα δεν είναι επικίνδυνο διότι υπάρχουν υπηρεσίες και φορείς εθνικοί και διεθνείς, που αυτή τη δουλειά κάνουν, μας προστατεύουν. Μάλιστα! θα απαντήσω σε αυτόν τον γραφικό τύπο και θα αλλάξω συζήτηση μίας και είμαστε σε άλλο μήκος κύματος.
Υπάρχουν άλλοι που λένε ότι δεν έχει αποδειχτεί ακόμα ότι τα μεταλλαγμένα για παράδειγμα κάνουν κακό στην υγεία του ανθρώπου. Ούτε με αυτόν θα συνεχίσω την συζήτηση, για τον ίδιο λόγο. Κάποτε είχα πει σε κάποιον ότι το 1940 το τσιγάρο ήταν ωφέλιμο για την υγεία, μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο πέθαναν πολλά εκατομμύρια. Αλλά και πάλι μου είπε ότι δεν μπορεί να ζήσει τη ζωή του με υποθέσεις, και έτσι τον άφησα ήσυχο να πεθάνει με τον τρόπο που αυτός επιλέγει.
Ο Βαγγέλης επιμένει ότι η επιστήμη έχει προοδέψει τόσο πολύ, που γιατρεύει τους ανθρώπους, και άρα θα ζήσουμε πολλά πολλά χρόνια. Ούτε αυτή η άποψη όμως με ικανοποιεί. Πρώτον γιατί δεν θέλω να ζήσω πολλά πολλά χρόνια, και δεύτερων γιατί δεν με ενδιαφέρει να ζήσω ιατρικά υποστηριζόμενος για πολλά χρόνια. Για παράδειγμα, οι διοξίνες κάνουν κακό. Λένε ότι δημιουργούν και ενδομητρίωση, και ίσως στειρότητα. Έχω ενδομητρίωση, έκανα και εγχείρηση, πήρα φάρμακα, παιδεύτηκα βρε αδελφέ. Δεν θα πεθάνω απ΄ αυτό. Θα έχω άλλα προβλήματα, γυναικολογικής φύσεως, που δεν κάνουν τη ζωή μου εύκολη. Το ίδιο και με τον καρκίνο, μάλλον δεν πεθαίνεις εύκολα πλέον, μάλλον τη γλιτώνεις με θεραπείες, αλλά για μένα ο σκοπός πρέπει να είναι να μην πάθεις καρκίνο και όχι πως θα ζήσεις πολλά χρόνια με αυτόν. Επίσης η επιστήμη κατά τη γνώμη μου δεν είναι πλέον ανεξάρτητη. Έχει χάσει παντελώς το κύρος της. Η έρευνα είναι χρηματοδοτούμενη κυρίως από εταιρίες που μάλλον θέλουν να με πείσουν να τρωω διοξίνες, που ναι μεν δεν μου κάνουν καλό, αλλά στην τελική θα με σώσουν με φάρμακα.
Για μένα το θέμα είναι ρουλέτα, τζογάρουμε κάθε φορά που τρωμε επεξεργασμένα τρόφιμα. Δεν μπορείς βέβαια να σταματήσεις να τρως ούτε να γίνεις ριζοφάγος ή ότι άλλο εκκεντρικό ακούμε τελευταία. Μπορείς όμως να ενημερωθείς και τέλος πάντων να έχεις άποψη και ως καταναλωτής να συμπεριφέρεσαι ανάλογα. Το κέρδος των εταιριών έχει μεγάλο ρόλο σε όλα αυτά. Το παράλογο είναι ότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις όλες αυτές οι συνθετικές αηδίες που μας σερβίρουν είναι και πιο ακριβές από τα υγιεινά προϊόντα μικρών παραγωγών. Τα βιολογικά καρότα και οι βιολογικές πατάτες είναι πολύ πιο φθηνά. Γιατί; Δεν θέλω να γράψω τώρα για την ακρίβεια, θα έρθει και αυτή η ώρα, αλλά αναρωτιέμαι αν προτιμάμε να δίνουμε τα χρήματά μας τώρα για να τρωμε κάτι που παράγει η φύση, η προτιμάμε να τρωμε προϊόντα εργαστηρίου και να δίνουμε τα χρήματά μας στα φάρμακα. Είμαστε ακόμα τυχεροί, υπάρχουν προϊόντα της φύσης να αγοράσουμε, ας το κάνουμε όσο μπορούμε.
Η Ζέφη επέμενε να γράψω για αυτό το θέμα. Φαίνεται τα έχει πάρει τελευταία δεν ξέρω γιατί. Μου έστειλε λοιπόν τα κείμενα που βγάζει η Greenpeace, με τα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα, τις επικίνδυνες χρωστικές, κλπ. Είναι δύσκολο να τα ανεβάσω όλα, αλλά είναι και μάλλον άχρηστο. Όλοι έχουμε δει τέτοια, όλοι εκπλαγήκαμε για 10 λεπτά, το κουβεντιάσαμε για μία δύο μέρες και στο τέλος, όλοι τα ξεχάσαμε. Δεν μπορούμε να συγκρατούμε τέτοιες πληροφορίες, όταν μας έρχονται μαζεμένες. Επίσης για ένα σχετικά ευαισθητοποιημένο άτομο, η πληροφορία ότι τα Πιτσίνια, τα Γαριδάκια και τα Φουντούνια, περιέχουν γενετικά μεταλλαγμένα συστατικά, πάλι δεν μας λεει κάτι. Το ξέρεις αυτό.
Η Φέτα Δωδώνη, όμως; αυτό το ήξερες;;;; Το βούτυρο Λουρπακ της Αρλα; το Neslac της Nestle; το Νουνού;;;; Αν κάνουμε όλοι μια αρχή, να σταματήσουμε να αγοράζουμε ένα από τα προϊόντα της λίστας. Μόνο ένα για σήμερα, και όταν αυτό μας γίνει συνήθεια τότε σταματάμε να αγοράζουμε και το δεύτερο, και το τρίτο, μέχρι να τα βγάλουμε από τη ζωή μας. Μπορείτε να μου πείτε βέβαια γιατί να πιστέψουμε την Greenpeace; Δεν τους τα χώσανε και γι΄ αυτό τους κράζουν. Μπορεί και αυτό να είναι σωστό, αλλά το κύρος ενός οργανισμού, ή μίας εταιρίας δεν είναι δεδομένο κερδίζετε και για εμένα η Greenpeace, έχει ακόμα κύρος.
Εκτός από τα μεταλλαγμένα υπάρχουν και οι χρωστικές και τα άλλα πρόσθετα. Εδώ ο κατάλογος είναι πάρα πολύ μεγάλος, η κωδικοποίηση περίπλοκη με τα Ε και τα νούμερα, τα γράμματα στα κουτιά πιο μικρά από αυτά στα συμβόλαια των τραπεζών. Άντε να βγάλεις άκρη δηλαδή. Και βέβαια δεν μπορείς να πηγαίνεις στο Βασιλόπουλο με τον κατάλογο εκτυπωμένο στο χέρι και να ψάχνεις ένα ένα τα προϊόντα τι έχουν μέσα. Υπάρχουν κάποια απαγορευμένα, όπως το Ε103, το Ε105, κάποια επικίνδυνα που όμως δεν έχουν απαγορευτεί όπως το Ε110 και το Ε120 και κάποια εξαιρετικά επικίνδυνα που δεν έχουν απαγορευτεί ακόμα στην Ευρώπη, όπως το Ε123. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα 3 τελευταία. Έτσι για να δούμε αν μπορούμε να το κάνουμε. Θα κοιτάμε τα κουτάκια και θα προσπαθούμε να θυμόμαστε αυτά τα 3 νούμερα Ε123, Ε110 και Ε120. Αν βρούμε κάποιο προϊόν με αυτά να μην το πάρουμε, και μετά να θυμόμαστε μόνο το προϊόν.
Κάντε λοιπόν μία προσπάθεια. Αν δεν θέλετε τώρα να θυμάστε 5 νούμερα, σε λίγα χρόνια θα θυμάστε 10 ονόματα φαρμάκων, και σας βεβαιώνω δεν είναι ούτε αυτά εύκολα!!!
Ενα άλλο πράγμα που κάνω είναι ότι πλέον αγοραζω κυρίως προιόντα μικρών παραγωγών με όσο το δυνατό πιο μικρή διάρκεια ζωής. Εχ την εντύπωση ότι αυτές οι μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, που έχουν πολύ μικρή παραγωγή, δεν μπορούν ακόμα και να θέλουν να κάνουν πολλές ταρζανίες. Αλλά και πάλι, ποιός ξέρει...
Το Σάββατο έχω τσιπουροκατάσταση σπίτι και λεω να φτιάξω θαλασσινούς μεζέδες. Αντί λοιπόν να αγοράσω έτοιμο γαύρο μαρινάτο που θα είναι Τίγκα στο χρησιμοποιημένο λάδι μηχανής, θα φτιάξω - μαρινάρω λίγο γαύρο σπίτι.
Γαύρος Μαρινάτος με λεμόνι
½ κιλό γαύρο
χοντρό αλάτι
χυμό από 3 λεμόνια
ελαιόλαδο
2 σκελίδες σκόρδο – προαιρετικά
Πλένετε τους γαύρους καλά, τους στραγγίζετε πολύ καλά. Πρέπει να τους καθαρίσετε τώρα, δηλαδή να τους ανοίξετε και να βγάλετε κεφάλι, εντόσθια και μεσαίο κόκαλο. Αν και ακούγεται δύσκολο δεν είναι, το κάνετε με το χέρι χωρίς μαχαίρι. Θα προσπαθήσω να σας το περιγράψω. Κρατάτε με το ένα χέρι τον γαύρο από την ράχη, έτσι ώστε να κοιτάτε την κοιλία του. Με το άλλο χέρι πιάνετε το κεφάλι και το τραβάτε προς την ουρά κατά μήκος της κοιλίας. Με αυτό τον τρόπο το κεφάλι που είναι δεμένο πάνω στην ραχοκοκαλιά την παρασύρει και αυτή καθώς ξεκολλάει από το υπόλοιπο κορμό βγαίνει μαζί με τα εντόσθια. Έτσι έχετε τον γαύρο ανοιγμένοι σαν βιβλίο. Αφού τους καθαρίσετε, τους πλένετε πάλι και τους στραγγίζετε πολύ καλά με χαρτί κουζίνας. Αφού στραγγίξουν τους βάζετε με το δέρμα προς τα κάτω στην σειρά σε ένα τάπερ, τον ένα δίπλα στον άλλον ανοιγμένους χωρίς όμως να αλληλοκαλύπτονται. Πασπαλίζετε με το αλάτι, το σκόρδο σε ροδέλες, και ραντίζετε με το λεμόνι. Ανάλογα με το μέγεθος του τάπερ μπορείτε να βάλετε και δεύτερη σειρά από πάνω. Αφήστε τα κάποιες ώρες στο ψυγείο σίγουρα 2-3, αν και εγώ τους αφήνω ένα βράδυ να μαριναριστούν καλά. Την επομένη τους βγάζετε από το τάπερ τους βάζετε σε βάζο, και γεμίζετε με λάδι. Τα υγρά να τα χύσετε, δεν είναι για βούτες. Όταν θέλετε να το σερβίρετε βάζετε όσο θέλετε σε ένα πιατάκι, ραντίζετε με φρέσκο χυμό λεμόνι, αλλά και αρωματικά αν θέλετε, π.χ. του πάει ο φρέσκος μάραθος, ή το κόλιαντρο.
Ο μαριναρισμένος με λεμόνι είναι ο πιο ωραίος γιατί διατηρεί κατά πολύ την γεύση του ψαριού σε αντίθεση με το ξύδι που μάλλον το καπελώνει το ψαράκι. Αλλά περί ορέξεως .... κολοκυθόπιτα.
Τι θέλω να πω; Αγοράζουμε δηλητήρια, αυτό θέλω να πω! Και τα καταναλώνουμε επίσης. Αν σου έλεγε κάποιος ότι το τάδε ή το δείνα προϊόν που αγοράζεις έχει τόση ποσότητα μολύβδου, ή υδραργύρου θα το αγόραζες; Μάλλον όχι. Υπάρχουν βέβαια και ορισμένοι που λένε, ότι αφού κυκλοφορεί στην αγορά ελεύθερα δεν είναι επικίνδυνο διότι υπάρχουν υπηρεσίες και φορείς εθνικοί και διεθνείς, που αυτή τη δουλειά κάνουν, μας προστατεύουν. Μάλιστα! θα απαντήσω σε αυτόν τον γραφικό τύπο και θα αλλάξω συζήτηση μίας και είμαστε σε άλλο μήκος κύματος.
Υπάρχουν άλλοι που λένε ότι δεν έχει αποδειχτεί ακόμα ότι τα μεταλλαγμένα για παράδειγμα κάνουν κακό στην υγεία του ανθρώπου. Ούτε με αυτόν θα συνεχίσω την συζήτηση, για τον ίδιο λόγο. Κάποτε είχα πει σε κάποιον ότι το 1940 το τσιγάρο ήταν ωφέλιμο για την υγεία, μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο πέθαναν πολλά εκατομμύρια. Αλλά και πάλι μου είπε ότι δεν μπορεί να ζήσει τη ζωή του με υποθέσεις, και έτσι τον άφησα ήσυχο να πεθάνει με τον τρόπο που αυτός επιλέγει.
Ο Βαγγέλης επιμένει ότι η επιστήμη έχει προοδέψει τόσο πολύ, που γιατρεύει τους ανθρώπους, και άρα θα ζήσουμε πολλά πολλά χρόνια. Ούτε αυτή η άποψη όμως με ικανοποιεί. Πρώτον γιατί δεν θέλω να ζήσω πολλά πολλά χρόνια, και δεύτερων γιατί δεν με ενδιαφέρει να ζήσω ιατρικά υποστηριζόμενος για πολλά χρόνια. Για παράδειγμα, οι διοξίνες κάνουν κακό. Λένε ότι δημιουργούν και ενδομητρίωση, και ίσως στειρότητα. Έχω ενδομητρίωση, έκανα και εγχείρηση, πήρα φάρμακα, παιδεύτηκα βρε αδελφέ. Δεν θα πεθάνω απ΄ αυτό. Θα έχω άλλα προβλήματα, γυναικολογικής φύσεως, που δεν κάνουν τη ζωή μου εύκολη. Το ίδιο και με τον καρκίνο, μάλλον δεν πεθαίνεις εύκολα πλέον, μάλλον τη γλιτώνεις με θεραπείες, αλλά για μένα ο σκοπός πρέπει να είναι να μην πάθεις καρκίνο και όχι πως θα ζήσεις πολλά χρόνια με αυτόν. Επίσης η επιστήμη κατά τη γνώμη μου δεν είναι πλέον ανεξάρτητη. Έχει χάσει παντελώς το κύρος της. Η έρευνα είναι χρηματοδοτούμενη κυρίως από εταιρίες που μάλλον θέλουν να με πείσουν να τρωω διοξίνες, που ναι μεν δεν μου κάνουν καλό, αλλά στην τελική θα με σώσουν με φάρμακα.
Για μένα το θέμα είναι ρουλέτα, τζογάρουμε κάθε φορά που τρωμε επεξεργασμένα τρόφιμα. Δεν μπορείς βέβαια να σταματήσεις να τρως ούτε να γίνεις ριζοφάγος ή ότι άλλο εκκεντρικό ακούμε τελευταία. Μπορείς όμως να ενημερωθείς και τέλος πάντων να έχεις άποψη και ως καταναλωτής να συμπεριφέρεσαι ανάλογα. Το κέρδος των εταιριών έχει μεγάλο ρόλο σε όλα αυτά. Το παράλογο είναι ότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις όλες αυτές οι συνθετικές αηδίες που μας σερβίρουν είναι και πιο ακριβές από τα υγιεινά προϊόντα μικρών παραγωγών. Τα βιολογικά καρότα και οι βιολογικές πατάτες είναι πολύ πιο φθηνά. Γιατί; Δεν θέλω να γράψω τώρα για την ακρίβεια, θα έρθει και αυτή η ώρα, αλλά αναρωτιέμαι αν προτιμάμε να δίνουμε τα χρήματά μας τώρα για να τρωμε κάτι που παράγει η φύση, η προτιμάμε να τρωμε προϊόντα εργαστηρίου και να δίνουμε τα χρήματά μας στα φάρμακα. Είμαστε ακόμα τυχεροί, υπάρχουν προϊόντα της φύσης να αγοράσουμε, ας το κάνουμε όσο μπορούμε.
Η Ζέφη επέμενε να γράψω για αυτό το θέμα. Φαίνεται τα έχει πάρει τελευταία δεν ξέρω γιατί. Μου έστειλε λοιπόν τα κείμενα που βγάζει η Greenpeace, με τα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα, τις επικίνδυνες χρωστικές, κλπ. Είναι δύσκολο να τα ανεβάσω όλα, αλλά είναι και μάλλον άχρηστο. Όλοι έχουμε δει τέτοια, όλοι εκπλαγήκαμε για 10 λεπτά, το κουβεντιάσαμε για μία δύο μέρες και στο τέλος, όλοι τα ξεχάσαμε. Δεν μπορούμε να συγκρατούμε τέτοιες πληροφορίες, όταν μας έρχονται μαζεμένες. Επίσης για ένα σχετικά ευαισθητοποιημένο άτομο, η πληροφορία ότι τα Πιτσίνια, τα Γαριδάκια και τα Φουντούνια, περιέχουν γενετικά μεταλλαγμένα συστατικά, πάλι δεν μας λεει κάτι. Το ξέρεις αυτό.
Η Φέτα Δωδώνη, όμως; αυτό το ήξερες;;;; Το βούτυρο Λουρπακ της Αρλα; το Neslac της Nestle; το Νουνού;;;; Αν κάνουμε όλοι μια αρχή, να σταματήσουμε να αγοράζουμε ένα από τα προϊόντα της λίστας. Μόνο ένα για σήμερα, και όταν αυτό μας γίνει συνήθεια τότε σταματάμε να αγοράζουμε και το δεύτερο, και το τρίτο, μέχρι να τα βγάλουμε από τη ζωή μας. Μπορείτε να μου πείτε βέβαια γιατί να πιστέψουμε την Greenpeace; Δεν τους τα χώσανε και γι΄ αυτό τους κράζουν. Μπορεί και αυτό να είναι σωστό, αλλά το κύρος ενός οργανισμού, ή μίας εταιρίας δεν είναι δεδομένο κερδίζετε και για εμένα η Greenpeace, έχει ακόμα κύρος.
Εκτός από τα μεταλλαγμένα υπάρχουν και οι χρωστικές και τα άλλα πρόσθετα. Εδώ ο κατάλογος είναι πάρα πολύ μεγάλος, η κωδικοποίηση περίπλοκη με τα Ε και τα νούμερα, τα γράμματα στα κουτιά πιο μικρά από αυτά στα συμβόλαια των τραπεζών. Άντε να βγάλεις άκρη δηλαδή. Και βέβαια δεν μπορείς να πηγαίνεις στο Βασιλόπουλο με τον κατάλογο εκτυπωμένο στο χέρι και να ψάχνεις ένα ένα τα προϊόντα τι έχουν μέσα. Υπάρχουν κάποια απαγορευμένα, όπως το Ε103, το Ε105, κάποια επικίνδυνα που όμως δεν έχουν απαγορευτεί όπως το Ε110 και το Ε120 και κάποια εξαιρετικά επικίνδυνα που δεν έχουν απαγορευτεί ακόμα στην Ευρώπη, όπως το Ε123. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα 3 τελευταία. Έτσι για να δούμε αν μπορούμε να το κάνουμε. Θα κοιτάμε τα κουτάκια και θα προσπαθούμε να θυμόμαστε αυτά τα 3 νούμερα Ε123, Ε110 και Ε120. Αν βρούμε κάποιο προϊόν με αυτά να μην το πάρουμε, και μετά να θυμόμαστε μόνο το προϊόν.
Κάντε λοιπόν μία προσπάθεια. Αν δεν θέλετε τώρα να θυμάστε 5 νούμερα, σε λίγα χρόνια θα θυμάστε 10 ονόματα φαρμάκων, και σας βεβαιώνω δεν είναι ούτε αυτά εύκολα!!!
Ενα άλλο πράγμα που κάνω είναι ότι πλέον αγοραζω κυρίως προιόντα μικρών παραγωγών με όσο το δυνατό πιο μικρή διάρκεια ζωής. Εχ την εντύπωση ότι αυτές οι μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, που έχουν πολύ μικρή παραγωγή, δεν μπορούν ακόμα και να θέλουν να κάνουν πολλές ταρζανίες. Αλλά και πάλι, ποιός ξέρει...
Το Σάββατο έχω τσιπουροκατάσταση σπίτι και λεω να φτιάξω θαλασσινούς μεζέδες. Αντί λοιπόν να αγοράσω έτοιμο γαύρο μαρινάτο που θα είναι Τίγκα στο χρησιμοποιημένο λάδι μηχανής, θα φτιάξω - μαρινάρω λίγο γαύρο σπίτι.
Γαύρος Μαρινάτος με λεμόνι
½ κιλό γαύρο
χοντρό αλάτι
χυμό από 3 λεμόνια
ελαιόλαδο
2 σκελίδες σκόρδο – προαιρετικά
Πλένετε τους γαύρους καλά, τους στραγγίζετε πολύ καλά. Πρέπει να τους καθαρίσετε τώρα, δηλαδή να τους ανοίξετε και να βγάλετε κεφάλι, εντόσθια και μεσαίο κόκαλο. Αν και ακούγεται δύσκολο δεν είναι, το κάνετε με το χέρι χωρίς μαχαίρι. Θα προσπαθήσω να σας το περιγράψω. Κρατάτε με το ένα χέρι τον γαύρο από την ράχη, έτσι ώστε να κοιτάτε την κοιλία του. Με το άλλο χέρι πιάνετε το κεφάλι και το τραβάτε προς την ουρά κατά μήκος της κοιλίας. Με αυτό τον τρόπο το κεφάλι που είναι δεμένο πάνω στην ραχοκοκαλιά την παρασύρει και αυτή καθώς ξεκολλάει από το υπόλοιπο κορμό βγαίνει μαζί με τα εντόσθια. Έτσι έχετε τον γαύρο ανοιγμένοι σαν βιβλίο. Αφού τους καθαρίσετε, τους πλένετε πάλι και τους στραγγίζετε πολύ καλά με χαρτί κουζίνας. Αφού στραγγίξουν τους βάζετε με το δέρμα προς τα κάτω στην σειρά σε ένα τάπερ, τον ένα δίπλα στον άλλον ανοιγμένους χωρίς όμως να αλληλοκαλύπτονται. Πασπαλίζετε με το αλάτι, το σκόρδο σε ροδέλες, και ραντίζετε με το λεμόνι. Ανάλογα με το μέγεθος του τάπερ μπορείτε να βάλετε και δεύτερη σειρά από πάνω. Αφήστε τα κάποιες ώρες στο ψυγείο σίγουρα 2-3, αν και εγώ τους αφήνω ένα βράδυ να μαριναριστούν καλά. Την επομένη τους βγάζετε από το τάπερ τους βάζετε σε βάζο, και γεμίζετε με λάδι. Τα υγρά να τα χύσετε, δεν είναι για βούτες. Όταν θέλετε να το σερβίρετε βάζετε όσο θέλετε σε ένα πιατάκι, ραντίζετε με φρέσκο χυμό λεμόνι, αλλά και αρωματικά αν θέλετε, π.χ. του πάει ο φρέσκος μάραθος, ή το κόλιαντρο.
Ο μαριναρισμένος με λεμόνι είναι ο πιο ωραίος γιατί διατηρεί κατά πολύ την γεύση του ψαριού σε αντίθεση με το ξύδι που μάλλον το καπελώνει το ψαράκι. Αλλά περί ορέξεως .... κολοκυθόπιτα.
Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008
Νισυρος
Είπαμε και εμείς φέτος να πάμε διακοπές στη Νίσυρο. Όσοι έχουν πάει μας λένε ότι είναι πολύ ωραίο νησί, απόμακρο και εξωτικό, με ηφαίστειο, λουτρά και άλλα φαντασμαγορικά, άντε λέμε να πάμε και μάλιστα τον Αύγουστο γιατί απλά τότε παίρνουμε άδεια και μπορούμε.
Όταν το είπα στους φίλους μου άρχισαν τα είναι νωρίς ακόμα, Μάης μήνας είναι, μέχρι τον Αύγουστο ποιος ζει ποιος πεθαίνει, μόνο οι Γερμανοί κλείνουν τις διακοπές τους τόσο νωρίς, και άλλα τέτοια γραφικά.
Εγώ πάλι επειδή δεν είμαι της ταλαιπωρίας, την θέλω την καμπίνα μου, το θέλω το αυτοκίνητό μου μαζί, θέλω να μπορώ να επιλέξω που θα κοιμάμαι και να μην αναγκαστώ να πάω όπου βρω, επέμενα να «κλείσουμε βρε παιδιά, γιατί να περιμένουμε». Τελικά πέρασε για άλλη μια φορά το δικό μου, και έχοντας το ΟΚ να κλείσω, ξεκίνησα να ψάχνω πρώτα για δρομολόγια πλοίων. Διαπίστωση πρώτη: στην άγονη γραμμή των Δωδεκανήσων πάει ο Διαγόρας των Blue Star και κάτι πελαργοί!! Άρα θα πάμε αναγκαστικά με τον Διαγόρα, καθώς είμαστε λίγο χοντροί για τους πελαργούς. Μπαίνω στο site της Blue Star, κατά τις 15 Μαΐου, τίποτα, ..., δεν έχουν ανακοινωθεί τα δρομολόγια του καλοκαιριού. Παίρνω και τηλέφωνο, «σε λίγες μέρες» μου λεει η κυριούλα. Προς το τέλος Μαΐου, ξαναμπαίνω στο site, και ... διαπίστωση 2η, ο κύριος Διαγόρας περνάει από τη Νίσυρο μόνο 2 φορές την εβδομάδα. Αν δεν σε βολεύουν πρέπει να πάς Κω και από εκεί να πάρεις τοπικά πλοία.
Αυτό δεν είναι νέο θα μου πείτε τα μισά νησιά της Ελλάδας έτσι εξυπηρετούνται εδώ και χρόνια! Έλα όμως που εγώ πίστευα ότι η Ελλάδα εκσυγχρονίζεται; Κακώς θα μου πείτε, τέλος πάντων παμε παρακάτω. Τιμές; Μία τετράκλινη καμπίνα και ένα αυτοκίνητο πήγαινε-έλα όσο ένα δυάρι στο Παγκράτι. Είπαμε λοιπόν να βάλουμε ενέχυρο κάτι αμπέλια στο χωριό, να πλύνουμε κανα τζάμι στα φανάρια, τέλος πάντων να κάνουμε την καρδία μας πέτρα και να τα δώσουμε τα ρημάδια τα 800 Ευρώ να πάμε.
Αρχίζω να ψάχνω για δωμάτια. Το νησί έχει 950 κατοίκους και περίπου 500 κρεβάτια για το καλοκαίρι, δηλαδή, καμία 20-αρια ξενοδοχεία και rooms to let. Ξεκινάω να ψάχνω μιας και θέλω να τα δω λίγο πριν κλείσω, καμία φωτογραφία, καμία περιγραφή, κάτι τέλος πάντων. Τι να ψάχνω σε οδηγούς, τι να ψάχνω στο internet ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε site, ούτε καμία μα καμία διαφήμιση. Κανα δύο που είδα, δεν ενθουσιάστηκα. Κατάλαβα ότι εκεί τα πράγματα είναι πίσω, πολύ πίσω, και απομονωμένα, πολύ απομονωμένα. Αυτό βέβαια, μόνο κακό δεν είναι. Μακάρι να είναι έτσι, άλλα πως να το κάνουμε μία αγωνία για το αν το δωμάτιο που θα κλείσω είναι αξιοπρεπές την έχω. Άρχισα λοιπόν να παίρνω τηλέφωνα, έχοντας ένα ενδοιασμό, μην μου πουν και αυτοί ότι είναι πολύ νωρίς ακόμα –τέλος Μαΐου. Μου είχε δώσει και η Μαιρούλα, που πήγαινε εκεί παλιά, μερικά τηλέφωνα από «ρουμάδες» τεσταρισμένους, πήρα τηλέφωνο την πρώτη κυρία. Δεν πρόλαβα να της πω για πότε ενδιαφέρομε, «είμαστε κλεισμένοι για φέτος» μου λεει. Κάγκελο εγώ. Ήμουνα τόσο σίγουρη ότι η κυρία νησιοτοπούλα δεν κατάλαβε που την ξαναπήρα μετά από λίγες ώρες, εισπράττοντας βέβαια ακριβώς την ίδια απάντηση. Και από όλους τους υπολοίπους βέβαια. Τα έχασα!! Τέλος Μαΐου και το νησί είναι fully booked για όλο το καλοκαίρι.
Και επειδή δεν πιστεύω ότι οι Έλληνες έγιναν Γερμανοί στο σχεδιασμό των διακοπών τους, - στα υπόλοιπα δεν έχουν γίνει σίγουρα – κάτι καλό προμηνύεται για το νησί αυτό. Έχει φανατικούς οπαδούς, σαν την Μαίρη που πήγαινε εκεί για 10 χρόνια.
Τελικά κλείσαμε κάπου που απλά ελπίζουμε να είναι αξιοπρεπές. Δεν θέλουμε κάτι παραπάνω. Με 50 Ευρω το δίκλινο εξάλλου τι παραπάνω να περιμένουμε.
Θα σας πω λοιπόν όταν γυρίσω αλλά, ήδη είμαι πολύ, μα πολύ, θετικά προδιατεθειμένη.
Μετά τη Νίσυρο θα πάμε και λίγο Νάξο, μας άρεσε πολύ πέρσι και λέμε να το επαναλάβουμε για λίγες μέρες. Σας πληροφορώ ότι επιστροφή Κυριακή Βράδυ 24 Αυγούστου δεν βρήκαμε εισιτήρια για το αυτοκίνητο! Κάτι δεν πάει καλά, μάλλον μειώθηκαν τα δρομολόγια, δεν ξέρω άλλα αυτό δεν είναι φυσιολογικό.
Κάτι καλοκαιρινό τώρα, που πολλοί φίλοι μου με ρωτάνε πως γίνετε.
Ψάρι στο Αλάτι
Περίπου 1 κιλό χοντρό αλάτι ανάλογα με το μέγεθος του ψαριού.
Ολόκληρο ψάρι με τα λέπια, χωρίς όμως τα εντόσθια. Κατάλληλα είναι τα φαγκρί, τσιπούρα, λαβράκι, συναγρίδα, συκιός, κλπ.
Λεμόνι
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 250 βαθμούς. Σκεπάζουμε τον πάτο ενός ταψιού, που είναι περίπου όσο και το ψάρι, και όχι πολύ μεγαλύτερο, με μία στρώση χοντρό αλάτι, περίπου 1,5 εκατοστό. Ακουμπάμε πάνω στο αλάτι το ψάρι, που έχουμε πλύνει καλά και στεγνώσει με χαρτί κουζίνας. Σκεπάζουμε το ψάρι με το αλάτι βάζοντας λεπτότερη στρώση από επάνω – περίπου 1 εκατοστό – και πιέζοντάς το πάνω στο ψάρι να κολλήσει. Πρέπει το ψάρι να έχει καλυφθεί τελείως από το αλάτι και να έχει κολλήσει καλά το αλάτι πάνω στο ψάρι. Το ψήνετε για περίπου 20 λεπτά (θέλει 20 λεπτά ανά κιλό, αλλά σίγουρα όσο μικρό και να είναι θέλει 12 λεπτά). Όταν το βγάζετε από το φούρνο αφήστε το λίγο να σταθεί για 5 λεπτά. Το αλάτι έχει απορροφήσει τα υγρά του ψαριού και έχει γίνει κρούστα, που όταν τι σπάσετε – με ένα σφυράκι κάνετε το όλο εγχείρημα εντυπωσιακό – τότε μαζί με την κρούστα θα φύγει και η πέτσα με τα λέπια. Λαδολέμονο φυσικά, ή σκέτο λεμονάκι.
Όταν το είπα στους φίλους μου άρχισαν τα είναι νωρίς ακόμα, Μάης μήνας είναι, μέχρι τον Αύγουστο ποιος ζει ποιος πεθαίνει, μόνο οι Γερμανοί κλείνουν τις διακοπές τους τόσο νωρίς, και άλλα τέτοια γραφικά.
Εγώ πάλι επειδή δεν είμαι της ταλαιπωρίας, την θέλω την καμπίνα μου, το θέλω το αυτοκίνητό μου μαζί, θέλω να μπορώ να επιλέξω που θα κοιμάμαι και να μην αναγκαστώ να πάω όπου βρω, επέμενα να «κλείσουμε βρε παιδιά, γιατί να περιμένουμε». Τελικά πέρασε για άλλη μια φορά το δικό μου, και έχοντας το ΟΚ να κλείσω, ξεκίνησα να ψάχνω πρώτα για δρομολόγια πλοίων. Διαπίστωση πρώτη: στην άγονη γραμμή των Δωδεκανήσων πάει ο Διαγόρας των Blue Star και κάτι πελαργοί!! Άρα θα πάμε αναγκαστικά με τον Διαγόρα, καθώς είμαστε λίγο χοντροί για τους πελαργούς. Μπαίνω στο site της Blue Star, κατά τις 15 Μαΐου, τίποτα, ..., δεν έχουν ανακοινωθεί τα δρομολόγια του καλοκαιριού. Παίρνω και τηλέφωνο, «σε λίγες μέρες» μου λεει η κυριούλα. Προς το τέλος Μαΐου, ξαναμπαίνω στο site, και ... διαπίστωση 2η, ο κύριος Διαγόρας περνάει από τη Νίσυρο μόνο 2 φορές την εβδομάδα. Αν δεν σε βολεύουν πρέπει να πάς Κω και από εκεί να πάρεις τοπικά πλοία.
Αυτό δεν είναι νέο θα μου πείτε τα μισά νησιά της Ελλάδας έτσι εξυπηρετούνται εδώ και χρόνια! Έλα όμως που εγώ πίστευα ότι η Ελλάδα εκσυγχρονίζεται; Κακώς θα μου πείτε, τέλος πάντων παμε παρακάτω. Τιμές; Μία τετράκλινη καμπίνα και ένα αυτοκίνητο πήγαινε-έλα όσο ένα δυάρι στο Παγκράτι. Είπαμε λοιπόν να βάλουμε ενέχυρο κάτι αμπέλια στο χωριό, να πλύνουμε κανα τζάμι στα φανάρια, τέλος πάντων να κάνουμε την καρδία μας πέτρα και να τα δώσουμε τα ρημάδια τα 800 Ευρώ να πάμε.
Αρχίζω να ψάχνω για δωμάτια. Το νησί έχει 950 κατοίκους και περίπου 500 κρεβάτια για το καλοκαίρι, δηλαδή, καμία 20-αρια ξενοδοχεία και rooms to let. Ξεκινάω να ψάχνω μιας και θέλω να τα δω λίγο πριν κλείσω, καμία φωτογραφία, καμία περιγραφή, κάτι τέλος πάντων. Τι να ψάχνω σε οδηγούς, τι να ψάχνω στο internet ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε site, ούτε καμία μα καμία διαφήμιση. Κανα δύο που είδα, δεν ενθουσιάστηκα. Κατάλαβα ότι εκεί τα πράγματα είναι πίσω, πολύ πίσω, και απομονωμένα, πολύ απομονωμένα. Αυτό βέβαια, μόνο κακό δεν είναι. Μακάρι να είναι έτσι, άλλα πως να το κάνουμε μία αγωνία για το αν το δωμάτιο που θα κλείσω είναι αξιοπρεπές την έχω. Άρχισα λοιπόν να παίρνω τηλέφωνα, έχοντας ένα ενδοιασμό, μην μου πουν και αυτοί ότι είναι πολύ νωρίς ακόμα –τέλος Μαΐου. Μου είχε δώσει και η Μαιρούλα, που πήγαινε εκεί παλιά, μερικά τηλέφωνα από «ρουμάδες» τεσταρισμένους, πήρα τηλέφωνο την πρώτη κυρία. Δεν πρόλαβα να της πω για πότε ενδιαφέρομε, «είμαστε κλεισμένοι για φέτος» μου λεει. Κάγκελο εγώ. Ήμουνα τόσο σίγουρη ότι η κυρία νησιοτοπούλα δεν κατάλαβε που την ξαναπήρα μετά από λίγες ώρες, εισπράττοντας βέβαια ακριβώς την ίδια απάντηση. Και από όλους τους υπολοίπους βέβαια. Τα έχασα!! Τέλος Μαΐου και το νησί είναι fully booked για όλο το καλοκαίρι.
Και επειδή δεν πιστεύω ότι οι Έλληνες έγιναν Γερμανοί στο σχεδιασμό των διακοπών τους, - στα υπόλοιπα δεν έχουν γίνει σίγουρα – κάτι καλό προμηνύεται για το νησί αυτό. Έχει φανατικούς οπαδούς, σαν την Μαίρη που πήγαινε εκεί για 10 χρόνια.
Τελικά κλείσαμε κάπου που απλά ελπίζουμε να είναι αξιοπρεπές. Δεν θέλουμε κάτι παραπάνω. Με 50 Ευρω το δίκλινο εξάλλου τι παραπάνω να περιμένουμε.
Θα σας πω λοιπόν όταν γυρίσω αλλά, ήδη είμαι πολύ, μα πολύ, θετικά προδιατεθειμένη.
Μετά τη Νίσυρο θα πάμε και λίγο Νάξο, μας άρεσε πολύ πέρσι και λέμε να το επαναλάβουμε για λίγες μέρες. Σας πληροφορώ ότι επιστροφή Κυριακή Βράδυ 24 Αυγούστου δεν βρήκαμε εισιτήρια για το αυτοκίνητο! Κάτι δεν πάει καλά, μάλλον μειώθηκαν τα δρομολόγια, δεν ξέρω άλλα αυτό δεν είναι φυσιολογικό.
Κάτι καλοκαιρινό τώρα, που πολλοί φίλοι μου με ρωτάνε πως γίνετε.
Ψάρι στο Αλάτι
Περίπου 1 κιλό χοντρό αλάτι ανάλογα με το μέγεθος του ψαριού.
Ολόκληρο ψάρι με τα λέπια, χωρίς όμως τα εντόσθια. Κατάλληλα είναι τα φαγκρί, τσιπούρα, λαβράκι, συναγρίδα, συκιός, κλπ.
Λεμόνι
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 250 βαθμούς. Σκεπάζουμε τον πάτο ενός ταψιού, που είναι περίπου όσο και το ψάρι, και όχι πολύ μεγαλύτερο, με μία στρώση χοντρό αλάτι, περίπου 1,5 εκατοστό. Ακουμπάμε πάνω στο αλάτι το ψάρι, που έχουμε πλύνει καλά και στεγνώσει με χαρτί κουζίνας. Σκεπάζουμε το ψάρι με το αλάτι βάζοντας λεπτότερη στρώση από επάνω – περίπου 1 εκατοστό – και πιέζοντάς το πάνω στο ψάρι να κολλήσει. Πρέπει το ψάρι να έχει καλυφθεί τελείως από το αλάτι και να έχει κολλήσει καλά το αλάτι πάνω στο ψάρι. Το ψήνετε για περίπου 20 λεπτά (θέλει 20 λεπτά ανά κιλό, αλλά σίγουρα όσο μικρό και να είναι θέλει 12 λεπτά). Όταν το βγάζετε από το φούρνο αφήστε το λίγο να σταθεί για 5 λεπτά. Το αλάτι έχει απορροφήσει τα υγρά του ψαριού και έχει γίνει κρούστα, που όταν τι σπάσετε – με ένα σφυράκι κάνετε το όλο εγχείρημα εντυπωσιακό – τότε μαζί με την κρούστα θα φύγει και η πέτσα με τα λέπια. Λαδολέμονο φυσικά, ή σκέτο λεμονάκι.
Τρίτη 3 Ιουνίου 2008
Κάτι στα γρήγορα ....
Φεύγω αύριο και FYROM, πάω να δω τις Πρέσπες από την από κει πλευρά. Θα γυρίσω όμως το βράδυ. Στα γρήγορα λοιπόν μία πολύ εύκολη πίτα που μπορείτε να κάνετε σε 5 λεπτά και είναι ότι πρέπει για τα ποδοσφαιρικά σουαρέ του καλοκαιριού. Έχει πάρα πολλά ονόματα, ένα ανά περιοχή και για όσους έχουν πάει στο Μονοδένδρι στα Ζαγοροχώρια, είναι η γνωστή Πίτα τις Κικίτσας ή αλλιώς Κικιτσόπιτα.
Αλευρόπιτα (για ένα μεγάλο ταψί 8-10 κομμάτια δηλαδή)
2 φλιτζάνια αλεύρι
1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
2 μεγάλα αυγά
1 ½ φλιτζάνι νερό και 3 κουταλιές της σούπας επιπλέον
½ κιλό φέτα ή άλλο λευκό τυρί (κατσικίσιο, μανούρι, ανθότυρο)
5 κουταλιές της σούπας βούτυρο ή ελαιόλαδο
Βάζουμε τις 4 κουταλιές της σούπας βούτυρο στο ταψί και το βάζουμε στο φούρνο, μέχρι να λιώσει καλά όλο το βούτυρο και να απλωθεί σε όλη την επιφάνεια του ταψιού. Σε περίπτωση που δεν βάλετε βούτυρο αλλά ελαιόλαδο, λαδώστε καλά το ταψί με τις 2 κουταλιές και μετά πασπαλίστε λίγο αλεύρι από πάνω να πάει παντού. Σε ένα μεγάλο μπολ κάνουμε ένα αραιό χυλό με το αλεύρι, το νερό τα αυγά και το αλάτι. Ο χυλός πρέπει να είναι αρκετά αραιός σαν κουρκούτι. Προσθέστε αναλόγως αλεύρι ή νερό ανάλογα με την υφή του. Αν έχετε χρησιμοποιήσει ελαιόλαδο θα προσθέσετε το υπόλοιπο στο χυλό. Αν σας αρέσουν τα μπαχαρικά μπορείτε να προσθέσετε και λίγο γλυκάνισο, αν και στη Βόρεια Ελλάδα δεν το συνηθίζουν. Ρίχνετε το χυλό στο ταψί και το κουνάτε να πάει παντού. Κανονικά πρέπει το ταψί να είναι αρκετά μεγάλο ώστε ο χυλό απλά να πάει παντού αλλά μην έχει πάχος, περίπου 1 εκατοστό. Όπως απλώνουμε την ομελέτα στο τηγάνι. Τρίβουμε από πάνω τη φέτα και το υπόλοιπο βούτυρο αν έχετε χρησιμοποιήσει βούτυρο αντί για ελαιόλαδο. Την ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα, για 40 λεπτά περίπου μέχρι να χρυσίσει και να ξεκολλάει εύκολο άπω το ταψί. Όταν ψηθεί πρέπει ναι είναι λεπτή μέχρι 1,5 εκατοστό και μάλλον τραγανή.
Αλευρόπιτα (για ένα μεγάλο ταψί 8-10 κομμάτια δηλαδή)
2 φλιτζάνια αλεύρι
1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
2 μεγάλα αυγά
1 ½ φλιτζάνι νερό και 3 κουταλιές της σούπας επιπλέον
½ κιλό φέτα ή άλλο λευκό τυρί (κατσικίσιο, μανούρι, ανθότυρο)
5 κουταλιές της σούπας βούτυρο ή ελαιόλαδο
Βάζουμε τις 4 κουταλιές της σούπας βούτυρο στο ταψί και το βάζουμε στο φούρνο, μέχρι να λιώσει καλά όλο το βούτυρο και να απλωθεί σε όλη την επιφάνεια του ταψιού. Σε περίπτωση που δεν βάλετε βούτυρο αλλά ελαιόλαδο, λαδώστε καλά το ταψί με τις 2 κουταλιές και μετά πασπαλίστε λίγο αλεύρι από πάνω να πάει παντού. Σε ένα μεγάλο μπολ κάνουμε ένα αραιό χυλό με το αλεύρι, το νερό τα αυγά και το αλάτι. Ο χυλός πρέπει να είναι αρκετά αραιός σαν κουρκούτι. Προσθέστε αναλόγως αλεύρι ή νερό ανάλογα με την υφή του. Αν έχετε χρησιμοποιήσει ελαιόλαδο θα προσθέσετε το υπόλοιπο στο χυλό. Αν σας αρέσουν τα μπαχαρικά μπορείτε να προσθέσετε και λίγο γλυκάνισο, αν και στη Βόρεια Ελλάδα δεν το συνηθίζουν. Ρίχνετε το χυλό στο ταψί και το κουνάτε να πάει παντού. Κανονικά πρέπει το ταψί να είναι αρκετά μεγάλο ώστε ο χυλό απλά να πάει παντού αλλά μην έχει πάχος, περίπου 1 εκατοστό. Όπως απλώνουμε την ομελέτα στο τηγάνι. Τρίβουμε από πάνω τη φέτα και το υπόλοιπο βούτυρο αν έχετε χρησιμοποιήσει βούτυρο αντί για ελαιόλαδο. Την ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα, για 40 λεπτά περίπου μέχρι να χρυσίσει και να ξεκολλάει εύκολο άπω το ταψί. Όταν ψηθεί πρέπει ναι είναι λεπτή μέχρι 1,5 εκατοστό και μάλλον τραγανή.
Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008
Γαμοι
Δύο γαμοεκδηλώσεις αυτή την Κυριακή. Μία εξαδέλφη, που με τα βίας με αναγνώρισε στις γνωστές χαιρετούρες, αλλά κατά τα άλλα έπρεπε οπωσδήποτε να πάω για να μην την στεναχωρήσω, όπως έλεγε και η μητέρα μου, και το μετά τον γάμο πάρτι μίας πολύ καλής φίλης.
Περιττό να σας πω, ότι το πρώτο ήταν αγγαρεία μεγέθους, ενώ το δεύτερο φοβερή διασκέδαση, που γέμισε τις μπαταρίες μου για την εβδομάδα.
Περιττό επίσης να σας πω για το πόσο σαχλοί είναι αυτοί οι γάμοι, στις εκκλησίες και τα σόγια ένθεν και ένθεν, την γνωστή δεξίωση μετά, τις χαιρετούρες, τις φωτογραφίες του ζεύγους, την τούρτα, κλπ, κλπ. Είδα θείες, θείους και ξαδέρφια, που μάλλον δεν είχα δει ποτέ μου, και αγνοούσα την ύπαρξη τους, και απάντησα σε δεκάδες ερωτήσεις του πόσο είμαι (κάγκελο όλοι μόλις άκουγαν σαράντα, η δε μάνα μου να συμπληρώνει, δεν τα έχει κλείσει ακόμα!). Βέβαια το ζεύγος αισθανόταν ως έκθεμα, ελάχιστοι οι φίλοι τους και οι συνομήλικοι τους, μιας και όταν βάλεις όλα τα σόγια δεν βγαίνει ο προϋπολογισμός, και στο φινάλε αρχίζεις να αναρωτιέσαι για ποιόν γίνονται όλα αυτά; Η απάντηση βέβαια είναι προφανής, για τους γονείς!
Σε αντίθετη κατεύθυνση βέβαια το γαμοπάρτυ της Σιμώνης, σε υπέροχο μπαρ στο Μέτς, με φοβερή θέα, με πολύ ωραία ποτά και κοκτέιλ, καταπληκτικά finger food και πολύ καλή μουσική. Τα είπαμε, τα ήπιαμε, χορέψαμε, απολαύσαμε φοβερή θέα, περάσαμε πάρα πολύ καλά και το ζευγάρι ήταν πραγματικά ευτυχισμένο, γιατί ήταν με τους φίλους του, και όχι με τους μακρινούς συγγενείς. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Σιμώνη και Νίκο, όλα καλά να σας έρθουν στην κοινή σας ζωή και να περνάτε πάντα καλά όπως περάσαμε χτες.
Φαγάκια όμως τώρα, οι μελιτζάνες έχουν την τιμητική τους όλο το καλοκαίρι. Το πιο κάτω σουφλέ είναι ένα εντυπωσιακό πιάτο για ένα καλοκαιρινό τραπέζι, σαν αυτά που θα κάνουμε όλοι τώρα λόγω EURO. Σηκώνει μπύρα και είναι ωραιότατο συνοδευτικό για μπριζολίδια και ψητά λουκάνικα.
Σουφλέ Μελιτζάνας
4 μελιτζάνες φλάσκες
1 μέτριο κρεμμύδι
2 ποτήρια χυμό ντομάτας
2 ντομάτες
λάδι, αλάτι, πιπέρι ζάχαρη
200 γραμμάρια φέτα τριμμένη (ή άλλο άσπρο τυρί, ή ακόμα και ροκφόρ)
200 γραμμάρια ζαμπόν
200 γραμμάρια γραβιέρα τρυμμένη
3 αυγά
1 ποτήρι κρέμα γάλακτος
Κόβετε τις μελιτζάνες σε ροδέλες τις αλατίζετε και τις αφήνετε 1 ώρα σε σουρωτήρι να ξεπικρίσουν. Μετά τις στύβετε λίγο με το χέρι σας να φύγουν τα υγρά που έχουν βγάλει, τις βάζετε σε ένα ταψί στο φούρνο, τις ραντίζετε με λίγο λάδι και τις ψήνετε για 5 λεπτά κάθε πλευρά στο γκριλ, μέχρι να πάρουν χρώμα.
Παράλληλα ετοιμάζετε μία ελαφριά σάλτσα ντομάτας. Σοτάρετε το ψιλοκομμένο κρεμμύδι, ρίχνετε το χυμό ντομάτας 3-4 κουταλιές της σούπας λάδι, ½ κουταλιά της σούπας ζάχαρη και αλατοπιπερώνετε. Το βράζετε μέχρι να γίνει μία πηχτή σάλτσα ντομάτας.
Σε ένα πυρέξ, λαδώνετε λίγο τον πάτο και στρώνετε μία δόση μελιτζάνες, βάζετε από πάνω μία στρώση ζαμπόν, και από πάνω μία στρώση φρέσκια ντομάτα κομμένη σε λεπτές ροδέλες. Από πάνω ρίχνετε το λευκό τυρί και ακολουθεί μία στρώση σάλτσα ντομάτα. Από πάνω βάζετε μία δεύτερη στρώση μελιτζάνας. Από πάνω απλώνετε το κίτρινο τυρί που έχετε τρίψει στον χοντρό τρίφτη, ώστε να καλύψει όλη την πάνω επιφάνεια της μελιτζάνας. Σε ένα μπολ έχετε χτυπήσει τα αυγά με την κρέμα γάλακτος και με αυτό περιχύνετε το σουφλέ από πάνω. Το ψήνετε στους 180 βαθμούς αέρα, για 45 λεπτά περίπου μέχρι να λιώσουν τα τυριά και να ψηθούν τα αυγά.
Είναι αρκετά βαρύ πιάτο αλλά πραγματικά υπέροχο.
Περιττό να σας πω, ότι το πρώτο ήταν αγγαρεία μεγέθους, ενώ το δεύτερο φοβερή διασκέδαση, που γέμισε τις μπαταρίες μου για την εβδομάδα.
Περιττό επίσης να σας πω για το πόσο σαχλοί είναι αυτοί οι γάμοι, στις εκκλησίες και τα σόγια ένθεν και ένθεν, την γνωστή δεξίωση μετά, τις χαιρετούρες, τις φωτογραφίες του ζεύγους, την τούρτα, κλπ, κλπ. Είδα θείες, θείους και ξαδέρφια, που μάλλον δεν είχα δει ποτέ μου, και αγνοούσα την ύπαρξη τους, και απάντησα σε δεκάδες ερωτήσεις του πόσο είμαι (κάγκελο όλοι μόλις άκουγαν σαράντα, η δε μάνα μου να συμπληρώνει, δεν τα έχει κλείσει ακόμα!). Βέβαια το ζεύγος αισθανόταν ως έκθεμα, ελάχιστοι οι φίλοι τους και οι συνομήλικοι τους, μιας και όταν βάλεις όλα τα σόγια δεν βγαίνει ο προϋπολογισμός, και στο φινάλε αρχίζεις να αναρωτιέσαι για ποιόν γίνονται όλα αυτά; Η απάντηση βέβαια είναι προφανής, για τους γονείς!
Σε αντίθετη κατεύθυνση βέβαια το γαμοπάρτυ της Σιμώνης, σε υπέροχο μπαρ στο Μέτς, με φοβερή θέα, με πολύ ωραία ποτά και κοκτέιλ, καταπληκτικά finger food και πολύ καλή μουσική. Τα είπαμε, τα ήπιαμε, χορέψαμε, απολαύσαμε φοβερή θέα, περάσαμε πάρα πολύ καλά και το ζευγάρι ήταν πραγματικά ευτυχισμένο, γιατί ήταν με τους φίλους του, και όχι με τους μακρινούς συγγενείς. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Σιμώνη και Νίκο, όλα καλά να σας έρθουν στην κοινή σας ζωή και να περνάτε πάντα καλά όπως περάσαμε χτες.
Φαγάκια όμως τώρα, οι μελιτζάνες έχουν την τιμητική τους όλο το καλοκαίρι. Το πιο κάτω σουφλέ είναι ένα εντυπωσιακό πιάτο για ένα καλοκαιρινό τραπέζι, σαν αυτά που θα κάνουμε όλοι τώρα λόγω EURO. Σηκώνει μπύρα και είναι ωραιότατο συνοδευτικό για μπριζολίδια και ψητά λουκάνικα.
Σουφλέ Μελιτζάνας
4 μελιτζάνες φλάσκες
1 μέτριο κρεμμύδι
2 ποτήρια χυμό ντομάτας
2 ντομάτες
λάδι, αλάτι, πιπέρι ζάχαρη
200 γραμμάρια φέτα τριμμένη (ή άλλο άσπρο τυρί, ή ακόμα και ροκφόρ)
200 γραμμάρια ζαμπόν
200 γραμμάρια γραβιέρα τρυμμένη
3 αυγά
1 ποτήρι κρέμα γάλακτος
Κόβετε τις μελιτζάνες σε ροδέλες τις αλατίζετε και τις αφήνετε 1 ώρα σε σουρωτήρι να ξεπικρίσουν. Μετά τις στύβετε λίγο με το χέρι σας να φύγουν τα υγρά που έχουν βγάλει, τις βάζετε σε ένα ταψί στο φούρνο, τις ραντίζετε με λίγο λάδι και τις ψήνετε για 5 λεπτά κάθε πλευρά στο γκριλ, μέχρι να πάρουν χρώμα.
Παράλληλα ετοιμάζετε μία ελαφριά σάλτσα ντομάτας. Σοτάρετε το ψιλοκομμένο κρεμμύδι, ρίχνετε το χυμό ντομάτας 3-4 κουταλιές της σούπας λάδι, ½ κουταλιά της σούπας ζάχαρη και αλατοπιπερώνετε. Το βράζετε μέχρι να γίνει μία πηχτή σάλτσα ντομάτας.
Σε ένα πυρέξ, λαδώνετε λίγο τον πάτο και στρώνετε μία δόση μελιτζάνες, βάζετε από πάνω μία στρώση ζαμπόν, και από πάνω μία στρώση φρέσκια ντομάτα κομμένη σε λεπτές ροδέλες. Από πάνω ρίχνετε το λευκό τυρί και ακολουθεί μία στρώση σάλτσα ντομάτα. Από πάνω βάζετε μία δεύτερη στρώση μελιτζάνας. Από πάνω απλώνετε το κίτρινο τυρί που έχετε τρίψει στον χοντρό τρίφτη, ώστε να καλύψει όλη την πάνω επιφάνεια της μελιτζάνας. Σε ένα μπολ έχετε χτυπήσει τα αυγά με την κρέμα γάλακτος και με αυτό περιχύνετε το σουφλέ από πάνω. Το ψήνετε στους 180 βαθμούς αέρα, για 45 λεπτά περίπου μέχρι να λιώσουν τα τυριά και να ψηθούν τα αυγά.
Είναι αρκετά βαρύ πιάτο αλλά πραγματικά υπέροχο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)