ΜΑΥΡΟ

Μαύρο στον Σανιδά και στο αναχρονιστικό μυαλό του. Οι ομοφυλόφιλοι είναι και αυτοί άνθρωποι, και έχουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Τόσο απλά, και αν ο κύριος αυτός δεν μπορεί να δεχτεί αυτό το τόσο ανθρώπινο δεδομένο, να παει σπίτι του, να παίζει με τα εγγόνια του. Τέλος πια με τους μαθουσάλες στη ζωή μας. ΟΥΣΤ!!!

Ένας παλιός φίλος

Πρόσφατα συζήταγα με ορισμένους φίλους μου, με τους οποίους έχω κοινή μουσική παιδεία, ότι ορισμένοι τραγουδοποιοί από τα παλιά έχουν χαθεί.

Ξέρετε, είναι αυτοί που όταν ήμασταν μικρότεροι, τους ακούγαμε με μανία, τραγουδάγαμε τα τραγούδια τους και γνωρίζαμε όλα τα λόγια. Ο Λουκιανός, η Αρλέτα, η Τάνια, ο Μανόλης, ο Δήμος, ο Νιόνιος φυσικά, και πολλοί άλλοι ήταν κάθε μέρα μαζί μας.

Οι περισσότεροι από αυτούς, δημιουργούν ακόμα, κανένας όμως δεν είναι πρώτο όνομα στην πίστα, ούτε και περιμέναμε βέβαια να είναι. Έναν όμως, πολύ αγαπημένο μου, τον είχα χάσει τον τελευταίο καιρό, και πραγματικά αναρωτιόμουνα που στο καλό είναι, γιατί δεν τον ακούμε, γιατί δεν γράφει.

Σήμερα το πρωί τον είδα φάντη μπαστούνι στην τηλεόραση μου, να μου μιλάει, να με χαιρετάει, και να μου υπόσχεται νέα τραγουδάκια με την Χαρούλα. Όπως οι παλιοί φίλοι που χάνονται αλλά δεν μπορείς να τους ξεχάσεις ποτέ, έτσι και αυτός προσπαθούσε να μου εξηγήσει γιατί εξαφανίστηκε,

- δεν μπορούσα να γράψω ποιήματα, μου είπε,
- και αυτά που μου γράφανε οι άλλοι δεν ήταν αυτά που ήθελα, ήταν «γιουριβίζιον», μου έλεγε.
- Με καταλαβαίνεις; εκλιπαρούσε σχεδόν ....

- Πως να μην σε καταλάβω Δήμο μου, του απαντούσα μόνη μου μπροστά στο χαζοκούτι.
- Έτσι και ο Νιόνος, και ο Λουκιανός, δεν γράφουν πλέον ποιήματα, δεν είσαι ο μόνος, μας έφαγε η πλαστική σακούλα

Κάπου εκεί που μιλάγαμε ωραία ωραία, ρίχνουν και ένα από τα παλιά βίντεο

Θα σου πάρω βιολιά
και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

......

Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα
και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα,
οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"

Κυρίες και κύριοι ο ΔΗΜΟΣ ΜΟΥΤΣΗΣ!!!

Παλιός κολλητός, που τον ξαναβρήκα, και απ΄ ότι καταλάβατε είμαι πολύ χαρούμενη γι αυτό.

Μάλλον όμως πολλοί από εσάς, δεν τον ξέρετε τον Μπάρμπα Δήμο και μάλλον ούτε τα τραγούδια του. Η δεν ξέρετε ότι αυτό και εκείνο το πασίγνωστο τραγούδι είναι δικά του. Αν όμως θέλετε να μάθετε και να δείτε τους στοίχους στο http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics θα βρείτε, σχεδόν όλη τη δισκογραφία του.

Αυτά όμως με τις ανόητες μουσικές μου προτιμήσεις, αλλά δικό είναι το blog ότι θέλω γράφω (χα χα!!) και πάμε τώρα σε μία νόστιμη και εύκολη συνταγή που υποσχέθηκα στη συνάδελφο τη Σοφία χτες. Μάλιστα την έκανα το περασμένο Σάββατο σπίτι και άρεσε πραγματικά πολύ.

Ελαφριά Τάρτα με Κολοκύθια

1 φύλλο σφολιάτας
5 μέτρια κολοκύθια
300 γραμμάρια ανθότυρο
3 αυγά
½ ποτήρι γάλα
1 μικρό κρεμμύδι τριμμένο
¼ ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο
½ φλιτζάνι δυόσμο ψιλοκομμένο
2 κουταλιές της σούπας λάδι
λίγο βούτυρο για τη φόρμα

Βουτυρώνετε την φόρμα της τάρτας ή το ταψάκι που θα την ψήσετε, και απλώνετε το φύλο σφολιάτας. Καλύτερη είναι μία στρογγυλή φόρμα τάρτας, που όμως να έχει ένα σχετικά ύψος 4-5 εκατοστά γιατί θα φουσκώσει. Στρώστε όμορφα όμορφα τη σφολιάτα στον πάτο και τα τοιχώματα.

Τρίβετε σε χοντρό τρίφτη τα κολοκύθια και το κρεμμύδι, και τα σοτάρετε με το λάδι ελαφριά σε ένα τηγάνι να στεγνώσουν και να πιουν όλα τα ζουμιά τους. Βάζετε το μίγμα αυτό σε ένα μπολ προσθέτετε τον μαϊντανό και τον δυόσμο το ανθότυρο τριμμένο με τα χέρια σας, τα αυγά και το γάλα, αλατι και πιπέρι, και ανακατεύετε. Τα ρίχνετε πάνω στη σφολιάτα, Μπορείτε να διακοσμήσετε με ροδέλες από κολοκύθι, για να είναι όμορφη η τάρτα, αλλά αν βιάζεστε δεν είναι προφανώς απαραίτητο. Την ψήνετε στους 180 βαθμούς αέρα για 45 λεπτά περίπου, μέχρι να ψηθεί η σφολιάτα και τα αυγά.

Αν δεν θέλετε να την κάνετε ελαφριά, μπορείτε να βάλετε άλλα τυριά, φέτα, μανούρι, ή μίγμα από άσπρα και κίτρινα τυριά. Επίσης μπορείτε να αντικαταστήσετε το γάλα με κρεμά γάλακτος. Η επιλογή δικιά σας!

Καλό Σαββατοκύριακο.

Ταινίες

Πρόσφατα διάβασα ότι ο κινηματογράφος είναι η τέχνη με τις μεγαλύτερες επιρροές στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Νομίζω ότι αυτό το γνωρίζουμε όλοι, απλώς τώρα βγαίνουν και έρευνες που το αποδεικνύουν.

Μιας και πέθανε πρόσφατα ο Σίντεϊ Πόλλακ, διάβασα για αυτόν και τις ταινίες του και συνειδητοποίησα πόσο σωστό είναι το παραπάνω, τουλάχιστον όσον αφορά εμένα.

Ο κύριος λοιπόν αυτός, έχει φτιάξει πολλές ταινίες και είχε παίξει σε ακόμα περισσότερες. Η πιο συγκλονιστική όμως από όλες ήταν μία ταινία που είδα μικρή, μάλλον κατά λάθος καθώς δύσκολα οι γονείς αφήνανε τότε μικρά παιδιά να δουν τέτοιες ταινίες. Ακριβώς λοιπόν επειδή την είδα μικρή με είχε εντυπωσιάσει τόσο πολύ που πάντα την θωρούσα στο τοπ 5 των ταινιών που μου άρεσαν. Ο τίτλος είναι «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν» και αφορά στην εποχή του χρηματιστηριακού κραχ στην Αμερική το 1929. Υπάρχει μία σκηνή στην ταινία όπου πεινασμένα και εξαθλιωμένα ζευγάρια συμμετέχουν σε διαγωνισμό αντοχής χορού, για μέρες, όπου αρρωσταίνουν και πεθαίνουν χορεύοντας με την ελπίδα να κερδίσουν λίγο φαγητό.

Αυτή η ταινία και τα μηνύματα της όπως τα είχα εισπράξει στην παιδική μου ηλικία ήταν τα πρώτα επαγγελματικά μου χρόνια ο εργασιακός μου εφιάλτης, τόσο πολύ με είχε επηρεάσει. Είναι βλέπετε που η δύναμη της εικόνας είναι τεράστια, και διογκώνετε με την δύναμη της ιστορίας. Όταν ένα μήνυμα, απλό ή και πολύπλοκο, περνάει στο κοινό μέσω μίας ιστορίας που δραματοποιείται σε εικόνα, τότε όντως το μήνυμα ενισχύεται και διεισδύει μέσα σου.

Ο Πόλλακ έφτιαξε πολλές άλλες ταινίες, εξαιρετικές και αυτές, το Τούτσι, το Πέρα από την Αφρική, τα Καλύτερά μας χρόνια, και άλλες, για μένα όμως δεν θα είναι ο σκηνοθέτης και εμπνευστής των πιο πάνω, αλλά μάλλον αυτός που μου δίδαξε την ιστορία του καπιταλισμού. Πιστεύω ότι αν πολλοί από τους σημερινούς υμνητές του μοντέρνου καπιταλισμού είχαν δει αυτήν την ταινία στα ευαίσθητά τους χρόνια, στο σωστό timing που λέμε, τότε θα ήταν καπιταλιστές, όπως είμαι και εγώ άλλωστε, αλλά τουλάχιστον δεν θα ήταν υμνητές.

Ένα ευχαριστώ λοιπόν στον κύριο Πόλλακ.

Βέβαια υπάρχουν δεκάδες άλλες ταινίες που με επηρέασαν με ανάλογο τρόπο χωρίς να είναι κατ’ ανάγκη αριστουργήματα. Χτες λοιπόν στην Ρουμανία θυμήθηκα μία από αυτές, το «μετά την επόμενη μέρα», μία χαζοταινία καταστροφής με πολύ σαφές όμως και απλό μήνυμα: αν δεν σταματήσουμε να μολύνουμε το περιβάλλον σύντομα η ανθρωπότητα θα γυρίσει στην εποχή των σπηλαίων. Όσο και να υπερέβαλε βέβαια αυτή η ταινία, όλοι καταλάβαμε το νόημα. Μπορεί να μην παγώσει σε 2 μέρες το βόρειο ημισφαίριο, αλλά σίγουρα σοβαρές επιπτώσεις υπάρχουν και όλοι μαζί της βιώνουμε καθημερινά.

Στην αρχή λοιπόν της ταινίας υπάρχει μία σκηνή που στα καλά καθούμενα σε διάφορα σημεία της γης αρχίζει να πέφτει χαλάζι μεγέθους μπάλας ποδοσφαίρου, σκοτώνετε κόσμος, κλπ. Χτες λοιπόν που ήμουνα στο Βουκουρέστι, έκανε ζέστη, όπως και εδώ φαντάζομαι, αφύσικο για την εποχή αλλά τέλος πάντων όχι και τόσο φοβερό. Ο ήλιος έλαμπε, και παντού μύριζε το καυσαέριο και το καλοκαίρι που έρχεται. Πολύ ωραία μέχρις εδώ! κατά τις 5 όμως που έφευγα για το αεροδρόμιο, και αφού είχαμε φαει με συναδέλφους σε ένα terrace με ντάλα τον ήλιο και είχα σκάσει από τη ζέστη, σκοτεινιάζει ο ουρανός, αρχίζουν τα αστραπόβροντα και τα ντάπα ντούπα και σκαει μία καλοκαιρινή μπόρα, πολύ φαντασμαγορική, κάτι σαν ήχος και φως ένα πράγμα. Εκεί λοιπόν που ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητο - με κλειστά τα παράθυρα για να μην βραχούμε και χωρίς κλιματισμό γιατί ο οδηγός δεν είχε κάνει σέρβις στο κλιματισμό του αυτοκινήτου! και είχαμε βράσει - γίνετε η βρόχα χαλάζι!. Σαν παγάκια ήταν αυτά που έπεφταν από τον ουρανό. Να γίνετε ο κακός χαμός, να σκανε τα παγάκια στο παρμπρίζ και πέραν του θορύβου, να μην μπορούν οι υαλοκαθαριστήρες να καθαρίσουν τον πάγο.

Μιλάμε για πολύ φοβική κατάσταση, να νομίζω ότι θα σπάσει το παρμπρίζ ή τέλος πάντων κάτι κακό θα συμβεί, και μιας και δεν θεωρώ φυσιολογικό να έχει 35 βαθμούς ζέστη και να σκαει χαλάζι σαν κορόμηλο, μέσα στον Μάιο, άρχισα να σκέφτομαι την ταινία και τις μελλοντικές καταστροφές που θα μας έρθουν και όλα τα δεινά του κόσμου.

Έτσι λοιπόν «όλα είναι βγαλμένα μέσα από τη ζωή», σαν τα σίριαλ του Φώσκολου.

Σήμερα λεω να σας γράψω μία καταπληκτική συνταγή για μπισκότα. Αν και σπάνια φτιάχνω ή τρωω μπισκότα και κουλουράκια, σας βεβαιώνω ότι σε αυτά δεν μπορεί κανείς μα κάνεις να αντισταθεί. Είναι πάρα πολύ εύκολα, και όποιος θέλει ένα ελαφρύ κολατσιό για το καφέ το πρωί, ή για τα παιδιά που τρωνε πολλά τέτοια είναι πραγματικά τα πλέον κατάλληλα.

Μπισκότα αμυγδάλου

150 γραμμάρια ζάχαρη
125 γραμμάρια φρέσκο βούτυρο μυρωδάτο (όχι μαργαρίνη, αυτά δεν μυρίζουν) σε θερμοκρασία δωματίου
1 αυγό
200 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κουταλάκι του γλυκού γεμάτο μπέικιν πάουντερ
75 γραμμάρια πούδρα αμυγδάλου (λευκά αμύγδαλα αλεσμένα στο μουλτι μέχρι να γίνουν σκόνη)
Λευκά αμύγδαλα, ένα για κάθε μπισκότο (περίπου 40 κομμάτια)

Χτυπάμε στο μίξερ, το βούτυρο με τη ζάχαρη μέχρι να ασπρίσουν και να γίνουν μία λευκή κρέμα. Προσθέτουμε το αυγό και χτυπάμε για λίγο ακόμα μέχρι να ομογενοποιηθούν τα υλικά. Προσθέτουμε το αλεύρι, το μπεικιν και ανακατεύουμε με μία σπάτουλα. Τέλος προσθέτουμε και την πούδρα αμυγδάλου και ανακατεύουμε ελαφρά. Πλάθουμε μικρά στρογγυλά μπισκοτάκια, και τα πιέζουμε λίγο όπως τα μπιφτέκια, αλλά προσοχή να είναι μικρά ώστε να γίνονται μία μπουκιά. Βάζουμε ένα αμύγδαλο σε κάθε ένα από πάνω, το πιέζουμε ελαφρά να κολλήσει. Τα απλώνουμε σε ένα ταψί που έχουμε καλύψει με λαδόκολλα. Έχουμε προθερμάνει τον φούρνο στους 180 βαθμούς και τα ψήνουμε για 10-12 λεπτά να πάρουν χρυσαφί χρώμα. Τα αφήνουμε να κρυώσουν και να στεγνώσουν για λίγο και μετά τα φυλάμε σε μεταλλικό τάπερ ή γυάλα για μπισκότα, αλλά να είναι ερμητικά κλειστά να μην πάρουν υγρασία και να μείνουν τραγανά.

Το κάλος και ο κάλος

Και καλλιστεία έχομε, διότι πως είναι δυνατόν να μην έχομεν αλώστε. Δεν τα είδα βέβαια καθώς είναι ένα εξαιρετικά βαρετό θέαμα. Αλλά κάνοντας ζάπινγκ, έπεσα πάνω στην κυρία Τατιάνα μας, να αναγγέλλει μία μεγάλη έκπληξη για την βραδιά. Ποια ήταν αυτή; μα η παρουσία του εθνικού μας νομάρχη βέβαια!

Τι δηλώσεις ήταν αυτές, τι ότι αυτός δεν προσέχει το ύψος μίας γυναίκας αλλά το βάθος της – όπως κάνουμε με τα πηγάδια δηλαδή – τι ότι τη δικιά του την γυναίκα την έψαχνε 51 χρόνια να την βρει και δεν την πήρε γιατί ήταν ξανθιά, όπως του είπε η κυρία Τατιάνα μας, τι ότι αυτός είναι εκεί για να προασπίσει τα δικαιώματα της Βόρειας Ελλάδας. Δεν τα θυμάμαι όλα, ήταν βλέπετε πάρα πολλά, και ασήκωτα.

Αυτός ο άνθρωπος, και που τον βλέπω μόνο, μου γυρίζει τ΄ άντερα. Ψηφίζεται όμως, κατ΄ επανάληψη μάλιστα. Θεώρησε σωστό και πρέπον να βρίσκετε σε αυτήν την εκδήλωση. Αυτή του η πράξη συνάδει με την ιδιότητά του, και έπραξε το σωστό προφανώς κατά την γνώμη του. Γιατί, εκεί δεν πήγε ως ιδιώτης. Πήγε γιατί είναι ο γνωστός Νομάρχης που «τα λεει». Τι λεει όμως απασχολεί κανένα; Εντάξει να γελάσεις, να μειδιάσεις, να σχολιάσεις, αλλά θα ασχοληθούμε ποτέ σοβαρά με το φαινόμενο, γιατί αυτός μπορεί να πουλάει ότι τρέλα θέλει, και οι άλλοι μιας και πουλάει η τρέλα του θα τον έχουνε από κοντά. Είναι φαινόμενο όμως ότι αυτό το πράγμα πουλάει και μάλιστα σε τέτοιο βάθος χρόνου. Εθνική ψυχανάλυση θέλουμε μάλλον. Μπορεί και οι αμερικανοί να έχουν τον δικό τους, αλλά και εμείς δεν πάμε πίσω. Τέρμα λοιπόν τα σχόλια για τον απερχόμενο πρόεδρο της Αμερικής, εμείς είμαστε χειρότεροι.

Ντομάτες Γεμιστές με πλιγούρι σήμερα. Το έφτιαξα το Σάββατο, λόγω Γιουροβίζιον και ήταν πάρα πολύ ωραίες και πολύ πιο εύκολες απ’ ότι νόμιζα. Η συνταγή είναι του Μαμαλάκη. Δοκιμάστε λοιπόν αυτά τα εναλλακτικά γεμιστά και πείτε μου.

Ντομάτες Γεμιστές με πλιγούρι

8 μεγάλες ντομάτες για γεμιστά
1 ποτήρι του νερού πλιγούρι
1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
3 πιπεριές πολύχρωμες (κόκκινη, πράσινη, κίτρινη) ψιλοκομμένες σε μικρούς κύβους
½ ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο
½ κούπα δυόσμο ψιλοκομμένο
αλάτι, πιπέρι, λάδι, και λίγο ζάχαρη
1 ποτήρι ντοματοχυμό

Με ένα κουταλάκι αδειάζετε τις ντομάτες όπως κάνουμε κανονικά με τα γεμιστά. Ρίχνουμε σε κάθε ντομάτα λίγο αλάτι και λίγη ζάχαρη, τις βάζουμε σε ταψί να χωράνε ίσα-ίσα, και ετοιμάζουμε τη γέμιση.

Σε ένα μεγάλο τηγάνι σοτάρετε το κρεμμύδι και τις πιπεριές με λίγο λάδι μέχρι να μαλακώσουν. Προσθέτετε το πλιγούρι και το σοτάρετε και αυτό για λίγο. Ρίχνετε το ντοματοχυμό και το νερό, το αλάτι και το πιπέρι και τα μαγειρεύετε σε σιγανή φωτιά μέχρι να πιουν τα υγρά τους, περίπου 10 λεπτά. Αποσύρετε από την εστία, προσθέτετε το μαϊντανό και τον δυόσμο, λίγο λάδι ακόμα και τα αφήνετε να κρυώσουν.

Μόλις κρυώσουν γεμίζετε τις ντομάτες, τις καπακώνετε, ρίχνετε 1 ποτήρι νερό στο ταψί και ραντίζετε από πάνω με ελάχιστο λάδι την κάθε ντομάτα. Τις ψήνετε στο φούρνο στους 180 βαθμούς αέρα για 1 ώρα. Τρώγονται και ζεστές, αλλά κρύες είναι ακόμα καλύτερες, ειδικά με ένα ωραίο μανούρι, άντε και φέτα για εσάς που την τρωτε.

Αύριο δεν έχει συνταγή! Πάω Ρουμανία, αυθημερόν και δεν θα προλάβω.

Ανησυχία εμπνέουν τα τελευταία γεγονότα .....

Πολλά τα σημερινά θέματα και υψίστης σημασίας θα έλεγα. Ας τα «κωδικοποιήσουμε» όμως – όπως λένε και οι φίλοι μας οι δημοσιογράφοι, αλήθεια γιατί αγαπάνε τόσο αυτή τη λέξη και την λένε τόσο συχνά, πολλές φορές δε χωρίς λόγο;

Α. Το Καλομοιράκι. Τα τελευταία χρόνια μου αρέσει η Eurovision, είναι μία όμορφη ευκαιρία για χαβαλέ, στο σπίτι μου, όπου μαζευόμαστε όλοι και κάνουμε εξέδρα. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν παρακολουθώ το παρασκήνιο και τον μετέπειτα σχολιασμό και τις δηλώσεις. Συνήθως τα τραγουδάκια είναι ανάλαφρα, ότι πρέπει για το καλοκαίρι που έρχεται. Μου την δίνει όμως να γίνετε η Eurovision εθνικό θέμα. Ναι, είναι υποκουλτούρα, πως να το κάνουμε δηλαδή. Χρειάζεται και αυτό και καλοδεχούμενο, αλλά μην κατακλείσει και τη ζωή μας. Γνωστά βέβαια αυτά, και χιλιοειπωμένα. Υπάρχει όμως κάτι που πρώτη φορά πρόσεξα φέτος. Κατά κόρον ρωτούσανε οι δημοσιογράφοι, την ομάδα, περάσατε καλά; Λες και ο σκοπός ή το ενδιαφέρων όλων μας, είναι να περάσανε καλά αυτοί. Κάναμε τόσα έξοδα ως χώρα (εμείς τα πληρώνουμε όλα αυτά μέσω ΕΡΤ) για να περάσουν καλά αυτοί. Σε μια συνέντευξη που δώσανε, το δηλώσαν και μόνοι τους, «Περάσαμε καλά και αυτό έχει σημασία!!» Όχι κουκλίτσα μου, δεν έχει αυτό σημασία, ούτε εσύ πέρασες καλά και μην λες ανοησίες Σημασία έχει να περάσουμε όλοι οι υπόλοιποι καλά, βλέποντάς σας στην ΤV, και εσείς όλοι ήσασταν τόσο σκατοαγχωμένοι, και κουρασμένοι που αν περνάγατε καλά με αυτήν την διαδικασία τότε είστε ανώμαλοι. Τέλος οφείλω να πω και τι ψήφισα. Μου άρεσε ο Ισπανός, και το τραγουδάκι του θα το ακούμε όλο το καλοκαίρι, για τον ίδιο λόγο μου άρεσε ο Αγγλος, δεν μου άρεσε η Ουκρανή, γιατί αν μου άρεσε αυτή η σεξουάλα, τότε κάτι δεν θα πήγαινε καλά με τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις, και για τον ίδιο λόγο μου άρεσε ο Δανός που τον βρήκα κούκλο. Το Καλομοιράκι, ήταν μία χαρά, τσαχπίνικο, γλυκούλι μωράκι, μία χαρά. Και μπράβο της που βγήκε τρίτη. Όσον αφορά στον Ρώσο, ούτε αυτός μου άρεσε, ούτε το τραγούδι βέβαια. Αλλά όπως λεει και όλη η Ελλάδα, πέσαμε θύματα μίας τεράστιας συνομωσίας των Ρώσων – παλιών και νέων – και έτσι προτείνω ο Πρωθυπουργός μας να πάρει πίσω άμεσα την υπογραφή της χώρας για τον South Stream, ώστε να τους τιμωρήσουμε για το παιχνίδι που παίζουν στην πλάτη μας. Λήξης...

Β. Ηλιέλαια, Ορυκτέλαια και λοιπά έλαια. Τι να πει κανείς γιατί το θέμα. Αν από τόσα διατροφικά σκάνδαλα που έχουν συμβεί τα τελευταία 10 χρόνια, δεν έχουμε πάρει το μάθημά μας ακόμα τότε καλά να τα πάθουμε. Τι εννοώ, εδώ και καιρό δεν πρέπει να τρωμε βρωμιές, εδώ και καιρό πρέπει να έχουμε στραφεί στα βιολογικά και υγιεινά προϊόντα, δεν περιμέναμε αυτήν την ιστορία για να μάθουμε. Δύο είναι τα δεδομένα, η αγορά βρομάει, μας πουλάει ότι συνθετικό και μολυσμένο υπάρχει χωρίς καμία αιδώ και ενδιαφέρον και δεύτερων οι κυβερνώντες δεν νοιάζονται, ενώ παράλληλα είναι παντελώς ανίκανοι (αν δεν ήταν άλλωστε θα δούλευαν στον ιδιωτικό τομέα όπως εκεί δίνεις κάθε μέρα εξετάσεις). Λένε για τα μολυσμένα υποπροϊόντα, μαργαρίνες, μαγιονέζες, πατατάκια, έτοιμα φαγητά, γκοφρέτες, τεράστια η λίστα. Μα γιατί τρωτε τέτοια πράγματα; Είναι χρόνια τώρα που δεν αγοράζω άλλο λάδι από Βιολογικό Ελαιόλαδο. Δεν χρησιμοποιώ μαργαρίνες, παρά μόνο φρέσκο βούτυρο και μάλιστα από μικρούς παραγωγούς της επαρχίας. Ούτε λόγος για πατατάκια, και έτοιμα φαγητά άλλωστε. Η μόνη σας προστασία λοιπόν είναι η αποχή από τα προϊόντα της βιομηχανίας τροφίμων, τουλάχιστον στο βαθμό που μπορείτε, να προτιμάτε την βιοτεχνία, η καλύτερα την οικοτεχνία τροφίμων . Όσο για τον Υπουργό μας, πρόσφατα έμαθα ότι η «εμπειρία του από τον επιχειρηματικό χώρο» που ακούμε συχνά προέρχεται από τα Goody’s μίας και ήταν λεει ένας από τους ιδρυτές. Δεν ξέρω αν αληθεύει αυτό, αλλά αν βάλεις μαζί και την πρόσφατη του δήλωση, ότι δεν έχει πρόβλημα να φαει πολύ ηλιέλαιο, είναι να απορείς πως και ζει ακόμα αυτός ο άνθρωπος και δεν φωσφορίζει, από τα τοξικά και χημικά που έχει καταναλώσει. Βάλαμε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα έλεγαν στο χωρίο μου!

Γ. Ψεγάδια και λοιπές μεταρρυθμίσεις. Μιας και έλειπα δεν είχα μάθει το θέμα των πανελληνίων, αλλά είχα διαβάσει κάπου ότι υπήρχαν προβλήματα με ορισμένες λέξεις. Ρώτησα λοιπόν και έμαθα, ότι το υπουργείο έστειλε διευκρινίσεις για την λέξη ψεγάδια!! Ντουβρουτζάς μου ήρθε. Στα χρόνια μου είχε γίνει το μπάχαλο με την αρωγή και ευδοκίμηση, και τότε αισθανόμουν πολύ άσχημα που η γενιά μου δεν ήξερε αυτές τις λέξεις. Αλλά τα ψεγάδια;; Είναι δυνατόν;; και στο κάτω κάτω της γραφής γιατί ένα βλαμμένο που δεν ξέρει τι σημαίνει ψεγάδι, αλλά ξέρει πάρα πολύ καλά όλα τα παρασκήνια της Eurovision πρέπει να μπει στο πανεπιστήμιο; και τι θα κάνουν μετά με αυτόν οι Πανεπιστημιακοί καθηγητές; Θα του μάθουν Ελληνικά; Κατά τα άλλα ο θείος είπε ότι η μεταρρύθμιση στην παιδεία θα συνεχιστεί. Μας απειλεί και από πάνω, θα μας μεταρρυθμίσει λεει κι΄ άλλο, μέχρι το τέλος της θητείας του δεν θα ξέρουμε κι΄ άλλες λέξεις της Ελληνικής γλώσσας. Διότι έτσι πρέπει να γίνει, στα σχολεία τα παιδία να μην μαθαίνουν Ελληνικά, να νομίζουν ότι ζούμε σε ένα κόσμο αψεγάδιαστο, επικοινωνιακά πλασμένο, και να πηγαίνουμε όλοι να σπουδάζουμε στο εξωτερικό. Εκεί έχουμε, δε, ελπίδα να μάθουμε Ελληνικά, μιας και οι έδρες ελληνικών σπουδών αυξάνονται και πληθύνονται. Έλεος δεν αντέχω άλλες μεταρρυθμίσεις, πάλι καλά που δεν έχω παιδιά, θα μου ήταν αδύνατο να καλύψω το κενό παιδείας που δημιουργεί το Ελληνικό – υπό μεταρρύθμιση – εκπαιδευτικό σύστημα.

Έχω και άλλα να πω, αλλά είναι Κυριακή απόγευμα και με έχει πιάσει ένα είδος καλοκαιρινής ραστώνης, φταιει και ο καιρός!

Καλοκαίριασε και είναι ωραία. Μία από της γνωστές Ελληνικές μυρωδιές του καλοκαιριού είναι αυτή του Βασιλικού. Όλα τα σπίτια εκτός Αθηνών έχουν και ένα σγουρό βασιλικό στην βεράντα και όταν περνάς κουνάς με το χέρι σου τα φύλλα και μυρίζει ο κόσμος όλος. Τρελαίνομαι για τον βασιλικό, κάθε καλοκαίρι έχω και φροντίζω κανα δυό γλαστράκια. Μέσα στην τούρλα των μαγειρεμάτων το Σάββατο, έφτιαξα και ένα καταπληκτικό πέστο με φρέσκο μυρωδάτο βασιλικό. Το έβαλα σε βάζο στο ψυγείο και θα κρατήσει όλο το καλοκαίρι. Είναι υπέροχο με σπαγκέτι, αλλά σας προτείνω – αν φτιάξετε δικό σας, μην αγοράσετε τις συσκευασμένες βλακείες που είναι τίγκα στο ορυκτέλαιο – να το χρησιμοποιήσετε και με ψητά καλαμαράκια, με ψρεσκοψημένο ψωμί, στις ντοματοσαλάτες σας, σε ομελέτες, σε ζουμερό ψητό κοτόπουλο και όπου αλλού θέλετε. Απλά υπέροχο.

Αν βρείτε, όπως εγώ την Παρασκευή, σε σουπερ μαρκετ, φύλα φρέσκου βιολογικού βασιλικού, αγοράστε τα χωρίς δεύτερη σκέψη. Πρέπει να είναι πλατύφυλλος βασιλικός για πιο πολύ άρωμα, χωρία που φτουράει περισσότερο. Να η συνταγή.

Πέστο Βασιλικού (για ένα ικανοποιητικό βάζο χωρητικότητας 250 ml)

3 φλιτζάνια φύλλα βασιλικού πλατύφυλλου
½ φλιτζάνι ελαιόλαδο – από το κάλο μην κάνετε οικονομία στο τι τρωτε, θα το πληρώσετε στα νοσοκομεία κάποια μέρα , αγοράστε βιολογικό ελαιόλαδο, κρύας έκθλιψης
1 σακουλάκι κουκουνάρι, περίπου 50 γραμμάρια
½ φλιτζάνι τριμμένη παρμεζάνα, ή ελληνικό Σαν Μιχάλη
2 σκελίδες σκόρδο
αλατοπίπερο

Τα βάζετε όλα μαζί στο μούλτι και τα χτυπάτε μέχρι να γίνουν πράσινη πάστα. Τόσο απλό. Συντηρείται στο ψυγείο σε βάζο μέχρι 3 μήνες αν και μέχρι τότε θα το έχετε καταναλώσει.

Βάλτε ένα κουταλάκι πάνω σε αχνιστές πατάτες βραστές και θα με θυμηθείτε!!

Τα Βαλκάνια και οι Σημαίες τους

Ο φίλος μου ο Γιάννης, ξέρει όλες τις σημαίες του κόσμου, απ΄ έξω και ανακατωτά. Στο τρίβιαλ μας κερδίζει πάντα, και μας σπάει τα νεύρα με τις λεπτομέρειες που γνωρίζει. Κανένας άλλος από την παρέα δεν ξέρει τις σημαίες, αν και το ίδιο σχολείο βγάλαμε όλοι, και άρα δεν μπορείς να πεις ότι αυτός είχε ένα ιδιαίτερο δάσκαλο που τον έκανε να αγαπήσει το αντικείμενο.

Μάλλον του αρέσουν οι σημαίες, λόγο του συμβολισμού τους. Είναι και γενικά παθιασμένος με την ιστορία και ειδικά με ανορθόδοξα θέματα, που δεν διδαχτήκαμε στο σχολείο, και ίσως αυτή η αδυναμία του να εντάσσεται, στο γενικότερο πλαίσιο ενδιαφερόντων του.

Η σημαία προσδιορίζει ταυτότητα. Είναι ισχυρό και σημαντικό εθνικό σύμβολο. Πεθαίνεις για την σημαία σου, λένε. Αντιπροσωπεύει την εθνική σου οντότητα. Και άλλα τέτοια. Υπάρχουν όμως και σημαίες που δεν είναι εθνικές, αυτή του Παναθηναϊκού για παράδειγμα, ή αυτή του ΝΑΤΟ.

Άντε λοιπόν να καταλάβω τη μανία στα Βαλκάνια με τις εθνικές τους σημαίες, αλλά το πάθος τους για την σημαία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ δεν μπορώ να την καταλάβω.

Έχω πάει σε πολλές χώρες στα Βαλκάνια, και βέβαια η Ελλάδα είναι μία σημαντική Βαλκανική χώρα. Παντού βλέπεις σημαίες! Και στην Ελλάδα βέβαια, αλλά αυτό που γίνετε στη Ρουμανία, στη Σερβία, στο Κόσοβο, στα Σκόπια, στη Βουλγαρία με της σημαίες είναι το κάτι άλλο. Ακόμα και οι στάβλοι έχουν σημαίες. Και όχι μια και δυο. Όχι απλά τη σημαία της χώρας, όπως θα δεις στην Ελλάδα και μόνο στις εθνικές εορτές, αλλά όλες! Ρουμανική, ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή ένωση, Αμερική, όλες!

Αν αυτό δεν δείχνει εθνικισμό τότε τι; και βλακεία βέβαια. Διότι άντε να καταλάβω την εθνική σημαία για ένα κράτος σαν τη FYROM, άντε και να καταλάβω και την σημαία της ΕΕ, αλλά του ΝΑΤΟ; έχουν καταλάβει αυτοί οι γιδοβοσκοί που βάζουν την σημαία του ΝΑΤΟ στο μαντρί, περί τίνος πρόκειται;

Στο Κόσοβο, όλες οι σημαίες ήταν Αλβανικές. Και παρέα οι Αμερικάνικες. Αλλά πολλές!!! Έχω φωτογραφίες βγάλει που όμως θα τις ανεβάσω το σαββατοκύριακο. Στα Σκόπια, έχουν και εκλογές τώρα, και βέβαια η γνωστή μας σημαία βρίσκετε παντού και ειδικά στα σύνορα με την Ελλάδα. Το τελωνιακό φυλάκιο ήταν τίγκα στη σημαία, ξορκίζοντας προφανώς τον Έλληνα εχθρό.

Στη Ρουμανία πάλι έχουν μία συμπάθια στη σημαία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Βλέπεις πιο πολλές τέτοιες παρά την εθνική τους σημαία. Στο τέλος αναρωτιέσαι, σε πια χώρα είμαι, στη χώρα ΝΑΤΟ φυσικά.

Μάλλον εμείς έχουμε λύσει τα ζητήματά μας με την εθνική μας ταυτότητα και την ιστορία μας. Δεν βάζουμε σημαίες παντού, για να διατυμπανίσουμε το έθνος μας. Για να μην πω που έχουμε γραμμένη τη σημαία του ΝΑΤΟ. Μάλλον είμαστε μπροστά σε αυτό τον τομέα. Ένας Φιλανδός διπλωμάτης με ρώταγε προχθές στο Κόσοβο, για τη νοοτροπία που επικρατεί στα Βαλκάνια σχετικά με τα εθνικά θέματα, για τον φανατισμό και για την πολυπλοκότητα της περιοχής. Τι να του έλεγα του κακομοίρη. Πραγματικά τον λυπήθηκα. Που να καταλάβει ο έρμος! Δες τις σημαίες γύρο σου του είπα. Ίσως τότε να καταλάβεις.

Ένα από τα νοστιμότερα φαγητά που μπορείς να φας στην περιοχή, είναι η σαλάτα Σόπσκα. Απ΄ όσο γνωρίζω είναι βουλγάρικο πιάτο άλλα το συναντάς παντού στην περιοχή, όχι πάντα με το ίδιο όνομα. Στα Σκόπια για παράδειγμα την λένε μακεδονίτικη σαλάτα – πράγμα για το οποίο τσαντίζονται οι Βούλγαροι φυσικά. Στο Κόσοβο όμως προς τιμήν τους την λένε Σόπσκα.

Σόπσκα σαλάτα

2 μεγάλες ντομάτες
3 μικρά αγγούρια, ή ένα μεγάλο
μισή πράσινη πιπεριά
μία πράσινη πιπεριά κέρατο
ελιές
μαϊντανό
ελαιόλαδο
αλάτι πιπέρι,
λευκό ξύδι
φέτα, ή κατσικίσιο λευκό τυρί, καλύτερα μανούρι.

Κόβετε όλα τα λαχανικά σε μικρούς κύβους. Προσθέτετε τον μαϊντανό, τις ελιές, αφού τις ξεκουκουτσίασετε και τις κόψετε κομμάτια, αλατοπιπερώνετε, ρίχνετε το λάδι, και το ξύδι και ανακατεύετε καλά. Βάζετε την σαλάτα σε ένα μπολ ώστε να σχηματίσει βουνό και τρίβετε από πάνω το μανούρι, στον λεπτό τρίφτη του τυριού. Το τυρί σκεπάζει πλήρως την σαλάτα και το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει με λευκό τρούλο εκκλησίας. Όταν πέσει το πρώτο ανακάτεμα, και το τυρί διαλυθεί σχεδόν μέσα στη σαλάτα, τότε σας λεω, η κλασική ελληνική σαλάτα δεν λεει!!

Άντε με το καλό να πάτε και εσείς στο Κόσοβο....

Kosovo

Είμαι στο Κοσοβο από χτες. Ωραία χώρα!! Με πλούσιο εσωτερικό κόσμο θα έλεγα. Τι να σας πρωτοπώ; Κάναμε μιάμιση ώρα να διασχίσουμε μία απόσταση 70 χιλ. Έχω δει και χειρότερους δρόμους βέβαια, αλλά όχι εθνική οδό. Στη διαδρομή κάθε 5 χιλιόμετρα βλέπαμε και μία μάντρα διάλυσης αυτοκινήτων. Χιλιάδες διαλυμένες μερσεντές και μπεμπέκες σκόρπιες στα χωράφια. Πολλά νέα σπίτια, μεγάλα, και μάλλον κιτσοειδή στην είσοδο της πόλης. Μας είπανε ότι η ανεργία φτάνει στο 45%. Οι διακοπές ρεύματος είναι καθημερινές, μιας και δεν φτάνει το παραγόμενο ρεύμα. Επίσης ελάχιστοι είναι αυτοί που πληρώνουν τον λογαριασμό ρεύματος. Οι περισσότεροι δε κλέβουν από το ρολόι. Κάθε κτίριο έχει και 2 σημαίες την Αλβανική και την Αμερικάνικη. Πιο πολλές αλβανικές και αμερικάνικες σημαίες από την Αλβανία και την Αμερική αντίστοιχα. Η δικιά τους σημαία, μπλε με τον χάρτη του Κοσόβου κίτρινο στο κέντρο και από πάνω 5 λευκά αστέρια με το ζόρι την βλέπεις. Ούτε αυτοί δεν την πιστεύουν. Εδώ δεν είναι Κοσοβο, είναι Αλβανία και Αμερική. Υπάρχουν δρόμοι που λέγονται Μπιλ Κλίντον, καφετέριες και άλλα μαγαζιά που λέγονται Χίλαρι. Και χιλιάδες ξένοι. Η κυβέρνηση είναι φάντασμα, κυβερνάνε οι ξένοι. Τι να πω; αυτοί οι άνθρωποι κερδίσανε την ανεξαρτησία τους λένε. Αλλά εγώ δεν μπορώ να το δω αυτό. Μάλλον σε μεγαλύτερη εξάρτηση έχουν μπει. Αλλά δεν το καταλαβαίνουν. Σήμερα έφαγα το μεσημέρι με τον Διευθυντή σύνταξης της μεγαλύτερης εφημερίδας της χώρας. Μου είπε τουλάχιστον 20 φορές ότι τους υποστηρίζει η μεγαλύτερη δημοκρατία στον κόσμο – η Αμερική – και μίας και έχουν αυτή την υποστήριξη τότε όλος ο κόσμος θα τους αναγνωρίσει. Και η Ελλάδα θα το πράξει σύντομα, γιατί έτσι θα μας πει η Αμερική να κάνουμε. Τόσο απλά. Τόσο δημοκρατικά. Μας είπε επίσης ότι είναι χαζό που λένε ότι το Κόσοβο θα αποτελέσει το παράδειγμα για παρόμοιες κινήσεις ανεξαρτησίας. Γιατί οι «άλλοι» δεν έχουν την υποστήριξη της Αμερικής. Τώρα γιατί οι Κοσοβάροι την έχουν αυτή την υποστήριξη; ιστορικά μας είπε, από το 1912 οι Αμερικανοί προσπαθούν να απελευθερώσουν το Κόσοβο! Δεν ξέρω τι να πω, μπορεί και να είναι έτσι. Αλλά αν η δημοκρατία, η ανεξαρτησία, η ευημερία και η ευτυχία που περιμένουν αυτοί οι άνθρωποι είναι αυτό που βιώνουν σήμερα, σε αυτή τη χώρα, τότε δεν θα πάρω. Μιλάμε για την απόλυτη αναρχία και το απόλυτο μπάχαλο στο κέντρο της Ευρώπης.

Τα υπόλοιπα αύριο. Τώρα πρέπει να φύγω.

Αθήνα

Τις τελευταίες μέρες προσπαθώ να έρχομαι στο γραφείο νωρίς. Έτσι μου ήρθε. Μιας και καλοκαίριασε είναι ωραίο να ξυπνάς νωρίς, να πηγαίνεις στο γραφείο νωρίς και να φεύγεις πάλι νωρίς, ώστε να προλαβαίνεις να κάνεις και μερικά πράγματα το απόγευμα. Ωραίος αυτός ο προγραμματισμός, αλλά μάλλον δεν μου βγαίνει. Γιατί;

Η Αθήνα είναι μία από τις πιο απρόβλεπτες πόλεις της Ευρώπης. Για να μην πω η πιο απρόβλεπτη. Κάνεις υπολογισμούς και κανένας δεν σου βγαίνει. Μένω στο Γέρακα, πολύ κοντά στην Αττική οδό. Με τεράστια αφέλεια υπολογίζω λοιπόν. Θα σηκωθώ στις 7, μπανάκι, καφεδάκι, λίγο τα νέα στα πρωϊνάδικα, πρωινό, και φεύγω στις 8:15. Το γραφείο είναι στην Κηφισιά στην Εθνική, άρα από την Αττική Οδό, λογικά θες 20 λεπτά με μισή ώρα το πολύ. Λοιπόν αυτή την εβδομάδα το έκανα από 1 ώρα και 10 λεπτά μέχρι 20 λεπτά, φεύγοντας πάντα την ίδια ώρα στις 8:15!! Όχι πείτε μου είναι λογικό αυτό; Πως στο καλό μπορείς να προγραμματίσεις τον χρόνο σου και τα ραντεβού σου αν δεν ξέρεις πόση ώρα θα φας στο δρόμο; Πολλοί άνθρωποι δεν προγραμματίζουν, ή δέχονται εύκολα τις όποιες καθυστερήσεις στα ραντεβού. Εγώ δεν είμαι έτσι. Είμαι υστερικιά σε αυτό το θέμα, θέλω στα ραντεβού να είμαι στην ώρα μου.

Χτες ο κακός χαμός στην Εθνική, ήταν και τα φορτηγά με την απεργία τους παρκαρισμένα δεξιά, είχε μπλοκάρει το σύστημα. Για να βγεις από την Αττική Οδό στην Εθνική έπρεπε να πλακωθείς με διαφόρους που μπαίνανε στην ουρά από τα πλάγια και να περιμένεις, Έκανα μισή ώρα να διανύσω λίγα μέτρα. Και βέβαια τροχαία πουθενά. Σήμερα, που έχει λήξει η απεργία, που έφυγαν τα φορτηγά, που η άνοδος της Εθνικής είναι ελεύθερη, ο δρόμος ήταν γεμάτο τροχαίους, παντού, σε κάθε γωνία.

Θα ήθελα να γράψω μία φορά για τα χιλιάδες πράγματα που δεν μου αρέσουν στην Αθήνα, το κυκλοφοριακό, τη βρώμα, τη μόλυνση, τους αγενείς συμπολίτες μου, το χάος, την ακρίβεια. Αλλά κάθε φορά που γκρινιάζω (πολύ συχνά απ΄ ότι καταλαβαίνετε) οι φίλοι μου, μου λένε μπορείς να ζήσεις στην επαρχία; Αν όχι τότε σταμάτα να μιλάς, είσαι και εσύ μέρος του προβλήματος. Δεν ξέρω αν μπορώ να ζήσω στην επαρχία, δεν έχω ζήσει ποτέ μου, ούτε εγώ ούτε οι προγονοί μου. Σίγουρα δεν μπορώ να κάνω την δουλειά που κάνω, και δεν νομίζω ότι θέλω να αλλάξω δουλειά.

Τέλος με αυτά όμως τώρα θα σας γράψω για ένα φαγάκι που παλιά έφτιαχνα πολύ συχνά τα βράδια σπίτι. Είναι πάρα πολύ απλό και εξαιρετικό. Θέλει 15 λεπτά για να γίνει και θα σας ενθουσιάσει. Προσοχή όμως γιατί δεν είναι αυτό που λέμε ελαφρύ πιάτο. Δεν το έχω φαει αλλού, το φτιάχνω με ότι έχει το ψυγείο και έτσι δεν έχει όνομα, το βαφτίζω λοιπόν …

Ρύζι τουρλού

Για δύο μερίδες θέλετε ένα ποτήρι ρύζι για πιλάφι (βάζω το Μπάρμπα Μπεν το μακρύκοκκο που βράζει σε 10 λεπτά), 3-4 φέτες μπεϊκον ψιλοκομμένες, μία χούφτα ρεγγάτο ή άλλο κίτρινο τυρί σε κύβους, μία μέτρια ντομάτα σε κύβους, λίγο μαϊντανό ψιλοκομμένο, μία μικρή κονσέρβα μανιτάρια, ένα αυγό, μισή πράσινη πιπεριά σε κύβους, 3 φέτες ζαμπόν ψιλοκομμένες, 3 κουταλιές της σούπας τυρί τριμμένο, 1 κουταλιά της σούπας βούτυρο, και τέλος πάντων ότι άλλο θέλετε και έχετε στο ψυγείο.

Βάλτε το ρύζι να βράσει σε μπόλικο νερό – έτσι και αλλιώς μετά θα το σουρώσετε. Όσο βράζει το ρύζι ψιλοκόψτε τα υλικά σας και βάλτε τα σε ένα πιάτο χωριστά το κάθε ένα χωρίς να τα ανακατέψετε. Σουρώστε το ρύζι και βάλτε πάλι την κατσαρόλα στην εστία, ριχτέ μέσα το βούτυρο, και σπάστε το αυγό, ανακατέψτε γρήγορα με μία κουτάλα ώστε να ψηθεί το αυγό, προσθέστε το μπέικον, περιμένετε λίγο να γίνει και αυτό και μετά προσθέστε το σουρωμένο ρύζι, ανακατεύοντας με μία κουτάλα και έχοντας πλέον σβήσει την εστία, ρίχτε και όλα τα υπόλοιπα υλικά, ανακατεύετε καλά, ώστε να αναμιχθούν όλα και είναι έτοιμο!! Πεντανόστιμο σας λεω.

Τα λέμε.

Ο Οντάς

Έχουμε ένα μικρό στο γραφείο που καθημερινά μας κάνει να αισθανόμαστε το χάσμα των γενεών. Για την ακρίβεια δεν είναι μικρός, μεγάλος άνδρας είναι με τελειωμένες τις σπουδές του κλπ, αλλά η διαφορά της ηλικίας τον κάνει αυτόματα μικρό και τους άλλους μεγάλους.

Τρέχουμε στα χωριά της Ελλάδας, όπως ξέρετε για μία δουλειά που έχουμε αναλάβει και μαζί μας βέβαια τρέχει και ο «μικρός». Σήμερα λοιπόν, μαζί με μία άλλη συνάδελφο, πέρναγε στοιχεία σε μία data base και διάβαζε μεγαλόφωνα «Ξενώνας όντα», ..., η συνάδελφος, χαμογέλασε άλλα δεν είπε τίποτα, για κακή του τύχη όμως ήμουνα κοντά και τον άκουσα! Βάζω της φωνές «Οντάς βρε, όχι όντα! Ποια όντα τα εξωγήινα; ή όπως λέμε όντας νεκρός δεν ανέπνεε;», σκάσαμε στα γέλια όλοι, απ΄ ότι καταλαβαίνετε. Ο μικρός όμως δεν κατάλαβε, γιατί απλά δεν ήξερε τι είναι ο Οντάς. Δεν το είχε ξανακούσει. Εκεί συνειδητοποίησα, ότι μάλλον είμαστε η τελευταία γενιά που μεγάλωσε με μικρασιάτες γιαγιάδες και παππούδες. Ποιο νέο παιδί σήμερα έχει ακούσει για τους τούρκικους Οντάδες; και γιατί πρέπει να τους ξέρει, πέραν από την ανάγκη γνώσεων γενικής παιδείας. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν δεκάδες πράγματα που εγώ δεν ξέρω αλλά οι μικροί τα παίζουν στα δάχτυλα, όπως αντίστοιχα ο μπαμπάς μου, δεν μπορεί να στείλει μήνυμα με το κινητό.

Λεω λοιπόν να εξηγήσω στον μικρό ότι Οντάς λεγότανε στην εποχή της τουρκοκρατίας το δωμάτιο εκείνο του σπιτιού, που μπορούσαν τα μέλη της οικογένειας να χαλαρώσουν. Άτι σαν το σημερινό καθιστικό, όχι όμως η «σάλα» του σπιτιού που δέχονταν τους επισκέπτες. Όταν λέγανε παλιά «αυτόν τον κάλεσε στον Οντά της» και το λέγανε για μία γυναίκα, μπορείς να φανταστείς τι εννοούσαν. Χαλάρωση, μαξιλάρες τούρκικες κλπ, κλπ.

Επειδή λοιπόν μικρέ, έχεις χάσει επεισόδια από την μικρασιατική παράδοση της χώρας, και μίας και εγώ ευτύχησα να έχω και παππούδες και γιαγιάδες από την Μικρά Ασία, θα σου γράψω μία συνταγή, που δεν υπάρχει πια, και μάλλον κανένας πλέον δεν την κάνει. Τας Κεμπάπ είναι το φαγάκι, αλλά αυτή η συνταγή είναι τελείως διαφορετική απ΄ ότι ξέρετε και κάνετε – εσείς οι υπόλοιποι, και σας λεω είναι η παραδοσιακή Οθωμανική Συνταγή του 17ου αιώνα. Τη βρήκα σε ένα βιβλίο που λέγετε η Παλατιανή Κουζίνα, και αμέσως αναγνώρισα τον τρόπο που είχα δει κάποτε σε ένα σπίτι στο Ουζμπεκιστάν να γίνετε. Δεν νομίζω ότι στην Τουρκία σήμερα το κάνουν με αυτό τον τρόπο, ίσως στα βάθη της Ανατολίας. Δεν έχει σημασία, εγώ την έχω κάνει σπίτι μου, και σας λεω η διαφορά απ΄ ότι άλλο έχετε φαει σε Τας Κεμπάπ είναι μεγάλη. Το σύγχρονο Τας Κεμπάπ, είναι μοσχαράκι κοκκινιστό, αυτό εδώ διαφέρει. Είναι αρνίσιο κρέας μαγειρεμένο σε μπακιρένιο ταψί που λεγότανε τάσι. Τώρα δεν υπάρχουν βέβαια τέτοια ταψιά, έχει η Φιφή ένα - προίκα, αλλά βάζει σε αυτό τα ξύλα του τζακιού. Θυμάμαι τα μπακιρένια ταψιά της γιαγιάς μου ήταν μέρος της προίκας της και είχαν χαραγμένο το όνομά της απάνω. Αυτό γινότανε γιατί πολλά από τα δύσκολα φαγητά τα κάνανε συνεταιρικά στο χωριό. Μαζευόντουσαν όλες και φτιάχνανε πίττες, τσουρέκια, ψωμιά. Για να μην μπερδεύονται τα ταψιά στον ξυλόφουρνο είχαν χαραγμένα τα ονόματα πάνω.

Αυτά λοιπόν για τα παλιά ας δούμε τώρα τη συνταγή.


Οριτζινάλε Τας Κεμπάπ.

500 γρ. αρνί χωρίς κόκαλο, κομμένο σε μικρά κομμάτια, κύβους
2 ξερά κρεμμύδια
2 κουτ. σούπας βούτυρο φρέσκο
1 μικρό ματσάκι μαϊντανό
½ ματσάκι δυόσμο
2 κουτ. γλυκού γλυκάνισο
1 κουτ. γλυκού κάρδαμο
1 κουτ. γλυκού κανέλα
αλάτι και πιπέρι

Ψιλοκόβετε το κρεμμύδι σε κύβους. Ανοίγετε με ένα μαχαιράκι το κάρδαμο και βγάζετε τα μικρά μαύρα σπόρια από μέσα. Σε ένα γουδί κοπανάτε το γλυκάνισο και τα σπόρια από το κάρδαμο. Ψιλοκόβετε το μαϊντανό και τον δυόσμο, βάζοντας και λίγο από τα κλωνάρια τους (έχουν πιο πολλά αρωματικά έλαια από τα φύλλα). Σε ένα μπολ ανακατεύετε τα μυρωδικά, τα μπαχαρικά (γλυκάνισο, κάρδαμο, κανέλα) και το κρεμμύδι. Πλένουμε το κρέας και το στεγνώνουμε καλά με χαρτί κουζίνας. Προσθέτουμε το κρέας στο μπολ με το κρεμμύδι και τα μυρωδικά, αλατοπιπερώνουμε, ανακατεύουμε και το αφήνουμε στο ψυγείο τουλάχιστον 4 ώρες να μαριναριστεί.

Βάζουμε το κρέας με τα μυρωδικά του σε ένα βαθύ πυρέξ, σαν αυτά που χρησιμοποιούμε για σουφλέ. Καλό είναι να είναι στρογγυλό και όχι πολύ μεγάλο, ώστε να ψιλογεμίσει με το κρέας. Βάζουμε πάνω από το πυρέξ ένα μεγαλύτερο ταψί και τα τουμπάρουμε, ώστε το γυάλινο σκεύος να είναι σκέπασμα πάνω στο ταψί και να περιλαμβάνει μέσα το κρέας. Το ταψί δεν πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερο από το πυρέξ, αν πχ. η διάμετρος του πυρέξ είναι 22 εκ. το ταψί να είναι 30 εκ. Βάζουμε ¾ φλιτζάνι νερό στο ταψί και 2 κουτ. σουπ. βούτυρο, και το βάζουμε για ψήσιμο στο φούρνο, σε χαμηλή φωτιά, αέρα στους 150 βαθμούς, για τουλάχιστον 2 ώρες. Ελέγχουμε το νερό, μίας και στην αρχή το κρέας θα βγάλει αρκετά υγρά, αλλά σιγά σιγά θα τα πίνει. Αν χρειαστεί προσθέτετε λίγο νερό. Όταν το κρέας απορροφήσει όλα του τα υγρά και μείνει μόνο με το λίπος του, τότε είναι έτοιμο. Βγάλτε το από τον φούρνο, αφαιρέστε – με προσοχή μην καείτε – το πυρέξ και σερβίρετε με λευκό, χιονάτο ρύζι. Καλύτερα να βράσετε μπασμάτι που είναι πολύ αρωματικό.

Μικρέ, δεν ξέρω αν θα το κάνεις εσύ αλλά μην βάλεις τη μάνα σου να το κάνει και με καταριέται μετά, έτσι; καλό είναι να προσπαθήσεις να το κάνει εσύ και μετά να κάνεις το τραπέζι στη μάνα σου. Εξάλλου δεν είναι δύσκολο.

Περιοδικά

Ποτέ μου δεν αγόραζα γυναικεία περιοδικά. Πιο μικρή, ήμουνα φανατική του Κωστόπουλου και έτσι έχω σχεδόν όλα τα ΚΛΙΚ και ΝΙΤΡΟ, αλλά εδώ και χρόνια ξεπέρασα τη φάση τα «100 πράγματα που πρέπει να κάνετε μέχρι τα 30 σας» (μάλλον γιατί πέρασα και τα 30 και δεν έκανα ούτε το 1/5 αυτών) και πλέον δεν χρειάζομαι τέτοιου είδους συμβουλές.

Τη Κυριακή όμως έπεσε στα χέρια μου ένα γυναικείο περιοδικό που ήταν ένθετο σε εφημερίδα. Ήταν πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού μέχρι χτες το βράδυ που μη έχοντας τι να κάνω το ξεφύλλισα (δύο πράγματα μπορείς να κάνεις με αυτά τα περιοδικά, να τα πετάξεις και να τα ξεφυλλίσεις).

Οι δέκα πρώτες σελίδες ήταν διαφημίσεις άχρηστων προϊόντων. Παντελώς άχρηστων!! Κρέμες και άλλες αηδίες που δεν ξέρω πραγματικά ποιόν πείθουν. Είμαι 1,55 και 79 κιλά, αν βάλω αυτή την κρέμα για 2 εβδομάδες, λένε, θα γίνω 1,80 και 49 κιλά. Δεν είμαστε με τα καλά μας!!

Το προσπερνάω όμως γιατί είμαι σίγουρη ότι πολλές Ελληνίδες αν και δεν πιστεύουν αυτές τις βλακείες, αν και δεν πρόκειται ποτέ να αγοράσουν αυτές τις τσάντες και τα παπούτσια που κοστίζουν – όλα – πάνω από 1000 ευρώ, τους αρέσει το όνειρο, η εικόνα, άρα πάμε παρακάτω.

Προσπερνάμε και τα φωτορεπορτάζ, που λένε που πήγε και τι έκανε ο τάδε και ο δείνα απίθανος τύπος - παντελώς - άγνωστος σε εμένα, και φτάνουμε στα σοβαρά άρθρα! Πρώτος τίτλος, «ένας gay gay κόσμος – που πήγανε οι άνδρες και πήρανε και το make up μας». Τώρα τι να της πεις της κυρίας αρθρογράφου, ότι αν γυρνάει στα club των προηγούμενων φωτορεπορτάζ, δεν πρόκειται να βρει κάτι σε άνδρα εκεί; άστο καλύτερα, πάμε παρακάτω.

Δεύτερο άρθρο και ο λόγος που αποφάσισα να γράψω για αυτά τα περιοδικά. «Να΄ ναι καλά η πρώην, πες κι ένα ευχαριστώ σ΄ εκείνη που μόχθησε για να στον εκπαιδεύσει» ο υπότιτλος ήταν «Ο άντρας-τρόπαιο αποτελεί το αποτέλεσμα των προσπαθειών όλων των προηγούμενων γυναικών του». ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΜΑΣ!!!! Ο άντρας τρόπαιο;;;; να τον εκπαιδεύσει;;;; τι πράγματα είναι αυτά;; ποια ανεγκέφαλη τα διαβάζει, και πιστεύει για τον εαυτό της ότι είναι τόσο μα τόσο ανώτερη από τον «άντρα» που τον παίρνει τρόπαιο μετά από μάχη και τον εκπαιδεύει κιόλας;

Μην με παρεξηγείτε, δεν μιλάω φεμινιστικά, εξάλλου το κίνημα του φεμινισμού στον δυτικό κόσμο έπαιξε τον ρόλο του και πλέον στην δικά μου τη γενιά δεν έχει καμία δουλειά. Μιλάω καθαρά ανθρώπινα. Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που τους αρέσει να διαβάζουν ότι άλλοι άνθρωποι – δικοί τους άνθρωποι – είναι τρόπαια που χρειάζονται εκπαίδευση!!

Δεν ξέρω αν τα ανδρικά περιοδικά έχουν τέτοια άρθρα. Δεν ξέρω και κανένα που να διαβάζει ανδρικά περιοδικά άλλωστε. Αλλά πραγματικά απορώ τόσο πολύ που θα πάω να αγοράσω ένα και θα σας πω.

Λοιπόν το συμπέρασμα που βγάζω από αυτή την ιστορία, είναι ότι δεν πρέπει να απορούμε με αυτά που γίνονται γύρω μας, γιατί τα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι που διαβάζουν για τρόπαια και εκπαιδεύσεις. Και επίσης, το γνωστό που έχουμε πει τόσες φορές, Η ΒΛΑΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΗΤΗ. Αλλά τώρα τελευταία, νομίζω ότι η βλακεία μεγαλώνει, γι΄ αυτό και γράφονται βιβλία για αυτήν, μάλλον το ανθρώπινο είδος εκφυλίζετε, δεν ξέρω τι να πω;;

Χτες βράδυ ενώ έτρωγα της φακές μου, λιμπίσθηκα μακαρόνια. Έχω καιρό να φαω, λόγω τις διαβολεμένης δίαιτας. Θυμήθηκα λοιπόν ότι πριν κανα χρόνο είχα φτιάξει καταπληκτικές κυπριακές ραβιόλες, και είπα να ψάξω να βρω τη συνταγή και να σας τη γράψω γιατί πραγματικά είναι άπαιχτο φαγάκι. Αν και πρέπει να φτιάξεις ζυμάρι και άρα να κάνει μία κουζίνα κόσοβο, αξίζει τον κόπο γιατί δεν είναι καθόλου δύσκολο.

Κυπριακές Ραβιόλες (για 6 άτομα περίπου)

½ κιλο αλεύρι σκληρό
150 γρ. χαλούμι τριμμένο
3 αυγά μέτρια
1 φλιτζανάκι δυόσμο ψιλοκομμένο
αλάτι και πιπέρι
λάδι (αν τις τηγανίσετε)
ζωμό (αν τις βράσετε)

Ανακατεύετε το χαλούμι με τον δυόσμο, τα αυγά και το πιπέρι. Ετοιμάστε σε ένα μπολ, το ζυμάρι, ανακατεύοντας το αλεύρι, το αλάτι και χλιαρό νερό. Ρίχνετε το νερό λίγο λίγο και ζυμώνετε μέχρι να γίνει μία ζύμη, μαλακή που να ξεκολλάει από τα τοιχώματα του μπολ. Αλευρώστε τον πάγκο της κουζίνας σας, και ανοίξτε τη ζύμη σε λεπτό φύλλο. Εδώ θέλετε λεπτό πλάστη, σαν αυτό που χρησιμοποιούμε για τα φύλλα. Δεν χρειάζεται να είναι πάρα πολύ λεπτό το φύλλο, όσο είναι το πάχος των λαζανιών για παράδειγμα. Με ένα ποτήρι, ή κουπ πατ, κόβετε ροδέλες 4-5 εκατοστά. Αν θέλετε τις ραβιόλες μεγαλύτερες ή αν βαριέστε, κάντε τις ροδέλες μεγαλύτερες, δεν κολλάμε σε τέτοια. Σε κάθε ροδέλα βάλτε μικρή ποσότητα από την γέμιση ώστε να μπορέσετε να διπλώσετε την ραβιόλα και να την κλείσετε, χωρίς να σας χύνετε η γέμιση. Με το δάχτυλό σας βρέξτε λίγο την περιφέρεια της ροδέλας, διπλώστε και κολλήστε τις άκρες όπως κάνουμε τα τυροπιτάκια. Αφήστε τις 15 λεπτά να στεγνώσουν και μετά ή της τηγανίζετε και τις κάνετε ωραία τυροπιτάκια, ή τις βράζετε για λίγα λεπτά σε ζωμό κρέατος. Οι βραστές είναι καταπληκτικές, και μπορείτε να τις σερβίρετε με λίγο από τον ζωμό (1-2 κουταλιές ανά πιάτο) λίγο βούτυρο γάλακτος, και τριμμένη κεφαλογραβιέρα ή χαλούμι από πάνω. Τρώγονται βέβαια χωρίς σάλτσα, μιας και από μόνες τους έχουν πολύ γεμάτη γεύση. Δεν θέλουν πολύ βράσιμο ίσα-ίσα να πήξει το αυγό, και τις βγάζετε με τρυπητή κουτάλα. Τις έχω σερβίρει βέβαια ως πρώτο πιάτο σε τραπέζι και άρεσε τόσο πολύ που κανένας δεν ήθελε να προχωρήσουμε στο 2ο πιάτο, ζήταγαν περίσσευμα ραβιόλες.

Φιλάκια

Πάμε για Ρυζόγαλο;

Από χτες δεν υπάρχει καμία μα καμία αλλαγή στην κατάσταση της αποχέτευσης του Ιδρύματος. Ο κύριος Γαργαντούας απλά δεν ήρθε και ας τους έπαιρνα τηλέφωνο κάθε μισή ώρα, η απάντηση ήταν «κάντε λίγο υπομονή κυρία μου» λες και αν θα έκανα εγώ υπομονή θα άδειαζε ο βόθρος! Σήμερα αποφάσισα να βρω άλλη εταιρία και διαπίστωσα ότι σε όλη την Αθήνα υπάρχουν ΜΟΝΟ 5 εταιρίες από τις οποίες μόνο μία εξυπηρετεί τον Γέρακα, άρα θέλω δεν θέλω θα κάνω υπομονή.

Δεν θέλω να μιλάω άλλο για αυτό το θέμα έτσι σήμερα αποφάσισα να σας γράψω για το ρυζόγαλο. Από μικρή μου άρεσε πολύ, και εκτός από την μάνα μου, που δεν τρωει ρύζι, δεν ξέρω κανένα που να μην του αρέσει ένα ζεστό ρυζόγαλο.

Μιας και τόσο εγώ όσο και η αδελφή μου, δεν πίνουμε γάλα, η Γιαγιά μας, που νόμιζε ότι δεν ψηλώσαμε για αυτό τον λόγο, φρόντιζε να μας φτιάχνει συχνά ρυζόγαλο ώστε δια της πλαγίας οδού να πίνουμε γάλα.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να φτιάξεις ρυζόγαλο, αλλά δύο είναι οι βασικές κατηγορίες, αυτοί που βράζεις το ρύζι με το γάλα , και αυτοί που το βράζει μόνο του με νερό και μετά προσθέτεις το γάλα. ΚΑΙ αυτοί που το πήζεις με κορν φλαουερ ή το αφήνεις να πήξει μόνο του αυξάνοντας την ποσότητα ρυζιού.

Λοιπόν όταν περιμένεις να βράσει το ρύζι μέσα στο γάλα, θες πολυ ώρα και πρέπει να είσαι από πάνω να ανακατεύεις, είναι όμως πιο νόστιμο, ενώ όταν το πήζεις με κορν φλαουερ γίνετε πιο αραιό και πιο κρεμώδες ενώ στην αντίθετη περίπτωση όταν κρυώσει γίνετε στούτσος.

Σας προτείνω την πιο κάτω συνταγή που είναι για μένα τέλεια, και έχει και το κάτι τις που την διαφοροποιεί από τα ρυζόγαλα του νοσοκομείου που λένε.

Ρυζόγαλο με φιδέ

½ κούπα ρύζι Καρολίνα
1 ½ κούπα νερό
πρέζα αλάτι
4 κούπες γάλα φρέσκο
2 κουτ. σούπας κορν φλάουρ
λίγη βανίλια σκόνη ή καλύτερα ένα λουβί βανίλιας κομμένο στη μέση (κάθετα) που βάζετε μόνο το μισό
½ κούπα ζάχαρη
3 κουτ. σούπας φρέσκο βούτυρο
½ κούπα φιδέ
κανέλα

Σε ένα τηγάνι καβουρδίζετε ελαφρά στο βούτυρο το φιδέ, μέχρι να χρυσίσει.
Βάλτε το ρύζι σε σουρωτήρι και ξεπλύνετέ το καλά με νερό. Σιγοβράστε το ρύζι με το νερό και το αλάτι, μέχρι να απορροφηθεί όλο το νερό. Στο μεταξύ, σε 1/4 κούπας γάλα και διαλύετε το κορν φλάουρ και τη βανίλια (αν είναι σε σκόνη). Βράστε το υπόλοιπο γάλα και ρίξτε το μαζί με τη ζάχαρη στην κατσαρόλα με το ρύζι και το λουβί της βανίλιας. Ανακατέψτε, σκεπάστε και σιγοβράστε επί 20'. Ρίξτε το διαλυμένο στο γάλα κορν φλάουρ και βράστε ανακατεύοντας συνεχώς, ώσπου να πήξει το μίγμα ελαφρά, 5' περίπου. Κατεβάστε από τη φωτιά και ρίξτε το καβουρδισμένο φιδέ, ανακατέψτε και μοιράστε το ρυζόγαλο σε 6 μπολάκια. ΄Οταν κρυώσει ελαφρά, πασπαλίστε την επιφάνεια με λίγη κανέλα, αφήστε το να κρυώσει εντελώς, σκεπάστε τα μπολάκια με πλαστική μεμβράνη και φυλάξτε τα στο ψυγείο.

Ζεστό είναι σαφώς καλύτερο. Άσε που μυρίζει όλο το σπίτι. Τελικά μάλλον γερνάμε αρχίζουμε τα ρυζόγαλα από τα 40 μας!!

Εκκενώσεις Βόθρων ο Γαργαντούας

Πλέoν μπορείτε να με ρωτάτε ότι θέλετε για αποχετεύσεις και εκκενώσεις βόθρων. Μετά από αυτό το Σαββατοκύριακο, που για ένα παράξενο λόγο γέμισε το υπόγειο βοθρολύματα είμαι πλέον ειδική και στους βόθρους!.

Όπως γνωρίζετε κατοικώ σε μία 2-όροφη μονοκατοικία που όμως θα έπρεπε να την αποκαλώ Ίδρυμα, γιατί μόνο με κάτι τέτοιο μπορεί να συγκριθεί. Λόγω αυτής της ιδιότητας είμαι και διαχειρίστρια γιατί η μια κάτοικος είναι ενοικιάστρια και Μολδαβή, η άλλη κάτοικος την παράτησε ο άνδρας της που βρήκε γκόμενα και για κάποιο λόγω που δεν έχω καταλάβει αυτό την εμποδίζει να γίνει διαχειρίστρια. Έτσι που λετε, δεν με φτάνουν τα άλλα μου τρεχάματα, πρέπει να ασχολούμαι με το ίδρυμα και να πληρώνω και τα έξοδά του βεβαίως, μιας και οι παραπάνω κυρίες ποτέ δεν έχουν λεφτά.

Γυρνάω λοιπόν Παρασκευή βράδυ σπίτι, και πάω να μπω στο υπόγειο γκαράζ, όπου η γκαραζόπορτα ήταν ανοιχτή. Εδώ να σας πω ότι μία από τις συνηθισμένες υστερίες των συγκατοίκων μου είναι η ανοιχτή γκαραζόπορτα, που θα επιτρέψει λεει σε όλους τους κλέφτες να μπουν στα σπίτια μας. Για αυτό το λόγο θεωρούν σωστό κάθε τρις και λίγο και ανεξαρτήτως ώρας να μου χτυπάνε την πόρτα και να μου λένε ότι «κάποιος» την άφησε ανοιχτή, λες και κατοικούν δεκάδες σε αυτή την πολυκατοικία.

Πέραν όμως της ανοιχτής γκαραζόπορτας, στην είσοδο έτρεχαν νερά από τον σωλήνα αποχέτευσης που είναι στερεωμένος στο ταβάνι και είχε μισό πλημμυρίσει το υπόγειο. Γι αυτό και οι καλές μου είχαν αφήσει την πόρτα ανοιχτή αλλά μέχρις εκεί!!

Μη γνωρίζοντας το λόγο της πλημμύρας, πήρα αμέσως τηλέφωνο τον υδραυλικό. Κάναμε μία πολύ δημιουργική συζήτηση για το είδος της σωλήνας, τις ίντσες, τη διάμετρο, τις κούρμπες που έχει και άλλα τέτοια ακατάληπτα για μένα, ώσπου είδε και απόειδε ο άνθρωπος και μου υπόσχεται ότι θα έρθει ή Σάββατο απόγευμα ή Κυριακή.

Στο εντωμεταξύ η πλημμύρα μεγάλωνε. Σάββατο μεσημέρι, έρχεται ο άνθρωπος και αμέσως μου λεει, δεν είναι υδραυλικό το πρόβλημα αλλά αποχέτευση. Άρα πρέπει να φωνάξω βοθρατζή, που ή θα αδειάσει τον βόθρο ή θα καθαρίσει της αποχετεύσεις που έχουν φράξει, ή και τα δύο. Μου είπε, δε, ότι μάλλον το πρόβλημα είναι από τα νερά των βεραντών των πάνω ορόφων, όπου τα φύλλα ή κανένα «πανάκι» ξέφυγε από τις νοικοκυρές και έκανε τη ζημιά. Στο εντωμεταξύ δε, και μέχρι να έρθει το συνεργείο δεν πρέπει να ρίχνουμε καθόλου νερά στο σύστημα αποχέτευσης δηλαδή όχι πλυντήρια, όχι ντους, όχι πλύσιμο πιάτων και άλλες εργασίες στο νεροχύτη και όχι τουαλέτα. Αλλιώς όλα αυτά τα απόνερα, θα χύνονται στο γκαράζ.

Τους χτυπάω τα κουδούνια, και εκεί μαθαίνω ότι και οι δύο είχαν βάλει πλυντήρια - και πιάτων και ρούχων – και δεν γίνετε να τα σταματήσουν αλλά πρέπει να περιμένω να τελειώσουν!! Και καλά εγώ να περιμένω όσο θέλεις, θα λυθεί το πρόβλημα περιμένοντας;; προσπάθησα πάρα πολύ να τους δώσω να καταλάβουν το πρόβλημα αλλά δεν ... μάλιστα η μία μου είπε ότι θα χαλάσουν τα πλυντήρια αν τα σταματήσουν!!

Παίρνω και τoν κύριο εκκενώσεις βόθρων που βέβαια Σάββατο απόγευμα δεν περίμενε εμένα!!

Ανεβαίνω και στις δύο και τους λεω ότι μέχρι να φτιαχτεί το πρόβλημα δεν θα ρίχνουνε νερά, γιατί θα πλημμυρίσουν οι αποθήκες τους στο υπόγειο και θα κολυμπάνε στο σκατό. Μόνο τότε κατάλαβαν.

Το Σάββατο το βράδυ, στις 12:30 η μία είχε βγει στο δρόμο και έπλενε τα πιάτα της με το λάστιχο του κήπου, γιατί λεει δεν κάνει να αφήνουμε βρώμικα πιάτα στο πλυντήριο των πιάτων – θα χαλάσει!!

Την Κυριακή, ήρθε η άλλη να μου πει ότι δεν αντέχει άλλο και πρέπει να βρω λύση άμεσα!! Της εξήγησα ότι έκανα ότι μπορούσα και ότι αν αυτές είχαν κάνει κάτι όταν κατάλαβαν το πρόβλημα, δεν θα είχαμε φτάσει Σαββατοκύριακο, που δεν μπορούμε να αντιδράσουμε. Και εκεί μου είπε ότι το πρόβλημα υπάρχει από την Τετάρτη, που εγώ έλειπα στην Αράχοβα αλλά αυτή δεν μπορεί να κάνει τίποτα γιατί είναι μάνα δυο παιδιών και χωρισμένη!!.

Τέλος πάντων σήμερα στις 4 θα έρθει ο κύριος «εκτελούνται εργασίες εκκένωσης», και ελπίζω να τελειώσουμε μια και καλή με αυτό το πρόβλημα. Σας λεω όμως μπορώ να ξεχωρίσω πλέον τις σωλήνες αποχέτευσης, να σας πω που βούλωσε και γιατί, και επίσης ότι χρειάζεστε για να ξεπεράσετε ανάλογα προβλήματα. Είμαι πλέον expert.

Τώρα θα σας γράψω για ένα φαγάκι, που το έκανα πρόσφατα και ήταν τέλειο. Να σας αρωματίσω λίγο μετά από τα παραπάνω.

Κοτόπουλο Ψητό με Αρωματικά

1 κοτόπουλο, ελευθέρας βοσκής
¼ ματσάκι μαϊντανό φρέσκο,
¼ ματσάκι άνηθο φρέσκο
¼ ματσάκι δυόσμο φρέσκο,
3 κουτ. σούπας βασιλικό φρέσκο
λίγο φρέσκο δεντρολίβανο ή 1 κουτ. σούπας ξερό.
Αλάτι, πιπέρι
1 λεμόνι
λίγο λάδι και 1 κουταλιά της σούπας φρέσκο βούτυρο.

Πλένετε και καθαρίζετε το κοτόπουλο. Με το χέρι σας ξεχωρίζετε την πέτσα από το στήθος, χωρίς όμως να την κόψετε. Δημιουργείτε έτσι ένα φάκελο που γεμίζετε με τα ψιλοκομμένα αρωματικά που έχετε ανακατέψει με λίγο αλάτι, λίγο πιπέρι και λίγο λάδι.. Αλατο-πιπερώνετε και το εσωτερικό του κοτόπουλου, βάζετε μέσα τη μία κουταλιά βούτυρο και το μισό λεμόνι (με τις φλούδες). Κλίνετε την είσοδο με μία πατάτα. Βάζετε το κοτόπουλο σε ένα ταψί με το στήθος προς τα κάτω στην αρχή και συμπληρώνετε με πατάτες αν θέλετε. Το αλάτο-πιπερώνετε ελαφρά και το βάζετε για ψήσιμο στους 220 βαθμούς πάνω-κάτω ή στους 180 αέρα. Μετά από 30 λεπτά το γυρίζετε, ώστε η πλευρά με το στήθος να έρθει από πάνω, και το ψήνετε για 1 ώρα περίπου ακόμα μέχρι να γίνει.

Τα αρωματικά χόρτα ψήνονται με τα υγρά του κοτόπουλου και το κάνει πάρα πολύ μυρωδάτο και καθόλου στεγνό.

Καλή χώνεψη.

Υ.Γ. Η φίλη μου η Άννα μου είπε την περασμένη βδομάδα για ένα Bazzar μαγιό και εσωρούχων που γίνετε όλη τη βδομάδα στον Άλιμο, Βαλιάνου 7, 10 το πρωί μέχρι 8 το απόγευμα και Σάββατο μέχρι τις 3. Έχει επώνυμα μαγιό σε πολύ καλές τιμές λεει. Επίσης στην οδό Αισχύλου 31 στο κέντρο μπορείς να φτιάξεις τα δικά σου δερμάτινα παπούτσια, πάνω σε συγκεκριμένα σχέδια, που όμως στα φτιάχνουν στο πόδι σου, και είναι και οικονομικά περίπου 60 Ευρώ, λεει. Άντε σας φρόντισα πάλι!!

ΜΑΜΑ ΜΙΑ - ΑΒΒΑ

Χτες το βράδυ πήγαμε και είδαμε το Μαμα Μια, το γνωστό μιούζικαλ που γράφτηκε πάνω στα τραγούδια των ABBA.

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είστε fun των ΑΒΒΑ, σίγουρα όμως ξέρετε καλά, έχτε ψιλοτραγουδήσει, και έχετε χορέψει το Dancing Queen, το Money Money Money, το take a chance on me, και πάρα πολλά άλλα που πιθανόν ακόμα και να μην ξέρετε ότι είναι των ΑΒΒΑ.

Μπορεί για πολλούς Ροκάδες της γενιάς μας, των 80’s οι ΑΒΒΑ να είναι ένα σαχλό-συγκρότημα που κέρδισε την Γιουροβίσιον, κάτι σαν τη Καλομοίρα ένα πράγμα, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Η μουσική τους – όπως λεει και ο Βαγγέλης – είναι περίπλοκή, με πολλά όργανα και μπορεί να παιχτεί από μεγάλες ορχήστρες. Τα δε τραγούδια αν ακούσεις προσεκτικά τους στίχους μόνο σαχλοτράγουδα δεν είναι.

Η παράσταση ήταν πολύ καλή. Το Μπαντμικτον φίσκα, και το περίεργο, γερόντια!! Πολλά γερόντια, και δεν λεω για 50-60 χρόνων, αυτό μάλλον φυσιολογικό θα ήταν αλλά για γιαγιάδες και παππούδες 70-80 ετών, που πολλοί έμοιαζαν λες και μόλος βγήκαν από τον εσπερινό. Πάρα πολύ παράξενο, υπήρχαν βέβαια και πολλά μικρά που κουνιόντουσαν και χόρευαν, και αν εμένα μου το έλεγε αυτό κάποιος το 85 θα τον έλεγα τρελό. Το ίδιο και αν μου λέγανε ότι θα πήγαινα σε μία τέτοια παράσταση για να ακούσω ΑΒΒΑ, κάπου στα 40 μου.

Αν βέβαια θες να κρίνεις την παράσταση μόνο σαν μιούζικαλ και προσπαθήσεις να απομονώσεις τα τραγούδια και την μουσική, μάλλον μέτρια θα την έλεγα. Τα χορευτικά δεν έλεγαν τίποτα ούτε τα σκηνικά. Θέλω να πω ότι έχω δει και καλύτερα, αλλά δεν έχω δει κανένα άλλο μιούζικαλ με τέτοια μουσική. Φανταστική !!! Οι φωνές ήταν και καλές και μέτριες. Με την έννοια ότι μερικές από τις τραγουδίστριες – όπως η Ντάνα (Μαμα Μια) και οι φίλες της ήταν καταπληκτικές, με φωνές που ταίριαζαν στα τραγούδια, ενώ η πιτσιρίκα που έκανε τη κόρη που θα παντρευόταν είχε καταπληκτική φωνή για το Φάντασμα της Όπερας για παράδειγμα, σοπράνο, άλλα όχι για τα τραγούδια των ΑΒΒΑ. Λεπτομέρειες βέβαια όλα αυτά, γιατί πραγματικά η μουσική είναι τόσο μεγαλειώδης που με δυσκολία κρατιέσαι στο κάθισμα σου και δεν σηκώνεσαι να χορέψεις, πράγμα βέβαια αδύνατον στον συγκεκριμένο χώρο.

Το τραγούδι που άκουσα χθες, διάβασα «τους στίχοι» και τρελάθηκα βέβαια είναι ένα πολύ γνωστό που εγώ δεν ήξερα ότι ήταν των ΑΒΒΑ. Το the winner takes is all. Προσπάθησα να ανεβάσω ένα link http://www.youtube.com/watch?v=xK3mVxGfzPY για να το ακούσετε αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα δουλέψει, τέλος πάντων οι στίχοι είναι:

I dont wanna talk, About the things weve gone through
Though its hurting me, Now its history
Ive played all my cards, And thats what youve done too
Nothing more to say, No more ace to play
The winner takes it all, The loser standing small
Beside the victory, Thats her destiny
I was in your arms Thinking I belonged there
I figured it made sense Building me a fence
Building me a home Thinking Id be strong there
But I was a fool Playing by the rules
The gods may throw a dice Their minds as cold as ice
And someone way down here Loses someone dear
The winner takes it all The loser has to fall
Its simple and its plain Why should I complain.

But tell me does she kiss Like I used to kiss you?
Does it feel the same When she calls your name?
Somewhere deep inside You must know I miss you
But what can I say Rules must be obeyed
The judges will decide The likes of me abide
Spectators of the show Always staying low
The game is on again A lover or a friend
A big thing or a small The winner takes it all

I dont wanna talk If it makes you feel sad
And I understand Youve come to shake my hand
I apologize If it makes you feel bad
Seeing me so tense No self-confidence
But you see
The winner takes it all The winner takes it all......

Αν μπορείτε να πάτε να το δείτε, αξίζει τον κόπο.


Σήμερα θα σας γράψω μία συνταγή για πατατοσαλάτα. Είναι απλή και αποτελεί ένα καλό κυρίως γεύμα.

Πατατοσαλάτα (2 μερίδες)

4 μεγάλες πατάτες βραστές.
1 ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
μα χούφτα μαϊντανό ψιλοκομμένο
λίγο δυόσμο ψιλοκομμένο
2 κουτ. σουπ. κάπαρη
2 κουτ. σουπ. αγγουράκι ανθό (τα μικρά) ψιλοκομμένα
2 κουτ. σουπ. μουστάρδα ντιζόν
Λάδι, ξύδι
Αλάτι, πιπέρι

Κόβετε τις βραστές πατάτες σε ομοιόμορφα μικρά κυβάκια. Σε ένα μπολ ρίχνετε το λάδι, το κρεμμύδι, το αλάτι και το πιπέρι. Αφήστε τα για 5 λεπτά να αναμιχθούν, όσο εσείς ψιλοκόβετε τα υπόλοιπα υλικά. Βάζετε με την σειρά, τις πατάτες, τη κάπαρη και το αγγουράκι, τον μαϊντανό και τον δυόσμο, και ανακατεύετε απαλά ώστε να αναμιχθούν τα υλικά χωρίς να λιώσουν οι πατάτες. Αν έχετε μεγάλο μπολ, μπορείτε αντί να τα ανακατέψετε με κουτάλι να τινάξετε την άκρη του μπολ (όπως κάνουμε την ομελέτα για παράδειγμα) αλλά αν δεν είστε καλοί σε κάτι τέτοια άστε το καλύτερα. Σε ένα σέικερ, ή μικρό μπολάκι αναμειγνύετε το λάδι, το ξύδι και την μουστάρδα μέχρι να ομογενοποιηθούν και περιχύνετε την σαλάτα. Είναι ένα πολύ ελαφρύ και αρωματικό φαγάκι που γίνετε πολύ γρήγορα και εύκολα.

ΦΙΛΑΚΙΑ

ΔΥΟ

Μόλις διάβασα ένα υπέροχο κείμενο, που ανέλυε πόσο σημαντικό είναι το νούμερο δύο στη ζωή μας. Δεν εννοώ αυτές τις βλακείες για τα ιερά νούμερα, το 7, το 9, το π=3,14, το 666 και άλλες τέτοιες ανοησίες. Το δύο είναι ένα υπέροχος αριθμός, σε βγάζει από τη μοναξιά της μονάδας, αλλά δεν σε ανακατεύει με το πλήθος.

Το δύο σε παραπέμπει σε ζευγάρι, αρχικά ερωτικό, αλλά όχι μόνο. Υπάρχουν τόσες εκφράσεις, που είναι γλυκύτατες, «κάνει κρύο καιρός για δύο», «οι δυο μας», και άλλες τέτοιες που εμένα μου φέρνουν όμορφες εικόνες στο μυαλό.

Σήμερα λοιπόν θα σας γράψω για ένα δείπνο για Δύο. Δεν έχει σημασία ποιος θα το ετοιμάσει, άνδρας ή γυναίκα, όλοι μπορούν να μαγειρέψουν κάτι, να στολίσουν ένα τραπέζι, να βάλουν μουσική να παίζει, να ανάψουν μερικά κεριά, και να προσφέρουν στο ζευγάρι τους, μία πολύ ωραία εμπειρία. Εδώ θέλω να σας τονίσω ότι δεν υπάρχουν αφροδισιακά φαγητά, η ατμόσφαιρα, η διάθεση και το κρασί μας ανεβάζει. Όσα στρείδια και αν φάτε, πιο πιθανό είναι να πάθετε δηλητηρίαση παρά να ανέβει το λίμπιντό σας.

Λοιπόν ξεκινήστε με το τραπέζι, καλό θα ήταν να διαλέξετε ένα μικρό τραπέζι, ας πούμε το τραπεζάκι του σαλονιού, αλλά και αυτό της τραπεζαρίας σας καλό θα είναι. Ένα τραπεζομάντιλο, καλά κολλαρισμένο, ή έστω καλοσιδερωμένο, που να μυρίζει λεβάντα ή βανίλια από το μαλακτικό πλυσίματος είναι η αρχή. Αν έχετε λινό τραπεζομάντιλο, στα χρώματα της άμμου ή άσπρο αυτό διαλέξτε. Αποφύγετε τα κλαρωτά, τα λουλουδάτα και γενικά τα έντονα χρώματα. Στρώστε το τραπέζι με 3 πιάτα, κυρίως, πρώτου και σούπας. Βάλτε αριστερά μικρά πιατάκια για το ψωμί και βγάλτε διπλά μαχαιροπίρουνα, και κουτάλι σούπας, αριστερά και δεξιά των πιάτων. Βγάλτε κουταλάκι γλυκού και πιρουνάκι στην πάνω πλευρά των πιάτων και τέλος 5 ποτήρια, σαμπάνιας (σωλήνα δηλαδή), λευκού κρασιού, κόκκινου κρασιού, μικρό για γκράπα, νερού.

Στο κέντρο του τραπεζιού βάλτε 2 κεριά αρωματικά, με άρωμα βανίλιας,, χαμηλά όχι ψηλά, και λουλούδια. Αγοράστε αυτή την εποχή λευκά κρινάκια. Είναι φτηνά και μάλλον ταπεινά λουλουδάκια, που όμως μυρίζουν, σε αντίθεση με όλα τα άλλα των ανθοπωλείων που είναι σαν ψεύτικα. Κόψτε τα κρινάκια χαμηλά και βάλτε τα σε δύο μικρά κόκκινο βαζάκια-ρεσώ (ξέρετε αυτά που έχει το ΙΚΕΑ για τα κεράκια) με λίγο νεράκι. Υποχρεωτικά θα βάλετε πετσέτες, καλά κολλαρισμένες και αυτές, τυλιγμένες σε ρολό δεμένες με μία κόκκινη κορδέλα που σας έχει περισσέψει από παλιό φιόγκο.

Σβήστε τα φώτα!! Ανάψτε πορτατίφ, και κεριά σε όλο το σπίτι. Ανοίξτε λίγο και την μπαλκονόπορτα να μπει η νύχτα στο σπίτι να φρεσκάρει την ατμόσφαιρα. Βάλτε μουσική να παίζει, love songs, Jazz, το μπολερό του Ραβέλ, ή ακόμα και το ΔΫΟ από τον Κωνσταντίνο Β. Μπορείτε να έχετε φτιάξει ένα μουσικό χαλί με Louis Armstrong, Χατζηδάκη, ίσως και κάποια παλιά ελληνικά (όπως το ξύπνα αγάπη μου), και ξένα (όπως to saying something stupid) αλλά ένα υπέροχο CD είναι του Brian Ferry το As time Goes By. Το ιδανικό θα έλεγα για αυτή την περίπτωση.

Βάλτε στο ψυγείο μία καλή Ελληνική σαμπάνια, η Amalia ΝV, είναι πολύ καλή βραβεύτηκε και φέτος και δεν είναι ακριβή. Επίσης στο ψυγείο θα μπει και το λευκό σας, προτείνω Θαλασσίτη, μιας και ταιριάζει με τα ορεκτικά μας. Το κόκκινο, να είναι ένα εξαιρετικό κρασί από ελληνικές ποικιλίες το Μονοπάτι Νεμέα 2006, του Χρήστου Αϊβαλή. Αυτό θα το βάλετε στο ψυγείο το πρωί, αλλά 3 ώρες πριν το δείπνο θα το βγάλετε και θα το αφήσετε στην βεράντα ώστε να έρθει στη σωστή θερμοκρασία στην ώρα του και ήρεμα. Ένα καλό τσίπουρο, ή Λιμονστέλο, ή μία ωραία γκράπα, θα τα έχετε στην κατάψυξη, για την χώνεψη. Βάλτε και φρέσκο νερό στο ψυγείο, θα έχετε όμως στάξει 5-6 σταγόνες φρέσκο λεμόνι μέσα ώστε να αρωματιστεί ελαφρά.

Τι τρωμε τώρα; Μιας και δεν θέλουμε να είμαστε όλη την ώρα στη κουζίνα αποκλείονται όσες συνταγές θέλουν μαγείρεμα τελευταία στιγμή. Επίσης μίας και το συγκεκριμένο δείπνο πρέπει να μπορεί να ετοιμαστεί και από τα αγόρια της παρέας μας, πρέπει να είναι ένα πολύ απλό μενού που όμως να είναι διαφορετικό απ΄ ότι τρωμε κάθε μέρα. Προτείνω λοιπόν

Σούπα ντομάτας με φρέσκες γαρίδες γάρμπαρη
Καπνιστό σολομό με μούς πέστροφας πάνω σε ζεστά πολύσπορα ψωμάκια
Σαλάτα με ανανά πορτοκάλι και πράσιναδα
Ψαρονέφρι με πορτοκάλι και τζίντζερ, πάνω σε λευκό αρωματικό ρύζι μπασμάτι
Φράουλες με σοκολάτα
Κομμάτια γλυκιάς γραβιέρας νάξου με μέλι και καρύδια

Ακούγονται πολλά και δύσκολα, δεν είναι όμως, αντίθετα είναι από τα πιο απλά φαγάκια που μπορείτε να φτιάξετε, αν χρησιμοποιήσετε έτοιμα αλλά ποιοτικά προϊόντα. Αρχίζουμε λοιπόν ...

Σούπα Ντομάτας με γαρίδες

1 κουτί ντοματοχυμό (πασάτα) από ντοματάκια Σαντορίνης Σάντο
1 μέτριο κρεμμύδι
μισό σφηνάκι ούζο
ξύσμα απο μισό λεμόνι
αλάτι, πιπέρι, ζάχαρη
λίγο λάδι
Δεντρολίβανο φρέσκο αν γίνετε
4 γαρίδες γάρμπαρη φρέσκες, είναι η εποχή τους τώρα και θα τις βρείτε εύκολα στα Σουπερ Μαρκετ.

Κόβετε το κρεμμύδι πολύ ψιλά κομμάτια και το σοτάρετε με το λάδι, μέχρι να γίνει διάφανο σε χαμηλή θερμοκρασία για 7-10 λεπτά. Σβήνετε με το ούζο και όταν εξατμιστεί το αλκοόλ προσθέτετε τον ντοματοχυμό και 1 ποτήρι νερό. Μόλις πάρει βράση προσθέστε το ξύσμα, μία πρέζα αλάτι, μία πρέζα πιπέρι, ένα κουταλάκι του γλυκού ζάχαρη και 1 κλαράκι δεντρολίβανο φρέσκο ή 1 κουτ. γλυκού ξερό. Αφού βράσουν 15 λεπτά σε μέτρια φωτιά, (μπορείτε να προσθέσετε νερό αν σας φαίνετε λίγο αλλά γενικά αυτά τα υλικά είναι για 2 μέτρια πιάτα σούπας, όχι για να ταΐσουμε ένα λόχο με 4 γαρίδες μπλουμ) και μετά προσθέτετε τις γαρίδες που θέλουν 10 λεπτά βράσιμο, όχι παραπάνω γιατί τότε γίνονται άνοστες και σκληρές. Το έχετε φτιάξει από νωρίς και όταν έρθει η ώρα να το σερβίρετε το ζεσταίνεται και βάζετε σε κάθε πιάτο 2 γαρίδες και λίγο σούπα. Μπορείτε να διακοσμήσετε με 1-2 φουντίτσες δεντρολίβανου.


Καπνιστό σολομό με μους πέστροφας πάνω σε ζεστά πολύσπορα ψωμάκια

2 ψωμάκια πολύσπορα κομμένα στη μέση
100 γρ. καπνιστό σολομό
100 γρ. καπνιστή πέστροφα
1 φρέσκο κρεμμυδάκι
ξύσμα από λεμόνι και χυμό από 1 λεμόνι
άνιθο φρέσκο ψιλοκομμένο
μαγιονέζα
ντοματίνια για γαρνίρισμα
κάπαρη για γαρνίρισμα


Χτυπάτε στο μούλτι την καπνιστή πέστροφα, μαζί με το κρεμμυδάκι, τον άνηθο, το ξύσμα και τον χυμό του λεμονιού και 2 κουταλιές της σούπας μαγιονέζα, μέχρι να γίνουν ένα αφράτο μίγμα. Προσθέτετε ανάλογα πιπέρι, λεμόνι και αν χρειαστεί λάδι ώστε στο τέλος να είναι ένα αρκετά αφράτο μους.

Λίγο πριν σερβίρετε ζεσταίνετε στο γκριλ τα ψωμάκια – προσοχή να μην τα κάψετε, θέλουν μόνο 2 λεπτά – και τα βάζετε στη πιατέλα που θα τα σερβίρετε. Βάζετε πάνω από το ψωμί τις φέτες σολομού ακανόνιστα και μετά 1-2 κουταλιές από την μους. Ρίχνετε στο πιάτο κάπαρη και ντοματίνια και το σερβίρετε.

Σαλάτα με ανανά πορτοκάλι και πρασινάδα

1 πακέτο έτοιμη ανάμικτη πράσινη σαλάτα
1 πορτοκάλι
2 φέτες ανανά
λάδι
ξύδι μπαλσάμικο
αμύγδαλα ξεφλουδισμένα ή κουκουνάρι

Καθαρίζετε τη φλούδα του πορτοκαλιού, όπως κάνετε με την πατάτα γύρω γύρω ώστε μαζί με την φλούδα να βγάλετε και το άσπρο. Κόβετε μετά το πορτοκάλι σε κομματάκια. Κόβετε και τον ανανά σε κομματάκια και τα ανακατεύετε σε μία σαλατιέρα. Ρίχνετε αλάτι, λάδι και λίγο μπαλσάμικο, και τα αμύγδαλα ή το κουκουνάρι. Τα ανακατεύετε καλά και σερβίρετε.


Ψαρονέφρι με πορτοκάλι και τζίντζερ, πάνω σε λευκό αρωματικό ρύζι μπασμάτι

2 μικρά ψαρονέφρια, ή ένα μεγάλο που θα έχτε όμως κόψει στη μέση κατά μήκος ώστε να σας βγουν 2 λεπτά μπαστούνια.
2 κουτ. γλυκού φρέσκο τζίντζερ πολύ ψιλοκομμένο
λίγες κλωστές σαφράν προαιρετικά
1 ποτηράκι κρασί
2 πορτοκάλια και το ξύσμα τους
1 κουτ. σούπας μουστάδρα
2 κουτ. σουπας λάδι

Βάζετε τις κλωστές του σαφράν στο κρασί και αφήνετε μισή ώρα να μουλιάσουν και να βγάλουν τα χρώματα και αρώματα. Σε ένα μπολ ανακατεύετε το κρασί, το λάδι, το τζίντζερ, την μουστάρδα και το ξύσμα και βάζετε τα ψαρονέφρια να μαριναριστούν για λίγο. Καθαρίζετε τα πορτοκάλια και τα κόβετε ροδέλες. Κόβετε χαρτί ψησίματος σε μεγάλα κομμάτια και αφού τα λαδώσετε ελάχιστα στρώνετε 4 φέτες πορτοκάλι σε κάθε λαδόκολλα και ακουμπάτε απάνω το ψαρονέφρι. Περιχύνετε με την μισή μαρινάδα και διπλώνετε σφιχτά τα ψαρονέφρια με την λαδόκολλα όπως οι καραμέλες. Βάζετε τα δύο ψαρονέφρια σε ταψάκι στο φούρνο και τα ψήνετε για 45 λεπτά στον αέρα στους 200 βαθμούς.

Βράζετε από νωρίς το ρύζι μπασμάτι όπως οι οδηγίες, αλλά το βράζετε 3 λεπτά λιγότερο από όσο λεει. Το σουρώνετε και το απλώνετε σε ένα ταψί και το αφήνετε να κρυώσει. Όταν έρθει η ώρα να το σερβίρετε, βράζετε νερό στο βραστήρα και ρίχνετε το ρύζι στο βραστό νερό για 1 λεπτό μόνο. Μετά το σουρώνετε και το σερβίρετε στην πιατέλα, μπορείτε τότε να το αρωματίσετε με 2 κουταλιές της σούπας λάδι (μόνο μην βάλετε παραπάνω) που όμως έχετε βάλει μέσα ξύσμα από ένα λεμόνι, ή πορτοκάλι και το έχετε αφήσει να αρωματιστεί λίγες ώρες ή το έχετε βοηθήσει λιγάκι ζεσταίνοντας το σε ένα τηγάνι. Αν όμως αυτό σας φαίνεται περίπλοκο μην το κάνετε απλά ρίξτε στο ρύζι ένα κουταλάκι φρέσκο βούτυρο και βάλτε το αχνιστό πάνω στην πιατέλα. Περιχύστε με το χυμό από τα ψημένα ψαρονέφρια και βάλτε από πάνω τα ψαρονέφρια και σερβίρετε.

Φράουλες με σοκολάτα.

1 πακέτο σταγόνες σοκολάτας, ή 100 γρ. κουβερτούρα
μισό ποτήρι γάλα ή κρέμα γάλακτος
10 φράουλες ολόκληρες

Σε ένα κατσαρολάκι βράζετε το γάλα ή την κρέμα, μόλις αρχίσει να φουσκώνει πριν βράσει, βγάλτε από την φωτιά και ρίχτε τις σταγόνες σοκολάτας ή την κουβερτούρα πολύ ψιλοκομμένη. Ανακατέψτε καλά μέχρι να ομογενοποιηθεί τελείως και βάλτε το σε ένα μπολ. Μπορείτε να το κάνετε από νωρίς και όταν έρθει η ώρα του απλώς να το ζεστάνετε λιγάκι, σε φούρνο μικροκυμάτων ή την κατσαρόλα. Βάλτε αυτή την σος σε ένα μπολ και τις φράουλες, σε ένα πιάτο. Βουτάτε τις φράουλες στη σος και της τρωτε. Εδώ πάει και η σαμπάνια, αν και εμένα μου αρέσει με την σούπα με τις γαρίδες.

Για το τέλος, και μόνο για να μπορέσετε να πιείτε το λιμονστελο, ή την γκραπα, πιο άνετα, έχετε κόψει λίγα κομμάτια καλής γραβιέρας σε ένα πιάτο, έχετε περιχύσει με το μέλι και έχετε σκορπίσει από πάνω καρύδια. Τέλειο σας λεω ....

Λοιπόν αυτό είναι δείπνο «δύο». Με αυτό ξεκινάτε την άνοιξη, δείχνετε την αγάπη σας και το ενδιαφέρων σας στον σύντροφο σας και σαφώς περνάτε τέλεια. Σας λεω κάντε το, θα περάσετε καταπληκτικά και θα τον/την ξετρελάνετε. Αξίζει τον κόπο να κάνετε κάποιον ευτυχισμένο.

Ανθρωπάκια

Συχνά είμαι απόλυτη, και έντονα ισχυρογνώμων. Είναι στοιχεία του χαρακτήρα μου και αν και μεγάλα ελαττώματα δεν έχω καταφέρει να απαλλαγώ απ΄ αυτά. Όντας λοιπόν απόλυτη σας λεω ότι με έχουν κουράσει τα «ανθρωπάκια» γύρω μου, θέλω να εξαφανιστούν να μην τα βλέπω!! Δεν μπορώ άλλο.

Σπάνια βλέπεις ανθρώπους που να είναι γενναιόδωροι, συναισθηματικά γενναιόδωροι, που να θέλουν να δώσουν και όχι να πάρουν. Που να καταλαβαίνουν ότι συναισθήματα, αξίες και συμπεριφορές που τους δίνονται δεν τα δικαιούνται. Που να αντιλαμβάνονται ότι για ότι παίρνουν πρέπει να δώσουν. Που να έχουν θέληση να γίνουν παραγωγοί και δημιουργοί και όχι καταναλωτές και καταστροφείς. Που να ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει γύρο τους και όχι μόνο για τα άντερα τους.

Αυτή είναι λοιπόν η σημερινή μου γκρίνια, και δεν θα την συνεχίσω για να μην σας χαλάσω την διάθεση. Αλλά να ξέρετε, ότι σιγά σιγά θα τα βγάλω αυτά τα ανθρωπάκια από τη ζωή μου.

Από την Πέμπτη μέχρι χθες βράδυ ήμουνα πάλι στην Ευρυτανία. Μου άρεσε τόσο πολύ, που μιας και δεν είχαμε κανονίσει κάτι, τελευταία στιγμή έπεισα Φιφη και Βαγγέλη και φύγαμε. Καταντάει βαρετό να σας το λεω αλλά, ο ορεινός όγκος της Ευρυτανίας είναι μοναδικός στην Ελλάδα. Βουνά, Έλατα, Ποτάμι, Ρυάκια, όπου γύριζες το μάτι σου. Μοναδικά τοπία, μοναδική φύση. Οι άνθρωποι βέβαια χαλάνε τα πάντα, είναι στη φύση τους η καταστροφή, αλλά όσοι καταφέρνουν να απομονώσουν από την ματιά τους τα έργα ανθρώπων, τότε βλέπουν διαφορετικά. Πήγαμε βέβαια και στα Αγραφα, πάλι, και στα Φιδάκια, και στον Προυσό, παντού. Κυρίως από τους χωματόδρομους, έχει πολλούς η Ευρυτανία, μιας και δρόμους αυτό το ρημάδι το κράτος δεν μπορεί να φτιάξει.

Αυτό μου μας έκανε πάλι μεγάλη εντύπωση είναι το πόσο πολύ αθλούνται οι Ευρυτανείς και ειδικά οι Καρπενησιώτες. Αλλιώς πως μπορούν να δικαιολογηθούν όλα αυτά τα έργα που έχουν γίνει στην πόλη. Κλειστά και ανοιχτά κολυμβητήρια, γήπεδα ποδοσφαίρου, γήπεδα μπάσκετ και βόλεϊ, κλειστά γυμναστήρια. Τα πάντα!! Χτες ψιλοχαμένοι λίγο έξω από το Καρπενήσι, βλέπαμε ένα χωματόδρομο να ανεβαίνει το βουνό και είπαμε να τον πάρουμε να μπούμε λίγο μέσα στο δάσος. Εκεί σε μία στροφή του δρόμου, στους πρόποδες του βουνού, λίγο πιο κάτω από μία ταβέρνα που γινότανε ο κακός χαμός, τσούπ … 6 γήπεδα του τένις, με ταρτάν με τα όλα. Φανερά αχρησιμοποίητα, να τα τρωει το χιόνι και η βρόχα, έστεκαν αγέρωχα, λίγο πιο πάνω από την ταβέρνα, περιμένοντας πελάτες! Έτσι γίνεσαι στην Ελλάδα ΥΠΕΞ, μπορεί σε άλλες χώρες – ξέρετε σε αυτές τις βαρβαρικές φυλές του βορρά - να πρέπει να έχεις αποδεδειγμένες ικανότητες στη διπλωματία για να γίνεις ΥΠΕΞ, εδώ αρκεί ένα τσούρμο βλαμμένα να σου σκοτώσουν τον άνδρα, να κάνεις και μερικά γήπεδα του τένις και του γκολφ στο Καρπενήσι και μετά να διαπραγματεύεσαι το όνομα των Σκοπίων.

Δρόμους λοιπόν η Ευρυτανία δεν έχει, τι να τους κάνει άλλωστε; οι άνθρωποι αθλούνται ολημερίς δεν έχουν χρόνο και άσκοπες μετακινήσεις, όσοι δε μένουν σε χωρία χωρίς δρόμο, να σηκωθούν και να φύγουν πάραυτα, και να πάνε στο Καρπενήσι που έχει και γήπεδα τένις!! Αλλά δεν λυπάμαι κανένα, τα ανθρωπάκια που έλεγα και πιο πάνω, όπως στρώνουν κοιμόνται.

Μέσα στις γύρες μας, κάναμε και μια στάση στο μουσείο της Βίνιανης. Αυτό το σχετικά ορεινό χωριό, που όταν φτιάχτηκε το φράγμα της λίμνης των κρεμαστών ένας τοπικός σεισμός το κατέστρεψε ολοσχερώς, ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του ΕΑΜ η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης - ΠΕΕΑ, η "Κυβέρνηση του Βουνού", της Ελεύθερης Ελλάδας. Η Βίνιανη, λοιπόν της Ευρυτανίας στις 10 Μαρτίου του 1944, έγινε η πρωτεύουσα της Ελεύθερης Ελλάδας. Στο διάστημα αυτό εκδόθηκαν 27 "Δελτία πράξεων και Αποφάσεων", που αποτελούσαν την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της ΠΕΕΑ και περιλάμβαναν: 79 αποφάσεις, 64 πράξεις, 4 ψηφίσματα του Εθνικού Συμβουλίου, που ήταν η "Βουλή" της ΠΕΕΑ, 2 πρωτόκολλα ορκωμοσίας, που όλα μαζί δίνουν την πλήρη εικόνα της άσκησης της λαϊκής εξουσίας (νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής).

Μετά από εκλογές σε όλη την Ελλάδα η κυβέρνηση αυτή ήταν: Αλέξανδρος Σβώλος, πρόεδρος, Ευριπίδης Μπακιρτζής, αντιπρόεδρος και Γραμματέας Επισιτισμού, Ηλίας Τσιριμώκος, Γραμματέας Δικαιοσύνης, Γιώργος Σιαντος, Γραμματέας Εσωτερικών, Εμμανουήλ Μάντακας, Γραμματέας Στρατιωτικών, Νικόλαος Ασκουτσής, Γραμματέας Συγκοινωνίας, Άγγελος Αγγελόπουλος, Γραμματέας Οικονομικών, Πέτρος Κόκκαλης, Γραμματέας Κοινωνικής Πρόνοιας, Κώστας Γαβριηλίδης, Γραμματέας Γεωργίας, Σταμάτης Χατζήμπεης, Γραμματέας Εθνικής Οικονομίας.

Ο όρκος που έδωσαν τότε ήταν (αξίζει να τον διαβάσετε μην βαριέστε):

"Ορκίζομαι ότι θα εκτελέσω πιστά τα καθήκοντά μου σαν μέλος της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης, έχοντας σαν γνώμονα το συμφέρον της πατρίδας μου και του ελληνικού λαού, ότι θα αγωνιστώ με αυτοθυσία για την απελευθέρωση της χώρας μου από το ζυγό των κατακτητών, ότι θα υπερασπίζω παντού και πάντοτε τις λαϊκές ελευθερίες και θα είμαι παραστάτης και οδηγός του λαού στον αγώνα για τη λευτεριά του και τα κυριαρχικά του δικαιώματα".

Το παλιό σχολείο της Βίνιανης είναι σήμερα ένα πολύ όμορφο μουσείο με φωτογραφίες και ντοκουμέντα της εποχής. Πέρα από την ασύλληπτη ομορφιά του τοπίου, δεν μπορεί να μην σε εντυπωσιάσει η παραπάνω ιστορία, μαζί με αρκετές άλλες που ακούς στην περιοχή, για τις μάχες του ΕΑΜ για την αντίσταση, για τον εμφύλιο. Πραγματικά η περιοχή είναι από τις πιο δύσβατες και μόνο τρελοί με τα σημερινά δεδομένα θα έβγαιναν έξω από το σπίτι τους και θα περπατούσαν χιλιόμετρα πάνω στα βουνά διασχίζοντας φαράγγια και σκαρφαλώνοντας βουνά, μέσα στο χιόνι.

Αλλά στη Βίνιανη ήταν από το ΄43 το γενικό στρατηγείο του ΕΛΑΣ, που έφτασε το 1944 να έχει δύναμη 91 000 ανδρών. Όταν λοιπόν απελευθερώθηκαν αρκετές περιοχές της χώρας, χρειαζόταν και μία κυβέρνηση, ανεξάρτητη, που θα διοικεί, και έτσι μαζεύτηκαν στον βουνό ακαδημαϊκοί, καθηγητές, φιλελεύθεροι και αριστεροί, όλοι. Ήταν και πατέρας Σημίτης εκεί, και ο Πέτρος Κόκκαλης, ο καθηγητής Χειρουργικής, όχι ο πρόεδρος τους Ολυμπιακού. Αυτόν τον άνθρωπο είχε παππού ο νεαρός που βλέπουμε στην τηλεόραση να μιλάει για τα «ιδανικά του λαού» του Ολυμπιακού βεβαίως.

Να πάτε στη Βίνιανη. Το χρωστάτε όλοι σας στους πατεράδες και τους παππούδες σας που έζησαν εκείνη την εποχή. Να πάτε όχι για να δείτε το μουσείο, αλλά για να δείτε τα βουνά, να μυρίσετε τη ρίγανη και να αναπνεύσετε ένα οξυγόνο που δεν υπάρχει αλλού πια.

Είναι αυτό το κάτι που θα δείτε εκεί που κάνει άλλους Ανθρώπους και άλλους Ανθρωπάκια.

Δεν έχει συνταγή σήμερα, και αύριο φεύγω για Παρνασσό. Τα λέμε πάλι την Παρασκευή.