Καθαρά

Δεν ξέρω τι άποψη έχετε για τους μετανάστες, είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι από εσάς θεωρείται ότι παράγινε το κακό με’ δαύτους και πρέπει να τους στείλουμε πίσω στις πατρίδες τους. Η Ελλάδα είναι φτωχή χώρα και δεν μπορούμε να τους θρέψουμε και άλλα τέτοια επιχειρήματα που μέχρι πρόσφατα έλεγε μόνο ο Καρατζαφέρης τώρα όμως τα λένε και πολλοί άλλοι.

Τώρα τι να σας πω, ότι η οικογένειά μου ήταν και αυτοί μετανάστες στην Ελλάδα; Ερχόμενοι από την Σμύρνη και τη Μικρά Ασία ήταν οι τουρκόσποροι, που γέμισαν σε μία νύχτα τη χώρα; Ότι όλοι στην οικογένειά σας έχετε μετανάστες, στην Αμερική, στην Αυστραλία, στη Γερμανία; Ότι στην τελικοί όλοι είμαστε μετανάστες στη γη, μετακινούμενοι ανά τους αιώνες από περιοχή σε περιοχή ψάχνοντας για νερό, καλλιεργήσιμα εδάφη και ειρήνη. Δεν θα σας πω τίποτα τέτοιο γιατί αυτά τα «πολιτικάντικα» επιχειρήματα δεν σας λένε τίποτα και στην τελική δεν λύνουν το πρόβλημα.

Θα σας πω για τον νεαρό που είναι κάθε πρωί στο φανάρι στη Δουκίσης Πλακεντίας, στην είσοδο στην Αττική Οδό. Ένα μικρό παιδί, αδύνατο, μαυριδερό, δεν ξέρω από που, Μπαγκλαντές, Πακιστάν, Αφγανιστάν; Από κάπου εκεί. Αξιοπρεπέστατο, με τα παλιά τα ρουχαλάκια του αλλά πάντα καθαρό και καλοχτενισμένο, και πάντα γελαστό. Τα μαύρα του τα μάτια είναι υγρά, όπως όλων αυτών των ανθρώπων, αλλά και τεράστια. Έρχεται κάθε πρωί να μου καθαρίσει τα τζάμια στο μονίμως βρώμικο αυτοκίνητό μου. Κάθε μέρα του δίνω μισό ευρώ και δεν τον αφήνω να μου καθαρίσει τίποτα. Ούτε τα χαρτομάντιλα του παίρνω. Αυτό κάθε μέρα μου λεει «να κάνω καθαρά;;;» όχι του λεω, δεν χρειάζεται έχω υαλοκαθαριστήρες για αυτή τη δουλειά. «Μα δίνει εούρο εγώ καθαρά!», επιμένει ο πιτσιρικάς. Όχι πουλάκι μου, του λεω δεν θέλω κάνεις καθαρά! Και μου σκαει ένα χαμόγελο, με την εκπληκτικά κάτασπρη οδοντοστοιχία του, που μου φτιάχνει τη μέρα!! Ο καθαρός μου, με γνωρίζει, όταν περνάω το απόγευμα από το αντίθετο ρεύμα και με βλέπει με χαιρετάει, είμαστε φίλοι πλέον! Εμένα αυτό το καταπληκτικό χαμόγελο μου κοστίζει μισό ευρώ την ημέρα, τίποτα δηλαδή, αλλά με γεμίζει χαρά και ενέργεια.

Το ότι δεν είμαι πρόσφυγας σήμερα είναι καθαρά θέμα τύχης. Γεννήθηκα στην Ευρώπη, είμαι λευκή και Χριστιανή και άρα ανήκω στην κυρίαρχη ομάδα αυτού του πλανήτη. Μάλλον όμως θα έρθει η μέρα που εγώ ή κάποιοι απόγονοί μου, θα γίνουν μετανάστες, με την αναμενόμενη περιβαλλοντική καταστροφή, χώρες σαν την Ελλάδα θα ερημώσουν. Και έτσι θα πάμε εμείς, κάπου αλλού, να κάνουμε καθαρά. Τότε ίσως να πέσουμε πάνω στους ντόπιους «Άδωνης» και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, που θα θέλουν να μας διώξουν κλοτσηδόν από την περιοχή που τους ανήκει. Αν είμαστε δυνατοί θα πολεμήσουμε για αυτή τη περιοχή, όπως έκαναν οι πρόγονοί μας χιλιάδες χρόνια τώρα, αν όμως είμαστε αδύνατοι σαν τον καθαρό μου, κυνηγημένοι και φτωχοί μπορεί η μοίρα μας να μας φέρει σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, αντίστοιχο με αυτά του Χίτλερ. Ποιος ξέρει!

Όλα αυτά ακούγονται συναισθηματικά, όταν το πρόβλημα είναι και υπαρκτό και πολύ σοβαρό για κάποιους συμπολίτες μας. Το σίγουρο είναι ότι η δικιά μας ευμάρεια οφείλετε στην δικιά τους φτώχια και δυστυχία. Στις πλάτες τους εμείς, χτίσαμε τον «Δυτικό τρόπο ζωής», στην άντληση των φυσικών τους πόρων, στα φτηνά εργατικά τους χέρια. Επίσης σίγουρο είναι ότι εμείς φταιμε και για τους πολέμους και την όποια πολιτική αναταραχή έχουν στην χώρα τους που τους οδηγεί να φύγουν, εμείς τα προκαλούμε όλα αυτά. Σίγουρο είναι ακόμα ότι αυτοί δεν θέλουν να είναι εδώ ή οπουδήποτε αλλού. Όλοι αυτοί θέλουν να είναι στη χώρα τους στη πατρίδα τους και στον πολιτισμό τους. Πολλοί είναι αυτοί που μιλάνε για ενσωμάτωση, να τους φέρουμε δηλαδή στα δικά μας τα νερά, να τους κάνουμε Γερμανούς και Άγγλους και Αμερικανούς. Να τους ενσωματώσουμε στον Δυτικό Πολιτισμό, μα πόσο διαφέρει αυτό από εκείνες τις τρομερές ιδέες του κυρίου Μπους περί επιβολής της δημοκρατίας.

Δεν ξέρω, και δεν μπορώ να πω τι πρέπει να γίνει, δεν είναι και δουλειά μου άλλωστε, έχω ψηφίσει, και περιμένω από αυτούς λύσεις στο πρόβλημα. Αυτό όμως που θέλω είναι να καταλαβαίνουμε όλοι ότι μιλάμε για ανθρώπους, για πολύ αξιόλογους ανθρώπους στις περισσότερες των περιπτώσεων. Για ανθρώπους, που τους έχουμε βάλει σε μία ζούγκλα χωρίς εφόδια. Και πρέπει να επιβιώσουν, και πρέπει να ζήσουν και άρα θα πολεμήσουν, θα πολεμήσουν άγρια γιατί αυτό τους λεει το ένστικτό τους. Όταν ακούω εμάς τους πολιτισμένους να μιλάμε για τους έρημους αυτούς ανθρώπους, τσαντίζομαι, μιλάμε τόσο απαξιωτικά, τόσο εγωκεντρικά, τόσο απάνθρωπα που σε εμάς δεν αξίζει να λεγόμαστε άνθρωποι. Εμείς είμαστε οι λύκοι όχι ο φτωχός μου ο καθαρός!

Σήμερα θα σας γράψω μία νόστιμη μακαρονοσαλάτα, που έφτιαξα πρόσφατα, και μου άρεσε πολύ.

Πένες σαλάτα με καπνιστό τόνο

½ κιλό πέννες ή άλλο ζυμαρικό της αρεσκείας σας, βρασμένες σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου
1 πράσινη πιπεριά κομμένη σε κυβάκια
2 κουταλιές της σούπας κάπαρη
1 κρεμμύδι μικρό ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδο λιωμένη
250 γραμμάρια ντοματάκια σαντορίνης, κομμένα στη μέση
½ ποτήρι λευκό κρασί
2 κουτιά καπνιστό τόνο καλά στραγγισμένα
3 κουταλιές της σούπας κόλιανδρο ψιλοκομμένο ή μαϊντανό
Αλάτι, πιπέρι, λάδι

Σε ένα μεγάλο τηγάνι σοτάρουμε στο λάδι, το κρεμμύδι και το σκόρδο, να μαλακώσουν. Σβήνουμε με το κρασί και το αφήνουμε λίγα λεπτά να εξατμιστεί το αλκοόλ. Προσθέτουμε τα ντοματίνια και τα αφήνουμε λίγο να μαγειρευτούν για 3-4 λεπτά να μαλακώσουν ελαφριά. Τέλος προσθέτουμε τον τόνο, και με ένα πιρούνι το διαλύουμε σε μικρά κομματάκια. Σβήνουμε τη φωτιά και το αφήνουμε να κρυώσει. Σε ένα μπολ, ανακατεύουμε το ζυμαρικό με τη κρύα πλέον σάλτσα, προσθέτουμε την πιπεριά, την κάπαρη και τον κόλιανδρο και αλατοπιπερώνουμε ανάλογα. Μπορείτε να το βάλετε και μισή ώρα στο ψυγείο να δέσει καλύτερα, πριν το σερβίρετε. α. εαδοστικοιχετικ θρ