Μην μου πείτε ότι δεν σας έχει συμβεί! Είσαστε σε νησί, ή κάπου αλλού στην ελληνική επαρχία, και ρωτάτε ντόπιο, πόση ώρα είναι η τάδε παραλία ή το δείνα μέρος που θέλετε να επισκεφτείτε. Σας απαντάνε κάτι λίγο, 10 λεπτά για παράδειγμα και βρίσκεσαι να περπατάς για ώρες ψάχνοντας να βρεις το δρόμο σου!
Πως μου ήρθε αυτό τώρα; Είμασταν στην Ανδρο για το Σαββατοκύριακο, και σαν τη τρελή χαρά, είπαμε να πάμε σε μία πολύ γνωστή παραλία που λέγετε «της γριάς το πήδημα». Αλήθεια έχετε παρατηρήσει ότι σε όλα τα νησιά υπάρχει και κάποιο πήδημα γριάς; και ενώ πάντα η ιστορία που λένε οι ντόπιοι αφορά μία γριά που την κυνήγαγαν οι τούρκοι, κλπ, είμαι σίγουρη ότι οι γριές πηδιούνται ασύστολα στα ελληνικά νησιά, και το ευχαριστιούνται, εξού και οι ονομασίες.
Πίσω τώρα στα συμβάντα της Άνδρου. Παίρνουμε τον δρόμο, ωραία ωραία, ακολουθώντας τις δεκάδες ταμπέλες και σε κάποιο σημείο ο δρόμος είχε κλείσει γιατί τον έφτιαχναν. Εκεί μας είπαν ... «πάτε με τα πόδια ρε παιδιά δεν είναι μακριά, κανένα χιλιόμετρο!», έλα που όμως όσο πήγαινε το μάτι μας, λαγκάδια βλέπαμε και ουχί παραλία, άρα δεν το πιστέψαμε το χιλιόμετρο, ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο και απογοητευμένοι είπαμε να πάμε αλλού!
Λίγο παρακάτω διασταυρωθήκαμε με άλλο αυτοκίνητο που είπαμε να τους ενημερώσουμε ότι ο δρόμος είναι κλειστός, να μην τρέχουν οι άνθρωποι, έλα όμως που τα παιδιά ήταν ντόπια, και μας είπαν να πάμε από το 2ο δρόμο, που και καλά έφτανε μέχρι ένα σημείο και μετά .... 5 λεπτά περπάτημα και ... έφτασες!!!
Εδώ την πατήσαμε, δεν πήγε το μυαλό μας ότι νέα παιδιά δεν θα μπορούσαν ούτε αυτά να μετρήσουν τον δρόμο, την απόσταση, τον χρόνο!! Πήραμε λοιπόν αυτόν τον άλλο δρόμο, αφήσαμε το αυτοκίνητο σε κάποιο σημείο, που εμείς νομίζαμε ότι έπρεπε, ζαλωθήκαμε, ομπρέλες, καρέκλες, ρακέτες, μπάλες, νερά, πετσέτες, εφημερίδες, και τα λοιπά απολύτως απαραίτητα που πάντα κουβαλάμε, και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το λοφάκι πιστεύοντας ότι η παραλία ήταν από την άλλη πλευρά, εξάλλου 5 λεπτά δρόμος ήταν το θέμα! Στην κορυφή του λόφου, βρήκαμε άλλους λόφους να ακολουθούν! Και καμία παραλία βεβαίως! ήταν ένα ξωκλήσι, και από την πίσω του πλευρά ένα μεγάλο χωράφι με καλαμιές, μελίσσια, αγριόχορτα και κανένα μα κανένα μονοπάτι! Κάποιοι άλλοι που και αυτοί προφανώς έψαχναν τη ρημαδοπαραλία των 5 λεπτών δρόμος, είχαν διασχίσει το χωράφι και ανέβαιναν έναν άλλο λόφο με κατεύθυνση μεν προς τη θάλασσα ελπίζοντας ότι κάπου θα πάνε! Έχοντας ανέβει ζαλωμένοι την ανηφόρα είχαμε σταθεί και το σκεφτόμασταν, όταν κυριούλης εμφανίζετε από το πουθενά, μας ρωτάει που θέλουμε να πάμε, μας λεει ότι είναι 5 λεπτά δρόμος (άλλα 5 λεπτά!) και προσφέρετε να μας περάσει από το μυστηριώδες χωράφι, αν δεν έχουμε αλλεργία στις μέλισσες, στα καλάμια, στα φίδια, και στους λοιπούς ουραγκοτάγκους που είχε ο χώρος. Μας είπε επίσης ότι α) όλοι χάνονται και το πρωί είχε σώσει άλλη μία παρέα που βολόδερνε για ώρα ψάχνοντας β) οι σαγιονάρες που φοράγαμε δεν ήταν κατάλληλες (για μπάνιο ξεκινήσαμε κύριος όχι για ανάβαση με τους ΟΥΚΑΔΕΣ) γ) κακός ανεβήκαμε την σκατοανηφόρα υπάρχει πιο εύκολος δρόμος ανεβαίνοντας μέσα από το χωριό 23473892657 σκαλοπάτια, και τέλος πάντων να γυρίσουμε από εκεί!
Με τα πολλά μας περνάει απέναντι οι κύριος μέσα από τις καλαμιές, τα φίδια και τα μελίσσια και ξεκίνησε η αναζήτηση του μονοπατιού που έπρεπε να πάρουμε για την παραλία, ενός μονοπατιού που μόνο αν είχες κάποιο κληρονομικό χάρισμα το έβρισκες γιατί απλά δεν ήταν μονοπάτι, η σωστή κατεύθυνση ήταν! αν ήξερες που έπεφτε η παραλία.
Λίγο παρακάτω διασταυρωθήκαμε με άλλο αυτοκίνητο που είπαμε να τους ενημερώσουμε ότι ο δρόμος είναι κλειστός, να μην τρέχουν οι άνθρωποι, έλα όμως που τα παιδιά ήταν ντόπια, και μας είπαν να πάμε από το 2ο δρόμο, που και καλά έφτανε μέχρι ένα σημείο και μετά .... 5 λεπτά περπάτημα και ... έφτασες!!!
Εδώ την πατήσαμε, δεν πήγε το μυαλό μας ότι νέα παιδιά δεν θα μπορούσαν ούτε αυτά να μετρήσουν τον δρόμο, την απόσταση, τον χρόνο!! Πήραμε λοιπόν αυτόν τον άλλο δρόμο, αφήσαμε το αυτοκίνητο σε κάποιο σημείο, που εμείς νομίζαμε ότι έπρεπε, ζαλωθήκαμε, ομπρέλες, καρέκλες, ρακέτες, μπάλες, νερά, πετσέτες, εφημερίδες, και τα λοιπά απολύτως απαραίτητα που πάντα κουβαλάμε, και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το λοφάκι πιστεύοντας ότι η παραλία ήταν από την άλλη πλευρά, εξάλλου 5 λεπτά δρόμος ήταν το θέμα! Στην κορυφή του λόφου, βρήκαμε άλλους λόφους να ακολουθούν! Και καμία παραλία βεβαίως! ήταν ένα ξωκλήσι, και από την πίσω του πλευρά ένα μεγάλο χωράφι με καλαμιές, μελίσσια, αγριόχορτα και κανένα μα κανένα μονοπάτι! Κάποιοι άλλοι που και αυτοί προφανώς έψαχναν τη ρημαδοπαραλία των 5 λεπτών δρόμος, είχαν διασχίσει το χωράφι και ανέβαιναν έναν άλλο λόφο με κατεύθυνση μεν προς τη θάλασσα ελπίζοντας ότι κάπου θα πάνε! Έχοντας ανέβει ζαλωμένοι την ανηφόρα είχαμε σταθεί και το σκεφτόμασταν, όταν κυριούλης εμφανίζετε από το πουθενά, μας ρωτάει που θέλουμε να πάμε, μας λεει ότι είναι 5 λεπτά δρόμος (άλλα 5 λεπτά!) και προσφέρετε να μας περάσει από το μυστηριώδες χωράφι, αν δεν έχουμε αλλεργία στις μέλισσες, στα καλάμια, στα φίδια, και στους λοιπούς ουραγκοτάγκους που είχε ο χώρος. Μας είπε επίσης ότι α) όλοι χάνονται και το πρωί είχε σώσει άλλη μία παρέα που βολόδερνε για ώρα ψάχνοντας β) οι σαγιονάρες που φοράγαμε δεν ήταν κατάλληλες (για μπάνιο ξεκινήσαμε κύριος όχι για ανάβαση με τους ΟΥΚΑΔΕΣ) γ) κακός ανεβήκαμε την σκατοανηφόρα υπάρχει πιο εύκολος δρόμος ανεβαίνοντας μέσα από το χωριό 23473892657 σκαλοπάτια, και τέλος πάντων να γυρίσουμε από εκεί!
Με τα πολλά μας περνάει απέναντι οι κύριος μέσα από τις καλαμιές, τα φίδια και τα μελίσσια και ξεκίνησε η αναζήτηση του μονοπατιού που έπρεπε να πάρουμε για την παραλία, ενός μονοπατιού που μόνο αν είχες κάποιο κληρονομικό χάρισμα το έβρισκες γιατί απλά δεν ήταν μονοπάτι, η σωστή κατεύθυνση ήταν! αν ήξερες που έπεφτε η παραλία.
Είχαμε μαζευτεί αρκετοί πλέον, μία παρέα μεγαλύτερων από εμάς, κατέβαζε τα καντήλια, γιατί «που τρέχουμε τώρα μέσα στα λαγκαδιά!!», και έτσι με ομαδικό πνεύμα - τα προσκοπάκια -, συλλογικότητα και αντίληψη των σημάτων της φύσης, βρεθήκαμε στην άκρη ενός γκρεμού, όπου σκαλισμένα στο βράχο σκαλοπάτια για κύκλωπες οδηγούσαν κάτω στα γκρεμνά!! Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε, σκεφτόμενοι το πως στο καλό θα ανέβουμε, αφού η λύση της ανέλκυσης με βίντζι δεν ήταν εφικτή και ο διακτινισμός που κάνανε στο σταρ τρεκ, δεν πέτυχε εμπορικά, έμεινε σε πειραματικό στάδιο!
Ώσπου άξαφνα μπροστά μας έσκασε και η γριά και το πήδημά της .....
Ώσπου άξαφνα μπροστά μας έσκασε και η γριά και το πήδημά της .....
Ήταν πολύ όμορφη παραλία και μάλλον άξιζε τον κόπο. Αν λειτουργούσε ο δρόμος, αν δεν είχαμε χαθεί στα χωράφια ψάχνοντας για εναλλακτικό, αν, αν, αν, θα ήταν ένα 10-λεπτο σκαρφάλωμα, εμείς όμως το κάναμε 40 λεπτά! Πέντε λεπτά δρόμος δεν ήταν σίγουρα.
Αλλά ποτέ δεν είναι 5 λεπτά δρόμος, όπως ποτέ δεν είναι 500 μέτρα, όπως ποτέ δεν είναι ένα τσιγάρο δρόμος, όπως ποτέ ο «βατός» χωματόδρομος δεν είναι βατός!!! Που τα βρίσκουν όλα αυτά οι ντόπιοι δεν ξέρω! Το πάθημα όμως δεν γίνετε μάθημα, και πάντα μα πάντα, ακούμε τα λεγόμενα των ντόπιων που πάντα τη πατάμε.
Μια φορά στη Μυτιλήνη, πάνε πάρα πολλά χρόνια τώρα, ένας τύπος μας έστειλε μέσω ενός «δρόμου» που στην ουσία ήταν μία ωραιότατη παραλία με κροκάλες! Αυτός από εκεί πήγαινε με τον γάιδαρο του, τώρα γιατί δεν πήγαινε το φιατάκι που είχα νοικιάσει ήταν άλλο θέμα.
Το πιο αστείο βέβαια έχει συμβεί στην Εφη, χαμένοι με μηχανή στην Έρημο στο Μαρόκο, ρωτάνε ντόπιο βεδουίνο, πόσο μακριά ήταν μία πόλη, αφού το σκέφτηκε αρκετά ο νέος, ανοίγει τα δάχτυλά του σε V δείχνοντας ουσιαστικά 2, και έχοντας τα παρατεταμένα μπροστά τους λεει το ανεπανάληπτο ... ten kilometers my friend, ten kilometers!!!
Ωραία όμως η Άνδρος, πάρα πολύ ωραία, και οι παραλίες υπέροχες και η χώρα τόσο όμορφη που δεν θες να φύγεις! Και μόνο 2 ώρες από τη Ραφήνα, τίποτα, ένα τσιγάρο δρόμος!!!
Ποιο είναι το παραδοσιακό πιάτο της Ανδρου; Φυσικά .... η φουρτάλια, μία ομελέτα δηλαδή που όμως εκτός από αυγά βάζουμε και ότι άλλο έχουμε και μας περισσεύει. Η πιο κλασσική της εκδοχή είναι αυτή με ντόπιο λουκάνικο και πατάτες. Αυτή φάγαμε και εμείς και επειδή μας άρεσε πολύ είπα να σας τη γράψω!
Φουρτάλια
6 αυγά
1 χωριάτικο λουκάνικο, Άνδρου αν γίνετε, κομμένο σε ροδέλες, και ελαφρά ψημένο στο γκρίλ για 5-7 λεπτά να μισο-μαγειρευτεί
1 μεγάλη μερίδα πατάτες τηγανισμένες
3 κουταλιές της σούπας φρέσκο δυόσμο ψιλοκομμένο
λίγο γάλα, αλάτι και πιπέρι
Αλλά ποτέ δεν είναι 5 λεπτά δρόμος, όπως ποτέ δεν είναι 500 μέτρα, όπως ποτέ δεν είναι ένα τσιγάρο δρόμος, όπως ποτέ ο «βατός» χωματόδρομος δεν είναι βατός!!! Που τα βρίσκουν όλα αυτά οι ντόπιοι δεν ξέρω! Το πάθημα όμως δεν γίνετε μάθημα, και πάντα μα πάντα, ακούμε τα λεγόμενα των ντόπιων που πάντα τη πατάμε.
Μια φορά στη Μυτιλήνη, πάνε πάρα πολλά χρόνια τώρα, ένας τύπος μας έστειλε μέσω ενός «δρόμου» που στην ουσία ήταν μία ωραιότατη παραλία με κροκάλες! Αυτός από εκεί πήγαινε με τον γάιδαρο του, τώρα γιατί δεν πήγαινε το φιατάκι που είχα νοικιάσει ήταν άλλο θέμα.
Το πιο αστείο βέβαια έχει συμβεί στην Εφη, χαμένοι με μηχανή στην Έρημο στο Μαρόκο, ρωτάνε ντόπιο βεδουίνο, πόσο μακριά ήταν μία πόλη, αφού το σκέφτηκε αρκετά ο νέος, ανοίγει τα δάχτυλά του σε V δείχνοντας ουσιαστικά 2, και έχοντας τα παρατεταμένα μπροστά τους λεει το ανεπανάληπτο ... ten kilometers my friend, ten kilometers!!!
Ωραία όμως η Άνδρος, πάρα πολύ ωραία, και οι παραλίες υπέροχες και η χώρα τόσο όμορφη που δεν θες να φύγεις! Και μόνο 2 ώρες από τη Ραφήνα, τίποτα, ένα τσιγάρο δρόμος!!!
Ποιο είναι το παραδοσιακό πιάτο της Ανδρου; Φυσικά .... η φουρτάλια, μία ομελέτα δηλαδή που όμως εκτός από αυγά βάζουμε και ότι άλλο έχουμε και μας περισσεύει. Η πιο κλασσική της εκδοχή είναι αυτή με ντόπιο λουκάνικο και πατάτες. Αυτή φάγαμε και εμείς και επειδή μας άρεσε πολύ είπα να σας τη γράψω!
Φουρτάλια
6 αυγά
1 χωριάτικο λουκάνικο, Άνδρου αν γίνετε, κομμένο σε ροδέλες, και ελαφρά ψημένο στο γκρίλ για 5-7 λεπτά να μισο-μαγειρευτεί
1 μεγάλη μερίδα πατάτες τηγανισμένες
3 κουταλιές της σούπας φρέσκο δυόσμο ψιλοκομμένο
λίγο γάλα, αλάτι και πιπέρι
Σε ένα μεγάλο καθαρό τηγάνι βάζουμε 2 κουταλιές σούπας βούτυρο ή λάδι, ρίχνουμε μέσα τις τηγανισμένες πατάτες, το ψημένο λουκάνικο και τα ανακατεύουμε να σκορπιστούν σε όλη την επιφάνεια του τηγανιού, όταν κάψει το λάδι, ρίχνουμε και τα αυγά που τα έχουμε χτυπήσει με λίγο γάλα, και τους έχουμε προσθέσει τον δυόσμο. Αφήνουμε την ομελέτα να δέσει και να πήξει καλά από την κάτω πλευρά, να πάρει ένα χρυσαφή χρώμα, και την αλατοπιπερώνουμε. Την αναποδογυρίζουμε είτε με ένα μεγάλο καπάκι κατσαρόλας είτε με ένα πιάτο που όμως είναι μεγαλύτερο από το τηγάνι και τη ψήνουμε ελαφριά και από την άλλη πλευρά. Αν θέλουμε μπορούμε να προσθέσουμε και λαχανικά, κύβους κολοκύθι, πιπεριές, φρέσκα φασολάκια που έχουμε και όμως σοτάρει ελαφριά σε ένα άλλο τηγανάκι, πριν τα προσθέσουμε μαζί με το λουκάνικο και τις πατάτες. Είναι μία μεγάλη ομελέτα, που κόβετε σαν την πίτσα σε κομμάτια και την σερβίρουνε σαν ορεκτικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου