Εδώ και μέρες βρήκα μία συνταγή στο Olive αυτού του μήνα που μου κίνησε το ενδιαφέρον. Λόγο μπάσκετ και θριάμβου του Πανάθα στα σύμπαντα, είπα να την φτιάξω μιας και φίλοι θα μαζευόμασταν να δούμε τον αγώνα.
Δεν ενθουσιάστηκαν τα πλήθη μπορώ να πω, αλλά δεν είναι και του πεταματού. Αξίζει αν έχετε μικρά παιδιά που τους αρέσουν αυτά τα τυρο-σουφλέ. Το περιοδικό την ονόμαζε παπαρόπιτα και μιας έχουμε πήξει στην παπάρα τον τελευταίο καιρό, είπα να μην αλλάξω το όνομα.
Παπαρόπιτα
Μπαγιάτικο χωριάτικο ψωμί
Βούτυρο
5 αυγά
4 φλιτζάνια φρέσκο γάλα
150 γραμμάρια φέτα ή μανούρι τριμμένο
150 γραμμάρια γραβιέρα σε κύβους
5-6 φέτες ζαμπόν ή λούτζα ή προσούτο ότι θέτε ! κομμένο σε μικρά κυβάκια
μοσχοκάρυδο, αλάτι και πιπέρι
Κόβουμε το ψωμί σε χοντρές φέτες με πάχος 1,5 δάχτυλο περίπου και αφαιρούμε την κόρα. Τις βουτυρώνουμε και από τις δύο πλευρές με αρκετό βούτυρο και τις στρώνουμε στον πάτο ενός πυρέξ να καλύψουμε όλη την επιφάνεια με ολόκληρες φέτες αλλά και με μικρές σφήνες στα κενά. Σε ένα μεγάλο μπολ χτυπάμε τα αυγά καλά, αλατοπιπερώνουμε και προσθέτουμε το γάλα. Ανακατεύουμε να ομογενοποιηθεί και ρίχνουμε το 1/3 πάνω από το ψωμί. Απλώνουμε από πάνω με τη σειρά τη φέτα, τη γραβιέρα και το ζαμπόν και περιχύνουμε με το υπόλοιπο γάλα. Τέλος πασπαλίζουμε με μπόλικο μοσχοκάρυδο. Καλύπτουμε με μεμβράνη το πυρέξ και το βάζουμε στο ψυγείο για 6 ώρες τουλάχιστον – καλύτερα ένα ολόκληρο βράδυ – ώστε να «παπαριάσει»!!. Την επόμενη την ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς για 40-50 λεπτά μέχρι να δέσει. Πρέπει να κρυώσει λίγο πριν την κόψουμε.
Δευτέρα 9 Μαΐου 2011
Τετάρτη 4 Μαΐου 2011
Μυρωδιές
Έψαχνα να βρω μια καλή και μυρωδάτη μαρμελάδα εσπεριδοειδών γιατί έρχεται καλοκαίρι και καλό είναι να έχουμε και καμία καλή μαρμελάδα στα πρωινά μας. Εμένα τα εσπεριδοειδή μου αρέσουν πάρα πολύ. Είναι γεμάτα μυρωδιές και αν η μαρμελάδα έχει και φλούδια τότε είναι όσο πικρή χρειάζεται ώστε να σπάσει η πολύ γλύκα.
Πριν βρω τη συνταγή, αγόρασα τα εσπεριδοειδή που μου αρέσουν, πορτοκάλια, κόκκινο γκρέιπφρουτ, μανταρίνι, λεμόνι και φυσικά λάιμ. Με εξαίρεση το τελευταίο όλα βιολογικά, μιας και αφού θα χρησιμοποιήσω τα φλούδια τους μην φαω και κανα κουβά παραφίνη, και με βρουν κόκαλο.
Τέλος βρήκα και κάποια συνταγή που μου άρεσε, έκανα τις προσθαφαιρέσεις μου και την Κυριακή έφτιαξα μία πραγματικά πολύ νόστιμη και μυρωδάτη μαρμελάδα. Όπως θα δείτε και παρακάτω εγώ χρησιμοποιώ πηκτίνη ση ζάχαρη γιατί μου επιτρέπει να μην πρέπει να βράσω πολύ το φρούτο και έτσι να το κρατήσω ζωντανό!! Κανονικά θα έπρεπε να κάνω μόνη μου πηκτίνη από τα φλούδια και τα σπόρια των μήλων αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας, αυτό καταντάει γραφικό.
Δοκιμάστε την έχετε ακόμα καιρό.
Μαρμελάδα με εσπεριδοειδή
1 μεγάλο πορτοκάλι
1 μεγάλο κόκκινο γκέιπφρουτ
1 μεγάλο μανταρίνι
1 μεγάλο λεμόνι
2 λάιμ
ζάχαρη όσο πάρει
1 κουταλιά της σούπας φυσική πηκτίνη (υπάρχει στον Βασιλόπουλο, αν όμως δεν βρείτε πάρτε, πάλι από τον ΑΒ, ζάχαρη για μαρμελάδες που περιλαμβάνει πηκτίνη)
5 φύλα αρμπαρόριζα (από τη γλάστρα μου)
Πλένετε πολύ καλά τα φρούτα και με ένα οδοντωτό μαχαιράκι ξύνετε γύρω γύρω τη φλούδα απ’ όσα δεν είναι βιολογικά, μπας και αφαιρέσετε λίγο από το χημικό που τα γυαλίζουν (δεν είμαι και τόσο σίγουρη για αυτό, αλλά τέλος πάντων). Τα κόβετε όπως είναι με τη φλούδα τους σε μέτρια κομμάτια, για παράδειγμα το πορτοκάλι σε 8 φέτες και την κάθε φέτα στα 2. Πετάξτε όλα τα σπόρια και με ένα μαχαιράκι αφαιρέστε όλα τα λευκά μέρη που συνήθως υπάρχουν στο κέντρο του φρούτου. Βάλτε τα σε μία μεγάλη κατσαρόλα και προσθέστε 5 ποτήρια νερό. Αφήστε τα για 24 ώρες να βγάλουν τα ζουμιά τους, να ποτίσουν νερό να μαλακώσουν και να ψιλοξεπικρίσουν. Που και που ανακατεύετε να έρθουν τα πάνω κάτω και τέλος πάντων όλα μας τα κομμάτια να περάσουν την ψυχρολουσία του νερού.
Την επομένη όπως είναι με το νερό ρίχτε τους ένα βράσιμο σε μέτρια φωτιά για 20-30 λεπτά, ώστε να μαλακώσουν οι φλούδες, αρκετά. Αφαιρείτε από τη φωτιά και σουρώνετε, κρατώντας το ζουμί όμως. Την ψίχα την περνάτε από το μούλτι και την χοντροκόβετε. Μην την κάνετε πουρέ, θέλουμε να έχει η μαρμελάδα μας τα χοντρά κομμάτια του φρούτου. Μετράμε με ένα φλιτζάνι την ψίχα και το ζωμό που έχουμε κρατήσει και προσθέτουμε στην κατσαρόλα ίση ποσότητα ζάχαρης. Ανακατεύουμε καλά και προσθέτουμε την αρμπαρόριζα. Βράζουμε το υλικό μας σε χαμηλή φωτιά για 10 λεπτά το πολύ. Αποσύρουμε και προσθέτουμε την πηκτίνη που την έχουμε ανακατέψει με 2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη. Ανακατεύουμε πολύ καλά και ξαναβάζουμε στη φωτιά. Βράζουμε πάλι για μόνο 3 λεπτά ... και είμαστε έτοιμοι. Αποσύρουμε και αφήνουμε να κρυώσει. Όσο η μαρμελάδα είναι ζεστή είναι και ρευστή. Το πήξιμο έρχεται όσο κρυώνει. Άρα μην πανικοβληθείτε αν είναι ακόμα πολύ νερουλή στην κατσαρόλα σας. Την κρατάμε σε αποστειρωμένα βάζα που τα γεμίσαμε μέχρι πάνω, στο ψυγείο. Εγώ έβγαλα 4 βάζα, και ήδη χαρίστηκαν τα 3.
Δευτέρα 2 Μαΐου 2011
Πως γίναμε έτσι;
Δεν γράφω πια. Δεν θέλω να γράψω αυτά που σκέφτομαι στα σοβαρά. Στα α-σόβαρα, πλάκα μπορούμε να κάνουμε όση θέλετε, έτσι και αλλιώς είμαστε για τα πανηγύρια.
Έχω απόλυτη συνείδηση του τι ζούμε, αν και δεν το βιώνω προσωπικά σε όλο του το μεγαλείο, σε αντίθεση με άλλους. Έχω άποψη στο γιατί ζούμε αυτό που ζούμε, και αυτή μου η άποψη είναι απόλυτα μειοψηφική, και μη δημοφιλής. Τα πάντα όλα, έχω.
Ένα δεν μπορώ να καταλάβω εύκολα. Γιατί τόση βία, γιατί τόση παραβατικότητα, γιατί τόση έλλειψη σεβασμού από τους γύρω μας. Εντάξει ήταν πάντα «μαγκιά» ο τσαμπουκάς στην χώρα μας, αλλά πλέον έχουμε χάσει κάθε όριο. Πολιτικά κόμματα και οι μετέχοντες στο «σύστημα» της εξουσίας, ενδύουν με ιδεολογικό μανδύα τη βία και εμείς τα ρίχνουμε όλα σε άλλους. Εμένα όλο αυτό το σύστριγκλο, με ενοχλεί πάρα πάρα πολύ, και δεν ανέχομαι άλλο αγανακτισμένους πολίτες, αντιδρώντες ανεγκέφαλους, συντεχνιακούς τραμπούκους και εκβιαστές, χουλιγκάνους, ξερόλες αναλυτές της πραγματικότητας, λαμόγια εργοδότες, ανίκανους και τεμπέληδες εργαζόμενους, και όλα αυτά τα φρούτα που τελευταία βγήκαν στην επιφάνεια γιατί ευτυχώς το πάρτι τελείωσε.
Λοιπόν απ΄ εδώ και στο εξής θα σας γράφω μόνο συνταγούλες, γιατί άλλωστε μόνο αυτές έχουν ενδιαφέρον.
Κριθαρότο Θαλασσινών
200 γραμμάρια κριθάρι μουλιασμένο για 24 ώρες
500 γραμμάρια μεγάλες γαρίδες
1 συσκευασία ανάμικτα θαλασσινά κατεψυγμένα
1 μεγάλη ώριμη ντομάτα
1 κουταλιά της σούπας πελτέ
1 μικρό φινόκιο
2 κουταλιές της σούπας μάραθο ψιλοκομμένο
2 κουταλιές της σούπας άνηθο ψιλοκομμένο
3 κουταλιές της σούπας σέλινο ψιλοκομμένο
1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένο
1 σφηνάκι ούζο
Λάδι, αλάτι, πιπέρι, 1 κύβο ζωμό λαχανικών
Αρχίζουμε καθαρίζοντας τις γαρίδες, φροντίζοντας με ένα μαχαιράκι να βγάλουμε και το αντεράκι τους από την ουρά. Μαζεύουμε τα κεφάλια και τα λοιπά κελύφη των γαρίδων και τα βάζουμε σε ένα κατσαρολάκι με 2 ποτήρια νερό να βράσουν καλά και να βγάλουν όλα τους τα ζουμιά, κάνοντας μία ελαφριά μπίσκ. Σουρώνουμε και μετράμε τον ζωμό. Θέλουμε να έχουμε συνολικά 3 φλιτζάνια ζωμό οπότε προσθέτουμε όσο νερό ακόμα χρειαζόμαστε μαζί με τον κύβο λαχανικών, του ρίχνουμε μία βράση ώστε να λιώσει ο κύβος και το κρατάμε ζεστό.
Ψιλοκόβουμε το φινόκιο σε μικρά μικρά κυβάκια. Ξεφλουδίζουμε, ξεσποριάζουμε και ψιλοκόβουμε επίσης, την ντομάτα.
Σε μεγάλη κατσαρόλα σοτάρουμε στο λάδι, το κρεμμύδι και το σκόρδο, σε χαμηλή φωτιά μέχρι να γίνουν διάφανα. Προσθέτουμε το φινόκιο, το σέλινο και το σουρωμένο κριθάρι και τα σοτάρουμε και αυτά λίγο στο λάδι. Σβήνουμε με το ούζο και το αφήνουμε 1-2 λεπτά να εξατμιστεί το αλκοόλ. Προσθέτουμε τη ντομάτα και το πελτέ και τον μισό ζωμό. Αλατοπιπερώνουμε κατά το δοκούν και μαγειρεύουμε σε χαμηλή φωτιά για 30 λεπτά περίπου. Ενδιάμεσα προσθέτουμε τον υπόλοιπο ζωμό, τον άνηθο, και τον μάραθο. Τέλος ρίχνουμε τις γαρίδες και τα υπόλοιπα θαλασσινά και μαγειρεύουμε μόνο για 10 λεπτά. Πρέπει να βγει ζουμερό και χυλωμένο, με λίγα υγρά όμως. Τρώγετε αμέσως, αλλιώς γίνετε λιγάκι μπλουστρέ, που λένε αλλά όχι όσο με τον κριθαράκι. Αυτός είναι άλλωστε και ένας από τους λόγους που δεν το έκανα με ζυμαρικό μιας και το γιουβετσάκι θέλει άμεση κατανάλωση. Ο άλλος λόγος βέβαια είναι ότι το κριθάρι είναι απείρως νοστιμότερο και υγιεινότερο. Εσείς μπορείτε να το κάνετε με ότι θέλετε, με κριθαράκι, με κοφτό μακαρονάκι, με ρύζι καρολίνα, ακόμα και με λεπτό σπαγγέτι που θα έχετε κόψει στη μέση όπως έκαναν οι παλιές νοικοκυρές. Καλή επιτυχία!
Έχω απόλυτη συνείδηση του τι ζούμε, αν και δεν το βιώνω προσωπικά σε όλο του το μεγαλείο, σε αντίθεση με άλλους. Έχω άποψη στο γιατί ζούμε αυτό που ζούμε, και αυτή μου η άποψη είναι απόλυτα μειοψηφική, και μη δημοφιλής. Τα πάντα όλα, έχω.
Ένα δεν μπορώ να καταλάβω εύκολα. Γιατί τόση βία, γιατί τόση παραβατικότητα, γιατί τόση έλλειψη σεβασμού από τους γύρω μας. Εντάξει ήταν πάντα «μαγκιά» ο τσαμπουκάς στην χώρα μας, αλλά πλέον έχουμε χάσει κάθε όριο. Πολιτικά κόμματα και οι μετέχοντες στο «σύστημα» της εξουσίας, ενδύουν με ιδεολογικό μανδύα τη βία και εμείς τα ρίχνουμε όλα σε άλλους. Εμένα όλο αυτό το σύστριγκλο, με ενοχλεί πάρα πάρα πολύ, και δεν ανέχομαι άλλο αγανακτισμένους πολίτες, αντιδρώντες ανεγκέφαλους, συντεχνιακούς τραμπούκους και εκβιαστές, χουλιγκάνους, ξερόλες αναλυτές της πραγματικότητας, λαμόγια εργοδότες, ανίκανους και τεμπέληδες εργαζόμενους, και όλα αυτά τα φρούτα που τελευταία βγήκαν στην επιφάνεια γιατί ευτυχώς το πάρτι τελείωσε.
Λοιπόν απ΄ εδώ και στο εξής θα σας γράφω μόνο συνταγούλες, γιατί άλλωστε μόνο αυτές έχουν ενδιαφέρον.
Κριθαρότο Θαλασσινών
200 γραμμάρια κριθάρι μουλιασμένο για 24 ώρες
500 γραμμάρια μεγάλες γαρίδες
1 συσκευασία ανάμικτα θαλασσινά κατεψυγμένα
1 μεγάλη ώριμη ντομάτα
1 κουταλιά της σούπας πελτέ
1 μικρό φινόκιο
2 κουταλιές της σούπας μάραθο ψιλοκομμένο
2 κουταλιές της σούπας άνηθο ψιλοκομμένο
3 κουταλιές της σούπας σέλινο ψιλοκομμένο
1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένο
1 σφηνάκι ούζο
Λάδι, αλάτι, πιπέρι, 1 κύβο ζωμό λαχανικών
Αρχίζουμε καθαρίζοντας τις γαρίδες, φροντίζοντας με ένα μαχαιράκι να βγάλουμε και το αντεράκι τους από την ουρά. Μαζεύουμε τα κεφάλια και τα λοιπά κελύφη των γαρίδων και τα βάζουμε σε ένα κατσαρολάκι με 2 ποτήρια νερό να βράσουν καλά και να βγάλουν όλα τους τα ζουμιά, κάνοντας μία ελαφριά μπίσκ. Σουρώνουμε και μετράμε τον ζωμό. Θέλουμε να έχουμε συνολικά 3 φλιτζάνια ζωμό οπότε προσθέτουμε όσο νερό ακόμα χρειαζόμαστε μαζί με τον κύβο λαχανικών, του ρίχνουμε μία βράση ώστε να λιώσει ο κύβος και το κρατάμε ζεστό.
Ψιλοκόβουμε το φινόκιο σε μικρά μικρά κυβάκια. Ξεφλουδίζουμε, ξεσποριάζουμε και ψιλοκόβουμε επίσης, την ντομάτα.
Σε μεγάλη κατσαρόλα σοτάρουμε στο λάδι, το κρεμμύδι και το σκόρδο, σε χαμηλή φωτιά μέχρι να γίνουν διάφανα. Προσθέτουμε το φινόκιο, το σέλινο και το σουρωμένο κριθάρι και τα σοτάρουμε και αυτά λίγο στο λάδι. Σβήνουμε με το ούζο και το αφήνουμε 1-2 λεπτά να εξατμιστεί το αλκοόλ. Προσθέτουμε τη ντομάτα και το πελτέ και τον μισό ζωμό. Αλατοπιπερώνουμε κατά το δοκούν και μαγειρεύουμε σε χαμηλή φωτιά για 30 λεπτά περίπου. Ενδιάμεσα προσθέτουμε τον υπόλοιπο ζωμό, τον άνηθο, και τον μάραθο. Τέλος ρίχνουμε τις γαρίδες και τα υπόλοιπα θαλασσινά και μαγειρεύουμε μόνο για 10 λεπτά. Πρέπει να βγει ζουμερό και χυλωμένο, με λίγα υγρά όμως. Τρώγετε αμέσως, αλλιώς γίνετε λιγάκι μπλουστρέ, που λένε αλλά όχι όσο με τον κριθαράκι. Αυτός είναι άλλωστε και ένας από τους λόγους που δεν το έκανα με ζυμαρικό μιας και το γιουβετσάκι θέλει άμεση κατανάλωση. Ο άλλος λόγος βέβαια είναι ότι το κριθάρι είναι απείρως νοστιμότερο και υγιεινότερο. Εσείς μπορείτε να το κάνετε με ότι θέλετε, με κριθαράκι, με κοφτό μακαρονάκι, με ρύζι καρολίνα, ακόμα και με λεπτό σπαγγέτι που θα έχετε κόψει στη μέση όπως έκαναν οι παλιές νοικοκυρές. Καλή επιτυχία!
Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011
Σουβλάκι
Δεν ξέρω αν το σουβλάκι με πίτα είναι Ελληνικό ή Αραβικό σνακ. Το σίγουρο είναι ότι έτσι όπως το φτιάχνουμε στην Ελλάδα δεν το βρίσκεις ούτε στην Τουρκία, ούτε στην Κύπρο, ούτε στην Αίγυπτο, ή αλλού. Και εμένα βέβαια το Ελληνικό σουβλάκι μου αρέσει, τα άλλα ανεξαρτήτως πως τα λένε, δεν είναι σουβλάκια.
Πρόσφατα μας έλεγε η Ζέφη ότι άκουσε την γυναίκα του Ιάπωνα πρέσβη να λεει ότι το καλύτερο φαγητό στην Ελλάδα είναι το σουβλάκι, και βέβαια όλοι συμφωνήσαμε, γιατί αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Δεν ξέρω κανένα να μην του αρέσει το Σουβλάκι.
Να μην μπούμε τώρα στη σαχλή κουβέντα πως λέγετε στην Αθήνα πως στη Θεσσαλονίκη, και τι εννοούμε όταν λέμε σουβλάκι, εγώ ξεκάθαρα εννοώ την πίτα με γύρο, αυτό είναι το σουβλάκι για το οποίο μιλάμε.
Μετά από αυτή τη συζήτηση, και μίας και είχα πολύ καιρό να φαω, πήγα τις προάλλες σε ένα γειτονικό σουβλατζίδικο και πήρα δύο πίτα-καλαμάκι. Έφαγα το ένα και το άλλο το πέταξα. Φουρκισμένη για την κατάντια του εθνικού μας φαγητού, θυμήθηκα ότι η κουβέντα μας περί σουβλακίου εκείνο το βράδυ είχε καταλήξει στο ότι σουβλατζίδικα υπάρχουν πολλά και ναι ο κόσμος τρωει ακόμα πολύ σουβλάκι, αλλά καλά σουβλατζίδικα δεν υπάρχουν πλέον και το καλό σουβλάκι έχει εξαφανιστεί.
Παλιά, αν και μικρότερη σε μέγεθος, δεν με έφτανε με τίποτα ένα σουβλάκι, ήταν πολύ λίγο, ένας αδύνατος άνθρωπος έτρωγε 2 και ένας κανονικός που πεινούσε μπορεί και 3. Τώρα, είσαι κοιλιόδουλο τέρας αν φας 2 κανονικά σουβλάκια ή είσαι έφηβος που έχει παίξει 1 ώρα μπάσκετ και μπορεί να φαει ένα μωρό με τα κωλόπανα που λένε.
Όταν ήμουν έφηβη οι πίτες ήταν μικρές σε διάμετρο, λεπτές σε πάχος, και διαβολικά νόστιμες. Τώρα είναι σχεδόν διπλάσιες και πολύ αφράτες, γευστικά, δε, μοιάζουν με τα άνοστα αφράτα ψωμάκια των χάμπουργκερ.
Το σωστό σουβλάκι είχε λίγο κρέας, αν ήταν από καλαμάκι υπήρχε η αναλογία 3-2, όπου 3 τα κομμάτια του χοιρινού 2 τα ξύγκια που λέγαμε τότε. Αν ήταν γύρος, τότε πάντα κεμπάπ, κλασικός γύρος δηλαδή, κιμαδένιος, λιπαρός και μαλακός, ότι αγριοκομμάτες από χοιρινό κρέας που συνήθως μυρίζει μπαχάρια, πολλά μπαχάρια, ύποπτα μπαχάρια, και πάντα σε μεγάλη ποσότητα, πολύ παραπάνω απ’ ότι χωράει η πίτα. Μα αν ήθελα να φαω μπριζόλα, θα έπαιρνα μπριζόλα όχι σουβλάκι.
Επίσης η ντομάτα πρέπει να είναι ζουμερή και λεπτοκομμένη. Όχι κόβω την ντομάτα στα 4 και βάζω ένα κομμάτι στο σουβλάκι μου. Το κρεμμυδάκι, ομοίως, πρέπει να είναι ψιλοκομμένο, να έχει και λίγο μαϊντανό μέσα να έχει πασπαλιστεί και με λίγο πάπρικα.
Και τέλος το τζατζίκι, έλεος επιτέλους!, δεν ξέρετε να φτιάχνετε τζατζίκι; αμάν. Βάλτε λίγο ξιδάκι, στραγγίξατε λίγο το αγγούρι, βάλτε λίγο λαδάκι. Αν είναι να μου στουμπώσετε το σουβλάκι μου με γιαουρτάγγουρο δεν θέλω να μου λείπει.
Πατάτες, σος μαγιονέζας, μαρούλια, και άλλα τέτοια δεν χωράνε στο σουβλάκι. Βάλτε τα αλλού, σε σάντουιτς, σε χοτ ντογκ, όπου θέλετε, αλλά το σουβλάκι πρέπει να είναι «φιτ» για να είναι νόστιμο. Και ας πρέπει να φας 3 για να χορτάσεις,
Η ισορροπία διαφορετικών γεύσεων, υλικών διαφορετικής υφής και μυρωδιάς, κάνει το σουβλάκι ότι είναι. Του δίνει την ανεπανάληπτη αξία που έχει και το ξεχωρίζει από τα σάντουιτς, από τους σαρμάδες και τα υπόλοιπα ατυχή φαγητά του δρόμου. Επίσης, αγαπητοί μου σουβλατζήδες, το σουβλάκι δεν είναι ποσότητα. Δεν είμαστε πεινασμένοι! Το σουβλάκι είναι γεύση! Δεν το τρωμε γιατί κάνει 2 ευρω και χορταίνουμε φτηνά, το επιλέγουμε μεταξύ δεκάδων άλλων φτηνών ταχυφαγητών γιατί έχει την απαραίτητη ισορροπία των Ελληνικών γεύσεων. Αντιλαμβάνομαι ότι ο ανταγωνισμός σας έκανε να το μεγαλώσετε και να το στουμπώσετε, αλλά δυστυχώς το καταστρέψατε, έχασε τη γεύση του και έγινε ένα άνοστο μπουχλουμπού.
Κρίμα!
Σελινόριζα με πατάτες και μανιτάρια ογκρατέν
1 μικρή σελινόριζα
3 μέτριες πατάτες
250 γραμμάρια φρέσκα μανιτάρια
1 σκελίδα σκόρδο λιωμένη
1 φλιτζάνι κρέμα γάλακτος light
1 φλιτζάνι τριμμένη γραβιέρα
1 φλιτζάνι τριμμένη μοτσαρέλα (αυτή που βάζουμε στην πίτσα, όχι τη φρέσκια)
½ ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο
αλάτι
πιπέρι
Καθαρίζουμε και κόβουμε τη σελινόριζα σε τέταρτα και στη συνέχεια κάθε τέταρτο σε φέτες. Κόβουμε τις πατάτες και τα μανιτάρια σε λεπτές φέτες. Κρατάμε μισό φλιτζάνι από τα τυριά για την επιφάνεια και ανακατεύουμε τα υπόλοιπα σε ένα βαθύ μπολ με τη κρέμα γάλακτος, τον μαϊντανό και το σκόρδο. Προσθέτουμε τη σελινόριζα, τις πατάτες και τα μανιτάρια, αλατοπιπερώνουμε και ρίχνουμε το μείγμα σε ένα πυρέξ. Πασπαλίζουμε την επιφάνεια με το υπόλοιπο τυρί, καλύπτουμε με ένα αλουμινόχαρτο και ψήνουμε για 30 λεπτά σε προθερμασμένο φούρνο στους 220ο C πάνω κάτω ή 200 αέρα. Αφαιρούμε το αλουμινόχαρτο και ψήνουμε άλλα 10 λεπτά μέχρι να γκρατιναριστεί η επιφάνεια. Συνταγή του Δρίσκα βέβαια, που είναι πάρα πολύ νόστιμη.
Πρόσφατα μας έλεγε η Ζέφη ότι άκουσε την γυναίκα του Ιάπωνα πρέσβη να λεει ότι το καλύτερο φαγητό στην Ελλάδα είναι το σουβλάκι, και βέβαια όλοι συμφωνήσαμε, γιατί αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Δεν ξέρω κανένα να μην του αρέσει το Σουβλάκι.
Να μην μπούμε τώρα στη σαχλή κουβέντα πως λέγετε στην Αθήνα πως στη Θεσσαλονίκη, και τι εννοούμε όταν λέμε σουβλάκι, εγώ ξεκάθαρα εννοώ την πίτα με γύρο, αυτό είναι το σουβλάκι για το οποίο μιλάμε.
Μετά από αυτή τη συζήτηση, και μίας και είχα πολύ καιρό να φαω, πήγα τις προάλλες σε ένα γειτονικό σουβλατζίδικο και πήρα δύο πίτα-καλαμάκι. Έφαγα το ένα και το άλλο το πέταξα. Φουρκισμένη για την κατάντια του εθνικού μας φαγητού, θυμήθηκα ότι η κουβέντα μας περί σουβλακίου εκείνο το βράδυ είχε καταλήξει στο ότι σουβλατζίδικα υπάρχουν πολλά και ναι ο κόσμος τρωει ακόμα πολύ σουβλάκι, αλλά καλά σουβλατζίδικα δεν υπάρχουν πλέον και το καλό σουβλάκι έχει εξαφανιστεί.
Παλιά, αν και μικρότερη σε μέγεθος, δεν με έφτανε με τίποτα ένα σουβλάκι, ήταν πολύ λίγο, ένας αδύνατος άνθρωπος έτρωγε 2 και ένας κανονικός που πεινούσε μπορεί και 3. Τώρα, είσαι κοιλιόδουλο τέρας αν φας 2 κανονικά σουβλάκια ή είσαι έφηβος που έχει παίξει 1 ώρα μπάσκετ και μπορεί να φαει ένα μωρό με τα κωλόπανα που λένε.
Όταν ήμουν έφηβη οι πίτες ήταν μικρές σε διάμετρο, λεπτές σε πάχος, και διαβολικά νόστιμες. Τώρα είναι σχεδόν διπλάσιες και πολύ αφράτες, γευστικά, δε, μοιάζουν με τα άνοστα αφράτα ψωμάκια των χάμπουργκερ.
Το σωστό σουβλάκι είχε λίγο κρέας, αν ήταν από καλαμάκι υπήρχε η αναλογία 3-2, όπου 3 τα κομμάτια του χοιρινού 2 τα ξύγκια που λέγαμε τότε. Αν ήταν γύρος, τότε πάντα κεμπάπ, κλασικός γύρος δηλαδή, κιμαδένιος, λιπαρός και μαλακός, ότι αγριοκομμάτες από χοιρινό κρέας που συνήθως μυρίζει μπαχάρια, πολλά μπαχάρια, ύποπτα μπαχάρια, και πάντα σε μεγάλη ποσότητα, πολύ παραπάνω απ’ ότι χωράει η πίτα. Μα αν ήθελα να φαω μπριζόλα, θα έπαιρνα μπριζόλα όχι σουβλάκι.
Επίσης η ντομάτα πρέπει να είναι ζουμερή και λεπτοκομμένη. Όχι κόβω την ντομάτα στα 4 και βάζω ένα κομμάτι στο σουβλάκι μου. Το κρεμμυδάκι, ομοίως, πρέπει να είναι ψιλοκομμένο, να έχει και λίγο μαϊντανό μέσα να έχει πασπαλιστεί και με λίγο πάπρικα.
Και τέλος το τζατζίκι, έλεος επιτέλους!, δεν ξέρετε να φτιάχνετε τζατζίκι; αμάν. Βάλτε λίγο ξιδάκι, στραγγίξατε λίγο το αγγούρι, βάλτε λίγο λαδάκι. Αν είναι να μου στουμπώσετε το σουβλάκι μου με γιαουρτάγγουρο δεν θέλω να μου λείπει.
Πατάτες, σος μαγιονέζας, μαρούλια, και άλλα τέτοια δεν χωράνε στο σουβλάκι. Βάλτε τα αλλού, σε σάντουιτς, σε χοτ ντογκ, όπου θέλετε, αλλά το σουβλάκι πρέπει να είναι «φιτ» για να είναι νόστιμο. Και ας πρέπει να φας 3 για να χορτάσεις,
Η ισορροπία διαφορετικών γεύσεων, υλικών διαφορετικής υφής και μυρωδιάς, κάνει το σουβλάκι ότι είναι. Του δίνει την ανεπανάληπτη αξία που έχει και το ξεχωρίζει από τα σάντουιτς, από τους σαρμάδες και τα υπόλοιπα ατυχή φαγητά του δρόμου. Επίσης, αγαπητοί μου σουβλατζήδες, το σουβλάκι δεν είναι ποσότητα. Δεν είμαστε πεινασμένοι! Το σουβλάκι είναι γεύση! Δεν το τρωμε γιατί κάνει 2 ευρω και χορταίνουμε φτηνά, το επιλέγουμε μεταξύ δεκάδων άλλων φτηνών ταχυφαγητών γιατί έχει την απαραίτητη ισορροπία των Ελληνικών γεύσεων. Αντιλαμβάνομαι ότι ο ανταγωνισμός σας έκανε να το μεγαλώσετε και να το στουμπώσετε, αλλά δυστυχώς το καταστρέψατε, έχασε τη γεύση του και έγινε ένα άνοστο μπουχλουμπού.
Κρίμα!
Σελινόριζα με πατάτες και μανιτάρια ογκρατέν
1 μικρή σελινόριζα
3 μέτριες πατάτες
250 γραμμάρια φρέσκα μανιτάρια
1 σκελίδα σκόρδο λιωμένη
1 φλιτζάνι κρέμα γάλακτος light
1 φλιτζάνι τριμμένη γραβιέρα
1 φλιτζάνι τριμμένη μοτσαρέλα (αυτή που βάζουμε στην πίτσα, όχι τη φρέσκια)
½ ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο
αλάτι
πιπέρι
Καθαρίζουμε και κόβουμε τη σελινόριζα σε τέταρτα και στη συνέχεια κάθε τέταρτο σε φέτες. Κόβουμε τις πατάτες και τα μανιτάρια σε λεπτές φέτες. Κρατάμε μισό φλιτζάνι από τα τυριά για την επιφάνεια και ανακατεύουμε τα υπόλοιπα σε ένα βαθύ μπολ με τη κρέμα γάλακτος, τον μαϊντανό και το σκόρδο. Προσθέτουμε τη σελινόριζα, τις πατάτες και τα μανιτάρια, αλατοπιπερώνουμε και ρίχνουμε το μείγμα σε ένα πυρέξ. Πασπαλίζουμε την επιφάνεια με το υπόλοιπο τυρί, καλύπτουμε με ένα αλουμινόχαρτο και ψήνουμε για 30 λεπτά σε προθερμασμένο φούρνο στους 220ο C πάνω κάτω ή 200 αέρα. Αφαιρούμε το αλουμινόχαρτο και ψήνουμε άλλα 10 λεπτά μέχρι να γκρατιναριστεί η επιφάνεια. Συνταγή του Δρίσκα βέβαια, που είναι πάρα πολύ νόστιμη.
Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011
Θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω!
Οι λάτρεις του Αστερίξ, ξέρουν πολύ καλά τι λεω. Το επεισόδιο ονομάζετε «Ο Αστερίξ και οι Ισπανοί», και ο μικρός γιος του αρχηγού περήφανης φυλής Ισπανών, που ... αντιστέκεται τώρα και πάντα στους κατακτητές Ρωμαίους ... συλλαμβάνεται-απαγάγετε από τους τελευταίους ώστε να αναγκαστεί ο περήφανος πατέρας να παραιτηθεί από την αντίστασή του.
Ο πιτσιρικάς είναι πραγματικό θηρίο και τους έχει τρελάνει του έρημους τους Ρωμαίους απαγωγείς του. Θέλει να γίνονται τα πάντα όπως αρέσουν σε αυτόν και όταν αυτό δεν συμβαίνει απειλεί, σαν κακομαθημένο κωλόπαιδο, ότι ... θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει. Πράγμα φύσει και θέσει αδύνατον φυσικά, αλλά κόμικ είναι, ότι θέλουμε κάνουμε.
Όταν τελικά το αχτύπητο δίδυμο των Αστεριξ και Οβελιξ τον εντόπισαν, τον απελευθέρωσαν και ανέλαβαν να τον γυρίσουν πίσω στον περήφανο πατέρα του και αρχηγό της φυλής, έζησαν στο πετσί τους τι σημαίνει κακομαθημένο και μοσχοαναθρεμένο λεβαντόπαιδο. Τα είδαν όλα, με τα καπρίτσια του, μέχρι που και ο Οβελίξ αναγκάσθηκε να αντιγράψει αυτή την ιδιότυπη μορφή πάλης και να κρατήσει και αυτός την αναπνοή του μέχρι σκασμού, όταν ο Αστερίξ δεν τον άφηνε να φάει 2347 αγριογούρουνα ή να ρίξει τις γνωστές ψιλές στους αγαπημένους του Ρωμαίους.
Πως μου ήρθαν όλα αυτά; Τι να σας πω τώρα; Δεν ξέρω, μάλλον γιατί είναι τόσο πολλοί γύρω μου οι μοσχαναθρεμένοι, οι κακομαθημένοι, αυτοί που πιστεύουν ότι δικαιούνται τα πάντα και δεν υποχρεούνται τίποτα, αυτοί που δεν θέλουν να χαλάσουν τη ζαχαρένια τους, αυτοί που δεν θέλουν να κοπιάσουν, αυτοί που όταν συμβαίνει κάτι με το οποίο διαφωνούν ασελγούν γύρω από τη λέξη Δημοκρατία. Βλέπετε για όλους αυτούς Δημοκρατία είναι να γίνετε αυτό που θέλουν αυτοί.
Είναι πολλοί αυτοί που εκτοξεύουν άναρθρες και ανούσιες απειλές, ότι θα κρατήσουν την αναπνοή τους μέχρι να σκάσουν! Ας την κρατήσουν. Σκασίλα μου.
Αρακάς λεμονάτος
1 κρεμμύδι ξερό ψιλοκομμένο
3 μέτριες πατάτες κομμένες σε μέτρια καρέδακια
2 καρότα κομμένα σε ροδέλες
½ φλιτζάνι μαραθόριζα ψιλοκομμένη (όσο πιο ψιλοκομμένη τόσο το καλύτερο) αν δεν βρείτε βάλτε μπόλικο άνηθο
Αλάτι πιπέρι λάδι
Χυμό από 2 λεμόνια
Σε όσο λάδι θέλετε (εγώ δεν τα τρελαίνω στο λάδι τα λαδερά, έχω ένα θέμα), σοτάρετε το κρεμμυδάκι σε χαμηλή φωτιά να μαλακώσει και να γίνει διάφανο. Προσθέτετε τις πατάτες, τα καρότα και την μαραθόριζα και σοτάρετέ και αυτά. Στο τέλος βάζετε τον αρακά, το αλάτι και το πιπέρι. Προσθέτετε 1 ½ φλιτζάνι νερό και τα σιγανο-μαγειρεύετε για 15 λεπτά σε μέτρια φωτιά έχοντας το νου σας μπας και χρειαστεί λιγάκι νερό. Μόλις γίνει το φαγάκι πρέπει να είναι «μετρημένο» στα ζουμιά του. Στο τέλος προσθέτετε το λεμόνι και λίγο λάδι ακόμα, ώστε να γίνει και πιο πλούσιο. Αν θέλετε πασπαλίζετε με λίγο φρέσκο άνηθο.
Ο πιτσιρικάς είναι πραγματικό θηρίο και τους έχει τρελάνει του έρημους τους Ρωμαίους απαγωγείς του. Θέλει να γίνονται τα πάντα όπως αρέσουν σε αυτόν και όταν αυτό δεν συμβαίνει απειλεί, σαν κακομαθημένο κωλόπαιδο, ότι ... θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει. Πράγμα φύσει και θέσει αδύνατον φυσικά, αλλά κόμικ είναι, ότι θέλουμε κάνουμε.
Όταν τελικά το αχτύπητο δίδυμο των Αστεριξ και Οβελιξ τον εντόπισαν, τον απελευθέρωσαν και ανέλαβαν να τον γυρίσουν πίσω στον περήφανο πατέρα του και αρχηγό της φυλής, έζησαν στο πετσί τους τι σημαίνει κακομαθημένο και μοσχοαναθρεμένο λεβαντόπαιδο. Τα είδαν όλα, με τα καπρίτσια του, μέχρι που και ο Οβελίξ αναγκάσθηκε να αντιγράψει αυτή την ιδιότυπη μορφή πάλης και να κρατήσει και αυτός την αναπνοή του μέχρι σκασμού, όταν ο Αστερίξ δεν τον άφηνε να φάει 2347 αγριογούρουνα ή να ρίξει τις γνωστές ψιλές στους αγαπημένους του Ρωμαίους.
Πως μου ήρθαν όλα αυτά; Τι να σας πω τώρα; Δεν ξέρω, μάλλον γιατί είναι τόσο πολλοί γύρω μου οι μοσχαναθρεμένοι, οι κακομαθημένοι, αυτοί που πιστεύουν ότι δικαιούνται τα πάντα και δεν υποχρεούνται τίποτα, αυτοί που δεν θέλουν να χαλάσουν τη ζαχαρένια τους, αυτοί που δεν θέλουν να κοπιάσουν, αυτοί που όταν συμβαίνει κάτι με το οποίο διαφωνούν ασελγούν γύρω από τη λέξη Δημοκρατία. Βλέπετε για όλους αυτούς Δημοκρατία είναι να γίνετε αυτό που θέλουν αυτοί.
Είναι πολλοί αυτοί που εκτοξεύουν άναρθρες και ανούσιες απειλές, ότι θα κρατήσουν την αναπνοή τους μέχρι να σκάσουν! Ας την κρατήσουν. Σκασίλα μου.
Αρακάς λεμονάτος
1 κρεμμύδι ξερό ψιλοκομμένο
3 μέτριες πατάτες κομμένες σε μέτρια καρέδακια
2 καρότα κομμένα σε ροδέλες
½ φλιτζάνι μαραθόριζα ψιλοκομμένη (όσο πιο ψιλοκομμένη τόσο το καλύτερο) αν δεν βρείτε βάλτε μπόλικο άνηθο
Αλάτι πιπέρι λάδι
Χυμό από 2 λεμόνια
Σε όσο λάδι θέλετε (εγώ δεν τα τρελαίνω στο λάδι τα λαδερά, έχω ένα θέμα), σοτάρετε το κρεμμυδάκι σε χαμηλή φωτιά να μαλακώσει και να γίνει διάφανο. Προσθέτετε τις πατάτες, τα καρότα και την μαραθόριζα και σοτάρετέ και αυτά. Στο τέλος βάζετε τον αρακά, το αλάτι και το πιπέρι. Προσθέτετε 1 ½ φλιτζάνι νερό και τα σιγανο-μαγειρεύετε για 15 λεπτά σε μέτρια φωτιά έχοντας το νου σας μπας και χρειαστεί λιγάκι νερό. Μόλις γίνει το φαγάκι πρέπει να είναι «μετρημένο» στα ζουμιά του. Στο τέλος προσθέτετε το λεμόνι και λίγο λάδι ακόμα, ώστε να γίνει και πιο πλούσιο. Αν θέλετε πασπαλίζετε με λίγο φρέσκο άνηθο.
Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011
Θαύμα
Διάβαζα τις προάλλες ότι άρχισαν οι διαδικασίες ώστε να αγιοποιηθεί ο προηγούμενος Πάπας, δεν θυμάμαι πως τον έλεγαν τώρα. Εκείνο το γεροντάκι που δεν έλεγε να μας αφήσει χρόνια. Έλεγε λοιπόν το άρθρο ότι σύμφωνα με την Καθολική ιεροτελεστία τέλος πάντων, και τα πρωτόκολλα, και με τούτα και με εκείνα, συνήθως παίρνει 200 χρόνια για να αγιοποιηθεί κάποιος, και να πιστοποιηθούν, δια τις επιστημονικής οδού, και 2 θαύματα! Άρα βράσε όρυζα, δεν τον βλέπω τον μπάρμπα να γίνετε άγιος. Όχι ότι με νοιάζει βέβαια, μιας και γνωστό άθεο, γουρούνι.
Το διάβασα, το ξέχασα. Μέχρι προχτές το βράδυ που είπα να φτιάξω μία κατσαρόλα πρασοσέλινο, να έχω να τρωω μέσα στη βδομάδα. Είχα στο ψυγείο μία ντομάτα που είχε ξεμείνει τουλάχιστον 20 μέρες. Είχε ζαρώσει, είχε μαζώξει, σαν το παραπάνω γεροντάκι ένα πράγμα, και είχε μπερδευτεί μαζί με κάτι πορτοκάλια και κάπου την είχα χάσει. Βιολογική, πάντα τέτοιες παίρνω, πρώτο πράγμα!
Μαζί με τα πράσα και τα σέλινα, βγάζω και την ντομάτα. Ήταν μεν ζαρωμένη, αλλά δεν ήταν και μπλιάχ, όπως θα έπρεπε να είναι κάθε φτωχή πλην τίμια βιολογική ντομάτα. Στεκόταν, σαν την Σαπουτζάκη προ δεκαπενταετίας ρε παιδάκι μου. Την πλένω στοργικά, την ξεφλουδίζω ήρεμα ήρεμα, και την κόβω μικρά τετράγωνα κυβάκια.
Αρχινάω το μαγείρεμα, σοτάρω τα πράσα, ρίχνω και την ντομάτα. Εκεί κανονικά θα έπρεπε να λιώσει, η καλή μου, μέσα στο ζεματιστό λαδάκι, θα έπρεπε να τα είχε παίξει, να είχε δει τα μαρούλια ανάποδα που λένε! Δεν παραξενεύτηκα που τίποτα τέτοιο δεν της συνέβη, έριξα και το σέλινο, καρότα, πατάτες, και τα έβαλα στο «5» να σιγανομαγερευτούν. Πάω στο σαλόνι, και ξεχνιέμαι, με κάτι γλυκομαγειρέματα του Παρλιάρου. Μετά από μισή ώρα, ανοίγω την κατσαρόλα. Μούρλια το φαΐ, μοσχομύριζε, στα ζουμιά του, όλα τέλεια. Εκτός από τα κυβάκια ντομάτας, που είχαν πλήρως διασωθεί, δεν είχαν λιώσει ως έπρεπε, δεν είχαν γίνει σαλτσούλα ως έπρεπε, είχαν αντισταθεί στο μισάωρο βρασμό (στο 5 παρακαλώ!), και είχαν παραμείνει τραγανά κυβάκια ντομάτας, δίπλα στα σελινοκοματάκια, στις πατατούλες, και στα καροτάκια που ως όφειλαν είχαν κρατήσει χαρακτήρα.
Ω! Μεγαλοδύναμε !!! τι θαύμα είναι τούτο?
Μα είναι θαύμα ή έπεσα σε αντιστασιακά ντομάτα, μέλος του κόμματος.
Μα είναι θαύμα ή έπεσα σε πλαστική ντομάτα, μέλος των μεταλλαγμένων ιντερνασιοναλ
Αν είναι πάντως θαύμα, να το καταχωρίσω ώστε να καταφέρει η έρμη η ντομάτα να αγιάσει, μην την πατήσει σαν το γεροντάκι!
Σε όλα τα γραφεία, ως γνωστών, το τζανκ φουντ πάει σύννεφο. Ένα από τα δικά μας αγαπημένα «σκουπίδια» είναι οι κιεσαντίγιας, που έχει το σιμπλι μπεργκερ. Πάρα πολύ εύκολο σνακ, και όχι ιδιαίτερα λιπαρό. Δοκιμάστε το ένα βράδυ, με ότι έχετε σπίτι, αλλαντικά, υπολείμματα από κοτόπουλο, μανιτάρια, μπέικον, ότι έχετε. Εδώ σας γράφω αυτή που έφτιαξα σπίτι και μου άρεσε πάρα πολύ.
Quesadillas
2 αραβικές πίτες
2 κουταλιές της σούπας τυρί Φιλαδέλφεια
6 κουταλιές της σούπας τυρί έμενταλ τριμμένο
3 φέτες μπέικον ψιλοκομμένες
3 κουταλιές της σούπας μανιτάρια κονσέρβας ψιλοκομμένα και καλά στραγγισμένα
3 κουταλιές της σούπας καλαμπόκι βρασμένο
Αλείφουμε τις πίτες με το Φιλαδέλφεια. Πάνω στην μία πίτα, απλώνουμε το μισό τυρί, από πάνω σκορπάμε, το μπέικον, τα μανιτάρια, και το καλαμπόκι, ρίχνουμε και λίγο πιπέρι και στο τέλος απλώνουμε το υπόλοιπο τυρί. Σκεπάζουμε με την 2η πίτα με την αλειμμένη της πλευρά προς τα κάτω. Πιέζουμε καλά ώστε να κολλήσουν και τα μεταφέρουμε σε ένα τηγάνι που έχει διάμετρο όσο και η πίτα. Δεν βάζουμε τίποτα στο τηγάνι ούτε βούτυρο ούτε λάδι, ψήνουμε την πίτα μας και από τις δύο πλευρές καλά, μέχρι να λιώσει το τυρί εσωτερικά, να ξεροψηθεί η τοτρίγια. Αν την πιέζετε από πάνω με μία σπάτουλα όσο την ψήνετε, ακόμα καλύτερα. Την βγάζετε, την κόβετε στα 4 και την σερβίρετε με λίγο στραγγιστό γιαούρτι στο πλάι, για ντιπ!
Το διάβασα, το ξέχασα. Μέχρι προχτές το βράδυ που είπα να φτιάξω μία κατσαρόλα πρασοσέλινο, να έχω να τρωω μέσα στη βδομάδα. Είχα στο ψυγείο μία ντομάτα που είχε ξεμείνει τουλάχιστον 20 μέρες. Είχε ζαρώσει, είχε μαζώξει, σαν το παραπάνω γεροντάκι ένα πράγμα, και είχε μπερδευτεί μαζί με κάτι πορτοκάλια και κάπου την είχα χάσει. Βιολογική, πάντα τέτοιες παίρνω, πρώτο πράγμα!
Μαζί με τα πράσα και τα σέλινα, βγάζω και την ντομάτα. Ήταν μεν ζαρωμένη, αλλά δεν ήταν και μπλιάχ, όπως θα έπρεπε να είναι κάθε φτωχή πλην τίμια βιολογική ντομάτα. Στεκόταν, σαν την Σαπουτζάκη προ δεκαπενταετίας ρε παιδάκι μου. Την πλένω στοργικά, την ξεφλουδίζω ήρεμα ήρεμα, και την κόβω μικρά τετράγωνα κυβάκια.
Αρχινάω το μαγείρεμα, σοτάρω τα πράσα, ρίχνω και την ντομάτα. Εκεί κανονικά θα έπρεπε να λιώσει, η καλή μου, μέσα στο ζεματιστό λαδάκι, θα έπρεπε να τα είχε παίξει, να είχε δει τα μαρούλια ανάποδα που λένε! Δεν παραξενεύτηκα που τίποτα τέτοιο δεν της συνέβη, έριξα και το σέλινο, καρότα, πατάτες, και τα έβαλα στο «5» να σιγανομαγερευτούν. Πάω στο σαλόνι, και ξεχνιέμαι, με κάτι γλυκομαγειρέματα του Παρλιάρου. Μετά από μισή ώρα, ανοίγω την κατσαρόλα. Μούρλια το φαΐ, μοσχομύριζε, στα ζουμιά του, όλα τέλεια. Εκτός από τα κυβάκια ντομάτας, που είχαν πλήρως διασωθεί, δεν είχαν λιώσει ως έπρεπε, δεν είχαν γίνει σαλτσούλα ως έπρεπε, είχαν αντισταθεί στο μισάωρο βρασμό (στο 5 παρακαλώ!), και είχαν παραμείνει τραγανά κυβάκια ντομάτας, δίπλα στα σελινοκοματάκια, στις πατατούλες, και στα καροτάκια που ως όφειλαν είχαν κρατήσει χαρακτήρα.
Ω! Μεγαλοδύναμε !!! τι θαύμα είναι τούτο?
Μα είναι θαύμα ή έπεσα σε αντιστασιακά ντομάτα, μέλος του κόμματος.
Μα είναι θαύμα ή έπεσα σε πλαστική ντομάτα, μέλος των μεταλλαγμένων ιντερνασιοναλ
Αν είναι πάντως θαύμα, να το καταχωρίσω ώστε να καταφέρει η έρμη η ντομάτα να αγιάσει, μην την πατήσει σαν το γεροντάκι!
Σε όλα τα γραφεία, ως γνωστών, το τζανκ φουντ πάει σύννεφο. Ένα από τα δικά μας αγαπημένα «σκουπίδια» είναι οι κιεσαντίγιας, που έχει το σιμπλι μπεργκερ. Πάρα πολύ εύκολο σνακ, και όχι ιδιαίτερα λιπαρό. Δοκιμάστε το ένα βράδυ, με ότι έχετε σπίτι, αλλαντικά, υπολείμματα από κοτόπουλο, μανιτάρια, μπέικον, ότι έχετε. Εδώ σας γράφω αυτή που έφτιαξα σπίτι και μου άρεσε πάρα πολύ.
Quesadillas
2 αραβικές πίτες
2 κουταλιές της σούπας τυρί Φιλαδέλφεια
6 κουταλιές της σούπας τυρί έμενταλ τριμμένο
3 φέτες μπέικον ψιλοκομμένες
3 κουταλιές της σούπας μανιτάρια κονσέρβας ψιλοκομμένα και καλά στραγγισμένα
3 κουταλιές της σούπας καλαμπόκι βρασμένο
Αλείφουμε τις πίτες με το Φιλαδέλφεια. Πάνω στην μία πίτα, απλώνουμε το μισό τυρί, από πάνω σκορπάμε, το μπέικον, τα μανιτάρια, και το καλαμπόκι, ρίχνουμε και λίγο πιπέρι και στο τέλος απλώνουμε το υπόλοιπο τυρί. Σκεπάζουμε με την 2η πίτα με την αλειμμένη της πλευρά προς τα κάτω. Πιέζουμε καλά ώστε να κολλήσουν και τα μεταφέρουμε σε ένα τηγάνι που έχει διάμετρο όσο και η πίτα. Δεν βάζουμε τίποτα στο τηγάνι ούτε βούτυρο ούτε λάδι, ψήνουμε την πίτα μας και από τις δύο πλευρές καλά, μέχρι να λιώσει το τυρί εσωτερικά, να ξεροψηθεί η τοτρίγια. Αν την πιέζετε από πάνω με μία σπάτουλα όσο την ψήνετε, ακόμα καλύτερα. Την βγάζετε, την κόβετε στα 4 και την σερβίρετε με λίγο στραγγιστό γιαούρτι στο πλάι, για ντιπ!
Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011
Ρουμανία - Αιγυπτος
Από το πρωί μου έρχονται στο νου εκείνα τα Χριστούγεννα του ‘ 89. Ήμασταν στην Αίγινα, όλη η οικογένεια μαζεμένη, και όσο ψηνόταν η γαλοπούλα η γιαγιά μου έλεγε «πάει το Τσαουσέσκουλο!». Είχε ζήσει βλέπετε την άνοδο και την πτώση του Κομουνισμού σε όλο της το εύρος. Από την εποχή του όπου το «σιδηρούν παραπέτασμα» όριζε τα πάντα στην Ευρώπη μέχρι τις εικόνες που βλέπαμε εκείνο το βράδυ στην τηλεόραση, με χιλιάδες κόσμου στην κεντρική πλατεία του Βουκουρεστίου, να ζητάνε το κεφάλι του Δικτάτορα επί πίνακι.
Τα γεγονότα των προηγούμενων μηνών, με τις βελούδινες «επαναστάσεις» των υπολοίπων χωρών του ανατολικού μπλοκ, μας είχαν κάνει να πιστέψουμε, ακόμα και εμάς που ήμασταν τότε «μικρά», ότι ήρθε η ώρα και οι κομουνιστο-δικτατορίες θα έπεφταν σαν ώριμα σύκα τον Αύγουστο.
Πιο παρανοϊκούς και σαλεμένους κυβερνήτες από τον Τσαουσέσκου και την γυναίκα του δεν είχε γνωρίσει η Ευρώπη. Ο άνθρωπος δεν ήταν κλασικός Κομουνιστής, ιδεολόγος, και τα λοιπά, ήταν σάικο. Απόφοιτος δημοτικού, ελάχιστα εγγράμματος, έδινε στον εαυτό του πτυχία διδακτορικού σε ότι επιστήμη γούσταρε. Ηθελε να φτιάξει το μεγαλύτερο κτίριο στον κόσμο, το παλάτι του λαού, όπως το έλεγε, για να μένει ο ίδιος και η οικογένειά του σε περίπου 5000 δωμάτια! Είναι πολλές οι ιστορίες που λέγονται, άλλη φορά θα τις γράψω.
Αυτό όμως που μου περνάει τώρα από το νου είναι, ότι τότε ήταν ξεκάθαρο σε όλους ότι ο τύπος ήταν ένας από τους πιο στυγνούς, εναπομείναντες δικτάτορες στην Ευρώπη. Η αντίδραση των Ρουμάνων, ήταν ευπρόσδεκτη από όλους με χαρά, δεν θέλαμε να χυθεί αίμα βέβαια, αλλά μιας και δεν γίνετε αλλιώς, τι να κάνουμε, λέγαμε. Πρέπει να τελειώνουμε με τέτοια υποκείμενα που στην τελική και τον Κομουνισμό διέβαλλαν.
Επίσης ήταν η εποχή της τηλεοπτικής κυριαρχίας. Όλα τα έβλεπες στην τηλεόραση και σε ριαλ ταιμ!. Το μαλάκα να προσπαθεί να βγάλει λόγο και το πλήθος να τον βρίζει, τις φασαρίες, τα επεισόδια. Μεγάλη εντύπωση μας έκαναν όλα αυτά τότε. Ο τηλεοπτικός χρόνος, υιοθετήθηκε και στην απόδοση δικαιοσύνης. Τον μπαγλαρώσανε στις 9 το πρωί, ανήμερα Χριστούγεννα, κάπου στο μεσημέρι έγινε η δίκη τους συνολικής διάρκειας 2 ωρών, κατά τις 7 το απόγευμα τον είχαν εκτελέσει. Συνοπτικές διαδικασίες, μπας και γίνει καμία στραβή. Έτσι και αλλιώς ο τύπος είχε απολέσει προ πολλού το δικαίωμα για μια δίκαιη δίκη, ή για μία χάρη που θα οδηγούσε σε ισόβια. Οι φρικαλεότητες που βγήκαν στην επιφάνεια μετά τον θάνατό του, και που τότε ήταν γνωστές ακόμα και στις πέτρες εντός Ρουμανίας, έκαναν την όποια επιείκεια Εθνική Προδοσία.
Θα μου πεις: τι είναι αυτά που λες τώρα!!! Οι πολιτισμένοι λαοί δεν σκοτώνουν τους εχθρούς τους σαν σκυλιά. Έτσι είναι, αλλά αν με έχεις εξαθλιώσει έπαψα να είμαι πολιτισμένος, τι να κάνω.
Όταν ξεκίνησε η ιστορία με τις δικτατορίες της Βορείου Αφρικής (το ξέρω ότι ξενίζω μερικούς, αλλά ναι, ναι, ναι, Αίγυπτος, Τυνησία, Μαρόκο, Λιβύη ΔΕΝ είναι Μέση Ανατολή, είναι Βόρειος Αφρική), ούτε κατά διάνοια δεν σκέφτηκα την αντιστοιχία τους με τη Ρουμάνικη επανάσταση. Έτσι και αλλιώς σε αυτές τις χώρες η ζωή έχει άλλη αξία, και νόμιζα ότι διάφοροι φανατικοί θρησκόληπτοι, τα έχουν βάλει πάλι με τους Αμερικανούς, και τους δυτικούς εν γένη.
Όταν μετά από μέρες είδα τους φίλους μου τους Ρουμάνους στο Facebook, να γράφουν για την Αίγυπτο, συνδέθηκα που λένε, και κατάλαβα τον παραλληλισμό.
Η τηλεόραση βέβαια κάνει τη δουλειά της, η αγχωμένη Μαρία Καρχιλάκη, στο Μέγκα σου μεταφέρει ένα πανικό εφάμιλλου του πυρηνικού ολοκαυτώματος, και τα καλά εργαζόμενα δημοσιογραφάκια/υπάλληλοι του κυρίου και της κυρίας Βαρδινογιάννη, αναφέρονται στον «Πρόεδρο Μουμπάρακ». Μην ξεχνάμε ότι ο εθνικός μας ευεργέτης είναι συνεταίρος με το Αιγύπτιο ραμολί, και η κυρία «Ελπίδα» που αγαπάει τόσο πολύ «οοοοολα τα παιδάκια του κόσμου» είναι κολλητή με την σύζυγο του ραμολιμέντου και κάνουν μαζί αγαθοεργίες ανά τον κόσμο κάτω από την αιγίδα της Ουνέσκο. Για τούτα και για εκείνα, μιλάμε πολιτικαλι κορεκτ, χρησιμοποιώντας, τον επίσημο τίτλο του Δικτάτορα, ακόμα και τώρα, παραβλέποντας ότι κυβερνάει περίπου όσο κυβέρνησε ο Φράνκο την Ισπανία, και δεν εκλέχτηκε ποτέ! Ανέλαβε, εξουσία που του παραδόθηκε.
Αυτά όμως είναι πραγματικά λεπτομέρειες, μιάς και ο άνθρωπος αυτός, είναι «σοσιαλιστής», μέλος της σοβαρής «σοσιαλιστικής διεθνούς», που προεδρεύει ο δικός μας, επίσημος συνομιλητής όλης της δύσης, και όσο και αν φώναζαν οι έρημοι οι Αιγύπτιοι (διαβάστε το βιβλίο Σικάγο για να καταλάβετε), αλλά και οι οικονομικοί δείκτες της χώρας ότι μιλάμε για ανείπωτη φτώχια και διαφθορά, κανένας δεν άκουγε. Μιλάμε για γαμώ τις υποκρισίες (και από εμένα βέβαια)!
Τώρα που η φωτιά έχει μπει για τα καλά, και μάλλον δεν θα σβήσει εύκολα – δεν έχει κερδισθεί η μάχη ακόμα, αλλά λέμε – που καίγονται τα μπατζάκια μας, μιας και είμαστε πολύ γείτονες, μα πολύ πραγματικά, τώρα αρχίζουμε να μιλάμε, άναρθρα ακόμα, μιας και κάποιοι λένε για τη φτώχια αυτού του λαού, κάποιοι για τον μουσουλμανικό κίνδυνο, κάποιοι για το χάος που επικρατεί, κάποιοι για το δίκαιο του αγώνα. Αλλά τουλάχιστον μιλάμε, 10 χρόνια μετά τους πύργους, αποφασίσαμε εμείς οι δυτικοί να δούμε λίγο και τα χάλια αυτών των χωρών και να σκεφτούμε «μήπως μας αφορούν και αυτές οι δικτατορίες;».
Μια ακόμα αξιοσημείωτη διαφορά είναι, ότι αυτή η επανάσταση, δεν είναι τηλεοπτική. Ηρθε η ώρα των νέων μέσων να παρουν την σκυτάλη. Εχει ανάψει το Facebook και το Twitter!! Αν βάλεις #Egypt στο τελευταίο, θα καταλάβεις, ανεβαίνουν περίσου 5000 tweets το δευτερόλεπτο. Τους έκοψαν λέει την επικοινωνία, μαλακίες, δεν γίνετε πλέον να κόψεις την επικοινωνία, εκτός αν αρχίσεις να κατεβάζει δορυφόρους (αν δεν κάνω λάθος τα καλάσνικοφ δεν φτάνουν τόσο ψηλά). Πλέον υπάρχουν νέοι μέθοδοι στο τραπέζι για τα πάντα που αφορούν την επικοινωνία, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό από τον 85-χρονο κυρ. πρόερδο!
Αν ο κυριος Μουμπάρακ θα έχει την τύχη του Τσαουσέσκου δεν το ξέρω. Πιστεύω όμως ότι κάτι ανάλογο του αξίζει. Το να βρει και αυτός καταφύγιο στα παλάτια της Σαουδικής Αραβίας ή κάπου αλλού, δεν αποτελεί δικαιοσύνη. Το αν αυτή η κατάσταση θα μεταδοθεί όπως η γρίπη των χοίρων σε χοιροστάσιο του Μεξικού, ούτε αυτό το ξέρω. Φίλοι και συνεργάτες από όλες αυτές τις χώρες λένε με βεβαιότητα, ότι δεν θα γλιτώσει κανένας, κανένας, είναι θέμα χρόνου πότε θα τους πάρει όλους η μπάλα. Αυτό λένε αυτοί συνεπαρμένοι από τον αέρα της «επανάστασης».
Φαίνεται όμως ότι η απόλυτη κυριαρχία του όλα αυτά τα χρόνια δεν τον βοηθάει να καταλάβει ότι ο κίνδυνος να τον κρεμάσουν με συνοπτικές διαδικασίες είναι πολύ μεγάλος. Έτσι την έπαθε και το Τσαουσέσκουλο, μεγάλεεεε, ούτε και κατάλαβε από που του ήρθε. Πόσο δίκιο είχαν οι Ρουμάνοι τελικά (το γράφει και το protagon αυτό).
Τώρα όσον αφορά κάποιους εδώ δικούς μας που ονειρεύονται ανάλογες επαναστάσεις και στην Ελλάδα, τι να πω; αν δεν μπορούν να κατανοήσουν τις θεμελιώδεις διαφορές της λαϊκής δυσαρέσκειας, εγώ θα τους την εξηγήσω. Στην τελική είναι και θέμα ευφυΐας.
Αντε να σας γλυκάνω, μιας και έχω χαθεί πολύ καιρό, και πρώτη μέρα σήμερα σας πήρα με τις πέτρες! Υπόσχομαι να προσπαθήσω να γράφω πιο συχνά. Πνίγομαι όμως, βρε πουλάκι μου, και συνήθως τα βράδια είμαι ένα κουρέλι. Πρέπει όμως να καταγράφω τις συνταγές που φτιάχνω γιατί αλλιώς μην νομίζετε και εγώ τις ξεχνάω.
Σουφλεδάκια σοκολάτας
150 γραμμάρια κουβερτούρα
60 γραμμάρια βούτυρο
100 γραμμάρια μαύρη ζάχαρη
4 κουταλάκια του γλυκού αλεύρι για όλες τις χρήσεις
4 αυγά.
Λιώνετε τη σοκολάτα και το βούτυρο σε φούρνο μικροκυμάτων ή σε μπεν μαρί. Σε ένα μεγάλο μπολ χτυπάτε, τα αυτά με τη ζάχαρη, να ανακατευτούν πού καλά και προσθέτετε και το αλεύρι. Ανακατεύετε καλά και στο τέλος προσθέτετε τη λιωμένη σοκολάτα που έχετε ομογενοποιήσει με το βούτυρο. Μοιράζετε το μίγμα σε 6 ατομικές φόρμιτσες για σουφλέ ή μικρή μαφινιέρα, που έχετε όμως βουτυρώσει και αλευρώσει ελαφρά για να μην κολλήσουν. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στον αέρα στους 200 βαθμούς για 10 λεπτά. Τα βγάζουμε αμέσως και ξεφορμάρουμε μετά από 2-3 λεπτά. Σαν μαλακό κεκάκι απ’ έξω, υγρό από μέσα. Έτσι πρέπει να είναι. Μην νομίσετε ότι είναι άψητα και τα παραψήσετε.
Τα γεγονότα των προηγούμενων μηνών, με τις βελούδινες «επαναστάσεις» των υπολοίπων χωρών του ανατολικού μπλοκ, μας είχαν κάνει να πιστέψουμε, ακόμα και εμάς που ήμασταν τότε «μικρά», ότι ήρθε η ώρα και οι κομουνιστο-δικτατορίες θα έπεφταν σαν ώριμα σύκα τον Αύγουστο.
Πιο παρανοϊκούς και σαλεμένους κυβερνήτες από τον Τσαουσέσκου και την γυναίκα του δεν είχε γνωρίσει η Ευρώπη. Ο άνθρωπος δεν ήταν κλασικός Κομουνιστής, ιδεολόγος, και τα λοιπά, ήταν σάικο. Απόφοιτος δημοτικού, ελάχιστα εγγράμματος, έδινε στον εαυτό του πτυχία διδακτορικού σε ότι επιστήμη γούσταρε. Ηθελε να φτιάξει το μεγαλύτερο κτίριο στον κόσμο, το παλάτι του λαού, όπως το έλεγε, για να μένει ο ίδιος και η οικογένειά του σε περίπου 5000 δωμάτια! Είναι πολλές οι ιστορίες που λέγονται, άλλη φορά θα τις γράψω.
Αυτό όμως που μου περνάει τώρα από το νου είναι, ότι τότε ήταν ξεκάθαρο σε όλους ότι ο τύπος ήταν ένας από τους πιο στυγνούς, εναπομείναντες δικτάτορες στην Ευρώπη. Η αντίδραση των Ρουμάνων, ήταν ευπρόσδεκτη από όλους με χαρά, δεν θέλαμε να χυθεί αίμα βέβαια, αλλά μιας και δεν γίνετε αλλιώς, τι να κάνουμε, λέγαμε. Πρέπει να τελειώνουμε με τέτοια υποκείμενα που στην τελική και τον Κομουνισμό διέβαλλαν.
Επίσης ήταν η εποχή της τηλεοπτικής κυριαρχίας. Όλα τα έβλεπες στην τηλεόραση και σε ριαλ ταιμ!. Το μαλάκα να προσπαθεί να βγάλει λόγο και το πλήθος να τον βρίζει, τις φασαρίες, τα επεισόδια. Μεγάλη εντύπωση μας έκαναν όλα αυτά τότε. Ο τηλεοπτικός χρόνος, υιοθετήθηκε και στην απόδοση δικαιοσύνης. Τον μπαγλαρώσανε στις 9 το πρωί, ανήμερα Χριστούγεννα, κάπου στο μεσημέρι έγινε η δίκη τους συνολικής διάρκειας 2 ωρών, κατά τις 7 το απόγευμα τον είχαν εκτελέσει. Συνοπτικές διαδικασίες, μπας και γίνει καμία στραβή. Έτσι και αλλιώς ο τύπος είχε απολέσει προ πολλού το δικαίωμα για μια δίκαιη δίκη, ή για μία χάρη που θα οδηγούσε σε ισόβια. Οι φρικαλεότητες που βγήκαν στην επιφάνεια μετά τον θάνατό του, και που τότε ήταν γνωστές ακόμα και στις πέτρες εντός Ρουμανίας, έκαναν την όποια επιείκεια Εθνική Προδοσία.
Θα μου πεις: τι είναι αυτά που λες τώρα!!! Οι πολιτισμένοι λαοί δεν σκοτώνουν τους εχθρούς τους σαν σκυλιά. Έτσι είναι, αλλά αν με έχεις εξαθλιώσει έπαψα να είμαι πολιτισμένος, τι να κάνω.
Όταν ξεκίνησε η ιστορία με τις δικτατορίες της Βορείου Αφρικής (το ξέρω ότι ξενίζω μερικούς, αλλά ναι, ναι, ναι, Αίγυπτος, Τυνησία, Μαρόκο, Λιβύη ΔΕΝ είναι Μέση Ανατολή, είναι Βόρειος Αφρική), ούτε κατά διάνοια δεν σκέφτηκα την αντιστοιχία τους με τη Ρουμάνικη επανάσταση. Έτσι και αλλιώς σε αυτές τις χώρες η ζωή έχει άλλη αξία, και νόμιζα ότι διάφοροι φανατικοί θρησκόληπτοι, τα έχουν βάλει πάλι με τους Αμερικανούς, και τους δυτικούς εν γένη.
Όταν μετά από μέρες είδα τους φίλους μου τους Ρουμάνους στο Facebook, να γράφουν για την Αίγυπτο, συνδέθηκα που λένε, και κατάλαβα τον παραλληλισμό.
Η τηλεόραση βέβαια κάνει τη δουλειά της, η αγχωμένη Μαρία Καρχιλάκη, στο Μέγκα σου μεταφέρει ένα πανικό εφάμιλλου του πυρηνικού ολοκαυτώματος, και τα καλά εργαζόμενα δημοσιογραφάκια/υπάλληλοι του κυρίου και της κυρίας Βαρδινογιάννη, αναφέρονται στον «Πρόεδρο Μουμπάρακ». Μην ξεχνάμε ότι ο εθνικός μας ευεργέτης είναι συνεταίρος με το Αιγύπτιο ραμολί, και η κυρία «Ελπίδα» που αγαπάει τόσο πολύ «οοοοολα τα παιδάκια του κόσμου» είναι κολλητή με την σύζυγο του ραμολιμέντου και κάνουν μαζί αγαθοεργίες ανά τον κόσμο κάτω από την αιγίδα της Ουνέσκο. Για τούτα και για εκείνα, μιλάμε πολιτικαλι κορεκτ, χρησιμοποιώντας, τον επίσημο τίτλο του Δικτάτορα, ακόμα και τώρα, παραβλέποντας ότι κυβερνάει περίπου όσο κυβέρνησε ο Φράνκο την Ισπανία, και δεν εκλέχτηκε ποτέ! Ανέλαβε, εξουσία που του παραδόθηκε.
Αυτά όμως είναι πραγματικά λεπτομέρειες, μιάς και ο άνθρωπος αυτός, είναι «σοσιαλιστής», μέλος της σοβαρής «σοσιαλιστικής διεθνούς», που προεδρεύει ο δικός μας, επίσημος συνομιλητής όλης της δύσης, και όσο και αν φώναζαν οι έρημοι οι Αιγύπτιοι (διαβάστε το βιβλίο Σικάγο για να καταλάβετε), αλλά και οι οικονομικοί δείκτες της χώρας ότι μιλάμε για ανείπωτη φτώχια και διαφθορά, κανένας δεν άκουγε. Μιλάμε για γαμώ τις υποκρισίες (και από εμένα βέβαια)!
Τώρα που η φωτιά έχει μπει για τα καλά, και μάλλον δεν θα σβήσει εύκολα – δεν έχει κερδισθεί η μάχη ακόμα, αλλά λέμε – που καίγονται τα μπατζάκια μας, μιας και είμαστε πολύ γείτονες, μα πολύ πραγματικά, τώρα αρχίζουμε να μιλάμε, άναρθρα ακόμα, μιας και κάποιοι λένε για τη φτώχια αυτού του λαού, κάποιοι για τον μουσουλμανικό κίνδυνο, κάποιοι για το χάος που επικρατεί, κάποιοι για το δίκαιο του αγώνα. Αλλά τουλάχιστον μιλάμε, 10 χρόνια μετά τους πύργους, αποφασίσαμε εμείς οι δυτικοί να δούμε λίγο και τα χάλια αυτών των χωρών και να σκεφτούμε «μήπως μας αφορούν και αυτές οι δικτατορίες;».
Μια ακόμα αξιοσημείωτη διαφορά είναι, ότι αυτή η επανάσταση, δεν είναι τηλεοπτική. Ηρθε η ώρα των νέων μέσων να παρουν την σκυτάλη. Εχει ανάψει το Facebook και το Twitter!! Αν βάλεις #Egypt στο τελευταίο, θα καταλάβεις, ανεβαίνουν περίσου 5000 tweets το δευτερόλεπτο. Τους έκοψαν λέει την επικοινωνία, μαλακίες, δεν γίνετε πλέον να κόψεις την επικοινωνία, εκτός αν αρχίσεις να κατεβάζει δορυφόρους (αν δεν κάνω λάθος τα καλάσνικοφ δεν φτάνουν τόσο ψηλά). Πλέον υπάρχουν νέοι μέθοδοι στο τραπέζι για τα πάντα που αφορούν την επικοινωνία, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό από τον 85-χρονο κυρ. πρόερδο!
Αν ο κυριος Μουμπάρακ θα έχει την τύχη του Τσαουσέσκου δεν το ξέρω. Πιστεύω όμως ότι κάτι ανάλογο του αξίζει. Το να βρει και αυτός καταφύγιο στα παλάτια της Σαουδικής Αραβίας ή κάπου αλλού, δεν αποτελεί δικαιοσύνη. Το αν αυτή η κατάσταση θα μεταδοθεί όπως η γρίπη των χοίρων σε χοιροστάσιο του Μεξικού, ούτε αυτό το ξέρω. Φίλοι και συνεργάτες από όλες αυτές τις χώρες λένε με βεβαιότητα, ότι δεν θα γλιτώσει κανένας, κανένας, είναι θέμα χρόνου πότε θα τους πάρει όλους η μπάλα. Αυτό λένε αυτοί συνεπαρμένοι από τον αέρα της «επανάστασης».
Φαίνεται όμως ότι η απόλυτη κυριαρχία του όλα αυτά τα χρόνια δεν τον βοηθάει να καταλάβει ότι ο κίνδυνος να τον κρεμάσουν με συνοπτικές διαδικασίες είναι πολύ μεγάλος. Έτσι την έπαθε και το Τσαουσέσκουλο, μεγάλεεεε, ούτε και κατάλαβε από που του ήρθε. Πόσο δίκιο είχαν οι Ρουμάνοι τελικά (το γράφει και το protagon αυτό).
Τώρα όσον αφορά κάποιους εδώ δικούς μας που ονειρεύονται ανάλογες επαναστάσεις και στην Ελλάδα, τι να πω; αν δεν μπορούν να κατανοήσουν τις θεμελιώδεις διαφορές της λαϊκής δυσαρέσκειας, εγώ θα τους την εξηγήσω. Στην τελική είναι και θέμα ευφυΐας.
Αντε να σας γλυκάνω, μιας και έχω χαθεί πολύ καιρό, και πρώτη μέρα σήμερα σας πήρα με τις πέτρες! Υπόσχομαι να προσπαθήσω να γράφω πιο συχνά. Πνίγομαι όμως, βρε πουλάκι μου, και συνήθως τα βράδια είμαι ένα κουρέλι. Πρέπει όμως να καταγράφω τις συνταγές που φτιάχνω γιατί αλλιώς μην νομίζετε και εγώ τις ξεχνάω.
Σουφλεδάκια σοκολάτας
150 γραμμάρια κουβερτούρα
60 γραμμάρια βούτυρο
100 γραμμάρια μαύρη ζάχαρη
4 κουταλάκια του γλυκού αλεύρι για όλες τις χρήσεις
4 αυγά.
Λιώνετε τη σοκολάτα και το βούτυρο σε φούρνο μικροκυμάτων ή σε μπεν μαρί. Σε ένα μεγάλο μπολ χτυπάτε, τα αυτά με τη ζάχαρη, να ανακατευτούν πού καλά και προσθέτετε και το αλεύρι. Ανακατεύετε καλά και στο τέλος προσθέτετε τη λιωμένη σοκολάτα που έχετε ομογενοποιήσει με το βούτυρο. Μοιράζετε το μίγμα σε 6 ατομικές φόρμιτσες για σουφλέ ή μικρή μαφινιέρα, που έχετε όμως βουτυρώσει και αλευρώσει ελαφρά για να μην κολλήσουν. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στον αέρα στους 200 βαθμούς για 10 λεπτά. Τα βγάζουμε αμέσως και ξεφορμάρουμε μετά από 2-3 λεπτά. Σαν μαλακό κεκάκι απ’ έξω, υγρό από μέσα. Έτσι πρέπει να είναι. Μην νομίσετε ότι είναι άψητα και τα παραψήσετε.
Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010
Ιδιώτης
Γνωστό και χιλιοειπωμένο αλλά θα το γράψω και εγώ γιατί το σηκώνει ο καιρός. Στην αγαπημένη μας αρχαία εποχή, που τόσο μας αρέσει να προάγουμε, αυτός που δεν συμμετείχε στα κοινά λεγόταν ιδιώτης. Ήταν κακό πράγμα, τζίζ κακό! Μετά το πήραν οι λατίνοι, οι άγγλοι, και μας προέκυψε ο idiot, ο ηλίθιος δηλαδή.
Οι σύγχρονοι έλληνες, δεν πήγαν να ψηφίσουν σήμερα. Δεν πήγαν και την περασμένη Κυριακή. Ιδιώτευσαν, δεν συμμετείχαν στα κοινά. Δεν είναι ηλίθιοι βέβαια ότι και να λένε οι κουτόφραγκοι, δεν ήθελαν να πάνε. Συνειδητά.
Εγώ βέβαια πήγα, και τώρα και πάντα. Τιμάω τη Δημοκρατία. Ετσι το βλέπω. Πολλοί όμως φίλοι μου δεν πήγαν. Μπορείς να τους κακίσεις, μπορείς να τους κατηγορήσεις; Όχι βέβαια. Εγώ δεν μπορώ. Όσο και να θεωρώ ότι η ψήφος, δεν είναι δικαίωμα, είναι υποχρέωση. Δεν μπορώ να κατηγορήσω όλους αυτούς που δεν βρήκαν κανένα άξιο να πάρει την ψήφο τους, που θέλανε να «φτύσουν» το πολιτικό σύστημα που μας φτύνει καθημερινά, που δεν αντέχουν την υποκρισία των πολιτικών, που δεν θεωρούν κανένα ικανό να μας μαζεύει τα σκουπίδια με σωστό τρόπο, που δεν θεωρούν ότι ζούμε σε δημοκρατία, ή που και ακόμα ακόμα θέλουν να στείλουν ένα αντιμνημονιακό αντι-ιμπεριαλιστικό, αντι-καπιταλιστικό μήνυμα. Δεν έχουν άδικο.
Αν βέβαια το αποτέλεσμα όλων αυτών των «δίκιων» είναι ο μέγας φέλαρχος Νικήτας να είναι και αύριο ο Δήμαρχος της πιο αξιοθρήνητης πόλης της Ευρώπης, τι να κάνω; Θα στεναχωρηθώ, αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Στη σύγχρονη Δημοκρατία και 5 άνθρωποι από τα 10 εκατομμύρια να πάνε να ψηφίσουν, αποτέλεσμα έχουμε και αρχηγούς με νομιμοποίηση πάλι έχουμε. Πρωθυπουργούς, Βουλευτές, Δημάρχους και Περιφερειάρχες που θα αποφασίζουν για εμάς, πάλι θα έχουμε. Και μπορεί κάποιοι να λένε ότι όλοι αυτοί δεν θα έχουν ουσιαστική νομιμοποίηση, εγώ πάλι πιστεύω ότι αυτά είναι μπαρούφες, διότι αυτοί θα βάζουν τις υπογραφές τους, όχι οι ηθικοί νικητές.
Τέλος καλό όλα καλά πάντως και χτες με έκραξε ο Φωτάκης γιατί είμαι τεμπέλα λεει και δεν γράψω. Οτι θες μπορείς να μου πεις, αλλά τεμπέλα δεν είμαι, αααα όλα κιόλα. Εχω τρελή δουλειά, τρελή. Και όταν γυρίζω ψόφια σπίτι μόνο συνταγές δεν μπορώ να γράφω. Εδώ με το ζόρι μπορώ να ψελλίζω το όνομά μου, μπογλόλογα θα γράφω. Είμαι και κάποιας ηλικίας, όχι σαν εσάς μωρά παιδιά.
Υποσχέθηκα όμως μία πανέμορφη συνταγή, για τους λάτρεις της κρέμας σοκολάτας παλιάς κοπής. Θυμάστε εκείνες τις κρέμες που μας έφτιαχνε η μαμά, από κάτι σακουλάκια Ανθος Αραβοσίτου; Τις λάτρευα αυτές τις κρέμες, και μάλλον συμφωνούν πολλοί μαζί μου. Η συγκεκριμένη κρέμα, είναι από ένα βιβλίο του Παρλιάρου, την γυρόφερνα πολύ καιρό και ένα βράδυ με άδειο ψυγείο και τρελή λαχτάρα για γλυκό την έφτιαξα. Πραγματικά υπέροχη.
Κρέμα Σοκολάτας
500 γραμμάρια γάλα
80 γραμμάρια ζάχαρη
50 γραμμάρια κακάο
20 γραμμάρια κορν φλάουερ
300 γραμμάρια κουβερτούρα (55% κακάο) κομμένη σε μικρά κομματάκια
Σε μια κατσαρολίτσα ανακατεύουμε το γάλα με το κακάο και το βάζουμε να βράσει. Σε ένα φλιτζανάκι του καφέ νερό διαλύουμε το κορν φλάουερ και σε ένα μπολάκι το ανακατεύουμε με τη ζάχαρη. Λίγο πριν βράσει το γάλα, προσθέτουμε το μίγμα κορν φλάουερ, ζάχαρης και νερού και ανακατεύουμε καλά με μία κουτάλα να αρχίσει να δένει. Προσθέτουμε τη ψιλοκομμένη σοκολάτα, αποσύρουμε από τη φωτιά και ανακατεύουμε συνεχώς μέχρι να λιώσει η σοκολάτα. Αδειάζουμε σε ένα μπολ τη κρέμα και ακουμπάμε το μπολ πάνω από ένα μεγαλύτερο μπολ με παγάκια. Ανακατεύουμε συνεχώς μέχρι να κρυώσει η κρέμα. Αυτό άμα θέλετε το κάνετε, αλλά αν τελικά μπείτε στον κόπο, η κρέμα σας δεν θα αποκτήσει κρούστα και θα έχει μία πολύ βελούδινη υφή. Την μοιράζετε σε μπολάκια και την χτυπάτε αμέσως. Κατά τη γνώμη μου χαλάει στο ψυγείο, αλλά εσείς κάνετε ότι θέτε.
Οι σύγχρονοι έλληνες, δεν πήγαν να ψηφίσουν σήμερα. Δεν πήγαν και την περασμένη Κυριακή. Ιδιώτευσαν, δεν συμμετείχαν στα κοινά. Δεν είναι ηλίθιοι βέβαια ότι και να λένε οι κουτόφραγκοι, δεν ήθελαν να πάνε. Συνειδητά.
Εγώ βέβαια πήγα, και τώρα και πάντα. Τιμάω τη Δημοκρατία. Ετσι το βλέπω. Πολλοί όμως φίλοι μου δεν πήγαν. Μπορείς να τους κακίσεις, μπορείς να τους κατηγορήσεις; Όχι βέβαια. Εγώ δεν μπορώ. Όσο και να θεωρώ ότι η ψήφος, δεν είναι δικαίωμα, είναι υποχρέωση. Δεν μπορώ να κατηγορήσω όλους αυτούς που δεν βρήκαν κανένα άξιο να πάρει την ψήφο τους, που θέλανε να «φτύσουν» το πολιτικό σύστημα που μας φτύνει καθημερινά, που δεν αντέχουν την υποκρισία των πολιτικών, που δεν θεωρούν κανένα ικανό να μας μαζεύει τα σκουπίδια με σωστό τρόπο, που δεν θεωρούν ότι ζούμε σε δημοκρατία, ή που και ακόμα ακόμα θέλουν να στείλουν ένα αντιμνημονιακό αντι-ιμπεριαλιστικό, αντι-καπιταλιστικό μήνυμα. Δεν έχουν άδικο.
Αν βέβαια το αποτέλεσμα όλων αυτών των «δίκιων» είναι ο μέγας φέλαρχος Νικήτας να είναι και αύριο ο Δήμαρχος της πιο αξιοθρήνητης πόλης της Ευρώπης, τι να κάνω; Θα στεναχωρηθώ, αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Στη σύγχρονη Δημοκρατία και 5 άνθρωποι από τα 10 εκατομμύρια να πάνε να ψηφίσουν, αποτέλεσμα έχουμε και αρχηγούς με νομιμοποίηση πάλι έχουμε. Πρωθυπουργούς, Βουλευτές, Δημάρχους και Περιφερειάρχες που θα αποφασίζουν για εμάς, πάλι θα έχουμε. Και μπορεί κάποιοι να λένε ότι όλοι αυτοί δεν θα έχουν ουσιαστική νομιμοποίηση, εγώ πάλι πιστεύω ότι αυτά είναι μπαρούφες, διότι αυτοί θα βάζουν τις υπογραφές τους, όχι οι ηθικοί νικητές.
Τέλος καλό όλα καλά πάντως και χτες με έκραξε ο Φωτάκης γιατί είμαι τεμπέλα λεει και δεν γράψω. Οτι θες μπορείς να μου πεις, αλλά τεμπέλα δεν είμαι, αααα όλα κιόλα. Εχω τρελή δουλειά, τρελή. Και όταν γυρίζω ψόφια σπίτι μόνο συνταγές δεν μπορώ να γράφω. Εδώ με το ζόρι μπορώ να ψελλίζω το όνομά μου, μπογλόλογα θα γράφω. Είμαι και κάποιας ηλικίας, όχι σαν εσάς μωρά παιδιά.
Υποσχέθηκα όμως μία πανέμορφη συνταγή, για τους λάτρεις της κρέμας σοκολάτας παλιάς κοπής. Θυμάστε εκείνες τις κρέμες που μας έφτιαχνε η μαμά, από κάτι σακουλάκια Ανθος Αραβοσίτου; Τις λάτρευα αυτές τις κρέμες, και μάλλον συμφωνούν πολλοί μαζί μου. Η συγκεκριμένη κρέμα, είναι από ένα βιβλίο του Παρλιάρου, την γυρόφερνα πολύ καιρό και ένα βράδυ με άδειο ψυγείο και τρελή λαχτάρα για γλυκό την έφτιαξα. Πραγματικά υπέροχη.
Κρέμα Σοκολάτας
500 γραμμάρια γάλα
80 γραμμάρια ζάχαρη
50 γραμμάρια κακάο
20 γραμμάρια κορν φλάουερ
300 γραμμάρια κουβερτούρα (55% κακάο) κομμένη σε μικρά κομματάκια
Σε μια κατσαρολίτσα ανακατεύουμε το γάλα με το κακάο και το βάζουμε να βράσει. Σε ένα φλιτζανάκι του καφέ νερό διαλύουμε το κορν φλάουερ και σε ένα μπολάκι το ανακατεύουμε με τη ζάχαρη. Λίγο πριν βράσει το γάλα, προσθέτουμε το μίγμα κορν φλάουερ, ζάχαρης και νερού και ανακατεύουμε καλά με μία κουτάλα να αρχίσει να δένει. Προσθέτουμε τη ψιλοκομμένη σοκολάτα, αποσύρουμε από τη φωτιά και ανακατεύουμε συνεχώς μέχρι να λιώσει η σοκολάτα. Αδειάζουμε σε ένα μπολ τη κρέμα και ακουμπάμε το μπολ πάνω από ένα μεγαλύτερο μπολ με παγάκια. Ανακατεύουμε συνεχώς μέχρι να κρυώσει η κρέμα. Αυτό άμα θέλετε το κάνετε, αλλά αν τελικά μπείτε στον κόπο, η κρέμα σας δεν θα αποκτήσει κρούστα και θα έχει μία πολύ βελούδινη υφή. Την μοιράζετε σε μπολάκια και την χτυπάτε αμέσως. Κατά τη γνώμη μου χαλάει στο ψυγείο, αλλά εσείς κάνετε ότι θέτε.
Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010
Και κλάμα η κυρία
Δευτέρα βράδυ, εγώ και ο καναπές μου περνάμε στιγμές πάθους, έρωτα και ιδρώτα. Ο ανεξέλεγκτος ερωτάς μας, έχει επανέλθει στην προ του καλοκαιριού κατάσταση. Μπορεί να τον απάτησα λίγο με τις καρέκλες σκηνοθέτη στην βεράντα μου, αλλά αυτά ήταν καλοκαιρινές τρέλες σαν αυτές που όλοι κάνουμε όταν η ζέστη χτυπάει κόκκινο. Τον αγκαλιάζω και του υπόσχομαι ότι δεν θα τον εγκαταλείψω ποτέ.
Έξω ο χειμώνας λυσσομανά. Κρύο ! και οι αρκούδες έχουν αρχίσει και καλοβλέπουν την πεδιάδα των Γερακα-Χαλανδρο-Βριλλησίων από εκεί ψηλά στην Πεντέλη που κάθονται. Ο Ολγα, ο Γιάννης και ο Παύλος μιλάνε με τον Μητσοτάκ (Σαββόπουλε το κούρεμά σου θα μείνει στην ιστορία). Τι τον ταΐζει η Μαρίκα σκέφτομαι; Μάλλον του βάζει συντηρητικά, πως είναι δυνατόν να ήταν παππούς όταν γεννήθηκα και τώρα εγώ να είμαι γιαγιά και αυτός εκεί, ακούνητος!
Αλλά ο αγαπημένους μου χειμώνας είναι πάλι εδώ, σκέφτομαι, με τα κρύα του, και τα τζάκια του και τους καναπέδες του, και είμαι τόσο μα τόσο ευτυχισμένη που μέχρι και τον Μητσοτάκ χαίρομαι με τις βλακείες του.
Ονειροπολούσα και ούτε και κατάλαβα για πότε πέρασε η ώρα και αντί για τον αποστάτη η τιβί έδειχνε ένα απίστευτο πρασινομπλέ σκηνικό, που όμοιό του μόνο σε απομονωμένη Κυκλάδα βρίσκεις.
Το νησί! Τι εικόνες υπέροχες, τι ομορφιά είναι αυτή, αναρωτήθηκα, τι υπέροχα τοπία, τι καρέ βγαλμένα μέσα από τη ζωή μας, από την ιστορία μας. Είχα διαβάσει το βιβλίο και μου άρεσε, είχα ακούσει ότι γίνετε ταινία, αλλά κατά τύχη έπεσα πάνω στην πρεμιέρα. Αισθάνθηκα ότι σε κάποια σκηνή θα έβλεπα τη γιαγιά μου, με το μαύρο τσεμπέρι της, να περπατάει ανάμεσα στα πετρόσπιτα του περασμένου αιώνα. Η αίσθηση που είχα ήταν ότι ήμουνα εκεί, ότι δεν είναι ταινία, δεν είναι σήριαλ στην τηλεόραση, αλλά μία σκηνή από το χωριό μου μία άλλη εποχή.
Τι όμορφη η Ελένη (Λέχου στην μεγάλη της Ρέντα), τα παιδιά, ο άνδρας της (ο Μάινας με ένα υπέροχο άδειο βλέμα) πραγματικά όλοι τους υπέροχοι.
Και εκεί που καθόμουν απόλυτα ευτυχισμένη που ήρθε επιτέλους ο χειμώνας, βάζω κάτι κλάματα, μα κάτι κλάματα, τι να σας λεω. Αναφιλητά, λες και ήταν η καλύτερή μου φίλη που έφευγε για την Σπιναλόγκα με Λέπρα, λες και όλα αυτά δεν γίνονταν μέσα στην ίδια τηλεόραση που πριν λίγο είχε μοστράρει το φάντασμα του Μητσοτάκ που κάποιος τον έχει ξεχάσει εδώ χάμω μη χέσω. Κλάμα λέμε!
Με το τέλος του επεισοδίου, πήγα και έβαλα ένα ουισκάκι να συνέλθω και ας έδειξαν υψηλές τρανσαμινάσες οι πρόσφατες εξετάσεις και είπα να τον κόψω. Τι να κάνω είχα συγκλονιστεί η έρημη.
Μαγεία .... η μαγεία της εικόνας για την οποία μας μιλάνε όλοι, η μαγεία της ιστορίας για την οποία όλοι συμφωνούμε, η μαγεία της ιστορίας μας η οποία μας συγκλονίζει κάθε φορά που ξετρυπώνει πίσω από ένα παραθύρι.
Την επόμενη με χαρά έμαθα ότι πολλοί το είδαν το Νησί, όλοι εντυπωσιάσθηκαν και όλοι μα όλοι εκλέγον. Τι άνθρωποι είμαστε άραγε; μέσα στο κλάμα και στην τραγωδία ρε παιδάκι μου.
Παιδάκια έχετε καταλάβει ότι δεν γράφω πλέον πολύ. Έχω πνιγεί στη δουλειά τι να σας λεω τώρα. Έτσι θα πάει μέχρι το τέλος του χρόνου. Η αλήθεια είναι ότι είμαι καθημερινά 9 με 8 στο γραφείο και μετά συνεχίζω σπίτι. Επίσης το νέο είναι ότι λίγο πριν τα Χριστούγεννα θα πάω Ινδία, στη Βομβάη, για δουλειά βέβαια γιατί εγώ δεν θα πήγαινα σε τόσο βρόμικο μέρος για κάτι άλλο, έπεισα και τη Φι και έτσι ετοιμαζόμαστε για μέρη εξωτικά.
Σήμερα θα σας γράψω ένα μπελαλίδικο πιάτο που βρήκα στο περιοδικό Olive, το έφτιαξα και πραγματικά τι να σας λεω ότι καλύτερο για ένα τραπέζι σε φίλους που αγαπάνε τις μεσογειακές γεύσεις.
Τούρτα με κρέπες, κολοκύθια, ψητή πιπεριά και κατίκι
4 κρέπες που είτε αγοράσαμε έτοιμες είτε ετοιμάσαμε με την βασική συνταγή για κρέπες που σας έχω γράψει στο παρελθόν
3 κολοκύθια κομμένα σε ψιλές ροδέλες
3 πιπεριές Φλωρίνης έτοιμες από το βάζο αλλά καλά στραγγισμένες από τα σπορέλαια
450 γραμμάρια κατίκι Δομοκού
2 αυγά
150 γραμμάρια γραβιέρα χοντροκομμένη
1-2 κουταλιές της σούπας αλεύρι
άνηθο ψιλοκομμένο
πάπρικα γλυκιά
για τη σάλτσα από κόκκινη πιπεριά
3 πιπεριές Φλωρίνης έτοιμες από το βάζο αλλά καλά στραγγισμένες από τα σπορέλαια
μία σκελίδα σκόρδο
2 κουταλιές βαλσάμικο
2 κουταλιές καρύδια
3 κουταλιές λάδι
άνηθο και 50 γραμμάρια κατίκι
Απλώνουμε τα κολοκύθια σε μία λαδόκολλα σε ένα ταψί, τα αλατοπιπερώνουμε ελαφρά και με ένα πινέλο τα λαδώνουμε και από τις 2 πλευρές. Τα ψήνουμε λίγο στο φούρνο και από τις 2 πλευρές να μαλακώσουν. Προσοχή θέλουν λίγο ώστε να μην αρπάξουν και στεγνώσουν. Μπορούμε εναλλακτικά και να τα περάσουμε και από ένα τηγάνι για λίγο με λάδι μέχρι να μαραθούν. Μέσα σε ένα μπολ ανακατεύουμε το κατίκι, τα αυγά, το αλεύρι, τον άνηθο και την πάπρικα. Ψιλοκόβουμε σε μικρά καρεδάκια τις 3 πιπεριές. Λαδώνουμε ένα στρογγυλό πυρέξ που να χωράει τις κρέπες, και στρώνουμε την πρώτη κρέπα. Απλώνουμε από πάνω τα μισά κολοκύθια και περιχύνουμε με το 1/3 του μίγματος του τυριού. Βάζουμε από πάνω άλλη μία κρέπα και στρώνουμε τις ψιλοκομμένες πιπεριές. Απλώνουμε το άλλο 1/3 του μίγματος τυριού και βάζουμε άλλη μία κρέπα από πάνω. Απλώνουμε τα υπόλοιπα κολοκύθια και το υπόλοιπο τυρί και κλείνουμε την τούρτα με την τελευταία κρέπα. Πασπαλίζουμε την τούρτα με την γραβιέρα και την ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο αέρα μέχρι να ροδίσει στους 180 βαθμούς, περίπου μισή ώρα.
Για τη σάλτσα, κόβουμε το σκορδάκι σε ροδέλες και το σοτάρουμε λιγάκι σε ένα τηγάνι με το λάδι. Μόλις γίνουν περνάμε όλα τα υλικά της σάλτσας στο μούλτι και τα λιώνουμε.
Για το σερβίρισμα κόβουμε ένα κομμάτι από την τούρτα και απλώνουμε από πάνω μία γεμάτη κουταλιά σάλτσας.
Έξω ο χειμώνας λυσσομανά. Κρύο ! και οι αρκούδες έχουν αρχίσει και καλοβλέπουν την πεδιάδα των Γερακα-Χαλανδρο-Βριλλησίων από εκεί ψηλά στην Πεντέλη που κάθονται. Ο Ολγα, ο Γιάννης και ο Παύλος μιλάνε με τον Μητσοτάκ (Σαββόπουλε το κούρεμά σου θα μείνει στην ιστορία). Τι τον ταΐζει η Μαρίκα σκέφτομαι; Μάλλον του βάζει συντηρητικά, πως είναι δυνατόν να ήταν παππούς όταν γεννήθηκα και τώρα εγώ να είμαι γιαγιά και αυτός εκεί, ακούνητος!
Αλλά ο αγαπημένους μου χειμώνας είναι πάλι εδώ, σκέφτομαι, με τα κρύα του, και τα τζάκια του και τους καναπέδες του, και είμαι τόσο μα τόσο ευτυχισμένη που μέχρι και τον Μητσοτάκ χαίρομαι με τις βλακείες του.
Ονειροπολούσα και ούτε και κατάλαβα για πότε πέρασε η ώρα και αντί για τον αποστάτη η τιβί έδειχνε ένα απίστευτο πρασινομπλέ σκηνικό, που όμοιό του μόνο σε απομονωμένη Κυκλάδα βρίσκεις.
Το νησί! Τι εικόνες υπέροχες, τι ομορφιά είναι αυτή, αναρωτήθηκα, τι υπέροχα τοπία, τι καρέ βγαλμένα μέσα από τη ζωή μας, από την ιστορία μας. Είχα διαβάσει το βιβλίο και μου άρεσε, είχα ακούσει ότι γίνετε ταινία, αλλά κατά τύχη έπεσα πάνω στην πρεμιέρα. Αισθάνθηκα ότι σε κάποια σκηνή θα έβλεπα τη γιαγιά μου, με το μαύρο τσεμπέρι της, να περπατάει ανάμεσα στα πετρόσπιτα του περασμένου αιώνα. Η αίσθηση που είχα ήταν ότι ήμουνα εκεί, ότι δεν είναι ταινία, δεν είναι σήριαλ στην τηλεόραση, αλλά μία σκηνή από το χωριό μου μία άλλη εποχή.
Τι όμορφη η Ελένη (Λέχου στην μεγάλη της Ρέντα), τα παιδιά, ο άνδρας της (ο Μάινας με ένα υπέροχο άδειο βλέμα) πραγματικά όλοι τους υπέροχοι.
Και εκεί που καθόμουν απόλυτα ευτυχισμένη που ήρθε επιτέλους ο χειμώνας, βάζω κάτι κλάματα, μα κάτι κλάματα, τι να σας λεω. Αναφιλητά, λες και ήταν η καλύτερή μου φίλη που έφευγε για την Σπιναλόγκα με Λέπρα, λες και όλα αυτά δεν γίνονταν μέσα στην ίδια τηλεόραση που πριν λίγο είχε μοστράρει το φάντασμα του Μητσοτάκ που κάποιος τον έχει ξεχάσει εδώ χάμω μη χέσω. Κλάμα λέμε!
Με το τέλος του επεισοδίου, πήγα και έβαλα ένα ουισκάκι να συνέλθω και ας έδειξαν υψηλές τρανσαμινάσες οι πρόσφατες εξετάσεις και είπα να τον κόψω. Τι να κάνω είχα συγκλονιστεί η έρημη.
Μαγεία .... η μαγεία της εικόνας για την οποία μας μιλάνε όλοι, η μαγεία της ιστορίας για την οποία όλοι συμφωνούμε, η μαγεία της ιστορίας μας η οποία μας συγκλονίζει κάθε φορά που ξετρυπώνει πίσω από ένα παραθύρι.
Την επόμενη με χαρά έμαθα ότι πολλοί το είδαν το Νησί, όλοι εντυπωσιάσθηκαν και όλοι μα όλοι εκλέγον. Τι άνθρωποι είμαστε άραγε; μέσα στο κλάμα και στην τραγωδία ρε παιδάκι μου.
Παιδάκια έχετε καταλάβει ότι δεν γράφω πλέον πολύ. Έχω πνιγεί στη δουλειά τι να σας λεω τώρα. Έτσι θα πάει μέχρι το τέλος του χρόνου. Η αλήθεια είναι ότι είμαι καθημερινά 9 με 8 στο γραφείο και μετά συνεχίζω σπίτι. Επίσης το νέο είναι ότι λίγο πριν τα Χριστούγεννα θα πάω Ινδία, στη Βομβάη, για δουλειά βέβαια γιατί εγώ δεν θα πήγαινα σε τόσο βρόμικο μέρος για κάτι άλλο, έπεισα και τη Φι και έτσι ετοιμαζόμαστε για μέρη εξωτικά.
Σήμερα θα σας γράψω ένα μπελαλίδικο πιάτο που βρήκα στο περιοδικό Olive, το έφτιαξα και πραγματικά τι να σας λεω ότι καλύτερο για ένα τραπέζι σε φίλους που αγαπάνε τις μεσογειακές γεύσεις.
Τούρτα με κρέπες, κολοκύθια, ψητή πιπεριά και κατίκι
4 κρέπες που είτε αγοράσαμε έτοιμες είτε ετοιμάσαμε με την βασική συνταγή για κρέπες που σας έχω γράψει στο παρελθόν
3 κολοκύθια κομμένα σε ψιλές ροδέλες
3 πιπεριές Φλωρίνης έτοιμες από το βάζο αλλά καλά στραγγισμένες από τα σπορέλαια
450 γραμμάρια κατίκι Δομοκού
2 αυγά
150 γραμμάρια γραβιέρα χοντροκομμένη
1-2 κουταλιές της σούπας αλεύρι
άνηθο ψιλοκομμένο
πάπρικα γλυκιά
για τη σάλτσα από κόκκινη πιπεριά
3 πιπεριές Φλωρίνης έτοιμες από το βάζο αλλά καλά στραγγισμένες από τα σπορέλαια
μία σκελίδα σκόρδο
2 κουταλιές βαλσάμικο
2 κουταλιές καρύδια
3 κουταλιές λάδι
άνηθο και 50 γραμμάρια κατίκι
Απλώνουμε τα κολοκύθια σε μία λαδόκολλα σε ένα ταψί, τα αλατοπιπερώνουμε ελαφρά και με ένα πινέλο τα λαδώνουμε και από τις 2 πλευρές. Τα ψήνουμε λίγο στο φούρνο και από τις 2 πλευρές να μαλακώσουν. Προσοχή θέλουν λίγο ώστε να μην αρπάξουν και στεγνώσουν. Μπορούμε εναλλακτικά και να τα περάσουμε και από ένα τηγάνι για λίγο με λάδι μέχρι να μαραθούν. Μέσα σε ένα μπολ ανακατεύουμε το κατίκι, τα αυγά, το αλεύρι, τον άνηθο και την πάπρικα. Ψιλοκόβουμε σε μικρά καρεδάκια τις 3 πιπεριές. Λαδώνουμε ένα στρογγυλό πυρέξ που να χωράει τις κρέπες, και στρώνουμε την πρώτη κρέπα. Απλώνουμε από πάνω τα μισά κολοκύθια και περιχύνουμε με το 1/3 του μίγματος του τυριού. Βάζουμε από πάνω άλλη μία κρέπα και στρώνουμε τις ψιλοκομμένες πιπεριές. Απλώνουμε το άλλο 1/3 του μίγματος τυριού και βάζουμε άλλη μία κρέπα από πάνω. Απλώνουμε τα υπόλοιπα κολοκύθια και το υπόλοιπο τυρί και κλείνουμε την τούρτα με την τελευταία κρέπα. Πασπαλίζουμε την τούρτα με την γραβιέρα και την ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο αέρα μέχρι να ροδίσει στους 180 βαθμούς, περίπου μισή ώρα.
Για τη σάλτσα, κόβουμε το σκορδάκι σε ροδέλες και το σοτάρουμε λιγάκι σε ένα τηγάνι με το λάδι. Μόλις γίνουν περνάμε όλα τα υλικά της σάλτσας στο μούλτι και τα λιώνουμε.
Για το σερβίρισμα κόβουμε ένα κομμάτι από την τούρτα και απλώνουμε από πάνω μία γεμάτη κουταλιά σάλτσας.
Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010
Νέος και ωραίος
Ακούω και τρέμω. Ανατριχιάζω. Είναι λεει νέο, ωραίο και κυρίως έμπειρο το παλικάρι. Η μόνη ακούνητη βραχονησίδα της χώρας μας, φαίνετε ότι δεν μας τελείωσε. Χρόνια λέμε και πιστεύουμε ότι τους πρώην πρωθυπουργούς τους στέλνει σπίτι του ο λαός. Σαχλαμάρες ... η βραχονησίδα είναι εδώ, δυνατή και κυρίως έμπειρη, ικανή να μας ξανακυβερνήσει.
Διότι τι θέλει αυτή η χώρα? Τι μας λείπει ? τι θέλουμε εμείς οι πολίτες? Μια γερή δυνατή και όμορφη Βραχονησίδα, θέλουμε. Να κάθετε εκεί στις ξέρες της Ραφήνας, να πλατσουράει, να κουνάει τα ποδαράκια του, όμορφος ωσάν αρχαίος θεός, Αδωνης (όχι σαν τον άλλο τον πυροβολημένο της μπουμπούκας), να κάνει αυτό που πρέπει βρε αδελφέ. Λιβ γιορ μιθ ιν Ραφηνα. Να έρχονται οι κινέζοι, τώρα που τους έχουμε πολλούς, να κοιτάνε και να χαίρονται τα καλά της Αττικής Δημοκρατίας.
Κάνει έτσι μία τσούχτρα και το τσιμπάει το παιδί, τρέχει η Νατάσα, και του βάζει φενιστίλ, τι σκατά τσάμπα τη σπουδάζαμε τόσους μήνες! Κοτζάμ γιατρός. Ολα τα έχει σκεφτεί ο σοφός λαός, όλα. Ένα μόνο είναι το πρόβλημα, μπας και δεν προλάβουμε και βγει ο Δρακουμέλ, που έχει μία πείρα στην πώληση βραχονησίδων και μας το πουλήσει το αξιοθέατο, και τότε τι θα δείχνουμε στους ξένοι .... ωχού συφορά μας .......
Τόνος Σεβίτσε
Μια φέτα φρεσκου τόνου (γίνετε και με φρέσκες καθαρισμένες μεγάλες γαρίδες) περίπου 300 γραμμάρια
3 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένο φρέσκο κρεμυδάκι με λίγο πράσινο
2 κουταλιές της σούπας πολύ ψιλοκομμένο ξερό κρεμμύδι
1 καυτερή πράσινη πιπεριά πολύ ψιλοκομμένη χωρίς τα σπόρια
1 κουταλιά της σούπας τριμμένο τζίντζερ
¼ της κούπας φρέσκο χυμό λεμόνι
ξύσμα από μισό λεμόνι
χυμό από 1 λάιμ
ξύσμα από 1 λάιμ
1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
4 κουταλιές της σούπας λάδι
3 κουταλιές της σούπας σόγια σος
2 κουταλιές της σουπας κάπαρη
προαιρετικά 4 κουταλιές της σούπας μάνγκο κομμένο σε πολύ μικρά κομματάκια
Βάζετε τον τόνο στη κατάψυξη για μία ώρα να παγώσει λίγο ώστε να μπορέσετε να τον κόψετε σε μικρά κυβάκια, χωρίς να τον διαλύσετε. Αν χρησιμοποιήσετε γαρίδες και είναι μεγάλες να της κόψετε σε κομματάκια. Βάζουμε σε ένα μπολ όλα τα υλικά και τα ανακατεύετε πολύ καλά. Σκεπάζετε με μεμβράνη και το βάζετε στο ψηγείο για 3-4 ώρες να μαριναριστεί. Βέβαια τρώγετε ωμό, με φρέσκα ψωμάκια. Είναι λίγο καυτερό αλλά πολύ ιδιαίτερο.
Διότι τι θέλει αυτή η χώρα? Τι μας λείπει ? τι θέλουμε εμείς οι πολίτες? Μια γερή δυνατή και όμορφη Βραχονησίδα, θέλουμε. Να κάθετε εκεί στις ξέρες της Ραφήνας, να πλατσουράει, να κουνάει τα ποδαράκια του, όμορφος ωσάν αρχαίος θεός, Αδωνης (όχι σαν τον άλλο τον πυροβολημένο της μπουμπούκας), να κάνει αυτό που πρέπει βρε αδελφέ. Λιβ γιορ μιθ ιν Ραφηνα. Να έρχονται οι κινέζοι, τώρα που τους έχουμε πολλούς, να κοιτάνε και να χαίρονται τα καλά της Αττικής Δημοκρατίας.
Κάνει έτσι μία τσούχτρα και το τσιμπάει το παιδί, τρέχει η Νατάσα, και του βάζει φενιστίλ, τι σκατά τσάμπα τη σπουδάζαμε τόσους μήνες! Κοτζάμ γιατρός. Ολα τα έχει σκεφτεί ο σοφός λαός, όλα. Ένα μόνο είναι το πρόβλημα, μπας και δεν προλάβουμε και βγει ο Δρακουμέλ, που έχει μία πείρα στην πώληση βραχονησίδων και μας το πουλήσει το αξιοθέατο, και τότε τι θα δείχνουμε στους ξένοι .... ωχού συφορά μας .......
Τόνος Σεβίτσε
Μια φέτα φρεσκου τόνου (γίνετε και με φρέσκες καθαρισμένες μεγάλες γαρίδες) περίπου 300 γραμμάρια
3 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένο φρέσκο κρεμυδάκι με λίγο πράσινο
2 κουταλιές της σούπας πολύ ψιλοκομμένο ξερό κρεμμύδι
1 καυτερή πράσινη πιπεριά πολύ ψιλοκομμένη χωρίς τα σπόρια
1 κουταλιά της σούπας τριμμένο τζίντζερ
¼ της κούπας φρέσκο χυμό λεμόνι
ξύσμα από μισό λεμόνι
χυμό από 1 λάιμ
ξύσμα από 1 λάιμ
1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
4 κουταλιές της σούπας λάδι
3 κουταλιές της σούπας σόγια σος
2 κουταλιές της σουπας κάπαρη
προαιρετικά 4 κουταλιές της σούπας μάνγκο κομμένο σε πολύ μικρά κομματάκια
Βάζετε τον τόνο στη κατάψυξη για μία ώρα να παγώσει λίγο ώστε να μπορέσετε να τον κόψετε σε μικρά κυβάκια, χωρίς να τον διαλύσετε. Αν χρησιμοποιήσετε γαρίδες και είναι μεγάλες να της κόψετε σε κομματάκια. Βάζουμε σε ένα μπολ όλα τα υλικά και τα ανακατεύετε πολύ καλά. Σκεπάζετε με μεμβράνη και το βάζετε στο ψηγείο για 3-4 ώρες να μαριναριστεί. Βέβαια τρώγετε ωμό, με φρέσκα ψωμάκια. Είναι λίγο καυτερό αλλά πολύ ιδιαίτερο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)