Παλιά, εκεί στη δεκαετία του ‘80, ο Χαρυ Κλιν είχε κάνει ένα απίθανο σκετσάκι με τον Ζισκάρ Ντεστέν να μιλάει Ελληνικά. Ήταν βλέπετε η εποχή, που ο Ζισκάρ ήταν εθνικός ήρωας, έχοντας παράσχει φιλοξενία στον κατατρεγμένο θείο του καταλληλότερου, ο Γάλλος Πρόεδρος αποτελούσε τον Εθνικό σύμμαχο, τον φίλο του εθνάρχη – τρομάρα μας!
Τέλος πάντων έκανε μία επίσκεψη στη χώρα ο Ζισκάρ, και έπρεπε να μιλήσει κάπου ο άνθρωπος, εκεί λέγεται ότι προσπάθησε να πει και δυο λέξεις στα Ελληνικά. Το συμβάν αυτό διακωμώδησε ο Χαρυ Κλιν με έναν απίστευτο τρόπο, όπου διάβαζε με διαλυτικά τους διφθογκους και έλεγε: Ε Δ Ω Ο Κ Ο Σ Μ Ο Σ Κ Ά Ϊ Γ Ε Τ Ά Ϊ Κ Ά Ϊ Μ Ο Ϋ Ν Ι Χ Τ Ε Ν Ί Ζ Ε Τ Ά Ϊ !!
Η έκφραση προφανώς χαρακτηρίζει την Ελληνική πραγματικότητα. Μας έχουν βάλει τα δύο πόδια σε μισό παπούτσι, κόψανε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, δώρα, άδωρα, τα πάντα. Φάγανε τα λεφτά των ταμείων, θα βγαίνουμε σε σύνταξη μετά θάνατον, τα επικουρικά και τα εφάπαξ θα τα εισπράττουμε λίγο πριν δούμε τον Άγιο Πέτρο, και το λάιφσταιλ σε αυτή τη χώρα λεει ότι πρέπει να ασχολούμαστε με την Τσούλια (παράφραση από το Τζούλια-Τσούλα) και τον πιτσιρικά του Ζαγορίτη.
Κατ’ αρχήν, όπως πολλαπλώς έχω πει, αυτά (τα μαλακισμένα λέμε) πρέπει να τα δέρνεις μικρά, μετά μεγαλώνουν, ψηλώνουν και δεν τα φτάνεις για τη φάπα. Δεύτερον, άμα το έκανες το παιδί λιγούρη, τι να σου πω ρε συ μεγάλε, στις πουτάνες θα μπλέξει. Τρίτον αν δίνεις στο παλικάρι σου, για το οποίον σημειωτέων είσαι μάλλον περήφανος γονέας, 10 χιλιάρικα εούρος να πάει να γλεντήσει στα τεταρτο-δέκατα μπουζούκια, και αυτό το καημένο με κατεβασμένα τα σώβρακα, πάει και τα σκαει στα πόδια κάποιας που και με 10 χιλιάρικα πακοτίνια σου κάθετε, τι να πω! Επίσης, αν αυτό το βλαμμένο θέλει μία μέρα να μας κυβερνήσει, όπως πολλά άλλα βλαμμένα τέκνα πολιτικών, να ξέρει ότι το βιντεάκι του θα βρίσκεται για πάντα στο γιουτιουμπ!
Έλεος, με τα τέκνα των πολιτικών και τις μαλακίες τους, έχουμε άλλα προβλήματα να ασχοληθούμε.
Κάτι πρόχειρο σήμερα, έτσι για τους αγώνες και το μουντιάλ
Εύκολα Τυροπιτάκια
Ψωμί του τοστ
Κεφαλοτύρι τριμμένο
5 αυγά
λάδι για τηγάνισμα
Αφαιρούμε τη κόρα από το τοστ και κόβουμε σε 4 κομμάτια κάθε φέτα. Χτυπάμε καλά τα αυγά και ρίχνουμε όσο κεφαλοτύρι χρειάζεται για να γίνει το μίγμα πηχτό. Βάζουμε το λάδι σε τηγάνι και το ζεσταίνουμε. Μουλιάζουμε μία μία τις φέτες του ψωμιού στο μείγμα των αυγών και τις τηγανίζουμε και από τις 2 πλευρές, μέχρι να ροδίσουν. Τις βγάζουμε με τρυπητή κουτάλα σε πιατέλα και τις πασπαλίζουμε με λίγο κεφαλοτύρι και προαιρετικά με μαϊντανό. Γίνετε και με κανονικό ψωμί, με ότι υπάρχει.
Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010
Τρίτη 29 Ιουνίου 2010
Η Σχετικότητα
Πριν πολλά χρόνια ένας τυπάκος με φουντωτό μαλλί, μάτι που γυάλιζε, ευφυΐα στα όρια της δυσλειτουργίας, και παντελή αδιαφορία για τα επί της γης, συνέλαβε και διατύπωσε μία θεωρία που με απλά λόγια έλεγε «όλα είναι σχετικά, μάγκα μου!!», και η βαρύτητα και η μάζα και ο χωροχρόνος, τα πάντα όλα, σχετικά, λήξης.
Πέρασαν τα χρόνια η θεωρία της σχετικότητας επιβεβαιώθηκε και πειραματικά πλέον, ο τυπάκος μας άφησε χρόνους να ταλαιπωρούμεθα εδώ επί της γης, και ένας άλλος τυπάς, εκ διαστολής αντίθετος από τον προηγούμενο παρ΄ όλο που και αυτού του γυάλιζε το μάτι, διετύπωσε μία απίθανη θεωρία που θα αλλάξει τη ζωή σε αυτό το πλανήτη.
Το πως λέγετε ο μπάρμπας, αδιάφορο είναι, έτσι και αλλιώς ποιος τον χέζει αυτόν, η θεωρία όμως, η απίστευτη αυτή προσέγγιση της συμβίωσης των ανθρώπων μέσα σε κοινωνικές δομές, είναι επαναστατική και θα αλλάξει τη ζωή των ανθρώπων. Τι είπε λοιπόν η διάνοια αυτή;;
Η νομιμότητα είναι σχετική.
Τι είπε ο μεγάλος! Τι ξεστόμισε ο στόμας του;; Η νομιμότητα – γενικά – είναι συζητήσιμο πράγμα. Το τι είναι νόμιμο και τι όχι δεν καθορίζετε από τους νόμους, καθορίζετε από το κύριο Χαλιμπούρδα και τη παρέα του. Εξάλλου ποιος είναι ο δικαστής να αποφασίζει για εμάς; Αυτά είναι αστικά κατάλοιπα!
Συμφωνώ απόλυτα με τον κύριο βέβαια. Μόνο ένας χαζός δεν θα συμφωνούσε. Είναι δυνατόν να μας αρέσει η νομιμότητα; Είναι δυνατόν να μας αρέσει να συμφωνούμε με την πλειοψηφία, να μπαίνουμε σε καλούπια, να μας λεει άλλος τι να κάνουμε; Όχι βέβαια, εμείς ζούμε την επανάσταση (ώρες ώρες λες και το Ζωνιανό το ρίχνουν μέσα στο νερό!!!) και θα επαναστατήσουμε, και απεργία θα κάνουμε, και τους υπόλοιπους θα τους γράψουμε στα αρχίδια μας, γιατί τα έχουμε και μεγάλα!
Βέβαια από την άλλη θα μου πείτε ποια απεργία δεν προσβλήθηκε δικαστικά, και δεν την έκρινε το δικαστήριο παράνομη και καταχρηστική; Καμία. Το ότι δεν πήγαν όλες οι απεργίες σε δικαστήριο, αυτό πάλι είναι ένα θέμα που χρειάζεται άλλη κουλτούρα για να γίνει αντιληπτό.
Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι η απεργία, και οι χαζο-ηρωισμοί του κώλου, που στήνονται στους καταπέλτες και άλλα γραφικά. Ούτε η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει επειδή μαζεύονται 10 γραφικοί τύποι μπροστά στα πλοία, και ας φωνάζει όσο θέλει η Πρετεντέρα. Αύριο μεθαύριο, όλα αυτά έχουν ξεχαστεί, οι ναυτεργάτες θα μείνουν ναυτεργάτες και οι εφοπλιστές θα μείνουν εφοπλιστές και σε αυτόν τον κόσμο πάντα θα υπάρχουν ναυτεργάτες και πάντα θα υπάρχουν εφοπλιστές.
Το θέμα μας είναι αν η νομιμότητα είναι υποχρεωτική για όλους ή αν, όπως και η βαρύτητα στην θεωρία της σχετικότητας, οφείλετε στις καμπυλώσεις του χωροχρόνου. Αυτά είναι ζητήματα. Διότι πως να το κάνουμε αν όπως ισχυρίζεται και ο κύριος Μαλακοπυτουρόπουλος, η νομιμότητα είναι σχετική, λεω να πάρω ένα κασμά και να του το φέρω στο κεφάλι του κυρίου και αν πάνε να με μπαγλαρώσουνε να πω ... τι μας λες;; δεν παρανόμησα έπραξα σχετικά .... καμπύλωσα τις διαστάσεις του δικαίου, έκανα την γνώμη μου δίκαιο και σε κουτούπωσα!!
Είναι απλά τα πράγματα, άνθρωποι σαν εμένα, νταβραντωμένοι, με κατοικήσιμο εγκέφαλο, με αποδεδειγμένη δυνατότητα επιβίωσης σε περίπλοκα περιβάλλοντα, με γνώσεις και εμπειρίες κατά πάσα πιθανότητα θα βγούνε κερδισμένοι σε μία μάχη εκτός πλαισίου νομιμότητας, κανόνων και αρχών. Δεν υπάρχει περίπτωση, τα λιοντάρια κερδίζουν τα πρόβατα χάνουν, κανόνας! Για αυτό το λόγο έγιναν οι νόμοι, και επιβάλετε η υπακοή στη νομιμότητα, για να προστατευθούν οι αδύναμοι. Και οι ναυτεργάτες, οι όποιοι εργάτες, είναι αδύναμοι, πρέπει να υπάρχουν κανόνες και δίκαια για να προστατευθούν. Είναι αδιανόητο και συνάμα απύθμενα ηλίθιο οι αδύναμοι να απαιτούν συλλήβδην τη καταστρατήγηση των νόμων.
Βέβαια ένα θέμα είναι, όπως μου είπε ένας «φίλος» κομουνιστής, ζούμε συνθήκες επανάστασης! Τα εισαγωγικά είναι γιατί δεν μπορεί να είναι φίλος μιας και είμαστε – λεει – ταξικοί εχθροί. Τώρα περί επανάστασης τι να σας πω βρε παλικάρια, αλλιώς την είχα στο μυαλό μου, αλλιώς πίστευα ότι είναι. Μπορεί όμως και να κάνω λάθος.
Το σημερινό φαγάκι το έφτιαξα τη περασμένη βδομάδα. Καλό βγήκε αν και παλιά το είχα κάνει καλύτερο. Είναι ένα από τα πολύ παραδοσιακά φαγητά των Κυθήρων, νησί ονειρικό, νησί μαγεμένο. Είναι από αυτά τα μέρη που ή τα λατρεύεις ή δεν σου λένε τίποτα. Εγώ το έχω λατρέψει. Έτσι και αυτό το φαγάκι, σαν το νησί του ....
Ξυνόχοντρος με μελιτζάνες
1 κιλό μελιτζάνες αργείτικες
3 κρεμμύδια ψιλοκομμένα
1 κουτί μικρό ντοματάκια κατά προτίμηση Σαντορίνης, λιωμένα με ένα πιρούνι
1 φλιτζάνι λάδι
αλάτι, πιπέρι
4-5 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένος μαϊντανός
1/2 κιλό ξυνόχονδρο
Σε ένα μεγάλο μπολ, μουσκεύουμε τον ξυνόχονδρο σε χλιαρό νερό για μισή ώρα περίπου. Κόβουμε τις μελιτζάνες σε κυβάκια. Σε μια μεγάλη κατσαρόλα, ρίχνουμε το λάδι και σοτάρουμε το κρεμμύδι. Όταν γίνει διάφανο, ρίχνουμε τις μελιτζάνες, και σβήνουμε με τα ντοματάκια, αλατοπιπερώνουμε και προσθέτουμε μισό φλιτζάνι νερό. Μόλις πάρει βράση, προσθέτουμε τον ξυνόχονδρο, χαμηλώνουμε πολύ τη φωτιά γιατί κολλάει και μαγειρεύουμε για περίπου 20 λεπτά χωρίς να ανακατέψουμε πολύ. Λίγο πριν το τέλος προσθέτουμε και τον μαϊντανό, και ανακατεύουμε λίγο ίσα για να πάει παντού.
Πέρασαν τα χρόνια η θεωρία της σχετικότητας επιβεβαιώθηκε και πειραματικά πλέον, ο τυπάκος μας άφησε χρόνους να ταλαιπωρούμεθα εδώ επί της γης, και ένας άλλος τυπάς, εκ διαστολής αντίθετος από τον προηγούμενο παρ΄ όλο που και αυτού του γυάλιζε το μάτι, διετύπωσε μία απίθανη θεωρία που θα αλλάξει τη ζωή σε αυτό το πλανήτη.
Το πως λέγετε ο μπάρμπας, αδιάφορο είναι, έτσι και αλλιώς ποιος τον χέζει αυτόν, η θεωρία όμως, η απίστευτη αυτή προσέγγιση της συμβίωσης των ανθρώπων μέσα σε κοινωνικές δομές, είναι επαναστατική και θα αλλάξει τη ζωή των ανθρώπων. Τι είπε λοιπόν η διάνοια αυτή;;
Η νομιμότητα είναι σχετική.
Τι είπε ο μεγάλος! Τι ξεστόμισε ο στόμας του;; Η νομιμότητα – γενικά – είναι συζητήσιμο πράγμα. Το τι είναι νόμιμο και τι όχι δεν καθορίζετε από τους νόμους, καθορίζετε από το κύριο Χαλιμπούρδα και τη παρέα του. Εξάλλου ποιος είναι ο δικαστής να αποφασίζει για εμάς; Αυτά είναι αστικά κατάλοιπα!
Συμφωνώ απόλυτα με τον κύριο βέβαια. Μόνο ένας χαζός δεν θα συμφωνούσε. Είναι δυνατόν να μας αρέσει η νομιμότητα; Είναι δυνατόν να μας αρέσει να συμφωνούμε με την πλειοψηφία, να μπαίνουμε σε καλούπια, να μας λεει άλλος τι να κάνουμε; Όχι βέβαια, εμείς ζούμε την επανάσταση (ώρες ώρες λες και το Ζωνιανό το ρίχνουν μέσα στο νερό!!!) και θα επαναστατήσουμε, και απεργία θα κάνουμε, και τους υπόλοιπους θα τους γράψουμε στα αρχίδια μας, γιατί τα έχουμε και μεγάλα!
Βέβαια από την άλλη θα μου πείτε ποια απεργία δεν προσβλήθηκε δικαστικά, και δεν την έκρινε το δικαστήριο παράνομη και καταχρηστική; Καμία. Το ότι δεν πήγαν όλες οι απεργίες σε δικαστήριο, αυτό πάλι είναι ένα θέμα που χρειάζεται άλλη κουλτούρα για να γίνει αντιληπτό.
Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι η απεργία, και οι χαζο-ηρωισμοί του κώλου, που στήνονται στους καταπέλτες και άλλα γραφικά. Ούτε η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει επειδή μαζεύονται 10 γραφικοί τύποι μπροστά στα πλοία, και ας φωνάζει όσο θέλει η Πρετεντέρα. Αύριο μεθαύριο, όλα αυτά έχουν ξεχαστεί, οι ναυτεργάτες θα μείνουν ναυτεργάτες και οι εφοπλιστές θα μείνουν εφοπλιστές και σε αυτόν τον κόσμο πάντα θα υπάρχουν ναυτεργάτες και πάντα θα υπάρχουν εφοπλιστές.
Το θέμα μας είναι αν η νομιμότητα είναι υποχρεωτική για όλους ή αν, όπως και η βαρύτητα στην θεωρία της σχετικότητας, οφείλετε στις καμπυλώσεις του χωροχρόνου. Αυτά είναι ζητήματα. Διότι πως να το κάνουμε αν όπως ισχυρίζεται και ο κύριος Μαλακοπυτουρόπουλος, η νομιμότητα είναι σχετική, λεω να πάρω ένα κασμά και να του το φέρω στο κεφάλι του κυρίου και αν πάνε να με μπαγλαρώσουνε να πω ... τι μας λες;; δεν παρανόμησα έπραξα σχετικά .... καμπύλωσα τις διαστάσεις του δικαίου, έκανα την γνώμη μου δίκαιο και σε κουτούπωσα!!
Είναι απλά τα πράγματα, άνθρωποι σαν εμένα, νταβραντωμένοι, με κατοικήσιμο εγκέφαλο, με αποδεδειγμένη δυνατότητα επιβίωσης σε περίπλοκα περιβάλλοντα, με γνώσεις και εμπειρίες κατά πάσα πιθανότητα θα βγούνε κερδισμένοι σε μία μάχη εκτός πλαισίου νομιμότητας, κανόνων και αρχών. Δεν υπάρχει περίπτωση, τα λιοντάρια κερδίζουν τα πρόβατα χάνουν, κανόνας! Για αυτό το λόγο έγιναν οι νόμοι, και επιβάλετε η υπακοή στη νομιμότητα, για να προστατευθούν οι αδύναμοι. Και οι ναυτεργάτες, οι όποιοι εργάτες, είναι αδύναμοι, πρέπει να υπάρχουν κανόνες και δίκαια για να προστατευθούν. Είναι αδιανόητο και συνάμα απύθμενα ηλίθιο οι αδύναμοι να απαιτούν συλλήβδην τη καταστρατήγηση των νόμων.
Βέβαια ένα θέμα είναι, όπως μου είπε ένας «φίλος» κομουνιστής, ζούμε συνθήκες επανάστασης! Τα εισαγωγικά είναι γιατί δεν μπορεί να είναι φίλος μιας και είμαστε – λεει – ταξικοί εχθροί. Τώρα περί επανάστασης τι να σας πω βρε παλικάρια, αλλιώς την είχα στο μυαλό μου, αλλιώς πίστευα ότι είναι. Μπορεί όμως και να κάνω λάθος.
Το σημερινό φαγάκι το έφτιαξα τη περασμένη βδομάδα. Καλό βγήκε αν και παλιά το είχα κάνει καλύτερο. Είναι ένα από τα πολύ παραδοσιακά φαγητά των Κυθήρων, νησί ονειρικό, νησί μαγεμένο. Είναι από αυτά τα μέρη που ή τα λατρεύεις ή δεν σου λένε τίποτα. Εγώ το έχω λατρέψει. Έτσι και αυτό το φαγάκι, σαν το νησί του ....
Ξυνόχοντρος με μελιτζάνες
1 κιλό μελιτζάνες αργείτικες
3 κρεμμύδια ψιλοκομμένα
1 κουτί μικρό ντοματάκια κατά προτίμηση Σαντορίνης, λιωμένα με ένα πιρούνι
1 φλιτζάνι λάδι
αλάτι, πιπέρι
4-5 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένος μαϊντανός
1/2 κιλό ξυνόχονδρο
Σε ένα μεγάλο μπολ, μουσκεύουμε τον ξυνόχονδρο σε χλιαρό νερό για μισή ώρα περίπου. Κόβουμε τις μελιτζάνες σε κυβάκια. Σε μια μεγάλη κατσαρόλα, ρίχνουμε το λάδι και σοτάρουμε το κρεμμύδι. Όταν γίνει διάφανο, ρίχνουμε τις μελιτζάνες, και σβήνουμε με τα ντοματάκια, αλατοπιπερώνουμε και προσθέτουμε μισό φλιτζάνι νερό. Μόλις πάρει βράση, προσθέτουμε τον ξυνόχονδρο, χαμηλώνουμε πολύ τη φωτιά γιατί κολλάει και μαγειρεύουμε για περίπου 20 λεπτά χωρίς να ανακατέψουμε πολύ. Λίγο πριν το τέλος προσθέτουμε και τον μαϊντανό, και ανακατεύουμε λίγο ίσα για να πάει παντού.
Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010
Μπομπονιέρα - Πολεμικό
Έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες, γλεντζέδες και όξω καρδιά (κατά το όξ’ απ’ εδώ!), χαιρόμαστε και καρφί δεν μας καίγετε. Μπορεί βέβαια πριν κάποια χρόνια να έγινε της μαυροκακομοίρας γιατί οι άγγλοι έδωσαν την αίθουσα με τα «μάρμαρά μας» για να γίνει κοκτέιλ πάρτι, αλλά ... άλλο αυτό! Μην τα μπερδεύουμε όλα, επιτέλους.
Εμείς όταν παντρευόμαστε θέλουμε το πάρτι να το κάνουμε σε θωρηκτό. Μάλιστα, σε θωρηκτό του πολεμικού ναυτικού, απ’ αυτά που αποτελούν μαστ σε κάθε πόλεμο, απ’ αυτά με τα κανόνια, και τις τορπίλες, και τα πυροβόλα. Απ’ αυτά!
Μην ακούτε τις βλακείες περί μνημείου και συμβόλων. Αυτά είναι σαχλαμάρες. Ο γάμος βλέπετε είναι ένα πολύ ευχάριστο γεγονός και για αυτό το λόγο ένας χαρούμενος γάμος θα δώσει την απαραίτητη αισιοδοξία και κουφετογλύκα που απουσιάζει από ένα θωρηκτό. Γιατί πως να το κάνουμε βλέπετε εσείς το Θωρηκτό Αβέρωφ και σας πιάνει έτσι μία μελαγχολία, μία στεναχώρια, άντε και μια εθνική περηφάνια αλλά αυτό είναι δευτερεύων συναίσθημα. Βαλαντώνετε! Έτσι εμείς οι Εθνικοί σας Εφοπλιστές, που σας κάνουμε περήφανους στα πέρατα της γης, είπαμε να βάλουμε το χεράκι μας, να αποβάλουμε όλα αυτά τα αρνητικά κανοτέισονς (συσχετισμούς τους λετε εσείς εδώ) που προβάλλονται μέσα από το θωρηκτό.
Εξάλλου είναι της μόδας, δεν έχει έρθει βέβαια ακόμα στην Ελλάδα, όλα τα γαμήλια πάρτι να γίνονται σε χώρους με έντονο πολεμικό περιεχόμενο. Για παράδειγμα θα μπορούσαμε να κάνουμε το πάρτι στα χαρακώματα της γραμμής Μαζινό, ναι αυτά που λειτουργούν σαν μουσείο, αλλά θα ήταν μάλλον στενάχωρα. Μετά σκεφτήκαμε την Έλλη, είχαν όμως προλάβει οι Ιταλοί και την είχαν τορπιλίσει. Τέλος ερευνήσαμε και τα καταληφθέντα στον ΕλληνοΙταλικό πόλεμο υψώματα 717 και 713 άντε και το ηρωικό ύψωμα του Καλπακίου, αλλά ούτε αυτά μας χωράγανε, χώρια που η μαμά «Μαριγώ» έχει υψοφοβία!!!! Βέβαια ο ιδανικός χώρος θα ήταν το Νταχάου, αλλά βλέπετε οι Γερμανοί είναι λίγο δυσκοίλιοι και δεν μας συμπαθούν τώρα τελευταία, δεν ξέρω τι να πω, αυτό το παιδί ο Γιωργάκης την έχει τσαντίσει πολύ την Μέρκελ.
Τι μας έμεινε; ο Αβέρωφ. Τον ντύσαμε με κουφετί τούλια, η Μαργιέτα λεει ότι ταιριάζουν πολύ με το αντιτορπιλί, κούκλο τον κάναμε. Ντύσαμε και τα μοντέλα ναύτες (ή τους ναύτες μοντέλα, εδώ το ΄χασα), σας λεω αναβιώσαμε στιγμές χούντας με την Αλίκη στο Ναυτικό! Τέτοια επιτυχία.
Λίγο ως πολύ αυτά συνέβησαν αγαπητοί μου φίλοι. Εμείς και ακάλεστοι ήμασταν και στη Βενετία είχαμε πεταχτεί και δεν τα μάθαμε τα νέα εγκαίρως. Λίγο πριν φύγουμε όμως βλέπουμε τον συνοδοιπόρο Σταύρο να βγαίνει από το ξενοδοχείο με γουρλωμένα τα μάτια. Τι έγινε, πουλάκι μου; τον ρωτάμε. Ντύσανε το Θωρηκτό Αβέρωφ μπουμπουνιέρα ! μας λεει. Ο Σταύρος είναι πρώην στρατιωτικός το παλικάρι, από στρατιωτική οικογένεια, οπότε κάτι τέτοια του πέφτουν λιγάκι πιο βαριά από εμένα. Άρχισε λοιπόν να μιλάει για σύμβολα, για αγώνες για αισθητική, απόλυτο δίκιο είχε βέβαια το παιδί, το δικό μου όμως το πρόβλημα ήταν άλλο.
Πόσο ψυχοπαθής είσαι να θες να γιορτάσεις το πιο χαρούμενο γεγονός της ζωής σου πάνω σε ένα πολεμικό πλοίο. Ο πόλεμος είναι κακό πράγμα!! Κακό .... κακό .... κακό. Όπως λέμε και στα παιδάκια. Τώρα δεν ξέρω αν η κυρία «είμαι όμορφη πρώην Μις Ελλάς, λήξης» έχει καθόλου μα καθόλου αντίληψη, εξάλλου αυτήν δεν την πληρώνουν για το μυαλό της. Ο άλλος όμως ο Λεό (δεν του άρεσε του χλιμίτζουρα το Λεωνίδας όπου αναγκαστικά τον βάφτισαν!!) Μπαμπίστας, κάπως έτσι τέλος πάντων, ο παντελώς άγνωστος στους Έλληνες «διάσημος» εφοπλιστής, και η αξιαγάπητη μαμάκα του η κυρα Μαριγώ, μυαλό δεν έχουν; Αλλά τι περιμένεις, αυτή η γρέτζω είπε ότι όσοι τους κατηγόρησαν ήθελαν ψυχίατρο. Μωρέ τι μας λες! Καφρίλα.
Δεν ξέρω από που και ως που μας προέκυψαν αυτοί οι ανεκδιήγητοι τύποι. Είναι λεει από τις Οινούσσες, αλλά μένουν μόνιμα στο Λονδίνο. Γιατί λοιπόν δεν κάθονται εκεί να μας αφήσουν στην ησυχία μας, που έχουμε και σοβαρά προβλήματα να ασχοληθούμε. Και να πάρουν και τα υπόλοιπα ζώα μαζί τους, αυτά που χορεύανε μαζί τούρκικους καρσιλαμάδες πάνω στον Αβέρωφ. Δεν τους έχουμε ανάγκη τέτοιους εφοπλιστές.
Το παρακάτω μεγαλειώδες φαγάκι το φτιάχνουν διαφορετικά σε κάθε σπίτι. Νομίζω, χωρίς να είμαι και πολύ σίγουρη, ότι η ονομασία Καγιανάς είναι της Πελοποννήσου, εκεί όπου έχουν τα σύγκλινα, και τα τέτοια. Αλλού το λένε απλά αυγά με ντομάτα. Εγώ θα σας γράψω πως τα φτιάχνω εγώ, και σας προτείνω να τα κάνετε μια φορά και αν τα δικά σας είναι καλύτερα τότε να μου στείλετε τη συνταγή σας.
Αυγά Καγιανά
5 μεγάλες ώριμες ντομάτες
6 μεγάλα αυγά
αλάτι, πιπέρι, λάδι
1 κουταλιά της σούπας ζάχαρη
1 κουταλιά της σούπας φιλαράκια από φρέσκο θυμάρι ή μία γεμάτη πρέζα από ξερό θυμάρι ή μία κουταλιά της σούπας ψιλοκομμένο φρέσκο βασιλικό, ή μία κουταλιά της σούπας φιλαράκια φρέσκιας ρίγανης ή μία γερή πρέζα ξερή ρίγανη
1 κουταλιά της σούπας βούτυρο Κέρκυρας
Ξεφλουδίζουμε τις ντομάτες και τις ξεσποριάζουμε. Κόβουμε τη σάρκα σε μικρά κομματάκια. Δεν τη λιώνω στο μούλτι γιατί ζωμός και σε αυτό το φαγάκι θέλω την ντομάτα να “ακούγετε”. Βάζουμε την ψιλοκομένη ντομάτα σε ένα μεγάλο τηγάνι που έχει καπάκι, την αλατοπιπερώνουμε και την αφήνουμε να βράσει καλά σε μέτρια φωτιά μέχρι να πιει το μεγαλύτερο μέρος από το ζωμό της. Προσθέτουμε τη ζάχαρη, τη μισή ποσότητα από το μυρωδικό που θα βάλουμε και το λάδι και ανακατεύουμε. Μόλις κάψει το λάδι με ένα κουτάλι ανοίγουμε 6 “τρύπες” στη ντομάτα, χώρο δηλαδή μέσα στον οποίο θα σπάσω ένα ένα τα αυγά, ένα σε κάθε τρύπα. Πασπαλίζω με τα υπόλοιπα μυριστικά, χαμηλώνουμε τη φωτιά στο μέτριο και καπακώνουμε το τηγάνι. Αφήνουμε να τηγανιστούν για 3-4 λεπτά μέχρι να γίνουν τα αυγά. Αν θέλουμε να είναι αρκετά σφιχτά τα αυγά ραντίζουμε τον κρόκο με κουταλιές από τη καυτή σάλτσα, μέχρι να δέσει καλά ο κρόκος. Στο τέλος, σκορπίζουμε πάνω από κάθε αυγό λίγο από το βούτυρο. Αν δεν θέλουμε τον καγιανά με αυγά μάτια, αλλά με ομελέτα, τότε χτυπάμε σε μπολ κανονικά τα αυγά και τα ρίχνουμε στη σάλτσα όπου και τα ψήνουμε ανακατεύοντας.
Αν θέλετε βέβαια, μπορείτε να προσθέσετε πιπεριές, λουκάνικα, πατάτες και ότι άλλο σας έρθει αλλά το αποτέλεσμα δεν θα είναι το ίδιο. Προσωπικά μου αρέσει πολύ ο συνδυασμός του αυγού με τη φρέσκια ντομάτα και δεν θέλω άλλα υλικά να μου χαλάσουν την αρμονία.
Να σας προτείνω να τον σερβίρετε πάνω σε μία χοντρή φέτα φρυγανισμένου χωριάτικου ψωμιού, μαζί με ένα λευκό χλωρό τυρί, όπως το μανούρι, άντε και για εσάς τους λάτρες του είδους, σας επιτρέπω να βάλετε φέτα!!!
Εμείς όταν παντρευόμαστε θέλουμε το πάρτι να το κάνουμε σε θωρηκτό. Μάλιστα, σε θωρηκτό του πολεμικού ναυτικού, απ’ αυτά που αποτελούν μαστ σε κάθε πόλεμο, απ’ αυτά με τα κανόνια, και τις τορπίλες, και τα πυροβόλα. Απ’ αυτά!
Μην ακούτε τις βλακείες περί μνημείου και συμβόλων. Αυτά είναι σαχλαμάρες. Ο γάμος βλέπετε είναι ένα πολύ ευχάριστο γεγονός και για αυτό το λόγο ένας χαρούμενος γάμος θα δώσει την απαραίτητη αισιοδοξία και κουφετογλύκα που απουσιάζει από ένα θωρηκτό. Γιατί πως να το κάνουμε βλέπετε εσείς το Θωρηκτό Αβέρωφ και σας πιάνει έτσι μία μελαγχολία, μία στεναχώρια, άντε και μια εθνική περηφάνια αλλά αυτό είναι δευτερεύων συναίσθημα. Βαλαντώνετε! Έτσι εμείς οι Εθνικοί σας Εφοπλιστές, που σας κάνουμε περήφανους στα πέρατα της γης, είπαμε να βάλουμε το χεράκι μας, να αποβάλουμε όλα αυτά τα αρνητικά κανοτέισονς (συσχετισμούς τους λετε εσείς εδώ) που προβάλλονται μέσα από το θωρηκτό.
Εξάλλου είναι της μόδας, δεν έχει έρθει βέβαια ακόμα στην Ελλάδα, όλα τα γαμήλια πάρτι να γίνονται σε χώρους με έντονο πολεμικό περιεχόμενο. Για παράδειγμα θα μπορούσαμε να κάνουμε το πάρτι στα χαρακώματα της γραμμής Μαζινό, ναι αυτά που λειτουργούν σαν μουσείο, αλλά θα ήταν μάλλον στενάχωρα. Μετά σκεφτήκαμε την Έλλη, είχαν όμως προλάβει οι Ιταλοί και την είχαν τορπιλίσει. Τέλος ερευνήσαμε και τα καταληφθέντα στον ΕλληνοΙταλικό πόλεμο υψώματα 717 και 713 άντε και το ηρωικό ύψωμα του Καλπακίου, αλλά ούτε αυτά μας χωράγανε, χώρια που η μαμά «Μαριγώ» έχει υψοφοβία!!!! Βέβαια ο ιδανικός χώρος θα ήταν το Νταχάου, αλλά βλέπετε οι Γερμανοί είναι λίγο δυσκοίλιοι και δεν μας συμπαθούν τώρα τελευταία, δεν ξέρω τι να πω, αυτό το παιδί ο Γιωργάκης την έχει τσαντίσει πολύ την Μέρκελ.
Τι μας έμεινε; ο Αβέρωφ. Τον ντύσαμε με κουφετί τούλια, η Μαργιέτα λεει ότι ταιριάζουν πολύ με το αντιτορπιλί, κούκλο τον κάναμε. Ντύσαμε και τα μοντέλα ναύτες (ή τους ναύτες μοντέλα, εδώ το ΄χασα), σας λεω αναβιώσαμε στιγμές χούντας με την Αλίκη στο Ναυτικό! Τέτοια επιτυχία.
Λίγο ως πολύ αυτά συνέβησαν αγαπητοί μου φίλοι. Εμείς και ακάλεστοι ήμασταν και στη Βενετία είχαμε πεταχτεί και δεν τα μάθαμε τα νέα εγκαίρως. Λίγο πριν φύγουμε όμως βλέπουμε τον συνοδοιπόρο Σταύρο να βγαίνει από το ξενοδοχείο με γουρλωμένα τα μάτια. Τι έγινε, πουλάκι μου; τον ρωτάμε. Ντύσανε το Θωρηκτό Αβέρωφ μπουμπουνιέρα ! μας λεει. Ο Σταύρος είναι πρώην στρατιωτικός το παλικάρι, από στρατιωτική οικογένεια, οπότε κάτι τέτοια του πέφτουν λιγάκι πιο βαριά από εμένα. Άρχισε λοιπόν να μιλάει για σύμβολα, για αγώνες για αισθητική, απόλυτο δίκιο είχε βέβαια το παιδί, το δικό μου όμως το πρόβλημα ήταν άλλο.
Πόσο ψυχοπαθής είσαι να θες να γιορτάσεις το πιο χαρούμενο γεγονός της ζωής σου πάνω σε ένα πολεμικό πλοίο. Ο πόλεμος είναι κακό πράγμα!! Κακό .... κακό .... κακό. Όπως λέμε και στα παιδάκια. Τώρα δεν ξέρω αν η κυρία «είμαι όμορφη πρώην Μις Ελλάς, λήξης» έχει καθόλου μα καθόλου αντίληψη, εξάλλου αυτήν δεν την πληρώνουν για το μυαλό της. Ο άλλος όμως ο Λεό (δεν του άρεσε του χλιμίτζουρα το Λεωνίδας όπου αναγκαστικά τον βάφτισαν!!) Μπαμπίστας, κάπως έτσι τέλος πάντων, ο παντελώς άγνωστος στους Έλληνες «διάσημος» εφοπλιστής, και η αξιαγάπητη μαμάκα του η κυρα Μαριγώ, μυαλό δεν έχουν; Αλλά τι περιμένεις, αυτή η γρέτζω είπε ότι όσοι τους κατηγόρησαν ήθελαν ψυχίατρο. Μωρέ τι μας λες! Καφρίλα.
Δεν ξέρω από που και ως που μας προέκυψαν αυτοί οι ανεκδιήγητοι τύποι. Είναι λεει από τις Οινούσσες, αλλά μένουν μόνιμα στο Λονδίνο. Γιατί λοιπόν δεν κάθονται εκεί να μας αφήσουν στην ησυχία μας, που έχουμε και σοβαρά προβλήματα να ασχοληθούμε. Και να πάρουν και τα υπόλοιπα ζώα μαζί τους, αυτά που χορεύανε μαζί τούρκικους καρσιλαμάδες πάνω στον Αβέρωφ. Δεν τους έχουμε ανάγκη τέτοιους εφοπλιστές.
Το παρακάτω μεγαλειώδες φαγάκι το φτιάχνουν διαφορετικά σε κάθε σπίτι. Νομίζω, χωρίς να είμαι και πολύ σίγουρη, ότι η ονομασία Καγιανάς είναι της Πελοποννήσου, εκεί όπου έχουν τα σύγκλινα, και τα τέτοια. Αλλού το λένε απλά αυγά με ντομάτα. Εγώ θα σας γράψω πως τα φτιάχνω εγώ, και σας προτείνω να τα κάνετε μια φορά και αν τα δικά σας είναι καλύτερα τότε να μου στείλετε τη συνταγή σας.
Αυγά Καγιανά
5 μεγάλες ώριμες ντομάτες
6 μεγάλα αυγά
αλάτι, πιπέρι, λάδι
1 κουταλιά της σούπας ζάχαρη
1 κουταλιά της σούπας φιλαράκια από φρέσκο θυμάρι ή μία γεμάτη πρέζα από ξερό θυμάρι ή μία κουταλιά της σούπας ψιλοκομμένο φρέσκο βασιλικό, ή μία κουταλιά της σούπας φιλαράκια φρέσκιας ρίγανης ή μία γερή πρέζα ξερή ρίγανη
1 κουταλιά της σούπας βούτυρο Κέρκυρας
Ξεφλουδίζουμε τις ντομάτες και τις ξεσποριάζουμε. Κόβουμε τη σάρκα σε μικρά κομματάκια. Δεν τη λιώνω στο μούλτι γιατί ζωμός και σε αυτό το φαγάκι θέλω την ντομάτα να “ακούγετε”. Βάζουμε την ψιλοκομένη ντομάτα σε ένα μεγάλο τηγάνι που έχει καπάκι, την αλατοπιπερώνουμε και την αφήνουμε να βράσει καλά σε μέτρια φωτιά μέχρι να πιει το μεγαλύτερο μέρος από το ζωμό της. Προσθέτουμε τη ζάχαρη, τη μισή ποσότητα από το μυρωδικό που θα βάλουμε και το λάδι και ανακατεύουμε. Μόλις κάψει το λάδι με ένα κουτάλι ανοίγουμε 6 “τρύπες” στη ντομάτα, χώρο δηλαδή μέσα στον οποίο θα σπάσω ένα ένα τα αυγά, ένα σε κάθε τρύπα. Πασπαλίζω με τα υπόλοιπα μυριστικά, χαμηλώνουμε τη φωτιά στο μέτριο και καπακώνουμε το τηγάνι. Αφήνουμε να τηγανιστούν για 3-4 λεπτά μέχρι να γίνουν τα αυγά. Αν θέλουμε να είναι αρκετά σφιχτά τα αυγά ραντίζουμε τον κρόκο με κουταλιές από τη καυτή σάλτσα, μέχρι να δέσει καλά ο κρόκος. Στο τέλος, σκορπίζουμε πάνω από κάθε αυγό λίγο από το βούτυρο. Αν δεν θέλουμε τον καγιανά με αυγά μάτια, αλλά με ομελέτα, τότε χτυπάμε σε μπολ κανονικά τα αυγά και τα ρίχνουμε στη σάλτσα όπου και τα ψήνουμε ανακατεύοντας.
Αν θέλετε βέβαια, μπορείτε να προσθέσετε πιπεριές, λουκάνικα, πατάτες και ότι άλλο σας έρθει αλλά το αποτέλεσμα δεν θα είναι το ίδιο. Προσωπικά μου αρέσει πολύ ο συνδυασμός του αυγού με τη φρέσκια ντομάτα και δεν θέλω άλλα υλικά να μου χαλάσουν την αρμονία.
Να σας προτείνω να τον σερβίρετε πάνω σε μία χοντρή φέτα φρυγανισμένου χωριάτικου ψωμιού, μαζί με ένα λευκό χλωρό τυρί, όπως το μανούρι, άντε και για εσάς τους λάτρες του είδους, σας επιτρέπω να βάλετε φέτα!!!
Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010
Ασχήμια
Ο παράς και ο φουκαράς, ναι βέβαια, αλλά ρε πουλάκι μου μεγάλη ασχήμια αυτός ο παράς!
Την έχω την απορία η άμοιρη, τι να κάμνω; Πείτε μου γιατί όλοι αυτοί οι πλούσιοι είναι άσχημοι;; Μιλάμε για πολύ ασχήμια, χωρίς καμία λογική.
Εννοώ ότι, λογικά οι πλούσιοι, την έχουν την οικονομική άνεση να πάνε να σουλουπωθούνε. Να κάνουν 4-5-46-92 εγχειρήσεις, να κάνουν τα μπότοξ, να κάνουν κανένα γαστρικό μπαλονάκι, κανένα σλήβ, κάτι τέλος πάντων να γίνουν λίγο πιο εμφανίσιμοι. Δεν λεω να πάνε και να γίνουν αγνώριστοι σαν την κυρία Γιάννα που δεν κλίνει πλέον ο στόμας της και δεν μπορεί να καταπιεί τη σούπα η γυνή, αλλά κάτι βρε αδελφέ να μην τρομάζουν τα μωρά το βράδυ.
Εμείς οι λοιποί φουκαριάρηδες λογικό είναι να μην αντέχει η τσέπη μας τα πολλά πολλά, να σκεφτόμαστε ακόμα και το λέιζερ στο μπικίνι, και να τη βγάζουμε με βότανα αγριοτσουκνίδας που κάνουν, θεωρητικά, ανόρθωση βλεφάρου. Εμείς έχουμε κάθε δίκιο να έχουμε τα μαύρα μας τα χάλια, που λεει ο λόγος. Αυτοί όμως, γιατί είναι τόσο χάλια; Κυρίως οι νέοι εφοπλιστές ....
Εκείνος ο Ωνάσης, ήταν σαν γαμώ το φελέκι μου, αλλά πες άλλες εποχές δεν είχε προοδεύσει τόσο πολύ η επιστήμη, λογικό ήταν. Αυτόν το Μαρινάκη όμως τον έχετε δει; Μιλάμε για το α π ο λ υ τ ο χάλι. Ξεχειλίζουν τα πουκάμισα από τα παντελόνια, έχει μία μπακοκοιλιά σαν σκάφη για μπουγάδα, και φυτρώνει και μουσάκλα μεγαλύτερη των μοναχών της Μονής Βατοπαιδίου, μπας και κρυφτούν οι μαγούλες. Και μάλλον είναι και νέο παιδί! Που πας με τέτοια χάλια ρε γαμώτο! Φτιάξου λίγο.
Εξάλλου, υποτίθεται ότι ένα από τα προνόμια των πλουσίων είναι ότι μπορούν να παντρευτούν όμορφες κοπέλες και έτσι να σπάσει το κακό το γονίδιο να ενωθεί εκεί με λίγη ομορφιά και να βγει στο τέλος κάτι εμφανίσιμο. Μύθος !!! όλα είναι μύθος!! Έχετε δει τον Πατέρα; Εκεί να δεις γοητεία!
Και τέλος πάντων πούθε και μας προέκυψαν όλοι αυτοί οι νέοι εφοπλιστές; Ακούς κάτι άσχετα ονόματα, παντελώς άγνωστα, και είναι λεει ζάπλουτοι. Ένα πράμα ξέρω, με εξαίρεση κανα-δύο όλοι οι υπόλοιποι είναι να τους δείχνεις το βράδυ στα παιδάκια να τρωνε το φαγητό τους!!!
Κους κους λαχανικών
½ κιλό κους κους
1 μέτριο κολοκυθάκι κομμένο σε κυβάκια
1 μέτρια πράσινη πιπεριά κομμένη σε κυβάκια
1 μέτρια κίτρινη πιπεριά κομμένη σε κυβάκια
1 ντομάτα, ξεφλουδισμένη και ξεσποριασμένη κομμένη σε κυβάκια
5 κουταλιές της σούπας μαϊντανό ψιλοκομμένο
αλάτι, πιπέρι, λάδι
μπόλικο λεμόνι
Βράζουμε ελάχιστα το κους κους σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου. Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε το λάδι και σοτάρουμε το κολοκύθι και τις πιπεριές μέχρι να μαλακώσουν. Προσθέτουμε και το σουρωμένο κους κους, το μαϊντανό, το αλάτι και το πιπέρι και όσο λεμόνι μας αρέσει. Αναμειγνύουμε τα υλικά και είναι έτοιμο! Είναι πολύ νόστιμο συνοδευτικό τηγανιτών ψαριών, μπαρμπούνια για παράδειγμα, ή γλώσσα, αλλά και ενός καλοψημένου φιλέτου κοτόπουλου.
Την έχω την απορία η άμοιρη, τι να κάμνω; Πείτε μου γιατί όλοι αυτοί οι πλούσιοι είναι άσχημοι;; Μιλάμε για πολύ ασχήμια, χωρίς καμία λογική.
Εννοώ ότι, λογικά οι πλούσιοι, την έχουν την οικονομική άνεση να πάνε να σουλουπωθούνε. Να κάνουν 4-5-46-92 εγχειρήσεις, να κάνουν τα μπότοξ, να κάνουν κανένα γαστρικό μπαλονάκι, κανένα σλήβ, κάτι τέλος πάντων να γίνουν λίγο πιο εμφανίσιμοι. Δεν λεω να πάνε και να γίνουν αγνώριστοι σαν την κυρία Γιάννα που δεν κλίνει πλέον ο στόμας της και δεν μπορεί να καταπιεί τη σούπα η γυνή, αλλά κάτι βρε αδελφέ να μην τρομάζουν τα μωρά το βράδυ.
Εμείς οι λοιποί φουκαριάρηδες λογικό είναι να μην αντέχει η τσέπη μας τα πολλά πολλά, να σκεφτόμαστε ακόμα και το λέιζερ στο μπικίνι, και να τη βγάζουμε με βότανα αγριοτσουκνίδας που κάνουν, θεωρητικά, ανόρθωση βλεφάρου. Εμείς έχουμε κάθε δίκιο να έχουμε τα μαύρα μας τα χάλια, που λεει ο λόγος. Αυτοί όμως, γιατί είναι τόσο χάλια; Κυρίως οι νέοι εφοπλιστές ....
Εκείνος ο Ωνάσης, ήταν σαν γαμώ το φελέκι μου, αλλά πες άλλες εποχές δεν είχε προοδεύσει τόσο πολύ η επιστήμη, λογικό ήταν. Αυτόν το Μαρινάκη όμως τον έχετε δει; Μιλάμε για το α π ο λ υ τ ο χάλι. Ξεχειλίζουν τα πουκάμισα από τα παντελόνια, έχει μία μπακοκοιλιά σαν σκάφη για μπουγάδα, και φυτρώνει και μουσάκλα μεγαλύτερη των μοναχών της Μονής Βατοπαιδίου, μπας και κρυφτούν οι μαγούλες. Και μάλλον είναι και νέο παιδί! Που πας με τέτοια χάλια ρε γαμώτο! Φτιάξου λίγο.
Εξάλλου, υποτίθεται ότι ένα από τα προνόμια των πλουσίων είναι ότι μπορούν να παντρευτούν όμορφες κοπέλες και έτσι να σπάσει το κακό το γονίδιο να ενωθεί εκεί με λίγη ομορφιά και να βγει στο τέλος κάτι εμφανίσιμο. Μύθος !!! όλα είναι μύθος!! Έχετε δει τον Πατέρα; Εκεί να δεις γοητεία!
Και τέλος πάντων πούθε και μας προέκυψαν όλοι αυτοί οι νέοι εφοπλιστές; Ακούς κάτι άσχετα ονόματα, παντελώς άγνωστα, και είναι λεει ζάπλουτοι. Ένα πράμα ξέρω, με εξαίρεση κανα-δύο όλοι οι υπόλοιποι είναι να τους δείχνεις το βράδυ στα παιδάκια να τρωνε το φαγητό τους!!!
Κους κους λαχανικών
½ κιλό κους κους
1 μέτριο κολοκυθάκι κομμένο σε κυβάκια
1 μέτρια πράσινη πιπεριά κομμένη σε κυβάκια
1 μέτρια κίτρινη πιπεριά κομμένη σε κυβάκια
1 ντομάτα, ξεφλουδισμένη και ξεσποριασμένη κομμένη σε κυβάκια
5 κουταλιές της σούπας μαϊντανό ψιλοκομμένο
αλάτι, πιπέρι, λάδι
μπόλικο λεμόνι
Βράζουμε ελάχιστα το κους κους σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου. Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε το λάδι και σοτάρουμε το κολοκύθι και τις πιπεριές μέχρι να μαλακώσουν. Προσθέτουμε και το σουρωμένο κους κους, το μαϊντανό, το αλάτι και το πιπέρι και όσο λεμόνι μας αρέσει. Αναμειγνύουμε τα υλικά και είναι έτοιμο! Είναι πολύ νόστιμο συνοδευτικό τηγανιτών ψαριών, μπαρμπούνια για παράδειγμα, ή γλώσσα, αλλά και ενός καλοψημένου φιλέτου κοτόπουλου.
Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010
Υπέροχη
Η Βενετία είναι υπέροχη. Πανέμορφη πόλη, με προσωπικότητα, γοητεία και αντικειμενική ομορφιά. Είναι όμως και μια πόλη που προσωπικά δεν μπορώ να ζήσω. Δεν μπορώ να μένω στενάχωρα, μεταξύ νερού και ουρανού. Θέλω την άπλα μου. Ως τουρίστρια όμως δεν έχω παρά να επαινέσω τις ομορφιές της, να θαυμάσω τα αξιοθέατά της και να προτρέψω κόσμο να πάει.
Να πάτε λοιπόν στη Βενετία, σύντομα γιατί δεν την βλέπω για πολλά χρόνια ακόμα, κάτι με την καθίζηση, κάτι με τις πλημμύρες, ίσα που προλάβαμε. Να μην πάτε όμως με Aegean, ίσως η χειρότερη εταιρία στον κόσμο μετά την Αφρικαν Ερλάινς του Κονγκό. Για το τσεκ ιν στην Βενετία είχαν ένα γκισέ ανοιχτό, με έναν υπάλληλο που ήταν τόσο αργός όσο δεν φαντάζεστε και έκανε 45 λεπτά να μας τσεκάρει. Αδιανόητο!!! Επίσης μου έσπασαν τη βαλίτσα και αρνούνται να την επισκευάσουν. Είναι η μόνη αεροπορική εταιρία στον κόσμο που το κάνει αυτό! Εγώ όμως έστειλα μέιλ στην ΙΑΤΑ με τα χαΐρια τους και όποιον ξέρω και δεν ξέρω του λεω να μην ταξιδεύει με αυτήν. Δεν είμαι άσχετη με τα ταξίδια, 20 χρόνια τώρα ταξιδεύω και για πολλά χρόνια έκανα ένα ταξίδι την εβδομάδα. Ξέρω τι λεω, μακριά!
Πίσω στη Βενετία. Ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλεως είναι οι τουρίστες της. Αξίζει πραγματικά να κάθεσαι κάπου στην πλατεία του Αγ. Μάρκου και να χαζεύεις με τις ώρες το πλήθος. Εκεί θα δεις τα εξής:
Α) Γέροντες. Σεβάσμια γερόντια, Αμερικανικής κυρίως προέλευσης, κάπου μεταξύ 90 και 290, με πι – μαγκούρες - αναπηρικές καρέκλες - βοηθούς – βαστάζους και λοιπούς παρατρεχάμενους, να περιφέρουν το ήδη πεθαμένο σαρκίο τους στα κανάλια και τα παλάτια. Χαράς το κουράγιο τους μεν, αλλά γιατί;;
Β) Γκρουπ. Πολλά τα γκρουπ! Μπροστά πάει οδηγός-ξεναγός που έχει υψώσει λάβαρο, ομπρέλα, σημαία, παλούκι, φωσφορίζον παλούκι και από πίσω ακολουθούν ωσάν πρόβατα οι τουρίστες, που είναι κυρίως μεγάλοι σε ηλικία και Αμερικανοί! Σταματάνε κάπου όλοι μαζί, και εκεί παρατηρείς ότι ο ξεναγός είτε φοράει ένα σύστημα από κρεμαστά μεγάφωνα σαν κινητό χομ σινεμα ένα πράγμα, και αυτός μιλάει σε ένα μικρόφωνο και τον ακούνε όλοι του γκρουπ, του διπλανού γκρουπ, του διπλανού νησιού και της γειτονικής χώρας.
Γ) Ινδοί. Αν σκεφτεί κανείς ότι είναι αηδιαστικά πολυπληθής χώρα, καταλαβαίνετε ότι αναλογικά οι Ινδοί τουρίστες ήταν πολλοί. Οικογένειες βέβαια με μαμά μπαμπά και 7-8 παιδιά η κάθε μία. Τα αρσενικά ήταν όλα νορμάλ ντυμένα, τα θηλυκά ήταν το κάτι άλλο !! πανδαισία χρωμάτων, υφασμάτων και κτιτσαριού. Φανταστείτε κοριτσάκι 7 χρονών ντυμένο με έντονη ροζ φόδρα. Ναι ύφασμα φόδρας μιλάμε. Γυαλιστερό και συνθετικό. Που λόγω ζέστης έτσι και πλησίαζες την παιδούλα λιποθυμούσες από τη βρώμα. Και «ομορφόσογα» όπως είπε και ο Σταύρος. Τέτοια ομορφιά, δεν περιγράφετε. Και όλοι μιλάγανε Ινδικά ! δεν ήταν δηλαδή Ινδοί από την Αγγλία. Ήταν Ινδοί – Ινδοί.
Δ) Αμερικανοί. Ιδιαίτερη κατηγορία. Είτε μόνοι τους είτε σε γκρουπ, είναι ομάδα με ειδικές ανάγκες. Κατ’ αρχήν φωνάζουν, ουρλιάζουν, ενθουσιάζονται και σχολιάζουν τα πάντα. Η παρουσία τους είναι αισθητή τόσο από την εμφάνισή τους, όσο και απ’ την ομιλία τους. Δεύτερον, καθώς στερούνται πολιτισμό αδυνατούν να καταλάβουν έννοιες που συνδέονται με αυτόν. Για παράδειγμα. Δάσκαλος που συνόδευε έφηβους, τους εξηγούσε ότι ο Αγιος Μάρκος αποτελεί μνημείο – μονιουμεντ τους έλεγε. Μιας και τα μικρά δεν έδειχναν να καταλαβαίνουν την έννοια του μνημείου και της σημασίας του, τους εξήγησε παρακάτω «εμείς στο Γουισκόνσιν δεν έχουμε κάποιο ανάλογο Μνημείο, αλλά ίσως μετά από κάποιες εκατοντάδες χρόνων και η δικιά μας εκκλησία να αποτελέσει μνημείο!!!»
Ε) Ζευγάρια. Ανεξαρτήτως εθνικότητας όλα τα ζευγάρια έχουν την ίδια σχεδόν συμπεριφορά. Βρίσκονται στη πιο ρομαντική πόλη του κόσμου και άρα ... φιλιούνται χαϊδεύονται, αγκαλιάζονται και βγάζουν φωτογραφίες ο ένας τον άλλον. Και καλά οι μεν άνδρες κάθονται σαν ξυλάγγουρα να βγει η φωτογραφία και ντρέπονται. Οι γυναίκες όμως .... τι να σας πω! όλα τα λεφτά; Όχι κάτι παραπάνω απ΄ αυτό. Φανταστείτε να ποζάρουν όλες σαν τη Βουγιουκλάκη, να παίζουν με τα μαλλιά τους να στήνουν τα πόδια τους, να τουρλώνουν τον κώλο τους, να φιλάνε στον αέρα, και οι άλλοι οι χάνοι, περήφανοι κυκλοφορητές της ανεκδιήγητης χαζοματαιοδοξίας της οποιασδήποτε ηλίθιας. Και να ήταν γκομενες να έλεγα. Σχεδόν όλες δεν βλέπονταν, φοράγανε απαράδεκτες σαγιονάρες με μισοβαμένα και κακοκομμένα νύχια ποδιών, και θέλανε και ποζάρισμα πανάθεμά τις. Γίδια!
Εκτός όμως από τους τουρίστες υπάρχει και η ίδια η πόλη που για μελλοντικούς επισκέπτες έχει τα εξής μαστ ντου:
1) Ποτό νωρίς το απόγευμα στην πλατεία του Αγ. Μάρκου. Ένα ουίσκι και ένα μπουκαλάκι νερό 36 Ευρώ! Πολλά, αλλά αξίζει.
2) Βόλτα το απόγευμα στο Καναρέτζιο ή το Ντουρσιντόρο ή και στα δύο. Οι περιοχές που μένουν οι Βενετοί, όπου δεν πάνε οι τουρίστες, όπου όλα είναι ήσυχα, και καθαρά.
3) Επίσκεψη στο Μπουράνο, (όχι στο Μουράνο), με τα πολύχρωμα ψαρόσπιτα
4) Άφιξη στο νησί από το αεροδρόμιο με ιδιωτικό ταξί – τύπου κρισκραφτ. Είναι λίγο ακριβό αλλά αξίζει τον κόπο.
5) Διαμονή είτε στο μεγάλο Κανάλι ή πάνω στην κεντρική προβλήτα (όμως εμείς) είναι σημαντικό να έχει παράθυρο το δωμάτιο όπου να βλέπεις θέα στο κανάλι και όχι στην τουαλέτα του διπλανού παλάτσιο!
6) Βόλτα με γόνδολα, αν και είχα ενδοιασμούς για αυτή τη τουριστική ατραξιόν, τελικά άξιζε και τα 120 ευρώ (για 6 άτομα)
7) Να φάτε ριζότο με μελάνι σουπιάς, ή σπαγγέτι με μελάνι σουπιάς ή τέλος πάντων ότι βρείτε με μελάνι σουπιάς.
Και δύο νοτ ντου
1) Μην πάτε στο Λίντο, δεν λεει τίποτα
2) Μην πιείτε Μπελίνι στο Χάρις Μπαρ, πανάκριβο και μία μαλακία σκέτη.
Αυτά από την ξακουστή Βενετία. Τι να σας γράψω όμως δεν ξέρω. Σουπιές με μελάνι σας έχω γράψει και παλιά και πλέον μου στερεύουν οι συνταγές. Θυμήθηκα λοιπόν μια παλιά συνταγή που μας έφτιαχνε ο φίλος μας ο Κωστής που ήταν μακαρονάς και γεματούλης. Τώρα δεν είναι πλέον, το έρημο, έκανε εκείνη την εγχείρηση και έγινε στυλάκι που του πάει πολύ, έπαψε όμως να είναι μακαρονάς ...
Σκορδομακάρονα με γιαούρτι
½ κιλό μακαρόνια/φετουστίνι/λαζανάκι βρασμένα κατά το δοκούν
½ κιλό γιαούρτι στραγγιστό
5 σκελίδες σκόρδο λιωμένες
½ φλιτζάνι βούτυρο γάλακτος
1 κουταλιά καυτερή πάπρικα ή μπούκοβο ή λίγο ταμπάσκο
αλάτι
Ανακατεύουμε το γιαούρτι με την πάπρικα ή ότι άλλο χρησιμοποιήσουμε και το αλάτι, και το βάζουμε σε ένα τουλουπάνι να στραγγίξει καλά για τουλάχιστον 5-6 ώρες. Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε το βούτυρο και σοτάρουμε το σκόρδο, μέχρι να μαυρίσει. Πετάμε το σκόρδο και με το αρωματισμένο πλέον βούτυρο καιμε τα μακαρόνια. Προσθέτουμε το στραγγισμένο γιαούρτι και ανακατεύουμε να πάει παντού. Σερβίρουμε πασπαλίζοντας με πάπρικα. Το στραγγισμένο γιαούρτι θα μοιάζει με ένα πολύ μαλακό και φρέσκο ανθότυρο. Αν δεν θέλουμε να κάνουμε τη διαδικασία του στραγγίσματος. Μπορούμε να ανακατέψουμε μισή ποσότητα γιαουρτιού με το καυτερό μας και την ίδια ποσότητα ανθότυρου. Το αποτέλεσμα θα είναι παρόμοιο.
Να πάτε λοιπόν στη Βενετία, σύντομα γιατί δεν την βλέπω για πολλά χρόνια ακόμα, κάτι με την καθίζηση, κάτι με τις πλημμύρες, ίσα που προλάβαμε. Να μην πάτε όμως με Aegean, ίσως η χειρότερη εταιρία στον κόσμο μετά την Αφρικαν Ερλάινς του Κονγκό. Για το τσεκ ιν στην Βενετία είχαν ένα γκισέ ανοιχτό, με έναν υπάλληλο που ήταν τόσο αργός όσο δεν φαντάζεστε και έκανε 45 λεπτά να μας τσεκάρει. Αδιανόητο!!! Επίσης μου έσπασαν τη βαλίτσα και αρνούνται να την επισκευάσουν. Είναι η μόνη αεροπορική εταιρία στον κόσμο που το κάνει αυτό! Εγώ όμως έστειλα μέιλ στην ΙΑΤΑ με τα χαΐρια τους και όποιον ξέρω και δεν ξέρω του λεω να μην ταξιδεύει με αυτήν. Δεν είμαι άσχετη με τα ταξίδια, 20 χρόνια τώρα ταξιδεύω και για πολλά χρόνια έκανα ένα ταξίδι την εβδομάδα. Ξέρω τι λεω, μακριά!
Πίσω στη Βενετία. Ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλεως είναι οι τουρίστες της. Αξίζει πραγματικά να κάθεσαι κάπου στην πλατεία του Αγ. Μάρκου και να χαζεύεις με τις ώρες το πλήθος. Εκεί θα δεις τα εξής:
Α) Γέροντες. Σεβάσμια γερόντια, Αμερικανικής κυρίως προέλευσης, κάπου μεταξύ 90 και 290, με πι – μαγκούρες - αναπηρικές καρέκλες - βοηθούς – βαστάζους και λοιπούς παρατρεχάμενους, να περιφέρουν το ήδη πεθαμένο σαρκίο τους στα κανάλια και τα παλάτια. Χαράς το κουράγιο τους μεν, αλλά γιατί;;
Β) Γκρουπ. Πολλά τα γκρουπ! Μπροστά πάει οδηγός-ξεναγός που έχει υψώσει λάβαρο, ομπρέλα, σημαία, παλούκι, φωσφορίζον παλούκι και από πίσω ακολουθούν ωσάν πρόβατα οι τουρίστες, που είναι κυρίως μεγάλοι σε ηλικία και Αμερικανοί! Σταματάνε κάπου όλοι μαζί, και εκεί παρατηρείς ότι ο ξεναγός είτε φοράει ένα σύστημα από κρεμαστά μεγάφωνα σαν κινητό χομ σινεμα ένα πράγμα, και αυτός μιλάει σε ένα μικρόφωνο και τον ακούνε όλοι του γκρουπ, του διπλανού γκρουπ, του διπλανού νησιού και της γειτονικής χώρας.
Γ) Ινδοί. Αν σκεφτεί κανείς ότι είναι αηδιαστικά πολυπληθής χώρα, καταλαβαίνετε ότι αναλογικά οι Ινδοί τουρίστες ήταν πολλοί. Οικογένειες βέβαια με μαμά μπαμπά και 7-8 παιδιά η κάθε μία. Τα αρσενικά ήταν όλα νορμάλ ντυμένα, τα θηλυκά ήταν το κάτι άλλο !! πανδαισία χρωμάτων, υφασμάτων και κτιτσαριού. Φανταστείτε κοριτσάκι 7 χρονών ντυμένο με έντονη ροζ φόδρα. Ναι ύφασμα φόδρας μιλάμε. Γυαλιστερό και συνθετικό. Που λόγω ζέστης έτσι και πλησίαζες την παιδούλα λιποθυμούσες από τη βρώμα. Και «ομορφόσογα» όπως είπε και ο Σταύρος. Τέτοια ομορφιά, δεν περιγράφετε. Και όλοι μιλάγανε Ινδικά ! δεν ήταν δηλαδή Ινδοί από την Αγγλία. Ήταν Ινδοί – Ινδοί.
Δ) Αμερικανοί. Ιδιαίτερη κατηγορία. Είτε μόνοι τους είτε σε γκρουπ, είναι ομάδα με ειδικές ανάγκες. Κατ’ αρχήν φωνάζουν, ουρλιάζουν, ενθουσιάζονται και σχολιάζουν τα πάντα. Η παρουσία τους είναι αισθητή τόσο από την εμφάνισή τους, όσο και απ’ την ομιλία τους. Δεύτερον, καθώς στερούνται πολιτισμό αδυνατούν να καταλάβουν έννοιες που συνδέονται με αυτόν. Για παράδειγμα. Δάσκαλος που συνόδευε έφηβους, τους εξηγούσε ότι ο Αγιος Μάρκος αποτελεί μνημείο – μονιουμεντ τους έλεγε. Μιας και τα μικρά δεν έδειχναν να καταλαβαίνουν την έννοια του μνημείου και της σημασίας του, τους εξήγησε παρακάτω «εμείς στο Γουισκόνσιν δεν έχουμε κάποιο ανάλογο Μνημείο, αλλά ίσως μετά από κάποιες εκατοντάδες χρόνων και η δικιά μας εκκλησία να αποτελέσει μνημείο!!!»
Ε) Ζευγάρια. Ανεξαρτήτως εθνικότητας όλα τα ζευγάρια έχουν την ίδια σχεδόν συμπεριφορά. Βρίσκονται στη πιο ρομαντική πόλη του κόσμου και άρα ... φιλιούνται χαϊδεύονται, αγκαλιάζονται και βγάζουν φωτογραφίες ο ένας τον άλλον. Και καλά οι μεν άνδρες κάθονται σαν ξυλάγγουρα να βγει η φωτογραφία και ντρέπονται. Οι γυναίκες όμως .... τι να σας πω! όλα τα λεφτά; Όχι κάτι παραπάνω απ΄ αυτό. Φανταστείτε να ποζάρουν όλες σαν τη Βουγιουκλάκη, να παίζουν με τα μαλλιά τους να στήνουν τα πόδια τους, να τουρλώνουν τον κώλο τους, να φιλάνε στον αέρα, και οι άλλοι οι χάνοι, περήφανοι κυκλοφορητές της ανεκδιήγητης χαζοματαιοδοξίας της οποιασδήποτε ηλίθιας. Και να ήταν γκομενες να έλεγα. Σχεδόν όλες δεν βλέπονταν, φοράγανε απαράδεκτες σαγιονάρες με μισοβαμένα και κακοκομμένα νύχια ποδιών, και θέλανε και ποζάρισμα πανάθεμά τις. Γίδια!
Εκτός όμως από τους τουρίστες υπάρχει και η ίδια η πόλη που για μελλοντικούς επισκέπτες έχει τα εξής μαστ ντου:
1) Ποτό νωρίς το απόγευμα στην πλατεία του Αγ. Μάρκου. Ένα ουίσκι και ένα μπουκαλάκι νερό 36 Ευρώ! Πολλά, αλλά αξίζει.
2) Βόλτα το απόγευμα στο Καναρέτζιο ή το Ντουρσιντόρο ή και στα δύο. Οι περιοχές που μένουν οι Βενετοί, όπου δεν πάνε οι τουρίστες, όπου όλα είναι ήσυχα, και καθαρά.
3) Επίσκεψη στο Μπουράνο, (όχι στο Μουράνο), με τα πολύχρωμα ψαρόσπιτα
4) Άφιξη στο νησί από το αεροδρόμιο με ιδιωτικό ταξί – τύπου κρισκραφτ. Είναι λίγο ακριβό αλλά αξίζει τον κόπο.
5) Διαμονή είτε στο μεγάλο Κανάλι ή πάνω στην κεντρική προβλήτα (όμως εμείς) είναι σημαντικό να έχει παράθυρο το δωμάτιο όπου να βλέπεις θέα στο κανάλι και όχι στην τουαλέτα του διπλανού παλάτσιο!
6) Βόλτα με γόνδολα, αν και είχα ενδοιασμούς για αυτή τη τουριστική ατραξιόν, τελικά άξιζε και τα 120 ευρώ (για 6 άτομα)
7) Να φάτε ριζότο με μελάνι σουπιάς, ή σπαγγέτι με μελάνι σουπιάς ή τέλος πάντων ότι βρείτε με μελάνι σουπιάς.
Και δύο νοτ ντου
1) Μην πάτε στο Λίντο, δεν λεει τίποτα
2) Μην πιείτε Μπελίνι στο Χάρις Μπαρ, πανάκριβο και μία μαλακία σκέτη.
Αυτά από την ξακουστή Βενετία. Τι να σας γράψω όμως δεν ξέρω. Σουπιές με μελάνι σας έχω γράψει και παλιά και πλέον μου στερεύουν οι συνταγές. Θυμήθηκα λοιπόν μια παλιά συνταγή που μας έφτιαχνε ο φίλος μας ο Κωστής που ήταν μακαρονάς και γεματούλης. Τώρα δεν είναι πλέον, το έρημο, έκανε εκείνη την εγχείρηση και έγινε στυλάκι που του πάει πολύ, έπαψε όμως να είναι μακαρονάς ...
Σκορδομακάρονα με γιαούρτι
½ κιλό μακαρόνια/φετουστίνι/λαζανάκι βρασμένα κατά το δοκούν
½ κιλό γιαούρτι στραγγιστό
5 σκελίδες σκόρδο λιωμένες
½ φλιτζάνι βούτυρο γάλακτος
1 κουταλιά καυτερή πάπρικα ή μπούκοβο ή λίγο ταμπάσκο
αλάτι
Ανακατεύουμε το γιαούρτι με την πάπρικα ή ότι άλλο χρησιμοποιήσουμε και το αλάτι, και το βάζουμε σε ένα τουλουπάνι να στραγγίξει καλά για τουλάχιστον 5-6 ώρες. Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε το βούτυρο και σοτάρουμε το σκόρδο, μέχρι να μαυρίσει. Πετάμε το σκόρδο και με το αρωματισμένο πλέον βούτυρο καιμε τα μακαρόνια. Προσθέτουμε το στραγγισμένο γιαούρτι και ανακατεύουμε να πάει παντού. Σερβίρουμε πασπαλίζοντας με πάπρικα. Το στραγγισμένο γιαούρτι θα μοιάζει με ένα πολύ μαλακό και φρέσκο ανθότυρο. Αν δεν θέλουμε να κάνουμε τη διαδικασία του στραγγίσματος. Μπορούμε να ανακατέψουμε μισή ποσότητα γιαουρτιού με το καυτερό μας και την ίδια ποσότητα ανθότυρου. Το αποτέλεσμα θα είναι παρόμοιο.
Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010
Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010
Χρόνος
Δεν έχω χρόνο!! τι να κάνω η έρμη .... τρέχω και δεν φτάνω ! Τι να σας λέω, δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα.
Και μέσα στον γενικό χαμό, με πολύ δουλειά με το ταξίδι στην Βενετία, με τις καλοκαιρινές διακοπές που πρέπει να οργανώσω, έχουμε και το άγχος με τις δραχμές και τα γάλατα.
Πάντα στην Ελλάδα η αντίδραση σε ένα φανταστικό κίνδυνο είναι τα γάλατα και τα μακαρόνια. Άλλες χώρες δεν το κάνουν. Στο Βέλγιο για παράδειγμα, δεν τρέχουν στα σουπερ μάρκετ να αγοράσουν γάλατα, ρύζια και μακαρόνια με το παραμικρό. Βέβαια οι Έλληνες μία πείνα την πέρασαν, πέφτανε σαν τα κοτόπουλα στον πόλεμο, εξού και το κατοχικό σύνδρομο που έχει περάσει από παππού σε κόρη και εγγόνα.
Θυμάμαι καταστάσεις πανικού. Σε όλες τις περιπτώσεις αδειάζανε τα σούπερ μάρκετ. Όπως τότε με το Σισμίκ, Μάρτης του ΄87. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, μεγάλος τσαμπουκάς τότε, με άγνοια κινδύνου μάλλον, ετοιμάστηκε να μας βάλει σε πόλεμο με τους Τούρκους. Δεν άφησε το Σισμίκ να μπει σε Ελληνικά χωρικά ύδατα, για να κάνει έρευνα για πετρέλαια, και μέσα σε ένα 24-ωρο η κλιμάκωση ήταν τέτοια που κήρυξε μερική επιστράτευση. Εμείς μόλις είχαμε τελειώσει το Λύκειο, και κάναμε ξεκούραστη φοιτητική ζωή με χαβαλέ και αραλίκι. Είχαμε λοιπόν πάει το Σαββατοκύριακο σε ένα εξοχικό φίλου στη Ραφήνα και χαζολογούσαμε, όταν μας πήραν οι γονείς έντρομοι τηλέφωνο να μας ρωτήσουν αν ήμασταν καλά γιατί .... «έχουμε πόλεμο με την Τουρκία!!!». Εμείς βέβαια χαμπάρι δεν είχαμε πάρει.
Αυτό ήταν το δεύτερο περιστατικού Εθνικού πανικού. Το πρώτο αφορούσε στην Πενταήμερή μας!!! Ταμπού για όλους μας. Ότι θες κάνε την Πενταήμερη μην πιάσεις στο στόμα σου. Ήταν Μάιος του 1986, οι Αμερικανοί είχαν βομβαρδίσει τη Τρίπολη του Καντάφι, κάτι είχε κάνει και αυτός με μία αεροπειρατεία, δεν πολυθυμάμαι. Είχε σκοτωθεί η κόρη του, και πολλοί άλλοι και το καλόπαιδο (είναι και λίγο σάικο το παλικάρι) τα είχε πάρει στη κράνα και ήθελε να βομβαρδίσει για αντίποινα την μισή υφήλιο. Απειλούσε λοιπόν ότι θα βομβάρδιζε και την Ελλάδα γιατί είχε την υποψία ότι τα αεροπλάνα έφυγαν από κάποια Αμερικάνικη βάση στην Ελλάδα. Μιλάμε για τον απόλυτο πανικό. Τόνοι Νουνού και μακαρονιών Μίσκο αγοράστηκαν, για να μπουν σε αποθήκες. Και μέσα σε όλα καθηγητές και γονείς να λένε ότι δεν έπρεπε να πάμε στη Ζάκυνθο γιατί δεν ξέρω και εγώ τι με τον μουρλάρα τον Καντάφι. Εννοείτε βέβάια ότι και πενταήμερη πήγαμε και ο Καντάφι την έκανε μόκο για τα υπόλοιπα 25 χρόνια. Ολα δε τα Νουνού και τα μακαρόνια πετάχτηκαν μετά από λίγο καιρό γιατί έλιξαν.
Πάντα ήμασταν ένας λαός αλέγρος και τραγικός ταυτόχρονα. Και Αριστοφάνης και Σοφοκλής. Η τραγωδία και η υπερβολή είναι στο αίμα μας και αυτό μπορεί να μην μας αρέσει αλλά δεν αλλάζει. Η έκφραση της τραγικότητας βέβαια γίνετε με διαφορετικό τρόπο όταν περνάνε τα χρόνια. Δεν «βυθίσατε το χόρα!» πλέον, ούτε αδειάζουμε το Σουπερ Μάρκετ. Αντιθέτως τρέχουμε σαν τρελοί πίσω από κάθε φήμη και φανταστική ιστορία και αγοράζουμε μετοχές τζογάροντας σαν ηλίθιοι σε κάθε ένα παιχνίδι-καζίνο που δεν ξέρουμε. Με την ίδια ευκολία πουλάμε τα παλιόχαρτα και δεν πιάνουμε ποτέ ξανά τράπουλα/μετοχή στα χέρια μας!
Περίπου οι ίδιοι άνθρωποι που τότε αγοράζανε μετοχές «μανούλι» σαν τρελοί, τρέχουν στο Χολαργό βραδιάτικα να δουν αν κόβει δραχμές το νομισματοκοπείο. Με την ίδια αφέλεια που εμπιστευόντουσαν κάθε τυχάρπαστο χρηματιστή τώρα πιστεύουν σε όλα ανεξαιρέτως τα σενάρια χρεοκοπίας της χώρας. Το δικαίωμα στην αφέλεια και στη χαζομάρα είναι βέβαια ιερό, και ποια είμαι εγώ να το κρίνω! Απλά σκέφτομαι ήμασταν ανέκαθεν ανθέλληνες; Τόσο πολύ επιτέλους δεν αγαπάμε αυτή τη χώρα; Μάλλον έτσι είναι αλλιώς δεν θα την καταντούσαμε αυτό το κουρέλι που είναι τώρα.
Λοιπόν παιδάκια, φεύγω για Βενετία με την παρέα το Σάββατο, επανέρχομαι την Τετάρτη με πολλές φωτό.
Μελιτζάνες με γιαούρτι και μαϊντανό
4 μελιτζάνες φλάσκες
1 ματσάκι μαϊντανό χονδροκομμένο
Λάδι, αλάτι, πιπέρι
1 φλιτζάνι στραγγιστό γιαούρτι
4 σκελίδες σκόρδο λιωμένο
5 φρέσκιες ντομάτες τριμμένες στον τρίφτη
3 κουταλιές της σούπας ζάχαρη
μία χούφτα χοντροκομμένα καρύδια
Κόβουμε τις μελιτζάνες σε ροδέλες, τις πασπαλίζουμε με αλάτι και τις αφήνουμε σε ένα σουρωτήρι να ξεπικρίζουν για μισή ώρα. Τις ξευγάζουμε και τις στραγγίζουμε καλά με το χέρι. Τις απλώνουμε πάνω σε μία λαμαρίνα και τις λαδώνουμε με ένα πινέλο με λίγο λάδι και από τις δύο πλευρές. Τις ψήνουμε (σε δύο δόσεις) λίγο στο γκρίλ και από τις δύο πλευρές. Φτιάχνουμε τη σάλτσα. Ρίχνουμε λάδι σε ένα τηγάνι, και σοτάρουμε λίγο το σκόρδο, σβήνουμε με τις ντομάτες και αφήνετε να βράσουν. Προσθέτουμε τη ζάχαρη, το αλάτι, το πιπέρι, ανακατεύοντας διαρκώς μέχρι να δέσει η σάλτσα. Για να σερβίρουμε βάζουμε σε ένα σκεύος μια στρώση μελιτζάνες, από πάνω στρώνουμε το μισό γιαούρτι , πασπαλίζουμε με τα μισά καρύδια στη συνέχεια πασπαλίζουμε μία στρώση μαϊντανό και τέλος μια στρώση από τη σάλτσα. Επαναλαμβάνουμε με άλλη μια στρώση από όλα τα παραπάνω υλικά.
Και μέσα στον γενικό χαμό, με πολύ δουλειά με το ταξίδι στην Βενετία, με τις καλοκαιρινές διακοπές που πρέπει να οργανώσω, έχουμε και το άγχος με τις δραχμές και τα γάλατα.
Πάντα στην Ελλάδα η αντίδραση σε ένα φανταστικό κίνδυνο είναι τα γάλατα και τα μακαρόνια. Άλλες χώρες δεν το κάνουν. Στο Βέλγιο για παράδειγμα, δεν τρέχουν στα σουπερ μάρκετ να αγοράσουν γάλατα, ρύζια και μακαρόνια με το παραμικρό. Βέβαια οι Έλληνες μία πείνα την πέρασαν, πέφτανε σαν τα κοτόπουλα στον πόλεμο, εξού και το κατοχικό σύνδρομο που έχει περάσει από παππού σε κόρη και εγγόνα.
Θυμάμαι καταστάσεις πανικού. Σε όλες τις περιπτώσεις αδειάζανε τα σούπερ μάρκετ. Όπως τότε με το Σισμίκ, Μάρτης του ΄87. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, μεγάλος τσαμπουκάς τότε, με άγνοια κινδύνου μάλλον, ετοιμάστηκε να μας βάλει σε πόλεμο με τους Τούρκους. Δεν άφησε το Σισμίκ να μπει σε Ελληνικά χωρικά ύδατα, για να κάνει έρευνα για πετρέλαια, και μέσα σε ένα 24-ωρο η κλιμάκωση ήταν τέτοια που κήρυξε μερική επιστράτευση. Εμείς μόλις είχαμε τελειώσει το Λύκειο, και κάναμε ξεκούραστη φοιτητική ζωή με χαβαλέ και αραλίκι. Είχαμε λοιπόν πάει το Σαββατοκύριακο σε ένα εξοχικό φίλου στη Ραφήνα και χαζολογούσαμε, όταν μας πήραν οι γονείς έντρομοι τηλέφωνο να μας ρωτήσουν αν ήμασταν καλά γιατί .... «έχουμε πόλεμο με την Τουρκία!!!». Εμείς βέβαια χαμπάρι δεν είχαμε πάρει.
Αυτό ήταν το δεύτερο περιστατικού Εθνικού πανικού. Το πρώτο αφορούσε στην Πενταήμερή μας!!! Ταμπού για όλους μας. Ότι θες κάνε την Πενταήμερη μην πιάσεις στο στόμα σου. Ήταν Μάιος του 1986, οι Αμερικανοί είχαν βομβαρδίσει τη Τρίπολη του Καντάφι, κάτι είχε κάνει και αυτός με μία αεροπειρατεία, δεν πολυθυμάμαι. Είχε σκοτωθεί η κόρη του, και πολλοί άλλοι και το καλόπαιδο (είναι και λίγο σάικο το παλικάρι) τα είχε πάρει στη κράνα και ήθελε να βομβαρδίσει για αντίποινα την μισή υφήλιο. Απειλούσε λοιπόν ότι θα βομβάρδιζε και την Ελλάδα γιατί είχε την υποψία ότι τα αεροπλάνα έφυγαν από κάποια Αμερικάνικη βάση στην Ελλάδα. Μιλάμε για τον απόλυτο πανικό. Τόνοι Νουνού και μακαρονιών Μίσκο αγοράστηκαν, για να μπουν σε αποθήκες. Και μέσα σε όλα καθηγητές και γονείς να λένε ότι δεν έπρεπε να πάμε στη Ζάκυνθο γιατί δεν ξέρω και εγώ τι με τον μουρλάρα τον Καντάφι. Εννοείτε βέβάια ότι και πενταήμερη πήγαμε και ο Καντάφι την έκανε μόκο για τα υπόλοιπα 25 χρόνια. Ολα δε τα Νουνού και τα μακαρόνια πετάχτηκαν μετά από λίγο καιρό γιατί έλιξαν.
Πάντα ήμασταν ένας λαός αλέγρος και τραγικός ταυτόχρονα. Και Αριστοφάνης και Σοφοκλής. Η τραγωδία και η υπερβολή είναι στο αίμα μας και αυτό μπορεί να μην μας αρέσει αλλά δεν αλλάζει. Η έκφραση της τραγικότητας βέβαια γίνετε με διαφορετικό τρόπο όταν περνάνε τα χρόνια. Δεν «βυθίσατε το χόρα!» πλέον, ούτε αδειάζουμε το Σουπερ Μάρκετ. Αντιθέτως τρέχουμε σαν τρελοί πίσω από κάθε φήμη και φανταστική ιστορία και αγοράζουμε μετοχές τζογάροντας σαν ηλίθιοι σε κάθε ένα παιχνίδι-καζίνο που δεν ξέρουμε. Με την ίδια ευκολία πουλάμε τα παλιόχαρτα και δεν πιάνουμε ποτέ ξανά τράπουλα/μετοχή στα χέρια μας!
Περίπου οι ίδιοι άνθρωποι που τότε αγοράζανε μετοχές «μανούλι» σαν τρελοί, τρέχουν στο Χολαργό βραδιάτικα να δουν αν κόβει δραχμές το νομισματοκοπείο. Με την ίδια αφέλεια που εμπιστευόντουσαν κάθε τυχάρπαστο χρηματιστή τώρα πιστεύουν σε όλα ανεξαιρέτως τα σενάρια χρεοκοπίας της χώρας. Το δικαίωμα στην αφέλεια και στη χαζομάρα είναι βέβαια ιερό, και ποια είμαι εγώ να το κρίνω! Απλά σκέφτομαι ήμασταν ανέκαθεν ανθέλληνες; Τόσο πολύ επιτέλους δεν αγαπάμε αυτή τη χώρα; Μάλλον έτσι είναι αλλιώς δεν θα την καταντούσαμε αυτό το κουρέλι που είναι τώρα.
Λοιπόν παιδάκια, φεύγω για Βενετία με την παρέα το Σάββατο, επανέρχομαι την Τετάρτη με πολλές φωτό.
Μελιτζάνες με γιαούρτι και μαϊντανό
4 μελιτζάνες φλάσκες
1 ματσάκι μαϊντανό χονδροκομμένο
Λάδι, αλάτι, πιπέρι
1 φλιτζάνι στραγγιστό γιαούρτι
4 σκελίδες σκόρδο λιωμένο
5 φρέσκιες ντομάτες τριμμένες στον τρίφτη
3 κουταλιές της σούπας ζάχαρη
μία χούφτα χοντροκομμένα καρύδια
Κόβουμε τις μελιτζάνες σε ροδέλες, τις πασπαλίζουμε με αλάτι και τις αφήνουμε σε ένα σουρωτήρι να ξεπικρίζουν για μισή ώρα. Τις ξευγάζουμε και τις στραγγίζουμε καλά με το χέρι. Τις απλώνουμε πάνω σε μία λαμαρίνα και τις λαδώνουμε με ένα πινέλο με λίγο λάδι και από τις δύο πλευρές. Τις ψήνουμε (σε δύο δόσεις) λίγο στο γκρίλ και από τις δύο πλευρές. Φτιάχνουμε τη σάλτσα. Ρίχνουμε λάδι σε ένα τηγάνι, και σοτάρουμε λίγο το σκόρδο, σβήνουμε με τις ντομάτες και αφήνετε να βράσουν. Προσθέτουμε τη ζάχαρη, το αλάτι, το πιπέρι, ανακατεύοντας διαρκώς μέχρι να δέσει η σάλτσα. Για να σερβίρουμε βάζουμε σε ένα σκεύος μια στρώση μελιτζάνες, από πάνω στρώνουμε το μισό γιαούρτι , πασπαλίζουμε με τα μισά καρύδια στη συνέχεια πασπαλίζουμε μία στρώση μαϊντανό και τέλος μια στρώση από τη σάλτσα. Επαναλαμβάνουμε με άλλη μια στρώση από όλα τα παραπάνω υλικά.
Τρίτη 8 Ιουνίου 2010
Λευκά Είδη
Όταν αγόρασα το σπίτι μου, έπρεπε να στήσω βέβαια ολόκληρη οικοσυσκευή. Να πάρω ψυγείο, να πάρω κουζίνα, να πάρω μίξερ. Πολλά τα πράγματα.
Έλεγα τότε, να πάω να πάρω τα Λευκά Είδη. Γέλαγαν όλοι, γιατί υπάρχουν και έγχρωμα είδη; Με ρωτούσαν. Αυτοί βέβαια ήξεραν τότε ότι με τον όρο Λευκά Είδη στην Ελλάδα εννοούμε τα σεντόνια και τις πετσέτες. Εγώ πάλι κάνοντας απλή μετάφραση του γουάϊτ γκουντς, εννοούσα τα ηλεκτρικά είδη σπιτιού. Περιττό να σας πω πόσο επέμενα, και πόσο γέλιο είχαν ρίξει οι φίλοι μου!!!
Εμένα βλέπετε τότε, δεν βρέθηκε κανένας να μου χαρίσει την οικοσυσκευή-λευκά είδη-έγχρωμα είδη, που το σπίτι μου χρειαζόταν! Πήγα ωσάν ζώο και τα αγόρασα, και μάλιστα επειδή ήταν πανάκριβα, τα έβαλα στην κάρτα και τα πλήρωσα διπλά με τα επιτόκια και τις μπούρδες.
Έτσι είναι τα πράγματα γιατί εγώ βλέπετε, δεν είμαι πολιτικός, δημοσιογράφος, δημόσιος υπάλληλος, αστυνομικός-φύλακας πολιτικών, γραμματέας πολιτικού, εξαδέλφη δημοσιογράφου, ανιψιά παρένθετου λογαριασμού, γκόμενα κάποιου γνωστού γαμήκουλα, για να μην πω και τίποτε άλλο!!!!
Έλα όμως που με πήρε τηλέφωνο φίλος και με ρώτησε συνωμοτικά «έχεις ψυγείο ζήμενς;;;». «Δεν ξέρω, κάτσε να ρίξω μία ματιά». «Κάνε μία γύρα σπίτι σου, τσέκαρε και πάρε με».
Και έχω βέβαια, άτυχη ως είμαι, και ψυγείο έχω, και απορροφητήρα, και σκουπάκι επαναφορτιζόμενο, και πλυντήριο πιάτων (το μικρό έχω πάρει το 45-αρι κύριε εισαγγελέα μου, δεν μου χώραγε το μεγάλο). Αλλά η κουζίνα μου είναι Νεφ, και το πλυντήριο ρούχων είναι μπος, σώζομαι, ή πάω μέσα;;; Αυγουλιέρα δεν έχω, έμαθα όμως ότι σε αυτό το είδος μικρο-συσκευής ειδικεύετε ο Μητσοτάκης ο μικρός…..
Τα λεω στον φίλο μου, και αν και δια τηλεφώνου κατάλαβα ότι το παλικάρι κούναγε το κεφάλι του με συμπόνια. «Αποδείξεις αγοράς έχεις κρατήσει;» μου λεει. «Τι να σου πω, πάνε χρόνια τώρα, αλλά και να είχα κρατήσει μάλλον τις έχω βάλει στη φορολογική μου δήλωση!», «την πάτησες …..» πληρωμένη απάντηση!!!
Ένα πράγμα δεν έχω καταλάβει, εκ΄ του αποτελέσματος διαφαίνεται ότι ο Χριστοφοράκος γύρναγε στα υπουργεία και μοίραζε ψυγεία. Η απορία λοιπόν λογική και αναμενόμενη ….. γιατί, το φελέκι μου, πάντα λείπω όταν ο θεός βρέχει λευκά είδη;;;
Χαίρομαι πολύ που με διαβάζετε!!! Ευχαριστώ.
Λατρεύω τα μανιτάρια. Η παρακάτω συνταγή είναι από τις αγαπημένες μου. Δοκιμάστε την, παραλλάξτε την, και ξαναφτιάξτε την.
Λαζάνια με μανιτάρια
1 μέτριο ξερό κρεμμύδι, ψιλοκομμένο
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένες
250 γραμμάρια μανιτάρια καθαρισμένα και κομμένα σε ροδέλες
3 φέτες μπέικον ψιλοκομμένο (προαιρετικά)
1 φλιτζάνι κρέμα γάλακτος (η Εφη που κάνει μονίμως δίαιτα επιτρέπετε να βάλει αυτό το ζουμί με τα 3% λιπαρά, οι υπόλοιποι μην τρελαθούμε μακαρονάδα είπαμε να φαμε!!!)
4 κουταλιές της σούπας παρμεζάνα τριμμένη και επιπλέον για το σερβίρισμα
½ μικρή πράσινη πιπεριά καυτερή
2 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένο μαϊντανό
λάδι, αλάτι
1 πακέτο Λαζάνια βρασμένα σύμφωνα με τις οδηγίες
Σε ένα μεγάλο τηγάνι, ζεσταίνουμε το λάδι και σοτάρουμε σε μέτρια φωτιά το κρεμμύδι, μέχρι να μαλακώσει και να γίνει διάφανο. Προσθέτουμε και το λιωμένο σκόρδο και το σοτάρουμε και αυτό μαζί. Προσθέτουμε το μπέικον και την πιπερίτσα και τα σοτάρουμε. Βάζουμε και τα μανιτάρια και ανακατεύουμε καλά. Δυναμώνουμε τη φωτιά και σοτάρουμε καλά τα μανιτάρια να μαραθούν, να βγάλουν τα ζουμιά τους. Τα μαγειρεύουμε μέχρι να στεγνώσει το τηγάνι μας από τα υγρά των μανιταριών. Τότε σβήνουμε με την κρέμα γάλακτος. Προσθέτουμε και το τριμμένο τυρί και μαγειρεύουμε σε μέτρια φωτιά για 1-2 λεπτά μέχρι να δέσουν όλα τα υλικά με την κρέμα. Ρίχνουμε τη σάλτσα στη κατσαρόλα με τα μαγειρεμένα, στραγγισμένα και βουτυρωμένα λαζάνια και ανακατεύουμε καλά. Τέλος βάζουμε και τον μαϊντανό. Σερβίρουμε με έξτρα τριμμένο τυρί αν θέλουμε (που συνήθως θέλουμε δηλαδή).
Έλεγα τότε, να πάω να πάρω τα Λευκά Είδη. Γέλαγαν όλοι, γιατί υπάρχουν και έγχρωμα είδη; Με ρωτούσαν. Αυτοί βέβαια ήξεραν τότε ότι με τον όρο Λευκά Είδη στην Ελλάδα εννοούμε τα σεντόνια και τις πετσέτες. Εγώ πάλι κάνοντας απλή μετάφραση του γουάϊτ γκουντς, εννοούσα τα ηλεκτρικά είδη σπιτιού. Περιττό να σας πω πόσο επέμενα, και πόσο γέλιο είχαν ρίξει οι φίλοι μου!!!
Εμένα βλέπετε τότε, δεν βρέθηκε κανένας να μου χαρίσει την οικοσυσκευή-λευκά είδη-έγχρωμα είδη, που το σπίτι μου χρειαζόταν! Πήγα ωσάν ζώο και τα αγόρασα, και μάλιστα επειδή ήταν πανάκριβα, τα έβαλα στην κάρτα και τα πλήρωσα διπλά με τα επιτόκια και τις μπούρδες.
Έτσι είναι τα πράγματα γιατί εγώ βλέπετε, δεν είμαι πολιτικός, δημοσιογράφος, δημόσιος υπάλληλος, αστυνομικός-φύλακας πολιτικών, γραμματέας πολιτικού, εξαδέλφη δημοσιογράφου, ανιψιά παρένθετου λογαριασμού, γκόμενα κάποιου γνωστού γαμήκουλα, για να μην πω και τίποτε άλλο!!!!
Έλα όμως που με πήρε τηλέφωνο φίλος και με ρώτησε συνωμοτικά «έχεις ψυγείο ζήμενς;;;». «Δεν ξέρω, κάτσε να ρίξω μία ματιά». «Κάνε μία γύρα σπίτι σου, τσέκαρε και πάρε με».
Και έχω βέβαια, άτυχη ως είμαι, και ψυγείο έχω, και απορροφητήρα, και σκουπάκι επαναφορτιζόμενο, και πλυντήριο πιάτων (το μικρό έχω πάρει το 45-αρι κύριε εισαγγελέα μου, δεν μου χώραγε το μεγάλο). Αλλά η κουζίνα μου είναι Νεφ, και το πλυντήριο ρούχων είναι μπος, σώζομαι, ή πάω μέσα;;; Αυγουλιέρα δεν έχω, έμαθα όμως ότι σε αυτό το είδος μικρο-συσκευής ειδικεύετε ο Μητσοτάκης ο μικρός…..
Τα λεω στον φίλο μου, και αν και δια τηλεφώνου κατάλαβα ότι το παλικάρι κούναγε το κεφάλι του με συμπόνια. «Αποδείξεις αγοράς έχεις κρατήσει;» μου λεει. «Τι να σου πω, πάνε χρόνια τώρα, αλλά και να είχα κρατήσει μάλλον τις έχω βάλει στη φορολογική μου δήλωση!», «την πάτησες …..» πληρωμένη απάντηση!!!
Ένα πράγμα δεν έχω καταλάβει, εκ΄ του αποτελέσματος διαφαίνεται ότι ο Χριστοφοράκος γύρναγε στα υπουργεία και μοίραζε ψυγεία. Η απορία λοιπόν λογική και αναμενόμενη ….. γιατί, το φελέκι μου, πάντα λείπω όταν ο θεός βρέχει λευκά είδη;;;
Χαίρομαι πολύ που με διαβάζετε!!! Ευχαριστώ.
Λατρεύω τα μανιτάρια. Η παρακάτω συνταγή είναι από τις αγαπημένες μου. Δοκιμάστε την, παραλλάξτε την, και ξαναφτιάξτε την.
Λαζάνια με μανιτάρια
1 μέτριο ξερό κρεμμύδι, ψιλοκομμένο
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένες
250 γραμμάρια μανιτάρια καθαρισμένα και κομμένα σε ροδέλες
3 φέτες μπέικον ψιλοκομμένο (προαιρετικά)
1 φλιτζάνι κρέμα γάλακτος (η Εφη που κάνει μονίμως δίαιτα επιτρέπετε να βάλει αυτό το ζουμί με τα 3% λιπαρά, οι υπόλοιποι μην τρελαθούμε μακαρονάδα είπαμε να φαμε!!!)
4 κουταλιές της σούπας παρμεζάνα τριμμένη και επιπλέον για το σερβίρισμα
½ μικρή πράσινη πιπεριά καυτερή
2 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένο μαϊντανό
λάδι, αλάτι
1 πακέτο Λαζάνια βρασμένα σύμφωνα με τις οδηγίες
Σε ένα μεγάλο τηγάνι, ζεσταίνουμε το λάδι και σοτάρουμε σε μέτρια φωτιά το κρεμμύδι, μέχρι να μαλακώσει και να γίνει διάφανο. Προσθέτουμε και το λιωμένο σκόρδο και το σοτάρουμε και αυτό μαζί. Προσθέτουμε το μπέικον και την πιπερίτσα και τα σοτάρουμε. Βάζουμε και τα μανιτάρια και ανακατεύουμε καλά. Δυναμώνουμε τη φωτιά και σοτάρουμε καλά τα μανιτάρια να μαραθούν, να βγάλουν τα ζουμιά τους. Τα μαγειρεύουμε μέχρι να στεγνώσει το τηγάνι μας από τα υγρά των μανιταριών. Τότε σβήνουμε με την κρέμα γάλακτος. Προσθέτουμε και το τριμμένο τυρί και μαγειρεύουμε σε μέτρια φωτιά για 1-2 λεπτά μέχρι να δέσουν όλα τα υλικά με την κρέμα. Ρίχνουμε τη σάλτσα στη κατσαρόλα με τα μαγειρεμένα, στραγγισμένα και βουτυρωμένα λαζάνια και ανακατεύουμε καλά. Τέλος βάζουμε και τον μαϊντανό. Σερβίρουμε με έξτρα τριμμένο τυρί αν θέλουμε (που συνήθως θέλουμε δηλαδή).
Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010
Θηρίο ο Θυρεοειδής
- Έχετε πάρει κάτι;;;, Με ρωτάει έκπληκτος ο καρδιολόγος.
- Ναι ρε γίδι, πήρα κοκαΐνη και ήρθα καπάκι να με εξετάσεις!, σκέφτηκα.
- Τι να πάρω δηλαδή; Όχι, δεν έχω πάρει κάτι, έχω ταχυκαρδία γι’ αυτό το λόγο ήρθα να με δείτε!!!, απάντησα ψύχραιμη.
- ... και τρέμουν τα χέρια μου, συνέχισα, και αισθάνομαι αδύναμη, και έχω εξάψεις, ....
- Μάλιστα, να πάτε αμέσως στον ενδοκρινολόγο σας έχετε απορυθμισμένο Θυρεοειδή!!!
Και πήγα και με εξέτασε και αυτός, και εξετάσεις αίματος κάναμε, και ξανα-εξεταστήκαμε, και τα πάντα όλα, και ....
... έχετε βαρύ υπερθυρεοειδισμό ...
- Από τι το έπαθα;
- Τι να σας πως «τα κάνει αυτά ο Θυρεοειδής», κατατοπιστικότατος ο γιατρός, να τις βράσω τις ιατρικές σας, μη χέσω.
- Τι πρέπει να κάνω;
- Αυτά και εκείνα τα χάπια, και κομμένα: τα μπάνια στη θάλασσα, ο ήλιος, η ζέστη, η σωματική άσκηση, ακόμα και στη γωνία θα πηγαίνετε με αυτοκίνητο, οι γαρίδες, τα μύδια, οι αστακοί, οι καραβίδες, όλα τα όστρακα, το κοτόπουλο (ρίχνουν μπεταντίν στο νερό!!!!), οι κονσέρβες, το ιωδιούχο αλάτι, το ιώδιο, το μπεταντίν, και όλα τα συναφή. Επίσης, μαύρα γυαλιά ηλίου γιατί θα σας πεταχτούν τα μάτια όξω και θα πάθετε εξόφθαλμο!! Ούτε στην παραλία δεν θα κάθεστε να μην αναπνέετε ιώδιο....
και να προσέχετε να μην πάθετε έμφραγμα, και την πίεση σας, αν σας πέφτει, να την ανεβάζετε ... και ελάτε πάλι το Σεπτέμβρη...
Χάπια καρδιάς, χάπια πίεσης, χάπια θυρεοειδή, χάπια ζαχάρου (που δεν έχω ακόμα, αλλά προληπτικά να μην πάθω) χάπια για τη μέση, χάπια, χάπια, χάπια .... τους έχω κάνει πλούσιους!!!!
Τα έχασα! Καλά όλα αυτά τα χάπια, αλλά το μπάνιο; Η θάλασσα; Στην Ελλάδα ζούμε, Ελληνίδα είμαι, δεν είμαι Ελβετίδα. Στην αρχή δεν τον πίστευα, κάνει πλάκα σκέφτηκα. Αστειεύεστε του είπα. Δεν είναι δυνατόν να εννοείτε να κόψω το μπάνιο. Βέβαια μου λεει, έχετε άγριο Υπερθυρεοειδισμό κυρία μου. Ο θυρεοειδείς σας είναι θηρίο ........ ή θα τον κάνουμε καλά ή θα τον βγάλουμε. Αλλιώς θα πάθετε έμφραγμα μια μέρα.
Φέτος το καλοκαίρι προβλέπετε δυσοίωνο. Θα δούμε όμως.
Πως το έλεγε ο Ελύτης;
Ένα και δύο: τη μοίρα μας δεν θα την πει κανένας
Ένα και δύο: τη μοίρα του ήλιου θα την πουμ’ εμείς.
Αυτά τα νέα μου, ρωτάγατε μερικοί λόγω ανάρτησης στο φεϊσμπουκ, ας μπούμε στις μαγειρικές πάλι. Οι φράουλες αυτή την εποχή και για λίγο καιρό ακόμα είναι πάρα πολύ φτηνές, σχεδόν τζάμπα. Είναι κρίμα λοιπόν να μην φτιάξουμε κάτι φραουλένιο, μία μαρμελάδα για παράδειγμα. Είχα όμως μαρμελάδα φράουλα που είχε φτιάξει η μάνα μου και δεν την πολυχρησιμοποιώ έτσι και αλλιώς, και τι να κάνω; Βρήκα μία εύκολη συνταγούλα του κυρίου Παρλιάρου, για μία ελαφριά μαρμελάδα φράουλας, που είναι ότι πρέπει για επικάλυψη σε τσιζκέικ, και αρκετά ξινούτσικη για χρήση σε γιαουρτογλυκά ψυγείου για παράδειγμα. Βγήκε πάρα πολύ ωραία σας λεω και προτείνω να την φτιάξετε για να έχετε άρωμα φράουλας όποτε θέλετε.
Ελαφριά Μαρμελάδα Φράουλας
500 γραμμάρια φρέσκες φράουλες
100 γραμμάρια ζάχαρη (αν είναι δυνατόν με πηκτίνη)
Λιώνουμε τις μισές φράουλες στο μούλτι και κόβουμε στη μέση τις υπόλοιπες. Αν είναι μεγάλες τις κόβουμε στα τέσσερα. Ανακατεύουμε τη ζάχαρη με τις φράουλες και την πούλπα και τα βάζουμε για βράσιμο σε μία κατσαρόλα. Τα βράζουμε σε μέτρια φωτιά μέχρι τους 102-105 βαθμούς (περίπου 20 λεπτά), μέχρι να δέσει. Εμένα επειδή δεν έβαλα ζάχαρη με πηκτίνη αλλά απλή ζάχαρη έγινε λίγο ζουμερή πράγμα που δεν με ένοιαζε όμως, γιατί θέλω να την χρησιμοποιήσω σε γλυκά και όχι ως μαρμελάδα για ψωμί. Μύρισαν οι φράουλες σας λεω ..... τέλεια !!
- Ναι ρε γίδι, πήρα κοκαΐνη και ήρθα καπάκι να με εξετάσεις!, σκέφτηκα.
- Τι να πάρω δηλαδή; Όχι, δεν έχω πάρει κάτι, έχω ταχυκαρδία γι’ αυτό το λόγο ήρθα να με δείτε!!!, απάντησα ψύχραιμη.
- ... και τρέμουν τα χέρια μου, συνέχισα, και αισθάνομαι αδύναμη, και έχω εξάψεις, ....
- Μάλιστα, να πάτε αμέσως στον ενδοκρινολόγο σας έχετε απορυθμισμένο Θυρεοειδή!!!
Και πήγα και με εξέτασε και αυτός, και εξετάσεις αίματος κάναμε, και ξανα-εξεταστήκαμε, και τα πάντα όλα, και ....
... έχετε βαρύ υπερθυρεοειδισμό ...
- Από τι το έπαθα;
- Τι να σας πως «τα κάνει αυτά ο Θυρεοειδής», κατατοπιστικότατος ο γιατρός, να τις βράσω τις ιατρικές σας, μη χέσω.
- Τι πρέπει να κάνω;
- Αυτά και εκείνα τα χάπια, και κομμένα: τα μπάνια στη θάλασσα, ο ήλιος, η ζέστη, η σωματική άσκηση, ακόμα και στη γωνία θα πηγαίνετε με αυτοκίνητο, οι γαρίδες, τα μύδια, οι αστακοί, οι καραβίδες, όλα τα όστρακα, το κοτόπουλο (ρίχνουν μπεταντίν στο νερό!!!!), οι κονσέρβες, το ιωδιούχο αλάτι, το ιώδιο, το μπεταντίν, και όλα τα συναφή. Επίσης, μαύρα γυαλιά ηλίου γιατί θα σας πεταχτούν τα μάτια όξω και θα πάθετε εξόφθαλμο!! Ούτε στην παραλία δεν θα κάθεστε να μην αναπνέετε ιώδιο....
και να προσέχετε να μην πάθετε έμφραγμα, και την πίεση σας, αν σας πέφτει, να την ανεβάζετε ... και ελάτε πάλι το Σεπτέμβρη...
Χάπια καρδιάς, χάπια πίεσης, χάπια θυρεοειδή, χάπια ζαχάρου (που δεν έχω ακόμα, αλλά προληπτικά να μην πάθω) χάπια για τη μέση, χάπια, χάπια, χάπια .... τους έχω κάνει πλούσιους!!!!
Τα έχασα! Καλά όλα αυτά τα χάπια, αλλά το μπάνιο; Η θάλασσα; Στην Ελλάδα ζούμε, Ελληνίδα είμαι, δεν είμαι Ελβετίδα. Στην αρχή δεν τον πίστευα, κάνει πλάκα σκέφτηκα. Αστειεύεστε του είπα. Δεν είναι δυνατόν να εννοείτε να κόψω το μπάνιο. Βέβαια μου λεει, έχετε άγριο Υπερθυρεοειδισμό κυρία μου. Ο θυρεοειδείς σας είναι θηρίο ........ ή θα τον κάνουμε καλά ή θα τον βγάλουμε. Αλλιώς θα πάθετε έμφραγμα μια μέρα.
Φέτος το καλοκαίρι προβλέπετε δυσοίωνο. Θα δούμε όμως.
Πως το έλεγε ο Ελύτης;
Ένα και δύο: τη μοίρα μας δεν θα την πει κανένας
Ένα και δύο: τη μοίρα του ήλιου θα την πουμ’ εμείς.
Αυτά τα νέα μου, ρωτάγατε μερικοί λόγω ανάρτησης στο φεϊσμπουκ, ας μπούμε στις μαγειρικές πάλι. Οι φράουλες αυτή την εποχή και για λίγο καιρό ακόμα είναι πάρα πολύ φτηνές, σχεδόν τζάμπα. Είναι κρίμα λοιπόν να μην φτιάξουμε κάτι φραουλένιο, μία μαρμελάδα για παράδειγμα. Είχα όμως μαρμελάδα φράουλα που είχε φτιάξει η μάνα μου και δεν την πολυχρησιμοποιώ έτσι και αλλιώς, και τι να κάνω; Βρήκα μία εύκολη συνταγούλα του κυρίου Παρλιάρου, για μία ελαφριά μαρμελάδα φράουλας, που είναι ότι πρέπει για επικάλυψη σε τσιζκέικ, και αρκετά ξινούτσικη για χρήση σε γιαουρτογλυκά ψυγείου για παράδειγμα. Βγήκε πάρα πολύ ωραία σας λεω και προτείνω να την φτιάξετε για να έχετε άρωμα φράουλας όποτε θέλετε.
Ελαφριά Μαρμελάδα Φράουλας
500 γραμμάρια φρέσκες φράουλες
100 γραμμάρια ζάχαρη (αν είναι δυνατόν με πηκτίνη)
Λιώνουμε τις μισές φράουλες στο μούλτι και κόβουμε στη μέση τις υπόλοιπες. Αν είναι μεγάλες τις κόβουμε στα τέσσερα. Ανακατεύουμε τη ζάχαρη με τις φράουλες και την πούλπα και τα βάζουμε για βράσιμο σε μία κατσαρόλα. Τα βράζουμε σε μέτρια φωτιά μέχρι τους 102-105 βαθμούς (περίπου 20 λεπτά), μέχρι να δέσει. Εμένα επειδή δεν έβαλα ζάχαρη με πηκτίνη αλλά απλή ζάχαρη έγινε λίγο ζουμερή πράγμα που δεν με ένοιαζε όμως, γιατί θέλω να την χρησιμοποιήσω σε γλυκά και όχι ως μαρμελάδα για ψωμί. Μύρισαν οι φράουλες σας λεω ..... τέλεια !!
Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010
Οι Παρέες
Είναι διάσημος μάλλον ο στίχος του Σαββόπουλου: «Φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα και ιστορία οι παρέες». Για τα κυκλώματα, τι να πω τώρα, είμαστε παγκοσμίως γνωστοί για την ικανότητά μας να βρίσκουμε το κύκλωμα, τον γνωστό, την πόρτα.
Πριν πολλά χρόνια είχα λυθεί στα γέλια σε μία συνάντηση, σε ένα υπουργείο, σε άλλη χώρα βέβαια, όπου ένας Ελληνάρας προσπαθούσε να μάθει, ποιος είναι το ταμείο!!, σε αυτό το υπουργείο. Ρώταγε λοιπόν κάτι ακατάληπτα για το cashier, και the door, και άλλα τέτοια, και ο άνθρωπος τον κοίταζε αποσβολωμένος προσπαθώντας να καταλάβει τι του έλεγε.
Εκτός όμως από κυκλώματα, έχουμε και παρέες, ναι, βέβαια, παρέες που γράφουν ιστορία. Μπορεί βέβαια να μην είναι σωστό για την χώρα την ιστορία της να την γράφουν παρέες, όπως αυτή του Γιώργου (aka ο 3ος), του Κωστάκη (aka μπουχέσας), του Αντώνη (aka 18%), ή άλλες παρέες όπως αυτές του Σωκράτη, της Μυκόνου, της Δίκας, του Πέτρου, του Τάσου ... πολλές οι παρέες παιδιά και δεν μετριούνται. (σημείωση aka = also known as)
Υπάρχουν όμως και άλλες παρέες, που γράφουν ιστορία, αλλά άλλου τύπου. Όχι απ’ αυτές με τις προμήθειες, το χρήμα και την εξυπηρέτηση, αλλά ιστορίες με γέλιο, γλέντι και πολύ μα πάρα πολύ κέφι.
Έπεσε στα χέρια μου το παρακάτω βίντεο. Να το δείτε και θα καταλάβετε τι σημαίνει παρέα. Αυτές είναι οι παρέες που γράφουν ιστορία πραγματικά.
Έχει γίνει τεράστια ιστορία με αυτό το βιντεάκι. Έχει 50 εκατομμύρια χτυπήματα! Και μην ξεχνάτε πρόκειται για βίντεο γάμου!!! Στις δικές μας τις παρέες λοιπόν, κάθε ευτυχία!!!!
Το σημερινό φαγάκι είναι Ιταλικό, και πολύ αρωματικό. Όταν είχαμε πάει στη Νάπολη, είχαμε αγοράσει συσκευασμένα ριζότα, έτοιμα, με όλα τα μπαχαρικά τους. Έπρεπε απλά να τα βράσεις. Έτσι είχαμε πάρει και το παρακάτω, που μας άρεσε πάρα πολύ, έψαξα το βρήκα και το έφτιαξα πρόσφατα.
Ριζότο Λεμόνι
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 σκελίδες σκόρδο
2 μέτρια κλαράκια σέλινο κομένα σε λεπτές ροδέλες
150 γρ. ρύζι αρμπόριο ή καρολίνα για γεμιστά
1 σφηνάκι βότκα, ή 1 ποτηράκι μικρό κρασί ξερό
Ξύσμα από μισό λεμόνι
Φλούδα από μισό λεμόνι
Χυμό από 1 λεμόνι
3 κουταλιές της σούπας φρέσκο βασιλικό ψιλοκομμένο, ή φρέσκια ρίγανη
3 κουταλιές της σούπας παρμεζάνα
500 ml ζωμό λαχανικών από κύβο
ελαιόλαδο, αλάτι και πιπέρι
2 κουταλιές της σούπας μασκαρπόνε ή φιλαδέλφια, ή βούτυρο
Σε ένα μεγάλο τηγάνι με καπάκι σοτάρουμε στο λάδι το κρεμμύδι μέχρι να μαλακώσει και να γίνει διάφανο, προσθέτουμε το σκόρδο λιωμένο και το σέλινο και τα σοτάρουμε σε μέτρια φωτιά όλα μαζί. Τα αφήνουμε να μαραθούν και τα σβήνουμε με το αλκοόλ. Αφήνουμε λίγο να εξατμισθεί και ρίχνουμε και το ρύζι, ανακατεύουμε να σοταρισθεί καλά και αυτό και στη συνέχεια προσθέτουμε μία κουτάλα από το ζεστό ζωμό, και τη φλούδα από το μισό λεμόνι. Μαγειρεύουμε, ανακατεύοντας σε μέτρια φωτιά προσθέτοντας λίγο λίγο στον ζωμό όταν ψιλοσώνονται τα υγρά του. Θέλει περίπου 15-17 λεπτά μαγείρεμα, πρέπει να κρατάει λίγο το ρύζι στο δόντι. Όταν είναι έτοιμο, βγάζουμε τη φλούδα και ρίχνουμε το χυμό και το ξύσμα. Ανακατεύουμε και προσθέτουμε το βασιλικό, και τη παρμεζάνα. Ανακατεύουμε και βγάζουμε από τη φωτιά. Στο τέλος προσθέτουμε το μασκαρπόνε ή το βούτυρο και ανακατεύουμε να ομογενοποιηθεί και αυτό. Πρέπει να είναι λίγο ζουμερό και αρκετά μυρωδάτο. Σερβίρουμε γαρνίροντας με ξύσμα και φρέσκο βασιλικό.
Πριν πολλά χρόνια είχα λυθεί στα γέλια σε μία συνάντηση, σε ένα υπουργείο, σε άλλη χώρα βέβαια, όπου ένας Ελληνάρας προσπαθούσε να μάθει, ποιος είναι το ταμείο!!, σε αυτό το υπουργείο. Ρώταγε λοιπόν κάτι ακατάληπτα για το cashier, και the door, και άλλα τέτοια, και ο άνθρωπος τον κοίταζε αποσβολωμένος προσπαθώντας να καταλάβει τι του έλεγε.
Εκτός όμως από κυκλώματα, έχουμε και παρέες, ναι, βέβαια, παρέες που γράφουν ιστορία. Μπορεί βέβαια να μην είναι σωστό για την χώρα την ιστορία της να την γράφουν παρέες, όπως αυτή του Γιώργου (aka ο 3ος), του Κωστάκη (aka μπουχέσας), του Αντώνη (aka 18%), ή άλλες παρέες όπως αυτές του Σωκράτη, της Μυκόνου, της Δίκας, του Πέτρου, του Τάσου ... πολλές οι παρέες παιδιά και δεν μετριούνται. (σημείωση aka = also known as)
Υπάρχουν όμως και άλλες παρέες, που γράφουν ιστορία, αλλά άλλου τύπου. Όχι απ’ αυτές με τις προμήθειες, το χρήμα και την εξυπηρέτηση, αλλά ιστορίες με γέλιο, γλέντι και πολύ μα πάρα πολύ κέφι.
Έπεσε στα χέρια μου το παρακάτω βίντεο. Να το δείτε και θα καταλάβετε τι σημαίνει παρέα. Αυτές είναι οι παρέες που γράφουν ιστορία πραγματικά.
Έχει γίνει τεράστια ιστορία με αυτό το βιντεάκι. Έχει 50 εκατομμύρια χτυπήματα! Και μην ξεχνάτε πρόκειται για βίντεο γάμου!!! Στις δικές μας τις παρέες λοιπόν, κάθε ευτυχία!!!!
Το σημερινό φαγάκι είναι Ιταλικό, και πολύ αρωματικό. Όταν είχαμε πάει στη Νάπολη, είχαμε αγοράσει συσκευασμένα ριζότα, έτοιμα, με όλα τα μπαχαρικά τους. Έπρεπε απλά να τα βράσεις. Έτσι είχαμε πάρει και το παρακάτω, που μας άρεσε πάρα πολύ, έψαξα το βρήκα και το έφτιαξα πρόσφατα.
Ριζότο Λεμόνι
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 σκελίδες σκόρδο
2 μέτρια κλαράκια σέλινο κομένα σε λεπτές ροδέλες
150 γρ. ρύζι αρμπόριο ή καρολίνα για γεμιστά
1 σφηνάκι βότκα, ή 1 ποτηράκι μικρό κρασί ξερό
Ξύσμα από μισό λεμόνι
Φλούδα από μισό λεμόνι
Χυμό από 1 λεμόνι
3 κουταλιές της σούπας φρέσκο βασιλικό ψιλοκομμένο, ή φρέσκια ρίγανη
3 κουταλιές της σούπας παρμεζάνα
500 ml ζωμό λαχανικών από κύβο
ελαιόλαδο, αλάτι και πιπέρι
2 κουταλιές της σούπας μασκαρπόνε ή φιλαδέλφια, ή βούτυρο
Σε ένα μεγάλο τηγάνι με καπάκι σοτάρουμε στο λάδι το κρεμμύδι μέχρι να μαλακώσει και να γίνει διάφανο, προσθέτουμε το σκόρδο λιωμένο και το σέλινο και τα σοτάρουμε σε μέτρια φωτιά όλα μαζί. Τα αφήνουμε να μαραθούν και τα σβήνουμε με το αλκοόλ. Αφήνουμε λίγο να εξατμισθεί και ρίχνουμε και το ρύζι, ανακατεύουμε να σοταρισθεί καλά και αυτό και στη συνέχεια προσθέτουμε μία κουτάλα από το ζεστό ζωμό, και τη φλούδα από το μισό λεμόνι. Μαγειρεύουμε, ανακατεύοντας σε μέτρια φωτιά προσθέτοντας λίγο λίγο στον ζωμό όταν ψιλοσώνονται τα υγρά του. Θέλει περίπου 15-17 λεπτά μαγείρεμα, πρέπει να κρατάει λίγο το ρύζι στο δόντι. Όταν είναι έτοιμο, βγάζουμε τη φλούδα και ρίχνουμε το χυμό και το ξύσμα. Ανακατεύουμε και προσθέτουμε το βασιλικό, και τη παρμεζάνα. Ανακατεύουμε και βγάζουμε από τη φωτιά. Στο τέλος προσθέτουμε το μασκαρπόνε ή το βούτυρο και ανακατεύουμε να ομογενοποιηθεί και αυτό. Πρέπει να είναι λίγο ζουμερό και αρκετά μυρωδάτο. Σερβίρουμε γαρνίροντας με ξύσμα και φρέσκο βασιλικό.
Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010
Σήμερα
Είμαι απ΄ αυτούς που πιστεύουν ότι το Ηρώδειο είναι ιερός χώρος. Δεν είναι για όλους. Δεν είναι για όλα τα είδη μουσικής, για όλα τα είδη θεάτρου. Μα τι ταμπού είναι αυτά ! θα μου πείτε. Ναι έτσι είναι, ταμπού, αυτό πιστεύω να μην το πω;
Ο χώρος έχει δοθεί σε πολλούς καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο, σε κάποιος άξιζε να τραγουδήσουν κάτω από την ακρόπολη σε κάποιους όχι, κατά τη δικιά μου γνώμη βέβαια. Πολλοί είναι επίσης αυτοί που παραπονέθηκαν γιατί δεν τους δόθηκε το Ηρώδειο. Η κυρία Βίσση για παράδειγμα, τόσο η ίδια όσο και οι οπαδοί της θεωρούν ότι οι «τσουλάρες» πρέπει να ακουστούν στον ιερό βράχο.
Σήμερα όμως είναι μία μαγική μέρα. Σήμερα ο Ψαραντώνης και ο Αγγελάκας θα τραγουδήσουν με τραγούδια Ελληνικά στο Ηρώδειο. Δεν θα είμαι εκεί δυστυχώς. Είναι μία δύσκολη εβδομάδα και δεν κατάφερα να οργανώσω τον χρόνο μου καλά. Αλλά δεν έχει και τόση σημασία το αν θα είμαι εγώ εκεί η όχι. Σημασία έχει ότι κάποιος νοήμον γραφειοκράτης, σκέφτηκε ότι ένας κάποιος φόρος τιμής πρέπει να αποδοθεί στον αδελφό του Ξυλούρη που προάγει τη λύρα και το ούτι και την παραδοσιακή ελληνική μουσική, και που τραγουδάει ακόμα τον Ερωτόκριτο και ας έχουν περάσει κοντά 300 χρόνια από τότε που τον έγραψε ο Βιτσέντζος Κορνάρος.
Να ’χεν η θάλασσα βουνά
κι άγρια μονοπάθια
να πάρω ένα και να ’ρθω
μάθια γλυκά μου μάθια
Θάλασσα απ’ όλα τα νερά
και τα ποτάμια πίνεις
κι απ’ τα δικά μου δάκρυα
πλατύτερη να γίνεις
Δεν θα είναι όμως μόνος του. Μια άλλη θρυλική μορφή του σύγχρονου Ελληνικού Ροκ, ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Τρύπες, ο Γιάννης Αγγελάκας θα τραγουδήσει μαζί του και μαζί θα αποδείξουν πόσο Ροκ είναι οι μαντινάδες του Ψαραντώνη και πόσο παραδοσιακά είναι πλέον τα ροκ κομμάτια του Αγγελάκα.
Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.
Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Ζούμε πολύ δύσκολες εποχές. Ζούμε μαύρες μέρες και η αβεβαιότητα μας έχει όλους αγχώσει τόσο πολύ, που πλέον βλέπεις γύρω σου μόνο τεταμένα πρόσωπα. Με τις μουσικές που θα ακουστούν σήμερα στο Ηρώδειο, θα ανατριχιάσουν οι βράχοι, θα δακρύσουν τα μάρμαρα, και το φεγγάρι θα προσκυνήσει πάνω στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό. Ξέρω ότι δεν αρέσουν σε πολλούς αλλά για εμένα ο Ψαραντώνης και ο Αγγελάκας, είναι γνήσια τέκνα του Ελληνικού πολιτισμού, ότι έχει απομείνει δηλαδή.
Τι φαγάκι να γράψω αναρωτιόμουνα σήμερα, μιας και δεν έχω φτιάξει κάτι ιδιαίτερο τελευταία. Εκτός από τυρί. Ναι έφτιαξα τυρί! Έχω ξαναφτιάξει με μία συνταγή που βρήκα σε ένα περιοδικό και γινόταν χωρίς πυτιά. Ωραίο ήταν. Τώρα όμως ο Μιχάλης βρήκε πυτιά σε κάποιο μάλλον επαρχιακό μπακάλικο στην Αιδηψό, και μου έφερε και είπα να δοκιμάσω να φτιάξω τυρί με πυτιά. Βγήκε ένα νοστιμότατο ανθότυρο – μανούρι ανάλατο όμως γιατί δεν έβαλα αλάτι, πολύ ωραίο. Ξέρω καλά δεν πρόκειται να το φτιάξετε αλλά για να καλύψω την περιέργεια σας για το πως γίνετε το τυρί σας γράφω τη συνταγούλα!
Τυρί
1 λίτρο κατσικίσιο γάλα, φρέσκο πλήρες
1 λίτρο αγελαδινό γάλα, φρέσκο πλήρες
250 γραμμάρια κρέμα γάλακτος
2 σταγόνες πυτιά (ή 3 κουταλιές της σούπας λεμόνι αλλά δεν έπηξε τόσο πολύ με το λεμόνι)
Σε μία μεγάλη κατσαρόλα βάζουμε τα γάλατα και την κρέμα και τα ζεσταίνουμε σε χαμηλή φωτιά μέχρι τους 35 βαθμούς. Διαλύουμε την πυτιά σε ένα δάχτυλο νερό και την ρίχνουμε στο γάλα. Ανακατεύουμε λίγο και το αφήνουμε, χωρίς να το ξανα-ανακατέψουμε σε πολύ χαμηλή φωτιά (στο 3 σε κεραμική εστία) να ζεσταθεί μέχρι τους 85 βαθμούς, ελέγχουμε με θερμόμετρο. Σβήνουμε τη φωτιά και το αφήνουμε να κρυώσει πάλι σιγά σιγά. Σε αυτή τη φάση το γάλα θα «κόψει» και θα γίνει το τυρόπηγμα (μεγάλα κομμάτια μαλακού τυριού, σαν κουταλιές γιαούρτι ένα πράγμα) και το ψιλοδιάφανο τυρόγαλο. Θέλει περίπου 30-45 λεπτά μέχρι να κρυώσει τελείως και να πήξει όσο το δυνατόν περισσότερο. Με μία τρυπητή κουτάλα μαζεύετε το τυρόπηγμα και το ρίχνετε σε ένα τουλουπάνι ή τούλι από μπομπονιέρες. Το αλατίζετε ελάχιστα και το κλείνετε με ένα σπάγκο. Το κρεμάτε στο νεροχύτη, ώστε να στάζει και το αφήνετε όλο το βράδυ να στραγγίξει. Εγώ έχω αγοράσει από την Τήνο μικρό καλαθάκι για πήξιμο τυριού! Για πλάκα το πήρα ποτέ δεν πίστευα ότι θα το χρησιμοποιήσω. Έβαλα μέσα εκεί το τουλουπάνι μου με το τυρί μου, και το κρέμασα από τη μπαταρία της κουζίνας. Έβγαλα ένα υπέροχο φρέσκο τυρί που με το φρεσκοτριμμένο πιπέρι που του ρίξαμε, μας έκανε με τον Μιχάλη να πιούμε όλα τα τσίπουρα πάλι!!!! Την άλλη φορά θα δοκιμάσω να το αρωματίσω λιγάκι με σκόρδο, ή με λίγο μάραθο ... θα δω!
Ο χώρος έχει δοθεί σε πολλούς καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο, σε κάποιος άξιζε να τραγουδήσουν κάτω από την ακρόπολη σε κάποιους όχι, κατά τη δικιά μου γνώμη βέβαια. Πολλοί είναι επίσης αυτοί που παραπονέθηκαν γιατί δεν τους δόθηκε το Ηρώδειο. Η κυρία Βίσση για παράδειγμα, τόσο η ίδια όσο και οι οπαδοί της θεωρούν ότι οι «τσουλάρες» πρέπει να ακουστούν στον ιερό βράχο.
Σήμερα όμως είναι μία μαγική μέρα. Σήμερα ο Ψαραντώνης και ο Αγγελάκας θα τραγουδήσουν με τραγούδια Ελληνικά στο Ηρώδειο. Δεν θα είμαι εκεί δυστυχώς. Είναι μία δύσκολη εβδομάδα και δεν κατάφερα να οργανώσω τον χρόνο μου καλά. Αλλά δεν έχει και τόση σημασία το αν θα είμαι εγώ εκεί η όχι. Σημασία έχει ότι κάποιος νοήμον γραφειοκράτης, σκέφτηκε ότι ένας κάποιος φόρος τιμής πρέπει να αποδοθεί στον αδελφό του Ξυλούρη που προάγει τη λύρα και το ούτι και την παραδοσιακή ελληνική μουσική, και που τραγουδάει ακόμα τον Ερωτόκριτο και ας έχουν περάσει κοντά 300 χρόνια από τότε που τον έγραψε ο Βιτσέντζος Κορνάρος.
Να ’χεν η θάλασσα βουνά
κι άγρια μονοπάθια
να πάρω ένα και να ’ρθω
μάθια γλυκά μου μάθια
Θάλασσα απ’ όλα τα νερά
και τα ποτάμια πίνεις
κι απ’ τα δικά μου δάκρυα
πλατύτερη να γίνεις
Δεν θα είναι όμως μόνος του. Μια άλλη θρυλική μορφή του σύγχρονου Ελληνικού Ροκ, ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Τρύπες, ο Γιάννης Αγγελάκας θα τραγουδήσει μαζί του και μαζί θα αποδείξουν πόσο Ροκ είναι οι μαντινάδες του Ψαραντώνη και πόσο παραδοσιακά είναι πλέον τα ροκ κομμάτια του Αγγελάκα.
Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.
Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Ζούμε πολύ δύσκολες εποχές. Ζούμε μαύρες μέρες και η αβεβαιότητα μας έχει όλους αγχώσει τόσο πολύ, που πλέον βλέπεις γύρω σου μόνο τεταμένα πρόσωπα. Με τις μουσικές που θα ακουστούν σήμερα στο Ηρώδειο, θα ανατριχιάσουν οι βράχοι, θα δακρύσουν τα μάρμαρα, και το φεγγάρι θα προσκυνήσει πάνω στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό. Ξέρω ότι δεν αρέσουν σε πολλούς αλλά για εμένα ο Ψαραντώνης και ο Αγγελάκας, είναι γνήσια τέκνα του Ελληνικού πολιτισμού, ότι έχει απομείνει δηλαδή.
Τι φαγάκι να γράψω αναρωτιόμουνα σήμερα, μιας και δεν έχω φτιάξει κάτι ιδιαίτερο τελευταία. Εκτός από τυρί. Ναι έφτιαξα τυρί! Έχω ξαναφτιάξει με μία συνταγή που βρήκα σε ένα περιοδικό και γινόταν χωρίς πυτιά. Ωραίο ήταν. Τώρα όμως ο Μιχάλης βρήκε πυτιά σε κάποιο μάλλον επαρχιακό μπακάλικο στην Αιδηψό, και μου έφερε και είπα να δοκιμάσω να φτιάξω τυρί με πυτιά. Βγήκε ένα νοστιμότατο ανθότυρο – μανούρι ανάλατο όμως γιατί δεν έβαλα αλάτι, πολύ ωραίο. Ξέρω καλά δεν πρόκειται να το φτιάξετε αλλά για να καλύψω την περιέργεια σας για το πως γίνετε το τυρί σας γράφω τη συνταγούλα!
Τυρί
1 λίτρο κατσικίσιο γάλα, φρέσκο πλήρες
1 λίτρο αγελαδινό γάλα, φρέσκο πλήρες
250 γραμμάρια κρέμα γάλακτος
2 σταγόνες πυτιά (ή 3 κουταλιές της σούπας λεμόνι αλλά δεν έπηξε τόσο πολύ με το λεμόνι)
Σε μία μεγάλη κατσαρόλα βάζουμε τα γάλατα και την κρέμα και τα ζεσταίνουμε σε χαμηλή φωτιά μέχρι τους 35 βαθμούς. Διαλύουμε την πυτιά σε ένα δάχτυλο νερό και την ρίχνουμε στο γάλα. Ανακατεύουμε λίγο και το αφήνουμε, χωρίς να το ξανα-ανακατέψουμε σε πολύ χαμηλή φωτιά (στο 3 σε κεραμική εστία) να ζεσταθεί μέχρι τους 85 βαθμούς, ελέγχουμε με θερμόμετρο. Σβήνουμε τη φωτιά και το αφήνουμε να κρυώσει πάλι σιγά σιγά. Σε αυτή τη φάση το γάλα θα «κόψει» και θα γίνει το τυρόπηγμα (μεγάλα κομμάτια μαλακού τυριού, σαν κουταλιές γιαούρτι ένα πράγμα) και το ψιλοδιάφανο τυρόγαλο. Θέλει περίπου 30-45 λεπτά μέχρι να κρυώσει τελείως και να πήξει όσο το δυνατόν περισσότερο. Με μία τρυπητή κουτάλα μαζεύετε το τυρόπηγμα και το ρίχνετε σε ένα τουλουπάνι ή τούλι από μπομπονιέρες. Το αλατίζετε ελάχιστα και το κλείνετε με ένα σπάγκο. Το κρεμάτε στο νεροχύτη, ώστε να στάζει και το αφήνετε όλο το βράδυ να στραγγίξει. Εγώ έχω αγοράσει από την Τήνο μικρό καλαθάκι για πήξιμο τυριού! Για πλάκα το πήρα ποτέ δεν πίστευα ότι θα το χρησιμοποιήσω. Έβαλα μέσα εκεί το τουλουπάνι μου με το τυρί μου, και το κρέμασα από τη μπαταρία της κουζίνας. Έβγαλα ένα υπέροχο φρέσκο τυρί που με το φρεσκοτριμμένο πιπέρι που του ρίξαμε, μας έκανε με τον Μιχάλη να πιούμε όλα τα τσίπουρα πάλι!!!! Την άλλη φορά θα δοκιμάσω να το αρωματίσω λιγάκι με σκόρδο, ή με λίγο μάραθο ... θα δω!
Τρίτη 1 Ιουνίου 2010
Μπο Μπρουμελ
Λίγοι γνώστες των πασοκο-καταστάσεων, γνωρίζουν αυτό το παρατσούκλι του Άκη. Ο παρ’ ολίγον πρόεδρος του Πασοκ και παρ’ ολίγον πρωθυπουργός της χώρας, κάποτε θεωρείτο ωραίος άνδρας. Θα μου πείτε, για κάποιες και ο Ανδρέας ήταν ωραίος άνδρας, γιατί όχι ο Άκης.
Σύμφωνα με τα αρχεία του κινήματος (υπενθυμίζω ότι το Πασόκ είναι κίνημα, όχι κόμμα) ο Απόστολος – Αθανάσιος (Αποστολάκης-Ακης) Τσοχατζόπουλος γεννήθηκε το 1939, προπολεμικός εραστής δηλαδή, εκεί λοιπόν το ‘ 81, όπου έγιναν όλοι αυτοί γνωστοί, ήταν 42 ετών παλικαράκι, στην ηλικία μου δηλαδή. Φανταστείτε τον λοιπόν, ψηλό και λεπτό, ανάμεσα στους κοντόχοντρους Έλληνες, μορφωμένο και αγωνιστή, καλοντυμένο και γοητευτικό με τα λευκά του μαλλιά, όταν οι μισοί άνδρες της γενιάς του δεν έχουν μαλλιά ..... κάπως έτσι του βγήκε και το παρατσούκλι του Μπο Μπρουμελ.
Ποιος του το έβγαλε δεν έχει καταγραφεί, είναι ο γαλλομαθής Πάγκαλος; Άγνωστο! Έπιασε όμως, και αν και οι Ελληνίδες δεν είχαν ιδέα ποιος στο καλό είναι αυτός ο Μπρουμέλ, με χαρά δέχτηκαν το γαλλόφωνο αυτό παρατσούκλι που απλά ανέβαζε τη γοητεία του Άκη. Αργότερα βέβαια αυτό το όνομα επανήλθε με τη μορφή πανάκριβου εστιατορίου στην Κηφισιά.
Πέρασαν τα χρόνια και αν και μεγάλωνε το παλικάρι, η γοητεία ανέβαινε όπως αυτή του Σον Κόνερι, ή του Γουόρεν Μπίτι. Βέβαια ο δικός μας έχει τα μαύρα του τα χάλια σε σύγκριση με τους παραπάνω, άντε όμως να το πεις αυτό στη μάνα μου. Θα σε έχεζε κανονικότατα.
Βέβαια μαζί με τις δημοτικότητα, την πολιτική ισχύ, την δύναμη, και προφανώς το χρήμα, ο θεσσαλονικιός πολιτικός απόκτησε και γκόμενες. Όλα αυτά πάνε μαζί βλέπετε. Άφησε για λίγο την επανάσταση στην άκρη, ανέθεσε σε άλλα συντρόφια την ευημερία της χώρας και έπιασε τις γκόμενες. Επειδή όμως ο γεροντοέρωτας είναι κακή φάση σας λεω, με μία απ’ αυτές την πάτησε.
Η κοπελιά είναι νεότατη, καμιά 40-αριά χρόνια μικρότερή του, ψηλή, κλασάτη, αριστοκρατική. Καμιά σχέση με την έρημη την πρώην, που και Γερμανίδα ήταν και μεγαλο-μεγάλη πλέον. Είναι δυνατόν ο ωραίος Ακης, ένας δάνδης επιπέδου Μπο Μπρουμέλ, να κάτσει με την Γερμανίδα γραία, και να χάσει το κορμί. Να την πατήσει ο άνθρωπος όπως στη διαφήμιση. Δεν θα χάσουμε το κορμί πατριώτη!! Ψέλλισε και τσούπ δρομολογήθηκε το διαζύγιο με την θεία, που το μόνο που την ένοιαζε ήταν ότι πρέπει να γυρίσει στη Γερμανία και μάλλον χάρηκε που άλλη θα φαει στη μάπα τον γέρο με τα τίλια του.
Ο γάμος του νέου ζεύγους έγινε στα Παρίσα, στο Φορ Σιζονς και είχε βουίξει το κίνημα και τα γειτονικά του κινηματάκια για το πόσο σοσιαλιστικό είναι το Φορ Σιζονς. Χεστήκαμε όμως για το σοσιαλισμό, το κορμί κοιτάμε τώρα και ούτε και μας ένοιαξε που το νέο μας τέκνο είναι μικρότερο από τα εγγόνια μας, αυτά – όπως μου είπε γνωστός μου Πασοκτζής, ανίατη περίπτωση λέμε – είναι μικροαστικά απωθημένα που τα αποβάλαμε μέσα από την πορεία μας στο τρίτο δρόμο!
Μετά το γάμο το ζεύγος έπρεπε κάπου να στεγάσει τον έρωτά του. Σε δυάρι στον Βύρωνα θα έμεναν, σαν εκείνο τον ηλίθιο τον Μαντέλη. Όχι βέβαια! Ένα σπιτάκι στη Διονυσίου Αεροπαγήτου, κάτι λίγο μην φαντάζεστε, 210 τετραγωνικά. Μην κοιτάτε που εσείς μένετε σε μικρά σπίτια, χαζοί είστε προφανώς. Ο κάθε άνθρωπος θέλει 70 τετραγωνικά μέτρα για να απλωθεί, λένε οι επιστήμονες, άρα ένα σπιτάκι για 2 ενήλικες και ένα μωρό πρέπει υποχρεωτικά να είναι πάνω από 200 τμ.
Επίσης ένας έρωτας σαν αυτόν πρέπει να στεγαστεί στους πρόποδες της Ακρόπολης. Αλλιώς δεν γίνετε λέμε. Το παγκόσμιο σύμβολο του πολιτισμού, της δημοκρατίας, του δυτικού τρόπου σκέψης, πρέπει να το ατενίζουν καθημερινά ζευγάρια σαν αυτούς. Ο δε Μπο Μπρουμέλ έχει προσφέρει τόσα πολλά στη χώρα, αφιλοκερδώς που θεωρεί μάλλον ότι του αξίζει το καλύτερο, η θέα της Ακρόπολης.
Ποτέ μου δεν εκτίμησα τους γηραιούς άνδρες που αφήνουν τις συνομήλικες γυναίκες τους για κάποιο κορμί. Ηθικά δεν μου στέκει όλο αυτό. Οι διαδρομές του χρήματος από οφσορ σε οφσορ, και από εταιρία σε εταιρία, μόνο αηδία μου φέρνουν. Όση αηδία μου έφερναν και τα νόμιμα και ηθικά του άλλου. Πόσο κρίμα τέτοιος εκφυλισμός. Κρίμα! Για μία γκόμενα!
Λοιπόν, χτες δεν έγραψα συνταγούλα γιατί δεν προλάβαινα και ο Σταύρος μου τα έχωσε!! Η σημερινή συνταγή λοιπόν είναι περίπλοκη και δύσκολή, καθ’ όλα ελληνική όμως. Μόλις την έφτιαξα και εμένα μου άρεσε πάρα πολύ.
Τουρλού κατσαρόλας
3 μεγάλες μελιτζάνες αργείτικες
4 κολοκύθια μέτρια
5 μεγάλες πατάτες
1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι
3 σκελίδες σκόρδο
2 μεγάλες ντομάτες
1 κουτάκι ντοματάκια Σαντορίνης
2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη
2 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένο μαϊντανό
2 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένο φρέσκο κόλιανδρο
1 κουταλιά της σούπας ψιλοκομμένο δυόσμο
αλάτι, πιπέρι, λάδι
3 κουταλιές της σούπας τραχανά (προαιρετικά)
Κόβουμε τις μελιτζάνες σε ροδέλες πάχους 2 δάχτυλων και τις αλατίζουμε καλά. Τις βάζουμε σε ένα σουρωτήρι και τις αφήνουμε για 1 ώρα. Ξεφλουδίζουμε και αφαιρούμε τα σπόρια από τις ντομάτες. Τις κόβουμε σε ένα ξύλο σε μικρά καρεδάκια και τις βάζουμε σε ένα μπολ. Προσθέτουμε λίγο λάδι, αλάτι, λευκό πιπέρι, και μία κουταλιά της σούπας ζάχαρη, ανακατεύουμε και τις αφήνουμε να μαριναριστούν. Σε ένα άλλο μπολ αδειάζουμε την κονσέρβα με τα ντοματάκια Σαντορίνης και με ένα πιρούνι τα λιώνουμε. Καθαρίζουμε και κόβουμε τις πατάτες σε κομμάτια όπως για ψητό. Κόβουμε τα κολοκύθια σε ροδέλες με πάχος επίσης 2-3 δάχτυλα. Σε ένα τηγάνι βάζουμε λίγο λάδι και περνάμε τις πατάτες αρχικά και μετά τα κολοκύθια για λίγο, όχι να γίνουν αλλά να ψιλοτηγανιστούν απ’ όλες τις πλευρές. Τα βγάζουμε σε μία πιατέλα. Ξεπλένουμε τις μελιτζάνες και τις στύβουμε λίγο με το χέρι να φύγουν τα πολλά υγρά και τις περνάμε και αυτές λίγο από το τηγάνι με λιγάκι λάδι. Μην προσθέσετε άλλο λάδι όταν το πιουν, γιατί δεν θέλουμε να απορροφήσουν πολύ, και μετά να το βγάλουν στη κατσαρόλα. Θέλουμε απλά να τις μαράνουμε λίγο. Ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι και λιώνουμε το σκόρδο. Βάζουμε σε μία μεγάλη κατσαρόλα (φαρδιά) λάδι αρκετό να καλύψει τον πάτο και σοτάρουμε το κρεμμύδι σε μέτρια φωτιά να μαλακώσει. Προσθέτουμε το σκόρδο και το σοτάρουμε και αυτό. Απλώνουμε πρώτα στον πάτο τις πατάτες, περιχύνουμε με την ψιλοκομένη ντομάτα. Από πάνω απλώνουμε τα κολοκύθια και πάνω πάνω τις μελιτζάνες. Δυναμώνουμε τη φωτιά και περιχύνουμε με τα ντοματάκια σαντορίνης και τον χυμό τους. Ρίχνουμε μπόλικο αλάτι, πιπέρι και την υπόλοιπη ζάχαρη και κουνάμε την κατσαρόλα από τα χερούλια της ώστε να ανακατευτούν τα υλικά. Μόλις πάρει βράση η σάλτσα την χαμηλώνουμε αρκετά (σε κεραμική εστία μαγείρεψα το φαγητό στο 3) και μαγειρεύουμε με σκεπασμένη κατσαρόλα για 15 λεπτά. Προσθέτουμε τα μυρωδικά και με μία κουτάλα ανακατεύουμε πολύ προσεκτικά να μην μας λιώσουν τα ζαρζαβατικά ώστε να πάνε παντού τα μυρωδικά. Δεν ξαναβάζουμε κουτάλα στο φαγητό. Μαγειρεύουμε για άλλα 15-20 λεπτά μέχρι να μαλακώσουν οι πατάτες και τα κολοκύθια, αλλά όχι περισσότερο και μας λιώσουν οι μελιτζάνες. Ίσως να χρειαστεί λίγο νερό, εγώ πάντως δεν έβαλα, μιας και το ήθελα να είναι τσίμα τσίμα στα υγρά του. Θέλει όμως πολύ συχνό κούνημα η κατσαρόλα για να μην κολλήσει. Στο τέλος πρόσθεσα τον τραχανά ανοίγοντας λίγο χώρο στα πλάγια. Ο τραχανάς, είναι προαιρετικός, δίνει ξινούτσικο άρωμα στο φαγητό και απορροφάει όλα τα υγρά. Αν δεν το θέλετε και προτιμάτε ένα παραδοσιακό λαδερό για παπάρα, ξεχάστε τον!!! Τέλος αναποδογυρίστε τη κατσαρόλα σε ένα πυρέξ να απλωθούν τα ζαρζαβάτια ώστε να μπορέσετε να σερβίρετε, επιλέγοντας λίγο απ΄ όλα, και να μην τα διαλύσετε με την κουτάλα. Ένα αγαπημένο φαγητό, που με κράτησε 1 ώρα στην κουζίνα για την προετοιμασία του μόνο!!!
Σύμφωνα με τα αρχεία του κινήματος (υπενθυμίζω ότι το Πασόκ είναι κίνημα, όχι κόμμα) ο Απόστολος – Αθανάσιος (Αποστολάκης-Ακης) Τσοχατζόπουλος γεννήθηκε το 1939, προπολεμικός εραστής δηλαδή, εκεί λοιπόν το ‘ 81, όπου έγιναν όλοι αυτοί γνωστοί, ήταν 42 ετών παλικαράκι, στην ηλικία μου δηλαδή. Φανταστείτε τον λοιπόν, ψηλό και λεπτό, ανάμεσα στους κοντόχοντρους Έλληνες, μορφωμένο και αγωνιστή, καλοντυμένο και γοητευτικό με τα λευκά του μαλλιά, όταν οι μισοί άνδρες της γενιάς του δεν έχουν μαλλιά ..... κάπως έτσι του βγήκε και το παρατσούκλι του Μπο Μπρουμελ.
Ποιος του το έβγαλε δεν έχει καταγραφεί, είναι ο γαλλομαθής Πάγκαλος; Άγνωστο! Έπιασε όμως, και αν και οι Ελληνίδες δεν είχαν ιδέα ποιος στο καλό είναι αυτός ο Μπρουμέλ, με χαρά δέχτηκαν το γαλλόφωνο αυτό παρατσούκλι που απλά ανέβαζε τη γοητεία του Άκη. Αργότερα βέβαια αυτό το όνομα επανήλθε με τη μορφή πανάκριβου εστιατορίου στην Κηφισιά.
Πέρασαν τα χρόνια και αν και μεγάλωνε το παλικάρι, η γοητεία ανέβαινε όπως αυτή του Σον Κόνερι, ή του Γουόρεν Μπίτι. Βέβαια ο δικός μας έχει τα μαύρα του τα χάλια σε σύγκριση με τους παραπάνω, άντε όμως να το πεις αυτό στη μάνα μου. Θα σε έχεζε κανονικότατα.
Βέβαια μαζί με τις δημοτικότητα, την πολιτική ισχύ, την δύναμη, και προφανώς το χρήμα, ο θεσσαλονικιός πολιτικός απόκτησε και γκόμενες. Όλα αυτά πάνε μαζί βλέπετε. Άφησε για λίγο την επανάσταση στην άκρη, ανέθεσε σε άλλα συντρόφια την ευημερία της χώρας και έπιασε τις γκόμενες. Επειδή όμως ο γεροντοέρωτας είναι κακή φάση σας λεω, με μία απ’ αυτές την πάτησε.
Η κοπελιά είναι νεότατη, καμιά 40-αριά χρόνια μικρότερή του, ψηλή, κλασάτη, αριστοκρατική. Καμιά σχέση με την έρημη την πρώην, που και Γερμανίδα ήταν και μεγαλο-μεγάλη πλέον. Είναι δυνατόν ο ωραίος Ακης, ένας δάνδης επιπέδου Μπο Μπρουμέλ, να κάτσει με την Γερμανίδα γραία, και να χάσει το κορμί. Να την πατήσει ο άνθρωπος όπως στη διαφήμιση. Δεν θα χάσουμε το κορμί πατριώτη!! Ψέλλισε και τσούπ δρομολογήθηκε το διαζύγιο με την θεία, που το μόνο που την ένοιαζε ήταν ότι πρέπει να γυρίσει στη Γερμανία και μάλλον χάρηκε που άλλη θα φαει στη μάπα τον γέρο με τα τίλια του.
Ο γάμος του νέου ζεύγους έγινε στα Παρίσα, στο Φορ Σιζονς και είχε βουίξει το κίνημα και τα γειτονικά του κινηματάκια για το πόσο σοσιαλιστικό είναι το Φορ Σιζονς. Χεστήκαμε όμως για το σοσιαλισμό, το κορμί κοιτάμε τώρα και ούτε και μας ένοιαξε που το νέο μας τέκνο είναι μικρότερο από τα εγγόνια μας, αυτά – όπως μου είπε γνωστός μου Πασοκτζής, ανίατη περίπτωση λέμε – είναι μικροαστικά απωθημένα που τα αποβάλαμε μέσα από την πορεία μας στο τρίτο δρόμο!
Μετά το γάμο το ζεύγος έπρεπε κάπου να στεγάσει τον έρωτά του. Σε δυάρι στον Βύρωνα θα έμεναν, σαν εκείνο τον ηλίθιο τον Μαντέλη. Όχι βέβαια! Ένα σπιτάκι στη Διονυσίου Αεροπαγήτου, κάτι λίγο μην φαντάζεστε, 210 τετραγωνικά. Μην κοιτάτε που εσείς μένετε σε μικρά σπίτια, χαζοί είστε προφανώς. Ο κάθε άνθρωπος θέλει 70 τετραγωνικά μέτρα για να απλωθεί, λένε οι επιστήμονες, άρα ένα σπιτάκι για 2 ενήλικες και ένα μωρό πρέπει υποχρεωτικά να είναι πάνω από 200 τμ.
Επίσης ένας έρωτας σαν αυτόν πρέπει να στεγαστεί στους πρόποδες της Ακρόπολης. Αλλιώς δεν γίνετε λέμε. Το παγκόσμιο σύμβολο του πολιτισμού, της δημοκρατίας, του δυτικού τρόπου σκέψης, πρέπει να το ατενίζουν καθημερινά ζευγάρια σαν αυτούς. Ο δε Μπο Μπρουμέλ έχει προσφέρει τόσα πολλά στη χώρα, αφιλοκερδώς που θεωρεί μάλλον ότι του αξίζει το καλύτερο, η θέα της Ακρόπολης.
Ποτέ μου δεν εκτίμησα τους γηραιούς άνδρες που αφήνουν τις συνομήλικες γυναίκες τους για κάποιο κορμί. Ηθικά δεν μου στέκει όλο αυτό. Οι διαδρομές του χρήματος από οφσορ σε οφσορ, και από εταιρία σε εταιρία, μόνο αηδία μου φέρνουν. Όση αηδία μου έφερναν και τα νόμιμα και ηθικά του άλλου. Πόσο κρίμα τέτοιος εκφυλισμός. Κρίμα! Για μία γκόμενα!
Λοιπόν, χτες δεν έγραψα συνταγούλα γιατί δεν προλάβαινα και ο Σταύρος μου τα έχωσε!! Η σημερινή συνταγή λοιπόν είναι περίπλοκη και δύσκολή, καθ’ όλα ελληνική όμως. Μόλις την έφτιαξα και εμένα μου άρεσε πάρα πολύ.
Τουρλού κατσαρόλας
3 μεγάλες μελιτζάνες αργείτικες
4 κολοκύθια μέτρια
5 μεγάλες πατάτες
1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι
3 σκελίδες σκόρδο
2 μεγάλες ντομάτες
1 κουτάκι ντοματάκια Σαντορίνης
2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη
2 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένο μαϊντανό
2 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένο φρέσκο κόλιανδρο
1 κουταλιά της σούπας ψιλοκομμένο δυόσμο
αλάτι, πιπέρι, λάδι
3 κουταλιές της σούπας τραχανά (προαιρετικά)
Κόβουμε τις μελιτζάνες σε ροδέλες πάχους 2 δάχτυλων και τις αλατίζουμε καλά. Τις βάζουμε σε ένα σουρωτήρι και τις αφήνουμε για 1 ώρα. Ξεφλουδίζουμε και αφαιρούμε τα σπόρια από τις ντομάτες. Τις κόβουμε σε ένα ξύλο σε μικρά καρεδάκια και τις βάζουμε σε ένα μπολ. Προσθέτουμε λίγο λάδι, αλάτι, λευκό πιπέρι, και μία κουταλιά της σούπας ζάχαρη, ανακατεύουμε και τις αφήνουμε να μαριναριστούν. Σε ένα άλλο μπολ αδειάζουμε την κονσέρβα με τα ντοματάκια Σαντορίνης και με ένα πιρούνι τα λιώνουμε. Καθαρίζουμε και κόβουμε τις πατάτες σε κομμάτια όπως για ψητό. Κόβουμε τα κολοκύθια σε ροδέλες με πάχος επίσης 2-3 δάχτυλα. Σε ένα τηγάνι βάζουμε λίγο λάδι και περνάμε τις πατάτες αρχικά και μετά τα κολοκύθια για λίγο, όχι να γίνουν αλλά να ψιλοτηγανιστούν απ’ όλες τις πλευρές. Τα βγάζουμε σε μία πιατέλα. Ξεπλένουμε τις μελιτζάνες και τις στύβουμε λίγο με το χέρι να φύγουν τα πολλά υγρά και τις περνάμε και αυτές λίγο από το τηγάνι με λιγάκι λάδι. Μην προσθέσετε άλλο λάδι όταν το πιουν, γιατί δεν θέλουμε να απορροφήσουν πολύ, και μετά να το βγάλουν στη κατσαρόλα. Θέλουμε απλά να τις μαράνουμε λίγο. Ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι και λιώνουμε το σκόρδο. Βάζουμε σε μία μεγάλη κατσαρόλα (φαρδιά) λάδι αρκετό να καλύψει τον πάτο και σοτάρουμε το κρεμμύδι σε μέτρια φωτιά να μαλακώσει. Προσθέτουμε το σκόρδο και το σοτάρουμε και αυτό. Απλώνουμε πρώτα στον πάτο τις πατάτες, περιχύνουμε με την ψιλοκομένη ντομάτα. Από πάνω απλώνουμε τα κολοκύθια και πάνω πάνω τις μελιτζάνες. Δυναμώνουμε τη φωτιά και περιχύνουμε με τα ντοματάκια σαντορίνης και τον χυμό τους. Ρίχνουμε μπόλικο αλάτι, πιπέρι και την υπόλοιπη ζάχαρη και κουνάμε την κατσαρόλα από τα χερούλια της ώστε να ανακατευτούν τα υλικά. Μόλις πάρει βράση η σάλτσα την χαμηλώνουμε αρκετά (σε κεραμική εστία μαγείρεψα το φαγητό στο 3) και μαγειρεύουμε με σκεπασμένη κατσαρόλα για 15 λεπτά. Προσθέτουμε τα μυρωδικά και με μία κουτάλα ανακατεύουμε πολύ προσεκτικά να μην μας λιώσουν τα ζαρζαβατικά ώστε να πάνε παντού τα μυρωδικά. Δεν ξαναβάζουμε κουτάλα στο φαγητό. Μαγειρεύουμε για άλλα 15-20 λεπτά μέχρι να μαλακώσουν οι πατάτες και τα κολοκύθια, αλλά όχι περισσότερο και μας λιώσουν οι μελιτζάνες. Ίσως να χρειαστεί λίγο νερό, εγώ πάντως δεν έβαλα, μιας και το ήθελα να είναι τσίμα τσίμα στα υγρά του. Θέλει όμως πολύ συχνό κούνημα η κατσαρόλα για να μην κολλήσει. Στο τέλος πρόσθεσα τον τραχανά ανοίγοντας λίγο χώρο στα πλάγια. Ο τραχανάς, είναι προαιρετικός, δίνει ξινούτσικο άρωμα στο φαγητό και απορροφάει όλα τα υγρά. Αν δεν το θέλετε και προτιμάτε ένα παραδοσιακό λαδερό για παπάρα, ξεχάστε τον!!! Τέλος αναποδογυρίστε τη κατσαρόλα σε ένα πυρέξ να απλωθούν τα ζαρζαβάτια ώστε να μπορέσετε να σερβίρετε, επιλέγοντας λίγο απ΄ όλα, και να μην τα διαλύσετε με την κουτάλα. Ένα αγαπημένο φαγητό, που με κράτησε 1 ώρα στην κουζίνα για την προετοιμασία του μόνο!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)