Ταινίες

Πρόσφατα διάβασα ότι ο κινηματογράφος είναι η τέχνη με τις μεγαλύτερες επιρροές στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Νομίζω ότι αυτό το γνωρίζουμε όλοι, απλώς τώρα βγαίνουν και έρευνες που το αποδεικνύουν.

Μιας και πέθανε πρόσφατα ο Σίντεϊ Πόλλακ, διάβασα για αυτόν και τις ταινίες του και συνειδητοποίησα πόσο σωστό είναι το παραπάνω, τουλάχιστον όσον αφορά εμένα.

Ο κύριος λοιπόν αυτός, έχει φτιάξει πολλές ταινίες και είχε παίξει σε ακόμα περισσότερες. Η πιο συγκλονιστική όμως από όλες ήταν μία ταινία που είδα μικρή, μάλλον κατά λάθος καθώς δύσκολα οι γονείς αφήνανε τότε μικρά παιδιά να δουν τέτοιες ταινίες. Ακριβώς λοιπόν επειδή την είδα μικρή με είχε εντυπωσιάσει τόσο πολύ που πάντα την θωρούσα στο τοπ 5 των ταινιών που μου άρεσαν. Ο τίτλος είναι «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν» και αφορά στην εποχή του χρηματιστηριακού κραχ στην Αμερική το 1929. Υπάρχει μία σκηνή στην ταινία όπου πεινασμένα και εξαθλιωμένα ζευγάρια συμμετέχουν σε διαγωνισμό αντοχής χορού, για μέρες, όπου αρρωσταίνουν και πεθαίνουν χορεύοντας με την ελπίδα να κερδίσουν λίγο φαγητό.

Αυτή η ταινία και τα μηνύματα της όπως τα είχα εισπράξει στην παιδική μου ηλικία ήταν τα πρώτα επαγγελματικά μου χρόνια ο εργασιακός μου εφιάλτης, τόσο πολύ με είχε επηρεάσει. Είναι βλέπετε που η δύναμη της εικόνας είναι τεράστια, και διογκώνετε με την δύναμη της ιστορίας. Όταν ένα μήνυμα, απλό ή και πολύπλοκο, περνάει στο κοινό μέσω μίας ιστορίας που δραματοποιείται σε εικόνα, τότε όντως το μήνυμα ενισχύεται και διεισδύει μέσα σου.

Ο Πόλλακ έφτιαξε πολλές άλλες ταινίες, εξαιρετικές και αυτές, το Τούτσι, το Πέρα από την Αφρική, τα Καλύτερά μας χρόνια, και άλλες, για μένα όμως δεν θα είναι ο σκηνοθέτης και εμπνευστής των πιο πάνω, αλλά μάλλον αυτός που μου δίδαξε την ιστορία του καπιταλισμού. Πιστεύω ότι αν πολλοί από τους σημερινούς υμνητές του μοντέρνου καπιταλισμού είχαν δει αυτήν την ταινία στα ευαίσθητά τους χρόνια, στο σωστό timing που λέμε, τότε θα ήταν καπιταλιστές, όπως είμαι και εγώ άλλωστε, αλλά τουλάχιστον δεν θα ήταν υμνητές.

Ένα ευχαριστώ λοιπόν στον κύριο Πόλλακ.

Βέβαια υπάρχουν δεκάδες άλλες ταινίες που με επηρέασαν με ανάλογο τρόπο χωρίς να είναι κατ’ ανάγκη αριστουργήματα. Χτες λοιπόν στην Ρουμανία θυμήθηκα μία από αυτές, το «μετά την επόμενη μέρα», μία χαζοταινία καταστροφής με πολύ σαφές όμως και απλό μήνυμα: αν δεν σταματήσουμε να μολύνουμε το περιβάλλον σύντομα η ανθρωπότητα θα γυρίσει στην εποχή των σπηλαίων. Όσο και να υπερέβαλε βέβαια αυτή η ταινία, όλοι καταλάβαμε το νόημα. Μπορεί να μην παγώσει σε 2 μέρες το βόρειο ημισφαίριο, αλλά σίγουρα σοβαρές επιπτώσεις υπάρχουν και όλοι μαζί της βιώνουμε καθημερινά.

Στην αρχή λοιπόν της ταινίας υπάρχει μία σκηνή που στα καλά καθούμενα σε διάφορα σημεία της γης αρχίζει να πέφτει χαλάζι μεγέθους μπάλας ποδοσφαίρου, σκοτώνετε κόσμος, κλπ. Χτες λοιπόν που ήμουνα στο Βουκουρέστι, έκανε ζέστη, όπως και εδώ φαντάζομαι, αφύσικο για την εποχή αλλά τέλος πάντων όχι και τόσο φοβερό. Ο ήλιος έλαμπε, και παντού μύριζε το καυσαέριο και το καλοκαίρι που έρχεται. Πολύ ωραία μέχρις εδώ! κατά τις 5 όμως που έφευγα για το αεροδρόμιο, και αφού είχαμε φαει με συναδέλφους σε ένα terrace με ντάλα τον ήλιο και είχα σκάσει από τη ζέστη, σκοτεινιάζει ο ουρανός, αρχίζουν τα αστραπόβροντα και τα ντάπα ντούπα και σκαει μία καλοκαιρινή μπόρα, πολύ φαντασμαγορική, κάτι σαν ήχος και φως ένα πράγμα. Εκεί λοιπόν που ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητο - με κλειστά τα παράθυρα για να μην βραχούμε και χωρίς κλιματισμό γιατί ο οδηγός δεν είχε κάνει σέρβις στο κλιματισμό του αυτοκινήτου! και είχαμε βράσει - γίνετε η βρόχα χαλάζι!. Σαν παγάκια ήταν αυτά που έπεφταν από τον ουρανό. Να γίνετε ο κακός χαμός, να σκανε τα παγάκια στο παρμπρίζ και πέραν του θορύβου, να μην μπορούν οι υαλοκαθαριστήρες να καθαρίσουν τον πάγο.

Μιλάμε για πολύ φοβική κατάσταση, να νομίζω ότι θα σπάσει το παρμπρίζ ή τέλος πάντων κάτι κακό θα συμβεί, και μιας και δεν θεωρώ φυσιολογικό να έχει 35 βαθμούς ζέστη και να σκαει χαλάζι σαν κορόμηλο, μέσα στον Μάιο, άρχισα να σκέφτομαι την ταινία και τις μελλοντικές καταστροφές που θα μας έρθουν και όλα τα δεινά του κόσμου.

Έτσι λοιπόν «όλα είναι βγαλμένα μέσα από τη ζωή», σαν τα σίριαλ του Φώσκολου.

Σήμερα λεω να σας γράψω μία καταπληκτική συνταγή για μπισκότα. Αν και σπάνια φτιάχνω ή τρωω μπισκότα και κουλουράκια, σας βεβαιώνω ότι σε αυτά δεν μπορεί κανείς μα κάνεις να αντισταθεί. Είναι πάρα πολύ εύκολα, και όποιος θέλει ένα ελαφρύ κολατσιό για το καφέ το πρωί, ή για τα παιδιά που τρωνε πολλά τέτοια είναι πραγματικά τα πλέον κατάλληλα.

Μπισκότα αμυγδάλου

150 γραμμάρια ζάχαρη
125 γραμμάρια φρέσκο βούτυρο μυρωδάτο (όχι μαργαρίνη, αυτά δεν μυρίζουν) σε θερμοκρασία δωματίου
1 αυγό
200 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κουταλάκι του γλυκού γεμάτο μπέικιν πάουντερ
75 γραμμάρια πούδρα αμυγδάλου (λευκά αμύγδαλα αλεσμένα στο μουλτι μέχρι να γίνουν σκόνη)
Λευκά αμύγδαλα, ένα για κάθε μπισκότο (περίπου 40 κομμάτια)

Χτυπάμε στο μίξερ, το βούτυρο με τη ζάχαρη μέχρι να ασπρίσουν και να γίνουν μία λευκή κρέμα. Προσθέτουμε το αυγό και χτυπάμε για λίγο ακόμα μέχρι να ομογενοποιηθούν τα υλικά. Προσθέτουμε το αλεύρι, το μπεικιν και ανακατεύουμε με μία σπάτουλα. Τέλος προσθέτουμε και την πούδρα αμυγδάλου και ανακατεύουμε ελαφρά. Πλάθουμε μικρά στρογγυλά μπισκοτάκια, και τα πιέζουμε λίγο όπως τα μπιφτέκια, αλλά προσοχή να είναι μικρά ώστε να γίνονται μία μπουκιά. Βάζουμε ένα αμύγδαλο σε κάθε ένα από πάνω, το πιέζουμε ελαφρά να κολλήσει. Τα απλώνουμε σε ένα ταψί που έχουμε καλύψει με λαδόκολλα. Έχουμε προθερμάνει τον φούρνο στους 180 βαθμούς και τα ψήνουμε για 10-12 λεπτά να πάρουν χρυσαφί χρώμα. Τα αφήνουμε να κρυώσουν και να στεγνώσουν για λίγο και μετά τα φυλάμε σε μεταλλικό τάπερ ή γυάλα για μπισκότα, αλλά να είναι ερμητικά κλειστά να μην πάρουν υγρασία και να μείνουν τραγανά.