Αθήνα

Τις τελευταίες μέρες προσπαθώ να έρχομαι στο γραφείο νωρίς. Έτσι μου ήρθε. Μιας και καλοκαίριασε είναι ωραίο να ξυπνάς νωρίς, να πηγαίνεις στο γραφείο νωρίς και να φεύγεις πάλι νωρίς, ώστε να προλαβαίνεις να κάνεις και μερικά πράγματα το απόγευμα. Ωραίος αυτός ο προγραμματισμός, αλλά μάλλον δεν μου βγαίνει. Γιατί;

Η Αθήνα είναι μία από τις πιο απρόβλεπτες πόλεις της Ευρώπης. Για να μην πω η πιο απρόβλεπτη. Κάνεις υπολογισμούς και κανένας δεν σου βγαίνει. Μένω στο Γέρακα, πολύ κοντά στην Αττική οδό. Με τεράστια αφέλεια υπολογίζω λοιπόν. Θα σηκωθώ στις 7, μπανάκι, καφεδάκι, λίγο τα νέα στα πρωϊνάδικα, πρωινό, και φεύγω στις 8:15. Το γραφείο είναι στην Κηφισιά στην Εθνική, άρα από την Αττική Οδό, λογικά θες 20 λεπτά με μισή ώρα το πολύ. Λοιπόν αυτή την εβδομάδα το έκανα από 1 ώρα και 10 λεπτά μέχρι 20 λεπτά, φεύγοντας πάντα την ίδια ώρα στις 8:15!! Όχι πείτε μου είναι λογικό αυτό; Πως στο καλό μπορείς να προγραμματίσεις τον χρόνο σου και τα ραντεβού σου αν δεν ξέρεις πόση ώρα θα φας στο δρόμο; Πολλοί άνθρωποι δεν προγραμματίζουν, ή δέχονται εύκολα τις όποιες καθυστερήσεις στα ραντεβού. Εγώ δεν είμαι έτσι. Είμαι υστερικιά σε αυτό το θέμα, θέλω στα ραντεβού να είμαι στην ώρα μου.

Χτες ο κακός χαμός στην Εθνική, ήταν και τα φορτηγά με την απεργία τους παρκαρισμένα δεξιά, είχε μπλοκάρει το σύστημα. Για να βγεις από την Αττική Οδό στην Εθνική έπρεπε να πλακωθείς με διαφόρους που μπαίνανε στην ουρά από τα πλάγια και να περιμένεις, Έκανα μισή ώρα να διανύσω λίγα μέτρα. Και βέβαια τροχαία πουθενά. Σήμερα, που έχει λήξει η απεργία, που έφυγαν τα φορτηγά, που η άνοδος της Εθνικής είναι ελεύθερη, ο δρόμος ήταν γεμάτο τροχαίους, παντού, σε κάθε γωνία.

Θα ήθελα να γράψω μία φορά για τα χιλιάδες πράγματα που δεν μου αρέσουν στην Αθήνα, το κυκλοφοριακό, τη βρώμα, τη μόλυνση, τους αγενείς συμπολίτες μου, το χάος, την ακρίβεια. Αλλά κάθε φορά που γκρινιάζω (πολύ συχνά απ΄ ότι καταλαβαίνετε) οι φίλοι μου, μου λένε μπορείς να ζήσεις στην επαρχία; Αν όχι τότε σταμάτα να μιλάς, είσαι και εσύ μέρος του προβλήματος. Δεν ξέρω αν μπορώ να ζήσω στην επαρχία, δεν έχω ζήσει ποτέ μου, ούτε εγώ ούτε οι προγονοί μου. Σίγουρα δεν μπορώ να κάνω την δουλειά που κάνω, και δεν νομίζω ότι θέλω να αλλάξω δουλειά.

Τέλος με αυτά όμως τώρα θα σας γράψω για ένα φαγάκι που παλιά έφτιαχνα πολύ συχνά τα βράδια σπίτι. Είναι πάρα πολύ απλό και εξαιρετικό. Θέλει 15 λεπτά για να γίνει και θα σας ενθουσιάσει. Προσοχή όμως γιατί δεν είναι αυτό που λέμε ελαφρύ πιάτο. Δεν το έχω φαει αλλού, το φτιάχνω με ότι έχει το ψυγείο και έτσι δεν έχει όνομα, το βαφτίζω λοιπόν …

Ρύζι τουρλού

Για δύο μερίδες θέλετε ένα ποτήρι ρύζι για πιλάφι (βάζω το Μπάρμπα Μπεν το μακρύκοκκο που βράζει σε 10 λεπτά), 3-4 φέτες μπεϊκον ψιλοκομμένες, μία χούφτα ρεγγάτο ή άλλο κίτρινο τυρί σε κύβους, μία μέτρια ντομάτα σε κύβους, λίγο μαϊντανό ψιλοκομμένο, μία μικρή κονσέρβα μανιτάρια, ένα αυγό, μισή πράσινη πιπεριά σε κύβους, 3 φέτες ζαμπόν ψιλοκομμένες, 3 κουταλιές της σούπας τυρί τριμμένο, 1 κουταλιά της σούπας βούτυρο, και τέλος πάντων ότι άλλο θέλετε και έχετε στο ψυγείο.

Βάλτε το ρύζι να βράσει σε μπόλικο νερό – έτσι και αλλιώς μετά θα το σουρώσετε. Όσο βράζει το ρύζι ψιλοκόψτε τα υλικά σας και βάλτε τα σε ένα πιάτο χωριστά το κάθε ένα χωρίς να τα ανακατέψετε. Σουρώστε το ρύζι και βάλτε πάλι την κατσαρόλα στην εστία, ριχτέ μέσα το βούτυρο, και σπάστε το αυγό, ανακατέψτε γρήγορα με μία κουτάλα ώστε να ψηθεί το αυγό, προσθέστε το μπέικον, περιμένετε λίγο να γίνει και αυτό και μετά προσθέστε το σουρωμένο ρύζι, ανακατεύοντας με μία κουτάλα και έχοντας πλέον σβήσει την εστία, ρίχτε και όλα τα υπόλοιπα υλικά, ανακατεύετε καλά, ώστε να αναμιχθούν όλα και είναι έτοιμο!! Πεντανόστιμο σας λεω.

Τα λέμε.