Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

Ανθρωπάκια

Συχνά είμαι απόλυτη, και έντονα ισχυρογνώμων. Είναι στοιχεία του χαρακτήρα μου και αν και μεγάλα ελαττώματα δεν έχω καταφέρει να απαλλαγώ απ΄ αυτά. Όντας λοιπόν απόλυτη σας λεω ότι με έχουν κουράσει τα «ανθρωπάκια» γύρω μου, θέλω να εξαφανιστούν να μην τα βλέπω!! Δεν μπορώ άλλο.

Σπάνια βλέπεις ανθρώπους που να είναι γενναιόδωροι, συναισθηματικά γενναιόδωροι, που να θέλουν να δώσουν και όχι να πάρουν. Που να καταλαβαίνουν ότι συναισθήματα, αξίες και συμπεριφορές που τους δίνονται δεν τα δικαιούνται. Που να αντιλαμβάνονται ότι για ότι παίρνουν πρέπει να δώσουν. Που να έχουν θέληση να γίνουν παραγωγοί και δημιουργοί και όχι καταναλωτές και καταστροφείς. Που να ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει γύρο τους και όχι μόνο για τα άντερα τους.

Αυτή είναι λοιπόν η σημερινή μου γκρίνια, και δεν θα την συνεχίσω για να μην σας χαλάσω την διάθεση. Αλλά να ξέρετε, ότι σιγά σιγά θα τα βγάλω αυτά τα ανθρωπάκια από τη ζωή μου.

Από την Πέμπτη μέχρι χθες βράδυ ήμουνα πάλι στην Ευρυτανία. Μου άρεσε τόσο πολύ, που μιας και δεν είχαμε κανονίσει κάτι, τελευταία στιγμή έπεισα Φιφη και Βαγγέλη και φύγαμε. Καταντάει βαρετό να σας το λεω αλλά, ο ορεινός όγκος της Ευρυτανίας είναι μοναδικός στην Ελλάδα. Βουνά, Έλατα, Ποτάμι, Ρυάκια, όπου γύριζες το μάτι σου. Μοναδικά τοπία, μοναδική φύση. Οι άνθρωποι βέβαια χαλάνε τα πάντα, είναι στη φύση τους η καταστροφή, αλλά όσοι καταφέρνουν να απομονώσουν από την ματιά τους τα έργα ανθρώπων, τότε βλέπουν διαφορετικά. Πήγαμε βέβαια και στα Αγραφα, πάλι, και στα Φιδάκια, και στον Προυσό, παντού. Κυρίως από τους χωματόδρομους, έχει πολλούς η Ευρυτανία, μιας και δρόμους αυτό το ρημάδι το κράτος δεν μπορεί να φτιάξει.

Αυτό μου μας έκανε πάλι μεγάλη εντύπωση είναι το πόσο πολύ αθλούνται οι Ευρυτανείς και ειδικά οι Καρπενησιώτες. Αλλιώς πως μπορούν να δικαιολογηθούν όλα αυτά τα έργα που έχουν γίνει στην πόλη. Κλειστά και ανοιχτά κολυμβητήρια, γήπεδα ποδοσφαίρου, γήπεδα μπάσκετ και βόλεϊ, κλειστά γυμναστήρια. Τα πάντα!! Χτες ψιλοχαμένοι λίγο έξω από το Καρπενήσι, βλέπαμε ένα χωματόδρομο να ανεβαίνει το βουνό και είπαμε να τον πάρουμε να μπούμε λίγο μέσα στο δάσος. Εκεί σε μία στροφή του δρόμου, στους πρόποδες του βουνού, λίγο πιο κάτω από μία ταβέρνα που γινότανε ο κακός χαμός, τσούπ … 6 γήπεδα του τένις, με ταρτάν με τα όλα. Φανερά αχρησιμοποίητα, να τα τρωει το χιόνι και η βρόχα, έστεκαν αγέρωχα, λίγο πιο πάνω από την ταβέρνα, περιμένοντας πελάτες! Έτσι γίνεσαι στην Ελλάδα ΥΠΕΞ, μπορεί σε άλλες χώρες – ξέρετε σε αυτές τις βαρβαρικές φυλές του βορρά - να πρέπει να έχεις αποδεδειγμένες ικανότητες στη διπλωματία για να γίνεις ΥΠΕΞ, εδώ αρκεί ένα τσούρμο βλαμμένα να σου σκοτώσουν τον άνδρα, να κάνεις και μερικά γήπεδα του τένις και του γκολφ στο Καρπενήσι και μετά να διαπραγματεύεσαι το όνομα των Σκοπίων.

Δρόμους λοιπόν η Ευρυτανία δεν έχει, τι να τους κάνει άλλωστε; οι άνθρωποι αθλούνται ολημερίς δεν έχουν χρόνο και άσκοπες μετακινήσεις, όσοι δε μένουν σε χωρία χωρίς δρόμο, να σηκωθούν και να φύγουν πάραυτα, και να πάνε στο Καρπενήσι που έχει και γήπεδα τένις!! Αλλά δεν λυπάμαι κανένα, τα ανθρωπάκια που έλεγα και πιο πάνω, όπως στρώνουν κοιμόνται.

Μέσα στις γύρες μας, κάναμε και μια στάση στο μουσείο της Βίνιανης. Αυτό το σχετικά ορεινό χωριό, που όταν φτιάχτηκε το φράγμα της λίμνης των κρεμαστών ένας τοπικός σεισμός το κατέστρεψε ολοσχερώς, ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του ΕΑΜ η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης - ΠΕΕΑ, η "Κυβέρνηση του Βουνού", της Ελεύθερης Ελλάδας. Η Βίνιανη, λοιπόν της Ευρυτανίας στις 10 Μαρτίου του 1944, έγινε η πρωτεύουσα της Ελεύθερης Ελλάδας. Στο διάστημα αυτό εκδόθηκαν 27 "Δελτία πράξεων και Αποφάσεων", που αποτελούσαν την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της ΠΕΕΑ και περιλάμβαναν: 79 αποφάσεις, 64 πράξεις, 4 ψηφίσματα του Εθνικού Συμβουλίου, που ήταν η "Βουλή" της ΠΕΕΑ, 2 πρωτόκολλα ορκωμοσίας, που όλα μαζί δίνουν την πλήρη εικόνα της άσκησης της λαϊκής εξουσίας (νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής).

Μετά από εκλογές σε όλη την Ελλάδα η κυβέρνηση αυτή ήταν: Αλέξανδρος Σβώλος, πρόεδρος, Ευριπίδης Μπακιρτζής, αντιπρόεδρος και Γραμματέας Επισιτισμού, Ηλίας Τσιριμώκος, Γραμματέας Δικαιοσύνης, Γιώργος Σιαντος, Γραμματέας Εσωτερικών, Εμμανουήλ Μάντακας, Γραμματέας Στρατιωτικών, Νικόλαος Ασκουτσής, Γραμματέας Συγκοινωνίας, Άγγελος Αγγελόπουλος, Γραμματέας Οικονομικών, Πέτρος Κόκκαλης, Γραμματέας Κοινωνικής Πρόνοιας, Κώστας Γαβριηλίδης, Γραμματέας Γεωργίας, Σταμάτης Χατζήμπεης, Γραμματέας Εθνικής Οικονομίας.

Ο όρκος που έδωσαν τότε ήταν (αξίζει να τον διαβάσετε μην βαριέστε):

"Ορκίζομαι ότι θα εκτελέσω πιστά τα καθήκοντά μου σαν μέλος της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης, έχοντας σαν γνώμονα το συμφέρον της πατρίδας μου και του ελληνικού λαού, ότι θα αγωνιστώ με αυτοθυσία για την απελευθέρωση της χώρας μου από το ζυγό των κατακτητών, ότι θα υπερασπίζω παντού και πάντοτε τις λαϊκές ελευθερίες και θα είμαι παραστάτης και οδηγός του λαού στον αγώνα για τη λευτεριά του και τα κυριαρχικά του δικαιώματα".

Το παλιό σχολείο της Βίνιανης είναι σήμερα ένα πολύ όμορφο μουσείο με φωτογραφίες και ντοκουμέντα της εποχής. Πέρα από την ασύλληπτη ομορφιά του τοπίου, δεν μπορεί να μην σε εντυπωσιάσει η παραπάνω ιστορία, μαζί με αρκετές άλλες που ακούς στην περιοχή, για τις μάχες του ΕΑΜ για την αντίσταση, για τον εμφύλιο. Πραγματικά η περιοχή είναι από τις πιο δύσβατες και μόνο τρελοί με τα σημερινά δεδομένα θα έβγαιναν έξω από το σπίτι τους και θα περπατούσαν χιλιόμετρα πάνω στα βουνά διασχίζοντας φαράγγια και σκαρφαλώνοντας βουνά, μέσα στο χιόνι.

Αλλά στη Βίνιανη ήταν από το ΄43 το γενικό στρατηγείο του ΕΛΑΣ, που έφτασε το 1944 να έχει δύναμη 91 000 ανδρών. Όταν λοιπόν απελευθερώθηκαν αρκετές περιοχές της χώρας, χρειαζόταν και μία κυβέρνηση, ανεξάρτητη, που θα διοικεί, και έτσι μαζεύτηκαν στον βουνό ακαδημαϊκοί, καθηγητές, φιλελεύθεροι και αριστεροί, όλοι. Ήταν και πατέρας Σημίτης εκεί, και ο Πέτρος Κόκκαλης, ο καθηγητής Χειρουργικής, όχι ο πρόεδρος τους Ολυμπιακού. Αυτόν τον άνθρωπο είχε παππού ο νεαρός που βλέπουμε στην τηλεόραση να μιλάει για τα «ιδανικά του λαού» του Ολυμπιακού βεβαίως.

Να πάτε στη Βίνιανη. Το χρωστάτε όλοι σας στους πατεράδες και τους παππούδες σας που έζησαν εκείνη την εποχή. Να πάτε όχι για να δείτε το μουσείο, αλλά για να δείτε τα βουνά, να μυρίσετε τη ρίγανη και να αναπνεύσετε ένα οξυγόνο που δεν υπάρχει αλλού πια.

Είναι αυτό το κάτι που θα δείτε εκεί που κάνει άλλους Ανθρώπους και άλλους Ανθρωπάκια.

Δεν έχει συνταγή σήμερα, και αύριο φεύγω για Παρνασσό. Τα λέμε πάλι την Παρασκευή.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Οι Ευρυτάνες αθλούνται.
Δεν εχουμε χωράφια και εχουμε πολυ ελευθερο χρόνο. Δεν είμαστε πολυ πλούσιοι αλλα ξερουμε καλο σκι και τένις.Μάλιστα τα τελευταία χρόνια χτυπάμε χρυσά και στην κολύμβηση. Αν δεν μπορείτε να δεχθειτε οτι υπάρχουν άνθρωποι με χόμπυ και ανησυχίες μακριά απο τα αστικά κέντρα, τότε μάλλον πρόκειται για κόμπλεξ.Καμια ΥΠΕΞ δεν εφτιαξε τις αθλητικές υποδομες που αναφέρετε.Η ανέγερσή τους ήταν αποτέλεσμα πιέσεων των ευρυτανικών αθλητικών συλλόγων που μάλιστα αποτελούνται σε μεγάλο βαθμό απο ευρυτάνες που κατοικούν σε αλλα μέρη της ελλάδας.Απλά δε μπορώ να δεχτώ οτι πήγατε στο χωριό και κρίνετε τους χωρικούς.