Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Ιδιώτης

Γνωστό και χιλιοειπωμένο αλλά θα το γράψω και εγώ γιατί το σηκώνει ο καιρός. Στην αγαπημένη μας αρχαία εποχή, που τόσο μας αρέσει να προάγουμε, αυτός που δεν συμμετείχε στα κοινά λεγόταν ιδιώτης. Ήταν κακό πράγμα, τζίζ κακό! Μετά το πήραν οι λατίνοι, οι άγγλοι, και μας προέκυψε ο idiot, ο ηλίθιος δηλαδή.

Οι σύγχρονοι έλληνες, δεν πήγαν να ψηφίσουν σήμερα. Δεν πήγαν και την περασμένη Κυριακή. Ιδιώτευσαν, δεν συμμετείχαν στα κοινά. Δεν είναι ηλίθιοι βέβαια ότι και να λένε οι κουτόφραγκοι, δεν ήθελαν να πάνε. Συνειδητά.

Εγώ βέβαια πήγα, και τώρα και πάντα. Τιμάω τη Δημοκρατία. Ετσι το βλέπω. Πολλοί όμως φίλοι μου δεν πήγαν. Μπορείς να τους κακίσεις, μπορείς να τους κατηγορήσεις; Όχι βέβαια. Εγώ δεν μπορώ. Όσο και να θεωρώ ότι η ψήφος, δεν είναι δικαίωμα, είναι υποχρέωση. Δεν μπορώ να κατηγορήσω όλους αυτούς που δεν βρήκαν κανένα άξιο να πάρει την ψήφο τους, που θέλανε να «φτύσουν» το πολιτικό σύστημα που μας φτύνει καθημερινά, που δεν αντέχουν την υποκρισία των πολιτικών, που δεν θεωρούν κανένα ικανό να μας μαζεύει τα σκουπίδια με σωστό τρόπο, που δεν θεωρούν ότι ζούμε σε δημοκρατία, ή που και ακόμα ακόμα θέλουν να στείλουν ένα αντιμνημονιακό αντι-ιμπεριαλιστικό, αντι-καπιταλιστικό μήνυμα. Δεν έχουν άδικο.

Αν βέβαια το αποτέλεσμα όλων αυτών των «δίκιων» είναι ο μέγας φέλαρχος Νικήτας να είναι και αύριο ο Δήμαρχος της πιο αξιοθρήνητης πόλης της Ευρώπης, τι να κάνω; Θα στεναχωρηθώ, αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Στη σύγχρονη Δημοκρατία και 5 άνθρωποι από τα 10 εκατομμύρια να πάνε να ψηφίσουν, αποτέλεσμα έχουμε και αρχηγούς με νομιμοποίηση πάλι έχουμε. Πρωθυπουργούς, Βουλευτές, Δημάρχους και Περιφερειάρχες που θα αποφασίζουν για εμάς, πάλι θα έχουμε. Και μπορεί κάποιοι να λένε ότι όλοι αυτοί δεν θα έχουν ουσιαστική νομιμοποίηση, εγώ πάλι πιστεύω ότι αυτά είναι μπαρούφες, διότι αυτοί θα βάζουν τις υπογραφές τους, όχι οι ηθικοί νικητές.

Τέλος καλό όλα καλά πάντως και χτες με έκραξε ο Φωτάκης γιατί είμαι τεμπέλα λεει και δεν γράψω. Οτι θες μπορείς να μου πεις, αλλά τεμπέλα δεν είμαι, αααα όλα κιόλα. Εχω τρελή δουλειά, τρελή. Και όταν γυρίζω ψόφια σπίτι μόνο συνταγές δεν μπορώ να γράφω. Εδώ με το ζόρι μπορώ να ψελλίζω το όνομά μου, μπογλόλογα θα γράφω. Είμαι και κάποιας ηλικίας, όχι σαν εσάς μωρά παιδιά.

Υποσχέθηκα όμως μία πανέμορφη συνταγή, για τους λάτρεις της κρέμας σοκολάτας παλιάς κοπής. Θυμάστε εκείνες τις κρέμες που μας έφτιαχνε η μαμά, από κάτι σακουλάκια Ανθος Αραβοσίτου; Τις λάτρευα αυτές τις κρέμες, και μάλλον συμφωνούν πολλοί μαζί μου. Η συγκεκριμένη κρέμα, είναι από ένα βιβλίο του Παρλιάρου, την γυρόφερνα πολύ καιρό και ένα βράδυ με άδειο ψυγείο και τρελή λαχτάρα για γλυκό την έφτιαξα. Πραγματικά υπέροχη.

Κρέμα Σοκολάτας

500 γραμμάρια γάλα
80 γραμμάρια ζάχαρη
50 γραμμάρια κακάο
20 γραμμάρια κορν φλάουερ
300 γραμμάρια κουβερτούρα (55% κακάο) κομμένη σε μικρά κομματάκια

Σε μια κατσαρολίτσα ανακατεύουμε το γάλα με το κακάο και το βάζουμε να βράσει. Σε ένα φλιτζανάκι του καφέ νερό διαλύουμε το κορν φλάουερ και σε ένα μπολάκι το ανακατεύουμε με τη ζάχαρη. Λίγο πριν βράσει το γάλα, προσθέτουμε το μίγμα κορν φλάουερ, ζάχαρης και νερού και ανακατεύουμε καλά με μία κουτάλα να αρχίσει να δένει. Προσθέτουμε τη ψιλοκομμένη σοκολάτα, αποσύρουμε από τη φωτιά και ανακατεύουμε συνεχώς μέχρι να λιώσει η σοκολάτα. Αδειάζουμε σε ένα μπολ τη κρέμα και ακουμπάμε το μπολ πάνω από ένα μεγαλύτερο μπολ με παγάκια. Ανακατεύουμε συνεχώς μέχρι να κρυώσει η κρέμα. Αυτό άμα θέλετε το κάνετε, αλλά αν τελικά μπείτε στον κόπο, η κρέμα σας δεν θα αποκτήσει κρούστα και θα έχει μία πολύ βελούδινη υφή. Την μοιράζετε σε μπολάκια και την χτυπάτε αμέσως. Κατά τη γνώμη μου χαλάει στο ψυγείο, αλλά εσείς κάνετε ότι θέτε.