Καλή Δεκαετία

Τελείωσαν και τα «ζίροους». Μπήκαμε πλέον επίσημα στα «τενς» και ατενίζουμε το μέλλον με τεράστια αισιοδοξία, λέμε τώρα!

Δεν μου αρέσουν καθόλου αυτές οι ονομασίες. Πως να το κάνουμε δηλαδή, δεν έχουν την αίγλη ενός «σίξτις», άντε ενός «σέβεντις». Ζίροους και μαλακίες. Αλλά τι να κάνουμε, είμαστε η γενιά της αλλαγής.

Ζήσαμε την αλλαγή τις χιλιετίας, του αιώνα, της δεκαετίας, ακόμα και την «Αλλαγή» του Ανδρέα ζήσαμε. Για να μην σας πω για την αλλαγή στα εργασιακά, όπου εμείς κλιθήκαμε να εργαστούμε όσο δεν εργάσθηκαν οι γονείς μας, στις συντάξεις, όπου εμείς δεν θα πάρουμε γιατί οι γονείς μας θεώρησαν σωστό να την πάρουν από τα 40-αντα τους, στο κλίμα, όπου το ανήμερα Χριστούγεννα προσεγγίζει το ανήμερα 15-Αυγουστο.

Τέλος πάντων με τούτα και με κείνα, αλλάξαμε χρονιά, αλλάξαμε και δεκαετία, και ελπίζουμε ότι τα καλύτερα είναι μπροστά μας. Προσωπικά δεν είμαι και τόσο αισιόδοξη, πιστεύω ότι τα καλύτερα τα έχω ζήσει, και μπροστά μου έχω μια μάλλον δύσκολη δεκαετία, αλλά ας μην μιζεριάσουμε χρονιάρες μέρες.

Η νέα χρονιά, λοιπόν, μπαίνει με πολλά καινούργια δεδομένα. Κατ’ αρχήν μπαίνει με γλέντια και χαρές. Τραπέζια, γιορτές, και λοιπές εκδηλώσεις είναι στην ημερήσια αυτή την εποχή, άρα καλά περνάμε. Μαζί όμως με τις πιο πάνω κοινωνικές εκδηλώσεις έρχονται και τα φαγιά και τα ποτά, και να τα κιλά, και να τα μεθύσια. Έρχονται και τα δώρα, έρχονται τα έξοδα, έρχονται οι αλλαγές των δώρων, έρχονται οι ατέλειωτές ώρες στο Μολ, μια τραγωδία σας λεω για εμένα την αγοραφοβική.

Έχουμε και ανασκοπήσεις, τα σπουδαία γεγονότα της χρονιάς, της δεκαετίας, και τις αντίστοιχες δημοσκοπήσεις, ποιο ήταν το πιο σπουδαίο γεγονός της χρονιάς και ποιο της δεκαετίας; Ελα μου ντε;;; Βρε τι ζόρι τραβάνε οι άνθρωποι!!

Έχουμε και τα γενέθλια των ιδιωτικών τηλεοπτικών μας σταθμών, 20 χρόνια έκλεισαν και έτσι βγάζουν τη χρονιά στο τζάμπα, παίζοντας όλα τα σίριαλ της περασμένης 20-ετίας. Έχουν ένα ενδιαφέρων θα έλεγα, από πολιτισμικής άποψης, βλέπεις πως ήταν τα πράγματα προ ψηφιακής επανάστασης, τότε που υπήρχαν καφετζίδες στα γραφεία (β.λ. το ρετιρέ) και τότε που το να τα φτιάξει ένας υδραυλικός με μία γιατρό ήταν θέμα (β.λ. λαβ σόρυ). Είναι να τα βλέπουν οι πιτσιρικάδες τώρα που δεν ξέρουν τι παει να πει βίντεο, να εκτιμήσουν την εποχή που ζούνε! Προσωπικά δεν τα έβλεπα αυτά τα πράγματα τότε θα τα δω τώρα;; Αναρωτιέμαι, αν άξιζε όλη αυτή η «επανάσταση» της ιδιωτικής τηλεόρασης, τότε το βρώμικο ’89 που είχε πάρει ο Εβερτ την μπουλντόζα μπροστά στην ΕΡΤ και «πολεμούσε» για το δικαίωμα του Έλληνα πολίτη να έχει και «Ρετιρέ» και «Γιουρι Γκέλερ» και «Παπακαλιάτη».

Με την νέα δεκαετία όμως περνάμε σε άλλη εποχή. Τώρα πλέον έχουμε τηλεόραση ον ντιμάντ, με ελάχιστη πληρωμή. Έτσι πλέον θα βλέπουμε τις γνωστές εθνικές και διεθνείς σαβούρες ον ντιμάντ (όποτε εμείς θέλουμε δηλαδή, σαν να έχουμε ένα τεράστιο βίντεο κλαμπ μέσα στο σπίτι μας).

Έχουμε και άλλα θέματα όμως, πέραν της τηλεόρασης και των ανασκοπήσεων. Όπως το τι θα κάνει τώρα η Ντόρα; πως θα καταγράψω όλες τις αποδείξεις που μου ζητάνε, σε εξέλ καλά είναι ή πρέπει να χρησιμοποιήσω άξες, δεν μας το διευκρίνισαν αυτό; Πόσο θυμωμένη είναι άραγε η Μέρκελ μαζί μας, όσο ήμασταν και εμείς μετά τον β’ ΠΠ ή περισσότερο; Τι θα κάνει ο Αλέκος με τον Αλέξη; Θα ανταλλάξουν ευχές ή όχι; Και βέβαια το πιο σημαντικό όλων ΓΙΑΤΙ ΠΕΦΤΟΥΝ ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ;; την έχουν ματιάσει την κοπέλα ή έχει ανάδρομο Ερμή;;;

Έχουμε θέματα λοιπόν αγαπητοί μου και πρέπει να «σκύψουμε πάνω στα προβλήματα αυτά», πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι μαζί, την νέα χρόνια, την νέα δεκαετία, να βρούμε τελικά τον διάδοχο του Γιούρι Γκέλερ, και να τον κάνουμε Υπουργό Οικονομικών, να λύσει το πρόβλημα της φοροδιαφυγής χωρίς να θίξει κανένα, ούτε τα 10 εκατομμύρια που φοροδιαφεύγουν.

Η πρώτη συνταγή της χρονιάς είναι και το πρώτο πιάτο που έφαγα εκτός σπιτιού φυσικά. Το Σάββατο πήγαμε σε ένα μοδάτο Wine Bar, που μας σέρβιραν για αμους μπους μία σταγόνα – κυριολεκτικά – από ένα νοστιμότατο μους κατσικίσιων τυριών. Σε ένα κολονάτο ποτήρι σαμπάνιας (όχι φλουτ, αλλά βε – τι σας λέω τώρα!) είχαν βάλει με ένα κορνέ ένα «ρόζο» από τη μους, πως είναι οι μπαλίτσες άσπρης σαντιγί πάνω σε μία τούρτα σοκολάτας που κάνουν οι ζαχαροπλάστες με το κορνέ, τέτοιο ένα πράγμα, σε ένα κολονάτο ποτήρι με ένα μικροσκοπικό κριτσινάκι σαν καλαμάκι. Απλά υπέροχο, νοστιμότατο, και αηδιαστικά ελάχιστο!!!

Προσπάθησα πολύ να την πετύχω την συνταγή, με τα υλικά που είχα σπίτι και νομίζω την έκανα. Είναι πολύ νόστιμο ορεκτικό, για ένα κρακεράκι, ένα μικρό ψωμάκι, με μία σταγονίτσα μαρμελάδα τυριών κεράσι από πάνω. Καλή γκουρμεδιά, σας λεω.

Μους τυριών

100 γραμμάρια μανούρι
½ φλυτζάνι στραγγιστό γιαούρτι
150 γραμμάρια ανθότυρο ή φρέσκια μυζήθρα ή κατίκι ή ρικότα
50 γραμμάρια ξινομυζήθρα ή άλλο κατσικίσιο ξυνό τυρί όπως το σεβρ
φρέσκο πιπέρι

Τρίβουμε τα τυριά και τα χτυπάμε στο μούλτι μαζί με το γιαούρτι. Ανακατεύουμε μέχρι να αφρατέψει, να λιώσουν τελείως τα τυριά και να γίνει μία σφιχτή κρέμα σαν σαντιγί. Πασπαλίζουμε με φρεσκοτριμμένο πιπέρι. Τη βάζουμε σε ένα τάπερ στο ψηγείο για 3-4 ώρες να σφίξει.

Προσπάθησα να την φτιάξω και με κρέμα γάλακτος (200 γραμμάρια) που την είχα χτυπήσει σε σαντιγί πρώτα και μετά ανακάτεψα στο μούλτι την σαντιγί με τα τυριά. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο στην υφή και πολύ νόστιμο, αλλά δεν είχε την γιαουρτένια γεύση που έχει η πρώτη παραλλαγή και που προσωπικά μου αρέσει περισσότερο.

Αφού κρυώσει και σφίξει η μους, βάλτε πάνω σε ψωμάκι μία μεγάλη κουταλιά και από πάνω ότι θέλετε, τσάτνεϊ, ή φρέσκο θυμάρι, ή αρωματικό λάδι, ή τοματίνι τσέρι, ή ψιλοκομμένο βασιλικό, ή ένα καρύδι, ή μία σταγόνα σάλτσα μπαλσάμικο, ή ψιλοκομμένο σκινόπρασσο, ..., φαντασία να έχετε!