Φίλοι

Τη παιδική μου φίλη, την είδα ξαφνικά να στέκει και να με κοιτά .....

Τα έλεγε, και τα λεει ακόμα βέβαια, ο Σαββόπουλος, αλλά τι να το κάνεις, τους χάνεις τους παιδικούς σου φίλους. Η μαύρη αλήθεια είναι ότι και τους μη παιδικούς και αυτούς τους χάνεις.

Το Σάββατο είχα τους συμφοιτητές σπίτι. Με παίρνει ένας απ’ αυτούς το πρωί τηλέφωνο. Θα φέρω κοπέλα, μου λεει. Όποιον θες φέρε, του λεω. Κοίτα καλά, πάρε και τα άλλα κωλόπαιδα, και πες τους να είναι κόσμιοι, να μην με εκθέσουν, να μην αρχίσουν να λένε ιστορίες παλιές και με περάσει η κοπέλα για κανένα αληταρά, έχω σοβαρό σκοπό. Εσείς εξάλλου είστε τα μπαγκάζια μου, το παρελθόν μου.

Έτσι είναι η βαλίτσα του καθενός, εκτός από εμπειρίες, στιγμές, παθήματα και μαθήματα κρύβει μέσα της και ανθρώπους, σχέσεις, αγάπες και πάθη. Η εξοικείωση που όλοι νιώθουμε με τη βαλίτσα μας είναι πραγματικά εντυπωσιακή, και παρ’ όλο που οι άνθρωποι αλλάζουν, ωριμάζουν, μεγαλώνουν, κάνουν παιδιά και οικογένεια, είναι πάντα οι παιδικοί μας φίλοι.

Γενικά έχω πολλούς φίλους, δεν είναι υπερβολή, είναι πολλοί. Δεν τους μιλάω συχνά, δεν ξέρω τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας τους, το κινητό τους δεν το έχω στο σπιντ νταιλ της δικιάς μου παντόφλας, αλλά είναι φίλοι μου. Εγώ τους νιώθω φίλους. Τους σκέφτομαι, νοιάζομαι για αυτούς, θα τρέξω αν πρέπει και θα βοηθήσω. Βέβαια όλο αυτό θέλει μεγάλη ενέργεια από πλευράς μου, και υπομονή και ενδιαφέρον και προσπάθεια.

Πάντα οι καθημερινοί γνωστοί, οι σημερινές παρέες, απορροφούν τον χρόνο μας και την ενέργειά μας. Ένα χρόνο και μία ενέργεια που συνήθως δεν διαθέτουμε για τους φίλους μας, γιατί είναι δεδομένοι, γιατί είναι πάντα εκεί.

Δεν παραπονιέμαι, απλά μεταξύ τραπεζιών για το χατίρι φίλων, και μία συζήτηση που έκανα χτες με την Ολγα, για τους φίλους που χάνονται, αισθάνθηκα ότι είμαι πολύ ευτυχισμένη που έχω φίλους και τους αφιερώνω όλη μου την ενέργεια και ας είναι κουραστικό μερικές φορές.

Αυτά τα νέα του Σαββατοκύριακού. Ξέρετε αυτά τα κειμενάκια τα γράφω το βράδυ, και τα ανεβάζω το απόγευμα μετά τη δουλειά. Τα ήσυχα βράδια, που λεει και η Αρλέτα, που δεν βλέπω τηλεόραση, που δεν μαγειρεύω, που συνήθως διαβάζω, αυτά τα ήσυχα βράδια γράφω τις αρλούμπες μου και τις διαχέω στην μπλογκόσφαιρα. Αισθάνομαι ότι οι αναρτήσεις αυτές είναι σαν εκείνα τα ασυνάρτητα μηνύματα που στέλνουν οι διαστημο-επαγγελματίες και περιμένουν να τους ακούσει κανένα ούφο και τους απαντήσει. Ξέρω βέβαια ότι εκτός από μερικούς φίλους (είναι αρκετοί που δεν με διαβάζουν γιατί λένε ότι είμαι βλαμμένο!!) με διαβάζει και η Σοφία, από μακρινά μέρη, και ορισμένοι άλλοι, και αυτό είναι πολύ ωραίο.

Θα συνεχίσω λοιπόν γράφω αρλούμπες μετά συνταγών, και ελπίζω να κάνω τα τραπέζια σας πιο νόστιμα και τα μυαλά σας πιο δραστήρια.

Αυτή την εβδομάδα όμως ..... θα δυσκολευτώ. Όπως σας είπα παραπάνω γράφω βράδυ, άρα πρέπει να είμαι σπίτι το βράδυ για να το κάνω αυτό και να μην δουλεύω ωσάν το ζώο πράγμα που θα κάνω αυτή τη βδομάδα. Θυμάστε εκείνο το πρωί μαθήτρια το βράδυ πόρνη; έτσι και εγώ θα είμαι το πρωί υπάλληλος το βράδυ του σεμιναρίου.

Μέχρι τις 10 κάθε βράδυ θα κάνω σεμινάριο μάρκετινγκ. Τώρα τι το θέλω εγώ το μάρκετινγκ μηχανικός άνθρωπος και μάλιστα σε ηλικία συντάξιμη με δεδομένα προηγούμενων ετών; τι να σας πω .... δεν ξέρω. Δια βίου μάθηση, το λένε, να είμαστε ευέλικτοι και να προσαρμοζόμαστε. Έτσι και εγώ, αντί να κάτσω το ζώων να κάνω 3-4 ανήλικα, που δεν θα μπορώ να θρέψω, να πιάσω καμία δουλίτσα σε κανένα ευρύτερο τομέα (τη λέξη δημόσιο δεν την λέμε πλέον), να πάρω την συνταξούλα μου στα 42 που είμαι ωραία, ωραία, κάθομαι και κάνω τον κονσάλταντ, και πάω να μάθω μάρκετινγκ μηχανικός πράμα, και κοροϊδεύω το κόσμο – κατά τα λεγόμενα φίλου ! Τι να κάνεις όμως, έτσι είναι η ζωή, άδικη, τράβα τώρα να μάθεις για προντακτ ποζισιονινγκ, γέρος άνθρωπος!!!!

Άρα δεν έχει συνταγές και αναρτήσεις, γιατί δεν θα προλάβω. Υπόσχομαι όμως από βδομάδα, να σας επανέλθω με πολλές συνταγές. Εξάλλου 3 τραπέζια θα έχουν μεσολαβήσει.