Θαύμα

Διάβαζα τις προάλλες ότι άρχισαν οι διαδικασίες ώστε να αγιοποιηθεί ο προηγούμενος Πάπας, δεν θυμάμαι πως τον έλεγαν τώρα. Εκείνο το γεροντάκι που δεν έλεγε να μας αφήσει χρόνια. Έλεγε λοιπόν το άρθρο ότι σύμφωνα με την Καθολική ιεροτελεστία τέλος πάντων, και τα πρωτόκολλα, και με τούτα και με εκείνα, συνήθως παίρνει 200 χρόνια για να αγιοποιηθεί κάποιος, και να πιστοποιηθούν, δια τις επιστημονικής οδού, και 2 θαύματα! Άρα βράσε όρυζα, δεν τον βλέπω τον μπάρμπα να γίνετε άγιος. Όχι ότι με νοιάζει βέβαια, μιας και γνωστό άθεο, γουρούνι.

Το διάβασα, το ξέχασα. Μέχρι προχτές το βράδυ που είπα να φτιάξω μία κατσαρόλα πρασοσέλινο, να έχω να τρωω μέσα στη βδομάδα. Είχα στο ψυγείο μία ντομάτα που είχε ξεμείνει τουλάχιστον 20 μέρες. Είχε ζαρώσει, είχε μαζώξει, σαν το παραπάνω γεροντάκι ένα πράγμα, και είχε μπερδευτεί μαζί με κάτι πορτοκάλια και κάπου την είχα χάσει. Βιολογική, πάντα τέτοιες παίρνω, πρώτο πράγμα!

Μαζί με τα πράσα και τα σέλινα, βγάζω και την ντομάτα. Ήταν μεν ζαρωμένη, αλλά δεν ήταν και μπλιάχ, όπως θα έπρεπε να είναι κάθε φτωχή πλην τίμια βιολογική ντομάτα. Στεκόταν, σαν την Σαπουτζάκη προ δεκαπενταετίας ρε παιδάκι μου. Την πλένω στοργικά, την ξεφλουδίζω ήρεμα ήρεμα, και την κόβω μικρά τετράγωνα κυβάκια.

Αρχινάω το μαγείρεμα, σοτάρω τα πράσα, ρίχνω και την ντομάτα. Εκεί κανονικά θα έπρεπε να λιώσει, η καλή μου, μέσα στο ζεματιστό λαδάκι, θα έπρεπε να τα είχε παίξει, να είχε δει τα μαρούλια ανάποδα που λένε! Δεν παραξενεύτηκα που τίποτα τέτοιο δεν της συνέβη, έριξα και το σέλινο, καρότα, πατάτες, και τα έβαλα στο «5» να σιγανομαγερευτούν. Πάω στο σαλόνι, και ξεχνιέμαι, με κάτι γλυκομαγειρέματα του Παρλιάρου. Μετά από μισή ώρα, ανοίγω την κατσαρόλα. Μούρλια το φαΐ, μοσχομύριζε, στα ζουμιά του, όλα τέλεια. Εκτός από τα κυβάκια ντομάτας, που είχαν πλήρως διασωθεί, δεν είχαν λιώσει ως έπρεπε, δεν είχαν γίνει σαλτσούλα ως έπρεπε, είχαν αντισταθεί στο μισάωρο βρασμό (στο 5 παρακαλώ!), και είχαν παραμείνει τραγανά κυβάκια ντομάτας, δίπλα στα σελινοκοματάκια, στις πατατούλες, και στα καροτάκια που ως όφειλαν είχαν κρατήσει χαρακτήρα.

Ω! Μεγαλοδύναμε !!! τι θαύμα είναι τούτο?

Μα είναι θαύμα ή έπεσα σε αντιστασιακά ντομάτα, μέλος του κόμματος.
Μα είναι θαύμα ή έπεσα σε πλαστική ντομάτα, μέλος των μεταλλαγμένων ιντερνασιοναλ

Αν είναι πάντως θαύμα, να το καταχωρίσω ώστε να καταφέρει η έρμη η ντομάτα να αγιάσει, μην την πατήσει σαν το γεροντάκι!

Σε όλα τα γραφεία, ως γνωστών, το τζανκ φουντ πάει σύννεφο. Ένα από τα δικά μας αγαπημένα «σκουπίδια» είναι οι κιεσαντίγιας, που έχει το σιμπλι μπεργκερ. Πάρα πολύ εύκολο σνακ, και όχι ιδιαίτερα λιπαρό. Δοκιμάστε το ένα βράδυ, με ότι έχετε σπίτι, αλλαντικά, υπολείμματα από κοτόπουλο, μανιτάρια, μπέικον, ότι έχετε. Εδώ σας γράφω αυτή που έφτιαξα σπίτι και μου άρεσε πάρα πολύ.

Quesadillas

2 αραβικές πίτες
2 κουταλιές της σούπας τυρί Φιλαδέλφεια
6 κουταλιές της σούπας τυρί έμενταλ τριμμένο
3 φέτες μπέικον ψιλοκομμένες
3 κουταλιές της σούπας μανιτάρια κονσέρβας ψιλοκομμένα και καλά στραγγισμένα
3 κουταλιές της σούπας καλαμπόκι βρασμένο

Αλείφουμε τις πίτες με το Φιλαδέλφεια. Πάνω στην μία πίτα, απλώνουμε το μισό τυρί, από πάνω σκορπάμε, το μπέικον, τα μανιτάρια, και το καλαμπόκι, ρίχνουμε και λίγο πιπέρι και στο τέλος απλώνουμε το υπόλοιπο τυρί. Σκεπάζουμε με την 2η πίτα με την αλειμμένη της πλευρά προς τα κάτω. Πιέζουμε καλά ώστε να κολλήσουν και τα μεταφέρουμε σε ένα τηγάνι που έχει διάμετρο όσο και η πίτα. Δεν βάζουμε τίποτα στο τηγάνι ούτε βούτυρο ούτε λάδι, ψήνουμε την πίτα μας και από τις δύο πλευρές καλά, μέχρι να λιώσει το τυρί εσωτερικά, να ξεροψηθεί η τοτρίγια. Αν την πιέζετε από πάνω με μία σπάτουλα όσο την ψήνετε, ακόμα καλύτερα. Την βγάζετε, την κόβετε στα 4 και την σερβίρετε με λίγο στραγγιστό γιαούρτι στο πλάι, για ντιπ!