Δίκιο

Δίκιο, όλοι έχουν δίκιο. Και εγώ που γκρινιάζω για τους Δημόσιους Υπάλληλους, και αυτοί που με θεωρούν προνομιούχα, έχουσα και κατέχουσα, και αυτοί που τινάχτηκε ο προϋπολογισμός τους στον αέρα και αυτοί που δεν θίχτηκαν.

Επίσης εκτός από δίκιο, έχουμε και ένα τεράστιο φταίξιμο. Τεράστιο!

Δεν είμαι απ’ αυτούς που λένε «δεν έφταιξα σε τίποτα». Αντίθετα πιστεύω ότι εγώ έκανα το μεγαλύτερο κακό στη χώρα μου. Εγώ ψήφισα αυτούς που ψήφισα, εγώ προσπάθησα να φοροδιαφύγω, να λαδώσω, να δουλέψω όσο το δυνατό λιγότερο και να πάρω όσο το δυνατό περισσότερα. Εγώ έκανα το ευρώ πενηντάρικο. Από τη στιγμή που με δάνειζαν, τα κορόιδα, άρχισα και εγώ να δανείζομαι και να ξοδεύω, να ξοδεύω και να δανείζομαι. Δεν σκέφτηκα ποτέ, μα ποτέ, αν ζω μια ζωή μεγαλύτερη από τη τσέπη μου. Βλέπετε η τσέπη μου γέμιζε εύκολα.

Είπαν λεει αυτοί οι «ανάλγητοι» δανειστές μας ότι το κράτος είναι διαλυμένο. Έτσι είναι, το ξέρουμε πολύ καλά και εμείς, δεν χρειαζόμαστε τους ξένους να μας το πουν. Βέβαια ο κάθε ένας από εμάς κρίνει και σχολιάζει τη δουλειά του διπλανού του, όχι τη δικιά του, αυτός κάνει καλά τη δουλειά του, οι άλλοι ...

Άκουσα χτες τον Αλογοσκούφη, να λεει στο Λοντον σκουλ οφ εκονομικς, ότι στην Ελλάδα δεν φταινε οι Υπουργοί Οικονομικών, τους ασκείτε μεγάλη πίεση, είπε. Τον πιστεύω όντως η πίεση είναι μεγάλη, αυτή όμως είναι η δουλειά των πολιτών, να ζητάνε καλύτερη ζωή και η δουλειά των πολιτικών είναι να τους τη δίνουνε όταν υπάρχουν τα χρήματα, όχι όταν δεν υπάρχουν!

Τι να πω; κανείς δεν φταιει προφανώς για τη κατάρρευση της χώρας. Ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι πολίτες

Ως ευλογημένος λαός, όλα καλά τα κάναμε, μόνο μας φταινε άλλοι, οι Αμερικανοί, οι Γερμανοί, οι κερδοσκόποι, οι Ελοχίμ και οι Νεφελίμ.

Η συζήτηση αυτές τις μέρες είναι περί λύπης. Δεν λυπάμαι πολύ κόσμο, θεωρώ ότι πληρώνει τις επιλογές του. Ρώτησα ένα φίλο, δημόσιο υπάλληλο, το Σάββατο, τι συζητήσεις γίνονται στο χώρο δουλειάς του, σκοπεύει κανείς να φύγει; τώρα που οι αποδοχές είναι πετσοκομμένες; Όχι βέβαια!! Ήταν η απάντηση. Κάτι σημαίνει αυτό παιδιά, και όποιος θέλει καταλαβαίνει.

Είναι άδικα τα μέτρα; δεν ξέρω. Σε πρώτη ανάγνωση και βέβαια είναι. Αλλά μία δεύτερη σκέψη με οδηγεί σε κάποιους που δεν μάζεψαν σωστά τους φόρους, δεν έλεγξαν σωστά αυτούς που έπρεπε, κατασπατάλησαν προμήθειες και εξοπλισμό, κωλυσιέργησαν και άσκησαν τεράστια γραφειοκρατικά εμπόδια, δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους με λίγα λόγια. Για αυτούς δεν είναι άδικα τα μέτρα, καθόλου. Ποιος μας είπε άλλωστε ότι ζούμε σε κοινωνία αγγέλων; τα λαμόγια δίπλα μας είναι πάρα πολλά. Όταν όμως τα αφήνεις να κυριαρχούν και στην τελική από απλός υπάλληλος γίνεσαι και εσύ λαμόγιο, τότε ποιος φταιει;

Ξέρω βέβαια και κόσμο που έχει πληγεί σοβαρά και δεν φταιει. Οι δουλειές πάνε πραγματικά χάλια, δεν κουνιέται φύλλο στην αγορά, οι απολύσεις είναι μπροστά μας. Αυτούς τους φίλους μου, που δουλεύουν χωρίς ανάσα στον Ιδιωτικό τομέα, όπου καταρρέουν τα πάντα γύρω τους, αυτούς τους συμπονώ.

Τι θα κάνω; το μόνο φάρμακο στην αρρώστια μας είναι η κατανάλωση. Πρέπει να αναθερμανθεί η οικονομία, και μάλιστα να ενισχυθούν οι έλληνες παραγωγοί. Θα κυνηγάω αυτούς που δεν κόβουν αποδείξεις και φοροδιαφεύγουν. Θα αγοράζω μόνο ελληνικά προϊόντα και θα προσπαθώ να ενισχύω τα μικρά μαγαζιά, και θα συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω 20 χρόνια τώρα. Θα δουλεύω, και μάλιστα τώρα με μεγαλύτερη όρεξη.

Κομμένες λοιπόν οι γκουρμεδιές, πίσω στα φασόλια και στις ρέγκες. Πήρα λοιπόν και εγώ μια ψωμωμένη ρέγκα από το Σούπερ Μάρκετ και αφού την άφησα να μου βρωμίσει το ψυγείο για καμία βδομάδα, αποφάσισα να την κάνω κάτι το Σάββατο. Ακολουθεί συνταγή δικής μου έμπνευσης που εμένα τουλάχιστον μου άρεσε πάρα πολύ.

Ρεγκοσαλάτα

Μία ρέγκα

2 φλιτζάνια ψίχουλα από χωριάτικο ψωμί.

Χυμό από 1 λεμόνι

Μισό ποτήρι λάδι

Βάζουμε λίγο οινόπνευμα σε μία γεμάτη χούφτα μπαμπάκι και το βάζουμε σε ένα ταψάκι αλουμινένιο. Βγαίνουμε στη βεράντα και βάζουμε φωτιά στο μπαμπάκι. Τσιμπάμε τη ρέγκα με ένα πιρούνι και την κρατάμε πάνω από τη φωτιά μέχρι να ζεσταθεί καλά και να σκάσει το δέρμα της σε πολλά σημεία. Σβήνουμε τη φωτιά να μην κάψουμε την γειτονιά, και στο νεροχύτη της κουζίνας μας πλέον βγάζουμε το δέρμα και τα κόκαλα από το ρέγκα. Την κόβουμε σε κομματάκια και τη βάζουμε στο μούλτι μαζί με το μισό λάδι και το μισό λεμόνι. Βρέχουμε τα ψίχουλα με νερό και τα στραγγίζουμε καλά με το χέρι μας να φύγουν τα πολλά νερά. Ρίχνουμε το ψωμί στο μούλτι και χτυπάμε καλά να ομογενοποιηθούν. Προσθέτουμε σιγά σιγά και το υπόλοιπο λάδι και αν χρειάζεται γευστικά και το υπόλοιπο λεμόνι.

Μοιάζει πολύ με ταραμοσαλάτα, μόνο που η γεύση είναι πολύ πιο έντονη και κατάλληλη για τσίπουρο!