Robert Allen Zimmerman

Ποιος είναι αυτός; θα μου πείτε τώρα; Δεν είναι ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης, δεν είναι ο Μπομπ ο Μάστορας, δεν είναι ο Μπομπ ο Μεζούρας, είναι ο ένας και μοναδικός, ο ανεπανάληπτος, ο ..... Μπομπ Ντύλαν.

Και ήταν ένα πανέμορφο καλοκαιρινό βραδάκι, όπως αυτά που μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν, όπως αυτά που μόνο στην Αθήνα τυχαίνουν. Όλα ήταν «όπως έπρεπε» η θερμοκρασία τέλεια, τα πεύκα εκεί στη Μαλακάσα μοσχοβολούσαν ρετσίνι, το φεγγάρι καλοκαιρινό, ο κόσμος υπέροχος, η παρέα καταπληκτική και οι μπύρες όσο παγωμένες έπρεπε να είναι.

Αφού πήγαμε σχετικά νωρίς, φοβόμουνα βλέπετε που θα παρκάρουμε και μην ταλαιπωρηθούμε, και βρήκαμε ευκολότατα να χώσουμε το αμαξάκι μας, το κόψαμε με το πόδι, κάτι λιγότερο από χιλιόμετρο, μέχρι που βρεθήκαμε στην καταπληκτική αλάνα του Τερρα Βαιμπρ, με το γρασίδι, και το πευκοδάσος να μας περιβάλλει. Τι να σας λεω δηλαδή, σε τέτοιον χώρο μέχρι και τον Τερζή ακούω!! Αράξαμε λοιπόν χάμω, βάλαμε και τις μπύρες στη μέση και αρχίσαμε να χαζεύουμε το κράουντ και να κουτσομπολεύουμε.

Τι να σας πω τώρα, τα πάντα όλα, από παππούδες 70 και βάλε, οικογένειες με έφηβους, φοιτητές, καθοδηγητές, φρικιά, ροκάδες, γκομενάκια, χεβυμεταλάδες, τύπισσες με τακούνια και γιαπάκια με σηκωμένους γιακάδες. Τα πάντα σας λεω, τα πάντα. Και καλά να πάμε εμείς οι σαραντάρηδες, να πάμε, άντε και οι μεγαλύτεροι. Τα παιδάκια όμως 16, 18 χρόνων να πάνε να δούνε τον παππού να ροκάρει, τι να σας πω περίεργο είναι.

Βέβαια ο κύριος αυτός είναι μουσική ιδιοφυΐα ακόμα και τώρα. Η μουσική του διαχρονική, μοναδική, εύπεπτη αλλά και ιδιάζουσα ταυτόχρονα. Οι στίχοι του, μικρά και μεγάλα ποιήματα, με νόημα, ουσία και ειρμό. Ένας κλασσικός, πλέον, τροβαδούρος, ένας σόλο ροκ σταρ.

Αλλαααααα .... και ας με συγχωρέσουν αυτοί που πιστεύουν ότι στα είδωλα δεν πρέπει να κάνεις κριτική.

Δεν καταλάβαινες τίποτα, τίποτα. Άκουγες ένα συνεχόμενο νιαούρισμα, ένα θόρυβο. Καλά, θα μου πείτε, ο άνθρωπος δεν είχε ποτέ φωνή, πόσο μάλλον τώρα, στα 70ηντα του. Εδώ είναι το θέμα μου βλέπετε! Εγώ πήγα για να τον τιμήσω, δεν πήγα να τον ακούσω. Μπορούσα να φανταστώ ότι ένας άνθρωπος σε αυτή την ηλικία με το ζόρι, θα μπορεί να απαγγείλει. Έλα όμως που αυτός ο θόρυβος που έκανε, καθώς και ότι πολλά από τα τραγούδια ήταν ελαφρά διασκευασμένα, ή διαφορετικά ενορχηστρωμένα, μας έφερε σε μία τεράστια αμηχανία. Δεν μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε το τραγούδι!!

Πέραν αυτού, ο άνθρωπος ήταν πάντα ένας ιδιόμορφος σόλο καλλιτέχνης. Δεν ήταν ποτέ ο ροκ σταρ που θα ξεσηκώσει τα πλήθη. Η προτίμηση της μοναξιάς και η απαξία της μαζικότητας είναι προφανής σε όλη του τη ζωή. Μια στριμμένη γεροντοκόρη! Ε... αυτό το βγάζει και στη συναυλία. Δεν θα μιλήσει, δεν θα προσπαθήσει να ξεσηκώσει. Βλέπεις η μουσική του είναι τόσο δυνατή που τα υπόλοιπα περισσεύουν. Αυτό όμως κάνει η συναυλία του διαφορετική. Και εκεί που λες, οκει, δεν θα ξεσηκωθώ να χορέψω αλλά θα τραγουδήσω όλα τα λόγια ... κάπου εκεί την πατάς γιατί τι αν τραγουδήσεις?? Λέξη δεν βγάζεις. Θα μου πεις έπρεπε να τα ξέρεις όλα απ’ έξω ... τι μου λες δηλαδή ..... να γεμίσω το μυαλό μου και μετά να μην θυμάμαι πως με λένε.

Εμείς όλοι περάσαμε πολύ ωραία! Όχι γιατί ευχαριστηθήκαμε τη μουσική, όχι, έχω παει σε πολύ καλύτερες συναυλίες, αλλά γιατί είδαμε τον γερόλυκο πριν τα πεθάνει, γιατί ο χώρος ήταν πολύ όμορφος και γιατί ο κόσμος ήταν υπέροχος.

Καλοκαίρι στην Αθήνα σημαίνει συναυλίες, οπότε προετοιμαστείτε, ακολουθούν προς το παρόν Τζέθρο Ταλλ.

Μια απορία όμως .... τα έχει τόσο πολύ ανάγκη τα λεφτά, που κάνει ακόμα συναυλίες. Ο εβραίος!!!