Άκουγα τις προάλλες τον αγαπημένο μου Μαμαλάκη, να περιγράφει την εμπειρία του από την σύνοδο των ΥΠΕΞ του ΟΑΣΕ στην Κέρκυρα, και πέραν των άλλων χαριτωμένων για το μενού, έλεγε ότι υπογράφθηκε και μία «ιστορική συμφωνία» που θα έχει παγκόσμια μπλα μπλα ... και άλλες τέτοιες μαλακίες.
Σήμερα το πρωί ο επίσης αγαπημένος μου Αβραμό – αυτός γιατί με κάνει να γελάω – έλεγε για τις ιστορικές στιγμές που ζούμε με την απαγόρευση του καπνίσματος. Θα τον γράψει η Ιστορία τον κύριο βλέπετε!
Αν μετρήσουμε το πόσο συχνά διάφοροι γελοίοι τύποι – κυρίως πολιτικοί και τα φερέφωνα τους! - χρησιμοποιούν την έκφραση «γράψαμε ιστορία», «ιστορικές συμφωνίες», «έργο ιστορικής σημασίας», και άλλα τέτοια σαχλά, θα πιστέψουμε ότι ζούμε την εποχή του Ναπολέοντα που όντως γραφόταν ιστορία, και μας κυβερνάνε ηγέτες της κλάσης του Τσόρτσιλ.
Με την ιστορία δεν τα πάω καλά, αλλά ξέρω ότι ιστορικές κρίνονται κάποιες συνθήκες και πράξεις που αφού περάσει καιρός και κατακάτσει ο κουρνιαχτός, οι επόμενες γενεές βλέπουν την σημασία τους και την αξία τους. Τώρα το να αυτοκοκορεύετε ο καγκελάκιας ότι γράφει ιστορία γιατί έβγαλε ένα νόμο που η ΕΕ μας υποχρέωσε να βγάλουμε, και να προμοτάρει ο έρμος ο Μαμαλάκης την αφεντικίνα του την Μπακογιάννη για κάτι που κανείς δεν έχει καταλάβει, δείχνει το λιγότερο επαρχιωτισμό αγαπητοί μου.
Λοιπόν τον τελευταίο καιρό, τρέχω και δεν φτάνω, όχι μόνο με τη δουλειά, αλλά και με πολλά άλλα που έχω βάλει στη μέση και δεν προλαβαίνω να τα κάνω! Αυτό είναι πολύ συνηθισμένο για μένα, πάντα βάζω δουλειές στη μέση και μετά δεν έχω χρόνο για τίποτα. Για αυτό το λόγο, έχω αραιώσει και τα γραψίματά μου, αλλά σήμερα θα σας γράψω 2 συνταγούλες, για να σας ανταμείψω. Τις έφτιαξα και τις δύο τη Κυριακή και μου άρεσαν πολύ.
Προσωπικά το φιλέτο κοτόπουλο το βρίσκω υπερβολικά άνοστο! Είναι μεν ελαφρύ με χαμηλές θερμίδες αλλά είναι και άνοστο πως να το κάνουμε δηλαδή. Βρήκα όμως την πιο κάτω συνταγή που το νοστιμίζει λιγάκι το κάνει νορμάλ φαγώσιμο δηλαδή!
Φιλέτο κοτόπουλο με ντομάτα, βασιλικό και κάπαρη
1 πακέτο φιλέτο κοτόπουλο
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένο
¼ της κούπας λευκό κρασί
4 ώριμες ντομάτες, τριμμένες στον τρίφτη και σουρωμένες
1 κουταλιά της σούπας ντοματοπελτέ
2 κουταλιές της σούπας λιαστές ντομάτες ψιλοκομμένες
2 κουταλιές της σούπας φρέσκο βασιλικό ψιλοκομμένο ή 1 κουταλάκι του γλυκού ξερό
2 κουταλιές της σούπας κάπαρη
αλεύρι
λάδι, αλάτι και πιπέρι
Κόβετε τα φιλέτα κοτόπουλου σε φετούλες πάχους 1 δάχτυλο, τις αλατοπιπερώνετε και τις αλευρώνετε ελαφριά. Σε ένα τηγάνι με ελαιόλαδο, σοτάρετε τα φιλέτα και από τις 2 πλευρές σε μάλλον δυνατή φωτιά για 5 λεπτά. Σε μία κατσαρόλα σοτάρετε το κρεμμύδι και το σκόρδο με λίγο λάδι, προσθέτετε τις λιαστές ντομάτες και σβήνετε με λίγο λευκό κρασί. Αφήνουμε λίγο να εξατμιστεί το αλκοόλ και προσθέτουμε τις ντομάτες, τον πελτέ, το βασιλικό, και ανάλογο αλατοπίπερο. Βράζουμε τη σάλτσα για λίγο και προσθέτουμε τα φιλέτα του κοτόπουλου. Συνεχίζουμε το βράσιμο σε μέτρια φωτιά για περίπου 10 λεπτά, να δέσει η σάλτσα. Στο τέλος βάζουμε και την κάπαρη. Μπορείτε να το σερβίρετε με πράσινη σαλάτα, μιας και είναι αρκετά αρωματικό φαγητό. Αν θέλετε όμως πιο «ουσιαστική» συνοδεία, δοκιμάστε έναν πουρέ πατάτας!
Η δεύτερη μου πρόταση σήμερα, είναι ένα ωραιότατο παγωτάκι. Απ΄ ότι καταλάβατε η παγωτομηχανή μου έχει πάρει φωτιά, και ήθελα να δοκιμάσω ένα παγωτό σοκολάτας χωρίς όμως να βάλω πολλά αυγά, όπως έχουν οι περισσότερες συνταγές που έχω βρει. Είχα μία περιέργεια πως θα έβγαινε ένα παγωτό με λιγότερα αυγά. Λοιπόν βγήκε πάρα πολύ ωραίο! Αν έχετε παγωτομηχανή δοκιμάστε το !
Παγωτό σοκολάτας με καραμελωμένα αμύγδαλα και μπισκότα σε σιρόπι σοκολάτας
250 γραμμάρια κρέμα γάλακτος
350 γραμμάρια φρέσκο γάλα
200 γραμμάρια σοκολάτα κουβερτούρα 50% κακάο
1 κρόκο αυγού
100 γραμμάρια ζάχαρη
150 γραμμάρια αμύγδαλο λευκό
5 κουταλιές της σούπας ζάχαρη για την καραμέλα
5 μπισκότα digestive
σιρόπι σοκολάτας
Σε μία κατσαρόλα έβαλα το γάλα, την κρέμα γάλακτος, τη ζάχαρη και τον κρόκο και ζέστανα σιγά σιγά, ανακατεύοντας συνέχεια, σε χαμηλή φωτιά. Παράλληλα έλιωσα την σοκολάτα σε φούρνο μικροκυμάτων (ή μπεν-μαρί). Λίγο πριν βράσει το μίγμα το κατέβασα από τη φωτιά και πρόσθεσα τη λιωμένη σοκολάτα. Ανακατεύοντας καλά ομογενοποίησα το μίγμα, και το άφησα να κρυώσει πολύ καλά, πρώτα εκτός ψυγείου και μετά για τουλάχιστον 5 ώρες στο ψυγείο. Μπορείτε να φτιάξετε το μίγμα από την προηγούμενη μέρα, έτσι θα παγώσει καλύτερα στην παγωτομηχανή. Για τα καραμελωμένα αμύγδαλα, έβαλα τις 5 κουταλιές ζάχαρη σε ένα αντικολλητικό τηγάνι και το έβαλα σε δυνατή φωτιά, μέχρι να αρχίσει να λιώνει η ζάχαρη και να γίνεται καραμέλα. Προσοχή να μην σας κάψει πολύ η ζάχαρη γιατί μπορεί να πικρίσει. Όταν λιώσει όλη η ζάχαρη έβγαλα το τηγάνι από τη φωτιά και έρίξα τα αμύγδαλα να πάνε παντού. Με ένα κουτάλι ανακάτεψα καλά να καλύψει η καραμέλα τα αμύγδαλα. Μην νοιάζεστε που κολλάνε μεταξύ τους και γίνονται όλα μία μάζα, έτσι και αλλιώς θα τα σπάσουμε στο γουδί! Έριξα τα καραμελώμενα αμύγδαλα πάνω σε ένα κομμάτι λαδόκολλας και τα άφησα 3-4 ώρες να κρυώσουν τελείως. Αφού κρύωσαν καλά, τα έσπασα σε ένα γουδί να γίνουν μικρά καραμελωμένα κομμάτια. Αν δεν θέλετε να μπλέξετε με το καραμέλωμα, μπορείτε να αγοράσετε έτοιμο παστέλι με καραμελωμένα αμύγδαλα ή φιστίκια, και να το θρυμματίσετε, το ίδιο είναι! Σε ένα μπολ έσπασα με το χέρι τα μπισκότα και τα ραντισα με μπόλικο έτοιμο σιρόπι σοκολάτας, ώστε να παπαριάσουν ελαφρώς. Οταν κρύωσε αρκετά το μίγμα το έβαλα στην παγωτομηχανή, για 40 λεπτά. Οταν το έβγαλα, έριξα μέσα τα αμύγδαλα και τα μπισκότα και με ένα κουτάλι τα ανακάτεψα καλά να πάνε παντού. Έβαλα το παγωτό σε ένα μεγάλο τάπερ και το έβαλα στην κατάψυξη να παγώσει παραπάνω. Την άλλη μέρα που το δοκίμασα ήταν πάρα πολύ ωραίο!!! Φέρτε μου τα παιδάκια σας σπίτι να τα κεράσω παγωτό!
Τρίτη 30 Ιουνίου 2009
Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009
Άρωμα πικραμύγδαλου ....
Χτες με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου ο Νίκος να μου πει ότι το σεμινάριο οινολογίας που παρακολουθεί εδώ και καιρό, τελειώνει και οργανώνουν μία γιορτούλα, με κρασιά και μεζέδια, και με τον Λουκιανό στο πιάνο.
Από μικρή τρελαίνομαι για τον Κηλαϊδόνη, ξέρω όλα του τα τραγούδια απ’ έξω και μου είναι αδιανόητο να μην πάω σε μία τέτοια πρόσκληση. Πήγαμε λοιπόν το βραδάκι, σε ένα υπέροχο νεοκλασικό με μεγάλο κήπο όπου καμιά 200 άτομα, είχαν μαζευτεί, πίνανε τα κρασάκια τους, και περιμένανε να βγει ο «καουμπόης».
Ήταν πάρα πάρα πολύ ωραία, μία πολύ ζεστή καλοκαιρινή βραδιά, με .... αγιόκλημα και γιασεμιά, που λεει και ο Λούκης.
Κάποια στιγμή, έρχεται και ο Νικόλας να μας χαιρετήσει. Μας περιέγραφε λοιπόν τα σεμινάρια, δοκιμάζουνε λεει διάφορα κρασιά και προσπαθούνε να εντοπίσουνε το άρωμα πικραμύγδαλο στο ένα, τη μυρωδιά της βρεγμένης σημύδας στο άλλο, και άλλα τέτοια. Τώρα ο Νικόλας είναι περιβόλι άνθρωπος, πολύ κοινωνικός και μάλλον ανοιχτό βιβλίο. Καθόταν απ΄ ότι μας είπε, έπινε τα κρασιά, γινόταν ντίρλα, αλλά άρωμα πικραμύγδαλο δεν ξεχώριζε.
Μια φορά κάπου στο 6ο μάθημα τον ρωτάει ο «δάσκαλος» αν αναγνώρισε τη τάδε μυρωδιά. Όχι βέβαια του λεει ο Νίκος, όπως δεν έχω αναγνωρίσει τίποτα απ΄ όσα λες δάσκαλε, αλλά δεν παραπονιέμαι, ωραία είναι τα κρασιά, ωραία τα πίνουμε!! Κάγκελο ο «δάσκαλος»!
Λεω του χρόνου να πάω και εγώ σε κάποιο τέτοιο σεμινάριο, ωραία φαίνετε να περνάνε, και μιας και είμαι του αλκοολικού, νομίζω θα περάσω καλά.
Δεν προλαβαίνω σήμερα για συνταγή.
Από μικρή τρελαίνομαι για τον Κηλαϊδόνη, ξέρω όλα του τα τραγούδια απ’ έξω και μου είναι αδιανόητο να μην πάω σε μία τέτοια πρόσκληση. Πήγαμε λοιπόν το βραδάκι, σε ένα υπέροχο νεοκλασικό με μεγάλο κήπο όπου καμιά 200 άτομα, είχαν μαζευτεί, πίνανε τα κρασάκια τους, και περιμένανε να βγει ο «καουμπόης».
Ήταν πάρα πάρα πολύ ωραία, μία πολύ ζεστή καλοκαιρινή βραδιά, με .... αγιόκλημα και γιασεμιά, που λεει και ο Λούκης.
Κάποια στιγμή, έρχεται και ο Νικόλας να μας χαιρετήσει. Μας περιέγραφε λοιπόν τα σεμινάρια, δοκιμάζουνε λεει διάφορα κρασιά και προσπαθούνε να εντοπίσουνε το άρωμα πικραμύγδαλο στο ένα, τη μυρωδιά της βρεγμένης σημύδας στο άλλο, και άλλα τέτοια. Τώρα ο Νικόλας είναι περιβόλι άνθρωπος, πολύ κοινωνικός και μάλλον ανοιχτό βιβλίο. Καθόταν απ΄ ότι μας είπε, έπινε τα κρασιά, γινόταν ντίρλα, αλλά άρωμα πικραμύγδαλο δεν ξεχώριζε.
Μια φορά κάπου στο 6ο μάθημα τον ρωτάει ο «δάσκαλος» αν αναγνώρισε τη τάδε μυρωδιά. Όχι βέβαια του λεει ο Νίκος, όπως δεν έχω αναγνωρίσει τίποτα απ΄ όσα λες δάσκαλε, αλλά δεν παραπονιέμαι, ωραία είναι τα κρασιά, ωραία τα πίνουμε!! Κάγκελο ο «δάσκαλος»!
Λεω του χρόνου να πάω και εγώ σε κάποιο τέτοιο σεμινάριο, ωραία φαίνετε να περνάνε, και μιας και είμαι του αλκοολικού, νομίζω θα περάσω καλά.
Δεν προλαβαίνω σήμερα για συνταγή.
Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009
Που την έφαγες την πετριά μεγάλε;
Χτες λοιπόν σαν την καλή χαρά, με έντονη τάση μαζοχισμού βέβαια, κάθισα και διάβασα όλη τη προκήρυξη αυτής της οργάνωσης, της Σέχτας ντε.
Ήταν 10 σελίδες Α4, εντελώς ανερμάτιστος λόγος, αμόρφωτου συγγραφέα, γηπεδικής παιδείας, που εκτός από αγάμητος όπως έχω ήδη πει, μία πετριά στα παιδικά του χρόνια την έχει φαει το παιδί!
Να καταλάβει ένας φυσιολογικός άνθρωπος τι λεει το παλικάρι, αδύνατον! Είναι όμως και αδύνατον να μην βγάλεις ορισμένα συμπεράσματα, για το μέγεθος της λοβοτομής που του έχουν κάνει.
Μπλεγμένος, ο έρμος ο Λενιν, με τον πανέρμο τον Τσε Γκεβάρα (που αν ήξερε το παλικάρι, την διαχείριση της μνήμης που του επιφυλάσσουν όλα αυτά τα πυροβολημένα όχι επαναστάτης δεν θα γινότανε, αλλά θα πέθαινε από βαθιά γεράματα, μέσα στην μεγαλοαστική του άνοια), με διάφορους ευρωπαίους επαναστάτες του καναπέ, και βέβαια η κριτική στο Καφετζόπουλο, και τον «γερο-Μαρξ», όλα μαζί αχταρμάς. Οι γηπεδικές απειλές τύπου «θα ξυπνήσετε με τρίτο μάτι», μαζί με νουθεσίες για την αποχή, μπερδεύονται με κάτι εξω-συνειδητότητες (!), Λ.Μ.Α.Τ, κλπ.
Τι είναι αυτό το τελευταίο; καλά εδώ χάνετε το σόου! Είναι λεει η διόρθωση, κάποιων επαναστατών τύπου Κουφοντίνα, ναι αυτός που έκανε «απαλλοτριώσεις» των δικών μας χρημάτων, ώστε να αράζει μονίμως σε ερημικές παραλίες και να σκέφτεται πως θα επαναστατήσει, που είχαν πει ότι ΛΜΑΤ είναι η Λουμπεν ΜεγαλοΑστική Τάξη, ενώ για αυτά τα βλαμμένα, νέας εσοδείας, ΛΜΑΤ είναι η Λουμπεν ΜικροΑστική Ταξη. Εμείς δηλαδή, οι υπόλοιποι κάτοικοι αυτής της χώρας, που κακώς – κάκιστα – « ... βλέπουμε την υπόσχεση του καπιταλιστικού παραδείσου, του νέου διαμερίσματος, του εξοχικού της πιθανής προαγωγής στη δουλειά, του καινούργιου αυτοκινήτου και των χλιδάτων αντικειμένων ...». Έτσι λοιπόν, επειδή κάνουμε το μέγα λάθος να θέλουμε να περνάμε καλά, να θέλουμε να διασκεδάζουμε, να θέλουμε να έχουμε ένα αξιόλογο βιοτικό επίπεδο, να θέλουμε να εργαζόμαστε και να παράγουμε, είμαστε εχθροί τους, όλοι εμείς, όλοι το τονίζω, και γι΄ αυτό θα μας κάνουν ντόνατς!
Τώρα κατά πόσο μπορούν μία χούφτα βλαμμένα να δολοφονήσουν όλους τους Έλληνες, τι να σας πω, κρίνετε μόνοι σας. Κατά πόσο κείμενα σαν αυτό, θα πείσουν σώφρονες ανθρώπους να ζαλωθούν τα φυσεκλίκια και αρχίζουν να δολοφονούν όποιον διαφωνεί μαζί τους, και πάλι τι να σας πω. Ένα είναι όμως σίγουρο, αυτά τα μαλακισμένα, και πετριά φάγανε μικρά, και δεν τα έδειρε αρκετά η μανούλα τους όταν έπρεπε, και αγάμητα είναι, και βεβαίως τεμπελχανάδες είναι που τέταρτο δεν έχουν δουλέψει, που δράμι ουσίας δεν έχουν δημιουργήσει, που ωραία ωραία τα παραχθέντα από την κοινωνία ξέρουν να χρησιμοποιούν, όπως τα λαπ-τοπ και τα σιντιρομ, που κάποιοι άλλοι ΛΜΑΤ παρήγαγαν.
Άντε να μην τα πάρω τώρα, με όλα τα βλαμμένα, που δεν ξέρουν τι να κάνουν και αποφάσισαν να «επαναστατήσουν» παίρνοντας σβάρνα ότι βρουν μπροστά τους.
Το ότι κάποια μέρα θα τους πιάσουν, όσο άχρηστοι και να είναι οι της αντιτρομοκρατικής, θα τους πιάσουν είναι βέβαιο. Η αλαζονεία είναι πολύ κακό ελάττωμα, και είναι πασιφανές ότι αυτά τα πυροβολημένα, κολυμπάνε σε μία αίσθηση παντοδυναμίας, που τους δίνουν τα κλεμμένα μάλλον όπλα και η σύγχυση που κυριαρχεί στο κρανίο τους. Όταν όμως τους πιάσουν μην δω χαροκαμένες μάνες να κλαινε για τα βλαστάρια τους, γιατί τότε θα τα πάρω χειρότερα, και θα απαιτήσω να βάλουν αυτές στη φυλακή και τα μαλακισμένα στο Νταού.
Άντε, γιατί πολύ μας τα πρήξανε, όλοι αυτοί οι «επαναστάτες» τώρα τελευταία!
Έψαχνα να βρω μία μεγαλοαστική συνταγή να γράψω σήμερα, αλλά τελικά αποφάσισα να σας γράψω τη συνταγή που έκανα χτες το βράδυ. Εδώ και καιρό η φίλη μου η Ζέφη μου ζήτησε να της φτιάξω παγωτό φιστίκι. Όταν πήρα την παγωτομηχανή, όλοι μου ζήτησαν φυσιολογικά παγωτά, σοκολάτα, στρατσιατέλα, φράουλα, ...., η Ζέφη φιστίκι! Άντε τώρα να το φτιάξεις, χωρίς εσάνς, και άλλα τέτοια χημικά, με κανονικό φιστικάκι από την Αίγινα. Έψαξα, βρήκα κάτι και χτες το έφτιαξα, έχοντας όμως αμφιβολίες, τελικά έγινε πολύ καλό. Παρ’ όλο που αμφιβάλλω ότι θα το φτιάξετε λεω να σας το γράψω έτσι για να δείτε τι τραβάω!
Παγωτό Φιστίκι
300 γραμμάρια φρέσκο γάλα
250 γραμμάρια κρέμα γάλακτος
100 γραμμάρια ζάχαρη άχνη
3 κρόκους αυγών
150 γραμμάρια ψίχα ανάλατων φιστικιών αιγίνης, χτυπημένα στο μουλτι να γίνουν πούδρα
5 κουταλιές της σούπας γλυκό του κουταλιού φιστίκι, αυτό που είναι ολόκληρο το φιστικάκι με την πράσινη φλούδα του, λιωμένο στο μούλτι να γίνει σαν πουρές
150 γραμμάρια ανάλατα ολόκληρα φιστίκια αιγίνης
Σε κατσαρόλα βάζουμε να ζεσταθεί το γάλα με την κρέμα γάλακτος, σε χαμηλή φωτιά Σε μπολ, χτυπάμε τους κρόκους με τη ζάχαρη, μέχρι να ασπρίσουν λίγο. Προσθέτουμε 2 κουτάλες από το ζεσταμένο γάλα στους κρόκους, ώστε να τους ζεστάνουμε λίγο και μετά ρίχνουμε το μίγμα των αυγών στο γάλα. Συνεχίζουμε το ζέσταμα, ανακατεύοντας, σε χαμηλή φωτιά μέχρι λίγο πριν το βράσιμο. Έτσι παστεριώνουμε τους κρόκους και δένουμε λίγο το γάλα με το αυγό. Κατεβάζουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε την πούδρα από τα φιστίκια και το γλυκό του κουταλιού, το ανακατεύουμε πολύ καλά και το βάζουμε στο ψυγείο για 1-2 ώρες να κρυώσει καλά. Μετά το βάζουμε στη παγωτομηχανή και κάνουμε ότι λένε οι οδηγίες. Αν δεν έχετε παγωτομηχανή, θεωρητικά, το βάζετε σε μεταλλικό μπολ στην κατάψυξη και το ανακατεύετε κάθε 20 λεπτά, τουλάχιστον 5-6 φορές ώστε να πήξει σαν παγωτό, και να μην γίνει παγάκι. Αυτό το τελευταίο δεν το έχω κάνει, και έτσι μη σας πάρω και στο λαιμό μου!
Ήταν 10 σελίδες Α4, εντελώς ανερμάτιστος λόγος, αμόρφωτου συγγραφέα, γηπεδικής παιδείας, που εκτός από αγάμητος όπως έχω ήδη πει, μία πετριά στα παιδικά του χρόνια την έχει φαει το παιδί!
Να καταλάβει ένας φυσιολογικός άνθρωπος τι λεει το παλικάρι, αδύνατον! Είναι όμως και αδύνατον να μην βγάλεις ορισμένα συμπεράσματα, για το μέγεθος της λοβοτομής που του έχουν κάνει.
Μπλεγμένος, ο έρμος ο Λενιν, με τον πανέρμο τον Τσε Γκεβάρα (που αν ήξερε το παλικάρι, την διαχείριση της μνήμης που του επιφυλάσσουν όλα αυτά τα πυροβολημένα όχι επαναστάτης δεν θα γινότανε, αλλά θα πέθαινε από βαθιά γεράματα, μέσα στην μεγαλοαστική του άνοια), με διάφορους ευρωπαίους επαναστάτες του καναπέ, και βέβαια η κριτική στο Καφετζόπουλο, και τον «γερο-Μαρξ», όλα μαζί αχταρμάς. Οι γηπεδικές απειλές τύπου «θα ξυπνήσετε με τρίτο μάτι», μαζί με νουθεσίες για την αποχή, μπερδεύονται με κάτι εξω-συνειδητότητες (!), Λ.Μ.Α.Τ, κλπ.
Τι είναι αυτό το τελευταίο; καλά εδώ χάνετε το σόου! Είναι λεει η διόρθωση, κάποιων επαναστατών τύπου Κουφοντίνα, ναι αυτός που έκανε «απαλλοτριώσεις» των δικών μας χρημάτων, ώστε να αράζει μονίμως σε ερημικές παραλίες και να σκέφτεται πως θα επαναστατήσει, που είχαν πει ότι ΛΜΑΤ είναι η Λουμπεν ΜεγαλοΑστική Τάξη, ενώ για αυτά τα βλαμμένα, νέας εσοδείας, ΛΜΑΤ είναι η Λουμπεν ΜικροΑστική Ταξη. Εμείς δηλαδή, οι υπόλοιποι κάτοικοι αυτής της χώρας, που κακώς – κάκιστα – « ... βλέπουμε την υπόσχεση του καπιταλιστικού παραδείσου, του νέου διαμερίσματος, του εξοχικού της πιθανής προαγωγής στη δουλειά, του καινούργιου αυτοκινήτου και των χλιδάτων αντικειμένων ...». Έτσι λοιπόν, επειδή κάνουμε το μέγα λάθος να θέλουμε να περνάμε καλά, να θέλουμε να διασκεδάζουμε, να θέλουμε να έχουμε ένα αξιόλογο βιοτικό επίπεδο, να θέλουμε να εργαζόμαστε και να παράγουμε, είμαστε εχθροί τους, όλοι εμείς, όλοι το τονίζω, και γι΄ αυτό θα μας κάνουν ντόνατς!
Τώρα κατά πόσο μπορούν μία χούφτα βλαμμένα να δολοφονήσουν όλους τους Έλληνες, τι να σας πω, κρίνετε μόνοι σας. Κατά πόσο κείμενα σαν αυτό, θα πείσουν σώφρονες ανθρώπους να ζαλωθούν τα φυσεκλίκια και αρχίζουν να δολοφονούν όποιον διαφωνεί μαζί τους, και πάλι τι να σας πω. Ένα είναι όμως σίγουρο, αυτά τα μαλακισμένα, και πετριά φάγανε μικρά, και δεν τα έδειρε αρκετά η μανούλα τους όταν έπρεπε, και αγάμητα είναι, και βεβαίως τεμπελχανάδες είναι που τέταρτο δεν έχουν δουλέψει, που δράμι ουσίας δεν έχουν δημιουργήσει, που ωραία ωραία τα παραχθέντα από την κοινωνία ξέρουν να χρησιμοποιούν, όπως τα λαπ-τοπ και τα σιντιρομ, που κάποιοι άλλοι ΛΜΑΤ παρήγαγαν.
Άντε να μην τα πάρω τώρα, με όλα τα βλαμμένα, που δεν ξέρουν τι να κάνουν και αποφάσισαν να «επαναστατήσουν» παίρνοντας σβάρνα ότι βρουν μπροστά τους.
Το ότι κάποια μέρα θα τους πιάσουν, όσο άχρηστοι και να είναι οι της αντιτρομοκρατικής, θα τους πιάσουν είναι βέβαιο. Η αλαζονεία είναι πολύ κακό ελάττωμα, και είναι πασιφανές ότι αυτά τα πυροβολημένα, κολυμπάνε σε μία αίσθηση παντοδυναμίας, που τους δίνουν τα κλεμμένα μάλλον όπλα και η σύγχυση που κυριαρχεί στο κρανίο τους. Όταν όμως τους πιάσουν μην δω χαροκαμένες μάνες να κλαινε για τα βλαστάρια τους, γιατί τότε θα τα πάρω χειρότερα, και θα απαιτήσω να βάλουν αυτές στη φυλακή και τα μαλακισμένα στο Νταού.
Άντε, γιατί πολύ μας τα πρήξανε, όλοι αυτοί οι «επαναστάτες» τώρα τελευταία!
Έψαχνα να βρω μία μεγαλοαστική συνταγή να γράψω σήμερα, αλλά τελικά αποφάσισα να σας γράψω τη συνταγή που έκανα χτες το βράδυ. Εδώ και καιρό η φίλη μου η Ζέφη μου ζήτησε να της φτιάξω παγωτό φιστίκι. Όταν πήρα την παγωτομηχανή, όλοι μου ζήτησαν φυσιολογικά παγωτά, σοκολάτα, στρατσιατέλα, φράουλα, ...., η Ζέφη φιστίκι! Άντε τώρα να το φτιάξεις, χωρίς εσάνς, και άλλα τέτοια χημικά, με κανονικό φιστικάκι από την Αίγινα. Έψαξα, βρήκα κάτι και χτες το έφτιαξα, έχοντας όμως αμφιβολίες, τελικά έγινε πολύ καλό. Παρ’ όλο που αμφιβάλλω ότι θα το φτιάξετε λεω να σας το γράψω έτσι για να δείτε τι τραβάω!
Παγωτό Φιστίκι
300 γραμμάρια φρέσκο γάλα
250 γραμμάρια κρέμα γάλακτος
100 γραμμάρια ζάχαρη άχνη
3 κρόκους αυγών
150 γραμμάρια ψίχα ανάλατων φιστικιών αιγίνης, χτυπημένα στο μουλτι να γίνουν πούδρα
5 κουταλιές της σούπας γλυκό του κουταλιού φιστίκι, αυτό που είναι ολόκληρο το φιστικάκι με την πράσινη φλούδα του, λιωμένο στο μούλτι να γίνει σαν πουρές
150 γραμμάρια ανάλατα ολόκληρα φιστίκια αιγίνης
Σε κατσαρόλα βάζουμε να ζεσταθεί το γάλα με την κρέμα γάλακτος, σε χαμηλή φωτιά Σε μπολ, χτυπάμε τους κρόκους με τη ζάχαρη, μέχρι να ασπρίσουν λίγο. Προσθέτουμε 2 κουτάλες από το ζεσταμένο γάλα στους κρόκους, ώστε να τους ζεστάνουμε λίγο και μετά ρίχνουμε το μίγμα των αυγών στο γάλα. Συνεχίζουμε το ζέσταμα, ανακατεύοντας, σε χαμηλή φωτιά μέχρι λίγο πριν το βράσιμο. Έτσι παστεριώνουμε τους κρόκους και δένουμε λίγο το γάλα με το αυγό. Κατεβάζουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε την πούδρα από τα φιστίκια και το γλυκό του κουταλιού, το ανακατεύουμε πολύ καλά και το βάζουμε στο ψυγείο για 1-2 ώρες να κρυώσει καλά. Μετά το βάζουμε στη παγωτομηχανή και κάνουμε ότι λένε οι οδηγίες. Αν δεν έχετε παγωτομηχανή, θεωρητικά, το βάζετε σε μεταλλικό μπολ στην κατάψυξη και το ανακατεύετε κάθε 20 λεπτά, τουλάχιστον 5-6 φορές ώστε να πήξει σαν παγωτό, και να μην γίνει παγάκι. Αυτό το τελευταίο δεν το έχω κάνει, και έτσι μη σας πάρω και στο λαιμό μου!
Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009
Για τα λεφτά τα κάνεις όλα ....
Δεν ξέρω ποιανού μέγα καλλιτέχνη είναι το παραπάνω άσμα, ξέρω όμως ότι η πρακτική που περιγράφει είναι πολύ διαδεδομένη στα καλοκαιρινά καλλιτεχνικά δρώμενα της χώρας!
Ο λόγος βέβαια για την παράσταση που για κακή μας τύχη είδαμε χτες, στο κηποθέατρο Παπάγου. Η όπερα της πεντάρας, είναι ένα αριστούργημα, όπως και πολλά άλλα του δίδυμου Μπρεχτ-Βάιλ, που μας έχει δώσει αρκετές πασίγνωστες μελωδίες και τραγούδια, αλλά και διαχρονικά μηνύματα, που σήμερα και πάντα θα μαλακώνουν τη ψυχή μας.
Παράλληλα όμως είναι ένα πολύ δύσκολο έργο, μία γκροτέσκο όπερα, που θέλει καλούς ηθοποιούς με καλές φωνές, με καλή κίνηση, και κυρίως δυνατό σκηνοθέτη να αναδείξει το έργο.
Στο χτεσινό δεν είχε τίποτα από τα παραπάνω! Βέβαια η Καραμπέτη είναι εκπληκτική ηθοποιός, όταν θέλει όμως, και χτες όχι απλά δεν ήθελε, βαριότανε αφάνταστα που ήταν στο σανίδι! Ο Μάινας, επίσης ήταν απών, αν και νομίζω γενικά το έχει, χτες το είχε χάσει. Το να τον βάλουν όμως να τραγουδάει είναι το λιγότερο αυτοκτονικό και εμείς σίγουρα δεν είχαμε τάσεις μαζοχιστικές να ακούμε γκαρίδια!
Οι υπόλοιποι ήταν μέτριοι, προσπαθούσαν οι άνθρωποι, αλλά δεν. Ο μόνος που διεσώθη κάπως ήταν ο Μπουρδούμης, ο τηλεοπτικός Παπαμηχαήλ ντε, που τουλάχιστον προσπάθησε το παιδάκι!
Και καλά κακές παραστάσεις, από αναγνωρισμένους καλλιτέχνες, έχουμε δει πολλές φορές, και κυρίως το καλοκαίρι, που ανεβάζονται παραστάσεις- αρπαχτές, για να μαζέψουν κανένα φράγκο και να ανεβάσουν στην Αθήνα το χειμώνα τα καλλιτεχνικά τους απωθημένα. Αυτό που μου την έδωσε είναι το θράσος, να είσαι η Καραμπέτη και να δέχεσαι τέτοια κακοποίηση ενός τόσο σημαντικού έργου!
Και να σκεφτείτε ότι το έχει παίξει η Μελίνα με τον Κούρκουλο, το έχει τραγουδήσει η Φαραντούρη, και βέβαια το τραγούδι «Ο Μακ με το μαχαίρι» το έχουμε όλοι μουρμουρίσει.
Πέραν της χτεσινής πατάτας, η όπερα της πεντάρας, είναι ένα άπαιχτο έργο και αν το βρείτε να ανεβαίνει κάπου με αξιόλογη σκηνοθεσία και όχι διάθεση αρπαχτής σπεύσατε!
Όσο για τους αγαπημένους μας καρατερίστες, σεβαστή η επιθυμία τους να βγάλουν κανένα φράγκο το καλοκαίρι, αλλά προς θεού μην παίζετε με τέτοια έργα, πάρτε κανένα Μολιέρο και αλλάξτε του τα φώτα!
Σήμερα θα σας γράψω μία εύκολη και ελαφριά συνταγή για ψητά λαχανικά. Είμαι σίγουρη ότι έχετε φτιάξει και έχετε φαει πολλές φορές ψητά λαχανικά, εδώ όμως σας γράφω τον τρόπο που τα κάνω εγώ ώστε να είναι τραγανά και μυρωδάτα.
Ψητά λαχανικά μαριναρισμένα με μυρωδικά
2 κολοκυθάκια
2 μεγάλα καρότα
1 μεγάλη μελιτζάνα
3 πολύχρωμες πιπεριές
1 πακέτο χαλούμι κομμένο σε μπαστουνάκια και ψημένο ελαφρά στο γκρίλ
1 χούφτα φρέσκα ανάμεικτα αρωματικά (βασιλικός, δυόσμος, δεντρολίβανο)
2 κουτ. της σούπας ψιλοκομμένος μαϊντανός
2 κουτ. της σούπας πολτός ελιάς
3 κουτ. της σούπας ελαιόλαδο
2 κουτ. της σούπας ξίδι μπαλσάμικο
αλάτι, πιπέρι
Αφαιρείτε τα κοτσανάκια και τους σπόρους από τις πιπεριές, τις κόβετε κατά μήκος σε 4 κομμάτια. Καθαρίζετε τα καρότα, τα κολοκυθάκια και την μελιτζάνα και τα κόβετε κατά μήκος σε φέτες πάχους 1 δάχτυλο.Στρώνετε με λαδόκολλα ένα ρηχό ταψί και βάζετε τα λαχανικά με την σειρά. Αλατίζετε τα λαχανικά και τα ψήνετε στο γκρίλ στους 240 βαθμούς 7 λεπτά από την μία πλευρά και 5 λεπτά από την άλλη. Πρέπει ίσα ίσα να μαλακώσουν, όχι να παραψηθούν και να μαυρίσουν. Έτσι θα γίνουν τραγανά. Ψιλοκόβετε τα φρέσκα αρωματικά και τα ανακατεύετε με τον μαϊντανό, το ελαιόλαδο, το μπαλσάμικο και τον πολτό της ελιάς. Όταν ψηθούν τα λαχανικά, τα βάζετε σε ένα τάπερ σε στρώσεις εναλλάξ. Προτιμάω να τα βάζω σε τετράγωνο βαθύ τάπερ, όπου βάζω κάτω κάτω μία στρώση μελιτζάνας, περιχύνω λίγο από το μίγμα, μετά μία στρώση πιπεριές, πάλι περιχύνω με λίγο μείγμα, μετά μία στρώση κολοκύθια, και έτσι συνεχίζω μέχρι να γεμίσω το τάπερ με όλα τα λαχανικά. Βάζω το τάπερ στο ψυγείο για 2-3 ώρες να μαριναριστούν καλά τα λαχανικά και όταν έρθει η ώρα να τα σερβίρω τα αναποδογυρίζω σε μία πιατέλα, κάνοντας ένα ναπολεόν, ένα πυργάκι δηλαδή από λαχανικά. Μπορείτε να ραντίσετε από πάνω λίγο ελαιόλαδο και λίγο μπαλσάμικο και να διακοσμήσετε με φρέσκο μαϊντανό.
Ο λόγος βέβαια για την παράσταση που για κακή μας τύχη είδαμε χτες, στο κηποθέατρο Παπάγου. Η όπερα της πεντάρας, είναι ένα αριστούργημα, όπως και πολλά άλλα του δίδυμου Μπρεχτ-Βάιλ, που μας έχει δώσει αρκετές πασίγνωστες μελωδίες και τραγούδια, αλλά και διαχρονικά μηνύματα, που σήμερα και πάντα θα μαλακώνουν τη ψυχή μας.
Παράλληλα όμως είναι ένα πολύ δύσκολο έργο, μία γκροτέσκο όπερα, που θέλει καλούς ηθοποιούς με καλές φωνές, με καλή κίνηση, και κυρίως δυνατό σκηνοθέτη να αναδείξει το έργο.
Στο χτεσινό δεν είχε τίποτα από τα παραπάνω! Βέβαια η Καραμπέτη είναι εκπληκτική ηθοποιός, όταν θέλει όμως, και χτες όχι απλά δεν ήθελε, βαριότανε αφάνταστα που ήταν στο σανίδι! Ο Μάινας, επίσης ήταν απών, αν και νομίζω γενικά το έχει, χτες το είχε χάσει. Το να τον βάλουν όμως να τραγουδάει είναι το λιγότερο αυτοκτονικό και εμείς σίγουρα δεν είχαμε τάσεις μαζοχιστικές να ακούμε γκαρίδια!
Οι υπόλοιποι ήταν μέτριοι, προσπαθούσαν οι άνθρωποι, αλλά δεν. Ο μόνος που διεσώθη κάπως ήταν ο Μπουρδούμης, ο τηλεοπτικός Παπαμηχαήλ ντε, που τουλάχιστον προσπάθησε το παιδάκι!
Και καλά κακές παραστάσεις, από αναγνωρισμένους καλλιτέχνες, έχουμε δει πολλές φορές, και κυρίως το καλοκαίρι, που ανεβάζονται παραστάσεις- αρπαχτές, για να μαζέψουν κανένα φράγκο και να ανεβάσουν στην Αθήνα το χειμώνα τα καλλιτεχνικά τους απωθημένα. Αυτό που μου την έδωσε είναι το θράσος, να είσαι η Καραμπέτη και να δέχεσαι τέτοια κακοποίηση ενός τόσο σημαντικού έργου!
Και να σκεφτείτε ότι το έχει παίξει η Μελίνα με τον Κούρκουλο, το έχει τραγουδήσει η Φαραντούρη, και βέβαια το τραγούδι «Ο Μακ με το μαχαίρι» το έχουμε όλοι μουρμουρίσει.
Πέραν της χτεσινής πατάτας, η όπερα της πεντάρας, είναι ένα άπαιχτο έργο και αν το βρείτε να ανεβαίνει κάπου με αξιόλογη σκηνοθεσία και όχι διάθεση αρπαχτής σπεύσατε!
Όσο για τους αγαπημένους μας καρατερίστες, σεβαστή η επιθυμία τους να βγάλουν κανένα φράγκο το καλοκαίρι, αλλά προς θεού μην παίζετε με τέτοια έργα, πάρτε κανένα Μολιέρο και αλλάξτε του τα φώτα!
Σήμερα θα σας γράψω μία εύκολη και ελαφριά συνταγή για ψητά λαχανικά. Είμαι σίγουρη ότι έχετε φτιάξει και έχετε φαει πολλές φορές ψητά λαχανικά, εδώ όμως σας γράφω τον τρόπο που τα κάνω εγώ ώστε να είναι τραγανά και μυρωδάτα.
Ψητά λαχανικά μαριναρισμένα με μυρωδικά
2 κολοκυθάκια
2 μεγάλα καρότα
1 μεγάλη μελιτζάνα
3 πολύχρωμες πιπεριές
1 πακέτο χαλούμι κομμένο σε μπαστουνάκια και ψημένο ελαφρά στο γκρίλ
1 χούφτα φρέσκα ανάμεικτα αρωματικά (βασιλικός, δυόσμος, δεντρολίβανο)
2 κουτ. της σούπας ψιλοκομμένος μαϊντανός
2 κουτ. της σούπας πολτός ελιάς
3 κουτ. της σούπας ελαιόλαδο
2 κουτ. της σούπας ξίδι μπαλσάμικο
αλάτι, πιπέρι
Αφαιρείτε τα κοτσανάκια και τους σπόρους από τις πιπεριές, τις κόβετε κατά μήκος σε 4 κομμάτια. Καθαρίζετε τα καρότα, τα κολοκυθάκια και την μελιτζάνα και τα κόβετε κατά μήκος σε φέτες πάχους 1 δάχτυλο.Στρώνετε με λαδόκολλα ένα ρηχό ταψί και βάζετε τα λαχανικά με την σειρά. Αλατίζετε τα λαχανικά και τα ψήνετε στο γκρίλ στους 240 βαθμούς 7 λεπτά από την μία πλευρά και 5 λεπτά από την άλλη. Πρέπει ίσα ίσα να μαλακώσουν, όχι να παραψηθούν και να μαυρίσουν. Έτσι θα γίνουν τραγανά. Ψιλοκόβετε τα φρέσκα αρωματικά και τα ανακατεύετε με τον μαϊντανό, το ελαιόλαδο, το μπαλσάμικο και τον πολτό της ελιάς. Όταν ψηθούν τα λαχανικά, τα βάζετε σε ένα τάπερ σε στρώσεις εναλλάξ. Προτιμάω να τα βάζω σε τετράγωνο βαθύ τάπερ, όπου βάζω κάτω κάτω μία στρώση μελιτζάνας, περιχύνω λίγο από το μίγμα, μετά μία στρώση πιπεριές, πάλι περιχύνω με λίγο μείγμα, μετά μία στρώση κολοκύθια, και έτσι συνεχίζω μέχρι να γεμίσω το τάπερ με όλα τα λαχανικά. Βάζω το τάπερ στο ψυγείο για 2-3 ώρες να μαριναριστούν καλά τα λαχανικά και όταν έρθει η ώρα να τα σερβίρω τα αναποδογυρίζω σε μία πιατέλα, κάνοντας ένα ναπολεόν, ένα πυργάκι δηλαδή από λαχανικά. Μπορείτε να ραντίσετε από πάνω λίγο ελαιόλαδο και λίγο μπαλσάμικο και να διακοσμήσετε με φρέσκο μαϊντανό.
Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009
Ο χρόνος
Μην μου πείτε ότι δεν σας έχει συμβεί! Είσαστε σε νησί, ή κάπου αλλού στην ελληνική επαρχία, και ρωτάτε ντόπιο, πόση ώρα είναι η τάδε παραλία ή το δείνα μέρος που θέλετε να επισκεφτείτε. Σας απαντάνε κάτι λίγο, 10 λεπτά για παράδειγμα και βρίσκεσαι να περπατάς για ώρες ψάχνοντας να βρεις το δρόμο σου!
Πως μου ήρθε αυτό τώρα; Είμασταν στην Ανδρο για το Σαββατοκύριακο, και σαν τη τρελή χαρά, είπαμε να πάμε σε μία πολύ γνωστή παραλία που λέγετε «της γριάς το πήδημα». Αλήθεια έχετε παρατηρήσει ότι σε όλα τα νησιά υπάρχει και κάποιο πήδημα γριάς; και ενώ πάντα η ιστορία που λένε οι ντόπιοι αφορά μία γριά που την κυνήγαγαν οι τούρκοι, κλπ, είμαι σίγουρη ότι οι γριές πηδιούνται ασύστολα στα ελληνικά νησιά, και το ευχαριστιούνται, εξού και οι ονομασίες.
Πίσω τώρα στα συμβάντα της Άνδρου. Παίρνουμε τον δρόμο, ωραία ωραία, ακολουθώντας τις δεκάδες ταμπέλες και σε κάποιο σημείο ο δρόμος είχε κλείσει γιατί τον έφτιαχναν. Εκεί μας είπαν ... «πάτε με τα πόδια ρε παιδιά δεν είναι μακριά, κανένα χιλιόμετρο!», έλα που όμως όσο πήγαινε το μάτι μας, λαγκάδια βλέπαμε και ουχί παραλία, άρα δεν το πιστέψαμε το χιλιόμετρο, ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο και απογοητευμένοι είπαμε να πάμε αλλού!
Λίγο παρακάτω διασταυρωθήκαμε με άλλο αυτοκίνητο που είπαμε να τους ενημερώσουμε ότι ο δρόμος είναι κλειστός, να μην τρέχουν οι άνθρωποι, έλα όμως που τα παιδιά ήταν ντόπια, και μας είπαν να πάμε από το 2ο δρόμο, που και καλά έφτανε μέχρι ένα σημείο και μετά .... 5 λεπτά περπάτημα και ... έφτασες!!!
Εδώ την πατήσαμε, δεν πήγε το μυαλό μας ότι νέα παιδιά δεν θα μπορούσαν ούτε αυτά να μετρήσουν τον δρόμο, την απόσταση, τον χρόνο!! Πήραμε λοιπόν αυτόν τον άλλο δρόμο, αφήσαμε το αυτοκίνητο σε κάποιο σημείο, που εμείς νομίζαμε ότι έπρεπε, ζαλωθήκαμε, ομπρέλες, καρέκλες, ρακέτες, μπάλες, νερά, πετσέτες, εφημερίδες, και τα λοιπά απολύτως απαραίτητα που πάντα κουβαλάμε, και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το λοφάκι πιστεύοντας ότι η παραλία ήταν από την άλλη πλευρά, εξάλλου 5 λεπτά δρόμος ήταν το θέμα! Στην κορυφή του λόφου, βρήκαμε άλλους λόφους να ακολουθούν! Και καμία παραλία βεβαίως! ήταν ένα ξωκλήσι, και από την πίσω του πλευρά ένα μεγάλο χωράφι με καλαμιές, μελίσσια, αγριόχορτα και κανένα μα κανένα μονοπάτι! Κάποιοι άλλοι που και αυτοί προφανώς έψαχναν τη ρημαδοπαραλία των 5 λεπτών δρόμος, είχαν διασχίσει το χωράφι και ανέβαιναν έναν άλλο λόφο με κατεύθυνση μεν προς τη θάλασσα ελπίζοντας ότι κάπου θα πάνε! Έχοντας ανέβει ζαλωμένοι την ανηφόρα είχαμε σταθεί και το σκεφτόμασταν, όταν κυριούλης εμφανίζετε από το πουθενά, μας ρωτάει που θέλουμε να πάμε, μας λεει ότι είναι 5 λεπτά δρόμος (άλλα 5 λεπτά!) και προσφέρετε να μας περάσει από το μυστηριώδες χωράφι, αν δεν έχουμε αλλεργία στις μέλισσες, στα καλάμια, στα φίδια, και στους λοιπούς ουραγκοτάγκους που είχε ο χώρος. Μας είπε επίσης ότι α) όλοι χάνονται και το πρωί είχε σώσει άλλη μία παρέα που βολόδερνε για ώρα ψάχνοντας β) οι σαγιονάρες που φοράγαμε δεν ήταν κατάλληλες (για μπάνιο ξεκινήσαμε κύριος όχι για ανάβαση με τους ΟΥΚΑΔΕΣ) γ) κακός ανεβήκαμε την σκατοανηφόρα υπάρχει πιο εύκολος δρόμος ανεβαίνοντας μέσα από το χωριό 23473892657 σκαλοπάτια, και τέλος πάντων να γυρίσουμε από εκεί!
Με τα πολλά μας περνάει απέναντι οι κύριος μέσα από τις καλαμιές, τα φίδια και τα μελίσσια και ξεκίνησε η αναζήτηση του μονοπατιού που έπρεπε να πάρουμε για την παραλία, ενός μονοπατιού που μόνο αν είχες κάποιο κληρονομικό χάρισμα το έβρισκες γιατί απλά δεν ήταν μονοπάτι, η σωστή κατεύθυνση ήταν! αν ήξερες που έπεφτε η παραλία.
Λίγο παρακάτω διασταυρωθήκαμε με άλλο αυτοκίνητο που είπαμε να τους ενημερώσουμε ότι ο δρόμος είναι κλειστός, να μην τρέχουν οι άνθρωποι, έλα όμως που τα παιδιά ήταν ντόπια, και μας είπαν να πάμε από το 2ο δρόμο, που και καλά έφτανε μέχρι ένα σημείο και μετά .... 5 λεπτά περπάτημα και ... έφτασες!!!
Εδώ την πατήσαμε, δεν πήγε το μυαλό μας ότι νέα παιδιά δεν θα μπορούσαν ούτε αυτά να μετρήσουν τον δρόμο, την απόσταση, τον χρόνο!! Πήραμε λοιπόν αυτόν τον άλλο δρόμο, αφήσαμε το αυτοκίνητο σε κάποιο σημείο, που εμείς νομίζαμε ότι έπρεπε, ζαλωθήκαμε, ομπρέλες, καρέκλες, ρακέτες, μπάλες, νερά, πετσέτες, εφημερίδες, και τα λοιπά απολύτως απαραίτητα που πάντα κουβαλάμε, και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το λοφάκι πιστεύοντας ότι η παραλία ήταν από την άλλη πλευρά, εξάλλου 5 λεπτά δρόμος ήταν το θέμα! Στην κορυφή του λόφου, βρήκαμε άλλους λόφους να ακολουθούν! Και καμία παραλία βεβαίως! ήταν ένα ξωκλήσι, και από την πίσω του πλευρά ένα μεγάλο χωράφι με καλαμιές, μελίσσια, αγριόχορτα και κανένα μα κανένα μονοπάτι! Κάποιοι άλλοι που και αυτοί προφανώς έψαχναν τη ρημαδοπαραλία των 5 λεπτών δρόμος, είχαν διασχίσει το χωράφι και ανέβαιναν έναν άλλο λόφο με κατεύθυνση μεν προς τη θάλασσα ελπίζοντας ότι κάπου θα πάνε! Έχοντας ανέβει ζαλωμένοι την ανηφόρα είχαμε σταθεί και το σκεφτόμασταν, όταν κυριούλης εμφανίζετε από το πουθενά, μας ρωτάει που θέλουμε να πάμε, μας λεει ότι είναι 5 λεπτά δρόμος (άλλα 5 λεπτά!) και προσφέρετε να μας περάσει από το μυστηριώδες χωράφι, αν δεν έχουμε αλλεργία στις μέλισσες, στα καλάμια, στα φίδια, και στους λοιπούς ουραγκοτάγκους που είχε ο χώρος. Μας είπε επίσης ότι α) όλοι χάνονται και το πρωί είχε σώσει άλλη μία παρέα που βολόδερνε για ώρα ψάχνοντας β) οι σαγιονάρες που φοράγαμε δεν ήταν κατάλληλες (για μπάνιο ξεκινήσαμε κύριος όχι για ανάβαση με τους ΟΥΚΑΔΕΣ) γ) κακός ανεβήκαμε την σκατοανηφόρα υπάρχει πιο εύκολος δρόμος ανεβαίνοντας μέσα από το χωριό 23473892657 σκαλοπάτια, και τέλος πάντων να γυρίσουμε από εκεί!
Με τα πολλά μας περνάει απέναντι οι κύριος μέσα από τις καλαμιές, τα φίδια και τα μελίσσια και ξεκίνησε η αναζήτηση του μονοπατιού που έπρεπε να πάρουμε για την παραλία, ενός μονοπατιού που μόνο αν είχες κάποιο κληρονομικό χάρισμα το έβρισκες γιατί απλά δεν ήταν μονοπάτι, η σωστή κατεύθυνση ήταν! αν ήξερες που έπεφτε η παραλία.
Είχαμε μαζευτεί αρκετοί πλέον, μία παρέα μεγαλύτερων από εμάς, κατέβαζε τα καντήλια, γιατί «που τρέχουμε τώρα μέσα στα λαγκαδιά!!», και έτσι με ομαδικό πνεύμα - τα προσκοπάκια -, συλλογικότητα και αντίληψη των σημάτων της φύσης, βρεθήκαμε στην άκρη ενός γκρεμού, όπου σκαλισμένα στο βράχο σκαλοπάτια για κύκλωπες οδηγούσαν κάτω στα γκρεμνά!! Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε, σκεφτόμενοι το πως στο καλό θα ανέβουμε, αφού η λύση της ανέλκυσης με βίντζι δεν ήταν εφικτή και ο διακτινισμός που κάνανε στο σταρ τρεκ, δεν πέτυχε εμπορικά, έμεινε σε πειραματικό στάδιο!
Ώσπου άξαφνα μπροστά μας έσκασε και η γριά και το πήδημά της .....
Ώσπου άξαφνα μπροστά μας έσκασε και η γριά και το πήδημά της .....
Ήταν πολύ όμορφη παραλία και μάλλον άξιζε τον κόπο. Αν λειτουργούσε ο δρόμος, αν δεν είχαμε χαθεί στα χωράφια ψάχνοντας για εναλλακτικό, αν, αν, αν, θα ήταν ένα 10-λεπτο σκαρφάλωμα, εμείς όμως το κάναμε 40 λεπτά! Πέντε λεπτά δρόμος δεν ήταν σίγουρα.
Αλλά ποτέ δεν είναι 5 λεπτά δρόμος, όπως ποτέ δεν είναι 500 μέτρα, όπως ποτέ δεν είναι ένα τσιγάρο δρόμος, όπως ποτέ ο «βατός» χωματόδρομος δεν είναι βατός!!! Που τα βρίσκουν όλα αυτά οι ντόπιοι δεν ξέρω! Το πάθημα όμως δεν γίνετε μάθημα, και πάντα μα πάντα, ακούμε τα λεγόμενα των ντόπιων που πάντα τη πατάμε.
Μια φορά στη Μυτιλήνη, πάνε πάρα πολλά χρόνια τώρα, ένας τύπος μας έστειλε μέσω ενός «δρόμου» που στην ουσία ήταν μία ωραιότατη παραλία με κροκάλες! Αυτός από εκεί πήγαινε με τον γάιδαρο του, τώρα γιατί δεν πήγαινε το φιατάκι που είχα νοικιάσει ήταν άλλο θέμα.
Το πιο αστείο βέβαια έχει συμβεί στην Εφη, χαμένοι με μηχανή στην Έρημο στο Μαρόκο, ρωτάνε ντόπιο βεδουίνο, πόσο μακριά ήταν μία πόλη, αφού το σκέφτηκε αρκετά ο νέος, ανοίγει τα δάχτυλά του σε V δείχνοντας ουσιαστικά 2, και έχοντας τα παρατεταμένα μπροστά τους λεει το ανεπανάληπτο ... ten kilometers my friend, ten kilometers!!!
Ωραία όμως η Άνδρος, πάρα πολύ ωραία, και οι παραλίες υπέροχες και η χώρα τόσο όμορφη που δεν θες να φύγεις! Και μόνο 2 ώρες από τη Ραφήνα, τίποτα, ένα τσιγάρο δρόμος!!!
Ποιο είναι το παραδοσιακό πιάτο της Ανδρου; Φυσικά .... η φουρτάλια, μία ομελέτα δηλαδή που όμως εκτός από αυγά βάζουμε και ότι άλλο έχουμε και μας περισσεύει. Η πιο κλασσική της εκδοχή είναι αυτή με ντόπιο λουκάνικο και πατάτες. Αυτή φάγαμε και εμείς και επειδή μας άρεσε πολύ είπα να σας τη γράψω!
Φουρτάλια
6 αυγά
1 χωριάτικο λουκάνικο, Άνδρου αν γίνετε, κομμένο σε ροδέλες, και ελαφρά ψημένο στο γκρίλ για 5-7 λεπτά να μισο-μαγειρευτεί
1 μεγάλη μερίδα πατάτες τηγανισμένες
3 κουταλιές της σούπας φρέσκο δυόσμο ψιλοκομμένο
λίγο γάλα, αλάτι και πιπέρι
Αλλά ποτέ δεν είναι 5 λεπτά δρόμος, όπως ποτέ δεν είναι 500 μέτρα, όπως ποτέ δεν είναι ένα τσιγάρο δρόμος, όπως ποτέ ο «βατός» χωματόδρομος δεν είναι βατός!!! Που τα βρίσκουν όλα αυτά οι ντόπιοι δεν ξέρω! Το πάθημα όμως δεν γίνετε μάθημα, και πάντα μα πάντα, ακούμε τα λεγόμενα των ντόπιων που πάντα τη πατάμε.
Μια φορά στη Μυτιλήνη, πάνε πάρα πολλά χρόνια τώρα, ένας τύπος μας έστειλε μέσω ενός «δρόμου» που στην ουσία ήταν μία ωραιότατη παραλία με κροκάλες! Αυτός από εκεί πήγαινε με τον γάιδαρο του, τώρα γιατί δεν πήγαινε το φιατάκι που είχα νοικιάσει ήταν άλλο θέμα.
Το πιο αστείο βέβαια έχει συμβεί στην Εφη, χαμένοι με μηχανή στην Έρημο στο Μαρόκο, ρωτάνε ντόπιο βεδουίνο, πόσο μακριά ήταν μία πόλη, αφού το σκέφτηκε αρκετά ο νέος, ανοίγει τα δάχτυλά του σε V δείχνοντας ουσιαστικά 2, και έχοντας τα παρατεταμένα μπροστά τους λεει το ανεπανάληπτο ... ten kilometers my friend, ten kilometers!!!
Ωραία όμως η Άνδρος, πάρα πολύ ωραία, και οι παραλίες υπέροχες και η χώρα τόσο όμορφη που δεν θες να φύγεις! Και μόνο 2 ώρες από τη Ραφήνα, τίποτα, ένα τσιγάρο δρόμος!!!
Ποιο είναι το παραδοσιακό πιάτο της Ανδρου; Φυσικά .... η φουρτάλια, μία ομελέτα δηλαδή που όμως εκτός από αυγά βάζουμε και ότι άλλο έχουμε και μας περισσεύει. Η πιο κλασσική της εκδοχή είναι αυτή με ντόπιο λουκάνικο και πατάτες. Αυτή φάγαμε και εμείς και επειδή μας άρεσε πολύ είπα να σας τη γράψω!
Φουρτάλια
6 αυγά
1 χωριάτικο λουκάνικο, Άνδρου αν γίνετε, κομμένο σε ροδέλες, και ελαφρά ψημένο στο γκρίλ για 5-7 λεπτά να μισο-μαγειρευτεί
1 μεγάλη μερίδα πατάτες τηγανισμένες
3 κουταλιές της σούπας φρέσκο δυόσμο ψιλοκομμένο
λίγο γάλα, αλάτι και πιπέρι
Σε ένα μεγάλο καθαρό τηγάνι βάζουμε 2 κουταλιές σούπας βούτυρο ή λάδι, ρίχνουμε μέσα τις τηγανισμένες πατάτες, το ψημένο λουκάνικο και τα ανακατεύουμε να σκορπιστούν σε όλη την επιφάνεια του τηγανιού, όταν κάψει το λάδι, ρίχνουμε και τα αυγά που τα έχουμε χτυπήσει με λίγο γάλα, και τους έχουμε προσθέσει τον δυόσμο. Αφήνουμε την ομελέτα να δέσει και να πήξει καλά από την κάτω πλευρά, να πάρει ένα χρυσαφή χρώμα, και την αλατοπιπερώνουμε. Την αναποδογυρίζουμε είτε με ένα μεγάλο καπάκι κατσαρόλας είτε με ένα πιάτο που όμως είναι μεγαλύτερο από το τηγάνι και τη ψήνουμε ελαφριά και από την άλλη πλευρά. Αν θέλουμε μπορούμε να προσθέσουμε και λαχανικά, κύβους κολοκύθι, πιπεριές, φρέσκα φασολάκια που έχουμε και όμως σοτάρει ελαφριά σε ένα άλλο τηγανάκι, πριν τα προσθέσουμε μαζί με το λουκάνικο και τις πατάτες. Είναι μία μεγάλη ομελέτα, που κόβετε σαν την πίτσα σε κομμάτια και την σερβίρουνε σαν ορεκτικό.
Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009
Ορισμοί
Έψαξα σήμερα να βρω ορισμούς μερικών λέξεων, μπας και κατανοήσω το νόημα, και στην τελική βγάλω κάποια άκρη.
Σέχτα: Προέρχεται από το αγγλικό sect που σημαίνει υπό-ομάδα, με σαφή όμως οργανωτική δομή. Χρησιμοποιείτε κυρίως ως Θρησκευτικός όρος, αν και στην Ελλάδα έχει μόνο πολιτική έννοια, και υπονοεί διαφοροποίηση. (Ο Μπαμπινιώτης το ορίζει σαν πορεία, και σεχταριστές αυτοί που ακολουθούν μία πορεία). Υπό-ομάδα λοιπόν!
Επαναστάτες: Αυτοί που επαναστατούν μαζί με άλλους, οι αντιδραστικοί. Εδώ πρέπει να δούμε τι είναι η επανάσταση για να καταλάβουμε τον όρο, άρα ... Επανάσταση: η μαζική αντίδραση για την ανατροπής καθεστώτος, η έντονη αντίδραση σε καταπίεση, η ξαφνική και βαθιά αλλαγή σε ένα τομέα, άρα επαναστάτης είναι αυτός που μαζί με άλλους – με μαζική αντίδραση δηλαδή, θέλει να ανατρέψει το καθεστώς. Όπου καθεστώς βέβαια δεν εννοούμε το Α ή το Β κόμμα που κυβερνάει σήμερα, εννοούμε την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Για να θυμόμαστε και οι φίλτατοι Παπαδόπουλο-Πατακο-Ιωαννιδιδες, επανάσταση έκαναν οι άνθρωποι!!
Σέχτα Επαναστατών: Μία υποομάδα που θέλει να ανατρέψει τη κοινοβουλευτική δημοκρατία στη χώρα και θέλει να διακυβερνάτε η Ελλάδα με κάποιον άλλο τρόπο. Ποιο τρόπο; ασαφές προς το παρόν αλλά που θα πάει θα το μάθουμε και αυτό.
Βαρεμένα: Αυτά (περί πραγμάτων πρόκειται) που έχουν φαει μία κατραπακιά στο κεφάλι μικρά, και από τότε έχουν χαλάσει κάπως, β.λ. Οικογένεια Ξηρών, και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις!. Ανάλογη συμπεριφορά δείχνουν και τα Ζαβά, τα «τι πίνεις και δεν μας λες», και άλλα.
Ληγμένα: Τα χάπια που παίρνουν τα πιο πάνω «πράγματα» ώστε να μπορέσουν να συλλάβουν και στη συνέχεια να πραγματοποιήσουν το επαναστατικό εγχείρημα του «γαζώνουμε όποιον βρούμε μπροστά μας, γιατί έτσι γουστάρουμε εμείς». Έχουν πάρει ληγμένα η κατάσταση στην οποία βρίσκονται όταν γράφουν τις προκηρύξεις τους.
Αγάμητα: Ο ορισμός που δίνω εγώ προσωπικά σε όλα αυτά τα γίδια που δεν έχουν βιώσει τη χαρά του έρωτα, και έτσι κάθονται και αναλύουν – διαφωνούν – μαλώνουν και στην τελική αποκόβονται από το κόμμα, για μία υποδιαίρεση στο τάδε επαναστατικό κείμενο του Μπακούνιν, και στην τελική ιδρύουν επαναστατικές ομάδες και άλλες μαλακίες! Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών είναι ότι δεν έχουν δουλέψει δευτερόλεπτο γιατί δεν προλαβαίνουν, ασχολούνται με τα προβλήματα του λαού. Βλέπε Κουφοντίνας, Γιωτόπουλος και άλλοι εγκέφαλοι τέτοιου βεληνεκούς.
Αντιτρομοκρατική: Η Δημόσια εκείνη υπηρεσία, τμήμα της Ελληνικής Αστυνομίας, που υποτίθεται προσπαθεί να βρει και να συλλάβει τα παραπάνω γίδια. Το μέσο Ι.Q, των υπαλλήλων της είναι 12, η δε εργατικότητα ανάλογη με αυτή του δημοσίου. Τα τραγικά αποτελέσματα των παραπάνω τα βιώνουμε (και κυρίως η γυναίκα και η σύζυγος του θύματος) τις τελευταίες μέρες.
ΗΠΑ: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, άλλη χώρα, πολύ μακριά από μας, θεωρητικά άσχετη με το τελευταίο χτύπημα, που φαίνετε να είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ βαρεμένων και αστυνομίας (με θύμα όμως έναν αθώο υπάλληλο), που όμως, ο πρεσβευτής της χώρας αυτής, θεώρησε σκόπιμο να βγει στα κανάλια χτες και να κάνει δηλώσεις.
«Τώρα μας έκλασες τα αρχίδια», έκφραση που ξεστόμισα η αθυρόστομη χτες βράδυ μετά τις δηλώσεις του άνω πρέσβη που έκρυβαν διάφορες γνωστές απειλές!
Τέλος με τις αλλά Μπαμπινιώτη αναλύσεις της ημέρας. Επειδή δεν έχει συνταγούλα σήμερα, και επειδή αύριο πρωί φεύγω για μακρύ Σαββατοκύριακο στην Ανδρο, θα σας δώσω μπόνους έναν ακόμα ορισμό!
Παραίτηση: Η εγκατάλειψη μίας θέσης. Μόδα στην Ελληνική Πολιτική σκηνή στο τέλος τις δεκαετίας του 2000. Αυτό που δεν έκανε ο Παυλίδης, ο Βουλγαράκης, ο Δούκας, και λοιπά αγγελούδια του κοινοβουλίου μας. Αυτό που δεν έκανε ο Ρουσόπουλος, και ας προσπαθεί να το διαφημίσει, δεν παραιτήθηκε από θέση που έχει, δήλωσε ότι δεν θα βάλει υποψηφιότητα για μελλοντική θέση. Αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Αλαβάνος και δεν τον αφήνουνε, γιατί;;; (κανείς δεν ξέρει, το έψαξα). Μελλοντική παραίτηση, νέα μόδα που λάνσαρε ο εκ Αργολίδας Μανόλης, θα παραιτηθώ, αλλά όχι τώρα γιατί τρέχουν κάτι μισθά και τα χρειάζομαι ο μαύρος!! Παραίτηση από την πολιτική, η αντίδραση του κόσμου σε όλα τα παραπάνω τραγελαφικά. Παραίτηση από τη λογική, η αντίδραση των πιο πάνω γιδιώνε, που βγήκαν με τα μπαζούκας στους δρόμους. Παραίτηση από την δουλειά, η κατάσταση στην οποία βρίσκετε ο καταλληλότερος, γιατί δεν του ξηγήθηκαν καλά του είχαν πει ότι η πρωθυπουργία είναι λάσκα, δημόσιο γαρ, τώρα πρέπει να τρέχει, δεν είναι σωστό αυτό!! Παραίτηση από την πραγματικότητα, η κατάσταση που θα βρεθώ εγώ αυτό το Σαββατοκύριακό στην Άνδρο, και να πάνε όλοι να απαυτωθούνε!@!@!@!! grrrr
Σέχτα: Προέρχεται από το αγγλικό sect που σημαίνει υπό-ομάδα, με σαφή όμως οργανωτική δομή. Χρησιμοποιείτε κυρίως ως Θρησκευτικός όρος, αν και στην Ελλάδα έχει μόνο πολιτική έννοια, και υπονοεί διαφοροποίηση. (Ο Μπαμπινιώτης το ορίζει σαν πορεία, και σεχταριστές αυτοί που ακολουθούν μία πορεία). Υπό-ομάδα λοιπόν!
Επαναστάτες: Αυτοί που επαναστατούν μαζί με άλλους, οι αντιδραστικοί. Εδώ πρέπει να δούμε τι είναι η επανάσταση για να καταλάβουμε τον όρο, άρα ... Επανάσταση: η μαζική αντίδραση για την ανατροπής καθεστώτος, η έντονη αντίδραση σε καταπίεση, η ξαφνική και βαθιά αλλαγή σε ένα τομέα, άρα επαναστάτης είναι αυτός που μαζί με άλλους – με μαζική αντίδραση δηλαδή, θέλει να ανατρέψει το καθεστώς. Όπου καθεστώς βέβαια δεν εννοούμε το Α ή το Β κόμμα που κυβερνάει σήμερα, εννοούμε την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Για να θυμόμαστε και οι φίλτατοι Παπαδόπουλο-Πατακο-Ιωαννιδιδες, επανάσταση έκαναν οι άνθρωποι!!
Σέχτα Επαναστατών: Μία υποομάδα που θέλει να ανατρέψει τη κοινοβουλευτική δημοκρατία στη χώρα και θέλει να διακυβερνάτε η Ελλάδα με κάποιον άλλο τρόπο. Ποιο τρόπο; ασαφές προς το παρόν αλλά που θα πάει θα το μάθουμε και αυτό.
Βαρεμένα: Αυτά (περί πραγμάτων πρόκειται) που έχουν φαει μία κατραπακιά στο κεφάλι μικρά, και από τότε έχουν χαλάσει κάπως, β.λ. Οικογένεια Ξηρών, και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις!. Ανάλογη συμπεριφορά δείχνουν και τα Ζαβά, τα «τι πίνεις και δεν μας λες», και άλλα.
Ληγμένα: Τα χάπια που παίρνουν τα πιο πάνω «πράγματα» ώστε να μπορέσουν να συλλάβουν και στη συνέχεια να πραγματοποιήσουν το επαναστατικό εγχείρημα του «γαζώνουμε όποιον βρούμε μπροστά μας, γιατί έτσι γουστάρουμε εμείς». Έχουν πάρει ληγμένα η κατάσταση στην οποία βρίσκονται όταν γράφουν τις προκηρύξεις τους.
Αγάμητα: Ο ορισμός που δίνω εγώ προσωπικά σε όλα αυτά τα γίδια που δεν έχουν βιώσει τη χαρά του έρωτα, και έτσι κάθονται και αναλύουν – διαφωνούν – μαλώνουν και στην τελική αποκόβονται από το κόμμα, για μία υποδιαίρεση στο τάδε επαναστατικό κείμενο του Μπακούνιν, και στην τελική ιδρύουν επαναστατικές ομάδες και άλλες μαλακίες! Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών είναι ότι δεν έχουν δουλέψει δευτερόλεπτο γιατί δεν προλαβαίνουν, ασχολούνται με τα προβλήματα του λαού. Βλέπε Κουφοντίνας, Γιωτόπουλος και άλλοι εγκέφαλοι τέτοιου βεληνεκούς.
Αντιτρομοκρατική: Η Δημόσια εκείνη υπηρεσία, τμήμα της Ελληνικής Αστυνομίας, που υποτίθεται προσπαθεί να βρει και να συλλάβει τα παραπάνω γίδια. Το μέσο Ι.Q, των υπαλλήλων της είναι 12, η δε εργατικότητα ανάλογη με αυτή του δημοσίου. Τα τραγικά αποτελέσματα των παραπάνω τα βιώνουμε (και κυρίως η γυναίκα και η σύζυγος του θύματος) τις τελευταίες μέρες.
ΗΠΑ: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, άλλη χώρα, πολύ μακριά από μας, θεωρητικά άσχετη με το τελευταίο χτύπημα, που φαίνετε να είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ βαρεμένων και αστυνομίας (με θύμα όμως έναν αθώο υπάλληλο), που όμως, ο πρεσβευτής της χώρας αυτής, θεώρησε σκόπιμο να βγει στα κανάλια χτες και να κάνει δηλώσεις.
«Τώρα μας έκλασες τα αρχίδια», έκφραση που ξεστόμισα η αθυρόστομη χτες βράδυ μετά τις δηλώσεις του άνω πρέσβη που έκρυβαν διάφορες γνωστές απειλές!
Τέλος με τις αλλά Μπαμπινιώτη αναλύσεις της ημέρας. Επειδή δεν έχει συνταγούλα σήμερα, και επειδή αύριο πρωί φεύγω για μακρύ Σαββατοκύριακο στην Ανδρο, θα σας δώσω μπόνους έναν ακόμα ορισμό!
Παραίτηση: Η εγκατάλειψη μίας θέσης. Μόδα στην Ελληνική Πολιτική σκηνή στο τέλος τις δεκαετίας του 2000. Αυτό που δεν έκανε ο Παυλίδης, ο Βουλγαράκης, ο Δούκας, και λοιπά αγγελούδια του κοινοβουλίου μας. Αυτό που δεν έκανε ο Ρουσόπουλος, και ας προσπαθεί να το διαφημίσει, δεν παραιτήθηκε από θέση που έχει, δήλωσε ότι δεν θα βάλει υποψηφιότητα για μελλοντική θέση. Αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Αλαβάνος και δεν τον αφήνουνε, γιατί;;; (κανείς δεν ξέρει, το έψαξα). Μελλοντική παραίτηση, νέα μόδα που λάνσαρε ο εκ Αργολίδας Μανόλης, θα παραιτηθώ, αλλά όχι τώρα γιατί τρέχουν κάτι μισθά και τα χρειάζομαι ο μαύρος!! Παραίτηση από την πολιτική, η αντίδραση του κόσμου σε όλα τα παραπάνω τραγελαφικά. Παραίτηση από τη λογική, η αντίδραση των πιο πάνω γιδιώνε, που βγήκαν με τα μπαζούκας στους δρόμους. Παραίτηση από την δουλειά, η κατάσταση στην οποία βρίσκετε ο καταλληλότερος, γιατί δεν του ξηγήθηκαν καλά του είχαν πει ότι η πρωθυπουργία είναι λάσκα, δημόσιο γαρ, τώρα πρέπει να τρέχει, δεν είναι σωστό αυτό!! Παραίτηση από την πραγματικότητα, η κατάσταση που θα βρεθώ εγώ αυτό το Σαββατοκύριακό στην Άνδρο, και να πάνε όλοι να απαυτωθούνε!@!@!@!! grrrr
Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009
Καρπούζα
Όταν ήμασταν μικρά, στο «χωριό» στην Αίγινα δεν υπήρχε τίποτα, μόνο τα εξοχικά. Όχι ότι τώρα έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα, πάλι δεν υπάρχει κανένα μαγαζί για προμήθειες αλλά τώρα όλοι έχουν ένα αυτοκίνητο και πάνε για ψώνια κάθε μέρα,. Τότε κάθε πρωί πέρναγε ο ψωμάς, με το μικρό του Βαν, και πούλαγε ψωμί, πέρναγε ο μπακάλης, με ένα τρίκυκλο και πούλαγε μακαρόνια και ρύζια, και φυσικά πέρναγαν κανα δύο μανάβηδες τη βδομάδα και πούλαγαν λαχανικά και φρούτα.
Όλοι αυτοί είχαν συγκεκριμένες μέρες και ώρες που πέρναγαν, ήταν επώνυμα «μαγαζά» όχι παίξε γέλασε, και βέβαια η κάθε νοικοκυρά, κυρίως οι γιαγιάδες εκείνη την εποχή που κρατάγανε τα παιδιά, είχε τις προτιμήσεις της. Το ψωμί το έφερνε ο φούρναρης κάθε πρωί στις 10, και έτσι μαζευόταν όλη η πιτσιρικαρία, στο ένα και μοναδικό εκκλησάκι του χωριού και περίμενε να περάσει, ο ψωμάς. Κάναμε πολύ πλάκα τότε όλοι μαζεμένοι, στο προαύλιο τις εκκλησίας και βέβαια, μέχρι να πάμε σπίτι η μισή φρατζόλα είχε φαγωθεί.
Ο αγαπημένος της γιαγιάς μου, ήταν ο μανάβης. Πέρναγε κάθε Δευτέρα και Πέμπτη στις 10 το βράδυ, μαζεύονταν τότε όλες οι «μεγάλες» και κουτσομπόλευαν περιμένοντας τον. Με το που έσκαγε μύτη στην αρχή του χωριού έβαζε την ντουντούκα να φωνάζει «….απ΄ όλα τα είδη μαναβικής και φρούτα εξαιρετικάααααα…». Έτσι εμείς τον φωνάζαμε «ο απ’ ολας». Μιας και σταμάταγε σχεδόν σε κάθε σπίτι έκανε τουλάχιστον 1 ώρα να διασχίσει το χωριό, και το «απ΄ολα ….» ακουγότανε συνέχεια. Στην παραλία την άλλη μέρα, η κυρά Βαγγελιώ με την κυρά Ρουμπίνη θα λέγανε για τα φασολάκια του απ’ όλα που δεν ήταν καλά αυτή τη φορά ή για το καρπούζι που ήταν πολύ γινωμένο.
Πλέον δεν υπάρχει απ’ όλας και αυτή η συνήθεια του περιπλανώμενου μανάβη, έχει χαθεί. … Νομίζετε! Στον μαγευτικό Γέρακα, φέτος έχουμε ατραξιόν τον Βαγγέλλλλλη (με παχύ λλλλη, Πατρινό!). Είναι μέρες τώρα που περνάει κάθε 2ο απόγευμα και πουλάει καρπούζα και πεπόνια. Γύρω στις 7 και για μία ώρα ακούς συνέχεια, «είναι ζάχαρη, είναι μέλλλλλλι, τα καρπούζα του Βαγγέλλλλλλη!!». Ούτε και ξέρω πόσες φορές περνάει μπροστά από το σπίτι μου, με την ντουντούκα του. Είναι βέβαια ενοχλητικό και πολύ θορυβώδες, αλλά όπως και να το κάνουμε μου φέρνει μία νοσταλγία από το παρελθόν. Εκτός από τη ζάχαρη και το μέλλλλλι έχει και άλλα επιχειρήματα ο κύριος Βαγγέλης με το Ντατσούν. Χτες έλεγε «πεπονομπακλαβάδες έχει σήμερα ο Βαγγέλλλλλλης»!!. Και βέβαια τα σφάζει, τα μαχαιρώνει, και κάνει όλα τα μοβόρικα, τα δίνει και με εγγύηση λεει, «αν δεν σε αρέσουν, δεν τα παίρνννννννεις!!» φωνάζει ο Βαγγέλλλλης.
Άντε να γυρίσουμε πίσω στο χωριό. Ωραία είναι!!
Χτες έφτιαξα, Λιμοντσέλο, με τα λεμόνια που έφερα από την Αίγινα, και μιας και χρησιμοποίησα μόνο τη φλούδα, κάτι έπρεπε να κάνω με τον χυμό τους. Έτσι έφτιαξα Γρανίτα Λεμόνι!! Βέβαια για κάποιο λόγο δεν πολύ έπηξε στην παγωτομηχανή, αλλά δεν πειράζει, γρανίτα είναι άλλωστε, πρέπει να μπει στην κατάψυξη να γίνει στούτσος, και μετά να την μην μπορείς να την κόψεις με τίποτα. Σήμερα το πρωί που την έλεγξα ήταν πολύ καλή, ήθελε βέβαια λίγο ξύσιμο με το πιρούνι για να αφρατέψει αλλά ήταν πραγματική γρανίτα. Αν δεν έχετε παγωτομηχανή, βάζετε το υγρό στην κατάψυξη να παγώσει, και με ένα πιρούνι το ανακατεύετε κάθε μισή ώρα ώστε να μην γίνει παγάκι, αυτό το κάνετε τουλάχιστον 4-5 φορές. Βέβαια το ΙΚΕΑ, αλλά και άλλα μαγαζιά πουλάνε κάτι πολύ ωραίες θήκες για να κάνετε γρανίτες ξυλάκια, αυτές είναι πολύ βολικές.
Γρανίτα Λεμόνι.
1 ½ ποτήρι χυμό λεμόνι
1 ½ ποτήρι ζάχαρη
Ξύσμα από 4 λεμόνια
4 ποτήρια νερό
2 κουταλιές της σούπας δενδρολίβανο ξερό, ή 3 κλαράκια φρέσκο.
Βάζετε σε κατσαρόλα το νερό με την ζάχαρη, το ξύσμα και το δενδρολίβανο, και το βράζετε σε μέτρια φωτιά για 10 λεπτά. Το αποσύρετε από τη φωτιά και το αφήνετε να κρυώσει. Προσθέτετε το χυμό του λεμονιού και αν σας αρέσει μπορείτε να βάλετε και τα κομμάτια της ψίχας του λεμονιού που έχουν περισσέψει στον λεμονοστύφτη, χωρίς όμως τα κουκούτσια. Τα ανακατεύετε και με ένα κουτάλι αφαιρείτε αν θέλετε τη περισσότερη ποσότητα από το δενδρολίβανο, αν και επειδή χει βράσει μέσα στο σιρόπι, είναι πολύ νόστιμο, και μπορείτε να το αφήσετε. Το βάζετε κρύο στην παγωτομηχανή, ή σε μεταλλικό μπολ στην κατάψυξη, όπου κάθε μισή ώρα το ξύνετε καλά με ένα πιρούνι. Δοκιμάστε το αν θέλετε και με ασπαρτάμη για πιο light !
Όλοι αυτοί είχαν συγκεκριμένες μέρες και ώρες που πέρναγαν, ήταν επώνυμα «μαγαζά» όχι παίξε γέλασε, και βέβαια η κάθε νοικοκυρά, κυρίως οι γιαγιάδες εκείνη την εποχή που κρατάγανε τα παιδιά, είχε τις προτιμήσεις της. Το ψωμί το έφερνε ο φούρναρης κάθε πρωί στις 10, και έτσι μαζευόταν όλη η πιτσιρικαρία, στο ένα και μοναδικό εκκλησάκι του χωριού και περίμενε να περάσει, ο ψωμάς. Κάναμε πολύ πλάκα τότε όλοι μαζεμένοι, στο προαύλιο τις εκκλησίας και βέβαια, μέχρι να πάμε σπίτι η μισή φρατζόλα είχε φαγωθεί.
Ο αγαπημένος της γιαγιάς μου, ήταν ο μανάβης. Πέρναγε κάθε Δευτέρα και Πέμπτη στις 10 το βράδυ, μαζεύονταν τότε όλες οι «μεγάλες» και κουτσομπόλευαν περιμένοντας τον. Με το που έσκαγε μύτη στην αρχή του χωριού έβαζε την ντουντούκα να φωνάζει «….απ΄ όλα τα είδη μαναβικής και φρούτα εξαιρετικάααααα…». Έτσι εμείς τον φωνάζαμε «ο απ’ ολας». Μιας και σταμάταγε σχεδόν σε κάθε σπίτι έκανε τουλάχιστον 1 ώρα να διασχίσει το χωριό, και το «απ΄ολα ….» ακουγότανε συνέχεια. Στην παραλία την άλλη μέρα, η κυρά Βαγγελιώ με την κυρά Ρουμπίνη θα λέγανε για τα φασολάκια του απ’ όλα που δεν ήταν καλά αυτή τη φορά ή για το καρπούζι που ήταν πολύ γινωμένο.
Πλέον δεν υπάρχει απ’ όλας και αυτή η συνήθεια του περιπλανώμενου μανάβη, έχει χαθεί. … Νομίζετε! Στον μαγευτικό Γέρακα, φέτος έχουμε ατραξιόν τον Βαγγέλλλλλη (με παχύ λλλλη, Πατρινό!). Είναι μέρες τώρα που περνάει κάθε 2ο απόγευμα και πουλάει καρπούζα και πεπόνια. Γύρω στις 7 και για μία ώρα ακούς συνέχεια, «είναι ζάχαρη, είναι μέλλλλλλι, τα καρπούζα του Βαγγέλλλλλλη!!». Ούτε και ξέρω πόσες φορές περνάει μπροστά από το σπίτι μου, με την ντουντούκα του. Είναι βέβαια ενοχλητικό και πολύ θορυβώδες, αλλά όπως και να το κάνουμε μου φέρνει μία νοσταλγία από το παρελθόν. Εκτός από τη ζάχαρη και το μέλλλλλι έχει και άλλα επιχειρήματα ο κύριος Βαγγέλης με το Ντατσούν. Χτες έλεγε «πεπονομπακλαβάδες έχει σήμερα ο Βαγγέλλλλλλης»!!. Και βέβαια τα σφάζει, τα μαχαιρώνει, και κάνει όλα τα μοβόρικα, τα δίνει και με εγγύηση λεει, «αν δεν σε αρέσουν, δεν τα παίρνννννννεις!!» φωνάζει ο Βαγγέλλλλης.
Άντε να γυρίσουμε πίσω στο χωριό. Ωραία είναι!!
Χτες έφτιαξα, Λιμοντσέλο, με τα λεμόνια που έφερα από την Αίγινα, και μιας και χρησιμοποίησα μόνο τη φλούδα, κάτι έπρεπε να κάνω με τον χυμό τους. Έτσι έφτιαξα Γρανίτα Λεμόνι!! Βέβαια για κάποιο λόγο δεν πολύ έπηξε στην παγωτομηχανή, αλλά δεν πειράζει, γρανίτα είναι άλλωστε, πρέπει να μπει στην κατάψυξη να γίνει στούτσος, και μετά να την μην μπορείς να την κόψεις με τίποτα. Σήμερα το πρωί που την έλεγξα ήταν πολύ καλή, ήθελε βέβαια λίγο ξύσιμο με το πιρούνι για να αφρατέψει αλλά ήταν πραγματική γρανίτα. Αν δεν έχετε παγωτομηχανή, βάζετε το υγρό στην κατάψυξη να παγώσει, και με ένα πιρούνι το ανακατεύετε κάθε μισή ώρα ώστε να μην γίνει παγάκι, αυτό το κάνετε τουλάχιστον 4-5 φορές. Βέβαια το ΙΚΕΑ, αλλά και άλλα μαγαζιά πουλάνε κάτι πολύ ωραίες θήκες για να κάνετε γρανίτες ξυλάκια, αυτές είναι πολύ βολικές.
Γρανίτα Λεμόνι.
1 ½ ποτήρι χυμό λεμόνι
1 ½ ποτήρι ζάχαρη
Ξύσμα από 4 λεμόνια
4 ποτήρια νερό
2 κουταλιές της σούπας δενδρολίβανο ξερό, ή 3 κλαράκια φρέσκο.
Βάζετε σε κατσαρόλα το νερό με την ζάχαρη, το ξύσμα και το δενδρολίβανο, και το βράζετε σε μέτρια φωτιά για 10 λεπτά. Το αποσύρετε από τη φωτιά και το αφήνετε να κρυώσει. Προσθέτετε το χυμό του λεμονιού και αν σας αρέσει μπορείτε να βάλετε και τα κομμάτια της ψίχας του λεμονιού που έχουν περισσέψει στον λεμονοστύφτη, χωρίς όμως τα κουκούτσια. Τα ανακατεύετε και με ένα κουτάλι αφαιρείτε αν θέλετε τη περισσότερη ποσότητα από το δενδρολίβανο, αν και επειδή χει βράσει μέσα στο σιρόπι, είναι πολύ νόστιμο, και μπορείτε να το αφήσετε. Το βάζετε κρύο στην παγωτομηχανή, ή σε μεταλλικό μπολ στην κατάψυξη, όπου κάθε μισή ώρα το ξύνετε καλά με ένα πιρούνι. Δοκιμάστε το αν θέλετε και με ασπαρτάμη για πιο light !
Τρίτη 16 Ιουνίου 2009
Διακοπές!!!!!
Που θα πάτε φέτος; Δεν κανονίσατε ακόμα;; καλά να τα πάθετε λοιπόν όταν τελευταία στιγμή δεν θα βρίσκετε τίποτα.
Εδώ και χρόνια θέλω, και προσπαθώ, να κανονίζω τις διακοπές μου νωρίς, μέχρι τέλος Μαΐου θέλω να έχω κλείσει. Όλοι με δουλεύουν βέβαια, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Εγώ θέλω να περνάω καλά αυτές τις λίγες μερούλες τον Αύγουστο, να έχω τη δυνατότητα να επιλέξω το καλύτερο μέρος για διαμονή, και τον πιο εύκολο και ξεκούραστο τρόπο για να πάω. Δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να τα αφήσω για τελευταία στιγμή και τελικά να βρω όλα τα ρετάλια.
Έτσι και φέτος, κλείσαμε για Χίο, και Νάξο (πάλι), όλα είναι έτοιμα για έτσι για τους υπόλοιπους 2 μήνες έχω μόνο να διαλέξω αντηλιακό. Επειδή όμως οι περισσότεροι από εσάς δεν έχετε ακόμα αποφασίσει, λεω να σας δώσω μερικές ιδέες.
Νίσυρος: μία λέξη ταιριάζει μαγεία. Πήγαμε πέρσι και περάσαμε τόσο υπέροχα που με άνεση θα πηγαίναμε και φέτος! Διαβάστε τη περσινή ανάρτηση να καταλάβετε.
Σέριφος: Άμα δεν έχετε πάει, απλά μην διαβάσετε παρακάτω. Αλλά και αν έχετε πάει για κάποιο τριήμερο, να ξαναπάτε και να κάτσετε καμιά βδομάδα. Πολύ ωραίο νησί με πολλές παραλίες και πανέμορφη χώρα.
Μεσσηνιακή Μάνη: Ξέρω δεν είναι νησί, αλλά είναι υπέροχη. Η παραλία της Βοϊδοκοιλιάς, η Πύλος, η Κορώνη είναι τόσο όμορφες που θα μείνετε με ανοιχτό στόμα. Ένα καταπληκτικό μέρος για διακοπές σε στυλ «road movie». Πάρτε το αυτοκίνητο και γυρίστε.
Κύθηρα: Πράσινα, πανέμορφα, και καταπληκτικά νερά. Το Καλαδί είναι από τις πιο εντυπωσιακές παραλίες στην Ελλάδα.
Σύμη: Ναι είναι στου διαόλου το τρικέλαφο, αλλά αυτό δεν είναι νησί, είναι καρτ-ποστάλ. Το απόλυτο must, και όχι για μονοήμερη από τη Ρόδο βέβαια!
Μήλος: Μοναδική συγκέντρωση, μοναδικών παραλίων. Κάτσαμε μία βδομάδα, και μάλλον δεν πήγαμε σε όλες!!
Κεφαλονιά: Η ωραιότερη παραλία της Ελλάδας, κατά τη γνώμη μου, ο Μύρτος βρίσκεται εκεί. Αυτό και μόνο αρκεί για να πάς, για να μην σου πω για το Φισκαρδο, τις ρομπόλες, την Αντισάμη, ....
Αστυπάλαια: Μετά τη Νίσυρο το πιο όμορφο από τα Δωδεκάνησα, νομίζεις ότι είσαι στις Κυκλάδες, χώρια που οι Αστακοί βγαίνουν στις παραλίες και σε παρακαλάνε να τους φας!
Αλόννησος: Ναι το νησάκι με τις φώκιες, έχει τα πιο καθαρά νερά που έχετε δει ποτέ σας!! Οι παραλίες είναι μυθικές.
Κρήτη: Τώρα τι να σας πω για την Κρήτη, αν πάτε, μην τυχών και δεν πάτε στον Μπάλο, στα Χανιά. Και μην τυχών και δεν γίνετε ντίρλα από τις ρατσές!!!
Πήλιο: Κανένας δεν το υπολογίζει για καλοκαιρινές διακοπές. Μέγα λάθος! Φοβερές παραλίες, Μυλοπόταμος, Νταμούχαρη, Ποτιστικά, Φακίστρα, Παπά Νερό, Χορευτό, δεκάδες. Το να μένεις σε κάποιο από τα ορεινά χωριά, να έχεις θέα όλο το αιγαίο, και οι παραλίες να είναι 10 λεπτά από εσένα, είναι ευλογία νομίζω. Μόνο το Πήλιο, my friend!
Είναι δεκάδες τα μέρη που μπορείτε να πάτε, λίγες ιδέες σας έδωσα, αν και όχι ιδιαίτερα πρωτότυπες! Κλείστε όμως τις διακοπές σας αν δεν θέλετε να ταλαιπωρηθείτε.
Φαγάκια τώρα!! Χτες ήθελα να φτιάξω κεφτέδες, αλλά δεν ήθελα και να τους τηγανίσω κιόλας, έτσι τους έψησα και έγιναν πολύ ωραίοι!! Και light !
Κεφτέδες με ούζο στο φούρνο
½ κιλό κιμά χοιρινό ή ανάμικτο με μοσχαρίσιο
2 χοντρές φέτες ψωμί χωριάτικο, και μπαγιάτικο, χωρίς την κόρα
½ ποτηράκι ούζο
1 μέτριο κρεμμύδι τριμμένο στον τρίφτη
½ ποτηράκι ελαιόλαδο
1 ματσάκι ψιλοκομμένο δυόσμο
1 κουταλάκι του γλυκού κύμινο
½ κουταλάκι του γλυκού ρίγανη
1 μεσαίο αυγό
αλάτι, πιπέρι και αλεύρι για το αλεύρωμα.
Μουλιάζουμε σε ένα μπωλ το ψωμί με το ούζο, και αφού με τα χέρια μας το τρίψουμε λιγάκι να γίνει σαν βρεγμένα ψίχουλα το στραγγίζουμε ελαφρά, ώστε να παραμείνει λίγο υγρό. Σε μεγάλο μπωλ ανακατεύουμε καλά όλα τα υλικά, και τα ζυμώνουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Μιας και όσο πιο πολύ τα ζυμώσεις τα κεφτέδια τόσο πιο αφράτα γίνονται, εγώ συνήθως τα βάζω στο μίξερ, για περίπου 5 λεπτά, μιας και βαριέμαι να κάθομαι και να ζυμώνω με τα χέρια για ένα τέταρτο. Αφήστε το μίγμα για ½ με μία ώρα στο ψυγείο να δέσει, και μετά πλάθετε κεφτεδάκια (όχι πολύ μικρά όμως), που με τη σειρά τους τα αλευρώνετε κανονικά, όπως όταν θέλετε να τα τηγανίσετε. Βάλτε σε ένα πυρέξ και ψήστε τα στο γκριλ και από τις 2 πλευρές για λίγο.
Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009
Καθαρά
Δεν ξέρω τι άποψη έχετε για τους μετανάστες, είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι από εσάς θεωρείται ότι παράγινε το κακό με’ δαύτους και πρέπει να τους στείλουμε πίσω στις πατρίδες τους. Η Ελλάδα είναι φτωχή χώρα και δεν μπορούμε να τους θρέψουμε και άλλα τέτοια επιχειρήματα που μέχρι πρόσφατα έλεγε μόνο ο Καρατζαφέρης τώρα όμως τα λένε και πολλοί άλλοι.
Τώρα τι να σας πω, ότι η οικογένειά μου ήταν και αυτοί μετανάστες στην Ελλάδα; Ερχόμενοι από την Σμύρνη και τη Μικρά Ασία ήταν οι τουρκόσποροι, που γέμισαν σε μία νύχτα τη χώρα; Ότι όλοι στην οικογένειά σας έχετε μετανάστες, στην Αμερική, στην Αυστραλία, στη Γερμανία; Ότι στην τελικοί όλοι είμαστε μετανάστες στη γη, μετακινούμενοι ανά τους αιώνες από περιοχή σε περιοχή ψάχνοντας για νερό, καλλιεργήσιμα εδάφη και ειρήνη. Δεν θα σας πω τίποτα τέτοιο γιατί αυτά τα «πολιτικάντικα» επιχειρήματα δεν σας λένε τίποτα και στην τελική δεν λύνουν το πρόβλημα.
Θα σας πω για τον νεαρό που είναι κάθε πρωί στο φανάρι στη Δουκίσης Πλακεντίας, στην είσοδο στην Αττική Οδό. Ένα μικρό παιδί, αδύνατο, μαυριδερό, δεν ξέρω από που, Μπαγκλαντές, Πακιστάν, Αφγανιστάν; Από κάπου εκεί. Αξιοπρεπέστατο, με τα παλιά τα ρουχαλάκια του αλλά πάντα καθαρό και καλοχτενισμένο, και πάντα γελαστό. Τα μαύρα του τα μάτια είναι υγρά, όπως όλων αυτών των ανθρώπων, αλλά και τεράστια. Έρχεται κάθε πρωί να μου καθαρίσει τα τζάμια στο μονίμως βρώμικο αυτοκίνητό μου. Κάθε μέρα του δίνω μισό ευρώ και δεν τον αφήνω να μου καθαρίσει τίποτα. Ούτε τα χαρτομάντιλα του παίρνω. Αυτό κάθε μέρα μου λεει «να κάνω καθαρά;;;» όχι του λεω, δεν χρειάζεται έχω υαλοκαθαριστήρες για αυτή τη δουλειά. «Μα δίνει εούρο εγώ καθαρά!», επιμένει ο πιτσιρικάς. Όχι πουλάκι μου, του λεω δεν θέλω κάνεις καθαρά! Και μου σκαει ένα χαμόγελο, με την εκπληκτικά κάτασπρη οδοντοστοιχία του, που μου φτιάχνει τη μέρα!! Ο καθαρός μου, με γνωρίζει, όταν περνάω το απόγευμα από το αντίθετο ρεύμα και με βλέπει με χαιρετάει, είμαστε φίλοι πλέον! Εμένα αυτό το καταπληκτικό χαμόγελο μου κοστίζει μισό ευρώ την ημέρα, τίποτα δηλαδή, αλλά με γεμίζει χαρά και ενέργεια.
Το ότι δεν είμαι πρόσφυγας σήμερα είναι καθαρά θέμα τύχης. Γεννήθηκα στην Ευρώπη, είμαι λευκή και Χριστιανή και άρα ανήκω στην κυρίαρχη ομάδα αυτού του πλανήτη. Μάλλον όμως θα έρθει η μέρα που εγώ ή κάποιοι απόγονοί μου, θα γίνουν μετανάστες, με την αναμενόμενη περιβαλλοντική καταστροφή, χώρες σαν την Ελλάδα θα ερημώσουν. Και έτσι θα πάμε εμείς, κάπου αλλού, να κάνουμε καθαρά. Τότε ίσως να πέσουμε πάνω στους ντόπιους «Άδωνης» και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, που θα θέλουν να μας διώξουν κλοτσηδόν από την περιοχή που τους ανήκει. Αν είμαστε δυνατοί θα πολεμήσουμε για αυτή τη περιοχή, όπως έκαναν οι πρόγονοί μας χιλιάδες χρόνια τώρα, αν όμως είμαστε αδύνατοι σαν τον καθαρό μου, κυνηγημένοι και φτωχοί μπορεί η μοίρα μας να μας φέρει σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, αντίστοιχο με αυτά του Χίτλερ. Ποιος ξέρει!
Όλα αυτά ακούγονται συναισθηματικά, όταν το πρόβλημα είναι και υπαρκτό και πολύ σοβαρό για κάποιους συμπολίτες μας. Το σίγουρο είναι ότι η δικιά μας ευμάρεια οφείλετε στην δικιά τους φτώχια και δυστυχία. Στις πλάτες τους εμείς, χτίσαμε τον «Δυτικό τρόπο ζωής», στην άντληση των φυσικών τους πόρων, στα φτηνά εργατικά τους χέρια. Επίσης σίγουρο είναι ότι εμείς φταιμε και για τους πολέμους και την όποια πολιτική αναταραχή έχουν στην χώρα τους που τους οδηγεί να φύγουν, εμείς τα προκαλούμε όλα αυτά. Σίγουρο είναι ακόμα ότι αυτοί δεν θέλουν να είναι εδώ ή οπουδήποτε αλλού. Όλοι αυτοί θέλουν να είναι στη χώρα τους στη πατρίδα τους και στον πολιτισμό τους. Πολλοί είναι αυτοί που μιλάνε για ενσωμάτωση, να τους φέρουμε δηλαδή στα δικά μας τα νερά, να τους κάνουμε Γερμανούς και Άγγλους και Αμερικανούς. Να τους ενσωματώσουμε στον Δυτικό Πολιτισμό, μα πόσο διαφέρει αυτό από εκείνες τις τρομερές ιδέες του κυρίου Μπους περί επιβολής της δημοκρατίας.
Δεν ξέρω, και δεν μπορώ να πω τι πρέπει να γίνει, δεν είναι και δουλειά μου άλλωστε, έχω ψηφίσει, και περιμένω από αυτούς λύσεις στο πρόβλημα. Αυτό όμως που θέλω είναι να καταλαβαίνουμε όλοι ότι μιλάμε για ανθρώπους, για πολύ αξιόλογους ανθρώπους στις περισσότερες των περιπτώσεων. Για ανθρώπους, που τους έχουμε βάλει σε μία ζούγκλα χωρίς εφόδια. Και πρέπει να επιβιώσουν, και πρέπει να ζήσουν και άρα θα πολεμήσουν, θα πολεμήσουν άγρια γιατί αυτό τους λεει το ένστικτό τους. Όταν ακούω εμάς τους πολιτισμένους να μιλάμε για τους έρημους αυτούς ανθρώπους, τσαντίζομαι, μιλάμε τόσο απαξιωτικά, τόσο εγωκεντρικά, τόσο απάνθρωπα που σε εμάς δεν αξίζει να λεγόμαστε άνθρωποι. Εμείς είμαστε οι λύκοι όχι ο φτωχός μου ο καθαρός!
Σήμερα θα σας γράψω μία νόστιμη μακαρονοσαλάτα, που έφτιαξα πρόσφατα, και μου άρεσε πολύ.
Πένες σαλάτα με καπνιστό τόνο
½ κιλό πέννες ή άλλο ζυμαρικό της αρεσκείας σας, βρασμένες σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου
1 πράσινη πιπεριά κομμένη σε κυβάκια
2 κουταλιές της σούπας κάπαρη
1 κρεμμύδι μικρό ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδο λιωμένη
250 γραμμάρια ντοματάκια σαντορίνης, κομμένα στη μέση
½ ποτήρι λευκό κρασί
2 κουτιά καπνιστό τόνο καλά στραγγισμένα
3 κουταλιές της σούπας κόλιανδρο ψιλοκομμένο ή μαϊντανό
Αλάτι, πιπέρι, λάδι
Σε ένα μεγάλο τηγάνι σοτάρουμε στο λάδι, το κρεμμύδι και το σκόρδο, να μαλακώσουν. Σβήνουμε με το κρασί και το αφήνουμε λίγα λεπτά να εξατμιστεί το αλκοόλ. Προσθέτουμε τα ντοματίνια και τα αφήνουμε λίγο να μαγειρευτούν για 3-4 λεπτά να μαλακώσουν ελαφριά. Τέλος προσθέτουμε τον τόνο, και με ένα πιρούνι το διαλύουμε σε μικρά κομματάκια. Σβήνουμε τη φωτιά και το αφήνουμε να κρυώσει. Σε ένα μπολ, ανακατεύουμε το ζυμαρικό με τη κρύα πλέον σάλτσα, προσθέτουμε την πιπεριά, την κάπαρη και τον κόλιανδρο και αλατοπιπερώνουμε ανάλογα. Μπορείτε να το βάλετε και μισή ώρα στο ψυγείο να δέσει καλύτερα, πριν το σερβίρετε. α. εαδοστικοιχετικ θρ
Τώρα τι να σας πω, ότι η οικογένειά μου ήταν και αυτοί μετανάστες στην Ελλάδα; Ερχόμενοι από την Σμύρνη και τη Μικρά Ασία ήταν οι τουρκόσποροι, που γέμισαν σε μία νύχτα τη χώρα; Ότι όλοι στην οικογένειά σας έχετε μετανάστες, στην Αμερική, στην Αυστραλία, στη Γερμανία; Ότι στην τελικοί όλοι είμαστε μετανάστες στη γη, μετακινούμενοι ανά τους αιώνες από περιοχή σε περιοχή ψάχνοντας για νερό, καλλιεργήσιμα εδάφη και ειρήνη. Δεν θα σας πω τίποτα τέτοιο γιατί αυτά τα «πολιτικάντικα» επιχειρήματα δεν σας λένε τίποτα και στην τελική δεν λύνουν το πρόβλημα.
Θα σας πω για τον νεαρό που είναι κάθε πρωί στο φανάρι στη Δουκίσης Πλακεντίας, στην είσοδο στην Αττική Οδό. Ένα μικρό παιδί, αδύνατο, μαυριδερό, δεν ξέρω από που, Μπαγκλαντές, Πακιστάν, Αφγανιστάν; Από κάπου εκεί. Αξιοπρεπέστατο, με τα παλιά τα ρουχαλάκια του αλλά πάντα καθαρό και καλοχτενισμένο, και πάντα γελαστό. Τα μαύρα του τα μάτια είναι υγρά, όπως όλων αυτών των ανθρώπων, αλλά και τεράστια. Έρχεται κάθε πρωί να μου καθαρίσει τα τζάμια στο μονίμως βρώμικο αυτοκίνητό μου. Κάθε μέρα του δίνω μισό ευρώ και δεν τον αφήνω να μου καθαρίσει τίποτα. Ούτε τα χαρτομάντιλα του παίρνω. Αυτό κάθε μέρα μου λεει «να κάνω καθαρά;;;» όχι του λεω, δεν χρειάζεται έχω υαλοκαθαριστήρες για αυτή τη δουλειά. «Μα δίνει εούρο εγώ καθαρά!», επιμένει ο πιτσιρικάς. Όχι πουλάκι μου, του λεω δεν θέλω κάνεις καθαρά! Και μου σκαει ένα χαμόγελο, με την εκπληκτικά κάτασπρη οδοντοστοιχία του, που μου φτιάχνει τη μέρα!! Ο καθαρός μου, με γνωρίζει, όταν περνάω το απόγευμα από το αντίθετο ρεύμα και με βλέπει με χαιρετάει, είμαστε φίλοι πλέον! Εμένα αυτό το καταπληκτικό χαμόγελο μου κοστίζει μισό ευρώ την ημέρα, τίποτα δηλαδή, αλλά με γεμίζει χαρά και ενέργεια.
Το ότι δεν είμαι πρόσφυγας σήμερα είναι καθαρά θέμα τύχης. Γεννήθηκα στην Ευρώπη, είμαι λευκή και Χριστιανή και άρα ανήκω στην κυρίαρχη ομάδα αυτού του πλανήτη. Μάλλον όμως θα έρθει η μέρα που εγώ ή κάποιοι απόγονοί μου, θα γίνουν μετανάστες, με την αναμενόμενη περιβαλλοντική καταστροφή, χώρες σαν την Ελλάδα θα ερημώσουν. Και έτσι θα πάμε εμείς, κάπου αλλού, να κάνουμε καθαρά. Τότε ίσως να πέσουμε πάνω στους ντόπιους «Άδωνης» και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, που θα θέλουν να μας διώξουν κλοτσηδόν από την περιοχή που τους ανήκει. Αν είμαστε δυνατοί θα πολεμήσουμε για αυτή τη περιοχή, όπως έκαναν οι πρόγονοί μας χιλιάδες χρόνια τώρα, αν όμως είμαστε αδύνατοι σαν τον καθαρό μου, κυνηγημένοι και φτωχοί μπορεί η μοίρα μας να μας φέρει σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, αντίστοιχο με αυτά του Χίτλερ. Ποιος ξέρει!
Όλα αυτά ακούγονται συναισθηματικά, όταν το πρόβλημα είναι και υπαρκτό και πολύ σοβαρό για κάποιους συμπολίτες μας. Το σίγουρο είναι ότι η δικιά μας ευμάρεια οφείλετε στην δικιά τους φτώχια και δυστυχία. Στις πλάτες τους εμείς, χτίσαμε τον «Δυτικό τρόπο ζωής», στην άντληση των φυσικών τους πόρων, στα φτηνά εργατικά τους χέρια. Επίσης σίγουρο είναι ότι εμείς φταιμε και για τους πολέμους και την όποια πολιτική αναταραχή έχουν στην χώρα τους που τους οδηγεί να φύγουν, εμείς τα προκαλούμε όλα αυτά. Σίγουρο είναι ακόμα ότι αυτοί δεν θέλουν να είναι εδώ ή οπουδήποτε αλλού. Όλοι αυτοί θέλουν να είναι στη χώρα τους στη πατρίδα τους και στον πολιτισμό τους. Πολλοί είναι αυτοί που μιλάνε για ενσωμάτωση, να τους φέρουμε δηλαδή στα δικά μας τα νερά, να τους κάνουμε Γερμανούς και Άγγλους και Αμερικανούς. Να τους ενσωματώσουμε στον Δυτικό Πολιτισμό, μα πόσο διαφέρει αυτό από εκείνες τις τρομερές ιδέες του κυρίου Μπους περί επιβολής της δημοκρατίας.
Δεν ξέρω, και δεν μπορώ να πω τι πρέπει να γίνει, δεν είναι και δουλειά μου άλλωστε, έχω ψηφίσει, και περιμένω από αυτούς λύσεις στο πρόβλημα. Αυτό όμως που θέλω είναι να καταλαβαίνουμε όλοι ότι μιλάμε για ανθρώπους, για πολύ αξιόλογους ανθρώπους στις περισσότερες των περιπτώσεων. Για ανθρώπους, που τους έχουμε βάλει σε μία ζούγκλα χωρίς εφόδια. Και πρέπει να επιβιώσουν, και πρέπει να ζήσουν και άρα θα πολεμήσουν, θα πολεμήσουν άγρια γιατί αυτό τους λεει το ένστικτό τους. Όταν ακούω εμάς τους πολιτισμένους να μιλάμε για τους έρημους αυτούς ανθρώπους, τσαντίζομαι, μιλάμε τόσο απαξιωτικά, τόσο εγωκεντρικά, τόσο απάνθρωπα που σε εμάς δεν αξίζει να λεγόμαστε άνθρωποι. Εμείς είμαστε οι λύκοι όχι ο φτωχός μου ο καθαρός!
Σήμερα θα σας γράψω μία νόστιμη μακαρονοσαλάτα, που έφτιαξα πρόσφατα, και μου άρεσε πολύ.
Πένες σαλάτα με καπνιστό τόνο
½ κιλό πέννες ή άλλο ζυμαρικό της αρεσκείας σας, βρασμένες σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου
1 πράσινη πιπεριά κομμένη σε κυβάκια
2 κουταλιές της σούπας κάπαρη
1 κρεμμύδι μικρό ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδο λιωμένη
250 γραμμάρια ντοματάκια σαντορίνης, κομμένα στη μέση
½ ποτήρι λευκό κρασί
2 κουτιά καπνιστό τόνο καλά στραγγισμένα
3 κουταλιές της σούπας κόλιανδρο ψιλοκομμένο ή μαϊντανό
Αλάτι, πιπέρι, λάδι
Σε ένα μεγάλο τηγάνι σοτάρουμε στο λάδι, το κρεμμύδι και το σκόρδο, να μαλακώσουν. Σβήνουμε με το κρασί και το αφήνουμε λίγα λεπτά να εξατμιστεί το αλκοόλ. Προσθέτουμε τα ντοματίνια και τα αφήνουμε λίγο να μαγειρευτούν για 3-4 λεπτά να μαλακώσουν ελαφριά. Τέλος προσθέτουμε τον τόνο, και με ένα πιρούνι το διαλύουμε σε μικρά κομματάκια. Σβήνουμε τη φωτιά και το αφήνουμε να κρυώσει. Σε ένα μπολ, ανακατεύουμε το ζυμαρικό με τη κρύα πλέον σάλτσα, προσθέτουμε την πιπεριά, την κάπαρη και τον κόλιανδρο και αλατοπιπερώνουμε ανάλογα. Μπορείτε να το βάλετε και μισή ώρα στο ψυγείο να δέσει καλύτερα, πριν το σερβίρετε. α. εαδοστικοιχετικ θρ
Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009
Τα ψώνια
Είναι βδομάδες τώρα που με έχει πιάσει πάλι η μέση μου, το παλιό πρόβλημα που είχα με την κοίλη που δημιουργεί ισχιαλγία. Το αποτέλεσμα είναι ότι πρέπει να κάθομαι πολλές ώρες στο κρεβάτι και ξάπλα και να μη κάνω περίεργα πράγματα και άρα να βλέπω τηλεόραση σε βαθμό αποχαύνωσης!
Χτες λοιπόν κάνοντας ζάπινγκ έπεσα πάνω σε εκείνη την εκπομπή που μαζεύονται 5 και μαγειρεύουν και μετά βαθμολογούνται. Τι ψώνια είναι αυτά καλέ!!! Που τα βρήκανε? Στο χτεσινό επεισόδιο ήταν 2 άντρες και 3 γυναίκες. Μαγείρευε ο ένας από τους δύο άνδρες, και είχε φτιάξει ένα πιάτο με κοτόπουλο και γαρίδες. Κατ΄ αρχήν όλο αυτό το στήσιμο και οι ονομασίες που οι ίδιοι δίνουν στα πιάτα τους, αυτό με το κοτόπουλο το είχε ονομάσει κάπως σαν «κοτόπουλο με θαλασσινή αύρα», και ήταν απλά κομματάκια κοτόπουλου με κάτι κατεψυγμένες γαρίδες. Μετά είχε φτιάξει 3 κρεμ μπρουλε, για τον κάθε ένα, και κοκορευόταν για το φλόγιστρο που είχε και έκαψε τη ζάχαρη του μπρουλέ.
Οι άλλοι της παρέας ήταν επίσης για γέλια. Ο δεύτερος άνδρας, κάπως χαϊδευόταν, κάπως νιαούριζε, τέλος πάντων ήταν κάπως, εκτός από το ότι ήταν πολύ άσχημος. Πρέπει λοιπόν να πούνε κάτι για τα εδέσματα που δοκιμάσανε, και ο τύπος είπε ότι η κρεμ μπρουλέ, δεν είχε καλή αφή. Μια άλλη κυριούλα, άνω των 55 που ήταν εκεί, έλεγε συνέχεια για το πόσο της άρεσε το «γκομπινέζιον» του πουλερικού με την γαρίδα! Μία άλλη καλεσμένη βρήκε το φαγάκι καμένο και δεν τις άρεσε κ α θ ό λ ο υ όπως είπε, αν και άρεσε σε όλους τους άλλους και κανένας δεν είπε ότι ήταν καμένο. Είναι δυνατόν ένα φαγητό να είναι καμένο να το τρωνε 5 άτομα και μόνο ένας να καταλαβαίνει ότι άρπαξε?
Τα σχόλια όλων είναι λες και ακούς γνωστό γαστροκριτικό να περιγράφει πιάτο του Πέσκια, «ήταν μεστό με διακριτικά αρώματα βασιλικού, ενώ η πανδαισία του εξαιρετικά παρθένου ελαιόλαδου κρύας έκθλιψης από τη κάτω δεξιά ελιά, υπογράμμιζε της ζωτικότητα της γαρίδας», από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα δηλαδή. Είναι όμως προφανές ότι οι άνθρωποι απλά ξέρουν που είναι η κουζίνα τους, τίποτε άλλο. Γιατί λοιπόν πιστεύουν ότι είναι τόσο καλοί και ιδιαίτεροι και πρέπει να συμμετέχουν και σε διαγωνισμό μαγειρικής?? Ψώνια είναι απλά.
Να μην πω για τα σπίτια, στα όρια του κιτς όλα τους, να τα σεμενεδάκια, να οι καρδούλες, να τα κουκλιά! Το αρτ ντε λα ταμπλ, είναι σχεδόν πάντα μέτριο, συνηθισμένο δηλαδή, αλλά η κριτική είναι συνήθως αστεία, είχα ακούσει ένα ξερόλα να λέει, σε κάποιο τραπέζι, ότι εκτός από το κουταλάκι του γλυκού πάνω από το πιάτο έπρεπε να έχει και πιρουνάκι για τα φρούτα, είναι λεει μαστ, άσχετο που δεν σερβιρίστηκαν φρούτα βέβαια. Ο χτεσινός οικοδεσπότης έλεγε κάτι αρλούμπες για ένα νταϊτζεστιβ λικεράκι που σερβίρει μετά που μάλλον ήταν ένα απλό τσέρι από την κάβα στο Κουκάκι, αλλά είχε θαυματουργικές ιδιότητες!
Τέλος πάντων τώρα μάλλον εγώ είμαι η στρίγκλα απλά μου κάνει εντύπωση πως κάποιοι ψωνίζονται με το τίποτα! Επίσης φαίνεται ότι η μαγειρική είναι της μόδας, γιατί πολύς κόσμος βλέπει αυτή τη μπούρδα που είναι απόλυτα βαρετή και δεν σου μαθαίνει και τίποτα. Τουλάχιστον στις άλλες εκπομπές, του Μαμαλάκη, του Παρλιάρου, κάτι μαθαίνεις ρε πουλάκι μου, εδώ γιατί να κάτσω να δω τον μπούφο που επειδή έμαθε να βράζει μακαρόνια νομίζει ότι είναι ο νέος Λαζάρου στην Ελλάδα;
Τέρμα την γκρίνια τώρα, θα σας γράφω μία ωραιότατη συνταγούλα για ψαράκι. Το πρόβλημα με το ψάρι είναι ότι δεν το τρώμε συχνά, γιατί και ακριβό είναι, και μυρίζει η κουζίνα μαγειρεύοντάς το, και θέλει καθάρισμα και έχει κοκάλα, και άλλα τέτοια, έχω ακούσει πολλά! Έλα όμως που πρέπει να τρώμε ψάρι όσο γίνετε περισσότερο και άρα πρέπει να βρούμε και συνταγές που να αναιρούν τα παραπάνω επιχειρήματα. Η σημερινή συνταγή είναι τέτοια, για δώστε βάση να καταλάβετε ....
Μπακαλιάρος με σάλτσα ντομάτας και μπούκοβο
4 φιλέτα μπακαλιάρου (συνήθως κατεψυγμένα που είναι και οικονομικά αλλά και ωραιότατα φιλεταρισμένα, μπορείτε βέβαια να βρείτε και φρέσκα φιλέτα μπακαλιάρου σε ορισμένα σούπερ μάρκετ)
4 μεγάλες πατάτες
2 κουταλιές της σούπας ντοματοπελτέ
1 κονσέρβα ντοματάκια κονκασέ, ή σαντορίνης
2 κρεμμύδια
2 σκελίδες σκόρδο (ή και παραπάνω αν είστε οπαδός)
1 κουταλιά της σούπας μπούκοβο καυτερό
¼ φλιτζανιού λευκό κρασί
λίγο αλεύρι για αλεύρωμα, λάδι, αλάτι
Βάλτε στο μούλτι, τα κρεμμύδια, το σκόρδο, τα ντοματάκια και τον πελτέ και χτυπήστε τα να πάρετε είναι πηχτό μείγμα Κόβετε τις πατάτες σε μέτρια κομμάτια. Σε κατσαρόλα, βάζετε λάδι και σοτάρετε τις πατάτες σε δυνατή φωτιά για λίγο, σβήνετε με το κρασί και αφού εξατμιστεί το αλκοόλ μετά από 2 λεπτάκια προσθέστε τον χυμό ντομάτας. Βάλτε αλατάκι και βράστε για 10 λεπτά σε μέτρια φωτιά. Κόβετε τον μπακαλιάρο σε κομμάτια, αλατίστε τον και αλευρώστε το. Σε ένα τηγάνι το σοτάρετε σε λίγο ελαιόλαδο ελαφριά και από τις δύο πλευρές και τον προσθέτετε στη σάλτσα με τις πατάτες, πασπαλίζετε με μπόλικο μπούκοβο και το βράζετε σε μέτρια φωτιά για 5 λεπτάκια περίπου, μέχρι να γίνει ο μπακαλιάρος και να δέσει η σάλτσα.
Υ.Γ. Όλο το απόγευμα χτες, πέρναγε ντατσούν με γύφτο που φώναζε, ... είναι ζάχαρη είναι μέλλλλλλλι τα καρπόυζα του Βαγγέλλλλλλλη, σε άπταιστα πατρινά!
Χτες λοιπόν κάνοντας ζάπινγκ έπεσα πάνω σε εκείνη την εκπομπή που μαζεύονται 5 και μαγειρεύουν και μετά βαθμολογούνται. Τι ψώνια είναι αυτά καλέ!!! Που τα βρήκανε? Στο χτεσινό επεισόδιο ήταν 2 άντρες και 3 γυναίκες. Μαγείρευε ο ένας από τους δύο άνδρες, και είχε φτιάξει ένα πιάτο με κοτόπουλο και γαρίδες. Κατ΄ αρχήν όλο αυτό το στήσιμο και οι ονομασίες που οι ίδιοι δίνουν στα πιάτα τους, αυτό με το κοτόπουλο το είχε ονομάσει κάπως σαν «κοτόπουλο με θαλασσινή αύρα», και ήταν απλά κομματάκια κοτόπουλου με κάτι κατεψυγμένες γαρίδες. Μετά είχε φτιάξει 3 κρεμ μπρουλε, για τον κάθε ένα, και κοκορευόταν για το φλόγιστρο που είχε και έκαψε τη ζάχαρη του μπρουλέ.
Οι άλλοι της παρέας ήταν επίσης για γέλια. Ο δεύτερος άνδρας, κάπως χαϊδευόταν, κάπως νιαούριζε, τέλος πάντων ήταν κάπως, εκτός από το ότι ήταν πολύ άσχημος. Πρέπει λοιπόν να πούνε κάτι για τα εδέσματα που δοκιμάσανε, και ο τύπος είπε ότι η κρεμ μπρουλέ, δεν είχε καλή αφή. Μια άλλη κυριούλα, άνω των 55 που ήταν εκεί, έλεγε συνέχεια για το πόσο της άρεσε το «γκομπινέζιον» του πουλερικού με την γαρίδα! Μία άλλη καλεσμένη βρήκε το φαγάκι καμένο και δεν τις άρεσε κ α θ ό λ ο υ όπως είπε, αν και άρεσε σε όλους τους άλλους και κανένας δεν είπε ότι ήταν καμένο. Είναι δυνατόν ένα φαγητό να είναι καμένο να το τρωνε 5 άτομα και μόνο ένας να καταλαβαίνει ότι άρπαξε?
Τα σχόλια όλων είναι λες και ακούς γνωστό γαστροκριτικό να περιγράφει πιάτο του Πέσκια, «ήταν μεστό με διακριτικά αρώματα βασιλικού, ενώ η πανδαισία του εξαιρετικά παρθένου ελαιόλαδου κρύας έκθλιψης από τη κάτω δεξιά ελιά, υπογράμμιζε της ζωτικότητα της γαρίδας», από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα δηλαδή. Είναι όμως προφανές ότι οι άνθρωποι απλά ξέρουν που είναι η κουζίνα τους, τίποτε άλλο. Γιατί λοιπόν πιστεύουν ότι είναι τόσο καλοί και ιδιαίτεροι και πρέπει να συμμετέχουν και σε διαγωνισμό μαγειρικής?? Ψώνια είναι απλά.
Να μην πω για τα σπίτια, στα όρια του κιτς όλα τους, να τα σεμενεδάκια, να οι καρδούλες, να τα κουκλιά! Το αρτ ντε λα ταμπλ, είναι σχεδόν πάντα μέτριο, συνηθισμένο δηλαδή, αλλά η κριτική είναι συνήθως αστεία, είχα ακούσει ένα ξερόλα να λέει, σε κάποιο τραπέζι, ότι εκτός από το κουταλάκι του γλυκού πάνω από το πιάτο έπρεπε να έχει και πιρουνάκι για τα φρούτα, είναι λεει μαστ, άσχετο που δεν σερβιρίστηκαν φρούτα βέβαια. Ο χτεσινός οικοδεσπότης έλεγε κάτι αρλούμπες για ένα νταϊτζεστιβ λικεράκι που σερβίρει μετά που μάλλον ήταν ένα απλό τσέρι από την κάβα στο Κουκάκι, αλλά είχε θαυματουργικές ιδιότητες!
Τέλος πάντων τώρα μάλλον εγώ είμαι η στρίγκλα απλά μου κάνει εντύπωση πως κάποιοι ψωνίζονται με το τίποτα! Επίσης φαίνεται ότι η μαγειρική είναι της μόδας, γιατί πολύς κόσμος βλέπει αυτή τη μπούρδα που είναι απόλυτα βαρετή και δεν σου μαθαίνει και τίποτα. Τουλάχιστον στις άλλες εκπομπές, του Μαμαλάκη, του Παρλιάρου, κάτι μαθαίνεις ρε πουλάκι μου, εδώ γιατί να κάτσω να δω τον μπούφο που επειδή έμαθε να βράζει μακαρόνια νομίζει ότι είναι ο νέος Λαζάρου στην Ελλάδα;
Τέρμα την γκρίνια τώρα, θα σας γράφω μία ωραιότατη συνταγούλα για ψαράκι. Το πρόβλημα με το ψάρι είναι ότι δεν το τρώμε συχνά, γιατί και ακριβό είναι, και μυρίζει η κουζίνα μαγειρεύοντάς το, και θέλει καθάρισμα και έχει κοκάλα, και άλλα τέτοια, έχω ακούσει πολλά! Έλα όμως που πρέπει να τρώμε ψάρι όσο γίνετε περισσότερο και άρα πρέπει να βρούμε και συνταγές που να αναιρούν τα παραπάνω επιχειρήματα. Η σημερινή συνταγή είναι τέτοια, για δώστε βάση να καταλάβετε ....
Μπακαλιάρος με σάλτσα ντομάτας και μπούκοβο
4 φιλέτα μπακαλιάρου (συνήθως κατεψυγμένα που είναι και οικονομικά αλλά και ωραιότατα φιλεταρισμένα, μπορείτε βέβαια να βρείτε και φρέσκα φιλέτα μπακαλιάρου σε ορισμένα σούπερ μάρκετ)
4 μεγάλες πατάτες
2 κουταλιές της σούπας ντοματοπελτέ
1 κονσέρβα ντοματάκια κονκασέ, ή σαντορίνης
2 κρεμμύδια
2 σκελίδες σκόρδο (ή και παραπάνω αν είστε οπαδός)
1 κουταλιά της σούπας μπούκοβο καυτερό
¼ φλιτζανιού λευκό κρασί
λίγο αλεύρι για αλεύρωμα, λάδι, αλάτι
Βάλτε στο μούλτι, τα κρεμμύδια, το σκόρδο, τα ντοματάκια και τον πελτέ και χτυπήστε τα να πάρετε είναι πηχτό μείγμα Κόβετε τις πατάτες σε μέτρια κομμάτια. Σε κατσαρόλα, βάζετε λάδι και σοτάρετε τις πατάτες σε δυνατή φωτιά για λίγο, σβήνετε με το κρασί και αφού εξατμιστεί το αλκοόλ μετά από 2 λεπτάκια προσθέστε τον χυμό ντομάτας. Βάλτε αλατάκι και βράστε για 10 λεπτά σε μέτρια φωτιά. Κόβετε τον μπακαλιάρο σε κομμάτια, αλατίστε τον και αλευρώστε το. Σε ένα τηγάνι το σοτάρετε σε λίγο ελαιόλαδο ελαφριά και από τις δύο πλευρές και τον προσθέτετε στη σάλτσα με τις πατάτες, πασπαλίζετε με μπόλικο μπούκοβο και το βράζετε σε μέτρια φωτιά για 5 λεπτάκια περίπου, μέχρι να γίνει ο μπακαλιάρος και να δέσει η σάλτσα.
Υ.Γ. Όλο το απόγευμα χτες, πέρναγε ντατσούν με γύφτο που φώναζε, ... είναι ζάχαρη είναι μέλλλλλλλι τα καρπόυζα του Βαγγέλλλλλλλη, σε άπταιστα πατρινά!
Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009
Καταστροφές
Στην κουζίνα γίνονται πολλές φορές καταστροφές. Ετοιμάζεσαι για παράδειγμα να φτιάξεις μπιφτέκια και σου βγαίνουν τούβλα τοιχοποιίας, διαβάζεις μία συνταγή, λες ωραία φαίνεται και τελικά δεν τρώγετε.
Την έχω πατήσει δεκάδες φορές, και έχω πετάξει πολλά μαγειρέματά μου, αλλά πάντα τσαντίζομαι όταν την πατάω. Έτσι την πάτησα και χτες. Διάβασα σε ένα περιοδικό μια πολλή απλή συνταγή, και είπα να την κάνω, δείτε λοιπόν την εξέλιξη της καταστροφής βήμα – βήμα.
Ραβιόλια από πατάτα, έλεγε το άρθρο. Πολύ απλά!!
Κόβετε τις πατάτες στον τρίφτη σαν τα τσιπς ....
Πήρα λοιπόν 2 μέτριες πατάτες τις καθάρισα και τις έκοψα στο μαντολίνο σαν τσιπς, λεπτές λεπτές φετούλες, επίσης τις έπλυνα (αν και δεν το ανέφερε ο σεφ) για να φύγει το πολύ άμυλο. Εκεί διαπίστωσα, ότι δεν κόπηκαν ομοιόμορφα στρογγυλά πατατάκια όπως έπρεπε, άλλα κάποια στρογγυλά και κάποια άλλα τελείως διαλυμένα και τέλος πάντων όχι ομοιόμορφα!
Βουτυρώνετε με λιωμένο βούτυρο την κάθε φετούλα.
Έβαλα μία κουταλιά βούτυρο να λιώσει στα μικροκύματα, και με ένα πινέλο βουτύρωσα μία μία τις φετούλες και από τις 2 πλευρές. Όσες ήταν δηλαδή ομοιόμορφες φετούλες.
Βάζετε λίγη γέμιση της αρεσκείας σας (τυρί, μαγειρεμένο κιμά, κλπ) στο κέντρο μίας φετούλας, και επαναλάβετε με τις μισές φετούλες.
Χώρισα τα ωμά τσιπς στα δύο, και στα μισά προσπάθησα να βάλω λίγη τριμμένη παρμεζάνα, ούτε λόγος για κουταλιά βέβαια γιατί τα πατατάκια ήταν μικρά και δεν χώραγε μία ολόκληρη κουταλιά. Επίσης η παρμεζάνα χυνόταν γύρω γύρω και είχε πασαλειφθεί το τόπος και άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά!
Σκεπάζετε κάθε φετούλες πατάτας που έχετε γεμίσει με το τυρί με άλλη φετούλα που έχετε βουτυρώσει. Πιέσετε με τα δάχτυλά σας τις πατάτες γύρω γύρω από το τυρί να κολλήσουν.
Πρακτικά αδύνατον απλά γιατί δεν έχουν το ίδιο μέγεθος και σχήμα. Μιας και κόβετε η πατάτα στο μαντολίνο ακανόνιστα δεν είναι δυνατόν να έχουν το ίδιο σχήμα ώστε να σκεπάσει το ένα το άλλο και να καλυφθεί όλο το τυρί. Και άντε να το κάνω εγώ από που και ως πού θα κολλήσουν δύο ωμές πατάτες μεταξύ τους;;; Απλά γιατί έχουν βουτυρωθεί;;; όχι βέβαια, εδώ το ζυμάρι δεν κολλάει εύκολα θα κολλήσει ωμή πατάτα.
Σε αυτό το σημείο, τα είχα πάρει στο κρανίο και κατέβαζα καντήλια, για την δημιουργικότητα των σεφ και τις μαλακίες τους που με παιδεύουν. Σίγουρα γίνονται ραβιόλια από πατάτα, παντός όχι έτσι!
Τι να κάνω η καψερή, δεν ήθελα να τα πετάξω, κρίμα είναι τη σήμερον που ο κόσμος πεινάει, και άλλα τέτοια, έβαλα τη δικιά μου δημιουργικότητα και έφτιαξα ένα ωραιότατο σουφλεδάκι με τα υλικά της καταστροφής.
Πήρα ένα μικρό πυρέξ, το βουτύρωσα ελαφριά, άπλωσα τα τσιπς να πάνε παντού, τα αλάτισα, τα πιπέρωσα, χτύπησα σε ένα μπολ, ένα αυγό με 1 σκελίδα σκόρδο λιωμένη, και ½ ποτήρι γάλα, περιέχυσα με αυτό τα πατατάκια και πασπάλισα από πάνω 4-5 κουταλιές της σούπας τριμμένη παρμεζάνα. Το έψησα στους 200 βαθμούς αέρα για 20 λεπτά μέχρι να χρυσίσει και να δέσει.
Ήταν νοστιμότατο!!
Την έχω πατήσει δεκάδες φορές, και έχω πετάξει πολλά μαγειρέματά μου, αλλά πάντα τσαντίζομαι όταν την πατάω. Έτσι την πάτησα και χτες. Διάβασα σε ένα περιοδικό μια πολλή απλή συνταγή, και είπα να την κάνω, δείτε λοιπόν την εξέλιξη της καταστροφής βήμα – βήμα.
Ραβιόλια από πατάτα, έλεγε το άρθρο. Πολύ απλά!!
Κόβετε τις πατάτες στον τρίφτη σαν τα τσιπς ....
Πήρα λοιπόν 2 μέτριες πατάτες τις καθάρισα και τις έκοψα στο μαντολίνο σαν τσιπς, λεπτές λεπτές φετούλες, επίσης τις έπλυνα (αν και δεν το ανέφερε ο σεφ) για να φύγει το πολύ άμυλο. Εκεί διαπίστωσα, ότι δεν κόπηκαν ομοιόμορφα στρογγυλά πατατάκια όπως έπρεπε, άλλα κάποια στρογγυλά και κάποια άλλα τελείως διαλυμένα και τέλος πάντων όχι ομοιόμορφα!
Βουτυρώνετε με λιωμένο βούτυρο την κάθε φετούλα.
Έβαλα μία κουταλιά βούτυρο να λιώσει στα μικροκύματα, και με ένα πινέλο βουτύρωσα μία μία τις φετούλες και από τις 2 πλευρές. Όσες ήταν δηλαδή ομοιόμορφες φετούλες.
Βάζετε λίγη γέμιση της αρεσκείας σας (τυρί, μαγειρεμένο κιμά, κλπ) στο κέντρο μίας φετούλας, και επαναλάβετε με τις μισές φετούλες.
Χώρισα τα ωμά τσιπς στα δύο, και στα μισά προσπάθησα να βάλω λίγη τριμμένη παρμεζάνα, ούτε λόγος για κουταλιά βέβαια γιατί τα πατατάκια ήταν μικρά και δεν χώραγε μία ολόκληρη κουταλιά. Επίσης η παρμεζάνα χυνόταν γύρω γύρω και είχε πασαλειφθεί το τόπος και άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά!
Σκεπάζετε κάθε φετούλες πατάτας που έχετε γεμίσει με το τυρί με άλλη φετούλα που έχετε βουτυρώσει. Πιέσετε με τα δάχτυλά σας τις πατάτες γύρω γύρω από το τυρί να κολλήσουν.
Πρακτικά αδύνατον απλά γιατί δεν έχουν το ίδιο μέγεθος και σχήμα. Μιας και κόβετε η πατάτα στο μαντολίνο ακανόνιστα δεν είναι δυνατόν να έχουν το ίδιο σχήμα ώστε να σκεπάσει το ένα το άλλο και να καλυφθεί όλο το τυρί. Και άντε να το κάνω εγώ από που και ως πού θα κολλήσουν δύο ωμές πατάτες μεταξύ τους;;; Απλά γιατί έχουν βουτυρωθεί;;; όχι βέβαια, εδώ το ζυμάρι δεν κολλάει εύκολα θα κολλήσει ωμή πατάτα.
Σε αυτό το σημείο, τα είχα πάρει στο κρανίο και κατέβαζα καντήλια, για την δημιουργικότητα των σεφ και τις μαλακίες τους που με παιδεύουν. Σίγουρα γίνονται ραβιόλια από πατάτα, παντός όχι έτσι!
Τι να κάνω η καψερή, δεν ήθελα να τα πετάξω, κρίμα είναι τη σήμερον που ο κόσμος πεινάει, και άλλα τέτοια, έβαλα τη δικιά μου δημιουργικότητα και έφτιαξα ένα ωραιότατο σουφλεδάκι με τα υλικά της καταστροφής.
Πήρα ένα μικρό πυρέξ, το βουτύρωσα ελαφριά, άπλωσα τα τσιπς να πάνε παντού, τα αλάτισα, τα πιπέρωσα, χτύπησα σε ένα μπολ, ένα αυγό με 1 σκελίδα σκόρδο λιωμένη, και ½ ποτήρι γάλα, περιέχυσα με αυτό τα πατατάκια και πασπάλισα από πάνω 4-5 κουταλιές της σούπας τριμμένη παρμεζάνα. Το έψησα στους 200 βαθμούς αέρα για 20 λεπτά μέχρι να χρυσίσει και να δέσει.
Ήταν νοστιμότατο!!
Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009
Διαφθορά
Διάβασα πρόσφατα το Βαρόμετρο για τη Διαφθορά παγκοσμίως που δημοσιεύει κάθε χρόνο ο οργανισμός Transparency International. Ο λόγος που μπήκα στον κόπο βέβαια είναι γιατί έχουμε κάποια σχετική δουλειά, και έπρεπε να το διαβάσω για να μαζέψω στοιχεία.
Πολλά είναι αυτά που μου έκαναν εντύπωση, κυρίως γιατί με την ανακοίνωσή του άκουσα πολλά καταστροφικά για την Ελλάδα ρεπορτάζ, ότι πατώσαμε, ότι είμαστε οι χειρότεροι και άλλα τέτοια. Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα! Για παράδειγμα εμείς εδώ πιστεύουμε ότι κόμματα-βουλή-ιδιωτικός τομέας-media-δημόσιοι υπάλληλοι-δικαιοσύνη είναι διαφθαρμένα και έχουμε βαθμολογία 3,7 σε μία κλίμακα από το 1 έως το 5 (όπου 5 είναι το μέγιστο της διαφθοράς). Στις ΗΠΑ είναι επίσης 3,7, στην Ιαπωνία 3,9, στην Αγγλία 3,3. Βέβαια υπάρχουν και πολύ καλύτερες βαθμολογίες, αλλά μόνο 8 από τις 69 χώρες έχουν βαθμολογία κάτω από 3, και κάποιες από αυτές δεν είναι φημισμένες δημοκρατίες!
Μόνο 4 % των ελλήνων πιστεύει ότι τα media είναι διεφθαρμένα, σε αντίθεση με τα πολιτικά κόμματα που το νούμερο είναι 58%! Επίσης το «λάδωμα» είναι ταξικό! Όσο πιο χαμηλό είναι το εισόδημά σου τόσο πιο πιθανό είναι να λαδώσεις, και επίσης διαφαίνεται ότι είναι ανδρικό σπορ, μάλλον όμως γιατί οι γυναίκες σε αρκετές από τις χώρες δεν είναι οικονομικά ενεργές. Αλλά και νεανικό χόμπυ μίας και είναι ξεκάθαρο από τα νούμερα ότι οι νέοι τα χώνουν περισσότερο από τους μεγαλύτερους.
Εντύπωση μου έκανε επίσης, η διαφορά μεταξύ Ευρώπης και βορείου Αμερικής. Ενώ στην Ευρώπη τα πολιτικά κόμματα θεωρούνται οι πιο διεφθαρμένοι φορείς, στη Βόρεια Αμερική το κοινοβούλιο και η κάθε νομοθετική αρχή θεωρούνται πολύ πιο διεφθαρμένα. Εδώ φαίνεται και η διαφορετική δομή του πολιτικού συστήματος και η σημασία των νομοσχεδίων για τον ιδιωτικό τομέα που δημιουργεί αυτό που λέμε διαπλοκή, αλλά και τους λομπίστες.
Είναι σας λεω πολύ ενδιαφέρων κείμενο, και διαβάζοντάς το καταλαβαίνεις ένα πράγμα, δεν είμαστε ούτε καλύτεροι, ούτε όμως και χειρότεροι από άλλους λαούς, που είναι στο ίδιο οικονομικό επίπεδο με εμάς. Τα προβλήματα της διαφθορά των πολιτικών και της διαπλοκής ιδιωτικού τομέα με το δημόσιο είναι τα ίδια παντού και μάλιστα στο ίδιο αν όχι χειρότερο επίπεδο. Δεν είμαστε πρωταθλητές στη Διαφθορά! Είμαστε όμως πρωταθλητές στην υπερβολή.
Αυτά!
Τρελαίνομαι για φασόλια πιάζ, μου αρέσουν σε όλες τις συνταγές, αλλά τώρα τελευταία βρήκα αυτή τη δροσερή σαλάτα με φασόλια και ενθουσιάστηκα. Δοκιμάστε την και θα με θυμηθείτε!
Φασόλια με σάλτσα βασιλικού και τόνο
200 γραμμάρια μαυρομάτικα φασόλια βρασμένα (δείτε τις οδηγίες αν θέλουν μούλιασμα πρώτα, που το θέλουν δηλαδή!)
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
5 ντοματίνια κομμένα στα τέσσερα
2 κονσέρβες καπνιστό τόνο καλά στραγγισμένες
1 κουταλιά της σούπας χυμός λεμόνι
1 κουταλιά της σούπας λευκό κρασί
5 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
1 σκελίδα σκόρδο πολτοποιημένη
2 κουταλιές της σούπας φρέσκο βασιλικό (6-7 μεγάλα φύλλα) ή 1 κουταλάκι ξερός
αλάτι και πιπέρι
Ανακατεύουμε σε ένα μπολ, τα φασόλια, τα ντοματίνια, τον τόνο, το κρεμμύδι, και αλατοπιπερώνουμε δεόντως. Στο μούλτι χτυπάμε το λεμόνι, το κρασί, το λάδι, το σκόρδο, και το βασιλικό, μέχρι να ομογενοποιηθούν και να γίνουν μία ωραιότατη πηχτή σαλτσούλα με την οποία θα περιχύσετε τα φασόλια.
Πολλά είναι αυτά που μου έκαναν εντύπωση, κυρίως γιατί με την ανακοίνωσή του άκουσα πολλά καταστροφικά για την Ελλάδα ρεπορτάζ, ότι πατώσαμε, ότι είμαστε οι χειρότεροι και άλλα τέτοια. Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα! Για παράδειγμα εμείς εδώ πιστεύουμε ότι κόμματα-βουλή-ιδιωτικός τομέας-media-δημόσιοι υπάλληλοι-δικαιοσύνη είναι διαφθαρμένα και έχουμε βαθμολογία 3,7 σε μία κλίμακα από το 1 έως το 5 (όπου 5 είναι το μέγιστο της διαφθοράς). Στις ΗΠΑ είναι επίσης 3,7, στην Ιαπωνία 3,9, στην Αγγλία 3,3. Βέβαια υπάρχουν και πολύ καλύτερες βαθμολογίες, αλλά μόνο 8 από τις 69 χώρες έχουν βαθμολογία κάτω από 3, και κάποιες από αυτές δεν είναι φημισμένες δημοκρατίες!
Μόνο 4 % των ελλήνων πιστεύει ότι τα media είναι διεφθαρμένα, σε αντίθεση με τα πολιτικά κόμματα που το νούμερο είναι 58%! Επίσης το «λάδωμα» είναι ταξικό! Όσο πιο χαμηλό είναι το εισόδημά σου τόσο πιο πιθανό είναι να λαδώσεις, και επίσης διαφαίνεται ότι είναι ανδρικό σπορ, μάλλον όμως γιατί οι γυναίκες σε αρκετές από τις χώρες δεν είναι οικονομικά ενεργές. Αλλά και νεανικό χόμπυ μίας και είναι ξεκάθαρο από τα νούμερα ότι οι νέοι τα χώνουν περισσότερο από τους μεγαλύτερους.
Εντύπωση μου έκανε επίσης, η διαφορά μεταξύ Ευρώπης και βορείου Αμερικής. Ενώ στην Ευρώπη τα πολιτικά κόμματα θεωρούνται οι πιο διεφθαρμένοι φορείς, στη Βόρεια Αμερική το κοινοβούλιο και η κάθε νομοθετική αρχή θεωρούνται πολύ πιο διεφθαρμένα. Εδώ φαίνεται και η διαφορετική δομή του πολιτικού συστήματος και η σημασία των νομοσχεδίων για τον ιδιωτικό τομέα που δημιουργεί αυτό που λέμε διαπλοκή, αλλά και τους λομπίστες.
Είναι σας λεω πολύ ενδιαφέρων κείμενο, και διαβάζοντάς το καταλαβαίνεις ένα πράγμα, δεν είμαστε ούτε καλύτεροι, ούτε όμως και χειρότεροι από άλλους λαούς, που είναι στο ίδιο οικονομικό επίπεδο με εμάς. Τα προβλήματα της διαφθορά των πολιτικών και της διαπλοκής ιδιωτικού τομέα με το δημόσιο είναι τα ίδια παντού και μάλιστα στο ίδιο αν όχι χειρότερο επίπεδο. Δεν είμαστε πρωταθλητές στη Διαφθορά! Είμαστε όμως πρωταθλητές στην υπερβολή.
Αυτά!
Τρελαίνομαι για φασόλια πιάζ, μου αρέσουν σε όλες τις συνταγές, αλλά τώρα τελευταία βρήκα αυτή τη δροσερή σαλάτα με φασόλια και ενθουσιάστηκα. Δοκιμάστε την και θα με θυμηθείτε!
Φασόλια με σάλτσα βασιλικού και τόνο
200 γραμμάρια μαυρομάτικα φασόλια βρασμένα (δείτε τις οδηγίες αν θέλουν μούλιασμα πρώτα, που το θέλουν δηλαδή!)
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
5 ντοματίνια κομμένα στα τέσσερα
2 κονσέρβες καπνιστό τόνο καλά στραγγισμένες
1 κουταλιά της σούπας χυμός λεμόνι
1 κουταλιά της σούπας λευκό κρασί
5 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
1 σκελίδα σκόρδο πολτοποιημένη
2 κουταλιές της σούπας φρέσκο βασιλικό (6-7 μεγάλα φύλλα) ή 1 κουταλάκι ξερός
αλάτι και πιπέρι
Ανακατεύουμε σε ένα μπολ, τα φασόλια, τα ντοματίνια, τον τόνο, το κρεμμύδι, και αλατοπιπερώνουμε δεόντως. Στο μούλτι χτυπάμε το λεμόνι, το κρασί, το λάδι, το σκόρδο, και το βασιλικό, μέχρι να ομογενοποιηθούν και να γίνουν μία ωραιότατη πηχτή σαλτσούλα με την οποία θα περιχύσετε τα φασόλια.
Τρίτη 9 Ιουνίου 2009
Στον αυτόματο ...
Τρελαίνομαι για τις εκλογές, και γενικά για τα πολιτικά τζέρτζελα. Συνήθως είναι μία καλή ευκαιρία να ακούσεις έωλα και γελοία επιχειρήματα, να δεις την προσπάθεια διαφόρων ηλίθιων να κάνουν τη μέρα νύχτα, να παρατηρήσεις την κοινωνική-εκλογική συμπεριφορά αυτών που «ζούμε ανάμεσά τους», και άλλα τέτοια.
Πολλοί από τους φίλους μου δεν ψήφισαν, τους καταλαβαίνω δεν μπορώ να πω, αν και δεν συμφωνώ μαζί τους. Τέλος πάντων είναι δικαίωμα του καθένα να εκφράσει τη δυσαρέσκεια του με τον τρόπο του, και να στείλει το μήνυμά του με τον τρόπο του. Για όλους τους φίλους μου το να μην πάνε να ψηφίσουν ήταν μία πολιτική στάση, που εκφράζει την τωρινή κατάσταση, και βεβαία κανένας δεν θεωρεί ότι με το να μην ψηφίσουν θα λύσουν το πρόβλημα της χώρας. Είδα όμως ένα τύπο στην τιβι, πολύ γελοίο, που χοροπήδαγε και χαιρότανε που το κόμμα του – η αποχή – πήρε 48%. Είναι με τους νικητές, έλεγε και το περηφανευόταν. Αυτή η στάση είναι διαφορετική από την αυτή των φίλων μου. Αυτός πίστευε πραγματικά ότι τώρα σωθήκαμε ως χώρα!! Θα μου πείτε, ζούμε σε χώρα ηλιθίων, ένας ακόμα δεν κάνει τη διαφορά. Θα ήθελα όμως να τον ρώταγα πως το δικό του κόμμα θα κυβερνήσει τη χώρα. Αφού κέρδισε τις εκλογές, πρέπει να κυβερνήσει, ας μας πει λοιπόν τι θα κάνει για να βρει τα 6,5 δις που χρειαζόμαστε να μειώσουμε το έλλειμμα στο 3%. Γιατί αυτό είναι το θέμα αγαπητέ μου κύριε γίδι, τα άλλα κόμματα έχουν προτάσεις, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ θα βάλλουν φόρους, το ΚΚΕ θα μας βγάλει από την ΕΕ άρα δεν θα χρειαστεί να μειώσουμε το έλλειμμα, ο Σύριζα θα ζητήσει αλλαγή του συμφώνου σταθερότητας, το ΛΑΟΣ θα διώξει τους μετανάστες, οι οικολόγοι θα κάνουν αναδάσωση, ...., καλά ή κακά όλοι κάτι λένε, κάτι προτείνουν, ο συγκεκριμένος κύριος τι στο καλό προτείνει;;;
Αμ το άλλο; συνήθως στις εκλογές όλοι βγαίνουν νικητές, κουτσά στραβά, το τραβάνε από δω το τραβάνε από εκεί, κάτι κερδίζουν, τώρα όλοι χάσανε!! Εκτός από το ΛΑΟΣ - θα διώξουμε τους μετανάστες -, όλοι οι άλλοι έχασαν. Τη ΝΔ προφανώς την έφτυσαν 1 εκατομμύριο παλιοί ψηφοφόροι της, το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να τους πάρει, άρα έχασε, το ΚΚΕ, πήρε λιγότερους από παλιά, το Σύριζα, ακόμα δεν κατάλαβε τι έγινε, όλοι χάσανε. Παράξενες αυτές οι εκλογές, μόνο χαμένοι.
Τώρα βέβαια όλοι ψάχνουν να βρουν το μήνυμα, είναι έτσι, είναι γιουβέτσι, κάθε κουτουράδα που τους κατεβαίνει, βγαίνουν στα κανάλια και την αμολάνε. Το προφανές ότι ο κόσμος βαρέθηκε την ανικανότητα τους, την έλλειψη εφικτών και ολοκληρωμένων προτάσεων, και την ηθική τους κατάπτωση, δεν τους περνάει από το μυαλό! Σίγα μη και τους πέρναγε.
Ένα από τα καλά βέβαια είναι ότι τα λαμόγια δεν βγήκανε παγανιά αυτές τις μέρες. Ο Βουλγαράκης χαμένος, ο Ρουσο ομοίως, για να μην πω για τον Παυλίδη, από 43% έπεσε στο 28% η ΝΔ στα Δωδεκάνησα. Είναι που δεν καταλαβαίνει ο κόσμος, και δεν ασχολείται με τα σκάνδαλα όπως προσπαθεί να με πείσει ο Πρετεντέρης.
Βέβαια υπάρχουν και άλλα περίεργα που παρατήρησα, όπως για παράδειγμα τις 3 300 ψήφους που πήρε το Ουράνιο Τόξο!! Αρκετά λιγότερες από αυτές που πήρε το 2004 (περίπου 1600 λιγότεροι ψήφοι). Άρα με αυτά τα συγκλονιστικά νούμερα νομιμοποιούνται οι Σκοπιανοί να μιλάνε για μειονότητες.
Αυτά είχα να πω, τι άλλο να γράψω άλλωστε, μιας και οι μισοί Ελληνες δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική, έχουν βάλει τη χώρα στον αυτόματο πιλότο και αυτοί ξεκουράζονται. Αλλά θα μου πείτε ότι ολόκληρες ΗΠΑ είχαν πρόεδρο τον Μπους που γάμησε τη μισή υφήλιο με ένα 17% του εκλογικού σώματος, τα δικά μας χάλια θα μας χαλάσουν;;
Ένα φαγάκι βαρύ σήμερα, όπως και τα αποτελέσματα....
Λαγωτό (στιφάδο με καρυδοσκορδαλια από την Αρκαδία)
1 κουνέλι ή 1 ½ κιλό χοιρινό κομμένα σε μερίδες
4 κρεμμύδια χοντροκομμένα
1 ποτήρι του κρασιού λευκό κρασί
2 φύλλα δάφνης
λάδι, αλεύρι για αλεύρωμα, αλάτι, πιπέρι, μπαχάρι
250 γραμμάρια καρυδόψυχα
ψίχα από 2 φέτες ψωμί μπαγιάτικο
5 σκελίδες σκόρδο
Σε μία βαθιά κατσαρόλα βάζουμε λίγο λάδι να κάψει και αφού αλευρώσουμε το κρέας ή τον λαγό, το τσιγαρίζουμε αρκετά. Προσθέτουμε τα κρεμμύδια, τη δάφνη, το μπαχάρι, το αλάτι και το πιπέρι, και τα σβήνουμε με το κρασί. Αφού εξατμισθεί το αλκοόλ, προσθέτουμε και 1 ποτήρι νερό και το σιγοβράζουμε για μία ώρα, σε χαμηλή φωτιά προσθέτοντας λίγο νερό αν χρειαστεί. Στο μεταξύ φτιάχνουμε τη σκορδαλιά. Χτυπάμε στο μούλτι τα καρύδια με το σκόρδο και το ψωμί (μόνο την ψίχα), προσθέτοντας λίγο λίγο ζωμό από το κρέας μέχρι να έχουμε μία λεία αλοιφή. Όταν γίνει το κρέας προσθέτουμε την σκορδαλιά και τις δίνουμε μία βράση. Ιδανικά βάζετε το κρέας σε ένα ταψάκι στο φούρνο και προσθέτετε και την σκορδαλιά. Τα ψήνετε μαζί μέχρι να μελώσει η σάλτσα. Είναι τέλειο με πατάτες βραστές.
Πολλοί από τους φίλους μου δεν ψήφισαν, τους καταλαβαίνω δεν μπορώ να πω, αν και δεν συμφωνώ μαζί τους. Τέλος πάντων είναι δικαίωμα του καθένα να εκφράσει τη δυσαρέσκεια του με τον τρόπο του, και να στείλει το μήνυμά του με τον τρόπο του. Για όλους τους φίλους μου το να μην πάνε να ψηφίσουν ήταν μία πολιτική στάση, που εκφράζει την τωρινή κατάσταση, και βεβαία κανένας δεν θεωρεί ότι με το να μην ψηφίσουν θα λύσουν το πρόβλημα της χώρας. Είδα όμως ένα τύπο στην τιβι, πολύ γελοίο, που χοροπήδαγε και χαιρότανε που το κόμμα του – η αποχή – πήρε 48%. Είναι με τους νικητές, έλεγε και το περηφανευόταν. Αυτή η στάση είναι διαφορετική από την αυτή των φίλων μου. Αυτός πίστευε πραγματικά ότι τώρα σωθήκαμε ως χώρα!! Θα μου πείτε, ζούμε σε χώρα ηλιθίων, ένας ακόμα δεν κάνει τη διαφορά. Θα ήθελα όμως να τον ρώταγα πως το δικό του κόμμα θα κυβερνήσει τη χώρα. Αφού κέρδισε τις εκλογές, πρέπει να κυβερνήσει, ας μας πει λοιπόν τι θα κάνει για να βρει τα 6,5 δις που χρειαζόμαστε να μειώσουμε το έλλειμμα στο 3%. Γιατί αυτό είναι το θέμα αγαπητέ μου κύριε γίδι, τα άλλα κόμματα έχουν προτάσεις, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ θα βάλλουν φόρους, το ΚΚΕ θα μας βγάλει από την ΕΕ άρα δεν θα χρειαστεί να μειώσουμε το έλλειμμα, ο Σύριζα θα ζητήσει αλλαγή του συμφώνου σταθερότητας, το ΛΑΟΣ θα διώξει τους μετανάστες, οι οικολόγοι θα κάνουν αναδάσωση, ...., καλά ή κακά όλοι κάτι λένε, κάτι προτείνουν, ο συγκεκριμένος κύριος τι στο καλό προτείνει;;;
Αμ το άλλο; συνήθως στις εκλογές όλοι βγαίνουν νικητές, κουτσά στραβά, το τραβάνε από δω το τραβάνε από εκεί, κάτι κερδίζουν, τώρα όλοι χάσανε!! Εκτός από το ΛΑΟΣ - θα διώξουμε τους μετανάστες -, όλοι οι άλλοι έχασαν. Τη ΝΔ προφανώς την έφτυσαν 1 εκατομμύριο παλιοί ψηφοφόροι της, το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να τους πάρει, άρα έχασε, το ΚΚΕ, πήρε λιγότερους από παλιά, το Σύριζα, ακόμα δεν κατάλαβε τι έγινε, όλοι χάσανε. Παράξενες αυτές οι εκλογές, μόνο χαμένοι.
Τώρα βέβαια όλοι ψάχνουν να βρουν το μήνυμα, είναι έτσι, είναι γιουβέτσι, κάθε κουτουράδα που τους κατεβαίνει, βγαίνουν στα κανάλια και την αμολάνε. Το προφανές ότι ο κόσμος βαρέθηκε την ανικανότητα τους, την έλλειψη εφικτών και ολοκληρωμένων προτάσεων, και την ηθική τους κατάπτωση, δεν τους περνάει από το μυαλό! Σίγα μη και τους πέρναγε.
Ένα από τα καλά βέβαια είναι ότι τα λαμόγια δεν βγήκανε παγανιά αυτές τις μέρες. Ο Βουλγαράκης χαμένος, ο Ρουσο ομοίως, για να μην πω για τον Παυλίδη, από 43% έπεσε στο 28% η ΝΔ στα Δωδεκάνησα. Είναι που δεν καταλαβαίνει ο κόσμος, και δεν ασχολείται με τα σκάνδαλα όπως προσπαθεί να με πείσει ο Πρετεντέρης.
Βέβαια υπάρχουν και άλλα περίεργα που παρατήρησα, όπως για παράδειγμα τις 3 300 ψήφους που πήρε το Ουράνιο Τόξο!! Αρκετά λιγότερες από αυτές που πήρε το 2004 (περίπου 1600 λιγότεροι ψήφοι). Άρα με αυτά τα συγκλονιστικά νούμερα νομιμοποιούνται οι Σκοπιανοί να μιλάνε για μειονότητες.
Αυτά είχα να πω, τι άλλο να γράψω άλλωστε, μιας και οι μισοί Ελληνες δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική, έχουν βάλει τη χώρα στον αυτόματο πιλότο και αυτοί ξεκουράζονται. Αλλά θα μου πείτε ότι ολόκληρες ΗΠΑ είχαν πρόεδρο τον Μπους που γάμησε τη μισή υφήλιο με ένα 17% του εκλογικού σώματος, τα δικά μας χάλια θα μας χαλάσουν;;
Ένα φαγάκι βαρύ σήμερα, όπως και τα αποτελέσματα....
Λαγωτό (στιφάδο με καρυδοσκορδαλια από την Αρκαδία)
1 κουνέλι ή 1 ½ κιλό χοιρινό κομμένα σε μερίδες
4 κρεμμύδια χοντροκομμένα
1 ποτήρι του κρασιού λευκό κρασί
2 φύλλα δάφνης
λάδι, αλεύρι για αλεύρωμα, αλάτι, πιπέρι, μπαχάρι
250 γραμμάρια καρυδόψυχα
ψίχα από 2 φέτες ψωμί μπαγιάτικο
5 σκελίδες σκόρδο
Σε μία βαθιά κατσαρόλα βάζουμε λίγο λάδι να κάψει και αφού αλευρώσουμε το κρέας ή τον λαγό, το τσιγαρίζουμε αρκετά. Προσθέτουμε τα κρεμμύδια, τη δάφνη, το μπαχάρι, το αλάτι και το πιπέρι, και τα σβήνουμε με το κρασί. Αφού εξατμισθεί το αλκοόλ, προσθέτουμε και 1 ποτήρι νερό και το σιγοβράζουμε για μία ώρα, σε χαμηλή φωτιά προσθέτοντας λίγο νερό αν χρειαστεί. Στο μεταξύ φτιάχνουμε τη σκορδαλιά. Χτυπάμε στο μούλτι τα καρύδια με το σκόρδο και το ψωμί (μόνο την ψίχα), προσθέτοντας λίγο λίγο ζωμό από το κρέας μέχρι να έχουμε μία λεία αλοιφή. Όταν γίνει το κρέας προσθέτουμε την σκορδαλιά και τις δίνουμε μία βράση. Ιδανικά βάζετε το κρέας σε ένα ταψάκι στο φούρνο και προσθέτετε και την σκορδαλιά. Τα ψήνετε μαζί μέχρι να μελώσει η σάλτσα. Είναι τέλειο με πατάτες βραστές.
Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009
Καλό βόλι
Την έκφραση καλό βόλι την είχα για την ψήφο. Κάτι σαν καλή ψήφο, χρήσιμη ψήφο, κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Κάποιος μου είπε ότι το «Καλό βόλι, σύντροφε» σήμαινε, ψήφο στο ΚΚΕ.
Μπήκα όμως στο slang.gr και αναφέρει «Καλή επιτυχία (στις εξετάσεις, στο καμάκι, οπουδήποτε). Η έκφραση παραπέμπει στην αξιοποίηση της προσπάθειας και μάλλον προέρχεται από την εποχή της Τουρκοκρατίας όπου η επιτυχία μετριόταν σε νεκρούς Τούρκους στη μονάδα του χρόνου και τα βόλια ήταν δυσεύρετα και επομένως έπρεπε να αξιοποιηθούν, κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι εποχές αλλάζουν, οι στόχοι αλλάζουν, αλλά ο κοινός παρονομαστής είναι η επίτευξη της επιτυχίας.», τίποτα για ψήφο!
Τώρα όμως που το σκέφτομαι, ..... η ψήφος, που είναι σπάνια σαν τα βόλια την εποχή της Τουρκοκρατίας, πρέπει να χρησιμοποιηθεί με το καλύτερο δυνατό τρόπο, να αξιοποιηθεί δηλαδή και άρα να αφήσει πίσω της νεκρούς, πολλούς νεκρούς, ξοφλημένους της πολιτικής.
Καλό βόλι λοιπόν, και ότι και να ψηφίσετε σας εύχομαι να θεωρήσετε, στην τελική, την ψήφο σας χρήσιμη.
Μπήκα όμως στο slang.gr και αναφέρει «Καλή επιτυχία (στις εξετάσεις, στο καμάκι, οπουδήποτε). Η έκφραση παραπέμπει στην αξιοποίηση της προσπάθειας και μάλλον προέρχεται από την εποχή της Τουρκοκρατίας όπου η επιτυχία μετριόταν σε νεκρούς Τούρκους στη μονάδα του χρόνου και τα βόλια ήταν δυσεύρετα και επομένως έπρεπε να αξιοποιηθούν, κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι εποχές αλλάζουν, οι στόχοι αλλάζουν, αλλά ο κοινός παρονομαστής είναι η επίτευξη της επιτυχίας.», τίποτα για ψήφο!
Τώρα όμως που το σκέφτομαι, ..... η ψήφος, που είναι σπάνια σαν τα βόλια την εποχή της Τουρκοκρατίας, πρέπει να χρησιμοποιηθεί με το καλύτερο δυνατό τρόπο, να αξιοποιηθεί δηλαδή και άρα να αφήσει πίσω της νεκρούς, πολλούς νεκρούς, ξοφλημένους της πολιτικής.
Καλό βόλι λοιπόν, και ότι και να ψηφίσετε σας εύχομαι να θεωρήσετε, στην τελική, την ψήφο σας χρήσιμη.
Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009
Μετά τα 30 ...
Σύμφωνα λοιπόν με μία διαφήμιση που παίζει πολύ στην Τιβι, μετά τα 30 οι γυναίκες, δεν πρέπει να αφήνουν την «ελαφριάς μορφής ακράτεια» να τις περιορίζει !!!!!!!!!!
Με άλλα λόγια, οι γυναίκες μετά τα 30 πρέπει να κυκλοφορούν με μπειμπιλίνο ενηλίκων! Έτσι είναι αυτά τα πράγματα ... μετά τα 30 θες και μπειμπιλίνο, θες και μία βουλγάρα να σε προσέχει. Τι κάθεσαι και παιδεύεσαι αγαπητή μου, να μείνεις νέα, να δείχνεις όμορφη, βάφεσαι, στολίζεσαι, ...., έρχεται μία διαφήμιση και σου ισοπεδώνει το είναι σου! Είσαι 30 και κάτι, λήξης έχεις ακράτεια, μαζί με τη γιαγιά σου και τη θεία σου τη Φρώσω. Αλλά μην ανησυχείς υπάρχει λύση, μίας και σύνταξη δεν σου δίνουν πριν τα 65, και πρέπει να πηγαίνεις στη δουλειά, θα φοράς μπειμπιλίνα κάτω από το στριγκάκι. Μιας και τα διαθέσιμα μπειμπιλίνα του θείου Βρασίδα, δεν είναι κολακευτικά, βγάλαμε εμείς ειδικά για εσένα, που ταιριάζουν καλύτερα με τις γόβες!!!
Μα καλά είναι πράγματα αυτά;;;;
Μετά τα 30 ;;;;;
Ήμαρτον επιτέλους! Διαλέχτε τι μας θέτε νυμφίδια ή σκατόγριες ... μετά τα 30!
Αυτά τα σημερινά παράπονα. Αααα, ένα ακόμα, ας του πει κάποιος να κουνάει λιγότερο τα χέρια του όταν δίνει συνεντεύξεις, ζαλίζομαι!!!!
Σήμερα θα σας γράψω ένα τουρσί που δοκίμασα πρόσφατα και μου άρεσε πάρα πολύ. Έψαξα λοιπόν βρήκα την συνταγή, την έκανα με επιτυχία και ....βουαλά...
Ντοματίνια τουρσί
1 κιλό ντοματίνια (μπορείτε να βάλετε και μισά μισά κόκκινα και κίτρινα)
2 σκελίδες σκόρδο, κομμένο σε λεπτές φετούλες
40 γραμμάρια τζίντζερ φρέσκο, καθαρισμένο και κομμένο σε λεπτές φετούλες
1 κουταλάκι του γλυκού τριμμένη κόκκινη πιπερίτσα, ή μπούκοβο
2 κουταλιές της σούπας κουρκουμάς σκόνη
1 κουταλάκι του γλυκού κύμινο
¾ φλιτζάνι λευκό ξίδι (περίπου 200 ml)
100 γραμμάρια ζάχαρη
αλάτι και λάδι
Αφαιρούμε το κοτσανάκι από τα ντοματίνια και τα τρυπάμε με ένα πιρούνι σε 2 σημεία. Σε ένα μεγάλο τηγάνι ζεματάμε σε 4 κουταλιές της σούπας λάδι το σκόρδο και το τζίντζερ, προσθέτουμε τη πιπεριά, τον κουρκουμά και το κύμινο, και σοτάρουμε για λίγο σε χαμηλή θερμοκρασία. Τέλος προσθέτουμε το ξύδι, τη ζάχαρη, 2 κουταλάκια αλάτι, και ¾ του φλιτζανιού νερό, και σιγοβράζουμε για 5 λεπτά περίπου. Αποστειρώνουμε τα βάζα μας (τα βράζουμε για 5 λεπτά σε καυτό νερό, και τα αφήνουμε να στεγνώσουν ανάποδα σε μία πετσέτα). Γεμίζουμε τα βάζα με τα ντοματίνια και καλύπτουμε με το υγρό, κλείνουμε τα βάζα και τα διατηρούμε στο ψυγείο για 1 μήνα.
Με άλλα λόγια, οι γυναίκες μετά τα 30 πρέπει να κυκλοφορούν με μπειμπιλίνο ενηλίκων! Έτσι είναι αυτά τα πράγματα ... μετά τα 30 θες και μπειμπιλίνο, θες και μία βουλγάρα να σε προσέχει. Τι κάθεσαι και παιδεύεσαι αγαπητή μου, να μείνεις νέα, να δείχνεις όμορφη, βάφεσαι, στολίζεσαι, ...., έρχεται μία διαφήμιση και σου ισοπεδώνει το είναι σου! Είσαι 30 και κάτι, λήξης έχεις ακράτεια, μαζί με τη γιαγιά σου και τη θεία σου τη Φρώσω. Αλλά μην ανησυχείς υπάρχει λύση, μίας και σύνταξη δεν σου δίνουν πριν τα 65, και πρέπει να πηγαίνεις στη δουλειά, θα φοράς μπειμπιλίνα κάτω από το στριγκάκι. Μιας και τα διαθέσιμα μπειμπιλίνα του θείου Βρασίδα, δεν είναι κολακευτικά, βγάλαμε εμείς ειδικά για εσένα, που ταιριάζουν καλύτερα με τις γόβες!!!
Μα καλά είναι πράγματα αυτά;;;;
Μετά τα 30 ;;;;;
Ήμαρτον επιτέλους! Διαλέχτε τι μας θέτε νυμφίδια ή σκατόγριες ... μετά τα 30!
Αυτά τα σημερινά παράπονα. Αααα, ένα ακόμα, ας του πει κάποιος να κουνάει λιγότερο τα χέρια του όταν δίνει συνεντεύξεις, ζαλίζομαι!!!!
Σήμερα θα σας γράψω ένα τουρσί που δοκίμασα πρόσφατα και μου άρεσε πάρα πολύ. Έψαξα λοιπόν βρήκα την συνταγή, την έκανα με επιτυχία και ....βουαλά...
Ντοματίνια τουρσί
1 κιλό ντοματίνια (μπορείτε να βάλετε και μισά μισά κόκκινα και κίτρινα)
2 σκελίδες σκόρδο, κομμένο σε λεπτές φετούλες
40 γραμμάρια τζίντζερ φρέσκο, καθαρισμένο και κομμένο σε λεπτές φετούλες
1 κουταλάκι του γλυκού τριμμένη κόκκινη πιπερίτσα, ή μπούκοβο
2 κουταλιές της σούπας κουρκουμάς σκόνη
1 κουταλάκι του γλυκού κύμινο
¾ φλιτζάνι λευκό ξίδι (περίπου 200 ml)
100 γραμμάρια ζάχαρη
αλάτι και λάδι
Αφαιρούμε το κοτσανάκι από τα ντοματίνια και τα τρυπάμε με ένα πιρούνι σε 2 σημεία. Σε ένα μεγάλο τηγάνι ζεματάμε σε 4 κουταλιές της σούπας λάδι το σκόρδο και το τζίντζερ, προσθέτουμε τη πιπεριά, τον κουρκουμά και το κύμινο, και σοτάρουμε για λίγο σε χαμηλή θερμοκρασία. Τέλος προσθέτουμε το ξύδι, τη ζάχαρη, 2 κουταλάκια αλάτι, και ¾ του φλιτζανιού νερό, και σιγοβράζουμε για 5 λεπτά περίπου. Αποστειρώνουμε τα βάζα μας (τα βράζουμε για 5 λεπτά σε καυτό νερό, και τα αφήνουμε να στεγνώσουν ανάποδα σε μία πετσέτα). Γεμίζουμε τα βάζα με τα ντοματίνια και καλύπτουμε με το υγρό, κλείνουμε τα βάζα και τα διατηρούμε στο ψυγείο για 1 μήνα.
Τρίτη 2 Ιουνίου 2009
Κεράσια
Πήρε η θεία μου τηλέφωνο τη μάνα μου, ότι ξεκωλώθηκε η κερασιά τους στο εξοχικό και έχει βγάλει πάνω από 40 κιλά κεράσια. Τι να τα κάνουν οι άνθρωποι, πέφτανε χάμω, βρώμα δημιουργούσανε, μαζεύανε μύγες και σφήγκες, φέρανε κάποιον τα μάζεψε. Έχουν λοιπόν έχουν ένα σπίτι γεμάτο κεράσια και πήραν όλο το σόι να παει να πάρει όσα θέλει.
Δεν με φτάνουν οι τρεχάλες μου, δεν με φτάνει ο πόνος στη μέση, έπρεπε να πάω και στη θεία τη Μπουμπού –σημειωτέων η θεία Δέσποινα είναι κοντά στα 70 αλλά τη φωνάζουν Μπουμπού- να πάρω κεράσια.
Γέμισε η κουζίνα μου κεράσια, τι να τα κάνω; λεω να βάλω μπρος να τα κάνω μαρμελάδα. Βρήκα λοιπόν την πιο κάτω συνταγή και είπα να σας τη γράψω.
Μαρμελάδα Κεράσι
1 κιλό κεράσια
1 κιλό ζάχαρη (προτιμείστε τη ζάχαρη με πηκτίνη ειδική για μαρμελάδες που πουλάνε κάποια σουπερ μαρκετ)
χυμός από 1 λεμόνι
1 ξυλάκι κανέλας
1 κουταλάκι του γλυκού τριμμένο μοσχοκάρυδο
Πλένουμε τα κεράσια καλά, και με το ειδικό εργαλείο (ή σπρώχνοντας με ένα σουβλί) αφαιρούμε τα κουκούτσια. Κοβουμε τα κεράσια στα 2 ή στα 4, ενώ τα κουκούτσια τα βάζουμε σε ένα μπολ και τα περιχύνουμε με 1 ποτήρι νερό.
Βάζουμε τα κεράσια και τα μπαχαρικά σε μία κατσαρόλα. Σουρώνουμε το νερό από τα κουκούτσια και το ρίχνουμε και αυτό στη κατσαρόλα, και ανακατεύουμε καλά. Ρίχνουμε από πάνω τη ζάχαρη να τα σκεπάσει. Καπακώνουμε τη κατσαρόλα και τα αφήνουμε 12 ώρες, ώστε να βγάλουν τα κεράσια αρκετά υγρά. Βάζουμε το μίγμα να βράσει στην αρχή σε χαμηλή φωτιά για 20 λεπτά περίπου και στη συνέχεια σε δυνατή ώσπου να δέσει, ανακατεύουμε όμως συνέχεια να μην κολλήσει. Στο τέλος βάζουμε και τον χυμό λεμονιού και αφού πάρει 2-3 βράσεις το αφαιρούμε από τη φωτιά. Αποστειρώνουμε το βάζο μας βράζοντάς το (αφού το έχουμε πλύνει πάρα πολύ καλά) σε για 5 λεπτά σε κατσαρόλα με καυτό νερό σε σιγανή φωτιά. Το βγάζουμε και το βάζουμε αναποδογυρισμένο πάνω σε πετσέτα να στεγνώσει. Το γεμίζουμε με την μαρμελάδα κρύα. Την κρατάμε στο ψυγείο βέβαια.
Δεν με φτάνουν οι τρεχάλες μου, δεν με φτάνει ο πόνος στη μέση, έπρεπε να πάω και στη θεία τη Μπουμπού –σημειωτέων η θεία Δέσποινα είναι κοντά στα 70 αλλά τη φωνάζουν Μπουμπού- να πάρω κεράσια.
Γέμισε η κουζίνα μου κεράσια, τι να τα κάνω; λεω να βάλω μπρος να τα κάνω μαρμελάδα. Βρήκα λοιπόν την πιο κάτω συνταγή και είπα να σας τη γράψω.
Μαρμελάδα Κεράσι
1 κιλό κεράσια
1 κιλό ζάχαρη (προτιμείστε τη ζάχαρη με πηκτίνη ειδική για μαρμελάδες που πουλάνε κάποια σουπερ μαρκετ)
χυμός από 1 λεμόνι
1 ξυλάκι κανέλας
1 κουταλάκι του γλυκού τριμμένο μοσχοκάρυδο
Πλένουμε τα κεράσια καλά, και με το ειδικό εργαλείο (ή σπρώχνοντας με ένα σουβλί) αφαιρούμε τα κουκούτσια. Κοβουμε τα κεράσια στα 2 ή στα 4, ενώ τα κουκούτσια τα βάζουμε σε ένα μπολ και τα περιχύνουμε με 1 ποτήρι νερό.
Βάζουμε τα κεράσια και τα μπαχαρικά σε μία κατσαρόλα. Σουρώνουμε το νερό από τα κουκούτσια και το ρίχνουμε και αυτό στη κατσαρόλα, και ανακατεύουμε καλά. Ρίχνουμε από πάνω τη ζάχαρη να τα σκεπάσει. Καπακώνουμε τη κατσαρόλα και τα αφήνουμε 12 ώρες, ώστε να βγάλουν τα κεράσια αρκετά υγρά. Βάζουμε το μίγμα να βράσει στην αρχή σε χαμηλή φωτιά για 20 λεπτά περίπου και στη συνέχεια σε δυνατή ώσπου να δέσει, ανακατεύουμε όμως συνέχεια να μην κολλήσει. Στο τέλος βάζουμε και τον χυμό λεμονιού και αφού πάρει 2-3 βράσεις το αφαιρούμε από τη φωτιά. Αποστειρώνουμε το βάζο μας βράζοντάς το (αφού το έχουμε πλύνει πάρα πολύ καλά) σε για 5 λεπτά σε κατσαρόλα με καυτό νερό σε σιγανή φωτιά. Το βγάζουμε και το βάζουμε αναποδογυρισμένο πάνω σε πετσέτα να στεγνώσει. Το γεμίζουμε με την μαρμελάδα κρύα. Την κρατάμε στο ψυγείο βέβαια.
Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009
Η καταχώρηση
Έχω βαρεθεί να τα παίρνω στο κρανίο. Θυμάστε την ελληνική ταινία που φώναζε ο Κούρκουλος «πάρτε αυτά τα πουλιά από πάνω μου!!!», έτσι και εγώ μισότρελη πια φωνάζω καταμεσής του ολοκάθαρου πλέον σαλονιού μου «πάρτε αυτόν τον καταλληλότερο από μπροστά μου!».
Δεν μπορώ να τον βλέπω άλλο! Έχει μία μόνιμα ζοχαδιασμένη και ξινισμένη μούρη, λες και κάποιο από τα δίδυμα τον ξύπνησε από τη μεσημεριανή σιέστα. Δεν σκαει χαμόγελο το χειλάκι του με τίποτα! Προφανώς του είπανε ότι έτσι δείχνει «υπευθυνότητα». Δεν ξέρω τι του είπανε, πάντως σε εμένα αυτός ο σκατοτσαμπουκάς δεν πουλάει, με τίποτα, μα με τίποτα. Οπως τότε που στον Μπαϊρακτάρη έλεγε κάτι για τον Μπόμπολα και τα άλλα τα καλόπαιδα, ενω τώρα τους κάνει άγαλμα στην ΠΑΘΕ. Αντίθετα, εκεί που αισθανόμουνα μία λύπηση για τον εθνικό μας τεμπελάκο που έμπλεξε το μανάρι μου με τις πολιτικές και τα ρέστα, τώρα τα παίρνω χοντρά, μιας και η συχνότητα που βλέπω την φάτσα του και ακούω τη φωνή του έχει αυξηθεί κατακόρυφα. Ανοίγω την Κυριακάτικη, πρώτη μούρη σε μία μαύρη σελίδα, φωτογραφημένος προφίλ με το προγούλι σε όλο το μεγαλείο, με το κείμενο αριστερά του μέσα σε εισαγωγικά, λες και σου εξομολογείτε στο αυτί ο ηγέτης .... «επέλεξα να υπηρετώ την πατρίδα μου με υπευθυνότητα». Παπάρια μάντολες .....
Όταν ακούω τους πολικούς να μιλάνε για τη πατρίδα και το έθνος και τον ελληνισμό και όλα αυτά τα χαριτωμένα, στρίβω επιτόπου. Πολύ δε περισσότερο που ο τύπος «επέλεξε» λες και θα ήταν πολιτικός αν είχε επιλέξει κάτι άλλο. Γιατί πρέπει να είναι τόσο κενά όλα αυτά που λένε; γιατί μας μιλάμε λες και είμαστε παιδιά του δημοτικού ή ενήλικες με μονοψήφιο αϊκιού; Γιατί δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε την προσωπολατρία είτε σε κάποιον Καραμανλή, είτε σε κάποιον Παπανδρέου ανεξάρτητα του πόσο έχουν εκφυλιστεί τα οικογενειακά γονίδια και των δύο. Τι μπούρδες είναι αυτές περί καταλληλότερου και αναντικατάστατου;
Βέβαια αν και τα έχω πάρει τελείως στο κρανίο, θα πάω να ψηφίσω και όπως κάθε φορά θα ρίξω στην κάλπη μία ευχή. Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι η ψήφος μου, στη σημερινή δημοκρατία από μία ευχή να μην με δουλέψουν αυτοί που ψήφισα. Αλλά θα πάω, δεν θα αφήσω κανένα, μα κανένα από όλους αυτούς που ζουν γύρω μου να αποφασίσει για εμένα, είναι δικαίωμά μου και δεν το παραχωρώ σε κανένα ανεγκέφαλο οπαδό γηπεδικής αντίληψης που νομίζει ότι η πολιτική είναι σαν έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Επίσης πιστεύω το ψηφαλάκι μου, η ευχή μου, δεν θα πάει χαμένη ακόμα και αν πηγαίνει σε μικρό ανύπαρκτο κόμμα, χαμένη δεν πάει, είναι εκεί και καταγράφετε και δηλώνει την επιθυμία μου, τη δικά μου επιθυμία και όχι του διπλανού μου, που τον έχω έτσι και αλλιώς απαξιώσει για δεκάδες άλλα πράγματα.
Αυτά για τις εκλογές, άντε να τελειώνουμε και με αυτό, γιατί δεν μπορώ να τους βλέπω άλλο, μου φέρνουν αναγούλα και με βγάζουν από τα ρούχα μου, ..... επιτέλους!!!
Σημειώστε ότι είμαι έντονα πολιτικό ζώο, πάντα ήμουνα, τόσο εξοργισμένη όμως με την πολιτική πρώτη φορά είμαι. Βέβαια δεν πιστεύω ότι όλοι ίδιοι είναι, όπως για τον εαυτό μου θεωρώ ότι διαφέρω από τους άλλους έτσι και αυτοί διαφέρουν πολύ μεταξύ τους, αλλά πρέπει να είμαστε σε κάποια θέση να το καταλάβουμε και αυτό αλλιώς τι να πω, καλά να τα πάθουμε.
Φαγάκια τώρα γιατί δεν πάει άλλο με το κουτόχορτο που μας ταΐζουν. Το κοτοπουλάκι αυτό το είδα σε κάποια εκπομπή στη τηλεόραση και μου άρεσε πολύ. Εκεί βέβαια το τηγάνιζαν, αλλά εγώ δεν τα πάω καλά με τα τηγάνια και το έψησα. Έγινε πάρα πολύ ωραίο και σας το προτείνω.
Κοτόπουλο γεμιστό με τυρί και αρωματικά χόρτα
2 μεγάλα σνίτσελ κοτόπουλου (ή και γαλοπούλας)
100 γραμμάρια καπνιστό τυρί
Φύλα φρέσκου βασιλικού, ή φύλα από ξερό φασκόμηλο
Λάδι, αλάτι, πιπέρι
1 κουταλιά της σούπας μουστάρδα
Κόβετε τα φιλέτα σε λωρίδες πάχους 4 δάχτυλα και μήκους 8 δάχτυλα. Τα αλατοπιπερώνετε και τα λαδώνετε και από τις δύο πλευρές. Κόβετε το τυρί σε φετούλες 1 δάχτυλο πάχους και 3 δάχτυλα μήκους. Βάζετε στην άκρη κάθε λωρίδας ένα κομμάτι τυρί και από πάνω βάζετε 1 μεγάλο φύλο βασιλικού, ή λίγο από το ξερό φασκόμηλο. Διπλώνετε το κοτόπουλο να σκεπάσει το τυρί και το καρφιτσώνετε με μία οδοντογλυφίδα, ώστε να κλείσετε το τυρί μέσα στο κοτόπουλο. Τα βάζετε σε ένα ταψάκι που έχετε λαδώσει λιγάκι να μην σας κολλήσουν και τα ψήνετε στο γκρίλ και από τις 2 πλευρές. Μιας και είναι φιλετάκια λεπτά δεν θέλουν πολύ ώρα, 7-8 λεπτά από κάθε πλευρά ώστε να πάρουν χρώμα είναι αρκετά. Τα βγάζετε και στο ταψάκι που έχει πλέον μπόλικα ζουμάκια από το κοτοπουλάκι διαλύετε 1 κουταλιά της σούπας μουστάρδα και λίγο νεράκι. Βάζετε το ταψάκι στο μάτι και με ένα κουταλάκι διαλύετε τα κολλημένα τυράκια που έχουν χυθεί γύρο τριγύρω, και τα ανακατεύετε με καλά ώστε να πάρετε μία σαλτσούλα με τα ζουμάκια από το κοτόπουλο. Τα σερβίρετε περιχυμένα με αυτή τη σαλτσούλα και λίγο ρυζάκι ή καλύτερα βουτυράτο πουρέ. Είναι πολύ εύκολο και πεντανόστιμο σας λεω.
Δεν μπορώ να τον βλέπω άλλο! Έχει μία μόνιμα ζοχαδιασμένη και ξινισμένη μούρη, λες και κάποιο από τα δίδυμα τον ξύπνησε από τη μεσημεριανή σιέστα. Δεν σκαει χαμόγελο το χειλάκι του με τίποτα! Προφανώς του είπανε ότι έτσι δείχνει «υπευθυνότητα». Δεν ξέρω τι του είπανε, πάντως σε εμένα αυτός ο σκατοτσαμπουκάς δεν πουλάει, με τίποτα, μα με τίποτα. Οπως τότε που στον Μπαϊρακτάρη έλεγε κάτι για τον Μπόμπολα και τα άλλα τα καλόπαιδα, ενω τώρα τους κάνει άγαλμα στην ΠΑΘΕ. Αντίθετα, εκεί που αισθανόμουνα μία λύπηση για τον εθνικό μας τεμπελάκο που έμπλεξε το μανάρι μου με τις πολιτικές και τα ρέστα, τώρα τα παίρνω χοντρά, μιας και η συχνότητα που βλέπω την φάτσα του και ακούω τη φωνή του έχει αυξηθεί κατακόρυφα. Ανοίγω την Κυριακάτικη, πρώτη μούρη σε μία μαύρη σελίδα, φωτογραφημένος προφίλ με το προγούλι σε όλο το μεγαλείο, με το κείμενο αριστερά του μέσα σε εισαγωγικά, λες και σου εξομολογείτε στο αυτί ο ηγέτης .... «επέλεξα να υπηρετώ την πατρίδα μου με υπευθυνότητα». Παπάρια μάντολες .....
Όταν ακούω τους πολικούς να μιλάνε για τη πατρίδα και το έθνος και τον ελληνισμό και όλα αυτά τα χαριτωμένα, στρίβω επιτόπου. Πολύ δε περισσότερο που ο τύπος «επέλεξε» λες και θα ήταν πολιτικός αν είχε επιλέξει κάτι άλλο. Γιατί πρέπει να είναι τόσο κενά όλα αυτά που λένε; γιατί μας μιλάμε λες και είμαστε παιδιά του δημοτικού ή ενήλικες με μονοψήφιο αϊκιού; Γιατί δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε την προσωπολατρία είτε σε κάποιον Καραμανλή, είτε σε κάποιον Παπανδρέου ανεξάρτητα του πόσο έχουν εκφυλιστεί τα οικογενειακά γονίδια και των δύο. Τι μπούρδες είναι αυτές περί καταλληλότερου και αναντικατάστατου;
Βέβαια αν και τα έχω πάρει τελείως στο κρανίο, θα πάω να ψηφίσω και όπως κάθε φορά θα ρίξω στην κάλπη μία ευχή. Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι η ψήφος μου, στη σημερινή δημοκρατία από μία ευχή να μην με δουλέψουν αυτοί που ψήφισα. Αλλά θα πάω, δεν θα αφήσω κανένα, μα κανένα από όλους αυτούς που ζουν γύρω μου να αποφασίσει για εμένα, είναι δικαίωμά μου και δεν το παραχωρώ σε κανένα ανεγκέφαλο οπαδό γηπεδικής αντίληψης που νομίζει ότι η πολιτική είναι σαν έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Επίσης πιστεύω το ψηφαλάκι μου, η ευχή μου, δεν θα πάει χαμένη ακόμα και αν πηγαίνει σε μικρό ανύπαρκτο κόμμα, χαμένη δεν πάει, είναι εκεί και καταγράφετε και δηλώνει την επιθυμία μου, τη δικά μου επιθυμία και όχι του διπλανού μου, που τον έχω έτσι και αλλιώς απαξιώσει για δεκάδες άλλα πράγματα.
Αυτά για τις εκλογές, άντε να τελειώνουμε και με αυτό, γιατί δεν μπορώ να τους βλέπω άλλο, μου φέρνουν αναγούλα και με βγάζουν από τα ρούχα μου, ..... επιτέλους!!!
Σημειώστε ότι είμαι έντονα πολιτικό ζώο, πάντα ήμουνα, τόσο εξοργισμένη όμως με την πολιτική πρώτη φορά είμαι. Βέβαια δεν πιστεύω ότι όλοι ίδιοι είναι, όπως για τον εαυτό μου θεωρώ ότι διαφέρω από τους άλλους έτσι και αυτοί διαφέρουν πολύ μεταξύ τους, αλλά πρέπει να είμαστε σε κάποια θέση να το καταλάβουμε και αυτό αλλιώς τι να πω, καλά να τα πάθουμε.
Φαγάκια τώρα γιατί δεν πάει άλλο με το κουτόχορτο που μας ταΐζουν. Το κοτοπουλάκι αυτό το είδα σε κάποια εκπομπή στη τηλεόραση και μου άρεσε πολύ. Εκεί βέβαια το τηγάνιζαν, αλλά εγώ δεν τα πάω καλά με τα τηγάνια και το έψησα. Έγινε πάρα πολύ ωραίο και σας το προτείνω.
Κοτόπουλο γεμιστό με τυρί και αρωματικά χόρτα
2 μεγάλα σνίτσελ κοτόπουλου (ή και γαλοπούλας)
100 γραμμάρια καπνιστό τυρί
Φύλα φρέσκου βασιλικού, ή φύλα από ξερό φασκόμηλο
Λάδι, αλάτι, πιπέρι
1 κουταλιά της σούπας μουστάρδα
Κόβετε τα φιλέτα σε λωρίδες πάχους 4 δάχτυλα και μήκους 8 δάχτυλα. Τα αλατοπιπερώνετε και τα λαδώνετε και από τις δύο πλευρές. Κόβετε το τυρί σε φετούλες 1 δάχτυλο πάχους και 3 δάχτυλα μήκους. Βάζετε στην άκρη κάθε λωρίδας ένα κομμάτι τυρί και από πάνω βάζετε 1 μεγάλο φύλο βασιλικού, ή λίγο από το ξερό φασκόμηλο. Διπλώνετε το κοτόπουλο να σκεπάσει το τυρί και το καρφιτσώνετε με μία οδοντογλυφίδα, ώστε να κλείσετε το τυρί μέσα στο κοτόπουλο. Τα βάζετε σε ένα ταψάκι που έχετε λαδώσει λιγάκι να μην σας κολλήσουν και τα ψήνετε στο γκρίλ και από τις 2 πλευρές. Μιας και είναι φιλετάκια λεπτά δεν θέλουν πολύ ώρα, 7-8 λεπτά από κάθε πλευρά ώστε να πάρουν χρώμα είναι αρκετά. Τα βγάζετε και στο ταψάκι που έχει πλέον μπόλικα ζουμάκια από το κοτοπουλάκι διαλύετε 1 κουταλιά της σούπας μουστάρδα και λίγο νεράκι. Βάζετε το ταψάκι στο μάτι και με ένα κουταλάκι διαλύετε τα κολλημένα τυράκια που έχουν χυθεί γύρο τριγύρω, και τα ανακατεύετε με καλά ώστε να πάρετε μία σαλτσούλα με τα ζουμάκια από το κοτόπουλο. Τα σερβίρετε περιχυμένα με αυτή τη σαλτσούλα και λίγο ρυζάκι ή καλύτερα βουτυράτο πουρέ. Είναι πολύ εύκολο και πεντανόστιμο σας λεω.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)