Συμμαθητές

Κάτι με τα φέισμπουκ, κάτι με τα μέιλς, κάτι με το θείο γούγλη, τώρα που φτάσαμε, πατήσαμε και μάλλον ξεπεράσαμε τα 40, βρεθήκαμε με συμμαθητές.

Όταν είσαι πιτσιρικάς όλα τρέχουν στο μάξιμουμ, τα μέγιστα συναισθήματα, οι απόλυτες φιλίες, οι ανυπέρβλητες αγάπες, και να τα ποτά και να τα ξενύχτια, τα πάντα (όλα!).

Με τον καιρό όλα ηρεμούν, πέφτουν και οι ορμόνες, μπαίνεις και στο «λούκι» (τρελαίνομαι για αυτή τη λέξη, προσπαθώ να με δω σφηνωμένη σε ένα λούκι αλλά δεν ...), πέφτουν οι τόνοι. Κάνεις νέες παρέες, παιδιά, σκυλιά, και να τα δάνεια, και να οι πιστωτικές, και να τα φροντιστήρια, ... και έρχεται η ώρα που περνάς αυτό το κατώφλι, έχεις μπει σε μία «σειρά» που λένε, όλα ταχτοποιημένα, και αρχίζεις και αναρωτιέσαι που είναι οι «παλιοί συμμαθητές»;;

Αυτοί που πριν 25 χρόνια πίστευες ότι όχι απλά θα γεράσεις μαζί τους, όχι απλά θα είστε πάντα και για πάντα αιώνια φίλες, όχι απλά ότι θα μένετε μαζί στην ίδια γειτονιά, στην ίδια πολυκατοικία, αλλά πίστευες ότι τελικά θα συγγενέψεις μαζί τους, μιας και θα την παντρέψεις με τον ξάδελφό σου τον Πελοπίδα!

Έχεις περάσει πολλά με τους παλιούς συμμαθητές, έχεις κοροϊδέψει γονείς και καθηγητές, έχεις αντιγράψει, έχεις κλάψει στον ώμο τους από έρωτα, έχεις μεθύσει, έχεις καπνίσει στα κρυφά, έχεις μαλώσει χωρίς λόγο, έχεις ανταλλάξει ρούχα, έχεις αγαπηθεί με πάθος, έχεις συζητήσει απίστευτα πράγματα απολύτως απόκρυφα για σεχ και τέτοια, με λίγα λόγια αν έχεις κάνει κάτι στη ζωή σου που θυμάσαι ή προσπαθείς να ξεχάσεις, με κάποιον παλιό συμμαθητή το έκανες.

Τους ξέρεις καλά αυτούς τους τύπους! Μπορεί με τον άνδρα σου ή τη γυναίκα σου να είστε μαζί 30 χρόνια, τον συμμαθητή σου τον Νικόλα όμως τον ξέρεις καλύτερα, και ας ήσασταν φίλοι για λίγα χρόνια μόνο και τώρα τον έχεις χάσει. Και ξέρεις γιατί; Γιατί την εποχή της φιλίας σου μαζί του, δεν υπήρχε o ιννερ σερκλ (inner circle), αυτός ο προσωπικός χώρος απολύτου ελέγχου μας, το νο-εντρι-ζοουν που έχουμε τώρα και που σε αυτόν δεν μπαίνει κανένας πλέον. Έχεις με τον Νικόλα κοινές μνήμες από την εποχή της αθωότητας!!

Καλά ε!! Γίνομαι πολύ ποιητική άμα θέλω!!!

Και γιατί θέλω; γιατί είμαι συγκινημένη. Αν και η παρέα μου ακόμα είναι οι «παλιοί συμμαθητές», αδιατάραχτες φιλίες ετών, υπάρχουν πολλοί ακόμα από την εποχή εκείνη που χάθηκαν, τους έχασα. Αυτή τη βδομάδα όμως – ένα περίεργο πράγμα – βρήκα πολλούς ταυτόχρονα. Η Μαρία με βρήκε στο φέισμπουκ, και η Ελένη βρήκε τη Μαρία και άρα και εμένα, και μιλήσαμε και καφέ ήπιαμε, και είπαμε να βρούμε και τους άλλους, μιας και η Ελένη έχει το τηλέφωνο της Αννας, που ίσως να ξέρει που βρίσκεται η Γωγώ, και ..... πόσο περίεργο είναι, με έναν άνθρωπο, που τον είδες τελευταία φορά όταν βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων, σχεδόν 23 χρόνια πριν δηλαδή, αλλά τον ξέρεις, τον ξέρεις πολύ καλά, να θες μία ώρα για να επανέλθεις στην οικειότητα των παιδικών σου χρόνων!!! Πόσο περίεργο είναι να διηγείσαι την ζωή σου συμπυκνωμένη σε μία ώρα και παρ’ όλα αυτά να ξέρεις ότι ο άλλος καταλαβαίνει τα πως και τα γιατί αυτών που του λες, γιατί ξέρει εσένα.

Και είναι ακόμα πιο περίεργο ότι δεν βρήκα απλώς συμμαθητές από το σχολείο που έχω χάσει, αλλά και αυτούς από τη σχολή που ομοίως έχω χάσει. Αγγελος, Μάνος, Αντώνης, Δήμου, Σταύρος, Ολγα. Και κανονίσαμε να βρεθούμε μετά από 15 χρόνια, και παρ’ όλα αυτά, με πήρε ο Στάθης χτες τηλέφωνο για να επιβεβαιώσει ότι θα έρθει στη πρόσκληση, και νόμιζα ότι κλείναμε ραντεβού στο «Αρτ» για φραπέ και μία τελευταία ματιά στην εργασία ......

Παράξενα που ξημερώνει μερικές φορές ......

Όπως χτες για παράδειγμα που είχε προσφορά η Ολυμπιακή και έκλεισα 4-ημερο στο Παρίσι με 55 ευρώ το άτομο!!! Ήμουνα κωλόφαρδη βέβαια, γιατί μάλλον πήρα τα τελευταία εισιτήρια, έτσι θα πάμε, εγώ η Φιφή και η Εφούλα, όπου και θα κάνουμε το γνωστό «γουιντοου-σοπ αντιλ ντροπ» (κανένας άλλος δεν μπορούσε να απαντήσει - σε δευτερόλεπτα όπως ζήταγα εγώ, στην ερώτηση «Έρχεσαι Παρίσι το Δεκέμβρη;;»).

Φαγάκια τώρα!!! Σας έχω πει για τις προσπάθειές μου για νόστιμα μπιφτέκια, που μέχρι στιγμής αποτυγχάνουν. Το καλοκαίρι στη Νάξο ο Φανούρης μας έφτιαξε κάτι ωραιότατα μπιφτέκια και παρατήρησα ότι τα φτιάχνει με κιμά και μυρωδικά, χωρίς ψωμί, χωρίς αυγό. Δεν ξέρω γιατί το κάνει έτσι, μάλλον για πιο υγιεινά, δεν ήθελα να του κόψω τον μαγειρικό οίστρο του ανθρώπου, και δεν ρώτησα. Ήταν όμως πολύ ωραία, και έτσι χτες δοκίμασα να τα φτιάξω. Ακολουθεί η συνταγή, εμένα μου άρεσαν πολύ, αν θέλετε ένα μπιφτεκάκι ελαφρύ δοκιμάστε τα.

Μπιφτέκια μόνο κιμάς

½ κιλό μοσχαρίσιο κιμά
½ ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο
1 μέτριο κρεμμύδι τριμμένο
αλάτι, πιπέρι,
2 κουταλιές της σούπας λάδι
4 κουταλιές της σούπας ούζο
1 κουταλιά της σούπας σκόνη μουστάρδας

Πλάθετε όλα τα υλικά μαζί να γίνουν ομοιόμορφη μάζα, πλάθετε σε μέτρια μπιφτέκια και ψήστε τα στο γκριλ, μέχρι να γίνουν. Για το γαρνίρισμα μετά το ψήσιμο ντομάτα, ξεσποριασμένη, κομμένη σε μικρά κυβάκια, και μαριναρισμένη σε λάδι, λίγο δυόσμο και αλάτι όση ώρα ψήνονται τα μπιφτέκια. Αν θέλετε για το σερβίρισμα, βάλτε μία πίτα από σουβλάκι (που την έχετε λίγο περάσει από το γκριλ να ζεσταθεί) στο πιάτο, από πάνω απλώστε μία κουταλιά γιαούρτι πασπαλίστε με λίγο κόκκινο πιπέρι (καυτερό η μη δικό σας θέμα!), βάλτε 2 μέτρια μπιφτέκια από πάνω ή ένα μεγάλο, και από πάνω μπόλικη ντομάτα και αν θέλετε 1-2 ροδέλες κρεμμύδι. Πολύ ωραίο σας λεω! Αν πάλι έχετε μικρά και αυτά με τα κρεμμύδια και τις ντομάτες δεν τα τρελαίνουν βάλτε 1 φέτα τυρί έμενταλ ή γκούντα και ψήστε τα ελάχιστα μέχρι να λιώσει το τυρί.