Μπο Μπρουμελ

Λίγοι γνώστες των πασοκο-καταστάσεων, γνωρίζουν αυτό το παρατσούκλι του Άκη. Ο παρ’ ολίγον πρόεδρος του Πασοκ και παρ’ ολίγον πρωθυπουργός της χώρας, κάποτε θεωρείτο ωραίος άνδρας. Θα μου πείτε, για κάποιες και ο Ανδρέας ήταν ωραίος άνδρας, γιατί όχι ο Άκης.

Σύμφωνα με τα αρχεία του κινήματος (υπενθυμίζω ότι το Πασόκ είναι κίνημα, όχι κόμμα) ο Απόστολος – Αθανάσιος (Αποστολάκης-Ακης) Τσοχατζόπουλος γεννήθηκε το 1939, προπολεμικός εραστής δηλαδή, εκεί λοιπόν το ‘ 81, όπου έγιναν όλοι αυτοί γνωστοί, ήταν 42 ετών παλικαράκι, στην ηλικία μου δηλαδή. Φανταστείτε τον λοιπόν, ψηλό και λεπτό, ανάμεσα στους κοντόχοντρους Έλληνες, μορφωμένο και αγωνιστή, καλοντυμένο και γοητευτικό με τα λευκά του μαλλιά, όταν οι μισοί άνδρες της γενιάς του δεν έχουν μαλλιά ..... κάπως έτσι του βγήκε και το παρατσούκλι του Μπο Μπρουμελ.

Ποιος του το έβγαλε δεν έχει καταγραφεί, είναι ο γαλλομαθής Πάγκαλος; Άγνωστο! Έπιασε όμως, και αν και οι Ελληνίδες δεν είχαν ιδέα ποιος στο καλό είναι αυτός ο Μπρουμέλ, με χαρά δέχτηκαν το γαλλόφωνο αυτό παρατσούκλι που απλά ανέβαζε τη γοητεία του Άκη. Αργότερα βέβαια αυτό το όνομα επανήλθε με τη μορφή πανάκριβου εστιατορίου στην Κηφισιά.

Πέρασαν τα χρόνια και αν και μεγάλωνε το παλικάρι, η γοητεία ανέβαινε όπως αυτή του Σον Κόνερι, ή του Γουόρεν Μπίτι. Βέβαια ο δικός μας έχει τα μαύρα του τα χάλια σε σύγκριση με τους παραπάνω, άντε όμως να το πεις αυτό στη μάνα μου. Θα σε έχεζε κανονικότατα.

Βέβαια μαζί με τις δημοτικότητα, την πολιτική ισχύ, την δύναμη, και προφανώς το χρήμα, ο θεσσαλονικιός πολιτικός απόκτησε και γκόμενες. Όλα αυτά πάνε μαζί βλέπετε. Άφησε για λίγο την επανάσταση στην άκρη, ανέθεσε σε άλλα συντρόφια την ευημερία της χώρας και έπιασε τις γκόμενες. Επειδή όμως ο γεροντοέρωτας είναι κακή φάση σας λεω, με μία απ’ αυτές την πάτησε.

Η κοπελιά είναι νεότατη, καμιά 40-αριά χρόνια μικρότερή του, ψηλή, κλασάτη, αριστοκρατική. Καμιά σχέση με την έρημη την πρώην, που και Γερμανίδα ήταν και μεγαλο-μεγάλη πλέον. Είναι δυνατόν ο ωραίος Ακης, ένας δάνδης επιπέδου Μπο Μπρουμέλ, να κάτσει με την Γερμανίδα γραία, και να χάσει το κορμί. Να την πατήσει ο άνθρωπος όπως στη διαφήμιση. Δεν θα χάσουμε το κορμί πατριώτη!! Ψέλλισε και τσούπ δρομολογήθηκε το διαζύγιο με την θεία, που το μόνο που την ένοιαζε ήταν ότι πρέπει να γυρίσει στη Γερμανία και μάλλον χάρηκε που άλλη θα φαει στη μάπα τον γέρο με τα τίλια του.

Ο γάμος του νέου ζεύγους έγινε στα Παρίσα, στο Φορ Σιζονς και είχε βουίξει το κίνημα και τα γειτονικά του κινηματάκια για το πόσο σοσιαλιστικό είναι το Φορ Σιζονς. Χεστήκαμε όμως για το σοσιαλισμό, το κορμί κοιτάμε τώρα και ούτε και μας ένοιαξε που το νέο μας τέκνο είναι μικρότερο από τα εγγόνια μας, αυτά – όπως μου είπε γνωστός μου Πασοκτζής, ανίατη περίπτωση λέμε – είναι μικροαστικά απωθημένα που τα αποβάλαμε μέσα από την πορεία μας στο τρίτο δρόμο!

Μετά το γάμο το ζεύγος έπρεπε κάπου να στεγάσει τον έρωτά του. Σε δυάρι στον Βύρωνα θα έμεναν, σαν εκείνο τον ηλίθιο τον Μαντέλη. Όχι βέβαια! Ένα σπιτάκι στη Διονυσίου Αεροπαγήτου, κάτι λίγο μην φαντάζεστε, 210 τετραγωνικά. Μην κοιτάτε που εσείς μένετε σε μικρά σπίτια, χαζοί είστε προφανώς. Ο κάθε άνθρωπος θέλει 70 τετραγωνικά μέτρα για να απλωθεί, λένε οι επιστήμονες, άρα ένα σπιτάκι για 2 ενήλικες και ένα μωρό πρέπει υποχρεωτικά να είναι πάνω από 200 τμ.

Επίσης ένας έρωτας σαν αυτόν πρέπει να στεγαστεί στους πρόποδες της Ακρόπολης. Αλλιώς δεν γίνετε λέμε. Το παγκόσμιο σύμβολο του πολιτισμού, της δημοκρατίας, του δυτικού τρόπου σκέψης, πρέπει να το ατενίζουν καθημερινά ζευγάρια σαν αυτούς. Ο δε Μπο Μπρουμέλ έχει προσφέρει τόσα πολλά στη χώρα, αφιλοκερδώς που θεωρεί μάλλον ότι του αξίζει το καλύτερο, η θέα της Ακρόπολης.

Ποτέ μου δεν εκτίμησα τους γηραιούς άνδρες που αφήνουν τις συνομήλικες γυναίκες τους για κάποιο κορμί. Ηθικά δεν μου στέκει όλο αυτό. Οι διαδρομές του χρήματος από οφσορ σε οφσορ, και από εταιρία σε εταιρία, μόνο αηδία μου φέρνουν. Όση αηδία μου έφερναν και τα νόμιμα και ηθικά του άλλου. Πόσο κρίμα τέτοιος εκφυλισμός. Κρίμα! Για μία γκόμενα!

Λοιπόν, χτες δεν έγραψα συνταγούλα γιατί δεν προλάβαινα και ο Σταύρος μου τα έχωσε!! Η σημερινή συνταγή λοιπόν είναι περίπλοκη και δύσκολή, καθ’ όλα ελληνική όμως. Μόλις την έφτιαξα και εμένα μου άρεσε πάρα πολύ.

Τουρλού κατσαρόλας

3 μεγάλες μελιτζάνες αργείτικες
4 κολοκύθια μέτρια
5 μεγάλες πατάτες
1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι
3 σκελίδες σκόρδο
2 μεγάλες ντομάτες
1 κουτάκι ντοματάκια Σαντορίνης
2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη
2 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένο μαϊντανό
2 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένο φρέσκο κόλιανδρο
1 κουταλιά της σούπας ψιλοκομμένο δυόσμο
αλάτι, πιπέρι, λάδι
3 κουταλιές της σούπας τραχανά (προαιρετικά)

Κόβουμε τις μελιτζάνες σε ροδέλες πάχους 2 δάχτυλων και τις αλατίζουμε καλά. Τις βάζουμε σε ένα σουρωτήρι και τις αφήνουμε για 1 ώρα. Ξεφλουδίζουμε και αφαιρούμε τα σπόρια από τις ντομάτες. Τις κόβουμε σε ένα ξύλο σε μικρά καρεδάκια και τις βάζουμε σε ένα μπολ. Προσθέτουμε λίγο λάδι, αλάτι, λευκό πιπέρι, και μία κουταλιά της σούπας ζάχαρη, ανακατεύουμε και τις αφήνουμε να μαριναριστούν. Σε ένα άλλο μπολ αδειάζουμε την κονσέρβα με τα ντοματάκια Σαντορίνης και με ένα πιρούνι τα λιώνουμε. Καθαρίζουμε και κόβουμε τις πατάτες σε κομμάτια όπως για ψητό. Κόβουμε τα κολοκύθια σε ροδέλες με πάχος επίσης 2-3 δάχτυλα. Σε ένα τηγάνι βάζουμε λίγο λάδι και περνάμε τις πατάτες αρχικά και μετά τα κολοκύθια για λίγο, όχι να γίνουν αλλά να ψιλοτηγανιστούν απ’ όλες τις πλευρές. Τα βγάζουμε σε μία πιατέλα. Ξεπλένουμε τις μελιτζάνες και τις στύβουμε λίγο με το χέρι να φύγουν τα πολλά υγρά και τις περνάμε και αυτές λίγο από το τηγάνι με λιγάκι λάδι. Μην προσθέσετε άλλο λάδι όταν το πιουν, γιατί δεν θέλουμε να απορροφήσουν πολύ, και μετά να το βγάλουν στη κατσαρόλα. Θέλουμε απλά να τις μαράνουμε λίγο. Ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι και λιώνουμε το σκόρδο. Βάζουμε σε μία μεγάλη κατσαρόλα (φαρδιά) λάδι αρκετό να καλύψει τον πάτο και σοτάρουμε το κρεμμύδι σε μέτρια φωτιά να μαλακώσει. Προσθέτουμε το σκόρδο και το σοτάρουμε και αυτό. Απλώνουμε πρώτα στον πάτο τις πατάτες, περιχύνουμε με την ψιλοκομένη ντομάτα. Από πάνω απλώνουμε τα κολοκύθια και πάνω πάνω τις μελιτζάνες. Δυναμώνουμε τη φωτιά και περιχύνουμε με τα ντοματάκια σαντορίνης και τον χυμό τους. Ρίχνουμε μπόλικο αλάτι, πιπέρι και την υπόλοιπη ζάχαρη και κουνάμε την κατσαρόλα από τα χερούλια της ώστε να ανακατευτούν τα υλικά. Μόλις πάρει βράση η σάλτσα την χαμηλώνουμε αρκετά (σε κεραμική εστία μαγείρεψα το φαγητό στο 3) και μαγειρεύουμε με σκεπασμένη κατσαρόλα για 15 λεπτά. Προσθέτουμε τα μυρωδικά και με μία κουτάλα ανακατεύουμε πολύ προσεκτικά να μην μας λιώσουν τα ζαρζαβατικά ώστε να πάνε παντού τα μυρωδικά. Δεν ξαναβάζουμε κουτάλα στο φαγητό. Μαγειρεύουμε για άλλα 15-20 λεπτά μέχρι να μαλακώσουν οι πατάτες και τα κολοκύθια, αλλά όχι περισσότερο και μας λιώσουν οι μελιτζάνες. Ίσως να χρειαστεί λίγο νερό, εγώ πάντως δεν έβαλα, μιας και το ήθελα να είναι τσίμα τσίμα στα υγρά του. Θέλει όμως πολύ συχνό κούνημα η κατσαρόλα για να μην κολλήσει. Στο τέλος πρόσθεσα τον τραχανά ανοίγοντας λίγο χώρο στα πλάγια. Ο τραχανάς, είναι προαιρετικός, δίνει ξινούτσικο άρωμα στο φαγητό και απορροφάει όλα τα υγρά. Αν δεν το θέλετε και προτιμάτε ένα παραδοσιακό λαδερό για παπάρα, ξεχάστε τον!!! Τέλος αναποδογυρίστε τη κατσαρόλα σε ένα πυρέξ να απλωθούν τα ζαρζαβάτια ώστε να μπορέσετε να σερβίρετε, επιλέγοντας λίγο απ΄ όλα, και να μην τα διαλύσετε με την κουτάλα. Ένα αγαπημένο φαγητό, που με κράτησε 1 ώρα στην κουζίνα για την προετοιμασία του μόνο!!!