Το μεγαλύτερο γέλιο της ζωής μου το έχω ρίξει απόκριες. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο διασκεδάζω με τους γνήσιους μασκαράδες. Και βέβαια δεν εννοώ τις βασίλισσες τις νύχτας, τους ιππότες, τις χαβανέζες και τις σέξι καλόγριες. Αυτές οι ετοιματζίδικες στολές και η επιθυμία να είσαι και όμορφος-η, δεν με ενθουσιάζουν.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πατέρα μου ντυμένο Βερούλη, με την τεράστια κοιλιά και το σουτιέν να βγαίνει από το μπλουζάκι, τη Γωγώ καραγκιόζη, τον Μιχάλη κοκκινοσκουφίτσα, τον Γιάννη μικρή ολανδέζα, τον Σταύρο τσιγγάνα, τον Βαγγέλη μπαλαρίνα, την Εφη μάγισσα, τη Ζέφη αλήτη, και δεκάδες άλλες αστείες και ευρηματικές εμφανίσεις, που με κάνουν να λύνομαι στα γέλια.
Γενικά δεν είμαι στης παράδοσης αλλά το μόνο από τα έθιμα που μου αρέσει πραγματικά είναι οι απόκριες. Τρελαίνομαι όταν ο άλλος γίνετε ρόμπα με μια αμφίεση, κατ΄αρχήν δείχνει ακομπλεξάριστο άνθρωπο, αλλά και αυτό το «ναι είμαι καραγκιόζης γελάστε μαζί μου» είναι τόσο όμορφο, τόσο ανθρώπινο, τόσο δοτικό.
Οι πλάκες που γίνονται στις απόκριες, το γέλιο που κάνεις μόνο με τις μουτσούνες, τις γκριμάτσες, τους χορούς και την απελευθέρωση που νιώθεις προσποιούμενος κάποιον άλλο, δεν μπορείς να την συγκρίνεις με τίποτα.
Επίσης η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται κάποιος να αγοράσει στολή ή να προβληματιστεί και πολύ. Χτες πήγα σε ένα από αυτά τα μαγαζιά με τα αποκριάτικα, μιλάμε ΤΟ γέλιο. Όχι τόσο από τις στολές όπως είναι αλλά από τις παραλλαγές που μπορείς να κάνεις. Φανταστείτε για παράδειγμα μία στολή αγγελάκι, ωραίο, χαριτωμένο και αρκούντως σέξι για τις κυρίες, αλλά .... φανταστείτε διεστραμμένο αγγελάκι που κατα λάθος πήγε στο παράδεισο και μπορεί να έχει την όψη του αγγέλου, αλλά κρύβει διάφορα S&M από κάτω, χειροπέδες, δονητές και τέτοια. Χώρια που ένα ζευγάρι αγγέλου-διάβολου μπορούν να αλλάξουν τελείως τους ρόλους και ο διάβολος να είναι γκάου ενώ ο άγγελος διαόλου κάλτσα!
Κάτι τέτοια λεω, έτσι είναι οι απόκριες, γέλιο μέχρι δακρύων.
Το άλλο Σάββατο, κάνω αποκριάτικο πάρτι, όποιος έχει όρεξη το σπίτι είναι ανοιχτό.
Κολοκυθόσουπα
1 κιλό κόκκινη κολοκύθα κομμένη σε μικρά κομματάκια
1 κλωνάρι σέλινο σε μικρά κομμάτια
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 μικρό πράσο ψιλοκομμένο
1 μεγάλο καρότο σε ροδέλες
1 σκελίδα σκόρδο λιωμένη
1 κουταλάκι ξερό δενδρολίβανο
5 κουταλιές της σούπας λάδι
1 κύβο λαχανικών
αλάτι και πιπέρι
1 κουταλιά τυρί Φιλαδέλφεια ανά πιάτο προαιρετικά
Διαλύουμε τον κύβο σε ένα λίτρο βραστό νερό. Σε μεγάλη κατσαρόλα σοτάρουμε στο ελαιόλαδο το σκόρδο, το κρεμμύδι και το πράσο, μέχρι να μαλακώσουν. Προσθέτουμε το σέλινο και το καρότο και τα σοτάρουμε και αυτά. Τέλος σοτάρουμε και την κολοκύθα για 5 λεπτά σε μέτρια φωτιά. Προσθέτουμε και το ζωμό, το αλάτι, το πιπέρι, και το δενδρολίβανο και βράζουμε με μέτρια φωτιά για περίπου 30 λεπτά μέχρι να μαλακώσει η κολοκύθα. Ίσως να χρειαστεί να προσθέσουμε λίγο νερό. Όταν γίνει περνάμε την σούπα από το μπλέντερ για να την κάνουμε βελουτέ. Αν θέλουμε όταν σερβίρουμε βάζουμε σε κάθε πιάτο μία κουταλιά της σούπας τυρί Φιλαδέλφεια.
Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010
Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010
Σαχλαμάρες
Πρέπει να σας πω τη μαύρη μου αλήθεια. Είναι πολλά χρόνια τώρα που σταμάτησα να βλέπω Λαζόπουλο, έβλεπα παλιά τους Μήτσους και μου άρεσαν αλλά το Τσαντίρι δεν το είδα ποτέ.
Θεωρώ σαχλαμάρες αυτά που λεει, και μου τη δίνει που έναν τύπο σαν αυτόν τον έχουν θεοποιήσει. Να μου πεις πως κρίνεις χωρίς να το δεις. Έτσι είναι, αλλά έχω δει τρέιλερ και δεν μου άρεσαν καθόλου, μα καθόλου λέμε. Δεν γέλασα ρε παιδάκι μου, και αυτόν τον άνθρωπο θα τον δω για να γελάσω, σάτιρα υποτίθεται κάνει, δεν θα τον δω για να ακούσω τις πολιτικές ή τις κοινωνικές του αναλύσεις. Ένας κωμικός είναι και πλάκα κάνει, δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο. Η πλάκα του όμως δεν μου αρέσει, τη βρίσκω σαχλή και σίγουρα δεν είναι για το δικό μου επίπεδο, όσο ελιτίστικο και να ακούγεται αυτό. Καταθλίβομαι όμως όταν ακούω τα νούμερα που κάνει, το νούμερο, αλλά τι να πει κανείς; Η άποψή μου για αυτόν είναι η χειρότερη δυνατή, και πιστεύω ότι κάποιος τόσο εκτεθειμένος κοινωνικά (έχει τύχη και ξέρω από πρώτο χέρι μερικά πράγματα) δεν μπορεί να είναι στο απυρόβλητο, αλλά και πάλι τι να πει κανείς;; Εμένα η αισθητική του με προσβάλει.
Ένας άλλος μεγάλος καραγκιόζης, αλλά πολύ μεγάλος, είναι ο Ταρζάν ο Τριανταφυλλόπουλος. Δεν είναι όσα ψιθυρίζονται για το ποιόν του, που με κάνουν να τον αντιπαθώ, εξάλλου ψίθυροι είναι, αλλά το επίπεδο της «δημοσιογραφίας του» το ύφος του, η θεματολογία του, η αισθητική του!
Δεν το λεω γιατί θέλω να ξεχωρίζω από τους περισσότερους, το λεω γιατί πραγματικά δεν τους βλέπω, δεν τους παρακολουθώ, ούτε από περιέργεια. Για εμένα και οι δύο μαζί με την κυρία Πάνια αποτελούν τον ορισμό της τρας τιβι. Αλλά τι να πει κανείς;;
Τι περιμένουμε όμως από ένα λαό που είναι έτοιμος να κάνει πόλεμο αν κάποιος ισχυριστεί ότι δεν είναι κατευθείαν απόγονος του Πλάτωνα –τρομάρα μας!- αλλά το 70% των ελλήνων δεν διάβασαν κανένα βιβλίο τον τελευταίο χρόνο (μην νομίζετε ότι το υπόλοιπο 30% ξεστραβώθηκε, κάτι ξεφύλλισε απλά) δεν προλαβαίνουμε λένε οι έρευνες. Να χαζολογάμε με τον Λαζόπουλο και τον Ταρζάν προλαβαίνουμε μία χαρά όμως.
Κάνει κρύο και όταν κάνει κρύο ο κόσμος τρωει σούπες. Υποσχέθηκα στην Εύη να της γράψω καμία σούπα, και έτσι είπα να σας γράφω σήμερα τραχανόσουπα σε δύο παραλαγές. Πρέπει να ξέρετε ότι τα παλιά τα χρόνια που δεν υπήρχαν τα κορνφλέικς και οι άνθρωποι δούλευαν στα χωράφια, το πρωινό αποτελούσε κύριο γεύμα καθώς έπρεπε να πάρει δύναμη ο αγρότης πριν βγει να σκάψει. Επίσης τότε οι αγρότες ήταν αληθινοί όχι όπως τώρα που είναι αγρότες-μάνατζερ των πακιστανών που καλλιεργούν τα χωράφια.
Ένα από τα καλύτερα πρωινά της επαρχίας λοιπόν είναι η τραχανόσουπα, ακόμα και σήμερα. Τη φτιάχνουν με ζωμό από γίδα, και από πάνω τρίβουν μπόλικη φέτα. Πριν κάποια χρόνια είχαμε πάει εκδρομή στα Λαγκάδια της ορεινής Αρκαδίας, υπέροχο χωριό με μία και μοναδική ταβέρνα-πανσιόν. Ξυπνήσαμε το πρωί και κατεβήκαμε να πιούμε ένα καφεδάκι στην ταβέρνα. Χωρίς καν να παραγγείλουμε προσγειώθηκαν οι τραχανόσουπες, με τα κομμάτια φέτας να επιπλέουν, στο τραπέζι.
Προσωπικά βέβαια την προτιμώ αλλιώς την τραχανόσουπα. Παρακάτω σας δίνω τη συνταγή που κάνω εγώ, εύκολα όμως μπορείτε να την παραλλάξετε στην άλλη εκδοχή.
Τραχανόσουπα με μπέικον και αυγό
6 ποτήρια νερό
1 ποτήρι τραχανά ξινό
1 κύβο λαχανικών
3 κουταλιές της σούπας βούτυρο
6 φέτες μπέικον
3 φέτες χωριάτικο ψωμί κομμένο με το χέρι σε μικρές μπουκιές
2 αυγά
αλάτι και πιπέρι και λίγο φρέσκια ρίγανη
Βάζουμε το νερό να βράσει με τον κύβο. Μόλις βράσει το νερό ρίχνουμε τις 2 κουταλιές βούτυρο, λίγο αλάτι και μπόλικο πιπέρι και τον τραχανά. Μαγειρεύουμε ανακατεύοντας συνεχώς για 5 - 10 λεπτά το πολύ μέχρι να χυλώσει ο τραχανάς. Ρίχνουμε μέσα στο τραχανά που κοχλάζει τα 2 αυγά ωμά, όπως κάνουμε για να τα ποσάρουμε, και συνεχίζουμε το βράσιμο και το ανακάτεμα, μέχρι να ψηθούν καλά τα αυγά. Ψιλοκόβουμε το μπέικον και το σοτάρουμε με την μία κουταλιά βούτυρο που περίσσεψε σε ένα τηγάνι μέχρι να γίνει τραγανό. Ρίχνουμε το μπέικον στον τραχανά. Στο βούτυρο που έχουμε σοτάρει το μπέικον τηγανίζουμε τις μπουκίτσες του ψωμιού μέχρι να γίνουν τραγανές. Σερβίρουμε τη τραχανόσουπα πασπαλίζοντας τα πιάτα με την ρίγανη και βάζοντας λίγε μπουκίτσες φρυγανισμένου ψωμιού σε κάθε πιάτο. Αν θέλετε τη παραλλαγή ξεχάστε το μπέικον, τα αυγά και τα ψωμιά, βράστε τον τραχανά (σε ζωμό από γίδα ή σε ζωμό από κύβο) και πασπαλίστε με μπόλικη ψιλοκομμένη φέτα.
Θεωρώ σαχλαμάρες αυτά που λεει, και μου τη δίνει που έναν τύπο σαν αυτόν τον έχουν θεοποιήσει. Να μου πεις πως κρίνεις χωρίς να το δεις. Έτσι είναι, αλλά έχω δει τρέιλερ και δεν μου άρεσαν καθόλου, μα καθόλου λέμε. Δεν γέλασα ρε παιδάκι μου, και αυτόν τον άνθρωπο θα τον δω για να γελάσω, σάτιρα υποτίθεται κάνει, δεν θα τον δω για να ακούσω τις πολιτικές ή τις κοινωνικές του αναλύσεις. Ένας κωμικός είναι και πλάκα κάνει, δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο. Η πλάκα του όμως δεν μου αρέσει, τη βρίσκω σαχλή και σίγουρα δεν είναι για το δικό μου επίπεδο, όσο ελιτίστικο και να ακούγεται αυτό. Καταθλίβομαι όμως όταν ακούω τα νούμερα που κάνει, το νούμερο, αλλά τι να πει κανείς; Η άποψή μου για αυτόν είναι η χειρότερη δυνατή, και πιστεύω ότι κάποιος τόσο εκτεθειμένος κοινωνικά (έχει τύχη και ξέρω από πρώτο χέρι μερικά πράγματα) δεν μπορεί να είναι στο απυρόβλητο, αλλά και πάλι τι να πει κανείς;; Εμένα η αισθητική του με προσβάλει.
Ένας άλλος μεγάλος καραγκιόζης, αλλά πολύ μεγάλος, είναι ο Ταρζάν ο Τριανταφυλλόπουλος. Δεν είναι όσα ψιθυρίζονται για το ποιόν του, που με κάνουν να τον αντιπαθώ, εξάλλου ψίθυροι είναι, αλλά το επίπεδο της «δημοσιογραφίας του» το ύφος του, η θεματολογία του, η αισθητική του!
Δεν το λεω γιατί θέλω να ξεχωρίζω από τους περισσότερους, το λεω γιατί πραγματικά δεν τους βλέπω, δεν τους παρακολουθώ, ούτε από περιέργεια. Για εμένα και οι δύο μαζί με την κυρία Πάνια αποτελούν τον ορισμό της τρας τιβι. Αλλά τι να πει κανείς;;
Τι περιμένουμε όμως από ένα λαό που είναι έτοιμος να κάνει πόλεμο αν κάποιος ισχυριστεί ότι δεν είναι κατευθείαν απόγονος του Πλάτωνα –τρομάρα μας!- αλλά το 70% των ελλήνων δεν διάβασαν κανένα βιβλίο τον τελευταίο χρόνο (μην νομίζετε ότι το υπόλοιπο 30% ξεστραβώθηκε, κάτι ξεφύλλισε απλά) δεν προλαβαίνουμε λένε οι έρευνες. Να χαζολογάμε με τον Λαζόπουλο και τον Ταρζάν προλαβαίνουμε μία χαρά όμως.
Κάνει κρύο και όταν κάνει κρύο ο κόσμος τρωει σούπες. Υποσχέθηκα στην Εύη να της γράψω καμία σούπα, και έτσι είπα να σας γράφω σήμερα τραχανόσουπα σε δύο παραλαγές. Πρέπει να ξέρετε ότι τα παλιά τα χρόνια που δεν υπήρχαν τα κορνφλέικς και οι άνθρωποι δούλευαν στα χωράφια, το πρωινό αποτελούσε κύριο γεύμα καθώς έπρεπε να πάρει δύναμη ο αγρότης πριν βγει να σκάψει. Επίσης τότε οι αγρότες ήταν αληθινοί όχι όπως τώρα που είναι αγρότες-μάνατζερ των πακιστανών που καλλιεργούν τα χωράφια.
Ένα από τα καλύτερα πρωινά της επαρχίας λοιπόν είναι η τραχανόσουπα, ακόμα και σήμερα. Τη φτιάχνουν με ζωμό από γίδα, και από πάνω τρίβουν μπόλικη φέτα. Πριν κάποια χρόνια είχαμε πάει εκδρομή στα Λαγκάδια της ορεινής Αρκαδίας, υπέροχο χωριό με μία και μοναδική ταβέρνα-πανσιόν. Ξυπνήσαμε το πρωί και κατεβήκαμε να πιούμε ένα καφεδάκι στην ταβέρνα. Χωρίς καν να παραγγείλουμε προσγειώθηκαν οι τραχανόσουπες, με τα κομμάτια φέτας να επιπλέουν, στο τραπέζι.
Προσωπικά βέβαια την προτιμώ αλλιώς την τραχανόσουπα. Παρακάτω σας δίνω τη συνταγή που κάνω εγώ, εύκολα όμως μπορείτε να την παραλλάξετε στην άλλη εκδοχή.
Τραχανόσουπα με μπέικον και αυγό
6 ποτήρια νερό
1 ποτήρι τραχανά ξινό
1 κύβο λαχανικών
3 κουταλιές της σούπας βούτυρο
6 φέτες μπέικον
3 φέτες χωριάτικο ψωμί κομμένο με το χέρι σε μικρές μπουκιές
2 αυγά
αλάτι και πιπέρι και λίγο φρέσκια ρίγανη
Βάζουμε το νερό να βράσει με τον κύβο. Μόλις βράσει το νερό ρίχνουμε τις 2 κουταλιές βούτυρο, λίγο αλάτι και μπόλικο πιπέρι και τον τραχανά. Μαγειρεύουμε ανακατεύοντας συνεχώς για 5 - 10 λεπτά το πολύ μέχρι να χυλώσει ο τραχανάς. Ρίχνουμε μέσα στο τραχανά που κοχλάζει τα 2 αυγά ωμά, όπως κάνουμε για να τα ποσάρουμε, και συνεχίζουμε το βράσιμο και το ανακάτεμα, μέχρι να ψηθούν καλά τα αυγά. Ψιλοκόβουμε το μπέικον και το σοτάρουμε με την μία κουταλιά βούτυρο που περίσσεψε σε ένα τηγάνι μέχρι να γίνει τραγανό. Ρίχνουμε το μπέικον στον τραχανά. Στο βούτυρο που έχουμε σοτάρει το μπέικον τηγανίζουμε τις μπουκίτσες του ψωμιού μέχρι να γίνουν τραγανές. Σερβίρουμε τη τραχανόσουπα πασπαλίζοντας τα πιάτα με την ρίγανη και βάζοντας λίγε μπουκίτσες φρυγανισμένου ψωμιού σε κάθε πιάτο. Αν θέλετε τη παραλλαγή ξεχάστε το μπέικον, τα αυγά και τα ψωμιά, βράστε τον τραχανά (σε ζωμό από γίδα ή σε ζωμό από κύβο) και πασπαλίστε με μπόλικη ψιλοκομμένη φέτα.
Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010
Αλλα μάτια
Άλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε, άλλα μάτια να βλέπουμε, όπως θέλετε πάρτε το!
Τα νέα λένε ότι φτιάχνω τα μάτια μου οσονούπω, και πιο συγκεκριμένα το Σάββατο. Ως γνωστών έχω καταπράσινα γατίσια μάτια, απαράμιλλης ομορφιάς, λάγνα, ερωτιάρικα και παιχνιδιάρικα. Είναι όμως και τυφλά, θεότυφλα, ώστε με άνεση να μπορώ να λεω «την τύφλα μου!» και να κυριολεκτώ.
Νομίζω λοιπόν ότι ήρθε η ώρα να ξετυφλωθώ, έπεισα και τη Φιφή που είναι γνωστή κλανιάρα σε τέτοια θέματα, και το Σάββατο πάμε μαζί να αλλάξουμε μάτια.
Ένα σετ σε πρασινάκι λίγο πιο έντονο από το πρασινοσκατουλί που έχω τώρα, ελπίζω να το πέτυχα, θα δείξει.
Lasik λέγετε το παλικάρι, ένα σκασμό λεφτά κοστίζει, αλλά εμείς έχομεν έκπτωσης, λόγω σχέσεων φιλικών με τον εξάδελφο του γιατρού.
Αυτά τα νέα μας!
Ααααααα!!! Ξέχασα να σας πω ότι την περασμένη Παρασκευή έβγαλα και τον φρονιμίτη μου. Ετσι, ετσι, μάτια, δόντια αρχίζουμε σιγά σιγά, την επισκευή.
Βέβαια αν το σκεφτεί κανείς υπάρχουν αδικίες. Εξηγούμε, αν έχεις ένα παλιό σπίτι, ετών 40 δεν θα πρέπει να του κάνεις μια επισκευή;;; δεν θα πρέπει εκεί να ρίξεις ένα βαψιματάκι, να αλλάξεις λίγο τα πλακάκια, τις σωληνώσεις, κάτι ρε αδελφέ! Για όλα αυτά όμως η τράπεζα σου δίνει ένα δανειάκι με χαμηλό επιτόκιο, σαν το στεγαστικό και το βολεύεις. Όταν έρθει όμως η ώρα να κάνεις ένα ρεκτιφιέ, να αλλάξεις μάτια, δόντια, εγώ προσωπικά θέλω να αλλάξω και πόδια, να πάρω ένα νέο μοντέλο που κυκλοφορεί και είναι κοντά στο 1 μέτρο, δεν σε βοηθάει κανείς, ούτε τράπεζα ούτε τίποτα. Αδικία δεν είναι;;;
Λοιπόν από το Σάββατο χαρίζω 6 ζευγάρια φακούς επαφής μιας χρήσεως, 2 ζευγάρια γυαλιά μυωπίας και 1 ζευγάρι γυαλιά ηλίου μυωπίας όλα στο 6,5 αριστερό και 4,5 δεξί, όποιος τα θέλει να μου πει.
Επίσης, τρέμετε γυναίκες βγάζω τα νέα μου λάγνα μάτια στη φόρα.
Αυτά είχα να πω!
Γαρίδες μαριναρισμένες
½ κιλό μεγάλες γαρίδες καθαρισμένες (να είναι ωμές όχι βρασμένες)
2 σκελίδες σκόρδου λιωμένες
1/3 ποτήρι ελαιόλαδο
½ φλιτζάνι άνηθο ψιλοκομμένο
ξύσμα από 1 λεμόνι
Καθαρίσετε τις γαρίδες. Βάλτε της σε ένα μπολ και περιχύστε με το λάδι, προσθέστε το ξύσμα και το σκόρδο, αλατοπιπερώστε, ανακατέψτε καλά και αφήστε της στο ψυγείο για 2 ώρες να μαριναριστούν. Προσθέστε και τον άνηθο, ανακατέψτε να πάει παντού, και αφήστε άλλες δύο ώρες στο ψυγείο. Στραγγίζεται τις γαρίδες, από το πολύ λάδι και τις ρίχνετε λίγες λίγες σε αντικολητικό τηγάνι που το έχετε ζεστάνει πολύ. Τηγανίστε της και από τις δύο πλευρές ελάχιστα ίσα να αλλάξουν χρώμα και από διάφανες να γίνουν ροζουλί. Πολύ αρωματικές και νοστιμότατες. Αν σας αρέσουν τα καυτερά προσθέτετε και μπούκοβο στη μαρίναρα.
Τα νέα λένε ότι φτιάχνω τα μάτια μου οσονούπω, και πιο συγκεκριμένα το Σάββατο. Ως γνωστών έχω καταπράσινα γατίσια μάτια, απαράμιλλης ομορφιάς, λάγνα, ερωτιάρικα και παιχνιδιάρικα. Είναι όμως και τυφλά, θεότυφλα, ώστε με άνεση να μπορώ να λεω «την τύφλα μου!» και να κυριολεκτώ.
Νομίζω λοιπόν ότι ήρθε η ώρα να ξετυφλωθώ, έπεισα και τη Φιφή που είναι γνωστή κλανιάρα σε τέτοια θέματα, και το Σάββατο πάμε μαζί να αλλάξουμε μάτια.
Ένα σετ σε πρασινάκι λίγο πιο έντονο από το πρασινοσκατουλί που έχω τώρα, ελπίζω να το πέτυχα, θα δείξει.
Lasik λέγετε το παλικάρι, ένα σκασμό λεφτά κοστίζει, αλλά εμείς έχομεν έκπτωσης, λόγω σχέσεων φιλικών με τον εξάδελφο του γιατρού.
Αυτά τα νέα μας!
Ααααααα!!! Ξέχασα να σας πω ότι την περασμένη Παρασκευή έβγαλα και τον φρονιμίτη μου. Ετσι, ετσι, μάτια, δόντια αρχίζουμε σιγά σιγά, την επισκευή.
Βέβαια αν το σκεφτεί κανείς υπάρχουν αδικίες. Εξηγούμε, αν έχεις ένα παλιό σπίτι, ετών 40 δεν θα πρέπει να του κάνεις μια επισκευή;;; δεν θα πρέπει εκεί να ρίξεις ένα βαψιματάκι, να αλλάξεις λίγο τα πλακάκια, τις σωληνώσεις, κάτι ρε αδελφέ! Για όλα αυτά όμως η τράπεζα σου δίνει ένα δανειάκι με χαμηλό επιτόκιο, σαν το στεγαστικό και το βολεύεις. Όταν έρθει όμως η ώρα να κάνεις ένα ρεκτιφιέ, να αλλάξεις μάτια, δόντια, εγώ προσωπικά θέλω να αλλάξω και πόδια, να πάρω ένα νέο μοντέλο που κυκλοφορεί και είναι κοντά στο 1 μέτρο, δεν σε βοηθάει κανείς, ούτε τράπεζα ούτε τίποτα. Αδικία δεν είναι;;;
Λοιπόν από το Σάββατο χαρίζω 6 ζευγάρια φακούς επαφής μιας χρήσεως, 2 ζευγάρια γυαλιά μυωπίας και 1 ζευγάρι γυαλιά ηλίου μυωπίας όλα στο 6,5 αριστερό και 4,5 δεξί, όποιος τα θέλει να μου πει.
Επίσης, τρέμετε γυναίκες βγάζω τα νέα μου λάγνα μάτια στη φόρα.
Αυτά είχα να πω!
Γαρίδες μαριναρισμένες
½ κιλό μεγάλες γαρίδες καθαρισμένες (να είναι ωμές όχι βρασμένες)
2 σκελίδες σκόρδου λιωμένες
1/3 ποτήρι ελαιόλαδο
½ φλιτζάνι άνηθο ψιλοκομμένο
ξύσμα από 1 λεμόνι
Καθαρίσετε τις γαρίδες. Βάλτε της σε ένα μπολ και περιχύστε με το λάδι, προσθέστε το ξύσμα και το σκόρδο, αλατοπιπερώστε, ανακατέψτε καλά και αφήστε της στο ψυγείο για 2 ώρες να μαριναριστούν. Προσθέστε και τον άνηθο, ανακατέψτε να πάει παντού, και αφήστε άλλες δύο ώρες στο ψυγείο. Στραγγίζεται τις γαρίδες, από το πολύ λάδι και τις ρίχνετε λίγες λίγες σε αντικολητικό τηγάνι που το έχετε ζεστάνει πολύ. Τηγανίστε της και από τις δύο πλευρές ελάχιστα ίσα να αλλάξουν χρώμα και από διάφανες να γίνουν ροζουλί. Πολύ αρωματικές και νοστιμότατες. Αν σας αρέσουν τα καυτερά προσθέτετε και μπούκοβο στη μαρίναρα.
Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010
Εφέ και πράσινα άλογα ή αλλιώς Νάαβι
Πήγαμε και είδαμε το ΑΒΑΤΑΡ, καλό ήταν, αλλά όχι και κάτι το ιδιαίτερο. Αν ήμουν από τους οπαδούς των βίντεογκέιμς, ίσως και να είχα ενθουσιαστεί περισσότερο, αλλά δεν είμαι.
Επίσης αν ήμουν «διαστημοφρικιό», έβλεπα σε επαναλήψεις τον πόλεμο των άστρων, ονόμαζα το πρώτο μου παιδί Ομπι ουάν κανόμπι, θα είχα τρελαθεί, αλλά δεν είμαι.
Αν ήμουν τρελή οπαδός των κινηματογραφικών εφέ, και ήξερα όλα τα στούντιος του χόλιγουντ που βγάζουν τέτοια, ήξερα απ΄ έξω όλα τα ονόματα των κομπουτεράδων που τα βγάζουν, θα είχα πάθει την πλάκα μου, αλλά δεν είμαι.
Επίσης αν δεν είχα πρόβλημα με τη μέση μου και μου άρεσε να κάθομαι 3 ώρες ακούνητη στα σκοτάδια χωρίς να πρέπει να πάρω 3 νορτζέσικ, θα πέρναγα πολύ ωραία, αλλά δυστυχώς έχω (πρόβλημα με τη μέση).
Χώρια που αν είχα μεγαλύτερη μύτη που θα επέτρεπε στα ειδικά γυαλιά τρισδιάστατης προβολής να στερεωθούν σωστά, χωρίς να πέφτουν και να πρέπει να τα κρατάω, θα ήταν πιο ευχάριστη η βραδινή μου έξοδος, αλλά δεν έχω (Ζέφη και Μιρέλλα μην πάτε ποτέ σε τρισδιάστατη προβολή, τώρα αν όλα τα έργα γίνουν έτσι, τι να πω ή θα μεγαλώσετε τη μύτη σας, ή αποχαιρετήστε το σινεμά που χάνεται)!!
Τι άλλο να σας πω! ένα χαζοχαρούμενο ταινιάκι ήταν, μία παραλλαγή της ποκαχόντας, με εξωγήινους όμως. Μηνύματα;; ναι βέβαια είχε, παιδαριώδη για εμένα, αλλά ναι υπήρχαν. Δεν ξεχνάω ότι το έργο φτιάχτηκε για την τεράστια αγορά της Αμερικής όχι για τα δικά μου γούστα. Άρα και τα μηνύματα στον άδειο εγκέφαλο του μέσου αμερικανού απευθύνονται όχι στον βαρύ δικό μου εγκέφαλο (καλά είμαι μετριόφρων!). Τέλος πάντων για να μην νομίζετε ότι σας λεω ιστορίες, τα μηνύματα ήταν πολύ βαθιά και ήταν τα εξής δύο, α) η αγάπη είναι παντοδύναμη και β) η φύση είναι η ζωή μας και μπορεί να μας εκδικηθεί. Να σας το πω πιο απλά ... σε γλώσσα Μπούς δηλαδή αγάπη=καλό πράγμα, καταστροφή της φύσης=κακό πράγμα. Για τέτοια μηνύματα μιλάμε!
Για την ακρίβεια το έργο αυτό είναι ένα καλοφτιαγμένο κινούμενο σχέδιο. Αυτή την εικόνα σου δίνει. Είναι απίθανα τα εφέ, βέβαια, τα χρώματα, οι εικόνες, πολύ πολύ όμορφα, και πάρα πολύ αληθοφανή. Βέβαια αυτά τα 3-μετρα μπλέ «πλάσματα» με τις ραβδώσεις, τα κίτρινα μάτια, τη μακριά ουρά, τα Νάαβι, μόνο όμορφα δεν είναι. Χώρια που η γλώσσα τους μου έφερνε τη Φιλανδική. Εμένα οι άνθρωποι μου αρέσουν περισσότερο τι να σας πω. Και αυτός ο πρωταγωνιστής είναι πολύ πιο όμορφος με την ανθρώπινη μορφή του, αν και παράλυτος, παρά ως Αβαταρ. Αλλά πάλι απόψεις είναι αυτές.
Ένα άλλο ζήτημα για μένα ήταν ότι είναι 3 ώρες έργο. Υπάρχει λόγος να είναι 3 ώρες;; Οχι να μου πείτε κύριε Κάμερον, γιατί το κάνατε 3 ώρες, μιας και ιδιαίτερη πλοκή δεν υπάρχει και τέλος πάντων υπάρχουν αρκετά 10-λεπτά που δεν ακούγεται λέξη στο έργο, παρά κάτι τεράστια κακάσχημα πουλιά που τα καβαλάνε γαλαζοπράσινες σκουλικαντέρες κυνηγάνε άλλα πουλιά, ομοίως άσχημα.
Τέλος πάντων, μπορεί αυτό το είδος της ταινίας-κινούμενο σχέδιο, να είναι το μέλλον, αλλά αυτές οι ταινίες κοστίζουν πολλά εκατομμύρια, έχουν και θα συνεχίσουν να έχουν παιδαριώδη σενάρια, έχουν και θα συνεχίσουν να έχουν προφανή μηνύματα, θα συνεχίζουν να απευθύνονται σε παιδιά, και ναι μεν θα πηγαίνω τις Κυριακές τα απογεύματα να τις βλέπω, αλλά οι αγαπημένες μου θα είναι πάντα οι ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού που φτιάχνουν ταλαντούχοι σκηνοθέτες από χώρες που δεν φημίζονται για τον κινηματογράφο τους, και που θα έχουν κάτι παραπάνω να μου πουν από τα προφανή, ή που θα αγγίζουν τον πραγματικό μου κόσμο και όχι αυτό του 2154 στην εξωτική Πανδώρα. Σε αυτές της ταινίες θα χαλαλίζω τα Σαββατόβραδα μου, αν καταλαβαίνετε τη διαφορά.
Φαγάκια!! Σε μία παλιότερη ανάρτηση, σας είχα γράψει ότι είχα φαει στο σπίτι του φίλου μου του Βασίλη ένα πάρα πολύ νόστιμο χούμους από αρακά. Δεν το είχε βέβαια φτιάξει ο Βασίλης που μπορεί να ξέρει να κόβει καταπληκτικά τις τούρτες που κάποιος άλλος έχει φτιάξει, και να έχει μία πραγματικά μεγάλη κουζίνα στο σπίτι του, να μαγειρεύει όμως δεν ξέρει το παλικάρι. Έχει όμως ικανότατη αδελφούλα που είχε φτιάξει και το συγκεκριμένο χούμους. Τώρα που βρήκα τη συνταγή, λεω να σας τη πω να τη φτιάξετε σε κάποιο από τα μασκέ πάρτυ που θα οργανώσετε τις επόμενες 4 βδομάδες!!!
Χούμους αρακά
250 γραμμάρια αρακά κατεψυγμένο
4 κουταλιές της σούπας ταχίνι
1 σκελίδα σκόρδο
χυμό από 1 λεμόνι
6 κουταλιές της σούπας λάδι
1 κουταλάκι του γλυκού ξερό δυόσμο ή 1 κουταλιά της σούπας φρέσκο ψιλοκομμένο
2 κουταλάκια του γλυκού κύμινο
αλάτι και πιπέρι
Βράζετε τον αρακά σε αλατισμένο νερό για 10 λεπτά. Στραγγίζουμε και ξεπλένουμε με κρύο νερό (από το ψυγείο) αν θέλουμε να διατηρήσει το πράσινο ζωηρό χρώμα που έχει. Στη συνέχεια το βάζουμε στο μπλέντερ και προσθέτοντας τα υπόλοιπα υλικά πολτοποιούμε, μέχρι να γίνει μία πηχτή κρέμα. Διορθώνουμε τη γεύση προσθέτοντας αλάτι, ή λεμόνι (αν το θέλουμε πιο ξινό) ή λάδι αν παραείναι ξινό!! Ταιριάζει πολύ με ζεστές πίτες αραβικές, με κριτσίνια ή και με καροτάκια σαν ντιπ.
Επίσης αν ήμουν «διαστημοφρικιό», έβλεπα σε επαναλήψεις τον πόλεμο των άστρων, ονόμαζα το πρώτο μου παιδί Ομπι ουάν κανόμπι, θα είχα τρελαθεί, αλλά δεν είμαι.
Αν ήμουν τρελή οπαδός των κινηματογραφικών εφέ, και ήξερα όλα τα στούντιος του χόλιγουντ που βγάζουν τέτοια, ήξερα απ΄ έξω όλα τα ονόματα των κομπουτεράδων που τα βγάζουν, θα είχα πάθει την πλάκα μου, αλλά δεν είμαι.
Επίσης αν δεν είχα πρόβλημα με τη μέση μου και μου άρεσε να κάθομαι 3 ώρες ακούνητη στα σκοτάδια χωρίς να πρέπει να πάρω 3 νορτζέσικ, θα πέρναγα πολύ ωραία, αλλά δυστυχώς έχω (πρόβλημα με τη μέση).
Χώρια που αν είχα μεγαλύτερη μύτη που θα επέτρεπε στα ειδικά γυαλιά τρισδιάστατης προβολής να στερεωθούν σωστά, χωρίς να πέφτουν και να πρέπει να τα κρατάω, θα ήταν πιο ευχάριστη η βραδινή μου έξοδος, αλλά δεν έχω (Ζέφη και Μιρέλλα μην πάτε ποτέ σε τρισδιάστατη προβολή, τώρα αν όλα τα έργα γίνουν έτσι, τι να πω ή θα μεγαλώσετε τη μύτη σας, ή αποχαιρετήστε το σινεμά που χάνεται)!!
Τι άλλο να σας πω! ένα χαζοχαρούμενο ταινιάκι ήταν, μία παραλλαγή της ποκαχόντας, με εξωγήινους όμως. Μηνύματα;; ναι βέβαια είχε, παιδαριώδη για εμένα, αλλά ναι υπήρχαν. Δεν ξεχνάω ότι το έργο φτιάχτηκε για την τεράστια αγορά της Αμερικής όχι για τα δικά μου γούστα. Άρα και τα μηνύματα στον άδειο εγκέφαλο του μέσου αμερικανού απευθύνονται όχι στον βαρύ δικό μου εγκέφαλο (καλά είμαι μετριόφρων!). Τέλος πάντων για να μην νομίζετε ότι σας λεω ιστορίες, τα μηνύματα ήταν πολύ βαθιά και ήταν τα εξής δύο, α) η αγάπη είναι παντοδύναμη και β) η φύση είναι η ζωή μας και μπορεί να μας εκδικηθεί. Να σας το πω πιο απλά ... σε γλώσσα Μπούς δηλαδή αγάπη=καλό πράγμα, καταστροφή της φύσης=κακό πράγμα. Για τέτοια μηνύματα μιλάμε!
Για την ακρίβεια το έργο αυτό είναι ένα καλοφτιαγμένο κινούμενο σχέδιο. Αυτή την εικόνα σου δίνει. Είναι απίθανα τα εφέ, βέβαια, τα χρώματα, οι εικόνες, πολύ πολύ όμορφα, και πάρα πολύ αληθοφανή. Βέβαια αυτά τα 3-μετρα μπλέ «πλάσματα» με τις ραβδώσεις, τα κίτρινα μάτια, τη μακριά ουρά, τα Νάαβι, μόνο όμορφα δεν είναι. Χώρια που η γλώσσα τους μου έφερνε τη Φιλανδική. Εμένα οι άνθρωποι μου αρέσουν περισσότερο τι να σας πω. Και αυτός ο πρωταγωνιστής είναι πολύ πιο όμορφος με την ανθρώπινη μορφή του, αν και παράλυτος, παρά ως Αβαταρ. Αλλά πάλι απόψεις είναι αυτές.
Ένα άλλο ζήτημα για μένα ήταν ότι είναι 3 ώρες έργο. Υπάρχει λόγος να είναι 3 ώρες;; Οχι να μου πείτε κύριε Κάμερον, γιατί το κάνατε 3 ώρες, μιας και ιδιαίτερη πλοκή δεν υπάρχει και τέλος πάντων υπάρχουν αρκετά 10-λεπτά που δεν ακούγεται λέξη στο έργο, παρά κάτι τεράστια κακάσχημα πουλιά που τα καβαλάνε γαλαζοπράσινες σκουλικαντέρες κυνηγάνε άλλα πουλιά, ομοίως άσχημα.
Τέλος πάντων, μπορεί αυτό το είδος της ταινίας-κινούμενο σχέδιο, να είναι το μέλλον, αλλά αυτές οι ταινίες κοστίζουν πολλά εκατομμύρια, έχουν και θα συνεχίσουν να έχουν παιδαριώδη σενάρια, έχουν και θα συνεχίσουν να έχουν προφανή μηνύματα, θα συνεχίζουν να απευθύνονται σε παιδιά, και ναι μεν θα πηγαίνω τις Κυριακές τα απογεύματα να τις βλέπω, αλλά οι αγαπημένες μου θα είναι πάντα οι ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού που φτιάχνουν ταλαντούχοι σκηνοθέτες από χώρες που δεν φημίζονται για τον κινηματογράφο τους, και που θα έχουν κάτι παραπάνω να μου πουν από τα προφανή, ή που θα αγγίζουν τον πραγματικό μου κόσμο και όχι αυτό του 2154 στην εξωτική Πανδώρα. Σε αυτές της ταινίες θα χαλαλίζω τα Σαββατόβραδα μου, αν καταλαβαίνετε τη διαφορά.
Φαγάκια!! Σε μία παλιότερη ανάρτηση, σας είχα γράψει ότι είχα φαει στο σπίτι του φίλου μου του Βασίλη ένα πάρα πολύ νόστιμο χούμους από αρακά. Δεν το είχε βέβαια φτιάξει ο Βασίλης που μπορεί να ξέρει να κόβει καταπληκτικά τις τούρτες που κάποιος άλλος έχει φτιάξει, και να έχει μία πραγματικά μεγάλη κουζίνα στο σπίτι του, να μαγειρεύει όμως δεν ξέρει το παλικάρι. Έχει όμως ικανότατη αδελφούλα που είχε φτιάξει και το συγκεκριμένο χούμους. Τώρα που βρήκα τη συνταγή, λεω να σας τη πω να τη φτιάξετε σε κάποιο από τα μασκέ πάρτυ που θα οργανώσετε τις επόμενες 4 βδομάδες!!!
Χούμους αρακά
250 γραμμάρια αρακά κατεψυγμένο
4 κουταλιές της σούπας ταχίνι
1 σκελίδα σκόρδο
χυμό από 1 λεμόνι
6 κουταλιές της σούπας λάδι
1 κουταλάκι του γλυκού ξερό δυόσμο ή 1 κουταλιά της σούπας φρέσκο ψιλοκομμένο
2 κουταλάκια του γλυκού κύμινο
αλάτι και πιπέρι
Βράζετε τον αρακά σε αλατισμένο νερό για 10 λεπτά. Στραγγίζουμε και ξεπλένουμε με κρύο νερό (από το ψυγείο) αν θέλουμε να διατηρήσει το πράσινο ζωηρό χρώμα που έχει. Στη συνέχεια το βάζουμε στο μπλέντερ και προσθέτοντας τα υπόλοιπα υλικά πολτοποιούμε, μέχρι να γίνει μία πηχτή κρέμα. Διορθώνουμε τη γεύση προσθέτοντας αλάτι, ή λεμόνι (αν το θέλουμε πιο ξινό) ή λάδι αν παραείναι ξινό!! Ταιριάζει πολύ με ζεστές πίτες αραβικές, με κριτσίνια ή και με καροτάκια σαν ντιπ.
Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010
Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010
Περί μαγειρικής
Κατ΄ αρχήν όλοι ξέρουν να μαγειρεύουν. Όλοι. Άσχετα αν το κάνουν ή όχι, όλοι ξέρουν ότι τα μακαρόνια τα βράζουν σε νερό, ότι αυγά τα τηγανίζουν σε τηγάνι, το ψωμί έχει αλεύρι και άλλα τέτοια. Οι περισσότεροι βέβαια από εμάς δεν χρειάζεται να μαγειρέψουν γιατί κάποιος άλλος το κάνει αυτό για αυτούς. Ακόμα και αυτούς βέβαια που ποτέ μα ποτέ δεν μαγείρεψαν, αν τους αφήσεις νηστικούς για καμιά μέρα και θα μαγειρέψουν και απ΄ όλα θα κάνουν, και ας λένε τώρα μαλακίες.
Κάποιες από τις «μαγειρικές μας γνώσεις» λοιπόν, είναι αρχέγονες που λένε, προέρχονται από τις παιδικές μας αναμνήσεις, από τις βρεφικές μας εικόνες αλλά ακόμα και από το σύνολο των παραστάσεων που έχουμε στη ζωή μας. Έχω ακούσει για παράδειγμα άσχετο περί φαγητού άνθρωπο, παντελώς άσχετο όμως, να ρωτάει αν η μαγείρισσα έχει βάλει «κύβο» στο φαγητό. Προφανώς προσπαθώντας να εξηγήσει την «τόση νοστιμιά», επαναλαμβάνει τη διαφήμιση.
Έχουμε όλοι λοιπόν εκπαιδευτεί μαγειρικά. Άλλοι παραπάνω, άλλοι λιγότερο, έχουμε όλοι γνώσεις γύρω από τα υλικά και την αλλαγή που τους επιφέρουμε μαγειρεύοντάς τα. Αντιλαμβανόμαστε επίσης ότι για πολλούς και διάφορους λόγους, κάποιος από εμάς είναι καλύτερος μάγειρας από τον άλλο. Μέχρι εδώ καλά.
Οι συνταγές τώρα. Ζούμε μία απίστευτη συνταγομανία τα τελευταία χρόνια. Εκεί που παλιά η μάνα έδινε στη κόρη τον «τσελεμεντέ» μέσω του οποίου γίνονταν τα «καλά φαγητά» και τα κεράσματα των τραπεζιών, έχουμε περάσει στο ότι θέλουμε συνταγή για να βράσουμε αυγό. Τα καθημερινά φαγητά, δεν είχαν ποτέ συνταγή. Ποτέ! Είμαι απόλυτη σε αυτό. Πως να το κάνουμε δηλαδή όσο άσχετη και να ήταν η γιαγιά μου για το πως φτιάχνουμε τα γεμιστά, δεν πήρε γραπτή συνταγή από τη προγιαγιά μου, κυρίως γιατί ήταν και οι δύο αγράμματες, αλλά και γιατί δεν υπάρχει συνταγή!
Υπάρχει μία διαδικασία, πού την μαθαίνεις, βλέποντας τη μαμά να το κάνει, (τώρα πλέον οι μανάδες δεν ξέρουν τέτοια πράγματα και έτσι ο ρόλος έχει πέσει σε τηλεοπτικές μανάδες τύπου κυρία Βέφα) και εσύ με τη σειρά σου την εμπλουτίζεις, την αλλάζεις, την ανανεώνεις προσθέτοντας «κορίανδρο» κλπ. Πρέπει βέβαια να πούμε ότι μάλλον ο κορίανδρος μπήκε στα γεμιστά γιατί τον αγοράσατε κατά λάθος στο σούπερ μάρκετ νομίζοντας ότι είναι μαϊντανός (μοιάζουν τόσο άλλωστε). Το γεγονός όμως ότι σας άρεσε και καταλάβατε το λάθος και σκοπεύετε στο μέλλον έτσι να φτιάχνετε τα γεμιστά δεν σημαίνει ότι «βγάλατε συνταγή» και αυτομάτως γίνατε η κυρία Ελ Μπούλι της Ελλάδος (Φεράν Αντριά λέγετε το παλικάρι της Μοριακής Μαγειρικής, και Ελ Μπούλι το 3-αστερο εστιατόριο του έξω από τη Βαρκελώνη).
Γι΄ αυτό το λόγο δεν θα βρείτε καμία γιαγιά να σας πει πόσο λάδι να βάλετε στα φασολάκια, ή πόσο αλάτι, ή ακόμα και πόσο μαϊντανό. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα! Για να μην σας πω ότι είναι αδύνατον να πάρετε «σωστή» συνταγή ζύμης. Αυτό το «όσο τραβήξει» δεν είναι βίτσιο για να σας ταλαιπωρήσει κάποιος είναι η πικρή αλήθεια. Κάθε αλεύρι είναι διαφορετικό και μόνο κατά προσέγγιση μπορεί να σας καθοδηγήσει κάποιος. Πρέπει να πετάξετε πολλά φαγητά, και πολλές ζύμες για να καταλήξετε σε κάτι ιδιαίτερα καλό.
Τώρα γιατί σας τα λεω αυτά; μπήκα τυχαία σε ένα μπλογκ με συνταγές, όπου η κυριούλα τα έχωνε που κάποιοι άλλοι αντέγραφαν τις «συνταγές της». Μία καθημερινή νοικοκυρά είναι, με τον άπειρο χρόνο στη διάθεσή της, να κάθετε και να φτιάχνει μαρμελάδες σε βαζάκια, τουρσιά και διάφορα καθημερινά πράγματα, όπως τυρόπιτα, ψωμί, ρυζοσαλάτα, και άλλα. Πολύ όμορφο το σαιτ της, προσεγμένο με φωτογραφίες δικές της και μπράβο της, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω το κόμπλεξ του κάθε ένα να θεωρεί τον εαυτό του «σεφ» γιατί μαγειρεύει καλά. Έλεγε ότι οι συνταγές είναι «δικές της» και δεν επιτρέπει σε κανένα να τις αντιγράφει! Τις έχει λεει στο τετράδιό της εδώ και 20 χρόνια, άρα είναι δικές της! Και είχε τσαντιστεί, γιατί ένα περιοδικό που γράφουν διάσημοι σεφ, αντέγραψε τη συνταγή της για τυρόπιτα!
Και εγώ παλιά μία ωραία τυρόπιτα που φτιάχναμε σπίτι, πάλι χωρίς συνταγή, την λέγαμε η τυρόπιτα της Βιβής, γιατί την είχαμε πρωτόφαει στο σπίτι της, αυτό δεν σημαίνει ότι κάθισε η Βιβή και σκαρφίστηκε τυρόπιτα. Αλλά και έτσι να είναι, το να βάλεις φύλο κάτω, φύλο πάνω και στη μέση τυρί με αυγά, είναι τόσο παλιό ως κόνσεπτ στην Ελλάδα που το έφτιαχνε μάλλον και η Ασπασία στον Περικλή, αυτό δεν σημαίνει τίποτα για τον «εφευρέτη» της τυρόπιτας.
Τα περισσότερα φαγητά που τρωμε είναι παραλλαγές κάποιον παλιών συνταγών που έγιναν κατά τύχη ή γιατί αυτά τα υλικά υπήρχαν στο σπίτι, ή γιατί αυτά τα υλικά περίσσευαν και δεν θάλαμε να τα πετάξουμε. Τα περισσότερα φαγητά φτιάχνονται από απλούς καθημερινούς μάγειρες, σαν εμένα και σαν εσάς, και δεν αποτελούν και καμία φοβερή εφεύρεση για την οποία πρέπει να πάρουμε κανένα αστέρι μισελέν όπως προφανώς θα ήθελε η παραπάνω κυρία.
Ο ταλαντούχος μάγειρας κάνει μπαμ από χιλιόμετρα. Είναι ικανός να σκαρφισθεί μία συνταγή με το τίποτα. Γνωρίζει τα υλικά, τη γεύση τους, το άρωμά τους, αλλά κυρίως έχει εκπαιδευμένη γεύση, έχει δοκιμάσει, έχει μάθει να ξεχωρίζει συστατικά και τεχνικές. Βεβαίως και υπάρχει μία υποκειμενικότητα σε θέματα γούστου αλλά πως να το κάνουμε ένα άνοστο φαγητό είναι άνοστο!
Η γεύση είναι θέμα εκπαίδευσης, όταν έχεις μάθει από μωρό να τρως τζατζίκι και σουβλάκια και πίστες, δεν υπάρχει περίπτωση να σου αρέσει το σούσι και βεβαίως το ανάποδο. Ή για παράδειγμα τα Γαλλικά τυριά, όσο πιο πολύ βρωμάνε τόσο πιο νόστιμα είναι. Έτσι είναι βέβαια, αλλά ο πατέρας μου δεν θα το δεχτεί ποτέ αυτό. Το καλύτερο τυρί είναι η φέτα τελείωσε. Για να μην σας πω για τις τρούφες που είναι το πιο ακριβό φαγώσιμο στον κόσμο και όταν το πρωτοδοκίμασα νόμιζα ότι τρωω χώμα. Τώρα όμως μπορώ να καταλάβω πολύ καλά την γευστική αξία της τρούφας.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ταλαντούχο σεφ, σαν όλα αυτά τα ψώνια που νομίζουν ότι παράγουν συνταγές και πάνε σε τηλεοπτικά σόου και τέτοια πράγματα. Μου αρέσει το φαγητό, όπως σε κάποιον άλλο αρέσει η μουσική. Μου αρέσει να δοκιμάζω νέες γεύσεις, μου αρέσει να μαγειρεύω, μου αρέσει να πειραματίζομαι, και πλέον έχω μάθει και εκτελώ σωστά κάποιες διεργασίες. Επίσης μου αρέσει να διαβάζω για μαγειρική να μαθαίνω νέα πράγματα και προσπαθώ να είμαι λιγότερο δογματική γίνετε σε θέματα μαγειρικής και φαγητού.
Διάβασα για παράδειγμα πρόσφατα, ότι η εργαστηριακή ανάλυση της μαγειρικής, που γίνετε πλέον λόγο μοριακής κουζίνας, έχει καταρρίψει πάρα πολλά από τα λανθασμένα δεδομένα που είχαμε. Όπως για παράδειγμα ότι σοτάροντας ένα κομμάτι κρέας σε λίπος πριν το μαγείρεμά του, «κλείνουμε» μέσα τους χυμούς του. Αυτό πλέον αποδεικνύετε λανθασμένο. Όπως επίσης ότι το μαγείρεμα καταστρέφει πολλές από τις βιταμίνες και ότι ο καλύτερος τρόπος για να μαγειρευτεί ένα κομμάτι κρέας είναι 10-12 ώρες σε σακούλα στους 60 βαθμούς Κελσίου. Έτσι δεν καταστρέφονται μεν οι βιταμίνες δεν σκοτώνονται όμως και τα μικρόβια και ένα ωραίο βράδυ όλοι οι πελάτες του πασίγνωστου εστιατορίου μοριακής κουζίνας στο Λονδίνο Φατ Ντακ, τρέχανε με δηλητηρίαση στο νοσοκομείο.
Οι συνταγές που θα βρείτε εδώ είναι αυτές που έχω διαβάσει κάπου, έχω εκτελέσει μόνη μου, έχω παραλλάξει πιθανών, έχω συμπληρώσει ίσως, έχω δοκιμάσει, μου έχουν αρέσει και είπα να μοιραστώ μαζί σας. Δεν είναι δικές μου συνταγές!, και σας επιτρέπω να τις αντιγράφετε, να τις παραλλάσσετε, να τις συμπληρώνετε και να μου το λετε αν τελικά τις βελτιώνετε και σας αρέσουν.
Σήμερα λοιπόν μετά την κατήχηση που σας έκανα, θα σας γράψω ένα νοστιμότατο σάντουιτς που τρωμε συχνά στο γραφείο. Η έμπνευση είναι του μαγαζιού που μας κάνει ντιλίβερι το μεσημέρι και λέγετε φούντ γκούρου. Επειδή κάνω δίαιτα και όπως σας είπα αγόρασα όλα αυτά τα λαχανικά το Σάββατο, είπα να φτιάξω τις πρώτες ύλες στο σπίτι μου ώστε να σκαρώνω τα διαιτικά σαντουιτσάκια μόνη μου και να ελέγχω τι τρώω. Σας πληροφορώ είναι πάρα πολύ νόστιμο και σας προτείνω να το φτιάξετε και εσείς.
Σάντουιτς με αραβική πίτα, ψηλά λαχανικά και σος με μουστάρδα και μέλι
για την σος
2 κουταλίες της σούπας μουστάρδα
5 κουταλιές της σούπας λάδι
1 κουταλιά της σούπας μπαλσάμικο
2 κουταλιές του γλυκού μέλι
τα χτυπάμε όλα στο μούλτι να ομογενοποιηθούν. Φυλάμε σε ένα ταπεράκι στο ψυγείο.
Έχω ψήσει ήδη στο γκρίλ 1 μελιτζάνα, 2 μεγάλα κολοκύθια, 1 κόκκινή πιπεριά, 1 κίτρινη πιπεριά και 1 πορτοκαλί πιπεριά (όλα σε φέτες) και τα έχω βάλει σε ένα τάπερ στο ψυγείο.
Για το σάντουιτς, έβαλα στο κέντρο της αραβικής πίτας 1 φέτα μελιτζάνα, 2 φέτες κολοκύθι και από 1 φέτα από κάθε πιπεριά, και περιέχυσα με μία κουταλιά της σούπας σος. Τύλιξα το σάντουιτς σε ρολό, έχοντας πρώτα γυρίσει το κάτω μέρος προς τα πάνω κατά 2-3δάχτυλα ώστε να γίνει σαν τσέπη και να μην χύνονται τα ζουμιά από κάτω. Το τύλιξα σφιχτά με αλουμινόχαρτο και το πήρα στο γραφείο. Ήταν νοστιμότατο γιατί μέχρι να έρθει το μεσημεράκι είχε ποτίσει η σος τα λαχανικά και ήρθαν όλα και έγιναν τέλεια. Το ντιλίβερι βάζει και ψητό χαλούμι αλλά είπαμε, δίαιτα !!
Κάποιες από τις «μαγειρικές μας γνώσεις» λοιπόν, είναι αρχέγονες που λένε, προέρχονται από τις παιδικές μας αναμνήσεις, από τις βρεφικές μας εικόνες αλλά ακόμα και από το σύνολο των παραστάσεων που έχουμε στη ζωή μας. Έχω ακούσει για παράδειγμα άσχετο περί φαγητού άνθρωπο, παντελώς άσχετο όμως, να ρωτάει αν η μαγείρισσα έχει βάλει «κύβο» στο φαγητό. Προφανώς προσπαθώντας να εξηγήσει την «τόση νοστιμιά», επαναλαμβάνει τη διαφήμιση.
Έχουμε όλοι λοιπόν εκπαιδευτεί μαγειρικά. Άλλοι παραπάνω, άλλοι λιγότερο, έχουμε όλοι γνώσεις γύρω από τα υλικά και την αλλαγή που τους επιφέρουμε μαγειρεύοντάς τα. Αντιλαμβανόμαστε επίσης ότι για πολλούς και διάφορους λόγους, κάποιος από εμάς είναι καλύτερος μάγειρας από τον άλλο. Μέχρι εδώ καλά.
Οι συνταγές τώρα. Ζούμε μία απίστευτη συνταγομανία τα τελευταία χρόνια. Εκεί που παλιά η μάνα έδινε στη κόρη τον «τσελεμεντέ» μέσω του οποίου γίνονταν τα «καλά φαγητά» και τα κεράσματα των τραπεζιών, έχουμε περάσει στο ότι θέλουμε συνταγή για να βράσουμε αυγό. Τα καθημερινά φαγητά, δεν είχαν ποτέ συνταγή. Ποτέ! Είμαι απόλυτη σε αυτό. Πως να το κάνουμε δηλαδή όσο άσχετη και να ήταν η γιαγιά μου για το πως φτιάχνουμε τα γεμιστά, δεν πήρε γραπτή συνταγή από τη προγιαγιά μου, κυρίως γιατί ήταν και οι δύο αγράμματες, αλλά και γιατί δεν υπάρχει συνταγή!
Υπάρχει μία διαδικασία, πού την μαθαίνεις, βλέποντας τη μαμά να το κάνει, (τώρα πλέον οι μανάδες δεν ξέρουν τέτοια πράγματα και έτσι ο ρόλος έχει πέσει σε τηλεοπτικές μανάδες τύπου κυρία Βέφα) και εσύ με τη σειρά σου την εμπλουτίζεις, την αλλάζεις, την ανανεώνεις προσθέτοντας «κορίανδρο» κλπ. Πρέπει βέβαια να πούμε ότι μάλλον ο κορίανδρος μπήκε στα γεμιστά γιατί τον αγοράσατε κατά λάθος στο σούπερ μάρκετ νομίζοντας ότι είναι μαϊντανός (μοιάζουν τόσο άλλωστε). Το γεγονός όμως ότι σας άρεσε και καταλάβατε το λάθος και σκοπεύετε στο μέλλον έτσι να φτιάχνετε τα γεμιστά δεν σημαίνει ότι «βγάλατε συνταγή» και αυτομάτως γίνατε η κυρία Ελ Μπούλι της Ελλάδος (Φεράν Αντριά λέγετε το παλικάρι της Μοριακής Μαγειρικής, και Ελ Μπούλι το 3-αστερο εστιατόριο του έξω από τη Βαρκελώνη).
Γι΄ αυτό το λόγο δεν θα βρείτε καμία γιαγιά να σας πει πόσο λάδι να βάλετε στα φασολάκια, ή πόσο αλάτι, ή ακόμα και πόσο μαϊντανό. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα! Για να μην σας πω ότι είναι αδύνατον να πάρετε «σωστή» συνταγή ζύμης. Αυτό το «όσο τραβήξει» δεν είναι βίτσιο για να σας ταλαιπωρήσει κάποιος είναι η πικρή αλήθεια. Κάθε αλεύρι είναι διαφορετικό και μόνο κατά προσέγγιση μπορεί να σας καθοδηγήσει κάποιος. Πρέπει να πετάξετε πολλά φαγητά, και πολλές ζύμες για να καταλήξετε σε κάτι ιδιαίτερα καλό.
Τώρα γιατί σας τα λεω αυτά; μπήκα τυχαία σε ένα μπλογκ με συνταγές, όπου η κυριούλα τα έχωνε που κάποιοι άλλοι αντέγραφαν τις «συνταγές της». Μία καθημερινή νοικοκυρά είναι, με τον άπειρο χρόνο στη διάθεσή της, να κάθετε και να φτιάχνει μαρμελάδες σε βαζάκια, τουρσιά και διάφορα καθημερινά πράγματα, όπως τυρόπιτα, ψωμί, ρυζοσαλάτα, και άλλα. Πολύ όμορφο το σαιτ της, προσεγμένο με φωτογραφίες δικές της και μπράβο της, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω το κόμπλεξ του κάθε ένα να θεωρεί τον εαυτό του «σεφ» γιατί μαγειρεύει καλά. Έλεγε ότι οι συνταγές είναι «δικές της» και δεν επιτρέπει σε κανένα να τις αντιγράφει! Τις έχει λεει στο τετράδιό της εδώ και 20 χρόνια, άρα είναι δικές της! Και είχε τσαντιστεί, γιατί ένα περιοδικό που γράφουν διάσημοι σεφ, αντέγραψε τη συνταγή της για τυρόπιτα!
Και εγώ παλιά μία ωραία τυρόπιτα που φτιάχναμε σπίτι, πάλι χωρίς συνταγή, την λέγαμε η τυρόπιτα της Βιβής, γιατί την είχαμε πρωτόφαει στο σπίτι της, αυτό δεν σημαίνει ότι κάθισε η Βιβή και σκαρφίστηκε τυρόπιτα. Αλλά και έτσι να είναι, το να βάλεις φύλο κάτω, φύλο πάνω και στη μέση τυρί με αυγά, είναι τόσο παλιό ως κόνσεπτ στην Ελλάδα που το έφτιαχνε μάλλον και η Ασπασία στον Περικλή, αυτό δεν σημαίνει τίποτα για τον «εφευρέτη» της τυρόπιτας.
Τα περισσότερα φαγητά που τρωμε είναι παραλλαγές κάποιον παλιών συνταγών που έγιναν κατά τύχη ή γιατί αυτά τα υλικά υπήρχαν στο σπίτι, ή γιατί αυτά τα υλικά περίσσευαν και δεν θάλαμε να τα πετάξουμε. Τα περισσότερα φαγητά φτιάχνονται από απλούς καθημερινούς μάγειρες, σαν εμένα και σαν εσάς, και δεν αποτελούν και καμία φοβερή εφεύρεση για την οποία πρέπει να πάρουμε κανένα αστέρι μισελέν όπως προφανώς θα ήθελε η παραπάνω κυρία.
Ο ταλαντούχος μάγειρας κάνει μπαμ από χιλιόμετρα. Είναι ικανός να σκαρφισθεί μία συνταγή με το τίποτα. Γνωρίζει τα υλικά, τη γεύση τους, το άρωμά τους, αλλά κυρίως έχει εκπαιδευμένη γεύση, έχει δοκιμάσει, έχει μάθει να ξεχωρίζει συστατικά και τεχνικές. Βεβαίως και υπάρχει μία υποκειμενικότητα σε θέματα γούστου αλλά πως να το κάνουμε ένα άνοστο φαγητό είναι άνοστο!
Η γεύση είναι θέμα εκπαίδευσης, όταν έχεις μάθει από μωρό να τρως τζατζίκι και σουβλάκια και πίστες, δεν υπάρχει περίπτωση να σου αρέσει το σούσι και βεβαίως το ανάποδο. Ή για παράδειγμα τα Γαλλικά τυριά, όσο πιο πολύ βρωμάνε τόσο πιο νόστιμα είναι. Έτσι είναι βέβαια, αλλά ο πατέρας μου δεν θα το δεχτεί ποτέ αυτό. Το καλύτερο τυρί είναι η φέτα τελείωσε. Για να μην σας πω για τις τρούφες που είναι το πιο ακριβό φαγώσιμο στον κόσμο και όταν το πρωτοδοκίμασα νόμιζα ότι τρωω χώμα. Τώρα όμως μπορώ να καταλάβω πολύ καλά την γευστική αξία της τρούφας.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ταλαντούχο σεφ, σαν όλα αυτά τα ψώνια που νομίζουν ότι παράγουν συνταγές και πάνε σε τηλεοπτικά σόου και τέτοια πράγματα. Μου αρέσει το φαγητό, όπως σε κάποιον άλλο αρέσει η μουσική. Μου αρέσει να δοκιμάζω νέες γεύσεις, μου αρέσει να μαγειρεύω, μου αρέσει να πειραματίζομαι, και πλέον έχω μάθει και εκτελώ σωστά κάποιες διεργασίες. Επίσης μου αρέσει να διαβάζω για μαγειρική να μαθαίνω νέα πράγματα και προσπαθώ να είμαι λιγότερο δογματική γίνετε σε θέματα μαγειρικής και φαγητού.
Διάβασα για παράδειγμα πρόσφατα, ότι η εργαστηριακή ανάλυση της μαγειρικής, που γίνετε πλέον λόγο μοριακής κουζίνας, έχει καταρρίψει πάρα πολλά από τα λανθασμένα δεδομένα που είχαμε. Όπως για παράδειγμα ότι σοτάροντας ένα κομμάτι κρέας σε λίπος πριν το μαγείρεμά του, «κλείνουμε» μέσα τους χυμούς του. Αυτό πλέον αποδεικνύετε λανθασμένο. Όπως επίσης ότι το μαγείρεμα καταστρέφει πολλές από τις βιταμίνες και ότι ο καλύτερος τρόπος για να μαγειρευτεί ένα κομμάτι κρέας είναι 10-12 ώρες σε σακούλα στους 60 βαθμούς Κελσίου. Έτσι δεν καταστρέφονται μεν οι βιταμίνες δεν σκοτώνονται όμως και τα μικρόβια και ένα ωραίο βράδυ όλοι οι πελάτες του πασίγνωστου εστιατορίου μοριακής κουζίνας στο Λονδίνο Φατ Ντακ, τρέχανε με δηλητηρίαση στο νοσοκομείο.
Οι συνταγές που θα βρείτε εδώ είναι αυτές που έχω διαβάσει κάπου, έχω εκτελέσει μόνη μου, έχω παραλλάξει πιθανών, έχω συμπληρώσει ίσως, έχω δοκιμάσει, μου έχουν αρέσει και είπα να μοιραστώ μαζί σας. Δεν είναι δικές μου συνταγές!, και σας επιτρέπω να τις αντιγράφετε, να τις παραλλάσσετε, να τις συμπληρώνετε και να μου το λετε αν τελικά τις βελτιώνετε και σας αρέσουν.
Σήμερα λοιπόν μετά την κατήχηση που σας έκανα, θα σας γράψω ένα νοστιμότατο σάντουιτς που τρωμε συχνά στο γραφείο. Η έμπνευση είναι του μαγαζιού που μας κάνει ντιλίβερι το μεσημέρι και λέγετε φούντ γκούρου. Επειδή κάνω δίαιτα και όπως σας είπα αγόρασα όλα αυτά τα λαχανικά το Σάββατο, είπα να φτιάξω τις πρώτες ύλες στο σπίτι μου ώστε να σκαρώνω τα διαιτικά σαντουιτσάκια μόνη μου και να ελέγχω τι τρώω. Σας πληροφορώ είναι πάρα πολύ νόστιμο και σας προτείνω να το φτιάξετε και εσείς.
Σάντουιτς με αραβική πίτα, ψηλά λαχανικά και σος με μουστάρδα και μέλι
για την σος
2 κουταλίες της σούπας μουστάρδα
5 κουταλιές της σούπας λάδι
1 κουταλιά της σούπας μπαλσάμικο
2 κουταλιές του γλυκού μέλι
τα χτυπάμε όλα στο μούλτι να ομογενοποιηθούν. Φυλάμε σε ένα ταπεράκι στο ψυγείο.
Έχω ψήσει ήδη στο γκρίλ 1 μελιτζάνα, 2 μεγάλα κολοκύθια, 1 κόκκινή πιπεριά, 1 κίτρινη πιπεριά και 1 πορτοκαλί πιπεριά (όλα σε φέτες) και τα έχω βάλει σε ένα τάπερ στο ψυγείο.
Για το σάντουιτς, έβαλα στο κέντρο της αραβικής πίτας 1 φέτα μελιτζάνα, 2 φέτες κολοκύθι και από 1 φέτα από κάθε πιπεριά, και περιέχυσα με μία κουταλιά της σούπας σος. Τύλιξα το σάντουιτς σε ρολό, έχοντας πρώτα γυρίσει το κάτω μέρος προς τα πάνω κατά 2-3δάχτυλα ώστε να γίνει σαν τσέπη και να μην χύνονται τα ζουμιά από κάτω. Το τύλιξα σφιχτά με αλουμινόχαρτο και το πήρα στο γραφείο. Ήταν νοστιμότατο γιατί μέχρι να έρθει το μεσημεράκι είχε ποτίσει η σος τα λαχανικά και ήρθαν όλα και έγιναν τέλεια. Το ντιλίβερι βάζει και ψητό χαλούμι αλλά είπαμε, δίαιτα !!
Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010
Και ξαφνικά .....
Εκεί που καθόμουνα στο σπίτι και σερφάριζα, μπήκα σε ένα από τα μπλόγκς που έχω κάνει μπουκμαρκ. Η Λυδία πολεμάει το καρκίνο λέγετε. Αν το γκουγκλάρετε θα το βρείτε.
Δεν θυμάμαι πότε το βρήκα αυτό το σάιτ. Είναι πολύς καιρός όμως. Η Λυδία είναι σήμερα 6 χρονών, και έχει καρκίνο στον εγκέφαλο από 4 μηνών μωράκι. Το μπλόγκ το κρατάει ο μπαμπάς της κυρίως, ενίοτε γράφει και η μαμά.
Η Λυδία είναι ο πιο δυνατός μικρός άνθρωπος που έχω γνωρίσει, γιατί ναι μπορεί να μην ξέρω το επίθετό της, μπορεί να μην την έχω δει ποτέ, έχω όμως παρακολουθήσει τον αγώνα της, έχω διαβάσει όλες τις αναρτήσεις της, και έχω θαυμάσει την αντοχή της.
Το μπλόγκ αυτό προφανώς λειτουργεί ως ψυχοθεραπεία των γονιών της, ως προσπάθεια να το πουν για να το βγάλουν που λένε, αλλά το διαβάζει πάρα πολύς κόσμος, και μέσα από τα σχόλια παίρνουν δύναμη και κουράγιο.
Κάθομαι χαλαρή στον καναπέ μου, στην απόλυτη σπιτική ηρεμία και μακαριότητα και ξαφνικά έχω μετωπική με ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που μπορούν να σου τύχουν.
Διαβάζω, πάλι, τις πρώτες αναρτήσεις του μπαμπά της Λυδίας τότε το 2006, όπου το πρόβλημα ήταν έντονο, όπου μπαινόβγαιναν στα νοσοκομεία, όπου το μωράκι έκανε χημειοθεραπεία, και με πιάνουν κάτι κλάματα!!!! Τι να σας λεω!!
Έτσι στα ξαφνικά, ήταν σαν να πέφτεις με φόρα πάνω σε τοίχο.
Και μετά μου λες προβλήματα. Χέσε με σου λεω....
Χορτόσουπα Βελουτέ
1 μέτρια πατάτα κομμένη σε μικρά καρέ
1 κλωνάρι σέλινο κομμένο σε ροδέλες
1 μεγάλο κολοκύθι κομμένο σε καρέ
2 μεγάλα καρότα κομμένα σε καρέ
¼ από ένα μικρό κουνουπίδι σε μικρές φουντίτσες
¼ από ένα μικρό λάχανο κομμένο όπως για σαλάτα
1 μεγάλο κρεμμύδι κομμένο σε καρεδάκια
1 πράσο κομμένο σε ροδέλες
2 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
1 κουταλιά της σούπας πελτέ ή μία ώριμη ντομάτα ξεφλουδισμένη και ψιλοκομμένη
χυμό από λεμόνι, αλάτι και πιπέρι
3 κουταλιές της σούπας τραχανά ξινό
Αφού καθαρίσουμε και κόψουμε όλα τα λαχανικά, τα βάζουμε σε μεγάλη κατσαρόλα, και προσθέτουμε 5 ποτήρια νερό, το αλάτι και το πιπέρι. Βράζουμε για 30 λεπτά σε μέτρια φωτιά μέχρι να μαλακώσουν καλά τα λαχανικά. Σε χύτρα ταχύτητας θέλουν μόνο 5 λεπτά. Όταν γίνουν τα λαχανικά προσθέτουμε τον τραχανά και τον αφήνουμε να μαλακώσει με σβησμένη φωτιά. Όταν κρυώσουν τελείως, σουρώνουμε με μία κουτάλα τα 2/3 από τα λαχανικά και λίγο από το ζωμό και τα περνάμε από το μπλέντερ να λιώσουν. Ανακατεύουμε τα λιωμένα λαχανικά με τον υπόλοιπο ζωμό (που έχει όμως και λίγα μη λιωμένα λαχανικά, μιας και δεν τα πολτοποιήσαμε όλα), προσθέτουμε το λάδι και το λεμόνι και ζεσταίνουμε πάλι για να σερβίρουμε. Είναι πεντανόστιμη και απολύτως διαιτική. Αν θέλετε όμως να μην χαλάσετε την συνήθη υπερκατανάλωση θερμίδων που κάνετε προσθέστε και μία κουταλιά ζεματισμένο και ψιλοκομμένο μπέικον σε κάθε πιάτο.
Δεν θυμάμαι πότε το βρήκα αυτό το σάιτ. Είναι πολύς καιρός όμως. Η Λυδία είναι σήμερα 6 χρονών, και έχει καρκίνο στον εγκέφαλο από 4 μηνών μωράκι. Το μπλόγκ το κρατάει ο μπαμπάς της κυρίως, ενίοτε γράφει και η μαμά.
Η Λυδία είναι ο πιο δυνατός μικρός άνθρωπος που έχω γνωρίσει, γιατί ναι μπορεί να μην ξέρω το επίθετό της, μπορεί να μην την έχω δει ποτέ, έχω όμως παρακολουθήσει τον αγώνα της, έχω διαβάσει όλες τις αναρτήσεις της, και έχω θαυμάσει την αντοχή της.
Το μπλόγκ αυτό προφανώς λειτουργεί ως ψυχοθεραπεία των γονιών της, ως προσπάθεια να το πουν για να το βγάλουν που λένε, αλλά το διαβάζει πάρα πολύς κόσμος, και μέσα από τα σχόλια παίρνουν δύναμη και κουράγιο.
Κάθομαι χαλαρή στον καναπέ μου, στην απόλυτη σπιτική ηρεμία και μακαριότητα και ξαφνικά έχω μετωπική με ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που μπορούν να σου τύχουν.
Διαβάζω, πάλι, τις πρώτες αναρτήσεις του μπαμπά της Λυδίας τότε το 2006, όπου το πρόβλημα ήταν έντονο, όπου μπαινόβγαιναν στα νοσοκομεία, όπου το μωράκι έκανε χημειοθεραπεία, και με πιάνουν κάτι κλάματα!!!! Τι να σας λεω!!
Έτσι στα ξαφνικά, ήταν σαν να πέφτεις με φόρα πάνω σε τοίχο.
Και μετά μου λες προβλήματα. Χέσε με σου λεω....
Χορτόσουπα Βελουτέ
1 μέτρια πατάτα κομμένη σε μικρά καρέ
1 κλωνάρι σέλινο κομμένο σε ροδέλες
1 μεγάλο κολοκύθι κομμένο σε καρέ
2 μεγάλα καρότα κομμένα σε καρέ
¼ από ένα μικρό κουνουπίδι σε μικρές φουντίτσες
¼ από ένα μικρό λάχανο κομμένο όπως για σαλάτα
1 μεγάλο κρεμμύδι κομμένο σε καρεδάκια
1 πράσο κομμένο σε ροδέλες
2 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
1 κουταλιά της σούπας πελτέ ή μία ώριμη ντομάτα ξεφλουδισμένη και ψιλοκομμένη
χυμό από λεμόνι, αλάτι και πιπέρι
3 κουταλιές της σούπας τραχανά ξινό
Αφού καθαρίσουμε και κόψουμε όλα τα λαχανικά, τα βάζουμε σε μεγάλη κατσαρόλα, και προσθέτουμε 5 ποτήρια νερό, το αλάτι και το πιπέρι. Βράζουμε για 30 λεπτά σε μέτρια φωτιά μέχρι να μαλακώσουν καλά τα λαχανικά. Σε χύτρα ταχύτητας θέλουν μόνο 5 λεπτά. Όταν γίνουν τα λαχανικά προσθέτουμε τον τραχανά και τον αφήνουμε να μαλακώσει με σβησμένη φωτιά. Όταν κρυώσουν τελείως, σουρώνουμε με μία κουτάλα τα 2/3 από τα λαχανικά και λίγο από το ζωμό και τα περνάμε από το μπλέντερ να λιώσουν. Ανακατεύουμε τα λιωμένα λαχανικά με τον υπόλοιπο ζωμό (που έχει όμως και λίγα μη λιωμένα λαχανικά, μιας και δεν τα πολτοποιήσαμε όλα), προσθέτουμε το λάδι και το λεμόνι και ζεσταίνουμε πάλι για να σερβίρουμε. Είναι πεντανόστιμη και απολύτως διαιτική. Αν θέλετε όμως να μην χαλάσετε την συνήθη υπερκατανάλωση θερμίδων που κάνετε προσθέστε και μία κουταλιά ζεματισμένο και ψιλοκομμένο μπέικον σε κάθε πιάτο.
Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010
Η δίαιτα και το αγροτικό ζήτημα
Έχουν δίκιο οι αγρότες. Σας το έλεγα και πέρσι άλλωστε. Δεν συμφωνώ με τις επιδοτήσεις, σε κανένα κλάδο δεν πρέπει να δίνονται επιδοτήσεις, και βέβαια δε μου αρέσει που τα χρήματα των φορολογούμενων έγιναν Ναβάρα και γαρούφαλα στις εθνικές, αλλά το θέμα των αγροτών είναι πολύ μεγαλύτερο από τις επιδοτήσεις. Για να καταλάβετε την ευαισθησία μου θα σας πω τι μου συνέβη το Σάββατο.
Αφού έκοψα το τσιγάρο και τα πήρα τα κιλά μου, αποφάσισα να κάνω και μία δίαιτα να χάσω λίγα κιλάκια γιατί πολλά αποκλείεται να χάσω. Δίαιτα σημαίνει βέβαια πρόγραμμα και γεμάτο ψυγείο με υγιεινά πράγματα, φρούτα και λαχανικά, γιαούρτια και κοτόπουλα ξεπετσιασμένα. Δεν σημαίνει άδειο ψυγείο και «τρωω ότι βρω στο δρόμο» ούτε τη βγάζω με σουβλάκια.
Πήγα λοιπόν να ψωνίσω Σαββατιάτικα με διάθεση να πάρω πολλά, πάρα πολλά λαχανικά και να τα μαγειρέψω να τα έχω έτοιμα όλη τη βδομάδα.
Κατ΄ αρχήν όταν λέμε φρέσκα μη συσκευασμένα λαχανικά από σούπερ μάρκετ, μιλάμε πλέον για την απόλυτη σαβούρα! Πήρα κουνουπίδι, πού οι άσπρες φουντίτσες ήταν 500 γραμμάρια και τα γαϊδουρόφυλλα που το περιέβαλαν ήταν 3,5 κιλά. Θα μου πεις γιατί το πήρες, γιατί ήταν όλα έτσι μήπως;;; Πήρα λάχανο που πέταξα το μισό προσπαθώντας να το καθαρίσω, πήρα σέλινο που κάθε κλωνάρι του ήταν η μετάλλαξη του κυπαρισσιού τόσο μεγάλο ήταν. Πήρα μαύρες ντομάτες, πήρα πράσα, πήρα αγγούρια, κολοκύθια, μελιτζάνες, πιπεριές, χόρτα και φρούτα, πολλά φρούτα.
Πήρα επίσης ένα κοτόπουλο χωρίς πέτσα, ένα συκώτι, ένα στήθος γαλοπόυλας και 300 γραμμάρια μοσχαρίσιο κιμά. Να μην σας πολυλογώ γέμισα το καρότσι κατά 70% λαχανικά και φρούτα 20% κρέατα και ελάχιστα από τα άλλα, κάτι γιαούρτια και λίγο ανθότυρο. Αυτά χοντρικά. Πόσα πλήρωσα;;; 170 ΕΥΡΩ!!!!!!!
Μιλάμε για τρομερό ποσό, αν σκεφτείς ότι τα μισά τα πετάς! Τώρα που κοιτάω την απόδειξη, έδωσα 4,5 ευρώ για 4 ντομάτες. Να μου πεις να μην πάρεις ντομάτες καλή μου, χειμώνας είναι, δίκιο έχεις βρε αδελφέ, αλλά είπαμε δίαιτα κάνουμε, ας σπάσουμε τη μονοτονία του χειμωνιάτικου λάχανου με λίγο ντοματούλα.
Χώρια που για να χορτάσεις, την σκληρή εποχή της δίαιτας με φρούτα πρέπει να φας όλο τον πορτοκαλεώνα της Κορίνθου και όλο τη παραγωγή σε μήλα τριπόλεως. Ασύμφορη η δίαιτα, δεν το συζητάμε.
Έλα όμως ότι πέραν της δίαιτας, τα φρούτα και τα λαχανικά είναι και υγιεινά και δεν μπορείς να τρως όλη τη ημέρα πατατάκια με τυροσαλάτα που μάλλον είναι πιο φτηνά, γιατί τελικά πάς να κάνεις οικονομία στο σούπερ μάρκετ και θα τα φας στους γιατρούς να σου ελέγξουν τη χοληστερίνη.
Εδώ λοιπόν μπαίνει το αγροτικό ζήτημα. Γιατί πως θα κάνω εγώ δίαιτα αγαπητοί μου, αν τα πορτοκάλια ντάλα χειμώνα κάνουν 1,5 ευρώ στο σούπερ μάρκετ;; Το δυστύχημα όμως είναι ότι το 1,30 ευρώ το παίρνουν όλοι οι άλλοι εκτός από τον φουκαρά τον αγρότη που το καλλιέργησε. Φέτος τα πορτοκάλια αγοράσθηκαν στην χοντρική το μέγιστο 20 λεπτά το κιλό. Το φαντάζεστε;;
Ξέρετε τα πορτοκάλια δεν φυτρώνουν μόνα τους στα ράφια του Βασιλόπουλου. Όχι!! Για να τρωμε εμείς πορτοκαλάκια νόστιμα, δροσερά και υγιεινά, κάποιος έσκαψε φύτεψε ένα μικροσκοπικό δενδράκι, το περιποιήθηκε καλύτερα και από το παιδί του, ώστε να μεγαλώσει και να βγάλει τα φρουτάκια του, το τάισε, το πότισε, πλήρωσε γιατρούς να το κάνουν καλά όταν αρρώστησε, εκμεταλλεύτηκε σε σημείο εξόντωσης άλλους ανθρώπους να του το μαζέψουν με όσο το δυνατόν λιγότερα, και τέλος πάντων ξόδεψε πολλά, ώστε να το πουλήσει για ψίχουλα, 20 λεπτά το κιλό!
Και καλά αυτόν τον συμπίεσε η αγορά τον έρημο τον αμόρφωτο τον αγρότη και του πήρε τη πραμάτεια για ψίχουλα. Εμάς τους έξυπνους τους Αθηναίους τους γραμματιζούμενους, γιατί μας παίρνουν το σκαλπ χωρίς αιδώ, και δεν μιλάμε;;
Αλλά και όταν μιλάμε, γιατί μας φταιει ο έρημος ο αγρότης που τουλάχιστον ο άνθρωπος καλλιεργεί τη γη, φροντίζει να αποφύγουμε την ερημοποίηση αν μη τι άλλο; Αντί να φταινε όλοι οι μεσάζοντες που καρπώνονται τα 1,3 ευρω και εμείς που ξεχνώντας - συνειδητά - τα χωριά από τα οποία προερχόμαστε, αγοράζουμε αγόγγυστα σε όποια τιμή μας πούνε, φταιει ο ένας και μοναδικός σε αυτή την αλυσίδα που παρήγαγε!
Προσωπικά πιστεύω, όσο και αν αυτό δεν ακούγεται κολακευτικό για τον έθνος μας, ότι δεν έχουμε την παιδεία, τις γνώσεις αλλά ούτε και τη διάθεση να γίνουμε ανταγωνιστικοί στο επίπεδο των υπηρεσιών, της καινοτομίας και σε τομείς έντασης γνώσης. Ας γίνουμε λοιπόν τουλάχιστον καλοί καλλιεργητές, όπως ήμασταν άλλωστε, νόστιμων και υγιεινών προϊόντων, ας γίνουμε «τα γκαρσόνια της Ευρώπης» που τόσο δεν ήθελε ο Ανδρέας, ας γίνουμε το Μαϊάμι της γειτονιάς μας, γιατί κακό είναι;;; αφού το οικόπεδο που κληρονομήσαμε το σηκώνει!
Έτσι λοιπόν, όπως σας ανέλυσα διεξοδικά και με ατράνταχτα επιχειρήματα, συνδέετε η δίαιτα με το αγροτικό. Αλλά και γενικότερα πολλά θέματα συνδέονται με τη περιφέρεια της γυναίκας. Αν σκεφτείτε μόνο, ότι έδωσα 170 ευρώ για κουνουπιδομπρόκολα και άλλες δίνουν πολλαπλάσια για κρέμες σύσφιξης, μόνο τότε θα καταλάβετε πως συνδέονται όλα, και τα πάντα καταλήγουν στο μ**νι που ως γνωστόν σέρνει και καράβι (αμόνγκ άδερ θινκς)!
Λόγο δίαιτας είπα να δοκιμάσω μία συνταγή που μας είχε δώσει ο Δρίσκας σε εκείνα τα σεμινάρια μαγειρικής που κάναμε. Αφορά σπιτικό «ζαμπόν γαλοπούλας», και να σας πω την αλήθεια ήμουν πάρα πολύ επιφυλακτική. Αλλά μιας και μπήκα στον κόπο της δίαιτας, είπα να το κάνω. Λοιπόν δεν βγήκε ακριβώς ζαμπόν, δεν είναι σαν αυτά του σούπερ μάρκετ, αλλά είναι ένα πεντανόστιμο ψητό κρεατάκι που το έκοψα πολύ λεπτές φετούλες και σκοπεύω να το χρησιμοποιήσω σαν ζαμπόν. Νομίζω όμως ότι και σαν Κυριακάτικο ψητό με ένα χιονάτο ρυζάκι θα είναι πάρα πολύ ωραίο και κυρίως απολύτως λάιτ!
Φιλέτο γαλοπούλας ψητό σε γάστρα
1 κομμάτι φιλέτο γαλοπούλας (στήθος) περίπου ένα κιλό
½ φλιτζάνι λάδι
2 κουταλιές της σούπας μουστάρδα
2 κουταλιές της σούπας σόγια σος
2 κουταλιές της σούπας ξύδι μπαλσάμικο
1 κουταλιά του γλυκού μέλι
Χυμό από 1 πορτοκάλι
Ανακατεύουμε και ομογενοποιούμε όλα τα υλικά της μαρινάδας. Βάζουμε το κομάτι της γαλοπούλας σε μία μέτρια γάστρα που ίσα να το χωράει ή αν δεν έχουμε σε ένα αντίστοιχο ταψάκι και το περιχύνουμε με τη μαρινάδα. Το αφήνουμε να μαριναριστεί για 2-3 ώρες γυρίζοντάς το ώστε να πάρει μαριναριστεί απ όλες τις πλευρές. Το ψήνουμε με σκεπασμένη γάστρα ή με καλυμμένο με αλουμινόχαρτο ταψάκι στους 200 βαθμούς αέρα για 1 ώρα ή και λίγο παραπάνω αν το θέλουμε πιο καλοψημένο. Τη σάλτσα που περισσεύει στο ταψάκι μπορείτε να τη χρησιμοποιήσετε σαν σος, αν τη βράσετε με λίγο κρασάκι, και τη δέσετε με λίγο κορν φλάουερ. Αλλά και σκέτη όπως είναι θα σας αρέσει.
Αφού έκοψα το τσιγάρο και τα πήρα τα κιλά μου, αποφάσισα να κάνω και μία δίαιτα να χάσω λίγα κιλάκια γιατί πολλά αποκλείεται να χάσω. Δίαιτα σημαίνει βέβαια πρόγραμμα και γεμάτο ψυγείο με υγιεινά πράγματα, φρούτα και λαχανικά, γιαούρτια και κοτόπουλα ξεπετσιασμένα. Δεν σημαίνει άδειο ψυγείο και «τρωω ότι βρω στο δρόμο» ούτε τη βγάζω με σουβλάκια.
Πήγα λοιπόν να ψωνίσω Σαββατιάτικα με διάθεση να πάρω πολλά, πάρα πολλά λαχανικά και να τα μαγειρέψω να τα έχω έτοιμα όλη τη βδομάδα.
Κατ΄ αρχήν όταν λέμε φρέσκα μη συσκευασμένα λαχανικά από σούπερ μάρκετ, μιλάμε πλέον για την απόλυτη σαβούρα! Πήρα κουνουπίδι, πού οι άσπρες φουντίτσες ήταν 500 γραμμάρια και τα γαϊδουρόφυλλα που το περιέβαλαν ήταν 3,5 κιλά. Θα μου πεις γιατί το πήρες, γιατί ήταν όλα έτσι μήπως;;; Πήρα λάχανο που πέταξα το μισό προσπαθώντας να το καθαρίσω, πήρα σέλινο που κάθε κλωνάρι του ήταν η μετάλλαξη του κυπαρισσιού τόσο μεγάλο ήταν. Πήρα μαύρες ντομάτες, πήρα πράσα, πήρα αγγούρια, κολοκύθια, μελιτζάνες, πιπεριές, χόρτα και φρούτα, πολλά φρούτα.
Πήρα επίσης ένα κοτόπουλο χωρίς πέτσα, ένα συκώτι, ένα στήθος γαλοπόυλας και 300 γραμμάρια μοσχαρίσιο κιμά. Να μην σας πολυλογώ γέμισα το καρότσι κατά 70% λαχανικά και φρούτα 20% κρέατα και ελάχιστα από τα άλλα, κάτι γιαούρτια και λίγο ανθότυρο. Αυτά χοντρικά. Πόσα πλήρωσα;;; 170 ΕΥΡΩ!!!!!!!
Μιλάμε για τρομερό ποσό, αν σκεφτείς ότι τα μισά τα πετάς! Τώρα που κοιτάω την απόδειξη, έδωσα 4,5 ευρώ για 4 ντομάτες. Να μου πεις να μην πάρεις ντομάτες καλή μου, χειμώνας είναι, δίκιο έχεις βρε αδελφέ, αλλά είπαμε δίαιτα κάνουμε, ας σπάσουμε τη μονοτονία του χειμωνιάτικου λάχανου με λίγο ντοματούλα.
Χώρια που για να χορτάσεις, την σκληρή εποχή της δίαιτας με φρούτα πρέπει να φας όλο τον πορτοκαλεώνα της Κορίνθου και όλο τη παραγωγή σε μήλα τριπόλεως. Ασύμφορη η δίαιτα, δεν το συζητάμε.
Έλα όμως ότι πέραν της δίαιτας, τα φρούτα και τα λαχανικά είναι και υγιεινά και δεν μπορείς να τρως όλη τη ημέρα πατατάκια με τυροσαλάτα που μάλλον είναι πιο φτηνά, γιατί τελικά πάς να κάνεις οικονομία στο σούπερ μάρκετ και θα τα φας στους γιατρούς να σου ελέγξουν τη χοληστερίνη.
Εδώ λοιπόν μπαίνει το αγροτικό ζήτημα. Γιατί πως θα κάνω εγώ δίαιτα αγαπητοί μου, αν τα πορτοκάλια ντάλα χειμώνα κάνουν 1,5 ευρώ στο σούπερ μάρκετ;; Το δυστύχημα όμως είναι ότι το 1,30 ευρώ το παίρνουν όλοι οι άλλοι εκτός από τον φουκαρά τον αγρότη που το καλλιέργησε. Φέτος τα πορτοκάλια αγοράσθηκαν στην χοντρική το μέγιστο 20 λεπτά το κιλό. Το φαντάζεστε;;
Ξέρετε τα πορτοκάλια δεν φυτρώνουν μόνα τους στα ράφια του Βασιλόπουλου. Όχι!! Για να τρωμε εμείς πορτοκαλάκια νόστιμα, δροσερά και υγιεινά, κάποιος έσκαψε φύτεψε ένα μικροσκοπικό δενδράκι, το περιποιήθηκε καλύτερα και από το παιδί του, ώστε να μεγαλώσει και να βγάλει τα φρουτάκια του, το τάισε, το πότισε, πλήρωσε γιατρούς να το κάνουν καλά όταν αρρώστησε, εκμεταλλεύτηκε σε σημείο εξόντωσης άλλους ανθρώπους να του το μαζέψουν με όσο το δυνατόν λιγότερα, και τέλος πάντων ξόδεψε πολλά, ώστε να το πουλήσει για ψίχουλα, 20 λεπτά το κιλό!
Και καλά αυτόν τον συμπίεσε η αγορά τον έρημο τον αμόρφωτο τον αγρότη και του πήρε τη πραμάτεια για ψίχουλα. Εμάς τους έξυπνους τους Αθηναίους τους γραμματιζούμενους, γιατί μας παίρνουν το σκαλπ χωρίς αιδώ, και δεν μιλάμε;;
Αλλά και όταν μιλάμε, γιατί μας φταιει ο έρημος ο αγρότης που τουλάχιστον ο άνθρωπος καλλιεργεί τη γη, φροντίζει να αποφύγουμε την ερημοποίηση αν μη τι άλλο; Αντί να φταινε όλοι οι μεσάζοντες που καρπώνονται τα 1,3 ευρω και εμείς που ξεχνώντας - συνειδητά - τα χωριά από τα οποία προερχόμαστε, αγοράζουμε αγόγγυστα σε όποια τιμή μας πούνε, φταιει ο ένας και μοναδικός σε αυτή την αλυσίδα που παρήγαγε!
Προσωπικά πιστεύω, όσο και αν αυτό δεν ακούγεται κολακευτικό για τον έθνος μας, ότι δεν έχουμε την παιδεία, τις γνώσεις αλλά ούτε και τη διάθεση να γίνουμε ανταγωνιστικοί στο επίπεδο των υπηρεσιών, της καινοτομίας και σε τομείς έντασης γνώσης. Ας γίνουμε λοιπόν τουλάχιστον καλοί καλλιεργητές, όπως ήμασταν άλλωστε, νόστιμων και υγιεινών προϊόντων, ας γίνουμε «τα γκαρσόνια της Ευρώπης» που τόσο δεν ήθελε ο Ανδρέας, ας γίνουμε το Μαϊάμι της γειτονιάς μας, γιατί κακό είναι;;; αφού το οικόπεδο που κληρονομήσαμε το σηκώνει!
Έτσι λοιπόν, όπως σας ανέλυσα διεξοδικά και με ατράνταχτα επιχειρήματα, συνδέετε η δίαιτα με το αγροτικό. Αλλά και γενικότερα πολλά θέματα συνδέονται με τη περιφέρεια της γυναίκας. Αν σκεφτείτε μόνο, ότι έδωσα 170 ευρώ για κουνουπιδομπρόκολα και άλλες δίνουν πολλαπλάσια για κρέμες σύσφιξης, μόνο τότε θα καταλάβετε πως συνδέονται όλα, και τα πάντα καταλήγουν στο μ**νι που ως γνωστόν σέρνει και καράβι (αμόνγκ άδερ θινκς)!
Λόγο δίαιτας είπα να δοκιμάσω μία συνταγή που μας είχε δώσει ο Δρίσκας σε εκείνα τα σεμινάρια μαγειρικής που κάναμε. Αφορά σπιτικό «ζαμπόν γαλοπούλας», και να σας πω την αλήθεια ήμουν πάρα πολύ επιφυλακτική. Αλλά μιας και μπήκα στον κόπο της δίαιτας, είπα να το κάνω. Λοιπόν δεν βγήκε ακριβώς ζαμπόν, δεν είναι σαν αυτά του σούπερ μάρκετ, αλλά είναι ένα πεντανόστιμο ψητό κρεατάκι που το έκοψα πολύ λεπτές φετούλες και σκοπεύω να το χρησιμοποιήσω σαν ζαμπόν. Νομίζω όμως ότι και σαν Κυριακάτικο ψητό με ένα χιονάτο ρυζάκι θα είναι πάρα πολύ ωραίο και κυρίως απολύτως λάιτ!
Φιλέτο γαλοπούλας ψητό σε γάστρα
1 κομμάτι φιλέτο γαλοπούλας (στήθος) περίπου ένα κιλό
½ φλιτζάνι λάδι
2 κουταλιές της σούπας μουστάρδα
2 κουταλιές της σούπας σόγια σος
2 κουταλιές της σούπας ξύδι μπαλσάμικο
1 κουταλιά του γλυκού μέλι
Χυμό από 1 πορτοκάλι
Ανακατεύουμε και ομογενοποιούμε όλα τα υλικά της μαρινάδας. Βάζουμε το κομάτι της γαλοπούλας σε μία μέτρια γάστρα που ίσα να το χωράει ή αν δεν έχουμε σε ένα αντίστοιχο ταψάκι και το περιχύνουμε με τη μαρινάδα. Το αφήνουμε να μαριναριστεί για 2-3 ώρες γυρίζοντάς το ώστε να πάρει μαριναριστεί απ όλες τις πλευρές. Το ψήνουμε με σκεπασμένη γάστρα ή με καλυμμένο με αλουμινόχαρτο ταψάκι στους 200 βαθμούς αέρα για 1 ώρα ή και λίγο παραπάνω αν το θέλουμε πιο καλοψημένο. Τη σάλτσα που περισσεύει στο ταψάκι μπορείτε να τη χρησιμοποιήσετε σαν σος, αν τη βράσετε με λίγο κρασάκι, και τη δέσετε με λίγο κορν φλάουερ. Αλλά και σκέτη όπως είναι θα σας αρέσει.
Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010
Μάλλον
Βρε παιδιά μήπως είμαστε ηλίθιοι; Λεω τώρα, μήπως, κάτι δεν πάει καλά και έχουμε χαζέψει; Μήπως; Μάλλον λεω!
Άκουγα στο ράδιο ένα κυριούλη να λεει ότι θα ζητήσει κάποια δις (ευρώ εννοείται) για να κάνει το Ελληνικό και το Γουδί τα μεγαλύτερα αστικά πάρκα στην Ευρώπη. Βλέπετε όλα τα άλλα τα έχουμε, τα μεγαλύτερα χριστουγεννιάτικα δένδρα, τις μακρύτερες γιρλάντες, την πιο ανίατη μαλακία, τα πάντα όλα, τα πάρκα θα μας λείψουν. Ας τα ζητήσει και μακάρι να περισσεύουν και να του τα δώσουν, να κάνει ότι θέλει το παλικάρι.
Ένας άλλος φώναζε και βρόνταγε για το Τατόϊ, να το φτιάξουμε λεει, να δώσουμε άλλα 2347 δις, να έχουμε και εμείς ένα παλάτι όπως όλα τα πολιτισμένα κράτη.
Κάποιος τρίτος θέλει να στηρίξουμε τους τουριστοβιομήχανους, αυτούς με τα 5-στερα ριζορτ, να τους δώσουμε λεει για επιχορήγηση γιατί δεν βγαίνουν τα παλικάρια.
Το τι ακούς δε λέγετε! Και ταυτόχρονα έχεις και κάποια εκατομμύρια έλληνες που ονειρεύονται να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, γιατί α) τον είδαμε και τον ιδιωτικό τομέα δουλεύεις και δεν πληρώνεσαι, και β) τι θα κάνω εγώ;; πες μου τι θα κάνω εγώ! Που θα δουλέψω;; βρες μου δουλειά (ω! Κράτος, μιας και εσύ ευθύνεσαι για όλα όσα μου συμβαίνουν).
Ταυτόχρονα με όλα τα παραπάνω που δικαίως πιστεύουμε ότι τα δικαιούμαστε ως λαός γιατί έχουμε δουλέψει πολύ στη ζωή μας, δεν θέμε και να πληρώνουμε το κράτος, δεν θέμε να φορολογούμαστε, δεν θέμε όμως και την ιδιωτική πρωτοβουλία διότι είναι ύποπτη. Τι θέμε, ένα μίγμα κουμουνιστοκαπιταλισμού! Αυτό θέμε!
Να είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι, να έχουμε την ασφάλεια και τη σιγουριά της μόνιμης εργασίας, να εργαζόμαστε ελάχιστα και να μην παράγουμε τίποτα. Ο ένας θα πηγαίνει μπροστά να πετάει χαρτιά και ο άλλος από πίσω θα τα μαζεύει. Θέμε όμως αυτό να γίνει σε ένα πλαίσιο καπιταλιστικό όπου θα μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε, να υπάρχουν όλα τα προϊόντα στην αγορά, να μην υπάρχει έλεγχος γιατί δημοκρατία έχουμε ότι θέλουμε κάνουμε!
Αυτό το περίφημο σύστημα του κουμουνιστοκαπιταλισμού, ζηλεύουν όλα τα ευρωπαϊκά λαμόγια και μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Αλλά δεν θα τους περάσει! Νο πασαράν!
Λίγο-λιγάκι μπείτε σε κάποιο σάιτ σε κάποια συζήτηση και διαβάστε σχόλια. Έπαθα την πλάκα μου πρόσφατα διαβάζοντας ότι «όλα γίνονται γιατί θέλουν να πουλήσουν τα νησιά μας, υπομονή και θα δείτε!!», «σε 100 μέρες ο ΓΑΠ διέλυσε τη χώρα» (ηλίθιος νεοδημοκράτης αυτός), «λεφτά υπάρχουν» (ηλίθιος πασοκτζής αυτός), «ξεπουλάμε τη χώρα στους τούρκους» (απλά ηλίθιος αυτός), και άλλα τέτοια.
Υπάρχουν όμως και άλλα γραφικά όπως «το τσιγάρο του φτωχού» που ακρίβυνε, «το διαμερισματάκι με την αντικειμενική κάποιων εκατομμυρίων» που θα μας το φορολογήσουν, την «εθνική μας ταυτότητα» που θα την αμαυρώσει ο πακιστανός. Και άλλα πολλά τι να λέμε τώρα τα ξέρετε.
Ένα από τα πιο αστεία που διάβασα ήταν ότι αν φορολογήσουν σωστά τα μπουζούκια τελείωσε το ζήτημα. Είναι προφανές ότι ο άνθρωπος αυτός πιστεύει ότι τα μπουζούκια στο σύνολό τους βγάζουν κάθε χρόνο 1,5 τετράκις εκατομμύρια ευρώ και μάλιστα μαύρα. Όπου και αν τα φορολογήσει με το 20%, (τα νόμιμα αγαπητοί μου τα νόμιμα) ο ΓΑΠ, θα πάρει τα 300 δις που χρειαζόμαστε για το χρέος μας. Επίσης ο άνθρωπος αυτός είναι γραμματιζούμενος, έχει ίντερνετ και διαβάζει ναυτεμπορική γιατί εκεί έγραψε το σχόλιό του.
Γι αυτό σας λεω, η ηλιθιότητα περισσεύει. Αχ και να μπορούσαμε να την πουλήσουμε. Είμαστε όμως άτυχοι. Σε άλλες χώρες περισσεύει πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χρυσός, αλλά και καλά μυαλά, εργατικά χέρια! Σε εμάς έλαχε η μαλακία.
Σήμερα το μενού έχει μία συνταγή από τα πιο αγαπημένα γλυκά. Σε ποιον δεν αρέσει η σοκολατόπιτα;;
Σοκολατόπιτα
500 γραμμάρια σοκολάτα κουβερτούρα
1 φλιτζάνι βούτυρο Κερκύρας (όπως σας έχω πει δεκάδες φορές, το καλό βούτυρο κάνει τη διαφορά μερικές φορές, μην βάλετε χαζομαργαρίνες σας παρακαλώ!)
5 αυγά
1 φλιτζάνι ζάχαρη
1 φλιτζάνι κοσκινισμένο αλεύρι (για όλες τις χρήσεις)
1 φλιτζάνι φουντούκια (όχι αλμυρά βέβαια!)
για τη σός σοκολάτας
125 γραμμάρια κουβερτούρα
½ φλιτζάνι κρέμα γάλακτος ή γάλα
Χτυπάτε στο μούλτι τα φουντούκια να γίνουν μία πούδρα. Στο μίξερ χτυπάμε το βούτυρο με τα αυγά, τη ζάχαρη, τη πούδρα από φουντούκια, και προσθέτουμε τη σοκολάτα που έχουμε λιώσει σε μπεν μαρί ή φούρνο μικροκυμάτων. Τέλος προσθέτουμε και το αλεύρι και ομογενοποιούμε. Βουτυρώνουμε και αλευρώνουμε μία φόρμα διαμέτρου 28 εκατοστών και ρίχνουμε το μίγμα. Ψήνουμε για 20 λεπτά στους 180 βαθμούς. Αν χρησιμοποιήσουμε άλλη φόρμα και γίνει πιο λεπτή ή πιο ψηλή η πίτα ίσως να θέλει και διαφορετικό χρόνο ψησίματος. Το αποτέλεσμα πρέπει να είναι ένα ελαφρά ζουμερό κέικ. Για τη σος σοκολάτας, ζεσταίνουμε μέχρι το σημείο βρασμού τη κρέμα γάλακτος ή το γάλα και το ρίχνουμε πάνω στη κουβερτούρα που έχουμε κόψει σε μικρά κομμάτια. Περιχύνουμε τη σοκολατόπιτα με τη σος και σερβίρουμε. Όπως όλα τα σοκολατοκέικ άλλωστε ταιριάζει απόλυτα με παγωτό ειδικά βανίλια.
Άκουγα στο ράδιο ένα κυριούλη να λεει ότι θα ζητήσει κάποια δις (ευρώ εννοείται) για να κάνει το Ελληνικό και το Γουδί τα μεγαλύτερα αστικά πάρκα στην Ευρώπη. Βλέπετε όλα τα άλλα τα έχουμε, τα μεγαλύτερα χριστουγεννιάτικα δένδρα, τις μακρύτερες γιρλάντες, την πιο ανίατη μαλακία, τα πάντα όλα, τα πάρκα θα μας λείψουν. Ας τα ζητήσει και μακάρι να περισσεύουν και να του τα δώσουν, να κάνει ότι θέλει το παλικάρι.
Ένας άλλος φώναζε και βρόνταγε για το Τατόϊ, να το φτιάξουμε λεει, να δώσουμε άλλα 2347 δις, να έχουμε και εμείς ένα παλάτι όπως όλα τα πολιτισμένα κράτη.
Κάποιος τρίτος θέλει να στηρίξουμε τους τουριστοβιομήχανους, αυτούς με τα 5-στερα ριζορτ, να τους δώσουμε λεει για επιχορήγηση γιατί δεν βγαίνουν τα παλικάρια.
Το τι ακούς δε λέγετε! Και ταυτόχρονα έχεις και κάποια εκατομμύρια έλληνες που ονειρεύονται να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, γιατί α) τον είδαμε και τον ιδιωτικό τομέα δουλεύεις και δεν πληρώνεσαι, και β) τι θα κάνω εγώ;; πες μου τι θα κάνω εγώ! Που θα δουλέψω;; βρες μου δουλειά (ω! Κράτος, μιας και εσύ ευθύνεσαι για όλα όσα μου συμβαίνουν).
Ταυτόχρονα με όλα τα παραπάνω που δικαίως πιστεύουμε ότι τα δικαιούμαστε ως λαός γιατί έχουμε δουλέψει πολύ στη ζωή μας, δεν θέμε και να πληρώνουμε το κράτος, δεν θέμε να φορολογούμαστε, δεν θέμε όμως και την ιδιωτική πρωτοβουλία διότι είναι ύποπτη. Τι θέμε, ένα μίγμα κουμουνιστοκαπιταλισμού! Αυτό θέμε!
Να είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι, να έχουμε την ασφάλεια και τη σιγουριά της μόνιμης εργασίας, να εργαζόμαστε ελάχιστα και να μην παράγουμε τίποτα. Ο ένας θα πηγαίνει μπροστά να πετάει χαρτιά και ο άλλος από πίσω θα τα μαζεύει. Θέμε όμως αυτό να γίνει σε ένα πλαίσιο καπιταλιστικό όπου θα μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε, να υπάρχουν όλα τα προϊόντα στην αγορά, να μην υπάρχει έλεγχος γιατί δημοκρατία έχουμε ότι θέλουμε κάνουμε!
Αυτό το περίφημο σύστημα του κουμουνιστοκαπιταλισμού, ζηλεύουν όλα τα ευρωπαϊκά λαμόγια και μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Αλλά δεν θα τους περάσει! Νο πασαράν!
Λίγο-λιγάκι μπείτε σε κάποιο σάιτ σε κάποια συζήτηση και διαβάστε σχόλια. Έπαθα την πλάκα μου πρόσφατα διαβάζοντας ότι «όλα γίνονται γιατί θέλουν να πουλήσουν τα νησιά μας, υπομονή και θα δείτε!!», «σε 100 μέρες ο ΓΑΠ διέλυσε τη χώρα» (ηλίθιος νεοδημοκράτης αυτός), «λεφτά υπάρχουν» (ηλίθιος πασοκτζής αυτός), «ξεπουλάμε τη χώρα στους τούρκους» (απλά ηλίθιος αυτός), και άλλα τέτοια.
Υπάρχουν όμως και άλλα γραφικά όπως «το τσιγάρο του φτωχού» που ακρίβυνε, «το διαμερισματάκι με την αντικειμενική κάποιων εκατομμυρίων» που θα μας το φορολογήσουν, την «εθνική μας ταυτότητα» που θα την αμαυρώσει ο πακιστανός. Και άλλα πολλά τι να λέμε τώρα τα ξέρετε.
Ένα από τα πιο αστεία που διάβασα ήταν ότι αν φορολογήσουν σωστά τα μπουζούκια τελείωσε το ζήτημα. Είναι προφανές ότι ο άνθρωπος αυτός πιστεύει ότι τα μπουζούκια στο σύνολό τους βγάζουν κάθε χρόνο 1,5 τετράκις εκατομμύρια ευρώ και μάλιστα μαύρα. Όπου και αν τα φορολογήσει με το 20%, (τα νόμιμα αγαπητοί μου τα νόμιμα) ο ΓΑΠ, θα πάρει τα 300 δις που χρειαζόμαστε για το χρέος μας. Επίσης ο άνθρωπος αυτός είναι γραμματιζούμενος, έχει ίντερνετ και διαβάζει ναυτεμπορική γιατί εκεί έγραψε το σχόλιό του.
Γι αυτό σας λεω, η ηλιθιότητα περισσεύει. Αχ και να μπορούσαμε να την πουλήσουμε. Είμαστε όμως άτυχοι. Σε άλλες χώρες περισσεύει πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χρυσός, αλλά και καλά μυαλά, εργατικά χέρια! Σε εμάς έλαχε η μαλακία.
Σήμερα το μενού έχει μία συνταγή από τα πιο αγαπημένα γλυκά. Σε ποιον δεν αρέσει η σοκολατόπιτα;;
Σοκολατόπιτα
500 γραμμάρια σοκολάτα κουβερτούρα
1 φλιτζάνι βούτυρο Κερκύρας (όπως σας έχω πει δεκάδες φορές, το καλό βούτυρο κάνει τη διαφορά μερικές φορές, μην βάλετε χαζομαργαρίνες σας παρακαλώ!)
5 αυγά
1 φλιτζάνι ζάχαρη
1 φλιτζάνι κοσκινισμένο αλεύρι (για όλες τις χρήσεις)
1 φλιτζάνι φουντούκια (όχι αλμυρά βέβαια!)
για τη σός σοκολάτας
125 γραμμάρια κουβερτούρα
½ φλιτζάνι κρέμα γάλακτος ή γάλα
Χτυπάτε στο μούλτι τα φουντούκια να γίνουν μία πούδρα. Στο μίξερ χτυπάμε το βούτυρο με τα αυγά, τη ζάχαρη, τη πούδρα από φουντούκια, και προσθέτουμε τη σοκολάτα που έχουμε λιώσει σε μπεν μαρί ή φούρνο μικροκυμάτων. Τέλος προσθέτουμε και το αλεύρι και ομογενοποιούμε. Βουτυρώνουμε και αλευρώνουμε μία φόρμα διαμέτρου 28 εκατοστών και ρίχνουμε το μίγμα. Ψήνουμε για 20 λεπτά στους 180 βαθμούς. Αν χρησιμοποιήσουμε άλλη φόρμα και γίνει πιο λεπτή ή πιο ψηλή η πίτα ίσως να θέλει και διαφορετικό χρόνο ψησίματος. Το αποτέλεσμα πρέπει να είναι ένα ελαφρά ζουμερό κέικ. Για τη σος σοκολάτας, ζεσταίνουμε μέχρι το σημείο βρασμού τη κρέμα γάλακτος ή το γάλα και το ρίχνουμε πάνω στη κουβερτούρα που έχουμε κόψει σε μικρά κομμάτια. Περιχύνουμε τη σοκολατόπιτα με τη σος και σερβίρουμε. Όπως όλα τα σοκολατοκέικ άλλωστε ταιριάζει απόλυτα με παγωτό ειδικά βανίλια.
Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010
Ο τσολιάς
Εμένα τώρα γιατί μου φάνηκε απίστευτη μαλακία που κάτσανε τα παιδιά να φάνε τη βόμβα στα μούτρα για να μην εγκαταλείψουν τη θέση τους, και το χρέος τους και όλα τα άλλα τα γραφικά;
Εντάξει, μπράβο τους, και εις ανώτερα, και καταπληκτικός ο συμβολισμός του «μένω γιατί φυλάω Θερμοπύλες», και όλα καλά, αλλά ....
.... είναι ο συμβολισμός, (γιατί περί τέτοιου πρόκειται) τόσο σημαντικός στην συγκεκριμένη περίπτωση που άξιζε να κινδυνέψουν να σκοτωθούν νέα παιδιά; Εγώ γιατί νομίζω ότι δεν χρειαζόμαστε τέτοιους ήρωες, για το χατίρι ενός συμβολισμού;
Γιατί νομίζω ότι όσο σαχλό ήταν το «τρομοκρατικό χτύπημα στη βουλή» και ο αντίστοιχος «συμβολισμός» του, άλλο τόσο χαζή είναι και η «ηρωική» αυτή πράξη των τσολιάδων μας.
Αυτή όμως η γκάμα δραστηριοτήτων της νεολαίας σε αυτή τη χώρα είναι εντυπωσιακή. Από τη μία έχεις πυροβολημένους πιτσιρικάδες που βαριούνται και θέλουν να το παίξουν τρομοκράτες τύπου Κουφοντίνα και έτσι, και ανατινάζουν σκουπιδοτενεκέδες σκορπώντας τον «τρόμο» στα πέριξ σκουπίδια ...
... και από την άλλη ηρωικούς πιτσιρικάδες φουστανελοφόρους που θέλουν να σώσουν τη πατρίδα από τον εχθρό και κάθονται να φάνε στη μάπα τη βόμβα.
Τι να πω, δεν ξέρω. Απλά νομίζω ότι έχουμε εκατομμύρια προβλήματα ως χώρα για να δίνουμε τόση σημασία στη μαλακία κάποιων βλαμμένων πιτσιρικάδων, που ανατινάζουν σκουπιδοτενεκέδες και κατσαρόλες και τσιχλόφουσκες γιατί έτσι νομίζουν ότι επαναστατούν, και όλος αυτός ο δημοσιογραφικός ντόρος με τις βαρύγδουπες εκφράσεις και την σημασία στο γεγονός απλά δίνει άλλοθι στα βλαμμένα να συνεχίζουν να παίζουν.
Η πιθανότητα οι τσολιάδες να έμειναν ακούνητοι γιατί έτσι τους είπαν ή γιατί φοβήθηκαν το καψόνι, δεν θέλω ούτε να περάσει από το μυαλό μου.
Αχλάδια ποσέ
6 αχλάδια
1 ποτήρι γλυκό κρασί
1 ξυλαράκι κανέλας
Καθαρίστε τα αχλάδια ολόκληρα χωρίς να τα κόψετε και κρατήστε το πάνω κοτσάνι. Βάλτε τα σε μία μικρή κατσαρόλα όρθια, το ένα δίπλα στο άλλον να ακουμπάνε μεταξύ τους και να χωράνε ίσα ίσα. Περιχύστε τα με το γλυκό κρασί, συμπληρώστε με νερό μέχρι να καλυφθούν τα ¾ περίπου. Βάλτε και το ξύλο της κανένας και βράστε σε μέτρια φωτιά για περίπου 30 λεπτά μέχρι να μαλακώσουν. Βγάλτε τα και αφήστε τα να κρυώσουν. Μπορούν να σερβιριστούν με γιαούρτι για πιο λάιτ κατάσταση ή με έτοιμο σιρόπι σοκολάτας, ή με σπιτικιά σος σοκολάτας που θα φτιάξετε λιώνοντας 150 γραμμάρια κουβερτούρα και ανακατεύοντας με 100 γραμμάρια γάλα.
Εντάξει, μπράβο τους, και εις ανώτερα, και καταπληκτικός ο συμβολισμός του «μένω γιατί φυλάω Θερμοπύλες», και όλα καλά, αλλά ....
.... είναι ο συμβολισμός, (γιατί περί τέτοιου πρόκειται) τόσο σημαντικός στην συγκεκριμένη περίπτωση που άξιζε να κινδυνέψουν να σκοτωθούν νέα παιδιά; Εγώ γιατί νομίζω ότι δεν χρειαζόμαστε τέτοιους ήρωες, για το χατίρι ενός συμβολισμού;
Γιατί νομίζω ότι όσο σαχλό ήταν το «τρομοκρατικό χτύπημα στη βουλή» και ο αντίστοιχος «συμβολισμός» του, άλλο τόσο χαζή είναι και η «ηρωική» αυτή πράξη των τσολιάδων μας.
Αυτή όμως η γκάμα δραστηριοτήτων της νεολαίας σε αυτή τη χώρα είναι εντυπωσιακή. Από τη μία έχεις πυροβολημένους πιτσιρικάδες που βαριούνται και θέλουν να το παίξουν τρομοκράτες τύπου Κουφοντίνα και έτσι, και ανατινάζουν σκουπιδοτενεκέδες σκορπώντας τον «τρόμο» στα πέριξ σκουπίδια ...
... και από την άλλη ηρωικούς πιτσιρικάδες φουστανελοφόρους που θέλουν να σώσουν τη πατρίδα από τον εχθρό και κάθονται να φάνε στη μάπα τη βόμβα.
Τι να πω, δεν ξέρω. Απλά νομίζω ότι έχουμε εκατομμύρια προβλήματα ως χώρα για να δίνουμε τόση σημασία στη μαλακία κάποιων βλαμμένων πιτσιρικάδων, που ανατινάζουν σκουπιδοτενεκέδες και κατσαρόλες και τσιχλόφουσκες γιατί έτσι νομίζουν ότι επαναστατούν, και όλος αυτός ο δημοσιογραφικός ντόρος με τις βαρύγδουπες εκφράσεις και την σημασία στο γεγονός απλά δίνει άλλοθι στα βλαμμένα να συνεχίζουν να παίζουν.
Η πιθανότητα οι τσολιάδες να έμειναν ακούνητοι γιατί έτσι τους είπαν ή γιατί φοβήθηκαν το καψόνι, δεν θέλω ούτε να περάσει από το μυαλό μου.
Αχλάδια ποσέ
6 αχλάδια
1 ποτήρι γλυκό κρασί
1 ξυλαράκι κανέλας
Καθαρίστε τα αχλάδια ολόκληρα χωρίς να τα κόψετε και κρατήστε το πάνω κοτσάνι. Βάλτε τα σε μία μικρή κατσαρόλα όρθια, το ένα δίπλα στο άλλον να ακουμπάνε μεταξύ τους και να χωράνε ίσα ίσα. Περιχύστε τα με το γλυκό κρασί, συμπληρώστε με νερό μέχρι να καλυφθούν τα ¾ περίπου. Βάλτε και το ξύλο της κανένας και βράστε σε μέτρια φωτιά για περίπου 30 λεπτά μέχρι να μαλακώσουν. Βγάλτε τα και αφήστε τα να κρυώσουν. Μπορούν να σερβιριστούν με γιαούρτι για πιο λάιτ κατάσταση ή με έτοιμο σιρόπι σοκολάτας, ή με σπιτικιά σος σοκολάτας που θα φτιάξετε λιώνοντας 150 γραμμάρια κουβερτούρα και ανακατεύοντας με 100 γραμμάρια γάλα.
Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010
Μένταλιστ
Πλέον μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη, βρέθηκε ο διάδοχος του Γιούρι Γκέλερ. Όπως και να το κάνουμε το θέμα αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για την ανθρωπότητα, και για το λόγο αυτό, κανάλια και σοβαροί άνθρωποι, σαν τον κύριο Φερεντίνο ασχολήθηκαν και τελικά το έλυσαν.
Για τους ανίδεους και αγράμματους από εσάς, σας πληροφορώ ότι ο κύριος Γιούρι Γκέλερ, πασίγνωστος εβραίος μένταλιστ, αποτελεί προσωπικότητα παγκόσμιου βεληνεκούς, λυγίζει με το μυαλό του κουτάλια, και όλα τα ασημικά, δεν κωλώνει σε τίποτα, είτε είναι πανηγυριώτικα από το ΙΚΕΑ, είτε είναι πανάκριβα από το Κριστόφλ, αυτός τίποτα όλα τα λυγίζει.
Επίσης, εσείς που πήρατε ήδη ειρωνικό υφάκι, σας λεω ότι οι μένταλιστς, είναι η νέα ανερχόμενη δύναμη στον κόσμο, έχουν αστείρευτες ικανότητες, δεν είναι ταχυδακτυλουργοί όπως ο χουντίνι, όοοοοοοοοχι είναι οι εκλεκτοί. Αμέ!!!
Μιλάνε με άλλους κόσμοι, ξέρουν τι κάνατε και στις 28 ζωές σας, τότε που ήσασταν γαιοσκώληκες αλλά και τότε που ήσασταν πλύστρες στο παλάτι τις Αντουανέτας, όλα τα ξέρουν!
Το μυαλό τους έχει απίστευτη δύναμη, εξού και ονομάζονται μένταλιστς, από το μένταλ=πνευματικό. Έχουν τηλεπαθητικές ικανότητες, διαβάζουν το μυαλό, προβλέπουν το μέλλον και τους πετυχαίνει η μαγιονέζα στο μπλέντερ. Όχι αστεία πράγματα! Βέβαια όλα αυτά που κάνουν δεν έχουν φυσική εξήγηση, δεν μπορεί η φτωχή επιστήμη να τα εξηγήσει. Ανήκουν σε άλλη σφαίρα, σε άλλο επίπεδο, ρε παιδάκι μου.
Απορώ γιατί είσαι καχύποπτος!!! Δεν πιστεύεις στο ξεμάτιασμα; Δεν πιστεύεις στα τσάκρα, στην ζωή σε άλλους πλανήτες, στην τηλεπάθεια, στους ελοχιμ, στην χειρομαντεία, στα όνειρα, στα ταρό, στην μετεμψύχωση;;;
Έλεος επιτέλους, με την καχυποψία σου, έλεος!!!
Τέλος πάντων, βρέθηκε ο διάδοχος του κυρίου Γκέλερ και πλέον μπούμε όλοι να κοιμόμαστε ήσυχοι.
Έχω πολλά φρέσκα λεμόνια σπίτι, από τη Λεμονιά στην Αίγινα. Τις προάλλες η Φιφή έφτιαξε μία Λεμονόπιτα, ξέρετε αυτή τη κλασική με τη καμένη μαρέγκα από πάνω. Ήταν πάρα πολύ ωραία αλλά και αρκετά δύσκολη να γίνει. Αντί λοιπόν να σας γράψω αυτή τη συνταγή σκέφτηκα ότι μία κρέμα λεμόνι, που μπορείτε να απλώσετε πάνω από έτοιμη ζύμη τάρτας ή ακόμα και να την φάτε σκέτη είναι καλή ιδέα, για όσους έχουν λεμόνια σπίτι, και τους αρέσουν τα ξυνόγλυκα.
Κρέμα λεμόνι
Χυμός από 3 λεμόνια
100 γραμμάρια ζάχαρη
100 γραμμάρια βούτυρο αγελαδινό
3 αυγά
ξύσμα από ένα λεμόνι
Σε ένα κατσαρολάκι ρίχνουμε τον χυμό και το ξύσμα λεμονιού. Σε ένα μπωλ χτυπάμε τα αυγά με την ζάχαρη και τα αδειάζουμε στο κατσαρολάκι με τον χυμό. Ανακατεύουμε συνεχώς και υπομονετικά σε μέτριας έντασης φωτιά μέχρι να δέσει η κρέμα. Τότε την κατεβάζουμε από την φωτιά και προσθέτουμε το βούτυρο, ανακατεύοντας συνεχώς. Όταν κρυώσει τη αδειάζουμε πάνω σε τάρτα, ή σε μπολάκια για να την φαμε σκέτη, ή πάνω σε βάση που έχουμε φτιάξει από τριμμένα μπισκότα και βούτυρο, όπως στο τσιζκεικ.
Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010
Δράματα
Σήμερα το πρωί είδα τον Υπουργό Οικονομίας στην τηλεόραση και τον λυπήθηκε η ψυχή μου τον άνθρωπο. Νομίζω ότι όλοι αντιλαμβανόμαστε την οικονομική κατάσταση της χώρας, την αισθανόμαστε άλλωστε. Επίσης όλοι καταλαβαίνουμε ποιοι φταινε για το μαύρο μας το χάλι, και είναι πάρα πολλοί αυτοί για να μην σας πω όλοι μας.
Αυτοί πάλι που πιστεύουν ότι φταινε μόνο οι 90 μέρες της παρούσας κυβέρνησης και τα δεν-ξέρω-και-εγώ-πόσα χρόνια των παλιών κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, ενώ η γαλάζια γενιά ικανότατων πολιτικών και στελεχών δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα για το έγκλημα, τα 6 χρόνια που μας κυβερνούσε, αυτοί που τα πιστεύουν αυτά, συγγνώμη αγαπητοί μου αλλά είναι εντελώς ηλίθιοι και δεν μπορώ να κάνω κάτι επ΄ αυτού!.
Σε ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα υπάρχουν πολλές αιτίες και βέβαια πάρα πολλοί φταίχτες. Να είναι καλά οι άνθρωποι εκεί που ξεκουράζονται τώρα, αλλά προφανώς δεν θα το λύσουν αυτοί το πρόβλημα που είτε από μαλακία, είτε θελημένα που λεει και η Αριστερά, δημιούργησαν. Και καλή και άγια η συζήτηση για το ποιος φταιει έχει και εγκυκλοπαιδική αλλά και διδακτική αξία, το ζητούμενο τώρα είναι να λυθεί το πρόβλημα.
Ακούμε πολλά, με ουσιαστική αξία, απ΄ ότι αντιλαμβάνεστε και αφάνταστη πρακτικότητα. Όπως το έλλειμμα να το πληρώσουν αυτοί που το δημιούργησαν. Και βέβαια να συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα τραμπλ-σουτερ της ελληνικής κοινωνίας και να φωνάξω τον Παπαθανασίου, τον Αλογοσκούση, τον Χριστοδουλάκη, τον Γιάννο και όσο πίσω θέτε να πάω, μέχρι και τον Τσοβόλα να σου φωνάξω, λέμε τώρα, να τους πάρω την περιουσία, να τους δώσω και ένα μπερντάκι ξύλο, και να πληρώσω το έλλειμμα, να το βουλώσουν και αυτοί οι Γερμανοί που φωνάζουν. Έχω την αμυδρά εντύπωση όμως ότι δεν θα λυθεί το πρόβλημα έτσι.
Να υπερφορολογήσουμε τις επιχειρήσεις. Κυρίως τις μεγάλες αυτές που βγάζουν τα τρελά λεφτά. Μέσα, να σου κάνω και ρελάνς, να μαστιγώσουμε τους μεγαλομετόχους στο σύνταγμα. Νομίζω είναι 20% για τις μικρές και 30% για τις μεγάλες ο φόρος τώρα, να τον κάνουμε 40% και 50% και 80% δεν αντιλέγω, σάμπως θα μείνει και καμία επιχείρηση όλες θα κλείσουν, για πιο λόγο να επενδύουν χρήματα σε επιχειρήσεις όσοι έχουν, για να τους τα παίρνει το κράτος να πληρώνει αργόσχολους.
Τα πάντα να κάνουμε αλλά άδικα μέτρα να μην πάρουμε, λένε κάποιοι. Μάλιστα, γιατί όποιο μέτρο μας βάζει να πληρώσουμε τον φόρο που μας αναλογεί είναι άδικο. Το δικαίωμα στην φοροδιαφυγή στην Ελλάδα, είναι κατοχυρωμένο συνταγματικά, και όποιος τολμήσει να το πειράξει, δεν θα ξέρει από που θα του έρθει.
Έχω πολύ καιρό να δω ειδήσεις, έτυχε χτες να πέσω πάνω σε ένα ρεπορτάζ για τους ταξιτζίδες, φώναζε ένας απερίγραπτος τύπος ότι είναι άδικο να φορολογηθεί, λεει. Τα πήρα μιλάμε κανονικά, έκλεισα την τηλεόραση και άρχισα να φωνάζω. Γιατί ρε μαλάκα να μην πληρώσεις εσύ και κάθε άλλη κάστα φόρο; Γιατί να μην φορολογούνται όλα τα εισοδήματα ίδια; Γιατί να μην κόβει απόδειξη ο γιατρός; Γιατί να μην κόβει απόδειξη ο τύπος που συντηρεί το ασανσέρ; Γιατί να πλουτίζει αυτός εις βάρος όλων μας;
Άμα ζητήσεις απόδειξη θα επιβαρυνθείς με το ΦΠΑ είναι το επιχείρημα. Σας πληροφορώ ότι από το καλοκαίρι που πλακώθηκα με έναν μπογιατζή που δεν ήθελε να μου δώσει απόδειξη, έχω κάνει 4 καταγγελίες στην εφορία. Τώρα μπορεί και η εφορία να μην κάνει τίποτα, οπότε και οι δικές μου καταγγελίες να πήγαν στον βρόντο. Αλλά το χρέος μου το έκανα, και να σας πω και την αλήθεια δεν νομίζω ότι πήγαν στον βρόντο. Πήρα τηλέφωνο και τον τύπο με το ασανσέρ στην πολυκατοικία, και του είπα θέλω απόδειξη. Θα σας χρεώσω το ΦΠΑ μου λεει, θα σε κόψω του λεω γιατί έχω βρει άλλον που μου κάνει την ίδια τιμή και μου δίνει απόδειξη, και θα σου κάνω και καταγγελία στην εφορία. Την άλλη μέρα βρήκα ένα φάκελο με αποδείξεις 2 μηνών κάτω από την πόρτα μου.
Δεν θα επιτρέψω σε κανένα μαλάκα να γίνει πλούσιος εις βάρος μου, βοηθώντας τον να φοροδιαφύγει. Το ξέρετε ότι ο κηπουρός του σπιτιού μου, που αν τον δεις είναι ο πιο κακομοίρης άνθρωπος του κόσμου, έχει πορσε καγιέν!! Τον είδα μια μέρα και έπαθα την πλάκα μου, τρελάθηκα! Απόδειξη δεν κόβει όμως, και την πόρσε την έχει σε εταιρία. Γιατί να τον αφήσω αυτόν;;; μου λετε;; Καταγγελία και άγιος ο θεός να έχει δουλειά και ο φίλος μου ο Αποστόλης που είναι λογιστής.
Ουστ, λαμόγια!
Μου είπαν διάφορα, όπως «εγώ ρουφιάνος δεν γίνομαι»! Μάλιστα! Δηλαδή όποιος καταγγέλλει μία κλοπή είναι ρουφιάνος. Μου είπαν «ντρέπομαι»! ξανά πάλι μάλιστα, είναι ντροπή να ζητάς το νόμιμο! Μου είπαν «πιστεύεις ότι αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδας»; Δεν είναι θέμα τι πιστεύω εγώ αγαπητέ μου, αλλά το γεγονός ότι η φοροδιαφυγή (όπως και η σπατάλη άλλωστε) έχει ξεφύγει από όλες της πάντες και πλέον δεν πληρώνει κανείς φόρους! Μου είπαν «και τι θα πετύχει ο ΓΑΠ με τις αποδείξεις;;» αύξηση εσόδων ίσως;; για να δανειστούμε λιγότερα ίσως! Ωραία μυαλά έχουμε, απορώ πως δεν πάμε μπροστά!
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω πρόβλημα με μία κάποια στοιχειώδη φοροδιαφυγή, άλλωστε και εγώ και εσείς όπου μπορούμε να τσιμπήσουμε κάτι το κάνουμε. Έχω όμως σοβαρότατο πρόβλημα με την απόλυτη φοροδιαφυγή. Το έχω τσιπούκλα αλλά τα εισοδήματα μου είναι κάτω από το αφορολόγητο. Με αυτό έχω πρόβλημα και μάλιστα μεγάλο.
Τώρα αν εσείς σας αρέσει να σας δουλεύουν, σας αρέσει να πληρώνετε μια χαρά τους φόρους σας, και να αφήνετε τα λαμόγια να κάνουν πάρτι πίσω από την πλάτη σας, σας αρέσει να πρέπει να πληρώνετε πάντα εσείς και μόνο εσείς το έλλειμμα γιατί ο ταρίφας και ο γιατρός και ο δικηγόρος και ο κηπουρός θέλουν να φοροδιαφεύγουν και εσείς τους αφήνετε, με για σας με χαρά σας. Πάσο ρε παιδί μου. Αλλά μην γκρινιάζετε μετά που δεν υπάρχουν χρήματα για σχολεία, για δρόμους, για τα πάντα; Και στην τελική αυτή η ρημάδα η πτώχευση μπορεί να είναι και μία κάποια λύση βρε αδελφέ. Εμένα δεν με νοιάζει καθόλου, μπορεί η εταιρία μου να κλείσει, αλλά μπορώ να βρω φανταστική δουλειά σε πλούσια χώρα του βορρά, σε ελάχιστο χρόνο. Ίσως λοιπόν μία δεύτερη πτώχευση στην ιστορία αυτής της χώρας να μας κάνει ανθρώπους. Ποιος ξέρει;; Μόνο έτσι θα βγούμε από το δράμα μας.
Εξωτικά πράγματα σήμερα. Η κινόα είναι μία από τις μοδάτες σούπερ τροφές. Αν και χρησιμοποιείται από πολύ παλιά, κυρίως από τους Ινκας, είναι και πάλι στη μόδα, μιας και οι νόστιμες και υπερτροφές επανήλθαν στα πιάτα μας. Η κινόα μοιάζει με όσπριο έχει μεγάλη περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη και πολύ χαμηλή γλουτένη πράγμα που την κάνει και πιο διαιτικιά από το ρύζι για παράδειγμα. Θα την βρείτε σε καταστήματα βιολογικών προϊόντων και στα μεγάλα σουπερ μαρκετ. Αξίζει τον κόπο να την δοκιμάσετε.
Σαλάτα με κινόα και λαχανικά
150 γραμμάρια κίνοα
500 γραμμάρια μανιτάρια φρέσκα
4 κουταλιές της σούπας μαϊντανό και άνηθο ψιλοκομμένο
1 καρότο κομμένο σε λεπτές φέτες
2 πιπεριές κόκκινες φρέσκες κομμένες σε λεπτές λωρίδες
Ελαιόλαδο, χυμό λεμονιού, αλάτι, πιπέρι
3 κουταλιές της σούπας ηλιόσπορο ή πασατέμπο καθαρισμένο (προαιρετικά)
Μουλιάζουμε την κίνοα σε λίγο νερό για 20 λεπτά και μετά την ξεπλένουμε καλά σε τρεχούμενο κρύο νερό. Τη βάζουμε σε μια μικρή κατσαρόλα με 1 ½ κούπα νερό και αλάτι και σιγοβράζουμε για 20 λεπτά. Την βγάζουμε από τη φωτιά, σκεπάζουμε την κατσαρόλα με μία πετσέτα και την αφήνουμε να ξεκουραστεί για 5 λεπτά. Την αφρατέβουμε λίγο με το πιρούνι. Όσο γίνεται η κίνοα, κόβουμε τα μανιτάρια σε λεπτές φέτες και τα σοτάρουμε σε 2 κουταλιές λάδι μέχρι να χάσουν τα υγρά τους. Ανακατεύουμε όλα τα υλικά της σαλάτας μαζί και τη βάζουμε στο ψυγείο να κρυώσει. Χωρίς αλάτι, λάδι και λεμόνι διατηρείται καλά για μια δυο μέρες. Τη σερβίρουμε με λάδι και λεμόνι, αλάτι και πιπέρι και πασπαλίζουμε με τους σπόρους.
Αυτοί πάλι που πιστεύουν ότι φταινε μόνο οι 90 μέρες της παρούσας κυβέρνησης και τα δεν-ξέρω-και-εγώ-πόσα χρόνια των παλιών κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, ενώ η γαλάζια γενιά ικανότατων πολιτικών και στελεχών δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα για το έγκλημα, τα 6 χρόνια που μας κυβερνούσε, αυτοί που τα πιστεύουν αυτά, συγγνώμη αγαπητοί μου αλλά είναι εντελώς ηλίθιοι και δεν μπορώ να κάνω κάτι επ΄ αυτού!.
Σε ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα υπάρχουν πολλές αιτίες και βέβαια πάρα πολλοί φταίχτες. Να είναι καλά οι άνθρωποι εκεί που ξεκουράζονται τώρα, αλλά προφανώς δεν θα το λύσουν αυτοί το πρόβλημα που είτε από μαλακία, είτε θελημένα που λεει και η Αριστερά, δημιούργησαν. Και καλή και άγια η συζήτηση για το ποιος φταιει έχει και εγκυκλοπαιδική αλλά και διδακτική αξία, το ζητούμενο τώρα είναι να λυθεί το πρόβλημα.
Ακούμε πολλά, με ουσιαστική αξία, απ΄ ότι αντιλαμβάνεστε και αφάνταστη πρακτικότητα. Όπως το έλλειμμα να το πληρώσουν αυτοί που το δημιούργησαν. Και βέβαια να συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα τραμπλ-σουτερ της ελληνικής κοινωνίας και να φωνάξω τον Παπαθανασίου, τον Αλογοσκούση, τον Χριστοδουλάκη, τον Γιάννο και όσο πίσω θέτε να πάω, μέχρι και τον Τσοβόλα να σου φωνάξω, λέμε τώρα, να τους πάρω την περιουσία, να τους δώσω και ένα μπερντάκι ξύλο, και να πληρώσω το έλλειμμα, να το βουλώσουν και αυτοί οι Γερμανοί που φωνάζουν. Έχω την αμυδρά εντύπωση όμως ότι δεν θα λυθεί το πρόβλημα έτσι.
Να υπερφορολογήσουμε τις επιχειρήσεις. Κυρίως τις μεγάλες αυτές που βγάζουν τα τρελά λεφτά. Μέσα, να σου κάνω και ρελάνς, να μαστιγώσουμε τους μεγαλομετόχους στο σύνταγμα. Νομίζω είναι 20% για τις μικρές και 30% για τις μεγάλες ο φόρος τώρα, να τον κάνουμε 40% και 50% και 80% δεν αντιλέγω, σάμπως θα μείνει και καμία επιχείρηση όλες θα κλείσουν, για πιο λόγο να επενδύουν χρήματα σε επιχειρήσεις όσοι έχουν, για να τους τα παίρνει το κράτος να πληρώνει αργόσχολους.
Τα πάντα να κάνουμε αλλά άδικα μέτρα να μην πάρουμε, λένε κάποιοι. Μάλιστα, γιατί όποιο μέτρο μας βάζει να πληρώσουμε τον φόρο που μας αναλογεί είναι άδικο. Το δικαίωμα στην φοροδιαφυγή στην Ελλάδα, είναι κατοχυρωμένο συνταγματικά, και όποιος τολμήσει να το πειράξει, δεν θα ξέρει από που θα του έρθει.
Έχω πολύ καιρό να δω ειδήσεις, έτυχε χτες να πέσω πάνω σε ένα ρεπορτάζ για τους ταξιτζίδες, φώναζε ένας απερίγραπτος τύπος ότι είναι άδικο να φορολογηθεί, λεει. Τα πήρα μιλάμε κανονικά, έκλεισα την τηλεόραση και άρχισα να φωνάζω. Γιατί ρε μαλάκα να μην πληρώσεις εσύ και κάθε άλλη κάστα φόρο; Γιατί να μην φορολογούνται όλα τα εισοδήματα ίδια; Γιατί να μην κόβει απόδειξη ο γιατρός; Γιατί να μην κόβει απόδειξη ο τύπος που συντηρεί το ασανσέρ; Γιατί να πλουτίζει αυτός εις βάρος όλων μας;
Άμα ζητήσεις απόδειξη θα επιβαρυνθείς με το ΦΠΑ είναι το επιχείρημα. Σας πληροφορώ ότι από το καλοκαίρι που πλακώθηκα με έναν μπογιατζή που δεν ήθελε να μου δώσει απόδειξη, έχω κάνει 4 καταγγελίες στην εφορία. Τώρα μπορεί και η εφορία να μην κάνει τίποτα, οπότε και οι δικές μου καταγγελίες να πήγαν στον βρόντο. Αλλά το χρέος μου το έκανα, και να σας πω και την αλήθεια δεν νομίζω ότι πήγαν στον βρόντο. Πήρα τηλέφωνο και τον τύπο με το ασανσέρ στην πολυκατοικία, και του είπα θέλω απόδειξη. Θα σας χρεώσω το ΦΠΑ μου λεει, θα σε κόψω του λεω γιατί έχω βρει άλλον που μου κάνει την ίδια τιμή και μου δίνει απόδειξη, και θα σου κάνω και καταγγελία στην εφορία. Την άλλη μέρα βρήκα ένα φάκελο με αποδείξεις 2 μηνών κάτω από την πόρτα μου.
Δεν θα επιτρέψω σε κανένα μαλάκα να γίνει πλούσιος εις βάρος μου, βοηθώντας τον να φοροδιαφύγει. Το ξέρετε ότι ο κηπουρός του σπιτιού μου, που αν τον δεις είναι ο πιο κακομοίρης άνθρωπος του κόσμου, έχει πορσε καγιέν!! Τον είδα μια μέρα και έπαθα την πλάκα μου, τρελάθηκα! Απόδειξη δεν κόβει όμως, και την πόρσε την έχει σε εταιρία. Γιατί να τον αφήσω αυτόν;;; μου λετε;; Καταγγελία και άγιος ο θεός να έχει δουλειά και ο φίλος μου ο Αποστόλης που είναι λογιστής.
Ουστ, λαμόγια!
Μου είπαν διάφορα, όπως «εγώ ρουφιάνος δεν γίνομαι»! Μάλιστα! Δηλαδή όποιος καταγγέλλει μία κλοπή είναι ρουφιάνος. Μου είπαν «ντρέπομαι»! ξανά πάλι μάλιστα, είναι ντροπή να ζητάς το νόμιμο! Μου είπαν «πιστεύεις ότι αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδας»; Δεν είναι θέμα τι πιστεύω εγώ αγαπητέ μου, αλλά το γεγονός ότι η φοροδιαφυγή (όπως και η σπατάλη άλλωστε) έχει ξεφύγει από όλες της πάντες και πλέον δεν πληρώνει κανείς φόρους! Μου είπαν «και τι θα πετύχει ο ΓΑΠ με τις αποδείξεις;;» αύξηση εσόδων ίσως;; για να δανειστούμε λιγότερα ίσως! Ωραία μυαλά έχουμε, απορώ πως δεν πάμε μπροστά!
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω πρόβλημα με μία κάποια στοιχειώδη φοροδιαφυγή, άλλωστε και εγώ και εσείς όπου μπορούμε να τσιμπήσουμε κάτι το κάνουμε. Έχω όμως σοβαρότατο πρόβλημα με την απόλυτη φοροδιαφυγή. Το έχω τσιπούκλα αλλά τα εισοδήματα μου είναι κάτω από το αφορολόγητο. Με αυτό έχω πρόβλημα και μάλιστα μεγάλο.
Τώρα αν εσείς σας αρέσει να σας δουλεύουν, σας αρέσει να πληρώνετε μια χαρά τους φόρους σας, και να αφήνετε τα λαμόγια να κάνουν πάρτι πίσω από την πλάτη σας, σας αρέσει να πρέπει να πληρώνετε πάντα εσείς και μόνο εσείς το έλλειμμα γιατί ο ταρίφας και ο γιατρός και ο δικηγόρος και ο κηπουρός θέλουν να φοροδιαφεύγουν και εσείς τους αφήνετε, με για σας με χαρά σας. Πάσο ρε παιδί μου. Αλλά μην γκρινιάζετε μετά που δεν υπάρχουν χρήματα για σχολεία, για δρόμους, για τα πάντα; Και στην τελική αυτή η ρημάδα η πτώχευση μπορεί να είναι και μία κάποια λύση βρε αδελφέ. Εμένα δεν με νοιάζει καθόλου, μπορεί η εταιρία μου να κλείσει, αλλά μπορώ να βρω φανταστική δουλειά σε πλούσια χώρα του βορρά, σε ελάχιστο χρόνο. Ίσως λοιπόν μία δεύτερη πτώχευση στην ιστορία αυτής της χώρας να μας κάνει ανθρώπους. Ποιος ξέρει;; Μόνο έτσι θα βγούμε από το δράμα μας.
Εξωτικά πράγματα σήμερα. Η κινόα είναι μία από τις μοδάτες σούπερ τροφές. Αν και χρησιμοποιείται από πολύ παλιά, κυρίως από τους Ινκας, είναι και πάλι στη μόδα, μιας και οι νόστιμες και υπερτροφές επανήλθαν στα πιάτα μας. Η κινόα μοιάζει με όσπριο έχει μεγάλη περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη και πολύ χαμηλή γλουτένη πράγμα που την κάνει και πιο διαιτικιά από το ρύζι για παράδειγμα. Θα την βρείτε σε καταστήματα βιολογικών προϊόντων και στα μεγάλα σουπερ μαρκετ. Αξίζει τον κόπο να την δοκιμάσετε.
Σαλάτα με κινόα και λαχανικά
150 γραμμάρια κίνοα
500 γραμμάρια μανιτάρια φρέσκα
4 κουταλιές της σούπας μαϊντανό και άνηθο ψιλοκομμένο
1 καρότο κομμένο σε λεπτές φέτες
2 πιπεριές κόκκινες φρέσκες κομμένες σε λεπτές λωρίδες
Ελαιόλαδο, χυμό λεμονιού, αλάτι, πιπέρι
3 κουταλιές της σούπας ηλιόσπορο ή πασατέμπο καθαρισμένο (προαιρετικά)
Μουλιάζουμε την κίνοα σε λίγο νερό για 20 λεπτά και μετά την ξεπλένουμε καλά σε τρεχούμενο κρύο νερό. Τη βάζουμε σε μια μικρή κατσαρόλα με 1 ½ κούπα νερό και αλάτι και σιγοβράζουμε για 20 λεπτά. Την βγάζουμε από τη φωτιά, σκεπάζουμε την κατσαρόλα με μία πετσέτα και την αφήνουμε να ξεκουραστεί για 5 λεπτά. Την αφρατέβουμε λίγο με το πιρούνι. Όσο γίνεται η κίνοα, κόβουμε τα μανιτάρια σε λεπτές φέτες και τα σοτάρουμε σε 2 κουταλιές λάδι μέχρι να χάσουν τα υγρά τους. Ανακατεύουμε όλα τα υλικά της σαλάτας μαζί και τη βάζουμε στο ψυγείο να κρυώσει. Χωρίς αλάτι, λάδι και λεμόνι διατηρείται καλά για μια δυο μέρες. Τη σερβίρουμε με λάδι και λεμόνι, αλάτι και πιπέρι και πασπαλίζουμε με τους σπόρους.
Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010
Καλέσματα
Η μάνα μου, μας έμαθε πολλά πράγματα, ένα από αυτά είναι το σαβούρα βιβρ γύρω από τα καλέσματα. Δεν είμαι σίγουρη ότι αυτό που μας μάθανε είναι το σωστό και το πρέπων, μάλλον παλιομοδίτικο ακούγεται, αλλά αυτό μας έμαθε τι να κάνω τώρα.
«Όταν σας καλούνε κάπου, να ενημερώνετε πάντα για το αν θα πάτε ή όχι και μάλιστα σε εύλογο χρονικό διάστημα, και ποτέ τελευταία στιγμή». Επίσης η μάνα μου θεωρούσε πρέπων την επόμενη μέρα από το κάλεσμα να πάρει τηλέφωνο την οικοδέσποινα και να την ευχαριστήσει για τα όλα, κλπ, κλπ. Έτσι έμαθα, αυτό νομίζω ότι κάνω, σε γενικές γραμμές, όταν με καλούν κάπου δέχομαι ή δεν δέχομαι την ίδια στιγμή, δεν έχω και να το σκεφτώ πολύ άλλωστε, δεν περιμένω καθημερινά προσκλήσεις από τη βασίλισσα της Αγγλίας (η μόνη και καλά πρόσκληση που δεν μπορείς να αρνηθείς, λέμε τώρα) και άρα αν την ώρα που θα με καλέσουν κάπου δεν έχω κάτι άλλο εκείνη τη στιγμή, δέχομαι και λήξης.
Το ότι βέβαια έτσι έμαθα εγώ, δεν σημαίνει τίποτα απολύτως μιας και ο υπόλοιπός κόσμος δεν συμπεριφέρεται έτσι και πολύ καλά κάνει, κατά την γνώμη μου. Κατ’ αρχήν ο περισσότερος κόσμος έχει παιδιά και έτσι το αν θα αποδεχτεί ή όχι μια πρόσκληση αφορά τα παιδιά και μόνο, τη διάθεσή τους, το αν θα γριπιάσουν ή όχι, το αν θα βρούμε μπειμπι σίτερ ή όχι, και άλλα τέτοια και σαφώς δεν αφορά την επιθυμία των γονέων τους. Πέραν όμως των παιδιών, ο περισσότερος κόσμος κανονίζει τη διασκέδασή του, σε διαφορετικό χρονικό ορίζοντα απ’ ότι εγώ. Μου το εξήγησε ο Βαγγέλης στις γιορτές και μάλλον έχει δίκιο.
Εμένα μου αρέσει να προγραμματίζω νωρίς, αηδιαστικά νωρίς θα έλεγα. Είμαι ικανή, ανήμερα το Δεκαπενταύγουστο να κανονίσω το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Με το που αλλάζει ο χρόνος σκέφτομαι τις καλοκαιρινές διακοπές, μιας και καθαροδευτέρες και Πάσχα τα κανόνισα τον Οκτώβρη. Έτσι και με τα τραπέζια. Κατ΄ αρχήν θέλω κόσμο σπίτι μου, θέλω να κάνω τραπέζια, μου αρέσει να έρχονται φίλοι σπίτι, όσο πιο συχνά γίνετε. Αλλά επίσης μου αρέσει να κανονίζω από νωρίς τα τραπέζια μου, με αποτέλεσμα να αγχώνω όλο τον κόσμο και από διασκέδαση να καταλήγει άγχος επιπέδου πανελληνίων.
Προσωπικά για να κάνω ένα τραπέζι, ένα κάλεσμα, όπως το θέλω εγώ, χρειάζομαι μία βδομάδα. Πρέπει δηλαδή τη Δευτέρα να ξέρω πόσοι και ποιοι θα έρθουνε, ώστε να φαω δύο απογεύματα να φτιάξω το μενού, κάτι που να είναι καινούργιο και να καλύπτει όλα τα γούστα. Τετάρτη πάω σουπερ μάρκετ για τα ψώνια, Πέμπτη – Παρασκευή μαγειρεύω και Σάββατο βράδυ είμαι έτοιμη. Έτσι το έχω προγραμματίσει η μούρλη έτσι το θέλω! Έχω λοιπόν την «απαίτηση» από την περασμένη βδομάδα να με έχουν όλοι ειδοποιήσει αν θα έρθουν. Αυτό βέβαια ισχύει για ένα απλό κάλεσμα, ένα αγώνα τσάμπιονς λιγκ, για παράδειγμα, όσο πιο επίσημη η περίσταση τόσο πιο νωρίς το κάλεσμα, τόσο πιο νωρίς η ειδοποίηση, για να καταλάβετε.
Ο Βαγγέλης αυτό το ονομάζει, υστερία και μάλλον έχει δίκιο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το πόσο αγχώνομαι όταν δεν ξέρω πόσοι θα έρθουν. Σε αυτή τη περίπτωση είτε μαγειρεύω για όλους όσους κάλεσα, με αποτέλεσμα να περισσεύει φαγητό για όλους τους τροφίμους της Αλικαρνασσού, είτε να μαγειρεύω για τους μισούς με αποτέλεσμα να μην φτάνει το φαγητό και να πεινάει ο κόσμος!!!
Από την άλλη βέβαια οι άνθρωποι έχουν απόλυτο δίκιο, το δικό μου το άγχος θα έχουν, αν τους τη δώσει θα έρθουν αν πάλι βαριούνται δεν θα έρθουν. Εντάξει το καταλαβαίνω αυτό, και έτσι δεν πιέζω τον κόσμο, τον αφήνω να κάνει ότι θέλει, με αποτέλεσμα να μου τα χώνει η Φιφή που της γκρινιάζω, όντας πλέον αγχωμένη. «Παιδάκι μου τους είπες να σου πουν αν θα έρθουν»;;; με ρωτάει. Όταν τις λεω «μα εννοείτε!» εκεί αρχίζει το ψάλσιμο.
Έτσι την έπαθα φέτος την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Το συγκεκριμένο τραπέζι είναι πολύ ιδιαίτερο, πρέπει να είναι γκλαμουράτο, πρέπει να έχει γκουρμεδιές, και άλλα τέτοια, άρα μεγαλύτερη η προετοιμασία. Επίσης επειδή είχα καλέσει και κόσμο για μετά την αλλαγή του χρόνου, είχε γίνει ένας ψιλοχαμός ποιοι θα έρθουν πόσοι πριν, πράγμα που με ενδιέφερε άμεσα δηλαδή, πόσοι μετά, πράγμα ψιλοαδιάφορο με την έννοια ότι καλά θα ήταν να ξέρω, αλλά και τελευταία στιγμή να το αποφασίσετε δεν με πειράζει.
Μέχρι την προηγούμενη μέρα είχα «κλείσει» 8 άτομα για το δείπνο. Είχα κανονίσει λοιπόν να κάνω καθιστό τραπέζι, και να σερβίρω λαγό. Τα 8 άτομα έγιναν 14, όπου με το ζόρι στριμωχθήκαμε στο τραπέζι, όπου τελευταία στιγμή έτρεχε η Φιφή να πάρει δωράκια, όπου ο λαγός ήταν χάλια και όπου στην τελική ήταν πάρα πολύ λίγος! Δράμα σας λεω, δράμα! Πρωτοχρονιάτικο δράμα! Καλά περάσαμε βέβαια, αλλά το όλο σέτινγκ ήταν πολύ κατώτερο και της ημέρας και των τραπεζιών που κάνω. Και έτυχε η αποτυχία να είναι στην πιο σημαντική μέρα του χρόνου.
Τέλος πάντων, αυτά είναι τα σοβαρά μου προβλήματα, ξέρω ότι τα θεωρείται αστεία, και σαχλά, και μάλλον είναι. Αλλά αγαπητοί μου, αυτό δεν είναι ευτυχία;;; να αναγκαζόμαστε να ασχολούμαστε με τα σαχλά λόγω έλλειψης σοβαρών!
Αν και τελείωσαν οι γιορτές, έχουμε, Γιάννηδες, Θανάσηδες, Αντώνηδες, ακόμα να χαρούμε. Άρα θέλετε ένα νόστιμο πιάτο για ορεκτικό σε ένα καθιστό τραπέζι.
Χτένια με σάλτσα σαφράν (για 4 άτομα)
16 χτένια, μόνο την ψίχα θα βρείτε νοστιμότατα κατεψυγμένα στα σούπερ μάρκετ
αλεύρι για αλεύρωμα
αλάτι, πιπέρι, ρίγανη, θυμάρι
λίγο λεμονοπίπερο, ή ψιλοκομμένο ξύσμα λεμονιού
2 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
χυμό από μισό λεμόνι
ψιλοκομμένος μαιντανός
Σε ένα βαθύ μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι, το αλάτι, το πιπέρι, τη ρίγανη, το θυμάρι, το λεμονοπίπερο ή το ξύσμα, και με το μίγμα αλευρώνουμε ελαφρά τα χτένια.
Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε το λάδι και τηγανίζουμε σε μέτρια φωτιά τα χτένια 4-4 τη φορά ώστε να μην κρυώσει πολύ το λάδι μας. Σερβίρουμε 4 χτένια σε ένα πιάτο και πασπαλίσουμε με τον ψιλοκομμένο μαϊντανό και το λεμόνι.
Για τη σάλτσα σαφράν (πολύ καλή και για γαρίδες)
½ φλιτζάνι πολύ ψιλοκομμένο κρεμμύδι
½ φλιτζάνι λευκό ξηρό κρασί
2 κουταλιές της σούπας κρέμα γάλακτος
3 κουταλιές της σούπας βούτυρο κρύο κομμένο σε μικρά κομματάκια
1 πρέζα ίνες σαφράν
αλάτι, πιπέρι και χυμό λεμονιού
Σε μικρή κατσαρολίτσα για σάλτσες σοτάρετε το κρεμμύδι στο κρασί, μέχρι να στεγνώσει σχεδόν και να μείνει ποσότητα ίση με 3 κουταλιές της σούπας, προσθέστε το σαφράν και τη κρέμα γάλακτος. Ανεβάστε τη φωτιά και προσθέστε σιγά σιγά τα κομματάκια βούτυρο, ανακατεύοντας συνέχεια και βάζοντας το δεύτερο πριν λιώσει τελείως το προηγούμενο. Προσοχή μην αφήσετε το μίγμα να βράσει. Όταν ενσωματωθεί όλο το βούτυρο, κατεβάστε από τη φωτιά προσθέστε αλάτι, πιπέρι και χυμό λεμονιού.
Σερβίρετε σε ένα πιάτο 4 χτένια περιχύστε με λίγη από τη σάλτσα και πασπαλίστε με πολύ ψιλοκομμένο μαϊντανό. Διακοσμήστε με σχινόπρασο.
«Όταν σας καλούνε κάπου, να ενημερώνετε πάντα για το αν θα πάτε ή όχι και μάλιστα σε εύλογο χρονικό διάστημα, και ποτέ τελευταία στιγμή». Επίσης η μάνα μου θεωρούσε πρέπων την επόμενη μέρα από το κάλεσμα να πάρει τηλέφωνο την οικοδέσποινα και να την ευχαριστήσει για τα όλα, κλπ, κλπ. Έτσι έμαθα, αυτό νομίζω ότι κάνω, σε γενικές γραμμές, όταν με καλούν κάπου δέχομαι ή δεν δέχομαι την ίδια στιγμή, δεν έχω και να το σκεφτώ πολύ άλλωστε, δεν περιμένω καθημερινά προσκλήσεις από τη βασίλισσα της Αγγλίας (η μόνη και καλά πρόσκληση που δεν μπορείς να αρνηθείς, λέμε τώρα) και άρα αν την ώρα που θα με καλέσουν κάπου δεν έχω κάτι άλλο εκείνη τη στιγμή, δέχομαι και λήξης.
Το ότι βέβαια έτσι έμαθα εγώ, δεν σημαίνει τίποτα απολύτως μιας και ο υπόλοιπός κόσμος δεν συμπεριφέρεται έτσι και πολύ καλά κάνει, κατά την γνώμη μου. Κατ’ αρχήν ο περισσότερος κόσμος έχει παιδιά και έτσι το αν θα αποδεχτεί ή όχι μια πρόσκληση αφορά τα παιδιά και μόνο, τη διάθεσή τους, το αν θα γριπιάσουν ή όχι, το αν θα βρούμε μπειμπι σίτερ ή όχι, και άλλα τέτοια και σαφώς δεν αφορά την επιθυμία των γονέων τους. Πέραν όμως των παιδιών, ο περισσότερος κόσμος κανονίζει τη διασκέδασή του, σε διαφορετικό χρονικό ορίζοντα απ’ ότι εγώ. Μου το εξήγησε ο Βαγγέλης στις γιορτές και μάλλον έχει δίκιο.
Εμένα μου αρέσει να προγραμματίζω νωρίς, αηδιαστικά νωρίς θα έλεγα. Είμαι ικανή, ανήμερα το Δεκαπενταύγουστο να κανονίσω το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Με το που αλλάζει ο χρόνος σκέφτομαι τις καλοκαιρινές διακοπές, μιας και καθαροδευτέρες και Πάσχα τα κανόνισα τον Οκτώβρη. Έτσι και με τα τραπέζια. Κατ΄ αρχήν θέλω κόσμο σπίτι μου, θέλω να κάνω τραπέζια, μου αρέσει να έρχονται φίλοι σπίτι, όσο πιο συχνά γίνετε. Αλλά επίσης μου αρέσει να κανονίζω από νωρίς τα τραπέζια μου, με αποτέλεσμα να αγχώνω όλο τον κόσμο και από διασκέδαση να καταλήγει άγχος επιπέδου πανελληνίων.
Προσωπικά για να κάνω ένα τραπέζι, ένα κάλεσμα, όπως το θέλω εγώ, χρειάζομαι μία βδομάδα. Πρέπει δηλαδή τη Δευτέρα να ξέρω πόσοι και ποιοι θα έρθουνε, ώστε να φαω δύο απογεύματα να φτιάξω το μενού, κάτι που να είναι καινούργιο και να καλύπτει όλα τα γούστα. Τετάρτη πάω σουπερ μάρκετ για τα ψώνια, Πέμπτη – Παρασκευή μαγειρεύω και Σάββατο βράδυ είμαι έτοιμη. Έτσι το έχω προγραμματίσει η μούρλη έτσι το θέλω! Έχω λοιπόν την «απαίτηση» από την περασμένη βδομάδα να με έχουν όλοι ειδοποιήσει αν θα έρθουν. Αυτό βέβαια ισχύει για ένα απλό κάλεσμα, ένα αγώνα τσάμπιονς λιγκ, για παράδειγμα, όσο πιο επίσημη η περίσταση τόσο πιο νωρίς το κάλεσμα, τόσο πιο νωρίς η ειδοποίηση, για να καταλάβετε.
Ο Βαγγέλης αυτό το ονομάζει, υστερία και μάλλον έχει δίκιο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το πόσο αγχώνομαι όταν δεν ξέρω πόσοι θα έρθουν. Σε αυτή τη περίπτωση είτε μαγειρεύω για όλους όσους κάλεσα, με αποτέλεσμα να περισσεύει φαγητό για όλους τους τροφίμους της Αλικαρνασσού, είτε να μαγειρεύω για τους μισούς με αποτέλεσμα να μην φτάνει το φαγητό και να πεινάει ο κόσμος!!!
Από την άλλη βέβαια οι άνθρωποι έχουν απόλυτο δίκιο, το δικό μου το άγχος θα έχουν, αν τους τη δώσει θα έρθουν αν πάλι βαριούνται δεν θα έρθουν. Εντάξει το καταλαβαίνω αυτό, και έτσι δεν πιέζω τον κόσμο, τον αφήνω να κάνει ότι θέλει, με αποτέλεσμα να μου τα χώνει η Φιφή που της γκρινιάζω, όντας πλέον αγχωμένη. «Παιδάκι μου τους είπες να σου πουν αν θα έρθουν»;;; με ρωτάει. Όταν τις λεω «μα εννοείτε!» εκεί αρχίζει το ψάλσιμο.
Έτσι την έπαθα φέτος την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Το συγκεκριμένο τραπέζι είναι πολύ ιδιαίτερο, πρέπει να είναι γκλαμουράτο, πρέπει να έχει γκουρμεδιές, και άλλα τέτοια, άρα μεγαλύτερη η προετοιμασία. Επίσης επειδή είχα καλέσει και κόσμο για μετά την αλλαγή του χρόνου, είχε γίνει ένας ψιλοχαμός ποιοι θα έρθουν πόσοι πριν, πράγμα που με ενδιέφερε άμεσα δηλαδή, πόσοι μετά, πράγμα ψιλοαδιάφορο με την έννοια ότι καλά θα ήταν να ξέρω, αλλά και τελευταία στιγμή να το αποφασίσετε δεν με πειράζει.
Μέχρι την προηγούμενη μέρα είχα «κλείσει» 8 άτομα για το δείπνο. Είχα κανονίσει λοιπόν να κάνω καθιστό τραπέζι, και να σερβίρω λαγό. Τα 8 άτομα έγιναν 14, όπου με το ζόρι στριμωχθήκαμε στο τραπέζι, όπου τελευταία στιγμή έτρεχε η Φιφή να πάρει δωράκια, όπου ο λαγός ήταν χάλια και όπου στην τελική ήταν πάρα πολύ λίγος! Δράμα σας λεω, δράμα! Πρωτοχρονιάτικο δράμα! Καλά περάσαμε βέβαια, αλλά το όλο σέτινγκ ήταν πολύ κατώτερο και της ημέρας και των τραπεζιών που κάνω. Και έτυχε η αποτυχία να είναι στην πιο σημαντική μέρα του χρόνου.
Τέλος πάντων, αυτά είναι τα σοβαρά μου προβλήματα, ξέρω ότι τα θεωρείται αστεία, και σαχλά, και μάλλον είναι. Αλλά αγαπητοί μου, αυτό δεν είναι ευτυχία;;; να αναγκαζόμαστε να ασχολούμαστε με τα σαχλά λόγω έλλειψης σοβαρών!
Αν και τελείωσαν οι γιορτές, έχουμε, Γιάννηδες, Θανάσηδες, Αντώνηδες, ακόμα να χαρούμε. Άρα θέλετε ένα νόστιμο πιάτο για ορεκτικό σε ένα καθιστό τραπέζι.
Χτένια με σάλτσα σαφράν (για 4 άτομα)
16 χτένια, μόνο την ψίχα θα βρείτε νοστιμότατα κατεψυγμένα στα σούπερ μάρκετ
αλεύρι για αλεύρωμα
αλάτι, πιπέρι, ρίγανη, θυμάρι
λίγο λεμονοπίπερο, ή ψιλοκομμένο ξύσμα λεμονιού
2 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
χυμό από μισό λεμόνι
ψιλοκομμένος μαιντανός
Σε ένα βαθύ μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι, το αλάτι, το πιπέρι, τη ρίγανη, το θυμάρι, το λεμονοπίπερο ή το ξύσμα, και με το μίγμα αλευρώνουμε ελαφρά τα χτένια.
Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε το λάδι και τηγανίζουμε σε μέτρια φωτιά τα χτένια 4-4 τη φορά ώστε να μην κρυώσει πολύ το λάδι μας. Σερβίρουμε 4 χτένια σε ένα πιάτο και πασπαλίσουμε με τον ψιλοκομμένο μαϊντανό και το λεμόνι.
Για τη σάλτσα σαφράν (πολύ καλή και για γαρίδες)
½ φλιτζάνι πολύ ψιλοκομμένο κρεμμύδι
½ φλιτζάνι λευκό ξηρό κρασί
2 κουταλιές της σούπας κρέμα γάλακτος
3 κουταλιές της σούπας βούτυρο κρύο κομμένο σε μικρά κομματάκια
1 πρέζα ίνες σαφράν
αλάτι, πιπέρι και χυμό λεμονιού
Σε μικρή κατσαρολίτσα για σάλτσες σοτάρετε το κρεμμύδι στο κρασί, μέχρι να στεγνώσει σχεδόν και να μείνει ποσότητα ίση με 3 κουταλιές της σούπας, προσθέστε το σαφράν και τη κρέμα γάλακτος. Ανεβάστε τη φωτιά και προσθέστε σιγά σιγά τα κομματάκια βούτυρο, ανακατεύοντας συνέχεια και βάζοντας το δεύτερο πριν λιώσει τελείως το προηγούμενο. Προσοχή μην αφήσετε το μίγμα να βράσει. Όταν ενσωματωθεί όλο το βούτυρο, κατεβάστε από τη φωτιά προσθέστε αλάτι, πιπέρι και χυμό λεμονιού.
Σερβίρετε σε ένα πιάτο 4 χτένια περιχύστε με λίγη από τη σάλτσα και πασπαλίστε με πολύ ψιλοκομμένο μαϊντανό. Διακοσμήστε με σχινόπρασο.
Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010
Καλή Δεκαετία
Τελείωσαν και τα «ζίροους». Μπήκαμε πλέον επίσημα στα «τενς» και ατενίζουμε το μέλλον με τεράστια αισιοδοξία, λέμε τώρα!
Δεν μου αρέσουν καθόλου αυτές οι ονομασίες. Πως να το κάνουμε δηλαδή, δεν έχουν την αίγλη ενός «σίξτις», άντε ενός «σέβεντις». Ζίροους και μαλακίες. Αλλά τι να κάνουμε, είμαστε η γενιά της αλλαγής.
Ζήσαμε την αλλαγή τις χιλιετίας, του αιώνα, της δεκαετίας, ακόμα και την «Αλλαγή» του Ανδρέα ζήσαμε. Για να μην σας πω για την αλλαγή στα εργασιακά, όπου εμείς κλιθήκαμε να εργαστούμε όσο δεν εργάσθηκαν οι γονείς μας, στις συντάξεις, όπου εμείς δεν θα πάρουμε γιατί οι γονείς μας θεώρησαν σωστό να την πάρουν από τα 40-αντα τους, στο κλίμα, όπου το ανήμερα Χριστούγεννα προσεγγίζει το ανήμερα 15-Αυγουστο.
Τέλος πάντων με τούτα και με κείνα, αλλάξαμε χρονιά, αλλάξαμε και δεκαετία, και ελπίζουμε ότι τα καλύτερα είναι μπροστά μας. Προσωπικά δεν είμαι και τόσο αισιόδοξη, πιστεύω ότι τα καλύτερα τα έχω ζήσει, και μπροστά μου έχω μια μάλλον δύσκολη δεκαετία, αλλά ας μην μιζεριάσουμε χρονιάρες μέρες.
Η νέα χρονιά, λοιπόν, μπαίνει με πολλά καινούργια δεδομένα. Κατ’ αρχήν μπαίνει με γλέντια και χαρές. Τραπέζια, γιορτές, και λοιπές εκδηλώσεις είναι στην ημερήσια αυτή την εποχή, άρα καλά περνάμε. Μαζί όμως με τις πιο πάνω κοινωνικές εκδηλώσεις έρχονται και τα φαγιά και τα ποτά, και να τα κιλά, και να τα μεθύσια. Έρχονται και τα δώρα, έρχονται τα έξοδα, έρχονται οι αλλαγές των δώρων, έρχονται οι ατέλειωτές ώρες στο Μολ, μια τραγωδία σας λεω για εμένα την αγοραφοβική.
Έχουμε και ανασκοπήσεις, τα σπουδαία γεγονότα της χρονιάς, της δεκαετίας, και τις αντίστοιχες δημοσκοπήσεις, ποιο ήταν το πιο σπουδαίο γεγονός της χρονιάς και ποιο της δεκαετίας; Ελα μου ντε;;; Βρε τι ζόρι τραβάνε οι άνθρωποι!!
Έχουμε και τα γενέθλια των ιδιωτικών τηλεοπτικών μας σταθμών, 20 χρόνια έκλεισαν και έτσι βγάζουν τη χρονιά στο τζάμπα, παίζοντας όλα τα σίριαλ της περασμένης 20-ετίας. Έχουν ένα ενδιαφέρων θα έλεγα, από πολιτισμικής άποψης, βλέπεις πως ήταν τα πράγματα προ ψηφιακής επανάστασης, τότε που υπήρχαν καφετζίδες στα γραφεία (β.λ. το ρετιρέ) και τότε που το να τα φτιάξει ένας υδραυλικός με μία γιατρό ήταν θέμα (β.λ. λαβ σόρυ). Είναι να τα βλέπουν οι πιτσιρικάδες τώρα που δεν ξέρουν τι παει να πει βίντεο, να εκτιμήσουν την εποχή που ζούνε! Προσωπικά δεν τα έβλεπα αυτά τα πράγματα τότε θα τα δω τώρα;; Αναρωτιέμαι, αν άξιζε όλη αυτή η «επανάσταση» της ιδιωτικής τηλεόρασης, τότε το βρώμικο ’89 που είχε πάρει ο Εβερτ την μπουλντόζα μπροστά στην ΕΡΤ και «πολεμούσε» για το δικαίωμα του Έλληνα πολίτη να έχει και «Ρετιρέ» και «Γιουρι Γκέλερ» και «Παπακαλιάτη».
Με την νέα δεκαετία όμως περνάμε σε άλλη εποχή. Τώρα πλέον έχουμε τηλεόραση ον ντιμάντ, με ελάχιστη πληρωμή. Έτσι πλέον θα βλέπουμε τις γνωστές εθνικές και διεθνείς σαβούρες ον ντιμάντ (όποτε εμείς θέλουμε δηλαδή, σαν να έχουμε ένα τεράστιο βίντεο κλαμπ μέσα στο σπίτι μας).
Έχουμε και άλλα θέματα όμως, πέραν της τηλεόρασης και των ανασκοπήσεων. Όπως το τι θα κάνει τώρα η Ντόρα; πως θα καταγράψω όλες τις αποδείξεις που μου ζητάνε, σε εξέλ καλά είναι ή πρέπει να χρησιμοποιήσω άξες, δεν μας το διευκρίνισαν αυτό; Πόσο θυμωμένη είναι άραγε η Μέρκελ μαζί μας, όσο ήμασταν και εμείς μετά τον β’ ΠΠ ή περισσότερο; Τι θα κάνει ο Αλέκος με τον Αλέξη; Θα ανταλλάξουν ευχές ή όχι; Και βέβαια το πιο σημαντικό όλων ΓΙΑΤΙ ΠΕΦΤΟΥΝ ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ;; την έχουν ματιάσει την κοπέλα ή έχει ανάδρομο Ερμή;;;
Έχουμε θέματα λοιπόν αγαπητοί μου και πρέπει να «σκύψουμε πάνω στα προβλήματα αυτά», πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι μαζί, την νέα χρόνια, την νέα δεκαετία, να βρούμε τελικά τον διάδοχο του Γιούρι Γκέλερ, και να τον κάνουμε Υπουργό Οικονομικών, να λύσει το πρόβλημα της φοροδιαφυγής χωρίς να θίξει κανένα, ούτε τα 10 εκατομμύρια που φοροδιαφεύγουν.
Η πρώτη συνταγή της χρονιάς είναι και το πρώτο πιάτο που έφαγα εκτός σπιτιού φυσικά. Το Σάββατο πήγαμε σε ένα μοδάτο Wine Bar, που μας σέρβιραν για αμους μπους μία σταγόνα – κυριολεκτικά – από ένα νοστιμότατο μους κατσικίσιων τυριών. Σε ένα κολονάτο ποτήρι σαμπάνιας (όχι φλουτ, αλλά βε – τι σας λέω τώρα!) είχαν βάλει με ένα κορνέ ένα «ρόζο» από τη μους, πως είναι οι μπαλίτσες άσπρης σαντιγί πάνω σε μία τούρτα σοκολάτας που κάνουν οι ζαχαροπλάστες με το κορνέ, τέτοιο ένα πράγμα, σε ένα κολονάτο ποτήρι με ένα μικροσκοπικό κριτσινάκι σαν καλαμάκι. Απλά υπέροχο, νοστιμότατο, και αηδιαστικά ελάχιστο!!!
Προσπάθησα πολύ να την πετύχω την συνταγή, με τα υλικά που είχα σπίτι και νομίζω την έκανα. Είναι πολύ νόστιμο ορεκτικό, για ένα κρακεράκι, ένα μικρό ψωμάκι, με μία σταγονίτσα μαρμελάδα τυριών κεράσι από πάνω. Καλή γκουρμεδιά, σας λεω.
Μους τυριών
100 γραμμάρια μανούρι
½ φλυτζάνι στραγγιστό γιαούρτι
150 γραμμάρια ανθότυρο ή φρέσκια μυζήθρα ή κατίκι ή ρικότα
50 γραμμάρια ξινομυζήθρα ή άλλο κατσικίσιο ξυνό τυρί όπως το σεβρ
φρέσκο πιπέρι
Τρίβουμε τα τυριά και τα χτυπάμε στο μούλτι μαζί με το γιαούρτι. Ανακατεύουμε μέχρι να αφρατέψει, να λιώσουν τελείως τα τυριά και να γίνει μία σφιχτή κρέμα σαν σαντιγί. Πασπαλίζουμε με φρεσκοτριμμένο πιπέρι. Τη βάζουμε σε ένα τάπερ στο ψηγείο για 3-4 ώρες να σφίξει.
Προσπάθησα να την φτιάξω και με κρέμα γάλακτος (200 γραμμάρια) που την είχα χτυπήσει σε σαντιγί πρώτα και μετά ανακάτεψα στο μούλτι την σαντιγί με τα τυριά. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο στην υφή και πολύ νόστιμο, αλλά δεν είχε την γιαουρτένια γεύση που έχει η πρώτη παραλλαγή και που προσωπικά μου αρέσει περισσότερο.
Αφού κρυώσει και σφίξει η μους, βάλτε πάνω σε ψωμάκι μία μεγάλη κουταλιά και από πάνω ότι θέλετε, τσάτνεϊ, ή φρέσκο θυμάρι, ή αρωματικό λάδι, ή τοματίνι τσέρι, ή ψιλοκομμένο βασιλικό, ή ένα καρύδι, ή μία σταγόνα σάλτσα μπαλσάμικο, ή ψιλοκομμένο σκινόπρασσο, ..., φαντασία να έχετε!
Δεν μου αρέσουν καθόλου αυτές οι ονομασίες. Πως να το κάνουμε δηλαδή, δεν έχουν την αίγλη ενός «σίξτις», άντε ενός «σέβεντις». Ζίροους και μαλακίες. Αλλά τι να κάνουμε, είμαστε η γενιά της αλλαγής.
Ζήσαμε την αλλαγή τις χιλιετίας, του αιώνα, της δεκαετίας, ακόμα και την «Αλλαγή» του Ανδρέα ζήσαμε. Για να μην σας πω για την αλλαγή στα εργασιακά, όπου εμείς κλιθήκαμε να εργαστούμε όσο δεν εργάσθηκαν οι γονείς μας, στις συντάξεις, όπου εμείς δεν θα πάρουμε γιατί οι γονείς μας θεώρησαν σωστό να την πάρουν από τα 40-αντα τους, στο κλίμα, όπου το ανήμερα Χριστούγεννα προσεγγίζει το ανήμερα 15-Αυγουστο.
Τέλος πάντων με τούτα και με κείνα, αλλάξαμε χρονιά, αλλάξαμε και δεκαετία, και ελπίζουμε ότι τα καλύτερα είναι μπροστά μας. Προσωπικά δεν είμαι και τόσο αισιόδοξη, πιστεύω ότι τα καλύτερα τα έχω ζήσει, και μπροστά μου έχω μια μάλλον δύσκολη δεκαετία, αλλά ας μην μιζεριάσουμε χρονιάρες μέρες.
Η νέα χρονιά, λοιπόν, μπαίνει με πολλά καινούργια δεδομένα. Κατ’ αρχήν μπαίνει με γλέντια και χαρές. Τραπέζια, γιορτές, και λοιπές εκδηλώσεις είναι στην ημερήσια αυτή την εποχή, άρα καλά περνάμε. Μαζί όμως με τις πιο πάνω κοινωνικές εκδηλώσεις έρχονται και τα φαγιά και τα ποτά, και να τα κιλά, και να τα μεθύσια. Έρχονται και τα δώρα, έρχονται τα έξοδα, έρχονται οι αλλαγές των δώρων, έρχονται οι ατέλειωτές ώρες στο Μολ, μια τραγωδία σας λεω για εμένα την αγοραφοβική.
Έχουμε και ανασκοπήσεις, τα σπουδαία γεγονότα της χρονιάς, της δεκαετίας, και τις αντίστοιχες δημοσκοπήσεις, ποιο ήταν το πιο σπουδαίο γεγονός της χρονιάς και ποιο της δεκαετίας; Ελα μου ντε;;; Βρε τι ζόρι τραβάνε οι άνθρωποι!!
Έχουμε και τα γενέθλια των ιδιωτικών τηλεοπτικών μας σταθμών, 20 χρόνια έκλεισαν και έτσι βγάζουν τη χρονιά στο τζάμπα, παίζοντας όλα τα σίριαλ της περασμένης 20-ετίας. Έχουν ένα ενδιαφέρων θα έλεγα, από πολιτισμικής άποψης, βλέπεις πως ήταν τα πράγματα προ ψηφιακής επανάστασης, τότε που υπήρχαν καφετζίδες στα γραφεία (β.λ. το ρετιρέ) και τότε που το να τα φτιάξει ένας υδραυλικός με μία γιατρό ήταν θέμα (β.λ. λαβ σόρυ). Είναι να τα βλέπουν οι πιτσιρικάδες τώρα που δεν ξέρουν τι παει να πει βίντεο, να εκτιμήσουν την εποχή που ζούνε! Προσωπικά δεν τα έβλεπα αυτά τα πράγματα τότε θα τα δω τώρα;; Αναρωτιέμαι, αν άξιζε όλη αυτή η «επανάσταση» της ιδιωτικής τηλεόρασης, τότε το βρώμικο ’89 που είχε πάρει ο Εβερτ την μπουλντόζα μπροστά στην ΕΡΤ και «πολεμούσε» για το δικαίωμα του Έλληνα πολίτη να έχει και «Ρετιρέ» και «Γιουρι Γκέλερ» και «Παπακαλιάτη».
Με την νέα δεκαετία όμως περνάμε σε άλλη εποχή. Τώρα πλέον έχουμε τηλεόραση ον ντιμάντ, με ελάχιστη πληρωμή. Έτσι πλέον θα βλέπουμε τις γνωστές εθνικές και διεθνείς σαβούρες ον ντιμάντ (όποτε εμείς θέλουμε δηλαδή, σαν να έχουμε ένα τεράστιο βίντεο κλαμπ μέσα στο σπίτι μας).
Έχουμε και άλλα θέματα όμως, πέραν της τηλεόρασης και των ανασκοπήσεων. Όπως το τι θα κάνει τώρα η Ντόρα; πως θα καταγράψω όλες τις αποδείξεις που μου ζητάνε, σε εξέλ καλά είναι ή πρέπει να χρησιμοποιήσω άξες, δεν μας το διευκρίνισαν αυτό; Πόσο θυμωμένη είναι άραγε η Μέρκελ μαζί μας, όσο ήμασταν και εμείς μετά τον β’ ΠΠ ή περισσότερο; Τι θα κάνει ο Αλέκος με τον Αλέξη; Θα ανταλλάξουν ευχές ή όχι; Και βέβαια το πιο σημαντικό όλων ΓΙΑΤΙ ΠΕΦΤΟΥΝ ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ;; την έχουν ματιάσει την κοπέλα ή έχει ανάδρομο Ερμή;;;
Έχουμε θέματα λοιπόν αγαπητοί μου και πρέπει να «σκύψουμε πάνω στα προβλήματα αυτά», πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι μαζί, την νέα χρόνια, την νέα δεκαετία, να βρούμε τελικά τον διάδοχο του Γιούρι Γκέλερ, και να τον κάνουμε Υπουργό Οικονομικών, να λύσει το πρόβλημα της φοροδιαφυγής χωρίς να θίξει κανένα, ούτε τα 10 εκατομμύρια που φοροδιαφεύγουν.
Η πρώτη συνταγή της χρονιάς είναι και το πρώτο πιάτο που έφαγα εκτός σπιτιού φυσικά. Το Σάββατο πήγαμε σε ένα μοδάτο Wine Bar, που μας σέρβιραν για αμους μπους μία σταγόνα – κυριολεκτικά – από ένα νοστιμότατο μους κατσικίσιων τυριών. Σε ένα κολονάτο ποτήρι σαμπάνιας (όχι φλουτ, αλλά βε – τι σας λέω τώρα!) είχαν βάλει με ένα κορνέ ένα «ρόζο» από τη μους, πως είναι οι μπαλίτσες άσπρης σαντιγί πάνω σε μία τούρτα σοκολάτας που κάνουν οι ζαχαροπλάστες με το κορνέ, τέτοιο ένα πράγμα, σε ένα κολονάτο ποτήρι με ένα μικροσκοπικό κριτσινάκι σαν καλαμάκι. Απλά υπέροχο, νοστιμότατο, και αηδιαστικά ελάχιστο!!!
Προσπάθησα πολύ να την πετύχω την συνταγή, με τα υλικά που είχα σπίτι και νομίζω την έκανα. Είναι πολύ νόστιμο ορεκτικό, για ένα κρακεράκι, ένα μικρό ψωμάκι, με μία σταγονίτσα μαρμελάδα τυριών κεράσι από πάνω. Καλή γκουρμεδιά, σας λεω.
Μους τυριών
100 γραμμάρια μανούρι
½ φλυτζάνι στραγγιστό γιαούρτι
150 γραμμάρια ανθότυρο ή φρέσκια μυζήθρα ή κατίκι ή ρικότα
50 γραμμάρια ξινομυζήθρα ή άλλο κατσικίσιο ξυνό τυρί όπως το σεβρ
φρέσκο πιπέρι
Τρίβουμε τα τυριά και τα χτυπάμε στο μούλτι μαζί με το γιαούρτι. Ανακατεύουμε μέχρι να αφρατέψει, να λιώσουν τελείως τα τυριά και να γίνει μία σφιχτή κρέμα σαν σαντιγί. Πασπαλίζουμε με φρεσκοτριμμένο πιπέρι. Τη βάζουμε σε ένα τάπερ στο ψηγείο για 3-4 ώρες να σφίξει.
Προσπάθησα να την φτιάξω και με κρέμα γάλακτος (200 γραμμάρια) που την είχα χτυπήσει σε σαντιγί πρώτα και μετά ανακάτεψα στο μούλτι την σαντιγί με τα τυριά. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο στην υφή και πολύ νόστιμο, αλλά δεν είχε την γιαουρτένια γεύση που έχει η πρώτη παραλλαγή και που προσωπικά μου αρέσει περισσότερο.
Αφού κρυώσει και σφίξει η μους, βάλτε πάνω σε ψωμάκι μία μεγάλη κουταλιά και από πάνω ότι θέλετε, τσάτνεϊ, ή φρέσκο θυμάρι, ή αρωματικό λάδι, ή τοματίνι τσέρι, ή ψιλοκομμένο βασιλικό, ή ένα καρύδι, ή μία σταγόνα σάλτσα μπαλσάμικο, ή ψιλοκομμένο σκινόπρασσο, ..., φαντασία να έχετε!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)