Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Μπομπονιέρα - Πολεμικό

Έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες, γλεντζέδες και όξω καρδιά (κατά το όξ’ απ’ εδώ!), χαιρόμαστε και καρφί δεν μας καίγετε. Μπορεί βέβαια πριν κάποια χρόνια να έγινε της μαυροκακομοίρας γιατί οι άγγλοι έδωσαν την αίθουσα με τα «μάρμαρά μας» για να γίνει κοκτέιλ πάρτι, αλλά ... άλλο αυτό! Μην τα μπερδεύουμε όλα, επιτέλους.

Εμείς όταν παντρευόμαστε θέλουμε το πάρτι να το κάνουμε σε θωρηκτό. Μάλιστα, σε θωρηκτό του πολεμικού ναυτικού, απ’ αυτά που αποτελούν μαστ σε κάθε πόλεμο, απ’ αυτά με τα κανόνια, και τις τορπίλες, και τα πυροβόλα. Απ’ αυτά!

Μην ακούτε τις βλακείες περί μνημείου και συμβόλων. Αυτά είναι σαχλαμάρες. Ο γάμος βλέπετε είναι ένα πολύ ευχάριστο γεγονός και για αυτό το λόγο ένας χαρούμενος γάμος θα δώσει την απαραίτητη αισιοδοξία και κουφετογλύκα που απουσιάζει από ένα θωρηκτό. Γιατί πως να το κάνουμε βλέπετε εσείς το Θωρηκτό Αβέρωφ και σας πιάνει έτσι μία μελαγχολία, μία στεναχώρια, άντε και μια εθνική περηφάνια αλλά αυτό είναι δευτερεύων συναίσθημα. Βαλαντώνετε! Έτσι εμείς οι Εθνικοί σας Εφοπλιστές, που σας κάνουμε περήφανους στα πέρατα της γης, είπαμε να βάλουμε το χεράκι μας, να αποβάλουμε όλα αυτά τα αρνητικά κανοτέισονς (συσχετισμούς τους λετε εσείς εδώ) που προβάλλονται μέσα από το θωρηκτό.

Εξάλλου είναι της μόδας, δεν έχει έρθει βέβαια ακόμα στην Ελλάδα, όλα τα γαμήλια πάρτι να γίνονται σε χώρους με έντονο πολεμικό περιεχόμενο. Για παράδειγμα θα μπορούσαμε να κάνουμε το πάρτι στα χαρακώματα της γραμμής Μαζινό, ναι αυτά που λειτουργούν σαν μουσείο, αλλά θα ήταν μάλλον στενάχωρα. Μετά σκεφτήκαμε την Έλλη, είχαν όμως προλάβει οι Ιταλοί και την είχαν τορπιλίσει. Τέλος ερευνήσαμε και τα καταληφθέντα στον ΕλληνοΙταλικό πόλεμο υψώματα 717 και 713 άντε και το ηρωικό ύψωμα του Καλπακίου, αλλά ούτε αυτά μας χωράγανε, χώρια που η μαμά «Μαριγώ» έχει υψοφοβία!!!! Βέβαια ο ιδανικός χώρος θα ήταν το Νταχάου, αλλά βλέπετε οι Γερμανοί είναι λίγο δυσκοίλιοι και δεν μας συμπαθούν τώρα τελευταία, δεν ξέρω τι να πω, αυτό το παιδί ο Γιωργάκης την έχει τσαντίσει πολύ την Μέρκελ.

Τι μας έμεινε; ο Αβέρωφ. Τον ντύσαμε με κουφετί τούλια, η Μαργιέτα λεει ότι ταιριάζουν πολύ με το αντιτορπιλί, κούκλο τον κάναμε. Ντύσαμε και τα μοντέλα ναύτες (ή τους ναύτες μοντέλα, εδώ το ΄χασα), σας λεω αναβιώσαμε στιγμές χούντας με την Αλίκη στο Ναυτικό! Τέτοια επιτυχία.

Λίγο ως πολύ αυτά συνέβησαν αγαπητοί μου φίλοι. Εμείς και ακάλεστοι ήμασταν και στη Βενετία είχαμε πεταχτεί και δεν τα μάθαμε τα νέα εγκαίρως. Λίγο πριν φύγουμε όμως βλέπουμε τον συνοδοιπόρο Σταύρο να βγαίνει από το ξενοδοχείο με γουρλωμένα τα μάτια. Τι έγινε, πουλάκι μου; τον ρωτάμε. Ντύσανε το Θωρηκτό Αβέρωφ μπουμπουνιέρα ! μας λεει. Ο Σταύρος είναι πρώην στρατιωτικός το παλικάρι, από στρατιωτική οικογένεια, οπότε κάτι τέτοια του πέφτουν λιγάκι πιο βαριά από εμένα. Άρχισε λοιπόν να μιλάει για σύμβολα, για αγώνες για αισθητική, απόλυτο δίκιο είχε βέβαια το παιδί, το δικό μου όμως το πρόβλημα ήταν άλλο.

Πόσο ψυχοπαθής είσαι να θες να γιορτάσεις το πιο χαρούμενο γεγονός της ζωής σου πάνω σε ένα πολεμικό πλοίο. Ο πόλεμος είναι κακό πράγμα!! Κακό .... κακό .... κακό. Όπως λέμε και στα παιδάκια. Τώρα δεν ξέρω αν η κυρία «είμαι όμορφη πρώην Μις Ελλάς, λήξης» έχει καθόλου μα καθόλου αντίληψη, εξάλλου αυτήν δεν την πληρώνουν για το μυαλό της. Ο άλλος όμως ο Λεό (δεν του άρεσε του χλιμίτζουρα το Λεωνίδας όπου αναγκαστικά τον βάφτισαν!!) Μπαμπίστας, κάπως έτσι τέλος πάντων, ο παντελώς άγνωστος στους Έλληνες «διάσημος» εφοπλιστής, και η αξιαγάπητη μαμάκα του η κυρα Μαριγώ, μυαλό δεν έχουν; Αλλά τι περιμένεις, αυτή η γρέτζω είπε ότι όσοι τους κατηγόρησαν ήθελαν ψυχίατρο. Μωρέ τι μας λες! Καφρίλα.

Δεν ξέρω από που και ως που μας προέκυψαν αυτοί οι ανεκδιήγητοι τύποι. Είναι λεει από τις Οινούσσες, αλλά μένουν μόνιμα στο Λονδίνο. Γιατί λοιπόν δεν κάθονται εκεί να μας αφήσουν στην ησυχία μας, που έχουμε και σοβαρά προβλήματα να ασχοληθούμε. Και να πάρουν και τα υπόλοιπα ζώα μαζί τους, αυτά που χορεύανε μαζί τούρκικους καρσιλαμάδες πάνω στον Αβέρωφ. Δεν τους έχουμε ανάγκη τέτοιους εφοπλιστές.

Το παρακάτω μεγαλειώδες φαγάκι το φτιάχνουν διαφορετικά σε κάθε σπίτι. Νομίζω, χωρίς να είμαι και πολύ σίγουρη, ότι η ονομασία Καγιανάς είναι της Πελοποννήσου, εκεί όπου έχουν τα σύγκλινα, και τα τέτοια. Αλλού το λένε απλά αυγά με ντομάτα. Εγώ θα σας γράψω πως τα φτιάχνω εγώ, και σας προτείνω να τα κάνετε μια φορά και αν τα δικά σας είναι καλύτερα τότε να μου στείλετε τη συνταγή σας.

Αυγά Καγιανά

5 μεγάλες ώριμες ντομάτες
6 μεγάλα αυγά
αλάτι, πιπέρι, λάδι
1 κουταλιά της σούπας ζάχαρη
1 κουταλιά της σούπας φιλαράκια από φρέσκο θυμάρι ή μία γεμάτη πρέζα από ξερό θυμάρι ή μία κουταλιά της σούπας ψιλοκομμένο φρέσκο βασιλικό, ή μία κουταλιά της σούπας φιλαράκια φρέσκιας ρίγανης ή μία γερή πρέζα ξερή ρίγανη
1 κουταλιά της σούπας βούτυρο Κέρκυρας

Ξεφλουδίζουμε τις ντομάτες και τις ξεσποριάζουμε. Κόβουμε τη σάρκα σε μικρά κομματάκια. Δεν τη λιώνω στο μούλτι γιατί ζωμός και σε αυτό το φαγάκι θέλω την ντομάτα να “ακούγετε”. Βάζουμε την ψιλοκομένη ντομάτα σε ένα μεγάλο τηγάνι που έχει καπάκι, την αλατοπιπερώνουμε και την αφήνουμε να βράσει καλά σε μέτρια φωτιά μέχρι να πιει το μεγαλύτερο μέρος από το ζωμό της. Προσθέτουμε τη ζάχαρη, τη μισή ποσότητα από το μυρωδικό που θα βάλουμε και το λάδι και ανακατεύουμε. Μόλις κάψει το λάδι με ένα κουτάλι ανοίγουμε 6 “τρύπες” στη ντομάτα, χώρο δηλαδή μέσα στον οποίο θα σπάσω ένα ένα τα αυγά, ένα σε κάθε τρύπα. Πασπαλίζω με τα υπόλοιπα μυριστικά, χαμηλώνουμε τη φωτιά στο μέτριο και καπακώνουμε το τηγάνι. Αφήνουμε να τηγανιστούν για 3-4 λεπτά μέχρι να γίνουν τα αυγά. Αν θέλουμε να είναι αρκετά σφιχτά τα αυγά ραντίζουμε τον κρόκο με κουταλιές από τη καυτή σάλτσα, μέχρι να δέσει καλά ο κρόκος. Στο τέλος, σκορπίζουμε πάνω από κάθε αυγό λίγο από το βούτυρο. Αν δεν θέλουμε τον καγιανά με αυγά μάτια, αλλά με ομελέτα, τότε χτυπάμε σε μπολ κανονικά τα αυγά και τα ρίχνουμε στη σάλτσα όπου και τα ψήνουμε ανακατεύοντας.

Αν θέλετε βέβαια, μπορείτε να προσθέσετε πιπεριές, λουκάνικα, πατάτες και ότι άλλο σας έρθει αλλά το αποτέλεσμα δεν θα είναι το ίδιο. Προσωπικά μου αρέσει πολύ ο συνδυασμός του αυγού με τη φρέσκια ντομάτα και δεν θέλω άλλα υλικά να μου χαλάσουν την αρμονία.

Να σας προτείνω να τον σερβίρετε πάνω σε μία χοντρή φέτα φρυγανισμένου χωριάτικου ψωμιού, μαζί με ένα λευκό χλωρό τυρί, όπως το μανούρι, άντε και για εσάς τους λάτρες του είδους, σας επιτρέπω να βάλετε φέτα!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια: