Αλήθεια τι αισθάνεστε όταν βλέπετε ή καταλαβαίνετε ότι οι άνθρωποι που σας διοικούν είναι κατά πολύ κατώτεροι των περιστάσεων ή να το πω ωμά βλαμμένοι?
Όλοι είμαστε υπάλληλοι κάπου, για κάποιους δουλεύουμε. Ακόμα και οι ελεύθεροι επαγγελματίες έχουν πελάτες και με την διευρυμένη έννοια μπορούμε να πούμε ότι δουλεύουν για αυτούς.
Λίγο ως πολύ οι περισσότεροι φίλοι μου και γνωστοί μου έχουν να διηγηθούν ιστορίες για αφεντικά που δεν καταλαβαίνουν, για προϊστάμενους ηλίθιους, για διευθυντές που είναι στον κόσμο τους, και βέβαια για γραφικούς πελάτες, για άσχετους ανώτερους, και άλλα τέτοια.
Τα πιο αστεία τα λένε βέβαια οι ελεύθεροι επαγγελματίες, να ακούσεις ιστορίες πελατών από την ασφαλίστρια Μιρέλα να μην σου μείνει άντερο. Και το δημόσιο βέβαια δεν πάει πίσω, με τους κομματικούς διορισμούς και τις προαγωγές που πηγάζουν από τους συνδικαλιστές ή τα πολιτικά γραφεία, εκεί γελάει ο κάθε πικραμένος!
Με αυτά και με εκείνα υπάρχουν ώρες που νομίζεις ότι σε περιβάλλουν άσχετοι, και άνθρωποι μειωμένης αντίληψης. Πως ρημαδοπαλεύετε αυτό το θεριό!! Πως κρατάς την υπομονή σου και δεν διαολοστέλνεις τον επόμενο που θα σου πει τη μέγιστη μαλακία και είναι και το αφεντικό σου; Και το κυριότερο πως στο καλό κρατάς την αισιοδοξία σου και δεν σε πιάνει μέγας πανικός όταν βλέπεις το απλό: είσαι μέσα σε ένα καράβι – τον τιτανικό ας πούμε - που ο καπετάνιος το οδηγεί με ταχύτητα πάνω στο παγόβουνο, εσύ το βλέπεις εκεί μπροστά σου και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα!! Ακούς τη μπούρδα, χάνεις δεκάδες παραγωγικές ώρες σε βλακείες, και απλά περιμένεις της σύγκρουση.
Η απορία μου είναι, μπορείς να κατέβεις από το καράβι πριν τη σύγκρουση; Ή είναι τέτοια η μοίρα σου να το φας το παγόβουνο στη μάπα;
Τελικά ένα πράγμα είναι βέβαιο, και τώρα τελευταία έχει γίνει και αντικείμενο πολλών φιλοσοφικών συζητήσεων. Η βλακεία είναι ανίκητη και δυστυχώς μας κυβερνάει !!
Αύριο πάω στο μαγικό Κόσοβο! Μία συνάδελφος που έχει φαει το Κόσοβο με το κουτάλι μου έλεγε χτες ότι αυτή η «χώρα» πωλείται από την μία άκρη στην άλλή. Έκαναν πόλεμο στη μέση της Ευρώπης για να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους, έγινε ο χαμός, η Σερβία διαλύθηκε, και το μόνο που θέλουν είναι αυτό που απόκτησαν να το πουλήσουν στους ξένους, τα πάντα ακόμα και τη γη τους. Αυτό βέβαια για τους λίγους τυχοδιώκτες που διοικούν αυτοί θα βγάλουν από το γενικό ξεπούλημα όχι βέβαια οι κακομοίρηδες που με τούτα και με εκείνα σε λίγα χρόνια θα γίνουν λεκανατζίδες της υπόλοιπους Ευρώπης.
Αυτά τα επαναστατικά είχα να πω και σήμερα και μιας και φεύγω και δεν θα σας γράψω μέχρι την άλλη Δευτέρα, σκέφτηκα πολύ τι συνταγή να σας γράψω. Εκεί που ζοριζόμουνα λοιπόν στην πολύ σκέψη μου ήρθαν στο νου οι Μπρουσκέτες!! Ωραιότατα Ιταλικά ορεκτικά που αρέσουν σε όλους νομίζω και είναι και ένα πολύ εύγεστο βραδινό για όποιους θέλουν κάτι ελαφρύ μίας και το μεσημέρι έφαγαν στο γραφείο ριγγατόνι 4 τυριά από το ντιλιβερη και τους έπεσε βαρύ!
Μπρουσκέτες
Είναι ψημένες φέτες χωριάτικου ψωμιού, με κάτι από πάνω. Η κλασσική βέβαια συνταγή είναι αυτή που σας δίνω παρακάτω αλλά εσείς μπορείτε να δημιουργήσετε τις δικές σας προσθέτοντας και άλλα υλικά όπως, τόνο, καβούρι, μοτσαρέλα, γραβιέρα, ελιές, σαλάμι, προσούτο, και ότι άλλο γουστάρετε. Όχι βέβαια μπριζόλα, γιατί μπρουσκέτα με μοσχαρίσια σπαλομπριζόλα δεν εννοείτε, ούτε ελαφρύ βραδινό είναι.
8 φέτες χωριάτικο ψωμί
½ φλιτζάνι ελαιόλαδο
3 μεγάλες σκελίδες σκόρδο κομμένες στη μέση (στο μήκος τους)
χοντρό αλάτι
1 μεγάλη ντομάτα ζουμερή κομμένη σε μικρούς κύβους
φρέσκια ρίγανη για να αρωματίσουμε το λάδι
θυμάρι
λίγο φρέσκο βασιλικό
Ετοιμάζουμε το λάδι αρωματισμένο με ρίγανη. Κόβουμε 2 κλαδάκια ρίγανη και τα βάζουμε σε ένα τηγάνι μαζί με το λάδι, τα ζεσταίνουμε λίγο ώστε η ρίγανη να βγάλει τα αρώματά της. Αφήνουμε το λάδι να κρυώσει, πετάμε τα κλαδάκια της ρίγανης και το βάζουμε σε βαζάκι και το φυλάμε. Μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε εκτός από τις μπρουσκέτες σε ντοματοσαλάτες σε ντάκους και σε φρέσκα ψητά ψαράκια αντί για το παραδοσιακό λαδολέμονο. Βέβαια στις μπρουσκέτες μας μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και λάδι απλό ή αρωματισμένο αλλιώς όπως το λάδι βασιλικού που σας είχα γράψει πιο παλιά. Αλλά το λάδι με ρίγανη είναι μία πολύ νόστιμη λύση για τα ψητά ψωμάκια μας.
Ψήνουμε ελαφρά στο γκρίλ το ψωμί μας και από τις δύο πλευρές. Τρίβουμε ελαφρά το ψημένο ψωμί με το σκόρδο ώστε να πάρει ένα διακριτικό άρωμα σκόρδου και μετά το ραντίζουμε με το ριγανάτο λάδι. Εγώ με το ράντισμα δεν τα πάω καλά και έτσι λαδώνω το ψωμάκι με το πινέλο που έχω για να βουτυρώνω τα φύλα στις πίτες. Έτσι το λάδι πάει παντού χωρίς να μπλουστρώνει το ψωμί λαδούρα! Σε ένα μπολ έχουμε ανακατέψει την ψιλοκομμένη ντομάτα με 1 κουταλιά της σούπας λάδι και το σχετικό αλατοπίπερο και τα αφήνουμε λιγάκι (όσο ετοιμάζουμε τα ψωμάκια) να δέσουν. Εδώ μπορούμε να προσθέσουμε στην ντομάτα ότι άλλο τραβάει η όρεξή μας όπως σας έγραψα πιο πάνω. Ψιλοκομμένο κρεμμύδι, μαϊντανό, λίγο τόνο, κομματάκια από μοτσαρέλα, τριμμένο μανούρι ή μία ωραία γραβιέρα, αλλά ακόμα και παστρουμά ή ψιλοκομμένο σύγκλινο ή απάκι του πάει πάρα πολύ, ή αντσούγια με κάπαρη, πιπεριά Φλωρίνης και βέβαια φετούλα! Πασπαλίζουμε τα ψημένα και λαδωμένα ψωμάκια μας με λίγο χοντρό αλάτι και 1-2 κουταλιές από το μίγμα αυτό. Στην απλή μπρουσκέτα ντομάτας πρέπει να βάλουμε 1-2 φυλλαράκια βασιλικού από πάνω έτσι για να πάρει το ψωμάκι μας ένα καλοκαιρινό άρωμα.
Αυτές είναι οι μπρουσκέτες, ψωμί ψητό με ντομάτα, δηλαδή. Σε όλη τη μεσόγειο τις έτρωγαν οι λαοί για χρόνια, και όπως έλεγε η γιαγιά μου ήταν το φαΐ του φτωχού. Με «Ψωμί με πελτέ» μεγάλωσα τα παιδιά μου, έλεγε! «Πάνκο τομάτα» το λένε στην Ισπανία, και προφανώς κάπως αλλιώς αλλού. Αλλά οι ιταλοί κάτι με τα αρωματικά τους λάδια, κάτι με τα φρου φρου και αρώματα, μας το σερβίρουν στα εστιατόρια ως γκουρμεδιά και το χρεώνουν και ένα κάρο λεφτά.
Θυμάμαι τώρα ότι είχα πάει στη Ρουμανία σε ένα εστιατόριο ιταλικό, που με χαρά οι παρέα μου έλεγε ότι έχουν κάτι καταπληκτικά ιταλικά ορεκτικά. Μου φέρνουν λοιπόν ένα τεράστιο πιάτο με μία φέτα ψωμί του τοστ, ψημένη με τοστιέρα που την είχαν ραντίσει μάλλον με ηλιέλαιο, για να μην πω ορυκτέλαιο, και είχαν βάλει από πάνω μία άνοστη ψιλοκομμένη ντομάτα με κάτι ίχνη καπνιστού σολομού. Αυτή λοιπόν η «εκτέλεση» της μπρουσκέτας για τους έρμους τους Ρουμάνους, ήταν πανδαισία γεύσης και αρωμάτων.
Εσείς όμως δεν μπορεί να την πατήσετε έτσι, και φοβερές μπρουσκέτες μπορείτε να φτιάξετε και να αξιολογήσετε μπορείτε ένα τέτοιο μεζέ. Έτσι για να μην ψαρώνετε!
Τρίτη 31 Μαρτίου 2009
Κυριακή 29 Μαρτίου 2009
Ωραία που' ναι η Κυριακή
Εκείνο το τραγουδάκι του Χατζηδάκι που τραγούδαγε η Βουγιούκλο, στην ανατρεπτική ταινία «Η κόρη μου η Σοσιαλίστρια», «Ωραία που’ ναι η Κυριακή, αχ να’ ταν πιο μεγάλη, να μην περνάει σύντομα να’ ργει να έεεεεεερθει η άλληηηηη», κάπως έτσι τέλος πάντων, τραγουδάω από το πρωί.
Είναι πολύ όμορφη η μέρα, με ωραία συννεφιά, κάνει να βρέξει, κάνει να μην βρέξει, νέκρα ησυχία έξω, μόνο ένας επίμονος γύφτος περνάει κάθε μισή ώρα και επιμένει να θέλει να μου πουλήσει κουμαρόχωμα. Ήμουνα στη βεράντα και μίλαγα στη μισοπεθαμένη γαρδένιά μου, παρακαλώντας την να μην πεθάνει, περνάει ο γύφτος «κυρία θες κουμαρόχωμα;» με ρωτάει μέσα από το μικρόφωνο, όχι ευχαριστώ του λέω! Πάρε χώμα σου λεω, ωραίο χώμα, καλό χώμα, από την Πεντέλη χώμα, να επιμένει αυτός. Έχει η Πεντέλη κουμαριές; Τον ρωτάω αφελώς! Και αρχίζει να μου αμολάει όλα τα δέντρα που έχει (!) η Πεντέλη, τον άκουγες και νόμιζες ότι μίλαγε για το δάσος της Δαδιάς!
Μπήκα μέσα αμέσως, γιατί μάθημα πατριδογνωσίας από το μικρόφωνο του γύφτου με ακροατές όλο το πάτημα, δεν έλεγε πρωί πρωί, και έβαλα να επεξεργάζομαι το κατεστραμένο τσουρέκι που έφτιαξα χτες. Την πάτησα σαν πρωτάρα! Πήγα σουπερ μάρκετ, και χαζεύοντας το ψυγείο με τα βούτυρα, βρήκα ένα ωραιότατο αγελαδινό βούτυρο από το ίδρυμα Τοσίτσα που πρώτη φορά έβλεπα. Ενθουσιάστηκα (έτσι για να δείτε τη διαστροφή μου, ενθουσιάζομαι βλέποντας ένα νέο βούτυρο!!!) και βέβαια το αγόρασα αμέσως. Όταν βλέπω ένα ωραίο βούτυρο, δύο πράγματα έρχονται στο μυαλό μου, κουραμπιέδες και τσουρέκια! Και μιας και για κουραμπιέδες δεν λεει είπα να φτιάξω ένα τσουρέκι, που έρχεται και Πάσχα.
Η βλακεία μου βέβαια είναι που δεν έφτιαξα τη γνωστή μου συνταγή, αλλά είπα να δοκιμάσω μία νέα που ήταν γραμμένη στο πακέτο του αλευριού. Έλεγε λοιπόν να βάλω ένα κιλό αλεύρι και μετά να προσθέσω τα υγρά. Έτσι και έκανα και μου βγήκε ένας στούτσος, σαν στόκος για σοβάντισμα, μίας και όπως σας έχω πει δεκάδες φορές το αλεύρι πρέπει πάντα να μπαίνει σταδιακά ώστε να «μαζέψει» όλα τα υγρά της συνταγής, που συνήθως δεν είναι και τόσο σταθερά, για παράδειγμα τα αυγά μπορεί να είναι μεγάλα, ή μικρά και αυτό πάντα επηρεάζει την ποσότητα του αλευριού. Τρόμαξα να το φουσκώσω και τέλος πάντων να μην σας τα πολυλογώ αυτό που βγήκε δεν είναι τσουρέκι, είναι τούβλο τοιχοποιίας, και πετάχτηκε κανονικότατα.
Είπα λοιπόν να φτιάξω μία λαμπροκουλούρα, που δεν είχα φτιάξει ποτέ και που η συνταγή που βρήκα μου φαινόταν πολύ καλή. Η γιαγιά μου, δεν έφτιαχνε λαμπροκουλούρα, για τη μάνα μου ούτε λόγος, και έτσι δεν είναι κάτι που ξέρω. Νομίζω ότι είναι ένα γλυκό ψωμί, κάτι μεταξύ ψωμιού και τσουρεκιού. Η συνταγή έλεγε να βάλω κανέλα και ξύσμα πορτοκαλιού, αλλά εμένα το ξύσμα δεν μου αρέσει στα τσουρέκια και με μία διάθεση αντίστασης, έβαλα σμυρνιό. Τι είναι αυτό; Μία άλλη βλακεία που είχα αγοράσει και δεν είχα χρησιμοποιήσει ποτέ, ένα αρωματικό μίγμα από κανέλα, μοσχοκάρυδο, γαρίφαλο και κάτι άλλα άγνωστα σε εμένα μυρωδικά. Αυτό έβαλα μιας και το είχα και τώρα που σας γράφω φουσκώνει το ζυμάρι, ικανοποιητικώς θα έλεγα. Άντε να σας δώσω τη συνταγή αν έχετε και εσείς διάθεση να φτιάξετε κάτι για τα παιδάκια σας μία Κυριακή.
Λαμπροκουλούρα
1 κιλό αλεύρι για τσουρέκια (περίπου)
1 φλιτζάνι χλιαρό νερό
2 φακελάκια ξερή μαγιά
1 φλιτζάνι χλιαρό γάλα
½ φλιτζάνι λιωμένο βούτυρο
3 αυγά μέτρια σε θερμοκρασία περιβάλλοντος
1 ½ κουταλάκι σμυρνιό, ή ξύσμα από ένα πορτοκάλι και 1 κουταλάκι κανέλα
1 κουταλάκι αλάτι
1 φλιτζάνι ζάχαρη
Σε ένα βαθύ πιάτο διαλύετε το χλιαρό νερό με τη μαγιά και 1 κουταλιά ζάχαρη. Το αφήνετε να φουσκώσει και να βγάλει φουσκάλες. Σε μπολ ή στο μίξερ (εγώ το έκανα στο μίξερ με τον γάντζο) βάζετε το αλεύρι (κρατάτε χώρια 2 φλιτζάνια αλεύρι να το ρίξετε σταδιακά στο τέλος) το αλάτι, το γάλα, το βούτυρο, τα αυγά το σμυρνιό τη ζάχαρη και στο τέλος τη μαγιά και ανακατεύετε μέχρι να ομογενοποιηθούν τα υλικά. Στο τέλος προσθέτετε σταδιακά το υπόλοιπο αλεύρι ανακατεύοντας μέχρι να πάρετε μία πολύ μαλακιά ζύμη που θα ξεκολλάει από τα τοιχώματα του μίξερ αλλά στο εσωτερικό της θα ψιλοκολλάει. Με λίγο αλεύρι αλευρώστε τον πάγκο και τα χέρια σας και ρίξτε εκεί τη ζύμη, όπου και θα συνεχίσετε να ζυμώνετε, προσθέτοντας όσο αλεύρι χρειάζεται μέχρι στο τέλος να πάρετε μία μαλακία ζύμη, σαν τον λοβό μωρουδίστικου αυτιού! Εγώ έβαλα σχεδόν όλο το αλεύρι, μου περίσσεψε περίπου μισό φλιτζάνι. Βάλτε το ζυμάρι σε ένα μεγάλο καθαρό μπολ και βάλτε το σε ζεστό μέρος (δοκιμάστε ένα ελαφρά προθερμασμένο φούρνο στους 40 βαθμούς για παράδειγμα – ρίχτε και ¼ του ποτηριού νερό στο πάτο του φούρνου να δημιουργηθεί υγρασία!). Πρέπει να φουσκώσει μέχρι να διπλασιαστεί σε όγκο και αυτό μπορεί να πάρει 2-3 ώρες. Όταν φουσκώσει, χωρίστε τη ζύμη σε 2 κομμάτια και φτιάξτε με αυτά 2 κουλούρες, αν θέλετε να κάνετε διακόσμηση, κρατήστε αρκετό ζυμάρι να κάνετε τα σχεδιάκια σας, εγώ δεν είμαι καλή σε τέτοια ούτε κόκκινα αυγά έχω και έτσι δεν θα κάνω τίποτα. Βάλτε τις κουλούρες σε ταψιά που έχετε στρώσει με λαδόκολλα ή έχετε βουτυρώσει και αφήστε τις πάλι να διπλασιαστούν. Αφού αλείψτε την επιφάνεια με κρόκο αυγού, ψήστε τις σε προθερμασμένο φούρνο για 15 λεπτά στους 180 βαθμούς και μετά για 25 λεπτά τουλάχιστον στους 160. Αν τις δείτε να μαυρίζουν πολύ καλύψτε τις με αλουμινόχαρτο. Κάντε και τη δοκιμή με το μαχαιράκι που πρέπει να βγαίνει στεγνό από το ζυμάρι για να είστε βέβαιες ότι έγιναν καλά. Άντε και καλό Πάσχα.
Είναι πολύ όμορφη η μέρα, με ωραία συννεφιά, κάνει να βρέξει, κάνει να μην βρέξει, νέκρα ησυχία έξω, μόνο ένας επίμονος γύφτος περνάει κάθε μισή ώρα και επιμένει να θέλει να μου πουλήσει κουμαρόχωμα. Ήμουνα στη βεράντα και μίλαγα στη μισοπεθαμένη γαρδένιά μου, παρακαλώντας την να μην πεθάνει, περνάει ο γύφτος «κυρία θες κουμαρόχωμα;» με ρωτάει μέσα από το μικρόφωνο, όχι ευχαριστώ του λέω! Πάρε χώμα σου λεω, ωραίο χώμα, καλό χώμα, από την Πεντέλη χώμα, να επιμένει αυτός. Έχει η Πεντέλη κουμαριές; Τον ρωτάω αφελώς! Και αρχίζει να μου αμολάει όλα τα δέντρα που έχει (!) η Πεντέλη, τον άκουγες και νόμιζες ότι μίλαγε για το δάσος της Δαδιάς!
Μπήκα μέσα αμέσως, γιατί μάθημα πατριδογνωσίας από το μικρόφωνο του γύφτου με ακροατές όλο το πάτημα, δεν έλεγε πρωί πρωί, και έβαλα να επεξεργάζομαι το κατεστραμένο τσουρέκι που έφτιαξα χτες. Την πάτησα σαν πρωτάρα! Πήγα σουπερ μάρκετ, και χαζεύοντας το ψυγείο με τα βούτυρα, βρήκα ένα ωραιότατο αγελαδινό βούτυρο από το ίδρυμα Τοσίτσα που πρώτη φορά έβλεπα. Ενθουσιάστηκα (έτσι για να δείτε τη διαστροφή μου, ενθουσιάζομαι βλέποντας ένα νέο βούτυρο!!!) και βέβαια το αγόρασα αμέσως. Όταν βλέπω ένα ωραίο βούτυρο, δύο πράγματα έρχονται στο μυαλό μου, κουραμπιέδες και τσουρέκια! Και μιας και για κουραμπιέδες δεν λεει είπα να φτιάξω ένα τσουρέκι, που έρχεται και Πάσχα.
Η βλακεία μου βέβαια είναι που δεν έφτιαξα τη γνωστή μου συνταγή, αλλά είπα να δοκιμάσω μία νέα που ήταν γραμμένη στο πακέτο του αλευριού. Έλεγε λοιπόν να βάλω ένα κιλό αλεύρι και μετά να προσθέσω τα υγρά. Έτσι και έκανα και μου βγήκε ένας στούτσος, σαν στόκος για σοβάντισμα, μίας και όπως σας έχω πει δεκάδες φορές το αλεύρι πρέπει πάντα να μπαίνει σταδιακά ώστε να «μαζέψει» όλα τα υγρά της συνταγής, που συνήθως δεν είναι και τόσο σταθερά, για παράδειγμα τα αυγά μπορεί να είναι μεγάλα, ή μικρά και αυτό πάντα επηρεάζει την ποσότητα του αλευριού. Τρόμαξα να το φουσκώσω και τέλος πάντων να μην σας τα πολυλογώ αυτό που βγήκε δεν είναι τσουρέκι, είναι τούβλο τοιχοποιίας, και πετάχτηκε κανονικότατα.
Είπα λοιπόν να φτιάξω μία λαμπροκουλούρα, που δεν είχα φτιάξει ποτέ και που η συνταγή που βρήκα μου φαινόταν πολύ καλή. Η γιαγιά μου, δεν έφτιαχνε λαμπροκουλούρα, για τη μάνα μου ούτε λόγος, και έτσι δεν είναι κάτι που ξέρω. Νομίζω ότι είναι ένα γλυκό ψωμί, κάτι μεταξύ ψωμιού και τσουρεκιού. Η συνταγή έλεγε να βάλω κανέλα και ξύσμα πορτοκαλιού, αλλά εμένα το ξύσμα δεν μου αρέσει στα τσουρέκια και με μία διάθεση αντίστασης, έβαλα σμυρνιό. Τι είναι αυτό; Μία άλλη βλακεία που είχα αγοράσει και δεν είχα χρησιμοποιήσει ποτέ, ένα αρωματικό μίγμα από κανέλα, μοσχοκάρυδο, γαρίφαλο και κάτι άλλα άγνωστα σε εμένα μυρωδικά. Αυτό έβαλα μιας και το είχα και τώρα που σας γράφω φουσκώνει το ζυμάρι, ικανοποιητικώς θα έλεγα. Άντε να σας δώσω τη συνταγή αν έχετε και εσείς διάθεση να φτιάξετε κάτι για τα παιδάκια σας μία Κυριακή.
Λαμπροκουλούρα
1 κιλό αλεύρι για τσουρέκια (περίπου)
1 φλιτζάνι χλιαρό νερό
2 φακελάκια ξερή μαγιά
1 φλιτζάνι χλιαρό γάλα
½ φλιτζάνι λιωμένο βούτυρο
3 αυγά μέτρια σε θερμοκρασία περιβάλλοντος
1 ½ κουταλάκι σμυρνιό, ή ξύσμα από ένα πορτοκάλι και 1 κουταλάκι κανέλα
1 κουταλάκι αλάτι
1 φλιτζάνι ζάχαρη
Σε ένα βαθύ πιάτο διαλύετε το χλιαρό νερό με τη μαγιά και 1 κουταλιά ζάχαρη. Το αφήνετε να φουσκώσει και να βγάλει φουσκάλες. Σε μπολ ή στο μίξερ (εγώ το έκανα στο μίξερ με τον γάντζο) βάζετε το αλεύρι (κρατάτε χώρια 2 φλιτζάνια αλεύρι να το ρίξετε σταδιακά στο τέλος) το αλάτι, το γάλα, το βούτυρο, τα αυγά το σμυρνιό τη ζάχαρη και στο τέλος τη μαγιά και ανακατεύετε μέχρι να ομογενοποιηθούν τα υλικά. Στο τέλος προσθέτετε σταδιακά το υπόλοιπο αλεύρι ανακατεύοντας μέχρι να πάρετε μία πολύ μαλακιά ζύμη που θα ξεκολλάει από τα τοιχώματα του μίξερ αλλά στο εσωτερικό της θα ψιλοκολλάει. Με λίγο αλεύρι αλευρώστε τον πάγκο και τα χέρια σας και ρίξτε εκεί τη ζύμη, όπου και θα συνεχίσετε να ζυμώνετε, προσθέτοντας όσο αλεύρι χρειάζεται μέχρι στο τέλος να πάρετε μία μαλακία ζύμη, σαν τον λοβό μωρουδίστικου αυτιού! Εγώ έβαλα σχεδόν όλο το αλεύρι, μου περίσσεψε περίπου μισό φλιτζάνι. Βάλτε το ζυμάρι σε ένα μεγάλο καθαρό μπολ και βάλτε το σε ζεστό μέρος (δοκιμάστε ένα ελαφρά προθερμασμένο φούρνο στους 40 βαθμούς για παράδειγμα – ρίχτε και ¼ του ποτηριού νερό στο πάτο του φούρνου να δημιουργηθεί υγρασία!). Πρέπει να φουσκώσει μέχρι να διπλασιαστεί σε όγκο και αυτό μπορεί να πάρει 2-3 ώρες. Όταν φουσκώσει, χωρίστε τη ζύμη σε 2 κομμάτια και φτιάξτε με αυτά 2 κουλούρες, αν θέλετε να κάνετε διακόσμηση, κρατήστε αρκετό ζυμάρι να κάνετε τα σχεδιάκια σας, εγώ δεν είμαι καλή σε τέτοια ούτε κόκκινα αυγά έχω και έτσι δεν θα κάνω τίποτα. Βάλτε τις κουλούρες σε ταψιά που έχετε στρώσει με λαδόκολλα ή έχετε βουτυρώσει και αφήστε τις πάλι να διπλασιαστούν. Αφού αλείψτε την επιφάνεια με κρόκο αυγού, ψήστε τις σε προθερμασμένο φούρνο για 15 λεπτά στους 180 βαθμούς και μετά για 25 λεπτά τουλάχιστον στους 160. Αν τις δείτε να μαυρίζουν πολύ καλύψτε τις με αλουμινόχαρτο. Κάντε και τη δοκιμή με το μαχαιράκι που πρέπει να βγαίνει στεγνό από το ζυμάρι για να είστε βέβαιες ότι έγιναν καλά. Άντε και καλό Πάσχα.
Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009
Σύντομα
Σήμερα έχουμε τα μεθεόρτια της μεγάλης γιορτής του Βαγγέλη, και δεν έχουμε και πολύ χρόνο!
Αν συντομία θέλω να σας πω ότι αν και περάσαμε πάρα πολύ ωραία, τα πήρα στο κρανίο με τον αγενέστατο εστιάτορα που μας τα έχωσε γιατί είχαμε κλείσει τραπέζι για 10 και τελικά πήγαμε 7! Δηλαδή τι να σας λεω, ήθελα να του φέρω τη σκορδαλιά στο κεφάλι. Γενικά η παρέα δεν ήθελε να μαλώσουμε, ενώ εγώ βέβαια είχα λυμένο το ζωνάρι μου γιατί έχω βαρεθεί να τα σκαω χοντρά και να μου συμπεριφέρονται σαν πακιστανό μετανάστη που ζητιανεύει φαγητό στο δρόμο. Κάτι τέτοιοι «επαγγελματίες» πρέπει να κλείσουν και ουσιαστικά πρέπει εμείς να τους κλείσουμε μη πατώντας στο μαγαζί τους πάλι. Είχε ένα ύφος σας λεω ....
Μετά μου ήρθε στο νου κάτι που είπε ο Λουκάς και γελάσαμε πολύ. Για να απασχολήσω τα μικρά την περασμένη Κυριακή που σας έλεγα, αρχίσαμε να μιλάμε Ελληνική μυθολογία και προσπαθούσαμε να θυμηθούμε τους άθλους του Ηρακλή!! Λοιπόν 4 ενήλικες με το ζόρι θυμηθήκαμε 6 από τους 12. Το πιο αστείο βέβαια το είπε ο 5-χρονος Λουκάς: «Το χρυσόμαλλο δέρας της Λερναίας Υρθας»! το γέλιο....
Λατρεύω τη σκορδαλιά, αλλά τώρα τελευταία δεν την χωνεύω με τίποτα. Μην ακούω μπούρδες για λαιτ σκορδαλιά με ψήγματα σκόρδου, φάε πουρέ ρε κακομοίρη, αν το έχει γαμήσει το στομάχι! Χτες με 2 κουταλιές σχετικά ελαφριάς σκορδαλιάς πήρα 2 μαλόξ. Μία μία η χαρές της ζωής μας αφήνουν!! Τι να το κάνω να ζήσω μέχρι τα 200 ρε Βαγγέλη, αν δεν μπορώ να τρωω σκορδαλιά.
Σήμερα θα σας γράψω μία βουνίσια συνταγή που δεν την φτιάχνω πλέον γιατί έχει μπόλικες θερμίδες αλλά είναι ότι πρέπει για μία οικογένεια με παιδάκια που πρέπει να φάνε να μεγαλώσουνε. Άντε και για κάποια πιο μεγάλα παιδάκια που είναι λιμασμένα!!
Μακαρονόπιττα
1 πακέτο φύλο κουρού (2 φύλα στο πακέτο) - αν θέλετε βέβαια ανοίχτε και δικό σας φύλο
1 πακέτο μακαρόνια με τρύπα, ή πένες, ή ριγκατόνι
1 φλιτζάνι μανούρι τριμμένο στο τρίφτη του κρεμμυδιού
1 φλιτζάνι γραβιέρα τριμμένη (διαλέξτε μία πικάντικη γραβιέρα, Αμφιλοχίας για παράδειγμα)
5 φέτες μπέικον ψιλοκομμένες
5 φέτες ζαμπόν χοιρινό ή γαλοπούλας ψιλοκομμένο
4 αυγά
1 φλιτζάνι γάλα
βούτυρο για άλειμμα των φύλων
Βράζετε τα μακαρόνια λίγο λιγότερο απ’ ότι λεει το πακέτο. Τα σουρώνετε και τα βουτυρώνετε κανονικά. Αφήστε τα λίγο να κρυώσουν. Μπορείτε να κάνετε και μικρότερη δόση με μακαρόνια που σας έχουν περισσέψει. Ανακατεύετε τα τυριά και τα αλλαντικά με τα μακαρόνια, και προσθέτετε τα αυγά χτυπημένα, μπόλικο πιπέρι και το γάλα. Βουτυρώνετε ένα μέτριο ταψί ή ένα πυρέξ και απλώνετε το φύλο, αφήνοντας τις άκρες του να προεξέχουν από το ταψί. Ρίχνετε τα μίγμα με τα μακαρόνια στο φύλο, τα στρώνετε ωραία ωραία, και απλώνετε από πάνω το άλλο φύλο. Τις άκρες ή βάζετε του κάτω φύλου προς τα μέσα πάνω από τη γέμιση και του πάνω φύλου τις γυρίζετε από κάτω ή τις πιάνετε και τις δύο μαζί και τις στριφογυρίζετε να φτιάξετε ένα στεφανάκι γύρω από την πίτα. Κάνετε με ένα πιρούνι τρυπίτσες στο πάνω φύλο και το βουτυρώνετε καλά. Ψήστε την πίτα για 45 λεπτά περίπου στους 180 βαθμούς αέρα. Είναι προφανές ότι μπορείτε να βάλετε μέσα ότι σας αρέσει ή ότι σας έχει περισσέψει, μανιτάρια, λιαστή ντομάτα, πιπεριές, ψιλοκομμένο κοτόπουλο αλλά και αρωματικά όπως μαϊντανός και δυόσμος ταιριάζουν πολύ. Σε φάσεις κοιλιοδουλείας, μπορείτε να αυξήσετε τις ποσότητες των αλλαντικών, ή να βάλετε για παράδειγμα καπνιστό μπέικον σε κύβους, και κανένα σουτζούκι! Άστε σας λεω δράμα η κατάσταση .....
Αν συντομία θέλω να σας πω ότι αν και περάσαμε πάρα πολύ ωραία, τα πήρα στο κρανίο με τον αγενέστατο εστιάτορα που μας τα έχωσε γιατί είχαμε κλείσει τραπέζι για 10 και τελικά πήγαμε 7! Δηλαδή τι να σας λεω, ήθελα να του φέρω τη σκορδαλιά στο κεφάλι. Γενικά η παρέα δεν ήθελε να μαλώσουμε, ενώ εγώ βέβαια είχα λυμένο το ζωνάρι μου γιατί έχω βαρεθεί να τα σκαω χοντρά και να μου συμπεριφέρονται σαν πακιστανό μετανάστη που ζητιανεύει φαγητό στο δρόμο. Κάτι τέτοιοι «επαγγελματίες» πρέπει να κλείσουν και ουσιαστικά πρέπει εμείς να τους κλείσουμε μη πατώντας στο μαγαζί τους πάλι. Είχε ένα ύφος σας λεω ....
Μετά μου ήρθε στο νου κάτι που είπε ο Λουκάς και γελάσαμε πολύ. Για να απασχολήσω τα μικρά την περασμένη Κυριακή που σας έλεγα, αρχίσαμε να μιλάμε Ελληνική μυθολογία και προσπαθούσαμε να θυμηθούμε τους άθλους του Ηρακλή!! Λοιπόν 4 ενήλικες με το ζόρι θυμηθήκαμε 6 από τους 12. Το πιο αστείο βέβαια το είπε ο 5-χρονος Λουκάς: «Το χρυσόμαλλο δέρας της Λερναίας Υρθας»! το γέλιο....
Λατρεύω τη σκορδαλιά, αλλά τώρα τελευταία δεν την χωνεύω με τίποτα. Μην ακούω μπούρδες για λαιτ σκορδαλιά με ψήγματα σκόρδου, φάε πουρέ ρε κακομοίρη, αν το έχει γαμήσει το στομάχι! Χτες με 2 κουταλιές σχετικά ελαφριάς σκορδαλιάς πήρα 2 μαλόξ. Μία μία η χαρές της ζωής μας αφήνουν!! Τι να το κάνω να ζήσω μέχρι τα 200 ρε Βαγγέλη, αν δεν μπορώ να τρωω σκορδαλιά.
Σήμερα θα σας γράψω μία βουνίσια συνταγή που δεν την φτιάχνω πλέον γιατί έχει μπόλικες θερμίδες αλλά είναι ότι πρέπει για μία οικογένεια με παιδάκια που πρέπει να φάνε να μεγαλώσουνε. Άντε και για κάποια πιο μεγάλα παιδάκια που είναι λιμασμένα!!
Μακαρονόπιττα
1 πακέτο φύλο κουρού (2 φύλα στο πακέτο) - αν θέλετε βέβαια ανοίχτε και δικό σας φύλο
1 πακέτο μακαρόνια με τρύπα, ή πένες, ή ριγκατόνι
1 φλιτζάνι μανούρι τριμμένο στο τρίφτη του κρεμμυδιού
1 φλιτζάνι γραβιέρα τριμμένη (διαλέξτε μία πικάντικη γραβιέρα, Αμφιλοχίας για παράδειγμα)
5 φέτες μπέικον ψιλοκομμένες
5 φέτες ζαμπόν χοιρινό ή γαλοπούλας ψιλοκομμένο
4 αυγά
1 φλιτζάνι γάλα
βούτυρο για άλειμμα των φύλων
Βράζετε τα μακαρόνια λίγο λιγότερο απ’ ότι λεει το πακέτο. Τα σουρώνετε και τα βουτυρώνετε κανονικά. Αφήστε τα λίγο να κρυώσουν. Μπορείτε να κάνετε και μικρότερη δόση με μακαρόνια που σας έχουν περισσέψει. Ανακατεύετε τα τυριά και τα αλλαντικά με τα μακαρόνια, και προσθέτετε τα αυγά χτυπημένα, μπόλικο πιπέρι και το γάλα. Βουτυρώνετε ένα μέτριο ταψί ή ένα πυρέξ και απλώνετε το φύλο, αφήνοντας τις άκρες του να προεξέχουν από το ταψί. Ρίχνετε τα μίγμα με τα μακαρόνια στο φύλο, τα στρώνετε ωραία ωραία, και απλώνετε από πάνω το άλλο φύλο. Τις άκρες ή βάζετε του κάτω φύλου προς τα μέσα πάνω από τη γέμιση και του πάνω φύλου τις γυρίζετε από κάτω ή τις πιάνετε και τις δύο μαζί και τις στριφογυρίζετε να φτιάξετε ένα στεφανάκι γύρω από την πίτα. Κάνετε με ένα πιρούνι τρυπίτσες στο πάνω φύλο και το βουτυρώνετε καλά. Ψήστε την πίτα για 45 λεπτά περίπου στους 180 βαθμούς αέρα. Είναι προφανές ότι μπορείτε να βάλετε μέσα ότι σας αρέσει ή ότι σας έχει περισσέψει, μανιτάρια, λιαστή ντομάτα, πιπεριές, ψιλοκομμένο κοτόπουλο αλλά και αρωματικά όπως μαϊντανός και δυόσμος ταιριάζουν πολύ. Σε φάσεις κοιλιοδουλείας, μπορείτε να αυξήσετε τις ποσότητες των αλλαντικών, ή να βάλετε για παράδειγμα καπνιστό μπέικον σε κύβους, και κανένα σουτζούκι! Άστε σας λεω δράμα η κατάσταση .....
Τρίτη 24 Μαρτίου 2009
Η Παρέλαση
Είμαι από τα τυχερά παιδιά που δεν έκανα ποτέ παρέλαση στη μαθητική μου ζωή. Είχαμε βλέπετε την φοβερή δικαιολογία «εμείς θα πάμε στην Αίγινα» που μας έσωζε. Έτσι και την πρέπουσα κοπάνα κάναμε όταν οι υπόλοιποι κάνανε πρόβες και το βάσανο τις παρέλασης γλιτώναμε. Για εμένα ήταν βάσανο η παρέλαση. Ανέκαθεν την θεωρούσα μεγάλη βλακεία, αναχρονιστική για τα σημερινά δεδομένα. Βέβαια όλος ο κόσμος διαφωνεί μαζί μου, τους αρέσει και το νταβαντούρι και ο συμβολισμός της μαθητιώσας νεολαίας που χαιρετίζει τους αγώνες του λαού μας και δηλώνει τη διαθεσιμότητα της, για ποιο πράγμα άραγε!.
Μιας και από μπόι είμαι στο ένα και ένα πάτωμα, ακόμα και να έκανα παρέλαση, στο τέλος θα ήμουνα, ούτε «παραστάτης» ούτε τίποτα – δεν ήμουν και καλή μαθήτρια άλλωστε – οπότε όλο αυτό μου φαινόταν μεγάλη μαλακία. Δεν έχω αλλάξει άποψη, ακόμα νομίζω ότι είναι μία χαζή παράδοση που δεν συνάδει με τη σύγχρονη ζωή, αλλά και από την άλλη έχω τόσα άλλα θέματα στη ζωή μου, για την παρέλαση – που και δεν κάνω άλλωστε – θα σκάσω!
Το είχα ξεχάσει εντελώς, ούτε που είχε περάσει από το μυαλό μου, το μόνο που είχα σκεφτεί είναι ότι γιορτάζει ο Βαγγέλης την Τετάρτη και πρέπει να βρω δώρο (μέγα άγχος σας λεω για κάποιον σαν τον Βαγκ να βρεις κάτι που να του αρέσει, άστε τα ζω ένα δράμα!). Σήμερα λοιπόν, πλήρης εργάσιμη μέρα για τους δούλους, ανοίγω να δω πρωινές ειδήσεις, και πέφτω πάνω στον γνωστό σκυλοκαβγά ανεγκέφαλων που παίζει έντονα αυτές τις μέρες κάθε χρόνο. Αν πρέπει να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσει ή όχι. Έχεις από την μία διάφορους προοδευτικούς τύπους, κυρίως από τον Συνασπισμό που ορθός ισχυρίζονται ότι πρέπει να καταργηθεί όλο αυτό το νταβαντούρι. Έχεις από την άλλη όλα τα συντηρητικά μυαλά να θεωρούν την κατάργηση της παρέλασης τουλάχιστον εθνική προδοσία. Κάτι άλλα λιγούρια να μιλάνε για τα «μπουτάκια των μαθητριών» που βγαίνουν πασαρέλα με τα μίνι, κάτι φεμινίστριες να σκούζουν για την υποβάθμιση του ρόλου της γυναίκας μέσω του μίνι, ..., ένας αχταρμάς, μία τρικυμία εν κρανίο χωρίς καμία μα καμία ουσία.
Σήμερα να μιλάμε για το αν πρέπει να γίνονται ή όχι παρελάσεις, είναι το λιγότερο βλακεία. Έχουμε άλλα πολύ μα πάρα πολύ σοβαρά θέματα. Επίσης το να κατηγορείς κάποιον ότι δεν είναι πατριώτης γιατί δεν βλέπει καμία, έστω και συμβολική ουσία στις μαθητικές ή ακόμα και στις στρατιωτικές παρελάσεις, είναι πάλι απαράδεκτο. Για να μην πω για όλους αυτούς τους αγάμητους που σχολιάζουν το ύψος της φούστας του κάθε σχολείου, αυτό πλέον είναι μη – ηθικό, μην ξεχνάμε μιλάμε για παιδιά!!
Αυτά είδα πρωί πρωί και τα πήρα στο κρανίο. Είναι σήμερα η παρέλαση στις 11:00 το πρωί στο κέντρο. Μία ωραιότατη εργάσιμη ημέρα, με όλους εμάς να τρέχουμε σαν τρελοί και το κέντρο κλειστό για να παρελάσουν τα μωρά. Θα μου πείτε το κέντρο κλείνει κάθε μέρα, με απεργίες, με πορείες, από τα μικρά που με κάθε ευκαιρία βγαίνουν και τα σπάνε, ..., μα για στιγμή δεν είναι παράλογο από τη μία να παρελαύνουν περήφανα για την εθνική μας επανάσταση και από την άλλη να τα σπάνε με μανία. Κάτι δεν πάει καλά εδώ! Δεν ξέρω αν τα παιδιά θέλουν πλέον να παρελαύνουν, σίγουρα θέλουν την κοπάνα, αλλά μήπως να το σκεφτούμε έτσι και λίγο και να τα ρωτήσουμε;
Αύριο, εκτός από μεγάλη μέρα για το έθνος, εκτός από μεγάλη μέρα για το Βαγγέλη που γιορτάζει, εκτός από ωραιότατη αργία να σπάσει στη μέση η βδομάδα, είναι και μεγάλη ημέρα για τους μπακαλιάρους! Εγώ να σας πω τη μαύρη μου αλήθεια δεν τα πάω καλά με το τηγάνι και πάντα οι μπακαλιάροι μου βγαίνουν κάπως, όχι καλοί πάντως. Έτσι σήμερα η συνταγή έχει κάτι πιο εύκολο ...
Κροκέτες Μπακαλιάρου
1 κιλό φιλέτο μπακαλιάρου κατεψυγμένο
2 αυγά
2 κουταλιές της σούπας ούζο
1 φλιτζάνι αλεύρι
2 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
1 μέτριο ξερό κρεμμύδι τριμμένο στον τρίφτη
5 κουταλιές της σούπα άνηθο ψιλοκομμένο ή ακόμα καλύτερα μάραθο
αλάτι, πιπέρι,
ελαιόλαδο για τηγάνισμα
Βράστε καλά μπόλικο νερό και όπως κοχλάζει περιχύστε με αυτό τα ξεπαγωμένα φιλέτα μπακαλιάρου. Αφήστε τα 2-3 λεπτά, στραγγίστε τα και ξεψαχνίστε τα καλά με τα δάχτυλά σας σε ένα μπολ. Προσθέστε τα αυγά ελαφρώς χτυπημένα, το ούζο, το αλεύρι, τα κρεμμύδια, τον άνηθο το αλάτι και το πιπέρι. Ανακατεύετε να γίνει μία μάζα, και την βάζετε στο ψυγείο για μία ώρα να δέσουν τα υλικά. Κανονικά πρέπει να είναι ένας δεμένος χυλός που δεν πλάθετε αλλά θέλει κουτάλι για να τον χύσεις στο τηγάνι. Αν σας βγήκε πολύ αραιός, προσθέστε λίγο ακόμα αλεύρι. Σε βαθύ τηγάνι ζεσταίνεται μπόλικο ελαιόλαδο, και μόλις κάψει ρίχνετε κουταλιές κουταλιές το μίγμα. Τις τηγανίζετε σε μέτρια φωτιά μέχρι να ροδοκοκκινίσουν και από τις δύο πλευρές. Τις στραγγίζετε σε χαρτί κουζίνας μόλις τις βγάλετε από το τηγάνι, ώστε να φύγει το πολύ λάδι.
Μιας και από μπόι είμαι στο ένα και ένα πάτωμα, ακόμα και να έκανα παρέλαση, στο τέλος θα ήμουνα, ούτε «παραστάτης» ούτε τίποτα – δεν ήμουν και καλή μαθήτρια άλλωστε – οπότε όλο αυτό μου φαινόταν μεγάλη μαλακία. Δεν έχω αλλάξει άποψη, ακόμα νομίζω ότι είναι μία χαζή παράδοση που δεν συνάδει με τη σύγχρονη ζωή, αλλά και από την άλλη έχω τόσα άλλα θέματα στη ζωή μου, για την παρέλαση – που και δεν κάνω άλλωστε – θα σκάσω!
Το είχα ξεχάσει εντελώς, ούτε που είχε περάσει από το μυαλό μου, το μόνο που είχα σκεφτεί είναι ότι γιορτάζει ο Βαγγέλης την Τετάρτη και πρέπει να βρω δώρο (μέγα άγχος σας λεω για κάποιον σαν τον Βαγκ να βρεις κάτι που να του αρέσει, άστε τα ζω ένα δράμα!). Σήμερα λοιπόν, πλήρης εργάσιμη μέρα για τους δούλους, ανοίγω να δω πρωινές ειδήσεις, και πέφτω πάνω στον γνωστό σκυλοκαβγά ανεγκέφαλων που παίζει έντονα αυτές τις μέρες κάθε χρόνο. Αν πρέπει να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσει ή όχι. Έχεις από την μία διάφορους προοδευτικούς τύπους, κυρίως από τον Συνασπισμό που ορθός ισχυρίζονται ότι πρέπει να καταργηθεί όλο αυτό το νταβαντούρι. Έχεις από την άλλη όλα τα συντηρητικά μυαλά να θεωρούν την κατάργηση της παρέλασης τουλάχιστον εθνική προδοσία. Κάτι άλλα λιγούρια να μιλάνε για τα «μπουτάκια των μαθητριών» που βγαίνουν πασαρέλα με τα μίνι, κάτι φεμινίστριες να σκούζουν για την υποβάθμιση του ρόλου της γυναίκας μέσω του μίνι, ..., ένας αχταρμάς, μία τρικυμία εν κρανίο χωρίς καμία μα καμία ουσία.
Σήμερα να μιλάμε για το αν πρέπει να γίνονται ή όχι παρελάσεις, είναι το λιγότερο βλακεία. Έχουμε άλλα πολύ μα πάρα πολύ σοβαρά θέματα. Επίσης το να κατηγορείς κάποιον ότι δεν είναι πατριώτης γιατί δεν βλέπει καμία, έστω και συμβολική ουσία στις μαθητικές ή ακόμα και στις στρατιωτικές παρελάσεις, είναι πάλι απαράδεκτο. Για να μην πω για όλους αυτούς τους αγάμητους που σχολιάζουν το ύψος της φούστας του κάθε σχολείου, αυτό πλέον είναι μη – ηθικό, μην ξεχνάμε μιλάμε για παιδιά!!
Αυτά είδα πρωί πρωί και τα πήρα στο κρανίο. Είναι σήμερα η παρέλαση στις 11:00 το πρωί στο κέντρο. Μία ωραιότατη εργάσιμη ημέρα, με όλους εμάς να τρέχουμε σαν τρελοί και το κέντρο κλειστό για να παρελάσουν τα μωρά. Θα μου πείτε το κέντρο κλείνει κάθε μέρα, με απεργίες, με πορείες, από τα μικρά που με κάθε ευκαιρία βγαίνουν και τα σπάνε, ..., μα για στιγμή δεν είναι παράλογο από τη μία να παρελαύνουν περήφανα για την εθνική μας επανάσταση και από την άλλη να τα σπάνε με μανία. Κάτι δεν πάει καλά εδώ! Δεν ξέρω αν τα παιδιά θέλουν πλέον να παρελαύνουν, σίγουρα θέλουν την κοπάνα, αλλά μήπως να το σκεφτούμε έτσι και λίγο και να τα ρωτήσουμε;
Αύριο, εκτός από μεγάλη μέρα για το έθνος, εκτός από μεγάλη μέρα για το Βαγγέλη που γιορτάζει, εκτός από ωραιότατη αργία να σπάσει στη μέση η βδομάδα, είναι και μεγάλη ημέρα για τους μπακαλιάρους! Εγώ να σας πω τη μαύρη μου αλήθεια δεν τα πάω καλά με το τηγάνι και πάντα οι μπακαλιάροι μου βγαίνουν κάπως, όχι καλοί πάντως. Έτσι σήμερα η συνταγή έχει κάτι πιο εύκολο ...
Κροκέτες Μπακαλιάρου
1 κιλό φιλέτο μπακαλιάρου κατεψυγμένο
2 αυγά
2 κουταλιές της σούπας ούζο
1 φλιτζάνι αλεύρι
2 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
1 μέτριο ξερό κρεμμύδι τριμμένο στον τρίφτη
5 κουταλιές της σούπα άνηθο ψιλοκομμένο ή ακόμα καλύτερα μάραθο
αλάτι, πιπέρι,
ελαιόλαδο για τηγάνισμα
Βράστε καλά μπόλικο νερό και όπως κοχλάζει περιχύστε με αυτό τα ξεπαγωμένα φιλέτα μπακαλιάρου. Αφήστε τα 2-3 λεπτά, στραγγίστε τα και ξεψαχνίστε τα καλά με τα δάχτυλά σας σε ένα μπολ. Προσθέστε τα αυγά ελαφρώς χτυπημένα, το ούζο, το αλεύρι, τα κρεμμύδια, τον άνηθο το αλάτι και το πιπέρι. Ανακατεύετε να γίνει μία μάζα, και την βάζετε στο ψυγείο για μία ώρα να δέσουν τα υλικά. Κανονικά πρέπει να είναι ένας δεμένος χυλός που δεν πλάθετε αλλά θέλει κουτάλι για να τον χύσεις στο τηγάνι. Αν σας βγήκε πολύ αραιός, προσθέστε λίγο ακόμα αλεύρι. Σε βαθύ τηγάνι ζεσταίνεται μπόλικο ελαιόλαδο, και μόλις κάψει ρίχνετε κουταλιές κουταλιές το μίγμα. Τις τηγανίζετε σε μέτρια φωτιά μέχρι να ροδοκοκκινίσουν και από τις δύο πλευρές. Τις στραγγίζετε σε χαρτί κουζίνας μόλις τις βγάλετε από το τηγάνι, ώστε να φύγει το πολύ λάδι.
Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009
Είναι κάτι παλικάρια
Κουράστηκε το παλικάρι! Πως να το κάνουμε δηλαδή, πέντε χρόνια είναι αυτά με σκληρή δουλειά πρωθυπουργού, και άλλα εφτά ως πρόεδρος του κόμματός του, σύνολο δώδεκα. Μα είναι δυνατών να μην κουραστεί με δώδεκα χρόνια συνεχούς δουλειάς!!
Δεν λεει ότι κάνει στην άκρη για κάποιον άλλο, δεν λεει ότι έκλεισε τον κύκλο του, αλλά θα παραμείνει στις επάλξεις για το καλό της χώρας (λέμε τώρα!!), όχι βέβαια λεει ότι κουράστηκε από την πολύ δουλειά, και ότι αν χάσει της εκλογές θα φύγει. Τώρα αυτό είναι απειλή, να φοβηθώ δηλαδή!
Έτσι και ο θειος του στο παρελθόν, όταν έχασε κάποιες εκλογές, τσαντίστηκε το θηρίο, και την έκανε, πήγε στο Παρίσι, αυτοεξορία το έλεγε τότε. Τέτοια σοβαρότητα και τέτοια εκτίμηση για την θέληση των συμπατριωτών του είχε ο Θεός! Όπως ο Οβελίξ, που κράταγε την αναπνοή του όταν δεν του γινόταν το χατίρι.
Η σημερινή μετάλλαξη του γονιδίου αυτής της αγίας οικογένειας, βέβαια, δεν είναι εργασιομανής, όχι, με το ζόρι κάνει ότι κάνει, και τέλος πάντων σου λεει, αρκετά έκανα εγώ για τη χώρα, ας βγω στη σύνταξη να τελειώνουμε, 12 χρόνια είναι πολλά.
Τώρα να μην αρχίζω να λεω για κάποιους άλλους τυχερούς που θα δουλέψουν 45 χρόνια, και πάλι σύνταξη πιθανών να μην πάρουν, γιατί θα θεωρηθεί λαϊκισμός. Ο άνθρωπος εξάλλου σκοπεύει να συνεχίσει να προσφέρει στην ανθρωπότητα, θα γίνει δάσκαλος! Θα πάει λεει στη Βοστόνη και θα διδάσκει στο Ταφτς, εκείνο το πανεπιστήμιο που βγάζει πολιτικούς, κυρίως έλληνες πολιτικούς. Τώρα αν τους ρώτησε εκεί στο Ταφτς αν τον θέλουν αυτό είναι άλλο θέμα. Αν είναι επιλέξιμος για να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου, αν έχει δηλαδή διδακτορικό, και αυτό είναι άλλο θέμα. Αν και πολύ αμφιβάλω αν έχει διδακτορικό, κανένα μαστεράκι θα έχει από αυτά που πωλούνται με το κιλό στα έγκριτα ιδιωτικά πανεπιστήμια, δεν έχει καμία σημασία, γιατί λόγω προτέρου εργασιακού βίου και τεράστιας εμπειρία πεζοδρομίου μπορεί κάλλιστα να διδάξει το μάθημα, «πως να ρίξετε μία χώρα στον γκρεμό σε 20 απλά μαθήματα», και σας βεβαιώνω θα γίνει ανάρπαστο!.
Σίγουρα υπάρχουν πολλοί φιλόδοξοι πολιτικοί ανά τον κόσμο που θα ήθελαν να μάθουν από τον δικό μας, αλλά και από άλλους πετυχημένους σαν τον κο Μπους, πως να τα κάνουν μαντάρα και παρ΄ όλα αυτά να εκλέγονται.
Άλλο με ανησυχεί εμένα όμως, η κυρία γιατρός θα βρει και αυτή καμία θεσούλα στο πανεπιστήμιο να διδάξει; Μην μείνει νοικοκυρά η κοπέλα και βαλαντώσει μέσα! Εξάλλου είναι μοναδική περίπτωση παγκοσμίως, με πτυχίο νηπιαγωγού διετούς φοίτησης να γίνει νευροχειρούργος (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) μέσα σε 12 ώρες! Και με μεγάλη εμπειρία στα χειρουργεία, έχει γράψει ώρες η γυναίκα με το νυστέρι, να πάει χαμένη τέτοια εμπειρία και τέτοια διάνοια. Νομίζω ότι μόνο η Έλενα Τσαουσέσκου τα είχε καταφέρει καλύτερα. Αυτή είχε παραγγείλει περισσότερα πτυχία από τα πανεπιστήμια της Ρουμανίας και πρόλαβε και της τα παραδώσανε.
Πάντως χαίρομαι, έχουμε ένα νέο εξαγώγιμο προϊόν! Πρωθυπουργούς! Αυτό σίγουρα θα αυξήσει το ΑΕΠ μας, χώρια που με την φυγή του θα μας κάνει σίγουρα μεγάλο καλό.
Ξέρω ότι πολλοί από εσάς, τα παίρνετε που σατιρίζω τον θεό σας, και βέβαια γνωρίζω καλά ότι οι περισσότεροι από εσάς τον ψηφίσατε, και θεωρείτε μεγάλη απώλεια για την χώρα την πιθανή φυγή του. Πως να το κάνουμε όμως δεν έχω αυτή την άποψη για αυτόν, παρ΄ όλο που ξέρω ότι είμαι μειοψηφία, θα χαρώ ιδιαίτερα να ξεκουμπιστεί και να παίζει τις ρακέτες του σε άλλη παραλία.
Την Κυριακή είχα τα μικρά μου σπίτι, το βαφτιστήρι μου και τον αδελφό του. Είναι το κουάλιτι ταιμ που πρέπει να περνάω μαζί τους ως νονά σύμφωνα με τον πατέρα τους και κουμπάρο μου. Για την ακρίβεια όταν θέλει να ηρεμήσει λίγο από τους ταλιμπάν που γέννησε, μου ζητάει να τα πάρω για κάποια βόλτα η πολιτιστική εκδήλωση. Έτσι την Κυριακή θα τα πήγαινα θέατρο και αντί να τα τρέχω στα φαστ φουντ για φαγητό είπα να τα ταΐσω σπίτι, και να φτιάξω ένα παιδικό φαΐ που όμως αρέσει πολύ σε όλους. Που να φανταστώ ότι τα σκασμένα είχαν δέσει κόμπο ότι θα τα πάω στα γκούντις και έτσι δεν έφαγαν πιρουνιά από τα λαζάνια με κιμά που είχα φτιάξει! Στο τέλος απ΄ ότι καταλαβαίνετε αναγκάσθηκα να τα πάω στα γκούντις μετά το θέατρο γιατί είχε πάει 6 το απόγευμα και δεν είχαν βάλει μπουκιά στο στόμα τους. Πάλι καλά που ήρθε ο πατέρας μου και πήρε το υπόλοιπο φαγητό γιατί δεν είμαι εγώ να τρωω τέτοια πιάτα. Επειδή όμως είναι ένα κλασικά ωραίο φαγάκι, είπα να σας το γράψω να το κάνετε κάποια Κυριακή και εσείς.
Λαζάνια με κιμά στο φούρνο
1 πακέτο λαζάνια (αυτά τα μεγάλα πλακέ φύλλα όχι τα πλακέ μακαρόνια!)
για τον κιμά
1 μεγάλο κρεμμύδι
λάδι για σοτάρισμα
½ κιλό κιμά μοσχαρίσιο
1 μεγάλη κίτρινη πιπεριά κομμένη σε κύβους
2 μεγάλα καρότα τριμμένα στον τρίφτη του κρεμμυδιού
λίγο λευκό κρασί
1 κουτί ντοματάκια σαντορίνης ψιλοκομμένα ή 1 κουτάκι τριμμένη ντομάτα
αλάτι, πιπέρι, 1 κουταλάκι ζάχαρη, 1 κουταλάκι μοσχοκάρυδο
για τη μπεσαμέλ
8 ποτήρια γάλα
3 μεγάλες κουταλιές βούτυρο
7 γεμάτες κουταλιές της σούπας αλεύρι
3 αυγά
αλάτι, πιπέρι, μοσχοκάρυδο
½ φλιτζάνι τριμμένη παρμεζάνα
για τη συναρμολόγηση
½ φλιτζάνι τριμμένη παρμεζάνα
βούτυρο για άλειμμα του πυρέξ
Σε μία κατσαρόλα σοτάρουμε το ψιλοκομμένο κρεμμύδι με το λάδι για 7-8 λεπτά σε χαμηλή φωτιά. Προσθέτουμε τον κιμά και τον σοτάρουμε αρκετή ώρα σε μέτρια φωτιά μέχρι να αλλάξει χρώμα, και να πιει όλα τα ζουμιά του. Προσθέτουμε το τριμμένο καρότο και στο τέλος την πιπεριά. Σβήνουμε με το κρασί και αφού το αφήσουμε λιγάκι να εξατμισθεί όλο το αλκοόλ, προσθέτουμε την ντομάτα, το αλάτι, το πιπέρι, τη ζάχαρη και το μοσχοκάρυδο. Βάζουμε και 1 ποτήρι νερό και το μαγειρεύουμε σε μέτρια φωτιά για μισή ώρα μέχρι να γίνει ο κιμάς. Στο τέλος ανεβάζουμε την φωτιά και το αφήνουμε να πιει τα πολλά ζουμιά μιας και πρέπει να είναι αρκετά στεγνός για να τον βάλουμε στα λαζάνια.
Σε άλλη κατσαρόλα ετοιμάζουμε την μπεσαμέλ που πρέπει να είναι λίγο πιο αραιή από αυτή του παστίτσιου (προσοχή όχι νερουλή, λιγάκι πιο αραιή για να έχουν κάποια υγρά τα λαζάνια να μαγειρευτούν μιας και θα τα βάλουμε ωμά στο πυρέξ).
Διαλύουμε στην κατσαρόλα το κρύο γάλα με το αλεύρι και ανακατεύοντας συνέχεια για να μην μας κολλήσει, το βάζουμε σε μέτρια φωτιά να πήξει. Όταν αρχίσει να δένει προσθέτουμε το βούτυρο, το αλάτι, το πιπέρι και το μοσχοκάρυδο. Χτυπάμε καλά τα αυγά σε άλλο μπολ και με μία κουτάλα προσθέτουμε λίγο από το παχύρρευστο – πλέον – μίγμα γάλατος στα αυγά ανακατεύοντας συνεχώς. Τέλος προσθέτουμε τα αυγά στην μπεσαμέλ και ανακατεύουμε πάνω από μέτρια φωτιά να δέσουν λίγο και τα αυγά. Λογικά, αν δεν τα έχετε κάνει μαντάρα, πρέπει να έχετε μία παχύρρευστη σάλτσα μπεσαμέλ, που να είναι μεν δεμένη καλά αλλά να μην είναι και στούτσος ή αραιό ζουμάκι, αν δεν είναι έτσι τα πράγματα και είναι ή πολύ αραιή ή πολύ σφιχτή μπορείτε να τη διορθώσετε ανάλογα είτε προσθέτοντας άλλη μία κουταλιά αλεύρι διαλυμένη σε ¼ του ποτηριού νερό (στην περίπτωση του «αραιή»), είτε προσθέτοντας λίγο γάλα ακόμα (στην περίπτωση του στούτσου). Βέβαια, κατά πάσα πιθανότητα έχετε δικιά σας συνταγή για μπεσαμέλ, οπότε σε αυτή την περίπτωση κάνετε ότι καταλαβαίνετε!! Αν πάντως κάνετε τα παραπάνω αφού έχετε βεβαιωθεί για το ορθόν πήξιμο της σάλτσας, προσθέτετε τη παρμεζάνα και ρίχνετε και ένα ανακάτεμα για να λιώσει το τυράκι.
Για τη συναρμολόγηση, παίρνετε ένα κλασικό παραλληλόγραμμο πυρέξ (βγάζει 12 γενναία κομμάτια, ότι πρέπει για 5-6 άτομα), το βουτυρώνετε ελαφρά και απλώνετε στον πάτο 2 κουτάλες από την μπεσαμέλ, από πάνω βάζετε τα λαζάνια, το ένα δίπλα στο άλλο (ίσως να χρειαστεί να σπάσετε κάποιο στη μέση για να καλύψετε όλη την επιφάνεια), από πάνω βάζετε μία στρώση κιμά, πασπαλίζετε με τριμμένη παρμεζάνα και βάζετε πάλι μία στρώση μπεσαμέλ, πάλι λαζάνια, κιμά, τυρί μπεσαμέλ. Κάνετε με αυτό τον τρόπο 4 στρώσεις λαζάνια (και 3 στρώσεις κιμά), στην τελευταία στρώση βάζετε όλη την υπόλοιπη μπεσαμέλ, όπως κάνετε στο παστίτσιο. Ψήνετε σε δυνατό φούρνο στους 200 βαθμούς αέρα για 45 λεπτά μέχρι να πάρει χρώμα η μπεσαμέλ από πάνω. Πρέπει να το αφήσετε εκτός φούρνου για 20 λεπτά περίπου πριν το κόψετε, ώστε να δέσει λίγο και να μην σας διαλύετε. Μπορείτε να το φτιάξετε από νωρίς (ακόμα και από την προηγούμενη για κάποιο τραπέζι) και να το ψήσετε τελευταία στιγμή.
Προσοχή βέβαια είναι θερμιδική βόμβα, αλλά από τις πολύ νόστιμες!
Δεν λεει ότι κάνει στην άκρη για κάποιον άλλο, δεν λεει ότι έκλεισε τον κύκλο του, αλλά θα παραμείνει στις επάλξεις για το καλό της χώρας (λέμε τώρα!!), όχι βέβαια λεει ότι κουράστηκε από την πολύ δουλειά, και ότι αν χάσει της εκλογές θα φύγει. Τώρα αυτό είναι απειλή, να φοβηθώ δηλαδή!
Έτσι και ο θειος του στο παρελθόν, όταν έχασε κάποιες εκλογές, τσαντίστηκε το θηρίο, και την έκανε, πήγε στο Παρίσι, αυτοεξορία το έλεγε τότε. Τέτοια σοβαρότητα και τέτοια εκτίμηση για την θέληση των συμπατριωτών του είχε ο Θεός! Όπως ο Οβελίξ, που κράταγε την αναπνοή του όταν δεν του γινόταν το χατίρι.
Η σημερινή μετάλλαξη του γονιδίου αυτής της αγίας οικογένειας, βέβαια, δεν είναι εργασιομανής, όχι, με το ζόρι κάνει ότι κάνει, και τέλος πάντων σου λεει, αρκετά έκανα εγώ για τη χώρα, ας βγω στη σύνταξη να τελειώνουμε, 12 χρόνια είναι πολλά.
Τώρα να μην αρχίζω να λεω για κάποιους άλλους τυχερούς που θα δουλέψουν 45 χρόνια, και πάλι σύνταξη πιθανών να μην πάρουν, γιατί θα θεωρηθεί λαϊκισμός. Ο άνθρωπος εξάλλου σκοπεύει να συνεχίσει να προσφέρει στην ανθρωπότητα, θα γίνει δάσκαλος! Θα πάει λεει στη Βοστόνη και θα διδάσκει στο Ταφτς, εκείνο το πανεπιστήμιο που βγάζει πολιτικούς, κυρίως έλληνες πολιτικούς. Τώρα αν τους ρώτησε εκεί στο Ταφτς αν τον θέλουν αυτό είναι άλλο θέμα. Αν είναι επιλέξιμος για να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου, αν έχει δηλαδή διδακτορικό, και αυτό είναι άλλο θέμα. Αν και πολύ αμφιβάλω αν έχει διδακτορικό, κανένα μαστεράκι θα έχει από αυτά που πωλούνται με το κιλό στα έγκριτα ιδιωτικά πανεπιστήμια, δεν έχει καμία σημασία, γιατί λόγω προτέρου εργασιακού βίου και τεράστιας εμπειρία πεζοδρομίου μπορεί κάλλιστα να διδάξει το μάθημα, «πως να ρίξετε μία χώρα στον γκρεμό σε 20 απλά μαθήματα», και σας βεβαιώνω θα γίνει ανάρπαστο!.
Σίγουρα υπάρχουν πολλοί φιλόδοξοι πολιτικοί ανά τον κόσμο που θα ήθελαν να μάθουν από τον δικό μας, αλλά και από άλλους πετυχημένους σαν τον κο Μπους, πως να τα κάνουν μαντάρα και παρ΄ όλα αυτά να εκλέγονται.
Άλλο με ανησυχεί εμένα όμως, η κυρία γιατρός θα βρει και αυτή καμία θεσούλα στο πανεπιστήμιο να διδάξει; Μην μείνει νοικοκυρά η κοπέλα και βαλαντώσει μέσα! Εξάλλου είναι μοναδική περίπτωση παγκοσμίως, με πτυχίο νηπιαγωγού διετούς φοίτησης να γίνει νευροχειρούργος (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) μέσα σε 12 ώρες! Και με μεγάλη εμπειρία στα χειρουργεία, έχει γράψει ώρες η γυναίκα με το νυστέρι, να πάει χαμένη τέτοια εμπειρία και τέτοια διάνοια. Νομίζω ότι μόνο η Έλενα Τσαουσέσκου τα είχε καταφέρει καλύτερα. Αυτή είχε παραγγείλει περισσότερα πτυχία από τα πανεπιστήμια της Ρουμανίας και πρόλαβε και της τα παραδώσανε.
Πάντως χαίρομαι, έχουμε ένα νέο εξαγώγιμο προϊόν! Πρωθυπουργούς! Αυτό σίγουρα θα αυξήσει το ΑΕΠ μας, χώρια που με την φυγή του θα μας κάνει σίγουρα μεγάλο καλό.
Ξέρω ότι πολλοί από εσάς, τα παίρνετε που σατιρίζω τον θεό σας, και βέβαια γνωρίζω καλά ότι οι περισσότεροι από εσάς τον ψηφίσατε, και θεωρείτε μεγάλη απώλεια για την χώρα την πιθανή φυγή του. Πως να το κάνουμε όμως δεν έχω αυτή την άποψη για αυτόν, παρ΄ όλο που ξέρω ότι είμαι μειοψηφία, θα χαρώ ιδιαίτερα να ξεκουμπιστεί και να παίζει τις ρακέτες του σε άλλη παραλία.
Την Κυριακή είχα τα μικρά μου σπίτι, το βαφτιστήρι μου και τον αδελφό του. Είναι το κουάλιτι ταιμ που πρέπει να περνάω μαζί τους ως νονά σύμφωνα με τον πατέρα τους και κουμπάρο μου. Για την ακρίβεια όταν θέλει να ηρεμήσει λίγο από τους ταλιμπάν που γέννησε, μου ζητάει να τα πάρω για κάποια βόλτα η πολιτιστική εκδήλωση. Έτσι την Κυριακή θα τα πήγαινα θέατρο και αντί να τα τρέχω στα φαστ φουντ για φαγητό είπα να τα ταΐσω σπίτι, και να φτιάξω ένα παιδικό φαΐ που όμως αρέσει πολύ σε όλους. Που να φανταστώ ότι τα σκασμένα είχαν δέσει κόμπο ότι θα τα πάω στα γκούντις και έτσι δεν έφαγαν πιρουνιά από τα λαζάνια με κιμά που είχα φτιάξει! Στο τέλος απ΄ ότι καταλαβαίνετε αναγκάσθηκα να τα πάω στα γκούντις μετά το θέατρο γιατί είχε πάει 6 το απόγευμα και δεν είχαν βάλει μπουκιά στο στόμα τους. Πάλι καλά που ήρθε ο πατέρας μου και πήρε το υπόλοιπο φαγητό γιατί δεν είμαι εγώ να τρωω τέτοια πιάτα. Επειδή όμως είναι ένα κλασικά ωραίο φαγάκι, είπα να σας το γράψω να το κάνετε κάποια Κυριακή και εσείς.
Λαζάνια με κιμά στο φούρνο
1 πακέτο λαζάνια (αυτά τα μεγάλα πλακέ φύλλα όχι τα πλακέ μακαρόνια!)
για τον κιμά
1 μεγάλο κρεμμύδι
λάδι για σοτάρισμα
½ κιλό κιμά μοσχαρίσιο
1 μεγάλη κίτρινη πιπεριά κομμένη σε κύβους
2 μεγάλα καρότα τριμμένα στον τρίφτη του κρεμμυδιού
λίγο λευκό κρασί
1 κουτί ντοματάκια σαντορίνης ψιλοκομμένα ή 1 κουτάκι τριμμένη ντομάτα
αλάτι, πιπέρι, 1 κουταλάκι ζάχαρη, 1 κουταλάκι μοσχοκάρυδο
για τη μπεσαμέλ
8 ποτήρια γάλα
3 μεγάλες κουταλιές βούτυρο
7 γεμάτες κουταλιές της σούπας αλεύρι
3 αυγά
αλάτι, πιπέρι, μοσχοκάρυδο
½ φλιτζάνι τριμμένη παρμεζάνα
για τη συναρμολόγηση
½ φλιτζάνι τριμμένη παρμεζάνα
βούτυρο για άλειμμα του πυρέξ
Σε μία κατσαρόλα σοτάρουμε το ψιλοκομμένο κρεμμύδι με το λάδι για 7-8 λεπτά σε χαμηλή φωτιά. Προσθέτουμε τον κιμά και τον σοτάρουμε αρκετή ώρα σε μέτρια φωτιά μέχρι να αλλάξει χρώμα, και να πιει όλα τα ζουμιά του. Προσθέτουμε το τριμμένο καρότο και στο τέλος την πιπεριά. Σβήνουμε με το κρασί και αφού το αφήσουμε λιγάκι να εξατμισθεί όλο το αλκοόλ, προσθέτουμε την ντομάτα, το αλάτι, το πιπέρι, τη ζάχαρη και το μοσχοκάρυδο. Βάζουμε και 1 ποτήρι νερό και το μαγειρεύουμε σε μέτρια φωτιά για μισή ώρα μέχρι να γίνει ο κιμάς. Στο τέλος ανεβάζουμε την φωτιά και το αφήνουμε να πιει τα πολλά ζουμιά μιας και πρέπει να είναι αρκετά στεγνός για να τον βάλουμε στα λαζάνια.
Σε άλλη κατσαρόλα ετοιμάζουμε την μπεσαμέλ που πρέπει να είναι λίγο πιο αραιή από αυτή του παστίτσιου (προσοχή όχι νερουλή, λιγάκι πιο αραιή για να έχουν κάποια υγρά τα λαζάνια να μαγειρευτούν μιας και θα τα βάλουμε ωμά στο πυρέξ).
Διαλύουμε στην κατσαρόλα το κρύο γάλα με το αλεύρι και ανακατεύοντας συνέχεια για να μην μας κολλήσει, το βάζουμε σε μέτρια φωτιά να πήξει. Όταν αρχίσει να δένει προσθέτουμε το βούτυρο, το αλάτι, το πιπέρι και το μοσχοκάρυδο. Χτυπάμε καλά τα αυγά σε άλλο μπολ και με μία κουτάλα προσθέτουμε λίγο από το παχύρρευστο – πλέον – μίγμα γάλατος στα αυγά ανακατεύοντας συνεχώς. Τέλος προσθέτουμε τα αυγά στην μπεσαμέλ και ανακατεύουμε πάνω από μέτρια φωτιά να δέσουν λίγο και τα αυγά. Λογικά, αν δεν τα έχετε κάνει μαντάρα, πρέπει να έχετε μία παχύρρευστη σάλτσα μπεσαμέλ, που να είναι μεν δεμένη καλά αλλά να μην είναι και στούτσος ή αραιό ζουμάκι, αν δεν είναι έτσι τα πράγματα και είναι ή πολύ αραιή ή πολύ σφιχτή μπορείτε να τη διορθώσετε ανάλογα είτε προσθέτοντας άλλη μία κουταλιά αλεύρι διαλυμένη σε ¼ του ποτηριού νερό (στην περίπτωση του «αραιή»), είτε προσθέτοντας λίγο γάλα ακόμα (στην περίπτωση του στούτσου). Βέβαια, κατά πάσα πιθανότητα έχετε δικιά σας συνταγή για μπεσαμέλ, οπότε σε αυτή την περίπτωση κάνετε ότι καταλαβαίνετε!! Αν πάντως κάνετε τα παραπάνω αφού έχετε βεβαιωθεί για το ορθόν πήξιμο της σάλτσας, προσθέτετε τη παρμεζάνα και ρίχνετε και ένα ανακάτεμα για να λιώσει το τυράκι.
Για τη συναρμολόγηση, παίρνετε ένα κλασικό παραλληλόγραμμο πυρέξ (βγάζει 12 γενναία κομμάτια, ότι πρέπει για 5-6 άτομα), το βουτυρώνετε ελαφρά και απλώνετε στον πάτο 2 κουτάλες από την μπεσαμέλ, από πάνω βάζετε τα λαζάνια, το ένα δίπλα στο άλλο (ίσως να χρειαστεί να σπάσετε κάποιο στη μέση για να καλύψετε όλη την επιφάνεια), από πάνω βάζετε μία στρώση κιμά, πασπαλίζετε με τριμμένη παρμεζάνα και βάζετε πάλι μία στρώση μπεσαμέλ, πάλι λαζάνια, κιμά, τυρί μπεσαμέλ. Κάνετε με αυτό τον τρόπο 4 στρώσεις λαζάνια (και 3 στρώσεις κιμά), στην τελευταία στρώση βάζετε όλη την υπόλοιπη μπεσαμέλ, όπως κάνετε στο παστίτσιο. Ψήνετε σε δυνατό φούρνο στους 200 βαθμούς αέρα για 45 λεπτά μέχρι να πάρει χρώμα η μπεσαμέλ από πάνω. Πρέπει να το αφήσετε εκτός φούρνου για 20 λεπτά περίπου πριν το κόψετε, ώστε να δέσει λίγο και να μην σας διαλύετε. Μπορείτε να το φτιάξετε από νωρίς (ακόμα και από την προηγούμενη για κάποιο τραπέζι) και να το ψήσετε τελευταία στιγμή.
Προσοχή βέβαια είναι θερμιδική βόμβα, αλλά από τις πολύ νόστιμες!
Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009
Η ώρα της Γης
Κάπου το είχα ακούσει, κάπου το είχα δει. Το έκοψα αμέσως για άλλη μία από αυτές της χωρίς αποτέλεσμα ακτιβιστικές δράσεις των οικολόγων που, όλοι μαζί κάνουμε κάτι για να στείλουμε ένα μήνυμα και καλά! Και έτσι όλοι μαζί χαρούμενοι είμαστε ευτυχισμένοι που εμείς στείλαμε το μήνυμα και αυτοί που υποτίθεται έπρεπε να το πάρουν μας έγραψαν κανονικότατα και δεν έγινε και πάλι τίποτα αλλά χαρούμενοι είμαστε.
Κάπως έτσι είναι τα πράγματα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να το στείλουμε το ρημαδομήνυμα! Κάποια στιγμή θα μας ακούσουν, ή ακόμα και να μην ακούσουν εμάς θα ακούσουν τη μαμά φύση που θα τα πάρει στο κρανίο και θα μας ψήσει το ψάρι στα χείλη. Ε! Τότε θέλουν δεν θέλουν θα ακούσουν!
Πρέπει λεει να σβήσουμε όλα τα φώτα για μία ώρα το Σάββατο 28 Μαρτίου το βράδυ στις 20:30. Αυτή είναι η ώρα της Γης. Η ώρα που πρέπει ο κόσμος (ο απλός κόσμος που λένε οι δημοσιογράφοι) να κάνει κάτι ώστε να εκδηλώσει την ανησυχία του για τις κλιματικές αλλαγές.
Η ιστορία ξεκίνησε από την Αυστραλία το 2007, όπου τότε συμμετείχαν πάνω από 2 εκατομμύρια άνθρωποι, πέρσι επεκτάθηκε και στο εξωτερικό (της Αστραλίας το εξωτερικό) με 100 εκατομμύρια συμμετοχές και εντυπωσιακές συσκοτίσεις μνημείων ανά τον κόσμο, και φέτος φαίνεται έχει πάρει παγκόσμιες πλέον διαστάσεις, ελπίζοντας ότι 1 δις άνθρωποι θα σβήσουν τα φώτα τους. Το έχει πάρει και η WWF παραμάσχαλα και το οργανώνει ανά τον κόσμο, και ανακοινώνει δεσμεύσεις εταιριών, επιχειρήσεων, οργανισμών, δήμων αλλά και ατόμων ότι θα συμμετάσχουν.
Έτσι λοιπόν έλαβα και ε-μαιλ από το ΙΚΕΑ που με ενημερώνει ότι θα συμμετάσχουν και αυτοί και ότι τέλος πάντων θα τα σβήσουν τα φώτα τους, το ίδιο άκουσα ότι θα κάνει και το ΑΒ Βασιλόπουλος και διάφορες άλλες εταιρίες. Βέβαια το γεγονός ότι είναι Σάββατο βράδυ που όλες αυτές οι εταιρίες είναι ήδη κλειστές μάλλον εξηγεί και το έντονο ενδιαφέρων όλων αυτών να συμμετάσχουν, και να διαφημίσουν τη συμμετοχή τους. Βάλε τους να κλείσουν τα φώτα μία εργάσιμη Παρασκευή 7-8 το βράδυ, τότε που πραγματικά καινε οι λάμπες σαν τρελές και το σβήσιμο τους ισοδυναμεί με κλείσιμο της επιχείρησης και θα σου πως εγώ πόσο ευαισθητοποιημένες είναι!! Αλλά το προσπερνάω!
Διάβασα επίσης ότι από πλευράς συμμετοχής Δήμων και φορέων τοπικής αυτοδιοίκησης στο πρόγραμμα έχουμε την παγκόσμια πρωτιά, όλοι έχουν δηλώσει συμμετοχή. Έτσι είναι, μπορεί στην Ελλάδα ο δημοτικός φωτισμός να είναι αναμμένος 2 ώρα το μεσημέρι για χρόνια αλλά σε τέτοια τζέρτζελα είμαστε πρώτοι. Και κάπου εκεί εξαντλείται βέβαια η περιβαλλοντική ευαισθησία των δημάρχων μας που έτσι και δουν παρκάκι τους πιάνει ένας παροξυσμός και τρέχουν αμέσως να το κάνουν πάρκιν, εμπορικό κέντρο, πλατεία με τον ανδριάντα τους και άλλα τέτοια καλαίσθητα.
Τέλος πάντων να μην σας πρήζω με την γκρίνια εγώ γράφτηκα, και αν θέλετε και εσείς να γραφτείτε το σαιτ είναι http://www.earthhour.org/about/gr:el
Το θέμα βέβαια είναι τι στην ευχή θα κάνουμε το Σάββατο στις 8:30 που θα πρέπει να σβήσουμε τα φώτα, και βέβαια καλό θα ήταν να σβήσουμε και την τηλεόραση και όλα όσα τέλος πάντων καταναλώνουν ενέργεια. Εγώ λεω να οργανωθούμε λιγουλάκι, και να το χαρούμε. Σάββατο είναι, άνοιξη είναι, ας μαζέψουμε την παρέα μας σε ένα παρκάκι, στον Βενιζέλο ας πούμε, να πάρουμε και πασατέμπους, και κανα ουισκάκι (από το μπουκάλι γιατί το ποτηράκι θα το πετάξουμε χάμω!!) και για μία ωρίτσα ας τα πούμε με την παρέα μας, έτσι για το καλό αυτής της ρημάδας γης που τόσο απερίσκεπτα δέχτηκε να μας φιλοξενήσει στον κόρφο της, και έκτοτε της έχουμε κάνει κατάληψη και της καταστρέφουμε με γοργούς ρυθμούς το είναι της.
Σκέφτηκα να σας γράψω μία συνταγούλα με αγνά υλικά σήμερα, με χαμηλό ενεργειακό αποτύπωμα που λένε. Μάλλον θα έπρεπε να σας γράψω κάτι με ωμά χαρούπια, που εκεί χωρίς φούρνο και άλλα τέτοια, όντως το αποτύπωμα είναι μηδενικό, αλλά να μην το παρακάνουμε! Έτσι ση σημερινή συνταγή, τον θέλει τον φούρνο της, αλλά είναι φτιαγμένη με αγνά ελληνικά υλικά που δεν ταξίδεψαν μιλιούνια χιλιόμετρα για να έρθουν στην κουζίνα σας (όπως η σοκολάτα για παράδειγμα) και που τέλος πάντων την έτρωγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, μάλλον!
Μελόπιτα
1 κιλό ανθότυρο
2 ½ φλιτζάνια ζάχαρη
½ φλιτζάνι μέλι
½ φλιτζάνι σιμιγδάλι χοντρό
6 αυγά
1 βανίλια
½ κουταλάκι του γλυκού κανέλα
σουσάμι για πασπάλισμα
Σε ένα μπολ διαλύουμε το ανθότυρο με ένα πιρούνι και προσθέτουμε τη ζάχαρη, τα αυγά χτυπημένα, το μέλι, το σιμιγδάλι, τη βανίλια και τη κανέλα. Τα ανακατεύουμε όλα καλά με το χέρι ή σε μίξερ, μέχρι να αφρατέψουν καλά. Ρίχνουμε μείγμα σε ταψάκι που έχουμε βουτυρώσει και αλευρώσει, το πασπαλίζουμε με το σουσάμι και το ψήνουμε για 1 ώρα στους 180 βαθμούς, μέχρι να γίνει καλά και από κάτω. Μπορείτε να το κάνετε μόνο με μέλι ή να αλλάξετε την αναλογία ζάχαρης-μελιού ανάλογα με την όρεξή σας. Πανεύκολο και υπέροχο γλυκό.
Κάπως έτσι είναι τα πράγματα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να το στείλουμε το ρημαδομήνυμα! Κάποια στιγμή θα μας ακούσουν, ή ακόμα και να μην ακούσουν εμάς θα ακούσουν τη μαμά φύση που θα τα πάρει στο κρανίο και θα μας ψήσει το ψάρι στα χείλη. Ε! Τότε θέλουν δεν θέλουν θα ακούσουν!
Πρέπει λεει να σβήσουμε όλα τα φώτα για μία ώρα το Σάββατο 28 Μαρτίου το βράδυ στις 20:30. Αυτή είναι η ώρα της Γης. Η ώρα που πρέπει ο κόσμος (ο απλός κόσμος που λένε οι δημοσιογράφοι) να κάνει κάτι ώστε να εκδηλώσει την ανησυχία του για τις κλιματικές αλλαγές.
Η ιστορία ξεκίνησε από την Αυστραλία το 2007, όπου τότε συμμετείχαν πάνω από 2 εκατομμύρια άνθρωποι, πέρσι επεκτάθηκε και στο εξωτερικό (της Αστραλίας το εξωτερικό) με 100 εκατομμύρια συμμετοχές και εντυπωσιακές συσκοτίσεις μνημείων ανά τον κόσμο, και φέτος φαίνεται έχει πάρει παγκόσμιες πλέον διαστάσεις, ελπίζοντας ότι 1 δις άνθρωποι θα σβήσουν τα φώτα τους. Το έχει πάρει και η WWF παραμάσχαλα και το οργανώνει ανά τον κόσμο, και ανακοινώνει δεσμεύσεις εταιριών, επιχειρήσεων, οργανισμών, δήμων αλλά και ατόμων ότι θα συμμετάσχουν.
Έτσι λοιπόν έλαβα και ε-μαιλ από το ΙΚΕΑ που με ενημερώνει ότι θα συμμετάσχουν και αυτοί και ότι τέλος πάντων θα τα σβήσουν τα φώτα τους, το ίδιο άκουσα ότι θα κάνει και το ΑΒ Βασιλόπουλος και διάφορες άλλες εταιρίες. Βέβαια το γεγονός ότι είναι Σάββατο βράδυ που όλες αυτές οι εταιρίες είναι ήδη κλειστές μάλλον εξηγεί και το έντονο ενδιαφέρων όλων αυτών να συμμετάσχουν, και να διαφημίσουν τη συμμετοχή τους. Βάλε τους να κλείσουν τα φώτα μία εργάσιμη Παρασκευή 7-8 το βράδυ, τότε που πραγματικά καινε οι λάμπες σαν τρελές και το σβήσιμο τους ισοδυναμεί με κλείσιμο της επιχείρησης και θα σου πως εγώ πόσο ευαισθητοποιημένες είναι!! Αλλά το προσπερνάω!
Διάβασα επίσης ότι από πλευράς συμμετοχής Δήμων και φορέων τοπικής αυτοδιοίκησης στο πρόγραμμα έχουμε την παγκόσμια πρωτιά, όλοι έχουν δηλώσει συμμετοχή. Έτσι είναι, μπορεί στην Ελλάδα ο δημοτικός φωτισμός να είναι αναμμένος 2 ώρα το μεσημέρι για χρόνια αλλά σε τέτοια τζέρτζελα είμαστε πρώτοι. Και κάπου εκεί εξαντλείται βέβαια η περιβαλλοντική ευαισθησία των δημάρχων μας που έτσι και δουν παρκάκι τους πιάνει ένας παροξυσμός και τρέχουν αμέσως να το κάνουν πάρκιν, εμπορικό κέντρο, πλατεία με τον ανδριάντα τους και άλλα τέτοια καλαίσθητα.
Τέλος πάντων να μην σας πρήζω με την γκρίνια εγώ γράφτηκα, και αν θέλετε και εσείς να γραφτείτε το σαιτ είναι http://www.earthhour.org/about/gr:el
Το θέμα βέβαια είναι τι στην ευχή θα κάνουμε το Σάββατο στις 8:30 που θα πρέπει να σβήσουμε τα φώτα, και βέβαια καλό θα ήταν να σβήσουμε και την τηλεόραση και όλα όσα τέλος πάντων καταναλώνουν ενέργεια. Εγώ λεω να οργανωθούμε λιγουλάκι, και να το χαρούμε. Σάββατο είναι, άνοιξη είναι, ας μαζέψουμε την παρέα μας σε ένα παρκάκι, στον Βενιζέλο ας πούμε, να πάρουμε και πασατέμπους, και κανα ουισκάκι (από το μπουκάλι γιατί το ποτηράκι θα το πετάξουμε χάμω!!) και για μία ωρίτσα ας τα πούμε με την παρέα μας, έτσι για το καλό αυτής της ρημάδας γης που τόσο απερίσκεπτα δέχτηκε να μας φιλοξενήσει στον κόρφο της, και έκτοτε της έχουμε κάνει κατάληψη και της καταστρέφουμε με γοργούς ρυθμούς το είναι της.
Σκέφτηκα να σας γράψω μία συνταγούλα με αγνά υλικά σήμερα, με χαμηλό ενεργειακό αποτύπωμα που λένε. Μάλλον θα έπρεπε να σας γράψω κάτι με ωμά χαρούπια, που εκεί χωρίς φούρνο και άλλα τέτοια, όντως το αποτύπωμα είναι μηδενικό, αλλά να μην το παρακάνουμε! Έτσι ση σημερινή συνταγή, τον θέλει τον φούρνο της, αλλά είναι φτιαγμένη με αγνά ελληνικά υλικά που δεν ταξίδεψαν μιλιούνια χιλιόμετρα για να έρθουν στην κουζίνα σας (όπως η σοκολάτα για παράδειγμα) και που τέλος πάντων την έτρωγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, μάλλον!
Μελόπιτα
1 κιλό ανθότυρο
2 ½ φλιτζάνια ζάχαρη
½ φλιτζάνι μέλι
½ φλιτζάνι σιμιγδάλι χοντρό
6 αυγά
1 βανίλια
½ κουταλάκι του γλυκού κανέλα
σουσάμι για πασπάλισμα
Σε ένα μπολ διαλύουμε το ανθότυρο με ένα πιρούνι και προσθέτουμε τη ζάχαρη, τα αυγά χτυπημένα, το μέλι, το σιμιγδάλι, τη βανίλια και τη κανέλα. Τα ανακατεύουμε όλα καλά με το χέρι ή σε μίξερ, μέχρι να αφρατέψουν καλά. Ρίχνουμε μείγμα σε ταψάκι που έχουμε βουτυρώσει και αλευρώσει, το πασπαλίζουμε με το σουσάμι και το ψήνουμε για 1 ώρα στους 180 βαθμούς, μέχρι να γίνει καλά και από κάτω. Μπορείτε να το κάνετε μόνο με μέλι ή να αλλάξετε την αναλογία ζάχαρης-μελιού ανάλογα με την όρεξή σας. Πανεύκολο και υπέροχο γλυκό.
Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009
Ενδυματολογικές επιλογές
Γνωρίζετε τι είναι το ιδιώνυμο; Αν κάποιος από εσάς άκουσε ειδήσεις χτες, θα παρατήρησε ότι όλοι μιλάγανε για το ιδιώνυμο, χωρίς βέβαια να εξηγεί και κανένας τι σκατά είναι. Λογικά λοιπόν, για αυτούς – σαν εμένα - που δεν έβγαλαν τη Νομική και δεν ήταν καλοί στην Ιστορία στο Λύκειο, αυτή η λέξη πρέπει να δημιουργεί πολλές απορίες.
Να πω τη μαύρη μου αλήθεια τη λέξη την είχα ξανακούσει βέβαια, και αυτό που ήξερα χονδρικά ήταν ότι αφορούσε ένα νόμο του Βενιζέλου, βάση του οποίου κυνηγούσαν τους κουμουνιστές για πολλά χρόνια στη χώρα μας. Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν και οι εξορίες και τα μακρονήσια. Μέχρις εκεί όμως, τίποτα παραπάνω.
Άρχισα λοιπόν να ρωτάω φίλους, με κάποια σχετική ντροπή βέβαια, μιας και δεν ήξερα κάτι, που υπέθετα ότι για όλον τον κόσμο ήταν γνωστό, για να το λένε και ξαναλένε έτσι πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Υπέθετα ότι είναι νομικός όρος, μιας και είναι αδύνατο να μιλάγανε για εκείνο τον παλιό νόμο του Βενιζέλου και να θέλουν να ξανα-απαγορεύσουν το ΚΚΕ.
Για να καταλάβετε και εσείς, τα σαΐνια της κυβέρνησης θέλουν να θεσπίσουν αυστηρότερες ποινές για τους «κουκουλοφόρους» πιστεύοντας ότι έτσι θα φοβηθούν αυτά τα βλαμμένα και έτσι θα σταματήσει το σύστριγγλο που γίνετε στη χώρα τους τελευταίους μήνες. Έξοχα! Είναι εξάλλου προφανές ότι ο λόγος που γίνονται όλα όσα γίνονται είναι γιατί οι ποινές είναι μικρές και όχι γιατί κανένας δεν κάνει τίποτα να τους πιάσει. Μία από τα ίδια ισχύουν και για το άσυλο, είναι και εδώ προφανές, ότι αν δεν είχαμε το πανεπιστημιακό άσυλο, δεν θα είχαμε όλη αυτή τη στρατιά των «αναρχικο-κουκουλοφόρων» που κάθε τρις και λίγο βγαίνουν και τα σπάνε όλα. Δεν φταιει η ανικανότητα, δεν φταιει η γενικότερη κοινωνική κατάντια που θρέφει τέτοιου είδους συμπεριφορές, φταιει η «ευαισθησία» της Ελληνικής κοινωνίας, το άσυλο και η έλλειψη νόμων που να απαγορεύουν τις κουκούλες!
Έτσι λοιπόν αποφάσισαν να κάνουν την κουκούλα ιδιώνυμο αδίκημα! Έλεγαν στα δελτία ειδήσεων δημοσιογράφοι και πολιτικοί χτες. Είπα και εγώ, πρώτον να δω τι σημαίνει αυτό το πράγμα και δεύτερον πόσοι το ξέρουν! Έτσι για την ιστορία σας λεω ότι κανένας απ΄ όσους ρώτησα δεν το ήξερε ακριβώς, μέσες άκρες οι περισσότεροι καταλάβαιναν κάτι αλλά δεν το ήξεραν. Ένα φάουλ λοιπόν των πάντων, να κοιτάξετε κύριοι να μιλάτε κατανοητά για τον κόσμο, αν θέλετε οι απόψεις σας να ακουστούν.
Το σημαντικό όμως είναι ότι έψαξα και βρήκα τι σημαίνει και ιδού ο ορισμός:
ιδιώνυμο (αδίκημα) -> special legal notion, delictum sui generis;ιδιώνυμος -η -ο [iδiónimos] E5 : 1. που τον χαρακτηρίζουν με ιδιαίτερο όνομα, για να τον διαχωρίσουν από τα όμοιά του. 2. (νομ.) ιδιώνυμο , που δεν εντάσσεται στις γενικότερες κατηγορίες αδικημάτων και γι΄ αυτό τιμωρείται με ιδιαίτερες ποινές: Kάθε βιαιοπραγία κατά αστυνομικού οργάνου χαρακτηρίζεται ως ιδιώνυμο αδίκημα. (ως ουσ.) το ιδιώνυμο, νόμος του 1929 που χαρακτήριζε ως ιδιώνυμο αδίκημα κάθε ενέργεια που απέβλεπε στην ανατροπή του ισχύοντος αστικού πολιτικού καθεστώτος. [λόγ. < ελνστ. διώνυμος `κατάλληλος΄, η νέα σημ. από παρερμηνεία της ελνστ. φρ. ιδιώνυμος προσηγορία `κατάλληλη ονομασία΄]
Κατ΄ αρχήν, όπως είπε και η Γωγούλα, το λατινικό είναι άπαιχτο! Και βέβαια περιγράφει πλήρως τη λολαμάρα μας! Έπειτα όταν λένε ότι η «Κουκούλα» θα γίνει ιδιώνυμο αδίκημα, καταλαβαίνω ότι όποιος φοράει κουκούλα θα τιμωρείται με ιδιαίτερες ποινές!! Δηλαδή, πάω σε μία διαδήλωση και επειδή κάνει κρύο βάζω την κουκούλα του μπουφάν μου, πράττω ιδιώνυμο αδίκημα;; Τα σκουφιά συμπεριλαμβάνονται στο νόμο, και αν ναι ποια σκουφιά αυτά που βάζεις στο σκι περνάνε; ρωτάω για να ξέρω βρε παιδάκι μου. Και αν δεν είναι μόνο οι κουκούλες αλλά οτιδήποτε κρύβει τα χαρακτηριστικά του προσώπου, έτσι άκουσα, αυτό σημαίνει ότι και τα κασκόλ και οι πασμίνες διώκονται; ή αυτά τα ωραία καλύμματα του στόματος και της μύτης, σε ύφασμα μπέρμπερις, που είχαν βγει τότε με την γρίπη των πτηνών; πείτε μου να ξέρω! Είναι προφανές ότι είμαι φιλήσυχη πολίτης και καθόλου μα καθόλου δεν θέλω να προβώ σε «ενέργειες που αποβλέπουν στην ανατροπή του ισχύοντος αστικού και πολιτικού καθεστώτος»! το δηλώνω υπεύθυνα αυτό, και έτσι θέλω να ξέρω, όταν φεύγω από την πιτσίνα το βράδυ να βάζω ή να μην βάζω σκουφί στα βρεγμένα μου μαλλιά;. Πείτε μου κύριε Μαρκοτέτοιε μου, σας παρακαλώ!!!
Ξέρω ότι σας περίσσεψε χαλβάς από την καθαροδευτέρα και κάθετε κάπου στην κουζίνα σας. Ένα εύκολο γλυκάκι λοιπόν με χαλβά, για τη νηστεία.
Χαλβάς με πορτοκάλι στο φούρνο
Κόβετε τετράγωνα κομμάτια χαλβά με πάχος περίπου ένα δάχτυλο. Τα ακουμπάτε σε κομμάτια αλουμινόχαρτο αρκετά μεγάλα ώστε να κλείσετε τον χαλβά σε πακέτο μέσα σε αυτά. Πάνω σε κάθε κομμάτι χαλβά βάζετε μία ροδέλα πορτοκάλι και πασπαλίζετε με ότι άρωμα σας αρέσει. Η κανέλα του ταιριάζει, αλλά για πιο πικάντικο και το τζίντζερ σε σκόνη, και βανίλια και το μοσχοκάρυδο. Μπορείτε επίσης να βάλετε και ένα κομμάτι σοκολάτας από πάνω ή αμυγδαλάκια χοντροκομμένα. Ότι έχετε τέλος πάντων. Τα τυλίγετε σε πακέτα και τα βάζετε σε προθερμασμένο φούρνο και τα ψήνετε στους 200 βαθμούς για 15 λεπτά, μέχρι να λιώσει ο χαλβάς.
Ότι πιο εύκολο, και αρωματικό έχετε φαει με χαλβά του μπακάλη που λένε!!
Να πω τη μαύρη μου αλήθεια τη λέξη την είχα ξανακούσει βέβαια, και αυτό που ήξερα χονδρικά ήταν ότι αφορούσε ένα νόμο του Βενιζέλου, βάση του οποίου κυνηγούσαν τους κουμουνιστές για πολλά χρόνια στη χώρα μας. Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν και οι εξορίες και τα μακρονήσια. Μέχρις εκεί όμως, τίποτα παραπάνω.
Άρχισα λοιπόν να ρωτάω φίλους, με κάποια σχετική ντροπή βέβαια, μιας και δεν ήξερα κάτι, που υπέθετα ότι για όλον τον κόσμο ήταν γνωστό, για να το λένε και ξαναλένε έτσι πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Υπέθετα ότι είναι νομικός όρος, μιας και είναι αδύνατο να μιλάγανε για εκείνο τον παλιό νόμο του Βενιζέλου και να θέλουν να ξανα-απαγορεύσουν το ΚΚΕ.
Για να καταλάβετε και εσείς, τα σαΐνια της κυβέρνησης θέλουν να θεσπίσουν αυστηρότερες ποινές για τους «κουκουλοφόρους» πιστεύοντας ότι έτσι θα φοβηθούν αυτά τα βλαμμένα και έτσι θα σταματήσει το σύστριγγλο που γίνετε στη χώρα τους τελευταίους μήνες. Έξοχα! Είναι εξάλλου προφανές ότι ο λόγος που γίνονται όλα όσα γίνονται είναι γιατί οι ποινές είναι μικρές και όχι γιατί κανένας δεν κάνει τίποτα να τους πιάσει. Μία από τα ίδια ισχύουν και για το άσυλο, είναι και εδώ προφανές, ότι αν δεν είχαμε το πανεπιστημιακό άσυλο, δεν θα είχαμε όλη αυτή τη στρατιά των «αναρχικο-κουκουλοφόρων» που κάθε τρις και λίγο βγαίνουν και τα σπάνε όλα. Δεν φταιει η ανικανότητα, δεν φταιει η γενικότερη κοινωνική κατάντια που θρέφει τέτοιου είδους συμπεριφορές, φταιει η «ευαισθησία» της Ελληνικής κοινωνίας, το άσυλο και η έλλειψη νόμων που να απαγορεύουν τις κουκούλες!
Έτσι λοιπόν αποφάσισαν να κάνουν την κουκούλα ιδιώνυμο αδίκημα! Έλεγαν στα δελτία ειδήσεων δημοσιογράφοι και πολιτικοί χτες. Είπα και εγώ, πρώτον να δω τι σημαίνει αυτό το πράγμα και δεύτερον πόσοι το ξέρουν! Έτσι για την ιστορία σας λεω ότι κανένας απ΄ όσους ρώτησα δεν το ήξερε ακριβώς, μέσες άκρες οι περισσότεροι καταλάβαιναν κάτι αλλά δεν το ήξεραν. Ένα φάουλ λοιπόν των πάντων, να κοιτάξετε κύριοι να μιλάτε κατανοητά για τον κόσμο, αν θέλετε οι απόψεις σας να ακουστούν.
Το σημαντικό όμως είναι ότι έψαξα και βρήκα τι σημαίνει και ιδού ο ορισμός:
ιδιώνυμο (αδίκημα) -> special legal notion, delictum sui generis;ιδιώνυμος -η -ο [iδiónimos] E5 : 1. που τον χαρακτηρίζουν με ιδιαίτερο όνομα, για να τον διαχωρίσουν από τα όμοιά του. 2. (νομ.) ιδιώνυμο , που δεν εντάσσεται στις γενικότερες κατηγορίες αδικημάτων και γι΄ αυτό τιμωρείται με ιδιαίτερες ποινές: Kάθε βιαιοπραγία κατά αστυνομικού οργάνου χαρακτηρίζεται ως ιδιώνυμο αδίκημα. (ως ουσ.) το ιδιώνυμο, νόμος του 1929 που χαρακτήριζε ως ιδιώνυμο αδίκημα κάθε ενέργεια που απέβλεπε στην ανατροπή του ισχύοντος αστικού πολιτικού καθεστώτος. [λόγ. < ελνστ. διώνυμος `κατάλληλος΄, η νέα σημ. από παρερμηνεία της ελνστ. φρ. ιδιώνυμος προσηγορία `κατάλληλη ονομασία΄]
Κατ΄ αρχήν, όπως είπε και η Γωγούλα, το λατινικό είναι άπαιχτο! Και βέβαια περιγράφει πλήρως τη λολαμάρα μας! Έπειτα όταν λένε ότι η «Κουκούλα» θα γίνει ιδιώνυμο αδίκημα, καταλαβαίνω ότι όποιος φοράει κουκούλα θα τιμωρείται με ιδιαίτερες ποινές!! Δηλαδή, πάω σε μία διαδήλωση και επειδή κάνει κρύο βάζω την κουκούλα του μπουφάν μου, πράττω ιδιώνυμο αδίκημα;; Τα σκουφιά συμπεριλαμβάνονται στο νόμο, και αν ναι ποια σκουφιά αυτά που βάζεις στο σκι περνάνε; ρωτάω για να ξέρω βρε παιδάκι μου. Και αν δεν είναι μόνο οι κουκούλες αλλά οτιδήποτε κρύβει τα χαρακτηριστικά του προσώπου, έτσι άκουσα, αυτό σημαίνει ότι και τα κασκόλ και οι πασμίνες διώκονται; ή αυτά τα ωραία καλύμματα του στόματος και της μύτης, σε ύφασμα μπέρμπερις, που είχαν βγει τότε με την γρίπη των πτηνών; πείτε μου να ξέρω! Είναι προφανές ότι είμαι φιλήσυχη πολίτης και καθόλου μα καθόλου δεν θέλω να προβώ σε «ενέργειες που αποβλέπουν στην ανατροπή του ισχύοντος αστικού και πολιτικού καθεστώτος»! το δηλώνω υπεύθυνα αυτό, και έτσι θέλω να ξέρω, όταν φεύγω από την πιτσίνα το βράδυ να βάζω ή να μην βάζω σκουφί στα βρεγμένα μου μαλλιά;. Πείτε μου κύριε Μαρκοτέτοιε μου, σας παρακαλώ!!!
Ξέρω ότι σας περίσσεψε χαλβάς από την καθαροδευτέρα και κάθετε κάπου στην κουζίνα σας. Ένα εύκολο γλυκάκι λοιπόν με χαλβά, για τη νηστεία.
Χαλβάς με πορτοκάλι στο φούρνο
Κόβετε τετράγωνα κομμάτια χαλβά με πάχος περίπου ένα δάχτυλο. Τα ακουμπάτε σε κομμάτια αλουμινόχαρτο αρκετά μεγάλα ώστε να κλείσετε τον χαλβά σε πακέτο μέσα σε αυτά. Πάνω σε κάθε κομμάτι χαλβά βάζετε μία ροδέλα πορτοκάλι και πασπαλίζετε με ότι άρωμα σας αρέσει. Η κανέλα του ταιριάζει, αλλά για πιο πικάντικο και το τζίντζερ σε σκόνη, και βανίλια και το μοσχοκάρυδο. Μπορείτε επίσης να βάλετε και ένα κομμάτι σοκολάτας από πάνω ή αμυγδαλάκια χοντροκομμένα. Ότι έχετε τέλος πάντων. Τα τυλίγετε σε πακέτα και τα βάζετε σε προθερμασμένο φούρνο και τα ψήνετε στους 200 βαθμούς για 15 λεπτά, μέχρι να λιώσει ο χαλβάς.
Ότι πιο εύκολο, και αρωματικό έχετε φαει με χαλβά του μπακάλη που λένε!!
Τρίτη 17 Μαρτίου 2009
Ωραίο το ντεκαπάζ
Σε ένα από αυτά τα πρωινάδικα, που μαζεύονται όλα τα ζαβά της χώρας και λένε το μακρύ και το κοντό τους, έπεσα πάνω σε μία φοβερή συζήτηση, που είπα να σας μεταφέρω.
Μίλαγαν με αέρα 200 καρδιναλίων για εκείνο τον σαλεμένο τον κολόγερο που είχε έγκλειστη την 27-χρονη κόρη του στο υπόγειο του σπιτιού του και τη βίαζε και της έκανε παιδιά και ήταν μία χαρούμενη ατμόσφαιρα ήτανε. Εκείνο τον Αυστριακό που δικάζετε αυτές τις μέρες.
Όλη η ντεκαπάζ της χώρας μαζεμένη, να λένε πρωί πρωί τα ασύλληπτα, ότι πρέπει να τον ευνουχίσουν, ότι πρέπει να τον βασανίσουν, να του κάνουν ηλεκτροσοκ στα γεννητικά όργανα, ότι πρέπει να επαναφέρουν τη θανατική ποινή, ότι καλά τα λεει η θρησκεία μας «οφθαλμό αντί οφθαλμού» (στο συγκεκριμένο ντεκαπάζ, κανείς δεν είπε ότι αυτό δεν το λεει η δικιά μας θρησκεία αλλά αυτή των Εβραίων!), ότι κακός τον δικάζουν να τον σφάξουν πρέπει χωρίς δίκη, ότι στην χειρότερη των περιπτώσεων θα φαει 25 χρόνια και μετά θα βγει να συνεχίσει το έργο του (πάλι το γεγονός ότι ο μπάρμπας είναι γύρω στα 80 και ότι τέλος πάντων θα πεθάνει στη φυλακή, δεν τους έλεγε τίποτα), και πολλά άλλα που δεν τα θυμάμαι, άλλα όλα ήταν λες και βγήκαν από χόρορ μπι μουβι!!
Για τέτοιο πολιτισμό μιλάμε, για τέτοια αντίληψη δικαιοσύνης, για τέτοιο επίπεδο μόρφωσης, για τέτοια αίσθηση δικαίου. Προφανώς το ότι όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται δίκαιης δίκης δεν τους λεει τίποτα. Το ότι όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως των εγκλημάτων τους, δικαιούνται να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ούτε αυτό τους λεει κάτι. Το ότι η ανθρωπότητα έχει κάνει αγώνες για να φτάσει σε αυτό το σημείο, προφανώς το αγνοούν, ότι ο μεσαίωνας είναι πολλά χρόνια πίσω μας, και μάλιστα εκείνη την εποχή – του μεσαίωνα εννοώ – οι άνθρωποι δεν ήταν και τόσο ευτυχισμένοι και πάλι δεν τους λεει κάτι.
Πέραν τούτου όμως, αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν η ευκολία που περιέγραφαν αυτά τα τόσο όμορφα προσωπάκια, αυτά τα τόσο χαριτωμένα κοριτσάκια που μοιάζουν με αγγέλους επί γης, φρικαλέα πράγματα και αηδιαστικά βασανιστήρια και μάλιστα πρωί πρωι που ούτε το μάτι σου έχει ανοίξει, ούτε γουλιά καφέ δεν έχεις πιει! Μιλάμε ο χάνιμπαλ λέκτερ ήταν άγιος μπροστά τους!!
Ένας κακομοίρης στο πάνελ, προσπαθούσε να ψελλίσει κάτι για το δίκαιο της Αυστρίας, κάτι για το ότι έτσι και αλλιώς αυτός πάει, για το ότι γιατροί έχουν διαγνώσει ψυχικές διαταραχές, για το ότι έχει αποδειχτεί ότι η γυναίκα του δεν ήξερε τίποτα και μόνο για βλακεία μπορείς να την κατηγορήσεις, τίποτα αυτές, εκεί να μην πείθονται με τίποτα, με τσιριχτή φωνή να αλαλάζουν όλες μαζί, τι θα του έκαναν αν τον είχαν στα χέρια τους, και να τα αίματα, και να τα ηλεκτροσόκ, ούτε δεσμοφύλακες στο γκουαντάναμο να ήτανε.
Φόβου το ντακαπάζ .... !!
Σήμερα σας έχω ένα αρκετά βαρύ αλλά ιδιαίτερα νόστιμο φαγάκι. Δεν είναι δύσκολο, αλλά πως να το κάνουμε τις θερμίδες του τις έχει!
Κοτόπουλο Gordon Blue στο φούρνο
4 φιλέτα κοτόπουλο
250 γραμμάρια τριμμένο εμένταλ
250 γραμμάρια ζαμπόν ψιλοκομμένο
2 φλιτζάνια μπουκετάκια μπρόκολο (προαιρετικά)
2 φλιτζάνια φρυγανιά τριμμένη
2/3 φλιτζάνια. βούτυρο κομματάκια
4 κουταλιές της σούπας παρμεζάνα τριμμένη
Βασιλικό ξερό - ρίγανη - αλάτι
Τηγανίζετε ελαφρά το κοτόπουλο, ή το ψήνετε λίγο στο γκρίλ μέχρι να μισογίνει. Βράζετε ελαφρά τα μπουκετάκια του μπρόκολου, αν τελικά αποφασίσετε να τα βάλετε. Σε ένα μπολ, ανακατεύετε τη φρυγανιά με το βασιλικό, τη ρίγανη και το αλάτι, και προσθέτετε τα κομματάκια βούτυρο. Στο τέλος βάζετε και το μπρόκολο. Βουτυρώνετε ένα μικρό πυρέξ και στρώνετε το κοτόπουλο. Απλώνετε από πάνω το μισό έμενταλ μετά το ζαμπόν, το μίγμα της φρυγανιάς, την παρμεζάνα και τέλος το υπόλοιπο έμενταλ. Καλύπτετε το πυρέξ με αλουμινόχαρτο και ψήνετε για περίπου μισή ώρα σε δυνατό φούρνο μέχρι να γίνει. Αν θέλετε μπορείτε να απλώσετε πάνω από το κοτόπουλο και πριν τις στρώσεις του ζαμπόν και του τυριού μία πηχτή σάλτσα ντομάτας αρωματισμένη με βασιλικό, που θα φτιάξετε ή για ευκολία που έχετε αγοράσει έτοιμη! Είναι κόλαση σας λεω, αλλά και θερμιδική βόμβα!
Μίλαγαν με αέρα 200 καρδιναλίων για εκείνο τον σαλεμένο τον κολόγερο που είχε έγκλειστη την 27-χρονη κόρη του στο υπόγειο του σπιτιού του και τη βίαζε και της έκανε παιδιά και ήταν μία χαρούμενη ατμόσφαιρα ήτανε. Εκείνο τον Αυστριακό που δικάζετε αυτές τις μέρες.
Όλη η ντεκαπάζ της χώρας μαζεμένη, να λένε πρωί πρωί τα ασύλληπτα, ότι πρέπει να τον ευνουχίσουν, ότι πρέπει να τον βασανίσουν, να του κάνουν ηλεκτροσοκ στα γεννητικά όργανα, ότι πρέπει να επαναφέρουν τη θανατική ποινή, ότι καλά τα λεει η θρησκεία μας «οφθαλμό αντί οφθαλμού» (στο συγκεκριμένο ντεκαπάζ, κανείς δεν είπε ότι αυτό δεν το λεει η δικιά μας θρησκεία αλλά αυτή των Εβραίων!), ότι κακός τον δικάζουν να τον σφάξουν πρέπει χωρίς δίκη, ότι στην χειρότερη των περιπτώσεων θα φαει 25 χρόνια και μετά θα βγει να συνεχίσει το έργο του (πάλι το γεγονός ότι ο μπάρμπας είναι γύρω στα 80 και ότι τέλος πάντων θα πεθάνει στη φυλακή, δεν τους έλεγε τίποτα), και πολλά άλλα που δεν τα θυμάμαι, άλλα όλα ήταν λες και βγήκαν από χόρορ μπι μουβι!!
Για τέτοιο πολιτισμό μιλάμε, για τέτοια αντίληψη δικαιοσύνης, για τέτοιο επίπεδο μόρφωσης, για τέτοια αίσθηση δικαίου. Προφανώς το ότι όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται δίκαιης δίκης δεν τους λεει τίποτα. Το ότι όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως των εγκλημάτων τους, δικαιούνται να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ούτε αυτό τους λεει κάτι. Το ότι η ανθρωπότητα έχει κάνει αγώνες για να φτάσει σε αυτό το σημείο, προφανώς το αγνοούν, ότι ο μεσαίωνας είναι πολλά χρόνια πίσω μας, και μάλιστα εκείνη την εποχή – του μεσαίωνα εννοώ – οι άνθρωποι δεν ήταν και τόσο ευτυχισμένοι και πάλι δεν τους λεει κάτι.
Πέραν τούτου όμως, αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν η ευκολία που περιέγραφαν αυτά τα τόσο όμορφα προσωπάκια, αυτά τα τόσο χαριτωμένα κοριτσάκια που μοιάζουν με αγγέλους επί γης, φρικαλέα πράγματα και αηδιαστικά βασανιστήρια και μάλιστα πρωί πρωι που ούτε το μάτι σου έχει ανοίξει, ούτε γουλιά καφέ δεν έχεις πιει! Μιλάμε ο χάνιμπαλ λέκτερ ήταν άγιος μπροστά τους!!
Ένας κακομοίρης στο πάνελ, προσπαθούσε να ψελλίσει κάτι για το δίκαιο της Αυστρίας, κάτι για το ότι έτσι και αλλιώς αυτός πάει, για το ότι γιατροί έχουν διαγνώσει ψυχικές διαταραχές, για το ότι έχει αποδειχτεί ότι η γυναίκα του δεν ήξερε τίποτα και μόνο για βλακεία μπορείς να την κατηγορήσεις, τίποτα αυτές, εκεί να μην πείθονται με τίποτα, με τσιριχτή φωνή να αλαλάζουν όλες μαζί, τι θα του έκαναν αν τον είχαν στα χέρια τους, και να τα αίματα, και να τα ηλεκτροσόκ, ούτε δεσμοφύλακες στο γκουαντάναμο να ήτανε.
Φόβου το ντακαπάζ .... !!
Σήμερα σας έχω ένα αρκετά βαρύ αλλά ιδιαίτερα νόστιμο φαγάκι. Δεν είναι δύσκολο, αλλά πως να το κάνουμε τις θερμίδες του τις έχει!
Κοτόπουλο Gordon Blue στο φούρνο
4 φιλέτα κοτόπουλο
250 γραμμάρια τριμμένο εμένταλ
250 γραμμάρια ζαμπόν ψιλοκομμένο
2 φλιτζάνια μπουκετάκια μπρόκολο (προαιρετικά)
2 φλιτζάνια φρυγανιά τριμμένη
2/3 φλιτζάνια. βούτυρο κομματάκια
4 κουταλιές της σούπας παρμεζάνα τριμμένη
Βασιλικό ξερό - ρίγανη - αλάτι
Τηγανίζετε ελαφρά το κοτόπουλο, ή το ψήνετε λίγο στο γκρίλ μέχρι να μισογίνει. Βράζετε ελαφρά τα μπουκετάκια του μπρόκολου, αν τελικά αποφασίσετε να τα βάλετε. Σε ένα μπολ, ανακατεύετε τη φρυγανιά με το βασιλικό, τη ρίγανη και το αλάτι, και προσθέτετε τα κομματάκια βούτυρο. Στο τέλος βάζετε και το μπρόκολο. Βουτυρώνετε ένα μικρό πυρέξ και στρώνετε το κοτόπουλο. Απλώνετε από πάνω το μισό έμενταλ μετά το ζαμπόν, το μίγμα της φρυγανιάς, την παρμεζάνα και τέλος το υπόλοιπο έμενταλ. Καλύπτετε το πυρέξ με αλουμινόχαρτο και ψήνετε για περίπου μισή ώρα σε δυνατό φούρνο μέχρι να γίνει. Αν θέλετε μπορείτε να απλώσετε πάνω από το κοτόπουλο και πριν τις στρώσεις του ζαμπόν και του τυριού μία πηχτή σάλτσα ντομάτας αρωματισμένη με βασιλικό, που θα φτιάξετε ή για ευκολία που έχετε αγοράσει έτοιμη! Είναι κόλαση σας λεω, αλλά και θερμιδική βόμβα!
Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009
Η πράσινη πέτρα
Μπορεί ο κόσμος να καίγετε γύρω μας και μόνο «κρίση-κρίση» να ακούμε αλλά φαίνεται ότι κάποιοι ιδιαιτέρως έξυπνοι συνάνθρωποί μας το έχουν λύσει το πρόβλημα αυτό. Πως; μα απλά με την μαγική πράσινη πέτρα!!!!
Την συγκεκριμένη διαφήμιση την έχω δει εδώ και καιρό. Φιγουράρει κυρίως στα τηλεοπτικά περιοδικά των Κυριακάτικων εφημερίδων. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να κουνήσω βουβά το κεφάλι μου, μετά να χαμογελάσω, κατόπιν να μπω στον κόπο να διαβάσω όλες τις λεπτομέρειες, και μετά να πάθω εγκεφαλικό, νέα γυναίκα, με το μέγεθος της βλακείας σε αυτή τη χώρα!
Για να καταλάβετε και εσείς μιλάω για μια ολοσέλιδη καταχώρηση που δείχνει στο βάθος μία φωτογραφία του γαλαξία μας (τώρα να μην σας πάρω και στο λαιμό μου, μπορεί να μην είναι του δικού μας γαλαξία αλλά ενός γειτονικού) και στο κέντρο μία πράσινο-γαλάζια πέτρα, που φέρνει λίγο στη γαλαζόπετρα που χρησιμοποιούσαμε μικρά όταν κυνηγάγαμε χταπόδια! Αυτή η πέτρα έχει τη μαγική ικανότητα να σε κάνει πλούσιο, ..., όχι πλούσιο στα αισθήματα, αλλά πλούσιο στη τσέπη, σου φέρνει μπικικίνια ρε παιδάκι μου, ευρά!! Τώρα έρχεται δεν έρχεται από μακρινό γαλαξία αυτή η πέτρα, θα σας γελάσω και δεν το θέλω, αποδεδειγμένα όμως, έχεις στη μία τσέπη του τζιν τη γαλαζόπετρα αυτή και η άλλη τσέπη φουσκώνει σιγά σιγά από τα ευρά.
Το απίθανο τώρα είναι, ότι όποιος θέλει την αγοράζει αυτή τη πέτρα, από τον κο Χατζημπουρδόγλου, γιατί α) αυτό το υλικό υπάρχει τέλος πάντων σε μία πληθώρα άρα και μπορεί να πωληθεί και β) ο κύριος αυτός είναι καλός άνθρωπος και θέλει να βοηθήσει τον κόσμο, χώρια που αυτός έχει πολλές τέτοιες πέτρες και άρα είναι πλούσιος ήδη και κάνε το καλό και άλλα τέτοια.
Έτσι λοιπόν βγήκε ο άνθρωπος με διαφημίσεις στον τύπο και εξηγεί τις θαυμαστικές ιδιότητες του υλικού αυτού, και δίνει και παραδείγματα, που η κα Μπριτζετ από το Ουισκόνσιν με το που την αγόρασε, κέρδισε το λόττο και ας μην είχε αγοράσει λαχνούς, ενώ ο κύριος Γκάρις από το Μπρίρμιχαμ, βρήκε στο πάτωμα της κουζίνας του ένα κιούπι με χρυσές λίρες, και ας έμενε στον 2ο όροφο νεόχτιστης πολυκατοικίας. Φοβερά πράγματα σας λεω.
Τώρα κάθομαι και σκέφτομαι, η μωρή παρθένα, εγώ χρήματα δεν χρειάζομαι, τα κουτσοβολεύω, γιατί όμως να μην πάω να πάρω και εγώ μία τέτοια πετρούλα, δεν είναι ακριβή άλλωστε, γύρω στα 100 ευρώ κάνει, να την κάνω δώρο σε κείνο το παιδί τον Παπαθανασίου που φουσκώνει και φουσκώνει, και έχει και ζάχαρο και δεν κάνει, να βγάλει μία άκρη με το έλλειμμα αυτής της χώρας και όλο σε επιτήρηση τον βάζει αυτός ο μαμούνιας, και έχει βρει τον κακό του τον μπελά, και άκρη δεν μπορεί να βγάλει, μηχανικός άνθρωπος που του τα έχουν κάνει τσουρέκια οι διάφοροι οικονομολόγοι, που κάθε 2 ½ ώρες βγάζουν νέα λύση για το πρόβλημα και αυτός δεν καταλαβαίνει γρι, γιατί ως γνωστόν είδη κιγκαλερίας είχε ο άνθρωπας πριν τον πάρουν και τον κάνουν υπουργό οικονομικών και χάσει τον ύπνο του!
Έτσι από ανθρωπιά και μόνο, να τον βοηθήσω, να γίνω και εθνικός ευεργέτης, σαν τον Βγενόπουλο ένα πράγμα, που δέχτηκε να του χαρίσουν την Ολυμπιακή, χωρίς τα χρέη της και τους υπαλλήλους της, και έκτοτε του ετοιμάζουν ένα άγαλμα 7 ½ μέτρα να πάνε να το βάλουν εκεί στο πάρκο ελευθερίας δίπλα τον Εθνοσωτήρα Βενιζέλο, να μιλάνε βρε αδελφέ λιγάκι μεταξύ τους οι σωτήρες, έτσι και εμένα δίπλα να βάλουν τον ανδριάντα μου, δίπλα τους που έχω και κάτι να ρωτήσω για το σπρεντ της Μαρφίν και δεν μου βγαίνει στο τηλέφωνο. Χώρια που και ο Βγενόπουλος μάλλον με αυτή τη γαλαζόπετρα την έκανε την περιουσία και βγαίνει τώρα και μας κουνιέται, επιχειρηματίας και καλά...
Δεν ξέρω τι λετε;; πως το βρίσκετε το σχεδιάκι στέκει;;;
Κοτόπιτα
1 μικρό κοτόπουλο
2 καρότα
1 μικρό κρεμμύδι
3-4 κλαράκια μαϊντανό
3 καρφιά γαρίφαλο
1 φύλο δάφνης
4-5 μπαλίτσες μπαχάρι
4 αυγά
1 ποτήρι γάλα, ή κρέμα γάλακτος
½ κούπα καλαμπόκι κατεψυγμένο
½ κούπα αρακά κατεψυγμένο
3 φέτες μπέικον
5-6 κλαράκια μαϊντανό
100 γραμμάρια κεφαλοτύρι σε κύβους
1 κούπα τυρί τριμμένο (γραβιέρα ή παρμεζάνα)
αλάτι-πιπέρι
10 φύλα για πίτες ή 5 χοντρά φύλα (ότι σας αρέσει, αλλά όχι φύλο σφολιάτας δεν ταιριάζει πολύ)
½ πακέτο βούτυρο
Βράζετε το κοτόπουλο ολόκληρο, με τα καρότα, το κρεμμύδι ολόκληρο που πάνω του έχετε καρφώσει τα 2 γαρίφαλα, τα 3-4 κλαράκια μαϊντανό, το αλάτι το πιπέρι και το μπαχάρι, μέχρι να βράσει καλά και να ξεκοκαλίζετε εύκολα. Το σουρώνετε, κρατάτε τον ζωμό για να κάνετε κοτόσουπα, ή ριζότο, και ξεκοκαλίζετε το κοτόπουλο. Την πέτσα την πετάτε! Το ψαχνό του κοτόπουλου το ψιλοκόβετε σε μικρά κομματάκια, το καρότο το κόβετε σε κύβους και το κρεμμύδι (πετάτε τα μπαχάρια) το λιώνετε με ένα πιρούνι. Βράζετε τον αρακά και το καλαμπόκι και σε ένα μπολ τα ανακατεύετε με το κοτόπουλο, το καρότο, το λιωμένο κρεμμύδι, το μπέικον ψιλοκομμένο, το τριμμένο τυρί, το κεφαλοτύρι σε κύβους, πάλι αλάτι και πιπέρι και ψιλοκομμένο τον μαϊντανό. Σε άλλο μπολ χτυπάτε τα 3 αυγά και το γάλα ή την κρέμα γάλακτος και τα ενσωματώνετε με το μίγμα του κοτόπουλου.
Βουτυρώνετε ένα μέτριο ταψί, απλώνετε 5 φύλα κάτω, βουτυρώνοντας τα κάθε φορά μετά το 5ο φύλλο απλώνετε τη μισή γέμιση και βάζετε άλλο ένα φύλο από πάνω. Βάζετε την υπόλοιπη γέμιση και κλείνετε την πίτα τα υπόλοιπα 4 φύλα, που πάλι έχετε βουτυρώσει ένα ένα. Στο τέλος αφού βουτυρώσετε καλά το τελευταίο φύλο την χαράζετε σε τετράγωνα κομμάτια και από πάνω απλώνετε το τελευταίο αυγό που έχετε χτυπήσει με ελάχιστο νερό. Ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς αέρα για περίπου 40 λεπτά. Μπορείτε βέβαια να κάνετε ότι αλχημεία σας αρέσει, να βάλετε για παράδειγμα μανιτάρια, ή αντί για αυγά+γάλα να φτιάξετε μία ελαφριά μπεσαμέλ. Το σκληρό αλμυρό κεφαλοτύρι ταιριάζει πάρα πολύ στο κοτόπουλο, όπως και το μπέικον που δίνει μία καπνιστή νότα. Από μυρωδικά ή θα κινηθείτε σε πράσινα αρωματικά, δηλαδή μαϊντανό και άνηθο, ή στα κλασικά μπαχαρικά δηλαδή μοσχοκάρυδο και μπαχάρι που επίσης ταιριάζουν. Για πειραματιστείτε λιγάκι ....
Την συγκεκριμένη διαφήμιση την έχω δει εδώ και καιρό. Φιγουράρει κυρίως στα τηλεοπτικά περιοδικά των Κυριακάτικων εφημερίδων. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να κουνήσω βουβά το κεφάλι μου, μετά να χαμογελάσω, κατόπιν να μπω στον κόπο να διαβάσω όλες τις λεπτομέρειες, και μετά να πάθω εγκεφαλικό, νέα γυναίκα, με το μέγεθος της βλακείας σε αυτή τη χώρα!
Για να καταλάβετε και εσείς μιλάω για μια ολοσέλιδη καταχώρηση που δείχνει στο βάθος μία φωτογραφία του γαλαξία μας (τώρα να μην σας πάρω και στο λαιμό μου, μπορεί να μην είναι του δικού μας γαλαξία αλλά ενός γειτονικού) και στο κέντρο μία πράσινο-γαλάζια πέτρα, που φέρνει λίγο στη γαλαζόπετρα που χρησιμοποιούσαμε μικρά όταν κυνηγάγαμε χταπόδια! Αυτή η πέτρα έχει τη μαγική ικανότητα να σε κάνει πλούσιο, ..., όχι πλούσιο στα αισθήματα, αλλά πλούσιο στη τσέπη, σου φέρνει μπικικίνια ρε παιδάκι μου, ευρά!! Τώρα έρχεται δεν έρχεται από μακρινό γαλαξία αυτή η πέτρα, θα σας γελάσω και δεν το θέλω, αποδεδειγμένα όμως, έχεις στη μία τσέπη του τζιν τη γαλαζόπετρα αυτή και η άλλη τσέπη φουσκώνει σιγά σιγά από τα ευρά.
Το απίθανο τώρα είναι, ότι όποιος θέλει την αγοράζει αυτή τη πέτρα, από τον κο Χατζημπουρδόγλου, γιατί α) αυτό το υλικό υπάρχει τέλος πάντων σε μία πληθώρα άρα και μπορεί να πωληθεί και β) ο κύριος αυτός είναι καλός άνθρωπος και θέλει να βοηθήσει τον κόσμο, χώρια που αυτός έχει πολλές τέτοιες πέτρες και άρα είναι πλούσιος ήδη και κάνε το καλό και άλλα τέτοια.
Έτσι λοιπόν βγήκε ο άνθρωπος με διαφημίσεις στον τύπο και εξηγεί τις θαυμαστικές ιδιότητες του υλικού αυτού, και δίνει και παραδείγματα, που η κα Μπριτζετ από το Ουισκόνσιν με το που την αγόρασε, κέρδισε το λόττο και ας μην είχε αγοράσει λαχνούς, ενώ ο κύριος Γκάρις από το Μπρίρμιχαμ, βρήκε στο πάτωμα της κουζίνας του ένα κιούπι με χρυσές λίρες, και ας έμενε στον 2ο όροφο νεόχτιστης πολυκατοικίας. Φοβερά πράγματα σας λεω.
Τώρα κάθομαι και σκέφτομαι, η μωρή παρθένα, εγώ χρήματα δεν χρειάζομαι, τα κουτσοβολεύω, γιατί όμως να μην πάω να πάρω και εγώ μία τέτοια πετρούλα, δεν είναι ακριβή άλλωστε, γύρω στα 100 ευρώ κάνει, να την κάνω δώρο σε κείνο το παιδί τον Παπαθανασίου που φουσκώνει και φουσκώνει, και έχει και ζάχαρο και δεν κάνει, να βγάλει μία άκρη με το έλλειμμα αυτής της χώρας και όλο σε επιτήρηση τον βάζει αυτός ο μαμούνιας, και έχει βρει τον κακό του τον μπελά, και άκρη δεν μπορεί να βγάλει, μηχανικός άνθρωπος που του τα έχουν κάνει τσουρέκια οι διάφοροι οικονομολόγοι, που κάθε 2 ½ ώρες βγάζουν νέα λύση για το πρόβλημα και αυτός δεν καταλαβαίνει γρι, γιατί ως γνωστόν είδη κιγκαλερίας είχε ο άνθρωπας πριν τον πάρουν και τον κάνουν υπουργό οικονομικών και χάσει τον ύπνο του!
Έτσι από ανθρωπιά και μόνο, να τον βοηθήσω, να γίνω και εθνικός ευεργέτης, σαν τον Βγενόπουλο ένα πράγμα, που δέχτηκε να του χαρίσουν την Ολυμπιακή, χωρίς τα χρέη της και τους υπαλλήλους της, και έκτοτε του ετοιμάζουν ένα άγαλμα 7 ½ μέτρα να πάνε να το βάλουν εκεί στο πάρκο ελευθερίας δίπλα τον Εθνοσωτήρα Βενιζέλο, να μιλάνε βρε αδελφέ λιγάκι μεταξύ τους οι σωτήρες, έτσι και εμένα δίπλα να βάλουν τον ανδριάντα μου, δίπλα τους που έχω και κάτι να ρωτήσω για το σπρεντ της Μαρφίν και δεν μου βγαίνει στο τηλέφωνο. Χώρια που και ο Βγενόπουλος μάλλον με αυτή τη γαλαζόπετρα την έκανε την περιουσία και βγαίνει τώρα και μας κουνιέται, επιχειρηματίας και καλά...
Δεν ξέρω τι λετε;; πως το βρίσκετε το σχεδιάκι στέκει;;;
Κοτόπιτα
1 μικρό κοτόπουλο
2 καρότα
1 μικρό κρεμμύδι
3-4 κλαράκια μαϊντανό
3 καρφιά γαρίφαλο
1 φύλο δάφνης
4-5 μπαλίτσες μπαχάρι
4 αυγά
1 ποτήρι γάλα, ή κρέμα γάλακτος
½ κούπα καλαμπόκι κατεψυγμένο
½ κούπα αρακά κατεψυγμένο
3 φέτες μπέικον
5-6 κλαράκια μαϊντανό
100 γραμμάρια κεφαλοτύρι σε κύβους
1 κούπα τυρί τριμμένο (γραβιέρα ή παρμεζάνα)
αλάτι-πιπέρι
10 φύλα για πίτες ή 5 χοντρά φύλα (ότι σας αρέσει, αλλά όχι φύλο σφολιάτας δεν ταιριάζει πολύ)
½ πακέτο βούτυρο
Βράζετε το κοτόπουλο ολόκληρο, με τα καρότα, το κρεμμύδι ολόκληρο που πάνω του έχετε καρφώσει τα 2 γαρίφαλα, τα 3-4 κλαράκια μαϊντανό, το αλάτι το πιπέρι και το μπαχάρι, μέχρι να βράσει καλά και να ξεκοκαλίζετε εύκολα. Το σουρώνετε, κρατάτε τον ζωμό για να κάνετε κοτόσουπα, ή ριζότο, και ξεκοκαλίζετε το κοτόπουλο. Την πέτσα την πετάτε! Το ψαχνό του κοτόπουλου το ψιλοκόβετε σε μικρά κομματάκια, το καρότο το κόβετε σε κύβους και το κρεμμύδι (πετάτε τα μπαχάρια) το λιώνετε με ένα πιρούνι. Βράζετε τον αρακά και το καλαμπόκι και σε ένα μπολ τα ανακατεύετε με το κοτόπουλο, το καρότο, το λιωμένο κρεμμύδι, το μπέικον ψιλοκομμένο, το τριμμένο τυρί, το κεφαλοτύρι σε κύβους, πάλι αλάτι και πιπέρι και ψιλοκομμένο τον μαϊντανό. Σε άλλο μπολ χτυπάτε τα 3 αυγά και το γάλα ή την κρέμα γάλακτος και τα ενσωματώνετε με το μίγμα του κοτόπουλου.
Βουτυρώνετε ένα μέτριο ταψί, απλώνετε 5 φύλα κάτω, βουτυρώνοντας τα κάθε φορά μετά το 5ο φύλλο απλώνετε τη μισή γέμιση και βάζετε άλλο ένα φύλο από πάνω. Βάζετε την υπόλοιπη γέμιση και κλείνετε την πίτα τα υπόλοιπα 4 φύλα, που πάλι έχετε βουτυρώσει ένα ένα. Στο τέλος αφού βουτυρώσετε καλά το τελευταίο φύλο την χαράζετε σε τετράγωνα κομμάτια και από πάνω απλώνετε το τελευταίο αυγό που έχετε χτυπήσει με ελάχιστο νερό. Ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς αέρα για περίπου 40 λεπτά. Μπορείτε βέβαια να κάνετε ότι αλχημεία σας αρέσει, να βάλετε για παράδειγμα μανιτάρια, ή αντί για αυγά+γάλα να φτιάξετε μία ελαφριά μπεσαμέλ. Το σκληρό αλμυρό κεφαλοτύρι ταιριάζει πάρα πολύ στο κοτόπουλο, όπως και το μπέικον που δίνει μία καπνιστή νότα. Από μυρωδικά ή θα κινηθείτε σε πράσινα αρωματικά, δηλαδή μαϊντανό και άνηθο, ή στα κλασικά μπαχαρικά δηλαδή μοσχοκάρυδο και μπαχάρι που επίσης ταιριάζουν. Για πειραματιστείτε λιγάκι ....
Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009
Σουφλέ 2
Τα γλυκά σουφλέ είναι πολύ παρόμοια στην παρασκευή τους με τα αλμυρά, πάλι με μία κρέμα με κρόκους που μοιάζει με την μπεσαμέλ και με μαρέγκα. Δείτε και μόνοι σας ...
Σουφλέ με δαμάσκηνα
2 φλιτζάνια γάλα
½ φλιτζάνι ζάχαρη
2 κουταλιές της σούπας αλεύρι
4 κουταλιές της σούπας κορν φλάουερ
5 αυγά
250 γραμμάρια ξερά δαμάσκηνα χωρίς κουκούτσι
Βάζετε τα δαμάσκηνα σε ζεστό νερό να μουλιάσουν και να μαλακώσουν. Σε κατσαρόλα ζεσταίνετε το μισό γάλα μαζί με τη ζάχαρη, ενώ στο υπόλοιπο γάλα διαλύετε το αλεύρι και το κορν φλάουερ, με προσοχή χωρίς να σβολιάσουν. Σίγά σιγά ρίχνετε το μίγμα γάλα-αλεύρι στο μίγμα γάλα-ζάχαρη που ζεσταίνεται στη κατσαρόλα. Ανακατεύετε σε χαμηλή φωτιά μέχρι να δέσει η κρέμα. Τη βγάζετε από τη φωτιά και προσθέτετε τους κρόκους των αυγών και ομογενοποιείτε. Στραγγίζετε τα δαμάσκηνα, και τα ψιλοκόβετε. Χτυπάτε τα ασπράδια σε σφιχτή μαρέγκα. Προσθέτετε την μαρέγκα και τα δαμάσκηνα στην κρέμα και την αδειάζετε σε ψηλή φόρμα για σουφλέ και ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα μέχρι να φουσκώσει πολύ και να ροδίσει, περίπου 20 λεπτά. Όσο το ψήνετε δεν ανοίγετε το φούρνο και το σερβίρετε αμέσως μόλις το βγάλετε από το φούρνο, αλλιώς θα σας ξεφουσκώσει !
Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ότι φρούτο θέλετε όμως ψιλοκομμένο μήλο, βερίκοκα, ροδάκινα ή κεράσια. Τα φρούτα μπορεί να είναι και κονσέρβας, αλλά πρέπει να είναι καλά στραγγισμένα και πολύ ψιλοκομμένα.
Σουφλέ με λεμόνι (το αγαπημένο μου)
2 φλιτζάνια γάλα
3/4 του φλιτζανιού ζάχαρη
2 κουταλιές της σούπας αλεύρι
4 κουταλιές της σούπας κορν φλάουερ
5 αυγά
ξύσμα από 2 λεμόνια
χυμό από 1 λεμόνι
1 φλιτζάνι αμύγδαλα χοντροκομμένα για διακόσμηση.
Σε κατσαρόλα ζεσταίνετε το μισό γάλα μαζί με τη ζάχαρη, ενώ στο υπόλοιπο γάλα διαλύετε το αλεύρι και το κορν φλάουερ, με προσοχή χωρίς να σβολιάσουν. Σίγά σιγά ρίχνετε το μίγμα γάλα-αλεύρι στο μίγμα γάλα-ζάχαρη που ζεσταίνεται στη κατσαρόλα. Ανακατεύετε σε χαμηλή φωτιά μέχρι να δέσει η κρέμα. Τη βγάζετε από τη φωτιά και προσθέτετε τους κρόκους των αυγών, το ξύσμα και τον χυμό και ομογενοποιείτε. Χτυπάτε τα ασπράδια σε σφιχτή μαρέγκα. Προσθέτετε την μαρέγκα στην κρέμα και την αδειάζετε σε ψηλή φόρμα για σουφλέ και ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα μέχρι να φουσκώσει πολύ και να ροδίσει, περίπου 20 λεπτά. Όσο το ψήνετε δεν ανοίγετε το φούρνο και το σερβίρετε αμέσως μόλις το βγάλετε από το φούρνο, αλλιώς θα σας ξεφουσκώσει ! Πασπαλίζετε την κάθε μερίδα με το αμύγδαλο.
Καλό σαββατοκύριακο
Σουφλέ με δαμάσκηνα
2 φλιτζάνια γάλα
½ φλιτζάνι ζάχαρη
2 κουταλιές της σούπας αλεύρι
4 κουταλιές της σούπας κορν φλάουερ
5 αυγά
250 γραμμάρια ξερά δαμάσκηνα χωρίς κουκούτσι
Βάζετε τα δαμάσκηνα σε ζεστό νερό να μουλιάσουν και να μαλακώσουν. Σε κατσαρόλα ζεσταίνετε το μισό γάλα μαζί με τη ζάχαρη, ενώ στο υπόλοιπο γάλα διαλύετε το αλεύρι και το κορν φλάουερ, με προσοχή χωρίς να σβολιάσουν. Σίγά σιγά ρίχνετε το μίγμα γάλα-αλεύρι στο μίγμα γάλα-ζάχαρη που ζεσταίνεται στη κατσαρόλα. Ανακατεύετε σε χαμηλή φωτιά μέχρι να δέσει η κρέμα. Τη βγάζετε από τη φωτιά και προσθέτετε τους κρόκους των αυγών και ομογενοποιείτε. Στραγγίζετε τα δαμάσκηνα, και τα ψιλοκόβετε. Χτυπάτε τα ασπράδια σε σφιχτή μαρέγκα. Προσθέτετε την μαρέγκα και τα δαμάσκηνα στην κρέμα και την αδειάζετε σε ψηλή φόρμα για σουφλέ και ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα μέχρι να φουσκώσει πολύ και να ροδίσει, περίπου 20 λεπτά. Όσο το ψήνετε δεν ανοίγετε το φούρνο και το σερβίρετε αμέσως μόλις το βγάλετε από το φούρνο, αλλιώς θα σας ξεφουσκώσει !
Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ότι φρούτο θέλετε όμως ψιλοκομμένο μήλο, βερίκοκα, ροδάκινα ή κεράσια. Τα φρούτα μπορεί να είναι και κονσέρβας, αλλά πρέπει να είναι καλά στραγγισμένα και πολύ ψιλοκομμένα.
Σουφλέ με λεμόνι (το αγαπημένο μου)
2 φλιτζάνια γάλα
3/4 του φλιτζανιού ζάχαρη
2 κουταλιές της σούπας αλεύρι
4 κουταλιές της σούπας κορν φλάουερ
5 αυγά
ξύσμα από 2 λεμόνια
χυμό από 1 λεμόνι
1 φλιτζάνι αμύγδαλα χοντροκομμένα για διακόσμηση.
Σε κατσαρόλα ζεσταίνετε το μισό γάλα μαζί με τη ζάχαρη, ενώ στο υπόλοιπο γάλα διαλύετε το αλεύρι και το κορν φλάουερ, με προσοχή χωρίς να σβολιάσουν. Σίγά σιγά ρίχνετε το μίγμα γάλα-αλεύρι στο μίγμα γάλα-ζάχαρη που ζεσταίνεται στη κατσαρόλα. Ανακατεύετε σε χαμηλή φωτιά μέχρι να δέσει η κρέμα. Τη βγάζετε από τη φωτιά και προσθέτετε τους κρόκους των αυγών, το ξύσμα και τον χυμό και ομογενοποιείτε. Χτυπάτε τα ασπράδια σε σφιχτή μαρέγκα. Προσθέτετε την μαρέγκα στην κρέμα και την αδειάζετε σε ψηλή φόρμα για σουφλέ και ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα μέχρι να φουσκώσει πολύ και να ροδίσει, περίπου 20 λεπτά. Όσο το ψήνετε δεν ανοίγετε το φούρνο και το σερβίρετε αμέσως μόλις το βγάλετε από το φούρνο, αλλιώς θα σας ξεφουσκώσει ! Πασπαλίζετε την κάθε μερίδα με το αμύγδαλο.
Καλό σαββατοκύριακο
Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009
Σουφλε
Σήμερα είμαι στις μαύρες μου, δεν έχω καμία όρεξη να γράψω ιστορίες. Έχω πάθει κατάθλιψη λέμε! Μόνο φαγάκια έχει το σημερινό πρόγραμμα και είπα να σας γράψω για ένα από τα αγαπημένα και λατρεμένα φαγητά που όμως είναι πολύ ιδιότροπο και περίεργο. Το σουφλέ!!!
Σε ποιόν δεν αρέσει ένα αχνιστό και φουσκωτό σουφλέ τυριών που μόλις έχει βγει από τον φούρνο και μοσχοβολάει; Σε μία μαγείρισσα που ετοιμάζει τραπέζι για τους καλεσμένους σας θα σας πω εγώ και αυτό γιατί, η ιδιοτροπία αυτού του πιάτου είναι απερίγραπτη!!
Πρέπει να σερβιριστεί αμέσως μόλις βγει από το φούρνο, πρέπει να ψηθεί χωρίς να ανοιχτεί ο φούρνος καθόλου, θέλει να φτιάξεις μαρέγκα με τα ασπράδια, πρέπει να ανακατέψεις σωστά τη μαρέγκα να μην ξεφουσκώσει, καλό είναι να το φτιάξεις την τελευταία στιγμή, και άρα να μην το έχεις στο ψυγείο από νωρίς και να το ψήσεις λίγο πριν το σερβίρισμα, και άλλα τέτοια, αλλά τι να κάνουμε έτσι είναι τα καλά είναι και δύσκολα! Λοιπόν πάμε για σουφλέ....
Σουφλέ με τυρί (βασική συνταγή)
1 ½ φλιτζάνι τριμμένη γραβιέρα
3 κουταλιές της σούπας βούτυρο
3 κουταλιές της σούπας αλεύρι
1 ½ φλιτζάνι γάλα
4 αυγά
μοσχοκάρυδο
Πρώτα φτιάχνουμε μία ελαφριά μπεσαμέλ. Βάζουμε σε μία κατσαρόλα το βούτυρο να λιώσει, και αφού διαλυθεί προσθέτουμε το αλεύρι, το καβουρδίζουμε για 1 λεπτό μέχρι να ενωθεί καλά με το βούτυρο, και ρίχνουμε σιγά – σιγά το γάλα. Ανακατεύουμε πάνω σε χαμηλή φωτιά μέχρι να δέσει και να πήξει η σάλτσα. Βγάζουμε την μπεσαμέλ από τη φωτιά και την αφήνουμε να κρυώσει λίγο. Προσθέτουμε το μοσχοκάρυδο, τους κρόκους και τη γραβιέρα. Χτυπάμε τα ασπράδια των αυγών σε πολύ σφιχτή μαρέγκα. Ανακατεύουμε απαλά με κινήσεις από κάτω προς τα πάνω την μαρέγκα με την μπεσαμέλ με προσοχή. Αδειάζουμε το μίγμα σε ψηλή φόρμα για σουφλέ και ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς αέρα μέχρι να φουσκώσει πολύ και να ροδίσει. Όσο το ψήνετε δεν ανοίγετε το φούρνο και το σερβίρετε αμέσως μόλις το βγάλετε από το φούρνο, αλλιώς θα σας ξεφουσκώσει !
Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ότι τυρί θέλετε, γραβιέρα, παρμεζάνα, έμενταλ ή κασέρι και γκούντα για πιο γλυκιά γεύση. Το καπνιστό ρεγγάτο είναι πολύ ωραίο μιας και δίνει ιδιαίτερη γεύση. Άσπρα τυριά δεν ταιριάζουν στα σουφλέ. Επίσης μπορείτε να προσθέσετε ψιλοκομμένο ζαμπόν ή μπέικον, που του ταιριάζει πολύ. Τέλος μπορείτε να βάλετε
Σουφλέ με καλαμπόκι (το αγαπημένο μου)
3 φλιτζάνια καλαμπόκι
1 κουταλιά του γλυκού κόλιανδρο
½ φλιτζάνι παρμεζάνα ή γραβιέρα
3 κουταλιές της σούπας βούτυρο
3 κουταλιές της σούπας αλεύρι
1 ½ φλιτζάνι γάλα
4 αυγά
αλάτι και πιπέρι
Φτιάχνετε τη μαρέγκα με τα ασπράδια και την μπεσαμέλ με το αλεύρι, το βούτυρο το γάλα, και τους κρόκους όπως περιγράφετε παραπάνω. Βράζετε σε αλατισμένο νερό το καλαμπόκι καλά, μέχρι να μαλακώσει. Το στραγγίζετε και το λιώνετε σε πολτό στο μούλτι. Προσθέτετε στον πουρέ από καλαμπόκι το κόλιανδρο το τριμμένο τυρί και μπόλικο πιπέρι. Ενσωματώνετε το καλαμπόκι στη μπεσαμέλ και με απαλές κινήσεις ενσωματώνετε και την μαρέγκα. Αδειάζουμε το μίγμα σε ψηλή φόρμα για σουφλέ και ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς αέρα μέχρι να φουσκώσει πολύ και να ροδίσει (περίπου 25 λεπτά).
Αντίστοιχα μπορείτε να βάλετε σπανάκι σοταρισμένο και καλοστραγγισμένο αντί για πουρέ καλαμποκιού, και να φτιάξετε σουφλέ σπανάκι.
Αύριο θα έχει και συνέχεια με γλυκά σουφλέ!
Σε ποιόν δεν αρέσει ένα αχνιστό και φουσκωτό σουφλέ τυριών που μόλις έχει βγει από τον φούρνο και μοσχοβολάει; Σε μία μαγείρισσα που ετοιμάζει τραπέζι για τους καλεσμένους σας θα σας πω εγώ και αυτό γιατί, η ιδιοτροπία αυτού του πιάτου είναι απερίγραπτη!!
Πρέπει να σερβιριστεί αμέσως μόλις βγει από το φούρνο, πρέπει να ψηθεί χωρίς να ανοιχτεί ο φούρνος καθόλου, θέλει να φτιάξεις μαρέγκα με τα ασπράδια, πρέπει να ανακατέψεις σωστά τη μαρέγκα να μην ξεφουσκώσει, καλό είναι να το φτιάξεις την τελευταία στιγμή, και άρα να μην το έχεις στο ψυγείο από νωρίς και να το ψήσεις λίγο πριν το σερβίρισμα, και άλλα τέτοια, αλλά τι να κάνουμε έτσι είναι τα καλά είναι και δύσκολα! Λοιπόν πάμε για σουφλέ....
Σουφλέ με τυρί (βασική συνταγή)
1 ½ φλιτζάνι τριμμένη γραβιέρα
3 κουταλιές της σούπας βούτυρο
3 κουταλιές της σούπας αλεύρι
1 ½ φλιτζάνι γάλα
4 αυγά
μοσχοκάρυδο
Πρώτα φτιάχνουμε μία ελαφριά μπεσαμέλ. Βάζουμε σε μία κατσαρόλα το βούτυρο να λιώσει, και αφού διαλυθεί προσθέτουμε το αλεύρι, το καβουρδίζουμε για 1 λεπτό μέχρι να ενωθεί καλά με το βούτυρο, και ρίχνουμε σιγά – σιγά το γάλα. Ανακατεύουμε πάνω σε χαμηλή φωτιά μέχρι να δέσει και να πήξει η σάλτσα. Βγάζουμε την μπεσαμέλ από τη φωτιά και την αφήνουμε να κρυώσει λίγο. Προσθέτουμε το μοσχοκάρυδο, τους κρόκους και τη γραβιέρα. Χτυπάμε τα ασπράδια των αυγών σε πολύ σφιχτή μαρέγκα. Ανακατεύουμε απαλά με κινήσεις από κάτω προς τα πάνω την μαρέγκα με την μπεσαμέλ με προσοχή. Αδειάζουμε το μίγμα σε ψηλή φόρμα για σουφλέ και ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς αέρα μέχρι να φουσκώσει πολύ και να ροδίσει. Όσο το ψήνετε δεν ανοίγετε το φούρνο και το σερβίρετε αμέσως μόλις το βγάλετε από το φούρνο, αλλιώς θα σας ξεφουσκώσει !
Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ότι τυρί θέλετε, γραβιέρα, παρμεζάνα, έμενταλ ή κασέρι και γκούντα για πιο γλυκιά γεύση. Το καπνιστό ρεγγάτο είναι πολύ ωραίο μιας και δίνει ιδιαίτερη γεύση. Άσπρα τυριά δεν ταιριάζουν στα σουφλέ. Επίσης μπορείτε να προσθέσετε ψιλοκομμένο ζαμπόν ή μπέικον, που του ταιριάζει πολύ. Τέλος μπορείτε να βάλετε
Σουφλέ με καλαμπόκι (το αγαπημένο μου)
3 φλιτζάνια καλαμπόκι
1 κουταλιά του γλυκού κόλιανδρο
½ φλιτζάνι παρμεζάνα ή γραβιέρα
3 κουταλιές της σούπας βούτυρο
3 κουταλιές της σούπας αλεύρι
1 ½ φλιτζάνι γάλα
4 αυγά
αλάτι και πιπέρι
Φτιάχνετε τη μαρέγκα με τα ασπράδια και την μπεσαμέλ με το αλεύρι, το βούτυρο το γάλα, και τους κρόκους όπως περιγράφετε παραπάνω. Βράζετε σε αλατισμένο νερό το καλαμπόκι καλά, μέχρι να μαλακώσει. Το στραγγίζετε και το λιώνετε σε πολτό στο μούλτι. Προσθέτετε στον πουρέ από καλαμπόκι το κόλιανδρο το τριμμένο τυρί και μπόλικο πιπέρι. Ενσωματώνετε το καλαμπόκι στη μπεσαμέλ και με απαλές κινήσεις ενσωματώνετε και την μαρέγκα. Αδειάζουμε το μίγμα σε ψηλή φόρμα για σουφλέ και ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς αέρα μέχρι να φουσκώσει πολύ και να ροδίσει (περίπου 25 λεπτά).
Αντίστοιχα μπορείτε να βάλετε σπανάκι σοταρισμένο και καλοστραγγισμένο αντί για πουρέ καλαμποκιού, και να φτιάξετε σουφλέ σπανάκι.
Αύριο θα έχει και συνέχεια με γλυκά σουφλέ!
Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009
Ο κακός μας ο καιρός
Η Φιφή πάντα ξύπναγε νωρίς, και ήταν στο γραφείο κατά τις 8. Αυτό για εμένα και άλλους είναι νωρίς, και έτσι δεν καταλάβαινα ποτέ το πάθος της για το «τι καιρό θα κάνει αύριο»! Εγώ ξυπνάω, έχει ήδη ξημερώσει, βλέπω τον καιρό και αποφασίζω τι ρούχα θα φορέσω, αν βρέχει βάζω μπότες, τόσο απλά τα πράγματα. Η Φιφή όμως και πολύς άλλος κόσμος, όταν φεύγει από σπίτι είναι μαυροσκόταδο, και μιας και χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής μεταφοράς, γνωστά και ως ΜΜΜ στα νεοελληνικά, θέλει προφανώς να ξέρει τι καιρό θα κάνει.
Επιπλέον υπάρχουν συνάνθρωποί μας που θέλουν να απλώσουν ρούχα στη βεράντα, να απλώσουν τραχανά στο λιακοτό, να πάνε για ψάρεμα ή κυνήγι και βέβαια οι μετεωρολογικές συνθήκες είναι σημαντικότατες για αυτές τις δραστηριότητες. Γι΄ αυτόν τον απλούστατο λόγο τα κανάλια μετά τις ειδήσεις, προβάλουν ένα ολιγόλεπτο δελτίο καιρού, όπου σου λένε με απλά λόγια τι θα γίνει αύριο, και μεθαύριο, και κατά που κινούνται τα βαρομετρικά, και άλλα τέτοια επιστημονικά.
Τώρα θα μου πείτε γιατί σας λεω τα προφανή; μα απλά γιατί ενώ έχω ακούσει και μάλλον φευγαλέα πήρε το μάτι μου, στο παρελθόν, το δελτίο καιρού στον Σταρ, χτες έφτασεν η ώρα μου να το δω και εγώ από την αρχή μέχρι το τέλος, και να τα πάρω βέβαια στο κρανίο, που η πουτανιά είναι ακόμα ικανή να δημιουργήσει τόση φασαρία και συζήτηση, και να θεωρείται μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία.
Μην αρχίσετε να μου λετε ότι ζηλεύω την μικρά αυτή Πετρούλα (την μόνη Πετρούλα που ήξερα είναι η κόρη του Σαρτζετάκη, με αποτέλεσμα για μια-δυό μέρες να πιστεύω ότι είναι αυτή που λεει τον καιρό!! τόσο μέσα στα πράγματα είμαι) γιατί εγώ είμαι κοντή, χοντρή, άσχημη και 40-αρα, ενώ αυτή είναι ψηλή, με τέλειο κορμί, όμορφη και πιτσιρίκα, γιατί δεν έχετε δίκιο, και θα με αδικήσετε. Ποσώς με ενδιαφέρει εμένα αν η Πετρούλα και η κάθε Πετρούλα είναι όμορφη και επιθυμητή, ούτε κόρη μου είναι, ούτε εγώ την επιθυμώ καθότι δεν είμαι αρσενικό ή λεσβία, ούτε κανένα άνδρα σκοπεύει ή μπορεί να μου κλέψει. Αντίθετα μου αρέσει το ωραίο, σε όλες τις εκφάνσεις του, και βέβαια είναι ευχάριστο να βλέπεις όμορφα πρόσωπα γύρω σου. Αλλά ....
Η προστυχιά δεν είναι ομορφιά! Είναι διεγερτική, είναι προκλητική, είναι ίσως και απαραίτητη μερικές φορές, έτσι για να ανάψουν τα αίματα, άλλα όχι και όμορφη. Και τέλος πάντων αγαπητοί μου, θέλετε να δείτε μία μικρά να τελειώνει;, νοικιάστε μία τσόντα και καθίστε το βραδάκι να την απολαύσετε, γιατί πρέπει όλο αυτό το σύστριγκλο να γίνετε στις 9 το βράδυ σε δημόσια θέα! Θα μου πείτε να μην το βλέπεις, βεβαίως και δεν το βλέπω! Αλλά δεν μπορώ να μην τα παίρνω που έχω ακούσει τα μύρια όσα για αυτό το θέμα, και που τελικά όλοι, μα όλοι, επαναλαμβάνω ΟΛΟΙ οι άνδρες ανεξαρτήτου ηλικίας, παιδείας, οικονομικής θέσεως κλπ κλπ, τρελαίνονται να βλέπουν το κοριτσάκι να λεει τον καιρό με πουτανίστικα υπονοούμενα.
Δεν θέτω το θέμα σε φεμινιστική βάση, οι γυναίκες, η σεξιστική συμπεριφορά κλπ, προφανώς η κοπελίτσα νομίζει ότι κάτι κάνει και της αρέσει πολύ αυτό, μπράβο της και με ένα καλό γαμπρό που λένε και στο χωριό μου. Το θέμα είναι καθαρά αισθητικό, και ακόμα και αν αστειευόμαστε με την πιτσιρίκα που νιουρίζει ένρινα, και "τελειώνει" λέγοντας τον καιρό, μαζί με δεκάδες άλλες σαχλαμάρες και αμπελοφιλοσοφίες, αισθάνομαι λύπη για τους χιλιάδες ανέραστους Έλληνες που βρήκαν τώρα θέμα να συζητάνε μετά την «μπάλα»! Λιγούρια! Πως δεν σας χαλάει βρε αθεόφοβοι αυτό το παρατεταμένο νιούρισμα;;;
Προχτές με ρώταγε ένας φίλος, που έχει πάθος με το κορμί το ωραίο το γραμμωμένο το αθλητικό, αν δεν μου αρέσει να βλέπω ένα όμορφο ανδρικό σώμα σμιλεμένο που λένε, φτιαγμένο και προσεγμένο. Του έλεγα ότι όχι δεν μου αρέσει, και ότι ποτέ δεν μου άρεσε (όχι μόνο τώρα δηλαδή που δεν μπορώ να το έχω άρα και δεν μου αρέσει). Γιατί; μάλλον γιατί αυτό το κορμί μου φέρνει στο νου τις Πετρούλες αυτού του κόσμου! Γιατί, ένα τέτοιο σώμα θέλει μεγάλη πειθαρχία, και εμένα η πειθαρχεία δεν μου αρέσει, ένα τέτοιο σώμα θέλει πολύ δουλειά για το φαίνεσθε, και εμένα το φαίνεσθε δεν με έχει κάνει ποτέ ευτυχισμένη. Γιατί ένα τέτοιο σώμα υποδηλώνει άνθρωπο χωρίς αδυναμίες στις απολαύσεις και εμένα οι απολαύσεις και οι αδυναμίες μου αρέσουν. Ένα τέτοιο σώμα θέλει πολύ χρόνο, και ξεκούραστο χρόνο και εγώ (που έτσι και αλλιώς δεν κάνω και κάτι στο σπουδαίο) τέτοιο χρόνο δεν έχω, άρα που τον βρίσκουν όλοι αυτοί; γιατί ξέρω ότι ένα τέτοιο σώμα μου θυμίζει την ορχιδέα που άνθισε στο μπάνιο μου χτες και σήμερα το πρωί είχε ήδη μαραθεί.
Είναι πολλοί οι λόγοι λοιπόν που μία Πετρούλα, αρσενική ή θυληκιά, που λεει τον καιρό ή ότι άλλο της κατεβάσει η κούτρα στις 9 το βράδυ στην Τιβί, μπορεί να σε «βγάλει από τα ρούχα σου» κυριολεκτικώς ή μεταφορικώς. Εγώ όμως που θέλω απλώς να ξέρω αν πρέπει να βάλω μπότες αύριο, τι πρέπει να κάνω;
Αγαπητοί μου, δηλώνω απερίφραστα ότι είμαι η Μαριάννα και μόλις τελείωσα! Νιάααου!!! (ορίστε μπορώ και εγώ)!!
Τι να σας γράψω σήμερα για φαγάκια!! Με τις Πετρούλες αυτού του κόσμου που κομπλεξάρουν τον γυναικείο πληθυσμό, και ανάβουν τον ανδρικό, ποιος έχει όρεξη να μιλάει για φαγητό. Άσε που για όλες αυτές το φαΐ είναι μία άχρηστη δραστηριότητα που απλώς μας γεμίζει θερμίδες. Είπα λοιπόν να σας γράψω κάτι εύκολα μικρά κέικ, που είναι αρωματισμένα με καφέ! Ότι πρέπει για δίαιτα.
Μικρά κείκ με άρωμα καφέ
4 κουταλιές της σούπας στιγμιαίο καφέ
4 κουταλιές της σούπας γάλα ή κρέμα γάλακτος ακόμα καλύτερα
120 γραμμάρια βούτυρο κερκύρας, σε θερμοκρασία δωματίου
8 κουταλιές της σούπας ζάχαρη
4 αυγά
200 γραμμάρια αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
στη μύτη του κουταλιού αλάτι
Δε ένα ποτήρι διαλύετε τον καφέ σε 4 κουταλιές της σούπας ζεστό νερό. Αφού διαλυθεί καλά ο καφές προσθέτετε και το γάλα ή την κρέμα γάλακτος. Στο μίξερ χτυπάτε το βούτυρο με τη ζάχαρη, μέχρι να γίνει ένα αφράτο άσπρο μίγμα. Προσθέτετε τα αυγά ένα ένα και όσο συνεχίζετε το χτύπημα και στο τέλος το αλεύρι το αλάτι και το μίγμα του καφέ. Βάζετε το μίγμα ή σε φόρμα μάφιν με 12 θήκες ή σε ατομικά φορμάκια για κέικ βουτυρωμένα και αλευρωμένα, ή αν δεν έχετε και θέλετε να κάνετε ένα κανονικό κέικ σε μία φόρμα για κέικ, αλλά όχι πολύ μεγάλη γιατί το μίγμα σας δεν είναι πολύ. Τα ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα για 20 λεπτά αν φτιάξετε μικρά κέικ ή μέχρι να γίνει (κάντε τη δοκιμή με το μαχαίρι που πρέπει να βγαίνει στεγνό από το ζυμάρι) αν τελικά φτιάξετε ένα κέικ. Αφήστε τα λίγο να κρυώσουν πριν τα ξεφορμάρετε.
Υ.Γ. Διάβασα ένα πολύ καλό βιβλίο που μου έδωσε ο Βαγγέλης, Η αρχαία ελληνική δημοκρατία και η σημασία της για μας σήμερα, του Κορνήλιου Καστοριάδη, είναι 60 σελιδούλες όλο και όλο, διαβάζετε μονορούφι και σας το συστήνω ανεπιφύλακτα, λύσεις δεν δίνει, τουλάχιστον ομως μας βάζει ένα προβληματισμό
Επιπλέον υπάρχουν συνάνθρωποί μας που θέλουν να απλώσουν ρούχα στη βεράντα, να απλώσουν τραχανά στο λιακοτό, να πάνε για ψάρεμα ή κυνήγι και βέβαια οι μετεωρολογικές συνθήκες είναι σημαντικότατες για αυτές τις δραστηριότητες. Γι΄ αυτόν τον απλούστατο λόγο τα κανάλια μετά τις ειδήσεις, προβάλουν ένα ολιγόλεπτο δελτίο καιρού, όπου σου λένε με απλά λόγια τι θα γίνει αύριο, και μεθαύριο, και κατά που κινούνται τα βαρομετρικά, και άλλα τέτοια επιστημονικά.
Τώρα θα μου πείτε γιατί σας λεω τα προφανή; μα απλά γιατί ενώ έχω ακούσει και μάλλον φευγαλέα πήρε το μάτι μου, στο παρελθόν, το δελτίο καιρού στον Σταρ, χτες έφτασεν η ώρα μου να το δω και εγώ από την αρχή μέχρι το τέλος, και να τα πάρω βέβαια στο κρανίο, που η πουτανιά είναι ακόμα ικανή να δημιουργήσει τόση φασαρία και συζήτηση, και να θεωρείται μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία.
Μην αρχίσετε να μου λετε ότι ζηλεύω την μικρά αυτή Πετρούλα (την μόνη Πετρούλα που ήξερα είναι η κόρη του Σαρτζετάκη, με αποτέλεσμα για μια-δυό μέρες να πιστεύω ότι είναι αυτή που λεει τον καιρό!! τόσο μέσα στα πράγματα είμαι) γιατί εγώ είμαι κοντή, χοντρή, άσχημη και 40-αρα, ενώ αυτή είναι ψηλή, με τέλειο κορμί, όμορφη και πιτσιρίκα, γιατί δεν έχετε δίκιο, και θα με αδικήσετε. Ποσώς με ενδιαφέρει εμένα αν η Πετρούλα και η κάθε Πετρούλα είναι όμορφη και επιθυμητή, ούτε κόρη μου είναι, ούτε εγώ την επιθυμώ καθότι δεν είμαι αρσενικό ή λεσβία, ούτε κανένα άνδρα σκοπεύει ή μπορεί να μου κλέψει. Αντίθετα μου αρέσει το ωραίο, σε όλες τις εκφάνσεις του, και βέβαια είναι ευχάριστο να βλέπεις όμορφα πρόσωπα γύρω σου. Αλλά ....
Η προστυχιά δεν είναι ομορφιά! Είναι διεγερτική, είναι προκλητική, είναι ίσως και απαραίτητη μερικές φορές, έτσι για να ανάψουν τα αίματα, άλλα όχι και όμορφη. Και τέλος πάντων αγαπητοί μου, θέλετε να δείτε μία μικρά να τελειώνει;, νοικιάστε μία τσόντα και καθίστε το βραδάκι να την απολαύσετε, γιατί πρέπει όλο αυτό το σύστριγκλο να γίνετε στις 9 το βράδυ σε δημόσια θέα! Θα μου πείτε να μην το βλέπεις, βεβαίως και δεν το βλέπω! Αλλά δεν μπορώ να μην τα παίρνω που έχω ακούσει τα μύρια όσα για αυτό το θέμα, και που τελικά όλοι, μα όλοι, επαναλαμβάνω ΟΛΟΙ οι άνδρες ανεξαρτήτου ηλικίας, παιδείας, οικονομικής θέσεως κλπ κλπ, τρελαίνονται να βλέπουν το κοριτσάκι να λεει τον καιρό με πουτανίστικα υπονοούμενα.
Δεν θέτω το θέμα σε φεμινιστική βάση, οι γυναίκες, η σεξιστική συμπεριφορά κλπ, προφανώς η κοπελίτσα νομίζει ότι κάτι κάνει και της αρέσει πολύ αυτό, μπράβο της και με ένα καλό γαμπρό που λένε και στο χωριό μου. Το θέμα είναι καθαρά αισθητικό, και ακόμα και αν αστειευόμαστε με την πιτσιρίκα που νιουρίζει ένρινα, και "τελειώνει" λέγοντας τον καιρό, μαζί με δεκάδες άλλες σαχλαμάρες και αμπελοφιλοσοφίες, αισθάνομαι λύπη για τους χιλιάδες ανέραστους Έλληνες που βρήκαν τώρα θέμα να συζητάνε μετά την «μπάλα»! Λιγούρια! Πως δεν σας χαλάει βρε αθεόφοβοι αυτό το παρατεταμένο νιούρισμα;;;
Προχτές με ρώταγε ένας φίλος, που έχει πάθος με το κορμί το ωραίο το γραμμωμένο το αθλητικό, αν δεν μου αρέσει να βλέπω ένα όμορφο ανδρικό σώμα σμιλεμένο που λένε, φτιαγμένο και προσεγμένο. Του έλεγα ότι όχι δεν μου αρέσει, και ότι ποτέ δεν μου άρεσε (όχι μόνο τώρα δηλαδή που δεν μπορώ να το έχω άρα και δεν μου αρέσει). Γιατί; μάλλον γιατί αυτό το κορμί μου φέρνει στο νου τις Πετρούλες αυτού του κόσμου! Γιατί, ένα τέτοιο σώμα θέλει μεγάλη πειθαρχία, και εμένα η πειθαρχεία δεν μου αρέσει, ένα τέτοιο σώμα θέλει πολύ δουλειά για το φαίνεσθε, και εμένα το φαίνεσθε δεν με έχει κάνει ποτέ ευτυχισμένη. Γιατί ένα τέτοιο σώμα υποδηλώνει άνθρωπο χωρίς αδυναμίες στις απολαύσεις και εμένα οι απολαύσεις και οι αδυναμίες μου αρέσουν. Ένα τέτοιο σώμα θέλει πολύ χρόνο, και ξεκούραστο χρόνο και εγώ (που έτσι και αλλιώς δεν κάνω και κάτι στο σπουδαίο) τέτοιο χρόνο δεν έχω, άρα που τον βρίσκουν όλοι αυτοί; γιατί ξέρω ότι ένα τέτοιο σώμα μου θυμίζει την ορχιδέα που άνθισε στο μπάνιο μου χτες και σήμερα το πρωί είχε ήδη μαραθεί.
Είναι πολλοί οι λόγοι λοιπόν που μία Πετρούλα, αρσενική ή θυληκιά, που λεει τον καιρό ή ότι άλλο της κατεβάσει η κούτρα στις 9 το βράδυ στην Τιβί, μπορεί να σε «βγάλει από τα ρούχα σου» κυριολεκτικώς ή μεταφορικώς. Εγώ όμως που θέλω απλώς να ξέρω αν πρέπει να βάλω μπότες αύριο, τι πρέπει να κάνω;
Αγαπητοί μου, δηλώνω απερίφραστα ότι είμαι η Μαριάννα και μόλις τελείωσα! Νιάααου!!! (ορίστε μπορώ και εγώ)!!
Τι να σας γράψω σήμερα για φαγάκια!! Με τις Πετρούλες αυτού του κόσμου που κομπλεξάρουν τον γυναικείο πληθυσμό, και ανάβουν τον ανδρικό, ποιος έχει όρεξη να μιλάει για φαγητό. Άσε που για όλες αυτές το φαΐ είναι μία άχρηστη δραστηριότητα που απλώς μας γεμίζει θερμίδες. Είπα λοιπόν να σας γράψω κάτι εύκολα μικρά κέικ, που είναι αρωματισμένα με καφέ! Ότι πρέπει για δίαιτα.
Μικρά κείκ με άρωμα καφέ
4 κουταλιές της σούπας στιγμιαίο καφέ
4 κουταλιές της σούπας γάλα ή κρέμα γάλακτος ακόμα καλύτερα
120 γραμμάρια βούτυρο κερκύρας, σε θερμοκρασία δωματίου
8 κουταλιές της σούπας ζάχαρη
4 αυγά
200 γραμμάρια αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
στη μύτη του κουταλιού αλάτι
Δε ένα ποτήρι διαλύετε τον καφέ σε 4 κουταλιές της σούπας ζεστό νερό. Αφού διαλυθεί καλά ο καφές προσθέτετε και το γάλα ή την κρέμα γάλακτος. Στο μίξερ χτυπάτε το βούτυρο με τη ζάχαρη, μέχρι να γίνει ένα αφράτο άσπρο μίγμα. Προσθέτετε τα αυγά ένα ένα και όσο συνεχίζετε το χτύπημα και στο τέλος το αλεύρι το αλάτι και το μίγμα του καφέ. Βάζετε το μίγμα ή σε φόρμα μάφιν με 12 θήκες ή σε ατομικά φορμάκια για κέικ βουτυρωμένα και αλευρωμένα, ή αν δεν έχετε και θέλετε να κάνετε ένα κανονικό κέικ σε μία φόρμα για κέικ, αλλά όχι πολύ μεγάλη γιατί το μίγμα σας δεν είναι πολύ. Τα ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα για 20 λεπτά αν φτιάξετε μικρά κέικ ή μέχρι να γίνει (κάντε τη δοκιμή με το μαχαίρι που πρέπει να βγαίνει στεγνό από το ζυμάρι) αν τελικά φτιάξετε ένα κέικ. Αφήστε τα λίγο να κρυώσουν πριν τα ξεφορμάρετε.
Υ.Γ. Διάβασα ένα πολύ καλό βιβλίο που μου έδωσε ο Βαγγέλης, Η αρχαία ελληνική δημοκρατία και η σημασία της για μας σήμερα, του Κορνήλιου Καστοριάδη, είναι 60 σελιδούλες όλο και όλο, διαβάζετε μονορούφι και σας το συστήνω ανεπιφύλακτα, λύσεις δεν δίνει, τουλάχιστον ομως μας βάζει ένα προβληματισμό
Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009
Ο μπάρμπας από το διπλανό τραπέζι
Καλημέρα! Για σήμερα είχα 3 θέματα για τα οποία ήθελα να γράψω. Τις γυναίκες και τη μέρα της γυναίκας, τη φτώχεια έτσι όπως προβλήθηκε από ένα κινηματογραφικό έργο που είδα και μία θεατρική παράσταση, και την Μελίνα Μερκούρη. Εκεί λοιπόν που μάλωνα με τον εαυτό μου για το τι να γράψω, μου ήρθε στο νου μία εικόνα της περασμένης εβδομάδας που μου έκανε την χειρότερη των εντυπώσεων και συνειδητοποίησα ότι αυτό είναι ένα θέμα που κάλλιστα μπορεί να καλύψει και τα τρία παραπάνω.
Πήγαμε λοιπόν την περασμένη εβδομάδα, μεσημεράκι, για καφέ και επαγγελματική κουβεντούλα, με συναδέλφους, σε ένα από τα γνωστά καφέ-μπαρ-ρέστοραντ, του Νέου Ψυχικού. Όσο περίμενα να έρθουν οι άλλοι, άκουγα την κουβέντα που είχε στηθεί στο διπλανό τραπέζι. Δεν μπορούσα να μην την ακούσω άλλωστε, φροντίζανε να είναι τόσο βροντώδης στην ένταση της φωνής τους, και τόσο προκλητικοί στις απόψεις τους που ήθελες δεν ήθελες και τους άκουγες και την προσοχή σου τραβάγανε. Ήταν λοιπόν μία παρέα από έναν άνδρα και 6 γυναίκες, γύρω στα 65-70 όλοι, καλοντυμένοι και καλοβαλμένοι, που γευμάτιζαν. Ο μπάρμπας, καθήμενος στην κορυφή του τραπεζιού, φώναζε με ύφος και αέρα εισαγγελέα, τις απόψεις του για διάφορα ζητήματα.
Θέμα πρώτο λοιπόν Γυναίκες. Ήταν σαφές ότι ο τύπος ήταν ο ηγεμόνας, ο πασάς με το χαρέμι του, οι θείτσες γύρω του, τον θαύμαζαν τον κοίταζαν στα μάτια, το αιώνιο αρσενικό, και ας έλεγε ότι μπούρδα κατέβαζε το διάτρητο από το αλτσχάιμερ μυαλό του. Παρ΄ όλη την ηλικία τους οι κυρίες χαριεντιζόντουσαν και γουργούριζαν σαν γατούλες, κάτι σαν την Βουγιουκλάκη, πράγμα που σαφέστατα ευχαριστούσε τον κύριο αυτό, τον επιβεβαίωνε και τον ικανοποιούσε. Οι ρόλοι σε αυτό το σαχλό μονόπρακτο, που ξεπήδησε από την εποχή της μάνας μου είναι σαφέστατοι. Η πρώτη σκέψη που έκανα είναι ότι χαίρομαι που πλέον δεν πρέπει να παίξω αυτόν τον ρόλο. Μετά όμως κατάλαβα ότι υπάρχουν δεκάδες άλλοι ρόλοι που ως γυναίκα, ακόμα πρέπει να παίζω και το χειρότερο είναι ότι οι συνομήλικοι μου άνδρες δεν το καταλαβαίνουν αυτό, απλά τα πράγματα έχουν γίνει πιο περίπλοκα.
Θέμα δεύτερο η Φτώχεια. Τι έλεγε ο κύριος αυτός; Τα είχε βάλει με τον Τσίπρα! Φώναζε ότι έπρεπε να τον συλλάβει ο εισαγγελέας, και να σαπίσει στη φυλακή ο «τσογλαναράς» γιατί είχε βγάλει μία φωτογραφία-διαφήμιση με ένα 8-χρονο κοριτσάκι (!!), και αυτό είναι παράνομο, και τα παιδιά, και άλλα τέτοια παραληρηματικά και ακατάληπτα! «που μιλάει για τους φτωχούς, ποιους φτωχούς, τους τεμπέληδες εννοεί! Αυτούς που δεν θέλουν να δουλέψουν και πρέπει να τους πληρώνω εγώ!!», είπε πολλά, για τους μετανάστες που μας φέρνουν τις ασθένειές τους, για τους κουκουλοφόρους που είναι πρεζόνια και αυτός τους υπερασπίζετε, έβαλε και λίγο προσωπικό δράμα, σε στυλ Ξανθόπουλου, για την δικιά του παιδική φτώχεια που όμως με πολύ δουλειά έφτασε εδώ που έφτασε, …., και καπάκι έπιασε την Κούνεβα! Με τον ίδιο στόμφο και χωρίς ανάσα σχεδόν, άρχισε να τα χώνει στην γυναίκα που τόσα έχει πάθει, και να λεει ότι καλά τις κάνανε, και ότι σίγουρα έχει λερωμένη τη φωλιά της και κάτι βρόμικο έκανε και αυτή, και ότι τώρα θα γίνει πάμπλουτη γιατί οι ηλίθιοι έχουν ανοίξει λογαριασμό και της βάζουν λεφτά! Και ξανά μανά ο Τσίπρας και η Κούνεβα, και οι φτωχοί που είναι τεμπέληδες και οι μετανάστες, και … έλεος πια!!! Έχοντας και αυτήν την εικόνα στο μυαλό μου, πήγα το Σάββατο και είδα το Slumdog Millionaire, που παρουσίαζε μία Ινδία, τη μεγαλύτερη δημοκρατία στον κόσμο, να κολυμπάει στη φτώχεια, στην βρώμα και στην κοινωνική ανισότητα. Αν και η ταινία απέχει παρασάγγες από το να χαρακτηριστεί αριστούργημα, ή και ακόμα η καλύτερη ταινία της χρονιάς, είναι ένα πολύ όμορφο αισιόδοξο εργάκι, που πρέπει να το δεις μόνο ως οδοιπορικό στην σύγχρονη Ινδία. Γιατί από μηνύματα άστα να πάνε, η αγάπη και η υπομονή και η επιμονή, και η καρτερικότητα στη βία και το κακό, μας οδηγούν στο ευτυχισμένο χαπι εντ, πολύ χριστιανικό και πολύ χολιγουντιανό! Αναρωτιέμαι με τι μάτι θα έβλεπε αυτός ο κύριος την ταινία αυτή! Μάλλον πάλι τον Τσίπρα θα έβριζε, άντε ίσως και την Κούνεβα, και θα έλεγε με στόμφο ότι όλοι οι φτωχοί Ινδοί είναι τεμπέληδες!!
Την Κυριακή πήγαμε και είδαμε το Εγώ ελπίζω να την Βολέψω, μία όμορφη παράσταση, που πάλι γυρόφερνε την Φτώχια της Νότιας Ιταλίας αυτή τη φορά στις αρχές τις δεκαετίας του ΄80. Ευρωπαϊκή φτώχια τώρα, όχι του λεγόμενου τρίτου κόσμου, αλλά του δικού μας κόσμου, τις Ιταλίας του G-8, της Ferrari, και του Αρμάνι. Μία φτώχια σαν αυτή που μάλλον υπάρχει και στην Ελλάδα σήμερα, και που κάνει τους πιτσιρικάδες να γράφουν ξεκαρδιστικές εκθέσεις, που ακούμε εμείς και γελάμε. Έλα όμως ότι εδώ δεν υπάρχει χαπι εντ, εδώ δεν είναι χόλυγουντ, δεν έχουμε όσκαρ. Εδώ έχουμε μόνο μία πικρά στο στόμα, μιας και αυτές οι ιστορίες είναι τόσο δίπλα μας, ..., όσο και ο κύριος στην καφετέρια!. Ωραία πράγματα ....
Θέμα τρίτο, η Μελίνα. Είναι που αυτές τις μέρες κλείνουν 15 χρόνια από τον θάνατό της, είναι που η γιορτή της γυναίκας φέρνει στο προσκήνιο τη προσωπικότητα της, τα πήρα διαβάζοντας και ακούγοντας για αυτή! Όχι για την ίδια τη Μελίνα, που έτσι και αλλιώς για εμένα αξίζει τη μέγιστη τιμή και σεβασμό, αλλά για την υποκρισία μας. Όσο ήταν Υπουργός πολιτισμού, της σέρνατε τα μύρια όσα. Οσο ζούσε και πολιτευόταν ήταν τεκνατζού, βεβαίως άσχημη, καιροσκόπος της πολιτικής, που ζητούσε προβολή και επιβεβαίωση, που ούτε καλή ηθοποιός δεν ήταν, που που που!!! Όταν έβαλε υποψηφιότητα για τον Δήμο της Αθήνας, αυτή η εγγόνα πρώην δήμαρχου της Αθήνας (του Σπύρου Μερκούρη), και πραγματικό παιδί της πόλης με αποδεδειγμένη αγάπη για κάθε της σοκάκι, έχασε. Οι Αθηναίοι δεν την θεώρησαν ικανή να διοικήσει την πόλη. Οι ίδιοι Αθηναίοι, που ψηφίσανε τον Αβραμόπουλο, τον Κακλαμάνη, και διάφορους άλλους, δεν ψηφίσανε τη Μελίνα. Βέβαια για να είμαστε και σωστοί η Μελίνα έχασε τότε από έναν άλλο μεγάλο τον Αντώνη Τρίτση, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Τώρα όλοι, μα όλοι μιλάνε για την μεγάλη Οραματίστρια!! Για την μεγάλη Ελληνίδα, για τη μεγάλη Ηθοποιό, και γενικά για το πόσο μεγάλη ήταν. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, πρέπει πρώτα να σε πατήσουν σαν σκουλήκι και μετά να σε κάνουν «μεγάλο». Βέβαια μετά από τόσα χρόνια μετριότητας και επικράτησης των επιφανειακών φελλών, αρχίζει κάποιος και αντιλαμβάνεται ότι ο θεσμός της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης που εμπνεύστηκε η Μελίνα δεν είναι «γιατί βαράνε τους τετζερέδες παιδάκι μου», και το αίτημα για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, δεν είναι άλλο από ένα καπρίτσιο μίας κακομαθημένης που νομίζει ότι επειδή έπαιξε στο μπροντγουέι, έχει όλο τον κόσμο στα πόδια της. Έπρεπε να μπει ένας Ζαχόπουλος στο Υπουργείο Πολιτισμού, για να καταλάβουμε, ότι ανεξάρτητα σε πιο κόμμα ήταν η Μελίνα, ήταν μεγάλη.
Πως λετε ο δικός μου ο θείος, αυτός από το διπλανό τραπέζι ντε, να αντιμετωπίζει τη Μελίνα. Είμαι σίγουρη ότι ανήκει σε αυτούς που τότε τη λέγανε τεκνατζού και τώρα θεά! Αυτός είναι ο Ελληναράς, που μερικές φορές δεσπόζει σε αυτή τη χώρα. Είναι πολλές οι φορές που αυτοί οι τύποι με κάνουν να αντιλαμβάνομαι ένα από τα μειονεκτήματα της Δημοκρατίας, όπως λεει και ο Βαγγέλης. Βλέπετε όταν ακούω αυτούς τους τύπους πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να ψηφίζουν, θα έπρεπε να τους το έχουν στερήσει αυτό το δικαίωμα. Αλλά αυτό δεν γίνετε σε μία δημοκρατία βλέπετε! Αναγκαστικά ψηφίζουν και αναγκαστικά «ζουν ανάμεσά μας», όπως λεει ο πανμέγιστος Λιακό!!!!
Τέλος οι ιστορίες, μαγειρέματα τώρα! Θέλω να σας ενημερώσω ότι πλέον το κατάστημα κατέχει και παγωτομηχανή, δώρο της Φιφής στη γιορτή μου! Χτες έφτιαξα το πρώτο μου παγωτό, με άρωμα μαστίχας και ήταν πάρα πολύ ωραίο. Έχω προς το παρόν τις εξής παραγγελίες: Στρατσιατέλα για τον Βαγκ, Σοκολάτα Γάλακτος για τον Γιάννη και Βανίλια με αμύγδαλα από τη Φιφή. Πείτε μου και τις δικές σας, να τις βάλω στο πρόγραμμα, γιατί θέλω να τελειώνω με τα τετριμμένα και να φτιάξω το δικό μου όνειρο, παγωτό ανθότυρο με μέλι και καρύδια. Δεν ξέρω πως θα το κάνω αλλά το σκέφτομαι. Θα σας πω όταν έρθει η ώρα! Προς το παρόν μία ωραία τάρτα για να την φτιάξετε και να την παίρνετε στο γραφείο κομμάτι, κομμάτι !
Τάρτα Σπανάκι
1 φύλλο κουρού (ένα πακέτο κουρού έχει 2 φύλλα, ξεπαγώστε μόνο το ένα και όχι όλο το πακέτο)
250 γραμμάρια σπανάκι καθαρισμένο και ψιλοκομμένο (παίρνω το συσκευασμένο φρέσκο καθαρισμένο σπανάκι από το σουπερ μαρκετ για μεγαλύτερη ευκολία)
4 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
4-5 κουταλίες της σούπας άνηθο ψιλοκομμένο
250 γραμμάρια ανθότυρο ή για πιο πικάντικη γεύση μανούρι ή φέτα
5-6 κουταλιές της σούπας παρμεζάνα τριμμένη
2 αυγά
15 ελιές χωρίς κουκούτσι ψιλοκομμένες (προαιρετικά)
λίγο βούτυρο, αλάτι και πιπέρι
Βουτυρώνετε μία φόρμα για τάρτα (και ένα ταψί με αποσπώμενο πάτο κάνει) και απλώνετε το φύλλο, να καλύψει όλη την επιφάνεια και τα πλαϊνά της ταρτιέρας. Κόβετε όσο φύλλο περισσεύει από τα πλαϊνά τοιχώματα. Σε ένα μεγάλο τηγάνι σοτάρετε τα κρεμμυδάκια με λίγο λαδάκι μέχρι να μαραθούν και προσθέτετε το ψιλοκομμένο σπανάκι. Το σοτάρετε και αυτό μέχρι να μαραθεί και να βγάλει τα ζουμιά του. Βάζετε σε ένα μεγάλο μπολ το σπανάκι και τα κρεμμυδάκια και το αφήνετε να κρυώσει. Προσθέτετε λίγο αλάτι, μπόλικο πιπέρι, το ανθότυρο τριμμένο, τα αυγά χτυπημένα, τον άνηθο και τις ελιές αν τις βάλετε τελικά. Τα ανακατεύετε όλα να γίνουν ένα ομοιογενές μίγμα που απλώνετε πάνω από το φύλο στην ταρτιέρα. Κανονικά πρέπει το φύλο να είναι απλά ένα δάχτυλο πάνω από τα υλικά της γέμισης, φροντίστε να κόψετε περιμετρικά το φύλλο που περισσεύει. Πασπαλίζετε από πάνω με την παρμεζάνα και ψήνετε για 30 λεπτά σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα, ή μέχρι να δέσουν τα υλικά και χρυσίσει η επιφάνειά της τάρτας.
Αφήστε την λίγο να κρυώσει πριν την κόψετε!
Πήγαμε λοιπόν την περασμένη εβδομάδα, μεσημεράκι, για καφέ και επαγγελματική κουβεντούλα, με συναδέλφους, σε ένα από τα γνωστά καφέ-μπαρ-ρέστοραντ, του Νέου Ψυχικού. Όσο περίμενα να έρθουν οι άλλοι, άκουγα την κουβέντα που είχε στηθεί στο διπλανό τραπέζι. Δεν μπορούσα να μην την ακούσω άλλωστε, φροντίζανε να είναι τόσο βροντώδης στην ένταση της φωνής τους, και τόσο προκλητικοί στις απόψεις τους που ήθελες δεν ήθελες και τους άκουγες και την προσοχή σου τραβάγανε. Ήταν λοιπόν μία παρέα από έναν άνδρα και 6 γυναίκες, γύρω στα 65-70 όλοι, καλοντυμένοι και καλοβαλμένοι, που γευμάτιζαν. Ο μπάρμπας, καθήμενος στην κορυφή του τραπεζιού, φώναζε με ύφος και αέρα εισαγγελέα, τις απόψεις του για διάφορα ζητήματα.
Θέμα πρώτο λοιπόν Γυναίκες. Ήταν σαφές ότι ο τύπος ήταν ο ηγεμόνας, ο πασάς με το χαρέμι του, οι θείτσες γύρω του, τον θαύμαζαν τον κοίταζαν στα μάτια, το αιώνιο αρσενικό, και ας έλεγε ότι μπούρδα κατέβαζε το διάτρητο από το αλτσχάιμερ μυαλό του. Παρ΄ όλη την ηλικία τους οι κυρίες χαριεντιζόντουσαν και γουργούριζαν σαν γατούλες, κάτι σαν την Βουγιουκλάκη, πράγμα που σαφέστατα ευχαριστούσε τον κύριο αυτό, τον επιβεβαίωνε και τον ικανοποιούσε. Οι ρόλοι σε αυτό το σαχλό μονόπρακτο, που ξεπήδησε από την εποχή της μάνας μου είναι σαφέστατοι. Η πρώτη σκέψη που έκανα είναι ότι χαίρομαι που πλέον δεν πρέπει να παίξω αυτόν τον ρόλο. Μετά όμως κατάλαβα ότι υπάρχουν δεκάδες άλλοι ρόλοι που ως γυναίκα, ακόμα πρέπει να παίζω και το χειρότερο είναι ότι οι συνομήλικοι μου άνδρες δεν το καταλαβαίνουν αυτό, απλά τα πράγματα έχουν γίνει πιο περίπλοκα.
Θέμα δεύτερο η Φτώχεια. Τι έλεγε ο κύριος αυτός; Τα είχε βάλει με τον Τσίπρα! Φώναζε ότι έπρεπε να τον συλλάβει ο εισαγγελέας, και να σαπίσει στη φυλακή ο «τσογλαναράς» γιατί είχε βγάλει μία φωτογραφία-διαφήμιση με ένα 8-χρονο κοριτσάκι (!!), και αυτό είναι παράνομο, και τα παιδιά, και άλλα τέτοια παραληρηματικά και ακατάληπτα! «που μιλάει για τους φτωχούς, ποιους φτωχούς, τους τεμπέληδες εννοεί! Αυτούς που δεν θέλουν να δουλέψουν και πρέπει να τους πληρώνω εγώ!!», είπε πολλά, για τους μετανάστες που μας φέρνουν τις ασθένειές τους, για τους κουκουλοφόρους που είναι πρεζόνια και αυτός τους υπερασπίζετε, έβαλε και λίγο προσωπικό δράμα, σε στυλ Ξανθόπουλου, για την δικιά του παιδική φτώχεια που όμως με πολύ δουλειά έφτασε εδώ που έφτασε, …., και καπάκι έπιασε την Κούνεβα! Με τον ίδιο στόμφο και χωρίς ανάσα σχεδόν, άρχισε να τα χώνει στην γυναίκα που τόσα έχει πάθει, και να λεει ότι καλά τις κάνανε, και ότι σίγουρα έχει λερωμένη τη φωλιά της και κάτι βρόμικο έκανε και αυτή, και ότι τώρα θα γίνει πάμπλουτη γιατί οι ηλίθιοι έχουν ανοίξει λογαριασμό και της βάζουν λεφτά! Και ξανά μανά ο Τσίπρας και η Κούνεβα, και οι φτωχοί που είναι τεμπέληδες και οι μετανάστες, και … έλεος πια!!! Έχοντας και αυτήν την εικόνα στο μυαλό μου, πήγα το Σάββατο και είδα το Slumdog Millionaire, που παρουσίαζε μία Ινδία, τη μεγαλύτερη δημοκρατία στον κόσμο, να κολυμπάει στη φτώχεια, στην βρώμα και στην κοινωνική ανισότητα. Αν και η ταινία απέχει παρασάγγες από το να χαρακτηριστεί αριστούργημα, ή και ακόμα η καλύτερη ταινία της χρονιάς, είναι ένα πολύ όμορφο αισιόδοξο εργάκι, που πρέπει να το δεις μόνο ως οδοιπορικό στην σύγχρονη Ινδία. Γιατί από μηνύματα άστα να πάνε, η αγάπη και η υπομονή και η επιμονή, και η καρτερικότητα στη βία και το κακό, μας οδηγούν στο ευτυχισμένο χαπι εντ, πολύ χριστιανικό και πολύ χολιγουντιανό! Αναρωτιέμαι με τι μάτι θα έβλεπε αυτός ο κύριος την ταινία αυτή! Μάλλον πάλι τον Τσίπρα θα έβριζε, άντε ίσως και την Κούνεβα, και θα έλεγε με στόμφο ότι όλοι οι φτωχοί Ινδοί είναι τεμπέληδες!!
Την Κυριακή πήγαμε και είδαμε το Εγώ ελπίζω να την Βολέψω, μία όμορφη παράσταση, που πάλι γυρόφερνε την Φτώχια της Νότιας Ιταλίας αυτή τη φορά στις αρχές τις δεκαετίας του ΄80. Ευρωπαϊκή φτώχια τώρα, όχι του λεγόμενου τρίτου κόσμου, αλλά του δικού μας κόσμου, τις Ιταλίας του G-8, της Ferrari, και του Αρμάνι. Μία φτώχια σαν αυτή που μάλλον υπάρχει και στην Ελλάδα σήμερα, και που κάνει τους πιτσιρικάδες να γράφουν ξεκαρδιστικές εκθέσεις, που ακούμε εμείς και γελάμε. Έλα όμως ότι εδώ δεν υπάρχει χαπι εντ, εδώ δεν είναι χόλυγουντ, δεν έχουμε όσκαρ. Εδώ έχουμε μόνο μία πικρά στο στόμα, μιας και αυτές οι ιστορίες είναι τόσο δίπλα μας, ..., όσο και ο κύριος στην καφετέρια!. Ωραία πράγματα ....
Θέμα τρίτο, η Μελίνα. Είναι που αυτές τις μέρες κλείνουν 15 χρόνια από τον θάνατό της, είναι που η γιορτή της γυναίκας φέρνει στο προσκήνιο τη προσωπικότητα της, τα πήρα διαβάζοντας και ακούγοντας για αυτή! Όχι για την ίδια τη Μελίνα, που έτσι και αλλιώς για εμένα αξίζει τη μέγιστη τιμή και σεβασμό, αλλά για την υποκρισία μας. Όσο ήταν Υπουργός πολιτισμού, της σέρνατε τα μύρια όσα. Οσο ζούσε και πολιτευόταν ήταν τεκνατζού, βεβαίως άσχημη, καιροσκόπος της πολιτικής, που ζητούσε προβολή και επιβεβαίωση, που ούτε καλή ηθοποιός δεν ήταν, που που που!!! Όταν έβαλε υποψηφιότητα για τον Δήμο της Αθήνας, αυτή η εγγόνα πρώην δήμαρχου της Αθήνας (του Σπύρου Μερκούρη), και πραγματικό παιδί της πόλης με αποδεδειγμένη αγάπη για κάθε της σοκάκι, έχασε. Οι Αθηναίοι δεν την θεώρησαν ικανή να διοικήσει την πόλη. Οι ίδιοι Αθηναίοι, που ψηφίσανε τον Αβραμόπουλο, τον Κακλαμάνη, και διάφορους άλλους, δεν ψηφίσανε τη Μελίνα. Βέβαια για να είμαστε και σωστοί η Μελίνα έχασε τότε από έναν άλλο μεγάλο τον Αντώνη Τρίτση, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Τώρα όλοι, μα όλοι μιλάνε για την μεγάλη Οραματίστρια!! Για την μεγάλη Ελληνίδα, για τη μεγάλη Ηθοποιό, και γενικά για το πόσο μεγάλη ήταν. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, πρέπει πρώτα να σε πατήσουν σαν σκουλήκι και μετά να σε κάνουν «μεγάλο». Βέβαια μετά από τόσα χρόνια μετριότητας και επικράτησης των επιφανειακών φελλών, αρχίζει κάποιος και αντιλαμβάνεται ότι ο θεσμός της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης που εμπνεύστηκε η Μελίνα δεν είναι «γιατί βαράνε τους τετζερέδες παιδάκι μου», και το αίτημα για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, δεν είναι άλλο από ένα καπρίτσιο μίας κακομαθημένης που νομίζει ότι επειδή έπαιξε στο μπροντγουέι, έχει όλο τον κόσμο στα πόδια της. Έπρεπε να μπει ένας Ζαχόπουλος στο Υπουργείο Πολιτισμού, για να καταλάβουμε, ότι ανεξάρτητα σε πιο κόμμα ήταν η Μελίνα, ήταν μεγάλη.
Πως λετε ο δικός μου ο θείος, αυτός από το διπλανό τραπέζι ντε, να αντιμετωπίζει τη Μελίνα. Είμαι σίγουρη ότι ανήκει σε αυτούς που τότε τη λέγανε τεκνατζού και τώρα θεά! Αυτός είναι ο Ελληναράς, που μερικές φορές δεσπόζει σε αυτή τη χώρα. Είναι πολλές οι φορές που αυτοί οι τύποι με κάνουν να αντιλαμβάνομαι ένα από τα μειονεκτήματα της Δημοκρατίας, όπως λεει και ο Βαγγέλης. Βλέπετε όταν ακούω αυτούς τους τύπους πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να ψηφίζουν, θα έπρεπε να τους το έχουν στερήσει αυτό το δικαίωμα. Αλλά αυτό δεν γίνετε σε μία δημοκρατία βλέπετε! Αναγκαστικά ψηφίζουν και αναγκαστικά «ζουν ανάμεσά μας», όπως λεει ο πανμέγιστος Λιακό!!!!
Τέλος οι ιστορίες, μαγειρέματα τώρα! Θέλω να σας ενημερώσω ότι πλέον το κατάστημα κατέχει και παγωτομηχανή, δώρο της Φιφής στη γιορτή μου! Χτες έφτιαξα το πρώτο μου παγωτό, με άρωμα μαστίχας και ήταν πάρα πολύ ωραίο. Έχω προς το παρόν τις εξής παραγγελίες: Στρατσιατέλα για τον Βαγκ, Σοκολάτα Γάλακτος για τον Γιάννη και Βανίλια με αμύγδαλα από τη Φιφή. Πείτε μου και τις δικές σας, να τις βάλω στο πρόγραμμα, γιατί θέλω να τελειώνω με τα τετριμμένα και να φτιάξω το δικό μου όνειρο, παγωτό ανθότυρο με μέλι και καρύδια. Δεν ξέρω πως θα το κάνω αλλά το σκέφτομαι. Θα σας πω όταν έρθει η ώρα! Προς το παρόν μία ωραία τάρτα για να την φτιάξετε και να την παίρνετε στο γραφείο κομμάτι, κομμάτι !
Τάρτα Σπανάκι
1 φύλλο κουρού (ένα πακέτο κουρού έχει 2 φύλλα, ξεπαγώστε μόνο το ένα και όχι όλο το πακέτο)
250 γραμμάρια σπανάκι καθαρισμένο και ψιλοκομμένο (παίρνω το συσκευασμένο φρέσκο καθαρισμένο σπανάκι από το σουπερ μαρκετ για μεγαλύτερη ευκολία)
4 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
4-5 κουταλίες της σούπας άνηθο ψιλοκομμένο
250 γραμμάρια ανθότυρο ή για πιο πικάντικη γεύση μανούρι ή φέτα
5-6 κουταλιές της σούπας παρμεζάνα τριμμένη
2 αυγά
15 ελιές χωρίς κουκούτσι ψιλοκομμένες (προαιρετικά)
λίγο βούτυρο, αλάτι και πιπέρι
Βουτυρώνετε μία φόρμα για τάρτα (και ένα ταψί με αποσπώμενο πάτο κάνει) και απλώνετε το φύλλο, να καλύψει όλη την επιφάνεια και τα πλαϊνά της ταρτιέρας. Κόβετε όσο φύλλο περισσεύει από τα πλαϊνά τοιχώματα. Σε ένα μεγάλο τηγάνι σοτάρετε τα κρεμμυδάκια με λίγο λαδάκι μέχρι να μαραθούν και προσθέτετε το ψιλοκομμένο σπανάκι. Το σοτάρετε και αυτό μέχρι να μαραθεί και να βγάλει τα ζουμιά του. Βάζετε σε ένα μεγάλο μπολ το σπανάκι και τα κρεμμυδάκια και το αφήνετε να κρυώσει. Προσθέτετε λίγο αλάτι, μπόλικο πιπέρι, το ανθότυρο τριμμένο, τα αυγά χτυπημένα, τον άνηθο και τις ελιές αν τις βάλετε τελικά. Τα ανακατεύετε όλα να γίνουν ένα ομοιογενές μίγμα που απλώνετε πάνω από το φύλο στην ταρτιέρα. Κανονικά πρέπει το φύλο να είναι απλά ένα δάχτυλο πάνω από τα υλικά της γέμισης, φροντίστε να κόψετε περιμετρικά το φύλλο που περισσεύει. Πασπαλίζετε από πάνω με την παρμεζάνα και ψήνετε για 30 λεπτά σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα, ή μέχρι να δέσουν τα υλικά και χρυσίσει η επιφάνειά της τάρτας.
Αφήστε την λίγο να κρυώσει πριν την κόψετε!
Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009
Φιούζον και ξερό ψωμί
«Το απόλυτο φιούζον και η γαστρονομία του φασολιού!» διαβάζει η Μιρελλού, και ξινίζει τη μικροσκοπική άλλωστε μυτούλα της!
«!!! ..και τι πρέπει να καταλάβω τώρα εγώ !!!..» αναφωνεί, εκεί που κάθετε στη βεράντα του σπιτιού και λιάζετε.
Απόλυτο δίκιο είχε βέβαια η κοπέλα, αν όμως σκεφτείς ότι διάβαζε το Gourmet της Ελευθεροτυπίας, ένα εξειδικευμένο μάλλον περιοδικό γαστρονομίας ίσως να υπέθετες ότι δεν έχει δίκιο. Τώρα κατα πόσον το συγκεκριμένο περιοδικό απευθύνετε σε ειδικευμένο κοινό, όταν μοιράζετε δωρεάν με μία από τις πιο δημοφιλείς εφημερίδες της χώρας, είναι ένα θέμα, καθώς για εμένα το αναγνωστικό του κοινό δεν περιορίζετε στους παθιασμένους με την γαστρονομία, αλλά και στον κάθε ένα που ενδιαφέρετε να διαβάσει μία συνταγούλα και να πάρει καμιά ιδέα! Οφείλει λοιπόν το περιοδικό να είναι πιο επεξηγηματικό ώστε να μπορεί και η Μιρέλλα να καταλάβει, τι θέλει να πει.
Εδώ όμως στην Ελλάδα, με τον απαράμιλλο μιμητισμό μας, το να μην ξέρεις την Φιούζον Κουιζιν είναι κάτι ανάλογο με τον να μην βλέπεις τον Λάκη τον Γλυκούλη και τιμωρείτε με μαστίγωμα στο σύνταγμα (κάτι ανάλογο με αυτό που προτίθεται να κάνει ο Βουλγαράκης, αν είναι να επανεκλέγει). Είπα λοιπόν να σας βοηθήσω να λύσετε δια παντός αυτή τη απορία, ώστε να είσαστε πλέον ενημερωμένοι και μέσα στα πράγματα. Όχι ότι εγώ είμαι ο επαΐων στο θέμα, αλλά θα σας πω ότι ξέρω και έχω καταλάβει.
Στα αγγλικά φιούζον – fusion σημαίνει συγχώνευση, ένωση, κατ΄ επέκταση Φιουζον Κουιζιν είναι η μαγειρική αυτή που συνδυάζει στοιχεία από 2-3 διαφορετικές γαστρονομικές παραδόσεις ή και τεχνικές. Ασιατικά με μεσογειακά σε ένα πιάτο, γαλλικό πιάτο με αφρικάνικες αναφορές, αγκινάρες με σαρδέλες δηλαδή!!
Με την αυστηρή έννοια πολλά από τα πιάτα που τρωμε είναι φιουζον, μιας και μέσα από την αστική κουζίνα της δεκαετίας του ΄60, μπήκε και η μπεσαμέλ στο μουσακά, και η μαγιονέζα στη σφυρίδα και άλλα τέτοια.
Βέβαια όταν ένα εστιατόριο αυτοπροσδιορίζεται ως φιουζον μόνο τον μουσακά δεν εννοεί. Συνήθως δύο πράγματα συμβαίνουν, είτε έχει ένα εμπνευσμένο μάγειρα που πραγματικά συνδυάζει προϊόντα και τεχνικές με πολύ καλό αποτέλεσμα, είτε τρως «βάλε γράμματα χασάπη» και δεν το λες για να μην σε πάρουν για βλάχο. Στην Αθήνα συνήθως συμβαίνει το 2ο, και καλά να τα πάθουν όλοι όσοι ξιπάζονται με αυτά και δεν τους αρέσει το ελληνικό παραδοσιακό.
Για να σας βοηθήσω λίγο να καταλάβετε για το φιουζον είπα σήμερα να σας γράψω μία από τις πιο επιτυχημένες συνταγές που έφτιαξε ο κος Νόμπου, διάσημος Ιάπωνας μάγειρας του αυτού του μαγειρικού στυλός. Μην μου πείτε ότι δεν ξέρετε τον διάσημο κο Ματσουχίσα Νόμπου, γιατί κάτι θα πάθω!! Δεν υπάρχει μοντέλα, δεν υπάρχει περσόνα, δεν υπάρχει μαϊντανός του σταρ σύστεμ, δεν υπάρχει γιάπις, πολιτικός ή επιχειρηματίας σε αυτή τη χώρα που να μην ξέρει τον Ματσουχίτσα, με το περίφημο εστιατόριο Νόμπου στη Μύκονο που χρόνια τώρα ταΐζει τον μέσο Έλληνα. Για να καταλάβετε ο Γιακουμάτος με το που πατάει το πόδι του στη Μύκονο, στον Ματσουχίτσα πάει πρώτα και μετά σπίτι του. Όπως ο Φανούρης στη Νάξο πάει αμέσως στο “τραπεζάκι” που τον περιμένει το τσίπουρο, έτσι και τη μοντέλα την περιμένει το Black Miso Cod.
Αυτό το καλόπαιδο λοιπόν άνοιξε μαγαζί στην Αθήνα στον Αστέρα Βουλιαγμένης, και βεβαίως αυτό αποτέλεσε το θέμα του άρθρου που έκανε τη Μιρελλού να απορεί. Είναι λεει καταπληκτικό μαγαζί, και μάλλον είναι γιατί τέτοια φήμη για τόσο μεγάλο διάστημα δεν είναι και εύκολο πράγμα, αν και εγώ απορώ πόσο εύκολα δίνει κάποιος 120 ευρώ το άτομο χωρίς το κρασί για να φαει. Τέλος πάντων, στα σεμινάρια μαγειρικής που έκανα πέρσι ο δάσκαλος, κος Δρίσκας, μας έδωσε και την περίφημη συνταγή του Black Miso Cod, που θεωρείται στο συγκεκριμένο εστιατόριο ότι και οι πατάτες τηγανητές για την οποιαδήποτε ταβέρνα, must δηλαδή.
Είναι πολύ εύκολο να το φτιάξετε και εμένα προσωπικά, αλλά και στη Φιφή που είναι πολύ ιδιότροπη σε τέτοια φαγητά, μας άρεσε πάρα πάρα πολύ. Βέβαια, είναι απλό πιάτο, μόνο Μπακαλιάρος! Κανονικά θέλει την ποικιλία που ονομάζετε Black Cod, αλλά που να βρείτε τώρα τέτοια πράγματα, πάρτε φιλέτα φρέσκου κανονικού μπακαλιάρου και φτιάξτε το αν θέλετε να γίνετε και εσείς Φιούζον μάγειρας. Τα υπόλοιπα θα τα βρείτε σε όλα τα μεγάλα σουπερ μαρκετ, στα ράφια με τα ασιατικά προϊόντα.
Black Miso Cod
2 φιλέτα φρέσκου μπακαλιάρου ή άλλο λευκόσαρκο ψάρι
1 φλιτζάνι πάστα Miso (πάστα από φασόλια είναι!)
6 κουταλιές της σούπας σάκε (κάτι σαν γιαπωνέζικο τσίπουρο από ρύζι)
6 κουταλιές της σούπας Μιρίν (Γιαπωνέζικο ξίδι)
½ φλιτζάνι μαύρη ζάχαρη
Βάλτε το σάκε και το μιρίν σε μία κατσαρόλα στην φωτιά να πάρουν μία βράση. Κατεβάζετε από τη φωτιά και ανακατεύετε τη ζάχαρη και τη πάστα miso. Αφήνετε να κρυώσει και με αυτό το υλικό μαρινάρετε τα φιλέτα ψαριού. Τα αφήνετε να μαριναριστούν αρκετά τουλάχιστον 2 ώρες, μέχρι 2 ημέρες μπορείτε. Τα ψήνετε ή στο γκριλ, ή στη σχάρα, ή σε αντικολλητικό τηγάνι για ψήσιμο.
Ένα απλό μαριναρισμένο ψαράκι είναι, αλλά πραγματικά έχει μία πολύ εξωτική γεύση. Άντε και φιούζον σας έκανα ...
«!!! ..και τι πρέπει να καταλάβω τώρα εγώ !!!..» αναφωνεί, εκεί που κάθετε στη βεράντα του σπιτιού και λιάζετε.
Απόλυτο δίκιο είχε βέβαια η κοπέλα, αν όμως σκεφτείς ότι διάβαζε το Gourmet της Ελευθεροτυπίας, ένα εξειδικευμένο μάλλον περιοδικό γαστρονομίας ίσως να υπέθετες ότι δεν έχει δίκιο. Τώρα κατα πόσον το συγκεκριμένο περιοδικό απευθύνετε σε ειδικευμένο κοινό, όταν μοιράζετε δωρεάν με μία από τις πιο δημοφιλείς εφημερίδες της χώρας, είναι ένα θέμα, καθώς για εμένα το αναγνωστικό του κοινό δεν περιορίζετε στους παθιασμένους με την γαστρονομία, αλλά και στον κάθε ένα που ενδιαφέρετε να διαβάσει μία συνταγούλα και να πάρει καμιά ιδέα! Οφείλει λοιπόν το περιοδικό να είναι πιο επεξηγηματικό ώστε να μπορεί και η Μιρέλλα να καταλάβει, τι θέλει να πει.
Εδώ όμως στην Ελλάδα, με τον απαράμιλλο μιμητισμό μας, το να μην ξέρεις την Φιούζον Κουιζιν είναι κάτι ανάλογο με τον να μην βλέπεις τον Λάκη τον Γλυκούλη και τιμωρείτε με μαστίγωμα στο σύνταγμα (κάτι ανάλογο με αυτό που προτίθεται να κάνει ο Βουλγαράκης, αν είναι να επανεκλέγει). Είπα λοιπόν να σας βοηθήσω να λύσετε δια παντός αυτή τη απορία, ώστε να είσαστε πλέον ενημερωμένοι και μέσα στα πράγματα. Όχι ότι εγώ είμαι ο επαΐων στο θέμα, αλλά θα σας πω ότι ξέρω και έχω καταλάβει.
Στα αγγλικά φιούζον – fusion σημαίνει συγχώνευση, ένωση, κατ΄ επέκταση Φιουζον Κουιζιν είναι η μαγειρική αυτή που συνδυάζει στοιχεία από 2-3 διαφορετικές γαστρονομικές παραδόσεις ή και τεχνικές. Ασιατικά με μεσογειακά σε ένα πιάτο, γαλλικό πιάτο με αφρικάνικες αναφορές, αγκινάρες με σαρδέλες δηλαδή!!
Με την αυστηρή έννοια πολλά από τα πιάτα που τρωμε είναι φιουζον, μιας και μέσα από την αστική κουζίνα της δεκαετίας του ΄60, μπήκε και η μπεσαμέλ στο μουσακά, και η μαγιονέζα στη σφυρίδα και άλλα τέτοια.
Βέβαια όταν ένα εστιατόριο αυτοπροσδιορίζεται ως φιουζον μόνο τον μουσακά δεν εννοεί. Συνήθως δύο πράγματα συμβαίνουν, είτε έχει ένα εμπνευσμένο μάγειρα που πραγματικά συνδυάζει προϊόντα και τεχνικές με πολύ καλό αποτέλεσμα, είτε τρως «βάλε γράμματα χασάπη» και δεν το λες για να μην σε πάρουν για βλάχο. Στην Αθήνα συνήθως συμβαίνει το 2ο, και καλά να τα πάθουν όλοι όσοι ξιπάζονται με αυτά και δεν τους αρέσει το ελληνικό παραδοσιακό.
Για να σας βοηθήσω λίγο να καταλάβετε για το φιουζον είπα σήμερα να σας γράψω μία από τις πιο επιτυχημένες συνταγές που έφτιαξε ο κος Νόμπου, διάσημος Ιάπωνας μάγειρας του αυτού του μαγειρικού στυλός. Μην μου πείτε ότι δεν ξέρετε τον διάσημο κο Ματσουχίσα Νόμπου, γιατί κάτι θα πάθω!! Δεν υπάρχει μοντέλα, δεν υπάρχει περσόνα, δεν υπάρχει μαϊντανός του σταρ σύστεμ, δεν υπάρχει γιάπις, πολιτικός ή επιχειρηματίας σε αυτή τη χώρα που να μην ξέρει τον Ματσουχίτσα, με το περίφημο εστιατόριο Νόμπου στη Μύκονο που χρόνια τώρα ταΐζει τον μέσο Έλληνα. Για να καταλάβετε ο Γιακουμάτος με το που πατάει το πόδι του στη Μύκονο, στον Ματσουχίτσα πάει πρώτα και μετά σπίτι του. Όπως ο Φανούρης στη Νάξο πάει αμέσως στο “τραπεζάκι” που τον περιμένει το τσίπουρο, έτσι και τη μοντέλα την περιμένει το Black Miso Cod.
Αυτό το καλόπαιδο λοιπόν άνοιξε μαγαζί στην Αθήνα στον Αστέρα Βουλιαγμένης, και βεβαίως αυτό αποτέλεσε το θέμα του άρθρου που έκανε τη Μιρελλού να απορεί. Είναι λεει καταπληκτικό μαγαζί, και μάλλον είναι γιατί τέτοια φήμη για τόσο μεγάλο διάστημα δεν είναι και εύκολο πράγμα, αν και εγώ απορώ πόσο εύκολα δίνει κάποιος 120 ευρώ το άτομο χωρίς το κρασί για να φαει. Τέλος πάντων, στα σεμινάρια μαγειρικής που έκανα πέρσι ο δάσκαλος, κος Δρίσκας, μας έδωσε και την περίφημη συνταγή του Black Miso Cod, που θεωρείται στο συγκεκριμένο εστιατόριο ότι και οι πατάτες τηγανητές για την οποιαδήποτε ταβέρνα, must δηλαδή.
Είναι πολύ εύκολο να το φτιάξετε και εμένα προσωπικά, αλλά και στη Φιφή που είναι πολύ ιδιότροπη σε τέτοια φαγητά, μας άρεσε πάρα πάρα πολύ. Βέβαια, είναι απλό πιάτο, μόνο Μπακαλιάρος! Κανονικά θέλει την ποικιλία που ονομάζετε Black Cod, αλλά που να βρείτε τώρα τέτοια πράγματα, πάρτε φιλέτα φρέσκου κανονικού μπακαλιάρου και φτιάξτε το αν θέλετε να γίνετε και εσείς Φιούζον μάγειρας. Τα υπόλοιπα θα τα βρείτε σε όλα τα μεγάλα σουπερ μαρκετ, στα ράφια με τα ασιατικά προϊόντα.
Black Miso Cod
2 φιλέτα φρέσκου μπακαλιάρου ή άλλο λευκόσαρκο ψάρι
1 φλιτζάνι πάστα Miso (πάστα από φασόλια είναι!)
6 κουταλιές της σούπας σάκε (κάτι σαν γιαπωνέζικο τσίπουρο από ρύζι)
6 κουταλιές της σούπας Μιρίν (Γιαπωνέζικο ξίδι)
½ φλιτζάνι μαύρη ζάχαρη
Βάλτε το σάκε και το μιρίν σε μία κατσαρόλα στην φωτιά να πάρουν μία βράση. Κατεβάζετε από τη φωτιά και ανακατεύετε τη ζάχαρη και τη πάστα miso. Αφήνετε να κρυώσει και με αυτό το υλικό μαρινάρετε τα φιλέτα ψαριού. Τα αφήνετε να μαριναριστούν αρκετά τουλάχιστον 2 ώρες, μέχρι 2 ημέρες μπορείτε. Τα ψήνετε ή στο γκριλ, ή στη σχάρα, ή σε αντικολλητικό τηγάνι για ψήσιμο.
Ένα απλό μαριναρισμένο ψαράκι είναι, αλλά πραγματικά έχει μία πολύ εξωτική γεύση. Άντε και φιούζον σας έκανα ...
Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009
Hotel Mama
Άκουγα πρόσφατα στο ράδιο, ότι λόγω κρίσης, έχει ανακάμψει στην Ισπανία το κίνημα που ονομαζόταν HOTEL MAMA. Έλεγε ο παρουσιαστής ότι αφορά στην τάση των νέων που αν και έχουν μπει για τα καλά στην παραγωγική διαδικασία - δουλεύουν δηλαδή και βγάζουν μπικικίνια – αντί να ξεκουμπιστούν από το σπίτι των γονιών τους, συνεχίζουν να μένουν εκεί γιατί αυτό τους βολεύει προσωπικά.
Έγινε λεει μεγάλη προσπάθεια στο παρελθόν στην Ισπανία να αλλάξει αυτή η συνήθεια που τότε την είχαν ονομάσει πολύ εύστοχα Hotel Mama, αλλά τώρα λόγω οικονομικής κρίσης πολλοί νέοι, για την ακρίβεια δεν μιλάμε για πιτσιρίκια αλλά για άτομα άνω των 28-30, γυρνάνε πίσω στο σπίτι γιατί η ανεργία χτυπάει την πόρτα τους, ή οι οικονομικές τους απολαβές έχουν μειωθεί και δεν μπορούν να συντηρούν σπίτι.
Αυτό βέβαια στο παρελθόν ήταν τάση που εμφανιζόταν στις Μεσογειακές χώρες, καθώς στον βορρά κάτι τέτοια δεν περνάνε, σε πετάει ο γερμαναράς από το σπίτι μόλις γίνεις 18 θες δεν θες! Εμείς, αλλά και οι Ιταλοί και οι Ισπανοί και οι υπόλοιποι νότιοι, ήμασταν παραδοσιακοί γονείς και θέλαμε να φοράμε τη σαλιάρα στα παιδία μας, μέχρι τα βαθιά γεράματα, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να κρατήσουμε τα παιδιά παρθένα μέχρι το γάμο, ή μακριά από τα ναρκωτικά και άλλα τέτοια αστεία.
Βέβαια με τον καιρό άλλαξαν και οι αντιλήψεις και οι πιο πάνω λόγοι δεν ισχύουν πλέον, αλλά σε ποια μαμάκα δεν αρέσει να ταΐζει ακόμα τον γιόκα της, και σε ποιόν μπαμπάκα δεν αρέσει να βλέπει την κορούλα του κάθε μέρα. Βολευτήκαμε και εμείς αλλά πολύ περισσότερο η επόμενη γενιά, με τα χάδια, τις φροντίδες και κυρίως με ένα εισόδημα που το χαλάμε μόνο για την πάρτι μας και όχι για έξοδα σπιτιού και σούπερ μάρκετ. Στους λίγους επικριτές αυτής της πρακτικής υπάρχει πάντα ένας αντίλογος που στο 99% των περιπτώσεων λεει: «εγώ έμεινα μόνος μου για πολύ καιρό ως φοιτητής και ξέρω, και έχω αποδείξει ότι είμαι ικανός κλπ κλπ».
Δεν υπάρχει θέμα ικανότητας εδώ, και όποιος το θέτει σε τέτοια βάση είναι λάθος. Όπως μου έλεγε παλιά ένας φίλος από τον κρύο βορρά, το θέμα είναι βαθύτατα κοινωνικό. Προάγετε η κοινωνία με την αυτονόμηση των παραγωγικών πλέον νέων. Αναπτύσσεται η οικονομία προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις καθώς δημιουργούνται νέα νοικοκυριά, γίνονται γάμοι και συμβιώσεις, αναγκάζεσε να αγαπήσεις μιάς και η αγάπη είναι η απόδραση από την μοναξία, προοδεύει το είδος που λένε, αλλά κυρίως ωριμάζει ο άνθρωπος. Αντιμετωπίζει πλέον την καθημερινότητα μόνος του, χωρίς κανένα δεκανίκι από τον συνταξιούχο γονιό.
Έχω πολλούς γνωστούς που ακόμα μένουν στο Hotel Mama, όχι λόγω κρίσης αλλά λόγω τεμπελιάς και εγωισμού. Θέλουν να έχουν χρόνο και χρήματα να κάνουν δικά τους πράγματα και όχι να φροντίζουν τον εαυτό τους και ένα σπίτι. Αντί να πληρώνουν ενοίκιο θέλουν να αγοράζουν ρούχα, ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Και βέβαια καλά κάνουν αφού τους αρέσει και μάλλον αρέσει και στους γονείς τους γιατί όχι. Εξακολουθώ όμως να πιστεύω ότι η πρακτική των βορείων - έξω από το σπίτι στα 18, είναι πολύ καλύτερη για την κοινωνία και βοηθάει τους ανθρώπους, τους ζορίζει, τους σπρώχνει και μόνο έτσι πάμε μπροστά.
Μου έλεγε μία κοπέλα εδώ στο γραφείο, ότι είναι δυστυχισμένη γιατί φεύγουν οι γονείς της για διακοπές και τι θα τρωει τώρα, ή πως θα μείνει μόνη της στο μεγάλο σπίτι. Για να μην πεινάσει λοιπόν η μικρή μας, είπα να της γράψω μία συνταγούλα που την έκανα πρόσφατα με ότι είχα στο σπίτι. Δεν την δοκίμασα, αλλά τα παιδία στην Αίγινα μου είπαν ότι ήταν πολύ ωραία.
Μαύρα μακαρόνια με καπνιστό τόνο και σολομό
1 πακέτο μαύρα μακαρόνια (δοκιμάστε αυτά που βγάζει η εταιρία Μυλλέλια είναι πολύ νόστιμα)
1 μέτριο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 κονσέρβα καπνιστό τόνο
150 γραμμάρια καπνιστό σολομό κομμένο σε λωρίδες
ξύσμα από ένα λεμόνι
100 γραμμάρια κρέμα γάλακτος,
2 κουταλιές της σούπας κάπαρη
3 κουταλιές της σούπας άνηθο ψιλοκομμένο
Σε ένα τηγάνι σοτάρετε με λίγο λάδι το κρεμμύδι να γίνει διάφανο. Προσθέτετε τον τόνο που έχετε στραγγίξει από το πολύ λάδι και με ένα πιρούνι τον διαλύετε. Βάζετε και το ξύσμα και το αφήνετε για λίγο να ψιλομαγειρευτεί. Σβήνετε την φωτιά και το αφήνετε. Στο εντωμεταξύ βράζετε αλ ντέντε τα μακαρόνια. Τα σουρώνετε και τα ξαναβάζετε στην κατσαρόλα όπου και προσθέτετε την κρέμα γάλακτος και το μίγμα τόνου και κρεμμυδιού. Τα ανακατεύετε πολύ καλά, και στο τέλος προσθέτετε τον σολομό την κάπαρη και τον άνηθο. Είναι ένα πολύ εύκολο φαγάκι που σας λεω δεν θα το βρείτε ποτέ στο Hotel Mama, μιας και είναι από αυτά που κατεβάζει η κούτρα σου, όταν αναγκάζεσαι να μπεις στη κουζίνα.
Έγινε λεει μεγάλη προσπάθεια στο παρελθόν στην Ισπανία να αλλάξει αυτή η συνήθεια που τότε την είχαν ονομάσει πολύ εύστοχα Hotel Mama, αλλά τώρα λόγω οικονομικής κρίσης πολλοί νέοι, για την ακρίβεια δεν μιλάμε για πιτσιρίκια αλλά για άτομα άνω των 28-30, γυρνάνε πίσω στο σπίτι γιατί η ανεργία χτυπάει την πόρτα τους, ή οι οικονομικές τους απολαβές έχουν μειωθεί και δεν μπορούν να συντηρούν σπίτι.
Αυτό βέβαια στο παρελθόν ήταν τάση που εμφανιζόταν στις Μεσογειακές χώρες, καθώς στον βορρά κάτι τέτοια δεν περνάνε, σε πετάει ο γερμαναράς από το σπίτι μόλις γίνεις 18 θες δεν θες! Εμείς, αλλά και οι Ιταλοί και οι Ισπανοί και οι υπόλοιποι νότιοι, ήμασταν παραδοσιακοί γονείς και θέλαμε να φοράμε τη σαλιάρα στα παιδία μας, μέχρι τα βαθιά γεράματα, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να κρατήσουμε τα παιδιά παρθένα μέχρι το γάμο, ή μακριά από τα ναρκωτικά και άλλα τέτοια αστεία.
Βέβαια με τον καιρό άλλαξαν και οι αντιλήψεις και οι πιο πάνω λόγοι δεν ισχύουν πλέον, αλλά σε ποια μαμάκα δεν αρέσει να ταΐζει ακόμα τον γιόκα της, και σε ποιόν μπαμπάκα δεν αρέσει να βλέπει την κορούλα του κάθε μέρα. Βολευτήκαμε και εμείς αλλά πολύ περισσότερο η επόμενη γενιά, με τα χάδια, τις φροντίδες και κυρίως με ένα εισόδημα που το χαλάμε μόνο για την πάρτι μας και όχι για έξοδα σπιτιού και σούπερ μάρκετ. Στους λίγους επικριτές αυτής της πρακτικής υπάρχει πάντα ένας αντίλογος που στο 99% των περιπτώσεων λεει: «εγώ έμεινα μόνος μου για πολύ καιρό ως φοιτητής και ξέρω, και έχω αποδείξει ότι είμαι ικανός κλπ κλπ».
Δεν υπάρχει θέμα ικανότητας εδώ, και όποιος το θέτει σε τέτοια βάση είναι λάθος. Όπως μου έλεγε παλιά ένας φίλος από τον κρύο βορρά, το θέμα είναι βαθύτατα κοινωνικό. Προάγετε η κοινωνία με την αυτονόμηση των παραγωγικών πλέον νέων. Αναπτύσσεται η οικονομία προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις καθώς δημιουργούνται νέα νοικοκυριά, γίνονται γάμοι και συμβιώσεις, αναγκάζεσε να αγαπήσεις μιάς και η αγάπη είναι η απόδραση από την μοναξία, προοδεύει το είδος που λένε, αλλά κυρίως ωριμάζει ο άνθρωπος. Αντιμετωπίζει πλέον την καθημερινότητα μόνος του, χωρίς κανένα δεκανίκι από τον συνταξιούχο γονιό.
Έχω πολλούς γνωστούς που ακόμα μένουν στο Hotel Mama, όχι λόγω κρίσης αλλά λόγω τεμπελιάς και εγωισμού. Θέλουν να έχουν χρόνο και χρήματα να κάνουν δικά τους πράγματα και όχι να φροντίζουν τον εαυτό τους και ένα σπίτι. Αντί να πληρώνουν ενοίκιο θέλουν να αγοράζουν ρούχα, ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Και βέβαια καλά κάνουν αφού τους αρέσει και μάλλον αρέσει και στους γονείς τους γιατί όχι. Εξακολουθώ όμως να πιστεύω ότι η πρακτική των βορείων - έξω από το σπίτι στα 18, είναι πολύ καλύτερη για την κοινωνία και βοηθάει τους ανθρώπους, τους ζορίζει, τους σπρώχνει και μόνο έτσι πάμε μπροστά.
Μου έλεγε μία κοπέλα εδώ στο γραφείο, ότι είναι δυστυχισμένη γιατί φεύγουν οι γονείς της για διακοπές και τι θα τρωει τώρα, ή πως θα μείνει μόνη της στο μεγάλο σπίτι. Για να μην πεινάσει λοιπόν η μικρή μας, είπα να της γράψω μία συνταγούλα που την έκανα πρόσφατα με ότι είχα στο σπίτι. Δεν την δοκίμασα, αλλά τα παιδία στην Αίγινα μου είπαν ότι ήταν πολύ ωραία.
Μαύρα μακαρόνια με καπνιστό τόνο και σολομό
1 πακέτο μαύρα μακαρόνια (δοκιμάστε αυτά που βγάζει η εταιρία Μυλλέλια είναι πολύ νόστιμα)
1 μέτριο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 κονσέρβα καπνιστό τόνο
150 γραμμάρια καπνιστό σολομό κομμένο σε λωρίδες
ξύσμα από ένα λεμόνι
100 γραμμάρια κρέμα γάλακτος,
2 κουταλιές της σούπας κάπαρη
3 κουταλιές της σούπας άνηθο ψιλοκομμένο
Σε ένα τηγάνι σοτάρετε με λίγο λάδι το κρεμμύδι να γίνει διάφανο. Προσθέτετε τον τόνο που έχετε στραγγίξει από το πολύ λάδι και με ένα πιρούνι τον διαλύετε. Βάζετε και το ξύσμα και το αφήνετε για λίγο να ψιλομαγειρευτεί. Σβήνετε την φωτιά και το αφήνετε. Στο εντωμεταξύ βράζετε αλ ντέντε τα μακαρόνια. Τα σουρώνετε και τα ξαναβάζετε στην κατσαρόλα όπου και προσθέτετε την κρέμα γάλακτος και το μίγμα τόνου και κρεμμυδιού. Τα ανακατεύετε πολύ καλά, και στο τέλος προσθέτετε τον σολομό την κάπαρη και τον άνηθο. Είναι ένα πολύ εύκολο φαγάκι που σας λεω δεν θα το βρείτε ποτέ στο Hotel Mama, μιας και είναι από αυτά που κατεβάζει η κούτρα σου, όταν αναγκάζεσαι να μπεις στη κουζίνα.
Τρίτη 3 Μαρτίου 2009
ΚαθαροΔευτέρα
Πάνε πέρασε και η φετινή Απόκρια. Και σε πάρτι πήγαμε, και ωραία ντυθήκαμε και γελάσαμε και ιδέες πήραμε για του χρόνου (η καλύτερη ήταν η συν-ιδιοκτήτρια στην πολυκατοικία του Γιάννη που ντύθηκε fashion victim ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων έχοντας φτιάξει φόρεμα από αποκόμματα περιοδικών με μάρκες) και τώρα το τριήμερο στην Αίγινα το καταχαρήκαμε.
Και μεγάλη παρέα γίναμε και αετό πετάξαμε για 32 δευτερόλεπτα, και χοληστερίνη ψήσαμε στο τζάκι την Κυριακή και ταραμοσαλάτα χτυπήσαμε και λιαστήκαμε για ώρες και το χταπόδι των 4,5 κιλών που είχε πιάσει ο Κωστής φάγαμε και την 2-κιλή τσιπούρα (που πάλι έπιασε ο Κωστής σε μία του κρίση «δεν φτάνουν τα φαγιά πάω για ψάρεμα να ταΐσω την οικογένεια») εξαφανίσαμε. Όλα τα κάναμε!
Το καλύτερο βέβαια ήταν ότι έφερε ο Νίκος 2 γιγάντιες σακούλες με μουτσούνες, μάσκες, περούκες και λοιπά συμπαραμαρτούντα, και αφού παίξαμε για κανα δίωρο, φορώντας τες όλες όλοι, πήγαμε για ποτάκι στα περδικιώτικα σαχλο-ντυμένοι και χαζοχαρούμενοι!
Βέβαια όταν η παρέα είναι μεγάλη και όταν είμαστε και λίγο χύμα στο κύμα όλοι (εκτός από εμένα και την Μιρέλλα που είμαστε υπέρ του δέοντος οργανωτικές) γίνετε και το σχετικό αλαλούμ με το που θα πάμε, τι θα φαμε και τα σχετικά. Πράγμα βέβαια ιδιαιτέρως ευχάριστο γιατί βγάζει γέλιο, ιδίως όταν είσαι σε διακοπές και έχεις καλή διάθεση. Και εμείς είχαμε πολύ καλή διάθεση αυτό το τριήμερο. Γελάσαμε λοιπόν πολύ με τον Βασίλη που αφού ξύπνησε στις 12 τη Δευτέρα, και αφού έπρεπε στις 4 να είμαστε μέσα στο πλοίο με κατεύθυνση τον Πειραιά, έπρεπε δηλαδή να έχουμε ξυπνήσει, να έχουμε πιει καφέ, να έχουμε πλυθεί ντυθεί, μαγειρέψει για το μεσημέρι, φαει, πιει χωνέψει, μαζέψει το σπίτι και πετάξει αετό!!, θεώρησε ότι υπάρχει άπειρος χρόνος μπροστά μας και λεει το αμίμητο ... «παιδιά να πάω στην Αίγινα να πάρω κόλλες και χαρτιά, να φτιάξω αετό» !! Ετσι αυτό το παιδί καμία σχέση με το χρόνο! Το γεγονός ότι ήταν 12, ήθελε 1 ώρα να πάει και να έρθει στη πόλη, μισή ώρα να ψωνίσει και 178 ώρες να φτιάξει έναν αετό που σίγουρα δεν θα πέταγε και παρ’ όλα αυτά να είμαστε και στις 4 τελειωμένοι, σαν την Πετρούλα ένα πράγμα, δεν του έλεγε τίποτα! Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το ρολόι-ταψί που φοράει τι το έχει διακοσμητικό είναι;
Πάντως γελάσαμε πάρα πολύ. Όταν ήρθε η ώρα του μεσημεριανού της Δευτέρας καταλάβαμε ότι είχαμε περί τις 40 λαγάνες, και φαγητό να φάνε 280 πεινασμένοι κούρδοι λαθρομετανάστες. Ότι μπορείτε να φαντασθείτε υπήρχε στο μεγάλο τραπέζι, στον κήπου του Κωστή που είχαμε μαζευτεί όλοι. Στο τραπέζι βέβαια κάτω από τη βεράντα, δεν κάθισε κανείς, όλοι θέλαμε να λιαστούμε, και έτσι μαζευτήκαμε γύρω από ένα μικρό 30 x 30 τραπεζάκι του καφέ που ήταν στον κήπο.
Η μεγαλειώδης οργάνωση, χτύπησε μπιέλα όταν ο Νικόλας που θα έψηνε τα γεμιστά καλαμάρια, πάντα ο Νίκος ψήνει – είναι άλλωστε το φόρτε του, κατάλαβε ότι τα κάρβουνα του Κωστή ήταν τόσο υγρά που στάζανε, και τα ξύλα που είχε για να ανάψουν τα κάρβουνα ήταν κάτι φρεσκότατα κλαδάκια έτοιμα να πετάξουν μπουμπούκια! Και βέβαια όλοι καταλάβαμε τα καντήλια που πέταξε ο Νίκος στον Κωστή (συνηθισμένη κατάσταση βέβαια γιατί πάντα ο Νίκος τα χώνει στον Κωστή και πάντα ο Κωστής κάνει διάφορα) μιας και την προηγούμενη τον είχε ρωτήσει δεκάδες φορές αν έχει ξύλα για να βάλει μπρος το μπάρμπεκιου και αν έχει κάρβουνα αλλιώς να αγοράσει, κλπ, κλπ, και ο Κωστάκης του έλεγε ότι έχει τα πάντα και να μην ανησυχεί. Δεν του είπε όμως ότι τα κάρβουνα είναι εκτεθειμένα στον χειμώνα από πέρσι το Πάσχα και από την πολύ βροχή ετοιμάζονται να φυτρώσουν. Τώρα γιατί ο Νίκος ακούει το Κωστή, αφού είναι μαθηματικός αποδεδειγμένο πλέον ότι άλλο περιμένει ο ένας και άλλο κάνει ο άλλος, αυτό είναι ένα από τα περίεργα της Βαγίας που έχουμε πάψει να σχολιάζουμε!
Το άλλο αστείο – θέμα του τριημέρου ήταν η διάρρηξη στο σπίτι της Εφης. Η κοπέλα τα έχει δει όλα με το θέμα και λογικά φοβάται και ανησυχεί. Μας το λεει λοιπόν η Φιφή το Σάββατο το βράδυ (η Εφη ήρθε Κυριακή) και αρχίζει ο Νίκος και διηγείται φοβερές ιστορίες διαρρήξεων και λοιπόν κινδύνων, από το σπίτι της Πέγγυ και άλλων. Λεει λοιπόν η Φιφή συνωμοτικά να μην τα πούμε στην Εφη και τρομάξει η κοπέλα παραπάνω, έρχεται στην Αίγινα για να ηρεμήσει. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι αυτές οι ιστορίες ήταν το μόνο θέμα συζήτησης την Κυριακή, που πλέον είχε έρθει η Εφη. Σαν να λέγαμε δηλαδή, κοιτάξτε τώρα που θα έρθει να την τρομάξετε παραπάνω να ξαναμετακομίσει πάλι πίσω στη μάνα της! Της έδωσε όμως και μερικές καλές ιδέες, ...., να βάλει γράσο στα κάγκελα ώστε να γλιστράνε οι κλέφτες και να πέφτουν! Και αφού η Εφη, όλο προσοχή ρώτησε τι μάρκα γράσο να πάρει !!, διαπίστωσε ότι δεν την καλύπτει αυτή η λύση γιατί μένει στον πρώτο και απλά θα πέσουν, δεν θα σκοτωθούν!!! Πράγμα που απ΄ ότι καταλάβατε επιθυμεί διακαώς!!!
Αυτά τα ωραία περάσαμε, και γελάσαμε και το χαρήκαμε. Η σημερινή συνταγή είναι του Νικόλα όχι δικιά μου και δεν είμαι σίγουρη ότι οι ποσότητες είναι σωστές, αλλά σας έχω εμπιστοσύνη. Καλαμάρια γεμιστά λοιπόν, ψημένα στα κάρβουνα τα φάγαμε και ήταν υπέροχα (αλλά όχι νηστίσιμα βέβαια!)
Τα καλαμάρια του Νικόλα (Γεμιστά καλαμάρια ψητά στα κάρβουνα)
4 μεγάλα καλαμάρια καθαρισμένα και πλυμένα.
1 ντομάτα κομμένη σε κύβους
1 πράσινη πιπεριά σε κύβους
1 κόκκινη πιπεριά σε κύβους
3 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
½ ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο
150 γραμμάρια γραβιέρα σε κύβους
150 γραμμάρια κεφαλοτύρι σε κύβους
Ανακατεύετε όλα τα υλικά της γέμισης, βάζετε μέτριο αλάτι και μπόλικο πιπέρι και με ένα κουτάλι γεμίζετε τα καλαμάρια. Κόβετε μεγάλα κομμάτια αλουμινόχαρτο που να χωράνε το κάθε καλαμάρι, ώστε να τα κλείσετε σε πακέτα. Στάζετε ελάχιστο λαδάκι πάνω σε κάθε καλαμάρι και αν θέλετε και λίγο χυμό λεμονιού. Τυλίγετε κάθε καλαμάρι με το αλουμινόχαρτο κάνοντας ωραία μεγάλα πακέτα. Φτιάχνετε και ένα 5ο πακέτο βάζοντας τα κεφάλια, τα πόδια των καλαμαριών και ότι σας περίσσεψε από τη γέμιση. Ο Νικόλας έβαλε τα πακέτα πάνω στη σχάρα στα κάρβουνα και τα έψησε έτσι τυλιγμένα για περίπου 15 – 20 λεπτά να σφίξουν τα καλαμάρια να βγάλουν τα ζουμιά τους και να μαγειρευτούν μέσα σε αυτά. Βέβαια η φωτιά ήταν πολύ δυνατή και υπό άλλες συνθήκες μπορεί να θέλουν παραπάνω ψήσιμο. Μετά άνοιξε τα πακέτα και τα ξερόψησε πάνω κάρβουνα για λίγο ώστε να δέσει η σάρκα τους και να μην σου φέρνει σε βραστό. Πιστεύω ότι μπορείτε να τα δοκιμάσετε και στο φούρνο με τον ίδιο τρόπο , αλλά το κάρβουνο ήταν πολύ ωραίο. Αν είστε και λίγο μερακλήδες, όπως ο Νίκος, και το ψάξετε λίγο το τυράκι που θα βάλετε, θα καταλάβετε τι εννοώ!
Και μεγάλη παρέα γίναμε και αετό πετάξαμε για 32 δευτερόλεπτα, και χοληστερίνη ψήσαμε στο τζάκι την Κυριακή και ταραμοσαλάτα χτυπήσαμε και λιαστήκαμε για ώρες και το χταπόδι των 4,5 κιλών που είχε πιάσει ο Κωστής φάγαμε και την 2-κιλή τσιπούρα (που πάλι έπιασε ο Κωστής σε μία του κρίση «δεν φτάνουν τα φαγιά πάω για ψάρεμα να ταΐσω την οικογένεια») εξαφανίσαμε. Όλα τα κάναμε!
Το καλύτερο βέβαια ήταν ότι έφερε ο Νίκος 2 γιγάντιες σακούλες με μουτσούνες, μάσκες, περούκες και λοιπά συμπαραμαρτούντα, και αφού παίξαμε για κανα δίωρο, φορώντας τες όλες όλοι, πήγαμε για ποτάκι στα περδικιώτικα σαχλο-ντυμένοι και χαζοχαρούμενοι!
Βέβαια όταν η παρέα είναι μεγάλη και όταν είμαστε και λίγο χύμα στο κύμα όλοι (εκτός από εμένα και την Μιρέλλα που είμαστε υπέρ του δέοντος οργανωτικές) γίνετε και το σχετικό αλαλούμ με το που θα πάμε, τι θα φαμε και τα σχετικά. Πράγμα βέβαια ιδιαιτέρως ευχάριστο γιατί βγάζει γέλιο, ιδίως όταν είσαι σε διακοπές και έχεις καλή διάθεση. Και εμείς είχαμε πολύ καλή διάθεση αυτό το τριήμερο. Γελάσαμε λοιπόν πολύ με τον Βασίλη που αφού ξύπνησε στις 12 τη Δευτέρα, και αφού έπρεπε στις 4 να είμαστε μέσα στο πλοίο με κατεύθυνση τον Πειραιά, έπρεπε δηλαδή να έχουμε ξυπνήσει, να έχουμε πιει καφέ, να έχουμε πλυθεί ντυθεί, μαγειρέψει για το μεσημέρι, φαει, πιει χωνέψει, μαζέψει το σπίτι και πετάξει αετό!!, θεώρησε ότι υπάρχει άπειρος χρόνος μπροστά μας και λεει το αμίμητο ... «παιδιά να πάω στην Αίγινα να πάρω κόλλες και χαρτιά, να φτιάξω αετό» !! Ετσι αυτό το παιδί καμία σχέση με το χρόνο! Το γεγονός ότι ήταν 12, ήθελε 1 ώρα να πάει και να έρθει στη πόλη, μισή ώρα να ψωνίσει και 178 ώρες να φτιάξει έναν αετό που σίγουρα δεν θα πέταγε και παρ’ όλα αυτά να είμαστε και στις 4 τελειωμένοι, σαν την Πετρούλα ένα πράγμα, δεν του έλεγε τίποτα! Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το ρολόι-ταψί που φοράει τι το έχει διακοσμητικό είναι;
Πάντως γελάσαμε πάρα πολύ. Όταν ήρθε η ώρα του μεσημεριανού της Δευτέρας καταλάβαμε ότι είχαμε περί τις 40 λαγάνες, και φαγητό να φάνε 280 πεινασμένοι κούρδοι λαθρομετανάστες. Ότι μπορείτε να φαντασθείτε υπήρχε στο μεγάλο τραπέζι, στον κήπου του Κωστή που είχαμε μαζευτεί όλοι. Στο τραπέζι βέβαια κάτω από τη βεράντα, δεν κάθισε κανείς, όλοι θέλαμε να λιαστούμε, και έτσι μαζευτήκαμε γύρω από ένα μικρό 30 x 30 τραπεζάκι του καφέ που ήταν στον κήπο.
Η μεγαλειώδης οργάνωση, χτύπησε μπιέλα όταν ο Νικόλας που θα έψηνε τα γεμιστά καλαμάρια, πάντα ο Νίκος ψήνει – είναι άλλωστε το φόρτε του, κατάλαβε ότι τα κάρβουνα του Κωστή ήταν τόσο υγρά που στάζανε, και τα ξύλα που είχε για να ανάψουν τα κάρβουνα ήταν κάτι φρεσκότατα κλαδάκια έτοιμα να πετάξουν μπουμπούκια! Και βέβαια όλοι καταλάβαμε τα καντήλια που πέταξε ο Νίκος στον Κωστή (συνηθισμένη κατάσταση βέβαια γιατί πάντα ο Νίκος τα χώνει στον Κωστή και πάντα ο Κωστής κάνει διάφορα) μιας και την προηγούμενη τον είχε ρωτήσει δεκάδες φορές αν έχει ξύλα για να βάλει μπρος το μπάρμπεκιου και αν έχει κάρβουνα αλλιώς να αγοράσει, κλπ, κλπ, και ο Κωστάκης του έλεγε ότι έχει τα πάντα και να μην ανησυχεί. Δεν του είπε όμως ότι τα κάρβουνα είναι εκτεθειμένα στον χειμώνα από πέρσι το Πάσχα και από την πολύ βροχή ετοιμάζονται να φυτρώσουν. Τώρα γιατί ο Νίκος ακούει το Κωστή, αφού είναι μαθηματικός αποδεδειγμένο πλέον ότι άλλο περιμένει ο ένας και άλλο κάνει ο άλλος, αυτό είναι ένα από τα περίεργα της Βαγίας που έχουμε πάψει να σχολιάζουμε!
Το άλλο αστείο – θέμα του τριημέρου ήταν η διάρρηξη στο σπίτι της Εφης. Η κοπέλα τα έχει δει όλα με το θέμα και λογικά φοβάται και ανησυχεί. Μας το λεει λοιπόν η Φιφή το Σάββατο το βράδυ (η Εφη ήρθε Κυριακή) και αρχίζει ο Νίκος και διηγείται φοβερές ιστορίες διαρρήξεων και λοιπόν κινδύνων, από το σπίτι της Πέγγυ και άλλων. Λεει λοιπόν η Φιφή συνωμοτικά να μην τα πούμε στην Εφη και τρομάξει η κοπέλα παραπάνω, έρχεται στην Αίγινα για να ηρεμήσει. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι αυτές οι ιστορίες ήταν το μόνο θέμα συζήτησης την Κυριακή, που πλέον είχε έρθει η Εφη. Σαν να λέγαμε δηλαδή, κοιτάξτε τώρα που θα έρθει να την τρομάξετε παραπάνω να ξαναμετακομίσει πάλι πίσω στη μάνα της! Της έδωσε όμως και μερικές καλές ιδέες, ...., να βάλει γράσο στα κάγκελα ώστε να γλιστράνε οι κλέφτες και να πέφτουν! Και αφού η Εφη, όλο προσοχή ρώτησε τι μάρκα γράσο να πάρει !!, διαπίστωσε ότι δεν την καλύπτει αυτή η λύση γιατί μένει στον πρώτο και απλά θα πέσουν, δεν θα σκοτωθούν!!! Πράγμα που απ΄ ότι καταλάβατε επιθυμεί διακαώς!!!
Αυτά τα ωραία περάσαμε, και γελάσαμε και το χαρήκαμε. Η σημερινή συνταγή είναι του Νικόλα όχι δικιά μου και δεν είμαι σίγουρη ότι οι ποσότητες είναι σωστές, αλλά σας έχω εμπιστοσύνη. Καλαμάρια γεμιστά λοιπόν, ψημένα στα κάρβουνα τα φάγαμε και ήταν υπέροχα (αλλά όχι νηστίσιμα βέβαια!)
Τα καλαμάρια του Νικόλα (Γεμιστά καλαμάρια ψητά στα κάρβουνα)
4 μεγάλα καλαμάρια καθαρισμένα και πλυμένα.
1 ντομάτα κομμένη σε κύβους
1 πράσινη πιπεριά σε κύβους
1 κόκκινη πιπεριά σε κύβους
3 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
½ ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο
150 γραμμάρια γραβιέρα σε κύβους
150 γραμμάρια κεφαλοτύρι σε κύβους
Ανακατεύετε όλα τα υλικά της γέμισης, βάζετε μέτριο αλάτι και μπόλικο πιπέρι και με ένα κουτάλι γεμίζετε τα καλαμάρια. Κόβετε μεγάλα κομμάτια αλουμινόχαρτο που να χωράνε το κάθε καλαμάρι, ώστε να τα κλείσετε σε πακέτα. Στάζετε ελάχιστο λαδάκι πάνω σε κάθε καλαμάρι και αν θέλετε και λίγο χυμό λεμονιού. Τυλίγετε κάθε καλαμάρι με το αλουμινόχαρτο κάνοντας ωραία μεγάλα πακέτα. Φτιάχνετε και ένα 5ο πακέτο βάζοντας τα κεφάλια, τα πόδια των καλαμαριών και ότι σας περίσσεψε από τη γέμιση. Ο Νικόλας έβαλε τα πακέτα πάνω στη σχάρα στα κάρβουνα και τα έψησε έτσι τυλιγμένα για περίπου 15 – 20 λεπτά να σφίξουν τα καλαμάρια να βγάλουν τα ζουμιά τους και να μαγειρευτούν μέσα σε αυτά. Βέβαια η φωτιά ήταν πολύ δυνατή και υπό άλλες συνθήκες μπορεί να θέλουν παραπάνω ψήσιμο. Μετά άνοιξε τα πακέτα και τα ξερόψησε πάνω κάρβουνα για λίγο ώστε να δέσει η σάρκα τους και να μην σου φέρνει σε βραστό. Πιστεύω ότι μπορείτε να τα δοκιμάσετε και στο φούρνο με τον ίδιο τρόπο , αλλά το κάρβουνο ήταν πολύ ωραίο. Αν είστε και λίγο μερακλήδες, όπως ο Νίκος, και το ψάξετε λίγο το τυράκι που θα βάλετε, θα καταλάβετε τι εννοώ!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)