Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Εκδρομούλες .....

Και εκδρομούλες έχουμε και πολύ ωραία περνάμε, που λετε...! Τώρα τι να σας πω για τις Βρυξέλλες, βαρετή πόλη, ελάχιστης τουριστικής αξίας θα έλεγα. Δύο καλά έχει αυτή η πόλη, είναι στη μέση των πάντων και έχει ότι κουζίνα μπορείς να φανταστείς.

Σε σχεδόν δύο ώρες είσαι παντού! Στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στο Άμστερνταμ, παντού! Αυτό είπαμε να εκμεταλλευτούμε και πήγαμε. Τα ωραία μέρη είναι τα τριγύρω, η Μπριζ, πανέμορφη και μόνο 1 ώρα από τις βαρετές Βρυξέλλες, η Γάνδη ομοίως, το Λουξεμβούργο θαύμα. Αλλά και στην Ολλανδία, ωραίο το Αμστερνταμ, πολύ πιο ωραίο όμως το Ντέλφ, η πρώτη πρωτεύουσα της Ολλανδίας, αλλά και το Φόλενταμ, το μικρό ψαροχώρι πάνω από το Άμστερνταμ. Λες και δεν μας έφταναν όλα τα παραπάνω τελευταία μέρα, στο δρόμο μας για το αεροδρόμιο, κάναμε μία παράκαμψη 100 χιλιομέτρων και πήγαμε στο Μάαστριχτ. Ο πατέρας μου μας προειδοποίησε «μην τυχών και υπογράψετε καμιά συνθήκη εκεί που πάτε!», και έτσι απλά φάγαμε μία μηλόπιτα και φύγαμε, ούτε συνθήκες ούτε τίποτα. Πάντως απορώ όλοι αυτοί που φωνάζουν για το ειδεχθές Μάαστριχτ, έχουν πάει;; γιατί είναι μία πανέμορφη μικρή πόλη με πολύ ωραία μηλόπιτα!

Όλα καλά λοιπόν, περάσαμε για άλλη μία φορά υπέροχα. Το "καλβινέιτορ" (έτσι λεει η Φιφή το Ναβιγκέιτορ) με το αγορασμένο λογισμικό μας έβγαλε ασπροπρόσωπους, ενώ αυτό με το κλεψιμαίικο λογισμικό τα έκανε μαντάρα. Αυτό βέβαια ήταν αφορμή για τρελά γέλια, ιδιαίτερα όταν στα καλά καθούμενα σε κλειστή εθνική με 50 χιλιόμετρα μπροστά σου δρόμο, άκουγες την κυριούλα να λεει με θράσος «αναστροφή πορείας!!!». Και σε αδιέξοδα μας έβαλε, και σε μονόδρομους ανάποδα, τα πάντα όλα, αλλά δεν χαθήκαμε ουσιαστικά, λίγες στραβοπαρακάμψεις ίσως να κάναμε.

Το μεγάλο πρόβλημα ήταν βέβαια η δικτατορία του ποδηλάτου στο Άμστερνταμ. Να καταλάβω ότι είναι αφιλόξενη πόλη για τα αυτοκίνητα, εξάλλου εμείς δεν κινηθήκαμε μέσα στην πόλη με τα αυτοκίνητα, απλά μπήκαμε και βγήκαμε, αλλά τα ποδήλατα έχουν προτεραιότητα ακόμα και από τους πεζούς. Τρέχουν δε δαιμονισμένα, και δεν σταματάμε με τίποτα. Ως πεζός σε αυτή την πόλη πρέπει να προσέχεις: α) τα ποδήλατα β) τα τραμ, γ) τα αυτοκίνητα δ) τις βάρκες! Δεν έχεις ελπίδα σου λεω!!! Και καλά να σε χτυπήσει αυτοκίνητο, υπάρχει ασφάλεια θα σε αποζημιώσει, να σου έρθει δαιμονισμένο ποδήλατο στο κεφάλι με χαζοχαρούμενη μικρή ολλανδέζα, τι κάνεις μου λες;;; Από παντού δε ακούς «μπλίνγκ μλινγκ» και δεν ξέρεις από που σου έρχεται, κοιτάς γύρω σου σαν τρελός!

Ένα άλλο αξιοπερίεργο είναι το ύψος, κυρίως στην Ολλανδία. Σας έχει τύχει να είστε σε φανάρι και ο καβάλος της διπλανής σου να σου έρχεται στην μύτη;; Έτσι ακριβώς! Αν είσαι 1,90 στην Ολλανδία είσαι κοντός! Άνδρες, γυναίκες, αδελφές, όλοι μα όλοι γύρω στα 2,40, ξανθοί με μπλε μάτια, όλοι λέμε!!! Εμείς και οι δεκάδες χιλιάδες άλλοι έλληνες που ήταν στην πόλη, μοιάζαμε με ξαδέλφια κάποιων κούρδων μεταναστών.

Αλλο πράγμα που μας έκανε μεγάλη εντύπωση;;; η φτήνια!!!! Θεωρητικά τόσο το Βέλγιο όσο και η Ολλανδία είναι ακριβές χώρες, θεωρητικά όμως, διότι πρακτικά η πιο ακριβή χώρα του κόσμου όλου είναι η Ελλάδα! Να μην πω ότι δεν πληρώσαμε καφέ πάνω από 2 ευρώ, να μην το πω γιατί είναι τετριμμένο, να σας πω όμως ότι φάγαμε σε καλά εστιατόρια, και γενικά πληρώναμε τιμές Αθήνας, 20-25 ευρώ το άτομο. Να σας πω ότι κάτσαμε σε καφέ ήπιαμε 5 καπουτσίνα, 2 φρέσκους χυμούς, 5 μηλόπιτες και μία τούρτα σοκολάτα, στο ειδεχθές Μάαστριχτ, και δώσαμε 16 ευρώ!!! Σας λεω φτήνια, είδαμε και βιτρίνες με γνωστές μάρκες, πολύ πιο φτηνά από την Ελλάδα. Το μόνο ακριβό ήταν το νερό! (και το πάρκινγκ αλλά αυτό δικαιολογείτε!). Παντού το νερό ήταν εμφιαλωμένο, και παντού ακριβό. Για να καταλάβετε, στις Βρυξέλλες μέναμε σε ξενοδοχείο 4 αστέρων στο κέντρο της πόλης. Το δίκλινο δωμάτιο έκανε 88 ευρώ με το πρωινό. Το νερό στο μίνι μπαρ, έκανε 4 ευρώ και η μπύρα 3!!! Ένα μικρό μπουκαλάκι νερό λέμε τώρα, για να παρεις τα χάπια σου που λένε!. Σταματήσαμε στο δρόμο σε μία ΣΕΑ, το νερό έκανε 3 ευρώ και η σούπα Γκούλας με κρέας 3,5. Είναι ενα δίλημμα, να πιω ή να φαω!! Βέβαια αυτό μπορεί να συμβαίνει γιατί οι μπύρες είναι τόσο φτηνές, που σχεδόν δεν έχουν αξία. Έτσι όλος ο κόσμος πίνει μπίρες.

Τα «καλά» τα μαγαζιά δεν τα είδαμε! Ούτε στην Ρεντ Λαίτ Ντίστρικτ πήγαμε. Όλο λόγια είμαστε μάλλον. Εγώ, να σας πω την μαύρη μου αλήθεια δεν ήθελα, έχω πάει στο παρελθόν και ήταν παμβρώμικα και τίγκα στη μπίχλα. Δεν τα πάω καλά με την πολύ μπίχλα άλλωστε ούτε με τις μυρωδιές, προσπάθησα να το αποφύγω. Οι άλλοι τι να πω, δεν ξέρω, θες ότι κάθε βράδυ ήμασταν ψόφιοι από τα 2457 χωριά που είχαμε επισκεφτεί, θες ότι είναι και αυτοί κλάστες και φοβήθηκαν μην τους την πέσει καμία 2-μετρη, τι να πω, μπορεί.

Ωραία τα ροουντ τριπς λοιπόν, και άνετα, τώρα που υπάρχουν τα καλβινέιτορ. Πας και βλέπεις μέρη που δεν θα τα έβλεπες με ένα τυπικό τουριστικό τουρ.

Δεν έχω φαγάκι σήμερα, λόγω ταξιδιού δεν πρόλαβα, αλλά σαββατοκύριακο έρχεται, όλο και κάτι θα φτιάξω!

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Αμστερνταμ, πικι πικι ραμ !

Φεύγουμε αύριο για Μπενελούξ. Δεν έχει πλάκα; Να σε ρωτάνε που πας; Και να λες φέτος θα πάμε Μπενελούξ, ή ακόμα καλύτερα Κάτω Χώρες! Και οι πάνω ποιες είναι;;

Πάμε λοιπόν 2 μέρες στις Βρυξέλες και 2 μέρες στο Άμστερνταμ. Επειδή όμως η πρωτεύουσα της Ευρώπης είναι και ένα τουριστικό δράμα, δεν θα μείνουμε εκεί, αλλά από εκεί με νοικιασμένα αυτοκίνητα, θα πάμε στη Μπρούζ, (δεν προφέρετε έτσι ακριβώς στα γαλέικα, αλλά τι να κάνω;;) στο Λουξεμβούργο, στη Γάνδη, και μετά πηγαίνοντας προς το Αμστερνταμ, θα περάσουμε και από το Ροτερντάμ (να δούμε τα καράβια), τη Χάγη (να δούμε το Διεθνές Δικαστήριο, να πούμε και μία καλημέρα στον Καρατζιτς) και βέβαια στο Άμστερνταμ.

Έχω εκτυπώσει το κατάλογο με όλα τα Smart Shops, την νέα μόδα της πόλης. Τα «έξυπνα μαγαζιά» αποτελούν την απάντηση στα Cannabis Shops που εδώ και χρόνια λειτουργούν στο Άμστερνταμ. Οι τουριστικές αρχές της χώρας δεν είναι καθόλου ευχαριστημένες που μαζεύονται όλοι οι αναξιοπαθούντες, και η πόλη έχει βγάλει τη φήμη της βασίλισσας της κραιπάλης. Γιατί καλά με το ρεντ-λαιτ-ντιστρικτ, μένουν λεφτουδάκια, πάνε και επισκέπτες με μεγάλη τσέπη ενίοτε, με τις φούντες όμως οι πιτσιρικάδες χάνονται και δεν ξοδεύουν φράγκο στην πόλη. Τώρα όμως με τα βιολογικά, τα κινήματα υγιεινής διατροφής και τα τοιαύτα έχει δημιουργηθεί μία νέα αγορά, όπου προσπαθείς λεει να «ενισχύσεις το μυαλό σου». Έτσι βγήκαν και τα Σμαρτ-Σοπς, που πουλάνε βασιλικούς πολτούς, τζίντζερ, μυστήρια τσάγια και αφεψήματα και άλλα τέτοια. Προσοχή καμία σχέση με τις φούντες και τα ζωνιανά, μιλάμε για υγεία και ευεξία! Ένα από αυτά τα προϊόντα είναι και τα μαγικά μανιτάρια. Δεν μιλάμε για παραισθησιογόνα μανιτάρια, αλλά για μία άλλη ποικιλία μυκήτων που σε κάνει πιο έξυπνο. Να στείλουμε τον Καραμανλή λέει ο Γιάννης, αλλά και πάλι, δεν είναι πρέπον!

Να σας πω τώρα τη μαύρη μου αλήθεια δεν έχω ιδέα από τέτοια πράγματα και δεν είμαι και τόσο σίγουρη ότι αυτά τα μανιτάρια στην Ελλάδα για παράδειγμα δεν θα ήταν παράνομα. Σκοπεύω όμως να πάω σε κάποιο από αυτά τα μαγαζιά, από περιέργεια. Για τον Σταύρο δεν ξέρω, οι υπόλοιποι όμως θα πάμε. Τώρα αν θα φαμε ομελέτα με ματζικ μασρουμς δεν ξέρω θα δούμε.

Αν και οι διαδρομές που θα κάνουμε είναι μεγάλες για 5 μέρες, πιστεύω ότι θα περάσουμε καλά. Είμαστε και χαρούμενη παρέα άλλωστε!

Θα σας πω νέα από το ταξίδι την άλλη εβδομάς, προς το παρόν τσακώστε συνταγούλα για να φτιάξετε στα παιδάκια σας, να το τρωνε για πρωινό!

Μπριός με σταφίδες

250 γραμμάρια αλεύρι μαλακό και κοσκινισμένο
μία πρέζα αλάτι
25 γραμμάρια ζάχαρη
10 γραμμάρια μαγιά νωπή (το 1/3 από το σακουλάκι με την ξερή μαγιά)
4 αυγά μέτρια
150 γραμμάρια βούτυρο
50 ml γάλα
75 γραμμάρια ξανθές σταφίδες

Στο μίξερ χτυπήστε το βούτυρο με τη ζάχαρη μέχρι να αφρατέψει. Προσθέστε ένα ένα τα αυγά. Διαλύστε τη μαγιά στο γάλα και προσθέστε το στο μίξερ. Ρίχνουμε το κοσκινισμένο αλεύρι σιγά σιγά, το αλάτι και τις σταφίδες. Αν θέλετε μπορείτε να προσθέσετε και ξηρούς καρπούς. Βουτυρώστε μία φόρμα του κέικ, και ρίξτε μέσα το μείγμα. Ψήστε για 5 λεπτά σε προθερμασμένο φούρνο στους 220 (πάνω-κάτω) και για 30 λεπτά στους 180 μέχρι να γίνει καλά.

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Συμμαθητές

Κάτι με τα φέισμπουκ, κάτι με τα μέιλς, κάτι με το θείο γούγλη, τώρα που φτάσαμε, πατήσαμε και μάλλον ξεπεράσαμε τα 40, βρεθήκαμε με συμμαθητές.

Όταν είσαι πιτσιρικάς όλα τρέχουν στο μάξιμουμ, τα μέγιστα συναισθήματα, οι απόλυτες φιλίες, οι ανυπέρβλητες αγάπες, και να τα ποτά και να τα ξενύχτια, τα πάντα (όλα!).

Με τον καιρό όλα ηρεμούν, πέφτουν και οι ορμόνες, μπαίνεις και στο «λούκι» (τρελαίνομαι για αυτή τη λέξη, προσπαθώ να με δω σφηνωμένη σε ένα λούκι αλλά δεν ...), πέφτουν οι τόνοι. Κάνεις νέες παρέες, παιδιά, σκυλιά, και να τα δάνεια, και να οι πιστωτικές, και να τα φροντιστήρια, ... και έρχεται η ώρα που περνάς αυτό το κατώφλι, έχεις μπει σε μία «σειρά» που λένε, όλα ταχτοποιημένα, και αρχίζεις και αναρωτιέσαι που είναι οι «παλιοί συμμαθητές»;;

Αυτοί που πριν 25 χρόνια πίστευες ότι όχι απλά θα γεράσεις μαζί τους, όχι απλά θα είστε πάντα και για πάντα αιώνια φίλες, όχι απλά ότι θα μένετε μαζί στην ίδια γειτονιά, στην ίδια πολυκατοικία, αλλά πίστευες ότι τελικά θα συγγενέψεις μαζί τους, μιας και θα την παντρέψεις με τον ξάδελφό σου τον Πελοπίδα!

Έχεις περάσει πολλά με τους παλιούς συμμαθητές, έχεις κοροϊδέψει γονείς και καθηγητές, έχεις αντιγράψει, έχεις κλάψει στον ώμο τους από έρωτα, έχεις μεθύσει, έχεις καπνίσει στα κρυφά, έχεις μαλώσει χωρίς λόγο, έχεις ανταλλάξει ρούχα, έχεις αγαπηθεί με πάθος, έχεις συζητήσει απίστευτα πράγματα απολύτως απόκρυφα για σεχ και τέτοια, με λίγα λόγια αν έχεις κάνει κάτι στη ζωή σου που θυμάσαι ή προσπαθείς να ξεχάσεις, με κάποιον παλιό συμμαθητή το έκανες.

Τους ξέρεις καλά αυτούς τους τύπους! Μπορεί με τον άνδρα σου ή τη γυναίκα σου να είστε μαζί 30 χρόνια, τον συμμαθητή σου τον Νικόλα όμως τον ξέρεις καλύτερα, και ας ήσασταν φίλοι για λίγα χρόνια μόνο και τώρα τον έχεις χάσει. Και ξέρεις γιατί; Γιατί την εποχή της φιλίας σου μαζί του, δεν υπήρχε o ιννερ σερκλ (inner circle), αυτός ο προσωπικός χώρος απολύτου ελέγχου μας, το νο-εντρι-ζοουν που έχουμε τώρα και που σε αυτόν δεν μπαίνει κανένας πλέον. Έχεις με τον Νικόλα κοινές μνήμες από την εποχή της αθωότητας!!

Καλά ε!! Γίνομαι πολύ ποιητική άμα θέλω!!!

Και γιατί θέλω; γιατί είμαι συγκινημένη. Αν και η παρέα μου ακόμα είναι οι «παλιοί συμμαθητές», αδιατάραχτες φιλίες ετών, υπάρχουν πολλοί ακόμα από την εποχή εκείνη που χάθηκαν, τους έχασα. Αυτή τη βδομάδα όμως – ένα περίεργο πράγμα – βρήκα πολλούς ταυτόχρονα. Η Μαρία με βρήκε στο φέισμπουκ, και η Ελένη βρήκε τη Μαρία και άρα και εμένα, και μιλήσαμε και καφέ ήπιαμε, και είπαμε να βρούμε και τους άλλους, μιας και η Ελένη έχει το τηλέφωνο της Αννας, που ίσως να ξέρει που βρίσκεται η Γωγώ, και ..... πόσο περίεργο είναι, με έναν άνθρωπο, που τον είδες τελευταία φορά όταν βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων, σχεδόν 23 χρόνια πριν δηλαδή, αλλά τον ξέρεις, τον ξέρεις πολύ καλά, να θες μία ώρα για να επανέλθεις στην οικειότητα των παιδικών σου χρόνων!!! Πόσο περίεργο είναι να διηγείσαι την ζωή σου συμπυκνωμένη σε μία ώρα και παρ’ όλα αυτά να ξέρεις ότι ο άλλος καταλαβαίνει τα πως και τα γιατί αυτών που του λες, γιατί ξέρει εσένα.

Και είναι ακόμα πιο περίεργο ότι δεν βρήκα απλώς συμμαθητές από το σχολείο που έχω χάσει, αλλά και αυτούς από τη σχολή που ομοίως έχω χάσει. Αγγελος, Μάνος, Αντώνης, Δήμου, Σταύρος, Ολγα. Και κανονίσαμε να βρεθούμε μετά από 15 χρόνια, και παρ’ όλα αυτά, με πήρε ο Στάθης χτες τηλέφωνο για να επιβεβαιώσει ότι θα έρθει στη πρόσκληση, και νόμιζα ότι κλείναμε ραντεβού στο «Αρτ» για φραπέ και μία τελευταία ματιά στην εργασία ......

Παράξενα που ξημερώνει μερικές φορές ......

Όπως χτες για παράδειγμα που είχε προσφορά η Ολυμπιακή και έκλεισα 4-ημερο στο Παρίσι με 55 ευρώ το άτομο!!! Ήμουνα κωλόφαρδη βέβαια, γιατί μάλλον πήρα τα τελευταία εισιτήρια, έτσι θα πάμε, εγώ η Φιφή και η Εφούλα, όπου και θα κάνουμε το γνωστό «γουιντοου-σοπ αντιλ ντροπ» (κανένας άλλος δεν μπορούσε να απαντήσει - σε δευτερόλεπτα όπως ζήταγα εγώ, στην ερώτηση «Έρχεσαι Παρίσι το Δεκέμβρη;;»).

Φαγάκια τώρα!!! Σας έχω πει για τις προσπάθειές μου για νόστιμα μπιφτέκια, που μέχρι στιγμής αποτυγχάνουν. Το καλοκαίρι στη Νάξο ο Φανούρης μας έφτιαξε κάτι ωραιότατα μπιφτέκια και παρατήρησα ότι τα φτιάχνει με κιμά και μυρωδικά, χωρίς ψωμί, χωρίς αυγό. Δεν ξέρω γιατί το κάνει έτσι, μάλλον για πιο υγιεινά, δεν ήθελα να του κόψω τον μαγειρικό οίστρο του ανθρώπου, και δεν ρώτησα. Ήταν όμως πολύ ωραία, και έτσι χτες δοκίμασα να τα φτιάξω. Ακολουθεί η συνταγή, εμένα μου άρεσαν πολύ, αν θέλετε ένα μπιφτεκάκι ελαφρύ δοκιμάστε τα.

Μπιφτέκια μόνο κιμάς

½ κιλό μοσχαρίσιο κιμά
½ ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο
1 μέτριο κρεμμύδι τριμμένο
αλάτι, πιπέρι,
2 κουταλιές της σούπας λάδι
4 κουταλιές της σούπας ούζο
1 κουταλιά της σούπας σκόνη μουστάρδας

Πλάθετε όλα τα υλικά μαζί να γίνουν ομοιόμορφη μάζα, πλάθετε σε μέτρια μπιφτέκια και ψήστε τα στο γκριλ, μέχρι να γίνουν. Για το γαρνίρισμα μετά το ψήσιμο ντομάτα, ξεσποριασμένη, κομμένη σε μικρά κυβάκια, και μαριναρισμένη σε λάδι, λίγο δυόσμο και αλάτι όση ώρα ψήνονται τα μπιφτέκια. Αν θέλετε για το σερβίρισμα, βάλτε μία πίτα από σουβλάκι (που την έχετε λίγο περάσει από το γκριλ να ζεσταθεί) στο πιάτο, από πάνω απλώστε μία κουταλιά γιαούρτι πασπαλίστε με λίγο κόκκινο πιπέρι (καυτερό η μη δικό σας θέμα!), βάλτε 2 μέτρια μπιφτέκια από πάνω ή ένα μεγάλο, και από πάνω μπόλικη ντομάτα και αν θέλετε 1-2 ροδέλες κρεμμύδι. Πολύ ωραίο σας λεω! Αν πάλι έχετε μικρά και αυτά με τα κρεμμύδια και τις ντομάτες δεν τα τρελαίνουν βάλτε 1 φέτα τυρί έμενταλ ή γκούντα και ψήστε τα ελάχιστα μέχρι να λιώσει το τυρί.

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Είναι πολλοί οι πικραμένοι φαίνεται!

Κάτι έψαχνα να βρω στη σελίδα του υπουργείου εσωτερικών και έπεσα πάνω στη δημόσια διαβούλευση για το νομοσχέδιο για τα κρατικά αυτοκίνητα. Είχα ακούσει βέβαια, το ειρωνικό σχόλιο ότι ο ΓΑΠ έκανε τις σελίδες των υπουργείων μπλόγκς, και ο κάθε πικραμένος γράφει ότι του κατέβει.

Η αλήθεια είναι ότι όντως ο κάθε ένας από εμάς με το ονοματάκι του πάει και γράφει ότι θέλει. Τα πάντα, σχετικά ή άσχετα με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο έχουν γραφεί. Δύο μέρες είναι ανεβασμένο το κείμενο και έχει ήδη πάνω από 500 σχόλια. Από υπαλλήλους με stage που «είναι άδικο να μην τους δώσουν τα μόρια που τους έταξαν», μέχρι αγριεμένους τύπους που φωνάζουν για τη χρήση των αυτοκινήτων από τις συζύγους των ανώτερων κυβερνητικών υπαλλήλων. Από θρήσκους που φωνάζουν ότι η Εκκλησία δεν είναι δημόσια υπηρεσία και ότι ο Καίσαρας πρέπει να παραμείνει Καίσαρας (αυτό να σας πω δεν το πολυκατάλαβα!!), μέχρι πικραμένους μαγαζάτορες που βλέπουν τους δημόσιους υπαλλήλους να παίρνουν τα κρατικά αυτοκίνητα και να πηγαίνουν για καφέ, λεει τώρα αυτός.

Επίσης όμως η αλήθεια είναι, ότι είπανε στη μύγα να χέσει και έχεσε τον τόπο όλο! Χρόνια γκρινιάζουμε ότι δεν μας ακούνε και τώρα που κάποιος τρελός - διότι περί τέτοιου πρόκειται – είπε άντε να ακούσουμε και τον κόσμο, βγαίνουμε και έχουμε άποψη για τα πάντα, από το τι μάρκα θα είναι το αυτοκίνητο του προέδρου της Ελληνικής Εταιρίας Ανακύκλωσης της Μαλακίας, μέχρι τι χρώμα θα πρέπει να το βάψουν! Ένας μάλιστα έγραψε ότι πρέπει όλα τα κυβερνητικά αυτοκίνητα να έχουν το ίδιο χρώμα – ζουζουνί για παράδειγμα να ταιριάζει και με την πράσινη ανάπτυξη – και να κυκλοφορούνε σε ειδικές λωρίδες όπως τότε στην Ολυμπιάδα. Έχω βάσιμες υποψίες ότι αυτός ο τελευταίος που θέλει και δικιά του λωρίδα είναι ο Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Ανακύκλωσης της Μαλακίας, αλλά όρκο δεν παίρνω!

Και μιας και λέμε αλήθειες, ωραία η ιδέα δεν λεω, και όλα αυτά τα περί άμεσης και συμμετοχικής δημοκρατίας που λένε οι Πασόκοι, αλλά αν όλοι καθόμαστε και διαβάζουμε τους νόμους και τους σχολιάζουμε και μετά οι δημόσιοι υπάλληλοι διαβάζουν τα σχόλιά μας και αναπροσαρμόζουν τους νόμους και άλλα τέτοια, κανείς δεν θα δουλεύει σε αυτή τη χώρα λέμε, όλοι θα ασχολούμαστε με τους νόμους και τον σχολιασμό τους. Βέβαια θα μου πείτε έτσι και αλλιώς κανείς δεν δουλεύει ας το δούμε «συμμετοχικό» το θέμα, να βάλουμε όλοι μαζί ένα χεράκι να φτιάξουμε ένα νόμο, ρε παλικάρια.

Άλλη μία αλήθεια όμως είναι ότι υπάρχουν πολλοί μα πάρα πολλοί πικραμένοι, τόσος κόσμος, να μπει, να παραπονεθεί να τα χώνει σε όλους αυτούς που έχουν τέτοια προνόμια, προφανώς έχει ένα θυμό μέσα του. Αλλά και πάλι τόσα μα τόσα σχόλια εποικοδομητικά, πραγματικά υπάρχουν πολλά τέτοια με διάθεση βελτίωσης, με διάθεση προσφοράς που λένε.

Εντυπωσιάστηκα με όλα αυτά! Είμαστε ικανοί για τα καλύτερα και τα χειρότερα τελικά, καλά το λένε!

Σήμερα το μενού έχει μανιτάρια. Τρελαίνομαι για τα μανιτάρια, αν γινόταν κάθε μέρα θα τα έτρωγα. Σαλάτα όμως με μανιτάρια δύσκολα βρίσκεις και αυτή εδώ είναι μία πολύ ωραία σαλάτα από τον Δάσκαλο (ένας είναι ο Δάσκαλος είπαμε ο Β. Δρίσκας) που έκανα χτες και μου άρεσε πάρα πολύ.

Σαλάτα με μανιτάρια

500 γραμμάρια πλευρώτους κομμένα σε λωρίδες
500 γραμμάρια λευκά μανιτάρια καθαρισμένα (συνήθως τα καθαρίζουν με βρεγμένο πανάκι, αλλά αν το θεωρείται υπερβολή χώστε τα κάτω από τη βρύση) και κομμένα σε φετούλες
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένες
1 κουταλιά της σούπας μουστάρδα
1 κουταλάκι του γλυκού δενδρολίβανο
1 κουταλάκι του γλυκού εστραγκόν (τώρα αν δεν έχετε δεν τρέχει και τίποτα!)
χυμό από 2 λεμόνια
½ ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο
πράσινη σαλάτα της αρεσκείας μας
αλάτι και πιπέρι
λάδι

Σε ένα ταψάκι βάζουμε τα μανιτάρια. Σε ένα μπολ ανακατεύουμε, το λάδι με το χυμό του λεμονιού, τη μουστάρδα, τα σκόρδα, τα μυρωδικά, και το αλατοπίπερο και ανακατεύουμε καλά. Περιχύνουμε τα μανιτάρια με αυτό το μίγμα και τα ψήνουμε σε δυνατό φούρνο για 15 λεπτά περίπου μέχρι να γίνουν, να βγάλουν τα μανιτάρια όλα τα υγρά τους, αλλά να τα πιουν κιόλας και να μείνει μία δεμένη σάλτσα. Τα αφήνουμε να κρυώσουν καλά. Κόβουμε τη σαλάτα σε κομμάτια, την αλατίζουμε και την ραντίζουμε με λάδι και λίγο μπαλσάμικο. Βάζουμε από πάνω τα μανιτάρια με τη σάλτσα τους και σερβίρουμε. Αν θέλετε να το κάνετε πιο περίπλοκο σκορπίστε από πάνω λίγα σπόρια κουκουνάρι!

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Τι να σας πω, δεν το γνωρίζω

Διάβασα ένα άρθρο της Μαρίας Χούκλη για την ελληνική γλώσσα που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Είναι γνωστό ότι η κα Χούκλη έχει ψώνιο με την γλώσσα και τη σωστή της χρήση και άλλα τέτοια ωραία, καλά κάνει η γυναίκα, εδώ εγώ έχω ψώνιο με τη μαγειρική, τη κα Χούκλη θα κρίνω.

Είναι γνωστό επίσης ότι η δικιά μου σχέση με την γλώσσα είναι πάρα πολύ προβληματική, από μικρή έχω μαλώσει, έχουμε κόψει βρε παιδάκι μου δεν μιλάμε. Όχι ότι μου αρέσει αυτό, καθόλου δεν μου αρέσει! και αισθάνομαι πάρα πάρα πολύ άσχημα, αλλά … τι να κάνω, δεν τα έμαθα μικρή τα ελληνικά τώρα θα τα μάθω…

Έχετε όμως παρατηρήσει ότι μιας και τολμάω να έχω μπλογκ στα Ελληνικά – ήταν μεγάλο δίλημμα στην αρχή πιστέψτε με, είμαι πολύ πιο άνετη με τα Αγγλικά, όχι γιατί τα μιλάω καλύτερα αλλά γιατί και οι άλλοι τα μιλάνε το ίδιο χάλια – έχω ξεπεράσει όλα τα πιθανά μου κόμπλεξ περί γλώσσας και σωστής χρήσης της (τα άλλα μου κόμπλεξ είπα να τα κρατήσω ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι χρήσιμα!).

Γνωρίζοντας λοιπόν ότι δεν είμαι και ο Μπαμπινιώτης, αλλά δεν μιλάω και ως αλλοδαπός την ελληνική, έπαθα την πλάκα μου όταν διάβασα το σχόλιο της Χούκλη στο www.protagon.gr για την λανθασμένη χρήση της γλώσσας από τους πολιτικούς, που έδινε τα εξής παραδείγματα ως λανθασμένη χρήση της γλώσσας: «πρώτη προτεραιότητα», «άμεση λύση», «θα ενσκήψουμε στο πρόβλημα», «μας κληρονομήσατε άδεια ταμεία», «θα μεταφέρετε ήδη», «συνοθύλευμα εξαγγελιών», «την πληροφορία διέρρευσαν» ....

Περιττό να σας πω ότι όλα τα παραπάνω για εμένα είναι σωστά, έτσι;; Με εξαίρεση ίσως το «θα μεταφέρετε ήδη». Δεν αναγνωρίζω κανένα μα κανένα λάθος, αν πάλι εσείς καταλάβατε κάτι, σας παρακαλώ να μου το πείτε και μένα ώστε να το μάθω.

Επίσης τώρα τελευταία με το θέμα του ΟΛΠ και των κινέζων διαβάζω συνέχεια για ΤΟΝ Προβλήτα! Εγώ ήξερα ότι είναι Η Προβλήτα! Μην με ρωτήσετε γιατί να είναι θηλυκιά μία τέτοια εγκατάσταση, δεν έχω ιδέα, πάντως 40 χρόνια τώρα, έχω φαει στη μάπα πολλές προβλήτες και όλες μα όλες ήταν θηλυκιές σας λεω, μα το ναι!

Είναι πολλά όμως τα άρθρα που μιλάνε για ΤΟΥΣ προβλήτες και είπα μέσα, μπα κανένα λάθος θα κάνεις πάλι, ψάξε το .... Μπήκα λοιπόν στον θείο γούγλη, και με έβγαλε σε ένα κόμβο που έχει φτιάξει το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας (υπάρχει και τέτοιο βρε χαϊβάνια!) «για την υποστήριξη των διδασκόντων την ελληνική γλώσσα» όπως λεει, και εκεί η προβλήτα ξανάγινε θηλυκιά!!

Μπήκα σε σκέψεις, λες – λεω μέσα μου – να είναι τελικά γκέι;; και να είναι ο/η προβλήτα;; Μέγα πρόβλημα. Αν έχετε άποψη, πείτε μου .....

Λοιπόν το σημερινό φαγάκι είναι ένα ταλαιπωρημένο πιάτο. Συνήθως το βρίσκεις σε ταβέρνες όπου κολυμπάει σε κακής ποιότητας λίπος ένα κακής ποιότητας κρέας, ένα γευστικό δράμα. Αυτό που σας δίνω το δοκίμασα και είναι πραγματικά πολύ νόστιμο και ελαφρύ μέσα στα πλαίσια βέβαια του πιάτου αυτού.

Χοιρινή τηγανιά με πατάτες

2 μικρά χοιρινά ψαρονέφρι, περίπου 600-700 γραμμάρια
2 μέτρια κρεμμύδια ψιλοκομμένα
2 φύλα δάφνης
½ κρασοπότηρο λευκό ξηρό κρασί
500 γραμμάρια πατάτες, καθαρισμένες και κομμένες μικρά κυβάκια περίπου 2 εκ.
λάδι (όχι πολύ 1/3 του φλιτζανιού αρκεί)
αλάτι και πιπέρι
χυμό από ½ λεμόνι
2 κουταλιές του γλυκού θρούμπι ή ρίγανη, τριμμένο καλά
ψιλοκομμένο μαϊντανό για πασπάλισμα

Βράζουμε σε πολύ νερό τις πατάτες, μέχρι να μαλακώσουν αλλά να μην γίνουν τελείως γιατί θα περάσουν και 1-2 λεπτά από το τηγάνι. Αν πάλι σας αρέσει η τηγανιτή πατάτα μπορείτε να τηγανίσετε τα κυβάκια αντί να τα βράσετε, και κατόπιν τα στραγγίζετε σε χαρτί κουζίνας μέχρι να βγάλουν τα πολλά λάδια. Κόβετε σε μικρά κομματάκια τα ψαρονέφρια Σε μεγάλο τηγάνι, ζεσταίνουμε το λάδι και σοτάρουμε όλα μαζί, το κρέας, τα κρεμμύδια, με τη δάφνη, και μπόλικο αλατοπίπερο. Σοτάρουμε για 7-10 λεπτά μέχρι να ροδοκοκκινίσει το κρέας. Σβήνουμε με το κρασί και το αφήνουμε να εξατμιστεί το αλκοόλ για λίγα λεπτά. Προσθέτουμε λίγο νερό και μαγειρεύουμε για 3-4 λεπτά. Το ψαρονέφρι έχει μαγειρευτεί, αλλά αν νομίζετε ότι θέλει παραπάνω αφήστε το και άλλο προσθέτοντας πάντα ελάχιστο νερό κάθε φορά. Στο τέλος βάζετε και τις πατάτες και το μαγειρεύετε όλο μαζί για 3-4 λεπτά ακόμα. Στο τέλος πετάμε τη δάφνη και προσθέτουμε το θρούμπι ή τη ρίγανη και τον μαϊντανό. Σερβίρουμε περιχύνοντας με το χυμό του λεμονιού.

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

Και κλάμα η κυρία

Δεν μπορώ να καταλάβω την ευαισθησία των ανδρών μπροστά σε μία γυναίκα που κλαιει. Λογικό είναι όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να κλαιει δεν αισθάνεσαι καλά, είναι ολίγον τι άβολο. Αλλά δεν μιλάω για αυτό, παρά για το γυναικείο κλάμα, που κάνει όλους τους άνδρες μαρμελάδα.

Ένας άνδρας μπορεί να χειριστεί τα πάντα, λέμε τώρα, συμβόλαια, χρήματα ανταγωνιστές, τα πάντα όλα, και έρχεται η ώρα που απλά θες να του δείξεις ότι δεν είναι τόσο παντοδύναμος όσο νομίζει! μπήζεις εκείνο το «βουβό» κλάμα, με το δάκρυ να τρέχει στο μάγουλο, να μουτζουρώνει λίγο το μακιγιάζ, το ήρεμο αναφιλητό που μοιάζει λες και έχεις λόξιγκα, και τη συνοδευόμενη βουβαμάρα, ... και τον κάνεις να πιστεύει ότι είναι η μία και μοναδική αιτία της δυστυχίας σου, και ότι η θέση του είναι στο πάνθεον των κακών μαζί με τον Χίτλερ.

Αμέσως λεει ... μη μη μη κλααααίιιιιςςςς, και ο τρόμος καθρεφτίζεται στα μάτια του. Τι σκέφτονται άραγε και το λένε αυτό το μη κλαις;; οι γυναίκες ξέρω πολύ καλά τι σκέφτονται, τώρα θα δεις τι έχεις να πάθεις, σκέφτονται!

Με τα παιδιά δεν είναι το ίδιο πράγμα, υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για τους οποίους μπορεί να κλαινε, για τις γυναίκες όμως ένας είναι ο λόγος .... εσύ αγαπητέ μου!

Μου πήρε κάποια χρόνια αλλά το έμαθα, δεν το κατάλαβα, αλλά το έμαθα, ένα δάκρυ μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένη.

Σπαγγέτι με μανιτάρια

½ κιλό σπαγγέτι 600 γραμμάρια διάφορα μανιτάρια (οπωσδήποτε αυτά τα αποξηραμένα πορτσίνι που έχουν τα σουπερ μαρκετ, αλλά και τα κλασσικά λευκά μανιτάρια και 1 μεγάλο πορτομπέλο, προσωπικά αποφεύγω τα πλευρώτους που δεν πολυταιριάζουν κατά τη γνώμη μου) λαδι, αλάτι, πιπέρι 1 κρεμμύδι τριμμένο στον τρίφτη1 κρασοπότηρο λευκό κρασί1 σφινάκι μπράντι1 πρέζα μοσχοκάρυδο1 φλιτζάνι του τσαγιού κρέμα γάλακτος1 φλιτζάνι του τσαγιού ψιλοκομμένο μαϊντανό για το σερβίρισμαΤριμμένη παρμεζάνα για το σερβίρισμα

Καθαρίζουμε και ψιλοκόβουμε τα μανιτάρια σε λεπτές φετούλες. Βράζουμε τα μακαρόνια και τα βουτυρώνουμε. Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνουμε το ελαιόλαδο, και σοτάρουμε το κρεμμύδι μέχρι να γυαλίσει. Δυναμώνουμε τη φωτιά και ρίχνουμε τα ψιλοκομμένα μανιτάρια. Τα αφήνουμε να βράσουν μέχρι να εξατμιστούν όλα τα υγρά τους, και σβήνουμε με το κρασί. Αφήνουμε να πάρει μια καλή βράση και ρίχνουμε το μπράντι. Αλατοπιτπερώνουμε και πασπαλίζουμε με το μοσχοκάρυδο. Μόλις χυλώσει η σάλτσα ρίχνουμε και τη κρέμα γάλακτος και αφήνουμε να βράσει μέχρι να δημιουργηθεί μια πηκτή σάλτσα. Σερβίρουμε τα μακαρόνια, περιχυμένα με τη σάλτσα και πασπαλίζουμε με τη παρμεζάνα και τον μαϊντανό.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Το χάσμα

Τώρα τελευταία έχω ένα μεγάλο πρόβλημα με τους «μεγάλους». Προσπαθώ να το πω κομψά, γιατί το σωστό θα ήταν να έλεγα με τα γερόντια. Τέτοιοι είναι οι άνω των 65. Τι θέμα έχω τώρα με τα γεροντάκια;; ότι δεν μπορώ άλλο το έμενταλ που έχουνε, δεν μπορώ άλλο το «δεν καταλαβαίνουνε» αλλά είναι σίγουροι ότι έχουν δίκιο, δεν μπορώ άλλο το «ζούνε στον κόσμο τους!!».

Είναι προφανές ότι η επιστήμη έχει κάνει άλματα, και ο 65-αρης πλέον είναι απόλυτα κοτσονάτος, και έχει πολλά πολλά χρόνια μπροστά του, καλά να είναι ο άνθρωπος να τα χιλιάσει! Δια αυτό το λόγο όμως πρέπει να δουλεύει ακόμα και να ταλαιπωρεί κόσμο (κυρίως εμένα);;;

Είναι όμως μέγα λάθος αυτό, και το λεω μετά λόγου γνώσεως, δεν το λεω έτσι απλά!

Είναι δυνατόν, ένας άνθρωπος που μορφώθηκε την εποχή του άβακα, που οι δεξιότητές του περιορίζονται στη χρήση σημάτων μορς, που το περιβάλλον που ανδρώθηκε ήταν η Ελλάδα του εμφυλίου, που ακόμα θεωρεί τα αεροπλάνα μεγάλη ανακάλυψη (για τους υπολογιστές ούτε λόγος, δέος!!), να είναι ικανός να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της εποχής μας;; Όχι πείτε μου πόσους τέτοιους έχετε δει;; ελάχιστους, εξαιρέσεις. Και βέβαια σε αυτό το δρόμο οδεύουμε και εμείς, είναι αδύνατο στα 70 μας να είμαστε το ίδιο ικανοί και αποδοτικοί και φρέσκοι όσο τα νέα παιδιά, απλά και μόνο γιατί η Ιατρική θα μας κρατήσει ζωντανούς μέχρι τα 100 και άρα στα 70 είμαστε μεσήλικες. Μην τρελαθούμε τώρα.

Πως μου ήρθε τώρα αυτό;; Μωρέ δεν μου ήρθε τώρα πολύ καιρό μου έχει έρθει, αλλά χτες συζήταγα με συναδέλφους εδώ στο γραφείο, το μέγεθος της μπαρούφας του Σουφλιά να λεει ότι «το περιβάλλον είναι μόδα!!!». Μα είναι δυνατόν να λεει τέτοια πράγματα, και να είναι υπουργός περιβάλλοντος της χώρας, και παρ’ όλα αυτά να του δίνουμε και σημασία και να μην λέμε, έλα μωρέ το γεροντάκι, άστε το να πάει σπίτι του να παίξει με τα εγγόνια του!!!

Προσέξτε τώρα να δείτε, ο κύριος Σουφλιάς – συμπαθέστατος γεροντάκος κατά τα άλλα, έτσι – είναι σήμερα 69 ετών. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός, πήρε πτυχίο το 1967, και μέχρι το 1974, είχε εταιρία στη Λάρισα και έχτιζε πολυκατοικίες. Τέλεια μέχρι εδώ. Δούλεψε και 7 χρόνια ο άνθρωπος στο πεζοδρόμιο (εδώ άλλοι της πολιτικής δεν έχουν δουλέψει καθόλου!!), πριν αποφασίσει ότι είναι ο «άριστος» σε αυτή τη χώρα και έτσι πρέπει να αναλάβει πολιτικό πόστο και υπουργιλίκι και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο.

Τα τελευταία χρόνια όμως, σχεδόν κουφός, ανίκανος να ταξιδέψει στο εξωτερικό, και χωρίς καμία επιπλέον επιμόρφωση ή νέα δεξιότητα (σύμφωνα πάντα με το βιογραφικό του) πέραν αυτών που απέκτησε τη δεκαετία του ’60, με μεγάλη πιθανότητα έμενταλ και άλλων τέτοιων – αυτό το πιθανολογώ δεν το γνωρίζω βέβαια, απλώς με 8 στους 10 σε αυτή την ηλικία δεν μπορείς να συνεννοηθείς! – είναι υπουργός Περιβάλλοντος για 6 χρόνια και έχει άποψη που λεει ότι «το περιβάλλον είναι μόδα». Και πάνω που λες, έλα μωρέ ο άνθρωπος δεν έχει αντίληψη του τι συμβαίνει γύρω του στην ηλικία που είναι, βγαίνουν διάφοροι ανεκδιήγητοι τύποι και λένε «μιλάει η πείρα!!». Τι πείρα και πράσινα άλογα ρε γίδι, το έμενταλ μιλάει!! Η γη γυρίζει και είναι στρογγυλή, μπάρμπαααααα!!! Δεν στο είπανε ακόμα;;;

Το ξέρω καλά αυτό που σας λεω! Στην ίδια ακριβώς ηλικία είναι και ο πατέρας μου. Η άποψή του για το περιβάλλον είναι απλή, να τσιμεντώσουμε τα πάντα για να μην σηκώνει σκόνη το οικόπεδο. Επίσης πετάει ότι κουτάκι αναψυκτικού έχει από το παράθυρο του αυτοκινήτου και σου λεει αφοπλιστικά ότι το αλουμίνιο είναι φυσικό προϊόν και πρέπει να το επιστρέψουμε στη φύση. Κλιματική αλλαγή δεν υπάρχει, αυτά τα λένε για να μας πουλήσουν νέα προϊόντα (εδώ του βγήκε η Παπαρήγα!) έτσι ήταν πάντα ο καιρός, και στο κάτω κάτω τι μας νοιάζει αφού έχουμε αιρκοντίσιον.

Να μην μιλήσω για τους υπολογιστές, νομίζουν ότι απλά πατάς ένα κουμπί και γίνονται τα πάντα, μα τα πάντα!!! Ναβιγκάτορ, κινητά, ψηφιακές φωτογραφικές, και άλλα τέτοια εξωτικά, είναι εκτός θέματος. Η συζήτηση που έκανα με συνεργάτη ετών 68, για το φλασάκι, είναι μνημειώδης, τι άλλο να σας πω;;

Και καταλήγω, πιστεύω ότι οι άνθρωποι πάνω από τα 60 δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτε παραπάνω από συμβουλές βγαλμένες μέσα από τη ζωή. Δεν μπορούν – όσο και να θέλουν - να είναι παραγωγικοί με τους σημερινούς ρυθμούς, δεν μπορούν να είναι όσο καινοτόμοι απαιτεί η εποχή μας, δεν μπορούν να είναι όσο μορφωμένοι, εξειδικευμένοι και ενημερωμένοι χρειάζεται να είναι. Πως να το κάνουμε την παλιά εποχή ρίχνανε βεντούζες για να περάσει το κρυολόγημα, βάζανε βδέλλες ούτε και ξέρω που, τώρα οι γιατροί δεν χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους. Γιατί ένας πολιτικός μηχανικός, ένας πολυκατοικιάς της δεκαετίας του 60, να είναι καλύτερος δηλαδή, γιατί;;

Να κάτσουν σπίτι τους, και να χαρούν τη σύνταξή τους. Δεν είναι χρήσιμοι πλέον, παρά μόνο όταν βρίσκονται σε απόσταση από την παραγωγή.

Το σημερινό φαγάκι είναι από τις αγαπημένες μου μακαρονάδες. Όταν άνοιξε στην γειτονιά η πρώτη πιτσαρία με Ιταλικό όνομα, το περίφημο «Κάσα Αντώνιο», ήταν στις μέρος της οικογενειακής πολυτέλειας να πηγαίνουμε όλοι μαζί και να τρωμε εκεί, που και που. Η θεία μου πάντα έτρωγε Σπαγγέτι Πουτανέσκα, και αυτό το όνομα με είχε εντυπωσιάσει από τότε. Πρόσφατα διάβασα και μία εξήγηση για το μυστήριο όνομα. Την έφτιαχνα λεει οι «κοπέλες» και την πρόσφεραν στους πελάτες, λόγω τις πικάντικης γεύσης σήκωνε πολύ κρασί και αυτό βοηθούσε γενικότερα τη «συναλλαγή!».

Σπαγγέτι α λα Πουτανέσκα

½ κιλό μακαρόνια βρασμένα όπως οι οδηγίες του πακέτου
λάδι
3 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένο
1 μικρή καυτερή πιπεριά (πεπεροτσίνο)
1 κουτί κονκασέ ή 500 γραμμάρια ντομάτες φρέσκιες, ξεφλουδισμένες, ξεσποριασμένες και ψιλοκομμένες
4 φιλέτα αντσούγιας ξεπλυμένα από το πολύ αλάτι
3 κουταλιές της σούπας κάπαρη
100 γραμμάρια (καμιά 20-αρια ανάλογα με τη όρεξή μας) μαύρες ελιές χωρίς κουκούτσι
1 κουταλιά της σούπας πελτέ

Σε ένα βαθύ τηγάνι ζεσταίνουμε το λάδι και σοτάρουμε το σκόρδο, σε μέτρια φωτιά, ώσπου να πάρει χρώμα. Προσθέτουμε την πιπερίτσα (ολόκληρη ώστε να την εντοπίσουμε όταν γίνει η σάλτσα και να την βγάλουμε) και την ντομάτα. Μαγειρεύουμε για λίγο και προσθέτουμε τις αντσούγιες όπου και προσπαθούμε να τις λιώσουμε με ένα πιρούνι, ώστε να βγάλουν όλα τα ζουμιά τους. Τέλος προσθέτουμε τις ελιές, τον πελτέ και τη κάπαρη και μαγειρεύουμε για 20-25 λεπτά μέχρι να δέσει η σάλτσα. Ανακατεύουμε τη σάλτσα με τα βρασμένα μακαρόνια και σερβίρουμε με λίγη τριμμένη παρμεζάνα. Συνήθως αυτή η μακαρονάδα δεν θέλει πολύ τυρί, λόγο έντασης της σάλτσας. Καλό είναι αυτό!

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Το αφρόλουτρο, ο Λουδοβίκος και ο γνωστός μαλάκας ....

Είναι πολλά τα θέματα και μιας και συνδέονται με κάποιον τρόπο είπα να τα γράψω όλα μαζί. Από την αρχή όμως ...

... το αφρόλουτρο έχει άρωμα μαστίχα, ενθύμιο και αυτό από τις καλοκαιρινές διακοπές στη Χίο. Το χρυσοπλήρωσα, αν και γνώριζα ότι πρόκειται για ένα από τα γνωστά παπαρο-προϊόντα που γίνονται εύκολα μόδα στην χώρα μας. Τουλάχιστον η μυρωδιά θα μου θυμίζει διακοπούλες τον χειμώνα, σκέφτηκα και το αγόρασα. Τις προάλλες που έκανα ντους, και περιμένοντας το μαλακτικό να «δράσει» πρόσεξα ότι το μπουκάλι του γνωστού αφρόλουτρου, είχε ένα αυτοκόλλητο καρτελάκι από πίσω και ένα βελάκι «τραβήξτε εδώ...», τραβάω που λετε, ξεκολλάει το ταμπελάκι με τις οδηγίες και τα υλικά στην Αγγλική και προβάλει άλλο ταμπελάκι με οδηγίες και σύνθεση στην Ελληνική. Διαβάζω ... μαστίχα, χιώτικο μανταρίνι, χιώτικο κίτρο, χιώτικο πορτοκάλι, κρασί (αρεούσιος οίνος!!!) – τι σκατά είναι τούτο πάλι!!, πράσινο τσάι*, και αγριοκάστανο*!!! Ο δε αστερίσκος παρέπεμπε σε υποσημείωση ότι αυτά τα προϊόντα είναι βιολογικά, για αντισηπτικές ιδιότητες.

Και εκεί επάνω έχω τις εξής απορίες: αν τα εσπεριδοειδή δεν είναι χιώτικα θα πάθουμε κάτι δηλαδή, λέμε δηλαδή ότι κίτρο δεν είναι χιώτικο αλλά από το Αργος (που εξάλου φτιάχνει και πολύ ωραία κίτρα) τι θα γίνει;; θα χαλάσει η σούπα;;; Αρεούσιος οίνος ;;; μα θα τρελαθούμε τελείως δηλαδή;; και τι σημαίνει βιολογικό αγριοκάστανο;;; υπάρχει και μη βιολογικό αγριοκάστανο;;; άγριο κάστανο δηλαδή που καλλιεργείται με τα όλα του, με τα λιπασματάκια του και τα φυτοφάρμακά του και παρ’ όλα αυτά είναι και άγριο!! Το δε τσάι έχει αντισηπτικές ιδιότητες μόνο αν είναι βιολογικό και πράσινο, αλλιώς δεν;; Και καλά δηλαδή αν πάρω ένα μπολ και τα βάλω όλα αυτά μέσα θα φτιάξω αφρόλουτρο, διότι στα συστατικά δεν αναφερότανε άλλο υλικό μόνο αυτά. Δούλεμα που μας ρίχνουν λεω εγώ!!!

... ο Λουδοβίκος, έκανε διάγγελμα χτες στον Ελληνικό λαό. Δεν θα σταθώ δευτερόλεπτο σε αυτό καλά έκανε και μπράβο του. Αλλά πως να το κάνουμε είναι θέμα αισθητικής. Σημειολογία είπανε κάποιοι, μπορεί ... να φωνάξουμε τον Ουμπέρτο Εκο να το αναλύσει. Για εμένα όμως είναι θέμα αισθητικής. Και όπως χρόνια φωνάζω για τον ακαλαίσθητο που γέμισε την Αθήνα κάγκελα, έτσι και τώρα, δεν μπορώ να μην γκαρίξω για την εικόνα του γραφείου του, απ’ όπου και το διάγγελμα. Ο πίνακας από πίσω του όλα τα λεφτά, είχε τα πάντα, Ακρόπολη, περιστέρι, κλαδί ελιάς, σημαία, τα πάντα σας λεω!! Ξύλινο γραφείο, με σκαλίσματα, σαν αυτά που είχαν οι δικηγόροι την δεκαετία του ’50, ποτήρι με νερό και παγάκια, μεγεθυντικό φακό!, και όλο το δερμάτινο σετ γραφείου που του έκανε δώρο η θεία Ευφρόσυνη όταν μπήκε στο πανεπιστήμιο, σετ από στυλό/πένες και άλλα άχρηστα διακοσμητικά γραφείου, μία κρυστάλλινη σφαίρα!, παμπάλαια δερματόδετα βιβλία, πολλά χαρτιά και βέβαια η ¾ φώτο του εθνάρχη, του θείου! Μου θύμισε το γραφείο γέρου δικηγόρου, κάπου στο κολωνάκι, που έχει κολλήσει στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης, γεμάτο σκόνη. Πέραν τις τρομερής κιτσαρίας που εκπέμπει αυτό το αστικομπαρόκ περιβάλλον, πέραν της μεγαλομανίας και του συντηρητισμού, μου βγάζει και μία τελείως παλιομοδίτικη εικόνα, μου θυμίζει τη θεία μου τη Μαριάννα, έτσι ήταν και αυτή, βγαλμένη από μία άλλη εποχή. Μίλαγε και για νέα Ελλάδα, τρομάρα του! Ναφθαλίνη!

.... ο γνωστός μαλάκας λοιπόν υπάρχει παντού. Κακώς η διαφήμιση έλεγε, παντού υπάρχει ένα μύθος, να το ξανασκεφτούν οι διαφημιστές παρακαλώ. Πάω που λετε σουπερμαρκετ για να πάρω φρέσκες σαλάτες για το τραπέζι της Δευτέρας, και ήξερα ότι θα κάνω λιγότερο από 5 λεπτά, τις παίρνω πληρώνω και φεύγω. Ήλπιζα να παρκάρω στον μικρό υπαίθριο χώρο μπροστά από το μαγαζί και να μην αναγκαστώ να πάω στο υπόγειο πάρκιν που θα με καθυστερήσει. Δεν υπολόγισα όμως τον γνωστό «Μ»! Με ένα θηριώδες τετρακίνητο άουντι, φρέσκο και καλογυαλισμένο, είχε πιάσει 3 θέσεις από τις 10 που υπάρχουν. Πως;; μα βάζοντας το αυτοκίνητο με τέτοιο τρόπο, πλαγίως ώστε να μην χωράει κανείς αριστερά και δεξιά του. Εξάλλου αυτουνού το αυτοκίνητο ήταν και μεγάλο και ακριβό και άρα δεν του φτάνει μία θέση για το «τανκ» του, 3 ήθελε να πιάσει. Πάω και χώνω τον κουβά μου δίπλα του, με τέτοιον τρόπο που να μην μπορεί να ανοίξει την πόρτα του οδηγού με άνεση. Αν δε είναι και κοιλαράς όπως το φανταζόμουνα δεν θα χώραγε με τίποτα. Σημειωτέων ήταν γιατρός με ένα σήμα να πάνω στο παρμπρίζ. Όντως έκανα ελάχιστα και για καλή μου τύχη όταν βγήκα ήταν εκεί και με περίμενε μιας και δεν χώραγε να μπει στο τρακτέρ του. Ήταν βέβαια κοιλαράς, και γύρο στα 50, μπορεί και μικρότερος. Άρχισε να φωνάζει, πως παρκάρεις έτσι κυρά μου και κάτι τέτοια, είχα προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο και άρχισα βέβαια λέγοντας δυνατά ένα «βρε καλώς τον μαλάκα !!!». Σαφώς δεν περίμενε την επίθεση, που εμένα περιπίπτοντος είναι και το δυνατό μου χαρτί, έτσι..., βάλτε με να βρίζω ασυνείδητους οδηγούς, δεν με πιάνει κανένας, ταλέντο σας λέω! Τι για την ηλικία του είπα, τι για το τάνκς του που παραπέμπεί σε μικρό όργανο, τι για την αντικοινωνική συμπεριφορά που θέλει 3 θέσεις (εκ των οποίων η μία για οικογένεια με παιδία υποτίθεται), τι για το ότι κάτι τέτοιους σαν αυτόν πρέπει να τους πετάμε ροχάλες όλοι μέχρι να μουλιάσουν, τι για την παιδεία του, για το ότι πρέπει να ντρέπεται και που υπάρχει, ότι κάτι σαν αυτόν κατάντησαν την Ελλάδα τριτοκοσμική χώρα, που τολμάει και μιλάει, .... φαντάζεστε!! Στο εντωμεταξύ ήρθε και ο διπλανός οδηγός, από την άλλη μεριά, ένας κύριος στην ηλικία μου, και του τα έχωσε και αυτός με παρόμοιο τρόπο και στο τέλος με είπε και «δεσποινίδα»! Πολύ χαίρομαι με αυτούς τους μαλάκες, με βοηθάνε να εκτονώνομαι.

Τώρα πως δένουν όλα αυτά μαζί ..... λοιπόν ακούστε ...

Μας περνάνε για γίδια με τα αφρόλουτρα με αρεούσιο οίνο, κολυμπάμε μέσα στην κιτσαρία και στον συντηρητισμό της φορμόλης με τον μουσιού Αβραμο, και γεμίσαμε μαλάκες, .... υπάρχει ελπίδα;;;

Και όμως υπάρχει ... το νέο σάιτ του Θεοδωράκη είναι όσο καλό είναι και το εστιατόριό του, και σε γεμίζει ελπίδα. Παρακαλώ μπείτε και πείτε μου και εσείς.... http://www.protagon.gr/ .

Τάρτα με χόρτα και λευκά τυριά

1 φύλο κουρού
500 γραμμάρια χόρτα ανάμικτα (καυκαλίθρες, ραδίκια, βρούβες, σέσκουλα, ότι βρείτε! Στην ανάγκη αν δεν βρείτε τίποτα τέτοιο βάλτε σπανάκι)
2 πράσα ψιλοκομμένα
1 φλιτζάνι μανούρι τριμμένο
1 φλιτζάνι ανθότυρο τριμμένο
1 φλιτζάνι κρέμα γάλακτος
4 αυγά
ντοματίνια για διακόσμηση προαιρετικά
λάδι, αλάτι, πιπέρι

Απλώνετε σε μία ταρτίερα το φύλο να καλύψει όλη τη βάση και τα πλαϊνά καλά. Ψήστε για 10 λεπτά σε δυνατό φούρνο. Σε τηγάνι σοτάρετε το λάδι με το πράσο και όταν μαλακώσει προσθέτετε τα χόρτα καθαρισμένα, πλυμένα, στραγγισμένα καλά και ψιλοκομμένα. Τα ανακατεύετε μέχρι να βγάλουν και απορροφήσουν όλα τους τα υγρά, και να στεγνώσει το μίγμα. Το αφήνετε λίγο να κρυώσει και το βάζετε σε ένα μπολ. Προσθέτετε τα τυριά, αλάτι και πιπέρι, τα αυγά χτυπημένα και τη κρέμα γάλακτος. Τα ανακατεύετε καλά να ομογενοποιηθούν και απλώνετε το μίγμα στη ψημένη τάρτα. Τα τοματίνια αν τα χρησιμοποιήσετε τα κόβετε στη μέση και τα απλώνετε πάνω από τη γέμιση με τη κομμένη πλευρά προς τα πάνω. Ψήνετε στους 200 βαθμούς αέρα για περίπου 30 λεπτά.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Μόδα

Έτσι και αλλιώς η μόδα είναι αστείο πράγμα, και όλο και περισσότερες γυναίκες την αγνοούν δημιουργώντας το δικό τους προσωπικό στυλ. Προσωπικά είμαι παντελώς άσχετη με αυτά τα πράγματα, ποτέ δεν ασχολήθηκα με τη μόδα και είμαι μάλλον πολύ συντηρητική και στο ντύσιμο και στο γδύσιμο, άρα δεν έχω δικαίωμα δια να ομιλώ.

Όταν λεω ότι όλο και λιγότερες γυναίκες ασχολούνται με τη μόδα δεν εννοώ ότι αγνοούν παντελώς τις γενικές γραμμές που καθορίζουν τα περιοδικά, και κυκλοφορούν με βάτες και παγιέτες, εννοώ ότι μάλλον ντύνονται άνετα και προσπαθούν να έχουν μία κριτική άποψη πάνω στο τι μας πλασάρουν οι οποιοιδήποτε. Βέβαια μιλάω για τις φυσιολογικές γυναίκες της γενιάς μας, τις εργαζόμενες, αυτές με τα «ελληνικά σώματα» και όχι τις Τζούλιες και τις Πετρούλες, αυτές δεν μας απασχολούν βέβαια.

Εκεί όμως που πέφτει χοντρό γέλιο είναι με τους άνδρες. Ιδιαίτερα με αυτούς που προσπαθούν να ακολουθήσουν μία κάποια μόδα. Εξηγούμαι ....

.... πόλο μπλουζάκι με σηκωμένο γιακά – τώρα δεν ξέρω αν είναι μόδα ή όχι εμένα μου θυμίζει Τζών Τραβόλτα στο Γκρίιιιιζζζ! Ιδιαίτερα αυτό το άγχος να είναι μονίμως σηκωμένος ο γιακάς, και μάλιστα κολλαρισμένος, σαν τα λευκά γιακαδάκια που φοράγαμε πάνω από τις ποδιές στο σχολείο. Ήρεμα Τζέιμς Ντιν, στο γραφείο είσαι πουλάκι μου, όχι στα πλατό του Γίγαντα.

.... γυαλιά ηλίου ρέιμπαν με καθρέφτες – το απόλυτο χάλι τόσο για άνδρες όσο και για γυναίκες, ειδικά στα ρέιμπαν, και ειδικά τώρα τελευταία που τους βλέπω να φοράνε «ροζουλιά» γυαλιά. Όντως αν το προσέξετε ροζίζουν λιγάκι αυτά που φοράνε τώρα τελευταία. Ακόμα και ο καγγελάκιας ο Αβραμό φοράει τέτοια, οποία ξεφτίλα για άνθρωπο της ηλικίας του! Τα φοράνε δε παντού, πρωί – μεσημέρι – βράδυ το απόλυτο αξεσουάρ, χάλι μαύρο!

.... μακρυμάνικο πουκάμισο μέσα, κοντομάνικο μπλουζί απ’ έξω – ξέρω τώρα θα μου πείτε είναι παλιό, έφυγε από τη μόδα, και τέτοια, ..., δεν ξέρω τι λετε εγώ τους βλέπω να τα φοράνε και μάλιστα σε απίθανους χρωματικούς συνδυασμούς του λαχανί με το μπορντοροδοκόκκινο, του ριγέ με το πουά. Φαίνεται ότι τα ανδρικά περιοδικά (που παρεμπιπτόντως είναι σκάλες χειρότερα από τα γυναικεία) τους λένε ότι όσο πιο κλόουν θυμίζει το ντύσιμο τους τόσο πιο πετυχημένοι θα φαίνονται. Γιατί πουλάκι μου τα φοράς το ένα πάνω από το άλλο;;; και τέλος πάντων αν κρυώνεις γιατί δεν τα φοράς με τη σωστή σειρά το κοντομάνικο από μέσα!!!!

.... τα κοντοκάβαλα παντελόνια – και καλά να είσαι 18 χρονών κορμάκι κλοναράκι να καταλάβω και τη μόδα και τη διάθεσή σου να μας δείξεις το μποξεράκι σου, να είσαι όμως 40 χρονών «μεσήλιξ», με σχετική μπυροκοιλιά και να επιμένεις να μας δείχνεις το σώβρακό σου, που στην καλύτερη είναι μπάλκο, αυτό δεν το καταλαβαίνω όσο στη μόδα και να είναι. Επίσης δεν πείθομαι αγαπητέ μου, ότι δεν βρίσκεις κανονικά τζίν γιατί όλα έτσι είναι !!! Χώρια που αν πιστεύεις ότι με το μπαλκο θα ρίξεις το πιπίνι, μάλλον θα κοιμάσαι για πολλά χρόνια μόνος σου.

.... Τα μακό με βε (αγγλιστί V) λαιμόκοψη. Είναι η απόλυτη μόδα για ορισμένους. Και καλά να έχεις στέρνο πλατεία συντάγματος, να είσαι άτριχος, ή άντε ξουρισμένος, να έχεις κάτι να δείξεις ρε παιδάκι μου, άντε να το καταλάβω. Εδώ όμως μιλάμε για την πανωλεθρία της αισθητικής, μιλάμε για οπτικό βανδαλισμό, χειρότερο από αυτό που έκαναν οι παπάδες στην Ακρόπολη (που λεει ο λόγος έτσι, μην παίρνουμε τα πάντα τις μετρητής). Βέβαια η παραπάνω αισθητική έχει και το χειρότερό της, .... μακό με ΒΕ και βαφτιστικό σταυρουδάκι!! Έλεος.

Μάλλον υπάρχουν και πολλά άλλα φάουλ τέτοιου είδους, που όμως τώρα μου διαφεύγουν. Αυτά τα θυμάμαι γιατί τα βλέπεις όλο και πιο συχνά, και από όλο και πιο πολύ νορμάλ ανθρώπους. Δεν μπορώ όμως να μην τα σχολιάσω, τι να κάνω η έρμη να σκάσω;;;;

Την περασμένη βδομάδα είχα τραπέζι, χτες είχα τραπέζι, σήμερα έχω τραπέζι και μετά λεω να μην κάνω τίποτα για κανένα 15-ημερο γιατί πολύ έχω κουραστεί. Με όλα αυτά τα τραπεζώματα όμως έκανα διάφορα ορεκτικά, καναπεδάκια, αμους μπους (amuse buse – μέχρι και γαλέικα σας δίνω!!) που τα λένε, δηλαδή διασκέδαση του στόματος, κάπως έτσι τέλος πάντων.

Κρακεράκια με ρόκα και μελιτζανοσαλάτα

Πάρτε κρακεράκια, ή μικρές φυγανίτσες και βάλτε πάνω 1-2 φυλλαράκια ρόκας. Πάνω από τη ρόκα βάλτε 1 κουταλιά μελιτζανοσαλάτα που φτιάξατε ή αγοράσατε και από πάνω βάλτε ένα καρύδι.

Φρυγανισμένα ψωμάκια με ντοματίνια και μοτσαρέλακια

Πάρτε ψωμί του τόστ, χωρίς κόρα ψήστε το στο γκρίλ ή στην τοστιέρα και κόφτε το στα 4. Εναλλακτικά χρησιμοποιήστε παξιμαδάκια ή κρακεράκια. Βάλτε τα μικρά μοτσαρελάκια σε ένα βαθύ πιάτο και περιχύστε τα με λίγο λάδι, αν έχετε αρωματισμένο με βασιλικό ακόμα καλύτερα αν όχι βάτε απλό λάδι. Ψιλοκόψτε λίγο φρέσκο βασιλικό πάνω στη μοτσαρέλα και πασπαλίστε με φρέσκο πιπέρι. Κόψτε τα τοματίνια στη μέση και προσθέστε τα στη μοτσαρέλα, αλατίστε ελαφριά και αφήστε τα 15 λεπτά να μαριναριστούν. Επάνω σε κάθε ψωμάκι απλώστε μία στρώση άλειμμα ελιάς και απο πάνω βάλτε ένα μοτσαρελάκι και ένα μισό ντοματάκι.

Φρυγανίτσες με μανούρι και τσάτνεϊ

Απλώστε μία στρώση τσάτνεϊ, ή μαρμελάδα με φρούτα του δάσους ή κράνα (να είναι γλυκόξυνο, καταλάβατε;;). Από πάνω βάλτε ένα κομματάκι μανούρι, ή άλλο κατσικίσιο τυρί. Πάνω μπορείτε να πασπαλίσετε χοντροκομμένα φουντούκια ή αμύγδαλα.

Ντοματίνια γεμιστά με αρωματικό τυρί.

Σε ένα μπολ ανακατέψτε 2 κουταλιές τυρί Φιλαδέλφεια με ψιλοκομμένο δυόσμο και ξύσμα από μισό λεμόνι. Αδειάστε προσεχτικά τα ντοματίνια και γεμίστε τα με το τυρί. Στάξτε πάνω από κάθε ντοματίνι ελάχιστο λάδι.

Αγγούρι γεμιστό

Πάρτε ένα αγγούρι αν είναι δυνατό να είναι χοντρό για να καθαρίζετε εύκολα. Αν θέλετε το πλένετε καλά και το αφήνετε με το φλούδι, αν πάλι δεν σας αρέσει το καθαρίζετε. Το κόβετε στη μέση και με μεγάλη προσοχή το αδειάζετε από τα σπόρια, όπως αδειάζετε το κολοκύθι για να το γεμίσετε. Το αφήνετε 15-20 λεπτά να στραγγίξει και το γεμίζετε με κοπανιστή Μυκόνου. Μετά το κόβετε ροδέλες και το σερβίρετε πασπαλισμένο με μαϊντανό.

Μαύρο ψωμί με γκερεμέζι, κόκκινο πιπέρι και σύκο

Πάρτε αυτό το μαύρο ψωμί το γερμανικό που έχουν τα σουπερ μαρκετ, που είναι σε ροδέλες. Πάνω σε κάθε ροδέλα βάλτε μία κουταλιά γκερεμέζι, ή αν δεν βρείτε οποιοδήποτε άλλο ξινούτσικο κατσικίσιο τυρί, ή αν το θέλετε πιο ελαφρύ βάλτε κότατζ, ρίχτε πάνω από το τυρί λίγα σπόρια από κόκκινο πιπέρι (δεν είναι καυτερά), και ένα μικρό κομματάκι από ξερό σύκο, ή μισό φρέσκο σύκο που είναι η εποχή του, ή μία ρόγα σταφύλι, ή μισό ξερό δαμάσκηνο, ότι σας αρέσει που είναι ελαφρά γλυκό.

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Ο έρμος ο Μπεντζαμιν

Αυτή η φωτογραφία με τις κούτες συσκευασμένες και τους φίκους μπέντζαμιν, έξω από ένα υπουργείο να περιμένουν τη μεταφορική, θα μου μείνει αξέχαστη.

Αν και είμαι σίγουρη για το χάος που επικρατεί στο δημόσιο, αν και ήμουνα σίγουρη ότι οι νέοι θα έβγαιναν με στόμφο και θα έλεγαν παραλάβαμε άδεια γραφεία, αν και είμαι σίγουρη ότι τα γραφεία είναι όντως άδεια, όπως άδεια τα άφησαν μάλλον και οι Πασόκοι το 2004, αυτός ο κώλο-μπέντζαμιν με έχει εντυπωσιάσει!

Χωρίς να ξέρω ποιος από τους απερχόμενους υπουργούς θεώρησε ότι ο μπέντζαμιν του ανήκει και πρέπει να τον πάρει σπίτι του, (μαζί με δεκάδες κούτες που αλήθεια τι προσωπικά αντικείμενα είχανε;;), σας δηλώνω ότι αυτός ο υπουργός είναι α) λιγούρι β) κατσαπλιάς.

Πρέπει να βγουν οι δημοσιογράφοι και να μας πουν ποιος είναι αυτός ο τύπος, που αφού εμείς το κράτος τον κάναμε υπουργό, τον πληρώσαμε παχουλότατο μισθό να μας υπηρετεί, του δώσαμε την ευκαιρία να εργάζεται σε πολυτελέστατα περιβάλλοντα σε αντίθεση με τους περισσότερους από εμάς, να έχει οδηγό, να έχει παρατρεχάμενους, να έχει «δούλους» και «παραδουλάκια» δίπλα του, να τα κάνει μαντάρα με την δουλειά που του αναθέσαμε, να τον φεύγουμε και αυτός να παίρνει τον μπέντζαμιν αξίας 22 ευρώ για να στολίσει το σπιτάκι του. Ποια είναι αυτή η κατίνα πείτε μου!!!!

Ο «απλός λαός!» αυτούς τους λεει κατίνες, ανθρώπους χωρίς τακτ, χωρίς «ανατροφή». Σαν κάτι γελοίους παλιά που κλέβανε τα κουταλάκια από τις αεροπορικές εταιρίες ή πετσέτες από τα καλά ξενοδοχεία.

Δεν ξέρω τι απ΄ όλα είναι, λιγούρια, κατίνες ή κατσαπλιάδες, πάντως δεν μας αξίζει μία τέτοια συμπεριφορά. Αν ρε συ φίλε, σου λείπει ο Μπέντζαμιν, πες το μου, και θα σου στείλω εγώ τα 22 ευρώ να μην γίνεις και ρόμπα. Θα θυσιαστώ για την πατρίδα.

Αν πάλι δεν σου λείπουν τα 22 ευρωδάκια, ούτε ο έρμος ο μπέντζαμιν πουλάκι μου, τότε γιατί τα μάζωξες όλα πριν φύγεις;; Τι περίεργη αίσθηση ιδιοκτησίας είναι αυτή;; Γιατί να τα αγόρασες με τον μισθό σου όλα αυτά τα πράγματα αποκλείετε. Μην μας δουλεύεις κιόλας! Άντε στην καλύτερη να τα έλαβες ως δώρα. Δώρα όμως που δεν έλαβες εσύ προσωπικά αλλά η θέση που σου δώσαμε πουλάκι μου για ελάχιστο χρονικό διάστημα. Τα δώρα πάνε στη θέση, αλλιώς δεν θα στα κάνανε όπως δεν σου κάνανε δώρα τότε που είχες τα είδη κιγκαλερίας στην Ερμού, ξηγηθήκαμε;;

Και τέλος πάντων, το σωστό είναι τα δώρα να παραμένουν στη θέση. Όπως για παράδειγμα, αυτά που γίνονται από αρχηγούς κρατών στον πρωθυπουργό ή στο πρόεδρο, δεν τα παίρνει μαζί του μετά, μένουν στο κράτος. Η τέλος πάντων έτσι θα έπρεπε να είναι, ...,δεν είμαι και σίγουρη ότι γίνετε όμως.

Εγώ βέβαια που να ξέρω από τέτοια πράγματα, σε εταιρία δουλεύω και όπως όταν ήρθα εδώ έφερα την κούπα μου και μία φωτογραφία, φεύγοντας θα πάρω μόνο τη φωτογραφία, την κούπα λεω να την αφήσω για τους επόμενους. Δεν καταλαβαίνω την υψηλή πολιτική και έτσι δεν θα μπω στον κόπο να σχολιάσω αν τα γραφεία ήταν άδεια ή όχι, αν όσα βρίσκονται σε υπολογιστές που ανήκουν στο δημόσιο είναι προσωπική περιουσία ή όχι, αν τα αρχεία είναι προσωπικά ή όχι. Σίγουρα αυτός ο κύριος δεν πήγε εκεί να κάνει προσωπική δουλειά, να τρέξει το μαγαζάκι του, μία δημόσια εργασία πήγε να κάνει, τα προσωπικά ας τα άφηνε σπίτι του! Κακώς τα έβαλε μέσα στο γραφείο του υπουργείου. Επίσης όπως δεν φεύγω από το γραφείο μου αντιγράφοντας επαγγελματικά έγραφα – αυτό σε περίπτωση που δεν το ξέρετε είναι απολύτως παράνομο και στην Ελλάδα, και μπορεί κάποιος να διωχθεί για αυτό – για το «προσωπικό μου αρχείο» (σιγά ρε ηγέτη που θες και προσωπικό αρχείο!!), έτσι και ο κύριος της φωτογραφίας δεν είχε κανένα απολύτως δικαίωμα να πάρει αντίγραφα από τα αρχεία του υπουργείου!!! Και μάλιστα να λεει ότι είναι και προσωπικά!!!

Εδώ θα μου πείτε πούλησαν τη θάλασσα, στα προσωπικά αρχεία θα κολλήσουν!! Δεν είναι όμως αυτό που με χάλασε, μάλλον το περίμενα, όπως και δεν περιμένω και κανένα εισαγγελέα να πάει στο σπίτι αυτού του κατσαπλιά να δει τι απ’ όλα όσα πήρε είναι προσωπικά και τι όχι.

Αυτό που με χάλασε είναι εκείνος ο έρμος ο Μπέντζαμιν, τόση φτήνια ρε παιδάκι μου!!

Σήμερα, λόγω φτήνιας, θα σας γράψω ένα «αυτοκρατορικό» που λένε φαγάκι. Ένα Κυριακάτικο ψητό, να φωνάξετε τα σόγια να το χαρείτε.

Μπούτι αρνίσιο με πατάτες

2 κιλά αρνίσιο μπούτι
2 κιλά πατάτες καθαρισμένες και κομμένες σε παχιές ροδέλες, περίπου 2 εκατοστά
6 φέτες ζαμπόν
4 σκελίδες σκόρδο
ξύσμα από ένα λεμόνι
2 κλαράκια δενδρολίβανο, ή μία κουταλιά ξερό
1 κουταλιά βούτυρο σε θερμοκρασία περιβάλλοντος
2 ποτήρια ζωμό λαχανικών φρέσκο ή από κύβο (δοκιμάστε και τους βιολογικούς αν θέλετε, είναι πολύ καλοί)

Αν θέλετε να το συνοδέψετε με μία ωραία σάλτσα που του ταιριάζει, ιδού ...

Σάλτσα
1 κουταλιά της σούπας βούτυρο
1 κουταλιά της σούπας λάδι
4 κρεμμύδια μέτρια κομμένα σε φέτες λεπτές
1 κουταλιά της σούπας αλεύρι
1 ποτήρι του νερού κόκκινο κρασί
2 ½ ποτήρια του νερού ζωμό λαχανικών από κύβο ή φρέσκο
1 κουταλιά της σούπας μαρμελάδα βατόμουρο ή άλλη ξινούτσικη μαρμελάδα (π.χ. φρούτα του δάσους, κλπ)

Με κοφτερό μαχαίρι χαράζουμε το αρνί γύρω γύρω. Στο μούλτι λιώνουμε το ζαμπόν, το σκόρδο, το ξύσμα, και το μισό δενδρολίβανο. Στο μίγμα προσθέτουμε αλάτι και πιπέρι και με τα δάχτυλά μας χώνουμε το μίγμα μέσα στις χαραματιές που κάναμε στο αρνί. Αν χρησιμοποιήσαμε φρέσκο δενδρολίβανο, στα ανοίγματα αυτά καρφώνουμε μικρά κλαράκια από το υπόλοιπο. Αλείφουμε το μπούτι με βούτυρο και αλατοπίπερο. Στο εντωμεταξύ απλώνουμε τις πατάτες στο ταψί μας και τις αλατοπιπερώνουμε καλά. Ρίχνουμε από πάνω το ζωμό λαχανικών και ξαπλώνουμε το αρνάκι μας, ωραία ωραία πάνω στις πατατούλες. Προθερμαίνουμε τον φούρνο σε 240 βαθμούς πάνω κάτω και ψήνουμε το κρέας για 20 λεπτά. Κατεβάζουμε τη θερμοκρασία στους 180 και συνεχίζουμε το ψήσιμο για 1 ½ ώρα ακόμα μέχρι να γίνει και το κρέας και οι πατατούλες.

Για τη σάλτσα ζεσταίνουμε το βούτυρο και το λάδι σε ένα τηγάνι και σοτάρουμε τα κρεμμύδια μέχρι να ροδίσουν. Πασπαλίζουμε με το αλεύρι και το καβουρδίζουμε για 1 λεπτό. Ρίχνουμε το κρασί και τον ζωμό και βράζουμε τη σάλτσα μέχρι να μειωθεί στο μισό. Στο τέλος προσθέτουμε τη μαρμελάδα και βράζουμε για άλλα 5 λεπτά. Σερβίρουμε τη σάλτσα ζεστή μαζί με το αρνάκι, ώστε όποιος θέλει να περιχύσει το κρέας του.

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Αμα σου λέω ....

Αντιγράφω από τη χτεσινή Ελευθεροτυπία ….

....Τα εκλογικά αποτελέσματα αποτυπώνουν μια σχετική επιτυχία του συστήματος, αφού κατόρθωσε -μόλις δύο χρόνια μετά τις εκλογές του 2007- να επαναφέρει το ΠΑΣΟΚ με μεγάλο ποσοστό στην κυβερνητική εξουσία. Ταυτόχρονα, ωστόσο, η εκλογική καθίζηση της ΝΔ του Καραμανλή -που επέλεξε να προβάλει ανοιχτά τη γραμμή της επίθεσης- ήταν το «τίμημα» αυτής της επιτυχίας που αναδεικνύει και κρατάει ανοιχτά τα προβλήματα του συστήματος. .... (βλέπετε το σύστημα θέλει να κερδίζουν και οι δύο!! ταυτόχρονα)

.... είναι φανερό πως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στην επίθεση που θα προωθήσει, δεν θα έχει απέναντί της έναν αδρανή λαό (αυτό είναι ολοφάνερο, ο λαός είναι έτοιμος για επίθεση!!) Εκεί ακριβώς -στο πεδίο των αντιστάσεων και των αγώνων- και κυρίως σε αυτό θα συνεχίσει να κρίνεται και το ζήτημα της Αριστεράς .... σε αυτό το πεδίο, των αγώνων και του κινήματος, το ΚΚΕ(μ-λ), όπως άλλωστε δεσμεύτηκε και προεκλογικά, θα συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις, με τη λογική της Κοινής Δράσης, ώστε να προωθηθεί ο πολιτικός στόχος του Μετώπου Αντίστασης (του ποιού;;; βοηθάτε ρε παιδιά!!) που είναι επιτακτικά αναγκαίος τόσο για τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού όσο και για την προοπτική του ....

Τι πίνουν και δεν μας λένε!!

Εξάλλου πιο απλά και κατανοητά τα είχε πει και ο Πάνος Μιχαλόπουλος στη Γκαρσονιέρα για 10 .... «δεν φταιω εγώ, το σύστημα φταιει που σε χώνει σε ένα λούκι και σε σπρώχνει, σε σπρώχνει, σε σπρώχνει ...» .

Λοιπόν παιδάκια, έχετε το νου σας, διότι σύμφωνα με τον προλαλήσαντα α) θα δεχτούμε επίθεση από το σύστημα, β) έχουμε αγώνα μπροστά μας γ) από αυτόν τον αγώνα κρίνετε το ζήτημα της Αριστεράς (η ψήφος είναι λάθος όργανο για τέτοιες κρίσεις) δ) ο στόχος του Μετώπου Αντίστασης πρέπει να προωθηθεί.

Επίσης έχω να προσθέσω ότι το 2012 θα μας επιτεθούν οι ελοχίμ και πρέπει να το βάλετε και αυτό στο πρόγραμμα, μην το ξεχάσετε, και επίσης όποιος θέλει ξυνοπρόζυμο ας μου ζητήσει γιατί με βλέπω να κολυμπάω στα προζύμια σε λίγο! (είπαμε καλός ο αγώνας αλλά να τσιμπήσουμε και κάτι!).

Μπουτάκια Κοτόπουλο με σάλτσα μουστάρδας

8 μπουτάκια το κάτω μέρος μόνο χωρίς τον μηρό, κοπανάκια τα λένε
3 κουταλιές της σούπας μουστάρδα χωριάτικη με σιναπόσπορο
1 κουταλιά της σούπας μέλι
1 φλιτζανάκι του καφέ ελαιόλαδο
1 φλιτζανάκι του καφέ σάλτσα σόγιας
χυμός από 1 λεμόνι
αλάτι, πιπέρι και θυμάρι

Αλατοπιπερώνουμε δεόντως το κοτόπουλο, και τα απλώνουμε σε ένα πυρέξ. Αναμιγνύουμε τη μουστάρδα, το μέλι, το λάδι, τη σόγια, το λεμόνι, ένα φλιτζανάκι του καφέ νερό, και το θυμάρι και περιχύνουμε το κοτόπουλο. Τα γυρίζουμε να πάει παντού το μίγμα, σκεπάζουμε το πυρέξ με αλουμινόχαρτο και τα ψήνουμε για 40 λεπτά σε προθερμασμένο φούρνο τους 200 βαθμούς αέρα. Αφαιρούμε το αλουμινόχαρτο και τα ψήνουμε για άλλα 15 λεπτά μέχρι να ροδίσουν λιγάκι. Αν θέλετε μπορείτε με αυτή τη σάλτσα να μαρινάρετε το κοτόπουλο πριν το ψήσετε.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Τα πάντα όλα

Από χτες είμαι σπίτι με κρύωμα. Πυρετός, λαιμά, συνάχι, παπανδρέου, υπουργικό συμβούλιο, ψωμιάδης, τα πάντα όλα σας λεω!!!

Μάλλον δεν είναι Η1Ν2Ψ27, κάτι άλλο είναι. Απλό κρύωμα δεν είναι πάντως, είναι δυνατόν να έχω κάτι που δεν ονοματίζετε με γράμματα και αριθμούς;; θα ήθελα να είναι κάτι σαν Κ24Φ12, αν γίνετε παρακαλώ. Και πυρετάκι έχομεν, και τα λαιμά τσούζουν, πάνω που έκοψα το τσιγάρο και αισθανόμουνα μια χαρά, ήρθε και ο παραπάνω να μας κάνει να αισθανόμαστε λες και ξυπνήσαμε από ξενύχτι με οβερντοουζ από τσιγάρα και βίσκια.

Έφυγε και ο Αβραμό και ανησυχώ! Ποιος θα με φροντίσει τώρα, πείτε μου ποιος;;; Αυτή η Μαριλίζα;; είναι δυνατόν! Καλή κοπέλα δεν λεω αλλά μοιάζει με πρεσβυτέρα στην Ανω Δεξιά Βλαχούλα. Χάθηκε να την πάρει αυτή η άλλη η Αννα να τη σουλουπώσει λίγο, να τις πάρει ένα ρουχαλάκι, να την βάψει λίγο διακριτικά, κάτι τέλος πάντων!

Απ΄ ότι καταλάβατε από το πρωί βλέπω τα πάντα όλα! Ορκωμοσίες, υπογραφές, ομιλίες, χειραψίες, υπουργικά συμβούλια και διαβούλια, και πολύ πολύ μα πάρα πολύ σας λέω δουλειά. Αυτοί οι Πασόκοι είναι έξυπνοι, κατάλαβε ο κόσμος ότι οι άλλοι ξυνόντουσαν νυχθημερόν, θα βγούμε και θα τους υποσχεθούμε δουλειά σου λένε, να εκστασιαστούν οι ιθαγενείς.

Τέλος πάντων άλλο είναι το πρόβλημά μου τώρα. Κάθομαι μέσα στον μαύρο πυρετό και τους βλέπω και λεω είναι δυνατών να με συνδράμει σε αυτή τη δύσκολη στιγμή η Μαριλίζα;; πως να της έχω εμπιστοσύνη πείτε μου! Ο άλλος, με τα μπλέιζερ κουστουμάκια, τις άψογες γραβάτες μπος, τα μπίλλλυ παπούτσια, και το απόλυτα συμπονετικό βλέμμα, πως να το κάνουμε σου εμπνέει μία εμπιστοσύνη. Βγένει τώρα το άλλο το έρμο, με ταγεράκι νεωτερισμών, ούτε το νυχάκι δεν είχε βάψει, τίποτις και σου λεει «δουλειά»! Τι μας λες μανδάμ;; κατ΄ αρχήν με δουλειά δεν περνάει ο πυρετός μάλλον ανεβαίνει! Και κατά δεύτερων, θα χαλάσεις την πιάτσα!!! Πάνω που μάθαμε να καθόμαστε όλοι και να ξυνόμαστε θα μας βάλεις και να δουλέψουμε! Μωρέ τι μας λες ....

Καταλάβατε τώρα τι έχω πάθει. Μέσα στις λιζοπαϊνες, τα νιουροφέν, τα χαμομίλια και τις κοτόσουπες, έχω και τους μουρλούς που πήρανε σοβαρά ότι τους ψήφισαν και θέλουν να δουλέψουν. Είπα να κλείσω την τηλεόραση και να διαβάσω μερικά μπλόγκς να δω τι κάνουν και οι άλλοι.

Αυτά τα παιδιά πάντα μας προσέφεραν απλόχερα γέλιο και αυτό πως να το κάνουμε πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε. Η δήλωση Ψωμιάδη, είναι ιστορικό μνημείο, και βέβαια είχα την τύχη να την ακούσω ζωντανά. Η Φιφή αναρωτιέται αν τα πιστεύει αυτά που λεει και ποιο τελικά είναι το μέγεθος της μαλακίας του, εγώ πάλι πιστεύω ότι απλά θέλει να δημιουργεί φασαρία γύρω από το όνομά του και να επιπλέει σαν τον φελλό, ή σαν οτιδήποτε επιπλέει τέλος πάντων. Τώρα θα μου πείτε είναι κρίμα και άδικο ένα τέτοιο κόμμα να έχει και έναν τέτοιο τύπο να τους εκθέτει με αυτό τον τρόπο. Θα συμφωνούσα μαζί σας, αν δεν είχα διαβάσει διάφορες αναλύσεις για την ήτα τους σε ορισμένα «κομματικά» μπλογκς.

Για την ακρίβεια υπάρχει ένα, που είναι πάρα πολύ δημοφιλές και που νομίζεις ότι το γράφει κάποιο στέλεχος προπαγάνδας από τη Ρηγίλης. Πέραν από τις αναρτήσεις αυτές κάθε αυτές που ξεχειλίζουν από πατριωτισμό και συνομοσιολογικές αναφορές και βέβαια αοριστά σχόλια για τον μεγάλο ηγέτη και την ιστορική φυσιογνωμία κλπ, τα σχόλια στις αναρτήσεις είναι απίθανα! Τι ότι τον Καραμανλή τον έριξε η ΣΙΑ, τι ότι τον άδειασε ο Πουτιν, τι ότι τον σιγο-έτρωγαν οι πασόκοι δημόσιοι υπάλληλοι και δεν τον άφηναν να κάνει τη δουλειά του! Οτι οι «αριστεροί» του έβαλαν δίπλα τον Ρουσό για να λειτουργεί σαν δούρειος ίππος, και βέβαια ότι τον έριξαν τα ΜΜΕ, και ότι το βατοπαίδι δεν έγινε ποτέ, ότι όλα είναι στη φαντασία των δημοσιογράφων!! Απίθανα πράγματα με έναν όμως παρανομαστή, ότι όλοι οι ψηφοφόροι της ΝΔ – με εξαίρεση βέβαια τους συγγραφείς αυτών των σχολίων, αυτοί ξέρουν!! – είναι γίδια το λιγότερο και κάνουν ότι τους λένε η ΣΙΑ, ο Πούτιν, οι εφημερίδες και τα άλλιεν. Μεγάλη εκτίμηση έχουν για τους οπαδούς της Δεξιάς Παράταξης, μπράβο!

Αυτοί, θα τα βρουν όμως, όπως τα βρήκαν και οι Πασόκοι το 2007. Κόμματα εξουσίας δεν διαλύονται, θα χάσουν την εξουσία αν το κάνουν, και αυτό τουλάχιστον το ξέρουν καλά. Για εσάς τους φίλους μου τους δεξιούς το γράφω αυτό να ηρεμήσετε λιγάκι.

Με τον πυρετό μου πάλι δεν ξέρω τι να κάνω! Να πάω στο νοσοκομείο ή να μην πάω. Αν είναι πάλι να μην με υποδεχτεί ο Αβραμό να μην με χτυπήσει με κατανόηση στην πλάτη, δεν πάω. Θα κάτσω σπίτι!!

Στη τούρλα, έχω βάλει να φτιάξω και ξυνοπρόζυμο. Τι το ήθελα;; θέλει τουλάχιστον 15 μέρες για να γίνει και πρέπει κάθε μέρα κάτι να κάνω. Το κακό όμως είναι ότι κάθε μέρα το χωρίζεις και όπως λεει η συνταγή ή το πετάς το μισό ή το δίνεις σε «γειτόνισσα!». Και που να τη βρω εγώ τη γειτόνισσα;;; – που να ξέρει τι είναι το προζύμι! Το χωρίζω στα δύο και το κρατάω – να το πετάξω ούτε λόγος, βέβαια – και έτσι έχω αυτή τη στιγμή 8 μπολάκια με προζύμι να φουσκώνει και να ξεχειλίζει να γεμίζει τη κουζίνα μου και να πρέπει κάθε 12 ώρες να κάνω και κάτι. Το βράδυ τα 8 θα έχουν γίνει 16 και το πρωί 32, άρα πρέπει να πάρω την απόφαση να πετάξω και μερικό, δεν έγινε και τίποτα, αλεύρι με νερό είναι όχι χαβιάρι μπελούγκα!

Σουπίτσα σήμερα, ότι πρέπει για το κρύωμα που σας εύχομαι να μην έχετε αλλά που ίσως κάποια μέρα να αποκτήσετε!

(Τώρα που σας γράφω ακούω, ταρατατζουμ τζουμ τζουμ από την τηλεώραση!, τρέχω ...... παρέλαση! Στρατά, μπάντες ο Βαγγέλης και ο Βαγγέλης, καμαρωτοί, καμαρωτοί με υπασπιστές και λοιπές φιοριτούρες, ....., το πρωτόκολλο βλέπετε του στρατού! Ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν)

Σούπα με λαχανικά και πλιγούρι (βγάζει 6 μερίδες)

½ φλιτζάνι πλιγούρι
2 ξερά κρεμμύδια ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδο λιωμένο
2 καρότα κομμένα σε ροδέλες
1 κόκκινη πιπεριά ψιλοκομμένη
2 κλωνάρια σέλερι κομμένα σε ροδέλες
2 μέτριες ντομάτες, ξεσποριασμένες και τριμμένες
½ ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο
250 γραμμάρια φρέσκα μανιτάρια σε λεπτές φετούλες
2 κουταλιές της σούπας βούτυρο
1 ½ λίτρο ζωμό κότας από κύβο
½ κουταλάκι του γλυκού ξερό δυόσμο
αλάτι και πιπέρι

Βράζουμε το πλιγούρι για 40 λεπτά με αρκετό νερό και το στραγγίζουμε. Στο βούτυρο σοτάρουμε τα κρεμμύδια και το σκόρδο. Προσθέτουμε τα καρότα και το σέλερι, τα μυρωδικά τη πιπεριά, το πλιγούρι και το ζωμό. Ρίχνουμε και τη ντομάτα, αλατοπιπερώνουμε και βράζουμε για 10 λεπτά. Σοτάρουμε σε τηγάνι τα μανιτάρια μαζί με το βούτυρο για λίγα λεπτά και τα προσθέτουμε στη σούπα 5 λεπτά πριν τη σερβίρουμε. Στο τέλος πασπαλίζουμε με τον μαϊντανό και σερβίρουμε.

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Τελειώσαμε και με αυτό

Πάμε παρακάτω, τελείωσαν και αυτές οι εκλογές. Είμαι προφανώς πολύ χαρούμενη με το αποτέλεσμα, όχι μόνο γιατί ο καταλληλότερος δεν είναι πλέον πρωθυπουργός, ούτε βεβαίως γιατί ένα από τα δύο κυβερνώντα κόμματα της Ελλάδας έπεσε τόσο χαμηλά, αλλά κυρίως γιατί και οι μικροί πήγανε καλά, και κάποια σκουλήκια δεν βγήκανε (π.χ. Μπασιάκος), και τέλος πάντων αισθάνθηκα ότι πολύς κόσμος είπε χτες, σου έστειλα ένα μήνυμα στις Ευρωεκλογές, δεν με άκουσες, λούσου τώρα την κατραπακιά να μάθεις.

Είμαι βέβαια πολιτικό ζώο, αλλά κυρίως είμαι ένα από τα πολλά ζώα αυτής της χώρας και δεν έχω την υψηλή αντίληψη μερικών άλλων. Έτσι δεν συμμερίζομαι τις απόψεις της μεγίστης κυρίας Κανέλη (πρωί πρωί, την άκουγα να φωνάζει, έλεος επιτέλους, ας της δώσει κάποιος από το κόμμα μερικά Λεξοτανίλ!!! και αν δεν έχετε ρε παλικάρια πείτε μου να σας φέρω εγώ! ) ότι η ΣΙΑ ανέβασε τον Γιωργάκη με μοναδικό σκοπό να καταστρέψει το ΚΚΕ, ούτε την άποψη του πανμέγιστου Αδώνη, ότι η ΣΙΑ (πάλι αυτή! Προφανώς δεν μιλάνε για την Κωσίωνη έτσι!!) επέβαλε τον Γιωργάκη, για να συμφωνήσει να ονομαστούν τα Σκόπια Μακεδονία. Την άποψη του άλλου μεγάλου πολιτικού αναλυτή του Λιακόπουλου δεν την άκουσα ακόμα, γιατί το φτωχό μου το μυαλουδάκι δεν μπορεί να επεξεργαστεί τόσα πολλά υψηλά νοήματα ταυτόχρονα, επιφυλάσσομαι όμως για το μέλλον.

Είναι προφανές όμως ότι 8000 και βάλε συμπολίτες μας (τόσους σταυρούς πήρε), σαφώς ανώτεροι από εμένα συμμερίζονται τις απόψεις της Λιάνας, και πραγματικά θα ήθελα μία μέρα να την δω να κυβερνάει. Να μην ζω σε αυτή τη χώρα βέβαια! Θα ήθελα να την δω πρωθυπουργό, να την δω να πρέπει να κάνει κάτι και όχι μόνο να κριτικάρει και να γαβγίζει στα παράθυρα. Εδώ είδαμε πρωθυπουργούς τα παιδιά, ανίψια, εγγόνια και δισέγγονα αυτών που πριν πολλά πολλά χρόνια ψιλογάμησαν αυτή τη χώρα, και σύντομα θα δούμε και την κόρη του μεγαλύτερου πολιτικού καιροσκόπου της ιστορίας αυτής της χώρας, τη Λιάνα που ήθελε να παίζει πιάνο στον Θείο, να μην δούμε, αμαρτία είναι.

Βέβαια θα μου πείτε για να γίνει η μαντάμ πρωθυπουργός, θα πρέπει να προηγηθεί η επανάστασης, να έχει χυθεί και λιγάκι αιματάκι, να έχει γίνει και κάποιο συστριγκλο γιατί έτσι είναι αυτά τα πράγματα την εξουσία πρέπει να την πάρουμε με αυτούς τους δημοκρατικούς και ανθρωπιστικούς τρόπους, λεει το κομουνιστικό μανιφέστο που για κακή μου τύχη ήταν ένθετο στο ποντίκι της περασμένης πέμπτης, το αγόρασα και το διάβασα!

Τώρα θα μου πείτε τι σκατά με έπιασε σήμερις, μέρα που είναι, και έπαθα «αντικομουνιστική» υστερία. Βλέπετε όποιος κριτικάρει το ΚΚΕ είναι αντικομουνιστής, όπως όποιος κριτικάρει τους εβραίους είναι αντισημιτιστής. Η υστερία της Λιάνας πώς λέγετε;; Μάλλον το γεγονός ότι το πρώτο που άκουσα σήμερα ήταν η τσιρίδα της Κανέλη, αυτό με έκανε αντικομουνίστρια σήμερα, και τι να σας πω ίσως να χαίρομαι για αυτό.

Κατά τα άλλα, καλά, «ήσυχα Μαιρούλα μου τα δικά σου» που λέγαμε και παλιότερα. Θα μας κάνει λεει «πράσινη ανάπτυξη» ο Γιώργος τώρα που βγήκε, εδώ μας έκανε «ήπια προσαρμογή» ο Αλογοσκούφης και δεν πάθαμε τίποτα (αυτός τώρα κάτι έπαθε μιας και δεν βγήκε, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), το πρασίνισμα θα μας σκιάξει. Ο Αλέξης λεει θα κατέβει στο πεζοδρόμιο, γιατί καλέ λεω εγώ το παιδί, τόσο μικρό στα βάσανα, είναι ανάγκη να κάνει πεζοδρόμιο!! Ας του βρούμε μία δουλειά.

Ο φύρερ και η παρέα του με τα αρχαιοελληνικά ονόματα, θα συγκυβερνήσουν λεει με τον Γιώργο. Και η απορία μου είναι: τους το ζήτησε κανείς;; αυτοί σώνει και ντε να συγκυβερνούνε με όποιον βγαίνει. Δεν θέμε πουλάκι μου, άμε στο καλό, όχι αυτός θα συγκυβερνήσει. Είδε που δεν του βγήκε η συνδιαχείρηση της πολυκατοικίας με τον καταλληλότερο, λεει να δει τι μπορεί να κάνει με τον άλλο τώρα. Δε θέμε λέμεεεε ...

Εμένα βέβαια μου άρεσε εκείνο το παιδί το χαρούμενο, ο οικολόγος, όλο γελάει!! Πως τα καταφέρνει μετά από τόση ποδηλατάδα να γελάει, δεν το χωράει ο νους μου, εγώ με τόσο ποδήλατο θα είχα πέσει λιπόθυμη, ξερή κάτω. Αυτός τώρα ... τι να πω! και τα κιλάκια του τα έχει το παλικάρι. Βέβαια καλά πήγε και αυτός και μπράβο του. Το ότι δεν είναι έτοιμοι οι Έλληνες να καβατζάρουν ένα ποδήλατο και να το παίζουν Σου Ελλεν στο μικρό σπίτι στο λιβάδι, είναι προφανές, αλλά και πάλι μία προσπάθεια έκανε το παιδί, καλά πήγε και την επόμενη θα πάει πολύ καλύτερα και μπράβο τους.

Για τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη δεν ξέρω τι να πω. Δεν περίμενα με τίποτα τέτοια διαφορά και τέτοια κατάρρευση! Είναι πολύ μικρό το ποσοστό που πήρανε και δεν πιστεύω ότι αντιπροσωπεύει την πραγματική δύναμη τους. Αντιπροσωπεύει όμως το μέγεθος της απογοήτευσης των οπαδών της. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι όσο πιο ψηλά ανεβάσεις τις προσδοκίες τόσο πάταγο κάνεις όταν πέφτεις. Αυτά τα σεμνά και ταπεινά, αυτές τις μαλακίες με τους νταβατζήδες και τους μπαϊρακτάρηδες τι τις ήθελες πουλάκι μου! Αφού το ασκέρι των κατσαπλιάδων δεν μπορούσες να το μαζέψεις, άλλοι λένε δεν ήθελες, όπως και να είναι το πράγμα, δεν τα κατάφερες. Μας είχες 5,5 χρόνια τώρα να μετράμε ποιος πήρε τα πιο πολλά, ενώ εμείς στεγνώναμε από ρευστό, τι τα θες τα μεγάλα λόγια λοιπόν;;; κράτα μια πισινή, μην είσαι και τόσο σίγουρος για τους ρουσό και τους βουλγαράκιδες που κουβαλάς! Με αυτά και με αυτά είσαι σαν καρπούζι που έπεσε από τον 6ο όροφο και έσκασε με κρότο! Άντε τώρα να μαζέψουν τα κουκούτσια οι άλλοι!

Πάντα βέβαια η δημοκρατική παράταξη όταν «έπεφτε» μετά από τη διακυβέρνησή της (βλέπε το 81, το 93) έπεφτε με θόρυβο, γκνούπ!, ενώ το άλλο το πράσινο, έχει τον τρόπο του, πέφτει ήρεμα, σίγα, κάνει μόνο ένα πλάτς! Τώρα πως τα καταφέρνουν σε 5-6 χρόνια το πολύ, και κάνουν τον λαό να τους στέλνει στο διάολο και να παρακαλάει το Πασοκ να κυβερνήσει, ενώ αντίθετα όταν φεύγουν οι άλλοι μετά από 8-ετίες γίνετε με τέτοιον τρόπο που μέχρι και συγνώμη ζητάμε «μας συγχωρείτε που σας διώχνουμε αλλά να .... λέμε να δοκιμάσουμε και τους άλλους να δούμε τι λένε και αυτοί ...» τι να πω δεν ξέρω! Χρήζει πάντως διερεύνησης, να το ψάξουν τα παλικάρια να δούνε τι δεν κάνουν σωστά. Γιατί προφανώς, και μιας και έχουν αλλάξει αρκετούς καταλληλότερους, δεν είναι μόνο εκεί το πρόβλημα!

Χτες βράδυ εγώ βέβαια, ζούσα για τον ξάδελφο. Τίποτε άλλο δεν ήθελα. Είχα ακούσει ότι ο Ξάδελφος, ο μουσιού Λιαπής, θα έβαζε το μπλέιζερ με τα χρυσά κουμπιά, και θα έβγαινε στο μέγκα, σε κάποιο πάνελ, να μιλήσει. Βουβό είχε μείνει το παιδί, τόσες μέρες, είναι και ο φίλος του Χριστοφοράκος στη στενή, δεν είχε με ποιόν να μιλήσει το πικραμένο. Περίμενα και εγώ να ακούσω την ανάλυσή του. Είχα φίλους σπίτι, και τους είχα εξηγηθεί από νωρίς, ότι θέτε κάντε, αλλά μόλις βγει το παιδί, νεκρική σιγή, κίχ να μην ακούσω! Περίμενα, περίμενα, τίποτα. Δεν βγήκε. Για την ακρίβεια κανείς δεν βγήκε, αλώνιζαν οι Πασόκοι, και εκείνο το χαμένο ο Χατζηδάκης προσπαθούσε να εξηγήσει κάτι, αλλά μάλλον δεν τον άκουγε κανένας. Τώρα γιατί είναι χαμένο ο Υπουργός, θα σας το εξηγήσω άλλη ημέρα. Μέχρι πρόσφατα τον είχα σε εκτίμηση, κατάφερε όμως και αυτός και την τελευταία βδομάδα με έκανε να καταλάβω για το μέγεθός του!

Τέλος πάντων παιδάκια, άντε πάνε και αυτοί. Τώρα που πρασίνισε η χώρα, να δείτε πόσους κοψοχέρηδες θα έχουμε σε 5-6 μήνες, και μετά πάλι ξανά μανά. Με εκείνους τους Δανούς που λέγαμε, που θα τους κάνουμε ένα συμβόλαιο να μας κυβερνάνε ντεεεε, τι έγινε;;; έχουμε κανένα νέο;;;

Η σημερινή συνταγή νομίζω ταιριάζει πολύ στις στιγμές που ζούμε όλοι μας, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Ένα καλό μακαρόνι, είναι ότι πρέπει για μία βραδιά φθινοπωρινή με κουβεντούλα και ανάλυση. Η έρημη η καρμπονάρα έχει δεινοπαθήσει στην Ελλάδα, κρέμα γάλακτος, τυριά και μανιτάρια, την κάνουν αγνώριστη και συνήθως άνοστη. Ακολουθεί η πραγματική συνταγή, όπως θα έπρεπε δηλαδή να την κάνουν οι πάντες!

Σπαγγέτι Καρμπονάρα

½ κιλό μακαρόνια νο 630 γραμμάρια βούτυρο2 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο125 γραμμάρια μπέικον κομμένο σε μικρά κομμάτια6 κουταλιές της σούπας λευκό κρασί4 κρόκοι αβγών5 κουταλιές της σούπας παρμεζάνα ψιλοτριμμένη 2 κουταλιές της σούπας κεφαλοτύρι επίσης ψιλοτριμμένο1 κουταλιά της σούπας πολύ ψιλοκομμένο μαϊντανό
1 σκελίδα σκόρδο (προαιρετικά)αλάτι, πιπέρι

Σε μικρό τηγανάκι σοτάρουμε το μπέικον χωρίς λάδι ή βούτυρο μέχρι να γίνει τραγανό. Το βγάζουμε σε ένα πιάτο. Βράζουμε τα μακαρόνια, τα σουρώνουμε και κρατάμε στην άκρη 1 νεροπότηρο μακαρονόζουμο. Ρίχνουμε στην κατσαρόλα που έβρασαν τα μακαρόνια το βούτυρο και το λάδι και τα ζεσταίνουμε καλά. Ρίχνουμε και το σκόρδο ολόκλήρο να αρωματίσουμε το βούτυρο. Αφού αρωματιστεί βγάζουμε το σκόρδο και το πετάμε. Αδειάζουμε μέσα στη κατσαρόλα τα μακαρόνια και ανακατεύουμε να βουτυρωθούν καλά. Μέσα σε βαθύ μπολ κτυπάμε τους κρόκους, προσθέτουμε τις 6 κουταλιές κρασί και άλλες 6 κουταλιές μακαρονόζουμο. Ρίχνουμε μέσα στα μακαρόνια το καβουρδισμένο μπέικον και ανακατεύουμε. Ρίχνουμε αμέσως το μίγμα των κρόκων του αβγού και ανακατεύουμε γρήγορα-γρήγορα να μη σφίξει το αβγό, αλλά να δημιουργήσει μια κρεμώδη σάλτσα. Προσθέτουμε τα τριμμένα τυριά, αλατωπιπερώνουμε και ανακατεύουμε για τελευταία φορά. Σερβίρουμε στα πιάτα, πασπαλίζοντας με μαϊντανό.

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Αντε

Άντε να τελειώνουμε με τις εκλογές, να μπούμε και στο χειμώνα, να κατεβάσουμε τα χοντρά μας ρούχα, να τελειώνουμε με αυτές τις εκκρεμότητες. Βέβαια αν δεν το θέτε αυτό μπορείτε να μην δώσετε αυτοδυναμία, να ξαναέχουμε μπιντέιτ, ξανά μανά ομιλίες στο κέντρο, ξανά μανά να φωνάζουν στα κανάλια. Να δω πότε θα κατεβάσω τα χειμωνιάτικα!

Ένα είναι το σίγουρο, μέρες σαν αυτές ακούς απίθανα πράγματα. Όπως για παράδειγμα, «δεν με ενδιαφέρουν οι εκλογές!!». Όπα ρε μάγκα, τι μας λες;; και τι σε ενδιαφέρει δηλαδή πουλάκι μου;; τα γκολ του ολυμπιακού ή το ύψος του τακουνιού που είναι στη μόδα φέτος. Και ποιος αποφασίζει ρε σαΐνι μου για το πότε θα πάρεις σύνταξη, το τακούνι ή ο ολυμπιακός. Εκτός και αν δεν σε ενδιαφέρει η σύνταξη γιατί να ανήκεις στην κατηγορία – τα έχω τα φράγκα και δεν με νοιάζει – οπότε και πάσο.

Έλα μου όμως ότι και να λένε κάποιοι για τους πλούσιους αυτής της χώρας, εγώ πάλι πιστεύω ότι δεν είναι πολλοί, και άρα στο ίδιο καζάνι βράζουμε, το «δεν με ενδιαφέρουν οι εκλογές» γνωρίζεις ότι είναι βλακώδες, και μπορεί να το λες αλλά δεν το πιστεύεις.

Μετά ακούς κάποιους άλλους, τους απογοητευμένους-αδιάφορους-όλοι τα ίδια είναι, που σου λένε, όλοι κλέβουν (και εγώ μαζί όπου με παίρνει), και δεν έχω βρει κανένα κόμμα να με εκφράζει!! Αυτοί έχουν πολύ πλάκα. Γιατί προφανώς θεωρούν ότι το κόμμα είναι κάτι σαν το τζίν, πρέπει να σου ταιριάζει απόλυτα, σαν γάντι, για να το ψηφίσουν. Και όχι μόνο να ταιριάζουν με την «ιδεολογία» του κόμματος και το πρόγραμμά του, αλλά να εγκρίνουν όλους τους υποψήφιους ένα προς ένα, ακόμα και τον καφετζή των κομματικών γραφείων, και παρ’ όλα αυτά να μην είναι και «οπαδοί», μόνο και μόνο τότε θα ψηφίσουν ένα κόμμα. Από αυτούς ακούς τα απίθανα επιχειρήματα, .... εγώ ΝΔ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΕ, είναι όλοι τους κλέφτες!! Προσέχτε όλοι, όχι κάποιοι, όλοι και το 40% που τους ψηφίζει!! ή ... εγώ ΠΑΣΟΚ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΕ αφού είναι οι ίδιοι, δεν βλέπεις τη Βάσω!! Ενώ σύμφωνα με τη λογική αυτή ένα κόμμα του 40% θα έπρεπε να τους διώξει όλους και να αγοράσει άλλους!!

Υπάρχουν και οι διαμαρτυρόμενοι, αυτοί πάντα ρίχνουν ψήφο διαμαρτυρίας. Που διαμαρτύρονται δεν ξέρω, στον ΟΗΕ, στην ΕΕ, άντε στο ΝΑΤΟ;; τι να σας πω! Πάντα όμως διαμαρτύρονται. Δεν λένε άντε ανέβα να μας κυβερνήσεις να σε δούμε, δεν λένε άντε έμπα και εσύ στη βουλή να κάνεις αντιπολίτευση, λένε θα ψηφίσω Ανταρσύα να διαμαρτυρηθώ! Σε ποιον πουλάκι μου;; και για πιο θέμα ;; Δεν μιλάω για τους παραδοσιακούς ΝΔ-ητες που τα έχουν πάρει με το κόμμα τους και «διαμαρτύρονται» προς το κόμμα τους, ψηφίζοντας «παροδικά» κάτι άλλο, όχι δεν μιλάω για αυτούς, αυτό μάλιστα είναι διαμαρτυρία, μιλάω για αυτούς που πάντα ψηφίζουν κάτι άλλο για να διαμαρτυρηθούν.

Κάποιοι άλλοι έχουν τρομερή πλάκα, είναι οι άσχετοι, όπως ένας φίλος μου, αμερικανάκι μέχρι τα σώβρακα, με το ζόρι μιλάει ελληνικά ο άνθρωπος. Επειδή μένει εδώ θα ψηφίσει και εδώ. Με παίρνει σήμερα τηλέφωνο, προσέχτε είναι ήδη Παρασκευή. Τι θα ψηφίσεις με ρωτάει;;; σιγά μην σου πω! του απαντάω. Εγώ τι να ψηφίσω;; με ξαναρωτάει, ότι θες εκτός από Καραμανλή του λεω! Να ψηφίσω την κακομοίρα την Παπαρήγα μου λεει, είναι για λύπηση!! Εκεί τα πήρα στο κρανίο!! Καταλαβαίνεις τι λες;;; του λεω, θα ψηφίσεις Κομουνιστικό Κόμμα εσύ ένας Αμερικανός Αντί-Κομουνιστής!!! Σιγά μου λεει, δεν υπάρχουν Κομουνιστικά κόμματα στον κόσμο πλέον!! Έτσι για να καταλάβετε. Γιατί πουλάκι μου θες να ψηφίσεις;; αφού το χρέος σου το έκανες, ψήφισες Ομπάμα στη Αμερική, καλός πολίτης είσαι, τι σκατά θες τώρα. Να διαμαρτυρηθώ!! Άντε πάλι σε επαναστάτη πέσαμε λεω από μέσα μου! Αν σου βγαίνει το Αριστερό του λεω ψήφισε Τσίπρα. Όχι δεν τον ψηφίζω αυτόν!! Γιατί καλέ δεν είναι τόσο επαναστάτης όσο θες;; Μου είπαν ότι τον είδαν να βάζει φωτιές στο κέντρο τον Δεκέμβρη ... (άγκα;;;). Ποίος στο είπε αυτό παιδάκι μου;; ένας φίλος.

Μετά υπάρχουν οι «το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν με εκφράζει». Μάλιστα! Τις καταλαβαίνω τις ανησυχίες και τις δικές σου, και του Καστοριάδη και του Σάρτρ, αλλά επί του παρόντος και επειδή πρέπει να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, δεν παίρνεις μία απόφαση, τι στο διάολο κανένα από τα 26 κόμματα δεν σε πλησιάζει; και σου υπόσχομαι ότι κάτι θα κάνω με το θεματάκι σου, στην επόμενη επανάσταση που σχεδιάζουμε.

Υπάρχουν και οι «βρίσκομαι αλλού μην με ενοχλείτε». Οπως ένα κοριτσάκι που μου είπε «θα ψηφίσω Γιώργο γιατί είναι φιτ!», ή μία θίτσα που είπε «εγώ με τον Κωστάκη είμαι γιατί είναι ομορφάντας σαν τον θείο του!!», ή το Κατερινάκι που μου φώναζε χτες «Τσίπρααααα γιατί είναι και πολύ κούκλος». Άπαιχτα πολιτικά επιχειρήματα!

Προφανώς βέβαια υπάρχουν και οι οπαδοί. Σαν τον πατέρα μου για παράδειγμα. Ήταν Πασοκ, πριν καν συλλάβει την ιδέα ο Ανδρέας Παπανδρέου να φτιάξει το Πασοκ. Είναι από αυτούς που όταν βγήκε η Νέα Δημοκρατία το 2004, έπεσε σε κατάθλιψη και δεν μίλαγε για 10 μέρες. Τι έχεις ρε μπαμπά;; να τον ρωτάμε, «τίποτα παιδάκια μου» να μας λεει με ύφος Βασιλάκι Καϊλα, στη Μανταλένα. Χτες, στα 70 του, σηκώθηκε από το Μαρούσι να πάει στην ομιλία του Γιώργου. Κατέβηκε και ανέβηκε όλη την Αλεξάνδρας με τα πόδια λες και είναι 20 χρονών, και γύρισε σπίτι με σημαίες, αυτοκόλλητα, καπέλα, τον είδε η μάνα μου και τρόμαξε!! Αυτός, και οι υπόλοιποι της γενιάς του, είναι χαμένη υπόθεση βέβαια, έχουν ακόμα το σύνδρομο του εμφυλίου μέσα τους. Οπως και πολλοί παλιοί Νεοδημοκράτες δεν ψηφίζουν το Πασοκ λεει γιατί θα φέρει τον Σοσιαλισμό, τρομάρα τους!

Προφανώς υπάρχουν και πολλοί άλλοι, και προφανώς υπάρχει ένα 15-20% Ελλήνων που βγάζουν κυβέρνηση. Νομίζω ότι αυτοί είναι πάντα οι ίδιοι. Είναι αυτοί που σταθμίζουν κάθε φορά την ψήφο τους, την σκέφτονται σοβαρά. Τι τους συμφέρει; Λένε τώρα πρέπει να ψηφίσω «αυτό», και το «αυτό» έχει πάντα αναφορά σε ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα. Δηλαδή, ή τα ψηφίζουν γιατί έτσι κρίνουν τη δεδομένη στιγμή, ή πάνε στα διπλανά τους για να τους στείλουν ένα και συγκεκριμένο μήνυμα. Και το μήνυμα δεν στέλνετε μόνο με την ψήφο, στέλνετε και με το σταυρό.

Έβλεπα προχτές μία φοβερή ταινία το Μέρες του ‘ 36 του Θόδωρου Αγγελόπουλου (ένα από τα πολλά κουσούρια μου είναι ότι μου αρέσει ο Αγγελόπουλος!!). Ο πρόλογος από τον Δανίκα μιλάει για την τριλογία Θίασος-Μέρες του ‘ 36-οι Κυνηγοί που αναφέρετε στην Ελληνική «κακοδαιμονία» που δεν μας αφήνει να ορθοποδήσουμε.

Αναρωτιέμαι, κυρίως τώρα περίοδο εκλογών, ποια είναι τελικά η κακοδαιμονία μας;; Σίγουρα τα παραπάνω είναι παράγοντες. Άντε να δούμε, πότε επιτέλους ο κάθε ένας από εμάς θα κάνει αυτό που «πρέπει», και όχι αυτό που «γουστάρει», αυτό που κάνουν οι άλλοι, αυτό που τον συμφέρει;;

Καλή ψήφο.

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Μόνος στο σπίτι

Θυμάστε αυτή τη ταινία, που είχαν ξεχάσει οι γονείς του ένα πιτσιρικά μόνο στο σπίτι του τα Χριστούγεννα; Ήταν κάτι κλέφτες της συμφοράς ένα κοντός, έξυπνος υποτίθεται, και ένας ψηλός, βλαμμένος που έκανε όλο γκάφες. Προσπαθούσαν λοιπόν να κλέψουν το σπίτι του πιτσιρικά που τους έκανε φοβερές πλάκες, και αυτοί την πατάγανε πάντα. Σε μία από αυτές, έβαλε φωτιά και στο κεφάλι του χαζού-ψιλού (Μαρβ νομίζω τον έλεγαν) με αποτέλεσμα να καούν τα μαλλιά του μόνο απάνω. Έτσι είχε πυκνά σγουρά ατίθασα μαλλιά γύρω γύρω και ξερό κρανίο από πάνω. Ήταν απίθανα αστείος, αν θυμάστε τη σκηνή. Προσπάθησα να βρω καμιά φωτογραφία να ανεβάσω αλλά δεν βρήκα.

Τώρα γιατί σας τα λεω όλα αυτά;;;

Γιατί με μεγάλη, πάρα πολύ μεγάλη χαρά, μετά από πολλά χρόνια που βλέπω την φαλάκρα του κύριου Ζαγορίτη, συνειδητοποίησα τι μου θυμίζει !!!

Τον βλέπεις από μπροστά τον άνθρωπο και ζηλεύεις το μαλλί του. Πλούσιο, ατίθασο, μαύρο κομοδινί (φαίνετε ότι μόνο εγώ ασπρίζω με τα χρόνια οι υπόλοιποι μαυρίζουνε!), με μεγαλειώδη φράντζα σαν αυτή του Γαρδέλη στο ρόδα, τσάντα και κοπάνα, τέλεια τέλεια τι να σας λεω!!

Και εκεί που τελειώνει την ενημέρωση που μας κάνει για το πόσο τέλεια είναι όλα και το πώς θα βγει η ΝΔ με 10% διαφορά, κάνει μία τσουπ και γυρίζει πλάτη στης κάμερες .... και γίνετε ξαφνικά η χαρά του καράφλα. Ο οποίος και δικαίως ο άνθρωπος λεει, «αν είναι να είμαι ιμιτασιόν καράφλας σαν τούτον καλύτερα έτσι οργωμένο χωράφι, είναι τουλάχιστον γνήσιο!».

Άδικο δεν έχει ο αγαπητός μου καράφλας, γιατί αυτό που βλέπουν τα ματάκια σου, είναι η απόλυτη τρύπα στο δάσος των πυκνών μαλλιών α κ ρ ι β ώ ς στην κορυφή της κεφαλής. Τρύπα και γύρω γύρω πυκνά κομοδινί μαλλιά.

Εμένα αυτό μου φαίνετε πολύ αστείο!!

Λοιπόν έχω και κάποια νέα να σας πω:

Α) σήμερα είναι η 3η μέρα χωρίς τσιγάρο, μάλλον θα τα καταφέρω νομίζω
Β) τη μικρή τη Κατερίνα την πήρανε στο Μάστερ που ήθελε στο Πανεπιστήμιο στα Γιάννενα (κάτι με χημεία και διατροφή είναι θα σας γελάσω!!)
Γ) τα τούβλα στο σπίτι της Μιρέλας στη Τρίπολη είναι σχεδόν στη μέση
Δ) τελείωσε η έκθεση βιβλίου και γύρισε η Ντεφ σπίτι της
Ε) ο Στέλιος διορίστηκε στη Μεγαλόπολη και ανεβοκατεβαίνει προς το παρόν
ΣΤ) ο Βαγγ εκεί που νόμιζε ότι θα διδάσκει ένα μάθημα τη βδομάδα βρέθηκε με καθημερινό πρόγραμμα διδασκαλίας και εργαστηρίων
Η) την 28η Οκτωβρίου πάμε ταξιδάκι σε Βρυξέλες, Μπρυζ, Λουξεμβούργο και Άμστερνταμ, πικι πικι ραμ...

Αυτά ....

Πλησιάζουν που λετε οι μέρες για τη νύχτα των αποτελεσμάτων, την Κυριακή. Πάλι σπίτι μου θα μαζευτούμε να τα δούμε, όπως βλέπουμε τη Ευροβίζιον, τους αγώνες της Εθνικής, τον τελικό της Φάρμας, και άλλα τέτοια σόου της Ελληνικής Τηλεόρασης. Θα είμαστε πολλά κόμματα μαζεμένα, σχεδόν όλα τα σοβαρά. Το ΛΑΟΣ δεν θα εκπροσωπείτε, αλλά να σας πω, δεν το θέλω και στο σπίτι μου!! Επίσης κάποιες από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ θα απουσιάζουν, το ΡΟΖΑ ίσως, αλλά δεν πειράζει έχουμε πολλούς Τσιπρικούς και το καλύπτουμε το κενό. Η Νεοδημοκράτες λιγοστέψανε αρκετά, αλλά τι να κάνουμε αυτά έχει η ζωή, την άλλη φορά.

Δεν θα μαγειρέψω, η βραδιά σηκώνει μεζέδια και αλκοολ, έτσι μεταξύ άλλων θα φτιάξω και ....

Τυρομπαλάκια γεμιστά με σταφύλι

160 γραμμάρια ανθότυρο
200 γραμμάρια τυρί κρέμα (π.χ. Φιλαδέλφεια)
30 μικρές ρόγες από άσπρο σταφύλι χωρίς κουκούτσια
2 κουταλιές της σούπας κρασί
1 κουταλιά του γλυκού δυόσμο ψιλοκομμένο
αλάτι
1 ½ φλιτζάνι φουντούκια χοντροκομμένα ή αμύγδαλα καβουρδισμένα και χοντροκομμένα

Τα τυριά πρέπει να είναι σε θερμοκρασία δωματίου για να πλάθονται πιο εύκολα. Αναμιγνύουμε τα τυριά το δυόσμο, το κρασί και το αλάτι μέχρι να ομογενοποιηθούν και να γίνουν ένα συμπαγές μίγμα. Πλάθουμε σε μικρά μπαλάκια, που όμως να χωράνε τη ρόγα σταφυλιού, γύρω στα 3 εκατοστά διάμετρο ας πούμε. Ανοίγουμε μία λακουβίτσα στο κέντρο, βάζουμε μέσα τη ρόγα και την κλείνουμε μέσα στο μείγμα. Απλώνουμε σε λαδόκολλα τα φουντούκια και κυλάμε τα μπαλάκια μας να καλυφθούν παντού. Τα βάζουμε σε ένα τάπερ στο ψυγείο να σφίξουν.